Magandang araw po sa inyong lahat, mga giliw

na nanonood ng programang ito.

Malinaw pa sa aking alaala noong Marso trese

ng taong ito, nang dumating ang Executive
Order No. 4 ng ating gobernador na si Antonio
T. Kho, na nag-uutos na isuspende ang lahat
ng klase sa buong probinsya ng Masbate dahil
sa pandemyang COVID 19. Sinasamahan ko
noon ang mga mag-aaral natin sa BMC sa
kanilang pagsasanay para sa entri ng ating
paaralan sa gaganaping Pangumagat Festival
sa buwan ng Abril. Samantala, sa mga oras
ding iyon, ang mga mag-aaral nating nasa 4th
year ay patapos naman sa kanilang practice
teaching sa iba’t ibang paaralan sa munisipyo
ng Balud.
Sa isang iglap, nagbago ang lahat. Kasunod
nito ang samot’ saring balita sa telebisyon,
radyo at social media tungkol sa pataas na
pataas na kaso ng COVID-19 sa buong mundo.
Nadagdagan lalo ang takot natin nang
nagdeklara ng lockdown ang ating lokal na
pamahalaan dito sa Balud noong Marso.

Sa kasalukuyan, higit dalawamput limang

milyon na ang nahawa ng COVID-19 sa buong
mundo. Higit walong daang libo naman ang
namatay.

Sa Pilipinas, dalawang daang libong Pilipino

ang kabuuang bilang ng nahawa at higit sa
tatlong libo ang namatay.
Dito sa atin sa munisipyo ng Balud, nagpositibo
rin ang ilan sa ating mga kasimanwa, ngunit
ngayon ay COVID-free na muli tayo.

Limang buwan simula noong araw na iyon ng

paglabas ni Gobernador Kho ng Executive
Order No. 4, sa kabutihang palad, narito pa rin
tayo. Buhay na buhay at nagsisimula nang
masanay sa tinatawag nating new normal, kung
saan ang virus ay nariyan lang sa paligid.

Hindi ko alam kung sumagi sa isip ninyo ang

tanong na ito: Bakit kaya sa kabila ng lahat,
palaban pa rin tayong mga Pilipino at
Baludeño?

Alam kong marami tayong naiisip na dahilan

pero ang tradisyong Pilpino na ito na
babanggitin ko ay tiyak na sasang-ayunan
ninyo. Bayanihan. O pagtutulungan. Ito ang
pagkilos ng lahat para matulungan ang mga
nahihirapan sa buhay. Sa social media,
nabusog tayo sa mga kuwento ng bayanihan sa
iba’t ibang bahagi ng Pilipinas. May isa tayong
kababayan, isang Baludeño, na hinangaan sa
social media dahil sa pag-tutor niya sa mga
kabataang nahinto sa pag-aaral dahil sa
pandemya.

Dito sa atin sa Balud, may mga indibidwal na

kusang tumulong para magbigay ng ayuda sa
ating mga kababayan, katulad na lamang mga
estudyante at kawani ng BMC na tumulong sa
pagbalot ng mga relief goods na ipinamahagi
ng LGU sa mamamayan. Ang ilan naman sa
ating mga campus journalist ay nag-ikot sa iba’t
ibang barangay para magdikit ng mga tarpapel
na naglalaman ng mahahalagang impormasyon
tungkol sa pandemya. May mga estudyante rin
tayong gumamit ng kanilang talento upang
gumawa ng kanta na magpapaalala sa atin na
laging magsuot ng face mask at dumistansya.

Sa mga bayanihang ito, mayroong isang

common denominator, isang bagay na laging
present, at marahil, dahil nariyan lang, ay hindi
natin napapansin ang napakalaking ambag sa
ating pagbabayanihan. Ito ay ang ating wika na
nagbubuklod-buklod sa ating lahat.

Ang ating mga executive order, anunsyo, balita,

kanta, pakikipagkumusta sa ating mga
kapamilya, kaklase at kaibigan, lahat ng ito ay
posible dahil sa wika, wikang Filipino man,
Ingles, Masbateño, Ilonggo, o anupaman.
Walang bayanihan kung wala ang wika.

Sa panahong ito ng krisis, lalo pa’t papalapit na

ang araw ng pasukan, nawa’y mas pag-
ibayuhin pa natin ang naaabot ng ating
pagtulong sa pamamagitan ng pagtungo at
paglapit natin mismo sa mga higit na
nangangailangan, sa mga pinakanaghihikahos
sa buhay, sa mga walang internet at kuryente,
sa mga hirap mag-aral dahil prayoridad ang
kumita para may maihain sa hapag-kainan.
Sadyain natin ang mga nasa kasuluk-sulukan
ng ating pamayanan.

Salamat sa inyong pakikinig at Maligayang

Buwan ng Wika.