Download as docx, pdf, or txt
Download as docx, pdf, or txt
You are on page 1of 10

The Last Leaf Sa maliit na bahagi ng lungsod sa kanluran ng

Washington Square, ang mga kalye ay nagkagulo. Kung saan-


by O. Henry saan ang direksiyon ng mga ito. Ang mga ito ay pinagpira-
In a small part of the city west of Washington Square, piraso at tinawag na mga “lugar”. Ang isang kalye ay
the streets have gone wild. They turn in different directions. tumatawid sa kanyang sarili ng isa o dalawang beses. Ang
They are broken into small pieces called “places.” One street isang pintor ay minsang may natuklasan na posible at mahalaga
goes across itself one or two times. A painter once discovered sa kalyeng ito. Ipagpalagay na ang isang pintor ay may mga
something possible and valuable about this street. Suppose a materyales sa pagpipinta na hindi niya binayaran. Ipagpalagay
painter had some painting materials for which he had not paid. na wala siyang pera. Ipagpalagay na may isang lalaki na
Suppose he had no money. Suppose a man came to get the dumating para kunin ang pera. Maaaring dumaan siya sa
money. The man might walk down that street and suddenly kalyeng iyon at bumalik ulit na wala man lang natatanggap ni
meet himself coming back, without having received a cent! sentimo. Ang bahagi ng lungsod na ito ay tinatawag na Nayon
This part of the city is called Greenwich Village. And to old ng Greenwich. At sa lumang Nayon ng Greenwich ang mga
Greenwich Village the painters soon came. Here they found pintor ay dumating. Dito sila nakahanap ng mga kwartong
rooms they like, with good light and at a low cost. kanilang gusto, may magandang ilaw at nasa murang halaga.

Sue and Johnsy lived at the top of a building with three Sina Sue at Johnsy ay naninirahan sa tuktok ng isang
floors. One of these young women came from Maine, the other gusali na may tatlong palapag. Ang isa sa mga dalagang ito ay
from California. They had met at a restaurant on Eighth Street. nagmula sa Maine, ang isa naman ay sa California. Nagkakilala
There they discovered that they liked the same kind of art, the sila sa isang restawran sa Eighth Street. Doon ay nadiskubre
same kind of food, and the same kind of clothes. So they nila na pareho sila ng gusto pagdating sa sining, pagkain, at
decided to live and work together. mga damit kung kaya ay napagdesisyunan nila na tumira at
magtrabaho nang magkasama.
That was in the spring.
Iyon ay panahon ng tagsibol.
Toward winter a cold stranger entered Greenwich
Village. No one could see him. He walked around touching one
person here and another there with his icy fingers. He was a
bad sickness. Doctors called him Pneumonia. On the east side
of the city he hurried, touching many people; but in the narrow
streets of Greenwich Village he did not move so quickly.
Ang Huling Dahon
Mr. Pneumonia was not a nice old gentleman. A nice
Salin ni Dave A. De Los Martirez
old gentleman would not hurt a weak little woman from
California. But Mr. Pneumonia touched Johnsy with his cold Ginoong Pulmonya ay hinawakan si Johnsy ng kanyang
fingers. She lay on her bed almost without moving, and she malamig na mga daliri. Siya ay nakahiga sa kanyang kama na
looked through the window at the wall of the house next to halos hindi na gumagalaw, at sa bintana ay nakatingin siya sa
hers. pader ng bahay na katabi nila.
One morning the busy doctor spoke to Sue alone in the Isang umaga, kinausap ng doktor si Sue nang mag-isa
hall, where Johnsy could not hear. sa pasilyo, kung saan ay hindi naririnig ni Johnsy.
“She has a very small chance,” he said. “She has a “Siya ay mayroon ng napakaliit na pag-asa”, sabi niya.
chance, if she wants to live. If people don’t want to live, I can’t “Siya ay may pag-asa, kung gusto niyang mabuhay. Kung ang
do much for them. Your little lady has decided that she is not mga tao ay ayaw nang mabuhay, wala na akong magagawa
going to get well. Is there something that is troubling her?” para sa kanila. Ang iyong kaibigan ay nakapagdesisyon na na
hindi na siya gagaling. May bumabagabag ba sa kanya?”
“She always wanted to go to Italy and paint a picture of
the Bay of Naples,” said Sue. “Lagi niyang gustong pumunta sa Italya at ipinta ang
Look ng Naples”, wika ni Sue.
“Paint! Not paint. Is there anything worth being
troubled about? A man?” “Pagpipinta! Hindi pagpipinta. May iba pa bang
kabagabagabag? Lalaki?”
“A man?” said Sue. “Is a man worth—No, doctor.
There is not a man.”
“It is weakness,” said the doctor. “I will do all I know
Dumating ang tagginaw, isang malamig na estranghero how to do. But when a sick person begins to feel that he’s
ang pumasok sa Nayon ng Greenwich. Walang nakakakita sa going to die, half my work is useless. Talk to her about new
kanya. Naglibot siya at hinahawakan ang isang tao dito at isa winter clothes. If she were interested in the future, her chances
pa roon ng kanyang malalamig na mga daliri. Isa siyang would be better.”
malubhang sakit. Tinatawag siya ng mga doktor na Pulmonya. After the doctor had gone, Sue went into the workroom
Sa silangan ng siyudad ay siya ay nagtungo, hinahawakan ang to cry. Then she walked into Johnsy’s room. She carried some
maraming tao; ngunit sa makipot na kalye ng Nayon ng of her painting materials, and she was singing.
Greenwich, hindi siya nakagalaw nang mabilis.
Johnsy lay there, very thin and very quiet. Her face was
Si Ginoong Pulmonya ay isang hindi mabuting ginoo. turned toward the window. Sue stopped singing, thinking that
Ang isang mabuting ginoo ay hindi sasaktan ang isang Johnsy was asleep.
mahinang maliit na babae mula sa California. Ngunit si
Sue began to work. As she worked she heard a low Nagsimulang magtrabaho si Sue. Sa kanyang
sound, again and again. She went quickly to the bedside. pagtatrabaho ay paulit-ulit siyang nakarinig ng mahinang
tunog. Nagmadali siyang nagtungo sa tabi ng kama.
Johnsy’s eyes were open wide. She was looking out the
window and counting—counting back. Ang mga mata ni Johnsy ay mulat na mulat. Siya ay
nakatingin sa bintana at nagbibilang—pabalik na nagbibilang.
“Twelve,” she said; and a little later, “Eleven”; and
then, “Ten,” and, “Nine”; and then, “Eight,” and, “Seven,” “Labindalawa,” sabi niya; maya-maya pa, “Labing-isa”;
almost together. at sumunod, “Sampu,”at “Siyam”; at sumunod, “Walo,” at,
“Pito,” halos magkasabay.

