Mecze Lecha; O czaplineckim dużym kościele (cz.

1); Drawski szpital;

Wieści z sesji; Ciekawostki ze świata ryb (cz. III); Rozmowy o Centrum;
Historia tunelu; Dokonania Burmistrza (cz. III); Czaplineckie wierzby;
Ul. Gdańska; Mistrzostwa w siatkówce plażowej; Szkolenie kandydatów.
2 <><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><> Kurier Czaplinecki - Wrzesień 2021

PRYWATNY GABINET
OTOLARYNGOLOGICZNY
dr n. med. Izabela Kulec-Kaczmarska
78-500 Drawsko Pomorskie
ul. Poznańska 1b
Rejestracja telefoniczna 500 067 815

UBEZPIECZENIA
CZAPLINEK
CEZARY RADZISZEWSKI
ul. Kościuszki 19, tel. 784-889-303
E-mail: cradzisz@gmail.com

Nici SILHOUETTE

ul. Tęczowa 5 - 7 lok. 4

78-600 Wałcz
Kurier Czaplinecki - Wrzesień 2021 <><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
Ciekawostki ze świata ryb (cz. III)
ażdy prawdziwy wędkarz amator marzy o złowieniu „takiej
ryby”, która śnić mu się będzie po nocach. A kto by
nie chciał złowić złotej rybki, która spełniłaby nasze trzy
zachcianki? Niestety, to mit i bajka, żadnych marzeń nie spełniają, ale
kupowanie tych rybek przez nieświadomych akwary-
stów, może ekosystemy wodne doprowadzić do klęski.
Bajki to jedno, a życie sprawiło co innego. W Minne-
socie (USA) w okolicznych rzekach i jeziorach wyła-
wia się złote żarłoczne potwory, dorastające do 0,5 m
i kilkunastu kg wagi. Żal było rybki z akwarium zabi-
jać, więc wypuszczono je na wolność. Potrafiły się
przystosować do tamtejszych warunków pogodowych,
nawet najcięższej zimy. Są bardzo żarłoczne, szybko
rosną, rozmnażają się tysiącami stanowiąc zagrożenie i wypychając
rodzime gatunki ryb. Wszystko to przez niefrasobliwość hobbystów.
Taka nieodpowiedzialność dotyczy także innych gatunków zwierząt,
np. w naszej Odrze we Wrocławiu ktoś wypuścił żółwie, które roznoszą
różne pasożyty i choroby i rosną, bo żółwie to gady długowieczne.
Przez długie lata nikt nie zajmował się ochroną różnych gatun-
ków zwierząt, w tym ryb, żyjących w morzach i oceanach. Rezultat
obecnie jest taki, że szereg z nich jest już na skraju wyginięcia. Co ma-
my po sobie zostawić przyszłym pokoleniom? Wyjałowione z ryb ocea-
ny? Zwłaszcza, że oprócz połowów, zagraża im coraz bardziej zatrute
środowisko.
Takim skrajnie zagrożonym gatunkiem jest największa współ-
cześnie żyjąca ryba – rekin wielorybi, dorastający do 12 m długości
i wagi 15 ton. Żywi się planktonem, drobnymi skorupiakami, krylem.
Jego przekleństwem jest fakt, że jest bardzo ceniony za smakowite mię-
so. Zresztą wszystkie duże ryby są na skraju wyginięcia, jak ostatnie
olbrzymy żyjące w wodach rosyjskich i ukraińskich. Bieługi z rodziny
jesiotrowatych, giganty o wadze 1500-2000 kg i 9-10 m długości. Ikrę,
którą pozyskuje się dla smacznego kawioru, składa dopiero w 15-19
roku życia, a mięso nie jest już tak smaczne.
Pisałem już o arapaimie dorastającej do 200 kg wagi w wodach
Amazonii, która oprócz człowieka nie ma wrogów. W Azji żyje jeszcze
bezłuski sum pangaz osiągający 3 m długości i 300 kg wagi, żywiący
się tylko roślinnością, którego w tych ciepłych rzekach nie brakuje,
zwłaszcza w Mekongu. Spotkać tu można wymierającego już wiosłono-
sa chińskiego o długości 7-10 m i 0,5 t wagi. Dla niego zabójcza okaza-
ła się tama „Trzech Przełomów” na rzece Jangcy w Chinach, odcinająca
go od miejsc tarła. Spotkać jeszcze można wielką ogończę z rodziny
płaszczek – 600 kg i 5 m długości z ogonem z jadowym kolcem. Od
takiego kolca, który przebił serce, zmarł słynny australijski przyrodnik
Steve Irwin (oglądaliśmy jego filmy przyrodnicze w telewizji). Coraz
rzadsze są, masowo wyławiane marliny błękitne, osiągające 650 kg,
a zwłaszcza tuńczyk błękitny o wadze 68-70 kg, który osiąga miliono-
we kwoty w Japonii na popularne suszi. W Afryce jest ryba potwór
o niewinnym wyglądzie, zwana rybą tygrys, wagi 50 kg i długości 1,5 m
z 32 ostrymi zębami. Można jeszcze spotkać bassa wielkogłowego
z rodziny okoniowatych, jego kilkadziesiąt kg waga robi wrażenie. Do
dużych wymierających już ryb zaliczyłbym jeszcze włócznika, o 4,6 m
długości i wadze do 550 kg. Tarpony bardzo waleczne, cenione przez
J. Drawsko 03.06.1998 r., szczupak 11,6 kg i 121 cm złowiony przez
Franciszka Turowskiego.
3
Lipień Andrzeja Ozimka o wadze 1,6 kg.
wędkarzy, żyjące przy ujściach rzek do oceanów, osiągające 2,5 m
i 160-170 kg wagi. Chyba już niedługo, ze względu na bardzo smacz-
ne mięso, nie będzie można spotkać dorastającej do wielkich rozmia-
rów gigantycznej brzanki.
Największe ryby Europy są już na skraju wyginięcia. Dosko-
nale daje sobie radę sum (nie szkodzi mu zanieczyszczona woda). Fakt
ten jest wynikiem nie tylko wędkowania, ale przede wszystkim kłu-
sownictwa, niszczenia miejsc rozrodu, spiętrzania wód i oczywiście
coraz większym zanieczyszczaniem tych wód. Duże okazy ryb można
spotkać jeszcze bądź na dużych akwenach wodnych jak nasze j. Draw-
sko, bądź na łowiskach specjalnych, tak jak naszym Bąblu. Byłem
świadkiem, gdy wędkarz wypuszczał z powrotem do wody 9,5 kg kar-
pia. Zważył, dał buźkę, oczywiście zrobił fotkę, i do wody. Niech się
drugi też ucieszy.
Rekordowy złowiony szczupak na świecie miał 140 cm i wagę
26,7 kg. W Polsce największa złowiona ryba to sum, ponad 2 m i po-
nad 100 kg wagi. Polskie rekordy to amur 39,2 kg, dorsz 28,9 kg, gło-
wacica 20,3 kg, karp 34 kg, sandacz 15 kg, sum 105 kg, szczupak
24,1 kg, tołpyga 54 kg, węgorz 6,43 kg, łosoś z Bałtyku ważył
21,5 kg. Wg przekazu, łososie z populacji drawskiej, zwane królew-
skimi, dorastały do 46 kg. Największe na świecie łososie czawycze na
Alasce i Sachalinie dorastają do ponad 60 kg.
Nasi czaplineccy wędkarze nie odstają w połowie dużych
okazów ryb. Największego wyczynu dokonał Stanisław Hojdys
w 1956 r. łowiąc szczupaka 19 kg. Wyczyn ten jest szczególnie cenny,
kiedy weźmiemy pod uwagę, jakim sprzętem, wędką i żyłką wówczas
się dysponowało. Wyholowanie wtedy takiego kolosa wymagało nie-
bywałego kunsztu wędkarskiego. Łowcami okazów okazali się też
Piotr Masel łowiąc amura 14 kg i karpia 16,2 kg oraz Stanisław Man-
kiewicz łowiąc szczupaka 17,6 kg, miętusa 3,18 kg, węgorza 3,86 kg.
Mieczysław Sobczak może się poszczycić łososiem prawie 8 kg i tro-
cią 7,2 kg. Szczególny fart i umiejętności łowieckie posiada Franci-
szek Turowski łowiąc rekordowego 2 kg okonia i dwa węgorze o wa-
dze 2,8 kg każdy oraz 14 kg szczupaka. Czaplinecki rekord sandacza
posiada Janusz Błoński 6,1 kg, pstrąga Andrzej Ozimek 2,5 kg, a lesz-
cza Jacek Kozak 4,75 kg. Nasi wędkarze także korzystali z dość bli-
skiego dostępu do morza, gdzie Mieczysław Gajewski wyholował
13 kg dorsza.
Zapyta ktoś, a jak wyglądają sukcesy autora tego artykułu?
Nie rekordowe, ale dające satysfakcję kilka dużych szczupaków,
w tym jeden 14 kg, oraz 9,6 kg rejestrowany zgłoszony. Największy
jednak sukces to węgorz 4,6 kg, ale nie zgłoszony, bo złowiony
w czasie rekultywacji stawu siódemki (Piekary za j. Czaplino) w lipcu
1962 r.
Postępująca degradacja jezior, rzek, mórz i oceanów powodu-
je, że wiele gatunków ryb jest już u kresu swego istnienia. Nie ma
skutecznej planowej gospodarki zasobami rybnymi, każdy kraj na
swoim wybrzeżu, swoim szelfie kontynentalnym łowi tyle, ile zdoła,
więc szaro to widzę i obawiam się, że za kilka lat nie uwidzimy już
takich okazów ryb, jak wyżej przedstawiłem. Skuteczną wędrówkę ryb
uniemożliwiającą tarło i rozród jest budowa na rzekach, szczególnie
tych dużych, elektrowni wodnych, spiętrzeń, przegród, jazów czy za-
pór i tam, są to inwestycje drogie. Niestety, brakuje już wtedy pienię-
dzy na dodatkowe, a wcale nie tak kosztowne dodatkowe przepławki,
gdyż w przeciwnym razie nasze wody staną się wodną pustynią.
Józef Antoniewicz
4 <><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><> Kurier Czaplinecki - Wrzesień 2021

O CZAPLINECKIM DUŻYM KOŚCIELE (cz.1)

zaplinek ma dwa kościoły. Są to dwie bardzo różne świątynie.

