1

‫سرشناسه‪ :‬ویسی قصبه‪ ،‬عذرا‪،‬‬

‫عنوان و نام پدیدآور‪:‬رحصار در حصار ‪/‬‬
‫مشخصات نشر‪ :‬تهران‪ ،‬فرهوش‪1399 ،‬‬
‫مشخصات ظاهری‪:‬‬
‫شابک‪978-600-495-847-9 :‬‬
‫وضعیت فهرست نویسی‪ :‬فیپا‬
‫موضوع‪:‬‬
‫موضوع‪:‬‬
‫رده بندی کنگره‪:‬‬
‫رده بندی دیویی‪:‬‬
‫شماره کتابشناسی ملی‪:‬‬

‫نام کتاب ‪ :‬حصار در حصار‬

‫نویسنده ‪ :‬عذرا ویسی قصبه‬
‫ناظر فنی‪ :‬سمانه قاسمی‬
‫صفحه آرا‪ :‬ساجده خطیری‬
‫طراح جلد‪ :‬آرزو پاشا‬
‫نوبت چاپ‪ :‬نوبت اول‪ -‬تابستان ‪1399‬‬
‫شمارگان‪ 1000 :‬جلد‬
‫چاپ و صحافی ‪ :‬هاشم محمودی و بنیامین اسماعیلی‬
‫شابک‪978-600-495-847-9 :‬‬
‫قیمت‪:‬‬

‫‪2‬‬
‫کلیه حقوق چاپ و نشر مخصوص و محفوظ ناشر است‬
‫آدرس‪ :‬میدان انقالب‪ ،‬ضلع جنوب شرقی‪ ،‬ساختمان مترجمان‪ ،‬پالک‬
‫‪ ،17‬طبقه‌اول‬
‫انتشارات ‪66401161 - 09107892747 :‬‬
‫دبیرخانه ‪66911726-66406309 :‬‬
‫دورنگار‪89784558 :‬‬
‫وب سایت ‪www.farhoosh-pub.com :‬‬
 ‫حصار در حصار‬

‫نویسنده‬
‫‪3‬‬

‫عذرا ویسی قصبه‬

‫غــروب شــده بــود‪ .‬نزدیــک اذان‌ مغــرب‪ ،‬یــاد صــورت زیبــای دختــرم‌افتــاده‬
‫بــودم‪ .‬روی تخــت خــودم نشســته و داشــتم پیــش خــودم حســاب می‌کــردم‬
‫ن ششــمین ســاله کــه زندانــی هســتم‪ .‬اوایــل بــا کشــیدن خــط روی‬ ‫کــه ای ـ ‌‬
‫دیــوار‪ ،‬روزهــا رو می‌شــمردم ولــی کم‌کــم دیــدم کــه ایــن کار داره منــو‬
‫افســرده‌تر می‌کنــه‪ .‬چشــمم رفــت روی المــپ ســقف و نــور کم‌رنگــش‬
‫کــه روی دیــوار کثیــف زنــدان خودنمایــی می‌کــرد‪ .‬دوبــاره یــاد صــورت‬
‫زیبــای دختــرم افتــادم‪ .‬قلبــم به‌شــدت فشــرده شــد‪.‬‬
‫احســاس کالفگــی می‌کــردم‪ .‬مــاه مبــارک رمضــان بــود و روزه بــودم‪ .‬چشــم‬
‫هم‌ســلولیم بــه مــن افتــاد‪ .‬تقریبــ ًا هم‌سن‌وســال مــن و خیلــی مهربــان‬
‫بــود‪ .‬باهــم بســیار صمیمــی بودی ـم‌‪ .‬تقریب ـ ًا دو ســال بــود کــه افتــاده بــود‬
‫زنــدان‪ .‬اغلــب کــه دلــش می‏گرفــت دلداریــش مـی‏دادم‪ .‬بیشــتر اوقــات گریــه‬
‫می‌کــرد‪ .‬به‌خاطــر اینکــه از ایــن حالــت بیارمــش بیــرون و صرف‌نظــر از اون‬
‫همــه مصیبت‌هایــی کــه ســرم اومــده بــود‪ ،‬خــودم رو فرامــوش می‌کــردم‬
‫و ســعی می‌کــردم بــه دوســتم روحیــه بــدم‪ .‬بــا اینکــه خــودم از هــر لحــاظ‬
‫داغــون بــودم‪ ،‬می‏گفتــم‪ :‬خودتــو بــذار جــای مــن‪ ،‬اگــه شــرایط منــو داشــتی‬
‫چیــکار می‌کــردی؟ اوضاعــت خیلــی بدتــر از ایــن بــود! می‌تونــی یــه مقــدار‬
‫خــودت رو بــذاری جــای مــن و ببینــی چقــدر خوشــبخت‌تر از منــی!؟ پــس‬
‫خــدا رو شــکر کــن!‬
‫وقتــی آرومــش می‌کــردم‪ ،‬همیشــه بــه مــن می‏گفــت تــو زن خیلــی قــوی‬
‫‪ 4‬هســتی و اگــه مــن به‌جــای تــو بــودم نمی‌تونســتم دوام بیــارم‪ .‬ولــی از‬
‫اینکــه می‏دیــد امشــب کالفــه هســتم و حــال خوبــی نــدارم تعجــب کــرده‬
‫بــود! نــه بــرای اینکــه ناراحــت بــودم‪ ،‬حالت‌هــای مــن دســتش اومــده بــود‪.‬‬
‫همیشــه بعــد از مــرگ مامانــم یــاد گرفتــه بــودم قــوی باشــم‪ ‌.‬مگــه‌میشــه از‬
‫بچگــی یــک انســان آن‌قــدر اذیــت بشــه‪ ،‬رنــج‌ببــره و ناراحــت نباشــه بلکــه‬
‫می‏‏‏‌‏‏‏دونســت‪ ،‬هیچ‌وقــت گالیــه از شــرایطم نمی‌کنــم و به‌خاطــر اینکــه‌‬
‫می‏‏‏‌‏‏‏دونســت‪ ،‬هیچ‌وقــت ناراحتیــم رو بــروز نم ـی‏دادم‌‪ .‬چــون‌معتقــد بــودم بــا‬
‫گفتــن چیــزای بــد‪ ،‬بیشــتر انــرژی از آدم‌می‌گیــره و بــه افــکار بــدی کــه میــاد‬
 ‫ســراغت‪ ،‬بیشــتر قــدرت میــدی کــه بیشــتر آزارت بــده‪ .‬همیشــه بــه لطــف‬
‫خــدا ایمــان داشــتم و دیگــه بیشــتر از ایــن نمی‏خواســتم آزار ببینــ ‌م و یــه‬
‫ک راهــی بــرام بــاز‬ ‫وقت‌هایــی بلندبلنــد بــا خــودم‌می‏گفتــم حتم ـ ًا خــدا ی ـ ‌‬
‫می‌کنــه چــون‌ کــه از بــزرگان دینــی شــنیده بــودم و خونــده بــود ‌م کــه گفتــه‬
‫بــود‪«:‬کالم تــو‪ ،‬عصــای توســت» و مــن دوســت نداشــتم بــا صوتــم تــوی‬
‫فضــا انــرژی بــد جــاری کنــم‪ .‬تــو خــودم می‏ریختــم‌‪ .‬در اصــل می‏گفتــن‬
‫حتــی ایــن هــم درســت نیســت کــه انســان تــو خــودش بریــزه! بایــد فقــط‬
‫بــه لطــف بیکــران خــدا امیــدوار باشــه و انــرژی خــوب جــاری کنــه‪ .‬کــه مــن‬
‫یــه وقت‌هــا ایــن قســمتش رو فرامــوش می‌کــردم و می‌ریخت ـ ‌م تــو خــودم‪.‬‬
‫زندگــی طــوری تربیتــم کــرده بــود کــه مشــکالتم رو خــودم حــل می‌کــردم‬
‫و بــه دیگــران منتقــل نمی‌کــردم ولــی امشــب مثــل مــرغ ســرکنده‪ ،‬پریشــون‬
‫شــده و کم‌طاقــت بــودم‪.‬‬
‫هم‌ســلولیم طلعــت تیــورد‪ ،‬پرســید‪ :‬امشــب خیلــی پریشــونی مریــم جــان!‬
‫چــرا کالف ـه‌ای؟‬
‫نگاهــش کــردم و گفتــم‪ :‬هیچــی امــروز شــدیداً بی‌قــرارم! خیلــی دلم‌گرفتــه!‬
‫یــاد دختــرم‪ ،‬محبوبــه‪ ،‬افتــادم‪ .‬بچــم داره چیــکار می‌کنــه!؟‬
‫یــه جســتی زد و پریــد رو تخــت‪ ،‬نشســت کنــارم‪ .‬دستاشــو انداخــت رو شــونم‬
‫و گفــت‪ :‬خانــم قــوی بــاش! تــو همیشــه مــا رو دلــداری مـی‏دادی کــه عزیــزم‬
‫آخــر هفتــه نزدیکــه! دختــر زیبــات میــاد بــه مالقاتــت و می‌بینیــش گلــم!‬
‫یــه نگاهــی بهــش کــردم و بغضــم‌ترکیــد‪ .‬تــو بغلــش هــق هــق می‌کــردم‪5 .‬‬
‫اشــکم ســرازیر شــد‪ .‬هــای هــای شــروع کــردم بــه گریــه کــردن‪ .‬اشــکامو‬
‫بــا دســتاش پــاک کــرد‪ .‬پشــتمو دســت کشــید و بــا مهربونــی گفــت‪ :‬غصــه‬
‫نخــور! قربونــت بــرم! ببیــن مــا مثــل همیــم‪ .‬هممــون یــه وقت‌هــا دلمــون‬
‫نازک‌تــر میشــه‪ .‬پاشــو یــه کــم‌ آب بــزن بــه دســت و روت بریــم ســالن‬
‫غذاخــوری‪.‬‬
‫بین ـی‌ام رو بــاال کشــیدم و اشــکام رو بــا آســتینم پــاک کــردم و آهــی از تــه‬
‫ســینم کشــیدم‪ ،‬گفتــم‪ :‬باشــه و از تخــت پاییــن اومــدم‌‪ .‬هم‌ســلولی مــن‬
‫اســمش ثریــا بــود‪ .‬خیلــی خانــم موقــر و خوبــی بــود‪ .‬تــو یــک پاســاژ یــه‬
‫بوتیــک لباس‌فروشــی داشــت کــه بــا کســی شــریک بــود‪ .‬یــه چــک کشــیده‬
‫بــود‪ .‬گویــا شــریکش ســرش کاله گذاشــته بــود‪ .‬بخاطــر اینکــه نتونســته بــود‬
‫چــک رو به‌موقــع پرکنــه افتــاده بــود زنــدان‪.‬‬
‫خالصــه رفتــم دستشــویی و آبــی زدم بــه دســت و صورتــم‪ .‬خودمــو جلــوی‬
‫آیینــه چــرک و غبارگرفتــه‪ ،‬نــگاه کــردم و دیــدم بــا اینکــه نزدیــک ‪46‬‬
‫ســالگی بــودم‪ ،‬هنــوز صــورت زیبایــی دارم و پژمــرده نشــدم‪ .‬بــا ایــن همــه‬
‫فشــار و رنجــی کــه کشــیده بــودم‪ ،‬بــه قــول عمــه خانومــم‪ ،‬هنــوز آب و رنگی‬
‫داشــتم‪ .‬روســری‌ام رو مرتــب کــردم و بــا ثریــا و دو نفــر دیگــه از خانم‌هــا‬
‫بــرای افطــار رفتیــم ســالن غذاخــوری‪ .‬هرکــدوم یــه ســینی گرفتیــم کــه توش‬
‫یــه قالــب کوچولــو کــره‪ ،‬پنیــر و قالبــی کوچولــو مربــا‪ ،‬دوتــا زولبیــا و بامیــه‬
‫و یــه تخم‌مــرغ آب پــز بــود‪ .‬رفتیــم ســر میــز نشســتیم و مشــغول خــوردن‬
‫افطــاری شــدیم‪.‬‬
‫وقتــی افطــاری تمــام شــد بــه ســمت نمازخونــه رفتیــم‪ .‬نمــاز و یــه مقــدار هــم‬
‫قــرآن خوندیــم‪ .‬یکــم دلــم آروم گرفــت‪ .‬مـن‌ بــه خانم‌هایــی کــه روخوانیشــون‬
‫ضعیــف بــود کمــک می‌کــردم و قــرآن یــاد م ـی‏دادم و غلط‌هاشــون رو هــم‬
‫اصــاح می‌کــردم‪ .‬فکــر می‌کــرد ‌م حتم ـ ًا‌ بایــد تــو ایــن زمــان زنــدان باشــم‪.‬‬
‫شــاید جزئــی از امتحانــات الهــی منــه و خــودم رو یــه جورایــی متقاعــد‬
‫می‌کــردم کــه حتم ـ ًا الزم بــوده ک ـه‌ در ایــن مــکان باشــم‪ ‌.‬شــایدم چیــزی‬
‫‪ 6‬بدتــر از ایــن‌قــرار بــوده ســرم بیــاد کــه مــن ازش بی‌خبــرم‪.‬‬
‫خالصــه بعــد از نمازخونــه ســمت ســلول برگشــتیم‪ .‬شــب بخیــر گفتیــم و‬
‫هرکســی رفــت بــاال روی تخــت خــودش خوابیــد‪ .‬یــه تخــت دوطبقــه بــود‬
‫کــه مــن پاییـن‌ می‏خوابیــدم و بــاال طبقــه دومــش‪ ،‬ثریــا‪ .‬دســتمو زیــر ســرم‬
‫گذاشــته بــودم کــه یــاد مــادرم‪ ،‬یــاد اون صــورت ظریــف و معصومــش افتــادم‪.‬‬
‫رفتــم بــه زمــان بچگـی‌ام و خونــه پــدری‌ام‪ .‬خونمــون خیلــی بــزرگ نبــود‪ .‬یــه‬
‫حیــاط بــود کــه وســطش یــه حــوض داشــت و یــه باغچه و یــه تخــت کنارش‪.‬‬
‫ولــی روی لبــه حــوض چنــد تــا گلــدون محبــوب شــب بــود و شــمعدونی کــه‬
 ‫مامــان خیلــی دوستشــون داشــت‪ ،‬بهشــون می‌رســید و باهاشــون صحبــت‬
‫می‌کــرد‪ .‬همیشــه یــا در حــال نظافــت بــود یــا بــه آشــپزی مشــغول بــود‪ .‬در‬
‫وقــت اضافــی هــم خیاطــی می‌کــرد‪ .‬چــرخ خیاطیــش رو کــه برقــی کــرده‬
‫بــود اســمش ســینگل بــود‪ .‬یــه چرخ‌خیاطــی مشــکی قدیمــی بــود‪ .‬لبــاس‪،‬‬
‫چــادر و پیژامــه بــرای پــدرم‪ ،‬خــودش و مــن می‏دوخــت‪.‬‬
‫همــه فامیــل از هنــر و ســلیقش تعریــف می‌کــردن‪ .‬حیــاط باصفایــی بــود‬
‫باغچه‌مــون هــم سرســبز و پــر از گل رز ســرخ و بنفشــه و دوتــا درخــت‬
‫بــود تــو حیاطمــون‪ .‬کالغــی تــوش لونــه داشــت کــه همیشــه غــار غــار‬
‫می‌کــرد‪ .‬کنــار حیــاط یــه تخــت داشــتیم کــه تابســتون‌ها مــادرم یــه‬
‫قالیچــه می‌انداخــت روی تخــت‪ ،‬ســماورش رو مــی‌آورد و بســاط چــای‬
‫رو پهــن می‌کــرد‪ .‬میــوه می‌شســت و کاهــو و ســکنجبین هــم مــی‌آورد و‬
‫بنشــن هاشــو پــاک‌ می‌کــرد می‏ریخــت تــو دبه‌هــای پالســتیکی و درشــو‬
‫می‌بســت و برچســب می‌چســبوند رو دبه‌هــای کوچیــک پالســتیکی‬
‫مثــل نخــود‪ ،‬عــدس‪ ،‬لوبیاقرمــز‪ ،‬لوبیاچیتــی و لپــه‪ .‬پــدر هــم یــه وقت‌هــا‬
‫تــوی حــوض رو پــر آب می‌کــرد از میوه‌هایــی مثــل هندوانــه‪ ،‬خربــزه‪،‬‬
‫خیــار و طالبــی می‏ریخــت خنــک‌بشــه‪ .‬پــدرم کارش دولتــی بــود و بیشــتر‬
‫ماموریــت بــود‪ .‬وقتــی خونــه بــود خیلــی خوشــحال‌تر می‏شــدیم و خیلــی‬
‫بــرا ‌م خریــد می‌کــرد و هیچوقــت دســت خالــی از ماموریــت برنمی‌گشــت و‬
‫هرچــی کــه بهــش ســفارش م ـی‌دادم بــرام‌می‌خریــد و یــه وقت‌هــا انقــدر‬
‫اســباب‌بازی‌های جــور واجــور می‌خریــد کــه مــادرم می‌گفــت اســرافه ایــن ‪7‬‬
‫خیلــی اســباب‌بازی داره ولــی پــدر ‌م می‌خندیــد و بهــش می‌گفــت بچ ـه‌اس‪،‬‬
‫دلــش بــه این‌چیــزا خوشــه‪ .‬مــن ازش دورم و درثانــی مــا همیــن یــک بچــه‬
‫رو داری ـم‌‪ .‬و یــک وقت‌هــا کــه می‌رفــت ماموریــت مــن خیلــی بهونه‌گیــری‬
‫می‌کــردم و‌نــق مــی‌زدم و گریــه می‌کــردم بــراش و هــر وقــت کــه‬
‫می‌تونســت زنــگ‌میــزد و تلفنــی بــا مــن و مامــان‌‪ ،‬صحبــت می‌کــرد و‬
‫بــه زور یــه وقت‌هــا گوشــی رو مــادرم‌ از دســتم می‌گرفــت حتــی بــا اینکــه‬
‫کلیــد درخونــه رو داشــت به‌خاطــر خوشــحال کــردن مــن وقتــی برمی‌گشــت‬
‫گ خونــه رو میــزد‪ ،‬مــن می‌دویــدم و بــا هیجــان در رو بــه‬ ‫از ماموریــت‪ ،‬زن ـ ‌‬
‫روش بــاز می‌کــردم و می‌پریــدم بغلــش‌و انقــدر ســر و صورتمــو می‌بوســید‬
‫و همیشــه رو دســتاش خوابــم‌می‌بــرد‪ .‬یواشــکی دستشــو از زیــر ســرم در‬
‫مــی‌آورد و منــو می‌بــرد ســر جــام‌می‌خوابونــد‪ .‬یــه وقت‌هــا شــام‌مون رو‬
‫هــم تابســتون‌ها روی تخــت تــو حیــاط می‏خوردیــم و وقتــی پــدر بــود چــه‬
‫رونقــی داشــت خونمــون‪ .‬مامــان رختخــواب پهــن می‌کــرد‪ ،‬تابســتون‌ها تــو‬
‫حیــاط می‌خوابیدیــم و اکثــر صبح‌هــا عــادت داشــت پــدر خــودش صبحانــه‬
‫درســت کنــه و نــون تــازه می‌خریــد و بــا نــوازش منــو از خــواب بیــدار‬
‫می‌کــرد‪ .‬دســت و صورتمــو می‌شســت و می‌گفــت‪ ‌:‬مریمــی بابــا‪ ،‬گل پنبــه‬
‫مــن‪ ،‬و صبحانــه بهــم مــی‌داد و موقــع رفتــن بــه مامــان خیلــی ســفارش‬
‫ن خیلــی خیلــی هــوای‬ ‫می‌کــرد و بــا اینکــه مجبــور بــود دور بشــه ازمــو ‌‬
‫مامــان رو داشــت و همه‌چــی بــراش تهیــه می‌کــرد و همیشــه خونمــون‬
‫پــر و پیمــون بــود‪ .‬وقتــی پــدر نبــود‪ ،‬مامــان بغلــم می‏‌کــرد‪ .‬موهامــو بــو‬
‫می‏کشــید و بــرای مــن قصــه می‏گفــت‪ .‬از دختــر شــاه پریــون گرفتــه تــا‬
‫مــاه پیشــونی و بــز زنگولــه پــا‪ .‬یــه وقت‌هــا هــم دســتش زو می‌کــرد تــوی‬
‫موهــام بــرام ترانــه می‌خونــد‪ .‬ترانــه یــه خواننــده قدیمــی بــود‪ .‬می‌خونــد‪ :‬گل‬
‫اومــد‪ ،‬بهــار اومــد‪ ،‬میــرم بــه صحــرا‪ ،‬عاشــق صحراییــم بی‌نصیــب و تنهــا‪‌....‬‬
‫و مــن خوابــم می‏بــرد‪ .‬همــش می‌پرســیدم‪ ‌:‬مامــان پــدر کــی برمی‌گــرده؟‬
‫‪ -‬می‌گفت‪ :‬خیلی زود‪.‬‬
‫‪ 8‬صبح‌هــا کــه بــرای نمــاز صبــح‪ ،‬پــای ســجاده‌اش بــود‪ ،‬چهــره‌ای دیدنــی‬
‫داشــت‪ ،‬صورتــش تــو یــه مقنعــه چــادر‪ ،‬همه‌چیــزش از تیتــرون ســفید از‬
‫زیبایــی بــرق م ـی‏زد‪ .‬بــرای منــم یــه ســجاده کوچیــک و چادرنمــاز دوختــه‬
‫بــود‪ .‬یــه وقت‌هــا کنــارش نمــاز می‌خونــدم‪ .‬هنــوز خیلــی کوچیــک بــودم‪،‬‬
‫قبــل از رفتــن بــه مدرســه‪ ،‬یــه عروســک داشــتم کــه اســمش رو گذاشــته‬
‫بــودم ســودابه‪ .‬مامــان بــراش لبــاس دوختــه بــود‪ .‬یــه بالــش کوچیــک از پنبــه‪،‬‬
‫تشــک و روانــداز‪ ،‬بــرای عروســکم بــا پارچــه پول ـک‌دار لبــاس دوختــه بــود‪.‬‬
‫همیشــه خونمــون بــرق م ـی‏زد‪.‬‬
 ‫مامــان بــه کار مشــغول بــود‪ .‬ســر فصل‌هــا‪ ،‬مربــا و ترشــی درســت می‌کــرد‪.‬‬
‫خونمــون همیشــه بــوی گل و بیدمشــک مــی‏داد‪ .‬یــه ظــرف کریســتال‬
‫کوچیــک‪ ،‬از نقــل بیدمشــک کــه وســطش بــادوم بــود پــر می‌کــرد و رو طاقچه‬
‫یــا روی میــز مبــل می‏ذاشــت‪ .‬همــه خونه‌هــا‪ ،‬عطــر خــاص و مخصــوص بــه‬
‫خودشــونو دارن‪ .‬خونــه مــا همیشــه بــوی هــل و گل م ـی‏داد‪ .‬چــون مامانــم‬
‫هــم خیلــی تمیــز بــود هــم باســلیقه‪ .‬عمه‌خانــم بــه مامــان می‏گفــت‪:‬‬
‫شمســی جــون! خونتــون بــوی گل و آب میــده‪ .‬عمه‌خانــم یــه وقت‌هــا‬
‫پارچــه م ـی‌آورد و مامانــم بــراش لبــاس خونگــی یــا چــادر می‏دوخــت‪ .‬اســم‬
‫مامانــم شمســی بــود‪.‬‬
‫وارد راهــرو خونــه کــه می‏شــدیم‪ ،‬وصــل می‏شــد بــه دوتــا اتــاق تودرتــو‪.‬‬
‫گ روغنــی بــود‪ .‬بــه رنــگ مغــز پســته‌ای مــات بــود‪ .‬وســط دوتــا‬‫دیــوارش رنـ ‌‬
‫اتاق‌هامــون همیشــه دوتــا فــرش دوازده متــری الکــی اصــل کاشــمر هــم‬
‫پهــن بــود‪ .‬فرش‌هــا رو خیلــی دوســت داشــت‪ .‬همیشــه بعــد از جــارو کــردن‪،‬‬
‫در و دیــوار و شیش ـه‌ها رو بــا دســتمال ن ـم‌دار پــاک می‌کــرد‪ .‬عاشــق نظــم‬
‫و نظافــت بــود‪ .‬یه‏وقت‌هــا بعــد ناهــار‪ ،‬از شــدت خســتگی کنــار ســفره‌مون‪،‬‬
‫خوابــش می‏بــرد‪ .‬منــم می‏رفتــم چــادرش رو‌می‏کشــیدم روش و ســفره‬
‫رو جمــع می‌کــردم‌می‏ذاشــتم‌گوشــه اتــاق‪ .‬یــه وقت‌هــا هــم می‏رفتــم‬
‫زیــر چــادرش‪ ،‬بغلــش می‌کــردم و می‏خوابیــدم یــا اگــه نمی‏خوابیــدم‪ ،‬بــا‬
‫موهــاش بــازی می‌کــردم‪ ‌.‬یــا می‏رفتــم تــو حیــاط بــه گلدونــاش آب مـی‏دادم‬
‫و بــا بیلچــه کوچیکــم باغچــه رو زیــر رو می‌کــردم‪ .‬بــا شــمعدونی‌ها و ‪9‬‬
‫کالغ‌هــا حــرف مــی‏زدم‪ .‬دســت و رومــو می‌شســتم و می‌اومــدم تــو اتــاق‬
‫و دوبــاره زیــر چــادرش می‏رفتــم‪ .‬بیــدارش می‌کــردم‌ و می‏گفتــم‪ :‬بســه‬
‫چقــدر می‏خوابــی! از خــواب پــا می‏شــد‪ .‬ســفت بغلــم‌ می‌کــرد‪ .‬منــو بــه‬
‫ســینش می‌چســبوند‪ .‬هــی ســر و صورتمــو می‏بوســید و می‏گفــت‪ :‬کــی اینــا‬
‫رو جمــع کــرده!؟ خانــم کوچولــوی مــن! قربــون صدقــم می‏رفــت ‌و پشــت‬
‫دســتام رو‌می‏بوســید و می‌چســبوند بــه صورتــش‪.‬‬
‫اگــه خواب ـم‌ می‏بــرد حتم ـ ًا گردنبنــدم رو بــاز می‌کــرد تــا زنجیــرش‪ ،‬گردنــم‬
‫رو اذیــت نکنــه‪ .‬خیلــی دوســتم داشــت و بــه قــول قدیمی‌هــا نمی‌گذاشــت‬
‫آب تــو دلــم تکــون بخــوره‪ .‬هــوا کــه ســرد می‏شــد‪ ،‬آنقــدر بهــم‌می‌رســید‬
‫کــه مبــادا مــن ســرما بخــورم و بـه‌ زور میــوه‪ ،‬آبمیــوه و غــذای مقـ ّوی بهــم‬
‫‌مــی‌داد‪ .‬می‏گفــت‪ :‬بایــد خــوب بخــوری کــه رشــد کنــی و مریــض نشــی‪.‬‬
‫تــا پــدرت ه ـ ‌م خوشــحال بشــه بــه هــوای پــدرم بیشــتر حرفــاش رو گــوش‬
‫می‌کــردم و وقتــی پــدر می‌اومــد خونــه می‌گفــت نمیدونــی چــه دختــری‬
‫داریــم مــا‪ ،‬همــه حرفامــو گــوش می‌کنــه و خــوب غذاشــو می‌خــوره پــدر‬
‫هــم همیشــه بغلــم‌می‌کــرد و منــو غــرق بوســه می‌کــرد‪.‬‬
‫یــه وقت‌هــا هــم کــه دلــم‌می‏گرفــت و پــدر هــم‌نبــود‪ ،‬می‏گفــت بــرو‬
‫بگــو رویــا بیــاد پیشــت بــازی کنیــد‪ .‬بــرام ســماور‪ ،‬قــوری‪ ،‬اســتکان و نعلبکــی‬
‫ســفالی خریــده بــود‪ .‬یــه وقت‌هــا کــه رویــا نبــود‪ ،‬خــودش بــا مــن خاله‌بــازی‬
‫می‌کــرد‪ .‬حتــی بهــش می‏گفتــم‌می‏خــوام بیــای و بــا مــن بــازی کنــی‪ .‬بــا‬
‫مــن بــازی می‌کــرد‪ ،‬بــرام دیگچــه ســفالی کوچیــک خریــده بــود‪ .‬می‏گفتــم‬
‫برامــون تــوش غــذا درســت کــن‪ .‬تــوش‪ ،‬بــرای بازیمــون اســتانبولی درســت‬
‫می‌کــرد‪.‬‬
‫خالصــه خیلــی بامحبــت بــود‪ .‬کاری می‌کــرد کــه مــن خوشــحال و راضــی‬
‫باشــم و کمتــر جــای خالــی پــدر حــس کنــم‪ .‬تــو اتــاق پشــتی کــه مهمــون‬
‫خونمــون بــود‪ ،‬یــه دســت مبــل مخمــل یشــمی چیــده بــود‪ .‬وســط میــزش یــه‬
‫ترمــه پهــن کــرده بــود‪ .‬روی طاقچــه‪ ،‬یــه آیینــه وســط دوتــا اللــه صورتــی‬
‫‪ 10‬رنــگ و یــه قــرآن بــا جلــد مخمــل ســبز کنــار هــم گذاشــته بــود‪ .‬یــک قــاب‪،‬‬
‫شــمایل حضــرت علــی بــه دیــوار آویــزون کــرده بــود‪.‬‬
‫بــرای پنجــره بــزرگ اتاقمــون‪ ،‬از حریــر ســفید‪ ،‬یــه پــرده پرچیــن دوختــه بــود‪.‬‬
‫از بقیــه پارچــه حریــر‪ ،‬ســه گوش ـه‌ای دوختــه بــود و روی پــرده پهــن کــرده‬
‫بــود‪ .‬خیلــی تمیــز و باســلیقه روی طاقچ ـه‌ی کنــارش‪ ،‬زیــر آیینــه و الله‌هــا‬
‫و قــرآن‪ ،‬یــه گل پنــج پــر گلــدوزی شــده بــا دســت‪ ،‬انداختــه بــود‪ .‬تــو اتــاق‬
‫جلویــی‪ ،‬دوتــا پشــتی بــود‪ .‬روی آنهــا قالب‌بافــی پهــن بــود‪ .‬ســه کنــج اتــاق‬
‫جلویــی میــز تلویزیــون و یــک صندلــی راحتــی گذاشــته بــود‪ .‬یــه‏وقت‌هــا‬
 ‫عینــک مــی‏زد و روی صندلــی می‌نشســت و گلــدوزی می‌کــرد یــا بافتنــی‬
‫می‌بافــت‪.‬‬
‫کنــار ایــن دوتــا اتــاق‪ ،‬چنــد تــا پلــه می‏خــورد‪ ،‬می‏رفــت بــاال‪ .‬اتاقــی بــزرگ‬
‫و یــه پنجــره کــه رو بــه حیــاط وا می‏شــد‪ .‬وســطش تــور ســفید زده بــود و‬
‫بــرای کنــارش یــه پــرده گلــدار خیلــی قشــنگ دوختــه بــود‪ .‬یــه کمد دیــواری‬
‫بــزرگ‪ ،‬بــه دیــوار اتــاق چســبیده بــود رختخواب‌هــاش رو خیلــی باســلیقه‬
‫چیــده بــود‪ .‬انــگار کــه خط‌کــش گذاشــته بــود‪ .‬مرتــب روی خــط چیــده و‬
‫مالفــه بــزرگ ســفید الجــوردی تیتــرون روش کشــیده بــود‪ .‬لحاف‌هــاش‬
‫همــه منجــوق و مرواریــددوزی شــده بــود‪ .‬بالشـت‌هاش هــم همــه یکدســت‬
‫مخمــل آبــی بــود‪ .‬روی مخمــل آبــی‪ ،‬تیتــرون ســفید تــوردوزی شــده کشــیده‬
‫بــود‪ .‬لباس‌هــا رو هــم مرتــب تــو کاور‪ ،‬طــرف دیگــه کمــد تــو جالباســی‬
‫آویــزون کــرده بــود‪.‬‬
‫بــاالی کمــد یــه چمــدون داشــت کــه بــه جونــش بســته بــود‪ .‬همیشــه‬
‫مرتبــش می‌کــرد‪ .‬ســه تیکــه پارچــه از ترمــه تــوش بــود‪ .‬کــه بــه اصطــاح‬
‫قدیــم‪ ،‬بهــش ســوزنی می‏گفــت‪ .‬بقچه‌هــای ســفید گلــدوزی شــده‪ ،‬چــادر‬
‫ابریشــم‪ ،‬چــادری خونگــی کــه بهــش کــودری می‏گفــت‪ .‬لبــاس خــواب و‬
‫چنــد تــا پارچــه خامــه‌دوزی شــده بــه اصطــاح خــودش اونــم‪ .‬می‏گفــت‬
‫گرونــه‪ .‬از مکــه بــرام آوردن‪ .‬بــرای تــو کنــار گذاشــتم و ســوزنی‌ها رو هــم‬
‫می‏خــوام بــذارم تــو جهیزی ـه‌ات‪ .‬خاطراتــش رو زیــر و رو می‌کــرد‪ .‬می‌بســت‪،‬‬
‫‪11‬‬ ‫می‏گذاشــت بــاالی کمــد‪.‬‬
‫یــه تخــت دونفــره تــوی اتــاق بــود‪ .‬کنــارش یــک دراور‪ ،‬کــه یــه آیینــه هــم‬
‫روی دراور قــرار می‏گرفــت کــه بهــش می‏گفــت میزتوالــت‪ .‬قالب‌بافــی‬
‫خیلــی قشــنگی بــا نــخ ابریشــم ســفید‪ ،‬روی دراور زیــر آیینــه روی دراور‬
‫انداختــه بــود‪ .‬کنــار تخــت‪ ،‬دوتــا کمــد کوچیــک بــود کـ ‌ه بهــش پاتختــی یــا‬
‫میــز عســلی می‏گفتــن‪ ،‬دوتــا کشــوی کوچیــک داشــت‪ .‬تــوش ســجاده‪ ،‬مهــر‬
‫و تســبیح گذاشــته بــود‪ .‬روتختیــش هــم ســاتن صورتــی بــود‪ .‬بــا منجــوق و‬
‫پولــک تزئیــن کــرده بــود‪ .‬یــک کیــف صندوقــی ســفید داشــت کــه مــال‬
‫عروســیش بــود‪ .‬یــک ســرویس لــوازم آرایــش بــا مــارک آوون و چندتــا‬
‫ســکه کــه شــب عروســی روی ســرش ریختــه بــودن داخلــش بــود‪ .‬گاهــی در‬
‫کیفــش رو وا می‌کــرد و آرایــش می‌کــرد‪ .‬البتــه بیشــتر دوســت داشــت خونــه‬
‫رو مرتــب کنــه و آشــپزی و خیاطــی کنــه‪.‬‬
‫خیلــی شــاد بــودم‪ .‬منــو هیچ‌وقــت از خــودش دور نمی‌کــرد‪ .‬یه‏وقت‌هــا‬
‫کــه بــا دوســتام مشــغول بــازی بــودم‪ ،‬در حیــاط رو وا می‏گذاشــت و از پشــت‬
‫حفــاظ منــو نــگاه می‌کــرد‪ .‬البتــه کوچمــون پهــن و بن‌بســت بــود‪ .‬محــل‬
‫زندگیمــون‌امیرآبــاد بــود‪ .‬چــون یکــی یدونــه بــودم دســت و دلــش می‌لرزیــد‬
‫و زود منــو صــدا می‌کــرد‪.‬‬
‫همســایه‌ها از دســت‌پختش تعریــف می‌کــردن و می‏گفتــن دســتتون عطــر‬
‫داره‪ .‬غذاهاتــون بــو و بلنــگ داره‪ .‬همیشــه روز بیست‌وهشــتم صفــر نــذری‬
‫درســت می‌کــرد و پخــش می‌کــرد‪ .‬بــه نیــت مــن‪ ،‬آش شــله قلمــکار درســت‬
‫می‌کــرد‪ .‬می‏گفــت ســه تــا بچــه ســقط شــده بودنــد‪ .‬بــار چهــارم کــه بــاردار‬
‫شــده‪ ،‬نــذر کــرده اگــه زنــده بمونــم‪ ،‬تــا زنــده‌ا‌س‪ ،‬آش درســت کنــه و پخــش‬
‫کنــه و نذرشــو بجــا بیــاره‪.‬‬
‫خالصــه همــه همســایه‌ها می‏‏‏‌‏‏‏دونســتن کــه مامانــم رو مــن‌حساســه! مث ـ ً‬
‫ا‬
‫دهــم مــاه کــه می‏شــد‪ ،‬هــر ماهــه تــوی خونمــون روضه‌خونــی داشــت‪ .‬چندتــا‬
‫از خانم‌هــا می‌اومــدن و مــداح می‌اومــد‪ ،‬مداحــی می‌کــرد و خانم‌هــا هــم‬
‫یــه دل ســیر‌ بــرای مصیبــت آقــا گریــه می‌کــردن‪ .‬ی ـک‌ چــای و میــوه‪ ،‬دور‬
‫‪ 12‬هــم می‏خــوردن و می‏رفتــن‪ .‬می‏گفــت بــه روضــه موســی‌ابن‌جعفر خیلــی‬
‫معتقــده‪ .‬آقــا پــدر امــام رضــا هســتن‪‌.‬منــو‪ ،‬آقــا بهــش عنایــت کــرده‪ .‬یــه‬
‫وقت‌هــا هــم قیمــه درســت می‌کــرد و پخــش می‌کــرد‪ .‬عشــقش‪ ،‬خدمــت‬
‫بــه مــردم و ایــن کارا بــود ولــی نمی‏گذاشــت از پیشــش تکــون بخــورم‪.‬‬
‫حتــی اون‌موقع‌هــا رســم‌نبــود مــادرا بیــان دنبــال بچه‌هاشــون‪ ،‬ولــی مامــان‬
‫بــه عشــق مــن مدرســه‌می‌اومــد‪ .‬همــه می‏گفتــن‌ عزیــز دردونــه شمســی‬
‫خانــم‪ .‬چــون اهــل کوچــه و بیــرون نبــود بــه نــدرت جایــی می‌رفــت‪ .‬خونــه‬
‫هیچ‌کــس هــم عــادت نداشــت بــره‪ .‬رویــا همــش می‌اومــد خونمــون‪.‬‬
 ‫هیچ‌وقــت بیــکار نبــود‪ .‬وقتــی هــم بیــکار بــود تفریحــش بافتنــی بــود‪ ،‬از‬
‫شــلوار گرفتــه تــا کاله‪ ،‬پیراهن‌هــای خوشــگل‪ .‬پالتــو هــم بــرام‌می‌بافــت‪.‬‬
‫اصــا خســتگی‌ناپذیر بــود‪ .‬یــه‏ وقت‌هــا هــم بــرای مــادر خــودش دلــش‬
‫می‏گرفــت و می‌نشســت و گریــه می‌کــرد‪ .‬می‏گفــت جــوون‌مــرگ شــده‪.‬‬
‫خاطــرات کمــی از‌مــادرم تــو ذهنــش یــادگار بــراش مونــده!‬
‫مامــان بــا یــک نفــر خیلــی صمیمــی بــود‪ .‬یــک همســایه داشــتیم کــه بــا‬
‫مــادرم مثــل دوتــا خواهــر بــودن‪ ،‬اســمش ملیحــه خانــم بــود‪ .‬دختــرش بــا من‬
‫همبــازی بــود‪ .‬بیشــتر اوقاتمــون رو بــا ملیحــه خانـم‌ و رویــا پــر می‌کردیــم و از‬
‫تنهایــی درمی‌اومدیــم‪ .‬یادمــه بــا هــم ترشــی درســت می‌کــردن‪ ،‬فصــل پاییــز‬
‫آب غــوره و آبلیمــو می‏گرفتــن‪ .‬نعنــا و شــوید خشــک می‌کــردن‪.‬‬
‫یــه‏وقت‌هــا بــه اتفــاق هــم می‏رفتیــم ســید نصرالدیــن‪ .‬نزدیــک بــازار یــه‬
‫زیارتگاهــی بــود کــه خیلــی حاجــت مـی‏داد‪ .‬مامــان بــه ســید نصرالدیــن خیلی‬
‫اعتقــاد و ارادت داشــت‪ .‬حتــی یــه‏وقت‌هــا می‏رفتیــ ‌م حمــام بیــرون‪ .‬منــم‌‬
‫عروســکم رو بــا خــودم می‌بــردم‪ .‬مامــان بــرام میــوه برمی‌داشــت و تــو‬
‫حمــوم م ـی‏داد بخــورم‪ .‬ی ـه‏ وقت‌هــا حمــوم نمــره می‏رفتیــم و یــه‏وقت‌هــا‬
‫هــ ‌م حمــوم عمومــی‪ .‬اون وقت‌هــا بیشــتر آبگرمکن‌هــا نفتــی بــود‪ .‬تــازه‬
‫چندســال بــود کــه گازکشــی شــده بــود‪ .‬مــا پکیـج‌ نداشــتیم‪ .‬شــوفاژ خونمــون‬
‫قدیمی‌تــر بــود‪ .‬بــا اینکــه چندســالی بــود کــه لوله‌کشــی شــده بــود ولــی‬
‫مامــان‌می‏گفــت حمــوم بیــرون بهتــره! حمــو ‌م خونــه‪ ،‬آب زود ســرد میشــه‪.‬‬
‫تــو حمــوم بــا رویــا آب‌بــازی می‌کردیــم و بــا عروســکامون‌مشــغول بودیــم‪13 .‬‬
‫وقتــی برمی‌گشــتیم خونــه‪ ،‬مامــان از قبــل غذاشــو حاضــر بــود‪ .‬دم‌پختــک‬
‫درســت می‌کــرد‪.‬‬
‫چــون پــدر ماموریــت بــود بیشــتر اوقــات ملیحــه خانــ ‌م هــم‌می‌اومــد‬
‫و هرچــی هــم کــه داشــتن‌مــی‌آورد و باهــم می‏خوردیــم‪ .‬چــای درســت‬
‫می‌کــردن‪ ،‬بافتنــی بــه هــم یــاد مــی‏دادن‪ .‬یــه لچــک ســفید بــه ســرم‬
‫می‌بســت و می‏گفــت مغــزت میچــاد‪ ،‬ســرما می‏خــوری‪ .‬حمــوم رو خیلــی‬
‫دوســت داشــتم‪‌،‬چــون بیــرون از خونــه بــود‪ .‬خوابــم کــه می‏بــرد از ســرم‬
‫وا می‌کــرد و جورابــام رو در مــی‌آورد‪ .‬ولــی روزای خــوش مــن زود تمــوم‬
‫شــد‪ .‬کالس دوم دبســتان‪ ،‬مامانــم مریــض شــد‪ .‬دل دردای بــد می‏گرفــت‪.‬‬
‫هرچــی دکتــر می‏رفــت و دارو می‏خــورد افاقــه نمی‌کــرد‪ .‬صورتــش زرد‬
‫شــده بــود‪ .‬روز بــه روز الغرتــر می‏شــد‪ .‬از درد کم‌حوصلــه شــد و به‌خاطــر‬
‫مــن خودشــو بــه زور می‏کشــید و غــذا درســت می‌کــرد‪.‬‬
‫پــدر خیلــی غصــه می‌خــورد و خیلــی دکتــر بــردش حتــی راضــی شــده‬
‫بــود ببرتــش اروپــا ولــی عجــل مهلتــش نــداد‪ .‬پــدر واقعـ ًا مامــان رو دوســت‬
‫داشــت و هروقــت خونــه بــود تــا دیــر وقــت باهــم‌می‌نشســتند و چــای و‬
‫میــوه می‌خوردنــد و صحبــت می‌کردنــد‪ .‬والحــق مامــان هــم خیلــی تــر و‬
‫خشــکش می‌کــرد مثــل یــک بچــه‪ .‬بعــد از شــش مــاه دســت‌وپنجه نــرم‬
‫کــردن بــا مریضــی‪ ،‬مامــان از پــا دراومــد‪ .‬خیلــی غصــه خــوردم و گریــه‬
‫می‌کــردم‪ .‬مــادرم همه‌کــس و همه‌چیــز مــن بــود‪ .‬و پــدر هــم‌ حالــش‬
‫خراب‌تــر از مــن بــود و مــرگ مامــان داغونــش کــرد و موهــاش هــم کمــی‬
‫ســفید شــد و افســرده شــد‪ .‬مــادری کــه نمی‏گذاشــت آب تــوی دلــم تکــون‬
‫بخــوره‪ ،‬در مقابــل بیمــاری چقــدر ناتــوان شــده بــود حتــی قــادر نبــود از‬
‫جــاش بلنــد بشــه و غــذا درســت کنــه‪ .‬یــه وقت‌هــا بــه زور بــه عشــق مــن‬
‫خودشــو می‌کشــید‪ .‬از غصــه مریــض شــده بــودم‪ .‬تــب می‌کــردم و همــش‬
‫بــراش بهونــه می‏گرفتــم‌‪ .‬عمه‌خانــم یــه مــدت منــو بــرد خونــه خــودش‬
‫و ازم مراقبــت می‌کــرد‪ .‬پــدرم هــم خیلــی از بیــن رفتــه بــود و مرخصــی‬
‫‪ 14‬می‌گرفــت و پیشــم‌می‌مونــد‪ .‬یــه وقت‌هــا ولــی کارش جــوری بــود کــه‬
‫نمی‌تونســت تعطیــل کنــه و همــش پیــش مــن بمونــه و خیلــی بــه عمــه‬
‫سفارشــم رو می‌کــرد و همــش تلفنــی بــا مــن صحبــت می‌کــرد ولــی جــای‬
‫مامــان رو پــر نمی‌کــرد و خودشــم اگــه حالــش بدتــر از مــن نبــود بهتــر هــم‬
‫‌نبــود‪.‬‬
‫شــب و روزم بــا مــادر ســپری می‏شــد‪ .‬ســر فــوت مــادرم‪ ،‬بعــد پــدر هیــچ‬
‫دلخوشــی نداشــتم و اگــه پــدر کنــار ‌م نبــود مــن هــم‌میمــرد ‌م و مــن هــم‬
‫کــه خواهــر بــرادر دیگ ـه‌ای نداشــتم ســرم باهاشــون گــرم باشــه‪ .‬عروســکم‬
 ‫رو بــا خــودم بــرده بــودم خونــه عمــه و تــا صبــح توبغلــم بــود‪ .‬بــرای مــادرم‬
‫بیتابــی می‌کــردم و اشــک می‏ریختــم‪ .‬عمــه هــم خیلــی ناراحــت بــود و بــه‬
‫مــن توجــه می‌کــرد‪ .‬یــه‏وقت‌هــا همــراه مــن اشــک‌ می‌ریخــت و بغلــم‬
‫می‌کــرد‪ .‬ولــی جــای مامانــم رو پــر نمی‌کــرد‪.‬‬
‫بعــد از ســال مامــان‪‌،‬عمــه تصمیــم گرفــت بــرای پــدرم زن بگیــره‪ .‬پــدر‬
‫راضــی نمی‏شــد‪ .‬ولــی بــه اصــرار عمــه تــن داد‪ .‬اونــم بیشــتر به‌خاطــر مــن‬
‫کــه نبــود می‌رفــت ماموریــت‪ ،‬کســی کنــارم باشــه و تر‌وخشــکم کنــه‪ .‬بعــد‬
‫یــک هفتــه کــه از ازدواج پــدرم‌ می‌گذشــت مــن بــا عمــه بــه خونمــون‬
‫برگشــتیم‌‪ .‬بــا زن بابــام روبــرو شــدم‪ .‬زن بــدی بــه نظــر نمی‌اومــد‪ .‬ولــی‬
‫چهــره دلنشــینی نداشــت و خشــک بــود‪ .‬خالصــه بعــد از معرفــی و خــوردن‬
‫شــام عمــه رفــت‪ .‬انــگار همه‌چیــز مــن هــم بــا رفتــن عمــه رفــت‪ .‬کودکـی‌ام‬
‫مونــد پشــت در حیــاط و ایــن حفــاظ‪ ،‬بــا کلــی غصــه تنهــا مونــدم‪.‬‬
‫زن بابــام به‌خاطــر بچـه‌دار نشــدنش متارکــه کــرده بــود‪ .‬کال تــو خــودش بــود‪.‬‬
‫زیــاد بــه مــن بهــا نم ـی‏داد و خیلــی هــم صحبــت نمی‌کــرد‪ .‬و یادمــه پــدرم‬
‫بهــش می‌گفــت مــن بیشــتر به‌خاطــر دختــرم ازدواج کــردم کــه تنهــا نباشــه‬
‫امیــدوارم بتونــی بــراش مــادری کنــی‪ .‬مبــادا بهــش آســیبی برســه کــه مــن‬
‫تحمــل نمی‌کن ـم‌ و زن بابــام در جوابــش می‌گفــت مگــه‌مــن شــمرم‪ .‬منــم‬
‫کــه بچــه نــدارم‪ .‬اونــم‌مثــل دختــر خــودم می‌مونــه ولــی این‌طــور نبــود و‬
‫شــروع کــرد بــه بیــگاری کشــیدن از منــی کــه مــادرم نمی‌گذاشــت دســت‬
‫بــه ســیاه و ســفید بزنــم‪ .‬بعــد از هــر وعــده غــذای ظهــر‪ ،‬بایــد ســفره جمــع ‪15‬‬
‫می‌کــردم‪ ،‬ظرفــا رو می‌شســتم‪ ،‬ی ـه‏ وقت‌هــا هــم حیــاط رو جــارو م ـی‏زدم‪.‬‬
‫و هــر وقــت پــدرم‌ می‌پرســید‪ :‬مهیــن ناراحتــت کــه نمی‌کنــه پدرجــان؟‬
‫می‌گفتــم‪‌:‬نــه‪ .‬به‌خاطــر اینکــه پــدرم هــم غصــه نخــوره و دعــواش نکنــه و‬
‫راســتش هــم کمــی از زن بابــام می‌ترســیدم‪.‬‬
‫چــون خشــک بــود و منــم اکثــرا باهــاش تنهــا بــودم و همیشــه‌تــوی حیــاط‬
‫بعــد از کار بــا یــه بیلچــه کوچیــک کــه مــادرم خریــده بــود‪ ،‬خــاک باغچــه‬
‫رو زیــرو رو می‌کــردم و خــودم رو ســرگرم می‌کــردم‪ .‬همیشــه مثــل مــادرم‬
‫بــا گلدونــای حیــاط صحبــت می‌کــردم‪ .‬بــا کالغ تــوی حیــاط هم‌صــدا‬
‫می‏شــدم و قــار قــار می‌کــردم‪ .‬تکالیفــم رو بیشــتر تــو حیــاط روی تخــت‬
‫انجــام‌ مــی‏دادم‪ .‬هــوا کــه ســرد می‏شــد تــو اتــاق می‌مونــدم‪ .‬جــو خونــه‬
‫ســنگین بــود و نمی‌تونســتم زیــاد بــا زن بابــام مواجــه بشــم‌‪ .‬اضطــراب‬
‫می‏گرفتــم البتــه دســت‌درازی نمی‌کــرد ولــی مــن ازش حســاب می‌بــردم‬
‫کــه ازم‌ایــراد نگیــره‪ .‬یــه وقت‌هــا ه ـم‌ منــو می‌فرســتاد نــون بخــرم‪ .‬شــبا‬
‫کــه پــدر خونــه بــود خــودش کارا رو انجــام مـی‏داد‪ .‬پــدر کــه از ســفر می‌اومــد‬
‫و ماموریــت نبــود راحت‌تــر بــودم وکاری نداشــت باهــام و منــم‌خوشــحال‌تر‬
‫می‏شــدم‪ .‬از حضــور پــدرم احســاس راحتــی می‌کــردم‪ .‬زن بابــام ســخت‌گیر‬
‫بــود‪ .‬اجــازه نم ـی‏داد حتــی تــوی کوچه‌بــازی کنــم‪ .‬همیشــه در حیــاط رو وا‬
‫می‏گذاشــتم و دســتای کوچیکــم رو م ـی‏زدم زیرچونــه می‌نشســتم رو تخــت‬
‫حیــاط بــازی بچه‌هــا رو از پشــت حفــاظ تماشــا می‌کــردم‪.‬‬
‫یــه‏وقت‌هایــی کــه بــرای خریــد نــون می‏رفتــم بــا دلهــره تنــد تنــد‪ ،‬لــی لــی‬
‫و کش‌بــازی می‌کــردم‪ .‬مــادر رویــا یــه وقت‌هــا تــو کوچــه منــو می‌چســبوند‬
‫بــه خــودش و بوســم می‌کــرد و رویــا همیشــه بــا مــن می‌اومــد نانوایــی یــا‬
‫وقتــی خونــه بــودم می‌اومــدم پشــت در حیــاط در رو بــاز می‌کــردم از پشــت‬
‫حفــاظ بــا هــم صحبــت می‌کردیــم‪ .‬زن بابــام اجــازه نمـی‏داد کــه رویــا بیــاد‬
‫داخــل حتــی باهــم بــازی کنیــم‪.‬‬
‫یــه مقــدار افســرده شــده بــودم و همــش دچــار اضطــراب می‏شــدم‪ .‬مخصوصــا‬
‫‪ 16‬کــه مجبــور بــودم ســریع بعــد ازخریــدن نــون و ســبزی برگــردم خونــه و‬
‫بچه‌گــی نکنــم‪ .‬رفتــه رفتــه منزوی‌تــر می‏شــدم‌‪ .‬حتــی عصرهــا هــ ‌م کــه‌‬
‫می‏خواســتم تلویزیــون نــگاه کنــم و برنامــه کــودک ببینــم بایــد چنــد دفعــه‬
‫می‏گفتــم‪ :‬کــه اجــازه بــده‪ .‬غــر مــی‏زد تکالیفــت رو انجــام دادی یــا نــه!؟‬
‫می‏گفتــم‪ :‬بلــه کارا رو هــم انجــام دادم تــا اجــازه م ـی‏داد تلویزیــون روشــن‬
‫کنــم و ببینــم‪ .‬هیچ‌وقــت تنبیــه نمی‌کــرد و کتــک هــم نمــی‌زد و از ایــن‬
‫مســائل نداشــت‪ .‬ولــی بهــم ســخت می‏گرفــت‪.‬‬
‫بعــد از پــدرم‪ ،‬رویــا همه‌چیــز مــن شــده بــود‪ .‬منــم‌از اینکــه رویــا رو کنــارم‬
 ‫داشــتم‌‪ ،‬خوشــحال بــودم‪ .‬چــون هــم بــه درد دلــم گــوش می‌کــرد و هــم‬
‫ال دلگــرم بــودم‪ .‬وجــودش در کنــارم‬ ‫همیشــه بــا مــن بــه خریــد می‌اومــد و ک ً‬
‫باعــث می‌شــد کمتــر اذیــت بشــم‪ .‬رویــا فقــط دوســتم‌نبــود‪ ،‬احســاس‬
‫می‌کــردم خواهرمــه و تنهــا دلخوشــیم‌ایــن بــود کــه یــا تــو مدرســه ببینمــش‬
‫و یــا از پشــت حفــاظ‪ .‬اگــه زن بابــام اجــازه مـی‏داد باهــاش صحبــت کنــم و‬
‫همیشــه وقتــی می‏خواســتیم تکالیفمــون رو انجــام بدیــم ســر یــه ســاعتی‬
‫انجــام می‏دادیــم و می‌اومدیــم بــه هــم ســر می‏زدیــم‪‌،‬منتهــی مــن‌پشــت‬
‫حفــاظ تــو حیــاط‪ .‬دیگــه بــه ایــن وضعیــت کم‌کــم عــادت کــرده بــودم‪.‬‬
‫پاییــز همیشــه مشــق‌هام رو روی تخــت تــوی حیــاط می‏نوشــتم و بــا‬
‫درخــت بیــد و کالغ‌هــا ســرم رو گــرم‌ می‌کــردم‪ .‬هــوا کــه خــراب می‏شــد‬
‫می‏رفتــم تــو‪ .‬یعنــی مجبــور بــود ‌م و حتــی نمی‌گذاشــت درســت برنامــه‬
‫کــودک تلویزیــون تماشــا کن ـ ‌م و هــی می‏گفــت تکالیفــت رو انجــام دادی؟‬
‫می‏گفتــم‪ :‬بلــه! ظرفــا روشســتی؟ می‏گفتــم‪ :‬بلــه!‬
