Charm Academy Author's Note: "Twelve years, apo.

I'm only 62," pagtatama

niya.
Prologue: This story is inspired by the anime Gakuen
Alice and written by a Potterhead. I heaved a dramatic sigh.
Sabi nila may kapangyarihan daw ako.
COMPLETED STORY. "Kayo naman kasi eh. Bakit kailangan niyo pa
Tinatawag nila iyon na Charm.
akong ilipat? I'm okay with my former school," I
Thank you all so much sa mga nagbasa at
Teka, hindi yung Charm na charisma. muttered.
magbabasa palang.
Charm as in magic powers. Hangang ngayon kasi hindi parin malinaw sa
Panoorin ang video sa side made by awesome
akin ang dahilan kung bakit kailangan kong
Weird right? And very creepy. Coleen!
lumipat ng school sa gitna ng senior year. As
Hindi ko alam na mayroon akong ganoong Enjoy reading! far as I know, wala akong naging problema sa
powers hangang sa pumasok ako sa isang odd dati kong school. Hindi ako bully at mas lalong
@april_avery hindi ako pasaway. Actually, people at school
school.
-- didn't even notice my presence. I'm one of the
Isang school para sa mga henyo at outcasts and I'm fine with that. I don't need
mayayaman. Tweet me: avery_WP attention. It's just making me awkward.
Isang school na mas malaki pa sa bayan Official hashtag: #CharmAcademy Isa lang naman ang alam kong dahilan para
namin. ilipat ako ni Grandma. Dahil siguro ito sa
Chapter 1: What's Your Charm?
nangyari noong gabing yun. Mula kasi noong
Isang school na may sariling hospital at market
Nakatingin lamang ako sa labas ng bintana ng namantay si Dad at Mom sa isang car accident
sa loob ng campus.
kotse ni Grandma buong byahe. Sobra na ten years ago si Grandma na ang nag alaga sa
Isang school na pinaliligiran ng matataas na akong bored. Ilang oras na ba kaming nasa akin at naging kasama ko sa bahay.
pader. daan? Hindi ba talaga kami naliligaw? Puro
Noong gabing yun malakas ang ulan at
puno nalang kasi ang nakikita ko kanina pa.
Nakakatakot ano? Yun talaga ang unang mahimbing ang tulog ko sa kwarto. Pero bigla
Don't tell me na sa gitna ng gubat ang school
naramdaman ko. nalang akong nagising nang maramdaman ko
na papasukan ko?
na may ibang tao sa loob ng bahay maliban sa
Sabi nila special ako, na special ang school na amin ni Grandma. Ang unang pumasok sa isip
"Grandma, sure ba kayo sa dinadaanan
yun. ko ay baka magnanakaw. Kaya naman
natin?" tanong ko for the nth time.
Sabi nila I will fit in. lumabas agad ako ng kwarto para gisingin si
"Ariela apo, malapit na tayo. Hwag kang Grandma.
Nga ba? masyadong mainip," nakangiting sagot niya
mula sa rearview mirror. Nasa hallway na ako noong nangyari yun.
Welcome to Charm Academy: School of Someone grabbed me and in that exact
magic. "That's what you said an hour ago." moment everything froze. Huminto ang oras,
"Apo trusts me, dati akong nagtuturo dito. I ang paghinga ko, maging ang tunog ng ulan sa
Where every Charm is power.
know the place like the back of my hand." labas. Seconds later I lay on the floor
*** unconscious. Hindi ko alam kung anong
"But that's thirteen years ago." nangyari. Akala ko patay na ako noon. Wala
akong ibang maramdaman. Para bang
nakakulong ako sa isang masikip na lugar at
hindi makahinga.
The next thing I knew ginigising na ako ni
Grandma. Mukhang pagod na pagod siya at
sobrang nagaalala. Kinabukasan sinabi ni
Grandma na lilipat na ako ng school. Sa school
kung saan dati siyang nagtuturo. Hangang
ngayon kapag naaalala ko ang gabing yun
kinikilabutan parin ako. Sino naman ang
magtatangkang kumuha sa akin? We are not
even rich.
"Nandito na tayo, Ariela."
Mabilis akong sumilip sa labas nang sabihin
yun ni Grandma. Isang malaking gate ang una
kong nakita. Isang silver gate na sobrang taas.
Kasing taas ito ng brick wall na nakapaligid
dito. And the wall stretched for miles sa
magkabilang dulo ng daan. Wow. School ba
talaga ito o mansion?
Sinilip ko ang loob ng gate pero wala akong
makita kundi isang derechong daan papasok.
Sa gilid nito ay nakalinya ang mga puno sa
berde at malawak na damuhan. Bumukas ang
gate nang hindi ko namamalayan. Do they
even have guards here?
Habang papasok kami sa school may
naramdaman akong kakaiba. Para bang
pumasok kami sa isang portal. Pero wala
naman akong nakitang kakaiba sa daan. The
atmosphere inside the school is scary but at
the same time very enchanting.
"Charm Academy," basa ko sa pangalan ng
school.
This place is so beautiful that I don't even know
if it's real. Parang nangaling sa fairytale picture
book ang lahat. Mula sa malaking fountain na
nagbubuga ng crystal clear na tubig, sa brick
wall building na nasa harap namin at
pinaliligiran ng mga hanging plants, sa
malawak na lawn, sa mga halaman na maayos
na naka trimmed sa maze garden, at sa
maraming puno. Lahat breathtaking!
Huminto ang sasakyan sa harap ng main
building. Bumaba si Grandma at sumunod ako.
Agad kaming binati ng isang may edad na
lalakeng mukhang err... butler?
"Mrs. Margarette Davis, kanina pa kayo
hinihintay ni Principal Willford. Sumunod po
kayo sa akin."
Agad naglakad ang butler papasok sa building
at sumunod kami ni Grandma. Pagkapasok ko,
nalula ako sa lugar. Magara at mukhang
mamahalin ang mga gamit. Isa pang
nakapagpahanga sa akin ay ang malaking
chandelier sa taas. Sigurado ba si Grandma na
isang school itong napasukan namin?
Habang naglalakad may ilang tao kaming
nakasalubong. But they are not even smiling.
Para bang may sarili silang mundo. Titingnan
lamang kami na para bang nagtataka kung
sino kami at bakit kami nandito at pagkatapos
ay babalik din sa kani kanilang ginagawa.
"Naghihintay na po si Principal Willford sa
loob," sabi ng butler at binuksan ang isang
malaking double door sa dulo ng hallway.
Pumasok kami doon at ang una kong napansin
ay ang malaking kabuuan ng kwarto. Para
itong isang library. Puno ng libro at mga luma
pero mamahaling mga gamit. Tinatakpan ng
makakapal na kurtina ang malalaking salaming
bintana na umaabot hangang kisame. May
sofa sa kabilang sulok, fire place, at sa
pinakagitna ay isang mesa na gawa sa kahoy.
"Senior Marga, it's nice to see you again."
Napalingon kami sa babaeng nakatayo sa
tapat ng glass window. For the first time may
isang taong bumati sa amin nang nakangiti.
Her radiant smile seems to lighten up the dark
place.
"Principal Serena Willford, it's been a long
time."
Napakaganda niya. I wonder kung ilang taon
na siya. Honestly I was expecting to meet an
old person. Hindi ko inaasahan na isang
babaeng nasa middle twenties ang makikita
ko.
"Siya na ba ang apo niyo, Senior? Napakalaki
na niya."
Nakangiting pinagmasdan ako ni Miss Serena.
All of a sudden I became conscious. Bakit
ganyan siya makatingin?
"I thought hindi na darating ang araw na ito. I'm
glad you've decided na dito na ipasok ang apo
niyo."
"Serena, madami na ang nangyari," sagot ni
Grandma.
Maya maya pa pumalakpak si Miss Serena na
ikinagulat ko.
"So, welcome to Charm Academy, Ariela! I'm
sure magugustuhan mo dito. Now, can I see
your charm?"
Napalitan ang gulat ko ng pagtataka. What
charm? "Wala po akong charm bracelet," sagot
ko though hindi ko alam kung para saan ito.
Nagkatinginan si Grandma at Miss Serena.
Weird pero mukha silang naguusap nang wala
namang lumalabas na salita sa mga bibig nila.
"So, wala pa siyang alam."
"Unfortunately, yes, Serena."
"Even the type?"
"Maging ako hindi ko alam."
Okay. This is getting really creepy. Ano ba
talagang nangyayari? Finally, hinarap na nila
ako. Ang nagaalalang mukha ni Miss Serena
ay naging seryoso.
"Ariela, wala ka bang nararamdaman na
kakaiba sa katawan mo? Like an urge to do
something. Do you hear things, see things, or
control things?"
Gusto kong matawa sa tanong ni Miss Serena
pero hindi ko magawa. She looks so serious.
Gusto kong sagutin ng maayos ang tanong
niya pero wala talaga akong maisip. Wala
akong kakaibang nararamdaman at mas lalong
wala akong nakikitang kung ano ano.
"Charms are magic powers Ariela, like mind
reading, teleportation, creating illusion, fire or
other elemental powers."
Napalingon ako kay Grandma. Seriously,
magic powers? Ano ito Harry Potter? Fairy
Tail? Witch craft?
"Sorry?" I asked. Pinag ti-tripan ba nila ako?
"Hindi po ako naniniwala sa mga ganung
bagay."
"Dahil tinago ko ito sayo ng mahabang
panahon, apo."
Doon ako natigilan. My eyes widen as I faced
Grandma. "Grandma, hwag mong sabihing
seryoso ito?" I exclaimed. She smiled
knowingly. A smile that hides a million secret.
"That would be an issue," Miss Serena said.
"You have a charm and that's evident. I'm sure
mailalabas mo din ito in due time."
"I hope so," tanging nasabi ko. "Excuse me.
Kailangan ko lang kausapin si Grandma."
Marahan kong hinila si Grandma sa sulok ng
kwarto na malayo kay Miss Serena. Tiningnan
kami ni Miss Serena with her patient smile.
Ano ba itong napasukan ko?
"Grandma, seriously, hindi mo ako pwedeng
iwan sa lugar na ito." This whole magic thing is
not even funny. Grandma can't leave me here.
Kinuha ni Grandma ang kamay ko at iniharap
ako sa bintana kung saan kita ang halos
kabuuan ng school campus. "I told you, Ariela.
It's where you belong."
"Pero-"
"Ariela, kailangan mong manatili dito. They will
protect you here."
"Protect me from what?" Halos naluluha na
ako. This is not happening!
"Malalaman mo din, apo, in the right time. For
now you have to stay here. Promise me you
will stay."
Hindi ko alam ang isasagot. This is far from
what I expected. I don't even believe in magic.
Ang pumasok pa kaya sa school na nagtuturo
kung paano ito gamitin?
Noong mga oras na yun hindi ko alam na ang
magiging sagot ko ang magbabago ng lahat ng
tungkol sa akin. Pinagmasdan ko ang mukha
ni Grandma.
"Okay, Grandma." Bumuntong hininga ako.
"Pangako."
Niyakap ako ni Grandma ng mahigpit. "Good."
"Pero paano ka Grandma? Where will you
stay?" nag aalalang tanong ko.
"Don't worry. I can handle myself, apo. Babalik
ako dito kapag naayos ko na ang lahat."
She kissed my forehead before letting go.
"Good luck, apo."
Lumingon ako kay Miss Serena na naghihintay
sa amin at maging sa butler na nasa kwarto na
at dala ang mga gamit ko. I faced Grandma for
the last time.
Good luck.
I really need that Grandma. Dahil hindi ko alam
ang pwedeng mangyari sa akin sa lugar na ito.
A modern day magic school. Who would
believe in such a thing? Does magic really
exists?
***
Chapter 2: The Fire Ball
Nakita kong nakatayo na ang butler na si Mr.
Harolds sa harap ng isang pintuan sa hallway
kaya binilisan ko ang paglalakad. Nandito kami
ngayon sa dormitory ng school.
"Ito po ang magiging kwarto niyo, Miss Davis,"
he said.
Napakaganda ng dormitory nila dito. Para
siyang lumang kastilyo. Malawak ang mga
hallway, matataas ang mga kisame, at luma
pero magagara ang mga gamit. Kumatok si Mr.
Harolds sa pinto. Bumukas ito at binati kami ng
isang nakangiting babae.
"Hello, Mr. Harolds." Bumaling ang tingin niya
sa akin. "Oh, hi!"
Nakasuot siya ng oversize shirt at cream
colored shorts. She has a shoulder length hair,
very fair complexion, and a pair of deep blue
eyes.
"Miss Snow, siya ang magiging bago niyong
roommate, si Miss Ariela Davis."
Snow. What a weird name.
"Kanina pa kita hinihintay," excited na sabi
niya. "Don't worry, Mr. Harolds, ako na ang
bahala sa kanya."
Kinuha ko ang mga gamit ko mula kay Mr.
Harolds bago siya nagpaalam. Hinila ako ni
Snow papasok sa kwarto.
"You're so pretty. How old are you? Are we in
the same section? What charm do you have?"
She immediately fired me with questions the
moment I entered the room.
Pumunta ako sa left side ng kwarto kung saan
wala pang masyadong gamit at inilapag ang
mga gamit ko doon. This room is huge. Para
akong nasa isang lumang bahay with poster
bed, old cabinet, and everything.
"I'm seventeen. Hindi ko pa alam kung anong
section ko. And I don't have a charm," sagot ko
sa mga tanong niya. Nawala ang perfect
toothpaste commercial smile niya. Tiningnan
niya akong mabuti habang nakaupo sa kama
sa tapat ko.
"Really? Then how did you get here?"
I shrugged. "Dahil dating nagtuturo dito ang
Lola ko?"
Napaisip siya sa sinabi ko. "Pwede ba yun?
Maybe. I don't know."
Binuksan ko ang maleta ko at nagsimulang
mag ayos ng gamit. "Ikaw, anong charm meron
ka?" I asked.
"I belong to the technical type. I'm a modern
day witch. You know, spells and stuff."
Halos manlaki ang mga mata ko sa sinabi niya.
She said it like it's the most natural thing to
say! Snow giggled nang mapansin ang
reaction ko.
"I got that reaction a lot. Hwag kang mag alala.
We can't use charms during ordinary
circumstances. That's one of the rules."
"Rules?" I asked with a hint of relief in my
voice.
"Yes, madaming rules dito sa Academy.
Malalaman mo din niyan." Napatango ako.
"Hey, do you want to grab some snack in the
Dining Hall? Masarap ang pagkain nila dito."
"Sige. I'll just take a shower. Susunod ako,"
nakangiting sagot ko.
Wrong move.
Saka ko lang na realized na mali ang ginawa
ko when I came out of the shower. Dapat
pinaghintay ko nalang siya. Hindi ko alam kung
nasaan ang Dining Hall. I don't even remember
how I got in this room in the first place.
Masyadong malawak ang lugar na ito at
napakahina ko pagdating sa directions!
Pagkatapos kong magbihis, lumabas ako at
sinubukang hanapin si Snow. Though hindi ko
alam kung saan talaga pupunta. Wala akong
matandaan sa mga dinaanan namin ni Mr.
Harolds kanina. Lumiko ba kami? Saan kami
umakyat? Left ba or right?
Pagkatapos ng paulit ulit na pagbukas ng pinto
at pag akyat baba ng hagdan, sa wakas ay
nakalabas din ako. Hindi ko sure kung paano,
basta pagbukas ko sa isang pinto viola! Nasa
labas na ako.
Paglabas ko, hindi parin ako makapaniwala sa
mga nakikita ko. This place is really huge and
scary and magical and breathtaking. Sobrang
lawak at ganda ng paligid. Even the
atmosphere here is different.
Naglakad lakad ako sa campus sa
pagbabakasakali na may mapagtanungan ako.
Pero mukhang walang masyadong tao sa
labas ngayong araw. It's Sunday after all.
Nakarating ako sa likod ng isa sa mga school
building nang hindi ko namamalayan. Dahil
nandito narin lang ako I took the chance to
peek inside the classrooms.
Hmm. Mukha naman silang normal rooms
actually. Ano naman kaya ang pinag aaralan
ng mga student sa lugar na-
"TABI!"
Kumunot ang noo ko. Sinong sumisigaw?
Nagpalinga linga ako sa paligid.
"HOY! ANO BA TABI!"
Tumingala ako sa second floor ng building at
doon ko siya nakita. Isang lalaki ang nasa
bintana at mukhang balak niya atang-
Napakurap ako. HOLY EFF! Don't tell me
balak niyang tumalon mula sa second floor ng
building?!
"Jett Forester! Bumalik ka dito!" sigaw ng isa
pang boses mula sa loob ng building.
Napailing ang lalaki bago- OH NO.
"HEY! STOP! STOP! YOU-" Hindi ko na
naituloy ang sasabihin ko nang mabilis na
tumalon ang lalake mula sa bintana at nahulog
sa kinatatayuan ko. Agad tumama ang ulo ko
sa damuhan.
"CRAP!" I groaned. Shit. Pakiramdam ko
nahati ang ulo ko sa gitna. Tiningnan ko ng
masama ang lalakeng may itim na itim na mga
mata. "What in the world do you think you're
doing?!" I exclaimed.
Sino ba kasing stupid ang tatalon sa ganung
kataas na lugar at hindi man lang alam kung
saan babagsak?!
"Sinabi kasing tumabi eh! Tanga!"
Napanganga ako sa sinabi niya. Ako pa talaga
ang tanga? Lahat ng rationale side ng utak ko
ay bigla kong nalimutan dahil sa galit. I can call
myself stupid but I will NEVER let someone
call me that word especially a stranger!
"Kung ako tanga, ano ka pa? Bakit ka ba
tumatalon nalang bigla bigla? Sino ka ba sa
tingin mo, si Spiderman?"
Marahas siyang tumayo nang hindi man lang
ako tinutulungan. Lecheng lalakeng ito! Gwapo
sana eh.
"You're so stupid!" asik ko. Tumayo ako at
pinagpag ang pants ko. "HOY! HOY! TEKA!"
Mas lalo akong nainis nang makitang paalis
na ang lalake. Balak niya akong iwan ng ganun
na lang? Lumingon siya sakin at doon ko
napansin na kung gaano siya katangkad. Itim
na itim ang medyo mahaba at magulo niyang
buhok, may silver na hikaw siya sa isang
tenga, at nakakatakot siyang tumingin.
"Hindi ka man lang ba mag so-sorry?" medyo
nag alangan na tanong ko.
"Hindi. May problema ka?" mayabang niyang
sagot. Seriously?
"Hindi ka ba tinuruan ng mga magulang mo na
mag sorry? Ikaw na nga ang may kasalanan
ikaw pa ang mayabang."
Natigilan siya sa sinabi ko. M-Mukhang nagalit
ko ata siya. Tiningnan niya ako ng mas
masama pa if that's even possible. Bigla akong
natakot. I swear parang gusto niya akong
patayin sa mga titig niya. Napaatras ako.
Damn. He's so scary it's not even funny
anymore.
Natatakot na ba ako? NEVER. "Mag sorry ka,
jerk! Mag sorry ka kung hindi- Kung hindi-"
"Kung hindi ano? Ano bang kayang gawin ng
isang gaya mo?" tanong niya. He's smirking.
Naghahamon ang titig ng itim na itim niyang "Forester! Stop right away!" as if on cue
nawala ang apoy sa palad niya. Biglang
mga mata.
nagkaroon ng electric shock sa ulo niya na
halos mapamura siya sa sakit.
Humakbang siya papalapit sakin. Napaatras
ako. Humakbang ulit siya. Patuloy ako sa
pagatras. Hangang sa maramdaman kong "P-tang ina! Itigil mo ito!" sigaw niya habang
hawak ang ulo niya.
wala na akong aatrasan. Nasa likod ko na ang
malamig na pader ng building! I'm SO dead.
"You're such a pain in the ass Jett. Ilang beses
ko na bang sinabi sayo na hwag mong
"G-Get lost!" nauutal na banta ko. Very
convincing. Not. "Umalis ka na! I don't need gagamitin ang charm mo para manakit ng
your sorry anyway," sigaw ko. And guess ibang tao."
what? Natawa lang siya. A laugh full of
amusement.
Halos marindi ako sa sigaw ng lalaking bagong
dating. Hindi siya actually sumigaw pero
pakiramdam ko nagulantang ang buong
"Alam mo bang kaya kitang sunugin hangang
pagkatao ko dahil sa mga salitang binibitawan
sa maging abo ka?" Halos manlaki ang mata
niya.
ko sa sinabi niya. He didn't mean it right?
Right?
"Pumunta ka na sa clinic. Hindi titigil yan
hangang pilit mong pinapalabas ang
The next thing happen almost knocked the life
kapangyarihan mo."
out of me. He held his hand in front of me. A
spark started hangang sa mabilis itong naging
apoy. And now I'm looking at a freaking fire
I heard a few curse bago nawala ang
ball. A swirling fire ball at gusto niya gamitin sa
nakakatakot na lalake sa paningin ko. As in
akin yun!
bigla nalang siyang nawala. Okay? Ano ba
talagang nangyayari? Wala na akong idea.
Sabihin niyo sa akin ano ba itong mga nakikita
I want to stop him pero wala ng lumalabas na
ko?
boses sa bibig ko. I stood there frozen in
shock.
"Okay ka lang ba, Miss?"
Napaatras ako nang tanungin ng lalakeng
bagong dating. Mukhang mag ka edad sila ni
Miss Serena at mukha namang hindi niya ako
sasaktan.
"I'm Chase Miller, one of the faculties in this
school. And you are?"
A teacher. He's a teacher. Thank goodness!
"Miss, okay ka lang? May iba pa bang ginawa
ang pasaway na batang yun sayo?"
I shook my head rapidly, I almost break my
neck. "N-No! Tinakot niya lang ako gamit ang
fire ball niya. I'm fine, I promised."
Sir Chase sighed in relief at minasahe ang
kanyang ulo na para bang stress na stress sa
nangyayari. But seriously, ako dapat ang
mastress!
"Pagpasensyahan mo na ang batang yun. May
pagkarebelde talaga siya. Hey, hindi ka
mukhang pamilyar. Bago ka lang ba dito?"
Tumango ako. "I'm Ariela Davis."
"Hmm. Davis. So ano ang charm mo?"
He looked at me expectantly na para bang
nag aabang ng good news. Ito nanaman tayo
sa charm na 'yan. Ilang beses ko ng narinig
'yan ngayong araw. At pare pareho lang
naman ang nagiging sagot ko.
"Wala akong charm."
Tila naman hindi siya nagulat sa sinabi ko.
Instead ngumiti lamang siya. Funny, he
reminds of joker's smile. Yun bang nasa
baraha.
"Well, we're not sure of that. Nandito ka sa
school na ito for a reason, right?"
Bago pa man ako nakasagot isang aso ang
biglang lumapit sa aming dalawa. Tumigil ang
aso sa harap ko at sinimulan akong amuyin.
The dog is a grey Siberian Husky with navy
blue eyes. Bigla akong tinahulan ng aso.
"Loki, stop."
Napalingon kaming dalawa Sir Chase sa isang
lalakeng parating. May pagtatakang napatingin
siya sa amin pero agad ding ngumiti ng makita
si Sir Chase.
"Teacher, bakit kayo nandito? Nahanap niyo
na ba si Jett?" tanong niya.
"Nasa clinic siya, Collin." He shook his head in
disapproval. "Ang batang yun talaga,
napakatigas ng ulo. Alam niyang siya rin ang
mahihirapan pero pilit paring pinalalabas ang
kapangyarigan niya. Tinakot pa itong bagong
estudyante."
Natawa lang si Collin at napatigin sa akin.
"Pagpasensyahan mo na ang kaibigan ko.
Ganun lang talaga yun."
He patted the dog that's still sniffing and
barking at me. "Stop it Loki, hindi siya si Jett."
Malumanay ang pagkakasabi niya pero agad
na tumigil ang aso. Magaling siguro siyang
mag train ng aso.
"Baka naaamoy niya si Jett sa kanya. Halos
mapisa kasi itong si Ariela nang bagsakan ni
Jett kanina."
Natawa ulit si Collin habang nakatingin sa akin.
Hindi din siya masaya ano? Napansin ko ang
mga mata niya. They are almost sparkling.
He's eyes are so blue it looks like a whirlpool of
water. Kapareho ng kulay ng mata ni Snow-
Oh my God. Si Snow nga pala!
"Sir, alam niyo ba kung nasaan ang dining
hall?" tanong ko.
Nagkatinginan si Sir Chase at Collin bago
sumagot. "Nasa loob ng dormitory ang mga
dining halls. Kadalasan makikita mo na sila sa
entrance palang."
Really? Kung ganun anong ginagawa ko dito?
Nagpaalam ako sa kanila matapos mag
pasalamat.
Nang makalayo na ako halos manghina ako. It
was my first encounter sa isang taong kayang
magpalabas ng powers niya and seriously it
scared the life out of me. Hindi pa man
nagsimula ang klase may nam bully na sa akin
paano pa kaya bukas kung lahat ng
makakasama ko may powers at ako wala?
We walked through the hallway leading to our
first class which is Algebra. Mabuti nalang at
kahit paano may normal subjects sila dito dahil
kung hindi patay talaga ako. Habang
naglalakad pinapaliwanag ni Snow ang mga
rules at dapat kong malaman dito sa Academy.
Gaya din ng ibang estudyante naka uniform
na ako. A dark red skirt, black socks na
hangang tuhod, black shoes, white long
sleeves at dark red neck tie and a cloak. I like
their uniform. It's strange.
Kung titingnan normal lang naman ang mga
estudyante dito. Ang hallway ay
pangkaraniwan na puno ng studyante. Yung
iba napapatingin sa akin dahil ngayon lang ako
nakita pero pagkatapos nun agad din silang
bumabalik sa kanya kanya nilang ginagawa.
"Mabuti nalang at mukhang normal ang mga
tao dito."
He loves breaking the rules. Pero may control
parin ang school sa kanya dahil sa limitations
na nakapalibot sa Academy."
"Are you serious? Halos gawin niya akong abo.
Controlled parin ba sa lagay na yun?"
"Yup. Pansin mo yung hikaw niya sa kaliwang
tenga? Isa yun sa mga charm restrain na
nilagay ni Sir Chase para hindi siya makapang
wasak. Sa High School Department kasi, si
Jett ang isa sa mga may dangerous type of
charm."
"Dangerous type?" tanong ko.
"Galing ka nga pala sa normal world, ano?"
I shrugged. "Obviously."

I'm doomed.
"Elemental powers are commonly called
"Akala mo lang. Bawal ang gumamit ng
dangerous charms. Their charm is so powerful
charms maliban sa training rooms and
they have the ability to destruct. Technical
*** grounds." sagot ni Snow na narinig ang sinabi
types like me can create. Latent type uses
ko. "Pero makikita mo din mamaya. Madami
extraordinary senses like teleportation, mind
ang pasaway."
reading or creating illusions. But dangerous
Chapter 3: Deadly Deal types definitely are the most destructive."

"Gaya ni Jett?" I pointed out.

Chapter 3: Deadly Deal Biglang nagbalik ang takot ko dahil sa sinabi
niya.
Snow nodded. "Jett is the number one. Sakit
siya sa ulo ng mga faculties dito. He's a rebel.
"At meron pa pala," she added habang
nagpatuloy kami sa paglalakad. "The strangest
and rarest type of charm." Humarap siya sa
akin. Her eyes are almost sparkling with
excitement. "That's the special type."
"Oh? Anong kaya nitong gawin?"
"Nah. It's so rare ni hindi ko alam ang details
tungkol doon." Huminto si Snow sa tapat ng
isang malaking double door at ngumiti. "We're
here."
"Hey, bagong classmate?" tanong ng isang
babae na lumapit sa amin. Nakangiti siya.
Mukha siyang mabait. Umupo kami ni Snow sa
bandang gitna. Napatingin ako likod kung saan
umuulan ng yelo.
"Yup. Siya si Ariela Davis." Iniwasan ko ang
nakamamatay na tingin ng babaeng nagyeyelo
ang mga palad. Itinuon ko na lamang ang
pansin kina Snow.
Nagdalawang isip akong sagutin ang tanong
nila. Binalaan ako ni Snow na hangat maaari
hwag ko munang ipaalam na wala akong
charm. Baka maging target ako ng mga bullies.
"Dali! Anong charm mo?"
"Um, ano kasi-" Nakahinga ako ng maluwag
nang biglang bumukas ang pinto. Muntik na.
Pumasok si Mr. Chase Miller at nakangiting
binati ang buong klase.

Tuluyan na akong kinabahan. Ano kaya ang
naghihintay sa akin sa loob? Sana naman
pagkatapos ng araw na ito buhay pa ako.
"Ready ka na?" nakangiting tanong ni Snow.
"I will never be ready for this." I answered
honestly.
Natawa naman siya bago binuksan ang pinto.
"Don't worry. Mababait naman sila. Yung iba."
Pagpasok namin sobrang ingay sa loob at
napaka gulo. Para akong pumasok sa isang
circus slashed amusement park. Pero agad
silang tumahimik nang makita kami ni Snow.
Sa totoo lang sa akin sila nakatingin na para
bang naghihintay na may sumabog o kung
ano. Awkward.
"Ariela, I'm Layla Song. I have the charm of
"Good morning, charmers." Nagsibalikan sa
special hearing. I can hear anything from a ten
respective seats ang mga classmates ko.
mile radius." paliwanag ng babae. Muntik
"Good morning, Sir!" bati ng buong klase.
akong masamid considering wala akong
iniinom. Hearing power? Ang cool naman nun!
Isa pala sa magiging teache ko si Sir Chase.
Tinawag ko si Snow.
"Ako si Lily Song." sabi ng isa pang babae sa
left side ko. "I cooked." Sandali kasali ba sa
powers ang pagluluto?
"Snow." Hindi siya sumasagot. "Hey, Snow."
Lumingon siya sa akin with a dreamy sigh.
"Ang gwapo niya ano?"
"Hwag kang maniwala dyan. Hindi ordinaryong
pagkain ang niluluto niya. May mga side
effects ang mga yun."
My eyebrows automatically furrowed. "Si Sir
Chase ba ang tinutukoy mo?"
Lily frowned at her twin sister. "Ako dapat
magsasabi nun." she muttered. Napangiti ako.
Kambal with super powers. "Sino pa ba? Ang gwapo niya kaya."
Seriously?
"Ikaw Ariela? Anong charm mo?"
Kinuha ni Sir Chase ang ilang files sa table. "I
believe we have a new student in this class.
Miss Davis, will you kindly introduce yourself?"
Napatayo ako ng marinig ang pangalan ko.
Never pa akong kinabahan ng ganito.
Pakiramdam ko naririnig ng lahat ang tibok ng
puso ko.
"Hi, I'm Ariela Davis. Please take care of me."
Please take care of me, really? I'M SUCH A
DORK.
"I bet they would. Very well then, let's start the
discussion."
I heard a few groans of complain. According to
Snow normal subjects are the worst subjects.
Walang thrill. Paupo na sana ako nang may
biglang magtaas ng kamay sa likod.
This is really awkward. Kung mag usap sila
parang wala ako dito. Hello. Nandito kaya ako
sa gitna niyo.
"Lame one. Like technical type." She smiled.
Bakit pakiramdam ko may sama ng loob si
Freya sa akin?
"We will see about that Miss Rnovia. Both of
you sit down." Muling natahimik ang klase.
Nagsimulang magdiscuss si Sir Chase.
"Hayaan mo na si Freya. Ganyan lang talaga
siya. May pagkamaldita." Bulong ni Snow.
"Naiintindihan ko. Iiwas nalang ako sa kanya."
sagot ko.
Natapos ang unang subject at sumunod ang
History. The only difference is that instead of
the country's history ang history ng magic
world ang pinag uusapan namin. Tulog na ang
halos kalahati ng klase. Maging ako ay hindi
maiwasang mag yawn.
In the middle of discussion may dalawang
lalakeng pumasok sa room. Ang isa ay my light
brown, almost blonde, hair. He's scratching the
back of his head na para bang humihingi ng
apology sa teacher. Ang isang lalake ang
talagang nakapagpawala ng antok ko. I stared
at him blankly, my mouth agape. His familiar
dark messy hair, his cold looking eyes, and his
earring-
"OH MY! SI COLLIN AND JETT MY LOVES!"

"Yes, Freya, any question?" tanong ni Sir
Chase.
"Sir, anong charm meron siya?" Ako bang
tinutukoy niya?
Lumipas ang oras. Nakatingin lang ako sa I heard several whispers around the room.
labas buong klase at pinagmamasdan ang That moment I want the ground to open up and
malawak na school campus mula sa bintana. swallow me.
Everything seems so calm and lazy. Parang
isang ordinaryong araw sa isang ordinaryong
paaralan.
"OMG! HOTNESS OVERLOAD!"

Pero alam kung hindi ito magtatagal. For the

Pumunta sa bandang likod ang dalawa
meantime mukhang normal ang lahat, normal
"What do you think? What charm does she pagkatapos kausapin ng teacher. Ngumiti sa
students, normal subjects, and normal looking
have?" tanong din ni Sir habang nakangiti. akin si Collin nang dumaan siya sa harap ko.
teachers. Pero hindi ko maiwasang mag alala.
Si Jett hindi ako pinansin. Hindi niya ba ako
I know I need to find my charm soon or I will be
nakilala? Dapat ba akong magpasalamat dahil
in great trouble.
doon?
Lunch break:
Halos sumakit ang leeg ko dahil sa pag iwas
na magawi ang tingin ko sa likod. Tama si
Snow people adores the two. Kahit ata anong
gawin nilang mali habang nag ka-klase kami
hindi sila sinisita.
"Tara! Kain na tayo!" anyaya ng kambal
matapos umalis ng teacher. Sumangayon kami
ni Snow.
Palabas na kami ng classroom nang may
pumigil sa akin. Napatingin ako sa wrist ko at
sa taong may hawak nun. OH MY GOD NO.
"A-Anong kailangan mo?"
Okay. So, kinakabahan ako pero masisisi niyo
ba ako? Malay ko bang ganun kalakas ang
charm na meron siya. Sana hinayaan ko
nalang siya kahapon para walang gulo.
"JETT. LET GO OF ARIELA FOR PETE'S
SAKE." Snow hissed kahit na alam kong
natatakot na siyang dugtungan pa ito.
"LUMABAS KAYONG LAHAT." utos niya.
Nanlaki ang mga mata ko nang wala pang
ilang segundo ay halos wala ng tao sa room.
Apat na lamang kaming natira doon. Si Snow
na nagaalala. Si Collin na napapailing nalang.
Si Jett na seryosong nakatingin sa akin. At ako
na halos hindi makagalaw sa kinatatayuan ko.
"You don't have a charm." Derechong sabi
niya. Halos manlambot ang tuhod ko. Alam
niya ang sekreto ko! Napangiti siya dahil sa
nakikitang takot ko. Napaatras ako palayo sa
kanya.
"Sabihin mo, bakit ka nandito?"
Lalo akong napaatras. Nilabas niya ang isang
palad niya mula sa pagkakabulsa sa pants
niya at mas lalong lumapit sa akin. Napapikit
ako dahil sa sobrang lapit niya.
"I-Itigil mo yan." banta ko. "O magsusumbong
ako. I will definitely tell you to Sir Chase."
"Ah talaga? Bakit kailangan mo pang
magsumbong? Bakit hindi mo ako labanan?"
Natigilan ako. I have no charm you freaking
bastard. I have no charm kaya tigilan mo na
ako. Pero instead magsalita tumahimik nalang
ako. Natatakot ako na kapag sinabi ko yun lalo
niya lang akong tutuluyan.
"Sabihin mo, stupid transferee. Ano bang kaya
mong gawin?" Ang lapit niya. I can even smell
his breath. It smelled of mint and coke.
"Wala kang charm. So maybe you are
useless."
Pinigilan ko ang sarili ko na suntukin siya sa
mukha. Hindi ako makapaniwala. Ang sama ng
ugali niya! Out of nowhere at dahil na din sa
sobrang pang aalipusta niya sa katiting na
pride na meron ako, nasabi ko ang mga
salitang alam kong pagsisihihan ko sa
bandang huli.
"Nagkakamali ka. May charm ako."
He smirked. "Talaga? Let's see then."
I faced him with a dumbfounded look on my
face. "Anong ibig mong sabihin?"
He leaned in kaya napasandal ako sa white
board. I bit my lower lip and closed my eyes.
ANO BA ITONG NANGYAYARI?
"Let's have a deal." he whispered just inches
from my bare ear. His warm breath sends
unwanted shivers down my spine. "Kapag
nagawa mo ang gusto ko hindi na kita
guguluhin pa."
Yun lang ang pinakagusto kong mangyari sa
oras na ito kaya mabilis akong napatango.
"Good. Sa weekend, magkita tayo sa harap ng
West Wood ng eksaktong hating gabi."
Hating gabi?
"Teka, bakit-" Nanlaki ang mga mata ko nang
bigla siyang maglaho sa paningin ko. "Jett?"
tawag ko. "Jett nasaan ka na?" frustrated na
sigaw ko.
"Hindi ka pwedeng umayaw, transferee. O
magiging mas malala pa ang sasapitin mo."
Narinig ko ang boses niya but I swear wala ng
ibang tao sa room maliban sa akin. Nagawi
ang tingin ko sa nakabukas na bintana. Damn.
Doon ba siya dumaan? Tumalon nanaman ba
siya?
Nanghihina na napa upo ako sa isa sa mga
silya. ANO NANAMAN BA ITONG NAPASOK
KO?
***
Chapter 4: Welcome to Enchanted Forest
Chapter 4: Welcome to Enchanted Forest
Lumipas ang araw at mabilis na dumating ang
Sabado. Ang araw na pinag usapan namin.
Ang araw na kinatatakutan ko. Hangang
ngayon kasi hindi ko parin alam ang charm ko
o kung meron nga ba talaga ako ng bagay na
yun. Kaya hindi ko alam kung paano ako
makakasurvive sa deal na ito.
"So, anong balak mong gawin?"
Naka upo ako sa kama ng tanungin ako ni
Snow. Hapon na at ilang oras nalang bago ang
napagusapan naming deal ni Jett. "Hindi ko
talaga alam Snow."
Hindi ko talaga alam itong napasukan ko. Bakit
ba ako pumayag? Padalos dalos din kasi ako
minsan. Nakakainis! Umupo si Snow sa gilid
ng bed ko.
"West Wood is one of the most dangerous
places in the Academy, Ariela. Ilang beses
kong sinabi sayo yun. Sa mga gubat na
nakapaligid sa Academy West is considered
the Enchanted Forest. Maraming kakaibang
bagay ang nagkalat sa lugar na yun."
Lalo akong nanghina sa narinig. Snow naman.
Sa halip na palakasin ang loob ko tinatakot pa
ako. Wala naman kasi akong choice. Bigla
nalang akong iniwan ni Jett sa ere at
pagkatapos hindi na ako kinausap nitong mga
nakaraang araw. Hindi pa pumapasok sa
klase!
"Pero sabi ng kambal rumor lang yun. Ayaw
lang talaga ng school na pumunta tayo doon."
"Dahil delikado. They are protecting us."
I sighed. "But I have to try. Snow pagkatapos
nito hindi na ako guguluhin ni Jett. Yun lang
ang gusto ko. Isa pa hindi naman tayo
sigurado na yun nga ang ipagagawa niya.
Malay mo pasayawin niya lang ako o
pakantahin."
Natawa si Snow sa sinabi ko. "Si Jett? Malabo.
Baka lalo kang tuluyan nun kapag ginawa mo
ang iniisip mo."
I folded my arms. "Geez, Snow. Salamat sa
pagpapalakas ng loob ko."
"You're welcome!"
"But seriously Snow, kailangan ko talaga ito.
Matapos malaman ng buong year level natin.
Hindi na ako pwedeng umayaw. Gusto kong
patunayan na I deserved to be here."
Hindi ko alam kung paanong nangyari pero
nalaman ng ibang estudyante ang tungkol sa
deal namin ni Jett. Inaabangan nila kung
anong gagawin ng transferee na gaya ako. I
know they're expecting me to withdraw. Lalo
na si Freya.
Ang hinala nila Snow ay siya ang nagkalat ng
usapan namin para ipahiya ako kung sakaling
aayaw ako. But sorry to bursed her bubbles
but I will prove her wrong. Though I don't
exactly know how.
Twelve midnight nang tahimik kaming
lumabas ni Snow sa dormitory. Kinakabahan
ako I swear. Lalo pang nakapagdagdag sa
kaba ko ang malamig na hangin sa madaling
araw na tumatama sa balat ko.
Madilim at tahimik ang school campus nang
oras na yun. Ang tanging ilaw lang na
nagbibigay liwanag ay ang mangilan ngilan na
nagkalat na lamp post at mga nakabukas na
ilaw mula sa dormitory.
Pakiramdam ko tuloy magkakasakit ako. I've
never been in this kind of situation before. The
what ifs are starting to get in my nerves and it's
making my hands tremble. Sigurado ba ako sa
gagawin ko?
"Ariela, you don't have to do this." Ulit ni Snow
for the hundredth time.
I glanced at her and tried to smile. "I'm going to
be fine. I guess."
Nakalampas na kami sa school garden.
Malapit na kami sa dulo ng school premises
kung saan naghihintay ang ibang classmate
namin na gustong makita kung paano ko
ipahiya ang sarili ko.
"Oh, look. Nandito na pala ang bida natin." Ito
ang bati sa akin ni Freya nang makarating
kami sa harap ng Enchanted Forest. "Are you
ready to make a fool of yourself?"
I just rolled my eyes at hindi siya pinansin.
She's the least of my concern right now.
Napatingin ako sa paligid. Mas madami pa
palang pumunta kesa ng inaasahan ko.
There's Freya and her group. Ang kambal.
Ilang lalakeng classmate namin na hindi ko
man lang kilala. May ilan ding taga ibang
section. At kami ni Snow. But where's Jett?
Napatingin ako sa loob nga kakahuyan ang a
lump form in my throat. The place really gives
me the creeps. Seriously parang gusto ko na
talagang umatras. I don't know what gave me
the courage to do this in the first place. For the
longest time I've been afraid to take risk. I'm
the girl who always takes the safest route to
anything.
Hindi ako matapang. Believe me, I might be
the lamest person you could met. Ni hindi ko
kayang ipagtangol ang sarili ko. Not until now.
Pero sigurado ba ako sa ginagawa ko? O dala
lang ito ng pride dahil ayokong magpatalo kay
Jett at gusto kong patunayan ang sarili ko. Do I
have to really do this?
"Hindi ko akalain na darating ka pa."
Tumingila ako sa puno kung saan
nanggagaling ang boses. Nandoon si Jett
nakaupo sa isang malaking sanga at
nakasandal sa trunk nito. Medyo madilim pero
kitang kita ko parin sa liwanag ng buwan ang
mukha niya. It gave me an uneasy feeling.
Bakit ba nakakaramdam ako ng ganito basta
malapit siya?
Tumalon si Jett mula sa puno at eksaktong
bumagsak nang nakatayo sa harap ko. As in
harap na harap. Yun bang halos wala na
kaming pagitan na space. My breath hitched at
biglang lumakas ang tibok ng puso ko. Hindi ko
napigilan na umatras palayo sa kanya. Ano
bang meron sa kanya at ganito nalang ako
magreact? Hindi na ito nakakatuwa.
Napatingin siya sa likod ko at bigla ko nalang
narinig ang tili ng ibang mga kasama ko.
Lumingon ako sa kanila at nakitang
pinapalibutan na pala kami ni Jett ng apoy.
Gusto niya ba kaming tustahin pareho?
"Ano bang gusto mong ipagawa? Sabihin mo
na para matapos na ito." sabi ko.
Seryoso akong tinignan ni Jett na para bang
sinusubukang basahin ang isip ko. "Hindi mo
ba talaga alam kung sino ka?"
The way he looked at me para bang takang
taka siya at gusto niya talagang malaman ang
sagot. Pero ano bang klaseng tanong yan?
Syempre kilala ko ang sarili ko. Ako si Ariela
Davis!
"Ano bang ibig mong sabihin? Ako si Ariela
Davis."
Nagkaroon ng panandaliang katahimikan.
Yung tingin niya sa akin hindi na nakakatuwa.
Ano ba talagang iniisip niya?
"Hindi nga ako nagkamali sa pagtawag sayo
ng stupid."
Napanganga ako sa sinabi niya. Babalik
nanaman ba tayo sa topic na yan? Ito nga at
ginagawa ko na ang lahat para hindi niya na
ako ulit ako mabully tapos stupid parin ako.
Nakakasakit na siya ng damdamin. Hindi nga
ako ang pinakamatalinong tao pero hindi
naman siguro tama na paulit ulit niya nalang
akong tawagin ng ganun.
"Sa gitna ng gubat na ito may tatlong forbidden
tree. Ang hahanapin mo ay ang puting puno.
Kumuha ka ng bunga nun. Kung nagawa mo
yun hindi ko na guguluhin ang walang kwenta
mong buhay."
Bunga? Ang dali naman pala nito. Para ka lang
manunungkit hindi ba? Akala ko naman kung
anong kababalaghan ang ipapagawa niya.
"Sigurado ka bang merong ganung puno sa
gubat ?" paninigurado ko.
He stared down at me then smirked. Sa isang
iglap lumiyab ang ilang tuyong dahon sa tabi
ng paa ko.
"Bakit natatakot ka ba?" tanong niya na sa
nakakalokong tono. "Kung may charm ka wala
kang dapat ikatakot. Pero alam naman nating
dalawa na wala ka nito kaya tingnan nalang
natin kung hangang saan ka magtatagal."
Bigla siyang nawala sa paningin ko.
Naramdaman ko nalang ang isang mainit na
hininga sa batok ko.
"Good luck."
Mabilis akong lumingon pero hindi ko man lang
siya naabutan. Kainis! Ang bilis niya. Paano
niya ba nagagawa yun? Nakatayo nalang ako
ngayong magisa sa harap ng nakakatakot na
gubat sa gitna ng dilim. Nawala na din sila
Snow sa paningin ko. Umalis na kaya sila?
Pakiramdam ko tuloy biglang tumahimik ang
lahat. Ni wala man lang akong marinig na
kaluskos o ingay ng mga insekto katulad ng
ibang ordinaryong gubat. Totoo nga bang
enchanted ang lugar na ito? I sighed to gather
my strength at nagsimulang maglakad
papasok sa gubat. Kailangan ko lang ng isang
bunga para matapos na ang parusang ito.
Bawat apak ko sa tuyong mga dahon sa lupa
ay umaalingawngaw sa paligid. Yun ang
tanging tunog na naririnig ko. Madilim ang
paligid at hirap akong makakita. Dapat pala
nagdala man lang ako ng flash light. Paulit ulit
akong natatalisod sa mga nagkalat na sanga
at nakaangat na ugat ng puno.
Hindi kaya ako maligaw nito? Pakiramdam ko
pare pareho nalang ang nakikita ko. Puro
puno. Tama pa ba ako ng dinadaanan?
Napatingala ako sa malaking buwan na
tanging liwanag ko sa gubat at nagpatuloy sa
paglalakad.
KWAK! KWAK!
Napatili ako sa gulat ng marinig ang malakas
na ingay na sumira sa katahimikan. Nahagip
ng paningin ko ang isang itim na uwak na
nakadapo sa sanga ng isa sa mga puno. It's
cocking his head to one side and looking at me
with curious sharp eyes. Kinilabutan ako. The
way the crow looks at me. Para bang may isip
siya. There is something in its gaze that made
the hair on the back of my neck stand.
KWAK! KWAK!
Tinakpan ko ang tenga ko this time at napapikit
dahil sa lakas at impact ng ingay na ginagawa
niya. Masakit ang tunog. Para bang sasabog
ang eardrums ko! Napaupo ako habang hawak
padin ang tenga ko. Stop it! Stop that sound!
Sigaw ng isip ko. Pero ayaw umaalis ng tunog.
Para bang nakabaon na siya. Nasa loob na
mismo ng tenga ko at ayaw maalis. Palakas ito
ng palakas!
KWAK KWAK!
"STOP IT! JUST STOP IT!"
ang nararamdaman ko. Pakiramdam ko
nangaling ako sa isang bangungot.
Biglang naglaho ang tunog. As in biglang
tumahimik. Ngayon naman sobrang tahimik.
And it's creeping me out. Ano ba talagang
Muli akong napatingin sa buwan sa hindi
nangyayari?! Sinubukan kong tumayo at
malamang dahilan. I feel something strange.
muling naglakad pero nagulat ako ng umapak
Like there's something about the moon and the
ako sa lupa. Wala man lang akong narinig.
forest- Natigilan ako at mabilis na napatayo
Paulit ulit kong tinapakan ang mga tuyong
nang makita ang kanina ko pa hinahanap. Ang
dahon with the hope na marinig ang mga tunog
isa sa mga forbidden tree!
nun pero wala akong marinig!
Mabilis akong lumapit at muntikan pang
Tuluyan na akong natigilan. My mind is racing
matalisod sa mga nakaangat na ugat.
as well as my hearbeat. Kung kanina halos
Nasisinagan ng buwan ang itim na puno kaya
marindi ako sa ingay ngayon I was being
madali ko itong nakita. Tumingala ako para
swallowed by the silence. Nagsimula akong
makita ang kabuuan nito. Malaki ito pero
matakot. What the hell is happening to me?
katamtaman lang ang taas at itim na itim.
Am I in some kind of spell? Bakit wala akong
Halos tuyo ang mga sanga niya at wala man
marinig?!
lang dahon. It reminds of dead trees during
winter season.
Then another realization hit me. I'm talking. I'm
talking! I'm not just thinking inside my head
Sinubukan kong hawakan ang mismong puno
right now but I'm opening my mouth. For Pete's
pero nagulat ako. Sa pagdampi pa lamang ng
sake I'm talking and there's no sound coming
daliri ko sa katawan ng puno ay unti unti itong
out! Oh crap. What's happening to me? Where
naging abo. Gumuho ito na para bang nasira
am I exactly? Am I even alive? Is this some
ko. Nanlaki ang mga mata ko and I was frozen
kind of a nightmare?!
in place. Biglang nanlamig ang kamay ko.
Napaatras ako nang unti unti. Bakas ang takot
sa mukha ko.
I run. I pushed myself to run as fast as my
worn feet could take me. I have to get out of
this place. Habang tumatakbo ako ng walang
Lumutang ang ilang itim na abo sa hangin.
patutunguhan sa loob ng gubat, unti unti kong
They formed something. Something
narinig ang mga tunog at ingay. Ang kaloskos
resembling... a crow. Halos matutop ko ang
ng mga puno sa hangin at ang pagtapak ng
bibig ko sa takot. Napatras ako hangang sa
paa ko sa lupa. Hingal na hingal akong
napaupo sa damuhan. Hindi ko maintindihan
mapaupo sa lupa. Siya yan! Hindi ako
nagkakamali siya ung uwak kanina!
Lumipad sa tabi ko ang uwak and it seems like
mocking me. I saw its red eyes blazed and the
next thing I knew I was screaming non-stop.
Snow's POV
Mag i-isang oras na simula ng umalis si Ariela
at pumasok sa gubat. Mula sa kinatatayuan
namin nakita namin siyang pumasok doon
pero sa tingin ko hindi na niya kami nakita.
Nakapasok na kasi sila sa perimeter ng
Enchanted Forest kung saan bina-block ng
forest ang mga bagay mula sa labas nito.
Natatakot ako para kay Ariela. Hindi ako
mapakali kanina pa. Pakiramdam ko kasi may
nangyayari na sa kanya sa loob.
"Ano Layla? Wala ka ba talagang naririnig?"
tanong ko sa isa sa mga kambal na nasa tabi
ko.
"Pinipilit ko pero wala talaga. Sa tingin ko
pinipigilan ng forest ang charm ko na
makapasok." Iritableng sagot niya.
Nag aalala na din kasi sila. Ilang oras nalang
maguumaga na. Lagot kami nito. Stress na
stress na ang bangs ko.
"I told you. She won't make it alive." Freya
sneered. Prenteng nakaupo siya sa damuhan
kasama ang mga alipores niya. Ano ito
camping lang? Kung makaasta parang walang
taong nasa panganib ah.
"Shut up! Hindi namin kailangan ng opinion
mo!" naiinis kong sagot.
Nakakaasar na siya eh. Akala mo kung sinong
magaling! Ilubog ko kaya siya sa mainit na
tubig para madefroze ang charm niya.
"Whoa. Barbie girl lumalaban ka na pala
ngayon. Ano hah? May ibubuga ba ang mga
walang kwenta mong pangkukulam sa charm
ko?" Nakuha niya pang magflipped ng buhok
nang sabihin niya ang salitang charm.
Grr. Konting konti nalang talaga. Kapag ako
hindi nakapag pigil-!
"May nariring ako." biglang nagsalita si Layla.
Hindi man lang siya kumukurap habang
nakatingin sa loob ng gubat. Ganyan siya
kapag nag co-concentrate. Minsan natatakot
ako kapag ganyan ang reaction niya pero
ngayon kailangan kong marinig ng mabuti ang
sasabihin niya.
"Humihingi siya ng tulong. Nasa itim na mystic
tree si Ariela. Nasa panganib siya!"
Hindi ko na namalayan ang sumunod na
nangyarari. Everything happened in a hazy
blur. Pero bago yun nakita ko siya.
Si Jett. Mabilis siyang pumasok sa gubat.
***
Chapter 5: The Rebel's Punishment
Nagising ako dahil sa kakaibang ingay. Para
bang may umiiyak. Who's sobbing? And why is
she sobbing? I slowly opened my eyes just to
welcome by darkness. Anong oras na ba?
Bakit ang dilim?
"Oh my gosh Ariela! You're awake!" I winced at
Snow's shriek. Bakit ba siya sumisigaw?
Nilibot ko ang tingin sa mga matang
nakapalibot sa akin. They are looking at me
with worried questioning eyes. Why are they
looking at me like that? Hindi nagtagal pinikit
ko ulit ang mga mata ko. Pakiramdam ko kasi
umiikot ang paligid.
"Mabuti pa dalhin na natin siya sa Hospital,"
narinig kong sabi ng isang boses. Familiar at
kilala ko ang may ari ng boses na yun but I braso niya. Dumudugo ito. Saan niya nakuha
can't quite put a face. ang mga sugat na yun?
"Dali tingnan natin."

"Pero paano yan? Mahuhuli tayo sa mga
pinaggagagawa natin."
"Mahuhuli talaga tayo kahit anong gawin natin.
Sunugin ba naman ang halos kalahati ng
Enchanted Forest."
"Paano ka? Kapag nalaman nila sa itaas ito
siguradong lagot ka nanaman." That voice.
Bakit hindi ko ba naalala. That's the voice of
Collin.
"Kailangan mo ding pumunta Jett. You don't
look so well," another voice said.
"Okay na ba talaga siya?"
Unti unti kong binuksan ang mga mata ko dahil
sa naririnig na ingay. Anong oras na ba? Bakit
ang ingay nila? Nakita ko ang tatlong pares ng
matang nakatingin sa akin.

Pagkirinig ng mga salitang yun unti unti kong

bumalik sa akin ang mga nangyari. Mabilis
akong napaupo at napatingin sa paligid.
Nandito na ako sa damuhan sa labas ng
gubat. Ligtas na ako!
Pero paano ako nakalabas? Pilit kong inaalala
ang mga nangyari sa loob ng gubat. Sumakit
ang ulo ko. Para siyang pinupukpok ng isang
daang martilyo. Masyadong masakit.
"Dalhin niyo na siya," a deep voice said.
Napalingon ako sa pinang galingan ng boses.
Nakaupo siya sa gilid at nakasandal sa puno.
Madami pang boses akong naririnig. And it
seems they are speaking all at once.
Sumasakit ang ulo ko. Pakiramdam ko
napakalayo ng mga boses na naririnig ko.
Everything appears like an echo bouncing in
my sub conscious mind.
Unti unti kong naramdaman ang muling
pagbigat ng talukap ng aking mga mata. Oh
no. I can't sleep. Everything is still unclear. I
want answers. Pero mukhang hindi ako
pinagbigyan this time. Because few seconds
later I feel the command to sleep overpowered
me.
"ARIELA! GISING KA NA!" Pakiramdam ko
nasakal ako sa biglang pagyakap sa akin ni
Snow.
"Snow, hindi ako makahinga," I tried to say. I
looked around the room. Teka, nasaan ako?
"Ariela, sobra kaming nagalala sayo," Layla
said.
"Grabe, akala talaga namin hindi ka na
magigising," Added Lily.

He's still dangerous looking kahit hindi ko Naalimpungatan ako dahil sa liwanag na Napakunot ako ng noo. Ano bang pinagsasabi
masyadong makita ang mukha niya. There's tumatama sa mukha ko. I groaned at nagshift nila?
still this nervous beating in my chest whenever ng pwesto sa kama para iwasan ang liwanag.
he's around. Pero parang may nag iba sa
kanya ngayon. He's breathing heavily na para "Wala bang masakit sayo? Anong
bang pagod na pagod siya. Nakita ko ang "Mukhang gising na siya." nararamdaman mo?"

