Aralin 2: Ang pamaraang komunikatibo sa pagtuturo ng
mga pangunahing wikang umiiral sa bansa. Sa mas
wika.
Sa katapusan ng aralin na ito, kayo ay inaasahang
A.Nakatalakay ng iba’t ibang paraan ng guro sa pagtuturo
B. Natutukoy ang batayan pamaraan ng komunikatibo.
Panimula
 Ang pagtuturo ng kahit anumang wika ay hindi nag-iiba kung ang ating pag-
uusapan ay pananaw at pamamaraan nito. Sa kahit na anong pagtingin,
angpagtuturo ng wika ay nagiging epektibo kung ang isang guro ay gumagamit
ng isang epektibo teknik, pamamaraan o metodolohiya upang mailipat ang
pagkatutosa wikang ninanais matutunan ng mga mag-aaral.
Sa kabila nito, ang kaalaman at kasanayan sa pagtuturo ng wika ay
maaring nakatuon lamang sa pagtuturo ng wikang Ingles na naging dahilan ng
pagkaiwan ng pag-unlad sa pagtuturo ng sariling wika. Mula sa pananaliksik
ng mga manunulat, naunawaan ng mga ito na halos wala naman palang
pinagkaiba ang mga pamamaraan at gawi ng pagtuturo ng wikang Filipino sa
pagtuturo ng wikang Ingles 
malawak na pagtingin,magkakatulad na mga approach din ang ginagamit sa
pagtuturo at pagpapakadalubhasa sa pag-aaral ng kahit anong wikang higit pa
sa sinusong wika. Dahil dito, nagkaroon ng ideya ang mga manunulat kung
ano at kung papaano ito ibabahagi sa aking mga mag-aaral.
Sa papel na ito, nais ibahagi ng mga manunulat ang ilan sa mga
natuklasan nilang approach o pamamaraan upang ituro ang wikang Filipino at
maging dalubhasa sa pag-gamit ng mga pmamaraang ito.
Ang pagbabahagi ay mula
sa pananaliksik ng mga manunulat at pagbabasa nila ng ilang mga aklat. Ang
mga pamamaraang ito ay maaring ilapat sa pagtuturong wika sa maraming
aspeto at mas malawak na paraan.
SIMULAN NATIN!
MGA PAMAMARAAN
Ang mga sumusunod ay mga pamamaraan ng pagtuturo ng wika sa
iba’t ibangsitwasyon at dahilan:
1. Paglilipat-Baybay (Grammar Translation)
  Ang pamamaraang ito ay maituturing na kadugtong ng mga
pamamaraang ginagagamit noong klasikal na panahon hanggang sa
kasalukuyang panahon ng pagtuturo ng wika. Ito ay nakatuon sa pagkakabuo
ng mga salita, pangungusap, etc. Ang pagtuturo nito ay ibinibigay gamit ang
sinusong wika ng mga mag-aaral. Kakaunti lamang ang pangangailangan sa
pag-gamit ng wikang ninanais matutunan. Ang tuon ng pamamaraang ito
ay ang pagtuturo ng balarila, baybay,at pagkakabuo ng isang mensahe.
Maagang pinapabasa ang mga mag-aaral ng mahihirap na babasahing
nasusulat sa nais matutunang wika. Ang kadalasang pagsukat ng kakayahan ng
mga mag-aaral ay base sa paglilipat ng wika mula sa sinusong wika papunta sa
wikang nais matutunan. Ang kahinaan ng pamamaraang ito ay ang kawalang
kakayahan ng mga mag-aaral nagamitin ang wikang ninanais matutunan sa
pasalita sa kadahilanang ang kasanayan ng mga mag-aaral ay sa pasulat na
pamamaraan.
2. Direktang Pamamaraan (Direct Approach)
 Ang pamamaraang ito ay reaksyon mula sa pag-gamit ng paglilipat-baybay
(grammar-translation) at sa kawalang kakayahan nitongmakapagturo sa mga
mag-aaral na gamitin ang target na wika sa pasalitang komunikasyon. Sa
pamamaraang ito, hindi pinapayaganang pag-gamit ng sinusong wika. Ang
mga aralin ay kadalasang nagsisimula sa mga dayalogo o kasabihan na
gagamitin upangmagkaroon ng ugnayang-komunikasyon o pag-uusap. Ang
pagkumpas, pag-gamit ng katawan, at mga larawan ay ginagamit upang lubos
na maunawaan ang nais iparating ng komunikasyon. Ang pagtuturo ng balarila
ay hindi direkta at kung kinakailangan
lamang. Ang mga gawang pampanitikan ay pinapabasa sa mga mag-aaral
upang maglibang lamang at hindi upang analisahin ang nilalaman nito. Ang
kultura ng wikang ninananais matutuhan ay hindi dindirektang itinuturo sa
mga mag-aaral. Ang guro ay dapat may lubos na kakayahan sa pagtuturo ng
target na wika ng mga mag-aaral.
3. Pabasang Pamamaraan (Reading Approach)
Ang pamamamaraang ito ay isang reaksyon sa mga problemang