‫یــه وقت‌هــا از شــدت غصــه بــرای مامــان شــبا تــوی رختخوابــم زار مـی‏زدم‪.‬‬
‫عروســکم رو بغــل می‌کــردم و پــدرم اگــه ماموربــت نبــود بیــدار می‏شــد و‬
‫ت نترســی دختــرم ببیــن پــدر‬ ‫می‌اومــد ســراغم و منــو‌می‏بوســید و می‌گفــ ‌‬
‫کنارتــه هیچ‌وقــت تنهــات نمــی‌ذارم‪ .‬عزیــز پــدر و دســت می‌کشــید تــوی‬
‫موهــام و می‌خوابونــد منــو و مــن هیــچ شــکایتی نمی‌کــردم و پــدرم طبــق‬
‫معمــول همه‌چــی بــرام تهیــه می‌کــرد‪ .‬چشــماش پــر اشــک‌می‏شــد‪ .‬ندیــده‬
‫بــودم خیلــی بــه زن بابــام محبــت کنــه یــا حــرف بزنــه‪ .‬مامــان رو خیلــی ‪17‬‬
‫دوســت داشــت‪ .‬انــگار بیشــتر پرســتار گرفتــه بــود‪ .‬خالصــه دوســال‌و‌نیم‬
‫گذشــت و رفتــم کالس پنجــم‪ .‬خوشــحال بــودم الاقــل هــم‌پــدر و هــم‬
‫رویــا رو دارم‪ .‬یــه روز صبــح رویــا اومــد‪ .‬در حیــاط رو بــاز کــرده بــودم و مثــل‬
‫همیشــه حفــاظ رو کشــیده بــودم‪ ،‬دیــدم رویــا اومــد‪ .‬ناراحــت بــود و گفــت‬
‫مریــم؟ گفتــم‪ :‬بلــه! گفــت حفــاظ رو بــاز کــن! گفتــم‪ :‬نمیشــه‪ ،‬زن بابــام‬
‫ناراحــت میشــه‪ .‬از پشــت حفــاظ بگــو! گفــت بــرای بابــام ماموریــت پیــش‬
‫اومــده‪ .‬مــا می‏خوایــم بریــم شهرســتان‪ .‬نفهمیــدم حفــاظ رو چجــوری بــاز‬
‫کــردم! شــروع کــردم گریــه و اصــرار‪ ،‬تــورو خــدا نریــد! از ای ـن‌ محــل نــرو!‬
‫بــدون تــو چیــکار کنــم رویــا!؟ گفــت‪ :‬بــه خــدا دســت مــن نیســت‪ .‬مامانــم‬
‫هــم راضــی نیســت‪ .‬منــم خیلــی بــرای تــو ناراحتــم‪ .‬مجبوریــم کــه بریــم‪.‬‬
‫شــغل پــدرم ایجــاب می‌کنــه‪.‬‬
‫همدیگــر رو بغــل کردیــم و هــای هــای گریــه کردیــم‪ .‬زن بابــام‌اومــد حیــاط‬
‫و گفــت‪ :‬ایــن لوس‌بازی‌هــا چیــه؟ گفتــم‪ :‬رویــا اینــا می‏خــوان بــرن از ایــن‬
‫‌محــل‪ .‬می‏خــوان بــرن شهرســتان‪ .‬گفــت خــب بــرن! حــاال کــه چــی؟ شــاید‬
‫اصــا ماموریــت پیــش نمی‌اومــد بــرای بابــاش و می‏خواســتن از ایــن‌محــل‬
‫بــرن‪ ،‬ایــن کارا چیــه ترســیدم!؟ فکــر کــردم اتفاقــی افتــاده!‬
‫هچیــی نگفتــم‪ .‬گفــت‪ :‬در حیــاط رو ببنــد و بیــا تــو‪ .‬خالصــه تــا یــک ســاعت‬
‫دم در مــن و رویــا باهــم‌ گریــه کردیــم و بــه زن بابــام گفتــم‪ :‬چشــم‌االن‬
‫میــام‪ ‌.‬می‏‏‏‌‏‏‏دونســتم اگــه بگــم رویــا بیــاد خونــه‪‌،‬میگــه نــه نمی‌خــواد‪ .‬گفتــم‪:‬‬
‫چیــزی الزم‌نداریــد؟ گفــت چــی شــده!؟ روزای دیگــه بهــت می‌گفتــم بــرو‬
‫خریــد زورت می‌اومــد کــه بــری خریــد! هیچــی نگفتــم دیگــه‪ .‬ولــی فکــر‬
‫کنــم دلــش ســوخت‪ .‬مــن هیچ‌وقــت نمی‏گفتــم‌بهــش کــه مــن نمی‌تونــم‬
‫بــرم خریــد‪ .‬چــون می‏ترســیدم کــه از دســتم ناراحــت بشــه‪.‬‬
‫خالصــه یــک لیســت و یــه مقــدار پــول داد کــه بــرم خریــد‪ .‬رفتــم خریــد‪.‬‬
‫یــه پشت‌چشــم هــم به ـم‌ نــازک کــرد‪ .‬بــه هــوای خریــد‪ ،‬نیم‌ســاعت دیگــه‬
‫پیــش رویــا مونــدم بیــرون‪ .‬از اضطــراب داشــتم‌میمــردم‪ .‬تنــد تنــد لیستشــو‬
‫‪ 18‬تهیــه کــردم و برگشــتم‪ .‬روزهــا گذشــت و روز موعــود رســید‪ .‬رویــا بــه همــراه‬
‫خانــوادش داشــتند راهــی شهرســتان می‏شــدند‪ .‬مــا دوتایــی چقــدر همدیگــه‬
‫رو بغــل کردیــم‪ .‬ســیر توبغــل هــم گریــه کردیــم‪ .‬ملیحــه خانــم هــم منــو‬
‫می‏بوســید‪.‬گریه می‌کــرد و می‏گفــت مواظــب خــودت بــاش‪ .‬زن بابــام رو‬
‫صــدا کــرد و خیلــی ســفارش منــو بهــش کــرد و رفتنــد‪ .‬وای چــه روز بــدی رو‬
‫گذرونــدم‪ .‬ش ـب‌ها چقــدر بــرای رویــا گریــه می‌کــردم‌‪ .‬تنهــا دلخوشــیم بــود‪.‬‬
‫رفتــه رفتــه بــه ایــن غــم هــم عــادت کــردم‪ .‬آدمــا اصــو ًال انعطاف‌پذیرنــد‪.‬‬
‫یعنــی چــاره‌ای ندارنــد و بایــد خودشــون رو بــا شــرایط وفــق بــدن‪ .‬ولــی هــم‬
 ‫افســرده‌تر وهــم‌منزوی‌تــر شــده بــودم‪ .‬نزدیــک ســحر‪ ،‬زنــدان ســاکت بــود‪.‬‬
‫متوجــه نشــدم ثریــا از خــواب بیــدار شــده بــود‪ .‬بــرای ســحری غــذا و یــه‬
‫فالســک چایــی گرفتــه و برگشــته بــود‪ .‬آنقــدر‌در خاطــرات بچگ ـی‌ام غــرق‬
‫شــده بــودم کــه نفهمیــده بــودم‌اصـ ً‬
‫ا کــی خوابــم بــرده بــود‪.‬‬
‫ثریــا آرام صــدام کــرد‪ .‬متوجــه نشــدم‪ .‬یــه تکونــی بهــم داد و گفــت‪ :‬مریــم‬
‫جــان پاشــو دیــر میشــه! اون وقــت بایــد بی‌ســحری روزه بگیریــم‪ .‬زمســتون‬
‫بــود‪ .‬ســوز بــدی می‌اومــد‪ .‬یــه غلتــی زدم و گفتــم‪ :‬باشــه! یــک مقــدار‬
‫چشــمامو مالیــدم‪ .‬یــه کــش و قوســی بــه خــودم دادم‪ .‬از جایــم پــا شــدم‪ .‬رفتم‬
‫یــه دســتی بــه آب زدم و برگشــتم‪ .‬بــا هــم یــه ســحری مختصــر خوردیــم و‬
‫رفتــم‌مســواک بزنــم‪ .‬تــوی تنــم یکــم‌لــرز افتــاده بــود‪ .‬وضــو گرفتــم و بــرای‬
‫نمــاز صبــح حاضــر شــدم‪ .‬بعــد نمــاز یــه مقــدار قــرآن خونــدم‪ .‬یــاد دختــر‬
‫قشــنگم محبوبــه افتــادم‪ .‬عکسشــو الی قــرآن داشــتم‪ .‬همیشــه بعــد از نمــاز‬
‫صبــح‪ ،‬بــرای عاقبــت بخیــری همــه جوونــا و محبوبــه قــرآن می‌خونــدم و‬
‫دعــا می‌کــردم‪ .‬بعــد نمــاز صبــح‪ ،‬چنــد ســاعت خوابیــدم تــا هشــت صبــح‬
‫کــه بــه طــرف ســاختمونی کــه تــوش کار می‌کــردم راهــی شــدم‪ .‬زمســتون‬
‫بــود‪ .‬از بــاالی نرده‌هــای زنــدان‪ ،‬آفتــاب مالیمــی بــه داخــل افتــاده بــود‪.‬‬
‫خیلــی گــرم و مطبــوع بــود‪ .‬نفســی تــازه کــردم‪ .‬انقــدر حــس قشــنگی بهــم‬
‫‌منتقــل شــده بــود کــه حتــی قــادر بــه بخشــیدن دشــمنامم بــودم‌‪ .‬داخــل‬
‫زنــدان‪ ،‬تــو قســمت خیاط‌خونــه و اتو‌کشــی کار می‌کــردم‪‌.‬مشــغول کار‬
‫شــدم و تــا ســاعت چهار‪،‬کــه کارام تمــوم شــد بــه طــرف ســلولم برگشــتم‪19 ‌.‬‬
‫ثریــا یــه نگاهــی بهــم انداخــت و ســام کــرد‪ .‬جــواب ســامش رو دادم‪ .‬بعــد‬
‫احوالپرســی گفــت‪ :‬رنگــت جــا اومــده! بهتــری؟‬
‫‪ -‬بله‪ .‬شکر خوبم‪.‬‬
‫‪ -‬قراره سند بیارن بذارن و از زندان برم بیرون و آزاد بشم‪.‬‬
‫هــم خوشــحال شــدم بــراش کــه داره میــره بیــرون و هــم بــرای خــودم کــه‬
‫دیگــه پیشــم نیســت غمگیــن شــدم‪.‬‬
‫‪ -‬خوشحالم عزیزم به سالمتی! دست راستت رو سر من باشه!‬
 ‫‪ -‬الهی آمین! انشاهلل یک فرجی میشه و تو هم آزاد میشی!‬
‫ســرم رو گــرم کــردم‪ .‬باهــم یــک ســاعتی صحبــت کردیــم‪ .‬یــک چــرت‬
‫خوابیــدم‪ .‬نزدیــک افطــار شــد‪ .‬وضــو گرفتــم‪ ،‬رفتیــم ســمت نماز‌خونــه‪ .‬اول‬
‫نمازمــون رو خوندیــم‪ .‬یــه خانــم کــه کمکــش کــرده بــودم خونــدن قرآنــش‬
‫خــوب بشــه اونجــا بــود‪ .‬یــک اشــکالی داشــت بــراش رفــع کــردم‪ .‬باهــم‬
‫آمدیــم افطــاری‪ ،‬یــک کاســه آش بهمــون دادن و طبــق معمــول چــای‪ ،‬خرمــا‪،‬‬
‫نــون و پنیــر‪ .‬بعــد از صــرف افطــار بــه ســلول برگشــتیم و بــرای خــواب حاضــر‬
‫شــدیم‌‪ .‬ولــی بــاز خوابــم نمی‏بــرد‪ .‬بــاز مــرور دوبــاره شــروع شــد و برگشــتم‬
‫بــه خونــه پدریــم‪.‬‬
‫بعــد از رفتــن رویــا مــن افســرده‌تر شــده بــودم‪ .‬دیگــه بــا کســی ارتبــاط‬
‫نگرفتــم‪ .‬هــم خــودم خیلــی راغــب نبــودم هــم زن بابایــی داشــتم کــه اجــازه‬
‫نمـی‏داد بــا کســی معاشــرت کنــم‪ .‬انــگار اونجــا زنــدان بــود و زن بابــام هــم‬
‫شــده بــود زندان‌بانــم‪ .‬اکثــر اوقــات رو تــوی اتــاق بــاال ســر می‌کــردم‪ .‬فقــط‬
‫بــرای شــام و ناهــار و انجــام دادن وظایفــم‪ ،‬باهــاش مواجــه می‏شــدم‪ .‬از‬
‫پــدرم خواســته بــودم یــه تلویزیــون بــرای اتــاق بــاال بگیــره‪ .‬از زن بابــام هیــچ‬
‫گلــه و شــکایتی نمی‌کــردم‪ .‬نمی‌خواســتم کــه پــدرم ناراحــت بشــه‪.‬‬
‫بــه هــر روی‪ ،‬دوره متوســطه و دیپلــم رو بــا معــدل خــوب قبــول شــدم‪ .‬بســیار‬
‫دختــر زیبایــی شــده بــودم و همین‌طــور خواســتگار بــرام‌می‌اومــد‪ .‬پیغــام‬
‫م ـی‏دادن ولــی بــه ازدواج فکــر نمی‌کــردم‌‪ .‬دوســت داشــتم درســم رو ادامــه‬
‫‪ 20‬بــدم و معلــم بشــم‪ .‬هــر از گاهــی آلبــوم رو مـی‌آوردم بیــرون و عکــس مامــان‬
‫و بچه‌گی‌هــام رو و یــه عکــس کــه بــا رویــا داشــتم و یــه عکــس تکــی ازش‬
‫رو نــگاه می‌کــردم‪.‬‬
‫عمــه دوتــا دختــر داشــت کــه بــرای ادامــه تحصیــل رفتــه بــودن آلمــان و‬
‫همون‌جــا زندگــی می‌کــردن‪ .‬عالقــه خاصــی بــه پــدر و مــن داشــت‪ .‬یــه‬
‫وقت‌هایــی می‌اومــد بــه مــا ســر مــی‏زد‪ .‬مــن خیلــی خوشــحال می‏شــدم‬
‫و خــودم رو می‌انداختــم تــوی بغلــش‪ .‬اونــم غــرق بوســم می‌کــرد و هــی‬
‫می‏گفــت‪ :‬عمــه فــدات بشــه! مثــل مــاه شــدی! چش ـم‌ حســود بترکــه! بایــد‬
 ‫یــه ان یــکاد بــرات بخــرم کــه چشــم نخــوری‪ .‬چــه قــد و باالیــی! چقــدر‬
‫خوشــگل شــدی ماشــاهلل! چشــمم کــف پــات!‬
‫منــم‌می‏خندیدیــم و می‏گفتــم‪‌:‬عمــه جــون! منــو دوســت داری؟ بــه نظــر‬
‫میــاد‪ ،‬انقــدرا هــم قشــنگ نیســتم!‬
‫‪ -‬نه واهلل! واقعیت رو میگم‪.‬‬
‫‪ -‬الهــی ســفیدبخت بشــی! عمــه خواســتگارای خــوب داری لگــد بــه بختــت‬
‫نــزن بیــا شــوهر کــن‪.‬‬
‫‪ -‬نه عمه‌خانم‪ ‌.‬می‏خوام درسم رو بخونم ادامه تحصیل بدم‪.‬‬
‫‪ -‬چه میدونم!؟ هر جور صالح میدونی!؟‬
‫خالصــه بــه پــدرم گفتــم‪‌:‬می‏خــوام درســم رو ادامــه بــدم و بــه دانشــگاه بــرم‪.‬‬
‫پــدر مخالفــت می‌کــرد‪ .‬می‌گفــت نــه! اصــو ًال خیلــی رو حــرف پــدرم حــرف‬
‫نمــی‏زدم و اونــ ‌م چــون یه‌دونــه دختــرش بــودم‌دســت و دلــش می‌لرزیــد‪‌.‬‬
‫وقتــی دیــد دوســت دارم درســم رو ادامــه بــدم مخالفــت نکــرد‪.‬‬
‫رفتیــم بــا پــدر ثبت‌نــام کردیــم‪ .‬تــوی کنکــور هــم قبــول شــدم‪ .‬چهــره‌ام‌‬
‫بــا دختــرای هم‌سن‌وســال خــودم متفــاوت بــود‪ .‬اهــل آرایــش نبــودم‪.‬‬
‫همیشــه هــم اســپورت‌می‌پوشــیدم‪ .‬بــه قــول عمه‌خانــم‌می‏گفــت‪ :‬ســنگین‬
‫و رنگینــی‪ .‬می‏رفتــم دانشــگاه و یکســره می‌اومــدم خونــه‪ .‬حتــی دور و بــرم‬
‫رو هــم نــگاه نمی‌کــردم‪ .‬از زیبایی‌هــای دور و بــرم لــذت نمی‏بــردم‪ .‬انــگار‬
‫منتظــر بــودم ســریع برگــردم پیــش زن بابــام‪ .‬اینجــوری عــادت کــرده بــودم و‬
‫نمی‏خواســتم دلخــوری پیــش بیــاد و بــه پــدرم گلگــی کنــه و خــدای نکــرده ‪21‬‬
‫تنــش به‌وجــود بیــاد‪ .‬هرچــی ه ـم‌ خواســتگار می‌اومــد‪ ،‬می‏گفتــم‪‌:‬نــه‪ ،‬فقــط‬
‫می‏خــوام درس بخونــم و هدفــم ایــن بــود کــه معلــم بشــم و واقع ـ ًا دوســت‬
‫داشــتم ادامــه تحصیــل بــدم‪‌.‬‬
‫ســال اول دانشــگاه رو پشــت ســر گذاشــتم و تمــام واحدهــام رو پــاس کــردم‪.‬‬
‫وارد ســال دوم‌ شــدم‪ .‬غــروب شــده بــود‪ .‬دلــم گرفتــه بــود‪ .‬اومــدم پشــت‬
‫گو‌میــش شــده بــود و رنــگ‬ ‫پنجــره‪ ،‬چشــمم افتــاد بــه آســمون‪ ،‬هــوا گر ‌‬
‫آســمون بــه قرمــزی م ـی‏زد‪ .‬یــاد حــرف مــادرم افتــادم‪ ،‬هــر وقــت آســمون‬
‫ایــن رنگــی می‌شــد می‏گفــت هــوا برفــی شــده و بــرف میــاد‪ .‬پــدر هــم‬
‫ماموریــت بــود و دلــم بــراش خیلــی تنــگ شــده بــود‪ .‬همین‌جــور تــو فکــر‬
‫بــودم و بیــرون رو نــگاه می‌کــردم کــه پشــت در حیــاط‪ ،‬نــور ماشــین پــدرو‬
‫دیــدم‪ .‬خوشــحال شــدم‪ .‬ســریع پله‌هــا رو دوتــا یکــی کــردم‪ .‬رســیدم‌پشــت‬
‫در حیاطمــون‪ .‬داشــت ماشــینش رو پــارک می‌کــرد‪ .‬درو بــاز کــردم‪ .‬وقتــی در‬
‫ماشــینش رو قفــل کــرد عیــن بچه‌هــا خودمــو انداختــم توبغلــش‪ .‬همدیگــه‬
‫رو بوســیدیم‪ .‬مــن بــا پــدرم‌ معمــو ًال رو‌در‌وایســی داشــتیم‪ .‬ولــی چــون خیلــی‬
‫دلتنــگ بــودم اون شــب دیگــه پررویــی کــردم‪.‬‬
‫نگاهی به من کرد و گفت‪ :‬دختر نچایی! چرا لختی؟‬
‫‪ -‬پدر حوصله نداشتم ژاکت بپوشم‪.‬‬
‫دســتش رو انداخــت دور کمــرم و اومدیــم داخــل راهــروی خونــه‪ .‬همین‌جوری‬
‫می‏بوســیدمش‪ .‬پــدرم ه ـم‌ می‏خندیــد و منــو یــه دوتایــی بوســید‪ .‬زن بابــام‬
‫نگاهــی کــرد بــه مــا و گفــت‪ :‬چــه خبــره!؟ عیــد شــده دیــده بوســی راه‬
‫انداختیــد!؟ پــدرم گفــت‪ :‬نــه مگــه بایــد عیــد بشــه پــدر و دختــر همدیگــه رو‬
‫ببوســن‪ .‬یــه پشت‌چشــمی نــازک کــرد بــه پــدرم و چیــزی نگفــت‪ .‬پــدرم رو‬
‫کــرد بــه زن بابــام گفــت خیلــی خســته هســتم‪ ،‬چایــی داریــم مهیــن؟‬
‫اســم زن بابــام مهیــن بــود‪ .‬بــه جــای زن بابــام‪ ،‬بــدو بــدو دویــدم طــرف‬
‫آشــپزخونه کــه چایــی حاضــر کنــ ‌م ســماورمون معمــو ًال روشــن بــود‪ .‬یــه‬
‫چایــی از اون چایی‌هایــی کــه مامــان دم می‌کــرد‪ ،‬درســت کــردم‪ .‬بــرای‬
‫‪ 22‬پــدرم یــه چندتــا هــل و یــه مقــدار دارچیــن و یــه چندتــا پــر گل‌محمــدی‬
‫خشــک شــده هــم ریختــم تــو قــوری‪ .‬خــودم رو تــو آشــپزخونه مشــغول‬
‫کــردم تــا چایــی دم بکشــه‪ .‬بعــد س ـه‌تا چایــی ریختــم‪ .‬گذاشــتم تــو ســینی‬
‫وارد اتــاق شــدم‪ .‬پــدرم گفــت بــه بــه چــه عطــری ایــن چایــی خــوردن داره‪.‬‬
‫بعــد چایــی پرســید خانــم شــام چــی داریــم؟ زن بابــام گفــت االن یــه چیــز‬
‫ســر دســتی درســت می‌کنــم و رفــت طــرف آشــپزخونه‪.‬‬
‫پــدر راجــب درس‌هــام پرســید‪ .‬گفــت خــوب پیــش میــره؟ گفتــم‪ :‬بلــه‪ .‬یکم از‬
‫اینــور و اونــور باهــم صحبــت کردیــم‪ .‬بعــد از خــوردن شــام یــه مقــدار کمــک‬
 ‫کــردم بــه زن بابــام و ظرفــا رو شســتم و شــب بخیــر گفتــم و رفتــم بــاال‬
‫بــه اتــاق خــودم‪ .‬راحــت افتــادم رو تخــت خوابیــدم و تــا صبــح هــم از خــواب‬
‫نپریــده بــودم‪ .‬یعنــی جــم نخــورده بــودم‪.‬‬
‫صبــح شــده بــود‪ .‬ازخــواب پــا شــدم‪ .‬طبــق عادتــم رفتــم پشــت پنجــره‪ .‬وای‬
‫خــدای مــن! چــه بــرف زیبایــی نشســته بــود‪ .‬درخت‌هــا و باغچــه‪ ،‬همه‌جــا‬
‫رو بــرف ســفید کــرده بــود‪ .‬همچنــان هــم داشــت می‌باریــد‪ .‬چقــدر حــس‬
‫قشــنگی بهــم‌منتقــل می‏شــد‪ .‬انــگار پاکــی بــرف درون مــن جــاری می‏شــد‪.‬‬
‫درونــم تازه‌تــر می‏شــد‪ .‬چشــمم افتــاد بــه کالغ پیــر خونمــون کــه تــوی‬
‫حیــاط پاورچیــن پاورچیــن راه می‏رفــت و دنبــال غــذا می‌گشــت‪ .‬اومــدم‬
‫پاییــن و صبحانــم رو خــوردم‪ .‬یــه مقــدار نــون خــرد کــرده بــودم‪ .‬ریختــم زیــر‬
‫درخــت بیــد بــرای کالغ‌هامــون و راهــی دانشــگاه شــدم‪.‬‬
‫رســیدم دم در دانشــگاه و دیــدم بچه‌هــا پشــت در وایســتادن‪ .‬داخــل نمیــرن‪.‬‬
‫بعــد ســام و احوالپرســی‪ ،‬گفتــن تعطیلــه‪ .‬گفتــم‪ :‬مــن از رســانه‌ها چیــزی‬
‫نشــنیدم‪ .‬اونــا هــم اظهــار بی‌اطالعــی کــردن‪ .‬خداحافظــی کردیــم‪ .‬هرکــی‬
‫ســمت خونــه خــودش رفــت‪ .‬منــم مقنعــه روی ســرم رو مرتــب کــردم و شــال‬
‫دور گردنــم رو ســفت‌تر کــردم‪ .‬دســتامو بــردم نزدیــک دهنــم‪ ،‬هــا کــردم‪ .‬بــا‬
‫بخــارش دســتامو گــرم کــردم‪ .‬چتــرم رو وا کــردم و برگشــتم طــرف خونمــون‪.‬‬
‫احســاس‏کــردم یکــی داره پشــت ســرم پــا بــه پــام میــاد‪ .‬چنــد روزی ایــن‬
‫حســو داشــتم‪ .‬اصــو ًال بــه دور و بــرم خیلــی توجــه نمی‌کــردم‪ .‬ولــی ایــن‬
‫دفعــه کنجــکاو شــدم‪ .‬ســرمو بــاال کــردم و دیــدم یــه نفــر‪ ،‬بــا قــدی بلنــد و ‪23‬‬
‫پالتویــی طوســی‪ ،‬خیلــی شــیک و تمیــز داره پشــت ســرم میــاد‪ .‬فوق‌العــاده‬
‫شــیک‌پوش و تمیــز بــود‪ .‬چــه بــوی عطــری هــم راه انداختــه بــود‪ .‬کنجــکاو‬
‫بــودم بدونــم و هــم وحشــت داشــتم‪ .‬قدم‌هــام رو تندتــر کــردم یــه مقــدار‬
‫فاصلــه گرفتــم‪ .‬منــو صــدا کــرد و گفــت‪ :‬ببخشــید دختــر خانــم‪ ،‬خواهــش‬
‫می‌کنــم یــه کــم صبــر کنیــد‪ ،‬عــرض واجبــی دارم خدمتتــون‪ .‬لطفــ ًا چنــد‬
‫دقیقــه صبــر کنیــد! مــن قصــد مزاحمــت نــدارم‪ .‬تنــد حرکــت نکنیــد‪ .‬زمیــن‬
‫ســره‪ ،‬نیافتیــد‪ .‬مــن قصــد جســارت نــدارم‪.‬‬
‫گلــوم خشــک شــده بــود‪ .‬تپــش قلــب پیــدا کــرده بــودم‪‌.‬اولیــن بــار بــود‬
‫کــه یــک همچیــن حالتــی پیــدا کــرده بــودم‪ ‌.‬نــه اینکــه بــا کســی هـم‌کالم‌‬
‫نشــده باشــم‪‌.‬نــه! ولــی هیچ‌وقــت بــه حرفــای کســی اهمیــت نمــی‏دادم‌‪.‬‬
‫هدفــم یک‌چیــز بــود‪ ،‬درســم‌‪ .‬ولــی گاهــی خیلــی نمی‌تونیــم راجــب جبــر و‬
‫سرنوشــتمون دخیــل باشــیم‪‌.‬مخصوص ـ ًا زمانــی‌کــه از لحــاظ خانوادگــی و از‬
‫نظــر عاطفــی هــم کمبــود داشــته باشــی و پختــه هــم نباشــی‪.‬‬
‫اضافه کرد‪ :‬دختر خانم من آدم بیکاری‌نیستم‪ .‬یه هفته‌ست زیر نظر دارمتون‪.‬‬
‫قدم‌هــام رو تندتــر کــردم و پیــش خــودم گفتــم‪ ،‬خیلــی جــوون پررویــی‬
‫هــم نیســت! ولــی بــه هرحــال اســترس داشــتم‪ .‬ســریع پیچیــدم تــو کوچــه‬
‫خودمــون‪ .‬یدفعــه پــام ســر خــورد و افتــادم زمیــن‪ .‬رســید بــاالی ســرم و‬
‫گفــت‪ :‬دختــر خانــم!‌چیزیتــون نشــده؟ کمکتــون کنــم پاشــید؟‬
‫‪ -‬به شما ربط نداره‪.‬‬
‫هم خجالت کشیده بودم هم تمام تنم درد گرفته بود‪.‬‬
‫‪ -‬بهتــون گفتــم کــه عجلــه نکنیــد‪ .‬بخــدا مزاحــم نیســتم‪ .‬از شــما خوشــم‬
‫اومــده خیلــی‪.‬‬
‫جوابشــو نــدادم و بــه ســرعت کلیــد رو انداختــم تــو در و وارد خونــه شــدم‪.‬‬
‫زن بابــام گفــت چــی شــده؟ چــرا برگشــتی خونــه؟ ایــن چــه ســر و وضعیــه؟‬
‫جــواب اونــم‌نــدادم و بــه ســرعت رفتــم بــاال و لباســامو عــوض کــردم و رفتــم‬
‫پشــت پنجــره‪ .‬دیــدم کــه تــو کوچــه ایســتاده و خونــه رو نــگاه می‌کنــه‪.‬‬
‫‪ 24‬چنــد دقیقــه‌ای مونــد و راهشــو کشــید و رفــت‪ .‬بــرف پی‌درپــی می‌اومــد‪.‬‬
‫مــن یــه حــس عجیبــی پیــدا کــرده بــودم‪ .‬خــودم رو بــا یــه چندتــا موزیــک‬
‫و تلویزیــون ســرگرم کــردم‪ .‬دوش گرفتــم و لباس‌هامــو کــه خیــس و گلــی‬
‫شــده بــود شســتم‪ .‬و یــه فالســک چایــی درســت کــردم و یــه چندتــا میــوه‬
‫از یخچــال هــم‌ گذاشــتم تــو پیش‌دســتی بــردم اتــاق بــاال‪ .‬معمــو ًال پــدر‬
‫تنقــات زیــاد می‏گرفــت و خشــکبار و شــکالت و تخمــه و شــیرینی همیشــه‬
‫بــاال تــوی اتاقــم داشــتم‪ .‬بــا خــوردن میــوه و تنقــات خــودم رو ســرگرم‬
‫کــردم‪ .‬دل‌شــوره گرفتــه بــودم‪ .‬طبــق معمــول‪ ،‬زن بابــام صــدام کــرد بیــا‬
 ‫پاییــن‪ .‬غــذا نمی‏خــوری؟‬
‫‪ -‬نه میل ندارم‪.‬‬
‫‪ -‬پدرت میاد ناراحت میشه‪.‬‬
‫مــن بــه طبقــه پاییــن اومــدم‪ .‬ولــی احســاس می‌کــردم تــب دارم‪ .‬تمــام تنــم‬
‫درد می‌کــرد‪.‬‬
‫زن بابام گفت‪ :‬چته؟ حال نداری؟‬
‫‪ -‬نمیدونم‪ .‬همه جام درد می‌کنه‪.‬‬
‫دلش انگار سوخته بود گفت‪ :‬مسکن می‏خوری؟‬
‫‪ -‬بله‪.‬‬
‫یــه قــرص بهــم داد‪ .‬پــدرم رســید خونــه‪ ،‬دیــد رنگــم خیلــی ســرخ شــده و هــم‬
‫بی‌حالــم گفــت‪ :‬چــت شــده پدرجــان؟ چــرا اینجــوری شــدی؟‬
‫اومــد جلــو دســت زد بــه ســرم گفــت‪:‬آخ آخ! چقــدر داغــی! تــب داری انــگار!‬
‫نگفتــم لخــت نگــرد میچایــی‪ ،‬ســرماخوردی دیگــه‪ .‬پاشــو حاضــر شــو بریــم‬
‫دکتــر‪.‬‬
‫زن بابام گفت‪ :‬مطب‌ها که بسته‌ هستن االن‪.‬‬
‫‪ -‬می‌برمش درمانگاه‪.‬‬
‫حاضــر شــدم‪ .‬تــو ماشــین کــه نشســتم بــرف‌همچنــان می‌باریــد‪ .‬احســاس‬
‫می‌کــردم بــرف پاک‌کــن ماشــین برف‌هــا رو بــه ســختی پــاک می‌کنــه‪.‬‬
‫جیــر جیــر صــدا می‌کــرد‪ .‬جمــع می‌کــرد‪ ،‬هــول م ـی‏داد بــه ســمت بیــرون‪.‬‬
‫باریــدن بــرف و دیدنــش تــوی ماشــین درحــال حرکــت خیلــی قشــنگ بــود‪25 .‬‬
‫بــرف رو زیــر چــراغ خیابونــا می‏دیــدم‪ .‬شــب انقــدر زیبــا بــود کــه دردمــو‬
‫ی ـه‌آن فرامــوش‏کــردم‪.‬‬
‫بــا درد و ســرفه‌های شــدید دوبــاره بــه خــودم اومــدم‪ .‬ولــی حالــم بــه شــدت‬
‫بــد بــود‪ .‬گلــوم هـم‌ چــرک کــرده بــود‪ .‬رســیدیم درمانــگاه و نوبــت گرفتیــم‪.‬‬
‫دو ســه نفــر بیشــتر نبــودن تــو نوبــت‪ .‬دکتــر بعــد از معاینــه‪ ،‬بــرام دوتــا آمپــول‬
‫نوشــت‪ ،‬دو بســته آنتی‌بیوتیــک و ویتامیــن ث‪ .‬ســه روز هــم اســتراحت‬
‫نوشــت‪ .‬آمپــوال رو زدم‪ .‬یــه دونــش مســکن بــود و اون یکیشــم‌پنی‌ســلین‪.‬‬
‫برگشــتیم خونــه و خوابیــدم‪ .‬تــو خــواب و بیــداری صــدای پــدرو می‌شــنیدم‬
‫کــه می‏گفــت‪ :‬مهیــن! مــن کــه میــرم ســرکار‪ ،‬نیســتم خونــه بــه ایــن بچــه‬
‫بیشــتر توجــه کــن تــا زودتــر خــوب بشــه‪ .‬اونــم در جوابــش گفــت باشــه‪ .‬مـن‌‬
‫ن چنــد ســال‬ ‫همیشــه دارم بهــش می‌رســم دیگــه چــی کار کنــم مگــه ای ـ ‌‬
‫کــی تــر و خشــکش کــرده؟‬
‫خالصــه تــو اون دو ســه روز زن بابــام بهــم رســید‪ .‬ســوپ درســت می‌کــرد‪،‬‬
‫آب میــوه بــرام‌می‏گرفــت‪ .‬منــم‌ازش تشــکر می‌کــردم‌‪ .‬دوبــاره رفتــم‌تــو‬
‫فکــر اون پســر شــیک‌پوش‪ .‬کــی بــود اون؟ بــا اینکــه خیلــی چهــرش رو‬
‫خــوب ندیــده بــودم‪ ،‬ولــی فکــرم رو درگیــر کــرده بــود‪.‬‬
‫رفتـم‌ پشــت پنجــره از پشــت شیشــه دیــدم یه خانـم‌ چــادری زنگمــون رو داره‬
‫میزنــه‪ .‬پــدر از پشــت آیفون‌گفــت بلــه‪ .‬دیــدم‌پــدرم رفــت تــو حیــاط و در رو‬
‫وا کــرد‪ .‬چنــد دقیقـه‌ای صحبــت کــرد‪ .‬پــدرم برگشــت‪.‬‬
‫برای شام که اومدم طبقه پایین‪‌،‬پدرم گفت‪ :‬چطوری پدرجان؟‬
‫‪ -‬بهترم الحمدهلل‬
‫مشــغول شــام خــوردن شــدیم‪ .‬بعــد از شــام کــه داشــتیم ســفره رو جمــع‬
‫می‌کردیــم‪ .‬زن بابــام گفــت بشــین حالــت خــوب نیســت‪ .‬پــدر کمکــش‬
‫می‌کــرد‪ .‬پرســیدم‪ :‬پــدر! اون خانمــه کــی بــود پشــت در؟‬
‫‪ -‬چیز مهمی نبود‪.‬‬
‫یدفعــه زن بابــام پریــد وســط گفــت‪ :‬خواســتگار بــود‪ .‬کســی تــورو بیــرون‬
‫‪ 26‬دیــده و مادرشــو فرســتاده در خونــه‪ .‬وقــت گرفتــه و آدرســم داده بــه بابــات‬
‫کــه اول تحقیــق کنیــد و اگــه صــاح دونســتید مــا بیایــم بــرای خواســتگاری‪.‬‬
‫تــو کــه همــه خواســتگارات رو رد کــردی‪ .‬باالخــره چــی؟ داره دیــر میشــه!‬
‫تو‌یکی دو ســالته دیگــه!‬ ‫نو‌ســاالت بچــه هــم دارن! بیســ ‌‬ ‫هم‌س ‌‬
‫خجالــت کشــیدم‪ .‬خودمــو جمــع وجــور کــردم گفتــم‪ :‬ولــی مــن‌می‏خــوام‬
‫معلــم بشــم و درســم رو ادامــه بــدم‪.‬‬
‫‪ -‬خب! هم شوهر کن هم درس بخون‪ .‬خیلیا دارن این کارو می‌کنن‪.‬‬
‫قلبــم‌گواهــی م ـی‏داد کــه همــون پســر شــیک‌پوش و خوش‌تیــپ بــود کــه‬
 ‫دنبالــم اومــده بــود تــا در خونــه و اون خانومــه هــم مــادرش بــوده و مــن‬
‫چیــزی نگفتــم‪.‬‬
‫پــدرم تحقیــق کــرده بــود راجبــش‪ .‬هــم تــو محــل کارش و هــم تــوی‬
‫محلشــون‪ .‬خیلــی هــم از مــا دورتــر نبــودن‪ ،‬دوتــا خیابــون باالتــر از مــا زندگی‬
‫می‌کــردن‪ .‬مهندســی بــرق خونــده بــود‪ .‬اســمش رامیــن بــود‪ .‬فامیلیشــون‬
‫رفیعــی بــود‪ .‬شــک نداشــتم کــه همــون پســر شــیک‌پوش و بــاادب بــود‪.‬‬
‫پــدرم‌ گفــت‪ :‬پــدر جــان هیــچ اجبــاری در کار نیســت‪ .‬اگــه دیدیــم و خوشــمون‬
‫نیومــد‪ ،‬ردش میکنیــم بره‪.‬‬
‫‪ ‌-‬باشه پدر! هر چی شما بگید‪.‬‬
‫پــدر پنجشــنبه شــب رو انتخــاب کــرده بــود کــه تعطیــل بــود‪ .‬روز قــرار‬
‫فــرا رســید‪‌.‬همــراه نا‌مادریــم خونــه رو‌ مرتــب کردیــم‪ .‬پــدر هــم شــیرینی‬
‫و میــوه تهیــه کــرد‪‌.‬مثــل همیشــه دل‌شــوره داشــتم و فکــر می‌کــردم اگــه‬
‫مامانــم زنــده بــود االن چــه واکنشــی نشــون م ـی‏داد؟ خوشــحال می‏شــد یــا‬
‫اینکــه غمگیــن می‏شــد از دختــر یکــی یه‌دونــش جــدا بشــه!؟ زن بابــام‬
‫اومــد‪ .‬یدفعــه بــه خــودم اومــدم و گفــت‪ :‬دختــر یــه کــم بیشــتر بــه خــودت‬
‫می‌رســیدی! یــه مــدادی! یــه رژ کــم رنگــی!‬
‫رفتــم اتــاق بــاال‪ .‬یــک رژ کم‌رنــگ روی لبــم و یــه مــداد کشــیدم تــوی‬
‫چشــمم‪ .‬دوبــاره تــوی آیینــه خودمــو نــگاه کــردم‪ .‬رژ لبمــو پــاک کــردم‪.‬‬
‫موهامــو از پشــت ســاده جمــع کــردم‪ .‬یــه بلــوز و دامــن اســپورت و یــه چــادر‬
‫خونگــی کــه‌مــادرم تــو چمدونــش کنــار گذاشــته بــود‪ ‌،‬ســرم کــردم‪ .‬اومــدم ‪27‬‬
‫پاییــن‪ .‬عمه‌خانــم هــم رســیده بــود‪ .‬وقتــی منــو دیــد‪ ،‬بغلــم کــرد و بوســید‪.‬‬
‫گفــت‪ :‬وای دورت بگــردم! عیــن فرشــته‌ها شــدی! چقــدر چــادر بهــت‌میــاد‬
‫عزیــزم! باالخــره ســاعت هفــت شــد‪ .‬زنــگ روکــه زدن بــدو بــدو رفتــم اتــاق‬
‫بــاال و از پشــت شیشــه نــگاه کــردم ببین ـم‌ چنــد نفرنــد و کیــه‪ .‬یــه خانــم و‬
‫یــه آقــای مســن و یــه خانــم جــوون وارد شــدن‪ .‬خانمــی کــه مس ـن‌تر بــود‬
‫چــادری و اون جونتــره کــه گویــا خواهــر رامیــن بــود مانتویــی بــود‪ .‬وقتــی‬
‫زنــگ‌زدن و رفتــم بــاال‪ ،‬رامیــن رو دیــدم شــناختم‪ .‬بلــه خودشــه! همــون‬
‫جــوون شــیک‌پوش‪ .‬یــه دســته گل زیبــا و یــه جعبــه شــیرینی آورده بودنــد‪.‬‬
‫پــدر‪ ،‬عمــه و زن بابــام ســام علیــک‌گرمــی کردنــد‪ .‬بعــد از اینکــه دوتــا‬
‫خانــواده باهــم آشــنا شــدند‪ ،‬عمه‌خانــم صــدام‌ کــرد کــه بــرم پاییــن‪ .‬بــه‬
‫رســمی کــه بــود‪ ،‬رفتــم آشــپزخونه و تــوی ســینی قشــنگ‌ و فنجونــای‬
‫کریســتال زیبــای دور طالیــی‪ ،‬چــای ریختــم‪ .‬داخــل شــدم‌‪ .‬از خجالــت قرمــز‬
‫شــده بــودم و یــه کــم دســتم داشــت می‌لرزیــد‪ .‬ســامی کــردم و چایــی‬
‫تعــارف کــردم‪.‬‬
‫مادر رامین گفت‪ :‬به به! چه دختر سنگین و ملیحی!‬
‫‪ -‬خواهش می‌کنم‪ ،‬لطف دارید‪.‬‬
‫نشســتم پیــش عمه‌خانــم‪ .‬رامیــن از زیــر چشــم نگاهــم‌می‌کــرد‪ .‬پــدر ســر‬
‫صحبــت رو وا کــرد کــه چنــد سالشــه و بــه چــه کاری مشــغوله‪ .‬پــدر رامیــن‬
‫و مــادرش‪ ،‬بیشــتر جــواب م ـی‏دادن‪ .‬خودشــم هــر از گاهــی جــواب م ـی‏داد‪.‬‬
‫ولــی خیلــی آروم بــود‪ .‬اونــا ه ـ ‌م متقابــل از مــن ســوال می‌کــردن‪ .‬مــن روم‬
‫نمی‏شــد صحبــت کنــم و بیشــتر عمــه و پــدر جــواب م ـی‏دادن‪ .‬رامیــن هــم‬
‫خیلــی خوش‌تیــپ بــود و هــم جــذاب و هــم تحصیلکــرده و ســنگین‪ .‬فکــر‬
‫نمی‌کنــم کــه هرجــای دیگــه هــ ‌م می‏رفــت جــواب رد می‏گرفــت‪ .‬بعــد‬
‫ازصــرف چــای و میــوه و شــیرینی رفتنــد‪ .‬یــک ســاعتی خونــه مــا بودنــد‪.‬‬
‫قــرار شــد بعــداً مــا جــواب بدیــم‪.‬‬
‫انــگار مــادر رامیــن نفــوذ بیشــتری داشــت‪ .‬بیشــتر از فرشــته و پــدرش صحبت‬
‫‪ 28‬می‌کردنــد‪ .‬بعــد از رفتــن‪ ،‬مــن تحت‌تأثیــر قــرار گرفتــه بــودم‪ .‬خوشــم اومــده‬
‫بــود‪ .‬عمــه و پــدر و زن بابــام هــم خیلــی خوششــون اومــده بــود‪ .‬از خانــواده و‬
‫رفتــار رامیــن هــم تعریــف می‌کــردن‪.‬‬
‫پدر گفت‪ :‬مریم جان! نظرت چی بود؟‬
‫مــن هیچــی نگفتــم کــه زن بابــا ‌م گفــت‪ :‬معلومــه کــه بلــه هســت جوابــش‪.‬‬
‫ســکوت عالمــت رضاســت دیگــه‪ .‬عمــه هــم اومــد جلــو گفــت‪ :‬خجالــت‬
‫نکــش‪ .‬اگــه خوشــت اومــده بگــو‪.‬‬
‫بــازم نگاهشــون کــردم کــه عمــه متوجــه شــد کــه منــم خوشــم اومــده‪.‬‬
 ‫بهم‌گفــت‪ :‬زبونتــو مــوش خــورده؟‬
‫خندیدیم و گفتم‪ :‬بله‪.‬‬
‫عمه یه کلی کشید‪ .‬لی لی لی لی‪.‬‬
‫اون شــب عمــه شــام اونجــا بــود‪ .‬پــدر از بیــرون کبــاب گرفــت دور هــم شــام‬
‫خوردیــم‪ .‬عمــه رو بــرد بــا ماشــین برســونه در خونشــون‪ .‬منــم رفتــم بــاال تــو‬
‫اتاقــم‪ .‬تــا صبــح فکــر می‌کــردم کــه ازدواج کــردن درســته یــا نــه؟ رامیــن‬
‫همـه‌ی فکرمــو مشــغول کــرده بــود‪ .‬چــون از همــه لحــاظ خــوب بــود‪.‬‬
‫صبــح بــرف قطــع شــده بــود‪ .‬بیدارشــدم‪ .‬نمــازم رو خونــدم‪ .‬آســمون هنــوز‬
‫تاریــک بــود دوبــاره خوابــم بــرد‪ .‬آفتــاب زده بــود کــه از خــواب پریــدم‪ .‬بــرای‬
‫صبحانــه رفتــم پاییــن‪ .‬جمعــه بــود‪ .‬دیــدم پــدر کلیــد انداخــت و وارد حیــاط‬
‫شــد‪ .‬نون‌ســنگک داغ خریــده بــود و حلیــم‪ .‬زن بابــام هــم تــو آشــپزخونه‬
‫داشــت چایــی دم‌ می‌کــرد‪ .‬ســام کــردم بــه پــدرم و نــان رو از دســتش‬
‫گرفتــم‪‌.‬‬
‫پدرم گفت‪ :‬صبحت بخیر! پدرجان بهتری؟‬
‫‪ -‬بله خیلی!‬
‫زن بابــام هــم ســفره صبحانــه رو آورد‪ .‬نــان رو داخــل ســفره گذاشــتم‪ .‬رفتــم‬
‫ســه تــا بشــقاب آوردم‪ .‬بــوی عطــر روغــن حلیــم و دارچیــن تــو مشــامم‌پــر‬
‫شــده بــود‪ .‬زن بابــام کشــید تــو بشــقابامون‪ .‬مشــغول خــوردن شــدیم‪ .‬مــن‬
‫کــه از ضعــف و مریضــی هــم تــازه دراومــده بــودم حســابی خــوردم‪ .‬یعنــی‬
‫‪29‬‬ ‫ا حلیــم دوســت دارم‪.‬‬ ‫خیلــی خــوردم‪ .‬اص ـ ً‬
‫بعــد صبحونــه رفتــم تــو حیــاط یــه کــم قــدم زدم‪ .‬بــه باغچــه نــگاه کــردم که‬
‫گلــی تــوش نبــود‪ .‬ولــی انــگار داشــت خودشــو بــرای بهــار حاضــر می‌کــرد‪.‬‬
‫حــوض و گلدونــای دورش گل نداشــت و بــرگای ســبز تــوش بــود‪ .‬درخــت بید‬
‫تــو حیــاط رو نــگاه می‌کــردم کــه کالغ‌هــا تــوش لونــه داشــتن‪ .‬یــه نفســی‬
‫تــازه کــردم‪ .‬یــاد مــادر افتــادم‪ .‬اگــه بــود چقــدر حــال و هــوای ایــن خونــه‬
‫فــرق داشــت‪ .‬یــاد رامیــن افتــادم کــه االن داره چیــکار می‌کنــه؟‬
‫تــا ایــن ســن‪ ،‬دوســت داشــتن رو تجربــه نکــرده بــودم‪ .‬محبــت بیــن زن و‬
‫مــرد‪ ،‬بــرام معنــی خاصــی نداشــت‪ .‬وقتــی یــاد رامیــن می‌افتــادم تپــش قلبــم‬
‫زیــاد می‏شــد‪ .‬پــدرم صــدام کــرد و گفــت‪ :‬مریــم جــان بیــا داخــل‪ .‬تــازه از‬
‫مریضــی دراومــدی‪ .‬گفتــم‪ :‬چشــم پــدر‪.‬‬
‫از حیــاط بــه داخــل اتــاق رفتــم‪ ‌.‬ســاعت ده صبــح بــود‪ .‬مــادر رامیــن زنــگ زد‪.‬‬
‫زن بابــام جــواب داد کــه می‏گفــت اختیــار داریــد چــه کاری براتــون کــردم؟‬
‫منــزل خودتونــه‪ .‬تشــریف بیاریــد‪ .‬خوشــحال می‌شــیم بــازم در خدمتتــون‬
‫باشــیم‪ .‬چشــم زودتــر جــواب میدیــم‪.‬‬
‫بعــد قطــع کــردن گوشــی‪ ،‬بــه پــدر گفــت کــه خانــم رفیعــی بــود و‬
‫معذرت‌خواهــی کــرده و نظرمونــو راجــب بــه خواســتگاری می‏خواســت‬
‫بدونــه‪ .‬مخصوصــ ًا رامیــن خیلــی دوســت داره بدونــه مریــم نظــرش چیــه‪.‬‬
‫پــدرم یــه نگاهــی بــه مــن کــرد و گفــت‪ :‬نظــرت چیــه؟ می‏خــوای بیشــتر‬
‫فکــر کنــی؟‬
‫چون خجالت می‏کشیدم گفتم‪‌:‬بله‪.‬‬
‫زن بابــام گفــت‪ :‬مریــم جــان فکــر کــردن نــداره‪ .‬پــدرت کــه تحقیــق کــرده‬
‫و همــه ازش تعریــف کــردن‪ .‬چــه تــو محلشــون‪ ،‬چــه محیــط کارش‪ .‬ماشــاهلل‬
‫خــوش قــد و بــاال و نجیبــه‪ .‬باســواد و مهندســم کــه هســت‪.‬‬
‫سرم رو انداختم‌ پایین‪ .‬گفت‪ :‬پس مبارکه! قرار بله‌برون رو میذاریم‪.‬‬
‫‪ -‬باشه‪ .‬هر طور شما بگید و صالح میدونید‪.‬‬
‫دو خانــواده بــرای هفتــه بعــد قــرار بله‌بــرون رو گذاشــتند‪ .‬قــرار شــد روز‬
‫‪ 30‬بله‌بــرون از طــرف اونــا‪ ،‬خواهــر رامیــن همــراه داییــش هــم بیــان‪ .‬رامیــن‬
‫یــک خواهــر بیشــتر نداشــت اســمش فرشــته بــود‪ .‬دوتــا خواهروبــرادر بیشــتر‬
‫نبــودن‪ .‬از طــرف ماهــم‪ ،‬عمه‌خانــم‪.‬‬
‫مــادرم کــه زنــده نبــود‪ .‬یــک هفتــه بــود کــه پــدر در تــدارک خریــد بــود‪.‬‬
‫زن‌بابــام‌هــم خیلــی زحمــت کشــید‪ .‬خالصــه آخــر هفتــه شــد‪ .‬حســابی خونــه‬
‫رو تمیــز کــرده بودیــم‪ .‬زن بابــام‪ ،‬مهیــن جــون‪‌،‬بــرای شــب بله‌بــرون دو‬
‫جــور غــذا درســت کــرد‪ .‬زرشــک پلــو و فســنجون و مخلفــات و ژلــه و ســبزی‬
‫و ســاالد هــم آمــاده کــرد‪.‬‬
 ‫غــروب شــده بــود و مــن بــاز دچــار اســترس شــده بــودم‪ .‬زنــگ در زده شــد‪.‬‬
‫پــدر در رو بــاز کــرد و خــوش آمــد گفــت‪ .‬عمه‌خانــم هــم همزمــان باهاشــون‬
‫رســید‪ .‬بعــد از ســام و احوال‌پرســی‪ ،‬خانــواده رامیــن اومــدن داخــل‪ ،‬همــراه‬
‫بــا یــک ســبد بــزرگ گل‪ ،‬دو جعبــه بــزرگ شــیرینی‪ ،‬کیــک‌‪ .‬دوتــا بســته‬
‫کادو شــده هــم دســت فرشــته بــود‪ .‬م ـن‌ یــه کــت و دامــن گلبهــی شــیک‬
‫و ســنگین و یــه روســری ســفید کار شــده تنــم کــرده بــودم‪ .‬لبــاس خواهــر‬
‫رامیــن هــم خیلــی قشــنگ بــود‪ .‬شــیک کــرده بــود‪ .‬بــوی ادکلــن رامیــن‪ ،‬فضا‬
‫را پــر کــرده بــود‪ .‬کــت و شــلوار خیلــی شــیک کــرم رنــگ پوشــیده بــود‪.‬‬
‫کــراوات زده بــود‪ .‬پــدر هــم خیلــی تمیــز و مرتــب بــود‪ .‬بعــد از تعارفــات وارد‬
‫گفتگــو شــدند‪ .‬قــرار شــد مهریــه دویســت تــا ســکه باشــه‪ .‬همــه تاییــد کردنــد‬
‫ا بیــن‬‫و صلــوات فرســتادند‪ .‬مــادر رامیــن صــورت منــو بوســید و گفــت اص ـ ً‬
‫دختــرم و مریم‌جــان فــرق نمیــذارم‪ .‬از پــدر اجــازه گرفــت و پــدر موافقــت‬
‫کــرد و گفــت مهریــه خوشــبختی نمیــاره‪ .‬ولــی خــب پشــتوانه یــک دختــره‬
‫و مــن تنهــا توقعــم ایــن هســت کــه باهــم بســازند و پســرتون رامیــن‪ ،‬بچــه‬
‫‌منــو خوشــبخت بکنــه‪.‬‬
‫رامین سرشو تکون می‌داد و می‏گفت چشم پدر‪.‬‬
‫پــدر اضافــه کــرد و گفــت‪ :‬بچــه مــن اذیــت نشــه‪ .‬چــون تــو بچگــی مادرشــو‬
‫از دســت داده‪ .‬البتــه مهین‌خانــم بــراش مــادری کــرده و زحمــت زیــاد کشــیده‪.‬‬
‫ولــی همــون فقــدان مــادرش اذیتــش کــرده‪ .‬منظــورم اینــه کــه احتــرام‬
‫متقابــل بهــم داشــته باشــند‪ .‬پــدر رامیــن آقــای رفیعــی تاییــد کــرد و گفــت‪31 :‬‬
‫درســت می‌فرماییــد‪ .‬مطمئــن باشــید دختــر شــما‪ ،‬دختــر مــا هــم هســت‪.‬‬
‫عمــه هــم در پیــرو حــرف پــدر اضافــه کــرد و گفــت‪ :‬بــه هر حــال مریــم یکی‬
‫یه‌دونســت‪ ،‬خواهــر و بــرادری هــم نــداره‪ .‬نــه به‌خاطــر اینکــه برادرزادمــه‬
‫بخــوام بگــم خیلــی بــا دختــرای هم‌ســن و ســال خــودش فــرق میکنــه و‬
‫خواســتگارم زیــاد داشــته‪ .‬ولــی حــاال قســمت آقــازاده شــما شــده‪ .‬امیــدوارم‬
‫کــه واقعـ ًا خوشــبخت بشــن و هواشــو داشــته باشــید‪ .‬مــن هرچــی از وجنــات‬
‫ایــن دختــر بگــم‪‌،‬کــم گفتــم‪.‬‬
‫مــن از خجالــت ســرخ شــده بــودم و یــه کــم اضطــراب پیــدا کــرده بــودم‪.‬‬
‫بــه هرحــال قــرار بــود وارد یــه خانــواده دیگــه بــا یــک افــکار متفــاوت بشــم‪.‬‬
‫عمه‌خانــم هــم یــک جفــت گوشــواره طــا خریــده بــود‪ .‬صورتــم رو بوســید‬