Obie uwiecznione zostały na zdjęciu lotniczym nr 1. Każdy
z pewnością od razu zauważy na tym zdjęciu górujący nad
rynkiem staromiejskim duży kościół pw. Podwyższenia Krzyża Św., ale osoby

4. Fragment rynku z kościołem na przedwojennej pocztówce z ok. 1920 r.

spotkać się z informacją mówiącą, że budowa trwała dwa lata, ale niektóre pu-
blikacje podają, że budowę zakończono w 1832 r. (H.T.Porada, M. Lissok, „Die
frühere Starostei Draheim und Stadt Tempelburg” [w:] „Pommern” nr 6 z 2002 r,
s. 7). Ta ostatnia data wydaje się najbardziej realna i jest prawdopodobnie datą
sfinalizowania prac wykończeniowych.
Jak doszło do tego, że tak wybitny architekt, jakim był Schinkel, projek-
tant wielu powszechnie znanych reprezentacyjnych obiektów w Berlinie
i w innych miastach na terenie ówczesnego państwa pruskiego, zaprojektował
także kościół dla niewielkiego Tempelburga – dzisiejszego Czaplinka? Za-
wdzięczamy to opisanym niżej okolicznościom.

1. Centrum Czaplinka na zdjęciu lotniczym z 2001 r. (z kolekcji UM w Czaplinku).

nieznające miasta, mogą mieć problem z odnalezieniem skromnej, ukrytej czę-
ściowo wśród drzew sylwetki małego kościoła pw. Św. Trójcy, niewyróżniające-
go się wielkością i architekturą wśród otaczającej go zabudowy. Fotografia ta
w zasadzie wyjaśnia,
dlaczego mieszkańcy
Czaplinka potocznie
określają te dwie świąty-
nie jako „duży kościół”
i „mały kościół”. Co
ciekawe, te potoczne
określenia trafiają nieraz
nawet do oficjalnych
ogłoszeń parafialnych
i spotykamy je również
w kronice parafialnej.
Niektórzy zastanawiają
się, dlaczego stojący
przy rynku okazały ko-
2. Staromiejski rynek z kościołem (zdjęcie lotnicze z 2001 r. 5. Fragment rynku z kościołem na pocztówce z ok. 1980 r.
z kolekcji UM w Czaplinku). ściół, w którym koncen-
truje się życie czaplinec- K. F. Schinkel pełnił od 1810 r. ważne funkcje w Oberbaudeputation
kiej parafii formalnie jest kościołem pomocniczym, natomiast funkcję kościoła czyli w najwyższym urzędzie budowlanym w państwie pruskim. Do jego kom-
parafialnego pełni niknący w strukturze miejskiej niewielki kościółek pw. Św. petencji należały m.in. kwestie związane z estetyką i z architekturą budynków
Trójcy. Zadecydowała o tym historia. Po prostu, zabytkowy mały kościół już publicznych, w tym budowli sakralnych. Schinkel nie był jednak zwykłym
w średniowieczu był kościołem parafialnym tutejszej parafii rzymskokatolickiej, urzędnikiem. Zajmował się również sporządzaniem własnych projektów archi-
natomiast ten duży wzniesiony został dopiero w XIX wieku - jako kościół ewan- tektonicznych. Liczba zrealizo-
gelicki. Wybudowano go według projektu, którego autorem był niemiecki archi- wanych projektów jego autor-
tekt Karl Friedrich Schinkel zaliczany do najwybitniejszych europejskich archi- stwa jest imponująca. Autorzy
tektów I połowy XIX w. wspomnianego wcześniej nie-
Dla nowo powstającego kościoła wybrano wyeksponowane miejsce mieckiego opracowania z 2002 r.
w centrum miasta przy tej stwierdzają, że Schinkel włożył
pierzei staromiejskiego wiele wysiłku w poszukiwanie
rynku, gdzie stał w tam- nowych rozwiązań architekto-
tym czasie ryglowy ko- nicznych dla ewangelickich bu-
ściół ewangelicki wybu- dowli sakralnych. Poszukiwania
dowany dość pośpiesznie te realizował projektując kościoły
po wielkim pożarze, który nie tylko dla dużych miast ale
zniszczył miasto w 1725 r. także dla wiejskich i małomia-
W wielu publikacjach steczkowych gmin protestanc-
znajdujemy informację, kich. Dzięki temu w krajobrazie
że budowę nowego ko- czaplineckiego rynku dominuje 6. Fragment planu miasta z końca lat 30-tych
z błędem w zarysie kościoła.
ścioła rozpoczęto w 1829 r. obecnie sylwetka kościoła zapro- Uwaga: Dłuższa nawa dużego kościoła wznie-
W poszczególnych jektowanego przez Schinkla. siona jest wzdłuż osi: południowy wschód –
materiałach różnie poda- Jako ciekawostkę dodam odnale- północny zachód (SE – NW). Zarys orientowa-
wany jest czas trwania 3. Sylwetka kościoła pw. Podwyższenia Krzyża Św. zioną w źródłach niemieckich nego małego kościoła oznaczonego cyfrą 6 po-
budowy świątyni. Można (fot. Zb. Januszaniec, 2012 r.). informację, według której pruski zwala określić na tym planie strony świata.
Kurier Czaplinecki - Wrzesień 2021 <><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
król Fryderyk Wilhelm
III udzielił pomocy
finansowej w budowie
tego kościoła kwotą
w wysokości 10.000
talarów (L.Raatz,
„Tempelburg. Die Ges-
chichte einer pommer-
schen Kleinstadt”, 1983,
s.55).
XIX-wieczny
kościół przy rynku stał
się obiektem bardzo
charakterystycznym dla
Czaplinka. Jest często
fotografowany. Został
uwieczniony na wielu
pocztówkach, zarówno
niemieckich sprzed
1945 r. jak i powojen-
nych - polskich. Dzięki
7. Pierwotny projekt kościoła z 1827 r. (źródło: Profil temu zostały dobrze
Staatliche Museen zu Berlin, link: https:// udokumentowane
www.smb.museum/en/about-us/profile/).
zmiany, jakie na prze-
strzeni lat zaszły w wyglądzie tego kościoła oraz jego otoczenia.
Charakterystyczną cechą kościoła pw. Podwyższenia Krzyża Św. jest to,
że zbudowany został na planie krzyża. Dłuższa nawa główna przecięta jest
w połowie długości krótszą nawą poprzeczną. Tak uformowana bryła kościelna
w źródłach niemieckich określana jest nieraz jako „Kreuzkirche” (niem. Kreuz =
krzyż; Kirche = kościół). W niektórych opisach tego kościoła można spotkać
błędną informację, że wzniesiono go na planie krzyża greckiego. Krzyż grecki
ma cztery ramiona jednakowej długości, tymczasem każdy może łatwo spraw-
dzić, że boczne skrzydła czaplineckiego „dużego kościoła” są krótsze od skrzy-
deł z nawą główną. Przedstawiony wyżej błąd popełniany w niektórych opisach
kościoła jest prawdopodobnie spowodowany tym, że kościelne nawy krzyżują
się w połowie długości, co może nasuwać skojarzenie z krzyżem greckim.
W oryginalny sposób wybrnięto z tego problemu w ilustrowanym „Informatorze
Długo to trwało, ale i ul. Gdańska przebudowana!
ecyzja o przebudowie ul. Chrobrego i Gdańskiej zapa-
dła w Urzędzie Miejskim we wrześniu 2015 r., projek-
ty były gotowe w listopadzie 2016 r., a w lutym 2017 r.
uzyskano pozwolenia na budowę. Byliśmy gotowi do aplikowania
o środki zewnętrze, jednak w tym okresie nie było
naboru wniosków na tego typu inwestycje. Jak pa-
miętamy, 19. listopada 2018 r. nastąpiła zmiana
kierownictwa UM, ale zadanie to było zapisane
w Wieloletniej Prognozie Finansowej Gminy Cza-
plinek, którą przygotowywała poprzednia ekipa.
W 2020 r. Gmina Czaplinek uzyskała dofi-
nansowanie do wymienionego zadania z Funduszu
Dróg Samorządowych z naboru roku 2019. W dniu
22.10.20 r. została podpisana umowa na dofinanso-
wanie zadania w formie dotacji w kwocie 679 867,78 zł z Zachodnio-
pomorskim Urzędem Wojewódzkim w Szczecinie. Wykonawcą został
Zakład Budowlano-Transportowy Janusz Klekot z Wałcza za kwotę
815 529,55 zł, z terminem realizacji do 19.07.21 r.
W dniu 01.12.20 r. przekazano plac budowy dla wykonawcy
robót, który planował rozpoczęcie prac w styczniu 2021 r., natomiast
warunki pogodowe uniemożliwiły ich rozpoczęcie w tym terminie.
Inspektorem nadzoru została firma „MILAG” Michał Łaga z Drawska
Pom. za kwotę 10 322 zł.
Prace wykonawcze rozpoczęto 22.03.21 r. W ramach zadania
przebudowano sieć wodociągową z przyłączami, koszty której poniósł
ZGK, sieć NN elektroenergetyczną, koszty której poniosła ENERGA
OPERATOR, sieć gazową z przyłączami, której koszty poniósł Zakład
Gazowniczy Koszalin oraz częściowo sieć telefoniczną napowietrzną
w ramach kosztów właściciela tej sieci. Zadanie zostało zakończone
i odebrane od Wykonawcy protokołem odbioru 02.08.21 r.
5
o parafii w Czaplinku” wyda-
nym w 2000 r. z inicjatywy
ówczesnego proboszcza ks.
Jana Hübnera . W opisie ko-
ścioła znajdujemy w tym wy-
dawnictwie zdanie o następu-
jącej treści: „Świątynia zapro-
jektowana została na planie
nieregularnego greckiego
krzyża z wydłużoną nawą
główną przeciętą w połowie
długości nawą poprzeczną,
zwaną transeptem”. Co cieka-
we, problem z prawidłowym
przedstawieniem zarysu ko-
ścielnej budowli mieli także
autorzy planu Czaplinka
z końca lat trzydziestych.
Fragment tego planu
zaprezentowany jest na ilustra-
cji nr 6. Rzut kościoła na tym
planie przedstawiony jest
z błędem polegającym na tym,
że nawa poprzeczna na rysun-
ku nie krzyżuje się z nawą
główną w połowie jej długo- Profil 8. Zmieniony projekt kościoła z 1828 r. (źródło:
Staatliche Museen zu Berlin, link: https://
ści, co upodabnia plan kościo- www.smb.museum/en/about-us/profile/).
ła do krzyża łacińskiego.
Nie wszyscy wiedzą, że według pierwotnego projektu z 1827 r. bryła
czaplineckiego kościoła miała wyglądać zupełnie inaczej. Widzimy to na ilustra-