Pinakiramdaman ko ang sarili ko kung may
masakit sa akin. Wala. I'm perfectly fine. "I'm
okay," tipid kong sagot. "Nasaan ba ako?"
"Nasa Hospital ka ng Academy, Ariela," sabay
sabay nilang sagot.
Nabigla ako sa sinabi nila. Anong ginagawa ko
dito? May nangyari ba? "Bakit ako nandito?
What happened to me?" nag aalalang tanong
ko.
Pinilit kong inalala ang mga pangyayari bago
ako napunta sa lugar na ito. But all I remember
was a hazy blur of twisted events. Tiningnan
nila ako ng hindi makapaniwala.
"Sa tingin niyo okay lang ba talaga siya?"
"Baka naman nasa ilalim pa siya ng spell."
"Baka naman hindi talaga siya si Ariela natin."
Gusto kong batukan ang huling nagsalita.
Anong hindi ako si Ariela? May iba pa bang
Ariela dito?
"Hindi mo alam ang nagyari four days ago?
Wala ka bang maalala?"
niyo din akong kausapin at sabihin ang
nangyayari.
Natigilan ako. FOUR DAYS? Apat na araw na
akong nakahiga dito? I started to get worried.
Ano ba talagang nangyari? Bakit wala akong
"Kapag hindi pa kayo tumigil sa
maalala?
pagbubulungan dyan isipin ko talagang may
tinatago kayo sa akin," I said. I feel really left
out eh. I know I missed something here.
"Yung deal? Yung Enchanted Forest? Yung
pagliligtas sayo ni Jett?"
Napansin nila ang naka frown kong mukha.
Ngumiti sila ng alanganin bago humarap sa
Wait, what? Sino ulit ang nagligtas sa akin? akin.
"Did you mean Jett Forester?" I asked
hesitantly. "You're kidding right? Ang huling
naaalala kong ginawa niya ay ang pagbantaan
"Hwag mong pansinin ang mga sinabi namin.
ako sa loob ng classroom."
We're glad your okay," sagot ni Snow.
Nagkatinginan sila. A look of sympathy in their
"Can you tell what happened to me then?"
eyes.
Magsasalita na sana si Layla ng biglang
"Kung ganun hindi nga nagbibiro ang nurse
bumukas ang pinto at pumasok sa kwarto si
nang sabihin niyang hindi maaalala ni Ariela
Collin.
ang nangyari."
"Hi, Ariela. Okay ka na ba?" nakangiting
"Mabuti nalang naaalala niya pa tayo."
tanong niya. Anong ginagawa niya dito? Alam
niya din ba ang nangyari sa akin?
"Do you think it's a good thing na wala siyang
matandaan?"
"Actually, I'm not sure. How can I be okay if I
don't even know what happened to me?"
Napabuntong hininga ako sa usapan nila.
Hello I'm also here in this room. Baka gusto
He smiled with this adorable boyish grin.
"Siguro mas mabuti na hindi mo muna
maalala."
Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Wala ba
akong karapatang malaman?
"Yeah, Ariela. Tingin ko mas makakabuti sayo
yun," agreed Snow.
I shake my head to say no. Hindi ko pwedeng
kalimutan nalang ang isang bagay dahil lang
sa makabubuti yun. Paano nalang kapag
importante yun? Isa pa a part of me is telling
me that I did some thing very stupid. And
someone suffered for it. Yun bang pakiramdam
ko na nagi-guilty ako pero hindi ko alam kung
bakit.
"Miss Davis?" Napalingon kaming lahat sa
bagong dating. Isang nurse.
"I'm here," sagot ko at tinaas pa ang kamay.
Ngumiti siya sa akin at binalik ang tingin sa
hawak na clip board.
"Pwede ka ng ma-release." Natuwa ang mga
kasama ko sa narinig. Pero hindi yun ang
naging reaction ko.
"Ano po bang nangyari sa akin?"
Nag hesitate muna siya bago nagsalita. Crap. I
think they are hiding something. Para bang
pinagkakaisahan nila ako.
"You suffered from a spell of illusion na nakuha
mo sa Enchanted Forest. You are lucky.
You've got a close encounter with the mystic
tree at buhay ka pa ngayon considering you
don't have a charm."
Nabigla ako sa sinabi niya. Did I really do that?
Ako? Pumasok sa isang Enchanted Forest?
Maybe they're mistaken me for someone brave
and that's not me.
"Paano ako nakalabas?" Nagkaroon ng
sandaling katahimikan.
"Someone helped you," answered Snow. "And
that's Jett."
The way she looks at me. Don't tell me she's
serious?
"Bakit niya naman gagawin yun?" I countered.
"Walang naaalala si Ariela sa nangyari. Don't
stressed her." The nurse breaks the awkward
silence.
"Don't worry unti unti ding babalik ang
nawalang memory sayo habang nalilinis ang
spell sa system mo. So don't force yourself to
remember. Makakasama sayo 'yan."
The only thing I could do right now is to nod
and accept everything the nurse said. Sana
mabilis kong marecover ang memory ko.
Pakiramdam ko kasi may masamang
mangyayari at konektado ito sa kung ano
mang nangyari four days ago.
Sinabi ng nurse na magpahinga pa ako ng
isang araw bago tuluyang pumasok. Pero
kinabukasan nasa school na ako. Kailangan
kong pumasok dahil kailangan kong mag
simula ulit. Wala akong maalala sa lessons
maliban sa unang araw ko sa school.
Pero gaya ng sinabi ng nurse unti unti ng
bumabalik ang alaala ko. Pag gising ko
kaninang umaga naalala ko na pumayag ako
sa isang deal. Maliban sa eksaktong araw na
pumunta ako sa forest.
Kahapon din tinawagan ko si Grandma para
sabihin ang nangyari. Pero pinaalam na pala
sa kanya ito ng school. I honestly thought I
would be grounded for the rest of my life added
to the fact that I was already living in a
boarding school.
But she never said anything about punishment.
Instead she congratulated me for making it
alive. Kailanman hindi niya naisip na pumunta
sa Enchanted Forest noong nagaaral pa siya
dito sa Academy. Thankfully Grandma is cool
about it.
Ang hindi natuwa ay ang mismong Academy.
Nabalitaan ko na halos lahat ng kasangkot
noong gabing yun ay naparusahan. Ang iba
mild punishment lang gaya nila Snow. Pero
ang pinagaalala ko ay si Jett. I heard he will be
getting the worst punishment.
Hindi sinabi ni Snow kung ano yun. Maging sila
ay hindi din alam. Hangang ngayon kasi hindi
pa nakikita si Jett na pumasok sa klase.
Nakaramdam ako ng guilt. Para bang
kasalanan ko lahat ng mga nangyayari. Even
though I don't exactly know what I did.
"Why are they staring at me like that?" tanong
ko kay Snow habang naglalakad kami sa
corridor papunta sa unang klase namin.
I'm getting uncomfortable with their stares.
Kung makatingin ang mga tao para bang isa
akong criminal. Halos layuan nila ako at hindi
gustong makasabay sa hallway. This is worst
than my first day.
"That's her, the girl who entered the Enchanted I was expecting na ganun din ang tingin nila sa
Forest." akin. At ganun din ang sasabihin nila gaya ng
mga taong nasa corridor. Napahamak sila
dahil sa akin kaya siguradong magagalit sila.
"Ang lakas naman ng loob niya. I heard she Nagkamali ako.
doesn't have a charm."
"Ariela, oh my gosh! Okay ka na!"
"She used her Grandma para makapasok sa
school natin."
Nagulat ako sa reaction nila. Hah?
"At napahamak si Jett ng dahil sa kanya. That
stupid attention seeker." "Mabuti pumasok ka na! Are you really okay?"
Now I understand kung bakit ayaw nila Snow "Sobra kaming nag alala sa inyo!"
na maalala ko pa ang mga nangyari. Kahit kasi
Okay? Mga classmates ko ba talaga sila?
hindi ko alam kung ano ang mga sinasabi nila
Hindi sila galit sa akin? I swear may nag-
nasasaktan ako. And worst? Gusto kong
abduct sa mga classmates ko at pinalitan sila
ipagtanggol ang sarili ko pero hindi ko alam
ng mga clone noong wala ako.
kung paano.
"Hindi kayo galit?" I blurted out. Wala akong
"Hwag mo na silang pansinin. Mawawala din
balak sabihin yun pero bigla nalang lumabas
yan. At hwag kang maniniwala sa lahat ng
sa bibig ko.
sasabihin nila," Snow said habang hawak ako.
"Chin up. Ingit lang sila."
"Bakit kami magagalit? Syempre nagalala kami
sa inyo," sagot ng isa sa kanila.
Pagkapasok namin sa room biglang
tumahimik. That awkward moment when
everyone is talking at once pero noong nakita
nila ako bigla silang tumahimik. Ang tanging "Pero naparusahan kayo dahil sa akin."
ingay na narinig ko ay ang pagbagsak ng isang Nagkatinginan sila at natawa.
lapis sa marble floor.
"May kasalanan din naman kami kaya okay
lang. At least si Jett nalang ang aalalahanin
natin."
"Isa pa, ang saya nun! Imagine isang buong
klase ang naparusahan? That is a first."
Hah? I sighed out of relief. Siguro nga hindi
naman sila ganun kasama gaya ng inaakala
ko. Maybe not all of them can accept me but
the most important is for the first time I feel
belong in this class.
Wala si Sir Chase para magtuturo sa amin.
Sabi nila madami daw siyang inaasikaso sa
disciplinary office. I hope hindi isa doon ang
nangyari nitong nakaraang weekend. Dahil
doon napaaga ang Charm Principles and
Theory na klase namin. Ang nagturo doon ay
si Mrs. Hawkins isa sa mga striktong teacher
ng Academy.
Si Mrs. Hawkins ay isang babaeng nasa late
fourties, medyo chubby, may puti at magulong
buhok at daig pa ang naka microphone kung
nagsasalita. I found my self listening in her
class. Wala ka kasing choice dahil
nangingibabaw ang boses niya.
"Hindi lahat ng charms ay pwede mong gamitin
kahit kailan mo gusto. Not all Charms are
unlimited. If they are used incorrectly they can
be diffused." Her loud voice echoed in the four
corners of the room.
"Charms if used in high volume, especially
dangerous types, can harm the body of the
users. Kaya tayo nag te-training. To control our
charm and eventually makakaya nating gamitin
ng hindi tayo nasasaktan."
Naaala ko bigla si Jett. Napalingon ako sa
bakanteng upuan niya. Nasaan kaya siya
ngayon? Okay lang kaya siya?
"Charm could vanish remember that. And if
they do, you would be charmless. That only
means one thing; you will be dismissed in the
Academy."
Lunch break:
Pumwesto kami nila Snow sa isa sa mga table
na malapit sa malaking bintana ng cafeteria.
Mula sa kinauupuan namin ay tanaw namin
ang isang bahagi ng Enchanted Forest. Sabi
nila nasunog daw ang kalahati nun dahil kay
Jett. Hindi ba delikado ang ginawa niya? Isn't
that releasing too much charm?
"Mabuti nalang break time na. Ayaw ko
talagang maging teacher si Mrs. Hawkins.
Nakakatakot."
"Ano naman kayang nangyari kay Sir Chase?"
"Yah. Busy daw siya. Hindi pa naman
kompleto ang araw ko kapag hindi ko siya
nakikita."
Muntik akong masamid sa iniinom ko nang
sabihin yun ni Snow. Seryoso ka na talaga
dyan, Snow? I can't wait to eat at wala akong
pakialam sa mga matang kanina pa akong
tinitignan ng masama at sa mga naririnig kong
hindi magaganda.
Isa pa ang talagang na mo-mroblema sa mga
naririnig ay si Layla. Ilang beses na namin
siyang pinigilan sa tangkang pagsugod sa
kung sino sinong tao. Naririnig kasi niya ang
kahit sa pinakamahinang bulungan nila. At
talagang hindi niya nagugustuhan ang mga ito.
The negative side of having special hearing.
Akmang susubo na ako ng pagkain nang may
isang lalakeng pumasok sa cafeteria.
"Hey guys! May nabalitaan ako!" announced
niya. Napalingon kaming lahat sa kanya.
"Si Jett Forester nasa disciplinary office.
Mukhang paguusapan na ang magiging parusa
niya."
Namalayan ko nalang ang sarili ko na
napatayo dahil sa narinig. Hindi ko alam kung
bakit. Hindi ko na din pinag isipan ang
sumunod kong ginawa. Iniwan ko sila Snow at
lumabas ng cafeteria.
"Ariela saan ka pupunta?" sigaw ni Snow.
Hindi ko din alam. Basta ang malinaw sa akin
hindi ko hahayaang may parusahan dahil sa
akin at dahil sa isang stupid deal. I made up
my mind. Pupuntahan ko si Jett.
***
Chapter 6: The Four of Us?
Halos hingalin ako nang umakyat sa third floor.
Hindi ko alam na ganun kataas ang floor kung
saan makikita ang office ni Sir Chase. Agad
kong binuksan ang double door ng Disciplinary
Office nang marating ko yun.
"Sandali!" halos nanghihina kong sigaw. Wala
na akong panahon na magpahinga pa. Hindi
ko na din inisip pang kumatok. Basta bigla ko
nalang binuksan ang pintuan. Can you blame
me? I'm in a hurry. It's a matter of life and uh...
death?
Pagbukas ko ang unang napansn ko ay ang
korte ng kwarto. Pabilog ito na may malaki at
pakiot na mesa na gawa sa kahoy. Mataas ang
kisame at pinalilibutan ng mapa at paintings
ang pader. May maliit ding platform sa isang
sulok at isang malaking fire place.
Lumingon ang mga nakaupo sa mesa sa
direction ko. Parang gusto ko tuloy lamunin ng
lupa sa eksaktong oras na ito. I've never
imagined it to be this awkward.
"Ariela Davis?" Miss Serena asked. I can't help
but admire how gorgeous she is today.
"What are you doing here?" tanong ni Mr.
Miller na nakaupo sa tapat ni Miss Serena at
nakaharap sa akin.
Parang nawala ang lahat ng tapang ko kanina.
Pakiramdam ko kasi puro high profile ang mga
taong kaharap ko. Lalo na ang tatlong taong
ngayon ko lang nakita sa Academy. I don't
know why but I feel scared of them.
Ang tahimik nila at wala man lang reaction sa
nangyayari. Lalo na ang babae na katabi ni Mr.
Miller. Mukhang ka edad ko lang siya but
there's something strange about her. Tinitigan
niya ako with a blank expression in her pale
colored face.
"Ariela?" Mr. Miller prompted.
"Sir..." Hindi ko maiwasang tanungin ang sarili
ko kung bakit nga ba ako nandito. And Jett,
where the hell is he? Akala ko ba nandito na
siya? Did I hear it wrong?
"Sir kasi-" Sasagot na sana ako nang bumukas
ang pinto. I was saved by the bell. The six of
us turn to the door and finally I saw him. Si Jett
na akala mo kagigising lang. Messy hair, bored
eyes, nakapamulsa ang isang kamay niya
while the other was lazily scratching the back
of his neck.
"Ano nanaman bang pakulo ito?" Iritableng
tanong niya. Natigilan siya nang makita ako.
Or is it just my imagination? Nag tss siya ng
mahina bago niya ako nilampasan at umupo
sa isa sa mga upuan sa tapat ko.
Ito ba talaga ang nasasakdal? The way he act,
parang walang mangyayaring masama.
Parang hindi siya paparusahan. Sa totoo lang
mas mukha pa akong kinakabahan kesa sa
kanya. Seriously, madali akong mamamatay
kapag laging ganito.
"Miss Davis? May kailangan ka ba? We're
about to start an important meeting," informed
Miss Serena.
Hindi ko siya kayang tingnan ng derecho kaya
yumuko nalang ako, pumikit at humugot ng
isang malalim na hininga bago sabihin ang
kanina ko pa gustong sabihin.
"Nandito po ako para sabihin na may
kasalanan din ako sa nangyari noong
weekend. Kaya hwag niyo po sanang
parusahan si Jett."
Hinintay ko ang magiging reaction nila habang
nakayuko at pinagmamasdan ang black shoes
ko na para bang yun na ang pinakainteresting
na bagay sa mundo. Galit ba sila sa akin? Of
course they are. Kabago bago ko palang ang
dami ko ng nagawang kasalan dito sa school.
Tapos ngayon nanggugulo naman ako sa
isang meeting. I swear this is not me. Sa dati
kong school hindi naman ako ganito.
I just ruined a meeting para lang ipagtangol
ang isang taong kasalukuyang walang
pakialam sa akin. Parang natatawa pa nga
siya sa ginawa ko eh! He has an amused half
smile in his face. Damn him!
"Miss Davis?" I lifted my gaze and saw Mr.
Miller sighed. "You don't have to explain. Alam
namin ang buong pangyayari," he said.
"Malinaw na kasalanan ni Mr. Forester ang
lahat. But since may kinalaman ka nga sa
paguusapan namin, I will let you stay."
My face brightened up a little.
"But you can't interrupt, understood? Unless
we need to hear what you want to say," he
continued with an expression which I could not
quite predict. Napatango nalang ako. Mas
mabuti na ito than nothing. At least I would
know kung saang dungeon ikukulong si Jett o
saang bayan siya pwedeng ipatapon. But of
course those are only a speculation. I don't
even know kung ano ang magiging parusa
niya. Sana lang hindi ganung kalala. It's the
least thing I needed.
Habang nasa gitna sila ng meeting, hindi ko
maiwasang mapatingin kay Jett. How can he
be so calm and relax in this kind of situations?
Did he went to this process a lot kaya naging
natural nalang sa kanya ito? O talagang
magaling lang siyang magtago ng
nararamdaman niya. Dahil sa malalim ang
iniisip ko, hindi ko namalayan na nakatingin na
din pala siya sa akin.
"What?" I whispered. Kumunot ang noo ko
nang hindi siya sumagot. Hindi niya din inalis
ang tingin niya sa akin. Ano bang problema
niya? Bahala na nga siya. Siya na nga ang
tinutulungan siya pa ang ganyan.
After few minutes:
"So I presumed we have our decision?" Bigla
akong kinabahan nang marinig yun mula kay
Mr. Miller. Humarap siya kay Jett na tahimik
lang na nakaupo sa harap ko. Ano kayang
iniisip niya ngayon? Kinakabahan din kaya siya
tulad ko?
"As a punishment for burning half of the West
Wood, Jett you will be-" I waited in anticipation
sa maaring sabihin ni Mr. Miller when out of
nowhere ay biglang bumukas ang pinto. At
pumasok ang dalawang taong hindi ko
inaasahan.
"WAIT! OBJECTION YOUR HONOR!"
My eyes widen nang makita si Snow at Collin.
Anong ginagawa nila dito? I tried to gesture na
hwag na nilang ituloy ang binabalak nila dahil
mas makakasama yun pero huli na.
"Malaki din po ang kasalanan namin kaya kung
paparusahan niyo silang dalawa kailangan
kasama din po kami, Sir!" OH NO. THIS IS
GOING TO BE A BIG TROUBLE.
"I told you! Dapat hindi na tayo pumunta.
Tingnan mo tuloy ang nangyari!"
"Hey, hold on. Hindi ba ikaw ang nagpasama
para sundan si Ariela and now you're blaming
me?"
"Nagdalawang isip ako na pumasok. You said
go! Kaya pumasok ako."
"Right. Yun naman talaga ang pinunta natin
hindi ba? Why having tantrums now?"
Napabuntong hininga ako habang naglalakad.
Kalalabas lamang namin sa Disciplinary Office
at nagbabangayan parin ang dalawa, si Snow
at Collin. Hindi ko alam na ganito sila kaclose
para magsigawan sa gitna ng school hallway.
"Hwag kayong mag away dito. Baka pagalitan
tayo," saway ko.
Hindi pa kasi kami nakakalayo sa Disciplinary
Office. Baka bigla kaming pabalikin dahil sa
ginagawa nilang ingay. Wala pa namang ibang
tao sa hallway maliban sa aming tatlo. Ayoko
ng madagdagan ang parusa ko.
"Siya kasi eh!" naiinis na asik ni Snow.
"Tsk. Magvo-volunteer kang maparusahan
tapos ngayong andyan na maninisi ka."
Parang gustong sumakit ng ulo ko sa mga
nangyayari. Pagbaba namin sa second floor,
nanguna sa paglalakad ang dalawa kaya
naman naiwan akong mag isa sa hallway.
Nagsimulang magtinginan ang mga taong
nadadaanan ko.
"Hey, hindi ba yung freaky girl na pumasok sa
Enchanted Forest?"
"Totally. Look at her. Akala mo kung sinong
magaling."
"She doesn't have a charm. How does she
even get here?"
Bahagya akong yumuko habang naglalakad at
pilit na hindi pinansin ang mga naririnig ko. I
heaved a deep sigh. Don't mind them, Ariela. I
was about to turn to a corner nang biglang
humarang ang tatlong pares ng sapatos sa
daraanan ko. Tumingala ako at nakita ang
tatlong babaeng nakangiti.
"Hello, new girl," bati ng isa sa kanila.
Tinitigan ko lamang sila, hinihintay kung ano
ang maaari nilang gawin. Hindi ko maiwasang
hindi mangamba. I still don't have a charm,
hindi ko kayang protektahan ang sarili ko kung
sakaling may gawin sila sa akin.
"Nice seeing you here. You know, the talk of
the town."
She offered her hand for me to shake.
Nagdalawang isip ako. Pero noong nakita kong
naghihintay siya, naisip kong walang masama
kung kakamayan ko siya. Mukha namang hindi
sila gaya ng iba. I was about to take her hand
when someone grabed my wrist. Mabilis akong
napalingon sa lalakeng may hawak ng kamay
ko.
"J-Jett." Bakas ang takot sa boses ng babaeng
kaharap ko nang makita ang galit na mukha ni
Jett.
"Kung ayaw mong maging abo, umalis ka na
dito," malamig na utos niya. Mabilis na
nagtakbuhan ang mga babaeng kaharap ko.
I faced Jett with a questioning look. What is he
doing? Bakit ba niya tinakot ang mga babaeng
wala namang ginagawa sa kanya. At ano bang
ginagawa niya dito? Akala ko ba umalis na
siya kanina pa.
"Ano bang problema?" I asked. Nagsimulang
magbulungan ang mga tao kaya mabilis niya
akong hinila palayo. Halos kaladkarin niya ako
habang naglalakad. Sinubukan kong hilain ang
kamay ko mula sa kanya pero hindi niya ako
binitawan. Nasa tapat na kami ng classroom
when he decided to let go of my hand.
"Sa susunod hwag kang masyadong mabait."
Natigilan ako. Ano bang pinagsasasabi niya?
"What do you-"
"Gusto mo bang maging estatwa? Sa susunod
kasi mag isip ka muna," he stated with an
irritated look. Paalis na siya nang nag sink in
sa akin ang sinabi niya. Ibig bang sabihin...
"You mean the hand shake is a form of charm
manifestation?" halos sigaw ko sa nakatalikod
na si Jett.
"Minsan talaga tanga ka," sagot niya nang
hindi lumilingon. Narinig ko ang pagtunog ng
bell sa hindi kalayuan.
"Teka. Hindi ka ba papasok?" tanong ko ulit.
Pero sa pagkakataong yun hindi na siya
sumagot. Tuluyan na siyang nawala sa
paningin ko. Bumuntong hininga ako. Sabi ko
nga eh, hindi. Pumasok ako sa room at
nakitang nakaupo na si Snow at Collin sa
kanya kanya nilang mga upuan.
Ang dalawang ito talaga. Paano nalang niyan
kami bukas? Siguradong malaking disaster
ang mangyayari.
"Narinig ko ang boses ni Jett sa labas. Hindi
mo ba siya kasama?" tanong ni Collin na busy
sa pagpapakain ng ilang ibon sa desk niya. He
really do love animals.
"Mukhang namang wala siyang balak
pumasok," sagot ko. Pag upo ko, agad akong
sinalubong ng excited pero kinakabahang
mukha ng kambal.
"Ano? Kamusta ang meeting? Kamusta si Jett?
My God. Kanina pa kami nagaabang ng balita
dito."
"Spill it! Si Snow mukhang wala sa mood eh,"
tukoy ni Lily kay Snow na tahimik sa upuan.
"Naging maayos naman," I lied. Walang naging
maayos sa meeting kanina. "Tungkol naman
sa parusa, may isang taong kailangan naming
hanapin."
Sabay silang nakahinga ng maluwag sa sinabi
ko. Ang cute. Kambal nga talaga sila. Pati
mannerism at paggalaw sabay.
"Mabuti naman. Seriously, we're expecting the
worst," Layla stated with wide eyes.
"True! Akala ko- wait! Did you say NAMIN?"
I sighed. "Yes. Apat kaming naparusahan."
Nanlaki ang mata ng kambal. "Seriously?!"
I nodded. "Seriously. Si Collin, Snow, Jett at
ako. Kailangan naming lumabas ng Academy
para hanapin ang taong yun. Sa kabilang
bayan siya nakatira at isa siyang sorceress."
The twins mirrored my expression noong una
kong marinig ang parusa namin. "OH MY
GOD!"
Maging ako hindi makapaniwala. Sa buong
buhay kong pumapasok sa paaralan ngayon
lang ako naparusahan. Sa totoo lang apat
kaming naparusahan hindi dahil ito ang hiniling
namin kundi dahil ito ang naging consequence
namin sa panggugulo sa meeting.
So imagine kung gaano kagulo sa Disciplinary
Office kanina. Times that chaos into ten at
ganun ang kakalabasan kapag kaming apat
ang nagsama sama para sa isang task. We
have to find the sorceress named Evergreen
na nakatira sa kabilang bayan sa gitna ng
gubat.
At magsisimula na kami bukas. Can my stay in
the Academy get any more strange?
***
Author's Note:
Hi charmers! Gusto ko lang mag thank you sa
lahat ng nagbabasa nito especially sa mga
comments and messages. Nakakabigla kaya
minsan hindi ko alam ang sasabihin hahaha!
But still, thank you.
Ano ang kinalaman ni Evergreen sa charm ni
Ariela?
@april_avery
--
Tweet me: avery_WP
Official hashtag: #CharmAcademy
Chapter 7: The Quest for Evergreen
Chapter 7: The Quest for Evergreen
"The Academy gave you one day to finish this
mission. Remember charmers, one day only."
Hinigpitan ko ang hawak sa sweater na suot ko
habang nakikinig sa mga instructions ni Sir
Chase. It's five o'clock in the morning at
nandito kami ngayon sa harap ng main gate ng
Academy.
Nawala ang dreamy gaze ng katabi ko nang
marinig ang sinabi ni Sir Chase. "Excuse me,
Sir? Pero ilang kilometro pa ang layo ng
susunod na bayan mula dito. We can't do that,"
reklamo ni Snow.
"Yes, you can," Sir Chase answered with a hint
of finality. "This is a punishment Miss Edwards
not a fieldtrip."
"Pero... pero Sir..."
"No buts. Come on." Lumapit kaming lima sa
gate. He raised his hand and waved it in front
of the huge gate. In a slow motion, the gate
opened.
"Dapat kasi hindi niyo na sinama ang mga yan.
Pabigat lang eh," I heard Jett muttered from
behind me.
Ewan ko ba dyan. Simula nang dumating kami
dito wala na siya sa mood. Masama lagi ang
gising. Si Collin naman kalmado lang na
nilalaro ang asong si Loki na pinayagan ni Sir
Chase na isama namin.
"Quit it," warned Sir Chase. "Tandaan niyo,
hindi kayo pwedeng gumamit ng charm sa
labas ng Academy, maliwanag? Lalo na ikaw
Jett."
Jett scoffed.
"Nasabi ko na ang lahat ng dapat kong sabihin.
Don't mess up students. We're watching you."
Tuluyan na kaming lumabas ng Academy
pagkatapos ng huling mga paalala ni Sir
Chase. Pero bago kami makalayo napalingon
ako sa kanya. He has an expression of worry
and anxiety in his face. Bakit ganun ang
expression ni Sir Chase?
"Ariela! Tara na!" sigaw ni Snow. Tiningnan ko
ang mga kasama ko, mukhang wala naman
silang napansin.
"Andyan na!" sagot ko. Baka guni guni ko lang
yun.
We're walking. And walking. And walking.
Mga tatlong oras na siguro ang nakakalipas
mula nang nagsimula kaming maglakad.
Ngayon lang ako naglakad ng ganito kalayo sa
buong buhay ko. Nadaanan na namin ang
lahat ng pwedeng madaanan. Mga bahay,
lumang bayan, bukid, kakahuyan pero sa tingin
ko wala pa kami sa kalahati ng nilalakbay
namin. Mataas na ang sikat ng araw and it's
making things ten times worst.
"Arielaaaa. Gutom na ako, hindi pa ba tayo
magla-lunch?" tanong ni Snow na naglalakad
sa likuran ko.
"Snow, eight o clock palang ng umaga," sagot
ko. "Sabi kasi sayo kumain ka bago tayo
umalis."
"I thought sa downtown tayo dadaan.
Madaming pagkain doon."
"Pero nandito tayo sa gubat ngayon."
She sighed deeply. Humarap ako sa kanya
para hintayin siya sa paglalakad.
"We need to hurry up. Ang layo na nila oh,"
tukoy ko kay Jett at Collin. Hindi man lang
talaga naghintay ang dalawang yun. They are
such gentlemen. Not. Alam naman naming
hindi sila madaling mapagod pero hello? Hindi
ba sila pwedeng maghintay. Mga babae kaya
kami. Mamaya may biglang sumulpot na kung
ano dito.
"Sana may sumulpot na baboy damo dito ano?
Tapos ipa-roast natin kay Jett."
Hindi ko alam kung matatawa ako o mapapa-
face palm sa sinabi ni Snow. Note to self:
hwag gugutumin si Snow. She's not herself
when she's hungry.
After an hour:
"Nasaan na ba tayo? Bakit parang nanggaling
na tayo dito kanina."
"Patingin nga ng map."
"Baliktad ang hawak mo, stupid."
"Sorry naman. Kung makapagsalita ito."
"Tsk. Chill lang kasi."
"Anong chill? Naliligaw na kaya tayo."
"Sino ba may hawak ng map kanina hindi ba
ikaw?"
"Sino bang nangunguna sa daan hindi ba
kayo?"
"Tangna! Tumahimik nga kayo!"
After yet an hour:
"I swear nanggaling na tayo dito kanina."
"Kung magtanong na kaya tayo."
"Nasa gilid tayo ng bundok. Walang
mapagtatanungan dito."
"Napapala niyo. Sumama sama pa kasi kayo."
"Alam mo, hindi ka nakakatulong!"
"Kung hindi ka ba naman kasi tatanga tanga."
"Ano nanaman bang kasalanan ko?!"
"Arf! Arf!"
"Loki, don't listen to them ok. That's SPG."
"Nagugutom na ako!"
After more or less forever:
Naglalakad ako sa hulihan habang sinisipa ang
isang maliit na bato at iniisip na ulo yun ni Jett.
Jett the jerk. Wow perfect combination! Tingin
ko talaga may galit sa akin ang lalakeng yun.
Wala naman akong ginawa sa kanya na dapat
niyang ikagalit. At itong paglalakbay namin,
kailan ba ito matatapos? Pakiramdam ko
buong araw na kaming naglalak- Natigilan ako
nang bigla akong bumagsak sa lupa.
"SHIT!" Agad kong nasapo ang ankle ko.
"ARAY!"
"Ariela?" Mabilis na lumapit sa akin si Snow.
"Anong nangyari?"
Napatingin ako sa ankle ko. "Wala. Natapilok
lang."
"Are you sure? Mag ingat ka kasi-" Snow stop
in mid sentence. Napatingin siya sa likod ko.
She was frozen in place. The expression in her
eyes is a mix of shock and horror.
"B-Bakit Snow? May problema ba?" I asked
nervously. I've never seen her to be this shock
and it's making me worried.
"Ariela don't look back. Whatever happens do
not look back."
Nagtaka ako sa sinabi niya and at the same
time natakot. Why is she acting this way? Ano
bang meron sa likod ko at ganyan nalang siya
magsalita? Napaatras si Snow at sumigaw.
"JETT! COLLIN!" she yelled with a shaking
voice while her dark blue eyes are still fixed on
me. Halos hindi siya kumukurap na para bang
may mangyayaring masama kapag nawala ako
sa paningin niya. Mula sa likod ni Snow nakita
ko ang pagdating ni Loki. Walang tigil ito sa
pagkahol. Kasunod nito si Collin at Jett.
"Ano bang problema niyo? Kung makasigaw-"
napatingin sa akin si Jett and the expression in
his face instantly changed. Natigilan si Collin at
napatingin sa buong paligid na para bang may
hinahanap.
"Ano bang nangyayari? I swear you're
frightening me." I demanded, fear evident in
my voice. Lumapit si Jett sa akin, his eyes
fixed sa kung ano mang bagay ang nasa likod
ko.
"Don't move," banta niya. His face is just
inches from me but he's staring past me.
Hindi ko magawang gumalaw, natatakot ako
sa pwedeng mangyari. Inilahad niya ang palad
niya and a flicker started. The flicker quickly
turned into a fire ball. Hindi nakuntento si Jett
at pinalaki niya pa ito hangang sa pakiramdam
ko ako na mismo ang masusunog. He's to
close. Too close for my comfort. Kung titingnan
mula sa malayo mukha kaming magkayakap.
"Hwag kang gumalaw sabi! Kung ayaw mong
matusta," banta niya.
Napalunok ako. I understand okay? Kailangan
ba talagang sumigaw? Nagulat nalang ako
nang biglang pinakawalan ni Jett ang fireball. I
heard an inhuman screeching sound na para
bang may tinamaan ito sa likod ko. Ilang
kaluskos pa at tuluyan ng nawala ang tunog.
Umalis si Jett sa tabi ko and all my strength
drained from my body.
"Isang decoy. Mukhang nandito pa tunay na
may gawa nun."
T-There's someone in this woods other than
the four of us?
Lumapit si Snow sa tabi ko. "Anong
nangyayari?" tanong ko.
"There's a body manipulator in the area, Ariela.
Muntik ka ng mabiktima."
Hindi ako makapaniwala sa narinig. Someone
just tried to control me? Hah! This is really
freaking crazy.
"Ariela, don't worry. Hindi na siya magta-try ulit.
Mukhang napuruhan siya ni Jett."
"But-"
Maya maya pa naramdaman namin ang
paggalaw ng mga dahon sa mga punong nasa
paligid namin.
"He's still here. Nakamasid sa atin," Collin said.
Napamura si Jett. "Mabuti pa umalis na tayo."
Tumayo ako pero nabigla nang bumagsak
akong muli sa lupa. Nakaramdam ako ng
matinding sakit. Tiningnan ko ang ankle ko na
natalisod kanina. Namamaga ito.
"Ariela, namamaga ang ankle mo," puna ni
Snow.
Damn. Not now. Nagmamadali kaming umalis
dito. Pinilit kong tumayo pero sobrang sakit
talaga. Halos maluha ako sa sakit.
"Napaka clumsy mo kasi," naaasar na sabi ni
Jett. "Kung kailan tayo nagmamadali saka ka
pa nagkaganyan."
Nasaktan ako sa sinabi niya. Sa tingin niya ba
ginusto ko ito? Hindi ba pwede for once
alalahanin niya naman ang nararamdaman ko?
I almost die in fear because of a stupid
manipulator na nagkalat sa gubat tapos ito pa
ang makukuha ko sa kanya? DAMN IT.
I wanted to yell at him out of frustration but I
decided against it. Ganito naman talaga eh. I'd
rather shut my mouth than defend myself. I sat
quietly on the forest ground and let everything
else block out from my view. I had experienced
too much emotion for a short time, I feel like
exploding.
"Tangna," naiinis na ginulo ni Jett ang buhok
niya bago siya biglang nawala sa paningin
naming lahat.
"Don't worry. Magpapahangin lang yun.
Masama sa kanya ang magalit. Hindi niya pa
kayang kontrolin ang charm niya," offered
Snow.
Hindi ako sumagot. But after a while tiningnan
ko ang mga kasama ko. I sighed. "Sorry."
Snow gave me a smile. "You don't have to say
sorry, Ariela. Nagaalala lang si Jett kaya
ganun." I really hope so.
"Here, let me carry you." Napatingin ako kay
Collin na umupo sa harap ko at tumalikod mula
sa akin. "Papasanin nalang kita para hindi ka
na mahirapan."
Tinitigan ko lang si Collin. Seryoso ba siya?
Papasanin niya ako hangang sa makarating
kami sa destination namin?
"Don't worry. Malapit na tayo kay Evergreen."
Wala na akong nagawa kundi tumango. Mas
mababagalan lang kami kung ipagpipilitan ko
pa ang gusto ko.
"Collin, thank you." I mumbled as I rest my
head in his back. He lifted me as if I weighted
nothing. Ngayon ko lang talaga naramdaman
ang pagod ko nitong mga nakaraang oras.
Pumikit ako habang nakasandal sa likod ni
Collin.
"Makakatulog pa ata ako," I mumbled tiredly.
"Go ahead, Ariela. You need it."
And with those words I closed my eyes and let
myself fall into a deep slumber. Purposely
blocking the entire world around me.
"Ariela, we're here." Naramdaman ko ang
marahang pagyugyog ni Collin sa balikat ko.
Naalimpungatan ako at tuluyang nagising.
God. Nakatulog nga ako habang buhat ni
Collin. Tiningnan ko ang bahay na nasa harap
namin. My mouth slighltly parted in awe.
The house in front of us is an epitome of a big
old house. I don't think may nakatirang tao dito.
It looks hunted. The house gives me an eeri
feeling. Pakiramdam ko pinalilibutan ito ng itim
na ulap pero sa totoo lang wala naman.
Sinabi ko kay Collin na kaya ko ng maglakad
kaya ibinaba niya na ako. Pero nakaalalay
parin siya sa akin.
"Mukha siyang haunted house ano?" Snow
whispered. Napansin ko si Jett na tahimik lang
na nasa likod namin. Nang nasa balcony na
kami, Snow pushed the doorbell button and the
sound of it almost shattered the solemn silence
that envelops the house.
"Para namang walang tao."
"Subukan mo ulit."
Snow was about to push the doorbell for the
second time when the old double door of the
house started moving. It slowly opened with a
creak na para bang matagal ng hindi
nagagamit.
"I swear this place is haunted," Snow
mumbled. "Guys, are you really sure na ito
yung bahay kasi kung hindi I'm more than
willing to walk out of this place."
"Eto lang naman ang bahay na nasa gitna ng
gubat," I said trying to be logical.
"Tama ka. Ang bahay ko lang ang nag iisang
bahay dito sa gubat."
Halos manlaki ang mga mata namin nang
marinig ang isang hindi familiar na boses.
"AAAAAAHHH!" sigaw namin ni Snow.
"I've never seen this reaction for a long time,"
natatawang sabi ng magandang babae sa
harap namin. It's her. The sorceress named
Evergreen!
Pinasmasdan ko siya na para bang hangang
hanga sa kanya. Mukhang kaedad lang niya ni
Miss Serena and she's mysteriously beautiful,
almost enchanting. Ibinaba niya ang hood ng
dark red cloak na suot niya nang makita kami.
Under the cloak is an algae colored dress
that's almost touching the floor. But what really
caught my attention is the peculiar pendant in
her long necklace. Familiar sa akin ang symbol
na nakaukit doon. I think I've seen it
somewhere before.
Miss Evergreen gazed us with a radiant smile
as if she was expecting us. Pero nagbago yun
nang makita niya ako. She was frozen in place.
She looked at me intently and at the same time
she seemed caught in time.
"Hindi mo ba kami papapasukin?" impatient na
tanong ni Jett. Nakakunot ang noo niya at
nakatingin ng masama kay Miss Evergreen.
He's very ill tempred, really. Kahit sa mas
nakakatanda hindi na nagbago ang ugali niya.
Mukha namang bumalik sa present time si
Miss Evergreen. Maging ang ngiti niya ay
bumalik na din. "Sorry, it's just that mukhang
injured ang kasama niyo. Mabuti pa nga
pumasok na kayo sa loob."
She headed inside the house, motioning us to
follow her. Napakalaki ng bahay niya, mas
malaki kesa sa inaasahan ko. And it's very
ancient looking. It seems like everything in
here is hundred years older than us.
"Tamang tama ang dating niyo. Katatapos ko
lang magluto."
"Sakto. Gutom na po kami!" masayang sabi ni
Snow.
Evergreen laughed lightly. "Sigurado ngang
gutom na kayo dahil sa layo ng nilakbay niyo."
She then faced me with an expression I can't
quite recognized. "Ariela, do you want me to
treat your injury or have some lunch first?"
Hindi na ako nag isip pa. "I think I'll choose the
latter. Gutom na din kasi ako eh." Ngumiti siya
sa akin. A very mysterious smile.
"Very well then."
Pagkatapos ng halos isang oras ng pagkain at
kwentuhan, ngayon ay nandito kami ni Miss
Evergreen sa healing room para gamutin ang
namamaga kong ankle. Nalaman namin sa
kwentuhan kanina na isa pala siyang
sorceress and a healer. Gumagawa siya ng
mga gamot na pakontra sa mga spells,
karamihan gawa sa mga kakaibang halamang
gamot kaya dito siya nakatira sa gubat. Nagre-
research din siya ng mga bagong spells.
Dapat nalaman namin yun noong una palang.
Nandito kami para kumuha ng mga buto ng
punong sinunog ni Jett sa Enchanted Forest.
We should have known na related doon ang
pagiging sorceress niya.
Habang naka upo ako sa sofa sa gitna ng
room ay kumuha siya ng ilang bottles of oil sa
isang cabinet saka siya umupo sa tapat ko.
Hinawakan niya ang paa kong namamaga and
she started to massage it with a hand as light
as a feather. I winced a few times because of
the contact pero ilang minuto lang
naramdaman kong unti unting nawawala ang
sakit.
Napatingala ako kay Miss Evergreen nang
makalipas lamang ng ilang segundo ay tumayo
na siya.
"There. You can scrape it again. It's all better."
She smiled at ibalik sa lalagyan ang bottle.
Tiningnan ko ang tuhod ko. May light blue na
ulap sa tapat nun and it seems dancing,
hangang sa unti unti na itong naglaho.
Hinawakan ko ang tuhod ko. There's not even
a trace of swelling. Medyo nagulat ako doon.
Ganun nalang yun kadali? Kanina halos
maiyak ako sa sakit pero ngayon ilang haplos
lang magaling na ako? Tumayo ako at
sinubukang ilakad ang paa ko. Ang galing!
Magaling na nga ako! Halos mapatalon ako sa
tuwa.
"Ariela, I have to ask you something,"
seryosong sabi ni Miss Evergreen bumura sa
masayang ngiti ko. Bumalik ako sa
pagkakaupo at humarap sa kanya.
"A-Ano po yun?"
"Tell me honestly, hindi mo ba talaga alam ang
charm na meron ka?"
Natigilan ako sa tanong niya. Sa lunch kanina,
ni hindi namin napag usapan ang tungkol sa
charm ko.
"Sa totoo lang hindi ko po alam kung may
charm nga talaga ako," natatawang sabi ko.
But I know it came out fake.
"Mahahanap ko din yun in due time, yun ang
sabi nila. Pero sa tingin ko wala naman
talaga." I smiled. But it sucks.
Kung charmless nga ako gaya ng iniisip ng iba,
malulungkot talaga ako. Napamahal na ako sa
Academy. Kahit ilang lingo pa lamang ako
doon pakiramdam ko ang dami ko ng
napagdaanan. Kailanman hindi nangyari ito sa
akin sa normal na mundo. I've never been in a
place where I belong and I just wished na ang
Academy na yun.
Miss Evergreen stared at me directly into the
eyes.
"Ariela, you already found it."
***
Chapter 8: Caught in the Trap
Chapter 8: Caught in the Trap
Hindi ako makatulog. It's already past midnight
pero gising na gising parin ako. No signs or
even a hint of sleep. Ilang oras na rin ang
nakalipas mula nang makabalik kami nila
Snow sa Academy. Pero hangang ngayon
hindi parin maalis sa akin ang sinabi ni Miss
Evergreen tungkol sa charm ko.
"Ariela you already found it."
Paanong nangyari yun eh hindi ko nga alam
kung ano ang charm ko. She also said that I
already manifested it. It means nagamit ko na.
Saan ko naman siya nagamit? Wala akong
natatandaan. How can I believe her? Ni hindi
niya masabi sa akin kung ano nga ito o paano
ko ito nailabas.
Napabuntong hininga na lamang ako at nag-
shift ng pwesto sa kama. Humarap ako kay
Snow na kasalukuyang natutulog. Mabuti pa
siya nakapagpahinga na. Maaga siyang
natulog kanina. Halatang napagod sa
paglalakbay.
"You are a special girl, Ariela. Kaya lagi kang
magiingat."
Yun ang huling sinabi sa akin ni Miss
Evergreen bago namin siya iwan. At yun ang
huling nasa isip ko noong pilit kong pinikit ang
mga mata ko para matulog. Special? That's
funny. I'm anything but one.
"Wake up, Ariela. Ha'la napasarap na talaga
ang tulog mo," I groaned. Nagtakip ako ng
kumot to droned out Snow's voice.
"Wake up. Hindi ka ba papasok ngayon?"
Pasok? I thought groggily. Hindi ba masyado
pang maaga? Katutulog ko lang eh.
"Malalate ka na sa third subject natin."
Binuksan ko agad ang mga mata ko nang
marinig ang sinabi ni Snow. She can't be
serious. Pinilit kong umalis sa pagkakahiga sa
kama. Sa sobrang pilit bigla nalang akong
nahilo. Bakit ganito? Ang sama ng
pakiramdam ko.
Lumabas si Snow mula sa bathroom with a
floating hair brush brushing her hair. Isa
nanaman siguro sa mga bagong spell niya.
"Kanina pa kita ginigising pero dine-deadma
mo ako. Hindi ka tuloy nakapasok sa first two
subjects natin." she stated. Natigilan ako at
napatingin sa bed side table. SERYOSO?
10:30 na?! Nagmadali akong pumasok sa
bathroom.
"Do you want me to wait for you or mauna na
ako?" narinig kong tanong ni Snow mula sa
labas.
"You should do the latter," sagot ko mula sa
bathroom. "Ayokong malate ka dahil sa akin."
"Okay then, kita nalang tayo sa school," Snow
called at maya maya pa narinig ko na ang
tahimik na pagsara ng pinto ng kwarto.
Magsisimula na sana akong maligo nang
matigilan ako sa napansin. Sumasakit ang
birthmark ko. Nilislis ko ang collar ng pantulog
ko para makita ang birthmark ko sa bandang
kanan ng balikat ko. Hinawakan ko yun ng
bahagya. Wala namang kakaiba dito pero bakit
ito sumasakit ngayon? Ipinagsawalang bahala
ko na lamang yun at nagpatuloy sa pagbibihis.
Malamang kasama lang ito sa pagod ko nitong
mga nakaraang araw.
Lumipas ang oras at hindi na nagbago itong
nararamdaman ko. Mas lalo pa ata siyang
lumala noong pumasok ako ng school. Hapon
na at eto ako, nakaupo sa classroom, nakarest
ang ulo sa desk at nakapikit. Habang yung
ibang mga classmates ko nasa training room
at malayang ginagamit ang mga charm nila.
Pinanood ko sila kanina. Nakita ko kung paano
nila gamitin sa pakikipag laban ang mga charm
nila. Lalo na ang mga elemental powers ni Jett
at Collin. I would never forget that. Doon ko
narealizes kung gaano talaga sila kalakas.
With Jett's fire power and Collin's wind power,
hindi parin ako makapaniwala na nakakasama
ko ang mga gaya nila araw araw. It still gives
me chills kapag naaalala ko ang mga nakita
ko. Kung maglaban kasi sila parang hindi
magkaibigan eh. Fire and wind. And they are
best friends. How ironic.
Napakalaki nga talaga ng agwat nila sa ibang
mga charm users. Specially sa akin. Maging si
Collin nag iiba kapag training. Yung good boy
look niya naglalaho and he too is capable of
being dangerous. Lalo na si Jett. Kung tingin
niyo dangerous na siya nang wala pa man
siyang ginagawa, lalo siyang nagiging delikado
kapag nakikipaglaban siya.
Pinagpatuloy ko nalang ang kawalan ng
ginagawa ko. Hindi naman ako pwedeng
magstay ng matagal sa training room. Hindi ko
kaya and besides I still don't have a charm.
Hindi ko kayang protektahan ang sarili ko. Ako
lang ang nasa room ngayon kaya tahimik.
Nakabukas ang mga bintana kaya pumapasok
ang hangin at liwanag mula sa labas.
Maaliwalas na sana at pwede na akong
matulog kung hindi lang talaga masama ang
pakiramdam ko.
"Anong ginagawa mo dito mag isa?"
Nag-angat ako ng tingin at nakita si Lily na
naka-apron. Mukhang galing siya sa training
room para sa technical type. May hawak
siyang tray at kumalat ang amoy ng laman nun
sa room. Chocolate chip cookies.
"You want some?" nakangiting alok niya
habang may hinahanap sa bag niya.
"Uhm..." Naalala ko kung anong charm meron
siya.
"Don't worry wala itong side effects. Ordinary
cookies lang ito para sa mga nagte-training,"
Nakangiting paliwanag niya. Nakahinga ako ng
maluwag.
"Can I? Mukhang masarap eh."
"Go ahead. Kumuha ka lang dyan."
Tumayo ako para sana kumuha nang bigla
akong natigilan. Nakaramdam ako ng
matinding sakit sa ulo and for a moment I
almost felt paralyzed.
"Ariela, okay ka lang?"
I tried to push the pain away. I smiled at Lily as
if nothing happened.
"Yes, don't mind me."
Hindi na ako pumasok sa mga sumunod pang
subject pagkatapos ng nangyari. Nagpaalam
ako kay Snow na uuwi nalang ng dormitory at
magpapahinga dahil masama ang pakiramdam
ko.
"Ayaw mo bang pumunta sa clinic? I can
accompany you," she offered earlier.
"Don't bother. Kailangan ko lang sigurong
magpahinga."
Naglalakad na ako sa hallway palabas ng
school building nang masalubong ko si Jett.
Mukhang kagagaling niya lang sa training
room. Tiningnan niya ako na para bang ako na
ang pinaka weird na taong nakilala niya.
Geez.. Kung makatingin talaga ito. Hindi ko
nalang siya pinansin at nagpatuloy sa
paglalakad.
"Hey, Miss stupid."
I sighed at liningon siya. "Ano nanaman?"
Masama ang pakiramdam ko kaya pwede
hwag ngayon? Tahimik kong dugtong.
"May sakit ka ba?"
Natigilan ako sa tanong niya. Masyado na
bang halata? "W-Wala. Okay lang ako," sagot
ko at nagpatuloy sa paglalakad. Mukhang may
iba pa sana siyang sasabihin pero pinabayaan
ko nalang. Baka walang kweta lang din yun.
Pagdating na pagdating ko sa dormitory,
dumerecho agad ako sa kama at nahiga.
Pakiramdam ko pagod na pagod ako. Alam
kong may hindi tama sa akin. And I just hope
na pahinga lang ang kailangan ko, because I
don't truly like what I'm feeling.
--
"Ariela, apo."
Narinig ko ang isang familiar na boses.
Nagpalinga linga ako sa madilim na paligid
para hanapin ang pinanggagalingan ng boses
na yun. Bigla kong nakita si Grandma.
Nakatayo siya sa harap ko but she seems
miles away from me.
"Grandma?" My voice echoed in the corners of
the dark mysterious place. Inaabot ni Grandma
ang kamay niya sa akin kaya mabilis akong
humakbang palapit sa kanya. Pilit kong inabot
ang kamay niyang nakalahad para sa akin.
Pero unti unti siyang naglalaho si paningin ko.
Para siyang nabubura.Dinadala ng hangin ang
bawat parte ng imahe niya.
"Grandma, teka lang! Saan ka pupunta?"
Nagsimula akong magpanick at tumakbo kung
nasaan si Grandma.
"Grandma, sandali hwag kang umalis!" Takbo
ako ng takbo pero parang hindi man lang ako
umaalis sa kinalalagyan ko. Palayo na ng
palayo si Grandma. Nawawala na siya. Hindi
ko na siya maabutan!
"Grandma!" sigaw ko, tears started streaming
down my eyes. Nanghihinang napaupo ako sa
malamig at madilim na sahig. Hindi ako
makagalaw.
"Ariela, lumayo ka sa kanila."
My gaze lifted up along with her words. Pinilit
kong tumayo. "Grandma! Nasaan ka?!"
Nagulat nalang ako sa sumunod kong nakita.
May tao sa likod ni Grandma. At hawak niya
ang Grandma ko sa leeg nito.
"Who are you? Bitawan mo si Grandma!" I
demanded. Nakita ko ang kalahati ng mukha
ng lalake beneat his mask. He's smiling evilly.
"Let her go!" I demanded.
"Ariela, apo.Lumayo ka. Lumayo ka sa
kanila."
--
Napabalikwas ako ng bangon. Malalim ang
paghinga at tagaktak ang pawis na napatingin
ako sa paligid. Nakahinga ako ng maluwag. I'm
here. I'm still here sa kwarto namin ni Snow.
Tiningnan ko si Snow na natutulog sa kabilang
kama. Tiningnan ko din ang oras sa bed side
table, 02:19 ng madaling araw.
Pumikit ako at sinubukang pakalmahin ang
paghinga ko at ang aking nanginginig na mga
kamay. Ilang oras na pala ang nakalipas
simula nang dumating ako galing school at
nakatulog, at ngayon lang ulit ako nagising.
Tumayo ako sa kama at piniling magpahangin.
Hinawi ko ang kurtinang nakatakip sa bintana
ng kwarto. Kita ko ang madilim na school
campus mula sa kinatatayuan ko.
Naalala ko ang panaginip ko. Ngayon lang ulit
ako nanaginip ng ganun ka-vivid. Parang totoo
ito. Bumaling ang paningin ko sa labas ng
bintana at nagulat ako ng may makitang imahe
ng tao sa ibaba. I narrowed my eyes to see it
clearly. Nanlaki ang mata ko sa nakita.
"G-Grandma?"
Nakatayo siya sa gitna ng malawak na lawn sa
harap ng dormitory. She's standing there and
she seems waiting for someone. Hindi ako
pwedeng magkamali. Ang Grandma yun! Pero
anong ginagawa niya dito sa Academy? At
bakit nasa labas siya ng ganitong oras?
Napatingin sa direction ko si Grandma at
ngumiti. In that moment alam kung kailangan
kong puntahan siya sa ibaba. Lumabas ng
kwarto. Mabilis akong bumaba ng magarang
staircase hangang sa tuluyan na akong
nakalabas ng dormitory. Si Grandma, nandito
siya. Hindi ko alam kung bakit siya nandito
pero nandito talaga siya! Nandito siya para
makita ako.
Nagmadali akong puntahan ang lugar kung
saan ko nakitang nakatayo si Grandma. Pero
nanghina ako nang makitang wala ng tao doon
pag dating ko. Imagination ko lang ba yun? But
I swear-
"Ariela, apo?" Napalingon ako sa
pinanggagalingan ng boses. Si Grandma!
Agad ko siyang sinundan. Papunta siya sa
side ng school building. Anong gagawin niya
doon? Pilit ko siyang sinundan hangang sa
makarating ako sa parte ng campus na hindi
masyadong nararating ng ibang mga
estudyante. Madilim dito at wala man lang mga
lamp post na pwedeng magbigay ng liwanag.
Tanging ang buwan lamang. Hinanap ko si
Grandma.
"Grandma nasaan ka?" I called, nagsimula na
akong lamigin dahil sa ihip ng hangin sa
madaling araw. Napangiti ako ng makita siya.
Nakatalikod siya sa akin. Humakbang ako
palapit sa kanya. Aabutin ko na sana ang
kamay niya para hawakan nang biglang-
Lumutang ako sa lupa at hindi makagalaw!
Anong nangyayari?! Nagpapanick na pilit kong
inabot ang lupa pero hindi ko kaya. Para bang
may kung anong force ang nagpapalutang sa
akin. I was suspended several meters above
the ground. Tiningnan ko si Grandma.
"Grandma, anong nangyayari sa akin?
Tulungan mo ako!" But the next thing
happened sends shivers down my spine and
the horror on my now pale face. My Grandma
is smiling at me. She's smiling with a familiar
evil smile.
"LET ME GO! Lumayo ka sa akin! Hindi ikaw
ang Grandma ko!" sigaw ko habang nakabitin
parin sa ere. Nakita ko kung paano lumutang si
Grandma sa harap ko at ngayon
magkatapat na ang mga mukha namin.
"Tama ka. Hindi nga ako ang Grandma mo,"
nakangising sabi ng taong nasa harap ko. Unti
unting nagtunaw na para bang kandila ang
mukha ng Grandma ko at lumitaw ang isang
bagong mukha. A face that almost knocked the
life out of me.
"It's nice to see you again, Ariela Davis."
Halos nanghina ako sa nakita. I froze on the
spot. It can't be. Paanong... paanong nandito
sa harap ko ang taong nasa paniginip ko? The
guy holding my Grandmother. The one with the
most terrifying smile I've ever seen.
"Are you surprised?"
I almost screamed in fear. My hand was
trembling as well as my heartbeat. "A-Anong
kailangan mo sa akin?" nagawa kong itanong
even though deep inside sobra na akong
nagpapanic. I know I'm in great danger with
this guy. I swear he can kill me and this time
wala ng maaaring tumulong pa sa akin.
The guy wearing a white half mascaraed mask
faced me with mocked questioning face. "You
don't know?" he asked with amusement.
"Magtatanong ba ako kung alam ko!" I spatted.
Great Ariela, galitin mo siya at tingnan lang
natin kung magtatagal ka pa sa mundong ito,
my mind retorted.
Napayuko na lamang ako at napatingin sa
ibaba. Gustong gusto ko ng umapak sa lupa at
tumakbo palayo sa lugar na ito. The stranger
griped my face to make me look at him. I felt
paralyzed with his touch. Para bang nangyari
ay na sa akin ito. His fingers squeezed my face
painfully.
"LET ME GO!"
"You are the girl with the special charm and
you didn't even know that? Oh, come on."
Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya.Hah! He's
joking right? He must be crazy. I don't have a
charm! Bigla siyang nawala sa paningin ko at
naramdaman ko nalang ang presence niya sa
likod ko. He touched the side of my face like a
precious metal.
"Hindi mo ba alam kung gaano ka-special ang
charm na meron ka Ariela? You have the
MODIFYING CHARM. The charm that can
build or kill a charm."
Gusto kong kumawala sa pagkakahawak niya
sa akin but I can't. Kontrolado niya ako. "You
are crazy! Nagkakamali ka. Hindi ako yun!" His
evil smirk came back. Nagsimula siyang ikutan
ako habang nakalutang kaming pareho sa ere.
What was he thinking?
"Hindi ko alam na magiging ganito kadali ang
mga pangyayari sa pagkakataong ito. The girl
with the special charm doesn't even know she
possessed one." Bigla siyang huminto sa
mabagal na pag ikot at humarap sa akin. His
face is more serious than ever.
"Eh kung gawin ko sayo ito!" Sa sinabi niyang
yun bigla kong naramdaman ang matinding
hirap sa paghinga. I started to cough. Deep. I
felt like chocking!
"Ngayon mo sabihin na wala kang charm."
Natakot ako nang marealized ang isa pang
bagay. Napatingin ako sa kamay kong
mahigpit na hinahawakan ng leeg ko,
squeezing every air out of my body. I gasped
in shock. I-I'm stopping myself from breathing!
"STOP! PLEASE STOP THIS!" I almost beg
between deep inhales of breaths.
Natawa lamang siya sa sinabi ko. A laugh
without humor. "Use your charm, Ariela. Make
it stop. Kill my charm."
I shook my head to say no. Tears started
streaming down my eyes.
"Use your charm. Use your modifying charm to
save your life!" utos niya.
But I can't. I can't do anything. I can't use my
charm. I'm trying hard as hell para magalaw
ang katawan ko pero walang nagyayari. "I
can't." I silently pleaded.
My breath started to disperse. I'm fighting hard
not to lose consciousness but I'm failing. When
I thought tuluyan na akong bibigay, nagulat
nalang ako ng bigla akong nahulog sa lupa. At
sa hindi inaasahang pagkakataon pinalibutan
ako ng isang sphere na gawa sa apoy as if
protecting me.
Noong oras na yun isang tao lang ang taong
pumasok sa isip ko na maaring may gawa nun.
Napatingin ako sa pinanggagalingan ng apoy
at liwanag...
...and that's where I saw him.
***
Chapter 9: The Modifying Charm
Chapter 9: The Modifying Charm
"Matigas talaga ang ulo mo." Yun ang una
kong narinig mula sa kanya nang makalapit
siya sa kinatatayuan ko. "Hindi mo ba alam na
bawal ang lumabas ng dis oras ng gabi."
Gusto kong magdahilan sa sinabi niya pero
hindi ko magawa. Nakatayo lamang ako sa
loob ng sphere. I bit my lips nervously. Mas
lalo akong natakot dahil sa pag dating niya.
Hindi siya galit. Sa totoo lang walang anumang
expression ang makikita sa mukha niya. It was
plain blank at yun ang kinatatakot ko. The
intensity in his gaze is almost electrifying.
"Jett," tawag ko sa kanya. Gusto kong hilain
ang damit niya at pigilan siya sa paglapit sa
manipulator. "Jett, umalis ka na," pakiusap ko.
My eyes shifted to the manipulator. Nakatingin
lamang siya sa amin, pinapanood ang bawat
galaw namin. Walang nakakaalam kung ano
ang iniisip niya o kung ano ang susunod
niyang gagawin. Nagsimulang mamuong muli
ang luha sa aking mga mata. Alam ko ang
iniisip ni Jett at hindi ko papayagang gawin
niya yun.
"Jett, please! Umalis ka na!"
Pinilit kong umalis mula sa loob ng sphere
pero bigla nalang itong naging mala salamin.
Hindi ko na nagawang makalabas pa.
"Dyan ka lang," narinig kong utos ni Jett mula
sa labas.
Naaninag ko siyang lumapit sa manipulator
kaya nagpanic ako. Hinampas ko ng ilang
beses ang sphere sa pagbabakasakaling
masira ito.
"JETT PALABASIN MO AKO!" Wala akong tigil
sa paghampas pero walang nangyayari. Kaya
nagulat nalang ako nang bigla siyang lumingon
sa direction ko. Kinuha ko ang pagkakataon na
yun para pakiusapan siya.
"Jett, lumayo ka nalang dito. Nakikiusap ako!"
Pero instead nasumunod sa pakiusap ko, I
was taken aback nang bigla siyang ngumiti.
"Pumikit ka. Hindi mo magugustuhan ang mga
susunod mong makikita."
Naging magulo ang mga pangyayari matapos
niyang sabihin yun. Ang huli kong nakita bago
ako pumikit gaya ng sinabi niya ay ang
dalawang heganteng apoy na nagmumula sa
magkabilang palad niya. I keep my eyes shut
throughout the torture of the next few seconds.
Pumikit ako at tinakpan ang dalawang tenga
ko. Hindi ko magawang tingnan o kahit marinig
man lang ang mga nangyayari.
Nanatili akong nakapikit hangang sa
naramdaman ko ang pagsabog na halos
maitilapon ako at ang sphere. Nawalan ako ng
hininga dahil sa impact. Noong mga oras na
yun pakiramdam ko gumuguho ang lahat.
Wala akong nagawa.
Third Person's POV
Isang makapangyarihang liwanag ang sumira
sa katahimikan ng Charm Academy noong
madaling araw ding yun. Agad nasira ang mga
madaanan nito. Nabasag ang ilang salaming
bintana at maging ang mga ilaw na
nagsisilbing liwanag sa buong Academy ay
nagpatay sindi. Naramdaman yun ng ilan. Lalo
na si Chase na nagising dahil naramdaman na
may hindi tama sa Academy. Nagsimulang
magwarning ang Security Facility ng school.
"Anong nangyayari, Chase?" tanong ni Mrs.
Hawkins na lumabas mula sa kwarto niya.
Nadatnan niyang madami na ding kapwa guro
niya ang nagising at ngayon ay nasa hallway
ng dormitoryo.
"Kumalma lang tayo mga faculties.
Pupuntahan ko ang Principal. We will get to
the bottom of this," paunawa ni Chase sa mga
ito.
Alam nila na hindi pangkaraniwan ang
ganitong eksena sa Academy. Karamihan ng
facilities ng school ay pinapagana ng charm.
Ang charm na ito ay hawak ng Board of
Trustees kung saan kabilang si Serena. Kaya
imposible na isa lamang itong simpleng
malfunction.
Nasa daan na si Chase para puntahan si
Serena nang may narinig siyang magsalita.
Boses ito ni Serena at kinakausap siya through
mind link.
"Chase, where the hell are you?!" Halos
sumakit ang ulo ni Chase sa sigaw ni Serena
sa kanyang isip.
"Pupuntahan ka. May problema tayo-"
"A huge problem, Chase. May nakapasok na
member ng Augury sa Academy."
Sandaling natigilan si Chase sa narinig. Ang
Augury ang isa sa apat na myembro ng
Society of Magic. Matagal ng panahon mula
noong nagkaroon ng batas ang Magic Council
na pinagbabawalan ang bawat society na
manghimasok sa isa't isa. Hindi basta
pwedeng pumasok ang isang myembro ng Yun lamang ang gusto niyang makita kaya
Augury sa premises ng Academy ng walang bumisita siya sa paaralan. Gusto ng Augury ng
permiso dito. Ano ang binabalak nila? patunay na si Ariela nga talaga ang babaeng
may Modifying Charm.
"At si Ariela Davis..." Serena continued. "Sa
tingin ko siya ang dahilan ng panandaliang Wala pa siyang balak kunin si Ariela, wala pa
pagkawala ng mga charm. Chase, she's the sa ngayon.
target here."
Mabilis na lumabas si Chase sa main building
ng Academy nang marinig yun. Hindi nga siya
nagkamali ng hinala. Unang tingin niya palang Ariela's POV
kay Ariela Davis ay alam niyang hindi
pangkaraniwan ang charm nito. Ariela looks
normal kung titingnan but her charm is far from
Pinagmasdan ko ang paligid mula sa bintana
average.
ng kwarto ng Hospital kung saan ako nagi-
He admits, nagdalawang isip siya noong una stay. Bumuntong hininga ako. Nandito
kung si Ariela nga talaga ang isa sa mga taong nanaman ako sa Hospital ng Academy. Naging
may hawak na special charm. Pero noong suki na ata ako sa lugar na ito. Sa loob lamang
nakita niya ang ginawa ni Ariela at Jett sa ng ilang lingo ilang beses na akong bumisita
Enchanted Forest noong gabing yun, nawala dito.
ang pagdududa niya.
I watched the leaves as they lazily rattle
Matindi pa sa restrains ang kayang gawin ni beneath the wind. The clouds floated slowly in
Ariela sa mga charm na nasa paligid niya. the unusually blue sky. Mahangin at
Kaya niya itong pigilan at palakasin.The maaliwalas sa labas. Everything seems calm
and peaceful. Malayong malayo ito sa mga
modifying charm - the charm that can build or
naaalala ko ng gabing yun.
kill a charm. Dati sa mga libro lang nababasa
ni Chase ang tungkol sa kapangyarihan na ito.
"Anong ginagawa mo dyan? Maayos na ba
But now, he has a student that possesses this
ang pakiramdam mo?" Napalingon ako sa
charm. And this is really unfortunate dahil sa
taong kapapasok lamang sa kwarto. Si Sir
ganitong paraan pa malalaman ni Ariela ang
Chase Miller.
charm niya.
I shrugged. Hindi ko talaga alam ang isasagot
Eksaktong pagdating ni Chase sa lugar ay siya
doon. Simula kasi noong gabing yun
namang pagalis ng manipulator. Agad itong
pakiramdam ko ay hindi na ako naging okay.
umalis nang maramdaman niyang
May kung anong kuryente sa katawan ko na
nagkakagulo na sa Academy. Pero hindi siya
walang tigil sa pagdaloy. At gusto nitong
nabigo sa pakay niya. Nailabas ng babaeng
lumabas sa mga palad ko.
may special charm ang kapangyarihan niya.
"Okay lang yan. Masasanay ka din." I tried to
smile. Umupo si Sir Chase sa isa sa mga chair
sa tabi ng hospital bed.
"Tumawag na po ba si Grandma?" Tanong ko
nang hindi inaalis ang tingin sa labas.
"Tinawagan na namin siya. One of your
Grandma's friends said she's out of town.
She'll call back when she received it."
"D-Do you think she's okay?"
Sir Chase gave me a sympathetic look. "She's
fine, Ariela. Dating sorceress ang Grandma
mo, kaya niya ang sarili niya."
"Pero hindi niya kailangang madamay dito."
"Ariela, enemies could use your weakness at
their advantage ANY TIME. Kailangan mong
ipakitang hindi ka naaapektuhan. Na wala
kang kahinaan. Nasa kamay mo parin ang
decision kung hahayaan mong may gamitin
sila laban sayo."
Bumalik ako sa pagkakaupo sa kama.
"Sir Chase, paano niyo nalaman na matagal ko
ng nagamit ang charm ko?" muli kong tanong.
Isa kasi ito sa mga bumabagabag sa akin mula
pa noong una. Nagamit ko ang charm ko nang
hindi namamalayan.
Sir Chase let a knowing smile. "Nagamit mo
yun sa Enchanted Forest. Kaya mong
kumontrol ng charm Ariela, you can command
a charm to stop pero dahil nawalan ka ng
control maging ikaw naapektuhan." He shakes
his head lightly in disapproval.
"And you could build a charm. Kaya nasunog
ang forest ay dahil sa inyong dalawa ni Jett.
He used his charm to make a fire ball but
because your emotions are in total chaos that
time, ang isang fire ball ay naging heganteng
apoy na tumupok sa kalahati ng Enchanted
Forest."
Hindi ako nakapagsalita dahil sa narinig.
Surprise is an understatement. I was in a
complete and utter shock. Nagawa ko ba
talaga yun?
"D-Does that mean my charm is dangerous?"
Sandali siyang natigilan sa tanong ko. Hindi
niya siguro inaasahan na itatanong ko yun. But
I want to know the answer. Sa mga naging
kwento kasi nila Snow tungkol sa nangyari, it's
as if I created chaos in the entire school.
"Charm Academy is a magic school Ariela.
Danger is part of the curriculum," he simply
stated. "Your charm is powerful in nature pero
magiging delikado lamang ito kapag hindi
nacontrol. That's why the Academy is here. To
train you and help you take control of your
charm."
I tried to smile. Tama si Sir Chase, hindi dapat
ako mag alala. I now have a charm. I can call
myself an official student of this Academy.
"Sir, kamusta na pala si Jett?" bigla kong
naitanong.
Sir Chase cleared his throat. He seems trying
to construct a safe answer. "Nakalabas na siya
ng Hospital kahapon. He had a lot of injuries
pero gaya ng dati mabilis siyang nakarecover."
May gusto pa sana akong itanong kaya lang
tumayo na si Sir Chase. "Well, mukhang
hangang dito na lamang muna. I still have
class in..." Tumingin siya sa wristwatch na suot
niya. "10 minutes. I have to go at baka wala
nanaman akong maabutan na mga
estudyante."
Tumango ako.
"Get well soon, Ariela. dahil pagpasok mo
magsisimula na ang training mo. Marami kang
dapat habulin na lessons." Nagpaalam si Sir
Chase at muli akong naiwang mag isa sa
kwarto. I will start training my charm in a few
days. My Modifying charm. And I just hope this
time I don't mess up.
Few Days Later:
"What? No!"
"Sir bakit siya?!"
"Langya. Parang ikakatuwa ko naman na
turuan ka."
Sinamaan ko ng tingin si Jett. Natawa lamang
si Sir Chase na nasa harap namin.
"Hey, kayong dalawa, I'm serious here."
I frowned. Sir, seryoso na talaga kayo sa lagay
na yan? Anyway no, it can't be. Hindi siya
pwedeng maging training partner ko!
"Sir, pwede namang si Snow nalang o si
Collin."
Ayokong mag training kasama si Jett. Baka
hindi ako matagalan ng katiting na patience na
meron siya. I can already see it. Lagi niya
akong pagagalitan, sisigawan, iinisin or worst
baka gawin niya akong abo. Isa pa, naiilang
ako sa presence niya. Nitong mga nakaraang
araw kasi kapag nasa malapit siya
pakiramdam ko lagi akong kinakabahan. Hindi
ko alam kung bakit pero hindi ako makapag
concentrate kapag nandyan siya. I swear to
God ayokong maramdaman ito. Especially
when he is being his arrogant and conceited
self. He is just making it hard for me to ignore
him and stop this bull.
"You two, listen to me."
Habang nagiisip ako ng maaring idahilan kay
Sir Chase to prove that this scheme would not
work out, si Jett bigla nalang umalis sa training
room. Naglakad siya paalabas nang wala man
lang paalam. Iniwan niya kami na para bang
hindi siya kasali sa usapan. Sir Chase sighed
in frustration and run his fingers through his
hair.
"Kayong dalawa talaga. Anyway, don't mind
him, babalik din siya mamaya. Nasaan na ba
ako..." He rubbed his chin na para bang
nagiisip. Then he got serious.
"This scheme will work out for both of you."
Enlighten me, Sir.
"Jett has the dangerous type of charm.
Familiar ka doon mula noong nagsimula kang
magaral dito. Having an elemental charm is
severely powerful. Dahil doon mas madali
mong mamamaster ang charm mo kapag
nakipagtulungan ka sa kanya."
Okay?
"Sanay siyang magrelease ng mataas na
volume ng charm. He can give you different
levels of difficulty. And as for Jett, he will
eventually be forced to control his charm dahil
kung hindi, ikaw bilang baguhan sa larangan
ng magic ang mapapahamak."
Napalunok ako.
"The bottom line is both of you will benefit in
this arrangement. It's a win-win situation. Did
you get my point?"
I don't think so...
"Sa inyong dalawa nakasalalay ang sarili
niyong kaligtasan."
Wait, seriously?
"Jett will teach you everything you have to
know in the procedure. Mas maiintindihan mo
ang mga sinasabi ko when you started the real
thing."
Sir Chase snapped his fingers and a hologram
image of my class schedule appeared in front
of him.
"And your training class will start in... let's
see... ngayon na pala. So, shall we start?"
***
Chapter 10: Training Mishaps
Chapter 10: Training Mishaps
The Modifying Charm: the power to kill or
make a Charm even more powerful. Kaya
nitong gamitin ang charm ng isang tao laban
sa sarili niya. But a modifying user has to
control it first.And controlling a Charm is way
more difficult and dangerous than I thought.
Pumasok ako sa training room nang araw ding
yun na sobrang kinakabahan. I don't even
know what will happen here. Nakita ko na
minsan kung paano magtraining ang gaya ni
Jett na may dangerous Charm and I really
don't like what I saw. I wonder if ganun din ba
ang mangyayari sa akin.
"Ano tatayo ka nalang ba dyan at tutunganga?"
Jett's deep voice filled the room.
Nakasandal siya sa pader at nakacross ang
braso sa harap ng dibdib. Halata mong hindi
niya nagugustuhan ang mga nangyayari. He
wears this annoyed look in his face. I told you,
he doesn't even want to do anything with me.
Our training room is a huge area- more like a
dimension, kung saan malaya kang gamitin
ang Charm mo. There's no restrains here.
Which makes things really worst. Ramdam ko
mula sa kinatatayuan ko ang Charm ni Jett. Its
steaming in his body na para bang
nagpupumilit na makawala. If I touch him
mapapaso ba ako? Definitely. So, hindi ko na
dapat subukan pa.
Pagtapak ko sa loob ng room ay agad na
sumara ang pinto. Napalunok ako. Now I'm
here. Alone. With Jett. And his dangerous
Charm.
"Let's start." Mabilis akong napatingin sa mga
mata ni Jett nang sabihin niya yun.
"You still have to orient me about the rules.
That's what Sir Chase told me." I said as
calmly as possible.
Jett smirked realizing na fake lang ang
pinapakita kong tapang sa kanya. And it
seems I was back to that day. The day I first
met him at the back of the school building.
"There's only one rule you should know in
training."
"Say it!"
"There's no rule."
Nabura ang determined na mukha ko at
napalitan iyun ng magkahalong panic at takot.
Lumapit si Jett sa akin at napaatras ako. "Wait!
Hindi pwede yun. Training has rules. We
should start from the very beginning." I'm
surprised that I could say those words clearly
because deep inside I was chocking.
"Nagsisimula na tayo." Seryosong sabi niya.
Great. Now what Ariela?
"No- Not liked this- I mean-" Damn! I hate this freaking night of my life. Holy crap! What the
guy with passion. hell should I- Natigilan ako sa aking mental
monologue nang biglang dumilim sa loob ng
training room.
"Hindi ako magpipigil. You should control my
charm, that's the first lesson. Kung hindi mo ito
nacontrol, pareho tayong magiging abo sa "Anong nangyari?" and as if isang magic word
lugar na ito." ng sinabi ko, biglang nagbalik ang liwanag sa
training room. At nakita kong nakakunot ang
noo ni Jett habang nakatingin sa akin.
Jett held his both hand in the air after saying
those words. And quick as a flash a fire
started. It's blazing nonstop kaya mula sa "Ang sabi ko yung Charm ko ang patayin mo,
isang fireball ay mabilis itong lumaki. Is he hindi yung Charm na nakapalibot sa kwartong
serious? Talaga bang naniniwala siya na kaya ito. Ulitin mo!"
kong controlin ang Charm niya? Did he even
realize that I don't even know what to do?
Halos takpan ko ang tenga ko dahil sa sigaw
niya. "Malay ko ba na gingamit ko na pala ang
Lumaki ng lumaki ang apoy sa palad niya and I Charm ko!" sigaw ko din sa kanya.
was taken aback when he crush his blazing
hands on the floor. Mabilis na kumalat ang
apoy sa training room na para bang wild fire. "Napakastupid mo talaga."
Pinapalibutan na kami ngayon ng apoy and the
heat is definitely filling up the room. Napatingin
ako kay Jett na hinihintay ang gagawin ko.
Ok. I admit. This time may halong katotohanan
He's so cruel, I swear.
ang sinabi niya. Ano bang pwede kong gawin?
Hindi ko nga maramdaman ang Charm ko.
How the hell would I know how to release it!
"Kung anong ginawa mo noong gabing yun
ulitin mo lang."
"Lintik! Pinagaaralan mong kontrolin ang
Charm ng iba samantalang sarili mong Charm
I mentally want to punch him in the face. hindi mo macontrol?" Iniwasan ko ang
Napaka helpful ng advice niya, really. Para nakakamatay niyang mga titig.
namang may natatandaan ako sa mga
pinaggagagawa ko that night. I don't even want
to remember. That was one of the worst
"Akin na yang kamay mo." hinila niya ang
dalawang kamay ko and for a spilt second
akala ko mapapaso ako. But I didn't.
"Dito ka kadalasang nagre-release. Kapag
naramdaman mong gustong kumawala ng
force dito hayaan mo lang. Pero kontrolin mo.
Dahil kung hindi ang Charm mo mismo ang ko-
control sa katawan mo."
Napatingin ako sa kamay kong hawak niya
habang seryoso siyang nagsasalita. I can't
help but feel something strange with his touch.
Like electricity. And there's this sinking feeling
in the pit of my stomach, like thousands of
butterflies erupted and decided to do a circus
performance.
"Ano naintindihan mo na?"
I was snapped out of my train of thought with
Jett's voice. He sounds really annoyed. "Um...
yeah, I think so."
Jett stared at me with a questioning look then
one again he got serious. Nagsimula
nanamang lumaki ang apoy sa paligid and I
closed my eyes to concentrate. I just needed to
release a force. Yung kaya kong macontrol. I
concentrated my Charm sa pinakamalapit na
force na nasa paligid ko. And when I thought
nagawa ko na, narinig ko ang sigaw ni Jett.
Unti unti kong binuksan ang mga mata ko para
lang batiin ng isang madilim na paligid.
"Ilang beses ko bang sinabi na yung apoy ko
ang controlin mo? Hindi ang dimensional
charm sa lugar na ito!"
"How could I know kung alin sa nagkalat na
force ang Charm mo. Nahihirapan na nga
akong magconcentrate para maghanap ng
force, mamimili pa ba ako?!"
"Find the fucking link! You need to find the link
between you and the user of the fucking
charm. Ulitin mo."
Great. I knew this would happen. Ilang beses
kong inulit ang ginawa ko pero lagi nalang
akong nagkakamali at laging nasisigawan ni
Jett.
"No!"
"Mali!"
"Fuck!"
"Ulitin mo!"
Gusto ko na talagang maglagay ng earplugs
para hindi na siya marinig. He's too much of a
torture. I really had a hard time releasing my
charm, and when I do mali naman ako ng
naco-control. I always end up controlling the
dimensional Charm of the room. And those few
times na finally nahanap ko na ang Charm ni
Jett, bigla naman akong bumibitaw dahil
masyadong malakas ito para macontrol. After
several minutes, nanghihinang napaupo sa
sahig. I've never felt so drained and exhausted
in my entire life.
"Ano suko ka na? Alam kong hindi ka
magtatal."
I shot a glare at him. Nakatayo lang siya at
pinapanood akong mahirapan. There's not
even an expression on his face.
"I can use my Charm and I will prove you that!"
Pero nagsimula na akong palibutan ng apoy.
Konting konting space nalang ang natitira sa
akin.
"Hwag mong pairalin ang tigas ng ulo mo.
Hindi lahat ng bagay ay isang laro."
I gasped when a part of the fire caught my
skirt. I tried to put it off gamit ang coat ng
uniform ko. Tuluyan ng nagbago ang
atmosphere sa loob ng training room. Hindi ko
alam kung anong ibig sabihin sa mga sinabi
niya. Nawala ang calm and controlled aura ni
Jett and for a second akala ko tutuluyan niya
ako.
"W-where are you going?" tanong ko nang
tumalikod siya at akmang paalis na ng room.
"Tapos na ang training mo."
He walked with his hands in his pocket at hindi
man lang siya lumingon nang sagutin ang
tanong ko. Gusto ko sanang sabihing hindi
pwede dahil may natitira pang oras bago ang
uwian pero tumahimik nalang ako. Pinanood
ko nalang siya hangang sa nawala siya ng
tuluyan sa paningin ko. Great Ariela. You are
really an epic fail. Way to go for messing your
first day of training.
"Kamusta ang training?"
"Mabuti walang nangyaring masama sayo."
"Err. Nagtraining ka ba talaga?"
Hindi ko magawang sagutin ang mga tanong ni
Snow, Lily at Layla nang pumasok ako sa
Cafeteria. I'm too exhausted and disappointed
to do so.
"Bakit ganyan ang itsura mo?"
"Is it that bad?"
"Well, at least you're alive."
Gusto kong matawa sa sinabi ni Snow. She
has a point there. At least I should be thankful
na hindi naisipang maging sadistic ni Jett
ngayon. Lumipas ang oras nang hindi ko
namamalayan. Masyadong occupied ang isip
ko dahil sa nangyari. Why can't I use my
Charm properly? Seriously, I thought natural
nalang ang pag release ng Charm. I've never
imagined it to be this hard. Ano bang pwede
kong gawin? This is so stressful.
"Is everything all right, Miss Davis?"
Halos mapatayo ako sa gulat sa boses ni Mrs.
Hawkins. Saka ko lang napansin na nakatayo
na pala siya sa tapat ng upuan ko at nakatingin
sa akin. Actually, buong klase nakatingin sa
akin.
"Yes!" I replied with too much enthusiasm. "I
mean, yes Ma'am. Everything is fine."
Mrs. Hawkins stared at me with uncertainty.
"Very well then, tell me something about our
topic for today." For a second I was
speechless. Sinubukan kong isipin kung ano
yung mga sinabi niya kanina pero wala akong
matandaan. She shook her head in
disapproval nang wala akong maisagot.
"Our topic is all about the four Districts of
Magic." She answered. "Another question,
Miss Davis." I mentally face palmed. This is
really not my day.
"Which of the four is considered the black
district?" Crap. Crap. Crap. Yun lang ang
pumapasok sa isip ko nang oras na yun. Black
district?
"Augury." Medyo nagulat ako sa narinig na
boses. Para bang may bumulong sa akin.
Napatingin ako sa mga katabi ko pero
mukhang wala ni isa sa kanila ang nagsalita.
The whisper sounds like a gust of wind.
Hesitant akong tumingin kay Mrs. Hawkins but
I realized I have no choice.
"Augury is considered the black society." I
answered with a hint of fake assurance.
Tumalikod sa akin si Mrs. Hawkins at muling
bumalik sa harap.
"Very well. Let's continue the discussion."

