Talambuhay ni Dobu Kacchiri

Si Dobu Kacchiri ay isang Hapones na naging sikat sa kwentong “Plop! Click”.

Nakasali rin ang kanyang kwento sa Japenese Folk-Plays.

Ang dulang “Plop! Click” isang halimbawa ng dulang Komedya.

Layunin ng May-akda:

Nais ikintal ng dulang ito sa ating isipan na hindi hadlang ang kapansanan upang
makamit ang ninanais sa buhay. Layunin din ng may-akda na pukawin tayo sa
katotohanang lahat ay impossible sa buhay at hindi kailangang maging miserable o
magmukmok lamang sa buhay dahil lamang sa hirap na pinagdadaan bagkus ay gawin
itong sandata sa pagharap sa buhay. Nagsisilbi rin itong inspirasyon para sa lahat.

PLOP! CLICK!
ni
Dobu Kacchiri

Mga Tauhan:

 Koto – isang bulag. Siya ang amo ni Kikuichi. Mabait at kung ituring niya si
Kikuichi ay isang tunay na kaibigan.
 Kikuichi – isang bulag. Siya ang alalay ni Koto. Siya ay masunurin at palaging
inaasahan sa lahat ng bagay ng kanyang amo.
 Isang Nagdaraan – aliw na aliw sa pagtanaw sa dalawang bulag. Tuso at
mapagsamantala sa mga tao. Siya ang dahilan kung bakit nag-away at
nagkasakitan sina Koto at Kikuichi.

Tagpuan: Sa isang malawak na kapatagan at karagatan.

Koto: Isa akong koto na nakatira sa pook na ito. Ngayon tatawagin ko si Kikuichi para
kunsultahin siya. Nariyan ba si Kikuichi?

Kikuichi: Nariyan na!

Koto: Nasaan ka?

Kikuichi: Heto na ako.

Koto: May mahalaga akong kailangan sa iyo. Dahil matagal na rin naman akong hindi
nakakalabas ng bahay, ang daming oras na nakabitin sa kamay ko. Gusto kong
magbiyahe at nang makapagmasid naman ng mga tanawin. Ano sa tingin mo?
Kikuichi: Sa totoo lang, iminumungkahi ko nga sana sa iyo, ekselenteng ideya.
Koto: Ano pang hinihintay natin kung ganun. Maghanda ka ng sake.

Kikuichi: Nakahanda na ako.

Koto: Ano sa palagay mo? Nagtatawanan na siguro ang mga taong makita ang
dalawang paris natin na namamasyal at nagmamasid sa mga tanawin. Pero ang
pagbibiyahe sa bagong lugar ang nakapagpapagaan ng pakiramdam bukod pa sa
kasayahang nalalasap mo.

Kikuichi: Wala naman sa palagay kong mag-iisip na para tayong gago. Kaya, kapag
naramdaman mong gusto mong magbiyahe, dapat lang na ilang ulit tayong magbiyahe.
Nakabubuti iyon sa inyo, amo.

Koto: Nasa labas na tayo ngayon. Marahil nasa gitna tayo ng bukirin. Ang lungkot dito.

Kikuichi: Nasa gitna nga tayo ng bukirin.

Koto: Kapag nasa kapatagan ako, parang lumalawak ang aking puso at gumagaan ang
pakiramdam ko.

Kikuichi: Gaya ng sabi mo, kasiya-siya ang magbiyahe.

Koto: Makinig ka! Noon ko pa gustong sabihin sa iyo na hindi sa habambuhay ka na
lamang umaawit ng mga maiikling awit o bumibigkas ng mga kwento. Bakit di mo
ensayuhin ang LABANAN SA HEIKE, ang pamosong epiko?

Kikuichi: Gusto ko nga sanang hingin ang tulong mo tungkol dyan. Masuerte na lang at
ikaw mismo ang nagbukas tungkol diyan. Kung maituturo mo sa akin iyan, tatanawin
kong utang na loob.

Koto: Ituturo ko kung ganun. Wala rin lang tao sa paligid, bibigkasin ko sa iyo ang isang
berso.

Kikuichi: Sadyang kay buti mo. Sige, makikinig ako.

