Utah Beach was de codenaam van het meest westelijke van de stranden die waren uitgekozen

om te gebruiken tijdens de landing in Normandië. Utah Beach is het landingsstrand op

het Cotentin schiereiland ten westen van de monding van de Douve en de Vire. Het strand was
toegewezen aan de Amerikaanse 4e Infanteriedivisie en het 70ste tankbataljon en het binnenland
aan de 82ste en 101st luchtlandingstroepen.
Het objectief van de landing op Utah beach was om van hieruit het schiereiland te doorbreken om
er voor te zorgen dat de Duitsers geen versterkingen konden sturen naar Cherbourg. Als dit
gebeurd was konden ze hun opmars starten richting Cherbourg om de stad en de haven in te
nemen, deze haven was van groot belang voor de bevoorrading van het leger voor de komende
strijd.
In het eerste plan voor D-Day waren Utah -en Sword beach eerst nog niet voorzien en pas in
december 1943 toegevoegd aan het plan. Dit verdubbeld de lengte van het front en werden er
ook luchtlandingstroepen langs beide kanten van de landingsstranden toegevoegd. Door deze
wijziging werd de landing terug opgeschoven omdat er extra manschappen en materiaal naar
Engeland moest worden verscheept.

Inhoud

• 1Verdediging
o 1.1Manschappen
▪ 1.1.191. (LL)Infantrie-Division
▪ 1.1.2709. Infanterie-Division
o 1.2Verdedigingsposities
▪ 1.2.1Infrastructuur
▪ 1.2.2Obstakels
• 2De aanval
o 2.1De luchtlandingseenheden.
▪ 2.1.1Operatie Neptune
▪ 2.1.1.1Het aanvalsplan voor de luchtlandingstroepen
o 2.2Utah beach, het strand.
• 3Aanvoerroute voor troepen en vracht
• 4Utah Beach museum
• 5LCC 60
• 6Externe link
• 7Naslagwerken

Verdediging[bewerken | bron bewerken]

Manschappen[bewerken | bron bewerken]
Op het moment van de landing op 6 juni bevonden zich op Cotentin schiereiland 3
Duitse divisies.
In het westen de 243. Infanterie-Division, in het centrum de 91. (LL)Infantrie-Division en in het
oosten de 709. Infanterie-Division. Van deze 3 divisies zullen er 2 een belangrijke rol spelen
tijdens de eerste uren van de landing en de dagen die volgen.
91. (LL)Infantrie-Division[bewerken | bron bewerken]
Deze divisie was gelegerd in het centrum van de Cotentin en was eigenlijk initieel gezien een
luchtlandingsdivisie, vandaar de (LL) in de naam van 'Luftlande', maar werd toch ingezet als een
infanterie divisie. Na het voltooien van hun training werd deze divisie op 14 mei 1944 naar de
Cotentin gestuurd als versterking in deze sector. Het bevel stond onder Generalmajor Wilhelm
Falley die het bevel kreeg in april 1944. De divisie was op het moment van de landing nog niet op
volledige sterkte en telde 10.555 manschappen. Dit komt overeen met ongeveer een 60% van
een Amerikaanse divisie.
709. Infanterie-Division[bewerken | bron bewerken]
Deze divisie was gelegerd aan de oostkant van het schiereiland en bezette de volledige oostelijke
kuststrook. Het was een statische divisie en bestond vooral uit oudere manschappen. De divisie
stond onder leiding van Generalleutnant Karl-Wilhelm von Schlieben. De divisie bestond uit drie
infanterie regimenten. De IR 729 en de IR 739. De IR 729 stond in voor de verdediging van
Cherbourg en de IR 739 IR stond in voor de NO-kust van de Cotentin. Deze zal zich later bij de
IR 729 bijvoegen voor de slag om Cherbourg.
De derde is de IR 919, deze stond in voor de verdediging van ZO-kust. Dit liep van Le Grand Vey
in het zuiden bij de monding van de Douve tot aan Crasville. De manschappen van dit regiment
stond vooral in voor het bemannen van de Widerstandnester (Wn) en Stützpunkter (StP) langs de
kust als onderdeel van de Atlantic Wall. Het was deze divisie die de volle slag van de landing op
Utah Beach op zich ging krijgen.

