Victor Țvetov (n. 1990) s-a născut în Nimoreni, Republica Moldova.

A publicat volumul în lipsa

unor lucruri importante (Casa de Editură Max Blecher, 2015), pentru care a primit Premiul
pentru debut la Salonul Internațional de Carte din Chișinău.

* primele cinci poeme din selecție fac parte din în lipsa unor lucruri importante, următoarele
cinci sunt inedite
Victor Țvetov/ Tsvetov (γεννημένος το 1990) γεννήθηκε στο Nimoreni της Δημοκρατίας της
Μολδαβίας. Δημοσίευσε τον τόμο εν απουσία σημαντικών στοιχείων/γεγονότων/πραγμάτων
(Εκδοτικός Οίκος Max Blecher, 2015), για τον οποίον έλαβε το Βραβείο για ντεμπούτο στη
Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στο Κισινάου.

* τα πρώτα πέντε ποιήματα της επιλογής είναι μέρος της ανθολογίας εν απουσία σημαντικών
στοιχείων/γεγονότων/πραγμάτων, τα επόμενα πέντε είναι αδημοσίευτα.
imaginează-ţi o stradă îngheţată din new-york

imaginează-ţi o stradă îngheţată din new york

o lume un pic mai bună un boschetar cu bani mai mulţi
în pahar
un cer înstelat
şi mie mi s-a întâmplat să râd să beau
şi să întâlnesc anul nou vomitând ceva roşu pe un copac
în timp ce se număra de la zece descrescător
şi mie mi s-a întâmplat să fiu cu voi să vă ajut
să glumesc şi apoi să ascult prin stetoscop
ritmul descrescător al inimii bunicului întins cuminte
pe patul din camera mea
şi a cui a fost ideea şi cine a acceptat-o
nu mai contează
şi eu iubesc îmi fac de cap şi simt milă
privind de pe gard cum trec agale doi alcoolici cunoscuţi
prin zonă
ca doi stâlpi de electricitate uniţi sus
într-un punct comun
φαντάσου έναν παγωμένο δρόμο στη νέα υόρκη

φαντάσου έναν παγωμένο δρόμο στη νέα υόρκη

έναν λίγο καλύτερο κόσμο έναν διακονιάρη/ζητιάνο/άφραγκο με περισσότερ’ αργύρια
στο ποτήρι
έναν ξάστερο ουρανό
συνέβη και σε μένα να γελάω να πίνω
και να ανταμώσω το νέο έτος ενώ ξερνούσα κάτι κόκκινο πάνω σε ένα δέντρο
τι στιγμή που/όταν μετρούσαν αντίστροφα από το δέκα
συνέβη και σε μένα να είμαι μαζί σας να σας βοηθήσω
να αστειεύομαι και ύστερα να ακούσω μέσω του στηθοσκοπίου
τον φθίνουσον/κατιών ρυθμό της καρδιάς του φρόνιμα κειτόμενου παππού
στο κρεβάτι του δωματίου μου
και ποιανού ήταν η ιδέα και ποιός την αποδέχτηκε
άνευ σημασία πια
αγαπώ και εγώ γλεντώ και αισθάνομαι οίκτο
κοιτάζοντας κρεμασμένος/σκαρφαλωμένος πάνω σε φράκτη καθώς περνούν δύο αλκοολικοί
διάσημοι στην περιοχή
σαν ηλεκτροφόρες κολόνες δύο ενωμένες πάνω
σ’ ένα σημείο κοινό
inima asta îşi mai face de cap

inima asta îşi mai face de cap

şi dacă stau liniştit o aud
ca un ciocan ce bate din interior
am senzaţia că ceva trebuie să se întâmple la vreo 100 m de
mine
un incendiu un viol o moarte lentă și dureroasă
la tv zic că invalizii vor trăi mai bine
li se promit compensaţii mai mari grijă și respect
și vom trăi bine şi fericiţi în mare familie UE
țin minte pe la opt ani am găsit în pod
gloanţele aduse de tata de la război
arătau bine și străluceau
am făcut cu fratele un foc mare şi cu cei din mahala ne-am
aşezat
stăteam toți în jur și priveam hipnotizaţi flăcările
nu mai ţin minte ce aşteptam
erau nişte gloanţe de kalaşnikov
ce poţi să mai aştepţi de la ele?
αυτή η καρδιά κάνει του κεφαλιού της/μας ξεγελάει/κάνει αταξίες ακόμη

