第 29 章 体育课

他的手机号码除了家人外,就谢绥和马小丁知道，还有在班主任那里有记录。能够把短信发到
他这里来，肯定是从欧依莲那里知道的信息。

เบอร์ โทรศัพท์ มือถือของเขา นอกจากครอบครัวแล้ วมีแค่ เซี่ยสุย หม่ าเสี่ยวติงและครูประจำชัน้ เท่ านัน้ ที่ร้ ู
สามารถส่ งข้ อความมาหาเขาได้ ขนาดนี ้ คงต้ องได้ ข้อมูลมาจากโอวอีเหลียนแน่ นอน
说话的语气那么恶心,除了王辞还有谁呢？一天没来上学,是去调查他和谢绥了？

คำพูดที่น่ารังเกียจแบบนัน้ นอกจากหวังฉือแล้ วจะมีใครอีก? ไม่ ได้ มาโรงเรียนหนึ่งวันเต็ม ๆ เพื่อไปหาข้ อมูล

ของเขากับเซี่ยสุยสินะ?
宋喻面色冰冷关上手机，放进口袋。

ซ่ งอวีป้ ิ ดโทรศัพท์ และเก็บใส่ เข้ ากระเป๋าด้ วยใบหน้ าเย็นชา

王辞这傻逼最好明天别来学校，否则打分他妈都不认识。打完之后,叫家长就最爽了，垃圾。

ทางที่ดีท่ สี ุดสำหรับเจ้ าโง่ หวังฉือคืออย่ าโผล่ หวั มาที่น่ ี ไม่ เช่ นนัน้ เขาจะอัดให้ ลืมไปเลยว่ าแม่ ของมันคือใคร หลัง
จากจัดการกับหมอนั่นก็เรียกผู้ปกครองของมันมาดูสภาพลูกตัวเอง คงสะใจน่ าดู ไอ้ ขยะเอ๊ ย
体育课是高中生最期待的课，打铃就一群人蜂拥而出。马小丁是跑在最前面的那一伙人，拽着
奚博文直奔下楼去占球场。

วิชาพลศึกษาเป็ นวิชาที่นักเรียนมัธยมปลายรอคอยมากที่สุด ทันทีท่ เี สียงกระดิ่งดัง กลุ่มนักเรียนต่ างพากันวิ่ง

กรูออกจากห้ องยิ่งกว่ าฝูงผึง้ หม่ าเสี่ยวติงวิ่งนำหน้ าคนอื่น ๆ เขาลากซีโป๋เหวินไปที่สนามกีฬาใต้ ตกึ
没过多久,教室里就不剩什么人了。

ผ่ านไปเพียงไม่ นาน ภายในห้ องก็เหลือเพียงความว่ างเปล่ า

一班空空荡荡,现在只剩下他们两个人。

นักเรียนห้ องหนึ่งเหลือแค่ พวกเขาสองคนเท่ านัน้

宋喻偏头,发现谢绥还在睡，用手敲了两下桌子,凑过去小声说：“喂,上课了。”

ซ่ งอวีเ้ อียงหน้ ามองก็พบว่ าเซี่ยอวีย้ ังหลับอยู่ เขาใช้ มือเคาะโต๊ ะสองครัง้ พร้ อมกระซิบ “นี่ ถึงเวลาเรียนแล้ ว”
几乎是在他靠过去的一瞬间,谢绥就睁开了眼,黑眸清醒异常,一丝睡意都不见。

ทันทีท่เี ขาขยับเข้ าใกล้ ดวงตาสีดำขลับของอีกฝ่ ายก็แสดงความตื่นตัวอันผิดปกติขนึ ้ ไม่ มีร่องรอยความง่ วงให้

เห็นแม้ แต่ น้อย
宋喻一呆：“就醒了,你这是根本就没睡吧？”

ซ่ งอวีช้ ะงักด้ วยความตกตะลึง “นี่นายเพิ่งตื่นหรือยังไม่ ได้ นอนกันแน่ เนี่ย?”

谢绥没解释，声音微哑：“只剩我们两个人了？”

เซี่ยสุยไม่ ได้ อธิบาย เขาพูดด้ วยเสียงแหบพร่ าเล็กน้ อย “เหลือแค่ พวกเราสองคนแล้ วเหรอ?”