Sue looked out the window. What was there to count?


There was only the side wall of the next house, a short distance
“Lalaki?”, tanong ni Sue. “Ang lalaki ba ay dapat— away. The wall had no window. An old, old tree grew against
Hindi, doktor. Walang lalaki.” the wall. The cold breath of winter had already touched it.
Almost all its leaves had fallen from its dark branches.
“Iyon ay kahinaan,” wika ng doktor. “Gagawin ko lahat
ng aking makakaya. Ngunit kung ang may sakit ay “What is it, dear?” asked Sue.
nagsimulang makaramdam na siya ay mamamatay na, kalahati “Six,” said Johnsy, in a voice still lower. “They’re
ng aking trabaho ay wala ng saysay. Kausapin mo siya tungkol falling faster now. Three days ago there were almost a hundred.
sa mga bagong damit pangtagginaw. Kung siya ay interesado It hurt my head to count them. But now it’s easy. There goes
sa hinaharap, ang pag-asa niya ay magiging mas mabuti. another one. There are only five now.”
Pagkaalis ng doktor, si Sue ay nagtungo sa silid- “Five what, dear? Tell your Sue.”
trabahuhan para umiyak. Pagkatapos ay pumasok naman siya
sa silid ni Johnsy. Nagdala siya ng ilang materyales sa “Leaves. On the tree. When the last one falls, I must go,
pagpipinta, at siya ay umaawit too. I’ve known that for three days. Didn’t the doctor tell you?”
Si Johnsy ay nakahiga, sobrang payat at napakatahimik. “Oh, I never heard of such a thing,” said Sue. “It
Siya ay lumingon sa bintana. Tumigil sa pag-awit si Sue dahil doesn’t have any sense in it. What does an old tree have to do
iniisip niyang natutulog si Johnsy. with you? Or with your getting well? And you used to love that
tree so much. Don’t be a little fool. The doctor told me your
chances for getting well. He told me this morning. He said you
had very good chances! Try to eat a little now. And then I’ll go maging tanga. Sinabi sa akin ng doktor ang iyong tsansa na
back to work. And then I can sell my picture, and then I can gumaling. Sinabi niya sa akin kaninang umaga. Sabi niya ay
buy something more for you to eat to make you strong.” may malaki kang pag-asa! Subukan mong kumain ngayon nang
paunti-unti. At ako ay babalik na sa aking pagtatrabaho. At
nang maibenta ko na ang aking larawan, at makabili ako ng
marami pang pagkain para iyong kainin upang ikaw ay
lumakas.
“You don’t have to buy anything for me,” said Johnsy.
Si Sue ay tumingin sa bintana. Ano ba ang mayroon She still looked out the window. “There goes another. No, I
doon para bilangin? Ang meron lamang doon ay ang pader ng don’t want anything to eat. Now there are four. I want to see
kabilang bahay na malapit sa kanila. Ang pader na ito ay the last one fall before night. Then I’ll go, too.”
walang bintana. Isang matandang puno ang lumaki sa pader.
Ito ay nadampian na ng malamig na hangin na dulot ng “Johnsy, dear,” said Sue, “will you promise me to close
tagginaw. Halos lahat ng mga dahon nito ay nahulog na mula your eyes and keep them closed? Will you promise not to look
sa maiitim nitong mga sanga. out the window until I finish working? I must have this picture
ready tomorrow. I need the light; I can’t cover the window.”
“Ano iyon, giliw?” tanong ni Sue.
“Couldn’t you work in the other room?” asked Johnsy
“Anim,” wika ni Johnsy, sa mahina pa ring boses. coldly.
“Ngayon, sila ay nahuhulog nang mas mabilis. Noong
nakaraang tatlong araw, halos nasa isandaan ang mga ito. “I’d rather be here by you,” said Sue. “And I don’t want
Sumakit ang ulo ko kaya binilang ko na lamang sila. Ngunit you to look at those leaves.”
ngayon ay madali na. May isa pang nahulog. Ngayon ay lilima “Tell me as soon as you have finished,” said Johnsy.
na lamang sila.” She closed her eyes and lay white and still. “Because I want to
“Limang ano, giliw? Sabihin mo sa akin.” see the last leaf fall. I have done enough waiting. I have done
enough thinking. I want to go sailing down, down, like one of
“Mga dahon. Sa puno. Kapag ang huling dahon ay those leaves.”
nahulog na, kailangan ko na ring lumisan. Tatlong araw ko na
iyong nalalaman. Hindi ba sinabi sa iyo ng doktor?”
“Wala akong narinig na ganyang bagay mula sa kanya,”
wika ni Sue. “Wala man lang kabuluhan iyon. Ano ang
kinalaman ng matandang puno sa iyo? O sa iyong paggaling?
At minahal mo rin nang sobra ang punong iyon. Huwag kang