αυτή η καρδιά κάνει ακόμη του κεφαλιού της/αταξίες

και αν κάθομαι ήρεμα, την ακούω
σαν ένα σφυρί που χτυπά από μέσα/το εσωτερικό
έχω την αίσθηση ότι κάτι πρόκειται να συμβεί περίπου 100 μέτρα μακριά
μου
μια πυρκαγιά ένας βιασμός ένας αργός και οδυνηρός θάνατος
στην τηλεόραση λένε ότι οι ανάπηροι θα ζήσουν καλύτερα
τους υπόσχονται μεγαλύτερες αποζημιώσεις φροντίδα και σεβασμό
και θα ζήσουμε καλά και ευτυχισμένοι στη μεγάλη οικογένεια της ΕΕ/Ενωμένης Ευρώπης
θυμάμαι ήμουν περίπου οκτώ χρονών που βρήκα στη σοφίτα
τις σφαίρες που έφερε ο πατέρας μου απ’ τον πόλεμο
φαινόταν καλά και έλαμπαν
με τον αδερφό μου κάναμε μεγάλη φωτιά και μαζί μ’ εκείνη από τη μαχαλά/παραγκούπολη
καθίσαμε
όλοι στεκόμασταν γύρω της και υπνωτισμένοι κοιτούσαμε τις φλόγες
δεν θυμάμαι πια τι περιμέναμε
ήταν μερικές σφαίρες από kalaşnikov
τι άλλο μπορείς να περιμένεις απ’ αυτές;
tu nu mă ştii dar stau mai mereu prin microbuze

tu nu mă ştii dar stau mai mereu prin microbuze

eu în spate lipit de geam tu în față lipită de 2 bărbaţi beţi
și orice gând pozitiv este delete din start
sacoșele pline ale femeii îmi lăsa urme vineţii de conserve pe
picioare
într-o zi voi veni cu tine în Nimoreni
acolo în vale la iaz
vom întinde o pătură
vom împărți cartofi copți
și singurul pește prins îl vom lăsa să moară la soare
εσύ δεν με ξέρεις αλλά εγώ βρίσκομαι/είμαι σχεδόν όλη την ώρα στα βαν/μίνι
λεωφορεία

εσύ δεν με ξέρεις αλλά εγώ βρίσκομαι/είμαι σχεδόν όλη την ώρα στα βαν/μίνι λεωφορεία
εγώ πίσω κολλημένος στο παράθυρο εσύ μπροστά κολλημένη στους δύο μεθυσμένους άντρες
και κάθε θετική σκέψη είναι delete/διαγράφεται απ’ την αρχή
οι γεμάτες σακούλες της γυναίκας μου αφήνουν στα πόδια μώλωπες από κονσέρβες
μια μέρα θα έρθω μαζί σου στο Nimoreni
εκεί στην κοιλάδα στη λίμνη
θα στρώσουμε μια κουβέρτα
θα μοιράσουμε ψημένες πατάτες
και το μόνο πιασμένο ψάρι θα τον αφήσουμε να πεθάνει στον ήλιο
într-o zi o să mă ridic din acest loc

într-o zi o să mă ridic din acest loc

și uimirea ta va fi mare
o să mă ridic și o să mă duc să dau apă și mâncare la găini
o să dau mâncare ca și cum o fac de ani de zile
să se uimească cineva de mine și să îmi alunge toate temerile
dar până una alta lucrurile rele să se dezvolte în maximă siguranță

și de partea cealaltă

nesiguranța exact ca atunci când la mijlocul lui ianuarie

cu tot scârțul și ciuda că deja nu mai ai încotro
dai pantalonii în jos într-un veceu de țară
și îți zici
cireșul pe jumătate tăiat de deasupra veceului
e de o mie de ori mai viu decât mine
μια μέρα θα σηκωθώ από αυτό το μέρος
 

μια μέρα θα σηκωθώ από αυτό το μέρος

και η έκπληξή σου θα είναι μεγάλη
θα σηκωθώ και θα πάω να ταΐσω με λίγο φαγητό και νερό τα κοτόπουλα
θα δώσω τροφή σαν να το κάνω εδώ και πολλά χρόνια
να μείνει κατάπληκτος κανείς μαζί μου και να διώχνει/απομακρύνει όλους τους φόβους μου
αλλά εν τω μεταξύ τα κακά πράγματα να αναπτύσσονται με τη μέγιστη ασφάλεια
 
