The Vampire Goddess

by GraceCallos

"Vampires believe in soulmate. It's like finding your new life. Being born again
and having a new life in this world where vampires can't die. Your not just a
feeder because your my soulmate, that's what make you a different from others. I
want to make you mine but at the same time I'm afraid to lose you"

---Austin Von Ashford

=================

The Vampire Goddess

*WARNING*Some scenes are..RATED SPG!..wala lang, sinabi ko lang kc kahit naman

pagbawalan ko yung ibang readers na di pa pwede sa RATED SPG scenes, siguradong
babasahin pa rin nila eh. Sabi nga, Curiousity kills the Cat. Malaki na kayo kaya
alam nyo na ang tama sa mali. Wala akong iniimpluwensyahan na kahit sinuman dahil
hobby ko lang ang pagsusulat, di ko naman sinabi na gawin nyo ung mga nsa eksena.
At kung ikakatwiran nyo sakin na bakit ako nagsulat ng ganong scenes gayong alam ko
na mayroong pwedeng makabasa nito na 'bata'....pakibasa poh ulit ung nasa taas
dahil sa umpisa pa lang mayroon na akong warning na ang kwentong ito ay may halong
RATED SPG! Alam nyo naman siguro kung ano ang RATED SPG, so no need to explain.At
wag nyo na pong subukan na gumamit ng Opera Mini o Fire Fox para kunin ang
softcopies nito, pagnanakaw yun.

Oo, marunong akong gumamit non at alam ko yun and one more thing, kasali ako sa
maraming group kaya malalaman at malaman ko kung nakapost na ang The Vampire
Goddess sa mga site na yun.

 Hindi ako plastic na tao, nagsasabi langMabait ako at Friendly but once you judge
my personality without knowing the REAL me.. lumalabas ang pagiging maldita ko!So
anyway, chill lang tayo guys! Let's be friends. Mabait ako, Promise :)

=================

PROLOGUE:

Light is just a human.She don't have anything.She don't know who she is.She don't
know her pastShe just woke up one day, learning that the vampire ruling the
world.But why everyone wants to kill her?What is her role in the world of vampire?

=================

CHAPTER ONE:

Napakadilim.
Sa sobrang dilim di ko na masabi kong nakapikit ba ako o hindi.

Nagpalingon-lingon ako. Nagbabakasakali na may makikita akong liwanag pero

gasinulid ay wala.

"Wake up" a voice of a girl said.

Pamilyar ang boses nya.

Muli akong napalingon. Pinipilit hanapin ang boses na yun.

"Who are you?" Sigaw ko

"Wake up!" She said again

Then I realize, the girl voice is so much like with my voice.

Kung ako yung nagsasalita, di ko sya maintindihan. Hindi naman ako tulog para
sabihin nyang gumising na ako.

"Where are you?" Muling tanong ko

Pero imbes na sumagot biglang nag-apoy ang buong paligid. Kitang-kita ko na ngayon
kung nasan ako. Napapalibutan ako ng mga naglalakihang mga puno at ang mga punong
yun ngayon ay nasusunog na sa lakas ng apoy sa paligid ko.

Gusto kong tumakbo para iligtas ang sarili ko pero parang nadikit na ang mga paa ko
sa lupa.

Palapit na palapit na ang apoy at ang usok ay pumapalibot na sakin. Nalalanghap ko

na ang init ng pagkatupok sa paligid ko.

Di na ako makahinga!

Tinakluban ko ang ilong ko, umaasa na makakahinga ako ng maayos. Pero wala! Unti-
unti na akong nawawalan ng hangin sa katawan. Nanghihina na rin ako.

Ito na ba ang katapusan ko?

"Wake up!" Iyan na naman ang boses na yun

Hindi ko sya maintindihan!

"Do you want to live?" She ask me

What kind of question is that? Of course..

"I want to live" I say before darkness eat me

******

Ramdam ko ang pagdaloy ng dugo sa katawan ko. Pero ang kakapusan ng hangin sa
katawan ko ay ramdam na ramdam ko. Gustuhin ko mang huminga ay di ko magawa dahil
natatabunan ako ng lupa.

Hindi ko alam kung bakit nasa ilalim ako ng lupa pero kailangan ko ng makaalis
dito.

Pinilit kong igalaw ang kanang kamay ko hanggang sa mailabas ko iyon mula sa lupa.

Mabuti na lang at hindi malalim ang pinaglilibingan ko kaya nagawa kong maiahon ang
sarili ko, napansin ko na victorian ang suot kong damit. Pero hindi ko inaasahan
ang nasa panaginip kong sunog sa gubat ay syang sumalubong sakin sa pag-ahon ko sa
lupa.

Malaki na ang apoy sa paligid ko. At kailangan ko ng makaalis sa lugar na yun.

Tumakbo ako. Naghanap ng ligtas na lugar para sakin. Patuloy ako sa pagtakbo,
walang pakialam kahit hinihingal na ako basta makalayo lang sa sunog.

Pero kusang tumigil ang katawan ko sa pagtakbo dala ng matinding pagod. Mabuti na
lang at nasa ligtas na lugar na ako, malayo na sa sunog.

Napakapit ako sa puno bilang suporta, habol ko ang hininga ko habang iniisip kung
ano bang nangyari.

Bakit may sunog sa gubat?

Bakit nasa ilalim ako ng lupa?

At ang pinakamahalagang tanong. Sino ako?

Sino ako? Anong pangalan ko? Anong ginagawa ko sa lugar na 'to? Bakit ganito ang
suot ko?
Sa paghahanap ko ng sagot sa mga tanong sa isipan ko, biglang sumakit ang ulo ko
dahilan para hawakan ko ito.

Ang sakit! Sobrang sakit na parang binibiyak gamit ang malaking bato!

"Ugh" sa sobrang sakit ay napaluhod ako sa lupa.

The pain is taking all my insanity.

"Look what we got here" sabi ng isang isang di pamilyar na boses.

"A blood of a girl? Sounds very appealing" the other voice said

Ano bang sinasabi nila?

Nag-angat ako ng tingin para makita sila. And to my surprise, they are incredable
handsome, salamat sa liwanag ng buwan at nakikita ko sila. At kitang-kita ko ang
pagkagulat sa kanilang mukha.

"Wow your beautiful!" Sabi nong lalaking unang nagsalita sabay baling don sa kasama
nya. "Can we just fuck her first before we drink her blood?"

"Sure" the other guy said with a devil smile on his face.

Ang mga sinasabi nila ay nagbibigay sakin ng takot.

"Who are you?" Kinakabahang tanong ko.

They both laugh "We are a blood sucker"

Blood sucker?

Are they talking about vampire?

Are they real?

"Crazy" I shout before I run to other direction.

They are just some crazy people who wants to rape a vulnerable girl like me.
Hindi ko nararamdaman ang pagsunod nila pero patuloy pa rin ako sa pagtakbo. Hindi
ko alam kung saan ako pupunta basta ang mahalaga, makalayo ako sa kanila.

Ngunit sa pagtakbo ko ay may kung anong malakas na pwersa ang tumulak sakin at
namalayan ko na lang na nakasandal na ako sa isang puno habang sakal ako sa leeg
nong isang lalaking tinakbuhan ko kanina. Samantalang yung lalaking medyo masungit
tingnan ay nakatayo ilang hakbang ang layo samin. He look like he enjoy na view, me
against the tree while his friend trying to get my breath away.

Panong?

Pano sila nakakilos ng ganon kabilis?

"W-What are you?" Nahihirapan kong tanong dahil di na ako makahinga

Tumawa lang yung sumasakal sakin pero kitang-kita ko na nagbago ang kulay ng mga
mata nya. Naging kulay pula iyon at kahit di na ako makahinga, napasinghap pa rin
ako dahil may lumabas na pangil mula sa kanyang bibig.

They're really a.. vampire!

Inilapat nya ung mukha nya sa leeg ko. Dumampi ang labi nya don na
nakapagpangilabot sakin.

"L-Let me go! Please don't kill me!" I beg

"Don't worry babe, you're going to enjoy your last hour before we're going to drink
your blood" he said

His tongue is now running to my neck while his other hand starting to roam to my
body.

"No!" I scream and I feel the tears running down to my cheek.

Patuloy ako sa pagsigaw, umaasa na may tutulong sakin. Pinipilit kong manlaban
kahit na hindi naman sya natitinag. Sinisimulan na nyang sirain ang damit ko.

'Please help me!' Sigaw ng isipan ko

Hindi ko alam kung nadinig ako ng langit pero naramdaman ko na lang na wala ng
sumasakal sa leeg ko at nakasalampak na ako sa lupa.

Nang iangat ko ang tingin ko ay nakita kong tumalsik yung lalaking sumasakal sakin
sa isang malaking bato. At sa harapan ko ay may isang lalaking nakatalikod sakin,
nakaharap sya don sa mga bampirang nagtatangka ng masama sakin.

"Who the fuck are you?" Galit na sigaw nong lalaking nanonood lang samin kanina

"You don't need to know" sabi nya bago sinugod yung dalawang bampira.

Kahit na pinagtutulungan nong dalawang bampira yung estranghero na nagligtas sakin,

hindi naging hadlang yun para di nya masabayan yung dalawa. At base sa nakikita ko
ay isa din syang bampira.

Kakampi ba sya o tulad din sya nong dalawang bampira na may tangkang masama sakin?
Ginagawa nya ba 'to para masolo ako?

Sobrang na akong natatakot! At sa takot ko ay di na ako makatayo para tumakbo, ang

lumayo sa kanila.

Kaya naman wala akong magawa kundi ang panoorin sila. Nagawa nyang ihagis yung
lalaking mukhang seryoso sa isang puno at sa sobrang lakas ay naputol yung puno.
Samantalang susugurin sya nong isa ng magpakawala sya ng apoy sa kanyang kamay.
Wala ng oras para makaiwas pa kaya naman yung apoy ay direktang tumama sa kanya at
sa isang iglap ay nagi syang abo!

May kung anong mainit na pakiramdam ang gumapang sa katawan ko ng makita ko ang
pangyayaring yun. Ang sarap sa pakiramdam ng init na gumagapang sa aking katawan.

"You killed my brother!" Galit na sigaw nong bampirang inihagis nong estranghero.

Sumugod sya pero biglang nawala yung estranghero bago pa man sya makalapit.
Nagpalinga-linga siya sa paligid at ganon din ang ginawa ko. At nanlaki ang mga
mata ko ng makita ko sya sa likod nong masamang bampira habang hawak nya ang leeg
nito. At bago pa man makawala yung bampira sa pagkakasakal sa kanya ay napugot na
nong estranghero ung ulo nya at sa isang iglap ay nagi itong abo.

Tumingin sya sakin dahilan para mapalunok ako at manlaki ang mga mata ko.

Masasabi kong sya na ang pinakagwapong nilalang nakita ko kahit pa sabihin na wala
naman akong maalala sa nakaraan ko.

He have pointed noise, broad shoulders, crimson red eyes, he also have a missy hair
that suits with his perfect feature face. Maputi din sya na masasabi ko ng maputla
ang pagkaputi nya. At ang pinakamagandang bahagi ng katawan nya ay ang labi nya.
It's red at lalo pang tumingkad ang kulad niyon dahil sa pagiging maputi nya. It's
very kissable!

Tumingin sya sakin at kitang-kita ko ang pagdaan ng isang emosyon sa mga mata nya.
Admiration?

Hindi ako sigurado.

Unti-unti syang lumalapit sakin habang magkahinang ang mga mata naming dalawa. Pero
ilang hakbang na lang ang layo nya sakin ng makita ko kung pano sya matigilan
kasabay ng paglunok nya.

"Your blood... it's smell sweet!" Nahihirapang sabi nya na parang kinokontrol nyang
mabuti ang sarili nya para di nya ako sugudin at ibaon ang mga pangil nya sa leeg
ko.

"Ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong ko.

Iniligtas nya ako kanina kaya di maalis sakin ang mag-alala sa isang tao or rather
than a vampire.

"What's your name?" He ask while still standing where he is standing right now.

Pangalan?

Anong ibibigay ko? Hindi ko kilala ang sarili ko!

'Light'

Light? Iyon ba ang pangalan ko?

"What is your name?" He ask again dahil sa di ko pagsagot

"Light! My name is Light" sagot ko

"You shouldn't be here. Vampires are hunting for their food. You should stay at
your house. Now, go home!" Mariin nyang sabi bago tumalikod sakin para umalis.

Nagpapasalamat ako dahil kahit gusto din nyang tikman ang dugo ko ay nagawa nyang
kontrolin ang sarili nya pero may sarili yatang pag-iisip ang mga paa ko at kusa
itong humabol don sa estrangherong bampira.

"Wait!" Hinawakan ko sya sa braso para pigilan. Masasabi kong kasing lamig ng yelo
ang braso nya!
Hindi ko alam kung bakit ko sya pinipigilan basta kusa na lang gumalaw ang katawan
ko.

"I- I-- Ugh!" Igik ko ng maramdaman ko ang pagtama ng likod ko sa puno

"Damn it! What the hell are you doin'" galit na sigaw nya habang nakahawak sa
bewang ko ang isa nyang kamay at ang isa naman ay nasa balikat ko. "I said go
HOME!"

Kitang-kita ko ang pagbabago ng kulay ng mga mata nya. Ang kaninang grey nyang mga
mata ay napalitan ng crimson red. Nakakatakot syang tingnan dahil nasa itsura nya
ang pagnanais na inumin ang dugo ko. But the weird part is, I'm not afraid of him.
Siguro dahil iniligtas nya ako kanina at nakikita ko pagpipigil nya.

"T-Thats the problem! I don't know where I'm going. Basta nagising na lang akong
nasa ilalim ng lupa sa gitna ng gubat na ito. Wala akong maalala tungkol sa sarili
ko m-maliban sa pangalan ko" sagot ko habang nakatingin sa mga mata nya.

His eyes.

Ngayong ganito sya kalapit mas malinaw kong nakikita ang mga mata nya. At hindi
katulad kanina, hindi sya nag-abalang itago ang tatlong emosyong nangingibabaw sa
kanya.

It's full of hunger, lust and want!

"What?" He ask with a sharp tone

"I can't remember anything"

"It's not my problem any more. I already save you" sabi nya bago ako binitawan pero
bago sya makaalis ay muli ko syang hinawakan sa braso.

Oo, hindi na nya ako responsibilidad pero sa ngayon, sya lang ang pwede kong
kapitan.

"Please! I don't have anything. You're the only person that I can trust. I want to
come with you. Please?" Pakiusap ko sa kanya. "I wa-- Ugh!" Napaigik ako sa sakit
dahil muli nya akong isinadlak sa puno

"Trust?" He sarcastically laugh "You don't know you're talking about. I'm a vampire
and you're a human" sabi nya habang nasa pagitan ng leeg ko kaya ramdam ko ang
pagtama ng hininga nya. "You can't trust a vampire!"

"Please, let me--" napasinghap ako dahil nakapalat na sa leeg ko ang mga labi nya
"come with you"

"Why would I?" He said in husky voice but the sharp is still their. Lalo nya akong
hinapit palapit sa katawan nya.

"I-I'll do.. everything" ramdam ko ang pagbilis ng tibok ko when his tongue touch
my skin and the sensation give me shiver.

"Everything?" He whisper

Napalunok ako bago sumagot "Yes"

"Then.. be mine" pagkasabi nya non ay naramdaman ko ang pagbaon ng pangil nya sa
leeg ko.

Napahawak ako sa balikat nya dahil sa sakit ng pagbaon ng pangil nya sa leeg ko.
Hinuhugot nya ang lakas ko dahilan para mawalan ako ng malay.

=================

Author's note

The Vampire Goddess is not yet edited. Madami poh syang typo's at wrong grammar.

Sa phone lang kasi ako nagttype, mas madali kasi kong sa phone ako magttype kasi
anytime dala ko ung phone ko unlike my laptop.

Kung ano yung natype ko na sa phone ko ay dinidiretsyo ko na agad sa wattpad kaya

di ko na sya naeedit but once I finish this story at sinipag ako ie-edit ko sya.

And hindi na poh ako magbibigay ng Softcopies :) Pasensya na poh :)

Hope you understand guys :)

=================

CHAPTER TWO

Nagising ako sa pakiramdam na malamig at gumagalaw ang hinihigaan ko. Nagmulat ako
at sumalubong sakin ang napakagwapong nilalang.
Seryoso syang naglalakad habang buhat-buhat ako na parang isang prinsesa.

"You're awake" sabi nya pero sa unahan pa rin sya nakatingin.

"What hap--" kusa din akong natigilan sa pagtatanong dahil biglang dumaloy sa
alaala ko ang nangyari kanina at ang takot ay dumagsa sa puso ko. "Do you... do you
convert me into a... vampire?

Sa pagkakataong yun ay tumingin sya sakin. Mata sa mata. "No. I just drink your
blood. You're still a human"

Dahil sa sinabi nyang yun ay nakahinga ako ng maluwag. Tao pa rin ako at buhay.

Hindi ako nagkamali sa desisyon kong sumama sa kanya kahit pa ininom nya ang dugo
ko. Mabuti syang bampira at sa isiping iyon ay nakapagpangiti sakin.

"Why are you smiling?" Kunot noong tanong nya. Nakatingin pa rin sya sakin.
Umiling ako bilang tugon. "Human can still trust a vampire... a vampire like you"
sagot ko dahil naalala ko yung sinabi nya tungkol sa pagtitiwala sa mga bampira.

Ewan ko ba pero hindi ko magawang matakot sa kanya ng lubusan.

"Trusting is a big word in this world. Don't trust me, you don't even know me!"
matigas nyang pahayag

"What's your name?"

Kunot noo syang napatingin sakin because of my sudden question. "I'm Austin"

"Austin" ulit ko sabay ngiti. "Now I can trust you more"

Di makapaniwala syang napatingin sakin na para akong nababaliw na ngunit kasabay

non ay ang pagdaan din amusement sa kanyang mga mata.

"Austin, what happen in---" I want to ask, what happen in this world but he
interupt me

"We're here" he announce

Napalinga ako sa paligid ko at nakakita ako ng isang maliit at lumang cabin ngunit
mababakas pa rin ang katatagan.

He open the door without putting me down. Kaya ramdam ko ang paggalaw ng kamay nya
sa ilalim ng hita ko.

Pagkabukas ng pinto ay sumalubong samin ang masayang kwentuhan sa sala ngunit agad
iyong natigil ng makita kami.

Unti-unti akong ibinababa ni Austin. At maayos ko ng nakikita ang anim na pares na

nakatingin samin. Tatlong babae at tatlong lalaki at masasabi kong mga bampira din
sila dahil sa akin nilang sobrang kagandahan at ramdam na ramdam ko din ang kakaiba
nilang aura. Tumayo sila mula sa pagkakaupo kaya mas maayos ko na silang nakikita.

"This is Light. She is---" pagpapakilala ni Austin pero kagad din syang pinutol.

"Gorgeous"

"Dazzling"

"Beautiful"

"Breath taking"
Kuminto nong tatlong babaeng magkakamukha at nong isang lalaking mukhang playboy.
Bakas na bakas sa kanila ang sobrang paghanga ng makita nila ako.

"Human" kunot noong komento naman nong lalaking mukhang mas masungit pang tingnan
kay Austin.

"Why did you bring a human here, Austin?" Tanong naman nong lalaking mukha ding
masungit ngunit tila pinagtataksilan sya ng mga mata nya dahil kakikitaan iyon ng
kapilyuhan.

Ipinatong ni Austin ang kamay nya sa balikat ko kaya napatingin ako sa kanya kaya
nakita ko kung pano nya sinamaan ng tingin yung lalaking huling nagsalita.

"Hey guys! Don't scary our visitor. Minsan na lang tayo magkaroon ng bisita" saway
nong isang babae na lumapit kagad sakin. "What's your name?" Nakangiti nyang tanong
sakin at hinawakan pa nya ang kamay ko.

Lumingon muna ako kay Austin bago sumagot. "Im Light"

"Nice to meet you Light. Im Eve and they are my twins, Star and Summer, kakapatid
namin si Austin" pagpapakilala nya habang itinuturo yung dalawa nyang kakambal

Kaya pala may pagkakahawig sila kay Austin. Dahil kung titingnang mabuti ay female
version nga sila ng binata.
"Hi?" Star and Summer said in a cheerful way

"Hi" sagot ko ng may kasamang ngiti

"That guy" turo nya don sa lalaking nagsabi na tao ako. "That is Damon, my
boyfriend. Yung mukhang playboy na yan ay si Psyche, boyfriend ni Summer at yang
masungit na yan ay si Will, asawa ni Star" pagpapakilala ni Eve sa kanilang lahat.

Summer chuckle. "Kung hindi ko lang naaamoy ang dugo mo, iisipin ko na isa kang
bampira. A vampire goddess"

"Bakit ganyan ang suot mo?" Nakangiting tanong naman ni Star habang iginigiya ako
paupo sa sofa. “Ang mga Royalty vampire na lang ang nagsusuot ng ganyang kasuotan
sa panahong ‘to”

Kung hindi ko lang alam na vampire sila, iisipin ko na normal na tao lang din sila
dahil sa ipinapakita nila sakin. Bukod don ay hindi ko sila nakakakitaan ng
pagkauhaw sa dugo ko.

I smile genuinely "I don't know" sagot ko tapos ikinuwento sa kanila kung
pagkakagising ko at kung pano ako nakita at iniligtas ni Austin. "Nagising akong
walang naaalala maliban sa pangalan ko"

Nanlaki ang mga mata ni Summer "You mean may amnesia ka? Yung sakit ng mga mortal?"
"Hindi ko alam. Siguro" sagot ko na di sigurado. “Ang tanging alam ko lang sa
ngayon ay ang magtiwala kay Austin”

Siguro na babaliw na ako dahil sa sobrang laki ng tiwala ko sa isang bampira na

ngayon ko lang nakilala. Kung nababaliw na ako, siguro nga!

Sa gulat ko ay biglang tumawa ng malakas si Damon. "Trust? Your crazy for using
that word between human and vampire"

Umiling ako. "Siguro nga wala akong maalala at hindi ko alam kung ano na bang
nangyayari sa mundo pero sigurado ako sa nararamdaman ko na mabubuti kayong
bampira. Dahil kung masama kayo tulad nong dalawang bampirang sumugod sakin, dapat
sa mga oras na 'to ay hindi na ako nakatayo sa harap nyo" sagot ko

Will smirk. "But Austin bit you" nakatingin siya sa leeg kong may dalawang sugat na
pinagbaunan ng pangil ni Austin

"But he never kill me nor converting me into a vampire. He just drink to justify
his thirsty" katwiran ko pa.

"Thirsty?" Nagtatakang tanong ni Psyche sabay tingin kay Austin kaya naman
napatingin din ako

Pero nag-iwas lang sya ng tingin.

The three girls giggle. "Kaya pala" they said in choros

Nagtataka naman akong napatingin sa kanila. Para kasi silang may nalaman na isang
mahalagang bagay.

"Are you sure with this, Austin?" Seryosong tanong ni Will

"Yeah" deritsyo nyang sagot ng seryoso ding nakatingin kay Damon

"If that so. You need to con---" sabi ni Will pero pinutol din sya ng matalim na
tingin ni Austin

"Hey guys! Stop it. Hayaan nyo na si Austin sa desisyon nya" saway ni Eve sa kanila

“We’re having a new family member” parang batang sabi ni Star, nakapulupot pa ang
sya sa braso ko.

Family?

Ibig bang sabihin nito ay tinatanggap nila ako?

“Uhm... family?”
“Yes! You’re already part of the family since your Austin’s girl?” masayang sabi ni
Eve

“Austin’ girl?” kunot noong tanong ko

“Yeah” sagot ni Psyche

Napalingon ako kay Austin pero di sya nakatingin sakin kaya napabalik ang tingin ko
kina Summer.

“Will, can you heal her wound?” pakiusap ni Star sa asawa.

Tumango naman sya tapos ay lumapit sa tabi ko. Inilapat nya ang kamay nya sa leeg
kong kinagat ni Austin.

Ito naman ang mainit na pakiramdam na iyon tulad ng naramdaman ko kanina sa gubat.
Ang sarap sa pakiramdam, tumutulay sa bawat ugat ko ang init na yun.

Di nagtagal ay tinanggal na rin ni Will ang kamay nya sa leeg ko at bumalik sa

dating pwesto nya.

“Pwede ba akong magtanong? Anong nangyari sa mundo? Bakit... may mga bampira?” di
na ako nakatiis kaya tinanong ko na ang tanong na bumabagabag sakin kanina pa.
Nagkatinginan sila bago sumagot si Austin. “Matagal ng may mga bampira sa mundo
pero ilang taon na ang nakakaraan ng mapagod na ang mga bampira sa pagtatago sa
kanilang mga sarili. Naghangad ang mga bampira ng higit pa kaya nagsimula silang
magpakita sa mga tao. Nagkaroon ng revolution at dahil mahina ang mga tao, natalo
sila. Kaya naman nabaliktad na ang mundo”

“Ang mga tao na ang nagtatago ngayon. Ang mga bampira ay may tinatawag ding
pamahalaan. Sila ang Royal Empire, mga pureblood vampire sila.” Pagpapatuloy ni
Psyche

“Pureblood?”

“Yes. Ipinanganak silang mga bampira na. Kaming magkakapatid ay pureblood pero sila
ay mga converted vampire” turo ni Star kina Damon, Will at Psyche.

“Ang mga tao ay ginagawang feeder ng mga bampira kaya may mga tao pa rin. Pero may
mga bampira na hindi kayang pigilan ang mga sarili nila kaya nauubos nila ang dugo
ng feeder nila. Sa mundong ito para sa mga tao, it’s either magiging feeder ka o
mamamatay ka kagad” seryosong sabi ni Will

“Ganon na kalala ang nangyayari?” di makapaniwalang tanong ko. “Pero kayo?”

“Don’t worry, we can control our self” pagpapanatag ni Eve at nakikita ko sa mata
nya na nagsasabi sya ng totoo.

“Aha!” Summer snap “Damon, di ba ang kapangyarihan mo ay makita ang nakaraan at ang
hinaharap? Bakit di mo subukang tingnan ang nakaraan nya”
“You can do that?” bigla akong nabuhayan ng loob sa sinabing iyon ni Summer. Ibig
sabihin ay may pag-asa na akong makilala ang sarili ko.

“Syempre naman. Damon is the best” pagmamalaki ni Eve

“Patronizing your boyfriend huh?” Austin said with a smirk

Eve just give him a grin.

Napailing na lang si Damon. Seryoso syang lumapit sakin.

Napalunok ako ng magtama ang mga mata namin. He is really an intimidating person.

Hinawakan nya ang kamay ko. “Relax” he said

Huminga muna ako ng malalim at ng maramdaman nyang narelax na ang katawan ko ay

pumikit na sya.

Dumaloy na naman ang pakiramdam na yun. My body is like setting on fire pero hindi
sya nakakasunog sa sakit imbes masarap iyon sa pakiramdam ko.
Bumitaw si Damon sa kamay ko, tumingin sya sakin at sobra syang nakakunot noo na
parang di sya makapaniwala. Kung seryoso na sya kanina ay mas lalo syang mukhang
seryoso ngayon.

“Hey! What’s wrong?” tanong ni Austin, lumapit pa ito sakin.

“I don’t see anything about her past even her future” seryoso nyang sabi. “All I
can see is darkness”

Darkness?

An irritating laugh echo in my head.

‘Crazy’

=================

CHAPTER THREE:

Huehuehue napahaba pala ang chapter na 'to.

Hehehe pambawi na rin *wink*

********************************************************************

CHAPTER THREE:

Ilang oras na lang at sisikat na ang araw kaya napagdesisyunan na ng lahat na

magpahinga.
Nandito ako ngayon sa banyo sa kwarto ni Austin. Nanlalagkit ang pakiramdam dahil
na rin siguro sa nalibing ako sa lupa. Mabuti na lang at pinahiram ako ng damit
nina Eve kaya hindi problema sakin ang damit.

Ipinikit ko ang mga mata ko ng tumapat ako sa shower. Ang sarap ng pagdaloy ng
tubig sa katawan ko, I feel relax. At yun ang pakiramdam na kailangan ko ngayon
dahil talaga namang nakaka-stress ang mga nangyayari sakin ngayon.

Nagising ako sa ilalim ng lupa.

Walang maalala.

Muntik ng mamatay dahil sa dalawang bampira na iyon.

Iniligtas ng napakagwapong pureblood vampire.

Napasama sa isang pamilya ng mga bampira

At ngayon ay walang makita tungkol sa nakaraan ko maging sa hinaharap ko.

Walang isang araw ng mangyari ang mga yun pero pakiramdam ko buwan na ang katumbas.
Idagdag ko pa yung boses na narinig ko kanina sa isipan ko.

Sigurado ako na yung boses na yun ay ang boses na narinig ko bago ako magising.

Naguguluhan na ako. Sino ba talaga ako? Bakit hindi makita ni Damon ang nakaraan ko
lalo na ang hinaharap ko.

Sino ako?

Sino?

Nasapo ko ang ulo ko ng makaramdam ako ng pananakit ng ulo, kaya kagad ko itong
ipinilig. Nagbabakasakali na mawala ang pananakit.

Dali-dali akong nag-shower. Pagkabihis ko at pagkapag-ayos ay lumabas na rin ako ng

banyo. Dinala ko na rin kasi sa loob ng banyo ang susuutin ko.

Pagkalabas ko ay sumalubong sakin ang isang napakagwapong nilalang na nakatayo sa

tabi ng bintana habang nakahalukipkip na walang suot na pangtaas.

Masasabi kong sya na ang pinakamagandang tanawin na nakita ko.

Lumingon sya sakin and he give me a smile.

"Tapos ka na pala" sabi nya ng lumalakad palapit sa kama. "Matulog na tayo"

"Dyan din ba ako matutulog?" Alanganing tanong ko

"Yeah" simple nyang sagot.

Napatango ako bago lumapit. Maingat akong tumabi sa kanya pero meron pa rin akong
inilagay na pagitan samin. Pero nagulat ako ng hilahin nya ako palapit sa kanya.

Nakaunan ako sa braso nya at sobrang lapit ng katawan ko sa katawan nya. Ang lamig
ng katawan nya ay sumasalungat sa init na inilalabas ng katawan ko.

"Bilang feeder ko, dapat malapit ka sakin" sabi nya ng nakapikit

Napatingin ako sa kanya.

"Feeder? Ako?" Naguguluhang tanong ko.

Dumilat sya at tumingin sakin.

"Oo. Hindi ba nakiusap ka sakin na gagawin mo ang lahat isama lang kita?"

Napaiwas ako ng tingin. "Oo nga. Kaya lang..." nag-aalangan kong sabi.

"Natatakot ka ba?" Hinawakan nya ang baba ko para muling nagtama ang mga mata
namin.

"Hindi... hindi ako natatakot. May tiwala ako sayo" sagot ko at totoo yun

"I heard a but" mahinahon lang syang magsalita pero nanunuot ang bawat kataga.

Pano ko ba 'to sasabihin. Pano ko sasabihin na nag-aalala ako. Ayos lang sakin na
gawin nya akong feeder kaya lang... nag-aalala ako na pano kung hindi na ako maging
sapat sa kanya?

Hindi!

Hindi sa paraang pag-aalala na hindi nya makontrol ang sarili nya at mapatay nya
ako dahil di nya napigilan ang sarili nya sa pag-ubos sa dugo ko.

Nag-aalala ako, pano kung dumating yung time na magsawa na sya sa dugo ko? Pano
kung maghanap sya ng bagong feeder at iwanan ako? Parang hindi ko ata kakayanin!

Nakakainis itong nararamdaman ko. Kasi gusto ko, ako lang ang nasa tabi nya. It's
not, I'm having a feeling for him. Para lang kasing may isang bahagi ng pagkatao ko
ang hinahatak nya. At hindi ko yun kayang tanggihan.

"Nagkaron ka na ba ng ibang feeder?" Tanong ko imbes na sagutin yung sinabi nya

Napasinghap ako when he get on top of me.

"I don't need a feeder" he said in a husky voice

"Pero sabi mo---"  naguguluhan akong napatitig sa kanya.

Hindi sya kagad nagsalita. Imbes ay naramdaman ko na lang ang labi nya sa leeg ko.
Dumadama. Dumadampi. Nagpapasabik.

Kahit dampi lang ay may hatid na kakaibang sensasyon sakin. Sensayong tumutulay sa
buo kung katawan.

"Your not just an ordinary feeder. And waiting for a very long time is all worth
it" tuluyan na nyang hinalikan ang leeg ko.

Automatikong napapikit ang mga mata ko kasabay ng pagkapit ko sa balikat nya.

Hindi ko na nga maintindihan ang ibig nyang sabihin. Lalo pa nyang pinalalabo ang
isipan ko dahil sa ginagawa nya.

Nag-angat sya ng tingin at ramdam ko na nakatitig sya sakin. Gusto ko ding makita
ang mukha nya. Kaya naman walang pagdadalwang-isip na idinilat ko ang mga mata ko.

Isang pares na grey na mga mata ang sumalubong sakin. Napakaganda ng mga mata nya.
Nakakalunod. Nakakabighani dala ng nag-uumapaw na emosyon.

Want

Lust

Admiration
Tatlong emosyong nagpapaligsahan na mangibabaw.

Pero higit kong gusto ang kulay pula nyang mga mata dahil mas lalong tumataas ang
intensidad ng tatlong emosyon na yun kapag kulay pula ang kanyang mga mata. 

"What do you mean?" Nagtatakang tanong ko na may kasamang pagkahingal.

He smirk. "You'll find out tomorrow. But for now, I want to try something with you.
Something I want to do the first time I see you" he said mischevously

Bago pa ako makapagreact ay may malamig na bagay na ang nakalapat sa labi ko. Hindi
ko inaasahan na hahalikan nya ako.

He just kiss me. A simple kiss. Nakalapat lang ang labi nya sa labi ko. Tila
dinadama lang nya ang pakiramdam na magkalapat ang mga labi namin. And damang-dama
ko ang tamis ng halik na pinagsasaluhan namin.

But the kiss change into a passionate one. Nakakapagningas ang halik na
ipinagkakaloob nya.

Apoy

Apoy na nakakatupok ng katinuan. Sinisilaban ang pagnanasa sa katawan ko. At

kumakalat iyon sa bawat himaymay na meron ako.

He bit my lower lip to seek an entrance. Hindi masakit but I open my lips. His
tongue made its way into my mouth na sinalubong naman ng dila ko. Our tongue fight
for the dominace and he win.

May sarili atang pag-iisip ang mga kamay ko dahil kusa silang dumako sa batok ni
Austin. Mas lalo ko pa syang hinahapit palapit sakin. Sobrang magkalapat na ang mga
katawan naming dalawa. Ultimo hangin ay di na magagawa panglumusot sa pagitan
naming dalawa.

Damang-dama ko ang katawan nya. Malamig pero init ang katumbas non sa pagkatao ko.

Gumapang sa likod ko ang isa nyang kamay. Naghahatid yon ng mainit na sensasyon
samantalang nasa leeg ko naman ang kaliwa nyang kamay.

Halik pa lang ang pinagsasaluhan namin pero nanginginig na ang katawan ko.
Napaungol ako when he suck my tongue.

Para akong sinisilaban sa halik na ibinibigay nya.

Marubdob ang halik na aming pinagsasaluhan. I already feel his erection.I know he
want me and I don't want to be a hypocrite to deny my passion with him.

I want him, too!

Pinisil nya ang balakang ko na muling umani ng ungol mula sakin. Pero nagulat ako
ng bigla syang humiwalay at tinitigan ako.

Seryoso syang nakatitig sa mga mata ko. At hindi sya nag-abalang itago ang niluloob
ng mga mata nya. Punong-puno ng pagnanasa!

"Your mine! I wait a thousand year just to find you and waiting for one day is not
going to be harm" he give a peck on my lips before laying besides me. "Let sleep"
hinapit nya ako kaya napaunan ako sa dibdib nya.

Hindi na ako nakapagsalita dahil sa bilis ng mga pangyayari. Idagdag pa na

naghahabong ako ng hininga. Hindi ko napansin na halos mawalan na pala ako ng
hangin sa katawan dahil sa intensidad ng pinagsasaluhan naming halik.

"Come on. Sleep" utos nya. "Tomorrow will be a long day" hinalikan nya ang tuktok
ng ulo ko at dahil don kusang pumikit ang mga mata ko.

Hindi ko alam kung bakit ganito magreact ang katawan ko pagdating kay Austin.

Oo, gwapo sya--mali-- napakagwapo nya. Sigurado akong wala akong malalim na
nararamdaman para sa kanya. Pero attracted ako sa napakagwapong nilalang na 'to.
Pero bukod sa attraction ay meron pa akong nararamdaman na hindi ko mapangalanan.

Bumuntong hininga ako dahil sa nangyayari. Ang mabuti pa siguro ay hayaan ko na

lang muna ang lahat. Ipagpapawalang bahala ko na lang muna ang mga nangyayari as
long as nasa tabi ko si Austin.

Ang bampirang pinagkakatiwalaan ko. Kasama ng bago kong pamilya.

"Magandang gabi" bulong ko

Di naman nagtagal ay kinain na rin ako kadiliman. I don't know pero pakiramdam ko,
ito na ang pinakapayapang tulog na meron ako.

Napaungol ako ng magising ako sa liwanag na nagmumula sa maliit na siwang sa

bintana. Iminulat ko ang mga mata ko, napakadilim pa din sa loob ng kwarto pero
sigurado akong hindi na gabi.

Napapalibutan ng makakapal na kurtina ang buong kwarto. Pero may tumagos na maliit
na liwanag mula sa bintana na syang tumama sa mukha ko.

Hindi ko alam kung anong oras na pero nagugutom na ako. Luminga muna ako sa katabi
ko. Napakahimbing ng tulog nya. Parang syang isang sanggol na mahimbing na
natutulog sa kalong ng kanyang ina.

Ngunit gustuhin ko man syang titigan buong maghapon, nagugutom na ako at kailangan
ko ng kumain. Labag man sa loob ko ay bumangon na ako. Nong una ay nahirapan akong
makatayo dahil nakayakap sya sa bewang ko, mabuti na lang at hindi sya nagising ng
iangat ko ang braso nya.

Bumaba ako mula sa second floor at dumiretsyo ng kusina. Sana may mahanap akong
makakain. Hindi kasi ako sigurado kung kumakain ba sila o talagang dugo lang ang
bumubuhay sa kanilang lahat.

Naghanap ako ng pwedeng kainin.Mabuti na lang may nakita akong mga prutas sa
lamesa. Hindi naman siguro sila magagalit kung babawas ako.

Dumampot lang ako ng isang pirasong mansanas bago lumabas ng cabin. GUsto kong
makalanghap ng sariwang hangin. I want to feel the touch of light in my whole body.

Huminga ako ng malalim pagkalabas na pagkalabas ko. Base sa lagay ng mga anino ng
mga puno, masasabi kong tanghali na.

Naglakad-lakad ako ngunit sinisigurado pa rin na hindi ako napapalayo. Kahit pa

sabihin na tulog ang mga bampira sa umaga,mabuti na rin ang nag-iingat.

Ang sarap sa balat ng pagdampi ng sinag ng araw sa balat. Ang pagtama ng pang-
umagang hangin sa mukha ko.

Pakiramdam ko ay napakatagal na panahon na mula ng maramdaman ko ang pakiramdam na

ito.

Napakaganda ng kapaligiran. Ang mga nagtatayugang mga puno na animo mga hari sa
taas. Kahanga-hanga ang mga ligaw na bulaklak. Mga kahanga-hangang nilikha ng Dyos
para sa lahat.

Napakapayapa.

Napakunot noo ako ng may marinig akong lagaslas ng tubig. Pinakinggan kong mabuti
kung saan nanggagaling ang tunog. At isang minuto lang na paglalakad ay nakakita
ako ng isang napakagandang talon, napakalinis ng tubig, sa sobrang linis nya ay
maari na itong inumin.

Halos mahigit ko ang hininga ko sa ganda ng tanawin. Ang bawat pagpatak ng tubig ay
animo kristal, lalo na kapag natatamaan ng sinag ng araw.
Kung ganito kaganda ang mga masisilayan ko, hindi ko maiisip na may peligro na
nakabadya para sa mga taong katulad ko.

Umupo ako sa isang bato kung saan maari kong ilubog ang mga paa ko.

Ahh! Kay sarap sa pakiramdam.

Payapa lang akong nagmamasid sa paligid habang inuubos ang mansanas na dala ko.

Kung papipiliin ako, gusto kong dito tumira. Ito ang lugar na gusto kong tirhan
kasama ng bubuuin kong pamilya. Kasama ng asawa at anak ko.

'At sinong gusto mong maging asawa? Si Austin?'

Natigilan ako sa tanong ng subconcious ko.

'Your attracted to him'

Aminado naman ako sa bagay na yun pero hindi sapat ang attraction para isipin ko
sya bilang makakasama ko habang buhay lalo na at isa syang bampira at isa akong
tao.

'But he can change you into a vampire' 

salungat ulit ng subconcious ko

Me becoming a vampire? Handa ba akong maging bampira para lang sa attraction na

nararamdaman ko para sa kanya. Para lang pagbigyan ang isang bahagi ng pagkatao ko
na hindi ko kilala pero gusto syang makasama. Handa ba akong ipagpalit ang pagigi
kong mortal?

Ipinilig ko ang ulo ko.Ano ba 'tong naiisip ko?!

Hindi pa nga ako sigurado sa kung anong nararamdaman ni Austin para sakin. Atsaka
parang masyadong mabilis ang mga pangyayari. Kahapon ko lang sya nakilala tapos
nag-iisip na ako ng ganito.

Pagbuo agad ng pamilya samantalang hindi ko pa nga alam kung sino ba talaga ako.
Kung meron pa ba akong sarili kong pamilya na naghahanap sakin.

"I already told you, you shouln't leave by my side" sabi ng pamilyar na boses
Automatikong hinanap ng mga mata ko ang may-ari ng boses na yun. At ayun--
nakasandal sya sa isang punong malapit sa kinapupwestuhan ko.

Para syang isang bathala dahil sa angkin nyang kagwapuhan at kakisigan. Alam ko na
malinaw nyang nakikita ang paghanga sa mga mata ko dahil sumilay ang isang ngisi sa
kanyang mga labi ngunit sinuklian ko din iyon ng isang ngiting nanunukso.

Bakit?

Dahil malinaw ko ding nakikita ang sarili ko sa mga mata nya. Malinaw kong
nasasalamin ang sarili ko sa kanyang abuhing mga mata, kung tingnan nya ako ay para
akong isang napakagandang Dyosa na kahit kailan ay hindi nya makikita kung saan
mang panig ng mundo.

Oo, sigurado akong attracted din sya sakin.

Attraction

Yan ang namamagitan samin.

Ang paghangang tingin ko ay napalitan ng pagtataka.

"Pano kang nakalabas? I mean, may araw pa" nagtatakang sabi ko

He grin while walking to my side. Umupo muna sya bago sumagot. "Isa akong pureblood
kaya hindi ako mamamatay dahil lang sa sikat ng araw. Ang mga converted vampire
lang ang delikado kapag nasikatan ng araw"

"May mga prebiliheyo pala ang pagiging pureblood" komento ko.

"Siguro nga" he comminted in a bored tone "Bakit ka umalis? Nagising ako na wala
ka!" this time may bahid na ng emosyon ang boses nya

Pagkabahala?

Takot?

Tumingin ako sa kanya para siguraduhin kung tama ba yung narinig ko sa boses nya.
At ganon na lang ang pagkabigla ko ng masilayan ko ang mga mata nya na nakatingin
din sakin.

Umiling ako dahil hindi ako makapaniwala. Parang hindi sya yung lalaking una kong
nakita sa gubat. Punong-puno kasi sya ng tapang, idagdag pa na seryoso din syang
tingnan pero ang mga sandaling ito ay kakaiba. Talagang kakaiba.

"Gusto ko lang ng sariwang hangin habang kumakain. Pabalik na rin naman ako maya-
maya. Wala kang dapat na ikabahala, hindi ako aalis" pagpapanatag ko sa kanya

"Mabuti naman kung ganon" tila sya nakahinga ng maluwag

I give him an assuring smile. "Kaya ka ba nandito dahil hinanap mo ako?"

"Oo. Kakatwa dahil gusto ko ang init na ibinibigay ng katawan mo. Pakiramdam ko ay
binubuhay mo ako sa paraang isinilang akong muli. Kaya ng umalis ka ay nakaramdam
ako ng panlalamig" he said while looking straight into my eyes and our faces is an
inch apart. Amoy na amoy ko ang hininga nya--napakabango nya! "Light, what are you
doing to me?" he whisper

Napapikit ako ng ilapat nya ang noo nya sa noo ko. Ganon ba ang epekto ko sa kanya?

Hinayaan kong mahulog sa kamay ko ang mansanas at ikinapit sa batok ni Austin ang
mga kamay ko upang kabigin sya. Naglapat ang mga labi namin.

We kiss passionately. Mas matamis pa at mas masarap ang mga labi nya kesa sa
mansanas na kinakain ko.

He bit my lower lip that made me open my mouth. I feel his tongue invading my
mouth, before I can fight for the dominace, he is already win.

Hinapit nya ako dahilan para mapaupo ako sa kandungan nya, nasa magkabilang
tagiliran nya ang hita ko. Ang kanan nyang kamay ay nasa bewang ko samantalang nasa
batok ko naman ang isa.

Gumapang sa leeg ko ang mga halik nya. Ramdam ko ang paghigit nya sa kanyang
hininga ng isiksik nya ang mukha nya sa leeg ko. He is controlling his self not to
bit me!

I don't know but I feel disappointment when he control his self! Gusto kong kagatin
nya ako at inumin ang dugo ko.

"I thought I'm your feeder" sabi ko ng ipatong na lang nya ang noo nya sa balikat
ko.

"Your different" he whisper. Hindi ko alam kung sakin nya sinasabi yun o sa sarili
nya.

"What's make me different?"

Nag-angat sya ng ulo at tinitigan ako. Magkahinang ang mga mata namin sa paraang
sinusubukan naming basahin ang isa't-isa.

"Are you not afraid of me?"

"No" matatag na sagot ko

"Why?"

"Dahil tinatalo ng sobra kong pagtitiwala sayo ang kung anumang takot na meron ako"
sensiro kong sagot

"Don't trust me too much!" bumalik na sya. Ang Austin na una kong nakilala. Ang
seryoso at matapang na Austin.

Ibinalik nya ako sa dati kong pwesto pagkatapos ay tumayo sya at naglakad ng ilang
hakbang.

"Why not?" tumayo na rin ako at tinitigan ang likuran nya dahil nakatalikod sya
sakin "I told you--"

Bigla syang humarap na may seryosong itsura"Dahil hindi mo alam kung gaanong
pagpipigil ang ginagawa ko sa sarili ko huwag lang ubusin ang dugo mo na syang
maaari mong ikamatay!" he shout "I don't want to disappoint you" but this time
mababa na ang boses nya. "I don't want to lose you because of me"

Ang bilis ng tibok ng puso ko. Parang anumang oras ay kakawala na iyon sa dibdib
ko. Ang sarap pakinggan na ayaw nya akong mawala sa kanya. Kasi ganon din ang
nararamdaman ko. Ayaw ko din syang mawala sakin.

Tahimik akong lumapit sa kanya na hanggang ngayon ay nakatitig pa rin sakin. I stop
when we are inch apart while our eyes lock to each other. Gusto ko syang hawakan
pero bago mangyari yun ay naunahan na nya ako. He held my face carefully na para
akong babasagin

"I don't want to lose my soulmate because this urge to drink your blood"

"You believe in soulmates?" di makapaniwalang tanong ko. Wala kasi sa itsura nya na
naniniwala sya sa ganong bagay.

"Vampires believe in soulmates.It's like finding your new life. Being born again
and having a new life in this world where vampires can't die. Your not just a
feeder because your my soulmates, that's what make you a different from others. I
want to make you mine but at the same time I'm afraid to lose you" nag-uumapaw ang
emosyon sa kanyang mga mata.
I know that my eyes is showing an amusement to what I learn about vampires. A blood
suckers, the most dangerous predator in the world is believing in soulmates.

That...so sweet!

I'm not expecting this kind of believing for a vampire who kill people.

"You shouldn't be afraid. Hindi ka naman gagawa ng isang bagay na makakasakit sakin
di ba?"

"Ang isipin pa lang na nasasaktan ka ay isa ng bangungot para sakin. Ang mawala ka
ay para ng paghatol sakin ng kamatayan. Syempre hindi!" hinawakan ko ang mukha nya,
gusto kong maramdaman sya sa mga palad ko.

I give him my beautiful smile I ever have. Hindi naman ako nabigo na dahil ang
paghihirap at pag-aalala sa kanyang mga mata ay napalitan ng paghanga.

"I trust you" tanging sambit ko.

Nasa tatlong salita na yun ang gusto kong
gagawa ng makakasakit sakin. Nararamdaman
dahil nagtitiwala ako sa kanya. Hindi ako
wala akong maalala kundi dahil may tiwala
aalagaan at pakakaingatan.
sabihin sa kanya. Alam ko na hindi sya
ko yun. Hindi ako natatakot sa kanya
aalis sa tabi nya hindi lang dahil sa
ako sa kanya na poprotektahan nya ako at

May tiwala ako sa kanya dahil iyon ang isinisigaw ng puso ko.

"Your mine" isang sensirong ngiti ang ipinagkaloob nya sakin.

Ahh! Kaya kong pagmasdan ang ngiting iyon sa loob ng isang araw na hindi
nagsasawa.Dinaig ng ngiting yun ang napakagandang tanawin sa paligid namin.

Isang ngiti lang ang isinukli ko sa sinabi nyang yun.

"Bumalik na tayo sa cabin" he said

"Mabuti pa nga"

Mauuna na sana akong maglakad ng hawakan nya ang kamay ko at sabay na naglakad.
Tumingin ako sa kanya pero isang ngiti ang ibinigay nya sakin na ginantihan ko rin
ng isang ngiti na para sa kanya lamang.
Payapa kaming nakabalik. Ang mga kasama namin sa cabin ay mga tulog pa. Ilang oras
pa bago sila magising dahil masyado pang maagap para sa kanila.

Kagad kaming dumiretsyo sa kwarto namin.

"Come on. Take a rest" hinila nya ako sa kama.

Nauna syang mahiga at sininusod ako. Iniunan nya ako sa braso nya. Gustong-gusto ko
ang pakiramdam ng katawan nya sa katawan ko kaya niyakap ko ang isang braso ko sa
tyan nya.

Kay bango nya. Napakasarap sa ilong ng kanyang amoy. Katumbas ng simoy ng tagsibol
sa kabundukan.

"I'll take care of you" he whisper before kissing my head

Hindi na ako nagkomento pa dahil idinuyan na ako sa kawalan ng napakabango nyang

amoy

Hindi ko alam kung ilang oras akong nakatulog pero ang hungkag na pakiramdam ang
gumising sakin. At ng idilat ko ang mga mata ko, napagtanto ko na wala na si Austin
sa tabi ko.

Kaya pala ang hungkag ng pakiramdam ko. Ganito rin siguro ang naramdaman ni Austin
kanina ng magising sya na wala ako sa tabi nya.

Lumapit ako sa bintana para hawiin ang kurtina at sumalubong sakin ang napakadilim
na paligid. Gabi na pala. Siguradong gising na sila kaya dali-dali akong lumabas
mula sa kwarto namin.

Pero natigil ako sa pagbaba ng hagdan ng marinig kong nag-uusap si Austin at Damon
sa sala. Mabuti na lang at nasa bahagi pa ako ng hagdan kung saan hindi ako kagad
makikita.

"Sigurado ka ba sa ginagawa mo, Austin?" seryosong tanong ni Damon

"Kilala mo ako. Hindi ako gumagawa ng ng mga bagay na hindi ako sigurado"

"Siguro nga. Pero kakaiba sya. Alam nating lahat yun. Sobra-sobra ang angkin nyang
kagandahan para sa isang mortal. Isama pa na hindi ko makita ang nakaraan nya pati
na rin ang kanyang hinaharap. Nanghawakan ko sya, nakaramdam ako ng takot at ang
pangangailangan na sambahin sya at-- whoa dude! You don't need to glare at me! It's
not what I mean. Hindi ko sya gusto sa paraang iniisip mo. What I mean is, katulad
ng pagsamba ng mga tao sa dyos. Mahal ko ang kapatid mo, ok? It's just that
pakiramdam ko ng mga oras na yun ay kailangan kong lumuhod sa paanan nya bilang
paggalang. Masyado syang kakaiba para sa isang mortal" mahabang pahayag ni Damon
Ganon ba abnormal ang kagandahang taglay ko para masabi nya yun? Hindi ko
napagtutuunan ng pansin ang sinasabi nilang kagandahan dahil para sakin isa lamang
akong normal na mortal.

'Pero hindi ka normal! Sinong normal na tao ang walang makita sa nakaraan nya?'
sigaw ng subconcious ko.

"Kakaiba man sya o hindi, itutuloy ko pa rin ang balak kong pakasalan si Light. At
walang pwedeng makapigil sa gusto ko. You know what she meant to me. Hindi ako
naghintay ng libong taon para lang palampasin ang pagkakataong 'to" rinig ko sa
boses ni Austin ang kaseryosuhan

But wait!

Kasal?

Pakakasalan ako ni Austin?

Oo nga at alam namin na may attraction na namamagitan saming dalawa. Hindi ko man
direktang inamin ang attraction na nararamdaman ko para sa kanya pero...

Kasal? Masyadong atang mabilis yun. Hindi pa namin kilala ang isa't-isa para
magpakasal.

Siguro nga may malalim na nararamdaman para sakin si Austin pero ako? Hindi pa
ganon kalalim ang kung anumang nararamdaman ko para sa kanya.

Pakiramdam ko ay nahahati ako sa tatlong katauhan na may iba't-ibang opinyon sa

nararamdaman ko.

Attracted ako sa kanya. Sinong hindi kung ang isang napakagwapong nilalang ang
kasama at nagligtas sayo. Para syang kabalyero na biglang dumating para iligtas ako
sa kapahamakan.

May isang pagkatao ko naman ang hinihila papunta sa kanya. Ang nag-aasam na
makasama sya tulad kung paano akong gustong makasama ni Austin.

At ang huli ay ang pakiramdam na wala pa akong malalim na damdamin na pwedeng

pagbasehan para pakasalan sya. Unti-unti ko pa lang syang kinikilala. Magkaiba pa
rin ang pagtitiwala sa attraction sa pagmamahal.

"Mukhang kailangan mo ng kausapin ang pangangasawa mo sa balak mong pakasalan sya"

Damon interrupt my thoughts with his your-bride-to-be-is-eavesdropping-tone
Narinig ko na lang ang papalayong yabag ni Damon. Of course, they are a vampire.
Malakas ang pakiramdam, pandinig, at pang-amoy nila kumpara sa isang taong katulad
ko.

Wala ng silbi pa ang pagtatago ko kaya bumaba na rin ako. Naghihintay sakin si
Austin sa dulo ng hagdan habang nakasalikop ang mga braso sa kanyang dibdib.

"Hey?" bati nya

"Can you explain what's that all about? What wedding?" tanong ko kagad ng tumapat
ako sa kanya.

He shrug his shoulder habang inaalalayan ako papuntang kusina. "We're getting
married" he simple said

Binawi ko ang braso kong hawak nya at tumigil ako sa paglalakad bago namin marating
ang kusina. "That's it? Hindi mo man lang ako tinanong kung gusto ko rin bang
magpakasal o hindi" medyo tumaas ang boses ko.

Hindi por que't nagtitiwala ako sa kanya ay pwede na syang magdesisyon para sakin
lalo sa bagay na 'to. Malaking responsibilidad ang pagpapakasal.

"Nang piliin mong sumama sakin, yun ang araw na naging akin ka. At alam mo kung
anong nararamdaman ko"

"Alam ko! Pero hindi naman ibig sabihin non na pwede ka ng magdesisyon ng hindi ko
nalalaman! angil ko.

Hindi ako nagagalit dahil gusto nya akong pakasalan. Nagagalit ako dahil
nagdesisyon sya ng hindi ko alam. Nang sabihin nyang we're getting married, para
lang syang nagsasabing kumain na tayo. Buti sana kung nagtanong sya eh!

Bumuntong hininga sya bago ako tinitigan sa mukha. "Will you marry me? No. Scratch
that. Your going to marry me"

Para syang batang naninigurado para manalo.

"Do you really think I want to marry you?" naniningkit ang mga matang tanong ko

"That's why I didn't ask you. So you don't have a choice. And besides, your my
soulmate. Kapag naging soulmate ka ng isang vampire, asahan mo na wala kang ibang
pagpipilian kundi ang tanggapin ang katotohanan na yun. You don't know how
persistent a vampire can be" pinaglandas nya ang hintuturo nya sa pagitan ng kilay
ko dahil nakakunot iyon. "Kahit tumanggi ka, sakin at sakin ka pa rin babagsak" he
said in a sexy voice.
He lean forward to my neck. Naninigas naman ako sa kinatatayuan ko dahil
pinaglandas nya ang dila nya sa leeg ko. Pababa. Pataas. Dadako sa ilalaim ng tenga
ko.

Nahihirapan akong huminga dahil sa sensasyong ibinigay ng paghagod ng dila nya sa

leeg ko. Ang bilis din ng tibok ng puso ko.

Ano nga bang pinagtatalunan namin? Bakit nandito kami sa sitwasyong ito?

Napapikit ako dala ng pagnanasang bumabalot na ngayon sa katawan ko. A moan escape
from my lips. He is licking my soft spot in my neck! Napakapit ako sa leeg nya para
suportahan ang katawan ko. Nanginginig na ang mga tuhod ko. Nanlalambot. Naghahanap
ng suporta.

Taksil na katawan!

Kusa akong inilalaglag ng katawan ko sa laban na 'to. Nakakainis!Hindi magkasundo

ang katawan at isipan ko!

"Pakakasalan mo ako di ba?" he whisper in my ears in his sexy voice that make me
shiver

Hindi ako nakaimik dahil nakapokus pa rin ang isipan ko sa labi nyang nakalapat sa
balat ko.

Napatingala ako ng bahagyang hilahin ni Austin ang buhok ko kaya mas nagkaroon sya
ng access sa leeg ko. Ang mga labi nya ay gumapang sa lalamunan ko, pagapang sa
panga ko. Parang manlalakbay ang mga labi nya.Tumungo iyon sa gilid ng mga labi ko.

Damn! I want to kiss him! Pero hindi ko maigalaw nag ulo ko dahil nakakapit sya sa
buhok ko.

Padampi-dampi lang nya akong hinahalikan. Tila tinatakam lang nya ako sa kanyang
halik. Para syang pagkain na gusto kong kainin pero kapag isisusubo na ay bigla na
lang kukunin sakin.

"Pakakasalan mo ako di ba?" muli nyang tanong sa pagitan ng padampi-dampi nyang mga
halik.

"Oo" hinihingal at tila wala sa sariling sagot ko.

I want to kiss him! Kinabig ko sya ng maramdaman ko na lumuwag ang pagkakakapit nya
sa buhok ko. Ako na ang kusang humalik sa kanya. I kiss him like there is no
tommorrow. Ramdam ko ang pagguhit ng ngiti sa kanyang mga labi.
Damn! Nakuha nya ang sagot na gusto nya! He fight no fair! Ginamit nya ang kahinaan
ko.

I bit his lower lips dahil sa panggigil ko sa pagkatalo ko sa laban naming dalawa.
I want the dominace!

He open his mouth. Hindi sya nakipaglaban to get the dominace with the kiss. He let
me to dominate the kiss we're sharing. I have all the previlege to explore his
mouth.

And it's like heaven!

I suck his tongue and a moan escape in his lips. He wrap his arm in my waist to
pull me closer. At ako naman ay tila hindi pa kontento sa pagkakalapit ng mga
katawan namin kaya lalo ko pa syang hinapit ngunit tila nabigla sya sa ginawa ko
kaya nawalan sya ng balanse at dahil ako ang kumabig sa kanya ay napasandig ako sa
pader.

I want to feel his body. Gumapang ang kamay ko sa dibdib nya. Dinadama ang
kalaparan niyon.

Kahit may tela na nakapagitan sa balat nya at sa kamay ko ay tumatagos pa rin ang
lamig ng katawan nya na sumasalubong sa init na hatid ng palad ko. Napakaperpekto
ang pagkakalapad ng kanyang dibdib para sa katawan ko.

Ngunit may hangganan ang lahat. Kailangan kong bumitaw sa halik na aming
pinagsasaluhan dahil kinakapos na ako ng hininga. Kailangan ko ng lumanghap ng
hangin.

Humihingal akong bumitaw sa mga labi nya habang nakapikit pa rin. Naramdaman ko ang
paglapat ng noo ni Austin sa noo ko.

"Hindi mo na pwedeng bawiin ang oo mo" sabi nya at magmulat ako ng mga mata ko kaya
kitang-kita ko ang nakaguhit na tagumpay na ngiti sa mga labi nya.

Sinamaan ko sya ng tingin. "Mandaraya!" I accused

"You still say yes" he said with a triumph smile

Sumusukong napabuntong hininga na lang ako. "Fine! I'm going to marry you. Kailan
ba ang kasal?" bahagyang inilayo ko ang ulo ko para mas mabuti ko syang matitigan.

He grin before answering me. "Now"

********************************************************************

*Keep supporting guys. Love you :*

=================

CHAPTER FOUR:

CHAPTER FOUR:

Napakabilis ng mga pangyayari. Talagang nagulat ako ng sabihin ni Austin na ngayon

din mismo kami magpapakasal.

Sinong di magugulat kung paggising mo ay biglang malalaman mo na ikakasal ka na

pala? At ngayon ding araw na ito mismo!

Hindi ko na nga nagawa pang kondenahin si Austin dahil biglang pumasok ang
magkakapatid na Summer at hinila ako para ayusan. Nakaguhit ang sobrang kasiyahan
sa mukha nilang tatlo at hindi ko kayang burahin ang kasiyahang iyon. Kahit
sasaglit ko pa lang silang nakikilala ay talagang magaan ang loob ko sa kanila.

Walang pagdadalawang isip nila akong tinanggap na parang isang tunay na myembro ng
kanilang pamilya. At sino ako para tanggihan ang pagtanggap na ibinibigay nila?

Kaya heto ako ngayon sinasambit ang mga katagang..

"I do"
"Maaari mo ng halikan ang iyong kabiyak, ginoong Austin" sabi ng matandang
bampirang nagkasal samin. Kahit matanda na ay kaakit-akit pa rin syang tingnan.
Dala marahil ng pagigi nyang bampira.

Humarap sakin si Austin. At inipit nya ang ilang hibla ng buhok na humarang sa
mukha ko sa likod ng tenga ko.

Napakagandang pagmasdan ng mga mata nya dala marahil sa liwanag ng buwan. Kasing
ganda ng tubig sa talon na kinaroroonan namin ngayon. Oo, dito kami ikinasal
malapit sa may talon na pinuntahan namin kanina.

Ikinasal kami saksi ang napakagandang paligid na ito. Saksi ang kalikasan na
sadyang kahanga-hanga.

"Napakaganda ng mga mata mo" humahangang komento ko habang hinahaplos ang kanyang
pisngi

"Yun ay dahil sayo ako nakatingin, misis Light Von Ashford" inilapat nya ang noo
nya sa noo ko. "Ikaw ang kahanga-hangang nangyari sa buhay ko" hinawakan nya ang
mukha ko sa parang isa akong babasaging kristal.

Hindi ko na nagawa pang sumagot dahil lumapat na ang labi nya sa labi ko. Para
akong inililipad sa kung saan, dinadala sa isang dimensyon na kami lang ang
naroroon. Ang mga taong nasa paligid namin, ang mga palakpakan na ibinigay nila,
ang tunog ng mga panggabing hayop ay hindi na pumapasok sa tenga ko dahil ng mga
sandaling iyon ay parang kami lang ang tao sa lugar na yun.

Ang kaninang pag-aalinlangan ko sa pagpapakasal kay Austin ay napalitan ng

kasiyahan. Parang balewala na sakin kung isang araw ko pa lang syang nakikilala at
hindi ko pa alam ang tungkol sa sarili ko. Pakiramdam ko nga, ang pagpapakasal sa
kanya ay isang napakatamang desisyon na ginawa ko.

"Ikaw ang magiging lahat sakin. Gagawin ko ang lahat para sayo" ngumiti sya ng
isang napakapayapang ngiti bago hinalikan ang dulo ng ilong ko. Humarap na kami sa
mga sumaksi sa kasal naming dalawa para bigyan sila ng nagpapasalamat na ngiti.

"Welcome to the family" masayang sigaw ni Psyche habang pumapalakpak.

Hindi pa man kami nakakalapit sa kanila ay sinalubong na kami nina Star. Isa-isa
nila akong niyakap at binati.

Pano ko nalalaman kung sino ang kung sino sa magkakapatid na Summer gayong
magkakamukha sila? Hindi ako sigurado pero parang nararamdaman ko ang aura nilang
lahat. Hindi ko alam kung panong nangyayari yun. Pero nararamdaman ko ang aura ng
mga nasa paligid ko at pati na rin ang pagkakaiba-iba. Isa na namang kakaiba sakin.

Niyakap din ako ni Will at bahagyang tinapik ang likod ko. Ramdam ko ang pagtanggap
nya. Samantalang si Damon ay tinanguhan lang ako bilang pagbati. Naaalangan ako sa
kanya pero ramdam ko din sa aura nya na may pag-aalangan din sya sakin. Dahil ba
yun sa narinig kong sinabi nya kay Austin kanina. Sa naramdaman nya ng hawakan nya
ako?

"Tara na sa bahay. Nagluto ako ng makakain para sa bagong myembro ng pamilya" sabi
ni Will

Pagkain?
Iyon ata ang mahiwagang salita na kailangang sabihin dahil bigla na lang kumalam
ang sikmura ko, sumisigaw ng pagkagutom. Hindi na rin nakapagtataka dahil isang
mansanas lang ang kinain ko kaninang tanghali.

Bahagyang tumawa si Austin sa tabi ko bago ako inakbayan. "Mabuti pa nga dahil
mukhang nagugutom na ang asawa ko"

Namula ako dahil sa panunudyong iyon ni Austin. Normal lang naman na magutom ako
dahil tao ako.

"Mga ginoo at mga binibini, gustuhin ko mang makisalo sa inyong pagdiriwang ngunit
ako'y mauuna na sa inyo. Kailangan ko ng bumalik sa kabayanan" pagpapaalam nong
paring nagkasal samin.

Nakangiti kaming humarap sa kanya. "Maraming salamat,Erik" pasasalamat ni Austin.

Nginitian ko naman sya bilang pasasalamat.

"Nasa akin ang kagalakan" bahagya pa syang yumuko.

Napakalalim naman nyang magsalita. Siguradong nanggaling sya sa matagal ng panahon.

Hindi rin naman nagtagal ay umalis na rin sya. Nanlaki ang mga mata ko ng sa isang
iglap lang bigla na lang syang nawala. Napakabilis nyang kumilos ngunit ano nga
bang aasahan ko. Ang pagkilos ng napakabilis ay katangian na ng isang bampira.
Bumalik na kami sa cabin. Pagpasok na pagpasok pa lang namin ng pinto ay naaamoy ko
na ang masarap na amoy ng pagkain na syang lalong nagpakulo ng tyan ko. At ng
makita ko ang napakadaming masasarap na pagkain sa lamesa parang tutulo na ang
laway ko dahil sa pagkasabik.

Natawa naman silang lahat maliban kay Damon ng marinig nilang kumalam ang sikmura
ko.

"Mukhang kakailangan na nating bumili ng pagkain" natatawang tudyo ni Psyche

Ngumisi naman si Will "Mukha ngang magagamit ko na ang talento ko sa pagluluto

dahil meron ng kakain ng lulutuin ko"

Sasagot sana ako ng maramdaman ko na biglang may umakbay sakin. Nang tumingala
naman ako ay nakita kong masamang nakatingin ang asawa ko kay Will.

Asawa

Parang napakabanyaga pa rin sa dila ko ang mga salitang yun pero masarap sa
pakiramdam.

"Chill dude! Wala akong balak na di maganda sa asawa mo. Sa iisang babae lang dito
ako may gustong gawing masama" ani ni Will ng nakatingin kay Star sabay kindat.
Kinikilig namang bumungisngis si Star dahil sa sinabi ng asawa nya. Ang makita
silang ganyan ay nakakapagpangiti sakin. Hindi ko akalain na pwede rin palang
umasta ng ganito ang mga bampira.

Ngunit sino nga ba naman ako para isipin na bakit hindi? Gayong naging tao din
naman sila. I mean yung mga converted vampire, bago sila naging bampira, naging tao
sila at marahil may ilan sa kanila na sa kabila ng itinagal ng nabubuhay sa mundo
ay hindi pa rin nakakalimutan ang ilang kaugalian ng pagiging tao. Samantalang ang
mga pureblood vampire, kahit na ipinanganak na silang mga bampira, tulad din sila
ng mga tao na nag-aasam na taong pwedeng magmahal sa kanila sa kabila ng kung sino
sila.

"Oras na" sabat ni Damon sa paglalambingan ng mag-asawa.

Kumunot naman ang noo ko sa sinabi nya. Anong oras na ang sinasabi nya?

"Oo nga no?" sang-ayon ni Eve sa kasintahan. Bumaling sya samin ni Austin bago
nagsalita. "Gustuhin man namin na samahan kayo sa pagdiriwang nyo pero mauuna na
kami" kumindat muna sakin si Eve bago sya tumalikod kasama ng kasintahan.

"Gawin mong espesyal ang unang gabi nong mag-asawa, mahal kong kapatid" tudyo naman
ni Summer bago sila bumungisngis ni Star at nagtatakbo na paakyat sa mga kwarto
nila kasama ng nobyo at asawa nila

Hindi nga siguro ako nakakaalala pero hindi naman ako mangmang para di maintindihan
ang ibig sabihin ni Summer.

Unang gabi namin ni Austin bilang mag-asawa. Kapag natapos ang kasal ang kasunod
niyon ay ang pagpupulot gata! Ito ang gabing mag-uugnay ang aming mga katawan.
Hindi pa man pero pinapangapusan na ako ng hininga sa isipin pa lang na muli akong
hahalikan ni Austin at maaaring ngayong gabi ay maramdaman ko na rin ang mga haplos
nya.

"Pakiusap, itigil mo yan" nanigas ako ng bumulong sya sa tenga ko. Dahil naakbay
sya sakin, sobrang lapit at damang-dama ko ang katawan nya sa katawan ko. "Gusto
kong makakain ka muna bago tayo mag-isa. Ngunit kung patulay kang mamumula baka di
ko mapigilan ang sarili ko at ngayon pa lang ay mahalikan na kita"

"Uhm... Gusto ko munang... kumain" humakbang na ako palapit sa lamesa dahil

gasinulid na lang ang nahihinga ko. Kung hindi ako lalayo ay baka bigla na lang
akong bumagsak dahil sa kakulangan ng hangin dahil parang hinihigop ni Austin ang
lakas na meron ako.

Tumango sya bago ako ipinaghila ng mauupuan. Sya na rin ang naglagay ng pagkain sa
pinggan ko.

"Tama na! Masyado ng madami baka di ko na maubos" protesta ko dahil ang dami nyang
inilalagay na pagkain sa pinggan ko.

Ugh! Nakakainis! Ang gutom ko kanina ay bigla na lang parang naging bulang pumutok,
biglang naglaho. Nawalan na ako ng ganang kumain dahil bigla akong sinilidan ng
kaba. Tumatakbo sa isipan ko ang mangyayari samin ni Austin mamaya.

"Kailangan mong kumain ng madami. Ayokong magkasakit ka" malumanay na sabi nya
habang ipinagsasalin ako ng tubig sa baso. "Kumain ka na"

Pagkatapos nya akong pagsilbihan ay umupo sya sa tapat ko. Nagsimula na akong
kumain pero naiilang ako sa bawat pagsubo ko dahil nakatingin sya sakin--mali--
nakatitig sya sakin.
"Wag mo akong titigan!" saway ko sa kanya dahil talagang naiilang ako.

"Pasensya na. Hindi ko mapigilan lalo na at alam ko na gumaganda ang mga mata ko
kapag nakatingin sayo" literal akong napanganga sa sinabi nya

Sigurado akong namumula ang mukha ko. 'Letse'. Hindi ko akalain na ang nakilala
kong matapang at seryosong Austin ay may iba pang katauhan.

Nakita ko na ang Austin na Natatakot at nababahala.

Ang Austin na may kontrol sa sarili.

At ngayon nakikita ko naman ang isang malambing at bolerong katauhan ng isang

Austin.

Nag-iwas ako ng tingin dahil baka di ko mapigilan ang sarili ko at sunggaban ko sya
para halikan. Tumikhim muna ako bago nagsalita.

"Bakit.. nauna ng umakyat sa kwarto sila Summer? Anong ibig sabihin ni Damon na
oras na?" pagbabago ko ng paksa ng usapan namin bago muling sumubo ng pagkain

Umayos sya ng upo at alanganing ngumiti. Larawan sya ng isang batang nagdadalawang
isip kung aamin ba sa nagawang kasalanan.
"Ano yun?" tanong ko para ingganyuhin syang magsalita.

Bumuntong hininga muna sya bago nagsalita. "Oras na kasi para kumain sila Summer.
Ang mga asawa at nobyo nila ang mga feeder nila. Kapag napunan na nila ang
pagkauhaw ng mga kapatid ko, oras naman yun para maghanap sila ng iinumin nila ng
dugo" paliwanag ni Austin

Natigil sa ere ang kutsarang isusubo ko sana. Sina Damon, Will at Psyche ang feeder
nila? Akala ko ba ang mga tao ang feeder ng mga bampira?

Siguro nong tao pa sina Psyche ay sila na talaga ang feeder nina Summer. Ngunit ang
relasyon nila ay lumalim pa o di kaya ay tulad kay Austin ay sina Psyche din ang
soulmate nila. Minahal nila ang isa't-isa. At dahil sa pagmamahal na yun at pinili
nilang maging converted vampire para makasama ng panghabang buhay ang mga taong
mahal nila dahil ang mga bampira ay walang pagtanda.

Kay sarap isipin ng ganong pagmamahal. Isang pagmamahal na handa kang gawin ang
lahat para lang sa taong mahal mo. Yung pagmamahal na wagas at totoo. Sana ganyan
din kung magmahal ang mga tao. Yung kahit anong mangyari hinding-hindi nila iiwan
ang taong mahal nila, hindi sasaktan, pakakaalagaan, hindi lulukuhin, at mamahalin
ng walang pag-aalinlangan habang buhay.

Hindi na nakakapagtaka kung ganon na lang katindi ang pagmamahal na nakikita ko sa

mata nilang anim kapag nakikita ko silang nakatingin sa taong mahal nila.
Nakakainggit sila. Ngunit nakapagpangiti sakin ang isipin na masaya sila dahil
mahal nila ang isa't-isa.

Darating din kaya kami ni Austin sa ganong klase ng relasyon? Ang pagkakaron ng
malalim na damdamin para sa binata ay hindi impossibleng bagay. Una dahil humahanga
na ako sa kanya, hindi na nakapagtataka na mauwi iyon sa mas malalim na damdamin.
Hindi kasi ako naniniwala na maaari mo ng mahalin ang isang tao sa una mo palang
itong nakikita. Hindi yun pagmamahal kundi paghanga na kapag pinagtuunan mo ng
pansin at kinilala yung taong hinahangaan mo, doon lumalalim ang paghangang yun.
Ang paghanga ay maaaring mawala kung ito ay mababaw lang ngunit alam ko na ang
paghangang nararamdaman ko para kay Austin ay malalim dahil gusto ko pa syang
kilalanin, ang makasama at ang magtiwala sa kanya. Kaya hindi na ako magtataka kung
magising na lang ako na kasing ganda na ng mga mata ni Austin ang mga mata ko kapag
tumingin ako sa kanya.

Isang seryoso at nakakunot noo ang sumalubong sa mata ko ng balingan ko si Austin

habang nakatingin sakin.

"Bakit?" nagtatakang tanong ko

"Anong iniisip mo?" seryoso nyang tanong. "Hindi ko mabasa ang laman ng isipan mo"

"May kakayahan kang basahin ang isip ng ibang tao?" imbes ay tanong ko

"Kakayahan yun ng isang bampira ngunit hindi ko mabasa ang isipan mo. Blankong itim
lang ang nakikita ko"

Ang itsura nya ay tulad nong itsura ni Damon nong hawakan nya ako nong unang beses
akong dumating dito. Napailing ako. Ayokong pag-usapan ang mga kakaiba tungkol
sakin.

Ngumiti ako. "Pagmamahal. Iyan ang iniisip ko. Naisip ko na may mga katangian ang
mga bampira na sana ay taglay ng mga tao. Ang paraan nyo ng pagmamahal ay kahanga-
hanga"

"Ang mga halimaw na tulad namin ay may positibo pa ring katangian. Naisip siguro ng
bathala namin na sa kabila ng pagigi naming halimaw, may karapatan pa din kaming
magmahal" lumambot ang ekspresyon ng mukha nya dahil sa sinabi ko.

Ngunit ako naman ang nawalan ng maaliwalas na itsura. Ayoko ng narinig ko sa kanya.
Hindi yun matanggap ng pandinig ko. Tumayo ako, nagtataka naman nya akong sinundan
ng tingin habang lumalapit sa kanya.

Iniikot nya ang upuan nya kaya nakatayo ako sa harapan nya ngayon, bahagya syang
nakatingala sakin. Hinaplos ng kanan kong kamay ang pisngi nya. Gusto kong
maramdaman ang malamig nyang balat sa palad ko.

"Hindi kayo halimaw... hindi ka halimaw. Wag mong isipin na ganon ka dahil hindi"
malumanay kong sabi. Ayokong isipin nya na isa syang kasumpa-sumpang nilalang dito
sa mundo.

"Iyon ang totoo. Light, hindi mo pa ako kilala. Matagal na akong nabubuhay sa
mundo. Sa tagal ng panahon na yun, madami na akong napatay, marami ng dugo ang
nagmantsa sa mga kamay ko, at matagal ng sinusunog sa impyerno ang kaluluwa ko
dahil sa kung ano ako"

Itinayo ko sya. Dalawang kamay kong hinawakan ang mukha nya sa paraan kung pano nya
ako hawakan. Gusto kong iparamdam sa kanya na importante din sya. Karapat dapat
pahalagahan.

"Hindi na mahalaga ang nakaraan sa ngayon. Hindi ko man magawang iligtas ang
kaluluwa mo sa pagkasunog, handa naman akong tumalon sa impyerno para samahan ka.
Ako ang soulmate mo, di ba? Asawa mo na ako. Sasamahan kita sa hirap at ginhawa. Sa
langit man o sa impyerno, mananatili ako sa tabi mo... " sinasabi ko yan habang
palapit ng palapit ang mukha ko sa mukha nya. "...hanggang sa wakas" tuluyan nang
lumapat ang labi ko sa labi nya.

I kiss him with so much passionate. Gusto kong iparamdam sa kanya totoo ang
sinasabi ko. Tulad ng sinabi ko sa kanya nong una kaming magkita, nong pinilit ko
syang isama ako, gagawin ko ang lahat manatili lang sa tabi nya.

Nong una ay hindi sya tumutugon marahil ay hindi nya inaasahan yung sinabi ko.
Ngunit saglit lang yun dahil tinugon nya ang halik ko sa paraang mas marubdob.

Kinagat-kagat nya ang labi ko na tila kumakatok para papasukin ang aking munting
bisita. Walang pagdadalawang isip kong ibinuka ang mga labi ko para makapasok ang
dila nya, sinalubong naman ito ng dila ko.

Ang panlalaban ay di ko na nagawa dahil sakop na ng bibig nya ang dila ko.
Hinihigop sa paraang gusto nya. Samantalang pumulupot sa bewang ko ang mga braso
nya. Ngunit hindi sapat iyon para patibayin ang pagkakatayo ko dahil pakiramdam ko
ay anumang oras ay matutumba na ako, kumapit ako sa batok nya habang ang isang
kamay ko ay gumagapang sa dibdib nya.

Bumaba ang isa nyang kamay sa pang-upo ko at pinisil iyon. Isang ungol ang kumawala
sa lalamunan ko.

Pabababain ko pa sana ang palad ko ng bigla akong magulat dahil binuhat nya ako na
parang sa isang prinsesa. Ang pagmamadali ay nababakas sa bawat kilos nya. Dali-
dali syang naglakad papunta sa kwarto namin ngunit kahit naglalakad sya ay
magkahinang pa rin ang mga labi namin. Ngunit ng malapit na kami ng kwarto namin,
bumitiw ako sa mga labi nya at isiniksik ang mukha ko sa leeg nya at doon ay
nagtanim ako ng maliliit na halik. Kinagat-kagat ko ang tenga nya. Sinabayan ko din
ng paglalandas ng dila ko sa malamig nyang balat sa leeg.
"Damn" pagmumura nya. Mas binilisan pa nya ang paglalakad at ang taas na ng
pagtaas-baba ng dibdib nya.

Mabilis nyang nabuksan ang pinto kahit na hindi nya ako ibinaba. Pagkapasok namin
ay saka pa lang nya ako maingat na ibinaba.

Muli nya akong hinalikan sa mga labi. Ang isa nyang kamay ay nasa bewang ko
samantalang ang isa ay nasa leeg ko, gumagapang pababa sa dibdib ko. Pinisil nya
ang isa sa dibdib ko na parang wala ng bukas. Medyo masakit pero naroon din ang
masarap at nakakaliyong makiramdam.

"Uhmm" kusang nanulas ang ungol mula sa labi ko ng pakawalan nya ang labi ko at
halikan ang leeg ko.

Gusto kong maramdaman ang buo nyang katawan sa ilalim ng mga palad ko. Sinumulan
kong tanggalin ang pagkakabutunis ng polo nya ngunit tila umikli ang pasensya ko
dahil hinaklit ko na lang ang polo nya kaya nagtalsikan ang mga butonis sa iba't-
ibang direksyon.

"Natutuwa ako dahil nasasabik ka sakin" nakangisi nyang tudyo nya na ikinapula ko

"Kailangan kita" bulong ko.

Bakit ko kailangang itanggi kung iyon ang totoo?

Ngumiti sya sakin bago nya ako pinihit patalikod sa kanya. Pinagsalikop nya ang
buhok ko at inilagay iyon sa kanan ko kaya naman kitang-kita ang kaliwa kong leeg.
Pinaulanan nya ng mumunting halik ang bahagi ng leeg kong yun. Napatingala ako at
napapikit.

'Damn'

Lumalalim na ang paghinga ko ngunit tila natutuwa pa syang tudyuin ako dahil
sobrang bagal ng ginagawa nyang pagbababa ng zipper ng damit ko. Nasa likod kasi
ang zipper ng dress na suot ko. 'Letse'. Gusto ko na syang maramdaman.

Isinandal ko ang sarili ko sa kanya and because of that I feel his erection. I
lower a bit so his crocth area will touch my butt. I move my self like I'm just
dancing in a seductive move. At halos palakpakan ko ang sarili ko ng umungol sya
dahil sa ginawa ko.

"Ahh.. Damn!" ungol nya

Isang matagumpay na ngiti ang pumaskil sa labi ko ng mabilis ng tinanggal ni Austin

ang damit ko. Hindi lang isa ang pwedeng maglaro sa larong gusto nyang laruin.

Inihiga nya ako sa kama na tanging panloob na lang ang suot. He get on the top of
me. Hinalikan nya ang leeg ko na sinundan ng paglandas ng dila patungo sa dibdib
ko. Samantalang ang kamay ko naman ay dinadama ang malapad nyang dibdib pababa sa
kanyang tyan. Binaybay ng daliri ko ang walong pirasong kalamnan nya sa tyan. Ang
sarap sugsugin ng bawat guhit. Napatingala sya dahil sa sensayong inihahatid ng
kamay ko.

"Ahh. That feels great, baby" he moan

Pero gusto ko pa ring maramdaman ang mga labi nya sa katawan ko kaya kinabig ko ang
batok nya para muli akong halikan. Naglapat ang mga labi namin ngunit sumasabay na
ang mga kamay nya. Tinanggal na nya ang mga sagabal sa pagitan naming dalawa.

Humiwalay sya sakin at pinagmasdan ang kabuuan ko. Hindi ko magawang mahiya sa mga
titig nya dahil malinaw kong nakikita kong pano nya ako tingnan. Punong-puno ng
paghanga at pagsamba. Ngumiti ako sa kanya dahil sigurado akong ganon ko din syang
tingnan. Ang itsura nya ay sobra ding kahanga-hanga. Kasamba-samba.

Umupo ako kaya nagpantay ang mga mukha namin. Binigyan nya ako ng isang
napakagandang ngiti at hinaplos ang mukha ko. "Napakaganda mo"

"Tulad mo" hinaplos ko din ang mukha nya.

Maingat nya akong inihiga at sinimulan akong halikan at halik nya ay gumapang
patungo sa dibdib ko. He kiss and suck my breast like a baby.

"Ohh... ahh" ungol ko

He bit my nipple, hindi masakit pero tila napaglilingas non ang pagnanasa sa
katawan ko samantalang ang isa nyang kamay ay medyo madiin nyang dinadama sa mga
palad nya ang isa kong dibdib. Gusto ko sya. Gustong-gusto ko sya. Ang maramdaman
ang bawat haplos nya, ang bawat halik at ang maramdaman sya sa loob ko ay
nakakapagpasabik sakin.

Lalong lumakas ang ungol ko ng maramdaman ko na ang paghaplos nya sa hita ko.
Nanunudyo ang bawat haplos. Aakyat patungo sa pinakasensitibo bahagi ng katawan ko
ngunit kapag malapit na ay bigla na lang lilihis sa ibang direksyon.
"Pakiusap! Gusto kong maramdaman ang haplos ko" nahihirapang pakiusap ko.

Hindi sya tumugon pero bumaba ang mga labi nya. Nakidaan sa gitna ng mga dibdib ko
pababa sa tyan at bumaba pa hanggang marating na nya ang talagang pakay nya. Ang
pagdating lang ata ng mga labi nya ang hinihintay ng kanyang mga kamay at tuluyan
ng naramdaman ang mga daliri nya sa pagkababae ko.

Sabay na naglaro ang labi at daliri nya sa pagkababae ko. I feel his one finger
inside me while his tongue licking and sucking my clit. Napaangat naman ang
balakang ko dahil sa ginagawa nya doon.

Hindi ko alam kung saan ako kakapit dahil sa tindi ng nararamdaman ko. Napakapit
ang kamay ko sa ulo nya, lalong idinidiin sa pagitan ng mga hita ko. Ngunit sa
tindi ng sensasyong nararamdaman ko ay napapsabunot ako sa kanya. Ngunit tila di
naman nya alintana ang pagkakasabunot ko sa buhok nya.

"Uhmm.. Ahh" ngayon ay dalawang daliri na ang nasa loob ko. Isama pa ang dila nya
na nagpupumilit ding pumasok.

Ramdam ko ang nabubuung tensyon sa loob ng katawan ko.

"Get it to me, baby" he whisper and the vibration of his voice make me shiver all
over again.

Iyon lang ang hinihintay ko at kusang sumabog ang katawan sa isang libong paraan.
He clean me first by licking what I explode before positioning his self between my
thigh.
"Are you ready?" tanong nya.

Tumango lang ako bilang tugon. Iyon lang ata ang hinihintay nya at umulos na sya
papasok sa loob ko.

"Ugh" daing ko dahil sobrang sakit ng pumasok sya. Parang napunit ang isang laman
sa loob ko.

Huminto sya sa pag-ulos dahil nakikita nya na sasaktan ako.

"Wala 'tong patutunguhan. Ayokong masaktan ka" akma syang babangon ng yakapin ko
sya at ipulupot ko ang mga hita ko sa balakang nya.

"Wag. Kailangan kita. Gusto kitang maramdaman sa loob ko" hindi ko alam kung saan
ko nakukuha ang lakas ng loob ko para sabihin iyon pero gusto ko talaga syang
maramdaman.

"Sigurado ka?"

Tumango ako. Ngunit bakas pa rin sa kanya ang pag-aalinlangan kaya kahit masakit pa
ay ako na ang kusang gumalaw. Iginalaw ko ang balakang ko pasulong. Ang kaninang
nabuong pagtitimpi ni Austin ay tila yagit na nilipad ng hangin dahil sumabay na
rin sya sa paggalaw ko. Maingat at punong-puno ng pagsamba.
Gumalaw kami sa paraang kami lang ang nakakaintindi. Isang galaw na nagbibigay
samin ng pakiramdam na kasiyahan at kakuntentuhan.

Bumilis ang bawat galaw nya. Gusto ko din syang pasiyahin kaya sinasabayan ko sya.

"Ahh" sabay naming ungol

Tumingin sya sa mga mata ko at mula sa liwanag na nanggagaling sa buwan, kitang-

kita ko kung pano nagbago ang kulay ng kanyang mga mata. Ang kulay grey nyang mata
ay napalitan ng crimson red.

Nauuhaw sya.

Gusto nyang inumin ang dugo ko.

Ang makita na ganito ang kulay ng kanyang mga mata ay lalong nakapagpanasa sakin.
Kinabig ko ang batok nya at inilagay sa leeg ko ang mukha nya.

"Sige na. Uminom ka na" pagbibigay ko ng pahintulot.

"Pero--" protesta nya.

"Ako pa rin ang feeder mo. At may tiwala ako sayo" malumay kong sabi.

Bahagya syang nag-angat at tiningnan ako sa mata. Medyo matagal kaming nagtitigan
at ng makita nya na desidido ako na painumin sya ng dugo ko, dahan-dahan nyang
muling ibinaba ang mukha nya sa leeg ko.

Hinalikan nya iyon, sunod ay pinaglandas nya ang dila nya sa parte ng leeg ko na
kakagatin nya.

Huminga ako ng malalim ng maramdaman ko na ang paglabas ng pangil nya. "Kaya ko

'to" bulong nya ngunit alam ko na para yun sa sarili nya sinasabi yun

"Ugh" ungol ko ng maramdaman ko ang pagbaon ng pangil nya sa leeg ko.

Napahigpit ang kapit ko sa batok nya. Kumukuha ng suporta para pagtibayin ang
sarili ko. Nagpatuloy sya sa paggalaw sa ibabaw ko habang patuloy syang umiinom sa
dugo ko.

Nararamdaman ko na naman ang nabubuong tensyon sa loob ng katawan ko. At alam ko na

malapit na ring marating ni Austin ang sukdulan nya.

"Ahh" kasabay ng pag-ungol ko ang pagtatapos ni Austin patidin ang pagkauhaw niya.

Patuloy kami sa pagsabog dahil sa pag-abot namin sa sukdulan. Ramdam ko ang

pagsasam ng inilabas namin.Hinugot na nya ang kanya sa loob ko ngunit nasa ibabaw
ko pa rin sya.
Pinahid ko ang bakas ng dugong naiwan sa labi nya. Ang sarili kong dugo.

Pagod na pagod na ako. Gusto ko ng magpahinga ngunit tila may kung anong sumanib
sakin dahil nanulas sa mga labi ko ang mga katagang hindi ko inaasahan na sasabihin
ko.

"Gawin mo akong katulad mo" bulong ko ngunit sigurado akong narinig nya ako dahil
naramdaman ko ng matigilan sya.

Nakapikit na ako. Hindi ko na pinagkaabalahang imulat ang mata ko ng umalis sya sa

ibabaw ko dala ng matinding pagod. Humiga sya sa tabi ko at niyakap ako.

Antok na antok na ako at gusto ko ng magpahinga.

"Hindi ko kayang gawing halimaw ang babaeng gusto kong pag-alayan ng lahat sakin"
bulong nya sa ibabaw ng ulo ko bago ako niyakap ng mahigpit.

Gusto kong kontrahin ang sinabi nyang yun ngunit talagang wala na akong lakas para
magsalita.

Ngunit sa loob-loob ko..

'Magiging isa din tayong dalawa'

***********************************************************

Huehuehue sarreh kung di ko naabot ang BS na inexpect ng lahat..

Try ko sa susunod na gumawa ng mas maayos :)

My my my I need more more more and more inspirations :)

Comment/Vote/Read/ and be a fan if you like

P.S sino gusto magpadidecate? huehue comment o message nyo lang ako..

Keep supporting :)

=================

CHAPTER FIVE:

CHAPTER FIVE:

Nasan ako?

Isa ba itong panaginip?

Bakit parang totoong-totoo ang mga nakikita ko sa paligid?

Gabi na ngunit hindi hadlang yun para di ko mabistahan ang buong kapaligiran ko.
Napapalibutan ako ng naggagandahang mga bulaklak. May mga rebulto ding ipinasadya.
Malinaw kong nakikita ang daan sa tulong ng liwanag ng buwan.

Malawak ang paligid at ng suriin kong mabuti ang kapaligiran, napagtanto ko na nasa
isa akong harden. Ngunit pano ako napunta sa harden na 'to? Palaisipan sakin ang
bagay na yun ng matigilan ako sa paglalakd dahil may nakita akong babaeng nakaupo
sa gilid ng fountain. Naka-victorian dress sya na hapit na hapit sa magandang hubog
ng kanyang katawan. At bahagyang nakatagilid kaya kalahati lang ng mukha nya ang
nakikita ko.

Lumapit ako para mabistahan ang itsura nong babae sa panaginip ko  ngunit ilang
hakbang na lang ang layo ko ng matigilan ako at mapasinghap. Napakaganda nya--
hindi, mali-- kulang ang salitang maganda para ilarawan sya. Walang salita na
pwedeng gamitin para ilarawan ang taglay nyang kagandahan. Para syang dyosa!

Yun nga lang, mababakas sa mukha nya na malungkot sya. Ewan ko ba pero ang makita
syang malungkot ay nakakapagpalungkot din sakin. Parang may koneksyon sa pagitan
naming dalawa na kahit na sino ay di magagawang putulin.

"Mag--" naputol ang sasabihin ko ng may isang boses lalaking nagsalita.

"Bakit malungkot ang isang napakagandang binibining katulad mo?" tanong nong boses
na sa tingin ko ay galing sa madilim na bahagi ng harden.

Napatalon naman sa gulat yung magandang babae. "Sino ka?" tanong nya. Halata sa
boses nya na natatakot sya pero nagpupumilit magpakatatag

Hindi nagsalita yung lalaki.

"Sino ka sabi? Magpakita ka!" utos nong magandang babae.

Muli, hindi nagsalita yung lalaki ngunit sa pagkakataong 'to ay lumabas na sya sa
pinagtataguan nya. Sabay kaming napahinghap at napanganga nong magandang babae.
Makapigil hininga ang angking kagwapuhan nong lalaking nanggaling sa dilim.

Kung yung babae ang dyosa ng kagandahan. Masasabi ko naman na ang lalaking iyon ang
dyos ng kagwapuhan at kakisigan.

Ipagpatawad sana ni Austin ngunit talagang nakakalamang sa kakisigan ang lalaking

ito kesa sa kanya. Ngunit humahanga lang ako sa taglay nyang kagwapuhan bukod doon
ay wala na. Ngunit ang nakakapagtaka, tulad ng nararamdaman ko para don sa babae ay
nararamdaman ko din sa kanya.

"Ipagpatawad mo kung nagulat kita,mahal na prinsesa" bahagya pang yumukod yung

lalaki. "Ako nga pala si Imran, ang iyong abang lingkod"

Nagmamasid lang ako sa kanilang dalawa. Dahil parang hindi lang ito isang
panaginip. Para akong sumasaksi sa isang totoong pangyayari.

Nang muli kong sulyapan yung tinawag na prinsesa, namumula ang buo nyang mukha.
Masasabi ko na labis syang humahanga sa lalaking bigla na lang sumulpot kung saan.

"A-anong ginagawa  mo dito? Tauhan ka ba sa palasyo? B-bawal dito sa harden ko ang
kahit na sino!" sabi nya na nauutal at nanginginig pa.
Nakikita ko na may kakaibang epekto yung lalaki don sa babae.

Malayang nagbigay ng isang napakagandang ngiti yung lalaki. Napalunok ako ng

ngumiti sya, samantalang yung babae ay lalo pang namula dahil lalong gumwapo yung
nagpakilalang Imran dahil sa kanyang pagngiti. Alam ko na walang perpekto ngunit
tila babagay sa kanilang dalawa ang salitang iyon. Bagay na bagay sila!

"Hindi ako tauhan sa palasyo nyo. Alam ko ang ko na ikaw lang ang may-ari ng harden
na 'to. Ngunit hindi na matiis ng damdamin ko na makita kang nalulungkot. Ang
makita ang napakalungkot mong mga mata ay totoong pumipiga sa aking puso" sabi nya
at bigla syang nawala sa hangin.

Nanlaki ang mga mata ko. Samantalang namutla naman yung prinsesa. Natatakot. Saan
sya nagpunta?

"Natatakot ka ba?" muling pumailanlang ang boses ni Imran na ngayon ay nasa likuran
na nong prinsesa. "Pakiusap wag kang matakot. Hindi kita sasaktan. Walang-wala sa
isipan ko na saktan ang babaeng sinubaybayan simula ng siya ay ipanganak" bulong
nya sa tapat ng tenga nong babae.

"Ikaw ay i-isang---"

"Oo. Ngunit tulad ng sinabi ko, wala akong balak na masama. Hindi lang maatim ng
puso ko na makita kang malungkot mahal kong Clara. Gusto kitang damayan" pumulupot
sa bewang ni Clara yung isang braso ni Imran.

Ano si Imran?
Ngunit nagpumiglas si Clara at natatakot na humakbang palayo.

Bakit ko ba nakikita ito? Ito ay isang--talagang kakaibang panaginip!

"Lumayo ka sakin! Huwag mo akong angkinin! Huwag mong paikutin ang ulo ko sa
matatamis mong salita!" halatang nagtatapang-tapangan lang na sabi nya.

Sa tulong ng liwanag ng buwan nakita ko ang paglungkot ng mga mata ni Imran.

"Pakiusap, wag kang magsalita ng ganyan. Ako'y iyong labis na sinasaktan. Ika'y
naging akin na bago ka pa lang isilang sa mundong ito, ilang taon ang hinintay ko
bago kita malapitan at makausap ng ganito. At ako'y nasa harap mo na, ayokong
ganyan ka sakin" lumapit sya kay Clara ngunit tila napako naman yung Clara sa
kanyang kinatatayuan dahil hindi siya makagalaw.

"W-Wag" mahinang pakiusap ni Clara ng ipulupot ni Imran ang isang braso nya sa
bewang nya samantalang ang isang kamay ay nasa kanyang pisngi, hinahaplos na parang
babasagin na porselana.

"Nasa tamang edad ka na. Maaari ko ng ibigay ang markang magpapatunay na ika'y
akin" sabi ni Imran habang bumababa yung mga labi nya sa labi ni Clara

"Wag. Tu--" ngunit ang anumang pagpoprotesta niya ay nalunod na lamang sa tuluyang
pagdampi ng mga labi nila.

Hinalikan ni Imran si Clara na hanggang ngayon ay natutulala pa rin. Ang halik na

ipinagkakaloob ni Imran ay tila kakaiba, tila nga sya tulad ng sinabi nya na
pagmamarka dahil ang paraan nya ng paghalik ay punong-puno ng pagmamahal. Hindi
lumipas ang ilang minuto at hinalikan na rin sya ni Clara. Kaya sa ilalim ng
maliwanag ng buwan ay nasaksihan ko ang pagtatagpo ng dalawang puso.

*****************************

Pasinghap akong nagmulat ng mata. Kakaibang panaginip yun. 

Napabuntong hininga akong inilagay ko ang isang braso ko sa noo ko. Panaginip ba
talaga yun? Masyadong kakaiba yun.

"Hmm" narinig kong ungol ng nasa tabi ko. HUmigpit din ang yakap na sa bewang ko.

Napalingon ako sa kanya. Himbing na himbing sya pagtulog na may ngiti sa kanyang
mga labi. Napangiti ako sa kanya. Ang gandang umaga naman nito.

Ang nangyari kagabi ay isang bagay na di ko makakalimutan. Ipinaramdam nya sakin

kagabi kung gaano ako kahalaga sa kanya, kung ano ako sa kanya.

Hinaplos ko ang mukha nya. Malamig iyon pero kumakapit ang init ng palad ko sa
balat nya. Seryoso ako ng sabihin kong gusto kong maging katulad nya. Ngunit tila
mahihirapan akong mapapayag si Austin, mukhang desidido sya sa sinabi nya kagabi.

Ngunit kahit desidido sya na panindigan na hindi nya ako gagawing bampira, desidido
din ako na pilitin sya na gawin akong converted vampire. Gusto ko syang makasama
habang buhay tulad nina Will, Psyche at Damon sa mga bampirang mahal nila. Gusto ko
ding gawin ang lahat para kay Austin gaya ng gusto nya ding gawin ang lahat para
sakin.

Kumalam ang sikmura ko. Dahan-dahan kong inalis ang braso nya sa bewang ko,
sinisigurado na di sya magigising. Nang makabangon na ako ay inilagay ko ang isang
unan sa dating pwesto ko at iniyakap ang braso ni Austin doon.

Tumingin ako sa wall clock, alas quatro y cinco na pala ng hapon. Kaya pala
nagugutom na ako. Pasikat na din ang araw ng gapusin kami ng pagod at antok. Ilang
ulit kaming nagniig na animo wala ng bukas. Tila wala syang kapaguran sa pagsamba
sa katawan ko kagabi. Ramdam ko ang pamumula ng mukha ko sa pagkaalala ko sa
nangyari samin kagabi ni Austin.

Naiiling na pumasok ako ng banyo para maligo at makapagbihis na rin. Tulog naman si
Austin kaya di na ako nag-abalang ibalot pa ang hubad kong katawan. Mabilis lang
akong naligo at nakapag-ayos kaya lumabas na rin ako ng kwarto para kumain. Pumunta
ako ng kusina. Malinis na ang lamesa na pinag-iwanan namin ni Austin kagabi at
mukhang yung mga lalaki na ang nagligpit.

Nakaramdam na naman ako ng paggapang ng init sa buong mukha ko. Narinig kaya nila
kami kagabi? Nakakahiya!

Naitakip ko ang dalawa kong kamay sa mukha ko sa isiping narinig nila kami kagabi.
Naiiling na lang akong naghanap ng pwedeng kainin.

Binuksan ko ang refrigerator at doon ay may mga pagkain ng laman, di tulad kahapon
na prutas lang ang pagkain na pwedeng makita sa kusina nila. Talagang
pinaninindigan ni Will yung sinabi nya kagabi.

May nakita akong pagkain loob ng ref na pwede na lang initin. kompleto naman ang
mga gamit sa pagluluto dito sa cabin. Hindi ko nga alam kung bakit pero mukhang
pangdekorasyon lang naman ang mga ito.
Habang pinapainit ko yung pagkain na nakita ko, naramdaman ko na may yumakap sakin
mula sa likod. Ramdam ko na wala syang suot na pang-itaas. Napalunok ako sa hatid
na lamig ng katawan nya sa katawan ko.

Nanuot sa ilong ko ang lalaking-lalaking amoy nya. Ang pinakapaborito kong amoy sa
mundo.

"Bakit hindi mo ako ginising?" malambing nyang tanong habang nakasiksik sa leeg ko
at kinikintalan ng mumunting halik.

"Hindi ko kayang gisingin ka. Ang himbing kasi ng tulog mo" nakangiti kong sagot
bago muling nagpatuloy sa ginagawa ko.

Sakto namang tumunog na yung oven hudyat na mainit na yung pagkaing pinapainit ko.
Kinuha ko ung pagkain.

"Ako na" inagaw sakin ni Austin yung tupper ware at siya na ang nagsalin niyon sa
lalagyan. "Maupo ka na dyan"

Ngunit imbes na sumunod ay kumuha ako ng baso at ng iba pang kagamitan sa pagkain.
"Kaya ko naman yan eh"

"Alam ko. Pero gusto ko 'tong gawin para sayo"

Naiiling ako sa kanya. "Baka masanay ako na masyado mo akong inaalagaan" inilagay
ko sa lamesa yung pinggan at baso pati na rin kutsara.

"Iyan nga ang balak ko" nakangiti nyang sabi habang inilalapag sa lamesa yung
pagkain

Nangingiti ako sa kalandian nya. "Kumakain ba ng pagkain ng mga tao ang mga
bampira?" pag-iiba ko ng usapan.

Umiiling na ipinaghila ako ng upuan ni Austin. "Hindi. Dahil hindi kami mabubusog
sa pagkain nyo. Para lang kaming kumain ng hangin"

Umupo ako at akmang magsasandok na ng pagkain ng muli akong unahan  ni Austin at
sya ang nagsilbi.

Humagikgik ako na sinuklian ng isang nagtatakang tingin.

"Bakit?" nagtatakang tanong nya

"Hindi ko lang akalain na yung bampirang masungit na nagligtas sakin ay sobrang

maasikaso at sobrang lambing" natatwa kong sabi habang kumakain

Umupo sya sa tapat ko at tulad kagabi ay tinitigan na naman nya ako.

"Sayo lang naman ako ganito"

Nagpatuloy ako sa pagkain, di alintana ang pagtitig sakin ni Austin. Nahihiya man
pero di ko na lang pinansin dahil mukhang masaya sya habang tinititigan ako.

"Light" tawag nya sakin

"Hmm"

"Gusto mo bang mamasyal sa bayan?"

Napaangat ang tingin ko sa kanya. "Pwede?" sigurado akong nagniningning ang mga
mata ko dahil sa tanong na yun'

Gusto kong pumunta. Gusto kong makita kung anong itsura sa labas ng gubat na ito.

"Oo naman"

Ngumiti ako. "Oo gusto kong pumunta"

"Kung ganon, pagkatapos mong kumain ay pupunta tayo sa bayan"

Dahil sa sinabi nyang yun ay binilisan ko na ang pagkain. Nasasabik na akong

mamasyal lalo na at ang kasama ko ay ang asawa ko.

Matapos kumain ay nag-ayos lang kami sa pagpunta sa kabayanan.

"Light, sumakay ka sa likod ko" umupo pa sya sa harap ko. Andito na kami sa labas
ng cabin.

"Ha?"

"Malayo-layo ang bayan dito. Mas mabilis tayong makakarating kung sasakay ka sa
likod ko" paliwanag niya.

Walang pagdadalawang isip naman ang bumaba sa likuran nya. Mahigpit naman nyang
hinawakan ang mga hita ko para suportahan ako. Ipinulupot ko naman ang braso ko sa
leeg nya.

Talagang napasinghap ako ng bigla syang tumakbo ng napakabilis. Ang mga puno at
kapaligiran namin ay halos di ko na makita. At ang hangin ay sobra ang hampas sa
mukha ko. Isinubsob ko ang mukha ko sa leeg ni Austin dahil sumasakit ang mata ko
dala ng malakas na pagtama ng hangin.

Pakiramdam ko ay babaliktad ang sikmura ko dahil sa bilis ng pagtakbo ni Austin.

Nahihilo ako. Nasusuka. Namumutla. Ngunit ang maamoy ang natural na amoy ni Austin
ay nagpapalakas sakin, nagbibigay lakas upang kayanin ang masamang pakiramdam na
nararamdam ko ngayon.

Sapat na ang amoy ng asawa ko para panatagin ang loob ko.

"Nandito na tayo" anunsyo nya pagkalipas ng halos tatlumpong minutong pagtakbo.

Dahan-dahan nya akong ibinaba.

Nag-angat ako ng tingin at sumalubong sakin ang mangilan-ngilang tao at bampira.

Nararamdam ko ang aura sa paligid ko kaya nasasabi ko na magkahalo ang mga tao at
bampira ngayon kahit may araw pa. Siguradong ang mangilan-ngilang bampira na
nandito ay mga pureblood vampires.

Madaming mga tindahan sa paligid. May mga matataas na gusali, may mga makabagong
sasakyan at mga luma. Sa itsura ng buong lugar ay tila nagsalubong ang luma at
bagong panahon. Bakas ang kamodernuhan ngunit na andon din ang kalumaan na
sumisimbolo sa sinaunang panahon.

Kung titingnan ay talagang mapapahanga ka. Dahil hindi ko akalain na pwedeng

magsama ang dalawang panahon sa kasalukuyan. Isa iyong kamangha-manghang
pangyayari.

"Ang ganda" humahangang bigkas ko.

"Nandito pa lang tayo sa bungad. Halika, ipapakita ko sayo ang ilan sa magandang
puntahan dito sa bayan" hinawakan ni Austin ang kamay ko.

Tumango naman ako. Para akong bata na nagpatianod sa kanya. Labis kasi talaga akong
humahanga sa mga nakikita ko. Ngunit napabaling ang tingin ko sa mga kamay naming
magkahugpong ni Austin ng maramdaman kong humigpit ang pagkakahawak nya sa kamay
ko. Lumingon ako sa kanya, ang kaninang maaliwalas nyang itsura ay napalitan ng
seryoso at ramdam ko din na pagbigat ng aura nya.

Galit sya!

"Anong problema?" nag-aalangang tanong ko.

May nagawa ba akong mali? Tumitingin lang naman ako sa paligid namin.

"Wala" malamig  nyang sagot

Umiling ako. Hindi ako naniniwala na wala syang iniinda. "Nagbago ang aura mo.
Galit ka" sabi ko ng nakatingin sa kanya. "Ayokong may hindi ka sinasabi sakin"

Kunot-noo naman syang tumingin sakin. Seryoso ko syang tiningnan sa mata,

ipinaparating na hindi ko sya titigilan kapag hindi nya sinabi sakin kung anong
iniinda nya.

Bumuntong hininga sya bago muling tumingin sa dinaraanan namin. "Hindi pala
magandang ideya na dalhin ka dito sa bayan. Ang daming tumitingin sayo" tiim bagang
na sagot nya.

"Talaga?" inilibot ko ang paningin ko sa paligid at oo nga. Ang daming nakatingin

sakin. Bawat mata  nila ay masasalamin ang paghanga.
"Hindi mo napansin?" di makapaniwala syang napatingin sakin

Nginisihan ko sya bago sumagot "Bakit ko sila papansinin kung hawak ko na ang
lalaking gusto kong pansinin at kahit kailan ay di ko pagsasawaang tingnan?"

Tumaas ang isang sulok ng labi nya, nagpipigil ng pagkaaliw ngunit bakas naman sa
mukha nya na magaan na ulit ang pakiramdam nya. Binitawan nya ang kamay ko.
Magpoprotesta sana ako ngunit bago pa ako makaimik ay dumapo na sa balikat ko ang
kamay nya at kinabig ako palapit sa katawan nya. Kinintalan nya ako ng mabilis na
halik sa sentido. Bakas sya ng isang nagmamalaking lalaki, nang iinggit sa mga
nakakakita.

Napangiti naman ako sa aksyon nyang yun. Isa na naman sa katauhan nya ang nakita
ko. Isang possessive na Austin. At tulad ng iba nyang ugali, gusto ko din ang
katauhan nyang 'to.

Naglibot-libot lang kami. Walang pakialam sa mga tingin na ibinibigay sakin ng mga
nakakasalubong namin. Sa paglalakad namin ay nakarating kami sa plaza, madaming
tao. 

Mas madami ang mga tao na nakikita ko kesa sa mga pureblood vampires. Siguro dahil
sa may araw pa kaya kahit papano ay malakas ang loob ng mga taong ito na lumabas sa
kanilang mga tahanan para maghanap buhay. Sa kabila ng hirap na kanilang
pinagdaraanan ay masasalamin sa mga taong ito ang katatagan o mga nagpapakatatag.

Masisilayan pa rin ang kanilang mga labi ang isang payapang ngiti. Pinipilit nilang
lumaban sa hamon ng buhay na kinakaharap naming mga tao. Sa kabila ng hirap ay
nagagawa pa rin nilang ngumiti at ngitian ang mga problema. Gusto kong maawa para
sa mga kauri ko dahil ang tingin lang samin ng mga bampira ay pagkain. Merong mga
tao na hindi kasing palad  ko na nakatagpo ng isang bampira na handa akong alagaan
at protektahan dahil sa kanyang nararamdaman. Ang ilan ay namamatay dahil sa mga
bampira na hindi kayang kontrolin ang kanilang mga sarili sa tawag ng dugo.

Ngunit imbes na maawa ay iba ang nararamdaman ko para sa kanila. Paghanga. Yan ang
mas nangingibabaw sa awa na meron ako. Kahanga-hanga sila dahil hindi sila
nagpapatalo sa problema na kinakaharap nila. Nagpapakatatag simula sa pinakabata
hanggang sa pinakamatanda.

Inilibot ko ang paningin ko. Palasyo ba yung nakikita? Mula dito sa plaza ay
kitang-kita ang mataas na bahagi ng palasyo.

"Yan ang Royal Empire Palace. Pinamumunuan ang lahat ni King William" ani ni Austin
ng mapansin nya kung saan ako nakatingin

"Pano sya naging hari?" hindi pa rin maalis sa palasyo na yun ang tingin ko

Nagkibit balikat sya bago sinagot ang tanong ko. "Dahil sya ang kauna-unahang
bampira sa mundo. Bukod pa don ay talagang malakas sya. Madami ng humamon sa hari
para palitan sa pwesto nya pero ni isang bampira ay walang nagtagumpay"

"Sya ang kauna-unahang bampira?" di makapaniwalang tanong ko. Kung ganon sya ang
gumawa ng napakadaming bampira ngayon sa mundo? Pero pano sya naging bampira?
Siguradong may dahilan o may paliwanag kung pano sya naging ganon

Natigilan ako ng marinig ko sa isipan ko ang paghalakhak ng pamilyar na boses na

iyon.

'Kauna-unahang bampira, huh?' sabi nya na may pangungutsya sa kanyang tinig

Mahina akong napaungol at napahawak sa ulo ko. Bakit ko ba naririnig ang boses ko
na yun na parang may alam sya sa mga nangyayari?

"Light, ayos ka lang ba?" nag-aalalang tanong ni Austin. Hinawakan pa nya ako sa
magkabila kong balikat at iniharap sa kanya.

Nag-angat ako ng tingin at sinalubong ang mga mata nya. "Oo. Ayos lang ako. Naiisip
ko lang na kung sya ang kauna-unahang bampira, napakatanda na nya" biro ko. Ayokong
sabihin sa kanya ang tungkol don sa boses na nasa isipan ko. Hindi rin naman kasi
ako sigurado sa boses na yun. Maaari kasing kathang isip ko lang ang boses na yun.

Pero mukhang di kumbensido si Austin sa sagot ko kaya mabilis kong pinasadahan ang
paligid namin. Naghahanap ng pwedeng maging dibersyon. Dumako ang tingin ko sa
isang kumpol ng mga tao.

"Tara don. May palabas ata silang pinapanood" hinila ko ang kamay nya dahil di ko
kayang tumingin sa mga mata nya habang nagsisinungaling ako

Nagpatianod naman sya sa paghila ko. Ipinagpapasalamat ko na hindi nya nababasa ang
nasa isipan ko.

Nakisiksik kami sa mga taong may pinagkakaguluhan sa gitna. "Makikiraan po"

pasintabi ko

Awtomatiko namang nahahawi ang mga taong pinapansatabian ko kapag nakikita nila
kami.
"Mga pureblood vampire" rinig kong bulungan ng mga tao.

Ang mga bampira ay sobra ang angking kagandahan at kagwapuhan. Iyon na ang natatak
sa isipan ng lahat kaya kapag nakakita sila ng may taglay na sobrang kagandahan,
iniisip nila na bampira na iyon. Napabuntong hininga ako, ganon ba talaga
kaabnormal ang ganda ko para sa lahat?

Dahil nga nahawi ang mga tao, mabilis kaming nakapunta sa unahan. May mga
salamangkero ang nagtatanghal.

Ang galing nila kaya hindi nakakapagtaka na maraming mga nanonood sa kanila.

"Austin, ang galing nila no?" humahangang sabi ko ng maglabas ng isang napakaliit
na payong yung salamangkero. Ang maliit na payong ay nagawa niyang palakihin ng
palakihin.

"Hindi naman totoo ang mga yan" naiinip na sagot niya.

Napangisi ako dahil nagseselos na naman sya. Lalaki kasi yung salamangkero.

Pinisil ko ang ilong nya. "Wag ka ng magselos, magaling man syang mag-magic, gwapo
ka naman"
"Talaga?"

"Biro lang pala" natatawa kong biro

Sumimangot sya tapos sinamaan nya ng tingin yung lalaking nagmamagic.

"Biro lang. Ang seloso mo talaga" pumulupot ako sa braso nya.

"Wag mo akong bibiruin ng ganon. Dahil baka di ko mapigilan ang sarili ko  at
masunog ko sya" seryoso pa rin nyang sabi.

Nanlalaki ang mga matang napatingin ako sa kanya. Seryoso ba sya sa sinabi nyang
yun.

"Oo. Seryoso ako" kita ko nga sa mga mata nya na seryoso sya na gagawin nga nya
yun.

Napalunok ako dahil sa kaseryusuhan nyang yun. Pero sandali... akala ko ba hindi
nya nababasa ang isipan ko? Bakit alam nya kung anong nasa isip ko.

"Hindi ko nga siguro mabasa ang nasa isip mo, pero ipinapakita naman ng mukha mo
kung anong tumatakbo ngayon sa isipan mo"
Umiling ako. Hinawakan ko ang mukha nya at walang pagdadawalang isip na hinalikan
ko sya kahit na maraming tao na pwedeng makakita.

"Wala kang dapat na ipagselos sa kanila. Dahil ikaw lang sapat na. Bakit pa ako
maghahanap ng iba kung asawa ko na at nasa akin na ang pinaka sa pinaka sa lahat?"
hinawakan ko ang pisngi nya habang sinasabi yun

Totoo ang sinabi ko. Bakit pa ako maghahanap kung nasa akin na ang pinaka sa lahat?
Siguro nga hindi sya yun pero para sakin siya na ang matatawag kong pinaka sa
mundo.

Ngumiti sya at hinalikan ako sa noo. "Ikaw din ang pinaka sa lahat ng pinaka sa
lahat"

Nagngitian lang kami bago muling nanood sa mga salamangkero na patuloy na

nagtatanghal. Sa kabuuang panonood namin ay talagang humanga ako sa mga magic trick
na ginawa nila. Pakiramdam ko habang nanonood ay binuhay niyon ang batang pagkatao
ko. Para akong naging bata, parang ito yung unang beses na naging bata ako.

Namasyal din kaming dalawa ni Austin. Madami kaming pinasyalan, namili rin kami ng
ilang damit dahil mga damit nong magkakapatid ang ginagamit ko. Inabot na rin kami
ng gabi sa pamamasyal dahil talagang nalibang ako. Kasabay ng paglubog ng araw ay
ang pag-unti ng mga tao. Malamang ay mga nagsisiuwian na sila dahil anumang oras ay
magigising na ang mga bampira.

Napagdesisyunan na rin naming umuwi at tulad kanina ay buhat-buhat ulit ako ni

Austin sa kanyang likuran. Ang nakakatuwa lang ay hindi na sumasama ang pakiramdam
ko. Mukhang mabilis na nasanay ang katawan ko sa bilis ng pagtakbo nya.

Nakalabas na kami ng bayan at binabaybay na namin ang gubat ng biglang tumigil si

Austin sa pagtakbo.

"Bakit?" nagtatakang tanong ko

"Halika ka. May papakita ako sayo" hinila nya ang kamay ko pagkatapos nya akong
ibaba.

Naglakad kami ng mga ilang minuto lang. Nagpatianod lang ako dahil hindi ko naman
alam kung saan kami pupunta. Tumama ang mukha ko sa likod ni Austin ng bigla syang
tumigil.

"Bakit ka tumigil?" takang tanong ko

Hindi nya ako sinagot kaya pumunta ako sa tabi nya. At talagang napasinghap ako sa
bumungad sakin.

May mga puno na umiilaw, di dahil sa mga artipisyal na ilaw. Umiilaw sya dahil sa
mga alitaptap na nakakapit sa mga dahon, sanga at katawan nong puno. Ang ganda.
Lalong tumingkad yung ilaw nila dahil sa kawalan ng liwanag ng buwan. Ngunit
nagliliwanag naman ang buong paligid dahil sa mga alitaptap. May mga alitaptap din
kasing mga nagliliparan.

Para akong nasa kakaibang daigdig.

"Nagustuhan mo ba?"
"Nagustuhan? Gustong-gusto!" umikot-ikot pa ako dahil nakakamangha ang buong
paligid namin.

"Natutuwa ako at nagustuhan mo" niyakap nya ako sa bewang.

Humarap ako sa kanya. Ipinulupot ko ang dalawang kamay ko sa batok nya. "Salamat"

Umiling sya sakin. "Ako ang dapat na magpasalamat dahil dumating ka sa buhay ko"
tumingin sya sa mata ko ngunit kagad yung bumaba sa labi ko.

Napangiti ako sa kanya dahil alam ko na kung anong iniisip nya. Hindi ako gumalaw,
hahayaan ko sya na sya ang gumalaw para maglapat ang mga labi namin.

Lalapat na sana ang mukha nya sa mukha ko ng makarinig kami ng nakakatakot na

ungol. Luminga kami sa paligid. Nawala na ang liwanag dahil nagliparan na paalis
yung mga alitaptap.

Nagdilim ang paligid at kasabay non ang paglabas ng walong nakakatakot na nilalang.
Sobrang tangkad nila, nakakakilabot ang mga itsura nila dahil wala silang balat,
kitang-kita ang kanilang mga laman, para ngang yung mga laman na yun na ang mismong
balat nila. Litaw din ang mga mata nilang nanlilisik. Ang mga ngipin nila ay
mahahaba at matatalas na kapag nakagat ka nila ay mapupunit ang laman mong nakagat
nila, tumutulo pa ang mga laway nila. Idagdag pa na mahahaba din ang mga kuko nila
na nakaumang samin.

Kinakabahan ako. Natatakot. Ano sila?

"Shit! Mga canibals!" mura ni Austin at ipinuwesto nya ako sa likuran nya para
protektahan. Ang itsura nya ay handa nang makipaglaban.

"Austin" natatakot na bigkas ko sa pangalan nya.

"Wag kang mag-alala. Di kita pababayaan" pagpapalakas nya sa loob ko.

"Ano ang mga yan?" napahigpit ang kapit ko sa damit ni Austin ng sabay-sabay silang
umungol.

Talagang nakakatakot!

"Mga canibals"

************************************************************

Happy Fiesta sa mga ka-barangay ko!

=================

CHAPTER SIX:

Ok, I'm back!

Huehuehue sarreh kung ilang araw akong nawala. Medyo naging bz lang :)
At dahil ilang days nga akong di nakapag-UD, 2 chapters ang iU-UD ko ngayong gabi..
huehue pambawi kung baga :)

So guys, here is chapter six and chapter seven. Hope you like it :)

I love my readers <3

*********************************************************

CHAPTER SIX:

"Canibal?"

Nanginginig at natatakot ako.

Alam kong malakas si Austin ngunit walo laban sa isa? Hindi ata patas na laban yun.

"Kinakain nila ang kahit na sinong makita nila. Tao man o bampira" paliwang ni
Austin. Hinawakan niya ang kamay ko mula sa likuran nya. "Wag kang mag-alala, hindi
kita pababayaan kahit ikamatay ko pa"

"Austin" nanginginig kong sambit sa pangalan nya. Natatakot ako sa pwedeng mangyari
samin ngayon.

Isang napakalakas na ungol ang kumawala sa isang canibal at tila iyon ang naging
hudyat para sugurin kami ng mga nakakatakot na halimaw.
Sa bilis ng mga pangyayari, namalayan ko na lang na nakasalampak na ako sa lupa.
Nagpakawala si Austin ng apoy, simula sa kanan papunta sa kanyang kaliwa kaya
napaurong ung mga canibals. Sinamantala iyon ni Austin para tumalon sa isang
canibal at mabilis itong sinipa sa ulo. Tumalsik ang canibal na iyon sa isang puno.

Sabay-sabay na sumugod sa kanya yung mga canibal ngunit muli lang syang nagpakawala
ng apoy, napapalibutan sya ng apoy at ang apoy ay tumalsik sa direksyon ng mga
canibal

Naitakip ko ang kanang braso ko sa mukha dahil sa init na nanggaling sa apoy na

pinakawalan ni Austin. Muli akong nag-angat ng tingin, nakita ko kung pano suntukin
ni Austin yung isa pang canibal. Biglang nanlaki ang mga mata ko ng may isang
canibal ang handa ng kalmutin si Austin mula sa likod

"Austin sa likod mo!" sigaw ko sabay ng biglang pagtayo.

Ngunit huli na ang pagsigaw ko ng tabigin sya nong canibal ng napakalakas para
tumalsik sya sa isang malaking bato. Sa lakas non ay talagang bumaon siya sa batong
yun.

"Austin!" sigaw ko na bahagya pang humakbang.

Sumugod ulit yung canibal na malakas na tumabig kay Austin ngunit dahil sa taglay
na bilis ng aking asawa, nagawa nya kagad makaahon mula sa bato, nakapunta kagad
sya sa harapan nong canibal at mabilis na sinunog ito ng kanyang apoy.

Natuwa ako dahil nagawang patayin ni Austin ang isa sa mga canibal ngunit nawala
ang ngiti ko ng makarinig ako ang ungol ng mga halimaw sa kanan ko, nakita ko na
patalon akong susugurin ng tatlong pang canibal. Sa gulat at takot ko ay napaupo
ako sa lupa. Hindi ko nagawa pang makakilos.

Napatili ako dahil hindi ko alam kung pano ko poprotektahan ang sarili ko. Ito na
ba ang katapusan ko?

"Light" narinig kong sigaw ni Austin at ng tingnan ko sya ay pinagtutulungan sya ng

limang canibals.

Wala akong magawa kundi ang ipikit ang mga mata ko at ipag-ekis ang dalawa kong
braso na tila sa pamamagitan niyon ay mapoprotektahan ako. Ngunit ilang segundo na
ang lumilipas ngunit hindi pa rin nakakalapit sakin yung tatlong canibal. Dumilat
ako at nakita kong nangingisay na sa lupa yung isang canibal, nakita ko pa ang
kuryente na dumadaloy sa kanyang katawan, yung isa naman ay nagpapaikot-ikot sa ere
dahil sa malakas na hangin na tumatangay sa kanya samantalang yung isa naman ay
pinipilit tanggalin yung mga baging na pinipilit siyang puluputan sa buong katawan.

Panong--?

"Light, ayos ka lang ba?" nag-aalalang tanong sakin ni Summer ng lumapit sya sakin
at tinulungan akong tumayo

Hindi ako nakasagot. Imbes ay inilibot ko ang tingin ko at doon ko napansin na ang
triplets ang tumulong sakin mula sa mga canibal. Samantalang sina Damon, Psyche at
Will ay tinutulungan na ngayon si Austin

"Nasaktan ka ba, Light?" tanong din sakin Eve ng mapatay na nya ang canibal na
nagpapaikot-ikot sa hangin.
"Pano nyo nalamang nasa paligro kami?" nanginginig pa ring tanong ko.

Ang bilis ng tibok ng puso ko dahil akala ko iyon na ang katapusan ko.

"Nakita ni Damon sa vision nya na mangyayari ito kaya kagad kaming pumunta dito"
paliwanag naman ni Star matapos naman nyang mapatay yung halimaw sa pamamagitan ng
pagpulupot ng mga baging na may mga matatalas na tinik.

Tumango-tango naman ako. Hindi na ako nagtanong dahil natuon na kina Austin ang
atensyon ko. Akmang kakalmutin ng isang canibal si Psyche ng mailagan lang ito ng
binata at nahawakan niya ito sa braso. Hinila nya yung braso nong canibal palapit
sa kanya at binigyan ito ng isang napakalakas na suntok sa mukha. Sa sobrang lakas
ay nabutas ni Psyche yung ulo nong canibal gamit lang ang kanyang kamao.

"Yan ang boyfriend ko" buong pagmamalaking sabi ni Summer na may kasama pang
pagngisi. Hindi na silang tatlo umalis sa tabi ko at tulad ko ay pinapanood na lang
din nila ang mga katipan at asawa nilang makipaglaban.

Hindi naman papahuli sa lakas sina Damon at Will kahit na ang kapangyarihan nila ay
ang makita ang hinaharap at mangggamot. Pinag-umbog nila yung tig-isa nilang
kinakalaban na canibal bago pinilipit ang braso ng mga ito, sabay pa silang tumalon
sa balikat nong mga canibal at buong pwersa na hinugot ang ulo ng mga ito.

Iling naman ang sagot nina Star at Eve sa ginawa ng boyfriend at asawa nila.
Kailangan ba talagang pareho sila ng gagawin?
Samantalang tumakbo naman si Austin habang hinahabol sya ng dalawang canibal. May
puno sa unahan na tinatahak ni Austin, akala ko ay iiwasan nya iyon pero hindi
dahil tumakbo sya sa katawan nong puno at nong nasa kalagitnaan nya sya nong
katawan nong puno ay bigla syang sumirko, ang dalawa nyang kamay ay nagpakawala ng
apoy at direktang tinamaan yung dalawang canibal at ora mismo ay nasunog sila.

Hindi ko naman maiwasang di mapangiti ng makita ko kung pano makipaglaban ang asawa
ko. Ang galing nya! Gusto ko tuloy sabihin na 'asawa ko yan'. Pero di ko ginawa
dahil nahihiya ako.

"Tara lapitan natin sila" hinawakan ni Eve ang kamay ko pero kagad akong napapitlag
sahil sa sakit

Nang tingnan ko ang palad ko ay may malaking hiwa ang gitna ng palad ko. Nahiwa ata
sa bato nong itulak ako ni Austin. Sa sobrang takot at kaba ko ay di ko naramdaman
na may sugat pala ako.

"Light" di na ako nakaalis sa pwesto ko dahil si Austin na mismo ang lumapit sakin.
Nagsilapitan na rin yung iba pang mga lalaki samin. "Nasaktan ka ba?" malinaw kong
nakikita na labis talaga syang nag-aalala sakin

Binigyan ko sya ng isang ngiti "Oo. Ayos lang ako"

Hinawakan ni Austin ang kamay kong may sugat. Mukhang alam nya kung saan ko nakuha
iyong sugat kaya mabilis na nalukot ang kanyang mukha.

"I'm sorry" hinalikan nya ang palad ko na may sugat.

"Ano ka ba? Ayos lang ako. Kaunting sugat lang 'to" pagpapagaan ko ng loob nya.

Huminga sya ng malalim bago ako niyakap ng mahigpit. Niyakap ko din sya gaya ng
pagyakap nya sakin. Talagang natakot ako kanina di para sa sarili ko kundi para sa
kanya. Mabuti na lang at dumating sila Damon para tulungan kami.

"Mamaya na kayo maglambingan. Umuwi na muna tayo" putol ni Will sa yakapan naming
mag-asawa.

Kahit ayaw naming bumitaw sa isa't-isa, tama din naman si Will na mas mabuti pa nga
na umuwi na muna kami. Hinalikan muna ni Austin ang noo ko bago nya ako
pinakawalan.

Hahakbang na sana kami paalis ng makarinig kami ng mga nagbabagsakang puno sa

likuran namin. Lumingon kami at nakita namin ng may sampung parang canibal, dawala
ang ulo ng bawat isa ngunit ang itsura nila ay tulad din sa mga canibal na
nakaharap namin kanina.

"Shit!" mura ni Damon

"Ang swerte ng gabi natin" sarcastic na sabi naman ni Summer

"A-ano ang mga yan?" tanong ko, humawak ako sa braso ni Austin dahil natatakot na
naman ako

"Mga canibal din sila pero mas malakas sila kesa sa nakalaban namin kanina" sagot
ni Eve

Pumorma na sila para makipaglaban.

"Light" tawag ni Austin sa pangalan ko

"B-bakit?"

"Kapag sinabi kong takbo, tumakbo ka"

"Ano?" gusto ba nya na iwanan ko sila dito?

"Maghanap ka ng pwedeng pagtaguan. Delikado kung mananatili ka dito"

"Hindi. Hindi. Ayoko. Hindi ko kayo iiwan dito" pagtanggi ko. Hindi ko sila kayang
iwan. Gusto nya na iligtas ko ang sarili ko samantalang walang kasiguraduhan na
maliligtas sila. Isa yung kabaliwan!

"Light, makinig ka na lang sa asawa mo" sabi ni Star

"Pero--"
"Please" pakiusap ni Austin. Napalunok naman ako. Anong gagawin ko?

Umungol yung mga canibal at dahan-dahan silang tumatakbo sa direksyon namin

hanggang bumilis na ang pagtakbo nila.

"Takbo" sigaw ni Austin at sabay-sabay silang sumugod don sa mga canibal. Nag-
aalinlangan akong tumakbo. Iiwan ko ba sila?

Pero kung hindi ako aalis para maghanap ng mapagtataguan baka mas lalo silang
mahirapang makipaglaban dahil aalalahanin pa nila ako. Labag man sa loob ko ay
napilitan akong tumakbo.

'Dyos ko, sana iligtas nyo po sila' piping panalangin ko habang natakbo

Tumakbo ako. Nagpalinga-linga. Nagbabakasakali na baka may makita akong pwedeng

pagtaguan.

'Bakit ka tumatakbo?' tanong nong pamilyar na tinig

Ipinilig ko ang ulo ko. Hindi ito ang oras para pakinggan ko ang tinig na yun

Humalakhak ang tinig na yun. 'Hindi mo ako matatakasan. Kahit tumakbo ka tulad ng
ginagawa mo ngayon, mananatili ako sayo'
"Tumigil ka!" sigaw ko ng nakapikit at nakataklob ang dalawang kamay ko sa
magkabilang tenga ko.

'Sige. Tumakbo ka. Iwanan mo sila at hayaang mamatay' nang-uuyam ang tinig nya at
naaasar ako dahil don

Pero natigil ako sa pagtakbo. Tumatak sa isipan ko ang sinabi nyang yun.

Mamamatay

Hahayaan ko ba na mamatay sila?

Pero anong magagawa ko? Mahina lang ako. Wala akong lakas para lumaban.

Mamamatay

Pabilis ng pabilis ang tibok ng puso ko sa paraang nahihirapan na akong huminga.

Nararamdaman ko din ang pag-iinit ng katawan ko. Parang may kung anong sumusunog sa
dugo ko pero hindi sya masakit. Mainit lang talaga.

Mamamatay
"Shit!" tumakbo ako pabalik kung nasaan sila.

Hindi man ako malakas pero gusto ko pa ring makatulong sa kahit na anong paraan.
Hindi ko hahayaang mamamatay sila.

Halos lumuwa ang mata ko ng makita ko na nasa alanganin silang sitwasyon. Malakas
na tinabig nong halimaw si Austin, tumalsik sya sa puno. Kitang-kita ko kung pano
siya masaktan. Ang iba ay nanghihina na rin ngunit pinipilit pa rin nilang lumaban
para mabuhay.

"Austin" sigaw ko. Tumakbo ako palapit sa kanya. Hindi ko alam kung pano sya
hahawakan dahil ang dami nyang sugat sa katawan

"Anong ginagawa mo dito? Sinabi ko ng magtago ka!" galit na sabi nya. Pinilit nyang
tumayo pero muli lang syang bumagsak.

Napaatras ako dahil talagang galit siya.

"Kasi... kasi..-- Ugh" tinabig ako nong canibal na sumugod kay Austin, hindi ko sya
namalayan na nakalapit kaya malakas nya akong natabig. Ramdam ko ang pananakit ng
katawan dahil sa pagtama ko sa puno.

"Light!" sigaw ni Austin. "Halimaw ka!" kahit nanghihina ay nagawa na nyang

makatayo at mabilis na sinugod yung canibal na sumugod sakin. Pinaulanan nya ito ng
apoy. Pero mabilis na nakaiwas yung canibal, nakapunta kagad sya sa likod ni Austin
at kinalmot ito sa likod
Kahit nananakit ang buo kong katawan. Pinilit kong tumayo. Nahihilo ako. Naramdam
ko na may umaagos sa gilid ng ulo ko. Pinasadahan ko ang kamay ko doon at nakakita
ako ng dugo sa kamay ko.

Pula

Nag-aapoy sa pagkapula ang dugo na nanggaling sa ulo ko.

Dugo

Ang sarap tingnan ng dugo

Nabubuhay ang katawan ko

Umiinit

Nagliliyab

Tiningnan ko ang paligid ko.

"Ugh" ungol ni Will ng masipa sya ng canibal sa mukha at malakas syang bumagsak sa
lupa.

Si Austin naman ay nakahiga na din sa lupa habang hawak ang dalawang kamay nong
canibal na nakadagan sa kanya.

Nanghihina na silang lahat. Wala na silang lakas para lumaban. Anong gagawin ko?
Lumalapit na ang mga canibal kina Summer na nakasalampak na sa lupa.

Hindi!

'Hayaan mo silang mamatay' ayan na naman siya. Sumasabay sya sa init ng katawan na
nararamdaman ko ngayon.

Hindi!

'Mamamatay sila'

"Hindi" mahina kong sabi. "Tama na"

Pero hindi nila ako pinapakinggan. Patuloy pa rin sila sa paglapit. Larawan sila ng
isang gutom na gutom na hayop. Handa ng manakmal. At ang kawawa nilang biktima ay
ang itinuturing kong pamilya. Ang asawa ko.
Nanghihina na si Austin. Ang lapit na ng matatalas na ngipin nong halimaw sa mukha
ni Austin.

Bumibilis ang paghinga ko. Bahagya ng nakaawang mga labi ko dahil hindi ko na
kayang huminga gamit ang ilong ko.

"Pakiusap tama na" bulong ko pa pero wala pa din. "SABI KO, TAMA NA!" sigaw ko at
tuluyan ng kumalat ang init sa buo kong katawan patungo sa puso ko

Natigil sila at napatingin silang lahat sakin pati na rin yung mga halimaw.

"Mamamatay. Kayong. Lahat" seryoso pero mahinahon kong wika. "Pumunta na kayo sa
impyerno" nanlilisik ang mga matang tiningnan ko sila.

Umalingaw-ngaw ang mga nasasaktang ungol ng mga canibal. Napalayo sila kina Austin
at sa iba pa. Hinahawakan nila ang mga katawan nila na tila may iniindang sakit.
Lumulubo ang iba't-ibang bahagi ng katawan nila na animo puputok tulad sa lobong
nasobrahan sa hangin.

Patuloy sa pag-ungol ang mga halimaw. Nasasaktan sila. Pero wala akong pakialam.
Sinaktan nila ang pamilya ko. Dapat sa kanila ay mamatay!

Hindi ko alam kung anong nangyayari sakin. Basta nararamdaman ko lang na parang may
nag-uumapaw na kung anong pwersa sa katawan ko. At gusto kong ilabas ang pwersa na
yun para mamamatay na ang mga halimaw na nanakit sa pamilya ko.
"Mamamatay kayo!" iyon ang huling hudyat at lahat ng canibals ay sabay-sabay na
sumigaw sa sakit at sila ay unti-unting nagiging abo. Humahalo sa hangin ang abo ng
mga halimaw na yun.

Napangisi ako.

Ang sarap makita na mamatay sila.

Kamatayan. 

Napakabango ng amoy ng kamatayan. Napakagandang pagmasdan ang unti-unti nilang

pagkaagnas. Ang paglipad ng abo nila sa ere. Nagsasayaw sila sa saliw ng hangin.

Gulat namang nakatingin sakin sina Austin at ang iba. Larawan sila ng di
pagkapaniwala at pagtataka.

'Magaling ang ginawa mo' puri nya sakin

Patay na ang lahat ng halimaw na yun

Nawala ang ngisi ko ng mareliaze ko ang ginawa ko. Natakot ako. Napalunok.

Ako ba ang may gawa non?

'Anong kinatatakot mo?'

Ipinilig ko ang ulo ko.

'Kaya mong patayin ang lahat' muli nyang sabi

"Tumahimik ka! Tama na!" sigaw ko habang hawak ko ang ulo ko. Napaupo ako sa lupa
habang ipinipilig ko ang ulo ko. "Umalis ka na sa isipan ko!"

'Ako ay ikaw. Ikaw ay ako'

"Hindi!"

"Light!" nagmamadaling lumapit sakin si Austin. Hinawakan nya ako sa magkabilang

balikat at pilit inihaharap sa kanya. "Light. Light, ayos ka lang ba?" nag-aalala
siya

Ligtas sya. Nandito sya sa harap ko. Nararamdaman ko pa ang hawak nya. Buhay sya!

"Austin" padamba ko syang niyakap. May pumatak na tubig sa braso ko. Hindi ko
namalayan na umiiyak na pala ako. "Ligtas ka! Ligtas kayo" umiiyak kong sabi.
Mahigpit din niya akong niyakap. Hinahagod ang likod ko para pakalmahin. "Oo.
Ligtas kami dahil sayo. Wag ka ng umiyak"

"Light" tawag sakin ni Psyche.

Bumitaw ako sa pagkakayakap ko kay Austin at nag-angat ako ng tingin. Nakalapit na

pala sila samin. May mga sugat sila pero hindi naman malala. Mukhang kahit papano
ay nakabawi na rin sila sa nangyari kanina.

Isa-isa ko silang tiningnan at nginitian. Masaya ako dahil ligtas sila.

"Sino ka ba talaga?" seryoso tanong sakin ni Damon na ikinawala ng ngiti ko.

Natigilan ako maging ang iba dahil sa tanong na yun. Seryoso din nila akong
tiningnan.

Pano ko sasagutin ang tanong na yun? Hindi ko rin alam ang sagot, Ni hindi ko nga
alam kung pano ko nagawa yung nagawa ko kanina.

Bubuka ang bibig ko pero muli ding mapapatikom. Hindi ko alam kung anong sasabihin
ko. Hindi ko alam kung pano ako sasagot. Hindi ko alam kung anong sagot sa tanong
na yun.
Wala akong nagawa kundi ang umiling lang.

"Ang mabuti pa, umuwi na muna tayo. sa bahay na lang natin pag-usapan ang nangyari
ngayon" sabat ni Austin.

Oras na rin siguro para alamin ko kung sino ba talaga ako. Oras na para alamin ko
kung saan ako nagmula.

=================

CHAPTER SEVEN:

CHAPTER SEVEN:

"Sino ka ba talaga?"

Yan kagad ang tanong binitiwan ni Damon ng makarating kami sa cabin.

Pano ko ba sasagutin ang tanong na yun? Dahil miski ako ay di ko alam.

Nakaupo kaming lahat dito sa sala maliban kay Damon. Si Damon ay nakatayo sa
likuran ng sofa kung saan nakaupo si Eve. Si Will naman ay palipat-lipat ng upuan
dahil ginagamot niya ang mga sugat na natamo ng lahat. Nagpahuli na ako dahil hindi
naman malala yung natamo ko at hindi ko naman maramdaman na sumasakit ang sugat ko.

Mahigpit na hinawakan ni Austin ang kamay ko. Katabi ko lang sya. Hindi sya umalis
sa tabi hanggang sa makauwi kami dito sa cabin.
Napabuntong hininga ako at napailing.

"Hindi ko alam" sa ilang minuto na nakalipas na katahimikan, iyan lang ang naisagot
ko

"What do you mean, you don't know?" kunot noong tanong ni Damon.

"Wala talaga akong alam. Tulad ng nasabi ko na dati, wala akong matandaan tungkol
sa sarili ko. Hindi ko alam kung pano sasagutin ang tanong mo" mahinang sagot ko.