look like Behrman. I won’t be gone a minute. Don’t try to
move till I come back.”
Old Behrman was a painter who lived on the first floor
“Hindi mo kailangang bumili ng kahit ano para sa of their house. He was past sixty. He had had no success as a
akin,” wika ni Johnsy. Siya ay tumingin muli sa bintana. “May painter. For forty years he had painted, without ever painting a
isa pang nahulog. Hindi, ayaw kong kumain ng kahit na ano. good picture. He had always talked of painting a great picture,
Ngayon ay may apat na lamang. Gusto kong masaksihan ang a masterpiece, but he had never yet started it.
pagkahulog ng huling dahon bago dumilim. Tapos, ako’y aalis
na rin.” He got a little money by letting others paint pictures of
him. He drank too much. He still talked of his great
“Johnsy, aking giliw,” sambit ni Sue, “maipapangako masterpiece. And he believed that it was his special duty to do
mo ba sa akin na ipipikit mo ang iyong mga mata at panatilihin everything possible to help Sue and Johnsy.
ang mga itong nakapikit? Maipapangako mo ba sa akin na
hindi ka titingin sa bintana hanggang sa matapos ako sa aking Sue found him in his dark room, and she knew that he
pagtatrabaho? Kailangan kong matapos at maihanda ang had been drinking. She could smell it. She told him about
larawang ito para bukas. Kakailanganin ko ang ilaw; hindi ko Johnsy and the leaves on the vine. She said that she was afraid
pwedeng takpan ang bintana.” that Johnsy would indeed sail down, down like the leaf. Her
hold on the world was growing weaker.
“Hindi ba pwedeng sa ibang silid ka magtrabaho?”
tanong ni Johnsy nang walang sigla. Old Behrman shouted his anger over such an idea.
“Mas gugustuhin kong naririto ako kasama ka,” wika ni
Sue. “At ayaw kong tumingin ka sa mga dahong iyon.”
“Sabihin mo agad sa akin kapag ikaw ay tapos na,”
wika ni Johnsy. Ipinikit niya ang kanyang mga mata at humiga.
“Dahil nais kong makita ang pagkahulog ng huling dahon.
Pagod na ako sa kakahintay. Pagod na ako sa kakaisip. Gusto
ko na ring maglayag, katulad ng isa sa mga dahong iyon.”
“Subukan mong matulog,” wika ni Sue. “Kailangan
kong tawagan si Behrman para magtungo rito. Nais kong
magpinta ng isang lalaki sa larawang ito at si Behrman ang
“Try to sleep,” said Sue. “I must call Behrman to come gusto kong maging kamukha niya. Hindi ako magtatagal.
up here. I want to paint a man in this picture, and I’ll make him Huwag kang gagalaw hangga’t hindi ako bumabalik.”
Si Ginoong Behrman ay isang pintor na naninirahan sa “She is very sick and weak,” said Sue. “The sickness
unang palapag ng gusaling kanila ring tinitirhan. Siya ay has put these strange ideas into her mind. Mr. Behrman, if you
mahigit animnapung taong gulang na. Wala siyang won’t come, you won’t. But I don’t think you’re very nice.”
napagtagumpayan bilang pintor. Sa apatnapung taon na
kanyang pagpipinta, wala man lamang siyang naipinta na “This is like a woman!” shouted Behrman. “Who said I
maayos na larawan. Lagi niyang nababanggit ang gawa na may will not come? Go. I come with you. For half an hour I have
magandang larawan, isang obra maestra, ngunit hindi pa niya been trying to say that I will come. God! This is not any place
ito nasisimulan. for someone so good as Johnsy to lie sick. Some day I shall
paint my masterpiece, and we shall all go away from here.
Kumikita siya ng pera sa pamamagitan ng pagpipinta sa God! Yes.”
kanya ng ibang pintor. Lagi siyang umiinom. Palagi niya pa
ring nakukwento ang kanyang mga obra. At naniniwala siyang Johnsy was sleeping when they went up. Sue covered
ispesyal niyang tungkulin ang gawin ang lahat ng posible para the window, and took Behrman into the other room. There they
tulungan sina Sue at Johnsy. looked out the window fearfully at the tree. Then they looked
at each other for a moment without speaking. A cold rain was
Nakita siya ni Sue sa kanyang madilim na silid, at falling, with a little snow in it too.
nalaman niyang siya ay umiinom. Naaamoy niya ito. Sinabi
niya kay Berhman ang tungkol kay Johnsy at sa mga dahon sa Behrman sat down, and Sue began to paint.
baging. Sinabi niya na natatakot siya na lumisan din si Johnsy She worked through most of the night.
gaya ng pagkahulog ng dahon. Ang kanyang pagkapit sa
mundo ay lumuluwag.
Isinigaw ni Ginoong Berhman ang kanyang galit sa
kanyang narinig.

