ตอนที่ 27 เพื่อนร่วมโต๊ ะของฉัน

　　“……”

全班鸦雀无声。

宋喻扯了下嘴角,什么“我老公喻哥”，明明就是“你老公喻哥”，别搞这些虚的啊妹
妹。

“......”

ทังห้
้ องเรี ยนเงียบเป็ นเป่ าสาก
ซ่งอวี ้แสยะยิ ้มขึ ้นที่มมุ ปาก “พี่อวี ้สามีของฉัน” อะไรกันล่ะ เห็นกันอยู่ชดั ๆ ว่าเป็ น “พี่อวี ้สามีคณ
ุ ” ต่างหาก แต่อย่า
ข้ องแวะกับสาว ๆ ขี ้มโนพวกนี ้เลยคงจะดีกว่านะ

　　他不想暴露身份,只是怕麻烦而已,放实际里一点都不虚。

　　垂眸和她对视，浅色的眸子满不在乎，语气也是欠欠的：“你觉得呢？”

เขาไม่ต้องการที่จะเปิ ดเผยตัวตน เพราะเขาแค่กลัวความวุน่ วายที่จะเกิดกับตัวเอง แต่จริ ง ๆ แล้ วเขาก็ไม่ได้ ใส่ใจกับ

มันเลยสักนิด
นัยน์ตาสีออ่ นคูน่ นจ้
ั ้ องลงมาที่ตาของเธออย่างเฉยเมย พร้ อมกับถามด้ วยน้ำเสียงชวนฟั ง “เธอคิดว่าไงล่ะ?”
　　

少女被他盯久了,脸一红，不好意思地低下头去，黑发上的星星发卡熠熠生辉,像眼里的
光。

หญิงสาวหน้ าแดงก่ำหลังจากถูกเขาจ้ องมองเป็ นเวลานาน เธอก้ มหน้ าลงด้ วยความเขิน กิ๊ฟติดผมรูปดวงดาวบน

ผมสีดำ ส่องประกายระยิบระยับสุกสกาวราวกับแสงสว่างในดวงตา

你觉得呢？这狂妄的口气——我觉得你就是啊啊啊！

欧依莲人也愣住,什么老公喻哥，现在的女学生不想着好好学习天天向上，满脑子是什么
东西。

เธอคิดว่าไงล่ะ? ท่าทางการพูดอวดดีแบบนี ้——ทำให้ ฉนั คิดว่านายคือพี่อวี ้ไงล่ะจ๊ ะ!

โอวอีเหลียนเองก็นิ่งอึ ้งไปเช่นกัน นักเรี ยนหญิงสมัยนี ้วัน ๆ ไม่คิดถึงเรื่ องพัฒนาการเรี ยนของตัวเองกันเลยรึไงนะ
ถึงได้ มีแต่เรื่ องอะไรไม่ร้ ูอยู่ในหัวเต็มไปหมด
　　果然宋喻这个人就是老鼠屎——别让她揪住把柄，否则一定给他劝退学。

　　班上笼罩在一股很躁动的气氛里，不少人开始窃窃私语。

แน่นอนว่าซ่งอวี ้คนนี ้เป็ นหนู——ที่จะไม่ยอมให้ เธอจับได้ เด็ดขาด มิฉะนันเขาจะต้

้ องถูกเชิญให้ ลาออกแน่นอน
ทังห้
้ องเรี ยนถูกปกคลุมไปด้ วยบรรยากาศที่กระสับกระส่าย และหลายคนก็เริ่ มกระซิบ กระซาบกัน
 　　欧依莲怒不可歇：“都安静！”她抬头,视线冰冷盯着宋喻：“快下课了，别耽误时
间。”

โอวอีเหลียนยากที่จะระงับโทสะเอาไว้ ได้ “เงียบกันให้ หมด!” เธอเงยหน้ าขึ ้นจ้ องมองไปที่ซง่ อวี ้ด้ วยสายตาเย็นชา
“ใกล้ จะหมดคาบแล้ ว อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย”
　　宋喻偏要和她反着来,笑得灿烂：“别吧老师,我对我同桌的赞美之词,怕是一节课也
说不完呢。”

“อย่าสิครับครู เกรงว่าคำชมต่าง ๆ ที่ผมมีตอ่ เพื่อนร่ วมโต๊ ะของผมคนนี ้ คาบแรกก็คงพูดไม่พด

ู หรอก”

　　宋喻的同桌……是谢绥。

　　嘶。

　　一班清清楚楚响起了一群女生倒吸凉气的声音。

เพื่อนร่วมโต๊ ะของซ่งอวี...้ คือเซี่ยสุย

เฮือก
เสียงของเด็กผู้หญิงกลุม่ หนึง่ ที่สดู อากาศเย็น ๆ เฮือกใหญ่เข้ าปอดดังขึ ้นชัดเจนมากในห้ องเรี ยน