‫و هــی قربــون صدق ـم‌ می‏رفــت و تــوی یــک جعبــه کوچیــک قشــنگ بــود‬
‫داد بــه مــن و گفــت عمه‌جــون الهــی خوشــبخت بشــی!‬
‫از عمــه به‌خاطــر تعریفــاش و هدی ـه‌اش تشــکر کــردم و گفتــم‪ :‬لطــف داریــد‬
‫شــما عمه‌خانــم‪.‬‬
‫فرشــته هــم‏گفــت‪ :‬بــرادر مــن هــم خیلــی نجیــب و ســر بــه زیــره‪ .‬فکــر‬
‫می‌کنــم‌نجابــت حــرف اول باشــه بــرای یــک‌مــرد‪ .‬مهیــن هــم اضافــه کــرد‬
‫بلــه قطعــ ًا‪ ،‬نجابــت حــرف اول رو میزنــه و مــن همیــن یــک دختــرو دارم‪.‬‬
‫بهتــر اجاره‌نشــینی هــم نکننــد و بــرای زندگــی خودشــون خوبــه کــه یــک‬
‫مقــدار راحت‌تــر زندگــی کننــد‪.‬‬
‫بــه نظــرم رامیــن هــم یــه کــم اســترس داشــت‪ .‬بــه هرحــال طبیعــی بــود‪.‬‬
‫خجالــت می‏کشــید و چیــزی نمی‏گفــت‪ .‬فرشــته کیــک رو بریــد و تقســیم‬
‫کــرد‪ .‬منــم دوبــاره یــه ســری چــای تــازه آوردم براشــون‪.‬‬
‫ضمنـ ًا خواهــش کردنــد چــون خونــه رامیــن حاضــره‪ ،‬ســریع بســاط عروســی‬
‫را راه بنــدازن کــه مهیــن زن بابــام گفــت‪ :‬حداقــل ســه مــاه بایــد صبــر کننــد‬
‫تــا جهیزیــه کامــل بشــه‪ .‬پذیرفتــن و قــرار شــد کــه بعــد بریــم بــرای خریــد‬
‫لبــاس عروســی و چیزایــی از طــرف خانــواده عــروس‪.‬‬
‫‪ 32‬از طــرف خانــواده رامیــن‪ ،‬مــادرش کــه یــک انگشــتر خیلــی قشــنگ آورده‬
‫بودنــد دســتم انداخــت و یــک قــواره پارچــه زیبــا و یــک قــواره چــادر آورده‬
‫بودنــد‪ .‬عمــه هــم کلــی نقــل و پــول خــرد ریخــت رو ســرم و یــه کــم دســت‬
‫زدنــد شــادی کردنــد‪ .‬همین‌طــور فرشــته هــم کمــی نقــل و ســکه آورده بــود‬
‫کــه اونــم ریخــت رو ســرمون‪.‬‬
‫همچنیــن یک‌مقــدار دایــی رامیــن صحبــت کــرد‪ .‬خیلــی بــه رامیــن شــباهت‬
‫داشــت و خیلــی هــم باشــخصیت و مهربــون بــود‪ .‬مهیــن واقعــ ًا زحمــت‬
‫کشــیده بــود و ســفره رنگینــی انداختــه بــود‪ .‬آبرومندانــه بــود‪ .‬بعــد از صــرف‬
 ‫شــام‪ ،‬خداحافظــی کردنــد و رفتنــد‪ .‬بعــد از مراســم خیلــی کار کردیــم و خســته‬
‫شــدیم‌‪ .‬حســابی از مهیــن زن بابــام تشــکر کــردم و شـب‌بخیر گفتــم و رفتــم‬
‫بخوابـم‌‪.‬‬
‫به‌خاطــر اینکــه رامیــن راحــت رفــت و آمــد کنــه‪ ،‬صیغــه محرمیــت بینمــون‬
‫جــاری شــد‪ .‬رامیــن خیلــی بامحبــت بــود‪ .‬همیشــه یــه کادوی کوچیـک‌ هــم‬
‫کــه شــده بــرای مــن تهیــه می‌کــرد‪ .‬هیچوقــت دســت خالــی نمی‌اومــد‬
‫پیشــم‪ .‬ولــی یه‏وقت‌هــا احســاس می‌کــردم مشــکلی داره‪ .‬ازش ســوال‬
‫کــردم‪ .‬می‏گفــت کــه روماتیســم مفصلــی داشــته و تحــت درمانــه و تقریب ـ ًا‬
‫خــوب شــده‪ .‬منــم دیگــه زیــاد ســوال نمی‌کــردم کــه ناراحــت نشــه‪ .‬واقع ـ ًا‬
‫ال کم‌حــرف بــود‪.‬‬ ‫منــو دوســت داشــت و همیشــه بهــم محبــت می‌کــرد‪ .‬ک ً‬
‫بــا خــودم فکــر می‌کــردم آیــا خوشــبخت میشــم مــن؟‌هیــچ حاشــیه یــا‬
‫چیــزی تــو زندگــی رامیــن نبــود‪ .‬زیــاد هــم نمی‌اومــد خونــه‪ .‬دو دفعــه رفتیــم‬
‫بیــرون کــه یکدفعــش رفتیــم ســینما و چیــزی هــم ازش ندیــده بــودم‪.‬‬
‫بعــد چنــد روز مــادر رامیــن زنــگ زد‪ .‬مــا رو دعــوت کردنــد بریــم منزلشــون‪.‬‬
‫هــم بازدیدشــون رو پــس بدیــم و هــم از نزدیــک بیشــتر باهــم آشــنا بشــیم‪.‬‬
‫خونــه طلعت‌خانــم‪ ،‬مــادر رامیــن‪ ،‬نزدیــک خونــه خودمــون بــود‪ .‬مــا امیرآبــاد‬
‫و اونــا یوس ـف‌آباد زندگــی می‌کردنــد‪ .‬رامیــن هــم خون ـه‌ای کــه خریــده بــود‬
‫مابیــن خونــه پــدری مــن بــود و خونــه خودشــون‪ .‬پــدر پــول داده بــود‪ .‬بــا‬
‫مهیــن رفتیــم یــک لبــاس خیلــی خوشــکل‪ ،‬یــه بلــوز شــیک و روســری‬
‫‪33‬‬ ‫ابریشــمی آبــی زنــگاری و یــک مانتــوی کــرم خریــدم‪.‬‬
‫روزی کــه قــرار بــود بریــم خونــه رامیــن اینــا‪ ،‬پــدر زودتــر اومــد خونــه و‬
‫یک‌مقــدار اســتراحت کــرد‪ .‬وقتــی حاضــر شــدم پــدر یــه نگاهــی بهم‌کــرد‪.‬‬
‫آهــی کشــید و گفــت‪ :‬دختــرم! ای کاش مــادرت زنــده بــود و عروســیت رو‬
‫می‏دیــد‪.‬‬
‫پــدر ســوئیچ ماشــین رو گــم کــرده بــود و کالفــه بــود‪ .‬و مهیــن غــر م ـی‌زد‬
‫کــه دیــر شــد‪ .‬بجنبیــد دیگــه‪ .‬پــدر می‏گفــت نــه کجــا دیــر شــد همیشــه‬
‫عجولــی تــو خانــم‪ .‬خالصــه گشــتیم ای ـن‌ور و اونــور و پیــدا کردیــم‪ .‬ســوار‬
‫ماشــین شــدیم و حرکــت کردیــم‪‌‌.‬مهیــن می‏گفــت عیــن عروســک شــدی‪.‬‬
‫مهین ـم‌ حســابی بــه خــودش رســیده بــود‪.‬‬
‫پــدر دم قنــادی ایســتاد و یــک جعبــه شــیرینی خــوب هم خریــد‪ .‬رامیــن دم در‬
‫خونــه منتظــر بــود‪ .‬پــدر ماشــینو پــارک کــرد‪ .‬رامیــن اومــد جلــو و خوش‌آمــد‬
‫گفــت و بــه پــدر دســت داد‪ .‬داخــل خونــه رفتیــم‪ .‬خونشــون مثــل مــا قدیمــی‬
‫بــود‪ .‬ولــی بــزرگ و شــمالی بــود‪ .‬داخــل خونشــون یــک باغچــه خیلــی باصفــا‬
‫داشــتند‪ .‬پــر از گل و گلدونــای بــزرگ بــود‪ .‬حیــاط دلبــاز و تمیــز بــود‪ .‬تــوی‬
‫حیــاط بــوی مطبــوع غــذا و زعفــرون‪ ،‬شــامه رو پــر می‌کــرد‪ .‬چندتــا چــراغ‬
‫رنگــی قارچــی وســط باغچــه بــود‪ .‬معلــوم بــود کــه طلعت‌خانــم خیلــی‬
‫باسلیقســت‪ .‬وارد خونــه شــدیم‪ .‬یــک حــال بــزرگ‪ ،‬کنــارش آشــپزخونه و یــه‬
‫اتــاق بــزرگ پذیرایــی بــود کــه مبل‌هـا‌ی ســلطنتی بــزرگ‪ ،‬از جنــس چــوب‬
‫گــردو‪ ،‬یــک‌میــز و صندلــی غذاخــوری بــزرگ از همــون جنــس بــه رنــگ‬
‫زیتونــی و کــر ‌م بــود‪ .‬فرش‌هاشــون هــم کــرم روشــن بــود‪ .‬یــه جاهایشــم بــه‬
‫قهــوه‌ای کم‌رن ـگ‌ م ـی‏زد‪ .‬دو ســه تــا تابلــو فــرش خیلــی قشــنگ رو دیــوار‬
‫بــود کــه یکیــش نقــش حضــرت مریــم و یکیــش هــم طــرح یــک ســماور‬
‫و قــوری بــود‪ .‬ولــی قــوری بنــدزده خیلــی برجســته بــود و زیبــا‪ .‬پرده‌هــای‬
‫روی پنجــره‪ ،‬از مخمــل کــرم و زیرشــم حریــر و گیپــور قاطــی بــود‪ .‬پــر چیــن‬
‫و قشــنگ بــود‪ .‬منــو یــاد فیلمــای کالســیک خارجــی می‌انداخــت‪ .‬ســاعت‬
‫دیــواری بــزرگ پایــه‌دار کنــار پذیرایــی بــود‪ .‬لوســترای بــزرگ زرشــکی و‬
‫‪ 34‬طالیــی از ســقف آویــزون بــود‪ .‬یــک دســت کاناپــه‪ ،‬گــرد چیــده شــده بــود‬
‫تــوی حــال و بــاال هــم اتــاق خواباشــون بــود‪ .‬مــن بــا رامیــن یــه ســر رفتیــم‬
‫ک پــرده زیــروروی نارنجــی‬ ‫بــاال‪ .‬کاغذدیــواری اتاقــش خیلــی قشــنگ بــود‪ .‬یـ ‌‬
‫بــود همرنــگ روتختیــش‪ .‬یــه گیتــار گوشــه اتاقــش بــود‪ .‬یــک قالیچــه‬
‫کوچیــک وســط اتاقــش انداختــه بــود‪ .‬یــک کتابخونــه کنــار اتاقــش بــود‪.‬‬
‫گفتم‪ :‬گیتار بلدی بزنی؟‬
‫‪ -‬بله‬
‫‪ -‬امشب میزنی؟‬
 ‫‪ -‬نه از پدرت خجالت می‌کشم بعداً‌برات میزنم‪.‬‬
‫‪ -‬رامین بریم پایین؟ دوست ندارم‌پدر ناراحت بشه‪ .‬درست نیست‪.‬‬
‫‪ -‬باشه عزیزم‪ .‬می‏خواستم اتاقم رو ببینی‪.‬‬
‫اومدیـم‌ پاییــن‪ .‬خیلــی احســاس خوبــی داشــتم‪ .‬فکــر می‌کــردم بعــد اون همــه‬
‫رنــج خوشــبخت‌ترین آدم هســتم‪ .‬اومــدم کنــار مهیــن نشســتم‪ .‬داشــت بــا‬
‫مــادر رامیــن صحبــت می‌کــرد‪ .‬طلعت‌خانــم بــرام ظرفــی پــر میــوه آورد‪.‬‬
‫مــوز‪ ،‬پرتقــال‪ ،‬ســیب و خیــار گذاشــته بــود‪ .‬گفــت‌میــل کــن مریــم جــون‪.‬‬
‫گفتــم‪ :‬چشــم‪ ،‬کــه فرشــته از آشــپزخونه اومــد بیــرون و شــیرین زبونــی کــرد و‬
‫گفــت‪ :‬وای! چقــدر خانــم داداشــم زیبــا شــده امشــب! یــه کــم دســت زد و یــه‬
‫ال فرشــته خون‌گــرم و‬ ‫موزیــک گذاشــت‪ .‬جــو خونــه رو حســابی شــاد کــرد‪ .‬ک ً‬
‫خیلــی خــوب بــود‪ .‬مادرشــون یــه مقــدار پخته‌تــر و رســمی برخــورد می‌کــرد‪.‬‬
‫اســفند دود کــرد‪.‬‬
‫خونــه حالــت دوبلکــس بــود‪ .‬خونــه قدیمــی بــود ولــی کلــی بهــش رســیده‬
‫بودنــد‪ .‬تمــام کفشــو پارکــت کــرده بودنــد‪ .‬پــدر هــم داشــت تــو پذیرایــی بــا‬
‫آقــای رفیعــی و رامیــن صحبــت می‌کــرد کــه طلعت‌خانــم گفــت‪ :‬بفرماییــد‬
‫آقــای صالحــی میــوه میــل کنیــد‪ .‬دهنتــون خشــک شــد‪.‬‬
‫رفتنــد آشــپزخونه و میــز شــامو چیــدن‪ .‬خیلــی ســفره قشــنگی چیــده بــودن‪.‬‬
‫شــام باقلی‌پلــو بــا ماهیچــه و فســنجون بــود‪ .‬ژلــه و ســاالد و مخلفاتــش‬
‫کــه خیلــی زحمــت کشــیده بودنــد‪ .‬بعــد از صــرف شــام و جمع‌وجــور کــردن‬
‫مــن خواســتم کمکشــون کنــم بــرای شســتن ظرف‌هــا کــه اجــازه ندادنــد‪35 .‬‬
‫طلعت‌خانــم گفتــن شــما عروســید‪ .‬انشــاهلل از دفعه‌هــای بعــد‪ .‬ولــی یــه ســر‬
‫رفتــم بــه آشــپزخونه کــه خیلــی مرتــب و تمیــز بــود‪ .‬یــه میــز ناهارخــوری‬
‫شــش نفــره هــم داخلــش بــود‪ .‬یخچــال فریــزر و گاز فــردار بــزرگ کــه‬
‫جفتــش یــه رنــگ بــود‪ .‬زیتونــی بــود هم‌رنــگ کابینتاشــون‪.‬‬
‫بعــد از صــرف شــام پــدر اشــاره کــرد بــه مهیــن کــه پاشــه کم‌کــم بریــم‪.‬‬
‫پــدر و مهیــن کلــی تشــکر کردنــد‪ .‬خداحافظــی کردیــم و راهــی خونــه شــدیم‪.‬‬
‫رامیــن همــراه خانــوادش‌بــرای بدرقــه تــا جلــوی در حیــاط اومــدن‪ .‬تــوی‬
‫ماشــین‌ پــدر‪ ،‬همــش تــو فکــر بــودم و ناراحــت کــه زندگــی مســتقل چجــوری‬
‫میشــه! خوبــه یــا نــه؟ کــه مهیــن رشــته افکارمــو پــاره کــرد و گفــت عجــب‬
‫خونــه زندگــی داشــتند‪ .‬پــدر گفــت بلــه مــن از پــدر رامیــن خیلــی خوشــم‌میاد‪.‬‬
‫ال خانــواده خوبــی‬‫مــرد افتاده‌حــال و صبوریــه‪ .‬رامیــن هــم‌پســر پاکیــه‪ .‬ک ً‬
‫هســتند‪ .‬انشــاهلل کــه جوونــا خوشــبخت بشــن و همچنیــن دختــر خــودم‪ .‬چقدر‬
‫زحمــت کشــیده بودنــد‪ .‬مــن راضــی بــه ایــن همــه زحمــت نبــودم‪ .‬مهی ـن‌‬
‫گفــت خــب مــا هــم‌خیلــی زحمــت کشــیدیم‪‌.‬خــب همینــه دیگــه‪ .‬پــدر گفــت‬
‫بلــه از شــما هــم تشــکر می‌کنــم شــما ه ـ ‌م خیلــی زحمــت کشــیدی خــدا‬
‫خیــرت بــده‪ .‬مهیــن خندیــد و گفــت‪ :‬ممنــون چــه عجــب دیــدی زحمتــای‬
‫منــو! گفــت مهین‌خانــم مــا همیشــه می‌بینیــم و دعاگوتیــم همیشــه‪.‬‬
‫اونشــب رامیــن زنــگ زد و منــم کلــی تشــکر کــردم‪ .‬صبــح روز بعــد لیســت‬
‫تهیــه کردیــم و مشــغول خریــد جهیزیــه شــدیم‪ .‬هــر روز یــه ســری وســایل‬
‫می‌خریدیــم‪ .‬مگــه تمومــی داشــت‪ .‬بــه هرحــال جهــاز بایــد تهیــه می‏شــد‪.‬‬
‫مهیــن هــم هــی غــر مــی‏زد‪ .‬داشــتیم‌نزدیــک عروســی می‏شــدیم‪ .‬قــرار‬
‫داشــتیم بریــم خریــد عروســی‪ .‬مهیــن هــم همراهمــون اومــد‪ .‬همه‌چیــز‬
‫خریدنــد‪ .‬بــرام لباس‌زیــر‪ ،‬مانتــو‪ ،‬روســری و شــال‪ ،‬دو جفــت کفــش ســفید‬
‫و مشــکی‪ .‬رفتیــم کیفــی بخریــم کــه زنگولــه داشــت‪ ،‬دم در مغــازه کلــی‬
‫خندیدیــم‪‌.‬خیلــی خســته شــده بودیــم‪ ،‬کمــی نشســتیم‪ .‬صاحبــش خیلــی‬
‫خــوش‌رو بــود‪ .‬رامیــن رفــت چندتــا آبمیــوه هــم خریــد‪ .‬بقیــه خریــد رو‬
‫‪ 36‬انجــام دادیــم‪ .‬فرشــته هــم همراهمــون بــود‪ .‬بــرای خریــد طــا رفتیــم‪ .‬یــک‬
‫ســرویس طــا و دوتــا حلقــه یکجــور برداشــتیم‪.‬‬
‫پــدر بــه مهیــن پــول داده بــود و ســفارش کــرده بــود‪ .‬یکدســت کــت و‬
‫شــلوار و ماشــین ریش‌تــراش هــم بــرای رامیــن خریدیــم‪ .‬یــک چمــدون‬
‫خریدیــم‪ .‬اونــا هــم دوتــا چمــدون بــرام خریــدن‪ .‬بــرای رامیــن ربدوشــامبر‬
‫هــم خریدیــم‪ .‬اونــا بــرای مــن ســنگ‌تموم گذاشــتند‪ .‬حتــی لبــاس عــروس‬
‫هــم از مــزون خریدیــم‪ .‬ولــی نمی‏‏‏‌‏‏‏دونســتم کــه اینــا خیلــی دووم نمیــاره و‬
‫زندگــی مــن و سرنوشــت منــو قــراره کجــا ببــره‪ .‬یــک روزه ســروته خریــد رو‬
 ‫هــم آوردیــم‪ .‬چــون‌رامیــن می‏گفــت خیلــی حوصلــه بــازار و خریــد نــداره‪.‬‬
‫کلیــه لــوازم آرایــش‪ ،‬آیینــه و شــمعدون و حتــی لبــاس عــروس رو هــم رامیــن‬
‫خریــد‪.‬‬
‫همــه چیــزو حاضــر کردیــم‪ .‬مهیــن هــم بــرام ســفارش داد رختخــواب از‬
‫مخمــل زرشــکی دوختنــد‪ .‬دوتــا بالشــت و روتختــی حاضــری کارشــده‬
‫خریدیــم‪ .‬هفتــه بعــد‪ ،‬همــه رفتیــم بــرای خونمــون کــه رامیــن خریــده بــود‬
‫پــرده انــدازه گرفتیــم‪ .‬یعنــی خونمــون جمع‌وجــور بــود‪ .‬تــوی یوســف‌آباد‬
‫بــود‪ .‬خونــه طبقــه دوم بــود‪ .‬دلبــاز درســتش کــرده بودنــد‪ .‬آشــپزخونه اوپــن‬
‫بــود‪ .‬و یــه جــا دکــوری قشــنگ هــم داشــت‪ .‬مثــل بوفــه کــه تــوی دیــوار‬
‫درآورده بودنــد‪.‬‬
‫س ـه‌ماه رو بــه ســرعت درحــال درســت کــردن جهیزیــه بودیــم‪ .‬وقــت کــم‬
‫بــود‪ .‬پــدر پــول مـی‏داد و زن بابــام مدیریــت می‌کــرد و حتــی نظــر مـی‏داد کــه‬
‫چــه چیزایــی زیــاده‪ .‬می‏گفــت اوه چــه خبــره ایــن همــه چیــز بایــد مالحظــه‬
‫پــدر رو هــم بکنــی‪ .‬دختــر امیــر طومــار کــه نیســتی‪ .‬منــم می‏گفتــم‌‪ :‬هــر‬
‫طــور شــما صــاح میدونــی‪ .‬ولــی پــدرم‌تاکیــد می‌کــرد چیــزی کــم و کســر‬
‫نباشــه‪ .‬ولــی اون کار خودشــو می‌کــرد‪.‬‬
‫یــک جهیزیــه خــوب درســت کردنــد‪ .‬یــک ســرویس چــوب‪ ،‬کــه مهیــن‬
‫خیلــی دخیــل نبــود‪ ،‬از ســرویس خــواب و غذاخــوری و مبــل‪ ،‬دیگــه بــا پــدر‬
‫رفتیــم خریدیــم‪ .‬جهــاز نســبت ًا خوبــی شــد‪ .‬بردیــم‪ ،‬چیدیــم‪ .‬فرشــته و مهیــن‬
‫‪37‬‬ ‫هــم همراهمــون اومدنــد‪.‬‬
‫شــب عقــد‪ ،‬فرشــته و رامیــن اومــدن اتــاق عقــد رو چیدیــم‪ .‬روز عروســی‬
‫شــد‪ ،‬وقــت گرفتــم آرایشــگاه‪ .‬فرشــته هــم همراهــم اومــد‪ .‬دســت مــی‏زد‬
‫و اســفند دود می‌کــرد‪ .‬آرایشــگر وقتــی کارش تمــوم شــد گفــت‪ :‬زیباتریــن‬
‫عروســی بــودی کــه تــوی ایــن هفتــه داشــتم‪ .‬انشــاهلل کــه بختــت هــم زیبــا‬
‫بمونــه‪ .‬فرشــته گفــت‪ :‬ایشــاهلل‪ .‬خالصــه رامیــن اومــد دنبالــم‪ .‬ســر ســاعت‬
‫مقــرر رفتیــم خونــه پــدری‪ .‬آخریــن دیــدار مجردیــم بــود‪ .‬وقتــی کــه رســیدیم‪،‬‬
‫اســفند دود کردنــد و گوســفند قربانــی کردنــد‪ .‬موزیــک بــادا مبــارک بــادا‬
‫زدنــد‪ .‬عاقــد اومــد‪ .‬دخترخاله‌هــای رامیــن و داییــش و همسرشــم بــود‪.‬‬
‫عمه‌خانــم هــم‌بــود‪ .‬فامیــای مهیــن هــم بودنــد‪ .‬مهیــن هــم‌خیلــی فامیــل‬
‫نداشــت‪ .‬قــرار بــود دخترعمه‌هــام هــم بیــان کــه از انگلیــس نیومــده بــودن‪.‬‬
‫دخترخاله‌هــای رامیــن‪ ،‬رو ســرم قنــد می‌ســابیدن و بــا رامیــن شــوخی‬
‫می‌کردنــد‪ .‬وقتــی خطبــه عقــد خونــده شــد‪ ،‬یــاد مــادرم بــه قلبــم‌چنــگ‬
‫‌زد‪ .‬همــه بهــم زیرلفظــی دادنــد‪ .‬عمــه یــک ســکه بهــم داد‪ .‬مــادر رامیــن یــه‬
‫دســتبند‪ .‬مهیــن انگشــتر و دایــی رامیــن هــم نیم‌ســکه و دخترخاله‌هــاش‬
‫هــم ربع‌ســکه دادنــد‪ .‬نوبــت پــدر رســید کــه اومــد ســاعت رو دســت رامیــن‬
‫ببنــده‪ ،‬چشــمش‌پــر از اشــک شــد‪ .‬مخصوصــ ًا کــه موقــع خونــدن خطبــه‬
‫دفعــه ســوم گفتــم‪ :‬بــا اجــازه پــدرم و بزرگتــرا بلــه‪ ،‬چشــماش پــر اشــک‬
‫بــود‪ .‬دخترخاله‌هــای رامیــن مجلــس رو گــرم کردنــد‪ .‬هــی رامیــن رو اذیــت‬
‫می‌کردنــد کــه ناقــا عــروس بــه ایــن خوشــگلی رو چجــوری گولــش زدی؟‬
‫منــو می‌خندوندنــد کــه جــو عــوض بشــه‪.‬‬
‫موقــع خداحافظــی بــا پــدر‪ ،‬خیلــی بــا هــم گریــه کردیــم‪ .‬مهیــن هــم گریــه‬
‫می‌کــرد‪ .‬ســرمو رو شــونش گذاشــتم و گفتــم‪ :‬پدرجــان منــو حــال کــن‪.‬‬
‫پــدرم می‌گفــت‪ :‬حــال خوشــت عزیــزم‪ .‬همــه از دیــدن ایــن صحنــه متاثــر‬
‫شــدند‪ .‬فرشــته می‌گفــت اشــک نریــز آرایشــت خــراب میشــه ولــی خودشــم‬
‫اشــک می‌ریخــت‪.‬‬
‫موقــع رفتــن برگشــتم‪ ،‬خونــه رو دوبــاره خــوب نــگاه کــردم‪ .‬آهنــگ ای یــار‬
‫‪ 38‬مبــارک می‏زدنــد‪ .‬بعضیــا می‌رقصیدنــد‪ .‬لحظــه خداحافظــی مــن از پــدر و‬
‫خونــه پــدری رســید‪ .‬خیلــی حالــم بــد شــد‪ .‬چشــمای پــدر پــر اشــک بــود‪.‬‬
‫حتــی نامادریــم‌گریــه می‌کــرد‪ .‬پــدرم منــو ســفت تــوی آغوشــش گرفــت‬
‫و گفــت‪ :‬مریــم جــان ایشــاهلل خوشــبخت بشــی‪ .‬اشــکم ســرازیر شــده بــود‪.‬‬
‫خواهــر رامیــن پــاک می‌کــرد و می‏گفــت گریــه نکــن آرایشــت خــراب‬
‫میشــه‪ .‬ولــی مــن نمی‌تونســتم‪.‬‬
‫خونــه پــدری رو بــا تمــام خاطراتــش یــه نگاهــی کــردم‪ .‬انــگار مــادرم داشــت‬
‫از پشــت حفــاظ حیــاط نگاهــم می‌کــرد‪ .‬خداحافظــی کــردم‪.‬‬
 ‫ســوار ماشــین شــدیم‪ .‬بــه طــرف تــاالر حرکــت کردیــم‪ .‬رفتیــم داخــل تــاالر‪.‬‬
‫موزیــک شــاد می‏زدنــد‪ .‬تــا رســیدیم آهنــگ مبــارک بــاد رو زدنــد‪ .‬ســالن‌‬
‫خانم‌هــا و آقایــون جــدا بــود‪ .‬همــه شــادی کردنــد‪ .‬زدنــد و رقصیدنــد‪ .‬جشــن‬
‫خیلــی بــا شــکوهی برامــون برگــزار کــرده بودنــد‪ .‬انــواع‌میوه‌هــا‪ ،‬شــربت‪،‬‬
‫شــیرینی و بســتنی ســرو می‏شــد‪.‬‬
‫مــادر رامیــن کــه فوق‌العــاده شــیک کــرده بــود‪ .‬لبــاس گــرون قیمــت‬
‫مجلســی و کلــی المــاس بــه دســت و گردنــش بــود‪ .‬فامیالشــون‪ ،‬همــه از‬
‫اعیــان و اشــراف بودنــد‪ .‬مرتــب منــو بــه دوســتان و فامیــل معرفــی می‌کردنــد‪.‬‬
‫عــکاس و فیلمبــردار هــم‌پشــت ســرهم عکــس مینداخــت و فیلمبــرداری‬
‫می‌کــرد‪ .‬تــوی قســمت مردونــه ژانگولــر و یــه خواننــده مــرد کــه صــدای‬
‫خوبــی هــم داشــت‪.‬‬
‫جــای مــادرم و دوســتم رویــا رو خالــی حــس می‌کــردم‪ .‬چقــد دلم‌می‏خواســت‬
‫کــه مامانــم زنــده بــود و رویــا دوســتم هــم حضــور داشــت تــوی عروســیم‪.‬‬
‫بــا دوســت و فامیــا عکــس انداختــم‪ .‬فرشــته هــم خیلــی زیبــا شــده بــود‪.‬‬
‫مواظــب مــن بــود‪ .‬می‌رقصیــد و شــاباش می‏گرفــت‪ .‬عمه‌خانــم هــم یــه‬
‫چــادر مجلســی ســرش کــرده بــود‪‌.‬دختــرش یــه لبــاش قشــنگ از آلمــان‬
‫فرســتاده بــود‪ .‬کلــی طــا و زیــورآالت بــه خــودش آویــزون کــرده بــود و هــی‬
‫قربــون صدق ـم‌ می‏رفــت‪ .‬قــرار بــود کــه یکــی از دختــراش بیــاد از آلمــان و‬
‫تــوی عروســیمون باشــه کــه نشــد‪ .‬زن‌بابــام هــم فامیــای خودشــو مـی‌آورد‬
‫و بــا مــن عکــس مینداخــت‪ .‬خانــم و بچه‌هــای دوســتای پــدر رو مــی‌آورد ‪39‬‬
‫معرفــی می‌کــرد و منــم خــوش آمــد می‏گفتــم بهشــون‪.‬‬
‫یکبــار هــم رامیــن اومــد طــرف مجلــس زنونــه کــه گفتــن خانم‌هــا حجــاب‬
‫کنیــد‪ .‬دامــاد داره میــاد‪ .‬و همــه می‏گفتــن ماشــاهلل چقــدر زیبــا هســتند‬
‫جفتشــون! چقــدر به‌هــم میــان‪ .‬رامیــن واقع ـ ًا جــذاب بــود‪ .‬تعریــف از خــود‬
‫نباشــه‪ ،‬واقع ـ ًا چهــرم خــوب شــده بــود‪ .‬حتــی آرایشــگرم می‏گفــت زیباتریــن‬
‫عروســش تــو ایــن یــک ســال بــودم‪ .‬عمه‌خانــم هــم هــی ان یــکاد و چهــار‬
‫قــل می‌خونــد و بهــم فــوت می‌کــرد‪.‬‬
‫بعــد چهــار ســاعت بــزن و بکــوب‪ ،‬نوبــت شــام شــد‪ .‬چــه شــام مفصلــی‬
‫بــود‪ .‬انــواع و اقســام غذاهــا ســرمیز شــا ‌م بــود‪ .‬فســنجون‪ ،‬جوجه‌کبــاب‪،‬‬
‫شــیرین‌پلو‪ ،‬باقلی‌پلــو و ماهیچــه و یــه بــره بــزرگ وســط میــز‪ .‬انــواع ژله‌هــا‬
‫و ماســت‪ ،‬دوغ‪ ،‬ســاالد و نوشــابه‌های رنگارنــگ‪ .‬بعــد از ســرو شــام‪ ،‬یــه کیــک‬
‫چنــد طبقــه آوردنــد کــه عــروس و دامــاد بــا کارد ببرنــد و پخــش کننــد‪.‬‬
‫ال عروســی بــا شــکوهی برگــزار کردنــد‪ .‬آخــر مجلــس کــه داشــتم‌ از پــدر‬ ‫ک ً‬
‫و زن بابــام و عمه‌خانــم جــدا می‏شــدم بغــض عجیبــی کــردم‪ .‬پــدرم هــم‬
‫طاقــت نیــاورد و اشــکش جــاری شــد‪ .‬منــو دســت رامیــن ســپرد‪ .‬از پــدر‬
‫حاللیــت طلبیــدم‪ .‬پــدر پیشــونی منــو بوســید و گفــت‪ :‬دختــرم تــو بهتریــن‬
‫دختــر بــودی بــرای مــن‪ ،‬اگــر کــم وکاســتی بــود تــو حاللــم کــن‪ .‬دیگــه‬
‫اشــکم ســرازیر شــد‪ .‬عمــه هــم همینطــور اشــک می‏ریخــت و می‏گفــت‬
‫جــای مامانــت خالیــه ببینــه کــه دختــرش چقــدر زیبــا و ســفید‌بخت شــده‪.‬‬
‫خــدا رحمتــش کنــه! الهــی نــور بــه قبــرش ببــاره! انــگار زن‌بابــام هــم یــه‬
‫جورایــی بــا چشــماش حاللیــت ازم می‏خواســت و گریــه می‌کــرد‪ .‬عمــه‬
‫خیلــی سفارشــم رو بــه فرشــته و مــادر و پــدر رامیــن مخصوص ـ ًا بــه رامیــن‬
‫می‌کــرد‪ .‬اشکشــو کــه دیــدم دلــم بــرای پــدرم خیلــی می‌ســوخت‪.‬‬
‫مهمونــا همــه یکــی یکــی خداحافظــی می‌کــردن و می‏رفتنــد‪ .‬بنــا بــه رســم‪،‬‬
‫عــروس رو می‌گردوندنــد‪ .‬یــه مقــدار بردنــد گردوندنــد و برگشــتیم بــه خونــه‬
‫دوتاییمون‪.‬‬
‫‪ 40‬حــس غریبــی داشــتم‪ .‬نمی‏‏‏‌‏‏‏دونســتم بخنــدم یــا گریــه کنــم‪ .‬خونــه خوبــی‬
‫بــود‪ .‬رامیــن هــم خــوب بــود و هــم خیلــی دوســتش داشــتم‪ .‬جفتمــون خیلــی‬
‫خســته بودیــم‪ .‬تــا یــک ســاعت فقــط داشــتم ســنجاقای ســرمو وا می‌کــردم‪.‬‬
‫نفهمیــدم کــی لبــاس عــوض کــردم و خوابــم بــرد‪ .‬ســاعت ده صبــح روز‬
‫عروســی‪ ،‬عمه‌جــون و زن‌بابــام برامــون صبحانــه مفصــل آوردنــد‪ .‬کاچــی‬
‫درســت کــرده بودنــد و عســل و تخم‌مــرغ عســلی و انــواع مرباهــا و پنیــر و‬
‫کــره آورده بودنــد‪ .‬رامیــن رو کــرد بــه عمــه و نامادریــم و بــه شــوخی گفــت‬
‫هــرروز از ایــن کاچیــای خوشــمزه و بســاط صبحونــه میاریــد؟ نامادریــم خندید‬
 ‫گفــت‪ :‬اگــه پســر خوبــی باشــی حتم ـ ًا! چــرا کــه نــه!‬
‫کلــی خندیدیــم‪ .‬الحــق چــه کاچــی هــم بــود‪ .‬بــوی عطــر گالب و زعفرونــش‬
‫تــو فضــای خونــه پیچیــده بــود و مشــاممون رو پرکــرده بــود‪ .‬خداحافظــی‬
‫کردنــد و رفتنــد‪ .‬قــرار بــود فامیــا‪ ،‬دوســت و آشــناها‪ ،‬خانم‌هاشــون بــرای‬
‫عصــر بیــان پاتختــی بعــد عروســی بنــا بــه رســومی کــه بــود‪ .‬ولــی مــن هنــوز‬
‫خســته بــودم‪ .‬فرشــته جــون رســید و خونــه رو مرتــب کــرد‪ .‬میــوه شســت‪.‬‬
‫زن‌بابــام و عمــه عصــری زودتــر اومــدن‪ .‬عصرونــه از مهمونــا بــا میــوه و چــای‬
‫شــربت و شــیرینی پذیرایــی کردنــد‪ .‬بــزن و بکوبــی بــود‪ .‬کادوهایــی کــه‬
‫دوســتان و فامیــا آورده بــودن دونــه دونــه معرفــی می‌کــردن و مــن هــم‬
‫تشــکر می‌کــردم‪ .‬غــروب هــم ایــن مراســم تمــوم شــد‪.‬‬
‫رامیــن اومــد خونــه‪ .‬غــذا از بیــرون گرفــت و باهــم خوردیــم‪ .‬روز بعــد به رســم‬
‫قدیــم بایــد می‌رفتیــم بــازم خونــه مادریــم‪ .‬مــادرزن ســام‪ .‬ایــن رســم رو هــم‬
‫بــه جــا آوردیــم‪ .‬مــادر کــه نداشــتم بــرای زن بابــام یــه بلــوز شــیک خریــدم و‬
‫کادوش کردیــم بردیــم بــرای زن بابــام و دادیــم بهــش و اونــم تشــکر کــرد‪ .‬و‬
‫همدیگــرو بوســیدیم‪ .‬وای چقــدر دلــم تنــگ شــده بــود بــرای خونمــون‪ .‬انــگار‬
‫ده ســال بــود ندیــده بودمــش‪ .‬در و دیوارشــو‪ ،‬حتــی حفاظشــو بــو می‏کشــیدم‪.‬‬
‫رفتــم اتــاق بــاال هــم یــه دور زدم‪ .‬حســابی پدرمــو می‏بوســیدم و اونــم‬
‫می‏خندیــد و می‌گفــت‪ :‬مریم‌جــان خیلــی خوشــحالم پدرجــان‪.‬‬
‫بعــداً رفتیــم خونــه خودمــون کــه بخوابیــم‪ .‬احســاس کــردم کــه رامیــن درد‬
‫‪41‬‬ ‫داره‪.‬‬
‫ازش پرسیدم بازم درد مفصالت شروع شده؟ گفت‪ :‬بله یه کم‬
‫‪ -‬اگه دارویی مصرف می‌کنی خب استفاده کن‪.‬‬
‫‪ -‬بله‬
‫رفــت یــه لیــوان آب برداشــت و یــه قــرص مســکن خــورد‪ .‬اصــو ًال کــم حــرف‬
‫بــود‪ .‬انقــدر جفتمــون خســته بودیــم کــه اگــه یــک هفتــه هــم اســتراحت‬
‫می‌کردیــم کــم بــود‪ .‬مــن بــه خــواب عمیقــی فــرو رفتــم‪ ‌.‬چــون واقعـ ًا خیلــی‬
‫تــو ایــن یکــی دومــاه تــو فشــار کار جهیزیــه و تــاالر و عقــد و عروســی بودیم‌‪.‬‬
‫نزدیــک صبــح از خــواب پریــدم‪ .‬دیــدم رامیــن ســر جــاش نیســت‪ .‬اصــ ً‬
‫ا‬
‫خونــه نبــود‪ .‬تعجــب کــردم‪ .‬دلــم شــور زد کــه ایــن موقــع‪ ،‬ســاعت ســه نصــف‬
‫شــب‪ ،‬کجــا رفتــه‪ .‬یــک مقــدار بیــدار مونــدم دیــدم خبــری نشــد‪ .‬بدجــور‬
‫دل‌شــوره گرفتــم‪ .‬از اون دل‪ ،‬از روی عالقــه بــود‪ .‬دیــدم کلیــد انداخــت تــو در‬
‫خونــه و وارد شــد‪.‬‬
‫یــک ســاعتی خوابیــدم‪ .‬احســاس کــردم یــه نــگاه روم داره ســنگینی می‌کنــه‪.‬‬
‫از خــواب پریــدم دیــدم رامینــه داره نگاهــم می‌کنــه‪ .‬لبخنــدی بهــم زد‪ .‬گفتــم‪:‬‬
‫‌ببخشــید خیلــی خســته بــودم‪ .‬زیــاد خوابیــدم‌؟‬
‫‪ -‬نــه یــک ســاعت بیشــتر نخوابیــدی‪ .‬مــن هماهنگ‌کــردم کــه بریــم شــمال‪.‬‬
‫یــه باغچــه کوچیکــی شــمال داریم‪.‬‬
‫خانم‌کوچولــو! تــو خــواب چقــدر معصــوم و نــازی! انــگاری بچــه خوابیــده‬
‫بــود! داشــتم تماشــات می‌کــردم! لبخنــدی زدم‪.‬‬
‫‪ -‬عزیــزم بــرات چایــی حاضــر کــردم و یه‌کــم میــوه‪ .‬البتــه نســکافه هــم کــه‬
‫داریم‪.‬‬
‫‪ ‌-‬نه‪ .‬شما که میدونی من چایی رو به همه چی ترجیح میدم‬
‫خود رامین بیشتر نسکافه می‏خورد‪.‬‬
‫گفتم‪ :‬خب خودت می‏خوردی‪.‬‬
‫‪ -‬دلم نیومد تنهایی بخورم‪ .‬گفتم‪ :‬بیدار شی از خواب باهم بخوریم‪.‬‬
‫هــوا بدجــور گــرم بــود‪ .‬کولــر روشــن بــود‪ .‬الی پنجــره بــاز بــود‪ .‬پــرده حریــر‬
‫‪ 42‬در جریــان بــاد بــه اینــور وانــور می‏رفــت‪ .‬احســاس خوشــبختی می‌کــردم‪.‬‬
‫انــگار داشــتم همــه این‌چیــزا رو خــواب می‏دیــدم‪ .‬باهــم چــای نوشــیدیم‪.‬‬
‫بعــد از خــوردن میــوه پاشــدم یــه چمــدون حاضــر کــردم بــرای ســفرمون‪.‬‬
‫بــرای خــودم و رامیــن‪ ،‬لبــاس و حولــه و مســواک برداشــتم‪ .‬وســایل ســفر رو‬
‫حاضــر کــردم‪ .‬میــوه و یــه فالســک چــای‪ ،‬شــکالت‪ ،‬تنقــات‪ ،‬کارد و اســتکان‬
‫جمع‌وجــور کــردم‪ .‬داشــتم فکــر می‌کــردم‌چیــزی رو جــا نذاشــتم کــه رامیــن‬
‫گفــت‪ :‬عزیــزم همــه چیــز حاضــره؟‬
‫‪ -‬بله‬
 ‫‪ -‬زودتر راه بیفتیم که جاده رو تو روز ببینی قشنگتره‬
‫‪ -‬باشه‬
‫ظرفــای میــوه رو شســتم و همه‌چــی رو مرتــب ســر جــای خــودش قــرار‬
‫دادم و راه افتادیــم‪ .‬یــه ســفر دونفــره و بی‌دغدغــه‪ .‬تــا حــاال ســفر رو تجربــه‬
‫نکــرده بــودم‪ .‬اونــم دوتایــی‪ .‬فقــط یدفعــه پســرخاله پــدر کــه قزویــن بودنــد‬
‫فــوت کــرده بــود رفتــم‪ .‬کــه اونــم اســمش ســفر نبــود‪ .‬رفتــه بودیــم عزاخونــه‬
‫و برگشــته بودیــم‪ .‬داشــتم از زندگــی کــردن در کنــار رامیــن و ســفرمون‬
‫لــذت می‏بــردم‪ .‬انــگار داشــتم بهشــت بریــن رو تجربــه می‌کــردم‪ .‬رامیــن‬
‫ضبــط ماشــینو روشــن کــرده بــود‪ .‬موزیــکای شــاد پخــش می‌کــرد‪ .‬رامیــن‬
‫یه‏وقت‌هــا بــا خواننــده همراهــی می‌کــرد‪ .‬هرازگاهــی برمی‌گشــت یــه‬
‫نگاهــی بــه مــن‌می‌کــرد و لبخنــد م ـی‏زد‪ .‬کولــر ماشــینو روشــن کــرده بــود‬
‫و شیشــه‌ها رو بــاال کشــیده بــود و مــن داشــتم از جــاده لــذت می‏بــردم‪.‬‬
‫ا دوســت نداشــتم کــه مســافرت تمــوم بشــه‪.‬‬ ‫جــاده زیبــا و سرســبز بــود‪ .‬اصـ ً‬
‫نزدیــک چالــوس رســیدیم‪ ‌.‬رامیــن پرســید‪ :‬گشــنت نیســت مریم‌جــان؟‬
‫‪ -‬چرا ضعف کردم‪.‬‬
‫هــوا داشــت رو بــه تاریکــی می‏رفــت‪ .‬دم در یــک رســتوران نگــه داشــت‪.‬‬
‫خیلــی شــیک بــود‪ .‬یکــی از روزای بلنــد تابســتون کــه تــا ‪ 9‬شــب هــوا هنــوز‬
‫روشــن بــود‪ .‬راهنمــای رســتوران انــگار رامیــن رو می‌شــناخت‪ .‬اومــد جلــو و‬
‫ســام‌علیک‌گرمــی کــرد‪ .‬رو بــه رامیــن کــرد گفــت قربــان پاییــن تشــریف‬
‫‪43‬‬ ‫می‌بریــد کنــار آب روی تخــت مثــل همیشــه یــا بــاال؟‬
‫‪ -‬نه پایین‬
‫بعــد رامیــن بــه مــن گفــت‪ :‬عزیــزم!‌نمی‏خــوای دســت و صورتــت رو بشــوری‬
‫خســتگی تنــت در بــره؟ یا دستشــویی نــداری؟‬
‫‪ ‌-‬چرا‬
‫بــه طــرف پاییــن رفتــم‪ .‬چنــد تــا پلــه می‌خــورد‪ .‬رامیــن هــم از دستشــویی‬
‫اومــد‪ .‬وقتــی برگشــتیم‪ ،‬گارســون‌ منــوی غذایــی رو آورد و مــا غــذا انتخــاب‬
‫کردیــم‪ .‬مــن جوجــه ســفارش دادم‪ .‬رامیــن کته‌کبــاب‪ .‬می‏گفــت کبابــای‬
‫چنجــه و کتــه محلــی قالبــی زعفرونــی اینجــا حــرف نــداره‪ .‬مخلفــات رو‬
‫گارســون آورد‪ .‬ماســت و نوشــابه و زیتــون پــرورده و یــه مقــدار ترشــی‪ .‬روی‬
‫تخــت کنــار آب خیلــی قشــنگ بــود‪ .‬صــدای شرشــر آب می‌اومــد و خنــکای‬
‫آب بــه صورتــم‌ می‏خــورد‪ .‬یــه لحظــه منــو یــاد مامــان و تخــت خونمــون‬
‫انداخــت‪ .‬از اون افــکار ســریع خــارج شــدم‪ .‬باالخــره غــذا رو آوردنــد و خوردیم‪.‬‬
‫رامیــن هــی از کبابــاش بــرای مــن میذاشــت و می‏گفــت بخــور ببیــن چــه‬
‫لذیــذه عزیــزم‪ .‬اگــه خواســتی بــرات ســفارش بــدم‪ .‬گفتــم‪ :‬نــه مــن تــوی‬
‫همیــن غــذای خــودم هــم مونــدم‪ ‌.‬ولــی جــداً کبــاب چنجــه و کتــه زعفرونیش‬
‫همــراه ماســت محلــی و زیتــون پــرورده خیلــی لذیــذ بــود‪ .‬گفــت رســیدیم‬
‫شــمال غــذای محلــی می‏خوریــم کــه خیلــی عالیــه‪ .‬گفتــم‪ :‬باشــه‪ .‬گفــت‬
‫دوســت داری‪ ،‬گفتــم‪ :‬تــا حــاال غــذای شــمالی نخــوردم گفــت خــب تجربــه‬
‫میکنــی‪.‬‬
‫بعــد غــذا یــه قلیــون ســفارش داد‪ .‬گفــت‌میکشــی‪ .‬گفتــم‪ :‬اســتنباط خــودت‬
‫چیــه؟ خندیــد و گفــت خیلــی پاســتوریزه‌ای‪ .‬منــم خندیــدم‪ .‬گفتــم‪ :‬نکــش‬
‫بــرای ریــه خــوب نیســت عزیــزم‪ .‬گفــت تفریحــی می‌کشــم ســالی یکــی‬
‫دوبــار‪ .‬گفتــم‪ :‬اونــم خــوب نیســت‪ .‬بــه هرحــال نمی‏خواســتم ادای معلمــا‬
‫رو در بیــارم و سفرشــو خــراب کنــم‪ .‬ولــی واقع ـ ًا اهــل هیــچ دودی نبــودم و‬
‫نداشــتیم تــو خانــواده‪ .‬گفتــم‪ :‬اینــم روش کار می‌کنــم‪ .‬ســالی یکبــار دوبــار‬
‫هــم از ســرش بیفتــه‪ .‬ولــی نمی‏‏‏‌‏‏‏دونســتم زهــی خیــال باطــل‪ .‬اوضــاع خرابتــر‬
‫‪ 44‬از ایــن حرفاســت‪.‬‬
‫خالصــه رســیدیم شــمال‪ .‬طرفــای رودســر‪ ،‬نزدیــک دریــا یــه ویــای‬
‫گ داشــتن‪ .‬آخــر شــب بــود‪ .‬ویالشــون دوبلکــس‪ ،‬شــیک‬ ‫جمع‌و‌جــور قشــن ‌‬
‫و خیلــی هــم زیبــا تزیینــش کــرده بودنــد‪ .‬بــاال ســرویس خــواب بــود‪ .‬پاییــن‬
‫یــه حــال بــزرگ و یــه آشــپزخونه اوپــن و یــه اتــاق خــواب مســترم داشــت‪.‬‬
‫دیــوارای حــال پاییــن رو بــا تابلــو و ســاعت دیــواری تزییــن کــرده بودنــد‪.‬‬
‫پــرده زیــررو کــه ازحریــر ســرمه‌ای و پارچــه طالیــی کــه روی هــم قــرار‬
‫می‌گرفــت و یــه دســت راحتــی زرد و آبــی رنــگ تــوی حــال و یــه دســت‬
 ‫غذاخــوری نزدیــک آشــپرخونه قــرار داشــت‪ .‬یــه تخــت یکنفــره و تابلوهــای‬
‫شــیک هــم تــو اتــاق خــواب پاییــن کــه مســتر بــود‪.‬‬
‫رامیــن پــرده رو کنــار زد‪ .‬حیــاط چقــدر سرســبز بــود‪ .‬بــوی برنــج و شــالیزار‬
‫می‌اومــد‪ .‬حیــاط و باغچــه بــا چراغــای رنگــی تزییــن شــده بــود‪ .‬بــرای خــواب‬
‫پرده‌هــا رو انداخــت کــه داخــل پیــدا نباشــه‪ .‬رفتــم بــاال کــه اســتراحت کنیــم‪.‬‬
‫خوابیدیــم‪ .‬وای! ســکوت شــب و صــدای دریــا چقــدر زیبــا بــود! مثــل یــک‬
‫رویــا بــود!‬
‫از صــدای اردک‌هــا از خــواب پریــدم‪ .‬دیــدم صبــح شــده‪ .‬بیــرون حیــاط یــه‬
‫دســته اردک داشــتن راه می‏رفتنــد‪ .‬چقــدر خوشــگل دســته جمعــی یــه مســیرو‬
‫می‌رفتنــد‪ .‬یــه نگاهــی بــه چــپ و راســت می‌کــردن‪ .‬تــوی گــودال تنــی بــه‬
‫آب می‏زدنــد‪ .‬دوبــاره برمی‌گشــتند‪.‬‬
‫رامیــن بیــدار شــد‪ .‬گفــت‪ :‬کــی پاشــدی از خــواب؟ گفتــم‪ :‬یــه نیم‌ســاعتی‬
‫میشــه‪ .‬رفــت نــون و سرشــیر و عســل و پنیــر و تخم‌مــرغ محلــی تهیــه‬
‫کــرد‪ .‬صبحانــه کــه خوردیــم گفــت‪ :‬دوســت داری بریــم لــب ســاحل و بیــرون‬
‫رو ببینیــم‪ .‬رفتیــم بیــرون و چــون صبحانــه ســنگین بــود نتونســتیم ناهــار‬
‫بخوریــم‪ .‬عصــر هــم رفتیــم لــب دریــا‪ ،‬کنــار ســاحل قــدم زدیــم و برگشــتیم‪.‬‬
‫یــه دوش گرفتیــم‪ .‬گفــت‪ :‬بریــم شــام بخوریــم‪ .‬رفتیــم رســتوران‪ ،‬غــذای‬
‫شــمالی و ماهــی خوردیــم‪ .‬باقــا قاتــق و میــرزا قاســمی و مخلفــات‪ ،‬خیلــی‬
‫خوشــمزه و لذیــذ بــود‪.‬‬
‫روز ســوم‪ ،‬بعــد صبحانــه‪ ،‬دیــدم رنــگ رامیــن عــوض شــده‪ .‬عصبیــه و عــرق ‪45‬‬
‫کــرده‪ .‬گفتــم‪ :‬بــازم درد!؟ گفــت‪ :‬آره اینجــا مرطوبــه‪ ،‬دردم بیشــتر شــده‪ .‬دیــدم‬
‫رفــت آشــپزخونه یــه چیــزی خــورد کــه از دور معلــوم نبــود‪ .‬گفــت مســکن‬
‫خــوردم‪.‬‬
‫خالصــه ســفرمون تمــوم شــد و برگشــتیم خونــه‪ .‬ســفری عالــی بــود‪ .‬اگــه‬
‫رامیــن دردش کمتــر بــود بیشــتر خــوش می‌گذشــت‪ .‬موقــع برگشــتن دوبــاره‬
‫اون فضــای ســبز و جــاده زیبــا بــود‪ .‬ولــی دیگــه توقــف نکــرد‪ .‬فقــط اول‬
‫جــاده ایســتاد‪ .‬یــه کــم کلوچــه و زیتــون و سیرترشــی و مربــا خریدیــم هــم‬
‫بــرای خودمــون و مــادرش و هــم‌بــرای پــدر اینــا‪ .‬یک‌ســره اومدیــم‪ .‬تــوی‬
‫راه چــای و میــوه و تنقــات خوردیــم تــا رســیدیم‪ .‬تلفــن خونــه زنــگ خــورد‪.‬‬
‫پــدرم بــود‪ .‬گفــت‪ :‬مریــم جــان!‌‬
‫‪ -‬بله پدر‬
‫‪ -‬کی رسیدین؟‬
‫‪ ‌-‬همین االن‪.‬‬
‫‪ -‬خب خیالم راحت شد‪ .‬به سالمتی! خوش گذشت؟‬
‫‪ -‬جای شما و مهین جون خالی!‬
‫چون خسته بودم زیاد حرف نزد و خداحافظی کرد‪.‬‬
‫دو روز تــو‌خونــه بودیــم کــه تلفــن خونــه زنــگ زد‪ .‬مــن جــواب دادم‪ .‬مــادر‬
‫رامیــن بــود‪.‬‬
‫‪ -‬عروس گلم به سالمتی برگشتید؟‬
‫‪ -‬بله‬
‫‪ -‬چطور بود سفر؟ خوش گذشت؟‬
‫‪‌-‬جای شما خالی بود‪.‬‬
‫‪ -‬رامین چطوره؟ خوبه؟‬
‫‪ -‬بله‬
‫‪ -‬می‏خواســتم بگــم شــب بیاییــد اینجــا‪ .‬ســام‪ ،‬شــوهر فرشــته از ســفر‬
‫برگشــته‬
‫‪ - 46‬به سالمتی‪ .‬چشمتون روشن‪.‬‬
‫رامیــن رفتــه بــود بیــرون‪ .‬گفتــم‪ :‬رامیــن برگشــت میگــم‌بهتــون زنــگ بزنــه‪.‬‬
‫البتــه شــب قبــل وقتــی کــه مــن خــواب بــودم‌ رامیــن بــا مــادرش تلفنــی‬
‫صحبــت کــرده بــود‪.‬‬
‫‪ -‬بــرای شــام بیاییــد اینجــا فرشــته و شوهرشــم هســتند‪ .‬می‏خــواد شــما رو‬
‫هــم ببینــه‪.‬‬
‫‪‌-‬چشم حتم ًا خدمت می‌رسیم‪.‬‬
‫مــادر رامیــن بــا مــن خیلــی رســمی صحبــت می‌کــرد‪ .‬رامیــن از بیــرون‬