cji nr 7. Na rysunku przedstawiającym wygląd kościoła od strony rynku zwraca-
ją uwagę dwie wysokie wieże po obu stronach bocznego skrzydła oraz mniejsze
ozdobne wieżyczki wieńczące narożniki skrzydeł z nawą główną. We wszyst-
kich oknach i w portalu widzimy łuki ostre. Do realizacji przyjęty jednak został
zmieniony w 1828 r. projekt, przedstawiony na ilustracji nr 8. Od projektu pier-
wotnego różni się on przede wszystkim brakiem jakichkolwiek wież oraz zasto-
sowaniem łuków półkolistych. (cdn.)
Zbigniew Januszaniec
A co słychać na drogach powiatowych na trenie Gminy Cza-
plinek? Przebudowa ul. Kamiennej weszła w fazę realizacji! Wyko-
nawcą jest POL-DRÓG Drawsko Pom. S.A. za kwotę 2 079 390 zł
z 72 miesięczną gwarancją i rękojmią. Inwestycja jest realizowana ze
wsparciem Rządowego Funduszu rozwoju dróg 1 346 000 zł. Pozostała
kwota po 50% Powiat Drawski i Gmina Czaplinek. Przewidywany
termin jej zakończenia – do 30. listopada br.
Wiosną zakończono prace projektowe ul. Poznańskiej, na którą
13.08.21 r. w ramach projektu pilotażowego „Polski Lad” Powiat
Drawski złożył wniosek o dofinansowanie, by wspólnie z gminą reali-
zować to przedsięwzięcie. Szacowany koszt inwestycji 3,33 mln zł.
Rozstrzygnięcie naboru przewidywane jest we wrześniu.
Na Nadzwyczajnej Sesji Rady Powiatu Drawskiego, gdy oma-
wialiśmy inwestycje drogowe do „Polskiego Ładu”, zaapelowałem do
burmistrza Czaplinka o wystąpienie z inicjatywą przygotowania kolej-
nych projektów inwestycji na drogach powiatowych w granicach gmi-
ny Czaplinek, która poza ul. Czarnkowskiego, nie zgłosiła żadnego
projektu. Nie liczę mojej inicjatywy - interpelacji z września 2020 r.
w/s opracowania projektu przebudowy drogi powiatowej Siemczyno –
Cieszyno (o czym pisałem przed rokiem - Nr 169 KCz), która wiosną
uzyskała aprobatę Komisji Infrastruktury RM. Starosta stoi na stanowi-
sku, przedstawionym na kwietniowym posiedzeniu powiatowej Komi-
sji Budżetu, że na wstępnym etapie, planowanych do realizacji zadań,
zawsze inicjatorem jest wójt, burmistrz, a tym samym radni, mieszkań-
cy danej gminy. To oni decydują, co u siebie chcieliby robić, co jest dla
nich priorytetem. Jeśli nie będzie kolejnych opracowanych projektów,
trudno liczyć, by były kolejne inwestycje na drogach powiatowych
w obrębie gminy Czaplinek! Na razie apel pozostał bez odzewu –
szkoda…
Zbigniew Dudor
6 <><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
HISTORIA NAJDŁUŻSZEGO TUNELU
bóz jeniecki Oflag II D Gross Born-Westfalenhof utworzono
1 czerwca 1940 r. dla francuskich oficerów i ordynansów,
w miejscu gdzie wcześniej znajdował się Stalag II E, w którym
przebywali polscy jeńcy wojenni (szeregowi i podoficerowie). Pierwsi Francuzi
dotarli do tego obozu w połowie czerwca 1940 r. Obóz stanowiły drewniane
baraki, pierwotnie wybudowane przez Niemców w 1935 r. dla niemieckich ro-
botników, którzy wznosili koszary w pobliskim Kłominie.
Już od początku pobytu francuscy oficerowie próbowali uciekać
z obozu używając różnych forteli. Nie wszystkie ucieczki zakończyły się po-
myślnie. 27 marca 1941 r. trzej francuscy oficerowie - Aloyse Klein, Jaques Bra-
net i Alain de Boissieu - niesieni na ramionach przez swoich kolegów, ukryci
pod płaszczem, uciekli w czasie spaceru poza teren obozu. Uciekinierzy ubrani
w cywilne ubrania dotarli do stacji kolejowej w Nadarzycach. Aloyse Klein bez-
skutecznie usiłował kupić bilety kolejowe. Nie pomogła bardzo dobra znajomość
języka niemieckiego - bez dokumentów zakup biletów okazał się niemożliwy.
Oficerowie ominęli koszary w Bornem Sulinowie i pieszo dotarli do miejscowo-
ści Łubowo, gdzie bez przeszkód kupili bilety kolejowe na pociąg do Chojnic.
Z Chojnic dotarli do Królewca, a następnie przekroczyli granicę niemiecko-
litewską i znaleźli się na Litwie zaanektowanej przez Związek Radziecki. Zostali
pojmani przez żołnierzy Armii Czerwonej i przewiezieni do miejscowości Mi-
czurin znajdującej się na południe od Moskwy. Po niemieckiej napaści na Zwią-
zek Radziecki, dzięki staraniom rządu generała de Gaulle, uciekinierzy z Oflagu
II D Gross Born przez Archangielsk dotarli do Anglii i przyłączyli się do Wol-
nych Francuzów generała de Gaulle. Kilka lat później Alain de Boissieu poślubił
córkę generała de Gaulle Elisabeth, a w latach późniejszych został generałem.
Po tej ucieczce Niemcy bardzo zaostrzyli kontrole na terenie Oflagu II
D Gross Born-Westfalenhof by uniemożliwić dalsze ucieczki z obozu. Jedyną
szansą ucieczki stała się budowa podziemnych tuneli. Jeden z tuneli o długości
ponad 20 m - na przełomie lipca i sierpnia 1941 r. - zbudowali oficerowie z bara-
ku nr 8 izby nr 2 Bloku II. Po wykonaniu tunelu podzielone na grupy ucieczki
zostały rozłożone w czasie. W dniu 12 sierpnia 1941 r. przez tunel uciekła grupa
ośmiu Francuzów (sześciu spośród nich szczęśliwie dotarło do Francji). Niemcy
bardzo szybko odkryli tunel i plany dalszych ucieczek wykonanym tunelem
zostały na zawsze pogrzebane.
Po odkryciu tunelu Niemcy przenieśli jeńców z baraku 8 izby 2 Bloku II
do baraku nr 35 izby 2 Bloku pierwszego. Barak 35 był trzecim barakiem od
ogrodzenia obozu i znajdował się w części północnej Oflagu II D Gross Born-
Westfalenhof. 10 września 1941 r. dziewiętnastu jeńców postanowiło wybudo-
wać tunel, który posłuży do ucieczki. Planowany tunel miał mieć długość 117 m
i głębokość dochodzącą do 12 m poniżej poziomu gruntu. Początkowo do budo-
wy tunelu zaangażowanych było trzynastu jeńców, później dołączyło jeszcze
sześciu.
Plan tunelu (fot. www.oflags.fr).
Przekrój tunelu (fot. www.oflags.fr).
Kurier Czaplinecki - Wrzesień 2021
Zdjęcie jeńców z baraku 35 izba 2 Blok 2, którzy przygotowywali ucieczkę
(fot. www.oflags.fr).
Szczegóły dotyczące całej ucieczki można znaleźć pod adresem: http://oflags.fr/
EVASIONS_pl.php.
Po wielu trudach w pełnej konspiracji i ośmiu miesiącach wytężonej
pracy, jeńcy ukończyli budowę tunelu. 16 marca 1942 r. uciekła pierwsza grupa
dziewięciu jeńców, następnego dnia kolejnych ośmiu, a 18 marca - u wylotu
tunelu - został ciężko ranny porucznik Andre Rabin (otrzymał 4 postarzały -
2 w ramię i 2 w brzuch). Po interwencji jeńców francuskich, porucznik Rabin
został przewieziony przez Niemców z obozu do szpitala jenieckiego w Stalagu
II B Hammerstein (Czarne), gdzie zoperowany został przez polskiego lekarza
dr Edmunda Mroczkiewicza. Andre Rabin umarł 19 marca 1942 r. o godzinie
16.50 i został pochowany na cmentarzu jenieckim przy Stalagu II B w Czarnem,
w grobie nr 429. Jednak 24 lipca 1942 r. ekshumowano go i przewieziono do
Gdańska, gdzie jego trumnę złożono w grobie 1249 rząd 7 na cmentarzu francu-
skim. W dniu 11 sierpnia 1951 r. szczątki Andre Rabina zostały przeniesione na
cmentarz wojenny w podparyskiej miejscowości Thias, gdzie zostały pochowa-
ne obok brata, który w stopniu kaprala, jako jeniec wojenny, zginął w czasie
alianckiego nalotu w pobliżu Warnemunde.
Kilka tygodni później, po tej ucieczce w dniach 14-16 maja 1942 r.,
jeńcy francuscy zostali wywiezieni do Oflagu II B Arnswalde (Choszczno).
Stamtąd, do obozu obok dzisiejszego Kłomina, zostali przywiezieni polscy ofi-
cerowie i ordynansi. W ciągu trzech dni wymienieni zostali wszyscy jeńcy
w tych obozach. Za drutami Oflagu II D Gross Born-Westfalenhof polscy ofice-
rowie starali się stworzyć namiastkę normalnego życia.
17 września 2009 r. została otwarta Izba Muzealna w Bornem Sulino-
wie. Na otwarcie przyjechały rodziny jeńców francuskich i polskich, których
ojcowie przebywali w Oflagu II
D Gross Born. W dniu uroczy-
stości, na pamiątkę, rodziny
jeńców posadziły dąb, który
pięknie rośnie przy parkingu
Liceum Ogólnokształcącego im.
Bohaterów Oflagu IID. Wśród
gości z Francji był Etienne Ja-
cheet, którego ojciec Bernard był
jeńcem wojennym w Oflagu
IID. Została nawiązana stała
współpraca z Francuskim Sto-
warzyszeniem Pamięci Oflagów
II D – II B – XXIB. Etienne
Jacheet położył niezwykłe zasłu-
gi w pielęgnowaniu historii jeń-
ców wojennych. W latach 1993- Od prawej: Etienne Jacheet i autor
2019 odbył 23 podróże do Polski Dariusz Czerniawski.
z rodzinami francuskich jeńców
wojennych. W tym czasie Borne Sulinowo i teren Oflagu II D Gross Born od-
wiedziło ok. 300 członków rodzin jeńców francuskich.
15 maja 2012 r. w Bornem Sulinowie i następnego dnia w Choszcznie -
odbyły się obchody 70. rocznicy opuszczenia przez jeńców francuskich Oflagu
II D Gross Born i przybycia do tego obozu polskich jeńców wojennych. Na tę
niezwykłą uroczystość przybyła z Francji delegacja 32 osób, która przekazała
w darze dla Izby Muzealnej kwotę 5 tys. euro, jako dar serca zebrany wśród
członków stowarzyszenia Amicale Oflag IID, IIB, XXIB. Pieniądze te przyczy-