　　于是，气氛更加躁动。

　　欧依莲气得脸都快扭曲了：“宋喻——我只给你一分钟！”

　　“一分钟啊,那就长话短说吧。”

ส่งผลให้ บรรยากาศระส่ำระส่ายมากยิง่ ขึ ้น
โอวอีเหลียนที่ได้ ฟังโกรธจนใบหน้ าบิดเบี ้ยวไปหมด “ซ่งอวี ้ ครูให้ เวลาเธอแค่หนึง่ นาทีเท่านัน้ !”
“หนึง่ นาทีเอง งันจะพู
้ ดแบบสรุป ๆ แทนแล้ วกันนะ”

　　宋喻笑了下,站在讲台上,想了想，说：“我的同桌，叫谢绥，是年级第一，学习特
别好，性格特别好，长的特别好，什么都特别好。”

ซ่งอวี ้ยิ ้มออกมาแล้ วที่ยืนคิดอยู่ครู่ หนึง่ อยู่บนแท่นโพเดียม แล้ วพูดว่า “เพื่อนร่วมโต๊ ะของผม ชื่อว่าเซี่ยสุย เป็ นที่
หนึง่ ของห้ อง เขาเรี ยนเก่งเป็ นพิเศษ นิสยั ดีเป็ นพิเศษ อะไรก็ดีเป็ นพิเศษไปหมดเลยล่ะ ”
最后三个字“特别好”仿佛带着笑意，温柔又清澈。

一班下面。　

女孩子：“哇啊啊啊！！！”

สีคำ
่ สุดท้ าย "ดีเป็ นพิเศษ" ดูเหมือนผู้พดู กำลังพูดด้ วยรอยยิ ้มที่ออ่ นโยนอย่างเปิ ดเผย
 ชันเรี
้ ยนตรงหน้ า
เด็กสาวต่างพากัน ”ว้ าวๆๆ!!!”

　　这捧场叫喊的劲把马小丁都给弄懵了——咋回事，啥玩意啊老妹，刚刚我起哄的时
候你们都看我像傻逼，结果现在你们自己叫起来了？

เสียงเชียร์ ร้องลัน่ กันสนัน่ หวัน่ ไหวทำให้ หม่าเสี่ยวติงสับสนไปหมด——เกิดไรขึ ้นล่ะเนี่ย นี่มนั เรื่ องบ้ าอะไรกันน่ะ
สาว ๆ ทังหลาย
้ ตอนที่ฉนั ส่งเสียงโห่ร้องเมื่อกี ้นี ้ พวกเธอเพิ่งมองมาที่ฉนั ยังกับเห็นฉันเป็ นไอ้ หน้ าโง่อยู่เลย แล้ ว ทำไมตอน
นี ้ดันมาร้ องตะโกนขึ ้นมาเองซะงัน้ ?

　　谢绥就坐在位置上，漆黑的眼眸笑吟吟看着他。

　　性格特别好……真是，两辈子难得的夸赞。

เซี่ยสุยก็นงั่ อยู่ตรงที่นงั่ นัยน์ตาสีรัตติกาลคูน่ นกำลั

ั ้ งมองมาที่เขาด้ วยรอยยิ ้มละมุน
นิสยั ดีเป็ นพิเศษ......มันช่างเป็ น...คำชมที่หาได้ ยากจริ ง ๆ ตลอดสองช่วงชีวิตของเขา

宋喻带着所有人的视线走下台。他第一个晚自习就已经吸引无数迷妹，和王辞杠上后，
更是成了整个一班最神秘的一号人物。现在爆出名字，宋喻，和谢绥是同桌，联想起昨天晚上
贞子哥似是而非的爆料。

ซ่งอวี ้ก้ าวลงมาจากแท่นโพเดียมพร้ อมกับสายตาที่จบั จ้ องมาของทุกคน เขาดึงดูดแฟนเกิร์ลจนนับไม่ถ้วนในคืน

แรกของการเรี ยนด้ วยตัวเอง หลังจากที่เขาเป็ นปรปั กษ์ กบั หวังฉือ เขาก็กลายเป็ นบุคคลที่ลกึ ลับที่สดุ ในชันเรี ้ ยน ตอนนี ้เขา
ได้ เปิ ดเผยว่าเขาชื่อซ่งอวี ้ และความจริ งที่วา่ เขาเป็ นเพื่อนร่วมโต๊ ะกับเซี่ยสุย ชวนให้ นกึ ถึงข้ อมูลที่พี่ซาดาโกะได้ เผยแพร่ใน
เว็บบอร์ ดเมื่อคืนนี ้
一班的女生要疯了！

不过猜测结果正确与否，反正大概今晚又是论坛腥风血雨的一夜！

สาว ๆ ในชันเรี
้ ยนต้ องเพี ้ยนไปแล้ วแน่ ๆ!
ไม่วา่ การคาดเดาจะถูกหรื อไม่ก็ตาม แต่คืนนี ้คงเป็ นคืนนองเลือดอีกคืนในเว็บบอร์ ด !