 ‫برگشــت‪ .‬گفتــم کــه‌مــادرت زنــگ زده بــود‪ .‬گفــت کــه شــوهر فرشــته‬
‫برگشــته‪.‬‬
‫ن چیــزی بــه مــن‬ ‫‪ -‬جــدی! چــه خــوب! مــن دیشــب صحبــت کــردم‪ ،‬مامــا ‌‬
‫نگفــت‪.‬‬
‫‪ -‬سورپرایزت کرده‪ .‬گویا یدفعه‌ای گفته فرودگاهه‪ .‬خودشونم‌نمی‌‏‏‏‌‏‏‏دونستن‪.‬‬
‫رامیــن خنــده بلنــدی کــرد و گفــت‪ :‬ایــن دلقــک کاراش همیشــه اینجوریــه‪.‬‬
‫گیتارشــو برداشــت‪ .‬یــه کــم گیتــار زد‪ .‬یــه آهنـگ‌ ناصــر عبدالهــی رو خونــد‪.‬‬
‫گفتم‪ :‬ماشاهلل رامین! صداتم‌که خیلی قشنگه‬
‫‪ -‬لطف داری خانمم‌!‬
‫‌‪ -‬چرا نزده بودی تا حاال برام!؟‬
‫‪ -‬خیلی خاطره خوبی ندارم و یه‌وقت‌ها میزنم‬
‫منــم دیگــه ســوالی نپرســیدم کــه چــرا و رفتیــم ناهــار خوردیــم‪ .‬ماکارانــی‬
‫درســت کــرده بــودم‪ ‌.‬رامیــن خیلــی دوســت داشــت‪ .‬مخصوص ـ ًا کــه تهــش‬
‫ســیب‌زمینی انداختــه باشــی‪ .‬یــه کـم‌ اســتراحت کردیــم‪ .‬عصــری یــه مقــدار‬
‫چــای بــا میــوه خوردیــم‪ .‬همــه چیــزو مرتــب کــردم‪ .‬یــه دوش تمیــز گرفتــم‪.‬‬
‫یــه مقــدار بــه خــودم رســیدم‪ .‬البتــه خیلــی اهــل آرایــش نبــودم‪ .‬رامیــن هــم‬
‫دوســت نداشــت‪ .‬همیشــه آرایــش محــو می‌کــردم و لبــاس مرتــب پوشــیدم‪.‬‬
‫رامیــن هــم همینطــور‪ .‬خونــه مــادرش رســیدیم‪ .‬فرشــته جــون و شــوهرش‬
‫اونجــا بودنــد‪ .‬بــا فرشــته و مــادر و پــدرش‪ ،‬ســام‌علیک گــرم و روبوســی‬
‫ً‬
‫کــردم‪ .‬پــدرش پیشــونیمو بوســید‪ .‬رابطــه رامیــن بــا همــه و مخصوصـا شــوهر ‪47‬‬
‫خواهــرش خیلــی گــرم بــود‪ .‬ســوغاتی‌ها رو دادیــم بهشــون‪ .‬دو بســته کلوچــه‬
‫و یــک مربــا و یــه شیشــه زیتونــم آورده بــودم بــرای فرشــته‪ .‬تشــکر کــردن‬
‫ازمــون‪ .‬گفتــن چــرا زحمــت کشــیدید‪ .‬گفتــم‪‌:‬ناقابلــه‪.‬‬
‫مــادر رامیــن باقلی‌پلــو و یــه خــوراک بیف‌اســتراگانوف درســت کــرده بــود‪.‬‬
‫کــه گویــا رامیــن خیلــی دوســت داشــته‪ .‬ســاالد و نوشــابه و ماســت هــم بــود‪.‬‬
‫باســلیقه ســاالدش رو بــا ذرت تزییــن کــرده بــود‪ .‬شــوهر فرشــته که شــوخ‌طبع‬
‫بــود‪ ،‬ســر میــز بــه مــادر رامیــن‌می‌گفــت‪ :‬خیلــی شــما خوبیــد‪ .‬باسیاســت‬
‫هــم هــوای منــو کــه دامادتونــم داری هــم رامیــن رو کــه پســرته‪ .‬مــن عاشــق‬
‫باقلی‌پلــو هســتم و رامیــن خــوراک بیــف دوســت داره‪ .‬امشــب فقــط بایــد‬
‫هــوای منــو داشــتی‪ .‬ســوغاتی خوبــت پیــش منــه‪ .‬همــه می‏خندیدنــد‪ .‬خیلــی‬
‫شــوخ‌طبع بــود‪ .‬از مــن عذرخواهــی می‌کــرد کــه ناراحــت نشــم‪ .‬رامیــن‬
‫‌می‏گفــت‪ :‬راحــت بــاش‪ .‬مریــم جــون از خودمونــه‪.‬‬
‫واقعـ ًا دســت پخــت مــادر رامیــن عالــی بــود‪ .‬رو کــرد بــه فرشــته و‏گفــت‪ :‬یــاد‬
‫ن میــدی‪ .‬همــه‬‫بگیــر خانــم‪ .‬آخــه چقــدر آب زیپــو بــه جــای غــذا بــه خوردمــو ‌‬
‫می‏خندیدنــد‪ .‬فرشــته هــم می‏گفــت دیگــه بــرات غــذا درســت‌نمی‌کنــم‪.‬‬
‫‌بعــد شــام‪‌،‬منــو فرشــته تمــام ظرفــا رو شســتیم و جابجــا کردیــم‪ .‬هفت ســالی‬
‫می‏شــد کــه فرشــته بــا ســام ازدواج کــرده بــود‪ .‬ولــی مثــل اینکــه بچ ـه‌دار‬
‫نشــده بــودن‪ .‬حــاال بــه چــه دلیــل مــن نمی‏‏‏‌‏‏‏دونســتم‪.‬‬
‫آقایــون بعــد خــوردن شــام مشــغول بــازی شــطرنج شــدند‪ .‬شــوهر فرشــته‬
‫هــی همــه رو می‌خندونــد‪ .‬وســط بــازی بــه رامیــن می‏گفــت بعــد ازدواج‬
‫چــه پســر خوبــی شــدی!؟ مثــل اینکــه عــروس خانــم گوشــات رو کشــیده‪.‬‬
‫همــه غــش غــش می‏خندیدنــد‪ .‬انــرژی خوبــی داشــت و بــه همــه منتقــل‬
‫می‌کــرد‪ .‬چــای و میــوه کــه خوردیــم هرکســی رفــت ســمت منــزل خــودش‪.‬‬
‫دو روز بعــد هــم کــه رامیــن ســر کار رفتــه بــود‪ ،‬هــی بــه مــن زنــگ‌مـی‏زد‪.‬‬
‫آخــر هفتــه بــود کــه فرشــته زنــگ زد خونمــون و مــا رو دعــوت کــرد کــه‬
‫بریــم منزلشــون و پــدر و مادرشــم دعــوت کــرد خونشــون‪.‬‬
‫‪ 48‬گفتم‪ :‬چشم اگه تو زحمت نمیوفتید‪.‬‬
‫‪ -‬ایــن حرفــا چیــه!؟ منــزل خودتونــه عزیــزم‪ .‬در ضمــن بایــد پــا گشــا بشــی‬
‫عــروس خانــم‪.‬‬
‫خالصــه حاضــر شــدیم و رفتیــم خونــه خواهــرش‪ .‬وســط راه رامیــن یــه جعبــه‬
‫شــیرینی تــر خریــد‪ .‬رســیدیم‪ ،‬مــادر رامیــن و پــدرش هــم بودنــد‪ .‬خیلــی‬
‫فضــا گــرم بــود و صمیمــی‪ .‬درکنــار فرشــته و شــوهرش احســاس غریبــی‬
‫نمی‌کــردم‪ .‬خونشــونم خیلــی زیبــا بــود‪ .‬شــیک و دوبلکــس بــود‪ .‬فرشــته‬
‫هــم خیلــی زحمــت کشــیده بــود‪ .‬قورمــه ســبزی‪ ،‬زرشـک‌پلو و دلمــه درســت‬
 ‫کــرده بــود‪ .‬بــه همــراه ژلــه و مخلفــات‪ .‬شــام رو خوردیــم‪ .‬نذاشــت بــرم‬
‫ا‪ .‬مــن عــادت دارم خــودم ظرفــام رو بشــورم‪ .‬نشســتیم‬ ‫آشــپزخونه‪ .‬گفــت اصـ ً‬
‫صحبــت کردیــم‪ .‬بعــد خــوردن میــوه و چــای و شــیرینی کــه رامیــن خریــده‬
‫بــود‪ ،‬آقایــون مشــغول بــازی شــدند‪ .‬دیــدم رنــگ رامیــن یــه مقــدار پریــده‬
‫رفــت یــه کــم آب خــورد و مســکن کــه نمیدونـ ‌م چــی بــود‪ .‬اون موقــع مــادر‬
‫رامیــن و فرشــته دوتایــی بــه هــم‌نــگاه کردنــد‪ .‬رفتــم دم آشــپزخونه‪ .‬گفتــم‪:‬‬
‫بــازم پاهــات درد گرفــت‪ .‬گفــت بلــه یه‌کــم‪ .‬مــادر رامیــن اومــد و حرفــو‬
‫عــوض کــرد و گفــت‪ :‬رامیــن خیلــی وقتــه پاهــاش درد میکنــه و روماتیســم‬
‫مفصلــی داره‪ .‬شــوهر فرشــته یــه نــگاه کــرد و گفــت رامیــن بــازم دوبــاره!؟‬
‫مــن متوجــه نشــدم‌منظــورش چیــه‪ .‬فکــر کــردم‌میگــه دوبــاره پــات دردش‬
‫بیشــتر شــده‪ .‬نگــو‌منظــورش چیــز دیگــه بــود‪ .‬اون شــب خالصــه گفتیــم و‬
‫خندیدیــم و یــه تیشــرت و ادکلــن گــرون قیمــت ســام از آلمــان بــرای رامیــن‬
‫آورده بــود و یــه بلــوز خیلــی قشــنگ بــرای مــن‪.‬‬
‫مــادر رامیــن یــه کــم تــوی فکــر رفتــه بــود‪ .‬گفتــم بــه هرحــال مــادره‪.‬‬
‫میترســه و همیــن یه‌دونــه‌پســر رو داره‪ .‬ناراحتــه دیگــه‪ .‬رفتــم دستشــویی‪.‬‬
‫موقــع برگشــتن دیــدم صــدای رامیــن بلنــد شــد‪ .‬گفــت‪ :‬مامــان بــس کــن‪.‬‬
‫تعجــب کــردم‪ .‬اومــدم بیــرون صداشــون قطــع شــد‪ .‬گفتــم نکنــه از مــن‬
‫خطایــی ســر زده و مــادر رامیــن گلــه کــرده کــه منــو دیــدن ســاکت شــدند‬
‫و دیگــه صحبتــی نشــد‪ .‬جــو یک‌مقــدار ســنگین بــود‪ .‬شــوهر فرشــته ســام‬
‫‪49‬‬ ‫هرازگاهــی یــه چیــزی می‏گفــت تــا فضــا رو عــوض کنــه‪.‬‬
‫ســاعت دوازده شــده بــود‪ .‬همــه خداحافظــی کردیــم و از فرشــته و شــوهرش‬
‫تشــکر کردیــم و برگشــتیم ســمت خونــه‪ .‬رامیــن ســکوت کــرده بــود چیــزی‬
‫نمی‏گفــت‪ .‬پرســیدم چــی شــده بــود؟ عصبــی شــد‪ .‬بــرای اولیــن بــار داد‬
‫ا کــه‬‫زد ســرم‪ .‬هیچــی خانــم! مــن جــا خــوردم‪ .‬انتظارشــو نداشــت ‌م اصــ ً‬
‫اینجــوری بــا مــن برخــورد کنــه‪.‬‬
‫چیــزی نگفتــم و ســکوت کــردم‪‌.‬اونــم چیــزی نگفــت تــا رســیدیم‌خونــه‪.‬‬
‫لباســامو عــوض کــردم و مســواک زدم‪ .‬شــب بخیــر گفتــم و خوابیدیــم‪ ‌.‬صبــح‬
‫کــه بیــدار شــدم‌جمعــه بــود و رامیــن خوابیــده بــود‪ .‬تعطیــل بــود‪ .‬پــا شــدم‬
‫صبحانــه درســت کــردم‪ .‬رفتــم صــداش کــردم‪ .‬یــه کــش و قوســی داد بــه‬
‫خــودش و بیــدار شــد‪ .‬صبــح بخیــر گفــت‪ .‬دســت و صورتــش رو شســت‪.‬‬
‫وقتــی اومــد‪ ،‬ســر میــز کوچیکمــون‌ صبحانــه خوردی ـم‌‪ .‬پیشــونیم رو بوســید‬
‫و عذرخواهــی کــرد‪‌.‬دیگــه بــه روش نیــاوردم‪‌.‬بهــش لبخنــد زدنــم و گفتــم‪:‬‬
‫اشــکالی نــداره عزیــزم پیــش میــاد‪ .‬مشــغول تمیــز کــردن خونــه و آشــپزی‬
‫شــدم‪ .‬رامیــن هــم کاراشــو داشــت انجــام مــی‏داد‪ .‬بعــد نیم‌ســاعت دیــدم‬
‫لبــاس پوشــیده و داره میــره بیــرون‪.‬‬
‫گفتم‪ :‬رامین جان! کجا میری؟‬
‫‪ -‬کار دارم‪ ،‬برمی‌گردم‪.‬‬
‫‪ -‬ولی امروز جمعست‪.‬‬
‫‪ -‬میدونم‌ زود میام‪ .‬کار عقب افتاده دارم‪.‬‬
‫منــم بهــش اطمینــان کــردم و گفتــم‪ :‬باشــه و واقع ـ ًا بهــش اعتمــاد داشــتم‪.‬‬
‫یــک لوبیاپلــوی خوشــرنگ درســت کــردم‪ .‬در نبودنــش بــه کارای عقب‌افتــاده‬
‫خونــه رســیدم‪ .‬جــارو کــردم‪ .‬همه‌جــا رو تــی کشــیدم‪ .‬دستشــویی رو شســتم‪.‬‬
‫گردگیــری کــردم‪ .‬لباســامونو شســتم‪ .‬ســاالد درســت کــردم‪ ‌.‬دیــدم رامیــن‬
‫‌نیومــد! ســاعت شــد دو نیومــد خونــه! ســاعت ســه شــد نیومــد!‬
‫بــد دلشــوره گرفتــه بــودم‪ .‬پیــش خــودم گفتــم‪ :‬بــه مــن‌گفــت زود برمی‌گــرده!‬
‫باالخــره ســاعت س ـه‌ونیم شــد‪ .‬کلیــد انداخــت تــو در و اومــد داخــل‪ .‬ســام‬
‫‪ 50‬کــرد‪ .‬دیــدم بســتنی و میــوه خریــده‪ .‬از دســتش گرفتـ ‌م و بــردم آشــپزخونه‪.‬‬
‫گفت‪ :‬به به خانم!‌چه بوی غذایی راه افتاده!‬
‫‪ -‬کجا بودی آقا؟ از دلشوره مردم‪.‬‬
‫‪ -‬ماشینم خراب بود‪ ،‬بردم تعمیرگاه‪.‬‬
‫رفت دست و روشو شست‪ .‬گفت‪ :‬بیرون خیلی گرمه مریم!‬
‫یــه شــربت آلبالــوی خنــک بــراش درســت کــردم‪ .‬گفــت‪ :‬بــه بــه! چقــدر خنک‬
‫و گــوارا بــود‪ .‬برســه بــه روح مــادرت‪ .‬خیلــی چســبید‪ .‬گفــت بــذار حــدس بزنــم‬
‫خانمــم ناهــار چــی درســت کــرده! قیمــه؟ گفتــم‪ :‬نــه! چندتــا دیگــه غــذا رو‬
 ‫اســم بــرد‪ .‬گفتــم‪ :‬نــه! باالخــره میــز رو چیــدم‪ .‬لوبیاپلــو رو کشــیدم تــوی دیس‪.‬‬
‫مخلفاتشــم بــردم ســر میــز حاضــر کــردم‪ .‬اومــد گفــت‪ :‬بــه بــه! ببیــن خانمــم‬
‫چــه کــرده! لوبیاپلــوی دورنــگ! ته‌دیــگ بــا ســیب‌زمینی! بــا ولــع خــورد‪.‬‬
‫خیلــی بهــش چســبید‪ .‬تشــکر کــرد و گفــت‪ :‬واقعــ ًا خوشــمزه بــود‪ .‬بهــش‬
‫گفتــم‌‪ :‬بــا اینکــه خســته‌ای‪ ،‬چــی شــده االن کــه خیلــی از صبــح ســرحال‌تری!‬
‫‪ -‬صبح؟ خب طبیعیه‪ .‬از خواب تازه بیدار شده بودم‪ ،‬کسل بودم‪.‬‬
‫رفتــم ظرفــا رو بشــورم کــه وقتــی برگشــتم خوابیــده بــود‪ .‬مــن هــم یــک‬
‫چــرت کوچیکــی زدم و از خــواب پریــدم و دیگــه خوابــم نبــرد‪ .‬دیــد ‌م هنــوز‬
‫خوابــه‪ .‬گفتــم خستســت‪ .‬ســر و صــدا نکــردم کــه اســتراحت کنــه‪ .‬منــم کتابــی‬
‫برداشــتم و شــروع کــردم چنــد صفح ـه‌ای خونــدم‪ .‬دیــدم بــازم بیــدار نشــده‪.‬‬
‫رفتــم یــک کــم تلویزیــون نــگاه کــردم و یــک چایــی تــازه‌دم درســت کــردم‪‌.‬‬
‫یــک‌چایــی بــرای خــودم ریختــم خــوردم و دیــدم نــه دیگــه خوابــش خیلــی‬
‫طوالنــی شــده‪.‬‬
‫رفتــم بــاالی ســرش و بیــدارش کــردم‪ .‬گفتم‪ :‬ســاعت نزدیک هشــته بیدارشــو‪.‬‬
‫شــب خوابــت نمیبــره‪ .‬یکــم نگاهــم کــرد و‌انــگار گیــج بــود‪ .‬چشماشــو جمــع‬
‫کــرد و از خــواب بیــدار شــد‪ .‬گفــت خــب خانــم زودتــر بیــدارم‌می‌کــردی‪.‬‬
‫رفــت دســت و صورتشــو شســت‪ .‬اومــد پیشــم نشســت‪ .‬یــک چایــی خــورد‬
‫و گفــت‪ :‬خانــم راســتی بســتنی بیــار بخوریــم‪ .‬گفتــم‪ :‬باشــه عزیــزم‪ .‬یــه‬
‫مقــدار بســتنی و میــوه آوردم‪ .‬خوردیــم و راجــب ایده‌هــاش بــا مــن صحبــت‬
‫می‌کــرد و مــن هــم نظــرای خودمــو بهــش می‏گفتــم‌‪ .‬تــا ده شــب بیــدار ‪51‬‬
‫بــود‪ .‬شــامی خوردیــم و بــا هــم حــرف می‏زدیــم‪ .‬گفتــم‪ :‬رامین‌جــان مــن‬
‫دیگــه بــه شــدت خســته شــدم‪ .‬بــا اجــازت میــرم بخوابــم‪ .‬گفــت باشــه تــو‬
‫بــرو‪ .‬منــم یکــم تلویزیــون نــگاه می‌کنــم و میــام می‏خوابــم‪ .‬شــب بخیــر‬
‫گفتــم و رفتــم افتــادم روی تخــت و خوابــم بــرد‪ .‬از شــدت خســتگی نفهمیــدم‬
‫کــی صبــح شــده‪ .‬پاشــدم نمازمــو خونــدم‪ .‬بعــد پــرده رو کنــار زدم و پنجــره‬
‫رو بــاز کــردم و یــک نفــس عمیــق کشــیدم‪ .‬هــوای صبــح زود حتــی تــوی‬
‫تابســتون هــم دل چســبه‪ .‬رفتــم رادیــو رو روشــن کــردم‪ .‬داشــت یــه موزیــک‬
‫الیــت زیبــا همــراه یــک دکلمــه زیبــا پخــش می‌کــرد‪ .‬صبحانــه رو درســت‬
‫کــردم‪ .‬رفتــم رامیــن رو بیــدار کــردم‪ .‬رامیــن تخم‌مــرغ و خرمــا همــراه کــره‬
‫خیلــی دوســت داشــت‪ .‬چایــی بــا هــل دم کــردم‪ .‬رامیــن گفــت‪ :‬ایــن صبحانــه‬
‫خ می‏کنــه‪ .‬گفــت ســریع برمیگــردم‪ .‬رفــت و‬ ‫نــون تــازه نمی‌خــواد؟ گفتــم‪ :‬یـ ‌‬
‫یــک بربــری خــاش خاشــی گرفــت‪ .‬منــم تــو ایــن فاصلــه آب پرتقــال گرفتــم‬
‫و میــزو چیــدم‪ .‬رامیــن اومــد و مشــغول خــوردن صبحانــه شــدیم کــه پــدر‬
‫زنــگ زد‪ .‬بــه مــن گفــت ببخــش کــه دختــرم صبــح بــه ایــن زودی مزاحمــت‬
‫شــدم‪ .‬دیشــب خوابتــو دیــدم‪ .‬یــه مقــدار نگــران شــدم‪ .‬گفتــم‪ :‬زنــگ بزنــم‪.‬‬
‫همــه چــی خوبــه؟ روبراهــه؟ گفتــم‪ :‬بلــه پــدر جــان نگــران مــا نباشــید‪ .‬مــا‬
‫خوبیــم رامیــن گوشــی رو گرفــت و ســام علیــک گرمــی بــا پــدر کــرد و‬
‫اطمینــان داد کــه مواظــب مــن هســت و خداحافظــی کــرد‪ .‬منــم بــا قربــون‬
‫صدقــه رفتــن پــدرم ازش خداحافظــی کــردم‪ .‬پــدر می‏خندیــد و می‏گفــت‬
‫خــدا نکنــه دختــر قشــنگم‌‪.‬‬
‫تلفــن رو قطــع کــردم‪ .‬گوشــی رو گذاشــتم ســر جــاش‪ .‬از شــنیدن صــداش‬
‫بــه شــدت قلبــم فشــرده شــد‪ .‬بــه گریــه افتــادم و دیــدم چقــدر دلتنگشــم‪.‬‬
‫چنــدروز کــه از تلفــن پــدرم می‌گذشــت‪ ،‬بدجــور احســاس دلتنگــی می‌کــردم‪.‬‬
‫ن چقــدر ایــن خــواب‬ ‫یــاد صورتــش افتــادم و فکــر کــردم پیــش خــودم‌ببب ـ ‌‬
‫اذیتــش کــرده بــود کــه صبــح بــه ایــن زودی زنــگ زده بــود و چقــدر دلتنـگ‌‬
‫مــن بــوده‪ .‬پیــش خــودم یــه مقــدار خجالــت کشــید ‌م کــه بایــد بیشــتر بــه‬
‫‪ 52‬پــدرم زنــگ بزنــم و بهــش اطمینــان بــدم کــه زندگیــم خوبــه‪ .‬هــم صــدای‬
‫همدیگــه رو بیشــتر بشــنویم و هــم پــدرم از تنهایــی بیشــتر دربیــاد‪ .‬چــون‬
‫بــه غیــر از مــن بچـه‌ی دیگـه‌ای نداشــت و مهیــن‪ ،‬زن بابــام‪ ،‬خیلــی عــادت‬
‫حــرف زدن نداشــت‪ .‬تــوی حــال داشــتم‌عمیق ـ ًا بــه پــدرم فکــر می‌کــردم‪.‬‬
‫تصمیم‌گرفتـ ‌م کــه حتمـ ًا بایــد پــدرم رو ببینمــش‪ .‬تلفــن رو برداشــتم و زنــگ‬
‫زدم بهشــون‪ .‬زن بابــام جــواب داد‪ .‬ســام علیــک کردیــم‪ .‬گفــت‪ :‬دختــر تــو‬
‫کجایــی دلمــون بــرات تنــگ شــده!‬
‫‪ -‬منم‌همینطور‬
 ‫‪ -‬نمیاین‌اینجا؟‬
‫‪ -‬میام‪ .‬پدر کجاست؟‬
‫‪ -‬پدر خوابیده‪.‬‬
‫‪ -‬دلــم خیلــی تنــگ شــده بــود بــراش‪‌.‬مهیــن جــون شــب جمعــه بیایــن بــا‬
‫پــدر اینجــا دور هــم باشــیم‪.‬‬
‫‪ -‬شما بیاین‬
‫‪ -‬نه دل ‌م می‏خواد شما و پدر رو ببینم و من ازتون پذیرایی کنم‬
‫‪ -‬باشه عزیزم‪.‬‬
‫خداحافظــی کردیــم‪ .‬یــه زنــگ‌ هــم زدم بــه عمــه‪ .‬کلــی قربــون صدقــم‌‬
‫رفــت‪ .‬عمــه رو هــم کــه تنهــا بــود دعوتــش کــردم‪ .‬عمــه گفــت‪ :‬مــن بایــد‬
‫پــا گشــاتون کنــم‬
‫‪ -‬عمــه جــان! مــن و شــما نــداره‪ .‬پــدر اینــارو دعــوت کــردم‪ ،‬گفتــم شــما‬
‫هــم باشــی‬
‫‪ -‬باشه‪ .‬ولی جان‌عمه خودتو خیلی خسته نکنی و از پا بندازی‪.‬‬
‫‌‪ -‬چشم عمه‌جون‪ .‬می‏خوام یک شامی دور هم باشیم‪.‬‬
‫عمــه هــم قبــول کــرد‪ .‬خداحافظــی کــردم‪ .‬منــم رفتــم یــه کــم خوابیــدم‪.‬‬
‫‌پاشــدم‪ .‬غــروب شــده بــود‪ .‬دیــدم رامیــن بیــداره و تلویزیــون صداشــو کــم‬
‫کــرده و داره تماشــا میکنــه‪ .‬گفــت‪ :‬بــه بــه خانم‌خانم‌هــا! بیدارشــدی‬
‫ازخــواب؟‬
‫‪53‬‬ ‫‪ -‬بله‬
‫‪ -‬مریــم!‌چایــی دم کــردم و میوه‌هــا رو هــم شســتم‪ .‬بــرو یــه کــم میــوه‬
‫بیــار بخوریــم‪.‬‬
‫داشتیم میوه می‏خوردیم‌‪ .‬گفتم که پدر اینارو دعوت کردم‪.‬‬
‫‪ -‬کار خوبــی کــردی‪ .‬می‏خــوای مامــان اینــا رو هــم بگیــم بیــان بــا فرشــته‬
‫و ســام‪‌.‬دورهمیمــون بیشــتر خــوش بگــذره؟‬
‫‪ -‬البته! چه بهتر! چرا که نه!‬
‫منـ ‌م زنــگ زدم بــه مــادر رامیــن‪ .‬فرشــته جــون رو هــم بــا همســرش دعــوت‬
‫کــردم کــه بــرای شــب جمعــه بیــان دور هــم باشــیم‪ .‬خالصــه خیلــی زحمــت‬
‫کشــیدم و یــک هفتــه در تهیــه و تــدارک بــودم‌‪ .‬هرچــی می‏نوشــتم رامیــن‬
‫تهیــه می‌کــرد‪ .‬غــذا هــم فســنجون درســت کــردم‪ .‬خورشــت بادمجــون و‬
‫ســوپ‌جو و ســاالد و مخلفــات‪ .‬رامیــن هــم خیلــی کمکــم کــرد‪.‬‬
‫غــروب شــد‪ .‬پــدر‪ ،‬مهیــن و عمه‌خانـم‌ اول رســیدن‪ .‬پــدر یــه جعبــه شــیرینی‬
‫هــم گرفتــه بــود‪ .‬عمه‌خانــم‌هــی قربــون صدقــم‌می‏رفــت و می‏گفــت‪:‬‬
‫چقــدر تــو زحمــت افتــادی؟ گفتــم‪ :‬نــه عمه‌جــون شــما رحمتیــد‪ .‬ایــن‬
‫حرفــا چیــه!؟ مهینــم همینــو می‏گفــت‪ .‬گفتــم‪ :‬شــما رو دیــدم خســتگیم‬
‫در رفــت‪ .‬حســابی پــدر و عمــه جونــو بوســیدم‪ .‬حتــی مهینــو‪ .‬دلــم بــراش‬
‫تنــگ شــده بــود‪ .‬رامیــن پذیرایــی می‌کــرد‪ .‬میــوه تعــارف می‌کــرد و چایــی‬
‫می‏ریخــت‪ .‬زن بابــام هــم اومــد آشــپزخونه کنــارم ایســتاد‪ .‬از خونـه‌ی فرشــته‬
‫می‌پرســید کــه چجــوری بــود‪ .‬گفتــم‪ ‌:‬خیلــی قشــنگ بــود‪ .‬ســرویس مبــل و‬
‫غذاخوریــش ســلطنتی بــود‪ .‬آبــی فیــروزه‌ای ولــی ظریفتــر از مــال مــادرش‪.‬‬
‫پرده‌هــاش همــه مخمــل کــرم بــود‪ .‬وســطش تــور قهــوه‌ای بــود‪ .‬تابلوهــاش‬
‫بــزرگ و گــرون قیمــت بــود‪ .‬تــو حالــش هــم یــه دســت راحتــی قرمــز بــود‬
‫مخمــل خیلــی قشــنگ‪ .‬فرش‌هاشــم آبــی و کــرم قاطــی و ابریشــمی بــود‪.‬‬
‫یــه ســاعت دیــواری بــزرگ هــم کنــار حــال داشــت کــه خیلــی زیبــا بــود‪.‬‬
‫یخچالــش دوقلــو بــود و ســفید‪ .‬خونشــون دوبلکــس بــود‪ .‬بــاال اتــاق خوابــش‬
‫بــود‪ .‬تــو اتــاق خوابــش کــه نرفتــم ببینــم‪ .‬خیلــی گفــت میخــوای بــرو بــاال‬
‫‪ 54‬اســتراحت کــن ولــی نرفتــم‪.‬‬
‫زنــگ در رو زدن‪ .‬آقــای رفیعــی و مــادر رامیــن اومــدن‪ .‬خیلی خوشــحال شــدن‬
‫کــه پــدر و عمــه و زن بابامــو دیــدن‪ .‬بــه فاصلــه یــک ربــع بعــد‪ ،‬فرشــته و‬
‫شــوهرش هــم اومــدن‪ .‬خیلــی گفتــن و خندیــدن‪ .‬عمــه هــم شــیرین‌زبون‬
‫بــود و اصطالحــات اصیــل تهرانــی بــکار می‏بــرد‪ .‬اونــا هــم خیلــی خوششــون‬
‫می‌اومــد‪ .‬می‏گفتــن عمــه خیلــی دوســت داشــتنیه‪ .‬ســام جلــوی پــدر و اینــا‬
‫رودروایســی داشــت و خیلــی شــوخی نمی‌کــرد‪ .‬شــام خیلــی خوبــی بــود و‬
‫همــه از دســت پختــم تعریــف کردنــد‪ .‬زن بابــام و فرشــته تمــام ظرفــا رو‬
 ‫شســتن‪ .‬چــای و میــوه آوردیــم‪ .‬چنــد ســاعتی صحبــت کردنــد‪ .‬پــدر ساعتشــو‬
‫نــگاه کــرد و گفــت کم‌کــم رفــع زحمــت کنیــم‪ .‬خداحافظــی کردنــد‪ .‬داشــتن‬
‫می‏رفتنــد‪ .‬منــم سوغاتیشــونو کــه از شــمال آورده بــودم دادم بهشــون‪ .‬ولــی‬
‫نــگاه پــدر غمگیــن بــود‪ .‬وقتــی می‏رفــت قلبــم تکــون خــورد‪ .‬عمــه هــم‬
‫گفــت خیلــی زحمــت دادیــم‪ .‬خســته شــدی‪.‬‬
‫بعــد نیم‌ســاعتی هــم ســام خندوندمــون و گفــت‪ :‬خانــم ازایــن غذاهــا بــه‬
‫رامیــن نــده‪ .‬داره چــاق میشــه‪ .‬بعــد خودتــم نگاهــش نمیکنــی‪ .‬بعــد حاضــر‬
‫شــدند و خداحافظــی کردنــد و رفتنــد‪ .‬آقــای رفیعــی و مــادرش هــم خداحافظی‬
‫کردنــد‪ .‬خیلــی خســته بــودم‪ .‬ظرفــا رو جابجــا کــردم و رفتــم خوابیــدم‪.‬‬
‫روزهــا از پــس هــم‌می‌اومــد و می‏رفــت‪ .‬نزدیــک یکســال از زندگــی‬
‫مشــترکمان‌ می‌گذشــت‪ .‬مــن عاشــق زندگیــم بــودم‪ .‬فقــط احســاس می‌کــردم‬
‫کــه رامیــن یــک رازی داره کــه مــن ازش بی‌خبــرم‪ .‬خیلــی دوســت داشــتم‬
‫اون راز رو کشــف کنــم‪.‬‬
‫کارم ایــن بــود کــه همه‌جــا رو مرتــب کنــم‌‪ .‬تــوی خونــه آشــپزی کنــم و‬
‫شستشــو‪ .‬رامیــن ه ـ ‌م خیلــی اهــل تفریــح نبــود‪ ،‬خــودم هــم‌نبــودم‪ .‬چــون‬
‫خونــه پدریــم عــادت کــرده بــودم‪ .‬ولــی دوســت داشــتم بــه جامعــه خدمــت‬
‫کنــم و کاری انجــام بــدم‪ .‬معلمــی رو خیلــی دوســت داشــتم‪ .‬ولــی هــر وقــت با‬
‫رامیــن مطــرح می‌کــردم کــه اجــازه بــده ادامــه تحصیــل بــدم‪ ،‬فقــط دوســال‌‬
‫مونــده‪ .‬مخالفــت می‌کــرد و بــه بعــد موکــول‌می‌کــرد‪ .‬می‏گفــت راجبــش‬
‫صحبــت می‌کنیــم و مــن هــم دیگــه ادامــه نمــی‏دادم‌‪ .‬روزهــا می‏رفــت ‪55‬‬
‫ســرکار و غــروب برمیگشــت خونــه‪ .‬در کنــار هــم شــامی می‏خوردیــم یه‌کــم‬
‫‌تلویزیــون نــگاه می‌کردیــم‪ .‬اکثــراً هــم می‌گفــت خیلــی خســته هســتم‪.‬‬
‫هرازگاهــی خانوادگــی دور هــم‌ جمــع می‏شــدیم‪ .‬وقتــی ســاعت‬
‫دور‌همی‌هامــون طوالنــی می‏شــد‪ ،‬رامیــن کالفــه می‏شــد‪ .‬یــک روز کــه‬
‫رامیــن سررسیدشــو تــو خونــه جاگذاشــته بــود‪ ،‬از بی‌حوصلگــی بــازش کــردم‬
‫ورق کــه‌مـی‌زدم دیــدم روی یکــی از ورق‌هــا نوشــته شــده بــود تاریــخ طالق‪.‬‬
‫ا ازدواج کــرده بــود! چطــور بــه مــن‬ ‫یکــه خــوردم! یعنــی چــی؟ رامیــن قب ـ ً‬
‫‌نگفتــه و چطــور تــوی شناســنامه‌اش ثبــت نشــده!؟ ایــن قضیــه خیلــی ذهنمــو‬
‫ن چــی بــوده؟‬ ‫درگیــر خــودش کــرده بــود‪ .‬بــه خــودم می‌پیچیــدم کــه جریــا ‌‬
‫چــرا بــه مــن‌چیــزی نگفتــه؟ نــه خــودش نــه خانــوادش!‬
‫روزهــا می‌اومــد و می‌رفــت و همچنــان فکــرم درگیــر بــود‪ .‬احســاس خوبــی‬
‫نداشــتم‌‪ .‬تــا یــک روز بعدازظهــر کــه رامیــن اومــد‪ .‬خوابیــده بــودم‪ .‬گفــت‪:‬‬
‫چتــه مریم‌جــان؟‌مریضــی؟‬
‫‪ ‌-‬نه! یه‌مقدار کسلم‪.‬‬
‫گ کــن بریـم‌ خونشــون‪ .‬پدرتــو کــه ببینــی‬ ‫‪ -‬می‏خــوای بــا نامادریــت هماهنـ ‌‬
‫روحی ـه‌ات عوض بشــه‪.‬‬
‫خوشــحال شــدم و زنــگ زدم بــه زن بابــام‪ .‬اونم‌گفــت چــه عجــب! زنــگ‌‬
‫ن حــق‌ مــادری دارم گردنــت‪.‬‬ ‫نزنــم بهــت تــو هــم زنــگ‌نمی‌زنــی!؟ مــ ‌‬
‫زحمتتــو کشــیدم‬
‫‪ -‬عزیــزم درســته‪ .‬رامیــن کارش زیــاده‪ .‬امــا اینجــوری کــه میگــی نیســت‪.‬‬
‫میایــم شــب خونــه می‌بینیمتــون‪ .‬پــدر هســت خونــه؟‬
‫‪ -‬هنــوز نیومــده ولــی بلــه عصــری میــاد‪ .‬داره کارای بازنشســتگی رو انجــام‬
‫‌میــده‪ .‬حتم ـ ًا بیایــن‪ .‬خوشــحال میشــیم‪.‬‬
‫رامیــن گفــت تــا تــو حاضــر بشــی‪ .‬مــن‌میــرم بیــرون و برمیگــردم‪ .‬یــه کاری‬
‫دارم‪ .‬یــه پیراهــن بــرای فــردای مــن کــه می‏خــوام بــرم شــرکت اتــو کــن‪.‬‬
‫گفتــم‪ :‬باشــه عزیــزم‪ .‬یــه پیراهــن اتــو کــردم و زدم بــه جالباســی‪ .‬حاضر شــدم‬
‫‪ 56‬بــرای رفتــن‪ .‬رامیــن از بیــرون اومــد بــاال‪ .‬یــه شــربتی خــورد و لبــاس عــوض‬
‫کــرد‪ .‬راهــی شــدیم‪ .‬تــوی راه همــش تــو فکــر بــود ‌م و هیچــی نمی‏گفتــم‪.‬‬
‫رامیــن هــم کــه اصــو ًال تــو خــودش و جــای دیگــه ســیر می‌کــرد‪ .‬ولــی‬
‫یدفعــه چشــمش افتــاد بــه مــن گفــت‪ :‬خانــم!‌چتــه؟ غمگینــی چــرا؟‬
‫‪ -‬چیز خاصی نیست‪ .‬دلم گرفته‪.‬‬
‫‪ -‬االن پدرتو می‌بینی دلت وا میشه‪.‬‬
‫رســیدیم خونــه پــدرم‪ .‬خیلــی خوشــحال شــدم‪ .‬پــدر در رو وا کــرد‪ .‬ســام‬
‫علیــک گــرم و روبوســی کردیــم‪ .‬احوال‌پرســی کــرد‪ .‬زن بابــام‌هــم تــو‬
 ‫آشــپزخونه در تــدارک شــام بــود‪ .‬اونــم اومــد و خــوش آمــد گفــت‪ .‬رامیــن‬
‫نشســت پیــش پــدر و مشــغول صحبــت شــد کــه مــن رفتــم پیــش زن بابــام‬
‫کــه اگــه کاری باشــه کمــک کنــم‪ .‬گفــت‪ :‬نــه عزیــزم کارامــو انجــام دادم‪.‬‬
‫خورشــت کرفــس درســت کــرده بود‪ .‬منــم ظــرف میــوه رو گرفتــم آوردم داخل‬
‫اتــاق‪ .‬خــودش هــم بــا ســینی چــای اومــد‪ .‬ســام علیک گــرم بــا رامیــن کرد‪.‬‬
‫پــدر از بازنشســتگی‌اش داشــت صحبــت می‌کــرد و مــن می‏گفتــم‪ :‬پدرجــان‬
‫کار خوبــی میکنــی‪ .‬دیگــه بایــد اســتراحت کنــی‪ .‬یــه نگاهــی کــرد بــا لبخنــد‬
‫گفــت‪ :‬یعنــی‌می‏خــوای بگــی پــدرت پیــر شــده!‬
‫‪ -‬نه پدرم! میگم باید خستگی‌ در کنی‪ .‬چند ساله داری کار میکنی‪.‬‬
‫داشــتم وارد بیست‌وســه ســالگی می‏شــدم‪ .‬بــه مــا هــم گفتــه بــود کــه قبــل‬
‫از مــن‪ ،‬دو ســه تــا بچــه ازش ســقط شــده‪ .‬یعنــی یــه چیــزی حــدود ســی‬
‫ســال بیشــتر پدرومــادر ازدواج کــرده بودنــد و پــدر بــه کار مشــغول بــوده‪.‬‬
‫ن جوون قدیم هستم‪.‬‬ ‫‪ -‬دختر چی میگی؟ خستگی چیه؟ م ‌‬
‫همگــی خندیدیــم‪ .‬دیــدم رامیــن رفــت بــه حیــاط‌کــه یــه مقــدار قــدم بزنــه‪.‬‬
‫پــا دردش بــاز گرفتــه بــود‪ .‬زن بابــام گفــت اینجــوری کــه نمیشــه‪ .‬شــما‬
‫خیلــی جوونــی‪ .‬دکتــرت رو عــوض کــن‪ .‬باالخــره ایــن درد پــا و روماتیســم‬
‫االن دیگــه درمــان داره‪ .‬گفــت بلــه در فکــرش هســتم‪ .‬وقتــی رفــت بیــرون‬
‫پــدر گفــت‪ :‬مهیــن چــرا ایــن حرفــو زدی؟ ممکنــه ناراحــت بشــه‪ .‬زن بابــام‬
‫کــه خیلــی رک بــود گفــت‪ :‬نــه ناراحتــی نــداره‪ .‬از رو دل‌ســوزی گفتــم‌خــب‪.‬‬
‫منــم دیــدم کــه زن بابــام درســت میگــه‪ ،‬چیــزی نگفتــم‌‪ .‬از حیــاط کــه رامیــن ‪57‬‬
‫برگشــت دیــدم کــه بعــد چنــد دقیقــه ســرحال شــد و از کالفگــی دراومــد‪.‬‬
‫کم‌کــم داشــتم مشــکوک‌می‏شــدم کــه ایــن چــه مســکنیه کــه نشــاط بهــش‬
‫میــده‪ .‬البتــه تــوی جیبــش رو می‏دیــدم‪ .‬وقتــی کــه‌می‏خواســتم پیراهنــش‬
‫رو بشــورم چیــزی ندیــده بــودم‌‪ .‬تیشــرتش هــم کــه اکثــراً جیــب نداشــت‪.‬‬
‫بعــد از شــام خداحافظــی کردیــم کــه پــدر گفــت‪ :‬مریــم فقــط تــو رو دارم‪.‬‬
‫بیشــتر بــه خــودت توجــه کــن و بیشــتر بــه مــا ســر بــزن‪.‬‬
‫‪ -‬چشم‌پدر‬
‫منــو در آغــوش گرفــت و همدیگــه رو بوســیدیم‪ .‬زن بابــا هــم نعنــا خشــک‬
‫کــرده بــود‪ .‬یه‌کــم بهــم داد‪ .‬خداحافظــی کردیــم و برگشــتیم خونمــون‪ .‬تــا‬
‫خونــه پــدر مســافت خیلــی طوالنــی نبــود‪ .‬وقتــی برگشــتیم رامیــن زود خوابید‪.‬‬
‫ولــی مــن فکــرام تــازه شــروع شــد کــه رامیــن چــه قرصــی می‏خــوره و یــا‬
‫اون تاریــخ طــاق چیــه تــوی دفتــرش؟ و از همــه مهمتــر کــی بــوده در‬
‫کنــارش و چــرا از هــم جــدا شــدن؟‬
‫داشــتی ‌م وارد ســال دوم ازدواجمــون می‏شــدیم کــه مــن بــاردار شــدم‌‪ .‬دوتــا‬
‫ن خوشــحال شــده بــودن‪ .‬رامیــن‬ ‫خانــواده‪ ،‬هــم پدریــم و ه ـ ‌م خانــواده رامی ـ ‌‬
‫کــه خــودش خیلــی خوشــحال شــد و می‏گفــت مریــم دیگــه نمیگــی کــه بــرم‬
‫ادامــه تحصیــل بــدم‪ .‬مــادرش مهمونــی دعوتمــون کــرد‪ .‬مــادر رامیــن‪ ،‬فرشــته‬
‫اینــا و پــدر و مــادر و عمه‌خانــم رو هــم دعــوت کــرد‪ .‬عمــه خیلــی خوشــحال‬
‫شــده بــود ولــی دلــم بــرای فرشــته می‌ســوخت‪ .‬احســاس می‌کــردم اونــم‬
‫‌دوســت داره طعــم مــادر شــدن رو بچشــه‪ .‬موقــع ظــرف شســتن ازش پرســیدم‬
‫فرشــته‌جان حمــل بــر فضولــی مــن نکنــی چــرا بچــه‌دار نمیشــی کــه از‬
‫تنهایــی دربیــای؟‬
‫آهــی کشــید گفــت‪ :‬مــن بــاردار شــده بــودم‪ .‬یدفعــه از پلــه افتــاد ‌م خونریــزی‬
‫کــردم‪‌.‬مجبــور شــدم کورتــاژ کنــم‪ .‬رحمــم چرکــی شــد‪ .‬درســت انجــام ندادن‬
‫مجبــور شــدم رحممــو خــارج کــردم‪‌.‬‬
‫‪ -‬آخــی ببخشــید‪ .‬متاســفم! کاش ایــن ســوال رو ازت نمی‌پرســیدم‪ .‬خــب‬
‫‪ 58‬راه داره یــه بچــه بیاریــن بزرگــش کنیــد‪ .‬چقــدر کار بــا ارزشــیه و ثــواب داره‪.‬‬
‫‪ -‬درسته! داریم راجبش فکر می‌کنیم‪‌.‬‬
‫‪ -‬فرشــته جــون! یــه ســوال دارم ازت‪ .‬نمی‌دونــم درســته مطرحــش کنــم‌یــا‬
‫نــه؟‬
‫‪ -‬آره عزیزم بپرس‪.‬‬
‫‪ -‬شاید جاش نباشه! بعداً ازت می‌پرسم‪.‬‬
‫‪ -‬باشه‬
‫‌چــای و میــوه بردیــم و مــادر رامیــن هــم‌الحــق چیــزی کم‌نذاشــته بــود و چه‬
 ‫ســفره‌ای پهــن کــرده بــود‪ .‬بــازم باقلی‌پلــو درســت کــرده بــود و فســنجون و‬
‫مخلفــات کــه خیلــی پــدر و عمــه ازش تشــکر کردنــد‪ .‬طبــق معمــول ســام‬
‫شــروع کــرده بــود بــه بذله‌گویــی و از پــدرم هــم رودروایســی‌اش کمتــر‬
‫شــده بــود و بــه رامیــن می‏گفــت طــوق لعنتــو کــه انداختــه بــودی گردنــت‬
‫و خودتــو بیچاره‌تــر هــم کــردی‪ .‬مریــم خانــوم حــاال دیگــه افسارشــو بکــش‪.‬‬
‫جنبیــد بجنبونــش‪.‬‬
‫همــه‌ می‏خندیدیــم‪ .‬خالصــه مهمونــی تمــوم شــد‪ .‬پــدر و عمه‌خانــم رو‬
‫حســابی بوســیدم‪ .‬عمــه منــو می‏بوســید و ســفارش می‌کــرد دیگــه کار‬
‫زیــاد نکنــی و بــه رامیــن می‏گفــت مواظبــش بــاش‪ .‬خانمــت بــار شیشــه‬
‫داره‪ .‬مــادر رامیــن‪ ،‬طلعت‌خانــم‪ ،‬و فرشــته از اصطالحــات عمه‌خانــم خیلــی‬
‫خوششــون‌می‌اومــد و میگفتــن عمــه خیلــی اصیلــه و دوســت داشــتنیه‪.‬‬
‫گفتــم‪ :‬عمه‌خانــم بیــا یــه چنــد روز بریـم‌ خونــه مــا پیشـم‌ بمــون‪ .‬گفــت بعــداً‬
‫میــام‪ .‬االن شــما بایــد بــه خــودت و بــار شیش ـه‌ات توجــه کنــی‪ .‬عمه‌جــون‬
‫گفــت‪ :‬نقــداً خداحافــظ و همــراه پــدر و زن بابــام رفــت‪.‬‬
‫فرشــته گفــت راســتی مریــم جــون! ازم یــه ســوال داشــتی‪ ،‬بریــم بــاال‪ ،‬یه‌کــم‬
‫اســتراحت کنــی و هــم ســوالتو بپرســی‪ .‬رامیــن و ســام ه ـم‌ مشــغول بــازی‬
‫بودنــد‪ .‬آقــای رفیعــی هــم داشــت چــرت مـی‏زد‪ .‬مــادر رامیــن تــو آشــپزخونه‬
‫داشــت ظرفاشــو جا‌به‌جــا می‌کــرد‪ .‬فرشــته دوتــا چایــی ریخــت و بــه منــم‬
‫گفــت یکــم میــوه بــردار و بریــم بــاال‪ .‬رفتیــم اتــاق خــواب رامیــن‪ .‬گفــت‪:‬‬
‫‪59‬‬ ‫خــب عزیــزم ســوالتو بپــرس‪.‬‬
‫‪ -‬فرشته جان! یه سوال کنم خواهش ًا راستشو میگی؟‬
‫‪ -‬بله! چطور مگه؟‬
‫ازش سریع پرسیدم ‪ :‬فرشته جون! رامین قبل از من ازدواج کرده بود؟‬
‫اول جــا خــورد‪ .‬بعــد خودشــو جمع‌وجــور کــرد گفــت‪ :‬ازدواج کــه نــه! چطــور‬
‫مگــه؟‬
‫منــم یه‌دســتی زدم بهــش کــه میدونــم‪ .‬گفتــم‪ :‬آخــه‪ ...‬تــا گفتــم‪ :‬آخــه! گفــت‪:‬‬
‫ببیــن عقــد کــرده بــود ولــی بــه ازدواج نکشــید‪ .‬خــود رامیــن بهــت گفته‌؟‬
‫نگاهــش کــردم‪ .‬فکــر کــرد رامیــن تعریــف کــرده و مــن می‏خــوام تجســس‬
‫کنــم‪ .‬فرشــته چهــار ســال از مــن بزرگتــر بــود و چهــار ســال از رامیــن‬
‫کوچیکتــر‪ .‬گفــت‪ :‬مریم‌جــون! راســتی چــرا شــما دوتایــی بــا رامیــن مســافرت‬
‫داخلــی و خارجــی نمیریــن؟ درســته رامیــن خیلــی اهــل تفریــح نیســت ولــی‬
‫تــو مجبــورش کــن‪ .‬خــوب نیســت آدم جایــی نــره و بــا فرهنگ‌هــای دیگــه‬
‫آشــنا نشــه‪.‬‬
‫‌‪ -‬چــه میدونــم ‌؟ حــاال بهــش میگــ ‌م ولــی نمیشــه کــه بــه زور مجبــورش‬
‫کنــم‪.‬‬
‫نگاهــی کــرد بهــم و ادامــه داد‪ :‬رامیــن مــا خیلــی نجیبــه‪ .‬دوســت‌مــن لیــدا‬
‫خونمــون رفــت و آمــد داشــت‪ .‬از هم‌کالسـی‌های مــن بــود‪ .‬قیافشــم بــد نبــود‬
‫ولــی نــه بــه زیبایــی تــو‪ .‬می‌گفــت فرشــته‪ ،‬داداشــت خیلــی خوش‌تیپــه‪.‬‬
‫رفــت و آمدشــو بیشــترکرد خونمــون‪ .‬از یــک خانــواده متمــول هــم بــود و‬
‫بیشــتر عمرشــو تــو انگلیــس گذرونــده بــود‪ .‬تــو ایــن رفــت و اومدهــا‪ ،‬رامیــن‬
‫دیــده بــود و خوشــش اومــده بــود‪ .‬ممکنــه هــم بــرای دختــر پیــش بیــاد و‬
‫هــم بــرای پســر‪ .‬گفتــم‪ :‬بلــه درســته! و لیــدا کــه متوجــه شــد رامیــن هــم‬
‫‌بــدش نیومــده خیلــی خوشــحال شــد و باهــم دوســت شــدند‪ .‬بعــد از دومــاه‬
‫ســریع هــم عقــد کردنــد‪ .‬قــرار شــد کــه بــرن انگلیــس ولــی نمیدونــم‌چــی‬
‫شــد کــه رامیــن پــا پــس کشــید و گفــت نمی‏خــوام‪ .‬عقدشــون بهــم خــورد‪.‬‬
‫گفتــم‌‪ :‬چــرا؟‬
‫‪ - 60‬چه میدونم ‌؟ تب تند زود عرقش درمیاد‪.‬‬
‫دوســت نداشــت بیشــتر از ایــن توضیــح بــده‪ .‬ولــی قلبــم گواهــی مـی‏داد کــه‬
‫لیــدا پــس کشــیده بــود‪ .‬چــون اول گفــت لیــدا بعــد حرفشــو عــوض کــرد‪ .‬بــه‬
‫هرحــال بــرادرش بــود‪ .‬کســی برادرشــو ول نمی‌کنــه زن برادرشــو بچســبه‪.‬‬
‫چــای یــخ کــرده بــود و هــول شــده بــود‪ .‬یک ـم‌ خــورد ولــی میــوه نخــورد‪.‬‬
‫حرفــو عــوض کــرد و گفــت‪ :‬مریــم! ســام خیلــی دوســتت داره! میگــه مریــم‬
‫خیلــی خانمــه‪ .‬گفتــم‪ ‌:‬لطــف داره‪ .‬رامیــن صــدام کــرد کــه اومدیــم پاییــن‪.‬‬
‫گفــت بایــد بخوابــم کــه صبــح خــواب نمونــم‪ .‬حاضــر شــدم و از فرشــته و‬
 ‫مــادر رامیــن تشــکر کــردم و از ســام و آقــای رفیعــی کــه از خــواب بیــدار‬
‫شــده بــود‪ ،‬خداحافظــی کردیــم‪ .‬مــادر و خواهرشــو بوســید و از پــدر و ســام‬
‫خداحافظــی کــرد و برگشــتیم‌ خونــه خودمــون‪.‬‬
‫خوشــبختانه خیلــی بــد ویــار نبــودم‌‪ .‬صبــح رامیــن رفــت شــرکت و عصــری‬
‫کــه برگشــت قیافــش تــو هــم بــود‪ .‬ســامم رو ســرد جــواب داد‪ .‬چیــزی‬
‫نگفتــم‪ .‬رفتــم بــراش یــک شــربت درســت کــردم و آوردم‌‪ .‬نخــورد و گفــت‬
‫ایــن دفعــه ســوالی داشــتی از خــودم بپــرس‪ .‬نمی‏‏‏‌‏‏‏دونســتم کــه کارآگاه‬
‫بــازی درمیــاری‪ .‬بــرای چــی تــو کیــف مــن تجســس کــردی و فرشــته رو‬
‫ســوال‌پیچ کــردی؟ گفتــم‪‌:‬مــن‌تجســس نکــردم‪ .‬سررســید رو جــا گذاشــته‬
‫بــودی‪ ،‬دیــدم‪ .‬بــا تمســخر گفــت‪ :‬عــه دیــدی! چشــمت روشــن!‬
‫مریـم‌ کاری نکــن کــه از چشــمم بیفتــی‪ .‬لباساشــو عــوض کــرد‪ .‬محلــم نکــرد‬
‫و خوابیــد‪ .‬منــم شــام درســت کــردم‪ ،‬صــداش کــردم پاشــو شــام بخوریــم‪.‬‬
‫پریــد بهــم گفــت ســیرم‪ .‬گفتــم‪ :‬رامین‌جــان مــن بایــد شــاکی باشــم‪ ،‬تــو‬
‫ناراحتــی کــه موضــوع بــه ایــن مهمــی رو پنهــون کــردی؟‬
‫یــک ســیلی محکــم گذاشــت تــو گوشــم‪ .‬گفــت فضولــی کــردی طلبــکارم‬
‫هســتی‪ .‬هــاج و واج مونــدم‪ .‬اصـ ً‬
‫ا توقــع نداشــتم‪ .‬مــن مــادر بچــش بــودم‪ .‬تــا‬
‫حــاال ندیــده بــودم کــه پــدرم بــرای هیچ‌وپــوچ دســت رو مــادرم بلنــد کــرده‬
‫باشــه‪ .‬زدم زیــر گریــه و رفتــم از اتــاق بیــرون‪ .‬پــا شــد لباساشــو پوشــید و‬
‫بــدون اینکــه بگــه کجــا میــرم درو محکــم کوبیــد بهــم و رفــت بیــرون از‬
‫خونــه و دوســاعت بعــد اومــد‪ .‬دیــدم کالفــه نیســت و ســرحال چنــد شــاخه ‪61‬‬
‫گل خریــده بــود‪ .‬معذرت‌خواهــی کــرد‪ .‬ولــی از اینکــه خیلــی راحــت دســت‬
‫بلنــد کــرده بــود هــم‌ تعجــب کــرده بــودم‪ .‬مــن هــم معذرت‌خواهیــش رو‬