niły się do zmiany wyposażenia Izby Muzealnej i znacząco pomogły na zmianę
ekspozycji w Izbie Muzealnej.
Kurier Czaplinecki - Wrzesień 2021 <><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
W 2017 r. za prawie 4 tys. zakupione zostały w jednym z brytyjskich
archiwów zdjęcia lotnicze Oflagu II D Gross Born, wykonane w sierpniu 1944 r.
przez brytyjskich lotników. Znaczącą część tej sumy przekazała rodzina Pana
Adama Rohatyńskiego, obecnie zamieszkującego w Szwecji, dawniej lekarza
w Przychodni ZOZ w Bornem Sulinowie. Dzięki tym zdjęciom było możliwe
opracowanie dokładnych planów obozu i zlokalizowanie poszczególnych bara-
ków. Zdjęcia pomogły w lokalizacji w październiku 2019 r. miejsca baraku,
w którym był właz do tunelu. Następnie przy pomocy dwóch georadarów usta-
lono przebieg tunelu oraz jego szacowaną długość, która nigdy wcześniej nie
została dokładnie zmierzona. Francuscy oficerowie którzy wykonywali ten tunel
twierdzili że ma on ok. 117 m – w rzeczywistości okazało się iż ma on prawie
140 m! Tym samym jest on najdłuższym tunelem wykonanym przez jeńców
wojennych w latach II wojny światowej!
Dotąd uważano, że najdłuższym tunelem był słynny tunel „Harry”
w obozie jenieckim dla lotników Stalag Luft III koło Żagania, rozsławiony przez
amerykański film „The Great Escape” (pol. ”Wielka ucieczka„) w reżyserii Joh-
na Sturgesa. Otóż "Harry" miał tylko 111 m.
Ucieczka z obozu Oflag II D jest nie mniej sensacyjna niż "Wielka
ucieczka". Jego budowniczowie wykazali ogromną wytrwałość i inwencję oraz
dyscyplinę pracując w tajemnicy przed najbliższymi przyjaciółmi. Opracowali
specjalny system budowy i maskowania tunelu, a także przygotowali doskonałe
manekiny, które imitowały ich obecność na apelach po ucieczce pierwszych
grup. Pozwoliło to prowadzić ucieczkę tunelem przez kolejne dwa dni.
Jednym z budowniczych tunelu i pierwszych uciekinierów był Bertrand
de Cuniac, który po latach tak wspominał te wydarzenia:
„Czy umierająca Francja nie potrzebuje wszystkich swoich synów, żeby opa-
trzyć swoje rany? Będziemy więc przyglądać się jej ruinie z daleka? Nie ma
dla nas innego sposobu jak tylko ucieczka! Ucieczka, to słowo coraz bardziej
zaprząta nasze umysły. W końcu jakiś cel w naszym pustym życiu! Dzień i noc
towarzyszy nam ono penetrując nasze dusze i ciała, aż ostatecznie zamienia się
w decyzję”.
Jest wrzesień 1941 r. De Cuiniac wraz z kilkunastoma towarzyszami
siedzi w baraku numer 35. Zajmują jedną z czterech izb. Trafili tutaj za karę.
Niedawno zamierzali uciec, ale Niemcy odkryli ich dwudziestometrowy pod-
kop pod drutami. Teraz mają utrudnione zadanie, bo barak numer 35 od zasie-
ków dzieli dobre kilkadziesiąt metrów pustego placu. A żeby dostać się w
miejsce niewidoczne z wieżyczek strażników, trzeba by wykopać tunel długi
na ponad sto metrów. Niemcy są niemal pewni, że to jest niewykonalne. Ale
grupa de Cuiniaca podejmuje wyzwanie.
W oflagu II D baraki nie stały bezpośrednio na ziemi. Ich podłogi dzie-
lił od podłoża prześwit około 60 centymetrów. Dzięki temu drewniane ele-
menty konstrukcji baraku nie chłonęły wilgoci z gruntu. Prześwit ten osłonięty
był deskami. Więźniowie dostali się pod barak przez właz w podłodze i zaczę-
li kopać. Najpierw siedem metrów w głąb, a potem przed siebie. Ziemię
i piach upychali pod budynkiem. Kiedy miejsca zaczęło brakować, wykopali
drugi, krótszy tunel i urobek wynosili właśnie tam.
Wnętrze głównego wykopu wyłożyli deskami wyrwanymi z prycz
i spodniej warstwy podłogi. Drogę oświetlali sobie olejowymi lampkami,
które wykonywali z wygrzebanych na śmietniku puszek po konserwach. Kno-
ty skręcali z włókien koca, paliwem była margaryna z zapasów. Skonstruowali
też pompę, która zapewniała dopływ powietrza oraz wózek ułatwiający trans-
port ziemi. Jednocześnie w baraku trwało kompletowanie cywilnych ubrań
(część uszyli z koców, przerabiali też wojskowe uniformy) i preparowanie
fałszywych dokumentów. „Najlepsi rysownicy zostali zaangażowani, by sko-
piować chińskim tuszem dowody i karty zagranicznych pracowników w Niem-
czech. Pieczątki z orłem Hitlera zostały zrobione z ziemniaków lub kawałków
kauczuku” – wspominał de Cuniac. W marcu 1942 r. byli gotowi.
Postanowili uciekać grupami. Uznali, że większa liczba obcych, którzy
nagle zaczną pojawiać się na okolicznych dworcach mogłaby wzbudzić podej-
rzenia miejscowych. Pozostawało pytanie, w jaki sposób ukryć nieobecność
uciekinierów podczas obozowego apelu. De Cuniac wspomina jak rozwiązano
ten problem:
„Postanowiliśmy zastąpić ich manekinami. Z papier-mache zrobiliśmy głowy,
każdą pokolorowaliśmy, a potem osadziliśmy na krzyżu z drewna. W dzień
apelu ubraliśmy manekiny w peleryny i kauczukowe buty. Przytrzymywane
przez wspólników wspaniale wywiązały się ze swojego zadania (…). Niemcy
niczego się nie domyślili”.
Wieczorem 16 marca 1942 r. do tunelu weszło dziewięciu jeńców.
Bez przeszkód przeczołgali się przez tunel i uciekli w las. Nazajutrz ich śladem
poszło kolejnych ośmiu więźniów, a wśród nich De Cuniac.
„Przyszedł nasz dzień; nasza wielka nadzieja na powrót do Francji była na
drodze realizacji i z entuzjazmem wszedłem po raz ostatni do tunelu, by zabrać
cywilne ubrania i schować je do torby, by nie pobrudziły się podczas przecho-
dzenia przez tunel. Będąc na czele naszej grupy, z wiernym Gabrielem de la
Gorce tuż za mną szybko dotarłem do końca tunelu. O 20:45 podniosłem właz
i znów ujrzałem gwiaździste niebo: księżyc rzucał blade światło na las
7
przykryty śniegiem. W miarę jak przechodziłem przez otwór zostałem prak-
tycznie zalany przez świeże powietrze, wolne powietrze. Bez drutów. Nie je-
stem już jeńcem i to jest prawdziwe szczęście. „Bogu dzięki” wyszeptam
w ucho Gabriela, gdy stanie obok mnie”.
Trzeciego wieczoru do tunelu jako pierwszy wszedł Andre Rabin.
Miał jednak pecha. Przy opuszczaniu tunelu wpadł na niemiecki patrol. Straż-
nicy zaczęli strzelać i Rabin padł ranny. Trafił do szpitala w pobliskim Czar-
nem gdzie operował go polski lekarz. Niestety rany były bardzo ciężkie
i Andre Rabin zmarł.
O śmierci kolegi De Cuniac dowiedział się po kilku tygodniach. Jak
i pozostali uciekinierzy, zdołał dotrzeć do Berlina, skąd w cywilnym ubraniu
wyruszył do Francji. Wpadł na granicy niemiecko –belgijskiej. Podał się za
francuskiego robotnika wracającego z Gdańska, podobnie trzej jego koledzy.
Nie wiedzieli, że od pewnego czasu do Gdańska wstęp mają tylko Niemcy.
Zbiegowie zostali poddani brutalnemu przesłuchaniu i odesłani do obozu
w Choszcznie na Pomorzu. Ostatecznie do Francji udało się dotrzeć czterem
z siedemnastu uciekinierów. Po latach de Cuniac pisze: „Mimo że polegliśmy
blisko naszego celu, zachowaliśmy satysfakcję, że chcieliśmy i przez osiem
miesięcy byliśmy górą nad naszymi ciemiężcami. To była szkoła przyjaźni,
szkoła powinności. Takie wspomnienia zachowamy z kopania (…) tunelu
przez 13 kolegów mających zaledwie kilka kawałków drewna jako narzędzia,
ale odwagę
i nadzieję sza-
leńców za
przewodnika”.
Odna-
lezienie tunelu
było możliwe
dzięki wielu
pasjonatom
i ludziom do-
brej woli. Ana-
liza zdjęć lotni-
czych pomogła
w ustaleniu
miejsca, gdzie
stał barak nu-
mer 35. Gdzieś Uciekinierzy Bertrand de Cuniak i Yves Bricard przed
dworcem w Wałczu w 1993 r. (fot. Etienne Jacheet).
tam zaczynał
się tunel. Poszukiwania ruszyły w listopadzie 2019 r. Pomagały Lasy Pań-
stwowe i ponad 80 pasjonatów historii z całej Polski. Do Bornego Sulinowa
przyjechała też ekipa Adama Sikorskiego realizująca program „Było… nie
minęło” emitowany na antenie TVP Historia. Eksploratorzy mieli do dyspo-
zycji dwa georadary użyczone przez koszalińską firmę. Dzięki zachowanym
relacjom wiadomo było, że tunel się nie zachował bo po jego odkryciu Niem-
cy wrzucili do wnętrza granaty. Żmudne badana objęły obszar 40 ha tzw.
górnego, jak i dolnego obozu i doprowadziły do odkrycia nie tylko tunelu ale
także szeregu artefaktów jak drobne elementy obozowego wyposażenia,
guziki itp.
Szczególne podziękowania i słowa uznania za niezwykłą pomoc
w odnalezieniu trasy tunelu z Oflagu II D należą się Panu majorowi w stanie
spoczynku – Krzysztofowi Zagórskiemu ze Szczecina – filateliście i kolekcjone-
rowi materiałów z obozów jenieckich i dobremu duchowi wielu przedsięwzięć
realizowanych w ostatnich latach w Izbie Muzealnej w Bornem Sulinowie.
Dziękuję Panu Krzysztofowi Jędrzejczakowi z Koszalina (firma Geora-
dar24.com), Panu Dariuszowi Szymanowskiemu zcy burmistrza Wołomina,
niezwykłym pasjonatom historii, którzy bezinteresownie z własnym sprzętem
namierzyli trasę tunelu. Słowa podziękowań kieruję do Pana Adama Sikorskie-