　　欧依莲气不打一处来，她还计划着带动全班孤立宋喻，结果现在是个什么样子，眼
风冰冷地一扫下面，大声斥道：“安静！下一个！”

โอวอีเหลียนโกรธจนทนไม่ไหวอีกต่อไป เดิมทีเธอวางแผนที่จะยุให้ คนทังชั

้ นเรี
้ ยนแตกคอกับซ่งอวี ้ แต่ผลลัพธ์กลับ
กลายเป็ นแบบนี ้ไปได้ ยงั ไง สายตาของเธอกวาดไปรอบๆ อย่างเย็นชา “เงียบ! คนต่อไป!”
　　女孩子们稍稍抑制了一下自己的情绪。下一个说话的人是谢绥，大概也正是因为发
言的人是他，才能压下宋喻带来的震惊。
 สาวๆ พากันเก็บอารมณ์ของตัวเองเล็กน้ อย อาจจะเพราะคนที่ตอ่ ไปที่จะพูดคือเซี่ยสุย ทำให้ พวกเธอสามารถระงับ
ความตกตะลึงที่เกิดจากซ่งอวีไ้ ว้ ได้
　　谢绥上讲台的时候，台下安静得不行，无数双眼睛好奇又激动地看着他。

　　唯独宋喻没有往这边看。

　　他根本不打算上欧依莲的英语课，一开始就自己拿着本阅读理解在那里做。

เมื่อเซี่ยสุยขึ ้นไปบนแท่นโพเดียม ผู้ชมก็เงียบลงมาก ดวงตาหลากหลายคูม่ องมาที่เขาด้ วยความอยากรู้อยากเห็น

ระคนตื่นเต้ น
มีเพียงซ่งอวี ้เท่านันที
้ ่ไม่ได้ มองไปยังโพเดียม
เขาไม่ได้ ตงใจจะเข้
ั้ าเรี ยนวิชาภาษาอังกฤษของโอวอีเหลียนมาตังแต่
้ แรก ดังนันเขาจึ
้ งเริ่ มด้ วยการหยิบหนังสือเพื่อ
อ่านทำความเข้ าใจด้ วยตัวเองอยู่ตรงนัน้
　　刚才上台前，才大概把一篇英语阅读看完，下来怕那点感觉丢失，赶紧拿着笔写
题。

เขาเพิ่งจะอ่านบทความภาษาอังกฤษจบไปก่อนขึ ้นแท่นโพเดียม เมื่อลงมาก็กลัวจะลืมสิ่งที่เพิ่งอ่านไป จึงรี บหยิบ

ปากกามาจดเนื ้อหาที่ได้ เรี ยนรู้ ด้ วยตัวเอง　　
在黑板上写下名字，谢绥回头，看着他的方向。

เซี่ยสุยเขียนชื่อของตัวเองลงบนกระดานดำ จากนันหั
้ นหน้ ากลับมองไปยังทิศทางที่เป็ นที่นงั่ ของตัวเอง
　宋喻坐在靠窗的位置，少年侧脸清秀又认真，头发看起来分外柔软，不抬眼不说话
时，乖得让人心痒痒。握笔的姿势都很可爱，做卷子做出了一种咬牙切齿的味道。

ซ่งอวี ้นัง่ อยู่ที่ตรงนันริ

้ มหน้ าต่าง ใบหน้ าด้ านข้ างที่สวยงามนันกำลั
้ งจริ งจังกับการจดอะไรบางอย่างลงสมุด ผมของ
เขาดูน่มุ สลวยเป็ นพิเศษ ตอนที่ไม่เงยหน้ าขึ ้นพูด เขาดูนิสยั ดีน่าคบหา ท่าทางการถือปากกาก็น่ารักไปหมด ตอนทำ
ข้ อสอบเขาทำอออกมาด้ วยอารมณ์ราวกับกำลังกัดฟั นต่อสู้กบั อะไรบางอย่างอยู่
　　玻璃分割阳光，晴空白云教室黑板，所有关于青春的记忆似乎都在这里。

กระจกคัน่ เรากับแสงตะวัน พลันแหงนมองเมฆขาวบนฟ้าใส ในห้ องเรี ยนมีกระดานดำอยู่ข้างใน เยื่อใยความทรง

จำวัยเยาว์ทงหมด
ั้ ณ ที่แห่งนีย้ ้ อนกลับมา
　　和刚刚那个他做的梦，截然相反的世界。

โลกที่ตรงกันข้ ามอย่างสิ ้นเชิงกับภาพในมโนสำนึกอันเมื่อครู่นี ้

　　谢绥唇角勾起一丝凉薄的笑意。回忆起了一些事。

มุมปากของเซี่ยสุยแย้ มรอยยิ ้มเย็นออกมาบาง ๆ ในยามที่จำเรื่ องราวบางอย่างขึ ้นมาได้