‫قبــول نکــردم کــه بــه ایــن کار زشــت عــادت نکنــه و دســتش دراز بشــه بــه‬
‫روی مــن‪.‬‬
‫روزهــا از پــی هــم می‌گذشــت و بــه روزهــای مــادر شــدنم نزدیک‌تــر‬
‫می‏شــدم‪ .‬پــدرم و مهیــن درحــال درســت کــردن سیســمونی بــرای مــن‬
‫بودنــد‪ .‬زمســتون بــود‪ .‬مــاه هفتــم بارداریــم‌بــود‪ .‬رامیــن اومــد‪ .‬ســرمای‬
‫ســختی خــورده بــود و تــب و لــرز کــرده بــود‪ .‬بهــش قــرص ســرماخورگ ‌‬
‫ی‬
‫دادم‪ .‬خــورد ولــی دیــدم بدتــر شــد‪ .‬گفتــم‪ :‬بریــم دکتــر‪ .‬گفــت نــه و خوابیــد‪.‬‬
‫مــن دیــدم کــه داره بدتــر میشــه بــا مــادرش تمــاس گرفتــم‪ .‬مــادر و پــدرش‬
‫اومــدن‌ منــزل مــا و ب ـه‌زور بردنــش دکتــر‪ .‬آمپــول و یــه ســری دارو گرفتــه‬
‫ن داده بــود‪ .‬روز دوم‌کــه در حــال‬ ‫بــود و دکتــر هــم بهــش‪ ،‬طــول درمــا ‌‬
‫اســتراحت بــود یــه کــم بهتــر شــده بــود‪ .‬غروبــش گفــت می‏خــوام بــرم‬
‫بیــرون‪ .‬گفتــم‪ :‬آخــه تــو مریضــی‪ .‬بــری بدتــر میشــی‪ .‬گفــت نــه کار دارم‪.‬‬
‫گفتــم‪‌:‬چــه کاری االن؟ از ســامتیت مهمتــره؟‬
‫محــل نذاشــت و رفــت‪ .‬خیلــی هــم بهم‌ریختــه بــود‪ .‬اونجــا بــود کــه شــکم‬
‫خیلــی بهــش زیــاد شــد‪ .‬رفــت و برگشــت‪ .‬دیــدم آرومــه‪ .‬فــرداش کــه داشــتم‬
‫آشــپزخونه رو تمیــز می‌کــردم‪ ،‬دیــدم کــف زمیــن یــه چیــزی افتــاده‪ .‬دوال‬
‫شــدم برداشــتم‪ .‬بــو کــردم‪ .‬دیــدم تریاکــه‪ .‬زدم تــو ســر خــودم‪ .‬ای وای رامیــن‬
‫تریــاک می‏خــوره! قــرص مســکن پــا دردش اینــه؟ اونــروز کــه خونــه مــادرش‬
‫بــودم‪ ،‬ســام‌منظــورش ایــن بــود‪ .‬فریــادی کــه رامیــن ســر مــادرش کشــیده‬
‫بــود کــه تــو هالـه‌ای از ابهــام بــود‪ ،‬روشــن شــد بــرام‪ .‬دســت و پــام بی‌حــس‬
‫شــده بــود کــه چــرا رامیــن اکثــر روزا‪ ،‬ســر یــک ســاعتی حتمـ ًا میــره بیــرون‬
‫و میــاد؟‬
‫خیلــی عصبــی شــده بــودم‪ .‬ایــن دیگــه‌چیــزی نبــود کــه پنهانــش کنــم‪ .‬رفتم‌‬
‫بــاالی ســرش گفتــم‪‌:‬رامیــن!‌ گفــت‪ :‬بلــه! گفتــم‪ :‬ایــن چیــه افتــاده بــود کــف‬
‫‪ 62‬آشــپزخونه؟ چشمشــو مالیــد گفــت‪ :‬هیچــی! دســت پاچــه شــده بــود‪ .‬گفــت‪:‬‬
‫دردم زیــاد شــده آبدارچــی شــرکت اینــو داده بهــم‪ .‬زدم زیــر گریــه گفتــم‪:‬‬
‫‌رامیــن ایــن تریاکــه‪ .‬هــم خودتــو بدبخــت میکنــی و ه ـم‌ منــو‪ .‬گفــت‪ :‬بــس‬
‫کــن‪ .‬ایــن مزخرفــات چیــه میگــی؟ امــروز اولین‌بــاره کــه اســتفاده کــردم‌‪ .‬تــا‬
‫حــاال نخــورده بــودم‪ .‬گفتــم‪ :‬دروغ نگــو‪.‬‬
‫اومــدم‌ادامــه بــدم کــه دوبــاره دستشــو بلنــد کــرد بــه روم و زد تــوی گوشــم‪.‬‬
‫مــن کوتــاه نیومــدم‪ .‬ایــن دفعــه پــای بچــم‌درمیــون بــود‪ .‬منــم‌ســیلی‌اش‬
‫رو جــواب دادم و اون ـ ‌م ســه تــا کوبیــد بــا دســتش تــو ســر و کلــم‌‪ .‬اونشــب‬
 ‫دلــم ســیاه شــد نســبت بهــش‪ .‬آخرمــاه بــرای زایمــان وقــت گرفتــه بــودم‪.‬‬
‫سیســمونیم‌هــم کــه چیــده شــده بــود‪ .‬فــرداش کــه رفــت شــرکت‪ ،‬زن ـگ‌‬
‫زدم بــه مــادرش‪ .‬خــودش رو رســوند خونمــون‪ .‬جریــان رو تعریــف کــردم‬
‫و از اینکــه بــا خشــونت بــا مــن برخــورد کــرده بــود‪ ،‬ناراحــت شــد و گفــت‬
‫جوونــه‪ .‬ببخــش‪ .‬اون واقعــ ًا به‌خاطــر دردش شــروع کــرده بــود‪ .‬یــه ســاله‬
‫می‏خــورد کــه یــه مــدت تــرک کــرده بــود و دوبــاره شــروع کــرده بــود‪.‬‬
‫گفتــم خــب حقــش بــود شــما بــه مــن می‌گفتــی‪ .‬شــاید مــن بــا رامیــن‬
‫ازدواج نمی‌کــردم‪ .‬درســت نبــود شــما موضــوع عقــد اولــش رو ه ـ ‌م پنهــون‬
‫کــرده بــودی‪ ،‬ایــن کار رامیــن عشــقو تــو وجــودم کشــت‪ .‬ببینیــد بــا ســر و‬
‫صورتــم‌چــه کــرده! اونــم ناحــق‪ .‬پــدرش پیشــونیم رو بوســید و گفــت حــق‬
‫ا ســر همیــن کثافت‌کاریــش عقــد اولــش بهـم‌ خــورد‪ .‬مــا‬ ‫بــا شماســت‪ .‬اصـ ً‬
‫بردیــم و ترکــش دادیــم و دوبــاره شــروع کــرده بــود و بــه مــا قــول داده بــود‬
‫ترکــش کنــه‪.‬‬
‫از اون‌روز زندگــی مــن ســیاه شــد‪ .‬چیــزی نبــود کــه بتونــم‌بــه پــدرم منتقــل‬
‫کنــم‪ .‬گفتــم شــاید بتونــم روش کار کنــم‌و ترکــش بــدم‪ .‬رامیــن از ســرکار‬
‫اومــد خونــه دیــد کــه خانــوادش اونجــا هســتند‪ .‬رو کــرد بــه مــن گفــت‪ :‬ایــن‬
‫کارا چیــه؟ بهــت گفتــم کــه میــذارم کنــار‪ .‬گفتــم‪‌:‬چجــوری؟ تــو داری پــدر‬
‫میشــی! کســی بــا ایــن تحصیــات و خانــواده درســته‪...‬‬
‫گفــت‪ :‬شــروع نکــن اعصابــم بهــم‌میریــزه‪ .‬مــادرش گریــه کــرد گفــت‪ :‬زن‬
‫پا‌بــه ماهــو زدی خجالــت نمی‌کشــی؟ گفــت‪ :‬معــذرت خواســتم‪ .‬خالصــه اونــا ‪63‬‬
‫رفتــن و رامیــن تــرک کــه نکــرد هیــچ‪ ،‬وقتــی هــم دیــد کــه متوجــه شــدم‪،‬‬
‫تریاک‌هــا رو جلــوی مــن راحت‌تــر می‏خــورد‪ .‬دیگــه قبــح قضیــه از بیــن‬
‫رفتــه بــود‪.‬‬
‫مــن زایمــان کــردم‪ .‬البتــه خــدا یــه دختــر زیبــا بهــم داد‪ .‬خیلــی قشــنگه‪.‬‬
‫عمه‌خانــم می‏گفــت‪ :‬وای چــه زیباســت! اســمش رو می‏خــوای مــن براتــون‬
‫انتخــاب کنــم؟ گفتــم‪ :‬باشــه عمه‌جــون‪ .‬هــر کســی یــه اســمی می‏گفــت‪.‬‬
‫گفــت‪ :‬مــن‌میگــم اسمشــو بذاریــد محبوبــه‪ .‬هــم یــاد گل محبــوب شــب‬
‫میفتــی و هــم لقــب فاطمه‌الزهراســت‪ .‬دختــر پیغمبــره‪ .‬بــه اســم خودتــم کــه‬
‫مریمــه‌ می‏خــوره‪.‬‬
‫حــرف عمــه خانــوم رو زمیــن‌ننداختــم‪ .‬چــون لقــب حضــرت زهــرا بــود‬
‫گذاشــتم‌ محبوبــه‪ .‬اســمای جدیــد زیــاد بــود ولــی ایــن اســم شــاید مناســب‬
‫شــخصیت دختــرم باشــه‪ .‬روزهــا می‌گذشــت و محبوبــه بزرگتــر می‏شــد‪.‬‬
‫تمــام‌زندگیــم‌شــده بــود محبوبــه‪ .‬وقتــی کــه گذاشــتنش تــوی بغلــم‪ ،‬مثــل‬
‫بــرف زمســتون کــه آب میشــه انــگار تمــام غصه‌هــام آب شــده‪.‬‬
‫فرشــته هــم یــه دختــر بــه فرزنــدی قبــول کــرده بــود‪ .‬زندگیــش شــیرین‬
‫شــده بــود برعکــس زندگــی مــن کــه ســیاه شــده بــود‪ .‬بــا اعتیــاد رامیــن‬
‫کــه روز بــه روز بدتــر میشــد‪ .‬فقــط وجــود دختــر زیبــام آرومــم می‌کــرد‪.‬‬
‫فقــط یــک ســال مــن‌ مــزه زندگــی شــیرین رو چشــیده بــودم‪ .‬رامیــن از‬
‫شــرکت اخــراج شــده بــود و ســر کار نمی‏رفــت‪ .‬گرفتــاری پشــت گرفتــاری‪.‬‬
‫از طــرف دیگــه پــدرم عــروق قلبــش گرفتــه شــده بــود‪ .‬دوبــار آنژیــو کــرده‬
‫بــود و مــن بــه هیچ‌عنــوان مشــکالت زندگیــم رو‌بهــش منتقــل نمی‌کــردم‪‌.‬‬
‫فقــط هروقــت کــه می‌پرســید‪ ،‬پدرجــان همــه چــی خوبــه؟ امــن و امانــه؟‬
‫می‏گفتــم‪ :‬بلــه و پنهــان می‌کــردم کــه بــه قلــب مریــض از ایــن بیشــتر‬
‫آســیب نرســه‪ .‬ولــی می‏گفــت چــرا چهــره رامیــن انقــدر فــرق کــرده و آشــفته‬
‫شــده؟ می‏گفتــم روماتیســم مفصلــی داره‪ .‬درد اذیتــش میکنــه‪ .‬پــدرم خیلــی‬
‫متأثــر می‏شــد‪ .‬بعــد از مدتــی مریضــی‪ ،‬ســکته ســوم از پــا درش آورد‪ .‬تــاب‬
‫‪ 64‬نیــاورد و از دنیــا رفــت‪.‬‬
‫ا خالــی شــده بــود‪ .‬احســاس بی‌پناهــی می‌کــردم‪ .‬زن بابــام‪،‬‬ ‫پشــتم کامــ ً‬
‫‌مهیــن‪ ،‬گریــه می‌کــرد و کســی رو جــز مــن نداشــت‪ .‬تقریب ـ ًا همه‌ک ـس‌اش‬
‫شــده بــودم‪ .‬در جریــان کارای رامیــن قــرار داشــت‪ .‬محبوبــه رو خیلــی‬
‫دوســت داشــت‪ .‬تمــام‌حقــوق بازنشســتگی کــه از پــدر بهــش منتقــل شــده‬
‫بــود می‌گرفــت‪ .‬یــه مقدارشــو خــودش برمیداشــت بقیشــو م ـی‏داد بــه مــن‪.‬‬
‫‌یه‏وقت‌هایــی نــگام‌ می‌کــرد و حاللیــت می‌طلبیــد‪ .‬منــم می‏گفتــم‪:‬‬
‫مهین‌جــون فرامــوش کــردم‪ .‬بــه هرحــال شــما هــم خــودت جــوون بــودی‬
 ‫و فرزنــد هــم نداشــتی‪ .‬االن داری بــرای مــن جبــران مافــات می‌کنــی‪ .‬پــدر‬
‫و مــادر رامیــن کمکمــون می‌کــردن‪ .‬رامیــن از تریــاک بــه کشــیدن شــیره‬
‫افتــاده بــود‪ .‬رامیــن تمیــز و شــیک‌پوش و جنتلمــن‪ ،‬چقــدر تغییــر موضــع‬
‫داده بــود‪ .‬همــش قــول مـی‏داد تــرک کنــه ولــی بــه قولــش عمــل نمی‌کــرد‪.‬‬
‫هرچــی بهــش می‏گفتــم‪ :‬رامیــن جــان مــا دختــر داریــم داره بزرگ‌میشــه‪،‬‬
‫کارای تــو تــوی آینــدش تاثیــر بــد میــذاره‪ .‬یــک گوشــش در بــود و گــوش‬
‫دیگــش دروازه‪.‬‬
‫مــادرش یکــی دوبــار اومــد و باهــاش صحبــت کــرد کــه ببــرن بخوابوننــش‬
‫بیمارســتان‪ .‬یک‌دفعــه هــم بــردن و بــه محــض اینکــه برگشــت‪ ،‬دوبــاره‬
‫بعــد از دو هفتــه شــروع کــرد‪ .‬پــدر رامیــن هــ ‌م خیلــی غصــه می‏خــورد و‬
‫تمــام‌ عشــقش محبوبــه بــود و خیلــی کمکــم می‌کــرد چــه از لحــاظ مــادی‬
‫و معنــوی‪ ،‬جــای پــدر رو پــر کــرده بــود بــرام‪ .‬اون بنــده خــدا هــم مریــض‬
‫شــد و از غصــه کارای رامیــن از پــا در اومــد‪ .‬مادرشــم بــه جــای اینکــه بــا مــن‬
‫همراهــی کنــه‪ ،‬می‏گفــت خــب بچــه مــن درد می‏کشــید و معتــاد شــد از روی‬
‫خوشــی کــه معتــاد نشــده بــود‪.‬‬
‫منــم کــه دیــدم مــادر رامیــن بــه جــای اینکــه واقع‌بیــن باشــه و بی‌جهــت از‬
‫پســرش دفــاع می‌کنــه‪ ،‬گفتــم‪ :‬پــس اون لیــدا ه ـم‌ بیخــود جــدا نشــده بــود‬
‫فهمیــده بــود کــه رفــت و خودشــو راحــت کــرد‪ .‬ای کاش منــم‌آگاه‌می‏شــدم‬
‫و بــا رامیــن ازدواج نمی‌کــردم‪ .‬می‏گفــت‪ :‬نخیــر مســبب اصلــی اعتیــاد رامیــن‬
‫خــود لیــدا شــده‪ .‬بعــد یــه مــدت کــه بــا رامیــن عقــد کــرده بــود فیلــش یــاد ‪65‬‬
‫هندوســتان کــرده بــوده و همــش بــه رامیــن می‏گفتــه کــه مــا از لحــاظ‬
‫طبقاتــی فــرق داریــم‪ .‬دیگــه تــو نمیتونــی خواســته‌های منــو بــرآورده کنــی‪.‬‬
‫بهانه‌گیــری می‌کــرده تــا اینکــه عقدشــون بهــم خــورده‪.‬‬
‫پســرم هــم به‌خاطــر درد پــاش و هــم به‌خاطــر ضرب ـه‌ای کــه خــورد‪ ،‬معتــاد‬
‫شــد و قبــل از اینکــه تــو بیــای تــو زندگیــش تــرک کــرده بــود و مــن نفهمیدم‬
‫دوبــاره کــی شــروع کــرده بــود‪ .‬گفتــم‪ :‬شــما کــه میگــی به‌خاطــر درد پــاش‬
‫رفــت بــه ســمت اعتیــاد‪ .‬گفــت همــه چــی دســت بــه دســت هــم داد‪.‬‬
‫مــن هــم کــه دیدم‌ بحــث بی‌فایــده‌اس و بــه نتیجــه نمیرســه‪ ،‬دیگــه هیچوقت‬
‫بــا مــادر رامیــن‌ بحــث نمی‌کــردم‪ .‬رفتــه رفتــه محبوبــه بــزرگ‌ می‏شــد و‬
‫اوضــاع رامیــن هــم بدتــر می‏شــد‪ .‬متوجــه حالتــای پــدرش می‏شــد کــه بــا‬
‫آدمــای معمولــی فــرق داشــت‪ .‬ناراحــت می‏شــد‪ .‬منــم توجیــح می‌کــردم کــه‬
‫پــدرت بــه خاطــر بیمــاری بــه ایــن حــال و روز گرفتــار شــده‪.‬‬
‫مثــل مــادرم کــه بغلــم‌می‌کــرد و بــرام قصــه می‏گفــت‪ ،‬همیشــه دختــرم رو‬
‫بــه قلبــم می‌چســبوندم‪ .‬بــراش کتــاب می‌خریــدم و چــون دوســت داشــت کــه‬
‫مــن بــراش بخونــم‪ ،‬داســتان‌های کتابشــو بــراش می‌خونــدم‪ .‬موهاشــو بــو‬
‫می‏کشــیدم‪ .‬دســتای کوچولوشــو غــرق بوســه می‌کــردم و می‏خوابوندمــش‪.‬‬
‫بهــش می‏گفتــم‪ ‌:‬تــو همه‌چیــز مــن و پدرتــی‪ .‬بــه رامیــن می‌گفتــم‪ ‌:‬رعایــت‬
‫کــن حــق نــداری جلــوی ایــن بچــه شــیره بکشــی کــه تــوی روحیــش تأثیــر‬
‫بــذاره‪ .‬ولــی حریفــش نبــودم‪ .‬ســام هــم خیلــی بــا رامیــن صحبــت می‌کــرد‬
‫می‏گفــت اگــه بــه مریــم رحــم نمی‌کنــی الاقــل بــه دختــرت رحــم کــن‪.‬‬
‫خــدا خانــم بــه ایــن خوبــی بهــت داده‪ ،‬زندگــی کــن‪ .‬محک ـم‌ و همه‌جــوره‬
‫در کنــارت داره طاقــت میــاره‪ .‬ولــی متاســفانه غــرق شــده بــود در منجــاب‬
‫اعتیــاد و فــرو رفتــه بــود‪ .‬ایــن حرفــا بی‌فایــده بــود‪.‬‬
‫تصمی ـم‌ گرفت ـم‌ مجــدداً درســم رو ادامــه بــدم و معلــم بشــم‪ .‬رامیــن انقــدر‬
‫تــوی اعتیــاد غــرق شــده بــود کــه از لحــاظ مــادی خیلــی ضعیــف شــده‬
‫بودیـم‌‪ .‬مقــدار طالیــی کــه داشــتم فروختــم‌و هزینــه کــردم‪ .‬با ســختی درســم‬
‫‪ 66‬رو دو ســالی کــه‌مونــده بــود ادامــه دادم‪ .‬تمــوم کــردم و معلــم شــدم‪ .‬حتــی‬
‫فرشــته هــم از دســت کارای رامیــن ناراحــت می‌شــد‪ .‬بــه شــدت بــه بــرادرش‬
‫رامیــن می‌توپیــد‪ .‬بــه نظــر مــن وقتــی یــک فــرد اعتیــاد پیــدا می‌کنــه‪ ،‬بــا‬
‫همســرش هــم از موضــع ضعــف برخــورد میشــه و ارج‌وقــرب پاییــن میــاد‪.‬‬
‫یعنــی اون فــرد خودشــو فقــط نابــود نمیکنــه‪ .‬اطرافیانــش رو هــم بشــدت‬
‫تحت‌تاثیــر کاراش قــرار میــده‪ .‬فرشــته مــدام بــه رامیــن می‏گفــت از دســتت‬
‫جلــوی همســرم آبــرو نــدارم‪.‬‬
‫چجــوری زنــت بــا نــداری و مشــقت خودشــو کشــید بــاال و درسشــو خونــد؟‬
 ‫ایــن صحبتــا پتکــی بــود در روح مــن‪ .‬نــه تنهــا امیدبخــش نبــود بلکــه بیشــتر‬
‫منــو بهــم می‏ریخــت‪ .‬چــرا کــه بایــد زندگــی مــن بجایــی برســه کــه خواهــر‬
‫کوچیک‌تــر بــه بــرادرش بــه جــای بهــا دادن بخــواد نصیحتــش کنــه‪ .‬گرچــه‬
‫ا گــوش نمی‌کــرد و توحــال خــودش نبــود‪.‬‬ ‫کــه رامیــن‌هــم اص ـ ً‬
‫نگاهــش می‌کــردم و یه‏وقت‌هــا هــم دلــم بــراش می‌ســوخت‪ .‬می‏گفتــم‪:‬‬
‫چطــور میشــه کــه یــه انســان انقــدر خودخــواه باشــه‪ ،‬انقــدر ســقوط کنــه و‬
‫شــخصیتش لگــد مــال بشــه‪ .‬خیلــی ســخت بــود بــرام‪ .‬حتــی چهــره‌اش هنــوز‬
‫انقــدرا خــراب نشــده بــود‪ .‬هنــوز وقــت داشــت کــه برگــرده بــه زندگــی عــادی‬
‫ولــی بــا ایــن افیونــی کــه ذهنــش رو درگیــر کــرده بــود نمیتونســت مبــارزه‬
‫کنــه و متاســفانه ایــن اعتیــاد غالــب شــده بــود و توانایــی مبــارزه رو نداشــت‪.‬‬
‫دلــم بــرای زندگیــم می‌ســوخت‪ .‬بــرای خــود رامیــن بــا اون پرســتیژ و‬
‫شــخصیتش‪ .‬خــودش رو بــه چــه روزی انداختــه بــود‪ .‬انــگار یه تیشــه برداشــته‬
‫بــود افتــاده بــود بــه جــون خــودش و زندگیمــون‪.‬‬
‫خالصــه درســم رو تمــوم کــردم‪ .‬معلــم مدرســه راهنمایــی شــدم‪ .‬محبوبــه هم‬
‫بــزرگ شــده بــود‪ .‬آمــاده شــده بــود بــرای رفتــن بــه کالس اول‪ .‬مــن بــراش‬
‫ســرویس گرفتم‌کــه خــودم هــم کــه میــرم بــرای تدریــس راحــت بیــاد و‬
‫بــره‪ .‬هــم اون ظهــر می‏رفــت و هــم خــودم‪ .‬همیشــه نیم‌ســاعت بعــد از‬
‫اومــدن محبوبــه مــن خونــه بــودم‪ .‬خیلــی ســخت بــود‪ .‬پــدر داشــت ولــی مــن‬
‫بایــد هــم‌نقــش پــدر رو بــازی می‌کــردم و هــم مــادرش باشــم‪ .‬احســاس‬
‫می‌کــردم خــرد شــدم زیــر بــار مســئولیت‪ .‬حتــی یه‌وقت‌هــا هــم بایــد پــول ‪67‬‬
‫بــه خــود رامیــن مـی‏دادم‪ .‬آخــر هفته‌هــا اکثــراً می‏رفتیــم خونــه پــدرم پیــش‬
‫مهیــن‪ ،‬زن بابــام‪ .‬چــون اون همــه چیــزش محبوبــه شــده بــود‪ .‬یه‌وقت‌هــا‬
‫هــم محبوبــه بــا سرویســش می‏رفــت خونــه پــدرم و دوتــا خیابــون بــا هــم‬
‫فاصلــه داشــتیم‪ .‬محبوبــه‪ ،‬رامیــن رو هــم خیلــی دوســت داشــت بــه هــر حــال‬
‫ن پــدرش بــود و رامیــن هــم خیلــی دوســتش داشــت‪ .‬یه‏وقت‌هــا کــه‬ ‫رامی ـ ‌‬
‫می‏رفــت پیــش مــادرش پــول می‏گرفــت و بــرای محبوبــه یــه چیزایــی‬
‫می‌خریــد‪ .‬یه‏وقت‌هــا هــم اگــه حالــی داشــت کارای کامپیوتــری انجــام‌‬
‫مــی‏داد کــه خــرج کارای خودشــو دربیــاره‪ .‬اونــم‌ به‌نــدرت‪ .‬تــازه موبایــل‬
‫دراومــده بــود‪ .‬محبوبــه رفتــه بــود کالس دوم و رامیــن بــرای خــودش گوشــی‬
‫خریــده بــود‪ .‬من ـ ‌م خوشــحال شــدم گفتــم شــاید خــدا خواســت و از اعتیــاد‬
‫فاصلــه گرفــت‪ .‬وارد عصــر جدیــد شــده بودیـ ‌م و جهــان واقعـ ًا ســیر صعــودی‬
‫داشــت‪ .‬شــاید افــکار رامیــن هــم آپدیــت می‏شــد‪.‬‬
‫خالصــه محبوبــه ســال بــه ســال بزرگتــر می‏شــد‪ .‬وقتــی بــه مقطــع راهنمایــی‬
‫رســید تــوی مدرسـه‌ای کــه تدریــس می‌کــردم‌ ثبت‌نامــش کــردم‌و از اینکــه‬
‫دختــرم بزرگتــر شــده بــود خوشــحال بــودم‪ .‬دختــر زیبایــی هــم شــده بــود‪.‬‬
‫خیلــی شــبیه رامیــن شــده بــود و بهــش می‏گفتــم‪ :‬چقــدر شــبیه پــدرت‬
‫شــدی‪ .‬می‏گفــت‪‌:‬مامــان! چهــره‌بابــا کــه خیلــی خــوب نیســت کاش شــبیه‬
‫خــود شــما می‏شــدم‌‪ .‬گفتــم‪ :‬بابــات خیلــی زیبــا و خوش‌تیــپ بــود‪ .‬متاســفانه‬
‫اعتیــاد خرابــش کــرد‪ .‬هــم چهــره و هــم غــرور و هــم اعتبارشــو از دســت داد‪.‬‬
‫چشــمام‌ پــر اشــک‏شــد‪ .‬رامیــن هنــوزم وقتــی اصــاح می‌کــرد قیافــش‬
‫قشــنگ می‏شــد و مــن بــا ایــن همــه مصیبــت‪ ،‬دوســتش داشــتم‪ .‬محبوبــه‬
‫کالس ســوم راهنمایــی رو تمــوم کــرد و وارد دوره دبیرســتان شــد‪ .‬اون روز‬
‫شــوم کــه اون اتفــاق افتــاد‪ ،‬گفــت‪ :‬مامــان‌می‏خــوام بــرم پیــش مهین‌جــون‪،‬‬
‫دلــم تنــگ شــده بــراش‪ .‬گفتــم‪ :‬بــرو‪ .‬رســیدی بهــم خبــر بــده‪ .‬منــم میــرم‬
‫منــزل هــم کارای خونــه رو انجــام بــدم و هــم حمامــی کنــم و خودمــو مرتــب‬
‫کنــم بیــام دنبالــت‪ .‬مــن بــرای جفتمــون گوشــی همــراه خریــده بــودم‪.‬‬
‫‪ 68‬ســفارش کــرده بــودم ازش اســتفاد نکــن فقــط کار ضــروری اگــه داشــتی‬
‫اســتفاده کــن‪ .‬واقع ـ ًا دختــر نجیــب و ســر بــه راهــی بــود‪.‬‬
‫رســیدم خونــه‪ ،‬دیــدم یکــی از دوستاشــو آورده خونــه و دارن باهــم تــوی‬
‫آشــپزخونه شــیره می‌کشــن‪ .‬پریــدم بهــش و گفتــم‪‌:‬خجالــت نمیکشــی؟ اگــه‬
‫االن دختــرت میرســید خونــه چــی می‌گفتــی؟ دوســتش کــه رفــت گفــت‬
‫محبوبــه تمــاس گرفــت و گفــت نمیــام و دارم‌میــرم‌پیــش مهیــن‪ .‬چــرا داد‬
‫زدی جلــوی دوســتم؟ یکــی اون گفــت و یکــی مــن‪ .‬افتــاد بــه جونمــو شــروع‬
‫کــرد بــه زدن‪ .‬هــی زد تــو ســر و صورتـم‌‪ .‬گفتــم‪ ‌:‬چیــه؟ سوروســاتت رو بهــم‬
 ‫زدم‪ ،‬دلخــور شــدی؟ یدفعــه چســبید بــه گلــوم و داشــت خفــم‌می‌کــرد‪ .‬منــم‬
‫قنــدون رو برداشــتم‌و کوبیــدم تــو ســرش کــه گلــوم رو ول کنــه‪ .‬داشــت خفم‬
‫‌می‌کــرد‪ .‬وای وای! دیــدم همــه جــا رو خــون برداشــت و افتــاد روی زمیــن‪.‬‬
‫ا دیگــه بــه جــز اون دوبــار‪ ،‬دعــوا نکــرده‬ ‫گفتــم‪ :‬وای و زدم تــو ســرم‪ .‬مــا اصـ ً‬
‫بودیــم‌‪ .‬دســت و پامــو گــم‌ کــرده بــودم‪ .‬اول زنــگ‌زدم اورژانــس‪ .‬وقتــی‬
‫رســیدن نبضشــو گرفتــن گفتــن متاســفانه تمــوم کــرده‪ .‬زنــگ زدم بــه فرشــته‬
‫ولــی نمی‌تونســتم اشــک بریــزم و گفتــم‌‪ :‬فقــط زود بیــا‪.‬‬
‫فرشــته بــا ســام ســریع اومــدن‪ ،‬اون وضعــو دیــدن‪ .‬فرشــته اومــد طرفــم و‬
‫محکــم ســیلی گذاشــت تــوی گوشــم‪.‬‬
‫سام کشیدش کنار و‌گفت‪ :‬فرشته چیکار کردی؟‬
‫‪ -‬جواب مامانم رو چی بدم؟‌‬
‫سام اگه نبود و به دادم نمی‌رسید اوضاع وخیم‌تر می‏شد‪.‬‬
‫فرشــته از حــال رفــت؛ ســام نذاشــت محبوبــه بیــاد و اون صحنــه دل‌خــراش‬
‫رو ببینــه‪ .‬فقــط می‏گفــت ای‌کاش جــدا شــده بودیــن‪ .‬مــن فقــط می‌لرزیــدم‪‌.‬‬
‫خالصــه از طریــق اورژانــس بــا کالنتــری تمــاس گرفتــن و اومــدن و شــرح‬
‫حــال خواســتن کــه مــن دادم و منــو بردنــد بــه کالنتــری و بازداشــتم کردنــد‪.‬‬
‫بمانــد محبوبــه خبــردار شــد و چــه کــرد‪.‬‬
‫چــون در جریانــه همــه چیــه زندگیمــون بــود‪ .‬بــا اینکــه رامیــن رو دوســت‬
‫داشــت ولــی از رابطــه مــن بــا پدرشــم خبــردار بــود و می‏‏‏‌‏‏‏دونســت علی‌رغــم‬
‫ایــن همــه اذیــت‌مــادرش‪ ،‬مــن هیچوقــت به‌خاطــر اینکــه تــو روحیــش ‪69‬‬
‫تاثیــر بــد نــذاره حتــی لفظــی هــم‪ ،‬چیــزی بــه رامیــن نمی‌گفتــم‪ .‬بعــد ســام‬
‫توضیــح داده بــود کـه‌ پــدرت داشــته خفــش می‌کــرده و مــادرت مجبــور شــده‬
‫و مــادر رامیــن چــه کــرد و چــون نتونســته بــودم قانعــش کنــم کــه عمــدی‬
‫ا تخفیفی‬ ‫نبــوده و شــاهدی هــم نداشــتم می‏گفــت بایــد قصــاص بشــه و اصـ ً‬
‫هــم نم ـی‏داد‪ .‬فقــط می‏گفــت قصــاص و منــم‌نمی‌تونســت ‌م ثابــت کنــم کــه‬
‫داشــت خفــم می‌کــرد و فقــط تونســته بــودم بــا قنــدون بکوبــم تــوی ســرش‪.‬‬
‫مــدام‌مــادرش می‏گفــت از قبــل نقشــه کشــیده کــه دختــرش رو بفرســته بــا‬
‫قنــدون بکوبــه تــو ســرش‪ .‬اثــری از اینکــه داشــته گلــوم رو فشــار م ـی‏داده‬
‫نمونــده بــود روی گردنــم‪ .‬حتــی وکیــل تســخیری هــم‌نتونســته بــود کاری‬
‫کنــه‪ .‬ولــی به‌خاطــر اعتیــادش‪ ،‬حبــس ابــد خــوردم و یــه درجــه تخفیــف داده‬
‫بــودن کــه قصــاص نشــم‪ .‬اگــه مــادر رامیــن رضایــت مــی‏داد می‌تونســتم‬
‫آزاد بشــم کــه نمـی‏داد‪ .‬خونــه رو کــه رامیــن فروختــه بــود و خــرج اعتیــادش‬
‫کــرده بــود و یــه مقــدار پــول داده بــود بــه کســی کــه خونــه رو خریــده بــود‬
‫کــه خونــه رو رهــن کــرده بودیــم و اون بقیــه پــول رو مهیــن بــرای محبوبــه‬
‫گرفتــه بــود و پس‌انــداز کــرده بــود و بــرده بــود پیــش خــودش‪ .‬دختــرم‬
‫هــم بی‌پــدر شــده بــود و هــم دیگــه مادرشــو کنــارش نداشــت و یــه مــدت‬
‫افســردگی شــدید گرفتــه بــود و تحت‌نظــر پزشــک بــود‪ .‬فرشــته همیشــه‬
‫بهــش ســر مــی‏زد و مهیــن خیلــی مراقبــت می‌کــرد ازش و ســام خیلــی‬
‫باهــاش راجــع بــه مــن صحبــت می‌کــرده و بهــش گفتــه بــود کــه مــادرت‬
‫خیلــی مقــاوم بــوده‪.‬‬
‫خالصــه منــو بــه زنــدان بردنــد‪ .‬اوایــل کــه محبوبــه حتــی دوســت نداشــت‬
‫منــو ببینــه و بــه دیدنــم نمی‌اومــد ولــی بعــد دومــاه کــه بهتــر شــده بــود‪،‬‬
‫اومــد و طلــب مغفــرت می‌کــرد و ســفت بغلــم می‌کــرد و می‌بوســید‪.‬‬
‫اشــک می‏ریخــت و می‏گفــت ایــن حــق تــو نبــود مــادر قشــنگم‪ .‬هرچــی‬
‫می‏رفــت مادربزگــش رو راضــی کنــه موفــق نمی‏شــد‪ .‬می‌گفــت به‌خاطــر‬
‫مــن رضایــت بدیــن مــن کــه دیگــه پــدر نــدارم از جانــب مــادرم منــو‌محــروم‬
‫‪ 70‬نکنیــد‪ .‬مادربــزرگ بهــش گفتــه بــوده بــرو گمشــو دیگــه ریختــت رو نبینــم؛‬
‫لنگــه مادرتــی‪ .‬مهــم نیســت کــه پــدر نازنینــت رو از دســت دادی؟ تــو نــوه‬
‫مــن نیســتی و دیگــه حــق نــداری بیــای پیشــم‪.‬‬
‫قتــل غیرعمــد محســوب شــده بــود بــرام و داشــتم حبــس می‏کشــیدم‌‪ .‬بــاز‬
‫ه ـم‌ پشــت حفاظــی دیگــه‪ .‬می‏گفتــم‪‌:‬خدایــا ایــن‌چــه سرنوشــتی بــود کــه‬
‫بــرای مــن رقــم خــورد؟! اون‌ مــال دوران‌بچگیــم و‌ایــن مــال االن!؟ نــه‬
‫رنــگ هیــچ شــهری رو دیــدم‪ ،‬نــه جایــی رفتــم‪ .‬همــش بــا دلهــره زندگیــم‬
‫گذشــت‪ .‬ازدواج هــم کــه کــردم کــه روی خــوش زندگــی ندیــدم‪.‬‬
 ‫یکســال بــود‌کــه بــه حــال زار خــودم اشــک می‏ریختــم‪‌.‬خالصــه مــن در‬
‫زنــدان بــودم‌و محبوبــه بیــرون زنــدان‪ .‬فقــط خــدا رو شــکر کــه مهین هواشــو‬
‫داشــت و هــم فرشــته‪ .‬مهیــن کــه حــاال نزدیــک هفتــاد ســالش بــود‪ .‬محبوبــه‬
‫بــه دردش می‏خــورد تــو کاراش کمکــش می‌کــرد‪ ،‬شــده بــودن همــدم و‬
‫مونــس‪ .‬منــم تــو زنــدان کمــک می‌کــردم بــه خانومایــی کــه قرآن‌شــون‬
‫ضعیــف بــود و کار می‌کــردم کــه هــم ســرم گــرم باشــه و هــم حقــوق‬
‫مختصــری می‏گرفتــم‪.‬‬
‫همــه پرســنل از مــن راضــی بودنــد‪ .‬دوســال از دوران زندانیــم گذشــت‪،‬‬
‫فرشــته‌اومــده بــود مالقاتــم و می‌گفــت‪ :‬محبوبــه هــم دیپلمــش رو گرفتــه و‬
‫بــرای دانشــگاه ثبت‌نــام کــرده و بــا معــدل بــاال قبــول شــده و دار ‌ه پزشــکی‬
‫می‌خونــه‪ .‬وقتــی ایــن خبــرو بهــم داد خســتگی و بدبختیــم رو فرامــوش کــرده‬
‫بــودم‪ .‬خیلــی ذوق کــردم و شــیرینی‌ای کــه آورده بــود تــو زنــدان پخــش‬
‫کــردم‪ .‬زندان‌بان‌مــون در جریــان زندگیــم بــود و اشــک می‏ریخــت بــرام و‬
‫می‏گفــت سرگذشــتت مثــل داســتان می‌مونــه‪.‬‬
‫روزهــا از پــس هــم می‌گذشــت‪ .‬محبوبــه ســال سوم‌پزشــکی بــود کــه‬
‫شــش ســال از حبــس مــن می‌گذشــت‪ .‬محبوبــه حتــی دوبــاره بــه دیــدن‬
‫مادربزرگــش رفتــه بــود ولــی او راضــی نشــده بــود کــه نــوه‌پســری‌اش رو‬
‫ببینــه‪ .‬فرشــته هــم جــرأت نمی‌کــرده باهــاش در مــورد آزادی مــن صحبــت‬
‫کنــه‪.‬‬
‫یــک روز کــه در زنــدان بــودم‪ ،‬وثیقــه آوردن و ثریــا داشــت آزاد می‏شــد‪71 .‬‬
‫مــن خیلــی خوشــحال بــودم و خودشــم ســر از پــا نمی‌شــناخت‪ .‬بغلــم کــرد و‬
‫گفــت‪ :‬تــو خیلــی خوبــی قلبــم گواهــی میــده تــو هــم آزاد میشــی‪ .‬همدیگه رو‬
‫بغــل کردیــم و خداحافظــی کردیــم‪ .‬بالفاصلــه بعــد از رفتنــش یــه خانــم دیگه‬
‫رو آوردنــد کــه خیلــی جــوون بــود و بی‌تابــی می‌کــرد‪ .‬اوایــل زیــاد بهــش‬
‫نزدیــک نمی‏شــدم ولــی بعــد از چنــد روز دیــد کــه در موقــع بیکاریــم نمــاز‬
‫و قــرآن می‌خونــم‪ ،‬به ـم‌ نزدیــک شــد و شــرح داد کــه چــی شــده کــه بــه‬
‫زنــدان افتــاده‪ .‬بــا مــادرش زندگــی می‌کــرده و صاحبخونــه قیمــت خونــه رو‬
‫بــرده بــوده بــاال‪ ،‬تــو یــه رســتوران کار می‌کــرده و گاو‌صنــدوق رســتوران کــه‬
‫درش بــاز بــوده پــول پیــش خونــه رو از اون جــا برداشــته و صاحــب رســتوران‬
‫فهمیــده و شــکایت کــرده بــود‪ .‬مادرشــم کــه ناراحتــی قلبــی داشــته‪ ،‬پولــی‬
‫نداشــته کــه خونــه رو تحویــل بــده و آواره بشــه‪ .‬افتــاده بــود زنــدان و چنــد‬
‫ســال بــراش بریــده بودنــد و اســمش هــم‌شــیما بــود‪ .‬منــم گفتــم‪ :‬غصــه‬
‫نخــور خــدا بزرگــه شــاید بیــرون از زنــدان بــودی اتفــاق وحشــتناک‌تری‬
‫بــرات می‌افتــاد‪ .‬بــه فــال نیــک بگیــر کارای خــدا هیچ‌وقــت بی‌حکمــت‬
‫نیســت‪.‬‬
‫بعــد چنــد روز اونــم شــروع کــرده بــود بــه روزه گرفتــن و قــرآن خونــدن‪ .‬مــن‬
‫هــم کمکــش می‌کــردم تــا قــرآن رو درســت بخونــه‪ .‬باهــم‌می‏رفتیـم‌ افطــار‬
‫می‏خوردیــم و نمــاز می‌خوندیــم‪ .‬خــودش می‏گفــت راضیــم کــه بــه کار بــد‬
‫نیفتــادم بــه قــول شــما حکمتــی داشــته ایــن حبــس بــرای مــن‪.‬‬
‫رییــس بخــش زنــدان بازنشســته شــده بــود و عــوض شــده بــود و خانــم‌‬
‫دیگ ـه‌ای می‏گفتــن اومــده کــه مــن هنــوز ندیــده بودمــش‪ .‬یــک روز کــه در‬
‫حــال هواخــوری در حیــاط زنــدان بودیــم دیــدم اســم منــو خونــدن کــه بــرم‬
‫دفتــر زنــدان‪ .‬رفتــم دیــدم یــه زن‌هــم ســن و ســال خــودم چهــل و پنــج‪،‬‬
‫شــش ســاله روبــروم ایســتاده و نگاه ـم‌ می‌کنــه‪ .‬چقــدر ایــن غریبــه آشــنا‬
‫بــود بــه نظــرم‪.‬‬
‫گفت‪ :‬مریم صالحی؟!‬
‫‪ 72‬گفتم‪ :‬بله!‬
‫گفت‪ :‬شناختی منو؟!‬
‫گفتم‪‌:‬نخیر ولی چهره‌تون آشنا میاد به‌نظرم‪.‬‬
‫ت چطــور نشــناختی؟ رویــا‬ ‫خیلــی بغل ـم‌ کــرد و هــای هــای گریــه کــرد‪ .‬گف ـ ‌‬
‫هســتم‪ .‬امیرآبــاد‪ ،‬بن‌بســت معرفــت‪.‬‬
‫نزدیــک بــود قالــب تهــی کنــم‪ .‬جیغــی کشــیدم و تنــم یــخ کــرد و از حــال‬
‫رفتــم‪ .‬بغلــم کــرد‪ .‬گرمــای بغلــش منــو بــه خــودم آورد‪.‬‬
‫گفــت‪ :‬مریــم جــان کاش یهویــی بهــت نمی‏گفتــم عزیــز دلــم‪ .‬پرونــده‌ات رو‬
 ‫مطالعــه کــردم‪ .‬از رو اســمت شــناختمت‪ .‬تــوی حیــاط کــه دیــدم شــناختمت‪.‬‬
‫هیچــی نگــو فقــط می‏خــوام نگاهــت کنــم‪.‬‬
‫جفتمــون فیــس تــو فیــس فقــط اشــک می‏ریختیــم‪‌.‬گفــت عجــب سرنوشــت‬
‫عجیبــی داری‪ .‬روزه بــود‪ .‬رویــا هــم به‌خاطــر مــن شــب مونــد و بــه همســرش‬
‫گ زد گفــت کــه فــردا میــاد خونــه‪ .‬دوتــا بچــه داشــت‪ .‬دختــرش همســن‬ ‫زنـ ‌‬
‫‌محبوبــه بیســت و دو ســاله و یــک پســر هجــده ســاله‪ .‬خیلــی باهــم حــرف‬
‫زدیــم‪ .‬زنــگ زد افطاریمــون رو آوردنــد دفتــرش‪.‬‬
‫گفــت بــازم‌ پشــت حصــار و گفــت کــه وقتــی رفتیــم تبریــز بعــد از اتمــام‬
‫درســش‪ ،‬وکالــت خونــده و بــه زندانی‌هــا کمــک می‌کــرده‪ .‬وکیــل تســخیری‬
‫شــده و تــو دانشــگاه بــا همســرش آشــنا شــده و ازدواج کــرده‪ .‬الحمــدهلل‬
‫همســرش هــم مــرد خوبــی از آب دراومــده و یــه زندگــی آرومــی داره‪ .‬بعــد‬
‫منتقــل شــدن تهــران و خون ـه‌ای خریدنــد‪ .‬از زندگــی داخلیــش راضــی بــود‪.‬‬
‫بعــدش منــم‌همــه ماجراهــا رو بــراش تعریــف کــردم‪ .‬اون فقــط ماجــرای‬
‫مــردن رامیــن و پرونــده‌اش رو می‏‏‏‌‏‏‏دونســت‪ .‬خالصــه شــبی رو بــا هــم‬
‫گذروندی ـم‌ و فــردا صبــح تــا عصــر کنــارم بــود و رفــت‪.‬‬
‫گفت‪ :‬دلم‌می‏خواد محبوبه رو ببینم‪‌.‬گفتم‪ :‬آخر هفته میاد پیشم‪.‬‬
‫محبوبــه اومــد‪ ،‬بهــش گفتــم‪ ‌:‬محبوبه‌جــان ایــن هفتــه بــرای مــن یک‌ســال‬
‫گذشــت مادرجــون‪ .‬محبوبــه خیلــی گریــه کــرد و گفــت مامــان جونــم الهــی‬
‫بــرات بمیــرم‪ .‬گفتــم‪‌:‬خــدا نکنــه مــن بمیــرم عزیزدلــم‪.‬‬
‫گفــت یکــی از هم‌دانشــگاهی‌هام ازم‌خواســتگاری کــرده‪ .‬اونــم داره پزشــکی ‪73‬‬
‫می‌خونــه ولــی مــن بــا ایــن شــرایط کــه‌نمیتونــم قبــول کنــم‪.‬‬
‫‪ -‬خودت خوشت اومده ازش؟‬
‫‪ -‬خیلی جوون سر به زیر و خوبیه‪.‬‬
‫‪ -‬اگــه بخــوادت هیچــی عیــن صداقــت نیســت دختــرم‪ .‬واقعیــت رو بگــو‬
‫بهــش و اون فــرد تحصیــل کرده‌ســت و قبــول می‌کنــه‪.‬‬
‫‪ -‬آخه من خجالت می‌کشم‪.‬‬
‫‪ -‬تــو هــم‌داری پزشــک ایــن‌مملکــت میشــی‪ .‬بــا توجــه بــه ایــن شــرایط و‬
 ‫ســختی کــه کشــیدی بگــی زندگــی معمولــی و روتینــی کــه نداشــتی‪.‬‬
‫‪ -‬چــرا مامــان؟ تــو خودتــم نداشــتی عزیــزم‪ .‬خودتــو خــرد کــردی کــه مــن‬
‫راحــت باشــم‪ .‬زندگــی کنــم و تمــام آســایش منــو فراهــم می‌کــردی فقــط‬
‫کارای بابــام اذیتــ ‌م می‌کــرد‪.‬‬
‫‪ -‬فکراتو بکن دختر زیبا و خوبم‌هیچی عین صداقت نیست عزیزدلم‪.‬‬
‫‪ -‬چشم‌ مامان!‬
‫محبوبــه رو بــه رویــا معرفــی کــردم‪ .‬خیلــی خوشــحال شــد و گفــت چــه دختــر‬
‫زیبایــی و چقــدر خــوب‪ .‬محبوبــه! بــه بــه چــه اسـم‌ خوبــی! محبوبــه برازنــده‬
‫شــخصیتته‪ ،‬لقــب بانــوی بزگــوار اســام‌ حضــرت زهــرا‪ .‬محبوبــه هــم از رویــا‬
‫خیلــی خوشــش اومــده بــود و تشــکر می‌کــرد و می‏گفــت شــما خیلــی لطــف‬
‫داریــد‪ .‬مامــان همیشــه از شــما خیلــی بــرای مــن تعریــف کــرده بــود‪.‬‬
‫ســاعت مالقــات تمــوم شــد و محبوبــه رفــت‪ .‬طبــق معمــول سفارشــات الزم‬
‫رو بهــش می‌کــردم‪ .‬روزهــا از پــس هــم ســپری می‏شــد‪ .‬روز عیــد فطــر‪،‬‬
‫در زنــدان نمــاز عیــد را همــراه چنــد نفــر دیگــه از خانم‌هــای زنــدان بــه جــا‬
‫آوردیــم‪ .‬شــیما‌ایــن دختــر خــوب و زیبــا خیلــی متحــول شــده بــود و مــن‬
‫بســیار خوشــحال بــودم‌‪ .‬وجــود رویــا در زنــدان یــه دل‌گرمــی بــرای مــن بــود‪،‬‬
‫راســته کــه میگــن خداونــد همــه درهــا رو نمی‌بنــده روی بنده‌هــاش‪ .‬رویــا‬
‫داشــت تمــام ســعی‌اش رو بــرای مــن‌می‌کــرد کــه آزاد بشــم‪ .‬شــش ســال‬
‫زنــدان بــودن زمــان کمــی نیســت‪.‬‬
‫‪ 74‬تــو فکــر بــودم کــه رویــا داشــت نگاهــم می‌کــرد‪ .‬پرســید‪ :‬کجایــی مریــم‬
‫جــان؟‬
‫گفتــم‪ :‬تــو امیرآبــاد بن‌بســت معرفــت‪ .‬تــو بچگی‌هامــون ســیر می‌کنــم کــه‬
‫تــو اونــور حفــاظ و مــن اینــور‪.‬‬
‫ســری تــکان داد بــه معنــی تأســف گفــت غصــه نخــور می‌دونــم خیلــی‬
‫ســختی کشــیدی ولــی بــه قــول مــادرم آینــده آدم‌هــا مهمــه و انشــاهلل کــه‬
‫عاقبتــت بــه خیــر بشــه عزیزدلــم‪ .‬گفتــم‪ :‬ممنــون دوســت خــوب مــن‪.‬‬
‫آخــر هفتــه بــود و مــن بی‌قــرار بــرای دیــدن محبوبــه کــه اومــد پیشــم و‬
 ‫دیــدم خوشــحاله‪ .‬گفتــم‪ :‬چــه خبــر خانــم؟ چهــره‌ات بشاشــه ماشــاهلل‪.‬‬
‫‪ -‬گفــت‪ :‬مامــان همــه چــی رو بــه علــی گفتــم تمــام ماجــرای زندگیــت کــه‬
‫عاقبتــش بــه مــردن بابــا ختــم شــده رو بــراش تعریــف کــردم و خیلــی هــم‬
‫بــرای شــما متاثــر و ناراحــت شــد‪ .‬گفــت چــه روحــی عظیمــی داشــته ایــن‬
‫زن بــرای خــودش یــک اســطوره هســت و گفــت چقــدر مــادرت رنــج بــرده‬
‫ولــی مطمئــن بــاش کــه رشــد کــرده تــو زندگــی‪ .‬نــه تنهــا ناراحــت نشــد‬
‫بلکــه گفــت کــه خیلــی دوســت داره کــه شــما رو ببینــه ولــی خواســته کــه‬
‫بــه مــادرش چیــزی نگــه و بیــن خودمــون بمونــه‪ .‬بــه هرحــال آدمــا قضــاوت‬
‫می‌کنــن همدیگــه رو‪.‬‬
‫‪ -‬بسیار هم خوب‪.‬‬
‫بــا رویــا درمیــون گذاشــتم و خیلــی خوشــحال شــد‪ .‬تــو ایــن مــدت شــش‬
‫ســال مــن بــه مرخصــی نرفتــه بــودم کــه رویــا بــرای مــن ترتیبــی قــرار شــد‬
‫بــده کــه بتونــم یــه ده روز بــه مرخصــی بــرم‪ .‬چــون تــو زنــدان هــم بــه همــه‬
‫خدمــت کــرده بــودم و کارنامــه بــدی از خــودم بــه جــا نذاشــته بــود ‌م و همــه‬
‫ازم راضــی بودنــد‪ .‬هفتــه بعــد بــه محبوبــه کــه بــه مالقاتــم اومــده بــود گفتــم‪:‬‬
‫‌می‌تونــی بگــی بیــان بــرای دیــدن همدیگــه و دوتــا خانــواده باهــم آشــنا‬
‫بشــی ‌م و اگــه خــوب بــودن و مشــکلی پیــش نیومــد نامــزد کنیــد و یــه صیغــه‬
‫محرمیــت بخونیــد تــا ببینیــم کــه خــدا چــی می‏خــواد‪.‬‬
‫محبوبــه مــن بــه شــدت خوشــحال شــد و چشــماش بــرق م ـی‌زد کــه رویــا‬
‫رســید‪ .‬رویــا رو بغــل کــرد و گفــت شــما خالــه مــن هســتید‪ .‬میتونــم خالــه ‪75‬‬
‫صداتــون کنــم؟ گفــت‪ :‬بلــه چــرا کــه نــه‪ ،‬باعــث افتخــار منــه کــه خالــه تــو‬
‫ا روز رو معلــوم‌نکــن تــا ببینیــم کــه چــی میشــه‪.‬‬ ‫باشــم ولــی گفــت فع ـ ً‬
‫خالصــه رویــا بعــد دو هفتــه تونســت بــرای مــن ده روز مرخصــی بگیــره‪ .‬باورم‬
‫نمی‏شــد بعــد شــش ســال فکــر می‌کــردم خــواب می‌بینــم‪ .‬بــه محبوبــه‬
‫اطــاع نــدادم خواســتم کــه ســورپرایزش کنــم‌‪ .‬خالصــه از رویــا کلــی تشــکر‬
‫کــردم و خیلــی بغلــش کــردم و بوســیدمش‪ .‬می‌گفتــم‌نمیدونــم‌چجــوری‬
‫تشــکر کنــم‪ .‬گفــت فقــط الوعــده وفــا بــا اینکــه پــول داشــتم گفتــم‪ :‬اینجــا‬
‫کار کــردم‌و پــول کافــی دارم‪‌،‬حریفــش نشــد ‌م و هــرکاری کــردم مبلغــی پــول‬
‫بهــم داد گفــت وضعــت خــوب میشــه نتــرس ازت پــس می‌گیــرم‪ ‌.‬دیگــه ســر‬
‫ده روز اینجــا بــاش‪ .‬گفتــم‌‪ :‬چشــم‪.‬‬