go za determinację, inspiracje i doprowadzenie poszukiwań do szczęśliwego
finału. Składam serdeczne podziękowania dla leśników z Nadleśnictwa Borne
Sulinowo, panom Maciejowi Dudzie i Piotrowi Antczakowi za wszechstronną
pomoc i życzliwość. Słowa wdzięczności kieruję do 85 osób, które odpowie-
działy na nasz apel i w dniu 5-6 października uczestniczyły w poszukiwaniach
na terenie obozów jenieckich.
Odkrycie tunelu to zaledwie pierwszy krok. Kolejnym powinny stać
się szczegółowe badania archeologiczne, na podstawie których można by
potwierdzić długość tunelu. Mam nadzieję, że uda się je zrealizować. Tym
bardziej, że historia ucieczki z miejscowego obozu jest na tyle fascynująca, że
warto się nad nią pochylić.
Dariusz Czerniawski
Dariusz Czerniawski – przewodnik turystyczny, regionalista i twórca Izby Mu-
zealnej w Bornem Sulinowie. Absolwent Studium Pedagogicznego w Legnicy,
zarządzania SWSPiZ w Łodzi oraz administracji na WPiA Uniwersytetu Gdań-
skiego. Z zamiłowania pasjonat historii Bornego Sulinowa, społecznik i radny
miejski.
8 <><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
Połowa kadencji (cz. III)
poprzednich Kurierach Nr 179 i 180 skomentowałem zamiesz-
czone przez Pana Burmistrza w czerwcowym Biuletynie Informa-
cyjnym podsumowanie połowy Jego kadencji. Nie jest ono zbyt
imponujące, a jeśli pominiemy osiągnięcia sołectw i wspólnot mieszkaniowych, na
które to sukcesy powołuje się Pan Burmistrz, to niewiele było do zaprezentowania.
Mieszkańcy Gminy mogą sobie wyrobić zdanie o burmi-
strzowaniu Pana Marcina Naruszewicza czytając ze zrozu-
mieniem Jego powyższe podsumowanie, i podobnie, czyta-
jąc moje artykuły na ten temat.
Ja natomiast, dla nierównowagi wymieniam szkodliwe
(niestety - bo tych jest znacznie więcej), błędne decyzje oraz
karygodne zaniechania. O tych kompromitujących działa-
niach pisałem w Kurierach na bieżąco przez ostatnie
2,5 roku, a teraz przedstawiam III część poszczególnych
„dokonań”, którymi Burmistrz się nie chwali:
- kompletny brak zainteresowania dalszym wydawaniem zasłużonego dla naszej
kultury „Grajdoła”. Pan Naruszewicz nie trudził się wydawaniem „Grajdoła” jako
dyrektor CzOK-u, a ostatni numer został zredagowany przez K. Getkę. Obecnie
w rolę tego miesięcznika wszedł Biuletyn Informacyjny, jest teraz w nim o czym pisać;
- nieregularne wydawanie Biuletynu Informacyjnego z powodu braku materiałów
do publikacji, co świadczy o maraźmie, braku aktywności Urzędu i paraliżu decy-
zyjnym panującym w Ratuszu;
- brak inicjatyw legislacyjnych przejawiający się brakiem przedstawiania propozy-
cji uchwał pod obrady sesji (odwołane dwie sesje z powodu braku uchwał), oraz
niechlujne przygotowywanie projektów uchwał, skutkujące nawet powtórnym ich
kierowaniem pod obrady sesji. Świadczy to o brakoróbstwie i chaosie organizacyj-
nym panującym w Ratuszu;
- zaniechanie uruchamiania w okresach letnich, a zwłaszcza w czasie największych
upałów, fontanny i kurtyny wodnej. Tłumaczenie tej sytuacji koronawirusem
i oszczędnością wody są nieuprawnione, tym bardziej, że innym miastom pande-
mia nie przeszkadzała i nie przeszkadza, a oszczędności są iluzoryczne;
- brak zainteresowania problematyką demografii i bezrobocia. Nie ma żadnych
analiz i badań tych zagadnień. Dobitnym przykładem lekceważenia spraw miesz-
kańców było milczące przyzwolenie na decyzję odnośnie likwidacji filii Powiatowe-
go Urzędu Pracy. Nie podjęto żadnych działań rekompensujących tą niedogodność;
- rezygnacja w 2020 r. z organizacji Dni Czaplinka i dożynek, co motywowano
oczywiście epidemią i ograniczeniami. Nie przeszkodziło to Czaplineckiemu Brac-
twu Żeglarskiemu w przeprowadzaniu corocznych regat, także dla dzieci i mło-
dzieży. Odbyły się także doroczne XVII Dni Henrykowskie. Natomiast sołectwo
Siemczyno zorganizowało własne dożynki;
- rezygnacja z organizacji dodatkowych patroli Policji w czasie sezonu turystyczne-
go. W tym czasie okresowo znacząco wzrasta liczba osób kwaterujących w Gmi-
nie i mieście oraz osób przybywających doraźnie, w tym na organizowane różne
imprezy. W przeszłości takie patrole, złożone ze słuchaczy szkół policyjnych, po-
prawiały bezpieczeństwo mieszkańców i turystów oraz komfort wypoczynku;
- lekceważenie różnych obchodów rocznicowych, co tłumaczy się obłudnie epide-
mią. Dotyczy to 3 Marca, 1 Września 11 Listopada czy Święta Samorządu,
a szczególnie 8 Maja. Rok 2021 jest tutaj dobitnym przykładem;
- brak współpracy z ZPK - nie ma przedstawiciela władz Czaplinka w Radzie Ze-
społu Parków Krajobrazowych Województwa Zachodniopomorskiego. Jako Bur-
mistrz Czaplinka byłem jej pierwszym Przewodniczącym. Po przegranych wybo-
rach moja misja w Radzie zakończyła się. Nikt w Ratuszu nie zabiegał o umiesz-
czenie tam naszego przedstawiciela. Wobec tego starania o budowę nowej wieży
widokowej na Spyczynej Górze i wieży widokowej w Czaplinku w parku za
dworcem PKS stały się nieaktualne. Z Nadleśnictwem Czaplinek też nikt w tej
sprawie nie rozmawia;
- lekceważenie kibiców piłki nożnej - nie utworzono żadnej, nawet namiastki
„strefy kibica” podczas rozgrywanych w czerwcu Mistrzostw Europy w piłce nożnej;
- uporczywe uchylanie się od rozwiązania problemu driftowania na lotnisku. Przez
kilka miesięcy Burmistrz złośliwie unikał przygotowania projektu uchwały, której
treść zadowalałaby wszystkie zainteresowane strony;
- brak aktywności w sprawie dalszej gazyfikacji Gminy. Zakład Gazowniczy
w Koszalinie zainteresowany jest rozwojem sieci gazowniczej na terenie naszej
Gminy i zgłaszał już odpowiednie propozycje. Niestety, ze strony naszego Ratusza
nie ma większego zaangażowania w to zadanie;
- w dalszym ciągu nie ma pomysłów i jednoznacznych decyzji na wykorzystanie
budynków po byłych szkołach w Machlinach i Kluczewie oraz byłej stanicy har-
cerskiej w Machlinach i na płw. Sulibórz. Chociaż jakieś nieudolne próby zagospo-
darowania stanicy ZHP w Machlinach ciągną się dość długo;
- absolutny brak zainteresowania rządowym programem 100 obwodnic. Gmina
Złocieniec znalazła się w tym programie. My natomiast nie próbowaliśmy nawet
wykorzystać tej szansy, która zdarza się raz na półwiecze. Czekamy na obwodnicę
od 1968 r., to poczekamy następne 50 lat. W opracowanych w poprzednich kaden-
cjach studium i mpzp zabezpieczone zostały tereny pod budowę obwodnicy.
Kurier Czaplinecki - Wrzesień 2021
Prawdopodobnie, obecnie na tym obszarze powstaje zabudowa siedliskowa. Czy
ktoś tym się zainteresuje?;
- minimalna aktywność we współpracy ze Starostwem w sprawie wspólnych
realizacji inwestycji drogowych na terenie Gminy Czaplinek. W 2020 r. i dotych-
czas w 2021 r. nie zrealizowano żadnej inwestycji drogowej z powodu braku
propozycji ze strony Burmistrza Czaplinka;
- brak autorskiej wizji rozwoju Gminy. Bazowanie wyłącznie na dokumentach
opracowanych przez poprzedników. Pan Burmistrz ma przede wszystkim w głę-
bokim poważaniu Strategię Rozwoju Gminy i inne strategie, programy i plany
rozwoju opracowane w latach poprzednich, nie przystępując nawet do ich uzupeł-
niania o nowe zadania i pomysły. Dotyczy to także różnych koncepcji i konkret-
nych projektów budowlanych. Pokrywa się to z wybitnym lekceważeniem prac
nad właśnie opracowywaną w Starostwie Strategią rozwoju regionu.
Te przytoczone 50 przykładów „dokonań”, co prawda różnej wagi
i znaczenia, zawartych w cz. I, II i III to jeszcze nie wszystkie osiągnięcia Pana
Burmistrza, chociaż większość przedstawionych „wyczynów” była opisywana
w Kurierach na bieżąco. Dlatego też, podałem je w skróconej formie, ale niektóre
ważniejsze zostaną rozwinięte w następnych numerach, „ku pamięci”. Są one
w większości wzajemnie powiązane i od siebie zależne, ale wszystkie nici krzyżu-
ją się w ręku Burmistrza. Nie chce się wierzyć, że przez 2,5 roku można narobić
tyle bałaganu. Należy podkreślić, że Pan Naruszewicz nie miał i nie ma żadnego
programu wyborczego, co sam przypominał, więc siłą rzeczy należy Go rozliczać
przede wszystkim za błędy i zaniechania oraz szkodliwe decyzje.
Rolą Radnych była, jest i będzie ocena dokonań władzy wykonawczej.
Działalność Burmistrza w roku 2019 Radni ocenili niezbyt surowo, chociaż wo-
tum zaufania nie otrzymał, ponieważ za jego udzieleniem głosowało tylko 7 Rad-
nych przy wymaganych 8 głosach, przeciw 1 głos, wstrzymujących się 5 głosów.
Nieobecnych 2 Radnych.
Natomiast rok 2020 oceniono nader łaskawie. Przy obecności 15 Radnych, za
udzieleniem wotum zaufania było 11 głosów, przeciw 4.
Przypomnijmy zatem, którzy z Radnych zaakceptowali poczynania
Włodarza i uznali za właściwe przewiny przywołane w podsumowaniu połowy
kadencji: Maciej Bernat, Marcin Czerniawski, Grzegorz Gabryś, Anna Kuchar-