Nakahinga ako ng maluwag. Napatingin ako
kay Collin at nag thumbs up siya sa akin. Sabi
ko na nga ba siya ang may gawa nun!
Magaling talagang makalusot sa gulo ang mga
ito. I frown at him for telling that I'm
disappointed with myself. Pero agad din akong
napangiti nang makaisip ng magandang plano.
Bakit hindi ko ba ito naisip kanina?
Dismissal:
Agad akong lumabas ng room pagtunog ng
bell. Nagstay ako sa tapat ng pinto at doon
siya hinintay. That way wala siyang
pagkakataon para makatangi. Paglabas na
paglabas niya, agad ko siyang hinila.
"Ariela, chill lang. Saan mo ba ako dadalhin?"
"Basta Collin. Sumama ka nalang."
Mabilis kaming nakarating sa tapat ng pinto ng
training room. Binuksan ko ang mala higanteng
pinto nito at hinila siya sa loob.
"Whoa Ariela. Anong binabalak mo sa akin,
ah?" Collin asked in a playful tone. Baliw din
ang isang ito eh pareho silang magkaibigan.
"Salamat nga pala sa pag rescue mo sa akin
kanina. Akala ko talaga mapapagalitan ako."
"Yun lang ba? Alam mo namang na lagi kang
welcome."
"May isa pa sana akong gustong hilingin sayo."
His eyebrow automatically raised in interest.
Napalitan ng pagtataka ang ngiti niya.
"At ano naman yun?"
"Help me train please?"
Napansin ko kung paano nagsalubong ang
kilay niya na parang bata. He's so cute I swear!
"But it's past the allowed training time. Isa pa,
bakit hindi si Jett ang kulitin mo?"
Napabuntong hininga ako nang muling maalala
ang mga nangyari kanina. "Collin, you don't
understand. Nakakatakot siya. He's too bossy,
arrogant, mainitin ang ulo, laging sumisigaw.
He always curses, always giving me threats-"
I stopped mid-sentence when I heard Collin's
low chuckle. "Oh bakit?" medyo annoyed na
tanong ko.
"Pareho kasi kayo."
"That's not even funny Collin-"
"She's loud, irritating, slow, stupid, maarte,
mareklamo, sakit siya sa ulo."
I gasped. "Did he really say that?" I swear
tatamaan ang Jett na yun sa akin kapag
nagkita kami.
"See, halos magkapareho kayo."
"Paanong mangyayari yun ni hindi ko siya
maintindihan." I reasoned out. "I mean,
sometimes he's not that bad. Ilang beses niya
na nga akong iniligtas sa panganib and I
thought ok kami dahil doon. But there are
times when he seems to hate everything,
especially me."
Collin nodded but I doubt na nakikinig nga siya
sa akin.
"Honestly, I think ayaw niya akong turuan dahil
gusto niyang sumuko ako." Hinintay ko ang
sasabihin niya pero malayo ang naging sagot
niya sa inaasahan ko.
"Sa tingin ko nagaalala lang siya."
"Worried? That's funny, why would he?"
"Dahil mahalaga ka sa kanya. Ariela, kaibigan
ka ni Jett. At kapag siya ang naging kaibigan
mo asahan mong hindi ka niya hahayaang
mapahamak."
Natigilan ako sa sinabi niya. Kaibigan ang
turing sa akin ni Jett?
"Siya ang klase ng kaibigan na hindi ka
hahayaang mapahamak kahit pa siya mismo
ang malagay sa panganib. Jett has a history of
losing people at hindi niya hahayaang maulit
yun."
have a Charm as powerful as him, Jett thinks
of his Charm as a curse."
For a second I was rendered speechless.
Pakiramdam ko bigla akong nanghina dahil sa
nalaman ko.
"Kung totoong nagaalala siya gaya ng sinabi
mo Collin. Then why is he pushing every one
away?"
"Walang nagawa si Jett nang paalisin siya sa
bayan namin. Sinisi siya ng mga tao. They
even called him monster. He's just eleven
Collin answered me with a shrug.
years old back then pero inako niya lahat ng
panininising yun."
"Dahil mas natatakot siya na siya at ang
kapangyarihan niya mismo ang maging dahilan
I don't know why but hearing those words
ng pagkawala ng mga taong mahalaga sa
makes my heart wrenched in pain. Hindi ko
kanya."
mapigilang masaktan para kay Jett at magalit
sa mga taong humusga sa kanya. But I
realized wala akong pinagkaiba sa kanila.
Hindi ba hinusgahan ko din ng ilang beses? ***
Chapter 11: The Thing with Trust

Malungkot na napangiti si Collin na para bang
may naalalang isang masamang panaginip.
"Noong bata pa kasi kami, nalaman ni Jett ang
kapangyarihan niya in the worst way possible.
Nasunog ni Jett ang buong bayan namin."
Huminto ang oras nang marinig ko ang mga
salitang yun. Hindi makapaniwalang tiningnan
ko si Collin. "Nagbibiro ka lang hind ba?"
Collin smiled sadly. "I hope."
"Nasa Academy na si Jett nang nalaman
niyang namatay ng kanyang ina. Ang
nagiisang pamilyang meron siya maliban sa
step Dad niya."
Biglang pumasok sa isip ko ang unang
pagkikita namin ni Jett. May nabangit ako
tungkol sa mga magulang niya na siyang
sobrang ikinagalit niya. Now I know the reason
why. I heard Collin sighed.
"Kaya hindi mo siya masisisi kung matakot
siyang mawalan ulit. While everyone wants to
Jett is really mean hindi lang sa ibang tao
kundi maging sa sarili niya. Hindi tama na
pinaparusahan niya ang sarili niya sa isang
bagay na matagal ng nangyari. He is being
unfair. Pwede bang kalimutan niya muna ang
lahat? Kung natatakot siyang masaktan ang
mga taong maaring mapalapit sa kanya hindi
ba pumapasok sa isip niya na may mga tao
ding kayang magsakripisyo para lang
makasama siya?
Bumalik ako sa room kung saan naghihintay si
Snow para sabay kaming umuwi ng dorm.
"So, how did it go?" tanong niya habang
nakacross arms at nakasandal sa pader na
katabi ng pintuan.
"Hindi ko napapayag si Collin." sagot ko. "But
he promise to help though. Hindi nga lang sure
kung kailan."
"That's good." She commented. "Ano ba kasi
talaga ang nangyari sa inyo ni Jett?"
I shake my head. "Please, I don't want to be
reminded." I groan inwardly nang maalala ang
mga eksena sa training room kanina. "Bakit ba
kasi kailangang si Jett ang training partner ko."
Lumabas kami ng school building. Tahimik
lang si Snow. Maya maya bigla siyang
nagsalita.
"You didn't really know how lucky you are, I
guess." Nakatingin ako sa malawak na soccer
field nang sabihin niya yun.
Napalingon ako sa kanya. "What do you
mean?"
"Alam mo bang ikaw lang ang nag iisang
naging traning partner ni Jett. Never siyang
pumayag na magkaroon ng training partner."
I nod casually. "Uh huh. The hottest guy in
school is my training partner. I'm so lucky." I
answer dryly. I'm not being sarcastic. He is
literally the hottest guy here, he can burn me to
ashes remember?
"Not that part." Seryosong sabi ni Snow.
"Ariela, kung alam mo lang kung ano siya
noong wala ka pa sa Academy."
Natigilan ako. Snow sounds like there
something even worst sa mga pinapakita ni
Jett.
"It's weird, you know. Yang care-hate
relationship na meron kayo," she pauses
before glancing at me. "But that's the most
emotion I have seen from Jett since freshmen
year."
A sad smile crept in Snow's lips. "It took years
before anger vanishes from him. Now, he is
starting to care. I hope it's a good thing."
May tinatago si Snow. Naramdaman ko yun sa
paguusap namin. Para siyang natatakot. Hindi
ko alam kung bakit.
"Now, he is starting to care. I hope it's a good
thing."
Isa yan sa paulit ulit na nagp-play sa utak ko.
Of course it's a good thing! Kailan pa naging
mali ang pagaalala sa ibang tao. Pero noong
sinabi niya yun para bang isang kasalanan ang
nagawa ni Jett. Para niya akong binabalaan
pero hindi niya masabi ng derecho sa akin.
Few Days Later:
Pumasok ako sa training room. This will be my
second time to train and honestly mas
natatakot ako ngayon. Siguro dahil alam ko na
ang pwedeng mangyari at hindi na ako
pwedeng magkamali. Naubos na ang
begineer's luck ko. This time kapag nagkamali
ako katapusan ko na. Jett would never help
me. I just know it. Pero ayoko ding isipin niya
na tuluyan na akong sumuko.
Pagpasok ko nakatayo sa gitna ng training
room si Jett at nageensayo ng fire blades.
Wow. Ang aga niya pagdating sa mga
ganitong bagay. Tinitigan kong mabuti ang
kapangyarihan niya. A shiver runs down my
spine. Nakakatakot ang kapangyarihan niya.
Kaya niyang magpalabas ng blade na gawa sa
apoy na kasing talas ng kutsilyo. Kaya niya
akong saktan kung gugustuhin niya. Huminto
siya sa ginagawa niya nang mapansin ako. He
stares at me with the same look he often gives
when looking at a blank wall. Para bang sa
paningin niya ni hindi ako nage-exist.
"Anong ginawa mo dito?"
His voice sounds cold as always. Deep and
almost husky. Nakakainis dahil kapag naririnig
ko ang boses niya natitigilan talaga ako. I don't
even know why. Siguro dahil nakaka-intimidate
siya. Tama, yun nga.
"Magt-training." Sagot ko.
Ngayon naman isang fire ball ang nasa kamay
niya. Jett scoffs. Ano bang nakakatawa sa
sinabi ko? Nandito naman talaga ako para
magtraining ah!
"Lumabas ka na. Nagt-training ako."
Binalik niya ang atensyon sa training at tuluyan
na akong hindi pinansin. Gusto ko talagang
suntukin siya sa mukha, yung tipong lilipad
siya sa ere. Leche kasi eh. Nakakainsulto
kaya! He is completely ignoring me and
obviously making me leave. Naiinis ako at the
same time pakiramdam ko sinasadya niyang
iparamdam sa akin na balewala ako.
"Magt-training din ako! Hindi mo pag aari ang
training room kaya wala kang karapatang-"
"Sumuko ka na dahil wala kang pag asa. Hindi
ka nararapat sa Charm mo."
Ouch. Natigilan ako sa sinabi niya. Para na din
niya akong sinaksak ng fire blades na hawak
niya kanina. Damn. Daig ko pa ang napahiya
sa harap ng madaming tao.
"Special type, isang basura."
I try to think of ways to respond. Kahit ano
basta hwag niya lang isipin na naapektuhan
ako sa sinabi niya. Pero wala ng pumapasok
sa isip ko nang mga oras na yun. Isang
masakit na pakiramdam ang bumalot sa akin
and for a second I'm almost paralyzed by it. I
have a humiliating habit of crying when I get
frustrated and angry at akala ko mangyayari
yun sa pagkakataong ito. Pero hindi. Instead
hindi ko inaasahan na muntik pa akong
matawa. Walang nakakatawa sa sitwasyon
pero isang bagay ang narealize ko. Jett never
really cared in the first place. He never did.
Hindi ko akalaing naniwala ako sa pinakita
niya. How stupid, Ariela.
I tried acting like what he said doesn't matter.
Nagawa ko pang ngumiti nang sumagot ako.
"Ganun ba?" Hindi ko alam kung napansin niya
ang pagbabago sa boses ko. "Sorry, sa akin ito
napunta."
Umalis ako sa training room pagkatapos. Akala
ko okay lang ako. Pero noong nakasalubong
ko si Snow biglang parang gusto kong umiyak.
Gusto kong isumbong ang masasakit na sinabi
ni Jett sa akin. Na unfair siya. Na hindi ko alam
kung bakit ayaw niya sa akin. Na nakakasakit
na siya! Pero sa huli wala din akong nasabi.
Pinili kong iwasan si Jett pagkatapos ng araw
na yun. Ano pa nga ba ang maaari kong gawin
kundi iwasan siya? Alam ko naman na mahina
ako pagdating sa training dahil hindi ito ang
kinasanayan ko. Pero hindi yun ang point eh.
Ayaw niya talaga sa akin kahit anong gawin
ko. Kahit pa pilitin kong maging malapit sa
kanya itutulak at itutulak niya parin ako palayo.
And I'm too tired and hurt to do it all over
again. Kung alam niya lang kung gaano
nakakapagod ang pumasok sa buhay niya.
Dahil hindi na ako kilala ng jerk kong training
partner, nagsimula akong mag training mag
isa. Noong una talaga nahirapan ako. Feeling
ko nga nagagaya na ako kay Jett na cussing
machine dahil sa paulit ulit na shit kada
nagkakamali ako.
Mahirap din na walang nagsasabi sayo kung
ano na ang susunod mong gagawin. Kung
masyado na bang madami ang pinalalabas
mong Charm at kung ano ano pa. But at least
nakakaya ko naman. Yun ang tingin ko.
"Ariela, anong nangyari sa kamay mo?"
Nasa room kami ng araw na yun at
kasalukuyang walang klase dahil sa faculty
meeting. Maingay ang mga classmates namin
as usual pero si Snow biglang nafocus ang
attensyon sa akin. Agad kong itinago ang mga
kamay sa likod ko.
"W-wala yun, ano ba yang tinutukoy mo?" I ask
innocently. Bigla akong kinabahan.
"Anong wala? May sugat ang mga kamay mo."
Pagpupumilit niya. Nakuha niya ang pansin ni
Layla at Lily na kanina lang ay seryosong nag
uusap. Nagtatakang napatingin ang kambal sa
amin.
"Hey, anong meron? Ano bang nangyari
sayo?"
Wala na akong nagawa kundi ipakita ang mga
kamay kong tinutukoy nila. I know Snow that
much. Hindi siya titigil hangang hindi niya
nalalaman kung anong meron.
"OH MY GOD! Saan mo nakuha ang mga
sugat na yan?"
"Pinapahirapan ka ba ni Jett sa training?
Ariela, bakit hindi mo sinasabi sa amin?"
I laugh nervously because of the twin's
reaction. First of all, matagal ng kinalimutan ni
Jett na may training partner siya. Lastly, paano
nila nalaman na sa training ko nakuha ang
mga sugat? Pasimple kong pinagmasdan ang
mga kamay ko. Ok naman siya ah, medyo
namamaga lang dahil nasobrahan sa pag
release ng Charm. But honestly, I'm fine!
"Wala kinalaman si Jett dito. Actually, nagt-
training na akong mag isa." Sabi ko sa
mahinang boses. Nanlaki ang mata ni Layla at
Lily. Si Snow tiningnan lang ako ng masama
na para bang isang malaking kasalanan ang
nagawa ko.
"YOU TRAINED ALONE?!" halos sigaw ng
kambal. Kinailangan ko silang pakalmahin para
hindi kami pagtinginan ng ibang mga
classmate namin na nasa room. "Ssshh! Not
too loud." Pakiusap ko. "Ilang beses lang
naman eh."
"GOD, Ariela!" that's Layla getting hysterical.
"Alam mo ba kung gaano kadelikado ang
ginawa mo considering the level you are in
right now? Maliban pa sa maaring masamang
mangyari sayo pwede kang parusahan ng
Academy dahil sa ginagawa mo!"
Hindi ko sila magawang tingnan ng derecho.
Alam ko naman na delikado ang ginawa ko lalo
pa at isa akong beginner at sa totoo lang
ngayon ngayon ko lang din nalaman na bawal
ang gingawa ko. Pero nahuhuli na ako sa
lessons. At si Jett kinalimutan na ako. Wala
akong magagawa kundi mag train ng mag isa!
"I know, I know. Pero ok naman ako. So please
hwag niyo nalang sabihin sa iba." Pakiusap ko.
"It's ok because you are ok." Snow replied with
contemp. "Pero paano kapag iba ang
nangyari? Paano kung tuluyan mong hindi na
control ang Charm mo at napahamak ka?"
I lower my gaze. "Sorry na, hindi ko na uulitin."
"Dapat lang, Ariela. Because seriously if
something happen to you hindi lang mga sugat
ang aabutin mo."
***
Author's Note:
I'll make this really short.
Thank you to all of you out there na hindi parin
sinusukuan itong story though I'm obviously
not the most generous author. My schedule
won't sometimes allow me to work on an
update but I'm really trying so please bear with
me.
Twist and turns are starting to build in the
story. What do you think will happen next? I
would love to hear what you think of the story.
Til the next update!
@april_avery
--
Tweet me: avery_WP
Official hashtag: #CharmAcademy
Chapter 12: The Puzzle Game niya akong hindi pinapansin. It's as if I don't
exist at all. And it extremely bothers me. Ano
Chapter 12: The Puzzle Game
ba talagang gusto niyang mangyari?
Isang mala kuryenteng energy ang lumabas sa
Ngayon ay araw nanaman ng training. Sa totoo
mga palad ko. Inihugis ko yun sa sphere base
lang ang gusto ko ngayon ay magpahinga. I'm
na din sa laki ng lugar na gusto kong
too exhausted and my body ache is almost
protektahan. Nagsimula ito bilang isang mist
unbearable. Pero hindi sa lahat ng oras ay
na bumalot sa akin hangang sa tumigas ito na
pwede kong masolo ang training room. Kapag
parang salamin. Halos marinig ko ang
nandoon kasi si Jett hindi ako pwedeng
pagdaloy ng energy habang pinapaligiran ako
pumunta, kapag wala siya doon lang ako
nito. Para itong kuryente na kapag hinawakan
nakakapag training. So I need to make the
ay nakamamatay. Naalala ko bigla ang unang
most out of the situation. I need to train even if
pagkakataon na nakakita ako ng isang energy
my body is telling me to stop and rest!
sphere. Isang sphere na gawa sa apoy-
Pagdating ko sa harap ng training room hindi
Biglang nawala ang concentration ko nang
na ako kumatok pa. Dahan dahan ko lang na
maalala ang may ari ng sphere na yun -
binuksan ang isa sa mala higanteng pinto.
Nabasag ang sphere na ginawa ko at nag
Pagbukas ko may narinig akong boses. Noong
vaporized. Shit. Shit. Shit. Sa tagal kong
una akala ko nauna na si Jett at nagt-training
ginawa yun, ganun lang ito kadaling nawala
na sa loob. Pero bigla kong narinig ang boses
nang mawalan ako ng control! Kainis!
ni Collin.
Napaupo ako sa sahig dahil sa pagod at
frustration. Napatingin ako sa palad kong
namumula na sa sakit. I hug my knees and
bury my face in there. Sa dami ng maaalala ko "You are being unreasonable, Jett." that's
yun pa talaga. Para tuloy akong pinaglalaruan Collin and from the sound of it he seems
ng tadhana. angry. Never ko pang nakitang magalit si Collin
until now.
Few Days Later:
"Don't you think it's unfair? Na sabihin sa
kanya ang mga bagay na yun para lang
sumuko siya?"
Hindi parin kami ok ni Jett. Obviously wala na
siyang balak makipag bati. Napapagod na ako
dahil mukhang wala siyang pakialam kung
magalit man ako sa kanya o hindi. Tuluyan na
"Tss. Dapat nga magpasalamat pa siya." That
is Jett's annoying voice. "Hindi siya pwedeng
magaya sa atin. Masyado siyang mahina."
Kumunot ang noo ko sa narinig. Sino ba ang
tinutukoy nila?
"Pero magiging gaya din natin siya. We know
she can never escape it. The least we could do
is to help her with her Charm. And you are not
being helpful!"
Tuluyan ng sumigaw si Collin. That alone is a
sign that something is wrong. Mukhang
seryoso ang pinaguusapan nila at sa tingin ko
hindi magandang nakikinig pa ako.
"Hindi ko hahayaan na mangyari yun."
Nabigla ako sa cold na boses ni Jett. It is
almost threatening. I could practically imagine
his sharp piercing gaze boring into mine.
"Pero siya ang may special Charm. Kung
tayong may elemental ginagamit para sa
mission, ano pa kaya siya."
What? Napaatras ako na dahil sa narinig.
Mission? Special Charm? I shake my head as
if trying to clear things up. Isa lang ang kilala
kong may special Charm sa lugar na ito at ako
yun. Anong kinalaman ko sa pinaguusapan
nila?
Umalis ako sa lugar na magulo ang isip.
Minabuti kong bumalik nalang sa room. Sa
lalim ng iniisip ko ay hindi ko napansing may
nabanga ako.
"Sorry." I apologized at nagpatuloy sa
paglalakad. Pero hinila ako sa braso ng taong
nabanga ko at pinaharap sa kanya. Muntik
akong sumigaw sa gulat.
"Ariela?" Lily's confused face is now staring at
me. "Ano bang nangyari sayo? Are you okay?"
I blink. "Y-yes." I answer. "Ok lang ako."
But honestly I'm far from being okay. Unti
unting nagpatong patong ang mga bagay na
hindi ko maintindihan. Noong una ang
pakikitungo ni Jett ngayon naman itong narinig
ko. Now it feels like I'm trap inside a big puzzle
game. First Snow, now Jett and Collin. Ano ba
talaga ang mga tinatago nila sa akin?
Weekend passed and I continue to make
sense out of what I heard on the training room.
Pero walang patutunguhan ang pag iisip ko. I
don't even remember the exact words from Jett
and Collin. Nawawalan na ako ng patience.
"Good morning!" bati ni Lily at Layla pagpasok
namin sa classroom Monday morning. Bago
umupo napansin ko ang dalawang bakanteng
upuan sa likod. Ang upuan ni Jett at Collin.
Kagabi bago ako natulog napagdesisyunan
kong tanungin na mismo sa isa sa kanila ang
nangyayari. I'm left with no other choice. Hindi
ko masabi kay Snow ang narinig ko hangang
wala pa akong basis. The only way to stop this
nonsense is to talk to them. They would at
least tell something, right?
Pero dumating ang hapon nang hindi ko
nakikita ang dalawa. Hindi sila pumasok
ngayong araw. What a fortunate time to
exercise their noticeable lack of enthusiasm to
go to school. Sa dami ng araw bakit ngayon pa
nila napiling hindi pumasok? I'm left waiting for
the next morning. Kung saan umaasa akong
isa sa kanila ang magpapakita. Kahit si Collin
man lang. Pero dumating ang Martes at wala
parin sila. I began to question my luck. The
universe certainly has problems with me.
It was Friday when I notice that something is
really wrong. Halos buong lingo ng wala si Jett
at Collin! Pinaglalaruan ba nila ako o talagang
nagkataon lang ang lahat? The answer to my
question appears not to be in the choices.
Tinanong ko ang mga kasama ko kung alam
ba nila kung nasaan ang dalawa o kung bakit
sila absent, they only shrug. Madalas daw
talaga silang mawala kahit noon pa. Minsan
ilang lingo bago sila muling pumasok.
Doon na ako nagtaka. Bakit mukhang wala
man lang nagtatanong kung nasaan sila. Para
bang walang pakialam ang Academy sa
pagabsent nila. Pati ang mga teachers parang
wala lang na nilalampasan sila sa attendance.
There is definitely something wrong here!
"Hoy! Nakatunganga ka nanaman dyan." Snow
waved her hands in front of me as if trying to
get my attention. It's been exactly one week
since huli kong nakita si Jett at Collin.
Lumingon ako sa kanya with a neutral look.
"Hindi ako nakatunganga. Inaantok lang."
pagsisinungaling ko.
She smiled at my fail attempt to make an
impassive face. "Talaga lang hah?" she
inquired. "Ilang araw ka ng inaantok kung
ganun." Sarcasm is dripping in her voice. Alam
kong hindi siya naniniwala sa sinabi ko.
"Ano ba talagang meron? Napapansin ko
parang wala ka sa sarili nitong mga nakaraang
araw."
So, napapansin niya pala. Dapat ba sabihin ko
na?
"Snow, could we talk?" tanong ko. My tone
became serious and she immediately noticed
it.
"We are talking." Sagot niya with a matter-of-
fact tone.
Ewan ko ba, minsan napaka sensitive ni Snow
na kahit maliit na bagay ay agad niyang
napapansin. Ngayon parang ayaw niyang
pansinin kung ano man ang obvious.
"Not here. Sa labas."
Napansin ko kung paano siya natigilan. Agad
din naman niyang nabawi ito nang ngumiti siya
at tumayo.
"Sure."
Lumabas kami ni Snow. I have to clear things
up for my sake. This whole puzzle game is
getting really ridiculous. Pakiramdam ko ang
buong school na ang may tinatago sa akin and
it seems connected with Jett and Collin's
secret.
"So?" tanong ni Snow nang makarating kami
sa Cafeteria kung saan wala ng ibang tao
maliban sa mga nagt-trabaho doon. Hapon na
din kasi at ano mang oras ay mag uuwian na.
"Snow, hindi mo ba talaga alam kung nasaan
si Jett at Collin." Derechong tanong ko. "And
why does the Academy act as if there's no Jett
and Collin at all? At ano itong tinatawag nilang
mission?"
Natigilan si Snow sa sunod sunod na tanong
ko. For a second tiningnan niya lang ako. Then
she smile.
"Alam kong magtatanong ka din." She said
more to herself than to me. "Mapapansin mo
din ito at magtatanong ka. Medyo natagalan
nga lang kesa sa inaasahan ko."
Snow is like that. Alam niya ang lahat ng
nangyayari. Inside her head she's making a bet
out of everything. And guess what, tama siya.
Hindi din ako nakatiis.
"Gusto ko ako mismo ang makaalam." I
answered honestly. "Pero mukhang magaling
kayong magtago."
Tuluyan na siyang natawa sa sinabi ko. She
seems very amused of the situation.
"Ariela, what do you expect. Isa itong magic
school. Secrets are creeping everywhere."

Ipinatong niya ang magkabilang siko niya sa
mesa at tumingin ng derecho sa akin.
"Ngayong may Charm ka na malalaman mo na
hindi isang malaking fairytale ang pinasok mo."
Hindi ko inaasahan na maririnig yun mula kay
Snow. Sa pagkakalam ko kasi siya ang pinaka
optimistic sa amin magkakaklase. Hindi siya
mahilig magbanta o manakot. She is more like
the encourager.
"Pero syempre masasanay ka din gaya
namin." dugtong niya. "Kaya lang dapat
narealize mo una palang that danger is part of
the curriculum of this school."
Snow sighs before continuing. "Nagaalala kasi
ako na habang tumatagal at nalalaman mo ang
mga sekreto ng Academy ay magbago ang
tingin mo dito. This is still a wonderful school,
Ariela. It's where people like us belong."
Honestly, hindi ko siya maintindihan. Bakit ba
ganyan siya magsalita? It's as if she's trying to
warn me in advance.
"Ariela, the Academy is sending students to
missions."
***
Chapter 13: The Academy Secret
"M-mission?" I stammer. Hindi ko alam kung
ilang minuto akong nakatayo sa harap ni Snow
bago nagkaroon ng lakas ng loob na
magsalita.
Snow nods. "The real once which defy life and
dead."
"Pero paanong nangyari yun? We are just
students." I answer back.
"That's the point, Ariela." Snow replies grimly.
"Ano sa palagay mo ang dahilan kaya tayo
nagt-training? We have to control our Charms
not just for our selves but for the benefit of this
society."
Sinubukang ipaliwanag sa akin ni Snow ang
lahat. Naging mahirap ito dahil hindi agad nag-
sink in sa akin ang sinasabi niya. Pakiramdam
ko kasi hindi totoo ang lahat. According to
Snow galing sa dalawang society ang mga
mission. Sa Greven at Mirandi. Sinubukan
kong alalahanin ang mga librong nabasa ko
tungkol dito. Ang Greven ang society kung
saan makikita ang Charm Academy. Ang
Mirandi ay ang alyansa ng Greven. Karamihan
sa mga mission ay isinasagawa ng mga
estudyanteng matataas ang rank at malalakas
ang kapangyarihan. Halos lahat ng may
elemental Charms ay tumatangap ng mission.
Kabilang na dito si Jett at Collin.
"Sa totoo lang, si Jett at Collin ang
pangunahing inaasahan ng Academy
pagdating dito." she stated with a weak smile.
Mission ranged from easy to difficult. Depende
din ito kung anong klase ng Charmer ang
kailangan. Karamihan sa difficult ay napupunta
sa elemental Charmers. Pwede itong
pagmatyag sa isang tao o sa isang buong
society. Pagtapos sa isang tao o pagkasira ng
isang buong bayan.
Ang sabi ni Snow ay para din ito sa kaligtasan
ng Greven at Mirandi. For the past ten years
an invisible war exists between the allied
societies and Augury. Ako mismo nakasaksi
nun noong may nakapasok na taga Augury sa
loob ng Academy. Kahit pa sabihing may
authority na gaya ng Magic Council na
namamahala sa kapayapaan sa apat na
society wala paring nakakasigurado.
Pilit pumapasok sa isip ko ang kaligtasan ni
Jett at Collin. I keep telling myself hindi dapat
ako mag isip ng kung ano ano. Pero alam ko
na kahit sakit sa ulo ang dalawang at mas
gusto kong suntukin sila pareho kapag nakita
ko sila dahil sa frustration na idinulot nila sa
akin, deep inside nagalala parin ako. Dahil isa
lang ang ibig sabihin ng lahat ng sinabi ni
Snow. Walang nakakaalam kung ligtas bang
makakabalik si Jett at Collin dito sa Academy.
I finally solve the puzzle. But I'm left wishing na
sana hindi ko nalang nalaman ang totoo. Para
hindi ako nagaalala ng ganito. Everything I
thought I knew about the Academy at this point
seems to be all make-believe. And the real
thing is I'm trap in a big survival game.
"Alam kong nagalala ka." Snow says after a
very long silence. "But trust me, kaya nila ang
mga sarili nila."
"Pero narinig ko sa usapan nila ang Augury.
Snow, they could be in danger-"
"Ariela, listen to me!" she demanded. "They
are safe. They have to be." Pero nakikita ko sa
mga mata niya na maging siya ay nagaalala.
"They've done this thing a hundred times."
She assures me. "Malay mo bukas bumalik na
sila para sirain ang mga araw natin."
Pero lumipas ang mga araw at hindi parin
pumapasok si Jett at Collin. Nagsimula ng
mamuo ang pangamba sa dibdib ko. It's been
almost two weeks! I'm fully aware that a
mission could take this long pero bakit ako
kinakabahan ng ganito?
Naalala ko ang pakiramdam noong araw na
yun. Isa sa mga araw na gustong gusto ko ng
makalimutan. Ganito din ang naramdaman ko
noong umalis si Mama at Papa. Noong
nagpaalam sila sakin sa harap ng pintuan pero
gusto ko silang hilain pabalik dahil natatakot
ako. Isang takot na hindi ko maipaliwanag. Yun
ang huling pagkakataon na nakita ko sila bago
ang aksidente.
I try to push the horrible thoughts away. No.
Walang mangyayaring masama. This is a
different world. May kapangyarihan si Jett at
Collin, nothing bad can happen. I try hard to
convince myself. But time isn't helping.
"Ariela, are you okay? You look really pale."
lumingon ako kay Snow at ngumiti.
Pinagpatuloy ko ang pagbabasa.
"Are you still training alone?" tanong niya
habang nakatingin sa mga kamay ko.
"Madalang nalang." I lied. Hindi siya mukhang
kumbinsido. Ibinalik ko ang tingin sa binabasa
though wala na akong naiintindihan. Paminsan
minsan napapangiwi ako dahil sa sakit ng
katawan na nararamdaman ko kaya siguro
napansin ako ni Snow.
Hindi nakikisama ang katawan ko ngayon. It's
as if lahat ng bawal na training na ginawa ko
ay bumabalik sa akin. I'm extremely exhausted
beyond words. Isa na sigurong dahilan dito ay
ang epic failure kung training kahapon.
Honestly maging ako ay natakot sa kaligtasan
ko nang hindi ko magawang control-in ang
Charm na ni-release ko. I was cursing through
out. That was the most dangerous training I
had.
"Really? Eh bakit sobrang namamaga ang mga
kamay mo?" she inquired. "Gusto mo bang
pumunta muna sa clinic?"
I shake my head. "I'm fine, really. Isa pa,
kailangan kong puntahan si Sir Chase
mamaya para mag report sa progress ng
training."
"At anong sasabihin mo? Nagt-training kang
mag isa?" she asked sarcastically.
I smiled despite the situation. "I would tell him I
badly need a new training partner."
Naramdaman kong hindi na biro ang sama ng
pakiramdam ko pagakyat ko ng third floor para
puntahan si Sir Chase gaya ng sinabi ko kay
Snow. Maging pag akyat ng hagdan
pakiramdam ko nahihilo ako. Crap. I took my
body for granted. Ngayon nagrereklamo na ito.
I swear after this dederecho ako sa dorm at
matutulog maghapon.
Dumerecho ako sa office ni Sir Chase. Pero
hindi pa man ako tuluyang nakakalapit ay
natigilan ako. Hindi ko inaasahan ang
sumunod kong nakita.
"J-Jett?" mahinang bulong ko.
Pinagmasdan ko ang tatlong taong nakatayo
sa harap ng office ni Sir. Si Miss Serena, si Sir
Chase at si... Jett. Si Jett ba talaga yun?
Pinagmasdan ko siyang mabuti. Ang familiar at
magulo niyang buhok, ang hikaw niya sa
tenga, kung paano siya magsalita na para
bang mataas pa siya sa mga kausap niya.
Bigla akong nanghina. Siya nga ito.
Hindi ko alam kung ilang minuto akong
nakatayo doon nang hindi man lang nila ako
napapansin. Mukhang malalim ang
pinaguusapan nila. Nakakunot ang noo ni Jett
at kahit hindi ko naririnig ang usapan nila alam
kong galit siya. Sir Chase seems listening to
whatever Jett is saying while Miss Serana
looks like she's about to lose her patience.
Biglang napatingin sa direction ko si Sir Chase
na ikinabigla ko.
"Ariela?" Lumingon din si Miss Serena at Jett
nang marinig ang pangalan ko. Hindi nawala
ang expression ng galit ni Jett nang makita
ako, but there's something else. There is a look
of defeat in his eyes. Anong ibig sabihin nun?
Mabilis na nagpaalam si Jett. Ni hindi man lang
ako tiningnang muli nang naglakad siya
papunta sa opposite side at nawala sa
paningin ko. Gusto ko siyang kausapin.
Marami akong gustong itanong sa kanya. Pero
naglaho ang lahat ng pagkakataon kong gawin
yun. Iniiwasan niya parin ako. Bumalik parin
kami sa dating laro matapos ang ilang lingo. I
don't know why pero biglang naginit ang sulok
ng mga mata ko.
"Ariela, are you okay? You look pale." Puna ni
Miss Serena nang makalapit sila sa
kinatatayuan ko. That word again. Ilang beses
ko bang dapat sabihin na ok ako?
"Ok lang po, ako." Sagot ko. Itinago ko ang
mga kamay sa likod in case na mapansin ni
Miss Serena. "I'm actually here to talk to Sir
Chase."
Nagkatinginan si Miss Serena at Sir. Sir Chase
sighs and gives me an apologetic half smile.
"Pasensya ka na, Ariela. May bigla kasi
kaming kailangang asikasuhin kaya hindi kita
mahaharap."
I nod and manage a smile. Pero sa totoo lang
gusto ko ng umalis. Mas lalo pa atang sumama
ang pakiramdam ko. I'm both physically and
emotionally drained at wala na akong tiwala sa
sarili ko na kaya ko pang itago yun.
"Ipapatawag nalang kita kapag naging maayos
na ang lahat." He added.
"Sige po, bababa na ako." tumalikod na ako
mula sa kanila. Pero nakakailang hakbang pa
lamang ako nang marinig kong muli ang
pangalan ko.
"Ariela," Lumingon ako kay Sir Chase. "Hwag
mo siyang intindihin. Nagaalala lang siya."
Nagpaalam si Sir Chase at bumalik sa loob ng
office kasama si Miss Serena. Naiwan akong
nakatayo sa gitna ng hallway trying to
understand what he meant. Nagaalala? Sino?
Bumalik ako sa classroom. Walang tao sa
buong hallway at maging sa kalapit na mga
classroom dahil na din halos lahat sila ay nasa
kanya kanyang training. Finally, makakauwi na
ako. Pumasok ako sa room para kunin ang
mga gamit ko nang hindi man lang napansin
na may ibang tao doon.
Napatingin ako sa lalakeng nakaupo sa
bandang likod at mukhang natutulog. I froze on
the spot the moment I realize who it is. Jett.
Napaatras ako na para bang hindi alam ang
gagawin. Unti unti siyang gumalaw. Crap.
Nagising ko ata siya.

Mabilis kong kinuha ang mga gamit ko bago pa
man siya tuluyang magising. Pero hindi pa
man ako nakakarating sa pinto ay narinig ko
ang ingay ng upuan na para bang may tumayo
mula dito. I guess my luck isn't working so far.
Wala akong nagawa kundi lumingon. Pag
lingon nakatingin siya sa akin.
"Sorry kung nagising kita. Paalis na ako." I
manage to say.
Hindi siya sumagot. Nakatingin lang siya sa
akin with his hands in his pocket at ang bored
niyang mga mata na akala mo kulang sa tulog.
Gusto ko siyang kausapin. Gustong gusto ko
talaga. I'm about to open my mouth to try pero
bigla ko din itong isinara nang maglakad siya
papunta sa direction ko at... nilampasan niya
ako.
Dumaan siya sa harap ko na para bang hindi
ako nakikita. Nasagi niya ang kaliwang braso
ko kaya napaatras ako nang bahagya. Ouch.
Napahawak ako sa braso ko at napangiwi
nang maramdaman ang sakit. Shit. Ang mga
sugat ko. Pilit kong tiniis ang sakit para hindi
niya mapansin. Nagmadali akong unahan siya
papunta sa pintuan. Kailangan ko na talagang
ipahinga ito. Nahinto ako sa tangkang pagalis
nang may humila sa wrist ko. Lalo akong
napangiwi sa sakit. Lumingon ako kay Jett na
seryosong tinitigan ang braso ko.
"Jett, ano ba. Masakit." Hindi maitagong
reklamo ko. Naiiyak na ata ako. Crap. Ang
higpit kasi ng hawak niya. Nagulat ako nang
nilislis niya ang sleeves ng uniform ko at nakita
ang mga sugat. Agad akong umiwas ng tingin.
Alam kong alam niya ang ibig sabihin ng mga
sugat na yan.
"Nagt-training kang mag isa?" hindi yun
tanong, more like stating a fact in a cold tone.
Napalunok ako.
"Tumingin ka sa akin." utos niya. Wala akong
nagawa kundi ang harapin siya at ang
nakakatakot niyang mga titig. I swear Jett has
his way of making anything obey him.
"Oo, ok na?" mahina kong sagot sabay hila sa
kamay ko pero ayaw niya paring bitawan.
Napatingin ako sa mga yun, namumula at
madaming galos.
"Hindi mo ba alam kung gaano kadelikado ang
ginagawa mo? Fuck! We are given a training
partner for a fucking reason!"
Napapikit ako dahil sa sigaw niya. Alam kong
delikado ang ginawa ko. Ilang beses ko na
bang narinig yan. Pero tapos na yun,
nakaligtas ako. So why does it matter?
"You left me to train on my own." Sagot ko na
para bang sinisisi siya. "Why do you hate me
Jett? Bakit ayaw mo akong tulungan?"
Hindi ko sinasadyang masabi yun. I thought I
was just thinking about it until Jett gave me a
look of cold steel.
"Wala kang alam." Maikling sagot niya. The
coldness in his voice is almost lethal. Pero
hindi ko na pwedeng bawiin ang sinabi ko.
Kailangan kong malaman ang dahilan.
"Then, ipaalam mo sakin!" I insisted. Hindi siya
nagsalita. A flash of worry flicker in his eyes.
His features soften and he almost looks like
he's having a mental debate inside his head.
"Jett, ano bang naging kasalanan ko-!"
"Fuck! Hindi mo ba nakikita, prinoprotektahan
kita!"
Natigilan ako sa sinabi niya. I face him with a
shock expression. "W-What?" I stammer.
He run his fingers through his jet black hair and
frustratedly pulled it like it was a life line that
could spare him through this discussion.
"Alam mo bang nadiskobre namin sa
mission?!" puno ng galit na tanong niya. "They
are hunting you! Gusto ko nilang makuha!"
"A-Ako?"
"Wala ka nga talagang alam. Hindi kita
tuturuan. Ayokong magaya ka sa amin!
Ayokong gamitin ka nila sa mission at mapunta
sa mga taong gusto kang makuha."
"P-Pero Jett-"
"Pota! Ang manhid mo talaga!"
He walks away. Ni hindi niya man lang hinintay
na masabi ko ang gusto ko. Padabog na
isinara niya ang pintuan. Naiwan ako sa room
na mag isa at nakatingin sa dinaanan niya. I bit
my lips to prevent it from quivering. Now tell
me, what I should do.
***
Chapter 14: The Bow and Arrow
Snow's POV
I saw Jett walking out of the classroom.
Mukhang galit siya. He even slammed the door
behind him. Ano kayang dahilan kung bakit
siya galit? Honestly, alam kong nakabalik na
sila. I think they had returned early this
morning. Their mission lasted more than two
weeks, not the longest but it's definitely one of
the most dangerous.
Naalala ko pa ang sinabi ni Collin bago sila
umalis. They have to go to Augury to spy yet
another attack. Hindi na sila nagsawa. Ano
nanaman kayang binabalak nila sa mga
panahong ito. I hope hindi kasama si Ariela sa
mga yun.
Speaking of Ariela, nasaan na ba siya?
Hinanap ko siya sa office ni Mr. Miller kanina
pero wala naman siya doon. I thought doon
siya pupunta. Or did she lie? Mukhang ayaw
niya lang kasing pumunta sa clinic. Augh, she's
so stubborn, really. She's the girl version of
Jett.
Pumasok ako sa room kung saan nanggaling
si Jett. I almost shriek when I saw Ariela in
there. What is she doing here? Wait!
Nangaling dito si Jett. Did they saw each
other? Of course, dummy! Mukhang alam ko
na ang dahilan kung bakit galit siya.
"Ariela?" I asked hesistantly. Nakayuko kasi
siya while standing few meters from the
doorway. She's bitting her lips as if trying hard
not to cry. "What happened?"
Maaring alam ko na ang dahilan kung bakit
siya nangkakaganyan but I still want to hear
from her. Or maybe not. Wala siyang balak
magsalita kapag ganito na ang sitwasyon. I
know her that much. She has the tendency of
keeping things to herself.
Ariela tries to smile but she's failing. I could
see the sadness there and guilt? I can't help
but notice how pale she is. All her prohibited
trainings are taking revenge.
"You need to go to the clinic." I'm not asking for
permission, I'm demanding that she'll come
with me.
"I'm fine-"
"You're not!" my voice raise. "Ariela, please.
Kahit ngayon lang isipin mo muna ang sarili
mo."
"But I want-"
"Ariela, if you don't want to get paralyzed for
the next few days sasama ka sa akin."
I wouldn't have a second though na gimitin ang
kapangyarihan ko sa kanya para lang sumama
siya. On the other hand, hindi niya magagamit
ang kapangyarihan niya sa akin hindi lang
dahil masyado siyang mahina ngayon kundi
dahil hindi niya lang talaga kaya. That is one of
the weaknesses I saw in her. Her emotions
often clouded her judgement.
Out of her will, sumama siya sa akin. Nang
makarating kami sa Clinic ay agad ko siyang
pinapasok. Ipinagpaalam ko siya sa nurse na
nakashift doon. Narinig ko silang nag uusap
bago ako lumabas para hanapin si Jett.
"What the hell did you do?" I demanded. Wala
na akong pakialam kahit na natiningin siya ng
masama sa akin. If the situation is different
malamang natakot na ako. But not now.
Nilampasan ako ni Jett na para bang walang
narinig. This bastard really knows how to
annoy people. But unfortunately I also know
what could unnerve him.
"Nasa clinic siya ngayon. She looks really pale.
Ano bang mga sinabi mo sa kanya?"
Huminto siya sa paglalakad. Hindi parin siya
lumilingon but I could almost see his peircing
eyes and clenching jaw. I glance at his fist,
they form into ball.
"Look, siguro nga wala na akong pakialam
doon pero sana hwag mo muna siyang bigyan
ng problema."
I sigh before continuing.
"Alam kong alam mo na nagt-training siyang
mag isa. You need to stop her, Jett. You either
help her or she'll die."
Ariela's POV
"Did you now what the nurse told me?"
Pumasok si Snow sa kwarto at umupo sa tabi
ng kama ko. Katatapos lang ginamot ng nurse
ang mga sugat ko na ngayon ay unti unti ng
nagf-fade.
"She didn't know how you did it pero
napakadelikado ng ginawa mo, Ariela."
She held emphasis in every word para
siguradong tatatak sa akin ang sinabi niya. But
I find myself tuning out of Snow. Napatingin
ako sa labas kung saan madilim na. Anong
oras na kaya?
"Hindi mo dapat pinatatagal ang mga injuries
mo ng ganito. Maari kang maparalyzed. Did
you even know that?"
I shake my head. "No." I answer honestly.
"Kaya naman pala. Over use of Charms during
trainings is prohibited. Hindi mo na uulitin ang
ginawa mo, Ariela."
She pauses and gave me a calculated glare.
"Unless you want me to disclose it with Sir
Chase. Yun lamang ang natitirang paraan na
alam ko para tumigil ka."
"You sounded like I'm a criminal." natatawang
sabi ko.
Napangiti na din siya. The tension in the air is
too much to handle. Alam naming pareho na
hindi kami sanay dito.
"What you're doing is a crime here." She looks
at me thoughfuly for a second. "Hindi lahat
nakakaya ang ginagawa mo, Ariela. You are
lucky. But you are slowly killing yourself."
Umalis si Snow sa clinic para bumalik sa dorm
at kumuha ng ilang gamit. Kahit sa palagay ko
ay maayos na ako, hindi parin ako hinayaang
makaalis ng nurse. Sa clinic ko kailangang
magpalipas ng gabi.
It was I think nearly eleven o'clock in the
evening nang may marinig akong ingay mula
sa bintana ng kwarto kung saan ako
nagpapahinga. I'm in the verse of falling asleep
then pero bigla akong nagising dahil sa ingay.
Pagtingin ko sa bintana, nakabukas na ito.
Pumasok kasabay ng malamig na hangin si
Jett.
"Crap! Jett! You scared the life out of me!"
halos masapo ko ang dibdib ko sa gulat. Ano
ba yan! Bakit ba bigla bigla nalang siyang
sumusulpot kung saan!
"Tss. OA." kinuha niya ang upuan na nasa
tapat ng bed ko at umupo patalikod doon.
Kumunot ang noo ko at tiningnan siya ng
masama. Ano bang ginagawa niya dito?
"Ok ka na?" bigla niyang tanong sa akin.
Nakarest ang chin niya sa sandalan ng upuan
at nakatitig sa akin. M-may mali nanaman ba
sa itsura ko? Bakit ba ganyan siya makatingin?
I silently nodded. Kung akala niya nakalimutan
ko na ang mga sinabi niya ilang oras na ang
nakakalipas, nagkakamali siya. Maraming
tanong parin ang gumugulo sa isip ko. Pero
hindi ko siya magawang tanungin ngayon.
"Good." linibot niya ang tingin sa kwarto. He
scoffed in disapproval.
"Ano ba ang ginawa mo noong wala ako at dito
ka napunta?" tanong niya. Hindi ko alam kung
talagang interesado ba siyang malaman ang
dahilan o talagang wala lang siyang magawa.
"Sinabi ko na, di ba? Nagt-training akong mag
isa." Tsk! Akala ko ba matalino siya. Paulit ulit
ko nalang bang sasabihin.
He shakes his head lightly. I can't help but to
stare at him and his gorgeous presence. He
looks really hot just by doing that. Wait, what?
"Hindi lang dahil sa training ang mga injury mo.
Simpleng mga sugat lang yan na kayang
gumaling mag isa. Masyado mong inabuso
ang sarili mo."
Ok, so now he's talking to me. Parang kanina
lang halos galit siya sa akin. Iniiwasan niya pa
nga ako hindi ba? Bipolar ba siya?
"Wala naman akong ginagawang masama,"
natigilan ako ng tumaas ang isang kilay niya.
"Maliban nalang siguro sa training." mahina
kong dugtong.
"At pagalam sa sekreto ng Academy." dugtong
niya para sa akin.
Natigilan ako. Muntik ko ng makalimutan ang
tungkol doon. Napatingin nalang ako sa mga
palad ko.
"Masama bang malaman ko? Darating ang
araw malalaman ko din naman ang tungkol
doon."
"Na kung pwede lang hindi na mangyari."
Napalingon ako sa kanya. "May sinabi ka?"
"Tss. Wala." Tumayo siya at napabuntong
hininga. Pinigilan ko ang sarili kong mapangiti.
Para siyang bata.
"Paglabas mo dito magsisimula na tayong mag
training."
Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. "Hindi
nga?!" Hindi makapaniwalang tanong ko.
Malay mo naman kasi nagj-joke lang siya.
Palabas na siya nang kwarto nang lumingon
siya sa akin. Take note, kung saan siya
nangaling doon din niya planong lumabas.
Seriously? Ang luwang kaya ng pintuan.
"Ayaw mo?" tanong niya.
I shake my head quickly. "No! Hindi sa ganun!
Pero bakit? Akala ko ba wala ka ng balak-"
"Magt-training ka parin kahit hindi kita turuan.
Ganyan katigas ang ulo mo. Mabuti ng
nababantayan kita."
Humawak siya sa upper railings ng bintana
bago nag-swing palabas. Eksakto namang
kumatok sa pinto ang nurse na nagtatanong
kung gising pa ba ako. Mabilis kung sinara ang
bintana. Nagtakip ako ng kumot at
nagkunwaring nagpapahinga na.
A small smile crept into my face. But slowly it
vanishes into a confused and worried
expression. Ano ba itong nararamdaman ko
pagdating kay Jett? Maging ako naguguluhan
na.
Three Days Later:
"Bow and arrow."
"What?"
"Kailangan ko pa bang ulitin? Bow and arrow.
Palaso at pana."
So, ito nanaman kami sa walang kwenta
naming pag uusap. Alam ko naman ang ibig
niyang sabihin, alam ko ang isang pana kapag
nakita ko. Ang gusto ko lang malaman anong
kinalaman nun sa training ko.
"Jett, wala tayo sa isang survival activity."
nakacross arms na sabi ko sa kanya habang
naka-lean naman siya sa pader at kausap ako.
Bow and arrow. Sa survival activity lang
pwedeng gamitin ang mga weapons na yun.
Maliban doon ay hindi na ito pwedeng
hawakan ng kung sino sino. I admit I feel in
love with the weapons the moment I touched
and used them. Hindi ako magaling sa survival
pero bigyan mo ako ng pana at palaso
makakaligtas ako.
"Hindi ba magaling ka doon?" tanong ni Jett.
Nakikita niya pala ang mga ginagawa ko kapag
may activity.
"Hindi naman magaling. Marunong lang
gumamit." naalala ko ang unang beses na
humawak ako ng pana at palaso. The memory
is hazy but I remember who hand me the
weapons. My father.
"Tss. Ang gusto ko gamitin mo ang alam mo sa
pana at palaso at i-relate mo sa charm."
"Paano ko gagawin yun?"
Umalis siya mula sa pagkaka-lean sa pader at
lumapit sa akin. Nang ilang metro nalang siya
sa akin huminto siya. He put his hands in his
pockets and leans in just inches from my bare
face.
"I want you to make a bow and arrow out of
your charm."
***
Chapter 15: Training Arrow
Chapter 15: Training Arrow
"You are kidding right?" yun ang una kong
naging reaction nang marinig ang sinabi ni
Jett.
Bow and arrow out of charm? That is
ridiculous. Sure I could create spheres and
barriers and maybe throw some energy balls if
the situation requires. But a bow and arrow is
too soon. This kind of training is not on my
level. Masyadong delikado ang gusto niyang
ipagawa.
"Mukha ba akong nagbibiro?" seryosong
tanong niya. Nagtatanong lang sungit talaga
nito. Malay mo naman kasi nagbibiro di ba?
"Pero paano ko gagawin yun? I couldn't even
touch a charm energy ang gawin pa kaya itong
weapon."
He smirks giving me the impression that he
finds my having-no-idea amusing.
"Nakakatawa na wala kang alam."
I scoff. "Wow, pasensya na. Normal na tao
lang ako nitong nakalipas na buwan."
pagpapaalala ko sa kanya. Lagi kasi nilang
nakakalimutan na bago lang ako pagdating sa
ganitong bagay.
"Hindi yan rason. Dapat sa oras na ito alam mo
na lahat ng dapat mong malaman tungkol sa
Academy. Kaya ka napapahamak eh."
Napaka niya talaga. Akala mo kung sinong
magaling. Minsan pinapagalitan niya ako
kapag masyado akong madaming alam.
Ngayon naman gusto niyang malaman ko ang
lahat. Ano ba talaga?
"Hindi ka na pwedeng umatras dito. Kaya
alamin mo na ang lahat."
Natigilan ako. So ang training na ito ang
makakapag sabi na hindi na ako pwedeng
bumalik sa dati. Ibig sabihin pagkatapos nito-
"After this training you are going to be on
missions."
I stood there unmoving. Tiningnan ko lang si
Jett habang tila tumahimik ang paligid. I blink a
once, twice.
"Hindi ko gustong mangyari yun pero matigas
ang ulo mo. Inalam mo ang lahat. Nagt-training
ka mag isa. Wala kang kaalam alam na
nilalapit mo ang sarili mo sa disgrasya."
Inaamin ko bigla akong natakot pero hindi ko
yun ipinakita. "Pero hindi ako habang buhay
pwedeng umiwas. Kung kailangan nila ako sa
mission kailangan kong maging handa."
I bit my lips; a habit is starting to form. Kapag
kinakabahan ako natatakot o naiiyak yun ang
laging nagiging reaction ko.
"Hindi pa ba kami sapat?"
I stare at Jett. Puno siya ng galit pero at the
same time para bang nakikiusap siya. Gusto
kong hawakan ang kamay niyang nakakuyom
at nangigigil pero biglang nawala ang
sandaling kahinaan na nakita ko at bumalik na
siya sa dating Jett.
"Mag simula na tayo."
Jett started explaining the procedure of the
training. Mahahati ang training na ito sa
dalawang parte. Una ay ang pag gawa ng
pana at palaso gamit ang charm energy at
pangalawa ay pag gamit nito.
Wala akong problema sa pangalawang parte.
Kaya kong gumamit ng pana at patamaan ang
sinuman kung yun ang ikaliligtas ko. Ang
magiging problema ay ang pag gawa nito.
Sinabi ni Jett na pareho lang ang procedure
kapag gumagawa ako ng barrier. Mas
controlled at mas detailed lang ang pana at
palaso.
"Pero paano ko mahahawakan ito?" tanong ko
na nakakunot ang noo. He frowns at me like
what I said doesn't even count as a question.
"May charm ka ba talaga?" ito nanaman kami
sa walang patutunguhang pag uusap.
"Duh!" I snap back.
"Alam mo bang nahahawakan ang isang
charm output?"
So considered palang charm output ang
pinapagawa niya sa akin. Ang output tulad ng
barrier at sphere ay ang tawag sa mga bagay
na kaya naming gawin gamit ang charm. Tama
siya. Nahahawakan ang isang sphere dahil
mula sa energy ay nagiging physical na bagay
ito na p-protekta sayo sa pag atake.
"Para ka lang gumagawa ng barrier pero mas
controlled. Kailangan mong isiksik ang lakas
ng barrier sa isang pana at palaso."
Napalunok ako. Ganun katindi?
"Kapag mahina ang sphere maari itong masira
sa gitna ng laban. Hindi mo gugustuhing
mangyari ito sa magiging weapon mo."
Buong hapon ang inabot bago ako nakagawa
ng pana at palaso. Madaming beses akong
nagkamali, nawalan ng control, ilang beses
nag disperse ang charm sa tuwing sinisiksik ko
ang lakas nito sa dalawang maliit na bagay.
Pero himala dahil naging patient si Jett sa akin.
Pasalamat nalang ako at mukhang maganda
ata ang gising niya. Minsan niya lang ako
sinigawan other than that nakabantay lang siya
at tinuturuan ako kung anong dapat kong
gawin.
Nang matapos ang training ay kaya ko ng
hawakan ng sabay ang pana at palaso at kaya
ko nang magpakawala nito. Inulit ko ng ilang
beses ang procedure hangang sa minuto
nalang ang kailangang bilangin bago ako
makagawa ng bagong palaso. Unti unti pang
naging madali yun hangang sa ang munuto ay
naging segundo. Sa hapon ding yun kaya ko
ng magpakawala ng magkakasunod na palaso.
"Akala ko hindi ka na matatapos." Tumayo si
Jett mula sa pagkakaupo niya sa sulok. Nag
yawn siya na para bang nakatulog pa sa
paghihintay na matapos ako.
"Oo nga eh. Sa sobrang dami mong naitulong
nakatulog ka tuloy." sarcastic na sagot ko.
Eksakto namang tumunog ang signal na
nagsasabing tapos na ang oras ng training.
"Alam ko namang kaya mo na kahit wala na
ako."
Napatingin ako sa kanya habang naglalakad
kami paalis ng training room. Gusto kong
sabihin na hindi ko pa kaya. Na wag siyang
magsasalita ng ganun but I only clamp my fist
together to make up from the tension and fear
that is starting to build inside of me.
Dumerecho ako sa dorm pagkatapos ng
training. Wala pa si Snow nang makarating ako
kaya nahiga nalang ako sa kama at
nagpahinga. Naisip ko ang ginawa ko ngayong
araw. I guess the bow and arrow is a sign that
there is no turning back.
Pumasok si Snow sa kwarto ilang minuto
matapos kong magbihis. Inilapag niya ang bag
sa kabilang bed at umupo doon na para bang
pagod na pagod.
"Saan ka galing?" tanong ko. "Mukhang
nahirapan ka sa training ah." Kadalasan kasi
siya ang nauunang matapos sa training.
"Ah, wala nga kaming ginawa eh. Kina Lily ako
nangaling. May out door activity kasi sila niyan.
Nagpapatulong."
I nodded while brushing my hair. "Ah, ok."
"Ikaw ba ok?" tanong niya. "Nagt-training ka na
ulit kasama si Jett hindi ba?"
Napatango ulit ako. "Tinuruan niya akong
gumawa ng bow at arrow gamit ang charm."
sagot ko.
"Hmm. Bow and arrow. You are almost his
level kapag nagawa mo yun." casual na sabi ni
Snow. Napatingin ako sa kanya.
"Right." I answer sarcastically at itinuon ang
pansin sa ginagawa.
Imposible kasi ang sinasabi ni Snow. Si Jett
ang malakas at hindi ako. Kapag andyan siya
saka lang ako nagiging confident na kaya ko.
"You really don't know what you can do, Ariela.
Hindi mo alam na isa ka na sa
pinakamalalakas na charmer dito."
I face Snow. She was staring at me intently at
nakikita ko sa mga mata niya na masaya siya
para sa akin pero nag aalala din siya. At ang
pag aalalang yun ang kailanman ay hindi niya
maitatago sa akin.
Dumating ang umaga at naging normal ang
lahat maliban sa konting discrepancy sa klase
na kinasangkutan ni Collin Jett Snow at Freya.
Nagsimula ito sa sinabi ni Freya na narinig ni
Snow na siyang ikinagalit niya. Sinubukang
umawat ni Collin dahil wala pa ang teacher
pero wala din siyang nagawa. Nagalit si Jett
dahil sa ingay kaya nagbanta siyang
susunugin ang class room. Tumahimik ang
lahat sa isang iglap dahil alam nilang hindi siya
nagbibiro. Bumalik ang lahat sa dati. Dumating
ang teacher at nagpatuloy ang klase.
Lunch Break. Lumabas kami ni Snow at
papunta na sa Cafeteria nang sumabay si
Collin. Hindi siya pinansin ni Snow dahil
obvious naman na hindi pa siya naka get over
sa gulo kanina. I often wonder kung anong
meron kay Freya at Snow. The two seems to
have history pero madalang lang silang
magbangaan.
"Hindi mo kasama si Jett?" tanong ko nang
makapasok kami sa Cafeteria.
Collin shrugs. "May kakausapin daw." Kumuha
kami ng pagkain at umupo sa naging usual
place namin sa Cafeteria.
"Kamusta ang training? Balita ko nagi-improve
ka na."
Snow gave Collin a mysterious glare. "I think
so? Kung matatawag mong improvement ang
training with weapons." sagot ko.
"Kaya mo na bang kalabanin si Jett?"
Muntik akong masamid sa kinakain ko dahil sa
sinabi ni Collin. Ibinaba ni Snow ang iniinom
niyang orange juice at halos matapon ito sa
lakas ng impact.
"Collin!" she warns. "Akala ko ba hindi mo
sasabihin!" Collin shrugs na para bang hindi
big deal ang sinabi niya.
"What's wrong with that?" Collin faces me with
a smile. "Sinabi na ni Jett na pagkatapos nito
maaari ka ng bigyan ng mission hindi ba?"
I nodded mutely. "Pero hindi niya sinabing
kailangan mo siyang kalabanin bago mangyari
yun?"
I shake my head indicating that I have no idea.
Collin nods in understanding. "Isipin mo nalang
na sinira namin ang supresa niya."
Collin is smiling with that same boyish grin
which I always find adorable. Pero noong oras
na yun wala akong nagawa kundi umupo at
tumitig sa pagkain ko. Nawalan na ako ng
gana. Sino ba ang hindi kung nalaman mong
maari mong makalaban ang taong ilang beses
ng nagligtas sayo.
***
Chapter 16: Fire Against Light
Chapter 16: Fire Against Light
Sinabi ni Collin na hindi sa pag gamit ng
weapon natatapos ang training na tinutukoy ni
Jett. I need to apply everything I have learned
bago ako sumabak sa mission. At isa na dito
ang kalabin si Jett. Biglang naglaho ang
excitement ko para sa susunod na training.
This would be the second and last part of the
training. Kung tama si Collin matatapos ko ito
ngayon and the application would be this exact
same day.
Pakiramdam ko magkakasakit ako. Sana hindi
nalang sinabi ni Collin ang lahat para hindi ako
naguguluhan ng ganito. Pero may pakiramdam
ako na sinadya niya ito. Ano ang dahilan? Para
hindi ako makapag concentrate? Para bigyan
ako ng dagdag na challenge? Nakakainis dahil
hindi ko alam ang sagot. Sa ngayon kailangan
kong mag focus. Pero paano ko gagawin yun
kung pakiramdam ko nagt-training ako para
talunin si Jett?
Nasa harap ako ng training room at
nagdalawang isip kung papasok ba ako.
Paano kung sabihin ko nalang sa kanya na
alam ko na. Na hindi ko siya kailangang
kalabanin. Napapikit ako nang ma-imagine ang
magiging reaction niya. Baka mapabilis lang
lalo ang pakikipag laban ko sa kanya. Sa huli
pumasok din ako sa training room. I puffed a
sharp breathe. Focus, Ariela. Kalimutan mo
ang narinig mo. Nasa pangalawang parte ka
na ng training. Ngayon ka pa ba mawawalan
ng control?
Pagpasok ko nandoon na si Jett at nagt-
training ng sarili niyang kapangyarihan. Hindi
ko maiwasang humanga habang pinapanood
siya. Napaka natural sa kanya ng lahat. Mula
sa pag release ng charm hangang sa pag
gamit nito. Napaatras ako sa narealize. Hindi
ako kailanman magiging katulad nila. Hinding
hindi ko siya matatalo kahit nasa akin pa ang
special charm.
Biglang napatingin sa akin si Jett na nakakunot
ang noo. "Ano? Wala kang balak ipaalam na
nandito ka na."
Lalo akong na-intimidate. Alam niyang nandito
ako kahit hindi ko pa sabihin. Baka nga alam
niyang nag dalawang isip ako bago pumasok.
"Kailangan mo pa ba?" tiningnan ko ang fire
blades na unti unting naglalaho sa mga palad
niya. Bakit niya ako tinuturuan kung alam
niyang maari ko siyang kalabanin?
"May nangyari ba?" I faced Jett at mukhang
nagtataka siya. Funny, he almost sounded
concern.
"Wala naman. Simulan na natin ang training."
Emotions. It has always been my weakness. At
sa pagkakataong ito ko lubhang
napatunayaan. Hindi ko kayang saktan si Jett
o kahit sino man sa mga kaibigan ko. Even if
that means not surviving for me at all.
Sa second part ng training ipinaliwanag ni Jett
ang kayang gawin ng isang bow and arrow na
gawa sa charm. The charm arrow is a weapon
made from pure controlled charm energy. A
single sure hit of the target and his charm
would be shut off in mere second. That's how
dangerous my weapon could be.

Sa pakikipag laban madami ang pagkakataon
na kailangan kong gumamit ng charm weapon
para patamaan ang kalaban. Pero delikado
kapag ginawa ko yun nang hindi iniisip kong
gaano kalawak ang maapektuhan ng charm
ko. Maaring madamay pati ang mga kasama
ko. I could turn off their charm if I would not be
careful at magagamit ang sitwasyon sa
advantage ng kalaban. What Jett want is for
me to have a direct hit. Gamit ang pana at
palaso na kaya kong macalculate ang
distansya ng kalaban at patamaan siya nang
walang ibang nadadamay. That way I could kill
his charm within a safe and workable distance.
Humanga ako nang ipaliwanag ni Jett ang
lahat ng yun sa akin. Hindi nagsisinungaling
sila Layla noong sinabi nila na matalino siya.
He seems full of strategy to survive and fight
back. I wonder kung dahil yun sa mga
missions na pinagdadaanan nila. In the back of
my mind I'm also wondering kung kailangan ko
ba itong i-apply kung sakaling kakalabanin ko
na siya.
"Let's test kung nakikinig ka nga."
My train of thoughts came into a complete
stop. "As in ngayon na?" tanong ko kay Jett.
"Malamang."
"Paano?"
"Sa akin."
I froze. Shock is written all over my face the
moment I stare at him. "Hindi magandang biro
ang sinabi mo."
"Kailangan mong gawin ang sinabi ko. Ito ang
huling parte ng training." kalmadong sagot
niya.
"Hindi kita kailangang kalabin." nanginginig
ang boses na pakiusap ko. "Hindi ko
kailangang gamitin ito sayo." suddenly having
a charm arrow seems to disgust me.
"Kung ganun kanino?" panghahamon niya.
"Balak mo bang hintayin ang mission para
magamit ang naituro ko sayo?"
Nanghihina akong napaatras. Tama siya. Hindi
ko na dapat pang hintayin ang totoong
sitwasyon.
"Hindi ka dapat magpatalo sa emosyon mo.
Patamaan mo ako. Kill my charm, Ariela."
Gusto kong sumigaw o umalis sa training room
dahil alam kong talong talo na ako. Kailangan
kong gawin ang sinasabi niya. Pero paano
kung magkamali ako. What if I could kill his
charm permanently? Paano kung mapahamak
siya?
"Jett, please not like this."
"Kung ayaw mo ako ang mag sisimula."
Mabilis siyang umatras at lumayo mula sa
akin. Mula sa kinatatayuan ko ilang metro ang
layo mula sa kanya nakita kong nilislis niya
ang sleeves ng uniform niya gaya ng ginagawa
niya kapag nagpapakawala ng kapangyarihan
mula sa mga palad niya.
Hindi ako makapaniwala sa nangyayari. Gusto
kong pakiusapan siya na hwag ng ituloy ito.
Pero mas nangingibabaw sa akin ang takot at
kasama nun ay ang reflex na nagsasabing
kailangan kong protektahan ang sarili ko sa
maari niyang gawin. My palms started prickling
with the sensation of energy waiting to be
release. That's when it struck me.
Ang katawan ko na mismo ang gumagawa ng
utos na gamitin ang kapangyarihan ko kay Jett!
I need to calm my charm. I need to focus.
Maaring mawalan ako ng control kapag
nagpatuloy ito. Isang matinding liwanag ang
sumilaw sa akin. Napatingin ako sa direction ni
Jett at nanlaki ang mga mata ko nang
marealize ang nangyayari.