宋喻得意地邀功：“那可不,也就只有我一直在等你。”
ซ่ งอวีพ้ ูดอย่ างภาคภูมิใจ “ก็ไม่ ใช่ เสียทีเดียวหรอก ยังมีฉันที่รอนายอยู่ตลอดเลยนะ”
谢绥意味不明勾了下唇：“真贴心。”

เซี่ยสุยกระตุกมุมปากเป็ นเส้ นโค้ งด้ วยท่ าทางคลุมเครือไม่ ชัดเจน “รู้ใจจริง ๆ”

有一个迷之病症在身,学校给了宋喻不去上体育课的权利,但宋喻一直觉得这个病跟狗屎一样，
就没放在心上过。中途谢绥去接了一个电话，让宋喻先在楼下等他。

เนื่องจากมีโรคแปลกประหลาดบนร่ างกาย โรงเรียนจึงให้ สทิ ธิพเิ ศษซ่ งอวีโ้ ดยอนุญาตให้ เขาไม่ ต้องเข้ าร่ วมวิชา
พลศึกษาได้ แต่ ซ่งอวีก้ ลับรู้สึกว่ าโรคนีก้ ็เหมือนกับขีห้ มานั่นแหละ เขาไม่ เคยเก็บมันมาใส่ ใจ เมื่อเดินมาได้ ครึ่ง
ทางเซี่ยสุยก็กดรับสายและบอกให้ ซ่งอวีล้ งไปรอเข้ าที่ใต้ ตกึ ก่ อน
宋喻走下楼的时候，遇到了两个隔壁班的女生。

ตอนที่เขาเดินลงมาถึงชัน้ ล่ าง เขาก็พบนักเรียนใหญ่ ห้องข้ าง ๆ สองคน

看到他时，两个女生都愣住了，停在原地。

ตอนที่พวกเธอเห็นเขา สองสาวก็ชะงักไปด้ วยความตกตะลึง พวกเธอยืนนิ่งอยู่กับที่

被他轻轻瞟一眼才回神。

ตอนที่เห็นสายตาของเขาเหลือบมอง พวกเธอจึงกลับมาได้ สติอีกครัง้

脸色通红，挪到墙边，专门给他让路。

ใบหน้ าแดงระเรื่อขณะย้ ายไปยืนข้ างกำแพงเพื่อหลีกทางให้ เขา

宋喻走远了，才能听到她们压低声音的讨论，满是兴奋。

ซ่ งอวีเ้ ดินออกมาไกลพอสมควร เขาก็ได้ ยนิ สองสาวกระซิบกระซาบด้ วยท่ าทางตื่นเต้ น

　　“真的是喻哥吗？！”

“ใช่ พ่ อ
ี วีจ้ ริง ๆ เหรอ?!”
　　“不知道啊，现在论坛都撕成什么样了，也没个定论，不过，不管是不是，真他妈帅。”

“ไม่ ร้ ู สิ ตอนนีบ
้ นเว็บบอร์ ดแบ่ งแยกกันเยอะแยะไปหมด ยังไม่ มีข้อสรุ ปที่ชัดเจน แต่ ไม่ ว่าจะใช่ หรือไม่ ใช่ โคตร
หล่ อเลยอ่ ะ”
　　“我看照片就心动了呜呜呜。”

“แค่ ฉันเห็นรู ปภาพก็ใจเต้ นแรงแล้ วอ่ ะ ฮือ ๆ ๆ”

　　宋喻微不可见地扯了下嘴角。

มุมปากของซ่ งอวีถ้ ูกดึงลงมาจนปากกลายเป็ นรูปถ้ วยคว่ำอย่ างเงียบ ๆ

　　幸好他已经退网。

โชคดีท่ เี ขาถอยออกมาแล้ ว
　　别整那些有的没的，在景城一中，他就想当个学霸。
อย่ าไปสนใจเรื่องมีหรือไม่ มีอะไรเหล่ านัน้ เลย สิ่งที่เขาต้ องการคือเป็ นเด็กนักเรียนหัวกะทิของโรงเรียนมัธยม
อันดับหนึ่งเมืองจิ่งต่ างหากล่ ะ
　　他在教学楼前的树下等了半天，谢绥才下来。

เขายืนรออยู่ใต้ ต้นไม่ หน้ าอาคารเรียนอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดเซี่ยสุยก็เดินลงมาจากอาคาร

　　宋喻问：“什么电话啊，你打了那么久。”

ซ่ งอวีถ้ าม “คุยกับใครเนี่ย นานอะไรขนาดนัน้ ”

　　谢绥微微笑：“一个不重要的人。”

เซี่ยสุยยิม้ จาง ๆ “คนไม่ สำคัญคนนึง”

　　高中的体育课一般都是走流程，简单的跑步热身后，是学生们之间自由安排，羽毛球、篮
球、跳绳，基本上就那几样运动。马小丁在体育老师喊解散后，兴奋地偏头来找宋喻，吼的特
别大声：“喻哥！喻哥！打球吗！”

วิชาพลศึกษาในโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายมักจะปฏิบัตติ ามขัน้ ตอน หลังจากวิ่งเหยาะ ๆ เพื่อวอร์ ม

ร่ างกาย นักเรียนก็จะเริ่มแบ่ งกลุ่มกันตามใจชอบ จากนัน้ ก็แยกย้ ายกันไปเล่ นแบทมินตัน บาสเก็ตบอล
กระโดดเชือก ซึ่งก็เป็ นกีฬาโดยทั่วไปไม่ ก่ อี ย่ างเหล่ านี ้ หลังจากครูพละตะโกนให้ แยกย้ ายกันไปเล่ นกีฬา หม่ า
เสี่ยวติงก็รีบกวาดตามองหาซ่ งอวีด้ ้ วยความตื่นเต้ น เขาตะโกนเสียงดังเป็ นพิเศษ “พี่อวี !้ พี่อวี!้ เล่ นบาสกัน
ไหม!”
　　喻哥。这个名字今天实在是太火，班上熟悉的、不熟悉的面孔都下意识地望向这边。

พี่อวี ้ ชื่อสุดฮอตที่กำลังเป็ นที่พูดถึงในวันนี ้ เหล่ านักเรียนภายในห้ องต่ างก็ค้ ุนชินกับชื่อนีแ้ ล้ ว แต่ คนที่ไม่ ค้ ุน
หน้ าต่ างก็พากันหันมามองทางนีโ้ ดยไม่ ร้ ูตัว
　　好在宋喻早就习惯了这种注视，不咸不淡回复：“累，不去。”

โชคดีท่ ซี ่ งอวีค้ ้ ุนชินกับการที่ตกเป็ นเป้าสายตาแบบนีไ้ ปตัง้ นานแล้ ว เขาตอบเสียงเรียบ “เหนื่อย ไม่ ไป”
　　马小丁自从上次看他打人后，就再也没把他当瓷娃娃了，惊讶疑问：“啊，你这下个楼跑
两圈就累了？可是老师不让我们回教室啊，你不打球去干吗？”

หลังจากที่หม่ าเสี่ยวติงเห็นเขาชกคนในครัง้ ก่ อน เขาก็ไม่ เห็นซ่ งอวีเ้ ป็ นตุ๊กตาพอร์ ชเลนอีกเลย เขาถามด้ วย

ความประหลาดใจ “เอ๋ อย่ าบอกนะว่ าแค่ ว่ งิ รอบอาคารสองรอบก็เหนื่อยแล้ ว ? แต่ ครูยังไม่ ให้ พวกเรากลับ
ห้ องเรียนเลยนะ พี่ไม่ ไปเล่ นบอลแล้ วพี่จะทำอะไรล่ ะ?”
　　宋喻耷拉着眼皮，反问：“难道你只有在教室才能学习？”

ซ่ งอวีเ้ ปลือกตาเริ่มหย่ อน เขาย้ อนถามกลับไป “นายคิดว่ ามีแค่ ห้องเรียนอย่ างเดียวเหรอที่ทบทวนบทเรียน

ได้ ?”
　　马小丁：“……”

หม่ าเสี่ยวติง “......”

　　马小丁还能说什么，只能：“哇！喻哥就是牛批！”

หม่ าเสี่ยวติงยังจะพูดอะไรได้ อีก นอกจาก “โอ้ โห! พี่ฮุยเจ๋ งสุด ๆ ไปเลย!”

　　喻哥真是他见过的最热衷于彰显自己学霸人设的学霸，张口闭口都是学习，离开学习一秒
都不能活那种。

พี่ฮุยเป็ นนักเรียนที่กระตือรือร้ นที่สุดเท่ าที่เขาเคยเห็นมา เห็นได้ ชัดว่ าเขาคือผู้มีภาพลักษณ์ ของนักเรียนหัวกะทิ

ไม่ ว่าจะอ้ าปากหรือปิ ดปากก็เอาแต่ ทบทวนบทเรียน ราวกับว่ าถ้ าหากไม่ ได้ ทบทวนบทเรียนแม้ แต่ วินาทีเดียวจะ
เป็ นจะตายให้ ได้
　　他就了，怎么同样是学霸，人家谢神就从来没说过一句关于学习的事？

เขาชักจะสับสนแล้ วสิ นักเรียนหัวกะทิเหมือนกันแท้ ๆ แต่ ทำไมเทพเซี่ยกลับไม่ เคยพูดถึงเรื่องทบทวนบทเรียน

เลยสักครัง้ เลยล่ ะ?
　　谢神你这学霸是假的吧。

เทพเซี่ย...นายคือนักเรียนหัวกะทิตัวปลอมใช่ ไหมเนี่ย
　　瞧瞧我们喻哥。

เขาเหล่ มองพี่อวี ้
　　宋喻偏头，拉着谢绥的衣袖：“走，我们去搞学习。”

ซ่ งอวีเ้ อียงหน้ าและดึงแขนเสือ้ เซี่ยสุย “ไป พวกเราไปทำแบบฝึ กหัดกัน”

　　谢绥好笑地看他：“怎么学？”

เซี่ยสุยมองเขาด้ วยท่ าทางขบขัน “จะเรียนยังไง?”

