ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΙΟΥΝΙΟΣ 2021
Ὑπεύθυνος σύνταξης Ἱερ/χος Εὐθύμιος
ΟΙ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΟΝΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΩΣ
(Λουκᾶ ΙΔ´, 27-33)
Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία
σὰν πρωϊνὴ δροσιὰ ἔπεφτε στὶς διψασμέ-
νες ψυχὲς τοῦ λαοῦ· ἡ φυσιογνωμία Του
ἡ ἐπιβλητική· ἡ προτρέχουσα φήμη Του,
συγκέντρωναν πάντοτε γύρω Του πλήθη
λαοῦ. «Συνεπορεύοντο αὐτῷ ὄχλοι πολ-
λοί», σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς
(ιδ´,25). Ὁποιοσδήποτε ἄλλος διδάσκαλος,
ἢ ἀρχηγὸς θρησκεύματος, ποὺ θὰ ἤθελε
νὰ ἑλκύσει τὴν εὔνοια τοῦ πλήθους, θὰ
θεωροῦσε τὴν συρροὴ αὐτὴ τοῦ λαοῦ ὡς
εὐκαιρία κατάλληλη γιὰ τὴν ἐπιτυχία τῶν
σκοπῶν του, καὶ θὰ προσπαθοῦσε νὰ
παρουσιάσει τὴν πλέον αἰσιόδοξη καὶ
εὐχάριστη ὄψη τῶν σχεδίων του. Ἀλλ᾿ ὁ
Χριστός, ὁ ὁποῖος ἤθελε ὄχι ὁπαδοὺς μὲ
ζῆλο πρόσκαιρο ποὺ εὔκολα ἐξατμίζεται,
ἀλλὰ σταθεροὺς καὶ μόνιμους· ὄχι ὁπα-
δούς, ποὺ ἀπατῶνται καὶ ὀνειρεύονται
ἀδύνατα καὶ ἀπραγματοποίητα, ἀλλ᾽
ὁπαδοὺς συνετούς, ποὺ γνωρίζουν ἀληθέ-
στατα τοὺς σκοπούς Του, δὲν ἦταν δυ-
νατὸν νὰ ἀφήσει στὴν ἀπάτη τὰ πλήθη
αὐτά· δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ τοὺς ἀφήσει
νὰ φαντάζονται ὅτι στὴ νέα βασιλεία, τὴν
ὁποία θὰ ἐγκαθίδρυε στὸν κόσμο, θὰ ἐξα-
σφαλίσει στοὺς ὁπαδούς Του δόξα ἐπί-
γειο καὶ πλούτη καὶ ἀπολαύσεις. Ὄχι.
Ἔπρεπε νὰ γνωρίζουν ἀκριβέστατα ἐκ
τῶν προτέρων ποῖοι εἶναι οἱ ὅροι, μὲ τοὺς
ὁποίους θὰ γίνεται δεκτὸς κάθε ἕνας ποὺ
θὰ μετανοεῖ καὶ θὰ ζητάει νὰ ζήσει ὡς
χριστιανὸς ἀληθινὸς καὶ μέλος ἄξιο τῆς
Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καὶ γι᾽ αὐτὸ
«στραφεὶς πρὸς αὐτοὺς» διακήρυξε τὸν
σελίδα 1 ἀπὸ 11
μέγα νόμο, τὸ μέγα διάγγελμα τῆς βασι-
λείας Του, στὸ ὁποῖο ἐκθέτει τοὺς περί-
φημους καὶ ἀθάνατους τούτους ὅρους. Σ᾽
ἄλλη περίσταση, τοὺς εἶχε διατυπώσει ὡς
ἑξῆς: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν,
ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, καὶ ἀράτω τὸν
σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι»
(Μάρκ. η´,34). Δηλαδὴ ὅποιος θέλει νὰ γίνει
ὁπαδός μου· ὅποιος θέλει νὰ γίνει Χρι-
στιανὸς πραγματικός, πρέπει νὰ ἀπαρνη-
θεῖ ὅ,τι σήμερα ἔχει ἀγαπητότερό του,
δηλαδὴ τὴ σημερινὴ ζωή του καὶ νὰ
δεχθεῖ ὅ,τι θεωρεῖ φοβερώτερο, δηλαδὴ τὸ
σταυρὸ καὶ τὸ μαρτύριο. Πρὸς τὰ πλήθη
διατυπώνει τοὺς ὅρους τοῦ νόμου Του ὡς
ἑξῆς: «ὅστις οὐ βαστάζει τὸν σταυρὸν
αὐτοῦ καὶ ἔρχεται ὀπίσω μου, οὐ δύναταί
μου εἶναι μαθητής» (Λουκᾶ ιδ´,27). Προσέ-
θεσε δὲ καὶ δύο σύντομες παραβολές, οἱ
ὁποῖες ἐξηγοῦν τὸ μέγιστο καὶ θεμελιώδη
τοῦτο νόμο τῆς βασιλείας Του.
Ἀσφαλῶς ἔχουμε καταταχθεῖ καὶ
ἐγὼ καὶ σὺ στὴν ἐπὶ τῆς γῆς βασιλεία τοῦ
Χριστοῦ. Ἀπὸ τὴ μέρα ποὺ βαπτιστήκαμε
καὶ ὁμολογήσαμε ὅτι «συντασσόμεθα τῷ
Χριστῷ», ἀπὸ τότε ἀνήκουμε στὴν ἐπὶ
γῆς βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ στὴν
Ἐκκλησία Του. Πρέπει, λοιπόν, νὰ γνωρί-
ζουμε καλὰ ποῖος εἶναι ὁ νόμος, ποῖοι
εἶναι οἱ ὅροι καὶ οἱ συμφωνίες, τὰ ὁποῖα
πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ ἐφαρμόσουμε,
γιὰ νὰ ἀκολουθήσουμε ἐλευθέρως καὶ
εὐχαρίστως τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀποδει-
χθοῦμε Χριστιανοὶ πραγματικοί, ἄξιοι τοῦ
μεγάλου ὀνόματος «Χριστιανός»!
 Οἱ ὅροι του τὸν σταυρὸ στὸν Γολγοθᾶ καὶ ἐκεῖ
Οἱ ὅροι, τοὺς ὁποίους ὁ Χριστὸς ζη- σταυρώθηκε καὶ πέθανε ἐπὶ τοῦ σταυ-
τάει νὰ ἐφαρμόσουμε, περιλαμβάνονται ροῦ.
στοὺς ἑξῆς λόγους Του: «Ὅστις οὐ βα- Καὶ λοιπόν; τὴν ὑποχρέωση αὐτὴ
στάζει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἔρχεται ἐπιβάλλει καὶ σὲ μᾶς; θὰ ρωτήσει ἴσως ὁ
ὀπίσω μου, οὐ δύναταί μου εἶναι μα- ἀναγνώστης. Μᾶς παραγγέλλει νὰ σηκώ-
θητής» (στίχ. 27). σουμε κὶ ἐμεῖς κανένα σταυρὸ καὶ νὰ
Τὸ βαστάζειν τὸν σταυρόν. Καὶ πρῶ- σταυρωθοῦμε;
τον ἂς δοῦμε τί σημαίνει ὁ πρῶτος ὅρος· Εἶναι βεβαίως ἀληθὲς ὅτι ὁ ἄνθρω-
δηλαδὴ τί σημαίνει τὸ νὰ βαστάξει κανεὶς πος, ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας του, εἶναι
τὸν σταυρό του. ἄξιος μίας τέτοιας καταδίκης. Ἀλλ᾽ ὁ
Ὁ σταυρὸς γιὰ μᾶς τοὺς Χριστια- Χριστὸς δὲν ἦλθε ἐδῶ στὴ γῆ, λέει, γιὰ νὰ
νούς, ποὺ πιστεύουμε στὸν σταυρωθέντα μᾶς κρίνει καὶ νὰ μᾶς δικάσει σὲ θάνατο
Κύριο, εἶναι τὸ τιμιώτερο καὶ ἱερώτερο (Ἰω. ιβ´,47). Πλήρωσε Ἐκεῖνος τὸ δικό μας
σύμβολο τῆς πίστεώς μας. Εἶναι τὸ τρό- χρέος, σταυρώθηκε καὶ θανατώθηκε ὁ
παιο ποὺ ἔστησε ὁ Χριστός, ὅταν διὰ τοῦ ἴδιος, γιὰ νὰ μὴν ὑποστοῦμε ἐμεῖς τὴν
θανάτου του ἐπὶ τοῦ σταυροῦ κατήργησε ποινή. Εἶναι ἐπίσης ἀληθὲς ὅτι στοὺς
τὸν θάνατο καὶ συνέτριψε τὸν διάβολο· πρώτους αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλὰ
εἶναι τῶν ἁγίων μαρτύρων ἡ σημαία· εἶναι καὶ κατόπιν πολλάκις, καὶ σήμερα στὴ
«τὸ σημεῖον», τὸ ὁποῖο, λέει ὁ Κύριος, θὰ Ρωσία, τόσο σκληρὰ ἐδίωξαν τοὺς Χρι-
φανεῖ στὸν οὐρανὸ κατὰ τὴν δευτέρα Του στιανοὺς οἱ πολέμιοι τοῦ Χριστιανισμοῦ,
παρουσία, «πολὺ φαιδρότερο ἀπὸ τὶς ὥστε οἱ γνήσιοι τοῦ Χριστοῦ ὁπαδοὶ πα-
ἡλιακὲς ἀκτῖνες». Ἀλλὰ μέχρι τῆς ἐποχῆς, ρέστη ἀνάγκη νὰ περάσουν καὶ αὐτὸ τὸ
κατὰ τὴν ὁποία σταυρώθηκε ὁ Χριστός, δοκιμαστήριο· Νὰ χύσουν τὸ αἷμά τους
ὁ σταυρὸς ἦταν ἡ πλέον ἐξευτελιστικὴ καὶ νὰ πεθάνουν μαρτυρικῶς μὲ τὰ πλέον
καὶ ἡ πλέον ὀδυνηρὴ ποινή, τὴν ὁποία ἡ φρικτὰ βασανιστήρια, γιὰ νὰ ἀποδείξουν
ρωμαϊκὴ ἐξουσία εἰσήγαγε στὸν Ἰσραήλ· τὴν ὑπακοὴ καὶ τὴν πειθαρχία τους, τὴν
Ἦταν τὸ ὄργανο τῆς θανατικῆς ἐκτελέ- ἀγάπη καὶ τὴν ἀφοσίωσή τους στὸν
σεως, πάνω στὸ ὁποῖο οἱ κατάδικοι δοῦ- Σωτῆρα Χριστό. Ἀλλὰ δὲν καλοῦνται ὅλοι
λοι, οἱ ληστὲς καὶ κακοῦργοι, πέθεναν οἱ Χριστιανοὶ νὰ ὑποστοῦν τέτοιον θά-
κατὰ τρόπο φρικτὸ καὶ ἀπαίσιο. Τέτοιον νατο.
