Νυχτερινό / Nocturnal

Βουλιάζεις στο σκοτάδι και αρχίζεις να σκάβεις. Μυρίζεις το σάπιο χώμα

και νιώθεις την σιχαμερή, νοτερή λάσπη στα μάτια σου. Είσαι
φτιαγμένος για να σκάβεις. Να σέρνεσαι στα ανήλιαγα λαγούμια και να
γλιστράς μέσα στις στενές στοές χωρίς να σε νοιάζει τίποτε. Βυθίζεις τα
νύχια σου στον βούρκο και σπρώχνεις το σώμα σου μπροστά, ακόμη πιο
μπροστά. Μετά από λίγο πιάνεις μια γνώριμη οσμή στα παλλόμενα
ρουθούνια σου. Ναί, είσαι κοντά…

Το ξύλο που σου φράζει τον δρόμο νιώθει την δύναμη των χεριών σου
και την φρίκη των κοφτερών δοντιών σου. Υποχωρεί και θρυμματίζεται
σαν φρυγανιά βουτηγμένη στο τσάι… Και να, εκεί μπροστά σου
αχνοφαίνεται σαν σκιά μέσα στις σκιές το, ντυμένο με ύφασμα, άκρο του
πτώματος. Η μυρωδιά σε ξετρελαίνει, το μυαλό σου παραληρεί σε μια
χασμωδία γεύσεων, αρωμάτων και χρωματικών πυροτεχνημάτων. Χωρίς
δεύτερη σκέψη βυθίζεις τους κοπτήρες σου στην μαλακή σάρκα,
μασουλάς με απεριόριστη βουλιμία και καταπίνεις ολόκληρα κομμάτια
υπέροχου, ζουμερού κρέατος σαν αμάσητα μεζεδάκια. Ροκανίζεις το
σκληρό κόκκαλο με ηδονικές, μικρές δαγκωνιές και ρουφάς με αχόρταγη
ευχαρίστηση το ζουμερό μεδούλι.

Την πανδαισία γεύσεων, το ξέφρενο πανηγύρι των ηδονών, έρχεται να

διακόψει –χωρίς λόγο- μια ξαφνική λάμψη που εμφανίζεται από το
πουθενά κάπου εκεί κοντά στο ύψος του κεφαλιού του νεκρού. Αμέσως
συνοδεύεται από μια παρόμοια λάμψη που αιωρείται δίπλα στην πρώτη.
Δύο μικρά ασημένια φεγγάρια που ανέτειλαν πάνω από τον νεκρό
πλανήτη του κεφαλιού του πεθαμένου. Δεν αργείς να καταλάβεις περί
τίνος πρόκειται.

Καλά, ποιός θα σκεφτόταν να θάψει, μαζί με τον νεκρό, το ζωντανό του

κατοικίδιο; Πριν προλάβεις να σχηματίσεις την σκέψη, το θανατηφόρο
χτύπημα ξεσκίζει το λαρύγγι σου και το αίμα σου ποτίζει το ύφασμα του
φερέτρου και τα μουστάκια της αποτρελαμένης γάτας…

Βουλιάζεις στο σκοτάδι…

Δημήτρης Βέκιος
(29/01/2019)