κι από την άλλη πλευρά
 
η ανασφάλεια ακριβός όπως τότε όταν στα μέσα Ιανουαρίου
παρά τον δούπο/το κρατς κρουτς και τη δυσαρέσκεια ότι ήδη δεν γίνεται άλλο
κατεβάζεις τα παντελόνια σου σε μια χωριάτικη τουαλέτα
και λες στον εαυτό σου
η μισό-κομμένη κερασιά πάνω από την τουαλέτα
είναι χίλιες φορές πιο ζωντανή από μένα
eşti bun la vorbe victor

eşti bun la vorbe victor

îţi umblă gura ca un motoraş
dar nu zici nimic constructiv
am zis că putea fi mai rău
femeia a zâmbit şi mi-am băut berea
dar îmi place de tine fața ta exprimă ceva
fața mea exprimă teamă un şoarece încă viu în gura unei pisici
am lăsat-o să se gândească la asta sau la ce o fi vrut ea
acasă am vărsat mai mult decât am băut
şi m-am întins pe pat aşteptând ca măcar odată în aceste milenii
un cuţit să-şi facă loc prin tavanul vopsit în culoarea unui ospiciu sovietic
είσαι καλός στα λόγια/με τις λέξεις, βίκτορα

είσαι καλός στα λόγια/με τις λέξεις, βίκτορα

το στόμα σου δουλεύει σαν μηχανούλα/μικρή μηχανή
αλλά δεν λεςτίποτα εποικοδομητικό
είπα ότι θα μπορούσε να είναι χειρότερο
η γυναίκα χαμογέλασε και ήπια τη μπύρα μου
όμως μου αρέσεις το πρόσωπό σου εκφράζει κάτι
το πρόσωπό μου εκφράζει φόβο ένα ποντίκι στο στόμα μιας γάτας ακόμα ζωντανό
την άφησα να σκεφτεί αυτό ή ό,τι ήθελε εκείνη
σπίτι ξέρασα απ’ ότι ήπια περισσότερο
και ξάπλωσα στο κρεβάτι περιμένοντας σε αυτές τις χιλιετίες έστω μία φορά
ένα μαχαίρι να χωθεί μέσα από τη βαμμένη οροφή στο χρώμα ενός σοβιετικού φρενοκομείου
omul sensibil e unul bolnav

Vin zile în care vreau să simt dragostea.

Îmi apare în memorie, dar cumva din trecut.
Mă duce gândul la diminețile de vară din copilărie,
cînd străzile erau pustii din cauza arșiței
şi eu credeam că toți au plecat la mare,
că asta faci vara.
Şi mă plimbam încolo încoace şi inventam jocuri,
în timp ce tata îl ştergea pe bunicu la cur în camera mea,
altfel arunca cu rahat peste tot.

I se făcuse mintea praf de la atîta profesorat.

Am văzut tomografia lui,
o gaură cît o monedă de 50 în zona hipotalamusului.
Nu ştiu cum de mai clipea sau cerea ţigări,
și plămânii lui carbonizați.
Lumina pentru el nu mai e aşa cum a fost,
deşi îi bătea direct în ochi;
sunetele erau doar bruiaje, mirosurile fade,
slăbise şi ne era la toţi milă de el.
Îl priveam toţi grămadă
de parcă eram într-o Biserică la o slujbă de împărtăşanie.
S-a schimbat cu maimuţa într-un proces al involuţiei.
Mă învîrteam şi eu pe acolo cu primul puf apărut pe botişor
şi îi dădeam cu linguriţa iaurt cît tata făcea ceva de mîncare.
Atunci am simţit cît de sensibil pot fi,
cînd mă privea ţintă în ochi fără să clipească, eu nepotul lui,
m-am speriat, am scăpat iaurtul din mina și m-am cutremurat.
Era sensibilitate la mijloc şi dragoste şi tot ce vrea un adolescent
la care abia a început să-i curgă saliva după cururi bine făcute.
Şi atunci în minte îmi apăru un citat:
omul sensibil e bolnav şi trebuie să stea fix ca bunicul la pat.

Avea un picior rupt care nu se mai prindea.

puțea rău, nu prea aveai ce-i să-i faci.
Imunitatea, leucocitele l-au lăsat,
ce să mai vorbim de iubire?
Dacă nici în inima omului sănătos nu e,
dar a iubit şi acum are dreptul să nu mai iubească,
și a muncit şi acum are dreptul la odihnă.
A îngrijit şi acum are dreptul să fie îngrijit.

Asta face tatăl meu pentru tatăl lui,

ceea ce nu aș vrea să fac eu niciodată.
ένας ευαίσθητος άνθρωπος είναι ένας άρρωστος

Έρχονται μέρες που θέλω να νιώθω τον έρωτα.

Εμφανίζεται στη μνήμη μου, αλλά με κάποιο τρόπο από το παρελθόν.
Οι σκέψεις μου πάνε στα παιδικά μου καλοκαιρινά πρωινά,
όταν οι δρόμοι ήταν έρημοι λόγω καύσωνας
κι εγώ πίστευα ότι όλοι είχαν φύγει στη θάλασσα,
γιατί αυτό γίνεται το καλοκαίρι.
Και περπατούσα πάρε δώσε και επινοούσα παιχνίδια,
ενώ ο μπαμπάς στο δωμάτιό μου σκούπιζε τον παππό μου στον κώλο,
αλλιώς θα πετούσε/σκορπούσε παντού σκατά.