"DAMN IT!"
Isang heganteng fire ball ang mabilis na
bumubulosok papunta sa direction ko! Mabilis
akong umatras palayo mula dito pero
napamura ako nang malaman na plano ata
ako nitong habulin. Agad akong gumawa ng
force sphere para makalutang sa ere and at
the same time ay maprotektahan ang sarili ko.
A thousand thoughts flash simultaneously in
my head habang nasa sphere ako. Lalaban ba
ako? Pero paano kung hindi ko magawang
controlin? Paano kung mapamahak siya dahil
sakin. A surging heat from below made me
stop to examine the situation. Pagtingin ko sa
ibaba bumubulusok ang fire ball paakyat sa
direction ko.
Noong mga oras na yun para kong pinapanuod
ang sarili ko mula sa malayo. Mula sa
pagporma ng mga braso ko hangang sa
paglabas ng energy na nag hugis pana at
palaso. Hangang sa walang emosyon kong
mukha nang pakawalan ang palaso mula sa
palad ko. Lahat ng yun parang hindi ako.
Parang ibang tao ang gumawa.
Isang matinding liwanag ang kumawala nang
tumama ang palaso sa gitna ng fire ball.
Kumalat ang liwanag na ito na para bang
hinihigop ng buo ang apoy. Out of nowhere
isang pagsabog ang nangyari na siyang
ikinayanig ng sphere na kinatatayuan ko. I
grasp the mirrored wall of the sphere to
prevent me from falling over. Patuloy sa direction ko ang fire ball na ngayon
ay may kasama ng mainit na lava. Napalunok
ako. It's either him or me. Ang kaligtasan niya
o ang kaligtasan ko. Muli akong napatingin kay
Pinalibutan ang paligid ng makapal na usok.
Jett. He seems so calm standing there and
Tumingin ako sa direction ni Jett para
trusting me to do the right thing. Napapikit na
masiguradong ok lang siya pero sa gitna ng
lamang ako at hinayaan na ang katawan ko
makapal na usok bumati sa akin ang tatlong
ang gumawa ng paraan. Hangang sa isang
sunod sunod na fire ball na muling papunta sa
palaso ang hindi ko sinasadyang
direction ko.
mapakawalan. Agad akong dumilat nang
marealize ang ginawa ko.
"SHIT!"
"NO!" sigaw ko. Takot at pangamba ang
naramdaman ko nang makitang naglalaban
Hindi ko alam kung tuluyan na ba akong ang dalawang liwanag sa ibaba. Agad kong
nagalit sa kanya dahil naramdaman ko nalang sinubukang bumaba kasama ng sphere pero
ang pag init ng pisngi ko at pagkulo ng dugo pinigilan lamang ako ng dalawang
ko. He's obviously in the control of the freaking kapangyarihan na akala mo ay nagkikiskisang
situation and he's enjoying it! Hindi niya ba mga bato.
nakikita kong gaano nakakataranta ang gusto
niyang mangyari! Hindi niya ba alam na
mahirap para sa akin ito!
"JETT!" sigaw ko na halos ikapaos ko. "JETT!"
Sunod sunod na palaso ang pinakawalan ko.
Halos maitilapon ang sphere nang may
Tumama ang una sa pinakamalapit na fire ball.
sumabog na kung ano mula sa naglalabang
Halos mahagip lang ng pangalawang palaso
energy. Tumama ang sphere sa pader ng
ang kasunod nito pero nagawa ko parin itong
training room at agad na nabasag ito. Nalaglag
ma-disperse. Dumating ang pangatlong fire
ako kasama ng mga basag na parte ng sphere
ball at doon ako natigilan. Nawalan ako ng
na unti unting nagvaporize bago pa mang
hininga nang makita si Jett sa ibaba ng
tumama sa sahig. My head hit the hard floor
pangatlong fire ball. I suddenly glance at the
and I gasp in pain because of the impact.
bow and arrow in my hands, not sure what to
do. Kapag nagpakawala ako ng palaso
madadamay si Jett sa ibaba. Anong gagawin
ko? Nagsimulang mag ingay ang security facility ng
training room. Agad akong tumayo nang
maalala ang dapat kong gawin. "JETT!" sigaw
ko. Humawak ako sa pader para suportahan
ang pagtayo ko. Linibot ko ang tingin sa
paligid. Puro usok ang nakikita ko at puti at
umiikot na liwanag. Napapikit ako dahil sa
matinding pagkahilong nararamdaman.
"JETT!"
Hindi ko alam kung ilang minuto akong
nakatayo sa sira sirang sahig kasama ang
walang tigil na ingay ng security facility na
hindi ko akalaing nageexist. Nasira namin ang
training room yun ang malinaw. Out of
nowhere isang kamay ang nakalahad sa harap
ko. Hindi ko magawang kunin yun dahil nag
aalala akong isa yung halucination. Pero
inabot ako ng kamay na yun at hinila patayo.
Tumingala ako sa may ari at nakita si Jett.
"Nagawa mo."
Noong oras na yun gusto ko talaga siyang
suntukin ng malakas sa mukha. Naramdaman
ko ang pag init ng sulok ng mga mata ko.
Marahas na hinila ko ang mga kamay ko mula
sa pagkakahawak niya at walang
pakundangan siyang sinuntok sa dibdib.
"DAMN YOU, JETT!" halos naiiyak na sabi ko.
"AKALA KO NASAKTAN KA NA! AKALA KO
NAPAHAMAK KA NA DAHIL SA AKIN! HOW
COULD YOU EVEN DO THIS?!"
Lahat ng natitirang lakas ko ay inilabas ko sa
pamamagitan ng pag suntok sa kanya. Hindi
ako nagpapigil. Maging ang luha na kanina ko
pa pinipigilan ay sunod sunod na dumaosdos
pababa ng pisngi ko.
"I ALMOST KILLED YOU! YOU BASTARD!"
Hinayaan niya lang akong mag labas ng
frustration. Hindi niya ako pinigilan. I guess
tama siya na kahinaan nga ang emosyon ko
dahil sa mga oras na yun ang tanging
mahalaga lang ay ang nararamdaman kong
galit at takot. Lumipas ang oras at unti unti
akong napagod. Hangang tuluyan na akong
kumalma at tanging mga nanginginig na
kamay na lamang ang nakapatong sa dibdib
niya.
"Sa tingin ko okay ka na."
Inalis ko ang mga kamay kong nakadikit sa
kanya at bahagyang lumayo. "Hwag mo na ulit
gagawin yun." halos banta ko sa kanya. I glare
at him with the most warning I could muster.
"Kung hindi ko gagawin yun hindi mo ka
lalabanin."
"Nagawa ko na. Natapos ko na! So please
hwag mo ng ipapapa ulit sa akin yun! Ayaw ko
ng maulit yun!"
Wala siyang naging sagot sa sinabi ko. Instead
umiwas siya ng tingin.
"Kapag kaya mo ng kalabanin ang mga taong
malapit sayo doon mo masasabing kaya mo ng
kalabanin ang lahat."
***
Chapter 17: The Escape
Humigop si Serena ng tsaa at napatingin kay
Chase. "Narinig kong nasira ng mga bata ang
training room. Sa tingin mo ano nanamang
bang pinagawa ni Jett kay Ariela?"
Wala sa sarili na hinalo ni Chase ang tasa ng
kapeng nasa harap niya. "Sa tingin mo handa
na siya?"
Natigilan si Serena. She looks away for a
moment. "Hindi ko alam Chase. Para sa akin
masyado paring mabilis ang lahat."
Patuloy padin sa paghalo ng kape si Chase.
"May natanggap akong balita mula sa
dalawang studyanteng nagmanman sa
Augury."
Nailapag ni Serena ang iniinom niya sa mesa
at nagtatakang napatingin kay Chase.
"Tungkol saan?"
"Plano nilang kunin si Ariela sa eksaktong gabi
ng Sabado." kalmadong sagot ni Chase na
iniiwasan ang tingin ni Serena.
Hindi agad nakasagot si Serena. Isang
hampas sa mesa ang umalingawngaw sa
office nito.
"At kailan mo ito planong sabihin sakin?!"
tanong nito. Tumayo ito at galit na humarap
kay Chase.
"Chase, ilang araw na mula nang bumalik ang
mga batang yun sa mission. Bakit ngayon mo
lang sinabi?"
"Dahil alam kong gagawa ka nanaman ng
plano para maiwasan ang pag atake. Hindi
tayo pwedeng umiwas nalang lagi Serena."
nagsimula na ding tumaas ang boses ni
Chase.
"Pero hindi nila pwedeng makuha si Ariela!"
"Kailangan niyang harapin ang mga taong
pinagmumulan ng takot niya. Alam mong
mangyayari yun ano mang oras mula ngayon."
"But not now." Serena says with finality. "Ako
ang makakapag sabi kung kailan siya haharap
sa mga taong yun. At sinasabi ko hindi sa
Sabado."
"Kung ganun anong gusto mong mangyari?"
"Ilayo mo siya. Ilabas mo siya sa Academy sa
araw na yun."
Snow's POV
"Snow!"
Lumingon ako sa tumawag ng pangalan ko
and I saw one of our classmates waving at me.
"Yes?"
"Pinatatawag ka ni Sir Chase sa office niya."
she inform with a serious face.
"Moi?" I ask while pointing a finger at myself.
Hey, I didn't do anything wrong this past few
days. Why would he have to call me?
"Oo. Ikaw. Ha'la anong ginawa mo?"
I stare threateningly at my classmate. "Haha!
Joke. Baka may sasabihin lang yun."
I gave her my most dazzling smile. "Of course.
Baka namimiss niya lang ako." I muttered
playfully.
But deep inside I know there must be
something wrong here. Last time pinatawag
niya ako we ended up in a punishment. I hope
it's not about punishment this time. Or maybe
there's something worst?
"Snow, kailangan niyong umalis ni Ariela sa
Academy ngayong darating na Sabado."
My eyebrow automatically formed into a knot.
"What? Why?" I ask with suspicion. Ok. This is
so unexpected. Wala kaming ginawang
masama ni Ariela.
"Is this all about the training room incident?"
Kung tungkol ito sa nasirang training room
wala akong kinalaman doon. Baka
nakakalimutan ni Sir na si Jett ang training
partner ni Ariela.
"No. This is not a punishment. I need your
help, Snow. Kayong dalawa ni Freya."
Napatayo ako. "Owh!" Hearing that name
makes this situation a thousand times worst.
"Whoa, Sir! Did you mean Freya Rnovia?"
Please say no. God. I'm not going to do a
freaking mission (if this is a mission) with Freya
whatever the reason is!
"Para ito sa safety ni Ariela."
I stand there motionless. "What do you mean?
Sir, please hwag niyo na akong bitinin. Having
mention Freya is bad enough hwag niyo ng i-
extend ang paghihirap ko."
Natawa si Sir Chase though I don't even know
if there's something worth laughing at. But I
could see the shallowness in there. Parang
may malalim siyang iniisip.
"Sa mission ni Jett at Collin sa Augury
nalaman nilang balak kunin ng dark society si
Ariela matapos mapatunayan na siya ang may
hawak ng special charm. The first attack was
schedule on a full moon."
Full moon? "This Saturday is a full moon!" hindi
makapaniwalang sabi ko. God. Is it true?
"Exactly. The first plan or should I say my plan
is to let Ariela fight for her safety. It's very
important for her to face her fear-"
"No!" My voice turn up a knot kaya naman
pinilit kong pakalmahin ang sarili. "Not now Sir
Chase. Ariela is..."
I don't even know what to say. Ilang araw ng
may sakit si Ariela. Surely she couldn't fight
this weekend. Katatapos lang ng training niya
for Christ sake!
"What? Anong nangyari sa kanya?"
"She kind of has a fever right now."
Sir Chase pauses for a second. "Is that so?"
Tumango ako. "Since matapos ang training
nila ni Jett. I think is has something to do also
with her birthmark?" I'm not really sure pero
yun ang iniinda niya nitong mga nakaraang
araw.
"So I guess you accept the mission?"
I began to tap the table with my nervous
fingers. "Bakit kasama si Freya?" I don't even
know if she likes Ariela to protect her safety.
"Because you're too weak to handle it on your
own." pumasok si Freya sa office with an evil
smirk. Gah! Now you know why I hate her to
the nth level. Akala niya kasi kung sinong
malakas. She considered her charm as
elemental but seriously it is just a freaking sub
type of the real element which is water!
"Excuse me? For your information I could so
handle it. It's Ariela, my freaking friend. Sa
tingin mo ba ipapahamak ko siya?" Kumukulo
ang dugo ko. Pigilan niyo ako!
"I didn't say anything, witch." she acted so
innocent that I hate it. I rolled my eyes.
"Yeah right, ice freak. Baka ikaw pa ang
magpahamak sa kanya. You know because
you had a crush on Jett Forester!"
"What the hell did you say?!" Now, pinakita
niya din ang tunay na kulay niya. Nagsimulang
magyelo ang sahig na inaapakan niya.
I let my magic wand materialize in front of me.
"Bring it!"
"Whoa. Girls, chill." nagpagitna si Sir Chase sa
aming dalawa. "Mukhang maling decision ang
pagsamahin kayong dalawa."
"Kahit sino na hwag lang siya." sagot ko.
"I don't even want this mission anyway." sabi
niya din.
Sir Chase sighs in frustration and run his
fingers through his hair. "Look, lahat ng
maiiwan sa Academy sa gabing yun ay
kailangang harapin ang mga taga Augury. As
much as we want you to stay here hindi
pwede. We need you to protect each other in
case ma-trace down ang plano."
I gulp involuntarily. "Hindi kailangang malaman
ito ni Ariela. Oras na mangyari yun
magpupumilit siyang manatili sa Academy."
"Then let her-"
"Shut up!" I snapped at Freya. "Okay. I accept
the mission."
Napatingin si Freya sa akin. She's smiling with
satisfaction na akala mo doon palang nagawa
na niya ang mission niya. UGH.
"Good. Now, do whatever you could to take
Ariela out of this place before full moon.
Remember, wala kayong ibang sasabihin."
I nodded. Sir Chase dismissed us afterwards.
Naunang lumabas si Freya kesa sa akin. But
before I could completely get out isang tanong
ang pinahabol ko.
"Sir, do you think everything will be fine here
when we get away?"
Sir Chase smiles warily. "Nasa territory natin
sila. Nasa atin ang alas."
Ariela's POV
Nagtatakang napatingin ako kay Snow. "Did
you mean this weekend?"
Tumango siya at umupo sa tabi ko sa kama.
"Please, sumama ka na."
I frown. "But I though it's a family affair. Okay
lang bang sumama ako?"
Snow excitedly jumps up and down the
cushion. "That's exactly why I want you to be
there. Ayaw mo bang makilala ang family ko?"
she asks with a pout.
Oh no. She's doing it again. That pouting thing
na ginagawa niya kapag may gusto siyang
makuha. "Of course I do. Pero bakit biglaan?
Sa Saturday na ba talaga?"
"Oo. So please sumama ka na. Nakapag
paalam na ako sa admin. Pinayagan na akong
lumabas for that occasion at pwede akong
magsama ng dalawang friends."
She's smiling broadly and I'm sure it would
break her heart if I would say no. Hindi naman
siguro makakasama kung lalabas kami ng
Academy paminsan minsan hindi ba? Isa pa I
really need some fresh air especially
kagagaling ko lang sa sakit.
"Okay." sagot ko. Nakahinga siya ng maluwag.
I was expecting she would squeal in delight
though.
"Sinong isasama mo sa kambal?"
Nakataas ang kilay sa pagtataka na tiningnan
ako ni Snow. "Owh!" she says after a while. "Si
Freya nga pala ang kasama natin."
I stare at her intently expecting for her to burst
out laughing and tell me she's joking.
"Seriously?" tanong ko nang walang tawa o
kahit na anong ngiti akong nakita.
She nods with a small smile. "Yes. I'm serious.
May problema ba?"
I zipped my mouth shut. "No, it's fine."
nakangiting sagot ko.
But deep inside I'm starting to wonder what the
hell this is all about. The two hate each other
since I could remember but now they are going
to be on the same event. Together. Right.
There is definitely something wrong here.
***
Chapter 18: The Full Moon
I don't know what to expect. Maybe I'm
supposing several people to greet us the
moment we step inside the house. Or even
some cars in the driveway before we even
arrive. But there's no one. Walang ibang tao sa
bahay ni Snow. Or kung bahay niya ba talaga
ang pinuntahan namin. This is a family affair as
far as I know pero bakit kami lang ang mga
taong nandito?
"What's happening?" I asked. Humarap ako
kay Freya at Snow na walang ginawa kundi
manahimik buong byahe. Akala ko dahil lang
ito sa hindi nila pag kakasundo pero nahuhuli
ko silang nag titinginan every now and then.
Dapat doon palang nagduda na ako.
"I said what the hell is happening?!" I
demanded. Nagsimula ng tumaas ang boses
ko. Binitawan ko ang bag na dala ko at mas
lalong lumapit sa kanilang dalawa. I could see
the guilt in Snow's eyes.
"Ariela, this is for your safety." mahinang
bulong niya.
I scoffed in annoyance. "My safety?! Just tell
me what is happening. Anong nangyayari sa
Academy? Bakit niyo ako inilayo!?-"
I feel something cold. Almost freezing. Then
nakita ko ang palad ni Freya na nakatapat sa
akin. Sinundan ko ang yelo na lumalabas mula
doon at nakitang nababalutan ng yelo ang
kalahati ng katawan ko.
Gulat na napatingin si Snow sa kanya. "What
the hell do you think you're doing?"
"She needs to shut up." walang emosyon na
sabi niya. Tumingin siya sa akin na may galit
sa mga mata. "Tumahimik ka nalang at
matulog."
Naramdaman ko ang unti unting pagbagal ng
aking paghinga. Ang lamig. Ano bang ginawa
niya sa akin? Nagsimulang mamanhid ang
katawan ko at ang paghinga ko ay unti unting
tumitigil.
"You're killing her!" narinig kong sigaw ni
Snow.
"Kung may plano akong patayin siya, matagal
ko ng ginawa. It's just a technique to paralyze
a body."
Unti unti na akong bumibigay. Hindi na naging
malinaw sa akin kung ano man ang sinasabi
nila. Pero bago ako tuluyang mawalan ng
malay humarap sa akin si Snow at hinawakan
ang magkabilang pisngi ko.
"Don't worry. If everything goes fine.
Makakabalik din tayo agad."
Nakahiga ako sa malambot na kama. Yun ang
una kong naramdaman nang bigla akong
dumilat. As in para bang may nag click at bigla
nalang akong binalikan ng malay. Para akong
nangaling sa ilalim ng dagat dahil pakiramdam
ko kulang ako sa hangin.
Then naalala ko ang nangyari. Kung nasaan
ako at kung ano ang ginawa ni Freya sa akin.
Basang basa ako at maging ang hinihigaan ko.
Hinawakan ko ang tubig na naipon sa sahig.
Malamig parin ito. Natunaw ang yelo na
ginawa ni Freya. Teka ilang oras na ba akong
nakahiga?Lumabas ako sa kwarto. Walang tao
sa hallway. Bumaba ako sa first floor kung
nasaan ang sala at kusina. Maya maya pa may
narinig akong mga boses. Si Snow at Freya
nag uusap.
"Bakit ba hindi nalang natin sabihin sa kanya?
Nakakaasar na eh. Hindi tanga yung tao. Alam
niyang may nangyayari."
"Baka marinig ka niya! Hindi natin pwedeng
sabihin hangang hindi natatapos ang gabing
ito."
"At ano? Sa tingin mo ba hindi siya magtataka
kapag bumalik tayo at ang bumati sa kanya
mga sugatang tao at sirang Academy?"
"Bakit ba wala kang tiwala sa mga naiwan sa
Academy? Kaya nilang harapin ang pag
atake."
"Pag atake?" Bumaba ako sa hagdan at
tuluyan ng nagpakita kina Freya at Snow.
"Sinong aatake? At bakit kailangan niyo akong
ilayo? Tungkol ba ito sa charm ko?" natigilan
ako nang mag sink in sa akin ang mga bagay.
"May gustong kumuha sa akin hindi ba? Ang
Augury nanaman ba? Kaya ba nandito ako
ngayon kasama niyo?!"
Hindi nakapag salita si Snow. Para bang
naiiyak na siya. Naiiyak na din ata ako. Naiiyak
ako dahil naiinis ako!
"Tama ka." malamig ang boses na sagot ni
Freya. "Ikaw ang dahilan ng lahat ng ito. Ikaw
ang gusto nilang makuha. At lahat ng mga
nasa Academy ay maaring mapahamak nang
dahil sayo."
"FREYA, STOP IT!" Snow yelled.
"Totoo naman ah. Siya ang may kasalanan ng
lahat." Tiningnan niya ako ng may galit sa mga
mata. "Kung lumaki ka sana sa Magic World
napaghandaan mo sana ang mga ganitong
sitwasyon. Pero hindi eh. Nagpakasaya ka sa
normal na mundo at ngayong nagbalik ka na
idadamay mo ang lahat dahil hindi ka
kailanman magiging handa na harapin ang
mga bagay na kasama ng pagiging special
charm. Kahit na anong gawin mo mahina ka
dahil naging normal ka sa mahabang panahon.
Kaya ito kami ngayon. Kami ang nag Natigilan ako. Huminto ako sa paglalakad at
sasakripisyo dahil sa mga kapabayaan mo." linibot ang tingin sa madilim na paligid.
Something is not right.
Para akong sinampal ng malakas dahil sa
sinabi niya. Hindi ako makagalaw sa Third Person's POV
kinatatayuan ko. Tanging naramdaman ko ay
Nakamasid si Serena mula sa bintana ng
sakit. Sakit dahil maaring totoo ang mga sinabi
kwarto. Pinagmamasdan nito ang madilim na
niya.
school campus.
"Nakaalis na ba sila?" tanong nito kay Chase
"SHUT UP, FREYA!" nilapitan ako ni Snow. na tanging kasama niya sa silid.
Niyakap. Pero wala na akong ibang
Napahinto naman sa malalim na pag iisip si
naramdaman noong oras na yun kundi ang
Chace. Napalingon ito sa kanya. "May ilang
galit at pagsisisi. Sinisisi ko ang sarili ko. The
oras na ang nakararaan. Pinasundan ko sila
universe made a huge mistake by making me
hangang sa border ng Greven."
the girl with the special charm.
Hindi inaalis ni Serena ang tingin mula sa
"Hwag mo siyang pakinggan. Wala kang
bintana. "Good," Napatitig siya sa bilog na
kasalanan. Ginawa mo ang lahat, Ariela."
buwan na litaw ang liwanag sa madilim na
"But," nabigla ako sa paglamig ng boses ko. langit.
"But it's never enough."
"Handa na ba ang lahat?" malamig ang boses
"Nagkakamali ka- Ariela, wait! Ariela! Saan ka na tanong niya.
pupunta!?" Lumabas ako sa lumang bahay.
"Nasa ayos na ang lahat ayon sa plano." sagot
Kasunod si Snow na halos hinalin ako pabalik.
ni Chase.
"Hindi ka pwedeng umalis dito! That's an order
Isang panandaliang katahimikan ang
from the Academy!" sigaw niya habang
namagitan sa dalawa na agad ding sinira ng
pinipigilan ako.
marahas na pagbukas ng pinto. Pumasok ang
"Kung ako ang kailangan nila. Ako dapat ang isa sa mga estudyanteng nakatalaga para
harapin nila. Kailangan nating bumalik sa manmanan ang galaw ng mga kalaban.
Academy."
"May masamang balita, Principal!" hingal na
Mas lalo niya akong pinigilan. "I wont let you hingal ito nang magsalita. Napansin niya ang
do that!" pinalabas niya ang magic wand niya katahimikan sa loob ng silid kaya napayuko ito.
para gamitan ako ng spell. Pero nagawa kong Maingat at malinaw itong nagsalita.
pigilan yun gamit ang kapangyarihan ko.
"Nalaman po ng mga taga Augury ang plano."
"Ariela! STOP! You're making a huge mistake!"
"Hindi ko hahayaang may mapahamak nang--"
Isang wine glass ang nabasag sa sahig. Ang
wine glass na kanina lang ay hawak ni Serena.
"Anong ibig mong sabihin?"
"Nag iba ang ruta ang kalaban. Pinaniwala nila
tayo na papunta sila sa Academy pero decoy
lamang ang natagpuan namin."
Natigilan si Chase. "Mga decoy?"
Mas lalong napayuko ang estudyante.
"Maaring na trace nila ang plano at nasa daan
na sila ngayon para sundan ang tatlong
estudyanteng umalis sa Academy."
Ariela's POV
Ilang minuto makalipas ng sagutan naming
tatlo sa loob ng bahay ay namalayan ko nalang
ang sarili ko na nasa loob ng gubat.
Tumatakbo ako kasama si Snow. Hindi parin
ako makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari.
Pero mukhang kanina pa kami pinapanuod ng
mga taong nakakalat sa palibot ng bahay.
Sinubukan kong alalahanin ang nangyari.
Lumabas ako nang nalaman ko ang dahilan
kung bakit wala kami sa Academy sa mga oras
na ito. Nagpumilit akong makabalik dahil sa
pangambang madami ang masasaktan sa pag
atakeng gagawin ng mga taga Augury para
lang makuha ako. Pero hindi pa man ako
nakaka ilang hakbang nang may maramdam
akong kakaiba.
May hindi tama sa paligid. Ramdam ko yun sa
hindi pangkaraniwang ihip ng hangin. Ang
ingay na dulot ng pagkaluskos ng mga puno.
Ang mga yapak sa tuyong mga dahon sa lupa.
At ang pag inat ng mga sanga na para bang
nagrereklamo sa bigat. May mga tao sa paligid
maliban sa aming tatlo ni Freya at Snow. At
nasa gubat sila na nakapalibot sa bahay.
Ramdam ko ang mga tingin nila. Pinalilibutan
nila kami. Nasundan kami.
Isang barrier na gawa sa matutulis na yelo ang
biglang lumitaw sa harap namin ni Snow.
Pumagitna yun sa bahay at sa gubat.
"LUMAYO KAYO DITO. NGAYON NA!" sigaw
ni Freya na kalalabas lang ng bahay nang mga
oras na yun. Sa kanya galing ang ice barrier.
"Pero paano ka?" nangangambang tanong ni
Snow.
"AKO NA ANG BAHALA DITO.
PABABAGALIN KO SILA. KAILANGAN
NIYONG UMALIS. SUSUNOD AKO." lumapit
siya sa barrier at mas lalong pinalaki ito.
"TARA NA, ARIELA!" sigaw ni Snow. Hinila
niya ako sa opposite direction ng gubat. "TARA
NA!" Tumakbo siya at sumunod ako. Pero
bago kami tuluyang nakalayo muli akong
lumingon kay Freya.
Halos matutop ko ang bibig ko nang makitang
pilit sinisira ng mga taong naka cloak ang
barrier. Walang habas niyang inatake ang mga
ito gamit ang ice spikes at kumalat ang dugo
nila sa mala crystal na yelo.
"ARIELA, COME ON!"
Tumakbo kami ni Snow palayo sa kanila.
Pumasok kami sa gubat kung saan umaasa
kaming hindi kami agad mahahanap. Hindi ko
alam kung saan kami pupunta pero kailangan
lang namin ng oras. Oras na ibinigay ni Freya.
Dahil kayang magbigay ng distress signal ng
dalawa para malama ng Academy na nasa
panganib kami.
"I can't believe nasundan nila tayo."
Hila hila ako ni Snow habang tumatakbo kami.
Ramdam ko ang panginginig ng kamay niya
habang hawak niya ako. Tumigil ako at hinila
siya upang huminto.
"Anong ginagawa mo? Kailangan nating
makalayo!" halos pagalitan niya ako.
"Si Freya, kailangan natin siyang tulungan."
sagot ko. Muli niya akong hinila pero
nagmatigas ako.
"I already send a distress signal. Papunta na
ang mga tutulong sa atin ano mang oras. Ang
kailangan lang hindi ka nila makuha mula sa
amin."
"Pero hindi natin masisigurado na kayang
pigilan ni Freya ang lahat ng yun bago sila
dumating!"
"Kaya niya, okay? Hindi yun papayag na
mapahamak ang sarili niya. Kaya niyang
pumatay ng walang alinlangan."
Muli niya akong hinila upang tumakbo and this
time hinayaan ko siya. Hindi ko alam kung
nasaan na kaming parte ng gubat. Tumakbo
kami ng tumakbo hangang sa masiguro ni
Snow na malayo na kami sa pinangyayarihan
ng gulo.
"Sandali, kailangan nating masigurado na hindi
tayo nasundan hangang dito."
Humugot si Snow ng ilang dahon sa puno at
hinipan ito sa direction kung saan kami
nanggaling.
"Babalik sila sa dinaanan natin at kung may
naramdaman silang kakaiba. Malalaman ko."
Umupo kami sa ilalim ng isang puno.
Naisandal ko ang ulo ko sa trunk nito dahil sa
pagod.
"Bakit ba kailangan nating tumakas?" tanong
ko. "Bakit hindi tayo lumaban?"
Minasahe ni Snow ang nanginginig niyang
mga paa. "Dahil mas malaki ang magiging
problema kapag nakuha ka nila. Maaring
katapusan na ng buong society ng Greven
kapag nangyari yun."
"Anong ibig mong sabihin?"
"Ibig sabihin, ikaw ang susi sa pagkasira ng
lahat ng society sa magic world."
Pareho kaming napalingon ni Snow sa hindi
familiar na boses. Halos mangatal siya sa takot
nang makitang nasundan kami ng isa sa
kanila.
"Nice to see you again, Ariela."
Napansin ko ang nakangiting labi niya sa ilalim
ng hood na halos takpan ang buong mukha
niya. Tumigil ang paghinga ko nang maalala ko
kung sino siya.
"H-Hades," Ang taong nasa harap ko ang
dahilan kaya nalaman ko ang charm ko sa
pinaka masamang paraan.
"Naalala mo ako? It's a pleasure, Miss Ariela."
nagbow pa ito na para bang nanunudyo.
Humawak sa akin si Snow. Hindi maari ito.
Hindi ko hahayaang masaktan niya si Snow.
"Ano bang kailangan mo sa amin?!" sigaw ko.
Kaya niyang kontrolin ang mga katawan namin
sa isang iglap. Kailangan kong mailayo si
Snow dito.
Nakaisip ako ng paraan. Hinila ko si Snow at
agad kaming tumakbo pabalik sa dinaanan
namin kanina. Narinig ko ang pagtawa ni
Hades habang tumatakbo kami. Nakakalutang
siya at alam kong kayang kaya niya kaming
sundan. Pero hindi ko hahayaan na pati si
Snow ay masaktan niya.
"Ariela, ano bang ginagawa natin?"
nagaalalang tanong ni Snow. Nabaligtad na
ang sitwasyon. Ako na ang humihila sa kanya
ngayon.
"Kailangan mong makalayo!"
"Ano bang sinasabi mo?! Ikaw dapat ang-"
Humarap ako sa kanya at hinawakan siya sa
balikat. "Hindi mo naiintindihan Snow. Kaya
niyang komontrol ng katawan. Hindi ko
hahayaang magamit ka niya laban sa akin
dahil hindi kita kayang saktan."
Natigilan si Snow at bigla niya akong
nabitawan. Tama. Kailangan niyang lumayo.
"Kaya ko siyang pigilan. Hindi niya magagamit
ang charm niya laban sa akin ngayon. Kaya
please lumayo ka Snow. Hanapin mo si Freya
at hintayin niyo ang tulong mula sa Academy."
"HINDI! Hindi ko gagawin yun. Hindi kita iiwan
dito kasama ang taga Augury na yan."
pagpupumilit niya. "Hindi, Ariela."
"SNOW LISTEN TO ME!" sigaw ko.
"Mas mataas ang tyansa na makakaligtas ako
kung hindi niya magagamit ang isa sa inyo
laban sa akin. Snow, hindi ko kayo kayang
labanan."
Tuluyan na siyang hindi nakapag salita.
"Kailangan mong bumalik at hanapin si Freya,
okay? Magkikita tayo pagkatapos nito."
Pumatak ang mga luha sa pisngi ni Snow. Sa
lahat ng tao sa Academy pinaka ayaw ko
siyang nakikitang malungkot.
"Magkikita tayo." ulit niya.
"Oo. Pinapangako ko."
Tumango siya at sa huling beses ay niyakap
ako. "Mag iingat ka." saka siya tumakbo palayo
sa akin.
***
Chapter 19: Ariela Against Hades
Pinagmasdan ko ang paglayo ni Snow, nang
masigurado kong tuluyan na siyang nakalayo,
humarap ako kay Hades.
"Aaah, drama."
Nakangisi ito, aliw na aliw sa sitwasyon. Dahan
dahan siyang lumapit sa akin. He glides across
the air with such ease and accuracy that it
terrifies me.
Pero hindi ako pwedeng magpadala sa takot
ko. Hindi ko alam kung matutupad ko ang
ipinangako ko kay Snow ngayong mag isa
nalang ako sa gubat kasama si Hades. Pero
higit pa sa takot na nararamdaman ko may
gusto akong malaman.
"Yung sinabi mo kanina." nagawa kong
humakbang palapit sa kanya. "Totoo ba yun?
Ako ang dahilan ng pagkasira ng lahat ng
society?"
Natigilan siya at naging mas malapad ang
kanyang ngiti. "Tama ka, Miss Davis. Ikaw at
wala ng iba ang nakatakdang sumira sa
balanse ng apat na society.
Para akong sinaksak sa dibdib dahil sa sinabi
niya. Totoo pala. Totoo ang kinatatakutan ko.
Napalunok ako. Ako ang maaring makasira ng
lahat. Ako at ang kapangyarihan ko.
"Sa tingin ko dapat kang katakutan. Dahil kaya
mong pumatay ng charm. Kamatayan ang
katumbas ng pag kawala ng charm para sa
isang charmer."
My mouth went dry. Suddenly ayoko ng
marinig kung ano man ang mga sasabihin
niya. I want to shut his voice out.
"Hindi ka ba natatakot na magawa mo ang
bagay na yun sa mga kasama mo? Ni minsan
hindi mo ba naisip yun?"
Isang imahe ang sumagi sa isip ko. Ang huling
training ko kasama si Jett. Naalala ko ang
pagmamakaawa ko na hwag ituloy yun, ang
takot ko na baka masaktan ko siya. A painful
feeling washed over me. Hindi ako nakapag
salita. Biglang nag init ang sulok ng mga mata
ko and for the first time I was truly scared of
my power.
"H-Hindi ko yun magagawa." I choke out.
"Paano ka nakakasigurado? You can't even
control your charm. Ikaw at ang mga kasama
mo pati na ang special charm na hindi mo
macontrol. Imagine what would happen."
I shake my head to clear away the horrible
images that's suddenly flashing in my head. My
hands started to tremble.
"Ipapahamak mo sila, Ariela. Ang bagay na
katulad ng special charm ay pinaghahandaan
mula pagkabata. Hwag mong asahan na
maccontrol mo ito sa loob lamang ng ilang
buwan. That's impossible. Kapag huli na ang
lahat malalaman mo na tama ako."
"STOP."
"Ikaw ang dahilan ng pagkawasak ng
Academy. Ang mga kaibigan mo papatayin mo
sila. Sadyain mo man ito o hindi wala kang
magagawa. Ang charm mo ang kumo-control
sa iyo."
Gusto kong takpan ang tenga ko para hindi na
siya marinig. Pero pakiramdam ko wala na
akong lakas. Hindi ako makagalaw sa
kinatatayuan ko. Ayoko na siyang marinig pa.
"Tama na, nakikiusap ako."
"Nagpapagod lang sila sayo. Nagsasayang sila
ng panahon para tulungan ka. Sumama ka sa
amin, Ariela. Kaya naming alisin ang sumpa na
kasama ng pagiging special charm."
"Hindi."
Unti unting nagbago ang ihip ng hangin sa loob
ng gubat. Nagsimulang magwala ang mga
puno, nagliparan ang mga tuyong dahon sa
lupa. Marahas ang naging pag ihip ng hangin
habang pinalilibutan ako.
"Hindi ito matatapos, Ariela. Mauulit ang mga
ganitong sitwasyon hangang sa maubos ang
mga kasamahan mo at makuha ka namin.
Kaya sumama ka nalang, Ariela. Spare them
their lives."
"P-Pero gusto kong manatili. Kasama nila."
Ramdam ko ang panginginig ng boses ko.
"Kaya tama na. Tumigil ka na."
Lumapit si Hades sa akin at hinawakan ang
mukha ko. Tinabig ko ang kamay niya at
lumayo mula sa kanya. Natawa siya ng
mahina.
"Kaya naming ibalik ka sa normal mong buhay,
Ariela. Kaya naming alisin ang sumpa na
kasama ng pagiging specia-"
"I SAID STOP! SHUT UP! JUST SHUT UP!"
Isang puno ang nahugot sa lupa at biglang
bumulusok sa direction ni Hades. Nanlaki ang
mga mata ko. Maging si Hades ay hindi
inaasahan ang nangyari. Nakaiwas ito mula sa
pag atake pero nasira ang parte ng kanyang
cloak na tumatakip sa kanang braso niya.
Natigilan siya habang nakatitig sa akin. "Isa
itong halimbawa." seryoso niyang sabi. Nawala
na ang kahit anong trace ng ngiti sa mukha
niya. Napansin ko ang pagtulo ng dugo mula
sa braso niya pababa sa mga daliri niya.
"You can't control your emotions. Therefore,
you can't control your charm."
Muli siyang lumapit sa akin. Napaatras ako.
Nagbabanta ang bawat apak niya sa hangin.
Fear runs through every limb of my body.
"Minsan lamang ako makiusap pero binalewala
mo." he smiled a devil's smile. "Kung ganun,
gawin natin ito sa paraang gusto mo, babaeng
may special charm."
Snow's POV
Pinahid ko ang mga luha ko habang tumatakbo
palabas ng gubat. I felt so helpless more than
ever. Halos hindi ako makatakbo ng maayos.
Iniwan ko si Ariela kasama si Hades.
Nang makita ko ang familiar na clearing kung
nasaan ang bahay halos bumagsak ako sa
lupa sa tindi ng panghihina. Konti nalang.
Kailangan kong pakiusapan si Freya na-
"SNOW!" lumingon ako sa pinangalingan ng
boses. The moment I saw Collin's familiar face
gusto kong umiyak at magsumbong sa kanya.
Niyakap niya ako once na nakalapit siya sa
akin. "Are you okay? Why are you crying?
Where's Ariela?"
"I'm sorry." paulit ulit kong sabi. "I'm so sorry." I
could feel him stroking my back.
"Sshh. Hindi mo kailangang mag sorry."
I shake my head wildly. "Iniwan ko si Ariela
kasama si Hades. Sorry wala akong nagawa."
Noong oras na yun napansin ko ang dalawa
pang taong nakatayo malapit sa amin.
Sinamaan ako ng tingin ni Freya bago siya
tumalikod palayo sa amin. Alam kong sinisisi
niya ako.
"Nasaan siya?"
Nabigla ako sa boses ni Jett. Nakakatakot
siya. Lalapitan ko sana siya para ipaliwanag
ang nangyari pero hinila ako ni Collin. I glance
at him and he shakes his head gently. "Hindi
maganda ang inisip mo."
Doon ko napansin kung gaano nangigigil si
Jett. His fists are covered in scorching flame.
"Sa gubat. Sa ginta ng gubat." sagot ko.
Maging ako nagsimula ng matakot sa
ipinapakita niya. Nawala si Jett sa paningin
namin. Hangang sa narinig ko nalang ang
ingay ng gubat na para bang nagambala ang
mga puno dahil sa mabilis na pag daan ng
isang bagay.
"Kaya mo pa bang maglakad?" tanong ni
Collin. Tumango ako.
"Kailangan natin siyang sundan. Hindi
maganda ang mangyayari kapag nawawalan
ng control si Jett."
Ariella's POV
Iniwasan ko ang mga matutulis na sanga ng
mga buhay na puno. Pero sa bawat pag iwas
ko lalo silang dumadami. Sinasalakay nila ako
na para bang may sarili silang mga isip. It was
like a nightmare to see the tress uprooting
themselves from the ground. Ginawa ito ni
Hades dahil alam niyang wala akong takas
kung ang mga puno sa gubat ang ima-
manipulate niya at gagamitin laban sa akin.
Naramdaman ko bigla ang pagtama ng isang
matulis na bagay sa pisngi ko. Nasugatan ito
at agad tumulo ang dugo pababa sa mukha ko.
SHIT. Pinunasan ko ito pero napangiwi lamang
ako dahil sa hapdi. Naulit ang nangyari at binti
ko naman ang pinuntirya. Isang manipis at
matulis na sanga ang tumusok sa laman ko na
siyang ikinasigaw ko sa sakit. Napapikit ako at
pilit hindi ininda ang sakit habang pinatamaan
ng charm arrow ang mga nakapaligid sa aking
mga puno.
Hindi ko mahanap si Hades. Nawala na siya sa
paningin ko mula ng buhayin niya ang mga
puno. Pero hindi sapat na iwasan ko ang mga
ito. Kailangan kong makaalis sa mismong
gubat kung gusto ko pang mabuhay.
Ramdam ko ang pag daloy ng dugo mula sa
sugat sa binti ko. Hindi ako makalakad ng
maayos. Dumami pa ang mga sugat ko nang
mas lalo silang nakalapit sa akin. Huminga ako
ng malalim at napatingin sa madilim na langit.
Kailangan ko itong subukan.
Nagpakawala ako ng isang malaking charm
arrow sa itaas. Pero bago pa man ito
lumampas sa pinakamataas na puno,
sumabog ito sa mas madami at mas maliliit na
charm arrow. Tinamaan niya ang mga may
buhay na puno na nakapaligid sa akin.
Nagbagsakan ang mga ito sa lupa. Kinuha ko
yung pagkakataon para makaalis.
"Not so fast."
Narinig ko ang boses ni Hades. Linibot ko ang
tingin sa paligid. Hindi ko siya makita. Nasaan
siya?! Naramdaman ko ang pagdagundong ng
lupa kasunod ang isang mahigpit na bagay na
bumalot sa binti ko. Tumingin ako sa baba at
nakita ang isang ugat ng puno ang nakakapit
sa akin. Pilit kong hinila ang mga binti ko mula
dito pero hindi na ito bumitaw pa. Nagsimula
akong magpanic. Pinatamaan ko ng charm
arrow ang ugat pero hindi ito tinablahan.
Tumigil ito sa pag galaw at natrap ako sa lupa
kasama nito.
"Well, well, well. Finally."
Naramdaman ko na palapit na si Hades sa
akin kahit hindi ko siya nakikita. Hindi ako
papayag na makuha niya. I would rather die.
Ginawa ko ang paraan na alam kong maari
kong ikapahamak. Inilabas ko ang lahat ng
natitirang lakas ko at pinatamaan ang lupa
kung saan ako nakatayo.
Sumabog ang energy ball sa paanan ko.
Matinding sakit ang naramdaman ko sa mga
binti ko. Hindi ko inaasahan kung gaano
kalakas ang magiging impact ng ginawa ko
hangang sa tumilamsik ako sa loob ng gubat.
Nalaglag ako sa lupa matapos masabit sa iba't
ibang sanga ng puno. Akala ko nawawalan ako
ng malay noong oras na yun. Halos mawalan
ako ng hininga sa pag tama ng ulo ko sa lupa.
Tumayo ako at nabigla sa nakita. Sa harap ko
ay ang dating parte ng gubat na puno ng puno.
Ngayon isang makaking butas sa lupa ang
nandoon. Maging ang mga puno malapit dito
ay nagtumbahan.
"You never cease to surprise me."
Nanlaki ang mga mata ko nang maramdaman
ang isang mainit na hininga sa gilid ng batok
ko. Dalawang kamay ang pumatong sa balikat
ko at noong oras na yun pakiramdam ko
huminto ang oras. Takot. Yun ang nangibabaw
sa akin. Akala ko tapos na. Nagkamali ako.
"Hindi mo matatakasan ang nakatakdang
mangyari, Ariela."
Bigla kong naalala ang mga taong naghihintay
sa akin sa Academy. "Hindi ako nag iisa."
Mabilis akong humarap kay Hades, itinapat "JETT! NANDITO AKO!" ulit ko.
ang palad ko sa katawan niya, at inipon ang
Humawak ako sa isang puno at pilit na
lakas na hindi ko alam kung saan nagmula,
tumayo. Narinig ko din ang iba pang mga
para makagawa pa ng isang energy ball. Ang
boses. Si Snow, Freya at Collin. Tapos na.
pangalawa at huling energy ball na makakaya
Tapos na ang gabing ito. Nakaligtas ako.
kong gawin.
Handa na akong tumakbo palapit sa mga
Sumabog ang fire ball nang madikit sa
boses nang isang kakaibang anino ang
katawan ni Hades. Mas malakas ito kesa
pumaikot sa akin. Nanghina ako nang marinig
noong una. Naramdaman ko ang paglaki ng
ang mga salitang pumailanlang sa paligid.
mga sugat ko nang maapektuhan ng impact
nito. "Hwag kang magsaya, Ariela. Hindi pa tapos
ang lahat."
Direkta akong nalaglag sa lupa matapos kong
tumilapon sa ere. Pero wala akong Naramdaman ko ang paglapit nito. Hindi ako
naramdamang sakit. Mas kinabahan ako dahil makagalaw. Isang mainit na bagay ang
doon. Unti unti ng namamanhid ang katawan naramdaman ko malapit sa aking tenga. Tila
ko. Alam ko na ang kasunod nito. Hinanap ko ba may gusto itong ibulong sa akin.
si Hades sa magulong paligid. Pero hindi ko
siya makita o maramdaman man lang. "Ikaw mismo ang magmamakaawa na lumapit
sa amin."
Natigilan ako nang makita ang isang bagay na
nakasabit sa isang sanga. Gutay gutay ito na Mas lumapit ang anino sa akin kaya napapikit
para bang isang basahan. Ang cloak ni ako.
Hades.
"Dahil nasa amin ang Grandma mo."
"DAVIS!"
***
Isang familiar na boses ang narinig ko.
Chapter 20: The Deal with Augury
Nagpalinga linga ako sa madilim na gubat.
JETT!
Chapter 20: The Deal with Augury
"JETT!"
"Ariela, naririnig mo ba kami?"
Hindi ako pwedeng magkamali! Boses ni Jett
"What the hell happened? Answer me!"
yun! Nandito na sila! Ligtas na ako!
"Sumagot ka Ariela."
"JETT! NANDITO AKO!"
Isang malakas na sampal ang tumama sa
Pinilit kong tumayo pero hindi ko magawa.
pisngi ko. Nagulantang ako dahil doon at
Punong puno na ng dugo ang buong binti ko.
napansin na nakatingin ang apat na tao sa
Kinabahan ako nang makita yun. Bakit wala
akin. Si Freya, si Snow, si Collin, at si Jett.
akong maramdamang sakit?
"Bakit mo ako sinampal?" asik ko kay Freya.
Inirapan niya lang ako. "Para magising ka."
"I'm not unconscious!"
"But you look out of it."
Tumingala ako sa mga kasama ko. They look
so relieved that I'm okay. Tumayo ako mula sa
pagkakaupo sa lupa pero bigla nalang akong
bumagsak. Hindi ako makapaniwala nang
makita ang estado ng mga binti ko. Puno ito ng
dugo.
"Oh my, God, Ariela."
Natutop ni Snow ang bibig niya nang makita
ito. "Don't worry. I'm fine." I assured her.
Totoong okay lang ako. Wala akong
maramdaman.
"Kaya mo bang maglakad? Okay, that's a
dumb question. Mabuti pa-"
Hindi natapos ni Snow ang sasabihin niya dahil
biglang lumapit si Jett sa akin. Saka niya ako
binuhat. Napanganga ako. Sinimulan naming
tahakin ang daan palabas ng gubat.
"Sandali! Kaya kong maglakad! Bitawan mo
ako!"
"Ilang minuto lang eepekto na sayo ang
ginawa mong pakikipag laban." Derecho ang
tingin niya sa daan nang sabihin niya yun.
"Mahihirapan ka ng tumayo."
Tumingin ako sa mga kasamahan ko sa
likuran. Alanganing sumunod si Snow,
napangiti naman si Collin na sumunod din, si
Freya masama ang tingin at nasa hulihan.
"Jett, kaya ko naman talaga. I swear-"
"Power rush. Tawag yan sa adrenaline rush na
kayang ibigay ng mga charm. Kapag nag fade
na yan sa katawan mo. Mararamdaman mo
ang lahat ng sakit na hindi mo naramdaman
kanina. Like an aftershock."
He said those words with finality kaya hindi na
ako nakapag salita pa. Hinayaan ko nalang
siyang buhatin ako. Hindi naman siya
mukhang nahihirapan. Pero ramdam ko ang
mabilis na tibok ng puso niya. At ang init niya.
Hindi ko alam kung napapaso na ba ako o
talagang humahapdi lang ang katawan ko.
"Jett," bigla kong sabi matapos ng mahabang
katahimikan. "Hindi ko siya natalo. Buhay parin
si Hades."
Naramdaman ko ang pag higpit ng hawak niya,
a response from what I'd just said. Alam kong
alam niya ang nangyari. Noong dumating siya
kanina naabutan niya ang anino na
nakapalibot sa akin. Sinugod niya ito at hinila
ako palayo doon. Doon ko nalaman na
nakalutang na pala ako sa ere kasama ang
anino.
Naramdaman ko ang pagbagsak ko sa lupa
kasabay ng pag laho ng anino. I could hear
Jett calling out na lumabas ito at maglaban
sila. Pero hindi na ito nagpakita. Si Hades
buhay parin siya at ang huli niyang sinabi ang
pumupuno sa utak ko hangang sa mga oras na
ito.
"Hwag kang mag alala. Hindi na ako papayag
na muling makalapit siya sayo."
A sharp pain swept over me. Unti unti kong
naramdaman ang sakit sa iba't ibang parte ng
katawan ko. The power rush is fading and it
was freaking painful. Every part of my body is
screaming in pain. Lalo na ang binti ko. Para
bang may malaki itong butas na sinisipsip ang
bawat laman ko. Napapikit ako sa sakit.
"Calm down." utos ni Jett. Napahawak ako ng
mahigpit sa tela ng damit niya dahil sa sakit.
"Hwag kang mag panic. Lalo mong
mararamdaman ang sakit."
I nodded. But a few seconds later I'm
hyperventilating. Matinding sakit ang
naramdaman ko sa ulo ko. Para itong nahahati
sa gitna. Taas baba ang dibdib ko habang
hawak ako ni Jett. Maya maya pa unti unti ng
bumibigat ang talukap ng aking mga mata.
"Is she okay?" I heard Snow asked. Pero hindi
ko na narinig pa ang naging sagot ni Jett.
Tuluyan na akong nawalan ng malay sa mga
braso niya.
Snow's POV
Nawalan ng malay si Ariela habang hawak ni
Jett. Nagpatuloy kami sa paglalakad palabas
ng gubat. Nang marating namin ang dulo nito
narinig namin ang ilang mga boses.
"Nandito sila, mga kasama!"
Nagsilapitan sila sa amin. It was a relief na
makitang nandito ang ilan sa schoolmates
namin maging mga authorities galing sa
Academy.
Magulo sa lugar. May magic circle na
nakapalibot sa bahay at inaayos ito. Maging
ang mga bangkay ng mga pinatay ni Freya ay
nililigpit na nila. May mga pumasok sa gubat
para ayusin ang mga nasira sa laban ni Hades
at Ariela. Hindi kami pwedeng mag iwan ng
kahit anong bakas ng paglalaban sa lugar na
hindi namin sakop.
Medyo basa ang lupa dahil sa mga natunaw
na barrier ni Freya. Dinala agad ni Jett si Ariela
sa grupo ng mga healing charmer na sumama.
"Ang may mga sugat, sumama sa amin."
Nahuli sila ng dating. Kung hindi pa naunang
pumunta sina Jett at Collin dito malamang iba
ang nangyari. Baka hindi namin kasama si
Ariela ngayon. Bumuntong hininga ako. Kahit
nakaligtas si Ariela hindi parin legitimately
nagtagumpay ang plano. Magiging malaking
dagok ito sa Academy kapag nalaman ito ng
mga nasa itaas.
Sumama ako sa isang healing charmer para
gamutin ang ilang sugat ko. Nakita ko si Ariela
na nakalutang sa ibabaw ng isang magic circle
at ginagamot. Kanina noong dumating kami sa
gubat at bago siya sinampal ng malakas ni
Freya paulit ulit niyang sinasabi ang pangalan
ng Grandma niya. Hindi ko maiwasang mag
alala. Siya nalang ang natitirang meron si
Ariela. Anong kinalaman ng Grandma niya sa
nangyayari?
Ariela's POV
--
"Nasa amin ang Grandma mo. Ano na ang
gagawin mo, Ariela Davis?"
Tumayo ako mula sa pagkakalugmok sa isang
madilim na sahig. "Pakawalan niyo siya! Hwag
niyo siyang idadamay dito!"
Isang malakas na tawa ang pumuno sa paligid.
Wala akong makita kundi isang malawak na
kadiliman. Pero ang boses niya tila ba nasa
malapit lang siya at pinagmamasdan kung
paano ako mag dusa.
"Nasa iyung kamay ang kaligtasan ng
Grandma mo. Sumama ka sa amin, Ariela."
Unti unting lumiwanag sa isang bahagi ng
lugar. Nakita ko si Grandma. Nakalahad ang
kamay niya para sa akin.
"Halika na apo. Umuwi na tayo."
Mabilis akong tumayo at tumakbo papunta sa
kanya. "Grandma!"
Natigilan ako at mabilis na huminto nang
makitang may kasama si Grandma. Isa itong
anino na pumulupot sa kabuuan niya na para
bang isang ahas.
"Ariela, hindi namin sasaktan ang Grandma mo
basta sumama ka sa amin."
Umalis ang anino mula kay Grandma at
mabilis na pumunta sa direction ko na para
bang isang gumagapang na ahas sa sahig.
"Nasa iyo ang desisyon. Ang kaligtasan niya o
ang charm mo. Madali lang ang pag pili,
Ariela."
Isang mahigpit na bagay ang bumalot sa leeg
ko. Pakiramdam ko sinasakal ako.
"Pero hwag kang lalampas sa ibinigay naming
oras. Hindi mo gusto ang mangyayari kapag
pinaghintay mo kami."
Nawala ang anino at bumalik ito sa liwanag
kasama si Grandma.
"Bilisan mo, Ariela. Bago mahuli ang lahat. At
hwag na hwag kang magsasalita sa ibang tao
tungkol dito. Kung ayaw mong mangyari ito."
Bumalot ito sa leeg ni Grandma gaya ng
ginawa niya sa akin. Kitang kita ko kung paano
unti unting nawawalan ng hininga si Grandma.
"Tama na! Itigil mo yan!"
Tumakbo ako papunta sa kanila para pigilan
siya. Pero bago pa ako makalapit naglaho ang
mga image nila tulad ng abo na nilipad ng
hangin.
"Grandma!"
Walang tigil ang pagtulo ng mga luha ko.
"Grandma!"
--
"Ariela! Gumising ka! GISING!"
Naramdaman ko ang marahang pagyugyog ni
Snow sa mga balikat ko kasabay ng nag aalala
niyang boses. Napabalikwas ako ng bangon.
"Ok ka lang ba? Bakit ka sumisigaw?"
For a moment tinitigan ko lang siya. Tagaktak
ang pawis sa mukha ko at nanginginig ang
aking mga kamay.
"Ayos lang ako." sagot ko. "Bangungot lang."
Tumayo ako sa kama at pumunta ng banyo.
Gusto kong iwasan ang nagtatanong na mga
mata ni Snow.
Isinara ko ang pinto agad na nilock ito. I
gripped the edge of the sink with both hands
and stared at my reflection in the mirror.
Magulo ang buhok, kulang sa tulog, pawis na
pawis. Humigpit ang hawak ko sa lalabo.
Ang panaginip nanaman na yun. Paulit ulit
nalang. Ilang araw na ang lumipas mula ng
nangyari ang laban namin ni Hades pero
hangang ngayon napapanaginipan ko parin
ang huling sinabi niya sa akin.
"Walang makakaalam Ariela. Walang ibang
dapat makaalam."
Naikuyom ko ang mga palad ko. Kasunod nun
ay ang tunog ng nabasag na salamin.
"Ariela, anong nangyayari dyan? Ariela!"
Nahuhuli ko ang pagtitig ni Snow sa akin ng
ilang beses habang nasa klase. Nagkunwari
nalang akong hindi siya napapansin. Marahil
nagtataka parin siya sa nangyari sa salamin
kaninang umaga though hindi na siya
nagtanong pa noong sinabi kong aksidente
ang nangyari.
Pinagmasdan ko ang school campus sa ibaba
at pinanuod ang mga sophomore na naglalaro
ng soccer. Isang laro na hindi gumagamit ng
charm. Naisip ko ang normal kong buhay. Ang
buhay na walang magic, walang Academy, at
ang tanging kasama ko ay si Grandma.
Kailangan ko ng magdesisyon. Ilang araw na
ang lumipas. Binigyan lamang ako ng isang
lingo ni Hades. Kapag nakapag desisyon na
ako kailangan ko yung ipadala sa
pamamagitan ng isang sulat. Ibibigay ko yun
sa isang uwak na naghihintay sa labas ng
Academy. Nagkalat ang espiya ng Augury sa
lugar na ito pero maging ang nalaman kong
yun ay hindi ko maaring sabihin. Sa gabi ding
yun kailangan ko ng iwan ang Academy.
Pumasok ako sa Cafeteria kasabay si Snow.
Napatingin sa akin ang ibang mga taong
nandoon. Marahil naaalala yung gabi ng full
moon. Yung iba walang kaalam alam sa
nangyari. Mga higher rank lang kasi ang mga
kasama sa mission na yun. May mga kasama
nga kami sa room na hindi alam ang tungkol
doon.
Nagiwas din naman agad sila ng tingin at
bumalik sa kanya kanyang ginagawa. Walang
pwedeng makaalam ng Academy secret
maliban sa mga taong gumagawa nun. Umupo
kami sa usual table matapos kumuha ng
pagkain. Excited ang mga boses na naririnig
ko at mas maingay ang Cafeteria kesa sa dati.
Anong meron?
Napatingin ako sa mga kasama ko.
Nakakapag taka dahil ang tahimik nila. Dapat
kapag ganito nagk-kwentuhan na ang kambal.
Tapos madadamay sa usapan si Snow. Tapos
madadamay ako.
"Anong meron?" tanong ko. Sabay sabay
silang napatingin sa akin habang nasa gitna ng
pagkain.
"Hah?"
"Sabi ko anong meron?" tumingin ako ng
bahagya sa mga babaeng excited na nagk-
kwentuhan sa kabilang table. "Bakit madami
atang excited."
Linibot ni Layla ang tingin sa paligid. Pero
pansin kong peke lang yun. Laging updated
ang dalawa pag dating sa mga pangyayari sa
Academy. Imposibleng ngayon lang nila
napansin.
"Ah, yun ba?" napangiti siya ng alanganin.
"Malapit na kasi ang Senior Mystic Ball."
"Senior Mystic Ball?"
Si Lily ang sumagot. "Yung annual dance para
sa lahat ng Senior students. Parang prom sa
normal na mundo. Pero dito ang tawag namin
Senior Mystic Ball."
"Ahh." tumango tango ako. Sabi ko na nga
alam nila eh. "Bakit ngayon niyo lang sinabi?
At bakit hindi kayo mukhang excited gaya ng
iba?" Umiwas ng tingin ang kambal.
"Dahil hindi tama na nagsasaya sila matapos
ang nangyari."
Napatingin kaming apat sa babaeng huminto
sa table namin. May hawak siyang tray at
mukhang napadaan lang nang marinig kami.
"Nahahalata ang mga kasama sa mission dahil
sa mga pinapakita nilang attitude. People
should get over it."
Umalis si Freya matapos sabihin yun.
Sinundan ko siya ng tingin hangang sa
makarating siya sa mga kasama niya. I glance
at my own set of friends.
"Totoo ba yun?" tanong ko. "Hindi niyo
kailangang gawin yun. Tama si Freya.
Kinakalimutan na dapat ito. Sa ginagawa niyo
lalo niyong pinapaalala sa akin ang nangyari."
"Sorry."
Ngumiti ako. "Ok lang. Basta balik na tayo sa
dati."
Nakahinga sila ng maluwag. Saka sila
nagkwentuhan tungkol sa Ball. Pinagmasdan
ko sila habang masayang nagk-kwentuhan.
Makakasama ko kaya sila sa Ball na yan. Kung
ilang araw nalang mula ngayon kailangan ko
na silang iwan.
Narinig ko mula sa pag uusap nila na sa
weekend na nga ang Ball. Eksaktong one
week since naglaban kami ni Hades. Yun ang
katupusan ng binigay niyang oras para
mailigtas ko si Grandma. Tama ako. Hindi ako
makakapunta.
Sabi din ni Layla last week pa ito
pinaghahandaan. Hindi lang namin napapansin
dahil nakatuon ang atensyon namin sa
paghahanda para sa pag atake noong full
moon. Pakiramdam ko tuloy nasira ko ang
atmosphere ng masayang event na yun. Lalo
pa at madami sa kasama sa mission ay mga
Seniors. Dapat kalimutan na nila ang nangyari
noong full moon.
"Kaya dapat, paghandaan natin ang Mystic gift.
Dahil doon nakasalalay ang gabi natin."
Natigil ako sa pag iisip nang marinig ang isa
nanamang hindi familiar na term. "Mystic gift?
Para saan yun?"
This time pati si Snow ay napatingin na sa
akin. Hindi siya masyadong umiimik kanina
pero ngayon nakangiti na siya ng bahagya.
"Mystic gift. Ito yung regalo para sa magiging
date mo sa Ball." says Snow. "It means niyaya
mo siya maging date sa prom."
Kumunot ang noo ko. "Err, okay? Akala ko
lalake dapat ang nagyaya sa prom hindi
babae-"
"WHAT?!" sabay na sabi ng kambal. Tiningan
nila ako na para bang may sinabi akong
masama.
"Ganun sa normal na mundo. Lalake ang
magbibigay ng gift or gagawa ng prom
proposal. Hindi mga babae."
The twins wrinkled their noses in disgust.
"WEIRD."
Natawa naman ako. Ako dapat ang magsabi
nun sa nakaugalian nila. WEIRD na ang babae
ang gagawa ng proposal sa prom. Hindi ba
ang awkward nun?
"Hindi ba siya awkward?" tanong ko. "I mean
ang babae ang mar-reject? I think that's-"
"Reject?" nagkatinginan ang kambal saka
tumawa. "Magbigay ka sa madaming lalake.
Para madami kang pagpipilian."
I frown. "Pwede ba yun?"
"Of course!" masayang sabi ni Lily. "Kaya ikaw
sumama ka sa amin bukas. Gagawa tayo ng
madaming gifts para siguradong may date
tayo."
Tiningnan ko lang sila at pilit na ngumiti. I don't
need any gift. I don't even need a date. Hindi
ako makakapunta dahil sa araw na yun
maaaring nasa Augury na ako.
***
Chapter 21: Mystic Gifts
Hindi ako papayag na gamitin nila si Grandma
laban sa akin. Kailangan kong gumawa ng
paraan. Kung makukuha nila ako maaring
maging katapusan na din ito para sa Academy
o sa buong society ng Greven. Hindi nalang ito
tungkol kay Grandma at sa charm ko ngayon.
Pumunta ako sa office ni Miss Serena para
tawagan si Grandma for the nth time that
week. Sa office lang kasi ni Miss Serena
maaring magkaroon ng kumonikasyon mula sa
labas. Alam kong maaring wala nanamang
sumagot gaya nitong mga nakaraang araw
pero hindi parin ako nawawalan ng pag asa.
"Hello?"
My heart immediately lifts up the moment I
heard the familiar voice. "Mrs. Elena." I
exclaimed. Siya ang kapitbahay namin.
Maaring may alam siya kung nasaan si
Grandma.
"Ariela, hija! Bakit ngayon ka lang tumawag.
Naku, alalang alala na kami sa inyo ng Lola
mo."
"Nasa isang boarding school po kasi ako."
maikling paliwanag ko. "Si Grandma po ba,
umuwi na siya?"
I waited with baited breath for her answer.
"Hija, hindi mo ba alam? Noong umalis kayo
ng Grandma mo hindi na siya bumalik pa.
Nagaalala na nga kami mula nang nabalitaan
namin ang nakawan sa inyong bahay ilang
buwan na ang nakararaan."
Nakawan? Tama. Yun nga ang sinabi ni
Grandma kay Mrs. Elena bago kami umalis.
Na may nagtangkang nag nakaw sa amin.
Hearing about it now I remembered the very
reason why I'm here in this Academy in the first
place.
Ang mga taong nagtangkang kunin ako noong
nasa normal na mundo palang ako, maari
bang ang Augury yun? Alam nila kung saan
kami nakatira hindi ko pa man alam na may
charm ako. Kung ganun maaring nasundan
nila kami sa pagpunta sa Academy at si
Grandma hindi na siya nakauwi pa-
"Mrs. Elena, sigurado po ba kayo?"
"Sigurado ako, Ariela. Oo nga pala, hija. Kaya
nga ako nandito sa bahay niyo dahil kagabi
lang may umaaligid ditong ilang mga tao. May
alam ka ba tungol doon?"
Natigilan ako. Mga tao na umaaligid sa bahay
namin sa normal na mundo? Bakit naman nila
gagawin yun? At bakit- Isang click sa pintuan
ang narinig ko. Tinakpan ko ang receiver at
lumingon sa direction ng pintuan. I was
expecting someone to walk in pero walang
nangyari.
"Mrs. Elena, sandali lang po." binuksan ko ang
pintuan at sumilip sa labas. Walang tao. Weird.
Pero narinig ko ang pagbukas ng lock nito.
Pagbalik ko sa telepono nakapatay na ito.
Sinubukan kong muling tawagan ang number
namin pero tuluyan ng naputol ang linya.
Napaupo ako sa pinakamalapit na upuan.
Tuluyang namatay ang linya ng telepono. Ibig
sabihin ba hindi na ako makakatawag pang
muli sa normal na mundo?
Lumabas ako sa office na may kakaibang
pakiramdam. Para bang may nagmamasid sa
akin. Napalingon ako sa bintana at inaasahang
may makikitang uwak. Wala naman. Yun lang
ang alam kong paraan ng Augury para
makalapit sa Academy. Guni guni ko lang
siguro yun.
Bumaba ako sa hallway na malalim ang iniisip.
Hindi nakatulong sa sitwasyon ang nalaman
ko. Nasaan ba si Grandma? Totoo bang nasa
Augury na siya sa mga oras na ito? Hindi ako
sigurado pero habang tumatagal mas
umaayon sa sinasabi ni Hades ang mga bagay
bagay.
"Ariela! Hey!" huminto ako sa paglalakad nang
marinig ang matinis na boses ni Layla.
Nagtatakang tiningnan ko siya. "Bakit nasa
labas ka?" tanong ko. "Wala ba tayong klase?"
Karirinig ko lang ang school bell na
nagsasabing tapos na ang Lunch Break. Hindi
ba dapat nasa classroom na siya sa mga oras
na ito?
"Remember the Mystic gift?" excited na tanong
niya. "Tara na sa work room. Oras ng pag
gawa kaya wala tayong klase."
Hinila niya ako palayo sa direction ng
classroom. Mystic gift? Ito ba yung kanina pa
nila pinag uusapan. I remember may listahan
pa silang pinapakita kanina kung sino ang mga
bibigyan nila. Pero hindi oras ng pag gawa ng
regalo ngayon. May malaki akong problema at
kailangang masolusyunan ko agad ito.
"Teka, sandai, Layla! Hindi ako pwedeng-"
Huminto kami sa harap ng isang room na
madalang lang namin gamitin. Ito ang work
room kung saan maari kang gumawa ng mga
bagay na hindi related sa pakikipag laban.
Ginagamit lang namin ito tuwing oras ng
practical arts at potion mastery.
Pero ngayon puno ito ng estudyante. Mga
babaeng estudyante ng senior class. It's quite
obvious that I'm the only one missing in the
pack if not for Layla who drag me into the
place.
"Ariela, Layla! Here!" kumaway si Lily mula sa
baking station. Nang lumapit kami may ilang
tray ng hindi pa nab-bake na cookies sa harap
niya.
"So guys, ito ba yung Mystic gift?" tanong ko.
Ordinaryong mga pagkain lang ang nakikita ko.
"Duh, of course." proud na sabi ni Lily. "Hindi
mo gustong may mangyaring hindi maganda
sa date mo kaya naman ipaghanda mo siya ng
normal na bagay."
I swear this is driving me crazy. "May
kailangan pa kasi akong gawin kaya hindi ako
makakasama sa inyo."
Tiningnan nila ako ng masama. "Mas
importante pa dito?" Snow asked with
suspicion.
Kung alam mo lang Snow ginagawa ko ito para
masamahan man lang kayo sa gabing yun.
"May date ka na ba?" nakataas na kilay na
tanong ni Layla. "Kung may date ka na
syempre papayagan ka namin pero kung wala
naman aba hindi maaring maging wall flower
ang isa sa atin. Right, girls?"
Nasampal ko ng marahan ang noo ko. I have
no freaking date and I don't even care. Hindi ko
nga alam kung anong pwedeng mangyari sa
akin sa gabing yun. Date ba pa ang uunahin
ko?
"May date na ako." nasabi ko. Mas lalo silang
nagsuspetsya. Lumapit sila sa akin na may
nakakalokong mga tingin.
"Really? Who?"
Ang unang lalakeng pumasok sa isip ko ang
nasabi ko. "Si Jett!" napalakas ata ang
pagkakasabi ko dahil pati ang mga nasa
kabilang station ay napatingin sa akin.
"SI JETT?!" the twins shrieked. Oh no. Oh no.
Bakit ganyan makatingin ang mga babae sa
paligid?
"Y-Yes." sagot ko. Na sana hindi ko nalang
kinonfirmed. Hindi makapaniwalang tiningnan
ako ng kambal.
"You did not! How come?" says Lily.
"Hindi ka pa nga nagbibigay ng gift! That's
unfair. Paano nalang kami. Halos siya at si
Collin na nga lang ang pinaghahandaan namin
ng lubusan tapos may date na pala si Jett!"
says Layla.
Sana hindi na ako nagsinungaling. I swear the
twin looks crushed but not as crushed as the
other girls in the room looking at me with
daggers. If looks could kill I guess I'm a floating
soul right now.
God, I'm sorry for this stupid lie! "I'm sorry." I
offered with a smile. "So, can I go now? May
gagawin pa kasi ako."
Iniwan ko sila na tahimik at hindi
makapaniwala. Sinundan ako ng tingin ng mga
matang walang ibang ginusto kundi ang
mawala na ako sa mundong ito. Don't worry it
might happened a few days from now.
Hindi ako nag alala sa kambal dahil alam kong
nag over react lang sila. Yes, may crush sila
kay Jett pero hindi naman nila yun
sineseryoso. Ang inaalala ko niyan si Jett.
Paano kapag nalaman niya ang
kasinungalingang ginawa ko? Worst, what if it
could affect her real future date? Hindi ako nag
iisip! Baka may balak na siyang maging date
pero dahil sa sinabi ko baka panghinaan ng
loob ang babae at hindi mag bigay ng Mystic
gift. Paano nalang si Jett?
I cursed inwardly while on the way to Sir
Chase office. I have to deal with those things
later. Kumatok ako pagkarating ko sa harap ng
office. Sir Chase, please. Sana nandito ka.
Ikaw nalang ang natitirang pag asa ko.
"Yes?" napalingon ako sa hallway na
pinangalingan ko kanina at nakitang
naglalakad si Sir Chase.
"Sir!" halos hindi makahingang sabi ko. He
raised his eyebrow as if expecting me to say
something.
"G-Gusto ko lang sana kayong tanungin
tungkol kay Grandma."
"Si Senior Marga, hindi pa bumabalik sa bahay
niyo?" nagtatakang tanong ni Sir Chase.
Nandito ako ngayon sa loob ng office niya at
nakaupo sa isa sa mga upuan sa mahabang
conference table.
"Ganun na nga po."
Wala akong balak sabihin ang buong
sitwasyon sa kanya pero umaasa ako na
maiintindihan niya ang nais kong iparating.
Kapag sinabi ko ang nangyayari at nakarating
ito sa Augury baka saktan nila si Grandma
kung nandoon nga siya. I would never risk that.
Kailangan ko lang iparamdam na kailangan ko
ng tulong nang hindi lumalabag sa usapan
namin ni Hades.
"Sigurado ka ba dyan?" he asked with
suspicion.
I nodded. Naging seryoso ang mukha ni Sir
Chase at para bang nag iisip siya ng malalim.
"Okay," maya maya ay tumayo siya.
"Sasabihin ko ito kay Serena at kailangan
naming i-verify ito. May iba pa ba?"
Tiningnan ko si Sir Chase ng derecho sa mga
mata. "Kahinaan ko po si Grandma, Sir Chase.
Sana walang nangyaring masama sa kanya."
Umalis ako sa office na umaasang naipaabot
ko sa kanya ang mensahe.
"Enemies could use your weakness at their
advantage any time. Kailangan mong ipakitang
hindi ka naaapektuhan. Nasa kamay mo parin
ang decision kung hahayaan mong may
gamitin sila laban sayo."
He told me that exact same words few months
ago. Dahil doon kaya may lakas ako para
ipakitang hindi ako naapektuhan sa nangyayari
sa harap ng ibang tao. Maaring hindi ko
maaalis ang kahinaan na meron ako pero
gagawin ko ang lahat para maging mas
malakas kesa dito.
Sana lang maalala ni Sir Chase ang mga
salitang yun at matulungan niya ako bago
mahuli ang lahat. Bago ako mawalan ng
choice kundi ang pumayag sa gusto ng
Augury.
Lahat ng babaeng madaanan ko sa hallway ay
may hawak na regalo. Inaabangan ang mga
yayayain nila sa Mystic Ball. Napapikit ako at
nang maalala ang tungkol sa bagay na yun.
Oo nga pala. Kailangan kong gawan ng paraan
ang ginagawa kong kasinungalingan kanina.
Kailangan kong hanapin si Jett. Pero ano nga
bang sasabihin ko sa kanya? UGH. Bahala na.
Masama parin ang tingin na ibinibigay ng ilang
babaeng nakasalubong ko. Hwag naman
sanang makarating agad yun kay Jett baka
anong isipin nun. Gusto ko sanang sumilip sa
class room kung nandoon ba siya pero sa
dami ng tao sa labas nag aalala ako na baka
anong gawin nila sa akin. Mabuti pa tanungin
ko nalang ang tatlo. Nasa work room parin
kaya sila?
Pumasok ako sa work room at nakitang halos
wala ng tao doon. Ang bilis naman nila.
Pumunta ako sa baking station at nakitang
nakakalat parin doon ang ilang gamit. Nakita
ko din ang isang maliit na papel na may
nakalagay na name ni Collin. Napangiti ako
dahil alam ko kung kaninong penmanship yun.
Kay Snow.
Paalis na ako nang may isa pa akong nakita.
Sa bandang ibaba ng working table nakabukas
ang drawer kung saan nakalagay ang isang
bowl na may lamang malagkit na bagay.
"Paki-bake." ang nakalagay sa note na
nakadikit sa gilid ng bowl. Weird. Ano ito hindi
natapos?
Tatalikod na sana ako nang muli akong
mapatingin sa cookie dough. Gutom na ako.
Hindi ako kumain ng lunch kaninang break
dahil inuna kong tawagan si Grandma. My
eyebrows raised in interest when I saw the
cookie dough. FOOD!
Matapos ang ilang minuto naipasok ko na sa
oven ang mga cookies na ginawa ko. Halos
kompleto na din naman kasi ang cookie dough.
Kailangan nalang na bilugin isa isa, ilagay sa
tray, at derecho na sa oven. I wonder kung
sinong nakaiwan nito.
Nang mag ring ang oven ay agad kong kinuha
ang tray gamit ang apron na suot ko saka
nilagay ang mga yun sa cooling rack. Maliban
sa bowl kanina wala na akong makitang
maaring paglagyan ng mga cookies maliban sa
isang cute na kahon sa sulok ng sink. I
shrugged, kinuha yun, at doon nilagay ang
mag cookies. Muntik pa akong mapaso nang
subukang tikman ang isa sa mga ito.
Lumabas ako sa work room at ganun parin ang
nadatnan ko sa hallway. Habang kumakain ng
cookies hinanap ko sila Snow. Saan kaya
napadpad ang mga yun? Hindi sinabi ni Snow
kung sino ang mga pagbibigyan niya pero dahil
sa nakita ko kaninang scratch alam kong kasali
doon si Collin.
Pagliko ko sa hallway napansin kong wala ng
madaming tao sa harap ng class room. Great.
Baka nandoon na si Jett. Nagmadali akong
pumunta doon habang hawak ang kahon ng
cookies. Pero muntik kong mabitawan yun
nang may mabungo akong lalake na palabas
ng room. I frowned. Muntik na ang pagkain ko.
"Tumingin ka kasi sa dinadaanan mo."
Tumingala ako at nakita si Jett. His hands are
place in his pockets and he's looking at me
with great curiosity. Biglang bumaba ang tingin
niya sa hawak ko.
"Balita ko ako ang date mo sa Mystic Ball. Yan
na ba ang regalo ko?"
Bigla kong nalunok ang cookies na nginunguya
ko. My cheeks flushed in sheer
embarrassment. Isa lang ang pumasok sa isip
ko noong mga oras na yun. Alam na niya.
Nakarating na sa kanya ang mga nasabi ko.
"N-Nasabi ko lang yun dahil kailangan ko."
pagdadahilan ko. I smiled sheepishly
afterward. "Sorry."
Natawa lang siya at kinuha ang hawak ko.
"Tss. Alam ko naman. Akin na ito ah?" saka
siya umalis.
Dahan dahan akong lumingon para sundan ng
tingin ang pag alis niya. Nang tuluyan na
siyang nawala sa paningin ko pakiramdam ko
nawalan din ako ng lakas. Totoo ba ang nakita
ko? Hindi siya galit? At higit sa lahat tumawa
siya.
I was quite sure I was dreaming when
someone grab my shoulder and shrieked at my
very face.
"Ariela, totoo nga. Si Jett ang date mo."
I look at the twins in suspicion. "Hah?"
"Kinuha niya ang regalong binigay mo. That
only means one thing. You are Jett's date.
Akala ko nagbibiro ka lang sa work room
kanina noong sinabi mo sa amin." says Layla.
Hindi ako nagbibiro kanina pero hindi din ako
seryoso.
"I rarely see Jett in a school even before. I'm
sure the Mystic Ball would be a hit." says Lily.
Unti unting nag sink in sa akin ang sinabi ng
kambal. I didn't mean for things to happen this
way. Paano kapag nalaman nilang maari
akong mawala sa Academy sa araw na yun?
Would it ruin their night? As much as possible I
don't want it to happen but I know I'm being
unfair. Specially kay Jett.
***
Chapter 22: The Mystic Ball
Author's Note:
This is the longest update so far. Sorry kung
medyo natagalan.
By the way if you have time, you can also
check my new story: Living with a Half Blood. If
you are into mystery/ werewolves/ fantasy
story, this one is for you.
Don't forget to leave your comments below. I
read all of them. Enjoy reading!
@april_avery
***
Chapter 22: The Mystic Ball
Isang walang tigil na pagkatok sa bintana ang
gumising sa akin sa kalagitnaan ng gabi ng
Biyernes. Eksaktong isang araw bago ang
huling araw ng usapan namin ni Hades.
Hindi muna ako tumayo. Pinagmasdan ko ang
natutulog na si Snow at hinihintay na maririnig
niya din ito. Pero patuloy lang ang mahimbing
na pagtulog niya. Umalis ako mula sa kama at
kinuha ang balabal na nakasapit sa cabinet
saka tiningnan kung sino ang nandoon.
Nang makita ko ang maliit na imahe sa labas
ng bintana at derechong nakatingin sa akin,
agad akong kinilabutan. Napaatras ako ng
isang hakbang nang muli siyang kumatok sa
bintana gamit ang tuka niya. Saka siya
nagpakawala ng isang matinis na ingay na
tanging mga uwak lang ang kayang gumawa.
Mabilis kong tiningnan si Snow. Hindi parin
siya nagigising. Bakit parang ako lang ang
nakakarinig sa ginagawa ng uwak?
Nanginginig ang mga kamay na binuksan ko
ang bintana.
"A-Anong kailangan mo?" tanong ko sa uwak
na nakatitig sa akin gamit ang pulang mga
mata niya. Maya maya pa bumuka ang bibig
nito pero hindi tunog ng uwak ang narinig ko
kundi boses ng isang tao.
"Lumabas ka." utos ng boses ni Hades at nang
mga oras na yun alam kong kailangan kong
sumunod.
"Anong ginagawa mo dito? Hindi pa ito ang
huling araw ng pag uusap natin. May natitira
pa akong oras para mag decision."
Pinagmasdan lamang ako ng uwak na para
bang hindi maintindihan ang sinabi ko. Maya
maya pa isang matinis na tunog ang
pinakawalan nito kasunod ang pagka tunaw
nito na para bang gawa siya sa itim na abo.
"Kamusta, Ariela?"
Isang itim na imahe na may pagkakatulad kay
Hades ang naubo mula sa mga abo ng uwak.
Lumutang ito sa damuhan at ngayon ay nasa
harap ko na.
"H-Hades."
Hindi maitago ang kaba sa boses ko. Bakit ba
siya nandito? Hindi pa ito ang oras.
"May nabalitaan lang ako kaya ako bumisita."
Ramdam ko ang ngisi sa boses niya habang
dinadala ng hangin ang ilang bahagi ng
katawan niya.
"Balita ko hindi ka naniniwala na nasa amin
ang Grandma mo. Totoo ba Ariela?"
Isang malamig na hangin ang umihip sa buong
paligid. Kahit na nakasuot ako ng coat ramdam
ko ang pagtayo ng mga balahibo ko.
"Naninigurado lang ako." asik ko na may
matatalim na mga mata. "Kasalanan ko bang
hindi magtiwala sa mga kagaya niyo?"
Para siyang sumasayaw sa hangin. I find that
very irritating. Mukhang siya lang ang nage-
enjoy sa usapan na ito.
"Ariela, Ariela, Ariela." kalmadong sabi niya.
"Do you think we would go, both of us, to such
extent, kung naglolokohan lang tayo?"
Lumapit siya sa akin at ramdam ko ang
malamig niyang presensya. Isang hangin na
mas malamig pa sa hangin ng madaling araw.
"Alam mo ba kung ano ito, Ariela?"
Isang kwintas ang biglang lumutang sa harap
ko. Isa itong gold na kwintas na may bilog na
pendant. Isang kwintas na napaka familiar sa
akin.
"Bakit nasa inyo yan?!" Sinubukan kong kunin
ang kwintas pero bigla itong lumutang pataas.
Ngayong nakita ko itong muli doon ko lamang
napansin na ang naka ukit sa bilog ay ang logo
ng Greven. Ito ang kwintas ni Grandma na
kailanman ay hindi niya inalis sa leeg niya.
"Maaring ninakaw namin ito mula sa kanya
nang hindi niya alam." nakangising sabi nito.
"Maari ding napilitan siyang ibigay ito sa akin
dahil nasa Augury nga siya."
Napalunok ako. The first choice is highly
impossible. Impossibleng makuha ang kwintas
na yun nang kahit sino na hindi niya
namamalayan. She is very protective of that
thing. Kung ganun-
"Hindi parin naniniwala?"
I breathe hitched when Hades transparent
hands touched my face. "Na sayo ang choice,
Ariela. Kung maniniwala ka o kakalimutan mo
ang usapan natin." he breathed.
"Isang bagay pa pala. Matanda na ang
Grandma mo. Madami na siyang hindi kayang
gawin lalo na at ilang buwan na din siyang
hawak namin. Alam mo bang nagkakasakit na
siya?"
"DAMN YOU, HADES!" Tinabig ko ang kamay
niya pero tumama lang ang kamay ko sa ere.
"Hwag niyo siyang sasaktan! Please. Bigyan
niyo pa ako ng oras!"
Umalingawngaw ang tawa niya sa madilim na
damuhan ng school campus. "Hangang bukas
nalang, Ariela. Binibigyan kita ng hangang alas
dose ng tanghali para ibigay ang decision mo.
Pero alalahanin mong hindi ko ibinigay yan
para makapag sumbong ka."
Lumutang siya pataas hangan sa tuluyan na
siyang nawala sa paningin ko. "Alam ko ang
usapan ninyo ng teacher mo. Aah, siguradong
hindi mo magugustuhan ang mangyayari
kapag muli ka pang nagbangit ng mga bagay
na hindi namin gusto sa kahit sino. Isang salita
lang, Ariela at matatapos ang lahat ng ito."
Narinig kong muli ang tunog ng uwak.
Pagtingin ko sa madilim na langit nakita ko
itong paikot ikot sa itaas. Wala na si Hades
pero nanatiling nanginginig ang kamay ko sa
takot at sama ng loob.
Pumasok si Snow sa kwarto kinabukasan na
may dalang ilang gamit. Mukhang galing siya
sa kwarto ng kambal. Ibinaba niya ang mga
yun sa kama ko at napatingin sa akin.
"Ariela, kanina ka pa sa dorm. Wala ka bang
balak lumabas?" puna niya.
Nagpatuloy ako sa pagsusulat umaasa na
hahayaan niya lang ako. Pero nang
naramdaman ko ang paglapit niya mabilis kong
tinago ang papel sa bulsa ko at niligpit ang
mga gamit sa study table.
"Gumagawa ka ng sulat?" nagtatakang tanong
niya. Napatingin naman ako sa orasan sa wall.
Eleven thirty na ng umaga.
"Ano ba kasi yan?" Humarap siya sa akin and
for a moment tinitigan niya lang ako. "Natulog
ka ba kagabi? Bakit mukha kang may sakit?
Are you okay?"
"It's nothing, okay? Stop questioning me!"
Huli na nang mabitawan ko ang mga salita.
Agad kong pinagalitan ang sarili ko nang
makita ang reaction ni Snow. She looks hurt.
Masyadong napalakas ang boses ko.
Tumayo ako para harapin siya pero napansin
kong humakbang na siya palayo sa akin.
"Snow, sorry." I mumbled.
"Who are you?" she said with shame dripping
in her voice. "Hindi na kita kilala."
I felt the corners of my eyes hitting up. "Hindi
mo naiintindihan, Snow. I didn't mean-"
"You are right." she snapped. "Kahit anong pilit
ko na intindihin ka nitong mga nakaraang araw
hindi ko magawa. The nightmares, the broken
mirror, ano bang nangyayari? Bakit hindi mo
sabihin kung bakit ka nagkakaganyan?"
I shake my head and lower my gaze. "Hindi ito
ganun kadali. I don't want you to do anything
with this."
"Pero akala ko ba magkasama tayo dito?" she
asked. "I thought we are a team here. Pero
mukhang ako lang ang nag iisip ng bagay na
yun."
Bigla siyang umalis sa kwarto at isinara ang
pintuan ng sobrang lakas. I stood there with
tears threatening to spill from my eyes. Alam
kong matagal na siyang naghihinala at
naghihintay lamang siyang malaman mula sa
akin ang lahat. Pero hindi ko hahayaan na
madaamy siya dito.
Hawak ang sulat sa bulsa ng coat ko, tinawid
ko ang kabuuan ng school campus papunta sa
main gate kung saan nakaabang ang uwak
para kunin ito at ipadala sa Augury. Binuksan
ko ang gate gamit ang pag kumpas ng kamay
na may charm at dahan dahan itong gumalaw.
"Magaling, Ariela. Tama ang decision na
ginawa mo."
Pinagmasdan ako ng uwak mula sa isang
puno sa kabilang parte ng daan. Nakabuka
nanaman ang bibig niya pero tanging ang
malinaw na boses ni Hades ang naririnig ko.
"Nakapag paalam ka na ba sa mga kaibigan
mo?"
"Tumahimik ka nalang." wala sa sariling sagot
ko.
Natawa siya. "Ariela, gusto ko talaga ang ugali
mo. Magkikita tayo mamayang gabi hindi ba?
Sa oras ng Mystic Ball."
"Dapat kagabi mo pa ako kinuha. Pwede ding
kunin mo na ako ngayon. Yun naman ang
gusto niyo hindi ba? Why not get me now to
stop this bull shit!"
"Tsk. Tsk. Nagpapatawa ka ata, Ariela. You
had my body destroyed several days ago.
Tagahatid lamang ako ng mensahe sa ngayon.
Kapag nakarating na ang sulat mo sa Augury
ipadadala na nila ang tamang taong kukuha
sayo."
Napalunok ako.
"Mamayang eight o'clock ng gabi, Ariela.
Umalis ka sa oras kung kailan hindi
mapapansin ng lahat ang pagkawala mo."
Unti unting nag fade ang boses hangang
bumalik sa tunog ng uwak. Lumipad
papunta sa direction ko at walang babala
kinuha ang sulat sa mga kamay ko. Saka
lumipad paalis. Noong oras na yun alam ko
hindi na ako maaring umatras pa.
Nanatili ako sa labas ng dorm hangang
sumapit ang alas sais ng gabi kung saan ilang
minuto nalang ay magsisimula na ang Senior
Mystic Ball. Gusto ko sanang hwag ng
pumunta sa event dahil meron lamang akong
isang oras pero nang maalala ko si Jett at ang
mga kasama kong umaasa na makikita ako
doon alam kong kahit paano kailangan kong
magpaalam sa paraan na alam ko.
"Ariela, saan ka galing? Bakit ngayon ka lang."
exclaimed Layla.
Pagpasok ko sa kwarto nandoon si Layla at
Lily. Nakatingin sila sa akin na para bang gulat
na gulat at hindi pa ako nakahanda.
"Do you know what time is it? Don't tell me
hindi ka pupunta?" says Lily.
I tried to smile. "Pupunta ako. May inasikaso
lang. Anong ginagawa niyo dito? Both of you
look stunning by the way."
Nakahanda na sila para sa Ball. Layla is
wearing a black fitted dress while Lily wears a
yellow cocktail dress. There face and hair are
all made up and they certainly look gorgeous.
"Maganda ba?" nakangiting tanong ni Layla.
"Dyosa, ano?" sabay tawa at high five ng
sa kambal. Napangiti ako despite the situation.
ito
"Both of you look amazing. Siguradong ma
na
inlove sa inyo ang mga kadate niyo."
ito
ng "Siya nga pala speaking of date." Lily
chimmed in. "Bakit hindi ka pa naka bihis?
Kung si Jett lang ang date ko baka umaga
palang ready na ako."
I smiled again. Meron talaga yung mga
kaibigan na kahit ayaw mo wala kang
magagawa kundi ngumiti kapag kasama mo
sila.
"Come on!" hinila ako ni Lily sa bed ko at
nakitang may dress na nakapatong doon.
"Here. Magbihis ka na."
Tiningnan ko ang dress. Kulay royal blue ito na
sobrang dark it was almost black. Mahaba din
ito at pakiramdam ko aabot sa sahig kapag
sinuot ko. All of our dresses seemed bewitched
to have the sparking effect of gleaming stars.
"Pero hindi naman ako bumili ng dress. Ni
hindi ako sumama sa inyo sa downtown
kahapon."
"Binilhan ka ni Snow." answered Layla.
Natahimik ako then as if on cue bumukas ang
bathroom door at lumabas si Snow na
nakasuot ng scarlet dress na hangang sahig. I
tried to smile in her direction pero isang maliit
na ngiti lang ang sagot niya.
"Hey, gorgeous!" biro ni Layla na sumipol pa.
"Told you. The color would be great for you."
Tama si Lily. Napaka ganda ni Snow sa damit
niya. Lalong tumingkad ang kaputian niya at
ang shoulder length niyang buhok dahil off the
shoulder ang damit.
"Ano pang ginagawa mo, Ariela. Mag bihis ka
na!" itinulak ako ni Lily papasok sa bathroom
sabay bigay sa akin ng dress. "Hwag kang
lalabas hangang hindi mo suot yan."
Makalipas ang ilang minuto ng pahirapan na
pag suot sa mahabang damit. Lumabas din
ako sa bathroom. I feel so awkward especially
para talagang pang babaeng babae ang damit.
Hindi bagay sa gaya kong clumsy tulad ng
laging sinasabi ni Jett.
"Ok lang?" tanong ko nang lumabas. Pilit kong
hinihila palayo sa balat ko ang isang parte ng
damit dahil naiirita ako.
"Wow. Ariela. You should wear dresses more
often." says Layla while smiling widely at me.
"Wala ka pang make up sa lagay na yan.
Honestly you look like a goddess. Like us.
Gosh. We are a group of gorgeous goddess
tonight." commented Lily.
Lumapit ako sa salamin at tiningnan ang
relfection ko sa mirror. I look indeed beautiful
for once. Almost like a decent woman with this
dress. Sinimulang akong ayusan ni Lily dahil
malalate na kami para sa Ball. Habang
naglalagay siya ng kung ano sa pisngi ko
napatingin ako sa reflection ni Snow sa
salamin. Nakatingin siya sa akin.
I tried to smile at her once again and this time
ngumiti na siya sa akin. "I'm sorry." I mouthed.
She shakes her head and answered me with
thumbs up telling me that it's okay. That
moment I know whatever happens I will have
these girls with me. No matter what.
Malumanay na kanta ang bumati sa amin
pagpasok namin sa Great Hall kung saan
idadaos ang Mystic Ball. Halos hindi
makapaniwala ang mga kasama ko sa ganda
ng paligid.
"The decoration committee sure did a great
job." puna ni Layla habang nakatingala at
pinagmamasdan ang mga nakalutang na
kandila na parang mga bituin sa kulay itim na
ceiling.
"Better than last year noong Junior Enchanters
Ball." Lily seconded.
I was speechless. Isa kasi ito sa rare event ng
Academy kung saan malayang gumamit ng
charm ang mga nag decorate ng lugar kaya
naman hindi lang maganda ang kinahinatnan
kundi kahanga hanga. There are red tables
everywhere and beside them are the same
lamp posts that we often see in the maze
garden. There is a weird glow in the lamp like
an air filled with gold.
"Wow." nasabi ko habang papunta kami sa
gilid ng dance floor malapit sa punch bowl.
"Magical right? Welcome to Charm Academy's
Senior Mystic Ball. It's where anything could
happen." smiled Snow.
"Anything." ulit ko sabay tingin sa wall clock.
Ilang minuto nalang kailangan ko ng umalis. I
need to find Jett.
"Nasaan si Jett at Collin? Hindi mo pa ba siya
nakikita?" tanong ko kay Snow. Nagtataka
siyang napatingin sa akin.
"Hindi ko alam. Magpapakita naman siya at si
Jett kapag nandito sila. We are their dates."
This is really weird. Sa normal na mundo
sinusundo pa minsan ng lalake ang babae sa
bahay nila para isama sa Ball. Dito wala man
lang susundo sayong date pagpasok mo sa
venue.
"I need to see Jett now." sabi ko. "Okay lang
ba sayo?" tanong ko.
She nodded. "Sure. Puntahan ko nalang sila
Layla." at tinuro niya ang kambal na ngayon ay
nakikipag kwentuhan sa ilang classmate
namin.
Niyakap ko si Snow bago umalis. "Thank you,
Snow." I said sincerely. Hindi ko alam kung
napansin niya ang pag crack ng boses ko dahil
natigilan siya.
"Bye." nagpaalam ako bago pa man siya
makapag salita. Nang makalayo ako muli
akong lumingon at nakitang papunta na siya sa
table nila Layla. Napangiti ako ng mapait.
"Hey, gorgeous."
"Ganda natin."
"Ariela, isayaw kita mamaya?"
Nginitian ko na lamang ang mga classmate ko
na bumati sa akin habang hinahanap si Jett.
Medyo malaki din kasi ang Great Hall at
madaming mga decoration gaya ng fountain at
statue ng gorgon na nagkalat sa paligid.
Out of nowhere nakita ko ang dalawang
lalakeng naka tuxedo. Ang isa may brownish
na buhok at isa jet black gaya ng pangalan
niya. Lumapit ako sa kanila at kinalabit ang
inaakala kong si Collin.
"Oh, Ariela Davis?"
"Sorry. Akala ko si Collin." Paumanhin ko sa
lalake at kasama niya. Napatingin ako sa
orasan. Ilang minuto nalang. Hindi pala ito
magiging madali gaya ng inakala ko.
"Si Collin ba? Aba, nandoon ata siya malapit
sa banquet doon sa kabilang dulo ng Hall."
Itinuro niya ang malayong parte ng Hall.
"Maraming salamat." sagot ko.
"Sandali, pwede ba kitang maisayaw
mamaya?" tanong noong isang kulay black
ang buhok.
"Mamaya." ulit ko. "Ok lang." saka ako umalis
sa harap nila. Pasensya na pero wala ng
mamaya.
Nakisiksik ako sa ilang mga taong papunta sa "L-Let dance?" I offered. Hinila ko siya sa
dance floor para marating ang kabilang dulo ng dance floor habang pilit pinipigilan ang luha ko.
Hall. Padami na ng padami ang mga
All I just want to do is for him to help me. I was
nagsasayawan. I even saw Layla dancing with
fighting the urge to beg him to help me. Dahil
her date. Nang makarating ako sa banquet
ayokong umalis. Ayokong iwan ang mga
table isang teacher lamang ang nandoon.
kaibigan ko. Ayoko siyang iwan.
"N-Nakita niyo po ba si Collin?" tanong ko kay
"Ano bang nangyayari sayo?" tanong niya sa
Mr. Potterson. "Hindi naman po kaya ay si-"
akin. I shake my head. "Nothing."
"Bakit iba ang hinahanap mo? Akala ko ba ako
Nagsimula ang slow music mula sa floating
ang date mo?"
orchestra instrument sa stage. Pumikit ako at
Mabilis akong napatingin sa likod ko at nakita pilit pinakalma ang sarili ko. Three minutes.
si Jett na nakatayo at naka frown na
"Davis, may kailangan ba akong malaman?"
pinagmamasdan ako. In that exact moment
nagsisimula na siyang mairita. Ramdam ko
gusto ko siyang yakapin and tell him he is so
yun sa boses niya.
late!
"Just dance with me, please." Pakiusap ko.
"May problema ba?" nagtatakang tanong niya.
Kahit ito lang. I could spare a few more
Napatingin akong muli sa orasan. Limang
minutes for this.
minuto. "Davis."
Confusion is written in his handsome face.
Pinagmasdan ko si Jett gaya ng kasalukuyang
Pero napangiti ako nang yakapin niya ako at
ginagawa ng ilan sa mga babae at maging
nagsimula kaming mag sayaw. Ang mga
lalakeng nasa paligid. Everyone is looking at
kamay niya sa bewang ko at mga palad ko sa
him because of his presence that demands
balikat niya.
high attention. He looks striking almost hot with
that black tuxedo ang navy blue polo. "Davis, ano bang nangyayari?" halos bulong
niya sa tenga ko. His arms embracing me gave
Napangiti ako nang mapansin na hindi parin
me an instant sense of relief. Kung pwede lang
maayos ang neck tie na suot niya at kahit sa
huminto ang oras.
ganitong okasyon minimal lang ang nagbago
sa buhok niyang magulo. But still this guy in "Jett," I started. I could sense that my tears are
front of me is the most gorgeous guy in Charm starting to give way. I rested my chin in his
Academy. And I still couldn't believe that he is shoulder. "Hwag ka sanang magagalit sa akin
my date. sa mga susunod na araw."
"Umiiyak ka ba? Hey." Lumapit siya sa akin na Bumuntong hininga siya na para bang kanina
may nag aalalang mukha. He raised his hand pa naw-wirduhan sa akin. "Bakit ko gagawin
to touch my face pero lumayo ako. yun? May balak ka nanaman bang gumawa ng
hindi maganda?"
Naramdaman ko bigla ang daliri niyang
marahang itinutulak ang noo ko. "Ano
nanaman bang nasa isip mo, Davis. Kung
ikakapahamak mo din yan kalimutan mo na."
Two minutes. Humarap ako sa kanya and out
of nowhere niyakap siya ng mahigpit. It caught
him off guard kaya halos mawalan kami
pareho ng balanse.
"Hoy, ano ba?" tanong niya habang hindi
makagalaw sa pagkakayakap ko.
"Ipangako mo sa akin, Jett." halos bulong ko.
"Hwag kang magagalit."
Natigilan siya saka pilit akong pinapaharap sa
kanya. "Kung ano man yang trip mo sabihin
mo lang. Baka naman may gusto ka na sa akin
kaya ka nagkakaganyan."
Natawa ako pero alam kung mababaw
pakingan yun. "Ipangako mo." pilit ko.
"Ah, shit." iritableng bulong niya. "Oo na. Ano
ba kasing problema?"
Sixty seconds. Nginitian ko siya. "Salamat Jett.
Para sa lahat lahat." Saka ako nagmadaling
umalis at iniwan siya sa gitna ng mga taong
nagsasayawan.
May mga pagkakataon na kailangan mong
mamili sa dalawang bagay. Hindi lahat ibibigay
sayo dahil lamang sa ginusto mo o kailangan
mo. Kailangan mong tangapin na may ilang
mga bagay na kailangang isakripisyo para sa
iba pang mas importanteng bagay.
Si Grandma. Siya nalang ang natitirang meron
ako. Bago pa magsimula ang lahat ng ito, bago
pa ako makatapak sa Academy, siya lang ang
nag iisang taong nasa tabi ko sa loob ng
madaming taon. Kung kailangan kong iwan
ang mga kaibigan ko at ang Academy gagawin
ko hwag lang siyang mawala sa akin.
***
Chapter 23: The Head Masters
Author's Note:
Quick yet short update. I saw some readers of
Charm Academy checking my new story.
Thank you so much to those awesome people!
You know who you are.
Here's the latest update! Enjoy reading.
Manalig tayo sa #JettRiela.
***
Chapter 23: The Head Masters
"Kahit nakaligtas si Ariela hindi parin officially
nagtagumpay ang plano. Magiging malaking
dagok ito sa Academy kapag nalaman ito ng
mga nasa itaas." - Snow Edwards
Sumiksik ako sa mga nagsasayawang mga tao
at nagbabakasakaling mailigaw ko ang tingin ni
Jett. Nang malapit na ako sa entrance
napalingon ako sa pinangalingan ko at hindi na
siya nakita pa.
Nakahinga ako ng maluwag pero hindi
magawang kumalma ng isip ko. That moment I
know that once I step outside there is no
coming back. Sapilitan kong kinalimutan ang
maaring mangyari at nag focus sa pag alis ko
sa Great Hall.
"Hey, Ariela. Nandito ka pala." Nanlaki ang
mata ko nang marinig ang boses ni Collin.
Hindi ko sana gustong lumingon pero
naramdaman ko na ang kamay niya sa balikat
ko.
"Kanina ka pa hinahanap ni Snow."
nakangiting sabi niya sa akin. Smiling is
Collin's way of drawing attention. Ngayon lahat
ng babae sa paligid ay nakatingin na sa kanya.
The clock strucked eight o'clock and I cursed
inside. "Collin may kailangan kasi akong-"
Hindi ko naituloy ang sasabihin dahil biglang
bumukas ang pinto ng Great Hall. Napalingon
ang lahat sa direction namin and I heard
several shocked gasp. Huminto ang music
sabay ng paghinga ko nang makita ang mga
taong nasa pintuan.
"Ariela, okay ka lang?" tanong ni Collin nang
mapansin ang maputlang mukha ko.
Napatingin siya sa direction kung saan
nakakatitig ang lahat at agad siyang natigilan.
"Ang mga Headmaster ng Charm Academy.
Nandito sila." he commented in a low voice.
Isang impit na sigaw ang nagpumilit makawala
sa bibig ko. Lumapit ang tatlong Headmaster
sa direction namin ni Collin kaya napahawak
ako sa braso niya. Hindi maganda ang
pakiramdam ko sa nangyayari. Nasa Academy
ang tatlo sa pinakamatataas na tao ng society
ng Greven at Mirandi.
"Ariela, okay ka lang ba?" nag aalalang tanong
ni Collin. Napansin niya ang nanginginig kong
mga kamay na nakakapit sa kanya.
"Collin," I breathed. "Alam ko kung bakit sila
nandito."
Sila ang Headmaster ng Academy. Ang tatlo
sa pinaka importanteng tao sa lugar na ito.
Ang matandang babaeng may maamong
mukha at puting buhok ay may pangalang
Georgia Laferty. Isa siya sa namumuno sa
Mirandi at parte ng Academy Council.
Katabi nito si Grimrose. Isang babaeng
mukhang kaedad lang namin pero hindi siya
normal na charmer gaya ng mga pumapasok
sa Academy. Decendant siya ng pamilyang
namumuno sa Greven. May malamig siyang
mga titig at kailanman hindi ko pa siya narinig
magsalita.
At ang huli ay si Headmaster Cray. Ang pinuno
ng Greven at member ng Magic Council. Isang
matandang lalakeng may matatalim na titig.
Para siyang isang commander ng mga
sundalo. Nakakatakot talaga siya.
"Ariela, ano bang sinasabi mo?" tanong ni
Collin. Papalapit na sila kasama ang dalawang
bantay na may suot na cloak na may logo ng
Mirandi.
"Ako ang-" hindi ko naituloy ang sasabihin ko
nang tuluyang makalapit ang dalawang bantay
sa akin at hinawakan ako sa magkabilang
braso.
Pakiramdam ko bigla akong nawalan ng
hininga. Hindi ako makagalaw lalo na nang
hilain nila ako mula kay Collin.
"Sandali! Anong ginagawa niyo?" asik ni Collin
sa kanila.
Nakatingin ang lahat ng tao sa Great Hall sa
direction namin. I saw Snow who's frozen in
shock. Nagpumilit siyang makalapit sa amin
pero pinigilan siya ng isa sa mga teacher.
"Ariela!" she yelled. "What are you doing? Let
her go!"
Nagsimulang magbulungan ang mga tao.
Nakalimutan na ng lahat ang Senior Mystic
Ball at ngayon malalaman nilang lahat ang
nangyayari.
"Ang kaibigan niyo, si Ariela Davis, ang
babaeng may special charm, ay nakipag
kasundo sa mga taga Augury."
My tears slowly rolled down my cheeks as
shock crossed their fear striken faces. I lower
my gaze to avoid the disgusted stare that
people instantly gave me.
Out of the corner of my eyes I saw Jett.
Nakatingin siya sa akin pero wala akong
makitang expression sa mga mata niya.
Natakot ako. He was giving me a look na para
bang hindi niya ako kilala.
I wanted to say sorry. Kay Collin na nasa tabi
ko at hindi makapaniwala sa nangyayari. Kay
Snow na umiiyak habang pinapatahan ni Lily.
Kay Layla na iniwasan ang mga tingin ko. At
kay Jett. Nangako siyang hindi siya magagalit.
Pero bakit pakiramdam ko unti unti na siyang
nawawala sa akin?
Hindi ko na namalayan ang mga sumunod na
nangyari. Ang tanging tumatak sa isip ko ay
ang mga mukha ng mga kaibigan ko nang
isama ako ng mga bantay paalis sa Great Hall.
It was passed eight o'clock. The Ball is ruined.
Ang I'm a traitor in their eyes.
Huminto kami sa harap ng isang pinto.
Marahas na binitawan ako ng dalawang bantay
kaya naman halos mawalan ako ng balanse.
"Ingatan niyo siya." isang malamig na boses ng
babae ang nagsalita. I glance at Grimrose. She
was staring at me with a narrow look in her
gray eyes.
Muli akong hinawakang ng mga bantay, tinabig
ko ang mga kamay nila. "Don't touch me."
Naunang pumasok sa pinto si Headmaster
Cray at si Georgia kasunod si Grimrose at ako.
Nang marating namin ang kwarto nakaupo
paharap sa amin si Miss Serena at Sir Chase.
Tumayo sila bilang pag galang sa mga
Headmaster. Noong mga oras na yun alam
kong maaaring magbago ang lahat.
"I was left with no choice." Yung ang unang
lumabas sa bibig ko nang maupo kami sa
harap ng mahabang conference table.
"Hawak nila si Grandma. May pruweba din sila.
They use her to blackmail me."
Georgia Lafery shakes her head in
disappointment.
"Sa mismong pag atake nangyari ang
kasunduan. Hindi ako naniwala noong una
pero bawat sitwasyon ay umaayon sa sinasabi
nila."
I smiled bitterly as I remember the phone call.
"I tried asking for help pero maging yun
nalaman nila."
I sigh but instead of comfort pain filled my
chest. "So I guess tama kayo. I'm a traitor to
the Academy. A traitor to Greven and Mirandi.
Pumayag ako sa kasunduan."
Ayoko ng magpaligoy ligoy pa. If they want to
punish me they can punish me now. May isa
lang akong gustong malaman.
"Si Grandma, okay lang ba siya? Hindi totoong
nasa Augury siya hindi ba?" I asked in a
hopeful tone as a fresh wave of tears filled my
eyes.
"Totoo ang sinabi nila, Ariela." Si Sir Chase
ang sumagot. "Ilang buwan ngang nasa kanila
si Senior Marga."
Nawala bigla ang lahat ng lakas na pilit kong
pinapakita. I wipe a tear that rolled down my
cheek.
"But she's fine, right? I mean kapag hindi ako
nakita ng taong susundo sa akin maari nilang
saktan si Grandma."
"Patay na ang mga taong susundo sayo."
Headmaster Cray answered in a deep
monotonic voice. "Pinatay na namin sila bago
pa man makarating sa Greven."
Georgia Laferty pursed her lips in approval.
"And Marga is fine now. Matapos naming
malaman mula sayo na nawawala siya agad
namin siyang pinahanap."
She glances slightly to Headmaster Cray then
continue.
"Natunton namin siya sa Augury at doon namin
nalaman ang tungkol sa kasunduan niyo. An
instant mission took place to save Marga and
to prevent you from falling into an already
resolved trap. Kaya kami nandito."
Hindi ako makapaniwala sa naririnig ko. "Ibig
bang sabihin-"
"Ligtas na si Marga. They are on their way
back to Greven."
Pakiramdam ko nawala ang isang mabigat na
bagay na ilang araw ko ding pinasahan. Halos
maluha ako sa tuwa nang malaman ang bagay
na yun. Okay na si Grandma.
"But we are very disappointed with the
Academy."
Napansin ko kung paanong sandali siyang
napatingin sa direction ni Miss Serena at Sir
Chase. "This is the first time na umabot ng
ganito kalaki ang isang sitwasyon."
Sa naging reaction ni Miss Serena alam kong
sinisisi niya ang sarili niya. Bigla akong
nagsalita.
"Pero wala silang kasalanan dito. Ako ang
dapat sisihin. They did everything to protect
me. Ako talaga ang may kasalanan."
Headmaster Cray shot me a grave look. "Hindi
ang paliwanag mo ang hinihingi namin, Miss
Davis."
Agad akong yumuko. Pero hindi ako papayag
na sisihin nila ang iba sa kasalanang ako ang
nakagawa.
"Parusahan niyo ako. This is all about what I
did after all. Walang kinalaman ang Academy
dito."
Miss Serena gave me a worried look as if
telling me to not push my chance any further.
"They definitely contributed to the fault pero
walang mapaparusahan." Georgia Laferty
answered.
Pero may pakiramdam ako na may kapalit ang
sinabi niya. Hindi maalis ang masamang
nararamdaman ko tungkol sa pag uusap na ito.
"But Ariela," she turned to me with a
calculating glare. "Hindi ka na maaaring
manatili sa Academy mula sa araw na ito."
***
Chapter 24: The Society of Mirandi
Chapter 24: The Society of Mirandi
Kung may isa man akong natutunan sa
pananatili ko sa Academy yun ay ang lahat ng
bagay ay may nakatakdang kapalit. Kapag
gusto mo ang isang bagay lagi kang may
sinasakripisyong isa pang bagay.
Dahil sa mga nangyari naniniwala ang mga
Headmaster na wala ng kakayahan ang
Academy para protektahan ang special charm
na gaya ko kaya gumawa sila ng decision.
Mula sa gabing yun kailangan kong iwan ang
Academy at manatili sa Mirandi.
Ito din ang kapalit kaya walang
mapaparusahan na sinuman sa nangyari. Ang
kailangan ko lang ay sumama dahil ayun sa
kanila para din ito sa ikabubuti ko. Hangang
hindi pa mapigilan ng Magic Coucil ang Augury
sa paglabag nito sa mga batas mas
makabubuti na manatili ako sa isang lugar na
hindi nila kayang maabot. Sumunod ako ng
walang reklamo.
Matapos ang pag uusap namin kasama ang
mga Headmaster agad nila akong dinala sa
isang sasakyan. Pinasakay nila ako doon na
may malinaw na paliwanag na dadalhin kami
nito sa train station papunta sa Mirandi. Hindi
ko na nagawang makapag paalam pa.
Kasama ko si Georgia Laferty sa kotse at kahit
may sinasabi siya hindi ko magawang makinig.
Umandar ang sasakyan at unti unting nawala
sa paningin ko ang liwanag na nagmumula
Academy.
"Dear, kailangan naming sabihin yun para hindi
ka nila hanapin pa. Kapag nawala ka sa
Academy ng walang paalam iisipin din nila na
may mali kang nagawa. Mas mabuti ng
malinaw tayo."
Pero hindi nila naisip na may pakiramdam din
ako. Na nasaktan ako sa sinabi nilang dahilan
sa Great Hall kaya ang naging tingin sa akin
ng mga tao ay traydor. Kahit pa siguro muli
nilang ipaliwanag ang bagay na yun sa mga
naging kasamahan ko hindi na maibabalik ang
nasirang tiwala. Lalo na sa mga taong umaasa
na isa kaming team.
"Hwag kang mag alala dahil kapag naging
maayos na ang lahat maari ka din namang
makabalik."
Kailan? Kailan maayos ang lahat ng ito? Sa
isang lingo? Sa isang buwan? Sa isang taon?
Naisip ko ang mga kasama kong naiwan ko sa
Academy. Makakapag hintay kaya sila?
Maibabalik ko pa kaya ang dati kapag bumalik
na ako?
Dumaan ang sasakyan sa makitid at
sementadong daan sa gitna ng mga matataas
na puno. Para itong daan noong unang beses
na nakapunta ako sa Academy ang kaibahan
lang habang tumatagal palayo ako ng palayo
sa naging tahanan ko. Pumikit ako at sinandal
ang ulo ko sa bintana ng kotse. Suot ko parin
ang royal blue na gown mula sa Mystic Ball.
Sana maging maayos ang lahat.
"Nandito na tayo, Ariela Davis." hindi ko alam
kung ilang minuto akong nakapikit nang tapikin
ako ni Georgia. Hindi ako tulog dahil
nararamdaman ko ang bawat galaw ng kotse
pero halos wala din ako sa sarili dahil hindi ko
namalayan na nasa train station na kami.
Binuksan ng isang bantay ang pinto ng kotse
ni Georgia. Binuksan ng driver yung sa akin.
Paglabas ko nakita ko na nasa likod ng
sasakyan namin ang sasakyan ni Headmaster
Cray at Grimrose na kasalukuyan na ding
pababa ng sasakyan. Madaming bantay sa
paligid. Isa kaming convoy.
Halos walang tao sa maliit na train station
nang ganung oras. Hindi siya actually isang
train station kundi isa lamang platform sa gilid
ng riles na may bubong at ilang bench. Meron
ding lamp post na nagbibigay ng kakaibang
liwanag. Para bang ilang daang alitaptap ang
nakakulong sa mga lamp post na yun.
"Ingatan niyo siya." sabi ni Georgia sa mga
katabi kong bantay nang paakyat na kami sa
platform. Ingatan? Yan din ang narinig ko mula
kay Grimrose noong gabi ding yun.
Hindi ko alam kung paanong nangyari na
pagtapak namin sa platform isang ingay ng
paparating na train ang agad na narinig namin.
Mula sa kaliwang dulo ng riles ay may nakita
akong usok at ang marahang pagyanig ng
sahig ng platform dahil sa paparating na
sasakyan.
Huminto ito sa harap namin na para bang
hihintay lamang ang pagdating namin bago
nagpakita. Napakalaki nito at napakaluma.
Ibang iba sa mga train na nakikita sa normal
na mundo. Para itong ilang daang taon ng
ginagamit katulad ng lumang platform kung
saan ito nakahinto ngayon.
"You go first." anyaya ni Georgia na tumabi
para paunahin ako sa loob ng sasakyan.
Tiningan ko lamang siya gamit ang blanko
kong mga titig. "Go on now." ulit niya.
Hindi ko maiwasang magduda. Baka naman
kasi biglang pag sakay ko ay umandar ang
sasakyan at dalhin ako sa lugar kung saan ako
talagang ipapatapon.
Nakataas ang kilay ni Georgia na para bang
nagtataka. Nang mapatingin ako sa iba pang
mga kasama namin alam kong ano mang
mangyari sa byaheng ito ay kailangan kong
tangapin. After all what could happen worst
than this?
Pumasok ako sa loob ng train at kahit paano
nakahinga ako ng maluwag nang sumunod
sila. Napakaluwang ng train sa loob at halos
hindi ako makapaniwala nang makita ang
magagarang gamit na nandoon. May
chandelier sa loob ng train for christ sake!
Umupo sila sa isang mesa na gawa sa
makintab na kahoy kung saan ilang pagkain at
inumin ang nakahanda. Dumerecho naman
ako kabilang dulo ng carriage kung saan may
mababang sofa at mga unan. Umupo ako doon
at tahimik na pinagmasdan ang madilim na
paligid sa labas.
"Kumain ka, dear. Medyo mahaba ang byahe
natin." narinig kong sabi ni Georgia.
"Hindi ako gutom." maikli kong sagot.
Narinig ko ang hindi pag sang ayon ni
Headmaster Cray pero wala na siyang ibang
sinabi. Pumikit ako at muling sinandal ang ulo
ko sa bintana ng train nang maramdamana ng
pag andar nito.
Masyado silang mabait sa akin. Lalo na si
Georgia. Sa Academy kasi nagkakagulo kapag
may anunsiyong bibisita sila. Maging ang mga
teacher ay hindi magkamayaw kapag nandyan
sila. Hindi sila madalas magpakita sa mga
estudyante. Unang beses namin silang nakita
noong naparusahan si Jett patungkol sa
pagsunog niya sa kalahati ng Enchanted
Forest ilang buwan na ang nakakaraan.
Pagkatapos nun akala namin hindi na namin
sila makikita pa. Pero ito ako ngayon. Kasama
sila sa isang sasakyan.
Sa pag lipas ng oras unti unti kong
naramdaman ang pag bigat ng talukap ng
aking mga mata. Hindi ko gustong matulog
pero habang tumatagal lahat ng pagod ko
nitong nakaraang araw ay unti unting
binabawian ang katawan ko. Habang patuloy
ang mahinang pag uusap ng mga kasama ko
sa loob ng train paulit ulit na nagp-play sa isip
ko ang nangyari sa Great Hall. Ang pag dating
ng mga Headmaster. Ang tingin ng mga tao
nang nalaman nila ang totoo. Isang imahe ang
pumasok sa isip ko bago ako tuluyang
nakatulog. Isang imahe na maaring hindi ko na
muling makita. Ang nakangiting mukha ni Jett.
Isang kakaibang pakiramdam ang gumising sa
akin. Para bang may nakatingin sa akin at
kanina pa ako pinagmamasdan. Kinuha ko ang
kumot ko at tinakpan ang mukha ko saka
muling pumikit. Ramdam ko ang init ng liwanag
ng araw na tumatama sa braso ko pero ayoko
pang magising. Masakit ang katawan ko at
kailangan ko ng mahabang tulog.
"Tss. Ano kayang oras balak gumising ng
babaeng ito?"
Isang hindi familiar na boses ang narinig ko.
Natigilan ako at napamulat nang marealize na
lalake ang nagsalita. Sandali anong ginagawa
ng-! Muli akong natigilan dahil sa isa pang
bagay. Tarantang hinawakan ko ang malambot
na kumot at unan. Hindi ito ang kumot ko.
Hindi ito ang unan ko. Hindi ito ang bed ko!
Napabalikwas ako ng bangon at napaupo sa
kama. Isang lalakeng nakangiti ang una kong
nakita. Nakatingin siya sa akin habang
nakasandal sa frame ng isang malaking
bintana.
Hindi ko napigil ang sigaw na lumabas sa bibig
ko. "AAAAAHHHHHH!"
"Hoy, hoy! Teka bakit ka sumisigaw?!" Lumapit
ang lalake sa akin at balak atang takpan ang
bibig ko. Nag panic ako kaya kinuha ko ang
mga unan at hinagis sa kanya.
"Hoy! Ano ba? Anong problema mo?!"
Nailagan niya ang mga ito at ang iba ay
hinarang.
"Nasaan ako?! Bakit nandito ka sa kwarto ko?!
At anong ginagawa ko sa lugar na ito?!"
Natigilan siya at napatingin sa akin na
nagtataka. Yun ang naging dahilan kaya
tamaan siya ng unan derecho sa mukha.
"PAKSHIT!" sigaw niya nang maramdaman
ang impact. Umupo siya sa gilid ng kama
habang hawak ang ilong niya. Umusod ako sa
kama na malayong malayo sa kanya.
"Hoy! Nabagok ba ang ulo mo sa kung saan at
hindi mo maalala?! Nasa kastilyo ka ng
Mirandi!"
That exact moment I was frozen in place.
Maging ang pag hinga ko ay tumigil. So hindi
panaginip ang lahat. Totoo siya. Mula sa Ball
hangang sa loob ng train hindi siya panaginip.
Nasa Mirandi nga ako.
Napansin ng lalake ang pagtahimik ko.
"Natatandaan mo na? Madaling araw nang
dumating kayo. Hindi ko nga alam kung wala
ka bang malay nun o talagang tulog ka lang.
Pinunta ka nila dito sa kwarto at dito ka
natulog."
Unti unting nag sink in sa akin ang sinabi niya.
Natatandaan ko ang ingay ng mga taong
nagsasalita nang huminto ang train. Ang
kamay na umalalay sa akin papasok sa kotse.
Ang ulo kong bumagsak sa upuan para muling
matulog. Ang boses ni Georgia na sinasabing
nakarating na kami. Ang mga bantay. Ang
malawak at maliwanag na palasyo. Napalunok
ako.
"Nasa Mirandi ako?" wala sa sariling tanong
ko. The guy nodded in response. Tumayo siya
mula sa kama at pumunta sa malaking bintana
kung saan kanina ay nakasandal siya. Nang
tingnan ko itong mabuti hindi ito isang bintana
kundi isang pintuan na gawa sa salamin at
may kulay gintong palamuti.
Binuksan niya ang pintuan gamit ang
dalawang kamay. Bumungad sa akin ang
matinding liwanag na nangagaling sa labas,
ang simoy ng hangin sa umaga, ang bughaw
na langit, at mga kakaibang tunog na animo ay
nangagaling sa ibaba.
Tumayo ako mula sa kama at dahan dahang
naglakad sa malamig na sahig papunta sa
pintuan. Napahinto ako nang marealize kung
nasaan kami sa mga oras na ito. Mas lumapit
ako sa balkonahe hangang sa tuluyan na
akong nasa labas at nakahawak na sa railing
nito.
Nasa pinakamataas na bahagi kami ng bayan.
Nasa isang kwarto sa loob ng kastilyo kung
saan kitang kita ang lahat mula sa
kinatatayuan namin. Pinagmasdan ko ang
mga tao sa ibaba at narinig ang maliliit nilang
mga boses. Pinagmasdan ko ang bayan sa di
kalayuan at ang mga taong parang langam na
walang tigil sa pag paroon at parito. Maging
ang malalayong bundok at gubat at ang ilog na
naghahati sa bayan at sa palasyo. I inhaled
loudly.
"Maligayang pagdating sa Mirandi, Ariela
Davis."
***
Chapter 25: Leon Lancaster
Pinagmamasdan lang ako ni Leon buong oras
na kumakain kami ng breakfast na naging
lunch dahil halos tanghali na nang lumabas
ako sa kwarto. Ewan ko ba sa kanya. Mukhang
tuwang tuwa siya na wala akong kaalam alam
sa nangyayari. He looks entertained and that
definitely pisses me off.
Kahit ayaw ko kasing nasa malapit siya wala
akong magawa. Isa siya sa mga nakatakdang
magbantay sa akin habang nasa palasyo ako.
Isa din siya sa mga matataas ang rank na
charmer ng Mirandi. Halos mag kaedad lang
kami sa palagay ko pero ginagalang siya ng
mga tao dito. Maliban nalang sa mga babae.
Maliban kasi sa pagtitig sa mukha ko ay iba pa
siyang pinag kakaabalahan habang kumakain.
Kanina ko pa siya nakikitang nag bibigay ng
kakaibang tingin sa isa sa mga babaeng nag
sisilbi sa amin. The girl giggled ever so slightly.
Nang mapatingin ako sa kanya bigla siyang
huminto at napayuko. Hindi niya alam na yung
pinalitan niyang taga silbi kanina na ngayon ay
nasa kusina na ay ganyan ding ang reaction
pag dating kay Leon.
JERK.
"Bilisan mong kumain, Ariela. Ipapasyal pa kita
sa bayan." sabi niya. Hindi ko siya pinansin at
nagpatuloy sa pagkain.
"Ayaw mo?" tanong niya nang hindi ako
sumagot.
"Matutulog nalang ako." walang sigla kong
sagot.
He shakes his head and sigh. The girl giggled
once again pero tumigil din agad. "Utos sa akin
yun kaya wala kang magagawa."
I gave him a deadpan look. Nakakainis dahil
dalawa lang kaming kumakain ngayon. Wala
sa palasyo ang mga Headmaster kaya wala
akong mapag tanungan sa mga totoong
nangyayari. Sabi ni Leon bumalik na sila sa
mga trabaho nila. Si Headmaster Cray at
Grimrose bumalik na sa Greven at si Georgia
Laferty naman ay mamaya pang gabi ang
dating sa palasyo.
One thing I also hated is the fact that everyone
in this old palace is staring at me like I was a
kind of trophy. Kahit pilit nilang itago ang mga
tingin nila hindi ko parin maiwasang mapansin.
Kapag dumadaan ako nagtatabihan sila at
yumuyuko. May narinig din akong bulungan ng
mga taga silbi kanina na patungkol sa akin. At
kapag may tinatanong ako o gustong sabihin
nakayuko sila habang kausap ako. Hindi ba
nila alam na mahirap magsalita kapag
nakayuko ang kausap mo? Isa pang hindi ko
matagalan. Ginagamitan nila ako ng po at opo
kahit mas matanda sa akin. Ano bang
problema ng mga tao dito?
Bumalik ako agad sa kwarto nang matapos
kaming kumain. Wala akong balak na manatili
sa labas sa mga oras na ito. Habang paakyat
ako sa malaheganteng staircase ng palasyo
hindi ko maiwasang tingnan ang mga paintings
na makikita sa pader.
Mukhang pictures ito ng mga namumuno sa
Mirandi. Una kong nakita ang lumang picture
ng isang matandang lalake. Siya ang pinaka
unang namuno hangang sa naging mas
makabago ang picture at nakarating ako sa
picture ni Georgia sa pinakamataas na step ng
hagdan.
Maamo ang mukha niya pero ang mga tingin
niya parang nababasa ang isip mo.
Ginagalang siya ng mga tao dito pero hindi ko
magawang matuwa sa kanya.
"Ayos ba? Alam mo ba kung sino ang susunod
sa trunong yan?"
Napalingon ako sa likod ko at nakitang
sumunod pala si Leon. Sumimangot ako at
nagpatuloy sa paglalakad.
"Sandali, ito naman. Tinatanong ka lang eh."
I rolled my eyes at humarap sa kanya. "Wala
akong pakialam okay? Wala akong pakialam
sa nangyayari sa lugar na ito."
Natigilan siya at biglang sumeryoso ang
mukha niya. "Pero pinahahalagahan ka ng
mga tao dito."
I was taken aback by his voice. Sigurado
akong naapektuhan siya sa sinabi ko. Hindi na
dapat ako nagsalita pa. That's stupid and Lumabas ako ng kwarto para sa hapunan.
insensitive. Nagsisimula ng dumilim sa labas at tumahimik
na ang paligid. The castle started to fill with
lights, hundreds of them, in every post and
corner.
"Sorry. Bakit ba kasi ang kulit mo. Gusto ko
lang matulog yun lang." saka ko siya iniwan sa
hallway.
Pero pakiramdam ko kahit gaano pa kadaming
ilaw hindi parin maalis nito ang abandonment
na bumabalot sa kastilyo. Maliban kasi sa mga
Pagdating ko sa kwarto agad kong isinara ang
taga silbi at mga taga bantay, kay Leon at
pinto ang dumerecho sa balconahe ng
Georgia, wala ng ibang tao sa lugar na ito.
palasyo. The warm breeze immediately gave
me a calm feeling. Pinagmasdan ko ang bayan
mula sa kinatatayuan ko.
Nang bumaba ako para pumunta ng kusina
muli kong nahuli ang pag uusap ng ilang taga
silbi ng palasyo.
Pinahahalagahan ako ng mga tao dito.
"Nandito nga talaga siya. Ang babaeng may
That is quite obvious actually. Sa kung paano
special charm."
nila ako itrato daig ko pa ang mismong
nakatira sa palasyo katulad ni Leon. Pero hindi
ko magawang maging masaya o maappreciate
ang ginagawa nila. I can't help but compare. At "Balita ko sinubukan siyang kunin ng Augury
kapag nagsimula ka ng mag kompara doon kaya siya nandito."
nawawala ang halaga ng isang bagay.
"Hindi ako makapaniwala. Ang swerte natin."
Lumipas ang buong araw na nasa kwarto
lamang ako. Hindi ko na muling nakita si Leon.
Nang tanungin ko ang isang taga silbi kanina Kumunot ang noo ko pero hindi ko pinahalata.
na naglinis ng kwarto ko sinabi niyang nasa Lumapit ako sa kanila at balak sanang
bayan na ito. Guilt. Yun ang naramdaman ko. tanungin kong dumating na si Georgia nang
He is doing his job and I'm making it yumuko sila at umatras palayo sa akin. Okay?
unbearable.
"Excuse me?" tanong ko. "Nandyan na ba si
Georgia?"
Nagkatinginan sila habang nakayuko at
nagbulungan.
"Tinawag niya sa unang pangalan ang Head
Mistress."
Napaisip ako at muling nagtanong. "Si Head
Mistress Laferty ang tinutukoy ko. Nandito na
ba siya?"
"Wala po. Magagabihan daw po siya sa dami
ng inaasikaso sa Council, Miss Davis."
"Ariela nalang." sagot ko.
"Miss Davis, mauna na po kami." Mas lalong
kumunot ang noo ko. Paalis na sila nang muli
akong magsalita.
"Bakit kayo umiiwas sa akin?"
Huminto sila at para bang nag uusap kung
lilingunin ba ako o hindi. Maya maya pa sabay
silang humarap sa akin na nakayuko parin.
"Hindi po namin pwedeng kausapin ang mga
pinagsisilbihan namin." maikli nilang sagot.
"Pero masaya po kaming makilala kayo." siniko
ng kasama niya ang nagsalita.
"Mauna na po kami."
Wala na akong nagawa nang tuluyan na nila
akong iwan. Pinagpatuloy ko na lamang ang
paglalakad. The atmosphere in this place is
very traditional and I hate it. Pagdating ko sa
dining area nandoon na si Leon at kumakain.
"Thank you sa paghihintay." sarcastic na sabi
ko at umupo sa kabilang dulo.
He raised his head in interest. "Hindi ka pa ba
kumain?"
I shake my head to say no. "Akala ko kasi
balak mong magkulong maghapon." biro niya.
Bumalik na siya sa dati. Mabuti naman.
"Namimiss mo ang Charm Academy, ano?"
Napalingon ako kay Leon nang tanungin niya
yun. Nandito kami ngayon sa labas ng kastilyo.
Sa isa sa mga garden na malapit sa ilog.
Gusto ko sana na ako lang ang pumunta pero
nagpumilit siya na sumunod dahil trabaho
niyang bantayan ako.
"Alam mo pala na galing ako doon."
Natawa siya sabay taas ng braso at
sinandalan yun. Nakatayo siya at nakalean sa
trunk ng isang puno habang ako naman ay
nakaupo sa damuhan sa ilalim nito.
"Lahat ng tao dito kilala ka. You are a legend
here."
Tumaas ang kilay ko sabay balik ang tingin sa
ilog kung saan nagr-reflect sa kabilang
pampang nito ang liwanag na mula sa mga
kabahayan sa bayan.
"Kung ganun alam mo din bang isa akong
traydor?"
Muli siyang natawa. Mas malakas. Nababaliw
na ata ito eh. "Traydor?" tanong niya. "Alam
namin ang nangyayari bago mo pa man
malaman. Isa ako sa nagligtas sa Grandma
mo."
Natigilan ako. "T-Talaga?"
Sinabi niya sa akin kanina bago mag Lunch na
nasa Greven na si Grandma. Hindi ko siya
maaring makita pero sinigurado niyang ligtas
ito. Pero bakit ngayon niya lang sinabi ang
tungkol sa bagay na ito?
I can feel him nodding though I can't see him.
"Yung mga kasama mo ba naniniwala na
traydor ka?"
Hindi ako agad nakasagot. Sinimulan kong
bunutin ang ilang damo na nasa ilalim ng palad
ko. "Hindi ko alam. Hindi nila alam ang
nangyayari gaya mo."
"Pero nagtitiwala naman siguro sila sayo hindi
ba?"
Mas humigpit ang hawak ko sa mga damo.
Hangang ngayon malinaw parin sa akin ang
mga reaction nila noong nalaman nila ang
totoo. Umaasa akong nabigla lang sila kaya
nila nagawa yun pero ano bang alam ko?
Malayo na ako sa kanila.
Umalis si Leon sa pagkakasandal sa puno at
iniabot ang kamay sa akin. "Tara na sa loob.
Lumalamig na."
Tiningnan ko lamang ang kamay niya. Bigla
kasi akong may naalala.
"Walang schedule. Sabado." I groaned
beneath the sheets.
"May problema ba?" tanong niya.
Naramdaman kong umupo siya sa gilid ng
kama. Hindi ako lumayo gaya ng ginawa ko
I shake my head to say no. Inabot ko ang
noong unang araw ko sa Mirandi. Isa sa mga
palad niya saka tumayo. Ilang beses ko bang
natutunan kong ugali niya kahit medyo hangal
kailangang maalala si Jett sa kanya?
siya marunong parin siyang rumespeto.
"Wake up! Wake up! Tama na ang tulog. Let's
"Tss. Ano ngayon kung Sabado? Wala tayo sa
move!"
school."
Naramdaman ko ang hangin at liwanag mula
Bumuntong hininga ako at umupo sa kama.
sa biglaang pagbukas ng bintana ng kwarto ko.
"Oo na." I muttered. "Ano bang meron
Isa lang ang alam kong may kagagawan nun.
ngayon?"
"LEON!!" sigaw ko sabay takip ng unan sa ulo
He rubbed his chin. "Let's see. Ah, tama. Hindi
ko. Anong oras na ba? Ang aga pa eh.
pa tapos ang training mo."
Matutulog pa ako.
He gave emphasized on the last statement and
"Gumising ka na dyan. Late nanaman tayo sa
gave me a warning look. I smiled shipishly.
schedule."
Tumakas kasi ako sa training kahapon at
pumunta ng bayan so I need to compensate
for the loss training. Dahil doon naapektuhan
Nakakairita. Nakakairita talaga. Sa loob ng ang iba pang dapat kong gawin.
ilang araw na pananatili ko sa Mirandi ganito
lagi ang umpisa ng araw ko. Gigisingin ako ng
nakakairitang boses ni Leon na kung makapag
Unang araw ko pa lamang kasi sa Mirandi ay
utos parang kung sino. Sabado kaya ngayon!
nagbigay na ng listahan si Georgia ng mga
Dapat kapag ganito malaya akong magising sa
gagawin ko sa pananatili ko dito. Kailangan ko
oras na gusto ko dahil walang pasok.
yung masunod ayun na din sa mga araw na
nakatakda. Kabilang dito ang pagbisita sa
bayan. Ang umakyat sa gubat at obserbahan
kung paano mangaso ang mga tao ng Mirandi.
Bumisita sa paaralan. Aralin ang history ng
Mirandi. At mag training. Lahat ng ito nagawa
ko na. Pero ang training ang naging madalas
sa schedule ko.
"Come on! Ito lang ba ang kaya mo?"
Parang wala lang kung magpakawala ng
lightning blades si Leon sa direction ko.
Aakalain mong nagbabato lang siya ng
crumpled paper sa taong binubully.
"You are better than this, Davis."
Sunod sunod ang paglabas ng lightning blades
sa mga palad niya. It was almost automatic.
Sobrang bilis kung bumulusok ang mga ito sa
akin na para bang magkakasabay na
pinakawalan. Today we are testing my speed
sa pag release ng palaso at pag ilag.
"Sandali lang naman!" sigaw ko.
Sunod sunod kong pinatamaan ang mga
paparating na liwanag ng kidlat. Halos
mangawit na ang braso ko sa posisyon na
isang oras ko na ding hindi matigilan. Minsan
hindi ko natatamaan ang mga ito kaya derecho
sa kinatatayuan ko. Kailangan kong umilag ng
mabilis dahil kung hindi kuryente ang aabutin
ko. Nagkamali na ako minsan at hindi ko na
gustong maranasan ang matinding sakit na
yun.
Yun ang araw ng unang training ko sa Mirandi.
Medyo nanibago kasi ako sa kapangyarihan ni
Leon. I was used to seeing red and blue
blames intead of blinding lights. At halos
mapamura si Leon nang makita niyang
natamaan ako.
"Hindi ka hihintayin ng mga kalaban mo."
"Bakit kasi hindi mo ako hayaang gumawa ng
arrow shower?!" naiiritang sigaw ko.
"Speed tayo hindi technique. Tapos na tayo
doon."
DAMN YOU LEON. Pinagtiisan ko ang walang
tigil na pag ilag at pag release ng charm arrow
hangang sa pakiramdam ko naubos na ang
lahat ng lakas ko.
"Stop!" sigaw ko. "Hindi pa ba tayo tapos?"
Tumigil ang pag bulusok ng mga lightning
blades sa akin nang tingnan ni Leon ang
holographic image ng orasan sa training room.
Napangiti siya saka nag stretch ng leeg.
"Ah, tapos na pala eh."
Seriously? Sinamaan ko siya ng tingin at para
bang gusto siyang patamaan ngayon na wala
na siyang depensa. Kung hindi ko pa sinabi
hindi niya pa mapapansin. Siya dapat ang
nakakaalam kung kailan titigil!
Nilampasan ko siya at dumerecho sa pintuan.
"Hey, hintay naman."
"Hintayin mong mukha mo." asik ko. Leche.
Dumaan kami sa ilang taga silbi sa hallway na
napatingin sa amin. "Davis, sandali!"
"Hwag mo akong matawag tawag na Davis."
Nagawa niya pang kindatan ang mga babaeng
nadaanan namin habang sinusundan ako. I
mentally face palmed. God, this guy.
Natatawang sinundan niya ako pababa ng
stairs at palabas ng kastilyo.
Tumatabi ang lahat ng taong naadanan namin
dahil alam nila na kapag ganun na ang
sitwasyon at ganun na ang expression ko hindi
na ako makakausap. Halos sanay na sila sa
araw araw na bangayan sa loob ng kastilyo.
"Ganito ka din siguro sa kanya ano? Yung
dating nag t-training sayo."
Huminto ako bigla. Sa sobrang biglaan halos
mabanga ako ni Leon na nasa likod ko.
Umatras siya na nakataas ang kamay na para
bang alam niya sa sarili niya na may nasabi
siyang masama.
"Hindi. Hindi siya ganito. Seryoso siya at
nakakatakot."
I smiled bitterly at the thought of Jett.
"Mayabang siya gaya mo. Pero mas masama
ang ugali niya. Mainitin din ang ulo niya.
Impatient. Laging nagmumura..."
Something inside me started to ache in
longing.
"Sinisigawan niya ako kapag nagkakamali ako.
His words almost felt like knives. Pero may
mga instance na mabait siya. Hindi ko alam
kung bakit pero lagi niya akong nililigtas..."
It felt like a damn of emotions came flooding
through me and I can't stop myself.
"Sakit siya sa ulo ng mga teachers. Tahimik at
laging tulog kahit may klase. Mahilig din siyang
mang inis at magbanta. At gustong gusto ko
kung paano siya tumawa-"
"May gusto ka sa kanya."
Natigilan ako at napatingin kay Leon. Seryoso
ang mukha niya pero may maliit na ngiti sa labi
niya. Pilit na ngiti.
"Ako?" I laugh nervously. What am I thinking?
"Narinig mo naman siguro kung ano ang ugali
niya. He is not the nicest person."
He raised his eyebrow and smiled but he is
looking at me with that same expression. He
doesn't seem convinced. Nakangiti siya pero
alam kong may iba siyang iniisip.
"Sabi mo eh."
***
Chapter 26: For Those Who Remain
Mabagal ang paglipas ng araw habang nanatili
ako sa Mirandi. Pero dahil sa araw araw na
ginagawa ko at sa mga taong katulad ni Leon
hindi ito naging mahirap gaya ng inaasahan
ko.
Yes there are times that Leon is too frustrating
and Georgia is too strict and the people in the
castle is too annoyingly respectful but
nevertheless they are helping me to cope up.
There are times that I really miss everything I
left behind. Pero alam kong kung gusto ko pa
silang muling makita kailangan kong hwag
isuko ang sarili ko sa kalungkutan.
"You're smiling. That's great."
Napatingin ako kay Leon na nakangiti sa harap
ko. Inalis ko agad ang siko kong nakapatong
sa table at pilit sumimangot. "What?"
Natawa siya. "Hwag ka ng magkunwari.
Nakangiti ka kanina."
I scoffed at binalik ang tingin sa dalawang
batang nasa kabilang kalye at nakatingin sa
tindahan ng mga candy at chocolate.
"Natutuwa lang ako sa mga bata." sagot ko at
sumipsip ng lemonade na binili namin kanina.
Nandito nga pala kami sa bayan. Sa isa sa
mga paborito kong tindahan sa downtown
Mirandi.
Maganda ang bayan ng Mirandi. Malinis at
puno ng mga palamuti gaya ng mga halamang
nasa paso sa bawat bintana at pintuang
madaanan mo. Mukhang luma ang mga bahay
pero pinaninirahan ng mga masayahing mga
tao. May mga itim din na street lamps sa bawat
sulok at tabi ng kalye na nakabukas buong
araw. Kapag pumupunta ako sa bayan para
akong nag time travel sa nakaraan.
Yung mga bata sa kabilang kalye na tinutukoy
ko ay mga batang kung makatingin sa tindang
matatamis sa loob ng shop parang yun na ang
pinaka importanteng bagay sa mundo. Gusto
kong tinitingnan sila dahil napaka inosente ng
kaligayahan nila.
"Bakit hindi ka pumasok sa Charm Academy?"
bigla kong tanong kay Leon kaya naman this
time siya ang natigilan.
Kahit kasi may school sa bayan ay basic
charm training and lessons lang ang binibigay
ng mga ito. The advance lessons are in the
Academy. It is considered the most prestigious
magic school among the four societies of
Magic. Karamihan sa mga tao sa bayan ng
Mirandi ay nakapag aral o kasalukuyang
nagaaral dito.
"I did. Pero hangang sophomore lang." sagot
niya. "Ang kapangyarihan ko ay sub type ng air
element kaya naisip nila akong ipasok doon.
Pero dahil mas kailangan ako dito sa Mirandi
dito ko pinagpatuloy ang training."
I nodded. "May kilala din akong sub type ng
elemental magic." Naalala ko ang matatalim na
titig ni Freya. "Alam mo bang naging kaibigan
ko ang may hawak ng element of air?"
Napatingin siya sa akin at muling bumalik ang
ngiti niya. "Si Collin Lucas ba ang tinutukoy
mo?"
Halos masamid ako sa iniinom ko. "Paano mo
nalaman ang pangalan niya?"
Natawa siya sabay gulo ng buhok ko. "Sa
Magic World iilan lang ang may hawak ng
elemental magic at mga sub types nito.
Malamang kailangan naming malaman kung
sino sino ang mga yun. Isa pa pumasok ako sa
Academy ng dalawang taon."
"Ibig bang sabihin kilala mo din si-"
"Si Jett Forester ang fire element?" tanong
niya. "Sila ang mga freshmen na sakit sa ulo
ng mga guro."
Hindi niya napansin kong gaano ako natigilan.
A light smile brushed my face. "Tama ka.
Pasaway talaga sila."
Bandang hapon na nang bumalik kami sa
palasyo. Maaga daw uuwi si Georgia ngayong
araw kaya kailangan na nandoon kami para
salubungin siya. Wala kasi sa schedule namin
ang pagpunta sa bayan at siguradong
sasamain kami kapag nalaman niyang
tumakas kami sa palasyo.
Habang naglalakad sa market square may
ilang tao nag paalam sa amin habang
kumaway. Bumalik daw kami kapag may oras
kami. Nginitian ko lamang sila. Mababait ang
mga tao dito. Pero bakit may pakiramdam ko
may kulang parin?
Natapos ang dinner kasama si Georgia. Wala
siyang nalaman sa ginawa namin at mukhang
wala siya sa mood kaya hindi na siya
nagtanong pa sa kinahinatnan ng araw ko.
Nagpaalam ako sa kanya at kay Leon na
matutulog na ako. Pero pagkarating ko sa
kwarto hindi ko magawang pumikit man lang.
Lumipas ang oras at nanatili akong nakatitig sa
kisame.
Maya maya pa naisip ko ang isang bagay.
Kumuha ko ang isang lumang notebook sa
study table at pumilas ng page nito saka
umupo at nagsimulang magsula
--
Snow,
Kamusta na kayo dyan? Hindi ko alam kung
mababasa mo ito pero sana maayos lang ang
lahat sa Academy. Nandito ako ngayon sa
Mirandi at okay lang ako. Mababait ang mga
tao dito at hindi nila ako pinapabayaan.
Miss ko na kayo, Snow. Miss ko na ang
pagiging bossy mo. Ang maiingay na tawanan
ni Layla at Lily. Miss ko na din ang pumasok
kasama niyo. Dito kasi mag isa kong ginagawa
ang lahat.
Si Collin at Jett kamusta na? Pasaway parin ba
sila?
Snow, babalik ako. Magkikita tayo ulit. Sana
kapag nangyari yun bumalik yung dati.
Magiging maayos din ang lahat at makakabalik
ako dyan. Hintayin niyo sana ako.
Ariela
--
Charm Academy
Nakatingin si Snow sa labas ng bintana nang
pumasok ang guro nila para sa susunod na
klase. Puwesto ito sa flatform sa harap at
nagsimulang mag tawag para sa attendance.
Nagtaas si Snow ng kamay nang matawag ang
surname niya. Napansin niya din kung paano
nilampasan ang pangalan ni Ariela na sana ay
mauunang tawagin kesa sa kanya.
Noong unang beses gawin ito ng mga guro
halos magalit si Snow at hindi pasukan ang
mga klase nito. Pero ngayon sanay na siya.
Pinagbawal ng Academy na pag usapan ang
kahit anong tungkol kay Ariela at sa mga
nangyari noong gabi yun. Para sa kanila hindi
nag exist si Ariela Davis sa Charm Academy.
Everyone moved on after the disastrous night
at the Senior Mystic Ball two weeks ago.
Nasanay ang mga tao na hindi nakikita at hindi
naririnig ang pangalan ni Ariela. Things went
back to normal gaya noong panahon na wala
pa siya sa Academy. Even her friends are
forced to do the same.
Nagpatuloy ang roll call and Snow could sense
another boring day coming.
"Forester." tawag ng teacher. Napatingin si
Snow sa likod ng classroom.
"Jett Forester." ulit ng nito. Inalis ng teacher
ang tingin mula sa files ng mga estudyante at
tiningnan ang bakanteng upuan sa likod.
"Ano bang nangyayari kay Jett Forester?
Dalawang lingo na siyang hindi pumapasok."
she commented in a stern voice.
Natahimik ang klase.
Snow glanced at Collin. Collin shrugged.
Maging siya kasi hindi alam kung nasaan si
Jett sa mga oras na yun. Napabuntong hininga
si Snow at muling binalik ang tingin sa labas. A
boring day indeed.
Dumating ang lunch break at si Snow na
lamang ang tanging taong naiwan sa kanilang
classroom. Kasalukuyan siyang nag aayos ng
gamit nang marahas na bumukas ang pintuan.
Napatingin siya agad dito.
Pumasok ang nagaalalang si Layla at
dumerecho sa kanya. "Snow may problema
tayo!" she exclaimed.
"Ano nanaman bang-" Hindi na niya natapos
ang sasabihin nang bigla siyang hinalin ni
Layla palabas ng classroom.