“Ano!” aniya. “May mga tao ba talagang tanga? May


mga namamatay ba dahil sa mga dahong nahuhulog mula sa
puno? Wala pa akong naririnig na ganyang bagay. Hindi, hindi
“What!” he cried. “Are there such fools? Do people die ako aakyat at uupo habang ipinipinta mo ako. Bakit mo siya
because leaves drop off a tree? I have not heard of such a thing. hinahayaang mag-isip ng ganoong bagay? Kawawang Johnsy!”
No, I will not come up and sit while you make a picture of me.
Why do you allow her to think such a thing? That poor little “Siya ay may lubhang sakit at mahina,” wika ni Sue.
Johnsy!” “ “Ang kanyang sakit ang nagpasok nitong mga kakaibang ideya
sa kanyang pag-iisip. Ginoong Behrman, kung hindi ka sasama,
huwag! Ngunit hindi ko alam kung mabuti kang talaga.
“Ang babae nga naman!” sigaw ni Behrman. “Sino ang “Dear, dear Johnsy!” said Sue. “Think of me, if you
nagsabi na hindi ako sasama? Tayo na. Ako ay sasama sa iyo. won’t think of yourself. What would I do?”
Sa loob ng kalahating oras ay sinusubukan kong sabihin sa iyo
na ako ay pupunta. Diyos ko! Hindi ito ang lugar para sa But Johnsy did not answer. The most lonely thing in the
sinumang ‘sing buti ni Johnsy na magkasakit. Balang araw ay world is a soul when it is preparing to go on its far journey. The
maiipinta ko rin ang aking obra, at lahat tayo ay lilisan. Diyos ties that held her to friendship and to earth were breaking, one
ko! Oo.” by one.