"Impossible na wala kang alam" giit niya

"Wala nga siyang alam eh! Kapag sinabi nya na wala syang alam at natatandaan. Wala
talaga!" galit na sabi ni Austin. Ang sama ng pagkakatingin nya kay Damon

"Austin" saway ni Eve. Bumaling sya kay Damon "Damon, hindi naman natin kailangang
pilitin si Light kung wala talaga syang maalala tungkol sa sarili nya"

Umiling si Damon habang nagpapalakad-lakad. Tumingin sya samin. "Hindi nyo ba

naiintindihan? Hindi sya normal na tao. May normal ba na tao ang kayang patayin ang
mga canibal ng dahil lang sa mga salita nya? May normal bang tao na
nakakapagpagaling sa sugat nya ng ganon kabilis? Normal ba na hindi ko makita ang
nakaraan nya at hinaharap?"
Lahat sila ay napatingin sakin. Nanlalaki ang mga mata nila. Maging ako din ay
pinanlamigan ng may mareliaze ako. Binuksan ko ang palad ko na nagkasugat kanina.
Talagang napaawang ang labi ko ng makita ko na maayos na ulit yun. Wala ng bakas na
nagkaroon don ng sugat. Inangat ko din ang kamay ko sa gilid ng ulo ko kung saan
ako ng kasugat pero wala na rin akong makapang sugat doon. Kahit man lang dugo ay
wala na rin.

"Nakita nyo na? Mabilis na naghilom ang mga sugat nya. Parang kusang ginagamot ng
katawan nya ang mga pinsalang nakuha nya kanina" sabi ni Damon ng mareliaze namin
ang napansin nya.

Napaa-observant nya sa paligid. Napansin nya kagad yung di namin napansin. Ako na
may katawan ay hindi ko napansin ang paghihilom ng sugat ko.

"Light?" nagtatanong na wika ni Star

Umiling ako. "Totoo ang sinabi ko na wala talaga akong maalala. Hindi ko talaga
alam kung pano nangyari. Hindi ko alam kung pano ko nagawa yung kanina. Hindi ko
alam...pero--" muli akong umiling.

"Pero?" tanong ni Summer

"May naririnig akong boses sa isipan ko. Sigurado akong boses ko yun pero hindi ako
yung nagsasalita dahil hindi ko maintindihan ang mga sinasabi nya. Ang boses ding
yun ang gumising sakin nong nasa ilalim pa ako ng lupa. Ang huling sinabi nya
kanina, Ako ay ikaw, ikaw ay ako" naihilamos ko ang dalawang palad ko sa mukha ko.
"Ngayon, dahil sa nangyari kanina, hindi na ako sigurado kung ano ba talaga ako"
nahihirapang sabi ko.

Kinabig ako ni Austin at niyakap. Hinalikan nya ang ulo ko. "Kahit na ano ka pa,
ikaw pa rin si Light Von Ashford, ang asawa ko. Ikaw pa rin si Light na bahagi ng
pamilya namin"

Tiningnan ko sya. Hinawakan nya ang pisngi ko. Sobrang akong nagpapasalamat sa Dyos
dahil ibinigay nya sakin si Austin. Hinayaan nyang dumating ang binata sa buhay ko.

Tanggap nya ako kahit na kakaiba ako. Hindi nya ako iniiwanang mag-isa.

"Tama si Austin. Ikaw pa rin si Light. Ang bagong myembro ng pamilya" segunda ni
Eve

"Pero anong ibig sabihin na ako ay ikaw, ikaw ay ako? Bahagi ng pagkatao mo ang
boses na yun?" conclusion ni Star

Napabuntong hininga ako bago sumagot. Humarap ako sa kanila. "Yan din ang naglalaro
sa isipan ko. Gusto kong malamam ang tungkol sa nakaraan ko. Gusto kong alamin kung
sino ba talaga ako. Gusto kong malaman kung bakit ako nasa ilalim ng lupa ng araw
na yun"

"Wala tayong ibang clue tungkol sa pagkatao mo. Pero kung balak nating alamin kung
sino ka talaga, imumungkahi ko na bumalik tayo kung saan ka nagkamalay ng araw na
yun. Baka may makita tayong pwedeng makapagsabi kung sino ka talaga" mungkahi ni
Will na mataman lang nakikinig samin

"Kaya lang.. sunog na ang buong lugar. Iyon ang dahilan kung bakit ako tumatakbo
noon bago ako makita nong dalawang bampira na nagtangka sakin ng masama"
"Pwede pa rin tayong magbakasakali. Baka may makita pa rin tayong kung ano na
makapagsasabi kung sino ka talaga" ganti ni Damon

Hindi ko maiwasang di malungkot. Ayaw sakin ni Damon. Pakiramdam ko ayaw nya na

mapabilang ako sa pamilyang 'to dahil kakaiba ako. Pero masisisi ko ba sya kung
ayaw nya sakin? Hindi ko alam kung anong uri ng nilalang ako. Baka magdala pa ako
ng kapahamakan sa pamilyang pinapahalagahan nya.

Pero mahalaga din naman sakin ang pamilyang 'to. Sila ang tumanggap sakin nong mga
panahon na naliligaw ako. Yung panahon na hindi ko alam kung saan ako pupunta. Kaya
hindi ako gagawa ng mga bagay na ikapapahamak nila. At papatunayan ko yun.

Buong determinado kong tiningnan sa mga mata nya si Damon at buong tapang na sinabi
ang mga katagang "Sige. Bumalik tayo don"

"Ayos! Masaya 'to!" masayang komento ni Psyche.

Lahat kami ay napatingin sa kanya. Seryoso kaming lahat pero sya ay mukhang masaya.

"Anong masaya ang sinasabi mo dyan?" tanong ni Summer

"Naisip nyo ba? Ang lakas ng kapangyarihan ni Light. Sa mga salita nya lang ay
namatay na kagad ang mga canibal na yun. Sa susunod na may makaharap ulit tayong
canibal, pwede ulit gawin ni Light yung ginawa nya kanina. Hindi na tayo
mahihirapang makipaglaban, ang---shit! Austin, patayin mo yung apoy!"nagtatatalon
na sabi  ni Psyche dahil biglang nag-apoy ang harapan ng damit nya
Napahagikgik namin kaming mga babae. Nawala ang mabigat na tensyon na bumabalot sa
buong kabahayan. Salamat kay Psyche.

Nawala din naman yung apoy, yun nga lang nagkaron ng sunog yung damit ni Psyche.

"Kung ayaw mong tuluyan kitang sunugin, wag mo ng ituloy yang sinasabi mo" matalim
na wika ni Austin.

"Ang totoo, hindi ko alam kung magagawa ko ulit yung ginawa ko kanina. Nang makita
ko kasi kayong nasa peligro, bigla na lang gumalaw yung katawan ko para iligtas
kayo" sabat ko.

"Ang mabuti pa, magpahinga na tayong lahat. Naging mahaba ang gabing 'to para
sating lahat" mungkahi ni Will matapos nyang gamutin ang lahat.

Sumang-ayon naman kami dahil kahit ako ay pagod na. Gusto ko na ding magpahinga.
Tutal, ilang oras na lang din at sisikat na ang araw. Parang nasasanay ang katawan
ko sa oras ng gising ng mga bampira.

Nagkanya-kanya kami ng akyat sa mga kwarto namin.

"Ayos ka lang ba?" nag-aalalang tanong sakin ni Austin ng makapasok kami sa kwarto
namin.

"Oo. Ayos lang ako. Wala kang dapat na ipag-alala. Maliligo lang ako" mabilis ko
syang hinalikan sa labi bago dumiretsyo ng banyo.
Nang matapos maligo ay humarap ako sa salamin na nasa loob ng banyo. Pinagmasdan ko
ang kabuuan ng sarili ko. Wala akong suot na kahit na ano. Gusto ko lang pagmasdan
ang itsura ko. At ngayon ko lang napansin na maganda nga pala ako. Hindi ko yun
nabibigyang pansin ngunit ngayong nagkaron ako ng oras para pagmasdan ang sarili
ko, maganda nga ako. Masyado ngang kakaiba.

Umangat ang kamay ko at hinaplos ang pisngi ng refection ko sa salamin. Pumikit ako
habang nakahawak pa rin ang kamay ko sa salamin.

Naramdaman ko ang pagpulupot ng mga braso sa bewang ko at ang pagbaon ng isang

mukha sa leeg ko mula sa likuran. Inaamoy ang bango ko. Napangiti naman ako dahil
kilala ko na kung sino ang pangahas na yumakap sakin. Sino pa ba? Kundi ang asawa
ko.

Pinauulanan nya ng maliit na halik ang leeg ko. Na lumilikha ng apoy natumutupok sa
balat ko. Nakikita ko ang ayos naming mag-asawa, napaka-intimate namin dahilan para
masilaban ang pagnanasa sa loob ng katawan ko.

"I need you" he whisper

"Kailangan din kita" ganting bulong ko.

Tiningnan nya ako sa salamin at doon ay nagsalubong ang mga mata namin. Ang mga
mata nya ay nag-aapoy sa pagnanasa. Na sya namang tumutulay sa pagkatao ko dahil
nararamdaman ko ang pagkibot ng kalamnan ko sa ibaba at tagong bahagi ng katawan
ko.
Wala pa man syang ginagawa pero ang lalim na ng paghinga ko. Ang hirap huminga sa
tindi ng intensidad ng mga titig nya.

Tumaas ang kanan nyang kamay sa kaliwang pisngi ko, pinaglandas nya ang mga daliri
doon. Babaeng-babae ang pakiramdam ko sa mga haplos nya sa mukha ko.

Iniikot nya ako paharap sa kanya. Sumalubong ang mga labi nya sa mga labi ko.
Mapaghanap ang mga labi nya. Tila uhaw na uhaw. Gumanti ako ng halik sa paraan kung
pano nya ako halikan. Ipinulupot ko ang mga braso ko sa batok nya habang
sinasalubong ng dila ko ang dila nya dahilan para mapaungol ako. Halik pa lang pero
ang sarap na sa pakiramdam.

Niyakap nya ako ng mahigpit, sa higpit ng yakap nya ay para na akong madudurog.
Pero wala akong pakialam hanggat nasa loob ako ng mga bisig nya, ayos lang ang
lahat. Naglakbay ang isa nyang kamay sa likod ko pababa sa bewang ko and going down
to my butt, sa panggigigil ay pinisil nya iyon. Sa sobrang lapat ng mga katawan
namin ay ramdam na ramdam ko na ang kahandaan nya dahil tumatama iyon sa puson ko.

Ang bilis ng tibok ng puso ko, nagrarambulan ang lahat ng mga nararamdaman ko. Wala
na nga akong maisip na ibang bagay kundi si Austin lang at ako. At ang magaganap
saming dalawa.

Ramdam ko ang paggalaw ng pagkalalaki nya kaya muli akong napaungol sa pagitan ng
mga labi namin. Itinulak nya ako sa salamin at lumuhod sa harapan ko.

"Austin--" napasinghap ako dahil itinaas nya ang isang paa ko at isinubo nya isa-
isa ang bawat daliri ko. Hindi ko alam kung saan ako kakapit, nanginginig ang tuhod
ko.

Humagod ang dila nya sa bukong-bukong ko, dumaan sa binti ko, gumapang sa hita ko
at tinahak ang hugpungan ng mga hita ko. Ang sentro ng katawan ko.
"Aahhh" ungol ko ng matagpuan na nya ang lugar na pakay nya.

Sobrang nag-iinit ang katawan ko. Umabot ang isa kong kamay sa ulo nya, kailangan
ko ng makakapitan dahil kung hindi baka bigla akong bumagsak. Napapasinghap ako sa
bawat pagsipsip nya sa pagkababae ko.

He is sucking my clit na nagbibigay kiliti sa buo kong pagkatao. At naramdaman ko

din ang dila nya sa loob ko. Gumagalaw. Nangingiliti. Halos mapatili ako ng bukod
sa labi at dila nya ay maramdaman ko din ang mga daliri nya sa pagkababae ko.

Basang-basa na ako. Gumalaw-galaw ang ulo nya na parang yung pagkalalaki nya ang
pumapasok sa pagkababae ko.

"Ohhh.. Austin..Aahh.. Please" pagsusumamo ko. Hindi ko na kaya. Kailangan ko na

sya

Pero wala syang balak tumigil. Sumabog ako sa sarap ng libo-libong piraso. Ang
pagtakas ng likidong nagmula sakin ay ramdam na ramdam ko. Patuloy akong umaagos
pero ang kalat ko ay nililinis ni Austin. Sinisimot ang bawat piraso na nanggaling
sakin.

Nanghihina ako at nangangatog ang mga tuhod ko. Tumayo si Austin, sakto bago ako
bumagsak ay nasambot nya kagad ako.

"Hindi pa tayo tapos, baby" sabi nya sa garalgal na boses. Pati boses nya ay puno
din ng pagnanasa.
Lumabas kami ng banyo at dali-dali nya akong inilapag sa gitna ng kama. Nag-angat
ako ng katawan dahil hindi kagad sumalo sakin sa kama si Austin kaya tiningnan ko
kung ano pang ginagawa niya. Kahit na may nangyari na samin, hindi ko pa rin
maiwasang di humanga sa sa ganda ng katawan ng asawa ko. Kasalukuyan na syang
naghuhubad at nakikita ko ang magandang hubog ng katawan nya. At tulad ng una kong
reaksyon ng una kaming magniig, napasinghap ako sa laki ng pagkalalaki nya.

May pagmamalaking ngiti namang nakapaskil sa mga labi nya ng tingnan ko sya.
Dumagan sya sakin at hinalikan nya ang tenga ko. Napaungol ako dahil nakakakiliti
ang ginagawang pagbaybay ng dila nya sa tenga ko. Bumaba ang labi nya sa leeg ko.
Nagpaikot-ikot doon ang dila nya, sinipsip ang balat ko. Sigurado akong bukas ay
magmamarka iyon. Gumapang pa ang mga labi nya sa baba ko, pababa sa dibdib ko.

Isinubo nya ang isa kong dibdib na umani ng ungol sakin. Kinailangan ko pang takpan
ng isang kamay ko ang bibig ko para pigilin ang mapasigaw. Ramdam ko ang paninigas
ng nipple ko sa loob ng bibig nya. Samantalang ang isa kong dibdib ay pinaglalaruan
ng isa nyang kamay. Dinadama. Nilalamas. Pinaglalaruan. Napadaing ako dahil sa
masarap na sensasyong bumabalot sa pagkatao ko.

Nararamdaman ko na naman ang nabubuong tensyon sa puson ko.

"Austin.. Shit!..Please.. I need you! Aahh" halinghing ko. "Aaahhh" walang babalang
bigla syang pumasok sa loob ko.

Marahas. Bigla. At mapusok.

Tatlong salita na naglalarawan sa matapang at seryosong pagkatao ni Austin.

Naglapat ang mga mata namin, may ningning ang kislap ng kanyang mga mata,
kakikitaan ng tagumapay.

Napaawang ang mga labi ko ng magsimula na syang gumalaw sa ibabaw ko. Napatingala
sya habang umuulos sa loob ko. Dinadama ang kasikipan ng pagkababae ko. Nakatukod
ang dalawang kamay nya sa kama, sa taas ng balikat ko. Bawat labas-masok nya sa
loob ko ay pulido. Iginalaw ko ang balakang ko para salubungin ang bawat pag-ulos
niya sa katawan ko. Kada nagsasalubong mga paggalaw namin, napapaungol ako dahil sa
pagtama ng mga pribadong bahagi ng mga katawan namin. Pabilis ng pabilis ang
kanyang paggalaw na sinasabayan ko naman. Tinatapatan ko ang bilis ng pag-indayog
niya sa ibabaw ko.

Muli nya akong hinalikan samantalang hindi nakatiis ang kanyang mga kamay at muling
sinakop ang isa kong dibdib. Kinakagat-kagat nya ang ibabang labi ko. Ang ungol na
gustong kumawala sa labi ko ay nakulong sa lalamunan ko dahil di nya binibitawan
ang mga labi ko. Natamaan nya ang sensitibong bahagi sa loob ko kaya muli, may
nabuong tensyon sa puson ko. Ramdam ko ang paninigas ng mga binti ko, lalabasan na
ako.

"Oohh baby" ungol nya. Marahil ay naramdaman nya na malapit ko ng maabot ang
sukdulan.

Sa isang pang pag-ulos nya ay bumigay na ako at sumabog ako sa libo-libong piraso.
Tatlong ulos pa ay naramdaman ko na rin ang likidong inilabas nya sa loob ko.
Nanginginig ang buong katawan ko.

Hinalikan ni Austin ang noo ko at tiningnan ako sa mata

"That what's great, baby" hinihingal nyang sabi

"I know" nakangising tugon ko na may kasama ding paghingal.

Isinubson nya ang mukha nya sa leeg ko. Naalala ko na kailangan na pala nyang
uminom ng dugo.

"Austin?"

"Hmmm?"

"You can drink my blood now" habol hininga ko pa ring sabi.

Nag-angat sya at muli akong tiningnan. Ngumiti sya sakin. Ahh, ang pinakamagandang
tanawin sa lahat!

"Hindi ngayong gabi, baby. Ayokong maubos ang dugo mo. Magpahinga na tayo" umalis
na sya sa ibabaw ko

"Oohh" napakislot ako dahil sa paghugot ng pagkalalaki nya sa pagkababae ko.

Humiga sya sa tabi ko at kinumutan ako. Pagod na pagod ako kaya kagad akong
nakatulog.
TULAD ng mga nakalipas na araw ay kusang nagising ang katawan ko kinabukasan na ng
hapon. Sandaling pinagmasdan ko ang napakagwapo kong asawa. Kay sarap talagang
gumising kapag siya ang una kong nakikita.

Hinaplos ko ang pisngi nya. Ang kinis ng balat. Malamig at malambot. Kapag ganito
sya kahimbing matulog, napapangiti ako. Parang nakukumpleto na yung araw ko dahil
sa kanya. Dinampian ko sya ng magaang halik sa labi bago maingat na bumangon. Ayoko
kasing mabalahin ang tulog nya.

Dumiretsyo ako sa banyo para maghilamos at magsepilyo. Pagkatapos non ay dahan-

dahan akong lumabas ng kwarto namin. Pababa pa lang ako ng hagdan ay naaamoy ko na
kagad ang masarap na amoy ng nilulutong pagkain.

Napakunot noo ako. May nagluluto? Pero sino? Impossible namang si Will dahil may
araw pa kaya hindi pa sya nakakabangon.

Napahawak ako sa tyan ko ng kumulo iyon. Hindi pala ako nakakain kagabi kaya
nagugutom na ako kaya dali-dali na rin akong bumaba para tingnan kung sino ang
nagluluto ngayon sa kusina.

Pagpasok ko sa bukana ng kusina ay lalong kumalat ang masarap na amoy ng pagkain.

"Eve?" sya ang nabungaran kong nagluluto sa kusina. Maliksi syang kumilos na parang
aliw na aliw sa kanyang ginagawa.

"Ikaw pala, Light. Napaaga ang gising ko kaya naisipan kong ipagluto ka. Sa
nangyari kagabi ay hindi ka na nakakain kaya ito.." nagkibit balikat sya. "Sana
ayos lang sayo na ipinagluto kita"
"Oo naman! Pero hindi ka na sana nag-abala pa. Nakakahiya" nahihiyang sabi ko.
Hindi naman nila ako kailangang ipagluto, nakakahiya rin naman kasi kahit sabihin
pa na bahagi na ako ng pamilya

"Ano ka ba? Ayos lang no. Matagal na rin simula noong huling beses akong magluto"
sabi nya habang naghahalo ng kung anuman na kanyang niluluto sa kawali

Ngumiti naman ako bilang pasasalamat ng tumingin sya sakin. "May maitutulong ba ako
dyan?"

"Matatapos na ako dito. Maupo ka na lang dyan"

Nahihiya man ay tumango na lang ako. Umupo ako sa isang silya habang pinapanood sya
sa kanyang ginagawa. Ang saya-saya nyang tiningnan. Mukhang ganadong-ganado syang
magluto tulad ni Will.

"Salamat" wika ko mayamaya

Humarap sya sakin na may ngiti. "Wala kang dapat na ipagpasalamat. Ang totoo nyan,
ako ang dapat na magpasalamat sayo dahil kahit sa simpleng bagay na ito, magagawa
ko ang gusto ko"

"Gusto mong magluto huh?" komento ko.

Ngumiti sya sakin bilang pag-amin. "Ang tagal na panahon na simula nong huling
beses na nagluto ako. Si Damon pa yung huling taong ipinagluto ko. Kung naging tao
ako, gusto kong maging chief" muli syang humarap sa niluluto nya at hinalo iyon.
"Kaya lang, dahil sa panahong kinalakihan namin, ang mga babae ay para lang sa
gawaing bahay. Dahil mga bampira kami at di naman kami kumakain, hindi ko ito
nagagawa. Kaya nga nong bata pa ako, tumatakas ako noon para palihim na panoodin
yung mga mahuhusay na tagapagluto noon. Si Damon, sya ang kauna-unahan kong
ipinagluto pero nong iconvert ko n sya bilang bampira... hindi naman kami kumakain
ng pagkain ng tao" kahit masaya ang pinapakita nya kita ko pa din na may bahid sya
ng lungkot.

Tulad din pala ng mga tao, ang mga bampira ay mga pangarap ding gustong matupad.
Tulad ng mga tao, may mabubuti at may masasama din. May ilan sa mga bampira na
gusto lang naman ng normal na buhay.

Kinakatakutan sila dahil sila ay kakaiba. Mapanganib. Hinuhusgahan dahil sa

kanilang uri.

Pero hindi ko rin naman masisisi ang mga tao kung ganon ang isipin nila. Lalo na at
nalalagay sila sa sitwasyon nilang ganito. Nag-aalala. Natatakot. Na baka isang
araw mamatay sila dahil sa mga bampira na umuubos sa kanilang mga dugo. Na umuubos
sa kanilang mga lahi.

Sa mundong ito, umiikot lang ang bawat nilalang sa bawat isa. Katulad sa food
chain. Nagsisimula sa maliit na hayop hanggang sa makarating sa tao. Pero ngayon,
nadagdagan na ang predator sa food chain at yun ay mga bampira.

Kung sana ang lahat ng mga bampira ay katulad ng mga Von Ashford, sana pwedeng
magsama ang mga tao ng mapayapa. Manirahan sa mundo na walang kinakatakutan, walang
pinaninilagan. Yung tanggap ng bawat tao ang mga bampira at tanggap ng mga bampira
ang mga tao.

Ang mga katulad ni Eve at ng iba ay dapat na tinutularan. Ayoko syang malungkot.
Gusto kong kahit sa simpleng bagay, matupad nya ang pangarap nya.

Kumuha kagad ako ng pinggan, kutsara't tinidor pati na rin ng tubig pagkatapos
nyang magluto. Dalawang putahe ang niluto ni Eve at base palang sa itsura ay
masasabi kong masarap sya.

"Kain na" aniya pagkatapos nyang ilapag sa mesa yung niluto nya.

Tumango ako. Masigla akong nagsalin sa plato ko at mabilis na tinikman. Nanlalaki

ang mga matang napatingin ako sa kanya. Mukhang kinakabahan sya. Para talaga syang
chief na naghihintay ng hatol sa isang importanteng tao.

"Ano?" kinakabahang tanong nya

"Ang sarap! Kung ganito ng ganito ang kakainin ko, baka tumaba ako" totoong sabi
ko. Talagang masarap ang niluto nya, para syang propesyunal na chief.

"Talaga?" natutuwang tanong nya ulit

"Promise" itinaas ko pa ang kanan kong kamay pagkatapos kong sumubo ng pagkain.

Umupo sya sa harapan ko at tiningnan ako sa pagkain ko. Hobbit na siguro ng

magkakapatid na tumitig sa isang taong kumakain dahil tinitigan din nya ako. Dahil
kahit papano ay sanay na ako sa may tumitingin sakin kaya di na ako nailang kay
Eve. Ganado akong kumakain, pakiramdam ko kaya kong ubusin ang niluto nya dahil sa
sarap.
"Light" tawag nya sakin

Tumingin ako sa kanya, hindi ko magawang magsalita dahil may laman ang bibig ko.

Natutuwa talaga sya sa nakikita na magana akong kumain pero sumeryoso din sya.
"Pasensya ka na kay Damon ha?"

Natigil ako sa pagkain at tiningnan siya. "Naiitindihan ko naman sya eh. Bago lang
ako dito, nang dumating ako sa buhay nto, sya kagad ang nakakita ng kaibahan ko
kaya hindi ko sya masisisi kung magduda sya sakin"

"Light--"

"Pero gusto kong malaman nyo na kahit na anong mangyari, hinding-hindi ako gagawa
ng kahit anong ikapapahamak nyo" putol ko sa sasabihin nya.

"Alam namin yun. Ganon ang ginawa mo kagabi di ba? Imbes na iwanan kami, bumalik ka
para samin. Iniligtas mo kami" may ngiti sa mga labing sabi nya.

"Kung mangyayari ulit yun, babalik ulit ako para sa inyo. Pamilya tayo di ba?"
nginitian ko din sya.

"Oo. Pamilya tayo" ganti nya

Di na ako sumagot. Nagpatuloy na ako sa pagkain.

"Light, may balak ka bang maging converted vampire?"

Bigla akong napatingin sa kanya. Hindi ko inaasahan ang tanong na yun mula sa
kanya. Pano ko ba sasagutin ang tanong na yun? Kapag naging vampire ako, hindi na
rin akong makakakain ng pagkaiin ng tao at kapag sinabi ko sa kanya yun ngayon baka
malungkot sya. Kahit na sasaglit pa lang ko pa lang silang nakikilala, para ko na
din silang mga kapatid.

"Ayos lang" mukhang alam na nya kung anong sagot ko dahil tumango-tango sya.
Nakahinga naman ako ng maluwag ng hindi pa rin nawawala ang ngiti nya. "Gusto kong
maging masaya ang kapatid ko at sa sasaglit na panahon ay naibigay mo yun sa kanya.
Kaming magkakapatid, matagal na kaming nabubuhay sa mundo, sa sobrang tagal, hindi
na namin alam kung anong makakapagpasaya samin dahil gumagalaw na lang kami dahil
kailangan pero ng dumating sina Damon, Will at Psyche sa buhay naming tatlong
magkakapatid, naging masaya kami pero si Austin" bahagyang lumungkot ang mukha nya.
"...umabot pa ng libong taon bago ko sya nakitang naging ganito kasaya. Ikaw ang
tanging tao na makakapagpasaya sa kanya"

Natutuwa ako at nagagawa kong pasayahin si Austin. At gagawin ko ang lahat maging
masaya lang sya.

*************************************************

Who wants chapter eight?

..pahingi naman ng votes, guys :)

=================

CHAPTER EIGHT:
Dedicated ang chapter na 'to para sayo, new girl friend :)

***********************************************************

CHAPTER EIGHT:

Kalat na ang dilim ng magising silang lahat. Kanina habang hinihintay naming
magising ang iba, madami  kaming napagkwentuhan ni Eve.

Nalaman ko na tatlong daang taon na ang nakakalipas ng mamamatay ang mga magulang
nila dahil sa mga canibals. Lumaki sila sa Italy pero nagpalipat-lipat sila ng
lugar dahil nong mga panahong yun ay hindi pa nagpapakita ang mga bampira sa mga
tao.

"Hey! Wala ka sa tabi ko kanina" bati ni Damon kay Eve pagkababa niya. 

Lumapit siya kay Eve na nakaupo sa sofa na nasa harapan ko. Siya ang huling bumaba
dahil lahat kami ay nasa sala na. Katabi ko si Austin, hawak-hawak nya ang kamay
ko. Noong makita nya ako kanina ay sinalubong nya ako ng reklamo. Kesyo daw lagi na
lang syang nagigising na wala ako sa tabi nya. Hindi ko daw sya ginigising.
Hinahayaan ko lang syang magsalita dahil pagkatapos non ay maglalambing na sya,
yayakapin na nya ako o di kaya ay aakbayan o kung di man, hahawakan nya ang kamay
ko tulad ngayon.

"Napaaga kasi ang gising ko kaya naisipan ko na ipagluto si Light. Nagkwentuhan na

rin kami habang hinihintay namin kayong magising" paliwanag naman ni Eve ng
makalapit na sa kanya ang kasintahan.

"Ang daya! Dapat ginising nyo rin kami" pagmamaktol ni Summer

"Oo nga. Dapat isinali nyo rin kami sa kwentuhan nyo. Madami pa naman akong
ikikwento tungkol sa asawa mo, Light" segunda naman ni Star

"Don't you dare!" matalim ang tingin na ipinukol ni Austin sa kapatid nya

Nagtawanan naman silang tatlo dahil naasar nila ang kapatid nila.

"Kompleto na tayong lahat, puntahan natin yung lugar kung saan ka nagkamalay,
Light" sabat ni Will

Tumango naman kaming lahat bilang pagsang-ayon. Kinakabahan naman akong tumayo. May
makikita kaya kaming clue na makakapagsabi kung sino ako. Sana meron dahil gusto ko
na ding malaman kung sino ba talaga ako.

Naramdaman ata ni Austin na kinakabahan ako kaya bahagya nyang pinisil ang kamay ko
na hawak nya. Lumingon ako sa kanya. Binigyan nya ako ng naggagarantiyang ngiti, sa
pamamagitan ng ngiti nya, parang sinasabi nya sakin na magiging maayos din ang
lahat. Ngumiti din ako sa kanya, ayokong mag-alala sya sakin ng sobra.

Lumabas na kami ng cabin. Awtomatiko namang pumunta sa unahan ko si Austin at

umupo. Alam ko na ang gusto nyang mangyari, pumasan ako sa likuran nya dahil
tatakbo sila para marating namin agad ang lugar na pupuntahan namin. 

Kung hindi ako sasakay sa likuran nya siguradong mapag-iiwanan nila ako.Nang
masigurado ni Austin na komportable na ako, nagsimula na syang tumakbo. Ang bilis!
Tulad kahapon, hangin na lang ang nararamdaman ko dahil sa bilis ng takbo nya.
Kagad namang sumunod samin ang iba. Kahit na hindi ko sila nakikita dahil sa bilis
nilang tumakbo, nararamdaman ko naman ang aura nila kaya masasabi ko na konti lang
ang pagitan o ang layo namin sa kanila.
Siguro kinse minuto din ang lumipas bago huminto sa pagtakbo si Austin. Inilibot ko
ang paningin ko at nasisigurado ko na dito nga ang lugar na yun. Lugar kung saan
ako nagkamalay. Bumaba ako mula sa pagkakapasan sakin ni Austin. 

Pagkababang-pagkababa ko ay naramdaman ko na sila sa tabi ko.

"Ito na ba yung lugar?" tanong ni Psyche

"Sunog na sunog ang buong paligid" komento naman ni Summer

Malawak ang naging sakop ng sunog. Ilang mga puno ang sinuwerteng makaligtas sa
sunog nong araw na yun.

"Oo. Sigurado akong dito nga yun. Dito ako nakalibing noon" turo ko sa lupang may
butas. Nagulat ako ng makita ko kung gano kalalim yung hukay. May tatlong
talampakan din ang lalim. Pano ko nagawang makaahon?

Nagmamasid-masid sila sa paligid namin. Lumapit ako sa hukay, pero bago pa ako
makalapit ay bigla akong natigilan.

Napasighap ako at bahagyang umuga ang katawan ko na parang may sumapi na kung ano.
Alam ko na nakatingin ako sa harap ko pero wala akong nakikita na kahit na ano.
Parang lampasan lang ang tingin ko.
Pakiramdam ko idinuduyan ako sa kung saan. Hinihigop sa kung saang deminsyon.
Blanko lang ang nakikita ko, purong itim pero mayamaya ay nakakarinig na ako ng
sigawan at pananaghoy.

Unti-unti akong may nakikitang imahe pero malabo. Nagtatakbuhan ang mga tao, may
sunog, mga batang umiiyak, nakakatakot na ungol ng kung anumang halimaw.

Hindi ko maintindihan ang mga malalabong imahe na nakikita ko. Ang tangi lang
malinaw sakin ay mga naririnig kong naghihinagpis na panaghoy.

"Tulong!"

"Ang anak ko!"

"Aahh!"

"Sunog!"

"Iligtas nyo ang asawa ko!"

"Itapon mo ang batang yan"

Ilan lang ang mga salitang iyon sa malinaw kong naririnig. Ang ilan ay halu-halo na
sa sobrang dami kong naririnig. Sumasakit na ang ulo ko sa mga nakikita ko na hindi
ko naman naiintindihan.

"Kailangang mamamatay ng batang yan!" sa lahat ng boses na naririnig ko, ang boses
na 'to ang tila tumatak sa isipan ko. Nakakatakot ang boses na nya.

Ang boses na yun ang lalong nagpasakit sa ulo ko. Parang binibiyak sa sobrang
sakit. Pinupukpok ng ilang libong ulit. Ang sakit!

"Light!"

"Light!"

"Light!"

Naririnig ko ang boses nila pero parang ang bigat ng pakiramdam ko. Nakamulat ako
pero pakiramdam ko, nakapikit ako. Naririnig ko sila pero hindi ko magawang
tumugon.

"Light! Pakiusap, bumalik ka sakin" ang boses na yun

'Austin?'
Ang lungkot ng boses nya. Umiiyak ba sya?

"Light, gumising ka!" sigaw nya

Ayoko syang umiyak. Ayoko syang malungkot. kahit hindi ko maramdaman ang katawan
ko. Huminga ako ng malalim. Pinipilit hilahin ang sarili ko sa kawalan na
kinalalagyan ko ngayon. Kailangan kong bumalik. Para sa pamilya ko. Para kay
Austin.. sa asawa ko.

"Light!"

Para akong nagising sa isang masamang panaginip. Habol hininga ako, naninikip ang
dibdib ko dahil sa kawalan ng hangin. Ramdam ko ang pamamasa ng ilong ko kaya
kinapa ko yun at ng tingnan ko ang kamay ko, may dugo iyon. Bigla akong bumagsak sa
lupa, pasalampak na ngayon akong nakaupo. Nanghihina ang tuhod ko, nanginginig.
Mabuti na lang at naalalayan ako ni Austin kaya hindi naging masakit ang pagbagsak
ko.

"Light!" mahigpit akong niyakap ni Austin. Umiiyak sya. Labis syang nag-aalala para
sakin. Para maibsan ang takot ni Austin ay ginantihan ko din sya ng yakap.

Hindi ako makapagsalita dahil nahihilo pa rin ako. At naguguluhan sa mga nakita ko.

Inilibot ko ang tingin ko sa lahat. At lahat sila ay nag-aalala. Nakapalibot sila

sakin
"Light, ano bang nangyari sayo? Bigla ka na lang nawala sa sarili mo tapos may
umagos pang dugo sa ilong mo" nag-aalalang tanong ni Eve

"Kanina ka pa namin tinatawag. Nag-aalala na kami sayo" wika ni Summer

Umiling ako. Hindi sigurado sa nangyari sakin. Kumalas ako sa pagkakayakap kay
Austin na hanggang ngayon ay nag-aalala pa rin. "Hindi ko alam pero bigla na lang
akong nakakita ng mga malalabong imahe. Nakarinig din ako ng iba't-ibang mga boses.
Hindi ko alam na nawala na pala ako sa sarili ko"

"May vision power ka?" nanlalaki ang mga matang tanong ni Psyche.

Natigilan ako sa tanong nyang yun. Ang nakaraan ba ang nakita ko? Pero panong
makikita ko ang nakaraan. Pero kung nagawa ko ngang pumatay ng canibal dahil lang
sa mga salita ko, ito pa kayang makita ang nakaraan.

Ano ba talaga ako?

"Hindi ako sigurado kung ano yung nakita ko. Malabo ang mga imahe na nakita ko,
tanging yung mga boses lang ang malinaw" sagot ko pero di direkta sa tanong ni
Psyche

Damon hissed. "Ano pang kapangyarihan ang meron ka? Kaya mong pumatay sa
pamamagitan ng mga salita at ngayon naman ay may vision ka rin. Maganda ba talaga
ang desisyon na ibilang ka sa pamilya?"
Napakabilis ng mga pangyayari. Kanina lang ay nasa tabi ko si Austin pero ngayon ay
sakal-sakal na nya si Damon habang isinasadlak sa isang puno. Ang talim ng
pagkakatingin nya kay Damon.

"Bawiin mo ang sinabi mo!" galit na wika ni Austin

Ngumisi lang si Damon bilang sagot. Mabilis na lumapit sina Eve para pigilan sila.

"Austin, tama na yan" awat ni Eve sa kanila.

Pilit na pinaghihiwalay ni Will at Psyche sina Austin at Damon.

"Wala syang karapatang magsalita ng ganon sa asawa ko!" di pa ring paaawat na sabi
ni Austin

Nagkakagulo sila dahil sakin. Nong dumating ako sa buhay nila, nagulo na sila.
Nasisira na ang maayos nilang samahan. Ipinilig ko ang ulo ko, hindi ko dapat
sisihin ang sarili ko. Tanggap nila akong lahat maliban kay Damon. Ang kailangan ko
lang gawin ay patunayan sa kanya na hindi ako gagawa ng mga bagay na ikapapahamak
nila maging sinuman ako.

Tumayo ako. Alam ko na ako lang ang makakaawat kay Austin. Lumapit ako sa
kinaroroonan nila. Hinawakan ko ang balikat ni Austin para kunin ang atensyon nya.
Lumingon sya sakin na may galit na reaksyon pero kagad na lumambot ang kanyang
reaksyon ng makita ako.

"Tama na" malumanay na sabi ko

Tinitigan nya ako sa mata. Nakipagtitigan ako, hindi ko iniwas ang tingin ko sa
kanya. Gusto kong ipakita sa kanya na ayos lang ang lahat. Napipilitan naman nyang
inalis ang kamay nya sa leeg ni Damon.

Humarap ako kay Damon na parang wala lang yung ginawa sa kanya ni Austin. 

"Siguro nga hindi natin alam kung sino ba talaga ako pero isa lang ang gusto kong
malaman nyo. Hinding-hindi ako gagawa ng mga bagay na pwedeng ikapahamak ng
pamilyang 'to. Dahil sa maikling panahon, mahal ko na kayo"

"Pano ka nakakasiguro?" naghahamon ang tingin na ibinigay sakin ng binata

Hindi agad ako nagsalita. Seryoso lang akong tumingin sa mga mata nya. Tinatapan ko
ang kaseryusuhan nya na pangalagaan ang pamilya.

"Damon, tama na yan" awat ni Eve sa kasintahan

"Kung makagawa man ako ng bagay na ikapapahamak nyo.. ibibigay ko sayo ang karapang
patayin ako" buong tapang kong sinabi ang mga salitang iyon ng direkta pa ring
nakatingin sa mga mata nya.

"Light! Ano bang sinasabi mo?" biglang kontra ni Austin, hinawakan nya pa ang braso
ko.
"Hindi nyo kailangang umabot sa ganito" kontra din ni Star

"Damon!" lumapit din si Eve sa kasintahan nya.

"Pamilya tayo, ano ba kayo?" ani ni Summer

"Dude, seryoso ka ba?" nababahalang tanong naman ni Psyche

Lahat sila ay kanya-kanya sa pagkontra samantalang si Will ay nakamasid lang samin.

Hindi ko sila pinansin. Nanatili lang akong nakatingin kay Damon. Seryoso ako sa
sinabi ko. Ibinibigay ko sa kanya ang karapatang patayin ako kung may magagawa
akong bagay na ikapapahamak ng lahat. Gusto kong iparating sa kanya na tulad nya ay
mahalaga din sakin ang pamilyang kinabibilangan namin.

Ngumisi sya sakin makalipas ang halos isang minutong pakikipagtitigan. Kahit
nakaka-intimidate sya, nakakainis ang pagngisi nya.

"Anong mga nakita mo sa vision mo?" tanong nya mayamaya

Nakahinga naman ako ng maluwag. Dahil sa tanong nyang yun ay para kaming nagkaron
ng cease fire na dalawa. Parang pansamantala ay tinatanggap nya ako sa pamilya
hangga't hindi pa namin nalalaman kung sino ba talaga ako.
Tiningnan ko naman ang iba at mukhang tulad ko ay nakahinga din sila ng maluwag.
May konti ng ngiti sa kanilang mga labi. Maliban kay Austin na hanggang ngayon ay
nagtatagis pa rin ang bagang. Galit sya. Nararamdaman ko yun sa aura nya. Mamaya ko
na lang sya aamuhin.

"Tulad ng sinabi ko na kanina, malalabo ang mga imahe na nakita ko. Mga boses lang
ang malinaw. Boses ng mga tao na humihingi ng tulong, mga nagmamakaawa, mga
naghihinagpis. Hindi ako sigurado kung may kinalaman ba yun sakin"

"Iyon lang mga nakita mo?" tanong ni Will

Nag-aalinlangan akong sabihin ang tungkol don sa boses na huli kong narinig.
Tumataas ang balahibo ko kapag naaalala ko yun. Kahit ata simpleng salita lang ang
sabihin nya, kamatayan na kagad ang katumbas.

"May.. may isang boses akong narinig bago ako bumalik sa kamalayan. Nakakatakot ang
boses nya. Meron syang... gustong ipapatay na bata" ramdam ko ang panlalamig ng
katawan ko.

"May kinalaman kaya sya sayo?" tanong ni Summer

Gusto kong isipin na wala pero iba ang nararamdaman ko. Parang may kinalaman sya
kung bakit dito sa lugar na 'to ko natagpuan ang sarili ko noon.

Mukhang nakuha nila ang ibig sabihin ng pananahimik ko.

"Pano natin malalaman kung sino ang taong yun?" tanong naman ni Psyche na hinawakan
pa ang sarili nyang baba.

Walang nakasagot samin. Dahil miski ako ay di ko alam kung papano namin malalaman
kung sino ang taong yun. Tanging boses lang nya ang pagkakakilanlan ko sa kanya.
Maliban na lang kung magamit ko ulit ang vision ko at sa pagkakataong yun ay
malinaw ko ng nakikita ang lahat.

"Bakit kaya di nyo kaya subukang gamitin ang vision nyo?" mungkahi ni Star

"No! Hindi mo gagawin!" kontra na naman ni Austin "Nakita nyo naman kung anong
nangyari kanina tapos ipapaulit nyo na naman" galit na wika ng aking asawa.

"Austin, ayos lang ako"

"Ayos? Kung nakita mo lang ang sarili mo kanina, hindi mo masasabing ayos ka lang!"
talagang galit na sya dahil sinisigawan na nya ako.

Nawala na naman ang pananakit ng ulo ko. Hindi na rin dumudugo ang ilong ko.

"Alam mo ba kung gano ako nag-alala sayo kanina? Para akong pinapatay ng makita
kitang ganon kanina. Hindi ko kayang makita ka na nasasaktan" pahina ng pahina ang
boses nya ng sabihin nya yun sakin

Ayoko syang ganito. Kakikitaan talaga na nasasaktan sya. Hindi ko naman gusto na
mag-alala sya ng sobra sakin. Pero siguro nga hindi ko yun maaalis sa kanya. Dahil
sabi nga nya, soulmate nya ako. Karugtong na ng buhay ko ang buhay nya. At
nagpapasalamata ako dahil sa dinami-dami ng bampira at tao sa mundo ako ang nakita
nya. Ako ang soulmate nya!

Pero ayokong maging pabigat sa kanila. Isa pa, gusto ko din namang malaman kung
sino ako. Kung saan ako nagmula at kung ano ako.

Hinawakan ko ang pisngi nya para pakalmahin sya. Tumingkayad din ako at mabilis
syang hinalikan sa labi.

"Alam ko na nag-aalala ka sakin. Nong nasa kawalan ako, naririnig ko ang boses mo.
Nag-aalala ka. Umiiyak ka. Ang boses mo ang nagsilbing gabay ko para makabalik. Sa
umpisa pa lang nagtiwala na ako sayo at hanggang ngayon nagtitiwala pa rin ako.
Pero gusto ko na sana magtiwala ka rin sakin. Kaya ko 'to! Lalo na nalaman natin na
may kakaiba din akong kakayahan" malumanay na sabi ko. "Pagkatiwalaan mo din ako na
kaya kong pangalagaan ang sarili ko"

Natingin lang sya sakin. Mukhang labag pa rin sa kanya ang hinihiling ko sa kanyang
gawin.

"Please?" pakiusap ko

Napabuntong hininga sya. Mukhang nakuha ko ang sagot na gusto ko dahil bahagyang
lumambot ang ekspresyon ng mukha nya.

"Sige. Pero kapag hindi mo na kaya.."

"Titigil na ako" dugtong ko sa sasabihin nya.

Hinawakan nya ang magkabilang pisngi ko at hinalikan ako sa labi. Gaganti sana ako
ng halik ng makarinig kami ng pagtikhim

"Nakakainggit" nakangising komento ni Summer

Namumulang bumitaw ako kay Austin. Nakakahiya! Nawala sa isipan ko na hindi lang
pala kaming dalawa ang nandito.

Tumingin ako kay Damon. Nagkibit balikat lang sya bago pumikit. Mukhang sinusubukan
na nyang tingnan ang nakaraan ko. Pumikit na rin ako, sinusubukan ang bago kong
kakayahan.

Nagconcentrate ako pero lumipas ang ilang minuto pero wala na akong makita. Purong
itim lang ang nakikita ko.

"Wala pa din akong makita" wika ni Damon makalipas ang ilang sandali

Sumusukong napabuntong hininga ako. Frustrated akong nagmulat ng mata at lumingon

sa kanila.

"Wala din"
"Umuwi na muna tayo kung ganon" mungkahi ni Eve na sinang-ayunan ng lahat.

Muli akong binuhat ni Austin sa likuran nya. Habang nakapasan ako kay Austin, hindi
ko maiwasang di mapaisip.Ang boses na yun lang ang clue na meron kami pero masama
talaga ang pakiramdam ko sa taong may-ari ng boses na yun. Pero sya lang ba talaga
ang daan para malaman namin kung sino ba talaga ako?

Maaari kasing meron pa akong pamilya na naghahanap sakin. Maaari din na meron pang
ibang tao na nakakakilala sakin. Pero pano ko sila mahahanap? Kailangan kong alamin
kung meron pa akong pamilya. Baka nandyan lang sila sa tabi-tabi at hinahanap ako.
Baka--

Naputol ang pag-iisip ko ng tumigil na kami sa labas ng cabin. Pero napakunot noo
ako dahil may dalawang bampira ang nakatayo sa labas ng cabin. May suot silang itim
na kapa na may hood. Ang aangas nilang tingnan na akala mo ay kung sino. Sigurado
akong mga bampira sila. At base sa nararamdaman ko, mga pureblood vampire sila.

"Anong kailangan nyo?" seryosong tanong ni Austin habang unti-unti nya akong
ibinababa. Itinago nya ako sa likuran nya.

Ahh. Ang seryoso at matapang kong Austin. Sya ang nandito.

"Nandito kami para ipaalam na merong gaganaping Mardi gras sa susunod na linggo.
Ang lahat ay obligadong pumunta" sagot nong lalaking ang talim kung makatingin.

Nakakainis talaga ang dating nila. Nararamdaman ko na hindi sila mabubuting mga
bampira. Parang naaamoy ko ang masangsang na dugo sa kanilang pagkatao. Parang
kumapit na sa kanila ang dugo ng mga napatay na nila.
"Pupunta kami" seryosong sagot ni Psyche

Ngayon ko lang sya nakita ng ganito kaseryoso. At nakakatakot. Sa itsura nya ngayon
ay hindi mo masabi ang kanyang iniisip. Maaaring sa maling galaw mo lang, pwede ka
nyang tapusin. Hindi ko akalain na meron pala syang natatagong ganitong katauhan.

"Mabuti naman kung ganon. Ayaw ng hari na may mga bampira na hindi nakikisaya sa
ganitong pagtitipon" wika naman nong isa na may nakakainis na ngiti.

"Kung hindi nyo mamasamain, papasok na kami sa loob" pasintabi ni Summer

"Sige... Sandali, ikaw" tinuro nong lalaking unang nagsalita si Damon. 

"Hanggang ngayon ba, unidentified pa rin pa hanggang ngayon ang kapangyarihan mo?"

Unidentified? 

Hindi alam. Hindi pa nabibilang sa kung saan.

Pero di ba, Vision ang kapangyarihan nya? Bakit inililihim nila ang tungkol don.
Nararamdaman ko din ang pagkatense ng aura nila. Parang may sekreto silang ayaw
malaman ng mga bampirang kaharap  namin ngayon.

"Oo. Hindi ko pa rin alam kung anong kapangyarihan ko" sagot ni Damon na diretsong
nakatingin sa dalawang pureblood vampire.

Parehong ngumisi yung dalawa na sinabayan pa ng pag-iling.

"Walang kwentang bampira" nang-uuyam na sabi nong may nakakainis na ngisi.

Ang yayabang nila!

Nagtatagis naman ang mga bagang nina Damon, Psyche at Austin. Nagagalit sila pero
bakit hindi sila lumaban? 

Bakit hinahayaan lang nila na laitin ng mga bampirang yun si Damon?

Dumako ang tingin sakin nong lalaking may matalim na tingin. Hindi ako natatakot sa
kanya kaya sinamaan ko din sya ng tingin. Kumunot ang noo nya at ang sama ng
pagkakatingin nya sakin. Subukan nya lang o nilang gumawa ng hindi maganda, hindi
ako mangingiming gawin sa kanila ang ginawa ko sa mga canibal.

"Isa kang tao" sabi nya

Napatingin naman silang lahat sakin.

"Ano naman ngayon" matapang na sagot ko, bahagya akong umalis sa likuran ni Austin
kaya mas nakikita na nila ako.

Pareho silang natigilan ng makita na nila ako ng maayos.

"Matapang at maganda. Yan ang gusto ko sa isang feeder" sabi nya

Mariin akong hinawakan ni Austin sa braso. "She is MY WIFE! So, back off, Edward!"
madiing bigak nya

"Asawa?" di makapaniwalang tanong nong Edward. Tumawa pa sya ng nakakainis. "At

hindi mo pa sya ginagawang converted vampire?"

Hindi sumagot si Austin. Imbes ay tiningnan nya lang ng masama ung tinawag nyang
Edward.

"Kaawa-awa talaga kayong uri ng mga bampira. Naturingan pa namang pureblood vampire
kayong mga Von Asford" tumatawang sabi ni Edward. "Umalis na tayo dito, Lincon"

Isang nang-uuyam na tingin ang huli nilang ibinigay kina Damon at Austin. At ng
tumingin sila sakin, talagang kinilabutan ako sa tingin nila, para kasi nila akong
hinuhubaran sa tingin na ibinibigay nila. Naramdaman ata ni Austin na hindi ako
komportable sa tingin nong dalawa kaya muli nya akong itinago sa likuran nya at
masamang tinginan yung dalawa.

Tumawa lang sila bago tuluyang umalis

"Shit! Kung pwede ko lang sanang basagin ang bungo ng mga yun, ginawa ko na!"
nanggigigil na wika ni Psyche. Isinuntok nya pa ang kanan nyang kamao sa palad nya

"Sino ba sila? Bakit ganon na lang sila kung umasta? Bakit hinahayaan nyo lang na
ganunin nila kayo?" sunod na sunod tanong ko

"Dahil sila ay mga Vampire Reapers" seryoso't tiim bagang sagot ni Austin

Reapers?

Mga taga-hatol ng kamatayan?

Ang nagtatakda ng kamatayan ng iba

************************************************************

*pout*

Ang daming reads pero ang unti ng votes.. haysss

=================
CHAPTER NINE:

SIGN IN:

Ms. Author

Hehehe natuwa naman daw ako sa nagmessage sakin. Na-touch talaga ako sayo haha kaya
whether you like it or not new girl friend na rin kita :)

*******************************************************************

CHAPTER NINE:

Ang sarap talaga sa pakiramdam ng malamig na tubig. Nakababad sa tubig ang mga paa
ko at ang presko nya sa pakiramdam. Alas cinco na ng hapon ng ako'y magising. Dahil
naiinip ay napagpasyahan ko na pumunta dito sa talon para na rin mag-isip-isip.
Hanggang ngayon kasi nakaukilkil pa rin sa isipan ko ang mga nangyari kagabi.

Isang buong magdamag lang ang lumipas pero ang dami na agad ang nangyari.

Sa totoo lang ay naguguluhan na ako. Pinipilit kong isipin kung sino ba talaga ako
pero wala pa rin. kahit na nga ginagamit kong gamitin ang vision ko pero talagang
wala. Nakakafrustrate na ang mga nangyayari sakin.

Idagdag pa na ang nalaman ko kagabi tungkol sa mga vampire reapers. Gustuhin ko

mang magtanong kagabi kina Austin ang tungkol sa mga vampire reapers, nagsawalang
imik na lang muna ako dahil hanggang makapasok kami ng cabin ay ramdam ko pa rin
ang matinding tensyon na bumabalot sa kanilang lahat.

Iniisip ko rin kung bakit itinanggi nila ang tungkol sa kakahayan ni Damon.

Napabuntong hiningang napatitig na lang ako sa mangasul-ngasul na tubig ng talon.

Ang dami kong tanong at gusto kong masagot lahat yun. Isa lang ang taong
makakatulong sakin.

Akma na sana akong tatayo para puntahan si Austin na iniwan ko sa kwarto namin na
natutulog pa ng matigil ako ng may magsalita sa likuran ko.

"Nandito ka lang pala" aniya

Hindi ko kailangang lumingon para malaman kung sino ang may ari ng boses na yun.
Nanatili na lang ako sa pwesto ko, hinintay na lumapit sya sakin.

Gamit ang peripheral vision ko ay nakita ko sya sa kanan ko. Tinanggal nya ang suot
na sapatos bago nilubog din sa tubig ang mga paa nya.

"Ang ganda kasi dito. Nakakarelax ng pakiramdam" sagot ko na lumingo sa direksyon

nya at nginitian

Bahagyang nakakunot ang kanyang noo pero alam ko na hindi sya galit o ano pa man.
Lalo akong napangiti dahil siguradong maglalambing sya sakin.

"Lagi mo akong iniiwan sa kama" wika nya na parang bata.

Namula ako dahil iba ang pumasok sa isipan ko sa mga salitang yun pero hindi ako
nagpahalata dahil siguradong tutuksuhin ako ng magaling kong asawa. Imbes ay
napakagat labi ako para pigilan ang paghagikgik ko. Ang cute nya! Possible palang
pagsamahin ang salitang gwapo at cute para ilarawan ang isang tao.
Ang aking malambing na Austin.

"Ayoko lang istorbuhin ang tulog mo" malambing na sagot ko. Humilig pa ako sa
balikat nya.

Hindi na sya sumagot. Hinawakan nya ang kamay ko at hinalikan ang tuktok ng ulo ko.
Ang komportable talaga sa pakiramdam na ganito ako kalapit kay Austin. Mas lalo
kong nararamdaman na narerelax ang katawan ko.

Pero bukod sa relaxation. May iba din akong nararamdaman.

Init

Umiinit ang pakiramdam ko kapag ganito kalapit ang mga katawan namin. Gumagapang
ang pagnanasa sa katawan ko.

Pero hindi!

May gusto akong itanong kay Austin di ba? Balak ko pa ngang bumalik sa cabin para
lang magtanong sa kanya at ngayong nandito na sya.. kailangan kong pigilan ang
pagnanasang dumadaloy ngayon sa dugo ko.

"Austin.. may gusto sana akong malaman" panimula ko.

"Ano yun?"

"Bakit nyo itinaggi ang tungkol sa kakayahan ni Damon?" nagtatakang tanong ko.

Dahil magkadikit ang mga katawan namin ay ramdam ko na natensyon ang katawan nya.
Lumipas ang ilang segundo, akala ko nga hindi nya sasagutin ang tanong ko ng bigla
syang nagsalita na ikinagulat ko. Talagang hindi ko inaasahan ang sagot na makukuha
ko.

"Dahil papatayin ng mga vampire reapers si Damon oras na malaman nila na vision ang
kapangyarihan niya" malakas akong napasinghap. Pabigla din akong nag-angat ng ulo
para tingnan sya.

Ang seryoso ng mukha nya. Nagtatagis ang bagang.

Bumuntong hininga sya bago nagsalita. "Ipinatupad ni King William na kung sinong
bampira na may taglay na vision ay kailangang patayin ng mga vampire reapers. Sabi
sa propesiya, ang mga bampira na may taglay na vision ay magdadala lang ng
matinding kaguluhan sa mundo kaya upang maagapan, ipinapapatay nya ang mga tulad ni
Damon. Maaari daw kasing gamitin ng mga sakim na bampira ang kakayahang iyon para
gumawa ng hindi mabuti. Kaya pinagtatakpan namin ang kakayahan ni Damon.
Pinalalabas namin na unidentified pa rin ang kapangyarihan nya"

"Kalokohan!" bulalas ko. "Dahil sa propesiya na sinasabi nya ay ipapapatay na nya

ang mga bampira na may taglay na vision. At saan naman nanggaling ang propesiya na
pinapaniwalaan nya? Kahit na meron o walang bampira na may vision, magulo na ang
mundo dahil may mga bampira talaga na sakim na" napailing ako. "Hindi yun
makatarungan!"
Kaya pala ganon ang naamoy ko sa dalawang vampire reapers na yun. Ang sangsang ng
amoy nila. Yun pala ay dahil kumapit na ang amoy ng mga bampirang napatay nila o
maaaring pati dugo ng mga tao na nagdaan sa mga kamay nila.

"Alam namin. Kaya lang, wala talaga kaming magawa dahil mas malakas samin ang mga
reapers. Sanay silang makipaglaban. Ang tanging magagawa na lang namin ay pagtakpan
si Damon...  At ang mag-ingat"

Napaisip ako ng may bigla akong maalala. Mukhang mas naiintindihan ko na si Damon
ngayon. Vision ang kapangyarihan nya at alam nya ang kapahamakan na dala niyon sa
pamilya. Nag-aalala sya para sa lahat lalo na para kay Eve. Iniisip nya na may dala
syang kapahamakan para sa mga taong mahal nya. At ngayong dumating pa ako sa buhay
nila mas lalo syang nag-alala. Tulad nya ay may vision din ako, kaya kong
pagalingin ang sarili sa mabilis na paraan, at higit sa lahat, kaya kong pumatay
gamit ang mga salita ko. Siguradong kapag nalaman ng iba ang kakayahan ko,
malalagay din ako sa kapahamakan. Mabuti kung sana ako lang pero may possibilidad
na madamay ang pamilya.

Kaya pala

Nalungkot ako. May mas malalim na dahilan si Damon kaya ayaw nya sakin. Dalawa na
kaming magdadala ng kapahamakan sa mga taong pinapahalagaan namin.

"May vision ako... Kakaiba ako" wala sa sariling sabi ko. Napatitig ako sa tubig.

Sinapo ni Austin ang mukha ko. Tinitigan nya ako sa mukha. "Hindi mahalaga samin
kung may vision ka o kayong dalawa ni Damon. At isa pa, kung iniisip mong kakaiba
ka... kakaiba din naman kami. Mga bampira. Hindi kami normal. Hindi kami tao. Pero
pare-pareho tayong nandito sa mundo dahil may kanya-kanya tayong tungkulin na
kailangan nating gampanan. Magkakaiba man tayong lahat, nasa atin pa din ang
pagpapasya kung pano natin dadalhin ang mga sarili natin. Kaya wag mong isipin na
hindi ka mabuti para samin. Dahil ng araw na makita kita sa gubat, iyon ang araw na
ipinagpapasalamat ko kay bathala. Dahil sa araw na yun, napunan ang malaking
pagkukulang sa pagkatao ko. Ang dugo ay napakahalaga para sa mga bampira. At ikaw
ang simbolo ko ng dugo, kapag nawala ka. Mamamatay ako. Ganon ka kahalaga para
sakin" dinampian nya ng magaang halik ang noo ko.

Ramdam ko ang pangingilid ng luha ko. Ang sarap pakinggan ng mga salitang yun sa
taong pinapahalagahan mo ng tunay. Kulang ang mga salita para ilarawan ko kung ano
ang nararamdaman ko ngayon. Sobra-sobrang nag-uumapaw ang kasiyahan sa puso ko. 

"Hindi mo lang alam pero ang laki din ng pasasalamat ko at dumating ka ng araw na
yun. Masaya ako dahil ako ang nasa tabi mo. Dahil ako ang asawa mo. Dahil ako ang
pinili mo" napatungo ako kahit hawak nya ang mukha ko, muli kong inangat ang ulo at
muling tumitig sa mga mata nya "Gusto kitang makasama habang buhay, Austin. Gusto
kong maging katulad mo"

Natigilan sya sa sinabi ko. Natetensyon ang katawan nya. Wari'y hindi alam kung
anong dapat itugon sa sinabi ko. Pumikit sya at idinikit ang sariling noo sa noo
ko.

"Hilingin mo na sakin ang lahat. Hilingin mo na sakin na dalhin kita sa buwan pero
wag ang bagay na yan" nahihirapang bigkas nya

"Pero bakit? Ayaw mo ba akong makasama ng habang buhay?" naguguluhang tanong ko.
Kumalas ako sa pagkakakulong ko sa palad nya. 

Hindi ko sya maintindan!

"Hindi sa ganon. Ang makasama ka ng habang buhay ay isang napakagandang pangarap.

Ngunit ang ayoko lang ay ang hindi mo na maranasan ang mga nararanasan mo ngayon
kapag ginawa kitang bampira. Ayokong nakawin sayo ang mga prebilihiyong yun. Huwag
mong talikuran ang liwanag ng araw para lang pumunta sa dilim" paliwanag nya.
"Wala akong ibang prebilihiyong gusto kundi ang makasaman ka. Tao man ako o hindi,
maaaring may katapusan din ang buhay ko. May hangganan. Pero kung gagawin mo akong
katulad mo, maaari na tayong magsama ng habang buhay" ganti ko. “At ang makasama ka
ay para ng liwanag sakin  sa dilim. Hindi kawalan sakin yun”

Wala akong ibang gusto kundi ang makasama siya. Iyon lang at wala ng iba.
Pakiramdam ko kasi ikamamatay ko kapag nawala sya sakin tulad ng nararamdam ni
Austin kapag nawala ako sa kanya.

Tumayo si Austin mula sa pagkakaupo sa tabi ko. Nagpalakad-lakad sya habang

hinihilot ang sariling batok, nakapamaywang pa sya non. Nalilito sya sa kung anong
dapat gawin.

"Hindi! Hindi! Hindi!... Pakiusap, Light, wag mo akong pahirapan ng ganito"

nalilitong sagot nya

Tumayo na din ako at humarap sa kanya. Ayoko syang ganito. Kapit pa din ang batok
at nakapamaywang ng tumalikod sya sakin. Ayaw ba nya akong harapin?

Ayokong mag-away kami. Sumusukong napabuntong hininga na lang ako. Sa ngayon ay

titigilan ko muna ang usapin tungkol sa kagustuhan kong maging bampira.

Humakba akong palapit sa kanya at walang anu-ano'y niyakap ko sya mula sa likuran.
Lumapat ang pisngi ko malapad nyang likod.

"Sorry" bulong ko pero sinigurado kong maririnig nya ako. Hinigpitan ko ang yakap
ko sa kanya dahil gusto kong ipadama sa kanya ang kagustuhan kong manatili sa tabi
nya magpakailan pa man.

Pumihit sya paharap sakin. At walang babalang hinalikan nya ako. Kay lamig ng labi
nya ngunit kaakibat naman ang tamis ng bawat hagod ng labi nya sa labi ko. Humawak
ang mga kamay nya sa bewang ko at bilang tugon ay ipinulupot ko din ang mga braso
ko sa leeg nya kasabay non ang pagtugon sa kanyang matatamis na halik.

Matamis at inosente ang halik na aming pinagsasaluhan. Walang halong pagnanasa.

Parang gusto lang naming iparamdam sa isa't-isa ang tunay naming nararamdaman. At
tila binabasbasan kami ng langit ng biglang nahawi ang ulap at direktang tumama ang
sinag ng araw sa aming dalawa. Habang ang mabining ihip ng hangin ay tila din
nakikisiya dahil nililipad-lipad nya ang mahaba at kulot kong buhok.

Sana ganito na lang palagi..

NAPADAMI ang nakain ko ngayong gabi dahil talagang masarap ang nilutong pagkain
nina Will at Eve.  Dahil madami ang nakain ko balak ko sanang maglakad-lakad sa
labas ng bahay.

Kalalabas ko lang ngbahay ng matigilan ako. Nakita ko si Damon na paparating mula

sa madilim na bahagi ng gubat. Pinapahid nya ang labi nya dahil may bakas pa iyon
ng dugo. Naghunting kasi silang tatlo, nauna ng nakabalik sina Pysche at Will. Nasa
loob naman silang lahat samantalang may kinukuha lang si Austin sa kwarto namin
kaya nag-iisa lang akong lumabas.

Natigilan sya ng makita nya ako. Humakbang ako at sinalubong sya.

"Pwede ka bang makausap?" Nag-aalangang tanong ko

Tumango naman sya. Naglakad sya palapit sa isang puno na malapit sa cabin. Sumandal
sya don habang nakahalukipkip. Sumunod ako sa kanya.

Hindi ko alam kung pano ako titingin sa kanya kaya sa kawalan na lang ako tumitig.
Hindi sya nagsasalita. Mukhang hinihintay nya lang akong magsalita.

Tumikhim muna ako bago pinakawalan ang mga salitang gusto kong sabihin.

"Pareho lang tayo"

"Ano?" Kumunot ang noo nya dahil sa sinabi ko

"Alam ko na ang tungkol sa consequence ng mga bampirang may mga vision. At--"
naputol ang sasabihin ko ng bigla syang ngumisi

"Hindi na nakakapagtaka" komento nya

Nagpatuloy ako sa pagsasalita. "Tulad mo, sobra ko ding pinapahalagahan ang

pamilyang 'to. Gusto ko din silang protektahan... tulad ng ginagawa mo. Siguro nga
pwede tayong magdala ng kapahamakan sa kanila pero gagawin naman natin ang lahat
para protektahan sila di ba? Isa pa, hindi sila nagsisisi na dumating ka sa buhay
nila. Mahal ka nila. Mahal ka ni Eve, nakikita ko yun"
Hindi sya nagsasalita. Nakatingin lang sya sakin pero alam ko na pinapakinggan nya
ako. Kaya nagpatuloy ako.

"Alam mo ba kaninang umaga ng malaman ko ang tungkol sa vision, nag-alinlangan din

ako kung mabuti nga ba ang naging desisyon ni Austin noon na dalhin ako dito.
Kinowestyon ko din ang sarili ko pero lahat ng pagdududa na nabubuo sa sarili
ko...lahat yun... lahat... pinawi ni Austin" napangiti ako ng maalala ko ang naging
pag-uusap namin kanina "Pinoprotektahan nila tayo hindi dahil sa wala lang.
Ginagawa nila yun kasi pamilya tayo. At kahit na anong mangyari.. poprotektahan ko
din sila" sinabi ko yun ng nakatingin ng direkta sa kanyang mga mata.

Nanatiling tikom ang bibig nya at nakikipagsukatan sakin ng titig.

"Pamilya tayo" naputol ang pakikipagtitigan ko kay Damon ng marinig ko ang pamilyar
na boses na yun.

Lumingon ako sa kanya at automatiko na ang pagguhit ng ngiti sa mga labi ko.
Nakangiti ding lumapit sakin si Austin kasama ng iba. Lahat sila nakangiti kahit
nga si Will na seryoso din ay malaya kong nakikita ang ngiti sa labi nya.

Lumapit sakin si Austin at inakbayan ako.

"Mahal kita" simple pero punong-puno ng emosyon na wika ni Eve kay Damon ng lumapit
sya sa binata.

Ang kaninang walang emosyong mukha ni Damon ay lumambot. Bakas din sa kanya ang
labis na pagmamahal sa nobya.

"Sinabi na namin sayo noon, wala kang dapat alalahanin. Poprotektahan natin ang
bawat isa dahil pamilya tayo. At ang pamilya ay nagtutulungan at nagdadamayan" wika
ni Star

Natawa si Psyche kaya napatingin kami sa kanya "Ito ang pamilya na pinaka-the best
sa lahat!"

Sumang-ayon naman silang lahat. Bahagyang pinisil ni Austin ang balikat ko kaya
napatingin ako sa kanya. Ang mga mata nya..ang init ng mga emosyon na nakikita ko
sa mga mata nya. Pinupuno ng lahat ng emosyon na yun ang puso ko. Pinapainit.
Binubuhay.

Hindi na namin kailangang magsalita para ipadama sa isa't-isa kung anong

nararamdaman namin ngayon. Sapat na maiparamdam namin yun sa isa't-isa. At
naniniwala ako na nasasalamin nya kung anong nararamdaman ko sa pamamagitan ng mga
mata ko dahil nakikita ko ang nararamdaman nya gamit ang kanyang mga mata. Sabi
nya, ang mga mata ang bintana sa iyong puso.

Humilig ako sa dibdib ni Austin palibhasa ay mas matangkad sya sakin.

"Pumasok na tayo sa loob. Doon tayo magkwentuhan" suwistyon ni Summer na ngayon ay

nakakapit na sa braso ng kanyang nobyo.

Sumang-ayon kami na pumasok na sa loob ng cabin ng matigilan ako dahil napansin ko

na natanggal ang sintas ng suot kong converse.
"Itatali ko lang ang sintas ng sapatos ko" sabi ko.

Tumingin si Austin sa sapatos ko. Akma syang luluhod para itali iyon pero inunahan
ko na sya. Kaya ko naman eh. Pero hindi talaga paaawat ang asawa ko dahil lumuhod
pa din sya at sya na mismo ang nagtali ng sintas ko.

Para akong bata kung alagaan nya. Hindi naman ako nagrereklamo dahil masarap sa
pakiramdam ang pag-aalaga nya. Yun nga lang ayoko lang ng masyado nya akong i-
spoiled. Gusto ko na kapag kaya kong gawin ang isang bagay, ako na ang gagawa.

"Ayan tapos na!" sabi nya matapos nyang itali ang sintas ko. Inalalayan nya akong
tumayo.

Saktong pagtayo ko ay may naramdaman akong paparating na masamang aura. 

Sobrang bilis!

Ang bilis ng pagkilos nila. Papunta sila sa direksyon namin. Lumingon ako sa iba
pero mukhang hindi nila nararamdaman yun.

"Aus--" babalaan ko na sana sila ng maramdaman ko ang isang malamig na bagay sa

leeg ko. Pumisil ang malamig na bagay na yun at unti-unti na akong nawawalan ng
malay.

Ngunit bago ako tuluyang mawalan ng malay, rinig na rinig ko ang pagtawag nila sa
pangalan ko.

**************************************************
Hala! Anong nangyari kay Light?

Vote. Vote. Vote :)

SIGN OUT:

Ms. Author

=================

CHAPTER TEN:

Hahaha yung tipong nasa 1st half na yung itntype kong chapter ten tapos sa
kasyungaan ng mahal nyong author, di kagad na save kahit alam ng ilang seconds na
lang malolowbat na yung phone nya..

BOOM PANES! Unsaved ang 1st half hahaha.. Ulit from scratch ah :D

Huehuehue natutuwa naman ako sa mga nababasa kong msg. sakin. Para sayo ang chapter
na 'to :)

Grabe mahal ko na kayo <3

***************************************************

CHAPTER TEN:

Nandito na naman ako.

Panaginip

Ang aking kakaibang panaginip

Kusang kumilos ang mga paa ko. Tila tiyak ang patutunguhan. Mukhang alam ko na kung
saan ako dadalhin.

Nandon sila.

Masayang magkayakap habang nakaupo sa isang upuan na gawa sa bato na nasa lilim ng
puno kung saan mas lalo silang nalalambungan ng kadiliman ng gabi. Punong-puno ng
pagmamahalan para sa isa't-isa. At ang makita silang ganon ay tila isang
napakagandang tanawin. Parang may natutunaw sa loob ko dahil sa mainit na bagay na
gumagapang papunta sa puso ko.

"Imran, natatakot ako na magkahiwalay tayo. Mahal na mahal kita" umangat ang ulo
nya mula sa pagkakayakap para tumingin sa binata

"Mahal na mahal din kita, Clara. At sisiguraduhin ko na hindi tayo magkakahiwalay

sa kabila ng lahat ng kaguluhang nangyayari ngayon" pagpapagaan nya ng kalooban sa
nobya.

"Kung sana naging katulad mo na lang akong naging isang ---"

Naputol ang sanang sasabihin ni Clara ng biglang magbago ang kapaligiran. Kung
kanina ay nasa harden ako at nasasaksihan ang pagmamahalan ng dalawang nilalang,
ngayon naman ay mga bahay na nasusunog ang nakikita ko. Mga taong nagtatakbuhan at
umiiyak. Katawan ng mga batang wala ng buhay.

Ayoko nito!
Ayoko ng nakikita ko!

Hindi ko masikmura ang mga kalunus-lunos na itsura ng mga taong nakikita ko.

Gusto kong ipikit ang mga mata ko pero hindi ko magawa, ayaw akong sundin ng mga ng
mga mata ko. Hindi ko din magawang makakilos at ang makapagsalita ay tila
impossible din para sakin.

'Austin' piping tawag ko sa pangalan nya

'Austin'

Gusto ko ng magising!

'Austin!' Tili ko dahil hindi ko na masikmura pa ang mga nakikita ko

Sa pagtili ko ay nawala ang lahat. Binalot ng napakatinding dilim ang buong

paligid. Sa sobrang dilim ay wala ng pinagkaiba kung nakapikit ako o nakamulat.
Ngunit segundo lang ang lumipas ay sumabog ang napakatinding liwanag. Napapikit ako
at napasinghap dahil pakiramdam ko ay nahuhulog ako sa isang napakalalim na bangin.
Nahuhulog ako sa kawalan..

'Austin'

*******************

Pasinghap akong napadilat ng mga mata. Masasal din ang tibok ng puso ko. Para akong
papangapusan ng hininga sa bilis ng tibok ng aking puso.

Isang napakasamang panaginip--- Ahh hindi... mali --- hindi iyon isang panaginip.
Isa iyong vision. Sigurado na ako don.

Pero kanino ang vision na yun na nakikita ko? Kailangan ko iyong alamin.

Inilibot ko ang paningin ko dahil kadiliman ng gabi ang sumalubong sakin. Pasandal
akong nakaupo sa isang puno. Nasa gubat ako!

Ano bang nangyari?

Ang huli kong natatandaan ay papasok na dapat kami sa cabin ng makaramdam ako ng
masamang aura na papalit samin. At bago ko pa masabi yun kina Austin ay may kung
anong malamig na bagay ang lumapat at pumisil sa balikat ko at doon ay nawalan na
ako ng malay.
Napaisip ako sa nangyari. At may nabubuong ideya sa isipan ko.

Nasa bahagi ako ng gubat na hindi ko alam.

Hindi ko kasama sina Austin.

At higit sa lahat pamilyar sakin ang aura ng dalawang nilalang na naramdaman ko

kanina.

Dinukot ako ng dalawang vampire reapers na iyon!

Dali-dali akong tumayo, mabuti na lang at hindi nila ako itinali. Mukhang masyado
silang kampante na hindi ako makakatakas sa kanila. Nagpalinga-linga ako at ni
isang bakas sa dalawang reapers na yun ay wala.

Kailangan ko ng makaalis dito bago pa sila lumabas sa kung saan!

Kahit hindi ko alam kung saan ako pupunta nagsimula na rin akong maglakad at ang
paglalakad ay nauwi sa pagtakbo. Siguro nga hindi ako kasing bilis ng mga bampira
tumakbo pero ang tanging nasa isip ko lang ay makabalik kina Austin.

Hindi ko alam kung anong nangyari sa kanila. Hindi ko alam kung ligtas ba sila o
ano. Kailangan ko silang makita!
Ang makita si Austin at ang iba pa ang tanging nasa isip ko.

"Saan ka pupunta?"

Napatili ako ng walang anu-ano'y sumulpot sa unahan ko yung dalawang vampire

reapers. Kung ganon tama nga ako.

Sina Edward at Lincon ang dumukot sakin!

Bahagya akong napaatras "Nasan ako? Bakit nyo ako dinukot?" 

Tanong ko ng makabawi ako sa pagkagulat.

Nagkibit balikat yung Edward. "Masyado kang maganda para sa isang katulad ni Austin
na wala namang kwentang bampira. Ang isang magandang tulad mo ay nababagay lang
samin"

"Tama yun. At isang karangalan para sa isang taong tulad mo na maging feeder naming
mga vampire reapers" nakangising dagdag ni Lincon

Ayoko sa nakikita ko sa mga mata nila. 

Pagnanasa.
Punong-puno ng pagnanasa kung ako'y tingnan nila ngayon. Ang isipin pa lang na
hahawakan nila ang katawan ko at iinumin ang dugo ko ay naghahatid na sakin ng
masamang pakiramdam. Para akong masusuka sa pandidiri.

"Hindi nyo ako makukuha! Darating ang asawa ko para iligtas ako!" Sigaw ko sa
kanila.

Hindi ko hahayaang magalaw nila ako. Asawa ko lang ang may karapatan sa katawan ko!

Tunawa si Edward ng nakakainsulto. "Wag mo ng asahan ang asawa mo. Kung dumating
man sya, wala din naman syang magagawa laban samin. Papatayin lang namin kung
sakali mang dumating sya dito"

"Edward, mas maganda siguro kung makita ni Austin kung pano natin tikman ang asawa
nya" punong-puno ng malisya na wika ni Lincon

"Magandang ideya yan kaya lang hindi na ako makapaghintay na tikman ang babaeng
'to"

Nasusuka ako sa naririnig kong pag-uusap nila. Kung mag-usap sila ay parang wala
ako sa harap nila.

Damn! Hindi ko hahayaang makuha nila. Ikamamatay ko muna bago nila pagsasaan ang
katawan ko.

Umatras ako habang umiiling-iling. "Mga baliw! Mamatay na kayo!" Sigaw ko sa

kanila.

Pero nagulat ako ng nanatili lang silang nakatingin sakin. Akala ko tulad sa mga
canibal ay mamamatay din sila at makakaranas ng sakit dahil sinabi ko. Dahil sa mga
salita ko. Pero hindi! Nanatili lang silang nakatingin sakin na may nakakainis na
ngiti.

Dinilaan ni Edward ang ibabang labi nya. Para syang takam na takam tikman ang isang
napakasarap na pagkain. At ang pagkaing yun ay ako!

Ayoko! Hindi ako papayag!

Kaya kahit impossible ay tumakbo ako palayo sa kanila. Mabilis kumilos ang mga
bampira at kahit wala namang tyansa na makalayo ay pinili ko pa riing tumakbo.

'Nasan ka?' Piping pagkausap ko sa tinig sa isipan ko

'Nasan ka?" Ulit ko pero wala pa din

'Kailangan kita ngayon! Bakit hindi ko magawa ang bagay na nagawa ko noon sa mga
canibals?' Tanong ko

Bakit ba ayaw nya akong kausapin ngayon? Ito ang oras na kailangan ko sya pero
ngayon pa nagawa ng boses na yun sa isipan ko na manahimik.
Natigil ang pagtakbo ko ng may isang mabilis na kung anong humarang sa unahan ko.
Pagtingin ko, nasa unahan ko na Lincon, nakahalukipkip at nakangisi.

Napaatras ako dahil sa takot. Pero pag-atras ko, napasandal ako sa isang matigas na
bagay. Paglingon ko, dibdib ni Edward ang nabangga ko.  Bago pa ako makalayo sa
kanya ay nahawakan na nya ang braso ko.

"Bitiwan mo ako!" Pumapalag na wika ko.

"Wag ka ng pumalag para di ka masaktan" sagot nya.

Kinabig nya ako at hinapit sa bewang habang hawak pa rin ang isa kong kamay. Gamit
ang malaya kong kamay ay pinagbabayo ko ang dibdib nya kahit na tila hindi naman
sya nasasaktan.

"Wala ka ng magagawa!" Pagkasabi nya non ay sinibasib nya ako ng halik

Nagpupumiglas ako. Pinipilit kong iiwas ang mga labi ko para hindi nya ako
mahalikan. Kaya naman sa pisngi ko tumatama ang bawat halik nya.

"Wag! Bitiwan mo ako!... Ayoko! Aahh!" Napahiyaw ako sa sakit ng itulak nya ako sa
isang batong malapad na malapit sa kinariroonan namin tapos ay dinaganan nya ako.

Kalahati lang ng katawan ko ang nakalapat sa bato kaya naman ramdam na ramdam ko
ang naghuhumindig na pagkalalaki ni Edward. 
Nandidiri akong maramdaman ang bagay na yun sa puson ko kahit pa man sabihin na may
napapagitnaan pa rin kami ng mga damit namin.

Hindi ako makakilos dahil sa bigat nya. Tanging ulo ko lang ang kaya kong igalaw.
Bawat halik nya ay iniiwasan ko. Pagbaling ko sa kaliwa, nakita ko si Lincon na
masayang nanonood samin. Tila tuwang-tuwa pa sya na makita na pinagtatangkaan akong
gahasain ng kasama nya. Pero kung sa bagay, isa din sya sa gusto akong gawan ng
masama. Hindi na nakakapagtaka.

Dahil sa pagbaling ko, mas na bigyan ko pa ng magandang anggulo si Edward para sa

leeg ko. Hinalikan nya iyon at hinaguran ng kanyang dila.

"Wag! Pakiusap!" Umiiyak na pakiusap ko

Pero hindi nya ako pinakinggan. Imbes ay umangat sya ng konti at pinunit ang suot
kong damit kaya lumitaw ang suot kong sports bra.

"Ang ganda!" Humahangang sambit nya ng lumitaw ang punong dibdib ko. "Ang ganito
kaganda ay dapat na ibinabahagi" sabi pa nya sabay tawa ng punong-puno ng
pagnanasa.

Muli nya akong hinalikan at dinilaan sa leeg sabay hawak sa dibdib ko. Nilalamas
nya ang dibdib ko ng walang pakundangan!

"Wag! Aahh!" daing ko dahil sa sakit ng hawak nya.

Wala akong magawa! 

Ayoko sa hawak at halik nya. Bakit ngayon pa hindi ko magamit ang kapangyarihan ko?
Bakit ngayon pa?

Takot na takot na ako. Ang bilis na ng tibok ng puso ko na para akong nakipagkarera
sa isang napakahabang pagtakbo.

Humahagod ang dila nya pataas at pababa. Ramdam ko ang kabasaan ng leeg ko dahil sa
laway nya na naiiwan ng dila nya sa balat ko. Mas lalo akong nangilabot when he
pinch my nipple through my sports bra.

"Aahh!" Muli kong daing dahil masakit

Ayoko!

"Austin!" Sigaw ko.

Nasan ka na? Tulungan mo ako!

"Wag ka ng umasa. Hindi na dadating ang asawa mo" wika ni Lincon na nasa isang tabi
pa rin at nanonood
Natigil ang paghinga at pag-iyak ko ng maramdaman ko ang paglabas ng pangil ni
Edward. Nanlamig ang katawan ko ng ihagod nya yun sa balat ko. Ramdam na ramdam ko
ang panlalamig ko.

Iinumin nya ang dugo ko!

"Hindi!.. Ayoko!.. Wag!"

"Edward, wag mong masyadong uubusin ang dugo nya. Tirhan mo pa rin ng lakas para
habang ako naman ang gagalaw sa kanya, ramdam ko pa rin ang pamumumiglas niya"
sabat ni Lincon.

"Don't worry. Hating kapatid" nakangising sagot ni Edward bago bumaon ang pangil
nya sa leeg ko.

"Aahh!" Napatili ako dahil sa sakit ng biglaan nyang pagbaon ng pangil.

Ramdam ko ang pag-inom nya sa dugo ko. Nanghihina ako at nanlalamig dahil wala
syang pakundangan sa pag-inom sa dugo ko. Pakiramdam ko ay anumang oras ay
tatakasan na ako ng lakas.

Balak ba nilang ubusin ang dugo ko?

Si Edward pa lang umiinom at susunod pa si Lincon. Siguradong mauubos ang dugo ko
sa kanila.

Nanghihina na ako. Kusa ng pumipikit ang talukap ng mga mata ko.

'Austin' tanging sigaw ng isipan ko

Kung mamatay ako, gusto ko na si Austin ang huling nilalang na nasa isipan ko.
Ngunit hanggang sa huli, umaasa pa din akong darating ang asawa ko para iligtas
ako.

Ngunit unti-unti na akong tinatakasan ng kamalayan. Sa nanlalabo kong kaisipan,

nararamdaman ko ang paggapang ng mga kamay ni Edward sa katawan ko habang patuloy
sa pag-inom ng dugo ko. Humahaplos sa tyan ko ang mga kamay nya. Lumaktaw sa hita
ko at dahil naka-maong shorts lang ako, malaya nyang nasasalat ang balat ko.
Pinipisil na puno ng pagnanasa. Bahagya pa nga nyang iginalaw ang katawan nya na
parang nasa loob na ng pagkababae ko ang pagkalalaki nya kahit pareho pa rin kaming
nakadamit.

Sana mawalan na ng tuluyan ang kamalayan ko. Dahil hindi ko maaatim na angkinin ng
mga kasuklam-suklan na mga bampirang ito ang katawan ko.

'Hahayaan mong mamatay ka sa kamay ng mga walang kwentang bampira na yan?' Ani ng
pamilyar na tinig na yun

'Ikaw' piping wika ko.

'Ako ay ikaw. Ikaw ay ako. Sinabi ko na noon na kaya mong gawin ang gusto mo.
Damhin mo ako sa puso mo. Pag-alabin mo ang nararamdaman mo' wika nya

'Hindi kita maintindihan' naguguluhan ako sa sinasabin nya

'Damhin mo ang init. Damhin mo ang galit na nararamdaman ngayon. Damhin mo ang
kagustuhan mong iligtas ang sarili mo. Damhin mo ang kagustuhan mong makita pa ang
asawa mo' sinasabi nya yun sa mabagal na salita. Tila pinipilit isiksik sa isipan
ko ang bawat salita nya.

Ayoko pang mamatay!

Kapag nawala ako, malulungkot si Austin. Ayoko syang malungkot!

Gusto ko pang makita si Austin at ang masama sya ng habang buhay.

Ayokong mamatay ng ganito!

Ang kaninang nanlalamig kong pakiramdam ay napalitan ng rumaragasang init.

Kumakalat sa buo kong katawan at nagtatagpo sa sentro ng puso ko.

Nag-iinit ako. Naglalagabgab ang init na nararamdaman ko.

Gusto ko pang mabuhay! Gusto ko pang makita ang asawa ko!

At para magawa yun. Kailangang mamatay ng mga vampire reapers na ito. Ang mga
bampirang lumalapastangan ngayon sa katawan ko.

Pinilit kong iminulat ang mga mata ko.

"Tama na..." bulong ko sa mahinang tinig.

Tumawa si Edward. Tapos na sya sa pag-inom sa dugo ko.

"Tingnan mo nga naman, may lakas ka pa para magsalita" tumatawang wika nya. "Pero
hindi ko akalain na ang isang taong tulad mo ay may napakasarap na dugo. Gusto ko
pa. Kaya lang, hindi ako madamot kaya ibabahagi kita kay Lincon"

"Umalis ka!" Malamig na wika ko.

Natigilan sya sa pagtawa. Kitang-kita ko ang sandaliang pagdaan ng takot sa kanyang

mga mata pero dagli din iyong nawala.

Lumalakas ang ihip ng hangin. Hindi normal para sa isang payapang gabi.

"Hindi mo ba ako narinig? Sinabi kong UMALIS KA!"

Tuluyan ng lumakas ang hangin. Hindi normal na hangin dahil nakakasugat ang hangin
na pumapalibot sa kinaroroonan naming tatlo.

Naptayo si Edward mula sa pagkakadagan sakin. Isinangga nya ang dalawa nyang braso
sa kanyang mukha dahil sa lakas ng hangin.

Bumangon ako at sa tuluyan kong pagbangon mas lalong lumakas ang hangin sa paligid
namin.

"Ahh"  nilipad si Edward ng hangin at tumama sya kay Lincon na nakatakip din ang
braso sa mukha.

Pareho silang tumama sa punong malakas na pumapagaspas ang mga dahon.

Inilapat ko ang kamay ko sa leeg ko na kinagat ni Edward. Dama ko ang dalawang

butas doon pero kagad din iyong nawala ng lumapat na doon ang kamay ko.

Nawala ang hangin sa paligid. Tiningnan ko ang dalawang vampire reapers na ngayon
ay nakasalampak sa lupa. Nanlalaki ang mga mata nilang nakatingin sakin

"Panong ---" gulat ang reaksyon na nakabalatay sa mukha ni Lincon

"Anong problema? Natatakot ba kayo? Wala naman palang kwenta ang mga reapers na
katulad nyo" nang-uuyam na wika ko.

Gusto kong ibalik sa kanila kung pano nila laitin si Damon, ang pamilya ko at ang
asawa ko.

Gusto ko silang maghirap bago mamatay!

Sa mga sinasabi at naiisip ko, parang hindi ako iyon. Pero alam ko na ako yun. Alam
ko na magulo pero iyon ang nararamdaman ko. Para bang kapag ganito ako, inilalabas
lang ng kasuluksulukan ng isip at puso ko ang tagong bahagi ng pagkatao ko.

Tila sa sinabi ko ay nasaling ko ang pagkalalaki nilang dalawa at nanlisik ang

kanilang mga mata.

"Pagsisisihan mo ang mga sinabi mo!" Nanggagaliting wika ni Lincon

Una akong sinugod ni Lincon. Napakabilis nya. Hindi normal ang bilis nya para sa
isang bampira. Mukhang ang bilis sa pagkilos ang kakayahan nya. Ngunit kahit na
gaano sya kabilis ay nasusundan ko pa rin ang galaw  nya. Nailagan ko ang suntok na
pinakawalan nya ng makalapit na sya sakin. Mabilis akong nakapunta sa likuran nya.
Hinigit ko ang kapang suot nya at itinaklob iyon sa mukha nya. Itinulak ko sya mula
sa likod at ramdam ko ang pagragasa ng kuryente sa kanang braso na ipinangtulak ko
at mula sa kamay ko ay may lumabas na kuryente.

"Ugh" dumadaing sa sakit na sigaw ni Lincon ng mula sa kamay ko ay gumapang

kuryente sa katawan nya. Namimilipit syang bumagsak sa lupa.
Naramdaman ko ang aura ni Edward sa likuran ko. Susugurin nya ako mula sa likuran.
Ngunit bago pa man sya makalapit ng tuluyan, napalibutan na ako ng napakalakas na
hangin na tila ako pinoprotektahan.

Sabay ng pagngisi ko ang pagtalsik ni Edward sa ere dahil sa paghampas sa kanya ng

hangin na nakapalibot sakin. Mabilis syang bumagsak sa lupa at napaigik sya sa
sakit.

Pero siguro nga hindi sya tatawaging vampire reapers dahil lang sa wala. Mabilis
syang nakabangon at hindi ininda ang sakit ng katawan

"Sino ka ba talaga?" Galit na sigaw nya

Humarap ako sa gawi nya na may ngiti sa mga labi ko. "Yan din ang tanong ko sa
sarili ko"

Tiningnan nya ako sa nanlilisik nyang pulang mga mata. Hahakbang sana ako palapit
sa kanya ng hindi ko maigalaw ang buo kong katawan. Para akong nabaon sa lupa.
Ngunit nararamdam ko ang paggapang ng init sa katawan ko. Umiinit na naman ang
pakiramdam ko.

Ang masarap na init..

Narinig kong tumawa si Edward. "Hindi ka ba makagalaw?"

Hindi ako sumagot. Mula naman sa likod ko ay ramdam ko ang pagbangon ni Lincon.
Base sa aura nyang nararamdaman ko. Galit na galit sya at gusto na nya akong
patayin.

"Kontrolado ko na ang katawan mo. Kapangyarihan ko ang pagkontrol sa mosyon ng mga

bagay-bagay. Kaya susunod ang katawan mo base sa gusto ko" malademonyo pa syang
ngumiti sakin na para bang nanalo na sya sa laban.

Mas lalong lumawak ang ngiti ko. Walang anu-ano'y bumuhos ang ulan. Dagli kaming
nabasa.

"Nasan ang lakas na ipinakita mo kanina? Isa kang hambog na tao pero.. tao ka nga
ba?" Ani ni Lincon na may galit sa tono

Mukhang nasaling ko talaga ang pagkalalaki nya dahil talagang galit na galit sya
sakin.

"Hmm.. mukhang nakikiayon sakin ang panahon" komento ko at hindi pinansin ang
sinabi nyang yun.

Lumapit silang dalawa sa harap ko.

"Ngayon, sabihin mo kung sino ka? Bakit may kapangyarihan ka gayong hindi ka naman
bampira?" Tanong ni Edward

"Wala akong pakialam kung ano sya. Gusto ko na syang patayin!" Galit na sabat ni
Lincon sabay hila sa buhok ko kaya naman napatingala ako.
Tumama ang patak ng ulan sa mukha ko. Ang lamig ng tubig. Sumasalamin sa mga mata
ko ngayon.

"Bitawan mo ang buhok ko kung ayaw mong magsisi" kampanteng wika ko

"Huh" umismid na reaksyon ni Lincon. "Nasa ganito ka ng sitwasyon, nagawa mo pa

akong pagbantaan! Ang yabang mo rin ano? Kaya ka siguro pinakasalan ng Austin Von
Ashford na yun dahil sa pareho ka rin nilang walang kwenta!"

"Lincon, hindi pa natin sya pwedeng patayin. Dadalhin natin sya kay King William.
Kailangang malaman nya ang tungkol sa babaeng yan"

"Bakit pa? Kung mamamatay sya, mas mabuti yun dahil wala ng poproblemahin ang hari"

Kung mag-usap sila ay parang wala ako sa harap nila at naririnig ang kanilang
pinag-uusapan.

"Hindi ka ba nag-iisip? Kung nagawang itago ng mga Von Ashford ang babaeng yan
siguradong may itinatago pa silang lihim. Siguradong alam nila ang tungkol sa
babaeng ito. Pinakasalan sya ni Austin kahit na dapat ang mga tao ay isang feeder
lamang para sa mga bampirang tulad natin. Tao sya pero may kapangyarihan sya.
Siguradong may pinaplanong hindi maganda ang mga Von Ashford"

Natigilan ako sa sinabi nya.

Hindi!

Sina Austin na ang pinag-uusapan nila. Wala silang alam tungkol sakin pero
madadamay sila. Tama nga ata si Damon na ipapahamak ko lang ang buong pamilya.

Pero hindi!

Ipinilig ko ang ulo ko. Hindi! Papatunayan ko na hindi ako ang magpapahamak sa
kanila. Poprotektahan ko sila gaya ng pagprotekta nila sakin

Alam ko na hinahanap nila ako ngayon.

"Ang idamay sila ay sobra-sobra na" wika ko na ikinalingon nila sakin

"Anong sabi mo?" Tanong ni Lincon na lalong hinila ang buhok ko

Iyon ang naging hudyat ko at nagpakawala ako ng kuryente sa magkabila kong kamay.
Hindi man ako makagalaw, napapadaloy ko naman ang kuryente sa katawan ko. At dahil
naulan at basa na ang paligid, mabilis na gumapang ang kuryente na pinakawalan ko
sa basang lupa.

Sa lakas ng boltahe na pinakawalan ko, nangingisay na bumagsak silang dalawa sa

lupa. Bakas na bakas sa kanila ang sakit.
"Masakit ba?" Tanong ko.

"T-tama na.. Aahh" humihiyaw sa sakit na pagmamakaawa ni Edward habang nangingisay.

Patuloy pa rin kasi ang paggapang ng kuryente sa katawan nila.

"Nong magmakaawa ba ang mga inosenteng bampira at taong pinatay nyo, pinakinggan
nyo ba sila? Nong nagmakaawa ako sa inyo kanina, pinakinggan nyo ba ako?"
Tumalungko ako sa kanila.

Ahh. Kay gandang pagmasdan ng nahihirapan nilang mga mukha. Ang mga mata nilang
tumitirik sa sakit.

Kamatayan

Yan ang gusto kong kahantungan nila para sa pagkuha ng buhay ng mga inosenteng
buhay pinatay nila.

"Hindi di ba" mababa ang tinig na pagpapatuloy ko. "Walang awa nyo silang pinatay.
Sobra nyong inabuso ang kapangyarihan nyo"

Gustuhin man nilang gumalaw pero tila idinikit na sila sa lupa. Gusto kong nasa
lupa sila habang nangingisay sa sakit.
Masyado silang mapagmataas dahil sa katungkulan nila. Dapat sa kanila hinila at
pinapatapak sa lupa.

"S-Sino ka ba talaga? Sabihin mo" nahihirapang tanong ni Lincon

"Hmm... sabihin na lang natin na kung kayo ang vampire reapers, ako naman ang...
tagahatol sa mga katulad nyo" nakangiti kong sabi bago tumayo

"Oras na para pagbayaran nyo naman ang mga ginawa nyo. Oras na para sa inyong
kamatayan. Paalam"

Unti-unting nagiging abo ang kalahati ng kanilang mga katawan. Nagsimula sa

kanilang mga paa paakyat.

"Aahh" panabay nilang sigaw

Ang kalaliman ng gabi ay pinunit ng umaalingawngaw nilang sigaw bago tuluyang

humalo sa hangin ang kanilang mga abo.

Kamatayan

Muli akong tumingala sa lahat. Ipinikit ko ang mga mata ko habang tumatama sa mukha
ko ang patak ng ulan.
Sa gabing ito, may natuklasan akong dalawang bagay.

Kamatayan at Panggagaya

Dalawang salita na hindi ko akalain na taglay ko.

******************************************

Huehuehue may napili na ako para idedicate ang chapter eleven.. huehuehue sino kaya
yun? hmm?

Abangan <3

SIGN OUT:

MS. AUTHOR <3

=================

Author's Note

Magandang gabi sa lahat :)

SUPER SUPER DUPER salamat sa inyong lahat.

Salamat sa suportang ibinibigay nyo para sa The Vampire Goddess. Super natotouch
talaga ako sa mga nababasa kong msg. mula sa inyo.

At bilang pasasalamat, mas ibibigay ko pa yung best ko para mas pagbutihin pa ang
bawat chapter :)
Nong simulan ko ang The Vampire Goddess, hindi sumagi sa isip ko na ganito nyo sya
tatanggapin. Super thank you talaga. <3

Ang mga readers at fans ko ang inspration ko sa lahat ng chapter na ginagawa ko.

Nag-UUD poh ako, 2 days after kong mag-UD, pero dahil sa mga nabasa ko ngayong mga
comment at msg. nyo, bukas poh ng gabi may UD poh ulit ako :)

P.S

Pano poh maglagay ng picture sa side? Huehuehue balak ko na poh kasing ilagay ang
picture ni Light..

=================

CHAPTER ELEVEN:

SIGN IN: MS. AUTHOR

Gaya ng pangako ko kagabi. Here is chapter eleven, guys <3

Huehuehue para sayo poh 'to. Salamat sa laging pagbabasa.  <3

***********************************************************************

CHAPTER ELEVEN:

Patuloy ang pagbagsak ng ulan sa mukha ko.

At kahit na sports bra at maong shorts lang ang suot ko, hindi ko maramdaman ang
lamig ng pinagsamang dala ng ulan at ng hangin.

Hindi ko akalain na taglay ko ang kakayahang iyon.

"Light?" Napamulat ako ng marinig ko ang hinihingal na boses ni Summer

Lumingon ako sa direksyon kung saan ko narinig ang boses nya. Sugatang lumalapit
sakin sina Summer, Psyche at Star.

Ginapangan ako ng matinding pag-aalala sa buong sistema ko.

Unang pumasok sa isipan ko si Austin ng makita ko ang kanilang itsura. Mukha silang
nakipaglaban ng matindi.

"Nasan sila? Anong nangyari? Ayos ka lang ba?" Sunod-sunod na tanong ni Star habang
iniinspeksyon ang buo kong katawan.

"Anong ginawa sayo ng mga hayop na yun?" nanggagalaiting tanong ni Summer na

nakatingin sa itsura ko.

Umiling ako "Wala. Nagawa ko silang patayin bago sila makagawa ng masama sakin.
Nasan si Austin?" nag-aalalang tanong ko.

Nagkatinginan silang tatlo. May bahid ng lungkot sa kanilang mga mukha. Humarap
sila sakin, hindi sigurado kung sinong unang magsasalita.

"Hinanap ka namin sa kabila ng panghihina namin dahil sa pakikipaglaban namin kina

Edward at Lincon, nakaharap namin ang mga canibal sa gubat. Masyadong balisa si
Austin habang nakikipaglaban kaya..." hindi malaman ni Psyche kung pano nya
itutuloy ang sasabihin nya.

Lalo akong nakaramdam ng takot ng biglang umiyak ang magkapatid.

"Anong nangyari sa asawa ko?" hinawakan ko sa magkabilang braso si Summer. Ngayon

ko lang napansin na namumugto ang mga mata nila.

Umiling-iling si Summer bago nagsalita. "Sumama ka samin"

Sa sinabi nyang yun ay nanigas ang katawan ko.

May nangyaring masama kay Austin!

Wag naman sana!

Binuhat ako ni Psyche mula sa kanyang likuran. Nagsimula na syang tumakbo na

sinundan kagad nina Summer at Star. Kahit naulan pa rin ay hindi naging hadlang yun
para hindi makatakbo ng mabilis ang mga kasama ko.

Wala sanang mangyaring masama kay Austin. Ikamamatay ko talaga kapag nawala sya
sakin

Panay ang panalangin ko habang tinatahak namin ang lugar kung nasan ang iba. Saglit
lang din ay nakarating na kami kasabay ng pagdating namin ay ang tuluyang pagtila
ng ulan.

Mabilis akong bumaba sa likod ni Psyche. Para akong binuhusan ng nagyeyelong tubig
ng makita ko ang duguang katawan ni Austin. Nasa tabi nya sina Eve at Will na
pinipilit syang pagalingin. Samantalang si Eve ay nasa tabi din nya at masaganang
umiiyak. Humarap sya samin sabay iling.

Sinuntok ni Damon ang punong malapit sa kanya. Sa sobra atang galit nya, nagawa
nyang putulin ang puno sa pamamagitan lang ng mga kamao. Naputol iyon at bumagsak.

Sa pagkakataong yun ay parang may humigit sa hininga ko. Parang may pumutol sa pisi
ng buhay ko.

Hindi..

Hindi 'to totoo!

Nanginginig ang mga tuhod ko. Hindi ko alam kung pano ako makakalakad na hindi
natutumba. Nanatili ako sa pwesto ko kahit sina Summer, Star at Pscyhe ay nakalapit
na 

Umiyak na din sina Summer at Star.

Hindi! Hindi pa patay ang asawa ko!

Namamanhid ang buo kong katawan pero ang pag-agos ng luha ko ay nararamdaman ko sa
mga pisngi ko. Sa namamanhid kong diwa, natagpuan ko ang sarili ko na humahakbang
palapit sa binata.

Nakalapit na ako sa nakahandusay na katawan ni Austin. Sa paglapit ko ay binigyan

ako ng espasyo sa tabi ng binata ng mga kapatid nya. Lumuhod ako sa tabi ni Austin.
Hindi alam kung pano hahawakan ang kamay nya. Natatakot ako.

"Light" nag-aalalang bigkas ni Eve sa pangalan ko

"Hindi" mahinang wika ko.

Hindi ako naniniwalang patay na sya!

"Ginawa ko ang lahat para gamutin sya pero masyadong malala ang mga naging sugat
nya sa katawan. Idagdag pa ang naging panghihina nya dahil sa kakulangan ng dugo"
malungkot na paliwanag ni Will. Bakas sa tinig nya na parang sinisisi nya ang
sarili nya sa pagka-- pagkawa-- hindi ko kayang sabihin.

Buhay pa si Austin!

Parang bukal sa naglalawa ang mga mata ko. Panay ang pag-agos ng mga luha.
Nanginginig ang mga kamay ko ng hawakan ko ang mga kamay ni Austin. Kung dati ay
malamig na iyon, mas malamig ang mga kamay nya ngayon.
Ang sakit makita syang nakahandusay ng ganito. Puro dugo at wala ng buhay. Parang
sinusunog ang puso ko. Pinipiga hanggang sa hindi na pumintig iyon. Nahihirapan na
akong huminga. Nanlalabo na rin ang mga mata ko dahil sa masaganang luha.

"Bumangon ka dyan, Austin. Wag kang madaya!" humihikbing wika ko. "Sabi ko, gusto
pa kitang makasama habang buhay kaya wag mo akong iwanan" dinala ko sa mga labi ko
ang kamay nyang hawak ko at dinampian iyon ng halik

"Hindi ka pa pwedeng mamatay! May mga bagay pa akong gustong sabihin sayo kaya
please... please bumangon ka na dyan" pagmamakaawa ko kahit na alam ko na
impossible na bumangon pa sya.

Walang ibang maririnig sa gabing iyon kundi ang mga pang-gabing hayop at ang mga
nananaghoy naming pagluluksa.

Napasinghap kami ng unting-unting nagiging abo ang katawan ni Austin.

"Hindi! Hindi! Wag! Austin, wag mo kaming iwan! Wag mo akong iwan!" nagpapanic na
sigaw ko

Mas lalong lumakas ang pag-iyak ng magkakapatid at maging ang mga lalaki ay umiiyak
na din.

'Buhayin mo sya'

Natigilan ako ng marinig ko sya.

Buhayin?

Pano ko magagawa yun?

'Ako ay ikaw. Ikaw ay ako. Tayong dalawa ay iisa. Damhin mo ako sa puso mo'

Hindi ako sigurado pero ng mga sandaling iyon ang alam ko lang gawin ay ang
pumikit. Dinala ko sa tapat ng puso ko ang kamay ni Austin na hawak ko. Tapos yung
isa kong kamay na malaya ay itinapat ko na naman sa puso ng binata.

Hindi ko hahayaang mamatay ka.

Ramdam na ramdam ko ang pintig ng puso ko. Ang init na nagmumula sa katawan ko. Ang
buhay na nagmumula sakin naumiikot sa buong sistema ng katawan ko.

Ang bawat pwersa ay nagmumula sa puso ko tumutulay sa bawat himayhay ng ugat ko.
Gumagapang sa braso ko at tumatagos sa puso ni Austin.

Ang puso nya ay malamig. Hindi pumipintig. Walang buhay. Ngunit hindi iyon nagtagal
dahil uminit din ang puso nya at ang init na yun ay kumalat sa buong ugat ng
kanyang katawan.
Ramdam na ramdam ko ang pagbalot ng matindi ngunit masarap na init na yun sa
katawan ng binata. Ngunit kasabay non ang panghihina ng katawan ko. Parang
hinuhugot mula sa katawan ko ang lakas na meron ako.

Nakarinig ako ng pag-ubo. At mga pagsinghap. Idinilat ko ang mga mata ko at nakita
ko ng dahan-dahang imulat ni Austin ang mga mata nya. Ang mga bahagi ng katawan
nyang naging abo ay muling nabuo. Nawala na din ang mga sugat nya. Mukha syang
bagong panganak na sanggol dahil nagniningning pa ang kanyang balat.

"Your back" umiiyak na wika ko sabay damba sa kanya ng mahigpit na yakap. Kumalas
lang ako sa kanya ng bumangon siya pero muli ko din syang niyakap.

Hindi ko maiwasang di maluha dahil buhay sya.

Buhay na ulit sya!

"Austin!" masayang bigkas nilang lahat

"Anong nangyari?" naguguluhang tanong ni Austin na bagamat nakayakap din sakin ng

mahigpit. "Light? Ligtas ka! Panong--" tila natauhan naman sya ng mareliazed nya na
ako ang yakap nya. "Nasan ang mga hayop na yun? Papatayin ko sila!" galit na sabi
nya ng maalala nya ang tungkol sa pagdukot sakin. "Hu--Aray" daing nya ng batukan
sya ni Psyche

"Para yan sa pagpapaalala samin kanina. Wag mo na ulit gagawin yun" galit-galitang
wika ni Psyche pero bakas naman sa mukha nya na masaya sya sa muling pagkabuhay ni
Austin.
Mukhang silang lahat ay nakahinga na ng maluwag.

"Kanina patay ka na pero si Light.. siLight.." hindi natuloy ni Star ang sasabihin
nya dahil napabaling sila sakin. Naghihintay ng sagot mula sakin kung pano ko
nagawa yun

Kahit na magaling na ang katawan ni Austin, ramdam ko pa rin na nanghihina sya

dahil sa kakulangan ng dugo. Pangalawang gabi na nga pala nyang hindi umiinom ng
dugo mula sakin.

"Drink my blood" wika ko imbes na sagutin ang nagtatanong nilang tingin.

Kailangan munang makainom ni Austin bago ako tuluyang manghina.

"Light.." bigkas nya sa pangalan ko. Hindi sya natinag sa pwesto nya.

Hinila ko ang ulo nya palapit sa leeg ko. Dahil marahil sa gutom ay hindi na rin
napigilan ang sarili nya. Bumaon sa leeg ko ang pangil nya at nagsimulang inumin
ang dugo ko.

Hindi ko pa nababawi ang lakas na nawala sakin kanina ng inumin ni Edward ang dugo
ko. Idagdag pa ang nawalang lakas sakin ng ibalik ko ang buhay ni Austin. Tapos
bago pa sakin ang pakiramdam na nararamdaman ko ngayon sa katawan ko. Nararamdam ko
ang sobrang lakas na kapangyarihan sa kaloob-looban ko.

"Aahh" ungol ko ng tanggalin na ni Austin ang pangil nya

Kasabay ng paghugot ni Austin ng pangil nya sa leeg ko ay ang tuluyan ng pagbigay
ng katawan ko dahil sa sobrang panghihina. Nawalan na ako ng malay.

NAGISING ako sa pakiramdam na may nagmamasid sakin. Dahan-dahan kong iminulat ang
mga mata ko. Tumambad sakin ang mga nag-aalalang mukha nina Austin at ng iba.

"Light" nag-aalalang wika ni Austin ng mapansin nyang gising na ako. Nakaupo sya sa
kama, sa tabi ko at mahigpit na hawak ang isang kamay ko.

Inilibot ko ang paningin ko, nandito kami sa kwarto namin ni Austin.

Nag-aalala namang lumapit sakin ang triplets.

"Light, anong nararamdaman mo?" tanong ni Summer

"May masakit ba sayo?" tanong din ni Eve

"May gusto ka bang kainin?" sunod ding tanong ni Star.

Hindi ko alam kung sinong uunahin kong sagutin dahil sunod-sunod ang mga tanong
nila sakin

Bumangon ako mula sa pagkakahiga ko.

"Wag ka munang bumangon. Baka manghina ka pa" nag-aalalang sabi ni Austin.

Nguniti ako sa kanila ng makaupo na ako. "Kaya ko na. Nakabawi na ako sa nawalang
lakas ko"

Gusto ko ng umupo dahil pakiramdam ko ang haba na ng naitulog ko. At isa pa, totoo
ang sinabi ko na ayos na ako. Malakas na ulit ang katawan ko. Para ngang hindi ako
nanghina eh.

"Sigurado ka?" nag-aalala pa ring tanong ni Eve

"Oo"

"Mag-asawa nga kayong dalawa ni Austin. Pinag-alala mo rin kami kahapon" wika ni
Psyche

"Kahapon?" kunot noo kong tanong. Ganon ba katagal akong nawalan ng malay?
"Oo. Kahapon ka pa ng gabi walang malay. Nang tingnan kita, nawalan ka lang ng
malay dahil sa panghihina kaya pinagpahinga ka na lang namin" sagot ni Will

Kaya pakiramdam ko ang tagal ng naitulog ko.

"Ang galing ng ginawa mo kagabi, Light! Nagawa mong patayin ang vampire reapers,
hindi lang isa kundi dalawa pa! Hinanap ka namin kagabi pero may nakalaban naman
kaming mga canibal tapos itong asawa mo, sa kawalan sa sarili ipinahamak pa ang
sarili. Mabuti na lang at napagaling mo sya" masayang wika ni Psyche

Bumalik na sya sa Psyche na kilala ko. Yung masayahin at makulit na Psyche.

"Hindi ginamot ni Light si Austin" sabat ni Will

"Anong ibig mong sabihin?" tanong ni Star sa kasintahan.

"Hindi ginamot ni Light si Austin kundi binuhay nya ito. Ang ginawa nya gabi ay
hindi uri ng Healing power kundi isa iyong Restoration o muling pagbubuhay sa isang
namatay na" ani ni Will na matiim na nakatingin sakin tulad ni Damon na
nakahalukipkip habang nakasandal sa pader sa kwarto

Tumango-tango nama ako "Gaya nga ng nasa isip ko"

Napatingin sila sakin.

"Anong ibig mong sabihin?" tanong ni Damon "May naaalala ka na sa nakaraan mo o sa
sarili mo?"

"Wala. Pero may natuklasan ako kagabi pagkatapos kong makalaban ang mga vampire
reapers na yun. At base sa sinabi mo may nadagdan sa nalaman ko kagabi"

"Anong natuklasan mo?" tanong ni Austin na lalo pang hinigpitan ang pagkakakapit sa
kamay ko.

Huminga muna ako ng malalim "May tatlong uri ako ng kapangyarihan. Una ang
Destruction o ang pagkawasak. Pangalawa ang Imitation o panggagaya. Nagkaron ako ng
kapangyarihan ng paggagamot dahil pinagaling ako ni Will noong unang araw ko dito.
At habang nakikipaglaban ako, nagamit ko ang kuryente at hangin na syang
kapangyarihan ni Summer at Eve ng makita ko silang gamitin iyon laban sa mga
canibal. At ang huli, ang Restoration o ang muling pagbabalik ng mga nawala na o
mga namatay. Pero sa pangatlong iyon, ang restoration ang umuubos sa lakas na meron
ako"

"Are you kidding?" di makapaniwalang tanong ni Damon na may gulat na gulat na

ekspresyon

Mali. Hindi lang pala sya ang may gulat na ekspersyon dahil lahat sila.

"Sigurado ka ba sa sinasabi mong yan, Light?" tanong ni Will

Tumango ako bilang sagot.

"Light, alam mo ba ang kahulugan ng sinabi mong yun? Sa lahat ng nabubuhay ngayon
dito sa mundo, IKAW na, ang pinakamalakas!" wika ni Austin na tila hindi pa rin
makapaniwala sa sinabi ko. "Taglay mo ang malalakas na kapangyarihan na hindi
pwedeng taglayin ng kung sinu-sino lang!"

Ewan ko pero hindi na ako nagulat sa kaalamanang iyon. Parang alam na iyon ng
katawan ko.

'Huh!'

Nagyayabang na ismid ng boses na iyon sa isipan ko.

Minsan naiinis na ako sa boses na yun.

'Wag kang mag-alala dahil sa takdang panahon, tayo ay tuluyang magiging isa'

Anong ibi--

"Light?" naputol ang pakikipag-usap ko sa isipan ko ng tawagin ako ni Star

"Ha? Ano yun?" gulat na tanong ko. 

"sabi ko, napakamakapangyarihan mo. Kahit sino ay walang magagawa laban sayo. Hindi
ko akalain na ang simpleng tao na dinala ni Austin dito sa bahay ay sobrang
makapangyarihan. Teka.. wala ka pa rin bang natutuklasan o naaalala tungkol sa
nakaraan mo?" wika ni Star

Hindi ko na naiisip ang tungkol sa kapangyarihan ko pero ng mabanggit ni Star ang

tungkol sa alaala ko. Naalala ko yung vision na nakita ko bago ako nagkamalay
kagabi.

"Hmm.. may kilala ba kayong Clara at Imran?" tanong ko, nagbabakasakali na kilala
nila yung dalawang tao na dalawang beses ng nasa panaginip ko.

Nagkatinginan silang lahat na wari ay nagtatanong sa isa't-isa.

"Wala. Bakit mo naitanong?" tanong sakin ni Psyche

Mukhang hindi nga nila kilala ang dalawang tinutukoy ko.

Ikinuwento ko sa kanilang ang dalawang beses na pagkakita ko sa kanila sa panaginip

ko. "Si Clara ay isang tao, isa syang prinsesa. Tapos si Imran, kakaiba sya. Hindi
sya mortal. Hindi ko lang masabi kung anong uri sya dahil nabago ang pangitain ko
sa kanila bago ako magising kagabi. Malakas ang pakiramdam ko na may kinalaman sila
sakin. Gusto ko silang hanapin"

"Pero saan naman natin sila hahanapin? Saan tayo magsisimula?" tanong ni Summer
"May alam ako kung sinong pwedeng makatulong satin" wika ni Damon na tumayo na ng
maayos mula sa pagkakasandal nya sa pader. "Pwede natin syang puntahan ngayon"
mungkahi nya pa. "Nakatira sya sa bayan"

"Sige" mabilis na sang-ayon ko

"Light, sigurado ka ba? Baka hindi pa kaya ng katawan mo" ani ni Austin na may pag-
aalala pa rin sa kanyang mga mata

"Kaya ko na. Malakas na ako hin--" naputol ang sanang sasabihin ko ng kumulo ang
tyan ko hudyat na gutom na ako

Natawa naman silang lahat maliban kina Will at Damon na syang may taglay na
seryosong personalidad sa grupong ito.

"Mukhang may nagugutom" natatawang sabi ni Eve

Namumula namang napalabi ako. Hindi masamang magutom.

"Ipagluluto ka namin ng pagkain. Maiwan muna namin kayong mag-asawa" wika ni Will
at hinila na niya ang nobya palabas ng kwarto naming mag-asawa

Nagsisunudan na din ang iba.

Tumango naman si Austin habang lumalabas sila. Pagkasarang-pagkasara ng pinto ay
hinaplos nya kagad ang mukha ko.

"Ayos ka lang ba talaga?" nag-aalala pa rin nyang tanong

"Ako nga ang dapat na magtanong sayo kung ayos ka na. Pinag-alala mo ako kagabi.
Pano na lang kung wala akong kapangyarihan ng restoration baka sa mga oras na 'to
ikaw ay... ikaw ay.." ayokong ituloy dahil isipin pa lang na tuluyan syang nawala
sakin ay labis-labis na nagpapasakit sa puso ko

Pinahid nya ang luha sa pisngi ko. Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako.

"Wag ka ng umiyak. Nandito na ako. Buhay. At salamat yun sayo" umiling-iling sya at
bakas sa mga mata nya na nasasaktan sya at may halong galit "I'm sorry.. sorry kasi
hindi kita nagawang protektahan laban sa kanila. Lagi na lang ikaw ang pumuprotekta
sakin.. samin. Hindi mo lang alam pero ilang ulit ko na ng pinapatay sina Edward at
Lincon sa isipan ko matapos ka nilang dukutin. Para akong mababaliw sa kakaisip
kung ano bang ginagawa nila sayo"

Dahil nakahawak sya sa pisngi ko, ramdam ko ang panginginig ng katawan nya dahil sa
matinding galit para sa dalawang reapers na dumukot sakin. Nasasaktan sya.

Idinikit nya ang noo nya sa noo ko dahilan para mapapikit ako. Ramdam na ramdam ko
ang intensidad ng mga emosyon nya.

"Mahal kita. Light, mahal na mahal kita" bulong nya pero punong-puno ng pagmamahal.
Garalgal din ang boses nya kaya hinuha ko na umiiyak sya
Bahagya akong naglagay ng espasyo sa pagitan ng mga mukha namin. Tama nga ako,
umiiyak sya. Parang sasabog ang puso ko dahil sa narinig ko mula sa kanya. Naglapat
ang mga mata namin.

Sobrang ganda!

Sobrang ganda ng mga mata nya! Nag-uumapaw iyon sa pagmamahal. Napakasuyo at buhay
na buhay sya kung tumingin sakin. Ang paraan nya ng pagtitig ay tumutunaw sa puso
ko.

Gusto kong sumigaw. Ipagsigawan sa lahat na mahal ako ng bampirang nasa harap ko
ngayon. Hindi na ako makahinga dahil sa sobrang kasiyahan na nararamdaman ko ng mga
sandaling ito.

"Mahal na mahal kita" muling ulit nya.

Kung meron mang tinatawag na ikapitong langit, iyon ang nararamdaman ko ngayon. Ang
pakiramdam na naandon ako sa mga sandaling ito. Wala akong pagsidlan ng kagalakan
ko.

Sa pagkakataong 'to ay muling umagos ang mga luha sa aking mga mata. Ngunit sa
pagkakataong 'to hindi na sa sobrang pagkatakot at pag-aalala kundi dahil sa
sobrang saya.

'Mahal nya ako'

Sa reyalisasyong yun ay ikinulong ko mukha nya sa dalawang palad ko. At sinunggaban
sya ng halik sa labi. Gusto kung iparamdam sa kanya kung anong nararamdaman ko ng
mga sandaling ito sa pamamagitan ng matamis na halik na ipinagkakaloob ko sa kanya.
Hindi ko matagpuan ang tinig ko kaya sa pamamagitan ng halik ko gustong iparamdam
sa kanya kung anong nararamdaman ko. Hindi marahil nya inaasahan ang aksyon ko kaya
hindi sya kagad nakatugon pero ilang segundo lang ang lumipas at nararamdaman ko na
ang mga labi nya na tumutugon sa halik ko. Ang halik na pinagsasaluhan namin ay
isang napakainosenteng halik. Walang kasamang kung ano maliban sa pagmamahal.

"Naramdaman mo ba sa halik ko kung anong nararamdaman ko para sayo?" mahinang anas

ko

Ngumiti sya sakin na may ningning sa mga mata. Muli nyang kinabig ang mukha ko at
biniyayaan ng isang halik. Ngunit sa pagkakataong 'to ay may kasama ng higit na
pangangailangan.

Buong puso kong tinugon ang halik nya. Kinagat nya ng bahagya ang pang-itaas kong
labi tapos ay ang pang-ibaba naman.

Alam ko na kung saan patungo ang lahat ng 'to.

Sa isang pagniniig. Na syang kinasasabikan kong mangyari. Pagkatapos ng nangyari

kagabi, ang muntikan ng panggagahasa sakin ni Edward at ang muntikan ng pagkawala
sakin ni Austin, masasabi kong kailangan ko ito para mas maramdaman ko sya ng higit
sa yakap at haplos. Gusto ko syang maramdaman sa loob ko. 

Oo ng ganon kalapit.

Tinanggal ni Austin ang kumot na nakabalot sakin at sunod nyang tinanggal ang damit
ko. Ngayon ko lang napansin na iba na pala ang mga suot ko mula kagabi. Tumambad sa
kanya ang suot kong bra na mabilis din nyang natanggal. Lumayo sya sakin at
pinagmasdan ang dibdib ko. Hinaplos nya iyon ng buong pag-iingat.

Napasinghap ako dahil sa mga haplos na ibinibigay nya sa dibdib ko. Dibdib ko pa
lang ang nahahawakan nya pero tumataas na ang pagnanasa sa katawan ko.

Dahan-dahan nya akong inihiga. At parang bata na hinuhubaran ng suot kong short.
Iniangat ko ang balakang ko para mapadali ang pagtatanggal nya s short ko pati na
rin sa suot kong underware. Nag-iinit ako sa tingin na ibinibigay nya sakin. Ramdam
ko ang pamamasa ng nasa pagitan ng hita ko.

"Napakaganda mo" humahangang bigkas nya

Hindi ko magawang mahiya dahil nasa mukha nya ang pagsasabi ng totoo at yun ang
gusto kong paniwalaan. Dahil iyon ang ipinaparamdam nya sakin ngayon.

Gusto ko din makita ang katawan nya. Gusto kong muling maramdaman ang malamig nyang
balat sa mga palad ko. Umupo ako. Magkapantay na kami ngayon, parehong nakaupo.
Hinubad ko ang suot nyang damit. At ngayon ay kitang-kita ko ang maganda nyang
pangangatawan.

Ang makinis at malapad nyang balikat. Bumaba ang tingin ko sa tyan nyang may six
packs at bumaba pa ang tingin ko sa pantalon nyang may nakabukol sa bandang zipper.
Napangiti ako dahil alam ko na kailangan din nya ako. Ibinaba ko ang zipper ng
pantalon nya sunod ay tinanggal ko ang butones niyon.

Bago pa ako makagawa ng panibagong pagsalakay ay naitulak na nya ako pahiga sa

kama. Sa isang mabilis na kilos ay nagawa nyang tanggalin ang suot nyang pantalon
at boxers. Hindi ko napigilan ang pagkawala ng isang singhap sa mga labi ko dahil
sa pagkakita ko sa naghuhumindig na niyang pagkalalaki.
Mabilis nya akong dinaganan kaya ramdam na ramdam ko ang kahandaan nya sa puson ko.
Sinakop ng mga labi nya ang uhaw na uhaw kong mga labi. Tumugon ako sa mapusok
nyang mga halik. Bumaba ang mga labi nya sa leeg ko, ang paborito nyang bahagi ng
katawan ko bukod sa ito ang lagi nyang kinakagat kapag pinapainom ko sya ng dugo.
Dinilaan nya ang leeg ko na parang dumidila lang sa isang ice cream. Pataas.
Pababa. Aabot sa punong tenga ko na syang makakapagpakiliti sakin, aani ng isang
nakakabaliw na pag-ungol mula sakin.

Bumaba pa ang mga halik nya sa dibdib ko. Sa bawat paghagod ng labi at dila nya ay
napapasinghap ako sa sarap. Lalo na ng isubo nya ang isang dibdib ko. Napaungol ako
ng marahan nyang sipsipin ang kurunang nasa tuktok ng dibdib ko. Para syang sanggol
sa ginagawa nya, nakaalalay sa ulo nya ang isa kong kamay habang ang isa ay nasa
balikat nya.

Ang isa nyang kamay na hinahaplos ang isa kong dibdib ngunit maya-maya lang ay
gumapang na pababa sa tyan ko, pinaglaruan pa nya ang pusod ko na syang naghatid
lang ng kiliti sa tagong bahagi ng pagkatao ko. Bawat haplos nya ay ramdam na
ramdam ko na babaeng-babae ako.Isang katangi-tanging babae. Nang magsawa sa puson
ko ay dinama nya ang balakang ko, pagapang sa hita ko habang nagpapapalit-palit ang
mga labi nya sa pagsipsip sa mga dibdib ko.

Muling nag-angat si Austin at binigyan ako ng halik. Ipinasok nya ang dila nya sa
loob ng bibig ko na sinalubong ko naman ng sarili kong dila. Ang haharot ng mga
dila namin. Naglalaro. Lumalasa sa bawat isa. Isang ungol sana ang kakawala sa
lalamunan ko ng tuluyang haplosin ni Austin ang pagkababae ko kung hindi lang
nakatakip ang mga labi nya sa bibig ko.

Hinahagod ng mga ekspertong mga daliri nya ang tagong yaman ko. Binabaybay ang
gitna niyon. Nilalaro ang nakausling laman.

"Aahh.. Oohh.." halinghing ko ng makawala ang mga labi ko.

Nakikiliti ako sa bawat hagod nya. Napapagalaw din ng kusa ang balakang ko.

"Uhhmm.." pigil ko ang mapasigaw ng ipasok nya ang daliri nya sa pagkababae ko.

Isang daliri. Dalawa. Nababaliw na ako sa sensasyong ipinagkakaloob ng mapagpala

nyang mga daliri.

Mabilis na nagtuloy-tuloy ang daliri nya sa loob ko dahil basang-basa na ako doon.
Muling bumaba ang labi nya, gumapang sa panga ko, nakidaan sa pagitan ng mga
dibdib, tulad ng daliri niya kanina ay nilaro din ng dila nya ang pusod ko. Bumaba
pa hanggang sa tuluyan ng matagpuan ang aking tagong yaman.

"Hhhmmm.. Ahhh.. Austin.." ungol ko sa sarap ng ginagawa nya sa pagitan ng hita ko.
Rumaragasa ang matinding pagnanasa sakin ng walang sawa nyang paglaruan ang
nakausli kong laman sa gitna ng bahaging iyon ng pagkatao ko.

Kusang gumagalaw ang katawan ko pataas pababa na parang nakikipagtalik na ako mismo
sa dila nyang naglalabas masok sa pagkababae ko.

Hindi ko na kaya.

I want him! Right now!

Hinila ko sya pataas. Hindi naman sya tumanggi, umikot ako kaya nagpalit ang pwesto
naming dalawa. Ako na ngayon ang nasa ibabaw nya. Hinalikan ko sya  pero saglit
lang. Bumaba ang halik ko sa dibdib nya. Gusto kong iparamdam sa kanya ang sarap ng
ipinaramdam nya sakin.

Gusto ko na syang maramdaman sa loob ko kaya iniangat ko ang balakang ko at saktong

pagbaba ko ay syang saktong pagpasok ng pagkalalaki nyang naghuhumindig sa
pagkababae ko. Napaarko ako sa sarap ng nararamdaman ko. Napakasarap na maramdaman
sya sa loob ko. Pumupuno. Binabanat. Damang-dama ko ang pagyakap ng kalamnan ko sa
pagkalalaki  nyang nasa loob ko na.

"Aahh" sabay kaming napa-ugol sa muling pag-iisa ng aming mga katawan.

Hinawakan nya ang balakang ko, ginagabay ang bawat paggalaw ko sa ibabaw nya. Taas.
Baba. Pagiling. Kung saan tinatamaan ang mga sensitibong bahagi.

"Ooohh baby... I love you" ungol ni Austin habang nakapikit. Ninanamnam ang bawat
paglamas masok ng kanyang pagkalalaki sa loob ko.

Nakatukod sa dibdib nya ang dalawa kong kamay para suportahan ang katawan ko.
Pabilis ng pabilis ang bawat pag-indayog ko sa ibabaw nya ng matigilan ako sa
mahihinang katok sa pinto.

"Light, luto na ang pagkain" anunsyo ni Eve sa kabilang pinto

"S-Susunod na.. Ahhh" hinihingal kong sagot, pinipigilan ko ang pag-ungol ko pero
kumawala pa rin iyon dahil sa paggalaw ni Austin sa ilalim ko.

Hindi na muling nagsalita si Eve. Mukhang alam na nya ang nangyayari dito sa loob
ng kwarto. Gustuhin ko mang mahiya, hindi ko yun maramdaman sa mga sandaling ito.
Maaaring mamaya. Pero sa ngayon ay wala muna akong pakialam. Ang nasa isip ko lang
muna ay ang sayang pinagsasaluhan naming dalawa ni Austin.

Sabay kaming gumagalaw sa tanging sayaw na kami lang ang nakakarinig sa musikang
kami lang ang gumagawa.

"Uhhmm baby, malapit na ako" ungol nya

"Ma-malapit na rin ako.. Ahhh.. Uuhhmm"

Ramdam ko ang mas lalong paglaki ng pagkalalaki ni Austin. Mas lalong nababanat ang
pagkababae ko. May nabubuo na ring sensasyon sa puson ko. Malapit na ako.

Ilang galaw pa at..

"Oohhh" sabay kaming sumabog sa loob ko

Hinihingal na bumagsak ako sa ibabaw nya na umaalon din ang dibdib sa pagod. Ang
sarap magpahinga sa ibabaw ng katawan nyang malamig. Nakakarelax.

Sa kinakaharap namin ngayon, hindi naman siguro masamang magnakaw ng ilang sandali
bago ko muling harapin ang problema ko.
Dahil pagbangon namin mamaya, haharapin ko naman ang mga katanungang bumabalot sa
pagkatao ko.

*****************************************************

Tanong: Saan nagmula ang mga vampires?

SIGN OUT: MS. AUTHOR

=================

CHAPTER TWELVE:

SIGN IN: MS. AUTHOR

Salamat sa mga comment <3

*************************************************************

CHAPTER TWELVE:

Hindi ko maiwasang di pamulahan ng mukha sa tuwing mapapatingin ako kina Eve at sa

iba. Hanggang ngayon kasi may mga nakakalokong ngiti pa rin ang nakapaskil sa
kanilang mga labi.

Pagkababang-pagkababa namin ng kwarto kanina ni Austin ay inulan nila kami ng

tukso. Syempre maliban kina Will at Damon. Sigurado ako na pulang-pula ang mukha
ko, hindi naman ako makatanggi dahil talagang gumawa kami ng milagro bago bumaba ng
kwarto. Samantalang ang magalig ko namang asawa ay pangisi-ngisi lang, tila pa nga
nagyayabang.

"Iniisip mo naman yung nangyari kanina no?" tanong sakin ni Austin habang nakapasan
ako sa likod nya.
Kasalukuyan na kaming papunta sa bayan kung saan pupuntahan namin yung kakilala ni
Damon na pwedeng makatulong samin.. sakin.

"Nakakahiya sa kanila" namumula pa ring sagot ko

Isang nanunudyong tawa lang ang isinagot nya sakin. Nasa unahan namin sina Summer,
Star at Eve, napatingin sila samin ng tumawa si Austin at mukhang alam na nila kung
anong pinag-uusapan namin kaya nanunudyo din silang ngumiti. Nahihiya naman akong
sumubsob sa leeg ni Austin.

Nakakahiya!

Kung kanina ay wala akong pakialam ngayon ay nahihiya ako kahit pa sabihin na
normal lang naman ang ginawa namin dahil mag-asawa kami ni Austin.

Hindi ako nag-angat ng tingin hanggat hindi ko nararamdaman na tumigil na sa

pagtakbo si Austin.

"Nandito na tayo" anunsyo ni Austin at sa pagkakataong yun lang ako nag-angat ng

tingin.

Nandito na nga kami sa bayan. Nong huling beses na pumunta kami dito ay may
nakalaban kaming mga canibal pagkauwi namin.

Bumaba na ako sa likuran ni Austin at tulad pa rin ng dati ay humahanga pa rin

akong napapatingin sa mga bagay-bagay na pwedeng makita ng mga mata ko. Ngunit sa
pagkakataon 'to parang mas higit na maganda ngayon dahil ang dami kong nakikitang
mga bampira at tao na nag-aayos at nagdedekorasyon ng buong bayan na para bang may
magaganap na kapyestahan.

"Malapit lang ang bahay ni Zai dito" wika ni Damon at nagpatiuna na sa paglalakad.

Sumunod naman kami sa kanya. Palinga-linga ako dahil sa ganda ng mga dekorasyon na
nakikita ko.

"Malapit na nga pala ang Madri Gras. Apat na araw mula ngayon" usal ni Star

"Madri Gras?" tanong ko

Hindi ba iyon ang ipinunta nina Lincon at Edward sa bahay noon?

"Oo. Isa yung pagdiriwang kung saan pwedeng makilahok ang mga tao. Masaya yun"
parang batang wika ni Summer

"At lahat ng bampira ay obligadong pumunta" segunda naman ni Eve

Gusto ko ding makita ang Madri Gras kung saan nagsasama-sama ang mga tao at
bampira. Mukhang masaya nga yun. Meron din palang kahit isang araw ay mapayapang
nagsasama ang tao at bampira.
Patuloy lang kami sa paglalakad. Mga dalawampung minuto din kaming naglakad bago
huminto si Damon sa tapat ng isang di gaanong kalakihang bahay. Sapat lang ang laki
nya para sa dalawa o tatlong tao.

Tatlong beses na kumatok si Damon bago nagbukas ang pinto at iniluwa niyon ang
isang maganda at morenang babae. Ramdam ko na isa syang pureblood vampire.

"Magandang gabi sayo, Zai" bati ni Damon

"Damon!" masayang niyakap nong tinawag na Zai si Damon. Nang tingnan ko si Eve ay
sobra syang nakasimangot.

Mukhang may nagseselos.

"Kumusta ka na? Ang tagal mo na akong hindi dinadalaw dito" nakalabing wika nya
habang nakapulupot pa rin ang mga kamay sa leeg ni Damon na syang sa tingin ko ay
lalong ikinis ni Eve

Dahil misteza si Eve, halata ang pamumula ng mukha nya dahil sa pinipigilang galit.

Napansin ko na namutla si Damon. Mukhang kinakausap ni Eve ang nobyo sa pamamagitan

ng isip. Minsang nabanggit sakin ni Psyche na kayang gawin yun ng mga bampira lalo
na ang mga bampira na may bond na sa isa't-isa.

Natatawa naman ang tatlong lalaki at dalawang babae na nasa tabi ko sa nakikita
nilang reaksyon ng magnobyo. Mukhang naaaliw sila kina Eve at Damon. Well, sa totoo
lang ay napapangiti din ako. Hindi ko kasi akalain na mas dominante si Eve kesa kay
Damon na may napakaseryosong ugali.

Tumikhim si Damon at dahan-dahang inalis ang kamay ni Zai sa leeg nya. "Naging
abala lang" bumaling samin si Damon at isa-isa nya kaming ipinakilala.

"And this is Light" huli nyang pagpapakilala sakin. "Guys, this is Zai, kaibigan
ko. Minsan ko syang nailigtas noon"

Nakatunganga at bahagya pang nakabuka ang mga labi ni Zai habang nakatingin sakin.
Larawan sya ng hindi pagkapaniwala. 

"Ikinagagalak ka naming makilala" bati ni Will

"Ikinagagalak ko din kayong makilala" wika nya habang nakatingin pa rin sakin. "Ang
ganda mo para sa isang tao!" bulalas nya

Ngumiti ako sa kanya "Salamat"

Nagyayabang namang idinantay ni Austin ang braso nya sa balikat ko at binigyan ako
ng magaang halik sa sentido.

"Pasok kayo" yaya nya samin papasok.

Niluwagan nya ang pagkakabukas ng pinto. Kagad kaming pumasok. Nagulat pa ako ng
makita ko ang loob ng bahay nya. Maaliwalas ang loob at maluwang. Hindi ko akalain
na maluwang ang espasyo sa loob kesa kung titingnan mo sya sa labas.

"Upo kayo. Anong maitutulong ko sa inyo?" nanatili syang nakatitig sakin.

Nagkanya-kanya kami ng upo. Pinili ko na maupo sa single sofa samantalang si Austin

ay naupo sa armnest ng inuupuan ko at ipinatong nya ang braso nya sa balikat ko.

Maya-maya'y Umiling sya, bago pa man may makapagsalita samin ay muli syang
nagsalita. "Hindi ka ordinaryong tao. Sino ka?" tukoy nya sakin.

"Mapagkakatiwalaan ba natin sya?" masungit na tanong ni Eve.

Hindi normal para sa isang Eve Von Ashford ang magsungit kaya naninibago talaga
akong makita sya ng ganito. Ganito pala magselos ang isang Eve, nawawala ang
pagiging parang bata at malambing nya kapag nagseselos.

"We can trust her. Kung anumang malaman nya ngayon ay hindi makakalabas sa bahay na
'to"

"Pano kami makakasiguro?" Masungit pa ring tanong ni Eve

Tumaas ang kilay ni Zai dahil mukhang nakahalata na sya na kanina pa siya
pinagsusungitan ni Eve.
"Nasa sa inyo kung magtitiwala kayo sakin. In the first place, hindi naman kayo
pupunta dito kung walang tiwala sakin si Damon" mataray ding sagot ni Zai

"Sandali, hindi nyo kailangang mag-away" awat ni Psyche

"Siya ang nagsimula, pogi" wika ni Zai na may malambing na boses

"Kung ayaw mong tustahin kita ng tuluyan, wag mong lalandiin ang boyfriend ko"
sabat ni Summer na masama na din ang tingin kay Zai

Bumaling ng tingin si Zai kay Will pero maagap na ipinulupot ni Star ang braso nya
kay Will.

"Nangangagat ako" mabilis na sabi ni Star

Kung kanina ay natatawa-tawa pa sina Summer at Star, ngayon naman ay pareho na sila
ni Eve na may nakakamatay na tingin para kay Zai. Sina Damon, Psyche at Will naman
ay walang imik. Namumulat sila, marahil ay kanina pa sila pinagbabantaan ng mga
nobya at asawa nila sa mga isipan nila.

Gusto kung matawa sa kanila pero pinipigilan ko dahil baka sakin mabaling ang
matatalim nilang tingin. Nakakatakot pa naman ang mga aura nila. At isa pa, alam ko
naman ang nangyayari.
Tumaas ang kilay ni Zai sa kanilang tatlo. "My God! Pare-pareho kayo ng mukha at
pare-pareho kayong mga insecure" nang-iinsulto nyang sabi

"Aba't!" Nanggagalaiting react ni Eve pero kagad syang napigilan ni Damon.

Hindi na rin naman sya pinansin ni Zai, imbes ay tumingin sya kay Austin. Na ng mga
sandaling iyon ay nakapatong pa rin ang isang kamay sa balikat ko habang nakatingin
lang sa mga nangyayari.

"Hi---"

"Hindi ako interesado" malamig

=================

CHAPTER THIRTEEN:

SIGN IN: MS. AUTHOR

I'm back!

Hohoho sarreh ngayon lang nakapag-UD.

Pano poh maglagay ng picture sa side?

************************************************************

CHAPTER THIRTEEN:
"Nabasa na natin ang lahat ng libro tungkol sa mythology pero wala pa rin tayong
makita tungkol kay Imran" patamad na naupo si Psyche sa sofang nandito din sa loob
ng libriary

Kompleto ang lahat ng mythology book dito sa libriary pero ni isa wala kaming
nabasa tungkol kay Imran. Tanging kay Clara lang talaga ang nakita namin ngunit
nakatala sya sa isang kathang isip lamang bukod pa don ay hindi pa maayos ang
pagkakakwento tungkol sa kanya.

"Zai, wala ka na bang libro?" Tanong ni Damon

"Ito na lahat" sagot nya.

Para naman akong pinagbagsakan ng langit at lupa. May clue na kami kahit papano
pero ang hirap pa din. 

Nafufrustrate na ako!

Kahit na anong gawin namin ni Damon, hindi pa rin gumagana ang vision pagdating
sakin. Para bang may nakabalot saking proteksyon kaya wala kaming makita na kahit
ano. Maliban na lang sa ilang nakita ko noon na hindi ko rin naman naiintindihan
dahil malalabo iyon.

Napakatanda na ng mundo. Madami ng nangyari dito na hindi na rin naitala sa mga

libro o kahit saan pa man. Mga pangyayari na kinupas na ng panahon. Kung meron mang
mga natala, mga nagpasalin-salin na lang iyon. Nagkaron ng iba't-ibang bersyon,
nabago mula sa orihinal. Ang mga di kapani-paniwala o mga di pangkaraniwang
pangyayari, inilahad na lamang iyon ng mga tao bilang kathang isip ng mga taong
nauna ng nabuhay sa mundong ginagalawan natin. Inakala na iyon ay kwento lamang
upang libangin ang mga kabataan. Walang makapagpatunay. Tanging sa hangin at ulap
lang nakatala ang mga pangyayaring di nakasulat sa libro. Dahil sila lamang saksi
sa mga nakalipas na panahon.

"Light, uminom ka muna" naputol ang pag-iisip ko ng  abutan ako ni Austin ng isang
basong tubig.

Tahimik na tinanggap ko iyon bago sya naupo sa tabi ko. Hindi ako uminom imbes
tinitigan ko lang yung tubig.

'Bakit hindi mo ako tulungang alamin kung anong tunay kong pagkatao?' Tanong ko sa
isipan ko isipan ko

Pero tila naging bingi ngayon ang bahagi ng pagkatao kung yun.

Naiinis ako at kailangan kong ilabas ang inis na nararamdaman ko!

"Light!" Sabay-sabay nilang sigaw na may kahalong gulat.

Naibaling ko sa baso ang pagkainis at frustration ko kaya nabasag iyon kahit na

hindi ko iyon hinahawakan ng mahigpit. Ngunit dahil sa kamay ko sumabog yung baso,
nagdugo ang kamay ko. May dugo pa nga na pumapatak sa sahig.

Nagulat ako ng hilahin ni Zai ang kamay kong may dugo dahilan para mapatayo ako.
Pula ang kanyang mga mata at uhaw na uhaw nya akong tinitingnan. Nakalabas ang
matatalas nyang pangil.

Ngunit sa isang kisap mata ay nahawakan din ni Austin ang kamay ni Zai na nakahawak
sa kamay ko. Gamit ang malayang kamay ni Austin, itinulak niya si Zai sa dibdib,
tumalsik ang dalaga sa isang bookshelve, sa lakas ay natumba ang bookshelve. Kung
titingnan, parang dumampi lang ang kamay ni Austin pero may pwersa iyon kaya ganon
na lang ang pagtalsik ni Zai.

Napatayo ang iba dahil sa nangyari.

Mukha silang nahihirapan. Mukhang pinipigilan nila ang mga sarili nilang sugudin
din ako at makipag-agawan na inumin ang dugo ko. Napapalunok pa nga sila na parang
uhaw na uhaw.