Το μυαλό του είχε γίνει σκόνη μετά από τόση καθηγεσία

Του είδα την τομογραφία,
μια τρύπα όσο ένα κέρμα των 50 στην περιοχή του υποθαλάμου.
Δεν ξέρω πώς και ακόμη βλεφάριζε ή ζητούσε τσιγάρα,
και τους ανθρακωμένους πνεύμονές του.
Το φως γι 'αυτόν δεν είναι πια όπως ήταν,
αν και τον χτυπούσε απ 'ευθείας στα μάτια.
οι ήχοι ήταν μόνο θόρυβος οι μυρωδιές ανούσιες,
είχε αδυνατήσει και τον λυπόμασταν όλοι.
Τον κοιτούσαμε όλοι μαζεμένοι/συγκεντρωμένοι/ συσσωρευμένοι
λες και ήμασταν μες σε μια Εκκλησία στη λειτουργία της Θείας Κοινωνίας.
Έχει αντικατασταθεί από τον πίθηκο σε μια οπισθοδρόμησης διαδικασία.
Τριγυρνούσα κι εγώ από εκεί με το πρώτο μου χνούδι στην μουσουδίτσα/μουρίτσα
και του έδινα γιαούρτι με το κουταλάκι όσο ο μπαμπάς ετοίμαζε κάτι για φαγητό.
Τότε κατάλαβα πόσο ευαίσθητος μπορώ να είμαι,
όταν με κοίταξε ακλόνητος στα μάτια χωρίς να βλεφαρίσει, εγώ, ο εγγονός του,
τρόμαξα, μου ξέφυγε το γιαούρτι από τα χέρια και ταρακουνήθηκα.
Στη μέση υπήρχε ευαισθησία και αγάπη και όλα όσα θέλει ένας έφηβος
που μόλις είχε αρχίσει να τρέχει το σάλιο του βλέποντας καλοδουλεμένους κόλους.
Και έπειτα στο μυαλό μου εμφανίστηκε ένα τσιτάτο/απόσπασμα:
ο ευαίσθητος άνθρωπος είναι άρρωστος και πρέπει να μείνει, ακριβός όπως ο παππούς, στο
κρεβάτι.

Είχε ένα σπασμένο πόδι που δεν κολλούσε άλλο.

βρωμούσε άσχημα, δεν πολύ είχες τι να του κάνεις.
Η ανοσία, τα λευκά τον παράτησαν,
πως να μιλήσουμε και για αγάπη;
Όταν ούτε στην καρδιά ενός υγιούς ανθρώπου δεν υπάρχει,
αλλά αγάπησε και τώρα έχει το δικαίωμα να μην αγαπήσει,
και δούλεψε και τώρα έχει το δικαίωμα να ξεκουραστεί.
Φρόντησε και τώρα έχει το δικαίωμα για περίθαλψη.

Αυτό κάνει ο πατέρας μου για τον πατέρα του,

κάτι που εγώ δεν θα ήθελα να κάνω ποτέ.
arici spre dimineață

Tot ce îmi zicea nu avea nicio însemnătate.

Priveam micul foc ce mocnea în beznă și ne lumina doar fețele,
fără să avem curaj stăteam ghemuiți fiecare pe lemnul lui.
Îi vedeam zîmbetul imaculat ca în reclamele colgate,
lăsam căpușele să urce pe noi
atrase de căldură, exact cum eram și eu atras de tine.
Și ce dacă peste cîteva zile urma sa te duci printre europeni
și eu sa rămîn printre moldoveni neschimbat.
Mi-ai zis: victor, hai sa profitam de acest moment?
Și victor nu a profitat de acel moment.

Dar înainte de toate astea, cînd încă era luminos afară,

trebuia să urcăm pe turnul unei telegondole ruginite și părăsite.
Aveam frică de înălțime, dar am urcat pînă la jumătate,
nu știu de ce am făcut asta,
mă gîndeam că e un act demn de un bărbat.
Pînă am început să simt spaima ca o mînă a unui necunoscut pe la spate.
Ți-am zîmbit și am zis că nu mai are rost să urcăm, inventasem repede ceva,
priveam vîrfurile copacilor, micile grămezi de gunoi,
gașca adunata în jurul sticlei de bere,
acolo jos unde a fost mai mult rău decît bine
și unde vroiam acum foarte tare să mă întorc.
Era prea puțin timp să-ți arat clar că de aici pînă aici e doar frică;
bărbăție în alta parte.

Alcoolul a făcut să ne trezim în iarba udă a dendrariului, sub un măr.