‫در زنــدان وا شــد و اومــدم بیــرون‪ .‬بــاورم‌نمی‌شــد پشــت در زنــدان بــودم‪‌.‬‬
‫خالصــه بــا پوالیــی کــه جمــع کــرده بــودم اومــدم بیــرون و پولــی کــه رویــا‬
‫بهــم داد اتفاقــ ًا پــول زیــادی شــد‪ .‬چشــمم انــگار بــه نــور بیــرون عــادت‬
‫نداشــت‪ ،‬صبــح بــود و چــه هــوای لطیفــی بــود‪ .‬پائیــز بــود و برگ‌ریــزان‪.‬‬
‫هــوای بیــرون رو استنشــاق کــردم و یــه نفــس محکــم‌کشــیدم‪ .‬ریه‌هامــو‬
‫پــر و خالــی کــردم‌ و یــه ماشــین گرفتــم و رفتــم کــرج‪ .‬زنــدان تــا شــهر کــرج‬
‫فاصلــه داشــت ‪ .‬و وقتــی رســیدم هیاهــوی شــهر و مــردم بــرام خیلــی جالــب‬
‫بــود و از فــرط شــادی و هیجــان گریــه‌ام گرفتــه بــود‪ .‬بعــد از چنــد ســال‬
‫دیــدن‌مــردم و دوســت داشــتم شــادیم رو بــا دیگــران تقســیم کنــم‪.‬‬
‫ترجیــح دادم بــرم حمــام اول‪ .‬وقتــی بــه حمــا ‌م رفتــم دوش آب‌گــرم گرفتــم و‬
‫وقتــی کــه آب از ســر و روم جــاری می‌شــد انــگار تمــام رنــج و غصه‌هــای‬
‫چنــد ســالم رو بــا خــودش می‌شســت می‌بــرد‪ .‬بعــد از حمــام بــه یــک‬
‫آرایشــگاه رفت ـم‌ و از آرایشــگر خواســتم موهــام رو مرتــب کنــه و دســتی بــه‬
‫روم بکشــه و ســفیدی‌های موهــام رو بــا رنــگ‌پوشــش بــده و رنــگ کــرد و‬
‫خــودم رو دیــدم در آیینــه کــه چقــدر تمیــز و تــازه شــده بــود ســر و صورتـم‌‪.‬‬
‫دوســت داشــت ‌م دختــر ‌م چهــره‌ام رو بشــاش ببینــه‪ .‬ژولیــده و خســته نبینــه‬
‫‪ 76‬دیگ ـه‌‪ .‬تشــکر کــردم و از آرایشــگاه اومــدم بیــرون و تصمیم‌گرفتــم بــرم یــه‬
‫غــذای خــوب هــم تنهایــی بخــورم‪ .‬بــه یــک رســتوران کــه توجهـم‌ رو جلــب‬
‫کــرد رفتـم‌ و چــه رســتوران شــیکی بــود‪ .‬وای همــه چــی انــگار قشــنگ بــود‬
‫خیابونــا‪ ،‬مــردم‪ ،‬درختــا‪ ،‬کــه پاییــزی شــده بودنــد و وارد رســتوران شــدم و بــا‬
‫دقــت همــه چــی رو نــگاه می‌کــردم‪ .‬روی ســقف رســتوران رو چــه آیینـه‌کاری‬
‫قشــنگی شــده بــود و چــه لوســتر بلنــد زیبایــی از ســقفش آویــزون بــود و‬
‫نقاشـی‌های مینیاتــور خیلــی زیبایــی روی دیوارهــا کشــیده شــده بــود و آیینــه‬
‫کاری‌هــای زیبایــی هــم دور نقاش ـی‌ها روی ســقف‪ ،‬جلــوه خاصــی بخشــیده‬
 ‫بــود‪ .‬پرده‌هــای زیبــای نارنجــی و ســفید ابریشــمی هــم بــه روی پنجره‌هــا‬
‫ن ترجیــح دادم کــه نزدیــک‬ ‫نصــب شــده بــود کــه خیلــی قشــنگ بــود و م ـ ‌‬
‫پنجــره کــه مشــرف بــه خیابــان بــود بشــینم و هــم از غــذا خــوردن لــذت‬
‫ببــرم و هــم خیابون‌هــا رو تماشــا کنــم و مــردم را بیشــتر ببینــم‪ .‬گارســون‬
‫اومــد جلــو ســام علیــک کردیــم و مــن رو گذاشــت روی میــز و م ـن‌ یــک‬
‫پــرس چلو‌کبــاب و مخلفــات ســفارس دادم‪ .‬چــون گشــنه هــم بــودم خیلــی‬
‫بهــم‌چســبید‪ .‬و بعــد ازســرو غــذا هــم کــه بیــرون اومــدم تصمیــم گرفتــم هــم‬
‫بــرای محبوبــه و هــم مهیــن یــک کادویــی تهیــه کنــم به‌پــاس زحماتــش‬
‫بــرای محبوبــه شــاید تــو جوونیــش بــه مــن بــد کــرده بــود ولــی انصاف ـ ًا‪،‬‬
‫‌هــم بعــد بــرای مــن‌جبــران کــرده بــود و هــم بــرای محبوبــه خیلــی زحمــت‬
‫کشــیده بــود‪ .‬چنــد بوتیــک ســر زدم‪ .‬همه‌چــی جالــب بــود بــرام‪ .‬مغازه‌هــا‬
‫و فروشــگاه‌ها رو بــه دقــت تماشــا می‌کــردم‪ .‬یــک لبــاس خیلــی قشــنگ‬
‫‌چشــمم رو گرفــت و بــرای دختــرم خریــدم‪ .‬چنــد مغــازه دیگــه هــم رفتــم‬
‫کــه چندتــا مانتــو و شــال هــم بــرای خــودم خریــدم و هــم بــرای مهیــن یــک‬
‫روســری و یــک بلــوز خریــدم‪ .‬ســاکی هــم خریــدم و وســایلم رو کــه خریــده‬
‫بــودم قــرار دادم داخلــش و آهســته قــدم زدم و بــه مغــازه کفش‌فروشــی‪،‬‬
‫کفشــی هــم بــرای خــودم خریــدم و بــه یــک شیرینی‌فروشــی هــم رفتــم و‬
‫مقــداری شــکالت خریــدم و داخــل ســاک جــا دادم و قدم‌زنــان رســیدم ســر‬
‫دوراهــی تهــران نزدیــک اتوبــان تهران‪-‬کــرج ایســتادم و منتظــر ماشــین بودم‬
‫‌کــه دیــدم یــک‌ماشــین بــوق میزنــه‪ .‬اعتنایــی نکــردم و منتظــر ماشــین‌های ‪77‬‬
‫خطــی ایســتادم‪ .‬ماشــین دنــده عقــب گرفــت و گفــت خانــم لطف ـ ًا بفرماییــد‬
‫اگــه تهــران تشــریف میبریــد م ـن‌ مســیرمه‪ .‬تشــکر کــردم و گفتــم‪ :‬ممنــون‬
‫منتظــر ماشــین‌های خطــی‌ام‪.‬‬
‫راننــده گفــت‪ :‬تعــارف نکنیــد و گویــا دلــش ســوخته بــود و اضافــه کــرد مــن‬
‫ایــن‌مســیرو دارم‌میــرم منتــی نیســت خانــم‪ ‌.‬دیــدم قیافــه موجهــی داره و‬
‫واقع ـ ًا قصــدش هــم‌خدمتــه تشــکر کــردم و ســوار ماشــین شــدم‌و گفــت‪:‬‬
‫خان ـم‌ اصــو ًال مــن همیشــه موقــع رفــت و برگشــت کســی رو ببینــم‌تــوی‬
‫مســیرم‪ ،‬میرســونمش و منتــی هــم نیســت‪ .‬به‌هرحــال ایــن ماشــین کــه داره‬
‫میــره خدمتیــه کــه برمیــاد از بنــده اگــه خانــواده هــم باشــه بــرای ثــواب‬
‫حتم ـ ًا ایــن کار رو انجــام‌میــدم‪ .‬و چــون دیــدم شــما خانمــی تنهــا هســتی و‬
‫هــوا هــم تاریــک شــده گفتــم‪‌:‬خــدای نکــرده مزاحمتــی براتــون ایجــاد نشــه‬
‫مجــدداً تشــکر کــردم‌‪ .‬گفــت‪ :‬مــن‌مســافر‌کش نیســتم‪ .‬گفتــم‪ :‬بلــه مشــخصه‬
‫منتهــی بعضیــا فکــر میکنــن مســافرکش‌ام‪ .‬اصــرار بــرای پــول دادن دارنــد‪،‬‬
‫وقتــی میگــم بعــد کــه متوجــه میشــن‪ ،‬میگــم اگــه دوســت داریــد یــک فاتحــه‬
‫بــرای خانمــم بخونیــد‪ .‬بــرای مــن‪‌،‬خانــم و آقــا هــم فــرق نمیکنــه بــه هرحــال‬
‫‌مســیرمه‪ ،‬و منــم گفتــم‌‪ :‬خــدا خیرتــون بــده و تشــکر کــردم و راننــده جــواب‬
‫داد‪ :‬ســامت باشــید‪.‬‬
‫راننــده اتومبیــل داشــت موســیقی گــوش می‌کــرد بــا صــدای خواننــده‬
‫اصفهانــی و مــن کــه ه ـم‌ خســته شــده بــودم ایــن ترانــه بــه دل ـم‌ نشســت‬
‫و یه‌کــم دلم‌گرفــت‪ .‬راننــده گفــت‪ :‬اگــه صــدا اذیتتــون میکنــه کــم کنــم‪.‬‬
‫گفتـم‌‪ :‬خیــر راحــت باشــید‪ .‬ترافیــک بــود و جــاده قفــل‪ .‬رویــا بــه مــن زنــگ‬
‫زد گفــت مریــم جــان رســیدی؟ گفتــم‪ :‬نــه و بــراش تعریــف کــردم کــه چــه‬
‫کارایــی کــردم از موقعــی کــه اومــدم بیــرون‪ .‬و تــازه ماشــین ســوار شــدم و‬
‫ایــن چنــد ســاعته بــرای خــودم زندگــی کــردم‪ .‬گفــت‪ :‬چــه جالــب عزیــزم‬
‫خــوب کــردی‪ .‬بــه رویــا گفتــم برســم بهــت اطــاع میــدم‪ .‬گفــت باشــه‬
‫عزیــزم مواظــب خــودت بــاش و خداحافظــی کردیــم باهــم‪ .‬و بــه محــض‬
‫‪ 78‬ســوار شــدن مــن بــارون قشــنگی ه ـ ‌م گرفــت‪ .‬بــرف پــاک کــن شــروع بــه‬
‫کار کــرد شیشــه اتومبیــل پاییــن بــود کــه بــوی خــاک نــم‌زده مشــامم رو‬
‫پرکــرد و مــن آروم شیشــه رو بــاال کشــیدم و بــارون یه‌کــم ریــز و تنــد شــد‬
‫و می‌باریــد‪ .‬مــن حــس قشــنگی بهــم دســت داد‪ .‬یــاد پــدرم کــه بــرده بــودم‬
‫درمانــگاه افتــاده بــودم و تماشــای بــرف زیــر چراغ‌هــا و راه بنــدون کــه بــرف‬
‫پاک‌کــن‪ ،‬برف‌هــا رو جمــع می‌کــرد و هــول مــی‏داد بــه ســمت بیــرون‬
‫افتــادم‪ .‬یک‌دفعــه انــگار غــم دنیــا اومــد تــو دلــم کــه اگــه روزگار بــر وفــق‬
‫مرادمــون می‌چرخیــد االن چــه زندگــی خوبــی داشــتیم بــا شــوهرم‪ .‬اصفهانــی‬
 ‫می‌خونــد‪ .‬کــه آســیمه ســر رســیدیم»‪ .‬یــاد رامیــن افتــادم کــه چقــدر خــوب‬
‫شــروع کــرده بودیــم بعــد چــه بالهــا کــه ســرم نیــاورد کــه بغضــم ترکیــد‬
‫و یــواش یــواش شــروع کــردم گریــه کــردن‪ .‬راننــده متوجــه شــد و دوبــاره‬
‫گفــت‪ :‬خانــوم خامــوش کنــم ضبــط ماشــینو؟ گفتــم‪ :‬نخیــر آقــا راحــت باشــید‬
‫و ســکوت کردیــم هــردو‪.‬‬
‫و بــه‌ مــن‌ دســتمال کاغــذی تعــارف کــرد و مــن برداشــتم و چشــمای‬
‫خیســم رو پــاک کــردم و جــاده همچنــان قفــل بــود و ماشــین‌ها حرکــت‬
‫نمی‌کردنــد‪ .‬هــم راننــده و ه ـ ‌م مــن ســکوت کــرده بودیــم‪ .‬و راننــده آهــی‬
‫کشــید و پرســید‪ :‬ببخشــید منزلتــون تهرانــه یــا مهمونــی تشــریف میبریــد؟‬
‫گفتــم‪ :‬خیــر منزلمــون تهرانــه و گفــت چهــره شــما خیلــی آشناســت و گفتــم‪:‬‬
‫شــاید شــبیه کســی باشــم‪ .‬گفــت‪ :‬بلــه شــاید‪ .‬بعــد پرســیدم ببخشــید گفتیــد‬
‫همســرتون فــوت کــرده علتــش چــی بــود؟ اگــه ناراحــت نمیشــید البتــه‬
‫پرســیدم‪ .‬گفــت‪ :‬خیــر خانــم و توضیــح داد کــه زن خــوب و مهربونــی داشــته و‬
‫همیشــه در کنــارش بــود‪ ،‬حتــی خریــد بــا هــم‌می‏رفتنــد و چجــوری مریضــی‬
‫از پــا درآوردتــش و دیگــه مثــل زنــش نمیتونــه پیــدا کنــه کــه از هــر انگشــتش‬
‫یــه هنــر می‌باریــده و عیــن یــه بچــه ترو‌خشــکش می‌کــرده و آخریــن‬
‫وصیتــش بــه همســرش ایــن بــوده کــه بعــد از ســالگرد فوتــش تنهــا نمونــه‬
‫و اســم خانمــش همــا هــم بــوده و زن‌هــای زیــادی هــم تــو فامیــل و هــم از‬
‫طریــق دوســتانش بهــش معرفــی شــده بــودن ولــی نتونســته بــود هیچ‌کــس‬
‫رو جایگزیــن همســرش بکنــه‪ .‬داشــت همینطــور توضیــح مــی‌داد‪ ،‬ماشــین ‪79‬‬
‫پشــتی بــوق زد و راننــده بــه خــودش اومــد دیــد کــه ترافیــک بــاز شــده و‬
‫بایــد حرکــت می‌کــرد‪ .‬منتهــی بعــد چنــد دقیقــه دوبــاره ســانت بــه ســانت بــاز‬
‫می‏شــد کــه مــن گوشــیم رو درآورد و بــه رویــا زنــگ زدم و گفتــم‪ :‬رویاجــان‬
‫از قــرار معلــوم بــه ایــن زودیــا نرســم چــون ترافیــک خیلــی ســنگینه‪ .‬رویــا‬
‫هــم چــون بــه ایــن ترافیــک عــادت داشــت گفــت‪ :‬متوج ـه‌ام چــون خــودم‬
‫تقریب ـ ًا اگــه دیرتــر از چهــار حرکــت کنــم بــه ســمت خونمــون ایــن دردســر‬
‫رو دارم و اشــکالی نــداره‪.‬‬
‫مــن خندیــدم و گفتــم‪ :‬حتــی از ترافیکــم دارم لــذت میبــرم و بــا رویــا‬
‫خداحافظــی کــردم‪ .‬راننــده یــه موزیــک الیــت گذاشــت و مــن هــم صــدای‬
‫بــارون رو بیشــتر حــس می‌کــردم و از تماشــا کــردن بــه بــارون تــوی ماشــین‬
‫درحــال حرکــت لــذت می‌بــردم‪ .‬گــه گاهــی هــم جریــان بــاد باعــث می‏شــد‬
‫بــارون عمــودی بــه شیشــه بزنــه و ســعی می‌کــردم مغــزم رو از خاطــرات‬
‫خالــی بکنــم و تــو لحظــه حضــور داشــته باشــم چــون معنــای آزادی رو بــا‬
‫تمــام ســلوالم می‏خواســتم حــس کنــم‪.‬‬
‫راننــده در داشــبورد ماشــینش رو بــاز کــرد و چندتــا شــکالت درآورد بیــرون‬
‫و تعــارف کــرد بــه مــن‌ و مــن برنمی‌داشــتم‪ .‬گفــت خانــوم تعــارف نکنیــد‬
‫ترافیــک ســنگینه دهنتــون رو تــازه کنیــد و مــن دســتمو بــردم‌ جلــو و یدونــه‬
‫برداشــم‪ .‬گفــت بیشــتر برداریــد‪ .‬و منــم گفتــم‪ :‬متشــکرم یدونــه کافیــه‪.‬‬
‫و به من گفت منزلتون تهرانه یا اینکه مهمونی میرید؟‬
‫‪ -‬خیر منزلمون تهرانه‪.‬‬
‫‪ -‬صحیح‪ .‬بچه هم دارید؟‬
‫‪ -‬بله یه دختر دارم‪.‬‬
‫‪ -‬زنده باشه خداحفظشون کنه براتون‪.‬‬
‫‪ -‬سالمت باشید‪ .‬شما چند تا بچه دارید؟‬
‫‪ -‬من هم یکی‪ ،‬یه پسر دارم‪‌.‬‬
‫‪ -‬ایشاهلل سایه پدر و مادرش رو سرش باشه و در پناه خدا باشه‪.‬‬
‫‪ 80‬راننــده آهــی کشــید و گفــت‪ :‬ولــی متاســفانه پســرم از داشــتن‌ مــادر گفتــم‬
‫محرومــه‪.‬‬
‫مــن متاثــر شــدم و عذرخواهــی کــردم و گفتــم‪ :‬یــادم رفتــه بــود‪ .‬ببخشــید‪،‬‬
‫خــدا رحمــت کنــه همســرتون رو‪ ،‬و خــدا شــما رو بــرای پســرتون نگــه داره‪.‬‬
‫همینطــور پســرتون رو بــرای شــما‬
‫‪ -‬ممنون‬
‫مسیر هم طوالنی بود و هم‌ ترافیک‪.‬‬
‫‌پرسیدم‪ :‬چند ساله ایشون فوت کردند؟‬
 ‫‪ -‬سه سال پیش مریض شد و از دنیا رفت‪.‬‬
‫‪ -‬واقع ًا‌ناراحت شدم‌‪.‬‬
‫‪ ‌‌-‬پســرم انگلیــس داره درس می‌خونــه و ایــن مصیبتــی کــه پیــش اومــده‪،‬‬
‫داره راحت‌تــر می‌گذرونــه ولــی مــن اعتقــاد دارم کــه بچــه از مــادر یتیــم‬
‫‌میشــه‪ ،‬چــون بچــه بیشــتر بــه مــادر نیــاز داره‪ .‬همســر مــن‪ ،‬نمونــه بــود‪ .‬هــم‬
‫بــرای مــن و هــم بــرای پســرم مــادری خــوب بــود‪.‬‬
‫‪ -‬مــن گفتــم‪ :‬خداونــد قریــن رحمتــش کنــه‪ .‬ولــی جنــاب فــرق نمیکنــه‬
‫بچه‌هــا بــه جفتشــون نیــاز دارنــد و بــه نظــر مــن نمیتونــه نــه مــادر کمبــود‬
‫پــدر رو جبــران کنــه و نــه پــدر‪ ،‬این‌هــا هرکــدوم نقــش خودشــون رو تــو‬
‫زندگــی بچه‌هاشــون ایفــا میکنــن‪.‬‬
‫‪ -‬بلــه‪ .‬مــن نظــر شــخصیم بــود و بــه ایــن زاویــه بــه ایــن قضیــه کــه شــما‬
‫فرمودیــد دقــت نکــرده بــودم‪.‬‬
‫‪ -‬مــن خــودم تــو بچگــی مــادرم رو از دســت دادم و خیلــی لطمــه خــوردم‪.‬‬
‫بچــه مــن دختــره و دختــرم‌پدرشــو از دســت داد و یــه جورایــی منــو هــم‬
‫خیلــی دیگــه کنــار خــودش نداشــت‪ .‬مصیبــت اینجاســت کــه حــاال اگــه‬
‫یکیشــونم باشــه بــاالی ســر بچــه بهتــر از اینــه کــه هیچکــدوم نباشــه‪.‬‬
‫‪ -‬پــس ببینیــد همیشــه بایــد سپاســگزاری کــرد از خــدا کــه ممکنــه مصیبتــای‬
‫خیلــی بدتــر ســر راه انســان باشــه‪.‬‬
‫‪ -‬دقیق ًا‬
‫دیگــه وارد حاشــیه زندگــی مــن‌نشــد‪ .‬مــن بــا خــودم گفتــم‪ :‬چــه مــرد ‪81‬‬
‫نجیــب و ســر بــه زیریــه‪ .‬نــه پرحرفــه و نــه دنبالــه حــرف رو گرفــت کــه چــرا‬
‫دخترتــون شــما رو در کنــار خــودش نداشــته‪ .‬راننــده گفــت‪ :‬ماشــاهلل زن قویــی‬
‫هســتید‪ .‬معلومــه خیلــی مصیبــت کشــیدید کــه ایــن حرفــا رو میزنیــد و از نظــر‬
‫تجربــه و فرضیــات چقــدر پــر و آگاهــی هســتین‪.‬‬
‫گفتم‪‌:‬خواهش میکنم‬
‫و گفت‪ :‬پس همسر شما هم فوت کرده؟‬
‫‪ -‬بله فوت کرده‪.‬‬
 ‫‪ -‬ببخشید چند ساله؟‬
‫‪ -‬شش ساله‪.‬‬
‫‪ -‬خدا رحمتش کنه‪ .‬ببخشید تنها زندگی می‌کنید؟‬
‫‪ -‬خیر‪.‬‬
‫‪ -‬ازدواج کردید؟‬
‫‪ -‬نه ازدواج دیگه برای من معنی نداره من همه‌چیزم دخترمه‪.‬‬
‫‪ -‬به هر حال شما جوونید و شش سال پیش هم جوونتر بودید‪.‬‬
‫‪ -‬من بنا به دالیلی نه به ازدواج فکر کردم و نه میتونم فکر کنم‪.‬‬
‫مــن پرســیدم شــما چــرا ازدواج نکردیــد؟ آقایــون بیشــتر نیــاز دارنــد کســی‬
‫تروخشکشــون کنــه و بهشــون رســیدگی بشــه‪ .‬جنبــه معنویــش رو عــرض‬
‫میکن ـم‌‪.‬‬
‫‪ -‬شــما درســت میفرماییــد واهلل نتونســتم کســی رو جایگزیــن همســرم کنــم‪.‬‬
‫چــون احســاس می‌کنــم هیچکــس بــه جــز همســر خــدا بیامــرزم کســی‬
‫دیگــه قــادر بــه درکـم‌ نمیتونــه باشــه‪ .‬و از همــه مهمتــر همــا همســرم یــک‬
‫اســتثناء بــود‪.‬‬
‫‪ -‬اینکــه همســر خیلــی خوبــی بــوده درســته ولــی زندگــی جریــان داره شــما‬
‫هــم بایــد تجدیــد فــراش کنیــد و زندگــی کنیــد‪ ،‬در ضمــن آدم‌هــا همشــون‬
‫منحصــر به‌فــردن و هیچکــس بــه اون یکــی برتــری نــداره کاری بــه‬
‫اشتباهاتشــون نــدارم کــه چیــکار می‌کنــن تــو زندگیاشــون و بعضیــا تیشــه‬
‫‪ 82‬میزنــن بــه ریشــه زندگیاشــون ولــی هیچ‌کــس هـم‌ نمیتونــه دنیــای یــک آدم‬
‫دیگــه رو داشــته باشــه و درک اون فــرد از زندگــی‪.‬‬
‫‪ -‬بله حق با شماست‪.‬‬
‫راننــده گفــت‪ :‬خانــم چــه دیــدگاه متفاوتــی داریــد و البتــه چــه درک خوبــی‬
‫داریــد از پیرامــون زندگیتــون‪.‬‬
‫‪ -‬فکــر نکنــم شــما بیشــتر از چهــل و پنــج‪ ،‬شــش ســال داشــته باشــید ولــی‬
‫چقــدر عمیــق هســتید‪ .‬خیلــی خوبــه‪.‬‬
‫‪ -‬درســته مــن رفتــم تــو چهــل و شــش ســالگی‪ .‬ایــن لطــف شماســت کــه‬
 ‫منــو عمیــق فــرض می‌کنیــد‪.‬‬
‫‪ -‬نــه مــن واقعیتــو میگـم‌‪ .‬بــه هرحــال یــه آقــا هســتم بــا اینکــه پنجــاه و ســه‬
‫ســالمه انقــدر عمیــق بــه مســائل فکــر نکرده بــودم‪.‬‬
‫مــن‌بــاز هــم تشــکر کــردم‪ .‬بعــد از یک‌ســاعت‌و‌نیم راه بنــدون هــم بــاز‬
‫شــده بــود‪ .‬بــه شــوق دیــدن دختــر و خونــه پدریـم‌ دوســت داشــتم راه تمــوم‬
‫بشــه‪ .‬بــه جــاده خیــره شــده بــودم و پیــش خــودم می‏گفتــم‪ ،‬کــه زندگــی‬
‫یــک جــاده بی‌انتهاســت و چقــدر تــوی زندگــی یــه انســان فــراز و نشــیبه!‬
‫ماشــین داشــت نزدیــک تهــران می‌شــد‪ .‬وقتــی رســیدیم تهــران گفــت‪ :‬خانــم‬
‫‌محتــرم اســم شــریفتون رو هــم نمیدونـم‌ کــدوم‌مســیرو بایــد بــرم؟‬
‫‪ -‬من پیاده میشم و با یک ماشین دیگه میرم‪ .‬مزاحم شما نمیشم‪.‬‬
‫‪ -‬خواهــش می‌کنــم‌ایــن‌چــه حرفیــه؟ شــما مراحمــی‪ .‬البتــه ببخشــید کــه‬
‫اینجــوری عامیانــه صحبــت میکنــم‪ .‬یــه خانــم‌تنهــا مگــه مــن مــی‌ذارم‪.‬‬
‫باعــث افتخــار منــه کــه شــما رو برســونم‪.‬‬
‫‪ -‬باعــث زحمتتــون میشــه‪ .‬ســرتونم حســابی درد آوردم‪ .‬ســاعت هفت‌و‌نیمــه‪.‬‬
‫هــوا زود تاریــک میشــه‪ ،‬روز کوتاهــه تــوی پاییــز و زمســتون‪.‬‬
‫‪ -‬بله‪ .‬ولی خوشحال می‌شم برسونمتون تا منزل‪.‬‬
‫‪ -‬با اینکه اسباب زحمتتون شدم ولی ممنونم ازتون‪.‬‬
‫مســیر رو گفتــم‪ :‬و حرکــت کــرد بــه طــرف آدرس مــن‪ .‬یــک دل‌شــوره‬
‫عجیبــی تــو دلــم بــود و دوســت داشــتم زودتــر برســم خونــه پدریــم و یدونــه‬
‫دختــرم رو ببینــم‪ .‬روز و شــب رو بــا دختــرم بگذرونــم دیگــه دل تــو دلــم نبــود‪83 .‬‬
‫گفتم‪ :‬من مریم هستم‬
‫گفت‪ :‬خوشبختم من هم بیژن هستم‪ .‬من هم‌گفتم‪‌:‬خوشبختم‬
‫نمیدونــم چــرا هرچــی نزدیک‌تــر می‌شــدیم بــه خونــه‪ ،‬مــن بی‌قرارتــر‬
‫می‌شــدم بــرای دیــدن محبوبــه و خونــه پدریــم‪.‬‬
‫نزدیــک خونــه کــه رســیدیم بیــژن گفــت‪ :‬ببخشــید می‌تونــم شــمارتون رو‬
‫داشــته باشــم؟‬
‫‪ -‬حتم ًا ولی من ده روز دیگه باید برم مسافرت‪.‬‬
 ‫‪ -‬سفرتون بی‌خطر‪ .‬سفرتون کاریه‌‌؟!‬
‫‪ -‬ببخشید حواسم پرت شد‪ .‌.‬بله یه جورایی‬
‫بیــژن شــماره منــو گرفــت‪ .‬و مــن گفتــم‪ :‬شــاید ایــن دیــدار آخــر باشــه بــه‬
‫هرحــال خیلــی زحمتتــون دادم‪‌.‬می‏خواســتم کرایــه بــدم‪ .‬بیــژن‌گفــت م ـن‌‬
‫کــه مسافرکشــی نمی‌کنــم‪ .‬هــر از گاهــی به‌خاطــر اینکــه تــو مســیر کســی‬
‫رو می‌بینــم‪ ،‬ایــن ماشــینم کــه خالــی داره میــره بــه مــن منــت میــذارن‬
‫دوســتان‪ ،‬ســوار اتومبیلــم می‌شــن‪ .‬مریــم خانــم عــرض کــرده بــودم‬
‫خدمتتــون کــه‪ ‌.‬مــن هــم گفتــم‪ :‬خیلــی بزرگواریــد و پیــش خــودم می‏گفتــم‪:‬‬
‫ایــن همــه تواضــع‪ .‬رو کــردم بــه بیــژن و گفتــم‪ :‬بــه هر حــال هرکســی رو هم‬
‫ســوار نکنیــد چــون نمیشــه بــه هرکــس اطمینــان کــرد‪ .‬بیــژن گفــت صحیــح‬
‫می‌فرماییــد‪ .‬بلــه حواســم هســت و خیلــی از زیارتتــون خوشــبخت و خوشــحال‬
‫شــدم‪ .‬مــن گفتــم‪ :‬همچنیــن‪ .‬ولــی دیگــه بــرای دیــدن دختــرم محبوبــه ســر‬
‫از پــا نمی‌شــناختم‪ .‬عجل ـه‌ام بیشــتر شــده بــود‪ .‬خالصــه رســیدیم در خونــه‬
‫و بیــژن بــرای خداحافظــی پیــاده شــد‪ .‬بیــژن گفــت‪ :‬منــزل مــا میردامــاد‬
‫هســتش‪ .‬ببخشــید اگــه درد و دل کــردم و ســرتون رو درد آوردم‪ .‬گفتــم‪:‬‬
‫خواهــش می‌کنــم ایــن چــه حرفیــه‪ .‬مــن ســرتون رو درد آوردم‌ و اضافــه‬
‫کــرد کــه تــا حــاال بعــد از فــوت خانومــم بــا کســی اینقــدر صحبــت نکــردم و‬
‫بــا شــما احســاس راحتــی کــردم‪ .‬گفتــم‪ :‬تمنــا دارم لطــف داریــد‪ .‬وقتــی پیــاده‬
‫شــدم دوبــاره گفــت‪ :‬عذرخواهــی می‌کنــم بابــت پرحرفیــم و مواظــب خودتــون‬
‫‪ 84‬باشــید‪ .‬منــم بابــت رســوندنم خیلــی ازش تشــکر کــردم‌ واقعــا خیلــی بــه مــن‬
‫لطــف کردیــد و بیــژن هــم گفــت‪ :‬خواهــش میکنــم‪ ،‬انجــام وظیفســت در‬
‫قبــال مــردم‪ .‬زنــگ رو کــه زدم‪ ،‬دســتی تکــون داد و رفــت وگفــت مواظــب‬
‫خودتــون باشــید و در ضمــن درســت فرمودیــد همــه آدمــا منحصــر بــه فردنــد‪.‬‬
‫‪ -‬من تشکر و خداحافظی کردم از بیژن‪.‬‬
‫‌محبوبــه در اتــاق بــاالی خونــه مادربزرگــش روی تخــت مادربزرگــش دراز‬
‫کشــیده بــود و بــا دقــت بــه ایــن ســاتن صورتــی زیبــا کــه رنــگ کهنگــی‬
‫بــه خــودش گرفتــه بــود‪ ،‬نــگاه می‌کــرد و ســلیقه مادربزرگــش رو تحســین‬
 ‫می‌کــرد کــه بــا چــه ســلیقه‌ای مرواریــددوزی شــده و منجــوق و پولــک کار‬
‫کــرده روش‪ .‬چقــدر بایــد ســوزن‌زده باشــه و تــو دســتش فــرو رفتــه باشــه‪.‬‬
‫عکساشــون رو بــا دقــت نــگاه می‌کــرد‪ .‬عکــس مادربزرگــش چــه صــورت‬
‫زیبــا و معصومــی داشــته و پدربزرگــش رو کــه خیلــی دوســتش داشــت‪ .‬بــا‬
‫خــودش می‏گفــت‪ :‬خدایــا زندگــی مــا چــرا اینجــوری شــد؟ پــدرم رو خــدا‬
‫رحمــت کنــه ولــی آخــه مامانــم چــرا بایــد تــاوان بــه ایــن ســنگینی رو بــده‬
‫بــه چــه جرمــی آخــه؟ اون کــه انقــدر تــو بچگیـش‌ام آزار دیــده و اصــا روز‬
‫خــوش ندیــده و همــش یــا کار کــرده و آزارشــم بــه کســی نرســیده و بــرای‬
‫چــی شــوهرش بایــد معتــاد می‏شــده؟‬
‫یــک مقــدار کالفــه بــود‪ .‬یــاد علــی افتــاد کــه اگــه مشــکلی پیــش نیــاد‬
‫می‌تونــه خوشــبخت بشــه و درسشــم کــه تمــوم بشــه و بــرای خــودش‬
‫کســی بشــه‪ .‬چشــمش روی عکــس مــادرش رفــت‪ ،‬آهــی از تــه ســینش‬
‫کشــید و حــس می‌کــرد چقــدر دلــش بــرای مــادرش تنــگ شــده و بــرای‬
‫پــدرش رامیــن‪ .‬امـ‌ا وقتــی کــه یــاد مــادرش می‌افتــاد زندگــی بــراش معنایــی‬
‫نداشــت تــا کــی بایــد اونجــا بمونــه؟ آیــا تبصــره‌ای هســت کــه شــامل حــال‬
‫مامــان بشــه؟ خدایــا اون‌شــب مــن اونجــا نبــودم‪ .‬کاش بــودم کــه ایــن اتفــاق‬
‫نمی‌افتــاد‪ .‬حــاال واقع ـ ًا عمــدی کــه نبــوده ولــی حتــی اگــه اتفــاق عمــدی‬
‫بــوده یــا نبــوده‪ ،‬مــادرش کــه گناهــی نــداره همه‌جــوره کنــار پــدر خــودش‬
‫رو کشــیده بــوده و باهــاش کنــار اومــده‪ .‬اون نمی‌تونــه عمــدی کــرده باشــه‬
‫چــون پــدرم رو دوســت داشــته و دل ایــن کارو هــم نداشــته‪ .‬کاش مادربــزرگ ‪85‬‬
‫بفهمــه و رضایــت بــده‪.‬‬
‫مــن زنــگ در رو زدم‪ .‬مهیــن آیفــون رو برداشــت و گفــت‪ :‬بلــه؟ بفرماییــد!‬
‫کیــه؟‬
‫گفتــم‪ :‬منــم مهیــن جــون‪ .‬بــاورش نمی‏شــد‪ ،‬زبونــش بنــد اومــد تــو ایــن‬
‫لحظــه‪ .‬داد زد محبوبــه بیــا مامانتــه‪ .‬محبوبــه گفــت چــی داری میگــی مهیــن‬
‫جــون مامانــم اینجــا چیــکار می‌کنــه؟ گفــت‪ :‬بــدو به‌خــدا خودشــه‪ .‬محبوبــه‬
‫پله‌هــا رو دوتــا یکــی کــرد و اومــد تــوی حیــاط و از دیــدن مــادرش شــوکه‬
‫شــده بــود‪ .‬مهینــم همینطــور‪ .‬همدیگــه رو نــگاه می‌کردنــد و زبونشــون بنــد‬
‫اومــده بــود نمی‏‏‏‌‏‏‏دونســتن گریــه کنــن یــا بخنــدن‪ .‬محبوبــه گفــت‪ :‬آخــه‬
‫چجــوری؟ مگــه قــرار نبــود مامــان هفتــه دیگــه بیــای مرخصــی!؟ خــودت‬
‫تنهایــی ایــن همــه راه؟ می‌گفتــی بــا ماشــین خــودم می‌اومــدم دنبالــت‪.‬‬
‫مهیــن گفــت بریــم تــو‪ ،‬بریــم تــو‪ ،‬خستســت‪ .‬برامــون‌ میگــه حــاال واقعـ ًا ســه‬
‫تاشــون شــوکه شــده بودنــد نمی‏‏‏‌‏‏‏دونســتند بخندیــم یــا گریــه کنیــم‪.‬‬
‫مهیــن یــه لیــوان آب دســتم داد‪ .‬گفتــم‪ :‬مرســی مهیــن جــون‪ .‬اتفاق ـ ًا چقــدر‬
‫تشــنم بــود‪ .‬خالصــه نفســش اومــد بــاال و شــرح داد کــه چــی شــد رویــا‬
‫تونســته زودتــر بــراش مرخصــی رو بگیــره‪ .‬اونــم ده روز‪ .‬همگــی خوشــحال‬
‫شــدند و ســر از پــا نمی‌شــناختند‪ .‬محبوبــه رفــت تــو آشــپزخونه بــرام‌چایــی‬
‫درســت کــرد و یه‌کــم میــوه آورد‪ .‬نشســتن ولــی هنــوز اون شــوکه تــو‬
‫تنشــون بــود‪.‬‬
‫خــب مامــان کجــا آرایشــگاه رفتــی؟ مویــی رنــگ کــردی و ابرویــی درســت‬
‫کــردی؟‬
‫‪ -‬واهلل اول اومــدم کــرج‪ .‬گفتــم بــا ایــن ســر ژولیــده و صــورت پژمــرده منــو‬
‫نبینیــد‪.‬‬
‫مهیــن گفــت‪ :‬خــوب کــردی مــادر جــون‪ .‬چشــمم کــف پــات‪ .‬خوشــگل‬
‫شــدی‪.‬‬
‫محبوبه گفت‪ :‬واهلل االن از من که دخترتم‪ ،‬جوونتر و خوشگلتری‪.‬‬
‫‪ 86‬مهین گفت‪ :‬اینم با این مصیبت‌هایی که از دست بابات کشید‪.‬‬
‫یه آهی کشیدم و گفتم‪ :‬چه میشه کرد روزگاره دیگه‪.‬‬
‫خالصــه چیزایــی کــه تــو ســاکش بــود رو درآورد و چیزایــی کــه خریــده بــود‬
‫براشــون بهشــون داد‪ .‬مهیــن و محبوبــه بهــم نــگاه کردنــد و گفتــن پــول از‬
‫کجــا آوردی؟ خنــده‌ای کــردم و گفتــم‪ :‬هیچــی دزدی کــردم‪ .‬محبوبــه گفــت‬
‫جــدی مامــان‪ .‬گفتــم‪ :‬دختــرم مگــه مــن تــو زنــدان کار نمی‌کــردم؟ پوالشــو‬
‫کنــار گذاشــته بــودم و جمــع شــده تــو ایــن شــش ســال‪ .‬بــا اینکــه نیــازی‬
‫نداشــتم‌ رویــا هــم یــه مقــدار بهــم پــول داد کــه برمی‌گردونــم بهــش‪ ،‬بــه‬
 ‫اصــرار داد‪ .‬منــم دستشــو برنگردونــدم ولــی بهــش میــدم‪ .‬مهیــن گفــت‪‌‌:‬مریــم‬
‫جــون همیشــه خــوش ســلیقه‌ای‪ .‬بــه بــه دســتت درد نکتــه چقــدر شــیکه‬
‫بلــوزش چــه روســری قشــنگی! بخــدا راضــی بــه زحمتــت نبــودم تــو اونجــا‬
‫کار کنــی بــرای مــن لبــاس بخــری‪.‬‬
‫‪ -‬عــه مهیــن جــون! کاری نکــردم‪ .‬قابلــی هــم‌نــداره‪ .‬بــرگ ســبزیه تحفــه‬
‫درویــش‪.‬‬
‫‪ -‬عالیه از سر منم زیاده‪.‬‬
‫مریــم بوســیدش و گفــت خیلــی بــرای محبوبــه زحمــت می‌کشــی ایشــاهلل‬
‫خــدا خیــرت بــده‪ .‬مهیــن گریــه می‌کــرد و قربــون صدقــم‌می‏رفــت‪.‬‬
‫منــم می‏گفتــم‪ :‬خــدا نکنــه‪ .‬محبوبــه هــم‌پیراهنــی کــه‌مــن خریــده بــودم‪،‬‬
‫چســبونده بــود رو لباســای تنــش و می‏گفــت مامــان جونــم دســتت درد نکنــه‪،‬‬
‫خیلــی قشــنگه و خوش‌رنــگ‌‪ .‬چــه شــال شــیکی خریــدی‪ .‬هــی صــورت منــو‬
‫می‌بوســید‪ .‬منــم محبوبــه رو چســبونده بــودم بــه قبلــم و موهــاش و صورتــش‬
‫رو میبوســیدم‪ .‬بــوش می‏کشــید و قربــون صدقــش می‏رفتــم‪ .‬محبوبــه هــم‬
‫می‏گفــت عــه مامــان خدانکنــه‪ .‬مهیــن بــا اینکــه پیــر شــده بــود ولــی هــم‬
‫زن تمیــزی بــود و هــم خیلــی زن قــوی و ســالمی بــود‪ .‬گفتــم‪ :‬مهیــن جــون‬
‫هنــوز خونمــون بــوی خــوب خودشــو داره‪ .‬مهیــن خندیــد گفــت‪ :‬وا مگــه‬
‫خونــه هــم بــو داره؟ گفتــم‪ :‬بلــه کــه داره بــوی گل میــده‪ ،‬بــوی خــوب‪ .‬بعــد‬
‫ســه‌تامون بــا هــم خندیدیــم و مهیــن گفــت پاشــم بــرم یــه شــام خــوب‬
‫درســت کنــم‪ .‬گفتــم‪ :‬مهیــن جــون زحمــت نکــش یــه چیــزی ســر دســتی ‪87‬‬
‫درســت کــن بخوریــم‪ .‬مهیــن گفــت‪ :‬مگــه میشــه می‏خــوام یــه غــذای‬
‫خــوب بــرات درســت کنــم‪ .‬رفــت طــرف آشــپزخونه‪ .‬گفتــم‪ :‬خــودت رو زیــاد‬
‫خســته نکنــی‪.‬‬
‫‪ -‬مهین‪ :‬نه عزیز جون‪.‬‬
‫‪ -‬بیام کمک؟‬
‫‪ -‬مهیــن‪ :‬نــه تــو تــازه اومــدی خســته راهــی و خیلــی حــرف داری کــه بــا‬
‫دختــرت بزنــی مــن‌میــرم شــام درســت کنــم‪ ،‬شــما ه ـم‌ مــادر و دختــری‬
‫بــرای هــم درد و دل کنیــد‪‌.‬مهین‌جــون‌مگــه شــما غریب ـه‌ای؟! مهیــن‪ :‬نــه‬
‫عزیــزم کلــی می‌گــم‪.‬‬
‫منــم هــم قــد و بــاالی دختــرم رو می‏دیــدم و حــظ می‌کــردم و می‏گفتــم‪:‬‬
‫شــکل باباتــی همینطــوری خوش‌هیکلــی و جــذاب‪.‬‬
‫‪ -‬محبوبــه گفــت‪ :‬واهلل مامان‌جــون مــا کــه تــو بابامــون جذابیتــی ندیــده‬
‫بودیــم‪ ،‬دوســت داشــتم شــبیه خــودت باشــم‪.‬‬
‫‪ -‬تــو تــوی بــد دورانــی پــدرت رو دیــده بــودی‪ .‬خیلــی خــوب و زیبــا بــود‪.‬‬
‫ســلندری بــود واســه خــودش! عکساشــو کــه دیــدی‪.‬‬
‫محبوبــه چشــماش پــر اشــک شــد‪ .‬گفــت‪ :‬بلــه مامــان‌خیلــی خوشــگله تــو‬
‫عکســاش‪ ،‬چــرا اینجــوری کــرد‪ .‬هــم خودشــو نابــود کــرد هــم زندگــی ماهــا‬
‫رو‪.‬‬
‫‪ -‬چه‌میدونم دخترم‪ .‬خب بگو از خودت بگو‪.‬‬
‫‪ -‬اون دفعــه کــه گفتــم‪ :‬بهتــون تمــام واحدامــو تقریبـ ًا پــاس کــردم و درســم‬
‫بــه امیــد خــدا کــه داره تمــوم‌ میشــه و طبــق خواســته خــود شــما‪ ،‬حقیقــت‬
‫رو بهــش گفتــم‪:‬‬
‫‪ -‬حــاال جــوون خوبــی هســت؟ قابــل اعتمــاده؟ فــردا از همیــن حرفــات تــو‬
‫زندگــی علیــه خــودت اســتفاده نکنــه! مثــل پتــک بکوبــه تــو ســرت‪.‬‬
‫‪ -‬نه مامان خیالت راحت باشه‪.‬‬
‫‪ -‬خب باشه عزیزم‪.‬‬
‫‪ 88‬مهیــن یــه شــام خوشــمزه درســت کــرده بــود زرش ـک‌پلو بــا مــرغ‪ .‬گفتــم‪:‬‬
‫مهیــن جونــم‌چــه بــو و بلنگــی راه انداختــی! بــاورم نمیشــه خونــه‪ ،‬غــذای‬
‫خونــه‪ .‬مهیــن‌گفــت‪ :‬ایشــاهلل خــدا یــه فرجــی می‌کنــه برمی‌گــردی و آزاد‬
‫میشــی‪ ،‬فــردا هــم بــرات قرمه‌ســبزی درســت می‌کنــم‌چــون بایــد جــا‬
‫می‌افتــاد دیــر می‏شــد امشــب دیگــه‪ .‬مریــم گفــت‪ :‬دســتت درد نکنــه مهیــن‬
‫جــون بــه زحمتــت راضــی نیســتم‪ .‬مثــل قدیمــا ســفره پهــن کردیــم کنــارش‬
‫نشســتیم و شــام خوردیــم‪.‬‬
‫چشــمم بــه جــای خالــی پــدرم افتــاد‪ .‬دلــم بــه درد اومــد‪ .‬گفتــم‪ :‬آخــی چقــدر‬
‫جــای پــدر خالیــه! کاش االن بــود کنارمــون‪ .‬مهیــن‌گفــت بلــه جــاش خالیــه‬
 ‫و چقــدر تــو رو دوســت داشــت مریــم جــان‪ .‬منــم یــه نگاهــی کــردم بــه‬
‫مهیــن و ادامــه داد خــوب نیســت کســی کــه از دنیــا رفتــه بگــی چقــدر‬
‫دوســتت داشــته دور از جونــت میگــن بــا خــودش میبــره البتــه درســته خرافاته‬
‫ولــی دیگ ـ ‌ه تــو ذه ـن‌ مــا جــا افتــاده و مونــده و اگــه االن زنــده بــود کــه‬
‫می‏دیــد چــه مصیبت‌هایــی ســرت اومــده کــه دق می‌کــرد‪ .‬همــون بهتــر‬
‫کــه رفــت و ندیــد ایــن چیــزا رو‪.‬‬
‫گفتــم‪ :‬البتــه قســمتش بــود کــه بــره بنــده خــدا‪ ،‬راســتی مهیــن جــون از‬
‫عمــه چــه خبــر؟ مهیــن گفــت‪ :‬هیچــی اون بنــده خــدا هــم کــه آلزایمــر‬
‫گرفتــه خونــه ســالمندانه‪ ،‬هــی زمونــه بی‌مــروت همه‌چــی آدمــا رو می‌گیــره‬
‫ازشــون‪ .‬آخرشــم هیچــی بــه هیچــی‪ ،‬اینــم از اوالد‪ .‬اون همه‌چیــش رو‬
‫ریخــت بــه پــای بچه‌هــاش تــو جوونیشــم کــه شــوهرش مــرد و شــوهر‬
‫نکــرد‪ ،‬اینــم عاقبتــش‪ .‬مریــم گفــت وای الهــی بمیــرم تــو ایــن چنــد روز کــه‬
‫بیرونــم یــه ســر بــرم ببینمــش‪ .‬مهیــن گفــت‪ :‬آره خوبــه عزیــزم‪ .‬منــم باهــات‬
‫میــام‪ .‬محبوبــه گفــت منــم میــام‪.‬‬
‫خالصــه تشــکر کــردم و گفتــم‪ :‬مهین‌جــون دســت و پنجــت درد نکنــه‪،‬‬
‫خیلــی خوشــمزه بــود و چســبید‪ .‬مهیــن گفــت‪ :‬قابلــی دســت و پنجــه نبــود‬
‫عزیــزم خواهــش می‌کنــم‪ .‬گفتــم‪ :‬هیــچ چیــز غــذای خونــه نمیشــه‪ .‬مهیــن‬
‫گفــت‪ :‬بلــه عزیــزم درســته‪ .‬ســفره رو جمــع کردنــد و محبوبــه رفــت تــو‬
‫آشــپزخونه مشــغول شستشــوی ظرف‌هــا شــد‪ .‬مهیــن پرســید اگــه ناراحــت‬
‫نمیشــی خــوب تعریــف کــن ببینــم اونشــب چــی شــد؟ آخــه چــه اتفاقــی ‪89‬‬
‫افتــاد مــن بــرای اینکــه محبوبــه ناراحــت نشــه خیلــی پــی جــو نشــدم‪ .‬مــن‬
‫رفتــم تــوی فکــر و چشــمم رو انداختــم روی ســقف و شــروع کــردم ماجــرا‬
‫رو تعریــف کــردن‪ .‬گفتــم‪ :‬هیچــی مهیــن جــون اون روز محبوبــه گفــت دلــم‬
‫گرفتــه می‏خــوام بــرم‌پیــش مهیــن جــون‪ .‬گفتــم‪ :‬باشــه تــو بــرو مــن از‬
‫مدرســه میــرم خونــه یــه دوش می‌گیــرم‪ .‬کارمــم می‌کنــم‪ .‬یــک شــامی‬
‫درســت می‌کنــم بــرای پــدرت و شــب برمی‌گــردم میــام دنبالــت پیــش‬
‫مهیــن جــون‪ .‬صبــح برمی‌گردیــم‪.‬‬
‫‌مهیــن گفــت خــب بعــد چــی شــد؟ مریــم گفــت هیچــی دیگــه خانمــی‬
‫کــه شــما باشــید رفتــم خونــه دیــدم کــه دوســتش رو آورده نشســتن تــو‬
‫آشــپزخونه دارن شــیره میکشــن و ســیگار‪ .‬خونــه رو بــوی دود ســیگار و شــیره‬
‫برداشــته بــود‪ .‬خــون تــوی ســرم جوشــید‪ .‬داد زدم خجالــت نمی‌کشــی ایــن‬
‫چــه بســاطیه راه انداختــی کــه دوســتش خداحافظــی کــرد و رفــت‪ ،‬اومد ســراغ‬
‫مــن گفــت چیــه چتــه آبــروم رو بــردی جلــوی دوســتم خجالــت نمی‌کشــی‬
‫عیــن زنــای ســلیطه؟! گفتــم‪ ‌:‬مــن بایــد بمیــرم یــا تــو بایــد بمیــری بدبخــت از‬
‫خجالــت جلــوی ماهــا‪ .‬اگــه االن‌ محبوبــه می‌اومــد جوابشــو چــی م ـی‏دادی؟‬
‫گفــت‪ :‬مــن زنــگ زدم بــه گوشــیش و گفتــه بــود می‏خــوام بــرم‌خونــه‬
‫مهیــن خانــم‪ .‬دوســتم رو آوردم‪ .‬شــروع کــرد بــه نالــه کــردن آخ پــام آخ پــام‪.‬‬
‫گفتــم‪‌:‬خجالــت بکــش‪ .‬تــو اگــه مــن تمایلــی داشــتم‌ تــا حــاال منــو معتــاد‬
‫کــرده بــودی‪ ،‬دیگــه خالصــه جــر و بحثمــون بــاال گرفــت دستشــو انداخــت‬
‫رو گلــوم‪ .‬خــب یقــه اســکیمو پوشــیده بــودم و زمســتون بــود داشــت خفــم‬
‫می‌کــرد منــم از خــودم دفــاع کــردم‪ .‬درســته جــای دســتش رو گلــوم نمونــد‬
‫ولــی منــم قنــدون جلــوی دســتم رو برداشــتم کوبونــدم تــو ســرش‪ .‬ســرش‬
‫پاییــن بــود کوبیــده شــد پشــت ســرش‪ .‬چــاره‌ای نداشــتم‪ ،‬مــن اونــو نمـی‏زدم‬
‫ن گفــت‪ :‬آخ آخ‬ ‫اون منــو داشــت می‌کشــت‪ .‬داشــت خفــم‌ می‌کــرد‪ .‬مهیــ ‌‬
‫آخ عجــب‪ .‬مریــم گفــت‪ :‬خــون برداشــت آشــپزخونه رو‪ .‬مــن شــوکه شــده‬
‫بــودم‪ .‬کــه دیگــه بقیــه ماجــرا هــم کــه خــودت میدونــی‪‌.‬مهیــن آره مــادر‬
‫‪ 90‬خودتــو دیگــه اذیــت‌نکــن دیگــه قســمت بــوده‪ .‬بــه خــدا نــذر کــردم تــو دل‬
‫مــادر رامیــن بیفتــه بیــاد و رضایــت بــده خــاص بشــی عزیــزم‪ .‬مریــم گفــت‬
‫هرچــی کــه خــدا بخــواد‪ .‬اینــم قســمت منــه بدبخــت بــود دیگــه‪ .‬محبوبــه بــا‬
‫یــک ســینی چایــی اومــد تــو اتــاق و مهیــن تشــکر کــرد‪.‬‬
‫تــا نصفه‌هــای شــب بیــدار موندیــم و باهــم صحبــت کردیــم‪ .‬محبوبــه‬
‫می‏گفــت مامــان‌چقــدر خوشــحالم کــه اینجایــی‪ .‬مهیــن هــم اضافــه کــرد‬
‫آره بــه خــدا انــگار پدرتــم اینجاســت یــه جورایــی حســش می‌کنــم خونــه از‬
‫ســردی در اومــده مریــم جــان‪ .‬گفتــم‪ :‬ممنــون‪ .‬محبوبــه هــی میــوه پوســت‬
 ‫می‌کنــد بــرای مــن و مــن می‏گفتــم‪ :‬بســه دختــر مگــه از قحطــی اومــدم؟‌!‬
‫خالصــه ســاعت‌چهــار صبــح شــد رفتیــم کــه بخوابیــم‪ .‬مهیــن‌پاییــن خوابیــد‬
‫و مــادر و دختــر هــم رفتنــد بــاال و مریــم اتــاق خواب‌شــون رو بــو می‏کشــید‪.‬‬
‫مهیــن پرده‌هــا رو عــوض کــرده بــود ولــی رو‌تختــی و قالب‌بافــی روی دراور‬
‫هنــوز همــون بــود‪.‬‬