　　逼仄的楼道、肮脏的臭味。流言蜚语、指指点点，压抑而沉默的学生时代。

ทางเดินแคบคับ กลิ่นอับเน่าเหม็น นินทาเช้ าเย็น ชี ้ให้ เห็นถึงช่วงเวลาที่ตกต่ำอันน่าหดหูข่ องนักเรี ยน

 　　一样的教室，一样的同学，他却永远不会站到讲台上。艾滋的流言，王辞的骚扰，
老师的刻意助威，同学的冷眼旁观。

ห้ องเรี ยนเดียวกัน เพื่อนร่วมชันคนเดี

้ ยวกัน แต่เขาจะไม่มีวนั มายืนบนแท่นโพเดียมแบบตอนนี ้ ไหนจะข่าวลือเรื่ อง
โรคเอดส์ การก่อกวนของหวังฉือ การสนับสนุนอย่างออกนอกหน้ าของคุณครู และเพื่อนร่วมชันที ้ ่มองมาอย่างเฉยเมย
　

　日复一日的兼职和永远睡不够的觉。

　犹如醒不来的夜。

วัน ๆ ทำแต่งานพาร์ ทไทม์ตลอดจนนอนไม่พอ

วนเวียนอยู่อย่างนันจนเหมื
้ อนฝั นร้ ายที่เขาไม่มีทางตื่นขึ ้นมาได้

　“我的同桌。”

　谢绥的声音很轻，却不同于宋喻那种属于少年的清朗，有一种超乎年龄的优雅从容。

“เพื่อนร่ วมโต๊ ะของผม”

เสียงของเซี่ยสุยนุ่มนวลมาก มีความสง่างามและความสุขมเกินวัย ซึง่ แตกต่างจากเสียงสดใสแบบเด็ก ๆ ของซ่งอวี ้

　　全班提起一口气。

　　不少女生已经悄悄手机按起了录音键。

ทุกคนทังชั
้ นเรี
้ ยนพากันกลันหายใจ
้
สาว ๆ หลายคนได้ กดปุ่ มบันทึกภาพบนโทรศัพท์อย่างเงียบ ๆ

　　这气氛把宋喻都感染了，他停在一道题在 BD 间犹豫，也抬起头。

　　有点好奇，谢绥会怎么介绍他。

บรรยากาศที่อยู่รอบ ๆ แผ่กระจายเหมือนกับของซ่งอวี ้ เขาหยุดทำข้ อสอบตรงโจทย์ที่เขาลังเลระหว่างคำตอบ B

หรื อ D แล้ วเงยหน้ าขึ ้นมองมาที่เซี่ยสุย

　　他刚刚那么给他面子，谢绥总不会恩将仇报，拿那些糗事来损他吧。

เมื่อกี ้เขาพูดไว้ หน้ าเซี่ยสุยขนาดนัน้ อีกฝ่ ายคงจะไม่เอาคืนด้ วยการใช้ ความน่าอายเหล่านันมาสร้

้ างความอับอาย
ให้ เขาหรอกนะ
　　谢绥对上他的视线，微微一笑。桃花眼外勾内翘，薄情冷淡的长相，这一刻却流露
出一种温柔，但他的模样极具攻击性，这样的温柔也有一种咄咄逼人让人窒息的感觉。
 เซี่ยสุยสบตาเขาและยิ ้มให้ เล็กน้ อย ขอบตานัยน์ตาดอกท้ อคูน่ นโค้
ั ้ งขึ ้น ใบหน้ าที่ปกติจะเย็นชาและนิ่งเฉย ขณะนี ้
กลับดูออ่ นโยน แต่รูปลักษณ์ภายนอกของเขาก็ยงั คงก้ าวร้ าว พาลทำให้ ความอ่อนโยนแบบนีก้ ลับดูเหมือนถูกอะไรบาง
อย่างครอบงำจนทำให้ ผ้ ทู ี่ได้ เห็นแทบหยุดหายใจ
　这一笑正中不少女孩的少女心。在心里疯狂尖叫呐喊，呼吸错乱，握着手机的手都兴
奋得颤抖。

รอยยิ ้มนี ้ติดตราตรึงใจสาว ๆ หลายคน ทังหมดกรี

้ ดร้ องอย่างบ้ าคลัง่ อยู่ในใจ พวกเธอหายใจติด ๆ ขัด ๆ และมือที่
ถือโทรศัพท์ก็สนั่ เทาด้ วยความตื่นเต้ น
　　站在讲台上的少年缓缓道。

　　“他很善良，他很可爱，也很聪明。”

　　善良、可爱、聪明。

เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่บนแท่นโพเดียมกล่าวอย่างช้ า ๆ ว่า
“เขาใจดีมาก น่ารักมากและฉลาดมากอีกด้ วย”