Natutulog si Johnsy nang sila ay umakyat. Tinakpan ni


Sue ang bintana, at dinala sa ibang silid si Behrman. Doon ay
tinitigan nila sa bintana ang puno nang may takot. Pagkatapos,
sila ay sandaling nagkatitigan at walang mga imik. Ang
malamig na ulan ay bumuhos, na may kasamang niyebe.
Umupo si Behrman, at nagsimula na sa pagpipinta si
Sue.
Halos magdamag na siyang nagtrabaho.
Nang pagkaumaga, pagkatapos ng isang oras na
pagtulog, siya ay nagtungo sa tabi ng kama ni Johnsy. Si
In the morning, after an hour’s sleep, she went to Johnsy na mulat na mulat ang mga mata ay nakatingin sa
Johnsy’s bedside. Johnsy with wide-open eyes was looking bintana. “Gusto kong makita,” wika niya kay Sue.
toward the window. “I want to see,” she told Sue. Inalis ni Sue ang takip sa bintana.
Sue took the cover from the window. Ngunit pagkatapos ng napakalakas na ulan at matinding
But after the beating rain and the wild wind that had not hangin na hindi tumigil buong gabi, may isang dahon pa rin na
stopped through the whole night, there still was one leaf to be makikita sa pader. Iyon na lamang ang natitira sa puno. Ito ay
seen against the wall. It was the last on the tree. It was still dark kulay berde pa rin sa sanga. Ngunit ang mga gilid nito ay
green near the branch. But at the edges it was turning yellow naninilaw na. Ito ay nakadikit sa sanga na nasa may
with age. There it was hanging from a branch nearly twenty dalawampung talampakan mula sa lupa.
feet above the ground. “Iyon na ang huli,” sabi ni Johnsy. “Akala ko ay
“It is the last one,” said Johnsy. “I thought it would siguradong mahuhulog na iyon kagabi. Napakinggan ko ang
surely fall during the night. I heard the wind. It will fall today, hangin. Ngayon iyon mahuhulog, at ako na rin ay
and I shall die at the same time.” mamamatay.”
“Giliw ko, Johnsy!” wika ni Sue. “Isipin mo naman The doctor came in the afternoon. Sue followed him
ako, kung hindi mo iniisip ang iyong sarili. Ano ang aking into the hall outside Johnsy’s room to talk to him.
gagawin?”
“The chances are good,” said the doctor. He took Sue’s
Ngunit hindi sumagot si Johnsy. Ang pinakamalungkot thin, shaking hand in his. “Give her good care, and she’ll get
sa mundo ay ang kaluluwa na naghahanda sa kanyang well. And now I must see another sick person in this house. His
malayong paglalakbay. Ang tali na sa kanilang pagkakaibigan name is Behrman. A painter, I believe.
at sa mundo na nakatali ay unti-unti nang napuputol.