　　“找块阴凉地坐下，我考考你沁园春长沙。”

“ไปหาที่ร่ม ๆ นั่งเถอะ ฉันจะทดสอบบทกวีฉางซากับนาย”

　　谢绥收回手，淡淡笑道：“那还是算了。”

เซี่ยสุยดึงมือกลับ เขาพูดด้ วยรอยยิม้ จาง ๆ “งัน้ ไม่ ดีกว่ า”

　　丢不起这个人。

เขาจะเสียคนคนนีไ้ ปไม่ ได้

　　宋喻正要义正言辞批评他。

ตอนที่ซ่งอวีกำ
้ ลังวิจารณ์ เขาด้ วยหลักการและเหตุผล
　　突然奚博文从另一边跑了过来，小书呆子气得脸都红了，隔着老远就对马小丁说：“马
哥！我们已经占了的球场被人抢了！”

จู่ ๆ ซีโป๋เหวินก็ว่ งิ มาจากอีกด้ านหนึ่ง พ่ อหนุ่มเนิร์ดโกรธจนหน้ าแดงก่ำ เขาตะโกนพูดกับหม่ าเสี่ยวติงที่ยืนห่ าง

จากเขา “พี่หม่ า! สนามบาสของพวกเราถูกคนอื่นแย่ งไปแล้ ว!”
　　奚博文虽然看起来白白嫩嫩像是那种死读书的小孩，但是对篮球这项运动却是出奇的上心
和喜欢。
แม้ ว่าซีโป๋เหวินจะดูเหมือนกับเด็กติ๋ม ๆ ที่เป็ นพวกหนอนหนังสือ แต่ เขาก็ช่ ืนชอบกีฬาบาสเก็ตบอลอย่ างน่ า
ประหลาด
　　因为小时候不知道听谁说，打篮球能长高，就一直打到了高中。

เนื่องจากตอนที่เขายังเด็ก ไม่ ร้ ูไปได้ ยนิ ใครพูดมาว่ าคนที่เล่ นบาสจะตัวสูง ดังนัน้ เขาจึงเล่ นกีฬาชนิดนีต้ งั ้ แต่ เด็ก
จนถึงมัธยมปลาย
　　他和马小丁一下课杀出人群抢到的球场，就这么被横刀抢走，可把他委屈个半死。

เขาและหม่ าเสี่ยวติงแย่ งสนามบาสทันทีท่เี ลิกเรียน แต่ จ่ ู ๆ กลับถูกคนอื่นแย่ งสนามไปต่ อหน้ าต่ อตา สิ่งนีไ้ ม่
เป็ นธรรมสำหรับเขา
　　拿下眼镜，奚博文气得不行：“高二十五班那群人！简直就是强盗！蛮不讲理！我说我们
先到，他们竟然问写名字了没，没写名字就是他们的！还说不服去打一架！”

เขาถอดแว่ นออก ซีโป๋เหวินโกรธจนแทบจะทนไม่ ไหว “กลุ่มม.5 ห้ องสิบห้ า! โจรชัด ๆ เลย! โคตรไร้ เหตุผล! ฉัน
บอกไปแล้ วว่ าพวกเรามาถึงก่ อน หมอนั่นถามถามว่ าเขียนชื่อไว้ รึยัง ถ้ ายังไม่ ได้ เขียนชื่อไว้ กห็ มายความว่ า
สนามนัน้ เป็ นของพวกมัน! แถมยังพูดอีกว่ าถ้ าไม่ ยอมก็ไปสู้กับมัน!”
　　马小丁瞪大眼，还真就不能忍了，撸起袖子骂骂骂咧咧：“我日！老子初中当了那么多年
校霸，还虚他！打就打！”

หม่ าเสี่ยวติงเบิกตาโต ทนไม่ ได้ แล้ วจริง ๆ เขาถลกแขนเสือ้ ขึน้ พร้ อมกับด่ ากราด “เชีย้ เอ้ ย ! กูเป็ นอันธพาลมา
ตัง้ แต่ มัธยมต้ น จะไปกลัวมันทำไม! สู้ก็ส้ ูดวิ ะ!”
　　他走前想到宋喻还在旁边看着，退后几句，还不忘跟宋喻报备一声：“喻哥我去主持正义
了。”