ใจดี น่ารัก ฉลาด

　　肆意张扬如滚烫的阳光，落入他的世界，驱散黑暗、消融冰原。

　　宋喻身上有很多秘密，突如其来的接近，不清不楚的动机。

　　只是，那又如何呢？

แสงอาทิตย์ที่กำลังแผดเผาจนรู้สกึ ร้ อนรุ่มได้ สาดส่องลงสูโ่ ลกของเขา ขจัดความมืดมิดและทลายกำแพงน้ำแข็งทิ ้ง

ไป
ตัวของซ่งอวี ้เองนันมี
้ ความความลับซุกซ่อนอยู่มากมาย การเข้ าหาแบบไม่มีปี่มีขลุย่ ประกอบกับแรงจูงใจที่ไม่
ชัดเจนแบบนัน้
ทำให้ เขาทำได้ แค่คิดว่า ก็แล้ วยังไงล่ะ?
　　至少现在，他并不排斥。

　　谢绥微笑：“或许，我们会度过，很愉快的三年。”

　　最后他喊他的名字，一字一字念：“宋喻。”

แต่อย่างน้ อยในตอนนี ้ เขาจะไม่ปฏิเสธมันหรอก

เซี่ยสุยยิ ้มออกมา “บางทีเราอาจจะใช้ เวลาสามปี ร่วมกันอย่างมีความสุข”
สุดท้ ายเขาก็เรี ยกชื่อของอีกฝ่ ายออกมาอย่างขัดถ้ อยชัดคำว่า “ซ่งอวี ้”
　　“哇啊啊啊啊啊——！！”
 　　比刚才的“特别好”更上一层楼的尖叫！　　

“กรี๊ ดดดดดดด——！！”

เสียงกรี ดร้ องอยู่ในระดับที่สงู กว่าปฏิกิริยาต่อคำว่า 'ดีเป็ นพิเศษ' ก่อนหน้ านี ้เสียอีก!

下课铃的声音，都被淹没在这样的尖叫里。

马小丁拿手捂住耳朵，快被吓死了——这群女人是不是有病啊！

เสียงกริ่ งเลิกคาบถูกกลบด้ วยเสียงกรี ดร้ องเหล่านี ้

หม่าเสี่ยวติงเอามือปิ ดหูป้องกันเสียงกรี๊ ดที่เกือบจะทำให้ ช็อคตาย——ผู้หญิงพวกนี ้นี่เป็ นบ้ าไปแล้ วรึไง!
　　宋喻也愣了，脑子里的思路被打断——日！谢绥夸他聪明？！这也太他妈让人高兴
了吧。还以为上次 720 后，谢绥要给他脑子盖个不好使的章呢。

ซ่งอวี ้เองก็ตกตะลึง ความคิดในใจของเขาหยุดชะงัก——เชี่ย! เซี่ยสุยชมเขาว่าฉลาดเนี่ยนะ? นี่มนั แม่งทำให้ คน

เราดีใจได้ ขนาดนี ้เลยเหรอ หลังจากเหตุการณ์รักนะคุณภรรยายังทำให้ เขารู้สกึ ว่า เซี่ยสุยต้ องให้ บทที่ไม่ดีไว้ ในหัวของเขา
ด้ วยล่ะ

果然不出几天就被他的智慧折服了？喻哥也太强了吧！

อันที่จริ งแค่ไม่กี่วนั นี ้กลับถูกความฉลาดของเขาชักจูงได้ แล้ วงันเหรอ

้ ? พี่อวี ้จะเก่งเกินเบอร์ แล้ วนะ!

　　马小丁捂着耳朵，拿书盖着头，忍无可忍：“夸句可爱善良怎么了，又不是当众告
白，那么激动干什么。”

หม่าเสี่ยวติงปิ ดหูด้วยการเอาหนังสือมาคลุมหัวเอาไว้ เขาทนไม่ไหวจนพูดออกมาว่า “แค่ คำพูดที่วา่ น่ารักกับใจดี

น่ะ มันต้ องยกยอปอปั น้ กันขนาดนี ้เลยเหรอเนี่ย แถมยังไม่ใช่การสารภาพในที่สาธารณะสักหน่อย ทำไมถึงได้ ตื่นเต้ นกัน
ขนาดนันด้
้ วยล่ะ?”
　　奚博文看了眼旁边通红着脸写满兴奋的女同学，把肚子里的话默默吞回去——夸一
个男生可爱本来就不对劲好吧，而且，就喻哥那性子称得上可爱？是可怕吧，谢神滤镜太厚
了。

ซีโป๋ เหวินเหลือบมองเพื่อนร่วมชันหญิ ้ งข้ างๆ เขาที่หน้ าแดงระเรื่ อบ่งบอกถึงความตื่นเต้ นอยู่เต็มใบหน้ า จึงได้ แต่
กลืนคำพูดของเขากลับเข้ าไปในคออย่างเงียบ ๆ ——อวยเด็กหนุ่มน่ารัก ๆ คนนึงขนาดนี ้ไม่ใช่เรื่ องปกติที่เชาทำกันหรอก
นะ อีกอย่าง นิสยั ของพี่อวี ้นี่เรี ยกว่าน่ารักได้ ด้วยเหรอ ? ช่างน่ากลัวเสียจริ ง อวยเทพเซี่ยกันหนักเกินไปแล้ วนะ
　　谢绥下来后，得到了他同桌的热情迎接。

