Minsan habang ako ay naglalakad sa dalampasigan, Ngumiti ako at ako ay kumakaway,

Nakita ko ang isang taong kumakaway. At siya ay napahinto; biglang napatanong sa sarili.

Nakangiti na tila bang walang iniindang karamdaman, Huminga siya at nagsimulang magsambit ng mga salita,

Narinig ko ang mga katagang ito: At ito’y narinig ko sa unang pagkakataon:

“Bigyan mo naman ng oras ang sarili mo, “Alam kong pagod kana, magpahinga ka kaya?

Maglaan ka dahil yun ang nararapat.” Sa tingin ko iyon ang gawin mo para ika’y maging malaya muli.”

Sarili mo. Sarili ko.