ตอนที่เขากำลังจะเดินไปด้ านหน้ า สายตาก็เหลือบเห็นว่ าซ่ งอวีย้ ังยืนมองอยู่ข้าง ๆ เขาจึงถอนคำพูดและไม่ ลืม

ที่จะรายงานซ่ งอวี ้ “พี่อวี ้ ฉันขอไปพดุงความยุตธิ รรมก่ อนนะ”
　　“……”

　　宋喻从眼神到表情每一处都写着嫌弃。

ซ่ งอวีเ้ ห็นสายตาที่แสดงออกถึงความรังเกียจส่ งออกมาจากนัยน์ ตาคู่นัน้ ของหม่ าเสี่ยวติง

　　脸色就是那种好好读书的乖学生，对滋事闹事的坏学生，典型的不屑和鄙夷。

ใบหน้ าของเด็กดีตงั ้ ใจเรียนหนังสือคนนัน้ เมื่อเผชิญหน้ ากับนักเรียนเลวที่กำลังสร้ างปั ญหาจึงเปลี่ยนเป็ น

ใบหน้ าที่แสดงออกถึงความเหยียดหยามและดูหมิ่น
　　没救了，马小丁你上个锤子高中。

ยากเกินเยียวยา หม่ าเสี่ยวติงชีวิตมัธยมปลายของนายจบสิน้ กันแล้ ว

　　奚博文本来很气的，但就是想发泄一下而已。看马小丁这真要去干架的架势，表情微愣，
马上怂了，忙说：“别别别，使不得。马哥，我觉得我们还是换一块场地吧。高二十五班，不
好惹。”
ซีโป๋เหวินรู้สึกโกรธเป็ นอย่ างมาก แต่ ท่เี ขาพูดไปก็เพียงแค่ ต้องการระบายเท่ านัน้ เมื่อเห็นท่ าทางของหม่ าเสี่ยว
ติงที่คิดจะไปชกต่ อยกับอีกฝ่ ายจริง ๆ เขาก็แอบชะงักไปเล็กน้ อย เขารีบกล่ าวอย่ างรีบร้ อนว่ า “อย่ า ๆ ๆ ไม่ มี
ประโยชน์ หรอกพี่หม่ า ฉันคิดว่ าพวกเราเปลี่ยนไปเล่ นสนามอื่นก็ได้ อย่ าไปหาเรื่องพวกม .5 ห้ องสิบห้ าเลย”
　　马小丁：“有什么不好惹的！”

หม่ าเสี่ยวติง “หาเรื่องตรงไหน!”

　　奚博文急说：“高二十五班有个陈志杰，一中现在的校霸，打架不要命似的，就是个刺
头，我们别去惹他。”

ซีโป๋เหวินรีบพูด “ม. 5 ห้ องสิบห้ ามีเฉินจือ้ เจี๋ยที่เป็ นนักเรียนอันธพาลของที่น่ ีอยู่นะ หมอนั่นอัดไม่ ไว้ ชีวิตเลย
ยากเกินกว่ าจะรับมือได้ พวกเราอย่ าไปยุ่งกับหมอนั่นเลย”
　　马小丁：“……”

หม่ าเสี่ยวติง “......”

　　马小丁怀疑自己听错了：“你说谁？”

หม่ าเสี่ยวติงสงสัยว่ าเขาอาจจะฟั งผิดไป “นายบอกว่ าใครนะ?”

　　奚博文以为他不认识，心里急的不行，语无伦次：“就陈志杰啊！现在景城一中的校霸陈
志杰！上学期还把人整退学的那个。听说跆拳道黑带，还学过格斗，打架都动真刀子，拿砖头
砸人头的那种，和他打架会出事的。马哥我们还是忍忍吧，忍一时海阔天空。”

ซีโป๋เหวินนึกว่ าเขาไม่ ร้ ูจักคนคนนัน้ เขาจึงพูดด้ วยความกระวนกระวายใจจนฟั งไม่ ได้ ศัพท์ “ก็เฉินจือ้ เจี๋ยไง !
เฉินจือ้ เจี๋ยที่เป็ นอันธพาลของโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งเมืองจิ่งไง! คนที่ลาออกจากโรงเรียนเมื่อเทอมที่แล้ ว
ได้ ยนิ มาว่ าหมอนั่นเรียนเทควันโดสายดำ แถมยังเคยเรียนศิลปะการต่ อสู้ด้วย เวลาสู้หมอนั่นใช้ มีด ใช้ อิฐทุบหัว
คนด้ วยนะ ถ้ าไปสู้กับหมอนั่นต้ องเกิดเรื่องแน่ ๆ พี่หม่ าพวกเราข่ มใจไว้ เถอะนะ อีกเดี๋ยวทุกอย่ างก็จะผ่ านไปได้
ด้ วยดีแล้ ว”
　　马小丁：“……”

หม่ าเสี่ยวติง “......”