Verdedigingsposities[bewerken | bron bewerken]

Omdat de kust van Normandië een potentieel doel was voor een landing vanuit Engeland, begon
men met de bouw van de 'Atlantic Wall' in 1941. Eerst werden enkel de havens versterkt zoals de
havens van Cherbourg en Le Havre. Omdat de dreiging op een landing steeds groter werd
en Hitler het belang van de Normandische kust begon in te zien, stelde hij
veldmaarschalk Rommel aan in januari 1944 aan om de Atlantic Wall aan de Franse kust te
inspecteren. Hij ontdekte al snel fouten in de verdedigingen die vooral gericht waren op de
verdediging van de havens of militaire installaties zoals de duikboothavens en kustbatterijen. De
stranden en kustgebieden tussen deze punten werden maar weinig of niet verdedigd. Men ging
er steeds van uit dat de landing ging plaats vinden bij het nauw van Calais omdat hier de afstand
tussen Engeland en het Europese vasteland het kleinst was. Rommel gaf direct het bevel om
langs de volledige Franse kust en vooral ook in Normandië 4.000 nieuwe versterkingen te
bouwen en 500.000 obstakels op de stranden plaatsen. De werkzaamheden werden door
de Todt-organisatie uitgevoerd.
Infrastructuur[bewerken | bron bewerken]
De Duitsers hadden de Atlantic Wall bij Utah Beach versterkt door twee soorten versterkingen te
gebruiken:
De Widerstandnester (Wn) en de Stützpunkter (StP). Het weerstandsnest en het 'strong point'.
Het verschil tussen deze twee verdedigingspunten is de grootte en het aantal manschappen. Op
de kaart werden deze punten door de Duitsers aangeduid door Wn en StP en genummerd vanaf
1 en begonnen in La Grand Vey, Wn1. Langs deze kuststrook waren ongeveer een 25 van deze
punten. Er waren een 21 weerstandsnesten met daartussen 4 strong points. De strong points
waren groter en zwaarder verdedigd en waren de plaatsen aan het strand die belangrijker waren
om te verdedigen om dat achter deze punten meestal de belangrijke kustartillerie batterijen
stonden. Zoals StP12 als verdediging van de batterij van Azeville en StP16 voor de batterij van
Crisbecq. De weerstandsnesten werden gebruikt om de gaten op te vullen tussen de
verschillende strong points.
Obstakels[bewerken | bron bewerken]
Op de stranden en rond deze militaire zones werden verschillende obstakels geplaatst om de
landing van troepen en materiaal te bemoeilijken. Beginnend in zee werden er in diepere
gedeelten zeemijnen geplaatst en naarmate het ondieper werd, werden er palen en mijnen
gebruikt om landingsvaartuigen te laten zinken. Bij hoog tij waren deze onder water en zagen de
boten niet waar deze lagen en bij laag water moesten de landingsvaartuigen de manschappen
vroeger lossen en moesten deze een langer afstand op het strand afleggen, waardoor ze langer
blootgesteld werden aan vijandelijk vuur. Op het strand stonden antitank-obstakels
zoals Tsjechische egels en Belgische poorten. Aan de rand met de duinen bevonden
zich antitankgrachten en muren. Rond de weerstandsnesten en strong points werden
mijnenvelden aangelegd en afgezet met prikkeldraad.
De aanval[bewerken | bron bewerken]
De aanval op Utah beach bestond uit 2 fase. Eerst zouden er een paar uur voor de landing
luchtlandingstroepen gedropt worden achter het landingsstrand om de Duitsers in de war te
brengen en belangrijke wegen en kruispunten te bezetten om een tegenaanval van de Duitsers te
voorkomen. Ten tweede zal in de vroege ochtend de landing plaatsvinden op het strand zelf.
Eenmaal als het strand ingenomen was, kon