Professional Documents
Culture Documents
ตอนที่ 29
ตอนที่ 29
他的手机号码除了家人外,就谢绥和马小丁知道,还有在班主任那里有记录。能够把短信发到
他这里来,肯定是从欧依莲那里知道的信息。
เบอร์ โทรศัพท์ มือถือของเขา นอกจากครอบครัวแล้ วมีแค่ เซี่ยสุย หม่ าเสี่ยวติงและครูประจำชัน้ เท่ านัน้ ที่ร้ ู
สามารถส่ งข้ อความมาหาเขาได้ ขนาดนี ้ คงต้ องได้ ข้อมูลมาจากโอวอีเหลียนแน่ นอน
说话的语气那么恶心,除了王辞还有谁呢?一天没来上学,是去调查他和谢绥了?
ทางที่ดีท่ สี ุดสำหรับเจ้ าโง่ หวังฉือคืออย่ าโผล่ หวั มาที่น่ ี ไม่ เช่ นนัน้ เขาจะอัดให้ ลืมไปเลยว่ าแม่ ของมันคือใคร หลัง
จากจัดการกับหมอนั่นก็เรียกผู้ปกครองของมันมาดูสภาพลูกตัวเอง คงสะใจน่ าดู ไอ้ ขยะเอ๊ ย
体育课是高中生最期待的课,打铃就一群人蜂拥而出。马小丁是跑在最前面的那一伙人,拽着
奚博文直奔下楼去占球场。
ซ่ งอวีเ้ อียงหน้ ามองก็พบว่ าเซี่ยอวีย้ ังหลับอยู่ เขาใช้ มือเคาะโต๊ ะสองครัง้ พร้ อมกระซิบ “นี่ ถึงเวลาเรียนแล้ ว”
几乎是在他靠过去的一瞬间,谢绥就睁开了眼,黑眸清醒异常,一丝睡意都不见。
เนื่องจากมีโรคแปลกประหลาดบนร่ างกาย โรงเรียนจึงให้ สทิ ธิพเิ ศษซ่ งอวีโ้ ดยอนุญาตให้ เขาไม่ ต้องเข้ าร่ วมวิชา
พลศึกษาได้ แต่ ซ่งอวีก้ ลับรู้สึกว่ าโรคนีก้ ็เหมือนกับขีห้ มานั่นแหละ เขาไม่ เคยเก็บมันมาใส่ ใจ เมื่อเดินมาได้ ครึ่ง
ทางเซี่ยสุยก็กดรับสายและบอกให้ ซ่งอวีล้ งไปรอเข้ าที่ใต้ ตกึ ก่ อน
宋喻走下楼的时候,遇到了两个隔壁班的女生。
“ใช่ พ่ อ
ี วีจ้ ริง ๆ เหรอ?!”
“不知道啊,现在论坛都撕成什么样了,也没个定论,不过,不管是不是,真他妈帅。”
“ไม่ ร้ ู สิ ตอนนีบ
้ นเว็บบอร์ ดแบ่ งแยกกันเยอะแยะไปหมด ยังไม่ มีข้อสรุ ปที่ชัดเจน แต่ ไม่ ว่าจะใช่ หรือไม่ ใช่ โคตร
หล่ อเลยอ่ ะ”
“我看照片就心动了呜呜呜。”
宋喻微不可见地扯了下嘴角。
โชคดีท่ เี ขาถอยออกมาแล้ ว
别整那些有的没的,在景城一中,他就想当个学霸。
อย่ าไปสนใจเรื่องมีหรือไม่ มีอะไรเหล่ านัน้ เลย สิ่งที่เขาต้ องการคือเป็ นเด็กนักเรียนหัวกะทิของโรงเรียนมัธยม
อันดับหนึ่งเมืองจิ่งต่ างหากล่ ะ
他在教学楼前的树下等了半天,谢绥才下来。
พี่อวี ้ ชื่อสุดฮอตที่กำลังเป็ นที่พูดถึงในวันนี ้ เหล่ านักเรียนภายในห้ องต่ างก็ค้ ุนชินกับชื่อนีแ้ ล้ ว แต่ คนที่ไม่ ค้ ุน
หน้ าต่ างก็พากันหันมามองทางนีโ้ ดยไม่ ร้ ูตัว
好在宋喻早就习惯了这种注视,不咸不淡回复:“累,不去。”
โชคดีท่ ซี ่ งอวีค้ ้ ุนชินกับการที่ตกเป็ นเป้าสายตาแบบนีไ้ ปตัง้ นานแล้ ว เขาตอบเสียงเรียบ “เหนื่อย ไม่ ไป”
马小丁自从上次看他打人后,就再也没把他当瓷娃娃了,惊讶疑问:“啊,你这下个楼跑
两圈就累了?可是老师不让我们回教室啊,你不打球去干吗?”