lumutang sa paggamit ng direktang pamamaran ng pagtuturo ng wika. Ito ay
nababatay sa paniniwalang ang kakayahan sa pagbasa ay ang
mas magagamit na kakayahan sa pag-aaral ng ibang wika lalo nasa
paglalakbay. Ito rin ay nabuo sa dahilang kakulangan ng mga guro sa
kakayahan na gamitin ang direktang pamamaraan. Ang mga aralin sa balarila
na kinakailangan lamang sa pagbabasa ang tanging itinuturo sa mga mag-aaral.
Ang mga aralin sa pagpapalagum ng mga salita ay dahan-dahang ibinabahagi
sa mga mag-aaral. Ang pagsasaling wika ay muling ginagamit bilang isang
kapakipakinabang na paraan. Ang pagkaunawa sa mga binabasa ang tanging
tuon ng pagsasanay sa mga mag-aaral. Hindi kinakailangan ng guro ang lubos
na kasanayan sa pagtuturo ng wika.
4. Audiolingualism
Ang  pamamaraang ito ay isang reaksyon mula sa problema at
kakulangang nakita sa reading approach. Mula sa kabiguan ng reading
approach na makapagsanay ng mga mag-aaral na nakakapagsalita at
nakakapakinig sa komunikatibong antas. Ito ay nagmula sa reporma ng
direktang pamamaraan ngunit dinagdagan lamang ng saklaw ng structural
linguistics. Ang mga aralin ay sinisimulan sa paglalatag ng mga dayalogo. Ang
pagmememorya at panggagaya ng mga salita ay ginagamit bilang isang
mabisang teknik dahil sa paniniwala na ang wika ay natutunan mula sa
pagkasanay na gamitin ito. Ang pagsasanay sa pagbaybay ng mga salita ay ang
tuon mula sa simula ng pagaaral. Masidhi ang pagpigil sa pagkakamali ng mga
mag-aaral sa paggamit ng wika. Ang wika ay itinuturo sapamamagitan ng
pagmamanipula ng guro at hindi tinutuunan ng pansin ang pakahulugan ng
mensahe. Ang guro ay dapat may lubos nakakayahan sa pagtuturo ng balarila
at pagbibigkas (ponolohiya).
5.Oral- Sitwasyonal Ang pamamaraang ito ay isang reaksyon mula sa pagg
amit ng pabasang pamamaraan ng pagtuturo ng wika dahil sa kakulangan nito
na bigyang diin ang kakayahan ng mag-aaral sa pagsasalita at pakikinig. Ito ay
sumikat sa Britanya noong 1940 hanggang 1960.Sa pmamaraang ito, ang
sinasalitang wika ay ang pundasyon. Ang wikang nais matutunan ay
ipinipresenta sa mga mag-aaral sa pasalitang paraan bago sa pasulat. Tanging
ang wikang nais matutunan ang ginagamit sa loob ng silid aralan. Ang
pagtuturo ng balarila ay mula sa simple hanggang sa komplikadong. Bagong
mga salita ang itinuturo sa mga mag-aaral base sa bawat sitwasyon.
6.Kognitiv
Sa pamamaraang ito, ang pag-aaral ng wika ay pinaniniwalaang
nangyayari sa pagkatuto ng mga batas at alintunin ng balarila at hindi sa
pamamagitan ng pagsasanay na gamitin ito. Ang pagtuturo ay kadalasang
isahan kung saan ang mga mag-aaral ang pangunahing dahilan ng kanilang
sariling pagkatuto. Ang balarila ay itinuturo sa mga mag-aaral. Ang pagtuturo
ng baybay ay itinuturo din sa mag-aaral ngunit hindi nakatuon sa pagpapalinis
ng pagbigkas. Ang pagbasa at pagsulat ay mga pinakamahalagang paraan ng
pagkatuto kapantay ng pagkatuto sa pakikinig at pagsasalita. Ang pagtuturo ng
mga salita ay kinikilala ding mahalaga. Ang kamalian ng mag-aaral sapag-
gamit ng wika ay kinikilala ding hindi maiiwasan ngunit malilimitahan. Ang
guro ay inaasahang magaling sa pag-gamit ng wikang nais matutunan ng mga
mag-aaral.
7. Afectiv-Humanistik
Ang pamamaraang ito ay isang reaksyon sa pangkalahatang
kakulangan ng ibang mga pamamaraan sa pandamdaming aspeto ng pagtuturo
ng wika. Sa pamamaraang ito kinikilala ang mga mag-aaral bilang isang
indibidwal na may damdamin at kakayahan. Angpagtuturo ng komunikasyon
ay base sa kakayahan ng mag-aaral. Ito ay ginagawa sa pamamagitan ng
dalawahan o pangkatang pagsasanay. Ang klima ng emosyon sa loob ng sild
aralan ay kinikilalang mas mahalagang kagamitan sa pagtuturo ng wika kaysa
sa anumang material. Ang suporta ng kaibigan at kamag-aaral ay kinikilalang
mabisang pantulong sa pagkatuto.
8.Comprehension-Based
Sa pamamaraang ito, ang pakikinig ay kinikilalang pinakamahalagang