Mabilis na nakatayo si Zai, pumorma sya na animo isang leon na naghahandang

manugod. Samantalang mabilis na itinago ako ni Austin sa likuran nya.

"Zai, pigilan mo ang sarili mo!" Tiim bagang na wika ni Austin

Hindi nagsalita si Zai pero ganon pa rin ang itsura nya, nakahanda pa ring manugod
habang umiiling-iling

"M-Mas lalong bumango ang dugo ni Light" nahihirapang bigkas ni Summer

Tiningnan ko ang kamay ko na may sugat, mabilis na naghilom iyon na parang walang
nangyari. Pagkatapos kung paghilumin ang sugat ko, nagpakawala ako sa kanang kamay
ko ng hangin na mainit para humalo dito ang tubig na may halong dugo ko na nasa
sahig. Pinagsama ko ang kapangyarihan ng hangin at apoy kaya nakalikha ako ng
hangin na may mainit na temperatura.

Sobrang katahimikan ang namayani sa buong kwarto. Mga mabibigat na hinga lang ng
mga kasama kong bampira ang maririnig. Lumipas pa ang ilang sandali ng makuha
nilang ikalma ang mga sarili nila. Nawala na ang pamumula ng mata ni Zai at
bumabalik na rin sa dati ang mga pangil nya.

"Sorry. Hindi ko napigilan ang sarili ko. Napakabango ng dugo mo" hinging paumanhin
ni Zai na nanghihinang napaupo sa upuang malapit sa pwesto nya.

"Hindi. Ako ang dapat na humingi ng pasensya. Naging mapusok ako sa emosyon ko kaya
nagkasugat. Nawalan ako ng kontrol sa sarili ko" salungat ko sa kanya.

"Grabe! Nakaka-stress ang gabing ito! Ang mabuti pa, maglibang muna tayo. Lumabas
muna tayo para makapamasyal. Madami ng magagandang pwedeng pasyalan ngayon dahil sa
mga dekorasyon para sa Madri Gras" wika ni Star

"Mabuti pa nga" sang-ayon ko para marelax na din ang katawan ko.

Masyado na akong nai-stress sa mga nangyayari.

Lumabas kaming lahat. Tulad ng dati ay nakaakbay ulit sakin si Austin.

Pinagniningning ng mga makukulay na ilaw ang buong bayan. May mga nagkalat ding
magtitinda sa tabi-tabi ng mga kung anu-ano.

Maraming mga nagkalat na bampira sa paligid at ang mga tao ay mangilan-ngilan na

lang. Isa marahil na dahilan ay tatlumpung minuto na lang ay sasapit na rin ang
hating gabi. Ang gabi ay para sa mga bampira kung kailan oras ng kanilang paggising
samantalang ito naman ang oras para sa mga tao para matulog.

Pero talagang marami pa ding mga bampira ang nag-uuli dito sa bayan. Mukhang
nakikisaya din sila sa bago ang Madri Gras.

Namasyal kami. Nagtingin-tingin sa mga paninda at kapag may nagustuhan kami, binili
ng mga lalaking kasama namin. Pumunta rin kami sa mga boutique para bumili ng damit
ko. Yung binili kasi namin noon ni Austin ay nasirang lahat ng makaharap namin ang
mga canibal.

Sa totoo lang ay nag-e-enjoy ako sa pamimili naming mga girls. Ito kasi ang kauna-
unahang bonding namin. Nawawala sa isipan ko ang problema ko at mukhang ikinatutuwa
iyon ni Austin kaya tulad nina Damon, Payche ay Will, todo bili din sya kung anong
magustuhan ko kahit na sinasabi ko na wag ng bilhin. Nag-aalala kasi ako sa
ginagastos nila. Come to think of it, hindi ko alam kung anong trabaho nila.
Ipinagkibit balikat ko na lang iyon, saka ko na lang itatanong.

"Wow! That was fun!" Bulalas ni Star at pabagsak na naupo sa bench dito sa plaza.

Napapagod din kaming naupo.

"Bibili lang kami ng maiinom" sabi ni Psyche

"Light, anong gusto mo?" Tanong ni Austin

"Tubig na lang" sagot ko.

"Sige, dadagdagan ko na rin ng pagkain" wika nya.

Umalis na sila para bumili. Kanina ko lang nalaman na may nagbibinta ng dugo.
Nakalagay sya sa isang pakete ng isang juice o bote para sa mga bampira.

"Gawin natin 'to ng madalas" wika ni Summer

"Oo pero dapat wala na yung isa dyan" parinig ni Eve kay Zai dahil kay Damon
nagpabili ng maiinom si Zai

"Hay. May isang bampira na naman ang na-i-insecure" ganti ni Zai

"Tigilan nyo na nga yan" natatawang awat ko baka tuluyan na silang magkapikunan
eh. 

Napadako ang tingin ko sa bahagi ng palasyo na kita dito sa plaza. Ang taas talaga
ng palasyo dahil kitang-kita iyon dito sa plaza na medyo malayo.

"Anong itsura ni King William?" Wala sa sariling tanong ko

"Ha? Bakit mo naman naitanong?" Nagtatakang tanong ni Star

"Wala lang. Hanggang ngayon kasi di ko pa din alam kung anong itsura nya" sagot ko

"Bihira lang kasing lumabas ang hari sa palasyo. Pero tuwing Madri Gras,
nagpapakita sya sa lahat. Kadalasan kasi nasa loob lang sya ng palasyo nya" sagot
ni Zai

Napatango-tango naman ako ng bigla akong matigilan.

"Bakit, Light?" Tanong ni Eve pagkuway

Tumingin ako sa kanila. "Naisip ko lang, baka nasa palasyo ang librong hinahanap
natin"

Mukhang nakuha naman nila ang ibig kung sabihin. Pero nagpatuloy pa din ako.

"Sa palasyo, kompleto ang mga libro. Isa pa, malakas ang kutob ko na makikita natin
don ang sagot tungkol sa pagkatao ko" wika ko

"Pero Light, impossible ang sinasabi mo" kontra ni Star

"Mahirap pumasok sa palasyo. Madaming mga vampire reapers ang naandon" sansala din
ni Zai
"Alam ko. Ang kailangan lang naman natin ay maayos na pagpaplano" sagot ko naman sa
kanila. "At may naisip na akong plano. Hindi pa kapulido pero kung mapaplano natin
ng maayos, magiging maayos din ang lahat"

Nagkatinginan sila. Parang hindi pa din sila sang-ayon sa sinabi ko.

"Tatawagin ko sila Austin para makauwi na tayo at mapag-usapan natin 'to" hindi ko
na sila hintay na sumagot. Tumakbo na ako, tinahak ang daan kung saan pumunta sina
Austin.

Hindi ko sigurado kung saan bumili sina Austin pero binaybay ko na lang ang mga
tindahan na nadaraanan ko. Madaming mga bampira sa paligid, pero di tulad dati,
hindi na ako natatakot. Marahil sa kaalamanang may kakayahan akong ipagtanggol ang
sarili ko.

Sa kalalakad ko, napadpad ako sa dulo kung saan kakaunti na ang mga bampira.
Babalik na sana ako ng magulat ako nang may humila sa kamay ko. Paglingon ko sa
nilalang na humila sakin, isa syang tao, matandang babae.

Simple lang sya, kung titingnan ay mukha lang syang mahirap.

Hinila ko na ang kamay ko, para akong pinapaso ng nagliliyab na baga, sobrang
nakakapaso ang pagkakakapit nya sakin. Humakbang sya palapit sakin pero napaatras
ako at nahawakan ko ang kanan kong kamay na hinawakan nya sa pag-aakala na muli nya
akong hahawakan.

"Ikaw! Ikaw ang magtatama sa lahat ng kaguluhan sa mundo. Ikaw ang nilalang na nasa
prope--" natigil ang sasabihin nya ng makarinig kami ng sigawan.

Lumingon ako sa pinanggalingan ng mga sigawan. Nakita ko na nagkakagulo ang mga tao
at bampira sa pinanggalingan ko.

Sina Austin!

Ginapangan ako ng takot. Kailangan ko na silang makita.

Lumingon ako sa matandang babae "Umuwi na po kayo. Delikado ang maggala-gala sa

gabi" wika ko bago tumakbo

"Sandali--"

Hindi ko na pinansin ang gusto nya pang sabihin. Kailangan kong mahanap sina Austin
at ang iba. Baka kung anong nangyayari sa kanila.

Nagtatakbuhan ang mga bampira at tao na nakakasalubong ko. Nasasangga nila ako kung
hindi siguro matibay ang pagkakatayo ko baka natumba na ako at napaktapakan na ako
ng mga nakakasalubong ko.

Pagdating ko sa gitna ng plaza, may tatlong vampire reapers ang nakikipaglaban sa

sampung matataas na uri ng canibals.
Mabilis kong hinanap sina Austin pero hindi ko sila makita. Masasabi kong
magagaling ang mga reapers na nakikipaglaban pero dahil tatlo laban sa sampu, hindi
patas kaya may mga canibal na nagagawang makapanakit ng mga bampira at mga tao na
nasa paligid.

'Austin'

Nasan na sila?

Patuloy akong nakikipagsiksikan sa mga nakakasalubong ko. Muli akong napalingon sa

mga reapers na nakikipaglaban, magaling talaga sila dahil napatay kagad nila ang
anim sa mga canibals. Nagpatuloy ako sa pagtakbo ng mapabaling ang tingin ko sa
isang iskinita. Nakita ko na may isang babaeng tumatakbo papunta doon at hinahabol
sya ng isa sa canibals. Kasalukuyan namang nilalabanan nong tatlong reapers yung
tatlo pa.

"Shit!" mapapahamak yung babae

Dali-dali akong tumakbo sa direksyon nong babae at nong canibals. Kailangan nya ng
tulong.

Naabutan ko sila sa isang tagong bahagi ng iskinita. Na-corner nong canibal yung
babae. Hindi ko makita ang kanyang mukha dahil natatakluban ang mukha nya ng tila
na tanging mata lang nya ang labas. Samantalang yung canibal ay handa na syang
lapain.

"Dito!" sigaw ko para kunin ang atensyon nong canibal

Nakakadiri talaga ang itsura nya, natulo-tulo pa ang laway nya. Humarap sya sakin,
umungol sya. Mukhang nasisiyahan dahil dalawa na ang pagkain nya. Mabilis akong
sinugod nong canibal habang nakataas ang matatalas nyang mga kuko upang sakmalin
ako. Pero mabilis akong nakagulong sa pagitan ng mga hita nya. Dahil malaki syang
nilalang, malaki ang pagitan ng mga hita nya kaya nagkasya ako don.

Bumangon kagad ako, kailangan kong maging mabilis dahil kung hindi baka maunahan
nya ako at mapatay. Na syang hindi ko hahayaang mangyari. Nasa likuran ko yung
babae na tinutulungan ko.

"Dyan ka lang" sabi ko sa kanya.

Humarap samin yung canibal. Muli syang umungol.

Huminga ako ng malalim. Mula sa kanan kong kamay ay may lumabas na baging na may
mga tinik, pinatigas ko yun para maging espada.

Muling sumugod yung canibal na sinabayan ko naman. Sinugod ko din sya, sasakmalin
nya ako ng mabilis akong nakayuko kaya naiwasan ko ang kamay nya. Mula sa ilalim
nagawa kong maitarak sa tiyan nong canibal yung baging na ginawa kong espada.
Umungol sya sa sakit. Mabilis kong inilapat ang kaliwa kong kamay sa dibdib nong
canibal at nagpakawala ako ng kuryente. Nangingisay na bumagsak yung canibal.

Binitawan ko na yung hawak kong baging. Humarap na ako don sa babaeng iniligtas ko
pero natigilan ako ng maramdaman ko na nanlalagkit ang kaliwa kong kamay. Tiningnan
ko iyon at halos masuka ako.

May malagkit na parang tubig ang nakadikit sa kamay ko, para pa nga iyong sipon.
Ang dulas din nya kaya kapag ibinubuka ko ang kamay ko, tumutulo iyon.
Napangiwi ako dahil sa pandidiri.

Gamit ang kanan kong kamay, inikot-ikot ang wrist ko ng bahagya hanggang sa may
mabuong tubig. Ang hangin ay may dalang tubig kaya nagagawa kong makapagpabuo ng
tubig sa kamay ko. Ginamit ko ang nabuong tubig sa kanan kong kamay para mahugasan
ang nanlalagkit kong kaliwang kamay. Mabuti na lang natanggal ko ang nakakadiring
bagay na iyon sa kamay ko.

Lumapit ako don sa babae. Habang palapit ng palapit ako sa kanya, palakas din ng
palakas ang tibok ng puso ko. Parang kilala ko sya. Kaya lang ay hindi ako sigurado
dahil nakatakip ang mukha nya. Nagtataka din ako sa kanya dahil mukhang hindi sya
natatakot, nakikita ko yun sa mga mata nya.

"Ayos ka lang ba?" nag-aalalang tanong ko.

Ewan ko ba kakaiba talaga ang pakiramdam ko sa babaeng 'to.

Tumango lang sya sakin. Ang mga mata nya. Kakaiba. Sobrang kakaiba. Parang may
sinasabi ang mga mata nya na dapat malaman ko ang ibig sabihin.

Gusto kong makita ang mukha nya!

Nanlaki ang mga mata nya "Sa likod mo!" sabi nya
Dahil sa kaabalahan kong pagmasdan sya hindi naramdaman na muling nakabangon ang
canibal na akala ko ay napatay ko na. Ang bilis nya. Hindi na ako nagkaroon ng
pagkakataon na makailag. Tinabig nya ako, tumalsik ako sa pader

"Aahh" daing ko dahil sa sakit.

Hindi kagad ako nakakilos dahil masakit ang pagkakahampas ko sa pader.

Umungol na naman yung canibal. Dumampot sya ng may isang kalakihang kahon na kahoy.
Mukhang ihahagis nya yun sa babae.

Kailangan ko syang iligtas!

Inihagis na nong canibal yung kahon. Gamit ang nakopya kong kakayahan ni Lincon,
mabilis akong nakarating sa kinaroroonan nong babae. Nakadapa kagad kami bago pa
kami tamaan nong kahon na kahoy. Tumama yung kahon sa pader at nagkalaskalas iyon
dahil sa lakas ng pagkakabato.

"Ayos ka lang?" tanong ko, pareho kaming nakasalampak sa lupa.

"Ayos lang" sagot nya.

Isang nakakabinging ungol na naman ang pinakawalan nong canibal. Nag-iinit na ang
ulo ko sa halimaw na yan.
Bumaling ako sa kanya habang nakasalampak pa rin kami

"Ayoko ng makipaglaro. Mamatay ka na" malamig kong turan

Gaya ng dati sa mga nakaharap ko ng canibal, naglobo ang iba't-ibang bahagi ng

katawan nya. Umungol sya sa sakit na nararamdaman nya. Para ng puputok ang katawan
nya dahil sa paglobo ng iba't-ibang bahagi niya pero hindi sya pumutok, imbis unti-
unti syang naging abo. Humalo sa hangin, tinangay sa lugar na tanging hangin lang
ang nakakaalam.

"Pano mo nagawa yun?" tanong nya

Bumaling ako sa kanya "Hindi mo na kailangan pang malaman" sagot ko bago tumayo

Tumayo na din sya at mataman akong tinititigan. Ewan ko pero parang maluha-luha
sya. Hindi alam kung misty eyes lang ba sya o naiiyak sya dahil masaya sya dahil
ligtas na sya.

"Kailangan ko ng umalis. Kailangan ko pang hanapin ang asawa ko" akma na sana akong
aalis ng pigilan nya ako

"Sandali! Anong pangalan mo?" tanong nya

Muli akong humarap sa kanya ngunit bago pa ako makasagot may tumawag na sa pangalan
ko.

"Light!" tawag nila sakin pero higit na nangibabaw ang boses ng lalaking sobra kong
pinag-alalahan kanina. Dinambahan nya ako ng yakap mula sa likod ko "Sinabi ng ikaw
yung naramdaman ko" ang higpit ng yakap nya sakin, para ng madudurog ang buto ko sa
yakap nya. "Nag-alala ako"

Humarap ako sa kanya. Napangiti ako. Ang makita talaga sya ay naghahatid ng ngiti
sa mga labi ko.

"Ayos lang ako. Hinanap ko kayo pero hindi kayo makita. Tapos may tinulungan ako"
tumingin ako don sa babaeng tinulungan ko na hanggang ngayon ay mataman pa rin ang
pagkakatingin sakin

"Mamaya na kayo magkamustahan. Kailangan na nating umalis. Papunta na dito ang mga
reapers" gambala ni Damon samin.

Mabilis akong niyakap ni Austin at dinampian ng halik sa noo bago hinawakan ang
kamay ko. Bumaling ako don sa babae.

"Umalis ka na din dito" sabi ko sa kanya bago ako hinila ni Austin paalis sa lugar
na iyon

Kahit tumatakbo na kami, nananatili pa rin akong nakatingin sa kanya.

Hindi pa din sya gumagalaw sa kinatatayuan nya. Nilalamon na sya ng kadiliman ng

lugar pero bago kami tuluyang makalayo parang may nakita akong kumislap sa kanyang
mga mata. Hindi ako sigurado kung luha ba yun dahil tuluyan na kaming nakalayo sa
kanya.

Bakit ang gaan ng pakiramdam ko sa  kanya?

Sino sya?

Gusto kong makita ang mukha nya!

*********************************************************

Huehuehue may bago akong story. One shot lang sya.. Huehuehue sana suportahan nyo
din sya. Salamat <3 Mahal ko kayo <3

SIGN OUT: MS. AUTHOR

=================

CHAPTER FOURTEEN:

SIGN IN: MS. AUTHOR

Dedicated ang chapter na 'to sa lahat ng readers na naglagay ng TVG sa reading list
nila <3

*********************************************************************

CHAPTER FOURTEEN:

"Hell no! Hindi ako payag sa plano mo!" galit na reaksyon ni Austin na napatayo pa
sa pagkakaupo.
 

"Hindi rin kami sang-ayon. Delikado ang gusto mong mangyari" sagot din ni Psyche

Uling din ang sagot ng apat na babae. Samantalang mas seryoso namang tiningnan sina
Damon at Will.

Nandito na kaming lahat sa salas ng bahay ni Zai at pinag-uusapan namin ang tungkol
sa nasabi kong plano kanina nong nasa plaza pa kami bago magkagulo. Nalaman ko na
din na nagkasalisi pala kami kanina nina Austin sa bilihan ng mga pagkain. At lalo
kaming hindi nagkita dahil sa kaguluhan na nangyari. Mabuti na nga lang at dumaan
sila sa eskinita kung saan nila ako nakita.

Sinabi ko sa kanila na gusto kong pumasok sa palasyo dahil sa pakiramdam na may

makukuha ako doong pwedeng makatulong sakin. At gusto kong gawin yun ng mag-isa
dahil sabi nga nila, delikado. At ayoko silang ilagay sa delikadong sitwasyon.
Hindi nila maintindihan yun kaya kanya-kanya sila ng pagkontra lalo na si Austin na
halos mabutas na ako sa sama ng tingin nya sakin. Para ngang anumang oras ay
sasakalin na nya ako.

"Pagpapakamatay ang binabalak mo" wika ni Will na hindi rin sang-ayon sa plano ko.

"Hindi ako nagpapakamatay. At wala pa akong balak na mamatay. I--I just... Look..
Alam ko na kabaliwang maniwala sa instict ko na may makikita ako dong bagay na
sasagot sa tanong ng pagkatao ko pero ayokong balewalain ang pakiramdam ko na yun
dahil iba talaga ang sinasabi ng nararamdaman ko" bumuntong hininga muna ako bago
nagpatuloy "Madami na kayong naitulong sakin pero sa pagkakataong 'to, gusto kong
gawin 'to ng mag-isa dahil sabi nyo nga, delikado. Ayoko kayong malagay sa
delikadong sitwasyon kasi di ko kakayanin kapag napahamak kayo. Kasi sa sasaglit na
panahon, mahal ko na kayo. Kayo na ang itinuturing kong pamilya"

Mahabang katahimikan ang namayani sa buong silid. Mga nakamata lang sila sakin.
 

"Ikaw na rin ang may sabi na pamilya tayo. At ang pamilya nagtutulungan.
Sinusuportahan ang bawat isa" basag ni Damon sa katahimikan. Siya na hindi ko
inaasahan na sasabihin yun.

"Dalawang oras ang itinatagal ng pakikihalubilo ni King William sa Madri Gras.

Pwede nating gamitin ang oras na yun para mapasok ang palasyo. Masyadong malaki ang
palasyo kung ikaw lang ang papasok sa loob baka maubos ang oras mo sa
paghahanap.Ikaw man ang pinakamalakas na nilalang na nabubuhay ngayon sa mundo,
hindi sapat yun para mabilis mong mahanap yung kailangan mo.Hindi man kami kasing
lakas mo pero pwede pa rin kaming makatulong sayo. Hindi rin naman kami mahina,
kaya naming makipaglaban" segunda ni Will

"Sorry pero kapag napabilang ka na sa pamilya Von Ashford, wala ng alisan yun. At
kapag bahagi ka na ng pamilya kahit na anong mangyari, hindi ka namin bibitawan"
nakangising sabi ni Eve

Nakagakat ko ang pang-ibabang labi ko dahil naiiyak ako. Hindi ko inaasahan na

ganito na ako kalapit sa puso nila para isugal din ang buhay nila. Isa-isa ko
silang tiningnan. Lahat sila nakangiti sakin. 

"I'm also in" nakangiting wika ni Zai.

Huling dumako ang tingin ko kay Austin ng muli syang umupo sa tabi ko.

Nawala na yung mabalasik nyang tingin sakin. Nakangiti na sya ngayon. Ikinulong nya
sa palad nya ang mukha ko, ginawaran nya ako ng magaang halik sa noo.

"Mahal kita. Hinding-hidi ko hahayaang mag-isa ka kahit kailan. Sabi mo sakin noon,
handa kang samahan ang isang halimaw na tulad ko, at ang halimaw naman na 'to ay
mananatili naman sa tabi mo habang buhay" punong-puno ng emosyon na wika nya sakin.

Ginawaran ko sya ng halik sa labi. Nag-uumapaw talaga ang nararamdaman ko para sa

lalaking 'to. Hinding-hindi ko pagsisisihan na ibinigay ko sa kanya ang pagtitiwala
ko, unang araw pa lang na nagkrus ang mga landas namin.

Mahal ko sya. 

Oo. Mahal ko si Austin. Ang puso namin ay magkarugtong na kaya ang pagkatiwalaan
sya nong una naming pagkikita ay hindi na mahirap para sakin. Mahal ko sya nong
araw na yun at mamahalin ko pa sya sa mga susunod na araw. Tama. Mananatili kami sa
piling ng isa't-isa. At ang mapabilang sa pamilya ni Austin ay isa na lamang
magandang bonus na syang ipinagpapasalamat ko. Nagkaron ako ng pamilya na handang
manatili sa tabi ko.

Malakas na tikhim ang nagpaputol sa pagkakahugpong ng mga labi namin. Mabilis akong
kumalas kay Austin, ramdam ko ang pamumula ng mukha ko.

Lahat sila ay nakangisi samin.

"Ngayong malinaw na ang lahat. Ganito ang plano..." ipinaliwanag ni Will ang plano
na naisip nya.

Nakinig kaming mabuti sa sinasabi nya. Nagbibigay din kami ng mga opinyon at ibang
ideya sa pagpaplano sa pagpasok sa palasyo. Kailangan naming maging maingat.

 
Ang hindi namin alam, may isang nilalang ang nakikinig sa pinag-uusapan namin.
Nakatayo sya sa bubong ng bahay ni Zai. May misteryosong ngiti sa kanyang mga labi.

"Sa wakas, nakita na rin kita... Light" wika ng misteryosong nilalang na natatakpan
ng kadiliman ng buwan.

"NGAYON pwede na tayong magpahinga. Isang oras na lang sisikat na ang araw"
pagtatapos ni Psyche sa pagpaplano namin. Tumayo na sya habang nag-iinat-inat ng
katawan.

"Mabuti pa nga dahil masyadong nakakapagod ang gabing 'to" pagsang-ayon ni Zai.
"May dalawang bakanteng kwarto dito sa baba at dalawa din sa taas. Kayo na ang
bahalang pumili ng kwartong gagamitin nyo. Malinis lahat ng kwarto dito"

Nagkanya-kanya na kami ng akyat sa mga kwarto namin. Isa sa kwarto sa taas ang
napunta samin ni Austin.

Hindi ganong kalakihan ang kwarto pero masasabi ko naman na malinis iyon gaya ng
sinabi ni Zai. Pumapasok sa kwarto ang lamig ng hangin dahil bukas ang bintana at
nililipad-lipad ng hangin ang puting kurtina ng bintana.

Puting tela

Natigilan ako ng pumasok sa isipan ko ang dalawang salita na yun. Dahil muli kong
naalala yung babaeng iniligtas ko kanina.
 

Kumusta na kaya sya?

Nakaalis kaya sya bago dumating yung mga reapers?

Anong itsura nya?

Damn! Gusto kong makita ang mukha nya!

May bahagi sa pagkatao ko na binalot ng mainit na pakiramdam. Napahawak ako sa

dibdib ko dahil bumibilis ang tibok ng puso ko sa alaala nya.

Gusto ko ulit syang makita pero saan ko naman sya hahanapin?

Bumalik kaya ako sa plaza?

Pero hindi rin naman ako sigurado kung naroroon pa sya.

"Light? Ayos ka lang ba? Bakit natigilan ka?" nag-aalalang tanong sakin ni Austin.
Naisara na nya pala ang bintana ng hindi ko namamalayan.

 
"Ahmm" lumakad ako at naupo sa kama. "Naalala ko kasi yung babaeng tinulungan ko
kanina eh. Ewan ko ba pero iba ang pakiramdam ko sa kanya. Hindi ko naman
maipaliwanag kung ano yung pakiramdam na yun. Para kasing---ahh.. wala.. wala.. wag
mo na lang akong pansinin"

Umupo sa tabi ko si Austin at ginagap ang kamay ko. "Kung nag-aalala ka sa babaeng
yun, pwede natin syang balikan kung gusto mo? Siguradong sa mga oras na 'to, na
ayos na ng mga reapers yung nangyaring gulo"

Umiling ako. "Gustuhin ko man, hindi rin naman ako sigurado kung nandon pa yung
babae. Saka kailangan mo na ring magpahinga"

"Wag mo akong alalahanin"

"Hindi pwedeng hindi. Lagi kang nasa isip ko, panong di kita maaalala?" Nakangiting
tanong ko

"Alam mo talaga kung pano ako papangitiin" nakangiting sagot nya

May naalala ako. Nakangisi akong humarap sa kanya. "Kung gagawin mo akong bampira,
magagawa kitang pasayahin habang buhay"

Napaismid sya sa sinabi ko. Hindi nya alam kung matatawa ba sya o ano pero pinili
nyang ngumiti. Pinisil ni Austin ang ilong ko.

 
"Hindi mo pa rin tinitigilan ang tungkol sa bagay na yan?"

Isang ngisi lang ang isinagot ko. Pero nagulat ako ng dambahan nya ako kaya
nakaibabaw na sya sakin.

"Aahhh" umalingawngaw ang tawa ko sa buong silid. Kiniliti nya ako sa tagiliran ko.

Pinipilit kong pinipigilan ang kamay nya pero nauhan nya ako, nahuli nya ang kamay
ko at inilagay iyon sa uluhan ko. Gamit ang malaya nyang kamay mas lalo nya akong
kiniliti. Hindi na nga ako makahinga kakatawa.

"Tama na! Tama na! Hindi na ako nakahinga!" Sabi ko na patuloy pa rin sa
pagpupumiglas

Pabagsak na nahiga si Austin sa tabi ko. Pareho na kaming nakatihaya. Lumingon ako
sa kanya.

"Ano? Gusto mo pa rin bang maging bampira?" Lumingon din sya sakin na may
mapaglarong ngiti sa kanyang mga labi.

Sumeryoso ang mukha ko. "Oo" simpleng sagot ko.

Nawala na rin ang mapaglarong ngiti sa labi ni Austin. Ngunit hindi nya ako
sinagot. Bahagya nyang iniangat ang sarili nya at ginawaran ako ng halik sa noo.

 
"Magpahinga na tayo. Alam kong napagod ka kanina" inayos na nya ang higa namin.

Kinumutan nya ako bago niyakap ng mahigpit. "Mahal kita" bulong nya

Bumuntong hininga ako. Hindi ako titigil hanggang di nya ako ginagawang bampira.
Desidido ako sa bagay na yun!

Pero sa ngayon, hahayaan ko muna sya.

Ginantihan ko din sya ng yakap. Pumikit na ako para ipahinga ang katawan ko.

Ninanakaw na ng kadiliman ang diwa ko. Dinadala sa mas malalim pang kadiliman.

Sobrang dilim.

Nasan ako?

Bakit sobrang dilim?

Nagpalinga-linga ako pero wala talaga akong makitang liwanag.

 

"Dapat mamatay ng batang yan!" Galit na wika ng isang baritonong tinig sa kawalan.

"Tumakas na kayo!" Sigaw ng pamilyar na tinig

Imran?

Boses ni Imran yun!

Hinanap ko ang mga boses na naririnig ko pero marinding dilim pa rin ang nakikita
ko.

"Pakiusap, iligtas mo ang anak ko!" Hirap ang tinig na pakiusap ni Clara.

Oo. Boses yun ni Clara.

May anak sya. Tulad ng sinasabi sa libro.

"Hindi ko kayo papayagang maging masaya! Papatayin ko kayo!"

 
Halos mahigit ko ang hininga ko dahil iyon ang nakakatakot na boses na narinig ko
noon.

Sino sya?

"Mamamatay ang simbolo nyong dalawa!" Sya na naman. Nakakatakot ang tawa nya.
Parang tawa ng demonyo!

Gusto ko ng umalis sa kadilimang 'to.

'Austin'

Itinakip ko sa tenga ko ang dalawa kong kamay.

"Muli tayong magkikita"

'Austin'

'Austin' sigaw ko

"Andito lang ako" wika ng lalaking kanina ko pa tinatawag.

 

Mahigpit nya akong niyakap mula sa likuran ko.

"Lagi ako sa tabi"

Dahil sa sinabi nya, kumalma ang mabilis na tibok ng puso ko. Gumaan na rin ang
pakiramdam ko.

Tama. Lagi lang sya sa tabi ko at hindi nya ako iiwan.

Huminga ako ng malalim bago pumikit. Hinawakan ko ang kamay ni Austin na

nakapulupot sa bewang ko.

Nagising ako na ang liwanag ng araw ang sumalubong sakin. Maliwanag ang buong
kwarto dahil pureblood vampire naman si Zai, kaya siguro hindi heavy curtain ang
ginagamit nya. At dahil pureblood si Austin, hindi sya maaapektuhan ng araw.

Mabilis na hinanap ng mga mata ko si Austin. Bumaling ako sa kanya, mahimbing syang
natutulog sa tabi ko.

Nakahinga ako ng maluwag sa kaalamanang nandito lang sya sa tabi ko. Oo. Dito lang
sya sa tabi at hindi nya ako iiwan.

Umupo ako at sumandal sa headboard ng kama. Napabaling ang tingin ko sa paanan ng

kama namin. Nahigit ko ang hininga ko ng makita ko na nakatayo doon yung babaeng
tinulungan ko kagabi.

Balot na balot ang mukha nya maliban sa kanyang mga mata. Mataman nya akong
tinitigan.

Bakit sya nandito?

Panong di ko sya napansin kagad?

"Panong---" bago ko pa matapos ang sasabihin ko ay bigla syang nawala.

Nilibot ko ang tingin sa buong kwarto. Wala talaga sya. Namalikmata lang ba ako?

Naramdaman ko ang pag-ihip ng hangin. Bumaling ako sa bintana, nakabukas iyon.

Napakunot noo ako. Ang naaalala ko kagabi, sinara yun ni Austin.

Tuluyan na akong bumangon. Lumapit ako sa bintana para isara iyon.

Yung babae...

Sya ba talaga ang pumasok dito? O namamalikmata lang talaga ako?

 

Ipinilig ko ang ulo ko. Impossible na sya yun. Pano naman nya magagawa yun?

Pumasok na ako sa banyong naroroon din sa kwarto. Mabilis akong naligo, bumili kami
ng damit kagabi kaya meron kaming mga pamalit.

Pagkatapos kong mag-ayos ay lumabas na ako ng kwarto. Nagulat pa ako ng sumalubong

sakin ang triplets habang masayang kakwentuhan si Zai sa salas.

Natulog lang ako tapos magkakasundo na sila? Eh kagabi ang sama ng tingin nila sa
isa't-isa.

"Light, ikaw pala" bati sakin ni Star. Sya ang unang nakapansin sakin.

"Mukhang magkakasundo na kayo ah" komento ko ng makalapit na ako sa kanila.

"Ok naman pala itong si Zai eh" sagot sakin ni Eve

"Mabuti naman. Bakit pala gising na kayo?" Nagtatakang tanong ko. Alas tres pa lang
kasi. Masyado pang maagap.

"Hindi kami ganong makatulog eh. Mabuti na nga lang at nagising ka, mamamasyal kasi
kami sa bayan" sagot ni Summer sakin.
 

"Pano yung mga lalaki?" Tanong ko pa

Bumungisngis si Zai "Hayaan nyo muna sila. Araw natin 'to para magbonding"

Sumang-ayon na rin ako. Lumabas kami at dumiretsyo sa plaza. Mas madami ng tao
ngayon kumpara kagabi. Bumili na rin ako ng makakain dahil nagugutom na rin ako.

"Nabalitaan nyo na ba? May dalawa daw vampire reapers ang nawawala" narinig kong
sabi ng babaeng nasa likuran ko.

Nasa may isang tindahan kami at nagtitingin-tingin. Nang matigilan ako dahil sa
narinig kong yun. Napaangat ako ng tingin at napatingin kina Eve.

"Talaga? Sino daw?" Tanong nong babaeng kausap nya.

"Sina Lincon at Edward"

"Kung nasaan man sila sana hindi na sila bumalik. Ang sama ng ugali nilang dalawa.
Muntik na nila akong mapatay noon kung hindi lang ako tinulungan nong..." hindi ko
na napakinggan ang huli nyang sinabi dahil umalis na sila.

Nagpalitan kami ng makahulugang tinginan ng triplets. Dahil alam namin ang dahilan
kung bakit sila nawawala. Ako ang dahilan. Napatay ko sila.

"Bakit?" nagtatakang tanong ni Zai, napansin nya siguro ang mga tinginan namin.
"Wala" simpleng sagot ni Summer

Nagkibit balikat na lang si Zai. Mukhang di rin naman talaga sya interesadong
malaman.

Napailing na lang ako sa alaala ng dalawang yun. Wala akong makapangpagsisisi sa

puso ko sa ginawa ko sa kanila. Isa silang mapag-abusong nilalang. Walang
pinapatawad. Pumapatay kahit na sinong gustuhin.

Sa hindi malamang dahilan ay napabaling ako sa kanan ko, nakita ko yung babaeng
tinulungan ko kahapon na nakatingin sakin.

Alam ko na sya yun kahit pa sabihin na natatakluban ang mukha nya. Pamilyar na
sakin ang mga mata nya.

Ewan ko kung anong sumapi sakin pero kusang naglakad ang mga paa ko para lapitan
sya, hindi ko na napansin ang mga kasama ko. Pero bago pa man ako makalapit sa
kanya, nagsimula na syang maglakad palayo naman sakin. Pinapasunod nya ako!

Sinusubaybayan nya ako! Ngayon, sigurado na ako na hindi lang ako namamalikmata
kanina ng makita ko sya sa kwarto namin.

Pero sino sya?

Nagkamali ako sa pakiramdam sa aura nya kagabi. Hindi sya tao!

Kakaiba sya! Malinaw na sakin kung bakit ng sugurin sya ng canibal kagabi ay hindi
ko man lang sya nakakitaan ng pagkatakot. At possible kaya na kilala nya ako? O may
kinalaman sya sakin?
Lumiko sya sa isang eskinita. Siksikan ang mga tao ngayon dahil sa nalalapit na
Madri Gras, kailangan ko pang makipagsiksikan para lang hindi sya mawala sa
paningin ko.

Kailangan ko syang maabutan!

Lumingon sya sakin bago sya muling lumiko sa isang eskinita. Gamit ang nakuha kong
bilis kay Lincon, tumakbo ako sa direksyong tinahak nya. Napadpad ako sa isang
eskinita na wala ng pwedeng daanan pa pero hindi ko sya makita dito. Nagpalinga-
linga ako. Sigurado akong dito ko sya nakitang pumunta. Pero nasan sya?

"Ako ba ang hinahanap mo?" bulong nya sa likuran ko.

Mabilis akong napaharap at napaatras para lagyan ng espasyo sa pagitan namin.

"Sino ka? Pumasok ka sa kwarto namin kanina hindi ba?" tanong ko

Hindi ko maramdaman ang aura nya, marahil nagagawa nyang kontrolin ang kanyang aura
kaya marahil hindi ko sya nararamdaman.

Hindi sya sumagot. Kung ganon tama nga ako na hindi nga ako namalikmata nong nakita
ko sya sa kwarto namin.

"Sino ka? Anong kailangan mo? Bakit mo ako sinusundan?" sunod-sunod na tanong ko.

"Alam mo ba na pwede kang mapahamak sa ginawa mo ngayon? Sumunod ka sa isang

estranghero sa isang isolated area tulad nito?" aniya na hindi pinansin ang sinabi
ko.

"Kaya kong ipagtanggol ang sarili ko"

"Siguro nga... pero wag kang papakasiguro. Mag-ingat ka" hindi ko masabi kong isa
bang paalala ang sinasabi nya o isang babala.

"Wag mo na akong paikot-ikotin. sabihin mo kung sino ka? Anong kailangan mo sakin?"

Hindi ko man nakikita ang mukha nya, alam ko na ngumiti sya dahil sa kanyang mga
mata. "Ikaw mismo ang tutuklas kung sino ako" bakit parang pamilyar sakin ang boses
nya? "Hindi ko na mahintay ang araw kung kailan tatakpan ng buwan ang araw" wika
nya na ikinanuot ng noo ko. Hindi ko sya maintindihan.

"Anong sinasabi mo?" naguguluhang tanong ko

"Ingatan mo ang mga kasama mo lalo na ang asawa mo"

Iyon ang huli nyang sinabi bago sya naglaho sa hangin.

Napalunok ako. Mukhang hindi ako nag-iisa.

*************************************************************************
Update: June 17, 2014 (5:53pm)

SIGN OUT: MS. AUTHOR

=================

CHAPTER FIFTHTEEN:

SIGN IN: MS. AUTHOR

Thank you for adding me on facebook :)

******************************************************************

CHAPTER FIFTHTEEN:

Ang araw kung kailan tatakpan ng buwan ang araw?

Eclipse

Iyon ang araw na tinutukoy nya. At hindi ko alam kung anong iisipin ko ng malaman
ko kung kailan ang araw na yun.

Inilibot ko ang tingin ko sa paligid. Ang bawat isa ay may mga ngiti sa kanilang
mga labi. Ang buong paligid ay makukulay pati na rin ang mga tao at bampira dahil
sa mga makukulay na kasuutan. Ang bawat isa ay masaya sa pagdiriwang ng Madri Gras.

Ang mga bata ay malayang nagtatakbuhan. Ang gandang pagmasdan ng mga tao at bampira
na nakikihalubilo sa bawat isa. Samantalang ang mga converted vampire naman ay
makikihalubilo pagsapit pa ng gabi kung saan mas maraming pagtatakhal na magaganap.
Maganda ang sikat ng araw. Masarap sa balat ang sinag na nagmumula sa tinaguriang
pinakamalaking bituin, idagdag pa na masarap din ang pagdampi ng hangin sa balat.
Pero ilang minuto lang at ang maliwanag na kapaligiran ay kakainin ng kadiliman.

Oo. Ngayon ang araw na tinutikoy nong babaeng yun. Ang araw ng Madri Gras.

Sino sya?

May alam sya sa mangyayari ngayon! At yun ang inaalala ko lalo na ng sabihan nya
ako na ingatan ko ang pamilya ko lalo na ang asawa ko.

Kalaban ba sya? 

O kakampi?

Hindi ko masabi. Kung kalaban sya, nasa kanya na ang pagkakataon na patayin kami
nong isang araw ng pumasok sya sa kwarto namin pero hindi nya kami pinatay. Hindi
rin nya ako sinaktan nong sundan ko sya. Mukhang may iba syang motibo.

Hindi ko na alam dahil mas nangingibabaw sakin ang kaba. Para kasing may mahalaga
talaga akong malalaman ngayong araw. Naghahalo-halo na ang nararamdaman ko. Kaba.
Takot at pagkaasam.

Sana tama ang nararamdaman ko na may makikita akong sagot sa palasyo.

Ilang minuto na lang at tatapat na sa alas dose ang kamay ng malaking orasan dito
sa plaza. Iyon ang oras na darating dito sa plaza ang parada ng hari at iyon din
ang oras na hinihintay namin para pasukin ang palasyo.

Gustuhin mang sumama nina Damon, Psyche at Will, hindi pwede dahil mas delikado
para sa kanila dahil sa sikat ng araw. Kaya na pagpasyahan na manatili na lang sila
sa bahay ni Zai. Nainis pa nga si Psyche ng hindi sya makakasama. Maghihintay na
lamang sila ng balita. Kahit tanghali pa lang ay gising na sila, hindi rin naman
daw sila makakatulog ng maayos kaya makikibalita na lang sila samin. Tinakluban na
lang namin ng makakapal na tela ang isang kwarto kung saan sila pwedeng magsama-
sama.

"Nandyan na ang hari!" Malakas na sigaw ng kung sino sa unahan namin.

Madaming mga tao at bampira ang nakahanay sa tabi kung saan daraan ang hari.
Kumakaway-kaway pa ang iba. Samantalang nagkatinginan naman kami ni Austin.

Muli akong tumingin sa malaking orasan. Oras na para sa plano namin.

Tumango ako sa triplets, Zai at Austin. Naintindihan naman nila ang ibig kong
sabihin kaya nagsimula na kaming maglakad patungo sa direksyon ng palasyo. Dahil sa
dami ng mga tao at bampira, hindi maiwasang di kami makipagsiksikan.

Ako, si Zai at ang triplets ay nakasuot ng victorian dresses. Ito ang napili naming
isuot para sa pagdiriwang, ang kaibahan nga lang sa suot ko, may suot akong kapa na
may hood para maipangtaklob sa mukha ko. Napapatingin kasi ang mga nakakasalubong
namin sakin at para hindi ako makaagaw ng atensyon, nagsuot ako ng kapa na may
hood. Samantalang si Austin ay isang pangmaharlikang kasuutan ang napili.
Napakakisig nya sa kanyang suot. Kung hindi ko lang alam, iisipin ko na isa nga
syang maharlika. May mangilan-ngilan pa ngang kababaihan ang napapatingin sa kanya.
Hindi naman ako nag-aalala imbes ay napapangiti pa nga ako kapag nakikita ko ang
paghanga sa mga mata ng mga babaeng napapalingon sa asawa ko, dahil bukod sa hindi
naman sila pinapansin ni Austin, sobrang pagmamalaki ang nararamdaman ko dahil sa
dami ng babae sa mundo, ako ang minahal nya! Ako ang pinili nya!

At hawak nya ng mahigpit ang kamay ko!

Lumakas ang sigawan ng mga tao. Dumadaan na ang parada ng hari pati na rin ang
sasakyan nya.Dahil curious ako sa itsura ni King William, kusang tumigil ang mga
paa ko para saglit na makita sya.

Madaming mga vampire reapers ang nasa unahan at hulihan ng sinasakyang karwahe ng
hari. Samantalang kumakaway-kaway naman sa lahat si king William.

Kung sa isang normal na tao, sa tingin ko ay nasa forty years old na sya ngunit
dahil sa isa syang bampira, hindi halata iyon sapagkat napakagwapo at napakakisig
nya rin. Base sa aura nya, talagang malakas sya, hindi iyon maipagkakaila. At
bilang isang hari, taglay din nya ang mala-autoridad na itsura, sa tingin pa lang
ay mapapasunod ka na. Pero hindi ko gusto ang aura nya pati na rin ng amoy nya.

Maitim ang aura na bumabalot sa buo nyang pagkatao. Amoy dugo din sya. Dugo ng mga
inosenteng nilalang.

"Ang gwapo talaga ni David no?" Kinikilig na komento ni Zai.

Napabaling ako sa kanila. "Sinong David?"

"Ayon oh! Yung lalaking katabi ng hari" sabay turo nya sa lalaking tinutukoy

Sinundan ko naman ng tingin ang itinuturo nya. Noon ko lang din napansin na may
katabi nga si King William sa karwahe nya.

Nahigit ko ang hininga ko ng makita ko yung tinatawag nilang David.

"Sya ang kanang kamay ng hari. Sya din ang pinagkakatiwalaan nya sa lahat ng
tagapagsilbi nya" pagbibigay impormasyon ni Eve

Oo. Napakagwapo nga nya pero hindi yun ang napansin ko sa kanya. Kundi ang aura
nya. Sobrang kakaiba. Napakalakas. Mas malakas pa ang aura nya kesa sa hari. Sya
ang klase ng bampira na kapag gumawa ka ng isang bagay na hindi nya nagustuhan,
buhay mo ang kapalit. Nakakatakot sya!

Hindi ko maiwasang di mapalunok. Mas nakakatakot pa sya sa hari! At mas malakas

pero bakit isa lang syang kanang kamay kung kaya naman nyang matalo ang hari kung
hahamunin nya ito?

May mga natatagong lihim sa palasyo na kailangan kong malaman!

Nagdilim ang paningin ko ng may kung sino ang nagtaklob ng kamay nya sa mata ko.
"Wag kang tumingin sa kanya!" May diing wika ng boses na iyon

Sa kabila ng takot na nararamdaman ko dahil kay David, hindi ko pa rin maiwasang di

mapangiti. Umiiral na naman ang pagigi niyang seloso.

Humarap ako kay Austin at idinampi ko ang isang kamay ko sa pisngi nya. "Walang-
wala syang kumpara sayo!" Mabilis ko syang hinalikan sa labi. "Tara na?" Yaya ko
pagkatapos.

Nakangiti namang tumango si Austin samantalang nanunudyong nakangiti din samin sina
Star.

Lalakad na sana kami ng muli kaming matigilan dahil sa unti-unting pagdilim ng

kalangitan. Lahat kami ay tumingala sa kalangitan.

Nagsisimula na ang eclipse!

Ewan ko pero nag-iinit ang loob ng katawan ko. Bumibilis din ang tibok ng puso ko.

Ang sakit!

Parang hinihiwa ang puso ko sa sakit! At ang init na nararamdaman ko sa katawan ko,
para akong sinusunog mula sa loob!
Natutop ko ang dibdib ko, napakapit din ako sa braso ni Austin dahil para akong
matutumba.

"Light? Anong nangyayari sayo?" Nag-aalalang tanong ni Austin?

Kalahati na ng buwan ang nakatakip sa araw.

Hindi ko sya magawang masagot dahil iniinda ko ang sakit na nararamdaman ko.
Pinagpapawisan na ako.

"Sa tingin ko, wag na muna tayong tumuloy" suhestyon ni Eve. "Mukhang hin--"

"Hindi! Tutuloy tayo!" Putol ko

"Pero mukhang may iniinda ka ngayon!" Sagot naman ni Summer

Tumayo ako ng tuwid, pinipilit balewalain ang nararamdaman.

"Ayos na ako" humakbang na ako bago pa man sila makapagprotesta

Ngunit kasabay ng paghakbang ko ay ang tuluyang pagkain ng buwan sa araw. Sobrang

dilim dahil sa nangyayaring eclipse. Ang lahat ay natigilan at nakamasid sa pag-
iisa ng buwan at araw na syang bihirang mangyari.

Nagkatinginan kami nina Austin. Oras na!

Sasamantalahin namin ang kadiliman. Mabilis kaming tumakbo papunta sa direksyon ng

palasyo. Dahil sa angking bilis ng mga bampira at ang nakuha kong kakayahan ni
Lincon na bilis, nakarating kagad kami sa lugar na usapan namin bago tuluyang
lumabas ang araw sa buwan.Habang naghihintay ng pagkakataon, naalala ko yung napag-
usapan naming plano.

"Tuwing Madri Gras, may nagdadala ng mga dugong inumin sa palasyo. Aabangan nyo ang
sasakyan na yun at palihim kayong papasok. Iyon ang gagamitin nyo para makapasok sa
loob. Dalawang oras lang ang meron kayo para mahanap yung libro na pwedeng
makatulong satin. Sa pamamagitan ng telepathy ni Zai, maaari nating makausap ang
isa't-isa. Malalaman din natin kung nasa panganib ang isa sa inyo" paliwanag ni
Damon

Dahil hindi makakasama sina Damon, Psyche at Will sa pagpasok sa palasyo, sila ang
naghanap ng paraan kung pano kami makakapasok at makakalabas. Nagtanong-tanong sila
kung anu-ano ang ipapasok sa palasyo sa araw ng Madri Gras. At ang truck ngang may
dala ng dugo ang napili namin para makapasok.

"Telepathy ang kakayahan mo?" Gulat na tanong ko

"Oo. Pwede kong makausap sa isipan ang kahit na sinong gusto ko" sagot ni Zai

Kung ganon, hindi na ako ganong mag-aalala sa kanila dahil pwede kong malaman kay
Zai kung ayos lang ba ang iba.
"Sampung minuto bago matapos ang dalawang oras nyo, kailangan nyo ng makaalis dahil
mas mahihirapan kayong makaalis kung maaabutan kayo ng pagdating ng hari,
nangangahulugan kasi iyon ng pagdating ng madaming reapers" dugtong ni Will. "Kung
saan kayo sumakay, doon din kayo sasakay palabas dahil yung taong magdadala ng
dugo, siguradong sya ang magbababa nong mga dala nya"

Kaya naman heto kami ngayon, sakay ng isang di kalakihang truck na may lamang mga
bote ng dugo. Inabangan namin sa daan ang pagdaan ng truck na 'to at mabuti na lang
bukas ang likuran ng truck, tolda lamang ang pansara. Isa lamang tao ang
nagmamaneho ng truck kaya hindi kami nahirapang makasakay ng palihim.

Tahimik lang kami sa byahe. Nag-aalala sa pwedeng mangyari samin.

"Magiging maayos din ang lahat" wika ni Austin sakin ng di ko mamalayan na

napahigpit pala ang pagkakapit ko sa kamay nya.

Oo. Magigi ding maayos ang lahat.

Hindi ako sumagot, imbes ay sumandal lang ako sa balikat nya. Nakaupo kasi kaming
lahat dito sa tagong bahagi para inspeksyunin man ng mga nagbabantay ang sasakyan,
hindi nila kami makikita. Hindi rin kami nag-aalala na maaamoy nila kami dahil
hahalo lang ang amoy ng dugo namin sa amoy ng mga dugong nandito.

Hindi nagtagal ay narating na rin namin ang palasyo.

"Ano ang mga dala mo?" Narinig naming tanong mula sa tagabantay
"Dugo po" sagot nong driver

Pigil ang hininga namin ng buksan ng isa pang tagabantay yung tolda na nakatakip sa
pintuan ng truck. Nag-iinspeksyon.

"Sige. Ipasok mo na yan para maihanda na" wika nong tagabantay na nag-inspeksyon.

Ang kaninang pinipigilan naming hininga ay sabay-sabay na kumawala.

'Cool! Ang exciting non ah!' Nagulat ako ng marinig ko ang boses ni Zai sa isipan
ko kaya napatingin ako sa kanya.

Kumindat lang sya sakin ng makita nya akong nakatingin sa kanya. Doon ko lang
naalala na telephatic nga pala ang kakayahan nya.

Mahina namang napabungisngis si Eve. "Tama! Ang exciting nga non"

Napailing na lang ako sa kanila. Lumalabas na naman ang ugali nilang pagkabata.

Muling tumigil ang sinasakyan namin. Mukhang nandito na kami sa pinakaloob ng

palasyo.
"Ginoo, pwede mo ba akong tulungang buhatin ang mga gamit na ito?" Narinig naming
wika ng isang babae.

"Sige. Saan ba ito dadalhin" pagpayag nong driver.

Mukhang umaayon samin ang pagkakataon. Nakarinig kami ng mga papalayong mga yabag.
Sinamantala namin ang pagkakataong yun.

Maingat na sumilip si Austin sa maliit na butas sa pintuan.

"Tara na!" Wika nya ng masiguro na walang bantay.

Dali-dali kaming bumaba. May pag-iingat ngunit mabilis kaming tumakbo sa pasilyo ng
palasyo.

"Dito kaming dalawa ni Star sa unang palapag. Sina Summer at Zai naman sa ikalawa
samantalang kayong dalawa namang mag-asawa ang sa pangatlong palapag. Kada tatlong
minuto, makikipag-ugnayan satin si Zai" paliwanag ni Eve

"Sige" sang-ayon ni Austin. Hinawakan nya ang kamay ko, nakakaisang hakbang palang
kami ng muli syang huminto at humarap sa mga kapatid nya. "Mag-iingat kayo. Pati na
rin ikaw Zai!"

Ngumiti silang apat samin. "Kayo rin" wika ni Star

Tumakbo na kami ni Austin papunta sa pangatlong palapag. Binaybay lang namin ang
hagdan at ang pasilyo. Hindi sigurado kung saan makikita ang talagang pakay namin.

Sinauna ang desinyo sa palasyo. Kahit siguro umusad na ang panahon, mas lamang pa
rin para kay King William ang sinaunang panahon kaya pinanatili ang kaayusan ng
palasyo sa original nitong desinyo. 

Maganda ang palasyo, wala akong masasabi sa bagay na yun pati na rin ang mga
muwebles, mga di klaseko. Ngunit walang kabuhay-buhay ang palasyo. Kung ilalarawan
ko nga ito, isang salita ang una kong maiisip..

Patay

Yan ang salita na maaaring ilarawan sa palasyo. Mabigat sa loob ang atmospera dito,
ramdam ko ang kalamigan. Walang pagmamahal.

Nagulat ako ng hilahin ako ni Austin sa isang madilim na pasilyo, magtatanong sana
ako ng senyasan nya akong wag maingay. Nakuha ko kagad ang ibig nyang sabihin, noon
ko lang napansin na may tatlong reapers ang padaan.

Isang diretsyong pasilyo ang dinadaanan namin, mabuti na lang at may likuan sa
kanan at kaliwa kaya nakapagtago kami sa kanang bahagi dahil sa dulo ng binabaybay
namin kaninang pasilyo, ay may horizontal na pasilyo na sya namang dinadaanan nong
tatlong reapers. Sa dami ng pasilyo dito sa palasyo, kinokonsumo non ang oras na
meron kami kaya talagang kailangan naming magmadali.

Nang maramdaman ko na wala ang mga aura nong tatlong reapers, nagpatuloy na kami ni
Austin sa paghahanap.

'Shit! Ang daming kwarto, mauubos ang oras natin kung iisa-isahin natin ang bawat
isa' wika ni Zai sa isipan ko

Tama sya. Tatlumpung minuto na ang ginugugol namin sa paghahanap sa libriary. Ilang
kwarto na rin ang sinubukan naming buksan pero hindi pa rin namin makita kung
nasaan ang libriary.

'Subukan nyong buksan ang mga pintong mas malaki sa ordinaryong laki, mas malaki
ang posibilidad na iyon ang libriary' wika ni Will

"Sige" sagot ni Austin

Nagpatuloy kami sa paghahanap ni Austin ng matigilan ako sa isang pinto.

"Light, tara na. Wala sa bahaging 'to ang hinahanap natin" yaya na sakin ni Austin

"Sandali. Ang pintong 'to.."

"Pangkaraniwan lang naman ang pintong yan"

Humarap ako sa kanya. "Yun na nga! Masyado syang pangkaraniwan. Normal lang ang
laki nya samantalang naglalakihan ang ibang mga pinto dito. Idagdag pa na masyado
ding normal lang desinyo ng pintong ito. Masyadong simple" paliwanag ko.

Sinubukan kong pihitin ang seradura pero nakasara iyon na lalong nagbigay sakin ng
dahilan para magduda sa nasa loob ng kwartong iyon. Malakas ang kutob ko na iyon na
ang kwartong hinahanap namin.

"Sarado" wika ni Austin "Pano natin mabubuksan?"

"Alam ko na"

Nag-concentrate ako sa paggamit ng hangin. Nararamdaman ko ang pagdaloy ng hangin

sa katawan ko. Nakikiisa. Sumasanib.

Pinaikot-ikot ko ang wrist ko at mula sa kanan kong kamay ay may nabuong maliit na
hangin. Pumasok ang hangin na yun sa key hole at maya-maya lang ay nakarinig kami
ng mahinang pagtunog. Hudyat na nabuksan na ang pinto. Nakangisi akong humarap kay
Austin.

"Ang cool talaga ng kapangyarihan mo!"

Nagyayabang namang nagkibit balikat lang ako.

Dahan-dahan naming binuksan ang pinto at halos mapatalon ako sa tuwa ng makita
namin ang nasa loob niyon. Tama nga ang hinala ko!
Dali-dali kaming pumasok ng makarinig kami ng mga papalapit na yabag.

"Nakita na natin! Kailangan nilang malaman dahil hindi natin mababasa ang lahat ng
nanditong libro" nalululang wika ni Austin

Kahit naman ako ay nalulula din sa dami ng mga libro. Parang inipon dito ang lahat
ng ebidensya ng panahon. Ang mga librong sobrang tanda na nakalagay na lang sa
isang babasaging lalagyan dahil kapag ginalaw mo iyon, maaari iyong masira dahil
magat¨° na ang bawat pahina. Hindi lang mga libro ang pwedeng makita dito, meron
ding mga kagamitan na nagmula sa mga sinaunang panahon.

"Ako ng bahala" wika ko. Muli akong nag-concentrate. Sigurado akong nakopya na ng
Imitation ko ang kapangyarihan ni Zai kaya may kakayahan na din akong makipag-usap
sa kanila. Kinalap ko ang lahat ng kaisipan na gusto kong makausap. "Zai?"

'Anak ng tokwa!' Gulat na reaksyon nya. 'Light? Panong--- oh, I get it. Ang cool
talaga ng kapangyarihan mo'

"I told you" wika ni Austin dito sa tabi ko.

"Makinig kayo, nakita na namin ni Austin kung nasaan yung libriary. Nandito sa
pangatlong palapag. Sa dulo ng pasilyo, yung may pinakasimpleng pinto. Kailangan
namin kayo dito dahil sobrang dami ng mga libro" wika ko.

'Sige, pupunta na kami dyan' sagot ni Summer

'Mag-iingat kayo' paalala ni Psyche

'We will' sagot ni Star

Pagkatapos non ay nagsimula na kami ni Austin sa mga na may kinalaman sa mythology

pati na rin sa mga fictional book dahil baka may makita pa kaming impormasyon
tungkol kay Clara.

Isang minuto lang din at dumating na sina Eve, Star, Summer at Zai. Tumulong na di
sila sa paghahanap pero wala talaga kaming makita na kahit na anong libro na
nagsasaad tungkol kina Clara at Imran. Maliban na lang sa mga fictional book
tungkol kay Clara. Ngunit wala namang nagsasaad doon na pwedeng makapagbigay samin
ng clue. Dahil sa wakas ng kwento, namatay din sya at hindi man lang binanggit ang
tungkol sa anak nya, maging ang pangalan.

Nagkamali nga ba ako sa nararamdaman ko? Wala nga ba dito ang hinahanap ko? Nag-
aksaya lang ba kami ng oras dito?

"Kailangan na nating umalis!" Wika ni Zai. "Kailangan na nating bumalik sa sinakyan

natin"

Ang bilis ng oras. Ilang minuto na lang at matatapos na ang oras na palugit naming
dalawang oras.

Lahat sila napatingin sakin. Humihingi ng pang-unawa. Ayoko pang umalis pero hindi
ko naman sila pwedeng ilagay sa kapahamakan.
"Sige. Umalis na tayo" sumusukong wika ko.

Sumilip muna sa labas si Austin at ng masiguro na ligtas lumabas. Naunang lumabas

sina Eve. Lalabas na rin sana ako ng muli akong matigilan. Inilibot ko ang paningin
ko dahil parang may nagsasabi sakin na wag muna akong umalis.

Tulad pa rin ng dati ang ayos ng libriary, para ngang hindi namin nagalaw.
Bumuntong hininga ako, tatalikod na sana ako ng mapadako ang tingin ko sa isang
portrait. Kakaiba iyon dahil bukod sa hindi sya nakalagay sa gitna ng libriary,
kasing laki din sya ng isang pinto at nakalapat din sya sa sahig. Ang nakakapagtaka
pa, hindi rin larawan ng hari ang nakapinta sa larawan na iyon.

"Light, tara na" yaya ni Austin.

Ngunit imbes na lumapit ako kay Austin, muli akong pumasok paloob.

"Light?"

"Mauna na kayo. Susunod na ako" wika ko sa kanya.

"Hindi pwede! Pabalik na dito si King William at ang madaming reapers. Kapag
naabutan ka nila, mapapahamak ka!" Maigting na wika ni Austin

Humarap ako sa kanya. "Susunod ako. Pangako. May sisiguraduhin lang ako"
"Pero---" tutol nya

"Hindi ako mapapahamak. At hindi ko hahayaang mangyari yun dahil may hindi pa ako
nasasabi sayo. Sige na, samahan mo na sila palabas" bahagya ko pa syang itinulak
palabas ng pinto

"Mangako kang susunod ka samin!" Hinawakan nya ako sa magkabila kong balikat

Seryoso ko syang tinitigan sa mata. "Pangako"

Wala pa akong balak na mamatay. Kaya kahit na anong mangyari, lalabas ako ng buhay
sa palasyong 'to

Mabilis nya akong hinalikan sa labi. May pag-aalangan sa mga mata nya sa pag-iwan
sakin. Nginitian ko lang sya para bigyan sya ng garantiya na hindi ako mapapahamak.

Nang tuluyan na akong napag-isa, nilapitan ko yung portrait. Sinuri ko iyon dahil
kakaiba talaga iyon kumpara sa ibang portrait. Sa pinagsasabitan pa lang, kakaiba
na. Bakit kailangang nakalapat sa sahig yung portait?

Napakunot noo ako ng mapansin ko na sa kanang bahagi ng frame ay may nakausling

parang maliit na button. Hindi iyon kaagad mapapansin kung hindi mo iyon tititigang
mabuti dahil kung titingnan mo lang iyon, iisipin mo na bahagi lang iyon ng desinyo
sa frame.
Pinindot ko yung button at nagulat ako ng mag-slide yung larawan samantalang
nanatili lang yung frame sa pwesto nya.

May sekretong daan!

Nag-aalangan man pero pumasok ako sa loob para alamin kung saan ako dadalhin ng
lagusan na iyon.

Makipot ang daan. Kasya lang ang isang tao ngunit hindi sya madilim dahil may mga
ilaw sa pader. Nakakaramdam ako ng hangin mula sa dulo ng lagusan. May tinatahak na
direksyon ang daang ito.

Hindi gaanong kalayo ang nilakad ko dahil narating ko kaagad ang dulo. Isang
pintuan ang bumungad sakin. Maingat ko iyong pinihit, nag-aalala sa pwede kong
makita sa loob.

Tumambad sakin ang isang malaking kwarto. Ang mga kasangkapan ay larawan ng
karangyaan.

Ito kaya ang kwarto ng hari?

Nilibot ko ang tingin ko. Simple lang ang buong silid, malinis pero malungkot,
walang buhay. Sa isang sulok ay may mga libro. Parang sinadyang ibinukod sa
napakaraming libro sa libriary ng palasyo.
Lumapit ako doon. Ang bawat libro sa book shelve ay sinuri ko. Pinasadahan ko ng
tingin. Hanggang agawin ng isang libro ang atensyon ko.

Ang tunay na pinagmulan

Yan ang pamagat ng libro. Kinakabahan ako habang binubuklat ko ang bawat pahina.
Parang mapupugto ang hininga ko sa kaba.

Pinasasahan ko ng basa ang mga pahina at halos lumuwa ang mga mata ko sa panlalaki.

"What the hell!"

Hindi ako makapaniwala sa mga nababasa ko.

Isa akong...

*************************************************

Huehuehue hmmm isa nga bang DemiGoddess si Light? hahaha abangan!

MY G! Nag-shut down ang facebook kahapon! Magugunaw na ba ang mundo! hahaha O.A
lang <3

Update: June 20, 2014 (10:36 pm)

SIGN OUT: MS. AUTHOR

=================
CHAPTER SIXTEEN:

SIGN IN: MS. AUTHOR

Hahaha I love you, too hahaha <3

Sarreh kung may mga typos, walang edit pa 'to. Diniretsyo ko na kc syang in-upload.

Huehuehue limited lang ang alam ko sa Greek Mythology <3

***********************************************************************

CHAPTER SIXTEEN:

Binuksan ko ang kwarto ko at sumalubong sakin ang amoy nya. Pinupuno ng amoy nya
ang buong kwarto ko. Walang pagmamadali akong humakbang. Lumapit ako sa estante ko
ng mga libro at mula sa lapag ay dinampot ko ang forbidden book. Ang libro kung
saan nakatala ang ilang lihim ng panahon.

Napangisi ako dahil sa wakas dumating na din ang panahong hinihintay ko. At kahit
ang propesiya ay walang magagawa.

"Sa wakas, nagpakita ka din, Light. Hindi na ako makapaghintay sa paghaharap nating
dalawa. Sa mga kamay ko ikaw mamamatay" wika ko ng may malademonyong ngiti sa aking
mga labi.

Samantala, ang lahat ay nag-aalala na para kay Light. Laganap na ang gabi pero wala
pa rin ang dalaga.
"Damn! Dapat hindi ko sya iniwan!" Sa galit ay nasuntok ni Austin ang pader sa
salas ng bahay ni Zai. Labis ang pagsisisi sa pagpayag sa pagpapaiwan ng asawa.

"Austin, walang mangyayari kung sisisihin mo ang sarili mo. Magtiwala tayo na uuwi
si Light" pagpapakalma ni Summer sa kapatid.

"Panong hindi ko sisisihin ang sarili ko? Ni hindi ko alam kung nasaan ang asawa
ko! Hindi ko alam kung napahamak ba sya, nahuli o kung nasaan na sya! Ayoko ng
ganito! Para akong mababaliw!" Wika ni Austin habang nakasabunot ang dalawang kamay
sa kanyang buhok. Nagpapalakad-lakad din sya na parang hindi mapakali.

"Zai, hindi mo ba makausap si Light sa isipan nya?" Seryosong tanong ni Will

Malungkot na umiling si Zai. "Pasensya na. Pero hindi ko mapasok ang isipan nya.
Kanina ko pa ginagawang kausapin sya pero parang may nakaharang na sa isipan ni
Light" paliwanag ng dalaga.

"Argh" galit na sigaw ni Austin. "Hahanapin ko sya!" Akma na sanang hahakbang ang
binata palabas ng bahay ng pigilan sya ni Damon.

"Pare, hindi mo kailangang magpadalus-dalos. Hindi mo kailangang mag-isa sa

paghahanap dahil sasamahan ka naming hanapin si Light" mahinahong wika ni Damon.

Ang lahat ay nag-aalala at sa isip ni Damon, kailangang may isa ang manatiling
mahinahon. Kailangang may magtimbang sa nangyayari ngayon.

"Tama si Damon, Austin. Hahanapin natin sya. Kaya huminahon ka na muna. Lalo akong
nag-aalala sayo eh" wika naman ni Psyche.

Tinapik-tapik naman ni Star ang balikat ng kapatid. Nagbibigay ng lakas ng loob.

Samantalang isang masuyong ngiti naman ang ipinagkaloob ni Eve.

Kahit papano ay kumalma naman si Austin. Huminga sya ng malalim, tama ang lahat,
kailangan niyang maging mahinahon kung gusto niyang mahanap ang asawa. Hindi siya
maaaring mawala sa sarili dahil baka maulit ang nangyari noong may makaharap silang
canibal na muntikan na niyang ikamatay. Salamat na lang at nagawa siyang buhayin ng
kanyang asawa.

"Salamat" maikling wika ng binata.

"Pamilya tayo, remember?" Nakangising sabi ni Psyche. "Ok! Tama na 'to. Hanapin na
natin si Light!" Tumayo na si Psyche mula sa kanyang pagkakaupo.

Nagsitayuan na rin ang iba. Lumapit si Zai sa pinto para buksan iyon ngunit hindi
nila inaasahan ang bumungad sa kanila. Isang Light na parang pagod na pagod ang
sumalubong sa kanila. Para siyang wala sa sarili. Matamlay.

"Light?" Di makapaniwalang bigkas ni Austin.

Sumingit pa sa unahan ni Zai si Austin para lang mabistahan ang asawa.

"Ikaw nga! Anong nangyari? Bakit ngayon ka lang? Nag-alala kami sayo!" Wika ni
Austin sakin
Hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nabasa ko---ahh mali--- ang
dapat ko pa lang sabihin ay mga nakita ko.

Nakita ko ang nakaraan!

"Austin, papasukin mo muna si Light bago mo sya tanungin" mungkahi ni Eve na may
pag-aalala sa kanyang mga mata.

Inalalayan akong makapasok ni Austin. Inakbayan nya ako samantalang hawak ng kaliwa
nyang kamay ang kaliwa kong braso. Pumasok kaming lahat at maingat akong iniupo ni
Austin sa sofa.

"Igagawa kita ni tsaa" presenta ni Will at bago pa man ako makasagot ay tumayo na
sya papuntang kusina.

"Light, ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong ni Austin

Hindi ako nagsalita imbes ay itinaas ko ang dalawa kong paa at niyakap ang
magkasalikop kong mga tuhod. Ipinatong ko sa tukod ko ang ulo ko. 

Nauuhaw ako. Gusto kong sagot sa kanya yan pero hindi ko magawang makapagsalita
sapagkat nanunuyo ang lalamunan ko. Parang sinusunog o kaya ang pakiramdam na
nanggaling ako sa disyerto at nakatagpo na ako ng batis, at ang batis na yun ay
nasa tabi ko na.
Nararamdaman ko na ang pagkawala ng tagong bahagi ng pagkatao ko. Hindi ko akalain
na ang hinihiling ko kay Austin ay matagal na palang nasa akin. Kung tutuusin ay
mas nauna pa akong naging katulad nya.

Isang nilalang na nauuhaw sa dugo ngunit dahil dahil iba ang lahi ko sa kanila, mas
kontrolado ko ang sarili ko kesa sa kanila. Yun nga lang sa mga sandaling ito,
ramdam ko ang naipong uhaw sakin sapagkat matagal na panahon akong nahimlay sa
pagkakatulog. Ang eclipse ang syang gumising sa bahagi kong ito.

Ang babaeng yun!

Kilala nya ako! Alam nya ang tungkol sakin! Kailangan ko syang makita!

"Light, magsalita. Nag-aalala kami sayo" putol ni Star sa pag-iisip ko.

"Light" inabot sakin ni Will ang dala nyang tsaa

Tahimik na inabot ko iyon at humigop ng kaunti. Ang init ay gumuhit sa aking

lalamunan. Masarap ang tsaa'ng ginawa ni Will, nagagawa niyong pawiin ang pagod na
nararamdaman ko ngunit hindi ang uhaw ko.

"Nakita ko na yung libro" maya-maya ay wika ko ng balutin kami ng sobrang

katahimikan.

"Talaga? Anong nalaman mo? Pano ka nakalabas? Anong nangyari sayo?" Sunod-sunod na
tanong ni Zai

Nag-angat ako ng tingin sa kanila. Isa-isa ko silang tiningnan hanggang dumako ang
tingin ko kay Austin. Hindi ko napigilang di mapalunok ng dumako ang paningin ko sa
leeg nya. Kitang-kita ko doon ang pagpintig ng kanyang ugat kung saan dumadaloy ang
kanyang masaganang dugo.

Ipinilig ko ang ulo ko. Hindi pwede! Baka sa sobrang uhaw na nararadaman ko ngayon
ay hindi ko mapigilan ang sarili ko at maubos ko ang dugo nya. Baka mapatay ko sya!
Yun ang bagay na iniiwasan ko kaya hindi ko masabi sa kanila ang nararamdaman ko
ngayon. Alam ko kasi na kapag nalaman ni Austin na ang dugo na ang makakapatid ng
uhaw ko, siguradong walang pagdadalawang isip nyang ihahain ang kanyang leeg sakin
tulad na lamang ng ginagawa ko sa kanya kapag nauuhaw sya.

Kailangan kong ibaling sa ibang bagay ang isipan ko. Inalala ko ang lahat ng
nangyari kanina. At ang lahat ng nangyari kanina ay sobrang malinaw sa aking
kaisipan. Nagsimula akong magsalaysay sa kanila na parang nasa harapan ko lang ang
ikinukwento ko.

NILIBOT ko ang tingin ko. Simple lang ang buong silid, malinis pero malungkot,
walang buhay. Sa isang sulok ay may mga libro. Parang sinadyang ibukod sa
napakaraming libro sa libriary ng palasyo.

Lumapit ako doon. Ang bawat libro sa book shelve ay sinuri ko. Pinasadahan ko ng
tingin. Hanggang agawin ng isang libro ang atensyon ko.

Ang tunay na pinagmulan.

Yan ang pamagat ng libro. Kinakabahan ako habang binubuklat ko ang bawat pahina.
Parang mapupugto ang hininga ko sa kaba.

Pinasadahan ko ng basa ang mga pahina at halos lumuwa ang mga mata ko sa panlalaki.

"What the hell!"

Hindi ako makapaniwala sa mga nababasa ko.

Isa akong...

Napasinghap ako ng maramdaman ko na naman ang pamilyar na pakiramdam na iyon. Para

akong hinihigop sa kung saang dimensyon.

Napapikit ako dahil sobra akong nasisilaw sa matinding liwanag. Ngunit dagli din
akong napamulat dahil sa pamilyar na pakiramdam.

Nandito na naman ako sa harden ng palasyo ng pamilya ni Clara. Tulad ng dati ay

magkatabi na nakaupo sa isang bench si Clara at Imran.

"Imran, buntis ako!" Pagtatapat ni Clara sa kasintahan.

"Talaga?" bakas ang kasiyahan kay Imran sa balitang iyon.

"Oo. At nag-aalala ako para sa magiging anak natin. Magkaaway ang mga tao at mga
Dyos" nag-aalalang napatayo si Clara. "Imran, kalahating tao at kalahating Dyos ang
magiging anak natin! Hindi sya matatanggap ng mga tao"

Mahabang panahon na sinamba ng mga tao ang mga Dyos ng Olympus. Iginalang at
Pinahalagahan. Ngunit ang mga tao ay anak nina Eva at Adan, natutukso rin. Hindi
perpekto ang mundo. Hindi lang pagmamahal ang pwede nating maramdaman dito, nandito
rin ang galit, inggit, selos at tukso. Ang lupa kung saan nakatira ang tao ay ang
tinatawag na tunay na impyerno sapagkat nandito ang tunay na tukso, ang madaming
kasalanan na pwedeng taglayin ng kahit na sino.

Nainggit ang mga tao sa mga Dyos. Naghangad sila ng labis na kapangyarihan, ng
pagsamba mula sa kapwa nila. Nagkaroon ng mga maharlika at hari, na pawang mga
sarili lang ang sinasampalataya. Kinalaban nila ang mga Dyos ng Olympus upang
patunayan na higit sila sa mga Dyos na sinamba nila noon. Naging mapagpataas ang
mga tao sapagkat naisip nila na ang kapangyarihan ng mga Dyos ay nakukuha lamang
nila sa pagmamahal at pananampalataya ng mga tao. Kung mawawala na ang
pananampalataya ng mga tao sa kanila, manghihina sila at mamamatay. 

Tumayo na din si Imran at hinarap ang kasintahan. "Wag kang mag-alala. Walang
nakakaalam na anak ako ni Aphrodite, dahil sa nangyayaring kaguluhan sa pagitan ng
mga tao at mga Dyos, pinili ni ina na ilihim ang tungkol samin ni Erebus. Pwede
akong maging mortal, manirahan dito. O di kaya pwede tayong lumayo at manirahan sa
ibang lugar na pwede tayong maging malaya" hinawakan ni Imran sa magkabilang
balikat ng kasintahan "Clara, gagawin ko ang lahat.. lahat-lahat.. para sayo at
para sa magiging anak natin. Kung kinakailangan kong magpakumbaba at itakwil ang
pagiging anak ng isang Dyos, gagawin ko. Ganon kita kamahal!"

Ilang taon na ang alitan sa pagitan ng mga tao at mga Dyos kaya naman pinili ni
Aphrodite na ilihim ang tungkol kina Imran at Erebus upang sila ay mapangalagaan.
Kaya ang alam ng mga tao ang anak nya lang ay sina Eros, Aeneas at Harmonia.

"Imran.. mahal na mahal din kita. Maswerte ang anak natin dahil ikaw ang ama nya"
may butil ng luha sa mga mata ni Clara ng sabihin iyon.
Hinawakan ni Imran ang parehongkamay ng kasintahan at dinampian iyon ng magaang
halik.

"Ako ang mapalad dahil nakilala kita at binigyan mo ako ng isang napakagandang
biyaya" buong pagmamahal na hinaplos ni Imran ang pipis pang puson ni Clara.

"Naniniwala ako sayo. Utang ko sayo ang buhay ko noon at alam ko na magagawa mo
kaming protektahan ng anak natin"

Pinagkalooban ni Imran si Clara ng isang masuyo at punong-puno ng pagmamahal na

halik sa noo.

"Wala kang utang sakin. Pinagaling ko ang sakit mo noong bata ka sapagkat noon pa
lang ay hindi na maatim ng puso ko ang hayaan kang mamatay dahil lang sa iyong
karamdaman noon. At hindi ko akalain na ang batang tinulungan ko noon ay ang syang
bibihag sa puso ko ngayon. Clara, ipinapangako ko na magiging maayos din ang lahat.
Hindi ko hahayaang mapahamak kayo ng anak natin" wika ng binata bago tuluyang
niyakap ang nobya.

Mula sa madilim at tagong bahagi ng harden, nagkukubli ang nagpupuyos sa galit na

si Erebus, ang kakambal ni Imran. Mahigpit ang pagkakakuyom ng kanyang mga kamao.

Hindi siya makapapayag na maging masaya ang kakambal. Hindi niya hahayaang maagaw
nito ang babaeng iniibig. Matagal na niyang sinisinta si Clara at hindi niya
akalain na magiging kaagaw na naman niya ang kinamumuhiang kakambal. Nakilala niya
ang dalaga ng minsang mamasyal ito sa kagubatan, palihim niya itong sinundan at
mula ng araw na yun lagi na niyang tinatanaw ang dalaga mula sa malayo. Dahil sa
angking kagandahan, mabilis na nahulog ang kanyang damdamin para dito.
Galit siya sa mga tao, dahil sa kanila, inilihim ng kanilang ina ang tungkol sa
kanila ng kanyang kakambal. Simula pagkabata ay hindi na sila naging malaya. At
tulad ng nararamdaman nyang galit para sa mga tao, ganon din ang nararamdaman niya
para kay Imran.

Magkamukhang-magkamukha sila pero pakiramdam niya ay mas lamang ang pagmamahal ng

kanyang ina kay Imran. Ito rin ang palaging hinahanap ng kanilang ina. At ng
makilala niya si Clara, sa isip niya 'sa wakas, natagpuan na din niya ang babaeng
iibigin'. Wala syang makialam kung ito ay tao. Handa na rin sana syang makipag-ayos
sa kapatid. Ngunit ng malaman niyang iisang babae lang pala ang iniibig nila ng
kakambal, labis-labis ang naramdaman niyang galit lalo na ng malaman nyang
magkasintahan na ang dalawa.

Lahat na lang ba ng pagmamahal ay dapat kay Imran mapunta?

Kambal sila! Dapat pantay ang makuha nilang pagmamahal.

Inggit. Pagkasuklam. Pagkabigo. Galit.

Ang lahat ng yun ay nagsama-sama na sa kanyang puso.

Kaya ngayon, hindi sya papayag na maging masaya si Imran. Kukunin niya ang lahat-
lahat ng nagpapasaya dito.

Kung ganon ay tama nga ako. Bahagi nga ng panahong ito sina Clara at Imran. Ang
panahon ng mga Dyos. At si Imran.. isa syang Dyos ng Olympus ngunit ito'y naging
lihim sa lahat hanggang sa kasalukuyan. Hindi ko rin akalain na meron syang
kakambal na may malalim na selos para sa kapatid. May mga bahagi talaga ng
kasaysayan ang hindi na naisulat sa mga libro sapagkat ang ilang nilalang na bahagi
ng katotohanan na yun ay ang sya mismong nagpanatili ng ilang lihim ng panahon.

Sa isang kisap mata, napunta ako sa isang marangyang kwarto sa loob ng palasyo.

Sa kwarto ni Clara.

Tanging ako, si Clara at ang kanyang ama lamang ang naroroon sa kwartong iyon.

Isang malutong na sampal ang pinakawalan ng hari kay Clara.

"Lapastangan! Sinong ama ng bastardong ipinagdadalang tao mo?" Galit na wika ng

hari sa kanyang anak.

Hindi sumagot si Clara sapagkat nais nyang protektahan ang lalaking minamahal.

"Hindi ka magsasalita? Kung ganon, mananatili ka dito sa kwarto mo hanggang sabihin

mo sakin kung sinong lapastangan ang gumawa sayo nyan! At oras na malaman ko kung
sino sya, ako mismo ang papatay sa lalaking yun!" Mabilis na umalis ang hari sa
kwarto ng dalaga.

"Ama! Ama, sandali!" Sumunod si Clara sa kanyang ama ngunit hindi na niya mabuksan
ang pintuan ng kwarto nya sapagkat kinandado na iyon ng kanyang ama mula sa labas.
"Ama, buksan nyo ang pinto!" kinalampag ng kinalampag nya ang pintuan ngunit
napagod na lamang siya ay hindi pa rin nagbubukas ang pintuan sa kwarto niya.
Para akong nanonood ng isang pelikula. Nakikita at naririnig ko lang ang mga
karakter ngunit wala naman akong magawa para baguhin ang mga pangyayaring hindi ko
gusto. Ang mga nakikita ko ay nangyari na at hindi ko na mababago pa yun sapagkat
hindi ito ang panahon ko.

"Mahal ko" mula sa madilim na bahagi ng kwarto ay lumabas ang napakagwapong

nilalang.

Napakunot noo ako sapagkat sigurado akong hindi sya si Imran. Madilim ang aurang
bumabalot sa kanyang pagkatao. Nakikita ko ang galit, paninibugho at paghihiganti
sa kanyang mga mata. Di tulad kay Imran na pawang pagmamahal lang.

Mukhang tulad ko ay pareho kami ni Clara na mabilis na natukoy na hindi sya si

Imran.

Sa gulat ay napasandal si Clara sa pinto. Natutop din niya ang kanyang dibdib dahil
sa gulat.

"Erebus?" Nagtatakang tanong ni Clara

"Natutuwa ako mahal ko dahil kilala mo ako. Hindi mo ako naipagkamali sa aking
kakambal" lumapit sya sa dalaga at akmang hahawakan ang pisngi nito ngunit dagling
napaatras si Clara at hindi iyon nagustuhan ni Erebus. Mabilis nyang hinigit ang
isang braso ni Clara at mahigpit nya iyong hinawakan.

"Aray! Bitiwan mo ako! Nasasaktan ako! pilit namang kumakawala ang dalaga.
Natatakot siya kay Erebus sapagkat kitang-kita niya ang nag-aalab na galit sa mga
mata nito. Natatakot siya na baka saktan siya nito pati na rin ang kanyang anak.

"Bakit? Bakit si Imran ang inibig mo? Mahal din kita pero bakit sya ang pinili
mo?!" Sa galit ni Erebus ay wala na siya sa tamang katinuan.

"A-Ano bang sinasabi mo? Hindi kita maintindihan! Bitiwan mo ako!" Talaga namang
naguguluhang sabi ni Clara. Gamit ang malaya nyang kamay ay itinutulak nya sa
dibdib si Erebus ngunit hindi niyon natinag ang binata.

Ito pa lang ang una nilang pagkikita kaya hindi niya maintindihan ang sinasabi
nito, na iniibig siya nito.

"Hindi ako papayag na pati ikaw ay makuha nya mula sakin!" Malakas siya nitong
itinulak sa kama.

"Argh" daing niya. Mabilis niyang inalalayan ang kanya ng may kalakihan ng tiyan.

Maliit siyang magbuntis kaya naitago niya ang kanyang pagbubuntis ng ilang buwan
kaya naitatago niya iyon sa kanyang mga damit. Ngunit nahuli nga siya ngayon ng
kanyang ama ng hinihimas niya ang kanyang tiyan. Hindi mangmang ang hari para di na
mahalatang siya nga ay nagdadalang tao.

Babangon na sana ang dalaga ngunit mabilis siyang nakubabawan ni Erebus.

Gusto ko mang tulungan si Clara sa kanyang sitwasyon pero hindi ko magawa sapagkat
ang nakikita ko na lang ay isang bahagi ng nakaraan. Ngunit talagang binibiyak ang
puso ko sa nakikita kong ginagawang panghahalay ni Erebus sa kanya.

"Wag! Pakiusap! Baka mapaano ang anak ako!" Pilit na itinutulak ni Clara si Erebus
ngunit nahuli lang ng binata ang kanyang mga kamay at itinaas iyon sa kanyang
uluhan.

Walang pakialam si Erebus kung masaktan o mapahamak ang sanggol na nasa sinapupunan
ni Clara. Mas gusto pa nga niyang mamatay ang sanggol. Sa gayon ay wala ng mag-
uugnay sa dalawang magkasintahan. Sisirain niya ang kanyang kapatid hanggang sa
magsisi ito na naging kambal silang dalawa.

Gamit ang malayang kamay ni Erebus ay itinaas niya ang dulo ng suot na victorian
dress. Marahas na hinaplos niya ang makinis na hita ni Clara. 

"Wag. Tigilan mo yan!" Sigaw ko ngunit kahit na anong gawin kong pagsigaw, wala pa
ring mangyayari.

"Imran!" Umiiyak na sigaw ni Clara.

Sinuklian lang ng isang malademonyong tawa ni Erebus ang sigaw nyang yun.

"Hindi na sya darating para tulungan ka. Pinatay ko na sya! Mapapasakin ka ngayong
gabi!" Sinibasib ng halik ni Erebus si Clara sa mga labi ngunit dahil sa
pagpupumiglas ng dalaga, sa leeg nya tumatama ang bawat halik ni Erebus.
"Hindi totoo yan! Hindi pa patay si Imran. Hindi nya kami iiwan ng anak namin!"
kahit nakakaramdam ng takot ay nagawa pa ding isigaw iyon ni Clara, dinuraan din
niya sa mukha si Erebus.

Nagtagis ang bagang ng binata. Pinahid niya ang laway sa kanyang mukha at sa galit
nya ay malakas nyang nasampal ang dalaga. Sa lakas ay napabaling ang mukha ni Clara
sa ibang direksyon.

"Paniwalaan mo ang gusto mong paniwalaan pero hindi na sya darating!"

pagkasabi non ay umakyat ang malayang kamay ni Erebus sa dibdib ni Clara. Pinisil
nya iyon ng madiin na syang ikinaigik sa sakit ng dalaga.

"Tama na! Wag! Maawa ka sa anak ko!" Muling pakiusap ni Clara ngunit ang binata ay
bingi na. Ang tangi na lang nasa isip ay maangkin ang babaeng iniibig.

Gusto kong ipikit ang mga mata ko dahil hindi ko masikmura ang nangyayari sa harap
ko pero kahit na anong gawin ko, ayaw magsara ng mga mata ko.

"Aahh" muling sigaw ni Clara ng punitin ni Erebus ang itaas na bahagi ng damit nya.
Ramdam ni Clara ang naghuhundig ng pagkalalaki ni Erebus at sa isipin na magagawa
niyong pasukin ang loob niya, nakakaramdam na agad siya ng pandidiri. Hindi niya
maaatim na angkin ng lalaking nakakubabaw sa kanya ngayon. Ang tangi lang lalaking
pwedeng umangkin sa kanya ay ang kanyang kasintahan, ang lalaking kanyang iniibig.

Lumantad ang malusog na dibdib ng dalaga na syang ikinatuwa ni Erebus. Bumaba ang
binata at isinubo ang isang dibdib ni Clara. Gustuhin mang iiwas ni Clara ang
kanyang katawan, hindi niya magawa dahil bukod sa hawak pa rin ni Erebus ang
kanyang mga kamay at ang buong bigat ng binata ay nasa kanya.
"Imran.. Wag.. Pakiusap.. Aahh" nalukot ang magandang mukha ni Clara sa sakit.
Ramdam niya ang pagsakit ng kanyang puson.

Sobrang sakit ng nararamdaman ni Clara sa kanyang puson. Gumuguhit ang sakit mula
sa kanyang puson pagapang sa kanyang puso. Alam niya ang nangyayari.

'Hindi! Dyos ko! Wag ang anak ko' piping panalangin ni Clara.

Napasinghap ang dalaga ng maramdaman niya ang pamamasa ng kanyang hita. Alam niya
ang dumadaloy doon ngayon ay ang sarili nyang dugo. At alam nya na kapag hindi iyon
naampat, buhay ng anak nila ni Imran ang malalagay sa kapahamakan o di kaya pati na
rin ang sarili nyang buhay.

Ang puting victorian dress na suot ni Clara ay nabahiran na ng kanyang dugo.

Kumalat na sa kalahati ng kanyang damit ang dugo na bumubuhay sa anak nila ni
Imran.

Muling nag-angat si Erebus. Napangiti sya ng makita nya ang pagdaloy ng masaganang
dugo sa damit ni Clara.

"Tulad ng ama ng sanggol na yan. Mamamatay din sya. Magsasama sila sa im--" nagulat
na lang ako ng biglang tumalsik si Erebus sa pader, sa lakas ng pagtilapon nya ay
talagang dumikit siya sa pader, may ilan pa ngang piraso ng pader ang nadurog.

"Imran" bulong ni Clara sa nahihirapang tinig.

Napabalik ang tingin ko kung nasaan si Clara, doon ay nakatayo si Imran sa paanan
ng kama, hinihingal at duguan pero nagawa nyang suntukin ng ganon kalakas ang
kakambal.

"Panong--" gulat na reaksyon ni Erebus ng makatayo siya.

"Kung inaakala mo na mapapatay mo ako pwes nagkakamali ka" bumaling si Imran sa

nanghihinang kasintahan, nagtagis ang kanyang mga bagang sa nakitang itsura ng
babaeng minamahal. "Pagbabayaran mo ang ginawa mo sa mag-ina ko!" muli syang
sumugod kay Erebus.

Ngunit sanay ding makipaglaban si Erebus kaya naiwasan nya ang pinakawalang suntok
ng kakambal. Nakaikot siya at sa pag-ikot nya ay nadampot nya ang espadang
nakadekorasyon sa kwarto ni Clara. Ginamit nya iyon laban sa kapatid. Mabilis
namang nakayuko si Imran.

Nanonood lang ako sa kanila, nagpapasalamat sa pagdating ni Imran. Samantalang si

Clara ay namumutlang nanonood din sa dalawa. Gustuhin man nyang sumigaw, wala na
siyang lakas para gawin yun. Ang mas inaalala nya ay ang kalagayan ng kanyang anak.
Wala na syang pakialam kung anong mangyayari sa kanya. Ang gusto nya lang ay
maligtas ang kanyang mag-ama.

Naiilagan ni Imran ang bawat wasiwas ng espada ni Erebus. Kaya kung minsan ang
natatamaan nya ay ang kagamitan sa kwarto. Sa muling pagwasiwas ni Erebus, nagawa
nang mahuli ni Imran ang kamay ng kapatid, hinila nya ang kakambal at mabilis na
tinuhod sa sikmura.

Nabitawan ni Erebus ung espada at sya ay napaubo. Ngunit dala ng matinding galit
para sa kapatid, hindi sya bumagsak at nagawa pa rin nyang makasuntok sa mukha ni
Imran. Napaatras si Imran dahil sa suntok ni Erebus. Mabilis na nakapagpakawala si
Erebus ng kanyang kapangyarihan, iniwasan iyon ni Imran ngunit nawalan sya
panimbang at sya ay napabagsak sa lapag.
Mabilis siyang kinubabawan ni Erebus ngunit gamit din ang kapangyarihan ni Imran,
nagawa niyang patalsikin si Erebus mula sa ibabaw niya. Ngunit hindi tuluyang
bumagsak sa sahig si Erebus, nagawa nyang balansihin ang sarili. Gamit ang kanan
nyang kamay ay napalutang nya ang espadang kanina ay nabitawan niya. Pinatalsik
niya iyon patungo sa direksyon ng kanyang kapatid.

Napasinghap ako ng makita ko kung paano bumaon sa dibdib ni Clara ang espada.
Nanlaki naman ang mga mata ni Imran ng bumagsak ang nanghihina ng katawan ng
kasintahan sa kanyang katawan. Samantalang parang tinulos naman sa kanyang pwesto
si Erebus.

"Clara!" sinalo ng mga bisig ni Imran ang kasintahan. "Clara! Clara, hindi! Hindi!
Wag mo akong iwan!" umiling-iling pa ang binata na parang hindi matanggap ang
nangyayari sa kasintahan.

"Wag kang.. umiyak" itinaas ni Clara ang kanyang kamay upang haplusin ang mukha ng
lalaking kanyang minamahal. "Imran..mahal na..mahal kita. Iligtas mo.. ang anak
natin. Pakiusap!" baka ito na ang huling pagkakataon na mahahawakan niya ang mukha
ng nobyo kaya sa natitira niyang lakas, gusto  niyang maramdaman sa kanyang mga
palad ang mainit nitong balat.

"Wag kang magsalita ng ganyan. Hindi ko kakayanin kapag nawala ka. Pakiusap lumaban
ka! Dadalhin kita kay ina. Baka mapagaling ka nya" akmang bubuhatin ni Imran si
Clara ngunit iling lang ang isinagot ng dalaga.

Ramdam na ramdam ko ang sakit na nararamdaman nila. Ewan ko ba pero nasasaktan din
ako. Pakiramdam ko ay nawalan ako ng isang ina at gusto kong damayan si Imran tulad
ng pagdamay ng isang anak sa kanyang ama. Tulad ni Imran ay masagana ding umaagos
ang luha sa aking mga mata.

"Ang.. anak natin ang iligtas mo. Ma-halin mo sya ng higit.. kanino man. Gusto ko
na pangalanan mo syang... Light. Sya.. ang alaala na.. maaari kong iwan para sayo"
nahihirapang bigkas ni Clara. Nahihiran na siyang huminga dahil malapit sa puso
niya tumama ang espada. "Mahal kita" tuluyan ng lumaylay ang kamay ni Clara na
nakadampi sa kanyang pisngi.

Napasinghap ako sa narinig kong yun. Kung ganon sila ang mga magulang ko? Nagmula
ako sa panahong ito? Natulala ako sa kaalamanang iyon. Ganon na ako katagal na
nabubuhay sa mundong ito?

"Clara!" sigaw ni Imran. "Hindi! Hindi! Clara, wag mo akong iwan. Ako ang
nakikiusap sayo, gumising ka!" ngunit kahit na anong gawing pagsigaw ni Imran,
hindi na nagising pa si Clara. Ang tangi na lang nyang nagawa ay yakapin ang
lumalamig na katawan ng kasintahan.

Ang pagdadamhati namin ni Imran o ng aking ama ay nagambala ng malademonyong tawa

ni Erebus.

Gusto ko syang patayin dahil sa ginawa nya sa ina ko! Pero hindi ko yun magagawa
dahil wala na ako sa panahong 'to. Gustuhin ko mang bumalik at ipaghiganti ang
aking ina, hindi na yun sakop ng kapangyarihan ko. Ang magagawa ko lang ay makita
ang mga lihim ng nakaraan.

"Mabuti na rin ang nangyari, hindi
lumapit sa kakambal na mahigpit pa
ni Imran kaya hindi nya makita ang
nakonsensya sa nagawang kasalanan.
sa harapan ng kapatid ng may ngisi
ba, mahal kong kapatid?" dahan-dahan syang
ring yakap ang kasintahan, nakasubsob ang mukha
mukha nito. Lumakad siya paikot, tila hindi
"Wala na tayong pag-aagawang babae" tumigil sya
sa kanyang mga labi.

Nagtatagis ang mga bagang na angat ng tingin si Imran. Bakas sa mga mata ang
matinding galit na syang labis na ikinatuwa ni Erebus sapagkat ngayon ay unti-unti
na niyang nasisira ang kapatid. Pareho na silang magdurusa. Ang makakaramdam ng
galit.
"Hayop ka!" bakas ang matinding galit ni Imran sa dalawang salita na binitawan nya.

Tinawanan lang siya ni Erebus. "Nagdadalamhati man ako sa pagkamatay ni Clara

ngunit mas lamang ang kasiyahan ko sapagkat nakikita kitang nagdurusa. Ito ang
pangarap kong mangyari. Totoo nga na ang mga babae ang kahinaan ng mga lalaki"

"Walanghiya ka! Minahal kita dahil kapatid kita pero ngayon isinusuka ko na pareho
tayong nanggaling sa iisang sinapupunan. Sisiguraduhin ko na masusunog ka sa
impyerno na kahit si Hades walang magagawa para iligtas ka!" bawat salita niya ay
may diin at kasabay non ay ang pagbalot sa kina Clara at Imran ng hangin.

Natigil ang kasiyahang nararamdaman ni Erebus dahil sa nararamdamang kapangyarihan

mula sa kapatid.

"Urgh" biglang napaluhod si Erebus, hawak-hawak nya ang kanyang leeg na para syang
nahihirapang huminga. Bukod pa doon ay para ding pinipiga ang loob ng katawan nya.
"I-Imran!" nahihirapang bigkas nya

Ngunit hindi sya pinansin ng kanyang kapatid, Imbes ay mas masama pa siyang
tinginan nito.

Muling tumingin si Imran kay Clara. Ang lungkot at pagdadalamhati ay talagang

nakalarawan sa kanyang mukha. At nararamdaman ko rin yun sapagkat nawalan din ako.

Binuhat ni Imran si Clara na parang isang prinsesa.

"Hindi ako papayag na mawala ka" malamig na wika ni Imran.

Pinanlamigan ako sa boses nyang yun. Napakaseryoso. At masasabi kong kasing lamig
ng yelo. Nasa mukha nya ang gagawin nya ang lahat muli lang makapiling ang
minamahal kahit na ano pang maging kapalit.

"Ka-kapatid! T-Tulungan mo ako!" pagmamakaawa ni Erebus, sa kakulangan ng hangin,

siya ay namumutla na.

"Tulungan? Sa tingin mo maiisip ko pan tulungan ka? Pagkatapos ng ginawa mo sa mag-

ina ko!" sigaw ni Imran. 

Biglang bumukas ang pintuan ngunit bago pa makita ng hari kung sino ang mga nasa
loob ng kwarto ng kanyang anak ay kumalat ang malakas na hangin sa buong kwarto.
Nagliparan ang mga gamit kaya napilitang dumapa ng hari at ng ilang sundalo na
kasama ng hari upang protektahan ang kanilang mga sarili.

Sinamantala ni Erebus ang pagkaagaw ng atensyon ni Imran at ginamit niya ang

kapangyarihan niya para makatakas. Gusto mang patayin mismo ni Imran ang kapatid,
hindi na niya itinuloy ang balak na paghabol sana. Kailangan niyang subukan ang
paraang alam niya para muling mabalik sa kanya ang babaeng minamahal. Kailangan na
niyang umalis. Humalo siya sa hangin upang makaalis.

Kung ganon kalahati akong tao at kalahating Dyos mula sa Olympus. Akala ko dati ay
isa lang akong tao ngunit habang tinutuklas ko ang tungkol sa sarili ko, lalong
nagiging komplikado ang lahat. Lalong lumalalim ang mga nalalaman ko.

Muling nabago ang senaryong nakikita ko. Mula sa palasyo ay napunta ako sa isang
guhong templo sa gubat. Masasabi kong ang templong iyon ay pagmamay-ari ng mga Dyos
na sinira na ng mga tao. Ang magagandang struktura ay sinira lang ng kasakiman ng
bawat isa. Dyos man o mga tao.
Inihiga ni Imran si Clara sa gitna ng guhong templo. Pagkatapos ay hinalikan nya
ang noo nito.

"Thanatos!" sigaw ni Imran habang nagpapalakad-lakad sa gitna ng templo. "Thanatos,

nasan ka? Pakiusap magpakita ka! Kailangan ko ng tulong mo" patuloy nyang sigaw.

Hindi sya makakapayag na mawala ang babaeng minamahal. Kung kinakailangan na

isangla niya ang kaluluwa niya ay gagawin nya.

Nagulat ako sa pangalang tinawag niya.

Thanatos

Siya ang Dyos ng mismong kamatayan. Ngunit hindi sya napapansin sapagkat mas
kinikilala ng marami si Hades, ang Dyos ng kamatayan. Ayon sa mga nabasa kong
mythologgy, magkaiba si Thanatos at Hades. Hades is the king of the dead but death
itself is another god, at ang Dyos na yun ay walang iba kundi si Thanatos.

Napasinghap ako ng marealize ko ang gustong mangyari ng ama ko. Hindi sanay ang
dila ko na tawagin syang ama. Ngunit ang pakiramdam ay pamilyar, ngayon ko higit na
naunawaan kung bakit ganon ang naramdaman ko para kina Clara at Imran ng una ko
silang makita sa vision ko.

"Thanatos, pakiusap. Kailangan kita! Buhayin mo si Clara at ang anak namin" ang
kaninang malakas na sigaw ni Imran ay naging pabulong habang unti-unti siyang
nauupos na parang kandila. Unti-unti siyang napaluhod habang humahagulgol. "Hindi
ko sila kayang mawala" bulong na lang nya.
"Anong kaya mong ibigay para sa buhay nilang dalawa?" mula sa kung saan ay lumabas
ang isang matanda ng lalaki.

Mahaba ang puti nyang buhok pati na rin ang balbas nya. Itim ang suot nyang maluwag
na damit na umabot na hanggang paanan nya. May dala syang tungkod, hindi lang basta
tungkod sapagkat sa dulo niyon ay may parang sungay ng isang demonyo. Hindi sya
mukhang Dyos ng Olympus ngunit sa aura nya ay hindi mo rin sya pwedeng balewalain.

Malakas sya. Makapangyarihan na taglay na katangian ng isang Dyos ng Olympus.

"Thanatos" biglang nabuhayan si Imran. Muli syang napatayo. Binuhat niya si Clara
at lumapit sa Dyos ng mismong kamatayan.

"Natutuwa ako at ako ang tinawag mo at hindi si Hades, Imran" wika ni Thanatos.

"Pakiusap, buhayin mo ang mag-ina ko. Ikaw lang pwede kong lapitan"

Tumango-tango naman si Thanatos. "Inuulit ko, ano ang kaya mong ibigay kapalit ng
buhay ng mag-ina mo?"

"Kahit ano!" mabilis na sagot ng binata na parang hindi na pinag-isipan ang

maaaring maging kapalit ng kanyang kapusukan. Wala na siyang ibang malalapitan pa,
alam niya na kahit ang kanyang ina ay wala ding magagawa para sa kanya.
Napangiti si Thanatos sa kapursigihan sa tinig ng binata.

Ang pag-ibig nga naman, iba talaga ang nagagawa.

Gustuhin mang kunin ni Thanatos ang buhay ni Clara pati na rin ng anak ng dalawa
upang mas lalo syang lumakas ngunit may naisip siyang magandang plano. Isang plano
na mas magbibigay sa kanya ng labis-labis na kapangyarihan.

"Sige. Tutulungan kita. Muli kong ibabalik sayo ang iyong mag-ina kapalit ng buhay
ng nilalang na kumuha sa buhay nilang dalawa. Sabihin mo, sino ang pumatay sa
kanila?"

Hindi kagad nakasagot si Imran. Muling bumalik ang galit nya para sa kapatid.

"Si Erebus" maikli nyang sagot

"Hindi na nakakapagtaka. Sya ay nilamon na ng kadiliman, pagkasilang pa lang sa

inyo. Gusto kong patayin mo sya at ibigay mo sakin ang kaluluwa ng kapatid mo" nasa
tinig ni Thanatos ang paghahamon kung magagawa bang ipagkaloob sa kanya ni Imran
ang gusto nyang mangyari.

Seryosong sinalubong ni Imran ang mapanuksong mga mata ng matanda.

"Sige. Ngunit ipangako mo sakin na masusunog ang kaluluwa nya sa impyerno na kahit
si Hades ay wala ng magagawa para iligtas sya" malamig na tugon ng binata.
Isang matagumpay na ngiti ang pinakawalan ni Thanatos. Matutupad na ang kagustuhan
niyang higitan si Hades. Makakawala na siya sa anino nito, dahil kay Hades, walang
nakakakilala sa kanya. At kung aayon sa plano niya ang lahat, maaari pa niyang
mahigitan si Zeus.

Kung hindi ka pwedeng magtiwala kay Hades, higit na hindi ka pwedeng magtiwala kay
Thanatos. Isa syang mapaglamang na Dyos. Gagawin nya ang lahat para sa sariling
layunin kahit pa na ang manloko.

"Ilapag mo sya dyan" turo ni Thanatos  sa sahig.

Dali-dali namang sinunod ng binata ang sinabi ng nakakatandang Dyos. Hinagkan nya
muna sa noo si Clara at maingat na hinaplos ang tiyan nito bago siya bahagyang
lumayo.

Lumapit si Thanatos sa paanan ni Clara. Pumikit sya upang hanapin ang kaluluwa ni
Clara at ng anak nito.

"Ibabalik ang dalawang nawala. Pagbabayaran ng higit pa. Sila ay muling mabubuhay
kaakibat ang kabayaran ng pangalawa nilang buhay. Ang lahat ay magbabago. Sila ang
magsisimula ng panibagong lahi. Sa kawalan ng dugo, kayo ay namatay at dugo din ang
magpapanatili sa inyong pangalawang buhay. Ang dugo ang pupuno at bubuhay sa inyo.
Ang bumaong espada ang kumitil sa inyo, ang mga ngipin nyo ang sisimbolo sa
espadang tumagos sa inyong puso. Ang mga pangil nyo ang inyong magiging sandigan.
Ibabaon ito sa ibang may buhay upang kayo ay manatiling buhay!" pagkatapos nyang
bigkasin yun ay lumiwanag ang buong katawan ni Clara.

Binalot sya ng matinding liwanag. Gustuhin mang lumapit ni Imran, hindi niya ginawa
upang huwag magambala ang ginagawa ni Thanatos.
Sa ganitong paraan ba ako muling nabuhay? Binuhay kaming muli.

Nawala ang liwanag na bumalot kay Clara. Ang kaninang namumutlang katawan ng dalaga
ay muling pinanumbalikan ng kulay. Muling nagkakulay ang kanyang katawan ngunit
kapansin-pansin ang naging sobra niyang kaputian. Mas lalo syang gumanda, at ang
kutis nya ay mas naging makinis. Kulang na kulang na ang salitang maganda para
ilarawan pa si Clara.

Mabilis na lumapit si Imran sa dalaga. Niyakap niya ito. Kahit na hindi pa rin
nagkakamalay si Clara.

Ahh. Kay sarap na maramdaman ang init ng katawan ni Clara sa kanyang mga bisig.

"Nagawa ko na ang tungkulin ko kaya ngayon, gawin mo naman ang parte mo sa usapan
nating dalawa" basag ni Thanatos sa kasiyahang nararamdaman ng binata.

"Dadalhin ko muna sya sa maayos na lugar" sagot ni Imran

"Gawin mo ang parte mo at ako na muna ang bahala sa mag-ina mo. Kailangan ko ring
manigurado" nakangising wika ni Thanatos.

Labag man sa loob ni Imran na iwan ang mag-ina nya, wala syang magagawa sapagkat
kailangan niyang sumunod sa napagkasunduan nilang dalawa. Mayroon syang isang
salita.
"Pakiusap, ingatan mo sila. Gagawin ko ang napag-usapan natin" muli nyang hinalikan
sa noo si Clara, hinalikan din nya ang tyan nito. "Babalik ako. Pangako" tumayo na
si Imran at seryosong tingnan si Thanatos, nais nyang iparating dito na kapag
tutupad siya sa napagkasunduan.

Humalo siya sa hangin upang mabilis na makarating kung nasaanman ang kanyang
kakambal.

Ang kaninang ngiti ni Thanatos ay unti-unting naging tawa at ang tawa ay naging
isang halakhak.

"Isa kang hangal, Imran. Isa kang hangal!" tumatawang wika nya.

Dahil sa pag-ibig ay madali nyang nagawang maisahan ang batang yun. Ang pag-ibig
ang kahinaan ninuman ngunit hindi siya. Gagamitin lang niya ang damdamin na iyon
upang manloko, upang mas lalong palakasin ang kanyang kapangyarihan.

"Thanatos!" mula sa kalangitan ay bumaba ang galit na galit na si Aphrodite. "Anong

binabalak mo sa mga anak ko?"

"Ikaw pala, Aphrodite" balewalang bati ni Thanatos. "Nakikita mo ba ang babaeng

yan" turo nya kay Clara na nakahandusay pa rin. "Hindi ba, napakaganda nya? Sya na
ang mortal na sisimbolo sayo, tataglayin nya ang kagandahan upang makapang-akit
para mabuhay"

Napasinghap ako ng makita ng sarili kong mga mata si Aphrodite. Sobrang ganda nya!
Hindi mali-- wala salita na pwede syang mailarawan. Bagay na bagay sa kanya ang
kanyang titulo bilang Dyosa ng kagandahan.

"Anong binabalak mo?" galit na hinugot ni Aphrodite ang espada sa bewang nito.

Hindi niya alam ang nangyayari sa dalawa niyang anak sapagkat abala siya ang mga
Dyos sa pakikipaglaban sa mga tao pati na rin sa mga halimaw na ginawa ni Hades.
Nalaman lang niya ang tungkol sa nangyayari ngayon dahil ng bumalik siya sa templo
ng mga Dyos nakita niya sa banal na tubig ang hininging kapalit ni Thanatos upang
buhayin ang mortal na iniibig ng kanyang anak na si Imran.

"Gusto ko lang ng sapat na kapangyarihan"

"Isa kang Dyos! Hindi ka dapat naghahangad ng labis. Huwag kang gumaya sa mga tao!"
sinugod niya si Thanatos ngunit nasangga lamang ng hawak na tungkod ni Thanatos ang
espada ni Aphrodite.

Isang nakakaasar na tawa ang pinakawalan ng matandang Dyos. "Huwag mo akong

patawanin, Aphrodite. Kung ang isang Dyos ay hindi dapat maghangad ng sobra, dapat
nanatili ka na lang sa asawa mo. Hindi ka dapat naghahangad ng sobra-sobrang
pagmamahal! Lahat tayo, may kanya-kanyang kasamaan sating mga puso. May itinatagong
kadiliman. Huwag kang magpanggap sa harap ko!" initulak niya ang tungkod niya
dahilan para mapaatras si Aphrodite.

"Ngunit higit kang walang makatarungan!" muling sumugod si Aphrodite ngunit natabig
lang ni Thanatos ang kanyang kamay, umikot si Thanatos sa likuran nya, may pwersa
syang itinulak kaya napadapa siya sa sahig ng templo.

"Hindi na makatarungan ang pinag-uusapan dito, Aphrodite. Kapangyarihan. Yan ang

pinakamahalaga sa lahat. Kung meron kang kapangyarihan, meron kang katarungan!"
itinaas ni Thanatos ang kanyang tungkod at handa na sana iyong itarak sa dibdib ng
Dyos ng kagandahan.

Hindi ganon kagaling makipaglaban si Aphrodite, di tulad ni Athena na sanay sa

pakikipaglaban. Kaya upang manalo sa labang ito, ginamit nya ang kanyang
kapangyarihan na magpasailalim ng kahit na sino sa kanyang kagandahan. Bilang Dyosa
ng kagandahan at pag-ibig, magagawa niyang hulihin ang puso ninuman. Isa ka mang
Dyos o tao.

Mabilis nyang itinaas ang kanyang mga kamay at mula doon ay nagkawala siya ng
liwanag. Huli na para makaiwas si Thanatos. Parang wala sa sariling naibagsak nya
ang hawak na tungkod. Nakatayo lang sya, tagus-tagusan ang tingin.

Hinihingal na tumayo si Aphrodite.

"Thanatos?"

"Bakit, mahal ko?" wala sa sariling wika ni Thanatos

Napangiti si Aphrodite sapagkat sigurado syang nasa ilalim na ng kapangyarihan niya

si Thanatos.

"Handa ka pang gawin ang lahat para sakin?" muli nyang tanong

"Para sayo, kahit na ano ay kaya kong gawin"

Dinampot ni Aphrodite ang kanyang espada at iniabot iyon kay Thanatos. "Patayin mo
ang sarili mo" utos nya.

Siguro nga ay tama si Thanatos sa kanyang sinabi. May kanya-kanyang kadiliman sa

puso ang kahit na sinuman. Umagos ang luha sa napakaganda nyang pisngi. Ramram na
ramdam niya ang pagkawala ng isa sa kanyang kambal habang ang isa ay nanghihina na.
Sya ang ina, karugtong ng buhay nya ang buhay ng kanyang mga anak.

Kinuha ni Thanatos ang espada sa kamay ni Aphrodite.

"Para sayo, mahal ko" walang pagdadalawang isip na itinarak ni Thanatos ang espada
sa kanyang puso. Umagos ang dugo sa bibig ni Thanatos at dahil deriktang sa puso
nya sinaksak ang sarili, mabilis syang naging abo. Mabilis na natapos ang kanyang
buhay.

Ang kung anumang kanyang plinano ay kasabay nyang naging abo.

"I-Imran" napalingon si Aphrodite kay Clara, napalingon din ako sa kanya. Hindi ko
napansin na nagkamalay na sya.

Lumapit si Aphrodite kay Clara.

"Aahh" napasigaw si Clara sa gumuhit na sakit sa kanyang puson.

"Manganganak ka na" wika ni Aphrodite sa kanya.

Walang naging sagot mula kay Clara. Nanghihina pa sya mula sa nangyari kanina at
ngayon nga magsisilang pa sya.

"Makinig ka. Kailangan mong mailabas ang sanggol. Naririnig mo ba ako?"

Nahihirapan man ay nagawang tumango ni Clara. Inipon niya ang kanyang lakas upang
mailabas ang anak nila ni Imran. Umiri siya sa abot ng kanyang makakaya habang
nakaalalay naman si Aphrodite sa pagitan ng mga hita nya.

Paulit-ulit lang ang ginwa niya upang mailabas ang anak nya. Bibigay na sana siya
ng makarinig siya ng iyak ng sanggol

"Babae ang anak nyo" narinig nyang wika ni Aphrodite.

Nanghihina na sya. Hindi niya alam kung pano sya muling nabuhay ni Imran ngunit ang
buhay atang nahiram niya ay panandalian lamang sapagkat unti-unti na syang
nanghihina. Ngunit bago siya tuluyang mamatay, gusto nya munang makita ang anak.
Pinilit niyang imulat ang kanyang mga mata.

Iniharap sa kanya ni Aphrodite ang kanyang munting anghel

"Light. Anak ko" bulong na lang niya.

Ako ang batang yun. Ako ang isinilang ni Clara. Kung ganon isa akong kalahating
Dyosa, kalahating tao na naging isang bampira.

"Napakaganda ng anak mo" wika ni Aphrodite na may dugo na rin sa kanyang kasuutan

Ngumiti si Clara ngunit hindi na natuloy ang ngiting iyon ng masaid na ang kanyang
huling lakas na inipon. Tuluyan na syang nilamon ng kadiliman.

"Clara?" tawag ni Aphrodite ng tuluyang pumikit ang mga mata ng babaeng iniibig ng
kanyang anak.

Pinunit niya ang laylayan ng damit niya at doon ay ibinalot panandalian ang
sanggol. Inilapag muna niya ang sanggol. Pagkatapos ay pinulsuhan niya si Clara
ngunit talagang wala na itong buhay.

Napabuntong hininga siya sapagkat nabalewala ang naging pagsasakripisyo ng anak

nya. Wala na siyang magagawa sa bagay na ito. Malungkot na bumaling siya sa sanggol
ngunit nagulat sya ng ang makita nya sa lapag kung saan niya inihiga ang sanggol ay
isa ng bata.

"Anong--" di makapaniwalang bigkas ni Aphrodite

Segundo lang ang lumipas ngunit nasa katawan na agad ako ng isan pitong taong bata.
Kaya ba hindi ko nararamdaman na nagi akong isang bata noon sapagkat mabilis ang
naging paglaki ko?
"Si Thanatos!" konklusyon ni Aphrodite. "May ginawa syang sumpa" muli nyang
tiningnan si Clara ngunit walang nagbago sa dalaga. Muli nyang ibinalik ang tingin
sa sanggol--mali-- sa sanggol na nagi ng bata, sabay kaming napasinghap ni
Aphrodite ng muli naming tingnan ang batang ako ay sarili ko na ang nakikita ko.

Umiiling na lumapit si Aphrodite sakin--ang ibig kong sabihin-- sa Light na nasa

panahon na iyon. Gamit ang kapangyarihan niya ay nagawa nyang madamitan ang Light
na walang malay. Hinawakan nya ang kamay nito at tila napapasong binitawan din
iyon.

"Ikaw ang itinakda. Ikaw ang Dyosa sa propesiyang masusulat ilang libong taon mula
ngayon" di makapaniwalang wika ni Aphrodite. "Kailangan kang mailigtas sa panahong
ito. Kailangan mong itama nangyaring pagkakamali sa panahon ng mga Dyos" muli nyang
hinawakan ang kamay ng walang malay na si Light at tulad ng ginawa ni Imran,
naglaho silang pareho sa hangin.

Napunta kami sa isang gubat. Pamilyar sakin ang gubat kung nasaan kami. Yun nga
lang masyadong masukal sa parteng ito. Masyadong maraming mga puno at mga damo
ngunit may mangilan-ngilan din namang mga ligaw na bulaklak.

Tumigil si Aphrodite sa isang hukay. Medyo malalim iyon at sa kumpas ng kanyang mga
kamay ay nagawa nyang palutangin ang walang malay na katawan ni Light. Maingat
nyang inilapag ang bagong silang na sanggol na ngayon ay nasa katawan na ng isang
disi-otso anyos na dalaga.

"Ikaw ay makakatulog sa mahabang panahon. Hindi magigising hanggat hindi nagtatagpo

ang landas nyong dalawa ng lalaking nakatadhana para sayo. Siya ang magigi mong
sandigan sa lahat ng oras. Ang pagmamahal ang magigi nyong sandata sa hamong
kakaharapin nyong dalawa. Bilang Dyosa ng pag-ibig, ang pagmamahal nyo sa isa't-isa
ay binabasbasan ko" orasyon ni Aphrodite habang binabalutan ng liwanag ang katawan
ng bata pang Light. 

Mukhang ang liwanag na iyon ang naging proteksyon ko sa nakalipas na panahon. Iyon
din marahil ang dahilan kung bakit nagawa kong makatagal sa ilalim ng lupa ng
nakalipas na libo-libong taon.
Ang lupa ay may sarili atang buhay ng kusang matabunan ng lupa ang katawan ko noong
bata pa ako.

"Nasa mga kamay mo ang pagbabago" yan ang narinig kong wika ni Aphrodite bago ako
hilahin ng dimensyong pamilyar na pamilyar na para sakin.

Nagdilim ang buo kong paligid na halos wala na akong makita. Ngunit tulad ng dati
ay saglit lang iyon dahil halos silawin na ako ng matinding liwanag na kasunod ng
kadiliman.

Hinihingal na naitukod ko ang isa kong kamay sa book shelves sa marangyang kwartong
napasok ko. Nanlalambot ang mga tuhod ko na parang anumang oras ay matutumba na
ako. Nanginginig ang buo kong katawan. At dahil sa panlalambot, di sinasadyang
naibagsak ko yung libro.

Hindi ko akalain na sa panahong yun din ako nagmula. Kung ganon, isa din akong
bampira? Ako ang kauna-unahang bampira na iniluwang!

Hindi na kailangan ni Austin na gawin akong converted vampire dahil matagal na

akong isa sa kanila.

Austin?

Naku! Shit! Kailangan ko ng makaalis dito. Siguradong nag-aalala na sya sakin.

Siguradong nakaalis na ang sinakyan namin at nandito na din ang hari pati na rin
ang mga reapers.
Dadamputin ko na sana yung libro ng mabilis na napatingin ako sa door knob ng
kwarto. Gumagalaw iyon na parang may nagbubukas mula sa labas. Sigurado akong ang
may-ari ng kwartong ito ang nilalang na nasa kabila ng pinto.

Kailangan ko ng makalabas!

Mabilis akong naghanap ng pwedeng labasan. Nakita ko ang balcony, bukas iyon kaya
iwan ko man iyong nakabukas, hindi maghihinala ang kung sinuman na may nakapasok sa
kwartong iyon. Dali-dali akong lumapit sa balcony. Tinanaw ko ang mga tatalunan ko.
Mataas. Kung isa akong ordinaryong tao, maaari kong ikamatay ang binabalak ko. Muli
akong napalingon sa pinto ng tila malapit na iyong mabuksan.

"Bahala na" pikit matang tumalon ako mula sa balcony. Ngunit bawat pagtalon ko ay
pulido ang bawat bagsak ng mga paa ko.

Ginawa ko ang pagtalon-talon sa bubongan ng palasyo hanggang sa makababa ako sa

walang banatay na reaper sa bahagi ng palasyong iyon.

Ngunit imbes na umuwi, mas pinili kong magpalakad-lakad dahil ng mga sandaling iyon
ay hindi ko pa rin mapaniwalaan na iyon ang pinagmulan ko.

"No way!" mabilis na react ni Zai matapos kong ikwento sa kanila ang nangyari

Isa-isa ko silang tiningnan. Lahat sila ay tulala at parang nalulon ang sariling
dila dahil wala silang masabi.
"You must be kidding us!" bulalas ni Psyche

"Isa kang.. vampire goddess!"

***************************************************************

June 25, 2014 (1:33 am)

Hahaha ang haba ng chapter na 'to. Nakailang page din eh haha :p

SIGN OUT: MS. AUTHOR

=================

CHAPTER SEVENTEEN:

SIGN IN: MS. AUTHOR

Promise! Piks man, mamatay man lahat ng itim na tagak at puting uwak! Dapat kagabi
ko pa iuupdate ang chapter na 'to kaya lang bigla akong nawalan ng internet
connection kaya ngayon lang sya na-update hehehe nagsimba pa kami eh :p

Hehehe napansin nyo ba na iba na ang book cover natin? Ang ganda noh? Gawa yan nong
nakadedicate sa chapter na 'to. Wooohooo hehehe para sayo 'to <3

Huehuehue ganda ni Light noh? Sya yung nasa cover. In real life, she is Aida Dapo.
<3

***********************************************
CHAPTER SEVENTEEN:

Vampire Goddess

Si Imran ay isang Dyos ng Olympus samantalang si Clara ay isang tao na muling

binuhay ngunit kapalit non ay ang sumpa ng pagiging isang nilalang na uhaw sa dugo.
Marahil nga isa nga akong Vampire Goddess.
"I can't believe this!" Bulalas ni Psyche

Napabuntong hininga ako ng isa-isa ko silang tiningnan. Kung ako mismo ay hindi
makapaniwala sa nalaman ko, sila pa kaya.
"Sandali, naguguluhan lang ako. Ang sabi mo, nakatulog ka ng mahabang panahon at
namatay si Clara sa panganganak sayo, sino ang nagpakalat sa lahi ng mga bampira
kung si Clara ang naunang bampira sa mundo?" Seryoso at nakahalukipkip na tanong ni
Damon

Umiling ako. "Yan din ang tanong ko sa sarili ko. Bago iwanan ni Aphrodite si in--
si Clara, wala na itong buhay at..." unti-unting bumagal at humina ang pagsasalita
ko, napakunot noo din ako ng  may ma-realize akong isang bagay "Maliban na lang
kung inakala lang ni Aphrodite na patay na si Clara. Maaaring dahil sa pagbabago ng
katawan ni Clara noon kaya panandaliang tumigil ang tibok ng puso nya" nanlalaki
ang mga matang isa-isa ko silang tiningnan. "May possibilidad na buhay pa sya!"
"Kung... kung totoo nga yang sinasabi mo, ibig sabihin, niloloko lang ni King
William ang lahat" di makapaniwalang sambit ni Eve

"May possibilidad pero ang tanging makakakomperma sa bagay na yun ay walang iba
kundi si Clara lang" sagot ko na pasimpleng lumunok

Nauuhaw na talaga ako. Pero hindi! Kailangan kong pigilan ang sarili ko. Dinampot
ko ang tsaa'ng ginawa ni Will kanina at uminom don. Umaasa na mapapatid non ang
kahit kaunting uhaw na nararamdaman ko.
Kung tama ang hinala ko na buhay pa si Clara, kailangan ko syang mahanap. At si
Imran, baka may tsansa pang buhay sya.

May pag-asa pang buhay ang mga magulang ko!

"May balak kang hanapin sila, hindi ba?" Hindi yun isang tanong mula kay Will kundi
isang pahayag.

Marahil nabasa nya sa mukha ko ang gusto kong mangyari.

"Oo" simpleng sagot ko.

"Hindi ko gustong sirain ang pag-asa mo..." nag-aalangang wika ni Zai, hindi
malaman kung pano ako tatawagin.

"Light. Walang nagbago, ako pa rin 'to!" Mabilis kong sagot sa kanya.
Anak man ako ng naunang bampira sa mundo at ng isang Dyos, ako pa rin ang Light na
nakilala nila. Ang Light na itinuring nilang pamilya.

"Light.. oo, ikaw si Light" bahagya sya saking ngumiti bago muling nagpatuloy. 
"Gaya nga ng sinasabi ko, huwag tayong umasa masyado na buhay pa nga sila. Maaaring
noon, nagawa nilang mabuhay ngunit ilang daang taon na ba ang lumipas mula noon?
May possibilidad na ring namatay na sila"

May punto si Zai sa sinabi nyang yun. Kung may possibilidad na buhay sila, may
possibilidad din na maaaring patay na rin sila.Ngunit ayokong paniwalaan ang
pangalawang possibilidad. Mas gusto kong paniwalaan na buhay pa sila.

"Hindi rin natin alam kung saan natin sila hahanapin" dagdag pa ni Summer.
Siguro nga ay tama sila. Kung hahanapin ko ang mga magulang ko, kailangang alam ko
kung saan ako magsisimula.

Bumaling ako kay Austin na kanina pa walang kibo, gusto ko sanang malaman kung
anong reaksyon niya. Pero mukhang ang lalim ng iniisip nya.
"Austin, ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong ko

"Ha? Ahh. Oo. Ayos lang ako" parang wala pa rin sa sariling tugon nya.
"Sigurado ka?" Nagdududang tanong ko.

"Oo"

Kahit na ngumiti sya sakin, alam ko na hindi sya ayos. Mayroong gumugulo sa isipan
nya.
"Ang mabuti pa, bumalik na muna tayo sa cabin. Magpahinga muna tayong lahat"
suhestyon ni Eve.

Mukha ngang tulad ko ay pagod na din sila sa mga nangyari at natuklasan namin
ngayong maghapon.
"Mabuti pa nga! Grabe ang mga nangyari ngayon! Talagang... nakakabigla!" Tila
hinahapong napasandal si Summer sa sandalan ng sofa'ng inuupuan.

Sumang-ayon na kami sa sihestyon ni Eve dahil talagang bakas kami ng pagod. Idagdag
pa na nanghihina din ako dahil sa uhaw ko.

"Sigurado ba kayo? Pwede naman kayong mag-stay dito sa bahay" wika ni Zai ng
magsitayuan na kami at lumakad papunta sa pintuan.
"Maraming salamat sa pagpapatuloy ay pagtulong mo samin, Zai. Pero sobra-sobra na
ang naitulong mo. At isa pa, matagal-tagal na rin kaming hindi umuuwi sa bahay"
sagot ni Damon.

Nasa may pintuan na kaming lahat at nagpaalamanan na.

"Masaya akong nakatulong sa inyo lalo na sayo, Light" hinawakan nya ang magkabila
kong kamay. "Kung kailangan mo ulit ng tulong, maaasahan mo ako para tulungan ka"
sensiro nyang wika.

"Salamat. Malaki ang pasasalamat ko sa pagtulong mo samin" isang mayuming ngiti ang
isinukli ko sa kanya.
"Magpapaalam na kami. Hanggang sa susunod" paalam ni Will.

"Mag-iingat kayo" ganti ni Zai

Nagsimula ng tumakbo ang triplets pati na din yung tatlong lalaki. Pumunta si
Austin sa unahan ko at gaya ng dati ay uumupo sana sya para makapasan ako sa
likuran nya ng pigilan ko sya.
"Ahm.. Austin, hindi mo na ako kailangang buhatin. Kaya ko ng makatakbo ng mabilis"
pigil ko.

Natatakot ako na kapag napalapit ako sa kanya ng ganon kalapit at tumama  ang
hangin sa katawan nya pagtakbo namin, hindi na ako makapagpigil at sunggaban na
sya.
"Please? Gusto kong buhatin ka" wika nya na seryosong nakatingin sa mga mata ko.
"Tulad ng dati"

Seryoso ko din syang tiningnan sa mga mata nya. Pinipilit alamin kung ano ang
tumatakbo sa isipan nya ngayon pero ni anong indikasyon ay wala akong makita sa
kanya sapagkat napakaseryoso lang ng mukha nya.
"Sige" pagpayag ko. Kaya ko naman sigurong makapagpigil.

Pumuwesto na si Austin. Huminga muna ako ng malalim bago sumakay sa likod nya.

Ang bango nya!

Pinigilan ko ang paghinga ko para iwasan na maayos si Austin.

"Zai, maraming salamat ulit. Mauuna na kami" paalam ni Austin matapos nya akong
buhatin.
"Wala yun. Mag-iingat kayo"

Tumango lang si Austin. Tumalikod na sya at nagsimulang tumakbo. Dumadampi ang

malakas na hangin sa mukha ko, nakatulong sakin ang pagpipigil ko sa hininga ko
para maiiwasang maamoy ang asawa ko.

Dahil nauna ng tumakbo ang iba, naging malayo na ang destansya nila samin.
Ang tahimik ni Austin, sila ng umalis kami sa bayan ay hindi na sya nagsasalita.
Tumingala ako sa buwan at ngayon ko lang napansin na blue moon pala ngayon.

"Wow" humahangang bigkas ko.

Ang ganda ng mangasul-ngasul na buwan!

Bahagyang sumulyap si Austin sa buwan, binagalan na nya ang pagtakbo hanggang sa

naging paglakad na lang iyon.
"Gusto mo ang buwan ngayong gabi?"

"Oo. Napakaganda nya" humahangang sagot ko. Huminga ako ng malalim bago ipinatong
ang baba ko sa balikat nya. "Austin, anong problema? Nararamdaman ko na may hindi
ka sinasabi sakin" mahinahong tanong ko.

Bumuntong hininga sya tila nagdadalawang isip kung sasabihin ba nya ang gumugulo sa
isipan nya o hindi. 
Patuloy lang sya sa paglalakad. Akala ko hindi na sya magsasalita pero makalipas
ang ilang minuto, nagsalita sya sa mababang tinig.

"Habang tumatagal, lumalaki ang pagkakaiba natin" wika nya.

Hindi ako nagsalita at hinayaan lang syang magpatuloy.

"Isa kang prinsesa. Isang Dyosa. Makapangyarihan. Kung ikukumpara sakin, walang-
wala ako" umismid sya "Wala akong maipagmamalaki sayo. Para tayong langit at lupa,
masyadong malaki ang agwat" bakas sa tinig nya ang kapaitan ng mga salitang yun.

Kung ganon iyon pala ang gumugulo sa isipan nya kanina pa. Wala naman akong
pakialam kung isa akong prinsesa o isang Dyosa dahil para sakin ako pa rin si Light
na nakilala nila nong unang araw na nagtagpo ang mga landas namin ni Austin.

Nakangiti akong huminga bago mas niyakap pa ang mga braso ko sa leeg ni Austin.

"May sasabihin ako sayo" nakangiting wika ko na nasa unahan ang tingin.
"Ano?"

Inilapit ko ang labi ko sa tenga niya bago ibinulong ang dalawang salita na
nararamdaman ko para sa kanya.
"Mahal kita!"

Mukhang nabigla sya sa  sinabi ko dahil natigilan sya sa paghakbang. Ramdam ko din
ang biglang paninigas ng kalamnan nya.

Dahan-dahan nya akong ibinaba at iniharap sa kanya. "Anong.. sabi mo?"

"Sabi ko po, mahal kita" nakangising sagot ko. "Hindi mo ba nararamdaman yun?"

"Nararamdaman. Pero ito yung unang beses na sinabi mong mahal mo ako" hindi nya
malaman kung ngingiti ba sya o ano.
"Sinong may sabi na hindi pwedeng magdikit ang langit at lupa? Kapag pumunta ka sa
mataas na bahagi at tumanaw ka mula sa kapatagan, hindi ba, magkadikit ang lupa at
langit? Kapag lumulubog ang araw sa kanluran, sinasalubong ng lupa ang paglubog ng
araw. At sa silangan naman, langit naman ang sumasalubong sa araw. Hindi ako
nagbago, kung sino ako nong unang araw na nakilala mo ako, ako pa rin yun. Ako pa
rin si Light na asawa mo. Ako pa rin si Light na mahal ka"

Kung kanina ay hindi nya malaman kung ngingiti, ngayon ay malinaw ng nakapaskil ang
napakagandang ngiti sa mga labi nya.
"Pagdating sayo, dumadami ang insecurity ko sa sarili ko. Sa pagmamahal ko sayo,
pakiramdam ko hindi ako sapat para sayo. Pero dahil sa sinabi mo, sapat na ang
pagmamahal mo para mawala ang insecurity na nararamdaman ko" hinawakan nya ang
mukha ko. "Simula ng makilala kita, nagkaroon na ng kahulugan ang buhay ko. Wala
akong ibang mamahalin kundi ikaw lang, Light. Mahal na mahal kita" pagkawika nya
non ay dumampi ang mga labi nya sa labi ko.

Magkalapat lang ang mga labi namin. Isang halik na punong-puno ng pagmamahal.

ISINANDIG ko ang ulo ko sa balikat ni Austin habang nagtatampisaw ang mga paa namin
sa tubig.
Pagkatapos ng naging pag-uusap namin kanina, imbes na dumiretsyo sa bahay ay
pumunta kami sa talon.Nakaupo lang kami habang nakalubog ang mga paa namin at
nakatingin lang sa paligid.

Ang payapa ng ganito.

Kahit na nakaupo lang kami, hindi ako nakakaramdam ng pagkainip. Imbes ay
kapayapaan ang nararamdaman ko. Nakalimutan ko na din ang pagkauhaw ko pagkatapos
naming mag-usap kanina.

Ang ganda ng tubig, sumasalamin sa kanya ang asul na buwan.

"Gusto mo na bang umuwi?" Tanong ni Austin na lalo pang hinigpitan ang pagkakaakbay
sakin.

"Pwedeng dito muna tayo kahit sandali pa?"

"Sige"
Tahimik lang kami ng may maisip akong gawin. Gusto kong subukan ang bagay na yun.

"Austin, gusto kong maligo" maya-maya'y wika ko.

"Ha? Pero gabi na baka magkasa---" kusa syang natigilan ng ma-realize nya na isa
din akong bampira. "Gusto mo bang kumuha ako ng panligo mo?"

May naisip akong kapilyahan. Napangisi ako sa isiping yun.

Tumayo na ako at sinumulang tanggalin ang damit ko.

"Bakit ka pa kukuha kung pwede naman tayong maligo ng walang damit?" Nakangisi kong
tanong ng matanggal ko na ang pantaas ko

Kitang-kita ko ang panlalaki ng mga mata ni Austin. At nagustuhan ko nakita kong

reaksyon ng asawa ko. Kaya sinunod kong tinanggal ang short shorts na suot ko.
Dahan-dahan ko iyong tinanggal na tila nang-aakit na sya namang plano ko.
Kahit ang isang kalahating Dyosang katulad ko ay may kapilyahan din.

Tuluyan na akong nalantad sa mga mata ng asawa ko. Ngunit gapatak na hiya ay wala
akong nararamdaman. Imbes pakiramdam ko ay napakaganda ko sa mga mata niya.
Tumayo na din si Austin at akma nya akong hahawakan ng umatras ako. Kitang-kita ko
ang pagnanasa sa mga mata nya. Malinaw ko ding nakita ang paglunok nya.

Pilya akong ngumiti bago tumalon sa tubig. Mabilis akong bumulusok pailalaim,
lumangoy ako paahon ngunit nagulat na lang ako ng pag-ahon ko ay may humapit sa
bewang ko mula sa likod.

"Pilya" nakangising wika ni Austin.

Hindi ko namalayan ang pagtalon nya sa tubig. At tulad ko ay nakahubad na rin sya.
Ramdam ko ang kahubdan nya sa mga balat ko.

Ang pagkalalaki nyang naghuhumindig ay nakadikit sa balakang ko. Mabilis na

dumagasa ang pagnanasa sa buo kong pagkatao.
Ngayon ko higit na nauunawaan kung bakit may bahagi ng pagkatao ko ang hinihila
nya. Yun ay ang pagkatao ko bilang isang bampira. Sa simula pa lang siya na talaga
ang soulmate ko. Siya na talaga ang nakatakda para sakin.

Pumihit ako paharap kay Austin dahil gusto kong makita ang mukha nya. 
Hinaplos ko ang magkabila nyang pisngi at ganon din ang ginawa nya.

"Mahal kita. Mahal na mahal" bulong nya sa pagitan ng gadangkal naming mga labi.

"Mahal din kita" tugon ko.

Tuluyan nyang sinakop ang mga labi ko. Tinugon ko sya ng buong puso. Gusto kong
iparamdam sa kanya sa mga halik ko kung gaano ko sya kamahal.Kinagat-kagat nya ang
pang-ibabang labi ko na ginantihan ko rin ng pagkagat sa marahang paraan. Ipinasok
nya ang dila nya sa bibig ko na binigyang permiso ko. Sya lang ang nag-iisang
nilalang na maaaring gumalugad sa buo kong pagkatao.

Niyakap ko sa batok nya ang mga braso ko upang lalo syang hapitin. Hindi ko na
namalayan na nagawa ni Austin na makalapit kami sa isang bato na pwedeng sandalan
dahil nasa naglalarong mga dila namin ang atensyon ko.
"Hmm" ungol ko ng palakas ang pagkakasandal sakin ni Austin sa bato ngunit hindi
naman masakit imbes ay lalo pa akong nadadarang.

Ironic, malamig ang tubig at ganon din ang katawan ni Austin ngunit pakiramdam ko
ay sinisilaban ang buo kong pagkatao dahil sa pagnanasang bumabalot samin ngayon.

"Ahmm" muli kong ungol ng lumapat sa isang dibdib ko ang isang kamay ni Austin.
Minasahe nya iyon sa medyo marahas na paraan.

Gusto ko ang paraan nya kung paano nya paglaruin ang palad nya sa dibdib ko.
Pinisil-pisil din ng hintuturo at hinlalaki nya ang kurona sa dibdib ko. 

Nang magsawa na sya sa mga labi ko, gumalang ang mga halik nya sa punong tenga ko
na naghatid sakin ng ibayong kiliti. Habang ang isa nyang kamay ay nasa bewang ko,
lalong humahapit sa aming mga katawan.
Kasabay na bumababa ng mga halik nya sa leeg ko ang kamay nya papunta sa sentro ng
pagkatao ko.

"A-Austin.. aahh..." napasabunot sa buhok ni Austin ang isa kong kamay habang
nakapulupot pa rin sa batok nya.
Nasa leeg ko na ang labi niya. Humahagod ang dila nya ng pataas, pababa at muling
pataas, paulit-ulit sa ganoong ritmo. Gagapang sa panga ko hanggang matagpuan ang
kabilang bahagi ng leeg at tulad kanina ay inulit nya ang ritmong ginawa. Mas
tumingala ako para bigyan sya ng mas malayang access sa leeg ko.

"Oohh" sabay pa kaming napaungol ng makapa nya ang tagong yaman ko.

Pinaglandas nya ang mga daliri nya sa hiwa ko hanggang matagpuan ang lamang
nakausli doon.

"A-Austinnnn" halinghing ko sa pangalan nya.

Nilaro-laro nya ang lamang yun na nagbigay sakin ng kakaibang sensasyon, idagdag pa
na ipinapasok nya rin ang isang daliri sa loob ko.
Ang sarap sa pakiramdam ng ginagawa nya at gusto ko din syang paligayahin. Gumapang
ang isa kong kamay sa mukha nya, naglandas sa matipuno nyang dibdib pababa sa
kanyang tyan hanggang matagpuan na ng kamay ko ang talagang pakay nito.

"Oohh" ungol nya ng makulong sa palad ko ang pagkalalaki nya.

Bahagya kong pinisil ang pagkalalaki nya bago nagtaas baba ang kamay ko. Gusto kong
ibalik sa kanya ang sarap at kasiyahan na ibinibigay nya sakin.

"L-Light.. d-don't" hinihingal na bigkas nya. Napatingala sya habang nakapikit na

tila ninanamnam ang sarap na naibibigay ng palad ko.

Ngunit dahil sa pagtingala ni Austin, mas nakita ko ang leeg nya. Muling bumalik
ang uhaw na nararamdaman ko. 
Ang kinis ng leeg ni Austin, kitang-kita ko ang pagpintig ng kanyang ugat. Ang
pagdaloy ng dugo doon.

Gamit ang sarili kong lakas ay iniikot ko si Austin kaya sya na ang nakasandal sa
bato. Kahit na anong pigil ko sa sarili ko, kusang lumabas ang mga pangil ko.
Ipinilig ko ang ulo ko kasabay ng pagpikit ko upang hindi ko makita ang leeg nya.
Patuloy sa paggalaw ang mga kamay ko upang di mahalata ni Austin na pagpipigil ko
sa sarili ko na kagatin sya.
"Light? Sige na. Inumin mo na ang dugo ko" wika ni Austin na nakapagpamulat sakin.

"Alam mo?"
"Kung nararamdaman mo ang pagkauhaw ko, ganon din ako sayo. Kanina mo pa
pinipigilan ang sarili mo. Alam ko ang nararamdaman mo, natatakot ka na baka hindi
mo mapigilan ang sarili mo at mapatay mo ako, ganon din ang nararamdaman ko sa
tuwing iinom ako sa dugo mo pero nagtitiwala ka sakin. At gusto kong ibalik ang
pagtitiwalang yun" hinawakan nya ang ulo ko at siya na mismo ang naglapat ng ulo ko
sa leeg nya.

"Salamat" bulong ko.

Napapikit ako sa amoy ng dugo ni Austin. Inilapat ko ang ilong ko sa leeg nya at
inamoy-amoy iyon. Para syang isang pagkain na katakamtakam, napakabango nya. Lalong
lumabas ang mga pangil ko. Buong kasabikan kong ibinaon ang mga pangil ko sa leeg
ni Austin

"Uhmm" ungol ni Austin ng bumaon na ang pangil ko.

Ito ang unang beses na nakainom ako ng dugo simula ng ipanganak ako. Matagal na
panahong nakulong ang pagiging bampira ko kaya ng takpan ng buwan ang araw,
nagising non ang natutulog kong katauhan.
Tuloy-tuloy ang pag-inom ko sa dugo ni Austin. Ang tamis ng dugo nya! Hindi lang
uhaw ko ang napapawi ng dugo nya dahil muli nitong ibinabalik ang lakas na nawala
sakin.