"Hey. Ano bang problema? Saan ba tayo
pupunta?" tanong nito. Layla is acting really
weird.
"Si Jett kasi may binubugbog sa Cafeteria."
Nanlaki ang mga mata ni Snow sa narinig.
"WHAT?!"
"Basta mahabang kwento." sabi ni Layla.
Nilampasan nila ang padami ng padami na
mga tao habang lumalapit sila sa Cafeteria.
Noong nasa pintuan na sila kailangan nilang
sumiksik sa mga taong nagkukumpulan doon
at nagbubulungan.
"Excuse me. Excuse me." asik ni Snow sa mga
ito. Noong walang magpadaan sa kanya
nagsimula siyang mairita. "Oh my god. Move,
people!"
Nakita nila ang iritable nitong mukha kaya
nagtabihan ang mga ito at doon nakita ni Snow
ang dahilan ng kaguluhan.
Naglalagablab ang isang sulok ng Cafeteria at
halos wala sa ayos ang lahat ng mesa at
upuan. Sa gitna ng Cafeteria ay nakatayo si
Jett at kaharap ang isang lalake na nasa sahig
at hawak hawak ang namamagang panga nito.
"Anong nangyari?!" hissed Snow.
"I'm not really sure but I think may nasabing
mali yung lalake kaya nagalit si Jett. You know
him." Layla answered nervously.
Lumitaw si Lily mula sa kumpulan ng mga tao
sa kaliwa nila and joined in the conversation.
"Yung lalake kasi hinamon din si Jett. Sabi
kapag wala daw siyang kapangyarihan wala
siyang maipagmamayabang. What a suicidal
jerk! Kaya instead of using charm nagsuntukan
sila at ayan ang kinalabasan."
There are drops of blood on the floor. Jett
wiped the side of his lips with his knuckles pero
mukhang mula sa nakasalampak na lalake sa
sahig nangaling ang mga dugong yun.
"Oh no." nasabi ni Snow na hindi
makapaniwala sa nangyayari.
He is doing it again. Bumabalik nanaman siya
sa dati. Ang dating Jett na nakilala nila noon.
Ang Jett na hindi malapitan. Ang Jett na
kinatatakutan ng lahat ng estudyante ng
Charm Academy.
"Collin he is doing it again." yun ang naging
bati ni Snow nang dumating si Collin sa pinag
usapan nilang lugar.
Bumuntong hininga si Collin at tumabi kay
Snow sa bench. "Kamusta din." bati nito.
"I'm serious, Collin. Hindi ka ba nagaalala?
Kilala mo kung paano magalit si Jett. He is
starting to hate everything again since the
night of the Mystic Ball."
Collin glanced at her and offered a weak smile.
"Hindi ko siya mapigilan eh. Tungkol kasi ito sa
kanya."
Kumunot ang noo ni Snow. "Kanino?"
"Kay Ariela." seryoso nitong sagot.
Natigilan si Snow. "Yung lalake hindi niya alam
ang totoong nangyari. May nasabi siyang
masama tungkol kay Ariela sa harap ni Jett
kaya nagalit siya ng ganun."
Snow looks rigid. Alam na nila na hindi traydor
si Ariela at sinama siya ng mga Headmaster
dahil sa kakulangan na nagawa ng Academy
para protektahan siya. Pero ilan lamang ang
may alam nito sa Academy. At hindi sila
pwedeng magsalita tungkol ito.
Tanda pa ni Snow noong sinabi ito sa kanila
ilang minuto matapos makaalis ang sinakyang
kotse ni Ariela. Pinatawag ang lahat ng mga
taong kasama sa mission noong gabi ng full
moon at sinabi ni Miss Serena ang totoong
nangyari.
Of course lahat nagulat sa narinig dahil akala
ng lahat successful ang naging mission.
Walang nakaramdam na pagkatapos ng gabi
ng full moon ay nanatili si Ariela na gapos ng
Augury sa masamang balak nito. Almost
everyone is disappointed with the turn of
events.
Especially Jett.
***
Chapter 27: Love Him or Hate Him
Sinilip ko si Leon na nakahiga sa bed ko at
may libro sa mukha na para bang natutulog.
Nakahinga ako ng maluwag at nagpatuloy sa
pag susulat. Pero gaya ng inaasahan hindi pa
man ako nakakalayo ay bigla nanaman siyang
nagsalita.
"Yan nalang ba ang gagawin mo buong araw?
Lumabas naman tayo." his drawling voice
echoed in the four corners of the room.
"Nagaaral ako kaya kung pwede tumahimik ka.
Ayokong mapagalitan ulit ni Georgia." reklamo
ko at nag concentrate sa ginagawa ko.
Naramdaman ko ang pag tayo niya mula sa
kama. Maya maya pa nasa tabi ko na siya at
sinisilip ang ginagawa ko.
"Leon seryoso. Doon ka muna. Magyaya ka ng
kung sino dyan. Busy ako." sagot ko sabay
tulak ng marahan sa kanya palayo dahil
hinaharangan niya ang liwanag mula sa
bintana.
"Ikaw ang gusto kong makasama." sabi nito.
I rolled my eyes. "Dahil kaya kong pagtakpan
ang mga ginagawa mong kalokohan?
Pinapahamak mo ako kaya tumigil ka."
Natawa siya sabay lean sa pader malapit sa
table. "Ayaw mo talaga. Kahit sabihin kong sa
Charm Academy tayo pupunta?"
Huminto ako sa pagsusulat at mabilis na
napalingon sa kanya. Lumapit ako sa kanya
with a hopeful expression. "Talaga? Seryoso?"
Natawa siyang lalo dahil sa reaction ko. "Joke
lang. Eh di ako naman ang napahamak."
Unti unting nawala ang ngiti ko at napalitan ng
pagkapikon. Kinuha ko ang librong isang
pulgada ang kapal mula sa mesa.
"Hindi ko gusto ang biro mo!" asik ko sabay
hagis. Nakailag siya kaya tumama lamang ito
sa pader at halos dumagondong ang sahig
nang mahulog ito.
"Sorry na." sabi niya sabay tawa. "Masyado ka
kasing seryoso."
Sinamaan ko siya ng tingin. "Alam mo
namang-"
"Gusto mo ng bumalik." he said cutting me off.
"Alam ko naman yun eh. Ganun na ba kami
kahirap pakisamahan dito?"
Ayan nanaman. Nakangiti siya pero yung tingin
niya nakapa seryoso. Para bang may dalawa
siyang mukha. Ang isa nakangiti at mapagbiro
pero ang isa seryoso at para bang may ibang
iniisip.
"Hindi sa ganun. Okay naman kayo dito." I
sighed deeply. "Leon, pinag usapan na natin
ito hindi ba?"
"Dito ka nalang kasi." biro niya. "Para araw
araw kitang nakikita."
Kung hindi ko lang kilala itong si Leon isipin ko
talagang seryoso siya. Pero alam na alam ko
na ang ugali ng isang ito. Lahat ata ng kakilala
niyang babae nasabihan niya na ng mga
ganyang lines. He's an expert trust me.
Tinulak ko siya papunta sa pintuan. "Oo na.
Labas na. Kailangan ko ng matapos itong
pinapagawa ni Georgia."
Hindi na siya nagmatigas pa and instead siya
ang nagbukas ng pinto. "Kung ganun tawagin
mo nalang ako kapag bumaba ka na." paalam
nito.
Tumango ako. Ginulo niya ang buhok ko bago
tuluyang umalis. I swatted his annoying hand
away. "LEON!"
Tumawa lang siya at nagsimulang naglakad sa
hallway. Pero bago siya tuluyang nakalayo
napansin ko ang pagkuyom ng mga palad niya
at mahinang pagmura. Kumunot ang noo ko.
That's weird. May nasabi ba akong masama?
Yun ang naging huling matinong pag uusap
namin ni Leon. Pagkatapos ng araw na yun
bigla nalang siyang madaming ginagawa. Hindi
ko na siya madalas makita sa palasyo. Hindi
na din niya ako ginigising sa umaga kaya
naman lagi nalang akong late at napapagalitan
ni Georgia gabi gabi. Kapag nakikita ko si Leon
at yayayaing mag training o pumunta ng bayan
laging sagot niya ay may kailangan siyang
gawin.
Nakakainis na. Nagsisimula nanaman akong
mainis sa lugar. Wala na akong ibang
makausap ng maayos maliban sa kanya at ito
siya wala man lang oras para sa akin. Akala ko
ba kailangan niya akong bantayan?
Makalipas ng apat na araw na pag iwas sa
akin ni Leon tuluyan na namin siyang hindi
nakasabay sa pagkain. Sabi ng isa sa mga
taga silbi na madalas niyang bigyan ng
kakaibang tingin umuwi daw ito sa bahay nila
para kamustahin ang pamilya niya.
I can't help but frown. Sana naman nasabi niya
din sa akin.
Habang kumakain ng kasama si Georgia nang
gabing yun inisip ko kung gaano ako walang
alam tungkol kay Leon maliban sa pangalan
niya at kung bakit nandito siya sa palasyo.
Alam ko ang charm niya at kung saan siya dati
nag aral pero hindi ko naisip na tanungin kung
may pamilya ba siya o kung saan siya
nakatira-
"Maliwanag ba?"
Napahinto ako sa pagisip habang kumakain
nang marinig ang boses ni Georgia na
tinatanong ako. I stare at her with a confused
face.
"Excuse me?"
Georgia sighed and continued with her elegant
way of cutting her steak. "Ang Harvest Festival
sa susunod na lingo. Kailangan mong-"
"Harvest Festival?" tanong ko. Huminto siya sa
gitna ng paghiwa.
"You must pay attention more often. And how
come you didn't know about it? Hindi ba nasabi
sayo ni Leon?" malumanay na tanong niya.
Sinubukan kong isipin kung may nabangit ba
siya. "Wala siyang nasasabi sa akin." sagot ko.
Georgia raised an eyebrow. "Ano bang
nangyayari sa kanya?" Wala akong maisagot
sa tanong niya dahil maging ako ay walang
idea sa nangyayari.
"Gaya nga ng sinabi ko sa susunod na lingo
ang Harvest Festival ng Mirandi. It's a week
long celebration at pinapahalagahan ito ng
lahat ng tao sa society na ito kaya dapat
nandoon ka. Naibigay ko na kay Leon ang
listahan ng mga events na kailangan niyong
puntahan."
I nodded at nagpatuloy sa pagkain. Pero
napahinto ako nang biglang may pumasok sa
isip ko. "Georgia, may balita na ba tungkol sa
Augury."
Bahagyang huminto si Georgia sa ginagawa
niya. She dubbed the napkin to her lips then
spoked.
"Ang Council ay sinusubukan paring makipag
ugnayan sa Augury. Pero nagmamatigas parin
sila at tinatangihan ang alok naming
kasunduan pang kapayapaan. Kung patuloy
nilang babalewalain ang ating batas at ang
karapatan ng iba pang society wala kaming
magagawa kundi itrato sila bilang kaaway ng
Council. And that only means one thing. It's a
Declaration of Conflict."
That moment Georgia looks really strained.
"Declaration of Conflict?" I asked confussed.
"Isa itong estado kung saan maari silang
maalis bilang myembro ng Magic World at
lahat ng society at ituturing silang kaaaway."
Bigla akong natahimik. It sounds like a war to
me. Kung sakaling hindi na kaya ng Magic
Council ang nangyayari dahil may society na
gustong guluhin ang balanse ng apat na
society kailangan ng gumawa ng paraan ng
mga society na apektado.
"But don't worry. Even Augury will not go to
such extent. Kung familiar sila sa nangyari
eighty years ago hindi nila gugustuhing maulit
ito. They know very well they don't have
enough power to fight against the Magic
Council and the remaining societies."
"Ano bang nangyari eighty years ago?"
Sinamaan ako ng tingin ni Georgia. "Hindi ka
ba nagaaral ng lessons mo? How come you
don't have an idea about those things?
Importante na malaman ng sinuman sa
mundong ito ang tungkol doon. It's the biggest
event of the century so far. Maliban sa pag
exist ng special charm na gaya mo."
Hindi na dapat ako nagtanong.
"Eighty years ago nangyari ang pinaka bagong
digmaan sa Magic World. Ito ay dahil sa
kagustuhan ng Augury na masakop ang apat
na society, pag isahin ito, at pamunuan. Doon
naubo ang Magic Council at ang kasunduang
pangkapayapaan, ang Lancom Agreement,
base sa pangalan ng namuno sa Saphiro
noong panahon na yun na si Robert Lancom.
Walang sinuman ang maaring makialam o
manghimasok sa teritoryo ng isang society ng
walang paalam."
Georgia let an exhausted sigh. "Madami ang
namatay sa digmaan na yun. Nalagas ang
myembro ng Augury pero madami din ang
nawalan ng myembro sa iba't ibang society.
Kaya hindi nila ito uulitin makalipas lamang
ang walompung taon. Hindi pa tuluyang
nakakabangon ang Augury. Hindi nila
gugustuhing bumagsak ulit."
Noong gabing yun hindi ako makatulog. Hindi
ko maimagine ang isang digmaan sa lugar na
gaya nito. Masyadong nakakatakot. Ngayon
alam ko na ang dahilan kung bakit ganito
nalang kainteresado ang Augury sa charm na
meron ako. Gusto nilang gumanti at ako ang
susi upang muli silang makabangon.
Galing ako sa garden kinabukasan noong
narinig ko mula sa isa sa mga taga pagsilbi na
nasa kastilyo na si Leon.
Nagmadali akong pumasok sa loob sa
pagbabakasakali na maabutan ko siya pero
wala akong naabutan sa hallway maging sa
kwartong madalas niyang puntahan.
Nadismaya lamang ako at plano na sanang
bumalik sa labas nang may marinig akong
isang ingay.
Para bang may sumuntok ng isang pader.
Kumunot ang noo ko lalo na nang marealize
na nasa katabing kwarto lamang ito ng kwarto
ko. Ang study room. Dito ako madalas mag
aral kapag may pinapagawa si Georgia.
"Hindi madali ang gusto niyong mangyari!"
Nabigla ako ng marinig ang boses ni Leon.
Mahina ang pagkakasabi nito pero puno ng
galit at pangigigil. May kausap siya sa kabilang
linya ng telepono. Sino?
"Maghintay kayo. Magagawan ko din ito ng
paraan."
Mas kalmado na ang boses niya nang sabihin
yun. Narinig ko ang pagbaba niya ng telepono
at isang malalim na buntong hininga mula sa
kanya. Maya maya naramdaman ko na
palabas na siya ng kwarto kaya mabilis akong
lumayo at nagkunwaring walang narinig.
Nabigla si Leon nang ako ang una niyang
makita paglabas niya sa study room. Medyo
nakabukas pa ang bibig niya na para bang
may gustong sabihin pero piniling hwag ituloy.
He looks so worriedly shock that it bothers me.
"Hey." casual na sabi ko. "Nandyan ka lang
pala. Kanina pa kita hinahanap."
He coughs as if he's clearing his throat before
speaking. "Ganun ba? Bakit namiss mo agad
ako?" biro niya.
I frown. "It's about the Harvest Festival not
you." I answered in a matter of fact tone.
Having Leon seems to lighten up my mood.
Whenever he is around everything is bearable
in this place. Pero hindi ko maiwasang
magtaka kung sino ang kausap niya kanina at
bakit ganun ang naging reaction niya. I never
saw him that angry.
***
Chapter 28: The Harvest Festival
Chapter 28: The Harvest Festival
Pinagmasdan ko ang bayan mula sa
balkonahe ng kwarto ko. Mas madaming tao
sa labas ngayon kesa sa mga ordinaryong
mga araw. Puno ng palamuti ang bawat sulok
ng bayan at kitang kita ito mula sa
kinatatayuan ko.
May makukulay na banners na nakasabit sa
bawat sulok ng downtown. Naka sentro ito sa
malaking water fountain sa gitna ng bayan.
Kasama ng mga banners ang mga pulang mga
lanterns na nakasabit din sa bawat sulok,
bawat bintana, at pintuan, maging sa mga
puno at halaman.
Napakaraming tao at halos lahat may suot na
makukulay na damit na either pula o dilaw o
orange. Maging ang palasyo ay binabalutan ng
masayang atmosphere.
Excited na nag uusap ang mga taga pagsilbi at
ang kusina ay laging puno ng pagkain.
Kahapon ay naglagay sila ng mga dekorasyon
sa palasyo dahil na din sa utos ni Georgia
kaya naman puno ng kulay gold na banner ang
Hall at nagkalat ang mga kulay pulang lantern
at tuyong wreath sa bawat pintuan sa palasyo.
Mabilis akong lumabas sa kwarto dahil na din
excited akong pumunta ng bayan. Dahil sa
Harvest Festival ay hindi ko kailangang
sumunod sa kahit anong schedule ngayon as
long as present ako sa mga events. It's
definitely better than studying alone.
"Whoa, slow down there." nakangiting bati ni
Leon nang makita ko siya sa hallway.
Mukhang papunta na siya para sunduin ako.
"Leon, tara na!" sabi ko sabay hila sa kamay
niya. I feel him stiffen with my touch. Lumingon
ako. "Ano?" nakangiting tanong ko.
"Wala. Ang ganda mo kasi." sabi niya sabay
tingin sa akin mula ulo hangang paa sa suot
ko.
Bigla akong nahiya. Nakita ko kasi ang dress
na suot ko na nakapatong sa bed matapos
kong mag breakfast kanina. May note ito na
nagsasabing suotin ko ang damit para sa
event na pupuntahan ko ngayong araw. It's not
that glamorous actually. Isa lamang itong
simpleng yellow sun dress na hangang tuhod
at may floral pattern.
"You are not that bad yourself." komento ko sa
suot ni Leon. Sa totoo lang lagi naman siyang
maayos tingnan kapag nakikita ko siya.
"Talaga?" Natawa ito.
I was expecting him to make a joke about it or
actually brag how awesome and good looking
he is gaya ng lagi niyang ginagawa kapag may
pumupuna sa kanya. Pero ngayon napahawak
lamang ito sa batok niya. Nahihiya ba siya?
That's new.
The moment we step in the downtown Mirandi
the excitement and the festive atmosphere
doubled up. Halos masilaw ako sa makulay na
paligid. Mas matingkad pa pala ang mga kulay
na nakikita ko mula sa balkonahe ng palasyo
kapag malapitan.
Binati kami ng ilang mga bata pagdating namin
sa gitna ng bayan kung saan naka sentro ang
kasiyahan. Ang mga bata ang may suot na
garland ng bulaklak sa mga ulo nila. Hinila ako
ng isang batang babae na naka braids ang
buhok.
"Mommy! Mommy! Gawan mo din siya. Wala
siyang bulaklak!" masayang sabi niya sa
babaeng nasa harap ng isang mesa na puno
ng iba't ibang klase ng bulaklak.
"Okay lang po. Hwag na po kayong mag
abala." Napatingin sa akin ang babae mula sa
ginagawa niyang garland at medyo nabigla
siya.
"Naku ikaw nga. Ang babaeng may special
charm." Masayang turo niya sa akin.
Napatingin tuloy ang iba pang mga tao sa
paligid. Lahat sila hindi makapaniwala habang
pinagmamasdan ako.
"Anong gagawin ko, Leon?" tanong ko kay
Leon na sumunod sa tabi ko. Akala ko kasi
kilala na ako ng mga tao dito dahil sa madalas
na pagpunta ko sa bayan. Dapat hindi na sila
nagugulat pa.
"Hindi sila mangangain." sabi nito sabay tawa
ng mahina.
Bigla akong inabutan ng babae ng flower
garland at pinatong sa ulo ko. "Sayo na ito.
Naku hija. Bagay na bagay kayo."
Hinawakan ko ang garland sa ulo ko at pilit
tiningnan ang sarili ko sa salamin ng shop na
nasa likod ng babae. "Salamat po."
nakangiting sabi ko. "Ang ganda po kasi ng
gawa niyo."
She shakes her head lightly saka mas lalong
napangiti. "Hindi ang bulaklak ang tinutukoy
ko." saka siya napatingin kay Leon.
Balak ko sanang tanungin kung ano nga ba
ang tinutukoy niya nang bigla nanaman akong
hilain ng mga bata. Ngayon pati si Leon
hinihila na nila. "Saan tayo pupunta?" tanong
ni Leon.
"Doon! Bilis! Magsisimula na!" excited na sabi
ng bata habang hawak niya sa maliliit na
kamay ang wrist ko.
Habang dumadaan kami napapatingin sa amin
ang ilan sa mga tao at napapangiti. Other
recognized me but some recognized Leon
better. Every girl has flowers garland placed
delicately in their heads. It was the Harvest
Festival after all, the traditional day to
celebrate the abundance of crop and plentiful
hunting season for the people of Mirandi.
Habang palapit kami sa water fountain parami
ng parami ang mga taong sumasama sa amin.
Mukhang isang direction lang ang pupuntahan
namin. Nang tuluyan na kaming makarating
doon napansin ko ang ilang tao na nakaupo sa
fountain at ang ilan sa side walk na may hawak
na iba't ibang musical instrument.
Nagkakantahan ang mga ito at ang ilan sa
mga tao ay inikutan ang fountain,
magkakahawak ang mga kamay, at masayang
nagsasayawan.
Some with friends and a lot of people
especially the older ones are with their
partners. Agad akong napangiti nang makita
silang nagsasayawan. They are laughing and
having a good time. Ang mga bata ay
nagsasayawan din sa gilid nila. Some are
singing and clapping with the songs na ngayon
ko lang narinig.
Bumitaw ang mga bata sa amin at nakisali sa
sayawan. I started to clap my hands with the
beat habang nanunuod.
"Ang ganda." I mumbled breathlessly.
Leon said something beside me kaya lang
hindi ko ito masyadong narinig dahil na din ilan
sa mga taong nanunuod sa tabi namin ay
niyaya kaming sumali.
"Bakit nakatayo pa kayo dyan? Sumali kayo."
Sabi ng isang babae na may kulay pulang
damit.
"Sumali na kayo. Minsan lang ito mangyari sa
isang taon." sabi naman ng isang lalake na
hawak ang isang batang babae na nakaupo sa
balikat nito para mapanuod ang sayawan.
"Hindi na. Medyo po wala kaming talent dyan."
natatawang sabi ni Leon.
"Isali niyo sila dito oh!" biglang sigaw ng
babaeng may pulang damit. Nanlaki ang mga
mata ko at napakapit kay Leon. Natawa
lamang siya.
"Hindi na po kailangan. Hindi ako marunong-"
Hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang ilang
kamay ang marahang humila sa akin and the
next thing I know I was one of the girls in the
circle.
The formation started to move kaya mabilis
kong hinila si Leon para isama. The dance
started along with the good music from the
random musicians in the street.
Nagsimula akong matawa nang hindi
makahabol si Leon sa formation na ginagawa
namin. One thing you are lifting you're feet, the
next you're twirling around, then you're hands
have to cross over.
I was flushed with laughter and drowsiness
dahil na din sa paulit ulit na pag ikot and some
time in the middle of the dance, habang hawak
ako ni Leon para paikutin pa ng isang beses,
isang bata ang nagsabog ng confetti ng mga
bulaklak.
I looked up at the flowers slowly drifting down
to us like flakes of colorful snow. And in that
exact moment it happened. I felt Leon's lips on
my cheeks just beside the corner of my lips.
He kissed me.
Gulat akong binalik ang tingin sa kanya pero
nakaharap na siya ng bahagya sa mag partner
sa tabi namin at parang wala lang kung
tumawa siya habang nagsisimula nanamang
bumilis ang sayaw.
Napahawak ako sa gilid ng labi ko. He
shouldn't have done that.
Gabi na nang bumalik kami sa palasyo. Hindi
ko binangit ang tungkol sa ginawa ni Leon
buong oras na nasa bayan kami. I decided not
to make a big fuss about it. After all maybe it's
just his way of being too happy. But still I have
to remind him of his boundaries. Yes he is a
good friend but I don't want him taking the
confidence I gave to him for granted.
Plano ko sana siyang pagsabihan bago ako
tuluyang magbihis para sa dinner kasama si
Georgia nang may makita akong tao na
nakaupo sa isa sa mga sofa sa Hall at
mukhang may hinihintay.
Lumingon ang bisita sa direction namin at
doon ko nakita ang mukha niya. "G-Grandma?"
Ngumiti si Grandma sa harap ko. "Ariela, apo."
masayang bati niya.
Tumakbo ako palapit sa kanya at niyakap siya
ng sobrang higpit. "Grandma, ikaw nga."
Bigla akong naiyak. Hindi ko alam kung bakit
pero noong nakita ko si Grandma at naalala
ang mga pinagdaanan ko para masigurong
ligtas siya hindi ko na napigilang lumuha. She's
safe and smiling in front of me. I smiled
stupidly while tears rolled down my cheeks.
"Grandma, hindi ako mapaniwala. Nandito
talaga kayo." tiningnan ko ang kalagayan niya.
"Mabuti okay lang kayo- Grandma I'm so
happy- Akala ko talaga-"
I was choking between sobs kaya pilit kong
pinakalma ang sarili ko para maintindihan niya
ang mga sinasabi ko.
"Mabuti nalang at ligtas kayo."
"Masaya din akong makita kang maayos dito,
apo." kalmadong sabi niya.
"Me too, Grandma." I answered as I wipe my
tears.
Napansin ko kung gaano pumayat si Grandma
but there's still that familiar warmth whenever
she smiles. Napatingin ako sa kasama kong si
Leon pero wala na siya sa pintuan. Gusto ko
sana siyang ipakilala pero hindi ko na siya
makita. Umalis na kaya siya?
"Look at you. Halos hindi na kita makilala." sabi
ni Grandma na pinagmamasdan ako.
"Pakiramdam ko hindi na ikaw yung apo kong
iniwan ko sa Academy ilang buwan na ang
nakakaraan."
Hindi ko mapigilang mapangiti. "That is just
months ago, Grandma. A lot has change pero
ako parin ito."
"But you seemed matured now. More of a
grown up." she answered. "I'm proud of you,
apo."
Hindi ko alam kung anong tinutukoy ni
Grandma. Pero minsan nararamdaman ko din
ito. Dahil siguro sa dami ng napagdaanan ko
nitong mga nakaraang buwan. It was just half a
year ago pero pakiramdam ko napakatagal ko
na sa Academy.
"Grandma ano ba talaga ang nangyari?"
tanong ko makalipas ang sandaling
katahimikan. "Paano kayo napunta sa kamay
ng mga taga Augury? Bakit hindi ko na kayo
matawagan simula noong iwan niyo ako sa
Charm Academy?"
Grandma sighed deeply as if not wanting to
deal with those questions any longer. Pero
sinagot niya parin ang mga tanong ko.
"Ariela, naalala mo yung gabing may
nagtangkang kumuha sayo sa normal na
mundo? Ang mga taga Augury ang may
kagagawan nito. Noong una hindi ko alam
kung bakit nila nagawa ito. Hindi ko alam na
may charm ka katulad namin. Akala ko nag
mana ka sa normal mong ina."
Normal si Mama?
"Pero kung interesado ang Augury sayo
malamang nakuha mo nga ang dugo ng anak
kong si Gin. At ang charm mo ay hindi basta
basta. Kaya napag desisyunan ko na ipasok ka
sa Charm Academy."
She glances at me with a half smile and
rubbed her wrinkled hands anxiously.
"Ang Academy ang pinaka safe na lugar sa
mga katulad mo, Ariela. Hindi maaring manatili
sa normal na mundo ang mga taong may
charm lalo na at undeveloped pa ang mga
kapangyarihan. Iniwan kita doon at ipinaalam
kina Serena na maaring hindi normal ang
kapangyarihan mo. Saka ako bumalik sa
normal na mundo para ayusin ang lahat."
"Pero nasundan ako. Mula sa Magic World
nasundan ako ng Augury. Nalaman nilang
nasa Academy ka na kaya galit na galit sila.
Gusto ka nilang makuha pero dahil nasa
teritoryo ka na ng Greven wala silang
magagawa unless ikaw ang magkusa. At ako
ang ginamit nila."
"I spend months in their dungeons. Pinapakain
nila ako ng maayos pero unti unti akong
nanghina. Bawat ipasok nila sa loob
nagdadasal ako na sana hindi ikaw yun. Nag
uusap sila sa harap ko. Ilan sa kanila ang
nagdududa kung hawak mo ba talaga ang
special charm. Ilang beses nila akong tinanong
tungkol dito pero maging ako ay walang alam.
Hangang sa naisipan nilang manmanan ang
galaw mo sa Academy."
"Sinubukan nilang palabasin ang
kapangyarihan mo noong nasa kakahuyan
kayo para puntahan si Evergreen. Yun na sana
ang pinaka mainam na pagkakataon pero hindi
sila nagtagumpay."
"Hindi nila gustong gumawa ng ingay. Umiiwas
silang mapansin ng Council ang mga balak nila
ng ganun kaaga. Pero hindi ito napigilan.
Nawawalan na sila ng oras kaya naman
kinagabihan din ng araw na yun pinasok nila
ang Academy."
It was eerie. Nakakatayo ng palahibo. How
everything that happened to me seems to
match Grandma's story.
"Nailabas mo ang kapangyarihan mo, apo.
Tama sila. Hawak mo ang special charm. Pero
isang malaking gulo ang nagawa niyo lalo na
at hindi inaasahan ang pagdating ng isang
elemental user."
Si Jett.
"Nalaman ng Academy ang lahat at nasira ang
plano ng Augury. Doon nila naisipan na wala
ng silbi ang pagtatago nila. Wala na silang
pakialam sa gagawin ng Council basta makuha
ka nila."
Nagkaroon ng panandaliang katahimikan.
Hindi ko alam kung ano ang magiging reaction
ko. Naging malinaw sa akin kung gaano
kaseryoso ang mga bagay na kailangan kong
pagdaanan.
Ilang minuto din ang lumipas noong muli akong
magsalita. "Ang mga magulang ko." I asked in
a crack voice. "Grandma, totoo bang patay na
sila?"
Nagiwas ng tingin si Grandma pero nahuli ko
siyang nagdampi ng panyo sa gilid ng kanyang
mga mata.
"Labing dalawang taon na ang nakakalipas
noong umalis sa Magic World ang mga
magulang mo. Tumira sila sa normal na mundo
nang walang nakakaalam. Five years old ka
noon, apo. Siguro alam na nila ang charm na
meron ka kaya pilit ka nilang nilalayo."
"Pero namatay sila matapos lamang ang
dalawang taon na paninirahan niyo sa normal
na mundo. Isang hindi maipaliwanag na
aksident ang kinasangkutan nila noong seven
years old ka."
"Hiniling ng Mama mo na alagaan kita at
palakihin sa normal na mundo. Nakalagay ito
sa isang sulat. Inakala ko na kaya niya nasabi
ito dahil normal ka gaya niya. Pero dapat
noong una naghinala na ako. Ilang araw bago
namatay ang mga magulang mo noong
natangap ko ang sulat. Para bang alam na nila
na may mangyayaring masama."
"Iniwan ko ang trabaho ko bilang guro sa
Academy. Lumipas ang mga taon na ang
tanging naging kasama mo ay ako. Natakot
ako dahil halos makalimutan mo kung sino ang
mga magulang mo. Si Gin Davis at si Emma
Davis. Ten years old ka noong isang sulat sa
Magic World ang natangap ko. Nalaman na din
ang totoong nangyari. Pinatay ng Augury ang
mga magulang mo."
Wala akong masyadong matandaan sa mga
magulang ko. I could remember a woman's
laugh and a man's deep but cheerful voice.
Pero kapag inaalala ko ang mga mukha nila
tanging mga blankong mukha lamang ang
nakikita ko.
But slowly, without realizing it, tears started to
roll down my cheeks. It's a strange feeling dahil
para kong iniyakan ang mga taong hindi ko
naman kilala. But something inside of me
started to ache in longing and pain. That's
when I know they matter to me. Though I can't
fully remember them.
"Apo-"
Sinubukan akong patahanin ni Grandma nang
isang boses ang narinig namin.
"Kailangan na po nating umalis."
Napatingin kaming pareho ni Grandma sa
direction ng pintuan kung saan dalawang taga
bantay na ang nakatayo doon.
Pinahid ko ang luha ko. "Pero kadarating niyo
lang." sagot ko. Ngumiti lang ng mapait si
Grandma.
"Apo, kailangan ko ng mag paalam."
Napatayo ako sa tumangi. "Pero pwede naman
kayong mag stay dito, hindi ba? Kakausapin ko
si Georgia."
"Ariela, hindi ako maaaring manatili dito.
Magpasalamat tayo kay Georgia dahil
pinagbigyan niya akong makita ka. Pero apo
kailangan ko ng bumalik sa Greven."
Nasabi ko ang isang bagay na kanina pa nasa
isip ko. "Grandma, gusto kong sumama. Ayoko
ng maiwan dito mag isa."
Nawala ang ngiti ni Grandma at napalitan ito
ng expression na isang magulang lamang ang
kayang magbigay.
"Kung pwede lang apo. Hindi kita iiwan dito.
Pero para din ito sa kaligtasan mo. Kapag
naging maayos na ang lahat makakabalik ka.
Hihintayin ka namin, apo."
Paano kung hindi maging maayos ang lahat?
Makikita ko pa ba kayo ulit? Makakabalik pa ba
akong muli sa Academy? Gusto kong itanong
sa kanya.
Sumama si Grandma sa dalawang taga bantay
palabas ng palasyo. Sinundan ko sila ng tingin
hangang sa makalabas na sila sa pintuan,
makasakay sa kotse, at tuluyan ng mawala sa
paningin ko.
Pinagmasdan ko ang palayong sasakyan. Ang
sasakyan pabalik sa Greven. Pabalik sa
Academy.
Kung alam ko lang noong oras na yun na ito
na ang huling pagkakataon na makikita ko si
Grandma. Ang huling beses na magkakaroon
ako ng pagkakataon na makabalik sa
Academy.
Sana pinagpilitan ko ng sumama.
***
Chapter 29: Finally Captured
Hinila niya ako at dinala sa isang sulok ng
dance floor. He was smiling again but his eyes
are as empty as black holes.
"May problema ba?" tanong ko.
He shakes his head and let a sad smile.
"Ariela, sorry." sabi nito out of nowhere.
"Bakit ka nags-sorry?" tanong ko. Hindi siya
sumagot. Kinuha niya lamang ang kamay ko at
ginaya sa pagsasayaw.
Para siyang lasing. Pero normal naman siya
tingnan maliban sa walang emosyong mukha
niya.
"Leon ano bang nangyayari sayo?" nainis na
ako.
"Hindi kita kayang ibigay. Pero ginamit nila ang
ama ko. Nasa kanila ang ama ko."
Tumatawa siya pero yung boses niya katulad
noong araw na nasa burol kami. I stop dead
the moment I realized what is happening.
"Ginagamit ka ba nila?" Nangatal bigla ang
katawan ko. "Leon nandito ba sila? Sabihin
mo."
Leon smiled insanely once again. "Leon
sabihin mo. Kailangan kong malaman."
"Nandito sila." he mumbled in a low voice.
"Nagkalat sila sa Royal Ball. Nandito sila para
kunin ka."
"Kaya sila nakapasok sa Mirandi dahil sa akin.
Ariela, itatakas kita."
Hindi ako makapaniwala sa narinig. Napatingin
lamang ako sa kanya na may nanginginig na
mga kamay.
"Leon sabihin mo kung nasaan sila. Humingi
tayo ng tulong. Nandito ang matataas na tao
ng council-"
Natigilan ako nang biglang humigpit ang
hawak ni Leon sa mga kamay ko.
Naramdaman ko ang lamig ng kamay niya na
tumama sa mga palad ko.
"Sumama ka sa akin Ariela. Kailangan mong
lumayo sa lugar na ito. Binigyan ko sila ng
permiso para makalampas sila sa barrier ng
Mirandi. Kasalanan ko ito."
Seryoso ang boses niya. Pero napansin ko
ang hirap niya sa pagsasalita. Para bang nag
lalaban ang dapat niyang sabihin sa gusto
niyang gawin. Nagmadali siya sa paglabas sa
Hall at halos mapatid ako dahil sa paghila niya
sa akin.
Nang makalabas kami sa Hall bigla siyang
huminto at napahawak sa ulo niya na para
bang may inindang matinding sakit doon. Pero
nagpatuloy parin kami sa paglabas sa kastilyo.
If I only knew that time that Leon is bringing me
far from safety. Sana nanatili na lamang ako sa
Royal Ball sa loob ng kastilyo.
Four days before the capture:
Pinagmasdan ko ang paalis na sasakyan ni
Grandma saka napabuntong hininga. I guess
no matter what I do I was still left with no
choice. Umakyat ako sa stairs papunta sa
kwarto. Ang daming nangyari ngayong araw na
ito. Gusto ko ng magpahinga.
Pagdating ko sa kwarto isang damit na
nakapatong sa kama ang agad na bumungad
sa akin. Isang kulay cream flowy dress na
hangang ankle. Kumunot ang noo ko. Para
saan ito?
Kinuha ko ang dress at iniangat yun para
matingnan. Eksakto naman na may nahulog na
piraso ng papel mula dito. It's a note. Binasa
ko ito.
Suotin mo sa gabi ng Royal Ball ng Mirandi.
Hindi man kita makikita, alam kong magiging
maganda ka sa gabing yun, apo.
Nagmamahal, Grandma.
Royal Ball? Meron ba nun? Isang bagay pa
ang nakita kong nakapatong sa kama. Isang
masquerade mask.
Noong gabing yun habang kumakain ako ng
dinner kasama si Georgia tinanong ko ang
tungkol sa nakalagay na note.
"May magaganap bang Ball sa Mirandi?"
Huminto siya sa pagkain at napatingin sa akin.
"Ano bang tanong yan. Hindi ba naibigay ko na
sa inyo ang schedule ng mga dapat niyong
puntahan?"
"Hindi naibigay ni Leon sa akin ang listahan."
sagot ko na nakasimangot.
Her lips twisted in disapproval. "Ang batang
yun talaga." she said in an undertone before
answering me. "Sa huling gabi ng Harvest
Festival ay nagdadaos ang palasyo ng isang
Ball bilang marka sa pagtatapos ng Festival.
Dito ito idadaos kaya kailangan mong dumalo
sa ayaw mo man at gusto. Lahat ay imbitado
sa gabing yun."
"Lahat?" interesadong tanong ko.
"Lahat ng nakatira sa Mirandi." she pointed out
as if she knows what I'm thinking.
Nadismaya agad ako. Akala ko naman
maaring dumalo ang kahit sino. Kahit ang mga
nasa Academy.
"Nag iwan ng dress si Grandma para isuot ko
sa Ball. Pupunta ako. Sinabi niya rin pala na
salamat at pinayagan mo siyang bisitahin ako."
Georgia smiled lightly. Si Grandma at Georgia
kasi ay mag kaibigan mula pa noong nag aaral
pa sila sa Academy. Kaya naman mas pinili ni
Georgia na dito ako mapunta sa Mirandi para
na din mabantayan niya ako. Alam kong
ginawa niya ang lahat para magkita kami ni
Grandma.
Three days before the capture:
Nagising ako na sumasakit ang birthmark ko
sa balikat. Hindi ko alam kung bakit. Para bang
nagp-palpitate ito. Tumayo ako mula sa kama
at tiningnan ito mula sa salamin sa banyo.
Medyo nabigla ako dahil ang brownish na
kulay nito ngayon ay namumula.
Pinagpapawisan din ako dahil sa sakit. This is
the first time I felt something strange in my
body since dumating ako sa Mirandi. Ano
nanaman bang nangyayari?
Lumabas ako sa kwarto at bumaba ng stairs
para kumuha ng yelo sa kusina. Yun lang ang
alam kong makakapag pamanhid ng sakit.
Wala si Leon sa palasyo. Napabuntong hininga
ako. Kung kailan kailangan na kailangan ko
siya.
"Ariela?"
Papunta na ako sa kusina nang mapalingon
ako bigla sa direction ng hallway. Halos
manlaki ang mata ko nang makita kung sino
ang nakatayo at nakatingin sa akin.
"Miss Evergreen?"
Lumapit siya sa akin. Sumasayad sa sahig ang
robe nito at pati na din ang luma at kulay dark
blue na dress na suot niya sa ilalim ng itim na
robe. She is smiling at me but I noticed how
she glanced at my shoulder for a brief second.
"Ako nga. Mabuti at naaalala mo pa ako."
Napansin ko din na napahawak siya sa "Leon, mabuti naman at dumating ka na." bati
pendant na nakasabit sa mahabang kwintas na ko kay Leon nang makita siyang naka upo sa
suot niya. Noong una ko siyang nakita sa sofa sa Hall nang bumaba ako sa hagdan.
gubat noon ito agad ang napansin ko. Ang
"Lagi mo nalang akong namimiss." nakangiting
pendant. Pakiramdam ko kasi nakita ko na ito
sagot niya.
dati. Ngayon alam ko na kung ano ang
nakalagay doon. Ang logo ng Mirandi. Gusto ko sanang sabihin na masyado siyang
bilib sa sarili pero pinili kong hwag ng makipag
"A-Ano pong ginagawa niyo dito?" tanong ko.
bangayan.
Hindi siya sumagot. Nakatitig lang siya sa akin
"Balita ko hindi ka pumunta sa kahit anong
na para bang may pinagmamasdan na hindi ko
event kahapon?" tanong niya nang umupo ako
nakikita. Maya maya pa natigilan siya at para
sa tabi niya.
bang nagulat. Napakurap siya bago ibinalik
ang tingin sa mga mata ko. "Paano ako pupunta kung wala akong
kasama." sagot ko. "Isa pa sumasakit ang
"Nandito ako para dalhin ang mga gamot na
birthmark ko kaya may dahilan ako kay
kailangan ni Georgia." sagot niya. Nakita ko
Georgia."
nanaman siyang nakatingin sa balikat ko kung
nasaan ang birthmark ko. "Birthmark?" biglang naging interesado na
tanong niya. Akala ko naman doon sa unang
"Pero kailangan ko ding umalis agad.
sinabi ko doon siya magr-react.
Pasensya ka na."
"Oo pero wala yun. Binigyan na ako ng gamot
Bakit siya humihingi ng pasensya? Tumango
ni Georgia kaya okay na ako. Bakit ka ba wala
ako at ngumiti. "Sige po. Sasabihin ko nalang
kahapon?"
na dumaan kayo."
"Gusto mong malaman?" seryosong tanong
"Sige." sagot niya sa malayong boses saka
niya sa akin. Bigla siyang humarap kaya
naglakad papunta sa pintuan. Pabalik na ako
naman umusod ako ng konti. Akala niya ba
sa kusina noong muli niya akong tawagin.
nakakalimutan ko na ang ginawa niya noong
"Ariela?" humarap ako na nagtataka. "Mag isang araw.
ingat ka sana. Hwag kang masyadong
"Oo naman. Para may idea naman ako kung
magtitiwala sa mga taong malapit sayo.
saan ka napapadpad."
Kailangan mong mag ingat."
Bigla siyang tumayo at hinila ako. "Kung
Saka siya tuluyang lumabas. Naiwan ako doon
ganun, tara na." excited na sabi niya. Para
na nagtataka. Ano bang ibig niyang sabihin?
talaga siyang bata.
Two days before the capture:
"Hindi ba may mga events tayong kailangang
puntahan?"
"Dumaan tayo sandali. Pagkatapos derecho na
sa sinasabi ko."
"Okay." sagot ko.
Hindi na ako makatangi. Mukhang wala na
siyang balak bitawan ang kamay ko. Isa pa
gusto ko ring malaman kung ano pa yung
ibang bagay na pinagkakaabalahan niya.
Matapos naming manuod ng isang street
parade kung saan nalagyan ang buong
katawan namin ng pintura at makukulay na
powder at dumaan sa market fair kung saan
binigyan ako ng libreng washable tattoo sa
pisngi ng isang matandang lalake. Sa wakas
ay dumerecho din kami sa lugar na sinasabi ni
Leon.
Pero bago yun bumili muna kami ng pagkain
na siyang hawak namin habang naglalakad.
Napatingin ako sa paligid habang kumakain.
Nasa parte kami ng Mirandi kung saan hindi pa
masyadong natitirahan ng mga tao. Puro kasi
damuhan ang nakikita ko. Paakyat din ang
lakad namin. Mukhang isang burol ang
pupuntahan namin.
"Hindi ka ba naiinitan?" tanong ni Leon na
lumingon sa akin. Nauuna kasi siya sa
paglalakad.
"Hindi naman mainit." komento ko na tiningnan
pa ang langit. "Medyo makulimlim nga eh."
"Akala mo lang yun. Lalabas din ang araw
mamaya." sagot niya. Sinubo ko ang huling
piraso ng sandwich na kinakain ko.
"Okay nga lang. Nakakamatay ba ang init?"
wala sa sariling sagot ko.
Mula sa maalikabok na lupa na dinadaanan
namin nakita ko ang tuktok ng isang malaking
puno sa taas ng burol. Mukhang hindi ang
bahay nila ang gusto niyang ipakita. Dahil wala
namang ni isang bahay dito. Isa nanaman ba
ito sa mga biro niya?
Nang sa wakas ay makaayat kami nakita ko
agad ang ibig niyang sabihin nang sinabi niya
kanina na pamilya. Hindi na maalikabok sa
tinatapakan namin ngayon kundi malalagong
damo. Dahil siguro sa malaking puno na
tinatakpan ang sobrang sikat ng araw.
"Ayan sila, pamilya ko."
Lumapit si Leon sa dalawang headstone sa
ilalim ng puno. May lantang bulaklak na
nakapatong sa mga ito.
"Mama ko at nakababata kong kapatid."
Tiningnan ko si Leon na nakatalikod mula sa
akin at nakaluhod sa harap ng mga puntod
habang inaalis nito ang mga tuyong bulaklak.
Lumapit ako at nakita ang nakaukit dito.
Elizabeth Lancaster at Sophia Lancaster.
"Umuuwi ako paminsan minsan para bisitahin
sila kapag wala akong trabaho. Dito din ako
madalas pumunta kapag wala ako sa palasyo."
Napalunok ako at maingat na umupo sa
damuhan sa tabi niya. Gusto kong sabihin na
sorry but I don't think that's appropriate. Hindi
ko akalain na patay na pala ang sinasabi
niyang pamilya. And here I was. So excited to
see them.
"Ma, kiddo, nakikita niyo nasa tabi ko?" sabi
niya sa mga puntod na para bang nakikipag
usap sa buhay na tao.
"Siya si Ariela Davis, ang babaeng may special
charm. Hindi ba, kiddo, gusto mong makakita
ng charmer na hawak ang special charm?
Nandito na siya. Nasa harap mo. Ang ganda
niya hindi ba? Magaling talagang mamili si
Kuya."
Nagbibiro siya pero nahuli ko ang pagpahid
niya sa mga mata niya. Huminga ako ng
malalim para alisin ang sakit na
nararamdaman ko sa dibdib ko. Hindi ko
akalain na darating ang araw na masasaktan
ako para kay Leon.
Humarap sa akin si Leon na nakangiti. "Kung
nandito lang siya malamang magpa
authograph yun sayo." natatawang sabi ni
Leon. "Pangarap niya talagang makakita ng
tulad mo."
Napatango ako at hindi nakasagot. Isang
sandaling katahimikan ang namayani sa amin.
Maya maya pa bigla siyang naupo pasandal sa
puno katabi ang mga puntod. Napatingin sa
bayan sa di kalayuan at biglang nagsalita.
"Pitong taon si Sophia at labing anim naman
ako noong may sumunog sa bahay namin
tatlong taon na ang nakakaraan. Nasa palasyo
ako noon at nagt-training kasama ng iba pang
taga bantay. Noong mabalitaan ko yun huli na
ang lahat. Patay na silang dalawa ni Mama."
"N-Nasaan ang Papa mo?" tanong ko.
"Umalis siya ilang araw bago ang sunog. Isang
technical charmer si Papa. Pinakamatalino sa
buong Mirandi. Mahilig siyang gumawa ng mga
bagay na napapagana gamit ang charm. May
dumating na sulat sa amin noon. Gusto siyang
makausap ng isang mayaman na negosyante
para maging kapartner sa pagtatayo ng isang
shop. Tumugon siya agad dito. Noong
panahon kasi na yun may sakit si Mama."
Nagsimula siyang paglaruan ang mga damo sa
palad niya.
"Pero hindi na siya bumalik. Naiwan si Mama
at ang kapatid ko sa bahay. Puspusan ang
training namin noon kaya naman wala akong
magawa. At yun nga ang nangyari."
"Hindi mo ba sinubukang hanapin ang Papa
mo?"
Huminto siya sa ginagawa niya pero nakatingin
parin siya dito na para bang malalim ang
iniisip.
"Magsasayang lang ako ng oras kapag
nagkataon." sagot niya sa mababang boses.
Nanatili kami hangang hapon sa burol.
Minsan nagk-kwentuhan, minsan tahimik lang.
Noong mga oras na yun habang tinititigan ko
siya na kinakausap ang Mama at kapatid niya
doon ko narealize na hindi lahat ng
pagkakataon pwede mong itago ang lungkot
sa pamamagitan ng biro at ngiti. Kung may
magagawa lang sana ako para kay Leon.
One day before the capture:
Kagabi nagkaroon ako ng isang kakaibang
panaginip. Napanaginipan ko ang mga
magulang ko. Katabi ko daw sila na nakaupo
sa isang burol at nakatingin sa Charm
Academy sa ibaba.
Itinuro ni Papa ang direction kung saan
makikita ang mga training room. Nakangiti siya
na para bang may inaalalang isang masayang
bagay. Saka niya tinuro ang school building at
napatingin siya sa akin na para bang
sinasabing doon niya ako madalas nakikita.
Ang weird dahil kahit hindi ko maaninag ang
mukha niya, alam kong nakangiti siya, nakikita
ko ang masasayang mata niya pero hindi ko
maaninag ang buong mukha niya.
Tapos biglang may yumakap sa akin. Si
Mama. Ramdam ko ang pagsagi ng buhok
niya sa mukha ko. Pero hindi ko makita ang
mukha niya. Tanging ang maamo niyang mga
mata, mahabang buhok, at ang ngiti niya ang
malinaw sa akin.
Habang yakap niya ako may narinig akong
mga boses.
"Darating mamaya ang baby sitter mo.
Magpakabait ka okay?"
Bigla ay nasa ibang lugar na kami. Nasa harap
na ako ng isang pinto. Kaharap ko si Mama at
Papa at paalis sila.
"Sandali lang kami, anak. May kailangan lang
kaming puntahan."
"Ma, hwag na kasi kayong umalis. Dito nalang
kayo."
"Anak kailangan naming umalis. Babalik din
kami. Magpakabait ka."
"Pero Mama-"
Biglang nagshift ang panaginip ko. Ang umaga
ay naging gabi. Nakatingin na ako sa isang
babaeng nakatalikod mula sa akin. Nakatapat
ang telepono sa tenga niya tapos bigla siyang
napaiyak.
"Ariela!" sigaw niya nang humarap sa akin.
Nangingilid ang luha sa mga mata niya at
nanginginig ang mga kamay niya na pumatong
sa mga balikat ko.
"Ariela, naaksidente ang mga magulang mo.
Ariela, patay na sila."
Isang pinaghalo halong scene ang nag flash sa
harap ko. Para bang isang movie na nagp-play
ng fast forward. Nakakahilo. Maya maya pa
huminto ito at nasa ibang lugar nanaman ako.
Nasa harap ako ulit ng pinto. Pero this time
hapon ito. Bumukas ang pinto at nakita ko si
Grandma. Nakangiti siya. Pumasok siya sa
bahay, binitawan ang dala niyang mga gamit,
at niyakap ako.
"Ariela, apo ko."
May sinasabi siya pero wala na akong
maintindihan. Sa panaginip ko para bang naka
slow motion ang boses niya. Hangang sa
nakita ko nanaman ang sarili ko sa ibang lugar.
Narinig ko ang malakas na ulan sa labas ng
bahay. Familiar sa akin ang gabing yun. Ito
ang dahilan kaya ipinasok ako ni Grandma sa
Charm Academy. Nakita ko ang sarili ko na
naglalakad sa madilim na hallway. Papunta
ako sa kwarto ni Grandma pero huminto ako.
Isang palad ang humawak sa balikat ko. Nakita
ko kung paano ako nawalan ng hininga at
mabilis na natumba sa sahig. Nakita ko din
ang taong may gawa nun. Isang taong
nakasuot ng itim na cloak na may familiar na
logo. Ang logo ng Augury.
Lumabas bigla si Grandma sa kwarto. Nagulat
siya nang makitang hawak ako ng lalakeng
naka cloak. Bigla niyang nilislis ang sleeves ng
night dress niya saka itinapat ang mga palad
sa direction namin.
Biglang nagmelt ang sahig na kinatatayuan ng
lalake. Para bang nahuhulog siya sa isang
malalim na butas. Unti unti siyang lumulubog
hangang sa tumama ang walang malay na
katawan ko sa sahig. Doon huminto ang
pagkatunaw ng sahig.
Kinuha ako ni Grandma mula sa
pagkakahawak ng lalake. Nang magawa niya
yun isang itim na butas ang lumitaw sa sahig
at mabilis na nahulog ang lalake doon na
sumisigaw. Saka ito muling sumara at bumalik
sa dati ang sahig. Isang dimentional charm.
"Ariela, apo."
Tinapik ako ng ilang beses ni Grandma para
magising. Binuksan ko ang mga mata ko at
napansin na hinihingal si Grandma at sobrang
nagaalala ang mukha niya. Maya maya
bumulong siya pero narinig ko ang malinaw na
pagkakasabi niya.
"Kailangan na kitang ibalik sa Magic World."
Naputol ang panaginip ko matapos niyang
sabihin yun. Hindi ko alam kung anong
mararamdaman ko. Napanaginipan ko mga
nangyari ilang taon na ang nakakalipas.
***
Author's Note:
Next chapter: The Royal Ball of Mirandi. You
are cordially invited. Please wear your best
dress and tux and don't forget your
masquerade mask. Haha!
On a serious note, be a member of the group!
Just search April Avery's Stories on Facebook
and share your feels with co-readers. You can
also tweet me your comments @avery_WP.
Official hashtags: #CharmAcademy and
#JettRiela. See you there!
PS. May mga bibisita sa Mirandi para kay
Ariela. Sino kaya?
@april_avery
Chapter 30: The Royal Ball of Mirandi
Charm Academy: The Day of Capture
"Siguro naman magtitino ka na."
Kaharap ni Sir Chase si Jett na nakaupo sa
isang hospital bed. Nakabenda ang kalahati ng
kanang braso nito at puno ng galos ang iba
pang bahagi ng katawan.
"Kapag sinabi namin sa kanya ang mga
ginawa mo nitong mga nakaraang araw
siguradong hindi siya matutuwa."
Jett scowled. Hindi siya naniniwala sa ano
mang sinasabi ni Sir Chase. Ni hindi nila
magawang makipag komunikasyon kay Ariela.
"Hwag mo akong tingnan ng ganyan.
Katatawag lang namin kanina sa kanya."
Natigilan si Jett at nawala ang mapang asar na
expression sa mukha nito. Tila ba
nagdadalawang isip ito na magsalita.
"Kamusta na siya?" tanong niya. Napangiti si
Sir Chase.
"Maayos siya. Hindi siya pinapabayaan sa
lugar na tinutuluyan niya. Isa pa, hindi
kailangang magalala sa kaligtasan niya dahil
nandoon si Leon."
Agad kumunot ang noo ni Jett. "Leon?" he
asked in distaste. "Yung kuryente ang
kapangyarihan."
"Kilala mo nga pala siya. Nakasama mo na din
siya sa training, tama ba ako?" tanong ni Sir
Chase.
Nag tss lang si Jett pero halata ang inis sa
mga mata nito. Maya maya nakarinig sila ng
katok sa pinto. Pumasok sa loob ng kwarto si
Snow at Collin.
"Mabuti naman nandito na kayo." bati ni Sir
Chase sa dalawa.
Napatingin si Snow kay Jett saka sumimangot.
"Mabuti naman yan lang ang inabot mo. You
almost set our whole school building on fire
you know that?" she pointed out.
Sir Chase cleared his throat. "Ngayong nandito
na kayo, siguro naman pwede na akong
magsalita?" nakangiting tanong niya.
Snow rolled her eyes at Jett's direction then
nodded. "Sure, Sir. Bakit niyo ba kami
pinatawag?"
"Nakausap namin si Ariela kanina lang." sagot
ni Sir Chase.
Snow opens her mouth in shock. "What? Bakit
hindi niyo sinabi sa akin. I wanted to talk to her
too."
"I'm afraid you can't do that. For now."
Nagkatinginan si Snow at Collin. Pati si Jett
naging interesado na din sa pinaguusapan.
"Nagkataon kasi na may Festival na
nagaganap sa Mirandi kaya nakausap namin si
Ariela." sabi ni Sir Chase sa seryosong tono.
"How about the last part of your sentence?"
Hindi maitago ang pagkainip sa boses ni
Snow. "For now? Does it mean we still have a
chance to talk to her?"
"That is what I'm pointing out Miss Edwards."
Sir Chase answers calmly. "Bibigyan ko kayo
ng chance na makita siya."
Bigla siyang napatingin kay Jett. "But this thing
requires a great deal of discipline." Sir Chase
paused.
"Because it's a formal event."
Ariela's POV
Isang buntong hininga ang lumabas sa bibig ko
nang ibinaba ko ang telepono sa mesa.
Masaya ako na may nakausap mula sa
Academy. Masaya akong marinig na maayos
lang ang kalagayan nila at alam na nila ang
totoong nangyari.
Pero noong kamustahin ko si Jett nasabi sa
akin ni Sir Chase na nasa hospital wing ito.
Hindi ko mapigilang magalala. Ano nanaman
bang nangyari sa kanya at nandoon siya?
Tinanong ko si Sir Chase pero hindi na ito
sumagot pa. Hindi ko tuloy maiwasang
manghula ng pwedeng nangyari at kung ano
ang totoong kalagayan niya.
Lumabas ako sa study room at bumalik sa
kwarto ko. Sa pagdaan ko sa hallway sari
saring tao ang nakasalubong ko. Lahat sila
busy. Lahat may dalang mga gamit habang
akyat baba sa hagdan. Halos hindi sila
magkamayaw.
Ngayong araw ang pagtatapos ng Harvest
Festival. Kada huling gabi nito idinadaos sa
palasyo ang Harvest Dance o mas kilala sa
tawag na Royal Ball ng Mirandi.
Pero malayo ito sa isip ko ngayon. Binigyan
ako ni Georgia ng pagkakataon na tawagan at
kamustahin ang Charm Academy.
Nagpapasalamat ako sa kanya dahil doon pero
hindi ito nakatulong sa akin. Mas lalo lang
akong nalungkot.
Mahigit isang buwan na ako dito sa Mirandi.
Nitong nakaraang buwan pilit kong
kinakalimutan ang mga bagay na naiwan ko sa
Academy. Pero ngayong unti unting nag sink in
sa akin na hindi na ako parte nito. Nandito ako
at nandoon sila. Gusto ko na talagang bumalik.
Tiningnan ko ang sarili ko sa full length mirror
ng kwarto. I was wearing the dress my
Grandmother gave me. Umabot ito sa ankle
ko. It was breezy and frilly cream colored dress
with vintage embroidery. Like a long forgotten
summer.
My hair is in a relax wave with thin braids
framing my face. I look like some fairy on an
enchanted garden. This is exactly what they
want for me to look like. It was the Harvest
Festival after all, ever so formal with a hint of
being carefree.
"Miss Ariela, ang ganda niyo." nakangiting sabi
ng isang tagapag silbi na nasa kwarto para
ayusan ako.
"Thank you." sagot ko. "I would never know
how to make myself presentable tonight kung
hindi dahil sa inyo."
"Wala po yun Miss Ariela." sagot ng isang
kasama niya. "Lagi po kaming nandito para sa
inyo."
Nginitian ko sila mula sa salamin. Hindi ko
maiwasang maalala ang huling pagkakataon
na nag ayos ako ng ganito. Kung saan kasama
ko pa sila Snow at ang kambal.
"Nakita niyo na ba si Leon?" tanong ko.
Mula noong araw na sumama ako sa kanya
para makita ang pamilya niya wala na akong
narinig mula sa kanya. Sabi ni Georgia siya
ang makakasama ko sa gabing ito. Pero ni
bisitahin ako ngayong araw hindi niya
magawa.
"Nakita ko po siya kanina sa ibaba. Ang gwapo
niya nga po. Bagay na bagay kayo."
nakangiting sagot nila.
Pilit akong ngumiti. Maya maya pa isang ingay
ang narinig namin. Nagkatinginan ang
dalawang kasama ko sa kwarto.
"Miss Ariela magsisimula na po ang Ball.
Mabuti pa bumaba na kayo." sabi ng isa sa
kanila.
Napatingin ako sa orasan sa pader. Eight
o'clock ng gabi. Tumango ako. "Sige. Mauna
na kayo."
Nagkatinginan sila na para bang
nagdadalawang isip kung mananatili sila para
siguraduhing bababa ako o pupunta sa ibaba
kung saan lubos silang kailangan.
"Hwag kayong magalala. Susunod ako." I
warranted them with a half-smile.
Tumango sila at nag bow saka lumabas na ng
kwarto. Bumuntong hininga ako matapos
nilang isara ang pinto. Lumapit ako sa dulo ng
kama at naupo. I can hear the soft music
drifting from the Hall.
Nagsimula na nga ang Ball. Kinuha ko ang
masquerade na nasa bedside table. Will
anyone recognize me with this? I hope not.
Kung pupunta man ako sa Ball gusto kong
mapag isa.
I fastened the red strings of the mask on the
back of my head. Tiningnan kong muli ang
itsura ko sa salamin. Tinatakpan ng golden
mask ang halos kalahati ng mukha ko.
Hindi naging maganda ang huling experience
ko pagdating sa ganitong event. But there is
this one thing that I was thankful for.
Yun ang tanging oras na pakiramdam ko safe
ako. Na kahit alam kong maari akong makuha
ng Augury noong oras na yun basta nasa tabi
ko siya magiging maayos ang lahat. Yun ang
oras na nakasayaw ko si Jett.
I took a deep breathe. Smile, Ariela. Make
yourself believe that everything will be fine.
Nang lumabas ako sa kwarto malinaw na ako
nalang ang nag isang taong nasa second floor.
Naglakad ako sa corridor papunta sa staircase.
Unti unti kong narinig ang ingay mula sa ibaba.
Ang boses ng mga taong nag usap at ang
atmosphere ng kasiyahan.
Bigla akong kinabahan. Doon ko naramdaman
na isa lamang akong estrangero sa lugar na
ito. Nakarating ako sa itaas ng stairs nang Shifting eyes and vacancy
hindi namamalayan. I almost fell on the way
Vanished when I saw your face
down kung hindi ako biglang napahinto sa
nakita. Pinagmasdan ko ang Hall mula sa --
kinatatayuan ko.
"Wow." I breathed.
Bigla akong napatingin sa lalakeng nakatayo
I stared at the surroundings with an open sa ibaba ng staircase. Nakatingin siya sa akin
mouthed awe. Now I know why it is called the gaya ng iba at para bang hinihintay ako.
Royal Ball. Linibot ko ang tingin sa mga taong Tiningnan ko siyang mabuti.
nakasuot ng magarang damit at masquerade
mask gaya ko. Sigurado akong hindi lang mga
tao sa Mirandi ang nandito. I could feel the
--
presence of the important people of the Magic
World. All I can say is it was enchanting to meet you
Tila ba umuulan ng gold sa Hall. Kumikislap
ang heganteng crystal chandelier na nakasabit
sa ceiling sa harap ko. Ilang puting tapestry Your eyes whispered, "Have we met?"
ang naka konekta dito papunta sa apat na Across the room your silhouette
sulok ng Hall. Nagkalat din ang mga pulang
Starts to make its way to me
rosas mula sa bawat mesa. Everything in this
place screams royalty and power.
--
Sinubukan kong maghanap ng sino mang
Kumaway ako ng bahagya at ngumiti. "Leon?"
familiar sa mga taong naka maskara pero hindi
Tiningnan niya lang ako. He was smiling at me.
ko maaninag ang mga mukha nila. Nakatingin
sila sa akin na para bang hinihintay ako pero
wala akong kilala ni isa sa kanila. Nanatili
akong nakatayo sa itaas ng stairs. I could feel a very familiar presence behind the
mask. And for a moment lumakas ang tibok ng
-- puso ko. Naalala ko ang ngiti ni Jett.
There I was again tonight
Forcing laughter, faking smiles --
Same old tired lonely place The playful conversation starts
Counter all your quick remarks
Walls of insincerity, Like passing notes in secrecy