kakayahan upang matutong magsalita, bumasa at magsulat ng maayos ang mga
mag-aaral. Ang mga mag-aaral ay nagsisimula sa pakikinig ng mga
makabuluhang salita at nagbibigay ng fidbak sa makabuluhang paraan ng
komunikasyon. Ang mga mag-aaral ay hindi nakakapagsalita hanggang hindi
sila handa. Ang pagkatuto ng mga mag-aaral ay nagmumula sa mga
makabuluhang karanasan na kanilang ikinokonekta sa pag-aaral ng wika. Ang
pagwawasto ng istruktura ng pagkaunawa ng mag-aaral ay kinikilalang hindi
mahalaga. Ideya ang kinikilalang mahalaga sapagkatuto ng mga mag-aaral.
9.Komunikatibo (Communicative)
Sa pamamaraang ito, kinikilala na ang layunin ng pag-aaral ng wika ay
ang pagsali sa gawaing kumunikasyon. Pinaniniwalaan sa pamamaraang ito na
ang pagbuo ng kahulugan at ang kaugnayan nito sa balarila ay mas mabisang
paraan ng pagkatuto ng buo sa wikang ninanais matutunan. Ang mag-aaral ay
madalas na nag-aaral ng wika sa pangkatang paraan. Ang mga gawain at
pagsasanay ng pagkatuto ay kadalasang otentik. Ang mga Gawain ay dapat
repleksyon ng tunayna buhay at pangyayai upang maikonekta ng mga
magaaral sakanilang karanasan. Ang guro ay isa lamang tagasubaybay
sapagkatuto.Sa kabuuan, maaari nating sabihin na lahat ng mga pamamaraang
ito ay magagamit sa pagtuturo ng wika. Kailangan lamang isaalang-alang ng
isang guro ang kakayahan ng mga mag-aaral, ang sitwasyon kung saan
gagamitin ang pamamaraang ito, at ang kanyang layunin upang maitawid ang
pagtuturo papunta sa kasanayan. Ang laman ng isang paraan sa isa pang
paraan ay malinaw na makita lamang sa pagkakaiba ng gamit at sitwasyon na
gagamitin nito. Lubos na madadadalubat mula dito na ang anumang
gagamiting paraan sa
kasanayan. Ang lamang ng isang paraan sa isa pang paraan ay malinaw na mak
ikitalamang sa pagkakaiba ng gamit at sitwasyon na gagamitan nito. Lubos
namadadalubat mula dito na ang anumang gagamiting pamamaraan sa
pagtuturo ngwika ay dapat sumasalamin sa ninanais ng guro na makamit ng
kanyang mga mag-aaral.
“Ang Pamaraang Komunikatib sa Pagtuturo ng Wika”
Pamaraang Komunikatib
Nag-ugat ang pamaraang ito sa national-functional approach na
pinaunlad ni David Wilkins ng Britanya. Matatandaan na sa panahong ito,ang
binibigyan pokus o diin ay ang mensahe kaysa porma o istructura ng wika.
Ang kinalabasan ng halos purong diin sa mensahe ay hindi maganda para sa
aspektong gramatika. Lalong humina sa gramatika ang mag-aaral, kasi alam
nilang higit na importante ang mensahe at hindi halos pinupuna kung mali ang = sa ibabaw ng kaalaman sa tatlong salik na ito, alam ng mga kasanib
istrukturang gamit nila. sa usapan ang layon (function) ng kanilang pag-uusap.
= Sanhi sa kalungkot-lungkot na kinalabasan dahil nasakripisyo ang
gramatika, si Wilkins mismo ang pumansin o nagpabago sa kanyang sariling
pagtuturo ng wika. 3. Discourse competence:
= Mula sa diin sa mensahe, ang pagtuturo ng wika sa panahong ito ay ang = may kinalaman sa pag-unawa, hindi ng isa-isang pangungusap kundi
dalawang diin na kapwa mahalaga: ang porma at mensahe. Ito nga ang ng buong diskurso.
tinatawag na layunin ng pamaraang komunikatib. = ang isang nakikipag-usap daw ay kailangan alam niyang halawin
ang paksa, ang layon (function), at iba pa ng isang discourse.
Batayan ng Pamaraang Komunikatib = hindi niya inuunawa lamang ang kahulugan ng isang yugto ng
utterance kundi ang kabuuang yugto ng isang discourse.
Sang-ayon sa modelo ni Michael Canale at Merill Swain, may apat na
aspekto o element ng communicative competence: linguistic o grammatical
4. Strategic competence:
competence, socio-linguistic competence, discourse competence at
strategic competence. = ito ay ang mga estratehiyang ginagamit natin upang maka-
compensate sa mga imperpektong kaalaman natin sa wika.
= kahalintulad ito ng coping o survival strategies.
1. Linguistic o Grammatical Competence:
= kakayahang umunawa at makagawa ng mga istruktura sa wika na