"Hmmm" ungol ko ng muling paligayahin ni Austin ang katawan ko. Muli nyang minasahe
ang dibdib ko na parang nagmamasa ng harina.
May kiliting nabubuo sa puson ko dahil sa ginagawa nya. Binunot ko ang mga pangil
ko at nagsalubong ang mga mata namin. Ramdam ko ang naiwang dugo sa mga labi ko.
Dumukwang si Austin, ramdam ko ang paggapang ng dila nya sa baba ko papunta sa mga
labi ko. Sinugsog ng dila nya ang labi ko upang linisin ang dugong naiwan.

"Ganon pala ang lasa ng dugo ko" nakangising wika nya sakin.
"Matamis" wika ko.

Totoong matamis ang dugo nya. Gusto ko pa sanang umiinom ngunit kailangan kong
pigilan ang sarili ko. Ayokong mabuhay sa mundong 'to na hindi ko sya kasama.

Nagulat ako ng bigla akong iikot ni Austin, ako na ulit ang nakasandal sa bato.
"I want to take you right now!"

"Bakit ka pa nagsasabi?" Pilyang tugon ko

Umulos sya papasok sa loob ko.

"Aahhh.. ooohhh" halinghing ko.

Kahit na ilang beses na naming nagagawa ang pagtatalik, pakiramdam ko, ito pa rin
ang una naming ginawa iyon.
Ang sarap maramdaman ang pagbalot ng kalamnam ko sa pagkalalaki nya.

Kasabay ng pag-ulos nya ang paghampas din ng tubig sa katawan ko. Nang mahanap ko
na ang tamang tyempo, sinalubong ko na ang bawat pag-ulos nya. Kaya naman ang
payapang tubig ng talon ay naging magalaw. Maingay. Mainit.
Ipinulupot ko ang dalawa kong hita sa balakang ni Austin. Sapo ang mga hita ko,
nagsimula syang maglakad sa pampang ng hindi naghihiwalay ang mga pribadong bahagi
ng mga katawan namin, inihiga nya ako sa isang malapad na bato at doon ay patuloy
nya akong inangkin.

Patuloy na gumalaw ang mga balakang namin upang salubungin ang isa't-isa.
Nararamdaman ko ang pamumuo ng tensyon sa puson ko. At alam ko kung ano yun.
"Hmm... A-Austin, malapit na ako" hinihingal na anas ko

"Sabay tayo, baby" muli nya akong hinalikan sa labi. Naglaro ang aming mga dila.
Nagharot at nagpakasaya.

Ilang ulos pa at sumambulat sa loob ko ang aming mga katas.Hinihingal na bumagsak

sa ibabaw ko si Austin, ang mukha nya ay nasa leeg ko. 
Magkadugtong pa rin ang aming mga katawan.

Saksi ang asul na buwan sa pag-iisa ng aming mga katawan. Hindi ko akalain na
ganito kaganda ang kalalabasan nito. Para sakin ay napaka-espisyal ng gabing ito.
Idinilat ko ang namumungay kong mga mata. Sumalubong sakin ang napakaraming bituin
sa langit ngunit napalitan ng mukha ni Austin ang mga bituin na sinisilayan ko.

"Pwede mo bang muling sabihin sakin na mahal mo ako?"

Idinampi ko ang isa kong kamay sa pisngi nya at nginitian ko sya.

"Mahal kita kahapon. Mahal kita ngayon. At mahahalin kita sa mga darating na bukas"

"Mahal na mahal din kita" dinampian nya ako ng halik sa noo.

Napakaswerte ko at sya ang lalaking itinadhana sakin. Sana wala ng dumating na
problema saming dalawa. Sana maging maayos na ang lahat.

Dala marahil ng pagod ay hindi ko napigilan ang mapahikab.

"Balik na tayo sa cabin?" Yaya nya

"Matagal pa naman bago mag-umaga, pwedeng dito muna tayo?" Inaantok na tanong ko.

"Pero inaantok ka na"

"Dito na lang tayo matulog. Saka na lang tayo lumipat sa cabin kapag mag-uumaga na"
wika ko.

"Sigurado ka?" Paniniyak ni Austin

"Uhhumm" tumango ko sa kanya.

"Sige. Kukuha lang ako ng pwede nating maisapin"

"Aahhh" ungol ko ng hugutin na nya ang pagkalalaki nya sa pagkababae ko.

Pareho kaming bumangon. Muli nyang isinuot ang pantalon nya, hindi na sya nagsuot
ng pang-itaas. Dinampot din nya ang mga damit ko at sya na ang nagbihis sakin.

"Hindi mo naman kailangang gawin 'to eh" wika ko sa kanya ng isuot na nya sakin ang
short shorts ko.
"Kung kaya kitang tanggalan ng damit dapat kaya din kitang bihisan" Sagot nya sakin

"Oo na!" Natatawang wika ko para pagtakpan ang hiyang nararamdaman ko.Kung kanina
ay may pagkapilya pa ako, parang lahat ng lakas ng loob ko kanina ay natangay na ng
tubig.

"Babalik din ako kagad" muli nya akong hinalikan sa noo bago umalis.
Muli akong naupo at nagtampisaw ang mga paa ko sa tubig.

Halos perpekto na ang buhay ko. Kilala ko na ang sarili ko. Meron akong asawa na
mahal ko at mahal ako. Isang pamilya na laging nandyan para sakin. At kung makikita
ko pa ang mga magulang ko, mas magiging perpekto na talaga ang buhay ko.
Alam ko naman na walang perpekto sa mundo pero iyon ang nararamdaman ko sa ngayon.
Dahil don, nagiging possitibo ang lahat ng nararamdaman ko ngayon.

Oo. Tama!
Kailangan kong maging possitibo. 

Makikita ko ang mga magulang ko. Buhay pa sila. Makikita ko pa sila.Ipapakilala ko

pa sila kay Austin, ang lalaking ma---

Natigil ang pagmumuni-muni ko ng makaramdam ako ng masama. Parang may masamang

nangyayari. Dali-dali akong tumayo, pinakiramdaman ang paligid ko.
"Austin!" Kinakabahang anas ko.

Mabilis akong tumakbo pabalik ng cabin. Sobrang kaba ang nararamdaman ko para sa
kaligtasan ng lahat.
Wala naman sanang mangyaring masama.

Dahil sa bilis ko ay kaagad akong nakarating sa cabin. Kung titingnan mula sa labas
ay tila wala namang nangyaring kaguluhan. Tulad pa rin ng dati ang itusara nito.

Tumakbo ako papasok ng bahay. Pagbukas ko pa lang ng pinto ay sumalubong na sakin

ang mga basag na gamit. Ang gulo ng buong bahay na masasabi mong may nangyaring
labanan.
Mas lalo akong ginapangan ng matinding takot. Hindi para sakin kundi para sa mga
kasama ko lalo na sa asawa ko.

Lumalad pa ako papasok at sa gitna mismo ng sala ay tumambad sakin ang nakahandusay
na katawan ni Damon. Dali-dali akong lumapit sa kanya.
"Damon!" Itinihaya ko sya dahil nakadapa sya bago ko sya lapitan.

Hindi pa sya nagiging abo kaya siguradong hindi pa sya patay.

"Damon!" Muling bigkas ko sa pangalan nya.

Nanghihinang idinilat ni Damon ang mga mata nya.

"Damon, anong nangyari? Nasan sila? Nasan si Austin? Sinong gumawa sa inyo nito?"
Sunod-sunod kong tanong.
Kung sinuman ang gumawa nito sa pamilya ko, sisigurasuhin ko na magbabayad sya!

"B-Babaeng may.. nakataklob ang mukha... ang dumukot kina.. Eve" nahihirapang sagot
nya bago sya tuluyang nawalan ng malay.
Babaeng may taklob ang mukha?

Ang babae ba sa plaza ang tinutukoy nya?

Shit!
Naalala ko na sinabi nya sakin noon na ingatan ko ang pamilya ko lalo na ang asawa
ko.

Ano bang kailangan nya sakin?

************************************
SIGN OUT: MS. AUTHOR

=================

CHAPTER EIGHTEEN:

 SIGN IN: MS. AUTHOR

Hahaha sarreh nd ko kagad nailagay yung dedication.. huehuehue sa sobrang pagod ko

kahapon galing sa maghapong byahe mula manila pabalik samin, basta ko na lang na-UD
XD

**********************************************************

CHAPTER EIGHTEEN:

Matapos kong gamutin ang mga sugat ni Damon, naupo ako sa single sofa na katapat ng
hinihigan ngayon ni Damon.

Ano bang kailangan ng babaeng yun sakin? Bakit nya dinukot ang pamilya ko?

Nakatukod sa mga hita ko ang mga siko ko, dala ng frustration ay naisubsob ko ang
mukha ko sa mga kamay ko. Akala ko, matapos naming makalabas sa palasyo ng ligtas
at nalaman kung sino ako, magiging mas maayos na ang lahat pero bakit nagkaroon ng
ganito?

Saan ko sila hahanapin?

Inihilamos ko ang mukha ko sa kamay ko bago inilibot ang tingin ko sa kabayan.

Basag ang ilang mga figurine, sira din ang ilang kagamitan. Tumayo ako para mas
mabistahan ang mga nagkalat na gamit, nagbabakasakali na meron akong makitang bagay
na pwedeng makapagturo kung saan dinala ng babaeng yun ang asawa ko at ang iba pa.

Ngunit talagang mga basag na gamit lang ang naroon.

"Light?"

Napalingon ako kay Damon na ngayon ay may malay na.

"Damon" dali-dali akong lumapit sa kanya para alalayan sya dahil akma syang
babangon.

Kahit na napagaling ko na ang mga sugat nya, inalalayan ko pa rin syang makabangon.

"Ayos ka na ba?" Nag-aalalang tanong ko.

"Oo" seryoso nyang sagot ng maayos na syang nakaupo.

"Ano bang nangyari dito? Sino yung gumawa nito sa inyo?" Tanong ko.

Ipinatong ni Damon ang mga braso nya sa mga binti nya at kunot noo syang tumingin
sa kawalan na parang doon ay muli nyang nakikita ang mga nangyari.
"Maayos kaming nakarating dito sa bahay. Nagkukwentuhan kami ng dumating si Austin.
Tinanong namin kung nasan ka, sinabi nyang sa talon kayo matutulog at kumuha lang
sya ng pwede nyong higaan ngunit ng paalis na sya, dumating yung babaeng yun!"
Nakuyom ang mga kamay ni Damon at nanginig iyon. "Ang bilis ng mga pangyayari,
lumaban kami pero wala kaming nagawa laban sa kanya. Minuto lang ang kinailangan
nya at napabagsak nya kaming lahat... napakalakas nya!" Nag-angat sya ng tingin at
tumingin sakin ang napakaseryoso nyang mga mata. "Pinapasabi nya sayo na kung gusto
mo daw iligtas sina Austin, pumunta ka daw sa lupain kung saan sumasalamin sa kulay
ng kalangitan. Sino ba ang babaeng yun? Anong kailangan nya sayo?"

"Hindi ko alam. Hindi ko sya kilala, iniligtas ko sya noong nagkagulo sa plaza sa
pag-aakala na isa syang tao. Hindi ko akalain na kilala nya ako!" sagot ko

Kasalanan ko 'to!

Sakin may kailangan ang babaeng yun pero dinadamay nya ang pamilya ko!

Noong wala pa ako sa buhay nina Austin, simple pa ang buhay nila. Hindi komplekado.
Wala sa peligro. Pero dahil sakin, naging komplekado na para sa kanila ang lahat.
Nalalagay na sila sa peligro. Kung ligtas kaming nakalabas sa palasyo, sinalubong
naman kami ng panibagong problema at dahil yun sakin!

Ako ang may kasalanan nito!

"Ililigtas ko sila!" matatag na pahayag ko

"Kung ililigtas mo sila, sasama ako" mabilis nyang sagot

"Pero--" nag-aalangang tugon ko

"Kinuha nya ang girlfriend ko! Pinagtangkaan nya na kapag hindi ka pumunta,
papatayin ng babaing yun sila Eve!" nanggagalaiting wika niya.

Kuyom na kuyom ang kanyang mga kamao.

"Naiintindihan ko" kahit na pigilan ko sya sa pagsama sakin, alam ko na hindi sya
papaawat dahil ang babaeng mahal nya ang nasa kapahamakan.

Bumuntong hininga sya. "Salamat. Ngayon, kung gusto natin silang mailigtas,
kailangan nating malaman kung saan dinala ng babaeng yun sina Eve"

"Ang sabi mo kanina, matatagpuan ko siya sa lupain kung saan sumasalamin ang kulay
ng kalangitan" iniwas ko ang tingin ko kay Damon at napaisip ako

"Oo. Tama yun. Iyon ang sinabi nya bago nya ako iwan kanina"

Lupain

Lugar na sumasalamin sa kalangitan.

Salamin

"Damon, may alam ka ba na gusali sa bayan na gawa sa salamin? O isang lugar na

pwedeng mas malinaw na makikita ang langit?" Tanong ko

"Meron kaya lang sigurado akong hindi nya doon dadalhin sina Austin dahil masyadong
delikado. Madaming reapers sa bayan at delikado yun para satin lalo na sa kanya"

Tama sya

Kung ako ang nasa kalagayan nong babaeng yun, hindi ko din dadalhin ang mga bihag
ko sa isang lugar na malalagay sakin sa alanganin. Kung may mangyayaring labanan,
pwede yung makakuha ng atensyon ng mga reapers.

Saang lugar ang tinutukoy nya?

Bakit ba hindi nya na lang sabihin kung saan nya ako gustong makita?

Napaangat ang tingin ko at saktong napatingin ako sa salamin at mula doon ay nakita
ko ang sirang asul na kurtena na nakasabit sa bintana.

Salamin
Asul ang karaniwang kulay ng langit kapag umaga at itim kapag gabi.

Reflection

"Damn! Alam ko na kung nasaan sila!" Bulalas ko

"Saan?"

"Sa tabing dagat! Ang dagat ay nagkukulay asul dahil sa reflection ng langit" sagot
ko

Walang sali-salitang tumayo si Damon sa kanyang pagkakaupo at mabilis na lumabas ng

bahay.

"Damon!" Tawag ko at dali-dali ko syang sinundan. "Damon, sandali!" Pigil ko ng

akma na syang tatakbo.

"Sa silangang bahagi ng gubat, ilang metro ang layo ay may dagat. Kung tama ang
sinabi mo baka nga naandon sila!" Tinanggal nya ang kamay ko na nakapigil sa braso
nya.

"Hindi mo naman... kailangang sumama. Ipinapangako kong ililigtas ko sila. Kaya

naman---" ang kung anumang sasabihin ko ay pinutol nya

"Sinagot ko na ang bagay na yan at ayoko ng ulitin pa"

"Naiintidihan ko. Kapag nailigtas natin sila, tutupadin ko ang napagksunduan natin
noon. Ibibigay ko sayo ang karapatang patayin ako" aniya ko

May isa akong salita. Naalala ko na oras na malagay sa delikadong sitwasyon ang
pamilya dahil sakin, ibibigay ko sa kanya ang karapatang patayin ako

Seryoso nya akong tiningnan. Ngunit maya-maya din lang ay umismid sya bago
tumalikod.

"Hindi dapat nagkakasakitan ang bawat myembro ng isang pamilya" wika nya bago
sinimulang tumakbo

Naiwan akong natitigilan at gulat. Hindi ko inaakala na maririnig ko sa kanya ang

mga salitang yun. Dahil hindi man direkta, para nya na ring sinabi na tanggap na
nya ako bilang bahagi ng pamilyang 'to.

Tama. Hindi ako nag-iisa sa problemang ito. Nandito si Damon para tulungan ako.

Dali-dali akong tumakbo sa direksyong tinahak nya. Dahil sa bilis ko, pakiramdam ko
ay humahalo ako sa hangin, nagigi kaming isa. Ngunit kahit napakabilis ng pagtakbo
ko, malinaw ko pa ring nakikita ang mga nasa paligid ko.
Hindi naman ako nahirapan na maabutan si Damon. Sabay na kaming tumatakbo.

"Salamat" wika ko ng magpantay na kaming dalawa

"Wala kang dapat na ipagpasalamat" seryosong sagot nya na mas binilisan pa ang
pagtakbo.

Umiiling-iling ako dahil umiiral na naman ang pagigi nyang seryoso. Mas binilisan
ko pa ang pagtakbo, nagawa kong muling maabutan si Damon ngunit sa pagkakataong 'to
inunahan ko sya.

Wala sanang gawin na masama yung babaeng yun kina Austin. Dahil kahit na magaan ang
loob ko sa kanya nong una naming pagkikita baka mapatay ko sya kapag sinaktan nya
ang pamilya ko.

Patuloy lang ako sa pagtakbo na punong-puno ng pag-aalala.

'Nandyan na ako!' Hiyaw ng isipan ko

Ilang sandali pa ay may naririnig na akong paghampas ng alon ng dagat. Sa dulo nga
ng gubat ay may nakikita akong dagat ngunit bago pa ako makalabas ng gubat, nagulat
na lang ako sa bilis ng pagtakbo ni Damon. Nagawa nya akong unahan.

Tumakbo pa ako hanggang sa makarating na ako sa tabing dagat.

"Damon!" Tawag ko sa kanya ng tumigil sya sa pagtakbo.

Huminto ako sa tabi nya at bumungad sakin sina Austin na nakakulong sa isang
malaking bolang tubig. Sinusubukan nilang makawala pero kahit na anong gawin nilang
paghampas ay wala pa ring nangyayari. Hindi rin namin marinig ang sinasabi nila
mula sa loob.

'Austin' piping bigkas ko

"Eve" ani ni Damon pagkakita sa kasintahan, akma sana syang lalapit ng mula sa
likod nong bolang tubig ay lumabas yung babae.

Napakunot noo ako dahil hindi pamilyar sakin ang babaeng may takip ang mukha na
lumabas. Sigurado ako sa bagay na iyon dahil iba ang mga mata nya. Hindi sya yung
babaeng misteryosa sa bayan.

"Mabuti naman at nagpakita ka" wika nya. Pati boses hindi rin pamilyar sakin.

"Sino ka? Anong kailangan mo sakin?" Tanong ko sa kanya

Imbes sumagot ay tinanggal nya ang telang nakabalot sa kanyang mukha. Masasabi ko
na madanda sya. Maputi sya at kulot ang blond na buhok. Nakakatakot ang mga mata
nya na kapag tumingin ka don, para mo na ding nakita ang kamatayan mo.
"Pakawalan mo sila!" Galit na utos ni Damon ngunit hindi sya pinansin nong babae
dahil nasa akin lang sya nakatingin.

"Wag kang mag-alala dahil ang babaeng yan lang ang kailangan ko" wika nya na sa
akin pa rin nakatingin.

"Sino ang nag-utos sayong patayin ako?" Matapang kong tanong at nakipagsukatan din
ako ng tingin sa kanya

Hindi nya ako sinagot imbes ay tinginan nya lang ako mula ulo hanggang paa. Para
bang sinusuri kung bakit nais akong ipapatay ng taong nag-utos sa kanya.

Naiinis ako sa paraan ng pagkakatingin nya sakin. Kung tingnan nya ako ay parang
isa lamang akong mababang uri ng nilalang. Katangian ng isang reaper.

Oo. Isa nga syang reaper.

Teka--- kung isa syang reaper, maaaring may kinalaman sa pagpasok namin sa palasyo
ang dahilan nya para patayin ako.

"Isa kang---" bago ko pa maituloy abg sasabihin ko, mabilis na sumugod si Damon sa
kanya.

"Damon!" Sigaw ko
Nagpakawala si Damon ng suntok, walang pakialam kung isang babae ang kanyang
kalaban. Ngunit madali lang naiwasan nong reaper si Damon. Kada papakawalang suntok
ni Damon ay naiilagan lang nya. Umikot yung reaper at sa pag-ikot-ikot nya, mula sa
dagat, ay umikot ang tubig sa bewang nya. Bago pa makalayo si Damon don sa reaper
ay nagawa ng ihagis nong reaper kay Damon yung tubig at tulad nina Austin ay
nakulong din sya sa bolang tubig.

Kung ganon, tubig ang kapangyarihan nya. Ngayon naiintindihan ko na kung bakit dito
nya gustong makipagkita dahil malaking pabor sa kanya ang lugar na kinaroroonan
namin.

Napangisi ako dahil kung pabor sa kanya ang lugar, pabor din sakin yun dahil
magagaya ko lang ang kapangyarihan nya. Magagamit ko rin ang tubig.

"Isa kang reaper, hindi ba? Sinong nag-utos sayo para patayin ako? Ang palasyo ba?"
Muli kong ulit sa tanong ko.

Mukhang nagulat sya dahil sa sinabi ko. Kumunot ang noo nya.

"Ang amoy ng dugo mo'y sa tao kaya hindi ko maintindihan kung pano ka nakapasok at
nakalabas sa kwarto ni Lord David ng hindi namamalayan ng mga reapers" sagot nya

Lord David?

Ang tinutukoy ba nya ay ang kanang kamay ng hari?

Kwarto ba nong David ang napasok ko? Bakit nasa kwarto nya ang mahahalagang libro
na yun? Ibig bang sabihin na may alam sya tungkol sa totoong kasaysayan? Kung ganon
bakit hinahayaan nyang magsinungaling ang hari sa lahat?

Kung ganon tama nga ang nararamdaman ko. May kakaibang nangyayari sa loob ng
palasyo.

"Ako ang kailangan mo, di ba? Pakawalan mo na sila!" Utos ko, napadako ang tingin
ko kina Austin.

Hindi ko man sya naririnig, nababasa ko ang isang salita na kanina nya pa
binibigkas.

'Light' paulit-ulit nya yang sinasabi

'Ililigtas ko kayo. Hindi ko hahayaang mapahamak kayo' wika ko sa isipan ko

"Wag mo akong utusan dahil hindi mo ako kilala!" Mariing wika nya.

"Kilala kita. Isa kang reaper. Ako ang hindi mo kilala kaya wag mo akong subukan!"
Ganti ko

Hanggat maaari ayokong gamitin ang destruction para pumatay ng mga bampira. Oo
nga't ginagamit ko lang yun para protektahan ang sarili ko pero nakokonsensya din
naman akong makita silang namamatay kahit pa sabihin na masasama silang mga
bampira. 

"Isa kang babae na dapat mamatay!" Wika nya at kaagad nya akong sinugod.

Pinaulanan nya ako ng mga ga-kamaong bolang tubig mula sa dagat. Pilit ko iyong
iniiwasan kahit na mahirap para saking gumalaw dahil mabuhangin ang tinatapakan ko.

Napagulong ako sa buhanginan ng tumama malapit  sa paa ko yung tubig. Sa paggulong
ko ay napalapit ako sa dagat. Babangon na sana ako pero bago ko pa magawa yun ay
nakubabawan na nya ako. Nakipagpanbuno ako sa kanya. Aaminin ko na malakas sya,
tama nga na isa syang reaper.

Itinaas nya ang kamao nya para suntukin ako sa mukha pero hindi ako magpapatalo.
Nilagyan ko ng bigat ang katawan ko para makaikot at makubabawan sya. Nagtagumpay
ako pero tumalsik akong muli sa buhanginan ng tamaan ako ng tubig.

Basang-basa na ako. Mabilis syang nakalapit sakin at kukubabawan nya sana akong
muli pero bago nya pa magawa yun ay umigkas na ang mga paa ko at tumama iyon sa
sikmura nya. Alam ko na malakas ang naging pagsipa ko sa kanya kaya napaatras sya
na sinamantala ko na naman para makabangon.

Sa kaliwa kong kamay ay nagpalabas ako ng hangin at ibinato iyon sa reaper ngunit
sinangga nya lang iyon ng tubig. Nagtama ang hangin at tubig, kumalat ang tubig na
parang ulan, ang lakas ng pagbagsak ng tubig. Nagulat ako sa nangyari, nagagalaw na
sana ako ng maramdaman ko na may malamig na bagay ang nakapulupot sa leeg ko.

"Hanggang dito ka na lang!" bulong nya sa tenga ko.

Nakapulupot sa leeg ko ang dalawang braso nya, konting galaw lang nya maaari ko ng
ikamatay. Pero hindi ako papayag na mamatay ng hindi lumalaban. Tumalon ako pa-back
flip, nabitawan nya ang leeg ko dahil kung hindi nya gagawin yun, sya naman ang
mapipilipit. Bumagsak ako sa likuran nya at mula sa dalawa kong kamay, bumuo ako ng
bilog na bola ng tubig ay pinatama iyon sa likod nya. Tumalsik sya dahil sa pwersa
ng ibinato ko sa kanya.

"You can imitate!" wika nya makabawi sya sa ginawa ko sa kanya

Nginisihan ko lang sya bilang tugon. Pero nawala ang ngisi ko ng mapansin ko na
nag-iiba na ang kulay ng langit.

Shit!

Iisa lang ang ibig sabihin nito. Malapit ng mag-umaga!Delikado na para kina Will,
Psyche at Damon ang manatili pa sa lugar na 'to. Maaari silang mamatay oras na
maabutan sila ng pagsikat ng araw.

Kailangan ko ng magmadali!

Muling umikot yung reaper at tulad ng ginawa nya kay Damon, nakabuo ulit sya ng
tubig sa palibot ng bewang nya.

Kailangan ko ng matapos ang laban namin!

Tumakbo ako sa direksyon nya. Ibinato nya sakin yun tubig na nabuo sa palibot ng
katawan nya pero mataas akong tumalon at gamit ang nagaya kong kapangyarihan sa
kanya, nagpaulan ako ng gamit ang tubig na nakuha ko sa hangin.

Basang-basa sya at yun ang hinihintay kong pagkakataon. Sunod na lumabas sa mga
kamay ko ay mga kuryente. Walang pag-aaksaya ng oras, ibinato ko sa kanya iyon
habang nasa ere pa rin ako.

Naiwasan nya ang ibinato kong kuryente pero kontrolado ko na kapangyarihan ko,
saktong paglapat ng mga paa ko sa lupa ay napaliko ko ang kuryenteng pinalabas ko
at sa pagkakataong yun ay hindi na nagawa pang makailag nong reaper sa pinakawalan
kong kuryente.

Bumagsak sya habang nangingisay. Mataas na boltahe ng kuryente ang dumadaloy ngayon
sa katawan nya kaya hanga ako dahil hindi pa sya namamatay. Dahil kung ordinaryong
bampira lang sya, baka ngayon ay patay na sya. Hahayaan ko na lang sya dahil ilang
segundo na lang din at mamamatay na sya.

"Sorry. Pero pinoprotektahan ko lang ang sarili ko at ang pamilya ko" anas ko ng
makalapit ako sa kanya.

Muli akong tumingala sa langit at unti-unti ng nagkakakulay ang langit.

Kailangan ng magmadali!

Lalapit na sana ako kina Austin para pakawan sila ng may gumapang na sakit sa batok
ko.
'Light!' piping basa ko sa mga labi ni Austin

Nagdidilim na ang paningin ko dahil sa pagtama ng kung anong bagay na yun sakin.
Ngunit gamit ang natitira kong lakas, nagawa kong ipihit ang katawan ko para alamin
kung sino ang may kagagawan niyon.

Bumungad sakin ang babaeng misteryusa.

"Bakit?" nanghihinang bulong ko

"Sinabi ko ng mag-iingat ka" sagot nya

Sino ba talaga sya?

Ano bang kailangan nya sakin?

Dalawang tanong na gumugulo sakin bago ako kinain ng kadiliman. Ngunit bago pa ako
kainin ng kadiliman, nagawa pang bigkasin ng isipan ko ang pangalan ng lalaking
mahal ko.

'Austin'

************************************************
Hehehe next dedication sa reader ko na nagbibigay ng sa tingin nya ay susunod na
mangyayari sa TVG. Hehehe gustong-gusto ko talaga ng ganong reader <3

Huehuehue sino kaya ang reader na yun?

SIGN OUT: MS. AUTHOR

=================

CHAPTER NINETEEN:

SIGN IN: MS. AUTHOR

Let me explain! Hahaha kung napapansin nyo na medyo na tatagalan ang pag-UUD ko
nitong mga nakalipas kong UD, sarreh! Sobrang busy lang poh talaga ako dahil nag-
aayos poh ako ng papers ko because my mom is sending me abroad huhuhu mamimiss ko
kayo </3

Hahaha OA?! hahaha para namang walang wifi don sa apartment na tutuluyan ko <3

PROMISE guys! Maayos ko lang ang schedule ko, balik na ulit sa dati ung schedule ko
ng pag-UUD.. huehuehue PROMISE yan! <3 :) and dont worry dahil malapit ko na ulit
maayos ang schedule ko :)

*****************************************************************

CHAPTER NINETEEN:

Isang mahinang ungol ang nanulas sa mga labi ko. Dahan-dahan kong iminulat ang mga
mata ko, ramdam ko ang pananakit ng buo kong katawan, hindi ko rin maigalaw ito.
Para akong nakatali.

Ano bang nangyari?

Pinilit kong gumalaw pero sa paggalaw ko ay may isang matigas na bagay ang sumakal
sa leeg ko.
Ano bang--

Ang kaninang lumilipad pang huwesyo ko ay biglang bumalik, napansin ko na nakagapos

ang dalawa kong kamay paitaas sa pamamagitan ng isang posas, may posas din sa leeg
ko, magkakonekta ang posas sa kamay at leeg ko kaya kapag ginalaw ko ang mga kamay
ko, masasakal ang leeg ko na syang pumipigil sa paghinga ko. Ang kadenang nakakabit
sa posas na nasa kamay ko ay magkahiwalay ang pinagkakabitan kaya hindi ko iyon
mahawakan para mahila. Samantalang ang mga paa ko ay nakakadena din gamit ang isang
malaking posas at tulad sa mga kamay ko ay magkahiwalay din ang kadena sa posas, sa
kanan at kaliwang poste nakakabit ang mga kadena.

Pinilit kong igalaw ko ang kamay ko pero kada galaw ko ay nasasakal lang ako.
Nanghihinang itinigil ko ang pagpupumilit na makawala dahil mas lalo lang akong
nasasakal. Inilinga ko ang mga mata ko, napansin ko na nasa isang tila abandonadong
bahay ako. Ang mga haligi ay sira-sira na, may mga kahoy ding mga nakatumba, ang
ilan pa nga'y nilulumot na. Wala ng mga kagamitan sa abandonadong bahay na ito,
tanging ilang haligi na lang ang tanging naandon. Salamat sa tulong ng liwanag ng
buwan kaya nabibistahan ko ang buong paligid ko.

Teka..gabi?

Gabi na ulit?

Kaninang madaling araw nangyari ang pakikipaglaban ko sa reaper at ngayon ay gabi

na, ganon kahaba ang kawalan ko ng malay?

Nasan ba ako?
Anong ginagawa ko dito?

'Austin'

Sa paglitaw ng pangalang iyon sa isipan ko, dumagsa ang alaala sa isipan ko. Ang
pagkakadukot kina Austin, ang pagpunta namin ni Damon sa tabing dagat, ang
pakikipaglaban ko sa babaeng reaper tapos papakawalan ko na sana sina Austin ng
biglang...

"Mabuti naman at gising ka na" mula sa dilim ay lumabas ang babaeng may dahilan
kung bakit nandito ako ngayon sa kinalalagyan ko. Pinukaw nya ang pag-iisip ko sa
mga nangyari samin.

Sinalubong ko ang asul nyang mga mata. Ang mga mata nyang tanging maaari lang
makita sa kanyang kasuutan.

Ang misteryosong babae

"Sino ka ba talaga? Ano bang kailangan mo sakin? Bakit---" naputol ang pagtatanong
ko ng maalala ko na bago matapos ang pakikipaglaban ko ay malapit ng sumikat ang
araw. 

Kung nawalan ako ng malay bago ko mapakawalan sina Austin maaaring sina Psyche
ay...

Hindi!
"Kung inaalala mo sila, nakawala sila sa pagkakakulong nila sa bolang tubig
pagkatakas nong babaeng reaper" sagot nya sa piping isipin ko.

Mabuti naman pala at nakawala sina Austin. May sapat na oras sila para makabalik sa
bahay ng hindi inaabutan ng pagsikat ng araw. Ngunit nakatakas yung reaper? Panong
nangyari yun?

"Masyado kang naging panatag na natalo mo na yung babaeng reaper kaya basta mo na
lang syang tinalikuran sa gitna ng laban. Hindi sya magiging reaper dahil lang sa
wala. Nakatakas sya ngunit dahil sa ginawa mo, nanghina sya" muling sagot nya sa
tanong sa isipan ko.

"Kung ganon bakit mo ako pinatulog? Bakit mo ako dinala dito? Anong kailangan mo
sakin?" sunod-sunod na tanong ko

Lumapit sya sakin. Naalerto ako ng itaas nya ang kamay nya. Akala ko ay kung anong
gagawin nya kaya iniiwas ko ang mukha ko sa kanya kahit na alam ko na impossibleng
mangyari yun. Ngunit hinaplos lang nya ang kanang pisngi ko. Ang banayad ng
paghaplos nya sa pisngi ko na parang ingat na ingat na syang lalong nagpagulo sa
isipan ko.

Kung haplusin nya ang pisngi ko ay punong-puno ng pag-iingat at ng salubungin ko

ang mga mata nya, tulad nong una kong masalubong ang mga matang yun nakaramdam na
naman ako ng kakaiba.

Bumibilis ang tibok ng puso ko sa hindi ko malamang dahilan.

"Sino ka ba talaga?" pabulong na tanong ko

Hindi nya ako sinagot, tumalikod sya sakin at naupo sa isang malaking tipak ng bato
na medyo malapit sa kinagagapusan ko.

"Malalaman mo rin. Pero sa ngayon ay tingnan natin kung dadating ang asawa mo"
patag na wika nya

"Si Austin? Anong gagawin mo sa kanya?" kunot noong tanong ko. Biglang uminit ang
ulo ko ng banggitin nya ang pangalan ng asawa ko.

Anong kailangan nya sa asawa ko? May balak ba syang hindi maganda kay Austin?

Kahit nakataklob ang mukha nya, alam ko na may nakapaskil na ngisi sa mga labi nya.
"May gusto lang akong patunayan" simpleng sagot nya

"Ipinapangako ko na sa oras na may gawin kang hindi maganda laban sa kanya, ako
mismo ang papatay sayo!" nagtatagis ang mga bagang na sabi ko sa kanya.

"Hindi mo ako kilala para pagbantaan" makahulugang wika nya

"Hindi mo rin ako kilala kaya wag mo akong subukan" salag ko

Diretsyo nya akong tiningnan sa mga mata ko. "Kilala kita. Kilalang-kilala. Alam ko
ang tungkol sayo"

Nagulat ako sa sinabi nyang yun.

Kilala nya ako?

"Alam ko kung saan ka talaga nagmula. At sa tingin ko ay alam mo na rin ang tungkol
sa pinagmulan mo. Yun nga lang hindi ka nag-ingat kaya nalaman ng lalaking yun ang
tungkol sa pagbabalik mo"

"Sinusundan mo ako? Anong alam mo kay David" kung ganon ay tama nga ako na may alam
sya tungkol sakin. Pero sino sya?

"Dahil sa amoy na naiwan mo sa kwarto nya kaya nalaman nya na nakabalik ka na"
hindi nya sinagot ang tanong ko.

Kung ganon, iyon pala ang dahilan kung bakit nalaman nya ang pagpasok ko sa kwarto
nya. Maaaring naamoy din nong babaeng reaper ang naiwang amoy ko sa kwarto ni David
kaya nya natunton kung saan kami nakatira.

"Matagal mo na ba akong sinusundan? Ang pagkikita natin sa bayan noon sinadya mo ba

yun?"

"Hindi. Pero nagpapasalamat ako sa pagdating ng mga canibals na yun at natagpuan

kita" sagot nya
"Kung ako pala ang hinahanap mo, ano pang kailangan mo kina Austin? Nandito na ako
di ba? Wag mo na silang idamay" wika ko sa kanya pero pasimple kong ginagalaw ang
mga kamay ko, sinusubukan kong makagawa ng hangin para makawala ako sa mga posas na
nakakabit sa leeg at kamay ko

"Sinabi ko na, may gusto akong patunayan. At wag mo na ring subukan na gamitin ang
kapangyarihan mo para makatakas. Protektado ng kapangyarihan ko ang mga posas at
kadenang nakagapos sayo ngayon" balewalang sabi nya

Napansin nya pala ang ginagawa ko. Pero hindi ako maghihintay na lang dito na
walang ginagawa. Hindi ko maaaring gamitin ang nagaya kong kakayahan ni Psyche
dahil mas lalo lang akong nasasakal sa tuwing hinihila ko ang mga kamay ko. Kaya
naman ang ginamit ko na lang ay ang baging, mula sa lupa ay gumapang ang isang
baging na patulos ang dulo.

Nakamasid lang yung babaeng dumukot sakin na parang hindi naman nababahala sa
ginagawa ko.

Gumapang yung baging sa katawan ko papunta sa kamay ko, bumuwelo yung dulo ng
baging upang makapasok sa key hole pero nagulat na lang ako ng maramdaman ko na may
lumabas na harang sa mga posas ng tinangkang pasukin ng baging yung key hole.

Shield

Iyon ba ang kapangyarihan nya?

Ilang ulit kong sinubukang buksan ang posas sa mga kamay ko sa pamamagitan ng
baging pero walang nangyari. Nababalutan ng shield ang mga posas.

"Sinabi ko na, walang saysay kung pipilitin mong makawala dyan" wika nya mayamaya

Hindi ko sya sinagot imbes ay sinamaan ko lang sya ng tingin na sinagot naman nya
ng pag-iling. Ngunit mayamaya lang ay napansin ko na naging mailap ang mga mata
nya. Para syang nakikiramdam sa paligid nya.

"Narito na sila" wika nya na parang sarili nya ang kinakausap nya.

Tumayo na sya mula sa pagkakaupo nya sa bato. Tumalikod sya sakin na parang
sigurado syang sa harapang pinili nya lalabas ang tinutukoy nyang nandito na.

"Light!" narinig kong sigaw ng napakapamilyar na boses na iyon.

Hindi ako maaaring magkamali! Ang boses na yun ay walang iba kundi kay..

"Austin!" Sigaw ko. "Austin!"

Segundo lang ang lumipas at lumitaw na nga ang lalaking inaasam kong makita sa
deriksyon kung saan nakaharap ang misteryosong babae. Ngunit hindi nag-iisa si
Austin, kasama nya ang buong pamilya.
Mabuti naman at ligtas silang lahat mula sa nangyari kaninang madaling araw.

Ilang hakbang lang ang pagitan ng misteryosang babae kina Austin.

"Light, ayos ka lang ba? Sinaktan ka ba nya?" Nag-aalalang tanong ni Star

"Ayos lang ako" sagot ko

"Mabuti naman at dumating na kayo. Kanina ko pa kayo hinihintay" bakas na ngayon

ang kaseryosohan sa boses nong babae.

"Ano bang kailangan mo sa asawa ko? Bakit mo sya dinukot?" Galit na tanong ni
Austin.

"Wala naman, mayroon lang akong kailangang malaman. Pero kung gusto nyo syang
mabawi, kailangan nyo muna akong kalabanin"

"Kung labanan lang ang pag-uusapan, hindi ka namin uurungan mailigtas lang ang
myembro ng pamilya namin" wika ni Psyche at isinuntok pa nya ang kanan nyang kamao
sa kaliwa nyang palad.

"Pinapatunayan yan sa gawa hindi lang sa salita" alam ko na sa likod ng telang

nakabalot sa mukha nya, may isang ngisi ang nakatago.
"Your getting on my nerves! Ibalik mo samin si Light!" Sigaw ni Eve bago
nagsimulang sumugod.

"Mag-iingat kayo! Shield ang kapangyarihan nya!" Sigaw ko

Sa pagsugod ni Eve sumugod na din ang iba. Kanya-kanya sila ng direksyon sa

pagsugod. Si Austin ay sumugod sa harap, bumato sya ng apoy. Samantalang binuhat
nina Damon at Will ang isang malaking katawan ng isang puno at ibinato rin iyon sa
direksyon nong misteryosang babae na walang kagalaw-galaw sa kanyang kinatatayuan.
Ganon din ang ginawa ni Psyche, ang pagkakaiba lang, malaking bato ang ibinato nya.
At mula naman sa ilalim ng lupa ay may lumalabas na mga baging mula kay Star.
Samantalang mula naman sa itaas ang naging pagsugod nina Eve at Summer, pinaulanan
ni Summer yung babae ng mataas na boltahe ng kuryente at si Eve naman ay malakas na
hangin.

Kung isa normal na bampira lang ang kalaban nila, siguradong mamamatay ang
bampirang yun sa mga pinagsama-samang kapangyarihan nina Austin. Pero hindi
ordinaryo ang babaeng yun, malakas sya at katangi-tangi ang kakayahan nya.

Hindi umiwas yung babae, tinanggap nya lang ang lahat ng atake sa kanya. At dahil
sa pagsasama-sama ng mga kapangyarihan nina Austin, lumikha iyon ng pagsabog.

Ewan ko ba pero iba ang pakiramdam ko na makita kong sinusugod nina Austin ang
misteryosang babae. Parang nahahati ang pakiramdam ko. Gusto kong magalit sa kanya
dahil sa ginagawa nya ngayon pero meron din sa loob ko na nag-aalala para sa kanya.

Dahil sa pagsabog, lumikha iyon ng usok. Nakamasid lang sina Austin sa pag-aakalang
napatay na nila yung babae. Ngunit saglit lang din ay nawala na ang makapal na usok
na bumabalot sa babaeng yun at hindi  na ako nagtaka na makita syang nakatayo pa
din na tila walang nangyaring pag-atake sa kanya
Mukhang hindi na rin nagulat sina Austin na hindi man lang sya naapektuhan.

"Iyon lang ba ang kaya nyo?" Tanong nya

"Wag kang mayabang!" Nagtatagis ang mga bagang na sagot ni Will

Nagulat kami ng walang anu-ano'y naglaho sya sa hangin. Hindi ko maramdaman ang
aura nya sapagkat nagagawa nyang kontrolin ito.

Naging malikot ang mga mata namin, naging alerto sapagkat maaari syang lumabas sa
kung saan.

Nanlaki ang mga mata ko ng makita ko sya. "Will, sa likod mo!! Sigaw ko

Mabilis na nakaikot si Will pero bago pa niya magawang suntukin yung babae,
nahawakan na nito kaagad ang braso nya at mabilis siyang nasikmuraan na syang
ikinaluhod niya.

"Will!" Sigaw ni Star at dali-dali niyang sinugod yung babae.

Nagsiguran din ang iba. Sabay-sabay nilang sinugod yung babae. Pero napansin ko na
hindi kasama si Austin sa mga sumusugod. Hindi ko rin sya makita.
'Austin'

Napalis ang pag-aalala ko ng lumapit sa kinatatayuan ko ang lalaking hinahanap ko.

"Light! Ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong ni Austin habang pilit akong
pinapakawalan sa pagkakaposas ko.

"Ayos lang ako---Austin!" Sigaw ko ng walang anu-ano'y tumalsil sya sa isang pader,
sa lakas ng pagkakatalsik ni Austin, gumuho sa kanya yung pader. Samantalang yung
babae ay nasa unahan ko, ang likod nya ang nakaharap sakin.

"Austin!" Sigaw ko "Damn it! Siguraduhin mo lang na hindi ako makakawala dito dahil
oras na makawala ako.. ako mismo ang papatay sayo!" Galit na galit na sigaw ko.

Mas lalo pa akong nagalit ng makita kong mga nakahandusay na sa lupa sina Summer.
Meron pa rin silang malay ngunit nanghihina na. Minuto lang ang lumipas pero nagawa
nya agad na patumbahin ang pito nyang kalaban.

Ayoko ng ganito!

Kailangan kong makawala! Kailangan ko silang tulungan!

Kahit nasasakal ako sa posas na nasa leeg ko, hinihila ko ang mga kamay kong
nakaposas ngunit bago ko pa malagyan ng pwersa ang mga braso ko, nagsalita yung
misteryosang babae.
"Hindi nyo ako kayang talunin. Kaya pagbibigyan ko kayo, hahayaan ko na kayong
makaalis ng buhay. Umalis na kayo" seryosong wika nya

"At pano si Light?" Nahihirapang tanong ni Eve na nagpupumilit makatayo

"Iiwanan nyo sya sakin" simpleng sagot nya

"Hindi kami pupunta dito at makikipaglaban para iwanan lang namin si Light!" Sagot
ni Damon na pilit ding bumangon

"Si Light ay bahagi na ng pamilya namin kaya hindi namin sya iiwan!" Segunda naman
ni Summer

Nagulat ako sa mga naririnig ko sa kanila. Hindi ko akalain na ganito nila ako
papahalagahan sa ikli ng panahon na napabilang ako sa kanila.

Napabaling ang tingin ko sa guhong tumabon kay Austin, mula doon ay umaahon ang
binata.

"Hinding-hindi ko iiwanan ang babaeng mahal ko. Kung kinakailangan na mamatay ako
gagawin ko mabawi ko lang sya sayo!" Pinahid ni Austin ang dugo sa labi nya bago
tumayo
"Wag na! Wag na kayong lumaban! Umalis na kayo! Hayaan nyo na ako, pakiusap,
iligtas nyo na ang mga sarili nyo!" pakiusap ko kina Austin. Ayoko silang mapahamak
dahil sakin.

"Hindi! Hindi ka namin iiwanan. Ang isang pamilya hindi nag-iiwanan sa kahit anong
pagsubok" sagot ni Austin sakin at nagtama ang mga mata naming dalawa.

"Kung ganon pagbibigyan kita. Ibibigay ko sayo ang hinahanap mong..." muli syang
nawala sa hangin at lumabas sa harapan ni Austin "...kamatayan"

"Austin!" Nanlalaki ang mga matang sigaw ko. Umiling-iling ako dahil hindi ko
matanggap ang nakikita ko

Hindi!

"Hindi!" Sigaw ng triplets

"Austin!" sigaw nina Damon

Umubo ng dugo si Austin dahil sa naging pagsugod nong babae. Sinuntok nya si Austin
sa dibdib at ang kamay nya ay tumagos sa puso ng binata. Sa papikit na mga mata ni
Austin, nagawa pa nyang tumingin sakin at ngumiti

"M-Mahal kita" ang mga huling salita na binitawan nya bago sya tuluyang naging abo
"Austin! Hindi wag! Wag mo akong iwan!" Ngunit huli na dahil tuluyan na syang
humalo sa hangin. Dumaloy ang masaganang luha sa mga mata ko, pinapalabo non ang
paningin ko pero ang pagkawala ng asawa ko ay damang-dama ko sa puso ko

Hindi! Hindi pa sya patay! Hindi totoo ang nakikita ko!

"Hayop ka!" Galit na sigaw ni Psyche bago sumugod pero mabilis na nakatalon yung
babae sa ere at lumanding sya sa balikat ni Psyche. Inipit nya ang ulo ni Psyche sa
pagitan ng kanyang mga paa bago pumaikot sa ere. Dahil sa pwersa napilipit ang ulo
ni Psyche na mabilis na tumapos sa buhay nya

"Psyche!" Sigaw ni Summer na tigmak na rin ang luha sa kanyang mga mata.

Hindi! Dalawa na sila! P-Patay na rin si Psyche at yun ay dahil sakin!

"Tama na! Tumigil ka na!" Sigaw ko "Umalis na kayo!" Pagtataboy ko kina Eve

Pero hindi nila ako pinakinggan. Sumugod pa rin sila. Dahil sa pagkawala ng
dalawang taong mahal nila, wala na silang papakinggan kundi ang puso nilang gustong
maghiganti

Tulad kanina ay sabay-sabay silang sumugod.

"Pagbabayaran mo ang ginawa mo sa asawa at kapatid ko!" Makikita mo sa mga kamay ni

Summer ang pagdaloy ng malakas na boltahe ng kuryente, sa lakas non, masasalamin mo
ang nararamdaman niyang galit.

Gusto ko ding ipaghiganti ang asawa ko at ang pagkawala ni Psyche. Hindi ako dapat
manood lang at hayaan silang mamatay. Ayokong may mawala pa sa pamilya namin!

"Aaahhh" nasasaktang sigaw ni Eve at ng tingnan ko sya ay nagi na rin syang abo

Pati rin si Eve ay wala na

Sino pa ang kailangang mawala bago ako kumilos?

"Itigil mo na yan, pakiusap! Tama na!" Pagmamakaawa ko ng gamit ang dalawa nyang
kamay ay napugot nya ang ulo ni Damon

"Binigyan ko na kayo ng pagkakataong tumakas pero sinayang nyo lang ang

pagkakataong yun kaya harapin nyo ang kamatayin nyo!" Malamig na wika nong
misteryosang babae pagkatapos nyang pugutin ang ulo ni Summer

Sunod nyang sinugod ay si Eve na bakas na ang takot sa mga mata.

"Tama na! Sabi ko tama na!" Ramdam ko ang rumaragasang init sa katawan ko.
Ang kaninang nahahating nararamdaman ko para sa babaeng yun ay napalitan na ng
matinding galit. Gusto ko syang mawala! Gusto syang mamatay! Pagbabayarin ko sya sa
ginawa nya sa pamilya ko!

Ang bilis ng tibok ng puso ko at ang paghinga ko ay palalim na ng palalim. Ramdam

ko ang pag-iinit ng dugo ko.

Ang kaninang payapang hangin ay naging malakas, nagngangalit. Lumalas ang hangin sa
palibot ko. Sobra-sobra ang galit na nararamdaman ko para sa babaeng yun. Papatayin
ko sya! Sisiguraduhin ko na mamamatay sya sa mga kamay ko!

Natigil ang sana'y pagbali nya sa ulo ni Eve ng mapatingin sya sa gawi ko.

Kung meron lang akong hawak, siguradong bali na iyon dahil sa sobrang pagkakakuyom
ng mga kamay ko.

"Papatayin kita!" Sarili kong boses ay hindi ko makilala dahil sobra iyong
nakakatakot. Nalaglag ang posas at kadenang nakagapos sakin, ang shield na inilagay
nya sa mga posas ay nabasag.

Nakita ko na matigilan sya pati na rin sina Will at Eve na nakikipaglaban pa rin
hanggang sa huli. Naglakad ako palapit sa pwesto nila. Para akong wala sa sarili
ko, hindi na ako makapag-isip ng lohikal dahil ang nananaig sakin ay ang
nararamdaman kong sakit. Ang kahungkagan. Pagdadalamhati. At pagkapoot.

"Bakit... bakit mo ginawa yun? Wala akong ginagawa sayo! Nakiusap ako sayong wag mo
silang saktan.. pero ano? Pinatay mo sila!" Nagsimula sa mahina palakas ang boses
ko. Nararamdaman ko din ang paglabas ng pangil ko, umiinit din ang mga mata ko pero
hindi sya masakit pero wala na doon ang pansin ko kundi sa kagustuhan kong patayin
ang babaeng pumatay sa pamilya ko.
"L-Light, ang... ang mata mo.. kulay pula.." napapalunok na wika ni Will, bahagya
ding nakaawang ang mga labi nya

"Papatayin kita!" Nagtatagis ang mga bagang na sinugod ko sya. Sa sobrang bilis ko
ay nagawa ko syang patalsikin sa isang puno ng hindi nya nagawang dumepensa.

Tatayo pa lang sana sya pero nakalapit na ako kaagad.

"Ugh!" Ungol nya ng isadlak ko sya sa puno at gamit ang isang kamay ay sinakal ko
sya, iniangat ko sya habang sakal-sakal sa leeg nya.

"Papatayin kita sa pinakamasakit na paraan!" Lalo ko pang hinigpitan ang

pagkakasakal ko sa kanya.

Alam ko na kahit wala syang sabihin, may isang tagumpay na ngiti ang nakapaskil sa
mga labi nya. Tatanggalin ko ang mga ngiting yun!

Gamit ang kanan nyang paa, sinipa nya ako pero nagawa kong salagin yun gamit ang
kaliwa kong kamay. Ngunit ang hindi ko inaasahan ay ng ipulupot nya ang kaliwa
nyang binti sa braso kong nakasakal sa kanya. Naglagay sya doon ng pwersa para
makaikot at mabitawan ko sya.

Nagtagumpay syang makawala. Sinamantala nya ang pagkakataong yun para makalayo
sakin. Pero hindi ako papayag na makalayo sya, kahit na anong bilis nya maaabutan
ko pa din sya. Tumakbo sya papunta sa gubat, sinundan ko sya.
Tumalon ako sa ere at saktong bumagsak ako sa unahan nya kaya natigil sya sa
pagtakbo.

"Hindi ka makakatakas!" Matigas na wika ko

"Sinong nagsabing tatakas ako?" Nakakalokong tanong nya bago nagpawala ng apat na
punyal sa direksyon ko.

Napalibutan ako ng hangin na syang naging harang ko upang di tamaan ng mga pinaulan
nyang punyal. Saktong nahawi ang hangin ay ang direktang pagsugod sakin nong babae.
Nakaikot ako pero hindi naging sapat dahil nagawa niya akong sugatan sa pisngi ng
hawak nyang punyal. Pero hindi pa sya tapos dahil nagawa nya akong patidin dahilan
para gumulong ako sa lupa.

Hindi pa man ako nakakabawi sa pagkakabagsak ko ay binato nya sakin ang hawak nyang
punyal mabuti na lang at mabilis akong nakagulong paiwas dahil kung hindi direktang
ulo ko ang tatamaan. Ngunit hindi nya ako binibigyan ng pagkakataong makatayo dahil
pagkatihaya ko pa lang ay nakubabawan na nya ako agad.

Meron syang muling hawak na punyal at isasaksak nya sana sakin yun kung hindi ko
lang nahawakan ang mga kamay nya.

Hindi ko alam kung nakikidalamhati ba sakin ang langit dahil bumuhos ang malakas na
ulan na may kasama pang malakas na pagkulog at pagkidlat.

Pareho na kaming basa pero patuloy pa rin kami sa pakikipaglaban sa isa't-isa.

Gamit ang kakayahan ko na kontrolin ang tubig, nagawa kong sandata ang mga maliliit
na patak ng ulan. Imbes na direktang papatak sa lupa ang ulan, tatama iyon sa
babaeng nakakubabaw pa rin sakin.

"Sinabi ko na, na walang silbi sakin ang pag-atake mong yan" nakakalokong wika nya

"Hindi ako magiging anak ng isang Dyos ng Olympus para lang sa wala!" Iniangat ko
ang balakang ko at inipit ko sa pagitan ng mga paa ko ang leeg nya at buong pwersa
ko syang ibinato gamit ng mga paa ko at kasabay non ang pagkaagaw ko sa pinag-
aagawan naming punyal.

Tumalsik sya at sinamantala ko ang pagkakataong yun dahil kasabay ng pagtalsik nya
ang pagbato ko sa kanya ng punyal na naagaw ko. Kasabay ng paghagis ko sa punyal ay
ang paglalaho ko sa hangin.

Patuloy ang pag-iingay ng kulog at kidlat sa kalangitan. Sa lakas ng kulog ay

mabibingi ka na sa tunog na kanyang nililikha samantalang ang kidlat naman ay
tumatama na sa mga puno sa kagubatan na nagiging dahilan ng pagkaputol ng mga
punong natatamaan.

Mabilis akong nakapwesto sa likuran nya. Nasalo nya ang punyal na ihinagis ko pero
hindi ang susunod kong pag-atake. Itinaas ko ang kanan kong kamay at doon, tumama
ang napakalakas na boltahe ng kuryente, sa lakas niyon ay kaya na niyong
makapagbigay ng elektrisidad sa isang buong malaking syudad. Mabilis ko iyong
ibinato sa kanya mula sa likuran nya. Dahil nasa punyal ang atensyon nya, hindi sya
kagad nakagawa ng harang para protektahan ang sarili nya.

"Ugh!" Direkta syang tinamaan ng kuryente.

Kitang-kita ko pa ang pagdaloy ng kuryente sa katawan nya. Tulad ng inaasahan ko,
hindi sya kagad natupok ng kuryenteng bumabalot ngayon sa katawan nya. Napaluhod
lang sya pero kitang-kita ko din ang panghihina.

Lumapit ako sa kanya, pumuwesto sa harapan nya. Ngayon ay kitang-kita ko na kung

sakit sa mga mata nya.

"Aahhh.. ugh!" Hiyaw nya sa sakit na kanyang nararamdaman

"Kulang pa ang sigaw na yan para sa buhay na kinuha mo mula sakin!" Dinampot ko ang
punyal na nabitawan nya.

"Papatayin mo ako?" Nahihirapang tanong nya dahil patuloy na dumadaloy pa din sa

katawan nya ang kuryente na pinakawalan ko.

"Sinabi ko na yan kanina" lumapit pa ako sa kanya hanggang dangkal na lang ang
pagitan naming dalawa.

Dahil nakaluhod sya kinailangan nyang tumingala para magsalubong ang mga mata
namin.

Hindi ko sya maintindihan, nasa bingit na sya ng kamatayan pero kakikitaan ko pa

rin sya ng kasiyahan sa kanyang mga mata. Ang kasiyahang yun ay kabaligtaran ng
nararamdaman ko.

'Austin'
Ako'y nagdadalamhati.

Nasasaktan

Lumuluha

Sa pagsagi ng pangalan ng lalaking mahal ko sa isipan ko, walang pagdadalawang isip

kong itinarak sa puso nya ang hawak kong patalim.

"Ahh" umubo sya ng dugo at ang dugong yun ay dumaloy sa kanyang mga labi.

"Mahal na mahal ko sya.. mahal na mahal ko ang asawa ko pero pinatay mo lang sya!
Anong ginawa ko sayong masama? Sabihin mo ano?!" Hinawakan ko sya sa magkabila
nyang braso at niyugyog iyon.

Hindi nya ako sinagot. Nakatingin lang sya sa mga mata ko na syang lalong
nagpasiklab sa galit na nararamdaman ko. Gusto kong malaman kung anong ginawa ko sa
kanya para patayin nya ang mga mahal ko sa buhay pero hindi nya ako sinagot,
nasisiyahang nakatingin lang sya sakin.

"Masusunog sa impyerno ang kaluluwa mo! Magdurusa ka don panghabang buhay! At doon,
matitikman mo ang tinatawag na tunay na impyerno!" Nag-iigting na wika ko bago
unti-unting nagiging abo ang kalahati ng kanyang katawan
"Aaahhhh" hiyaw nya.

Bakit ganito?

Naipaghiganti ko na sina Austin pero hindi ako makaramdam ng kasiyahan. Oo at

nasasaktan ako sa pagkamatay ng asawa ko pati na rin ng mga kaibigan ko pero may
bahagi din sa pagkatao ko ang nasasaktan sa nakikita kong magkaabo ng babaeng ito
sa harapan ko.

Kalahati na ng katawan nya ang nagiging abo. Gusto kong bago sya mapunta sa
impyerno, makita ko ang mukha nya. Ang mukha ng babaeng nagbigay sakin ng sobrang
kapighatian. Ang babaeng pumatay sa lalaking mahal ko.

Nanginginig na itinaas ko ang kanan kong kamay.

Bakit may nagsasabi sakin na mali ang mga nangyayari?

Napalunok ako ng hawakan ko na yung telang nakabalot sa mukha nya.

"Sana'y hindi mo pagsisihan ang kung anumang makikita mo" makahulugang wika nya sa
nahihirapang tinig.

Hindi ako nagsalita. Dahan-dahan kong tinanggal ang telang nakabalot sa ulo nya at
halos lumuwa ang mga mata ko sa mukhang tumambad sakin. Naitakip ko ang kamay ko sa
bibig ko at mabilis na gumulong ang mga luha sa pisngi ko.
"I-Ikaw ang..." nahihirapang bigkas ko. Umiling-iling ako.

Isang pagkakamali ang lahat ng 'to!

"Paalam... Light" tuluyan na syang naging abo.

Pinilit kong abutin ang mga abo nyang humahalo sa tubig ulan ngunit ako'y nabigo.
Nanghihina akong napaluhod.

Ang masaganang kong luha ay humalo sa ulan na syang bumabasa sakin ngayon. Ang
lamig ng ulan ay lalong nagpamanhid sa aking nararamdaman.

Bakit?

Bakit kailangan nilang mawala sakin?

"Hindi.. hindi.. bumalik kayo.. wag nyo akong iwan" paulit-ulit kong binigkas ang
mga salitang yan hanggang sa lamunin na ako ng kadiliman

'Bumalik kayo'
SAMANTALA sa loob ng palasyo

"Patawad Lord David, ngayon lang ako nakapagpakita sa inyo. Kinailangan ko pang
magpagaling mula sa mga pinsalang natamo ko" paliwanag ng babaeng reaper habang sya
ay nakaluhod

"Naiintindihan ko. Anong balita sa pinapagawa ko sayo?" Tanong ni David habang

nakatingin sa labas kung saan humahampas ang malakas na buhos ng ulan sa bintana ng
kanyang kwarto.

"Ipagpatawad nyo, Lord David pero hindi ko sya nagawang patayin. Malakas sya, hindi
sya pangkaraniwan. Ngunit napag-alamanan ko pong Light ang pangalan nya at asawa
sya ni Austin Von Ashford" lalo pa syang napayuko sapagkat hindi nya nagawang
tapusin ang misyong ibinigay sa kanya.

"Hmm.. gaya nga ng inaasahan ko" uminom ang binata sa hawak nyang kopita na
naglalaman ng sariwang dugo ng tao.

"Pero bago po ako makatakas ay may dumating na isang babaeng may nakabalot na tela
sa kanyang mukha. Hindi ko na sya nagawa pang labanan dahil ng tingnan nya ako sa
mga mata ko, nakaramdam ako ng matinding pagkatakot.. hindi ko ho alam pero kakaiba
ang babaeng yun" pagbibigay dagdag pang impormasyon ng babaeng reaper.

Tuluyan ng humarap sa bintana ang binata.

'Nagkita na pala sila kung ganon' wika nya sa sarili

May lumitaw na malademonyong ngiti sa kanyang mga labi.

Ang propesiya ay unti-unti ng nangyayari. Ngunit sisiguraduhin nyang bago matupad

ang nakasulat sa propesiya, mababago na nya yun.

Sisiguraduhin niyang sa mga kamay nya babagsak ang babaeng yun.

Ang kaninang ngiti nya ay napalitan ng pagtawa at nauwi sa isang malademonyong

halakhak.

'Nasasabik na ako sa pagkikita nating dalawa, Light Von Ashford'

********************************************************

SIGN OUT: MS. AUTHOR

=================

CHAPTER TWENTY:

SIGN IN: MS. AUTHOR

Hahaha salamat poh sa pagsuporta at sarreh sa paghihintay.. Huehuehue pipilitin

kong makapag-UD ng madalas :p

************************************************************
CHAPTER TWENTY:

Pasinghap akong nagmulat ng mga mata. Mabilis kong nararamdaman ang pagdagsa ng
hangin sa baga ko. Kahit pupungas-pungas, nagawa kong ilibot ang ang paningin ko.

Anong-- Panong--

Hindi ko alam kong pano bubuuin ang mga salita ko dahil sa pagkalitong nararamdaman
ko.

Akala ko..

Huminto ang mga mata ko sa lalaking akala ko ay hindi ko na makikita pa kahit

kailan. Mabilis na nagtubig ang mga mata ko.

Buhay sya! Buhay na buhay at humihinga! Ganon din ang iba, buhay sila at hindi nila
ako iniwan. Nasa ganon pa rin silang posisyon ng dumating sila dito sa abandonadong
bahay.

"Light!" sigaw nya sa pangalan ko

Kay sarap marinig na nanunulas sa mga labi nya ang pangalan ko. Gumaganda at
nagkakaroon ng mas malalim na kahulugan ang pangalan ko kapag sa mga labi nya
nanggagaling iyon.
"Austin" ganting sigaw ko. "Buhay ka"

Gusto ko syang lapitan at yakapin ngunit dahil sa mga posas at kadenang nakagapos
sakin ngayon, hindi pa rin ako makagalaw.

Pero panong... Akala ko..

"Ang kung anumang nakita nyo ay isa lamang ilusyon" basag ng babaeng yun sa
naguguluhan kong isipan

Ilusyon?

Isa lamang ilusyon ang mga nakita kong yun?

"Ibig mong sabihin ang mga nangyari kanina ay isa lang..." napapalunok na tanong ni
Summer

Nasasalamin ko sa kanilang pito ang itsura ko. Kababakasan sila ng takot sa

kanilang mga mukha at kahit malamig ang simoy ng hangin, halatang sila ay
pinagpapawisan.

"Simula ng dumating kayo, nagsimula na ang ilusyon na ginawa ko kaya ang mga nakita
nyo kanina ay isa lamang ilusyon" paliwanag nya
Kung isa yung ilusyon, ayoko na ulit makulong sa ilusyong yun! Dahil isa yung
bangungot!

"Ano bang kailangan mo sa asawa ko?" Tanong ni Austin "Bakit mo 'to ginagawa?"

"Wala naman. Meron lang akong gustong patunayan at masasabi kong nakapasa kayong
lahat. Napatunayan nyo sakin kung gaano nyo pahalagahan at mahalin si Light.
Tinanggap nyo sya sa pamilya nyo ng walang pag-aalinlangan" seryosong paliwanag nya
habang nakatingin ng diretsyo sa mga mata ni Austin bago sya bumaling sakin

Iyon ba ang dahilan kung bakit nya ginawa 'to?

Namasa ang mata ko. Hindi ko akalain na muli kaming magkikita.

Ngayon higit ko ng naiintindihan ang lahat ng 'to. Kung bakit nya ako dinukot. Kung
bakit nya sinasabi na meron syang gustong patunayan. Kung bakit nya pinakita ang
ilusyong yun.

Napayuko ako at ang tahimik kong pag-iyak ay nagpatuloy.

"Nawala ang pag-aalala ko na baka napunta sa isang pamilya na hindi sya kayang
ipaglaban" patuloy na wika nya
Nakakainis sya!

Oo. Sobrang nakakainis!

"Ano bang sinasabi mo? Nag-aalala ka para kay Light pero ikaw mismo ang dumukot sa
kanya!" Naguguluhang wika ni Austin

Sa ilusyon na yun, ako lang ang hinayaan nyang makakita sa dapat kong makita. Kaya
marahil hindi pa rin nila maintindihan ang kung anumang sinasabi ng babaeng yun.

"Pwede mo na ba akong pakawalan... mama?" Nanginginig ang boses na tanong ko

Oo. Sya si Clara

Sya ang ina ko na inakala ni Aphrodite na patay na ng ipanganak nya ako. Ang
babaeng nagdala sakin sa sinapupunan nya ng siyam na buwan sa kanyang sinapupunan.
Ang babaeng labis-labis ang pagmamahal sakin.

"M-Mama?" Naguguluhang tanong ni Psyche

Nag-angat ako ng mukha at sinalubong ang mga matang yun. Ang mga mata ng babaeng
hinangad kong hanapin matapos kong malaman ang totoo. Ang mga matang ngayon ay may
mga luha ng umaagos
Walang salitang lumapit sya sa pwesto ko. Hindi na ako umiwas ng haplusin nya ang
mukha ko.

Naiintindihan ko na kung bakit ganito ang nararamdaman ko para sa kanya. Sariling

puso ko na ang kusang kumilala sa kanya. Ang puso ng isang anak sa kanyang ina.

"Ang tagal kitang hinanap. Ang tagal kong pinangarap na haplusin ka ng ganito, ang
maramdaman ang init ng katawan mo sa mga palad ko... Ang tagal kong pinangarap na
ma..." kusang natanggal ang mga posas sa mga kamay, leeg at paa ko. Wala akong
inaksayang sandali at kaagad ko syang niyakap.

"Mama... mama" umiiyak na bigkas ko

"Mayakap ka.." ginantihan nya rin ang yakap ko sa kanya ng mas mahigpit na yakap.
"Anak"

"Mama" sumisigok-sigok na bigkas ko. Kahit na gusto kong patigilin ang mga luha ko
sa pag-iyak, kusa iyong nalalaglag dahil sa sayang nararamdaman ko.

Buhay ang ina ko!

Kung ganon, tama nga ang hinala ko na hindi sya namatay sa panganganak sakin.

At labis-labis akong nagpapasalamat dahil isa lang ilusyon ang mga nangyari kanina.
Hindi namatay ang asawa ko at mga kaibigan ko. At hindi namatay ang ina ko sa mga
kamay ko. Kung totoong nangyari ang mga ilusyon na yun, baka hindi ko kayaning
mabuhay na wala na sila sa tabi ko. Ang hindi na sila makita kahit kailan.

Bahagya akong inilayo ni mama at muli nyang hinawakan ang mukha ko.

Umiiyak sya.

Pero ang saya ay nasasalamin sa mga matang yun. Bahagya syang tumawa. "Ang laki mo
na!"

Kahit naiiyak ako hindi ko maiwasang di matawa. "Hindi ako naging bata" natatawang
sagot ko

Totoo naman. Dahil naging mabilis ang paglaki ko pagkasilang pa lang sakin dahil sa
ginawang sumpa ni Thanatos.

"Light?" Tawag ni Austin sakin

Nakalapit na pala sila ng hindi ko namamalayan. Kaagad akong niyakap ni Austin

pagkalapit nya sakin, di pa man ako nakakaganti ng yakap sa kanya ay bumitaw na
agad sya at hinawakan ang mukha ko. Inispeksyon nya ako kung may natamo ba akong
pinansala.

"Ayos ka lang ba? May masakit ba sayo?" Nag-aalalang tanong nya habang
iniinspeksyon ang katawan ko
Buhay sya.

Nandito sya sa harap ko!

Kaya naman imbes na sagutin ay hinawakan ko ang mukha nya at sinunggaban sya ng
halik sa labi nya.

Nagulat sya sa ginawa ko, hindi nya inaasahan ang aktuwasyon kong yun. Ngunit
kaagad din naman syang nakabawi. Gumanti sya sa mga halik ko na parang walang ibang
naandon sa paligid namin. We kiss passionately. Mapaghanap ang mga halik nya  at
binalik ko sa kanya ang intensidad na ibinibigay nya sakin. Hinayaan ko na pasukin
ng dila nya ang bibig ko. Napasabunot ang isa kong kamay sa buhok nya samantalang
ang isa ay nasa batok nya at lalo ko pa syang hinapit upang lalong maglapat ang mga
katawan namin.

Sa tindi ng intensidad ng halikan namin para kaming mag-asawa na napakatagal na

hindi nagkita.

May kumawalang ungol mula sa mga labi ko. Ibinubuhos kong lahat sa halik na aming
pinagsasaluhan ang lahat ng naramdaman kong kaginhawaan ng mapagtanto kong hindi pa
sya patay, na maaari ko pa syang makasama habang buhay, na naandito sya sa harap ko
at ipinapadama sakin ang pagmamahal nya.

Hindi pa mapuputol ang paghahalikan namin kung hindi lang kami nakarinig ng mga
pagtikhim. Naghiwalay kami at noon lang namin napagtanto na hindi nga lang pala
kami ang tao dito at meron pa kaming kinakaharap na isang sitwasyon.

"Pwede bang sa bahay nyo na ipagpatuloy yan?" Nakasimangot na tanong ni Damon

"Ahmm... sorry" nahihiya paumanhin ko. Ramdam ko ang pag-iinit ng mukha ko.

Nakakahiya!

"Sandali, Light. Pwede mo bang ipaliwanag samin ang mga nangyayari? Tinawag mo
syang mama? Wag mong sabihin na sya si..." nanlalaki ang mga matang wika ni Psyche

"Oo. Sya ang mama ko. Sya si Clara" pagpapakilala ko, humarap ako sa kanila kaya
kitang-kita ko ang hindi makapaniwala nilang mga mukha.

Kung ako din naman ang nasa kalagayan nila baka parehas lang din kami ng reaksyon.
Yun nga lang mas malala ang naging reaksyon ko ng malaman ko na sya si Clara
sapagkat nalaman ko na sya pala yun ng mapatay ko sya, mabuti na nga lang at
ilusyon lang ang lahat ng nangyari.

"Sigurado ka ba, Light?" Naniniguradong tanong ni Will

Lahat sila ay tumingin kay Clara. Naghahamon na maglabas ng ebidensya. Sa naranasan

naming ilusyon kanina, gusto nilang manigurado na ligtas pagkatiwalaan ang babaeng
nasa harap namin ngayon.

"Kung ikaw ang ina ni Light, bakit mo pa sya dinukot? Bakit mo ginawa yung ilusyon
kanina?" Galit na tanong ni Summer
Mukhang hindi pa rin sila maka-get over sa nangyari. Kahit naman ako, natatakot pa
rin sa mga nakita kong ilusyon.

Dahil ang ilusyon na yun ay isang bangungot.

"Matagal na panahon na ng huli kong ipakita ang mukha ko sa mga tao pero dahil
nakapasa kayong lahat sa pagsubok na ibinigay ko, ipapakita ko sa inyong ang
mukhang nababalot sa mga telang ito" wika nya bago sinimulang tanggalin ang telang
nasa ulo nya.

Lahat sila ay nakaabang sa mukhang kanilang makikita. Ito pa lang ang unang beses
na makikita nila ang mukha ni Clara sapagkat wala syang mga larawan sa mga librong
nabasa namin tungkol sa kanya, kung meron man, iyon ay guhit lamang ng isang
karakter sa isang kwento upang ilarawan ang isang napakagandang babae. At sigurado
akong magugulat sila sa makikita nila.

Pagkatanggal na pagkatanggal ni Clara sa telang nasa mukha nya ay biglang umihip

ang hangin at tinangay-tangay niyon ang alon-alon nyang mga buhok.

Isa-isa ko silang tiningnan at gaya ng inaasahan ko, literal silang napanganga ng

masilayan nila ang mukha ni Clara. Sapagkat napakaganda nya!

Noong siya ay tao pa lang, may taglay na syang angking kagandahan at ng gawin syang
bampira ni Thanatos mas lalong tumingkad ang kanyang kagandahan. Maaaring iyon din
ang dahilan kung bakit hindi na normal ang angkin kong kagandahan sapagkat namana
ko ang kagandahan ng aking ina, ng aking ama at ni Aphrodite, ang dyosa ng
kagandahan at pag-ibig. Masasabi ko na hati ang itsura ko, may mga pisikal akong
katangian na namana kay ina at meron din kay ama.

Tiningnan ko si Austin at bakas din sya ng paghanga. Bumaling sya sakin.

"Alam ko na kung kanino ka nagmana" bigkas nya

"Hindi mo pa nakikita ang itsura ng ama ko" sagot ko

"Ang... ang ganda mo!" Humahangang bulalas ni Star

"Are you real?" Di makapaniwalang tanong ni Eve

Sina Damon at Will ay tahimik lang pero kakikitaan din sila paghanga.

"Magkahawig kayong dalawa ni Light!" Papalit-palit ang tingin ni Psyche sakin at sa

aking ina.

"Kahawig ko din si pa.. si papa" sagot ko

"Nakita mo na ang itsura ni Imran? Nang ama mo?" Bakas sa mukha nya ang kasiyahan
ngunit may nakita akong dumaang kalungkutan sa mga mata nya subalit mabilis din
iyong nawala.

"Opo. Natuklasan ko ang tungkol sa pagkatao ko dahil sa vision na nagtay ko. Nakita
ko ang lahat ng nangyari ng ipanganak ako" sagot ko
"Ang mabuti pa, umuwi na muna tayo. Doon na lang tayo sa bahay mag-usap" mungkahi
ni Will

Kaagad kaming sumang-ayon sa mungkahi nya. Makakabuti nga siguro na sa bahay na

lang kami mag-usap-usap para makapamahinga na rin kami dahil matapos ang mga
nangyari, nakakaramdam na ako ng pagod. Pakiramdam ko ay pagod na pagod na ako.

Nauna na silang lahat tumakbo. Akma na rin sana akong susunod ng hawakan ni Austin
ang kanan kong kamay na ikinapatingin ko sa kanya.

Binigyan nya lang ako ng isang napakagandang ngiti na taglay nya. Para akong
masisilaw sa ngiti nyang yun dahil nagagawang pagliwanagin ng ngiting yun ang
madilim at magulo kong mundo. Sinuklian ko din sya ng ngiting para lamang sa kanya.

Nagsimula na kaming tumakbo dahil napapag-iwanan na nila kami. Magkahawak kamay

kaming tumatakbo ni Austin hanggang sa makarating na kami sa cabin. Sa tantya ko ay
dalawang oras din kaming tumakbo bago nakarating sa cabin. Hindi ko akalain na
ganon pala kalayo ang pinagdalhan sakin ni Clara. Mabilis na kaming tumakbo pero
inabot pa rin kami ng dalawang oras.

Pumasok na kaming lahat sa loob. Mukhang nalinis na nila ang mga nagulong gamit
dito nong sugudin kami ng reaper ngunit kapansin-pansin ang kawalan ng ibang
kagamitan dito sa salas sapagkat mga nasira ng may naganap na labanan.

Umupo kami sa mga sofa, tulad ng dati ay katabi ko si Austin. Simula ng umalis kami
sa abandonadong bahay, hindi na naghiwalay ang mga kamay namin. Samantalang umupo
din si Clara sa tabi ko, hindi pa rin nya muling tinatakluban ang mukha nya kaya
titig na titig pa rin sa kanya yung triplets pati na din si Psyche.
"Gusto ko lang linawin na yung mga nangyari kanina ay isa lang pagsubok, ganon ba?"
Paglilinaw ni Damon

"Ganon na nga. Mahabang panahon kong hinanap ang anak ko at ng magkita naman kami
sa plaza, napag-alamanan ko na meron na syang asawa kaya naisip kong alamin kung
gaano kamahal ni Austin ang anak ko. At masasabi kong nakapasa sya sa pagsubok na
ibinigay ko pati na rin kayo" paliwanag ni Clara

"Akala ko noon patay ka na. Iyon ang nakita ko sa vision ng ipanganak mo ako" usal
ko

"Iyon din ang akala ko. Akala ko mamamatay na ako, dala ng naging pagbabago ng
katawan ko kaya tumigil ang tibok ng puso ko. Nagising na lang ako noon na nasa
loob na ulit ng palasyo, nakita ako ni ama na nakahandusay sa guhong templo at muli
nya akong ibinalik sa palasyo. Yun nga lang, hindi na nya sinabi sa lahat na
natagpuan na nya ako upang mapangalagaan ang kaligtasan ko" salaysay nya

"Ibig sabihin kayo talaga ang nagpalaganap ng lahing bampira? At si King William ay
nagsisinungaling lang samin" kunot noong wika ni Will

"At panong walang naisulat sa kasaysayan tungkol sayo? Bakit sa iisang libro lang?"

Napatingin din ako kay Clara sapagkat nais ko ding malaman ang sagot doon. Ang
huling nakatala sa libro ay ang pagkapamatay ni Clara at ang mga sumunod na pahina
ay blangko na.

Hindi sya nagsalita na tila tinatantya pa kung dapat ba niyang sagutin ang tanong
na yun. Hinawakan ko ang kamay nya na ikinatingin nya sakin. Nginitian ko lang sya
para sabihin na pwede syang magtiwala sa kanila.
"It's ok" nakangiting wika ko sa kanya

Sinuklian nya rin ako ng isang ngiti na nagbigay sakin ng mainit na pakiramdam.
Ganito pala ang pakiramdam na meron kang isang ina. Mahabang panahon din kaming
hindi nagkita dahil sa mga nangyari ng araw na yun.

Bumaling sya kina Damon na naghihintay ng sagot mula sa kanya.

"Ako ang sumulat ng libro na nakita ni Light sa palasyo" sagot nya at ikinukwento
nya ang nangyari ng akalain ni Aphrodite na patay na sya.

NAPAUBO ako ng dumagsa ang hangin sa katawan ko.

Anong nangyari? Akala ko patay na ako pero bakit..

Kahit nanghihina pa ako ay pinilit kong bumangon. Napansin ko na nasa loob ako ng
isang silid at pamilyar sakin ang desinyo ng silid. Napansin ko din na maayos na
ang suot kong damit,

Nasa palasyo ako!

Ngunit anong nangyari? Bakit ako nandito?

Natigilan ako ng mabilis na dumagsa sa alaala ko ang mga nangyari. Dali-dali kong
sinapo ang puson ko, pipis na iyon na parang walang nabuhay na nilalang sa loob ng
siyam na buwan.

Binalot ako ng matinding takot.

Nasaan ang anak ko?

Anong nangyari?

Si Aphrodite!

Naaalala ko na sya ang nagpaanak sakin! Nasa kanya ang anak ko!

Kailangan kong makita si Aphrodite pati na rin si Imran

Sana nasa maayos na kalagayan ang anak ko pati na rin si Imran dahil kapag may
nangyaring masama sa kanila baka hindi ko kayanin yun.

"Mabuti naman at gising ka na, anak" basag ng pamilyar na tinig na iyon

Sinalubong ko ang mga mata nya at dagling nabasa ang mga mata ko. Hindi ko akalain
na makikita ko pa sya matapos ng mga nangyari. Ngayon ko higit na naramdaman ang
pagmamahal ko para kay ama. Totoo nga siguro na mas mararamdaman mo ang pagmamahal
mo sa isang tao kung nasa bingit ka na ng kamatayan dahil doon mo lang maiisip ang
mga nagawa nila para sayo.

"Ama!" dali-dali akong bumaba sa hinihigaan ko at niyakap ko sya.

"Anak ko!" hinaplos nya ang buhok ko pati na rin ang likod ko. Bawat haplos nya ay
punong-puno ng pagmamahal. "Anong nangyari sayo? Pinatay ba nila ang anak mo? Anong
ginawa sayo ng mga Dyos na yun?"

Bahagya akong lumayo para mapagmasdan sya. Anong ibig nyang sabihin?

"Ano pong ibig nyong sabihin?" naguguluhang tanong ko

Hindi sumagot si ama imbes ay inakay nya ako palapit sa isang malaking salamin na
nasa loob ng kwartong kinaroroonan namin ngayon.

Halos lumuwa ang mga mata ko sa nakita kong imahe ko sa salamin. Oo alam ko na may
taglay akong kagandahan ngunit mas lalo akong gumanda, napakakinis ng aking balat
na para akong nasisinagan ng araw sa kinis niyon ngunit ang kaputian ko ay para ng
maputla. At ang dati kong berdeng mga mata ay napalitan na ng kulay pula. Bahagya
kong ibinuka ang labi ko, nanginginig na iniangat ko ang kamay ko at hinaplos ang
nakausling matalas na pangil.

Anong nangyari sakin? Bakit ganito ang itsura ko? Gumapang ang kamay ko mula sa
ngipin ko patungo sa puson ko. Kung nabuhay ako at nasa sinapupunan ko pa ang anak
ko ng maging ganito ako... ang anak ko ay maaaring..

Si Imran.. anong ginawa ni Imran para maging ganito ako? Anong ginawa nya para
mabuhay kaming dalawa ng anak namin?

Muli akong napatingin sa mga mata ko. Kulay pula na talaga iyon. Pula na kasing
kulay ng dugo.

Dugo

Bigla akong napalunok. Ang sakit ng lalamunan ko, parang sinusunog sa sakit sa
pagkauhaw ang nararamdaman ko. Hinawakan ko ang leeg ko, umaasa na maiibsan non ang
nararamdaman kong pananakit ngunit wala ring nangyari dahil mas lalong tumitindi
ang nararamdaman kong pagkauhaw.

Dugo

Gusto ko ng dugo

"Anak, anong problema?" nag-aalalang tanong ni ama ng makita nya akong parang
nahihirapan

Nakaharap pa rin kami sa salamin at dumako ang paningin ko sa bandang leeg ni ama
at malinaw kong nakikita ang pagpintig ng ugat niya doon kung saan dumadaloy ang
masagana nyang dugo.
Gusto kong masuka na naiisip kong uminom ng dugo pero nasasabik din akong matikman
iyon na parang isang napakasarap na pagkain.

Dugo

Kailangan ko ng dugo!

"Anak-- Aahh" sinunggaban ko si ama kaya napasandal sya sa pader at walang

pagdadalawang isip na ibinaon ko ang mga pangil ko sa kanyang leeg.

Para akong idinuyan sa langit ng matikman ko ang dugo ni ama. Ang tamis ng dugo
nya! Parang isang nakakatakam na pagkain! Patuloy na dumadaloy sa mga pangil ko ang
dugo ni ama. Tuloy-tuloy na umaagos sa aking lalamunan, pinapatid ang uhaw na aking
nararamdaman.

Patawadin mo ako ama pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. Para akong isang
mabangis na hayop na gutom na gutom.

Hindi na ako tao! ISa na akong halimaw!

Hindi!

"C-Clara" nahihirapang bigkas ni ama sa pangalan ko

Para naman akong natauhan sa ginagawa ko. Binitawan ko si ama at napaatras ako.
Ramdam ko ang pagdaloy ng dugo sa mga labi ko habang di ako mapaniwalang nakatingin
kay ama na ngayon ay nanghihinang nakasalampak na sa sahig dahil sa panghihina,
hindi na rin normal ang kulay ng kanyang balat, maputla na sya tulad sa kaputlaan
ko.

Anong ginawa ko sa aking ama? Muntik ko na syang mapatay!

Isa na akong halimaw!

Napasabunot ang dalawa kong kamay sa buhok ko. Ano 'tong nagawa ko? Bakit ganito na
ako?

"P-Patawad ama.. h-hindi ko po sinasadya.. h-hindi ako.. isa na akong.."

nanginginig ang boses ko, hindi ko alam kung anong dapat kong sabihin.

Para akong nababaliw na nagpalakad-lakad sa silid na kinaroroonan namin.

Isa itong sumpa!

Hindi! Hindi!

"Hindi!" sigaw ko habang unti-unting napapaupo, nasa ulo ko pa din ang mga kamay
ko. Para akong isang bata na naliligaw, isa akong kalunos-lunos na nilalang!

"A-Anak" napaangat ang tingin ko kay ama na akmang lalapit sakin

"Hindi! W-Wag po kayong lalapit! Isa na akong halimaw!" lumuluhang wika ko.

Mahal ko ang ama ko kaya hindi ko kakayanin kung sa mga kamay ko mamamatay si ama
dahil hanggang ngayon ay naaamoy ko pa din ang dugo nya na syang nagpapahirap
sakin. Ang amoy ng dugo ay sumusunog saking lalamunan dahil sa uhaw kahit pa
nasayaran na ng dugo ang lalamunan ko, pakiramdam ko ay kulang pa din ang nainom
kong dugo mula kay ama ay hindi pa rin non napapatid ang uhaw na nararamdaman ko.

"Anak ko.. anong ginawa nila sayo?" nahihirapang bigkas ni ama. "Pagbabayaran ng
mga Dyos ng Olympus ang ginawa nila sayo!" nagpupuyos na wika niya bago akmang
lalabas ng silid ko.

"Ama, saan ka pupunta?" nag-aalalang tanong ko

"Pakiusap anak, wag kang lalabas ng silid na 'to. Para sa kaligtasan mo" huling
sabi nya bago tuluyang lumabas.

Imran nasan ka na ba?

Nasan na kayo ng anak natin?

Wala sanang mangyaring masama sa inyo.

Hindi ako pwedeng manatili lang dito samantalang hindi ko alam kung nasaan ang mag-
ama ko. Tumayo ako mula sa pagkakalugmok ko, kailangan ko silang hanapin.

Akma sanang bubuksan ko ang pinto ng bahagyang humangin. Natigilan ako at muling
napakapit sa leeg ko. Para na naman iyong sinusunog dahil ang amoy ng hangin ay may
halong dugo. Napabaling ang tingin ko sa bintana sa kwarto ko. 

Nagsisimula na naman ang digmaan. Marami na namang mga buhay ang babawiin dahil sa
kasakiman ng bawat isa. Madadamay na naman ang mga inosenteng buhay na wala namang
kinalaman sa pagiging kapalaluan ng mga makasariling mga tao at mga Dyos.

May mga buhay na naman ang nanakawin ng digmaang ito!

Kahit nahihirapan ay pinilit kong lumapit doon, kailangan kong maisara ang bintana.
Hindi makakabuti para sakin ang makaamoy ng dugo sapagkat hindi ko kontrolado ang
katawan ko. Natatakot akong basta na lang akong sumunggab ng kahit na sinong tao at
inumin ang dugo nya ng walang pakundangan at mauwi iyon sa kanyang kamatayan.

Ngunit bago ko tuluyang maisara ang bintana sa kwarto ko ngayon ay may narinig
akong tinig na hindi ko malaman kung saan nanggaling

"Isa na namang Dyos ang namatay. Dumating ang balita mula sa isang kawal na patay
na daw si Aphrodite" wika ng tinig lalaki na sa tingin ko ay kawal ng palasyo

Isinara ko na ang bintana dahil mas lalong tumitindi ang amoy ng dugo.
Patay na si Aphrodite?

Kung ganon nasaan ang anak ko? Saan ko sya hahanapin?

Nanghihinang napaupo ako sa kama at tulalang napatitig sa kawalan.

Nasaan kayo?

Nasaan ka, Light? Imran? Saan ko kayo hahanapin?

Napabaling ang tingin ko sa kanan at sumalubong sakin ang imahe ng isang

napakagandang babae na maaari ng masabing mortal na bersyon ni Aphrodite. Ngunit sa
kabila ng kanyang kagandahan, bakas na bakas ang kalungkutan sa kanyang mga mata.
Isang babae na nagtataglay ng napakagandang mukha ngunit may isa namang halimaw ang
namamahay sa kanyang pagkatao.

Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman sa mga sumunod na araw. Hindi ako
makalabas sa silid ko para hanapin ang mag-ama ko sapagkat nawawala ako sa sarili
ko kapag nakakaamoy ako ng dugo. Simula ng mangyari ang naging pagsugod ko kay ama
hindi na ulit ako nakakainom ng dugo kaya naman talagang nanghihina na ako. Hindi
rin ako makalabas dahil talagang kapansin-pansin ang angkin kong kagandahan kaya
napipilitan akong lumabas sa gabi ng patago para hanapin ang mag-ama ko o di kaya
ay makahanap ng impormasyong pwedeng makapagturo sakin kung nasaan sila ngunit
ako'y laging bigo sa tuwing ako'y lalabas sa aking silid. Nananatiling pula ang
kulay ng mga mata ko at kapansin-pansin din ang aking pangil kaya pinipilit kong
huwag makita ng mga tao dahil alam kong kakatakutan nila ako sa kabila ng angkin
kong kagandahan kaya naman bago sumikat ang araw bumabalik na ako sa aking silid.
Kapag naman hindi ako nakakalabas, sinusulat ko sa isang libro ang lahat ng nagyari
sakin simula ng makilala ko si Imran hanggang sa mamatay ang Clara na kinilala ng
lahat.
Dahil sa halimaw na nasa katawan ko, hindi na normal ang lahat sa akin. Sa bawat
araw na hindi ako nakakainom ng dugo mas lalong tumitindi ang uhaw ko subalit
kasabay non ang panghihina ko.

Patuloy ang digmaan ng mga tao sa kapwa nila tao at ng mga Dyos sa kapwa nila Dyos
at ng mga tao sa mga Dyos. Wala silang kapaguran sa pakikipaglaban para sa kanilang
mithiing magkaroon ng higit na kapangyarihan, ng higit na impluwensya at ng higit
na pagsamba.

Nandito lang ako sa aking silid, ang bago kong silid kung saan walang sinumang
pinapahintulutang makapasok. Naging matalas ang mga paningin ko pati na rin
pandinig kaya kahit na nandito lang ako sa aking silid, naririnig ko ang mga
nangyayari sa labas. Maraming mga tao na nasasakupan ng aking ama ang nakabalita sa
pagkakadukot ko ngunit nanatiling palaisipan sa lahat kung sino ang gumawa non,
inaakala din ng lahat na ako'y patay na. Minabuti ni ama na sang-ayunan na rin ang
kumakalat na balitang yun upang hindi na daw ako balikan ng kung sinong may
kagagawan sakin ng sumpang nangyayari sakin ngayon.

Sumang-ayon na rin ako dahil ang Clara na kilala ng lahat ay namatay na sapagkat
hindi na ako ang Clara na nabuhay at nakasama ng marami sa loob ng labing syam na
taon. Namatay na ang Clara'ng iyon at napalitan ng isang halimaw.

Dahil sa panghihina ko, nakaratay na ako ngayon sa aking kama. Halata na din ang
pamamayat ko at ang higit kong kaputlaan. Ipinatong ko ang kamay ko sa sikmura ko
ng kumalam iyon.

Nagugutom na ako!

Gusto kong kumain pero hindi pagkain na kinakain ng tao kundi ng dugo. Gusto kong
uminom ng dugo.
"Anak, kailangan mong kumain" wika ni ama na may dalang lalagyan ng pagkain.

Napasinghap ako ng maamoy ko ang dugo niya. Naitakip ko ang kamay ko sa ilong ko.

"Ama, pakiusap, lumabas na kayo. Iwanan nyo na lang yan dyan" pakiusap ko sa
nahihirapang tinig dahil kapag lumapit pa sya sakin ay baka masunggaban ko na sya
at tulad ng dati ay mainom ko ulit ang dugo nya ngunit baka sa pagkakataong 'to ay
hindi ko na mapipigilan ang sarili ko at tuluyan ko na syang mapatay.

"Kung hindi ka kakain, tuluyan ka ng manghihina" nag-aalalang wika ni ama

Dugo

Gusto ko yang sabihin kay ama pero nanatiling tikom ang mga labi ko.

Nakakain ko naman ang mga pagkaing dinadala ni ama ngunit hindi ako nabubusog sa
mga pagkaing yun. Hindi non nababawasan ang gutom na nararamdaman ko. Hindi rin ako
nadadagdagan ng lakas.

Hindi ako sumagot kay ama. Ipinikit ko na lang ang mga mata ko, aalis din sya kapag
hindi ako nagsalita. Iyon naman ang nangyayari simula ng muli akong makabalik dito
sa palasyo. Ngunit nagulat na lang ako ng makaramdam ako ng mainit na bagay na
humahaplos sa noo ko.
Ama

Hinigit ko ang hininga ko upang hindi ko sya maamoy. Dagling namasa ang mga mata
ko, umagos ang masaganang luha sa nakapikit kong mga mata.

"Mahal na mahal kita, anak! Gagawin ko ang lahat para sayo. Hindi ko hahayaang
mamatay ka" may pumatak na tubig sa noo ko

Umiiyak sya

Umiiyak sya dahil sakin!

'Mahal na mahal din kita, ama' piping usal ko

Naramdaman ko na lang na hinalikan nya ako sa noo bago lumabas ng silid ko.

Kahit nanghihina ay pinipilit ko pa ding makalabas sa gabi para maghanap pero isang
gabi, kusa ng bumigay ang katawan ko, nasadlak na ako sa aking higaan. Ngunit
nagulat na lang ako isang gabi ng pumasok si ama sa aking silid kasama ng dalawang
kawal na may piring sa kanilang mga mata kasama ng dalawang bilanggo na puro sugat
sa katawan at tulad ng dalawang kawal, sila ay may piring din.

Bigla akong napabalikwas ng maamoy ko ang sariwang dugo ng mga bilanggo, kumalam
ang sikmura ko. Ang tumatakas kong lakas ay tila bumalik sapagkat sa isang iglap
lang ay nasa harapan na ako ng dalawang bilanggo, lalong lumabas ang mga pangil ko,
pigil-pigil ko ang sarili kong sunggaban sila.
Sigurado akong mga bilanggo sila dahil sa mga garote ng latigo sa kanilang mga
katawan. Ngunit nagtataka ako kung bakit dito sa silid ko dinala ni ama ang mga
bilanggo imbes na sa silid kung saan dinadala ang mga bilanggo bago sila hatulan ng
kamatayan kinabukasan.

"A-Anong ibig sabihin nito?" nahihirapang tanong ko, napalunok ako ng makita kong
tumulo ang dugo ng isang bilanggo mula sa kanyang sugat na nakabuka, kitang-kita ko
ang nakabukang laman.

"Sige na, pwede nyo na kaming iwan" baling ni ama sa mga kawal. Kaagad na tumalima
ang mga kawal, yumuko sila bago tuluyang lumabas ng silid ko. "Alam ko na dugo ang
kailangan mo para mabuhay kaya dinalhan kita ng mga taong pwede mong inumin ang
dugo" wika ni ama

"P-Pero ama--"

"Kailangan mong mabuhay at sila lang ang makakatulong sayo para mangyari yun. At
kung gusto mong mahanap ang anak mo, kailangan mong lumaban para mahanap sya" pigil
nya sa protesta ko

Natigilan naman ako sa sinabing iyon ni ama. Tama sya, pano ko mahahanap ang mag-
ama ko kung hahayaan kong mamatay na lang ako?

"Iiwan ko na sila sayo. Ikaw na ang bahala sa kanila" wika ni ama, lumapit sya
sakin at ginawaran ako ng magaang halik sa noo "Mahal na mahal kita, anak" bulong
nya bago tuluyang lumabas sa silid ko
Kailangan kong mabuhay para sa mag-ama ko!

"N-Nasaan kami?" kinakabahang tanong ng isang bilanggo

Huminga ako ng malalim at tiningnan sila.

Hindi ko 'to gustong mangyari pero kailangan kong gawin. Walang pagdadalawang isip
na sinugod ko sila

'Patawad'

Samantala sa labas ng silid ni Clara, nakasandal ang hari sa pinto. Napapikit siya
ng marinig niya ang sigaw ng dalawang bilanggong dinala nya sa silid ng anak.

Gagawin ko ang lahat para sa anak ko. Mahal na mahal ko sya dahil sya ang nag-
iisang alaala na iniwan sakin ng pinakamamahal kong babae sa mundo, ang namayapa
kong asawa.

Naulit ang gabing yun, gabi-gabing nagdadala si ama ng mga bilanggo sa silid ko
para inumin ko ang dugo. At kapag napatid na ang uhaw ko, umaalis ako para
ipagpatuloy ang paghahanap ko sa mag-ama ko habang tinatanggal nila ang wala ng
buhay na katawan ng mga preso sa kwarto ko.

Pauilit-ulit na nangyari yun sa mga nakalipas na taon ngunit napansin ko na hindi

nagbabago ang itsura ko, nananatili ako sa itsura ng isang labing siyam taong
gulang. Lumipas pa ang maraming taon, maraming nagbago, tumanda ang mga tao sa
paligid ko, namatay ang ilan sa katandaan at kabilang na doon ang aking ama.

Dumating ang panahon na kinailangan kong lisanin ang palasyo sapagkat may malaking
digmaan noon ang naganap.

Oo. Madami ngang nagbago ngunit ang nanatiling hindi nagbago sa nakalipas na
panahon ay ang digmaan.

Kahit nawala na ang mga Dyos sa Olympus, nanatili pa din ang mga digmaan sa mga
tao. Tuluyan ng naging sakim ang mga tao kaya naghangad sila ng malaking sakuping
lupain.

Nagpatuloy ang buhay ko, sa gabi ako'y gising kung saan naghahanap ako ng maiinom
ng dugo at sa paghahanap sa mag-ama ko samantalang sa umaga ay tulog naman ako.
Dahil sa angkin kong kagandahan naging problema sakin iyon kaya mas pinili ko na
lang din na sa umaga matulog upang makaiwas sa mga tao.

Sa nakalipas ding mga taon, natutunan kong kontrolin ang sarili ko at maayos na
magamit ang mga kakayahan ko bilang isang kakaibang nilalang. Nakontrol ko na kung
paano maibabalik sa pagiging berde ulit ang mga mata ko at ang pag-alis ng mga
pangil ko. Natutunan ko ding gawing katulad ko ang isang tao ng minsang may
tulungan akong nag-aagaw buhay na lalaki dahil sa kanyang sakit, nawala ang sakit
nya at sya ay nabuhay. Isang beses ko lang ginawa yun sapagkat ayoko ng may magaya
pa sa tulad kong isang halimaw.

Tumanda ang lahat maliban sakin kaya napipilitan akong magpalipat-lipat ng lugar. 

Hindi ko pa rin alam kung anong uri ako ng halimaw, hindi ko alam kung saan ako
nabibilang. Ngunit isang gabi sa paglalakad ko hindi ko akalain na mabibigyan na ng
pangalan ang uri ko, mabagal lang akong naglalakad sa isang eskinita ng may nakita
akong isang bata na binubugbog ng isang lalaki at akma sana syang sasaksakin nong
lalaki ngunit mabilis akong kumilos at isinadlak yung lalaki sa isang pader at
walang pasubaling ibinaon ko ang mga pangil ko sa leeg nya.

Ang mga tao lang binibiktama ko ay ang mga taong masasama. Ang mga taong
naghahangad ng kasamaan sa kapwa nila.

Bumagsak ang wala ng buhay na katawan nong lalaki, inayos ko ang telang nakabalot
sa mukha ko bago humarap don sa batang tinulungan ko na bakas na bakas sa kanya na
talagang nahihintakutan sya sa mga nakita nya. Niyakap nya ang dala nyang bag.

"W-Wag po! Maawa po kayo sakin! W-Wag nyo po akong papatayin!" natatakot nyang
pakiusap

"Wag kang mag-alala hindi kita sasaktan. Umuwi ka na, wag ka na uling magpapagabi"
wika ko bago nagsimulang tumalikod

Ngunit bago pa ako makahakbang ay nagsalita sya. "S-Sino po kayo? Anong uri kayo ng
nilalang?"

"Hindi mo na kailangan pang malaman kung sino ako at para sa pangalawa mong tanong
pasensya na pero hindi ko masasagot ang tanong na yan dahil hindi ko din alam"
naglakad na ako paalis

Ngunit hindi pa man ako nakakalayo ay narinig ko syang sumigaw.

"Ako po si Abraham Stoker. Maraming salamat po sa pagliligtas nyo sakin" sigaw nya
Hindi ako sumagot at nagpatuloy na sa paglalakad. Lumipas pa ang ilang taon.
Minsang paglalakad ko ng gabi, napadaan ako sa isang tindahan ng telebesyon kung
saan may mga pinapalabas, may isang palabas doon ang nakakuha ng atensyon ko, isa
iyong balita tungkol sa isang manunulat na may nalikha tungkol sa kakaibang
nilalang.

Bram Stoker

Ang manunulat na sumulat ng nobelang Dracula. 

Isang nilalang na mukhang tao ngunit may kakaibang katangian, meron silang
mapupulang mga mata at pangil, umiinom ng dugo sa kanilang mga bibiktimahin. Gising
sa gabi ngunit tulog sa umaga at takot sa liwanag ng araw.

Ang nilalang na yun ay tinawag nyang bampira

Naalala ko na siya yung batang tinulungan ko noon. Kung ganon ay binigyan nya ng
tawag ang lahi ko.

'Bampira, huh'

Napangisi ako sa tawag na yun bago muling nagpatuloy sa paglalakad

Oo. Bampira na ang tawag samin mula ngayon

LAHAT kami ay natahimik pagkatapos naming marinig ang salaysay nya.

"Si William na syang kinikilala nyong hari, sya ang kauna-unahan kong ginawang
bampira. At sa librong nakita ni Light sa palasyo, nawala yun sakin bago lumaganap
ang matinding digmaan at hindi ko na muli pang nakita" pagtatapos ni Clara sa
kanyang pahayag

"Isang comverted vampire si King William" Di makapaniwalang bulalas ni Summer

"Paano sya nakakalabas sa umaga?"

"May ideya na ako kung papano" anas ko na ikinatingin nila sakin

"Paano?" Kunot noong tanong ni Austin

"Sa tingin ko dahil kay David. Nang makita ko sya sa Madri Gras napansin ko na
sobrang kakaiba ang aura nya, mas malakas kesa sa hari. Bukod pa don, sa kwarto
nya, natagpuan ko ang librong isinulat ni m-mama tungkol sa naging buhay nya. Kung
isa lang talaga syang kanang kamay, bakit hawak nya ang pinakaimportanteng
impormasyon sa lahi natin? Noon pa lang na makita ko na sila sa Madri Gras, meron
na akong hinala na merong kakaiba sa loob ng palasyo" Sagot ko

"Ang ibig mong sabihin.." wika ni Star

"Oo. Sa tingin ko ay isa lamang front si King William dahil ang totoo ay
kinokontrol lang sya ni David. Kakaiba ang aura ni David, mapanganib at nakakatakot
ang aura nya. Hindi sya pangkaraniwang bampira" pagpapatuloy ko

"Ano namang dahilan bakit kailangan pa nyang magpanggap?" Kunot noong tanong ni
Will

"Hindi ko alam. Pero sa ngayon ang kailangan nating gawin ay mag-ingat lalo na at
nakawala yung reaper na dumukot sa inyo. Sigurado akong babalikan pa nila tayo"
sagot kong muli

Lahat kami ay nagsipagtahimik, iniisa-isa ang mga impormasyong napag-alamanan namin

ngayon. Ngunit bigla akong may naalala. Bumaling ako kay Clara para itanong ang
gumugulo sa isipan ko.

"M-Mama, nakita mo na ba si P-Papa?" Alanganing tanong ko

Hanggang ngayon ay nangingimi pa rin akong tawagin silang mama at papa, hindi pa
sanay ang dila ko.

Lumungkot ang mukha nya ngunit kagad nya iyong pinalis at pinalitan ng isang ngiti.
Hinawakan nya ang kamay ko.

"Hindi pa. Pero umaasa din ako na muli kaming magkikita tulad ng naging pagkikita
nating dalawa. Naniniwala pa din akong mabubuong muli ang pamilya natin"
nakangiting wika nya.
Ang ganda nya kapag ngumingiti sya ngunit higit syang magiging maganda kung isang
tunay na ngiti ang nakapaskil sa mga labi nya. Iyong ngiti na walang halong
kalungkutan.

"Naniniwala din po akong mangyayari yun" ginantihan ko ng magaang pagpisil ang

kamay nyang nakahawak sa kamay ko.

Naniniwala akong muling mabubuo ang pamilya namin. Naniniwala kaming buhay pa si
papa

PABAGSAK akong nahiga sa kama. Pagod na pagod ako at nananakit ang buo kong katawan
kaya naman pagkatapos na pagkatapos kong maligo at makapag-ayos ng sarili pabagsak
na akong nahiga.

Mabuti na lang at may isa pang bakanteng silid kaya may kwarto pang pwedeng gamitin
si mama. Masaya ako na simula sa araw na 'to magkakasama na kaming dalawa.

Narinig kong tumawa si Austin na kalalabas lang ng banyo. Sinulyapan ko sya,

maliban sa pantulog na pang-ibaba ay wala na syang suot na kahit na ano kaya naman
kitang-kita ko ang magandang hubog ng kanyang katawan.

"Enjoying the view?" Nakangisi nyang tanong habang lumalapit sa kama

Umayos ako ng higa, sumandal ako sa headboard ng kama tapos kinuha ko yung isang
unan at niyakap ko
"Oo sana kaya lang nagsalita ka kaya na-distract tuloy ako. Napatingin tuloy ako sa
napakagwapo mong mukha" ngumiti sya dahil sa sinabi ko. "Kapag nakangiti ka ng
ganyan lalo kang gumagwapo, lalo tuloy akong naiinlove sayo" dagdag ko pa

"Naniniwala na ako na apo ka nga ni Aphrodite, ang galing mong mambola" tumabi na
sya sakin at pinisil nya ang ilong ko.

"Nagpabola ka naman" wika ko bago tumawa ngunit naputol ang pagtawa ko ng lingunin
ko si Austin, seryoso lang sya saking nakatingin. "Bakit?"

Umiling sya "Wala naman. Masaya lang ako at naririnig ko pa ang pagtawa mo. Ang
sarap kasing pakinggan. Alam mo ba na ang tawa mo ang pinakapaborito kong musika,
gumagaan ang pakiramdam ko kapag naririnig kitang tumatawa" anas nya sa malambing
na tinig "Akala ko hindi ko na mahahawakan pa ang mga kamay mo" may bahagyang
ngiting sabi nya bago hinawakan ang isa kong kamay

Sinalubong ko ang malamlam nyang mga mata. Sumeryoso ang ekspresyon ng mukha ko.
"Takot na takot ako kanina ng akalain ko na patay ka na. Ang nangyari kanina ay
isang napakasamang ilusyon. Isa yung bangungot. Ayokong mawala ka sakin kasi mahal
na mahal kita, Austin" humigpit ang kapit ko sa kamay nya sa pagkakaalala ko na
naman sa mga nangyari

"Ako rin. Natakot din ako na baka hindi na kita makikita pang muli. Ngunit kung
mangyayari ulit yun sa totoong buhay, handa pa rin akong ibigay ang buhay ko para
sayo"

"Wag! Wag mong sabihin yan! Kung mangyayari yun sa totoong buhay, mas gusto kong
lumaban ka dahil kung maliligtas nga ako at ikaw naman ay mawawala, sa tingin mo
magigi akong masaya na wala ka sa tabi ko? Hindi! Hindi ako magiging masaya kasi
wala na yung lalaking mahal ko na kaya akong pasayahin kahit matitigan ko pa lang.
Mas gusto kong mabuhay ka para sakin. Kasi kung mahal mo ako, hindi mo ako iiwan at
nanaisin mong mabuhay para samahan ako!" Sansala ko sa sinabi nya
Totoo yun.

Ayokong isakripisyo nya ang buhay nya para sakin. Kung maliligtas ako ngunit wala
na sya sa tabi ko, ano pang silbing nabuhay ako kung para na rin akong patay. Sya
na ang buhay ko at kapag nawala sya para na rin akong namatay.

"Light.. ng ikasal tayo, nangako akong gagawin ang lahat para sayo. Nakahanda akong
ialay sayo ang lahat kasi mahal kita. Mahal na mahal kita at sana'y wag mong
pagdudahan yun" gamit ang isa nyang malayang kamay ay hinaplos nya ang pisngi ko.
Seryosong-seryoso nya akong tiningnan sa mga mata ko.

Hinaplos ko din ang pisngi nya. Ang lamig ng balat nya ngunit kakatwa dahil init
ang hatid non sa buo kong pagkatao. At nagagawang pawiin ng lamig na yun ang pagod
na nararamdaman ko. "Ang isipin pa lang na nasasaktan ka ay isa ng bangungot para
sakin. Ang mawala ka ay para ng paghatol sakin ng kamatayan,  iyan ang mga salitang
sinabi mo sakin noon bago tayo ikasal at ngayon, gusto kong ibalik sayo ang mga
salitang yan. Austin, kung mawawala ka sakin, para na rin akong hinatulan non ng
kamatayan. Pareho tayong lalaban para sa isa't-isa!"

Matagal nya akong tinitigan bago kinintalan ng magaang halik sa noo. "Oo" sinsero
nyang anas

Nasisiyahang isinandig ko ang ulo ko sa dibdib nya. Umayos na kami ng higa para
makapamahinga na kami dahil sobrang nakakapagod ang gabing ito.

Ang gabing ito ay puno ng pagsasalaysay ng tungkol sa lahi namin. Ang lahi ng mga
bampira.
Yumakap ako sa malamig na katawan ng lalaking gusto kong makasama habang buhay.
Napakabango ng amoy nya na syang dumuduyan sakin sa dako pa roon. Kung saan walang
kahit na ano kundi ako lang at ang lalaking kayakap ko ngayon.

Ako at sya lang

****************************

Abraham Stoker also known as Bram Stoker, he is a british writer. He is best known
for his horror novel DRACULA, published in 1897. His tale introduced the character
of Count Dracula, a predatory Transylvanian vampire who comes to England

SIGN OUT: MS. AUTHOR

=================

CHAPTER TWENTY-ONE:

SIGN IN: MS. AUTHOR

Hehehe sarreh, nawalan ako ng net kagabi <3

***********************************************************

CHAPTER TWENTY-ONE:

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko at sumalubong sakin ang magandang pares
ng abuhing mga mata ng lalaking laman ng mga panaginip ko.

"Magandang gabi, prinsesa" may ngiting bati nya. Nakatagilid sya ng higa habang
nakatukod ang isa nyang braso at doon nakapatong ang ulo nya

Ito ang unang beses na nauna sya saking magising. Mukhang talagang napasarap ang
pagtulog ko. Masasabi kong isa ang pagtulog kong yun sa pinakamahimbing kong tulog.
Sapagkat wala akong napanaginipan tungkol sa nakaraan at panatag na rin kahit
papano ang loob ko dahil alam ko na kung saan ako nagmula at ngayong kapiling ko na
ang mama ko.

Ngumiti ako sa kanya bago yumakap sa bewang nya at iniunan ang ulo ko sa dibdib nya
kaya naman muli syang napatihaya. Muli akong pumikit, parang ang sarap pang
matulog.

"Kanina ka pa gising?" Inaantok-antok ko pang tanong

"Uhhumm... kanina pa kita pinagmamasdang matulog. Para kang anghel" aniya kasabay
ng magaang paghaplos-haplos nya sa pisngi ko

"Hindi ako anghel.. isa akong Dyosa" dumilat ako at ngumisi.

"Oo. Isa ka ngang Dyosa. Ikaw ang Dyosa ng buhay ko" ngunisi din sya sakin

Pinadaan ko ang hintuturo ko sa pagitan ng kilay nya padaan sa ibabaw ng ilong nya
bago pinisil ang matangos nyang ilong "Corny!" Natatawang wika ko habang
pinanggigigilan pa rin ang ilong nya.

"Corny pala ha!" Bigla syang kumubabaw sakin at pinagkikiliti ako

"Ahh.. t-tama na..." tumatawang pigil ko sa kanya habang nagpapasag, pilit umiiwas
sa mga kamay nya kahit na alam kung impossible dahil nasa pagitan ako ng hita nya
at naiipit ako doon.

"Sino nga ulit yung corny?" Nakangisi nyang tanong habang patuloy pa din sa
pagkikiti sakin

"S-Si... si..." hindi ko maituloy-tuloy yung sinasabi ko dahil sa pagtawa. "Austin

Von Ashford!" Sigaw ko

"Ah gan---"

"..ay mahal na mahal ko!" Putol ko sa sana'y sasabihin nya.

Naging epektibo ang sinabi ko dahil natigilan sya sa sinabi kong yun. Tumigil na
sya sa pagkiliti sakin at tumitig na lang sakin ng punong-puno ng pagmamahal

"Tsk" ismid nya ngunit halata naman ang pamumula

Bumangon ako ngunit nanatili si Austin sa ibabaw ko, nakatukod ang magkabila nyang
tuhod sa tagiliran ko. Itinulak ko sya pahiga kaya nagkapalit kami ng pwesto, ako
na ngayon ang nasa ibabaw nya at sya na ngayon ang nakahiga. Ngunit pagkaibabaw na
pagkaibabaw ko sa kanya ay husto namang kumalam ang sikmura ko.
Oo nga pala! Kagabi pa ako hindi kumakain. Kaya siguro mabilis akong napagod at
nanghina kagabi dahil wala pa akong nakakain simula ng uminom ako ng dugo ni Austin
sa may talon. Dahil sa mga nangyari ng nakalipas na gabi ay nawala na din sa isipan
ko ang kumain.

Nagugutom na ako!

Ramdam ko ang pamumula ng mukha ko ng tumawa si Austin. Hinampas ko sya sa balikat.

"Kalahating tao pa din ako! Nagugutom!" Nakasimangot na anas ko

Mas lalo pa syang natawa "Wala naman akong sinasabi ah" nanunudyong tugon nya

"Nakakainis ka!" Lalo ko pa syang pinaghahampas sa dibdib nya na lalo nya lang
ikinatawa. Aalis na sana ako sa ibabaw nya ng hilahin nya ang kamay ko

"At saan ka naman pupunta?" Tanong nya sakin ng hawakan nya ako sa kamay ko

"Kakain!" Nakasimangot na sagot ko

"Bakit ka pa aalis?" Tinapik tapik nya ang gilid ng leeg nya. "Eh nandito na ang
pagkain mo"
Ang pagsimangot ko ay napalitan ng pagkunot noo. "Pero ako ang feeder mo, di ba?
Ang nangyari sa talon ay dala lang ng paglabas ng katauhan ko bilang isang bampira
ng araw na yun"

Nakangiti syang umiling. "Hindi na ngayon. Simula sa araw na 'to, ako na ang feeder
mo"

Seryoso ko syang tiningnan. Umalis ako sa ibabaw nya at maayos na umupo sa ibabaw
ng kama. Bumangon na rin sya kaya nagkatitigan kami

"Austin, sinasabi mo ba yan dahil sa kung ano ako? Dahil---"

"Hindi. Hindi dahil sa ikaw ang anak ng lumikha samin at anak ng isang Dyos kundi
dahil mas gusto kong ako ang magsilbi para sayo. Gusto kong dugo ko ang magsilbing
buhay mo"

"Hindi mo naman kailangang gawin yun. Dahil ikaw na mismo ang buhay ko"

"Oo. Hindi kailangan pero gusto kong gawin at kusa kong gagawin. Wag mo sanang
pigilan ang bagay na makakapagpasaya sakin kaya naman..." tinapik nya ulit yung
gilid ng leeg nya "..inom na"

Nasabi ko na bang maswerte ako dahil sya ang asawa ko? Nasabi ko na bang maswerte
ako dahil mahal nya ako? Kung hindi pa, sasabihin ko na napakaswerte ko dahil sya
ang inilaan sakin ng tadhana.
"Salamat" pasasalamat ko ng may bahid na ngiti sa mga labi ko

Hindi sya sumagot imbes ay tinapik lang nya ulit ang gilid ng leeg nya.

Magkaharapan kaming nakaupo, pareho kaming naka-indian sit. Inilapit ko ang mukha
ko sa leeg nyang kanina nya pa inihahain sakin. Napapikit ako ng maamoy ko ang
mabangong dugong dumadaloy sa kanyang ugat. Kusang lumabas ang mga pangil ko
kasabay ng pagdilat ko. Yumuko ako upang ibaon ang mga pangil ko sa leeg ni Austin,
muli akong napapikit sa naramdaman kong ginhawa. Ipinatong ko ang mga kamay ko sa
balikat nya upang kumuha ng suporta.

"Arghmm" ungol nya ng sinimulan ko ng sipsipin ang dugo nya

Para sakin, kahit dugo pa lang ni Austian ang natitikman kong dugo, masasabi kong
dugo nya ang pinakamatamis at pinakamasarap sa lahat. Ang dugo nya ang
pinakapaborito kong pagkain sa mundo at kahit kailan ay hindi ko pagsasawaang
inumin.

Kumawala ang isang ungol mula sa mga labi ko ng masayaran ng dugo nya ang lalamunan
ko.

Napakasarap ng dugo nya!

Lumalalim na ang paghinga ni Austin, napatingala sya upang lalo akong bigyan ng
magandang pwesto. Ngunit tila hindi pa sya kontento sa pwesto naming dalawa dahil
hinila nya ako at napaupo ako sa kandungan nya at iniunat nya ang mga binti nya
habang ang mga binti ko naman ay nasa tagiliran nya. Nasa bewang ko naman ang isa
nyang kamay habang ang isa ay nasa likod ko at nakasuporta.
Patuloy lang ako sa pag-inom ng dugo nya, bakit habang tumatagal ang pagsipsip ko
sa dugo nya ay lalo itong sumasarap? 

Mula sa mga ugat ni Austin dumadaan sa mga pangil ko ang dugo nya, binabasa ang mga
labi ko at papatidin ang uhaw ko, bababa sa tyan ko upang pawiin ang gutom na
nararamdaman ko.

Naririnig ko ang mabilis na tibok ng puso nya na sumasabay sa bilis ng tibok ng

puso ko. Ang bawat pintig ay tumutugma sa bawat isa.

Kinuha ni Austin ang kaliwa kong kamay at dinala iyon sa mga labi nya, hinalikan
ang bawat bukong bago hinalikan ang gitnang palad ko. Pagkatapos ay dinala nya iyon
sa malamig nyang pisngi at inipit ang kamay ko sa pagitan ng kanyang pisngi at
kamay na nakahawak sa kamay ko.

Kahit gusto ko pang uminom ng dugo nya, pinigilan ko na ang sarili ko at binunot
ang mga pangil ko sa leeg nya. Bahagya kong inilayo ang sarili ko at dahan-dahan
akong nagmulat ng mga mata ko at mukhang ganon din ang ginawa ni Austin. Nagtama
ang mga mata namin, ngumiti sya bago pinahid ang bakas ng dugo sa labi ko

"Sorry" kapansin-pansin na lalo syang namutla dahil sa pag-inom ko  ng dugo nya.
Mukhang napasobra ang nainom ko

"Hindi naging pula ang mga mata mo" pansin nya.  "Asul pa rin iyon"

"Kakaiba ka talaga!" Natatawa kong tugon. Parang balewala lang sa kanya na muntik
ko ng maubos ang dugo nya.
"Halika na. Bumaba na tayo" yaya nya sakin.

Dumukwang muna ako upang gawaran sya ng mabilis na halik sa kanyang mga labi.
"Mahal na mahal kita" muli ko syang hinalikan bago bumaba sa kama

Nag-ayos lang kami ng mga sarili namin bago bumaba sa salas. Nandon na din ang iba
at nagkukwentuhan, ngunit halata na naiilang pa din sila kay Clara na ng mga oras
na yun ay walang balot ng tela ang mukha.

"Light" bati ni mama dahil sya ang unang nakapansin samin ni Austin

Gusto kong matawa sa mga itsura nilang anim ng makita nila ako, para silang
nakakita ng tagapagligtas. Kinagat ko ang labi ko mula sa loob ng bibig ko para
pigilan ang pagtawa ko. Itinaas ko ang medyo nakakuyom kong kamay at nilapat ko
iyon sa pagitan ng ilong at bibig ko upang takpan ang piniligilan kong pagtawa.
Tumikhim ako para pigilan ang sarili ko

"Mabuti naman at bumaba na kayo" wika ni Psyche na halatang mas nakahinga ng

maluwag pagkakita sakin

Kaagad akong niyakap ni mama ng makalapit kami sa pwesto nila. Damang-dama ko sa

mga yakap niya ang sobrang pananabik at pagmamahal sakin bilang kanyang anak.

"Ma'" bati ko din kay mama ng makalapit na kami sa kanila. "Anong pinagkukwentuhan
nyo?" Nakangiti kong tanong kay mama ng makaupo na kami
Hanggang ngayon medyo naiilang pa din akong tawagin syang mama. Kung normal na tao
lang kami, mukha lang kaming magkapatid at hindi mag-ina. Palibhasa labing syam
lang si mama ng baguhin sya ni Thanatos. Medyo nakakailang din palang tawaging mama
ang taong mukhang kasing edad mo lang.

"Ikinukwento lang nila ang mga karanasan na kasama ka. Pati na rin ang mga nangyari
noong nakita mo sa vision mo ng bago kita ipanganak" nakangiting tugon ni mama na
halatang nag-e-enjoy hindi lang sa mga kwento tungkol sakin dahil maging sa
pagkailang nila sa kanya

"Ah, Light, gusto mo bang ipagluto ki---" natigilan si Eve sa sasabihin nya ng
marealize nya ang sasabihin nya. Naisip nya marahil na isa na akong bampira.

Pagkain

Ewan ko ba pero sa kabila ng pag-inom ko sa dugo ni Austin ay bigla ulit akong

nakaramdam ng gutom

"Sige. Gusto kong kumain, pwede mo ba akong ipagluto?" Pakiusap ko, maisip ko pa
lang yung mga pagkain na lulutuin ni Eve ay para na akong naglalaway na matikman
iyon.

"Sigurado ka ba?" Paninigurado ni Eve "Baka sinasabi mo lang yan para..."

"Kalahating tao pa din ako" paalala ko dahil ayaw kong isipin nya na ginagawa ko
lang 'to dahil ayaw kong saktan ang damdamin nya dahil hindi na sya makakapagluto
"Sige. Basta ikaw" tumayo na sya para ipagluto ako

"Tutulong kami" presinta ni Summer bago nagsitayuan sila ni Star at sumunod kay Eve
sa kusina

"Light, sigurado ka ba na nagugutom ka? Di ba kakainom mo lang" nagtatakang bulong

na tanong ni Austine sakin

"Oo. Ewan ko ba pero nagugutom ako eh. Gusto ko ng pagkain" sagot ko naman

"Anak, gusto mo bang tulungan natin sila don sa kusina?" Tanong ni mama

"Sige po" nakangiting sagot ko. "Sa kusina lang kami" paalam ko kay Austin, tumango
lang sya.

Pumunta kami ni mama sa kusina kung saan nagsisimula ng mag-ayos ng gagamitin sa

pagluluto si Eve samantalang imbes na makatulong sina Summer at Star ay lalo lang
silang nanggugulo

"Star, hindi ganyan ang tamang pagbabalat niyan. Isinasama mo pati yung laman, ano
ng matitira dyan? At Summer hindi ganyan ang pagbubukas ng itlog, nasasama yung
balat" saway ni Eve sa mga kapatid

"Ano ba yan? Ang hirap naman nito" reklamo ni Star

"Maupo na nga lang kayo dyan. Ako na lang ang magluluto" sumusukong wika nya

Nakalabing sumunod naman sina Summer at Star sa sinabi ng kapatid. Hindi ko

napigilan ang mapahagikgik sa itsura nong dalawa dahil itsura sila ng kinawawang
mga bata

"Mukhang si Eve lang ang pangkusina sa inyong tatlo" wika ko na ikinalingon nila
samin ni mama

"Kayo pala" anas ni Summer samin

Umupo ako sa tabi nina Summer at Star dahil wala lang din naman akong maitutulong.
Pagkasilang palang sakin ay ikinulong na ako sa isang napakahabang pagkakatulog at
ang mga nalalaman ko lang ay base sa mga naririnig ko habang natutulog ako sa
ilalim ng lupa. Ngunit si mama ay dumiretsyo sa pwesto ni Eve

"Pwede ba akong tumulong?" tanong ni mama kay Eve na natigilan sa kanyang ginagawa

"Ah.." tumingin sya sakin na parang humihingi ng sasabihin

Tumawa si mama dahil sa pag-aalinlangan ni Eve. "Wag kang mag-alala, kahit na isa
akong prinsesa dati, marunong na akong magluto ngayon. Natuto na akong magluto sa
nakalipas na panahon" paliwanag ni mama
"Sige" pagpayag ni Eve

Nagsimula na silang magluto habang kaming apat ay nanonood lang sa ginagawa nila.

"Mabuti at maaari ka pang kumain ng pagkain ng mga tao" basag ni Summer sa

katahimikan namin dito sa kusina

"Oo nga eh. Kung tutuusin isa akong pureblood vampire dahil isinilang ako na ganap
ng nabago ni Thanatos ang katauhan namin ni mama" tugon ko na nagtataka din

"Yun ay dahil kalahati ka pa ding tao, idagdag pa na nananalaytay din sa dugo mo

ang pagiging kalahating Dyos at ang bagay na yun ang promotekta sayo para hindi
ganap na masakop ng sumpa na ibinigay satin ni Thanatos ang pagiging kalahating
mortal mo" paliwanag ni mama

Naalala ko yung napansin kanina ni Austin pagkatapos kong inumin ang dugo nya.

"Kaya ba hindi nagbago ang kulay ng mga mata kanina ng uminom ako ng dugo ni Austin
dahil sa pagiging mortal ko?" kunot noo kong tanong

"Oo. May pangil ka ngunit hindi magiging pula ang mga mata mo" sagot ni mama na
patuloy lang sa kanyang ginagawa

"Pero yung nangyari don sa abandonadong ba--" naputol ang sana'y pagtatanong ko ng
kusang sumagot si mama, mukhang nakuha nya agad ang ibig kong malaman
"Nagbago ang kulay ng mga mata mo doon dahil lang yun sa ilusyon na ginawa ko.
Ngunit ang totoo ay hindi magbabago ang kulay ng mata mo at ang makakapagsabi lang
na isa kang bampira ay ang mga pangil mo" sagot ni mama

Naaamoy ko na ang masarap na amoy ng nilulutong pagkain ni Eve. Napahawak ako sa

tyan ko ng parang umikot ang sikmura ko dahil sa napakabangong pagkaing niluluto
nilang dalawa ni mama

"Eve, malapit na bang maluto yan?" excited na tanong ko dahil nagugutom na talaga
ako na syang ipinagtataka ko dahil kakainom ko lang ng dugo kay Austin

Natawa naman sila sakin.

"Malapit na, konti lang itong niluto ko dahil wala na rin tayong stock ng pagkain"
natatawang sagot ni Eve "Kaunti lang kasi ang mga pinamili nina Will noon" 

"Sabi mo, uminom ka na ng dugo sa asawa mo, hindi ba sapat yung ininom mong dugo?"
tanong ni mama

"Ang totoo, napasobra nga po yung nainom ko kaya lang nagugutom po ulit ako. Parang
ang bilis ng metabolism ko ngayon" nagtataka ko ding sagot, kasi kahit ako hindi ko
din maintindihan ang katawan ko ngayon

Parang ang bilis kong magutom

"Baka epekto lang yan ng napakatagal mong pagkakatulog. Napakahabang panahon din na
wala kang kinain noon tapos ng magising ka naman, puro pakikipaglaban na ang
kinaharap mo at kung kumain ka naman ay konti lang din. Baka ngayon pa lang
bumabawi ang katawan mo" konklusyon ni Star

"Hmm.. baka nga" sang-ayon ko na lang din

"Naku! Baka tumaba ka kung ganyan ka kalakas kumain" sabi ni Summer

"Kung tataba kaya ako, iiwanan kaya ako ng kapatid nyo?" Nakahalumbabang tanong ko

"Hindi mangyayari yun!" Sigaw ni Austin mula sa sala

Itinaas ni Summer ang dalawa nyang kamay na animo'y sumusuko. "Wala na akong
sinabi"

"Hmm... Clara... pwede ba akong magtanong?" alanganing tanong ni Star maya-maya

"Oo naman" simpleng sagot ni Clara habang naghihiwa ng mga patatas

"Bakit hinayaan mong ipagkalat ni King William na sya ang nagpakalat ng lahi natin
gayong isa lang pala syang converted vampire? Gayong kung tutuusin ay sayo dapat
ang mga prebilihiyo na natatanggap nya" Nagtatakang tanong ni Star
Natigilan kami sa tanong na yun. At alam ko na naghihintay din ng sagot ang mga
lalaki na nasa sala. Tumigil si Clara sa ginagawa nya at tumingin samin

"Yun ay dahil ang tanging nasa isip ko lang ay hanapin ang mag-ama ko. Hindi ako
interesado sa palasyo o kahit sa anong yaman na pwedeng taglayin ng reyna o hari
sapagkat una, isa akong prinsesa, nasa dugo ko na ang pagiging isang maharlika at
pangalawa, nasa akin ang yaman ng pamilya namin kaya masasabi ko na mayaman rin
ako. Mas gusto kong hanapin ang mag-ama ko kaya kung saan-saan ako pumupunta.
Ngunit napagpasyahan kong bumalik dito sa lugar na 'to ng may makilala akong isang
bampira na may vision, sinabi nya na kung gusto kong makita ang hinahanap ko
bumalik ako sa lugar na iniwan ko at kadarating ko lang dito noong makita ako ni
Light sa bayan" umiling-iling pa sya na parang hindi makapaniwala. "Hindi ko
akalain na sa ganong paraan ko ulit makikita ang anak ko. Hindi ko man lang
nasilayan ang paglaki nya tapos ay malalaman ko na lang na may asawa na pala sya"
tumingin sya sa may pintuan, sinundan namin ang tingin nya at doon sa pintuan ay
nakatayo ang apat na naggagwapuhang nilalang ngunit para sa mga mata ko, ang nasa
gitna ang pinakagwapo sa lahat, ang pinakamakisig at ang pinakamahal ko.

Napangiti ako ng magtama ang mga mata namin. Halos lumabas sa dibdib ko ang puso ko
sa lakas ng kabog niyon dahil ngumiti din sya sakin. Walang ibang nakikita ang mga
mata ko kundi sya lang, pakiramdam ko tumigil ang pag-inog ng mundo ko ng mga
sandaling ito. Sa simpleng pagtatama ng mga mata namin, pakiramdam ko,
napakaperpekto na ng mundo ko.

"May sarili na naman silang mundo" natatawang komento ni Psyche

Tila noon lang ako natauhan, napansin ko na saming dalawa na ni Austin sila
nakatingin. Nahihiya akong nag-iwas ng tingin

"Kayo talaga oh! Parang lagi kayong magkahiwalay. Naku, Light! Ikain mo na lang
yan" natatawa ding wika ni Eve sabay hain sakin ng pagkaing niluto nila ni mama
Nagkanya-kanya ng lapit sina Psyche, Damon at Will sa mga kapareha nila. Umupo
naman si Austin sa tabi ko samantalang nanatiling nakatayo si mama sa kabilang
counter ng kitchen island sa tapat namin. Nakatingin sya saming dalawa ni Austin at
masasabi ko na masaya sya dahil nahanap ko ang lalaking magmamahal sakin ng buong
buhay nya at mamahalin ko din ng buong puso ko.

"Masaya akong nahanap mo ang lalaking mamahalin ka ng buong buhay nya" nakangiting
wika ni mama

"Salamat" hinawakan ko ang kamay ni mama na nakapatong sa kitchen island. "Wag po

kayong mag-alala dahil magkasama na nating hahanapin si papa. Dahil tulad nyo,
naniniwala di po akong buhay pa sya" pakiramdam ko anumang oras ay tutulo ang luha
ko.

Ano ba 'to! Bakit ba nagiging mababaw ang luha ko? Huminga ako ng malalim at
ipinilig ko ang ulo ko.

"Tama na muna ang drama! Ayokong umiyak sa harap ng pagkain!" Dinampot ko ang
kutsara at tinidor "Mabuti pa tikman ko na 'tong niluto nyo" sumandok ako ng
pagkain at naglagay sa pinggan ko. Tinikman ko iyon at halos lumuwa ang mga mata ko
sa sarap. "Ang sarap! Tulad ng inaasahan ko, napakasarap ng luto nyo!" Nanlalaki
ang mga matang wika ko.

Ang sarap talaga!

Hindi ko mapigilan ang sarili ko sa pagkain. Kung ganito ng ganito ang kakainin ko
sa araw-araw baka hindi na ako uminom ng dugo at baka nga mangyari ang sinabi ni
Summer kanina na tumaba ako.

"Sya nga pala, maghuhunting kami ngayon, gusto nyo bang sumama?" Tanong ni Will
"Sige, sasama kami" sang-ayon ni Star, tumango naman sina Eve at Summer

"Anong ibig nyong sabihin?" Nagtatakang tanong ko pagkatapos ay sumubo ulit ako.

"Simula ng bumalik tayo dito sa cabin, hindi pa ulit sila nakakainom ng dugo kaya
maghuhunting sila Damon ngayon" sagot ni Austin sa tanong ko

Natigilan ako sa pagkain ko. Iyon din ang huling gabing nakainom ng dugo si Austin
tapos uminom pa ako sa kanya kanina na dapat pala'y hindi ko na lang ginawa.

"Sasama ka?" Seryoso kong tanong, binitawan ko ang hawak kong kutsara

Hindi sya kagad sumagot sa tanong ko na tila nag-aalangan pa. Ngunit saglit lang
din ay napagpasyahan na rin nyang sumagot

"Oo"

"Gusto ko ding sumama!" Deklara ko

"Sigurado ka?" Paniniyak ni Austin

"Oo naman!"

"Ok. Sige. Pagkatapos mong kumain, aalis na tayo" pagpayag niya.

Nasisiyahan namang nagpatuloy na ako sa pagkain. Di naman nagtagal at naubos ko na

rin ang pagkaing niluto para sakin nina Eve at mama. Kung dati ay nawawala ang gana
kong kumain kapag  seryosong bagay ang napag-uusapan pero ngayon ay hindi nabawasan
o nawala ang gana kong kumain. Para pa ngang lalo akong nagugutom sa pinag-usapan
namin.

Pagkatapos kong kumain ay naghanda na kaming umalis.

"Magkita-kita na lang tayo sa gitna ng gubat mamaya" wika ni Damon ng nasa labas na
kaming lahat ng bahay

"Sige. Mag-iingat kayo" wika ko

Tumango lang sila sakin bago nagsimulang tumakbo at kainin ng kagubatan.

"Mauuna na rin ako sa inyo" wika ni mama pagkaalis na pagkaalis nina Damon

"Mag-iingat po kayo" niyakap muna ako ni mama bago sya umalis kaya naman kaming
dalawa na lang ni Austin ang naiwan.
"Gusto mong makipagkarera?" Tanong sakin ni Austin

Nakangisi akong humarap sa kanya "Sige. Kahit mahal kita, hindi kita pagbibigyan"

"Wag kang papakasiguro, baby" pagkawika nya non ay bigla syang tumakbo

Naiiling-iling na pinagmasdan ko ang daang tinahak ni Austin. Nagsimula na din

akong tumakbo, sa bilis ko ay bumabaon sa lupa ang mga paa ko at nag-iiwan iyon ng
mga bakas dahil sa pwersa na inilalagay ko sa mga binti ko. Sa normal na mga mata
ng mga tao, hindi na nila masusundan ang bawat kilos ko dahil sa bilis na taglay
ko. Kaya naman hindi na nakakapagtaka na naabutan ko na si Austin, konti na lang
ang agwat ko sa kanya. Lumingon sya sakin ng maramdaman nyang malapit na ako sa
kanya.

Napangisi ako dahil ang ginawa nya ay isang pagkakamali. Gamit ang isipan ko,
nagpatubo ako ng mga baging sa harapan ni Austin dahilan para matigilan sya dahil
kung hindi niya lalabanan iyon, hindi sya makakaraan na sinamantala ko naman para
unahan sya. Alam ko naman na kayang talunin ni Austin yung mga baging na ginawa ko,
wala din naman akong balak na masaktan sya, ang intensyon ko lang talaga ay
maunahan sya sa karera.

"Madaya" natatawang sigaw nya

"Hindi lang ikaw ang pwedeng mandaya" nakangising sagot ko at tuluyan na syang
inunahan

Ngunit di pa man ako nakakalayo, nagulat na lang ako ng may bumagsak na nasusunog
na puno sa unahan ko, marahil kung hindi dahil sa reflexes ko ay natumbahan na ako
ng punong iyon. Dahil sa nangyari ay napatigil ako sa pagtakbo.

"Mauna na ako sayo, baby" nakangising sabi ni Austin na tumalon don sa punong
nasusunog.

Nagiging masaya na ang karerang 'to

Pinag-krus ko ang mga braso ko at ng paghiwalayin ko iyon ay may nahawing malakas

na hangin upang mamatay yung apoy don sa punong kahoy na bumagsak. Nang mawala na
yung apoy ay nagsimula na din akong tumakbo ng napakabilis.

"Pano ba yan, baby, naabutan kita" ginaya ko ang boses nyang mapang-asar kanina ng
magkapantay na kami.

"Hindi pa ako tapos" sinugod nya ako ng suntok.

Kung hindi kagad ako nakatigil baka tinamaan ako ng suntok na pinakawalan nya.
Mabilis akong lumayo sa kanya at pumorma ng pakikipaglaban.

"Karera na nauwi sa labanan" wika ko ng nakangisi

Tumawa sya sa sinabi ko. "Sorry, baby pero wala akong panalo sa karera sayo kaya
lalabanan na lang kita"
"Sa tingin mo ay matatalo mo rin ako sa labanan?" Nang-aasar na tanong ko

"Hindi. Kaya para maging patas ang laban, kapag nahalikan kita, ako ang panalo"
nakakalokong wika nya

Natawa ako sa sinabi nyang yun. "Kung mananalo ka"

"Mananalo ako!" Pagkasabi non ay muli nya akong sinugod ngunit nasasangga ko lang
ang bawat suntok na pinapakawalan nya

Umatras sya ng konti at paikot syang sumipa mula sa ere. Pinagkrus ko ang mga braso
ko upang maging proteksyon. Nahawakan ko ang binti ni Austin at pinag-ikot-ikot ko
sya bago binitawan dahilan para tumalsik sya sa isang puno. Ngunit mabilis nyang
naipabalanse ang katawan nya at nagawa nyang makakapit sa katawan nong puno.

"Galing" puri ko. Kung hindi sya kagad nakabalanse, mapuputol yung puno sa lakas ng
pagkakabato ko sa kanya

Ang sarap ng ganito. Para lang kaming naglalarong dalawa. Masarap din palang
umastang parang bata, nakakagaan ng pakiramdam.

"Wala sa bokabolaryo ko ang basta na lang magpatalo, baby" bumaon sa katawan nong
puno ang mga kamay nya dahil sa inilagay niyang pwersa doon dahil sa ginawa nyang
pagtalon papunta sakin.

Nahawakan ako ni Austin sa balikat ngunit nahawakan ko din sya sa balikat habang
ang isa kong kamay ay nakalapat sa dibdib nya. Umikot ako para makawala ngunit
umikot din sya ng hahawakan ko ang braso nya. Muli akong umikot, nakahawakan ko ang
bewang nya ngunit muli lang din syang nakawala at sa pag-ikot din nya, nagawa nyang
hulihin ang dalawang braso ko mula sa likod, mahigpit ang pagkakakapit nya doon,
talagang naninigurado na hindi ako makakawala.

"Panalo na ako!" Nagyayabang na deklara nya

Ngisi lang ang isinagot ko.

Hinawakan nya ang dalawang braso ko gamit ang isa nyang kamay at gamit ang malaya
nyang kamay, hinawakan nya ang baba ko at pinihit iyon pakaliwa upang mahalikan nya
ako.

"You can smirk all you want, baby but the fact that I win will never be change"
mayabang na pahayag nya na gadangkal na lang ang layo ng mga labi namin. Naaamoy ko
na ang mabango nyang hininga, napapikit ako sa dalang sensasyon non sa pagkatao ko

Ngunit tulad nya ay wala din sa bukabolaryo ko ang magpatalo kahit pa na gustong-
gusto kong magpahalik sa kanya.

"Wag kang papakasigurado dahil hindi pa tapos ang laban" bulong ko ng muli kong
imulat ang mga mata ko. Ibinuwelo ko ang ulo ko at iniuntog ko sa kanya, may
kalakasan iyon sapat para lumuwag ang pagkakahawak nya sakin, hindi pa ako
nakuntento at inapakan ko pa ang paa nya.

"Aww" daing nya ng apakan ko ang paa nya, napayuko din sya at tuluyan ng nabitawan
ang mga kamay ko
Sinamantala ko ang pagkakayuko nya, humiga ako sa likod nya dahil nakayuko naman
sya hindi yun naging impossible, iginulong ko ang katawan ko sa likod ni Austin
kaya ako na ang nasa likuran nya, sinipa ko ang alak-alakan nya para mapaluhod sya
tapos pinilipit ko ang isa nyang braso para hindi sya makawala, tulad ng ginawa nya
sakin kanina, hinawakan ko din ang baba nya at pinihit iyon paharap sa kaliwa.

"Talo ka!" mabilis ko syang dinampian ng halik sa mga labi

Hinalikan ko sya sa paraang gusto ko, halik na puno ng pagmamahal at pagnanasa. Sa

simpleng halik na pinagsasaluhan namin, napaparagasa nito ang pagnanasa sa buo kong
katawan na tanging si Austin lang ang may kakayahang buhayin. At lalong nabubuhay
ang pagnanasa sa katawan ko dahil sa amoy nya. Mapagabi o umaga man, lagi syang
mabango, nakakahalina ang amoy. Ngunit kahit na gusto ko pa syang halikan ng
matagal, bumitaw na agad ako dahil alam kong gaganti pa sya, nararamdaman ko ang
paggalaw ng mga paa nya.

Hay! Ang aking matapang at seryosong Austin, lumalabas na sya.

Ang katauhan nyang 'to ay hindi nagpapatalo. Nararamdaman kong gusto nyang
baliktarin ang resulta ng laban.

Ako ang humalik sa kanya gayong ang usapan namin ay siya ang kailangang humalik
sakin kaya ibig sabihin natalo sya at alam kong gusto nya iyong baguhin. Bago pa
man sya makakilos ay bumitaw na ako sa kanya.

"I win" mapang-asar kong sabi sa kanya.