　　“给你糖，给你水，会说话就多说点。”

　　宋喻心情大好，神采飞扬。

หลังจากเซี่ยสุยลงมาจากแท่น เขาได้ รับการต้ อนรับด้ วยความพิศวาสจากเพื่อนร่วมโต๊ ะของเขา

“พูดหยอดคำหวาน ๆ แบบนี ้ก็เป็ นนี่นา ต่อไปช่วยพูดให้ มากกว่านี ้หน่อยสิ ”

ซ่งอวี ้รู้สกึ มีความสุขจนตัวลอย

 谢绥笑了：“我夸你可爱，你那么高兴？”

宋喻：“跟可爱没关系，你夸我聪明，真有眼光。”

เซี่ยสุขขำออกมา “ฉันชมนายว่าน่ารักทำให้ นายดีใจขนาดนันเลยเหรอ

้ ?”

“มันไม่ได้ เกี่ยวกับเรื่ องที่นายชมฉันว่าน่ารักสักหน่อย แต่เพราะนายชมฉันว่าฉลาดต่างหากล่ะ ตาแหลมจริ ง ๆ “

　　

　　谢绥回忆起来，淡淡道：“哦，这句临时编的。”

　　宋喻：“？？？”

　　谢绥盯他三秒，不逗他了，笑：“嗯，聪明，特别聪明。”

　　宋喻瞬间洋洋得意起来：“不聪明怎么成为未来的市第一。”

เซี่ยสุยย้ อนกลับไปแล้ วพูดเบา ๆ ว่า “อ๋อ ประโยคนันฉั

้ นแค่แกล้ ง ๆ พูดไปงันแหละ”
้
ซ่งอวี ้ “???”
เซี่ยสุยจ้ องค้ างมาที่เขาอยูส่ ามวิ จากนันก็
้ ไม่หยอกล้ ออะไรอีก เขาหัวเราะออกมา “อืม ฉลาด ฉลาดเป็ นพิเศษ”
ซ่งอวี ้ยืดอกรับด้ วยความภาคภูมิใจขึ ้นมาทันที “ถ้ าฉันไม่ฉลาด ฉันจะเป็ นที่หนึง่ ของเมืองในอนาคตได้ ยงั ไงกันล่ะ”

　　马小丁露出他饱受女生尖叫摧残的耳朵。

　　结果听到宋喻这句不要脸的回复。

หม่าเสี่ยวติงเปิ ดหูของเขาที่ถกู ทรมานโดยเสียงกรี๊ ดของสาว ๆ ออก

จึงทำให้ ได้ ยินประโยคไร้ ยางอายพวกนันของซ่
้ งอวี ้พอดิบพอดี

　　偏头，真诚地对奚博文说：“我算是了解了喻哥一个特点——得了点阳光就灿烂，
得了点颜色就要开染坊。”

เขาหันไปพูดอย่างจริ งจังกับซีโป๋ เหวิน “ฉันคิดว่าฉันเข้ าใจลักษณะเฉพาะตัวอย่างหนึง่ ของพี่อวี ้นะ——ถ้ าเขาได้ รับ

แสงแดดสักหน่อย เขาจะสดใส และถ้ าเขาได้ รับสีมานิดหน่อย เขาจะเปิ ดโรงย้ อมผ้ า”
วางความหมายไว้ ตรงนี ้เลยละกัน(สื่อว่า พอโดนคนอื่นชมเข้ าหน่อยก็ดีใจจนลืมตัว)
　　奚博文还没来得及应和。

ซีโป๋ เหวินยังไม่ได้ ตอบออกไปในทันที

　　就听马小丁又不怕死的贱贱地说：“不过他昨天不是得了一堆绿色吗？估计这染坊
要开在青青草原上了。”
 แต่ฟังหม่าเสี่ยวติงที่พดู จาไม่กลัวตายว่า “แต่เมื่อวานเขาได้ สีเขียวมาไม่ใช่เหรอ ฉันคิดว่าโรงสีแห่งนี ้จะเปิ ดในทุง่
หญ้ าเขียวขจีเลยล่ะ" (สีเขียวในที่นี ้หมายถึงได้ รับความหวัง”
奚博文：“……”

奚博文：“噗哈哈哈哈哈哈哈” 　　

他看了眼前面。

ซีโป๋ เหวิน “......”