Stăteam întinși pe fructele putrede și vorbeam în șoaptă,
îmi povesteai despre un prieten care a lovit-o pe iubită-sa
și tu te-ai excitat.
Mă întrebam ce vroiai să spui cu asta?

un arici foșnea alături de noi

și de nimic mai frumos nu avusesem parte de mulți ani,
ți-am zis asta;
gîndindu-mă ce vor face europenii ăia din tine.
Ceea ce nu a putut să facă un moldovean.
σκαντζόχοιρος από την αυγή

Ό, τι μου έλεγε δεν είχε καμιά σημασία.

Κοίταξα τη μικρή φωτιά που σιγοέκαιγε στο σκοτάδι και μας φώτιζε μόνο τα πρόσωπα,
χωρίς θάρρος κουβαριασμένοι καθόμασταν ο καθένας πάνω στο ξύλο του.
Έβλεπα το άσπιλο χαμόγελό της σαν τις διαφημίσεις του Colgate,
αφήναμε τα τσιμπούρια να ανεβαίνουν πάνω μας
γοητευμένα από τη ζέστη/ θερμότητα, όπως ακριβώς και εγώ γοητευμένος ήμουν από σένα.
Και τι αν σε λίγες μέρες θα πήγαινες ανάμεσα στους Ευρωπαίους
και εγώ ανάμεσα στους μολδαβούς να παρέμεινα μη αλλαγμένος.
Μου είπες, βίκτορα, ας εκμεταλλευτούμε αυτή τη στιγμή;
Και ο βίκτορας δεν εκμεταλλεύτηκε εκείνη τη στιγμή.

Αλλά πριν απ 'όλα αυτά, όταν έξω υπήρχε ακόμα φως,

έπρεπε να ανεβούμε στον πύργο μιας σκουριασμένης και εγκαταλελειμμένης γόνδολας.
Φοβόμουν το ύψος, αλλά ανέβηκα στο μισό,
δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό,
νόμιζα ότι ήταν μια πράξη αντάξια για έναν άνδρα.
Μέχρι που άρχισα να αισθάνομαι τον φόβο σαν χέρι άγνωστου στη πλάτη.
Σου χαμογέλασα και είπα ότι δεν είχε πια νόημα να ανεβούμε, γρήγορα επινόησα κάτι,
κοιτούσα τις κορυφές των δέντρων, τους μικρούς σωρούς σκουπιδιών,
την παρέα/συμμορία μαζεμένη γύρω στο μπουκάλι μπίρας,
εκεί κάτω όπου υπήρχε περισσότερο μιζέρια/κακό από καλό
και όπου πάρα πολύ ήθελα να επιστρέψω τώρα.
Υπήρχε πολύ λίγος χρόνος για να σου ξεκαθαρίσω ότι από εδώ έως εδώ υπάρχει μονάχα φόβος.
ανδρισμός αλλού.

Το αλκοόλ μας έκανε να ξυπνήσουμε στο υγρό γρασίδι του δενδροκομίου, κάτω από μια μηλιά.
Ξαπλωμένοι πάνω στα σάπια φρούτα μιλούσαμε ψιθυριστά,
μου έλεγες για έναν φίλο που χτύπησε την ερωμένη του
και συ ερεθίστηκες.
Αναρωτιόμουν τι εννοούσες με αυτό;

ένας σκαντζόχοιρος έβριθε δίπλα μας

και τίποτα πιο όμορφο δεν είχα λάβει εδώ και πολλά χρόνια,
σου το είπα.
αναλογίζοντας τι θα σου κάνουν οι Ευρωπαίοι εκείνοι.
Αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει ένας μολδαβός.
Ce vine de la oameni ne lasă indiferenți

Cum e aerul curat după ploiţă?

E mai rece și bagă o doză de somn în tine.
Lumina care aproape nu mai bate dinspre miază noapte,
ne face visători lîngă sticla cu vin pe jumătate.
Privim tapetele frumos ornamentate cu bujori şi faţa de masă cu romaniţe,
din păcate nu miroase a flori, dar a ceva stricat din coş.
Atinși de spaimă,
mai nou, bem pe la casele noastre.
Stăm chitiţi în bucătăria sovietică şi întindem dovleacul din conservă pe pîine,
aşa e cînd te naşti în cea mai săracă ţară din europa -
îţi umpli mațul cu ce ai, să simţi că nu mai e loc şi pentru foame.

Ascultăm ravel la telefon

e varză difuzorul şi asta îl face varză şi pe ravel,
mixat cu glasul vecinei pe care o auzim prin canalul de aerisire
cum urlă la cel mic că e prost şi o să-şi petreacă restul zilei în casă fără calculator,
dar noi suntem deprinşi şi nu obiectam, că am trecut amîndoi prin greu
şi ştim cînd trebuie să tăcem.
De la fereastra e doar un cîmp întins pînă încep alte blocuri.
Ca și cum am fi într-o mare întunecată,
unde peștii sunt rahat de cîine și chiștoace.