Gamit ang malaya nyang kamay ay dumakot sya ng lupa at akmang ibabato yun sakin
pero nakalayo kagad ako sa kanya. Tumalon ako paakyat sa isang napakataas na puno.
Nagpatalon-talon ako sa mga malalaking sanga nong puno at kapag wala ng sanga ay sa
katawan mismo ng puno ako kumakapit at pagapang akong umaakyat pataas. Ngunit
nawala ang ngisi ko habang nararating ko ang tuktok nong puno dahil nakakaamoy ako
ng dugo na nakakalat sa hangin.

Sigurado akong hindi yun dahil sa pag-hu-hunting nina Summer at ng iba dahil
masyadong malakas ang amoy ng dugo sa hangin, iba't-ibang amoy ng dugo,hindi lang
nanggagaling sa iisang tao o mahigit sa sampu kundi masasabi kong madami.

Tumigil ako sa tuktok, nakatayo ako sa isang malaking sanga. Inamoy kong mabuti ang
hangin dahil baka nagkakamali lang ako pero hindi, dahil talagang dugo ang naaamoy
ko.

"Huli ka!" pumulupot sa bewang ko ang mga braso ni Austin na nagawa na palang
sundan ako dito sa taas. "Bakit, Light?" nagtatakang tanong nya ng mapansin nyang
seryoso ang mukha ko.

"Austin, hindi mo ba naaamoy yun?" baling ko sa kanya

Nakakapagtaka namang hindi nya naaamoy yung dugo samantalang palakas ng palakas
yung dugong humahalo sa hangin. May mali sa mga nangyayari!

"Naaamoy ang ano?" nagtatakang tanong nya

"Yung dugo! Hindi mo naaamoy yung dugo sa paligid? Ang lakas ng amoy ng madaming
dugo!" bahagyang tumaas ang boses ko
Bakit hindi nya maamoy yung dugo sa paligid namin?

"Light, sigurado ka ba dyan?" hindi ako sumagot imbes tiningnan ko lang sya ng
seryoso sa mata. Bumaling sya sa kawalan at inamoy ang paligid namin ngunit saglit
lang din ay bumaling ulit sya sakin. "Wala akong naaamoy na dugo"

"Sigurado ako sa naaamoy ko at sa dakong yun nanggagaling ang amoy" turo ko sa

timog na bahagi ng gubat "Iba't-ibang amoy ng dugo ang naaamoy kong nanggagaling
doon. Austin... parang may nangyayaring pagpatay sa bahaging yun!"

"Kung gusto mo pumunta tayo sa timog para malaman natin kung anong nangyayari"
mungkahi nya

Tumango naman ako sa kanya. Hindi ako mapapanatag hanggat hindi ko nalalaman kung
anong nangyayari sa timog na bahagi ng gubat. Masama talaga ang pakiramdam ko sa
bahaging yun.

Bumaba na kami ni Austin sa puno at nagsimula na kaming tumakbo. Kahit dito sa baba
ay naaamoy ko na rin yung dugo. Sinundan ko ang dugong naaamoy ko, patuloy lang
kami sa pagtakbo ni Austin. May mahigit isang oras at kalahati na rin kaming
tumatakbo papunta sa timog at habang papalapit kami ay lalong lumalakas ang amoy ng
dugo.

"Tama ka, ang daming amoy ng dugo sa hangin" wika ni Austin habang patuloy kami sa
pagtakbo

Tumigil kami sa pagtakbo ng bumungad samin ang isang maliit na kabayanan. Isang
kabayanan na nangangalingasaw sa dugo ng mga namatay na mga tao at mga bampira, ang
ilang mga kabahayan na nasusunog. Ang mga sariwang dugo ay makikita mo kahit saan.
"Anong nangyari dito?" nanggigilalas na tanong ko kahit na alam ko naman na wala
ding maisasagot sakin si Austin

Naglakad kami, nagtingin-tingin sa mga paligid namin, umaasa na meron pa kaming

makikitang buhay.

"Sino ang may kagagawan nito?" nagngangalit na tanong ni Austin, nakakuyom din ang
mga kamao nya.

Natigilan kami sa paglalakad ng makarinig kami ng tawanan. Nagtago kami sa kanto ng

isang bahay, sumilip kami sa pinanggagalingan ng tawanan na iyon, nakita namin ang
limang reaper na may kanya-kanyang tao at mga converted vampire na iniinom ang
dugo. Walang awa nilang inuubos ang dugo ng mga biktima nila, pabagsak nilang
binitawan ang mga wala ng buhay at nanunuyong katawan ng mga biktima nila.

Nanigas ako sa kinatatayuan ko dahil sa nasaksihan ko. Hindi ko akalain na ganito

kasama ang mga reaper. Ganito ba ang mga alagad ng palasyo? Pero bakit nga ba ako
magtataka gayong nakaharap ko na sina Lincon at Edward at yung babaeng reaper.

Kikilos na sana ako ng pigilan ako ni Austin, nanlilisik ang mga matang tiningnan
ko sya, nabigla sya sa tinging ibinigay ko pero umiling sya pagkadaka.

"Patay na sila" bulong nya na ang tinutukoy ay ang mga nabiktima ng mga reaper

Nagngangalit ang mga bagang na muli akong napatingin sa limang reaper at ganon na
lang ang gulat ko ng makita kong mula sa lupa ay dinampot nong lalaking reaper ang
isang walang malay na batang lalaki, sa leeg nya ito hinahawakan.
"Hindi mo ba talaga kami hahatian sa batang yan?" tanong nong babaeng reaper na may
bakas pa ng dugo sa kanyang labi

"Kanya-kanya tayo ng huli at ako ang nakahuli sa batang 'to" nakangising sagot nya

Buhay pa yung bata!

Kailangan ko syang iligtas!

Akmang kakagatin na sana nong lalaking reaper yung bata ng walang pagdadalawang
isip ko syang sinugod.

"Light!" sigaw ni Austin

Tumalsik yung lalaking reaper at nabitawan nya yung bata, mabuti na lang at nasalo
ko sya, puro sya sugat sa kanyang katawan, sa tantya ko pa ay nasa apat na taon
lang sya. Hindi ko man sinasadya pero tumama yung lalaking reaper na tinulak ko sa
isang bakal na nausli at tumagos yun sa puso nya. Nagulat yung ibang reaper sa
nangyari kaya hindi kagad sila nakakilos.

"Sino ka?" gulat na tanong nong babae kanina

"Hindi ko ibinibigay ang pangalan ko sa mga walang kwentang nilalang" matabil na

sagot ko na halatang ikinainis nya

"Matapang. Maganda at matapang. Gusto mo bang maging feeder ko?" nakangising tanong
nong isa pang lalaking reaper

Iyon ata ang naging hudyat ng paglapit ni Austin sa tabi ko.

"At may kasama ka pa" galit na wika nong babae, nag-iisa lang syang babae sa
kanilang lima

"She is my wife!" seryosong wika ni Austin at masamang tiningnan yung lalaking

gusto akong gawing feeder

Tinawanan lang si Austin nong lalaking reaper. "Eh di papatayin kita para mapasakin
sya" simpleng sagot nya

"Rico, tumigil ka! Papatayin natin ang dalawang yan! Dahil pinatay nila si Simon"
galit na sabi nong babae

Nagkibit balikat lang yung tinawag na Rico. "Balewala naman sakin kung napatay nya
si Simon. Pwede kong patayin yung lalaki pero sakin yung babae, Jean"

"Yun ay kung magagawa mo!" Nagpakawala si Austin ng bolang apoy sa apat na

natitirang reaper.
Ngunit hindi sila magiging reaper kung hindi nila maiiwasan ang mga bolang apoy.

Hinayaan ko munang si Austin ang makipaglaban, dinala ko muna sa isang tabi yung
bata, kahit puro sugat sya sa kanyang katawan at mukha, masasabi kong sa murang
edad ay gwapo na sya. Siguradong paglaki nya ay maraming babae ang mahuhulog sa
kanyang kagwapuhan. Kung magkakaanak ako, gusto kong katulad nya. Ipinilig ko ang
ulo ko dahil hindi ito ang oras para mag-isip ako ng ganon. Tumayo ako at gumawa ng
isang katamtamang laki ng bolang tubig na syang puprotekta sa bata kahit
nakikipaglaban ako. Nang matapos ako sa ginagawa ko, bumaling ako kay Austin

"Shit!" Mura ko ng makita kong nakaluhod sya habang hawak-hawak ng isang lalaking
reaper ang mga kamay nya tapos yung tinawag na Rico ay hawak-hawak ang kanyang ulo
na handa na iyong hugutin sa kanyang leeg

Mabilis akong tumakbo sa pwesto nila ngunit hindi pa man ako nakakalapit ay
humarang na sa daan ko si Jean. Pinaulanan nya ako ng bolang apoy.

Kung ganon ay apoy din ang kapangyarihan nya.

Muli nya akong binato ng isang bolang apoy ngunit hindi ko iyon iniwasan imbes ay
sinalo ko iyon at paikot kong ibinato yung apoy na nasalo ko sa lalaking reaper na
humahawak kay Austin. Hindi sya naging alerto sa pagsugod kong yun kaya hindi na
sya nakaiwas kaya naman tinamaan sya at awtomatikong natupok ng apoy at sa isang
iglap ay nagi syang abo

Sinamantala ni Austin ang pagkakawala nya at dali-daling itinapat nya ang kamay nya
sa tyan ni Rico at nagpakawala sya ng apoy. Mabilis na nakalayo si Rico ngunit
hindi sapat para hindi masunog ang suot nyang kapa na may hood, upang hindi masunog
ay tinanggal nya ang suot nyang kapa ngunit nasusunog na din ang damit nya sa
ilalim ng kapang iyon kaya pinunit nya yung damit nya sa gitna kaya naman
nakapantalon na lang sya at wala ng pantaas.
"Dalawa ang kapangyarihan mo! Panong nangyari yun" Gulat na tanong ni Jean

"Dahil espesyal ako!" Sagot ko at sinugod sya.

Nahawakan ko ang braso sa taas ng siko nya ngunit nahawakan din nya ang braso ko.
Pinipilit nya akong mapabagsak sa lupa at ganon din ang ginagawa ko. Ngunit dahil
taglay ko ang kapangyarihan ni Psyche, mas naitutulak ko sya.

"Argh!" Ungol ko ng mula sa taas ay bumagsak sa balikat ko yung isa pang reaper at
hinihila din ang ulo ko mula sa leeg ko.

"Light!" Sigaw ni Austin sa pangalan ko ng makita nya ang nangyari

Mabilis ko syang sinulyapan, iniiwasan nya ang mga bagay na ibinabato sa kanya ni
Rico, pagpapalutang pala ang kapangyarihan nya.

Damn!

Kailangan ko ng tapusin 'to.

Nagpakawala ako ng kuryente sa mga kamay ko at dahil nakakapit ako sa balikat ni

Jean ay direktang dumaloy sa katawan nya ang kuryenteng pinakawalan ko. Nangingisay
syang bumagsak sa lupa at segundo lang ang lumipas ay nagi na din syang abo,
sinigurado ko na malakas ang boltahe na pinakawalan ko, nagkamali na ako noon dahil
nakawala yung reaper na dumukot kina Austin noon dahil sa naging pagpapabaya ko.
Nahihirapan na akong huminga at bago pa ako mawalan ng hangin at mapugot ang ulo
ko, hinila ko na yung reaper na nasa balikat ko at malakas ko syang ibinagsak ko sa
lupa, sa lakas ay napaliyad pa sya, rinig ko din ang pagtunog ng nabali nyang buto
sa likod. Hindi pa ako nakuntento dahil ulo naman nya ang hinawakan ko at malakas
iyong inihampas sa lupa na syang ikinamatay nya.

Lumingon ako Austin, nakahandusay na sya sa lupa at akmang babagsakan na sya ni

Rico ng malaking bato, konti na lang at babagsak na yung bato kay Austin. Mula dito
sa pwesto ko ay iniunat ko ang isa kong braso sa direksyon ni Rico, ng subukan
nyang gumalaw ay hindi nya maigalaw ang buo nyang katawan kaya natigil din sa ere
ang malaking bato na sana'y ibabagsak nya kay Austin

"Anong nangyayari?" Nagtataka tanong ni Rico na nagpupumilit makagalaw

Lumapit ako sa pwesto ni Austin at tinulungan syang tumayo. Kapansin-pansin na lalo

syang nanghina. Tinapik ko yung malaking bato sa ibang direksyon at mabilis iyong
bumagsak sa lupa.

"Ayos ka lang?" Nag-aalalang tanong ko

"Oo. Salamat" sabay kaming lumapit kay Rico

Mabuti na lang pala at nagaya ng kapangyarihan ko ang kapangyarihan ni Edward.

"Sino ka ba talaga?" Sigaw na tanong nya sakin

"Ako? Ako ang anak ng lumikha sa inyo" simpleng sagot ko habang lumalapit

"Anak ka ni King William?" Gulat na tanong nya

Pumunta ako sa likuran nya at ikiniling ko ang leeg nya.

Umismid ako bago sumagot "Huwag mong ipagkamali ang mama ko sa sinungaling na yun"
sininyasan ko si Austin at nakuha nya agad ang gusto kong mangyari.

Lumapit sya kay Rico, awtomatikong lumabas ang mga pangil nya. Inilapat nya ang mga
pangil nya sa leeg ni Rico na ikiniling ko.

"H-Hindi... wag!" Sigaw ni Rico ng bumaon sa leeg nya ang pangil ni Austin at
sipsipin ang kanyang dugo.

Minuto lang ang itinagal at bumagsak ang buto't balat na si Rico na wala na ding
buhay. Lumapit ako kay Austin at ako na mismo ang nagpunas ng naiwang dugo sa gilid
ng labi nya.

"Nabusog ako" wika nya

Natawa naman ako sa kanya. "Mabuti kung ganon. Halika, puntahan natin yung bata"
hinawakan ko ang kamay nya at hinila papunta kung saan ko iniwan yung batang lalaki
Tinanggal ko ang ginawa kong harang, lumuhod kagad ako sa tabi nya at hinaplos ang
pisngi nya.

"Ang dami nyang sugat! Mga hayop talaga ang mga reaper na yun pati bata hindi nila
pinalagpas!" Galit na galit na sabi nya

Hindi na ako nagkomento pa, inilapat ko na lang ang kamay ko sa dibdib nong bata.
Unti-unting naghilom ang mga sugat nya, ang mga sariwang at nakabukang laman ng mga
sugat ay unti-unting nagsasara na parang walang nangyari. Habang ginagamot ko sya
ay bahagyang bumukas ang mga mata nya, mga matang halos wala ng buhay. Gusto kong
maiyak sa paraan ng pagtingin nya sapagkat para syang isang batang nawalan na ng
pag-asa at naghihintay na lang ng kamatayan. Nginitian ko sya ng isang ngiti na
maaaring magbigay pag-asa sa kanya, isang ngiti na nagsasabing buhay ka pa at
nandito lang ako, hindi kita papabayaan.

Hindi dapat nararansan ng mga batang katulad nya ang kalupitan ng mga sakim na
bampira. Sa nakita kong kalunusan ng bayan na ito pati na rin ng batang nasa harap
ko, nabuo ang isang pangako sa sarili ko na hindi ko inakalang mapapasok sa isipan
ko

Babawiin ko ang palasyo at babaguhin ko ang pamamalakad doon!

Saktong napagaling ko yung bata ay muli syang nawalan ng malay. Marahil ay dala ng
pagod at traumang naranasan nya kaya bumigay na rin ang mura nyang katawan sa
pagod.

"Dalhin natin sya sa bahay" anas ko

Ewan ko ba pero ang gaan ng loob ko sa batang ito.

"Ako na" naunahan na ako ni Austin ako sa akma kong pagbuhat don sa bata.

Nagsimula na kaming tumakbo ngunit bago namin lisanin ang buong lugar, nag-iwan ako
ng huling sulyap.

'Pangako, bibigyan ko ng kapayapaan ang mundong ito' piping pangako ko

Nagpatuloy kami sa pagtakbo hanggang sa makarating kami sa cabin. Nasa labas palang
kami ng cabin ay naririnig na namin ang mga tawanan at kwentuhan sa loob. Mukhang
ang lahat ay nakabalik na.

Binuksan ko ang pinto dahil hanggang ngayon ay si Austin pa din ang may kalong sa
bata. Naramdaman nila ang pagdating namin kaya lahat sila ay bumaling sa direksyon
namin

"Light---" naputol ang sana'y pagbati ni Eve ng makita na may dala kaming bata

"Bakit may dala kayong bata?" Nagtatakang tanong ni Will

Nagkatingin kami ni Austin, tumango ako, ipinapahiwatig na ako na ang magkukwento.

Inilapag ni Austin sa sofa yung bata habang ikinukwento ko ang mga nangyari.

"Ang sama talaga ng mga reaper na yun!" Nanggagalaiting wika ni Psyche habang
isinuntok ang isang kamao sa kanyang palad

"Tanging ang batang ito lang ang nailigtas namin" umupo ako sa sahig at hinahaplos
ko ang ulo nong bata na hanggang ngayon ay wala pa ding malay

"Anong balak nyo ngayon dyan sa batang yan?" Seryosong tanong ni Damon

"Gusto ko syang ampunin" matatag na sagot ko

"Ano?" Gulat na reaksyon ni Austin

Isa-isa ko silang tingnan at tulad ni Austin ay gulat din sila.

"Sigurado ka ba dyan sa sinasabi mo, Light? Puro tayo bampira dito, maaaring dahil
sa nangyari sa lugar nila may trauma na ang batang yan sa mga bampirang tulad
natin" wika ni Star

"Pero hindi ko sya pwedeng pabayaan na lang lalo na at wala na syang babalikan pa"
seryoso ko pa ding sagot. Bumaling ako kay mama na nakamata lang samin. "Sa mga
nakita ko kanina, may nabuo akong pasya sa sarili ko..."

"At anong pasya yun" seryoso ding tanong ni mama na matiim na nakatingin sa mga
mata ko
"Babawiin ko ang palasyo at ibabalik ko ang kapayapaan sa dalawang lahi!" Matatag
na pahayag ko

Narinig ko ang mga pagsinghap na reaksyon nila ngunit hindi ko iyon pinansin,
nakatutok lang kay mama ang seryoso kong tingin

Seryoso ako sa gusto kong mangyari.

Ibabalik ko ang kapayapaan kahit na kalabanin ko pa ang buong palasyo!

***************************************************************

Hehehe dont worry friend sa next story ko Ash na ang name ng bidang boy :)

SIGN OUT: MS. AUTHOR

=================

CHAPTER TWENTY-TWO:

SIGN IN: MS. AUTHOR

Hoo! Grabe ka mareng GLENDA! Pinahirapan mo ako!

Dahil sayo napilitan akong gumamit ng ballpen at papel maisulat lang ang chapter na
ito. Hahaha tamad pa naman akong magsulat gamit ang papel at ballpen dahil madalas
akong napapatunganga hahaha LOL XD
Grabe! Yung feeling na walang ilaw, t.v, radio, laptop, cellphone, electric fan,
aircon, appliances at gadgets dahil walang kuryente dahil nagkaroon ng malawakang
pagkaputol ng daloy ng kuryente.

Spell boring. A-C-E, yun ako ng 5 days!

Hahaha ok tama na ang sentemyento. Ito na poh ang chapter 22 a:)

**************************

CHAPTER TWENTY-TWO:

Naaaliw na pinagmamasdan ko ang nahihimbing sa pagtulog ang batang tinulungan namin

habang hinahaplos ko ang kanyang buhok. Dinampian ko ng magaang halik ang noo nya
dahil sa pagkaaliw ko sa kanya. Napakahimbing ng pagtulog nya na parang walang
inaalala kabaliktaran ng nakita ko sa mga mata nya noon. Pinanlalamigan talaga ako
kapag naaalala ko kung gaano kawala ng buhay ang mga mata niyang iyon.

Kamatayan

Iyon na lang ang tanging hinihintay nya ng mga sandaling iyon. Sa murang edad, alam
na kaagad nya ang salitang kamatayan at ang kahulugan non samantalang kung tutuusin
dapat kasiyahan ng buhay pa lang ang nasa kanyang isipan.
"Napakagwapo nyang bata, di ba?" Naaaliw na wika ni Summer

Lahat kaming mga babae ay nandito sa kwarto namin ni Austin. Dito ko nilipat yung
batang lalaki pagkatapos kong sabihin kay mama ang plano ko. Samantalang naiwan
naman sa sala ang mga lalaki.

"Sa paglaki nya, sigurado akong maraming mga babae ang magkakagusto sa kanya!"
Segunda ni Eve

"Alam mo Light, natutuwa talaga kami sa desisyon mong ampunin ang batang ito. Sa
wakas, magkakaroon na rin ng bata dito sa bahay" natutuwang segunda din ni Star na
nakaupo sa kabilang bahagi ng kama

Hindi nakakapagtaka na maaliw din sila sa batang ito sapagkat silang tatlo ay hindi
pwedeng magkaroon ng anak. Oo nga at pureblood vampire sila pero mga converted
vampire naman ang mga kapareha nila, ibig sabihin kahit na ilang beses silang
magtalik, hindi pa rin sila magkakaroon ng anak. Ang mga pureblood vampire lang ang
may prebelihiyong magsilang.

"Sang-ayon ako sa mga sinabi nyo. Ngunit dahil sa mga masasamang bampira,
nababahiran ang mga kainosentehan ng mga batang katulad nya" wika ko na nasa batang
lalaki pa rin nakatingin.

"Light, sigurado ka na ba na kakalabanin mo ang palasyo?" Seryosong tanong ni Star

na ikinaangat ko ng tingin sa kanya.

"Oo. Gusto kong magkaroon ng kapayapaan sa pagitan ng mga tao at bampira. Ngunit
hindi mangyayari yun sa pamamalakad ng Royal Empire sapagkat maging ang hari ay isa
lamang kasinungalingan" sagot ko
"Kung ganon, kasama mo kami sa layunin mong yan. Tutulong kami sa pagkalaban mo sa
palasyo!" Wika ni Eve

"Tama si Eve! Hindi rin kami makakapayag ba lokohin nila ang lahat" anas ni Summer

"Ako ang may kasalanan ng lahat ng 'to! Kung nong umpisa pa lang binigyang pansin
ko na ang mga pangyayari, hindi na sana aabot pa sa ganito. Wala na sanang mga
inosente ang namamatay!" Tiim bagang na sabat ni mama

Lahat kami ay napatingin sa kanya. Nakatayo sya sa tabi ng bintana.

"Kung hindi ko lang sana hinayaang papaniwalain nya ang lahat sa kasinungalingan
nya, hindi na sana nahihirapan ang lahat!" Patuloy pa ni mama

"Ma, wala kang kasalanan. Sila ang may kasalanan sa mga nangyayari dahil inaabuso
nila ang kakayahan nila para magpahirap sa mas nakakababa sa kanila" sansala ko

"Ngunit kung---"

"Babawiin ko ang palasyo at tutulungan nyo ako, di ba? Para sa ikakatagumpay ng

layunin natin" putol ko sa sasabihin pa sana ni mama

Hindi sya nagsalita, matiim lang syang nakatingin sakin sa mga mata. Bumuntong
hininga sya pagkatapos at lumabas ang isang ngisi sa kanyang mga labi.
"Magkaugali talaga kayong dalawa ng papa mo. Syempre, tutulong ako" nakangiting
wika ni mama

"Natutuwa akong marinig yan" nakangiti kong sagot

NAABUTAN kong masayang nagkukwento si Psyche habang nakikinig lang sa kanya sina
Will, Damon at Austin. Ngunit lahat sila ay napatingin sakin pagkababang-pagkababa
ko ng hagdan.

"Kumusta yung bata?" Tanong ni Will

"Mabuti. Kailangan na lang nya ng maayos na pahinga" sagot ko habang umuupo sa tabi
ni Austin

"Desidido ka n ba talaga na ampunin sya?" Seryosong tanong naman ni Damon.

"Oo. Ewan ko ba pero ang gaan talaga ng loob ko sa batang yun" nakangiti kong sagot

Kapag naaalala ko ang itsura nong bata, hindi ko maiwasang di mapangiti.

"Sa katunayan, pupunta ako sa kabayanan para bumili ng pagkain para pagnagising
sya, meron tayong pwedeng ipakain. Naubusan na kasi tayo ng stock" dagdag ko pa

"Pupunta kang bayan?" Kunot noong tanong ni Austin

"Oo" nakangiti ko pang sagot pero kagad din akong napakunot noo ng mapansin kong
parang masyado syang seryoso "Austin, may problema ba?"

"Hindi. Wala" umiling pa sya bilang sagot. "Halika na, sasamahan kita sa bayan"
nauna na syang tumayo at nauna na syang lumabas ng bahay

Tumingin ako kina Psyche, kibit balikat lang ang sinagot nila sa nagtatanong kong
tingin. Sumunod na ako kay Austin ng wala akong makuhang sagot sa kanila

Wala kaming imikang dalawa habang papunta sa bayan na talagang nakakapanibago para
sakin. Naging tahimik ang pagtakbo namin hanggang sa makarating kami sa bayan.

"Austin, sigurado ka ba talaga na wala kang problema? Ang tahimik mo kasi, hindi
ako sanay" basag ko sa katahimikang namamagitan sa aming dalawa

"Ayos lang ako. Wala talaga akong problema" sagot nya habang pinagbubuksan ako ng
pintuan ng tindahang pinasok namin

Hindi na ako nagsalita pa dahil mukhang kahit anong gawin kong pagtatanong ay hindi
rin nya sasabihin sakin.
May apat na tao ang namimili sa loob ng tindahan at lahat sila ay napatingin samin.
Kagad na bumalatay ang takot sa kanilang mukha. May isa pa ngang babae ang nag-sign
of the cross at nagdasal.

"Tsk" ismid ni Austin bago kumuha ng cart

Naiiling na sinundan ko siya ng tingin. Ang sungit niya ngayon! Ano nga kayang
problema ni Austin?

Nginitian ko naman ang mga taong nakatingin pa rin samin upang kahit papaano ay
mapanatag ang kanilang kalooban. Sinundan ko si Austin na seryosong naglalagay ng
gatas sa cart na tulak-tulak nya.

"Ang seryoso mo namang masyado" wika ko

"Seryoso ka ba talaga na gusto mo syang ampunin?" tila wala sa loob na tanong nya

"Bakit? Ayaw mo ba?" nag-aalalang tanong ko

Napatigil siya sa paglalakad na ikinatigil ko din. Seryoso siyang tumingin sakin

"Hindi sa ganon. Kaya lang baka meron pa siyang ibang kamag-anak na naghahanap sa
kanya. O di kaya dahil sa mga nangyari, hindi na niya gustuhin na tumira kasama ng
mga bampira. Light, ayoko lang na umasa ka at masaktan lang sa bandang huli"

Wala akong nasabi sa sinabi niyang yun.

Tama siya!

Gusto kong ampunin yung bata samantalang hindi ko pa nga alam kung gusto din ba
niyang tumira kasama namin. Ngunit ang isipin na mawawala siya samin ay
nakakaramdam na ako ng kalungkutan.

"Nakita mo na? Ngayon pa lang nalulungkot ka na" hinaplos ni Austin ang pisngi ko.

"Kung...kung magigising siya at magdesisyon syang..ayaw nya sa atin. Tatanggapin ko

ang desisyong yun at hahayaan kong alagaan sya ng mga taong karapat-dapat na mag-
aalaga sa kanya" nahihirapang anas ko. "Pero hanggat hindi pa sya nagigising, sa
atin muna sya ha?"

Matagal bago sya nagsalita basta nakatingin lang sya sakin.

"Austin?"

"Sige. Payag ako" simple nyang sagot

Ngunit ang simpleng sagot na yun ay nagawa akong pasayahin.  Walang pagdadalawang
isip na niyakap ko siya. Wala akong pakialam kahit na may mga nakatingin samin.

Masaya talaga ako at pumayag si Austin!

Nagpatuloy na kami sa pamimili.

Sana magising na siya para malaman na namin ang pangalan niya pati na rin matanong
namin siya kung gusto ba nyang ampunin namin siya. At sana pumayag siya kasi gusto
ko talaga siyang maging anak.

Anak

Kay sarap isipin na magkakaroon kami ng anak ni Austin lalo na siguro kung sarili
naming anak.

Wala sa sariling nahaplos ko ang tyan ko. Kung magkakaroon kami ng anak ni Austin,
gusto ko ng anak na babae. At gusto kong kamukha sya ng binata, ang lalaking mahal
na mahal ko. Siguradong siya ang pinakamagandang nilalang para sakin.

Lumarawan sa isipan ko ang isang masayang pamilya. Ako, si Austin, yung batang
lalaki at isang batang babae na kamukhang-kamukha ni Austin. Isang mahinang
hagikgik ang nanulas sa labi ko. Sapagkat para sakin, iyon ang perpektong pamikya
na nakita ko.

"Bakit?" nagtatakang tanong ni Austin

"Wala naman. Naisip ko lang na darating yung araw na magkakaroon tayo ng anak. Kung
papayag yung bata na ampunin natin sya, siya ang magiging kuya tapos babae naman
ang magiging anak natin. Di ba masaya yun?" masiglang tanong ko at pumulupot pa ako
sa braso nya

Naramdaman ko ang biglang pagkatensyon ng kalamnan nya sa braso, bigla din siyang
natigilan.

"Bakit?" nag-aalalang tanong ko

"Ayos na siguro 'to. Magbayad na tayo" imbes ay wika niya at nauna na sa counter

Nagtataka naman akong sumunod sa kanya at ipinagkibit balikat na lang ang reaksyong
iyon ni Austin.

Dahil gabi, wala na ring halos bumibili kaya mabilis kaming nakapunta sa counter.
Kahit bakas ang takot sa mukha nong lalaking nasa counter, may halo pa rin iyong
paghanga. Tulala siyang nakatitig sakin. Ngingitian ko sana siya ngunit sabay lang
kaming nagulat ng biglag umapoy yung isang maliit na item sa ibabaw ng counter.

"Austin!" saway ko dahil alam kong siya ang may gawa niyon

"Tsk" kunot noo naman niyang pinatay ang apoy bago sinamaan ng tingin yung lalaki
na lalong namutla
"Pasensya ka na sa asawa ko. Ito na lahat ang mga pinamili namin" inilagay ko sa
counter yung mga pinamili namin

Kaagad na tumalima yung lalaki at dali-daling isinupot ang mga pinamili namin.
Hindi pa nga siya magkandatuto sa pagsisilid  dahil masama pa rin siyang
tinitingnan ni Austin

Para naman siyang nakahinga ng maluwag ng lumabas na kami ng tindahan dala ang mga
pinamili namin.

"Tinakot mo yung lalaki" wika ko pagkalabas na pagkalabas namin.

"Dapat lang yun sa kanya. Kung titigan ka nya parang wala kang kasama" seryosong
wika nya ngunit nasa tinig naman ang pagseselos.

Natawa naman ako sa kanya. Naaalala ko tuloy na halos ganito din siya noong unang
beses kaming pumunta dito sa bayan.

Napakaseloso talaga!

"Hindi mo naman siya masisisi. Apo ni Aphrodite ang asawa mo. Nasa lahi na namin
ang magaganda" nakangising tugon ko

Iling lang ang isinagot niya sakin at nagpatuloy na kami sa paglalakad. Wala namang
aberya kaming nakabalik sa cabin. Ngunit nasa labas pa lang kami ay nakakarinig na
kami ng iyak ng bata. Mabilis akong kinabahan kaya dali-dali akong pumasok sa loob,
kasunod ko naman si Austin. Basta na lang naming ibinaba sa sala ang mga pinamili
namin at kaagad kaming tumakbo paakyat sa kwarto naming  mag-asawa dahil doon
nanggagaling yung pag-iyak.

Kaagad kong binuksan yung pinto at sumalubong sakin ang triplets at si Psyche na
hindi magkandatuto sa pagpapatahan don sa batang lalaki na nakaupo sa kama at
nakasandal sa headboard habang nakasubsob ang kanyang mukha sa kanyang mga braso na
nakapatong sa kanyang mga tuhod. Samantalang prenteng nakaupo lang sina Will at
Damon.

"Wag ka ng umiyak, hindi kami masasamang bampira" pagpapatahan ni Psyche sa magaang

tinig ngunit patuloy lang sa pag-iyak iyong bata

"Hindi mo siya mapapatigil, Psyche dahil natatakot  siya sa mukha mo" nakangising
biro ni Will

"Tarantado!" binato ni Psyche si Will ng unan na nasalo lang ng binata. "Buti nga
may ginagawa ako samantalang kayong dalawa ni Damon, nakaupo lang dyan!"

"Psyche! Ang bibig mo! May bata dito!" saway ni Summer sa asawa

Napakamot na lang sa ulo si Psyche ng sitahin siya ni Summer

"Nandyan na pala kayo" bati na mama sa likuran namin na may dalang baso ng tubig.
Napansin ata ni mama na nakatingin ako don sa dala niya. "Kanina pa sya umiiyak,
nag-aalala ako na baka ma-dehyrate siya kaya kumuha ako ng tubig"
Pumasok na kami sa loob ng kwarto.

"Wag ka ng umiiyak, nakakapangit ang sobrang pag-iyak. Sayang ang gwapo mo pa

naman" pagpapatahan naman ni Eve

"Ano bang nangyari?" tanong ni Austin

Lumapit naman ako sa gilid ng kama at naupo

"Nagising na lang siya na umiiyak at hindi na siya tumigil" paliwanag ni Damon

"Wag kang matakot..hindi ka namin sasaktan..ligtas ka na" mahinahong wika ko. Gusto
ko man siyang hawakan pero pinigilan ko ang sarili ko dahil baka hindi niya yun
magustuhan

Napangiti naman ako ng dahan-dahan niyang iniangat ang ulo niya. Nagtama ang mga
mata namin. Nagulat ako ng padamba niya akong yakapin at isiniksik nya ang mukha sa
leeg ko. Para siyang naliligaw na nakahanap ng masusumpungan.

"Ligtas ka na. At hindi namin hahayaang mapahamak kang muli" hinagod ko ang kanyang
likod upang mas lalong pumayapa ang kanyang kalooban

"Ang galing! Light, paano mo nagawa yun? Kanina pa namin sya pinapatahan pero
ikaw..." iiling-iling na wika ni Star
Nginitian ko lang sila dahil maging ako ay hindi ko din alam. Maaaring tulad ko sa
kanya ay magaan din ang loob niya sakin.

"Anong pangalan mo?" Mahinahon ko pa ring tanong

Matagal bago sya nagsalita, akala ko nga hindi na sya magsasalita pero sinabi din
nya ang pangalan nya.

"Grey" sisigok-sigok nyang sagot sa mahinang tinig ngunit sapat para marinig ko.

"Grey" ulit ko. "Napakagandang pangalan"

Napangiti ako dahil mukhang hindi ako mahihirapang kombensihin siyang tumira samin.

"ALAM mo ba, kanina habang pinagmamasdan ko kayong dalawa, para kayong mag-ina"
wika ni Eve habang abala sa pag-aayos ng mga pinamili namin kanina ni Austin

Nakaupo naman ako sa stool habang kumakain ng cookies na binili namin. Dito kami
dumiretsyo sa kusina nina Eve at Summer pagkatapos ko uling patulugin si Grey.
Pagkatapos nyang sabihin ang pangalan nya hindi na ulit sya nagsasalita basta
nakayakap na lang sya sakin hanggang sa makatulog ulit sya. Siguro bukas pwede na
namin syang makausap.
"Talaga? Bagay ba sakin ang magkaron ng anak?" Masayang tanong ko

"Oo naman! Napansin ko na madami ka kung kumain ngayon, hindi kaya buntis ka na?"
Excited na sapantaha ni Summer

Nasamid ako sa sinabing iyon ni Summer, mabuti na lang at may katabi akong isang
baso ng tubig. Dali-dali ko iyong ininom. Ngunit napasama ata ang pagkakasamid ko
dahil nakaramdam ako na parang gusto kong isuka ang mga kinain ko kaya dali-dali
akong pumunta sa lababo at doon sumuka.

"Naku, Light! Ayos ka lang?" Hinagod-hagod ni Eve ang likuran ko

"Buntis si Light?" Gulat na tanong ni Star na kabubungad lang sa pintuan kasunod si

Austin

Inabot ko ang baso ng tubig na ibinibigay sakin ni Summer, uminom ako at ng

mahimasmasan ay tumingin sa kanila. Unang sumalubong sakin ang di makapaniwala at
gulat na gulat na tingin ni Austin.

"Light, buntis ka?" Nasisiyahang tanong sakin ni Star ngunit hindi ko na nagawa
pang sumagot dahil natulig ang tenga ko sa salitang nanulas sa mga labi ni Austin.

"Hindi! Hindi pwede!"

Tatlong salita ngunit masakit pakinggan mula sa lalaking mahal ko. Ayaw nyang
magkaroon kami ng anak?

"Austin" bigkas ko sa pangalan nya ngunit tinalikuran lang nya ako at umalis.
"Austin!" Tawag ko pa pero hindi na sya lumingon pa

Para akong isang pinggan na basta na lang ibinagsak sa sakit na nararamdaman ko.
Nanunuot sa puso ko ang nakita ko sa mga mata nya. Ayaw nyang magkaroon kami ng
anak. Iyon ba ang dahilan kung bakit natensyon sya at ayaw nyang ampunin namin si
Grey?

Kahit parang tinutusok ang puso ko ay nagawa kong igalaw ang mga paa ko at sinundan
si Austin sa labas ng bahay na hindi mapakali, pabalik-balik syang naglalakad.

"Austin?" Tawag pansin ko sa kanya

"Sabihin mong hindi ka buntis! Pakiusap! Sabihin mong hindi ka buntis!"

Natatarantang pakiusap nya habang patuloy pa rin sa pabalik-balik na paglalakad.

Kung nasasaktan na ako kanina mas nasasaktan ako ngayon sa sinabi nyang yun.
Napabuga ako ng hangin upang pigilin ang nagbabantang luha sa mga mata ko.

"Bakit? Ayaw mo bang magkaanak tayo? Iyon ba ang dahilan kaya sa simpleng paraan
mo, pinipigilan mo akong ampunin si Grey?" Diretsyang tanong ko

Hindi sya nagsalita basta palakad-lakad lang sya at ng hindi sya makontento ay
nasabunutan nya ang sarili nya
"Ano?" Sigaw ko

"Oo! Ayokong magkaanak tayo at ayokong ampunin mo sya!" Ganting sigaw nya at
padabog nyang binitawan ang buhok nya ng humarap sya sakin.

Para akong pinagbagsakan sa sagot nyang yun. Para pala akong tanga na nangangarap
ng isang masayang pamilya samantalang yung lalaking gusto kong katuwang sa pagbuo
sa pamilyang pinapangarap ko ay tinalikuran ako sa pangarap na yun.

"Bakit?" Pabulong na tanong ko, sa pagpipigil kong huwag umiyak, sumasakit ang
lalamunan ko kaya hindi ko na kayang magsalita pa

"Dahil ayoko! Ayoko sa bata! Gusto kong tayo lang dalawa at wala ng iba pa!" Tiim
bagang na sagot nya

Di ako makapaniwala sa sinabi nyang yun. Iyon lang ang dahilan? Napakababaw!

"Sana naisip mo yan before you cum inside me! Before you make love to me!" Bulyaw
ko sa kanya na may kasama pang pagtulak sa dibdib nya bago ko sya nilayasan,
umiiyak na pumasok ako sa loob ng bahay at hindi pinansin ang pagtawag nya sa
pangalan ko

"Anak" bungad ni mama pagkapasok na pagkapasok ko

Nasa sala silang lahat at mukhang alam na nilang nag-aaway kaming dalawa ni Austin.

"Ma" humihikbik yumakap ako kay mama.

Naiinis ako kay Austin! Nakakainis sya! Bahala sya sa buhay nya!

Patuloy lang ako sa tahimik kong pag-iyak habang hinahagod ni mama ang likuran ko.
Hindi sya nagsasalita, basta yakap nya lang ako.

"Tarantado talagang Austin yun! Nagpapaiyak ng babae!" Pikong wika ni Psyche

"Light, wag ka ng umiyak baka makasama sa baby ang pag-iyak mong yan" nag-aalalang
wika ni Summer

"Anak, buntis ka ba talaga?" Tanong ni mama, inaalalayan nya akong umupo sa sofa

"Hindi ko po alam" humihikbing sagot ko

"Ako ng bahala" lahat kami ay napatingin kay Will. "Titingnan ko kung buntis ka"
paliwanag nya

Gusto ko bang malaman kung buntis nga ako pagkatapos ng naging pagtatalo namin
kanina ni Austin?

Bakit ko nga ba sya iisipin? Samatalang hindi nya tanggap ang magiging anak namin
kung sakali? Pano nga kung buntis na ako? Itatakwil lang nya ang anak namin dahil
hindi nya gusto ng bata. Kung mangyayari yun, kahit gaano ko pa sya kamahal,
magagawa ko syang iwan. Dahil kung hindi nya matatanggap ang magiging anak namin,
para na rin nyang tinanggihan ang kalahati ng pagkatao ko.

"Sige" pagpayag ko

Kailangan ko ding malaman kung buntis nga ako sa ganon ay makapag-ingat ako sa mga
ginagawa ko. Hindi ko din naman pwedeng ilagay sa kapahamakan ang magiging anak ko
dahil sa kapabayaan ng kanilang ina.

Lumapit sa pwesto ko si Will. Pinahid ko ang luha sa pisngi ko bago huminga ng

malalim. Inilapat ni Will ang palad nya sa tyan ko.

Kinakabahan ako, ang bilis ng tibok ng puso ko. Kung sana nandito lang si Austin sa
tabi ko para may kadamay ako sa kung anumang malalaman namin ngayon.

"Ano?" Kinakabahang tanong ko.

Napatunghay si Will na nanlalaki ang mga mata tumingin sakin.

"Ikaw ay..."
***************************

Hala! Hala! Hala! Buntis nga kaya si Light?

Pero pano si Austin, ayaw nya sa baby.

Huhuhu kung ayaw nya, akin na lang :p

SIGN OUT: MS. AUTHOR

=================

CHAPTER TWENTY-THREE:

SIGN IN: MS. AUTHOR

Hohoho gaya ng ipinangako ko, huehue mahaba ang chapter na 'to kaya lang natagalan
sa UD :p

***********************************************************

CHAPTER TWENTY-THREE:

Maingat akong humiga sa tabi ni Grey upang hindi sya magising. Hinalikan ko sya sa
noo. Malungkot na pinagmasdan ko sya dahil naalala ko na naman ang nangyari kanina

"Ano?" Kinakabahang tanong ko

Napatunghay sakin si Will at nanlalaki ang mga matang napatingin sakin.

"Ikaw ay... pasensya na pero... hindi ka buntis. Wala akong nararamdamang

pumipintig sa sinapupunan mo" maingat na wika nya

Bumagsak ang mga balikat ko sa sinabi nyang yun. Kung ganon hindi pa pala ako
buntis. Pero mukhang hindi lang ako ang nakaramdam ng panghihinayang dahil ganon
din ang bumakas sa mukha ng triplets.

"Kung hindi buntis si Light, bakit ang lakas nyang kumain ngayon?" Nanghihinayang
na tanong ni Eve

"Maaaring ngayon lang bumabawi ang katawan ni Light. Lalo na at ilang araw pa lang
simula ng lumbas ang pagiging bampira nya" paliwanag niya.

"Magpapahinga na ako" paalam ko, tumayo na ako para umakyat sa kwarto naming mag-
asawa.

"Anak" nag-aalalang anas ni mama

Hindi ko na sila pinansin at nagtuloy  na ako sa kwarto namin.

Nakatagilid ako ng higa, narinig kong bumukas ang pinto kaya ipinikit ko ang mga
mata ko. Narinig ko ang papalapit na yabag ni Austin at ang pag-upo nya sa tabi ko.

"Light? Alam kong gising ka pa" wika nya ngunit hindi ako nagsalita o nag-abalang
magmulat ng mga mata. "Pasensya na kanina pero Light... Light, hindi ba pwedeng
tayong dalawa lang? Kailangan ba natin ng anak para sumaya? Masaya naman tayo kahit
tayong dalawa lang di ba? Napapasaya naman kita"

"Oo. Masaya nga tayong dalawa, nagagawa mo akong pasayahin at hindi ko itinatanggi
ang bagay na yun. Pero kung nagbuntis nga ako, basta mo na lang bang aabandonahin
ang magiging anak natin dahil ayaw mo sa kanya? Aayawan mo sya?" May diing anas ko,
di ako nakatiis kaya bumangon ako, umupo ako ng maayos para makausap ko ng maayos
si Austin

"Pero... hindi ka naman buntis" mahinang sabi nya na ikinainit lang ng ulo ko

"Oo! Hindi nga ako buntis! Masaya ka na?" Nang-uuyam na tanong ko

"Light, hindi naman sa---"

"Pagod na ako at gusto ko ng magpahinga, Austin. Bukas na lang tayo mag-usap dahil
hindi lang tayo magkakaintindihan ngayon" putol ko sa sasabihin nya at humiga na
ako.
Mainit pa ang ulo ko at hindi rin maganda ang pakiramdam ko dahil sa mga nangyari,
kung ngayon kami mag-uusap baka lalo lang kaming hindi magkaayos. Alam ko naman na
may iba pa syang dahilan ngunit dahil napangunahan na ako ng inis, hindi
tumatanggap ng eksplenasyon ang isipan ko ngayon.

Pagod na ako at gusto ko ng matulog. Bahala na si Austin kung saan sya matutulog.
Ipinikit ko na ang mga mata ko at pinilit matulog. Hindi naman ako nabigo dahil
madali din akong nakatulog.

Nagising ako sa pakiramdam na nag-iisa ako sa kama. Mabilis akong napabalikwas ng

sa pagkapa ko sa kabilang bahagi ng kama ay wala na akong katabi.

Napagpalinga-linga ako sa buong kwarto pero hindi ko makita si Grey ngunit napadako
ang tingin ko sa lalaking nakahiga sa sofa bed. Nakatagilid sya ng higa, sa
direksyon ko sya nakaharap.

Bumangon ako at dahan-dahan na lumapit sa kanya. Dito pala sya natulog. Lumuhod ako
para magpantay ang mukha ko sa mukha nya. Napakahimbing ng tulog nya na parang sa
isang baby. Kapag ganito sya, nawawala ang tampo ko sa kanya kahapon.

Napabuntong hininga ako dahil bumibilis na naman ang tibok ng puso ko. Kahit na
anong inis na nararamdaman ko para sa kanya, hindi pa rin naman nawawala ang
pagmamahal ko para sa kanya. Inayos ko ang kumot nyang malapit ng malaglag sa sahig
tapos ginawaran ko sya ng magaang halik sa noo bago tumayo.

Mag-uusap kaming muli pagkagising nya ngunit kailangan ko munang hanapin si Grey.

Lumabas ako ng kwarto at bumaba sa sala, walang kahit na sino ang sumalubong sakin
dahil tanghali pa lang kaya tulog pa ang lahat ng mga kasama ko dito sa bahay.
Nakarinig ako ng ingay sa kusina kaya dali-dali akong pumunta ng kusina at doon ay
nakita ko si Grey na nakatikdi sa stool habang inaabot ang jar ng cookies na
nakalagay sa mataas na cabinet. Sa sobrang tikdi nya, maling kilos lang ng paa nya
malalaglag sya sa upuan.

"Grey!" Kinakabahang sigaw ko

Ngunit mali ang ginawa kong pagsigaw dahil lalo lang syang nagulat na ikinawala ng
kanyang balanse. Mahuhulog sya sa bangko ngunit dala ng reflexes ko bilang isang
bampira nagawa ko kagad syang saluhin bago pa sya mahulog.

"Ayos ka lang?" nag-aalalang tanong ko habang ibinababa sya

Hindi sya nagsalita, nakatingin lang sya sakin ng nangingimi, halata sa mukha nya
na kinakabahan sya ngunit nagpupumilit na magpakita ng katapangan.

Napangiti ako sa ipinapakita nyang katapangan ngunit nalulungkot din sapagkat bakas
sa mata nya ang kalungkutan. "Wag kang matakot, hindi kita sasaktan. Hindi rin ako
galit, nagulat lang ako na makita kang nakatungtong sa bangko. Nagugutom ka na noh?
Sandali, ipagluluto kita. Maupo ka na muna dyan" muli ko syang kinarga at iniupo sa
isang stool.

Humarap na ako sa lutuan ngunit napakamot ako sa ulo ng maalala ko na hindi nga
pala ako marunong magluto. Binuksan ko ang ref. at ganon na lang ang pagluwag ng
hininga ko ng makakita ako doon ng pagkaing iinitin na lang.

Parang gusto kong yakapin ng mahigpit si Eve mamaya paggising nya dahil nagluto na
sya at iinitin ko na lang.
Isinalang ko na sa oven yung pagkain at habang nag-iinit ako ay ng pagkain ay
nagtimpla muna ako ng gatas para kay Grey.

"Kamusta na ang pakiramdam mo?" Inabot ko sa kanya yung gatas at kaagad nya iyong
tinanggap at ininom

"Mabuti na po" sagot nyang titig na titig sakin

"Oo nga pala! Nakalimutan kong magpakilala. Ako nga pala si Light. Mamayang gabi,
ipapakilala ko sayo ang mga kasama ko dito sa bahay" wika ko, napansin ko na
biglang nanigas ang katawan nya dahil sa sinabi ko. "Bakit? Anong problema?" Nag-
aalalang tanong ko

"A-Ayoko po sa kanila. Mga b-bampira po silang lahat. N-Natatakot po ako sa kanila,

sasaktan din po nila ako. Papatayin din po nila ako tulad ng pagpatay nila sa mga
magulang ko" nanginginig na sagot nya at di nagtagal may mga luhang namalabis sa
kanyang mga pisngi.

Mabilis ko syang nilapitan at niyakap. Umaasa na mapapawi ng yakap mga ko ang takot
sa puso nya at mabura sa isipan nya ang mga nangyayari. Nasasaktan akong makita
syang ganito. Nararamdaman ko sa magkalapat naming katawan ang panginginig nya.
Marahil ay naaalala nya ang mga naranasan nya kagabi.

"Wag kang matakot sa kanila, hindi ka nila sasaktan, sinisigurado ko sayo ang bagay
na yun. Ang totoo nyan, natutuwa pa nga sila na nandito ka. Gustong-gusto ka nila.
Saka isa din naman akong bampira pero bakit hindi ka natatakot sakin?" mahinahong
tanong ko.

Nag-angat sya ng tingin at sinalubong ang mga mata ko. "Hindi ko din po alam,
nararamdaman ko po na magaan ang loob ko sa inyo. Na dapat po akong magtiwala sa
inyo. Hindi po ako sigurado pero parang nakita ko po kayo sa panaginip ko ng nasa
gitna na po ako ng kamatayan, inililigtas nyo po ako at..." bigla syang natigilan
"...w-wala na sina mama at papa.. kitang-kita ko po ng patayin sila ng m-mga
bampira" nanginginig nyang kwento, hindi na nya napigilan ang sarili nya at kusa ng
dumaloy ang mga alaala sa kanyang isipan.

Gusto ko mang burahin ang mga alaalang yun pero hindi ko kaya. Ang tanging magagawa
ko na lang ngayon ay ang pagaanin ang loob nya sa abot ng aking makakaya. 

"Sorry" muli ko syang niyakap, mas mahigit kesa sa una.

Wala syang sinasabi ngunit patuloy lang sa pagyugyog ang kanyang mga balikat dahil
sa patuloy na pag-iyak.

"Dahil sa masasamang kalahi namin, nawalan ka ng mga magulang. Sa murang edad ay

naranasan mo ang maulila. Ipinapangako ko sayo na aalagaan kita na parang sarili
kong anak" iniangat ko ang mukha nya at pinahid ang luhang namalabis sa kanyang
pisngi. "Ipinapangako ko sayo na gagampanan ko ang mga tungkulin ng mga magulang mo
na hindi na nila magagawa sayo. At ipinapangako ko na mabibigyan ng hustisya ang
pagkamatay nila"

Alam ko na hindi madaling gawin ang ipinangako kong yun. Hindi ko pa alam kung sino
ba talaga ang tunay na kakalabanin ko at ang mga kakayahan nila pero nakahanda
akong gawin ang kahit na ano maibalik ko lang ang kapayapaan sa mga tao at bampira
na nagiging biktima ng kasamaan ng mga nakakataas sa kanila.

"Sa ngayon, kumain ka na muna.Kalimutan mo na ang mga nangyari" wika ko. "Nandito
ako.. kami.. para tulungan at alagaan ka"

Tumango lang sya na ginantihan ko ng isang ngiti. Tumunog na yung oven, hudyat na
mainit na yung pagkaing iniinit ko. Kinuha ko iyon at isinalin sa dalawang pinggan
dahil bigla din akong nakaramdam ng pagkagutom pagkatapos ay inihain ko kay Grey
ang isa na kaagad naman nyang kinain.

Umupo naman ako sa tapat nya, natutuwa talaga akong titigan sya at dahil nakatitig
ako sa kanya nahuhuli ko ang mga panakaw niyang pagsulyap sakin.

"Bakit?" nangingiti kong tanong pagkalunok ko sa kinakain ko.

Dahil mestiso si Grey halatang-halata ang pamumula ng magkabila nyang pisngi. "W-
Wala po" nagtungo sya at nagpatuloy na lang sa pagkain.

"Mamaya pa magigising ang mga kasama natin dito sa bahay, gusto mo bang maglaro
pagkatapos mong kumain?" tanong ko. "May alam akong lugar na siguradong
magugustuhan mo" sabi ko pa

Dahil sa mga nangyari, kailangang magkaroon sya ng dibersyon upang makalimutan nya
ang mga nangyari. Bata pa sya at ang ganong trahedya ay tatatak sa kanyang isipan,
magigi yung trauma at yun ang gusto kong iwasang mangyari. Ayokong isipin nya na
lahat ng mga bampira ay masasama. Ayokong katakutan nya ang mga katulad namin.
Ayokong maging bangungot para sa kanya ang mga nangyari.

"Talaga po"

"Oo. Iyon ang paborito kong lugar dito sa gubat" masayang anas ko

Napangiti ako dahil naalala ko ang unang beses na nakarating ako doon.Iyon ang araw
na nalaman ko na naniniwala sa soulmate ang mga bampira, ang tungkol sa kanilang
paniniwala at ang iyon din ang araw na nalaman ko kung ano ba ako kay Austin.
Si Austin na nagligtas sakin noon, ang kumupkop sakin, ang lalaking nakalaan sakin
ng tadhana, ang lalaking hindi ko akalain na mamahalin ko. Nakapagdesisyon na ako,
kakausapin ko na ng maayos si Austin mamaya pagkagising nya. Ayoko ng patagalin pa
ang hindi namin pagkakaunawaang mag-asawa.

Mabilis na naubos namin ni Grey ang pagkaing niluto ko--ang ibig kong sabihin, ang
ininit kong pagkain. Nilinis ko lang ang mga pinagkainan namin bago kami lumabas ng
bahay. Pagkalabas na pagkalabas namin ng bahay ay kumapit na kagad sa kamay ko si
Grey.

Tumingin ako sa kanya at nginitian sya. Natutuwa talaga ako kay Grey sapagkat sa
tuwing nginingitian ko sya namumula ang pisngi nya at kahit paano ay nawawala ng
lungkot sa kanyang mga mata.

Hawak kamay kaming naglakad papunta sa talon. Oo, ito ang lugar na tinutukoy ko,
ito ang lugar dito sa gubat na pinakapaborito kong lugar.

"Wow! Ang ganda nga po!" humahangang anas nya

"Nagustuhan mo?" tanong ko at tiningnan sya

"Opo. Ang ganda po dito!"

"Halika" yaya ko sa kanya sa batuhang lagi kong inuupuan kapag pumupunta ako dito.
"Ito ang lugar na napakaespesyal para sakin. Alam mo ba na dito kami nagpakasal ng
asawa ko?" naaalala ko ang araw na niyaya nya akong magpakasal. Napabungisngis ako
kapag naaalala ko yun sapagkat dinaan nya ako sa biglaan, hindi man lang nya ako
binigyan ng pagkakataong makatanggi.

Ngunit natigil ang pagbabalik tanaw ko ng mapatingin ako kay Grey, malungkot syang
nakatingin sa tubig.

"Grey?" nag-aalalang tawag ko sa pangalan nya

"Kahit po maliit lang ang bahay namin, iyon po ang matuturing kong pinakaespesyal
na lugar para sakin. Lagi po kaming masaya nina mama at papa. Tuwing gabi po,
laging umuuwi si papa na may dalang pasalubong sakin" pagkukwento nya

Bumuntong hininga ako. Hindi nga siguro ganon kadali na pigilan sya na maalala ang
mga bagay na magiging dahilan ng kalungkutan nya. Kagabi lang nangyari ang lahat at
hindi kagad mabubura ng ganon kaikling oras ang mga alaala.

Tumingin ako sa talon, sa tubig na parang kristal sa pagpatak. "Ang bawat oras na
meron tayo ay isang biyaya, isang kayamanan sapagkat walang kahit na sino ang
pwedeng makapagsabi ng mga pwedeng mangyari satin, kahit pa ang mga bampira na may
vision, sapagkat ang kapalaran ng isang tao ay nasa kanyang mga kamay. Ang mga
magulang mo, alam ko na sinubukan ka nilang protektahan, ibinigay nila ang buhay
nila maprotektahan ka lang kasi mahal ka nila. Ang lahat ng mga nangyayari ay may
dahilan, sigurado ako na ang mga taong nawawala sa mga buhay natin ay may dahilan
kaya kinukuha sila satin ng Dyos" hinaplos ko ang kaliwang pisngi nya dahil nakaupo
sya sa kaliwa ko. "Alam ko na hindi madaling makalimot lalo na at mga magulang mo
nawala sayo pero sa tingin mo ba magugustuhan nila na makita kang malungkot? Hindi
ko sinasabi na kalimutan mo sila kasi magulang mo sila pero sa tingin mo ba
gugustuhin nila na maalala mo sila na lungkot lang ang dala sa puso mo?"

Wala syang sinasabi na anuman basta nakatingin lang sya sakin habang nagtutubig ang
mga mata nya. Niyakap ko ang ulo nya at isinandig iyon sa dibdib ko, ipinatong ko
ang ulo ko sa tuktok ng ulo nya.
"Hindi masamang maging malungkot, normal lang yun kasi nawalan ka. Pero kung
tutuusin, hindi naman sila nawala eh" bahagya ko syang inilayo at gamit ang
hintuturo ko, itinuro ko ang sentido nya. "Nandito na sa isipan mo ang mga alaala
nila" bumaba ang kamay ko sa dibdib nya, sa tapat ng puso. "At nandito naman sa
puso mo ang pagmamahal mo para sa kanila na kahit kailan...hindi na mawawala
sapagkat nandito na sila. Nawala man ang presensya nila ngunit ang pagmamahal ay
mananatiling nakaukit sa puso mo. Kaya wag mong pangangalagaan ang kalungkutan na
iyon sa puso mo dahil dyan na nakatira ngayon ang mga magulang mo at baka hindi mo
na rin makita pa ang kagandahan ng buhay dahil sa kalungkutan. Bata ka pa, marami
pang pwedeng mangyari sa buhay mo. Ang mga nangyari kagabi ay isa lamang pagsubok
na hahamon sa katatagan mo. Marami ka pang pagdadaan ngunit sinisigurado ko sayo na
nandito lang ako... kami... nakahanda kaming suportahan ka at alalayan hanggang sa
muli kang makabangon" dagdag ko pa

Gamit ang kanan nyang braso, ipinunas nya ang buong braso nya sa kanyang mga mata.
Tumingin sya sakin, napangiti ako kasi namumula ang ilong nya dahil sa pag-iyak.

"Gusto ko pong maalala sina mama at papa sa mga masasayang alaala na iniwan nila
sakin" sisigok-sigok na wika nya

Ngumiti ako sa sinabi nyang yun. Ginulo ko ang buhok nya, matalino syang bata dahil
naiintindihan nya ang mga sinabi ko sa kabila ng mura nyang edad.

Pagkatapos naming mag-usap ay nagpaalam sya saking maglalaro sa mababaw na bahagi

ng tubig. Pinayagan ko sya dahil nakasubaybay naman ako sa kanya kaya hindi ako
nag-aalala na malunod sya.

Sa pagmamasid ko kay Grey, may naramdaman akong konting kirot sa puso ko, mabuti
sigurong sabihin, konting inggit. Sapagkat kahit papano meron syang mga alaala ng
kabataan nya kasama ang mga magulang nya samantala ako ay hindi ko naranasang
maging isang bata. Wala akong alaala ng kabataan ko na kasama silang dalawa dahil
kung tutuusin, ngayon pa lang ako bumubuo ng mga alaala.
"Nandito ka!" wika ng boses na kahit kailan ay hindi ko pagsasawaang pakinggan
ngunit bakit may halong pag-aalala iyon?

Lumingon ako sa direksyon nya. At nababahala ang ekspresyon ng mukha nya. Bigla
akong kinabahan sa emosyong nakalarawan sa kanyang mukha.

"Austin, bakit?" Bigla akong napatayo

Hindi sya nagsalita agad, seryoso syang lumapit sa pwesto ko kapagkuway inalalayan
nya ulit akong maupo.

Ang totoo nyan, namiss ko sya kahit na hindi naman kami nagkahiwalay. Pero ang
hindi sya makatabi kagabi ay para ng pag-alis nya ng isang taon. Gusto ko syang
dambahin ng yakap pero pinigilan ko ang sarili kong gawin yun dahil kailangan muna
naming mag-usap ng maayos.

Ibinalik ko ang atensyon ko ay Grey na sinusubukang hulihin ang maliliit na isda.

Oo, may isdang naninirahan dito sa talon sapagkat may napakalalim na bahagi dito sa
talon na sa tingin ko ay konektado sa dagat. Hindi ko din masabi sapagkat malayo
din ang kinaroroonan namin sa dagat at hindi ko pa nasusubukang pasukin ang
kailalimang iyon. Mula naman sa peripheral vision ko, nakita ko din na tumingin sya
kay Grey

"Akala ko iniwanan mo na ako" bakas ang takot sa kanyang tinig

"Bakit ko naman gagawin yun?" Nagtatakang tanong ko na ikinabaling ulit ng tingin

ko sa kanya ngunit siya ay nanatiling nakatingin kay Grey
Oo nga at sinabi ko na kaya ko syang iwan kung magagawa nyang itanggi ang magiging
anak namin. Pero hindi pa naman dumarating sa punto na kailangan kong mamili sa
mag-ama ko. At ayokong dumating ang araw na yun.

"Dahil hindi ko gusto sa batang yan. Dahil hindi ko gustong magkaanak tayo" humarap
sya sakin at hinawakan nya ang magkabila kong kamay at dinala iyon sa kanyang mga
labi. "Light... ayos na sakin ang magkaanak at ampunin sya pero nakikiusap ako
sayo... nakikiusap ako na wag na wag mo akong iiwan" kung nasa tinig na nya ang
pagsusumamo higit iyong mababakas sa kanyang mga mata kasama ang takot sa pag-iwan
ko sa kanya

Ito ang bahagi ng pagkatayo nya na kayang durugin ng husto ang puso ko. Sapagkat
ang makita sya na ganito kahina sa harapan ko ay parang libo-libong patalim na
sabay-sabay tumusok sa puso ko.

Akala ko kaya ko syang iwan pero ang makita syang ganito, ang lahat---lahat-
lahat--- na naisip ko noon, ang mga balak ko ay biglang naglaho.

Bakit nga ba kailangan ko pang maghangad ng ibang bagay na pwedeng makapagpasaya

sakin kung nagagawa naman akong pasayahin ni Austin sa bawat araw na magkasama
kami, ang makita pa nga lang sya ay naghahatid na ng ngiti sa aking mga labi.

Napapikit ako kasabay ng pag-iling at dagli ding napamulat "Hindi. Tama ka, Austin.
Hindi nga siguro natin kailangan ng anak para maging masaya kasi sa bawat araw ng
buhay ko nagagawa mo ng ibigay sakin ang kasiyahang pwedeng maramdaman ng isang
babae. Hindi kita iiwan. Hindi na natin kailangang magkaanak. At si Grey... si Grey
ay..." nagpakawala ako ng hininga dahil nahihirapan akong bigkasin ang mga susunod
kong salita dahil parang may malaking bato ang nakabikig sa lalamunan ko.
"...maaari naman siguro syang ampunin ninuman sa triplets"

"Light?" Di makapaniwalang nag-angat sya ng tingin sakin. "Pero ang sabi ko..."
"Pano ko ipipilit ang gusto ko kung nakikita kitang ganito? Makikita at makakasama
ko pa rin naman si Grey dahil isa lang naman din sa triplets ang aampon sa kanya.
Sa bahay din naman sya titira." wika ko sabay baling ng tingin ko kay Grey na
ngayon ay nakatingin na saming dalawa ni Austin. Kahit kinukurot sa sakit ang puso
ko, nagawa ko pa ring pilitin ang sarili kong ngumiti at kawayan si Grey na
ginantihan din nya ng pagkaway.

Narinig kong bumuntong hininga sya. "Natatakot ako"

Bigla akong napalingon sa kanya. Tulad ko kanina ay nakatutok kay Grey ang paningin
nya.

Natatakot? Saan sya natatakot?

"Natatakot ako na magkaroon ng kahati sa pagmamahal mo dahil baka dumating ang araw
na yung pagmamahal na nakalaan para sakin ay bigla na lang mawala. Light..."
lumingon sya sakin "dumating na ako sa puntong gusto ko na lang mamatay dahil hindi
ko na makita ang kasiyahan ko dito sa mundo. Para na lang akong isang katawan na
gumagalaw dahil kailangan pero ng dumating ka sa buhay ko, binigyan mo ako ng
dahilan para mabuhay. At hindi ko kakayanin kung mawawala ka sakin. Ikaw na ang
buhay ko" madamdamin nyang pagtatapat

Hinawakan ko ang pisngi nya at pinihit iyon paharap sakin. "Austin, hindi mo
kailangang isipin na mawawala ang pagmamahal ko sayo kasi kahit na anong mangyari,
hinding-hindi mawawala ang pagmamahal na yun. Hindi dahil dumating si Grey sa buhay
natin o kung sakali man na magkakaanak tayo, hindi ibig sabihin non, kakalimutan na
kita kasi bago sila dumating sa buhay ko, ikaw na ang nauna... ikaw ang nauna kong
minahal, may pwesto ka na dito sa puso ko na kahit gaano pa kadami ang mahalin ko,
hindi na mawawala ang pwesto mong yun kaya hindi mo kailangang matakot"
Kinuha ni Austin ang kamay kong nakahawak sa kanyang pisngi. "Pano mo nagagawa 'to?
Naipaparamdam mo sakin ang matinding takot na pwede kong maramdaman and at the same
time, nagagawa mo ding pagaanin ang loob ko at tanggalin ang takot na nararamdaman
ko. Masisisi mo ba ako kung nakakaramdam ako ng takot na mawala ka sakin?"

"Hindi... dahil ganon din ang nararamdaman ko. Kaya lang kailangan mong magtiwala
sakin gaya ng pagtitiwala ko sayo. Unang beses pa lang kitang nakita noon pero
ibinigay ko na sayo ang malaking tiwala na pwede kong ibigay at gusto ko sana na
ibigay mo din sakin ang pagtitiwala mo" napapikit ako ng pagdikitin nya ang noo
naming dalawa

"Mapapatawad mo ba ako sa katangahan ko kahapon? Sa mga salitang sinabi ko? Hindi

ko gustong saktan ka"

"Alam ko"

Mas higit ko na syang naiintindihan ngayon. Kahit na sino pang nilalang, kahit na
sya pa ang pinakamatapang sa mundo ay nakakaramdam din ng takot. Lahat tayo ay may
katapat, lahat tayo, makakakita ng taong magagawa tayong bigyan ng takot sa ating
mga puso. Sapagkat kapag nagmahal ka, kaakibat din nyan ang iba pang emosyon. Hindi
lang puro possitibong damdamin dahil kasama ng pagmamahal ang negatibong
pakiramdam.

Nariyan ang selos, kapusukan, galit, takot at marami pang iba. Ngunit kung
papairalin natin yung mga negatibo nating pakiramdam, mawawala ang pagmamahal dahil
mangingibabaw ang mga emosyong nakakasira ng isang magandang relasyon. At ayokong
humantong kami ni Austin sa hiwalayan kasi mahal  ko sya.

"Light, wag mo akong iiwan. Kaya kong harapin ang takot ko basta alam kong nandito
ka lang sa tabi ko" bulong nya
"Hindi ako aalis sa tabi mo. Mahal kita ng buong buhay ko.. ng buong puso ko.. ikaw
lang at wala ng iba" ganting bulong ko kasabay ng pagmulat ko

Nagtama ang mga mata namin. Kitang-kita ko ang nag-uumapaw na pagmamahal nya para
sakin kaya upang ipadama sa kanya kung gaano ko din sya kamahal, unti-unti kong
inilalapit ang mukha ko sa kanya.

Hinalikan ko sya sa paraang maihahatid ng halik na yun ang lahat ng pagmamahal na

nararamdaman ko para sa kanya.

"Trust me. Love me 'cause I love you so much more than my life" bulong ko sa
pagitan ng pagdampi-dampi ko pa lang na halik, gumapang sa batok nya ang dalawa
kong kamay samantalang ikinulong naman nya ang mukha ko sa dalawa nyang kamay.

Ngunit pagkatapos kong bigkasin ang mga salitang yun tuluyan ko ng sinakop ang mga
labi nya. Ginantihan nya ang mga halik ko sa kanya ng mga banayad na halik.
Pakiramdam ko ng mga sandaling iyon kami lang ang tao sa mundo, kahit ang mga huni
ng mga ibon ay hindi ko magawang marinig ng mga oras na yun sapagkat tanging sya
lang ang nasa isipan at puso ko ngayon. Walang halong pagnanasa ang halik na aming
pinagsasaluhan, isa iyong inosente at matamis na halik na gugustuhing matikman ng
mga taong totoo at wagas ang nararamdaman para sa tao o bampirang mahal nila.
Tanging mga labi lang namin ang naghuhugpong, walang kasamang dila tanging dalisay
na pagmamahal lang ang nararamdaman namin ng mga sandaling iyon

"I love you 'more' than my life" buong pagmamahal nyang wika, muli nyang pinagdikit
ang mga noo namin. "I want to make you happy at ayokong ipagdamot sayo ang isang
bagay na naghahatid din sayo ng kaligayahan. We will adopt him. We will have a
kids, kahit ilan pa ang gusto mo basta maging masaya ka lang dahil ang kasiyahan mo
ang syang nagbibigay buhay sakin, ang nagiging dahilan kung bakit nagpapasalamat
ako at hindi ko isinuko ang buhay ko noon"

Dahil sa sinabi nyang yun ay bigla akong napalayo sa kanya ng bahagya. "Pero hindi
naman natin kailangang gawin kung---"
"Hindi nga pero gusto kong makita kang mas masaya. Ayokong makita ka na nagsisisi
na pinakasalan mo ako. Kasi ang pakasalan ka ang pinakatamang naging desisyon ko sa
buhay" mahina ngunit sapat ang lakas upang malinaw kong marinig ang lahat ng sinabi
nya

Hindi ko alam kung paano ko
ko. Hindi ko akalain na mas
kay Austin. Nag-uumapaw ang
ko na ang lalaking mahal ko
naming mga anak.
sasabihin o paano ko ipapakita ang sayang nararamdaman
may iiigting pa ang nararamdaman kong pagmamahal para
sayang nararamdaman ko sa puso ko ngayon. Nasa piling
at makakasama pa namin si Grey at ang mga susunod pa

Ahh. Kay sarap isipin ng pangarap na iyon. Lalo na at hindi na lang ako mag-isa ang
bubuo sa pangarap na yun.

Ang sarap ng ganitong buhay. Sana ganito na lang kapayapa ang mundo.

"Mahal na mahal kita" hinalikan nya ako sa noo at sumandal ako sa balikat nya,
sabay naming pinanood si Grey na tinitingnan kami mula sa pwesto ko kinawayan ko
sya para lumapit. Nong una ay nangingimi pa syang lumapit samin ngunit mukhang
nakahanap sya ng tapang para gawin yun. Lumapit sya samin ngunit wala syang sinabi
na kahit na ano.

"Grey. Gusto kong ipakilala sayo si Austin, sya ang asawa ko. Mabait sya at tulad
ko ay aalagaan ka din nya" pagpapakilala ko

Tumingin sya kay Austin ngunit nakakakita ako ng takot sa kanyang mukha. Kinuha ko
sya at kinalong dahil nananatili pa din kaming nakaupong mag-asawa. Hinawakan ko sa
magkabilang balikat si Grey at tinapat ko ang mukha ko sa tenga nya. "Maniwala ka
sakin. Mabait sya, hindi ka nya sasaktan" bulong ko
Tumingin sya sakin, nginitian ko naman sya at tinanguhan. Muli syang humarap kay
Austin na matamang nakatingin sa bata.

"N-Natatandaan ko po kayo. I-Isa din po kayo sa nagligtas sakin" wika ni Grey

"Natutuwa ako at naalala mo ako" may maliit na ngiting wika ni Austin.

Mahahalata na may ilangan sa pagitan nilang dalawa, marahil ay hindi pa sila sanay
sa presensya ng bawat isa.

"Gusto nyo bang pumunta sa bayan? Bumili tayo ng mga gamit ni Grey" suhestyon ko sa
kanila dahil nararamdaman ko ang pagkailang nila sa isa't-isa.

Pagkain lang kasi ang nabili namin kagabi at hindi na kami nakabili ng ilang
personal na bagay para sa bata.

Sabay silang napatingin sakin. Nginitian ko silang pareho at pareho din silang
namula ang mukha, dahil pareho silang mestiso, halatang-halata iyon.

"Sige" sang-ayon ni Austin

Tumayo na kami at kinarga ko na si Grey.

"Ako na" kinuha sakin ni Austin ang bata na tila nag-aalangang pumayag.

"Sigurado ka?" paninigurado ko

"Oo naman" simpleng sagot nya bago tumingin kay Grey. "Ayos lang ba sayo na ako na
ang magbuhat sayo?"

"O-Opo" kiming sagot ng bata

Natutuwa akong tingnan silang dalawa dahil silang mag-ama na matagal na nawalay sa
isa't-isa kaya nagkakailanganan.

"Tara na?" wika nya

Tumango naman akong bilang sagot. Inayos muna ni Austin ang pagkakabuhat nya kay
Grey bago tumakbo na sinundan ko din naman. Ang takbo nya ay hindi katulad ng takbo
nya dati kapag pumupunta kami ng bayan, mas mabagal ang takbo nya ngayon marahil ay
iniingatan nyang hindi matakot yung bata sa bilis ng takbo nya na syang sinasabayan
ko naman.

Dahil tanghali pa, hindi na rin namin ginising pa ang iba dahil hindi rin naman
sila makakasama sapagkat sikat pa ang araw.

Kung dati ay nakukuha namin ng tatlumpung minuto sa pagtakbo ang papunta sa bayan,
ngayon ay inabot kami ng mga isang oras dahil iniingtan namin na hindi matakot si
Grey.

"Nandito na tayo" anunsyo ni Austin kay Grey dahil nakasubsob siya sa dibdib ng
binata.

Nag-angat ng tingin si Grey, ibinaba sya ni Austin. Hinawakan ko ang kanang kamay
ni Grey at hinawakan naman ni Austin ang kaliwang kamay ng bata. Hindi ko masupil
ang ngiti sa aking labi dahil sa ayos naming tatlo, para kaming isang pamilya.

Naglakad-lakad lang kami, tumitingin-tingin ng mga pwedeng bilhin para kay Grey.

"Ang gandang tingnan ng pamilya nila oh! Ang gaganda nila" rinig kong sabi ng isang
babae na medyo malayo samin.

"Ganyan talaga kapag mga pureblood vampire" sagot ng lalaking kausap nya.

Hindi ko naiwasang di mapangiti dahil sa mga narinig kong yun. Kahit sa ibang tao,
mukha kaming isang pamilya.

"Masaya ka ba?" tanong sakin ni Austin ng makita nya akong nakangiti, karga niya si
Grey sa kanyang mga bisig.

"Oo. Masasabi ko na isa ito sa mga alaala na hindi ko makakalimutan kahit kailan"
nakangiting sagot ko
"Masaya ako na masaya ka. Hindi na nga rin siguro masama ang magkaroon ng anak"
wika nya sabay tingin kay Grey na abala sa pagkain ng ice cream

Nagpatuloy lang kami sa paglalakad ng maramdaman ko ang pagbabago ng ihip ng

hangin. At hindi yun maganda!

Nararamdaman ko na may paparating na panganib!

Napatingin ako kay Austin ngunit mukhang hindi nya nararamdaman ang nararamdaman
ko. Umihip ang malakas na hangin at sa isang iglap lang ay may tatlong canibals ang
pasugod samin. Dahil bago pa man sila makasugod, naramdaman ko na ang dala nilang
panganib, maagap kong naitulak si Austin palayo, umikot ako sa pwesto ko at mabilis
na kinuha ang isang bakal na nakatukod sa isang trapal ng isang tindahan at
ipinangsangga sa canibal na isasakmal na sakin ang matatalim nyang mga kuko.

Shit! Bakit may mga canibal samantalang tanghali pa lang?

Mabilis na nagkagulo ang mga tao dito sa bayan. Karamihan pa naman ng mga nandito
ay mga tao sapagkat tanghali pa at ang mga bampira ay mga tulog pa.

"Light!" sigaw ni Austin pagkatulak ko sa kanya

Sinipa ko yung canibal na unang sumugod sakin dahil may dalawa pang canibal ang
pasugod.
"Dyan ka lang! Bantayan mo si Grey!" sigaw ko ng akmang tutulungan nya ako

"Pero--" poprotesta pa sana si Austin ng sinamaan ko sya ng tingin.

Hindi na sya nakapagsalita ng manggulo ang dalawa pang canibal, ang bilis ng mga
kilos nila, hinuhuli nila ang mga taong makikita nila.

Damn! Kailangan ko silang mailayo o madala sa isang lugar na hindi sila makakapatay
ng mga tao.

"Austin, dalhin mo si Grey sa ligtas na lugar! Bilisan mo" utos ko ng makita kong
umiiyak na yung bata, alam ko na natatakot na sya.

Sabay akong susugurin ng dalawang canibal kaya tumalon ako dahilan ng

pagkakaumpugan ng kanilang mga ulo. Samantalang yung isa pang canibal ay akma na
sanang kakainin ang ulo ng taong kanyang nahuli ng ibato ko sa kanya ang hawak kong
bakal habang nasa ere pa ako, sakto namang nakabukas na malaki ang bibig nya at
saktong sa nakabukang bibig nya tumama yung bakal na ibinato ko. Bumagsak yung
canibal na binato, dali-daling tumayo yung lalaking muntikan ng makain nong
canibal.

Umungol ng napakalakas yung natitirang apat na canibals. Pumito ako para makuha ang
atensyon nila at hindi naman ako nabigo dahil pagkatapos nilang umungol ng
nakalakas ay tumingin sila sakin.

"Gusto nyo ng pagkain di ba? Nandito ako!" sigaw ko at hindi naman ako nabigo dahil
kaagad silang sumunod sakin
Ngunit bago ako tumakbo, mabilis kong sinulyapan sina Austin at ganon na lang ang
pagluwag ng hininga ko ng makita ko na wala na sila sa pwesto nila kanina. Sigurado
akong dadalhin ni Austin si Grey sa ligtas na lugar.

Habang tumatakbo ako ay iniisip ko kung saan ko dadalhin ang mga canibals. Lumingon
ako upang siguraduhin na sumusunod pa rin sila sakin. At oo-- sinusundan pa din
nila ako ngunit ang bawat madaanan nilang mga maliliit na tindahan ay nasisira.

Ang bawat tao ay tumitili at nagtatakbuhan ngunit sinisikap nilang huwag makahara
sa dinaraanan ko--namin-- ng mga canibal.

Kailangan ko silang dalhin sa gubat upang mas maayos ko silang malabanan dahil
kahit pa sabihin na mga tao pa lang ang gising ngayon, may mga pureblood vampire pa
rin ang nandito rin sa bayan.

Ngunit tila hindi umaayon sa pinaplano ko ang mga nangyayari dahil nandito na ako
sa plaza ng makita ko gamit ang matalas na paningin ko na madaming tao sa bukana ng
bayan, nagkakagulo silang makalabas.

Damn!

Wala akong magagawa kundi ang kalabanin ang mga canibal dito sa plaza kahit pa na
maraming tao. Tumigil ako sa gitna ng plaza at dahil madaming tao dito sa plaza
mukhang lalong natuwa ang mga canibal dahil madami silang pwedeng kainin.
Magkakanya-kanya na sana ng sugod ang mga halimaw ng mula sa kanan kong kamay ay
nagpalabas ako ng apoy at pinabilog ko iyon sa pwesto namin kaya bale ako at ang
apat pang canibals ang nasa gitna ng bilog na apoy kaya kung titingnan ay parang
isang arena ang ginawa ko.

Napaatras yung mga canibal palapit pa sa gitna, umungol sila, ang mga malalagkit
nilang laway ay tumutulo. Sabay-sabay nila akong sinugod ngunit nakayuko ako kagad
ng sasakmalin ako ng isang canibal. Dahil mas malaki sakin ang canibal na sasakmal
sakin, tumapat ako sa tyan nya ng yumuko ako na syang sinamantala ko at sinuntok ko
sya doon ng napakalakas, sa lakas ay bumaon ang kamay ko sa tyan nya. Pinagliyab ko
ang katawan nya mula sa ginawa kong apoy na hanggang ngayon ay nakabaon pa rin sa
kanyang katawan, saglit lang din ay nagi na syang abo

"Argh" daing ko ng hindi ko namalayan ng hampasin ako ng isang malaking troso ng

isa pang canibal.

Sa lakas ng pagkakahampas nya sakin ay tumalsik ako palabas sa bilog na apoy at

tumama ang likod ko sa isang pader. Mabilis akong tumayo ng makita kong tumalon
yung tatlong natitira pang canibal upang makawala doon sa ginawa kong parang arena.
Bago pa man sila makalabas sa harang na ginawa ko ay binato ko na sila ng bolang
hangin upang muling mapabalik sa gitna ng apoy. Tumalon ako para makapasok din sa
gitna, naglanding ako sa balikat ng isang canibal, aabutin nya sana ako ng mag-back
tibe ako, saktong tumuntong ang mga paa ko sa lupa at sinipa ko kagad sya at
tumalsik sa mga kasama nya.

Kailangan ko ng tapusin 'to!

Bahagya kong itinaas ang paa ko at pabigla iyong itinapak sa lupa. Sa ginawa kong
yun ay nagkaroon ng malakas na hangin dito sa gitna at walang anu-ano'y lumutang
ang tatlong canibal sa ere. Bahagya akong nakapatingala dahil may medyo kataasan
ang kinalulutangan ng tatlong halimaw. Habang nakatingala ako ay may nabubuo ng
apoy sa kamay ko at walang anu-ano'y ibinato ko na iyon sa kanila na nagpupumilit
na tanggalin sa katawan nila ang apoy na tumutupok sa kanila.

Hindi nagtagal ay nililipad na ng hangin ang abo ng mga nasunog na canibal. At

kasabay non ang pagkawala ng apoy na nakabilog samin kanina.

Mabuti na lang at wala ng mga tao o bampira dito sa plaza. Dala ng takot na mamatay
sila dahil sa mga canibal, minabuti nila na lisanin ang plaza. Ngunit ang
ipinagtataka ko lang ay kung bakit walang dumating na mga vampire reapers.
Samantalang ng sugudin ng mga canibals ang plaza, ang mga reapers ang humarap sa
kanila.

May mali sa mga nangyayari!

'Austin'

Kailangan ko silang mahanap! Dahil masama ang kutob ko sa nangyayari ngayon.

Tumakbo ako sa direksyon kung saan kami huling nagkita.

Samantala, sa isang di gaanong kalayuang bahay, sa tuktok niyon ay nakatayo ang

isang nilalang na may nakapaskil na malademonyong ngiti.

'Kung ganon, immitation ang kapangyarihan mo. Hindi na ako makapaghintay sa

paghaharap nating dalawa!' Aniya sa loob-loob

Inikot ko ang buo kong paningin upang mahanap sina Austi pero hindi ko sila makita.
Ngunit natigilan ako ng may maalala ako, gusto ko tuloy kutusan ang sarili ko dahil
nakalimutan ko ang tungkol sa bagay na iyon.

Huminga ako ng malalim at sinubukang gamitin ang telepathy na nagaya ko kay Zai.
Meron nga pala ako non pero di ko kagad  ginamit "Austin? Austin, sumagot ka!'
Kausap ko sa binata sa isipan ko ngunit ipinagpatuloy ko pa din ang pagtakbo at
paghahanap.
Ngunit hindi nya ako sinasagot.

Nasaan sila?

Anong nangyari? Bakit hindi ko sya makausap?

'Austin!'

'Austin!'

'Austin?' Muling subok ko

Ngunit talagang hindi sya sumasagot. Napatigil ako sa pagtakbo dahil talagang nag-
aalala na ako.

Nasaan na ba sila? Hin---

"A...ahmm... kayo po yung kaninang may kasamang g-gwapong lalaki at batang k-

kumakain ng ice cream?" Wika nong babaeng pumutol sa pag-iisip ko.

Tumingin ako sa kanila at kung hindi ako nagkakamali sila yung dalawang babae na
narinig kong pinag-uusapan kami.

"Oo ako nga. Nakita nyo ba sila?" Nag-aalalang tanong ko

"Opo. Nakita po namin syang nakahandusay don sa pangatlong kanto mula dito at
yun----"

Hindi ko na tinapos pa yung sinasabi nila at kagad akong tumakbo sa direksyong

itinuro nila.

Nakahandusay?

May nakalaban ba syang mga bampira?

Mas binilisan ko pa ang pagtakbo at ganon na lang ang panlalaki ng mga mata ko ng
makita ko nga si Austin na nakahandusay at madaming sugat sa katawan dito sa isang
madilim na eskinita.

"Austin!" Lumuhod ako sa tabi nya at pilit syang ginigising. "Austin, gumising ka!"

Inilapat ko ang kamay ko sa dibdib ni Austin at pinagaling sya. Unti-unting

naghihilom ang sugat nya na parang walang nangyari.
"L-Light" paungol nyang bigkas sa pangalan ko

"Austin!" Padamba ko syang niyakap ng makaupo na sya. "Ayos ka na ba?"

"Oo. Si Grey---"

"Anong nangyari kay Grey? Nasaan sya? At bakit sugatan ka dito?" Sunod-sunod kong
tanong

"Damn! Kailangan natin silang maabutan!" Bigla syang tumayo

"Sinong sila? Ano bang nangyayari?"

"Sa daan ko na sasabihin. Kailangan natin silang mahabol dahil kinuha nila si
Grey!" Hinawakan nya ang kamay ko at sabay kaming tumakbo.

Napakunot noo ako ng sa mismong kalsada ang tinatahak naming daan na syang palabas
sa bayan

"Sinong kumuha kay Grey? Ano bang nangyari?" Tanong ko na ng makalabas na kami sa
bayan, hindi na ako nakatiis kaya nagtanong na ako

"Sinunod ko ang utos ko kaninang umalis na kami ngunit doon sa lugar kung saan mo
ako natagpuan, may humarang saming dalawang bampirang kidnapper. Dinukot nila si
Grey!" Tiim bagang niyang saad. "Light, I'm sorry. Hindi ko sya naprotektahan"

"Wala kang kasalanan. Isa pa, una mo kagad naisip si Grey ng magkamalay ka" wika ko
ngunit sa loob-loob ko ay mas lalo akong nag-aalala.

'Grey'

"Sakay sila ng itim na kotse. Sigurado akong dadalhin nila yung bata sa susunod na
bayan!" Wika pa ni Austin

Gumamit sila ng sasakyan?

Damn! Kailangan namin silang maabutan!

"Austin, baybayin mo ang kalsada" wika ko

"Bakit? Saan ka pupunta?"

"Sa gubat ako dadaan. Mas mabilis ko silang maaabutan kong dito ako dadaan.
Papagitnaan natin sila" mabilis na lahad ko ng naisip kong plano bago lumiko
papasok ng kagubatan.
Mas binilisan ko pa ang pagtakbo. Ganon na lang ang pasasalamat ko at nagaya ng
kapangyarihan ko ang kapangyarihan ni Lincon kaya mas nakakatakbo ako ng mas
mabilis.

Umakyat ako sa isang malaki at mataas napuno, sa taas  ng puno  ay kitang-kita ko
ang isang itim na kotse na mabilis ang pagtakbo. Tumalon-talon ako sa mga kasunod
na puno, para akong lumilipad sa ginagawa ko. Sa bilis ng pagkilos ko ay nagawa ko
ay nagawa kong unahan yung sasakyan. Nong malapit na ako sa tabing kalsada ay
tumalon na ako sa lupa sabay takbo ng mabilis. Saktong nakalabas ako ng gubat ay
ang biglang pagdating ng sasakyan. 

Gamit ang lakas ko ay pinigilan ko ang pagbangga sana iyon sakin gamit ang mga
kamay ko. Bumaon ang mga kamay ko sa unahang bahagi ng sasakyan, dahil sa bilis ng
pagpapatakbo sa sasakyan at ang biglaang pagpigil ko dito, umangat ang likurang
bahagi ng sasakyan at nabasag ang salamin sa harapan.

Dahil hindi tinted ang salamin, kitang-kita ko ang mga sakay ng kotse. Nasa back
sit si Grey na walang malay. Matalim kong tiningnan ang dalawang bampira na dumukot
sa bata.

Mabilis na lumabas yung dalawang bamapira sa sasakyan.

"Sino ka?" Maangas na tanong nong bampira na nagmamaneho.

"Ibalik nyo sakin si Grey!" Galit na utos ko sa kanila.

Tumawa yung isa pang bampira sa sinabi ko. "Kasamahan ka ba nong lalaking binugbog
namin?" 
"Ayoko ng makipaglaro pa kaya ibigay nyo na lang sakin ang bata!" Nagtitimping utos
ko

"Alam mo kasi... hindi namin pwedeng gawin yun. Malaki ang ibinabayad samin ng amo
namin kapalit ng mga batang dinudukot namin... mahilig kasi sya sa dugo ng mga
bata. Pero kung gusto mo naman...pwedeng ikaw na lang ang maging kapalit" wika nong
unang lalaki na nagsalita na may halong pagnanasa. Pinasadahan nya ang kabuuan ng
katawan ko.

Lalo akong nagtiim bagang sa sinabi nila. Hindi dahil sa pambabastos nila kundi sa
ginagawa nila sa mga batang dinudukot nila. Pati bata hindi nila pinapalampas! At
ang isipin na muntikan ng mapabilang doon si Grey ay lalong sumisindi sa galit ko
para sa mga katulad nilang mga bampira.

"Light!" Sigaw ni Austin mula sa likuran, kasabay ng pagsigaw nya ay ang pagbato
din nya ng bolang apoy sa mga kalaban.

Sinamantala ko ang pagkakataon na iiwasan nila yung apoy, mabilis akong nakapunta
sa likuran nong lalaking may malaswang tingin sakin at nagpakawala ako ng kuryente
sa dalawa kong kamay na nakatutok sa likuran nya ngunit mabilis syang nakalayo
sakin pero dahil nasa ere kami at kontrolado ko ang hangin, madali lang sakin ang
gumalaw sa ere idagdag pa na hawak ko ang pangyarihan ni Lincon mas mabilis akong
nakapunta sa harapan nya.

"Panong---" hindi na nya naituloy ang sasabihin nya ng mailapat ko na ang mga kamay
ko sa dibdib nya. "Argh!" Nangingisay syang bumagsak sa lupa.

Paluhod naman akong nakababa habang hinihingal. Hindi madaling komontrol ng

madaming kapangyarihan dahil kinakain non ang lakas na meron ako. Habang dumadami
ang kapangyarihan na meron ako, dumadami din ang kailangan kong kontrolin upang
hindi ako kainin ng mga kapangyarihan na tinataglay ko. Kung hindi ko makokontrol
ang mga kapangyarihan ko... kamatayan ang magiging kapalit.
Ngunit ang hindi ko maintindihan, mas mabilis akong nakakaramdam ng panghihina.

Inilibot ko ang tingin ko upang alamin kung ano ng nangyayari kay Austin at don sa
isa pang bampira.

"Austin!" Sigaw ko ng tumalsik sya sa isang puno, bigla akong napatayo sahil sa
pangyayaring yun.

Kaagad din namang nakatayo si Austin.

"Dyan ka lang! Hindi pa ako nakakaganti sa ginawa nyang pagsikmura kay Grey! Ilabas
mo na si Grey sa kotse" Pinahid nya ang tumulong dugo sa labi nya.

"Hindi ka pa ba nadadala sa ginawa ko sayo kanina?" Nakangising tanong nya.

Gustuhin ko mang tulungan si Austin, sya na mismo ang pumigil sakin na gawin yun.
Kaya minabuti ko na lang na puntahan si Grey. Binuksan ko yung pinto ng kotse at
kinuha si Grey na hanggang ngayon ay wala pa ding malay.

Muli kong ibinalik ang tingin ko kay Austin na ngayon ay nakabaon na ang mga pangil
sa leeg nong kalaban nya. Nang maubos na niya ang dugo nito ay saka niya binitawan
ang katawan ng kanyang nakalaban.
Lumapit ako sa kanya.

"Austin, ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong ko

"Ayos lang. Si Grey, ayos lang ba sya?" Nag-aalalang tanong naman ni Austin, sinuri
din nya ang katawan ng bata.

"Ayos lang sya. Nawalan lang talaga sya ng malay" sagot ko

Natutuwa ako dahil nakikita ko ang pag-aalala ni Austin para sa bata. Alam ko na
konti na lang, tuluyan ng mawawala ang takot na nararamdaman nya.

"Ako na ang magdadala kay Grey" kinuha nya sakin ang bata. "Umuwi na tayo" yaya nya

"Mabuti pa nga" sang-ayon ko dahil talagang nanghihina na ako.

Nasa unahan ko si Austin, di pa man kami nakakalayo ay nakaramdam na naman ako ng

masamang pwersa.

May panganib na namang nagbabadya!

Pumatak ang malakas na ulan na lalong nagbigay sakin ng matinding kaba.

Parating na sya!

Malapit na sya samin!

Wala ng oras para makatakbo at mabalaan si Austin na walang kamalay-malay sa

papalapit saming panganib! Kaya naman walang sabi-sabi na itinulak ko siya at gamit
ang ulan ay gumawa ako ng bolang tubig upang maging proteksyon nila.

Halatang nagulat si Austin sa ginawa ko dahil hindi kaagad sya nakahuma ng ikulong
ko sila sa loob ng tubig na harang

"Kung ganon, naramdaman mo ang pagdating ko" malamig at nakakatakot ang boses na
nanggagaling sa likod ko. Hindi ko naramdaman ang paglapit nya sa likuran ko.

Nakakatakot ang boses nya! 

Ito, sigurado ako na kanyang boses ang naririnig ko noong unang beses kong marinig
ang tinig nya sa gubat nong mga panahon na inaalam pa namin kung sino ba talaga
ako.

Kilala nya ako!

"Light!" Sigaw ni Austin sa pangalan ko

Ang bilis ng tibok ng puso ko! Hindi ko alam kung dahil ba ito sa takot para sa
sarili kong kaligtasan o para sa kaligtasan nina Austin. Nanghihina na ako at hindi
ko alam kung kakayanin ko pang makipaglaban lalo na at napakalakas ng nararamdaman
kong pwersa nya.

Lilingon na sana ako ng lumapat sa leeg ko ang kamay nya. Wala syang ginagawang
kung ano basta nakalapat lang ang kamay nya sa leeg ko pero mabilis na nauubos ang
natitira kong lakas.

Anong ginagawa nya?

Bakit ako lalong nanghihina?

Para akong isang lobo na tinakasan ng hangin at basta na lang nilipad. Unti-unti ng
kinakain ng kadiliman ang kamalayan ko

"Light!" Narinig ko pang sigaw ni Austin ngunit tuluyan na akong nawalan ng malay

'Austin'

NAGISING ako sa pakiramdam na hinang-hina. Napaungol ako ng maramdaman ko ang

pananakit sa galang-galangan ko
Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko at sumalubong sakin ang apat na sulok ng
pader, isang maliit na bintana na may rehas kung saan lumulusot ang liwanag ng
buwan. Walang kahit na anong laman ang silid na kinaroroonan ko, dumako ang tingin
ko sa pinto, sigurado akong nakakandado yun mula sa labas.

Pinilit kong gumalaw pero nakaposas pataas ang mga kamay ko pati na rin ang mga paa
ko.

Nasaan ako?

Anong ginagawa ko dito?

Sinong nagdala sakin dito? Ba---

Naputol ang mga piping katanungan ko ng maalala ko sina Austin at Grey.

Shit!

Anong nangyari sa kanila? Sinaktan ba sila ng nilalang na dumukot sakin?

Damn!
"Gising ka na pala" pukaw ng pamilyar na tinig

Hindi ko namalayan na bumukas ang pinto at pumasok ang nilalang na ngayon ay

naglalakad palapit sakin. Nanlaki ang mga mata ko ng tumapat sya sa liwanag ng
buwan kaya kitang-kita ko na kung sino ang nasa likod ng pagdukot sakin.

"Ikaw!" Di makapaniwalang anas ko. "Sino ka ba talaga?"

"Ako si David" may malademonyong ngiting sagot nya

"Wag mo na akong paikutin! Alam ko na hindi ka lang basta kanang kamay ng impostor
na haring yun! May mas malalim sa pagkatao mo!" Nanghihinang anas ko dahil hanggang
ngayon ay nanghihina pa rin ako.

"Gusto mo talagang malaman kung sino ako?" Nakangisi nyang tanong habang lumalapit
sya sakin. "Bakit hindi mo gamitin ang kapangyarihan mo para alamin kung sino ako?"
Itinaas nya ang kamay nya palapat sa pisngi ko at tila awtomatikong nahulog ako sa
isa ng pamilyar na demisyon.

Ang pakiramdam na nahuhulog ako sa panahong hindi ako kabilang.

"SINO ka?"
Iyan ang unang sumalubong sakin ngunit hindi para sakin na tanong.

Natatakot na napaatras yung magandang babae sapagkat lumalapit sa kanya si Erebus

na may malademonyong ngiti.

"Ako si Erebus. At ikaw si Cassandra tama ba?" bale walang sagot ng binata na lalo
pang lumapit

"A-Ako nga" Di makapaniwalang tanong nong Cassandra. "A-Anong kailangan mo sakin?"

Bakas sa tinig nya na kinakabahan na sya.

Kakikitaan man ng paghanga sa kanyang mga mata ngunit mas nananaig ang takot
sapagkat nakikita niya na hindi nagbibiro ang napakagandang lalaki na nasa harapan
nya ngayon. Ang nagpapadagdag pa sa takot na kanyang nararamdaman ay ang kaisipan
na wala siyang mahihingan ng tulong sapagkat sa gubat siya nakatira at walang kapit
bahay na pwedeng tumulong idagdag pa na solo lamang siyang nakatira doon.

Ngumisi si Erebus bago sumagot. "Kailangan ko lang ng libangan ngayong gabi" sagot
nya bago itinulak si Cassandra sa maliit na higaan.

"Urgh" daing nya dahil sa sakit ng pagtama ng likod nya sa higaan "W-Wag! Bitawan
mo ako!" Pilit syang nagpupumiglas ngunit higit ang lakas ng binata ng kubabawan
sya nito.

Hindi sya pinakinggan ng binata imbes ay pinunit nito ang suot niyang damit kaya
kaaad na lumabas ang mayaman nyang dibdib.
Damn!

Bakit ba kapag bumabalik ako sa dapat na panahon ko ay laging ganitong eksena ang
nakikita ko?

Si Erebus na naman!

Talaga bang wala na syang ibang gagawin kundi ang manakit ng kapwa nya.

"Maswerte ka sapagkat anak ng isang Dyos ang dadalhin mo!" Nakangising wika ni
Erebus bago niya sinampal si Cassandra

"Wag! Tulong! Tulungan nyo ako! An-- ugh" halos mamilipit siya sa sakit na kanyang
nararamdaman ng suntukin siya ng binata sa sikmura

Dahil sa lakas ng suntok na iyon ay halos mapigti na ang kanyang hininga. Nanlambot
din sya at sa panlalambot na yun ay hindi na niya nagawa pang makapanlaban ng
madiin nyang kubkubin ang isa nyang dibdib habang pilit siya nitong hinahalikan
ngunit binigay niya ang natitira niyang lakas upang hindi sya nito mahalikan sa
labi kaya ang halik nito ay tumatama sa kanyang leeg.

Bale wala naman iyon sa binata. Para sa kanya ang marinig ang hinaing ng dalaga ay
lalo pang nagpapataas sa pagnanasang kanyang nararamdaman.

"Aahh... ooohh" kumawala ang isang ungol kay Cassandra ng walang pakundangang
isinubo ng lapastangang lalaki ang kanyang dibdib na parang isang sanggol.

At habang pinaglalaro ni Erebus ang kanyang bibig at dila sa dibdib ni Cassandra ay

tuluyan na niyang sinira ang kasuutan nito. Kaya naman tuluyan ng nalantad sa
binata ang magandang hubog ng kanyang katawan.

Tiim bagang na ipinikit ko ang mga mata ko dahil hindi ko masikmurang panoorin ang
panghahalay ng binata sa babaeng walang kalaban-laban sa kanya. Nandito na naman
ako sa sitwasyong nakikita ko ang mga pangyayari ngunit wala naman akong kakayahan
na baguhin ang mga ganitong pangyayari. Pakiramdam ko wala akong kwenta sa ganitong
sitwasyon!

Tanging hagulgol, daing at pagmamakaawa na lamang ang nanunulas sa mga labi ni

Cassandra ng mula sa dibdib niya ay bumaba sa pagitan ng kanyang nga hita ang mga
labi nito

"Aahhh... w-wag...itigil mo yan... oohhh!" Pagmamakaawa niya ngunit tila bingi na

talaga ang binata sa kanyang pakiusap.

"Bakit? Hindi ka ba nasasarapan?" Nakakalokong tanong ni Erebus at walang sabi-sabi

niyang ipinasok ang dalawa niyang daliri sa butas ng kanyang pagkababae bago muling
lumusong doon at pinaglaro ang kanyang labi.

"Ooohhh" kahit hindi niya gusto ang mga nangyayari kusang nanulas ang ungol sa
kanyang mga labi dahil sa kiliting kanyang nararamdaman ng maglabas masok ang
daliri nito sa kanyang pagkababae, idagdag pa na pinaglalaruan din nito ang
nakausling maliit na laman sa tagong bahagi ng pagkatao nyang yun. "W-Wag! T-Tama
na!" Muling pakiusap niya dahil nakakaramdam na sya ng kakaibang tensyong nabubuo
sa kanyang puson. Nakakakiliti iyon at hindi niya alam kung paano pakikibagayan.

"Sige. Ilabas mo" anas ng binata na nasa pagitan pa rin ng kanyang mga hita
Iyon lang ata ang hinihintay ng katawan nya at kusang siyang sumabog sa libo-libong
piraso.

Hingal na hingal siya ng matapos sya ngunit hindi pa man sya nakakabawi sa mga
nangyari ay bigla na lang nyang naramdaman ang isang matigas na bagay ang
nagpupumilit makapasok sa kanyang basal pang pagkababae.

"Urgh... ahhh...m-masakit! Tama na! Pakiusap!" Halos manlabo na ang kanyang

paningin dahil sa masaganang luha na bumubukal sa kanyang mga mata. "M-Masakit...
maa--- aahhh" muling daing nya sapagkat sa pangalawang ulos ng binata ay tuluyan ng
nakapasok ang buo nitong pagkalalaki sa kanyang kaselanan.

Para syang binibiyak sa libo-libong piraso sa bawat pag-ulos na ginagawa sa kanyang

katawan. Tanging pag-iyak na lang ang kaya nyang gawin sapagkat kahit na anong
gawin nya ay ganap ng naangkin ng binatang patuloy sa paggalaw sa ibabaw niya ang
kanyang kaberhenan.

'Dyos ko, kayo na po ang bahala sakin' piping panalangin nya at naipikit na lang
nya ang kanyang mga mata

"Oohh... Clara... Clara..." ungol ng binata

Mas lalo syang napapikit sapagkat inaangkin nito ang katawan niya subalit ibang
babae naman ang nasa isipan nito.

Mahabang panahon nyang iningatan ang sarili sapagkat nais niyang ibigay ang kanyang
puri sa lalaking magpaparamdam sa kanya ng pagmamahal at pagtanggap ngunit sa isang
iglap lang ay nawala ang kanyang pinakaiingatan sa isang lalaki na ginawa lang
syang parausan!

"Uuhhmm" ungol ko ng mas lalo pang bumilis ang bawat indayog nya. Sa bilis ay
umuuga na ang aking higaan.

Ayaw nya man ngunit muli nyang nararamdaman ang pagkabuo ng tensyon sa kanyang
puson, hudyat na malapit na naman niyang marating ang sukdulan. Nararamdaman din
nya na malapit na ang binata sapagkat tila lalong lumaki ang pagkalalaki nito sa
loob ng kanyang pagkababae.

Ilang indayog pa ay kusang pinakawalan ng katawan niya ang tensyong nabuo sa loob
ng kanyang katawan. At tama ang naramdaman niya sapagkat segundo lang ang lumipas
at narating na rin ng binata ang kanyang sukdulan at sumabog siya sa loob ng
kanyang katawan.

Naghalo ang pinagsama nilang katas na syang bubuo ng panibagong buhay.

Lupay-lupay ang kanyang pakiramdam. Napangiwi siya ng hugutin ng binata ang kanyang
pagkalalaki sa kanyang pagkababae. Nararamdaman nya ang pananakit ng bahagi niyang
iyon.

"Salamat sa gabing ito" may malademonyong ngiting sabi ni Erebus pagkatapos niyang
ayusin ang kanyang sarili. Mas lalo pa syang nasiyahan ng makita nyang walang
kagalaw-galaw ang dalaga sa kanyang pagkakahiga, malinaw niyang nakikita ang
kabuuan nito.

Tapos na sya dito. Nagawa na nyang ibuhos sa ibang babae ang pagnanasang kanyang
nararamdaman para kay Clara.
Oo nga pala! Kailangan na nyang puntahan ang kanyang pinakamamahal na si Clara
sapagkat ilang araw din niyang hindi nasilayan ang dalaga.

Mabilis na nawala si Erebus sa hangin. Di siya makapaniwala sa kanyang nakita.

Isa syang Dyos!

Isang Dyos ang gumahasa sa kanya!

Iinot-inot syang naupo sa kanyang higaan at naitakip na lang nya ang kanyang mga
kamay at sa mga palad nya, isinubsob niya ang kanyang mukha at doon umiiyak.

Naulit ang gabi na yun. Madalas syang puntahan ni Erebus sa kanyang bahay at ang
pag-iisa ay laging nangyayari sa kanila.

Galit na galit siya noon kay Erebus ngunit hindi niya akalain na matututunan niya
itong mahalin. Ngunit ang masakit sa kanya ay hindi siya ang babaeng iniibig nito
kundi si Prinsesa clara.

Ano nga bang laban niya sa isang napakagandang prinsesa?

Nakuntento na lang siya na dumadating si Erebus ng paminsan-minsan sa kanyang bahay

upang saglit siyang makapiling. Parausan man ang tingin nito sa kanya hindi nawala
ang pagmamahal niya para dito.

Lumipas ang ilang linggo. At hindi niya inaasahan na magbubunga ang mga panakaw
niyang sandali kasama ang binata.Pabalikwas syang bumangon at sa maliit nyang
kusina ay sumuka sya ngunit wala naman siyang malibas.

Sa nakikita kong nangyayari kay Cassandra ngayon, may nabubuo ng ideya sa aking
isipan kung ano ang nangyayari sa kanya.

Nanghihinang naitukod niya ang nanlalambot niyang mga kamay sa lamesa. Wala sa
sarili na nagaplos niya ang kanyang puson at ng makapang mas maumbok iyon kesa sa
dati ay napabulalas siya ng iyak. Marahil nga sa gubat siya nakatira ngunit hindi
naman siya mangmang para hindi malaman kung anong ibig sabihin ng nararamadaman
nya.

'Buntis sya' napapikit siya sa realisasyon na iyon

Nagbunga ang mga gabing pinagsasaluhan nilang dalawa ni Erebus!

Unang pumasok sa isipan nya ang ipalaglag ang bata sapagkat wala itong magiging
magandang kinabukasan sapagkat mahirap lang sya idagdag pa na kung isisilang niya
ito, kalahating tao at kalahati syang Dyos na kasuklam-suklam na uri para sa mga
kalahi nya.

Ngunit kaagad din niyang ipinilig ang kanyang ulo dahil hindi pa man ay mahal na
niya ang bata sapagkat anak ito ng lalaking mahal niya. Kahit na hindi siya mahal
ni Erebus, isa namang biyaya ang ipinagkaloob nito sa kanya.
Wala pa man ngunit nararamadaman na nya ang pagmamahal nya para sa sariling anak.
Mabilis na nabuo ang pasya nya.

Bubuhayin niya ang bata at papalakihin!

Nagdaan ang ilang buwan at siya ay nagsilang ng napakagwapong sanggol na lalaki.

Pinangalan niya iyong David. Mag-isa niyang tinaguyod ang anak nya sa nakalipas na
pitong taon.

Tama ang nabuong hinala sa isipan ko

Pinsan ko si David!

Magkadugo kaming dalawa!

Lumaki si David sa pagmamahal ng kanyang ina. Ipinagtapat din nito kung sino ang
kanyang ama. Alam niyang kalahati siyang Dyos. Ipinagtapat din ng kanyang ina ang
tunay na katayuan nilang mag-ina sa buhay ng kanyang ama.

Ngunit masasabi ngang siya ay anak ni Erebus sapagkat sa bata niyang isipan, alam
na niya ang salitang pagkasuklam, ang galit. Hindi para sa kanyang ama kundi sa
babaeng iniibig kanyang ama. Kung hindi sana dahil sa babaeng yun, hindi sana
dadanasin ng kanyang ina ang hirap na sinasapit nito. Baka may possibilidad na
balikan at mahalin sila ng kanyang ama!

"Ina, magpahinga na po kayo. Kukuha lang po ako ng tubig sa batis" inalalayan niya
ang kanyang inang may malubhana ng sakit sa paghiga.

"Salamat, David anak" ngiming ngumiti ang kanyang ina "Pasensya ka na kung ikaw na
ang halos gumagawa ng mga tungkulin ko bilang magulang mo" may bahid ng luha sa mga
mata ng kanyang ina.

"Wala po yun ina. Masaya naman po ako na napagsisilbihan ko kayo kaya wag na po
kayong malungkot" sagot niya kahit na gaano kalamig ang kanyang mga mata nasa tinig
naman niya ang salamin ng kanyang kalungkutan

"Anak, mahal na mahal kita. Kahit na anong mangyari, hindi ko pinagsisisihan na

dumating ka sa buhay ko" hinaplos nito ang pisngi niya.

"Ina, wag naman po kayong magsalit ng ganyan. Para naman pong iiwan nyo na ako.
Sige po, magpahinga na kayo, kukuha na po ako ng tubig" tumayo na sya at tumakbo
palabas ng bahay.

Sa tulong ng liwanag ng buwan at sa kasanayan sa gubat, hindi na naging mahirap

para sa kanya na mabilis na makarating sa batis. Kaagad siyang kumuha ng tubig
dahil ayaw niyang naiiwan ng matagal ang kanyang ina.

"David"

Nabitawan niya ang hawak na timba ng marinig niya ang tinig na iyon. Kaagad niyang
hinanap kung saan iyon nagmula at mula sa likod ng isang puno ay lumabas ang isang
napakagwapong lalaki.
"Ama" usal niya. Sigurado siyang ang lalaking nasa harapan niya ngayon ang kanyang
ama. Nararamdaman niya iyon.

Kay tagal niyang pinangarap na makita at makilala ang kanyang ama. At ito nga, nasa
harap na niya ngayon ang lalaking ito.

"Ama" tumakbo sya para yakapin ang kanyang ama. Dahil bata pa, umabot lang siya sa
bewang nito.

"Natutuwa akong makita kang masayang makita ako" nahihirapang wika ni Erebus

Napakunot noo ako sapagkat ito ang gabing pinatay nya kaming dalawa ni mama. Kung
ganon, dito sya nagpunta pagkatapos nyang makatakas.

Hindi ko alam kung anong dapat kung maramdaman para kay David.

Awa ba, pang-unawa o galit dahil sa ginawa nya sa mga taong walang kalaban-laban sa
kanya.

"Ama, babalikan nyo na po ba kami ng ina?" Umaasang tanong ng batang David. Hindi
nya napansin ang nahihirapang tinig ni Erebus sapagkat ang nasa isipan niya ay
narito na ngayon ang ama nyang matagal nyang pinangulilahan.

Lumuhod si Erebus upang magpantay silang mag-ama.

"Makinig ka, David. Meron akong ibibigay sayong misyon. Gusto kong kapag namatay
ako, muli mo akong buhayin. At kapag nabuhay ako, magsasama na tayong tatlo ng ina
mo, gusto mo ba yun?" Wika ni Erebus sa anak. Alam niyang anumang oras ay hahanapin
na siya ni Imran para patayin kaya kailangan niyang manigurado sa kanyang buhay.
Kaya naman gagamitin niya ang pananabik ng kanyang anak upang mapanigurado na muli
siyang mabubuhay.

"Gusto ko po yun pero paano ko po magagawa na buhayin kayo?" Tanong niya

"Ikaw lang ang tanging makakaalam ng paraan na yun. At umaasa ako na magagawa mo
yun, anak!" Dahil kambal silang dalawa ni Imran, alam nya ang iniisip nito upang
muling buhayin ang kanyang mag-ina.

Sigurado siyang lalapitan nito si Thanatos. At alam nyang buhay niya ang magiging
kapalit ng pakikipagkasundo ni Imran sa Dyos na yun. Natatandaan din niya ang
binitawang salita ng kanyang kapatid kanina, na masusunog ang kanyang kaluluwa sa
impyerno na kahit si Hades ay walang magagawa para iligtas sya, ang mga salitang
yun ang nagpatibay sa hinala nyang pupunta ng kanyang kakambal si Thanatos sapagkat
ito lang din ang may kakayahan para gawin yun.

"Maaasahan nyo po ako. Gagawin ko po yun" Masigla nyang wika

"Mabuti kung ganon. Sa ngayon ay umuwi ka na muna" utos ng kanyang ama

Nangunot ang kanyang noo sa pagtataka. "Hindi po ba kayo sasama pauwi sa bahay?
Sigurado pong matutuwa si ina kung uuwi kayo sa bahay. Sigurado po akong mabilis
siyang gagaling sa kanyang karamdaman kapag nakita kayo" may ngiti sa mga labing
wika nya
"Susunod na ako. Mauna ka na sa bahay at ibalita sa iyong ina na magsasama na
tayong tatlo mula ngayon" napalinga si Erebus sa kanyang paligid sapagkat
nararamdaman na niyang malapit na si Imran sa kanilang kinaroroonan.

"Sige po ama" masigla pa rin niyang tugon bago mabilis na tumakbo pabalik sa
kanilang bahay.

Halos magkandadapa-dapa siya sa pagtakbo makauwi lang sa kanila. Nasasabik na

siyang ibalita sa kanyang ina na nandito na ang kanyang ama at papagalingin nito
ang kanyang ina.

Ngunit hindi niya inaasahan ang maaabutan niya sa kanilang bahay.

"Ina... ina, nandito na po ako" lumapit siya kay Cassandra na hanggang ngayon ay
nakapikit pa rin. Sa isip-isip ng bata ay mahimbing lang ang pagtulog nito. "May
ibabalita ako sa inyo! Nandito na si ama! Ina, papagalingin ka daw nya! Alam mo
ina, napakagwapo ni ama. Alam ko na ngayon kung bakit mabilis na nahulog ang loob
mo kay ama. Napa--- Ina? Ina?" Kinakabahan nyang niyugyog ang kanyang ina ngunit
nananatiling walang malay ito. Mas lalo siyang kinabahan ng maramdaman niyang
malamig na ang katawan ng kanyang ina. "Ina! Ina, gumising ka! Nandito na si ama!
Wag nyo po akong iwan!" Hagulgol niya habang niyayakap ang malamig ng katawan ng
kanyang ina.

Bakit ngayon pa siya iniwan ng kanyang ina ngayong nandito na ang kanyang ama?

"Ina... ina" paulit-ulit niyang binibigkas ang salitang yun habang patuloy na
namamalabis ang luha sa kanyang mga mata.

Napaangat ang ulo niya na nakasubsob sa higaan ng maalala niya na baka may magawa
ang kanyang ama upang muling buhayin nito ang kanyang ina. Mabilis siyang tumakbo
palabas ng bahay ngunit hindi pa man siya nakakalayo ay may nakakasilaw na liwanag
ang kumalat sa kagubatan kung saan niya iniwan ang kanyang ama.

Mas lalo siyang kinabahan sa liwanag na iyon. Mas binilisan pa niya ang kanyang
pagtakbo at ganon na lang ang panlalaki ng kanyang mga mata ng makita niyang
nakatarak sa puso ng kanyang ama ang espada ng taong kamukhang-kamukha ng kanyang
ama.

Unti-unting nagiging abo ang kanyang ama ngunit bago ito tuluyang naging abo ay
narinig pa niya ang huling salita nito.

"Sumpain ka Imran kasama ni Clara at ng inyong anak!" iyon lang at tuluyan ng

naging abo si Erebus

"Ama!" sigaw niya. Hindi siya makapaniwala na wala na din ang kanyang ama.

Dali-dali siyang lumapit sa dating kinapupwestuhan ng kanyang ama at pilit na

hinahabol ang abo nito. Napaluhod na lang siya ng umalpas lang sa kanyang mga palad
ang abo nito. Humagulgol siya dahil sa sakit ng pagkawala ng mga magulang niya sa
parehong araw.

Napaangat ang tingin niya ng bumagsak ang katawang ng lalaking kamukha ng kanyang
ama na walang malay.

Sa mga sandaling ito, nangingibabaw ang galit sa kanyang puso para sa nilalang na
ito.

Pinatay niya si ama!

Nanlilisik ang mga mata na kinuha niya ang espadang ginamit nito para paslangin ang
kanyang ama. Papatayin din niya ang lalaking ito! Kapalit ng buhay ng kanyang ama
na ninakaw ng lalaking ito.

Itatarak na sana niya ang espada sa dibdib nito ng may kung ano ang pumigil sa
kanya. Parang may nagsasabi sa kanya na hindi pa ito ang oras para patayin niya ang
lalaking ito. Nabitawan niya ang espada at walang nagawa kundi ang humagulgol na
lang upang ipagdalamhati ang pagkamatay ng kanyang mga magulang.

Lumipas ang mga taon at inalam niya ang paraan upang muling buhayin ang kanyang ama
at ina. Sinubukan na rin niyang lumapit noon kay Hades ngunit nabalitaan na lang
niyang namatay na ito makalipas ang ilang araw pagkamatay ng mga magulang niya
noon.Samantalang dinala nya sa isang kweba ang katawan ng lalaking pumatay sa
kanyang ama. Alam niyang may ipinataw na sumpa ang kanyang ama upang makatulog ng
napakahabang panahon ang lalaking iyon kaya minabuti niyang itago na lang ang
katawan nito sapagkat alam niyang darating ang panahon na magagamit niya ito laban
sa anak at sa babaeng mahal nito.

Nagpalabuy-laboy siya hanggang sa tuluyan na siyang magbinata. Sa pangyayari sa

kanyang mga magulang at sa pagkamulat ng kanyang mga mata sa totoong nangyayari sa
labas ng gubat, ang digmaan ay tuluyan ng kinain ng kadiliman ang kanyang puso. 

Isang gabi sa kanyang paglalakad, nagulat siya na may nakita siyang lalaki na may
mapupulang mga mata at matutulis na pangil ang walang pakundangan na ibinaon ang
pangil sa isang babaeng pilit nagpupumiglas sa pagkakahawak nito. At sa isang iglap
ay nanuyo ang katawan ng babae, walang awang binitawan lang ng kakaibang nilalang
ang wala ng buhay na katawan nong babae. Gamit ang isa nitong kamay ay pinunasan
nito ang sariling labi na may bakas pa ng dugo.

Tumingin ito sa direksyon niya at kitang-kita niya ng mapalunok ito at lalong

namula ang mga mata. Para itong isang mabangis na hayop na handa na namang manakmal
sa kanyang bagong biktima. Mabilis siya nitong sinugod ngunit sa nakalipas na mga
taon ay sinanay niya ang kanyang sarili upang maging malakas idagdag pa na anak din
siya ng isang Dyos kaya kaagad niyang nasundan ang kilos nito. Mabilis niyang
nahugot ang espada sa lalagyan nito at naisandal niya sa pader yung kakaibang
nilalang at naumangan kaagad ito ng espada sa leeg.

Ang espada na kumitil sa buhay ng kanyang ama.

Oo. Dala-dala nya pa rin ang espadang iyon sapagkat iyon ang sandata na gagamitin
niya upang kitilin ang buhay ng pamilyang sumira sa pamilya niya.

"W-Wag! M-Maawa ka! Wag mo akong patayin!" nagsusumamong pakiusap nong lalaki

"Sino ka? Anong uri ka ng nilalang?" malamig na tanong niya

"A-Ako si W-William. Hindi ko alam kung ano ako pero dati akong tao. Nagising na
lang ako na g-ganito na ako at magaling na ang sakit ko" nanginginig na sagot nong
nagpakilalang William sa kanya

"Anong ginawa mo don sa babae?" muli niyang tanong

"I-Ininom ko ang dugo niya sapagkat dugo ng tao ang bumubuhay sakin" lalong
nakaramdam ng takot si William dahil sa itim at malamig na tingin na ibinibigay sa
kanya ng binata na basta na lang sumulpot.

"Nakita ko kung gaano ka kabilis kumilos, paano mo nagawa yun?" gusto niyang
malaman dahil may nabubuong plano sa kanyang isipan upang mas lalo siyang maging
malakas.
Tama. Naghahangad siya ng labis na kapangyarihan!

"T-Taglay ko iyon bilang bahagi ng pagkataong ito. M-May kakayahan din akong k-
kontrolin ang isipan ng ibang tao at mga kakaibang katangian" nanginginig na sagot
nito

"Maaari mo ba akong gawing katulad mo?" walang pagdadalawang isip na tanong nya.
Interesado siya sa kapangyarihan na taglay ng nilalang na ito.

Halatang nabigla ito sa sinabi niya. Sinong matinong nasa pag-iisip ang gustong
maging halimaw na tulad nito? Ngunit kung ang pagiging tulad nito ang magiging
paraan para mas maging malakas siya, gagawin niya!

Nakita marahil ni William ang kapursigihan sa kanyang tinig "Sige"

Ibinalik niya ang espada sa lalagyan nito. "Huwag mo ng tangkain na patayin ako
dahil oras na maramdaman ko na iba ang balak mo, hindi ako magdadalawang isip na
unahin kang patayin at sisiguraduhin kong mauuna kang mamatay dahil anak ako ng
isang Dyos" babala niya

Nanlaki ang mga mata ni William sa kanyang mga narinig. "I-Isa kang Dyos?"

"Oo" simpleng sagot niya. "Gawin mo na" utos nya

Tumango naman si William sa kanya at inilapat na nito ang mukha sa kanyang leeg.
Huminga pa ito ng malalim bago ibinaon ang mga pangil sa kanyang leeg.

"Urgh!" ungol niya sa sakit na naramdaman.

Napaluhod siya dahil sa paggapang ng sakit sa bawat himaymay ng kanyang ugat.

Parang sinusunog ang bawat ugat sa kanyang katawan. Napahawak siya sa kanyang
dibdib, sa tapat ng kanyang puso at pabaluktot siyang napahiga sa lupa dahil
sumasakit ng sobra ang kanyang puso at nahihirapan na din siyang huminga. Nagmulat
siya ng kanyang mga mata at mula sa itim na kulay niyon ay nagi iyong kulay pula.

Mula sa gabing iyon ay nagbago ang kanyang buhay. Tulad ni William ay nagi din
siyang kakaibang nilalang na walang pangalan sa uri nila. Napag-alamanan niyang sa
umaga ay natutulog si William sapagkat nasusunog ito sa sinag ng araw ngunit ng
subukan niyang lumabas ay hindi siya nasunog. Marahil dahil sa nananalaytay pa rin
sa ugat niya ang pagiging isang Dyos.

Ngunit pinili niyang sa gabi na lang din manatiling gising. Nang minsang mapadaan
siya malapit sa palasyo ay nakaamoy siya ng dugo. Mula sa pwesto niya ay may
lumabas na napakagandang babae sa balkonahe sa isang kwarto sa palasyo at tulad
nila ni William ay kulay pula din ang mata nito.

Katulad din nila ito!

'Clara' usal niya ng matukoy kung sino yung babae

Ang babaeng inibig ni ama kaya hindi sila nagawang mahalin kaagad nito!
Nang masigurado na nakalayo na ito ay pumasok siya sa kwarto nito. Pinasadahan niya
ng tingin ang buong kwarto, amoy na amoy niya ang sariwang dugo doon. Ngayon ay
sigurado na siyang si Clara ang nagbago kay William!

Tama pala ang desisyon niyang ipabago ang sarili dahil kung meron siyang plano para
patayin ang babaeng yun dapat lang na maging patas sila. Dapat din siyang maging
katulad nito.

Napadako ang tingin niya sa lamesa at doon ay may nakita siyang parang libro.
Kinuha niya iyon at mabilis na pinasadahan.

Isa iyong talaan ng buhay ni Clara!

Napabaling ang tingin niya sa pinto ng gumalaw ang seradura ng pinto. Gamit ang
bilis na taglay nya ay nawala siya sa kadiliman dala ang talaan na iyon.

Lumipas pa ang ilang taon, nagpatuloy ang digmaan, nasira ang lugar nila ngunit
nanatiling hindi nagbago ang itsura niya. Nanatili siya sa itsura ng isang labing
syam na taong gulang. Ipinagpatuloy niya ang kanyang paglilibot upang alamin ang
paraan upang muling buhayin ang kanyang ama. Naging tagasunod nya si William at
ipinalaganap nito ang lahi nila samantalang inuubos lang niya ang dugo ng mga
biktima niya. Gamit ang kapangyarihan niya bilang Dyos ay binasbasan niya si
William upang makalabas ito sa umaga, isa iyong prebilihiyo sa katulad niyang anak
ng Dyos.

Ngunit isang araw ay nakikiayon sa kanya ang tadhana ng may makilala syang isang
bampira na may taglay na vision.

"M-Mamamatay kayo! Ilang libo mula ngayon ay muling magigising ang tagapagligtas na
syang magbibigay ng kapayapaan sa dalawang lahi. W-Wala kayong magagawa laban sa
kanya dahil taglay niya ang tatlong uri ng kapangyarihan. Lilinisin nya ang buong
mundo mula sa mga masasamang katulad nyo! A-Ang anak ng nagpasimula sa lahi natin
ang tatapos sa kasumpa-sumpang mga nilalang na tulad natin!" nahihirapang wika nya
dahil sakal-sakal siya ni William samantalang nasa likod lang ako at nakatingin sa
kanila

"Propesiya" gulat na napatingin sakin si William

"Anong tatlong uri ng kapangyarihan ang taglay nya?" imbes ay tanong ko. Wala akong
pakialam sa propesiya na sinabi nya

"Argh!" ungol nito ng mas lalong idiniin ni William ang pagkakasakal sa kanya ng
hindi sya magsalita. "I-Immitation..Distruction...at R-Restoration"

Restoration? 

Muling pagkabuhay?

Napangisi siya sapagkat ngayon ay alam na niya kung paano bubuhayin ang kanyang
ama. Kailangan lang niyang hanapin ang anak ni Clara. Tinanguhan niya si William at
tila alam naman na nito ang gagawin dahil itinarak na nito ang pangil sa leeg nong
bampirang may vision at isang saglit lang ay naging abo na ito.

'Magtatagpo din tayong dalawa, Light'

PASINGHAP akong napabalik sa sarili ko matapos kong makita ang mga yun.

"Natutuwa akong ibahagi sayo ang nakaraan ko, mahal kong pinsan" nakangising wika
ni David at ibinaba na niya ang kanyang palad na nakadampi kanina sa pisngi ko.

"Nasaan ang p-papa ko?" tanong ko, ngayong sigurado na akong buhay nga si papa, mas
desidido akong alamin kung nasaan sya

"Wag kang mag-alala ka dahil magkikita din kayong tatlo sa impyerno" tumawa pa sya
ng malademonyo

"Walang kasalanan ang mga magulang ko sa pamilya mo! Niloloko ka lang ni Erebus!
Hin--" napabaling ang mukha ko ng sampalin nya ako ng malakas

"Kasalanan ng pamilya mo kung bakit nawala ang pamilya ko!" wala na syang ibang
pinapakinggan kundi ang pagkasuklam sa kanyang puso. "Nasa mga kamay na kita at
sisiguraduhin kong matapos kong makuha ang kailangan ko sayo, mamamatay ka din
kasabay ng magulang mo. Sabay-sabay ko kayong papatayin. At ang propesiyang yun?
Hindi na yun matutupad!"

Naalala ko na may binanggit ngang propesiya si Aphrodite noong hawakan nya ako bago
nya ako ikulong sa napakahabang pagkakatulog. Kung ganon iyon pala ang propesiyang
sinasabi nya.Ngunit hindi na iyon nalaman pa ng iba sapagkat napigilan ang pagkalat
ng propesiyang iyon. Mas nauunawaan ko na kung bakit ipinapapatay nila ang mga
bampirang may vision upang walang makaalam na hindi totoo na si William ang
nagpasimula sa kanilang lahi at ang tungkol sa propesiya.

"Ipinapangako ko na matutupad ang propesiya!" kahit nanghihina pa rin ako ay nagawa

ko pa ring sabihin ang mga salitang yun ng buong tapang
Ngunit tinawanan lang nya ako, napailing din sya sa sinabi ko. "Paniwalaan mo ang
gusto mong paniwalaan pero hindi na mangyayari ang hinahangad mong kapayapaan"
huling wika niya bago tumalikod at lumabas ng kwarto

Iginalaw ko ang mga braso ko, pilit na hinihila upang makawala ngunit talagang
nahihina talaga ako.

"Pakawalan mo ako! Pakawalan mo ako dito!" sigaw ko ngunit hindi na sya muling
bumalik

Kailangan kong makawala dito!

Tumigil ako sa pagwawala upang ipunin ang natitirang lakas na meron ako. Pumikit
ako at huminga ng malalim. Ilang ulit akong huminga ng malalim bago muling nagmulat
ng mga mata.

Ikinuyom ko sa mga kamay ko ang kadena na nakakabit sa posas sa kamay ko at hinila

iyon. Mabilis ko iyong nahila gamit ang kakaiba kong lakas. Paluhod akong bumagsak
sa sahig dahil nakakadena din ang mga paa ko. Nanghihina man ay hinila ko din ang
kadena sa mga paa ko at tinanggal ko ang posas sa kamay at paa ko. Itinukod ko sa
pader ang kamay ko upang makatayo.

Lumapit ako sa maliit na bintana na nahaharangan ng rehas. Sumilip ako doon at

sumalubong sakin ang gubat.

Papunta sa gubat ang bahaging ito!

Kung masisira ko ang pader na ito, may possibilidad na makatakas ako.

Muli akong huminga ng malalim at gamit ang natitira kong lakas ay sinuntok ko ang
pader at nasira iyon, hindi ganon kalaki ang naging sira dahil hindi na sapat ang
lakas na meron ako ngunit sapat na ang laki non para makalabas ako. Wala akong
inaksayang oras at dali-dali na akong lumabas. Maayos naman akong nakababa ngunit
lumalalim na ang hininga ko dahil sa pagod.

Napakapit pa ako sa isang puno upang suportahan ang sarili ko dahil nanginginig ang
tuhod ko sa pagod. Ngunit kailangan kong makalayo dahil hindi pa ako ligtas sa
lugar na ito, tumakbo na ako gamit ang natitira kong lakas, sinagad ko na ang lakas
na meron ako para makalayo sa palasyo.

Ngunit kusa ding sumuko ang katawan ko sa pagod.

Hindi ko na kaya!

'Austin'

Bigkas ko sa pangalan nya bago ako nawalan ng malay

**************************************************************

Hoo grabe! Ilang chapter na lang matatapos na ang TVG :p

SIGN OUT: MS. AUTHOR

=================

CHAPTER TWENTY-FOUR:

CHAPTER TWENTY-FOUR:

Mula dito sa kwarto ko, pinagmamasdan ko lang ang papalayong pigura ni Light.

"Panginoon, hahayaan mo lang ba syang makatakas?" Nagtatakang tanong sakin ni

William

"Sa ngayon... oo" misteryoso kong sagot. Isa pa, hindi ko rin naman kailangang
ipaalam dito ang mga plano ko.

'Tumakbo ka ngayon hanggat kaya mo dahil sa huli... sa mga kamay kita babagsak!'

"AUSTIN!"

Pabalikwas akong napabangon. Sumalubong sakin ang pamilyar na silid, kahit na

nakasarado ang bintana, alam ko na gabi pa. Tutop ko ang aking dibdib dahil damang-
dama ko ang bilis ng tibok  puso ko.
Hindi ko alam kung ilang oras na akong nawalan ng malay ngunit kahit papano ay
nakabawi na ako sa nawala kong lakas.

Pero anong nangyari?

Bakit nandito ako?

Napabaling ang tingin ko sa pinto ng bumukas iyon at iniluwa ang lalaking

pinananabikan kong makita. Nanubig ang mga mata ko.

"Light!" Gulat nyang bigkas sa pangalan ko ng makita nyang gising na ako. "Kumusta
na ang pakiramdam mo? May masakit ba sayo?" Nag-aalala nyang tanong ng makalapit
sya sa kamang hinihigaan ko.

"Mabuti na dahil nakita na kita. Ma--" naputol ang kung anumang sasabihin ko ng
mahigpit nya akong yakapin

Sobrang higpit ng yakap nya sakin. Sa katunayan ay nahihirapan akong huminga ngunit
hindi ako nagrereklamo dahil gusto ko ang lamig na hatid ng katawan nya sa katawan
ko.

"Takot na takot ako ng dukutin ka nya... akala ko mawawala ka na sakin... Light,

mahal na mahal kita... hindi ko kakayanin kapag nawala ka sakin dahil kung
mangyayari yun, mas gugustuhin ko na lang mamatay" bakas sa tinig nya ang takot
Aaminin ko na nakadama din ako ng takot kanina na baka hindi ko na sya makita kahit
kailan. Sobra talaga iyong nakakatakot! 

"Nandito na ako...hindi mo na kailangang matakot...nakauwi na ako" gumanti ako sa

higpit ng yakap nya upang ipabatid sa kanya na yakap nya ako, nadarama nya ang init
ng katawan ko, na buhay ako at kasama na nyang muli.

"Oo. Nandito ka...nakabalik ka na" bumitaw sya sa pagkakayakap sakin at pinagmasdan

nya ang mukha ko. "Mahal na mahal kita"

"Ganon din ako. Mahal na mahal din kita, Austin" dumukwang ako para abutin ang labi
nya at gawaran iyon ng damping halik. "Masaya ako na makasama ka ulit"

Magkahinang lang ang mga mata namin. Wala ng nagsalita, sapat ng ang mga mata namin
ang nag-uusap at mga puso namin ang nagkakaunawaan.

Ngunit may bigla akong naalala at kailangan ko iyong itanong sa kanya.

"Austin, paano ako nakauwi? Si Grey? Kumusta sya?" Pagkadakay tanong ko.

Ang huling natatandaan ko ay nawalan ako ng malay pagkatapos kong makatakas sa

palasyo.

"Ayos lang ang bata. Nagpapahinga na sya sa silid ni Clara" pinawi ng sagot na iyon
ang pag-aalala ko para kay Grey " Plinano namin na palihim na sumugod sa palasyo
para iligtas ka pero ng malapit na kami, nakita ka na lang namin na walang malay...
Light, anong nangyari? Bakit nasa gubat ka?" Nagtatakang tanong nya. Hinaplos din
nya ang pisngi ko na punong-puno ng pag-aalala.

Naalala ko ang mga nangyari. Ang mga nakita at natuklasan ko!

"Austin, kailangan kong makausap si mama! Nasaan sya?" Bigla kong tanong imbes na
sagutin ang tanong nya sakin.

"Nasa baba silang lahat. Kung maayos na ang pakiramdam mo, pwede tayong bumaba o di
kaya ay papupuntahin ko na lang sila dito sa kwarto" suhestyon nya.

"Ayos na ako. Sa baba na lang tayo. May importante akong nalaman at kailangan yung
malaman ni mama" mabilis na tugon ko

"Naiintindihan ko" inalalayan nya akong makababa ng kama.

Lumabas kami ng kwarto at tulad ng sinabi nya, nadatnan nga namin silang lahat dito
sa sala.

"Ma" tawag pansin ko kay mama ng makababa na kami

Napalingon naman silang lahat samin at napawi ang pag-aalala sa kanilang mga mukha
ng makita nila ako.
"Anak. Kamusta ang pakiramdam mo? May masakit ba sayo?" Nag-aalala pa ring tanong
ni mama ng makalapit na ako sa pwesto niya

Ikinulong ko sa mga kamay ko ang mga kamay nya. Mainit din iyon tulad ng sakin.
Nararamdaman ko ang init ng buhay sa mga kamay nya.

"Maayos na po ang pakiramdam ko dahil nakapamahinga na ako" sagot ko

"Nag-alala kami sayo. Nagising kami sa balita ni Austin na dinukot ka ni David"

wika ni Will

"Pasensya na kung napag-alala ko kayo" ngiming sagot ko. Bumaling ako kay mama
dahil kailangan nyang malaman ang mga nalaman ko. "Ma, may kailangan kang malaman!
May mahalagang bagay akong natuklasan sa paghaharap namin ni David" wika ko
pagkaupong-pagkaupo namin

Kumunot ang noo nya dahil sa kaseryosohan sa tinig ko. "Anong natuklasan mo?"

"Si David... anak sya ni Erebus" sagot ko na direktang nakatingin sa mga mata nya

"Ano? Si Erebus na kapatid ng papa mo? Ibig sabihin, magpinsan kayong dalawa?"
Gulat na reaksyon ni Summer

"Oo. Magpinsan kami. Nakita ko ang nakaraan nya. Nalaman ko din na hawak nya si
papa" biglang humigpit ang kapit ni mama sa kamay ko.
"S-Sigurado ka ba?" Nanginginig na tanong ni mama, naluluha din sya. Bakas sa mukha
nya ang nabuhay na pag-asa sa kasiguraduhan na may possibilidad na buhay pa ang
lalaking matagal na niyang hinahanap.

"Kaya pala ang gwapo nya dahil kalahi sya ni Aphrodite" wala sa loob na wika ni
Summer

"Ano?" Seryosong baling ni Psyche sa asawa

Humagikgik naman si Summer dahil sa reaksyon ng binata. "Ano ka ba? Aminin na natin
na talagang gwapo si David, parang si Light, napakaganda dahil nasa dugo nila ang
lahi ni Aphrodite. Pero kahit na sya pa ang pinakagwapo, ikaw naman ang mahal ko"
malambing nitong sunod na syang nagpalubag loob sa binata.

Napailing na lang kami sa mag-asawang ito. Nasa gitna kami ng seryosong usapan pero
nakasingit pa ng lambingan. Kung sabagay, ganon din naman kaming dalawa ni Austin.

Tumango ako bilang sagot kay mama "At gusto ni David na patayin ka... patayin
tayong tatlo nina papa dahil sa maling paniniwala nya" wika ko at sinimulan kong
ikwento sa kanila ang mga pangyayaring nakita ko.

"May propesiya tungkol sayo?" Paglilinaw ni Psyche

"Oo. Nakatadhana ang paghaharap naming dalawa. Nakatadhana na ibabalik ko ang

katahimikan sa dalawang lahi" sagot ko
"Damn it!" Isinuntok ni Damon ang nakakuyom nyang kamao sa palad nya. "Sa
napakahabang panahon naniwala kami sa isang kasinungalingan. Natakot ako hindi para
sa kaligtasan ko kundi para sa mga mahal ko dahil sa taglay kong kakayahan tapos
hindi totoo ang mga bagay na kinatakutan ko!" Galit na galit na dagdag nya.

Hindi ko sya masisisi kung makadama sya ng galit. Naalala ko noon na hindi nya ako
kagad natanggap dahil nag-aalala sya na magdadala ako ng kapahamakan sa pamilyang
sobra nyang pinapahalagahan tapos malalaman lang namin na ang propesiyang
pinapaniwalaan nila ay hindi totoo.

"Wala akong intensyon na makasakit. Ang gusto lang namin ng papa mo noon ay
magkaroon ng masayang pamilya" wika ni mama. "Napakasama talaga ni Erebus! Pati
sarili nyang anak gagamitin nya sa pansarili nyang kapakanan!"

"At gagamitin ni David ang kapangyarihan ng restoration na taglay mo para buhayin

ang papa nya na si Erebus" anas naman ni Eve

"Ganon na nga"

Ang restoration ang pinakamahirap gamitin sa lahat ng kapangyarihan ko. Dahil iyon
ang pinakaumuubos sa lakas ko. Kung nong buhayin ko si Austin ay labis akong
nanghina, siguradong mamamatay ako kapag bumuhay ako ng matagal ng namayapa. Dahil
ang kaluluwa nya ay matagal ng nasa impyerno samantalang yung kay Austin noon,
nagawa ko pang hilahin pabalik ang kaluluwa nya dahil hindi pa ito naglalakbay sa
ilog kamatayan.

Napabaling ang tingin ko kay Austin na nasa tabi ko. Tahimik lang sya na tila may
malalim na iniisip.
Ano kayang tumatakbo ngayon sa isipan nya?

"Kailangan nating malaman kung saan nya itinago ang papa mo" pagkuway anas ni mama

"Naiintindihan ko po pero kailangan din nating mag-ingat kay David dahil malakas
sya. Paghigop sa lakas ng kalaban nya ang taglay nyang kapangyarihan. Hindi na
talaga tayo ligtas dito dahil siguradong babalikan nya ako"

"Isusuhestyon ko rin sana ang bagay na yun. Kailangan nating lumipat ng lugar dahil
hindi na tayo ligtas dito lalo na at may kasama tayong bata" sang-ayon ni Will sa
sinabi ko.

"May alam akong ligtas na lugar. Pwede tayong manatili don. Dalhin nyo na lang ang
mga importante nyong gamit. Ngayong gabi din ay lilipat na tayo" kaagad na wika ni
mama

Tumayo na kami para ayusin ang mga gamit na dadalhin namin sa paglipat. Tahimik pa
rin si Austin pagkapasok namin sa kwarto naming dalawa. Kapag ganito sya, alam ko
na may gumugulo sa isipan nya at yun ang gusto kong malaman.

"Anong problema?" Tanong ko kagad pagkapasok naming dalawa. "Austin?" Ngunit hindi
nya napansin ang pagtawag ko sa kanya dahil sa malalim nyang pag-iisip. "Austin?"
Muling ulit ko ngunit mas malakas kesa sa una.

"Ha?" Tila wala sa sariling tugon nya.

"Sabi ko, anong problema ang gumugulo sayo? At wag mong sabihing wala dahil hindi
ako maniniwala" sunod kong kontra ng makita ko syang tatangging magsabi.

Bumuntong hininga sya at umupo sa kama. "Pakiramdam ko napakawalang kwenta kong

asawa sayo" mapaklang sagot nya sa tanong ko

"Ano?" Di makapaniwalang tanong ko.