czyk, Krystyna Kryczka, Wacław Mierzejewski, Anna Minkiewicz, Zdzisław
Łomaszewicz, Szymon Pastuszek, Ewa Sobczak i Władysław Wojtowicz.
Negatywnie działalność Burmistrza ocenili: Aleksandra Ławrukiewicz, Tomasz
Marciniak, Sebastian Matułojć i Michał Olejniczak. Ci Radni nie chcieli firmo-
wać swoim autorytetem dotychczasowych „osiągnięć” Pana Naruszewicza.
Należy ubolewać, że krytycznie wyczyny Burmistrza oceniło tylko czwo-
ro radnych. Reszta udzieliła rozgrzeszenia z powodów nader różnych i niekiedy
niezrozumiałych, jak: interes własny lub rodziny (…), źle rozumiany interes sołec-
twa i opacznie Gminy (…), układy biznesowe (…), układy towarzyskie (…),
jeden Radny nawet sam się zdziwił, że głosował „za”, a jeden zawsze głosuje „za”,
bo wchodzi bez mydła (…), innych znowu „wystraszył” prawnik (…). W miejsce kropek
należałoby wpisać konkretne nazwiska, ale pozostawiam to Czytelnikom ku zabawie.
Jaką olbrzymią szkodę wyrządzili Gminie Radni, którzy afirmowali
wybryki Burmistrza, to dopiero czas pokaże. Nie do wiary, że w dzisiejszej dobie
można w przestrzeni samorządowej i publicznej oraz w tkance społecznej doko-
nać bezkarnie takiego spustoszenia. Nikt nie chce, czy nie umie się temu przeciw-
stawić. Jest to dowód intelektualnej mizerii i wstyd dla Radnych i naszych miej-
scowych elit społecznych, że godzą się na taką rzeczywistość.
W ciągu dwóch lat zachwiana została równowaga i proporcje między
władzą uchwałodawczą a wykonawczą, a większość Radnych toleruje taki stan
rzeczy, a nawet zgadza się na trwanie patologii. Burmistrz oficjalnie zapowiada,
że oczekuje na pomysły Radnych (np. apel na podsumowaniu sesji absolutoryj-
nej), a nawet liczy na projekty uchwał. Jego ekipa nie jest w stanie nic konkretne-
go a dobrego zaproponować.
Trzeba zapytać Pana Burmistrza – co nowego przez połowę kadencji
wniósł do rozwoju Gminy? Więcej mamy przykładów destrukcji, niż działań dla
dobra ogółu. Trwa dewastacja przestrzeni publicznej, obywatelskiej i samorządo-
wej. Należy zakładać, że powstałe szkody społeczne i gospodarcze pozostaną
z nami na dłużej. Miało być po wyborach inaczej, i jest inaczej, ale czy lepiej?
Dziadostwo w wykonaniu obecnej ekipy już nam spowszedniało i przy-
zwyczailiśmy się do tego stanu prawie wszyscy. Pandemia stanowi tutaj tylko
bardzo wygodne słowo wytrych i listek figowy do usprawiedliwiania zaniechań
i nieróbstwa.
Czy szkodliwa działalność Pana Marcina, wspierana przez niektórych
Radnych, już na stałe wkomponuje się w naszą czaplinecką „normalność”, co
Stefan Kisielewski nazywał „urządzaniem się w dupie”?
Obecny rząd stworzył i nadal tworzy samorządom bardzo dobre warun-
ki do pozyskiwania dofinansowań (nawet do 95%!) na różnego rodzaju zadania
i inwestycje. Sukcesywnie ogłasza się nabory na różne przedsięwzięcia niemalże
w każdej sferze działalności samorządowej. Jest tutaj olbrzymia szansa także dla
naszej Gminy. Czy tę szansę wykorzystamy? Czy Radni potrafią, i czy zechcą
zmusić Burmistrza do pracy? Niestety, na razie większość Radnych akceptuje
szkodliwą działalność Burmistrza, ale cała nadzieja w sołectwach i tych Radnych,
którzy właściwie widzą dobro Gminy.
Adam Kośmider
Kurier Czaplinecki - Wrzesień 2021 <><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
Rozmawiali o Centrum
rwają ostatnie ustalenia dotyczące składanego wniosku do Mini-
sterstwa Zdrowia o utworzenie Centrum Zdrowia Psychicznego
dla Strefy Centralnej województwa Zachodniopomorskiego.
18 sierpnia 2021 roku w sali narad Starostwa Powiatowego w Draw-
sku Pomorskim Wicesta-
rosta - Mariusz Nagór-
ski gościł Starostę Łobe-
skiego - Renatę Kulik
i Naczelnika Wydziału
Spraw Społecznych
i Promocji Powiatu - Ma-
riusza Spryngacza, Na-
czelnika Wydziału Spo-
łeczno Oświatowego
w Świdwinie - Romana
Kozubka oraz Dyrektora
Samodzielnego Publicz-
nego ZOZ MSWIA Szpi-
tala Specjalistycznego w Złocieńcu - Ewę Gizę.
Szkolenie dla kandydatów do pełnienia
funkcji niezawodowej rodziny zastępczej
owiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Drawsku Pom.
w dniach 19.07.21 r. – 28.07.21 r. przeprowadziło szko-
lenie dla kandydatów do pełnienia funkcji niezawodowej
rodziny zastępczej oraz osób już pełniących ww. funkcję. Ww. szkole-
nie zorganizowane było przez Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie
w Drawsku Pom.
Szkolenie w swym zakresie obejmowało bloki tematyczne
zawarte w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia
9 grudnia 2011 r. w sprawie szkoleń dla kandydatów do sprawowania
pieczy zastępczej. Uczestnicy podczas szkolenia uzyskali wiedzę m.in.
z zakresu prawa rodzinnego, regulacji prawnych w zakresie wspierania
rodziny i systemu pieczy zastępczej, pedagogiki, psychologii rozwojo-
wej oraz wychowawczej. Po części teoretycznej szkolenia, kandydaci
na rodzinę zastępczą odbyli praktyki w rodzinnym domu dziecka pro-
wadzonym przez Panią Agnieszkę Maciak. Podczas praktyk kandydaci
zapoznali się z doświadczeniami wychowawczymi prowadzącej ro-
dzinny dom dziecka.
Szkolenie przeprowadzone zostało przez certyfikowanych
trenerów Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Drawsku Pomor-
skim – Panią Adrianę Pieprzak i Panią Agnieszkę Kobryś na podstawie
programu „Szkoła dla rodzin zastępczych”.
Gorąco zachęcamy wszystkie osoby zainteresowane podjęciem
się funkcji rodziny zastępczej do kontaktu z Powiatowym Centrum
Pomocy Rodzinie w Drawsku Pom. w celu uzyskania szczegółowych
informacji.
Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Drawsku Pom.
9
Rozmowy o rozwoju drawskiego szpitala
sierpnia br. Starosta Drawski gościł właściciela oraz po-
wiernika pakietów większościowych spółki Szpitale Pol-
skie S.A. w Katowicach w osobach dr. Zbigniewa Czyża
i p. Tomasza Kędziory. Rozmowy w Starostwie Powiatowym,
w obecności członków Zarządu Powiatu Drawskiego, Przewodniczą-
cej i Wiceprzewodniczącego Rady Powiatu, oraz Naczelnika tut. Wy-
działu Zdrowia, dotyczyły przyszłości współpracy powiatu ze spółka-
mi realizującymi kontrakty Narodowego Funduszu Zdrowia w obrębie
drawskiego Szpitala.
Przypomnijmy, że od końca 2011 r., Starostwo Powiatowe
w Drawsku Pom. zawarło umowę dzierżawy ze spółką Szpitale Pol-
skie S.A. z siedzibą w Katowicach, które to w 2016 r. poddzierżawiły
część obiektu (dawną
stołówkę, kuchnię)
dla potentata w dzie-
dzinie kardiologii -
firmy NAFIS, spółki
córki największego
operatora w Europie
Środkowej American
Heart od Poland.
Drawska Kardiologia
przez ostatnich kilka
lat była i jest stawia-
na jako wzór działal-
ności medycznych,
wzór jakości i opieki
zapewnianej pacjentom bezpośrednio po zabiegach, oraz w trakcie
rekonwalescencji na kilka tygodni po zawale, czy innych problemach
kardiologicznych. Warto nadmienić, że pacjenci trafiają do naszego
szpitala już nie tylko z powiatu, ale coraz liczniej z całego
województwa.
Podczas rozmowy poruszano sprawy dotyczące bieżących wy-
darzeń i problemów, ale najważniejsze wydają się deklaracje rozwoju
zarówno szpitala, jak też kardiologii. Rozwiano również wątpliwości,
które pojawiały się w ostatnich informacjach ze szpitala o problemach
i konflikcie na linii: Zarząd Spółki Szpitale Polskie i Zarząd firmy
NAFIS - czyli kardiologii. Jak nas zapewnili obaj panowie, konflikt
został wygaszony, powołani zostaną nowi członkowie Zarządu wraz
z prezesem, którzy mają za zadanie budowanie jak najlepszych prak-
tyk. Potencjał i potrzeby świadczenia usług na oddziałach szpitalnych
są duże, wymagania i możliwości także. Drawska placówka opiekuje
się pacjentami z powiatów: Drawskiego, Łobeskiego i częściowo
Świdwińskiego oraz w pewnym zakresie zapewnia opiekę zdrowotną
żołnierzom wojsk przebywających na pobliskim poligonie. Potrzeby
opieki kardiologicznej - oczywiście także innych schorzeń - po covid,
w zakresie pomocy mieszkańcom regionu są ogromne. Niemal każda
osoba, która przeszła tę chorobę, uskarża się na dolegliwości z wydol-
nością, a to już właśnie problem krążenia i serca.
Wspólnie ustalono, że skoro dotychczasowe działania w zakre-
sie kardiologii tak dobrze wpisały się w strategię działań medycznych
drawskiej placówki, należy zrobić wszystko, by w przyszłości rozwi-
jać szpital i każdy oddział. Pan Tomasz Kędziora poinformował
o planowanych powołaniach nowego prezesa spółki, który ma dążyć
do jak najszybszego przedłożenia strategii na najbliższe tygodnie
i miesiące, które satysfakcjonować będą załogę szpitala, samorząd
Powiatu Drawskiego, NFZ, ale przede wszystkim naszych pacjentów.
W uzupełnieniu materiału dodam, że radni powiatu, tylko
w ciągu tego i ubiegłego roku przeznaczą niemal dwa miliony złotych
na roboty, które mają wspierać szpital i pacjentów. Oddany niedawno