θάνατο ὑπέστη καὶ αὐτὸς ὁ ἀρχηγὸς τῆς Τί σημαίνει, λοιπόν, νὰ βαστάζουμε
σωτηρίας μας, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ τὸν σταυρό; Ἡ ἔννοια τῶν λέξεων εἶναι
Ἰησοῦς Χριστός. Ἀλλ᾽ ἐπὶ πλέον ὁ ρω- ἀλληγορική. Εἶναι μία εἰκόνα παρμένη
μαϊκὸς νόμος, ποὺ καθώριζε τὸ εἶδος ἀπὸ τὴν ἐκτέλεση τῆς ποινῆς αὐτῶν ποὺ
τοῦτο τῆς ποινῆς, ἔλεγε ὅτι «ὁ μέλλων νὰ καταδικάζονταν σὲ θάνατο διὰ σταυροῦ.
καρφωθεῖ στὸν σταυρό, βαστάζει πρότε- Σημαίνει ὅτι πρέπει ὁ Χριστιανὸς νὰ
ρον αὐτόν». Δηλαδὴ ἦταν ὑποχρεωμένος ὑποταχθεῖ πλήρως καὶ ἐλευθέρως καὶ
νὰ τὸν σηκώσει ὁ ἴδιος ὁ κατάδικος καὶ εὐχαρίστως στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, νὰ μεί-
νὰ τὸν μεταφέρει ἐπ᾽ ὤμου στὸν τόπο, νει σταθερὸς στὸ καθῆκον, ἔστω καὶ ἂν
ὅπου θὰ σταυρώνονταν. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ αὐτὸ ἀπαιτήσει θυσίες μέχρι καὶ αὐτοῦ
Χριστός -ἀφοῦ τὸν ἔδειραν πρῶτα μὲ τὸ τοῦ θανάτου, ὅπως καὶ ὁ κατάδικος
ἀπαίσιο ἐκεῖνο μαστίγιο, τὸ φραγγέλιο- ὑποτάσσετε κατ᾽ ἀνάγκη στὴν ἀπόφαση
ὑποχρεώθηκε νὰ μεταφέρει στοὺς ὤμους τῶν δικαστῶν. Ακόμη πρέπει νὰ νεκρώσει

σελίδα 2 ἀπὸ 11
ὁ Χριστιανὸς καὶ νὰ «σταυρώσει τὴν καὶ ἀκλόνητος στὸ καθῆκον, ὄχι μόνο
σάρκα σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπι- στὶς ἄλλες περιστάσεις τῆς ζωῆς Του
θυμίαις», ὅπως λέει ὁ θεῖος Παῦλος (Γαλ. (ὅταν ἐπὶ παραδείγματι, ὁ Σατανᾶς τοῦ
ε´,24)· Δηλαδὴ νὰ ἐξαλείψει καὶ νὰ νεκρώ- ὑποσχέθηκε νὰ Τὸν κάνει ἄρχοντα τῆς
σει τὰ πάθη τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ἐνεργοῦν γῆς, ἐὰν δέχονταν νὰ τὸν προσκυνήσει
διὰ τῶν μελῶν τοῦ σώματος τοῦ ἀνθρώ- καὶ νὰ ὑποταχθεῖ σ᾽ αὐτόν), ἀλλὰ καὶ
που. Ἐπὶ πλέον ὅτι πρέπει νὰ ὑπομείνει ὅταν τὸ καθῆκον ἀπαίτησε τὸν θάνατο,
τὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες, τὶς ὁποῖες θάνατο δὲ φοβερό, ἔτσι καὶ ὁ Χριστιανός,
ὁρισμένως καὶ ἀναποφεύκτως θὰ συνα- πρέπει νὰ μένει σταθερὸς στὴν ἀρετή, νὰ
ντήσει ὁ Χριστιανὸς στὴν παροῦσα ζωή. μὴν ἁμαρτήσει, νὰ μὴν παραβεῖ τὸ κα-
Γιὰ νὰ καταννοηθεῖ ἀκόμη καλύτερα θῆκον, νὰ μὴν παρανομήσει, ἔστω καὶ ἂν
ἡ σημασία τοῦ σπουδαιοτάτου αὐτοῦ πρόκειται νὰ κερδίσει χρήματα, ἀνέσεις,
ὅρου (ὅτι δηλαδὴ πρέπει νὰ βαστάζουμε ἀπολαύσεις· Νὰ μὴν προδώσει τὴν πίστη
τὸν σταυρό μας), ἂς λάβουμε τὸ παράδει- του καὶ νὰ μὴν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν
γμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ὁ Χριστὸς ὑπο- Θεό, ἔστω καὶ ἂν πρόκειται νὰ ἀνέλθει
τάχθηκε πλήρως στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, σὲ ἀξιώματα καὶ νὰ γίνει ἄρχοντας τοῦ
τόσο στὶς ἄλλες περιστάσεις τῆς ἐπὶ γῆς κόσμου. Καὶ ἀντιθέτως νὰ μὴν παραβεῖ
ζωῆς του, ὅσο καὶ ὅταν τὸ θέλημα τοῦ τὸ χριστιανικὸ καθῆκον, ἔστω καὶ ἂν
Θεοῦ ζητοῦσε νὰ πεθάνει ἐπὶ τοῦ σταυ- πρόκειται νὰ κατηγορηθεῖ, νὰ χλευασθεῖ,
ροῦ καὶ ἔλεγε λίγες ὧρες πρὶν τὸν θάνατό νὰ διωχθεῖ, νὰ χάσει χρήματα, περιουσία,
του στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆς «γενη- ἀξιώματα, ἔστω καὶ ἂν πρόκειται νὰ πε-
θήτω τὸ θέλημά σου» (Ματθ. κστ´,42)· ὅπως θάνει τὸν διὰ τῆς πείνης θάνατον ἢ ἀκόμη
ὁ Χριστὸς ὑποτάχθηκε στὴν ἀπόφαση καὶ νὰ τὸν σταυρώσουν, νὰ τὸν ὑποβά-
τῶν σταυρωτῶν, ποὺ τὸν καταδίκασαν σὲ λουν σὲ βασανιστήρια καὶ νὰ τὸν θανα-
θάνατο, ἔτσι καὶ ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ τώσουν οἰκτρῶς!
ὑποτάσσεται πάντοτε στὸ θέλημα τοῦ Τέλος ὅπως ὁ Χριστὸς ὑπέμεινε καθ᾽
Θεοῦ· ὁτιδήποτε καὶ ἂν ἀπαιτήσει. Ὅπως
ὅλην μὲν τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς Του θλί-
ὁ Χριστός, -ἀναμάρτητος αὐτὸς καὶ ἅγιος-
ψεις καὶ διωγμοὺς καὶ δοκιμασίες, πρὸ
πῆρε πάνω Του ὅλες τὶς δικές μας παντὸς δὲ ὅταν τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν
ἁμαρτίες καὶ πέθανε ἐπὶ τοῦ σταυροῦ καὶ
βασάνισαν καὶ τὸν κάρφωσαν ἐπὶ τοῦ
διὰ τοῦ θανάτου Του αὐτοῦ νέκρωσε καὶ
σταυροῦ· Ὅπως Αὐτὸς μέχρι τελευταίας
θανάτωσε καὶ ἐξάλειψε τὶς ἁμαρτίες στιγμῆς ἔδειξε τέλεια ὑπομονή, ἔτσι καὶ ὁ
αὐτές, ἔτσι καὶ ὁ Χριστιανός· Πρέπει νὰ
Χριστιανός, στὶς θλίψεις καὶ δοκιμασίες,
ἀγωνιστεῖ γιὰ νὰ νεκρώσει καὶ ἐξαλείψει
στὶς ἀσθένειες, τοὺς θανάτους, τὶς στερή-
τὰ πάθη τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ἐπισώρευσεσεις, ἀκόμη δὲ στοὺς διωγμούς, τὶς ἀδι-
στὴν ψυχή του. Τὸν ἐγωισμὸ δηλαδὴ καὶ
κίες, τὶς συκοφαντίες, τοὺς ποικίλους κα-
τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴν κενοδοξία καὶ
τατρεγμούς, ποὺ θὰ ὑποστεῖ ἐκ μέρους
τὴν πλεονεξία καὶ τὴν φιλαργυρία καὶτῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἁμαρ-
τὴν κλοπὴ καὶ τὸν φθόνο καὶ τὸ μῖσοςτίας, πρέπει νὰ ὑπομένει ὑπομονὴ ὅσο τὸ
καὶ τὴν ἀνηθικότητα καὶ κάθε ἁμαρτωλὴ
δυνατὸν τελειότερη. Εἶναι ὁμολογουμένως
ἡδονή, κάθε ἐπιθυμία παράνομη, γιὰ νὰ
σταυρὸς οἱ θλίψεις, εἶναι μαρτύριο βραδὺ
γίνει καθαρὸς καὶ ἅγιος, ὅπως καὶ ὁ καὶ συνεχές. Ἀλλ᾽ ἐδῶ ὁ Χριστιανὸς κα-
Χριστὸς ἦταν καθαρός, ὅταν ἀναστήθηκε
λεῖται νὰ γίνει πράγματι μάρτυρας, καὶ
ἐκ νεκρῶν. διὰ τῆς ὑπομονῆς στὶς θλίψεις αὐτὲς νὰ
Ὅπως ὁ Χριστὸς ἔμεινε σταθερὸς λάβει τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, ποὺ
σελίδα 3 ἀπὸ 11
ἔλαβαν ὅσοι ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ νὰ ἐκτελεῖ ὄχι σὲ μία μόνο περίοδο τοῦ βίου
μείνουν πιστοὶ στὸν Χριστό, τοὺς ὁποίους του, ἀλλὰ συνεχῶς καὶ μέχρι τέλους τῆς
ἐμεῖς τώρα τιμοῦμε καὶ δοξάζουμε ὡς ζωῆς του, ζῶντας πάντοτε μὲ τὴν ἐλπίδα
ἁγίους. Τέτοιος ἅγιος γίνεται κάθε Χρι- τῆς τελικῆς νίκης καὶ τῆς ἀμοιβῆς, ποὺ
στιανός, ποὺ ὑπομένει τὶς θλίψεις καὶ ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς μέχρι
ὑπακούει στὸ νόμο τοῦ Χριστοῦ. τέλους τῆς ζωῆς τους πιστοὺς καὶ ἀφω-
Ἰδοὺ τί σημαίνει νὰ βαστάζουμε τὸν σιωμένους σ᾽ Αὐτὸν ἀκολούθους.