　　马小丁：“……”

หม่ าเสี่ยวติง “......”

　　陈志杰？

เฉินจือ้ เจี๋ย?
　　就上次台球室那个装逼不成被打脸，躲在格子衫后面一句话不说，装死人的？

คนที่ทำตัวกร่ างจนถูกอัดหน้ าในห้ องบิลเลียด แถมยังไปแอบหลังไอ้ คนที่ใส่ เสือ้ เชิร์ตไม่ ยอมพูดยอมจาคนนัน้

น่ ะเหรอ?
　　马小丁对一中校霸的恐惧在那之后早就没了。但是他的小弟都分布在其他班，现在只有奚
博文，而奚博文一看就是个弱鸡。
ความรู้สึกหวาดกลัวของหม่ าเสี่ยวติงที่มีต่ออันธพาลโรงเรียนก่ อนหน้ านีไ้ ด้ หายไปแล้ ว ลูกสมุนของเขากระจาย
ไปอยู่ห้องอื่นหมดแล้ ว ตอนนีเ้ หลือแค่ ซีโป๋เหวินเพียงคนเดียว แต่ เขาก็เป็ นแค่ ไก่ อ่อนคนหนึ่งเท่ านัน้
　　陈志杰那边却好像有很多人。

แต่ ดูเหมือนว่ าเฉินจือ้ เจี๋ยจะมีคนเยอะกว่ าเขามาก

　　以少敌多。

มีศัตรูน้อยลงสิดี
　　嘶。有点悬。

ชิ เป็ นไปไม่ ได้

　　马小丁心里发虚，脚步一停。想了想，马小丁可怜兮兮回头看宋喻，委屈巴巴：“喻哥，
我被人欺负了。”

หม่ าเสี่ยวติงรู้สึกอึดอัด เขาหยุดก้ าวเดินพร้ อมครุ่ นคิด เขาหันกลับไปหาซ่ งอวีด้ ้ วยท่ าทางน่ าเวทนาระคน
น้ อยใจ “พี่ฮุย ฉันถูกรังแก”
　　旁观一切的宋喻皮笑肉不笑：“哦，挺好的。”

ซ่ งอวีท้ ่ ยี ืนมองเหตุการณ์ อยู่ข้าง ๆ ตัง้ แต่ ต้นยิม้ เยาะ “อ๋ อ เยี่ยมเลย”

　　马小丁这种不良少年就该被打一顿，打到弃武从文，好好学习。

เด็กไม่ ดีอย่ างหม่ าเสี่ยวติงสมควรถูกทุบสักป๊าบหนึ่ง ทุบให้ หลาบจำจะได้ เลิกใช้ กำลังต่ อสู้แล้ วหันมาตัง้ ใจเรียน
สักที
　　奚博文愣了，“不是，马哥你跟喻哥说话怎么用这语气，喻哥是搞学习的，根本不会打
架，你还想让他给你出头？这不是害喻哥吗。”

ซีโป๋เหวินชะงัก “ไม่ ใช่ นะ ทำไมพี่หม่ าถึงใช้ น้ำเสียงแบบนีพ้ ูดกับพี่อวีล้ ่ ะ พี่อวีส้ นใจแต่ เรื่องเรียนเท่ านัน้ พี่เขา
ไม่ ถนัดเรื่องชกต่ อยพวกนีห้ รอก นี่พ่ จี ะให้ พ่ อี วีร้ ับหน้ าแทนพี่เหรอ ? ทำแบบนีก้ เ็ ท่ ากับพี่การทำร้ ายพี่อวีน้ ะ”
　　马小丁怜悯看了他一眼，不想解释太多。

หม่ าเสี่ยวติงชำเลืองมองเขาอย่ างเมตตา เขาไม่ คิดจะอธิบายอะไรให้ มากความ

　　偏头继续不依不饶地跟宋喻卖惨，动之以情晓之以理。

เขาหันกลับมาเอียงศีรษะและมองซ่ งอวีด้ ้ วยท่ าทางน่ าอนาถอย่ างไม่ หยุด เขาส่ งความรู้สึกออกไปเพื่อทำให้ อีก
ฝ่ ายเข้ าใจถึงเหตุผล
　　“喻哥，我说错了，这根本就不是我被欺负的问题，这关乎我们一班尊严的问题。”

