“พีว่ นิ พีจ่ ะไปเรียนต่ อที่อเมริกาจริงๆเหรอ”

“อื้ม วอน เรารอพีไ่ ด้ไหม”

“ได้ สิครั บ ผมรอพีไ่ ด้เสมอ”
1 ปี แล้ วสินะ

1 ปี เต็มๆที่ เขาต้ องไปเรี ยนต่ อที่อเมริ กา

1 ปี เต็มๆที่ เขาทิง้ ความทรงจำมากมายไว้ กับผม
1 ปี เต็มๆที่ เขาไม่ เคยติดต่ อกลับมาหาผมเลย
และ 1 ปี เต็มๆที่เขาทิง้ ให้ ผมรอ
ไรแสงแห่งยามเย็นสาดแสงลงมากระทบเข้ากับผิวน้า บรรยากาศริ มชายหาดต่างอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของ
ทะเล ผมเดินมาหยุดอยูบ่ นแผ่นทรายกว้างใหญ่ กวาดสายตาไปมองรอบๆตัว เล็งเห็นผูค้ นที่ กำลังทำกิจกรรม
ต่างๆก่อนที่จะก้มหน้ามองซากเปลือกหอยหลากสี ที่กองเกลื่อนอยูบ่ นแผ่นทราย ผมหลับตาลงสัมผัสกับ
กลิ่นไอของความทรงจาที่ไม่อาจลืม นึกถึงภาพเก่าๆของผม ของเขา และของเราเมื่อปี ก่อน ตอนนี้เขากาลัง
ทิ้งผม ทิ้งให้ผมรอ ทิ้งให้ผมเฝ้ าคอย และทิ้งให้ผมเจ็บปวดอยูค่ นเดียว ความทรงจาสี หม่นมันไม่เคยเลือน
หายไปจากชีวิตผมเลย ตรงกันข้าม มันกลับชัดเจนขึ้นเหมือนกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ เพิ่งเกิดขึ้น
เมื่อวานนี้ ก่อนหน้านี้ ไม่กี่นาทีน้ ี และตอนนี้
1 ปี ทีแ่ ล้ ว
ครื น ครื น
เสี ยงคลื่นสาดเข้ าหาฝั่ ง ลมเย็นพัดกระทบตัวผม ดวงอาทิ ตย์ ใกล้ ตกลับขอบฟ้ าเต็มที แล้ วทาให้ มองเห็นเส้ น
ขอบฟ้ าสว่ างวาบเรื องแสง
ผมชอบบรรยากาศแบบนี ้ มันทาให้ ผมได้ มีเวลาได้ นึกย้ อนถึงเรื่ องราวต่ างๆที่ เคยเกิดขึน้ ในชี วิตผม
สายลม เสี ยงคลื่น มันเป็ นเสน่ ห์ที่ทาให้ ผมชอบทะเล และอยากมาทะเลทุกๆครั้ ง
รอยเท้าใหญ่เรี ยงยาวเป็ นรอยทางเดิ น ผมเงยหน้ามองเจ้าของรอยเท้านัน่