σταυρό. Μολονότι, λοιπόν, δὲν πρόκειται Πρέπει, λοιπόν, ὁ Χριστιανὸς νὰ ἀκο-
νὰ ὑποστοῦν ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ θάνατο λουθεῖ ἰσοβίως τὸν Χριστό. Νὰ Τὸν ἀκο-
σταυρικὸ καὶ μαρτύριο, ὅπως οἱ Ἀπό- λουθεῖ τόσο στὴ ζωὴ τῆς ἀναμαρτησίας,
στολοι ἢ οἱ ἅγιοι μάρτυρες, ἐν τούτοις τὴν ὁποία ἔζησε Ἐκεῖνος, ὅσο καὶ στὴν
πρέπει ὅλοι νὰ ἔχουμε τὴν ἀπόφαση νὰ ὁδὸ τῆς ἀγάπης ποὺ ἐφάρμοσε ὁ Χριστὸς
ὑπακοῦμε μέχρι θανάτου στὸ θέλημα τοῦ στὸν τέλειο βαθμό. Μὲ ἄλλους λόγους
Θεοῦ. Τέτοιος σταυρὸς δίνεται σὲ κάθε πρέπει ὁ Χριστιανὸς νὰ ἀγωνίζεται κατὰ
Χριστιανό, ποὺ θέλει νὰ γίνει πιστὸς καὶ τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας, μέχρις ὅτου
γνήσιος τοῦ Κυρίου μαθητής, ἄξιος τῆς ἀναγεννηθεῖ καὶ προσεγγίσει κατὰ τὸ δυ-
ὑψηλῆς θέσεως τοῦ Χριστιανοῦ. νατὸν τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν ἀναμαρτησία
Τὸ ἔρχεσθαι ὀπίσω τοῦ Χριστοῦ. τοῦ Χριστοῦ. Συγχρόνως δὲ νὰ ζεῖ γιὰ τὴν
Ὁ Χριστιανός, ποὺ ἀποφάσισε νὰ βαστά- ἀγάπη, νὰ ζεῖ ἐφαρμόζοντας τὴν πρὸς
ξει τὸν σταυρό του -ὅπως ἀναπτύχθηκε τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπη.
προηγουμένως- εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐκτελέσει Ὅπως ὁ Χριστὸς διατήρησε καὶ ἐδῶ, ὅταν
τὸν δεύτερο ὅρο· εἶναι ἀνάγκη νὰ ἔρχεται ὡς ἄνθρωπος ἔζησε ἐπὶ τῆς γῆς, ἀκέραιον
ὀπίσω τοῦ Χριστοῦ. Τί σημαίνει «ἔρχομαι τὸν ἀπερίγραπτο ἐκεῖνο σύνδεσμο τῆς
ὀπίσω τοῦ Χριστοῦ»; ἀγάπης, ποὺ συνδέει στὸν οὐρανὸ τὰ
Κι αὐτὸ εἶναι μία εἰκόνα, παρμένη τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἔτσι
ἀπὸ τὶς ἐκστρατεῖες, ὅπου ὁ στρατὸς καὶ ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ προσπαθεῖ
ἀκολουθεῖ πιστὸς καὶ πειθαρχικὸς τὸν νὰ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καὶ
στρατηγό, ἢ ἀπὸ τὰ ποίμνια, ὅπου τὰ τῆς καρδίας καὶ τῆς ἰσχύος καὶ τῆς δια-
πρόβατα ἀκολουθοῦν πιστὸς τὸν ποιμέ- νοίας. Ὅπως ὁ Χριστὸς πέρασε τὸ βίο
να, ὁπουδήποτε καὶ ἂν τὰ ὁδηγήσει. Ὁ Του ἐδῶ εὐεργετῶντας καὶ ἐκχύνοντας
Χριστιανός, λοιπόν, ποὺ ἀποφάσισε νὰ ἄφθονα καὶ πλούσια τὰ δῶρα τῆς
ὑποταχθεῖ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρέπει ἀγάπης Του πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, ἔτσι
νὰ ἀγωνισθεῖ κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ καὶ ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ εὐεργετεῖ καὶ
νεκρώσει αὐτήν. Νὰ ὑπομένει τὶς θλίψεις, νὰ δαπανᾶ εὐχαρίστως καὶ προθύμως
νὰ μένει σταθερὸς στὸ καθῆκον. Αὐτὸς στὰ ἔργα τῆς φιλανθρωπίας, σύμφωνα μὲ
ἔχει ἀνάγκη ἀρχηγοῦ. Πρέπει νὰ θέσει τὸν τὶς δυνάμεις του τὶς ὑλικὲς καὶ τὶς πνευ-
Χριστὸ ὡς ἀρχηγό του, τὸν ὁποῖο θὰ ματικές. Δὲν παρέβλεψε ὁ Χριστὸς τὶς
ἀκολουθεῖ στὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς καὶ τοῦ ὑλικὲς ἀνάγκες τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ θαυμα-
καθήκοντος ὡς ἀρχηγό, στὸν ὁποῖο θὰ τουργοῦσε γιὰ νὰ χορτάσει τοὺς πεινα-
στηρίζει τὶς ἐλπίδες τῆς νίκης καὶ ἀπὸ σμένους, νὰ δώσει φῶς στοὺς τυφλούς,
τὸν ὁποῖο θὰ ἀντλεῖ θάρρος, δύναμη, νὰ ἀνορθώσει τοὺς χωλοὺς καὶ παραλύ-
χάρη ἁγιαστική. Ὡς ἀρχηγό, ἀπὸ τὸν τους, νὰ θεραπεύσει τοὺς λεπροὺς καὶ
ὁποῖο θὰ λαμβάνει διαρκῶς μαθήματα καὶ γενικῶς τοὺς πάσχοντας. Κυρίως ὅμως
ἐντολὲς πρὸς ἐκτέλεση. Τὸ ἔργο αὐτὸ θὰ δαπάνησε τὸ χρόνο τῆς δημόσιας ζωῆς
Του, τὶς δυνάμεις Του τὶς σωματικές, τὴ

σελίδα 4 ἀπὸ 11
ζωή Του -ὢ ἐδῶ εἶναι ὁ μέγιστος βαθμὸς
τῆς ἀγάπης Του!- θυσίασε τὴ ζωή Του, γιὰ
νὰ χορτάσει ψυχὲς μὲ τὴν ἀλήθεια τῆς δι-
δασκαλίας Του, γιὰ νὰ θεραπεύσει ψυχὲς
ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο.
Σ᾽ αὐτὸ τὸ διπλὸ τῆς φιλανθρωπίας καὶ
τῆς ἀγάπης ἔργο πρέπει καὶ κάθε ἀληθι-
νὸς Χριστιανὸς νὰ Τὸν ἀκολουθήσει. Νὰ
σπεύδει προθύμως νὰ εὐεργετήσει τὸν
πλησίον ὑλικῶς. Καὶ ἀκόμη προθυμότερα
ὅπου μπορεῖ νὰ τὸν εὐεργετήσει ψυχικῶς
καὶ νὰ τὸν βοηθήσει στὸ δρόμο τῆς σω-
τηρίας.
