Ang problemang ito ay tumutukoy sa limitado na pag-access at pag-gamit sa mga pangunahing

teksto na kailangan na mabuting pag-aralan dahil para ito sa panitikan ng katutubong wika. Mga
kwalipikadong tao lamang ang makaka gamit at makakabasa ng mga materyal na iyon, ang mga
libro na ito ay hindi pwedeng magamit ng lahat. Bagaman, ang mga nauungay na teksto sa
kulturang Kanluranin ang patuloy na tinuturo at ipinakilala sa mga estudyanteng Pilipino. Ito ay
ang mas binibigyan halaga kesa sa ating sariling kultura at edukasyon.

Pwedeng magamit ng lahat na mga nasabing vernacular na panitikan na naka lagay sa libro kahit na nais
mo itong basahin, wag itong gawing eklskusibo sa mga kwalipikadong tao lamang.

Hindi dapat sapilitang ituro sa mga estudyante ang mga akdang pampanitikan na na nauugnay sa
kulturang Kanluranin dahil habang tumatagal ang panahon, ang mga orihinal na obra maestra ng ating
bantog na mga manunulat ay dahan dahang nawawala, at ito ang dapat mas bigyan ng pansin, ipaglaban
at mas pahalagan ng ating bansa.

Sa klima ng Pilipinas na mayroon tayo, nagawa nitong sirain ang mga karamihan sa mga katutubong
sulat at tala na gawa ng mga pilipinong may akda. Kaya’t dapat na i preserve ang mga libro upang ito ay
tumagal ng ilan pang henerasyon na dadaan.

Ang klima dito sa Pilipinas na mayroon tayo ay nagagawa nitong sirain ang karamihan sa mga
tala na gawa ng mga Pilipinong may akda at ang mga katutubong sulat. Kaya ay dapat na
pangalagaan ang mga libro para ito ay mag tagal pa ng ilang henerasyon.