“พี่อวี ้ ฉันพูดผิดไป อันที่จริ งปั ญหามันไม่ ได้ อยู่ท่ วี ่ าฉันโดนรั งแกหรอก แต่ น่ ีเป็ นเรื่ องศักดิ์ศรีห้องหนึ่งของพวก
เราเลยนะ”
　　“占好的球场说抢就抢，这也太不把我们一班放在眼里了吧！”

“คิดจะแย่ งก็แย่ งสนามบาสที่พวกเราจองไว้ แบบหน้ าด้ าน ๆ ทำแบบนีพ้ วกมันไม่ เห็นหัวห้ องหนึ่งของพวกเรา

เลยด้ วยซ้ำ!”
　　“喻哥！咱们要有班级荣誉感！”

“พี่อวี!้ ห้ องของพวกเราต้ องได้ รับเกียรตินะ!”

　　宋喻偏头问谢绥：“不背沁园春长沙，你教教我牛顿第三定律。”

ซ่ งอวีเ้ อียงศีรษะถามเซี่ยสุย “ถ้ าไม่ อยากท่ องบทกวีฉางซา งัน้ นายสอนฉันกฎข้ อที่สามของนิวตันก็แล้ วกัน”
　　谢绥忍笑：“要不要先教第一第二定律？”

เซี่ยสุยยิม้ “เรียนกฎข้ อที่หนึ่งกับสองก่ อนดีไหม?”

　　马小丁怕他们俩先走，快哭了，也不要脸面了，嘤嘤嘤：“喻哥我想打篮球，扣达不溜
扣。”

หม่ าเสี่ยวติงกลัวพวกเขาจะเดินจากไป เขาจึงส่ งเสียงร้ องฮือ ๆ ๆ ออกมาอย่ างไร้ ยางอาย “พี่อวีฉ้ ันอยากเล่ น
บาส คิวดับเบิล้ ยูคิว”
　　宋喻：“……”

ซ่ งอวี ้ “......”
　　奚博文满头问号：“扣啥不溜？”

ซีโป๋เหวินย้ อนถามด้ วยความฉงน “คิวดับเบิล้ ยู?”

　　他们在这边吵闹了半天，其实一班很多人都没走远，暗中悄悄观察着。

พวกเขาโหวกเหวกโวยวายอยู่ทางนีเ้ กือบครึ่งค่ อนวัน อันที่จริงเพื่อนนักเรียนห้ องหนึ่งก็อยู่ห่างจากพวกเขาไม่

ไกล จึงมีหลายคนที่กำลังแอบยืนดูอย่ างเงียบ ๆ
　　女孩们交头接耳。

นักเรียนหญิงต่ างพากันกระซิบกระซาบ
　　“发生了什么事？”

“เกิดอะไรขึน
้ ?”
　　“好像是球场被抢了吧。”

“ดูเหมือนว่ าสนามบาสจะถูกแย่ งมัง้ ”

　　“高二十五班抢的，陈志杰一群人。”

“ถูกนักเรี ยนม. 5 ห้ องสิบห้ าแย่ งไป เป็ นกลุ่มคนของเฉินจือ้ เจี๋ย”

　　“啊？陈志杰？就高二那位年级大佬？”

“หา? เฉินจือ้ เจี๋ย? พี่ใหญ่ ะดับชัน

้ ม.5 ห้ องสิบห้ าคนนัน้ น่ ะเหรอ?”
　　“什么年级大佬，人家可是校霸。”

“พี่ใหญ่ ระดับชัน
้ อะไรกัน อันธพาลต่ างหากล่ ะ”
　　“嘶——”
“ชู่——”

　　校霸，大佬，所以整个学校只有他一个人想好好读书？

อันธพาล พี่ใหญ่ ภายในโรงเรียนแห่ งนีม้ ีแค่ เขาคนเดียวเหรอที่อยากตัง้ ใจเรียน ?

　　宋喻对身边的环境绝望了，被马小丁整得烦不胜烦，皱眉：“够了没？”

ซ่ งอวีส้ นิ ้ หวังกับสภาพแวดล้ อมรอบตัว หม่ าเสี่ยวจิงทำให้ เขารำคาญจนต้ องขมวดคิว้ “พอรึยงั ?”