Bakit kailangan nyang maramdaman yun? Hindi ba nya alam kung gaano ako
nagpapasalamat sa Dyos sa araw-araw na sya ang lalaking itinadhana nya sakin?

"Simula noon hanggang ngayon, ikaw ang mas nagtatanggol samin...sakin...nang

dukutin ka ni David, nagawa mo pa kaming protektahan ni Grey kahit na nasa peligro
ka na. Samantalang ano ang mga nagawa ko para sayo? Ni hindi kita maprotektahan
dahil bago ko pa magawa... nagawa mo na kaming iligtas---" pinutol ko ang sasabihin
nya sa pamamagitan ng paghalik sa labi nya.

"Nakalimutan mo na ba? Ipinagtanggol mo ako nong unang araw tayong nagkita sa

dalawang bampira na nagtangka sakin ng masama. Ipinagtanggol mo ako kay Damon nong
mga panahon na hindi nya ako matanggap. Pinili mong mamatay sa ilusyong ginawa ni
mama, mailigtas lang ako. Nagagawa mo akong pasayahin sa araw-araw..." nagkibit
balikat ako "...o gabi na magkasama tayo. Handa kang harapin ang kinatatakutan mo
para sakin. At ang pinakamagandang bagay na nagawa mo para sakin ay ng mahalin mo
ako. At araw-araw akong nagpapasalamat sa Dyos na ikaw ang ibinigay nya sakin. Kaya
bakit mo naiisip na wala kang kwentang asawa? Kasi Austin, kung mamamatay ako at
muling isisilang, ikaw ulit ang pipiliin kong pakasalan" seryoso kong wika sa kanya
habang direktang nakatingin sa mga mata nya.

"Pero mga simpleng bagay lang yun. Ngayong nalalagay ka sa mas delikadong
sitwasyon, wala akong magawa para sayo. Para akong inutil!" Itinukod nya ang dalawa
nyang braso sa mga hita nya. "Wala akong magawa para ipagtanggol ka!" Bulong man
ang mga huling salita na binitawan nya, may kasama iyong diin at galit hindi para
sakin o kaninuman kundi para sa sarili nya. Napayuko sya pagkatapos
"Pero ang mga simpleng bagay na yun ang nagpapasaya sakin" hinawakan ko ang pisngi
nya para humarap sya sakin. "Hindi ka mahina. Ikaw ang lakas ko...kung panghihinaan
ka ng loob o makakaramdam ng ganyan, saan pa ako huhugot ng lakas sa mga laban na
kakaharapin ko? Austin...hindi ako perpekto...nauubos din ang katatagan ko...ng
hihina din ako...pero sana kapag dumating na ako sa punto na napagod na ako...sana
may lakas ka para buhatin ako at matatag ang mga balikat mo para sandalan ko"
sensirong wika ko

Hinawakan nya ang pisngi ko at ginawaran ako ng magaang halik sa noo.

"Sisiguraduhin ko na lagi akong nasa tabi mo kapag napagod ka na"

Tumingin sya sa mga mata ko ng sabihin nya yun. Napangiti ako dahil alam ko, kapag
dumating ang araw na nanghina ako...alam ko na may sasandalan ako, may lugar akong
pagpapahingahan.

Sa mga bisig ng asawa ko

Sa mga bisig ng lalaking mahal ko

Sa mga bisig ni Austin

Pagkatapos naming mag-usap ay nag-empake na kami ni Austin ng ilang damit at ilang

mahalagang gamit. Dahil kakaunti lang ang gamit ko, mabilis kaming natapos,
nakapagkasya namin ni Austin ang mga gamit namin sa isang malaking bag. Matapos ay
dumiretsyo ako sa kwarto ni mama para kunin si Grey samantalang nauna ng bumaba si
Austin sa sala.

Dahil sa nangyari kaninang tanghali, wala kaming napamiling gamit ng bata.

Naabutan ko si mama na hinahaplos ang noo ni Grey na hanggang ngayon ay mahimbing
pa ring natutulog. Napangiti ako ng makilala ko ang suot na damit ni Grey, isa iyon
sa paboritong damit ni Austin. Dahil apat na taon palang naman si Grey, nagmukhang
parang bestida ang suot nyang damit ni Austin.

"Naayos nyo na ba ang gamit nyo?" Tanong ni mama

"Opo. Nasa baba na po si Austin" umupo ako sa kabilang panig ng kama

"Light" napabaling ang tingin ko kay Grey ng banggitin nya ang pangalan ko, tulog
pa rin sya, malamang ay nananaginip

"Kanina pa nya binabanggit ang pangalan mo" imporma ni mama

Hindi ako nagsalita, tiningnan ko lang ang bata. Gusto ko talagang tinitingnan sya
kapag natutulog dahil napakapayapa ng itsura nya. Parang wala syang iniindang kahit
na ano.

"Natutuwa akong ligtas ka, anak" anas ni mama

Napabaling ang tingin ko sa kanya. Nasa mga mata nya nga ang katuwaan na ligtas
akong nakabalik sa kanila.
"May pagkakataon pa po akong makasama kayong lahat" tugon ko.

Magaang tumawa si mama. "Gigisingin pa ba natin si Grey?"

"Hindi na po. Ako na ang bubuhat sa kanya" tumayo na ako at umikot sa pwesto nila
bago binuhat si Grey. Hindi naman sya nagising, umayos pa nga sya ng pagkakahiga sa
braso ko.

Lumabas na kami sa kwarto at dumiretsyo sa sala. Kompleto na silang lahat, tanging

kami na lang ang hinihintay.

"Mami-miss ko ang bahay na 'to" wala sa loob na usal ni Star

"Pasensya na kung dahil sakin, kailangan nyong iwan ang bahay na 'to" wika ko.

Nahihiya ako sa kanila. Itong bahay na ito na ang tinirahan nila sa mahabang
panahon pero dahil sakin kailangan nila itong iwan.

"Ano ka ba? Pwede naman ulit tayong bumalik dito kapag natapos na ang problema
natin" nakangiting wika ni Summer

"Tama yun. Ang mahalaga, masiguro natin ang kaligtasan ng bawat isa" segunda naman
ni Eve
"Kung ganon, tayo na?" Yaya na ni mama at sabay-sabay na kaming lumabas ng bahay.

Si Austin na ang nagdala ng gamit namin. Ngunit ng magsimula na kaming tumakbo,

nakaagapay sya sakin. Nasa unahan namin si mama na walang dalang kahit na ano.

Patuloy lang kami sa pagtakbo. At masasabi kong malayo ang tinatakbo namin dahil
nakakaramdam na ako ng pagkahingal. May halos tatlong oras na din kaming tumatakbo
papasok sa pusod ng gubat.

"Malayo pa ba?" Di nakatiis na tanong ni Psyche

Hindi lang ako ang hinihingal na dahil maging sila din.

"Nandito na tayo!" Wika ni mama at tumigil kami sa bahagi ng gubat na masukal.

Nagtataasan ang mga puno at naglalakihan ang mga ugat. Malago din ang mga damo sa
paligid. Sa tingin ko, kapag umaga, kaunti lang ang tumatagos na liwanag dito dahil
sa malalagong dahon at malalaking katawan ng mga puno. Kaya naman sa gabi ay halos
hindi makatagos ang liwanag ng buwan.

"Ang dilim. Buti na lang nakakakita tayong lahat sa dilim" usal ni Summer

Muling naglakad si mama, kagad naman kaming sumunod at halos mapanganga kaming
lahat sa nakita namin. Ilang hakbang ang layo mula sa tinigilan namin ay may mga
nagliliparang mga alitaptap, ang ilan ay nakadapo sa mga puno at dahon kaya
nagliliwanag ang buong paligid.
"Oh my God! Ang ganda!" Bulalas ni Eve

Naalala ko na halos ganito din ang ipinakita sakin noon ni Austin pagkatapos naming
pumunta sa bayan.

Para kaming nasa ibang deminsyon sa lugar na 'to!

Lumapit si mama sa isang bahagi  napakalaking puno. Hinawi nya ang mga baging na
nakaladlad na parang isang kurtina. Nanlaki ang mga mata namin dahil pagkahawi ni
mama sa mga baging, bumungad samin ang isang kweba. Hindi mapapansin na isa iyong
kweba sapagkat may ugat na nakakurba sa taas ng kweba at may lumot din sa paligid
non kaya kung titingnan ay parang bahagi lang nong puno yung kweba, sapat din ang
pagkakakurba nong ugat sa taas ng isang tao.

Pumasok kami doon, may limang minuto din kaming naglakad papasok at ng marating na
namin ang dulo ay bumungad samin ang isang may kalawakang parang at sa gitna non ay
may nakatayong isang magarang mansion na napapalibutan ng mga puno.

"Dito ako tumira noon" imporma samin ni mama

Pumasok kami sa loob ng mansion na may paghanga sa aming mga mata. Masasabi na ang
lahat ng kagamiting makikita ay pawang mamahalin, ang ilan pa ay galing sa panahon
ng mga Dyos. Kababakasan ng karangyaan ang buong kagamitin dito sa mansion. Walang
duda na taglay ni mama ang kayamanan ng pamilya namin. Itinuro samin ni mama ang
kanya-kanya naming magiging silid. Sa silid na rin naming mag-asawa matutulog si
Grey. Kung ilalagay ko sya sa ibang silid, nag-aalala ako na magising sya at
manibago sa paligid nya at matakot sya.
"Gusto mo bang kumain?" tanong sakin ni Austin pagkababa ko kay Grey sa kama

"Maliligo na lang muna siguro ako" sagot ko at inayos ko na ang kumot ng bata.

"Sige. Aayusin ko lang muna ang mga gamit natin tapos sabay na tayong bumaba"
ipinatong niya ang dala nyang bag sa ibabaw ng kama.

Pumasok na ako ng banyo, may sariling banyo kasi ang bawat kwarto dito sa mansion.
Nanlalagkit na ang buo kong katawan, gustong-gusto ko ng magbabad sa maligamgam na
tubig. Kahit banyo kakikitaan ng karangyaan. Makikita mo talagang ipinasadya ang
bawat detalye ng bahay. Pinuno ko ng tubig ang bathtub at nilagyan iyon ng bubble
bath. Nang masigurado ko na ang timpla ng tubig ay naghubad na ako. Nasasabik na
akong masayaran ng tubig sa katawan.

Napabuntong hininga ako ng dumampi sa balat ko ang init ng tubig at masamyo ko ang
aroma ng bubble bath na gamit ko. Talagang gumaan ang pakiramdam ko, pakiramdam ko
pa nga ay nabawasan ang pagod na nararamdaman ko.

Naisandal ko ang ulo ko sa gilid ng tub. Ipinikit ko din ang mga mata ko para lalo
kong maramdaman ang kaginhawaan na nararamdaman ko sa mga sandaling ito.

Dala marahil ng pagod ay nakaidlip ako, nagising na lang ako ng mahinang tapikin ni
Austin ang pisngi ko

"Light? Bakit dito ka na natulog?" tanong niya

Umayos ako ng upo "Hindi ko namalayan na nakaidlip na pala ako. Aa--" natigil sa
ere ang kung anumang sasabihin ko ng unti-unting nagtatanggal ng saplot si Austin.
"Anong ginagawa mo?"

"Sasamahan kang maligo. Mukhang naiinip ka sa paliligo kaya ito..." basta na lang
nyang ibinagsak sa lapag ang huling pirasong damit nya. "...sasamahan kitang
maligo" lumusong na sya sa tubig

Kaagad na nagdikit ang mga katawan namin. Napalunok ako dahil kaagad na nag-init
ang katawan ko. Kailan ba nong huling beses na nagtalik kaming mag-asawa? Hindi ko
na matandaan. At pakiramdam ko napakatagal na non dahil sa mabilis na pag-iinit ng
katawan ko

Hindi ko nasupil ang kumawalang pagsinghap sa labi ko ng haplusin ni Austin ang

braso ko. Napalingon ako sa kanya at sumalubong sakin ang nag-aalab nyang mga mata.

Pagnanasa

Malinaw ko iyang nakikita sa mata nya!

"Austin" ungol ko sa pangalan nya ng haplusin nya ang likod ko

"Bakit?" Paos nyang bulong malapit sa tenga ko

"Ooohhh" muling kumawala ang ungol sakin ng laruin nya ang punong tenga ko.
Nakakakiliti ang hatid ng labi at dila nya sa tenga ko.
Bigla akong napakapit sa gilid ng tub ng ikulong nya ang isa kong dibdib sa palad
nya. Minasahe nya iyon ng may pag-iingat habang patuloy nyang pinaglalaruan ang
tenga ko. Ngunit tila hindi makuntento ang katawan ko sa ibinibigay nya. Ipinatong
ko ang isa kong kamay sa kamay nyang lumalamas sa dibdib ko at diniinan ko iyon.

Ikiniling ko ang ulo ko ng palandasin nya ang dila nya sa gilid ng leeg ko upang
mas mabigyan sya ng magandang anggulo. Tumaas ang halik nya sa panga ko pagapang sa
labi ko. Ipinulupot ko naman ang braso ko sa leeg nya upang lalong magdikit ang
aming mga katawan.

Nag-espadahan ang mga dila namin, paminsan-minsan ay sinisipsip nya ang ibabang
labi ko. Gusto kong sya naman ang bigyan ko ng kasiyahan.

Binago ko ang pwesto namin at umupo ako sa kandungan nya, magkahiwalay ang mga hita
ko, nasa tagiliran nya ang paa ko.

"Ooohhh" sabay naming ungol ng magdaiti ang aming mga kasarian.

Lalong tumataas ang temperatura ng katawan ko. Dalawang kamay na nya ang sumasakop
sa dibdib ko, minamasahe nya iyon ng buong kapusukan. At dahil sa pagtaas ng libido
ko sa katawan, iginalaw ko ang katawan ko ng pataas-pababa, sinigurado ko na
kikiskis ang mga pribadong bahagi ng mga katawan namin sa isa't-isa

"Aaahhh... ooohhh..." halinghing ni Austin ng magbitaw ang mga labi namin.

Dumako ang mga labi ko sa leeg nya, gumapang naman ang mga kamay ko sa batok at
buhok nya. Dahil sa patuloy ko pa ding paggalaw, bigla syang napahawak sa balakang
ko.

"L-Light!" Anas nya sa pangalan ko

Ang mga naririnig kong halinghing at ungol mula sa kanya ang nagpapalakas sa loob
ko na ipagpatuloy ang ginagawa ko. Patuloy pa din ako sa paglalaro sa leeg nya
ngunit ang isa kong kamay ay may sariling isip na naglakbay sa dibdib ni Austin,
nakidaan sa tyan nyang may anim na nakaumbong na laman at bumaba sa tunay na pakay
nito.

"L-Light! A-Are you trying to kill me? Aahhh... ooohhh..." nahihirapang anas nya
dahil nagtataas baba ang kamay ko sa pagkalalaki nya.

Patuloy lang ako sa trabaho ko, taas baba lang ang kamay ko ngunit nagulat ako ng
maipasok ni Austin ang isa nyang daliri sa pagkababae ko. Dahil nasa mga kamay ko
ang atensyon ko hindi ko napansin na naipasok na nya ang daliri nya sa tagong yaman
ko.

"Ooohhh...Austin..." napatingala ako dahil sa sensasyong nararamdaman ko. "A-

Austin!" Hinihingal na bigkas ko sa pangalan nya dahil ang bilis ng paglabas masok
ng daliri nya sa loob ko. 

May nabubuong tensyon sa loob ng puson ko, lalabasan na ako at alam ko na ganon din
sya dahil dama ko sa palad ko ang tila lalong paglaki ng pagkalalaki nya.

Ngunit nagulat ako ng buhatin nya ako paahon sa bathtub.

"A-Austin... hindi tayo pwede sa kwarto. Nandon si Grey" paalala ko sa pag-aakala
na doon nya ako dadalhin

Pero mukhang nagkamali ako dahil ibinaba din nya ako sa tapat ng malaking salamin
dito sa loob ng banyo. Pareho kaming nakatapat sa full length mirror, kitang-kita
namin sa salamin ang mga kabuuan namin ngunit wala akong madamang hiya na nakikita
nya ang kabuuan ko at ganon din na nakikita ko ang kabuuan nya.

"I want to take you from the back" mapang-akit nyang wika sa likod ko, malapit sa
tenga.

Sa bulong na yun ay napapangapusan na ako ng hininga at ramdam ko din ang lalong

pagtayo ng dalawang korona sa dibdib ko. Lumapat sa braso ko ang magkabila nyang
kamay, malinaw kong nakikita sa salamin ang pagtaas baba ng dibdib ko dahil sa
sensasyong hatid ng mga palad nya. Dumausdos pababa sa mga kamay ko ang mga kamay
nya, dinala nya iyon sa mga labi nya saka ginawaran ng mga pinong halik ang bawat
bukong ng pareho kong kamay. 

Kusang nagpapatianod ang katawan ko sa ginagawang iyon ng binata. Iniangat nya ang
kamay ko at itinukod iyon sa salamin habang magkalapat ang mga mata namin sa
salamin.

Apoy

Nag-aapoy ang mga mata nya sa pagnanasa. Sa init na pinagsasaluhan namin ngayon.

Matapos nyang maitukod ang mga kamay ko sa salamin ay muling bumalik sa balakang ko
ang kamay nya at walang babalang ipinasok nya ang pagkalalaki nya sa pagkababae ko
"D-Damn! Shit! Aahhh...uuhhmm" nabigla ako sa pag-ulos na yun.

Hindi ako handa!

Pinaghalong sakit at sarap ang naramdaman ko sa pag-ulos na yun. Ngunit ng makuha

ko na ang ritmo ng sayaw na pinagsasaluhan namin ngayon ay nagawa ko ng salubungin
ang bawat pag-ulos nya sa katawan ko. Umaabante at umuurong ang katawan ko sa bawat
paghampas ng mga katawan namin.

Kitang-kita ko sa salamin na nakapikit sya, ninanamnam ang bawat sensasyon sa aming

pinagsasaluhang kaligayahan. Ngunit hindi pa ata tapos si Austin sa ginagawa nya
dahil ang isa nyang kamay na nasa bewang ko ay gumapang sa unahan ng pagkababae
ko. 

"Austin!" Naitukod ko ang ulo ko sa salamin ng laruin nya ang nakausling laman sa
pagkababae ko. Ramdam ko ang lalong pamamasa ng nasa pagitan ng hita ko.

Mabilis na nabuo ang tensyon sa puson ko na gustong kumawala sakin.

"Sabay tayo!" Hinihingal ding bulong nya sa tapat ng tenga ko.

Sa isang ulos na sinalubong ko, sabay kaming sumabog sa libo-libong piraso.

Nangangatog ang mga tuhod ko, marahil kung hindi ako hawak ni Austin sa balakang ay
sumalampak na ako sa sahig. Iniharap nya ako sa kanya at sinandal sa salamin.
Pareho pa rin kaming hiningihal sa mga nangyari.

"Mahal kita"

"Mahal din kita" tugon ko

"Kahit na anong mangyari, nandito lang ako sa tabi mo"

"Alam ko"

Sabay na kaming nag-shower pagkataos non. Ngunit naging impossible para samin ang
mabilis na matapos sa paliligo dahil ilang ulit pa kaming nagtalik sa loob ng
banyo. Hindi rin naman kami makakalipat sa kwarto dahil don natutulog si Grey. Kaya
ng matapos kami sa paliligo, malapit ng mag-umaga.

Nasa gitna namin si Grey kaya kung titingnan para kaming isang tunay na pamilya.
Dala ng pagod sa ginawa namin ni Austin, mabilis akong naigapos ng antok at kaagad
akong nakatulog.

Ang dilim sa buong paligid ko. Walang kahit na anong pwedeng makita kundi
kadiliman.

Pakiramdam ko, bumalik ako sa lugar kung saan bago ako nagkamalay sa gubat.
Panaginip

Isa itong panaginip

"Akala mo ba matatakasan mo ako?" Wika ng pamilyar na tinig

Sa pagsasalita nya ay nagkaroon ng kaunting liwanag.

Tama nga ako!

Nandito ako sa lugar kung saan ako unang nagkamalay.

Damn

Hanggang sa panaginip hindi pa rin ba nya ako lulubayan!

"Wala akong balak tumakas! David, makinig ka, niloloko ka lang ng ama mo! Hindi
totoong babalikan nya kayo!" Wika ko

Hindi ko alam kung bakit ako nagpapaliwanag gayong isa lamang itong panaginip.
"Sigurado akong nabasa mo yung ginawang libro ni mama kaya naniniwala akong alam mo
na walang kasalanan ang mga magulang ko sa pamilya mo!" Dugtong ko pa

Ngunit tumawa lang sya. "Sa tingin mo ba ay hindi ko alam ang tungkol sa bagay na
yun, mahal kong pinsan" naglakad sya palapit sakin.

Gustuhin ko mang lumayo sa kanya ay hindi ko magawa, para akong itinulos sa aking
kinatatayuan. Ni hindi ko rin magawang igalaw ang mga kamay ko. Hinaplos nya ang
pisngi ko na naghatid sakin ng nakakakilabot na pakiramdam.

"Pero meron akong sarili kong mga plano bukod sa muling pagbuhay ko kay ama at ina.
At alam mo bang ikaw ang susi para matupad ang plano kong yun?" Sinasabi nya yun
habang unti-unting lumalapit ang mukha nya sa mukha ko

Gusto kong iiwas ang mukha ko pero hindi ako makagalaw.

Ano ba? Bakit ba hindi nakikisama ang katawan ko?

Gusto kong umiwas!

Kinakabahan na ako dahil gahibla na lang ang layo ng mukha nya sa mukha ko.

'Austin'
"Ikaw ang bubuo sa mga plano ko"

"Ano bang---" bago ko pa man matapos ang sasabihin ko, pinutol na nya yun ng
paglapat ng labi nya sa labi ko

Halos lumuwa ang mga mata ko sa pagkagulat sa ginawa nya

Hinahalikan nya ako!

Si Austin lang ang may karapatang halikan ako!

Kaya kahit mahirap iginalaw ko ang kamay ko para maitulak sya ngunit bago ko pa
magawa yun ay pinakawalan na nya ang labi ko.

"Ingatan mo ang asawa mo" ngumisi pa sya ng sabihin nya yun na parang may binabalak
na masama. "Sa muli nating pagkikita, Light"

Bigla syang nawala at binalot muli ng kadiliman ang buong paligid. Wala akong
nagawa ng palibutan ako ng kadiliman.

Pasinghap akong nagising sa bangungot na yun. Naitakip ko ang braso ko sa mga mata
ko.
Panaginip

Hindi---mali---hindi iyon basta panaginip. Ang isang pureblood at converted vampira

ay nagtataglay lang ng isang kakayahan ngunit kami ni mama ay may nagtataglay ng
higit sa isang kakayahan. Hindi man isang Dyos si mama, may taglay pa din syang
dalawang kakayahan sapagkat sya ang kauna-unahang bampira. Samantalang ako ay may
higit sa dalawa dahil sa pagiging kalahating Dyos na nananalaytay sa ugat ko. At
dahil si David ay kalahating Dyos din, hindi na nakakapagtakang nagtataglay din
siya ng higit sa isang kakayahan. Kaya marahil nagawa nyang pasukin ang panaginip
ko

Pero ano yung plano nyang gawin? Ano ang mas malaki nyang plano bukod sa buhayin si
Erebus? Panong ako ang susi sa mga plano nya?

Iniangat ko ang braso ko ng maramdaman kong may nakatitig sakin. Namumulang mukha
ni Grey ang nabungaran ko

"Kanina ka pa ba gising?" Tanong ko. Dahil sa malalim kong pag-iisip, hindi ko na

namalayan na gising na pala sya

"Opo. Nandito na po kayo!" Nagtutubig ang gilid ng mga mata nya. "Natakot po ako
kahapon dahil wala kayo"

Bumangon ako at umayos ng upo. "Wala kang dapat na ikatakot. Inalagaan ka nila
kahapon di ba? Saka nandito na ako" wika ko sa kanya
Tumango sya sakin bago pinahid ng mga braso nya ang namumuong luha sa mata nya.
Napatingin ako sa bintana, may kaunting liwanag ang tumatagos sa kurtina.

"Nagugutom ka na no? Tara? Tingnan natin sa baba kung may makikita tayong pagkain.
Nagugutom na rin ako eh" tumayo na ako

Pinalitan ko ang suot na damit ni Grey, dahil wala namang gamit ang bata, naghanap
na lang ako ng damit ni Austin na pwede kong ipasuot sa kanya. Matapos naming mag-
ayos ay bumaba na kami. May apat na palapag ang mansion at nasa ikatlong palapag
kami.

"Ayos lang po ba na hindi natin sya ginising?" Tanong ni Grey na ang tinutukoy ay
si Austin na iniwan naming tulog pa

"Oo naman. Sigurado naman akong magigising na din sya mamaya" nakangiti kong sagot

"Syanga po pala, nasan tayo?" Nagtataka nyang tanong

"Ito na ang bago nating bahay. Dito na tayo titira" sagot ko

"Bakit po tayo lumipat?" Nagtataka pa rin nyang tanong "Dahil po ba sa nangyari

kahapon?"

"Sabihin na nating ganon na nga. Pero wag kang mag-alala dahil ligtas tayo dito"
binigyan ko sya ng isang ngiti.
'Hindi ko lang masabi kung hanggang kailan kami magiging ligtas sa lugar na 'to'
piping usal ko

Hanggat hinahabol ako ni David para sa sinasabi nyang plano, hindi ko masisiguro na
magiging ligtas kami sa kahit na saan man kami magpunta.

Nasa sala palang kami ay may naaamoy na kaming masarap na amoy ng pagkain. Sabay
kaming napatingin sa isa't-isa ng parehas na kumulo ang mga tyan namin.

Niyakag ko na sya sa kusina at bumulaga samin sina mama at Eve na masayang

nagluluto. Mukhang ganadong-ganado sila sa ginagawa nila

"Ang bango naman ng niluluto nyo" wika ko pagkapasok namin ng kusina

"Kayo pala. Naku, Light! Isang paraiso ang kusinang ito ng mama mo!" Tuwang-tuwang
wika ni Eve

Tiningnan kong mabuti ang buong kusina at naunawaan ko na kung bakit ganito sya
kasaya. Kompleto sa kagamitan sa pagluluto ang buong kusina, kompeto din ang mga
kasangkapan sa pagluluto kaya naman para kay Eve ay isa iyong paraiso

"Tamang-tama ang baba nyo, luto na 'tong pagkain" wika ni mama

Binuhat ko si Grey at iniupo sa upuan.

"Hi Grey! Magandang hapon" bati ni Eve sa bata

"H-Hello din po" nahihiya nyang bati

"Ang gwapo mo talaga. Heto...masarap yan" inihain ni Eve yung bagong luto nilang
pagkain. Samantalang si mama naman ang naghain ng pagkain ko

Dinampot ni Grey ang kutsara at nagsimula ng kumain pero bigla syang natigilan at
nanlalaki ang mga matang napatingin sya kay Eve.

"Ang sarap nga po!" Bulalas nya

"Talaga! Naku! Kapag nagutom ka, sabihin mo lang sakin ha? Ipagluluto kita!"
Tuwang-tuwang sabi ni Eve.

Natutuwa akong makita na gustong-gusto nila si Grey.

"Kumusta na ang pakiramdam mo, anak?" Tanong ni mama

"Ayos na po. Sapat na ang naging pahinga ko" sagot ko bago sumubo ng pagkain
Talaga ngang masarap ang pagkaing niluto nila. Hindi na ako magtataka na makita ko
na lang isang araw na nadadagdagan ang timbang ni Grey.

"Syanga pala Light, nakita ko na ang labas nitong mansion at ang ganda! Pwedeng-
pwedeng maglaro si Grey" imporma ni Eve

"Talaga?"

"Oo. Pinasadya kong may malawak na harden sa labas nitong mansion. Hindi rin natin
kailangang mag-alala na baka mahanap nila tayo dito dahil ang buong paligid ay
nababalutan ng kapangyarihan ko. May ginawa din akong ilusyon upang hindi nila
makita 'tong bahay" paliwanag ni mama

Nakahinga naman ako ng maluwag sa sinabi nyang yun. Mapapanatag akong hayaang
makapaglaro si Grey sa labas.

"Sige, punta tayo sa labas pagkatapos kumain" wika ko

At gaya nga ng napagplanuhan, lumabas kami pagkatapos naming kumain samantalang

naiwan naman si mama sa loob para linisin ang mga kagamitang ginamit nila sa
pagluluto. At tulad nga ng sinabi ni Eve, mas maganda nga sa labas ng mansion kapag
ganitong may araw pa. May mga halamang nagsisimula ng mamulaklak sa harden at
kaaya-aya ding tingnan ang mga puno.

Napakapresko sa pakiramdam sa lugar na 'to!

At kung hindi ako nagkakamali, may ilang bahagi sa harden na 'to ang itinulad sa
harden sa palasyo nina mama.

Naupo ako sa isang upuan na nakapalibot sa isang lamesa, naaaliw na pinapanood ko

sina Grey at Eve na naglalaro mula dito sa pwesto ko. Mukhang nakakasundo na rin ng
bata si Eve. Sigurado akong mabilis din nyang makakasundo ang dalawa pa sa triplets
pati na rin si Psyche.

Di pa man ako nagtatagal sa pagkakaupo ko ay nagulat na lang ako ng may biglang

humalik sa pisngi ko. Nang bumaling ako sa salarin ay nakangisi lang sya sakin

"Mukhang nakakasundo na ni Grey ang kapatid ko ah!" Nakangiting wika ni Austin ng

makaupo na sya sa tabi ko

"Oo nga eh. Sana lagi na lang tayong ganito, ano? Yung walang kailangang
problemahin na baka mahanap nila tayo" wika ko

Ayoko naman kasi na lagi na lang kaming nagtatago.

"Magiging maayos din ang lahat. At naniniwala ako na magagawa mong ibalik ang
katahimikan sa dalawang lahi" hinawakan nya ang kamay ko at bahagyang pinisil iyon

Hindi na ako nakasagot ng hinihingal na lumapit samin si Grey. Pinagpapawisan na

din sya dahil sa pagtakbo-takbo nya.
"Kukuha lang ako ng maiinom sa loob" paalam ni Eve na kakikitaan ng pagkagiliw sa
bata

Muli ng pumasok si Eve sa loob.

"Pawis na pawis ka na" pinahid ko ang pawis sa noo at gilid ng mukha nya gamit ang
kamay ko

Ang kaninang maaliwalas na mukha nya ay nabahiran ng kalungkutan.

"Bakit?" Nag-aalalang tanong ko

"Naalala ko lang po na ginagawa din  po ni mama yung ginawa nyo. Pinupunasan din po
nya ang pawis ko gamit ang kamay nya" wika nya

"Grey, gusto mo ba na....ahhmm... alam ko na hindi naman napapalitan ang mga

magulang pero gusto ba na...ampunin ka namin? Ang ibig kong sabihin...pwede mo
kaming tawaging mama at papa ni Austin" lumingon ako kay Austin ngunit kaagad ko
ding ibinalik kay Grey ang tingin ko. "Kung gusto mo lang naman?" Alanganin kong
tanong

Nakatingin lang sya samin ni Austin. Tila iniisip na mabuti ang dapat nyang isagot

"Ahh... ayos lang naman kung ayaw mo" una ko sa kanya. Ayoko naman na mapilitan sya
dahil sa gusto kong ampunin sya
Umiling sya na ikinabagsak ng mga balikat ko.

"Ayos lang po sakin na ampunin nyo. Wala na rin naman po akong mapupuntahan" sagot
nya na ikinabigla ko.

Pumayag sya!

"Talaga?" Natutuwang tanong ko

"Opo" sa tuwa ko ay nayakap ko sya bigla.

"Austin, narinig mo yun, pumayag na si Grey na ampunin natin sya!" Natutuwang wika
ko kay Austin

"Masaya din ako" wika nya na masasalamin ang kasiyahang makitang masaya ako. "Grey,
pwede mo ba akong tawaging papa?" Hiling nya sa bata

"P-Papa?" nangingiming anas ng bata

Kitang-kita ko ang pagsilay ng isang napakagandang ngiti sa labi ni Austin.

Nagliliwanag din ang mukha nya ng humarap sya sakin.
"Ganon pala...kasarap na tawagin kang papa" wika nya na lalong ikinangiti ko.

Halos mapunit ang labi ko dahil sa kanina ko pa pagngiti. Ang saya-saya ng

nararamdaman ko. Masayang naglalaro sina Grey at Austin na parang tunay na mag-ama.
Inihahagis-hagis pa nya sa ere si Grey at tawa naman ng tawa ang bata.

"Ang saya nilang tingnan no?" Wika ni Eve na may dalang tray na may lamang maiinom,
may kasama na ding meryenda kahit pa na halos kakakain lang namin. "Para talaga
syang tatay" tukoy nya sa kapatid inilapag nya sa mesa yung tray

"Pumayag na si Grey na ampunin namin sya" wika ko na patuloy muling tumingin sa

kanila

"Talaga? Natutuwa ako para sa inyo" bakas sa boses nya na talagang natutuwa sya.

Tumatakbong lumapit si Austin at Grey samin. Kaagad na kumuha ng tubig si Austi at

iniabot iyon kay Grey.

"Oo nga pala,Light, pupunta ako ng bayan. Ibibili ko ng damit si Grey" wika ni
Austin

"Ha? Sasamahan na kita" presenta ko

"Hindi na. Mabilis lang ako sa bayan" sansala nya

"Sigurado ka?" Nag-aalalang tanong ko

"Oo naman. Wag kang mag-alala. Babalik ako" wika nya bago ako hinalikan sa noo.
"Grey, aalis muna si papa. Bibilhan kita ng damit at laruan sa bayan" wika nya sa
bata

"Talaga po?" Kuminang ang mga mata nya ng marinig nya ang salitang laruan.

"Oo. Kaya magbabait ka ha?" Bumaling sya sakin "Aalis na ako" hinalikan nya ako sa
labi bago tuluyang umalis.

"O, Grey, tayong tatlo muna ang maglalaro" wika ni Eve

"Sige po" masayang sagot ni Grey

Nakipaglaro kami sa kanya, nagmeryenda din kami ng niluto nina mama at Eve. Libang
na libang talaga silang ipagluto kami. Ngunit nagsisimula na akong kabahan dahil
nagsisimula ng magtakip silim ay hindi pa rin dumarating si Austin.

"Light, maupo ka nga muna. Lalo akong kinakabahan sayo eh!" Wika ni Star

Kanina pa kasi ako nagpapabalik-balik sa paglalakad dito sa sala. At lahat kami ay

nag-aalala na dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin nakakabalik si Austin.
Samantalang dinala muna ni Eve si Grey sa kusina para pakainin, ayaw naming ipaalam
sa bata na nag-aalala kami na hindi pa bumabalik ang binata.

"Damn! Kasalanan ko 'to! Dapat hindi ako pumayag na umalis syang mag-isa!" Wika ko
na patuloy pa din sa paglalakad ng pabalik-balik. Hindi talaga ako mapakali na
basta na lang maupo sa isang tabi

"Huminahon ka muna. Baka naman may nakita lang syang kakilala sa bayan at
napakwento. Halimbawa na lang si Zai" pagpapakalma sakin ni Will

"Tama si Will. Wag kayong basta mag-isip ng kung anu-ano" segunda ni Damon

Pero kahit na anong sabihin nila talagang iba ang pakiramdam ko. Masama ang
pakiramdam ko sa nangyayari. Parang may nangyayaring masama. Hindi ako mapakali!

"Hindi" napailing ako. "Hahanapin ko sya. Kung may mangyayaring masama, gagamitin
ko ang telepathy para madali ko kayong matawag" wika ko

"Sigurado ka ba? Delikado para sayo ang lumabas" nag-aalalang wika ni mama

"Kaya ko naman po ang sarili ko. Magiging mas delikado po para satin kung makikita
nila tayong lahat. Kung may mangyari mang hindi maganda sakin, alam ko pa rin na
may magliligtas pa rin sakin. Hahanapin ko si Austin at sabay kaming babalik dito
ng ligtas" sagot ko. "Kayo na muna ang bahala kay Grey"

"Sige. Light, mag-iingat ka" wika ni Summer

Tumango lang ako sa kanya. "Aalis na ako"

Lumabas na ako ng bahay at tinahak ang daan kung saan kami dumaan kahapon.

Saan ko sya hahanapin?

Sinabi nyang sa bayan sya pupunta pero kanina pa sya umalis kaya dapat kanina pa
sya nakabalik kaya malakas ang kutob ko na may nangyaring hinding maganda!

Pero ang bayan lang ang palatandaan na meron ako. Sa bayan ako magsisimulang
maghanap. Tinahak ko ang daan papunta sa bayan ngunit isang kilometro ang layo sa
bayan ay naamoy ko ang isang pamilyar na amoy.

Kahit haluan ng ibang amoy ang amoy na yun, iyon pa rin ang mangingibabaw sa pang-
amoy ko.

'Austin'

Oo. Sigurado akong kanyang amoy yun! Dahil iyon ang paborito kong amoy sa mundo
kaya nakatatak na yun sa isipan ko.

Dali-dali kong sinundan ang amoy na yun at hindu nga ako nagkamali. Subalit hindi
ko inaasahan ang nakita ko.
Nanghihina na ngunit pinipilit pa ring makipaglaban ni Austin sa apat na vampire
reapers. Nanlaki ang mga mata ko ng mula sa likod ni Austin ay may isang reaper ang
sumugod sa kanya. Mabilis na kumilos ang katawan ko at nagpakawala ako ng apoy sa
kamay ko at ibinato iyon sa reaper na umaatake sa likuran ni Austin. Nakaiwas iyong
reaper na sinamantala ko naman at tumalon ako palapit kay Austin. Magkatalikuran na
kaming dalawa.

"Tulong?" Nakangising tanong ko kay Austin

Umismid sya sakin. "Ang ganda ng tyempo mo, baby"

"Mabuti naman kung ganon. Laban na!" Sabay kaming sumugod sa mga reapers.

Tig-dalawa kaming kalaban. Sabay na sumugod sa kaliwa at kanan ko ang mga kalaban
ko ngunit bago pa sila makalapit sakin at nagpakawala ako ng malakas na hangin sa
magkabila kong kamay. Pinagkrus naman nila ang mga braso nila upang maprotektahan
ang mga sarili nila. Tumalsik sila sa puno pero mabilis silang kumilos dahil
naituon kaagad nila ang mga paa nila bago tumama ang likod nila at muli nila akong
sinugod mula sa ere.

Nagulat ako ng yung isang reaper ay maging lima. Kaya naging bale anim ang pasugod
sakin ngayon.

Ayokong makipaglaro!

Mula sa kamay ko ay may lumabas na naglalagabgab na apoy ay itinapat ko sa kanila

ang kamay ko kaya ang apoy na nanggaling sa
Bahagya ko ding pinaghiwalay ang magkadikit
ang sakop ng apoy na pinakawalan ko. Ngunit
ang replika ng reaper na kalaban ko. Ligtas
reaper.
mga  kamay ko ang sasalubong sa kanila.
kong mga kamay para maging mas malawak
ang naabot lang ng apoy na ginawa ko ay
lang na nakababa sa lupa yung dalawang

"Panong may taglay kang dalawang kapangyarihan?" Gulat na tanong nong isang reaper

"Aahhh!" Napabaling ako kay Austin ng tumalsik sya sa lupa. Nanghihina na sya at
hindi na nya kaya pang lumaban. Hindi ko sya pwedeng pabayaan!

Kailangan kong gumawa ng paraan kung hindi mamamatay sya! Kailangan na niyang
uminom ng dugo!

Kaya kahit na hindi ko na gustong gamitin ang kapangyarihan kong yun, mapipilitan
akong gamitin ang destruction.

"Saan ka nakatingin? Nandito ang kalaban mo!" Sugod nong isa pang kalaban kong
reaper

Pero mabilis akong nakatalon sa ere.  Sakal-sakal na ng kalaban ni Austin ang

binata. Pasugod na rin ang mga kalaban ko sakin.

Huminga ako ng malalim.

"Kamatayan" anas ko
Bumagsak sa lupa ang dalawang reapers na sumusugod sakin na namimilipit sa sakit
ganon din ang dalawang reapers na kalaban ni Austin. Hindi nila alam kung saan nila
hahawakan ang mga katawan nila dahil sa sakit ng nararamdaman nila.

"Aaahhh" sabay-sabay nilang ungol sa sakit. "T-Tama na!" Pakiusap nila

Napatingin sakin si Austin na pinipilit na makabangon. Maayos akong nakababa sa

lupa at mabilis kong nilapitan si Austin na babagsak muli dahil hindi na nya kayang
makatayo.

"Aaaahhhh!" Segundo lang ang lumipas at sabay-sabay silang naging abo na mabilis na
humalo sa hangin.

Inakay ko si Austin "Kailangan mong uminom ng dugo" wika ko

"Ginamit mo ang destruction" usal nya

"Wala ng ibang paraan. Mapapatay ka nila kung hindi ako magmamadali" iuupo ko na
sana si Austin sa tabi ng isang puno ng mabitawan ko sya.

May kamay na nakalapat sa balikat ko at tulad kahapon ay nakaramdam na naman ako ng

panghihina. Parang hinihigop ang lakas na meron ako.
"Pasensya na pero hindi pwede ang gusto nyong mangyari" wika ng pamilyar na tinig.
Hindi ko namalayan ang paglapit nya samin

Unti-unti na akong nawawalan ng malay. Ngunit kailangan kong maipaalam sa iba kung
nasaan si Austin. Gamit ang telepathy ay kinausap ko si mama sa isipan nya

'Isang kilometro bago sumapit sa bayan'

Iyon lang at tuluyan na akong nawalan ng malay.

NAGISING ako sa pakiramdam na may humahalik sa leeg.

"Hmm" ungol ko, dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko dahil sa pakiramdam na
iyon

"Mabuti naman at gising ka na" wika ni David na walang suot na pangtaas

Kagad akong nabahala sa ayos namin. Wala syang pangtaas, nakapatong sya sakin at
punit ang pangtaas ko kaya malaya nyang nakikita ang punong dibdib ko.

"Hayop ka! Anong ginawa mo sakin?" Galit na tanong ko. Pilit kong iginagalaw ang
katawan ko pero talagang nanghihina ako, ni kahit ang isang daliri ko ay hindi ko
maigalaw, hindi ko rin magamit ang kapangyarihan ko dahil wala akong lakas para
gawin yun.
Tumawa sya sa nakita nyang pagkabahala sa mukha ko. "Wag kang mag-alala, wala pa
akong ginagawa. Gusto ko na gising ka kapag inangkin ko ang katawan mo"

"Hayop ka! Pa---"

"Hindi mo ba napapansin kung nasan tayo ngayon?" Nakangisi nyang tanong

Non ko lang napansin kung nasaan kami. At halos isumpa ko si David sa pagdala nya
sakin dito.

Gagahasain nya ako sa dating kwarto namin ni Austin dito sa cabin!

"Ano kayang mararamdaman ng asawa mo kapag nalaman nyang  aangkinin kita sa dati
nyong kwarto kung saan kayong dalawa ay nagsasalo ng pag-iisang katawan?"
Malademonyo syang tumawa. "Hindi ko papalampasing makita ang reaksyon nya!"

"Ano bang kailangan mo sakin?" Tiim bagang na tanong ko

"Sa ganitong pagkakataon, ayokong makipag-usap" wika nya at hinawakan nya ang
pisngi ko para hindi ko maigalaw ang ulo ko at sinibasib nya ako ng halik sa labi.

Pinipilit nyang ipasok ang dila nya sa bibig ko pero tigas ako sa pagtikom ng labi
ko.

'Austin!'

Hindi pwede!

Hindi ako papayag na angkinin nya ang katawan ko!

Sumuko na syang halikan ako sa labi kaya dumausdos na lang sa leeg ko ang dil nya.

"Wag! Itigil mo yan! Magpinsan tayo!" Bulalas ko ngunit muli lang nya akong
tinawanan

"Hindi mahalaga sakin ang bagay na yun!" Wika nya

"Aahh!" Ungol ko ng bumaon sa leeg ko ang mga pangil nya

Nanghihina na ako at lalo akong nanghihina sa ginagawa niyang pag-inom sa dugo ko.
Samantalang para lang akong tuod doon na nakahiga, walang kagalaw-galaw kahit na
ilang beses kong inuutusan ang katawan kong gumalaw.

"Hindi ko akalain na ganito kasarap ang dugo mo" pinahid nya ang natirang dugo sa
labi nya.
Muli nya akong hinalikan sa leeg bago sinakop ng isa nyang kamay ang dibdib ko.
Marahas kong hawakan nya ako sa dibdib, walang pag-iingat. Habang ang isa nyang
kamay ay dumako sa ilalim ng palda ko. Hinila nya pababa ang suot kong karson at
walang pag-iingat na ipinasok nya ang dalawa nyang daliri sa loob ng pagkababae ko.

"Aaahhh! Wag!" Pakiusap ko dahil masakit ang bawat pag-atake nya sa sensitibong
bahagi ng katawan ko

Ngunit tila bingi na sya dahil hindi nya ako pinapakinggan. Patuloy lang sya sa
ginagawa nya. Nagsisimula ng mag-unahan sa pagpatak ang luha ko dahil sa dinaranas
ko ngayon. Lalo pa akong naiyak ng bumaba sya sa pagitan ng hita ko at itinaas nya
ang suot kong palda kaya malaya na nyang nakikita ang tagong bahagi ko na tanging
si Austin lang ang may karapatan

"Austin!" Sigaw ko sa pangalan nya. Umaasa ako na darating para iligtas ako.
"Pakiusap! Wag! Nakikiusap ako, patayin mo na lang ako imbes na gawin mo 'to!"

Oo. Mas gusto ko pang patayin nya na lang ako kesa angkinin nya ang katawan ko

"Hindi ako tanga para gawin yun" anas nya sa pagitan ng pagdila sa pagkababae ko

"Uhmmm" kumawala ang isang ungol sa labi ko dahil halinhinang naglalaro ang dila at
daliri nya sa sentro ko

Muling umangat si David at bahagya nyang ibinaba ang suot nyang pantalon. Lumabas
doon ang pagkalalaki nyang handa na akong angkinin
Lalong lumakas ang tibok ng puso ko. Bumabaha na ang takot sa buong sistema ko.
Halos hindi na ako makahinga dahil sa papabilis na tibok ng puso ko.

"Pakiusap! Wag!" Hagulgol ko. "Aahhh!" Daing ko dahil ikinikiskis na nya ang
pagkalalaki nya sa pagkababae ko na parang nanunudyo

Nahihirapan na akong huminga dahil sa kabang nararamdaman ko. Unti-unti na akong

nawawalan ng malay.

Hindi ko na kaya!

Nararamdaman ko na nakatutok na sa bukana ng pagkababae ko ang pagkalalaki nya

'Patawad, Austin'

Piping usal ko bago tuluyang nawalan ng malay

=================

CHAPTER TWENTY-FIVE:

SIGN IN: MS. AUTHOR

Hehehe gaya ng promise ko, para sayo ang chapter na 'to. Salamat poh sa support :p

*******************************

CHAPTER TWENTY-FIVE:

'Damn it!'

Kung nakakamatay lang ang pagmumura baka kanina ko pa napatay si David sa dami ng
murang lumabas sa bibig ko. Sobrang higpit din ng pagkakakuyom ng kamao ko.

Ngunit higit ang galit ko para sa sarili ko. Kung malakas lang sana ako,
naprotektahan ko sana si Light sa muling pagdukot sa kanya ni David. Ni wala akong
nagawa ng basta na lang silang naglaho sa hangin. Naiwan akong naghihikaus, hindi
na makagalaw sa sobrang panghihina. Akala ko mamamatay na ako ngunit makalipas lang
ang ilang sandali, dumating sina Will, Psyche at Damon para pagalingin ako. Nalaman
ko rin sa kanila kung paano nila ako nahanap.

Sa huling sandali ng kamalayan ni Light, nagawa pa din nya akong maprotektahan at

iligtas!

'Kumapit ka lang, Light parating na ako!'

Naghiwa-hiwalay kaming apat para hanapin ang asawa ko. Oras na may mangyaring hindi
maganda sa kanya, ako mismo ang papatay kay David! Sa bahaging papuntang palasyo
pumunta sina Damon samantalang pinili kong dito pa rin sa gubat maghanap sapagkat
malakas ang kutob ko na wala sila sa palasyo.

Bukod pa don, hindi ako sigurado pero parang naaamoy ko sa hangin ang mabangong
natural na amoy ni Light. Hindi man sigurado pero sinundan ko ang amoy na yun at
napakunot noo ako dahil pamilyar sakin ang daang tinatahak ko.

Papunta ito sa cabin!

Mas binilisan ko pa ang pagtakbo at natigilan ako ng nasa labas na ako ng cabin.

At tama ako!

Mas malakas ang amoy ni Light dito bukod doon ay naaamoy ko din ang amoy ni David.
Dali-dali akong pumasok ng bahay. Hindi ko alam pero tumitindi ang lakas ng tibok
ng puso ko na parang minamartilyo.

'Light, nandito na ako!'

Ngunit para akong binagsakan ng libu-libong malalaking bato sa ulo. Sinaksak ng

milyon-milyong patalim sa puso. At binuhusan ng ga-dagat na asido sa eksenang
nagpatigil sa paghinga ko. Para akong kahoy na itinulos sa kinatatayuan ko, hindi
ko maramdaman ang mga paa ko.

"Mabuti naman at nandito ka na! Hindi ko akalain na ang sarap pala ng asawa mo.
Masarap palang makatalik ang sarili mong kadugo" wika nya ng may malademonyong
ngisi sa kanyang mga labi habang nakatingin sakin ng may pang-uuyam habang inaayos
ang kanyang pantalon

Nabaling ang tingin ko sa babaeng nakahiga sa kama na walang malay, punit ang
pangtaas nya at nakakalat sa sahig ang karson nya na halatang sapilitang tinanggal
sa kanya dahil sira din iyon.

Kahit lalaki ako, hindi ko mapigilan ang pangingilid ng luha ko na makita ang
babaeng mahal ko na binaboy ng ibang lalaki!

"Ang tamis ng mga labi nya...ang lambot...napakakinis din ng katawan nya...masasabi

kong walang katulad!" Muling bumalik ang tingin ko kay David.

Nag-apoy sa galit ang dugo ko.

Papatayin ko sya!

"Hayop ka! Papatayin kitang demonyo ka!" Sigaw ko at sinugod sya.

Nagulat sya sa biglang pagsugod ko dahil hindi sya nakaiwas ng padapuin ko ang
kamao ko sa mukha nya. Sa lakas ng pagkakasuntok ko sa kanya ay tumalsik sya sa
pader, bahagya syang bumaon doon. Muli ko syang sinugod pero mabilis syang nawala.
Nagpalinga-linga ako dahil hindi ko sya makita sa kwarto.

"Kung narinig mo lang sana ang mga ungol nya ng inaangkin ko ang katawan nya"
bulong nya mula sa likuran ko. "Napakasarap sa pandinig!"
Mabilis akong umikot para suntukin sya pero nasangga lang ng isang kamay nya ang
kamao ko

"Mahina ka!" buong pang-uuyam nyang wika sakin na lalong nagpatiim bagang sakin.

"Demonyo ka!" Nag-apoy ang kamay kong hawak nya pero mabilis lang nya iyong
nabitawan, nakalayo din sya sakin.

"Hmm" nabaling ang atensyon ko kay Light ng umungol siya

"Pakisabi na lang sa kanya na sa muli naming pagkikita!" Muling natuon ang tingin
ko kay David ng muli syang magsalita.

"Hin---" naitakip ko ang dalawang braso ko sa mukha ko ng mabasag ang salamin sa

bintana na nasa kwartong kinaroroonan namin. Nang tanggalin ko ang pagkakatakip ng
mga braso ko ay wala na si David sa kwarto.

Nakatakas na sya!

"A-Austin" ungol tawag ni Light sa pangalan ko

Dali-dali ko syang nilapitan. "Light? Light, nandito na ako! Gumising ka na!

Nandito na ako!" Pilit kong paggising sa kanya.
Hindi naman ako nabigo dahil unti-unting nagmulat ang kanyang mga mata.

"A-Austin" bigkas nya sa pangalan ko, hinaplos din nya ang mukha ko na tila
sinisigurado kung ako nga ang nasa harapan nya. "Nandito ka"

Ngunit nagulat na lang ako ng bigla syang humagulgol ng iyak. Tuloy-tuloy ang
pagbagsak ng luha sa mga mata nya.

"Patawarin mo ako...h-hindi ko ginusto yun! G-Ginahasa nya ako..Austin, mahal

kita...patawarin mo ako!" Hirap na hirap ng anas dahil sa pag-iyak nya. Panay ang
hingi nya ng tawad na syang dapat ako ang gumagawa.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko, kusa ng bumagsak ang luhang kanina pa
nagbabanta sa mga mata ko. Wala akong magawa kundi ang yakapin sya ng mahigpit, ang
ikulong sa mga bisig ko at maging lakas nya sa mga sandaling ito. Bahagya kong
itinaas ang ulo ko para pigilin ang mga luhang mas nagbabadya pang bumagsak sa mga
mata ko habang nananatili kong yakap si Light na patuloy pa din sa pag-iyak sa
tapat ng dibdib ko. Kailangan kong maging mas malakas para sa kanya! Kailangan kong
magpakatatag!

"Wala kang kasalanan..nandito lang ako. Hindi kita iiwan. Mahal na mahal kita"
garalgal na usal ko

Kahit na anong mangyari, mananatili ako sa tabi nya. Hindi ko sya iiwan. Hindi
magiging dahilan ang pangyayari na 'to para umalis ako sa tabi nya. Imbes, mas lalo
ko lang syang mamahalin
NAGHANAP ako ng bagong damit na pwedeng isuot ni Light dahil hindi na pwede ang
suot nya, mabuti na lang at may mga naiwan pa dito sa dati naming bahay na gamit
nya.

Tahimik lang syang nakaupo sa paanang bahagi ng kama ng bihisan ko sya. Hindi na
sya naiyak ngunit kakaiba ang katahimikan nya, para syang nasa ibang dimensyon. At
ang makita syang ganito ay parang pagtarak sa puso ko ng patalim.

Nagulat ako ng bigla syang tumayo, naglakad palabas ng kwarto na parang wala sa
sarili.

"Light, saan ka pupunta?" Sigaw ko ng lumabas na sya ng dati naming kwarto.

Sinundan ko sya. "Light, saan ka ba pupunta? Gusto mo na bang umuwi? Sige, uuwi na
tayo. Gusto mo bang buhatin na kita?" Sunod-sunod kong sabi pero tila wala syang
naririnig.

Dire-diretsyo lang sya sa paglalakad kaya minabuti ko na lang na sundan sya

hanggang sa makarating kami sa talon.

Anong gagawin nya dito? Bakit dito sya pumunta?

Iyan kaagad ang mga tanong na pumasok sa isipan ko ng makarating kami dito. Tumigil
ako at tiningnan kung anong gagawin nya. Tuloy-tuloy lang sya sa paglalakad
hanggang sa makarating sya sa tubig. Akala ko sa mababaw lang sya pupunta pero
nagulat ako ng magdire-diretsyo sya hanggang sa malalim, hanggang bewang na nya ang
tubig at mukhang walang balak na tumigil. Dali-dali ko syang sinundan!
"Anong ginagawa mo?" Sigaw ko ng maabutan ko na sya, niyakap ko sya mula sa likod.

"Bitiwan mo ako! Gusto kong maligo! Gusto kong tanggalin ang bakas ng hayop na yun!
G-Gusto kong...gustong..." nagpupumiglas sya mula sa pagkakayakap ko upang umabot
ng tubig at ipunas sa mga braso nya habang nagsisimula na naman syang humagulgol.

Hindi ko sinunod ang gusto nya, hindi ko sya binitawan. Imbes, mas lalo ko pa syang
niyakap ng mahigpit.

"Light" wala akong ibang masabi kundi bigkasin ang pangalan nya.

Masakit para sakin na makita ang babaeng mahal ko na nagkakaganito. Aaminin ko,
nakadama ako ng matinding selos sa nakita ko. Nagseselos ako. Nasaktan ako.
Nadudurog ako. Pero kahit ano pa ang nararamdaman ko ngayon, kailangan kong maging
matatag. Kailangang pangibabawin ko ang pagmamahal ko para sa kanya para pareho
kaming may makapitan sa pagsubok na 'to.

"A-Austin...hindi ko gusto yun...wag mo akong iiwan...h-hindi ko kakayanin" wika

nya sa pagitan ng pag-iyak

"Hindi kita iiwan. Pangako yan. Mananatili ako sa tabi mo habang buhay" naramdaman
ko na parang nasa mga bisig ko na ang buong bigat nya. Sinulyapan ko ang mukha nya
at nakita kong nawalan sya ng malay. "Sige, magpahinga ka lang... alam kong pagod
ka na. Dito lang ako sa tabi mo at hinding-hindi ka iiwan" binuhat ko na sya para
maiahon mula sa tubig.

Gustuhin ko mang habulin at patayin si David dahil sa ginawa nya sa asawa ko mas
kailangan ako ni Light sa tabi nya ngayon. Mas kailangan nya ng masasandalan.
Muli ko syang dinala sa loob ng cabin. Inihiga sa kamang sumaksi kung paano sya
babuyin ng hayop na David na yun. Muli akong kumuha ng panibagong damit para kay
Light dahil basang-basa na iyon, binihisan ko sya at pagkatapos ako naman ang
nagpalit, mabuti na lang at may natira din akong damit dito sa kwarto namin.

Matapos yun ay binuhat ko na sya palabas, kailangan ko na syang maiuwi. Naglalakad

lang ako at hindi ko maiwasang di malungkot dahil malinaw kong nakikita sa mukha
nya kung gaano sya nalulungkot sa mga nangyari. May bakas pa ng luha ang gilid ng
mga mata nya.

Ginagawa ko ang lahat ng makakaya ko para makitang masaya si Light pero sya...sa
isang iglap lang, nagawa nyang pawiin ang kasiyahan na lagi kong nakikita sa mukha
ng asawa ko.

Sinimulan ko ng tumakbo ng mabilis. Humigpit ang pagkakakapit ko kay Light ng

umungol sya. Hindi naman nagtagal ng makarating kami sa bagong tinutuluyan namin
ngayon. Binuksan ko ang pinto at sumalubong sakin ang mga nag-aalalang mukha nilang
lahat. Tiningnan ko sila at wala pa din sina Psyche, Will at Damon.

"Austin, anong nangyari kay Light?" nag-aalalang tanong ni Clara ng makalapit sya
sakin

Pano ko sasabihin sa kanya na pinagsamantalahan ni David ang anak nya? Pano ko

sasabihin na hindi ko man lang naprotektahan ang babaeng mahal ko?

"Anong nangyari? Bakit wala syang malay?" nag-aalalang tanong din ni Star

Hindi ko sila sinagot dahil hindi ko din naman alam kung paano sila sasagutin.
Nanliliit ako sa sarili ko.
Nagtuloy-tuloy lang ako paakyat sa kwarto namin. Pero sinundan nila ako, nangunguna
na si Clara. Bakas na bakas sa kanya ang labis na pag-aalala at hindi nakakapagtaka
iyon sapagkat anak niya ang nakikita nyang walang malay ngayon. Inihiga ko si Light
sa kama naming mag-asawa.

"Si Grey? Nasaan si Grey?" tanong ko pagkatapos kong maibaba si Light sa kama

"Natutulog na sya sa kwarto namin" sagot ni Eve

Kasundo na nga pala nya ang bata, hindi na nakakapagtaka na napatulog nya si Grey
sa kwarto nila.

"Austin, sagutin mo ako, anong nangyari sa anak ko?" medyo tumaas na ang boses ni
Clara

Naikuyom ko ang kamao ko ng maalala ko ang nakita kong eksena sa dati naming
kwarto. Kumukulo ang dugo ko sa galit, alam ko na ang kaninang kulay Grey kong mga
mata ay muling naging crimson red. Bumibiis din ang paghinga ko.

"Si David...g-ginahasa nya si Light!" tiim bagang na sagot ko

Rinig na rinig ko ang pagsinghap nilang apat.

"Anong sinabi mo?" hindi makapaniwalang tanong ni Summer. "Sabihin mong hindi totoo
ang sinabi mong yun!"

"Sana nga hindi na lang totoo! Sana nga bangungot na lang! Sana nga hindi ko
nakita!" marahas kong sabi na may matalim na tinging humarap sa kanila

"Pero magpinsan sila...magkadugo" iiling-iling na wika ni Eve

Napaismid ako. "Pero ginawa ng hayop na yun na babuyin ang babaeng mahal ko!
Papatayin ko sya oras na magharap kaming dalawa. Sisiguraduhin ko na ako ang
papatay sa demonyong yun!"

Nasa mukha nilang apat ang pinaghalong galit at awa. Galit para kay David at awa
para kay Light. Tiningnan ko si Clara dahil nag-uunahan sa pagtulo ang luha nya sa
kanyang pisngi. Alam kong nasasaktan sya para sa anak nya.

"A-Austin...I'm sorry...I'm sorry..." parang pinipiga ang puso ko sa paulit-ulit na

paghingi ng tawad ni Light. Kahit tulog sya ay iyon pa rin ang binibigkas nya.
Kahit na sya ang nakaranas ng hindi maganda, ako pa rin ang nasa isip nya, ang
mararamdaman ko pa rin ang inaalala nya.

Madiin akong napapikit, mabilis akong napatayo at dali-dali akong lumabas ng kwarto
naming mag-asawa.

"Austin!"
Hindi ko pinakinggan ang pagtawag nila sakin. Kailangan kong ilabas ang
nararamdaman ko dahil baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at mapasugod ako sa
palasyo. Tumakbo ako palabas sa gubat na kinaroroonan namin. May tatlumpong minuto
din akong tumakbo ng kusang tumigil ang mga paa ko at kasabay ng pagtigil ko ang
pagsigaw ko.

Sumigaw ako sa abot ng makakaya ng boses ko. Kasabay ng pagsigaw ko ang pagtulo ng
luha sa mga mata ko, napaluhod ako habang sumisigaw at dahil sa tindi ng emosyong
nararamdaman ko ngayon, kumawala ang kapangyarihan ko at umapoy ang paligid ko.
Gumapang ang apoy mula sa katawan ko tapos tumulay sa mga damo sa paligid bago
nagliyab ang mga puno kaya ang madilim na kagubatan ay nagliwanag dahil sa mga
punong nagliliyab. Kaya naman napapalibutan ako ng apoy.

"Hayop ka, David! Papatayin kita!" galit kong sigaw sa kawalan.

Huminga ako ng malalim at unti-unting humupa ang nararamdaman ko, ang kaninang
malakas na lagablab ng apoy ay humupa din. Taas baba ang balikat ko dahil sa
paghinga ko.

Matapos kong makalma ang sarili ko ay bumalik na ako sa bahay. Wala akong
inaksayang oras at dumiretsyo akong muli sa kwarto naming mag-asawa. Nadatnan ko pa
rin ang mga kapatid ko pati na rin si Clara na nasa loob ng kwarto namin. Kung
paano ko sila iniwan kanina ay ganon ko din sila nabalikan. Bakas pa rin ang pag-
aalala sa kanilang mga mukha ngunit kita din sa mukha nila na nakahinga din sila ng
maluwag ng makita nilang nakabalik na ako.

"Saan ka ba nanggaling? Pinag-alala mo kami!" bungad kagad sakin ni Star

"Nagpahangin lang" sagot ko bago naupo sa kama at hinaplos ang buhok ni Light na
hindi pa rin nagigising. "Hindi pa rin ba sya nagigising?" tanong ko na sa kanya pa
rin nakatingin
"Hindi pa pero lagi nyang binibigkas ang pangalan mo" wika ni Clara na nakaupo din
sa kabilang bahagi ng kama. "Anong balak mo? Iiwan mo ba ang anak ko?"

Marahas akong napatingin sa kanya. Alam ko na sya ang ina ng babaeng mahal ko pero
hindi ko maiwasang di sya samaan ng tingin. "Hindi ganon kababaw ang pagmamahal ko
para sa anak nyo. Wala akong pakialam kong may ibang umangkin sa katawan nya dahil
para sakin, ang pinakamahalaga, ako ang mahal nya!"

Kahit na may lungkot sa mga mata nya, kita ko ang pagguhit ng isang mabining ngiti
sa labi nya. "Mabuti naman kung ganon"

"Austin, hindi pa din bumabalik sina Psyche" nag-aalalang wika ni Summer na mukhang
hindi na rin mapakali sa pagkakaupo.

Napabaling ang tingin ko sa kanilang tatlo.

Hindi pa nakakabalik sila Will, Psyche at Damon? Kanina pa nong huling nagkahiwa-
hiwalay kami sa paghahanap kay Light, ah? Bakit wala pa din sila?

"Baka may nangyaring masama sa kanila!" konklusyon ni Eve

Tila naging hudyat ang sinabing iyon ni Eve at bumukas ang pinto, iniluwa niyon ang
sugatan at hinihingal na sina Will at Psyche.

"Anong nangyari sa inyo?" Nag-aalalang salubong ni Summer sa asawa. Inalalayan nya

ito paupo dahil konti na lang ay babagsak na ito.
"Will, anong nangyari? Nasan si Damon?" Nag-aalalang tanong naman ni Eve

Walang nagsalita sa kanilang dalawa tila pa nagdadalawang isip kung sino ang
magsasabi sa kanila kung nasaan si Damon. Matagal na kaming magkakasama kaya kilala
ko na sila, alam kong may nangyaring masama kaya hindi ko maiwasang di kabahan.

"Damn!" Mura ko.

May nangyaring masama kay Damon!

"Will, ano ba! Nasan si Damon?" Sigaw na ni Eve, kulang na lang magwala na sya

"May nakaharap kaming mga reapers at nakuha nila si Damon. Wala na kaming nagawa
para habulin sila dahil wala na kaming lakas para lumaban" paliwanag ni Will,
inalalayan din sya ni Star para maupo.

"Ano?" Parang tumigil ang paghinga ni Eve sa sinabing iyon ni Will, nagsisimula na
ding tumulo ang luha sa mga mata nya.

"Eve, I'm sorry kung wala kaming nagawa para kay Damon" nahihirapang usal ni
Psyche.
Hindi nagsalita si Eve, patuloy lang sya sa pag-iyak nya.

"Huminahon muna tayong lahat. Kung magpapadaig tayo sa mga emosyon natin ngayon,
siguradong iyon ang pagpapatalo satin sa laban na 'to. At iyon ang inaasahang
mangyari ni David" pagpapakalma ni Clara dahil nakikita nya na pawang mga
negatibong emosyon na ang nangingibabaw saming lahat. "Gagawa tayo ng plano!
Babawiin natin si Damon at papabagsakin natin ang Royal Empire. Oras na para tayo
naman ang kumilos, na tayo naman ang gumawa ng hakbang para sa ipinaglalaban ni
Light na kapayapaan sa pagitan ng mga tao at bampira! At magagawa lang natin yun
kung hihinahon tayo. Alam ko na impossible lalo na para sayo Eve pero kailangan
nating maging mahinahon para makapag-isip tayo ng plano kung pano natin magagawang
iligtas si Damon" Patuloy pa nya

Oo. Tama si Clara.

Kahit na gaano pa kami nag-aalala o kahit pa gaano ako namumuhi at nagagalit kay
David, kailangan ko pa ring maging mahinahon kung gusto kong makapaghiganti sa
ginawa nya kay Light.

"Pero paano ako hihinahon kung nasa delikadong sitwasyon ngayon ang lalaking mahal
ko?" Nasapo ni Eve ang noo habang nakatukod ang kanyang mga siko sa kanyang hita.
Katabi syang nakaupo ni Star sa sofa'ng nandito sa loob ng kwarto namin.

"Kung hindi mo makakalma ang sarili mo baka tuluyan na ngang magkatotoo ang
kinatatakutan mong mangyari dahil hindi kagad tayo makapag-isip ng plano kung paano
natin sya ililigtas!" Wika ulit ni Clara

Mabuti na lang at nandito sya. Nagagawa nya kaming pakalmahin at muling makapag-
isip ng lohikal.

"Tama sya. Kailangan nating mag-isip ng mabuti. Pero sa ngayon, kailangan munang
magamot ang mga sugat nyo. Kailangan nyo ring uminom ng dugo para muling manumbalik
ang nawala nyong lakas" seryosong wika ko

Kailangan naming gumawa ng aksyon sa lalong madaling panahon! Kailangan ng tapusin

ang kasamaan ng kaharian!

"Drink my blood" utos ni Summer kay Psyche habang hinahawi ang kanyang buhok
pakaliwa upang lumitaw ang makinis nyang leeg

Mabilis na naging crimson red ang mga mata ni Psyche at lumabas din ang kanyang
pangil. Marahil nga ay nauuhaw na sya kaya hindi na sya nakapagpigil at bumaon na
ang pangil nya sa leeg ng kanyang asawa. Humalimuyak sa buong silid ang dugo ni
Summer ngunit balewala na lamang samin yun.

Ang isang bampira na natagpuan na ang soulmate nya ay mananabik na lamang sa dugo
ng kapareha nya. Para sa bampirang yun, ang dugo lang ng soulmate nya ang
pinakamabango at pinakamasarap na dugo para sa kanya. Kaya para sakin, dugo lang ni
Light ang kinapapanabikan ko.

"Uminom ka na rin, Will" tulad ng ginawa ni Summer ay hinawi din ni Star ang buhok
nyang nakatabon sa kanyang leeg. Dala nga marahil ng pagod ay lumabas din kagad ang
pangil ni Will at walang segundong inaksaya, bumaon ang pangil nya sa kasintahan.

Hindi naman nagtagal at natapos din sila. Dahil sa dugong nainom nila, mabilis na
naghilom ang kanilang mga sugat, halata din na nagbalik na ang nawala nilang lakas.

"Anong nangyari kay Light? Saan mo sya nakita, Austin?" Tanong ni Will ng matapos
nilang uminom. Noon lang din nila napansin na walang malay ang asawa ko
Sa pagtatanong na iyon ni Will muling bumalik sakin ang mga eksenang ayaw ko na
sanang maalala. Muling nagtagis ang mga bagang ko.

"Sa cabin...don ko sya nakita..." napapikit ako sa eksenang lumitaw sa isipan ko

"...matapos syang gahasain ni David!"

"Damn! Are you serious?" May tigas na tanong ni Psyche. Alam ko na galit na sya
dahil itinuturing na rin nyang kapatid ang asawa ko kaya hindi rin nya matanggap
ang nangyari

"Sana nga hindi na lang!" Nagngangalit ang mga ngiping sagot ko

"Malapit ng sumikat ang araw. Makakabuti kong magpapahinga na muna tayong lahat"
mungkahi ni Clara

"Pero akala ko ba magpaplano tayo para iligtas si Damon?" Maagap na tanong ni Eve

"Wag kang mag-alala. Siguradong hindi pa nila papatayin si Damon dahil sya ang alas
nila para palabasin si Light sa pinagtataguan nya" sagot ni Clara. "Kaya
makakasigurado tayo na hanggang ngayon ay buhay pa rin sya"

"P-Pero pano tayo makakasigurado sa bagay na yan?" Nag-aalalang tanong pa rin ng

kapatid ko. Hindi ko sya masisisi kung labis syang mag-alala, ang lalaking mahal
nya ang nasa peligro ngayon. Nong ako ang nasa sitwasyon nya nong nadukot din si
Light, halos magwala ako sa sobra kong pag-aalala.
"Dahil sa plano nyang buhayin ang ama nya. At alam naman nating lahat na si Light
lang ang makakagawa ng bagay na yun. Ngayong nagtatago tayo, kailangan nyang
gumamit ng isang bagay na makakapagpalapit kay Light papunta sa kanya ng kusang
loob" sagot ko.

"Pero hawak na nya si Light kanina, di ba? Nasa kanya na ang pagkakataong gawin ang
plano nya" nagtatakang wika ni Summer

Napaisip naman kami sa bagay na yun. May punto si Summer, hawak na ni David kanina
si Light pero imbes na gawin na nya ang plano nya, pinagsamantalahan nya lang si
Light.

Magpinsan sila. Magkadugo. Pero ginawa nya yun sa sarili nyang kamag-anak.

Ano ba talagang plano mo, David?

"Clara, may naisip ka bang pwedeng maging dahilan sa ginawang yun ni David?" Tila
sumusukong tanong ni Star

Isa-isa ko silang tiningnan tulad ko ay hindi rin nila maisip ang possibleng
dahilan ni David, kung ano ba ang totoong tumatakbo sa isipan nito.

Umiling lang si Clara tila hindi rin malaman ang sagot sa tanong na yun. "Hindi ko
din alam. Hindi ako sigurado. Maaaring dahil hindi pa ito ang tamang panahon para
isakatuparan ang mga balak nya. O di kaya ay gusto nya munang makipaglaro satin.
Iyon lang ang mga possibleng dahilan na naiisip ko"
"May possibilidad din na nagkagusto sya kay Light nong unang beses na nagkakilala
sila! Hindi din impossible na mangyari yun dahil aminin natin na napakaganda talaga
ni Light at bukod don, noong unang panahon, maaaring magkatuluyan ang mga
magkakamag-anak lalo na sa mga mahaharlika upang iwasan na mapunta sa ibang angkin
ang kayamanang taglay ng isang maharlikang angkan" segunda ni Psyche

Natigilan ako sa sinabi nyang yun.

Possible kaya?

Possible kayang totoo ang sinabing iyon ni Psyche kaya imbes na gawin ang plano
nyang buhayin ang ama nya gayong may pagkakataon na sya, pinili nyang
pagsamantalahan si Light dahil may gusto sya sa asawa ko?

"May possibilidad din" sang-ayon ni Will

"Damn it! I'm really going to kill that bastard!" Galit na galit na sabi ko

"Pero hindi naman sigurado yun. Maaari din namang ang dahilang sinabi ni Clara ang
totoo" pagpapalubag loob sakin ni Summer

"Kahit na ano pang dahilan nya papatayin ko pa rin sya!" Sabi ko pa

"Magpahinga na muna tayong lahat dahil kailangan natin yun. Muli nating pag-usapan
ito kapag nakapagpahinga na tayong lahat" mungkahi ulit ni Clara
Nag-aalangan man pero sumang-ayon na rin kami dahil kailangan na rin naming
magpahinga dahil malapit ng mag-umaga. Lumabas na silang lahat dito sa kwarto
namin. Hinayaan ko na munang sa kwarto nina Eve matulog si Grey, alam ko na
kailangan din nya ng makakapitan sa sitwasyon naming 'to at si Grey ang
makakapagbigay ng lakas loob sa kanya dahil malapit na sa puso nya ang bata.

Muli kong ibinaling ang tingin ko kay Light na wala pa ding malay, hinaplos ko ang
noo nya. Mainit ang balat nya, nagpapatunay na buhay sya at nandito sa tabi ko.

"Anuman ang binabalak ni David sayo, sisiguraduhin ko na hindi ka nya makukuha

sakin!" Bulong ko bago sya dinampian ng magaang halik sa labi

Ngayong kami na lang dalawa, bumaha na naman ang sakit sa puso ko. Lalaki man ako
pero marunong din akong masaktan. Mahal ko si Light eh! Masakit sakin na may ibang
lalaki ang humalik sa kanya, nakahawak sa kanya, at umangkin sa kanya. Kasi ako
lang dapat yun at wala ng iba pa!

Pero kahit nasaktan ako sa nangyari, handa akong tanggapin pa rin si Light dahil
tulad ng sinabi ko, mahal ko sya at hindi magiging dahilan ang nangyari kanina para
mawala na lang basta ang pagmamahal ko para sa kanya, imbes pakiramdam ko mas lalo
ko pa syang minahal at ang kagustuhan syang lalong protektahan.

Hindi man ako ganon kalakas pero nakahanda akong mamatay para sa kanya! Para sa
babaeng mahal ko!

NAGISING ako sa pakiramdam na may tumutusok-tusok sa mukha ko. Nang idilat ko ang
mga mata ko sumalubong sakin ang gwapo ngunit inosenteng mukha ni Grey na mukhang
babagong gising lang din.
"Kanina ka pa ba gising?" Tanong ko

"Opo. Ang hirap nyo po palang gisingin, papa"

Bahagya naman akong natawa sa sinabi nyang yun. "Si tita Eve mo?"

"Tulog pa po sya kaya dito na po ako dumiretsyo. Papa, bakit hindi nyo po ako
ginising kagabi? Nakatulog na po ako sa paghihintay sa inyo ni mama" wika niya
pagkaayos ko ng upo, sumandal ako sa head board ng kama.

"Pasensya ka na, anak. May mga bagay lang na nangyari kagabi na hindi namin
inaasahang mangyayari" sagot ko

"May nangyari po bang masama? Ayos lang po ba si mama?" Nag-aalalang tanong nya,
nangingilid na rin ang luha sa mata nya

Sa sasaglit na panahon, napalapit na ng husto ang loob ni Grey kay Light at ni

Light kay Grey. Nakatadhana na siguro talagang magkakilala sila at maging mag-ina.

"Ayos lang sya pero kailangan muna nyang magpahinga dahil pagod na pagod pa si mama
mo. Kaya habang natutulog pa sya, ako muna ang mag-aasekaso sayo, ayos lang ba
yun?" Tanong ko sa magaang tinig.
Kailangan kong tatagan dahil hindi lang si Light ang nakasandal ngayon sa balikat
ko dahil maging si Grey din. Gagampanan ko ang pagiging isang mabuting asawa at ama
sa kanilang dalawa.

"Opo"

"Wag ka ng umiyak. Gusto mo bang magising si mama mo na umiiyak ka? Malulungkot sya
kapag nakita ka nyang umiiyak"

Dali-dali naman nyang pinahid ang luha nya gamit ang maliit nyang braso. "Hindi na
po ako iiyak. Magiging malakas po ako tulad nyo mama"

"Tama yun. Sa puntong 'to, tayo naman ang poprotekta sa mama mo" wika ko at tulad
ni Grey ay muli akong tumingin kay Light

Umaasa ako na magiging maayos din ang lahat.

Iyon ang salita na pinaniniwalaan ko kahit pa siyam na araw na ang nakakaraan

simula ng mangyari ang panghahalay ni David kay Light. At sa siyam na araw na yun,
hindi pa rin sya nagkakamalay.

"Clara, bakit hanggang ngayon wala pa din syang malay? Bakit hindi pa din sya
nagigising?" Nag-aalalang tanong ko.

Lahat kami ay nandito sa sala, pinag-uusapan namin ang planong nabuo namin para
pasukin ang palasyo. Sa nakalipas na mga araw, wala kaming ginawa kundi bumuo ng
plano kung paano makakapasok at makakalabas. Kailangan naming pag-isipang mabuti
ang mga dapat naming gawin dahil hindi basta-basta ang makapasok ng palasyo lalo na
kung inaabangan na ng mga kalaban namin ang pagpasok namin sa teritoryo nila.

"Sa tingin ko ay pinili nyang sarhan ang isip niya dahil sa traumang naranasan nya
sa ginawa ni David" sagot nya

"Damn! Makapasok man tayo sa palasyo, walang kasiguraduhan na makakalabas tayo don
lalo na kung walang tulong mula kay Light. Sya lang ang pinakamalakas sating lahat"
wika ni Psyche

"Hindi tayo pwedeng laging umasa sa kanya lalo na kung nasa ganito syang kalagayan"
sansala ni Eve. Mabuti na lang kahit nag-aalala sya para kay Damon, nagagawa pa rin
nyang timbangin ang mga bagay-bagay

Nagsisimula na namang mabuo ang intensyon dito sa sala dahil sa problemang

kinakaharap namin. Ngunit nawala ang tensyon na nararamdaman namin ng humahagikgik
na lumabas sa kusina si Grey kasama si Star na magkahawak kamay pa. Sa nakalipas na
mga araw, napalagay ang loob ng bata sa lahat ng mga kasama namin dito sa bahay,
hindi na sya nakakaramdam ng takot maliban na lang sa mga gabi na binabangungot sya
dahil sa nangyari sa mga magulang nya at kababayan.

"Mukhang masaya ka ah!" Nakangiting wika ni Summer at kinalong si Grey na may bahid
pa ng ngiti sa kanyang mga labi. Maayos na din ang damit nya dahil nagtahi si Clara
ng mga pambatang damit para kay Grey mula sa mga retaso. Ngunit sa husay ng
pagkakatahi ay hindi iisipin na galing lang sa mga retaso ang suot na damit ng
bata.

"Si tita Star po kasi ang dami nyang kwento tungkol kay papa nong mga bata pa kayo"
masigla nyang sagot
Sinamaan ko naman ng tingin si Star na ginantihan lang ako ng pagngisi. Ano kayang
ikinuwento nya sa bata? Pero mukhang may kutob na ako na mga nakakahiyang
pangyayari sa buhay ko nong bata pa ako ang ikinuwento nya!

Kung hindi ko lang sya kapatid, baka nasakal ko na sya ngayon!

Napailing na lang ako sa kanya ng mapatingin ako kay Clara na tila may malalim na
iniisip.

"Bakit Clara?" Kunot noong tanong ko

"Karaniwan sa mga palasyo ay nasa pinakailalim na bahagi ang mga kulungan, maaaring
isa sa mga kulungan na yun nakakulong si Damon. Kung sa harap tayo dadaan, sigurado
na bago pa natin marating ang pinakaibabang bahagi baka mahuli na nila tayo pero
kung dadaan tayo sa daang hindi nila inaasahang dadaan natin baka magkaroon tayo ng
pagkakataong maitakas si Damon na hindi nahuhuli" mahabang paliwanag nya

"At saan ang daang hindi nila inaasahan na dadaan natin?" Seryosong tanong ni Will

"Sa tunnel na dinadaluyan ng tubig mula sa palasyo!" Mabilis na sagot ni Clara

"Malamang na iniisip ni David na may malaki tayong plano para bawiin si Damon sa
kanila dahil ilang araw tayong hindi kagad kumilos. Ang hindi natin agarang
pagsugod sa palasyo ang maaaring magbigay sa kanila ng impresyong yun gayong kung
tutuusin ay simple lang ang plano natin. Yun ay ang dumaan sa tunnel kung saan
kapag lumabas tayo ay mabilis nating mararating ang mga kulungan na hindi humaharap
sa maraming vampire reapers" dugtong nya pa

Simple nga lang ng plano at malaki nga ang tyansa na makalabas kami ng ligtas na
hindi namin kailangang humarap sa maraming reapers.
"Dinukot si Damon?" Tanong ng boses na kinapapanabikan kong marinig sa nakalipas na
mga araw.

Rinig na rinig ko ang pagsinghap ng apat na babaeng kasama namin dito sa sala.
Naririnig ko din ang bawat hakbang nya pababa ng hagdan ngunit natatakot akong
lumingon sa gawi nya, nakatalikod kasi ang pwesto ko sa ibaba ng hagdan kaya hindi
ko sya makikita kagad.

"Mama!" Sigaw ni Grey na labis ang katuwaan sa tinig. Mabilis syang nagtatakbo
papunta sa pwesto niya. "Gising na po kayo!"

Hindi ko narinig na sumagot sya pero alam ko na sa mga sandaling ito ay yakap na
nya si Grey. Tiningnan ko ang mga kasama ko dito sa sala at may bahid ng luha ang
mga mata ng mga babae samantalang hindi maitatanggi ang katuwaan sa mukha nina
Psyche at Will

"Light!" Naluluhang bigkas ni Star bago sila nagsitayuan para yakapin din ito.

"Kumusta?" Di man ako nakatingin, alam ko na nakangiti sya at gusto ko yung makita
kaya lang imbes na lumingon sa kanya ay ipinikit ko ang mga mata ko. Natatakot ako
na baka paglumingon ako ay bigla din itong mawala.

"Austin, ano pang ginagawa mo dyan? Lapitan mo na ang asawa mo!" Untag sakin ni
Psyche

Pigil hininga akong tumayo at dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko para lang
masilayan ang babaeng pinananabikan kong makita at marinig ang boses nya.
Napapalibutan sya ng mga bampira at taong nagmamahal sa kanya. Kita pa din sa mukha
nya na ng hihina pa din sya pero malinaw ko ding nakikita na umaliwas ang mukha nya
ng humarap ako sa kanya.

"Namiss kita!" Naiiyak na wika nya ng tuluyan na akong humarap sa kanya.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at sinugod ko sya ng yakap. Halos mapaiyak ako
ng maramdaman ko sa mga bisig ko ang mainit nyang katawan, ang maramdaman ang
mainit nyang hininga sa gilid ng leeg ko at ng umabot sa pandinig ko ang tinig nya.
"Mahal kita"

Bumitaw ako sa pagkakayakap sa kanya at ikinulong ko ang napakaganda nyang mukha sa

mga palad ko. "Mahal na mahal din kita. Wag mo na ulit gagawin yun. Pinag-alala mo
ako! Akala ko iniwan mo na ako!" Hindi ko na napigilan ang sarili ko ng tumulo ang
luha sa kaliwa kong mata.

"Nagpahinga lang ako. Pero wala akong balak na magtagal na mawala" nakangiting
sagot nya. "Salamat dahil hindi mo ako iniwan. Nanati---" bigla syang natigilan na
tila may iniinda.

"Light, bakit?" Nag-aalalang tanong ko

Hindi sya sumagot imbes ay tutop ang bibig na tumakbo sya papuntang kusina.

"Light!" Tawag ko sa kanya.

Sinundan ko sya, susunod din sana ang mga babae pati na rin si Grey pero pinigilan
sila nina Will at Psyche. Nadatnan ko si Light na nakaharap sa lababo at hirap na
hirap na sumusuka pero halos wala din naman siyang mailabas. Nilapitan ko sya at
hinagod ang kanyang likod.

"Light, ayos ka lang ba?" Tanong ko habang patuloy na hinahagod ang likod nya

Binuhay muna nya ang gripo at nagmumog bago humarap sakin. "Ayos lang" nginitian
nya ako para panatagin ang loob ko.

"Sigurado ka?"

"Susuriin ko ang kalagayan mo, Light" sabat ni Will

Bago pa makasagot si Light ay nagsalita si Will na sumunod pala samin. Nabaling ang
tingin ko sa kanya, nakatayo lang sya sa may pintuan at seryosong nakamasid samin.

"Ano ka ba? Wala lang 'to"

"Kailangan mo pa ring masuri lalo na ngayon na may kinakaharap tayong problema.

Tulad ng narinig mo kanina, dinukot si Damon at malakas ang hinala namin na si
David ang nasa likod ng pagdukot" sansala ni Will

Dahil nananatili na nakalapat ang kamay ko sa likod ni Light, ramdam ko ang biglang
paninigas ng katawan nya.
"Light" anas ko. Sigurado akong naalala na naman nya ang ginawa ni David sa kanya
ng banggitin ni Will ang pangalan ni David.

"Ayos lang ako" ngunit mabilis kong napansin na ipinilig nya ang kanyang ulo upang
marahil ay tanggalin sa isipan nya ang alaalang yun. "Sige, magpapatingin ako"

Tumango naman si Will bago nauna na saming bumalik sa sala. Sumunod din kami agad
ni Light habang nakaalalay pa rin ako sa kanya.

"Anong problema? Bakit nagtatakbo ka sa kusina, Light?" Bungad na tanong ni Summer

"May hinala ako pero kailangan ko munang makasigurado" sagot ni Will, naupo sya sa
tabi ni Light

Nararamdaman ko na hindi sya mapakali kaya mahigpit kong hinawakan ang mainit nyang
kamay na nakapatong sa hita nya na ginantihan din nya ng mahigpit na pagpisil sa
kamay ko.

Inilapat ni Will ang kamay niya sa tyan nya si Light at may ilang segundo ring
pinakiramdaman iyon. Tumunghay sya samin na may seryosong mukha. Bigla naman akong
kinabahan sa ekspresyon ng mukha nyang yun.

"Ano na?" Kinakabahang tanong ni Eve

Tila nagdadalawang isip naman si Will kung dapat ba nyang sabihin kung anong
nalaman nya.
"Pare, sabihin mo na! Lalo mo kaming pinag-aalala eh!" Di nakatiis na wika ni
Psyche

"Buntis si Light" nag-aalangang sagot ni Will

Para naman akong binuhusan ng malamig na tubig. Nanigas ang buo kong katawan ngunit
hindi lang ako dahil maging si Light din. Tumingin sila sakin ngunit tila tagusan
ang tingin.

Napapikit ako para pigilan ang luhang nagbabantang tumulo sa mga mata ko.

Buntis si Light!

Dinadala nya ang anak ng ibang lalaki! Nagbunga ang gabi na yun!

"A-Austin" garalgal ang boses na tawag ni Light sa pangalan ko

"Sigurado ka ba dyan sa sinasabi mo?" Paninigurado ni Star sa kasintahan

"Oo. Nararamdaman ko ang pagpintig sa sinapupunan nya" sagot ni Will

Naikuyom ko ang isa ko pang kamay.

"At ang ama ng bata ay si..." di natuloy ni Psyche ang sasabihin nya ng dumilat ako

"Pero wala pang dalawang linggo simula ng mangyari yun" seryosong wika ko

"Hindi impossible na mabilis na lumaki ang sanggol sa sinapupunan niya dahil hindi
normal ang naging paglaki ni Light kaya may possibilidad na ganon din ang bata na
nasa sinapupunan nya" sagot ni Clara

Hindi na ako nakatiis kaya tumayo na ako. Kailangan kong huminga! Dali-dali akong
lumabas ng bahay dahil baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at magwala ako sa
loob.

Mas masakit pala 'to!

Ngayon higit kong gustong patayin si David sa ginawa nya! Nag-iwan pa sya ng
ebidensya ng gabing yun! Hindi ko matanggap na magkakaanak si Light sa ibang
lalaki!

Galit ako. Nagseselos. Nasasaktan

Sa pagsasama-sama ng tatlong emosyon na yun, naibuhos ko sa pagsuntok sa isang puno

ang galit ko. Sa lakas non ay bumaon ang kamao ko sa katawan ng punong sinuntok ko.
Pero nagulat ako ng biglang may yumakap mula sa likuran ko.

"Austin! I'm sorry!" Umiiyak na usal nya, nakabaon ang mukha nya sa likuran ko

"Ang sakit pala! Ang sakit tanggapin na nagdadala ka ngayon sa sinapupunan mo ng

anak ng ibang lalaki!" Nasasaktang sabi ko habang nakatuon ang ulo ko sa punong
sinuntok ko

"Dinadala ko man ang anak nya, ikaw naman ang mahal ko. Austin, ikaw ang mahal
ko...at nasasaktan akong nasasaktan ka...I'm sorry...sorry" wika nya na lalong
humigpit ang pagkakayakap sakin

Huminga ako ng malalim. Oo, galit ako pero wala syang kasalanan. Biktima lang sya
sa kasamaan ng pinsan nya. Binaklas ko ang mga kamay nya sa may tyan ko pero lalo
lang nyang hinigpitan ang pagkakakapit sakin

"Hindi. Ayoko" iling nya

"Gusto kitang makita" usal ko at ng sinubukan ko ulit na tanggalin ang pagkakayakap

nya sakin ay kusa na rin niya iyong tinanggal. Humarap ako sa kanya at unang
sumalubong sakin ang mga mata nyang namumugto. "Wag kang humingi ng tawad dahil
wala ka namang kasalanan, biktima ka lang din sa kasamaan ni David. Oo...nasasaktan
ako pero natural lang yun dahil mahal kita eh! Pero hindi magiging dahilan 'to para
isuko kita. Kasi kung gagawin ko yun para ko na ring hinatulan ng kamatayan ang
sarili ko. Mas gugustuhin ko ng tanggapin ang batang yan kesa ang mawala ka sakin"
pinahid ko ang luhang naglalandas sa magkabila nyang pisngi.

"Salamat...dahil sa panahong napagod ako, hindi mo ako iniwan lalo na ngayon

na...buntis ako sa iba. Balak ko syang buhayin at palakihin dahil wala syang
kasalanan sa ginawa ng ama nya" hindi ko maiwasang makaramdam ng kirot sa puso ko
sa isipin na dapat ako yun eh! Ako dapat ang ama ng anak nya! "Pero gusto ko na
ikaw ang kilalanin nyang ama. Kasi ikaw lang ang lalaking gusto kong maging ama ng
magiging mga anak ko"

Kahit papano, dahil sa huling sinabi nyang yun ay nakapaghatid ng ngiti sa labi ko.
Alam ko na ako pa rin. Alam ko na akin pa rin sya.

Ako lang ang mahal nya.

"Oo. Gusto ko rin yun" bulong ko at niyakap ko sya ng mahigpit.

Hindi na mahalaga kung hindi akin ang bata sa sinapupunan nya, ang mahalaga ako ang
mahal nya at hindi na magbabago yun.

Nanatili kami sa ganong posisyon ng ilang minuto rin bago namin napagdesisyunang
pumasok na sa loob ng bahay. At nandon pa rin silang lahat sa sala ng pumasok kami.

"Mama!" Salubong samin ni Grey. Binuhat sya ni Light. "Ayos lang po ba kayo ni
papa?" Nag-aalala nyang tanong

"Oo naman. Ayos na kami ng papa mo" nakangiti nyang sagot

"Totoo po ba na magkakaroon na ako ng kapatid?" Bakas ang tuwa sa mukha nya sa

kaalamanang iyon
Lumingon sakin si Light, tinitimbang ang nararamdaman ko. Yan ang isa sa katangian
nya na minahal ko sa kanya. Iniisip nyang mabuti ang mararamdaman ng mga nasa
paligid nya. Sensitibo sya sa nararamdaman ng iba. Nginitian ko sya para sabihin na
ayos lang sakin, na ayos na sakin.

Nakuha naman nya ang sagot mula sakin kahit na nginitian ko lang sya at nagtama
lang ang mga mata namin

"Oo. Magkakaroon ka na ng kapatid. Magiging kuya ka na!" Wika niya kay Grey at
lalong nagliwanag ang mukha ng bata

"Talaga po? Pangako po, magiging mabuting kuya po ako sa kanya!" Masiglang sagot ni
Grey

Mabuti na rin siguro na hindi na malaman ni Grey na hindi ako ang ama ng bata.
Hindi pa siguro sa ngayon.

"Anak" tawag pansin ni Clara kay Light

Lumapit kami sa pwesto nila at kaagad na sinalubong ni Clara si Light ng yakap.

"Ayos ka lang ba, anak?" Tanong ni Clara

"Ayos lang po. Masaya pa rin ako kahit papano dahil nandyan kayong lahat sa tabi
ko" sagot nya
"Oo naman. Hindi ka namin iiwan" anas ni Clara

Naupo na sila habang kinalong naman ni Light si Grey, naupo naman ako sa tabi nya.

"Eve, humihingi ako ng pasensya kung pati si Damon nadamay pa" umiling si Light
"Dapat pala sa inyong lahat ako humingi ng pasensya dahil lahat kayo ay nadamay..."

"Light..." kokontra sana si Eve pero nagpatuloy lang si Light

"Napagod ako pero ngayong nakapagpahinga na ako, itatama ko na lahat ng 'to.

Ibabalik ko..." muli syang umiling. "Mali..nakalimutan ko na nandyan nga pala kayo
para tulungan ako sa pagharap sa mga problema na kinakaharap natin. Hindi ko
kailangang solohin ang lahat dahil alam ko na nandyan kayo para sakin at
nakahandang tumulong. Kaya ibabalik natin si Damon at gagawin natin yun ng sama-
sama" napangiti kami sa sinabi nyang yun. "Anong plano?"

Muling ipinaliwanag ni Clara ang plano na napag-usapan namin. Matapos naming mapag-
usapang mabuti ay pinatulog muna ni Light si Grey dahil oras na rin para matulog ni
Grey. Napagdesisyon namin na maiwan na lang sina Star at Summer para bantayan ang
bata. Kailangan din naming masigurado ang kaligtasan ni Grey.

Sa totoo lang, nag-aalala ako para kay Light dahil nagdadalang tao sya. Malaki ang
possibilidad na makaharap namin si David at kung mangyayari yun pagbabayarin ko sya
sa ginawa nya sa asawa ko.

Hindi ko namalayan na napahigpit ang pagkakahawak ko sa kamay ni Light habang

tumatakbo na kami papunta sa palasyo. Lumingon sya sakin na may pagtataka sa
kanyang mukha.
"May problema ba?" Nagtataka nyang tanong

Umiling ako "Wala naman. Nag-aalala lang ako dahil sa kalagayan mo...Light, pano
kapag nalaman ni David ang tungkol sa anak nyo?" Nag-aalalang tanong ko

Napangiwi ako dahil mapakla sa panlasa ko na banggitin ang salitang yun.

Dahil magkahawak kamay kaming tumatakbo, naramdaman ko ng bigla syang matigilan.

"Malaman man nya, hindi ko hahayaang makuha nya ang bata. Tayo lang ang may
karapatan sa kanya!"

"Hindi ko na din hahayaang makuha ka nya ulit sakin. Hindi ko na hahayaang

mahawakan ka nya ulit!" Pangako ko at sisiguraduhin ko na mangyayari yun.

Mas binilisan na namin ang pagtakbo para makarating kami kaagad sa dagat kung saan
inilalabas ang tubig na nagmumula sa palasyo. Nang makarating kami, malakas ang
alon at mabato ang bahaging ito ng dagat kung saan naitatapon ang tubig mula sa
Royal Empire Palace.

Nagkatingin kaming lahat bago kami tumalon paakyat sa tunnel. Nagsimula na kaming
maglakad at habang papasok kami at numinipis ang liwanag na nagmumula sa liwanag ng
buwan. Kaya upang magkaroon kami ng liwanag ay nagpaapoy ako sa isang daliri ko sa
kaliwa kong kamay habang nananatiling nakahawak ang kanan kong kamay sa mainit na
kamay ni Light. Patuloy lang kami sa paglalakad na walang nag-iimikan samin na tila
may kanya-kanya kaming iniisip.

Inabot din kami ng ilang minuto bago kami huminto sa tapat ng isang hagdan.
Tumingala kami at nakita namin na sa taas non ay may lagusan na natatakluban ng
bilog na panara.

"Nandito na tayo. Oras na pumasok tayo sa loob niyan, magsisimula na ang misyon
natin" wika ni Light samin.

Hinawakan ko ang isa nyang kamay. "Sama-sama tayong lalabas ng palasyo" wika ko

Nginitian nya ako bilang tugon. Lumuluwag ang pakiramdam ko kapag nakikita ko syang
nakangiti. Ibinaling nyang muli ang tingin lahat.

"Mahahati tayo sa dalawang grupo sa paghahanap kay Damon. Si Eve, si Psyche at si

mama ang magkakasama samantalang kami naman nina Austin at Will ang pangalawang
grupo. Gagamitin ko ang telepathy para magkaroon tayo ng ugnayan sa isa't-isa. Sa
oras na mahanap natin si Damon, lalabas kagad tayo sa palasyo hanggat maaari iwasan
nyo na may makaharap na mga reaper" paliwanag pa nya

"Naiintindihan namin" wika ni Will

"Ok! Mauuna na ako!" Wika ni Psyche at nauna ng umakyat sa hagdan.

Inikot-ikot nya yung panara at ng mabuksan yun ay hindi sya kagad lumabas, sinilip
nya muna kung may mga nagbabantay. Nang makasigurado na walang bantay saka lang aya
umakyat. Kaagad naman kaming sumunod sa kanya, inalalayan ko si Light ng sya na ang
huling umakyat, hinila ko ang kamay nya para mabilis syang makaahon. Muling
ibinalik ni Psyche ang pagkakasara upang walang makahalata na may mga nakapasok na
sa loob ng hindi nila namamalayan.
Inilibot ko ang tingin ko sa buo naming paligid. Nasa isang madilim na sulok kami
ng ibabang bahagi ng palasyo. May pag-iingat kaming naglakad at sa dulo ng
pinagmulan naming pasilyo ay nahati sa dalawang daan, isa sa kanan at isa sa
kaliwa.

"Dito na kami sa kanan" pili ko

"Sige. Mag-iingat kayo" sagot ni Eve at nagsimula na ang grupo nila sa paglalakad
sa kaliwa

"Tara na" yaya ni Will at nauna na sya sa paglalakad.

Tahimik lang kami sa pagbaybay sa madilim na pasilyo ngunit pinatalas na namin ang
aming mga pakiramdam upang masiguro na walang mga kalaban malapit samin. Kailangan
naming mag-ingat ng mabuti kung gusto naming makita si Damon at makalabas ng
ligtas.

Patuloy lang kami sa paglalakad ng mapadaan kami sa pasilyo na puro kulungan ngunit
wala namang mga nakakulong. Meron din kaming inakyat na hagdan pataas,
nagbabakasakali na isa sa mga nadadaanan naming mga silda naroroon si Damon. May
mga nadadaanan din kaming mga silid pero wala din iyong mga laman kada bubuksan
namin

"Damon? Damon, sumagot ka!" Tawag ni Light kay Damon, marahil ay gumagamit sya ng
telepathy para makausap si Damon sa isipan nya. 

Ngunit walang sumasagot. Dalawang bagay lang yun. Una ay wala syang malay o
pangalawa ay maaaring napatay na sya. At ayokong isipin ang pangalawang pamimilian.
Naniniwala akong buhay pa sya.
"Damn! Hindi ko sya makausap sa isipan nya. Sana walang mangyaring masama sa
kanya!" Wika ni Light

"Masamang damo si Damon kaya sigurado akong hindi pa sya patay" pagpapanatag ni
Will kay Light

"Sana" umaasang hiling nya

"Bakit hindi mo ulit subukan?" Suhestyon ko

"Mabuti pa nga" sang-ayon nya. "Damon? Damon, naririnig mo ba ako? Gumising ka!
Damon!" Paulit-ulit nyang tinawag ang pangalan ni Damon pero wala pa ding nasagot
kaya tila nanlulumo na sya ng biglang muling sumigla ang mukha nya na parang
nabuhayan ng loob. "Thanks God! Nagising ka din! Si Light 'to, nandito kami sa loob
ng palasyo para iligtas ka. Alam mo ba kung nasaan ka?" Natigil kami sa paglalakad
dahil sa wakas ay nakausap na rin sya ni Light. "Talaga? Nandyan na sila. Sige,
magkita-kita na lang tayo" masayang wika nya bago bumaling samin. "Nakita na sya
nina mama. Ligtas si Damon!"

"Mabuti naman kung ganon" tila nakahinga ng maluwag na sabi ni Will

Inilibot ko ang tingin ko sa bahaging tinigilan namin. Mula sa nilabasan naming

pasilyo ay nakapabilog na ang dingding na parang isang maliit na arena at sa tapat
ng pasilyong nilabasan namin ay ang pasilyong daan sa kung saan man.

"Light" tawag ko sa pangalan nya ng lumapit sya sa pinakagitna ng kinatatayuan

namin.
Ngunit hindi nya ako pinakinggan at nagtuloy lang sya sa paglapit. Ang pinakagitna
kasi ng kinatatayuan namin ay gawa sa bakal, sa unang tingin pa lang ay masasabi ko
ng gawa iyon sa makapal na bakal. Hindi ko alam kung bakit lumalapit doon si Light
gayong wala namang kakaiba doon bukod sa gawa nga iyon sa bakal imbes na semento at
kasing laki at lapad lang sya ng isang sukat ng isang tao na maaari disenyo lang

"Light, ano bang ginagawa mo? Umalis na tayo!" Yaya ni Will

"Sandali. Parang may kakaiba dito" sagot nya bago lumuhod.

"Panong kakaiba? Maaaring ganyan talaga ang desinyo ng sahig na yan" wika ko

"Hindi ko alam pero malakas ang kutob ko na may kakaiba sa sahig na 'to" sagot nya
bago kinatok yung sahig na bakal habang nakalapat ang tenga nya doon.

Ngunit tila hindi pa nakontento si Light, tumayo sya tapos at inilapat nya ang
kamay nya sa gitna ng bakal na sahig at sa gulat namin ay  biglang iyong nagliwanag
at bahagyang lumubog yung kamay ni Lighy at gumalaw yung bakal. Napatayo si Light
ay bahagyang napaatras ng mahati sa gitna yung bakal na sahig at umangat mula doon
ang isang bakal na container na kasing laki ng isang tao. Nang ga-bewang na namin
ang taas nong container ay tumigil na iyon sa pag-angat. Ngunit may puti at malamig
na usok ang lumalabas sa container na iyon.

"Ano yan?" Kunot noong tanong ko

Lumapit kami doon at hakmang hahawakan iyon ni Light ng pigilan ko ang kamay nya.
"Wag! Hindi natin sigurado kung ano ang laman nyan" pigil ko

"Pero hindi natin malalaman kung ano ang laman niyan kung hindi natin bubuksan"
sagot nya

Kahit kailan talaga ang tigas ng ulo nya! Nakipagtitigan ako sa kanya at tulad ko
ay seryoso din ang mga mata nya.

"Mukhang kailangang patakan ito ng dugo para mabuksan" sabat ni Will na

iniinspeksyon na yung container

"Will!" Sinamaan ko sya ng tingin na ginantihan lang nya ng kibit balikat

"Pano ba yan! Dalawa laban sa isa!" Nakangising wika ni Light

Sumusukong binitawan ko na lang ang kamay nya. Mga pasaway talaga!

"Pano mo nasabi na kailangan ng dugo para mabuksan ang container na 'to?" Tanong ni
Light kay Will

"Dahil kung mapapansin nyo, wala syang bukasan o kahit na anong butas. Tingnan nyo
'to" turo nya sa ukit-ukit na magkakadugtong na linya ngunit nagtatagpo lang sa
gitnang bahagi ng container na parang isang kabaong. "Ang istilong ito ay ginamit
noong unang panahon. May isang angkan noong unang panahon na ganid sa kanilang
kayamanan kaya upang maprotektahan ang kayamanan nila, gumawa sila ng isang uri ng
lock na hindi basta-basta mabubuksan. Ito ay walang butas o hindi maaaring gamitan
ng susi at hindi rin basta-basta masisira. Ang tanging makakapagbukas lamang doon
ay ang kaparehong dugo ng taong nagsara ng lalagyan. At kung nagbukas ang sahig na
bakal ng hawakan mo ito, Light, maaaring dugo mo rin ang makakapagbukas sa
container na 'to" mahabang paliwanag ni Will

Kung si Light ang makakapagbukas ng container na 'to, ibig sabihin na si David ang
nagsara sa container na nasa harapan namin ngayon.

"Naiintindihan ko" tumatango-tangong sagot ni Light.

"Sandali lang! Sigurado ka ba dyan?" Pigil ko

"Oo. Gusto ko ding makita ang laman ng container na yan. Para kasing may nagsasabi
sa loob ko na kailangan kong makita ang laman nyan" sagot nya bago hiniwa ang braso
nya gamit ang medyo mahaba nyang kuko. Kaagad na nahiwa ang braso nya at humalo sa
hangin ang amoy ng dugo nya.

Napalunok ako dahil mas lalong bumango ang dugo ni Light. Dahil ba iyon sa
pagbubuntis nya?

Itinapat nya ang braso nyang may pumapatak na dugo sa itinuro ni Will kung saan
nagsisimula ang mga linya na magkakadugtong ngunit iisa lang ang patutunguhan.
Binaybay ng pumatak na dugo ni Light ang mga linya. Para iyong sa ilog na tuyo na
bigla na lang rumagasa ang tubig mula sa bundok at tinalunton ang daan patungong
dagat. Dinaanan ng dugo ni Light ang mga linya bago narating ang bilog sa
pinakagitna ng container at ilang segundo lang ay nakarinig na kami ng tunog na
tila nabuksan.
Nagkatinginan kaming tatlo ng kusang nagbukas ang container, hindi kagad namin
makita ang laman niyon dahil sa makapal at puting usok na lumalabas doon ngunit ng
mawala na yung usok ay tumambad samin ang isang lalaking masasabi kong napakagwapo.
Napasinghap si Light na nasa tabi ko.

Alam ko na hindi normal para sa isang lalaki na tulad ko ang pumuri ng kapwa ko
lalaki pero kung may pupuriin man ako, siguradong sya na yun. Napakaperpekto ng
mukha nya na parang si Clara. Lumingon ako kay Light na ngayon ay tutop na nya ang
bibig nya at may bahid na rin ng luha ang mga mata nya.

Hindi ko maiwasang di makaramdam ng selos sa paraan nya ng pagtitig sa lalaking

nakahiga sa container.

Kasiyahan

Iyan ang emosyong malinaw kong nakikita sa mga mata ni Light.

"Tao ba sya? O bampira? Ang gwapo nya bagay sila ni Clara" wika ni Will

"Light" tawag pansin ko sa kanya pero nakatuon lang ang pansin nya don sa lalaki

Unti-unti ng binabalot ng selos ang puso ko ng marinig ko sa kanya ang isang salita
na yun

"P-Papa" garalgal nyang usal

Halos manlaki ang mga mata ko at mula sa gilid ng mga mata ko ay marahas na
napalingon si Will kay Light

"Siya ang papa mo? Sya si Imran?" Gulat na tanong ni Will

Muli kong ibinaling ang tingin ko sa lalaking ngayon ay nananatili pa ring

nakapikit. Ngayon ko lang napansin na medyo may pagkakahawig nga si Light sa kanya.

"Nakakatuwa naman ang muli nyong pagkikitang mag-ama!" Gambala ng boses na

kinasusuklaman ko

Napabaling ang tingin naming tatlo sa pasilyong hindi namin alam kung saan patungo,
mula doon ay lumabas si David na may nakakainis na ngisi sa kanyang mga labi. Sa
pagkakita ko sa kanya ay binalot ako ng matindi kong galit para sa kanya dahil sa
kahayupang ginawa nya.

Susugod na sana ako ng pigilan ako ni Light sa braso.

"Oh! Bakit mo naman pinigilan ang asawa mo sa pagsugod sakin? Mukhang kumukulo na
ang dugo nya para patayin ako!" Sinundan nya ng nakakainsultong tawa ang sinabi
nyang yun.

"Papatayin talaga kitang hayop ka!" Sigaw ko

"Ang sakit mo namang magsalita! Ang asawa mo na nga ang binigyan ko ng kaligayahan
ikaw pa ang nagagalit" nakakainis na wika nya

Gusto ko na syang sugudin pero hindi ko magawa dahil sa higpit ng pagkakakapit ni

Light sa braso ko

"Anong ginawa mo sa papa ko?" Tanong ni Light

"Hmm" nagkibit balikat si David na parang wala lang. "Wala naman. Natutulog lang
sya. Wag kang mag-alala dahil buhay pa naman sya dahil gusto ko na ikaw ang tumapos
ng buhay nya"

Umismid si Light sa sinabing iyon ni David. "Huh! Sa tingin mo gagawin ko yun? Baka
ikaw ang mapatay ko dahil sa kasamaan mo!"

"Oo. Gagawin mo yun. Ikaw ang papatay sa mga magulang mo pati na rin sa mga
kaibigan at asawa mo at ako naman ang papatay sayo. Pero hindi mo kailangang mag-
alala dahil hindi pa kita papatayin sa ngayon hanggat hindi ko pa nakukuha ang
kailangan ko sayo" balewalang sagot ni David

May balak syang patayin si Light? Ibig sabihin wala syang gusto sa asawa ko! Ano ba
talaga ang kailangan nya kay Light?

"Ano ba talaga ang kailangan mo sa asawa ko?" Galit na sigaw ko sa kanya

Ngumisi sya na lalong ikinakulo ng dugo ko. "Kailangan ko ang sanggol na nasa
sinapupunan nya!"
Dahil magkatabi lang kami ni Light, naramdaman ko ng bigla syang nanigas. Panong
nalaman ni David na dinadala ni Light ang anak nila?

"Akin lang ang sanggol na 'to! Hindi ko sya ibibigay sayo at kahit kailan ay hindi
ko hahayaang kilalanin ka nya bilang ama!" Galit na sigaw ni Light at ipinulupot pa
ang magkabila nyang braso sa bandang tyan nya upang protektahan ang sanggol sa
sinapupunan nya.

Nangunot ang noo ni David ngunit maya-maya lang din ay napalitan iyon ng malakas na
pagtawa bago umiling-iling. "Ang sama mo naman! Tatanggal mo ako ng karapatan sa
anak natin!"

Parang piniga ang puso ko sa salitang anak natin. Dapat ako ang magsasabi non!
Dapat ako ang ama ng anak ngayon ni Light. Ipinilig ko ang ulo ko, hindi ito ang
oras para makaramdam ako ng selos. Kaharap namin ang kalaban namin kaya kailangan
naming maging alisto

"Karapatan! Wala kang karapatan sa anak ko! Si Austin ang kikilalaning ama ng bata
at hindi ikaw! At kung sakali man, mamamatay muna ako bago ko ibigay sayo ang anak
ko" matigas na pahayag ni Light

Napailing si David. "Wag kang mag-alala, ibibigay ko sayo ang hinihiling mong
kamatayan pero hindi pa sa ngayon hanggat hindi ko pa nakukuha ang sanggol na yan"

"Ano bang kailangan mo sa sanggol na dinadala ngayon ni Light? Bakit masyado kang
interesado sa bata?" Di nakatiis na tanong ni Will
"Hindi nyo pa rin ba naiintindihan? Kalahati akong Dyos at ganon din si
Light...kung magkakaroon kami ng anak, muling mabubuhay ang lahi namin"

"Wag mong sabihing..." nanlalaki ang mga matang usal ni Light

"Mismo! Ibabalik ko ang panahon ng mga Dyos! Pero sa pagkalataong 'to, ako na ang
mamumuno, ako na ang magiging pinakamalakas, at ako na ang magiging bagong Zeus.
Pero dahil matagal ng wala ang lahi ng mga Dyos at tayong dalawa na lang ang
natitira, ikaw ang susi para muling maibalik ang lahi nating matagal ng natapos.
Wala akong pakialam sa pagiging isang hari! Masyadong mababa ang antas ng isang
maharlika pero ang antas ng isang Dyos ay mas mataas. Sasambahin ako ng lahat!
Luluhod sila sa harapan ko!" Binuntutan pa niya iyon ng parang isang nababaliw na
tawa

Tatlong salita lang ang masasabi ko tungkol sa kanya matapos naming marinig ang
sinabi nya.

'Nababaliw na sya!'

********************************************************

SIGN OUT: MS. AUTHOR

=================

CHAPTER TWENTY-SIX:

SIGN IN: MS. ACE

This chapter is dedicated to you :)

Na-inspired kasi ako sa comment mo last chap. Thank you :)

Huehuehue sarreh kung natagalan hohoho pinag-isipan ko pa kasi yung isang scene sa
chapter na 'to para maidugtong sa susunod na chapter. Malapit na kasi ang ending ng
TVG.. 4 chapters na lang kasi at matatapos na ang The Vampire Goddess. Maraming-
maraming thank you sa lahat ng sumuporta :p

Love lots <3

***********************************

CHAPTER TWENTY-SIX:

Napahigpit ang pagkakayakap ko sa tyan ko. Hindi ko maiwasang tingnan si David ng

tinging di makapaniwala.

Gusto nyang ibalik ang panahon ng mga Dyos? Gusto nyang kilalanin sya ng lahat
bilang pinakamalakas na Dyos?

Nababaliw na ba sya?

Kung ganon ang mangyayari lalong mahihirapan ang mga tao pati na rin ang mga
bampira na mabubuti. Para yang pyramid, nasa tuktok ang bubuuin nyang mga Dyos,
nasa gitna ang mga bampira at nasa pinakailalim ang mga tao na papasahan ng
paghihirap.

Isang kabaliwan ang gusto nyang mangyari! At anong akala nya sakin, palahihan?
Pero may isang bagay ang gumugulo sa isipan ko. At kailangan kong malaman ang sagot
sa tanong na gumugulo sa isipan ko.

"Alam mo ba na maaari kong ikamatay ang paggamit ko ng restoration kay Erebus?"

Seryosong tanong ko

Malinaw kong narinig ang pagsinghap ng dalawang lalaki sa tabi ko. Pero hindi ako
nag-abalang tumingin sa kanila dahil nakatuon lang ang seryoso kong tingin kay
David na nahinto sa pagtawa nya.

"Light, anong sinasabi mong mamamatay ka?" Gulat na tanong sakin ni Austin pero
hindi ko sya sinagot. Hindi ito ang oras para magpaliwanag ako.

Muling nagpakawala ng nakakalokong tawa si David. "Hindi pa ba alam ng asawa mo ang

tungkol sa consequence ng pagkakaroon mo ng restoration?" Napailing-iling sya ng
hindi ako sumagot. Humakbang sya palapit samin kaya napaatras kaming tatlo at
naging alerto para kung sakaling sumugod sya, handa kami sa pagsalakay nya pero
kagad din syang napatigil sa paglapit. "Kapag ginamit nya ang restoration sa isang
kaluluwa na matagal ng namayapa, maaari nyang ikamatay yun. Buhay nya ang magiging
kapalit ng kaluluwang hinugot nya sa impyerno" nakangising sagot niya sa tanong
sakin ni Austin

Kung ganon alam nya ang kabayaran sa paggamit ng restoration. Dahil sa sinabi nyang
yun, mas lalo akong naguluhan.

Mula sa gilid ng mga mata ko, nakita ko ang marahas at di makapaniwalang tingin na
ibinigay sakin ni Austin. Pero hinawakan ko lang ang kamay nya para ipahatid sa
kanya na hindi ko hahayaang mamatay ako para sa masamang hangarin ni David.
"Kung ganon, alam mo ang tungkol sa kabayaran ng paggamit ng restoration pero gusto
mo pa ring gamitin ko iyon para buhayin ang ama mo na ginagamit ka lang, kahit na
dinadala ko ngayon sa sinapupunan ko ang anak ko na gusto mong gamitin sa ambisyon
mong maging Dyos?" Mapait na turan ko

"Kung gusto mong manalo sa isang laban, hindi mo dapat sinasabi sa kalaban mo kung
ano ang plano mo. Kaya kung gusto mong malaman ang naglalaro sa isipan ko, bakit
hindi mo hulaan?" sagot nya ng nakangisi

Kanina ko pa gustong burahin ang nakakainis na ngisi sa labi nya. Kung pwede nga
lang na sugudin ko na sya, ginawa ko na! Pero hindi ako pwedeng magpadalus-dalos sa
aksyon ko. Napatingin ako kay papa na wala pa ding malay. Sa mabilis na pagsulyap
ko sa kanya ay may isang katanungan ang tumakbo sa isipan ko.

Pano namin sya mailalabas dito na hindi kakailangang kalabanin si David?

Malakas sya. Hindi ko itatanggi ang bagay na yun kaya kailangan kong mag-ingat ng
mabuti kung ayaw kong maisakatuparan nya ang balak nya sakin at sa anak ko.

Oo. Anak ko lang. Hindi ko sya ikinokonsidera na ama ng anak ko. Dahil tulad ng
sinabi ko kay Austin noon, sya lang ang gusto kong maging ama ng magiging anak ko.

"Tigilan mo na ang pakikipaglaro!" Singhal ko

Nagulat kami ng bigla syang mawala sa harapan namin. Mabilis kong inalesto ko ang
pakiramdam ko dahil alam kong anumang oras ay lilitaw sya sa kung saang madali nya
akong mahahawakan.
"Nasan na sya?" Gulat na tanong ni Will

Nagpalinga kami sa buong paligid, pilit syang hinahanap. Huminga ako ng malalim at
mas pinagbuti ang pakiramdam.

Nararamdaman ko na sya!

Nasa---

Mabilis akong nagpalabas ng hangin sa magkabilang kamay ko para maitulak palayo

sina Will at Austin. Napaatras sila palapit sa pader,saktong napalayo ko sila ay
syang paglabas ni David mula sa likuran ko, nakahanda ng hawakan ako sa leeg.
Ngunit dahil maagap ko syang naramdaman mabilis akong napayuko paharap at dahil
alam kung nasa likuran ko si David iniangat ko ang isang paa ko para sipain sya.

"What the---" mura ni Austin dahil sa ginawa kong pagtulak sa kanila.

Siguradong kapag nakalabas kami dito sa palasyo, makakarinig ako sa kanya ng

sermonyo. Pero saka ko na iisipin yun kapag nakalabas na kami dito ng ligtas.

Mabilis ang reflexes ni David kaya nakaiwas sya sa pagsipa ko. Madali syang
nakatalon palayo sakin ngunit hindi ko hahayaang makalayo sya. Matapos ang ginawa
nya sakin, hindi ko hahayaang hindi nya yun pagbayaran.

Mabilis kong ipinihit ang katawan ko para habulin sya. Lalong kumukulo ang dugo ko
sa kanya dahil sa hindi mabura-burang ngisi sa labi nya.
"Bakit hindi mo na lang tanggapin ang katotohanan na hindi mo ako matatalo?"
Mapang-asar nyang tanong

"Kung gagawin ko yun...para ko na ring sinabi na impossible ng magkaroon ng

kapayapaan sa mundo!" Ibinuwelo ko ang kanang braso ko at nagpakawala ako sa kamay
kong yun ng kuryente, ibinato ko iyon kay David

Pero gaya ng inaasahan ko balewalang naiwasan lang nya ang ibinato ko sa kanya.
Masyado syang mabilis na tila iyon ang pinakaespesyal sa taglay nyang
kapangyarihan. Kahit na taglay ko ang kapangyarihan ni Lincon, hindi pa rin
maikukumpara ang bilis ko sa kanya.

"Kapayapaan?" Tumawa sya na tila nang-uuyam sa sinabi ko. "Kahit kailan hindi na
magkakaroon ng kapayapaan sa mundong 'to! Pwera na lang kung ipag-utos ko bilang
magiging bagong Dyos ng sangkatauhan!" Ilang hakbang lang layo namin sa isa't-isa.

"Hindi mangyayari yun! Pipigilan kita hanggang sa abot ng aking makakaya!" Sagot ko

"Alam nating pareho na impossibleng matalo mo ako" tila balewalang sagot nya

Mula sa magkabila kong kamay ay may nabuong bolang apoy. "Hindi kita kailangang
talunin ng mag-isa..." pinagsama ko ang apoy sa dalawang kamay ko at mabilis na
itinapon iyon sa direksyon niya. "...dahil may mga kaibigan akong handang tumulong
sakin! Hindi ko kailangang lumaban mag-isa!"

"Anak ka ng isang Dyos ngunit umaasa ka sa tulong ng iba? Isa yung kahihiyan!"
Kagad syang nakatalon para iwasan ang ibinato kong apoy.

Inaasahan ko na yun ang gagawin nya, ang iwasan ang pagtira kong yun.

"Hindi isang kahihiyaan ang pagtutulungan lalo na kung para sa ikabubuti ng lahat!"
Sinambot ni Austin ang bolang apoy na pinakawalan ko at muli iyong ibinato kay
David ng may karagdagang lakas.

"Ikaw ang mas nakakahiya sa lahing pinagmulan nyo ni Light!" Pasipang sugod naman
ni Will mula sa ere

Ngunit nahuli lang ni David ang binti ni Will na syang ginamit nyang pananggalang
sa apoy na ibinato sa kanya ni Austin. Nagpalabas ako ng tubig sa kamay ko at
walang segundo na ibinato iyon sa bolang apoy. Kung hindi ko gagawin yun ay si Will
ang tatamaan ng apoy na siguradong ikapipinsala nya.

Binitawan ni David si Will patapon sa direksyon ni Austin, imbes na iwasan ni

Austin ang katawan ni Will ay sinalo nya ito ngunit dahil sa pwersa ng pagkakahagis
kay Will, pareho silang tumalsik sa pader. Sinamantala ko ang pagkakataong muling
lumapat ang paa nya sa sahig, kaagad akong nakalapit sa kanya at nagawa ko syang
sipain sa sikmura.

"Ugh!" Daing nya ng tumama ang likod nya sa pader

Muli ko pa sanang sasamantalahin ang pagkakataong tinamaan ko si David ng mula sa

isipan ko ay marinig ko ang boses ni Eve kaya natigilan ako sa paghakbang.
'Light? Light, naririnig mo ba ako? Hinahabol kami ng mga reapers. Kailangan namin
ng tulong' hinihingal na wika ni Eve, marahil pati sya ay may kinakalaban ding
reaper

'Panatilihin nyong ligtas ang isa't-isa hanggang sa makarating kami dyan,

maliwanag? May kailangan lang kaming tapusin' tugon ko

'Naiintindihan ko'

Matapos non ay wala na akong narinig sa kanya marahil ay naging abala na sya sa
pakikipaglaban.

Nagulat ako ng pumihit patalikod ang katawan ko at mahila patingala ang ulo ko
dahil sa brasong sumasakal sakin ngayon mula sa likod. Magkalapat ang likod namin
dahil magkatalikuran kaming dalawa. Nagsisimula na naman nyang higupin ang lakas
ko!

"Aahh!" Sa diin ng pagkakasakal nya sakin ay para akong mapupugutan ng ulo, idagdag
pa na hinihigop na naman nya ang lakas ko.

Kailangan kong makawala!

"Light!" Sigaw ni Austin akmang susugod sya para iligtas ako pero mula sa mga kamay
kong nakahawak sa braso ni David ay naglabas ako ng kuryente para mabitawan nya
ako. Nagtagumpay naman akong makawala dahil nabitawan nya ako, tumalon sya palayo
sakin.
Dahil sa panghihina ay napaluhod ako ngunit dagli kong ipinihit ang katawan ko
kahit nakaluhod pa ako at inilapat ang palad ko sa sahig. Kitang-kita ko ng
matigilan si David. Nagulat dahil kahit na anong subok nyang gumalaw ay hindi sya
makagalaw. Ginamit ko sa kanya ang nakuha kong kakayahan mula kay Edward. May silbi
din pala ang pakikipaglaban ko noon sa kanilang dalawa ni Lincon!

"Light!" Nagkukumahog na lumapit sakin sina Austin at Will

"Ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong sakin ni Austin ng mapansin nyang malalim
ang paghinga ko, hinawakan din nya ako sa balikat.

"Ayos lang ako. Kailangan na nating umalis dahil kailangan na nina Eve ng tulong.
Kunin nyo si papa!" Utos ko sa kanila habang pinipigilan pa rin sa pagkilos si
David.

Hindi sya ganon kadaling pigilan. Nagpupumilit syang makawala sa pagkakakontrol ko

sa katawan nya.

"Sige!" Sagot ni Will at mabilis silang pumunta sa container na kinalalagyan ni

papa

"Sa tingin nyo hahayaan ko kayong kunin ang katawan ng lalaking yan?" Malamig na
tanong ni David habang unti-unting itinataas ang kanyang kamay.

Napangiwi ako dahil konti na lang mabibitawan ko na sya.

Bago pa man makuha nina Austin si papa ay sa kung anumang pwersa ay bigla silang
tatalsik sa pader at sa pagkakataon na yun ay tuluyan ko ng nabitawan ang kontrol
sa katawan ni David. Kaya ang ginawa ko ay mabilis na pumunta sa direksyon ng
pagtatalsikan nina Austin, bago pa man sila tumama sa pader ay nasalo ko na sila,
nailapat ko kagad ang kamay ko sa likod nila upang suportahan silang dalawa. Kahit
nakaalalay ang kamay ko sa likod nilang dalawa ay itinapik ko ang paa ko sa sahig
at segundo lang ay kumalat na ang apoy sa paligid.

Kailangan kong mabilis  na magdesisyon!

Ayaw ko man pero kailangan ko 'tong gawin!

"Umalis na tayo!" Madiing wika ko

Katabi lang namin ang pasilyo na dinaanan namin kanina na syang ipinagpapasalamat
ko dahil sa bandang ito sana tatama sina Austin. Kalat na ang apoy sa buong paligid
pero iniiwasan kong huwag madaitan ng apoy ang gitnang bahagi kung nasaan si papa.
Samantalang nakatigil lang si David sa kabilang bahagi sapagkat napoprotektahan
kami ng apoy na ginawa ko.

"Pero paano ang papa mo?" Nag-aalangang tanong ni Austin

"Mayron pang ibang pagkakataon!" Sagot ko kahit nag-aalangan din akong iwan ang
katawan ni papa. Pero kailangan. Subalit sisiguraduhin ko na babalikan ko sya kahit
na anong mangyari. "Ang mas mahalaga ay ang mapuntahan na natin sina Eve"

"Kung ganon, tara na!" Yakag na ni Will at nauna ng tinahak ang daang dinaanan
namin kanina.
Sumunod din kagad si Austin. Susunod na din sana ako ng magpasya akong sulyapan ang
katawan ni papa na napapaligiran pa rin ng apoy na parang proteksyon, sa pag-angat
ko ng tingin ay nakasalubong ng mga mata ko ang matatalim na tingin ni David na
kabaliktaran naman ng ipinapakita ng mga labi nya sapagkat may nakaukit doong
mapang-asar na ngisi. Ngunit saglit lang din ay hindi ko na sya nakita dahil
natakluban na ng naglalagablab na apoy ang bukana ng pasilyong dinaanan namin upang
maging pananggalang kung sakaling sumunod samin si David.

Nagpatuloy kami sa pagtakbo, tinatahak ang daan kung saan namin maaaring makita
sina Eve. Nagpapasalamat talaga ako na biniyayaan kaming mga bampira ng matatalas
na paningin at nagagamit namin yun sa mga ganitong pagkakataon. Kahit tumatakbo
kami sa madilim na pasilyo na dinaanan namin kanina na walang kailaw-ilaw, hindi
kami nadadapa sa pagtakbo. Sa pagliko namin sa isang pasilyo sumalubong samin sina
Psyche, Eve, Damon at mama na nakikipaglaban sa mga reapers.

"Psyche!" Sigaw ni Eve ng may isang reaper ang pasugod sa likod nito

Bago pa makalapit yung reaper kay Psyche ay nakapagbato na si Austin ng apoy na

kaagad din namang tinamaan. Napatingin sila saming lahat.

"Narinig namin na kailangan nyo ng tulong" nakangising wika ni Will

"Tamang-tama ang dating nyo" sagot naman ni Damon

Mabilis kaming lumapit sa pwesto nila. Napangiwi ako ng makaramdam ako ng pagkirot
sa puson ko kaya kagad akong napahawak doon.

Ang anak ko!

"Light, ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong ni Austin ng makitang tila may
iniinda ako

"Ayos lang" hinihingal na sagot ko.

'Kumapit ka lang anak. Makakalabas din tayo dito' piping usal ko

Huminga ako ng malalim at nawala din kagad ang pagkirot sa puson ko na tila
nauunawaan ng anak ko ang sitwasyon namin ngayon. Tumingin ako sa ng diretsyo sa
mga mata ni Austin upang ipahiwatig ang gusto kong mangyari.

Tumango naman sya, ipinapahiwatig na nakuha nya ang ipinaparating kong mensahe.

"May mga kakampi pa pala kayo huh!" Nakangising turan ng isang babaeng reaper

Siyam ang reaper na kaharap namin ngayon, limang lalaki at apat na babae. At lahat
sila, naaamoy ko ang mga kumapit na dugo ng mga nagi nilang biktima. Mga biktimang
walang awa nilang pinatay.

"Wag nyo ng pag-aksayahan ng panahon yung iba. Ang mahalaga ay makuha natin ang
babaeng yan!" Seryosong turo sakin nong isang lalaking reaper

Dahil magkatabi lang kami ni Austin, madali kong naramdaman ang pagngangalit ng
bagang nya.
"Madali lang yan!" Sagot ng isa pang reaper bago kami sugudin

"Austin, ngayon na!" Sigaw ko at naglabas ako ng malakas na lagablab na apoy sa mga
kamay ko at ganon din ang ginawa ni Austin

Nagsimula pakanan ang pagtira ko samantalang sa kaliwa naman si Austin at

nagsalubong pagitna ang itinira naming apoy na patuloy sa paglabas sa mga kamay
namin upang maging proteksyon.

"Psyche, suntokin mo ang pader!" Pasigaw na utos ko

"Sige!" Kaagad namang tumalima si Psyche at walang inaksayang oras na malakas na

sinuntok ang pader sa tabi namin

Madaling nasira ang pader dahil sa suntok na pinakawalan nya.

"Lumabas na kayo!" Utos naman ni Austin.

"Pano kayo?" Nag-aalalang tanong ni mama

"Susunod din kami kagad" sagot ko

Nakakaunawa namang tumango si mama. Nagsimula na silang tumalon pababa, mabuti na
lang at sa gubat ang tapat ng pader na sinuntok ni Psyche.

Dahil sa patuloy na paglabas ng apoy sa mga kamay namin ni Austin, hindi makasugod
samin ang mga reaper dahil wala silang lulusutan para makalapit. Umaabot din kasi
hanggang kisame ang apoy.

"Umalis na rin tayo!" Wika ni Austin sa tabi. "Siguradong nakalayo na sila"

"Sige"

Nauna na si Austin sa pagtalon na sinundan ko din naman agad. Patuloy ang pagkalat
ng apoy kahit itinigil ko na ang pagpapalabas ng apoy sa kamay ko. Kasabay ng
pagtalon ko ay ang pagsibol ng baging sa pader na sinira ni Psyche upang mapigilan
non kahit papano kung sakaling habulin nila kami.

Hindi na kami nag-aksaya pa ng oras at mabilis na kaming tumakbo ni Austin.

"Light, paano ang papa mo?" Tanong sakin ni Austin habang patuloy kami sa pagtakbo

"May ibang pagkakataon pa tayo para iligtas sya. Sa ngayon, ang mahalaga ay ang
makatakas tayo at saka na lang ulit natin pagplanuhan kung paano natin sya
makukuha" wika ko na malalim na ang paghinga.
Ngayong nagdadalang tao ako mas mabilis akong napapagod. Ang epekto ng sanggol sa
katawan ko ay parang epekto ng paghigop ni David sa lakas ko sa tuwing nahahawakan
nya ako.

"Hindi ko sila maramdaman" basag ni Austin sa iniisip ko

Pinakiramdaman ko din ang paligid  namin pero hindi ko nga din sila maramdaman.

"Ganon din ako" turan ko.

"Bakit kaya? Bakit hindi nila tayo hinahabol?" Nagtatakang tanong nya

Napaisip din ako sa tanong nyang yun. Bakit nga kaya hindi nila kami sinusundan
gayong maaari nilang gawin yun?

May mali sa nangyayari!

Kailangan kong isipin kung ano yun! Ngunit kailangan kong alamin din ang kalagayan
ng iba!

'Mama, ayos lang ba kayo?' Tanong ko kay mama gamit ang telepathy
'Ayos lang kami. Malapit na kami sa bahay' sagot ni mama

'Mabuti naman po kung ganon. Magkita na lang po tayo dyan'

Hindi ko na sinabi na nakita na namin ang katawan ni papa. Mas mabuti kung personal
ko iyong sabihin.

"Kinausap mo ba sila?" Tanong ni Austin

"Oo. Malapit na daw sila sa bahay"

May mali talaga!

Bakit ganon?

Kailangan kong mag-isip ng mabuti kong gusto kong malaman kung anong naglalaro
ngayon sa isipan ni David

"Damn it!" Napabaling ang tingin ko kay Austin ng magmura sya

"Bakit?" Nag-aalalang tanong ko

"Sa susunod na makaharap natin sya, sisiguraduhin ko na mapapatay ko na sya kung
hindi man ay mabububog ko sya" tiim bagang na anas nya. Alam ko na si David ang
tinutukoy nya.

Hinawakan ko ang isa nyang kamay upang pakalmahin ang loob nya. Naiintindihan ko
sya. Naiintindihan ko ang nararamdaman nya dahil ganon din ang nararamdaman ko lalo
na ng sabihin nya ang gusto nyang mangyari.

Gusto nya lang gumawa ng isang pyesa ng mga lahi ng mga Dyos na magiging sunod-
sunuran sa gusto nya. Ngayon ay mas higit ko na syang isinusumpa!

Sarili nyang anak ngunit naiisip nyang gamitin sa napakabaluktot nyang pangarap!

May mahigit isang oras din kaming tumakbo bago nakarating sa bahay. Pagkapasok pa
lang namin ay sinalubong na kami ng mga pagod na pagod na itsura ng mga kasama
namin samantalang tila nakahinga naman ng maluwag sina Summer at Star ng makita
nila kami

"Mabuti naman at nakauwi na kayo!" Bakas ang katuwaan sa mukha ni Star pagkapasok
namin

Nahahapong naupo ako sa sofa, tumabi din sakin si Austin na lagi naman nyang
ginagawa.

"Si Grey?" Tanong ni Austin. Mabuti at naitanong nya dahil gusto ko ding malaman
"Natutulog pa din sya, walang dapat na ipag-alala" sagot ni Summer

"Mabuti naman kung ganon" tila nakahinga ng maluwag si Austin

"Anak, nabanggit ni Will na nakaharap nyo si David" usal ni mama

Napatingin ako kay Will na pinapagaling ngayon si Damon na puro sugat sa katawan.

"Iyon pa lang ang nasasabi ko" wika ni Will ng mapansin nyang tumingin ako sa kanya

"Bakit? Meron ba dapat akong malaman pang iba?" Nagtatakang tanong ni mama

Huminga ako ng malalim. Mahalaga ang impormasyon na nalaman namin.

"Nakita na po namin si papa sa loob ng palasyo---" natigil ang sasabihin ko ng

malakas na suminghap si mama. "Nakalagay sya sa isang container. Walang malay
ngunit sabi ni David hindi pa sya patay" patuloy ko

Mabilis na nagtubig ang mga mata ni mama. Kahit naman ako ng makita ko si papa
hindi ko naiwasang di maiyak. Dahil sa wakas na matagal na paghahanap ni mama,
natagpuan na din namin si papa, yun nga lang nasa kamay sya ng kaaway. At sigurado
akong gagamitin nya si papa laban samin.
"Kung nandon sya, kailangan ko syang balikan!" Akmang tatayo na si mama ng pigilan
ko sya.

Sa tapat ng sofa na inuupuan namin nakaupo si mama. Nang tumayo sya ay mabilis din
akong nakatayo at nahawakan sya sa braso

"Ma, hindi ka pwedeng magpadalus-dalos! Alam ko po ang nararamdaman nyo. Ililigtas

natin si papa pero kailangan nating pag-isipan ang susunod nating gagawin"
pagpapalma ko sa kanya.

Hindi sya sumagot pero halata ang pagpipigil nya sa sarili na muling sumugod sa
palasyo. Pero saglit lang din ay kumalma na si mama

"Sorry. Tama ka. Kailangan nating mag-isip ng panibagong plano dahil kung muli
akong babalik doon ngayon, sigurado na akong nakaalerto na silang lahat" mahinahon
ng wika ni mama

Muli kaming naupo. Tapos na ding pagalingin ni Will ang mga kasama naming
nagkapinsala.

"Sigurado akong kung saan nyo nakita si Imran, wala na sya don. Siguradong inilipat
na siya ni David" wika ni Summer

"Sigurado yun" segunda ni Will

"Hindi. Nandon pa rin sya" sansala ni Damon

"Ha? Pano mo naman nasabi? Ngayong alam na natin kung nasaan nya itinago ang
katawan ni Imran, siguradong ililipat na nya yun" naguguluhang turan ni Eve sa
kasintahan.

Sa kabila ng naranasan namin ngayon, masasabi ko na sulit ang pinagpaguran namin.

Dahil malinaw kong nakikita sa mga mata ni Eve ang kasiyahan na muling makita ang
kasintahan. Mahal na mahal nya talaga si Damon. Wala sa loob na napahawak ako sa
malamig na kamay ni Austin. Napalingon sya na may nagtatakang tingin ngunit
nginitian ko lang sya. Ngumiti din sya sakin bilang tugon.

Mahal na mahal ko talaga ang lalaking ito at hindi ako nagsisisi na sumama ako sa
kanya sa unang beses pa lang na pagkikita namin noon.

Muli naming ibinalik ang tingin namin kay Damon ng muli syang magsalita.

"Kung ako si David at nalaman nyo na kung saan ko itinago ang katawan ni Imran.
Siguradong iisipin ko na inisip nyo na inilipat ko na yung katawan sa ibang lugar
para hindi na kayo babalik sa dati kong pinaglagyan. Kung ganon ang iisipin nyo,
hindi na ako mahihirapan pang muling ilipat ang katawan ni Imran dahil nalinlang ko
na kayo kaya maghahanap kayo sa ibang bahagi ng palasyo na may mga nakaabang ng mga
reapers" mahabang paliwanag ni Damon

May punto sya sa sinabi nyang yun pero...

"Iyon ang gusto ni David na isipin natin" biglang usal ko na ikinalingon nila
sakin.
"Anong ibig mong sabihin?" Kunot noong tanong ni Damon

"Alam ni David na hindi tayo bobo para hindi maisip na may possibilidad na maisip
natin ang naisip mo, Damon. Kaya nasisiguro ko na ililipat nya na yung katawan ni
papa sa ibang lugar. At dahil ang nasa isip natin ay nandon pa rin ang katawan,
iyon ang pupunteryahin nating puntahan na sigurado akong may mga nakaabang na
sating mga reapers. Ilipat man nya sa ibang lugar o hayaan lang nya ang katawan ni
papa kung saan namin sya nakita, wala pa ding magbabago. Madadagit at madadagit pa
rin nya tayo dahil ang punterya natin ay ang makuha si papa. Dahil para tayong mga
isda na pinapainan ng pagkain para mahuli at ang pain ay walang iba kundi ang
katawan ni papa. Sapagkat maaaring tama ang sinabi mo na may mga nakaabang na rin
sating mga reapers sa ibang bahagi ng palasyo" paliwanag ko

"Ganon pala" napatango-tango naman si Damon "Naiintindihan ko na"

"Grabe! Sumakit ang ulo ko sa paliwanag nyo! Para tayong naglalaro ng mind games sa
ginagawa ni David!" Reklamo ni Star

"Oo nga. Kung gusto nating mabawi si Imran kailangan nating mag-isip ng mabuti
dahil parang isang game master ang kalaban natin" segunda ni Summer "Biruin mo,
napapaniwala nya ang lahat sa mga kasinungalingang binuo nya. Napapagalaw nya ang
lahat sa kagustuhan nya"

"Ang larong ito ay parang chess. Sina David at Light ang manlalaro. Hindi lang ito
tagisan ng taglay nilang lakas kundi maging ang kakayahan nilang mag-isip.
Kailangan nilang pag-isipang mabuti ang bawat galaw nila o isipin ang magiging
galaw ng kalaban nila. Kung sino ang unang maka-checkmate sa king ang siguradong
panalo. At kung si Light ang mauunang ma-checkmate, iyon na ang katapusan ng mundo"
seryosong wika ni Will

Lahat kami ay natahimik sa sinabing iyon ni Will sapagkat tama ang sinabi nya. Kung
matatalo ako kay David, baka nga magkatotoo ang sinabi nyang hindi na iiral ang
kapayapaan sa mundo.
"Hey! Ang lalim naman ng pagkakakunot noo mo!" Puna ni Summer kay Psyche na kanina
pa nga tahimik

"May iniisip lang ako" simple nitong sagot

"Ano naman yun?" Tanong ni Summer sa asawa

"Hindi nyo ba napansin? Mga reapers na ang nakaharap natin pati na rin si David
pero hindi nila tayo hinabol...parang sinasadya nila tayong patakasin" seryosong
wika ni Psyche

"Napansin ko nga rin na parang hindi nila tayo sinundan" sang-ayon ni mama sa
sinabing iyon ni Psyche

Sinadyang patakasin?

Sinadya...

Nanlaki ang mga mata ko ng maisip ko na kung ano yung mali sa nangyayari.

Bakit hindi ko kagad naisip yun?

Damn!

