Doar tu

Când omul, prăbuşit, la început,

în iarba duşmănoasă şi-n ţărână
adulmecă-n ţârâşul greu, pe-o rană,
miresmele ce se-nălţau din lut
şi, nemaivrând ostatic să rămână
sub zarea strivitoare ca un scut,
se răsucea s-o urce, renăscut
şi se-agaţă de fulgere c-o mână,
acea cumplita smulgere din smoală
cu palma-ntoarsă ca o cupă goală
fu primul dans în care se zbătu,
elan de floare palidă, involtă,
vibrat pe scări de sunete spre bolta
pe care-n mers îl aminteşti doar tu.

Μόνο εσύ

Όταν ο άνθρωπος κατέρρευσε, στην αρχή,

στο εχθρικό γρασίδι και στη σκόνη
μυρίζει στο βαρύ ερπυσμό, σε μια πληγή,
την μπόχα/ δυσωδία που αναδύονται από τον πηλό/το χώμα
και θέλοντας να μην είναι πια όμηρος
κάτω από τον συντριπτικό ορίζοντα σαν ασπίδα,
γύρισε για να το αναρριχηθεί, ξαναγεννημένος
κρέμεται/και προσκολλάται στον κεραυνό με το ένα χέρι,
αυτό το τρομερό βήμα του γηπέδου
με την παλάμη του γύρισε σαν άδειο φλιτζάνι
ήταν ο πρώτος χορός με τον οποίο αγωνίστηκε,
χλωμό στεφάνι λουλουδιών, τυλιγμένο,
δονήθηκε στις σκάλες ήχων στο θησαυροφυλάκιο
που θυμάσαι μόνο στο δρόμο.