‫گفتم‪ :‬خب محبوبه جان عکس علی آقا رو داری من ببینم؟‬
‫‪ -‬بله‪ .‬تو دانشگاه دسته جمعی با بچه‌ها انداختیم‪.‬‬
‫عکس رو از الی یکی از کتاباش درآورد و به مامانش نشون داد‪.‬‬
‫مریــم گفــت‪ :‬بلــه ظاهــرش کــه معلومــه خیلــی بــا شــخصیت و بــا اصلــه‪.‬‬
‫خــدا کنــه کــه باطنشــم همیــن جــور باشــه‪.‬‬
‫‪ -‬هست مامان خاطرت جمع باشه‪.‬‬
‫‪ -‬دختــرم آدمــا مثــل یــه هندونــه دربســته می‌مونــن‪ ،‬گاهــی وقت‌هــا نمیشــه‬
‫هــم از روی ظاهــر مــردم رو ارزیابــی کــرد و نمیدونــی تــوی ذهنشــون چــی‬
‫می‌گــذره‪.‬‬
‫‪ -‬مامــان آدمــا بــه هــر حــال پیشــینه دارنــد و پنجــاه درصــد تربیــت برمی‌گرده‬
‫بــه خانــواده و اصالــت خانوادگــی و مــادر نقــش بزرگــی رو ایفــا می‌کنــه و‬
‫پــدر هــم نقــش داره تــو زندگــی‪ .‬ولــی مــادر بیشــتر‪ ،‬مــادرش خیلــی خانومــه‬
‫و زندگــی بی‌حاشــیه و آرومــی دارن دو ســه تــا خواهــر و برادرنــد کــه دوتــا‬
‫خواهــراش هــم یکــی دندون‌پزشــکه و اون یکــی هــم دکتــر زنانــه کــه ازدواج‬
‫کردنــد و مــادر خوبــی هــم داره و فوق‌العــاده مومنــه و پایبنــد اصــول و ‪91‬‬
‫چهار‌چــوب خانــواده هســتند کــه پیــرو یــک اصــل و قاعــده هســتند و خیلــی‬
‫هــم قانونمنــدن‪ .‬انشــاهلل مشــکالتش کمتــره و یــک چیزایــی هــم درســته بــه‬
‫صــورت وراثــی و ژنتیکــی بــه بچه‌هــا منتقــل میشــه کــه فکــر‌می‌کنــم از‬
‫اون طرفــم مشــکلی نــداره پــدر و مــادر علــی از لحــاظ روحــی ســامتند‪،‬‬
‫‌جســمی هــم کــه باالخــره کهولــت ســن دارنــد یــه مقــدار فکــر کنـم‌ پــدرش‬
‫درگیــر بیمــاری قلبیــه‪.‬‬
‫‪ -‬صحیــح دختــرم‌‪ .‬دختــر کوچولــوی مــن چقــدر بــزرگ و خانــم شــده و از‬
‫درون چــه رشــدی کــرده و شــکوفا شــده‪ .‬خــدا بــرام حفظــت کنــه عزیــزم!‬
‫البتــه همــه جوونــا رو حفــظ کنــه بــرای پــدر و مادراشــون‪.‬‬
‫محبوبــه خندیــد و گفــت‪ :‬شــما مــادری و نگاهــت بایــدم اینجــوری باشــه منــم‬
‫مثــل همــه بچه‌هــا معمولیــم‪.‬‬
‫‪ -‬خــب آره! همــه مــادرا و پــدرا بچه‌هاشــون رو دوســت دارنــد‪ .‬واقع ـ ًا نظــرم‬
‫رو راجبــت صرفــا از روی عالقــه مــادر و فرزنــدی نگفتــم‪ .‬واقعـ ًا معلومــه کــه‬
‫مطالعــه داری خــب خانــو ‌م دکتــر خودمــی دیگــه‪.‬‬
‫گفت‪ :‬خدایا شکرت و به هم شب بخیر گفتند‪.‬‬
‫مریــم دســتش زیــر ســرش بــود و فکــر می‌کــرد یــه‌‌ آدم‌چقــدر زندگیــش‬
‫فــراز و نشــیب داره! دیــروز کجــا بــودم و االن کجــا هســتم‪ .‬خــدا میدونــه‬
‫فــردا کجــا هســتم؟! نفهمیــدم کــی خوابــم‌بــرد‪ .‬صبــح شــده بــود و‌ ســپیده‬
‫زده بــود‪ .‬از خــواب بیــدار شــدم‪ ،‬دســتای محبوبــه دور کمــرم بــود‪ ،‬یواشــکی‬
‫ن و بــه صورتــش نــگاه‬ ‫شــل کــردم و خــودم رو از زیــر دســتاش کشــیدم‌بیــرو ‌‬
‫کــردم و از اینکــه بعــد از شــش ســال پیــش دختــرم خوابیــده بــودم خوشــحال‬
‫بــودم و‌ بــاورم‌ نمی‏شــد‪ .‬چقــدر صــورت بچــم‌ معصــوم و زیبــا بــود‪ .‬پشــت‬
‫دستشــو بوســیدم و پیــش خــودم گفتــم‪ :‬کــه خدایــا بــه بچــم چــی گذشــته‬
‫تــوی ایــن چنــد ســال و چــی کشــیده و یواشــکی رفتـ ‌م پاییــن و وضــو گرفتم‪.‬‬
‫برگشــتم بــاال در کمــد رو بــاز کــردم و ســجاده مامانــم کــه بعــد ایــن همــه‬
‫ســال هنــوز‌تــوی کمــد ســر جــاش بــود آوردم بیــرون و کشــیدم بــه چشــمام‬
‫‪ 92‬و پهــن کــردم‌‪ .‬یــه کـم‌ گریــه کــردم خدایــا بعــد از ایــن همــه ســال‪ ،‬ســجاده‬
‫مــادرم ســرجاش باشــه و مــن االن تــوش بخــوام‌نمــاز بخونــم و پاییــن پــای‬
‫تختــش کــه االن روش دختــرم خوابیــده بــه خــودم می‏گفتــم‌‪ :‬خدایــا خوابــم‬
‫یــا بیــدارم‌ کــه محبوبــه از خــواب پریــد و گفــت مامان‌جــون!؟‬
‫‌مــن داشــتم‌نمــاز می‌خونــدم و نتونســتم‌ جوابشــو بــدم‌کــه اونــم رفــت پاییــن‬
‫و وضــو گرفــت‪ .‬صــدای حــرف زدنــش می‌اومــد‪ .‬گویــا مهیــن از خــواب پریــده‬
‫بــود و داشــتن باهــم‌حــرف م ـی‏زدن‪ .‬محبوبــه هــم اومــد رو همــون ســجاده‬
‫نمازشــو خونــد و بعــد یــک نگاهــی بهــم کــرد و گفــت ســجاده مــادرت متاثرت‬
 ‫کــرد مامــان جونــم گریــه می‌کنــی؟ گفتــم‪ :‬هــم ایــن و هــم اینکــه دیشــب‬
‫رو بغــل دختــر زیبــای معصومــم خوابیــدم‪ .‬محبوبــه هــم اشــکش ریخــت و‬
‫ک کــرد و گفــت غصــه نخــور مامــان جــون‪ ،‬ایشــاهلل خــدا بخــواد‬ ‫صورتشــو پــا ‌‬
‫شــرایط بدمــون تمــوم میشــه و برمیگــردی‪ .‬دوبــاره خونمــون روشــن‌میشــه‬
‫دور هــم‌دوبــاره جمــع میشــیم‪.‬‬
‫‌یــه نگاهــی بهــش کــردم و گفتــم‪ :‬ایشــاهلل دختــرم‪ .‬محبوبــه مشــغول خونــدن‬
‫نمــازش شــد و مــن رفتــم‌پشــت پنجــره و یــاد خیلــی چیــزا افتــادم از جملــه‬
‫روز خواســتگاریم‪ ،‬چــه چیــزا پشــت ایــن پنجــره کــه ندیــده بــودم‪ .‬پــدر‬
‫کــه دلــم داشــت میترکیــد از ماموریــت اومــده بــود‪ .‬پله‌هــا رو دوتــا یکــی‬
‫کــردم تــا رســیدم‌د ‌م در و بهــش آویــزون شــده بــودم عیــن بچه‌هــا هــی‬
‫می‌بوســیدمش‪ .‬مــادر کــه تــو حیــاط ســبزی پــاک می‌کــرد و یــه‏وقت‌هــا‬
‫نــذری می‌پخــت و گلدون‌هــا رو آب مــی‌داد و تخــت رو مرتــب می‌کــرد و‬
‫فــرش می‌کــرد‪ .‬تابســتون‌ها یــاد رویــا کــه چقــدر تــو ایــن حیــاط باهــاش‬
‫بــازی کــرده بــودم‪ .‬یــاد رامیــن کــه آمــد از دانشــگاه تــا اینجــا دنبــال مــن بــا‬
‫اون پالتــوی شــیکش و بــوی ادکلــن مردونــش کــه فضــای بیــرون رو پرکــرده‬
‫بــود و روز خواســتگاریم کــه از پشــت پنجــره دیــده بودمشــون و از دیــدن‬
‫رامیــن قلبــم لرزیــده بــود‪.‬‬
‫محبوبــه نمــازش تمــوم شــد و گفــت مامــان خوبــی؟ گفتــم‪ :‬بلــه عزیــزم‪.‬‬
‫محبوبــه گفــت مامــان مــن هــر شــب تــو ســجاده مامان‌بــزرگ نمــاز‬
‫می‌خونــم و بــراش فاتحــه می‌فرســتم هــم بــرای مادربــزرگ و هـم‌ پدربــزرگ‪93 .‬‬
‫یــه لبخنــدی بهــش زدم و صــورت زیبــاش رو بوســیدم‪‌.‬محبوبــه مــن خیلــی‬
‫زیبــا بــود‪ .‬عجیبــه! بچه‌هــا کــه بــزرگ‌میشــن همشــون چهره‌اشــون عــوض‬
‫میشــه ولــی محبوبــه مــن هیــچ تغییــری نکــرده بــود فقــط بــزرگ شــده بــود و‬
‫اون بــرق چشمشــم فــرق نکــرده بــود‪ .‬چشــم بچــم عیــن ســه چهــار ســالگیش‬
‫بــود‪ .‬بــاورم نمی‏شــد خان ـ ‌م کوچولــوی مــن‪ ،‬دختــر مــن‪ ،‬انقــدر بــزرگ شــده‬
‫باشــه و یــه خانــم کامــل شــده باشــه‪ .‬دختــرم می‏خواســت خانــم دکتــر بشــه‪.‬‬
‫اومــدم پاییــن دیــدم‌ مهیــن تــو آشــپزخونه داره بســاط صبحونــه رو حاضــر‬
‫میکنــه‪ .‬مانتــوم رو پوشــیدم و چــادرم ســرم کــردم و ازش اجــازه گرفتــم‌مثــل‬
‫بچگی‌هــام بــرم‌نــون بخــرم‪ .‬یه‌ک ـم‌ بچگی‌هــام‌تداعــی شــد و دلــم‌گرفــت‬
‫کــه انــگار مهیــن متوجــه شــد و گفــت عزیــزم خــودم‌میــرم زحمــت میشــه‪.‬‬
‫گفتــم‪ :‬نــه مهیــن جــون می‏خــوام ایــن چنــد روز بیــرون رو ببینــم‪ .‬شــاید‬
‫دیگــه نتونــم‌هیچوقــت بیــام بیــرون از زنــدان‪ .‬فقــط بتونــم بــرای مرخصــی‬
‫بیــام بــرم‌‪ ،‬اگــه مــادر رامیــن رضایــت نــده‪ .‬مهیــن گفــت‪ :‬ایشــاهلل درســت‬
‫میشــه همینطــور کــه مجازاتــت تخفیــف داده شــده بقیشــم بســپار بــه خــدا‪.‬‬
‫مریــم جــان تــو خیلــی قــوی هســتی و بــا ایمانــی‪ ،‬مطمئنــم خــدا بــرات یــک‬
‫راهــی بــاز میکنــه درســته جــای دســت رامیــن روی گــردن تــو نیفتــاده ولــی‬
‫معلومــه کــه اگــه تــو اینــکارو نمی‌کــردی و دفــاع نمی‌کــردی شــاید اون‬
‫ایــن بــا رو ســر تــو مـی‌آورده‪ .‬مــادر جــون‪ ‌،‬مــن دلــم روشــنه‪ .‬گفتــم‪ :‬چــی‬
‫بگ ـم‌ مهیــن جــون‪.‬‬
‫اومــدم بیــرون در‪ ،‬چشــمم‌ افتــاد بــه حفــاظ در مــن بیــرون حفــاظ در!؟ خــدای‬
‫مــن چــه صبــح دلپذیــری بــود کوچمــون‪ .‬بــه جــای ماشــین پــدرم‪ ‌،‬ماشــین‬
‫محبوبــه پــارک بــود‪ .‬جلــوی درخونــه یــک ماشــین ‪ 206‬ســفید خریــده بــود‬
‫بــا پوالیــی کــه از رهــن خونــه مونــده بــوده و بقیشــم گذاشــته بــود بانــک‬
‫بــرای دانشــگاه و بــا بقیشــم‌جهیزی ـه‌اش رو تهیــه کنــه‪.‬‬
‫یــاد بچگیــام افتــادم‪ ،‬هــم بازیــام کــه االن کجــا هســتند و چیــکار دارن میکنن‬
‫و سرنوشــت چــه خوابــی بــرای تــک تــک اونــا دیــده بــود‪ .‬رســیدم‌نونوایــی‬
‫‪ 94‬خیلــی عــوض و شــیک شــده بــود‪ .‬داخلــش چنــد تــا صندلــی گذاشــته بودنــد‬
‫و خیلــی فــرق کــرده بــود‪ .‬آدمــای نونوایــی هــم دیگــه اون قبلیــا نبودنــد صــد‬
‫در صــد بعضیاشــون بــه رحمــت خــدا رفتــه بودنــد‪.‬‬
‫از نونوایــی برگشــتم خونــه‪ .‬همــه‌چیــز رو بــه دقــت نــگاه می‌کــردم‪ .‬انــگار‬
‫کــه ایــن آخریــن باریــه کــه دارم بیــرون رو می‌بینــم‪‌.‬حتــی یــک چیــزو‬
‫نمی‌گذاشــتم‌از زیــر نظــرم دور بمونــه‪ .‬چقــدر همــه چیــز زیبــا بــود‪ .‬خیلــی‬
‫همه‌چیــز وضــوح داشــت جلــوی چشــمام‌و پیــش خــودم می‌گفتــم‪ :‬آدمــا‬
‫چــه راحــت از چیزایــی کــه ســر راهشــونه رد میشــن و ایــن همــه خلقــت‬
 ‫و زیبایــی خــدا رو نمی‌بینــن‪ .‬دوســت داشــتم در‪ ،‬دیــوار‪ ،‬درختــا‪ ،‬ماشــینا‪،‬‬
‫جوبــا و همــه چــی رو ببوســم‪ .‬بــا نــون داغ رســیدم در خونــه‪ .‬بــوی عطــرش‬
‫وادارم کــرد یــه تیکــه ازشــو بکنــم و بخــورم‪ .‬بــاورم‌نمی‏شــد دارم تــو کوچــه‬
‫خودمــون راه میــرم و خوشــحال بــودم‪ .‬ولــی یــاد زنــدان کــه می‌افتــادم کمــی‬
‫غــم می‌نشســت تــو دلــم‪ .‬حســاب کــردم یــک روز از مرخصیــم گذشــته و‬
‫نــه روز دیگــه بیرونــم و بایــد برگــردم تــو زنــدان‪ .‬بــه خــودم گفتــم‪ :‬بایــد تــا‬
‫بیرونــم حتمــ ًا بــرای دختــرم کاری بکنــم‪ .‬کاراش رو مرتــب کنــم‪ .‬ایشــاهلل‬
‫رابطــه علــی و محبوبــه نتیجــه خوبــی داشــته باشــه‪.‬‬
‫زنــگ رو زدم‪ .‬مهیــن در رو وا کــرد‪ .‬رفتــم دیــدم چــه صبحانــه مفصلی درســت‬
‫کــرده‌‪ .‬نشســتیم ســه تایــی بــا محبوبــه و مهیــن دور هــم صبحانــه خوردیــم‬
‫و کلــی صحبــت کردیــم و خندیدیـم‌‪ .‬بــه مهیــن گفتــم‪ :‬اگــه بخــوای هــر روز‬
‫اینجــوری بســاط غــذا بچینــی و ســفره پهــن کنــی‪ ،‬مــن هــم خیلــی چــاق‬
‫میشــم و هــم بــد عــادت‪ .‬صبحونــش خیلــی مفصــل بــود‪ .‬فرنــی‪ ،‬تخم‌مــرغ‬
‫نیمــرو بــا قــارچ‪ ،‬کــره پنیــر‪ ،‬مربــای بــه و انجیــر‪‌.‬یــه نگاهــی بهــم کــرد و‬
‫گفــت‪ :‬عزیــزم نــوش جونــت باشــه‪ .‬چیــزی نیســت یــه صبحونــه معمولیــه‬
‫دیگــه‪.‬‬
‫ن رفتــم‬ ‫محبوبــه اون روز دانشــگاه نداشــت‪ .‬کلــی باهــم صحبــت کردیــم و مـ ‌‬
‫آشــپزخونه و کمــک کــردم و وســیله‌های صبحانــه رو شســتم و همــه جــا رو‬
‫تمیــز کــردم‪ .‬حتــی جــارو و گردگیــری‪ .‬کــه ایــن چنــد وقــت کــه بیرونــم بــه‬
‫مهیــن فشــار نیــاد‪ .‬ولــی ماشــاهلل مهیــن قــوی بــود و محبوبــه هــم هــواش ‪95‬‬
‫رو داشــت و خیلــی مهیــن اخالقــش خــوب شــده بــود‪ .‬یعنــی همه‌ک ـس‌اش‬
‫محبوبــه بــود و بــه جــز منــو محبوبــه کســی رو نداشــت و بقیــه فامیالشــم‬
‫شهرســتان بودنــد‪ .‬دوتــا دختــر خالــه هــم داشــت تهــران کــه عروســی مــن‬
‫اومــده بــودن بــا بچه‌هاشــون رفتــه بودنــد آلمــان و یــه بــرادر داشــت اینجــا‬
‫کــه بــه رحمــت خــدا رفتــه بــود‪.‬‬
‫محبوبــه بــه علــی گفتــه بــود کــه مــن اومــدم‌مرخصــی و یــه قــرار مالقاتــی‬
‫گذاشــت کــه همدیگــه رو بببنیــم‪ .‬علــی گفتــه بــود بــرای آشــنایی بــا مــن‬
 ‫یــه رســتوران دعوتــم بکنــه و تــو رســتوران هــم بــا همدیگــه راجــب محبوبــه‬
‫صحبــت کنیــم و هـم‌ آشــنا بشــیم کــه مــن نپذیرفتــم و خواســتم بــرای عصــر‬
‫بیــاد خونــه‪ .‬اول گفتــه بــود خجالــت میکشــه و خالصــه پذیرفتــه بــود کــه‬
‫بیــاد خونــه و باهــم آشــنا بشــیم‪.‬‬
‫نزدیــک ظهــر شــد و مهیــن هــم طبــق نظــر خــودش تصمیم‌گرفتــه بــود بــه‬
‫مــن‌خــوب برســه و غذاهــای خــوب درســت کنــه و هرچــی بهــش می‏گفتــم‪،‬‬
‫مــن راضــی نیســتم تــوی زحمــت بیفتــه‪ ،‬می‏خواســت کار خــودش رو انجــام‬
‫بــده‪ .‬و یــه قرمــه ســبزی خیلــی خــوب جــا انداخــت و بــا ســاالد شــیرازی‪.‬‬
‫بعــد خــوردن ناهــار رفتــم اتــاق بــاال‪ .‬دیــدم محبوبــه دراز کشــیده و منـم‌ رفتــم‬
‫‌از پشــت بغلــش کــرد ‌م و دســتمو کــردم الی موهــاش و پشــت موهــاش رو‬
‫بوســیدم و یک‌کــم بــو کشــیدمش‪ .‬اونــم برگشــت و خــودش رو انداختــه بــود‬
‫ا‬‫تــوی بغلــم و هــی پشــت دســت منــو‌می‌بوســید و می‏گفــت مامــان اص ـ ً‬
‫بــاورم نمیشــه االن خونه‌ایــی و کاشــکی برنگــردی دیگــه‪.‬‬
‫آهــی کشــیدم و‌گفتــم‪ :‬دختــرم اونجــا باشــم چنــد وقــت یکبــار دیگــه میــام‬
‫‌مرخصــی‪ .‬رویــا هــم هســت‪ ،‬دل ـم‌ گرمــه بــه وجــودش‪ ،‬غصــه نخــور‪ .‬بهــش‬
‫می‌گفتــ ‌م ولــی خــودم تــو دلــم واویــا بــود‪ .‬چجــوری دوری دختــرم رو‬
‫طاقــت بیــارم!؟ اونــم تــو زنــدان کــه ایــن همــه هــم دوری‌اش رو کشــیدم‪.‬‬
‫ن بــود‪،‬‬
‫محبوبــه کــه خوابیــد رفتــم ســراغ گذشــتم و خاطراتـم‌‪ .‬ای کاش مامــا ‌‬
‫پــدر بــود! حتــی رامیــن زنــده بــود و همینطــوری‪ .‬بعــد پیــش خــود ‌م گفتــم‪‌:‬‬
‫‪ 96‬مامــان اگــه بــود چقــدر از دیــدن نــوه‌اش خوشــحال می‏شــد کــه ممکنــه‬
‫عروســم بشــه‪ ،‬ایــن ســوزنی‌ها برســه بــه نــوه‌اش‪.‬‬
‫رفتــم پیــش مهیــن پاییــن و نشســتیم باهــم‌چایــی خوردیــم و یــه خــورده درد‬
‫و دل کــردم و نظــرش رو پرســیدم‪ .‬گفــت واهلل مــن کــه ندیدمــش ولــی فکــر‬
‫کنــم پســر خوبــی باشــه و اگــه خــوب باشــه یــک اســتخاره هــم‌میکنیــم‪.‬‬
‫حــاال از نزدیــک ببینیمــش چجوربــه و مــادر و پــدرش کــی هســتن‪ ،‬بعــداً‬
‫تــوکل بــه خــدا‪ .‬گفتــم‪ :‬درســت میگــی ولــی مــن و ایــن شــرایطم و اون‬
‫وضعیــت زنــدان! یــه کــم ســخته‪.‬‬
 ‫گفــت‪ :‬خــب محبوبــه کــه حقیقــت رو گفتــه و تــو هــم کــه آدم بــدی نیســتی‬
‫عزیــزم‌‪ .‬پیش‌آمــد بــوده دیگــه واهلل! هــر کســی بــود و اعتیاد داشــت شــوهرش‬
‫ایــن همــه ســال کنــار نمی‌اومــد‪ .‬تــو ایــن همــه ســوختی و ســاختی و حتــی‬
‫نذاشــتی پــدرت بفهمــه‪ .‬ولــی ای کاش می‏ذاشــتی بفهمــه کــه کار بــه اینجــا‬
‫نکشــه‪ .‬تــو مالحظــه قلــب پدرتــو کــردی‪ .‬ولــی فکــر خــودت نبــودی عزیــزم‪.‬‬
‫گفتــم‪‌:‬نــه مهیــن جــون‪‌،‬فقــط موضــوع پــدرم نبــود‪ .‬مــن رامیــن رو‬
‫واقعــ ًا دوســت داشــتم و می‏خواســتم تنهــاش نــذارم و زندگیــم رو بســازم‪‌.‬‬
‫می‏خواســتم کمکــش کنــم حتــی تــرک کنــه‪ .‬ولــی اینجــوری شــد و خیلــی‬
‫بــد شــد‪ .‬چشــمم پــر اشــک شــد‪ .‬گفــت‪ :‬پاشــو عزیــزم غصــه نخــور تــو‬
‫ســعی‌ات رو کــردی واســه زندگیــت‪ .‬خیلــی هــم خانومــی کــردی‪ .‬خــدا‬
‫بیامرزدتــش! لیاقتتــو نداشــت وگرنــه االن جــات زنــدان نبــود‪ .‬از اول دختــر‬
‫نجیــب و زحمت‌کــش بــودی‪ .‬زن خــوب‪ ،‬مــادر خــوب‪ ،‬دیگـه‌ یــک‌مــرد چــی‬
‫می‏خواســت کــه تــو نداشــتی؟ صورتــم رو بوســید منــم رفتــم یــه کــم دراز‬
‫کشــیدم‪ .‬کــم ک ـم‌ پلکــم ســنگین شــد و خوابیــدم‪ .‬ســاعت پنــج شــد‪ .‬دیــدم‬
‫‌محبوبــه پاشــد و یــه دوش گرفــت و یــه خــورده ســر و صورتــش رو مرتــب‬
‫کــرد‪ .‬یــاد خــودم افتــادم‪ .‬همینجــوری اســپورت پــوش بــود و ســاده‌پوش و‬
‫مثــل پــدرش جــذاب بــود‪ .‬رفتــم آشــپزخونه و یــک چایــی تــازه دم کــردم بــا‬
‫هــل و زعفــرون و یــک کـم‌ میــوه شســتم‌و یــه‌مقــدار شــکالت و شــیرینی‬
‫رو هـ ‌م مرتــب چیــد ‌م تــو یــک ظــرف کریســتال و کارد و پیش‌دســتی حاضــر‬
‫کــردم‪ .‬ســاعت ‪ 6‬بــود کــه علــی زنــگ رو زد و اومــد داخــل‪ .‬محبوبــه رفــت ‪97‬‬
‫بــه پیشــوازش و راهنماییــش کــرد بــه اتــاق پذیرایی‌مــون‪ .‬بعــد منــم همــراه‬
‫مهیــن رفتــم‌داخــل اتــاق و بعــد تشــریفات احوالپرســی و معارفــه یــه مقــدار‬
‫پذیرایــی کردیــم‪ .‬ســکوت حکم‌فرمــا شــد‪ .‬مهیــن ســوال کــرد کــه چنــد‬
‫ســالتونه؟ اهــل کجاییــد؟ اصلیتتــون کجاییــه؟‬
‫علــی جــواب م ـی‏داد‪ .‬خیلــی هــم ســر بــه زیــر و کم‌حــرف بــود‪ .‬یــاد اولیــن‬
‫ن اومــده بــود خونمــون افتــادم‪ .‬علــی یــک پســر قدبلنــد و‬ ‫روزی کــه رامی ـ ‌‬
‫ظریفــی بــود‪ .‬حــدود بیســت و هشــت ســالش بــود کــه تقریبـ ًا ســه ســال‌و‌نیم‬
‫از محبوبــه بزرگتــر بــود‪ .‬اهــل تهــران بودنــد‪ .‬اینجــور کــه جــواب مهیــن رو‬
‫م ـی‏داد‪ ،‬دوتــا خواهــر داشــت کــه یکیشــون دندون‌پزشــک بــود و اون یکــی‬
‫هــم‌دکتــر زنــان بــود‪ .‬البتـه‌ محبوبــه بهـ ‌م گفتــه بــود و مــن خواســتم یه‌کــم‬
‫‌بیشــتر از بیوگرافیــش بدونم‪‌.‬کــه اونــم خیلــی واضــح وکامــل و جامــع توضیــح‬
‫داد‪.‬‬
‫از لحــاظ روحــی روانــی پســر ســالمی بــود‪ .‬در عین‌حــال کــه ســاکت و ســربه‬
‫زیــر بــود ولــی معلــوم بــود کــه صــادق و رو راســت هســت و از یــک خانــواده‬
‫اصیلــی هــم‌بــود‪ .‬خودشــم کــه داشــت پزشــکی می‌خونــد و ســال آخــرش‬
‫بــود‪.‬‬
‫منــم یــه کــم‌از زندگــی و بیوگرافــی خودمــون گفتــم‪ .‬از پــدر و مــادرم و رامیــن‬
‫صحبــت کــردم‪ .‬وقتــی صحبــت بــه موضــوع رامیــن رســید‪ ،‬متوجــه شــد کــه‬
‫بهــم ریختــم‪ .‬گفــت خواهــش می‌کنــم بــه خودتــون فشــار نیاریــد‪ .‬از شــما‬
‫توضیــح نمی‏خــوام‌‪ .‬شــما می‌تونیــد در رابطــه بــا مــن حســابی تحقیــق کنیــد‪.‬‬
‫چــون‌موضــوع ازدواج دخترتونــه و حــق داریــد کــه بدونیــد‪ .‬ولــی مشــخصه‬
‫کــه خیلــی هــم بــا اصالــت و باشــخصیت هســتین و مــن هــم راجــب محبوبــه‬
‫چیزایــی را کــه بایــد بدونــم‪‌،‬میدونــم‪ .‬اون یــک اتفــاق بــوده و ممکنــه بــرای‬
‫هرکســی پیــش بیــاد و مــن هــم کامــل روی محبوبــه شــناخت دارم و چنــد‬
‫ســاله کــه هم‌دانشــگاهی هســتیم و شــما ه ـ ‌م از وجناتتــون معلومــه کــه از‬
‫خانــواده اصیلــی هســتید و اگــر کــه نخواســتم‌خانــواده‌ام بدونــن صرفـ ًا بــرای‬
‫‪ 98‬قضاوتــه نه‌چیــز دیگــه‪.‬‬
‫از اینکــه علــی نســبت بــه ســنش چقــدر آگاه‪ ،‬خوشــحال شــدم‪ .‬خالصــه قــرار‬
‫شــد یــه نشســت دیگــه هــم داشــته باشــیم‪ .‬قــرار بعــدی رو ه ـم‌ گذاشــتیم‬
‫کــه بــاز یــه مقــدار اطالعــات از هــر دو طــرف بــه هــم رد و بــدل بشــه‪.‬‬
‫البتــه علــی نمی‌خواســت تحقیــق کنــه و مــن دوســت داشــتم یــه نشســت‬
‫دیگــه داشــته باشــیم‪ .‬بعــد اگــه از جانــب مــن هــم‌تاییــد شــد بگ ـ ‌م همــراه‬
‫خانــواده‌اش بیــان‪ .‬البتــه ایــن یــک احتــرام بــود کــه محبوبــه بــه مــن‌گذاشــته‬
‫بــود و گرنــه تقریبــ ًا خــود بچه‌هــا تــو ایــن‌چنــد ســال تحصیــل‪ ،‬شــناخت‬
 ‫پیــدا کــرده بــودن‪ .‬شــاید ایــن مــدل خواســتگاری بــه خاطــر شــرایط مــن‬
‫عجیــب بــود‪.‬‬
‫از مــن تشــکر کــرد و خداحافظــی کــرد و رفــت‪ .‬مــن و مهیــن از علــی خیلــی‬
‫خوشــمون اومــد‪ .‬مــن خیلــی خوشــحال شــدم کــه علــی یــک همچنیــن‬
‫شــخصیت و بینــش خوبــی داره و خیلــی هــم بــا وقــار و مــودب بــود‪ .‬بــه‬
‫محبوبــه گفتــم‪‌:‬پســر فوق‌العــاده خوبیــه و مــن از نگــرش علــی خیلــی لــذت‬
‫بــردم و گفتــم‪ :‬محبوبــه‪ ،‬خانــواده پــدری تــو هــم خیلــی اصیــل و خــوب‬
‫هســتن و پدرتــم‌اگــه درگیــر اعتیــاد نشــده بــود شــخصیتش خــوب بــود‪.‬‬
‫محبوبــه بهــم گفــت‪ :‬مامــان تــو خیلــی خوبــی‪ .‬علی‌رغــم ایــن همــه بــا کــه‬
‫ســرت اومــده نظــرت اینجوریــه‪ .‬گفتــم‪ :‬محبوبــه دختــرم واقعیــت رو میگــم و‬
‫مادربزرگت ـ ‌م همیــن یــک دونــه پســر رو داشــته و مــن نمی‌تونــم بگــم آدم‬
‫بدیــه‪ .‬ولــی مــن اگــه جــای مادربزرگــت بــودم بیشــتر بــه واقعیــت توجــه‬
‫می‌کــردم‪ .‬چــون شــناخت روی مــن داشــت‪ .‬واقع ـ ًا دوســت داشــتم‌زندگیــم‬
‫رو بســازم و خیلــی هــم ســعی کــردم‪ .‬ولــی متأســفانه اینجــوری شــد و ایــن‬
‫اتفــاق افتــاد‪.‬‬
‫محبوبــه گفــت‪ :‬مامــان جونــم بــازم کــه داری خودتــو اذیــت میکنــی! فقــط یه‬
‫پیش‌آمــد بــود‪ .‬مــن ســاکت شــدم و بعــد گفتــم‪ :‬میدونــم دختــرم نمی‌خــوام‬
‫تــو آینــده تــو تاثیــر بــدی بــذاره‪ .‬االن کــه علــی رو دیــدم و بــا نگرشــش آشــنا‬
‫شــدم‪ .‬تــو ایــن برخــورد اولمــون الاقــل از هفتــاد درصــد مســئله مطمئنــم‬
‫کــه خوشــبخت میشــی‪ ،‬شــایدم بیشــتر و ایــن‌خیلــی خوبــه‪ .‬در فکــر بــودم ‪99‬‬
‫گ گوشــیم بــه خــودم اومــدم‪ .‬رویــا بــود‪ .‬بعــد ســام و‬ ‫کــه بــا صــدای زن ـ ‌‬
‫احــوال پرســی گفــت‪ :‬خان ـم‌ خــوش می‌گــذره؟ دختــر گلــت رو و آقــا دامــاد‬
‫رو دیــدی؟ چجــوری بــود؟ بــه دلــت نشســت یــا نــه؟‬
‫‌گفتــم‪ :‬بلــه رویــا جــان! ازت سپاســگزارم‌‪ .‬خیلــی خــوش می‌گــذره‪ .‬جــات‬
‫خالیــه رویــا جــان‪ .‬همه‌چیــز خوبــه و علــی آقــا هــم بــه دلــم نشســته‌‪ .‬گفــت‪:‬‬
‫خــب الهــی شــکر! خیلــی خوشــحالم‪‌.‬‬
‫وقتــی علــی رفــت بــه مهیــن گفتــم‪ :‬مهیــن جــون بــذار مــن شــام درســت‬
‫کنــم‪ .‬یــک شــام سردســتی دلــم‌می‏خــواد‪ .‬غــذای ســاده‪ .‬گفــت باشــه عزیــزم‌‪.‬‬
‫چــی دوســت داری درســت کنــی؟ گفتــم‪ :‬هــوس کله‌جــوش کــردم‪ .‬رفــت‬
‫کشــک خریــد و یه‌کــم ســبزی خــوردن و نــون گرفــت‪ .‬منـم‌ مشــغول آشــپزی‬
‫شــدم و گــردوی خونگــی پوس ـت‌دار آورد‪ .‬همیشــه یــه گونــی گــردو داشــت‪.‬‬
‫باهــم ســبزی رو پــاک کردیــم و کله‌جــوش رو واســه شــام حاضــر کــردم‬
‫و خوردیــم‪ .‬مهیــن گفــت خیلــی خوشــمزه بــود و چســبید‪ .‬یــه مقــدار باهــم‬
‫صحبــت کردیــم‪ .‬محبوبــه داشــت درســاش رو مــرور می‌کــرد‪ .‬بــرای فــردا‬
‫کــه قــرار بــود بــره دانشــگاه‪ .‬بعــد بــه مــا ملحــق شــد و گفــت‪‌:‬مامان‌جــون‬
‫هنــوز غذاهــات خوشــمزه‌اس و اومــد خــودش رو انداخــت بغلــم و دیــدم یــه‬
‫انگشــتر عقیــق قشــنگ آورد و انداخــت تــوی دســتم‪ .‬گفــت‪ :‬مامــان شــما‬
‫بــرای مــا لبــاس و شــال تهیــه کــردی و خریــدی منــم ایــن انگشــتر رو هفتــه‬
‫پیــش رفتــه بــودم‌امــام‌زاده صالــح براتــون خریــدم‪ .‬انگشــتر عقیــق قشــنگی‬
‫بــود‪ .‬گفتــم‪‌:‬خیلــی قشــنگه دختــرم! انداختــم تــوی انگشــتم و تشــکر کــردم‬
‫و بوســیدمش‪ .‬چشــمام‌ پــر اشــک شــد کــه دیــد ‌م مهیــن هــم بــا گوشــه‬
‫روســریش داره اشکشــو پــاک میکنــه‪ .‬رفتــم‌یــه آبــی بــه صورتــم زدم‪.‬‬
‫مهیــن همیشــه تخمــه خونگــی داشــت یه‏وقت‌هــا بــو م ـی‏داد‪ .‬تــوی قوطــی‬
‫فلــزی چــای همیشــه تخمــه جمــع می‌کــرد البتــه نــه بــرای صرفه‌جویــی‪،‬‬
‫اصــو ًال دوســت داشــت و واقعــ ًا هــم‌می‌چســبید‪ .‬مشــغول شــدم بــو دادن‬
‫تخمــه‪ .‬بــه یــاد قدیمــا باهــم خوردیــم و کلــی باهــم صحبــت کردیــم و‬
‫‪ 100‬خندیدیــم و زودتــر خوابیدیــم‪ .‬به‌خاطــر محبوبــه دختــرم کــه می‏خواســت‬
‫بــره دانشــگاه‪.‬‬
‫روی تخــت بــودم و مــوی محبوبــه رو بــوس می‌کــردم‪ .‬تــوی خــواب متوجــه‬
‫می‌شــدم کــه محبوبــه تــا صبــح چنــد بــار پریــد و منــو نــگاه می‌کــرد‪ .‬از‬
‫اینکــه کنــارش بــودم خوشــحال بــود و منــم‌خــدا رو شــکر می‌کــردم کــه‬
‫کــه زنــده هســتم و شــاهد موفقیت‌هــای دختــرم هســتم‌‪ .‬امیــد بــه خــدا‬
‫رو هیچوقــت از دســت نــدادم‪ .‬چــرا کــه معتقــد هســت ‌م خداونــد خداییشــو‬
‫بلــده‪ .‬همینطــور کــه یوســف را از زنــدون‌بــه جــاه وجبــروت و مقــام رســوند‪.‬‬
 ‫مطمئــن شــدم کــه حتمـ ًا خیــری بــوده کــه مــن در زنــدان بــودم و هـم‌ خــودم‬
‫‌بــه خــدا نزدیکتــر شــدم و ســیر و ســلوک کــردم و هــم دختــرم خــود ســاخته‬
‫چ عنــوان‪.‬‬‫شــده بــود‪ .‬نــه اینکــه بگ ـم‌ زنــدان جــای خوبیــه! بــه هی ـ ‌‬
‫یه‏وقت‌هــا خــود ســلول و حصــار شــکنجه‌های بــرای خــودش محســوب‬
‫میشــه و انــگار از دنیــای بیــرون بی‌اطالعــی و از دنیــا و عصــر جدیــد فاصلــه‬
‫داری‪ .‬بــه هــر حــال روز ســوم بیــرون بــودن‌مــن از زنــدان‌بــود‪ ،‬کــه صبــح‬
‫شــد‪ .‬مهیــن زودتــر از مــا بیــدار شــده بــود و صبحانــه خوبــی حاضــر کــرده‬
‫بــود‪ .‬محبوبــه بــه دانشــگاه رفــت و مــن بعــد مرتــب کــردن اتــاق بــاال و پایین‬
‫رفتــم بــه حیــاط و مشــغول تمیــز کــردن حیــاط و گلدون‌هــا شــدم‪ .‬همینطــور‬
‫کــه کار می‌کــردم بــا مهیــن هــم‌ مشــغول صحبــت بــودم‪ .‬ناخــودآگاه بــه‬
‫طــرف در حیــاط رفتــم‪ .‬در حیــاط رو بــاز کــردم و حفــاظ در رو کشــیدم‪ .‬روی‬
‫تخــت نشســتم و دســتم رو زدم زیــر چونــم‪ .‬رفتــم بــه عالــم بچگیــم کــه چــه‬
‫زود همــه چــی گذشــته و بــه ایــن ســن رســیدم‌‪ .‬همینجــور کــه تــو فکــر‬
‫بــودم دیــدم یکــی داره نگاهــم می‌کنــه و می‌خنــده‪ .‬وای خــدای مــن‪ ،‬رویــا‬
‫بــود!‬
‫بــه قــدری خوشــحال شــدم کــه یــه جیــغ کوچیــک کشــیدم و رفتــم بــه‬
‫طرفــش‪ .‬گفتــم‪ :‬رویــا تــو کجــا؟ اینجــا کجــا عزیــزم؟ چقــدر خوشــحالم‬
‫کــردی؟ چــرا نگفتــی کــه میــای؟ همدیگــه رو بوســیدم وکلــی خوشــحال‬
‫شــدیم و رویــا هیجــان زده شــده بــود کــه اومــده بــود محــل قدیمــی و‬
‫م می‏خواســت ایــن کوچــه رو ببینــم‪ .‬چشــماش ‪101‬‬ ‫می‏گفــت‪ :‬مریــم خیلــی دل ـ ‌‬
‫پــر اشــک شــده بــود‪ .‬البتــه اشــک شــوق‪ .‬خالصــه جفتمــون خیلــی خوشــحال‬
‫ا‌می‏خــوام بشــینم تــوی حیــاط بــه‬ ‫بودیــم‪ .‬گفتــم‪ :‬بریــم تــو‪ .‬گفــت نــه‪ .‬فعـ ً‬
‫یــاد قدیــم‪.‬‬
‫مهیــن اومــد و بعــد از ســام وعلیــک و دیــده بوســی‪ ،‬مشــغول پذیرایــی شــد‪.‬‬
‫و رفــت آشــپزخونه بــرای درســت کــردن غــذا‪ .‬از رویــا پرســیدم چطــور شــد‬
‫از کــرج‪ ،‬تهــران اومــدی؟ گفــت امــروز مرخصــی رد کــردم کــه هــم بیــام‬
‫پیــش تــو ببینــم حــال و روزت چطــوره و هــم محلــه قدیمــی رو ببینــم‪ .‬وای‬
‫مریــم چــه روزایــی بــود! هــم تلــخ و هــم شــیرین‪ .‬کاش هیچ‌وقــت بــزرگ‬
‫نمی‏شــدیم‪ .‬خیلــی بی‌دغدغــه و بی‌خیــال بودیــم‌‪ .‬گفتــم‪ :‬بلــه درســته ولــی‬
‫زندگــی مــن بعــد ازمــرگ مــادرم خیلــی هــم راحــت نبــود بــرام‪ .‬گفــت‪:‬‬
‫درســت میگــی‪.‬‬
‫از حــال و هــوای بچگــی بیــرون اومدیــم و‌ ناهــاری دورهــم خوردیــم‪ .‬یــه‬
‫قیمــه خیلــی خوشــمزه مهیــن درســت کــرده بــود کــه رویــا یواشــکی در‬
‫گوشــم گفــت درســته بچگــی منــو راه نم ـی‏داد بیــام خونتــون االن بــا ایــن‬
‫غــذای خوشــمزه کــه درســت کــرد‌ جبــران مافــات کــرد‪ .‬کلــی باهــم خندیدیم‬
‫از ایــن در و اون در باه ـ ‌م حــرف زدیــم‪ .‬نزدیــک چهــار بعد‌از‌ظهــر بــود کــه‬
‫محبوبــه از دانشــگاه اومــد‪ .‬خیلــی هــم خوشــحال شــد کــه رویــا اومــده بــود‪.‬‬
‫بعــد از دیــده بوســی و احــوال پرســی‪ ،‬رویــا از محبوبــه ســوال کــرد از آقــا‬
‫دامــاد چــه خبــر؟ محبوبــه گفــت‪ :‬خالــه رویــا! هنــوز کــه ازدواج نکردیــم‪ .‬رویــا‬
‫گفــت‪ :‬بــه امیــد خــدا ازدواج ه ـم‌ می‌کنیــد‪.‬‬
‫بعــد از خــوردن چــای و میــوه‪ ،‬گفــت‪ :‬مامــان! راســتی یــک خبــر خــوب! اگــه‬
‫موافقــت کنیــد مــن و علــی از طریــق دانشــگاه بورســیه شــدیم بــرای ادامــه‬
‫تحصیــل‪ .‬خیلــی خوشــحال شــدم‪ .‬رویــا هــم‌همینطــور‪ .‬تبریــک گفتیــم‬
‫بهــش‪ .‬ولــی تــه دلــم هــم غمگیــن بــودم چــرا کــه مــن همیــن یــک دختــر‬
‫رو داشــتم‪ .‬گفــت البتــه مامــان مــن به‌خاطــر شــرایط شــما نمی‏خــوام بــرم‪.‬‬
‫کــه رویــا گفــت‪ :‬نــه عزیــزم ایــن کارو نکــن‪ .‬ایــن شــرایط قســمت هرکســی‬
‫‪ 102‬نمیشــه‪ .‬بــه امیــد خــدا می‏خوایــم پرونــده مامانــت بیفتــه تــوی جریــان‬
‫و شــاید تبصــره هــم بخــوره بهــش و شــامل حــال مــادرت بشــه‪ .‬گفــت‪:‬‬
‫نمی‌دونــم مــردد هســتم‪ .‬مــن گفتــم‪‌:‬نــه دختــرم حتمــ ًا از ایــن بورســیه‬
‫اســتفاده بکــن‪.‬‬
‫می‏خواســتن بفرستنشــون کانــادا بــرای ادامــه تحصیــل‪ .‬مهیــن هــم‌نــگاه‬
‫می‌کــرد کــه محبوبــه رفــت بغلــش کــرد و گفــت شــما غصــه نخــوری‬
‫مامان‌مهیــن‪ .‬حــاال معلــوم‌نیســت کــه بریــم و اگــرم بــرم شــما رو هــم‬
‫دعوتــت میکنــم بیــای پیشــم‪ .‬محبوبــه‪ ،‬مهیــن رو دوســت داشــت‪ .‬شــاید‬
 ‫مهیــن تــو جوونــی بــه مــن بــد کــرده بــود ولــی هــم االن داشــت جبــران‬
‫می‌کــرد و هــم بــه محبوبــه خیلــی محبــت کــرده بــود و دوســتش داشــت‪.‬‬
‫واقعـ ًا عیــن نــوه‌اش بــود و تــو ایــن مــدت خیلــی هــم بهــش رســیدگی کــرده‬
‫بــود‪.‬‬
‫ســاعت شــش بعداز‌ظهــر بــود کــه رویــا خداحافظــی کــرد و از منــزل مــا‬
‫رفــت‪ .‬بعــد از رفتــن رویــا خونــه رو تمیــز کردیــم‪ .‬هــوا داشــت گــرگ و میــش‬
‫می‏شــد‪ .‬یــه غــذای ســر دســتی درســت کردیــم‪ .‬بعــد از نمــاز یــه مقــدار قــرآن‬
‫خونــدم و شــام خوردیــم‪ .‬مهیــن رنــگ‌مــو خریــده بــود کــه محبوبــه موهــاش‬
‫رو رنــگ کنــه‪ .‬تــا ســاعت ده هــم رنــگ کاری داشــتند‪ .‬محبوبــه رفــت اتــاق‬
‫بــاال کــه درســاش رو مــرور کنــه‪ .‬بعــد از یکــی دو ســاعت رفتیــم بــاال بــرای‬
‫خــواب‪.‬‬
‫هــر روز کــه می‌گذشــت و شــب می‏شــد دلهــره می‏گرفتــم و غمگیــن‬
‫می‏شــدم و می‏‏‏‌‏‏‏دونســتم ایــن حــس رو دختــرم هــم داره‪ .‬شــب ســوم رو هــم‬
‫بــه ایــن ترتیــب پشــت ســر گذاشــتیم‪ .‬تــوی تخــت داشــتم فکــر می‌کــردم‬
‫کــه چــی در انتظارمــه و دســت سرنوشــت قــراره کجــا ســوقم بــده‪.‬‬
‫فــردای روز ســوم خواســتم تــو لحظــه متمرکــز باشــم و بــه چیــزای بــد فکــر‬
‫نکنــم و پرانــرژی باشــم‪ .‬پیــش خــودم‌می‏گفتــم‪ :‬االن کــه بیــرون هســتم و‬
‫کنــار دختــر نازنینــم هســتم‪ .‬بعــد هــم خــدا بزرگــه‪ .‬محبوبــه دانشــگاه نداشــت‬
‫و تصمیــم گرفتیــم باهــم بریــم ســرای ســالمندان هــم عمــه خانــوم رو ببینــم‬
‫و هــم بــرای ســالمندان خــورد و خوراکــی ببریــم و چنــد ســاعتی کنارشــون ‪103‬‬
‫بمونیــم‪.‬‬
‫بعــد از صبحاتــه کلــی خریــد کردیــم‪ .‬هــم تنقــات و هــم مــواد غذایــی و‬
‫رفتیــم ســرای ســالمندان‪ .‬محبوبــه و مهیــن کلــی وســایل توزیــع کردنــد و‬
‫همــه خوشــحال شــدند‪ .‬وقتــی رســیدم در اتــاق عمه‌خانــم‪ ،‬قلبــم بــه شــدت‬
‫فــرو ریخــت کــه عم ـه‌ی زیبــا و خــوش ســرو زبونــم چقــدر از بیــن رفتــه‬
‫بــود و کســی رو هــم بــه اون صــورت نمی‌شــناخت‪ .‬پیشــش نشســتیم و هــی‬
‫بوســش می‌کــردم‌ و می‏گفتــم‪ :‬عمــه جــون‌ منــم مریــم‪ .‬لباساشــو عــوض‬
‫ا عمــه طنــاز مــن‪ ،‬اون عمــه نبــود کــه‬ ‫کــردم‪ .‬خیلــی نمی‌شــناخت‪ .‬اصــ ً‬
‫خیلــی مقیــد دیــد و بازدیــد بــود‪ .‬خیلــی مبــادی آداب بــود‪ .‬فقــط هــر از گاهــی‬
‫یــک لبخنــد م ـی‏زد و ســری تکــون م ـی‏داد و مــا رو بیشــتر نــگاه می‌کــرد‪.‬‬
‫بعــد چنــد ســاعت هــم خوابــش بــرد و مــا هــم راهــی خونــه شــدیم‪.‬‬
‫تــوی راه بــه ایــن فکــر می‌کــردم آیــا عاقبــت ماهــم اینطــوری میشــه؟‬
‫محبوبــه دیــد ســخت در فکــرم‪ ،‬یــه موزیــک شــاد گذاشــت و حــال و هوامونــو‬
‫یــه مقــدار عــوض کــرد‪ .‬وقتــی رســیدیم همگــی خســته بودیــم‪ .‬یک‌مقــدار‬
‫اســتراحت کردیــم‪ .‬بعــد اســتراحت محبوبــه گفــت مامــان! علــی می‏خــواد‬
‫ببینــه شــما رو دوبــاره‪ .‬گفتــم‪ :‬بهــش بــذار ببینــم حــال مامــان خوبــه و اجــازه‬
‫می‏دیــد کــه یــه دیــداری داشــته باشــیم‪.‬‬
‫نگاهــش کــردم و ابروهــام رو توهــم کشــیدم‪ .‬رفتــم تــو فکــر‪ .‬بعــد گفتــم‪:‬‬
‫بلــه‪ .‬بــه ایــن ترتیــب روز چهــارم هــم گذشــت و بعــد اســتراحت خالصــه روز‬
‫پنجــم رســید و ســرحال بیــدار شــدیم‪ .‬محبوبــه کتابــی می‏خواســت تهیــه‬
‫کنــه کــه مــن هــم بــه همراهــش رفتــم‪ .‬بعــد از خریــدن کتــاب یــه مقــدار‬
‫گشــتیم باهــم و بــرای صــرف ناهــار بــه یــه رســتوران خیلــی خــوب رفتیــم‪.‬‬
‫خیلــی فضــای شــیک و مدرنــی داشــت‪ .‬مــن داشــتم بــه دیزایــن رســتوران‬
‫توجــه می‌کــردم کــه دیــدم ســه تــا آقــا وارد شــدند‪ .‬از میــون اون‌هــا بیــژن رو‬
‫شــناختم‪ .‬بیــژن هــم چشــمش بــه مــن افتــاد و نگاهمــون درهــم تالقــی کــرد‪.‬‬
‫مــن هــم ادای احتــرام کــردم و بــه پــاس زحمتاتــش کــه منــو رســونده بــود‪،‬‬
‫‪ 104‬ســری تکــون دادم و بلنــد شــدم‪ .‬از پشــت میــز رســتوران اومــد بــه ســمتم‬
‫و بعــد ســام وعلیــک‪ ،‬محبوبــه رو بهــش معرفــی کــردم‪ .‬بــرای محبوبــه‬
‫ســوال پیــش اومــده کــه ایــن آقــا کیــه؟ بیــژن گفــت‪ :‬ماشــاهلل چــه دختــر‬
‫ا بهتــون نمیــاد یــه همچیــن دختــر بزرگــی داشــته‬ ‫خانــم بــا وقــاری! اص ـ ً‬
‫باشــید‪ .‬منــم تشــکر کــردم و گفــت کــه همــراه همــکارای قدیمیــش بــه ایــن‬
‫رســتوران‌ بــرای صــرف غــذا یه‏وقت‌هــا میــان و چــون‌غذاهــاش خوبــه و‬
‫قابــل اطمینانــه بــا دوتــا از دوســتاش غــذا اینجــا میخــورن‪.‬‬
‫گفــت‪ :‬شــما اینجــا زیــاد میایــن؟ گفتــم‪ :‬خیــر‪ .‬بــرای اولیــن بــاره‪ .‬احســاس‬
 ‫ا‬ ‫کــرد معــذب هســتم‪ .‬ابــراز خوشــحالی کــرد کــه منــو دیــده و گفــت‪ :‬فع ـ ً‬
‫خداحافــظ‪ .‬ولــی احســاس می‌کــردم منــو زیــر نظــر داره‪ .‬غذایــی رو کــه‬
‫ســفارش داده بودیــم جوجــه و کبــاب بــرگ بــود و مــن خیلــی گشــنم بــود و‬
‫بــا ولــع می‏خــوردم‪ .‬به‌خاطــر اینکــه زیــاد پیــاده‌روی کــرده بودیــم ضعــف‬
‫کــرده بــودم و بــه شــدت گشــنم بــود‪ .‬محبوبــه دیگــه طاقــت نیــاورد و پرســید‪:‬‬
‫مامــان‌ایــن آقــا کــی بــود؟ گفتــم‪ :‬قضیـه‌اش مفصلــه‪ .‬گفــت‪ :‬نــه االن بگــو‪.‬‬