Naikuyom ko ang isa kong kamay at napahigpit ang pagkakakapit ko sa kamay ni Austin

"Light, bakit?" Biglang tanong nya ng maramdaman nya ang paghigpit ng pagkapit ko
sa kamay nya

"Sinadya talaga tayong patakasin ni David" tiim bagang na sagot ko

"Ano?" Napakunot ang noo ni Psyche sa sinabi kong yun

"Anak, pano mo nasabi ang bagay na yan?" Naguguluhan ding tanong ni mama

"Dahil nakikipaglaro sya sakin! Hindi mahina si David para hindi nya kami masundan
ng matakasan namin sya ganon din ang mga reaper pero hinayaan nya lang kami...tayo.
At ang pagdukot kay Damon...ginamit nya lang yun para ipaalam sakin kung saan nya
itinatago si papa. Alam nya na hahangarin ko ulit makabalik ng palasyo...hindi lang
ako dahil maging ganon din si mama---"

"Ibig sabihin, walang kahirap-hirap nya kayong dalawa ni Clara na mapapalapit sa

kanya dahil hawak na nya si Imran. At iyon ang hinihintay nyang pagkakataon para
makapaghiganti sa inyong tatlo" sabat ni Austin
"Ganon na nga" komperma ko

"Pero nandon na kayong dalawa ni Clara sa palasyo, nasa kanya na ang pagkakataong
gawin ang balak nya" naguguluhang usal ni Will

"Tulad nga ng sinabi ko, nakikipaglaro sya sakin! Ang nangyari kanina ay bahagi
lang ng laro nya. At kung tama ang nasa isip ko, hindi pa ito ang tamang oras na
hinihintay nya. May hinihintay syang pagkakatao para gawin ang pinaplano nya" sagot
ko

"Ano sa tingin mo ang hinihintay nyang pagkakataon?" Tanong naman ni Eve

"Yun ang di ko sigurado pero... may isang bagay akong nasisiguro..." tumigil muna
ako sa pagsasalita para tingnan sila isa-isa. "...sa oras na pumasok kami ni mama
sa palasyo, iyon na hudyat ng nalalapit na pagtatapos ng laro" sagot ko sa
seryosong boses

Nararamdaman ko na sa muli naming paghaharap ni David, don na nya tatapusin ang

pakikipaglaro sakin. Pero naguguluhan pa rin ako sa isang bagay. Pano nya bubuhayin
si Erebus gayong maaari akong mamatay habang dinadala ko pa sa sinapupunan ko ang
anak ko na kailangan nya para makagawa ng panibagong lahi ng mga Dyos? Kung
makukuha nya sakin ang bata at papatayin nya ako, pano nya mapaparami ang lahi ng
mga Dyos?

Teka...

Hindi kaya...
Nanlaki ang mga mata ko sa naisip kong possibleng paraan kung paano nya mapaparami
ang lahi namin.

Damn!

Iyon pala ang gagawin nya!

Sa realisasyong iyon ay hindi ko maiwasang di kumulo ang dugo ko sa galit.

Napakasama nya para isipin ang ganong bagay!

"Anong problema?" Nag-aalalang tanong ni Austin ng maramdaman nya ang panginginig

ng katawan ko sa galit

"Mapapatay ko talaga si David sa susunod na pagkikita namin!" Nanggigigil na usal

ko

"Light" bigkas ni Star sa pangalan ko ng makita nila ang galit sa mukha ko

"Naiintindihan ko na ngayon kung paano nya paparamihin ang lahi naming mga Dyos.
Kung paano sya magiging ama ng mga panibagong lahi namin. Kung paanong sya ang
magiging kataas-taasang maging Dyos ng langit" naiisip ko pa lang kung anong balak
nya sa anak ko, gusto ko na syang sugudin sa palasyo

"Paano?" Kunot noong tanong ni Will

Isa-isa ko silang tiningnan. Bakas sa mukha nila na gusto din nilang malaman kung
ano ba ang natuklasan ko.

Hindi muna ako nagsalita, kinakalma ko muna ang sarili ko at ng makuha ko ng

kalmahin ang sarili ko saka ko pa lang ipinaliwanag sa kanila ang realisasyong
naisip ko.

"Sinasabi ni David na ako ang susi para matupad ang mga plano nya. At ang susing
tinutukoy nya ay ang anak ko! Isa akong hadlang sa ambisyon niya kaya nanaisin
nyang patayin ako kaya ang anak ko ang gagamitin nya. Kung lalaki ang anak ko,
maaaring kapag nagkaanak ito ng babae, iyon ang gagamitin nya para muling ibalik
ang lahi ng mga Dyos ngunit kung ang magiging anak ko ay babae..." di pa man ako
tapos magsalita pero napasinghap na sila marahil ay nauunawaan na nila ang gustong
mangyari ni David

"Damn it! Anak nya yun! Pero balak nyang gawin yun sa sarili nyang anak!" Galit na
galit na usal ni Damon

"Ang sama nya!" Di makapaniwalang turan ni mama

"Kapag babae ang magiging anak nyo...ang bata ang gagamitin nya para magpasibol ng
panibagong lahi ng mga Dyos. At kapag nama--- namatay ka...maaari nyang punuin ng
kasinungalingan ang isipan ng bata" nanggigigil na turan ni Austin kasabay ng
pagsuntok nya sa sariling palad.

Ayaw ko mang isipin pero anak nya pa rin ang nasa sinapupunan ko pero nakahanda
syang gamitin ang bata para sa pansarili nyang kapakanan. Napapikit ako dahil sa
pagpintig ng sentido ko.
'Anak, patawarin mo ako pero hindi ako magdadalawang isip na patayin ang lalaking
yun!' Piping usal ko

"Ugh!" Ungol ko ng maramdaman ko na naman ang pagkirot ng puson ko, napahawak din
ako doon. Napamulat ako dahil sa pagkirot na yun.

"Light!" Nag-aalalang napahawak sa balikat ko si Austin

"Ayos lang ako" pagpapakalma ko sa kanya dahil malinaw kong nakikita ang pag-aalala
sa mukha nya

"Sigurado ka ba?" Nag-aalalang tanong pa din nya

"Oo"

"Ang mabuti pa, magpahinga na muna tayong lahat at ipagpabukas na lang ulit natin
ang usaping ito. Malapit ng mag-umaga at aminin nating nakakapagod ang mga nangyari
kanina kaya kailangan na din nating magpahinga" suhestyon ni mama

"Sang-ayon ako. Baka makasama sa bata kung labis kang mapapagod" wika ni Austin

Inalalayan nya akong tumayo at nauna na kaming umakyat sa kwarto namin. Nagpatianod
na lang din ako kay Austin dahil sa totoo lang ay pagod na rin talaga ako. Hindi ko
rin naman gusto na may mangyaring masama sa anak ko.
Pumasok kagad ako sa banyo para maligo ng mabilis. Magbibihis na sana ako ng
mapatingin ako sa malaking salamin na nasa loob ng banyo. At dahil wala pa akong
suot na kahit na ano, kitang-kita ko ang kabuuan ng katawan ko tulad nong araw na
isinilang ako sa mundo. Napansin ko na may nagbabago sa katawan ko, bahagyang
lumaki ang dibdib ko pati na rin ang balakang ko. Wala sa sariling hinaplos ko ang
puson ko at napakunot noo ako dahil may umbok na iyon.

Isang linggo at dalawang araw pa lang ang nakakalipas simula ng gabing

pagsamantalahan ako ni David pero napakabilis na nagbunga ang gabing yun. Ang bilis
ng paglaki ng sanggol sa loob ng sinapupunan ko at ngayon ay may umbok na agad
iyon. Hindi naging normal ang naging paglaki ko, hindi ako dumaan sa estado ng
pagiging isang bata, segundo lang ang pagitan ng isilang ako ni mama at naging
ganap na ring disi otso anyos ang aking katawan. Iyon ba ang epekto ng mabilis na
paglaki ko noon sa anak ko ngayon? Kung gaano ako kabilis lumaki ay ganon din
kabilis lumaki ang anak ko sa sinapupunan ko.

Napasinghap ako ng maramdaman ko ang pagpintig ng anak ko sa loob ko. Pumipintig

sya! Nararamdaman ko ang isang buhay na nasa loob ng sinapupunan ko!

Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala na magkakaroon na ako ng sarili

kong anak. Bunga man sya ng hindi magandang pangyayari, alam ko sa puso ko na mahal
ko na ang batang nasa loob ko.

Ngunit bigla akong napatukod sa salamin ng makaramdam ako ng panghihilo. Kailan ba

nong huling beses akong uminom ng dugo? Naghahanap ng dugo ang katawan ko! Gusto
kong uminom ng dugo!

Napaangat ang tingin ko sa salamin at kitang-kita ko doon ang pag-agos ng dugo sa

ilong ko. Nanginginig na inilapat ko ang kamay ko sa ilong ko at ng tingnan ko ang
kamay ko ay may dugo nga iyon.

Sariwang dugo
Hindi lang sa lakas ko meron akong kahati dahil maging sa dugong nananalaytay sa
katawan ko. Hindi ko alam kung mapapangiti ako dahil mukhang ngayon pa lang ay
malakas ng kumain o uminom ng dugo ang batang nasa loob ng tyan ko.

"Light!" napapitlag ako sa pag-iisip ko ng marinig kong sumigaw si Austin mula sa

likuran ko.

Dahil nakatapat ako sa salamin, kitang-kita ni Austin na may umaagos sa ilong ko.
Bago pa ako makapagsalita ay dali-dali nyang kinuha ang tuwalyang nakasabit malapit
sa pwesto namin at ibinalot iyon sa katawan ko bago ako pinangko na parang isang
prinsesa, lumabas kami ng banyo at iniupo nya ako sa kama. Ang mukha nya ay
kababakasan ng labis na labis na pag-aalala.

"Damn it! Dumudugo ang ilong mo!" natatarantang usal nya. "Tatawagin ko si Will!"
akmang tatayo na sya ng pigilan ko sya sa braso

"Hindi na kailangan" pigil ko sa kanya

"Pero---"

"Ayos lang ako. Kailangan ko lang ng...hmm...uminom ng dugo" naaalangang sagot ko

Alam ko kasi na hindi sya magdadalawang isip na muling ihain sakin ang leeg nya.
Nag-aalangan akong ibaon ang mga pangil ko sa leeg ni Austin dahil hindi ko masabi
kong magagawa kong pigilin ang sarili ko dahil sa uhaw na nararamdaman ko ngayon
dala ng pagbubuntis ko.
Nagulat ako ng bigla nya akong yakapin at kintalan ng magaang halik sa noo.

"Pinag-alala mo ako!" Humigpit ang pagkakayakap nya sakin

"Sorry. Hindi ko intensyon na pag-alalahanin ka" gagantin na rin sana ako ng yakap
sa kanya ng bahagya nya akong ilayo sa kanya.

Hinaplos nya ang mukha ko. "Kapag nagugutom ka...nauuhaw... o kung meron kang
kailangan, sabihin mo sakin. Ayokong nahihirapan ka lalo na ngayong hindi na lang
ikaw ang may-ari ng katawan mo" wika nya

Hindi ko maiwasang di mapangiti sa kabila ng nakikita kong pag-aalala sa mukha nya.

Dahil hindi lang sya nag-aalala para sakin dahil maging sa anak ko din kahit pa na
hindi siya ang orihinal na ama ng anak ko. Sigurado akong magiging mabuti syang ama
dahil ngayon pa lang ay nakikita ko na kung paano sya mag-alala para kay Grey at sa
sanggol na nasa sinapupunan ko.

"Bakit?" Kunot noo at nagtatakang tanong nya dahil sa bigla kong pagngiti

Nakangiti akong umiling. "Naisip ko lang na isa kang mabuti ama. Maswerte ako dahil
ikaw ang itinadhana sakin. Kung mamamatay ako at muling mabubuhay, gugustuhin ko na
ikaw ulit ang lalaking mamahalin ko" pinadaan ko ang hintuturo ko simula sa pagitan
ng kilay nya pabaybay sa ibabaw ng matangos nyang ilong.

Nawala ang nakaguhit na pag-aalala sa napakagwapo niyang mukha at napalitan iyon ng

isang ngiti na alam kong laan lang para sakin.
"Ikaw talaga!" Pinisil nya ang ilong ko. "Alam mo talaga kung paano papagaanin ang
loob ko" dumukwang sya para bigyan ako ng mabilis na halik sa labi. "Inom na! Para
makapagpahinga ka na din" nakangiti nyang inilapit sakin ang leeg nya

"Kinilig ka naman!" Binigyan ko sya ng nakakalokong ngiti. "Si---Aray" napahawak

ako sa noo ko ng pinitik nya ako doon

"Mahal din kita" natatawang wika nya ng sinamaan ko sya ng tingin.

Ngunit maya-maya din ay naglaho ang pagtawa nya at nagkatitigan kaming dalawa.
Seryoso na ang abuhin nyang mga mata na nagagawang higupin ang buong pagkatao ko sa
ibang deminsyon na tanging kami lang ang naroroon.

Kapag talagang kasama ko si Austin, nawawala ang mga alalahanin ko, ang pagod ko at
nakakaramdam ako ng pagkapayapa ng sistema ko. Iyan ang nagiging epekto nya sakin.
Nagagawa nyang pabaliktarin ang mundo ko ng pababa at pataas.

Sa simpleng pagtititigan namin ay nagagawa nyang painitin ang pakiramdam ko na

tumatagos sa kaloob-looban ko na tanging sya lang ang nakakagawa. Hindi pa nya ako
nahahawakan pero pinapangapusan na ako ng hininga. Nakalimutan ko na rin ang
nararamdaman kong uhaw. Parang may ibang bagay akong gustong tikman. Wala sa
sariling napalunok ako ng bumaba sa mga labi nya ang tingin ko.

Ang paborito kong bahagi ng mukha nya.

Ang pula ng labi nya. Tila inaakit akong sunggaban sya at namnamin ang tamis na
maaaring ihatid sakin ng mga labing yun.

Napapitlag ako ng padampiin nya ang hintuturo nya sa ibabang labi ko na bahagya ng
nakaawang. Para akong pinasukan ng naglalagablab na apoy sa buong sistema ko.
Binaybay ng hintuturo nya ang labi ko kaya lalong napapalalim ang paghinga ko.

Nang muling ituon ko sa mga mata nya ang paningin ko bumilis ang pintig ng puso ko.

Pagmamahal

Pangangailangan

Pagnanasa

Iyon ang tatlong salita na nababasa ko sa mga mata nya. Hindi na rin ako magtataka
kung ganon din ang makita nya sa mga mata ko dahil kung anong nararamdaman nya ng
mga sandaling ito ay sya ding nararamdaman ko

"Light...drink my blood" bulong nya sa parang namamalat na tono o tamang sabihin na

nang-aakit na tono

Para naman akong nahipnotismo dahil kusang gumalaw ang ulo ko para lumapit sa nang-
aanyaya nyang makinis na leeg. Kusang lumabas ang mga pangil ko at walang segundo
na bumaon iyon sa leeg ni Austin.
"Aahhh" paungol nyang daing. Hinawakan nya ako sa bewang ko at walang kahirap-hirap
nya akong naikalong sa hita nya kaya bale nasa pagitan sya ng mga hita ko.

"Oohh" hindi ko naiwasan ang paglabas ng ungol dahil sa dalawang dahilan. Una dahil
nabahiran na ng dugo ang lalamunan ko at pangalawa ng maramdaman ko ang kaumbukan
sa inuupuan ko na tumatama sa pagitan ng pang-upo ko.

Kusang gumalaw ang katawan ko upang ikiskis ang sarili ko sa kanya habang patuloy
pa din sa pag-inom sa dugo nya.

"L-Light!" Hindi na rin nya napigilan ang sarili dahil tinanggal na rin nya ang
pagkakapulupot ng tuwalya sa katawan ko kaya malinaw na nyang nakikita ang katawan
ko kahit pa sabihin na liwanag na lang mula sa lamp shade ang nagsisilbi naming
liwanag.

Hindi naman ako nahihiyang ipakita ang katawan ko sa kanya sapagkat nakita na iyon
ni Austin at sa tuwing tinitingnan nya ako sa mga ganitong tagpo namin, lagi kong
nakikita sa mga mata nya ang labis na pagsamba. Ngunit gusto ko din syang
maramdaman!

Pinagapang ko ang isa kong kamay sa balikat nya samantalang ang isa kong kamay
dinama ang kanyang dibdib. Pinisil ko ang balikat nya na umani ng isang mahinang
ungol mula sa kanya. Ngunit hindi ako kontento sa lamig na nararamdaman ko sa balat
nya. Gusto kong pagapangin ang mga kamay ko sa mala-adonis nyang pangangatawan.
Kaya walang pagdadalawang-isip na pinunit ko ang suot nyang damit subalit hindi ko
inaasahan na sa nalikhang tunog ng pagkapunit ng damit nya ay magagawang pataasin
ang init na nararamdaman ko.

Tila naman may sariling pag-iisip ang mga kamay ni Austin dahil sinapo niyon ang
dalawa kong dibdib. Hindi ko na kinayang ikulong ang ungol sa lalamunan ko kaya
napabitaw ang pagkakabaon ng pangil ko sa leeg niya.
"Aahh.. Austin!" Ungol ko habang napaliyad ang likod ko mabuti na lang at nakakapit
ako sa magkabila nyang balikat.

"Lumaki sya" tukoy nya sa dibdib kong patuloy nyang pinagpapala.

Ramdam ko ang pag-iinit ng pisngi ko sa sinabi nyang yun. Dahil tila kabisado na
nya ang katawan ko kaya alam nya ang mga bahagi ng katawan ko na may nagbago. Upang
ikubli ang pamumula ng mukha ko ay inilapat ko ang labi ko sa tenga nya. Padampi-
dampi ko iyong hinalikan hanggang sa hindi na ako nakontento at inilabas ko na ang
dila ko at ginamit iyon upang baybayin ang sukat at kabuuan ng tenga ni Austin

Isa na namang ungol ang namutawi sa mga labi nya kaya lalo akong ginanahan sa
ginagawa ko. Ibinaba ko pa ang dila ko patungo sa mantya ng dugo sa leeg nyang
kinagat ko. Dinilaan ko iyon hanggang sa malinis na ang leeg nya, ginamit ko din
ang dila ko para pagalingin ang dalawa ngunit maliit na sugat na nilikha ng pangil
ko.

Ngunit natigil ako sa ginagawa ko at halos panawan ako ng ulirat sa ginawang iyon
ni Austin. Dahil nalulunod na ako sa sensasyong nararamdaman ko, hindi ko na
napansin na naipasok na ni Austin ang isa nyang daliri sa pagkababae at dahil
ikinikiskis ko ang sarili ko sa kaumbukan niya, nagtuloy-tuloy ang pagpasok ng
daliri nya sa loob ko.

"A-Austin...oohh!" Muling napaliyad ang katawan ko kasama ang ulo. Sobrang lalim na
din ng paghinga ko na nahihirapan na akong huminga gamit ang ilong ko kaya
nakaawang na ang mga labi ko

Ngunit hindi pa tapos si Austin sa pagpapahirap sakin kung ito nga ay matatawag
kong pagpapahirap sapagkat ito ay nagdudulot din sakin ng ibayong kaluwalhatian.
Dumukwang si Austin at parang sanggol na isinubo ang  isa kong dibdib habang
pinagapang nya sa likod ko ang isa nyang kamay samantalang ang isa ay abala sa
ibabang parte ng katawan ko.
Ipinagpatuloy ko ang pagtaas baba ko kaya patuloy din ang pagpasok ng daliri nya sa
loob ko. Humigpit ang pagkakahawak ko sa magkabila niyang balikat dahil pakiramdam
ko ay mahuhulog ako sa isang bangin kaya kailangan ko ng makakapitan.

"Aaahh---" mabilis kong itinakip ang isa kong kamay sa bibig ko ng muntikan na
akong mapasigaw ng sa pagbulusok ko pababa ay naging tatlong daliri na ang gamit
nya.

Damn it! Balak ba nya akong patayin?

Narinig ko syang bahagyang tumawa dahil marahil sa naging reaksyon ko kaya naman
sinamaan ko sya ng tingin kahit na patuloy ko pa ding iginagalaw ang katawan ko.

"Gusto ko talagang naririnig ang ungol mo" nakangisi nyang anas na may kasamang
paghingal

"Oh! Shut up!" Asik ko bago sya sinibasib ng halik sa labi

Ginantihan nya ang halik na ibinigay ko. Bago ko pa maipasok ang dila ko sa loob ng
bibig nya ay nauna nyang gawin. Kaya bilang pagbati sa panauhin ko ay sinalubong
din sya ng dila ko. Paminsan-minsan ay sinisipsip nya ang labi ko na syang ginagawa
ko din kapag nakukuha ko ang tyempo ng pagiging dominante sa halik na
pinagsasaluhan namin

Ngunit tila hindi nakukuntento ang katawan ko na tila mayroon pa itong hinahanap.
At alam kung ganon din si Austin dahil bigla syang tumayo, nasa pang-upo ko ang isa
nyang kamay habang ang isa ay nasa likod ko bilang suporta. Patuloy lang kami
paghahalikan kaya wala na akong pakialam kung saan nya ako dalhin ngunit naramdaman
ko ang paglapat ng likod ko sa kama.

Bumitaw sya sakin kaya napadilat ako. Hinihingal na pinagmasdan ko kung anong
gagawin nya. Napangisi ako ng dali-dali nyang hinuhubad ang suot nyang pantalon.
Napakaganda talaga ng katawan nya! Para sakin sya na ang pinakagwapo sa lahat ng
lalaki sa mundo. Sabihin mang bias pero wala akong pakialam dahil iyon ang
nararamdaman ko at iyon ang sa tingin ko.

"Oohh" kusang umalpas ang ungol sa labi ko ng dumagan na sya sakin.

Naramdaman ko na naman ang malamig nyang katawan na nakadikit sa katawan ko. Bumaba
ang labi nya sa leeg ko at dinilaan iyon pataas at pababa. Naikapit ko ang isang
kamay ko sa kubrekama dahil sa kilikiting nararamdaman ko.

Damn!

Ang leeg ko ang sensitibong bahagi ng katawan ko! At alam nya yun!

Gumapang sa panga ko ang labi nya at patudyo nya akong hahalikan sa gilid ng labi
ko. Sa tuwing ibabaling ko ang ulo ko para hulihin ang mga pamanudyo nyang mga labi
ay iiiwas naman nya ito.

"Aahhh" na-fu-frustate na ungol ko

Pinapahirapan ba nya ako?

Hahawakan ko na sana ang mukha nya ng bumaba ang ulo nya at dumako sa mga dibdib ko
at isinubo ang isa na parang isang gutom na sanggol. Napahawak ang isang malaya
kong kamay sa buhok nyang magulo kahit hindi naman dahil natural na iyon sa kanya.

"A-Austin...please!" Nahihirapang pakiusap ko. Gusto ko na syang maramdaman sa loob

ko.

At mukhang pareho kami ng nararamdaman dahil iniangat nya ang sarili nya. Nagtama
ang mga mata namin kaya nakikita ko na may dumaang pag-aalala sa mga mata nya. Para
syang nag-aalinlangan.

Sa kabila ng init na pinagsasaluhan namin, naiisip pa rin nya ang kalagayan ko kaya
hindi ko maiwasang di mapangiti. Hinaplos ko ang pisngi nya.

"Sige na...ayos lang ang baby...gusto kitang maramdaman sa loob ko" wika ko habang
patuloy na hinahaplos ang palad ko sa pisngi nya.

Napapikit sya. Hindi ko sigurado kung dahil sa sinabi ko o dahil sa haplos ko.

"Mag-iingat ako" hinihingal na bulong nya at pumagitna na sya sa pagitan ng hita

ko.

Napasinghap ako ng dahan-dahan nyang ipasok ang pagkalalaki nya sa pagkababae ko.
Gusto ko ang paraan nya sa pag-iisa ng mga katawan namin. Mali pala--gusto ko ang
lahat sa kanya--ang lahat-lahat.
Nagsimula na syang gumalaw sa ibabaw ko. Ang kamay kong nakahaplos sa pisngi nya ay
gumapang patungo sa buhok nya. Gusto ko ang buhok nya na tila laging bagong gising.
Samantalang sa balikat naman nya nakakapit ang isa ko pang kamay. Sinalubong ko ang
bawat pag-ulos nya sa ibabaw ko. Dahil gusto ko ding iparamdam sa kanya ang
kaluwalhatian na idinudulot nya sa katawan ko.

At mukhang nakikiramdam din ang anak ko dahil bigla na lang nawala ang pananakit ng
puson ko na parang binibigyan nya kami ng oras ni Austin para sa isa't-isa.

Kasabay ng pagsinghap ko ang paghigpit ko ng kapit sa balikat nya ng sa pag-ulos

nya ay tinamaan nya ang sensitibong bahagi ng pagkababae ko. Patuloy nyang tinamaan
iyon na tila talagang pinupunterya dahil don ay mabilis na nabuo ang tensyon sa
loob ko.

"Let's come together" wika nya

Iyon lang ata ang hinihintay ng katawan ko at kusa na akong sumabog sa libu-lubong
piraso at di nagtagal ay sumunod sakin ang katas na tumakas sa katawan ni Austin,
nagsama sa loob ng katawan ko ang mga pinakawalan naming katas.

Pabagsak na dumapa sa ibabaw ko. Nakasubsob sya sa leeg ko kaya nararamdaman ko din
ang pagtama ng hininga nya sa gilig ng leeg ko. Nasa ganon kaming posisyon ng may
isang minuto din bago sya umayos ng higa sa tabi ko. Ngunit kaagad din syang
tumagilid at niyakap ako kaya muling bumaon ang mukha nya sa gilid ng leeg ko.

"Salamat" anas ko matapos kong payapain ang paghinga ko

"Para saan?" Nagtatakang tanong nya at bahagyang iniangat ang ulo nya mula sa
pagkakasubsob at tiningnan ako.

"Dahil iningatan mo ako" ikiniling ko ang ulo ko para magtama ang mga mata namin.

"Ayoko kasing masaktan ka lalo na ang anak natin" nakangiting tugon nya

Anak natin

Ang sarap pakinggan ng dalawang salita na yun. Pakiramdam ko ay binalot ng mainit

na kamay ang puso ko.

Hinalikan nya ako sa noo. "Magpahinga na tayo. Masama sayo ang mapagod ng sobra"
wika nya

Nakangiti naman akong tumango bago muling humarap sa kisame at pumikit. Samantalang
si Austin ay humigpit ang yakap sakin ngunit dama ko pa din ang pag-iingat sa
pagkakayakap nya at muling ibinaon ang kanyang mukha sa gilid ng leeg ko. Dala
marahil ng pagod ko ay mabilis akong nakatulog.

PAMILYAR ang lugar na kinaroroonan ko ngayon. Sapagkat ang lugar na 'to ang
pinakaespesyal na lugar para sakin. Ito ang lugar na babalik-balikan ko, umalis man
ako o pumunta sa ibang lugar, ito pa din ang lugar na babalikan ko
Maliwanag ang buwan. Bukod sa tunog ng mga kuliglig ay maririnig din sa kalagitnaan
ng gabi ang tunog ng tubig na nagmumula sa talon.

Lumakad ako palapit sa tubig ngunit bago pa ako makalapit ay may lumiwanag na bagay
sa batong lagi kong inuupuan. Kunot noo ko iyong tiningnan dahil para iyong hugis
tao na kasing laki ng isang bata. Nakatalikod sya sa gawi ko dahil nakatingala sya
sa buwan. Masasabi kong batang babae sya dahil sa alon-alon at mahaba nyang buhok.
Nababalutan sya ng dilaw na liwanag sa buo nyang katawan.

Ewan ko ba pero ang bilis ng tibok ng puso ko. Parang may kung anong pakiramdam ang
bumabalot sa akin ngayon. Humakbang ako para lapitan ang batang may liwanag sa
kanyang buong katawan ngunit di pa ako nakakalapit ay bigla syang lumingon sakin.

Napasinghap ako ng humarap sya sakin dahil napakaganda nyang bata! Masasabi ko na
higit ang taglay nyang kagandahan sakin o kay mama, sa tantya ko ay nasa anim na
taong gulang na sya ngunit kakikitaan na sya ng angking kagandahan.

Namamangha ako sa taglay nyang ganda!

Sinalubong nya ang paningin ko. Ang mga mata nya ay nangungusap na tila kay daming
gustong sabihin sakin ngunit pinili na lang nyang itikom ang kanyang mapupulang mga
labi.

"S-Sino ka?" Di napigilang tanong ko

Hindi nya ako sinagot ko subalit naglakad sya palapit sa pwesto ko. Ngunit tumigil
din sya ilang hakbang mula sakin.
"Sino ka?" Ulit ko dahil hindi ko alam pero gusto ko syang makilala

"Hindi lahat ng bagay na akala mo ay ang syang totoo" makahulugan nyang wika.

Hindi ko sya maintindihan!

"Anong ibig mong sabihin?" Naguguluhan kong tanong

Napalinga ako sa paligid ko ng mas lalo pang nagdilim ang paligid namin dahil sa
pagtaklob ng ulap sa liwanag ng buwan. Muli kong ibinaling ang tingin ko sa batang
babaeng nagliliwanag pa rin hanggang ngayon ngunit unti-unti syang naglalaho.

"Sandali!" Napahakbang ako palapit sa kanya at pilit na inaabot ang unti-unting

naglalaho nyang katawan ngunit tumagos lang sa mga kamay ko ang katawan nyang
nagliliwanag

"Mag-iingata ka...mama" huling salita nya bago sya tuluyang nawala

Mama?

Teka...wag mong sabihin na sya ang magiging...

Bago ko pa maituloy ang naiisip ko ay biglang nabiyak ang lupang tinutungtukan ko
at wala na akong nagawa ng tuluyan na akong lamunin ng lupa, ibinagsak sa
kailaliman ng lupa na walang makakaalam kung saan ako dadalhin

HINIHINGAL na napadilat ako ng mata. Sumalubong sakin ang kisame ng kwarto naming
mag-asawa.

Panaginip

Ang batang yun...

Sinalat ko ang may maliit ng umbok sa tyan ko.

Anak

Muli akong napapikit. Dinaluyan ako ng matinding takot sa puso ko.

Babae ang magiging anak ko!

Hindi lang isang panaginip ang nakita ko. Ang batang yun...sya ang magiging anak
ko!
Ngayong alam ko na kung anong magiging kasarian ng anak ko, kailangan kong mas
maging maingat sa mga aktuwasyon ko. Hindi lang para sa kaligtasan ko, naming
lahat, ng nakakarami kundi pati na rin ng magiging kaligtasan ng magiging anak ko.

Luminga ako sa tabi ko kung saan nakahiga si Austin ngunit wala na sya doon.
Bumangon ako at pinalibot ko ang paningin ko sa buong kwarto, ngayon ko lang
napansin na nakahawi ang kurtina sa kwarto namin kaya malayang nakakapasok sa loob
ang liwanag na hatid ng araw. Napatingin ako sa orasan na nakapatong sa side table,
sinasabi doon na alas tres na ng hapon.

Tumayo na ako sa kama, dumiretsyo sa banyo para ayusin ang sarili ko. May hinala na
ako kung saan ko siya o sila makikita. Matapos kong makapag-ayos ay bumaba na ako
at tama nga ang hinala ko na nasa kusina sina Austin at Grey na abalang-abala sa
kung anumang ginagawa nila.

"Anong ginagawa nyo?" Nakahalukipkip na tanong ko habang nakasandal sa tabi ng

pinto, bahagya ding nakakiling ang ulo ko

"Mama!" Masiglang bati ni Grey at dali-dali syang bumaba sa inuupuan nyang bangko
ngunit nahihirapan syang bumaba dahil may kataasan din iyon kaya tinulungan na sya
ni Austin

Pagkalapat pa lang ng paa ni Grey sa sahig ay lumapit kaagad sya sakin. Yumuko
naman ako para salubungin ang mainit nyang yakap, humalik din sya sa pisngi ko.

"Anong ginagawa nyo ni papa mo?" Nakangiti kong tanong matapos kung muling tumayo
ng tuwid

"Naghanda kami ng pagkain. Susurpresahin ka sana namin kaya lang nauna ka ng

nagising" sagot ni Austin at lumapit sakin at ginawaran ako ng mabilis na halik sa
labi.

"Marunong kang magluto?" Gulat kong tanong. Hindi ko alam na marunong pala syang
magluto ng pagkain.

Humagikgik si Grey na nakahawak na ngayon sa kamay ko. "Nagpaturo po si papa kay

tita Eve na magluto nong nakatulog kayo ng mahabang araw. Alam nyo po mama, ilang
itlog po ang nasunog ni papa noon bago na perpekto ang pagluluto ng pritong itlog!"
Pagkukwento pa nya

"Talaga?" Ang paghanga ay nasa tinig ko ngunit ang panunudyo ay nasa mga mata ko ng
tumingin ako kay Austin na namumula ang mukha. Malinaw ko iyong nakikita sapagkat
maputi sya kaya halata ang pamumula ng kanyang mukha

"Opo!" Masigla pa ring sagot ni Grey. 

"Tamana na nga yan!" Binuhat ni Austin si Grey at nagpatiuna ng lumapit sa kitchen

island kung nasaan ang mga pagkaing niluto nya. "Wag mo naman akong ibuking sa mama
mo" rinig kong bulong ni Austin kay Grey na ikinahagikgik lang ng bata.
Pinatungtong nya ang bata sa upuan kaya hanggang balikat ni Austin si Grey

Iiling-iling naman akong lumapit sa pwesto nila. Hindi ko akalain na magiging

ganito sila kalapit sa isa't-isa lalo na kung iisipin kong muli yung araw na hindi
matanggap ni Austin si Grey at ayaw nyang magkaanak kami. Pero heto ngayon, malapit
na ang loob nya kay Grey at sobra ang pag-iingat at pag-aalaga nya sakin dahil sa
sanggol na nasa sinapupunan ko. Ngayon pa lang ay alam ko na mamahalin nya ang anak
ko.

"Ano bang niluto nyo?" Tanong ko at inisa-isa kong tingnan ang pagkaing nakahain.
May tatlong uri ng putahe ang nakahain. Simple lang ang luto, minsan na ding kasing
naihain sakin yun ni Eve ngunit pakiwari ko ay napakaespesyal ng mga pagkain sa
harap ko sapagkat alam ko na si Austin ang nagluto non. Napadako ang tingin ko sa
tatlong puting rosas na nakapatong sa kitchen islang katabi ng mga pagkain.
Dinampot ko iyon at inamoy. Napangiti ako sapagkat napakabango niyon, napakasariwa
ng amoy.

"Para sakin ba 'to?" Tanong ko ng tumingin ako kay Austin

Napakamot sya sa likod ng ulo nya na parang nahihiya. Lalong lumuwag ang
pagkakangiti ko sapagkat napakagwapo at napaka-cute nyang tingnan sa aktuwasyon
nyang yun lalo na at namumula-mula pa ang mukha nya.

"Naisip ko lang na hindi pa nga pala kita nabibigyan ng bulaklak" para syang bata
na nahihiyang makipag-usap sa babaeng gusto nya! "Kaya naisip kong...ayan...bigyan
ka" lumabas ang mapanudyo nyang ngiti kasabay ng pagkibit balikat. "Nagustuhan mo
ba?"

"Tinatanong pa ba yan? Syempre oo!" Umikot ako sa pwesto nya at binigyan sya ng
mahigpit na yakap. "Salamat" hindi nya lang alam pero sobra akong natutuwa sa
pagbibigay nya sakin ng bulaklak. Ang simpleng bagay na 'to ay siguradong tatatak
sa isipan ko kahit pa pinitas lang nya sa harden ni mama ang mga bulaklak.

"Mama, katulong din po ako ni papa sa pagpitas ng bulaklak!" Singit ni Grey na

itinaas pa ang kanan nyang kamay.

"Syempre, makakalimutan ko ba ang napakagwapo kong anak" bumitaw ako kay Austin at
nanggigigil na mahinang kinurot ko ang pisngi ni Grey bago iyon ginawaran ng halik
sa magkabila nyang pisngi. "Salamat, anak!"
Lumawak ang pagkakangiti ni Grey na parang tuwang-tuwa sa reaksyon ko.

Matapos non ay kumain na kaming dalawa habang tinititigan lang kami ni Austin sa
pagkain. Masarap ang niluto nya dahil ganado naming naubos ni Grey ang pagkaing
niluto nya. Pagkatapos naming kumain ay tumuloy kami sa harden para makipaglaro kay
Grey. Naupo ako sa upuan habang pinapanood ko sina Grey at Austin sa paghahabulan.

Sa panonood ko sa kanila, muli na naman akong nahulog sa malalim na pag-iisip.

Naalala ko na naman ang napanaginipan ko.

Anong ibig nyang sabihin na hindi lahat ng akala ko ay totoo?

May bagay ba akong nakaligtaan o bagay na hindi tama ang pinaniniwalaan ko? Meron
pa ba akong bagay na dapat malaman?

Napabuntong hininga ako. Ang dami kong kailangang isipin. Pati ba ang anak ko ay
mahilig ding magbigay ng palaisipan? Dinagdagan nya ang kailangan kong pag-isipan.

Sa puntong 'to, kailangan kong pag-isipang mabuti ang magiging kilos ko.
Nakasalalay sa aksyon ko ang magiging kaligtasan ng lahat.

Paano ko ililigtas si papa mula kay David? Paano ko sila matatalo? At ano ang ibig
sabihin ng batang yun?
Anong gagawin ko?

Hindi na magiging ganon kadali ang pagpasok sa palasyo dahil sigurado akong
nakahanda na sila sa loob. Idagdag pa na hindi pa namin sigurado kung saan ililipat
ni David si papa.

Dahil sa malalim na pag-iisip ko, hindi ko namalayan na nakalapit na sakin ang mag-
ama ko.

"Mama!" Basag ni Grey sa naglalakbay kong kaisipan

"Ha? Bakit?" Gulat na tanong ko

"Ang lalim naman iniisip mo. Kanina ka pa namin tinatawag. May problema ba?" Nag-
aalalang tanong ni Austin

"Hindi. Wala" umiling pa ako. "Wag nyo akong intindihin. Meron lang akong
kailangang pag-isipang mabuti" nginitian ko sila para pagaanin ang loob nilang
dalawa.

"Sigurado ka?" Paniniyak ni Austin

"Oo" paniniyak ko
Kahit na gusto kong makipaglaro sa kanila talagang nababalik ako sa malalim na pag-
iisip. Kaya siguro hindi na nila ulit ako unusisa pa. Marahil ay naramdaman din
nila na importanteng bagay ang pinag-iisipan ko. Kahit na nong magising ang lahat
ng mga kasama namin sa bahay. Alam ko na gusto nila akong lapitan at tanungin kung
anong iniisip ko pero tulad nina Austin ay pinili na lang din nila akong hayaan.

Nasa sala kaming lahat, pinagkakatuwaan nila si Grey, pinipilit nilang pakantahin
yung bata. Gustuhin ko man na makisaya sa kanila pero wala dito ang isipan ko.

"Damon, gusto mong maglaro ng chess?" Rinig kong yaya ni Will kay Damon

Rinig ko namang umismid si Damon. "Hindi ka pa ba nagsasawa na matalo sakin"

mayabang nyang sagot

"Huwag kang mayabang! Nanalo ka lang nong huling laro natin dahil panggulo si
Psyche non" Wika ni Will

"Hay naku! Tama na ang satsat, maglaro na lang kayo" wika naman ni Eve. "Star,
pustahan tayo kung sinong mananalo" nakangising yaya nito sa kapatid

"Sige. Pusta ako kay Damon" gumanti ng pagkakangisi si Star kay Eve

"Star!" Biglang baling ni Will sa kasintahan na tinawanan lang nito

"Biro lang. Syempre sayo ang pusta ko!" Pinisil ni Star ang ilong ni Will dahil sa
sobrang pagkakakunot noo ng kasintahan
"Simulan na yan!" Udyok pa ni Psyche

Chess

Umukilkil sa isipan ko ang nag-iisang salitang yun. Nanlaki ang mga mata ko ng may
maisip akong isang bagay.

"Oh my god! Will ang talino mo!" Bulalas ko. Parang gusto ko atang yakapin ang
binata dahil sa pagyayaya nyang makipaglaro ng chess

"Ha?" Kunot noo naman syang napatingin sakin. Kahit ang iba ay tila naguguluhan sa
sinabi ko

"May naisip na akong plano para makapasok tayo sa palasyo!" Wika ko

"Anong plano?" Kaagad na tanong ni mama. Halata sa kanya na hindi na sya

makapaghintay na muling makita si papa

Lahat sila ay nakatingin sakin maging si Grey. Ngunit bigla akong napangiwi dahil
hindi magiging madali ang planong 'to.

Delikado
Kailangan ng dobleng pag-iingat.

"Hindi magiging madali ang planong 'to at delikado, kaya lang, ito na lang ang
paraan para muli tayong makapasok ng palasyo para mabawi natin si papa. Hindi ko
masasabi na perpekto ang planong naisip ko pero oras na isagawa natin 'to, ito na
rin ang magiging hudyat na nalalapit na pagtatapos ng laro namin ni David. Hindi ko
kayo pipilitin kung hindi kayo sasama. Ayoko din namang mapahamak kayo" wika ko

"Kahit na gaano pa yan kadelikado, tutulong pa din kami para sa kapayapaan na

ipinaglalaban mo! Atsaka ang pamilya hindi nag-iiwanan. Nandito na tayo. Malayo na
ang narating natin...ngayon ka pa ba namin iiwanan?" Nakangiting wika ni Summer

Tumango naman sila bilang pagsang-ayon sa sinabi ni Summer. Napangiti ako dahil mas
lalo kong nabatid kung gaano ako kaswerte na sila ang naging pamilya ko. Naramdaman
ko na may humawak sa kamay ko at ng tingnan ko iyon, nakangiting mukha ni Austin
ang nakita ko. Mas lalong tumibay ang loob ko na magagawa namin ng maayos ang
planong naisip ko. Dahil alam kong nandyan sila sa tabi ko. May maliit na kamay ang
pumatong sa kamay namin ni Austin na lalong ikinangiti ko dahil kahit na hindi ko
sya tingnan, alam ko na kung sino ang nagmamay-ari ng kamay na yun.

"Tutulong din po ako" seryosong wika ni Grey. Para syang si Austi kapag seryoso ang
mukha nya!

Ang gwapo!

"Aasahan ko yan" hinaplos ko ang pisngi bago muling humarap sa lahat.

Ngunit sa pagkakataong 'to ay seryoso na ang reaksyon sa mukha ko.

"Ok. Makinig kayo. Ito ang plano" sinimulan ko ng ilahad sa kanila ang naisip kong
plano sa pagpasok sa palasyo. At ng matapos kong sabihin sa kanila ang plano ko ay
naging tahimik sila na tila pinag-iisipan ang mga sinabi ko

"Sa planong 'to, kailangan natin ng swerte...ng maraming-maraming swerte" wika ko

Oo. Iyon ang kailangan namin ngayon.

Swerte

NGAYONG gabi din kami susugod sa palasyo. Sigurado akong hindi inaasahan ni David
na ngayong gabi din kami susugod sapagkat hindi nya inaasahan na makakabuo ako ng
plano sa loob lang ng ilang oras mula ng makalabas kami ng palasyo. At isa pa,
katatakas lang namin kahapon tapos magbabalak agad kaming makapasok, di ba
kabaliwan yun? Ngunit kung minsan, ang mga kabaliwan na aksyon ay ang mga
pagkakataong hindi inaasahang magtatagumpay. Na sana nga ay mangyari samin.

Ang kasama ko sa misyon na 'to ay sina Austin, Summer, Damon, Will at mama.
Pinaiwan ko sa bahay sina Eve at Star pati na rin si Psyche kasama si Grey.

"Hanggang dito na lang" wika ni mama. 

Napatigil kaming lahat sa pagtakbo dahil kailangan na naming maghiwa-hiwalay.
Papasok kami sa palasyo sa iba't-ibang bahagi. May kanya-kanya na kami ng
destinasyon.

"Mag-iingat kayo. Siguraduhin nyo na hindi kayo mamamatay" bilin ko sa kanilang

lahat.

"Masama kaming damo. Hindi mo kailangang mag-alala!" Nakangising sagot ni Summer

"Basta! Mag-iingat kayo!" Kinakabahan ako sa maaaring mangyari.

Sana anigan kami ng swerte sa pagkakataong 'to!

"Mag-iingat ka din. Siguraduhin mo na magiging ligtas ka!" Bilin sakin ni Austin at

hinaplos ang pisngi ko.

Huminga ako ng malalim bago sumagot. "Gagawin ko ang lahat ng makakaya ko para
manatiling buhay kaya sana ganon ka din!" Wika ko

"Asahan mo yan!" Hinalikan nya ako sa noo.

"Simulan na natin 'to!" Seryosong wika ni Damon

Nagsimula na silang tumakbo sa iba't-ibang bahagi. Kaya naiwan na lang kaming
dalawa ni Austin.

"Mag-iingat ka" umiling sya. "Mali pa...mag-iingat kayong dalawa ng anak natin"
muli nya akong hinalikan sa noo

"We will" wika ko at nauna na akong umalis.

Tumakbo na ako palayo at tinahak ang destinasyon ko.

Sana umobra ang planong 'to!

Wala sa sariling napahawak ako sa tyan ko na may umbok ngunit hindi pa ganon
kahalata.

'Anak, kaya natin 'to'

Binilisan ko pa ang pagtakbo hanggang sa marating ko na ang bahagi ng palasyo na

maaari kong pasukan.

Ang isang palasyo ay maraming lagusan. Ginawa ang ganong desinyo para sa oras ng
kagipitan o sa oras ng digmaan ay may maaaring daanan ang hari o ang mga nasa loob
ng palasyo. Sa panahon ng mga maharlika ang kinagisnan nina William at David kaya
sigurado akong ang estraktura ng palasyong ito ay katulad sa estraktura noong unang
panahon.
Luminga ako sa paligid ko upang siguraduhin na walang reapers sa paligid. Nasa
likod na bahagi ako ng palasyo at ang nasa likuran ko naman ay gubat. Kinapa-kapa
ko ang pader dahil sigurado akong may lihim na lagusan sa bahaging 'to. Pinili nila
na iharap ang likod ng palasyo sa gubat dahil kung sakali, magagamit nila ang gubat
para madaling makatakas. Ngunit may ilang minuto na rin akong kumakapa sa pader
subalit hindi ko pa din makita ang hinahanap ko. Pero ng itaas ko ng kaunti ang
kamay ko ay ganon na lang ang tuwa ko dahil paglapat ng palad ko sa bahagi ng pader
na yun ay bahagyang lumubog ang palad ko at lumubog sa lupa ang pader na nasa harap
ko. Kasing laki lang ng isang tao ang sukat ng pader na lumubog, sapat lang para
daanan ng tao o bampira.

Walang pag-aalinlangan akong pumasok at kasabay ng pagpasok ko ay ang pagsara din

nong pintuang pader. Kaya nagdilim ang buong pasilyo na, nagpaapoy ako ng maliit sa
hintuturo ko upang magkaroon ng kahit na kaunting liwanag.

Madilim at makitid ang pasilyong binabaybay ko. Hindi ko matukoy kung saan ako
dadalhin ng pasilyong 'to pero ang mahalaga ay nakapasok na ako. Iyon ang unang
hakbang upang maisakatuparan ko namin ang plano.

Patuloy lang ako sa paglalakad ng matigilan ako at mapakunot noo sapagkat may pader
ng nakaharang sa unahan ko. Wala ng pwedeng daanan!

Impossibleng dead end na 'to! Siguradong may sekretong daan pa dito!

Muli kong kinapa yung pader na nakaharang sa daraanan ko. Nauubusan na ako ng
pasensya sa mga pader na 'to ng mapatingin ako sa ibaba ng sipain ko iyon ay
bahagyang lumubog ang parteng sinupa ko at nagulat ako ng biglang umangat yung
pader. Bumulaga sakin ang isang hagdan na ang tinatahak ay pababa.

Saan papunta ang daan na 'to?

Huminga muna ako ng malalim bago muling binaybay ang hagdan hindi alintana ang
maaari kong makita sa dulo noon. Muli akong napakunot noo ng isang harang na naman
ang sumalubong sakin sa dulo. Lumapit ako doon at hindi pader ang nakaharang sa
daan kundi kahoy lamang iyon. Sa tingin ko portrait ang nakaharang na ito tulad
noon sa libriary ng palasyo na dumidiretsyo sa silid ni David bukod doon ay may
dalawang butas na tinatagusan ng liwanag. Tamang-tama dahil kapantay ng mga mata ko
yung butas.

Sinilip ko iyon at nakita kong may dalawang vampire reapers ang nagbabantay sa
pamilyar ng container sakin.

Ang container na kinalalagyan ni papa!

May apoy na nakaarko sa isang tabi ng malaking silid na iyon. Ngunit tila
napabayaan na ang silid na iyon sapagkat ang ilang poste doon ay nakatumba mayroon
ding mga malalaking tipak ng bato kung saan nakaupo yung dalawang reaper.
Samantalang nakapatong yung nakasarang container sa gitna na may malaki at malapad
na bato.

"Ano bang laman ng lalagyan na 'to at kailangang pabantayan pa satin?" Nakasimangot

na tanong nong babaeng reaper

"Hindi ko din alam pero sumunod na lang tayo dahil yun ang utos ni Lord David"
seryosong sagot nong lalaking reaper

"Kung hindi lang talaga gwapo si Lord David, hindi ako magtyatyagang magbantay sa
bagay na yan! Mas gusto ko pang manugod ng mga kabayanan kesa ang maupo sa lugar na
'to!" Himutok pa rin nong babaeng reaper
"Ikaw lang ba? Gusto ko ulit maranasan yung ginawa natin sa bayan na pinuntahan
natin noon. Kung bakit nauna na tayong umalis noon. Eh, di sana ako ang nakainom sa
dugo nong batang lalaki" wika nong lalaki

"Alin? Yung gwapong batang lalaki na may maamong mukha? Yung bata na pinilit
iligtas ng mga hangal nyang magulang?" Tumawa yung babae. "Balita ko, nawawala daw
yung mga kasama nating reaper noong nagpaiwan para saidin ang mga kaawa-awang
nilalang na naandon pa"

Teka..

Si Grey ba ang tinutukoy nila pati na rin ang mga magulang nya?

Kung ganon, kasama din sila sa sumugod sa bayan na yun. Isa din sila sa naging
dahilan ng kamatayan ng mga inosenteng nilalang sa lugar na pinagmulan ni Grey.

Sa pagkaalala ko sa mukha ni Grey nong unang beses namin syang nakita ay biglang
sumulak ang galit ko para sa kanila. May tumubong baging mula sa semento at mabilis
noong nahuli ang tig-isang mga paa nong dalawang reaper. Sa gulat nilang dalawa ay
hindi na sila nakapalag ng mahila na sila ng baging na ginawa ko. Nagpupumilit
silang makawala ngunit hinigpitan ko ang pagkakakapit sa kanila gamit ang isipan ko
sa pamamagitan ng baging na pinatubo ko. At paikot silang naihagis sa naglalagablab
na apoy na nasa isang tabi ng silid na ito. Kaagad silang natupok sapagkat hindi
apoy ang angkin nilang kapangyarihan.

Itinulak ko yung portrait at umangat ang dulong ibaba noon pataas. Pinatalas ko ang
pakiramdam ko habang pumapasok ako paloob. Dali-dali akong lumapit sa kinalalagyan
ni papa. Tulad nong unang beses na nakita namin iyon, nakasara ang pinaglalagyan
non ngunit wala namang bukasan. Kaya tulad ng ginawa ko noon, hiniwaan ko ang braso
ko gamit ang may kahabaan kong kuko, pumatak ang dugo ko sa isang bahagi ng
container kung saan may mga linya na nakakonekta sa bahaging yun papunta sa
pinakagitna. Kinakabahan ako habang binabaybay ng dugo ko yung mga linya, para
akong naghihintay ng sarili kong kamatayan.
Gaya ng inaasahan ko ay nagbukas yung container at tulad nong una ay may lumabas na
makapal na usok na puti. Pagkahawi nong puting usok ay lumitaw ang payapang
natutulog na mukha ni papa. Wala sa sariling nahaplos ko ang pisngi nya.

Malambot at mainit

Palatandaan na buhay pa sya.

Ngunit anong kailangan upang sya ay magising?

Biglang napabaling ang tingin ko sa pintuang naandon ng gumalaw ang seradura non na
tila may nagbubukas mula sa labas. Iba ang pinto na yun sa dinaanan ko. Inihanda ko
ang sarili ko dahil hindi ko sigurado kung sino ang iluluwa ng pinto na yun. Pigil
na pigil ko ang hininga ko.

"Light?"

Napabuga ako ng hangin ng makilala ko kung sino ang nilalang na iniluwa nong pinto.

"Mama" anas ko

Dali-daling lumapit sa pwesto ko si mama at ganon na lang ang panlalaki ng mga mata
nya ng makita nya kung sino ang lalaking nakahiga ngayon sa container.

"I-Imran" kitang-kita ko ang mabilis na pangingilid ng luha ni mama

"Mabuti at nahanap nyo ang lugar na 'to" wika ko

Tumingin sakin si mama. "Naamoy ko kasi ang amoy ni Imran. Kahit napakatagal na
panahon na mula nong huling beses na nakita ko sya at nakasama. Nanunuot pa rin sa
isip ko ang amoy nya"

Nong nabuksan ko siguro yung container ay malayang naamoy ni mama si papa kaya
mabilis nya kaming natahak dito.

Muling tiningnan ni mama si papa at hinaplos nya ang pisngi ni papa, sa

pagkakataong yun ay hindi na napigilan pa ni mama ang sarili nya at tuluyan na
syang napaiyak

"Ma, paano natin magigising si papa?" Tanong ko

"Kung hindi ako nagkakamali ay isang sumpa ang ibinigay ni Erebus sa ama mo kaya
nakatulog sya ng ganon kahaba"

"Pano natin matatagal ang sumpa kay papa?" Tanong ko pa

"Si Erebus ay anak ni Aphrodite, ang dyosa ng pag-ibig at kagandahan. Kaya sa
tingin ko ay isang tunay na pag-ibig din ang makakapag-alis ng sumpa. Tulad mo,
nakatulog ka din ng napakahabang panahon at natanggal lang ang sumpa na yun ng
magtagpo na ang panahon nyong dalawa ni Austin" paliwanag ni mama habang patuloy na
hinahaplos ang mukha ni papa.

Larawan sya ng isang nananabik na kasintahang matagal na nawalay sa kanyang nobyo.

Hindi ko sya masisisi sa reaksyon nya sapagkat ilang libong taon ang binuno nya
para hanapin kaming dalawa ni papa. Pakiramdam ko, kung ako ang nasa lugar ni mama
na nawala sa kanya ang lahat ay hindi ko kakayanin ang bagay na yun. Nawala ang
lalaking mahal nya, ang anak nya, ang magulang nya at ang mga kaibigan nya, para
kang pinagbagsakan ng langit pagganon pero sa kabila ng lahat ng yun ay nagawa
nyang kayanin ang lahat at ngayon nga ay nagkita-kita na kaming tatlo.

"Ang gwapo ng papa mo, di ba?" Lumuluhang tanong ni mama

Hindi ako nagsalita dahil ang tanong nyang yun ay tila hindi naman humihingi ng
sagot.

"Nakita rin kita...ang tagal kitang hinanap, mahal ko. Nandito ka lang pala"
patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mga mata. "Hindi ka tumanda. Gwapo ka pa
din..." bahagyang tumawa si mama. "...bagay pa rin tayo" biro niya

"Ma" tanging sabi ko na lang dahil kitang-kita ko pa din ang labis nyang pagmamahal
para kay papa sa kabila ng maraming taon na ang lumipas. Hindi ko namalayan na
umiiyak na din pala ako. Natutuwa ako na sakabila ng mga pinagdaanan ng mga
magulang ko ay sa wakas nagkita na din sila. Kaya hinding-hindi ko hahayaan na
magkahiwalay ulit silang dalawa.

Pinahid ni mama ang lumalandas na luha sa kanyang pisngi bago dahan-dahan nyang
ibinaba ang mukha nya palapit sa mukha ni papa. Lumapat ang mapupulang labi ni mama
sa nakatikom na labi ni papa. Damping halik lang yun pero nandon ang pagmamahal na
hindi kinupas ng panahon. Bahagyang lumayo si mama para muling pagmasdan si papa.
Nanatiling nakapikit ang mga mata ni papa na tila walang epekto ang halik na
ibinigay ni mama

"Gumising ka na, mahal. Paghihintayin mo na naman ba ako ng panibagong libong taon

bago ka dyan gumising? Sige ka! Kapag hindi ka dyan bumangon, maghahanap na ako ng
ibang lalaking mamahalin. Gusto mo ba yun?" Nahihirapang wika ni mama dahil sa
patuloy nyang pag-iyak.

Hindi ko alam kung matatawa ako sa sinabi ni mama o ano. Alam ko naman kasi na
hindi nya yun magagawa ngunit napasinghap ako ng makita kong unti-unting dumidilat
ang mga mata ni papa.

"W-Wag na w-wag mong g-gawin ang m-maghanap ng iba" nahihirapang wika ni papa sa
malat na boses. Marahil sa napakatagal na panahon nyang pagkakatulog.

"Kung hindi ka gumising gagawin ko talaga yun!" Dinamba ni mama si papa ng yakap
kahit nakahiga pa rin si papa

"M-Mahal kita, Clara" kahit nahihirapan ay nagawa pa ding sabihin ni papa ang mga
katagang yun.

Pinahid ko ang luha ko. Maswerte ako dahil nagmamahalan ang mga magulang ko. Nabuo
ako dahil sa pagmamahal nila sa isa't-isa.

Dahan-dahan na inalalayan ni mama si papa na bumangon kahit na hirapan pa din si

papa na kumilos. Napatingin sya sakin na may pagtataka.

"S-Sino sya, mahal?" Tanong ni papa

Bigla namang napangiti si mama. "Sya si Light. Sya ang anak natin" nakangiting
pakilala ni mama sakin

"S-Sya na ang anak natin?" Di makapaniwalang napabaling si papa kay mama upang
kumpermahin ang sinabing iyon ni mama

"Oo. Ang laki na nya no?"

"P-Papa" kusang nanulas sa mga labi ko ang katagang yun habang hindi ko maampat ang
patuloy na pagpatak ng luha ko.

Hindi ko na din napigilan ang sarili ko at niyakap na din sya. Mukhang hindi pa din
sya makapaniwala na ako na yung anak nya kaya hindi nya ako kagad nagantihan ng
yakap ngunit sandali lang yun dahil maya-maya din ay niyakap na nya ako.

"A-Ang laki mo na" di makapaniwalang anas nya

Natawa naman ako sa sinabi nyang yun. Marami kaming dapat pagkwentuhan sa oras na
makalabas kami dito.

"Saka na lang po tayo magkwentuhan. Kailangan po muna nating umalis dito" pinahid
ko ang luha ko pagkaalis ko sa pagkakayakap naming dalawa
"Bakit? Nasan ba tayo?" Nagtatakang tanong ni papa.

"Saka na namin ipapaliwanag sayo. Basta kailangan na nating umalis!" Inalalayan ni

mama si papa na makababa ng kinahig-an nya sa napakahabang panahon.

Iniakbay ni mama yung isang braso ni papa sa balikat nya sapagkat hindi pa maayos
ang paglalakad ni papa. Nanghihina pa si papa kaya hindi pa nya kaya ang sarili nya
kahit na sa simpleng paglalakad lang.

Ngunit bago pa kami makahakbang ay may masakit na bagay na ang tumama sa batok ko
na unti-unting kinadilim ng paningin ko.

"Light!" Rinig kong sigaw ni mama

Wala na akong nagawa ng tuluyan na akong kainin ng kadiliman. Hindi ko na alam ang
mga sumunod na nangyari

'LIGHT'

Sino yun?

Sino ang tumatawag sa pangalan ko?

'Light!'

Iyon na naman. Tinatawag na naman nya ako.

Pero pamilyar ang boses nya. Saan ko ba narinig ang boses na yun?

'Light!'

Bakit kada tatawagin nya ang pangalan ko, bumibilis ang tibok ng puso ko? Sino nga
ba sya?

Sino sya?

Sa nanlalabo kung kaisipan ay lumitaw ang imahe ng isang napakagwapong lalaki.

Hindi man pinakagwapo sa buong mundo, sya naman ang pinakagwapong lalaki sa mundo
ko.

'Austin'

Oo. Sya si Austin.

Ang lalaking mahal ko!

'Light, gumising ka!' Muli nyang sigaw

Gumising? Natutulog ba ako? Pero bakit madilim?

Gusto kong makita si Austin! Gusto kong makita ang mukha nya!

Sa napakadilim kong paligid ay may bigla na lang lumiwanag.

'Light, nandito ako! Gumising ka!' Sigaw nya

Naririnig ko ang boses nya mula doon sa liwanag! Kailangan kong puntahan ang
liwanag na yun! Tumakbo ako at kahit na mahirap abutan ang liwanag na yun sapagkat
para din syang tumatakbo, ibinigay ko ang lahat ng makakaya ko para abutan ang
liwanag na yun at hindi naman ako nabigo sapagkat naabutan ko ang nakakasilaw na
liwanag

Pasinghap akong nagising sa panaginip na iyon. Iginalaw ko ang katawan ko ngunit

hindi ko magawa sapagkat nakakadena ang mga kamay at paa ko habang nakahiga ako sa
malapad na bato. Nandito pa din ako sa silid kung saan ko nakita si papa ngunit ako
na ang nakagapos sa malapad na batong kinapapatungan ng container na pinagkulungan
kay papa.

"Light!" Tawag ng pamilyar na boses na iyon sa pangalan ko

Nilingon ko kung saan nanggagaling ang boses na iyon at mula sa kinahihigaan ko ay
nakaposas ng patayo sina Austin, lahat sila kasama si papa at mama.

"A-Austin" nahihirapang bigkas ko sa pangalan nya. Pinipilit kong igalaw ang sarili
ko ngunit labis akong nanghihina

"Mabuti naman at gising ka na! Nasobrahan ata ang paghigop ko sa lakas mo dahil
isang araw ka ng walang malay" wika ng lalaking salarin ng kung bakit ako nakagapos
ngayon.

Ngunit nagulat ako sa sinabi nyang isang araw na ang nakakalipas ng mawalan ako ng
malay. Ganon katagal akong nakatulog?

"Ngunit pinahanga nyo ako ng magawa nyong muling makapasok ng palasyo at mahanap
kung saan ko inilipat si Imran. Magaling! Pinahanga mo ako, mahal kong pinsan!"
Nakangisi nyang wika

Sinamaan ko sya ng tingin ng makalapit na sya sa pwesto ko at haplusin nya ang

pisngi ko na pilit ko namang iniiiwas sa kanya.

"Wag mo akong hawakan!" Asik ko sa kanya

"Damn it! Wag mong hawakan ang asawa ko!" Galit na sigaw ni Austin
"Alam mong higit pa sa paghawak ang nagawa ko sa asawa mo" nakakalokong wika ni
David

"Hayop ka!" Tanging pagsigaw lang ang nagagawa ni Austin dahil halata na tulad ko
ay nanghihina din sya.

"Gusto mo bang makita kung paano ako nagpakasawa sa katawan nya noon?" Nang-aasar
na wika ni David. "Ang lambot ng balat nya" hinaplos nya ang pisngi ko na kahit na
anong gawin kung pag-iwas ay hindi ko rin naman magawa ng tuluyan dahil sa
nakagapos ako. "Pati labi nya...malambot din. Ang tamis ng mga labi nya!" Wika nya
habang unti-unting bumababa ang mukha nya sa mukha ko

"Wag na wag mong susubukan! Papatayin kitang hayop ka!" Galit na sigaw ni Austin
habang pinipilit hinihila ang mga kadena sa kamay nya.

Bumaling si David sa gawi ni Austin bago ito binigyan ng isang ngisi. "Susubukan ko
kung ganon" wika nya at tuluyan ng lumapat ang labi nya sa labi ko

Nanlaki ang mga mata ko at kasabay non ang muli kong paglalakbay sa deminsyong
piling bampira na lang ang nagtataglay ng kakayahanh yun.

Napapikit ako dahil sa matinding liwanag na sumisilaw sakin. At ng imulat ko ang

mga mata ko, sumalubong sakin ang eksenang ayaw ko na sanang balikan pa.

Nandito akong muli sa dati naming kwarto ni Austin sa cabin. Nakikita ko ang sarili
ko na nakahiga sa kama habang nasa ibabaw ko si David. Pilit akong nagmamakaawa na
huwag ituloy ang balak nya ngunit hindi nya ako pinapakinggan. Ngayong nakikita ko
ang sarili ko ng gabing yun, mas lalo akong nakaramdam ng pagkahabag sa sarili ko.
Bakit ako nasa panahong 'to? Bakit kailangan kong muling makita ang eksenang ito?

Ipinuwesto na ni David ang sarili nya. Nakahanda na para angkin ang katawan ko.
Natatandaan ko ang eksenang 'to. Sa pangyayaring 'to ay nawalan ako ng malay at ang
sumunod non ay hindi ko na natatandaan.

Nakahanda na si David para ipasok ang pagkalalaki nya sa pagkakababae ko ngunit

bago pa niya maipasok ang pagkakalaki nya sa katawan ko ay bigla na lang syang
tumalsik sa pader.

"Anong---" gulat na wika ni David at ng mapatingin sya sa katawan ko ay

nagliliwanag iyon na parang may proteksyon

Katulad ng liwanag nong batang babae sa panaginip ko!

Tumayo si David at inayos ang sarili. Kunot noo syang lumapit sa katawan ko na wala
ng malay ngunit nagliliwanag. Itinaas ni David ang kamay nya para sana muling
hawakan ko ngunit tila kinuryente siya nong harang na nakapalibot sa katawan ko
dahil bigla niyang nailayo ang kanyang kamay.

"May proteksyon? Pero panong---" di makapaniwalang sambit ni David

Napansin ni David na nagmumula sa tapat ng tyan ni Light nagmumula yung liwanag.

Doon pa lang ay alam na nya ang ibig sabihin non. At mukhang alam ko na din ang
ibig sabihin ng liwanag na yun!
Buntis na si Light!

At ang bata ang nagpoprotekta ngayon sa katawan ng kanyang ina!

Sa natuklasang yun ay hindi napigilan ni David ang tumawa. Hindi niya akalain na
buntis na pala ang pinsan nya. Kung sabagay, may asawa si Light kaya hindi
nakakapagtaka na nagdadalang tao na ngayon ang pinsan nya. At mukhang may magbabago
sa takbo ng plano niya.

Maswerte ka pa rin, Light! Maswerte ka pa rin!

Natigilan siya sa pagtawa ng maamoy niya ang papalapit na amoy ng lalaking tunay na
nagmamay-ari sa pinsan niya. May lumitaw na ngisi sa kanyang mga labi.

Ano kayang magiging reaksyon ng Von Ashford na yun kapag nakita nyang nasa hindi
kami kaaya-ayang eksena ng babaeng mahal nya?

Mukhang hindi lang ako ang nakaramdam sa nalalapit na pagdating ni Austin dahil
biglang nawala ang proteksyon na nakabakot sa katawan ni Light.

'Mahusay na bata! Hindi ako magsisising gamitin ka sa mga plano ko!'

May gumuhit na ngisi sa kanyang mga labi bago muling ipinosisyon ang sarili sa
pagitan ng mga hita ng walang malay na si Light. Hinalikan niya sa leeg si Light na
syang eksenang nadatnan ni Austin

Halos manlaki ang mga mata ko sa mga nakita ko. K-Kung ganon, walang nangyari samin
ni David? At noon pa lang ay buntis na ako!

Pinalabas nya lang na nagalaw nya ako ng gabing yun!

Lumitaw na naman ang nakakasilaw na liwanag na lagi na lang lumilitaw sa tuwing

naglalakbay ako sa panahon at oras.

Pasinghap akong napamulat ng mga mata. Kasabay non ay ang pagbitaw ni David sa
pilit na paghalik sa labi ko.

Kahit na nasa ganito akong sitwasyon, hindi ko maiwasang di makaramdam ng

kasiyahan.

Hindi nya ako nagalaw! Walang ibang lalaki ang nakahawak sakin!

"Hindi ikaw ang ama ng anak ko!" Bulalas ko. "Alam ko na ang totoo! Si Austin
talaga ang ama ng batang nasa sinapupunan ko at hindi ikaw!"

Narinig ko ang pagsinghap nina mama ngunit nakatuon pa rin ang masama kong tingin
kay David
"A-Ano?" Di makapaniwalang tanong ni Austin

Humalakhak naman si David sa sinabi kong yun.

"May magbabago ba kung nalaman nyo na ang totoo? Mapapasakin pa rin ang batang yan
para maisakatuparan ang binabalak ko" malademonyo nyang wika

'Yan ang akala mo'

*****************************************

Hohoho sa susunod na ulit. Sobrang sakit na ng ulo ko. :p

Super headache go away!

SIGN OUT: MS. ACE

=================

CHAPTER TWENTY-SEVEN:

SIGN IN: MS. ACE

Hahaha nong sinusulat ko 'tong chapter na 'to, nagsi-search din ako dito sa laptop
ko about myth tapos nakita ko na meron ngang Erebus sa mythology hahaha basta ko na
lang naisip yung name na yun before eh! hahaha malay ko bang may Erebus talaga.
Mapapalitan ko pa tuloy yung name nya pero baka sa pag-e-edit ko na lang dahil baka
malito kayo eh kung ngayon ko papalitan kung kailan patapos na ang The Vampire
Goddess :p

Hohoho malay ko bang asawa sya ni Nyx at anak ni Chaos :P

Underword was divided into two regions: Erebus, where the dead pass as soon as
people die and Tartarus, the deeper regions, where the Titans had been imprisoned.

***************************************

CHAPTER TWENTY-SEVEN:

'Hindi pa tapos ang laban!'

Iyan ang mga salitang pinanghahawakan ko ngayon at patuloy kong panghahawakan dahil
hindi pa ako sumusuko!

"Alam ko naman na hindi rin magtatagal at malalaman mo ang totoo tungkol sa

nangyari ng gabing yun!" Hinawakan ni David ang panga ko "Napakaswerte mo, di ba?
Pero sa pagkakataong 'to, mukhang naubos na ang swerte mo!" Bahagya niyang inilapit
ang mukha sa tapat ng tenga ni ko. "Dahil sa araw na 'to mismo, magaganap ang
pagbabago! Lilipulin ko ang sangkatauhan. Susunod ang lahat sa kagustuhan ko.
Mararanasan ng mga tao ang tinatawag na tunay na kahirapan!" Pinaglandas nya ang
kamay nyang nakahawak sa panga ko padaan sa gitna ng dibdib ko patungo sa puson ko.
"At salamat yun sa batang ito!"

"Huwag mong hawakan ang asawa ko!" Galit na sigaw ni Austin na tila muling
nakabalik na sa kanyang sarili matapos ang sinabi ko.

"Sakin ka galit, di ba? Ako ang pumatay sa ama mo kaya wag mong idamay ang anak
ko!" sigaw din ni papa na nakagapos sa tabi ni Austin.

Nagulat kaming lahat ng sa isang iglap lang ay sakal-sakal na ni David si papa ng

napakahigpit sa leeg. 
"Wag!" Sigaw ko at kahit na nanghihina ay pinipilit kong makawala sa pagkakagapos
ngunit hindi na sapat ang lakas na meron ako.

Ngunit hindi ako pinakinggan ni David at lalo pa niyang hinigpitan ang pagkakasakal
kay papa. "Oo! Galit ako sayo! Galit na galit! Pati na rin sa pamilya mo!" alam ko
na kahit na nakatalikod si David sa gawi ko, nanlilisik ang kanyang mga mata
"Papatayin ko kayong lahat!"

"Wag! Wag! Pakiusap! Pakawalan mo sya! Wala kaming kasalanan sayo! Si Erebus ang
nanira samin at kahit na ikaw na sarili nyang anak ay sinisira din nya, hindi mo ba
nakikita yun?" Mabilis na wika ni mama

Ngunit nagulat kami ng biglang tumawa si David. "Wala ng masisira sakin dahil
matagal ng sira ang pagkatao ko!"

Anong ibig nyang sabihin? Hindi ko alam kung imahinasyon ko lang pero parang may
narinig akong ibang damdamin sa tinig nya ng sabihin nya yun. Parang may mas
malalim pa syang pinaghuhugutan ng kapaitan sa tinig nya.

"Napakasama mo!" Di napigil na turan ni Summer

Ngumiti sya ng nakakaloko at bumaling kay Summer habang sakal-sakal pa rin si papa.
"Salamat sa papuri"

Napagawi ang tingin ko kay Austin, nakatingin din sya sakin na may pag-aalala sa
kanyang mga mata. Alam ko na mas lalo syang nag-aalala ngayon sa kalagyan ko dahil
sa kaalamanang anak nya ang dinadala ko.
Ako din naman nag-aalala. Pero may tiwala ako sa kanila pati na rin sa anak ko.
Alam ko na hindi nya ako papabayaan patunay na don ay ang pagligtas nya sakin nong
gabing dapat ay pagsasamantalahan ako ni David. Hindi nya ako pinabayaan ng gabing
yun! At alam ko na hindi din nya kami papabayaan sa gabing 'to!

Ngunit kung buntis na ako bago mangyari ang gabing yun, kailan nabuo yung sanggol
sa sinapupunan ko? 

Ipinilig ko ang ulo ko, saka ko na iisipin ang bagay na yun sa oras na matapos na
ang larong 'to. Kailangan kong magpakatatag!

Kung inaakala ni David na tapos na ang laro namin. Don sya nagkakamali dahil hindi
pa ako tapos. Wala sa bokabularyo ko ang salitang pagsuko!

"Hindi pa ako sumusuko! Kaya hindi pa tapos ang laban natin!" galit na sigaw ko

Kahit na nanghihina na ako pinilit ko pa ding isigaw ang mga salitang yun. Hindi
ako papayag na basta na lang matalo ng hindi lumalaban! Lalo na at kapakanan ng
magiging anak ko--ang anak namin ni Austin--- ang magiging kapalit ng pagkatalo ko.

Hinding-hindi ako papayag na mapahamak ang anak namin!

Bumaling sakin si David at binitawan na nya si papa. Muli syang lumapit sa pwesto
ko na may nakakaloko na namang ngiti sa kanyang mga labi. Nawala ang panlilisik sa
kanyang mga mata, muli na namang bumalik ang kalamigan sa mga matang yun na tila
walang buhay.
"Ang hindi pagsuko ay tanda ng kabayanihan ngunit ang kayabangan ay tanda na ng
kahangalan" wika nya na may kasamang paghaplos sa pisngi ko na pilit ko namang
iniiiwas sa kanya.

"Hinding-hindi ko gagamitin ang restoration para buhayin ang ama mo!" singhal ko

Ngumisi sya na parang inaasahan na nya ang bagay na yun. "Alam ko. Pero hindi ko
kailangan ng pagsang-ayon mo dahil kusang gagawin yun ng katawan mo dahil ilang
sandali na lang at magaganap na ang hinihintay kong oras"

"Panginoon" kahit na hindi ko kita kung sino yung nagsalita dahil nakahiga ako,
sigurado pa rin ako na si William yun dahil sa taglay nyang aura. Kilala ko na ang
aura niya dahil nong araw ng Madri Gras ay nakita ko na sya at naramdaman ko na ang
aura nya.

"Ikaw pala, William" baling ni David sa kanyang kanang kamay. Tinanggal na din nya
ang kamay nya sa pisngi ko na syang ipinagpasalamat ko dahil nangingilabot ako sa
bawat haplos nya sa balat ko.

"Ito na po ang abo ng inyong ama" lumapit si William kay David at ibinigay ang
isang maliit na sisidlan na maaari ngang paglagyan ng abo. Kinuha iyon ni David at
inilagay sa tabi ko.

Magsasalita pa sana ako ng mapansin ko na bigla na lang magdilim ang buong paligid.
Bukod sa liwanag na nagmumula sa apoy na nakaarko na ilang hakbang lang ang layo sa
kinahihigaan ko ay tumatagos din ang liwanag ng buwan sa kisame na binububungan ng
salamin na may butas sa tapat ng kinahihigaan ko. Katapat ko din ang buwan at ng
tingnan ko iyon ay wala na ang buwan o tamang sabihin na natatakluban ang buwan ng
makapal na ulap.
Sobrang dilim!

Hindi ko maiwasang di makaramdam ng paninindig ng balahibo sapagkat pakiramdam ko,

nalalapit na ang katapusan.

"Nagsisimula na" basag ni David sa biglang katahimikan na bumalot samin.

Ibinaling ko ang tingin ko kina Austin at maging sila ay nagtataka din sa biglang
pagkawala ng buwan. Nakatingala din sila maging sina David at William.

"Anong nangyayari?" tanong ni Damon

"Ipapakita ko kung anong nangyayari" wika ni David at mula sa uluhan ko ay may

kinuha syang patalim.

"Anong ginagawa mo?" nanlalaki ang mga matang tanong ko sapagkat itinaas nya ang
laylayan ng damit ko hanggang sa lumabas ang tiyan ko

Hindi nya ako sinagot imbes ngumisi lang sya sakin.

"Aaahhh!!" sigaw ko ng walang babalang hiniwa nya ang tyan ko. Hindi malalim ngunit
sapat ang lalim ng sugat upang makaramdam ako ng pananakit sa tyan ko
"Light!" sabay-sabay nilang sigaw ngunit higit na nangibabaw ang boses ni Austin

Sa kabila ng sakit na nararamdaman ko ay pinilit ko pa ding imulat ang mga mata ko

at nakita kong pulsuhan naman nya ang sinugatan nya. Sapat ang lalim ng sugat para
tumulo ang dugo nya sa tyan kong may sugat.

Kasabay ng paghahalo ng mga dugo namin ay ang pagguhit ng kulog at kidlat sa

kalangitan. Nakakabingi ang kalangitan sa ipinapamalas nitong galit.

"Aaahhh!" muli akong napasigaw sapagkat tila sinusunog ang buo kong katawan ng
humalo ang dugo ni David sa dugo ko. Nakikita ko ang sarili ko na sinisimulang
mabalutan ng pinaghalong asul at mamula-mulang apoy na tila tumatagas sa katawan
ko.

"Hayop ka! Itigil mo yan!" sigaw ni Austin

"Tama na!" sigaw nina mama at papa

"Light!" sigaw naman ni Summer sa pangalan ko

Umiinit ang dugo sa bawat himaymay ng katawan ko. Anong nangyayari? Bakit ganito?
Lumalalim na din ang paghinga ko.

Napasinghap ako ng biglang lumiwanag ang tapat ng tyan ko. Bigla akong sinilaban ng
matinding takot.

"A-Anong...ginagawa mo...sakin?" nahihirapang tanong ko. Sobra na akong

pinapangapusan ng hininga. "W-Wag ang anak ko!"

"Papatayin kita sa oras na makawala ako dito!" rinig kong sigaw ni Austin na pilit
na kumakawala sa kanyang pagkakagapos.

Ngunit hindi siya pinapakinggan ni David dahil patuloy lang na pinapatakan ni David
ng dugo nya ang sugat sa tyan ko.

"A-Austin!" nahihirapang bigkas ko sa pangalan nya.

"Light!" ganting sigaw nya sa pangalan ko

"William" tawag ni David sa dakila nyang utusan

Kaagad namang lumapit si William na muling may dalang maliit na sisidlan na gawa sa
bubog.

"Aaaahhh!" Muli na naman akong napahiyaw sa sakit ng tila may hugutin sya loob ng
tyan ko.
Napakasakit!

Sa sobrang sakit, ang tanging nagagawa ko na lang ay sumigaw. Umaasa na sana ay

maibsan non ang sakit na nararamdaman ko.

Alam ko na sinisigaw nila ang pangalan ko ngunit hindi na iyon umaabot sa pandinig
ko dahil ang tanging umuukilkil na lang sa isipan ko ay ang sakit na nanalaytay sa
bawat himaymay ng katawan ko.

Sa nanlalabo kong mga paningin ay nakita ko na may maliwanag na bagay sa kamay ni

David na tila hinugot mula sa loob ko. Nanlaki ang mga mata ko ng maisip ko kung
ano ang bagay na yun. Ang maliwanag na bagay na hinugot nya mula sa katawan ko ay
ang batang nabuo mula samin ni Austin!

"H-Hindi! A-Ang anak ko!" paos na usal ko.

Ngunit isang ngisi lang ang isinagot sakin ni David ng tumingin sya sakin habang
inililipat nya sa sisidlan na binigay sa kanya ni William ang anak ko.

'Ang anak ko! Hindi! Wag ang anak ko!' tanging naiusal ko na lang ang mga salitang
yan sa isipan ko sapagkat wala na akong lakas upang magsalita.

"Anong ginawa mo kay Light?" rinig kong galit na tanong ni Will

"Anong ginawa mo sa anak ng anak ko?" nanggagalaiting tanong ni mama

"Alam kong alam nyo na...hindi ako maniniwala kung sasabihin nyong hindi nyo pa
naiisip ang sagot sa tanong na yan" nakangising wika ni David

"Alam mong hindi yan ang ibig naming sabihin!" tiim bagang na wika ulit ni mama

Tumawa naman si David ng nakakaloko. "Hindi nyo pa ba napapansin? Sa pinaghalong

dugo naming dalawa, magagawa kong kunin sa sinapupunan ni Light ang batang naandon
at magagawa ko itong mailipat sa ibang katawan upang doon lumaki. Kahanga-hanga ang
kapangyarihan ko, di ba? Paglilipat ng panibagong buhay" mapagmayabang niyang wika.

Sa nag-aagaw diwa ko ay narinig kong paliwanag ni David. Kung ganon, iyon pala yun.
Sa ganong paraan nga ay makukuha nya sakin ang anak namin ni Austin sa pamamagitan
ng taglay nyang kakayahan.

Nagdidilim na ang paningin ko. Hindi ko na alam kung kakayanin pa ng katawan ko

dahil pababa na ng pababa ang lakas na meron ako.

Napansin ko na umalis sa tabi ko si David at muling ibinigay ang sisidlang

pinaglalagyan ng anak ko kay William.

Saan nya dadalhin ang anak ko?

Gusto ko mang habulin ng tingin ang papalayong si William dala ang anak ko ngunit
hindi ko na talaga kayang igalaw ang katawan ko maging ang ulo ko. Bago tuluyang
nagdilim ang patingin ko ay muling lumitaw ang bilog na bilog na buwan na may
nakakatakot na taglay na liwanag. Nakakapangilabot ang liwanag nito. At sa isang
iglap ay may matinding liwanag ang tumama sa katawan ko mula sa buwan na muling
lumitaw sa kalangitan. 
Samantalang sa labas ng palasyo, ang lahat ay natigil sa kanilang ginagawa. Naagaw
ang atensyon nila ng matinding liwanag mula sa kalangitan na ang tinatahak ay ang
bahagi ng palasyo. Ang lahat ay nakaramdam ng takot, hindi lang mga tao dahil
maging ang mga bampira din na tinaguriang pinakamapanganib na nilalang sa mundo ay
nakaramdam din ng matinding takot sa liwanag na iyon.

Anong nangyayari?

Iyan ang tanong na umiikot sa kaisipan ng lahat ng nilalang na nakakita sa liwanag

na nagmumula sa buwan.

Samantalang sa loob ng palasyo ay ninanakaw ng liwanag ng buwan ang lakas ko. Hindi
lang yun dahil tila maging ang kaluluwa ko ay nahihigop din ng buwan.

Ito ba ang hinihintay na sandali ni David?

Alam ko ang pakiramdam na 'to. Ito ang restoration! Ito ba ang silbi ng buwan
ngayong gabi? Kusang gagawin ng katawan ko ang restoration kahit na hindi ko iyon
ipinahihintulot.

Natanggal ang pagkakagapos sa mga kamay at paa ko ngunit dahil sa kawalan ko ng

lakas ay tila balewala na din yun sapagkat hindi na ako makagalaw. At tuluyan ng
binalot ng apoy ang katawan ko. Napansin ko na lumapit si David sa tabi ng
kinahihigaan ko at pinagsalikop nya ang dalawa nyang kamay na tila nagdadasal. Tila
gumagawa ng sarili nyang serimonyas.

Samantalang napakainit ng apoy na bumabalot sa katawan ko, hindi ito katulad ng

apoy na nakukontrol ko, masyado itong kakaiba at napakainit. Tinutupok hindi lang
ang katawan ko dahil maging ang kaluluwa ko. Hindi ko akalain na ganito kasakit ang
muling pagbubuhay sa matagal ng namayapa sa lupa. Hindi ganito ang naramdaman ko
noon ng muli kong buhayin si Austin sapagkat hindi pa sya tumutulay sa ilog ng
kamatayan ngunit ang isang 'to. Napakasakit! Buhay ko nga talaga ang kapalit sa
muling pagbubuhay sa nilalang na matagal ng namayapa at nakakulong sa Tartarus.

Alam ko na patuloy nilang isinisigaw ang pangalan ko kahit na hindi ko naman iyon
naririnig. At sa kabila ng pamamanhid ng katawan ko, alam ko na lumulutang ang
katawan ko sa ere.

"Light!"

Sa huling sandali ng kamalayan ko ay narinig ko pa ang boses ng lalaking mahal ko.

Ngunit hindi ko na nagawa pang tumugon dahil tuluyan na akong nawalan ng malay.

ILANG ulit kong isinisigaw ang pangalan ni Light ngunit tuluyan na syang nawalan ng
malay. Lumulutang sa ere ang katawan nya. Sa nakikita kong paghihirap ng asawa ko,
para na din akong pinapatay! Idagdag pa na kinuha nila ang anak ko at isinilid sa
isang lalagyan na parang isa lamang bagay.

Ngunit ito na ba ang restoration? Nagsisimula na ba ang kinatatakutan namin?

Hindi!

Hindi ako papayag na mamatay si Light! Mauuna muna akong mamatay bago ko hayaang
mawala sakin ang babaeng bumuo sa buhay ko sa kabila ng pagiging isang bampira ko.
Naikuyom ko ang magkabila kong mga kamay. Bakit ba ang hina ko? Nahihirapan na ang
asawa ko at nalalagay sa panganib ang anak namin ngunit heto ako at hindi
makagalaw! Kahit lalaki ako, hindi ko maiwasang di mapaiyak sa nangyayari.

Nanlaki ang mga mata ko at napasinghap namin sina Summer at Clara ng unti-unting
nagiging abo ang katawan ni Light ngunit ang abo nya ay kakaiba sapagkat
nagliliwanag iyon na tila maliliit na alitaptap.

"H-Hindi! Light!" Umiiling-iling na usal ko

"Napakasama mo! Katulad ka ng ama mo!" Galit na bulalas ni Imran.

"Matagal ko ng alam yun!" Tila balewalang sagot ni David. Ni hindi sya nababahala
sa galit na nakabalatay sa mga mukha namin.

Kasabay ng unti-unting paglalaho ni Light ay lumipad sa ere ang mga abo ni Erebus
at unti-unti iyong nabubuo sa tabi ni Light. Nagsimula sa paa paakyat sa katawan
ang pagkabuo ng katawan nito. At ng tuluyan ng maging abo ang katawan ni Light,
iyon din ang sandali na tuluyan ng nabuo ang imahe ni Erebus

Napansin ko na nangunot ang noo ni David ng mabuo ang imahe na tila nagtataka pa.
Ngunit hindi ko na pinagtuunan pa iyon ng pansin sapagkat na kay Light ang isipan
ko. Lalong humigpit ang pagkakakuyom ng mga kamay ko sapagkat nangyari na ang
gustong mangyari ni David!

Pinagmasdan ko ang mukha ni Erebus, tunay ngang kamukhang-kamukha sya ni Imran.

"A-Anong ibig sabihin nito?" Gulat na tanong ni Imran.

Hindi pa nya alam kung ano ang nangyayari sapagkat wala pa kaming pagkakataon na
ipaliwanag sa kanya ang lahat. Tanging ibinabase lang nya ang nangyayari sa
nakikita nya ngayon.

Dahan-dahang nagdilat ng mga mata si Erebus. Mabilis nyang pinasadahan ng tingin

ang paligid nya at ng tila mapagtanto nya kung anong nangyayari, bigla syang tumawa
na tila wala ng bukas.

Ito ba ang lalaking pinagbuwisan ng buhay ng babaeng mahal ko? Ang tiyuhin at
kapatid ng ama ni Light?

"Ama" bati ni David, nawala na ang pangungunot ng noon niya at lumapit pa sya kay
Erebus

"David? Ikaw na ba yan?" Nakangising paniniyak ni Erebus

"Ako nga po ama. Tinupad ko ang pangako ko sa inyo noon na muli kayong buhayin. At
sa inyong pagbabalik ay may munti akong regalo na sana'y magustuhan nyo" lumapit si
David sa pwesto nina Imran at Clara. "Naaalala nyo pa ba sila?"

Muling humalakhak si Erebus. "Napakagaling ng ginawa mo, anak. At pano ko

magagawang kalimutan ang dalawang nilalang na yan?" Umiling-iling itong lumapit
kina Imran. "Sila lang naman ang dahilan ng kabiguan ko sa buhay"

"Erebus" nahihintakutang usal ni Clara

"Wag mong isisi samin ang mga kabiguan mo dahil lahat ng nangyari sayo ay dala ng
mga maling desisyon mo sa buhay!" Tiim bagang na sagot ni Imran.

"Hindi ka pa rin nagbabago kapatid ko! Masyado pa ring matalas ang dila mo kahit na
nasa ganito ka ng sitwasyon!" Nagulat kami ng bigla nyang sampalin si Imran.
"Kinasusuklaman pa rin kita!"

"Imran!" Sigaw ni Clara

Bumaling naman si Erebus kay Clara. At lumakad ito sa tapat ng dalaga. "Lalo kang
gumanda, mahal ko" hinaplos nito ang pisngi ni Clara na pilit namang iniiiwas ng
huli.

"Wag mo syang hawakan!" Madiing wika ni Imran

Ngunit hindi siya nito pinakinggan. Patuloy na hinaplos ni Erebus ang pisngi ni
Clara. "Bakit namamaga ang iyong mga mata?"

"Dahil sa inyong mag-ama, namatay ang anak ko! Isinakripisyo nya ang buhay nya muli
ka lang mahugot sa impyerno!" Nagtatagis na usal ni Clara

Si Summer, Will at Damon ay pawang tahimik lang, tila hindi pa rin makapaniwala sa
nangyaring pagkawala ni Light at muling pagkabuhay ni Erebus na nasa harap na namin
ngayon. Samantalang ako naman ay hindi rin  makapagsalita o makasabat sa kanilang
tatlo sapagkat para akong tinakasan na ng lakas ko matapos kong masaksihan ang
pagkawala ng babaeng mahal ko.
Sobrang sakit pala!

Ibang-iba ang sakit na 'to kumpara sa isipin lang na mawawala sya sakin dahil sobra
ang sakit na nararamdaman ko ngayon. Kulang pa nga ang salitang sobra para ilarawan
kung gaano kasakit ang nararamdaman ko sa puso ko. Namamanhid ang pakiramdam ko.

"Isinakripisyo? Ganon ba ako kamahal ng pamangkin ko para isakripisyo nya ang buhay
nya para sakin?" nakangising tanong ni Erebus

"May taglay na restoration si Light na anak nilang dalawa, iyon ang ginamit kong
paraan upang muli kayong buhayin" paliwanag ni David

Humarap si Erebus kay David at tumango-tango. "Hindi talaga ako nagkamali na sayo
ipagkatiwala ang pangalawa kong buhay, anak! Napakahusay ng ginawa mo!"

Ngumisi si David sa kanyang ama. "Ibibigay ko sa inyo ang karapatang patayin silang
lahat"

"Gagawin ko yan" biglang humarap si Erebus kasabay ng pagharap nya ay itinaas nya
ang isang kamay at biglang natanggal ang pagkakagapos ni Imran, pabagsak na
bumagsak sa sahig si Imran. "Tumayo ka dyan, mahal kong kapatid! Sa pagkakataong
'to, ikaw naman ang ipapadala ko sa Tartarus!"

Dahan-dahan namang tumayo si Imran habang hinihimas-himas ang kanyang galang-

galangan. "Minsan na kitang naipadala sa Tartarus at magagawa ko ulit yun! Ganon
din ang gagawin ko sa anak mo dahil sa ginawa nya sa anak at apo ko!" kaagad na
sinugod ni Imran si Erebus
Ngunit nahawakan ni Erebus si Imran sa magkabilang balikat at ganon din si Imran sa
kapatid. Pinipilit nilang maitulak ang isa't-isa. Akma sanang lalapit si David

"Wag! Laban namin 'to! Wag kang makikialam!" pigil ni Erebus sa kanyang anak

Nakangisi namang itinaas ni David ang dalawa nyang kamay at nagkibit balikat.
"William, dalhin mo na sa kwarto ko ang lalagyan na yan" tukoy nya sa sisidlang
pinaglalagyan sa anak namin ni Light

Yumukod lang si William bago sya umakmang aalis. Sa pagkakataong yun ay tila ako
natauhan.

"Anong gagawin mo sa anak ko? Ibalik mo sya sakin!" galit na sigaw ko at pilit kong
hinihila ang kamay ko mula sa pagkakagapos.

Ngunit hindi nila ako sinagot at tuluyan ng umalis si William. Samantalang tumabi
naman si David upang hindi sya matamaan sa labanan ng kanyang tiyuhin at ama.
Subalit ngayong nasa isang tabi na sya, napansin ko na tila may malalim syang
iniisip.

Meron na naman ba syang binabalak?

Biglang napabalik ang atensyon ko kina Imran at Erebus ng biglang tumalsik sa pader
si Imran.
"Imran!" muling sigaw ni Clara

Mabilis na tumayo si Imran at muling sinugod si Erebus. Saktong paglapit ni Imran

ay tumalon si Erebus pabaliktad. Itinukod nito ang dalawang kamay sa balikat ni
Imran para makapunta sa likuran ng kapatid. Pagkalapat na pagkalapat ng paa ni
Erebus sa sahig ay sinipa na niya si Imran sa tadyang, sa lakas ng pagkakasipa nya
ay tumama si Imran sa haliging nakatumba.

"Urgh!" Daing ni Imran

Ngunit hindi pa tapos sumugod si Erebus dahil hindi pa man nakakabawi ang kanyang
kapatid sa ginawa nya ay muli na naman siyang sumugod. Hinawakan nya sa leeg at
isang braso si Imran at kinaldkad ito sa mga guhong pader at iniuntog sa
magkakasunod na mga pader bago niya binalibag si Imran sa malapad na batong
kinahigaan ni Light kanina. Sa lakas ng pagkabalibag ay nahati iyon sa gitna.

"Wag! Tama na!" Umiiyak na pakiusap ni Clara

Lumuhod si Erebus at itinayo si Imran ng sakal-sakal sa leeg. Duguan na ang mukha

ni Imran dahil sa ginawa sa kanya ni Erebus.

"Nakakaawa ka talaga, kapatid! Katulad ng ginawa mo sakin noon, ipapadala din kita
sa Tartarus...doon makakasama mo ang anak mo...samantalang sa pagkakataong 'to,
mapapasakin na si Clara!" Tumawa pa siya upang lalong ipabatid sa kapatid ang
pagkatalo nito.

"M-Mapatay mo man ako ngayon pero kahit kailan ay hinding-hindi mo makukuha ang
pagmamahal ni Clara!" ngumisi pa si Imran upang ipakita naman kay Erebus na sa
bandang huli ito pa rin ang talo.

Ikinainis ni Erebus ang sinabing iyon ni Imran kaya sa galit nya ay sinuntok nya
ito sa mukha ng ilang ulit habang lalong humihigpit ang pagkakasakal niya sa leeg
ni Imran. At ng maramdaman ni Erebus na lupaypay na sa magkabilang tagiliran ni
Imran ang mga braso nito ay binitawan na niya ang kapatid. Ngunit akala namin ay
titigilan na ni Erebus ang kanyang kapatid suballit hindi pa pala sapagkat
pagkabagsak na pagkabagsak ni Imran ay pinagsisipa pa niya ang kanyang kapatid.

"Tama na! Maaawa ka sa kapatid mo!" sigaw ni Clara ngunit wala na nga atang awa sa
puso ni Erebus para sa kapatid dahil patuloy niyang pinagsisipa si Imran na lugmok
na sa sahig.

Napakunot noo ako dahil may naramdaman akong kakaiba. Napatingin ako kina Summer,
Will at Damon at mukhang tulad ko ay naramdaman din nila yun sapagkat tumingin din
sila sakin. Nagpalitan kami ng makahulugang tingin.

'Magsisimula na'

Duguang nakahiga ang lupaypay ng katawan ni Imran sa sahig. Lumapit si Erebus sa

patalim na nasa sahig malapit sa malapad na batong nahati na ngayon sa gitna,
dinampot niya iyon at muling lumapit kay Imran.

"Mukhang hanggang dito ka na lang" lumuhod si Erebus gamit ang isang tuhod sa tabi
ni Imran. Hinawakan niya sa buhok si Imran upang mapaangat ang ulo nito. "Ito na
ang katapusan mo!" itatarak na niya ang patalim na hawak nya sa tapat ng puso ni
Imran

"Wag!" sigaw ni Clara na patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mga mata
Isang pulgada na lang ang layo ng patalim sa tapat ng puso ni Imran ng biglang
bumagsak ang patalim sa sahig. Nanginginig na napalayo at napatayo si Erebus sa
nakahandusay na kapatid. Tiningnan niya ang nanginginig niyang mga kamay ng biglang
iyong maging abo at unti-unting maging abo

"A-Anong nangyayari?" nanlalaki ang mga matang tanong niya

"Ama!" gulat ding tawag ni David sa nagiging abong katawan ng kanyang ama

"Nagsisimula na" mahinang bulong ni Will

"Kahit kailan talaga, gusto nyang dumadating sa eksenang ganito" nakangising wika
naman ni Damon

"Ama!" napalapit si David kay Erebus na tuluyan ng naging abo. "Anong ginawa nyo?"
galit itong napatingin samin

Ngumisi ako sa kanya. "Baka ang ibig sabihin nito ay checkmate ka na!" ng walang
anu-ano'y biglang nalaglag ang mga posas sa kamay at paa namin.

"A-Anong---" kumunot ang noo nya sapagkat hindi nya inaasahan na muling nakabalik
na ang lakas namin o tamang sabihin na muli na naming ipinakita ang mga lakas
namin.
"Makakaganti na rin ako sa inyo!" pinatunog ni Will ang mga daliri, handa na syang
lumaban

Hindi lang sya dahil maging sina Damon at Summer pati na rin si Clara. Tumayo na
rin sa sahig si Imran, pinunasan niya ang dugo sa kanyang labi.

"Hindi masamang umasa sa swerte paminsan-minsan" wika ng isang tinig na pamilyar na

pamilyar sakin

Mula sa madilim na parte ng kinaroroonan namin ngayon ay lumabas ang isang nilalang
na nakasuot ng uniporme ng mga vampire reapers. May hood din sa ulo nya kaya hindi
pa nakikita ang mukha nya ngunit kahit na natatakluban ang mukha niya, makikilala
ko pa din sya sapagkat kilalang-kilala na sya ng pandama ko.

Unti-unti nyang tinanggal ang hood sa ulo nya at tumambad samin ang pinakamagandang
babae sa mundo ko.

"Light"

NAPATINGIN ako kay Austin ng bigkasin nya ang pangalan ko.

Oo. Buhay pa ako.

Ang nangyari kanina ay bahagi lang ng plano ko.

"Panong buhay ka pa?" gulat at pagtataka ang nakarehistro sa mukha ni David ng
makita nya ako

"Ikaw ang nagturo sakin kung paano magplano ng maayos kaya wag kang magtaka na
nandito pa ako sa harap mo" nakangisi kong sagot

Nanlisik ang mga mata ni David at masama akong tiningnan. "Ang Light na ginawa kong
sakripisyo ay isa lamang pain kaya kaagad ding nawala si ama dahil isa lamang
ilusyon at ang batang kinuha ko sa sinapupunan nya ay mawawala din" hanga talaga
ako sa galing nyang mag-isip.

"Hindi lang ikaw ang marunong gumawa ng maayos na plano" wika ko at muli kong
naalala kung paano ko nabuo ang plano namin.

DAHIL sa salitang chess, may nabuong plano sa isipan ko ngunit hindi iyon magiging
ganon kasimple dahil delikado ang isang 'to. Ngunit dahil sa sinabi nila, nagkaroon
ako ng lakas ng loob para maniwala na kaya namin ang sitwasyong 'to.

"Ok. Makinig kayo. Ito ang plano...nong gabing hindi kaagad nakauwi si Austin, may
nakalaban kaming apat na reapers, isa sa kanila ay may taglay na kapangyarihan ng
duplication. Kaya nyang paramihin ang sarili nya. Ang kakayahan nyang yun ay nagaya
na ng kapangyarihan ko bago ko sya napatay. Gagamitin ko ang kakayahan na yun"
tumingin ako sa chess board na may nakakalat ng pyesa sapagkat hindi pa iyon
naaayos nina Damon at Will. Dinampot ko ang puting pyesang queen at ipinakita iyon
sa kanila. "Ipagpalagay natin na ako ang pyesang 'to" inilagay ko iyon kung saan
checkmate na ang king ngunit makakain iyon ng kalaban. Samantalang inilagay ko
naman ang Bishop, Knight, at Rook sa mga lugar na nasa alanganing pwesto
samantalang ang mga Pawn naman ay nasa suportang posisyon. "Ang mga pyesang 'to
naman ay ihahalintulad natin sa inyo" turo ko sa bishop, knight, at rook. "Sa
larong chess, karaniwang hindi gaanong nabibigyang pansin ang pawn sapagkat sa
lahat ng pyesa, ito ang pinakamahina ngunit..." ipinakain ko yung puting pyesang
queen

"Sandali, sabi mo ikaw ang queen na yan pero ipinakain mo lang na nangangahulugan
ng pagkatalo mo" sansala ni Damon

"Iyon ang plano...ang matalo at ang mamatay ako" sagot ko na ikinasinghap nilang
lahat

"Nababaliw ka na ba? Hindi magandang plano yang naisip mo!" galit na sigaw na turan
ni Austin. Napakislot naman si Grey dahil sa pagsigaw nyang yun.

"Anak, hindi rin ako sang-ayon sa naisip mong plano. Impossible ang planong yan!"
kontra din ni mama

"Sandali...hindi pa ako tapos magpaliwanag! Oo, sinabi ko na ako ang pyesang ito
pero hindi dahil bahagi ko lang sya---"

"Anong ibig mong sabihin?" kunot noong tanong ni Eve

"Ganito...sinabi ko na kanina, nagaya na ng kapangyarihan ko ang kakayahan ng

reaper na yun na magparami ng sarili nya. Gagamitin ko ang kakayahan na yun, at ang
Light na mabubuo ng ilusyon na yun ay ang makakasama nyo sa pagpasok ng palasyo
kaya ang mga pyesang 'to..." tinuro ko yung bishop, knight at rook. "...ay malapit
na sa hari dahil papasukin nyo ang palasyo at magpapahuli kayo" patuloy ko

"Ano? Bakit?" naguguluhang tanong ni Star

"Dahil sigurado ako na may mga reapers na ring nakabantay sa alin mang sulok ng
palasyo para hulihin sinuman satin. Sigurado din ako na kung mahuhuli tayo, sa
iisang lugar lang nila tayo dadalhin at ang lugar na yun ay kung saan nakatago si
papa. Ngunit sabi ko nga noon, pakiramdam ko sa oras na mahuli ako ni David, iyon
na ang nalalapit na pagtatapos ng larong sinimulan nya ngunit kung ang pekeng Light
ang mahuhuli nya, mas malinaw nating malalaman kung paano nya mabubuhay si Erebus
habang nasa katawan ko pa ang anak ko na syang kailangan nya para sa binabalak
nyang gawin sa mundo" paliwanag ko

"Mukhang naiintindihan ko na yung plano" tumatango-tangong wika ni Will. "KUng

gagawin ni David yung seremonyas sa pekeng Light na mahuhuli, ibig sabihin, hindi
sya magtatagumpay na muling buhayin ang ama nya at mapoproteksyunan pa natin ang
bata sa sinapupunana mo at bukod pa don, malalaman pa natin kung nasaan si Imran ng
walang kahirap-hirap dahil nong huling nakaharap natin sya, ibig nyang patayin kayo
nina Clara at Imran ng magkakasama"

Natutuwa ako dahil mukhang mabilis nilang nauunawaan ang plano ko. "Tama! Mauuna
kayong pumasok sa loob ng palasyo. Susunod ako sa inyo ilang minuto pagkatapos
nyong makapasok sa loob ngunit kakailanganin ko ang kapangyarihan ni mama upang
maproteksyunan kayong lahat" tumingin ako kay mama. "Paghigop ng lakas ang
kapangyarihan ni David ngunit kung malalagyan kayo ng proteksyon ni mama, magiging
ligtas kayo at upang hindi mahigop ni David ang lakas ni mama, gagamitan din ni
mama ang kapangyarihan nyang gumawa ng ilusyon, sa oras na hawakan kayo ni David,
magsisimula ang ilusyon kung saan ipapakita ni mama na talagang nanghihina na kayo"
dagdag paliwanag ko pa

"Kung ganong kakailanganin naming umarte? Nakakatuwa naman! Gusto ko yun!"

natutuwang wika ni Summer. "Eh, ikaw? Kailan ka papasok sa eksena?"

Kinuha ko yung puting pawn at iniurong ko yung bishop na itim na nasa unang row.
"Hindi sa lahat ng pagkakataon mahina ang mga pawn..." pinalitan ko yung puting
pawn at pinalitan ng puting queen at muling ibinalik sa laban kung saan ang pwesto
nya ay checkmate na ang king. Kahit aling tira ang gawin ay hindi na makakawala ang
itim na king sapagkat ito talaga ay shah mat na o ang hari ay wala ng pag-asa o sa
isang salita talo na. "...dahil kung minsan, ang minsang hindi mo inaasahan...ang
pawn pa ang makakapagpanalo sayo. Magpapakita ako sa tamang sandali" seryosong
sagot ko. 
Tiningnan ko sila isa-isa at halos lahat sila ay bakas ang paghanga sa kanilang mga
mata.

"Ipaalala nyo sakin na huwag hahamunin ng larong chess si Light" usal ni Psyche

Kumawala ang isang maikling tawa sa mga labi ko dahil sa sinabi nyang yun. Kahit
kailan talaga sya ang masasabi kong ice breaker saming lahat. Napailing na lang ako
sa kanya bago muling tingnan silang lahat. 

"Sa planong 'to, kailangan natin ng swerte...ng maraming-maraming swerte" wika ko

Oo. Naniniwala ako sa swerte. At sana ay anigan kami ng pagkakataon sa planong 'to

"BAKIT ngayon ka lang?" tanong sakin ni Austin

Ngumisi muna ako bago sumagot. "Pasensya na, nanghiram pa ako ng damit"

Nakipaglaban pa ako sa isang reaper na nakita ko sa labas ng palasyo at ng mapatay

ko sya ay kinuha ko ang damit nya na syang isinuot ko at nagpahid din ako ng
kaunting dugo nya sa katawan ko upang pagtakpan ang amoy ko. Sa ganon ay hindi
maaamoy ni David ang pagpasok ko sa palasyo.
"Anong nangyayari dito? Akala ko---" naguguluhan ang ekspresyon ng mukha ni papa

"Saka na namin ipapaliwanag sayo papa. Wa---" wika ko ngunit naputol iyon ng
sumigaw si David

"LIGHT!" galit na isinigaw ni David ang pangalan ko at sa tindi ng galit na

nararamdaman nya ay may malakas na pwersang lumabas sa katawan nya na syang dahilan
ng pagtalsik naming lahat na nakapalibot sa kanya. Umuga din ang mga haligi tanda
na guguho ang silid na kinaroroonan namin ngayon. Patuloy na sumigaw si David kaya
lalong nayanig ang buong haligi, nagsisimula ng masira ang buong silid.
Nagbabagsakan na din ang salaming bubong dahil sa tindi ng pwersa na pinapakawalan
ni David. "Papatayin kita!" galit na galit na bigkas nya ng humarap sya sakin

Tumigil na ang paglabas ng pwersa sa katawan nya ngunit dahil naman sa ginawa nya
ay humina na ang pundasyon ng kinaroroonan namin.

"Light" akmang lalapit sakin si Austin ng makatayo na sya mula sa pagkakatalsik

niya kanina

"Dyan ka lang! Tatapusin na namin ang larong 'to sa pagitan naming dalawa!" pigil
ko sa kanya. "Lumabas na kayo habang hindi pa gumuguho ang lugar na 'to!" madiing
utos ko

"Pero---" tutol pa sana si Austin ng samaan ko sya ng tingin

"Austin, hayaan mo na si Light! Malakas ang asawa mo at isa pa, mukhang meron din
tayong kailangang pagtuunan ng pansin" pigil ni Will na nakatingin sa isang
direksyon
Sinundan ko ang direksyong tinitingnan nya at nakuha ko ang ibig nyang sabihin ng
pumasok si William at ang iba pang reapers. Mukhang mapapasabak kaming lahat sa
laban.

"David!" tawag ni William sa pangalan nito. Mukhang kapag may kasama silang ibang
reapers ay tinatawag lang nya sa pangalan si David. Marahil ay hindi alam ng mga
'to ang kasinungaling binuo nilang dalawa kaya't sunod-sunuran pa rin ang mga
reapers sa kanila.

"Patayin ang mga yan! At ako na ang bahala sa babaeng 'to!" madiing utos ni David

"Naiintindihan ko! Wala kayong ititira ni isa sa kanilang lima, maliwanag ba?"
tanong ni William sa mga kasama nyang reapers

"Opo!" sabay-sabay na sagot ng mga ito

Nagkatinginan sina Austin at ang iba. Mukhang nagkakaunawaan naman sila sa mga
simpleng tinginan nila dahil bigla na lang silang tumalon palabas ng kinaroroonan
namin ngayon, dahil basag na ang salaming bubong kaya madali lang din silang
nakalabas na kaagad din silang sinundan ni William at ng mga reapers kaya kaming
dalawa na lang ni David ang naiwan dito sa loob ng silid na ito.

"Ikaw! Sinira mo ang mga plano ko! Isa kang insektong dapat patayin!" tiim bagang
na wika nya.

Ngayon ko lang sya nakitang nawalan ng kontrol sa kanyang sarili. Marahil nga ay
talagang ginalit ko sya. Ngunit...hindi ako magpapatalo sa kanya!
"Ikaw ang parang insektong sumisira sa buhay ko! Pero marahil nga ay tama ka,
tapusin na natin ang larong 'to!" hinaklit ko ang hugpungan sa may bandang leeg ko
ang suot kong kapa.

Sa laban na 'to magtatapos ang lahat. Kung sino ang mananalo, sa kanya nakasalalay
ang kinabukasan ng mundo. At sisiguraduhin ko na ako ang mananalo sa laban naming
dalawa.

*****************************************

wotwot astig talaga ni James Reid at ang cute ni Nadine Lustre!

SIGN OUT: MS. ACE

=================

Short Note

Hi guys!

Pasensya na pero baka next week na ako makapag-UD kasi nasira ung laptop ko. Naki-
wifi lang ako dito sa sinakyan kong bus hehehe libre naman eh!

Basta bawi ako sa inyo, promise! Mahaba yung UD ng chapter 28!

Syanga pala survey na rin guys, gusto nyo bang magkaroon ng book 2 ang The Vampire
Goddess? Yung anak naman ni Light ang bida? Comment kayo if gusto nyo ng book  2,
ha? Asahan ko ang comment nyo :)
=================

CHAPTER TWENTY-EIGHT:

SIGN IN: MS. ACE

Hello! This chapter is dedicated to you kasi super overwhelm ako sa pm mo sakin and
for hoping na sana ma-publish 'tong TVG. Super thank you :)

Huhuhu last chapter na lang tapos epilogue na!

Hindi ko na poh na re-read ang chapter na 'to. Mabilisan ko lang poh itong in-
upload dahil nakidayo lang ako sa bahay ng friend ko.. Ayusin ko na lang kapag
nagawa ko na poh yung laptop ko. Thanks for understanding :)

*****************************************

CHAPTER TWENTY-EIGHT:

WALA akong inaksayang oras at mabilis kong sinugod si David. Nagpakawala ako ng
magkakasunod na suntok pero nasasangga lang niya gamit kanyang mga braso. Ibinaba
ko ang pagsuntok upang punteryahin ang sikmura nya ngunit mabilis syang nakahakbang
pakanan at kaagad na nailagay nya ang kanang braso nya sa leeg ko. At dahil sa
pwersang nasa braso nya, nagawa nya akong maitumba pahiga sa sahig.

"Urghh!" Ungol ko dahil sa sakit ng pagtama ng likod ko sa sahig.

Akmang tatadyakan ako ni David ng mula sa isa kong kamay ay nagpakawala ako ng
hangin upang malayuin sya sakin. Tumalsik siya ngunit naibalanse nya kagad ang
sarili nya kaya hindi sya tumalsik sa pader. Mabilis akong tumayo para sugudin sya
subalit bigla syang nawala, nagpalinga-linga ako para hanapin at pakiramdaman kung
nasaan sya.

Pinalakas ko ang pandama ko, umikot ako dahil naramdaman ko sya sa likod ngunit
saktong pag-ikot ko ay itinulak nya ako sa kanang balikat ko dahilan ng muli kong
pag-ikot patalikod sa kanya. Mabilis nyang ipinulupot ang kanan nyang braso sa leeg
ko samantalang ang kaliwang kamay nya ay hawak ang palapulsuhan ko sa kaliwang
kamay. Sa higpit ng pagkakasakal nya sakin at pagkakahawak nya sa palapulsuhan ko,
hindi ako makagalaw anumang pilit ko.
"Makasarili ka!  Madamot ka!" Galit na galit na bulong nya sa tapat ng tenga ko.

"Makasarili? Madamot? Sarili mo ba ang tinutukoy mo? Dahil ika---ugh" napaigik ako
ng lalo nyang idiniin ang pagkakakipit nya sa leeg ko.

"Bakit ikaw lang ang meron ng bagay na gusto kong makuha? Bakit hindi mo maibigay
sakin yun? Masyado kang madamot!" bawat na lumabas sa bibig nya ay makasamang diin
at kapaitan sa kanyang tono.

Ano bang sinasabi nya?

Kung hindi pa ako gagawa ng paraan na makawala sa kanya ay baka tuluyan na akong
mamatay kaya inilagay ko sa isa kong paa ang bigat ko at madiin kong tinapakan ang
isang paa ni David dahilan para mabitawan nya ako. Mabilis akong umikot para
suntukin sya subalit napagkrus nya agad ang mga braso nya kaya napatras lang sya sa
suntok na pinakawalan ko. May apat na hakbang ang layo namin sa isa't-isa.

"Taglay mo ang restoration pero bakit hindi mo maibalik sakin sina ina at
Josephine? Bakit ipinagkakait mo saking buhayin silang tatlo?" nagtatagis pa ring
pagpapatuloy nya

"Anong sinasabi mo? Sinong Josephine?" naguguluhan kong tanong

Tunay ngang naguguluhan ako sa mga sinasabi nya. At sinong Josephine ang tinutukoy
nya?
"Si ina, minahal nya si ama sa kabila ng katotoohanan na ina mo ang mahal ng ama
ko. Dahil sa pagmamahal na yun, nagdusa si ina sa mahabang panahon, nakiamot lang
sya ng pagmamahal kay ama dahil ang pagmamahal ni ama ay nakatuon para kay Clara.
Samantalang pinatay ni Imran si ama ng gabing yun---"

"Dahil gumawa si Erebus ng dahilan para patayin siya ni papa!" putol ko sa sinasabi
nya

"Pero si ina at Josephine, hindi sila masama! Pero bakit hindi mo sila magawang
buhayin!" galit na sigaw nya

Umiling-iling ako. "Sa totoo lang ay hindi kita maintindihan. Hindi ko kilala ang
tinutukoy mong Josephine pero si Cassandra...oo, nga hindi sya masama. Nagmahal
lang sya. Siguro...baka maintindihan pa kita na gusto mong buhayin ang ina mo pati
na rin ang sinasabi mong Josephine kung hindi mo ginawa ang lahat ng 'to. Kung
hindi mo sinaktan ang pamilya ko, hindi mo pinahirapan ang mga tao at ang mga
mahihinang bampira baka sakali...matulungan pa kitang buhayin sila maliban kay
Erebus"

"Ano bang alam mo sa mga pinagdaanan ko? Wala naman, di ba? Dahil nasayo ang bagay
na gusto kong makuha!" buong kapaitang wika nya

Kanina nya pa tinutukoy ang bagay na yun pero ano ba ang tinutukoy nya? Ano bang
meron sakin na gusto nya?

"Akala ko...ng magawa ko na ang seremonyas para buhayin sila, makakasama ko na sila
ngunit si ama lang ang nabuhay" umiling-iling sya. "Pero ayos lang dahil baka
maaari akong matulungan ni ama pati na rin ang sanang batang nasa sinapupunan mo
pero naglaho ang lahat ng pag-asa kong makita at makasama sila ng isang pekeng
Light lang pala ang nahuli kong yun!" tiim bagang na saad niya. "Pero sisiguraduhin
ko na mahuhuli na kita ngayon para maisakatuparan ko na lang lahat ng plano ko"
Mukhang naiintindihan ko na kung ano ang tinutukoy nya.

"Sa sinasabi mo ngayon, sino sating dalawa ngayon ang madamot at makasarili? Gusto
mo silang buhayin pero hindi mo naisip na meron din akong maiiwan kung sakaling
mawala ako! May minamahal din ako at nagmamahal sakin! Kung gusto mo silang
makasama pwes ako, gusto ko ding makasama ang pamilya ko!" seryosong wika ko

Pamilya

Iyan ang tinutukoy ni David na meron ako na wala sya. Hindi ko maiwasang di
makaramdam ng awa para sa kanya. Ang gusto lang naman pala nya ay ang makasama ang
pamilya nya pero dahil sa mga nangyari, ipinagkait yun sa kanya.  Kung sa ibang
pagkakataon siguro, baka tulungan ko pa syang buhayin ang ina nya pati na rin ang
Josephine na kanina nya pa binabanggit ngunit ganitong paraan ang ginamit nya para
kunin ang bagay na minimithi nya sa buhay. Isang paraan na hindi makatarungan,
isang paraan na makasarili!

"Urgh!" Nagulat ako ng sa isang iglap ay nakasandal na ako sa isang haligi habang
nakasakal sa leeg ko ang kaliwang braso ni David  habang ang kanang braso niya ay
nakatukod sa kaliwang braso nya para magkaroon ng mas malakas na pwersa ang
pagkakasakal nya sa leeg ko.

"Sisiguraduhin ko na magtatagumpay na ako sa pagkakataong 'to. Mabubuhay ko na din

sina ina at Josephine. Sa ayaw at gusto mo, gagawin mong buhayin sila pati na rin
si ama!" Ngumisi sya sakin

Kanina nya pa binabanggit ang pangalang Josephine. Sino ba yun?

"S-Sino si Josephine?" Nahihirapang tanong ko

Nakita ko na natigilan sya sa tanong kong yun. May nakita din akong dumaang sakit
at pangungulila sa kanyang mga mata.

Sino ang babaeng yun para makitaan ko ng ganitong emosyon si David?

IILING-ILING na naglalakad ako dito sa gubat sapagkat naiinis ako dahil hanggang
ngayon ay hindi pa rin namin mahanap ni William ang anak ni Clara. Nabasa ko na
yung talaang ginawa ni Clara at mula doon ay nalaman ko na si Aphrodite ang nagtago
sa sanggol ngunit hindi nakalagay doon kung nasaan ang sanggol. At upang pakalmahin
ang sarili, napagdesisyunan ko na maglakad-lakad na lang dito sa gubat samantalang
naiwan naman sa kabayanan si William upang maghanap ng taong mabibiktima nya.

Sa paglalakad ko ay nakarinig ako ng lagaslas ng tubig. Hindi ko alam pero parang

may humihila sakin papunta sa lugar na yun. Naglakad ako at ilang sandali lang ay
tumambad sakin ang isang maliit na lawa, sa gitna niyon ay may isang babaeng
naliligo, nakatalikod siya sa gawi ko kaya hindi ko nakikita ang mukha nya. Sa
tulong ng liwanag ng buwan ay mas malinaw ko syang nakikita at hindi ko mawari kong
bakit pero kahit likod pa lang nya ang nakikita ko ay hindi na maalis ang mga mata
ko sa kanya. Parang napako na ang paningin ko sa kanya sa hindi ko naman malamang
dahilan.

'Humarap ka' piping usal ko sa sarili ko

At mukhang narinig nya ang piping usal ko dahil humarap sya sa gawi ko. Malaya ko
syang nakikita samantalang hindi nya ako mapapansin sapagkat madilim ang
kinapupwestuhan ko. Napaawang ang mga labi ko ng malinaw ko ng makita ang mukha
nya, bumilis ang paghinga ko pati na rin ang tibok ng puso ko na kahit kailan ay
hindi pa nangyayari sakin. Sa bilis niyon ay para akong tumakbo ng milya-milya.
Maganda siya ngunit hindi kasingganda ng mga nakakasalamuha ko na noon o yung mga
babaeng kalahi namin pero ewan ko, para sa mga mata ko, sya na ang pinakamaganda sa
lahat.

Ano ba 'tong nararamdaman ko?

Ipinilig ko ang ulo ko dahil sa kabaliwang iniisip ko. Oo--isa lamang kabaliwan ang
kung anong naiisip ko tungkol sa babaeng iyon. Marahil dala lang ng gutom ang
naiisip ko sapagkat hindi pa ako nakakainom ng dugo simula pa kahapon at tamang-
tama ang babaeng 'to para pawiin ang uhaw ko sa dugo.

Humakbang ako palapit sa pwesto nya, ngunit hindi pa man ako nakaklabas sa
kinaroroonan ko ay may natapakan akong siit na lumikha ng ingay dahilan para
maalarma ang biktima ko.

"Sino yan?" gulat nyang tanong at pinag-krus pa nya ang dalawa nyang braso sa tapat
ng dibdib nya.

Kung ganon ay naliligo sya na walang anumang saplot sa katawan. Pano kung may ibang
tao o ibang nilalang ang nagawa sa lugar na 'to at gawan sya ng masama? Patayin o
pagsamantalahan. Napatiim bagang ako ng pumasok sa isipan ko iyon. Tanga ba ang
babaeng 'to para hindi maisip ang kapahamakan na maari nyang mahila palapit sa
kanya sa paliligo ng ganitong oras ng gabi at wala pa syang kasama. Pero ano bang
pakialam ko sa bagay na yun? At bakit ko kailangang mag-alala para sa kanya gayong
ang inumin ang dugo nya ang nais kong gawin sa kanya ngayon.

"Sino yan?" muling ulit nya sa tanong nya kanina

"Alam mo ba na delikado ang ginagawa mong pagligo sa lugar na 'to ng ganitong oras
ng gabi?" di natiis na wika ko habang lumalabas sa kinatatayuan ko

Ano ba 'tong nangyayari sakin? Bakit ba nag-aalala ako sa kanya samantalang hindi
ko naman sya kilala?

Rinig ko ang pagsinghap nya ng tuluyan na akong masinagan ng liwanag ng buwan.

Nanlalaki din ang mga mata nya na parang hindi sya makapaniwala sa nakikita nya
ngayon sa harap nya. Ngunit hindi lang ako ang mayroong epekto sa kanya dahil
maging siya ay meron din sakin.

Kung kaninang nasa medyo malayo pa ako sa pwesto nya ay nagagawa nyang pabilisin
ang pagtibok ng puso ko at paghinga ngayon naman ay tila tumigil ang mundo ko ng
magtama ang berde nyang mga mata sa mga mata ko. Hindi ko nga alam kung humihinga
pa ako o tumitibok pa ang puso ko dahil para akong namanhid o tamang sabihin na
tila ako nahipnotismo sa mga mata nyang kakikitaan ng buhay, kabaliktaran sa mga
mata ko na tila kasing lamig ng yelo, walang emosyon.

"P-Pasensya na, ginoo sa kapangahasan ko. Ngunit matagal na akong naliligo sa lawa
na ito subalit wala namang masamang nangyayari sakin. N-Ngunit sige, aahon na ako,
maaari ka bang tumalikod, ginoo upang makapagbihis na ako?" namumulang wika nya

Napailing ako sa sinabi nya. "Hihintayin mo pa na mapahamak ka bago mo maisip na

delikado ang ginagawa mong pagligo dito!"

Akala ko magagalit sya sa sinabi ko ngunit nagulat ako ng bigla syang ngumiti sakin
na lalong ikinabilis ng tibok ng puso ko. "Salamat sa pag-aalala, ginoo" nakangiti
nyang wika.
Napatawa ako ng pagak kasabay ng pag-iling. Kakaiba talaga ang babaeng 'to!

"Umahon ka na para makapagbihis ka na. Wag kang mag-alala dahil tatalikod ako, wala
naman akong nakita" kasinungalingan dahil ng bigla syang humarap kanina ay mabilis
na nahagip ng mga mata ko ang mayaman nyang mga dibdib ngunit hindi na naman nya
kailangang malaman na nakita ko ang dibdib nya kaya tumalikod na ako para
makapagbihis na sya ng damit.

Kailan pa ako nagpakita ng kabaitan simula ng mamatay ang mga magulang ko? Parang
nawalan ako ng lakas ng loob na saktan sya o kahit na inumin ang dugo nya. Parang
kasuklam-suklam sakin ang ideya na saktan sya o masaktan sya.

Narinig ko ang pag-ahon nya sa tubig at dahil matalas ang pang-amoy ko ay amoy na
amoy ko ang mabango nyang natural na amoy. Napakabango!

"Tapos na ako, maaari ka ng humarap, ginoo" wika nya makalipas ang ilang sandali

Humarap ako sa kanya at halos mapanganga ako ng makita ko syang suot na ang isang
lumang victorian dress nya. Ipinagpasalamat ko na nakayuko pa sya dahil
pinapagpagan nya ang suot nyang damit kaya hindi nya nakita ang pag-awang ng mga
labi ko.

"Ginoo---"

"David. David ang pangalan ko. Iyon ang itawag mo sakin dahil sumasakit na ang
tenga ko sa kakaginoo mo" putol ko sa kung anumang sasabihin nya
"David" usal nya sa pangalan ko na tila ninanamnam ang salitang yun sa kanyang
dila. Ngumiti sya bago muling nagsalita. "Ako naman si Josephine. Pasensya ka na sa
kung anumang nakita mo. Hindi ko kasi akalain na may nagagawi sa lugar na 'to"
nahihiya nyang wika

Tumango na lang ako bilang tugon sapagkat para akong naputulan ng dila dahil mas
lalo syang gumanda sa paningin ko ng mamula ang magkabilang pisngi nya. Muli na
naman kaming nagkatitigan, bakit ba ganito ang pakiramdam ko sa babaeng 'to?

Josephine

"Bagay sayo ang pangalan mo. Maganda. Kasing ganda mo" wala sa sariling bulalas ko.
Nagulat pa ako dahil naibulalas ko pala iyon ng malakas.

Lalo syang namula sa sinabi kong iyon. Ano ba 'to? Hindi ko ugaling pumuri ng ibang
nilalang tapos heto ako ngayon.

"Ahm...salamat. Sige ha? Mauna na ako" wika nya at bigla na lang syang nagtatakbo
sa isang bahagi ng kagubatan.

Sandali!

Gusto ko sanang isigaw para pigilin sya sa pagtakbo nya ngunit naumid na ang dila
ko at ang mga paa ko ay tila napako na sa kinatatayuan ko ngayon. Napailing na lang
ako sa nangyari.

Babalik pa kaya sya dito?

Napatawa ako ng pagak sa naisip kong yun. Malamang ay hindi na yun bumalik dito
matapos ng sinabi ko. Napailing na lang ako sapagkat kakaiba ang gabing 'to ngunit
napakunot noo ako ng mapatingin ako sa lupa. May panyolito. Yumuko ako para
damputin iyon. Siguradong pagmamay-ari ito ni Josephine. Nahaplos ko ang isang
bahagi ng panyolito kung saan nakaburda ang pangalan nya.

Josephine

Wala sa sarili na inamoy ko iyon at tulad ng inaasahan ko, kaamoy nya ang panyo
nya. Mabango. Ewan ko ba pero kahit na gaano sya kabango sa pang-amoy ko, hindi nya
napapalabas ang halimaw sa loob ko na nauuhaw sa dugo. Napakapayapa ang pakiramdam
ko kanina ng magtama ang mga mata namin. Kumakalma ang pakiramdam ko sa presensya
nya.

Iiling-iling na isinilid ko ang panyolito sa bulsa ko bago lisanin ang lugar na

yun. Maaaring maging isang alaala ang panyolitong ito para sa isang gabing
kabaliwan. Sigurado namang hindi na kami muling magkikita. Ngunit bakit kumirot ang
puso ko sa isipin na hindi na kami muling magkikita.

Kabaliwan!

Ngunit nabaliw na nga siguro ako dahil mula ng gabing yun, hindi na ako natahimik.
Ilang gabi na akong nagpapabalik-balik dito sa bahaging ito ng gubat ngunit lagi
akong bigo na makita sya. Marahil nga ay tama ako ng maisip kong hindi na sya
babalik dito.

Pabuntong hininga akong tumayo mula sa pagkakaupo ko sa isang bato malapit sa lawa.
Dito ako laging nauupo sa tuwing hinihintay ko syang bumalik. At tulad ng mga
nakaraang mga araw ay bigo ko na namang lilisanin ang lugar na 'to.
Aalis na sana ako ng walang anu-ano'y umihip ang panggabing hangin na may kahalong
amoy na hinding-hindi ko na makakalimutan, amoy na tumatak na sa aking isipan.

Mula sa isang bahagi ng gubat ay iniluwa ang babaeng ilang araw ko ng binabalik-
balikan. Ang kinapupwestuhan ko ay hindi madaling mapansin kaya nagtuloy-tuloy sa
paglapit sa tubig si Josephine na hindi ako napapansin. Para syang may hinahanap na
di mawari.

Ano kayang hinahanap nya? Di kaya yung panyolito na nasimot ko noon?

"Anong hinahanap mo?" di nakatiis na tanong ko.

"Ikaw---" gulat syang napalingon sakin.

"Ako nga" wika ko ng makalapit na ako sa kanya. "Ito ba ang hinahanap mo?"
Ipinakita ko sa kanya ang panyolito na hinugot ko mula sa bulsa ko. Kahit saan ako
magpunta ay dala-dala ko palagi ang panyolitong iyon.

"Iyan nga!" Bumakas ang katuwaan sa kanyang mukha ng ipakita ko ang bagay na
hinahanap nya. "Pano napunta sayo yan?"

"Nakalimutan mo na ba? Naligo ka dito noong nakaraan at naiwan mo 'to" sagot ko

"G-Ganon ba? Pasensya na pero pwede ko na bang makuha ang panyo na yan?" Alanganing
tanong nya.

"Anong gagawin mo pagnakuha mo na ang bagay na 'to?" Tanong ko

"Aaa...uuwi na?" Alanganin ulit nyang sagot

Ewan ko ba pero bigla akong naalarma ng sabihin nyang aalis na sya kapag nakuha na
nya yung panyo. Ilang gabi akong naghintay sa kanya dito at ayoko na umalis sya
kagad.

"Bakit ko ibibigay sayo ang panyong 'to?" Tanong ko. Gusto ko tuloy kutusan ang
sarili ko dahil sa napakatangang tanong na yun.

Totoo ba 'to? Ginagamit kong pang-blackmail ang panyong hawak ko para lang
mapanatili ko sya dito!

Tumaas ang kilay nya na parang isang katangahan ang tinanong kong yun. "Una sa
lahat, ako ang may ari ng panyo na yan. At pangalawa, ikaw na din ang may sabi noon
na delikado na pumunta ako dito ng nag-iisa" wika nya

"Sinabi ko nga yun pero andito ako kaya hindi delikado" kalmadong wika ko.

Nawala ang pagkakakunot ng noo nya gumuhit ang ngiting pilit nyang sinusupil.
"Gusto mo bang sabihin na manatili muna ako dito?"
Naumid ang dila ko sa sinabi nyang yun. Bakit ba lagi na lang nauumid ang dila ko
sa harap nya? Ako? Si David, anak ng isang Dyos, pinang-uumidan ng dila sa harap ng
isang babae? Siguradong pagtatawanan ako ni William kapag nalaman nya 'to.

"Kung sabihin kung gusto ko nga na manatili ka dito, anong gagawin mo?" Nakangising
tanong ko.

Namula sya sa sinabi ko. Eto na naman. Bumibilis na naman ang tibok ng puso ko
ngunit payapa naman ang pakiramdam ko.

Kapayapaan

Isang emosyon na matagal ko ng hindi nararamdaman.

Nagkibit balikat lang sya sa tanong ko.

"Gusto kong dito ka muna" wika ko.

Ang kaninang pinipigip nyang ngiti ay tuluyan ng gumuhit sa kanyang mga labi. Hindi
sya sumagot sa sinabi ko imbes ay naupo sya sa isang bato kung saan nakaharap sya
sa lawa. Sumunod ako sa kanya at naupo sa tabi nya.

"Alam mo ba nong una kitang makita, akala ko, engkanto ka" natatawang wika nya
Engkanto

Isang insulto para sakin ang maikumpara sa isang engkanto ngunit imbes na mainsulto
ay namamangha akong napatingin sa kanya. "Ako? Engkanto? Bakit mo naman naisip ang
bagay na yun?"

"Ang...hmmm...gwapo mo kasi" namumulang sagot nya

Napailing ako. Hindi na bago sakin ang masabihan ng gwapo sapagkat anak ako ni
Erebus na anak naman ni Aphrodite, idagdag pa na isa na akong bampira kaya lalong
tumingkad ang kagandahan ng pisikal na anyo ko.

"Iyon ba ang dahilan kaya pumayag ka na manatili pa dito?" tanong ko

Tumaas ang kilay nya ng tumingin sya sakin. "Ginoo, baka nakakalimutan mo na hawak
mo ang panyolito ko" paalala nya

Anong meron ba sa panyo na ito para mapasunod ko sya na manatili dito sa tabi ko?

"Ganon ba kahalaga sayo ang panyo na 'to para ilagay mo ang sarili mo sa
kapahamakan? Hindi mo ba naisip na pwede kitang gawan ng masama?"

Nagulat ako ng bigla syang tumawa. "Ang gulo mo pa lang kausap, ginoo. Sabi mo
kanina ay hindi delikado na manatili ako dito dahil nandito ka pero ngayon,
sinasabi mo sakin na inilalagay ko ang sarili ko sa kapahamakan dahil pinili ko na
manatili dito dahil sa panyolito ko na hawak mo"

"Hindi naman sa ganon kaya lang hindi mo pa ako kilala pano na lang kung masama
pala akong nilalang? Eh, di napahamak ka" wika ko

"Hindi ko nga din alam sa sarili ko kung bakit pero magaan ang loob ko sayo. Hindi
ko magawang matakot. Pakiramdam ko mabuti kang tao kaya siguro kahit kaunti ay wala
akong maramdaman na takot sayo. At saka malapit lang ang bahay ko dito, halos dito
na ako lumaki sa gubat kaya kabisado ko na ang gubat na 'to" nakangiti nyang sagot.

"Alam mo ba na kakaiba ka? Hindi ka tulad ng ibang mga babae na nakilala ko. Hindi
ka mahinhin at hindi ka natatakot sabihin kung ano ang nararamdaman mo. Hindi
pangkaraniwan para sa isang babae" sabi ko dahil kanina ko pa napansin na hindi sya
naiilang sabihin ang kung anumang iniisip nya. Hindi pangkaraniwan para sa mga
babae sa panahong 'to.

Nagkibit balikat sya bago muling tumingin sa lawa. "Mahirap lang ako at hindi
nakapag-aral, dito na ako sa gubat lumaki kaya siguro hindi ako nahihiyang sabihin
kung ano ang nararamdaman ko. Isa pa, naniniwala ako na lahat ng tao, may
karapatang ipahayag ang kanilang saloobin. Kaya hindi ako nahihiyang sabihin kung
ano ang nararamdaman ko, hindi natin dapat ikahiya ang kung anumang nararamdaman
natin kasi iyon ang nagpapatunay na buhay pa tayo...dahil nakakaramdam pa tayo ng
emosyon sa ating mga puso. Maikli lang ang buhay kaya wag nating sayangin ang
nararamdaman natin sa pagkikimkim lang nito sa ating mga puso lalo na kung masaya
ka, ipakita mo yun sa lahat" nakangiti nyang sagot. Iyon pala ang paiwanag kung
bakit lagi syang nakangiti.

Dahil nakatingin sya sa lawa, ang kanang bahagi lang ng mukha nya ang nakikita ko
ngunit ang ngiti ay bumabanat sa kanyang mga pisngi. Hindi ko alam pero gusto kong
makita lagi ang mga ngiting yun, ayaw kong mabura ang mga ngiti sa labi nya kahit
kailan o di kaya ay gusto kong ako ang maging dahilan ng pagguhit ng ngiti sa
kanyang mga labi.
"Marami na akong nakilalang babae ngunit ikaw pa lang ang maaari kong maikumpara
kay ina" Wala sa loob na napangiti ako

Masasabi ko na ito ang kauna-unahang ngiti na sumilay sa mga labi ko na totoo

simula ng mamatay si ina. Ngayon na lang ulit ako ngimiti na masasabi ko na totoo.

Kunot noo syang humarap sakin ngunit ng magtama ang mga mata namin ay nawala ang
pagkakakunot ng noo nya at napatulala sya sakin. "Bagay pala sayo ang
nakangiti...nagkakaroon ng kulay at buhay ang mga mata mo"

Bakit kapag nagkakatitigan kami parang laging tumitigil ang mundo ko? Ipinilig nya
ang ulo nya at naunang magbawi ng tingin dahil mukhang natauhan sya sa sinabi nyang
yun. Nakakatuwa talaga sya!

"Ang...ahm...bakit mo naman nasabi na maiihalintulad mo ako sa iyong ina? Ganon na

ba ako katanda sa paningin mo?" Namumulang nag-iwas sya ng tingin sakin at muling
tumingin sa lawa.

Natawa ako ng pagak sa sinabi nyang yun. Ang komportable talaga ng pakiramdam ko sa
tabi ni Josephine. Nagagawa nya akong pangitiin at patawanin. "Hindi. Pero ang ina
ko lang ang babaeng hinahangaan ko"

"Sinasabi mo ba na hinahangaan mo din ang isang tulad ko?" Kakikitaan ng pagkaaliw

ang mga mata nya.

Ang sarap nyang kausap. Hindi talaga sya nangingiming sabihin ang kung anumang
iniisip nya.
Ngumisi ako sa kanya. "Ganon na nga. Pinahanga mo kasi ako sa paniniwala mo. Bihira
ang mga babae na katulad mo kaya karapat-dapat ka talagang hangaan" totoo sa loob
na wika ko. "Ang panyolitong 'to" ipinakita ko sa kanya ang panyo nyang bihag ko.
"Bakit parang sobrang mahalaga sayo ang bagay na 'to?" Muling tanong ko.

"Si ina kasi ang nagbigay sakin ng panyolito na yan bago sya mamatay kaya sobra ko
talaga yang pinapahalagahan. Kaya nga ng mapansin ko na nawawala yan, sobra talaga
akong nag-alala. Nagbakasakali ako na makikita ko yan dito..." humagikgik sya bago
muling itinuloy ang kanyang sasabihin. "...nandito nga at bihag ng isang gwapong
ginoo ang panyo ko"

"David. Sinabi ko na noon na David ang pangalan ko" nakalimutan ba nya ang pangalan
ko kaya tinatawag pa rin nya akong ginoo. Samantalang unang beses pa lang nyang
binanggit ang pangalan nya ay tumatak na agad ito sa isipan ko.

"Naaalala ko pa ang pangalan mo" wika nya

"Kung ganon, bakit hindi mo ako tinatawag sa pangalan ko?" Nagtatakang tanong ko

Kibit balikat lang ang isinagot nya sa tanong ko. Kaya napailing na lang ako sa
kanya.

"Heto!" Iniabot ko na sa kanya ang panyo nya

Nagtataka naman syang napatingin sa iniaabot ko sa kanya bago tumingin sakin.

"Ibinabalik mo na?"
"Oo. Mahalaga sayo ang panyong yan kaya ibinabalik ko na. Naiintindihan ko ang
pagpapahalaga mo sa bagay na yan dahil tulad mo ay wala na din ang ina ko"

"Salamat" lumawak ang ngiti nya ng maiabot ko na sa kanya ang panyolito nya.

Natigilan ako dahil lalo syang gumaganda kapag ganito kalawak ang ngiti nya. Ngunit
unti-unting napalis ang ngiting yun ng mapansin nya na malalim ang pagkakatingin ko
sa kanya. Wala sa sarili na iniangat ko ang kamay ko pahaplos sa pisngi nya.

Mainit

Kabaliktaran ng temperatura ng katawan ko. Ngunit ang lamig ng palad ko ay napapawi

dahil sa init na inilalabas ng katawan nya.

Ang sarap sa pakiramdam!

Para akong muling isinilang sa init na hatid nya sa pagkatao ko dahil ang init na
ibinibigay nya sakin ay hindi lang sa katawan ko dahil mula sa palad ko ay
tumutulay ang init na yun sa braso ko pagapang sa puso ko.

"D-David" bulong nya sa pangalan ko

Aah! Kay sarap sa pandinig ko ang pagsambit nya sa pangalan ko. Para iyong musika
sa aking tenga.
Napatingin ako sa mga labi nya na bahagyang nakaawang. Hindi hadlang ang kadiliman
ng gabi para hindi ko mapuna na mapupula ang mga labi nya. Bumagay sa kanya ang
kapulahan ng kanyang labi dahil sa taglay nyang kaputian. Para akong nahihipnotismo
sa mga labi nya, parang gusto ko iyong tikman, para iyong dugo na inaakit akong
sunggaban.

Gusto ko iyong tikaman!

Kaya wala akong inaksayang oras at kagad kong sinunggaban ang mga labi nya. At tama
ako! Matamis nga ang mga labi nya. Para akong idinuduyan sa alapaap kahit nakadampi
pa lang ang labi ko sa labi nya. Hindi maihahalintulad ang mga labi nya sa mga
dugong nainom ko sapagkat ang tamis niyon ay walang katulad!

Iginalaw ko ang mga labi ko upang lalo kong maramdaman ang mga labi nya. Masasabi
ko na wala pa syang karanasan sapagkat nakatikom lang ang mga labi nyaat hindi
gumagalaw. Nakadama ako ng katuwaan sa kaalamanang wala pang ibang nakakahalik sa
kanya sapagkat sa kaibuturan ng puso ko, gusto ko na ako lang ang hahalik sa mga
labi nya.

Hindi ako bobo para hindi malaman kung ano itong nararamdaman ko. At hindi ko
akalain na mararamdaman ko 'to sapagkat pagkasuklam at paghihiganti lang ang nasa
puso ko ngunit heto ako ngayon at nararamdaman ang paiga-igayang pakiramdam na ito.

Pagmamahal

Higit ang nararamdaman ko ngayon kumpara sa pagmamahal ko para kay ina ay kay ama.
Kung ganon ito pala ang sinasabi ng ibang mga bampira na nakaranas na ng pagmamahal
na tulad nito. Hindi mahalaga kung ilang beses mo pa lang syang nakita o hindi mo
pa sya kilala pero kapag puso na ng isang bampira ang nagsabi, wala ka ng kawala.
Apo ako ng Dyosa ng pagmamahal at kagandahan kaya alam ko na ang ibig sabihin ng
mainit na pakiramdam na 'to sa puso ko.
Natuwa ako ng gayahin na ng galaw ng mga labi ni Josephine ang galaw ng mga labi
ko. Gumanti na sya sa mga halik ko. Inilagay ko ang isa kong kamay sa likod ng ulo
nya upang lalo pang maglapat ang mga labi namin. Hindi ito ang una kong halik
ngunit iyon ang ipinaparamdam sakin ni Josephine dahil sa lakas ng tibok ng puso
ko, kinakapos ako ng hininga at mukhang ganon din sya sapagkat humiwalay na sya
sakin na may bahagyang hingal pa.