Ἐπὶ πλέον πρέπει νὰ Τὸν ἀκολουθεῖ
στὸν δρόμο τῆς ἀγάπης, ὄχι μόνο ὅταν
πρόκειται νὰ εὐεργετήσει τὸν φίλο, ἀλλὰ
καὶ τὸν ἐχθρό! Ναὶ ἐδῶ ἔγκειται κυρίως ἡ
ἀγάπη ἡ χριστιανική, στὸ ὅτι δὲν ἐξαιρεῖ
καὶ τοὺς ἐχθρούς. Ὅπως ὁ Χριστὸς καὶ
τοὺς ἐχθρούς Του ἀγάπησε στὸν τέλειο
βαθμό, καὶ γιὰ τοὺς ἐχθρούς Του θυσιά-
στηκε -Τί εἴμαστε ἐμεῖς ὅλοι; Δὲν εἴμαστε
ἐχθροί Του ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας;- καὶ γιὰ
κείνους ἀκόμη ποὺ Τὸν σταύρωσαν, ἔτσι
καὶ ὁ Χριστιανός. Πρέπει νὰ ἀγαπᾶ καὶ
τοὺς ἐχθρούς του νὰ προσεύχεται γιὰ κεί-
νους ποὺ τὸν διώκουν καὶ τὸν κατατρέ-
χουν. Νὰ ἀνέχεται μὲ πραότητα καὶ ἀνε-
ξικακία καὶ νὰ λέει τὰ καλὰ γιὰ κείνους
ποὺ τὸν βρίζουν καὶ τὸν κακολογοῦν καὶ
τὸν συκοφαντοῦν. Νὰ εὐεργετεῖ καὶ ἐκεί-
νους ἀκόμη ποὺ τὸν ἔβλαψαν καὶ τὸν ζη-
μίωσαν καὶ τὸν κατέτρεξαν. Ἰδοὺ ποῖος
ἔρχεται ὀπίσω τοῦ Χριστοῦ, ποῖος εἶναι
ὁ ἀληθινὸς Χριστιανός. Ἰδοὺ οἱ ὅροι, ποὺ
πρέπει νὰ τεθοῦν σὲ ἐφαρμογὴ ἀπὸ κάθε
ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος θέλει νὰ γίνει ἀληθι-
νὸς Χριστιανός, ἄξιος τοῦ μεγάλου ὀνόμα-
τος καὶ τῆς μεγάλης τιμῆς, ἡ ὁποία
ἀνήκει στὸν Χριστιανό.
Τοὺς ὅρους αὐτοὺς ὁ Χριστὸς προ-
σκαλεῖ καθένα ἀπὸ μᾶς, ποὺ γίναμε Χρι-
στιανοί, νὰ τοὺς μελετήσουμε μὲ ὅσο τὸ θαρὰ καὶ παραστατικότερα τὴν ἀλήθεια
δυνατὸν μεγαλύτερη ἀκρίβεια καὶ σύνεση. αὐτὴ ὁ Χριστός, εἶπε δύο παραβολές.
Οὐδὲν ἔργο σπουδαῖο καὶ σοβαρὸ εἶναι Στὴν πρώτη δείχνει τὶς δαπάνες, τοὺς κό-
σελίδα 5 ἀπὸ 11
δυνατὸν νὰ φθάσει σὲ καλὸ τέλος, ἐὰν
προηγουμένως δὲν γίνει ἀκριβὴς μελέτη
καὶ προϋπολογισμὸς ὅλων τῶν περιπτώ-
σεων. Πολὺ περισσότερο δὲν εἶναι δυνα-
τὸν νὰ ἐκτελεστεῖ τὸ ὕψιστο ἔργο, τὸ νὰ
γίνει κανεὶς ἀληθινὸς Χριστιανός, ἐὰν δὲν
γνωρίζει ἐκ τῶν προτέρων καὶ τὶς δυσκο-
λίες καὶ τὰ καθήκοντά του. Καὶ γι᾽ αὐτὸ
ὁ Χριστὸς προλέγει τοὺς ὅρους γιὰ νὰ μὴ
πεῖ κανεὶς ὅτι ἀπατήθηκε.
Ὁ Σατανᾶς, ὁ μέγας αὐτὸς ἀπατεών,
ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νὰ σύρει ὁπαδοὺς
στὴν ἀπώλεια, αὐτὸς παρουσιάζει μόνο
τὴν εὐχάριστη ὄψη τῆς ἁμαρτίας, στὴν
ὁποία μᾶς προσκαλεῖ. Καὶ εἴθε νὰ πα-
ρουσίαζε τὴν πραγματικῶς εὐχάριστη. Δυ-
στυχῶς πλαστογραφεῖ ὁ παμπόνηρος μὲ
πολλὴ τέχνη τὰ πράγματα, ὥστε νὰ πα-
ρουσιάζει τὴν καταστρεπτικότερη ἁμαρ-
τία ὡς τὸ πλέον διασκεδαστικὸ παιγνίδι,
καὶ τὸ ἀπαισιότερο δηλητήριο ὡς τὸ γλυ-
κύτερο καὶ ἡδονικότερο ποτό. Πάντοτε
τὸ φίδι τὸ κρύπτει κάτω ἀπὸ μυρωδάτα
τριαντάφυλλα. Τοῦτο δέ, διότι αὐτὸς δὲν
θέλει νὰ σώσει, ἀλλὰ νὰ καταστρέψει.
Καὶ ἑπομένως ἔχει ὡς κύριο ἔργο του νὰ
κρύπτει τὸ τρομακτικὸ καὶ νὰ φανερώνει
τὸ ἑλκυστικό, τὸ δόλωμα. Ἀλλ᾽ ὁ Χριστὸς
ὅλως ἀντιθέτως. Ἐπειδὴ θέλει μόνο νὰ
σώσει, μόνο νὰ κάνει εὐτυχεῖς, παρουσιά-
ζει ἐκ τῶν προτέρων ὅλες τὶς δυσκολίες,
ὅσες θὰ συναντήσουμε, ἂν γίνουμε πιστοὶ
ἀκόλουθοί Του, καὶ κρύπτει στὴν ἀρχὴ τὰ
εὐχάριστα. Ἐκεῖνος ὅμως, ποὺ Τὸν ἀκο-
λουθεῖ μὲ αὐταπάρνηση, βρίσκει πάντοτε
στὸ βάθος ὅλων τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν,
καὶ σ᾽ αὐτὲς ἀκόμη τὶς κοπιώδεις καὶ βα-
σανιστικές, τέρψεις καὶ ἀπολαύσεις, ποὺ
γεμίζουν τὴν ψυχὴ χαρὰ καὶ εἰρήνη καὶ
παρέχουν ἀσφαλεστάτη ἐγγύηση τῆς αἰω-
νίου χαρᾶς καὶ εὐτυχίας.
Γιὰ νὰ παρουσιάσει ἀκόμη πιὸ κα-
πους, τὶς θυσίες, τὶς ὁποῖες ἀπαιτεῖ ἡ νους, τοὺς ὁποίους ἐνδέχεται νὰ συναντή-
χριστιανικὴ ζωή. Στὴ δεύτερη τοὺς κινδύ- σει ὁ ἀληθινὸς Χριστιανός.

Ἡ παραβολὴ τοῦ οἰκοδόμου τοῦ πύργου.

Ἡ παραβολὴ περιλαμβάνεται στοὺς ἀπὸ τὴν ταπείνωση, ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ ἀπὸ
ἑξῆς στίχους: τὸν ἄνθρωπο νὰ σκύψει, νὰ ὑποταχθεῖ,
«Τίς γὰρ ἐξ ὑμῶν, θέλων πύργον νὰ φρονεῖ ὄχι τὰ ὑψηλά, ἀλλὰ τὰ χαμηλά,
οἰκοδομῆσαι, οὐχὶ πρῶτον καθίσας ψη- νὰ γίνει ἀφανὴς γιὰ ἀρκετὸ χρόνο (ὅπως
φίζει τὴν δαπάνην, εἰ ἔχει τὰ πρὸς ἀ- ἀφανὴς εἶναι καὶ ὁ ἐργάτης ποὺ θέτει τὰ
παρτισμόν; ἵνα μήποτε, θέντος αὐτοῦ θεμέλια τοῦ σπιτιοῦ), νὰ ὑπακούει στὸν
θεμέλιον καὶ μὴ ἰσχύσαντος ἐκτελέσαι, Χριστό, τὸν ἀρχιμηχανικὸ τοῦ οἰκοδομή-
πάντες οἱ θεωροῦντες ἄρξωνται ἐμπαί- ματος τούτου. Ἡ ταπείνωση, λοιπόν, ἡ
ζειν αὐτῷ, λέγοντες, ὅτι οὗτος ὁ ἄν- ὑπακοή, εἶναι τὸ θεμέλιο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο
θρωπος ἤρξατο οἰκοδομεῖν καὶ οὐκ θὰ ἀρχίσει ὁ Χριστιανὸς τὸ οἰκοδόμημα
ἴσχυσεν ἐκτελέσαι» (στ. 28-30). τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, καὶ πάνω στὸ
Ὁ οἶκος τῆς ψυχῆς. Ὁ πύργος εἶναι ὁποῖο θὰ οἰκοδομήσει τὶς ἄλλες ἀρετὲς
σπίτι μεγαλοπρεπὲς μὲ ἰδιαίτερη τεχνο- μέχρι νὰ φθάσει στὴ στέγη, ἡ ὁποία εἶναι
τροπία, μὲ ἱκανὸ περίβολο καὶ περιτοιχί- ὁ οὐρανός. Διότι τὸ οἰκοδόμημα αὐτὸ θε-
σματα καὶ ἑπομένως σπίτι ὄχι κοινό, ἀλλὰ μελιώνεται μὲν στὴ γῆ καὶ οἰκοδομεῖται
αὐτὸ ποὺ ἑλκύει τὰ βλέμματα τῶν δια- στὴν παροῦσα ζωή, ἀλλὰ ὑψώνεται μέχρι
βατῶν. Τέτοιον πύργο πνευματικὸ ἀνα- τοῦ οὐρανοῦ, μέχρι τῆς ἐπουρανίου τοῦ
λαμβάνει νὰ κατασκευάσει ὁ ἄνθρωπος, Χριστοῦ βασιλείας, ὅπου θὰ κατοικεῖ
ποὺ θέλει νὰ γίνει Χριστιανὸς ἀληθινός. αἰωνίως ἡ ψυχή. Θέλησαν μετὰ τὸν κατα-
Τὸν μεγαλοπρεπῆ οἶκο τῶν ἀρετῶν, τὸν κλυσμὸν οἱ ἄνθρωποι νὰ οἰκοδομήσουν
βίο τὸν χριστιανικό. Βίον, ὁ ὁποῖος εἶναι πύργο μέχρι τοῦ οὐρανοῦ, τὸν περίφημο
ἀδύνατον νὰ μὴ προκαλεῖ τὴν ἰδιαίτερη πύργο Βαβέλ, γιὰ νὰ ἀντισταθοῦν στὸ θέ-
προσοχὴ τῶν ἀνθρώπων, ὡς βίος ὄχι κοι- λημα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ᾽ ἐπειδὴ ἔθεσαν θε-
νὸς καὶ συνήθης, ἀλλὰ μεγαλοπρεπὴς μέλιο τὴν ὑπερηφάνεια, οὐδέποτε ἔφθα-
κατ᾽ οὐσίαν καὶ ἀνάλογος πρὸς τὸ μεγα- σαν στὸν οὐρανό· τοὐναντίον διαλύθηκαν
λεῖον τοῦ Θεοῦ, στὸν ὁποῖο εἶναι ἀφιε- καὶ σκορπίστηκαν. Ὅταν ὅμως ἡ ταπεί-
ρωμένος. Ἀλλ᾽ εἶναι φανερὸ ὅτι ἕνα τέτοιο νωση καὶ ἡ ὑπακοὴ στὸν ἀρχιοικοδόμο
σπίτι πρέπει καὶ ν᾽ ἀρχίσει καλῶς καὶ νὰ τεθεῖ ὡς θεμέλιο, τότε ἀσφαλῶς θὰ φθά-
φθάσει μέχρι τῆς στέγης καὶ τῆς τελείας σει στὸν οὐρανό.