หม่าเสี่ยวติง “ฮ่า ๆ ๆ ๆ “
เขามองไปตรงที่นงั่ ตรงหน้ า

　　在和谢绥交流后，宋喻又重新投入英语学习的海洋，两耳不闻窗外事。

หลังจากสนทนากับเซี่ยสุย ซ่งอวี ้ก็จมดิ่งลงไปในมหาสมุทรแห่งการเรี ยนรู้ภาษาอังกฤษ โดยไม่สนใจสิ่งต่าง ๆ รอบ

ข้ าง
　　也幸亏如此，不然马小丁今天能不能竖着出教室都说不定了。

นี่เป็ นเรื่ องโชคดี ไม่อย่างนัน้ ในวันนี ้หม่าเสี่ยวติงอาจไม่สามารถออกจากห้ องเรี ยนได้

　　拿书本挡着脸，奚博文伏在桌上，压低声音问：“喻哥真的就是论坛上那个？”

ซีโป๋ เหวินยกหนังสือขึ ้นเพื่อปิ ดใบหน้ าของเขาไว้ แล้ วเอนตัวนอนลงบนโต๊ ะ พลางถามออกมาเสียงเบา ๆ ว่า “พี่อวี ้
เป็ นคนเดียวกับคนในเว็บบอร์ ดจริ ง ๆ เหรอ”
　　马小丁都不想回忆昨天的事，沧桑望了下旁边。

หม่าเสี่ยวติงไม่อยากนึกถึงเรื่ องที่เกิดขึ ้นเมื่อวานนี ้ เขามองไปด้ านข้ างด้ วยอารมณ์ที่แปรปรวนอยู่ตลอดเวลา 　

　明明已经下课，一群人还是坐在位子上，一动不动，调着手机角度疯狂搞偷拍

ทังๆ
้ ที่ หมดคาบแล้ ว แต่คนกลุม่ หนึง่ ก็ยงั นัง่ นิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงที่นงั่ ของตัวเอง ปรับมุมของโทรศัพท์และแอบ
ถ่ายรูปอย่างบ้ าคลัง่
　　苍凉说：“你猜。”

เขาพูดออกมาอย่างหดหู่ “นายรู้อะไรไหม”
　　“不过今天，论坛又得疯魔了吧。”

“ไม่พ้นวันนี ้หรอก เว็บบอร์ ดจะกลับมาบ้ ากระหน่ำอีกครัง้

　　这是早上的最后一节课，之后是午饭时间。

นี่เป็ นคาบสุดท้ ายของตอนเช้ า ตามมาด้ วยเวลาพักกลางวัน

　　孟外婆方方面面照顾着宋喻的身体，是不会让他吃食堂的，只能每天走回公寓去
吃。
 คุณยายเมิ่งดูแลสุขภาพร่างกายของซ่งอวี ้ในทุก ๆ ด้ าน รวมถึงไม่ยอมให้ เขากินข้ าวในโรงอาหาร ดังนันทุ
้ ก ๆ วัน
เขาจึงทำได้ เพียงกลับไปกินที่ห้องเท่านัน้
　　“你要不要来楼上，去我那里吃？白姨手艺还不错。”

“นายอยากขึ ้นไปกินข้ าวที่บ้านฉันไหม อาหารฝี มือป้าไป๋ รสชาติไม่เลวเลยนะ”

　　毫无察觉地走出教室。

　　宋喻拎着本书，在林荫道上，发出邀请。

พวกเขาเดินออกจากห้ องเรี ยนไปโดยที่ไม่มีใครเห็น

ซ่งอวี ้ถือหนังสือพร้ อมกล่าวคำชวนออกไปขณะที่เดินอยู่บนทางเดินของโรงเรี ยน
　　谢绥摇头，笑说：“不了，下午见。”

เซี่ยสุยส่ายหน้ า ตอบกลับด้ วยรอยยิ ้ม “ไม่ละ่ ไว้ เจอกันตอนบ่ายนะ”

　　他还有一些事情要处理。

　　关于祝志行。

　　“好吧。”

เขายังมีบางอย่างที่ต้องจัดการ
เกี่ยวกับจู้จื ้อสิง
“โอเค”

　　宋喻回公寓，吃了饭后，随便翻了下手机，也懒得去看论坛，只是马小丁这人比他
还急。一顿饭的功夫又是好几条消息，逼逼个不停，几乎是在跟他直播论坛的风向发展。其实
不用他说，宋喻都能猜到了。

ซ่งอวี ้กลับมาที่ห้องชุด หลังจากทานข้ าวเสร็จ เขานัง่ ไถโทรศัพท์อย่างสบายอารมณ์ ขี ้เกียจเกินกว่าที่จะดูเว็บบอร์ ด

แต่หม่าเสี่ยวติงกลับกังวลมากกว่าเขาเองเสียอีก เขาพยายามส่งข้ อความหลายฉบับในระหว่างมื ้ออาหาร จนแทบจะ
ถ่ายทอดสดสถานการ์ ของเว็บบอร์ ดให้ กบั เขา อันที่จริ งซ่งอวี ้สามารถเดาได้ วา่ เกิดอะไรขึ ้นโดยที่เขาไม่ต้องเล่าออกมา
　　想到那些“啊啊啊”他就头疼。