"Ahm...ang...ahhh..." kinagat nya ang pang-ibabang labi nya at hindi sya makatingin
sakin ng diretsyo, halata mo na naiilang sya "...uuwi na ako. Salamat ulit" tumayo
na sya at mabilis na tumakbo kung saan ang daang tinahak nya noon.

Hindi ko akalain na sa panahong ito ko matatagpuan ang babaeng nakatadhana sakin.

Masarap sa pakiramdam na nasa tabi ko sya. Tama nga sila ng sabihin nilang kapag
nahanap na ng isang bampira ang katapat nya, nanaisin nya na masama ang nilalang na
kapareha ng kanilang mga puso.

Nakangiti akong tumayo, tinahak ko ang daang tinahak ni Josephine. Kailangan kong
masigurado ang kaligtasan nya, alamin na din kung saan sya nakatira. Naaamoy ko sa
hangin ang bakas ng halimuyak na amoy ni Josephine kaya hindi ko na rin kailangang
bilisan sa paglalakad dahil ang hangin na mismo ang nagtuturo sakin kung saan ang
tinahak ni Josephine. Di kalayuan mula sa lawa ay may isang maliit na kubo na gawa
lang sa pawid. Sigurado akong si Josephine ang nakatira doon sapagkat nagkalat ang
amoy nya sa buong paligid, wala akong maamoy na ibang nilalang sa loob ng bahay.
Ibig bang sabihin ay nag-iisa lang syang nakatira doon?

Pano kung may ibang bampira na magawi sa lugar na iyon at gawan sya ng masama?
Naiisip ko pa lang ang mangyayari ay gusto ko ng patayin ang bampirang magtatangka
ng masama kay Josephine!

Tumalon ako sa malaking sanga ng isang puno kung saan kita ko ang maliit na bahay
ng dalaga. Mula ngayon, itinatalaga ko na ang sarili ko na maging tagapagbantay
nya. Babantayan ko sya! Babantayan ko ang babaeng nagparamdam sakin ng ganitong
klase ng emosyon! Naupo ako sa malaking sangang kinatatayuan ko ngayon at
pinagsalikop ko ang dalawang braso ko sa likod ng ulo ko habang nakatanaw sa bahay
nya.
Mula ng gabing yun ay lagi ko ng binabantayan si Josephine. Lagi ko syang
sinusundan, at mula din ng gabing yun ay hindi pa bumabalik ang dalaga sa lawa.
Ngunit sa pagsunod-sunod ko sa kanya ng palihim, nalaman ko na pagtitinda ng mga
tanim nyang gulay sa kabayanan ang ikinabubuhay nya. Kung minsan din ay sinusundan
ko sya kapag pumupunta sya sa bayan. Mabuti na lamang at anak ako ng isang Dyos
kaya may prebelihiyo pa din akong makalabas sa umaga kahit isa akong converted
vampire.

"Panginoon, mabuti at nakita kita, ilang araw na din kitang di nakikita" wika ni
William ng di sinasadyang nakita nya ako dito sa bayan.

Di kalayuan sa pwesto namin ay natatanaw ko si Josephine na nagsisimula ng

magligpit ng kanyang mga paninda dahil gabi na at kailangan na niyang umuwi.

"May pinagkaabalahan lang" pasimple kong tiningnan si Josephine bago muling

ibinalik ko ang tingin kay William

Tumango naman si William na para bang naiintindihan nya. "May nakapagturo sakin na
may isa daw bampira ang nakatira sa susunod na bayan ang may taglay na vision,
gusto mo bang puntahan natin sya? Baka maituro nya kung saan itinago ni Aphrodite
ang anak ng prinsesa"

"Ipinagkakatiwala ko na sayo ang bagay na yan" seryosong wika ko ngunit gumuhit ang
ngiti sa labi ko ng makita ko si Josephine ng may isang batang namalimos sa kanya
at walang pagdadalawang isip nya itong binigyan ng tinapay na meron sya.

'Pagdamutan mo na ang tinapay na iyan' nakangiti nyang wika sa batang lalaki. Kahit
pa may kalayuan ang pwesto ko mula sa kanila, maririnig ko pa rin ang pinag-uusapan
nila dahil sa talas ng pandinig naming mga bampira.
'Maraming salamat po! Malaking tulong na po ang tinapay na 'to para sa mga kapatid
ko' sagot nong bata bago bumaling sa isang direksyon kung nasaan ang dalawa pang
batang babae na nakakabata sa kanya.

'Sila ba ang mga kapatid mo?' Tanong ni Josephine

'Opo' magalang na sagot nong batang lalaki

'Teka...sandali' kinuha nya ang supot ng lalagyan ng tinapay at walang

pagdadalawang isip na ibinigay nya iyon sa bata kahit pa na iyon na ang kanyang
hapunan kasama na ang almusal nya bukas ng umaga. 'Heto! Paghatian nyong tatlo'

Nanlaki ang mga mata nong bata sa katuwaan. 'Maraming-maraming salamat po!
Pagpalain po kayo ng Dyos!' Buong katuwaang turan nong bata sapagkat may
maipangtatawid na sila sa gutom ngayong gabi. Bahagya pa syang yumukod bago
nagpaalam

Nakangiting ipinagpatuloy na ni Josephine ang pag-aayos ng kanyang mga gamit na

tila balewala sa kanya kung wala syang makakain ngayong gabi.

"Napakabait nya talaga!" Wala sa loob na usal ko. Nakalimutan ko na kasama ko pa

nga pala si William

"Ngumiti ka at dahil yun sa babaeng yun!" Nangigilalas na wika ni William sa tabi

ko, ngayon ay nakatingin na din sya kay Josephine. Napabaling ako sa kanya ng bigla
syang tumawa. "Mukhang nararanasan mo na ang salitang pag-ibig!" Bumaling sya sakin
at seryoso akong tiningnan. "Masaya ako para sayo! Nakikita ko na kahit sa simpleng
ginagawa lang nya na kahit walang kinalaman sayo ay nagagawa ka nyang pasayahin"
buong sinseridad na wika nya

"Salamat!" Wika ko.

"Alam na ba nya ang tungkol sa pagiging bampira natin?"

"Hindi pa. Dalawang beses pa lang kaming nagkakausap"

"Gagawin mo ba syang converted vampire? Kung gusto mo syang makasama ng habang

buhay, dapat mo syang gawing tulad natin" wika ni William

Huminga ako ng malalim. "Gagawin ko din syang tulad natin pero hindi pa sa ngayon
kailangan kong hintayin ang tamang panahon para ipagtapat sa kanya ang tungkol sa
lahi natin" sagot ko

Hindi na nagsalita si William sa tabi ko at tulad ko ay pinagmasdan na lang namin

si Josephine. Habang pinagmamasdan ko ang dalaga napapaisip din ako dahil kaakibat
ng nararamdaman ko para kay Josephine ay nakakaramdam din ako ng takot. Napapalabas
nya ang mga possitibong bahagi ng pagkatao ko na syang ikinatatakot ko. Pano kung
dumating ang araw na makalimutan ko ang misyon ko na buhayin si ama at maghiganti
dahil sa pagmamahal na nararamdaman ko para sa dalaga? Kakayanin ko bang bitawan
ang poot sa puso ko at magsimula ng panibagong bukas kasama sya gayong ang poot ang
naging sandigan ko sa mga nakalipas na maraming taon?

'Magandang gabi!' rinig kong bati ng isang babae

May isang babae at dalawang lalaki ang lumapit sa pwesto ni Josephine. At hindi ko
gusto ang paraan nila ng pagkakatingin sa dalaga. Sapagkat kung tingnan nila ito ay
para na nila itong hinuhubaran.

'Magandang gabi rin! May maipaglilikod ba ako sa inyo?' Tanong ni Josephine na

tapos na pala sa pag-aayos ng gamit nya at handa na sya para umuwi.

'May iaalok lang sana akong trabaho, siguradong malaki ang kikitain mong pera tutal
naman ay maganda ka' wika nong babae

'Ahm...ano pong trabaho?' Alanganing tanong ni Josephine

'Sa bahay na pula! Masasabi ko na maganda ka at wala pang karanasan kaya madali
kitang mailalakad sa mga Duke o ibang opisyal ng pamahalaan. Mas gusto nila ang mga
babaeng wala pang karanasan' nakangiting sagot nong babae

Naikuyom ko ang magkabila kong mga kamay dahil sa galit na bigla na lang sumulak sa
puso ko. May katwiran ang ibinibigay nilang panunuring tingin na parang hinuhubaran
na nila ang dalaga sapagkat gusto nila itong kunin para magtrabaho sa bahay na pula
o bahay aliwan. Ibenta kong kani-kaninong mga lalaki! Nanginig ang buo kong
katawan. Galit na nararadaman ko ngayon ay walang-wala kung ikukumpara sa galit ko
para sa pamilya ni Imran na naghatid ng pagdurusa sa pamilya ko. Ngayon ay nasagot
na ang tanong ko sa sarili ko. Oo---kaya kong kalimutan ang poot sa puso ko at
magsimulang ulit ng panibagong bukas.

Nanlaki naman ang mga mata ni Josephine dahil sa alok na yun ngunit maya-maya lang
ay naging seryoso ang kanyang mukha. 'Pasensya na kayo pero hindi ko matatanggap
ang inaalok nyo' seryosong wika nya

'Bakit naman? Malaki ang kikitain mo kung magtatrabaho ka sakin. Nakita ko ang
ginawa mo kanina don sa bata, ibinigay mo sa kanya ang sana'y pagkain mo. Hindi
malaki ang kinikita mo sa pagtitinda dito ngunit kung magtatrabaho ka para sakin,
kikita ka ng malaking halaga' pangungumbinsi pa din nong babae

'Pasensya na pero pinapahalagahan ko ang dangal ko kesa sa pera na maaari kong

kitain sa trabahong inaalok mo' seryosong wika ni Josephine

Sa kabila ng nagtatagis kong damdamin ay hindi ko maiwasang di makaramdam ng

katuwaan sapagkat hindi nya ipinagpapalit ang dangal nya para lamang sa pera. Hindi
nga ako nagkamali sa kanya!

'Pero---' poprotesta pa sana yung babae ng di ko na napigilan ang sarili ko at

lumapit na ako sa kanila.

"Narinig nyo naman sya di ba? Di sya interesado sa inaalok nyo!" Sabat ko.
Napalingon sila sakin, gulat ang rumihestro sa mukha ni Josephine, samantalang
paghanga naman ang gumuhit sa mga mata nong babae, pinanlisikan naman ako ng mga
mata nong dalawang lalaki

"David?" Wala sa sariling usal nya

"Sino ka?" Maangas na tanong sakin nong isang lalaki

Pinaningkitan ko sya ng mata at halatang nasindak sya sa ginawa ko. Lumapit ako sa
pwesto ni Josephine at hinawakan ko ang malambot nyang kamay.

"Ako ang kasintahan nya" tumingin ako sa dalaga na lalong nanlaki ang mga mata sa
sinabi ko. "Kaya ko syang bigyan ng maraming pera at magandang buhay ngunit sya ay
may paninindigan sa buhay. May gusto nyang kitaan ang pera nya sa sarili nyang
pagsisikap sa mabuting paraan kaya naman kung inyong mararapatin ay maaari na
kayong umalis" inilahad ko pa ang kamay ko sa daan, ipinapahiwatig na sila ay
umalis na.

Pinasadahan nong babae ang kabuuan ko. Mamahalin ang mga kasuutan ko sapagkat tunay
na nga akong mayaman. Sa mga nakalipas na mga taon ay nakapag-angkin na ako ng mga
kayamanan ng mga nabiktima ko.

"Pasensya. Magandang gabi ulit sa inyo" bahagya pang yumukod samin yung babae bago
binalingan yung dalawa nyang kasama. "Umalis na tayo" utos nya

Walang nagawa yung dalawa ng utusan na sila nong babae para umalis sapagkat mukhang
yung babae ang amo ng mga ito.

'Sayang! Akala ko pa naman ay matitikman ko na ang babaeng yun!' rinig kong wika
nong isang lalaki sa kanyang isipan na may malaking pangangatawan

Lalo akong napatiim bagang sa narinig kong yun sa isipan nya. Hindi ko papalampasin
ang ginawa nila lalo na yung lalaking yun!

'William, ikaw na ang bahala sa kanilang tatlo' utos ko kay William mula sa isipan
ko

'Masusunod po!' sagot nya

"David, anong ginagawa mo dito? Saka ano yung sinabi mong kasintahan kita?" kunot
noong tanong nya na nakapagpabalik ng diwa ko.

"Wag mo ng alalahanin ang bagay na yun" inalalayan ko sya sa siko paalis. "Halika
na! Ihahatid na kita"

"Anong wag alalahanin? Sinabi mo sa kanila na kasintahan mo ako!" pumiksi sya sa

hawak ko

Tumigil ako sa paglalakad sapagkat tumigil sya at hinarap ako na ginawa ko din.
"Sinabi ko lang yun para tigilan ka na nila pero darating din naman tayo sa puntong
yun" wika ko

"Ano?"

Napailing na lang ako sa kanya bago muli syang inalalayan. "Bumili muna tayo ng
makakain mo bago kita ihatid" wika ko na lang

Muli syang humarap sakin at nanlalaki ang mga matang tiningnan ako. "Nakita mo din
yun?" di makapaniwala nyang tanong

Nakangisi ako sa kanya "Oo" yun lang at nagpatuloy na ulit akong maglakad ngunit
mabagal lang

Di naman nagtagal ay sumunod na sya sakin. "Sinusundan mo ba ako?" tanong nya ng

maabutan na nya ako
"Sinusundan? Sabihin na lang natin na binabantayan lang kita" makahulugang wika
ko. 

"Binabantayan...sinusundan...pareho lang yun" katwiran nya

"Magkaiba yun lalo na kung magkaiba ang intensyon" sagot ko. Kung hindi ko lang
alam iisipin ko na nakapag-aral sya sapagkat ang galing nyang mangatwiran. 

"Kung ganon anong intensyon mo para bantayan ako?" tanong nya, patuloy pa din kami
sa paglalakad.

"Pinoprotektahan ko lang ang akin" nakangisi akong sumulyap sa kanya

"A-Ano?" di makapaniwalang tanong nya

Inilapit ko ang mukha ko sa tapat ng tenga nya. "Sabi ko...akin ka na kaya

poprotektahan kita" napangisi ako ng mamula sya mula leeg hanggang mukha

"A-At kailan pa ako naging s-sayo?" namumulang tanong nya

"Simula ng makita kitang naliligo sa lawa na parang isang nimfa...iyon ang araw na
naging akin ka at iyon din ang araw na naging sayo ako" wika ko at binigyan ko sya
ng ngiting sya mismo ang dahilan ng muling pagsilay nito sa mukha ko. Natameme sya
sa sinabi ko at lalong namula kaya hindi ko napigilang matawa. "Dito na lang tayo
bumili ng pagkain mo" hinawakan ko sya sa kamay nya at hinila sya papasok sa isang
tindahan ng mga pagkain.

"T-Teka...sandali!" awat nya sakin

"Bakit na naman?"

"W-Wala kasi akong pera para bumili ng pagkain dito. Tinapay na lang ang bibilhin
ko dahil iyon lang ang kasya sa kinita ko ngayon" naaalangang wika nya

"Kung yan lang ang problema, ako na ang bahala" wika ko

"Anong ikaw ang bahala? Teka--sandali--" hindi ko na sya pinakinggan at hinila na

sya paloob.

Wala na syang nagawa ng kumuha na ako ng kumuha ng maaari nyang maging pagkain para
sa isang linggo. Hindi ko din binibitawan ang kamay nya upang hindi sya makaalis
kaya naman kahit anong pigil nya sa pagdampot ko ng mga pagkain ay wala na rin
syang nagawa. Binayaran ko lahat ng kinuha ko at nong palabas na kami ng tindahan
ay napansin ko na nakasimangot sya

"Bakit?" tanong ko ng naglalakad na kami pauwi sa bahay nya, hawak ko pa din ang
kamay nya habang nasa kanang kamay ko ang suot ng mga pinamili namin. Ang sarap
kasing hawakan ng kamay nya, malambot at mainit.

"Nakakainis ka alam mo ba yun?" nakasimangot na tanong nya

"Alam ko" simpleng sagot ko

"Hindi mo naman ako kailangang ibili ng pagkain ko. May trabaho naman ako at may
kaunti pang pera, ayos na sakin ang tinapay para sa hapunan" nakasimangot pa ring
turan nya

"Tumutulong ka sa ibang tao pero ikaw mismo ang hindi tumatanggap ng tulong sa
kapwa mo" sagot ko na ikinatigil nya

"Magkaiba naman yun!"

"At pano naging magkaiba yun?" nakangising tanong ko sapagkat mukhang naubusan na
sya ng ikakatwiran sakin.

Muli na naman syang natigilan, tila iniisip kung ano nga bang pagkakaiba. "Basta
magkaiba yun! Tumutulong ako ng walang hinihintay na kapalit samantalang sayo
ay...pakiramdam ko ay binibili mo ako sa pamamagitan nito!"

Huminga ako ng malalim. "Kung bibilhin kita baka maubos ang kayamanan ko--ahh--
mali--baka maubos ang kayamanan sa mundo o baka walang maitapat na kahit na anong
kayamanan para bilhin ka. Wag mong bigyan ng masamang kahulugan ang pagbili ko sayo
ng pagkain...kung hindi ka komportable ng pagbili ko sayo nito, isipin mo na lang
na isa itong magandang karma dahil sa ginawa mong pagtulong don sa magkakapatid"
wika ko

"Pero kasi--" hindi na nya naituloy ang sasabihin nya ng hilahin ko sya, pag-ikot
nya ay dumampi ang labi ko sa labi nya.
Nakadampi lang ang labi ko sa labi nya. Intensyon ko lang na patahimikin sya dahil
kung hindi ko gagawin yun ay hindi pa sya matatapos sa mga pangangatwiran nya.

"Natahimik ka din" wika ko matapos ko syang halikan.

"A-Ano?" Kumunot ang noo nya dahil sa sinabi ko na ikinatawa ko naman.

"Sabi ko, nandito na tayo sa bahay mo" wika ko

Napabaling naman ang tingin nya sa unahan namin at tila nagulat pa sya na nasa
harap na kami ng bahay nya. Iiling-iling na hinila ko sya papasok sa loob ng bahay
nya. Simple lang ang loob niyon na nagpapaalala sakin ng dati kong buhay noong
buhay pa si ina. Halos ganito din ang itsura ng bahay namin noon. Gawa lang sa
pawid at maliit, walang mamahaling mga kagamitan ngunit matatawag naming tahanan.

Nagbukas sya ng gasera upang magkaroon ng ilaw dito sa loob ng bahay. Samatalang
ipinatong ko naman ang dala ko sa isang maliit na lamesa na naandon.

"Pasensya ka na kung maliit ang bahay ko" wika nya. "At...salamat sa mga ito" tukoy
nya sa pagkaing inilalabas nya mula sa mga supot at inilagay ito sa tamang
lalagyan. "Magluluto ako, anong gusto mong kainin?"

Nagkibit balikat lang ako. "Wag mo na akong alalahanin"

"Hindi pwedeng tumanggi! Masarap akong magluto" pagmamalaki nya

Ginantihan ko ang ngiting ibinigay nya at hinayaan na lang sya sapagkat mukhang
hindi ko din naman sya mapipigilan. Kahit na isa akong converted vampire ay
nakakain pa din ako ng pagkain ng mga tao, nakatulong sakin ang pagiging kalahating
anak ng Dyos upang malabanan kahit papano ang sumpa ng pagiging isang bampira.

Saglit lang din ay natapos na syang magluto. Ipinaghain nya ako na para kaming
isang mag-asawa.

"Ahm...kain na...masarap yan!" wika nya at pinagsalok pa ako ng pagkain

"Salamat" nakangiti kong tanong at nagsimula na akong kumain. At totoo na masarap

nga syang magluto kaya kahit na hindi na gaanong ma-appeal sakin ang pagkain ng tao
pakiramdam ko, sapat na ang pagkaing niluto nya para mabusog ako na hindi ko na
kailangan ng dugo para mabuhay. Ibinabalik nya sakin ang pagiging tao ko!

Napatingin ako sa kanya ng bigla syang tumawa. "Dahan-dahan. Hindi ka mauubusan ng

pagkain. Ang lakas mo pa lang kumain" natatawang turan nya

"Tama ka nga! Masarap ka ngang magluto" nakangiting wika ko at tulad ng inaasahan

ko ay namula na naman sya.

Tahimik na kaming nagpatuloy ng pagkain at sa totoo lang ay madami akong nakain.

Nang matapos kami ay nagpresenta akong maglinis ng pinagkainan namin.
"Naku! Ako na! Mayaman ka, hindi ka dapat gumagawa ng ganito saka marami kang
katulong sa inyo kaya sigurado akong hindi ka sanay sa ganitong gawain" pigil nya
ng akmang dadamputin ko na yung mga pinggan.

"Marami ka pang hindi nalalaman tungkol sakin" makahulugan kong wika bago
nagsimulang hugasan ang mga pinagkainan namin.

Lumipas ang ilang sandali ng mapansin ko na biglang tumahimik si Josephine na hindi

pangkaraniwan para sa kanya kaya dahan-dahan akong lumingon sa kanya na may
nakaukit na ngiti sa aking mga labi, balak ko sana syang biruin na hindi ko gawain
ngunit napalis ang ngiti sa labi ko ng makita ko syang tahimik na nag-aayos ng
kanyang kumot na nasa ibabaw ng maliit na papag, nakaharap sya sa gawi ko at hindi
ko napigilang hindi mapalunok ng makita ko sya.

Napakaganda nya sa kanyang suot na kahit ito ay may kalumaan na, tumitingkad ang
gandang taglay nya, hindi sya maikukumpara sa kahit na kaninong babae.
Natatanglawan si Josephine mula sa pinagsamang liwanag ng buwan at liwanag ng
gasera, para itong isang napakagandang nimfa ng liwanag!

Sa buong buhay ko ay ngayon pa lang ako naakit ng ganito katinding pangangailangan

na tanging sya lang ang magpupuno. Si Josephine ay parang isang napakatamis na dugo
na nagagawang buhayin ang bawat himaymay ng katawan ko. Napansin nya ata na
nakatingin ako sa kanya kaya nag-angat sya ng tingin at sinalubong ang mga mata ko,
kaagad syang napalunok marahil sa kabila ng kakaunting liwanag na bumabalot samin
ngayon ay nakikita nya ang apoy na bigla na lang nagningas sa aking mga mata. May
nabubuong mainit na tensyon sa pagitan namin na sinisindihan ang init sa katawan
ko.

"D-David" wala sa sariling usal nya sa pangalan ko.

Hindi ko na kaya! Kailangan ko na syang mahawakan dahil kung hindi ko madarama ang
init ng kanyang balat baka tuluyan na akong mabaliw!
Madali ko syang nilapitan at sinibasib ng halik, gumapang ang kamay ko sa likuran
nya samantalang ang isa ko pang kamay ay nakasapo sa kanyang pisngi. Ramdam ko na
nabigla sya sa ginawa ko, naninigas ang katawan nya at nakatikom lang ang labi nya.
Hindi sya tumutugon sa mga halik ko kaya bibitawan ko na sana sya ng bigla nyang
bitawan ang kumot na hawak nya at ipinulupot ang dalawa nyang braso sa leeg ko at
kahit na hindi sya marunong humalik ay ginantihan na rin nya ang mga halik na
ibinibigay ko sa kanya.

Ipinasok ko ang dila ko sa loob ng bibig nya na kagad din namang sinalubong ng dila
nya. Minsan naman ay kinakagat-kagat ko ang pang-ibabang labi nya. Iginiya ko sya
palapit sa papag nya at ng sumayad ang likod ng hita nya ay dahan-dahan ko syang
inalalayang humiga habang magkahinang pa rin ang mga labi namin.

"D-David" ungol nya sa pangalan ko ng bumaba sa leeg nya ang halik ko, napapitlag
din ang katawan nya ng hawakan ko ang dibdib nya. "Oohh...David"

Pinaglandas ko ang dila ko ng pataas at pababa na parang pagkain ang leeg nya.
Kahit na nararamdaman ko ang pagpintig ng litid nya sa leeg, hindi ko pa rin
maramdaman ang pangangailangan na inumin ang dugo nya, para lang akong normal na
tao sa piling nya na matagal ko ng kinalimutan simula ng mamatay ang mga magulang
ko.

Gusto kong madama ang init ng katawan nya sa palad ko kaya pinagapang ko ang kamay
ko sa likod nya upang ibaba ang zipper ng damit nya. Dali-dali kong ibinaba ang
damit nya at ng magtagumpay ako ay sariling damit ko naman ang isinunod ko.

Sabay kaming napalunok ng tumambad sa isa't-isa ang kabuuan namin. Napakakinis ng

kanyang balat, kahit na anong peklat ay di mo makikita sa kanyang katawan. Muli
akong bumalik sa ibabaw nya at halos mawalan ako ng ulirat ng tumama ang
pagkalalaki ko sa puson nya

"Ooohhh" sabay pa kaming napaungol ng magdikit ang mga katawan naming nag-aalab.
"D-David...m-ma---" nalunod ang kung anong sasabihin nya ng muli ko syang halikan.

Mas malaya ko ng nadarama ang kanyang balat sa mga palad ko subalit tila hindi ako
kuntento sapagkat parang nais kong tikman ang buong katawan nya. Kaya pinagapang ko
ang mga labi ko patungo sa kanyang dibdib at sinapo naman ng isa kong kamay ang
kabila nyang dibdib.

"Aahhh...D-David...w-wag...oohhh" ungol nya

Iba ang sinasabi ng katawan nya sa sinabi ng labi nya sapagkat ng sakupin ng mga
labi ko ang dibdib nya ay humawak sa ulo ko ang isa nyang kamay at mas lalo pa
akong isinubsob sa mayaman nyang dibdib samantalang ang isa pa nyang kamay ay
napapakalmot sa aking likuran. Ngunit hindi ko iniinda ang kalmot nya sa likuran ko
sapagkat para pa akong isang sanggol na humihingi ng kalinga sa kanyang ina dahil
palipat-lipat kong pinagpapala ang dalawa nyang umbok. Paminsan-minsan naman ay
ginagawaran ko ng mumunting halik ang palibot ng koronang nasa tuktok ng kanyang
kaumbukan. Napapaliyad si Josephine kada isusubo ko  ang korona ng kanyang dibdib
at pagpapalipat-lipat ng kamay ko sa dibdib nya. At natutuwa ako sa nagiging
reaksyon ng katawan nya. Kaya naman mas lalo ko pa syang gustong paligayahin,
pinagapang ko pa ang isa kong kamay sa kasarinlan nya.

"W-Wag David! W-Wag dya---oohhh!" Huli na ang pagpigil nya sa kamay ko dahil sakop
na din nito ang kanyang natatagong kayamanan.

Pinaglaro ko ang kamay at daliri ko sa sensitibong bahaging iyon ng katawan nya

kaya lalo syang nabasa. Mas lalong napapaliyad ang katawan nya at lumalakas ang
ungol na nanunulas sa kanyang mga labi. Ang mga ungol at halinghing nya ang lalong
nagpapataas sa init na nararamdaman ko. Gusto ko syang tikman!

Kaya naman pinaglandas ko ang mga labi ko pagapang sa pagitan ng kanyang dibdib,
gumapang sa kanyang pusod at humantong sa talagang pakay ng mga labi ko.

"Oohh...w-wag d-dyan...aahhh!" Napahawak sa ulo ko ang kamay nya at pilit akong

itinutulak ngunit alam ko na ang ginagawa ko ngayon sa pagitan ng mga hita nya ay
naghahatid sa kanya ng nakakaliyo at masarap na sensasyon kaya lalo ko pang pinag-
ibayo ang ginagawa ko.

Pinaglaruan ko ang nakausling laman sa pagitan ng kanyang pagkababae ng paulit-ulit

hanggang sa maramdaman ko na naninigas na ang kanyang mga binti. Masyado na ring
malalim ang paghinga nya tanda na malapit na nyang marating ang sukdulan kaya
mabilis akong tumayo sa pagitan ng mga hita nya. Namumungay ang mga mata ni
Josephine ng magmulat sya at tiningnan ako. Ang mga mata nya ay punong-puno ng
pagnanasa ngunit naandon pa rin ang kainosentehan sa bawat pagtitig nya sakin
ngunit ng tila mahimasmasan na sya at napansin na ang pwesto ko ay biglang
rumehistro ang takot sa kanyang mukha.

Dumukwang ako upang gawaran sya ng magaang halik sa labi. "Mag-iingat ako.
Susubukan kong huwag kang masaktan" pampakalma ko, gadangkal lang ang layo ng mga
mukha namin.

"May...may tiwala ako sayo" hinihingal na usal nya at hinawakan nya ang pisngi ko.

Itinapat ko na ang pagkalalaki ko sa pagkababae nya at sa maingat na ulos ay

pinasok ko ang pagkalalaki ko sa kanya.

"Ugh!" Ungol nya at gumulong ang butil ng luha sa kanyang mga pisngi

Nasasaktan sya!
Nasasaktan sya dahil sakin!

"Iutos mo na tumigil ako...pakiusap!" Hinihingal na wika ko sa kanya

Hindi ko na kontrolado ang katawan ko. Tuluyan na akong nalunod sa sensasyong

pinagsasaluhan namin at ang tanging makakapagpatigil na lang sakin ay si Josephine.
Nasa kanya na ang kontrol sa katawan ko. Sa buong pagkatao ko.

"W-Wag! W-Wag kang titigil! Gusto ko ang g-ginagawa mo sakin" hinihingal na ring
wika nya at mas lalo pa nyang hinigpitan ang pagkakayakap sa likod ko at ipinulupot
pa nya ang mga binti nya sa balakang ko.

"Ang ginagawa natin ay isang sagradong bagay at gusto ko na tumatak sa isipan mo

ang gabing ito. Isang gabi na napakaespesyal di lang para sakin kundi ganon din
para sayo. Sinasamba kita!" wika ko na direktang nakatingin sa kanyang mga mata
bago ko muling iginalaw ang ibabang bahagi ng katawan ko kung saan kami
magkahugpong.

"N-Nagawa mo! Sa p-paraan ng pagsamba mo sakin...napakaingat na p-para akong

isang---oohh---krystal! H-Hinding-hindi ko makakalimutan ang gabing ito!" Usal nya
at hinaplos na rin ng isa nyang kamay ang isa ko pang pisngi, hinalikan nya ang
tungki ng aking ilong. Sa ginawa nyang yun, pakiramdam ko ay napakaespesyal ko,
parang may mainit na bagay ang tumagos sa puso ko at tinunaw non ang lahat ng
negatibong pakiramdam na naninirahan sa puso ko. Lahat naglayo at tanging
pagmamahal na lang ang natira.

Ilang sandali pa ay sumasabay na rin sya sa bawat indayog ko sa ibabaw nya.

Napupuno ng mga ungol at halinghing namin ang apat na sulok ng kanyang bahay dahil
sa lalong pagtaas ng init na bumabalot sa amin ngayon. Lumipas pa ang ilang sandali
ay nararamdaman ko na mararating namin ang aming sukdulan kaya mas lalo ko pang
binilisan at segunda lang ang pagitan ay sabay kaming sumabog sa libu-libong piraso
na maaaring magpasimula ng panibagong buhay. Pabagsak akong natumba sa ibabaw ng
dibdib nya, umaalon pa din ang dibdib nya dahil sa tindi ng tensyon na inabot
namin, kahit naman ako ay may bahagyang hingal ding nararamdaman.

Umayos na ako ng higa sa tabi nya, iniangat ko ang ulo ni Josephine para maging
unan nya ang braso ko habang iniyakap ko naman ang isa ko pang kamay sa bewang nya.
Tahimik lang syang humihinga sa tabi ko na tila mayroon iniisip.

"Anong problema? Masakit bang masyado?" Nag-aalalang tanong ko ng itinaas ko ang

mukha nya, nasa ilalim ng baba nya ang kamay ko upang mapatingin ko sya sakin.

Namumulang nag-iwas sya ng tingin ngunit dahil nasa ilalim ng baba nya ang kamay
ko, hindi pa rin nya tuluyang maiiwas ang mukha nya sakin. "W-Wala" halatang
nagsisinungaling sya sapagkat hindi nga sya makatingin sakin ng tuwid.

"Ano ng nangyari sa paniniwala mo na hindi ka natatakot sabihin kung anong

nararamdaman mo dahil maikli lang ang buhay nating lahat kaya hindi natin
kailangang sayanging itago ang kung ano mang nararamdaman natin?" Nakangising
tanong ko. Natutuwa ako kapag naiibalik ko sa kanya ang sinasabi nya. Nagagamit ko
ang sarili nyang salita para mapatahimik sya o mapasunod.

Sinamaan nya ako ng tingin. "Wag mong gamitin sakin ang mga salita ko!"

"Ipinapaalala ko lang ang sinabi mo sakin noon. Ngayon, sasabihin mo na ba ang

gumugulo sa isipan mo?" Muling tanong ko

Tumitig muna sya ng direkta sa mga mata ko bago bumuntong hininga. "Hindi mo ako
titigilan, di ba? Hanggang di ko sinasabi kung anong iniisip o nararamdaman ko"
"Oo" simpleng sagot ko.

Muli syang bumuntong hininga bago umaayos ng higa, nakaunan pa rin sya sa braso ko
pero nakatingin na sya sa bubong ng bahay nya. "Aaminin ko na ang ipinaranas mo
sakin ngayon ay isang tunay na...napakaespesyal...walang katulad. Ngunit natatakot
ako sa magiging bunga ng gabing ito. Hindi kita asawa o maging kasintahan subalit
ipinagkaloob ko sayo ang sarili ko---"

Dumukwang ako para mabilis syang halikan sa labi upang putulin ang kung anumang
sasabihin nya. "Naniniwala ka ba sa soulmate?"

"Ha?" Naguguluhan syang napalingon sakin dahil sa tanong kong yun.

"Ang lahat ng nilalang ay may nakatadhanang inilaan para sa isa't-isa. Mga taong
kayang buuin at gibain ang mundo natin sa isang iglap lang. At alam mo ba kung
sinong soulmate ko?" Tanong ko ngunit umiling sya bilang sagot gayong may namumuong
luha sa mata nya. "Ikaw yun! Ikaw ang soulmate ko! Ikaw ang itinadhana para sakin!
Unang beses pa lang kitang nakita sa lawa, alam ko na sa sarili ko na ikaw ang
babaeng inilaan para sakin. Ang babaeng gusto kong makasama sa habang buhay. Unang
sulyap ko pa lang sayo ngunit nagawa mong buuin ang giba-giba ko ng mundo sa isang
sulyap lang. Ganon ang epekto mo sakin" hinaplos ko ang pisngi nya at pinahid ang
luhang namalabis sa makinis nyang pisngi. "Wala kang dapat na ikatakot dahil nasayo
na ang puso ko unang beses pa lang na pagkikita natin. Nasayo ang kapangyarihan na
basagin o ingatan ang puso ko at ipinagkakatiwala ko sayo ang pangangalaga nito"
hinawakan ko ang kamay nya at itinapat iyon sa dibdib ko kung saan nakatapat ang
puso ko na pumipintig ng malakas dahil sa kanya. "Papakasalan kita! Ito ay hindi
isang pangako sapagkat isa itong pahayag na tutuparin ko!"

"Alam mo talaga kung paano gamitin ng mahusay ang mga salita upang kunin ang puso
ng isang babae" naiiyak nyang turan. "Pero hindi pa kita ganon kilala. Kung
tutuusin, dalawang beses pa lang tayong nag-uusap at nagkikita para pumasok tayo sa
isang sagradong bagay"

"Pero hindi ibig sabihin non ay hindi na natin pwedeng kilalanin ang isa't-isa
kapag nakasal na tayo. Hindi kita mamadaliin, bibigyan kita ng ilang araw upang
kilalanin natin ang isa't-isa at sisiguraduhin ko na makikilala mo ako ng lubusan.
Ang tunay na ako" hinalikan ko sya sa noo

Oo. Hindi ko sya mamadaliin. Kahit na sya ang soulmate ko at gusto ko na syang
pakasalan, gusto ko pa ding munang marinig na manulas sa kanyang mga labi ang
dalawang salitang, mahal kita. Ngunit sa ngayon ay ipaparanas ko muna sa kanya ang
nararanasan ng ibang mga babae sa panahong 'to. Ang maligawan. Iyon naman talaga
ang balak ko, nais ko muna syang ligawan hanggang sa maging magkasintahan kami at
saka ko sya yayayaing magpakasal ngunit nangyari nga ang gabing ito, isang gabing
napakaespesyal, isang gabi na maituturing kong napakagandang pangyayari.

"Aasahan ko yan" bulong nya.

Hindi na ako sumagot ngunit hinigpitan ko na lang ang pagkakayakap ko sa kanya

upang ipadama na lahat ng sinabi ko ay totoo at lahat yun ay tutupadin ko.

Lumipas pa ang mga araw hanggang sa ito ay maging higit isang buwan na. Ipinakilala
ko kay Josephine ang tunay na ako, ang sarili kong matagal ko ng kinalimutan dahil
sa galit at poot na nananahan sa puso ko. Ipinakilala ko sa kanya ang isang David
na inosente at pawang pagmamahal lang ang tanging nalalaman ng sya ay musmus pa
lamang. Ngunit ang madilim na bahagi ng pagkatao ko ay nananatili pa ding lihim sa
kanya. Hanggang isang araw...

Ilang araw na akong hindi nakakainom ng dugo sapagkat pagkain ng tao ang kinakain
ko ngunit hindi sapat ang nakukuha ko doong sustansya upang panatilihin non ang
lakas ko. Kahit pa sabihin na isa akong kalahating anak ng Dyos, isa na rin akong
bampira kaya hindi na maaalis sa aking sistema ang pag-inom ng dugo dahil kung sa
pagkain, iyon ang mas nagbibigay sakin ng sustansya.

Pero pakiramdam ko ay hindi ko na kayang uminom ng dugo ng tao, iyon ay dahil kay
Josephine! Sa nakalipas na mga araw ay nakita ko kung gaano sya kabait sa kapwa nya
kaya parang nawalan na ako ng lakas na patayin o inumin ang dugo nila. At isa pa,
dati din akong tao kaya hindi marapat na inumin ko ang dugo nila. Tanging si
Josephine lang ang nakakapagparamdam na tao din ako o naging isang tao.
Mula sa pagkakaupo ko dito sa batong inupuan ko noong pangalawang beses na nagkita
kami ni Josephine ay may kumaluskus mula sa makapal na damuhan sa likuran ko.
Tumayo ako at inabangan ang kung anumang lalabas mula doon, maya-maya lang ay
lumabas ang isang malaking baboy damo. Gusto kasi ni Josephine na maligo dito sa
lawa kaya nandito ako, dapat sabay kaming pupunta dito ngunit may nakalimutan daw
sya sa bahay kaya bumalik muna sya, sabi ko ako na lang ang babalik ngunit mapilit
syang siya na lang ang babalik kaya nauna na lang ako dito.

Galit na galit ang itsura ng baboy damo na handa na akong siluin upang kainin.
Napalunok ako sapagkat na naaamoy ko ang dugo nito. Hindi sya kasing bango ng dugo
ni Josephine ngunit maaari na rin siguro ang dugo ng hayop upang pawiin kahit
papaano ang uhaw na nararamdaman ko.

Ikiniskis nong baboy damo ang unahan nyang paa bago nya ako mabilis na sinugod.
Ngunit nahawakan ko sya sa dalawang sungay sa kanyang ilong at ibinalibag iyon ng
may kaunting lakas na ginagamit ngunit sapat para marinig kong tumunog ang kanyang
buto sa katawan. Sa simpleng ginawa kong yun ay kagad namatay ang pobreng hayop
ngunit kailangan ko yung gawin upang maibsan ang pgkauhaw ko.

Mabilis na lumabas ang pangil ko at wala na akong inaksayang oras at kaagad ko ng

ibinaon ang pangil ko sa baboy damo. Sa pagsayad ng dugo nito sa lalamunan ko ay
para nakainom ng tubig na may halong yelo at napapawi non ang uhaw ko. Hindi na rin
pala masamang uminom ng dugo ng hayop. Maaari na din iyon upang mabawasan ang
pagkauhaw ko kahit na hindi kasing sarap ng dugo ng tao, sapat na din iyon upang
mabawi ko ang lakas ko.

Pabagsak kong binitawan ang buto't balat na katawan ng baboy damo at pinahid ng
likod ng palad ko ang labi ko na may bakas pa ng dugo.

"D-David" napaangat ako ng tingin at sumalubong sakin ang nahihintakutang itsura ni

Josephine
Para naman akong pinatda sa kinatatayuan ko. May bahid pa ako ng dugo sa labi,
nakalabas ang pangil at pula ang aking mga mata, nakita na ni Josephine ang halimaw
na nagtatago sa loob ko.

"J-Josephine...mag--magpapaliwanag ako" wika ko kaagad ngunit napailing sya habang

tutop ang kanyang bibig. "H-Hindi ito tulad ng...ng inaakala mo...n-nagbago na ako
dahil sayo!" Lumakad ako palapit sa kanya ngunit kada hakbang ko ay humahakbang din
sya palayo sakin kaya pinili ko na lang huwag lumapit dahil kada humahakbang sya
palayo sakin, para iyong patalim na humihiwa sa puso ko.

Hindi sya nagsalita, nakatitig lang sya sakin na may seryosong tingin. Bumilis ang
tibok ng puso ko. Nakakaramdam ako ng takot. Sari-sariling katanungan ang namuo sa
isipan ko. Paano kung magbago ang tingin sakin ni Josephine dahil sa mga nakita
nya? Paano kung palayuin na nya ako sa kanya? Hindi ko ata kakayanin!

Sa isipin na iiwan nya ako dahil sa halimaw na nasa loob ng katawan ko, bigla akong
napaluhod sa harap nya. "Oo. Isa akong b-bampira. A-Anak ako ng isang Dyos mula sa
Olympus" wika ko ngunit hindi ko alam kong naririnig nya ako sapagkat mahina lang
ang boses ko ngunit sa tingin ko ay narinig nya ako sapagkat napasinghap sya ngunit
pagkatapos non ay wala na. "Oo. Totoo ang panahon na yun, hindi lang yun basta
kwento na naisulat lang sa mga libro dahil sa panahong yun ako nanggaling. Ngunit
pinili ko na maging isang bampira upang maipaghiganti sina ina at ama sa mga
pumatay sa kanila ngunit hanggang ngayon ay hindi ko pa din sila nakikita at
aaminin ko na marami na akong napatay dahil sa pagiging bampira ko ngunit nagbago
na ako simula ng araw na nakilala kita dito sa lawa. Binago mo ako--aahh--mali--
ibinalik mo ang dating ako na marunong pang magmahal. Hindi ko na maatim na pumatay
dahil sa nakita kong pagpapahalaga mo sa kapwa mo. Pakiusap! Wag kang matakot
sakin! Hindi kita sasaktan, walang-wala yun sa isipan ko!" Nakayukong wika ko.
Pakiramdam ko ay anumang oras, tutulo na ang luha ko. Hindi ko kakayanin kapag
iniwan nya ako. Mas gugustuhin ko pang mamatay kesa ang iwan nya.

Nagulat ako ng may biglang yumakap sakin. Pamilyar na sakin ang init na nagmumula
sa katawan ng taong nakayakap ngayon sa ulo ko habang nakasandig ang ulo ko sa
dibdib nya.

"H-Hindi ako natatakot..nagulat lang ako. Sige na...tumayo ka na...hindi ko kayang

makita kang nakaluhod" wika nya sa tapat ng tenga ko
Umiling ako bilang sagot. "I-Ipangako mo muna na hindi mo ako i-iiwan"

"P-Pangako. Hindi kita iiwan kaya sige na...tumayo ka na" wika nya sakin

Nag-angat ako ng tingin at sumalubong sakin ang mapang-unawa nyang mga mata. Para
na naman akong nahipnotismo sa mga mata nya kaya napasunod ako ng itayo nya ako.
Hinaplos nya ang pisngi ko ng buong pag-iingat na para akong isang babasaging
kristal.

"Ikwento sakin ang lahat" wika nya at inalalayan nya akong maupo malapit sa lawa.

Pinagmasdan ko ang mukha nya. Akala ko ay mawawala na sya sakin. Ngunit heto pa di
sya at handa akong pakinggan. Bumuntong hininga ako at nagsimula akong ikwento sa
kanya ang lahat simula pagkabata ko hanggang sa magtanggo ang landas namin. Hindi
ko itinago sa kanya ang mga layunin ko noon, lahat-lahat ng tungkol sakin ay sinabi
ko sa kanya, ayokong maglihim sa kanya. Gusto kong ibahagi sa kanya ang lahat
tungkol sa pagkatao ko.

"Mahalaga ba sayo ang makapaghiganti?" Tanong nya matapos kong magkwento

Hindi ako nagsalita. Mahalaga ba sakin ang makapaghiganti? Ngunit nasagot ko na ang
tanong na iyon noon. Nakahanda akong kalimutan ang poot sa puso ko at magsimula ng
panibagong bukas para makasama sya. Mauunawaan naman siguro ako ni ina at ama kung
hindi ko matutuad ang pangako ko na buhayin sila.

"Naiintindihan kita sapagkat namatay din ang ama ko sa digmaan noon at namatay ang
ina ko dahil sa kahirapan. Ngunit kung gusto nating mabuhay ng masaya dapat nating
kalimutan ang galit at poot upang mamayani ang pagmamahal sa ating mga puso. Ang
mga nangyari o nangyayari ay may dahilan sa ating buhay, masakit o masayang
pangyayari  man yan" wika nya, tumingin sya sa lawa "Ang masasamang nangyari sa
buhay ko, ginawa ko iyong inspirasyon upang mabuhay at tahakin ang daan na mabuti.
Kasi na niniwala ako na ang masasamang nangyari sa buhay natin, pinapalitan yan ng
Dyos ng mas maganda o di kaya magpapadala sya ng taong maglalahad ng kamay nya
upang iahon ka"

Hinawakan ko ang kamay nya kaya napatingin sya sakin. "Mahal kita!" Sa wakas,
nasabi ko na din ang kung anong nararamdaman ko para sa kanya.

Kitang-kita ko ang pagkinang ng kanyang mga mata bago sumilay ang napakagandang
ngiti sa kanyang mga labi. "Mahal din kita!" Ngiting-ngiting wika nya.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa sinabi nyang yun. Tama ba ang narinig
ko? Sinabi ba nyang mahal nya ako?

"Mahal kita!" Ulit nya. "Ma--"

Naputol ang sasabihin nya ng bigla ko syang yakapin ng mahigpit. "Mahal kita at
sisiguraduhin ko na hindi ka magsisisi na minahal mo ako!" Wika ko bago lumapat ang
labi ko sa labi nya.

Akala ko ng gabing maangkin ko sya ay ang pinakaespesyal ng nangyari sa buhay ko

ngunit hindi ko akalain na mayroon pang hihigit sa araw na yun. Hindi ko akalain na
maririnig ko sa mga labi nya ang pagnulas ng dalawang salitang yun.

'Mahal kita'
Malinaw pa ring nakaukilkil sa isipan ko ang salitang yan kahit na tatlong araw na
ang nakakalipas simula ng sabihin ni Josephine na mahal nya ako. At ngayon nga ay
naririnig ko pa din ang malamyos nyang tinig habang sinasabi yun.

"Nakakahawa ang ngiti sa iyong labi" wika ni William sa tabi ko habang namimili ako
ng singsing na ibibigay ko kay Josephine. Balak ko na syang yayaing magpakasal kaya
nandito kami ni William sa isang tindahan sa bayan upang bumili ng singsing.

"Naaalala ko na naman kasi ang gabing sinabi nya na mahal nya ako kaya hindi ko
maiwasang di mapangiti" wika ko habang inoobserbahan ang singsing na hawak ko.

Simple lang iyong singsing ngunit eleganting tingnan, sigurado akong nababagay yun
kay Josephine.

"Balak mo na ba syang gawing katulad natin?" mahinang tanong nya upang hindi sya
marinig ng tindera

Natigilan ako sa tanong na yun sapagkat hindi ko pa napapag-isipan ang bagay na

yun. Hindi ko p din alam kung sang-ayon si Josephine na gawin ko syang tulad ko.

"Hindi ko pa napapag-isipan ang bagay na yan. Tatanungin ko  pa si Josephine kung

papayag sya" simpleng sagot ko
"Talaga ngang nagawa ka na nyang baguhin" wika ni William na tumitingin-tingin din
ng mga singsing sa tabi ko

"Hindi nya ako binago. Ibinalik lang nya ang dating ako"

"Maganda ang impluwensya sayo ng batang yun. Para sakin ay para na kitang anak kaya
masaya ako na makita kang masaya" nakakingiti syang bumaling sakin. "Maganda ang
singsing na yan. Bagay sa kanya" tukoy nya sa singsing na kanina ko pa sinusuri.

"Kung ganon, ito na ang kukunin ko" nginitian ko sya, hindi ko man naipapakita o
nasasabi pero mahalaga din sya sakin. Para kasi sakin, itinuturing ko na din syang
pangalawang ama. "Ito na ang bibilhin ko" kaagad namang lumapit yung tindera upang
asekasuhin ang binibili ko.

Nangingiti ako sa paglalarawan ko ng itsura ni Josephine kapag ibinigay ko na sa

kanya yung singsing. Nasasabik na talaga akong maging asawa sya. Ngunit sa hindi ko
malamang dahilan ay   bigla akong nakaramdam ng matinding takot. Sobrang bilis din
ng tibok ng puso ko na parang may masamang nangyayari.

 SAMANTALA sa bahay ni Josephine. Nag-iisa lang ako dahil sinabi ni David na may
bibilhin daw sya sa bayan, tinatanong ko sya kung anong bibilhin nya dahil baka
bumili na naman sya ng kung anong mga bagay na hindi ko naman kailangan dito sa
bahay. Binibili nya kasi ako ng mga kagamitan na hindi naman nababagay dito sa
munting bahay ko, sabi pa nga nya noon na lumipat na lang ako sa bahay nya ngunit
tumanggi ako sapagkat hindi tama iyon lalo na at magkasintahan pa lang kami. Ngunit
hindi ko naman sya mapigilan na tulungan ako sa mga gastusin ko sa bahay kaya
pinapabayaan ko na lang.

Sa totoo lang din ay hindi pa rin ako makapaniwala na isa syang bampira at anak ng
isang Dyos. Akala ko noon pawang sa mga libro lang nasusulat ang tulad nila ngunit
heto at kasintahan ko pa ang inaakala kong kathang isip lang ng mga tao. Ngunit
kahit na kakaiba sya, mahal ko sya ng higit sa buhay ko. Masaya akong makilala sya
at makasama.

Masaya akong namiminaw ng mga sinampay sapagkat dapit hapon na, siguradong pauwi na
rin si David. Nasasabik na akong umuwi sya sapagkat may maganda akong ibabalita sa
kanya. Napag-alamanan ko na nagdadalang tao ako. Hindi nga siguro ako nakapag-aral
ngunit hindi naman ako mangmang para hindi malaman ang kahulugan ng pagbabago sa
katawan ko. Saka hindi man ako nakakapag-aral sa eskwelahan, masasabi ko naman na
marami akong natututunan sa eksprehensya ng ibang tao at sa mga kwento nila.

"Anak, nasasabik ka na din bang malaman ng iyong ama na nagbunga ang aming
pagmamahalan. Mahal na mahal kita, anak ni mama pati na rin ng iyong papa"
nakangiting hinaplos ko ang pipis ko pang puson.

Naiitsurahan ko na ang mukha ni David sa oras na ibalita ko na sa kanya ang tungkol

sa anak namin.

Ngunit napalis ang ngiti ko ng may malamig na bagay akong naramdamang tumagos sa
likod ko, bumaon papunta sa puso ko kasabay ng pagkarinig ko sa sunod-sunod na
pagputok ng baril. Wala sa sariling kinapa ko ang likod ko at ng tingnan ko ang
kamay ko ay may dugo na iyon.

Ang mga mangangaso!

Tinamaan ako ng baril mula sa mga mangangaso na gumagamit ng baril upang mamaril ng
mga kawawang mga hayop. Pabagsak akong natumba sa lupa ngunit bago ako tumuba ay
nahila ko pa ang puting kumot na nakasampay, napaubo ako ng dugo saktong
pagkabagsak ko sa lupa. Nahihirapan na akong huminga dahil sa lalim na kinatagusan
ng bala sa katawan ko.

"D-David!" nahihirapang usal ko.

Ito na ba ang katapusan ko? Bakit ngayon pa kung kailangan nararanasan ko na ang
maging masaya? Bakit ngayon pa kung kailan dumating na si David at ang anak namin
sa buhay ko?

Patuloy ang pagtagas ng dugo sa katawan ko. "A-Anak, patawarin mo ako...dahil

mukhang...hindi na kayo magkikita ng...iyong ama" kahit na nahihirapan akong itaas
ang kamay ko, pinilit ko pa ring gawin yun upang mahaplos ang puson ko, tumulo ang
luha ko sapagkat bumibigay na ang katawan ko. "D-David, patawarin mo ako..."
napaubo ako ng dugo. "...dahil hindi na kita n-nahintay" nagdidilim na ang paningin
ko. Kunting liwanag na lang ang nakikita ko, nahihirapan na din akong bumigkas ng
salita ngunit pinilit kong ibulong sa hangin ang mga salitang nararamdaman ko para
sa binata, para sa lalaking mahal ko. "M-Mahal na mahal kita...David"

Tinangay ng hangin ang mga huling salita na binitawan ko. Mga salitang sana ay
marinig ni David kung nasaan man sya ngayon.
"WILLIAM, bilisan natin, masama ang kutob
nangyari kay Josephine" nag-aalalang wika
pagtakbo. Kalat na ang dilim ngunit hindi
William ang daan dito sa gubat. Nagtatago
kaunting liwanag ay wala.
ko! Pakiramdam ko ay may hindi magandang
ko at mas lalo ko pang binilisan sa
sagabal iyon para hindi namin makita ni
ang buwan sa makapal na ulap kaya kahit

Binilisan pa namin ang pagtakbo. Masama talaga ang kutob ko ngunit sana ay mali
lang ako sapagkat kapag may nangyaring masama kay Josephine, hinding-hindi ko
mapapatawada ang sarili ko.

Dahil sa bilis namin, kaagad kaming nakarating sa maliit na bahay ng dalaga ngunit
na ngunot ang noo ko at mas lalong  bumilis ang tibok ng puso ko ng walang kahit
anong liwanag sa kabahayan na dapat ay may liwanag mula sa gasera at idagdag pa na
nangangamoy dugo sa buong paligid

"David" tawag ni William sa pangalan ko ng makita nyang matigilan ako

Dali-dali kong sinundan ang amoy ng dugo na yun sapagkat pamilyar sakin ang amoy ng
yun. Hindi ako pwedeng magkamali. At para naman akong binagsakan ng nagbabagang mga
bato ng tumambad sakin ang nakahandusay na si Josephine, sa tabi nya ay ang puting
kumot na may mantsa ng dugo. Hindi ako makagalaw dahil para akong itinulos sa
kinatatayuan ko. Kaya si William ang dali-daling lumapit kay Josephine, pinulsuhan
nya ito, malungkot syang lumingon sakin at umiling.

"Hindi...hindi!" umiiling na tanggi ko.

Hindi ako naniniwala sa nakikita ko.

"David, patay na sya" wika ni William

"Hindi...nagkakamali ka lang!" mabagal at nanghihina akong lumapit sa pwesto nila.

Pabagsak akong napaluhod sa tabi ni Josephine. "H-Hindi pa sya p-patay!" tanggi ko
pa

"May tama sya ng baril sa likod. At---"

"Sinabi ko ng hindi pa sya patay!" sigaw ko na ikinatigil nya. Iniangat ko si

Josephine at ikinulong sa aking mga bisig at idinampi ko ang kamay ko sa malamig na
nyang pisngi. "J-Josephine, hindi ka pa p-patay, di ba? H-Hindi mo naman ako iiwan,
di ba? Papakasalan pa kita eh! Bumili na ako ng singsing!" wika ko ngunit unti-unti
ng tumutulo ang luha ko.

Hindi pa sya patay! Hindi pa sya patay! Hindi pa sya patay!

Paulit-ulit ko iyang sinasabi sa isipan ko kahit na iba ang nakikita at

nararamdaman ko. Malamig na ang kanyang katawan at puno rin sya ng dugo sa kanyang
katawan.
"David" naaawang bigkas ni William sa pangalan ko

"William, di ba, hindi pa sya patay? Di ba? Natutulog lang sya!" umiiyak na tanong
ko kay William, bakas ng pagkaawa ang kanyang mukha para sakin.

Damn it! Hindi ko kailangan ng awa!

Pinalabas ko ang pangil ko at sinimulan kong kagatin si Josephine sa iba't-ibang

bahagi ng kanyang katawan, umaasa akong mabubuhay ko pa sya.

"J-Josephine, gumising ka na! Nandito na ako, oh!" ngunit wala pa din. Nanatili
syang nakapikit at malamig.

"Naaamoy ko pa sa hangin ang amoy ng mga taong nanggaling dito sa gubat. Siguradong
mangangaso sila na gumagamit ng baril. Siguradong tinamaan si Josephine ng ligaw na
bala" wika ni William ngunit wala akong pakialam sa bagay na yun ngayon, mas
nangingibabaw sakin ang hinagpis ng pagkawala ng babaeng mahal ko.

"Josephine...Josephine..." paulit-ulit kong binigkas ang pangalan nya habang

mahigpit kong yakap ang ulo nya. At sa mga sandaling ito, nagpakita ang buwan mula
sa pagtatago nya sa makapal na ulap.

'Mahal na mahal kita, David' natigilan ako sa pag-iyak ng marinig ko mula sa hangin
ang salitang yun.

Lalong nag-unahan sa pagpatak ang mga luha ko. Hindi ko alam kung guni-guni ko lang
yun ngunit mas gusto kong paniwalaan na totoo ang narinig kong yun. Hanggang sa
huli, ako pa rin ang nasa isip nya.

Bakit ang babaeng mahal ko pa ang kinuha nyo sakin? Ang sakit na nararamdaman ko ay
walang-wala kumpara sa sakit na naramdaman ko ng mawala sakin ang mga magulang ko.
Higit ang nararamdaman ko ngayon. Dahil pakiramdam ko ay pinagsakluban ako ng
langit at lupa, pakiramdam ko ay sinusunog ang kaluluwa ko ngunit hindi naman ako
natutupok.

"Josephine!"

Ang malakas na sigaw ko ang pumunit sa katahimikan ng gabing iyon.

*********************************************************************************

Guys, pasensya na, next time na lang ako magrereply sa mga comment at pm nyo.
Madalian lang poh talaga ang UD na 'to. Salamat poh :)

SIGN OUT: MS. ACE

=================

CHAPTER TWENTY-NINE:

SIGN IN: MS. ACE

YES!! FINALLY!! Nagawa na ang laptop ko. Mapapadali na ang trabaho at pagsusulat
ko. Hohoho lagi kong sinasabi na busy ako kapag hindi ako nakakapag-UD agad pero
hindi ko naman sinasabi kung anong pinagkakaabalahan ko.

Hohoho I'm not a student anymore tapos ko na ang stage na un hahaha pero bata pa
ako. Bale, I'm a freelance writer kaya may iba pa akong isinusulat bukod sa TVG.
Hohoho di lang halata pero bz po talaga ako :p

Love lots <3

******************************************************************************

CHAPTER TWENTY-NINE:

Hindi na ako makahinga ng maayos sa higpit ng pagkakasakal sakin ni David. Ngunit

pinilit ko pa ding uliting itanong ang itinanong ko sa kanya kanina.

"S-Sino si Josephine?" Muling tanong ko sapagkat naglalabas ng ibang emosyon ang

mga mata ni David.

Eto na naman. Natigilan na naman sya at nagkaroon na naman ng emosyon sa mata nya
ngunit mabilis lang din iyong napalitan ng galit.

"Si Josephine..ang tanging taong..nagpapanatili ng katinuan sa isipan ko! Pero

dahil sa palaluan ng mga tao, nawala sya sakin! Pahihirapan ko ang mga tao!
Pahihirapan ko silang lahat!" Nanlilisik ang kanyang mga mata dahil sa sobrang
galit
Isang tao si Josephine?

Ngayon, naiintindihan ko na kung bakit may nakita akong sakit at pangungulila sa

kanyang mga mata sa tuwing mababanggit nya ang pangalan ng babaeng yun. Sapagkat
isang napakaespesyal na babae si Josephine sa buhay ni David. Isang babaeng may
kakayahang paamuhin ang isang mabangis na nilalang ngunit naging biktima ng mga
hindi magandang pagkakataon.

Gusto kong kaawaan si David dahil sa mga hirap at pasakit na dinanas nya sa
napakahabang panahon ngunit hindi sapat na dahilan yun para gawin nya ang lahat ng
kaguluhan at pasakit na ipinararanas nya sa lahat.

Konti pa at tuluyan na akong mawawalan ng hininga sa higpit ng pagkakasakal nya

sakin, konti na lang din at pakiramdam ko ay mapuputol na ang ulo ko. Kailangan ko
ng gumawa ng paraan para makawala sa pagkakasakal nya. Inilagay ko ang pwersa ko sa
mga binti ko at buong lakas syang sinipa sa kanyang tyan kaya kaagad syang napalayo
sakin at tumalsik sya sa isang haligi at kaagad itong natumba kaya muli na namang
nayanig ang buong silid na kinaroroonan naming dalawa.

Napadalahik ako ng ubo dahil sa pagdagsa ng hangin sa katawan ko kasabay ng

paghawak ko sa leeg ko. Kung pangkaraniwan lang akong tao, siguradong sa mga oras
na ito ay matagal ng naputol at gumugulong ang ulo ko sa sahig.

"Hindi ko man alam kung anong pinangdaanan mo sa nakalipas na panahon o yung

pinagdaanan nyong dalawa pero hindi sapat yun para gumawa ka ng masama at pahirapan
ang mga tao!" Nahihirapang usal ko habang hawak ko pa din ang leeg ko.

"Masama ang mga tao! Dapat lang sa kanila na pahirapan!" Galit na sigaw nya.
"Hindi lahat ng tao masama! Ikaw ang higit na dapat nakakaalam ng bagay yun
sapagkat nagmula ka sa pagiging isang tao, si Cassandra at Josephine ay isa ring
tao! Hindi mo dapat isisi sa lahat ang pagkakamali ng iilan! Matalino ka kaya dapat
alam mo ang bagay na yun!" Kontra ko sa sinabi nya

Hindi lahat ng nilalang dito sa mundo ay masama. Ang mga tao at bampira. Maaaring
nakakagawa ang ilan ay nakakagawa ng pagkakamali pero hindi ibig sabihin non ay
kasalanan na rin ng iba ang pagkakamali ng ilan.

"Nasasabi mo lang ang mga bagay na yan dahil hindi mo napagdaanan ang mga dinanas
ko sapagkat nahimbing ka lang sa napakahabang panahon! Hindi mo naranasang
mamatayan...ang makita ng sarili mong mga mata ang kasamaan ng mga tao...at ng
mabuhay sa kalungkutan!" Nanlilisik ang mga mata nya sa sobrang galit.

Napailing na lang ako sapagkat kahit na anong sabihin ko, hindi na nya tatanggapin
pa ang mga lohikal na sinasabi ko sapagkat sarado na ang kanyang isipan.

"Papatayin ko ang lahat ng mga malalapit sayo! Ipaparanas ko sayo ang lahat ng
sakit na nararamdaman ko... kukunin ko ang anak mo at sa bandang huli...papatayin
kita sa oras na magawa ko na ang orasyon ng pagbuhay sa kanila!" Wika nya pa at
lumiwanag ang kanan nyang kamay, saglit lang at mula sa liwanag ay lumabas ang
espadang minsan ko ng nakita.

Iyon ang espada ni papa na ginamit nya upang patayin si Erebus!

Sa ipinapakita nya ngayon, wala ng silbi pa ang kausapin sya sapagkat nakatatak na
sa isipan nya na buhayin ang mga taong mahal nya sa pamamagitan ko at sa huli ay
patayin ako kasama ng mga mahal ko sa buhay. Wala na talaga akong magagawa kundi
ang labanan sya!
Walang pagdadalawang isip na sinugod nya ako gamit ang espada ni papa ngunit maagap
akong nakayuko kaya naiwasan ko ang pagwasiwas nya ng espada sakin. Ilang ulit
nyang iwinasiwas sakin yung espada pero nakakaiwas ako hanggang sa pagyuko ko,
tumama yung espada sa isang haligi at bumaon iyon doon. Sinamantala ko ang
pagkakataon na yun para ako naman ang sumugod sa kanya.

Sinipa ko sya sa tagiliran kaya nabitawan nya yung espada at tumalsik sya palayo
sakin. Ayokong mag-aksaya ng pagkakataon kaya mabilis kong hinugot yung espada sa
haligi at sinugod sya pero dahil bilis ang isa nyang taglay na kapangyarihan,
kaagad nyang nahawakan ang palapulsuha ko na may hawak ng espada mula sa likod ko
habang nakasakal naman sa leeg ko ang isa pa nyang kamay, sa higpit ng pagkakahawak
nya sa palapulsuhan ko, nabitawan ko ang espada. Nararamdaman ko na ginagamit nya
ang kapangyarihan nya para higupin ang lakas ko.

Hindi ko maiwasang di mapangisi. Sapagkat inaasahan ko na nagagawin nya ang bagay

na 'to.

"Kung inaakala mo na mahihigop mo pa ang lakas ko gamit ang kapangyarihan mo, pwes
nagkakamali ka!" nakangising usal ko at malakas ko syang siniko sa sikmura dahilan
para mabitawan nya ako.

Sinadya kong kopyahin ang kapangyarihan ni mama upang magamit kong proteksyon sa
paghaharap naming ito ni David.

Sinamantala ko ang pagluwag ng pagkakahawak nya sakin at inihawak ko ang kaliwa

kong kamay sa damit nya mula sa likod at buong pwersa ko syang ibinalibag.

"Ugh" daing nya ng bumagsak sya sa sahig.

Binitawan ko na sya at agad na tumayo ngunit hindi pa man ako nakakatayo ng maayos
ay nahawakan nya ang isa kong binti, hinila nya ako pabagsak at mabilis nya akong
kinubabawan. Sinakal nya ako kaagad at dahil mas mahaba ang mga braso nya sa braso
ko, hanggang balikat lang nya ang naaabot ko.

"D-David!" Nahihirapang usal ko

Pilit kong iginagalaw ang katawan ko upang maialis ko sya sa pagkakadagan sakin.
Bumaba ang isa nyang kamay sa bandang tyan ko. Napasinghap ako sapagkat nagliwanag
ang kamay nyang nasa tyan ko tulad kung paano nya kinuha ang anak ko sa pekeng
Light na nahuli nya.

Balak na nyang kunin sakin ang anak ko!

Hindi ako papayag! Mamamatay muna ako bago nya makuha sakin  ang anak ko!

Sinalubong ko ang nagliliyab sa galit nyang mga mata. Ngayon ko lang napagtuunan ng
pansin na sobra ang kahungkagan sa mga mata nya. Punong-puno iyon ng sakit at
pagdurusa ngunit hindi pa rin tama kung anumang mga ginawa nya. Siguro nga ay wala
ako sa posisyon para husgahan sya samantalang kung tutuusin nga ay nailagay ako sa
isang ligtas na lugar. Nahimbing ako sa mga nakalipas na taon, wala akong
naranasang kahit na ano samantalang sya...dinanas nya ang lahat ng sakit. Gusto
kong maawa sa kanya ngunit kung papairalin ko ang awa ko, buhay ng mga nakakarami,
ng mga mahal ko sa buhay at ng anak ko ang magiging kapalit ng awang yun.

Matalino si David ngunit kahit na gaano pa katalino ang isang nilalang kung ito
naman ay nalamon na ng poot at galit, nawawala ang lohikal sa kanyang isipan at
napapalitan ng mga negatibong bagay.

"Wala ng makakapigil saking kunin ang batang ito!" Tukoy nya sa anak ko. Bumalik na
naman ang ngisi sa kanyang labi.
"S-Sa tingin mo ba...magugustuhan ni Josephine at Cassandra ang mga...ginagawa mo?"
Nahihirapang tanong ko.

Nakita ko na saglit syang natigilan sa tanong kong yun. Pero mabilis syang nakabawi
at mas lalo lang nya akong pinanlisika ng mga mata.

"I-Ikaw ang higit na nakakakilala sa kanilang dalawa...kaya alam mo kung anong

gusto nila...alam mo nga ba?" Patuyang tanong ko. "K-Kasi kung alam mo, hindi mo
gagawin 'to! Hin--ugh!" Napaigik ako ng lalo nyang diinan ang pagkakasakal sakin.

"Wala kang alam! Wala kang alam! Wala kang alam!" Paulit-ulit nya iyang sinasabi na
parang nababaliw.

"Aaahhh!" Hiyaw ko ng maramdaman kong parang may hinuhugot sa loob ng tyan ko.

Alam ko kung ano ang bagay na yun! Ang anak ko!

Pumailanlang ang malademonyong tawa ni David sa gabing iyon. "Gusto mo akong

pigilan pero hindi mo naman ako magawang talunin! Kahit na gaano ka pa kagaling
mag-isip ng plano kung hindi mo naman ako magagawang patayin, walang silbi ang
plano mo!" bakas ang ngiti ng tagumpay sa kanyang mga labi dahil sa nakikita nyang
sitwasyon ko.

Hindi ko sya sinagot imbes ay pilit ko pa din akong ikinakawala ang katawan ko mula
sapagkakadagan at pagkakasakal nya sakin. Sa kakagalaw ko, di sinasadyang
napakiling ang ulo ko at mabilis na nahagip ng mga mata ko ang espada ni papa na
nakabaon pa din sa haligi. Nakabaon ang kalahati ng katawan nito at nakausli ang
ulo na may talim.

Kung magagawa ko syang maitulak sa nakausling espadang iyon, magagawa ko syang

patayin dahil sapat ang haba non upang umabot iyon sa puso nya. Mabilis kong
ibinalik ang tingin ko sa kanya. Bumibilis na ang paghinga ko.

Damn it!

Taglay ko man ang kapangyarihan ni mama pero hindi nangangahulugan non

mapoprotektahan na din non ang anak ko. Kalahating Dyos si David kaya malakas din
ang taglay nyang kapangyarihan. Kung hindi pa ako kikilos baka tuluyan na ngang
magtagumpay si David na kunin sakin ang anak ko at patayin ako. Napoprotektahan ko
man ang lakas ko ngunit nakakaramdam pa rin ako ng panghihina dahil sa ginagawa
nyang paghugot sa anak ko mula sa sinapupunan ko.

Tinanggal ko ang pagkakakapit ko sa balikat nya at sa isang iglap ay nagpalabas ako

ng tubig sa magkabila kong mga kamay. Kaagad syang napalayo sakin ngunit
pinagsalikop lang nya ang mga braso nya para sanggahin ang tubig na patuloy na
lumalabas sa kamay ko. Hinihingal na tumayo ako.

Patuloy na lumalabas ang tubig sa kamay ko ngunit tila hindi sapat yun para
maitulak sya palapit sa  nakausling espadang iyon. At mukhang hindi nya pa
napapansin ang kung anumang balak ko dahil abala pa din sya sa pagdepensa sa atake
ko. Subalit kailangan na itong matapos! Kailangan na naming lagyan ng tuldok ang
laban sa pagitan naming dalawa!

Kahit mahirap ay pinilit kong humakbang para mapilitan syang mapaatras, na sya
namang nangyari. Kaunting tulak na lang! Pero hindi pa rin sapat ang ginagawa kong
pagtulak sa kanya! Nagkalat na ang tubig sa alin mang panig ng kinaroroonan namin
ni David, pareho na rin kaming basang-basa. Nang may pumitik na ideya sa isipan ko.
Itinapik ko ang kanan kong paa sa sahig na punong-puno na ng tubig at sa isang
iglap ay inalunton ng malakas na boltahe ng kuryente ang tubig na kinaroroonan ni
David. Hindi nya marahil inaasahan na aatakihin ko sya ng sabay gamit ang magkaiba
kong kapangyarihan.

"Aaahhh!" nangingisay na napaatras sya, nawala ang pagkakakrus ng mga braso nya at
dahil patuloy pa din sa paglabas ang tubig sa kamay ko, tuluyan na syang napaatras.

Kitang-kita ko ang panlalaki ng mga mata nya ng bumaon ang espada sa likod nya.
Natigilan ako sa sarili ko ng makita ko iyon, ang pagdaan ng iba't-ibang imahe sa
isipan ko. Ngunit hindi ko pa din itinigil ang pagtutulak sa kanya ng tubig
hanggang sa makita ko na may bumulwak na dugo sa bibig nya. Hinihingal na napapikit
ako kasabay ng pagbaba ko ng kamay ko upang itigil na ang pagtulak sa kanya ng
tubig, sapat na ang pagkakabaon ng espada sa katawan nya, sigurado akong umabot na
iyon sa puso nya dahil rinig na rinig ko ang pagbagal ng tibok ng puso nya.

Dumagsa ang awa ko para sa kanya kaya hindi ko kayang makita syang nasa ganitong
sitwasyon. Kung hindi ko nasilip ang nakaraan nya at hindi ko alam kung anong
dahilan nya para gawin ang lahat ng 'to baka hindi ako makaramdam ng awa para sa
kanya ngunit nakita ko yun eh! Habang itinutulak ko sya ng tubig, mabilis kong
nakita ang lahat ng nakaraan nya sa kanyang ina, ang pag-asam na makasama ang
kanyang ama at ang mga araw na kasama nya si Josephine. Ang mga araw na sa tingin
ko ay itinuturing nyang kayamanan. Nakita ko din ang nakatagong plano sa lahat ng
'to.

Bakit?

Siya na ang pinakatangang nilalang na nakilala ko!

Napadilat ako ng marinig ko syang tumawa ngunit natigil din iyon ng umubo sya. "N-
nanalo ka!" Nahihirapang usal nya
"Ikaw na ang...sinadya mo bang magpatalo?" Nanginginig na tanong ko

Kahit nahihirapan ay nagawa pa din nyang umismid. "W-Wala sa bokabolaryo ko ang

salitang yan!" Muli syang napaubo na may kasamang dugo

"Kung ganon, bakit nakita ko yun!" Galit na sigaw ko. "Bakit nakita ko na gusto
mong mamatay? Bakit sa mga kamay ko?"

Oo. Gusto nyang mamatay. Iyon ang nakatagong plano sa lahat ng planong ginawa nya.

Sa saglit na sandali kanina habang itinutulak ko sya pabaon sa espada, nakita ko

sya na may pag-aasam na mamatay. Plano nya talagang buhayin sina Cassandra, Erebus
at Josephine sa pamamagitan ko ngunit kung hindi magtatagumpay ang plano nya, bumuo
pa siya ng plano sa likod ng mga nauna na nyang balak, yun ay ang mamatay sa mga
kamay ko.

"B-Bakit hindi mo nagawang buhayin sina Josephine? Bakit si ama lang ang naitakas
mo sa Tartarus? Dahil ba isang pekeng Light lang yung nahuli ko kanina kaya hindi
non nagawang hilahin pabalik ang kaluluwa nina ina?" Tanong nya imbes sagutin ang
tanong ko.

Natigilan ako sa tanong na yun. Bakit nga ba? Hindi ko din alam ang sagot sa tanong
na yun! Dahil nga ba sa isang ilusyon lang ang nahuli nyang ako kanina at hindi
ganon kalakas ang kapangyarihan ng isang ilusyon sa tunay.

"Yun ay dahil payapa na ang kaluluwa nila sa lugar na yun. Ang lugar kung nasaan
ang mga kaluluwa na may kapayapaan sa kanilang mga puso" napalingon ako sa likod ko
ng marinig ko iyon.
"Papa" usal ko ng makalapit sya sa pwesto naming dalawa ni David. Madami syang
sugat sa katawan ngunit hindi naman malalalim, tanda na nakipaglaban sya.

Saglit syang tumingin sakin at binigyan ako ng isang payak na ngiti bago muling
bumaling kay David. "Hindi ko man lubos na nauunawaan ang mga nangyayari ngunit
sapat na ang naririnig ko upang maintindihan ang mga nagaganap. Maaari nga sigurong
may kakayahan ang anak ko upang buhayin ang mga namatay na ngunit hindi sakop ng
kapangyarihan nya ang muling buhayin ang mga kaluluwa na payapa ng nabubuhay sa
Tartarus, di tulad nina Thanatos at Hades. Teretoryo nila ang lugar na yun kaya
kahit anumang oras, magagawa nilang buhayin ang mga kaluluwa na nakulong sa
Tartarus. Ngunit di tulad sa anak ko, pili lang ang mga kaluluwa na maaari nyang
buhayin" paliwanag ni papa

"Sinasabi mo ba na..." natigil ang pagsasalita nya dahil bigla syang napaubo,
sobrang hina na ng tibok ng puso nya. "...mas gusto nina ina at Josephine na
manatili don?"

"Alam mo ang sagot sa tanong na yan kaya pinili mo na mamatay sa kamay ng anak ko
sa oras na hindi umayon sa mga plano mo ang lahat" seryosong sagot ni papa

Nakakailang na tawagin syang papa at marinig na tinatawag nya akong anak. Sapagkat
ang pisikal naming anyo ay hindi umaakma sa edad namin, tulad ni mama ay tila mukha
lang din kaming magkapatid ni papa.

Tumawa ng pagak si David ngunit ang luha ay namalibis sa kanyang mga pisngi. "Ang
gusto ko lang naman ay... ang gusto ko lang naman ay makasama ang pamilya ko!"
Unti-unti ng nagiging abo ang kanyang katawan. Nagsimula sa kanyang paa, paakyat sa
kanyang katawan

"D-David" tanging usal ko

"Huwag mo akong kaawaan! Hindi ko kailangan ng awa mo!" mapait nyang bigkas ng
makita nya siguro na may bumakas na awa sa mga mata ko. "Makikita ko na sila ulit"
mahina at bulong man ng sabihin nya iyon, hindi pa rin iyon nakaligtas sa pandinig
ko. Sa huling salita nyang yun ay tuluyan na syang naging abo. Hindi nakalampas sa
paningin ko ang pagguhit ng isang ngiti sa kanyang labi.

Pananood lang namin ni papa ang tuluyang pagkalaho ni David, ang pagsama ng abo nya
sa panggabing hangin. Kung saan man sya dadalhin  tanging ang hangin na lang ang
nakakaalam. Ngunit kung saan man sya makarating, alam ko na iyon na ang lugar na
matagal na nyang hinahanap.

Sa piling ng kanyang pamilya

Biglang nanghina ang tuhod ko, mabuti na lang at naagapan ako ni papa. Mabilis nya
akong naalalayan sa pagkakatayo ko.

"Ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong ni papa

Huminga muna ako ng malalim at ng maramdaman ko ng panatag na ulit ang mga tuhod ko
dahil sa bigla kong panghihina, tumayo na ako ng maayos.

"Ayos lang ako, pa. Sina mama? Si Austin po? Ayos lang po ba sila pati na rin ang
iba?" Nag-aalalang tanong ko.

"Nakikipaglaban pa sila sa mga nilalang na yun. Ngunit pinapunta ako dito ng mama
mo upang tulungan ka" mahinahon nyang sagot.
Parang may mainit na bagay ang humaplos sa puso ko ng magtama ang mga mata namin
sapagkat napakasuyo ng pagtingin nya sakin. Tingin ng isang ama sa kanyang anak.
Hindi pa rin ako makapaniwala na nasa harap ko na si papa.

"Ganon po ba? Mabuti pa ay puntahan na rin po natin sila. Baka kailangan nila ng
tulong" wika ko

Ngayong wala na si David, si William na lang ang malaki naming problema samantalang
ang mga reaper ay sumusunod lang sa utos ng inaakala nilang hari. Isang hari na
kung tutuusin ay pinapagalaw lang din ni David.

"Mabuti pa nga" sagot ni papa.

Tumango lang ako bilang sagot at tumalon na kami sa kisame na may butas kung saan
sila dumaan kanina palabas. Pagkalabas na pagkalabas pa lang namin ay naramdaman ko
na ang aura nila pati na rin ang aura ni William at ng ibang mga reaper. Mabilis
naming tinungo ni papa ang kinaroroonan nina Austin. Di pa man kami gaanong
nakakalapit sa kanila ay kitang-kita ko na sobrang nakikipaglaban sina Austin sa
mga reapers samantalang si mama, si William ang kinakaharap.

Nanlaki ang mga mata ko ng pinagtulungan ng dalawang reaper si Austin at

nahihirapan syang depensahan ang kanyang sarili. Akma na sana akong tatakbo para
tulungan si Austin pero di pa man ako nakakahakbang ay biglang lumabas sa kung saan
sina Psyche, Eve at Star. Napigilan ni Psyche yung kamay nong isang reaper na
akmang susuntok kay Austin samantalang sina Eve at Star ay tinulungan sina Summer,
Damon at Will.

Dumating na rin sila!

Tama! Kasama sa plano ko na susunod silang tatlo dito sa palasyo sa oras na pumasok
na ako sa eksena. Sinadya ko talagang ipahuli sila sa pagdating upang magkaroon
kami ng back-up oras na magkaroon na ng laban. Sigurado naman ako na aalagaan ni
Zai si Grey habang nandito kami at pilit ipinaglalaban ang mithiin naming lahat.

Masyadong madaming vampire reapers at malaking tulong ang pagdating nina Summer.
Mas marami man ang reapers samin pero sapat na kaming sampu para talunin silang
lahat. Lalo na at wala na ang utak sa lahat ng kaguluhang ito.

"Tara na! Tulungan natin sila!" Basag ni papa sa pag-iisip ko

Tumango ulit ako bilang sagot at mabilis na kaming lumapit sa kanilang lahat.
Tumakbo ako ng mabilis at ng makita ko na mayroon na namang reaper ang susugod kay
Austin mula sa likod kaya bigla akong tumalon at malakas kong sinipa sa batok yung
reaper, nakatalikod sya sakin kaya yung batok ang pinunterya ko, sa lakas ng
pagkakasipa ko sa kanya ay kaagad na naputol ang ulo nya at nagi syang abo.

"Light!" Gulat na napatingin sakin si Austin ng bumagsak ako sa tabi nya

"Kamusta?" Nakangisi kong tanong. Sobra akong nag-alala para sa kanya pero ngayong
nasa harap ko na sya, nakikita na ligtas kasama ng iba, dagling napawi ang pag-
aalala ko.

Bakas na bakas ang kasiyahan sa mukha ni Austin ng makita nya ako. Tulad ko ay
mukhang nakahinga din sya ng maluwag pagkakita nya sakin, nangangahulugan din kasi
iyon na natalo ko si David.

"Natutuwa akong makita ka!" Wika nya

Nagpakawala ako ng apoy sa kaliwang kamay ko at ibinato iyon sa reaper na susugod
sa kaliwa namin. Kaagad itong tinamaan at naging abo. Sabay kaming napangisi ni
Austin at panabay din kaming tumalikod hanggang tumama yung likod namin sa isa't-
isa at panabay din naming tinira ng bolang apoy yung mga reaper na sumusugod sa
likuran namin.

Mabilis na nahagip ng mata ko si mama at papa na kinakalaban pa din si William. Di

naman kalayuan ang pwesto nilang tatlo sa pwesto namin at ng magtama ang mga mata
namin ni William at dagling nanlisik ang mga mata nya, lalong tumingkad ang
pagkapula ng kanyang mata.

Sumugod sya kay mama ngunit ng nasa harap na sya ni mama ay bigla syang nawala.
Pinagkrus ko ang dalawa kong kamay upang sanggahin ang biglang pagsugod sakin ni
William. Tama ang hinala ko na ako talaga ang susugudin nya matapos nya akong
tingnan ng masama.

"Light!" Sigaw ni Austin ng ako ang sinugod ni William

"Anong ginawa mo kay David?" Galit nyang tanong

Pinaigkas ko ang paa ko para sipain sya sa tagiliran. Tinamaan ko naman sya at
napalayo sya sakin.

"Sa tingin mo anong nangyari sa kanya ngayong ako ang nasa harap mo?" sagot ko ng
di direkta sa tanong nya.

Mabilis naman niyang naunawaan ang sinabi ko kaya lalo syang nagpuyos sa galit.
"Bakit mo sya pinatay?" Galit na sigaw nya. Nababaliw na ba sya para itanong sakin
ang bagay na yun?

"Bakit sa tingin mo? Pinagtangkaan nya akong patayin pati na rin ang pamilya ko!"
Seryoso kong sagot sa kanya.

"Si David ang nag-iisang pamilya na itinuturing ko...para ko na syang anak!

Pagbabayarin kita sa ginawa mo sa kanya!" Nakakatakot ang aura na inilalabas ng
katawan nya. Mahahalata talaga sa mukha nya na handa syang gawin ang lahat, mapatay
lang ako.

Hindi ko sya masisisi kong umaapay ang galit nya para sakin. Habang naglalaban kami
kanina ni David, mabilis kong nakita ang lahat ng pinagdaanan nya sa buhay kasama
na din si William. Nakita ko doon kung paanong itrinato ni William si David na para
na nga nyang sariling anak. Napakahabang panahon na din ang pinagsamahan nilang
dalawa kaya hindi nakakapagtaka na ituring nyang ganon si David. Ngunit sa nakita
ko kaninang nakaraan ni David, walang alam si William sa balak nyang mamatay sa mga
kamay ko oras na hindi magtagumpay ang plano nya.

Hindi na kaya pang mabuhay ni David na hindi nya kasama ang dalawang importanteng
tao sa buhay nya. Kung hindi nya makakasama si Cassandra at Josephine sa mundong
ito, pipiliin na lang nyang mabuhay sa mundo kung nasaan silang dalawa. Hindi
ipinaalam ni David ang plano nyang 'to kay William sapagkat para sa kanya ay
itinuturing na rin nyang parang ama si William kaya hindi ito papayag sa gusto
nyang mamatay sa mga kamay ko.

Natigil kaming lahat ng makarinig kami ng malakas na ungol na papalapit sa

kinaroroonan namin. Alam ko kung ano ang ungol na yun, pamilyar na sakin.

"Shit! Canibus!" Mura ni Summer ng magsilabasan ang mga Canibus. Hindi lang basta
canibus sapagkat ito yung canibus na may dalawang ulo, mas malakas kompara sa
canibus na iisa lang ang ulo.
Bakit may mga canibus dito? Bakit sabay-sabay pa silang dumating?

Piping tanong ko sa sarili ko. Oo nga at kung minsan ay sumusugod dito sa kabayanan
ang mga canibus pero hindi sila umaabot sa dalmpung bilang. Pwera na lang kung...

Gulat akong napabaling kay William na may malaking ngisi sa kanyang mga labi.

Shit!

Sabi ko na nga ba! Sya ang nagpapunta dito sa mga canibus! Taglay nya ang
kapangyarihan para komontrol ng isang nilalang kaya hindi nakakapagtaka kung
makokontrol din nya ang mga halimaw na yun. Teka! May naalala ako...yung araw na
unang beses kaming nagkaharap ni David, bago nya ako nahuli non ay may nakaharap
din akong canibus na tila ako ang talagang pakay nila. Ibig sabihin, sinasadya
talaga ang pagsugod na iyon ng mga canibus sa bayan dahil nakaplano talaga ang
pagkikita naming iyon ni David!

Napailing na lang ako sa realisasyon kong iyon sapagkat noon pa lang pala ay
nagsimula na ang laro sa pagitan namin ng hindi ko namamalayan.

"Kontrolado mo ang mga halimaw na yan, hindi ba?" Tanong ko kay William

Shit! Nasa delikado kaming sitwasyon! Canibus at mga vampire reapers ang mga
kalaban namin! At sampu lang kami laban sa kanila. Pwera na lang kung gagamitin ko
ang destruction laban sa mga halimaw. Kaya lang ay hindi ko pa nasusubukan na
gamitin ang destruction sa ganito karaming kalaban.
"Nagsisimula ka na bang matakot, kalahating Dyosa?" Nang-uuyam na tanong sakin ni
William, nasa likod nya ang mga halimaw, naghahanda lang pakilusin ng kanilang
tagapagpasunod

Umismid ako sa kayabangan nya. "Sa tingin mo ay matatakot ako sayo at sa mga laruan
mo? Ikaw na rin ang may sabi na kalahati akong Dyosa, anak ng isang Dyos. Anong
dapat kong ikatakot sa isang converted vampire na binago lang ng mama ko? Ang mama
ko na nagligtas sa buhay mo noon at binigyan ka ng pangalawang buhay at ginawa kang
bampira. Anong dapat kong ikatakot sa isang bampira na mapagpanggap?" Nakaismid na
wika ko sa kanya

Pinanlisikan nya ako ng mga mata dahil sa sinabi ko.

"Ano? Hindi si King William ang kauna-unahang bampira?" Naguguluhang tanong nong
isang babaeng reaper

Mabilis kong tiningnan ang mga reaper at bakas sila ng pagkalito at pagkagulat sa
mga naririnig nila. Sino ba naman ang hindi magugulat kung yung inakala mo noon na
syang kauna-unahang bampira ay hindi pala ang orihinal? Samantalang itinuring nila
itong hari at sinunod ang lahat ng ipinag-uutos.

"Oo. Si Clara..." tinuro ni Eve si mama na seryoso lang ang itsura, tila balewala
lang sa kanya kung malaman ng lahat na sya ang nagpasimula ng lahi ng mga bampira.
"...ang syang tunay na kauna-unahang bampira sa mundo"

"Sinungaling! Anong patunay nyo sa bagay na yan?" Pagtatanggi pa rin ni William

"Patunay?" Nakaismid na sabat ni Damon. Gumuhit ang ngiti sa labi ko dahil mukhang
pareho kami ng iniisip. "Ang patunay ay ang taglay niyang kapangyarihan. Ang mga
converted at pureblood vampire ay nagtataglay lang ng isang kapangyarihan pero si
Clara ay may higit sa isang kakayahan maging ang kanyang anak na si Light! Kung
ikaw talaga ang kauna-unahang bampira sa mundo, dapat alam mo kung saan nagmula ang
lahi natin hindi yung walang basehan mong sinasabi. At isa pa, vision ang
kapangyarihan ko kaya mapapatunayan ko kung sino talaga sa inyong dalawa ang
nagpapanggap at masasabi ko na ikaw ang huwad!" Pahayag ni Damon

Napatiim bagang si William sapagkat wala syang masabi kaya lalo lang nya kaming
tiningnan ng masama. Ngunit hindi ko iyon ininda sapagkat wala na akong maramdamang
takot sa kanya. Bakit nga ba ako matatakot gayong wala namang dapat ikatakot sa
kanya.

"Ano pang itinatanga-tanga nyo dyan? Sugudin nyo na sila!" Galit na utos ni William
sa mga reaper

Nagkatinginan ang mga vampire reaper, nag-uusap ang kanilang mga mata. Tila
tinatantya kung dapat pa din ba nilang sundin si William.

"Mga tanga ba kayo! Wag kayong maniwala sa kanila! Nagsisinungaling lang sila!"
Galit na sigaw ni William sa mga reaper

"Mas magiging tanga kayo kung susundin nyo pa din sya!" Wika naman ni Austin sa
tabi ko

Hindi nagsalita ang mga reapers pero halata sa kalahati sa kanila na wala na silang
balak na sumunod sa ipinag-uutos sa kanila at balak ng sumuko. Ang kalahati naman
ay wala na din sa itsura na sundin si William ngunit nasa mukha pa din nila ang
kagustuhang labanan kami.

Nang mapansin ni William na wala na syang aasahan sa mga reaper, itinaas nya ang
kanan nyang kamay at ikinumpas iyon sa ere na naging hudyat para sumugod samin ang
mga canibus. Pinunit ng nakakarinding ungol nila ang kadiliman ng gabi. Samantalang
napaatras naman ang mga reaper dahil sa pagsugod ng mga canibus.

Pumuwesto si Austin sa unahan ko para protektahan ako katulad ng dati. Hindi na nga
ata mawawala ang pagiging maalalahanin nya para sakin tulad kung paano ako mag-
alala para sa kanya.

Nagkanya-kanya na din ng pwesto sina mama para ihanda ang mga sarili nila sa
pakikipaglaban. Napatalon ako palayo ng sugudin ako ng isang canibus. Mabuti na
lang naiwasan ko ang makalmot nya dahil sa haba ng mga kuko nya, siguradong
matutuklap ang laman ko sa braso ko. Tanging pag-iwas pa lang ang nagagawa ko dahil
apat na halimaw ang sumusugod sakin, hindi ako makabwelo para gamitin ang
kapangyarihan ko. Tumalon ako sa balikat ng isang canibus at pinadaan ko ang
kuryente sa mga paa ko para dumaloy doon sa halimaw. Mataas ang boltahe ng kuryente
na pinakawalan ko kaya kaagad na nangisay sa lupa yung canibus na inapakan ko.

Ngunit kaaapak ko pa lang sa lupa ng mahagip ako ng paghampas sakin ng isang

canibus dahil hindi ako handa, hindi ko na protektahan ang sarili ko kaya nahagip
ako at napatalsik sa isang pader.

"Ugh!" Igik ko sapagkat may kalakasan ang pagkakahampas ko

"Light!" Sigaw ni Austin ng makita nya ang nangyari. Ngunit hindi naman nya ako
magawang lapitan sapagkat mayroon din syang kinakalaban.

Mabilis akong tumayo ng muli na namang pasugod sakin ang mga canibus na kalaban ko.
Sa mabilis na pagsuyod ko sa paligid, nakita ko na nahihirapan silang lahat,
sapagkat bukod sa mga canibus sinugod na din kami ng ilang reapers na tumiwalag na
sa pamumuno ni William ngunit nais pa din kaming labanan. Samantalang ang ibang
reapers naman ay nakatayo lang at mukhang hindi alam ang gagawin.
Nahagip ng mga mata ko si William na nasisiyahan sa paghihirap namin sa
pakikipaglaban. Tumakbo ako pasalubong sa mga halimaw ngunit umiwas lang ako sa
pag-atake nila sapagkat iisang nilalang lang ang gusto kong harapin, walang iba
kundi si William

Ngumisi sya sakin ng makalapit na ako sa kanya. Nagpakawala ako ng mga suntok na
nasasangga nya lang. Kung minsan ay siya ang sumusuntok at nasasangga ko din. Pag-
atake at pagdepensa ang ginagawa namin. Umupo ako ng bigla syang sumipa, kung hindi
ako uupo, tatamaan ang mukha ko. Dahil nakaangat ang isa nyang paa, pinahaba ko ang
isa kong binti habang naka-bend naman yung isa, sinipa ko ang paa ni William na
syang nakasuporta sa kanyang bigat. Dahil sa ginawa ko ay bumagsak sya sa lupa ng
patihaya. Tumayo ako agad at susugudin sya ng mula sa tabi nya ay may madampot
syang espada, marahil ay espada iyon ng isang reaper.

Ibinato nya sakin yung espada ngunit mabilis akong nag-back dove at ang tinamaan ng
espada ay ang canibus na pasugod sa likod ko. Baon na baon sa katawan nito ang
espada.

"Aaahh!" Hiyaw ni Star ng madaganan sya ng isang halimaw at pilit inilalapit ang
dalawa nitong ulo para kainin si Star ngunit naitutulak pa sila ng dalaga subalit
tila hindi sapat dahil kaunti na lang at malapit ng mahagip ng matatalas na ngipin
ng halimaw na iyon si Star

Napatingin ako sa kalangitan dahil nagsisimula ng magkaroon ng kulay ang kalangitan

tanda na malapit ng sumikat ang araw.

Shit!

Kailangan ko ng gumawa ng paraan! Magiging mas delikado na kina Damon, Psyche at

Will ang sitwasyon.
Hinaplos ko ang tyan ko na may maliit ng umbok bago pumikit.

'Anak, kailangan ni mama ng tulong mo. Matutulungan mo ba ako?' Piping pagkausap ko

sa anak ko.

Napangiti ako ng maramdaman ko ang paggapang ng mainit na bagay na yun sa loob ng

katawan ko. Alam ko na tutulungan nya ako!

Hindi na sapat ang lakas ko para gamitin ang destruction sa lahat ng canibus pero
dahil sa mainit na bagay na gumapang sa loob ko, na nagsimula sa sinapupunan ko
patulay sa bawat himaymay ng katawan ko, para akong nadagdagan ng lakas. Sapat na
para makontrol ko ang destruction.

Huminga ako ng malalim habang nakahaplos pa din ang isa kong kamay sa tyan ko.
Nararamdaman ko ang pagdaloy ng pwersa palibot sa buo kong katawan. Lumilipad-lipad
ang buhok ko dahil nagsisimula ng humangin sa palibot ko. Napatingin sila saking
lahat ng maramdaman nila ang pwersa na inilalabas ko.

Dahan-dahan kong iminulat ang mata ko. Hindi man nagiging kulay pula ang aking mga
mata, alam ko na naging matapang iyong tingnan sa pagkakataong ito. Bumakas ang
takot sa mga mata ng mga reaper samantalang napaatras din ang mga canibus pero huli
na para sa mga halimaw na iyon dahil ito na ang magigi nilang katapusan!

"Kamatayan!" Simpleng wika ko sa mababang tono

Sinundan ng nakakabinging palahaw ng mga canibus ang isang salitang pinakawalan ko.
Tulad sa mga nauna ng canibus na nagamitan ko na ng destruction, naglobo din ang
mga katawan nila na animo'y puputok na parang bula. Pilit nilang tila niyayakap ang
kanilang mga sarili upang pawiin ang sakit sa kanilang katawan ngunit wala na
silang nagawa ng tuluyan ng naging abo ang kanilang mga katawan na parang mga
alikabok. Hindi man sabay-sabay ang pagkaabo nila, iisa lang ang kakahinatnan ng
mga halimaw na yun.

Pangingilabot ang nakikita ko sa mata ng lahat ng mga reapers dahil sa nasaksihan

nila. Hindi sila nakagalaw dahil don ngunit ng makabawi ay isa-isang nagpulasan ang
mga reapers na tumiwalag na sa pamumuno ni William. Sa iba't-ibang direksyon sila
nagpuntahan upang makatakas samantalang ang ibang mga reapers ay mukhang nakuha ko
ang pag-anig dahil sa nangyari.

Tumigil na ang hangin sa palibot ng katawan ko, kasabay non ang pagkasalampak ko sa
lupa dahil sa panlalambot ng tuhod ko.

Nagawa ko!

'Salamat' piping pasasalamat ko sa anak namin ni Austin

"Light!" Tumakbo si Austin sa tabi ko "Ayos ka lang ba?" Nag-aalala nyang tanong

"Ayos lang" hinihingal kong sagot

Napansin ko na tumakbo si William patakas kaya dali-dali akong tumayo kahit

nanlalambot pa ang mga tuhod ko, hinugot ko ang nakabaong espada sa katawan nong
canibus na tinamaan ni William. Nang muli kong ibaling ang tingin ko kay William ay
tumalon sya ng mataas, ibinuwelo ko ang espada na parang sibat at pinaapoy iyon,
nababalot na ng apoy ang buong espada at ng masigurado ko na ang target ko, walang
pag-aalinlangan ko iyong ibinato sa direksyong yun.

Kasabay ng tuluyang panghihina ng mga tuhod ko ay ang pagtama ng nag-aapoy na

espada sa katawan ni William, mabuti na lang at naalalayan ako ni Austin sa
magkabila kong balikat. Baon na baon naman yung espadang ginawa kong sibat sa
katawan ni William at mabilis na kumalat ang apoy sa katawan nya at sa loob lang ng
isang segundo, ang katawan nya ay naging abo. Tinangay ng papang-umagang hangin ang
kanyang mga abo.

Tapos na...

Dito na nagtatapos ang lahat! Kasabay ng tuluyang pagkaabo ni William ay ang

pagkalat ng liwanag ng araw.

Ahh! Kay gandang pagmasdan ng pagguhit ng sinag ng araw sa kalangitan.

Tapos na ang gabi.

Tapos na ang kadiliman.

Tapos na ang paghihirap hindi lang para samin kundi para sa lahat. Kasabay ng
pagsikat ng araw ang pagsibol ng panibagong pag-asa.

Papalitan na ng liwanag ang mga masamang nangyari sa kadiliman ng gabi.

Mayroon na ulit pag-asa para sa lahat!

"Austin" napabaling ako sa kanya na may ngiti sa aking mga labi, sinalubong nya din
ako ng isang napakagandang ngiti para sa isang napakagandang umagang ito.

Hinaplos nya ang pisngi ko ng buong pagmamahal.

"Nagawa mo! Nagawa mong ibalik ang kapayapaan! Naipaglaban mo ang mithiin mo!"
Buong pagmamalaking wika nya

Umiling ako. "Nagawa natin!" Ipinagdiinan ko pa ang huling salita sapagkat kung
wala sila, hindi ko rin magagawa ang lahat ng 'to. "Nagawa natin!" Muling ulit ko
na may malaki ng ngiti sa aking labi habang magkahinang ang aming mga mata.

"Oo. Nagawa natin" isinukbit nya ang ilang ligaw kong buhok sa likod ng tenga ko

Hinaplos ko naman ang pisngi nya ng buong ingat tulad ng paraan nya kung paano nya
ako hawakan.

"Mahal kita!" Buong pagmamahal kong usal

"At mahal na mahal din kita" wika nya bago bumaba ang labi nya sa mga labi ko

Hinalikan nya ako sa paraang ipinaramdam nya sakin kung gaano nya ako kamahal at
kung gaano sya kaswerte at dumating ako sa buhay nya. Ginantihan ko ang paraan nya
ng paghalik, isang halik na maipaparamdam ko din ang intensidad ng pagmamahal ko
para sa kanya. Sa ngayon ay wala na muna kaming pakialam sa paligid namin.
Dahil sa mga oras na ito, ang tanging mahalaga ay...ako at siya lang.

*****************************************************************************

Call 911... call 911... hahaha kainis na sipon 'to at sakit ng ulo!

SIGN OUT: MS. ACE

=================

EPILOGUE:

SIGN IN: MS. ACE

Yehey! Tapos na ang TVG! Pakibasa poh ng AN after nito hehehe Salamat <3

*******************************************************************************

EPILOGUE:

Kasabay ng pagsikat ng umaga ang pagsibol ng pag-asa para sa lahat. Pag-asa para
makamtan ang kapayapaan na matagal ng nawala dito sa mundo. Pagsikat ng araw na
nangangahulugan ng panibagong bukas. Isang bukas na wala ng kinatatakutan ang
lahat. Isang bukas na magbibigay ng kapanatagan ng loob para sa lahat ng nilalang.

Matapos ng gabing yun, halos kalahati ng mga reapers ang sumuko samin samantalang
ang iba naman ay tumakas, walang nakakaalam kung nasaan sila. Mabilis namang
nakapasok sa palasyo sina Will, Psyche at Damon bago tuluyang sumikat ang araw.

Totoo nga ang kasabihang may taenga ang lupa, may pakpak ang balita. Dahil kung
gaano kabilis na tinangay ng hangin ang abo ng mga canibus at ni William, ganon din
kabilis na kumalat ang balita sa nangyari ng gabing yun sa lahat ng nilalang sa
nakalipas na dalawang araw. Ang ilan pa nga ay hindi makapaniwala sapagkat
napakahabang panahon silang naniwala kay William. Napakahabang panahon silang
nagpaloko.

Ang lahat ay nakahinga na ng maluwag ngunit nandon pa rin ang pangamba. Sapagkat
ngayong wala na ang hari nangangahulugan din iyon ng panibagong ihahalal upang
mamuno.

"Ngayong wala na si William at si David, sino na ngayon ang mamumuno?" Tanong ni

Summer. Nandito kaming lahat sa isang malaking silid sa loob ng palasyo upang pag-
usapan ang magiging bagong sistema ng pamahalaan.

Sa ngayon, kailangang palitan ang lahat ng naging bahagi ng pamahalaan ni William.

Bukod sa mga reapers na tumakas, kalahati din sa konseho ang tumakas, ang ilan
naman ay sumuko. Ngunit naging bahagi sila ng hindi magandang pamamahala ni William
at David kaya kailangan din silang maparusahan. Subalit dahil pinili nilang sumuko,
mas mababa ang sintensyang makukuha nila kumpara sa mga reapers at konseho na
tumakas.

Dahil kalat na sa buong bayan ang tungkol sa ginawa namin pati na rin ang tungkol
sa tunay na pinagmulan ng mga bampira na napatunayan ng mga bampirang may kakayahan
ng vision kaya inaasahan na rin nila na si mama ang magiging bagong pinuno.

"Iminumungkahi ko na si Clara ang pumalit sa trono ni William" mungkahi ni Will

sabay tingin kay mama na nakaupo sa kabisera ng mahabang lamesa.

Nasa kanan naman si papa samantalang nasa kaliwa naman ako kasunod ko si Austin at
nasa tapat naman namin ang iba.

"Sumasang-ayon din ako sa bagay na yun sapagkat sya naman talaga ang tunay na
nagpasimula ng lahi natin" segunda ni Eve
Kahit ako, sang-ayon sa mungkahing yun. Kung meron mang karapat-dapat na pumalit sa
pwesto ni William, si mama lang yun.

"Sang-ayon din ako sa pasyang yun" wika ko na may kasama pang bahagyang pagtango.

Ngunit nagulat kami ng nakangiting umiling si mama. "Kung meron mang may karapat-
dapat na mamuno, ang anak ko yun. Si Light"

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabing iyon ni mama. Nagbibiro ba sya? "Ano?" Gulat na
tanong ko

"Malakas ka. Nagawa mong talunin sina David at William. Naibalik mo ang kapayapaan
na gusto nating mangyari kaya sa tingin ko ay ikaw ang karapat dapat na hirangin sa
pwesto bilang pinuno ng lahat" wika ni mama

Napailing ako. "Pero ma, wala akong alam sa pamumuno kumpara sayo na likas na
sinanay upang pamunuan ang isang palasyo noon. Bukod pa sa ikaw naman talaga ang
nagpakalat ng lahi natin" kontra ko pa

"Siguro nga ako ang nagbago kay William ngunit hanggang doon lang yun. Kung
tutuusin, mas malakas ka  pa sakin. At anong sinabi mo na wala kang alam sa
pamumuno? Ikaw ang namuo samin noong nag-uumpisa pa lang nating labanan si David"
sagot ni mama

"Pero ma, magkaiba naman yun sapagkat ang pinag-uusapan na natin dito ay milyon-
milyong mga tao at bampira ang pamumunuan at sa tingin ko ay hindi ko kaya yun"
kontra ko pa din
"Sa tingin ko ay tama ang mama mo. Nang makita kitang nakikipaglaban, nakita ko ang
kakayahan mo para pamunuan ang nakakarami. Kahit nanghihina ka na noon, gumawa ka
pa din ng paraan upang mailigtas kami. Isang katangian ng isang mabuting pinuno, na
kahit gaano na kadilekado ang sitwasyon, hindi mo pa din iiwan ang mga kasamahan
mo" segunda ni papa

Napatingin ako kay Austin ng pisilin nya ang kamay kong kanina nya pa hawak.
"Naniniwala din ako na kaya mo kaming pamunuan. Naniniwala ako sa kakayahan mo"
nakangiting wika nya. Kahit ang mga mata nya ay iyon din ang sinasabi.

"Kung hindi man si Clara, sang-ayon din ako na hirangin si Light dahil karapat-
dapat din syang maupo sa trono" seryosong wika ni Damon

Napatingin naman ako sa kanilang lahat sapagkat nakangiti silang lahat sakin na
parang iisa na ang desisyon nila. Isang desisyon na kahit kumontra ako ay wala na
din magagawa sapagkat nakapagdesisyon na sila sa bagay na yun.

"At isa pa,mas gusto ko na lang mabuhay ng simple dahil nakasanayan ko na ang
ganong pamumuhay sa nakalipas na libong taon. Gusto ko na lang ng simpleng buhay
kasama ang papa mo" wika ni mama na buong pagmamahal na tumingin kay papa at ganon
din naman ito kay mama

Hindi ko maiwasang di mapangiti ng makita ko kung gaano nila kamahal ang isa't-isa.
Yung kahit nakatingin ka lang sa kanila, masasabi mo na kaagad na 'mahal talaga
nila ang isa't-isa'. Sa nakalipas na mahabang panahon, hindi pa rin kumukupas ang
pagmamahal na inilaan nila para sa isa't-isa na syang nakakamangha...isang tunay
ngang pag-ibig. Napalinga ako kay Austin at sumalubong sakin ang mga mata niya,
parang gusto kong bumulalas ng iyak dahil sa kasiyahan.

"Mahal kita" bulong nya na walang kasamang tinig

Lalong gumuhit ang ngiti sa mga labi ko kasabay ng pagbilis ng tibok ng puso ko na
tanging siya lang ang nakakagawa.

Ngunit naputol ang pagtititigan namin ng may biglang tumikhim kaya napabaling ang
tingin ko sa mga kasama namin at pawang lahat sila ay may panunuksong mga ngiti.

"Mamamaya na kayo magtitigan, tapusin na muna natin 'to dahil naghihintay na ang
lahat para makilala ang bago nilang reyna" wika ni Star na may pamanuksong ngiti

Napailing na lang ako sa kanila. "Kung tatanggihan ko ba ang posisyon, papayagan

nyo ba ako?"

Nakangiti silang umiling. Tulad nga ng inaasahan ko sa kanila.

"Tinatanggap ko na" nakangiti kong sagot

Lalong lumaki ang pagkakangiti nila dahil sa sinabi ko.

"Sa wakas, tuluyan ng makakamtam ng lahat ang kapayaan dito sa mundo dahil meron na
tayong reyna na makatarungan" wika ni Psyche

Natutuwa ako dahil ang laki ng tiwalang ibinibigay nila sakin. Ngunit hindi ko rin
maiwasang di kabahan sapagkat paano kung mabigo ako sa tungkulin ko? Paano kung
hindi ko magawa ng tama ang iniaatang nila sa balikat kong responsibilidad?
Napabaling ang tingin ko kay Austin ng muli kong maramdaman ang pagpisil niya sa
kamay ko.

"Kaya mo yan. Wag kang matakot. Saka nandito lang ako sa tabi mo...kami ng mga anak
natin...kaming lahat para suportahan at alalayan ka. Hindi ka namin iiwan" wika nya
na tila nabasa nya ang kung anumang pangamba sa isipan ko. Dumukwang pa sya para
dampian ng magaang halik ang noo ko.

Ang lahat ng negatibong isipin ko ay para na lang yagit na nawala sa isipan ko

dahil lang sa salita nya. Napapalma nya ako. Napapawi nya ang kung anumang hindi
magandang isipin ko na tanging sya lang ang nakakagawa.

"Salamat" wika ko sa kanya ng nakangiti bago muling bumaling sa lahat. "Gagawin ko

ang lahat para maging isang mabuting pinuno. Ngunit kailangan ko ng makakatulong.
Kailangan ko ng isang konseho na tutulong sakin upang mas lalo kong maintindihan
ang mga nasasakupan ko. Kaya gusto kong italaga si Damon bilang kinatawan ng
pureblood vampire samantalang si Will naman para sa mga converted vampire at para
naman sa mga tao, hahayaan natin silang pumili ng kakatawan sa kanila. Ang
magsasabi ng kanilang mga saloobin" halatang nagulat sila sa sinabi ko lalo na si
Damon at Will

"Ano? Bakit kami?" tanong ni Will

"Dahil alam ko na magagawa nyo ring mamuno" nakangiting wika ko

Totoo yun. Nakikita ko na may potensyal din silang maging isang mabuting pinuno
kahit na lagi silang serysong tingnan. Alam ko na sa tulong nila...nilang lahat,
magagawa ko ng tama ang tungkulin ko bilang isang mabuting reyna.

"Hindi kami tumututol sa desisyon na yan" segunda sakin ni mama na sinang-ayunan ng

lahat.

Nagpatuloy ang munting pagpupulong na yun ngunit hinayaan ko na silang magdesisyon

sa ibang bagay sapagkat may tiwala naman ako sa kanila. Isinandal ko na lang ang
ulo ko sa balikat ni Austin habang nakaakbay sa balikat ko ang isa nyang kamay.

Ahh. Ang aking tahanan.

Ang mga bisig nya ang masasabi kong tahanan ko. At masaya talaga ako na natagpuan
ko na ang lugar na para sakin. Ang lugar na kahit kailan ay walang katulad.
Ipinikit ko ang mga mata ko upang lalo kong madama ang lamig na hatid ng katawan ng
asawa ko. Ngunit kumportable ako sa lamig na hatid nya. Para akong idinuduyan sa
dako pa roon. Dala marahil ng pagod at hindi pa talaga nakakabawi ng lakas ang
katawan ko, dagli akong nakatulog sa bisig ng asawa ko at hindi ko na namalayan ang
mga sumunod na nangyari.

Nagising na lang ako sa pakiramdam na may humahalik sa pisngi ko. Dahan-dahan kong
iminulata ng mga mata ko at sumalubong sakin mukha ng pinakagwapong lalaki sa buhay
ko.

"Ang ganda mo talaga kahit tulog" nakangiting wika nya.

Bumangon ako mula sa pagkakahiga. "Oo na. Mahal din kita"

Natawa sya ng malakas dahil sa sinabi ko. "Silly" pinisil nya ang ilong ko.

"Bakit nandito tayo? Tapos na ba ang meeting natin?" Nagtatakang iginala ko ang
tingin sa silid na kinaroroonan namin. Masasabi ko na nasa isang silid kami dito sa
loob ng palasyo.

"Nakatulog ka kahapon sa meeting kaya dinala na kita dito. Hindi pa nakakabawi ang
katawan mo mula sa nakaraan nating pakikipaglaban kaya hinayaan ka na lang din muna
naming magpahinga" sagot nya

"Kahapon? Ibig sabihin, kahapon pa ako natutulog?" Gulat na tanong ko

Natawa naman sya sa reaksyon ko. "Oo. Ayoko pa nga din sana kitang gisingin pero
may surpresa kasi ako sayo"

"Surpresa? Anong surpresa?" Kunot noo kong tanong

Hindi na nya ako nagawang sagutin dahil biglang bumukas ang pinto ng kwatong
kinaroroonan namin at iniluwa non ang humahangos na si Grey.

"Mama!" Masigla nyang bati sakin at dali-dali syang sumampa sa kama

Pagkakita ko pa lang sa kanya, mabilis na umaliwalas ang mukha ko sapagkat namiss

ko talaga sya. Dalawang araw---mali---tatlong araw ko din syang hindi nakita.
Pinili kasi namin na huwag munang kunin si Grey kay Zai dahil isinaayos muna namin
ang mga bagay-bagay dito sa palasyo at sa pag-uubserba kung magiging ligtas sa bata
kung ilalantad na namin sya sa lahat.

Mabilis ko syang niyakap. Kahit tatlong araw pa lang ang nakakalipas simula nong
huling beses na nakita ko sya, sobra ko talaga syang namiss.
"Akala ko po hindi nyo na ako babalikan" wika ni Grey na pumukaw sa iniisip ko

"Pwede ba naman yun? Eh, anak ka namin" nakangiting sagot ko at hinalikan ko sya sa
noo.

"Yun nga din po ang sabi ni papa" wika nya.

Bumaling ako kay Austin at nginitian sya. "Salamat"

"Walang anuman" anas nya.

Mahal na mahal ko talaga ang lalaking nasa harap ko ngayon. Hinding-hindi ako
nagsisisi na sya ang pinakasalan ko at minahal ko.

Naputol ang pagtititigan namin ngbiglang bumukas ang pinto at iniluwa niyon sina
Damon, Will, Psyche, Zai, ang triplets at sina mama at papa. Ang mga taong
napakahalaga sa buhay ko.

"Mabuti naman at gising ka na. Grabe, tinulugan mo kami sa meeting kahapon"

natatawang wika ni Psyche.

Natawa naman ako. "Pasensya na" nakangiting bati ko sa kanya. "Zai? Kumusta na?
Salamat nga pala salamat sa pag-aalaga kay Grey"

"Walang anuman po yun, your highness" bahagya pa syang yumukod

"Para kang sira! Walang nagbago. Ako pa din 'to" natatawang wika ko

Napakamot naman sya sa ulo nya. Nagdadalawang isip kung ano nga bang itatawag
sakin. Naalala ko na ganito din sya noong sabihin ko sa kanila ang tungkol sa
pinagmulan ko.

"Just call me Light. Tulad ng dati" wika ko pa.

"Sabi ko nga" nakangiti nyang sagot. "Natutuwa ako na ikaw na ang mamumuno samin.
Siguradong magiging isang mabuting pinuno ka sa lahat"

Ngiti na lang ang isinagot ko sa sinabi ngang yun. Ayokong magbigay ng pahayag,
gagawin ko na lang. Mahirap na ang magsalita kung di ko naman pala kayang
panindigan kaya ipapakita ko na lang.

"Ano palang ginagawa nyo ditong lahat? Saka bakit ganyan ang suot nyo?" Nagtatakang
tanong ko dahil napansin ko nga na kompleto sila pati lahat sila ay naka-victorian
dress katulad ng suot ko noong unang beses akong dumating sa buhay nila samantalang
ang mga lalaki naman ay nakapangmaharlika ding kasuutan.

"Ngayon ka na magpapakilala sa lahat bilang bagong reyna nila" humahagikgik na wika

ni Eve
Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi nyang yun. "Are you kidding?"

"Nope" nakakalokong sagot nya.

Tiningnan ko sila isa-isa at iisa lang ang ikinikinang ng kanilang mga mata.
Lumingon ako kay Austin, napakamot na lang sya sa likod ng ulo nya.

"Pagkatapos ka kasing makatulog kahapon, ipinamalita na rin namin sa lahat ang

tungkol sa naging desisyon natin. At gusto ng mga taong bayan pati na rin ng mga
bampira na makilala ang bago nilang reyna" paliwanag ni Damon

"Kaya nandito kami para ayusan ka" nakangiting wika ni mama

"Pero bago nyo sya ayusan, titingnan ko muna ang kalagayan ng baby sa tyan nya.
Kailangan nating masigurado ang kaligtasan ng baby" putol ni Will sa excitement ng
mga babae

"Gusto ko ding masigurado ang kaligtasan ng apo ko" segunda ni papa. Sa nakalipas
na dalawang araw, naipaliwanag na namin kay papa ang lahat ng nangyari. Sinabi ko
na rin sa kanilang lahat na nakita ko sa vision ko noon ang tunay na nangyari ng
gabing inakala namin na ginahasa ako ni David. At sobra talagang saya nila lalo na
ni Austin sa kaalamanang siya talaga ang ama ng anak ko.

"Mabuti pa nga. Gusto kong maging malusog ang anak namin" wika ni Austin sa tabi
ko.
Ito pa lang ulit ang pangalawang beses na titingnan ni Will ang kalagayan ko
sapagkat naging abala kami sa nakalipas na mga araw. Madami kaming kailangang itama
sa naging sistema ng pamahalaan ni William kaya di ko maiwasang di kabahan. Sana
ayos lang ang anak namin at malusog. Sino ba namang ina ang ayaw maging malusog ang
kanilang anak? Syempre gusto kong nasa mabuting kalagayan ang anak ko---ang mga
anak ko.

Tumayo si Austin para makaupo si Will sa tagiliran ng kama. Inilapat ng binata ang
kamay nya sa tyan ko, pinakiramdaman kung ano bang lagay ng anak namin ni Austin.
Ilang segundo lang din ang lumipas, tumunghay sya na may ngiti sa kanyang labi.

"Maayos ang lagay ng bata. Normal ang pagpintig ng puso nya. At malinaw ko ng
masasabi na dalawang buwan na syang nandyan sa sinapupunan mo" wika ni Will

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi nyang yun.

Dalawang buwan?

Ibig sabihin, nabuo ang anak namin ni Austin nong gabi pagkatapos naming ikasal.
Umagos ang kasiyahan sa puso ko sa kaalamanang yun at sa sobrang saya ko, kusang
bumukal ang luha ng kasiyahan sa mga mata ko.

"Austin" napatingin ako sa kanya na may malawak na ngiti sa labi ko.

Tumayo naman kagad si Will at pumalit si Austin sa pwesto nya. Pinahid ni Austin
ang luhang namamalibis sa pisngi ko. Wala man syang sinasabi bakas naman sa mukha
nya ang labis ding kasiyahan sa natuklasan naming iyon.
"Marahil dahil sa taglay na kapangyarihan ng anak nyo kaya nong unang beses na
tingnan ko kung buntis ka, hindi sya naramdaman ng kapangyarihan ko maging nong
pangalawang beses" paliwanag ni Will.

Kung ganon, dahil sa kapangyarihan ng anak namin kaya hindi sya kagad naramdaman sa
sinapupunan ko ni Will. Tulad din siguro sya nong panahon na tinangka ni Damon na
tingnan ang nakaraan at hinaharap ko, hindi sya nagtagumpay na alamin yun. Natawa
ako sa loob-loob ko.

Like mother. Like daughter.

"Masaya kami para sa inyo, anak" naluluhang wika ni mama

Hindi ko magawang tumugon kay mama dahil sa labis-labis na kasiyahang nararamdaman

ko.

"Mahal na mahal kita, Light" buong pagmamahal na wika ni Austin bago ako dinampian
ng isang magaang halik sa labi bago muli akong tinitigan.

"Ako din. Mahal na mahal din kita" ganting sagot ko

"Hay! Mamaya na kayo maglambingan dyan. Aayusan muna namin si Light para sa
koronasyon mamaya" putol ni Summer sa pagtitinginan naming mag-asawa.
"Oo nga. Kailangang maging mas maganda ang reyna natin mamaya" segunda ni Star sa
kapatid

"Kaya kayo boys...labas muna! Kami na ang bahala kay Light" wika naman ni Eve

"Tita, pati po ba ako?" Inosenteng tanong ni Grey

"Yes, sweetie. Pati ikaw. Si papa mo na muna ang bahala sayo" sagot ni Eve

Napapailing na tumayo na si Austin at binuhat si Grey. "Gusto ko pa sanang makasama

ka pero wala akong laban sa mga kapatid ko. Pero mamaya..." pinutol na ni Austin
ang sasabihin nya ngunit ang mga mata naman nya ang nagtuloy. Hindi ko tuloy
maiwasang di pamulahan ng mukha.

"Oo na. Oo na. Mamaya mo na lang pagnasaan ang asawa mo" tulak ni Zai kay Austin
palabas ng kwarto, pinagtutulak din nya ang ibang mga lalaki palabas bago nya
sinaraduhan ang pinto

"O, pano, simulahan na natin" wika ni Star at lahat sila ay napatingin sakin maging
si mama.

Hindi ko maiwasang di mapalunok. Ito ang unang beses na aayusan ako dahil ayos na
ako sa mga simpleng ayos ko noon pero sa ibinibigay nilang tingin sakin, parang
gusto ko na lang makipaglaban kesa ang sumabak sa mga kamay nila.

Hinila ako ni mama patayo sa kama. Sapilitang ipinasok sa banyo para paliguan.
Ilang deskusyunan muna ang pinagdaanan namin bago ko sila hayaan ang gusto nilang
gawin sa katawan ko. Lima laban sa isa at apat sa kanila ay saksakan ng kulit, ewan
ko na lang kung hindi pa ako pumayag.

Hinayaan ko na liguan nila ako at pagkatapos non, hinayaan ko na lang din sila kung
anong gawin nila sa buhok at mukha ko. Total lang din naman ay mas may alam sila sa
aspetong ito lalo na si mama na talagang lumaki sa palasyo sapagkat isa talaga
syang prinsesa.

Ipinikit ko na lang ang mata ko habang inaayusan nila ako. Sa isip-isip ko naman ay
paano ako haharap sa mga tao at bampira mamaya. Kinakabahan ako sa magiging
koronasyon mamaya. Sana talaga magawa ko ng maayos ang tungkulin ko.

Ilang minuto din ang lumipas matapos nila akong ayusan. Ipinakita nila sakin ang
magiging damit ko at hindi ko maiwasang di mamangha sa ganda niyon. Isa iyong
puting victorian dress na simple lang ang kabas na backless ngunit kung susuutin mo
iyon ay magagawa ka nong maging bukod tangi sa lahat.

Napakaganda!

"Sige na. Isuot mo na. Sigurado kaming bagay sayo ang damit na yan" nakangiting
wika ni mama.

Para naman akong nahihipnotismong dinampot yung damit na nakalatag sa kama, pumunta
ako sa banyo para isuot iyon. Iniiwasan ko talagang hindi tumingin sa malaking
salamin na nasa loob ng banyo sapagkat gusto kong makita ang sarili ko kung nasaan
sina mama. Nakita ko kasi sa mga mata nila na sabik din silang makita ang itsura
ko, gusto kong sabay-sabay kaming masurpresa.

Nang matapos akong magpalit, huminga muna ako ng malalim bago ako lumabas ng banyo.
At lahat sila ay sabay-sabay na napatingin sakin. Sabay-sabay din silang natigilan,
nanlaki ang mga mata at napanganga.

"Aa...ayos lang ba ang itsura ko?" Alanganin kong tanong. Nahihiya kasi ako sa
ibinibigay nilang tingin sakin. Dapat pala tiningnan ko muna ang sarili ko sa
salamin kanina sa loob ng banyo.

"Ayos? Hindi mo ba tiningnan ang itsura mo sa loob?" Tanong ni Zai

Umiling lang ako bilang sagot.

"Walang salita ang pwedeng ilarawan ka kung gaano ka kaganda ngayon! Sobrang ganda
mo!" Bulalas ni Zai

"Talaga?" Nag-aalangan pa ding tanong ko.

Lagi nilang sinasabi na maganda ako ngunit hindi pa din maiaalis sakin ang mag-
alinlangan. Para kasi sakin, normal lang ang itsura ko.

Lumapit si mama sa tabi ko at hinawakan nya ang magkabila kong balikat bago ako
inalalayan palapit sa full length mirror na nasa loob ng kwarto. Pigil hininga
akong nagpatangay kay mama.

Napasinghap ako ng tumambad sakin ang itsura ko sa salamin. Ako ba talaga ang
nakikita ko? O isa lamang iyong aparisyon? Wala sa sariling nahaplos ko ang pisngi
ko, tila sinisigurado ko pa kung ako ba talaga ang nakikita ko sa salamin. Hindi sa
pagbubuhat ng sariling bangko pero...
Ang ganda ko!

Napalingon ako sa triplets pati na rin kay Zai ng humagikgik sila.

"Siguradong tutulo ang laway ni Austin kapag nakita ka nya" bumubungisngis na wika
ni Eve

"At siguradong hindi sya aalis sa tabi mo para bantayan ka" segunda ni Zai

Oo nga no? Sa ayos ko ngayon, siguradong hindi aalis sa tabi ko si Austin. Naalala
ko tuloy nong unang beses kaming pumunta sa bayan, pinagtitinginan ako at ganon na
lang ang pag-itim ng aura nya dahil hindi nya gustong may ibang nakatingin sakin.

Oh well, ganon talaga dahil isang Dyosa ng kagandahan ang asawa nya.

Napahagikgik ako dahil sa tumatakbo sa isipan ko. "Ayos lang. Mas gusto ko din
namang nasa tabi ko sya. I don't mind na bakuran nya ako"

Napailing na lang silang lahat na may kasamang pagngisi. Di ko naman maiwasang di

rin gantihan ang pagngisi nilang iyon.

Naghintay pa kami ng ilang oras bago kami nakarinig ng pagkatok sa pinto.

Nagkwentuhan muna kaming anim habang naghihintay sa mga escort namin. Kahit na
gustong-gusto ko ng makita ang mag-ama ko, hindi nila ako pinayagang lumabas
hanggat hindi kami sinusundo dito sa kwarto.

Si mama ang nagbukas ng pinto at pumasok si papa na sobrang gwapo sa ayos at

kasuutan nya.

"Oh my god! Ang gwapo ng papa mo!" Mahinang bulong sakin ni Summer

Natawa naman ako sa kanya. Hindi ko naman sila masisisi kung makitaan ko man sila
ng paghanga sa itsura ni papa sapagkat talagang napakagwapo nya. Kahit naman ako
nong unang beses ko lang din syang makita sa vision ko, napahanga din ako sa taglay
nyang pisikal na katangian.

"Ang ganda mo!" Buong paghangang wika ni papa kay mama.

"Kaya nga bagay tayo eh" biro ni mama

Lumingon si papa sakin at tulad ng isang mabuting ama, buong pagmamalaki nya akong
tiningnan. Napataas ang balikat at kamay nya na tila hindi malaman kung anong
salita ang gagamitin para ilarawan ako.

"Ang ganda mo, anak!" Bulalas ni papa pagkadaka

Hindi ko maiwasang di mapangiti sa papuring iyon ng sarili kong ama. Ang sarap
palang purihin ng sarili mong mga magulang.
"Thank you" yun na lang ang tangi kong nasabi.

"Pwede bang ako muna ang maging escort mo..." bumaling siya kay mama. "...ninyong
dalawa ng mama mo? Gusto ko kasi munang masolo ang anak ko bago kita ihatid sa
asawa mo"

"Oo naman po" sagot ko

"Mauna na kami" paalam ni Zai at lumabas na silang lahat maliban kay mama

Lumapit sakin si papa at iniumang nya nya ang kaliwang braso nya sakin sapagkat
nakaabriste na sa kanang braso nya si mama.

"Ang swerte ko dahil dalawang magandang babae ang kasama ko" wika ni papa ng
umabriste na din ako sa kanya.

"Maswerte ka talaga" natatawang biro ni mama at lumabas na kami ng kwarto

"Masaya ako" wika ko na ikinatingin nila sakin at ikinatigil namin sa hallway.

"Dahil meron akong mga magulang na katulad nyo"

Umiling si papa. "Kami ang maswerte na meron kaming anak na katulad mo. Dahil samin
kaya ka nahirapan pero sa kabila ng paghihirap mo, naging matatag ka at pinilit
lumaban. Mapagmahal at makatwiran ka sa lahat. May paninindigan. Kaya kung meron
mang maswerte...kami yun dahil sayo"

"Tama ang papa mo, anak. Kami ang maswerte kasi ikaw ang anak na ibinigay samin. At
mahal na mahal ka naming dalawa" wika naman ni mama at buong pagmamahal na hinaplos
ang pisngi ko.

Ayokong umiyak pero namamasa ang mga mata ko dahil sa sinasabi nila. Kung
papipiliin man ako ulit ng mga magulang, gusto ko na silang dalawa ulit ang maging
magulang ko. Maswerte ako sa magulang ko!

"Tama na nga 'to! Naghihintay na silang lahat sa paglabas mo pati na rin ang asawa
mo" ani ni papa

Muli kaming nagpatuloy sa paglalakad hanggang  sa lumiko kami sa isang pasilyo kung
saan naghihintay sakin ang lalaking kahit kanina ko pa lang nakita ay
kinapapanabikan ko ng makitang muli. Sa likod nya ay nakasara ang isang malaking
pintuan at sigurado akong isa iyong malaking bulwagan kung saan magaganap ang
koronasyon.

Nagtama ang mga mata namin at hindi ko maiwasang di mapangiti sapagkat bakas na
bakas sa mata nya ang labis na paghanga para sakin. Napakaganda talaga ng mga mata
nya, kumikinang iyon at buhay na buhay!

"Napakaganda mo!" humahangang bigkas nya ng makalapit na kami sa kanya.

"Ikaw din. Napakagwapo mo!" Ganting bati ko

"Ikaw na ang bahala sa anak ko" wika ni papa. "Ikaw na ang higit na makakatuwang
nya sa lahat ng bagay"

"Asahan nyo po na gagawin ko ang lahat para sa anak nyo. Mahal na mahal ko sya"
sensirong sagot ng asawa ko

Akala ko ba koronasyon ang mangyayari, bakit parang kung magsalita sila ay ikakasal
ako?

"Tara na?" Iniumang sakin ni Austin ang kanang braso nya, kagad naman akong
umabriste sa kanya. "Handa ka na ba?" Tanong nya ng humarap na kami sa pintuan.

"Hanggat nandyan ka lagi sa tabi ko, lagi akong magiging handa" sagot ko

"That's my girl!" Hinalikan nya ako sa noo bago nya hinawakan ang seradura.

Huminga ako ng malalim ng sinimulan na nyang buksan ang pinto. Dahan-dahan na

nagbukas ang pintuan at kasabay non ang sabay-sabay na paglingon ng mga tao at
bampira sa direksyon namin. Nagsimula na kaming maglakad ni Austin samantalang nasa
likuran namin sina mama at papa, kasunod namin silang naglalakad. At bawat madaanan
namin ay nagbibigay galang samin, ang ilan pa ay bahagyang yumuyuko pagdumadaan
kami. Simbolo na lang din siguro ng kaninang paggalang.

Napadako ang tingin ko sa unahan kung nasaan sina Psyche, Will, Damon at ang
triplets na kasama din si Grey. Kumaway sila sakin na sinuklian ko ng isang malawak
na ngiti hanggang sa makarating kami sa unahan.
"Ang gwapo naman ng anak ko!" Kaagad na bati ko ng makalapit na ako sa pwesto nila.
Binuhat sya ni Austin para magpantay sya samin.

"Talaga po?" Namumula ang pisngi nya na syang lalong nagpagwapo sa kanya kaya hindi
ko maiwasang di sya gawaran ng halik sa pisngi.

"Magsisimula na" wika ni mama kaya napaayos na ako ng tayo at tumingin na ako sa
maggagawad sakin ng korona para maging bagong tagapagmuno.

Muli akong huminga ng malalim bago humakbang palapit sa ministrong magbabasbas

sakin samantalang naiwan na si Austin kasama ng mga kapatid nya. Pagkapwestong-
pagkapwesto ko sa harap nya, kaagad nyang sinimulan ang seremonyas.

Pinilit kong intindihin at isapuso ang lahat ng sinasabi sakin ng ministro dahil
gusto kong maging isang mabuting pinuno sa lahat ng masasakupan ko. Inabot din ng
mahigit isang oras ang seremonyas bago natapos at ng humarap ako sa lahat,
masigabong palakpakan ang isinalubong nila sakin. Ang bawat mukha ay may bahid ng
ngiti.

Sa labas ng palasyo, ang lahat ay nakikisaya din sapagkat alam nila at nararamdaman
nila na sa wakas, magkakaroon na din sila ng katahimikan sa bagong pamunuan.

Pagkatapos ng pagbabasbas, nagkaroon ng pagdiriwang para sa lahat, mapatao man o

bampira. Bawat makakasalubong ko ay nagbibigay pugay at bumabati sakin. Hinanap ko
si Austin sapagkat sya ang gusto kong makita sa tuwing may mga pangyayari sa buhay
ko na natatapos. Ika nga, sa lahat ng pagsubok o pangyayari sa buhay ko, sa mga
bisig ni Austin ko gustong umuwi.

Natanaw ko sina mama at ang iba kasama si Grey, kaagad akong lumapit sa kanila.
"Ma" bati ko ng makalapit ako sa pwesto nila. "Nasaan si Austin? Nakita nyo ba
sya?"

"Hindi. Bigla na lang din syang nawala pagkatapos mong magawaran ng korona" sagot
ni mama

"Hindi ko din sya napansin" wika ni papa

Bigla akong kinabahan. Nasaan ang asawa ko? Bakit wala sya dito? May nangyari
kayang masama sa kanya? Kung anu-ano ng masasamang pangyayari ang pumapasok sa
isipan ko. Kahit naman nabawi na namin ang palasyo, may mga takas pa ding mga
reapers kaya hindi pa din namin nasisigurado na wala ng manggugulo samin.

Naputol ang pag-iisip ko ng biglang humagikgik si Summer kaya napatingin ako sa

kanya.

"Wag kang nega! Nagpaalam sakin si Austin, pinapasabi nya na matatagpuan mo sya sa
espesyal na lugar" wika ni Summer

"Espesyal na lugar?" Kunot noong tanong ni Damon

"Loko talaga yun! May nalalaman pang-ganon" natatawang wika ni Psyche

Espesyal na lugar?
Saan ba ang espesyal na lugar para saming dalawa ni Austin?

Iisang lugar lang naman ang alam ko na espesyal para saming dalawa. Lugar kung saan
sumaksi sa napakamemorableng pangyayari samin. At ang lugar na yun ay sa...

Talon!

Iyon ang espesyal na lugar saming mag-asawa!

Napangiti ako ng maalala ko ang mga pangyayari sa buhay namin na nasa talon kami.
Oo nga at may isang pangyayari sa talon na hindi maganda ngunit walang-wala ang
alaalang yun sa magagandang alaala na meron kaming dalawa ni Austin doon.

"Pwede bang kayo muna ang bahala dito pati na rin kay Grey? Pupuntahan ko lang si
Austin" wika ko

"Oo naman. Sige na, puntahan mo na ang asawa mo" nakangiting sagot naman ni papa

Hinalikan ko sa pisngi si Grey bago muling nagpaalam sa kanila. Ngunit hindi ako
ganon kadali na nakalabas dahil kada lahat na makakasalubong ko ay gusto akong
makakwentuhan. Magalang na lang akong tumatanggi dahil mas gusto kong puntahan si
Austin.
Dali-dali akong lumabas ng palasyo, mabuti na lang at flat lang ang suot kong
pangpaa kaya hindi ako mahihirapang tumakbo. Itinaas ko ang laylayan ng damit ko
para hindi iyon maging hadlang sa pagtakbo ko. Sinimulan ko ng tumakbo ng mabilis,
dumadampi sa mukha ko ang panggabing hangin. Parang kailan lang nong hindi pa ako
sana'y na binubuhat ako ni Austin at tatakbo sya ng mabilis, natatandan ko pa na
halos bumaliktad ang sikmura ko noon pero heto ako ngayon at ako na mismo ang
tumatakbo ng mabilis.

Akala ko noon, simpleng babae lang ako pero hindi pala ako normal at simple.
Kakaiba ako. Ngunit ang kaibahan ko na yun ang naghatid sakin para makilala ko ang
mga taong mahal ko ngayon, para makilala ko ang lalaking mahal ko.

May bahagyang hingal pa ako ng tumigil ako sa pagtakbo dahil nandito na ako sa
talon. Humakbang pa ako palapit at kada hakbang ko, mas lalo kong nabibistahan ang
lalaking mahal ko na nakatalikod sa gawi ko. Alam ko na siya yun. Alam ko ang bulto
ng katawan nya, idagdag pa na kumakalat sa hangin ang mabangong amoy nya.

"Mabuti naman at dumating ka na" wika nya habang dahan-dahang lumilingon sakin.

"You know that in the end of the day, ikaw at ikaw pa din ang hahanapin ko"
nakangiting wika ko habang lumalapit sa pwesto nya, tumigil ako sa tapat nya.

"Pwede ba kitang isayaw?" Inilahad nya ang kanang kamay nya sakin

"Kanina ko pa hinihintay na yayain mo ako" tinanggap ko ang kamay nyang nakalahad

kasabay non ang paghapit nya sa bewang ko at sinimulan nyang igalaw-galaw ang mga
katawan namin. "Sa pagkakatanda ko kasi, ito ang unang beses na sasayaw tayo"

"At hindi ito ang magiging huli" nakangiting wika nya. "Mahal na mahal kita, Light"
"Mahal na mahal din kita" tumingkayad ako para mabilis syang halikan sa labi.
"Nasabi ko na ba sayo na maswerte ako kasi ikaw ang napangasawa ko...ang lalaking
mahal ko?"

"Nope" bahagya pa syang umiling

Hinaplos ko ang pisngi nya at buong pagmamahal ko syang tiningnan sa kanyang mga
mata. "Hindi mo lang alam kung gaano ako kaswerte kasi ikaw ang ipinagkaloob
sakin..." isinukbit nya sa likod ng tenga ko ang ilang hibla ng buhok ko na
tumabing sa mukha ko. "...kung gaano ako labis-labis na nagpapasalamat sa Dyos
dahil sa dinami-dami ng tao at bampira sa mundo...kung gaano kalayo ang agwat ng
panahon natin, pinagtagpo pa rin nya ang landas nating dalawa" napapikit ako
kasabay ng pagngiti at bahagyang pag-iling, wala pang dalawang segundo ay nagmulat
din ako kagad at buong pagmamagal na sinabi ang mga katagang nararamdaman ko
ngayon. "Sobrang mahal kita. Sobra-sobra. Ikaw lang at wala ng iba"

"Para sakin, kulang ang salitang sobra para ilarawan ang pagmamahal ko para sayo.
Ikaw...ang buhay ko. Ikaw...ang lahat para sakin. Ikaw ang dugo na bumubuhay  at
nagpapatibok sa puso ko" ikinulong nya ang mukha ko sa dalawang kamay nya. "Light,
hindi ako perpekto. Nakakagawa ako ng mga pagkakamali pero isa lang ang
pinakatamang nagawa ko sa buhay ko at yun ay ang mahalin ka! Mamahalin kita
ngayon...bukas...at sa mga susunod pang bukas...hanggang sa magpakailanman"
hinalikan nya ako sa noo pagkatapos nyang sabihin yun.

Napapikit ako ng maramdaman ko ang pagdampi ng labi nya sa noo ko at lalong pumatak
ang luha ko sa pisngi ko. Idinikit nya ang noo nya sa noo ko habang hawak pa rin ng
magkabila nyang kamay ang mukha ko.

"We will be together forever. To the rest of our lives" bulong nya

"Forever" ganting bulong ko din

Naramdaman ko ang pagdampi ng labi nya sa dulo ng ilong ko bago ko naramdaman ang
paglapat ng labi nya sa labi ko. Sa simpleng paglalapat lang ng mga labi namin,
ramdam na ramdam ko ang labis nyang pagmamahal para sakin.

Magkalapat lang ang labi namin hanggang sa tapatan kami ng liwanag ng buwan na tila
binabasbasan ang pagmamahal namin para sa isa't-isa at tila nakisama pa samin ang
mga alitaptap na sumayaw sa saliw ng musika ng pagmamahal naming dalawa ni Austin.

Pagmamahal na nagbunsod saming dalawa hanggang wakas.

THE END

*************************************************************************

I really love my wattpad friend! Hehehe thank you po for the concern :)

Oh em gee!! Oh em gee talaga!! Kyaaa!!! May t.v show na ang JADINE sa ABS-CBN!!

I really love JADINE!!! <3

SIGN OUT: MS. ACE

=================
MS. ACE NOTE:

MS. ACE NOTE:

Hi guys!

Announcement muna hahaha

Nakapag-decide na po ako, may book 2 na po ang The Vampire Goddess! Meron din po
akong inilabas na ibang story hahaha hindi ko kasi alam kung alin ang uunahin ko
kaya sabay-sabay ko na lang pinost hahaha ngayon ko lang higit napatunayan na
mahirap makipagtalo sa sarili :p

Yeah. Yeah. I'm one of the princess of on-going stories hahaha

Heto poh ang mga new stories ko:

1. Obsession

2. The Bachelorettes (Action/Romance-Series)

3. My husband. Me. My lover

4. TVG 2: The New Born

But here's the catch, dahil apat po yang on-going ko, kung alin ang story na may
pinakamadaming read, vote at comment, iyon muna ang lalagyan ko ng update so kung
may bet kayo sa apat hahaha promote nyo na para dumami ang read, vote at comment
nya hahahaha.

Ok! Para naman po sa The Vampire Goddess, maraming-maraming salamat po sa lahat ng

sumuporta sa first story ko here in wattpad. Di nyo lang po alam pero super
overwhelm ako sa suportang natatanggap ko sa inyong lahat. Maraming-maraming
salamat po! <3

At para po saSoft copies ng The Vampire Goddess, hindi na po ako namimigay ng SC..
sana po maintindihan nyo..salamat po :)

Pero para po sa mga nabigyan ko na ng SC may kapalit ang pagbigay ko ng soft copy,
PLEASE don't post it to any group site, mapa-facebook man yan o kahit na anong
site. Pakiusap lang po! Yun lang ang hiling ko.

At sana wag po kayong magsawa sa pagsuporta sa mga gawa ko :)

Love lots <3

MS. ACE