στεγάσεως. Πρέπει, λοιπόν, πρωτίστως Οἱ δαπάνες καὶ οἱ θυσίες. Ἀλλ᾽ οἱ
νὰ τεθεῖ θεμέλιο καλό. Οἱ δὲ καλοὶ πύργοι στοιχίζουν πολύ. Ὅταν γίνει ἡ
τεχνῖτες τῶν ὀνομαστῶν πύργων ἀρχίζουν ἀρχὴ τῆς οἰκοδομῆς τους, πρέπει νὰ ἔλθει
ἀπὸ τὰ βάθη τῆς γῆς, ὅπου θέτουν θεμέ- εἰς πέρας, γιὰ νὰ μὴν ἐκτεθεῖ ὁ ὑποψή-
λιο βαθὺ καὶ στερεό, στηριγμένο στὴν φιος πυργοδεσπότης στὴν κοινὴ χλεύη.
πέτρα. Θὰ παραστεῖ, λοιπόν, ἀνάγκη νὰ Γι᾽ αὐτὸ «καθίσας ψηφίζει τὴν δαπάνην,
σκύψει χαμηλὰ ὁ Χριστιανός, νὰ κατέβει εἰ ἔχει τὰ πρὸς ἀπαρτισμόν», λέει ὁ Κύ-
σὲ βάθος, διότι ἀλλιὼς δὲν γίνεται θεμέ- ριος. Δηλαδὴ λογαριάζει πόση δαπάνη θὰ
λιο. Μὲ ἄλλους λόγους πρέπει ν᾽ ἀρχίσει χρειαστεῖ γιὰ νὰ τελειώσει ὁ πύργος. Ἔ-

σελίδα 6 ἀπὸ 11
πειτα κρημνίζει κάθε παλαιὸ καὶ ἐρειπω-
μένο κτίριο, ποὺ ὑπῆρχε στὸν τόπο ὅπου
θὰ κτίσει τὸ νέο, ἐκβραχίζει, ἰσοπεδώνει,
ἑτοιμάζει τὰ πάντα, καὶ κατόπιν κτίζει.
Κατὰ παρόμοιον τρόπο καὶ ὁ ἄνθρωπος
ποὺ θέλει νὰ γίνει Χριστιανὸς ἀληθινός,
πρέπει νὰ σκεφθεῖ ὅτι ὁ νέος βίος του θὰ
ἀπαιτήσει δαπάνη, κεφάλαιο ὁλόκληρο,
τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ξοδευτεῖ. Τέτοιο κε-
φάλαιο εἶναι ὁ μέχρι τώρα βίος του ὁ
ὁποῖος πρέπει νὰ δαπανηθεῖ, νὰ θυσια-
σθεῖ ὁλόκληρος, γιὰ νὰ οἰκοδομηθεῖ ὁ
βίος ὁ νέος, ὁ χριστιανικὸς καὶ ἅγιος. Θὰ
σκεφθεῖ καὶ θὰ ἐξετάσει ὅτι πρέπει νὰ
κρημνισθεῖ τὸ ἀπαίσιο ἐκεῖνο ἐρείπιο,
ποὺ ἔχουν κάνει μέσα στὴν ψυχή του ἡ
ἁμαρτία, τὰ πάθη καὶ οἱ κακίες. Τὸ στοι-
χειωμένο ἐκεῖνο σπίτι, στὸ ὁποῖο ἔχει φω-
λιάσει ὁ τυραννικὸς καὶ ψυχοκτόνος δρά-
κων, ποὺ λέγεται Σατανᾶς. Πρέπει νὰ
γίνει πλήρης ἡ κατακρήμνιση καὶ ἡ νέ-
κρωση τῶν ἡδονῶν ἐκείνων καὶ τῶν
ἀπολαύσεων τῆς σάρκας, οἱ ὁποῖες τοῦ
εἶναι τόσο προσφιλεῖς, καὶ ἡ ἀπάρνηση
τῶν συνηθειῶν ἐκείνων καὶ ἁμαρτωλῶν
ἕξεων, ποὺ ἀποτελοῦν ἕως τώρα κεφά-
λαιον τῆς ζωῆς του. Πρέπει νὰ ξεκολλή-
σει ἀπὸ τὸ χρῆμα, ἀπὸ τὴν κοσμικὴ δόξα,
ἀπὸ τὶς διασκεδάσεις τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ
κάθε πάθος ποὺ ἐμποδίζει τὴν οἰκοδομὴ
τῆς ἀρετῆς. Πρέπει νὰ ἀναλάβει τοὺς κό-
πους καὶ τὶς θυσίες ποὺ ἀπαιτεῖ ὁ ἐκ-
βραχισμὸς καὶ ἡ ἰσοπέδωση τοῦ ὄγκου
τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τοῦ θυμοῦ καὶ τοῦ
μίσους καὶ τοῦ φθόνου καὶ παντὸς ἄλλου
πάθους. Καὶ κάτι περισσότερο ἀκόμη.
Πρέπει νὰ ἀναλάβει τὴν συνεχῆ δαπάνη,
ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ ζωὴ τῆς αὐταπαρνήσεως,
τῆς ἀρετῆς τοῦ καθήκοντος. Ἐνδέχεται νὰ
χάσει τὴν ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων ὑπό-
ληψη, νὰ περιφρονηθεῖ καὶ νὰ διωχθεῖ.
Ἐνδέχεται νὰ χάσει τὴν περιουσία του τὰ
ἀξιώματά του καὶ πᾶν ὅ,τι θεωρεῖται
προσφιλὲς στὸν κόσμον αὐτό, μέχρι καὶ
αὐτῆς τῆς ζωῆς. Πόσοι ἅγιοι καὶ μάρτυ-
σελίδα 7 ἀπὸ 11
ρες, διὰ μέσου τῶν εἴκοσι αἰώνων τοῦ
Χριστιανισμοῦ, ὑποβλήθηκαν σὲ μέγιστες
δαπάνες μέχρι καὶ αὐτῆς τῆς ζωῆς τους,
τὴν ὁποία περέδωσαν μαρτυρικῶς μὲ θά-
νατο ὀδυνηρό!
Ἴσως θεωρηθοῦν μεγάλες οἱ θυσίες
αὐτές. Καὶ ὅμως, ὅλες οἱ θυσίες αὐτές,
καίτοι ἑτοιμάζουν εὐτυχία αἰώνια, εἶναι
μηδαμινὲς μπροστὰ στὶς δαπάνες καὶ τὶς
θυσίες ποὺ κάνει ὁ ἁμαρτωλός. Μήπως
ἐκεῖνος δὲν δαπανᾶ; Πόσα δαπανᾶ ὁ μέ-
θυσος, ὁ χαρτοπαίκτης, ὁ ἀνήθικος καὶ
ἀκόλαστος, ὁ ματαιόδοξος καὶ τῆς πολυ-
τελείας καὶ τῆς ἐπιδείξεως δοῦλος καὶ
κάθε ἁμαρτωλός; Δαπανᾶ χρῆμα -περιου-
σίες ὁλόκληρες- δαπανᾶ ὑγεία καὶ δυνά-
μεις σωματικές, δαπανᾶ τὴ ζωή του, τὴν
ὁποία καταστρέφει ἐν μέσῳ τῶν ποικίλων
ἀσθενειῶν, τὶς ὁποῖες δημιουργοῦν τὰ
πάθη τῆς ἁμαρτίας. Δαπανᾶ τέλος καὶ
αὐτὴν τὴν ἀνεκτίμητον καὶ ἀθάνατον ψυ-
χή του. Τῆς ἑτοιμάζει καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ
θλίψη καὶ βάσανα καὶ δυστυχία αἰώνια!
«Θλίψις καὶ στενοχωρία ἐπὶ πᾶσαν ψυχὴν
ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τὸ κακόν»
λέει ὁ Κύριος διὰ τοῦ Παύλου (Ρωμ. β´,9).