And it was enchanting to meet you
All I can say is I was enchanted to meet you
--
"Leon?" tanong ko nang makalapit ako. Hindi
ito sumagot. Instead inilahad niya ang kamay
niya sa harap ko.
"Sasayaw tayo?" tanong ko.
He nodded. Ngumiti ako at pinatong ang palad
ko sa palad niya. He leads me to the dance
floor kung saan ilang mga tao na ang
nagsasayaw sa soft music.
"Bakit ngayon ka lang?" tanong ko.
Hindi ito sumagot. Instead he took my hand
and gently let his fingers intertwined with mine.
Then he placed his other arm on the back of
my waist as if embracing me.
"I miss you." he whispered as he rests his chin
on my shoulder. In that exact moment I know
it's not Leon who I'm dancing with.
--
This night is sparkling, don't you let it go
I'm wonderstruck, blushing all the way home
I'll spend forever wondering if you knew
I was enchanted to meet you.
The lingering question kept me up
2 AM, who do you love?
I wonder 'til I'm wide awake
And now I'm pacing back and forth
Wishing you were at my door
I'd open up and you would say, "Hey,
It was enchanting to meet you,
All I know is I was enchanted to meet you."
--
"JETT?" I gasped.
Ngumiti si Jett habang nakatingin sa akin. Tila
ba amused na amused siya sa reaction ko. But
it was not a mean smile. But a soft smile. A
smile that confirms he did miss me.
"Pero paanong-"
Mas lalo siyang napangiti. He leaned his
forehead in mine. Our faces are barely inches
from each other. Pakiramdam ko hindi ako
makahinga. Ano bang nangyayari?
"Davis." His warm breath sends shivers down
my spine. "I miss you." ulit niya. "I fucking miss
you."
Napalunok ako. Is this true or isa nanaman ba
ito sa mga panaginip ko? I closed my eyes and
I can feel him kissing my forehead. This is true.
This is so damn true.
--
This night is sparkling, don't you let it go
I'm wonderstruck, blushing all the way home
I'll spend forever wondering if you knew
This night is flawless, don't you let it go
I'm wonderstruck, dancing around all alone
I'll spend forever wondering if you knew
I was enchanted to meet you
--
"Bakit-" I breathed. "Bakit kayo nandito?"
"Dahil gusto kitang makita." sagot niya na
halos pabulong. "Gusto naming masigurado na
okay ka."
Napatingin ako sa pares ng nagsasayaw sa di
kalayuan. Nakatingin sila sa direction namin at
nakangiti. Napansin ko ang kulay ng buhok ng
lalake at ang familiar na scarlet dress na suot
ng babaeng kasama nito.
"Snow?" I gasped. "Collin?"
Hindi ko alam kung narinig nila ako pero mas
lalo silang napangiti. The girl with the feathered
mask waved at me.
"No. It can't be." Naiiyak na ako. Nanaginip ba
ako? Sila ba talaga ang mga nasa likod ng
mask na yan?
Bigla akong huminto sa pagsasayaw. Itinaas
ko ang kamay para hawakan ang mask ng
lalakeng nasa harap ko. Unti unti kong ibinaba
ang mask. Nang tuluyan kong nakita ang
mukha niya biglang gusto kong umiyak.
"Davis."
Napatingin ako sa chandelier sa ceiling para
iwasan ang luha na nagbabantang kumawala
mula sa mga mata ko. Hindi ko alam kung
bakit pero natatawa ako. Niyakap si Jett.
--
This night is sparkling, don't you let it go
I'm wonderstruck, blushing all the way home
I'll spend forever wondering if you knew
This night is flawless, don't you let it go
I'm wonderstruck, dancing around all alone
I'll spend forever wondering if you knew
I was enchanted to meet you.
--
"Jett." I cried beneath his tuxedo. "Jett nandito
ka. Nandito nga talaga kayo."
Niyakap ko siya ng mahigpit na mahigpit.
Akala ko hindi ko na muling makikita ang
mukha niya.
"Hwag ka ngang umiyak." utos niya. "Para
kang bata."
Nakangiti parin ako na may luha sa mga mata
nang muling tiningnan si Snow at Collin. Hindi
sila humihinto sa pagsasayaw pero nakaharap
sila samin. Umiyak si Snow gaya ko. Gusto ko
siyang yakapin. Hinila ko si Jett papunta sa
kanila pero bigla niya akong pinigilan.
"Hindi mo pwedeng gawin yan." sabi niya
nakapagpatigil ng pagluha ko.
"Bakit?"
"Hindi dapat nila malaman na nandito kami.
Lumalabag kami sa batas Ariela."
Natigilan ako at napatingin sa mga mata niya.
"Si Chase ang nagdala sa amin dito para
makita ka."
Tuluyan ng bumagsak ang mga luha ko. Hindi
ko alam kung bakit pero nasasaktan ako.
"Hwag ka ng umiyak. Ginusto namin ito."
I started to shake my head. He touched my
face with both hands. "Davis, stop crying.
Hwag kang mag isip ng kung ano. Nandito
kami para makita ka."
I shake my head. "Jett- Gusto ko ng umuwi-"
Niyakap akong muli ni Jett. But I froze nang
marinig ang ilang usapan ng mga tao sa
paligid namin.
"Hindi ba siya yung babaeng may special
charm?"
"Sino yung kasama niya? Bakit siya umiiyak?"
Bigla akong humiwalay kay Jett. Maging siya
ay nabigla sa biglang paglayo ko. Pinahid ko
ang mga luha ko at napatingin sa kanya.
"Nakakahalata na sila. Hindi nila pwedeng
malaman na nandito kayo."
Pero muli niya lamang akong niyakap. "Dito ka
lang." bulong niya.
"Pero Jett kailangan ko ng umalis. Hindi ka nila
pwedeng makita. Isa pa si Leon-"
Naramdaman ko ang pag higpit ng yapak niya
sa akin. "Kahit isang minuto pa. Dito ka muna."
pakiusap niya.
Tumango ako habang pilit pinipigilan ang luha
ko. "Sige-"
Pero hindi ko pa man nasasabi ang salitang
yun nang makita ko si Georgia na pumasok sa
Hall. Siya lang ang nagisang tao na hindi
kailangang magsuot ng mask sa okasyon na
ito kaya naman alam kong siya yun.
Nagpalinga linga siya na para bang may
hinahanap.
"Jett kailangan ko na talagang umalis."
Inalis ko ang mga braso ni Jett na nakayakap
sa akin. Bumitaw siya ng walang sinasabi.
"Hahanapin kita mamaya. Gagawa ako ng
paraan." sabi ko.
Pagtalikod ko pinahid ko ang mga luha ko at
huminga ng malalim para salubungin si
Georgia. But out of nowhere naramdaman
kong muli ang mahigpit na paghila sa wrist ko.
Lumingon ako at nakita si Jett. Kumunot ang
noo ko.
Derecho ang seryosong tingin niya sa akin. His
eyes suddenly scanned my face as if
searching for something. Napalunok ako. His
eyes landed on my lips. I could feel the world
froze beneath my feet the moment he close the
gap between our faces.
"Jett-"
Nothing existed anymore the moment his lips
touched mine. It was like a liquid fire bursting
from every fiber of my body. Hindi ako
nakagalaw. Biglang nanghina ang mga tuhod
ko at para ba akong nahuhulog sa isang
napakalalim na butas.
"Ariela." he breathed through my still parted
lips. "You can't leave me like this again."
Noong mga oras na yun, habang naka lean
ang mga noo namin sa isa't isa, isang bagay
lang ang pumasok sa isip ko.
I'm deeply in love with Jett Forester.