　　马小丁眨巴了眼，非常可怜。

หม่ าเสี่ยวติงกะพริบตาปริบ ๆ ด้ วยท่ าทางน่ าสงสาร

　　这一幕把奚博文人都看傻了。

ฉากนีทำ
้ ให้ ซีโป๋เหวินยืนงงเป็ นไก่ ตาแตก
　　宋喻扯了下嘴角，转头跟谢绥说：“等等，我先去主持一下正义。”

ซ่ งอวีก้ ระตุกมุมปากพลันหันไปพูดกับเซี่ยสุยว่ า “รอก่ อนนะ ฉันขอไปพดุงความยุตธิ รรมก่ อน”

　　谢绥笑，“好。”喻喻还真是正义。

เซี่ยสุยยิม้ “โอเค”อวีอ้ วีช้ ่ างเป็ นคนที่มีความยุตธิ รรมจริง ๆ

　　篮球场就在操场旁边。

สนามบาสอยู่ถัดจากสนามกีฬา
　　这一届体育课，几个班一起上，从高一到高三都有，人特别多。

ในวิชาพลศึกษาจะมีนักเรียนหลายห้ องเรียนร่ วมกัน มีตงั ้ แต่ มัธยมสี่ไปจนถึงมัธยมหก จำนวนคนจึงมากเป็ น

พิเศษ
　　高一一班谢绥的名字早就风靡一中，不少学姐专门站到体育看台上，就为了看他。

　　由奚博文领路，马小丁走前面，跟螃蟹似的横。

　　看着马小丁那大街上能被人揪出去打一顿的走路姿势，宋喻忍无可忍：“他在前面整得我
好像是去打架的一样。”

　　谢绥失笑道：“你不就是去打架的？”

　　宋喻微微瞪大眼：“我是去讲道理的好不好？先来先到，这是礼貌问题。能靠讲道理解决
的事，为什么要动手？文明社会懂吗？”

　　谢绥安静听着，也不反驳。

　　宋喻想了想，有些不满：“所以，我在你眼里就是那种只会打架的不良少年？”

　　谢绥逗他都上瘾了，垂眸，勾唇笑：“不，你还会打电话。”

　　宋喻面无表情盯着他。

　　“哦。”
　　我打电话是为了谁？

　　早上夸的聪明可爱善良都喂狗了？

　　谢绥本来就是风云人物，在加上宋喻那个真假未知的身份，这边动静一响，就吸引了不少
视线。操场上的人都悄悄往这边靠近，以篮球场为中心。

　　高二十五班一群人刚抱着球从器材室出来，为首的却不是陈志杰。

　　是一个那天他们没见过的大个子。

　　马小丁语气很冲：“不是说不服来干的吗？我们来了，打啊，你们老大呢，陈志杰呢，当
缩头乌龟去了？”

　　宋喻在后面脸色铁青扳着他的肩膀，把他往后拽。

　　马小丁：“诶诶喻哥你干嘛，我狠话还没放完呢。”

　　宋喻没理他，神色恢复，风度翩翩很礼貌的：“这位同学……”我们可以来谈论一下球场的
归属问题。

　　只是他后面的话没说完，大个子已经抱着球嗤笑一声，得意洋洋：“陈志杰？昨天退位
了，脑子进水忽然搞起了学习，头发都染了回去。现在一中的校霸是我了，老子就是十五班老
大，高丰！”

　　宋喻咬了下牙，继续平淡说：“……这个球场是我们班的人先占的。”

　　高丰大拇指擦了下鼻子，冷冷一笑：“打架！来啊！今天就是我扬名立威的一天！今天过
后，全校都要知道他们的校霸，换、人、了!”

　　宋喻深呼一口气：“……我们做人做事要讲究先来后到，所以可不可以，人人退一步。”

　　高丰自说自话：“兄弟们！亮出武器来！”

　　宋喻闭嘴，视线冰冷看着他。

　　一瞬间空气都变得紧张起来。

　　马小丁在他后面瑟瑟发抖，看高丰像看个舍身炸碉堡的壮士。

　　高丰发现气氛不对，终于把视线落到了宋喻身上，看他这清秀文弱的样子，不屑一
笑：“你刚刚瞎他妈说了一通啥？是不是想说你们先来的，让我们让位？哟，你看你喊着篮球
场一声，他应吗？”

　　马小丁一脸沉痛和惋惜。
　　兄弟你在玩火，哦不，你在玩命。

　　奚博文已经看不下去了，都搞不懂马哥为什么要把岁月静好只想学习的喻哥搞过来。

　　宋喻收拾了一下情绪。

　　妈的。

　　这道理讲不下去了。
　　他呼口气，看着高丰，笑。

　　“它应不应我不知道，但我知道，等下我喊你儿子，你是不应也得应。”
　　高丰瞪大眼。

　　宋喻活动了下手腕，语气森寒：“不应，我就打到你应。”