 Παρατακτική σύνδεση: καθιστά τον λόγο απλό, λιτό και άμεσο.

Συνδέει
ισοδύναμες προτάσεις, κύριες ή όμοιες δευτερεύουσες με τη χρήση
παρατακτικών συνδέσμων: συμπλεκτικών (και, ούτε, μήτε..), αντιθετικών
(αλλά, όμως, παρά, ωστόσο, εντούτοις, μολαταύτα...), διαζευκτικών (ή,
είτε - είτε), συμπερασματικών (λοιπόν, επομένως, άρα…), επεξηγηματικών
(δηλαδή).

 Υποτακτική σύνδεση: καθιστά το λόγο πυκνό, σύνθετο. Δηλώνει

ικανότητα στην έκφραση και ενισχύει την παραστατικότητα και
πειστικότητα του λόγου. Χρησιμοποιείται για να αποκαλυφθούν οι
λογικές σχέσεις ανάμεσα στα νοήματα, γι’ αυτό είναι συνηθέστερη σε
πιο επίσημες και απαιτητικές επικοινωνιακές περιστάσεις. Συνδέει
προτάσεις ανόμοιες, δηλαδή κύριες με δευτερεύουσες ή δευτερεύουσες
ανόμοιες με τη χρήση υποτακτικών συνδέσμων, αντωνυμιών ή
επιρρημάτων: (ότι, μήπως, ποιος, πότε, επειδή, για να, ώστε, όταν, αν,
εάν, όπως…).

 Ασύνδετο σχήμα: ισοδύναμες προτάσεις (κύριες ή δευτερεύουσες)

παρατάσσονται χωρίς τη χρήση συνδετικών λέξεων και χωρίζονται με
κόμμα. Με το σχήμα αυτό, ο συγγραφέας επιτυγχάνει να προσδώσει στον
λόγο του αμεσότητα, ζωντάνια και να φορτίσει συναισθηματικά τον
αναγνώστη, άρα να τον κινητοποιήσει και να τον προβληματίσει. Συνάμα
προσδίδει ένταση και έμφαση με τον κοφτό λόγο, ενώ πυκνώνει το λόγο,
παρουσιάζοντας συνοπτικά πολλά στοιχεία ενός συνόλου.