***
Chapter 31: The Real Traitor
Ramdam ko ang tingin ng mga tao sa amin.
They saw the kiss and I could almost hear their
every words. I started to get worried but Jett
just held my hand.
"Ignore them." utos niya.
Tumango ako pero hindi ko magawang
sumunod. Kilala ko si Georgia at ang mga
taong nakapaligid sa amin. Kapag nalaman
nilang may mga tao sa kastilyo na hindi naman
dapat siguradong-
"Can I dance with her?"
Napalingon kaming pareho ni Jett sa nagsalita.
Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak ni
Jett sa akin.
"Leon?" sabi ko nang mamukhaan ang taong
nasa likod ng maskara. Now I know I'm not
mistaken. The familiar grin spread across his
face.
Napansin kong nagtitigan ang dalawa. Si Leon
at Jett. Naramdaman ko ang pag init ng wrist
ko na hawak ni Jett.
"Jett, hwag kang magalala kaibigan ko siya."
sabi ko. Napangiti si Jett na para bang
naghahamon.
"Ganun din ba ang tingin niya sayo?"
Natigilan ako. Bumalik sa isip ko ang lahat ng
mga pang aasar na ginawa ni Leon. Pang
aasar lang naman ang mga yun hindi ba? Lagi
naman niya itong ginagawa sa mga babaeng
kilala niya.
"Jett ano bang sinasabi mo? Hindi ito ang-"
"Pino-protektahan ko lang kung ano ang akin."
My mouth decided to open in protest pero wala
akong nasabi. Nag init ang magkabilang pisngi
ko kaya umiwas nalang ako ng tingin.
"Ang ganda mo ngayon Ariela."
Napalingon ako kay Leon at pilit na ngumiti.
But deep inside I was sending him a signal to
stop.
"Kaya gustong gusto kita eh."
Napapikit ako sa frustration dahil sa sinabi
niya. Hinila ko ng mahigpit si Jett para pigilan
siya sa planong paglapit kay Leon. Bakit ba
nagsasabi ng ganitong mga bagay ngayon si
Leon? He is not the kind of Leon I use to know.
"Fuck off." Jett warned.
Leon just smiled. Pero napansin kong may
nagbago na sa mga ngiti niya. Natigilan ako.
What is wrong with him?
"Leon-" I started. "May problema ba?"
Napamura ng mahina si Jett kaya naman
sinamaan ko siya ng tingin. Kailangan kong
malaman kung anong nangyayari kay Leon.
Hindi naman siya yung normal na nag
hahamon. Isa pa there's something disturbing
in his smile and the way he looks.
Hindi ko alam pero bigla akong natakot. May
mali eh. Hindi ko alam kung ano pero may
nararamdaman akong hindi maganda sa aura
ni Leon. Sinabihan ko si Jett na kailangan kong
kausapin si Leon.
Napangiti si Leon at hindi na hinintay pa ang
magiging sagot ni Jett. Hinila niya ako at dinala
sa isang sulok ng dance floor. He was smiling
again but his eyes are as empty as black
holes.
"May problema ba?" tanong ko. I noticed Jett
disappear from my line of vision.
He shakes his head and let a sad smile.
"Ariela, sorry." sabi nito out of nowhere.
"Bakit ka nags-sorry?" tanong ko. Hindi siya
sumagot. Kinuha niya lamang ang kamay ko at
ginaya sa pagsasayaw.
Para siyang lasing. Pero normal naman siya
tingnan maliban sa walang emosyong mukha
niya.
"Leon ano bang nangyayari sayo?" nainis na
ako.
"Hindi kita kayang ibigay. Pero ginamit nila ang
ama ko. Nasa kanila ang ama ko."
Tumatawa siya pero yung boses niya katulad
noong araw na nasa burol kami. I stop dead
the moment I realized what is happening.
"Ginagamit ka ba nila?" Nangatal bigla ang
katawan ko. "Leon nandito ba sila? Sabihin
mo."
Leon smiled insanely once again. "Leon
sabihin mo. Kailangan kong malaman."
"Nandito sila." he mumbled in a low voice.
"Nagkalat sila sa Royal Ball. Nandito sila para
kunin ka."
I suddenly roamed my eyes around for Jett.
"Kaya sila nakapasok sa Mirandi dahil sa akin.
Ariela, itatakas kita."
Hindi ako makapaniwala sa narinig. Napatingin
lamang ako sa kanya na may nanginginig na
mga kamay.
"Leon sabihin mo kung nasaan sila. Humingi
tayo ng tulong. Nandito ang matataas na tao
ng council-"
Natigilan ako nang biglang humigpit ang
hawak ni Leon sa mga kamay ko.
Naramdaman ko ang lamig ng kamay niya na
tumama sa mga palad ko.
"Sumama ka sa akin Ariela. Kailangan mong
lumayo sa lugar na ito. Binigyan ko sila ng
permiso para makalampas sila sa barrier ng
Mirandi. Kasalanan ko ito."
Seryoso ang boses niya. Pero napansin ko
ang hirap niya sa pagsasalita. Para bang nag
lalaban ang dapat niyang sabihin sa gusto
niyang gawin. Nagmadali siya sa paglabas sa
Hall at halos mapatid ako dahil sa paghila niya
sa akin.
Nang makalabas kami sa Hall bigla siyang
huminto at napahawak sa ulo niya na para
bang may inindang matinding sakit doon. Pero
nagpatuloy parin kami sa paglabas sa kastilyo.
"Leon I don't think this is a good idea. Bumalik
nalang tayo sa loob. Nandoon ang council.
Pwede tayong humingi nga-"
"Tumigil ka!" I stared at him in shock.
Sinigawan niya ba ako?
"I'm sorry." he said after a while. "Kailangan
lang nating magmadali."
Halos nasa labas na kami ng kastilyo nang
nang pareho kaming huminto. Nakita ko ang
familiar na imahe ni Jett na nakaharang sa
daraanan namin.
"Saan mo siya balak dalhin?"
Akala ko makakahinga na ako ng maluwag.
Hindi ko na talaga alam ang nangyayari kay
Leon. Pero nawala ang relief na yun nang
makita ko ang mukha ni Jett. He was beyond
rage that it horrifies me.
The three of us stood in the deserted lawn on
the back of the castle. Hindi ko alam ang
gagawin. Jett looks like he could kill someone
any moment.
"Narinig ko ang pinag usapan niyo."
He smirked that deadly smirked he rarely does.
I fought the urge to bit my fingers in
uneasiness. Alam niyang may kinalaman si
Leon sa Augury. Anong balak niyang gawin?
"Jett calm down." Kailangan kong
magpaliwanag bago niya masaktan si Leon.
"Mali ka ng inisip. Hindi sinasadya ni Leon ang
nangyayari. He's here to help."
Napatingin si Jett sa kamay ko na hawak ni
Leon. Agad akong bumitaw.
"Naniniwala ka parin sa kanya?" sabi niya.
Humakbang palapit sa amin si Jett na
nagbabanta. Sinubukan ko siyang pigilan.
Marahan ko siyang itinulak palayo kay Leon.
"Sigurado ka bang dadalhin ka niya sa ligtas
na lugar?"
"Calm down, Jett. Please, hindi ito ang tamang
oras para-"
Halos mapatili ako nang biglang palibutan kami
ng apoy. He is doing it. He is losing his temper
again. Isang bilog na pader na gawa sa apoy
ang pumalibot sa aming tatlo. Jett's hands are
blazing incessantly. Ngayon ko lang ulit siya
nakitang gumamit ng charm ng ganito katindi.
"Jett you don't need to do this. Kaibigan ko
siya!" I almost shrieked.
"Lumayo ka sa kanya." sabi niya na hindi man
lang narinig ang sinabi ko. "Davis umalis ka sa
tabi niya."
"BUT-!"
"Alam mo ba kung sino yang pino-protektahan
mo? Ilang beses kong sinabi sayo. Hwag kang
magpapadala sa emosyon mo."
I want to yell at Jett in frustration. Pero
natigilan ako sa sumunod niyang sinabi.
"Sabihin mo." He watched Leon with great
intensity in his dark almost scary eyes.
"Nasaan ang tunay na Leon?"
Biglang tumahimik ang paligid. Pakiramdam ko
tumigil ang oras nang mag sink in sa akin ang
tanong ni Jett. Pinagmasdan ko ang taong
nasa harap ko.
Napalunok ako bago nag salita. "I-Ikaw ba
talaga si Leon?"
Hindi siya sumagot. Instead he raised his hand
as if wanting to touch my face. Hindi ko na
namalayan ang sumunod na nangyari. Ang
alam ko lang isang mainit na kamay ang
humila sa akin. Sa sobrang bilis halos umikot
ang paligid ko. The next thing I knew I was
standing beside Jett, his one hand gripping my
wrist tightly.
Ang init ng mga palad niya. Kung ordinaryong
tao lang ang hinahawakan niya sa mga oras
na ito malamang nalapnos na ang balat nito. I
was using my charm just to calm his.
"Ito ang hirap sayo. Ang dali mong magtiwala."
He was staring in front of us while he said
those words. Pero napansin ko ang
resentment sa boses niya.
"Kailangan ko pa bang ipaalala ang kaya
nilang gawin?"
Bigla akong may naalala. Ginawa na nila ito
dati. Ang gabi na akala ko pinuntahan ako ni
Grandma sa Charm Academy. Pero hindi pala
siya ang totoong Grandma ko. Kung ganun
ang taong kaharap namin ay walang iba kundi
si-
Nawala ang ngiti na lagi kong nakikita kay
Leon. Napalitan ito ng mala demonyong ngiti.
"Magaling." sabi nito. "Alam kong hindi ito
magiging madali gaya ng inakala ko."
Unti unting nag fade ang mukha ni Leon. Para
itong kandila na natutunaw. Hangang sa isang
familiar na mukha ang nagpakita. Isang mukha
na halos hindi ko makilala dahil walang balat
ang halos kalahati nito.
"Kamusta Ariela?"
Hindi ko magawang tingnan ang mukha niya.
Napansin niya ito kaya naman natawa siya.
"Nagulat ka ba? Hindi ba ikaw ang gumawa sa
akin nito?" tukoy nito sa katawan niyang hindi
pa lubusang naibabalik ng buo.
I wanted to shut my eyes close. Hindi ko
maatim na tingnan siya. "Nasaan si Leon?"
tanong ko. "Anong ginawa niyo sa kanya?"
Natawa si Hades. Para bang sa pandinig niya
isang biro ang sinabi ko.
"Hwag mong sabihin na nag aalala ka parin sa
lalakeng yun? Ariela hindi mo ba nakikita? Isa
siyang taksil. Pinapasok niya kami sa Mirandi.
Siya ang espiya namin sa loob ng kastilyo.
Naging malapit sa iyo si Leon para lamang
linlangin ka."
NO. Kilala ko si Leon. Hindi panlilinlang ang
pinakita niya sa akin nitong mga nakaraang
buwan. Totoo ang mga yun, ang tawa, ang
ngiti, maging ang mga luha niya.
"Nagkakamali ka." sagot ko. "Kung taksil siya
dapat hawak niyo na ako ngayon. Maraming
pagkakataon na nakasama ko siya. Pero hindi
niya ginawa."
Muling natawa si Hades. "Dahil nagka gusto
siya sayo. Hindi ba malinaw yun? Mas pinili ka
niya kaysa sa kaligtasan ng kanyang Ama."
Naging mas mapusok ang mga apoy na
pumapalibot sa amin. Naramdaman ko ang
pag higpit ng hawak ni Jett. Tila ba gusto niya
ng durugin ang mga buto ko.
"Pero hindi pa doon nagtatapos ang lahat."
tuwang tuwang sabi ni Hades. Napatingin siya
kay Jett.
"Matagal ko ding hinintay ang pagkakataon na
makaharap ka ulit Forester. Sigurado akong
magiging masaya ito."
Biglang sumugod si Jett. I stared at him in
horror as he release an excessive amount of
blazing fire out of his hands. Doon nag sink in
sa akin ang maaring mangyari. Si Hades ang
kaharap namin. Si Hades na may body
manipulation charm.
Third Person's POV
"Where are they?" tanong ni Snow kay Collin
habang hinahanap si Ariela at Jett sa gitna ng
mga naka mask na taong nasa Hall.
"Collin kailangan na nating umalis. Sir Chase
already gave the signal few minutes ago.
Where the hell are they?"
Hindi kumibo si Collin na nasa tabi niya He
was staring at his glass of champagne. Pero
alam ni Snow na wala doon ang attention niya.
Out of nowhere bigla nitong nilapag ang glass
sa table.
"Watch them." biglang sabi ni Collin. Pasimple
itong nakatingin sa ilang taong malapit sa
grand staircase. "May hindi tama dito. Tingnan
mo."
Pinagmasdan ni Snow ang mga tinutukoy nito.
Ilang mga taong naka tuxedo at mask ang
kausap ng isang matandang babaeng may
pulang damit. She knows the woman.
Headmaster Georgia Laferty. And from the
looks of it tila ba galit ito.
"Let's go."
Hinila siya ni Collin papunta sa direction ng
grupo. Pasimple silang nakinig habang
nagsasayaw. That's when Snow noticed na
hindi mga bisita ang kausap ni Headmaster
Georgia. Mga taga bantay ang mga ito. As the
two of them edged nearer ilan pang tao ang
dumating.
Tumigil sa pagsasalita si Headmaster Georgia
at napatingin sa mga bagong dating. Nag alis
ang ilan sa kanila ng mask. Snow nearly
gasped in shock. Nasa party si Headmaster
Cray at si Grimrose. Nandoon din si Miss
Serena at Miss Evergreen.
"What is happening?" she whispered with a
hint of panic to Collin. Hindi ito sumagot.
Nanatili si Collin na nakatingin sa mga ito. At
mukhang hindi lang sila ang nakakapansin ng
nangyayari.
"Hindi ba sila ang mga Headmaster?"
"Maging ang principal ng Charm Academy
nandito."
"Nandito din ang sorceress na si Evergreen."
Halos lahat ng taong nasa parte na yun ng Hall
ay nakatingin na sa grupo. A strange feeling
erupted in the pit of Snow's stomach. "Sssh."
Collin hissed nang magtangka ulit siyang
magtanong.
"Where is he?" Headmaster Georgia asked.
She then sigh disapprovingly. "Andyan na pala
siya."
Mas lalong nagulat si Snow nang dumating si
Sir Chase. Hindi sila nito napansin.
Dumerecho si Sir Chase sa grupo. Nag bow ito
kay Headmaster Cray, binati si Grimrose, Miss
Serena at Miss Evergreen, saka humalik sa
pisngi ni Headmaster Georgia.
"Ma, anong nangyayari?" tanong ni Sir Chase
habang linilibot ang tingin sa grupo at maging
sa ilang mga tagabantay na nakapaligid sa
kanila.
"Sa loob tayo mag usap." sagot ni Headmaster
Georgia. "Paul ikaw muna ang bahala sa
party." sabi nito sa isang taga bantay na
mukhang leader nila. Tumango ito ay nag bow.
"Bantayan niyo ang bawat sulok. Ipaalam agad
sa amin ang lahat ng mapapansin niyong
kakaiba. At pakalmahin ang mga taong nakaka
alam ng nangyayari."
"Hindi ba mas makabubuti kung itigil natin
itong kasiyahan?" tanong ni Miss Evergreen.
"Hindi natin pwedeng gawin yun." answered
Miss Serena. "Mas lalong magkaka gulo.
Hayaan nating magpatuloy ito. At least we
have an act to conceal that we already know
their plan."
Miss Evergreen nodded as well as the rest of
them. Humigpit ang hawak ni Snow kay Collin
habang pilit silang umaarte na normal na
nagsasayaw. Pumasok si Headmaster Georgia
sa pintuan na nakatago sa likod ng makakapal
na kurtina malapit sa grand staircase.
Sumunod sa kanya ang grupo ng matataas na
tao ng dalawang society. Nang makapasok
silang lahat, sumara ang pinto, at pumwesto sa
labas nito ang dalawang taga bantay.
"Collin." Snow mumbled worriedly. "I think
there's something bad going on here."
***
Author's Note:
Hey guys! May bagong fantasy story po ako
(nanaman haha!) The Jerk is a Ghost. Sana
mabasa niyo. Pati na din Living with a Half
Blood.
Btw last 3 chapters nalang po tayo dito (or 4?
Di sure). Sana sa mga silent readers or hindi
pa nakakapag comment, comment po tayo
bago matapos ang story okay ba?
Thank you sa lahat ng nagbabasa ng story na
ito especially sa patience dahil alam ko naman
na matagal akong mag update.
Enjoy reading. Simulan na ang countdown!
@april_avery
***
Chapter 32: The Augury's Revenge
"Collin, kailangan nating hanapin si Jett at
Ariela. Kailangang malaman nila ang
nangyayari."
Pinagmasdan ni Snow at Collin ang pintong
nakasara at ngayon ay binabantayan na ng
apat na guard. Mukhang habang tumatagal
mas dumadami ang mga guards na nagkalat
sa Hall.
Nagsimula ng magtaka ng husto ang mga tao.
Halos wala ng nagsasayaw. Nagbubulungan
na ang ilan at nagtatanong kung anong
nangyayari.
Isang lalake ang umakyat sa isang platform na
nakaset sa harap ng Hall kung saan nagsalita
si Georgia kanina para simulan ang Royal Ball.
Ang lalake ay nakasuot ng cloak na may logo
ng Mirandi. Mas mataas ang rank nito kesa sa
mga ordinaryong mga taga bantay.
"Mga minamahal na bisita ng palasyo."
panimula nito sa formal na boses.
Nakuha niya ang attention ng mga taong nasa
Hall kasama na si Snow at Collin. Seryoso ang
mukha nito. Para siyang may pagkakahawig
kay Headmaster Cray pagdating sa authority
na pinapakita.
"Nais ipaalam ng mahal na Headmistress ang
kagalakan niya sa inyong pagdalo sa
pagtitipon na ito. Sa ilang sandali ay maririnig
natin ang kanyang mensahe sa mga
mamayaman ng Mirandi. Maraming salamat."
Nakahinga ng maluwag ang mga tao. Umalis
ang lalake sa podium at dumerecho sa likod ng
platform kung saan hindi na siya nakita pa ng
dalawa.
"Kaya naman pala." sabi ng isang bisitang
nakatayo malapit kay Snow at Collin.
"Akala ko naman kung ano ng meron.
Naghahanda lang pala." sabi ng kasama nito.
Muli nilang isinuot ang kanilang mga mask at
pumunta sa dance floor. Muling bumalik ang
festive atmosphere sa paligid.
"The man is lying." biglang sabi ni Collin.
"Tingin ko kailangan na natin silang hanapin."
tukoy niya kay Jett at Ariela.
Paalis na sila ng Hall nang biglang namatay
ang lahat ng ilaw sa palasyo. Biglang may
sumigaw at doon na nagkagulo. Nagsimulang
mag panic ang mga tao.
"COLLIN." she gasped. Nangilabot si Snow sa
nangyayari.
Nagbago na ang atmosphere sa paligid nila.
Para bang ito na yung senyales na hinihintay
nila mula nang makitang may hindi tama. Isang
senyales na may masamang mangyayari. The
calm is gone. This is the storm.
May narinig silang nagbangaan. May mga
natumbang table at nabasag na glass. Ang iba
nagmamadaling makalabas ng palasyo. Pero
hindi masisisi ni Snow kung magpanic sila ng
ganito.
Pinapagana ng charm ang lahat ng facility sa
kastilyo kasama na ang kuryente at security.
May central processing area sa loob nito kung
saan nakasentro ang lahat ng activity ng
kastilyo.
Kung nagkaroon ng kahit konting malfunction
man dito dalawa lamang ang ibig sabihin nito.
May nakapasok doon o hindi naman kaya ay
may kumo-control dito mula sa labas. At isa
lamang ang kayang gumawa ng huling bagay
na nabangit.
"Si Ariela." sigaw ni Snow sa gitna ng iba pang
mga sigawan. "Si Ariela lang ang kayang
gumawa nito."
Ariela's POV
Namalayan ko nalang ang sarili ko na
sumisigaw sa sakit. Hindi naging malinaw sa
akin ang nangyayari. Ang huling maalala ko ay
ang tangkang pagsugod ni Jett kay Hades
pero bago pa siya makalapit bigla nalang
akong napasigaw dahil sa sakit.
Huminto sa tangkang pagsugod si Jett at
napatingin sa akin. Napaluhod ako sa sobrang
sakit. Napahawak ako sa balikat ko. Para bang
may invisible na kutsilyo na sumasaksak sa
sakin. Gumagawa ng butas sa laman ko. I
gasped for air.
"Anong nangyayari?" tanong ko.
Natawa si Hades sa nakikita. Humina ang
apoy sa paligid. Biglang nabalot ng matinding
kadiliman ang kastilyo. Narinig ko ang
nagkakagulong sigawan ng mga tao sa loob.
Nagkakagulo sila dahil sa pagkawala ng ilaw.
Muli akong napasigaw ako sa sakit.
Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko.
Someone seems like digging deep into my
flesh with a pointed dagger. The pain is too
overwhelming that it started to blur my vision.
Naramdaman ko ang paglabas ng iba't ibang
charm mula sa mga tao sa paligid. There's too
much charm in the surrounding that it started
to confuse me.
"Ariela naririnig mo ba ako?" Jett is in kneeling
in front of me.
"Nagwawala ang mga charm sa paligid.
Huminahon ka Ariela."
Pinagmasdan ko ang mukha niyang nagaalala.
May sinasabi siya pero hindi ko masyadong
marinig. I gasped for air once again at
napatingin sa lupa habang hawak ang balikat
ko.
"Delikado ang ginagawa mo! Sinusubukan
mong kontrolin ang lahat ng charm sa paligid.
Itigil mo yan!"
"Jett ang kapangyarihan ko." I manage to say
between gasp of breath. "Hindi ako ang
gumagamit sa kapangyarihan. Nagwawala ang
kapangyarihan ko!"
Isang kakaibang pakiramdam ang bumalot sa
akin. Pakiramdam ko isa isang nag shut down
ang bawat parte ng katawan ko. I saw Jett
holding my other hand pero wala na akong
maramdaman sa mga kamay ko.
And then I saw it.
Apat na uwak ang mataman na nakatitig sa
amin. Nasa isang puno sila sa gilid malapit kay
Hades. Ngayon ko lamang sila napansin. Pero
may pakiramdam ako na kanina pa sila
nanunuod sa aming tatlo nila Jett.
"Jett there's someone." hirap na ako sa
pagsasalita. "Jett may mga kasama si Hades."
As if on cue isang matinis na ingay ang
pinakawalan ng mga uwak. Napatingin si Jett
sa direction nila and I heard him cursed.
"SHIT. Nandito na sila."
For the first time naramdaman ko ang takot sa
boses niya. Hindi ito takot para sa sarili niya.
Takot ito para sa akin.
"Ariela lumayo ka na. Bumalik ka sa palasyo!
Bilisan mo!"
Sumisigaw si Jett pero hindi ko maintindihan
ang sinasabi niya. I was too transfixed.
Nakatitig lamang ako sa apat na uwak na yun
hangang sa dumapo sila sa lupa sa tabi ni
Hades.
Sa harap namin mismo unti unti silang lumaki
at nagkakahugis. Ang itim na kulay ng pakpak
nila ay naging itim at makintab na tela. Ang ulo
nila ay nag anyong tao.
At isa sa kanila. Isang matandang lalake ang
labis kong kinatakutan. Doon ako bumalik sa
aking sarili. Namalayan ko nalang na
nakatapat sa akin ang kamay ng tatlong
lalakeng kasama ng matanda. May itim na
liwanag na lumalabas doon.
"ARIELA. UMALIS KA NA!"
Mas dumoble ang sakit na nararamdaman ko
but I remain motionless. Pinagmamasdan ako
ng matandang lalake. Bakit ganyan siya
makatingin sa akin. Nakangiti ba siya?
"ARIELA LUMAYO KA NA! BILISAN MO!"
Narinig ko bigla ang sigaw ni Jett. Halos
magulantang ako. Napakalakas ng sigaw niya
pero kanina halos wala akong narinig.
"ALIS NA ARIELA!"
Gamit ang lahat ng lakas ko sinubukan kong
tumayo. Itinulak ako ni Jett palayo sa mga
taong naka itim na cloak at ngayon ay
pinagmamasdan kami. I almost staggered on
the ground. Pero nagawa kong tumayo parin
ng maayos.
Muli kong liningon si Jett na mag isang
nakaharap sa apat na taga Augury. Kung aalis
ako kailangang kasama ko siya. Hindi na ako
papayag na mawala ulit siya sa akin.
"JETT!" tawag ko. But he cut me off.
"TAKBO!" sigaw niya. "UMALIS KA NA!"
I stood there unable to move. Hindi ko na alam
ang gagawin. Hindi ko pwedeng iwan si Jett
pero ang kapangyarihan ko. Kapag nagtagal
pa ako dito hindi ko na alam ang mangyayari.
Napapikit ako. I mentally cursed inside at pilit
nilayo ang tingin kay Jett. "UMALIS KA NA!"
Nagsimula akong tumakbo pabalik ng kastilyo.
Naramdaman kong unti unti ng bumibigay ang
katawan ko. Sumusunod ang itim na liwanag
sa akin. Kailangan kong humingi ng tulong.
Kailangan kong makabalik ng kastilyo.
Halos nasa harap na ako ng pintuan nang
napahinto ako sa pagtakbo.
Naramdaman ko ang isang mainit na bagay na
tumusok sa balikat ko. Para bang isang
manipis at matulis na metal. Bumaon ito sa
leeg ko kaya halos mapasigaw ako sa sakit.
"AAAAGGHHH!"
Mabilis kong kinapa ang tumama sa akin gamit
ang nanginginig kong mga kamay.
"ARIELA!" The distinct voice of Jett called out.
Wala akong mahawakan. Isang mainit at
matulis na bagay ang tumama sa akin pero
wala akong mahawakan! Maya maya pa bigla
kong pinunit ang tela na tumatakip sa balikat
ko.
And that's where I saw it.
May hiwa sa birthmark ko. Isang kakaibang
hiwa. At pumapasok sa hiwa na yun ang itim
na liwanag. Para bang sinisipsip ito ng
katawan ko. The next thing I knew something
agonizing inside my body made my entire
system shut down.
Few seconds later everything went blank.
Third Person's POV
The charm seal.
Isang pinagbabawal na kapangyarihan.
Tanging ang mga taong may sapat na
kapangyarihan at may lakas ng loob na sirain
ang batas ang maaring gumawa nito.
Isa itong mataas na uri ng restrain. Pero sa
halip na kontrolin lamang ang paglabas ng
kapangyarihan ng taong under ng seal.
Kinukulong sa kawatan ni Ariela ang
kapangyarihan na gustong kumawala para
hindi magamit laban sa kanila.
But the force they are applying to seal her
charm is too much to handle for Ariela's body.
Kaya nagwawala ang kapangyarihan nito. It's
a form of dark magic at kapag hindi nagawa ng
maayos maaring mapahamak ang katawan ni
Ariela.
Ang kapangyarihang ito ay madalas
sinasagawa ng tatlo hangang sa limang tao na
may restraining charm gaya ng kay Chase
Miller. Mahirap maisagawa ang mahika na ito.
Pero maari itong ipagpatuloy kung nasimulan
na.
Ang birthmark ni Ariela ay hindi totoong
birthmark. Isa itong marka ng charm seal na
plinanong gawin sa kanya noong limang taong
gulang pa lamang siya.
Walang sinuman ang nakakaalam ng nangyari
maliban sa mga magulang niya. Ito ang
dahilan kaya minabuti nilang ilayo siya sa
Magic World. Hindi kailanman mawawala ang
marka ng charm seal sa isang tao. Pero
maiwasan ang muling pagbukas nito kapag
nailayo ang biktima sa mga taong may gawa
nito.
Ito ang sinubukang gawin ng mga magulang ni
Ariela. Pero hindi nila ito naipalam sa kanya.
Na sa bawat pagsakit ng kanyang birthmark.
May masamang nangyayari na dulot ng mga
taong nagbigay sa kanya nito.
Matagal hinintay ng Augury ang pagkakataon
na ito. Ang muling magamit ang naudlot sa
charm seal. Ito ang nag isang paraan para
hindi magamit ang isang special charm o ang
kahit anong uri ng charm sa Magic World.
"Shit. Nahuli na tayo ng dating!"
Paglabas ni Snow at Collin sa kastilyo nakita
nila ang isa sa mga eksenang kinatatakutan
nila. Walang malay si Ariela at ngayon ay
nakalutang sa tabi ng limang tao.
Agad hinanap ni Collin si Jett. Muli siyang
mapamura nang makitang sugatan ito. Pilit
itong tumatayo habang hawak ang duguang
braso niya. Ano bang nangyari dito?
"Ariela! Ariela!"
Sumigaw si Snow na siyang nakakuha ng
pansin ng apat na taong naka cloak at isang
naka tuxedo. Natigilan silang pareho nang
makilala ang dalawa sa kanila. Ang isa ay si
Hades at ang isa ang Headmaster ng Augury.
Pinuntahan ni Collin si Jett. Mas malala pa ang
kalagayan nito sa malapitan. Anong ginawa
niya? Nakipaglaban ba itong mag isa?
"Jett." tawag nito.
"Hindi sila pwedeng makaalis."
Tumayo ito at muling nagpakawala ng
matinding apoy na agad humati sa hangin at
bumulusok sa direction ng mga taong
nakalutang sa ere. Pero may nangyari. Isang
taga bantay ang lumitaw mula sa kung saan.
Iniharang nito ang sarili sa apoy para hindi
matamaan ang Headmaster.
Natupok ito. Pinalibutan ng apoy. Tumagal ito
ng ilang segundo bago wawala ang apoy
kasama ng taga bantay. Tanging natira ay mga
abo sa hangin. Pero hindi doon nagtatapos
ang lahat. Isang bagong taga bantay ang
lumitaw sa tabi ng Headmaster.
Doon narealize ni Collin na hindi sila totoong
tao. Mga kaluluwa lamang sila sa loob ng cloak
na walang pakiramdam. Ito ang kapangyarihan
ng Headmaster. Kaya niyang gumawa ng
buhay. Isang charm na kinukuha ang kaluluwa
ng ibang tao at nililipat sa ibang bagay kung
saan kaya niya itong kontrolin. The soul
transmitting charm.
Naintindihan niya na kung bakit hindi makalapit
si Jett at halos nanghihina na ito. Kayang
magpalabas ng Headmaster ng Augury ng
kahit ilang libong taga bantay para protektahan
siya.
This is the reason why they cannot easily
defeat the society of Augury. Lahat ng taong
namamatay sa Augury ay sa Headmaster nila
napupunta ang mga kaluluwa.
At ngayon hawak na nila si Ariela. Ayaw isipin
ni Collin ang maaring mangyari kapag
nagtagumpay sila. Dahil siguradong hindi
magiging maganda ang ano mang kalalabasan
nito.
"HADES!"
Napalingon ang lahat nang marinig ang galit
na galit na boses ni Serena Willford. Lumabas
mula sa kastilyo si Serena, Chase, Evergreen
at Georgia. Naiwan sa loob para ayusin ang
kaguluhan si Grimrose at Headmaster Cray.
"P-Principal?"
Hindi makapaniwala si Snow na nasa Mirandi
din ang kanilang Principal. Ang akala niya ay si
Sir Chase lamang ang taong mula sa Academy
na maaring dumalo sa pagtitipon.
Sandaling napatingin sa kanila si Serena. Pero
ang pansin niya talaga ay nasa mga taong
nakalutang kasama ang walang malay na si
Ariela. Nagsalita ang matandang lalakeng may
hawak ng soul transmitting charm kay Hades.
"Tapusin mo ito. Kailangan na naming umalis."
Humarap siya sa tatlong taong hangang
ngayon ay nakapalibot kay Ariela habang
patuloy ang pagpasok ng itim na liwanag sa
katawan niya. Tumango sila bilang senyales
na handa na silang umalis.
Madali nilang magagawa ito. Wala na ang
barrier na bumabalot sa buong Mirandi. Isama
pa ang nagwawalang kapangyarihan ni Ariela
na ginagawang mahirap ang pag release ng
charm. Isang bagay na magagamit nila sa
kanilang advantage. Walang makakapigil sa
kanila.
Sa isang iglap nawala ang Headmaster ng
Augury. Kasunod nito ang paglaho ng tatlong
taong naka cloak at ni Ariela sa paningin nilang
lahat.
"ARIELA NO! ARIELA!"
Narinig ang sigaw ni Snow na tinatawag ang
pangalan ng kaibigan niya. Nagsimula itong
gumamit ng charm sa tangkang pagpigil sa
pag alis nila pero hindi niya ito macontrol ng
maayos.
Naitlapon siya bahagya ng sarili niyang charm.
Kasabay nun ang tuluyang pagkawala ng
taong mga naka cloak. Tanging si Hades ang
natira. Naiiyak na tumayo ito.
"ARIELA!" sigaw nito.
Humarap siya sa mga kasamahan niya. Kay
Collin na hindi makapaniwala sa nangyayari at
kay Jett na lumala ang kalagayan dahil sa pag
release ng charm kanina.
"PLEASE DO SOMETHING! NASA KANILA
NA SI ARIELA!" pagmamakaawa nito.
Pero hinang hina na si Jett. Hindi madaling
mag release ng charm sa mga oras na yun at
kanina pa siya lumalaban. Halos wala na
siyang natitirang lakas. Nakita ni Snow ang
matinding galit sa mga mata ni Jett.
Inaasahan niyang sisigaw ito. Magwawala.
Pero hindi niya ginawa. Naging tahimik ito. Na
mas lalo niyang ikinabahala.
"PLEASE. MISS SERENA. HEADMASTER.
MAIBABALIK NIYO SIYA HINDI BA?"
Snow turned to them. Pero maging sila hindi
makapaniwala sa nangyayari. Hindi nila
inaasahan ito. Masyado nilang minaliit ang
kakayahan ng mga taga Augury.
Kita ang pagkamuhi sa mukha ni Georgia.
Pagkamuhi na maaring magdulot ng mas
malaking gulo. Kailanman hindi niya inasahan
na gagawin nila ang ipinagbabawal na mahika
para lamang makuha si Ariela nang walang
laban.
"HADES! Hindi ko akalin. Sa lahat ng taong
nabibilang sa Augury ikaw! Ikaw na galing ng
Greven ang siyang tutulong sa mga kalaban
para magawa ang bagay na ito!"
Ngayon lamang narinig ni Snow na sumigaw
ang isang Headmaster. Nakakatakot ito. Para
bang may mangyayaring mas malaki pa higit
sa kasalukuyang nangyayari. Nakakatakot
galitin ang mga taong makapangyarihan at
nasa posisyon. Kaya nilang gawing mas
malala pa ang isang sitwasyon.
"Headmaster Georgia." walang emosyon na
sabi ni Hades.
"HADES! Tama na. Kailan ka ba titigil? Bakit
kailangan mong gawin ang lahat ng ito!"
Napansin ni Snow ang pag crack sa boses ni
Miss Serena. Para bang nagpipigil ito ng iyak.
Halos hindi siya makapaniwala sa nakikita.
Ngayon niya lamang ito nagpakita ng ganung
emosyon sa harap nila.
"Bakit ka nagkaganito?" sabi nito. "Hindi ko
akalain na naging matalik kong kaibigan ang
isang gaya mo. Pinagsisisihan ko ang mga
araw na nakasama kita!"
Doon nag sink in kay Snow ang nangyayari.
Napatingin siya kay Miss Evergreen na
nakayuko at tila ba pinipigilan ang sarili na
sumama sa usapan. At kay Sir Chase na
nakakuyom ang mga palad at nakatingin sa
ibang direction maliban kay Hades.
Ibig sabihin dati silang magkaibigan. Silang
apat? Dati silang katulad nila Snow Collin Jett
at Ariela. Pero bakit ngayon? Anong nangyari?
"Aah, Serena, kaibigan ko." Hades said.
Napangiti ito na para bang wala sa sarili. But
something in his smile caught Snow's
attention. Tila ba nanginginig ang mga labi
nito. At ang mga mata niya. Bakit malungkot
ang mga mata niya?
"Kailangan mo ng tapusin ito Serena. Wala na
ang epekto ng charm ni Ariela Davis." utos ni
Headmaster Georgia na derecho ang tingin
kay Hades. "Tapusin mo siya. Ngayon na."
Pilit hindi nagpakita ng emosyon ang matanda.
Pero habang sinasabi ang mga salitang yun
naalala niya ang apat na batang kanyang
tinuruan noon. Apat na batang matalik na
magkaibigan. Magugulo. Maiingay. Pero
maaasahan.
Apat na batang halos magkatulad ang ugali at
pananaw sa mga batang kaharap niya ngayon.
Si Serena, Evergreen, Chase at Hades.
Katulad na katulad sila ni Ariela Davis, Snow
Edwards, Collin Lucas at Jett Forester.
Kaya ganun nalang ang kagustuhan ni Chase
na matulungan silang apat. Hindi niya gustong
matulad ang kapalaran nila sa naging
kapalaran nilang apat.
"Serena ano ba!?"
Hindi makagalaw si Serena. Hindi niya
magawang tapusin ang taong nasa harap niya.
Nagsimulang manginig ang mga kamay nito.
Maari na silang gumamit ng charm ngayon.
Ibig sabihin nakalayo na ng tuluyan si Ariela
Davis. Kasalanan itong lahat ni Hades. Pero
hindi niya magawang tapusin ito.
"Headmaster-"
"Serena. Mahina ka parin." sabi ni Hades na
nakatingin sa kanya.
"Akala mo ba mapapaniwala mo ako na
nagbago ka na? Naging Principal ka nga ng
ating school. Pero ikaw parin ang Serena na
kilala ko. Serena na mahina at laging
kailangang iligtas. Serena na kailanman hindi
magiging mas malakas sa akin-"
Tumulo ng tuluyan ang mga luha sa mata ni
Serena. Isang babaeng hinangaan ni Snow
dahil sa authority at kalmadong aura nito.
Ngayon ay umiiyak sa harap ng isang lalake.
"TAMA NA!" sigaw ni Chase.
Napatingin sa kanya si Hades at isang maliit
na ngiti ang sumilay sa mga labi nito. "Matalik
kong kaibigan kamusta ka na?"
Maging kay Evergreen ay napatingin ito.
"Naalala niyo pa ba ang araw na yun? Yung
araw na huli tayong nagkita? Yung araw na
hindi niyo ako tinulungan?"
Naisip ni Snow na nababaliw na si Hades.
Nakangiti ito pero puno ng lungkot ang mga
mata niya.
"Sinabi niyo babalik kayo. Hihingi kayo ng
tulong at babalikan niyo ako. Naghintay ako.
Halos mamatay ako sa kahihintay sa inyo sa
gitna ng gubat. Pero hindi kayo dumating.
Iniwan niyo ako. Iniwan niyo ang kaibigan niyo
para mamatay sa mission!"
"HINDI TOTOO YAN!" cried Evergreen.
"Hindi mo alam ang nangyari! May mga
nakapasok sa Greven noong araw na bumalik
kami. Humingi kami ng tulong. Sinabi namin na
kailangan ka naming unahin. Pero-"
"Pero ano Eve? Naduwag kayo?"
"Namatay ang pamilya ni Serena sa pag sugod
na yun." yumuko ito. "Alam mong ang Mama
niya ang tanging taong kayang gumawa ng
pangontra sa lason. Hindi niya magawang
magluksa dahil inisip ka niya. Kailangan ka
naming balikan. Tinulungan niya akong
gumawa ng gamot para sayo. Lahat ng
natutunan ko mula sa Mama niya pilit kong
inalala."
Humarap ito kay Hades.
"Inaamin ko may kasalan kami. Madami ang
nangyari sa Greven noong panahon na yun.
Wala kaming mahingan ng tulong. Masyado
kaming nagtagal. Pero hindi ka nagtiwala sa
amin. Hindi mo kami hinintay. Noong bumalik
kami wala ka na. Wala ka na sa gubat na yun.
At lumipas ang mga taon malalaman nalang
namin na nasa Augury ka na. Na ikaw na ang
isa sa mga kumakalaban sa amin!"
"Yun ay dahil sila ang tumulong sa akin. Sila
ang nagligtas sa akin sa kamatayan."
Nawala na ang ngiti sa mga labi ni Hades. Ang
tingin nito biglang nawalan ng kahit anong
expression.
"Pero Hades, paano kami?" Evergreen cried.
"Paano kaming mga kaibigan mo na umaasa
na babalikan mo kami!"
Isang matinding liwanag ang biglang lumitaw
at halos bumulag sa kanilang lahat. Nangaling
ito sa loob ng kastilyo. Pag lingon nilang lahat
nakita nila si Headmaster Cray. Nakatapat ang
palad nito sa direction ni Hades. Nanlaki ang
mga mata ni Serena sa nakita.
"HADES!" sigaw nito sa gitna ng liwanag.
Tuluyan siyang nanghina. Ginamit ni
Headmaster Cray ang kapangyarihan nito kay
Hades. Ibig sabihin-
Unti unting nawala ang liwanag. Ang tanging
natira sa kinatatayuan ni Hades ay ang cloak
nito. Nalaglag ito sa lupa na para bang isang
taong walang buhay. Hindi na muling nakita pa
si Hades. Ang taong ilang taon ding naging
kalaban ng dalawang society. Nawala ng isang
iglap.
Ito ang kapangyarihan ng vanishing charm.
Ang charm na gumagamit ng matinding init
mula sa liwanag para gawing gas ang tubig na
nasa katawan ng tao. Kapag nangyari yun
magiging tila buhangin ang natitirang katawan
ng biktima at unti unting maglalaho sa hangin.
"HINDI NIYO KAILANGANG GAWIN YUN!"
sigaw ni Serena.
Linibot niya ang tingin sa paligid sa
pagbabakasakaling matagpuan si Hades.
Tinawag niya ang pangalan nito. "HADES!"
Nagpatuloy siya sa pagtawag habang
malungkot na pinanuod siya nila Snow at
maging ni Georgia. Huminto lamang siya nang
maramdamn niya ang palad ni Chase sa
balikat niya.
"Chase, sabihin mong buhay pa siya!"
nagsusumamong sabi ni Serena.
Chase shake his head solemnly at pilit na
ngumiti. "Serena alam nating mangyayari din
ito."
Biglang nanghina si Serena sa narinig.
Nakatayo lamang siya doon na hindi matangap
ang nangyari. Hinawakan ni Evergreen ang
mga palad niya. Niyakap siya ni Chase.
Labing tatlong taon ng pagkakaibigan. Tuluyan
nang natuldukan.
Huminga ng malalim si Georgia Laferty habang
pinagmamasdan ang gulong nangyari.
"Hindi ko mapapatawad ang ginawa nila sa
nasasakupan ko. Kailangan na nating kumilos
agad para maibalik si Ariela Davis."
Napatingin siya kay Headmaster Cray at
Grimrose. Napatango ang dalawa na para
bang alam kung ano ang nasa isip niya.
"It's a Declaration of Conflict."
***
Chapter 33: The Charm Stealer
Pinagmasdan ni Lorenzo Lancaster ang
babaeng dinala ng Headmaster at ilang taga
bantay sa work room niya. Ito ang parte ng
kastilyo ng Augury kung saan apat na taon na
siyang nakakulong. Ito ang lugar kung saan
ginugol niya ang lahat ng oras at panahon para
matapos ang isang makina na pinapagana ng
charm.
"Ikaw na ang bahala sa kanya. Gawin mo ang
kailangan para maisagawa ang proseso."
Yun lamang ang narinig niyang instruction
mula sa Headmaster. Umalis ito pero naiwan
ang mga taga bantay sa kwarto. Muli siyang
napatingin sa babae. Ito na nga siya. Ang
babaeng may special charm.
Pagkalabas na pagkalas ng Headmaster
pumasok sa kwarto ang may limang lalakeng
naka cloak. Kilala niya ang mga ito. Sila ang
sealing team. Tatlo sa kanila ay sumama sa
Mirandi para kunin si Ariela Davis. Naging
familiar siya sa kanila dahil na din sa ilang
beses na pag usap nila tungkol sa prosesong
mangyayari sa eksaktong sitwasyon na ito.
Maging ang mga taong naka suot ng puti at
pareho niyang nakakulong sa malaking kwarto
na yun ay nagsimula na ding maghanda. They
prepared everything. Matagal hinintay ng mga
taong ito ang pagdating ni Ariela Davis sa
Augury. Dahil ang pagdating niya ay ang
kanilang paglaya.
"Simulan na natin ang proseso." walang
emosyon na pahayag ni Lorenzo Lancaster.
Iniwas niya ang tingin sa walang malay na
babae at humarap sa control ng isang
machine.
Si Lorenzo Lancaster. Ang pinakamagaling na
technical charm user sa buong history ng
Mirandi. Kaya nitong gumawa ng halos kahit
anong makina gamit lamang ang charm.
Ito ang naging dahilan kaya ilang taon na
siyang nakakulong sa kastilyo ng Augury. Siya
at ang kanyang research sa kakayahan ng
isang machine na ilipat ang isang charm mula
sa katawan ng isang tao papunta sa ibang
katawan ang naging dahilan kaya namatay ang
halos buo niyang pamilya.
Hango ito sa konsepto ng kapangyarihan ng
isang category ng special charm. Ang charm
stealer. Hangang ngayon ay isang tao palang
ang kinakitaan ng kapangyarihan na ito sa
buong history ng magic world. Siya ang
nagtatag ng society ng Augury. Si Alexander
Augustus.
Kaya naman noong nalaman ng Augury ang
research ni Lorenzo Lancaster naging
interesado sila. Alam nilang hindi magtatagal
ang isang material na bagay tulad ng machine.
Pero maaring maibalik ang posisyon ng
Augury bilang pinakamalakas na society kapag
nagamit nila ito kay Ariela Davis.
Kapag napasa kanila ang kapangyarihan ng
modifying charm siguradong sila ang magiging
pinaka makapangyarihan sa buong magic
world. Kailangang magamit ang machine sa
pinakamagandang paraan. At si Ariela Davis
yun. Kapag nagtagumpay sila matutuloy na
nila ang planong pamumuno sa apat na
society.
Kaya naman ang inaakala ni Lorenzo
Lancaster na isang business venture ay isang
malaking patibong pala. Para gamitin siya at
kanyang nalalaman sa isang proyektong tila
imposibleng mangyari.
Apat na taon ang ginugol niya sa makinang ito
kasama ang mga kasamahan niyang dinakip
din ng Augury. Noong una akala niya
nababaliw na siya para isiping magagawa
niyang material ang isang bagay na charm
lamang ang kayang gumawa. Pero ito siya
ngayon nasa harap ng mismong makina.
Makina na una at huling beses nilang
gagamitin sa totoong nakaplano dito. Si Ariela
Davis.
Inilagay si Ariela Davis sa elevated na gitna ng
kwarto. Pumwesto paikot sa kanya ang limang
tao. Wala parin siyang malay at mukhang
matagal pa itong magkakamalay. Napansin ni
Lorenzo Lancaster ang marka sa balikat nito.
Isang charm seal.
"Kapag nagsimula na ang proseso lalaban ang
charm niya. Alam niyong lahat ang kaya
niyang gawin. Isang maling galaw natin at
masisira ang lahat." paliwanag niya sa mga
kasama.
Gaya ng plano, una kailangang i-seal ang
kapangyarihan niya. Kailangan sapat lamang
ito para makadaloy ng paunti unti ang charm
palabas ng katawan niya.
Matagal nilang pinaghandaan ito. Alam na nila
ang gagawin. Sabay sabay nilang itinapat ang
mga palad kay Ariela at unti unti siyang
lumutang mula sa sahig. Nang nasa gitna na
siya ng ere isang liwanag ang lumitaw mula sa
sahig. Sari saring pattern ang nagpakita.
Bumuo ito ng bilog kung saan nasa gitna ang
nakalutang na katawan ni Ariela.
Sa gitna ng bilog sa sahig isang itim na
liwanag ang lumabas mula dito. Para itong
may buhay na gumagapos kay Ariela Davis sa
pamamagitan ng pagpasok sa katawan nito
mula sa birthmark. Ito ang eksaktong liwanag
na makikita sa palad ng mga taong dumukot
sa kanya sa Mirandi.
"Maayos na po ang lahat." sabi ng babaeng
nag obserba sa nabuong magic circle.
Napatingin si Lorenzo Lancaster sa makinang
nasa harap niya. Hinawakan niya ang malamig
na bakal na switch ng makina. Huminga siya
ng malalim bago hinila yun pababa.
The people on the room gaspped. Isang mala
salamin na harang ang nabuo mula sa sahig
na sinundan ang hugis ng magic circle.
Pinalibutan nito si Ariela Davis na para bang
kinukulong. They heard the faint buzz of the
voltage surrounding the barrier.
Isang switch ang muling ibinaba ni Lorenzo
Lancaster nang makitang maayos na
naisagawa ang barrier. Nang maibaba niya
ang pangalawang switch isang puting usok
ang bumalot sa loob ng barrier na halos takpan
si Ariela.
Biglang nagpanic ang ilan sa kanila dahil hindi
inaasahan na may lalabas na usok. Dapat
isang puti at mala kuryenteng liwanag ang
lalabas at kokonekta sa katawan ni Ariela
Davis.
Nag subside ang liwanag at nakahinga sila ng
maluwag. Ilang mukhang taling kuryente ang
ngayon ay nakakonekta sa katawan niya.
Nagsimula ang pag beep ng makina. Isang
senyales na nagsimula na ang proseso ng pag
labas ng charm sa katawan niya.
Nagising si Ariela Davis na halos masuka dahil
sa sama ng pakiramdam. Umiikot ang paligid
niya at pakiramdam niya lumulutang ang isip
niya kung saan. Para bang lahat ng dugo sa
katawan niya ay nawala. Lahat ng dugo at
kapangyarihan.
Sinubukan niyang magmulat ng mata. Pero
blurred lang ang mga bagay na nakikita niya.
May naririnig siyang boses pero parang
napakadami nila. Hindi niya ito maintindihan.
Sabay sabay silang nagsasalita.
"May malay na siya."
"Nagsisimula ng lumaban ang charm niya."
"We need to increase the sealing."
Isang matinding sakit ang naramdaman ni
Ariela. Tila ba nangagaling ito sa bawat hibla
ng katawan niya. Ilang milyong maliliit na
karayom ang pakiramdam niya ay tumutusok
sa kanya ng sabay sabay. The painful
electrical pain made Ariela shrieked in agony.
"Sir may problema tayo."
"Hindi niya kaya ang seal."
Ariela's body started shaking with pain habang
nakalutang ito sa gitna ng magic circle. His
skin is glowing with an abnormal color of
silvery white. Pilit ginalaw ni Ariela ang
katawan niya pero pakiramdam niya
nakagapos siya. At sa mga gapos na yun
namalayan ni Ariela na unti unting dumadaloy
ang enerhiya palabas ng katawan niya.
Sinubukan niyang lumaban pero isang
napakalaking bagay ang humaharang sa
kanya. Tila ba isang bato na nakadagan sa
kanya. Habang tumatagal palaki at palaki at
batong yun at pabigat ng pabigat ang
pakiramdam niya. Hangang sa biglang tumigil
ang kanyang paghinga.
"Her energy flow is dropping."
"Breathing stops."
"Ibaba ang level ng seal!"
"Pero Sir nagsimula na ang proseso.
Makakasama ang gusto niyong mangyari."
Nagsimulang mag panic ang mga taong nasa
kwarto.
Tinigil ng limang tao ang magic circle na nag
si-seal sa kapangyarihan ni Ariela Davis. The
force they are applying to seal her charm is too
much to handle for Ariela's body.
"Ilang beses kong sinabi. Hindi kayo pwedeng
sumobra! Matatapos ang lahat ng
pinaghirapan natin kapag namatay siya!" galit
na sigaw ni Lorenzo Lancaster.
Natahimik ang mga kasama niya. Biglang
bumukas ang bakal na pintuan ng kwarto at
muling pumasok ang matandang Headmaster
ng Augury kasama ang ilang bantay.
"May problema ba dito Lancaster?"
Kalmado ang boses ng matanda. Binigyan ito
ni Lorenzo Lancaster ng tingin na puno ng
pagkamuhi.
"Hindi magtatagumpay ang prosesong ito.
Matagal ko na kayong binalaan." sigaw niya.
Ikinagulat ng mga kasama niya ang pagsigaw
niya sa Headmaster. Napangiti lamang ang
matanda. Kung titingnan tila ba isa itong
maamo at mapagpasensyang tao. Pero
malayong malayo ang mukha nito sa ugali
niya.
Ang Headmaster ng Augury. Siya ang muling
nagtatag ng Augury matapos ang digmaan at
muling bumuhay sa pangarap nilang maging
pinaka makapangyarihang society sa magic
world.
"Lorenzo Lancaster alam kong hindi mo ako
bibiguin. Isa ka sa pinakamagaling na technical
charmer sa mundong ito. Malaki ang tiwala ko
na gagawin mo ang lahat para matapos ang
proyektong ito."
"Ang gawing physical na bagay ang bagay na
charm lamang ang kayang gumawa?" singhal
niya. "Alam mo kung bakit wala pang
nakagagawa sa bagay na yun? Dahil imposible
itong mangyari."
"Pero iba ang sinasabi ng mga pagsasaliksik
mo." sagot nito. "Naniniwala ako sa mga sinabi
mo noon."
Lalong hindi maipinta ang expression na
bumakas sa mukha ni Lorenzo Lancaster.
"Noon. Noong hindi mo pa pinapapatay ang
pamilya ko. Sa tingin mo ba tutulungan pa kita
matapos ang ginawa mo?"
The old man smiled lightly. "Pero hawak parin
namin ang natitirang anak mo. Leon Lancaster
tama ba?"
Natahimik si Lorenzo Lancater. "Hwag niyong
idadamay ang anak ko dito. Sinunod ko ang
gusto niyo sa loob ng apat na taon dahil
pinangako niyong palalayain niyo ako kapag
natapos ang lahat ng ito."
"Hindi ko nakakalimutan yun Lancaster."
kalmadong sagot ng matanda. "Tapusin mo
ang ang nasimulan mo at magiging malaya ka
kasama ang anak mo."
Lorenzo Lancaster gritted his teeth in anger.
"Hwag kayong magkakamaling saktan ang
anak ko."
"Hinding hindi namin gagawin yun."
Mirandi 03:00 PM
"Snow! Collin! Anong nangyari?"
Niyakap ni Snow si Layla at Lily. Kasabay nila
ang ilang charmer na mula sa Academy na
pumasok sa loob ng kastilyo. Bakas sa mga
mukha nila ang pagtataka. Ngayon lang sila
pinatawag sa kastilyo ng Mirandi.
"The Head Teacher Mrs. Hawkins announced
that the council declared a conflict. Hindi namin
alam ang nangyayari. Pinapunta ang mga
senior students dito. Ano ba talagang
nangyayari?"
Pilit kumalma si Snow para masagot sila ng
maayos.
"Wala na si Ariela." mahinang sagot nito.
"Nasa Augury na siya. Patay na si Hades. At
nakatakda nating kunin si Ariela sa Augury
bago matapos ang gabing ito."
Augury 7:00 PM
Isang lalakeng naka cloak ang pumasok sa
kwarto ng Headmaster. "Nakapasok na po sila
sa boundary." balita nito.
Mula sa likod ng eleganteng mesa isang
nakatalikod na upuan ang unti unting humarap.
Walang emosyon ang mukha ng taong
nakaupo dito. Ipinatong nito ang siko sa mesa
at ipinatong ang baba sa likod ng kanyang
palad.
"Kung ganun paghandaan natin ang kanilang
pagdating. Nakakahiya sa mga bisita kung
hindi natin sila iwe-welcome."
Work Room 10:00 PM
Eksaktong isang araw mula ng dumating si
Ariela Davis sa Augury. Isang araw na ding
walang tulog ang grupo ni Lorenzo Lancaster.
Kada oras nila kung e-monitor ang makina ng
charm stealer. Nanatiling walang malay na si
Ariela Davis at gapos ng isang sealing charm
para hindi niya magamit ang kapangyarihan
niya.
Ang charm stealer.
Sa prosesong ito unti unting pinapasok ng
charm stealer ang isip ni Ariela Davis. Bawat
emosyon at desisyon, pakiramdam at alaala.
Kaya naman iba't ibang imahe ang makikita sa
loob ng barrier kung saan siya nakakulong.
Mga imahe na makikita sa mga maninipis at
tila nagsasayawang usok.
Mayroong imahe ng isang lugar na napaka
familiar kay Ariela Davis. Sumasayaw sa ihip
ng hangin ang mga punong nasa paligid nito.
Napakakalmado ng lugar sa alaala niya. Ang
Charm Academy.
Isang imahe ang katabi nito. Isang lugar na
magulo at maingay. Pero nakangiti at
tumatawa si Ariela Davis sa alaala na ito.
Isang ordinaryong araw sa kanilang classroom.
Nasundan pa ang alaala. Tatlong babae ang
nakasuot ng dress at masayang
pinagmamasdan si Ariela Davis. Familiar ang
alaalang ito sa kanya. Ito ay ang araw ng
Senior Mystic Ball at kaharap niya ang
matatalik niyang kaibigan.
Isa pang imahe ang nangibabaw. Ang
nakangiting mukha ng isang lalake habang
buhat buhat siya sa likod. She remembered
this scene very well. Nangyari ito noong araw
na hinanap nila si Evergreen.
Madami pang imahe ang patuloy na palutang
lutang sa loob ng barrier. Minsan mabubura ito
at matatakpan ng ibang alaala. May imahe ng
mga taong familiar kay Lorenzo Lancaster
gaya nila Chase Miller at Serena Willford. May
imahe ng isang madilim at secluded na lugar
na para bang isang forest. Isang dimensional
room na puno ng liwanag at apoy.
Apoy.
Isang imahe ang biglang lumutang sa gitna ng
iba pang mga imahe. Isang lalake ang
nakangisi. Nakalahad ang palad nito kung
saan mabilis na lumabas ang isang fireball.
Jett.
The machine started beeping rapidly. The word
radiates from Ariela's subconscious energy.
Nabigla dito si Lorenzo Lancaster. Hindi niya
alam na kaya ng makina ang maipahayag ang
mga salita na kasama ng isang alaala.
Nasundan pa ang alaalang ito ng ilan pang
imahe ni Jett Forester. Napakaraming imahe
ang biglang lumitaw at pumuno sa barrier.
Napatingin si Lorenzo Lancaster sa makina at
tiningnan kung may mali dito. Patuloy ito sa
pag bleep.
Jett.
The word radiates from Ariela's subconscious
energy for the second time.
"Sir nawawala ang control ng seal sa kanya."
"Maari niyang malabanan ang proseso kapag
nagpatuloy ito."
The machine started beeping more rapidly
now. Halos maghalo halo na ang imahe ng
mga alaalang nakalutang kasama ni Ariela
Davis sa loob ng barrier.
Sinubukan itong pigilan ni Lorenzo Lancaster.
Gamit ang kanyang charm hinanap niya kung
ano ang mali sa makina. Out of nowhere
nahinto si Lorenzo Lancaster sa ginagawa.
Napatingin siya sa loob ng barrier at nakita ang
familiar na mukha.
"Leon." mahinang bulong nito.
Nakita niya ang tumatawang mukha ng anak
niya. Napakalaki na nito. Ganun din ang ilang
imahe kung saan tila ba nagsasalita ito.
Napangiti ng mapait si Lorenzo Lancaster.
"Kung ganun nakilala mo pala ang anak ko."
Isang imahe ang tuluyang nakapag patigil sa
kanya. Unti unting lumapit si Lorenzo
Lancaster sa barrier. Ito ang imahe kung saan
dinala ni Leon si Ariela sa isang burol.
Sa loob ng apat na taon ngayon niya lamang
ulit nakita ang pamilya niya. At dalawa sa
kanila ay sa puntod niya na lamang pwedeng
makita. Bumalik sa realidad si Lorenzo nang
marinig ang isang ingay. Parang may
nagkakagulo sa labas ng work room.
"Anong nangyayari?" tanong niya sa mga
kasama.
Hindi sumagot ang mga ito. Maya maya pa
biglang bumukas ang pinto ng work room.
Halos masira ito at tumilapon dahil sa lakas ng
impact. Humarap si Lorenzo Lancaster at
nakita ang ang mga taong may kagagawan
nito. Ang mga taong kanina lang ay tinititigan
niya sa loob ng barrier.
***
Chapter 34: All In Battle
Hindi ko alam ang eksaktong nangyari noong
gabing yun. Wala akong maalala kung bakit
ako nasa lugar na yun. Wala sa sarili ang
katawan ko. Pakiramdam ko nga patay na ako
noon. Pero nakita ko sila. Sa gitna ng
nagkakagulong mga tao at umuusok na paligid
nakita ko sila. Ang mga kaibigan ko. Ang mga
kaklase ko.
May sumabog kung saan at naramdaman ko
ang sarili ko na bumagsak sa malamig na
sahig. Noong una hindi ako makagalaw.
Nandoon lamang ako sa sahig at pinakiki-
ramdaman ang sarili ko. Pinagmasdan ko ang
mga palad ko. Wala akong maramdaman na
energy na dumadaloy dito. Nasaan ba ako?
Isang pagsabog nanaman ang nangyari.
Punong puno na ng usok ang paligid. May
naririnig akong sumisigaw. May mga
tumatakbo. Wala akong makita kundi usok at
apoy sa paligid. Sunod sunod na pagsabog pa
ang nangyari. Pero ang katawan ko ayaw
gumana. Nakakatawa. Gusto kong matulog sa
gitna ng kaguluhan.
"ARIELA!"
May narinig akong sumigaw. Noong una hindi
nag sink in sa akin kung kanino galing o sino
ang tinatawag. Maging ang sarili kong
pangalan pakiramdam ko hindi familiar sa akin.
"ARIELA DAVIS!"
Boses ng isang babae. Matinis. Nagaalala. Sa
isang sulok ng malaking kwarto kung nasaan
ako nakita ko ang iba't ibang uri ng
kapangyarihan. Napansin ko ang matutulis na
yelong umabot hangang sa kisame. May nakita
din akong malalaking halaman na ginagapos
ang ilang naka itim na tao. At apoy. Napaka
raming apoy at usok.
I was expecting to feel something. I was
waiting to feel the familiarity. Yung init sa palad
ko kapag nakakaramdam ako ng ibang charm.
Yung pakiramdam na para bang may gustong
lumabas mula dito. Pero hindi nangyari yun.
Nagtaka ako. May humawak sa mga balikat
ko. Natigilan ako at napatingin sa pares ng
mga matang halos hindi makapaniwala nang
makita ako. Lumuhod ito sa harap ko at bigla
akong niyakap.
"OH MY GOD. ARIELA!"
There's something in her voice that made me
think na kanina pa siya nagpipigil ng iyak. Ilang
segundo kami sa ganung position sa sahig.
Hindi niya ako gustong bitawan. Tiningnan ko
siya. Umiiyak siya. Pinahid niya ang mga luha
niya nang mapansing nakatitig ako. Saka siya
natawa.
"Sorry. Akala ko hindi na kita makikita."
Pinagmasdan niya ako nang nakangiti. Pero
agad nawala ang mga ngiti niya nang tingnan
niya ako mula ulo hangang paa. Napatingin
siya sa mga nakabukas na palad ko. Saka niya
biglang hinawakan ang magkabilang pisngi ko.
"Bakit." Natigilan siya at muli akong tiningnang
na puno ng takot. "Bakit ka nag fe-fade
Ariela?"
Tiningnan ko siya na nagtataka. Hindi ko alam
ang tinututukoy niya. Sinubukan kong
pagmasdan ang mga braso ko. Natigilan ako
nang mapansin na masyado itong maputla.
Para bang kulay usok ito at nagiging malabo
sa paningin ko.
"Ariela what happened? May ginawa ba sila
sayo o sa kapangyarihan mo? Sabihin mo."
I shaked my head. "Hindi ko alam Snow."
sagot ko sa nanghihinang boses.
Nakagat niya ang labi niya habang
sinusubukang mag isip ng rason sa
nangyayari. "Ganyan ang nangyayari kapag na
diffused ang charm. Siguradong may ginawa
sila sayo." Bigla siyang tumayo. "NAHANAP
KO NA SIYA! NANDITO SI ARIELA!"
Sa ilang sandali lang ilang pares ng paa ang
mabilis na pumunta sa direction namin. Pinilit
kong tumayo para makita silang mabuti. Pero
hindi pa man ako tuluyang nakakatayo ng
maayos nang dalawang pares ng kamay ang
biglang niyakap ako katulad ng ginawa ni
Snow kanina.
"ARIELA! BUHAY KA!"
Halos hindi ako makahinga sa ginawa nila. But
I find myself smiling lightly kahit hindi ko alam
kung bakit. Pinalibutan ako ng mga mukha na
matagal ko ding hindi nakita. Nandito ang mga
schoolmates ko. Maging ang dalawa sa mga
teachers ko. Hindi ko alam kung nasaan kami
pero masaya akong makita silang muli.
Agad nawala ang ngiti ko nang makita ko ang
nangyayari sa paligid. Nasaan ako? Hindi
maaring nasa Greven ako. Hindi nangyayari
ang ganitong bagay sa Greven.
Nagkalat ang dugo at walang malay na
katawan sa sahig. Napansin kong ilan sa mga
kasama ko ay sugatan. Mula sa nawasak na
parte ng pader naaninag ko si Freya at ilan
pang tao sa labas na naglalaban. Sharp ice
blade spawned from the ice covered ground.
Puno ng nakakalasong usok sa isang bahagi
ng kwarto at nagkalat din ang sira sirang mga
bakal at mechanical equipment.
Mechanical equipment?
Then it down on me. Naalala ko ang kakaibang
pakiramdam at ang napakaraming mga boses.
Ang sakit na dulot ng bagay na para bang
pumipigil sa pagkilos ko. At ang pakiramdam
na tila ba dumadaloy palabas ang lahat ng
lakas at energy ko.
"Charm steal."
Nabitawan ako ni Layla at Lily dahil sa bigla
kong nasabi. "W-What?" Nagkatinginan sila at
nanlaki ang mga mata.
"Charm steal. Ginawa nila sa akin ang charm
steal."
Third Person's POV
Pinagmasdan ni Snow si Ariela. Isang bagay
lang ang pumasok sa isip niya. Ginamit kay
Ariela ang charm steal. Naalala niya ang sinabi
ni Collin sa kanya noong dumating sila mula sa
kanilang mission ilang buwan na ang
nakararaan.
"They are hunting Ariela."
"Dahil ba ito sa charm niya? Gusto ba nilang
magamit siya para masunod ang gusto nila?"
"No. Hindi nila kailangan si Ariela. Kailangan
nila ang charm niya."
"What do you mean?"
"There's this machine. Nasa pinaka sentro ng
kastilyo ng Augury. The machine is called
charm stealer. May kakayahan itong ilipat ang
charm ng isang tao sa ibang katawan."
"Hindi pwede yun. Walang ganung klase ng
machine. Charm lang ang pwedeng gumawa
ng bagay na yun at matagal ng patay ang may
hawak na special charm na yun."
"But they made a machine that can do the
exact same thing. At balak nila itong gamitin
kay Ariela."
Malinaw kay Snow ang resulta ng isang charm
steal. Ilang beses nila itong pinag aralan sa
subject nila ng history. Ilang
makapangyarihang tao ang naging biktima
nito.
Kung ginamit kay Ariela ang parehong paraan
ibig sabihin maaring ma-diffused ang
kapangyarihan niya. Ibig bang sabihin wala na
sa kanya ang special charm?
Snow mentally shake her head. Hindi maaring
mangyari yun. Hindi talaga. Dahil kapag totoo
nga ang inisip niya. Magtagumpay man sila sa
gabing ito at maging maayos ang lahat.
Maaring hindi na nila makita si Ariela kahit
kailan.
Pinagmasdan ni Snow si Ariela. Pilit niyang
inalis sa isip ang kanyang naalala. Hindi ito
ang tamang pagkakataon para isipin ang
bagay na hindi naman sigurado. She is just
being paranoid. Ang pinaka mabuting gawin
ngayon ay hwag ilalayo si Ariela sa mga mata
nila. Marami pa silang kailangang harapin. Isa
na dito ang ama ni Leon Lancaster.
Sinubukang tumayo ni Ariela. Nagawa niya ito
at sinabing unti unti ng bumabalik sa dati ang
estado ng katawan niya though kitang kita sa
mukha niya kung gaano talaga siya
nahihirapan. There are times she winced in
pain but she managed to remain normal.
Nagkatinginan lamang si Snow at ang ibang
taong galing sa Academy. Ariela has no idea
how serious her situation is kung totoo nga ang
sinabi niya. Pero hindi nila alam kung paano ito
ipapaalam sa kanya. Specially ang naging
bukang bibig niya ay ang kaligtasan ng mga
taong nandoon. Little did she know na siya ang
pinaka nanganganib sa lahat.
Halata ang gulat sa mukha ni Ariela nang
malaman mula sa mga kasama ang
nangyayari. Hindi makapaniwalang linibot niya
ang tingin sa magulong paligid. Ibig sabihin
nasa Augury sila sa mga oras na ito. Nasa
Augury sila kasama ang mga kaibigan niya at
kamag aral mula sa Charm Academy. Paano
umabot sa ganito ang lahat?
Nakita niya ang isang lalake na pilit
pinapakalma ng dalawang teacher mula sa
Academy. Nandoon ang Head Teacher nila na
si Mrs. Hawkins at ang kanilang survival
training teacher na si Mr. Rosewood. Nakaputi
ang lalake, nakasalamin, at may grayish at
magulong buhok. He looks disturbingly older
than his real age at kapansin pansin sa
complexion nito na hindi ito madalas sikatan
ng araw.
Ganun din ang itsura ng ibang taong naka puti
sa kwartong yun. Yung iba umiiyak sa tuwa at
niyayakap ang taong kausap nila. Some are
mentioning that they are free at last.
Pero hindi ang lalakeng kausap ng ni Mrs.
Hawkins. Mukha itong nagaalala higit sa lahat.
Kumunot ang noo ni Ariela. Nakita na niya ang
lalakeng ito. Somewhere in a big cloudy
dream. Para bang nakita niya na itong nakatitig
sa kanya. Then it hit her. Siya ang taong nasa
likod ng control ng charm stealer.
"Siya ang nawawalang ama ni Leon Lancaster
Ariela." Snow answered her silent query.
Ariela stared at the man. Looking at him now
doon niya napansin na may pagkakahawig nga
ito kay Leon. He seems like the old version of
the guy who once made her feel welcomed in a
place as strange as Mirandi.
Lumapit sila dito. Ang iba sa mga kamag aral
nila ay humiwalay na. Ang iba lumabas para
tulungan ang mga nakikipag laban doon. Ang
iba winasak ang pader at nagpatuloy sa
pagpasok sa kastilyo. Natira ang ilan para
linisin ang mga kalat tulad ng mga bangkay at
mga natirang output ng kapangyarihan. Ang
iba natira sa tabi ni Ariela tulad ni Snow, ng
kambal, at ng dalawang teachers.
"Ariela Davis."
Mrs. Hawkins gasped the moment she saw
her. Umalis ito sa harap ni Lorenzo Lancaster
at niyakap siya. Ariela felt weird. Hindi si Mrs
Hawkins ang klase ng taong nagiging
emotional. Strict ito kapag nagtuturo.
Nakakatakot. But seeing her right now,
nakaramdam si Ariela ng sobrang pagkamiss
sa Charm Academy at sa mga araw na nag a-
aral pa siya doon. She wonder kung
maibabalik pa ba ang mga araw na yun. Nang
mayakap siya ni Mrs. Hawkin tiningnan siya
nito mula ulo hangang paa. Doon ito natigilan.
"Kung ganun totoo nga." halos bulong niya sa
sarili. Malungkot itong pinagmasdan si Ariela.
"Totoo ngang ginamit ng mga walang hiya ang
prosesong yun sayo." Ariela noticed the slight
glint of tear in her chubby face. Nagtaka dito si
Ariela.
"Lorenzo bakit mo hinayaang mangyari ito!"
Humarap siya sa lalakeng naka puti at
hinawakan siya sa balikat na para bang
gustong alugin ang payat na katawan nito
hangang sa magkabali bali.
"Tama na yan, Henrieta." kalmadong sabi ni
Mr. Rosewood. "Biktima lamang siya dito."
Sandaling napatingin si Mr. Rosewood sa
direction ni Ariela pero agad ding nag iwas ng
tingin na para bang ayaw siyang tingnan nito.
"Si Leon. Ang anak ko. Nasaan ang anak ko.
Okay lang ba siya? Nasaan ang anak ko?"
Doon napansin ni Ariela na kanina pa paulit ulit
na sinasabi si Lorenzo Lancaster. Tila ba wala
pa ito sa sarili sa sobrang gulo ng nangyayari.
Maya maya pa napatingin ito sa direction ni
Ariela. Bigla itong natauhan. Nagulat si Ariela
nang lumuhod ito sa harap niya.
"Patawarin mo ako. Patawarin mo sana ako
Ariela Davis."
Hindi alam ni Ariela ang gagawin. Pilit
pinapatayo ng dalawang teacher si Mr.
Lancaster pero hindi ito matinag.
"Hindi ko gustong mangyari ito. Sinusunod ko
lang ang gusto nila para sa kaligtasan ng anak
ko. Siya nalang ang natitira sa akin."
"Lorenzo tumayo ka dyan." utos ni Mrs.
Hawkins. "Hindi maganda ang pinapakita mo
sa harap ng mga bata."
"Kasalanan ko ang lahat. Apat na taon.
Kasalanan ko kung bakit gusto nilang makuha
ang kapangyarihan na tulad niya. Dahil sa akin
inisip nilang kaya nilang makuha ito."
Umupo si Ariela sa harap ni Lorenzo
Lancaster. She smiled lightly. "Alam niyo po
bang miss na miss na kayo ni Leon." sabi nito.
"Hindi niya kayo madalas naku-kwento pero
kapag nabangit niya kayo nakikita ko ang
longing sa mukha niya. Tumayo po kayo.
Magpakatatag tayo. Magiging maayos ang
lahat. Matatapos din ito."
Natigilan ang mga kasamahan niya at pati si
Lorenzo. Snow immediately wiped a tear that
rolled down her dirty cheeks. Pilit siyang
ngumiti sa sinabi ni Ariela but deep inside
she's crying.
Ariela kung alam mo lang.
Sinabi ni Mr. Rosewood kung ano ang
kasalukuyang nangyayari. Naghiwa hiwalay
ang grupo nang pumasok sila sa Augury.
Merong natira sa labas na kasalukuyan paring
nakikipag laban sa mga bantay doon. Meron
din sa boundary kung saan hindi nila maubos
ubos ang mga kalaban doon.
Nagawa nilang makapasok sa society gamit
ang charm ni Sir Chase na nag counter sa
security barrier ng Augury. Labag sa batas ang
ginawa nila pero ngayon na nag declare na ng
Conflict si Headmaster Georgia they are in full
force and rules are a piece of trash for them.
Gamit ang invibility charm ng isang estudyante
at ng transporting charm ng isang teacher
madali silang nakapasok sa boundary ng
kastilyo. Pero hangang sa labas lang sila dahil
sa mas malakas na security na bumabalot dito.
Kaya naman doon na sila naghiwa hiwalay.
Nahati sila sa ilang grupo. May naiwan sa
labas, may dumerecho sa loob at matapos
ubusin ang mga taga bantay doon dumerecho
sila sa itaas, may pumunta sa underground,
may pumunta sa mga tore, at ang iba linibot
ang buong kastilyo para mahanap si Ariela
Davis.
Ang grupo ni Mrs. Hawkins at Mr. Rosewood
ang nakakita sa kanila sa elevated part ng
underground. Nagulat sila nang makita ang
kabuuan ng kwarto. Ngayon lamang sila
nakakita ng isang kwarto na puno ng makina at
bakal. Maging ang mga kasamahan nilang
technical charmer ay nagulat. Kahit araw araw
silang humaharap sa makina hindi normal ang
ganitong tanawin para sa kanila.
Nagkaroon ng labanan.
Mga charmers laban sa mga taga bantay na
nandoon at sa mga taong naka cloak na nag
se-seal ng charm ni Ariela. Dahil sa tindi ng
laban mabilis nilang nasira ang lahat ng
makinang nandoon kasama na ang pinaka i-
ingatan na charm stealer. Mula doon naging
malinaw na kay Ariela ang nangyayari.
Madali nilang natalo ang mga taong naka cloak
dahil halos naubos na nila ang kapangyarihan
sa pag-seal ng kapangyarihan ni Ariela sa
nakalipas na bente kwatro oras. Ang mga taga
bantay na napatay nila ay hindi napalitan ng
bago gaya ng inaakala nila. Ibig sabihin may
pinagkaka-abalahang iba ang Headmaster.
Ibig sabihin nakapasok na ang mga
kasamahan nila sa lunga niya.
"Nandoon na sila." sabi ni Mr. Rosewood.
"Hindi natin alam kung sinong grupo ang
humaharap ngayon sa Headmaster. Kung ang
grupo ba ito ni Headmaster Cray o ang grupo
ng mga elemental at subtypes na sina Jett
Forester."
Natigilan si Ariela Davis.
"Kasama sa grupo na yun ang anak mo
Lorenzo." Mrs. Hawkins stated. "Kahapon lang
halos hindi siya maka usap ng maayos dahil
labis siyang sugatan. Pero nag pumulit siyang
sumama."
"A-Anong ibig niyong sabihin?"
Huminga ng malalim si Mrs. Hawkins. "Nakita
ang anak mong ilang araw ng walang malay sa
gubat sa labas ng Mirandi. Hinala nila ang
Augury ang may kagagawan nito. Sa Mirandi
nananatili ngayon si Ariela Davis, Lorenzo. At
ang anak mo ay nakipag kasundo sa Augury
para ibigay siya sa kanila kapalit ng kalayaan
mo."
Lorenzo Lacaster's face was filled with range.
"Hindi niya kailangang gawin ang bagay na
yun! Ako ang gumagawa ng paraan para
makalaya at maging ligtas siya. Pinangako
nilang hindi siya idadamay dito-"
"Lorenzo, alam mo ang pamamalakad sa
mundong ito. Walang katumbas ang salitang
pangako at kasunduan. May mga taong
gagawin ang lahat matupad lang ang gusto.
Kasama na dito ang pagpapaikot sa mga tao."
Ariela heard him cursed. Nakikita niyang sising
sisi ito sa sarili. She caught Snow staring at
her. Tila ba kanina pa siya nito
pinagmamasdan. Kumunot ang noo niya as if
tinatanong kung anong meron. Snow shook
her head lightly. Wala sa sarili na napatingin si
Ariela sa mga palad niya. Nagkakakulay na ito
ngayon. Nagiging okay na siya.
Lumabas sila sa kwartong yun sa
pamamagitan ng nasirang pader. Itinuro ito ni
Lorenzo Lancaster na magdadadala sa kanila