kosztem ponad jednego miliona złotych, parking na 80 pojazdów,
przebudowa parku, remont ogrodzeń, zakupy drobnej infrastruktury
już poprawiają wizerunek bezpośrednio przed i wokół szpitala. Zapro-
jektowane zostały już także działania w budowę całkiem nowej stacji
uzdatniania wody.
Mariusz Nagórski
Wicestarosta Drawski
10 <><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
WNIOSEK W SPRAWIE WIERZB
walorach krajobrazowych i przyrodniczych Pojezierza Draw-
skiego decydują nie tylko jeziora i atrakcyjne ukształtowanie
terenu ale także bogata szata roślinna. Szczególna rola przypada
tu drzewom. W pamięci miłośników przyrody pozostał potężny, ponad
30-metrowej wysokości buk, który aż do 2008 r. górował nad wyspą Bielawą
jako charakterystyczna dominanta krajobrazowa j. Drawsko. Został, niestety,
pokonany przez wichury.
W krajobrazie j. Drawsko można zaobserwować wiele przybrzeżnych
drzew powalonych przez wiatr i niszczycielską siłę fal. Można również zobaczyć
rosnące blisko brzegu jeziora drzewa pochylone nad wodą w sposób, który za-
powiada, że kiedyś runą one do wody. Taki los spotkał już na przykład niejedną
wierzbę rosnącą przy brzegu naszego wielkiego jeziora. Wierzby bardzo lubią
wilgotną glebę, dlatego często rosną tuż przy linii brzegowej. W takich przypad-
kach zachodzi realne ryzyko, że podmywane przez fale drzewa stracą stabilność,
pochylą się nad taflą wody, a w końcu runą do jeziora.
Jedna z takich wierzb rośnie w Czaplinku, przy ujściu Czaplineckiej
Strugi do j. Drawsko. Wyrosła ona w miejscu ulubionym przez ten gatunek
drzew – bardzo blisko brzegu jeziora, a jednocześnie tuż przy rzeczce. Taka loka-
lizacja mogła przyczynić się do tego, że drzewo to jest mocno pochylone w stro-
nę wody. Czaplinecka Struga wpada do jeziora dosłownie pod konarami starej
wierzby. Nurt rzeki, fale jeziora i wierzbowe gałęzie tworzą tu kompozycję tak
niezwykłą , że miejsce to - niezależnie od wybitnych walorów przyrodniczych
i krajobrazowych - stało się atrakcją turystyczną. Niecodzienna uroda tego miej-
sca sprawiła, że ujście Czaplineckiej Strugi zaliczane jest do największych atrak-
cji na trasie czaplineckiej nadjeziornej promenady. A wszystko to dzięki mocno
pochylonej starej wierzbie. Przyjrzyjmy się jej dokładniej. Jest to rodzima wierz-
ba biała (Salix alba L). Obwód pnia tej wierzby na wysokości 1,3 m od poziomu
gruntu wynosi ponad 400 cm.
Za pośrednictwem
tego artykułu wnioskuję obję-
cie tego niezwykłego drzewa
ochroną prawną przez uznanie
go za pomnik przyrody.
Zgodnie z „Rozporządzeniem
Ministra Środowiska z
04.12.2017 r. w sprawie kryte-
riów uznawania tworów przy-
rody żywej i nieożywionej za
pomniki przyrody” w przy-
padku wierzby białej warun-
1. Wierzba górująca nad ujściem Czaplineckiej kiem uznania za pomnik przy-
Strugi (sierpień 2021 r. fot. Zb. Januszaniec). rody jest obwód pnia ponad
WIEŚCI Z SESJI
Sesja RM 26 sierpnia br. rozpoczęła się bez Pana Burmistrza,
który postanowił w tym czasie wypoczywać. W sesji wzięło
udział 12 Radnych, w tym w trybie zdalnym W. Wojtowicz.
Nieobecni: G. Gabryś, T. Marciniak i Sz. Pastuszek.
Przed podjęciem uchwał Przewodniczący RM odczytał stanowisko
większości Radnych w sprawie spodziewanego powołania nowego Zastępcy
Burmistrza. Jak wiemy, Pani Małgorzata Fedorowiat-Nowacka z dniem 10 wrze-
śnia zostaje odwołana z tego stanowiska. Jej następcą ma zostać Pan Janusz Bart-
czak, który rozstał się ze stanowiskiem Z-cy Burmistrza Tuczna, kiedy w drodze
referendum został odwołany ze stanowiska Burmistrza Tuczna Krzysztof Hara.
Radni zwrócili się do Burmistrza Naruszewicza o ponowne rozważenie swoich
decyzji, zwłaszcza, że mają poważne wątpliwości co do kwalifikacji nominata.
Stanowisko Radnych zostało bardzo dobrze merytorycznie uzasadnione.
Kolejna zmiana kadrowa w kierownictwie UM, to rezygnacja Pani
Sekretarz Jolanty Skoniecznej, która postanowiła przejść do oświaty, i z dniem
1 września rozpoczęła pracę w SP. Na to stanowisko rozpisano konkurs, którego
rozstrzygnięcie nastąpi już po zamknięciu tego numeru Kuriera.
Szykował także Pan Burmistrz zmianę na stanowisku Skarbnika Gmi-
ny. Wobec tego, że do odwołania skarbnika, zgodnie z ustawą, potrzebna jest
zgoda Rady Miejskiej, przygotował w tej sprawie projekt uchwały. Jednak Radni
podczas obrad Komisji Organizacyjnej zdecydowanie odrzucili taki pomysł.
Burmistrz, aby wyjść z twarzą z tej opresji stwierdził, że to był tylko sondaż (!?).
Kurier Czaplinecki - Wrzesień 2021
300 cm zmierzony na wysokości 1,3 m. Nasza wierzba spełnia ten warunek.
Jako ciekawostkę dodam, że wierzba ta rośnie dokładnie na granicy Drawskie-
go Parku Krajobrazowego i otuliny tego Parku.
Niezależnie od uznania naszej wierzby za pomnik przyrody apeluję do
stosownych instytucji o podjęcie profesjonalnych czynności ratunkowych pole-
gających na odpowiednim podparciu pochylonej wierzby. Taką metodą urato-
wano już w naszym kraju wiele starych drzew. Wniosek ten motywuję nie tylko
względami przyrodniczymi i krajobrazowymi ale także względami bezpieczeń-
stwa osób przebywających obok tego drzewa oraz względami technicznymi.
Każdy może łatwo sprawdzić, że korzenie mocno pochylonej wierzby znajdują
się w bezpośrednim sąsiedztwie nawierzchni promenady (i prawdopodobnie
również pod jej nawierzchnią) tuż obok konstrukcji mostu nad Czaplinecką
Strugą. Zabezpieczając naszą wierzbę przed upadkiem poprawimy bezpieczeń-
stwo osób podziwiających to wspaniałe drzewo, a także unikniemy ewentual-
nych kosztów spowodowanych przez wyrywane z ziemi korzenie wielkiego
drzewa wywracanego przez wiatr. Fotografia nr 1 dokumentuje wygląd
opisanej wyżej wierzby.
Fotografia nr 2 przedstawia jeszcze jedną okazałą wierzbę rosnącą przy
czaplineckiej nadjeziornej
promenadzie. Jest to rów-
nież wierzba biała (Salix
alba L). Rośnie przy bar-
dzo atrakcyjnym odcinku
promenady, w pobliżu
XIX-wiecznego pałacu,
który do niedawna był
siedzibą Nadleśnictwa
Czaplinek. Kilkadziesiąt
metrów od tej wierzby stoi
nadjeziorny pomnik Papie-
ża Jana Pawła II, a w nie-
wielkiej odległości znajdu-
je się – nieco zasłonięty 2. Wierzba w pobliżu nadjeziornego pomnika Papieża
przez żywopłot – Dąb Jana Pawła II (sierpień 2021, fot. Zb. Januszaniec).
Papieski posadzony tu
w 2006 r. Pień tej wierzby na wysokości 1,3 m ma obwód około 500 cm. Nie
ulega wątpliwości, że to przybrzeżne drzewo także zasługuje na objęcie ochroną
prawną. Wnioskuję o uznanie za pomnik przyrody również tej wierzby. Jest ona
pochylona w stronę jeziora, ale nie w tak dużym stopniu jak opisana wcześniej
wierzba znad ujścia Czaplineckiej Strugi. Pozostawiam więc ocenie fachow-
ców, czy piękna wierzba rosnąca w pobliżu zabytkowego pałacu i papieskiego
pomnika wymaga zabiegów technicznych chroniących ją przez rychłym
upadkiem.
Mam nadzieję, że mój wniosek w sprawie ochrony wspaniałych nadje-
ziornych wierzb spotka się z przychylnością kompetentnych osób.
Zbigniew Januszaniec
Na tejże komisji, apelowano także o pozostawienie na stanowisku
dotychczasowej Pani Zastępcy. Czy Burmistrz ugnie się przed wolą Radnych,
dowiemy się dopiero po 10 września.
Skierowano pod obrady sesji dwa projekty uchwał istotne dla funkcjo-
nowania Gminy.
Pierwszy projekt dotyczył uchwalenia nowego studium. Zgłoszono kilka uwag,
wątpliwości i propozycji do zapisów przedstawionego dokumentu. Wobec nie-
przekonujących odpowiedzi i uzasadnień ze strony Urzędu, Rada większością
głosów nie podjęła uchwały. Słusznie, bo to jest niezwykle ważny dokument,
dlatego powinien być bardzo dobrze opracowany, i nie budzić żadnych wątpli-
wości.
Drugi projekt dotyczył ustalenia wyższej stawki za odbiór śmieci.
Uchwala została wprowadzona pod obrady sesji „z marszu”, bez wcześniej-
szych, szerszych konsultacji i pogłębionych analiz problematyki gospodarowania
odpadami komunalnymi. Pan Burmistrz znowu chciał zaskoczyć Radnych.
Z przebiegu dyskusji i składanych wyjaśnień przez urzędników wynika, że to
zadanie nie jest w Gminie właściwie realizowane, a podwyżka ceny jest tylko
pudrowaniem problemu. A. Ławrukiewicz i A. Minkiewicz dzięki dociekliwo-
ści, jaką powinien prezentować każdy Radny, obnażyły żałosny stan zarządzania
odpadami. Projekt uchwały odrzucono większością głosów.
Na zakończenie sesji Radni kwiatami i oklaskami podziękowali Z-cy
Burmistrza za dotychczasową współpracę, zaznaczając, że nie zgadzają się
z decyzją Pana Naruszewicza. Podziękowano także nieobecnej Pani Sekretarz.
Ostatnie wydarzenia na komisjach i sesji pokazały, że wielu Radnych
już przejrzało na oczy i racjonalniej ocenia ratuszową rzeczywistość.
Adam Kośmider
Kurier Czaplinecki - Wrzesień 2021 <><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><> 11