เทพเซี่ย...นายคือนักเรียนหัวกะทิตัวปลอมใช่ ไหมเนี่ย
瞧瞧我们喻哥。
เขาเหล่ มองพี่อวี ้
宋喻偏头,拉着谢绥的衣袖:“走,我们去搞学习。”
谢绥收回手,淡淡笑道:“那还是算了。”
ตอนที่ซ่งอวีกำ
้ ลังวิจารณ์ เขาด้ วยหลักการและเหตุผล
突然奚博文从另一边跑了过来,小书呆子气得脸都红了,隔着老远就对马小丁说:“马
哥!我们已经占了的球场被人抢了!”
เนื่องจากตอนที่เขายังเด็ก ไม่ ร้ ูไปได้ ยนิ ใครพูดมาว่ าคนที่เล่ นบาสจะตัวสูง ดังนัน้ เขาจึงเล่ นกีฬาชนิดนีต้ งั ้ แต่ เด็ก
จนถึงมัธยมปลาย
他和马小丁一下课杀出人群抢到的球场,就这么被横刀抢走,可把他委屈个半死。
เขาและหม่ าเสี่ยวติงแย่ งสนามบาสทันทีท่เี ลิกเรียน แต่ จ่ ู ๆ กลับถูกคนอื่นแย่ งสนามไปต่ อหน้ าต่ อตา สิ่งนีไ้ ม่
เป็ นธรรมสำหรับเขา
拿下眼镜,奚博文气得不行:“高二十五班那群人!简直就是强盗!蛮不讲理!我说我们
先到,他们竟然问写名字了没,没写名字就是他们的!还说不服去打一架!”
เขาถอดแว่ นออก ซีโป๋เหวินโกรธจนแทบจะทนไม่ ไหว “กลุ่มม.5 ห้ องสิบห้ า! โจรชัด ๆ เลย! โคตรไร้ เหตุผล! ฉัน
บอกไปแล้ วว่ าพวกเรามาถึงก่ อน หมอนั่นถามถามว่ าเขียนชื่อไว้ รึยัง ถ้ ายังไม่ ได้ เขียนชื่อไว้ กห็ มายความว่ า
สนามนัน้ เป็ นของพวกมัน! แถมยังพูดอีกว่ าถ้ าไม่ ยอมก็ไปสู้กับมัน!”
马小丁瞪大眼,还真就不能忍了,撸起袖子骂骂骂咧咧:“我日!老子初中当了那么多年
校霸,还虚他!打就打!”
หม่ าเสี่ยวติงเบิกตาโต ทนไม่ ได้ แล้ วจริง ๆ เขาถลกแขนเสือ้ ขึน้ พร้ อมกับด่ ากราด “เชีย้ เอ้ ย ! กูเป็ นอันธพาลมา
ตัง้ แต่ มัธยมต้ น จะไปกลัวมันทำไม! สู้ก็ส้ ูดวิ ะ!”
他走前想到宋喻还在旁边看着,退后几句,还不忘跟宋喻报备一声:“喻哥我去主持正义
了。”
宋喻从眼神到表情每一处都写着嫌弃。
ซีโป๋เหวินรีบพูด “ม. 5 ห้ องสิบห้ ามีเฉินจือ้ เจี๋ยที่เป็ นนักเรียนอันธพาลของที่น่ ีอยู่นะ หมอนั่นอัดไม่ ไว้ ชีวิตเลย
ยากเกินกว่ าจะรับมือได้ พวกเราอย่ าไปยุ่งกับหมอนั่นเลย”
马小丁:“……”
ซีโป๋เหวินนึกว่ าเขาไม่ ร้ ูจักคนคนนัน้ เขาจึงพูดด้ วยความกระวนกระวายใจจนฟั งไม่ ได้ ศัพท์ “ก็เฉินจือ้ เจี๋ยไง !