Koto: “Umabot sa krisis ang lambanan sa Ichi no Tani, at nauwi sa isang malaking
giyera. Natalo ang mga dakilang Heike, at nagsisugod ang mga mandirigma ng Genji—
silang sabik sa kabantugan. Parang mga trigong nagbagsakan sa harap ng mga armas-
pandigma. Kalunos-lunos na pagdanak ng dugo! Walang katapusang kaguluhan! Putol
ang baba ng ilan, at ang iba nama’y pananangis, pilit pinaglalapat ang kanilang mga
sugatang talampakan sa duguang baba, ang sugatang baba sa duguang talampakan.
Ay, kahabag-habag na tanawin! Tatlo o apat na raang mga mandirigma ang nagkalat sa
kapatagan!. . . .

Kikuichi: Kagila-gilalas palang talaga ang epikong ‘yan. Nagagalak akong marinig.

Koto: Halika’t pumunta tayo doon sa malayu-layo. Sumunod ka sa akin.

Kikuichi: Sige lang, susunod ako.

Koto: Maraming bumibigkas ng Heike, pero wala akong alam na nakabibigkas ito nang
mainam. Kaya kailangang pag-aralan mo itong mabuti.

Kikuichi: Linsayuhin kong mabuti, at inaasahan kong tuturuan mo akong muli.

Koto: Sakali’t maitalaga ako sa posisyon ng “Kengyo”, gagawin kitang isang “koto”.

Kikuichi: Napakabuti mo ngang talaga.

Koto: Ano ‘yon? Nakakarinig ako ng alon ng tubig. Siguro’y malapit tayo sa dagat.

Kikuichi: Oo nga, pakiramdam ko’y dagat nga iyon.

Koto: Kailangan nating tawirin ito. Anong dapat nating gawin?

Kikuichi: Ano nga bang dapat nating gawin?

Nagdaraan: (Sa mga manonood) Dito lang ako nakatira. Dahil may lalakarin ako sa
kabilang bundok, kailangan kong magmadali. Ano itong nakikita ko? Dalawang bulag
ang nagbabalak lumusong sa dagat. Paano kaya nila magagawa iyon? Titigil muna ako
rito at panoorin sila pansumandali.

Koto: Halika! Maghagis ka ng bato para matantiya natin ang lalim ng dagat.

Kikuichi: Sige, ayan, naghagis na ako. PLOP!

Koto: Malalim doon.

Kikuichi: Malalim na malalim doon.

Koto: Subukan mo sa ibang direksyon.

Kikuichi: Sige. Ayan, naghagis ulit ako. CLICK!

Koto: Mababaw doon.

Kikuichi: Mukha ngang mababaw doon.

Koto: Kung gayon, lumakad na tayo nang painut-inot. Halika na!

Kikuichi: Pero amo, teka muna sandali.

Koto: Bakit?

Kikuichi: Bubuhatin ko na kayo sa likod ko.

Koto: Naku! Hindi na kailangan. Basta sumunod ka sa akin.

Kikuichi: Pero kaya nga ako narito para pagsilbihan kayo. Para na rin sa kabutihan ng
aking kaluluwa. Hayaan niyo ng buhatin ko kayo.

Koto: Hindi, huwag na, dahil hindi ka rin nakakakita baka maaksidente pa tayo.
Maghawakan na lang tayo sa isa’t isa saka lumakad ng painut-inot.

Kikuichi: Pero ito ang pagkakataon ko para makatulong sa inyo. Kailangang mabuhat ko
kayo sa aking likuran.

Koto: O sige, sige. Dahil mapilit ka, papayag akong buhatin mo ako. Pero kailangang
maghanda na muna tayo. Ihanda mo na rin ang sarili mo.

Kikuichi: Salamat, nakahanda na ako.

Nagdaraan: Mautak ang mga bulag na iyon. Sinusubukan nila ang lalim ng dagat sa
pamamagitan ng paghahagis ng bato. Masuwerte talaga akong aso. Ako ang
magpapabuhat patawid sa dagat. (Papatong siya sa likod ni Kikuichi).