sa parte ng kastilyo kung saan nanatili ang
Headmaster ng Augury.
Bawat madaanan nila ay kung hindi wasak ay
puno ng mga nagkalat na cloak o bangkay ng
totoong tao. Bawat madaanan nila ay
nagdadasal si Ariela na sana hindi kasamahan
nila ang nakahandusay sa sahig. Puno ng
usok na mula sa iba't ibang klase ng charm
ang paligid. May mga nadaanan silang
sugatan at halos walang malay na kasamahan
nila.
Habang tumatagal pakonti sila ng pakonti. Ang
iba nanatili para tulungan ang mga kasamahan
nila. Hindi sila pwedeng manatiling lahat o
magtagal. Kailangan nilang tulungan kung sino
man ang kumakalaban sa Headmaster
ngayon.
Habang naglalakad napapansin ni Ariela ang
pagbabago ng pakiramdam niya. Hindi niya
maintindihan. Nagiging normal na ang kulay
niya pero sa loob ng katawan niya iba ang
nangyayari. Para bang habang tumatagal sila
sa paglalakad unti unti niyang nakakalimutan
kung bakit sila nandito. Kung anong ginagaw
nila sa lugar na ito. Pati ang mga mukha ng
mga kasama niya.
"Si Hades." bigla niyang nasabi sa
pagpupumilit na alalahanin ang mga bagay
bago siya napunta sa Augury. "Sino ang
humaharap kay Hades?"
Napa paused sa paglalakad si Snow na nasa
tabi niya. Sandali itong humarap kay Ariela
bago muling naglalakad.
"Patay na siya Ariela." sagot nito.
Nanlaki ang mata ni Ariela. "Sino ang pumatay
sa kanya?"
"Si Headmaster Cray. Biglaan ang nangyari.
Hindi niya ito namalayan kaya hindi siya
nakalaban." Huminto ito at napabuntong
hininga. "But I doubt na gusto niya pang
lumaban."
"Anong ibig mong sabihin?"
"Noong gabing yun alam kung may nakita
akong kakaiba sa mga mata niya. Hindi ko
lang ma-point out dahil magulo ang isip ko
noong mga oras na yun." sagot ni Snow
habang patuloy sila sa pag akyat sa madilim at
makitid na batong hagdan.
"Pero nang natapos ang lahat doon ko na
realized na pagsuko ang nakita ko. Noong
iwan siya ng Headmaster ng Augury para
kalabanin kaming lahat, sa unang pagkakataon
nakita kong payapa ang mukha niya. Tangap
na niya ang pwedeng mangyari at wala siyang
balak lumaban."
Snow let a mournful smile.
"Nailabas niya ang mga kini-kimkim niya bago
matapos ang lahat. I even saw him smile bago
tumama ang liwanag sa kanya. I think kahit
paano masaya na siya na malaman ang totoo.
Hindi siya iniwan gaya ng inakala niya at
masaya siyang narinig yun mula sa mga
kaibigan niya matapos ng madaming taon."
Napatingin si Snow kay Ariela at nagtaka dahil
hindi ito nagtanong. "Ariela do you know what
I'm reffering to?"
Tumango ito ng bahagya. "Alam ko." sagot
nito.
"Noong pumunta ako sa office ni Miss Serena
para tawagan si Grandma, nakita ko ang isang
picture. May apat na teenager ang nandoon.
Kamukang kamukha sila ni Miss Serena, Sir
Chase, at ni Miss Evergreen. Hindi ko kilala
ang pang apat. Pero noong nakipaglaban ako
kay Hades sa gubat at nakita ko ang buong
mukha niya bago ko ito sirain, doon ko na
realized na siya ang lalakeng nasa picture."
Tahimik silang nagpatuloy sa paglalakad.
Habang tumatagal ang makipot at madilim na
daan ay unti unting pinapasok ng liwanag mula
sa kung saan. Again, Ariela expected to feel
something. Like the prickling sensation she
always feel when there is a strong charm
around. Pero hindi niya ito naramdaman.
Nagsimula na siyang magtaka.
Nakarating sila sa taas kung saan isang
napakalaking hallway ang bumungad sa
kanila. Halos kasing laki na ito ng isang lobby.
Matataas ang kisame at may mga poste sa
gilid kung saan nakaukit ang iba't ibang
kakaibang hayop. Lahat may sungay. Ang iba
sa mga posteng ito ay halatang dumaan sa
isang laban sa mismong hallway. May mga
bitak ito at gasgas at ang iba may bahid ng
dugo.
Napatingin silang lahat sa dulo ng hallway
kung saan isang wasak na pintuan ang
nandoon. Madilim ang kwarto pero kada ilang
segundo may ilang liwanag ang lumalabas
mula doon. They are blinding colors of golden
light. Naririnig din nila ang ingay ng umiikot na
hangin na para bang may ipo ipo sa loob. At
finally naramdaman nila ang init at liwanag ng
apoy.
"Dyan tumutuloy ang Headmaster." sabi ni
Lorenzo sa mga kasama.
Pinagmasdan nila ito. Si Mr. Rosewood ang
nagsalita. "Mukhang kilala ko na kung
kaninong grupo ang nakikipaglaban sa
Headmaster."
***
Chapter 35: Charm Diffused
May nakapagsabi sa akin na kung wala akong
pinapahalagahan wala akong dapat katakutan.
Dahil walang maaring magamit laban sa akin
ang mga kalaban. Pero naisip ko noon, kung
wala akong pinapahalagahan, para saan pa at
lumalaban ako?
Minsan sa pag protekta sa isang bagay
kailangan nating isakripisyo ang sarili nating
kaligtasan. Hindi sa dami ng technique at lakas
ng kapangyarihan nasusukat ang lakas ng
isang tao. Nasusukat ito sa kakayahan niyang
protektahan ang mga taong mahalaga sa
kanya sa ano mang paraan.
Hindi ako malakas. Inaamin ko yun. Madami
akong naging pagkukulang. May mga
kahinaan ako. Hindi ako perpekto.
Pero hindi ko hinangad na maging
pinakamalakas. Hindi ko hinangad na maging
perpekto ang kapangyarihan ko. Isa lang ang
gusto ko. Ang maprotektahan ang mga taong
malapit sa akin. Dahil walang silbi ang
kapangyarihang meron ako kung sa huli may
taong mawawala sa akin.
Pumasok kami sa loob ng malaking kwartong
yun kung saan nangyayari ang laban. Ang una
naming nakita ay ang walang malay na
katawan ng mga taong nakaharang sa daan
kung saan halos bumagsak ang mala
heganteng pintuan. Layla and Lily gasped
before hurrying to help them. But what really
caught my attention is the scene in front of us.
Nasa loob kami ng isang tore. Isang madilim at
hugis bilog na kwarto na may pader na
umaabot hangang kisame. May malaking
mesa sa sulok malapit sa bintana. May mga
nakalinyang bookshelve sa isang parte ng
pader na ngayon ay puno ng nasusunog na
libro. May nakabukas na pinto sa likod kung
saan makikita ang isang madilim na staircase
papunta sa pinakamataas na bahagi ng
kastilyo. Yun na siguro ang kwarto ng
Headmaster.
Nahahati ang tore sa tatlong eksena. Ang isa
sa pinakamalapit sa amin ay si Collin. Pilit
niyang tina-trap sa isang heganteng ipo ipo
ang ilang taga bantay na naka cloak. Napansin
ko ang hirap niya sa pag control nito at ang
mga galos sa mukha niya. Mukhang pagod na
pagod na siya.
Sumunod ay si Leon. Sa kanya nangagaling
ang liwanag na nakita namin kanina. Sa
parehong palad niya lumalabas ang
kapangyarihan ng kidlat. Nakatuon ito sa
magkabilang direction kung saan pilit lumalapit
ang mga taga bantay. Noong una hindi ko
maintindihan kung bakit hindi nila gustong
makalapit ang mga ito sa likod na parte ng
tore.
That is until I saw Jett.
Nakatayo siya sa pinaka likod na parte ng tore.
Nakatalikod siya mula sa amin at kahit sa
malayo alam kong hingal na hingal na siya. His
hands are blazing with raw fire. Puno ng usok
sa iba't ibang parte ng room dahil sa kanya. I
let a silent gasp before mouthing his name.
Jett.
Bigla siyang napatingin sa direction namin na
para bang narinig ang sinabi ko. I stood there
motionless as he stared at me. Ang puno ng
dumi at galos niyang mukha ay naging
maaliwalas nang makita ako. For a moment
natigilan siya at para bang gusto niya akong
lapitan. He looks so relief seeing that I'm safe.
A strange feeling washed over me. Jett
Forester. Bakit hindi pwedeng maging maayos
ang lahat at masabi ko sayo ang totoo? Na
gustong gusto kita.
Isang pagsabog ang narinig namin. Nagmula
ito sa direction kung saan nakaharap si Jett
kanina bago kami dumating. Biglang
nagliparan ang mga malalaking tipak ng pader
na naipon sa sahig. Lumabas mula dito sa
isang lalakeng familiar sa akin. Walang
expression sa mukha nito nang tingnan si Jett.
Hindi ako makapaniwala. Ang Headmaster ng
Augury.
Natigilan ako dahil sa pagkabigla at takot.
Hindi niya napansin ang pagdating namin. He
extended his wringkled hands in both side at
naglutangan ang mga bagay na nakapaligid sa
amin gaya ng tipak ng pader at mga gamit.
Hangang sa marating ng mga ito ang kisame.
Kitang kita ko sa mga mata niya ang
pagkamuhi. Sa isang kumpas ng kanyang
palad nagsimulang bumulusok pababa ang
mga ito, kasabay ang pagdating ng
napakaraming taga bantay.
Agad gumawa ng barrier si Mr. Rosewood
para protektahan ang parte ng tore kung
nasaan kami. Kasama dito ang mga
kasamahan namin na sugatan. Napa upo kami
at napapikit nang maramdaman ang impact ng
mga bagay na tumama sa itaas ng barrier. Lily
whimpered fearfully when a slight crack
appeared on the barrier.
From the outside I heard Leon cursed loudly.
Mabilis niyang tinapos ang ilang taga bantay
na kanina pa gustong lumapit sa direction ni
Jett at pinatamaan ng malakas na boltahe ng
kuryente ang mga bagong dating.
Si Collin ang humarap sa mga tipak ng pader
na bumulusok pababa. Agad niyang
dinespersed ang ipo ipo nang makitang
tanging mga cloak nalang ang nandoon at
pinatamaan ng matutulis na wind blades ang
mga paparating na tipak ng pader. Nahati ang
mga ito sa maliliit na parte. Naging clear ang
area para kay Jett kaya mabilis siyang nag
released ng heganteng fireball mula sa mga
palad niya papunta sa direction ng
Headmaster.
Bakas ang matinding takot sa boses ni Mrs.
Hawkins nang magsalita. "Bakit sila lang ang
nandito? Nasaan ang grupo ni Headmaster
Cray?"
Isa sa mga sugatan na kasamahan namin ang
sumagot. "Sa huling pagkakarinig po namin
natrap po sila sa isang dimensional room sa
underground ng kastilyo."
Narinig ko ang mahinang pag mura ni Mr.
Rosewood. "May pumunta na ba para ilabas
sila?"
"Bago po nawala ang mind link ni Miss Serena
nasabi niya na hindi na kailangan dahil sinisira
na nila ang kwarto. Makabubuti kung tulungan
namin ang iba pa naming mga kasama."
Isang pagsabog ang nagpatigil sa kanilang pag
uusap. Isang taga bantay ang nakalapit kay
Jett bago maitira ang isa pang fire ball kaya
bumulusok ito sa ibang direction. Tumama ito
sa kisame at dumagondong ang sahig dahil sa
pagbagsak ng malaking parte nito. Ilan sa
amin ay nawalan ng balanse dahil sa nangyari.
Bumagsak ako sa sahig kasama si Snow at
Mrs. Hawkins.
"Paano siya naglalabas ng ganung klaseng
kapangyarihan! Hindi niya ba alam na delikado
ang ginagawa niya!" sigaw ni Mrs. Hawkins.
"Gumamit siya ng fourth degree of magic na
ipinagbabawal sa mga katulad niya." dagdag ni
Mr. Rosewood.
"Nakalimutan na niya ba ang lahat ng tinuro ko
sa kanya! Hindi niya maaring gamitin ang
paraan na yun. Delikado ang ginagawa niya!"
Out of nowhere bumalik sa akin ang sinabi ni
Mrs. Hawkins ilang buwan na ang nakararaan.
"Charms if used in high volume, especially
dangerous types, can harm the body of the
user."
Bigla akong napatingin kay Jett. Kailangan
niyang itigil ang ginagawa niya. Pinagbabawal
gumamit ng fourth degree ng charm sa mga
estudyanteng gaya namin. Kahit isa pa siyang
elemental user hindi niya pwedeng gawin ito.
Tumayo ako at pilit hinanap si Jett sa gitna ng
usok at apoy na biglang bumalot sa tore.
Nakita ko siyang nakatayo at pinagmamasdan
ang Headmaster. Nahalata ko na maging ito ay
hinang hina na. Nagawa niyang iwasan ang
atake ni Jett pero halos sunog na ang kaliwang
braso niya hangang sa balikat.
Pinunasan ni Jett ang dugo na tumulo mula sa
labi niya. Wala siyang pakialam kung
magreleased siya ng matinding charm. Walang
pagaalalang makikita sa mukha niya kahit pa
walang kasiguraduhan na matatalo nila ang
kalaban. Bakit? Bakit niya kailangang gawin
yun?
Biglang dumilim sa paligid. May humarang na
malaki at itim na bagay mula sa itaas kung
saan nangagaling ang liwanag mula sa buwan.
Pero hindi ito bagay o nag i-isang bagay
lamang. Napatingin kaming lahat sa itim na
ulap na biglang nabuo sa itaas naming lahat.
Saka ko narealized na hindi ito ulap. Mga taga
bantay ito. Ilang libong taga bantay na naka
itim.
Hindi ko namalayan ang sumunod na nangyari.
I heard Mrs. Hawkins loud shrieked of horror.
Biglang may humila sa akin at bumanga ako
sa likod ng kung kanino. The next thing I know
I was trapped inside a sphere. Isang protective
sphere na kinukulong kami. I had to blinked a
few times to register what is happening. Nasa
loob ako at ang mga kasamahan ko maliban
kay Mr. Rosewood.
"Nasaan si Mr. Rosewood?" tanong ko sa
boses na bakas ang matinding takot.
Totoo ba ang nakita ko kanina? Ang ulap na
yun. Totoo bang mga taga bantay sila? Nag
tayuan ang mga balahibo ko sa braso at batok.
Ngayon lang ako nakakita ng bagay na labis
kong ikinatakot. Hindi maaring totoo ang nakita
ko. Hindi pwede.
Mula sa wall ng sphere naaninag ko si Mr.
Rosewood na mabilis na lumapit sa direction
nila Jett. Matapos yun wala na akong makita
dahil unti unting lumabo ang reflection ng
sphere. Naging mga blurred na kulay ng
liwanag na lamang ang maaninag ko.
"Diyos ko. Ano ba ang mga nakita ko kanina?"
bulong ni Mrs. Hawkins na bakas ang
matinding takot.
Sinubukan kong hampasin ang sphere sa
pagbabakasali na masira ito. Pero natigilan
ako nang marinig ang malamig na boses ni
Snow.
"Mas mabuti kong mananatili tayo dito sa
loob."
Napalingon ako sa kanya. Determinado ang
mukha niya at hindi nagpapakita ng ano mang
takot. Pero nang ibaba ko ang tingin ko nakita
kong nanginginig ang mga kamay niya. Lily
and Layla looks like they might cry any second.
"Hindi pwede, Snow. Kailangan nating silang
tulungan."
"Wala tayong magagawa, Ariela.
Makakasagabal lang tayo sa kanila."
"Gagamitin ko ang charm ko. Susubukan kong
patigilin ang lahat ng ito. Hindi na dapat
umabot pa sa ganito ang lahat."
Sinubukan ko ulit sirain ang sphere. Itinapat ko
ang mga palad ko dito. I waited for the heat of
my charm to slowly come out of my palms.
Supposed to be dapat masisira na ito at
mabibitak na parang salamin. Pero walang
nangyari. Nagsimula akong kabahan. Bakit
walang nangyayari? Bakit hindi ko magamit
ang charm ko?
"Ariela, ninety percent ng kapangyarihan mo
ay wala na."
Mabilis akong napalingon sa ama ni Leon. My
eyes widen in shock and in denial.
"Nawala ito nang matigil ang proseso. Ganun
na kadami ang na-extract ng charm stealer
sayo. I'm afraid hindi mo na magagamit ang
kapangyarihan mo."
Umiwas siya sa titig ko. Hindi totoo ang sinabi
niya. Kaya ko pang gamitin ang kapangyarihan
ko. Isa parin akong charmer hindi ba?
"Ariela sampong porsyento na lamang ang
natitira sa charm mo." si Mrs. Hawkins ang
nagsalita. "Kapag ipinilit mo ang gusto mo at
maubos ang lahat maaari itong ma-diffused.
Alam mo naman ang pwedeng mangyari hindi
ba?"
Napatingin ako sa mga kasama ko. Realization
hit me.
"Mawawala kami sayo. Mawawala ang lahat ng
memory mo bilang isang charmer sa oras na
naging normal ka. Makakalimutan mo kami."
Muling pumasok sa akin ang isang bagay na
sinabi ni Mrs. Hawkins sa klase.
"Not all charms are unlimited. If they are used
incorrectly they can be diffused. And if they do,
you would be charmless. That only means one
thing. You will be dismissed in the Academy."
Pinagmasdan ko ang mga palad ko. Ngayon
malinaw na sa akin kung bakit wala akong
maramdaman. Malinaw na sa akin kung bakit
pakiramdam ko biglang nakakalimutan ko ang
mga bagay bagay.
"Humihingi ako ng tawad, Ariela. Hindi ko
dapat ginawa ang bagay na yun sa iyo."
May sinasabi ang ama ni Leon pero hindi ko
na mapakingan. Isa lang ang pumasok sa isip
ko. Maaring mawala ang special charm.
"Pero hwag kang magalala, Ariela." Mrs.
Hawkins added, hastily.
"Babalik ang kapangyarihan mo. Unti unti
babalik ito. Pwedeng abutin ng buwan o taon.
Hangang sa mabuo mo ulit ang isang daang
porsyento. Ang importante ay may natira sayo.
Dahil kung tuluyan ka ng magiging normal na
tao hindi ka na maaring manatili sa mundong
ito."
Nanghihina akong napahawak sa malamig na
wall ng sphere. Out of nowhere isang malakas
na pagsabog ang biglang gumulat sa amin.
Halos maitilapon ang sphere at maalog kaming
lahat sa loob.
Anong nangyayari?
Tumama ang mga katawan namin sa iba't
ibang parte ng sphere. Nawalan ako ng
hininga nang tumama ang likod ko sa kung
saan. That made me extremely dizzy and out
of focus.
My heart is thumping hard upon my chest.
Hindi ko gusto ang nangyayari. Pilit kong
inaninag ang labas pero wala parin akong
makita kundi mga blurred na imahe. Wala na
ang itim na ulap na puno ng taga bantay. Pero
ganun din ang liwanag na nagmumula sa
charm ni Leon at Jett. Anong nangyayari?
Tumayo ang mga kasama ko hawak ang mga
tumamang parte ng katawan nila. Dumudugo
ang noo ng ama ni Leon. Napansin ko ang
isang bitak sa parte ng sphere kung nasaan
siya. Pinagmasdan ko ito at hindi na nag isip.
Tuluyan ko itong winasak. Kumalat ang
nabasag na parte nito sa sahig at tumakbo ako
palabas.
I can hear Snow's outcry. "ARIELA! BUMALIK
KA DITO! DELIKADO ANG GINAGAWA MO!"
But her voice was drowned out once I saw
what is happening outside the sphere. Tumigil
ako sa pagtakbo. Kalahati ng tore ay tuluyan
nang nawasak at tanaw ko ang mga lugar sa
ibaba na nawasak dahil sa pagatake.
Malayang iwinawagayway ng malamig na
hangin ang buhok ko habang nanatili akong
nakatayo at pinagmamasdan ang nangyari.
Napansin ko ang pag subside ng kaguluhan sa
paligid. Hindi ito kalmado pero hindi din ito
gaya kanina. Nakita kong muli ang liwanag ng
buwan. Wala na ang mga taga bantay. Wala
na ang kahit anong bakas ng kapangyarihan.
Bawat usok at apoy ay wala na. Maging ang
hangin sa loob ng tore ay normal na.
Naglakad ako papunta sa gitna habang
pinagmamasdan ang paligid at ang madilim na
tanawin sa ibaba. Noong una wala akong kahit
anong maaninag na pag galaw. Nang
makalapit ako ng tuluyan sa kabilang parte ng
tore doon ko napansin ang mga taong kanina
lang ay wala doon. Kailan pa sila dumating?
Naabutan ba nila ang mga nakita namin
kanina?
Hawak ni Sir Chase sa balikat ang halos
walang malay na si Leon. I had to avoid my
eyes on the lower part of his body dahil puno
ito ng dugo. Sa malayong dulo ng tore naman
nakita ko si Georgia na kinakausap ang isang
lalakeng nakasandal sa isang tipak ng pader.
Si Collin. Napansin kong mas dumami ang
galos nito kesa kanina at dumudugo ang ulo
nito.
Pero nasaan si Jett?
Tuluyan akong nakalapit hangang sa naging
abot tanaw ko kung sino ang nasa harap ni
Headmaster Cray at Grimrose. Natakpan ko
ang bibig ko sa sobrang gulat. Every ounce of
blood was trained from my body. Pinagmasdan
ko ang sunog na katawan na nasa sahig.
Patay na siya. Patay na ang Headmaster ng
Augury.
--
Chapter 36: The Final Chapter
"You have to meet people where they are, and
sometimes you have to leave them there."
***
Pinagmasdan ko ang bangay ng taong nag
pahirap sa akin at sa mga kasamahan ko sa
loob ng mahabang panahon. Tapos na. Alam
kong tapos na ang lahat. Malaya na ako. Maari
na akong bumalik sa Greven. Maari na akong
bumalik sa Charm Academy. Babalik na ang
lahat sa dati.
Naiyak ako sa naisip. Makakabalik na ako.
Nag flashed sa isip ko ang mga bagay at taong
maari ko ng makita ulit. A small smile made it's
way into my lips habang pilit pinapahid ang
mga luha ko. Sa wakas malaya na akong
makabalik.
Pero lahat ng sayang naramdaman ko ay
mabilis naglaho nang dumapo ang mga mata
ko sa taong kaharap ni Miss Serena. Nabura
ang ngiti ko at napalitan ng labis na
pagkabigla. Halos manghina ako sa
kinatatayuan ko nang makita siya.
"Jett."
Wala siyang malay at halos kalahati ng
katawan niya ay puno ng dugo. Fresh blood
trickled slowly down the side of his face. Ang
iba ay namuo na sa sobrang tagal niyang
nakikipaglaban. Punong puno siya ng sugat at
ang mga braso niya ay halos mawalan ng
balat. Unti unting tumulo ang mga luha ko
nang makita ang kalagayan niya. Ngayon ko
lang siya nakita na ganito kahina.
"Ariela." Boses yun ni Miss Serena. "Hwag
kang magalala. Magiging okay din siya."
Pero nakita ko ang pag iwas niya ng tingin kay
Jett nang sabihin yun. Para bang pakiramdam
ko hindi siya nagsasabi ng totoo. Lumapit ako
sa walang malay na katawan ni Jett at
lumuhod sa harap niya.
"A-Anong nangyari?"
Bumuntong hininga si Miss Serena.
"Kadarating lang din namin gaya mo Ariela.
Nahuli kami ng dating."
I bit my lips to prevent myself from quivering.
Natigilan ako nang biglang gumalaw si Jett.
Lumapit ako at pilit inilayo ang buhok niya sa
noo para makita ko ng maayos ang mukha
niya.
"Davis."
Hindi niya magawang magmulat ng maayos
dahil sa dugong dumadaan sa kaliwang mata
niya. Halos wala na ding lumabas na boses sa
bibig niya dahil sa hirap sa pagsasalita.
Pilit akong ngumiti. "Ako nga ito." But deep
inside I'm caving in. "Jett nandito na ako."
A half smile made its way across his lips.
Ginawa ko ang lahat para hindi lumuha sa
harap niya. Nanginginig ang mga kamay ko
habang hawak ko siya.
"Pasensya na nahuli kami ng dating." Huminga
ako ng malalim para hindi niya mapansin ang
nanginginig kong boses. "Pero nagawa niyo.
Natalo niyo siya. Natalo niyo ang Headmaster."
Hindi siya sumagot. Nanatili lang siya sa
ganung posisyon. Nakaharap ang mukha niya
sa akin at pinagmamasdan ako. Nakangiti siya
ng bahagya.
"Davis."
It broke my heart to see him like this. Para
bang binalutan ng makapal na bakal ang puso
ko at unti unti itong pinipiga. I saw Miss Serena
glanced at Sir Chase worriedly. Lumapit si Sir
Chase sa akin.
"Ariela kailangang mag pahinga ni Jett. "Papunta na dito ang healing team at si
Madaming nawalang energy sa kanya at-" Evergreen, Ariela. Pakiusap, pumunta ka
muna sa mga kasama mo."
Natigilan siya nang tuluyang mapansin na
nakatitig ako sa mga palad ni Jett. Mabilis niya Ramdam ko ang matinding sakit na bumabalot
akong hinila palayo sa kanya. kay Jett dahil sa pagkalat ng marka. Tuluyan
na nitong nabalot ang buong braso niya at
"Ariela mabuti pa bumalik ka muna kina Mrs.
ngayon ay papunta na sa balikat niya.
Hawkins." utos niya.
Bakit ganito? Dapat okay na hindi ba? Dapat
Pero hindi na ako nakikinig. Ano ang bagay na
tapos na ang lahat. Pero bakit pakiramdam ko
yun? Bakit- Bakit may itim na marka ang
hindi maibabalik ang lahat sa dati gaya ng
kumakalat mula sa palad ni Jett? Lumakas ang
gusto kong mangyari?
tibok ng puso ko nang lumingon kay Sir Chase.
"Gagaling siya hindi ba?"
"Sir Chase, anong nangyayari?"
Wala na akong pakialam kung paulit ulit ako.
Halos hindi ko makilala ang sarili kong boses
Kailangan nilang sabihin na gagaling si Jett.
dahil sa matinding kabang biglang bumalot sa
Kasi kailangan pa naming bumalik sa Charm
akin. My eyes are demanding an answer. Ano
Academy. Kasi kailangan nandoon siya kapag
ba yung nasa palad niya?
bumalik ako.
"Ariela madaming nawalang energy sa kanya.
"Ariela."
Ganyan talaga ang nangyayari. Mas nananaig
ang charm niya ngayon kesa sa kakayahan ng "Alam kong parang impossible pero magagawa
katawan niya na kontrolin ito." ni Jett na gumaling hindi ba? Kayang
pagalingin ng healing team at ni Miss
Natigilan ako. "Pero- Pero magiging okay
Evergreen ang katawan ni Jett. Babalik siya sa
naman siya hindi ba? I mean kailangan maging
dati at malalabanan niya ang pagkalat ng
okay siya."
kanyang charm hindi ba?"
"Let's just hope na mauunang maka recover
Pero habang sinasabi ko ang mga bagay na
ang katawan niya bago ito tuluyang masira ng
yun unti unting nag si-sink in sa akin ang
kanyang charm."
katotohanan. Na sa lahat ng sinabi ko ang
Biglang nawala ang katiting na pag asang kabaligtaran ng mga ito ay ang realidad.
meron ako na magiging maayos ang lahat.
Bigla kong naramdaman ang paghawak ni Jett
Tiningnan ko si Jett na ngayon ay muling
sa kamay ko. Humarap ako sa kanya.
nawawalan ng malay. Paano? Paanong
Nakatingin siya sa akin. Pilit akong ngumiti.
mauuna siyang makarecover kung mabilis na
But what he did next made me lose all my
kumakalat ang itim na marka sa katawan niya?
remaining hopes. Jett shook his head lightly na
para bang sinasabing itigil ko na
ginagawa.
"Davis, hwag kang magalala. Natural lang ito."
"NO!" Halos sigaw ko. Nagmamakaawa akong
napatingin sa mga kasama.
"Please do something. Anything. Kailangan
niyang gumaling ngayon. Kailangang
mapigilan ang pagkalat ng charm-"
Natigilan ako nang namalayan ang unti unting
pagpikit ng mga mata ni Jett. "No. No. Please."
Hinawakan ko siya sa mukha. "Hwag ka
munang matulog Jett."
Every limb of my body is now shaking with
overwhelming pain. Kahit hindi sabihin ng mga
kasama ko alam ko ang maaaring mangyari.
Hinawakan ko siya at niyugyog.
"Jett sige na. Gumising ka. Please."
Tuluyan ng tumulo ang luha ko. Hindi ito
pwedeng mangyari! Pinahid ko ang mga luha
ko at nag concentrate sa pagpigil sa kanya.
Napansin ko kung paanong halos umabot na
sa kalahati ng katawan niya marka.
"Tumayo ka dyan." Hinila ko siya patayo.
"Okay na ang lahat Jett. Makakabalik na tayo.
Kaya please tumayo ka na dyan."
Lumapit si Sir Chase sa akin. "Ariela-"
"Kaya kong patigilin ang charm niya." Bigla
kong nasabi. Tumayo ako at humarap kay Sir
Chase at Miss Serena.
"Kaya kong patigilin sa pagkalat ang charm
niya. Kaya ko itong i-shut down hangang sa
tuluyan na siyang maka recover. Mahihinto
ang pagkalat ng marka at-"
ang "Pero Ariela-" Narinig ko ang boses ni Snow.
Hindi ko namalayan na nakarating na sila sa
parteng yun ng tore at kanina pa kami
pinagmamasdan. Bigla siyang lumapit sa akin
kasunod si Layla at Lily. Umiiyak si Lily.
"Hindi mo pwedeng gawin yun." Napansin ko
ang panginginig ng boses ni Snow.
"N-Nakalimutan mo na ba ang sinabi ni Mrs.
Hawkins?" She lowered down her gaze.
"Kapag ginamit mo ang natitirang
kapangyarihang meron ka-Magiging normal na
tao ka Ariela."
Doon ko napansin na lahat ng mga
kasamahan ko ay nakatingin sa akin. Hindi ko
masyadong maaninag ang mga mukha nila
dahil sa madilim na paligid pero alam kong
puno ang mga tingin nila ng pangamba at
kawalan ng pag asa.
"Ariela, pakiusap pag isipan mong mabuti.
Ayokong mawala ka sa amin. Ayokong
makalimutan mo kaming lahat. Ariela kapag
naging normal na tao ka lahat ng araw na
nanatili ka sa magic world ay mabubura.
Kasama na kami."
Snow is sobbing. Pilit niyang pinakalma ang
sarili niya pero tuloy tuloy ang pagbagsak ng
luha mula sa mga mata niya. Napatingin siya
kay Jett at sa akin. She is weighing down the
choices. Makalipas ang ilang segundo
tumalikod siya na para bang hindi alam ang
gagawin. Saka siya tuluyang umupo at umiyak.
Ang sakit na makita na umiiyak ang kaibigan
mo. Ang sakit na hindi mo siya kayang lapitan
at sabihin na magiging okay din ang lahat. Ang
sakit dahil kailangan kong mamili. Pero alam
ko, noong una palang, kung ano ang dapat
kong piliin. At wala ng makakapag pabago ng
isip ko.
Lumapit ako kay Snow at umupo sa harap
niya. Niyakap ko siya. Ganun din ang ginawa
ni Layla at Lily. Umupo sila at niyakap ako.
"Snow, Layla, Lily, kailangan kong gawin ito."
Hindi ko akalain na ganito kasakit ang
magpaalam sa mga kaibigan. "Sorry pero sana
maintindihan niyo ako." I can feel Snow and
Lily shaking in my arms. "Hindi ko kayang
mawala si Jett. Hindi ko kaya."
Nanatili kami sa ganung position sa loob ng
ilang segundo. Tuloy tuloy ang pagpatak ng
luha ko at hindi ako nag abalang pigilan ito.
Umiiyak ako dahil sa mga kaibigan ko. Isa ito
sa mga luhang hindi ko kailangang itago. Dahil
isa sila sa naging pinaka importanteng parte
ng buhay ko.
"Maraming maraming salamat sa pag tangap
niyo sa akin. Kahit makalimutan ko kayo alam
kong hindi nito maalis ang katotohanan na
naging parte kayo ng buhay ko. Kaya hwag na
kayong umiyak. Please. Magiging maayos din
ang lahat."
Humigpit ang hawak nila sa akin na para bang
ayaw akong pakawalan. But after a moment
unti unting bumitaw si Layla at Lily, kasunod
ako, at si Snow. Huminga ako ng malalim at
pinahid ang mga luha ko.
"Ariela." Lumapit si Sir Chase at Miss Serena
sa akin. "Sigurado ka ba sa decision mo? Hindi
mo kailangan-"
"Sigurado na po ako." sagot ko. Pinagmasdan
ko si Jett. Wala na kaming oras. Kailangan ko
ng gamitin ang kapangyarihan ko sa kanya.
Humarap ako kay Sir Chase. Yumakap ako sa
kanya. "Thank you po sa lahat, teacher. Sa
lahat ng ginawa niyo para sa amin."
Ganun din ang ginawa ko kay Miss Serena.
"Principal, hindi ko kayo makakalimutan. Isa sa
pinakamagandang taong nakilala ko."
Yumakap ako kay Mrs. Hawkins na walang tigil
sa paghagulgol, kay Mr. Rosewood na gulat na
gulat parin at walang reaction, maging kay
Georgia. Niyakap ko siya ng mahigpit. Tumulo
ang luha sa maamo niyang mga mata.
Pinuntahan ko si Leon na ngayon ay akay ng
kanyang ama. Niyakap ko siya kahit wala
siyang malay. Ganun din ang ginawa ko kay
Collin na naaaninag ang mukha ko pero hindi
alam ang nangyayari.
"Collin, mami-miss ko kung paano ka ngumiti."
Hinawakan niya ang pisngi ko. "Ariela."
"Collin, pasensya sa pagiging abala ko sayo
lagi. Thank you sa lahat."
Matapos ko kay Collin muli akong humarap sa
mga kasama ko. Kay President Cray at
Grimrose, kay Freya na nakatayo sa di
kalayuan at pinagmamasdan ako, sa iba pang
estudyante ng Academy na kasama namin,
kay Snow, Layla, Lily, at mga teachers. Sa
huling pagkakataon nginitian ko sila. Saka ako
muling humarap kay Jett.
Hindi ko akailan na darating ang araw na ito.
For the first time I found a place where I truly
belong. But now I have to leave. Pero wala
akong pagsisising nararamdaman. Lumuhod
ako sa tabi ni Jett.
"Ariela, malaki ang pinsala sa katawan ni Jett.
Hindi madali ang gagawin mong pag pasok ng
kapangyarihan sa kanya. Kailangan mo ng
matinding concentration at-" Natigilan si Sir
Chase. "At lahat ng natitirang kapangyarihan
meron ka. Mula doon kami na ang bahala."
Pinilit ni Sir Chase maging formal habang
nagbibigay ng instruction.
"Mawawalan ka ng malay pagkatapos maubos
ang kapangyarihan mo. Pag gising mo... Isa ka
ng charmless at wala kang maaalala sa mundo
ito, maging ang lugar, mga tao, o pangyayari."
Tumango ako.
"Babalik ka sa dati mong buhay kasama ang
Grandma mo. Kami na ang bahalang
magpaalam sa kanya."
Tumango ulit ako. Kahit paano may
magandang maidudulot pala ang pagbabalik
ko. Makakasama ko na si Grandma at hindi ko
na kailangang mag alala na may gustong
kumuha sa akin. Mawawala na ang special
charm.
"Ariela Davis." Sir Chase said with finality.
"Maari ka ng magsimula."
Pinagmasdan ko si Jett at ang walang malay
niyang mukha. "Sir Chase." sabi ko. "Pwede
bang humingi ng pabor?"
Natigilan si Sir Chase maging ang iba pang
mga kasama ko. "Kahit ano." sagot niya.
"Pwede bang pag gising ni Jett sabihin niyong
ginusto kong maging normal. Na hindi ko na
gusto sa magulong mundong ito kaya pinili
kong maging normal at iwan ang Charm
Academy. Sabihin niyo sanang wala siyang
kinalaman dito. Ayokong malaman niya na siya
ang rason ng lahat ng ito. Okay lang kung
kalimutan niya ako. Pero ayokong magalit siya
sa sarili niya."
This time si Sir Chase ang tumango.
"Maliwanag. Pinapangako ko, Ariela Davis."
Nginitian ko siya bago bumalik kay Jett.
Hiwakan ko ang gilid ng mukha niya kung saan
patuloy na kumakalat ang marka. A tear
escaped from my eyes and rolled down Jett
cheeks.
Hinawakan ko ang magkabilang palad niya
gamit ang mga palad ko. Nag concentrate ako
sa paglabas ng natitirang charm na meron ako.
Kailangan kong magawa ito. Kailangan ko
siyang mailigtas. Nanginginig ang mga kamay
ko habang hawak ko siya.
Ramdam ko ang nakakapasong init ng charm
mula sa kanyang palad. Para akong
humahawak ng nagbabagang bato. Tiniis ko
ito at nag concentrate. Hangang sa unti unti
kong naramdaman ang isang familiar na
pakiramdam. My palms started prickling
painfully with the sensation of charm wanting
to be release. Dumadaloy na ito sa mga palad
ko at naghihintay ng mapaglalabasan.
Ito na yun. Kailangan ko ng gawin.
Pinagmasdan ko si Jett sa huling pagkakataon.
And in spite of all the situation nagawa kong
ngumiti. I fell hard. I fell hard for this guy. At
wala akong pinagsisisihan doon. Hinalikan ko
ang labi niya bago bumulong.
"I love you, Jett Forester."
Naramdaman ko ang paglabas ng charm ko
papunta sa mga palad niya. Paunti unti,
naaninang ko ang pag atras ng itim na marka
pabalik sa pinagmulan nito. Ipinagpatuloy ko
ito hangang sa makaramdam ng matinding
sakit sa mga palad ko.
I felt myself losing consciousness in the
process. Unti unting nabubura ang lahat ng
kasalukuyang nasa isip ko at napapalitan ng
blangko at manhid na pakiramdam. Ang lugar,
ang oras, ang nangyayari, ang mga tao. Lahat
ito unti unting nabubura. Hangang sa tuluyan
na akong pumikit at nawalan ng malay.
***
Author's Note:
Next update will be the epilogue. It's the last
part of Charm Academy. THERE IS NO BOOK
2. Deserve ba ng #JettRiela ang happy
ending? This is the time para sabihin ang lahat
ng saloobin niyo at hinanakit dito sa story.
Salamat sa lahat ng nagbabasa ng story na ito
until the end. Lalong lalo na sa mga members
ng group sa Facebook at mga nakakausap ko
sa twitter. You made this journey enjoyable.
Until the last part charmers (mamimiss ko ang
pagtawag sa inyo nito).
Stay awesome!
@april_avery
--
Tweet me: avery_WP
Official hashtags: #CharmAcademy #JettRiela
Author's Note:
Breathe. Keep calm. And thank you so much
for being a part of this story.
***
Epilogue: Six Months Later
Nakatingin lamang ako sa labas ng bintana ng
kotse ni Grandma buong byahe. Sobra na
akong bored. Ilang oras na ba kaming nasa
daan? Hindi ba talaga kami naliligaw? Puro
puno nalang kasi ang nakikita ko kanina pa.
Don't tell me na sa gitna ng gubat ang
university na papasukan ko.
"Grandma sure ba kayo sa dinadaanan natin?"
tanong ko for the nth time.
"Ariela apo, malapit na tayo. Hwag kang
masyadong mainip." Nakangiting sagot niya
mula sa rearview mirror.
"That's what you said an hour ago."
"Apo trusts me, dati akong nagtuturo dito. I
know the place and I think you might find it
familiar as well."
"Oh, please, Grandma. Ngayon nga lang ako
nag byahe ng ganito kalayo. And anyway,
fourteen years ka ng retired."
"Thirteen years, apo. I'm only 63." Pagtatama
niya.
Napangiti ako. "Alam ko naman eh. I'm just
testing your memory."
Muli kong pinagmasdan ang tanawin sa labas.
Ano naman kayang klase ng university meron
sa lugar na ito? All along I thought sa
university sa bayan namin ako papasok
matapos kong mag graduate ng high school.
Pero mukhang may ibang balak si Grandma.
Napansin ko din ang pagbabago ng mood niya
nitong mga nakaraang lingo. Mas naging
magsigla siya. Six months ago kasi bigla
nalang siyang naging malungkutin at tahimik.
Pag gising ko isang umaga hindi na siya gaya
ng dati. Hindi ko alam ang dahilan. Ang hinala
ko nga may tinatago siyang sakit. Lagi niya
akong pinagmamasdan na para bang may
malalim na iniisip. At lagi siyang may kausap
sa phone.
Ang weird nga kasi madalas hindi niya gustong
marinig ko ang usapan. But sometimes I
overheard her speaking about possible
recovery or something. One time hindi ko
sinasadya na ako ang nakasagot ng tawag.
Isang boses ng babae ang narinig ko. Bigla ba
naman siyang sumigaw at umiyak. I don't really
know what happened. Pero yun ang naging
huli kong pagsagot sa tawag.
Naging mas maayos ang kalagayan ni
Grandma two months ago lang. Kasabay nito
ang araw na nagising ako sa gitna ng gabi
dahil nag ka-cramps ang mga palad ko. Noong
una hindi ko maintindihan kung bakit.
Pakiramdam ko nakuryente ako or something.
Meron kasing weird na pakiramdam na para
bang may dumadaloy na kung ano sa mga
palad ko. But other than that naging normal
ang lahat.
So that's it. Pagkatapos ng gabing yun naging
mas attentive si Grandma sa akin. Lagi niyang
tinatanong kung ano ang nararamdaman ko.
Kung kamusta na ang mga palad ko. Araw
araw niya ding tinatanong kung hindi ba
sumasakit ang ulo ko. I just answered her
according to what I feel is appropriate.
"Nandito na tayo, Ariela."
Mabilis akong sumilip sa labas ng sabihin yun
ni Grandma. Isang malaking gate ang una
kong nakita. Isang silver gate na sobrang taas.
Kasing taas ito ng brick wall na nakapaligid
dito. And the wall stretched for miles sa
magkabilang dulo ng daan.
Natigilan ako. Sandali. Parang- parang nakita
ko na ang lugar na ito.
Pinagmasdan ko itong mabuti. Pero imposible
yun. Ngayon lang ako nakapunta dito. But I
swear familiar sa akin ang lugar. Mula sa
mismong gate hangang sa pader. Hindi ako
sigurado- Pero mukhang nakita ko na ito sa isa
sa mga panaginip ko.
Nitong mga nakaraang buwan kasi madalas
nagiging weird ang mga panaginip ko. Minsan
paulit ulit ang mga ito. Gaya nalang ng isang
particular na lugar na paulit ulit kong binibisita.
Minsan nakikita ko ang sarili ko sa harap ng
gate na katulad ng gate na nasa harap namin.
Minsan sa harap ng isang mala kastilyong
building. Minsan sa loob ng isang classroom.
Pero hindi ko kilala ang mga kasama ko dahil
madalas hindi ko matandaan ang mga mukha
nila pag gising ko.
Ang mas weird pa sa panaginip ko may
kapangyarihan ako. I know it's kind of lame to
admit that I'm eighteen years old at nanaginip
parin ng mga ganung bagay. Pero hindi ko din
maintindihan ang sarili ko. Gaya nalang ng
nakikipaglaban ako o nagpapalabas ng powers
sa mga palad ko. Ang pinagtataka ko bakit
alam ko ang specific na bagay tulad nito. At
bakit bawat detalye para bang natural at
familiar sa akin?
"Are you okay, apo?"
Pinagmasdan ko si Grandma mula sa rearview
mirror at pilit ngumiti. Bumukas ang gate sa
harap namin at dumaan ang sasakyan sa
isang derechong daan kung saan nakalinya sa
gilid nito ang matataas na mga puno sa berde
at malawak na damuhan.
May naramdaman akong kakaiba. Para bang
pumasok ako sa isang portal and the mere
feeling is very familiar. My hands started
prickling with a peculiar sensation.
Pinagmasdan ko ang building na nasa harap
namin. Bigla akong nanghina. Ito nga yun. Ang
lugar na nasa panaginip ko.
Hindi ko namalayan ang pag hinto ng
sasakyan. Masyado akong nabigla sa
nangyayari. Pinagmasdan ko ang magandang
paligid mula sa bintana. This can't be
happening.
Bumaba si Grandma sa kotse. Bigla kong
binuksan ang pintuan mula sa back seat at
sumunod. Agad akong binati ng matinding
liwanag na malayong malayo sa tinted na
bintana ng kotse ni Grandma. Pagharap ko sa
building doon na ako tuluyang natigilan. I stood
frozen in place.
Madaming mukha ang nakatitig sa akin. Lahat
sila nakangiti. Naka uniform sila ng maroon. At
iba sa kanila ay teachers. Kumaway ang isang
babae sa akin. Isang babaeng may shoulder
length na buhok at blue na mga mata.
A weird feeling washed over me. Pakiramdam
ko nangaling na ako dito. Pakiramdam ko kilala
ko ang mga taong ito. Bigla akong niyakap ng
babaeng kumaway sa akin kanina.
"Snow."
Nagulat siya sa sinabi ko. Pero maging ako
nabigla din. Hindi ako makapaniwala. Kilala ko
siya.
"Snow." ulit ko sa pangalan niya. Pinagmasdan
ako ni Snow na tila ba naiiyak.
"Ariela, nakabalik ka na. Maligayang
pagbabalik sa Charm Academy."
Bigla akong natigilan. Charm Academy. Hindi
ko alam kung bakit pero biglang may tumulong
luha sa mga mata ko. Biglang pumasok ang
napakaraming alala sa isip ko. Sunod sunod
na tila ba isang isang dam ng alala ang
nabuksan at binuhos ang lahat sa akin.
Pinagmasdan ko ang mga taong nasa harap
ko. Siya si Snow Edwards at ang nasa likod
niya ay si Layla at Lily Song. Nandoon si Sir
Chase at Miss Serena. Maging si Mrs.
Hawkins, Mr. Rosewood, at Freya. Hindi ako
makapaniwala. Ang mga taong walang
pangalan at mukha sa panaginip ko ngayon
naalala ko na sila.
Isang mahigpit na yakap mula sa mga
schoolmates ko ang sumalubong sa akin.
Natatawa ako at naluluha at the same time.
Nakabalik din ako sa wakas. Matapos ang
madaming buwan. Matapos ang huling araw
kong tumapak sa Academy noong gabi ng
Senior Mystic Ball. Sa wakas nakabalik na ako!
"Sabi ko na nga ba hindi mo kami iiwan."
Pinagmasdan ko ang lalakeng nagsalita.
"Leon!" Niyakap ko din siya ng sobrang higpit.
Katabi ni Leon si Collin na nakangiti at
pinagmamasdan ako. Niyakap ko silang
pareho. "Masaya akong makitang okay na
kayo!"
Natawa si Leon. "Ano ka ba naman, Ariela.
Anim na buwan na ang nakakaraan mula
noong gabing yun. Malamang magaling na
kami."
Natawa ang mga kasama ko. Pero nawala
agad ang ngiti ko nang may maalala. Linibot ko
ang tingin sa mga taong nakapaligid sa akin.
Bakit wala siya?
"Si Jett?"
Biglang tumahimik ang paligid. Umiwas sila ng
tingin na para bang nagtuturuan kung sino ang
sasagot sa tanong ko. Tiningnan ko ang
kambal, umiwas sila at napatingin kay Snow.
Tiningnan ko si Snow, napatingin naman ito
kay Collin. Tiningnan ko si Collin, bigla niyang
siniko si Leon. Bumuntong hininga si Leon.
"Aah, kasi Ariela." Napakamot siya ng ulo.
"Alam mo kasi hindi naging maganda ang
resulta ng-"
Natigilan ako. Hindi naging maganda ang
resulta ng ano? Ng nangyari noong gabing
yun? Yun ba ang ibig sabihin ni Leon?
Napaupo ako at biglang nanghina.
"Ariela-"
Ibig sabihin hindi ako nagtagumpay hindi ba?
Hindi ko siya nagawang iligtas? Ibig sabihin
pagkatapos ng lahat ng nangyari hindi ko parin
nagawang pigilan ang markang yun?
"Ariela tumayo ka dyan."
Pinagmasdan ko ang mga kasama ko. "Kaya
ba ako nakabalik?" tanong ko. "Hindi ko
nacontrol ang pagkalat ng charm ni Jett kaya
nagawa kong bumalik?"
"Ariela, huminahon ka. Ang ibig sabihin ni
Leon-"
Akala ko okay na. Akala ko magiging okay na
ang lahat. Pero paano ako magiging okay kung
wala si Jett?
"Sir Chase, bakit kailangang makabalik ako at
siya hindi? Bakit kailangang-"
"SANDALI! BUMALIK KA DITO!" Natigilan ako
nang may marinig na sigaw mula sa loob ng
buiding. Pinahid ko ang mga luha ko at
nagtatakang napatingin dito.
"HINDI PA MAAYOS ANG RESULTA NG
EXAM NA ITO. KAILANGAN MONG ULITIN!
JETT FORESTER!"
My eyes widen at pakiramdam ko huminto ang
oras. Tama ba ako ng narinig? J-Jett Forester?
"EWAN KO SAYO TANDA. MAY
IMPORTANTE PA AKONG GAGAWIN."
I almost melted on my spot nang marinig ang
isang napaka familiar na boses. Isang boses
na kung magsalita akala mo mas mataas pa
siya sa mga kausap niya. Sumilip ang mga
kasama ko sa nakabukas na pintuan ng
building. Sa madilim na hallway may nakita
akong isang lalakeng naglalakad.
Nakapamulsa ito at may magulong buhok.
Hindi makapaniwalang napalingon ako kay
Snow at sa kambal, kay Collin at Leon. They
all shrugged and smiled.
"Hindi mo kasi ako pinatapos." nakangiting
sabi ni Leon. "Hindi siya makalabas. Hindi
naging maganda ang resulta ng exam niya
kaya nag re-retake siya-"
Hindi ko pinatapos ang sinabi ni Leon.
Tumakbo ako papasok sa hallway papunta kay
Jett. Bigla siyang tumigil sa paglalakad. Unti
unti siyang napangiti nang makita akong
tumatakbo. Tumulo ang mga luha ko. Pero
hindi na ito dahil sa lungkot kundi sa labis na
saya.
Nakabalik na nga ako. Nakabalik na ako at
nandito siya. Nandito si Jett Forester sa tabi
ko.
One year ago kapag may nagsabi sa akin na
darating ang araw na papasok ako sa isang
magic school I would think na nababaliw na ito.
Magic school? Sa magic nga hindi ako
naniniwala sa isang school pa kaya na
nagtuturo kung paano gamitin ito?
But fate has a funny way to turn your well
planned things around. Kung akala mo
nakaplano na ang buhay mo at wala ka ng
kawala hindi mo alam may mas malaki at mas
maganda pa palang pwedeng mangyari. Take
it from me.
Napunta ako sa isang lugar na kailanman hindi
ko akalain na nag e-exist. Sa isang lugar na
ibang iba sa mundong kinagisnan ko.
Nasangkot ako sa kung ano anong gulo,
nadiskobre ang kapangyarihang taglay ko, at
nakilala ang iba't ibang klase ng tao.
Nagawa ko ding lumabas ng buhay sa isang
enchanted forest. Nangulo sa isang meeting.
Muntik maging estatwa. Hinanap ang isang tao
sa gitna ng gubat. Halos mamatay dahil pilit
pinalabas ang kapangyarihan. Niligtas ng
taong hindi akalaing may pakialam. Nag
training. Nalaman ang iba't ibang sekreto ng
Academy. Nakipag laban sa ilalim ng full
moon. Nakipag kasundo sa kalaban. Nakipag
sayaw sa isang Ball. Napunta sa ibang society.
Muling nakipag sayaw sa isang Ball. Nakipag
laban. At muling nakabalik.
Ang dami ko na ngang napagdaanan.
Napakalayo ko na sa dating ako. Hindi ko
akalain na nakaya kong lampasan ang mga
bagay na ni sa panaginip hindi ko naisip na
ma-encounter. Napaka ordinaryo ng buhay ko
doon. Pero dahil sa Charm Academy natuto
akong pahalagahan ang mga taong mahalaga
sa akin. Natuto akong magtiwala sa ibang tao.
Natutong ipakita kung sino talaga ako.
Sa mundong ito walang kasiguraduhan ang
kaligtasan mo. Halos araw araw ay kailangan
mong makipaglaban para mabuhay. Pero sa
ganung pagkakataon nasusukat ang
kakayanan ng isang tao na pahalagahan ang
bawat oras na meron siya. Dahil hindi mo man
sigurado kung anong mangyayari bukas o sa
mga susunod na araw, basta ginawa mo ang
lahat ng makakaya mo sa araw na ito at
naparamdam mo sa mga taong mahal mo
kung gaano sila kahalaga, masasabi mong
wala kang pagsisisihan.
Because of Charm Academy I overcomed my
fears and my limits. At higit sa lahat nagkaroon
ako ng isang bagong tahanan. Salamat sa
pagsama sa paglalakbay ko, charmer. Sana
mag-kita ulit tayo. You can always come back
and visit us. Laging bukas ang Charm
Academy para i-welcome ka.
The End.
***
Author's Note:
For all those who believe in Happy Endings.
Long live, #CharmAcademy!
Read the final author's note on the next
chapter for further infos, story announcements,
and if you're searching for stories to read after
this, I'm sure it will help.
You can also tweet me your comments
@avery_WP or if you have messages or
reactions, I'm one click away on twitter. Official
hashtags: #CharmAcademy #JettRiela
So I hope this is not goodbye yet? Sabi nga ni
Ariela, Charm Academy will forever be here,
ready to welcome you back.
Thank you so much for reading/ supporting this
story. Stay awesome, charmers. Group hug
daw sabi nila Ariela!
@april_avery
"There is no real ending. It's just the place
where you stop the story."
Author's Note:
Namiss ko kayo charmers. Kamusta naman?
So this is my late Christmas gift at dahil
birthday ni Jett Forester today (Dec. 29) I
decided to have a special chapter. I told a lot of
you na hindi na ako maglalagay ng kahit anong
additional dito sa Charm Academy. Pero
namiss ko ang story and syempre kayo (ahem)
at natuwa talaga ako sa mga one shot entry sa
contest ng mga admins. So here it is!
Ano bang nangyari noong umalis si Ariela
Davis sa Charm Academy? Anong naging
reaction ni Jett? Anong nangyari kay Ariela sa
six months na nawala siya? I hope masagot
ang mga tanong na galing sa inyo this special
chapter. Enjoy charmers! #JettRiela
@april_avery
***
SPECIALCHAPTER
Dalawang lingo na mula nang nangyari ang
laban sa Augury. Dalawang lingo ng wala si
Ariela Davis sa buong Magic World. Dalawang
lingo at nanatili ang lahat na hindi parin maka
move on sa nangyari.
Lingo ng umaga noong pumunta si Collin at
Snow sa Hospital kung saan nakaconfine si
Jett. Hangang ngayon hindi parin siya
gumigising. Kaya naman nagtaka ang dalawa
nang pumasok sila sa loob at nadatnan na
nagtatakbuhan ang ilang nurse na naka-assign
sa kanya. Nagkatinginan si Snow at Collin at
nagmadaling sundan ang mga ito. Nang
buksan nila ang pinto ng kwarto ni Jett, nakita
nilang nandoon din si Sir Chase at Miss
Serena. At si Jett. Gising na si Jett.
Tila may ini-inda pa itong sakit nang magising.
Napatingin ito sa kanila. "Nasaan ako?" ang
bungad niya sa monotone na boses. Dalawang
lingo din itong walang malay.
"Nasa Hospital ka ng Academy, Jett." sagot ng
kalmadong boses ni Sir Chase.
Pinagmasdan ni Jett ang paligid. Agad
sumama ang timpla ng mukha niya.
Napahawak sa ulo niya na tila ba may ini-inda
pang sakit doon.
"Tagal ng bakasyon natin, ah." pabirong sabi ni
Collin to lighten up the mood.
"Mabuti gising ka na." sabi naman ni Snow na
sinabayan ni Collin.
Pero alam nilang sa biglang pagtahimik ni Jett,
unti unti na nitong binabalikan kung ano ang
mga nangyari. Magaling na siya. Maliban sa
ilang galos at pasa sa katawan niya halos hindi
mo na mahahalata na nangaling siya sa isang
matinding laban.
"Nasaan siya?" tanong ni Jett. Pinilit niyang
umupo mula sa kama pero pinigilan siya ng
dalawang nurse.
Nagkatinginan ang iba pang nasa kwarto.
Kahit walang nabangit si Jett na pangalan ay
alam nila kung sino ang tinutukoy niya. Nag
alangan na napatingin si Collin kay Sir Chase
at Miss Serena. Ilang beses nilang
pinagusapan ang tungkol dito. Alam na dapat
nila kung ano ang isasagot kay Jett.
Si Miss Serena ang nagsalita. "Wala na si
Ariela sa Charm Academy."
It was expected. Halos kabisado na nila kung
ano ang magiging reaction niya. Bigla niyang
gustong umalis sa kama kahit pa ilang medical
contraption ang nakakabit sa kanya.
"Puta, hwag niyo akong pinaglololoko. Nasaan
si Ariela?!" he demanded.
Napa-atras si Snow sa takot dahil sa
pinapakita ni Jett. Alam nilang hindi pa ito
masyadong magaling at delikado ang
ginagawa niya.
"Huminahon ka, Jett." utos ni Sir Chase. "Hindi
makakatulong sa sitwasyon ang ginagawa
mo."
Pumasok sa kwarto ang ilan pang nurse but
Sir Chase motioned for them na hindi na
kailangan.
"Ilabas niyo siya!" Jett continue to struggle with
the contraption's grip. "Hindi siya pwedeng
umalis ng ganun nalang. Ginawa ko ang lahat
para manatili siya dito."
Snow wanted to cry. Halos ganyan ang
naramdaman niya a few weeks ago. Hindi
parin siya makapaniwala na wala na si Ariela.
Sa umaga gigising siya at mapapatingin sa
kabilang bed sa kwarto na para bang nag
expect na makikitang mahimbing na natutulog
doon si Ariela. Kapag lunch o uwian naman
mapapatingin siya sa upuan ni Ariela na para
bang magyaya ng lumabas, para lang
marealize na iba na ang nakaupo doon. It was
extremely painful.
Hindi parin humihinahon si Jett kaya naman
napilitan si Sir Chase na gamitin ang
restraining charm sa kanya. Napamura si Jett
nang maramdaman ang sakit ng kuryenteng
dulot ng pagcontrol sa galaw niya. Nag
alangan ang mga nurse nang makita ang
ginawa ni Sir Chase. Pero hindi nagsalita ang
mga ito.
"Alam naming hindi madaling tangapin ang
nangyari." It was Miss Serena who spoke.
"Pero choice ni Ariela ang ginawa niya. Nasa
kanya kung gusto niyang isuko ang special
charm at maging normal na tao. Wala tayong
magagawa tungkol doon."
Maaaninag ang matinding pagpipigil ni Jett.
"Tigilan niyo ito." He said in a threatening
voice. "Gusto niyong maniwala ako sa sinabi
niyo?"
Natigilan ang lahat ng nasa kwarto.
"Jett, totoo ang sinasabi ni Miss Serena." Snow
offered. "I-I would be the first to know if-"
Biglang nagliyab ang puting kurtina na
nakasabit sa bintana. Tiningnan lamang sila ni
Jett gamit ang isang blankong expression.
Bumuntong hininga si Sir Chase and this time
tuluyan ng nagsalita ang dalawang nurse.
"Kung maaari lang po sana kailangan na pong
magpahinga ng pasyente." Napatingin ang isa
sa kanila kay Sir Chase at Miss Serena. "Wala
pa siyang isang oras na nagigising." The nurse
said. "Kailangan niyo munang umalis. We will
still have some reports to do."
Napatingin si Miss Serena kay Jett na tuluyan
nang tumahimik. "Babalik kami." sabi niya.
"Magpahinga ka na muna."
Humarap siya kay Collin at Snow. "Let's go."
Wala ng nagawa ang dalawa kundi sumunod
at lumabas ng kwarto.
Nang makaabas sila at maisara na ng tuluyan
ang pinto muling nagsalita si Miss Serena.
"I know this would be the biggest problem." she
said almost in a defeated tone. "Knowing Jett.
Alam kong hindi siya papayag na mawala
nalang ng ganun si Ariela Davis sa Charm
Academy. We have to keep watch."
Kinabukasan, muling bumalik si Snow at Collin
sa Hospital. Pero nagulat nalang sila nang
makitang nagpapanic ang mga tao doon. Nang
tingnan nila ang nangyayari, nakita nilang
nasusunog ang loob ng kwarto ni Jett. Holy
shit. Napamura si Collin. Nang pilit niyang
tingnan ang loob ng kwarto, alam niyang wala
na ang taong bibisitahin nila doon.
"Let's go." Hinila niya si Snow pabalik sa labas.
Nagtatakang napatingin ito sa kanya habang
tumatakbo sila. "Where the hell are we going?"
"Wala si Jett sa Hospital." sagot ni Collin. "He
made the fire as a destruction para hindi agad
siya sundan."
Hinihingal na nakarating sila sa tapat ng
bintana sa labas ng kwarto ni Jett.
Pinagmasdan nila ang paligid. Walang tao.
Naiinis na ginulo ni Collin ang buhok niya.
Hindi pwedeng umalis si Jett. Lalo na at hindi
pa ito masyadong magaling.
Pero ang isa pang kinaiinis niya, maaaring
alam niya kung saan ito papunta. Hindi siya
pwedeng magkamali. Alam niya ang takbo ng
utak ng kaibigan niya. Hindi pwede ang gusto
nito.
"Sa tingin mo nasaan kaya siya?" nag aalalang
tanong ni Snow.
Bumuntong hininga si Collin. "Nakalabas na
siya ng Academy."
"What?" Snow exclaimed. "Ano namang
gagawin niya sa labas-" Natigilan ito nang mag
sink in sa kanya ang nangyayari. "Don't tell
me-"
"Kailangan natin siyang sundan." Collin said.
"Kailangan nating ipa-alam ito kina Sir Chase."
Ariela's POV
Nagising ako at napaupo sa kama. Pawis na
pawis ako at para bang hindi makahinga.
Nagpalinga linga ako sa loob ng kwarto ko.
Napabuntong hininga ako. Panaginip.
Panaginip lang pala.
I tried to calm myself habang nakatitig sa labas
ng bintana. Ano mang oras tutunog na ang
alarm clock ko para mangising. Huminga ako
ng maluwag para alisin ang ano mang
kakaibang nararamdaman ko.
Ano bang nangyayari sayo, Ariela? Panaginip
lang yun. Calm yourself down. Paulit ulit kong
utos sa sarili ko. Pero kahit anong gawin ko
hindi maalis ang kabang nasa dibdib ko. Mas
lumalala ata ang mga panaginip ko habang
tumatagal.
Pinilit kong tumayo sa kama at nag prepare
para sa pagpasok. Pero habang ginagawa ko
yun natigilan ako at napatingin sa sarili ko sa
salamin. Pakiramdam ko may kulang. Nagising
nalang ako isang umaga na laging
nakakaramdam na may kulang. Wala namang
nagbago sa akin pero pakiramdam ko may
nawawala. At habang tumatagal mas lalo
akong ginugulo ng pakiramdam na yun.
Lumabas ako sa kwarto ko at bumaba sa
kusina. Gaya ng dati nandoon na si Grandma
at nagluluto ng almusal. Umupo ako sa isa sa
mga silya at napabuntong hininga.
"Okay ka lang ba, apo?" tanong ni Grandma.
"Hindi ko alam, Grandma. Ang sama ng gising
ko." I mumbled.
Napahinto siya sa pagluluto at napatingin sa
akin. "Yung panaginip nanaman ba na yun?"
Natigilan ako. Minsan ko ng nasabi kay
Grandma ang napapanaginipan ko. But I doubt
she believes it's something strange.
"It's nothing, Grandma. Don't mind me."
Nagsimula akong kumain kahit wala talaga
akong gana.
"What is it this time?" malumanay ang ngiti na
tanong niya. Pinagmasdan ko siya. Can I tell
her? Baka isipin ni Grandma nababaliw na
ako.
"Forget it, Grandma." I mumbled. "Panaginip
lang naman yun."
She was about to say more pero mukhang
mas pinili ni Grandma na hayaan nalang ako.
Nakahinga ako ng maluwag. Pero maya maya
lang bigla siyang nagsalita.
"Noong isang araw lumuluha ka habang
natutulog and last week naman binabangungot
ka. Are you really sure na wala lang yan, apo?"
Natigilan ako. "I'm okay." sagot ko. "I
promised."
Nagpatuloy ako sa pagkain at hindi na siya
nagsalita pa. Pero habang kumakain nahuli ko
si Grandma na napapatingin sa akin. There's
something in her expression that I can't quite
recognize.
Matapos kong kumain, nagpaalam ako kay
Grandma na pupunta na ng school. Naglakad
ako ng tahimik habang hawak ng mahigpit ang
straps ng bagpack ko.
"Davis."
Natigilan ako at tuluyang huminto sa
paglalakad. May tumatawag ba sa akin?
Nagpalinga linga ako sa kalye. Wala akong
nakitang tao. Bumuntong hininga ako. Baka
nagkamali lang ako ng rinig.
Nagpatuloy ako sa paglalakad. Isinuot ko sa
tenga ko ang headset at nakinig na lamang
doon. This is not good. Pakiramdam ko hindi
na tama ang nararamdaman ko. Hindi na din
ako nakakapag concentrate sa school dahil
dito.
Halos malapit na ako sa school nang matigilan
ako. Someone is staring at me. Lumingon ako
sa isang bahagi ng kalye at nakita siyang
nakatingin sa akin. A guy wearing a gray
hoddie and faded pants is standing in the
street. He has raven black hair, nakapamulsa
siya, at nakatitig sa akin.
"Davis."
Unti unti kong inalis ang headset na nasa
tenga ko. Natigilan ako nang marinig ang
sinabi niya. Sa kanya galing ang boses na yun.
Paano niya nalaman kung sino ako? Kilala ko
ba siya? Pinagmasdan ko siyang mabuti.
Ngayon ko lang siya nakita.
Bigla akong napalingon sa kabilang dulo ng
kalye nang marinig ang isang sasakyan na
paparating. Tumabi ako at ibinalik ang tingin sa
lalakeng nasa kalye. Hindi parin siya umaalis
sa pwesto niya. What is wrong with him? Hindi
niya ba nakikitang masasagasahan na siya?
Napahakbang ako sa tangkang pagligtas sa
lalake. Pero masyado siyang malayo at
masyadong mabilis ang sasakyan.
Linampasan ako ng sasakyan at dumerecho
sa kalyeng nasa harap ko. Nanlaki ang mga
mata ko nang marealized na wala itong balak ganang kumain. Para akong maiiyak pero hindi
huminto. Ano bang nangyayari sa mga tao ko maintindihan kung bakit. It's as if I lose
ngayon? Hindi ba niya nakikita na may something important but I don't know what it is.
masasagasahan siya? Like I'm missing someone I don't even met.
Umupo ako sa isang bench at pinagmasdan
Halos mapapikit ako dahil hindi ko kayang
ang maaliwalas na paligid. Why am I even
makita ang susunod na mangyayari. Pero
here?
bago yun napansin ko ang expression ng
lalake. He is still staring at me as if he knows Dumating ang hapon at walang pinagbago ang
me. And I saw pain in there. And longing. nararamdaman ko. Ni hindi ko namalayan na
uwian na pala. Tumayo ako mula sa upuan
Dumerecho ang sasakyan sa kanya na tila ba
nang mapansin na halos ako nalang ang natira
hindi siya nakikita. I nearly gasped in shock.
sa classroom. Kinuha ko ang librong nasa
Halos mapatakbo ako papunta sa kanya. Pero
mesa na hiniram ko sa library kanina at wala
noong lumampas ang sasakyan wala akong
sa sarili na pumunta sa third floor para ibalik
nakitang katawan na sugatan sa daan. Not
ito.
even a trace that someone is stranding there
earlier. Nawala na ang lalake. Habang naglalakad napansin ko na halos wala
ng tao sa hallway. Mukhang hindi ko
Lumipas ang araw at isang bagay lang ang
namalayan ang oras. Nakabukas pa kaya ang
nasa isip ko. Ang lalakeng nakita ko sa kalye
library? Isang lalake ang bumanga sa akin
kaninang umaga. Halos hindi ko na namalayan
nang paakyat ako ng third floor dahilan para
na nagka quiz kami at ilang beses akong
mahulog ko ang mga hawak ko. Tumigil ako sa
pinagalitan dahil hindi ako nakikinig. Nitong
paglalakad at bumuntong hininga. Ni hindi man
nakaraang mga araw para bang nawalan na
lang ito nag sorry o kahit lumingon man lang.
ako ng gana sa pagpasok. It's as if something
Nagpatuloy ako sa paglalakad hangang
is not right. Sa mga taong nasa paligid ko. Sa
marating ko ang library. Halos wala ng tao
lugar na inaapakan ko.
doon. Pumunta ako sa counter at nakita
Dumating ang lunch at wala sa sarili na nandoon parin ang librarian.
lumabas ako ng classroom. Naglakad ako sa
"Ariela Davis." bati niya sa akin. Madalas ako
hallway at nakipagsiksikan sa madaming tao.
sa library. "Mabuti naman nandito ka. Kanina
Ilang tao ang nabanga ako. Ang ilan naitulak
pa ako nagpapatawag ng estudyante."
ako. Hindi ko alam kung sinasadya nila. Wala
din akong pakialam. I'm not necessarily that Ngumiti siya sa akin bago may kinuha sa ibaba
important for them to take noticed. ng counter. "Pwede bang pakidaan naman ito
sa art room sa second floor pagbaba mo?
Hindi ako sa cafeteria kumain gaya ng dati.
Baka kasi i-lock na ng guard ang room at
Lumabas ako sa school building at pumunta sa
walang magamit ang mga estudyanteng
side ng school kung saan halos walang tao.
maaga ang pasok doon bukas."
Hindi ko alam kung bakit pero wala akong
Iniabot niya sa akin ang isang makapal na
illustration book na puno ng nakaipit na
sketches at drawings. Tumango ako. Libro
nanaman. Nagpaalam ako matapos isauli ang
kinuha kong libro at dalhin ang ibinigay niya.
Dumaan ako sa room na sinabi niya. Nasa
dulo ito ng hallway at wala talaga sa daraanan
ko pero wala na akong nagawa noong ibigay
niya ang libro. Nakapatay na ang ilaw ng halos
lahat ng room na nadaanan ko maliban sa isa
kung saan naglilinis ang isang janitor.
Binuksan ko ang ilaw ng art room at nakita ang
sandamakmak na paintings at hindi natapos na
canvas na nandoon.
Matagal na akong hindi nakapasok doon kaya
halos hindi na ako familiar sa mga nakikita.
Ibinaba ko ang makapal na librong nasa mesa
at pinagmasdan ang mga paintings na
nandoon. Ang iba malalake na halos takpan
ang ibang parte at sulok ng kwarto. Pero isang
painting ang nakakuha ng attention ko.
Linampasan ko ang isang halos kasing laki ko
na canvas at pinagmasdan ang painting na
sumisilip mula sa likod nito.
FIRE. A FIRE BALL.
Isang fire ball ang nasa painting, a combination
of red, blue and orange flame. Naglalagablab
ito at para bang papunta sa direction ng taong
tumitingin. Napahawak ako sa canvas nito. I
traced the texture of the sheet and the shape
of the fire ball with my pale fingers. Hangang
sa nakaramdam ako ng biglaang sakit sa ulo
ko. Inalis ko ang kamay mula sa painting at
nahawak sa ulo ko. Pakiramdam ko bigla
akong nahilo. I shake my head to clear the
uneasy feeling. Mabuti pa umuwi na ako. Kung
ano ano na itong nararamdaman ko.
Akmang paalis na ako sa harap ng painting
nang biglang namatay ang ilaw. Nanlaki ang
mga mata ko. What happened? Mabilis kong
pinuntahan ang pinto. Hinawakan ko ang knob
at pinihit ito. Walang nangyari. Nanlaki ang
mga mata ko at muli itong pinihit. Wala
talagang nangyari. Nagsimula akong
magpanic. SHIT.
Inulit ulit ko ang pagpihit sa knob ng pinto.
Pero nakalock na ito. Hindi kaya nilock ito ng
janitor na nasa kabilang kwarto habang nasa
loob ako? Kumatok ako ng malakas. "HELLO!
MAY TAO BA DYAN!"
Walang sumasagot. Damn. Sinubukan kong
isindi ang ilaw pero maging ito hindi masindi.
May central switch ba ito o something?
Nakulong ba talaga ako dito? Nagsimulang
manginig ang mga kamay ko habang hawak
parin ang knob habang ang isa ay walang tigil
sa pagkatok sa pinto.
"HELLO! PALABASIN NIYO AKO DITO!"
Nothing. I can't hear any sound at all.
Tarangtang binuksan ko ang bag ko. Hinanap
ko ang cellphone ko. Nang makita ko ito
mabilis kong nagdial ng number ng bahay
namin. Halos makagat ko ang mga labi ko sa
paghihintay na may sumagot ng tawag. Pero
walang sumasagot. Wala na akong ibang alam
tawagan. Wala akong kaibigan sa school na
ito. Napaupo ako sa sahig. Bakit ba kailangang
mangyari sa akin ang lahat ng ito?
"You're still a cry baby."
I froze. Lumakas ang tibok ng puso ko nang
marinig ang isang boses sa loob ng kwarto.
Unti unti akong napatingin sa bintana na tila ba
hindi gustong makita kung sino man ang
nandoon. Napatayo ako nang makita ang
isang familiar na lalake na nakaupo sa railings
nito at pinagmamasdan ako. Siya yun. Yung
lalakeng nakita ko kaninang umaga.
"W-What are you doing here?" nagawa kong
itanong.
"Davis."
He is doing it again. Tinatawag niya nanaman
ako na para bang kilala niya ako. Umalis siya
sa pagkakaupo at unti unting naglakad
papunta sa akin. Napa-atras ako.
"D-Don't go any nearer. I'm warning you."
Kinuha ko ang bag ko bilang pananga mula sa
kanya. Sino ba siya? Ano ba siya?
"Ariela Davis." he said while he is just inches
from me.
I can feel his breath fanning my face.
Napalunok ako. Hindi ko masyadong makita
ang mukha niya dahil sa dilim but I can clearly
see how his black hair falls a few centimeter
above his eyelids. At ang mga mata niya. They
are piercing black and they flicker beneat the
dim surroundings.
"I miss you." he almost whispered in my bare
ear.
"I don't know you." sagot ko. But I'm lying. I
know I'm lying. Ang mga mata niya. Familiar
ang mga mata niya. Nakita ko na siya dati.
Hindi ako pwedeng magkamali. Pero saan?
Hindi ko matandaan.
Tila ba nasaktan siya sa sinabi ko. Hindi na
siya lumapit pa. Kinuha ko yun na
pagkakataon para tumalikod mula sa kanya.
Muli kong hinawakan ang knob ng pinto.
Please bumukas ka. Tahimik na dasal ko. dumating ang araw na yun." he whispered just
Pinihit ko ito ng ilang beses pero makalipas a few inches from my face. "I love you."
lamang ng ilang segundo bigla ko itong
Naramdaman ko ang unti unting paglaho niya
nabitawan- Hindi ako nakagalaw- Dalawang
sa harap ko. The warmth of his body is slowly
kamay ang naramdaman ko na bumalot sa
fading and every trace of his existence was
beywang ko. Bigla akong nanghina. He is
soon gone. Binuksan ko ang mga mata ko at
hugging me. He is hugging me from behind.
nakitang muli ang familiar na kadiliman ng
Hindi ako nakapagsalita sa ginawa niya. He kwarto. Kung saan tanging ako nalang ang
rests his chin in my shoulders while his arms nakatayo.
are still embracing me. Tightly. Like he doesn't
Nanghihina akong napasandal sa pinto. Nang
want to lose me. Ramdam ko ang bilis ng tibok
hawakan kong muli ang knob nito at pinihit-
ng puso niya. Ang init ng katawan niya. He is
isang mahinang clicked ang narinig ko.
like a child in some way. Ayaw maiwanan.
Bumukas ito. Hindi ko alam kung matatawa
And the strange is- Hinayaan ko siya. ako o ano. Napangiti ako and at the same time
Hinayaan ko lang siyang yakapin niya ako. I feel like crying. Lumingon ako sa huling
Nanatili kami sa ganung position sa loob ng pagkakataon kung saan siya nakatayo kanina.
ilang minuto. It's weird. I don't even know this
Jett Forester.
person but being in his arms seems the only
thing that makes sense to me. Sa dami ng ***
nangyari. Sa dami ng gulo at hindi
maipaliwanag na pakiramdam nitong mga THEEND
nakaraang araw. For the first time I feel calm #HappyJettForesterDay
and safe.
"I will wait for you to come back." bulong niya
sa akin. "Hihintayin kita. Kahit gaano katagal.
Hindi mo man ako makilala ngayon. Darating
ang araw na maaalala mo din ang lahat."
I can feel his arms lossening its grip. Hindi-
Hwag kang umalis. Halos bulong ko sa sarili.
Nawala ang chin niya mula sa pagkakarest sa
balikat ko. At ang kamay niya mula sa
beywang ko. Bigla akong humarap sa kanya
dahil hindi ko pa gustong umalis siya.
That's when he slowly planted a soft kiss in my
forehead. A lingering kiss that is almost unreal.
Napapikit ako. "Babantayan kita hangang sa