เฉินจือ้ เจี๋ยที่เป็ นอันธพาลของโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งเมืองจิ่งไง! คนที่ลาออกจากโรงเรียนเมื่อเทอมที่แล้ ว
ได้ ยนิ มาว่ าหมอนั่นเรียนเทควันโดสายดำ แถมยังเคยเรียนศิลปะการต่ อสู้ด้วย เวลาสู้หมอนั่นใช้ มีด ใช้ อิฐทุบหัว
คนด้ วยนะ ถ้ าไปสู้กับหมอนั่นต้ องเกิดเรื่องแน่ ๆ พี่หม่ าพวกเราข่ มใจไว้ เถอะนะ อีกเดี๋ยวทุกอย่ างก็จะผ่ านไปได้
ด้ วยดีแล้ ว”
马小丁:“……”
เฉินจือ้ เจี๋ย?
就上次台球室那个装逼不成被打脸,躲在格子衫后面一句话不说,装死人的?
มีศัตรูน้อยลงสิดี
嘶。有点悬。
หม่ าเสี่ยวติงรู้สึกอึดอัด เขาหยุดก้ าวเดินพร้ อมครุ่ นคิด เขาหันกลับไปหาซ่ งอวีด้ ้ วยท่ าทางน่ าเวทนาระคน
น้ อยใจ “พี่ฮุย ฉันถูกรังแก”
旁观一切的宋喻皮笑肉不笑:“哦,挺好的。”
เด็กไม่ ดีอย่ างหม่ าเสี่ยวติงสมควรถูกทุบสักป๊าบหนึ่ง ทุบให้ หลาบจำจะได้ เลิกใช้ กำลังต่ อสู้แล้ วหันมาตัง้ ใจเรียน
สักที
奚博文愣了,“不是,马哥你跟喻哥说话怎么用这语气,喻哥是搞学习的,根本不会打
架,你还想让他给你出头?这不是害喻哥吗。”
ซีโป๋เหวินชะงัก “ไม่ ใช่ นะ ทำไมพี่หม่ าถึงใช้ น้ำเสียงแบบนีพ้ ูดกับพี่อวีล้ ่ ะ พี่อวีส้ นใจแต่ เรื่องเรียนเท่ านัน้ พี่เขา
ไม่ ถนัดเรื่องชกต่ อยพวกนีห้ รอก นี่พ่ จี ะให้ พ่ อี วีร้ ับหน้ าแทนพี่เหรอ ? ทำแบบนีก้ เ็ ท่ ากับพี่การทำร้ ายพี่อวีน้ ะ”
马小丁怜悯看了他一眼,不想解释太多。
เขาหันกลับมาเอียงศีรษะและมองซ่ งอวีด้ ้ วยท่ าทางน่ าอนาถอย่ างไม่ หยุด เขาส่ งความรู้สึกออกไปเพื่อทำให้ อีก
ฝ่ ายเข้ าใจถึงเหตุผล
“喻哥,我说错了,这根本就不是我被欺负的问题,这关乎我们一班尊严的问题。”
“พี่อวี ้ ฉันพูดผิดไป อันที่จริ งปั ญหามันไม่ ได้ อยู่ท่ วี ่ าฉันโดนรั งแกหรอก แต่ น่ ีเป็ นเรื่ องศักดิ์ศรีห้องหนึ่งของพวก
เราเลยนะ”
“占好的球场说抢就抢,这也太不把我们一班放在眼里了吧!”
宋喻偏头问谢绥:“不背沁园春长沙,你教教我牛顿第三定律。”
ซ่ งอวีเ้ อียงศีรษะถามเซี่ยสุย “ถ้ าไม่ อยากท่ องบทกวีฉางซา งัน้ นายสอนฉันกฎข้ อที่สามของนิวตันก็แล้ วกัน”
谢绥忍笑:“要不要先教第一第二定律?”
หม่ าเสี่ยวติงกลัวพวกเขาจะเดินจากไป เขาจึงส่ งเสียงร้ องฮือ ๆ ๆ ออกมาอย่ างไร้ ยางอาย “พี่อวีฉ้ ันอยากเล่ น
บาส คิวดับเบิล้ ยูคิว”
宋喻:“……”
ซ่ งอวี ้ “......”