Și e ceva dezolant la mijloc,

cum un singur ciripit de pasăre de după geam
ne poate face să tresărim şi altceva venit de la oameni ne lasă indiferenţi.
Suntem paşnici şi educaţi , aşa ne zicem noi după cîteva păharele,
dar dimineaţa, treziţi din amorţire, neajutoraţi ca nişte pui de focă aruncaţi în mare,
bem apă cu înghiţituri mari, speriaţi ca cineva o va închide
şi ruşinaţi de parcă apa ne-ar fi descoperit goliciunea.
Αυτό που προέρχεται από τους ανθρώπους μας αφήνει αδιάφορους

Πώς είναι ο καθαρός αέρας μετά τη βροχούλα;

Είναι πιο δροσερός και βάζει μια δόση ύπνου μέσα σου.
Το φως που σχεδόν δεν έρχεται πια/πλέον από το βορρά,
μας κάνει ονειροπόλους δίπλα στο μισογεμάτο κρασί μπουκάλι.
Κοιτάμε τις όμορφα διακοσμημένες με παιωνία ταπετσαρίες και το τραπεζομάντιλο με
ανθεμίδες,
δυστυχώς δεν μυρίζει λουλούδια, αλλά κάτι χαλασμένο στο καλάθι.
Πληγωμένοι/Τραυματισμένοι από φόβο,
τώρα τελευταία πίνουμε στα σπίτια μας.
Καθόμαστε στοιβαγμένοι στη σοβιετική κουζίνα και αλείφουμε με κολοκύθα από κονσέρβα το
ψωμί,
έτσι γίνεται όταν γεννιέσαι στη φτωχότερη χώρα της ευρώπης -
γεμίζεις την κοιλιά σου με ό, τι έχεις, να αισθανθείς ότι δεν υπάρχει χώρος και για την πείνα.

Ακούμε ραβέλ στο τηλέφωνο

το μεγάφωνο είναι χάλια και αυτό κάνει χάλια και τον ραβέλ,
μιξαρισμένος με τη φωνή της γειτόνισσας που ακούμε από τον αεραγωγό
όταν/πώς φωνάζει στο μικρό ότι είναι ηλίθιος και θα περάσει το υπόλοιπο της ημέρας μες στο
σπίτι χωρίς υπολογιστής,
αλλά εμείς έχουμε συνηθίσει και δεν αντιτιθέμεθα γιατί και οι δύο έχουμε περάσει δυσκολίες
και ξέρουμε πότε πρέπει να σιωπήσουμε.
Από το παράθυρο απλώνεται μόνο μια αλάνα μέχρι εκεί που ξεκινούν άλλα μπλοκ.
Σαν να βρισκόμασταν σε μια σκοτεινή θάλασσα,
όπου τα ψάρια είναι σκατά σκύλου και αποτσίγαρα.

Και στη μέση υπάρχει κάτι ελεεινό,

όπως ένα μοναδικό τιτίβισμα/λάλημα πουλιού πίσω από το παράθυρο
μπορεί να μας κάνει να σκιρτούμε και κάτι άλλο προερχόμενο από ανθρώπους μας αφήνει
αδιάφορους.
Είμαστε ειρηνικοί και με καλή ανατροφή, λέμε εμείς μετά από μερικά ποτήρια,
αλλά το πρωί, ξύπνηοι από το μούδιασμα, ανήμποροι σαν νεογέννητα φώκιας πεταμένα στη
θάλασσα,
πίνουμε νερό με μεγάλες ρουφηξιές, φοβούμενοι ότι κάποιος θα το κλείσει
και ντροπιασμένοι σαν το νερό να μας είχε αποκαλύψει την γύμνια.
E toamnă ca la poeţii trişti și romantici

Ce frumos și adevărat pînă la urmă,

cum ni se întîmplă să retrăim unele lucruri, mereu la fel.
La mine e toamnă ca la poeţii trişti și romantici,
de fiecare dată la fel ca și în anii cînd mergeam la şcoală
cu scurta cumpărată de mama din moscova,
largă si decolorată.
De fiecare dată la fel de trist și oarecum nostalgic,
singur în fiecare dimineață 3 km pînă la școală,
primul care trăia și primul care vedea toată frumuseţea
drumului și copacilor îngălbeniți,
pisicilor zgribulite înţepenite pe veci (pe garduri).
Poate asta e ce numim memorie senzorială inexplicabil de frumoasă,
unde imaginea este fixată cu ajutorul unei ștampile mari
cu forţa secretarei vera de la primărie.