Kikuichi: Humawak kayong mabuti. Ngayon sisimulan ko nang magpainut-inot sa dagat.

Sana naman hindi masyadong malalim. Ayan, nakarating na ako sa kabila. Nagawa ko
na ito nang walang kahirap-hirao, at natutuwa ako’t wala ring disgrasya.

Nagdaraan: (Sa mga manonood). Hindi ko inaasahan ang swerteng ito. Tuwang tuwa
ako.

Koto: Ano kikuichi? Nakahanda ka na ba? Walang sumasagot? Hindi ko ito

maintindihan. Ki-kui-chi! Na-sa-an ka!!!!?

Kikuichi: Na-ri-to a-ko!!!!

Koto: Bakit di mo pa ako buhatin patawid?

Kikuichi: Pero kabubuhat ko lang sa inyo!!!!

Koto: kabubuhat mo lang sa akin? Pero naghahanda pa lang ako. Hindi mo pa ako
nabubuhat. Ang hayop na ‘yon mag-isa palang tumawid.

Kikuichi: (Magmamadaling tumawid sa pinanggalingan) Kailan kayo tumawid na muli

rito amo?
Koto: Kailan? Aba’t walang-hiya tong taong ito. Umaayaw na yata. Madali ka’t buhatin
mo na ako agad.

Kikuichi: Hindi ko maintindihan ito. Di bale, tatawid na lang ako uli. Kumapit na kayo sa
likod ko.
Koto: Huwag kang magalaw.

Kikuichi: Lalakad na ako nang painot-inot. Mukhang napakalalim dito.

Koto: Basta mag-ingat ka at huwag kang masyadong magalaw.

Kikuichi: Opo, opo. Ang lalim naman nito! Naku! Tulungan ninyo ako saklolo!!

Nagdaraan: Nakakaaliw pagmasdan ang kawawang mga bulag!

Koto: Nakakapanggalit itong nangyayari sa atin. Basang-basa na ako. Kaya nga ba

tumanggi na akong pabuhat sa’yo noong una pa.

Kikuichi: Ipagpaumanhin ninyo. Patutuyuin ko kayo. Talaga namang nag-iingat ako,

pero natalisod ako. Patawarin ninyo ako.

Koto: Nauunawaan kong aksidente ang nangyari, at wala tayong magagawa roon. May
nangyari ba sa sake?

Kikuichi: Anong sabi nyo? Ah, ang bote ng Sake. Heto, hindi nadisgrasya.

Koto: Giniginawa na ako. Tagayan mo ako.

Kikuichi: Sige po.

Nagdaraan: Aba’y may isa pa pala akong suwerte. Akong iinom noon.

Kikuichi: Nagtatagay na po ako. Glug, glug.

Koto: Tama na ‘yan. Mawawala rin ang ginaw ko pagnainom ko na ito.

Kikuichi: Sigurado, amo.

Nagdaraan: (Sa mga manonood). Ang sarap nito!

Koto: Ano na, Kikuichi? Bakit di mo ako tinatagayan?

Kikuichi: Pero katatagay ko lang po’t ibinigay ko sa inyo.

Koto: Iyon din ang akala ko, pero wala ni isang patak ang baso ko.
Kikuichi: Talagang hindi ko maintindihan ito. Magtatagay uli ako heto, pupunuin ko na
ang baso.

Koto: Sige bilisan mo.

Kikuichi: Eto na, glug, glug.

Nagdaraan: (sa mga manonood). Aba’y may kasunod pa! walang kasing sarap ang
sakeng ito!

Koto: Tama ‘yan, uminom ka rin ng kaunti.

Kikuichi: Pwede po ba? Salamat sa kabaitan ninyo. Napakasarap ng sake di po ba?

Koto: O, bakit hindi mo pa ako tinatagayan?

Kikuichi: Pero katatagay ko lang po ng isang punong baso para sa inyo.

Koto: Akala ko nga, pero ni isang patak, wala pa rin ang baso ko. Kamuhi-muhi kang
tarantado ka. Ni isang patak di mo man lang ako pinatikim, kasi sinosolo mong pag-
inom.