奚博文满头问号:“扣啥不溜?”
นักเรียนหญิงต่ างพากันกระซิบกระซาบ
“发生了什么事?”
“เกิดอะไรขึน
้ ?”
“好像是球场被抢了吧。”
“高二十五班抢的,陈志杰一群人。”
“啊?陈志杰?就高二那位年级大佬?”
“พี่ใหญ่ ระดับชัน
้ อะไรกัน อันธพาลต่ างหากล่ ะ”
“嘶——”
“ชู่——”
校霸,大佬,所以整个学校只有他一个人想好好读书?
ฉากนีทำ
้ ให้ ซีโป๋เหวินยืนงงเป็ นไก่ ตาแตก
宋喻扯了下嘴角,转头跟谢绥说:“等等,我先去主持一下正义。”
สนามบาสอยู่ถัดจากสนามกีฬา
这一届体育课,几个班一起上,从高一到高三都有,人特别多。
由奚博文领路,马小丁走前面,跟螃蟹似的横。
看着马小丁那大街上能被人揪出去打一顿的走路姿势,宋喻忍无可忍:“他在前面整得我
好像是去打架的一样。”
谢绥失笑道:“你不就是去打架的?”
宋喻微微瞪大眼:“我是去讲道理的好不好?先来先到,这是礼貌问题。能靠讲道理解决
的事,为什么要动手?文明社会懂吗?”
谢绥安静听着,也不反驳。
宋喻想了想,有些不满:“所以,我在你眼里就是那种只会打架的不良少年?”
谢绥逗他都上瘾了,垂眸,勾唇笑:“不,你还会打电话。”
宋喻面无表情盯着他。
“哦。”
我打电话是为了谁?
早上夸的聪明可爱善良都喂狗了?
谢绥本来就是风云人物,在加上宋喻那个真假未知的身份,这边动静一响,就吸引了不少
视线。操场上的人都悄悄往这边靠近,以篮球场为中心。
高二十五班一群人刚抱着球从器材室出来,为首的却不是陈志杰。
是一个那天他们没见过的大个子。
马小丁语气很冲:“不是说不服来干的吗?我们来了,打啊,你们老大呢,陈志杰呢,当
缩头乌龟去了?”
宋喻在后面脸色铁青扳着他的肩膀,把他往后拽。
马小丁:“诶诶喻哥你干嘛,我狠话还没放完呢。”
宋喻没理他,神色恢复,风度翩翩很礼貌的:“这位同学……”我们可以来谈论一下球场的
归属问题。
只是他后面的话没说完,大个子已经抱着球嗤笑一声,得意洋洋:“陈志杰?昨天退位
了,脑子进水忽然搞起了学习,头发都染了回去。现在一中的校霸是我了,老子就是十五班老
大,高丰!”
宋喻咬了下牙,继续平淡说:“……这个球场是我们班的人先占的。”
高丰大拇指擦了下鼻子,冷冷一笑:“打架!来啊!今天就是我扬名立威的一天!今天过
后,全校都要知道他们的校霸,换、人、了!”
宋喻深呼一口气:“……我们做人做事要讲究先来后到,所以可不可以,人人退一步。”
高丰自说自话:“兄弟们!亮出武器来!”
宋喻闭嘴,视线冰冷看着他。
一瞬间空气都变得紧张起来。
马小丁在他后面瑟瑟发抖,看高丰像看个舍身炸碉堡的壮士。
高丰发现气氛不对,终于把视线落到了宋喻身上,看他这清秀文弱的样子,不屑一
笑:“你刚刚瞎他妈说了一通啥?是不是想说你们先来的,让我们让位?哟,你看你喊着篮球
场一声,他应吗?”
马小丁一脸沉痛和惋惜。
兄弟你在玩火,哦不,你在玩命。
奚博文已经看不下去了,都搞不懂马哥为什么要把岁月静好只想学习的喻哥搞过来。
宋喻收拾了一下情绪。
妈的。
这道理讲不下去了。
他呼口气,看着高丰,笑。
“它应不应我不知道,但我知道,等下我喊你儿子,你是不应也得应。”
高丰瞪大眼。
宋喻活动了下手腕,语气森寒:“不应,我就打到你应。”