Pe drumul de întoarcere, pe lîngă gunoiștea satului am auzit puii de cîine

cum schelălăiau din groapă.
Erau mici cît pumnul –
toţi grămadă ticsiți într-o sacoşă cu un calendar imprimat pe ea.
Cu ochii încă nedezlipiți ca nişte cîrtițe pierdute în punga neagră,
încercau să găsească burta caldă a mamei.
La fel de trist și oarecum nostalgic îmi amintesc cum mă întrebam:
de ce eu am dat de ei? de ce nu altcineva?
Ce bine ar fi fost să nu fi ştiut niciodată nimic de ei.
Că ce puteam eu sa fac cu viaţa lor daca nici viaţa mea nu era a mea,
la fel cum nici viaţa lor nu era a lor.
Și la toate dramele astea mari cu animale mă simt total neputincios și jalnic,
și mi-aş dori sa fie cineva care sa dicteze soluţii reale și linişte.

Am aflat ca nu e nici o șansă sa rămînă la noi.

Și să mă vezi cu punga în mînă ridicînd dealul spre gunoişte
cu pași grăbiţi și plînsete în două cu sughițuri
și calmul care nu mai avea ce căuta in mine,
cu schelălăitul și praful și toate nebunia adunată la un loc.
I-am lăsat undeva acolo și cu degetele băgate în urechi am coborît.
E toamnă ca la poeţii trişti și romantici fără simţul umorului și lungi oftaturi.
Peste cîțiva ani cei de la primăria au hotărît să lichideze gunoiștea neautorizată.
Cîteva buldozere au astupat groapa.
Nu le-a luat prea mult,
dar o vad încă foarte clar.
E chiar acolo
și în ea o punga neagră cu aceiași pui de cîine.
Είναι φθινόπωρο σαν στους λυπημένους και ρομαντικούς ποιητές
Τόσο όμορφο και αληθινό τελικά,
ότι συμβαίνει να ξαναζούμε κάποια πράγματα, με τον ίδιο τρόπο πάντα.
Σε μένα είναι φθινόπωρο όπως στους λυπημένους και ρομαντικούς ποιητές,
κάθε φορά το ίδιο με τα χρόνια που πήγαινα σχολείο
με το μπουφάν αγορασμένο από την μαμά στη μόσχα,
φαρδύ και ξεβαμμένο.
Κάθε φορά το ίδιο θλιβερό και σχεδόν νοσταλγικό,
μόνος κάθε πρωί 3 χιλιόμετρα μέχρι το σχολείο,
ο πρώτος που ζούσε και ο πρώτος που έβλεπε όλη την ομορφιά
του δρόμου και των κιτρινισμένων δέντρων,
των τουρτουρισμένων, παγωμένων για πάντα (πάνω στους φράχτες) γατών.
Ίσως πρόκειται γι’ αυτό που αποκαλούμε ανεξήγητα όμορφη αισθητική μνήμη,
όπου η εικόνα είναι καρφωμένη με την βοήθεια μίας μεγάλης σφραγίδας
με τη δύναμη της γραμματέας βέρα από το δημαρχείο.

Στο δρόμο της επιστροφής, δίπλα στη χωματερή του χωριού, άκουσα τα κουτάβια
να αλυχτούν από το λάκκο.
Ήταν μικρά όσο η γροθιά -
όλα μαζί στοιβαγμένα σε μια τσάντα με τυπωμένο πάνω της ένα ημερολόγιο.
Με τα μάτια ακόμα κολλημένα σαν τυφλοπόντικες χαμένοι στη μαύρη τσάντα,
προσπαθούσαν να βρουν τη ζεστή κοιλιά της μάνας.
Το ίδιο λυπημένο και σχεδόν νοσταλγικό θυμάμαι πως αναρωτιόμουν:
γιατί τους πέτυχα /βρήκα εγώ; γιατί όχι κάποιος άλλος;
Πολύ καλό θα ήταν ποτέ να μην ξέρω τίποτα γι 'αυτά.
Γιατί τι θα μπορούσα εγώ να κάνω με τη ζωή τους όταν ούτε η ζωή μου δεν ήταν δική μου,
το ίδιο που ούτε η ζωή τους δεν ήταν δική τους.
Και σε όλες αυτές τις μεγάλες τραγωδίες με ζώα αισθάνομαι εντελώς ανίσχυρος και
ελεεινός/αξιολύπητος,
και θα ευχόμουν να υπάρξει κάποιος που να διατάξει πραγματικές λύσεις και ησυχία.

Έμαθα ότι δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να μείνουν σε μας.