sang-ayon sa mga tuntunin sa gramatika.

= estado ng isang taong masasabi nating may control o masteri sa
 Ang mga Dapat Tandaan sa Paggamit ng Pamaraang
porma o istruktura ng isang wika.
Komunikatib:
= dito ipinapakita ng isang tao ang kanyang kahusayang gumamit ng
tuntunin sa wika.
1. Sa paggamit ng wika, malinaw sa mga
= ito ay nasasakop ng pag-aaral sa linggwistik.
makikipagtalastasan kung ano ang konteksto ng talastasan.
Ang mga salik sosyolinggwistik ang nagdidikta ng
2. Socio-linguistic competence:
gagawing pag-uusap ng mga nakikipagtalastasan.
= isang batayang interdisciplinary.
2. Ang wika ay isang kasangkapan sa pakikipagtalastasan, di
= nakauunawa at nakagagamit ng kontekstong sosyal ng isang wika na
katulad noong araw na ang Gawain ng guro ay ituro ang
may kinalaman sa:
mga istruktura ng wika na gumagamit ng mg pagsasanay
*Kaugnayan ng mga nag-uusap sa isa’t isa (role relationship)
tulad ng substitution drills, pattern practice at iba pa.
*Impormasyong pinag-uusapan (topic)
*At ang lugar na pinag-uusapan (place)
 3. Higit na mahalaga sa gumagamit ng pamaraang
komunikatib kung gaano kahusay sa pakikipagtalastasan
sa wika ang isang tao, hindi kung gaano ang nalalaman
niya sa gramatika ng isang wika.
4. Mahalagang gamitin sa loob ng klase ang mga sitwasyong
tunay na tumatawag sa pakikipagtalastasan.
5. May iba’t ibang antas ng communicative competence, lalo
na, hindi maaasahan na ang isang hindi negative speaker
ay magiging mahusay sa bawat uri ng pakikipagtalastasan.

SUBUKIN NATIN!

MGA GAWAIN

A. Pagpapaliwanag

Panuto:

1. Ipaliwang ang bawat paraan ng guro sa pagtuturo ng wika sa

sarili mung pagpapakahulugan. (20pts)