Nick pokochał dziewczynę, którą udawałam, że jestem. „Fajną”.

Mężczyźni zawsze
używają tego jako największy komplement. „Fajna z niej dziewczyna”. Fajna dziewczyna
jest gorąca. Fajna dziewczyna jest grą. Fajna dziewczyna jest zabawna. Fajna dziewczyna
nigdy nie wścieka się na swojego chłopaka. Jedynie uśmiecha się gorzko, acz kochająco i
udostępnia swoje usta do wyruchania. Kocha to, co on kocha. Jeśli lubi „Szalone
nastolatki”, to będzie galerianką, która zna się na futbolu i pochłania buffalo wings z sieci
Hooters. Kiedy poznałam Nicka wiedziałam, że chciał fajnej dziewczyny. I dla niego,
muszę się przyznać, byłam skłonna spróbować. Wydepilowałam cipkę woskiem, piłam
puszkowane piwo, oglądałam filmy z Adamem Sandlerem, jadłam zimną pizze i schudłam
do rozmiaru 34. Robiłam mu loda, dość regularnie. Żyłam chwilą. Byłam jebaną grą. Nie
mogę powiedzieć, że nie podobała mi się część tego. Nick odkrywał we mnie pokłady, o
których istnieniu nie miałam pojęcia. Lekkość, humor, luz. Ale on nabierał przy mnie
rozumu. Bystrzał. Zainspirowałam go aby wzniósł się na mój poziom. Wykuwałam sobie
wyśniony ideał mężczyzny mojego życia. Byliśmy szczęśliwi grając innych ludzi. Nie
znaliśmy szczęśliwszej pary. A jaki jest jest być razem jeśli nie jest się w pełni
szczęśliwym? Ale Nick się rozleniwił. Stał się kimś kogo nie zgodziłam się poślubić. Tak
właściwie to oczekiwał ode mnie bezwarunkowej miłości. A potem zwlókł, bez grosza na
duszy, w sam środek tego wielkiego kraju, a sam sobie znalazł nową, młodszą, bardziej
biuściastą fajną dziewczynę. Miałam pozwolić mu się zniszczyć i być mu szczęśliwszym
niż dotąd? Za żadne kurwa skarby. Nie dam mu wygrać. Mój śliczny, uroczy, prosty
chłopak z Missouri. Musiał dostać nauczkę. Dorośli muszą sobie na wszystko
zapracować. Dorośli płacą. Dorośli ponoszą konsekwencje.