Sprawozdanie

Film ,,Nietykalni'' w reżyserii Olivier'a Nakache oraz Éric'a Toledano powstał w 2011 roku we
Francji. Twó rcami scenariusza także są Olivier Nakache oraz Éric Toledano. Główne role grają
François Cluzet oraz Omar Sy.

Film opowiada o przyjaźni dwóch mężczyzn, którzy tak wiele różnili się jeden od drugiego. Filip
- mężczyzna w wieku, wykształcony, jest milionerem, lecz jego życie toczy się wokół wózka
inwalidzkiego. Driss to młody chłopiec, jest optymistyczny nie patrząc na to, co przeżył. Driss
jakiś czas był opiekunem Filipa, lecz komunikowali między sobą jak dawno znani przyjaciele,
ponieważ Driss nie traktował Filipa jako pracodawcę, który jest sparaliżowany, lecz jako
najlepszego przyjecaiela. Te dwie osoby związał nieoczekiwany los i zmienił życie każdego z
nich w lepszą stronę. Fabuła ilustruje połączenie dwóch różnych światów i pozycji na życie,
dzięki temu każdy zrozumiał, że przeszłość człowieka nic wiele o nim nie mówi, każdy ma
swoje problemy i doświadczenia życiowe.

Najważniejsze wydarzenia wiążą się z dwoma przyjaciółmi, którzy otworzyli swój

wewnętrzny świat - jeden dowierzył życie, a drugi swoje tajemnice przeszłości, których do tej
pory nikt nie znał. Do spotkania Filip czuł się nieszczęśliwie, wszyscy go żałowali, nie odnosił
się z taką przyjacielską miłością do nikogo oprócz Driss'a, Driss natomiast był czarnoskórym
emigrantem, który niemal czuł się stracony w tym życiu. Kaprys starszego mężczyzny połączył
się z energią na życie Driss'a i spowodował najlepszy duet, który tylko można zobaczeć w
filmach. Obaj cieszyli się każdym momentem będąc razem, żartowali jeden nad drugim, palili
papierosy, a najgłówniejsze to wierzyli jeden w drugiego. Driss traktował Filipa jako normalnego
człowieka, był jego ,,rękami i nogami", dał jemu nadzieję na nowe życie i wiarę w to, że wózek
inwalidzki to nie koniec życia. Filip natomiast dał Driss'owi szansę na ulepszenie swojego życia,
chociaż chłopiec myślał, że zmienić tego się nie da. Pod koniec filmu Driss wyglądał jak
zupełnie inny człowiek, pozbył się agresywnego zachowania, zaczął myśleć inaczej i cenić to, co
ma.

Reżyserowi udało się podkreślić to, że ludzie nie przychodzą do naszego życia spontanicznie -
lecz naodwrót, mając jakiś cel, który zmieni życie innego w lepszą stronę, zależy tylko to, jak
człowiek przyjmie te zmiany.

Szczególnie zwraca uwagę gra głównych bohaterów. Każdą emocję przedstawiali naturalnie, bez
wymuszenia, co jest godne uwagi. Gesty każdy odgrywał po swojemu, aktor, któremu
powierzono rolę Filipa, nawet nie drgnął w procesie przenoszenia z łóżka na wózek inwalidzki,
co jest fantastyczne. Dane aktorzy dobrze odgrywają powierzone im role.

Kostiumy są podebrane do każdego charakteru indywidualnie - dla młodego kostiumy sportowe,

a dla wykształconego Filipa eleganckie stroje, scenografia jest warta uwagi, ponieważ w filmie
możemy spostrzeć piękne ulice romantycznego Paryżu. Muszę podkreślić, że i kostiumy i
scenografia jest dobrana zgodna z tematem.

Muzyki w filmie nie było wiele, lecz w smutne momenty muzyka dodawała melancholii.
Muzyka czasami w tym filmie powoduje skupienie się łez w oczach, nie każdy film jest w stanie
wzruszyć tak mocno jak ten.

Po oglądaniu filmu nie mogłam wrócić do terazniejszości przez 2 godziny. Film jest warty uwagi
i jestem pewna, że się spodoba każdemu. Podczas oglądania filmu można wiele zamyśleć się o
życiu, jest pouczający, co także możemy wyróżnić. Na wyjątkowe uznanie zasługuje humor,
który także miał miejsce, każdy dowcip był śmieszny i zrozumiały dla każdego, dla mnie to jest
ważne, ponieważ rzadko się śmieję patrząc komedie. Film powoduje odczucie wielu emocji - od
radości do smutku i naodwrót. Mogę śmiało mówić, że to jest najlepsze dzieło jakie
kiedykolwiek widziałam.