นึกถึงเสียง “ว้ าว ๆ ๆ”พวกนันเขาพลั

้ นปวดหัวขึ ้นมาเลย
　　宋喻抽了下嘴角。

　　在写英语空闲的功夫，登了下论坛的号。

มุมปากของซ่งอวี ้กระตุกขึ ้นมา

ในระหว่างที่เขาว่างจากการทำโจทย์วิชาภาษาอังกฤษ เขาลงชื่อเข้ าใช้ เว็บบอร์ ด
 　　论坛是有自己的私人空间的，点击头像一般会显示的都是名字和个人公告。

บัญชีผ้ ใู ช้ เว็บบอร์ ดจะมีพื ้นที่สว่ นตัวของตัวเอง โดยทัว่ ไปการคลิกที่รูปโปรไฟล์ของผู้ใช้ มนั จะแสดงชื่อผู้ใช้ และ
ข้ อความส่วนตัว
　　以前宋喻的个人公告一片空白。

　　现在他决定加上一句话。

ก่อนหน้ านี ้ พื ้นที่ข้อความส่วนตัวของซ่งอวี ้ยังเปล่า

แต่ตอนนี ้เขาตัดสินใจเพิ่มประโยคหนึง่ ลงไป

　　【你老公喻哥】

　　【别猜了弟弟，反正现实中我也是你惹不起的人，何必呢？】

[พี่อวี ้สามีคณ
ุ ]
[อย่าเดาอีกเลยน้ อง ๆ อย่างไรก็ตาม ในความเป็ นจริ ง ผมก็เป็ นคนที่คณ
ุ ไม่สามารถแตะต้ องได้ แล้ วจะเดาไปทำไม
อีกล่ะ?]
　　全论坛：“……”

真、他、妈、一、如、既、往、的、狂！

ทังเว็
้ บบอร์ ด “......”
โคตร จะ เหมือน กัน จริ ง จริ ง เลย โว้ ย!
　　被盖得飞起的是“绥喻而安”专楼，以及一个新的 hot 帖子“我他妈找到喻哥
了！”

กระทู้ฮอตสุยอวี ้อันใหม่ได้ เปลี่ยนเป็ น “แม่เจ้ าโว้ ยฉันได้ พบพี่อวี ้แล้ ว !” ซึง่ ถูกโพสต์ขึ ้นในด้ อม “สุขใจแค่มีสยุ อวี ้”
　　宋喻都懒得点进去看。

　　手指一翻，看到一个标题。

ซ่งอวี ้ไม่สนใจที่จะคลิกเข้ าไปอ่าน

นิ ้วของเขาไถไปเรื่ อย ๆ จนเห็นหัวข้ ออันหนึง่ เข้ า
　　

【个人公告什么意思？】

　　这还不明白？

　　宋喻回复。

[ข้ อความส่วนตัวหมายความว่าอะไร]
 นี่ยงั ไม่เข้ าใจอีกเหรอ
ซ่งอวี ้ตอบกลับไป

　——5L 你老公喻哥：别打扰我搞学习。

一众迷妹的尖叫里。

楼主艰难发言。

——คอมเมนต์ที่ 5 พี่อวี ้สามีคณ

ุ ：อย่ารบกวนการเรี ยนของฉัน
ท่ามกลางเสียงกรี๊ ดของกลุม่ แฟนเกิร์ล
เจ้ าของโพสต์ยากที่จะคอมเมนต์อะไรได้ อีก

　　——34L 楼主：？？啥玩意？？喻哥这是要的节奏。

——คอมเมนต์ที่ 34 เจ้ าของโพสต์： “?? อะไรเล่า?? พี่อวี ้รี บออกจากเน็ตไปเลยนะ”

　　宋喻看了眼桌上的卷子。

　　——35L 你老公喻哥：没呢，想拿个满分而已。论坛的朋友们，麻烦你们把论坛都
卸了吧，让我一个人静一静。

　　——36L：…………

　　——37L：为什么这世上会有这样不要脸的要求？

ซงหยูเหลือบมองกระดาษข้ อสอบบนโต๊ ะ
——คอมเมนต์ที่ 35 พี ้อวี ้สามีคณ
ุ : “ไม่ละ่ ฉันอยากได้ คะแนนเต็มเท่านันเอง
้ เพื่อน ๆ ในบอร์ ด รบกวนช่วยกัน
ลบกระทู้นี ้ออกไปหน่อย ให้ ฉนั ได้ อยู่อย่างสงบด้ วยเถอะนะ”
——คอมเมนต์ที่ 36 …….

——คอมเมนต์ที่ 37 ทำไมในโลกใบนี ้จึงมีคำขอที่หน้ าด้ านแบบนีด้ ้ วยน?