Kikuichi: Naku! Hindi ganyan magsalita ang amo ko. Bakit ko naman sosolohin ito nang
hindi inuuna ang amo ko? Mali ang akusasyon ninyo sa akin. Nakadalawa na po
kayong tagay.

Koto: Aba’t talga bang ginagalit mo ako? Hindi ka lang gago, dinadaya mo ako at
pinalalabas na iniinom ko ang tinatagay mo nang di mo alam. Tagayan mo ako ulit.

Kikuichi: Gusto ko pa sana. Pero, ipagpaumanhin ninyo! Wala na pong natira.

Koto: Ano? Ni isang patak wala nang natira?

Nagdaraan: (sa mga manonood). Talagang nakakaaliw ito. Pag-aawayin ko sila. Bang!
Bang!

Koto: Aray! Aray ko! Aba’t sobra na ito. Matapos mo akong agawan ng inumin, ngayon
naman ay may gana ka pang bugbugin ako.

Kikuichi: Anong sinabi ninyo? Bugbugin?

Koto: Sinaktan mo na ako, ulol!

Kikuichi: Itinabi ko lang po ang bote ng sake. Ni hindi nakaturo sa direksyon ninyo ang
kamay ko.

Koto: A, hindi pala? At sino ang mananakit sa akin, aber? Sino, sabi?

Kikuichi: Aray, aray ko po! Inaakusahan n’yo na nga po ako ng kung anu-anong hindi ko
naman ginawa, ngayon naman sinasaktan n’yo pa ako. Bakit binubugbog ninyo ang
isang walang kasalanang katulad ko?

Koto: Aba’t hindi nga nakatutok sa iyo ang kamay ko.

Kikuichi: Hindi nakatutok? Sinong nanakit sa akin? Magasalita kayo, sino pa?

Koto: Aray! Aray ko! Kikuichi, ano ba? Bakit mo ba ako sinasaktan?

Kikuichi: Nasa binti ko ang mga kamay ko.

Koto: Nasa binti mo? Kaninong mga kamay ang sumuntok sa akin?

Kikuichi: Aray! Tama na! huwag ninyong abusuhin ang inosenteng tulad ko, amo.

Koto: Anong abusuhin?

Kikuichi: Ano pa nga bang ginagawa ninyo?

Koto: Ni hindi nga dumadapo ang kamay ko sa iyo.

Kikuichi: Di dumadapo? Kung gayo’y sinong nanuntok sa akin?

Koto: Aray! Ano ka ba?

Kikuichi: Aray ko po, tama na!

Nagdaraan: Nakakatuwa talaga ito. Paiikutin ko sila sa iba’t ibang pakana. Pero teka,
Aba’t tinutuluyan na nilang magsuntukan. Delikado pa ang manatili pa rito. Kailangang
makaalis na ako rito habang may araw pa.

Koto: Nauubos ng pasensya ko. Hindi kita patatakasin lintik ka!

Kikuichi: Bakit ako sinasaktan?

Silang Dalawa: Araaaayyyyy. . .. .!!!!

Kikuichi: Ikinahihiya ko kayo amo. Hawak ko na kayo ngayon. Nagpapanggap lang pala
kayong mabait. Santo-santito!

Koto: Huwag! Sandali lang! matapos mo akong bugbugin, tatakbuhan mo ako. Wala
bang ibang tao rito? Hulihin ninyo siya. Hulihin ninyo! Huwag n’yo siyang patatakasin!

Tema/Paksa:

 Katapangan o katatagan
- Sa dulang ito ay ipinapakita ang katapangan ng dalawang tauhan na
sina Koto at Kikuichi na kahit pareho silang bulag ay hindi ito naging
hadlang sa kanilang buhay bagkus ito ay siyang naging katapangan at
katatagan upang magawa nila ang kanilang gusto sa buhay.
Pagpapahalagang Moral:

 Huwag maging mapagsamantala sa kapwa.