Ἔπειτα τί εἶναι οἱ δαπάνες καὶ οἱ θυσίες,
στὶς ὁποῖες καλεῖ ὁ Χριστὸς νὰ ὑποβλη-
θοῦμε ἐμεῖς, μπροστὰ στὴ δαπάνη καὶ τὴ
θυσία, ποὺ προσέφερε Ἐκεῖνος; Ναί, ὁ
Χριστός, καίτοι Θεὸς αἰώνιος καὶ μακά-
ριος, δέχτηκε νὰ κατεβεῖ σὲ τόσο βαθειὰ
ταπείνωση, ὥστε νὰ λάβει σῶμα ἀνθρώ-
που νὰ ταπεινωθεῖ ἀκόμη βαθύτερα, νὰ
θυσιαστεῖ ὁ ἀναμάρτητος καὶ πάντων
ἁγίων ἁγιώτατος ἐπάνω στὸν φρικτὸ
σταυρό. Καὶ τὴ θυσία αὐτὴ τὴν ἔπαθε ὄχι
γιὰ νὰ οἰκοδομήσει σπίτι γιὰ τὸν Ἑαυτό
Του. Ἀ! Αὐτὸς ἔχει σπίτι μεγαλοπρεπέ-
στατο, αἰώνιο, ἀπερίγραπτο, εἶναι φύσει
ἅγιος καὶ μακάριος. Ἀλλὰ θυσιάστηκε γιὰ
νὰ ἐξασφαλίσει τὰ μέσα, μὲ τὰ ὁποῖα
ἀσφαλέστατα μπορεῖ νὰ οἰκοδομήσει τὸ
σπίτι τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς εὐτυχίας καθέ-
νας, ποὺ θέλει νὰ γίνει ἀληθινὸς Χριστια-
νός. πει νὰ τελειώσει. Θεωροῦμε βέβαια ἀσύ-
Θὰ χρειάζονταν νὰ ἐπιστήσουμε καὶ νετο καὶ ἐπιπόλαιο καὶ μωρὸ τὸν ἄνθρω-
πάλι τὴν προσοχὴ τοῦ ἀναγνώστου στὶς πο ἐκεῖνον, ποὺ ἀρχίζει ἕνα σπίτι, τὸ
λέξεις «καθίσας ψηφίζει». Οἱ λέξεις αὐτές, φθάνει μέχρις ἑνὸς σημείου, ξοδεύει ἀρκε-
προκειμένου περὶ οἰκοδομῆς μεγαλοπρε- τὰ χρήματα, καὶ ἔπειτα τὸ ἀφήνει, τοί-
πῶν σπιτιῶν, ἐκφράζουν μακρὲς σκέψεις, χους ἄχρηστους, γιὰ τοὺς ὁποίους πετά-
μελέτες, σχέδια, προϋπολογισμοὺς καὶ ἀ- χτηκαν τόσα χρήματα, καὶ οἱ ὁποῖοι
ναθεωρήσεις ὅσο τὸ δυνατὸν ἀκριβέστε- ἀσχημίζουν τὸν τόπο ἐκεῖνον. Ἀλλὰ πε-
ρες καὶ πολλάκις ἐπαναλαμβανόμενες, ρισσότερο μωρὸς εἶναι ὁ Χριστιανὸς ἐκεῖ-
μέχρις ὅτου ἡ οἰκοδομὴ ἔλθει εἰς πέρας. νος, ποὺ ἀρχίζει τὸν οἶκο τῆς χριστιανικῆς
Ἀλλὰ γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο ἔθεσε καὶ στὴν ἀρετῆς, ζεῖ ἕνα διάστημα βίο θρησκευτικὸ
παροῦσα παραβολὴ τὶς λέξεις αὐτὲς ὁ καὶ ἔπειτα λιποτακτεῖ καὶ ἀφήνει τὸν βίο
Κύριος γιὰ νὰ χρησιμεύουν στοὺς Χρι- τοῦτον, γιὰ νὰ ξανακυλιστεῖ στὴν ἁμαρ-
στιανοὺς ὅλων τῶν αἰώνων ὡς διαρκὴς τία. Λιποτακτεῖ, διότι δὲν ἔχει τὸ θάρρος
ὑπενθύμιση ἑνὸς μεγάλου καθήκοντος, τὸ καὶ τὴν σταθερότητα νὰ ἐπιμείνει στὴν
ὁποῖο πρέπει νὰ ἐπαναλαμβάνεται καθ᾽ ἀπόφασή του. Δὲν ἔχει τὴν θέληση ν᾽
ὅλη τὴ ζωή μας. Τὸ καθῆκον αὐτὸ εἶναι ἡ ἀντισταθεῖ ἐναντίον τῶν ἐμποδίων καὶ
αὐτοεξέταση καὶ ἡ αὐτομελέτη· ἡ σοβαρὴ τῶν δολωμάτων, ποὺ παρουσιάζει ἡ ἁμαρ-
σκέψη καὶ ἀνάκριση τοῦ ἑαυτοῦ μας σὲ τία, οὔτε τὴν ὑπομονὴ ν᾽ ἀντιμετωπίσει
ὧρες μονώσεως καὶ περισυλλογῆς· ὁ προ- τὶς θλίψεις. Δὲν ἔθεσε θεμέλιο σταθερὸ
ϋπολογισμὸς καὶ ὁ ἀπολογισμὸς τῆς ζωῆς τὴν ταπείνωση, οὔτε οἰκοδόμησε πάνω σὲ
μας, ὁ ὁποῖος θὰ μᾶς δείχνει τί ἔχουμε μετρημένες σκέψεις καὶ ἀρχὲς καὶ πεποι-
οἰκοδομήσει στὸν οἶκο τῆς ψυχῆς, πόσες θήσεις σταθερὲς καὶ ἀσάλευτες. Τέτοια
δαπάνες ἔχουμε κάνει καὶ πόσες ὑπολεί- θλιβερὰ παραδείγματα Χριστιανῶν, ποὺ
πονται, ποιές κακίες γκρεμίσαμε καὶ πό- πρόδωσαν τὴν πίστη καὶ τὸν βίο τὸν χρι-
σες θυσίες γιὰ τὴν ἀρετὴ ὀφείλουμε ἀκό- στιανικό, ἔχει νὰ μᾶς παρουσιάσει δυστυ-
μη νὰ κάνουμε. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ φθά- χῶς ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Τὸν Ἰούδα
σει κανεὶς στὴν στέγη τῆς χριστιανικῆς πρῶτον, τὸν Νικόλαον τὸν ἐκ τῶν ἑπτὰ
ζωῆς, χωρὶς τὴ συχνὴ ἄσκηση τοῦ καθή- διακόνων, τὸν Δημᾶν, τοὺς ἐκπεσόντας
κοντος τούτου. Εἶναι τόσο σύνηθες τὸ γε- κατὰ τοὺς διωγμούς. Ἀλλ᾿ ἐπίσης καὶ ὁ
γονὸς νὰ ἐπέρχεται, μετὰ τὰ πρῶτα ἔτη σύγχρονος βίος.
τῆς ἐνθουσιώδους πορείας στὴν χριστια- «Πάντες οἱ θεωροῦντες ἄρξονται
νικὴ ζωή, χαλάρωση τοῦ ἀρχικοῦ τόνου ἐμπαίζειν αὐτῷ», λέει ὁ Κύριος στὴν
καὶ βαθμιαία ὑποχώρηση ἐνώπιον τῶν παραβολή. Καὶ ὁ λόγος Του αὐτὸς βεβαι-
συνεπειῶν τῆς χριστιανικῆς ὁμολογίας καὶώνεται ἀπὸ τὰ πράγματα, διότι καὶ αὐτοὶ
τῶν θυσιῶν τῆς ἀρετῆς. Ἄν, λοιπόν, πα- ἀκόμη οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ζοῦν στὴν ἁμαρ-
ραμεληθεῖ τὸ καθῆκον τοῦτο τῆς αὐτομε- τία, ἔχουν τὴν ἀξίωση ἀπὸ πάντα ὅποιος
λέτης καὶ τῆς προσευχῆς, στὴν ὁποία παρουσιάζεται θρησκευτικός, ὄχι μόνον
πρέπει νὰ καταλήγει αὐτή, γιὰ ν᾽ ἀναζω- νὰ μὴ διαψεύδεται ἀπὸ τὸν βίο του, ἀλλὰ
πυρώνει τὶς ἀποφάσεις καὶ προσπάθειες, νὰ τηρεῖ ὅλη τὴ χριστιανικὴ ἀκρίβεια.
δὲν εἶναι παράδοξο νὰ μείνει κανεὶς στὸ «Δὲν ἐντρέπεσαι, σὺ ποὺ κάνεις τὸν θεο-
θεμέλιο, νὰ ἐγκαταλείψει δηλαδὴ τὴ χρι- φοβούμενο, καὶ κάνεις τέτοια πράγματα».
στιανικὴ ζωή. Αὐτὴ εἶναι ἡ συνήθης -λογικὴ δέ- παρα-
Οἱ ἀπαιτήσεις τῆς συνέσεως. Ἀλλὰ τήρηση, τὴν ὁποία τοῦ ἀπευθύνουν οἱ
ἂς προσέξουμε. Τὸ σπίτι τῆς ἀρετῆς πρέ- ἄνθρωποι τοῦ κόσμου. Καὶ ὅταν τὸν δοῦν
σελίδα 8 ἀπὸ 11
νὰ ἀφήσει πλέον ὁλοτελῶς τὴ θρησκευτι- πητὲ ἀναγνῶστα. Ἀρχίσαμε κι ἐμεῖς οἰκο-
κὴ ζωή, τότε τὸν κάνουν ἀντικείμενο εἰρω-
δομὴ μεγάλη. Ἀπὸ τὴ μέρα ποὺ βαπτι-
νείας καὶ χλευασμοῦ, διότι ἐπανευρί- στήκαμε, ἢ μᾶλλον ἀπὸ τὴ μέρα ποὺ με-
σκουν ἕναν δικό τους ἄνθρωπο στὸ πρό- τανοήσαμε καὶ γίναμε φανεροὶ ὡς θρη-
σωπο ἐκείνου, ὁ ὁποῖος εἶχε χωριστεῖ σκεύοντες, ἀρχίσαμε τὸν μέγα πύργο. Μή,
ἀπὸ αὐτοὺς μὲ μία ἐμφάνιση θρησκεύο- γιὰ τ᾽ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἀφήσουμε στὴ
ντος τόση φανερὴ καὶ ἐντυπωσιακή. Ἕνα μέση. Μὴ δειλιάσουμε γιὰ τὸ μέγεθος τῶν
τέτοιο, λοιπόν, κατάντημα, ἀληθῶς θλιβε-
ἀπαιτούμενων δαπανῶν καὶ θυσιῶν. Ἐκεῖ-
ρὸ καὶ γιὰ τὴν παροῦσα ζωή, πολὺ δὲ πε-νος ποὺ κτίζει τὸ σπίτι, ἂν αὐτὸς δὲν κα-
ρισσότερο γιὰ τὴν μέλλουσα, ζητάει νὰ τορθώνει νὰ τὸ ἀποτελειώσει μὲ δικά του
προλάβει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν κεφάλαια, θὰ τὸ συνεχίσει μὲ κάθε χαρὰ
ἔγραφε πρὸς τοὺς Γαλάτας, οἱ ὁποῖοι, καὶ προθυμία, ὅταν βρεθεῖ ἕνας εὐεργέ-
εὔκολα παρασυρόμενοι σὲ αἱρετικὲς ψευ- της, ποὺ ἀναλαμβάνει νὰ τὸν βοηθήσει
δολογίες, κινδύνευαν νὰ χάσουν τὴν ὀρθὴγιὰ νὰ τὸ φέρει ὁριστικῶς εἰς πέρας.
