Sa kabataang Pilipino Ikaw, na ang batong sukdulan ng tigas

Sa lakas ng iyong diwa’y nagagawad

Ng buhay at gilas,
Salin ito ng tulang “A La Juventud Filipina” na sinulat ni
At ang alaalang makislap
Rizal sa Unibersidad ng Santo Tomas noong siya’y
Ay nabibigayan ng kamay mong masikap
labingwalong taong gulang. Ang tulang ito ang nagkamit
Ng buhay na walang masasabing wakes.
ng unang gantimpala sa timnpalak sa pagsulat ng tula,
na itinaguyod ng Liceo Artistico Literario, sanahang
At ikaw, na siyang 
binubuo ng mga taong mahilig sa panitikan at sa sining.
Sa may iba’t ibang
Mga Kastila’t katutubo ang lumahook na sa paligsahan
Balani ni Febong kay Apelas mahal,
nguni’t ang Lupon ng Inampalang binubuo ng mga
Gayundin sa lambong ng katalagahan,
kastila ay humanga sa tula ni Rizal at ipinagkaloob ditto
Na siayng sa guhit ng pinsel mong tanga’y
ang unang gantimpala.
Nakapaglilipat sa kayong alinman;
Ang tulang ito ang kauna-unahang lantarang
Hayo na’y tumakbo! Sapagka’t ang banal 
pagpapahayag ni Rizal ng kaniyang damdaming
Na ningas ng wani’y nais maputungan 
makabansa. Hinihimok niya ang kabataang Pilipino
Kayong naglalama’y,
upang mamukadkad at linangin ang kaniyang masisining
At maipamansag ng tambuling tangan,
na katalinuhan, tinatawag itong “Magandang Pag-asa ng
Saan man humanggan,
Bayan Kong Mutya,” na ngayo’y isang pariralang malimit
Ang ngalan ng tao, sa di matulusang
banggitin.
Lawak ng palibot na nakasasaklaw.
Sa tula’y ipinahahayag na ang Pilipinas ay bayan ng mga
Malwalhating araw,
Pilipino at ang salitang “Pilipino” ay unang ginagamit
Ito, Pilipinas, sa lupang tuntungan!
upang tawagin ang mga katutubo ng Pilipinas, hindi ang
Ang Lumikha’y dapat na pasalamatan,
mga kastilang ipinanganak sa Pilipinas, na siyang gamit
Dahilan sa kanyang mapagmahal,
ng salitang ito.
Na ikaw’y pahatdan.
Itaas ang iyong 
Malinis na noo
Sa araw na ito,
Kabataang Pilipino!
Igilas mo na rin ang kumikinang mong
Mayamang sanghaya
Magandang pag-asa ng Bayan kong Mutya!

Makapangyarihang wani’y lumilipad,

At binibigyang ka ng muning mataas,
Na maitutulad ng ganap na lakas,
Mabilis na hangin, sa kanyang paglipad,
Malinis na diwa, sa likmuang hangad.

Ikaw ay bumaba
Na taglay ang ilaw
Ng sining at agham
Sa paglalabanan,
Bunying kabataan,
At iyong kalagiun ang gapos mong iyang
Tanikalang bakal na kinatalian
Ng matulain mong waning kinagisnan.

Ikaw na lagi nang pataas nag lipad,

Sa pakpak ng iyong Mayamang pangarap,
Na iyong Makita sa Ilimpong ulap
Ang lalong matamis
Na mag tulaing pinakananais,
Ng higit ang sarap 
Kaysa “ambrosia” at “nectar” na awagas 
Ng mga bulaklak.

Ikaw na may tinig

Na buhat sa langit,
Kaagaw sa tamis
Na kay Filomenang Malinis na hiomig,
Sa gabing tahimik
Ay pinaparam mo ang sa taong sakit, Education Gives Luster to
Motherland Virtue transplanted luxuriant flow'rs;
And in the love of good e'er disposed
Will see the lords and governors
Wise education, vital breath
The noble people with loyal venture
Inspires an enchanting virtue;
Christian education always procure.
She puts the Country in the lofty seat
Of endless glory, of dazzling glow,
And like the golden sun of the morn
And just as the gentle aura's puff
Whose rays resplendent shedding gold,
Do brighten the perfumed flower's hue:
And like fair aurora of gold and red
So education with a wise, guiding hand,
She overspreads her colors bold;
A benefactress, exalts the human band.
Such true education proudly gives
The pleasure of virtue to young and old
Man's placid repose and earthly life
And she enlightens out Motherland dear
To education he dedicates
As she offers endless glow and luster.
Because of her, art and science are born
Man; and as from the high mount above
The pure rivulet flows, undulates,
So education beyond measure
Gives the Country tranquility secure.

Where wise education raises a throne

Sprightly youth are invigorated,
Who with firm stand error they subdue
And with noble ideas are exalted;
It breaks immortality's neck,
Contemptible crime before it is halted:
It humbles barbarous nations
And it makes of savages champions.
And like the spring that nourishes
The plants, the bushes of the meads,
She goes on spilling her placid wealth,
And with kind eagerness she constantly feeds,
The river banks through which she slips,
And to beautiful nature all she concedes,
So whoever procures education wise
Until the height of honor may rise.

From her lips the waters crystalline

Gush forth without end, of divine virtue,
And prudent doctrines of her faith
The forces weak of evil subdue,
That break apart like the whitish waves
That lash upon the motionless shoreline:
And to climb the heavenly ways the people
Do learn with her noble example.

In the wretched human beings' breast

The living flame of good she lights
The hands of criminal fierce she ties,
And fill the faithful hearts with delights,
Which seeks her secrets beneficent
And in the love for the good her breast she incites,
And it's th' education noble and pure
Of human life the balsam sure.

And like a rock that rises with pride

In the middle of the turbulent waves
When hurricane and fierce Notus roar
She disregards their fury and raves,
That weary of the horror great
So frightened calmly off they stave;
Such is one by wise education steered
He holds the Country's reins unconquered.
His achievements on sapphires are engraved;
The Country pays him a thousand honors;
For in the noble breasts of her sons