Pierwsze mecze Lecha w nowym sezonie w zestawieniu: Urkiel - Kra-

pierwszym tygodniu sierpnia drużyna seniorów Lecha Czaplinek
rozegrała dwa ostatnie mecze kontrolne przed sezonem 2021/22.
3 sierpnia zagraliśmy z Pionierem 95 Borne Sulinowo, przegrywając
1:2, zaś 6 sierpnia zremisowaliśmy 1:1 z zespołem KP Drawsko Pom. Obie bram-
ki w tych spotkaniach dla naszej drużyny zdobył Mateusz Pawłowski. Przed pierw-
szym meczem ligowym poznaliśmy kadrę na nowy sezon liczącą 22 zawodników:
- bramkarze: Łukasz Urkiel, Jarosław Handel, Kacper Tomaszewicz;
- obrońcy: Bartłomiej Woźniak, Paweł Kibitlewski, Kacper Lutyński, Mateusz
Krasoń, Adam Groździej, Wojciech Sekrecki, Maksym Kunert, Adrian Kuzio;
- pomocnicy: Piotr Kibitlewski, Dawid Sobol, Bartłomiej Simiński, Mateusz Paw-
łowski, Hubert Pytka, Mariusz Kondratowicz, Maciej Górniak, Igor Szafarz, Mate-
usz Jureczko;
- napastnicy: Szymon Stróżyk, Kacper Szpakowski.
W trakcie letniego okresu transferowego doszło do kilku zmian kadro-
wych. Z klubu odeszli: Bartłomiej Babiak, Oskar Rechtziegel (do Vinety Wolin),
Patryk Kowalczyk, Wiktor Wasyłyszyn (do Pogoni Połczyn Zdrój), Damian Ga-
łosz, Marcin Resiak, Tomasz Tomczak (do Orła Wałcz), Jakub Krzemień (do
MKP Szczecinek), zaś na wypożyczenie do Orła Wałcz udał się Sławomir Bakie-
wicz. Do kadry zaś dołączyli: Kacper Tomaszewicz (z Hubertusa Biały Bór), Ad-
am Groździej, Wojciech Sekrecki, Maksym Kunert (z drużyny juniorów star-
szych), Adrian Kuzio, Mateusz Pawłowski, Maciej Górniak (z Pioniera 95 Borne
Sulinowo), Bartłomiej Simiński (z Drzewiarza Świerczyna), Hubert Pytka (z Olim-
pu Złocieniec), Mariusz Kondratowicz (z Błoni Barwice) oraz Mateusz Jureczko
(z MKP Szczecinek). Trenerem zespołu niezmiennie jest Piotr Kibitlewski, jego
asystentem Kamil Lutyński, zaś kierownikiem Zbigniew Florczak.
15 sierpnia rozegraliśmy pierwszy mecz ligowy w sezonie 2021/22 KEE-
ZA Klasy Okręgowej grupa 4. W Czaplinku mierzyliśmy się z Piastem Chociwel,
wygrywając 2:0 po bramkach Dawida Sobola i Macieja Górniaka. Wystąpiliśmy w
składzie: Urkiel - Krasoń, Kuzio, Groździej, Sobol - Simiński, Kibitlewski, Pytka
(46' Woźniak), Stróżyk - Szpakowski (80' Kondratowicz), Górniak.
Kolejny mecz rozegraliśmy 21 sierpnia w Barnimiu. W spotkaniu 2. kolej-
ki graliśmy z zespołem Drawy Drawno, wygrywając 3:2. Dwie bramki dla naszej
drużyny strzelił Maciej Górniak, zaś jedną Bartłomiej Simiński. Wystąpiliśmy
soń, Kuzio, Woźniak, Groź-
dziej - Pytka (68' Kondrato-
wicz), Kibitlewski, Simiński,
Stróżyk (28' Jureczko) -
Szpakowski (89' Kunert),
Górniak.
28 sierpnia w Cza-
plinku mierzyliśmy się
w ramach 3. kolejki ligowej
z KP Drawsko Pom. To
spotkanie przegrywamy
wysoko 0:5. Wystąpiliśmy
w składzie: Urkiel - Krasoń
(69' Sekrecki), Kuzio, Woź-
niak (75' Kibitlewski Paweł), Groździej - Jureczko, Kibitlewski Piotr, Kondrato-
wicz (46' Pytka), Stróżyk - Szpakowski (46' Simiński), Górniak.
W sierpniu swój pierwszy mecz ligowy w nowym sezonie zagrała druży-
na oldbojów Lecha występująca w I lidze PLO. 21 sierpnia przegraliśmy na wy-
jeździe 1:2 z Amatorem Kołobrzeg. Jedyną bramkę dla naszego zespołu strzelił
Robert Sapiński.
We wrześniu do rozgrywek ligowych w sezonie 2021/22 przystąpią dru-
żyny młodzieżowe Lecha. Zespół trampkarzy prowadzony przez trenera Dariusza
Łacnego będzie występował w koszalińskiej grupie 3 C1 Trampkarz mierząc się
w niej ze Spartą Węgorzyno, Światowidem 63 Łobez, Orłem Łubowo, Olimpem
Złocieniec, AP Drawsko Pom. oraz Juniorem Kalisz Pom. Drużyna juniorów
starszych trenera Jakuba Łacnego będzie zaś występowała w koszalińskiej II lidze
okręgowej A1 Junior grupa 2 mierząc się w niej z Koroną Człopa, Santosem Kłę-
bowiec, Pogonią Połczyn Zdrój, Spójnią Świdwin oraz Wspólnymi Różewo.
Zachęcamy wszystkich naszych kibiców oraz sympatyków do śledzenia profili
naszego klubu na portalach Facebook oraz YouTube. Znajdują się na nich m.in.
bieżące informacje z życia klubu, zapowiedzi meczy, fotorelacje, skróty ze spo-
tkań ligowych itd. Jednocześnie zachęcamy do finansowego wsparcia Lecha Cza-
plinek poprzez wpłaty na konto Pomorskiego Banku Spółdzielczego:
24 8581 1027 0400 0811 2000 0001.
Łukasz Smoleński, działacz LKS Lech Czaplinek

Stalex Radosław Dawidowicz wręczył puchary i medale dla najlepszych duetów.

Mistrzostwa w siatkówce plażowej
sierpnia na plaży miejskiej w Czaplinku nad j. Drawsko zostały
rozegrane Otwarte Mistrzostwa Czaplinka o puchar Burmistrza w
siatkówce plażowej mężczyzn, które Klub Piłki Siatkowej Czaplinek
zorganizował wspólnie z UM w Czaplinku oraz CzOK. W turnieju rozgrywanym
systemem brazylijskim udział wzięło 8 par:
1. Arciuszkiewicz/Lisowiec (Czaplinek)
2. Podgórzański/Chmielnicki (Czaplinek)
3. Skonieczny/Białkowski (Czaplinek/Złocieniec)
4. Żurek/Żurek (Grabinek)
5. Rosiak/Dawidowicz (Czaplinek)
6. Łuczak/Szumilas (Drawsko Pomorskie)
7. Smoleński/Wojtkiw (Czaplinek)
8. Frąckowski/Szawioło (Szczecinek)
Po blisko 6-godzinnej rywalizacji zapadły
ostateczne rozstrzygnięcia. Walka o 1. miejsce w
turnieju rozegrała się między duetami Rosiak/
Dawidowicz oraz Frąckowski/Szawioło. Zwy-
cięzcami mistrzostw została para Frąckowski/
Szawioło, zaś na drugim stopniu podium uplaso-
wał się duet Rosiak/Dawidowicz. W meczu o 3.
miejsce wystąpiły pary z Czaplinka: Arciuszkie-
wicz/Lisowiec oraz Podgórzański/Chmielnicki. Ostateczne miejsce na najniższym
stopniu podium zajął duet Podgórzański/Chmielnicki, zaś 4. miejsce Arciuszkie-
wicz/Lisowiec. Pozostałe pary uplasowały się na miejscach 5-8. Prezes firmy
Mecze sędziował Łukasz Smoleński, zaś mistrzostwa prowadził Szymon
Dawidowicz.
Składamy serdeczne podziękowania wszystkim, którzy zaangażowali się
w organizację tego turnieju, a w szczególności sponsorom, do grona których nale-
żą: Świat Pościeli - Ewa Lutyńska, Drogeria Alicja - Alicja Górniak, Pizzeria
Trójka - Mariusz Stefańczyk, Lody Bahamas - Syntia Symukowicz, STALEX
Czaplinek – Radosław i Wojciech Dawidowicz, Bar Czaplinianka – Państwo
Rodziewicz, Nowa Pizzeria – Janina Anna
Szpakowska, Bar Angry John – Jan i Anna
Troccy, Usługi Fryzjerskie – Anna i Stanisław
Oleszkiewicz, Usługi Gastronomiczne –
Wojciech Kusa.
Dziękujemy również serdecznie partne-
rom turnieju, w gronie których znaleźli się:
Urząd Miejski w Czaplinku, Czaplinecki Ośro-
dek Kultury, Stowarzyszenie Pro Body Fitness,
Zachodniopomorski Związek Piłki Siatkowej,
GRENE Czaplinek - Paweł i Marcin Swędzikie-
wicz, Lokalny Reporter – Marcin Łukasz, Ri-
master Czaplinek.
Wszystkim uczestnikom gratulujemy
i dziękujemy za udział w turnieju, zaangażowa-
nie, walkę do ostatniego punktu oraz za ducha
fair-play. Zapraszamy do obejrzenia całej fotore-
lacji z tego wydarzenia, którą można znaleźć na profilu Facebook KPS Czaplinek
pod adresem https://www.facebook.com/kpsczaplinek. Do zobaczenia na kolej-
nych zawodach!
Łukasz Smoleński, kierownik KPS Czaplinek

KURIER CZAPLINECKI - miesięcznik lokalny, kolportowany bezpłatnie, dostępny w formie elektr.: www.dsi.net.pl, www.lokalnyreporter.pl.
Tel. Redakcji 603 413 730, e-mail: redakcja.kuriera@wp.pl. Redaguje zespół. Wydawca: Stowarzyszenie Przyjaciół Czaplinka. Konto: Pomorski
Bank Spółdzielczy O/Czaplinek 93 8581 1027 0412 3145 2000 0001, NIP 2530241296, REGON 320235681, Nr rej. sąd.: Ns-Rej Pr 25/06.
Nakład 1500 egz. Druk: Drukarnia Waldemar Grzebyta, tel. +48 67 2158589. Redakcja zastrzega sobie prawo zmiany tytułów, skracania
redakcyjnego, opracowania i adiustacji otrzymanych tekstów, selekcjonowania i kolejności publikacji. Nie zwracamy materiałów nie zamówio-
nych i nie ponosimy odpowiedzialności za treść listów, reklam, ogłoszeń. Drukujemy tylko materiały podpisane, można zastrzec personalia tylko
do wiadomości redakcji. Nadesłane i publikowane teksty i listy nie muszą odpowiadać poglądom redakcji. Ceny reklam: moduł podstawowy
(10,3 x 4,5) w kolorze - 60 zł, czarno-biały - 30 zł, ogłoszenie drobne - 10 zł, kolportaż ulotek - 200 zł.