πίστη. «Οὕτως ἀνόητοί ἐστε; ἐναρξάμενοιἜχουμε ἐμεῖς τέτοιον εὐεργέτη, τὸν Χρι-
πνεύματι, νῦν σαρκὶ ἐπιτελεῖσθε;» (Γαλ.στό. Ἀναλαμβάνει Αὐτὸς προθύμως νὰ
γ΄,3). Ἀκόμη θερμότερα παραγγέλλει ὁ μᾶς δώσει ὅλα τὰ μέσα, ὅσα χρειάζονται
Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «βλέπετε ἑαυτούς,νὰ μᾶς κάνουν ἱκανοὺς καὶ ἐπαρκεῖς
ἵνα μὴ ἀπολέσωμεν ἃ εἰργασάμεθα, ἀλλὰ στοὺς ἀπαραίτητους κόπους καὶ τὶς θυ-
μισθὸν πλήρη ἀπολαύωμεν» δηλαδή, σίες. Ἂς τὰ ζητήσουμε θερμῶς διὰ τῆς
προσέξτε καλὰ τὸν ἑαυτό σας, γιὰ νὰ μὴ προσευχῆς, ἂς Τὸν πλησιάσουμε ταπεινοὶ
χάσουμε τοὺς κόπους τῆς ἐργασίας μας, καὶ μετανοημένοι στὰ Μυστήρια τῆς χά-
ἀλλὰ νὰ λάβουμε πλήρη τὸν μισθό (Β΄ Ἰω.ριτος, καὶ τότε ὅλη μας ἡ ἀδυναμία θὰ
8). μεταβληθεῖ σὲ δύναμη ἀκαταγώνιστη, διὰ
Οἱ παραγγελίες αὐτὲς τῶν δύο μεγά- τῆς ὁποίας ἀσφαλῶς θὰ οἰκοδομήσουμε
λων ἀποστόλων ἀπευθύνονται καὶ πρὸς στὴν ψυχή μας πύργο ἀρετῶν, ποὺ θὰ
ἐμᾶς τοὺς σημερινοὺς Χριστιανούς, ἀγα- μᾶς ἀναβιβάσει στὸν οὐρανό!

Ἡ παραβολὴ τοῦ ἐκστρατεύοντος βασιλέως.

Ἡ δεύτερη παραβολὴ παρουσιάζει
τὴν ἀρνητικὴ ἄποψη τῆς χριστιανικῆς
ζωῆς, ποὺ παριστάνεται ὠς ἐπικίνδυνου
πολέμου.
«Ἢ τίς βασιλεύς, πορευόμενος
συμβαλεῖν ἑτέρῳ βασιλεῖ εἰς πόλεμον,
οὐχὶ καθίσας πρῶτον βουλεύεται εἰ
δυνατός ἐστιν ἐν δέκα χιλιάσιν ἀπα-
ντῆσαι τῷ μετὰ εἴκοσι χιλιάδων ἐρχο-
μένῳ ἐπ᾿ αὐτόν; Εἰ δὲ μήγε, ἔτι αὐτοῦ
πόρρω ὄντος, πρεσβείαν ἀποστείλας
ἐρωτᾷ τὰ πρὸς εἰρήνην» (στῖχ. 31-32).
Στὴν παροῦσαν παραβολὴ ὁ Κύριος
δεικνύει ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἀποφασίζει
νὰ γίνει Χριστιανὸς ἀληθινός, μοιάζει μὲ
ἕναν βασιλιὰ ποὺ ἐκστρατεύει σὲ πόλεμο.
Καὶ ἑπομένως πρέπει νὰ μελετήσει τὶς
δυσκολίες καὶ τοὺς κινδύνους, ποὺ πρό-
κειται ν᾿ ἀντιμετωπίσει. Ὅπως καὶ ὁ βασι-
λιὰς ἢ τὸ Κράτος, ποὺ κηρύττει πόλεμο
ἐναντίον ἄλλου Κράτους, ἐξετάζει ἐπιμε-
λῶς ἂν ἔχει πρόθυμους στρατιῶτες καὶ
δυνάμεις ἐπαρκεῖς γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὴ
νίκη. Ἀλλιὼς ἐγκαταλείπει κάθε ἰδέα περὶ
πολέμου καὶ σπεύδει νὰ συνάψει εἰρήνη
μὲ τὸν πολέμιο. Δὲν βλέπουμε σήμερα

σελίδα 9 ἀπὸ 11
ποιοὺς τεράστιους ἐξοπλισμοὺς κάνουν
τὰ Κράτη γιὰ νὰ μὴ βρεθοῦν αἴφνης ἀνέ-
τοιμα; Χιλιάδες ἐπιτελεῖς καὶ πολεμικοὶ
σύμβουλοι καταγίνονται γιὰ νὰ καταρτί-
σουν τὰ τελειότερα πολεμικὰ σχέδια καὶ
τοὺς πληρέστερους ἐξοπλισμούς. Ὅταν
πρόκειται, δυστυχῶς, γιὰ πολέμους καὶ
καταστροφές, ὁ ἄνθρωπος κάνει ὅσο τὸ
δυνατὸν ἀκριβέστερες μελέτες καὶ ὑπο-
βάλλεται σὲ τόσο μεγάλες δαπάνες χρή-
ματος, ἡσυχίας, αἵματος! Καὶ μόνο ὅταν
πρόκειται νὰ ἐργαστεῖ γιὰ τὴν εἰρήνη τὴν
ἀληθινὴ τῆς ψυχῆς του καὶ τοῦ κόσμου,
γιὰ τὴν μόρφωση τὴν χριστιανική, ἡ
ὁποία ἀποκαθιστᾶ τὴν μόνιμη εἰρήνη καὶ
τὴν ἀληθινὴ εὐτυχία, τότε ἀποδεικνύεται
καθ᾽ ὑπερβολὴ ἀμελής, ἀδιάφορος, ἀπρό-
θυμος καὶ γιὰ μικρὲς ἀκόμη δαπάνες.
Ἀλλ᾽ ἂς ἐξετάσουμε μὲ ἀκρίβεια τὴν πα-
ραβολή.
Ἡ στρατειὰ τοῦ Χριστιανοῦ. Ἡ
κατάσταση τοῦ Χριστιανοῦ στὸν παρόντα
κόσμο εἶναι κατάσταση ἐμπόλεμη. Εἶναι
ἐκστρατεία καὶ πόλεμος ὁ παρὼν βίος.
Πόλεμος ἐναντίον ἐχθρῶν φοβερῶν, οἱ
ὁποῖοι διεκδικοῦν ὄχι ἁπλῶς τὴ χώρα μας
ἢ τὰ ἀγαθά μας, ἀλλὰ τὴν ψυχή μας, τὸ
αἰώνιο μέλλον μας. Εἶναι πόλεμος ἐνα-
ντίον ἐχθρῶν, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν νὰ ὑπο-
δουλώσουν τὴν ψυχή μας, ὥστε καὶ ἐδῶ
νὰ πάσχει καὶ νὰ ὑποφέρει καὶ στὴν μέλ-
λουσα ζωὴ πολὺ περισσότερο. Πολλοὶ
λαοὶ πολλὲς φορὲς ὑποδουλώθηκαν σὲ
ἄλλους. Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε πικρὴ
πεῖρα τῆς δουλείας ὑπὸ τῶν Τούρκων.
Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ ποτὲ ἡ δυ-
στυχία καὶ ἡ ἀθλιότητα τῆς δουλείας,
ποὺ δημιουργοῦν ὁ Σατανᾶς καὶ τὰ πάθη
τῆς ἁμαρτίας, πρὸς τὴν δουλεία καὶ τὴ
σκλαβιὰ ὑπὸ ὁποιουδήποτε τύραννου ἀν-
θρώπου. Γι᾽ αὐτὸ ὁ θεῖος Παῦλος παραγ-
γέλλει: «ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ
Θεοῦ, πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι,
πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ
σελίδα 10 ἀπὸ 11
ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα,
ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας,
πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους
τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ
τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις»· Δη-
λαδὴ ἐνδυθεῖτε ὅλα τὰ ὅπλα τὰ πνευμα-
τικὰ τοῦ Θεοῦ, μὲ πλήρη ἐξοπλισμό, γιὰ
νὰ μπορέσετε νὰ σταθεῖτε καὶ νὰ πολε-
μήσετε τὶς πανοῦργες μεθόδους τοῦ δια-
βόλου, διότι ἔχουμε πόλεμο ὄχι ἐναντίον
ἀνθρώπων, ποὺ ἔχουν αἷμα καὶ σάρκα
καὶ γι᾽ αὐτὸ εἶναι εὔκολο νὰ τοὺς νικήσει
κανείς, ἀλλὰ πόλεμο ἐναντίον τῶν ἀρχό-
ντων τῶν ἐξουσιαστῶν, τῶν κοσμοκρατό-
ρων δαιμόνων, τῶν ἐξουσιαζόντων τὴν ψυ-
χὴ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ζοῦν στὸ σκοτάδι
τῆς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου τούτου. Ἔχουμε
πόλεμο ἐναντίον τῶν πονηρῶν πνευμά-
των, τὰ ὁποῖα ἀγωνίζονται νὰ μᾶς στερή-
σουν τῶν ἐπουρανίων ἀγαθῶν (Ἐφ. στ´, 11-12).