Ang araw ay mabagal na lumipas. Habang dumidilim,


nakikita pa rin nila ang dahon sa sanga na nasa pader.
Pagkatapos, nang gumabi na, ang hanging amihan ay
The day slowly passed. As it grew dark, they could still nagsimulang umihip. Ang malakas na ulan ay nagpatuloy sa
see the leaf hanging from its branch against the wall. And then, pagbuhos sa mga bintana.
as the night came, the north wind began again to blow. The rain
still beat against the windows. Nang lumiwanag kinabukasan, inutusan ni Johnsy si
Sue na buksan ang bintana para tingnan ang dahon.
When it was light enough the next morning, Johnsy
again commanded that she be allowed to see. Naroroon pa rin ang dahon.
The leaf was still there. Tinitigan ni Johnsy nang mahabang oras ang dahon
habang siya ay nakahiga. Pagkatapos, tinawag niya si Sue, na
Johnsy lay for a long time looking at it. And then she nagluluto ng pagkain para sa kanya.
called to Sue, who was cooking something for her to eat.
“Hindi ako naging mabuting babae, Sue,” wika ni
“I’ve been a bad girl, Sue,” said Johnsy. “Something Johnsy. “May dahilan kung bakit nanatili ang dahong iyon
has made that last leaf stay there to show me how bad I was. It doon at iyon ay para ipakita sa akin kung gaano ako kasama.
is wrong to want to die. I’ll try to eat now. But first bring me a Masamang isipin ang pagnanais na mamatay. Simula ngayon,
looking-glass, so that I can see myself. And then I’ll sit up and ako ay kakain na. Ngunit ikuha mo muna ako ng salamin para
watch you cook.” makita ang aking sarili. Tapos, ako ay uupo at panonoorin kang
An hour later she said, “Sue, some day I hope to paint magluto.”
the Bay of Naples.” Paglipas ng isang oras, sinabi niya, “Sue, balang araw
maipipinta ko rin ang Look ng Naples.”
Dumating ang doktor noong tanghali. Sinundan niya ito
sa pasilya sa labas ng silid ni Johnsy para siya ay kausapin.
“Ang pag-asa niya ay maganda,” sabi ng doktor.
Hinawakan niya ang manipis na nanginginig na kamay ni Sue.
“Alagaan mo siya, at siya ay gagaling. Ngayon, ako ay aalis na Pulmonya rin. Si Mike ay isang matanda, mahinang tao,
at bibisitahin ko ang isa pang tao dito sa gusali na may sakit. at siya ay may malubhang sakit. Wala na siyang pag-asa.
Behrman ang kanyang pangalan. Isang pintor. Ngunit dadalhin namin siya sa ospital ngayon. Gagawin namin
Pneumonia, too. Mike is an old, weak man, and he is very ill. ang aming makakaya para gawin itong madali para sa kanya.
There is no hope for him. But we take him to the hospital Noong sumunod na araw, sinabi ng doktor kay Sue:
today. We’ll make it as easy for him as we can.” “Ligtas na siya. Nagawa mo. Pagkain at pag-aalaga—iyon
The next day the doctor said to Sue: “She’s safe. You lamang.”
have done it. Food and care now—that’s all.” At noong tanghali, lumapit si Sue sa kama kung saan
And that afternoon Sue came to the bed where Johnsy nakahiga si Johnsy. Inilagay niya ang kanyang braso sa palibot
lay. She put one arm around her. ni Johnsy.

“I have something to tell you,” she said. “Mr. Behrman “May nais akong sabihin sa iyo,” wika niya. “Si
died of pneumonia today in the hospital. He was ill only two Ginoong Behrman ay pumanaw na ngayon sa ospital dahil sa
days. Someone found him on the morning of the first day, in pulmonya. Siya ay may sakit ng dalawang araw. May nakakita
his room. He was helpless with pain.” sa kanya noong unang araw, sa kanya silid. Siya ay kaawa-
awang naghihirap.”
“His shoes and his clothes were wet and as cold as ice.
Everyone wondered where he had been. The night had been so “Ang kanyang mga sapatos at mga damit ay basa at
cold and wild. kasing lamig ng yelo. Lahat ay nagtataka kung saan siya
nanggaling. Noong gabi bago ang araw na iyon ay napakalamig
“And then they found some things. There was a light at napakatindi.
that he had taken outside. And there were his materials for
painting. There was paint, green paint and yellow paint. And— “At may mga natagpuan silang mga kagamitan. May
ilaw siyang dinala sa labas. Naroroon din ang kaniyang mga
materyales sa pagpipinta. May pintura, berde at dilaw na
pintura. At—
“Tumingin ka sa bintana, giliw ko, sa dahon na nasa
pader. Hindi ka ba nagtataka kung bakit hindi man lang ito
“Look out the window, dear, at the last leaf on the wall. nahulog nang umihip nang malakas ang hangin? O, aking
Didn’t you wonder why it never moved when the wind was giliw, iyon ay ang dakilang obra maestra ni Ginoong Behrman
blowing? Oh, my dear, it is Behrman’s great masterpiece—he —ipininta niya iyon noong gabing nahulog ang huling dahon.”
painted it there the night that the last leaf fell.”

You might also like