Και να με δεις με την τσάντα στο χέρι, ανεβαίνοντας το λόφο για τη χωματερή
με βιαστικά βήματα και κλάματα με λυγμούς
και η ηρεμία που δεν χωρούσε πια μέσα μου,
με το αλύχτημα και τη σκόνη και όλη την τρέλα μαζί.
Τα άφησα κάπου εκεί και με τα δάχτυλά χωμένα στ’ αυτιά μου, κατέβηκα.
Είναι φθινόπωρο όπως στους λυπημένους και ρομαντικούς ποιητές χωρίς αίσθηση χιούμορ και
με μακροχρόνιους αναστεναγμούς.
Σε λίγα χρόνια, το Δημαρχείο αποφάσισε να κλείσει τη παράνομη χωματερή.
Μερικές μπουλντόζες κάλυψαν το λάκκο.
Δεν τους πήρε πολύ,
αλλά το βλέπω ακόμη πολύ καθαρά.
Είναι ακριβώς εκεί
και μέσα του μια μαύρη τσάντα με τα ίδια κουτάβια.
unde-i luptătorul K1 din mine?

Se pare că am devenit prea sentimental,

și sentimentalismul ăsta nu aduce a bine,
fiindcă nu mă aflu într-o zonă de confort cum aș fi vrut eu
să am liniște în ambele urechi să triumf asupra minții mele amărîte.
M-am uitat în calendarul vechi, am bifat cîteva zile
în care am fost cu adevărat fericit,
în care am instalat cortul am strîns cortul,
și ce a fost frumos între a rămas ca o căpuşă
care în loc se crească se face tot mai mică pînă nu se mai vede.
Nu am fost antrenat să suport astfel de zile parșive,
în care ești ca o mașină veche fără upgrade uitată într-un garaj la fel de vechi.
Unde-i luptătorul K1 din mine?
Undei privirea fixă şi mişcările sigure cu freza punk şi pumni de oţel?

I-am sunat pe cei de la moldetelcom

și le-am zis că nu lucrează netul și eram calm.
Am aşteptat vreo 20 de minute
cu telefonul la ureche ca un tip hipnotizat de sistem,
și nimic nu s-a întîmplat, melodia neclară de pe fundal şi acum îmi stă în cap:
„vă rugăm așteptați răspunsul operatorului”.
Nu i-am mai sunat înapoi din bunul simţ sau din frică sau cine știe,
Oricum, netul a apărut peste 3 zile, ca o minune,
dar niciodată luptătorul K1 din mine.
που είναι ο μαχητής Κ1 μέσα μου;

Φαίνεται ότι έχω γίνει πολύ συναισθηματικός,

και αυτός ο συναισθηματισμός δεν φαίνεται καλό,
γιατί δεν βρίσκομαι/είμαι σε μια ζώνη άνεσης όπως θα ήθελα εγώ
να έχω ησυχία και στα δύο αυτιά να θριαμβεύσω πάνω στο αδύναμο μυαλό μου.
Κοίταξα στο παλιό ημερολόγιο, τσέκαρα λίγες μέρες
που ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος,
που έστησα τη σκηνή, μάζεψα τη σκηνή,
και αυτό που ανάμεσα ήταν όμορφο παρέμεινε σαν ένα τσιμπούρι
που αντί να μεγαλώσει, όλο μικραίνει έως δεν φαίνεται πια.
Δεν έχω διδαχτεί να αντέχω τέτοιες άτιμες ημέρες,
όταν είσαι σαν μια παλιά, δίχως αναβάθμιση/upgrade, μηχανή ξεχασμένη σ’ ένα το ίδιο παλιό
γκαράζ.
Πού είναι ο μαχητής K1 μέσα μου;
Που είναι το ακίνητο βλέμμα του και οι σταθερές κινήσεις με punk χτένισμα και ατσάλινες
γροθιές;

Κάλεσα αυτούς από το moldetelcom

και τους είπα ότι το ιντερνέτ δεν λειτουργεί και ήμουν ήρεμος.
Περίμενα περίπου 20 λεπτά
με το τηλέφωνο στ’ αυτί σαν έναν τύπο υπνωτισμένο από το σύστημα,
και τίποτα δεν συνέβη, το αμυδρό/σε χαμηλή ένταση τραγούδι από το φόντο παραμένει και τώρα
μες στο μυαλό μου:
"παρακαλούμε, περιμένετε την απάντηση του χειριστή".
Δεν τους ξανακάλεσα πίσω από ντροπή/κοινή λογική ή από φόβο ή ποιος ξέρει από τι,
Ωστόσο, το ιντερνέτ γύρισε μετά από τρεις ημέρες, σαν ένα θαύμα,
αλλά ποτέ ο μαχητής K1 μέσα μου.