 Pagsisikap na gawing normal ang buhay sa kabila ng kapansanan.
 Hindi hadlang ang kapansanan upang magawa ang nais sa buhay.
 Pagtitiwala sa ating kasama.
Talambuhay ni Epifanio G. Matute

Nagsimulang magsulat si Epifanio G. Matute noong 1927 habang nasa hayskul

pa lamang siya. Sa mga unang taon ng dekada trenta, nakapaglathala siya ng nobela
(“Mga Laruan ng Tadhana”) at maikling kwento (“Apat na Kandila”, “Nagtatanong si
Totoy”, “Isang Santakrusan, Bago Magsimula”, “Impong Sela” atbp.) na lumabas sa
Taliba, Liwayway, Sampaguita, Pipit-Puso at Ilang-Ilang.

Nagsulat siya para sa pahayagang Mabuhay at nagsilbing patnugot ng

lingguhang Mabuhay Extra hangang 1941. Kabilang siya sa mga unang nagtatag at
naging patnugot ng Diwang Kayumanggi, isang ambisyosong magasing pampanitikan
na ang una’t huling isyu ay lumabas makaraan ang digmaan.

Kabilang ang kanyang mga sanaysay sa nalathala ay “Ang Mga Jeep-Girls ay

Tao Lamang”, “Ang Pagpupulis-Trapiko ay Isang Sining”, “Ngayon ay Masasabi na Ito”
at “Sanaysaging.” Naging bahagi siya ng Dramatic Philippines na sa panahon ng
pananakop ng bansang Hapon ay nag-akma at nagsalin ng mga banyagang dula sa
Filipino. Nagpatuloy ang kanyangasosasyon sa grupong ito makaraan ang digmaan.
Nagsulat siya ng mga satirikong dula para sa radio, tanghalan, pelikula at telebisyon.
Pinakapopular sa mga ito ang “Kwentong Kutsero.”

Ang Kwentong Kutsero: Ang Pulubi ay isang Dulang Komedya.

Kwentong Kutsero: Ang Pulubi

ni Epifanio G. Matute

Mga Tauhan:

 Pulubi – isang maarteng namamalimos lansangan at malakas kung kumain.

Magaling pagdating sa pagbibigay ng katwiran sa kanyang kausap.
 Tony – ang unang bumati at kumausap sa pulubi. Siya ang nagsabing hindi lahat
ng pulitiko ay mangloloko.
 Mr. Cruz – kasama nila Tony at Junior. Nagrereklamo sa mga pinagsasabi o
katwiran ng pulubi at sa huli ay siya pa rin ang nagbigay ng perang ililimos sa
pulubi.
 Junior – kasama nila Tony at Mr. Cruz. Siya ay mapagtanong sa bawat katagang
sinasabi ng pulubi.
 Terya – babaeng kausap sin ng pulubi. Walang perang ililimos sa pulubi.

Tagpuan: Sa lansangan o kalye

Pulubi: (Habang pumapasok ay nag–aalis ng sambalilo) Bigyan po kayo ng magandang

araw.
Tony: (Titindig sa pagkakaupo) “Gandang araw po naman… May kailangan ho ba
kayo?

Pulubi: (Isasahod ang kalliwang kamay) Nagpapallimos po ako… Maawa na kayo sa

pobreng pulubi…

Cruz: Pur bida… Mal-akas man sang pul-ubing ito… bat-a-pa…

Junior: Mukha ngna naming ke-lakas-lakas ninyo, Mama…

Pulubi: Tama ang sabi mo, Totoy… Ke-lakas-lakas ko ngang kumain!

Cruz: Pur bida!… Kung malas-as kay-ong ga-kaon… Baki-t hind-I may kay-u-ga-

trabahar? Wal-a man kay-ung sak-it?

Pulubi: (Baballing kay Mr. Cruz). Wala ngna po akong sakit… Kaya ako malakas
kumain e!

Tony: O, e gano’n pala… bakit hindi kayo magtrabaho?…

Pulubi: E… alam ninyo… Masam pos a akin ang mag-trabaho e…

Terya: Masama sa inyo ang magtrabaho?… Aba, bakit ho naman?

Pulubi: Pag nagtrabaho po ako… Napapagod po ako e.

Junior: Anak ng huwe naman! Meron ho ba naming trabahong hindi nakapapagod?