Ἡ πρὸς τὸν ἐχθρὸ εἰρήνη ἀδύνατος.
Καὶ ἡ μὲν παραβολὴ μὲ τὶς λέξεις «εἰ δὲ
μήγε, ἔτι αὐτοῦ πόρρω ὄντος, πρεσβείαν
ἀποστείλας ἐρωτᾶ τὰ πρὸς εἰρήνην», φα-
νερώνει -ὅπως συμβαίνει στὶς διαφορὲς
μεταξὺ τῶν Κρατῶν- ὅτι εἶναι δυνατὸν ν᾽
ἀποφύγει κανεὶς τὸν πόλεμο πρὸς ἄλλο
Κράτος, διαπραγματευόμενος εἰρήνη μὲ
κάποιες ὑποχωρήσεις. Ὁ πραγματικὸς
ὅμως πόλεμος, στὸν ὁποῖο ἀναφέρεται ἡ
παραβολή, ἀποκλείει μία τέτοια διαπρα-
γμάτευση εἰρήνης. Δηλαδὴ εἶναι ἀπολύ-
τως ἀδύνατον στὸν ἄνθρωπο ν᾽ ἀποφύγει
τὸν κατὰ τοῦ Σατανᾶ καὶ τῆς ἁμαρτίας
πόλεμο καὶ νὰ συνάψει εἰρήνη καὶ νὰ
ζήσει πράγματι εἰρηνικῶς. Διότι ὁρισμένως
καὶ ἁφεύκτως θὰ αἰχμαλωτιστεῖ, θὰ γίνει
δοῦλος δυστυχής, στενάζων καὶ πάσχων
ἐδῶ καὶ στὴν μέλλουσα ζωή. Ἑπομένως
εἶναι ἀνάγκη ἀπόλυτος νὰ καταταχθεῖ
ὑπὸ τὴν σημαία τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ
ἀγωνιστεῖ στὸ πλευρό του, μὲ ἀπόλυτη
τὴν πεποίθηση ὅτι θὰ νικήσει.
Ἀλλ᾿ ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεται ἀπαραι-
τήτως νὰ σκεφθεῖ καὶ νὰ μελετήσει -τὸ
ὁποῖο ἄλλως τε θέλει ἐδῶ νὰ τονίσει ὁ
Κύριος μὲ τὶς δύο παραβολές- εἶναι ὅτι
πρέπει ἐκ τῶν προτέρων νὰ ἔχει πλήρη
γνώση τῶν ὅρων τῆς ἐκστρατείας, τῶν
δαπανῶν καὶ τῶν δυσκολιῶν καὶ τῶν κιν-
δύνων αὐτῆς, γιὰ νὰ ἀποφασίσει ἐσκεμ-
μένως καὶ ἐλευθέρως, ὁριστικῶς καὶ ἀμε-
τακλήτως. Εἶναι ἀνάγκη νὰ τὰ γνωρίσει
ἐκ τῶν προτέρων, γιὰ νὰ μὴ βρεθεῖ κατό-
πιν πρὸ δυσκολιῶν ἀπροβλέπτων καὶ
ἀγνώστων, καμφθεῖ δὲ καὶ λιποτακτίσει
ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ παράταξη καὶ ἐπα-
νέλθει στὴν ἁμαρτία. Διότι τότε ἡ θέση
του θὰ εἶναι χειρότερη. Ἡ δουλεία ὑπὸ
τὸν Σατανᾶ θὰ εἶναι δεινότερη, θὰ ὁμοιά-
ζει πρὸς τὸ ἁλάτι, ποὺ μωράνθηκε καὶ
δὲν εἶναι πλέον «οὔτε στὴ γῆ, οὔτε στὴν
κοπριὰ εὔθετον, ἀλλ ἔξω βάλλουσιν
αὐτό», λέει ὁ Κύριος (στίχ. 35). Τοῦτο, λοι-
πόν, θέλει ὁ Κύριος νὰ καταλάβουμε
καλὰ ὅτι ἡ ἐκστρατεία ὑπὸ τὴν ἀρχηγία
Του εἶναι τὸ μόνο μέσον τῆς σωτηρίας,
τῆς νίκης κατὰ τοῦ ἐχθροῦ καὶ τῆς εὐτυ-
χίας. Ἀλλ᾽ ἡ ἐκστρατεία αὐτὴ ὑπὸ τὸν
ἀρχηγὸν Χριστὸν ἀπαιτεῖ ἐσκεμμένη
αὐταπάρνηση.
Τὸ συμπέρασμα.
Γι᾽ αὐτὸ καὶ στὸν τελευταῖο στίχο
τῶν δύο παραβολῶν ὁ Κύριος διατυπώνει
τὸ ἑξῆς συμπέρασμα: «οὕτως οὖν πᾶς ἐξ
ὑμῶν, ὃς οὐκ ἀποτάσσεται πᾶσι τοῖς
ἑαυτοῦ ὑπάρχουσιν, οὐ δύναταί μου εἶναι
μαθητής» (στίχ. 33) δηλαδή: καθένας, ποὺ
θέλει νὰ εἶναι γνήσιος μαθητής μου, πρέ-
πει νὰ ἀποφασίσει καὶ νὰ εἶναι ἕτοιμος
νὰ ἀπαρνηθεῖ καὶ νὰ ἐγκαταλείψει τὰ
πάντα. Περιουσία καὶ γονεῖς καὶ συγ-
γενεῖς καὶ τέκνα καὶ συμφέροντα, ὅταν
αὐτὰ γίνονται ἐμπόδιο στὴ χριστιανικὴ
Ἐκ τοῦ βιβλίου “ΑΙ ΠΑΡΑΒΟΛΑΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ” ὑπὸ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ ἐκδ. ΖΩΗ 1929
σελίδα 11 ἀπὸ 11
ζωή. Νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ὑποβληθεῖ σὲ
κάθε θυσία καὶ νὰ ἀντιμετωπίσει μὲ θάρ-
ρος κάθε δυσκολία. Ἀλλιῶς δὲν εἶναι
δυνατὸν νὰ εἶναι μαθητής μου.
Τοῦτο εἶναι τὸ συμπέρασμα. Θὰ
χρειάζονταν ἴσως νὰ σημειωθεῖ καὶ πάλι,
ὅτι ἡ νίκη σ᾽ ἕναν τέτοιον ἀγῶνα, ποὺ
ἀπαιτεῖ τόση ἀνδρεία καὶ αὐταπάρνηση,
δὲν ἐξαρτᾶται μόνο ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ
ἀνθρώπου καὶ ἑπομένως δὲν πρέπει νὰ
δειλιάσει κανεὶς ἀπὸ τὴν ἰδέα ὅτι δὲν θὰ
κατορθώσει νὰ κερδίσει τέτοια νίκη. Ὄχι.
Ὅταν ὁ Χριστιανὸς ἔχει σταθερὴ ἀπόφα-
ση καὶ εἶναι πρόθυμος καὶ ἕτοιμος ν᾿ ἀγω-
νιστεῖ κατὰ τῆς ἁμαρτίας, δὲν θὰ ἀφεθεῖ
μόνος. Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἐὰν ἀφήνονταν
μόνος, καὶ ὁ πλέον ἀνδρεῖος, θὰ νικιόταν.
Ἀλλά -δόξα τῷ Θεῷ- ἕχουμε Ἀρχηγὸ πα-
ντοδύναμο. Εἴμαστε ὄχι ἀκέφαλο ἀπόσπα-
σμα στρατοῦ, ἀλλὰ στρατιῶτες ἀναπόσπα-
στα συνδεδεμένοι μὲ Ἀρχηγὸ ἀήττητο, τὸν
Χριστό, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου φεύγουν
τρέμοντες οἱ πονηροὶ δαίμονες, οἱ ἅσπον-
δοι αὐτοὶ ἐχθροί μας. Εἶναι ἀπόλυτος ἡ
πεποίθηση καὶ ἡ ἀσφάλεια, ὅτι ὅποιος
κατατάσσεται μὲ τὸ ἐφόδιο τῆς αὐταπαρ-
νήσεως ὑπὸ τὴν ἀρχηγία τοῦ Χριστοῦ, θὰ
νικήσει. Κανείς, λοιπόν, Χριστιανός, ὁ
ὁποῖος ἀποφάσισε νὰ ζήσει χριστιανικῶς,
δὲν πρέπει ν᾽ ἀποθαρρύνεται καὶ νὰ ἀπε-
λπίζεται. Ἀλλὰ μὲ ἀπόφαση πάντοτε
σταθερή, μὲ ἀπόφαση νὰ χάσει ἐν ἀνά-
γκει πᾶν ἀγαθὸ τοῦ κόσμου τούτου -μόνο
τὸν Ἀρχηγὸ νὰ μὴ χάσει- πρέπει νὰ συνε-
χίζει τὸν ἀγῶνα, καὶ ἀσφαλῶς θὰ κερδίσει
τὴ νίκη. «Τῷ δὲ νικῶντι», λέει ὁ Χριστός,
«δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ᾽ ἐμοῦ ἐν τῷ
θρόνῳ μου, ὡς κἀγὼ ἐνίκησα καὶ ἐκάθισα
μετὰ τοῦ πατρός μου ἐν τῷ θρόνῳ αὐτοῦ»
(Ἀποκ. γ΄, 21).