‫دیگــه یــه لبخنــدی زدم و حــس کنجکاویــش رو کــه تحریــک شــده بــود‬
‫نمی‏شــد بــه بعــد موکــول کــرد‪ .‬تمــام ماجــرا رو شــرح دادم و گفــت‪:‬‬
‫مشــخصه کــه خیلــی هــم‌باشــخصیت و اصیلــه‪ .‬گفتــم‪ :‬همینطــوره دختــرم‪.‬‬
‫گفــت‪ :‬مامــان نمیدونــم چــرا ایــن آقــا رو دیــدم یــاد بابــا افتــادم‪ ‌.‬گفتــم‪ :‬شــاید‬
‫بــه خاطــر ایــن کــه هــم ســن وســال پــدر خودتــه‪ .‬گفــت‪ :‬شــاید نمیدونــم‪.‬‬
‫غذامــون کــه تمــوم شــد صــورت حســاب رو کــه پرداخــت کردیــم اومدیــم‬
‫کــه خــارج بشــیم‪ ،‬بیــژن از جــاش بلنــد شــد و گفــت اگــر ماشــین نیســت در‬
‫خدمتتــون باشــم‪ .‬گفتــم‪ :‬خیــر دختــرم ماشــین داره و ادامــه داد کــه خیلــی از‬
‫اینکــه منــو دوبــاره دیــده خوشــحال شــده‪ .‬منــم تشــکر کــردم‪ .‬گفت امیــدوارم‬
‫کــه ســامت باشــید و دوبــاره ببینمتــون‪ .‬منــم تشــکر و خداحافظــی کــردم‪.‬‬
‫اشــاره کــرد راســتی کــی قــراره مســافرت بریــد؟ گفتــم‪ :‬پنــج روز دیگــه‪.‬‬
‫از رســتوران خــارج شــدیم و نگاهــش بدرقــه راهمــون بــود‪ .‬محبوبــه گفــت‪:‬‬
‫چــه‌ مســافرتی مامــان قــراره بــری‌؟ گفتــم‪ :‬مگــه قــرار نیســت برگــردم‌‬
‫زنــدان‪‌.‬نمی‏شــد کــه بــه ایــن آقــا بگــم‌می‏خــوام بــرم زنــدان‪ .‬ازم‌پرســید ‪105‬‬
‫اگــه جایــی می‏خــوام بــرم شــماره‌اش رو داد بــدون هیــچ‌چشــم داشــتی‬
‫کــه لطفــی کــرده باشــه‪ .‬منــم گفتــم‪ :‬مــن دیگــه نیســتم‌چنــد روز دیگــه‬
‫‌می‏خــوام بــرم‌مســافرت‪ ،‬مصلحتــی دیگــه‪ .‬یــه وقت‌هــا آدمــا مجبــورن‪.‬‬
‫ن می‌کنــم‌‪ .‬تــوی راه کــه داشــتیم بــر می‌گشــتیم‬ ‫گفــت‪ :‬بلــه مامــان درکتــو ‌‬
‫نمیدونــ ‌م چــرا غمگیــن شــدم‪ .‬محبوبــه دســتم رو گرفــت و گفــت چــرا‬
‫غمگینــی؟ گفتــم‌‪ :‬نمیدونــم‪ .‬گفتــم‪ :‬بــرای مادروپــدرم دلــم تنــگ شــده و دلــم‬
‫‌می‏خــواد یــه زیــارت هــم بــرم‪ .‬گفــت فــردا دو ســاعت کالس دارم‪ .‬برگشــتم‌‬
‫خونــه بــا مهیــن و شــما‪ ،‬ســه تایــی میریــم هــم‌زیــارت اهــل قبــور و هــم‬
‫‌زیــارت امــام‌زاده صالــح‪ .‬مــن عابریــن و خیابونــا رو بــه دقــت نــگاه می‌کــردم‪.‬‬
‫برگشــتیم خونــه و قــرار بــود بــا علــی یــه صحبتــی داشــته باشــم و بعــد‬
‫همــراه پــدر ومــادرش بیــان بــرای خواســتگاری‪ .‬رســیدیم خونــه یــه دوش‬
‫گرفتــم و محبوبــه هــم‌همینطــور‪ .‬یــک چــای خوردیــم و اســتراحت کردیــم‪.‬‬
‫وقتــی بیــدار شــد ‌م دیــدم‌محبوبــه هــم پاییــن رو تمیــز کــرده و هــم وســایل‬
‫پذیرایــی رو حاضــر کــرده‪ .‬دیــدم مهیــن هــم قبــراق و ســرحال منتظــره‪ .‬بعــد‬
‫نیم‌ســاعت علــی آقــا تشــریف آوردنــد بــا یــک ســبد گل خیلــی زیبــا‪ .‬بســیار‬
‫موقــر و آراســته بــود‪ .‬چهــره دلنشــینی هــم داشــت‪ .‬دیــدم‌چقــدر بــه محبوبــه‬
‫میــاد‪ .‬چهــره جفتشــون هــم زیبــا بــود‪ .‬صــورت زیبــای محبوبــه هــم عیــن‬
‫مــاه می‌درخشــید‪ .‬یــه بلــوز آبــی و یــه شــلوار مشــکی پوشــیده و یــه شــال‬
‫لیمویــی بــا یــه آرایــش خیلــی‌ملیــح کــه جلــوه خاصــی بهــش داده بــود‪‌.‬بــوی‬
‫‌عطــر خــوب مردونــه فضــا را پــر کــرده بــود‪ .‬محبوبــه هــم قهــوه درســت‬
‫کــرده بــود کــه بــا بــوی عطــر قاطــی شــده بــود‪ .‬خیلــی حــس خوبــی بــه‬
‫مــن منتقــل می‏شــد‪.‬‬
‫بعــد از ادامــه صحبــت ایــن دفعــه دکتــر علــی کــه قــراره دامــادم بشــه‬
‫تایــم طوالنی‌تــری رو نشســت و بیشــتر باهــم آشــنا شــدیم‪ .‬چیزهایــی‬
‫کــه می‏خواســتم بدونــم دســتگیرم شــد‪ .‬بعــد دو ســاعت خداحافظــی کــرد‬
‫و رفــت‪ .‬مهیــن یــه خــورده کل کشــید و لــی لــی کــرد و یکــم رقصیــد‪.‬‬
‫‪ 106‬ماهــم کلــی خندیدیــم‪ .‬مهیــن گفــت‪ :‬حــاال مریــم جــون االن میخــوام بــرات‬
‫کبــاب تابـه‌ای درســت کنــم‪ .‬گفتــم‪ :‬زحمــت نکــش‪ .‬گفــت‪ :‬ایــن حرفــا چیــه؟‬
‫خودمونــم البــد شــام بخوریــم دیگــه‪ .‬بعــد از صــرف شــا ‌م تلویزیــون نــگاه‬
‫کردیــم و خوابیدیــم‪.‬‬
‫صبــح روز بعــد کــه محبوبــه رفــت دانشــگاه و برگشــت ناهــار رو خوردیــم و‬
‫رفتیــم‌پیــش مادروپــدرم بهشــت زهــرا و یــه دل ســیر نشســتیم و خیــرات‬
‫کردیــم‪ .‬بعــد محبوبــه مــن رو بــرد ســر خــاک پــدرش‪ .‬وقتــی عکسشــو دیــدم‬
‫تکــون خــوردم‪ .‬مــن واقعــ ًا عاشــق رامیــن بــودم و انــگار عکســش بهــم‬
 ‫‌می‌خندیــد و خیلــی غصــه خــوردم‪ .‬پیــش خــودم گفتــم‪ ‌:‬کــه ای کاش ایــن‬
‫اتفــاق هیچ‌وقــت نمی‌افتــاد‪ .‬دیگــه خیلــی نشســتیم بهشــت زهــرا‪ .‬وقتــی‬
‫برگشــتیم رفتیــم بــه زیــارت شــاه عبدالعظیــم و یــه زیــارت ســیر کردیــم‬
‫و موقــع برگشــتن مهیــن گفــت‪ :‬مــن دلــم کباب‌هــای شــاه عبدالعظیــم رو‬
‫می‏خــواد‪ .‬تــو بــازارش گشــتیم‪ .‬چقــدر زیبــا بــود‪ .‬به‌دقــت نــگاه می‌کــردم و‬
‫همــه چــی بــود‪ .‬بــه قــول مامانــم‌از جون‌مــرغ تــا شــیر آدمیــزاد‪ .‬وای! بــوی‬
‫کبــاب و بــوی چیزایــی کــه تــوی عطاری‌هــا بــود! چقــدر عالــی بــود‪ .‬بــا‬
‫ا دلــم نمی‏خواســت برگردیــم‪.‬‬ ‫اینکــه خیلــی خســته بــودم اص ـ ً‬
‫رفتیــم کبابــی و مهیــن هــم کــه دلــش کبــاب می‏خواســت بــا ریحــون و‬
‫دوغ محلــی‪ ،‬یــه دلــی از عــزا درآورد و یه‌کــم از عطــاری خریــد کردیــم‪.‬‬
‫و میــوه و تنقــات خشــک مثــل تــوت و بــرگ و لواشــک یــه مقــدار هــم‬
‫ســوهان عســلی خریدیــم و برگشــتیم خونــه کــه از خســتگی همــه بیهــوش‬
‫شــدیم و خوابمــون بــرد و روز ششــم هــم رســید و مــن هــی دلهــره‌ام بیشــتر‬
‫می‏شــد‪ .‬مهیــن هــم حــس می‌کــرد و دلــش می‌ســوخت و دلداریــم م ـی‏داد‬
‫و می‏گفــت قــوی بــاش! بــه دلــم افتــاده خــدا بــرات راه رو وا میکنــه‪ .‬حتم ـ ًا‬
‫راهــت رو همــوار میکنــه‪ .‬خدایــی تــوی زنــدان به‌خاطــر همیــن هــم بهــم‬
‫ارفــاق کــرده بــودن‪ ،‬چــون بــه کســی کاری نداشــتم و منظــم بــودم و خیلــی‬
‫همــه دوســتم داشــتن‪ .‬پرســنل همــه ازم رضایــت داشــتند‪.‬‬
‫محبوبــه هـم‌ می‏گفــت خــواب دیــده پدربزرگــش بهــش کلیــد داده و هممــون‬
‫بــه فــال نیــک گرفتــه بودیــم‪ .‬خالصــه صبــح زود بعــد بعــد صبحانــه ســاعت ‪107‬‬
‫ده‪ ،‬تلفــن زنــگ خــورد‪ .‬مهیــن برداشــت و گوشــی رو داد بــه مــن؛ مــادر علــی‬
‫بــود کــه بعــد از ســام علیــک و وقــت گرفتــن بــرای پنــج شــنبه کــه روز‬
‫هفتــم‌بــود‪ ،‬بیــان خواســتگاری کــه منــم گفتــم‪‌:‬تشــریف بیاریــد‪ .‬بعــد دیگــه‬
‫ن چقــدر زود می‌گــذره و انــگار همیــن دیــروز‬ ‫بــه یــاد خــودم افتــادم کــه زمــا ‌‬
‫بــود مراســم خواســتگاری خــودم‪ ،‬عمه‌خانــو ‌م چــه ذوقــی می‌کــرد و قربــون‬
‫صدقــم می‏رفــت‪ .‬پــدر کــه چقــدر زحمــت می‏کشــید و حتــی مهیــن کــه‬
‫دیگــه از کــت و کــول افتــاده بودیــم‪.‬‬
‫مهیــن بعــد از اون همــه ســال تمــام وســایل خونــه رو عــوض کــرده بــود‪.‬‬
‫خونــه و زندگــی رو مرتــب و تمیــز کــرده بــود؛ مبل‌هــا رو هــم عــوض کــرده‬
‫بــود‪ .‬یــه ســرویس چــوب گــرد خیلــی شــیک روکــش گلــدار آبــی و فرش‌هــا‬
‫هــم زمینـه‌اش کــرم و آبــی‪ .‬لوســترای شــیک برنــز و کریســتال مخلــوط بــود‬
‫و پــرده ســرمه‌ای و حریــر ســفید‪ .‬دوتــا تابلــو فــرش شــیک و خالصــه دیزایــن‬
‫قشــنگی کــرده بــود خونــه رو‪ .‬کلــی خــرج کــرده بــود و دیوارهــا رو هــم رنــگ‬
‫ســفید اســتخونی کــرده بــود و یــه قســمت‌هایی رو کاغــذ دیــواری خیلــی زیبــا‬
‫و نقــش برجســته کــرده بــود‪.‬‬
‫کارو کردیــم و طرفــای عصــر رفتــم خریــد‪ .‬داشــتم فکــر می‌کــرد ‌م ایــن چنــد‬
‫روز چــه زود گذشــت‪ .‬خیابونــا رو نــگاه‌می‌کــردم بیشــتر احســاس غصــه‬
‫می‌کــردم کــه می‏خــوام برگــردم‪.‬‬
‫دیــدم کــه یــه ماشــین بــوق میزنــه‪ .‬برگشــتم دیــدم کــه بیژنــه! تعجــب کــردم‬
‫و پرســیدم اینجــا چیــکار میکنــه؟‬
‫‪ -‬محبت میکنید یه چند دقیقه وقتتونو در اختیار بنده بذارید؟‬
‫‪ -‬آخه‪...‬‬
‫بعــد بــه خــودم اومــدم کــه بیــژن خیلــی باشــخصیته و حتمـاً موضــوع خاصیــه‬
‫کــه تــا اینجــا اومــده و دعوتــش رو رد نکــردم و ســوار اتومبیلــش شــدم و‬
‫نیم‌ســاعتی چرخیدیــم و صحبــت کــرد‪.‬‬
‫گفــت‪ ‌:‬مــن نمی‌دونــم چجــوری عنــوان کنــم‪ ،‬خــدا شــاهده بعــد از مــرگ‬
‫‪ 108‬همســرم‪ ،‬نــه بــه خانمــی فکــر کــردم و نــه توجــه‪ .‬ولــی از وقتــی کــه شــمارو‬
‫دیــدم خیلــی فکــرم رو مشــغول کردیــد‪ .‬می‏خــوام باهاتــون صحبــت کنــم‪.‬‬
‫البتــه جســارت بنــده رو می‌بخشــید‪.‬‬
‫‪ -‬اختیار دارید خواهش میکنم‪.‬‬
‫‪ -‬شــما کــه همســرتون بــه رحمــت خــدا رفتــه و منــم همینطــور‪ .‬می‏خواســتم‬
‫اگــه اجــازه بدیــد ازتــون درخواســت ازدواج کنــم و یــه جایــی بشــینیم و‬
‫صحبــت بکنیــم‪ .‬بریــد ســفر بــه ســامتی برگردیــد‪ .‬بعــد مــن بیــام‌ خدمتتــون‬
‫خواســتگاری‪ .‬البتــه می‌بخشــید بــا ایــن صراحــت صحبــت می‌کنــم‌چــون‬
 ‫وقتــی نداریــم‪ .‬اول یه‌کــم جــا خــوردم‪ .‬صحبتــاش کــه تمــوم شــد‪ ،‬گفتــم‌‪:‬‬
‫مــن نمی‏خــوام ازدواج کنــم‪ .‬یعنــی دختــرم االن داره ازدواج میکنــه و‬
‫نمی‏خــوام مشــکلی پیــش بیــاد‪ ،‬خدایــی نکــرده‪...‬‬
‫گفتم‪ :‬فردا مراسم خواستگاری دخترمه تازه‪.‬‬
‫‪ -‬خوبــه بســامتی ایشــاهلل خوشــبخت بشــه‪ .‬خــب االن شــما مشــکلت چیــه؟‬
‫از مــن خوشــتون نمیــاد کــه بــی پــرده باهاتــون صحبــت می‌کنــم؟ اصــو ًال‬
‫دوســت نــدارم‌چیــزی رو طــول و تفســیر بــدم‪ .‬ولــی جــداً دوســت دارم اگــر‬
‫شــما هــم مایــل باشــید‪ ،‬باهــم زندگــی کنیــم‪ .‬دخترتونم کــه دارید سروســامون‬
‫می‏دیــد و شــما هــم زندگــی بایــد بکنیــد‪ .‬هرچقــدر هــم بخوایــن مــن صبــر‬
‫می‌کنــم و قــول میــدم کــه تــا اونجــا کــه از دســتم بــر بیــاد کوتاهــی نکنــم‬
‫و خوشــبختتون کنــم‪ .‬کجــا می‏خوایــن بریــد؟ خــارج ازکشــور؟‬
‫سکوت کردم‪ .‬حتی نیاز به فکر کردنم نیست‪.‬‬
‫گفت‪ :‬پای کس دیگه‌ای دربینه؟‬
‫ا‪ .‬معذوریــت دارم و کســی کــه دامــاد دار میشــه‪ ،‬نبایــد بــه ایــن‬ ‫‪ -‬نــه اص ـ ً‬
‫مســائل فکــر بکنــه‪.‬‬
‫‪ -‬چرا یعنی نباید شما زندگی کنید؟‬
‫‪ -‬اینــا کــه هســت ولــی از مــن نخوایــد چیــز دیگ ـه‌ای بگــم چــون اص ـ ً‬
‫ا‬
‫امکانــش نیســت‪.‬‬
‫‪ -‬خواهش ًا فکر کنید‪ .‬من پس فردا بهتون زنگ‌ میزنم‪.‬‬
‫‪ -‬الزم بــه فکــر کــردن نیســت چــون بــه هیــج عنــوان موقعیتشــو نــدارم‪109 .‬‬
‫عــرض کــردم خدمتتــون‪.‬‬
‫‪ -‬به هر حال فکر کنید‪.‬‬
‫‪ -‬ببخشید االن خانواده‌ام دل واپسم میشن‪.‬‬
‫پیــاده کــه شــدم گفــت ولــی مــن پــس فــردا میــام اینجــا حضــوری جــواب‬
‫بگیــرم‪ .‬مــن چیــزی نگفتــم و خداحافظــی کــردم درحیــن ایــن صحبتــا بودیــم‬
‫کــه محبوبــه بهــم زنــگ زد‪ .‬گفتــم‪ :‬تــو کوچــه هســتم دختــرم‪.‬‬
‫‪ ‌-‬دلم شور زده‪.‬‬
 ‫‪ -‬نکنه اتفاقی برات افتاده؟!‬
‫‪ -‬نه عزیزم!‬
‫نمیدونــم چــرا خــودم هــم احســاس می‌کــردم یــک حــس کوچیکــی پیــدا‬
‫کــردم و اگــه‌ بیــرون از زنــدان بــودم‪ ،‬شــاید اوضــاع فــرق می‌کــرد‪ .‬ولــی‬
‫شــرایط مــن اســتثنایی بــود‪ .‬دختــرم در شــرف ازدواج بــود‪ .‬گریــم گرفــت‪.‬‬
‫گفتــم‪ :‬خدایــا چــرا بیــژن اومــد االن ســر راهــم!‬
‫حکمتــت چیــه خدایــا؟ خــودت میدونــی کــه مــن تــو چــه مخمس ـه‌ای گیــر‬
‫افتــادم و نــه راه پــس دارم و نــه پیــش!‌اشــک ریختــم‪ .‬رســیدم در خونــه‬
‫و زنــگ زدم‪ .‬محبوبــه سراســیمه در رو بازکــرد و گفــت چــی شــده مامــان‬
‫جونــم؟‬
‫‪ -‬هیچی مادر‪ ،‬دلم گرفته‪.‬‬
‫پیــش خــودم گفتــم‪ :‬ای کاش حقیقــت رو می‏گفتــم بــه بیــژن و اونــم امیــدوار‬
‫نمی‏شــد‪ .‬اون شــب همــش فکــر می‌کــردم و نفهمیــدم چــی شــد و کــی‬
‫خوابیــدم‪ .‬صبــح دیــدم محبوبــه بــاالی ســرم بیــدار شــده و نگاهــم میکنــه‪.‬‬
‫پاشــدم نمــازم رو خونــدم و بــه خــودم گفتــم همــه چــی رو میســپرم بــه‬
‫خــودت خــدا و یکــم آرامــش پیــدا کــردم‪ .‬امــروز صــورت معصــوم دختــرم رو‬
‫دیــدم‪.‬‬
‫صبــح زودتــر پاشــدیم‪ .‬صبحانــه خوردیــم و بــه کارا رســیدیم‪ .‬میــوه تهیــه‬
‫کردیــم‪ ،‬شــیرینی خریدیــم و همــه چــی رو مرتــب کردیــم‪ .‬عصــر منتظــر‬
‫‪ 110‬خانــواده دکتــر شــدیم کــه باالخــره تشــریف آوردن و پیراهنــی کــه بــرای‬
‫محبوبــه خریــده بــودم رو پوشــید‪ .‬بــا یــک شــال آبــی آســمانی به‌قــدری زیبــا‬
‫شــده بــود فرشــته‌ی مــن کــه نگــو!‬
‫زنــگ رو کــه زدن محبوبــه رفــت بــاال و یــاد روز خواســتگاری خــودم افتــادم‪.‬‬
‫یــک ســبد گل بســیار زیبــا آورده بودنــد و یــه جعبــه شــیرینی‪ .‬از دستشــون‬
‫گرفتــم و خــوش آمــد گفتــم و تشــکر کــردم‪ .‬محبوبــه اومــد پاییــن‪ .‬چــای‬
‫ا محبوبــه رو‬ ‫آورد‪ .‬مــادر علــی از محبوبــه خیلــی خوشــش می‌اومــد‪ .‬گویــا قبـ ً‬
‫دیــده بــود‪ .‬یکــی از خوهــرای علــی هــم بــود‪ .‬خالصــه حرفــای اولیــه مراســم‬
 ‫خواســتگاری گفتــه شــد و مهریــه هــم بیــن خودشــون توافقــی دویســت تــا‬
‫ســکه در نظــر گرفتــه بودنــد و مــن هــم تاییــد کــردم‪ .‬بــه مــادر علــی چــون‬
‫گفتــه بودنــد بــه ایشــون کــه مــن قــراره یــه ســفر بــرم‪ ،‬انگشــتری تهیــه‬
‫کــرده بــود و آورده بــود و انداخــت دســت محبوبــه‪ .‬همــه دســت زدیــم و‬
‫مراســم بــه خوبــی و میمنــت انجــام شــد‪ .‬خواهــر بزرگــه علــی‪ ،‬هــم محبوبــه‬
‫رو بوســید و هــم بــرادرش رو‪ .‬یــه چنــد تــا عکــس هــم گرفــت و بــه مــا‬
‫تبری ـک‌ گفــت‪.‬‬
‫مــن و مهیــن هــم تشــکر کردیــم‪ .‬مهیــن گفــت امیــدوارم کــه بــه پــای هــم‬
‫پیــر بشــین‪ .‬پــدر علــی خیلــی کــم حــرف بــود و مــادرش بیشــتر مجلــس رو‬
‫دســتش گرفتــه بــود ولــی بســیار خانــم پختــه و خــوب و مهربونــی بــود و‬
‫از مــا خواســت کــه حتم ـ ًا بازدیدشــون رو پــس بدیــم‪ .‬مهیــن گفــت‪ :‬حــاال‬
‫ایشــاهلل یــه ســفر در پیــش داره‪ .‬بــره بیــاد حتمـ ًا مزاحمتــون میشــیم و مــادرش‬
‫گفــت‪ :‬خوشــحال میشــم کــه قــدم رنجــه کنیــد‪.‬‬
‫پــس فــردا شــب بیایــد منــزل مــا باهــم بیشــتر آشــنا بشــیم و هــم بــه‬
‫هرحــال بدونیــد قــوم شــوهر دخترتــون کجــا زندگــی می‌کننــد‪ .‬یعنــی یــه‬
‫روز قبــل رفتنــم دعــوت کردنــد کــه مــن هــم بــا اینکــه هــر روز داشــت‬
‫نزدیــک برگشــتنم‌ می‏شــد‪ ،‬رد نکــردم تــا ذهنیــت ایجــاد نشــه‪ .‬شــب خوبــی‬
‫بــود‪ .‬خانــواده علــی بســیار صمیمــی و گــرم بودنــد‪ .‬انــگار سال‌هاســت‬
‫می‌شــناختنمون‪ .‬محبوبــه و علــی خیلــی بــه هــم می‌اومدنــد‪ .‬انــگار بــرای‬
‫‪111‬‬ ‫هــم ســاخته شــده بودنــد‪.‬‬
‫خالصــه بعــد دوســاعت ونیــم‪ ،‬نزدیــک ســاعت نــه‪ ،‬رفتنــد و مهیــن تعــارف‬
‫کــرد بــرای شــام بموننــد‪ .‬مــادر علــی گفــت‪ :‬حــاال وقــت بســیاره و بعــداً‬
‫مزاحــم میشــن‪ .‬خداحافظــی کردنــد و رفتنــد‪ .‬منــم بــا محبوبــه کمــک کردیــم‬
‫و خونــه رو تمیــز کردیــم‪ .‬اون شــب خواســتیم کــه مهیــن غــذا درســت نکنــه و‬
‫محبوبــه ســفارش پیتــزا داد‪ .‬وقتــی کــه آوردنــد و خوردیــم‪ ،‬مــن خیلی ســر درد‬
‫داشــتم‪ .‬یــه مســکن خــوردم و خوابیــدم و متوجــه نشــدم کــه مهیــن و محبوبــه‬
‫هــم خوابیــدن‪ .‬مــن زودتــر از خــواب بیــدار شــدم و صبحانــه رو حاضــر کــردم‬
‫و دور هــم یکــم خندیدیــم و صحبــت کردیــم و محبوبــه راهــی دانشــگاه شــد‪.‬‬
‫ولــی بچــم مثــل خــودم مشــخص بــود به‌خاطــر رفتنــم غمگینــه‪ .‬محبوبــه‬
‫کــه رفــت ماجــرای بیــژن رو بــرای مهیــن تعریــف کــردم‪ .‬آخــی چــی می‏شــد‬
‫کــه بیــرون بــودی و تــا حــاال کــه بــا اون شــوهرت و اذیتــای زندگیــت‬
‫زندگــی نکــرده بــودی‪ ،‬الاقــل از ایــن بــه بعــد یــه چیــزی میفهمیــدی‪ .‬مــن‬
‫یــک آهــی از تــه دل کشــیدم گفتــم‪‌:‬چــه میدونــم! هرچــی خــدا بخــواد!‬
‫رفتــم تــو حیــاط یــه خــورده بــا گل‌هــا ور رفتــم و بــه درخــت بیــد نــگاه کــردم‬
‫و پرســیدم مهیــن جــون‪ ،‬ای ـن‌ کالغ‌هــا همــون کالغ‌هــا هســتند!؟ خندیــد و‬
‫گفــت‪ :‬نــه دوتــا دیگــه زاییــدن‪.‬‬
‫گفــت‪ :‬مامــان چقــدر مــادر علــی ازت تعریــف کــرده و بــه علــی گفتــه مــادر‬
‫محبوبــه خیلــی بــا شــخصیت بــوده و خوشــش اومــده‪ .‬منــم تشــکر کــردم‬
‫‪ -‬لطف داشتن‬
‫قــرار بــود بــا علــی بــرن بیــرون‪ .‬گفــت اگــه دوســت داریــد‪ ،‬شــما و مهیــن‬
‫جونــم بیاییــد‬
‫‪ -‬ما رو کجا میخواین ببرید؟ برید و راحت باهم صحبت کنید‪.‬‬
‫رفتنــد و بعــد نیــم ســاعت کــه گوشــیم زنــگ خــورد‪ ،‬دیــدم رویــا بــود‪ .‬راجــب‬
‫خواســتگاری و خانــواده علــی بهــش گفتــم‪ :‬کــه خانــواده بســیار خوبــی بودنــد‬
‫و اصیــل و مراســم الحمــدهلل خیلــی عالــی برگــزار شــد‪.‬‬
‫تــا تلفــن رویــا قطــع شــد‪ ،‬بالفاصلــه بیــژن تمــاس گرفــت و گفــت یــک‬
‫‪ 112‬ربــع دیگــه دم در منزلــه و می‏خــواد منــو ببینــه‪ .‬گفتــم‪ :‬خوبــه همــه چــی‬
‫رو بــراش تعریــف میکنــم‪ .‬بیــژن حقشــه کــه راجــب مــن واقعیــت رو بدونــه‪.‬‬
‫بــذار واقعیتــم بگــم بهــش و چشــم انتظــار مــن نباشــه‪ .‬وقتــی قطــع کــردم‌‪،‬‬
‫چشــمام‌پــر اشــک شــد و مهیــن متوجــه شــد کــه منــم از بیــژن‌بــدم‌نیومــده‬
‫و گریــه‌اش گرفــت و گفــت چــه میدونــم‌ زندگیــت‌مــادر! مثــل یــه قصــه‬
‫تلخــه‪ .‬ولــی ناامیــد نبــاش‪ .‬خــدا ایشــاهلل بــرات یــه فرجــی میکنــه‪.‬‬
‫‪ -‬راضیم به رضای خودش ولی ناامید هم‌نیستم‪.‬‬
‫دســت و صورتــم رو شســتم و حاضــر شــدم‪ .‬رفتــم بیــرون و عذرخواهــی‬
 ‫کــردم کــه نمیتونــم منــزل دعوتــش کنــم‪ .‬از کوچــه کــه بــا ماشــین رفتیــم‬
‫بیــرون گفتــم‪ :‬آقــا بیــژن اجــازه می‏دیــد مــن صحبــت بکنــم و شــما گــوش‬
‫کنیــد؟ یــه مقــدار زندگــی مــن داســتانش مفصلــه‪.‬‬
‫‪ -‬استدعا میکنم‪ .‬بنده سراپا گوشم‌‪.‬‬
‫منــم تعربــف کــردم کل ماجــرای زندگیــم رو‪ .‬یه‌کــم مکــث کــرد و رفــت‬
‫تــوی فکــر‪.‬‬
‫‪ -‬عجب پس سفرتون‪...‬‬
‫‪ -‬بلــه زندانــه کــه پــس فــردا کــه مرخصیــم تمــوم میشــه‪ ،‬بایــد برگــردم و‬
‫چــون رویــا‪ ،‬دوســتم‪ ،‬زندان‌بــان زندانــی کــه مــن داخلشــم و وکیــل مــن هــم‬
‫شــده‪ ،‬بــرا ‌م تونســته بعــد از ایــن همــه ســال مرخصــی بگیــره‪ .‬البتــه پرونــده‬
‫هنــوز بــازه و میگــه داره روش کار میکنــه‪ .‬چــون وکالتــم خونــده یــه کارایــی‬
‫بــرام داره انجــام میــده‪.‬‬
‫دیگــه راحــت شــدم و گفتــم‪ :‬دیگــه صــد در صــد بیــژن نگاهــش بــه مــن‬
‫عــوض شــده ولــی بــا تعجــب دیــدم میگــه مــن واقعــ ًا شــما رو تحســین‬
‫می‌کنــم‪ .‬شــما از خــودت دفــاع کــردی‪ .‬یــه گربــه رو هــم بخــوای گردنــش‬
‫رو فشــار بــدی‪ ،‬یــه چنگــی میزنــه و از خــودش دفــاع میکنــه‪ .‬درســته مــرگ‬
‫همســرتون مجهــول مونــده ولــی مــن بــه شــما ایمــان دارم کــه تــوی اون‬
‫شــرایط‪ ،‬کار درســت رو انجــام دادی‪ .‬همــه واکنششــون همینــه دیگــه‪ .‬مــن‬
‫نظــر ‌م راجــب شــما عــوض نشــده‪ ،‬یقیــن دارم کــه برمیگــردی و خودتـم‌ ایــن‬
‫م بــه راهــی ‪113‬‬‫نقطــه نظــر رو تقویــت کــن کــه برمیگــردی چــون یــک چش ـ ‌‬
‫دیگــه هــم اضافــه شــده‪.‬‬
‫خواســت آدرس خونــه‌مادربــزرگ‌محبوبــه رو بگیــره کــه منصرفــش کــردم‬
‫و گفتــم‪ ‌:‬نــه درســت نیســت و االن پیــر شــده و کم‌‌حوصله‌تــر و بــه شــما‬
‫هــم‌توهیــن‌میکنــه‪ .‬حتــی بــه محبوبــه هــم بــد توپیــده و نخواســته دیگــه‬
‫ببینتــش‪ .‬دوســاعتی طــول کشــید ولــی مــن اون شــادی روز اول رو نداشــتم‪.‬‬
‫بــه زور یــک آبمیــوه دعوتــم کــرد‪ .‬واقعـ ًا نمیتونســتم بخــورم و ازش خواســتم‬
‫منــو برگردونــه تــا قبــل از برگشــتن محبوبــه و علــی‪ ،‬خونــه باشــم‪.‬‬
‫گرچــه دلــش نمی‌اومــد ولــی منــو رســوند خونــه و اجــازه خواســت فــردا هـ ‌م‬
‫منــو ببینــه و خــودش منــو برســونه دم در زنــدان‪ .‬گفتــم‪ :‬فــردا مهمانیــم‌ و‬
‫مجبــورم‌ کــه بــرم ولــی بــرای رســوندنم حرفــی نــدارم‪ .‬وقتــی رســیدم خونــه‪،‬‬
‫کل ماجــرا رو بــرای مهیــن تعریــف کــردم‪ .‬گفــت خــوب کــردی مــادر‪ .‬خــودت‬
‫رو راحــت کــردی‪ .‬باالخــره چــی؟ بایــد میفهمیــد دیگــه‪ .‬دیــر یــا زود!‬
‫خالصــه بعــد از اومــدن مــن‪ ،‬محبوبــه و علــی برگشــتند و بــا مــا ســام علیکی‬
‫کــرد‪ .‬خســته بــود‪ ،‬یــه چــای خــورد و بعــد از نیم‌ســاعت رفــت‪ .‬محبوبــه‬
‫می‏گفــت مامــان چــه زود تمــوم شــد مرخصیــت!‬
‫‪ -‬ای کاش زنگ می‏زدی و عمت رو می‏دیدمش‪.‬‬
‫‪ -‬چشم‌ مامان خوبم‪.‬‬
‫بــه فرشــته زنــگ زد و گفــت مهمــون داریــم و گوشــی رو داد بــه مــن و ســام‬
‫علیکــی کــردم‪ .‬گفــت ای کاش می‌اومــدی می‏دیدمــت‪ .‬بــه محبوبــه هــم‬
‫بــرای نامزدیــش و بورســیه شــدنش تبریــک گفــت‪ .‬گفــت‪ ،‬خیلــی متأســفه‬
‫و خواســته مــادرش رو راضــی کنــه کــه رضایــت بــده ولــی مــادرش قبــول‬
‫نکــرده و االن بــا ســام میــاد اونجــا بــرای دیدن ـم‌‪.‬‬
‫گفتــم‪ :‬باشــه و یه‌کــم خونــه رو مرتــب کــردم‪ ،‬چایــی درســت کــردم و میــوه‬
‫شســتم‪ .‬بعــد یــک ســاعت اومدند‪ .‬خیلــی از دیــدن همدیگه خوشــحال شــدیم‪.‬‬
‫گفــت بــا اینکــه زنــدان بــودی خیلــی خــوب مونــدی‪.‬‬
‫ســام گفــت می‏خــوای یــک کاری کنــم تــو هــم بــری زنــدان و خــوب‬
‫‪ 114‬بمونــی!؟‬
‫ســام همینجــور شــوخ بــود‪ .‬کلــی هــم ســر بــه ســر محبوبــه گذاشــت‪ .‬فرشــته‬
‫گفــت ســعی میکنــم روی مامــان بیشــتر کار کنــم‪ .‬ولــی هرچی میگــم رضایت‬
‫بــده بهــم‪ ،‬میگــه قیــد تــو رو هــم‌میزنــم همینطــور کــه قیــد محبوبــه رو زدم‬
‫کــه مهیــن پریــد وســط حــرف فرشــته و گفــت‪ :‬مامانــت نمیگــه ایــن زن تــو‬
‫ایــن همــه ســال بــا اعتیــاد شــوهرش کنــار اومــد اگــه اون مریــم رو خفــه‬
‫کــرده بــود چــی!؟ چنــد ســال کینــه؟ بســه دیگــه ایــن دختــر پیــش بــرادرت‬
‫تــو زندگــی ســوخت! بــرادر تــو اگــه اینجــوری هــم نرفتــه بــود‪ ،‬اعتیــادش تــا‬
 ‫حــاال از بیــن بــرده بــودش‪ .‬فرشــته گفــت‪ :‬درســت میگیــد‪ .‬حــق بــا شماســت‬
‫ولــی اخالقــش اینجوریــه دیگــه‪.‬‬
‫خالصــه بعــد از یــک ســاعت‪ ،‬خداحافظــی کردنــد و رفتنــد‪ .‬خونــه رو‬
‫جمع‌وجورکردیــم و خوابیدیــم و فــردای روز بعــد کارامــون رو کردیــم و راهــی‬
‫خونــه پــدر علــی شــدیم‪ .‬در بیــن راه یــه جعبــه شــیرینی گرفتیــم کــه دســت‬
‫خالــی نباشــیم ولــی دیگــه شــاد نبــودم و تــو فکــر رفتــن فــردا بــودم کــه‬
‫رســیدیم خونــه علــی اینــا‪.‬‬
‫ازمــون‌ یــک اســتقبال گــرم کردنــد‪ .‬خونشــون مثــل خودمــون قدیمــی بــود و‬
‫اسباب‌هاشــونم همــه قدیمــی ولــی از جنــس اعــا‪ .‬خیلــی بـه‌روز و تجمالتــی‬
‫نبودنــد ولــی معلــوم بــود اصیــل بودنــد و اهــل چشــم و هم‌چشــمی نیســتن‪.‬‬
‫اتــاق پذیرایــی دل‌بــاز و خیلــی بزرگــی داشــتند‪ .‬خونشــونم یــه عطــر خوبــی‬
‫داشــت‪ .‬بعــد پذیرایــی‪ ،‬فاطمــه خانــم‪ ،‬مــادر علــی آقــا‪ ،‬گفــت اجــازه می‏دیــد‬
‫بیــن محبوبــه و علــی یــه صیغــه خونــده بشــه و محــرم بشــن و راحــت رفــت‬
‫و اومــد داشــته باشــن و اشــکال شــرعی هــم نداشــته باشــه؟‬
‫‪ -‬بله صد در صد؛ اتفاق ًا خودم‌ می‏خواستم مطرحش کنم‪.‬‬
‫‪ -‬سفرتون طوالنیه؟ خارج از کشور میرید؟!‬
‫علــی پریــد وســط حــرف مــادرش و گفــت بلــه مامــان‪ .‬مــن بــه خواســته‬
‫ا تــو زندگی ـم‌ عــادت بــه دروغ نداشــتم‪.‬‬ ‫خــود بچه‌هــا اینــو پذیرفتــم و اص ـ ً‬
‫بــه خاطــر اینکــه ذهنیــت ایجــاد نشــه تــن در دادم‪.‬‬
‫‪115‬‬ ‫گفت‪ :‬سفرتون بی‌خطر باشه‪.‬‬
‫‪ ‌-‬ممنون خیره ایشاهلل‪.‬‬
‫اون بنــده خــدا هــم فکــر کــرد شــاید بــرای مــداوا دارم‌میــرم‌‪ .‬خالصــه موقــع‬
‫شــام خــوردن شــد‪ ،‬فاطمه‌خانــم دوجــور غــذا درســت کــرده بــود‪ .‬خیلــی‬
‫زحمــت کشــیده بــود‪ .‬باقالی‌پلــو بــا ماهیچــه و خورشــت گــردو و مخلفــات‪.‬‬
‫خیلــی تمیــز دوتــا تنــگ بلــور قدیمــی کمــر باریــک دوغ ســنتی که تــوش گل‬
‫خشــک ریختــه‪ ،‬درســت کــرده بــود‪ .‬بعــد شــام تشــکر کردیــم و‌خداحافظــی‪.‬‬
‫برگشــتیم خونــه ولــی غــم دنیــا تــو دلــم‌نشســته بــود‪ .‬ایــن آخریــن شــبی بود‬
‫کــه کنــار دختــرم بــودم و معلــوم نبــود کــی دوبــاره ببینمــش‪ .‬رســیدیم خونــه‬
‫ولــی هــر ســه تایــی ناراحــت کــه دیــدم محبوبــه بغــض کــرده‪ .‬چشــماش پــره‬
‫اشــکه و مهیــن هــم گوشــه چشــماش رو داره پــاک میکنــه‪ .‬منــم دیگــه بــه‬
‫قضیــه دامــن نــزدم و تــا چهــار صبــح بیــدار بودیــم و گفتــم‪ :‬بــرم یــه دوش‬
‫بگیــرم و وســایلم رو جمــع وجــور کنــم‪.‬‬
‫زیــر دوش‪ ،‬حســابی زار زدم و گریــه کــردم‪ .‬ولــی آب کــه از ســر و روم‬
‫رد می‏شــد حــال خوبــی بهــم دســت م ـی‌داد‪ .‬غســل صبــر کــردم و اومــدم‬
‫بیــرون‪ .‬دیــدم محبوبــه و مهیــن خوابنــد‪ .‬نمــاز صبحــم رو خونــدم‪ .‬دیــدم‬
‫ســاعت از پنــج رد شــده‪ ،‬گفتــم‪ :‬چرتــی بزنــم‪ .‬ســاعت نــه صبــح قــرار بــود‬
‫کــه بیــژن بیــاد دنبالــم‪ .‬بعــد دوســاعتی خوابیــدم و وقتــی بیــدار شــدم ســاعت‬
‫نزدیــک هشــت بــود‪ .‬دیــدم مهیــن و محبوبــه بیــدارن و انقــدر گریــه کــرده‬
‫بــودن چشماشــون پــف کــرده بــود‪.‬‬
‫بــه روی خــودم نیــاوردم کــه جــو نــدم و اوضــاع بدتــر بشــه‪ .‬خالصــه صبحانــه‬
‫رو کــه خــوردم و ســاکم رو جمع‌وجــور کــردم‪ ،‬بیــژن زنــگ زد بــه گوشــیم‬
‫گفــت داره میرســه و منــم بــه محبوبــه گفتــم‪‌:‬‬
‫‪ -‬چه بهتر الاقل تا اونجا باهاتون صحبت میکنه‬
‫البتــه علــی و محبوبــه می‏خواســتن منــو برســونن کــه خواســته بــودم همراهــم‬
‫نیــان چــون حالــم بدتــر می‏شــد و جلــوی علــی هـم‌ خجالــت می‌کشــیدم‪.‬‬
‫خالصــه بیــژن رســید و زنــگ زد بــه گوشــیم و مهیــن از زیــر قــرآن ردم کــرد‪.‬‬
‫‪ 116‬اومدیــم جلــو در و محبوبــه رو ســفت چســبوندم بــه قلبــم کــه دیگــه طاقــت‬
‫نیــاوردم و بغضــم ترکیــد‪ .‬دوتایــی‪ ،‬هــای هــای گریــه کردیــم و مهیــن هــم‬
‫همینطــور قــرآن رو بغــل کــرده بــود و می‌گفــت خــدا رو بــه ایــن قرآنــش‬
‫قســم‌میــدم کــه فرجــی بکنــه و راه بــرات همــوار بشــه و زودتــر برگــردی‪.‬‬
‫مــادر جــون بــدون کــه خــدا خداییشــو خــوب بلــده‪.‬‬
‫ســوار کــه شــدم دیــدم از گوشــه چشــم بیــژن هــم اشــک میــاد پاییــن‪.‬‬
‫عینکشــو اینطــرف و اونطــرف می‌کــرد و چشماشــو بــا دســتمال پــاک‬
‫می‌کــرد‪ .‬ماشــین کــه داشــت حرکــت می‌کــرد مهیــن آب ریخــت پشــتم و‬
 ‫گفــت‪ :‬پــروردگارا ایــن دختــر رو بــه خــودت ســپردم‪ .‬عاقبــت ایــن خیــر ندیــده‬
‫رو بــه خیــر کــن‪.‬‬
‫مــن همینطــور نــگاه می‌کــردم وگردنــم رو چرخونــده بــودم و محبوبــه و‬
‫مهیــن رو نــگاه می‌کــردم کــه محبوبــه داشــت بــا آســتین مانتــوش اشــکش رو‬
‫پــاک می‌کــرد‪ .‬خالصــه ماشــین افتــاد تــو خیابــون‪ .‬چهــره دختــرم‪ ،‬جیگــرم‬
‫را آتیــش مـی‌زد‪ .‬ســکوت کــرده بودیــم و بعــد یــک ربــع بیــژن گفــت مریــم‬
‫خانــم امیــدوار بــاش!‬
‫‪ -‬هستم تا حاال هم با امید زنده موندم‬
‫‪ -‬من شعار نمیدم‪ .‬انقدر منتظرت میمونم‌تا برگردی‪.‬‬
‫مــن فقــط نگاهــش کــردم و تســبیحم رو درآوردم شــروع کــردم بــه گفتــن‬
‫«یــا ودود»‪ .‬عاشــق ایــن اســم اعظــم خــدا بــودم و همیشــه ایــن ذکــر رو‬
‫میگــم‪ .‬بیــژن‌می‏گفــت قلبــم گواهــی میــده زود برمیگــردی‪.‬‬
‫‪ -‬راضیم به رضای خدا‪.‬‬
‫بیــژن ضبــط ماشــینش رو روشــن کــرد و آهنــگ بنــان داشــت پخــش‬
‫می‏شــد‪« .‬تــو ای پــری کجایــی کــه رخ نمی‌نمایــی‪» ...‬‬
‫چهــره محبوبــه بــا مــن کشــیده می‏شــد و می‌اومد‪.‬کم‌ک ـ ‌م داشــتیم‌ نزدیــک‬
‫‌می‏شــدیم و همیشــه دلــم‌می‏خواســت جــاده تمــوم‌نشــه‪ .‬نمیدونــم مــال‬
‫ن محدودیتــم بــود یــا نــه‪ .‬بــا دقــت گــوش می‌کــردم هرازگاهــی کــه‬ ‫ایــ ‌‬
‫هــی ســنگ‌ریزه زیــر چــرخ ماشــین خــرد می‏شــد رو حــس می‌کــردم‪.‬‬
‫چــون زنــدان بیــرون شــهر بــود‪ ،‬بــه بوته‌هــا چشــمم‌ می‌افتــاد‪ .‬چجــوری تــو ‪117‬‬
‫ایــن ســکوت‪ ،‬تــو ایــن‌جــای پــرت زندگــی میکنــن و گلـه‌ای از روزگار ندارنــد‪.‬‬
‫خالصــه نزدیــک شــدیم و بیــژن می‌گفــت یــادت باشــه مریــم خانــم‪ ،‬مــن‬
‫بیــرون منتظرتــم‪.‬‬
‫‪ -‬ممنون‬
‫رســیدیم‌نزدیــک زنــدان‪ .‬اومــدم زنــگ بزنــم بــه دختــرم دیــدم گوشــیم رو‬
‫خونــه جــا گذاشــتم‪ .‬خیلــی غصــه خــوردم‪ .‬خداحافظــی کردیــم و بیــژن اومــد‬
‫پاییــن ایســتاد تــا در زنــدان رو بــاز کردنــد‪ .‬مــن داشــتم می‏رفتــم تــو دیــدم‬
‫بــا چشــماش و نگاهــش التمــاس میکنــه کــه برگــردم‪ .‬یــه نگاهــی بهــش‬
‫کــردم‪ ،‬دیــدم ایســتاده بــود‪ ،‬درو کــه بســتم و رفتــم رویــا هراســون اومــد‬
‫بیــرون‪ .‬گفــت کجایــی دختــر؟ دختــرت زنــگ زده بــه گوشــیت مونــده خونــه‪.‬‬
‫‪ -‬چی شده اتفاقی برای بچم یا مهین افتاده؟‬
‫‪ -‬نــه بــرای کســی دیگــه افتــاده البتــه نبایــد از مــرگ کســی خوشــحال شــد و‬
‫مــن نمیشــم خواســت خــدا بــوده مادرشــوهرت بــه رحمــت خــدا رفتــه‪ .‬ســکته‬
‫مغزی کــرده‪.‬‬
‫‪ -‬بــه خــدا از مرگــش خوشــحال نبــودم! ولــی نمی‏‏‏‌‏‏‏دونســتم‌چیــکار کنــم‪ .‬ایــن‬
‫یعنــی چی؟‬
‫‪ -‬پرونــده مختومــه اعــام‌میشــه‪ .‬پرونــده‌ات یعنــی شــاکی خصوصــی نــداره‬
‫و شــاکی مــرده‪.‬‬
‫فرشــته هــم زنــگ زده بــه مــن گفتــه بــرای شــادی روح مــادرم نمی‏خــوام‬
‫یــک دقیقــه هــم بیشــتر مریــم تــو زنــدان باشــه‪.‬‬
‫اینجــا همیــن االنـ ‌م نمیتونــی بــری چــون مــن حکــم دادســتانی دارم‪ .‬همیــن‬
‫االنــم میتونــم ترخیصــت کنــم‪ .‬جیــغ م ـی‏زدم‪ .‬گفتــم‪ :‬رویــا بــاورم نمی‌شــه‪.‬‬
‫مگــه میشــه معجــزه بــه ایــن بزرگــی بــه ایــن آســونی اتفــاق بیفتــه؟ رویــا‬
‫گفــت‪ :‬عزیــزم تــو ایــن همــه اذیــت شــدی حــق یــه زندگــی بهتــرو داشــتی‬
‫و داری‪ .‬بــرای یــک همچیــن معجــزه‌ای گفتــم‪ :‬رویاجــان عجلــه کــن یــک‬
‫آقایــی منــو رســونده میشــه بــری دم درو ببینــی شــاید هنــوز نرفتــه باشــه‪.‬‬
‫‪ 118‬رویــا گفــت کیــه؟ گفتــم‪ :‬جریانــش مفصلــه بــرات تعریــف میکنــم‪ .‬رفــت‬
‫بیــرون در و دیــد بیــژن تــوی ماشــینش نشســته و ســرش رو گذاشــته روی‬
‫فرمــون ماشــینش‪ .‬زده بــود بــه شیشــه ماشــینش‪ .‬اونــم شیشــه ماشــینش رو‬
‫کشــیده بــوده پاییــن‪ .‬بهــش گفــت‪ :‬جنــاب می‌تونیــد اگــر داریــد تشــریف‬
‫میبریــد بــه ســمت تهــران بگــم یــک نفــر رو ببریــد؟ آهــی کشــیده بــود‪ ،‬گفتــه‬
‫بــود بلــه‪ ،‬مســافرکش نیســت ‌م ولــی بــرای ثوابــش چشــم‪ .‬کــه م ـن‌ اومــدم‌‬
‫بیــرون از زنــدان و اومــد ‌م بــه طــرف ماشــین‪.‬‬
‫بیــژن تعجــب کــرده بــود و می‌گفــت موضــوع چیــه؟ هــم دســت مــی‏زد‬
 ‫از خوشــحالی‪ ،‬هــم می‌خندیــد و هــم گریــه می‌کــرد‪ .‬بــا تعجــب پرســید‪:‬‬
‫موضــوع چیــه مریــم؟‬
‫‪ -‬مگــه کارای خــدا چــرا و امــا داره مگــه نگفتــی امیــدوار بــاش؟ مــن آزاد‬
‫شــدم دیگــه هیــچ حصــاری نیســت کــه منــو تــو خــودش حبــس کنــه‪.‬‬
‫رویــا هــم چشــماش پــر اشــک بــود‪ .‬گفــت‪ :‬دیــدی خانــم ناامیــد نشــدی‪ .‬خــدا‬
‫باهــات بــود و بی‌گنــاه و حتم ـ ًا بایــد یــه ســیر و ســلو‌کی انجــام م ـی‏دادی‪.‬‬
‫اومــد پاییــن از ماشــین‪ .‬زانــو زد و زمیــن رو بوســید و گفــت‪ :‬خداونــدا‬
‫سپاســگزارم و ایــن بــه جــز یــک معجــزه نمیتونــه باشــه‪.‬‬
‫خالصــه رویــا یواشــکی در گوشــم گفــت‪ :‬اگــر همــه ماجــرا رو تلفنــی نگــی‬
‫کــه ایــن آقــای متشــخص کیــه و باهــات چیــکار داره یجــوری دوبــاره بــرت‬
‫میگردونــم پشــت حصــار کــه‪...‬‬
‫باهــم خندیدیــم و گفتــم‪ :‬چشــم همــه چیــزو میگــم و می‏خــوام خــدا بخــواد‬
‫باهــاش ازدواج کنــم‪ .‬رویــا خیلــی شــاد شــد و منــو بوســید گفــت‪ :‬جــدی‬
‫میگــی؟ خیلــی خوشــحالم مریــم جــان‪ ،‬خیلــی حقــت یــه زندگــی خوبــه‪ .‬بــه‬
‫خــدا کارای خــدا رو حکمتــه‪ .‬یــه کــم از شــدت هیجــان میلرزیــدم و گفتــم‪:‬‬
‫بلــه درســته ســوار ماشــین بیــژن شــدم و تــوی شــوک بــودم و خداحافظــی‬
‫کــردم از رویــا‪ .‬یــاد ایــن شــعری کــه خــودم ســرودم افتــادم‪.‬‬
‫در پشت حصار خبری نیست ‪ /‬در جام ز شراب اثری نیست‬
‫در عالــم بــاال بــه جــز عشــق خدایــی ‪ /‬از نیســتی و هســتی پوچــی خبــری‬
‫‪119‬‬ ‫نیســت‬
‫گــر مســت شــوی مســت بمانــی و شــوی مســخ ‪ /‬هوشــیاری تــو کــج رود از‬
‫راســتی تــو اثــری نیســت‬
‫ال بکنــی تــو ‪ /‬دریــا بشــکافد وارگــون کنــد کــوه‬‫گــر تکیــه بــه آن گوهــر وا ‌‬
‫شــود چشــمه بیابــان‬
‫افتد به بتخانه آتش ‪ /‬آتش بگردد ز برای تو گلستان‬

‫و االن چنــد ســاله کــه طعــم شــیرین زندگــی رو میچشـ ‌م و بــا بیــژن خیلــی‬
‫خوشــبختم و دختــرم هــم در کانــادا صاحــب ی ـک‌ پســر چهــار ســاله شــده‪.‬‬
‫هــم بچه‌هــا میــان و هــم‌مــا میریــم بهشــون ســر میزنیــم و مهیــن هــم‬
‫تــوی همــون خونــه پــدری هســت و مرتــب محبوبــه می‏بــردش و یــا میــاد‬
‫ایــران پیشــمون و ارتباطــم بــا رویــا خیلــی نزدیــک و صمیمانــه هســت و‬
‫درســت میگــن کــه پشــت هــر رنــج و ســختی‪ ،‬آسایشــه‪ .‬االن شــاد هســتیم و‬
‫در یــک آرامــش و آســایش بــه ســر میبــرم‪ .‬امیــدوارم‌ کــه همــه انســان‌های‬
‫روی کــره زمیــن‪ ،‬شــاد باشــند و خرســند و در پنــاه نــور خــدا‪.‬‬

‫پایان‬

‫‪120‬‬