Pulubi: Alam ko, Totoy… Pero, pag napapagod ako… lalo akong lumalakas kumain!

Cruz: Ay pu bida!… Mi kat-wiran man sya!

Tony: (Halos pabulong sa sarili) May katwiran daw… Tamad ka ninyo ang pulubing ito!..

Pulubi: (Narinig ang sinabi ni Tony) Aba, hindi po ako tamad… ang gusto ko lang
trabaho…e yong walang ginagawa!

Terya: Walang ginagawa?… Aba naku… e meron ho ba naming trabahong.. walang

ginagawa?

Pulubi: Aba meron po, Aling ano… meron po

Tony: Saan ho naman ang trabahong iyon?

Pulubi: Saan po ho!… sa Kongreso!

Tony: Sa Kongreso?… Aba… marami hong ginagawa ang mga Kongresista!

Pulubi: Wala po… pasyalan lamang sila nang pasyalan…

Cruz: Purbida!… ano man ang ibig mong sabihon… gapasyal lam-ang sila?

Pulubi: E, hindi po ba… panay ang kanilang mga kumperensya kung saan-saan?…Yon
po ang ibig kong trabaho…

Junior: Ayoooon… E, bakit hindi ho kayo kumandidato sa Kongreso?

Pulubi: Hindi maaari, Totoy… Hindi ako pwede

Terya: At bakit naman hindi?

Pulubi: Maski naman po ako ganito… honest po ako!… Ayokong manloko!

Tony: Aba, hindi ho naman lahat ng pulitiko ay manloloko!

Terya: Aba naku… ano bay an?… Nanghihingi lang ng limos ang tao e… nagtatalo pa
Kayo?

Tony: O bweno… Bigyan na ninyo ng limos! (Uupo uli sa silya at itutuloy ang
pagbabasa)

Terya: (Habang kinakapa ang bulsa ng saya) Aba e… wala yata akong barya e…
(Babaling sa pulubi) Este… tumatanggap ho kayo ng bigas, Mama?

Pulubi: (Titingnan muna ang kanyang bayong) Aba e… komporme ho sa bigas…

Cruz: (Pabulalas) Ay pur bida… dilikado man sang pulubing itu!

Pulubi: Aba iyan lang ho ang maipagmamalaki ko… Maski na ako ganito e… Hindi po
ako basta-basta pulubi!

Tony: (Payamot na matitigil sa pagbabasa) E, ano ho bang klaseng bigas pa ang gusto
ninyo?

Pulubi: (Babaling kayn Tony) Hindi naman ho ako delikado…Maski na…elon-elon na

lang!

Terya: (Pataka) Elon-elon?… Aba, naku… E, Naric! Lang ho ang bigas naming e…!

Pulubi: Naric?… Ay naku… Huwag na ho! Maraming salamat ho.

Junior: Bakit ho?… Anong diperensya ng Naric?

Pulubi: Ay naku, Totoy… Sa tanang buhay ko… hindi pa ako tumitikim ng Naric!
Tony: Bakit ho naman?… Masarap naman ang bigas-Naric… medyo nga lang
malagkit…

Pulubi: Hindi ho malagkit… Ma-racket!

Tony: (Payamot) Sya.. sya.. Kung ayaw ng bigas e… Bigyan na lang ng pera… nang
matapos na ang salitaan!

Terya: O sya hala… Pero… wala akong barya e… (Babalingan si Junior) Meron ka ba
riyan, Junior?

Junior: (Dudukot sa dalawang bulsa) Sino, ako?… ay walang laman ang bulsa ko
kundi…butas! (Lalapit kay Tony na nakaupo sa silya) Ikaw, kuya?… Abonohan mo
muna…

Tony: Ha? (kakapain ang mga bulsa) Wala rin e… Teka (Titindig sa pagkaupo at
lalapitan si Mr. Cruz) Meron ba kayo riyan, Mr. Cruz?

Cruz: Ha?… Ay pur bida… maski saan ga-umpisar… sa akon man ga tapos!

Tema/Paksa:

 Pagtutulungan

Pagpapahalang Moral:

 Pagtulong sa kapwa.
 Pakikisalamuha ng maganda sa mga tao.