..........................................................................
“เป็ นแฟนกับพี่นะ”
“...”
“ว่ าไงครั บ”
“อะ..เอ่ อ ตกลงครั บ”
“ฮิ ้วววววว”
เสียงโห่แซวจากเพือ่ นในคณะเดียวกัน ผมตอบรับและยิ้ มเขิ นกับคา ขอของพีว่ ิ น บทแรกเริ่ มของ
ความสัมพันธ์ ทงั้ หมดนัน้ เกิ ดจากความรู้สึกของผม แค่ความรู้สึกของผม และเป็ นความรู้สึกเพียงชัว่ คราว
ของ ผมเท่านัน้ ความรู้สึกเพียงชัว่ คราวจากการทีผ่ มได้มองเห็นรอยยิ้ มของเขา รอยยิ้ มทีช่ กั ชวนให้ผมได้
หลงใหลไปตามกลีบปากทีฉ่ ีกยิ้ มกว้างของอีกฝ่ าย ในช่วงเวลานัน้ ผมเผลอยิ้ มตามออกมา เขาหันมาสบตา
กับ ผม รอยยิ้ มเสน่ห์ยงั คงประดับบนใบหน้าเพียงแค่สายตาเท่านัน้ ทีแ่ ปรเปลี ่ ยนไปเป็ นประกาย เพียงแค่
ชัว่ ครู่ หนึ่งทีเ่ ขาหันมอง มันทา ให้ผมรู้สึกว่าโลกทัง้ ใบกา ลังหยุดหมุน ความรู้สึกชัว่ คราวจากการสือ่ สาร
ผ่านสายตา ของเราทัง้ คู่ในครั้งนัน้ มันเป็ นจุดเริ่ มต้นของความสัมพันธ์ ทีแ่ สนจะหวานหอม และเป็ นจุดเริ่ ม
ต้นของ ความสัมพันธ์ ทีแ่ สนจะขื น่ ขมไปในขณะเดียวกันด้วย
.............................................................................
“วอน พี่ จะไปเรี ยนต่ อที่อเมริ กาพรุ่ งนีแ้ ล้ วนะ”
“ครั บ”
“เป็ นอะไรไป ไม่ ต้องเสี ยใจหรอกนะ”
“...”
“งั้นก่ อนที่พี่จะไป เราไปทะเลกันดีมยั้ ”
“แต่ พี่ ควรเตรี ยมตัวสา หรั บการเดินทางในวันพรุ่ งนีด้ ีกว่ านะครั บ”
“ไม่ อ่ะ พี่ อยากใช้ เวลาที่เหลืออยู่กับเรามากกว่ า”
ผมระบายยิ้ มออกมา เมื อ่ คา พูดทีแ่ สนจะอบอุ่นได้เอือ้ นเอ่ยออกมาจากปากของคนรัก พีว่ ิ นสบตา
ผมและยิ้ มตอบ รอยยิ้ มของเขาดูมีเสน่ห์และชวนให้หลงใหลเหมื อนเดิ มเสมอ เหมื อนบทแรกเริ่ มหรื อจุดเริ่ ม
ต้นของ ความสัมพันธ์ ของเราในครั้งนัน้
...........................................................
เรามาถึงทะเลในช่ วงเย็น ผมเดินตามคนตรงหน้ าที่ ตอนนีก้ า ลังเดิน จูงมือผมให้ เดินตามไปยังชายหาด เขา
หยุดเดินและคว้ าเอวผมให้ ไปยืนข้ างๆ บรรยากาศยามเย็น แว่ วเสี ยงคลื่นสาดเข้ าหาฝั่ งต่ างพาผู้คนให้
เคลิบเคลิม้ ผมเหลือบสายตามองหน้ าคนข้ างกาย สายตาของเขายังคงพร่ ามองทะเลตรงหน้ า ผมยิม้ บางๆ
พลางเอือ้ มมือไปแตะใบหน้ าคมเข้ ม
“พีว่ ิ น พีจ่ ะไปเรี ยนต่อทีอ่ เมริ กาจริ งๆเหรอ”
สายลมโชยแผ่ วเบาพัดผ่ านร่ างกายเราทั้งคู่ ผมถามอีกฝ่ ายแม้ ร้ ู ดีว่าไม่ ควรเอ่ ยปากพูดแบบนีเ้ พราะกลัวอีกคน
จะรู้ สึกไม่ ดี
“อืม้ ... วอน เรารอพี่ได้ ไหม”
“ได้ สิครั บ ผมรอพี่ได้ เสมอ”
พี่วินยิม้ ให้ ผมก่ อนที่ จะคว้ าตัวผมเข้ าไปกอด ความรู้ สึกเพียงชั่วคราวสั่ งให้ ผมระบายความเสี ยใจออกมา จู่ๆ
น้ าใสๆก็เอ่ อล้ นออกจากขอบตา ใบหน้ าร้ อนผ่ าว ผมร้ องไห้ สะอึกก้ มเอาใบหน้ าซุกเข้ ากับอกแกร่ ง เขาเอือ้ ม
มือมาลูบแผ่ นหลังของผมความอบอุ่นแผ่ ซ่านไปทั้งตัว ผมหลับตาลงสอดแขนเข้ าโอบกอดเข้ ากับร่ างหนา

“ไม่ร้องสิ เป็ นคนขี แ้ ยตัง้ แต่เมื อ่ ไหร่ เนีย่ เรา”

พี่วินจับบ่ าผมผลักตัวออกเล็กน้ อย เขาใช้ นิว้ เกลี่ยแก้ มของผมอย่ างเบามือ ก้ มใบหน้ าลงจูบซับน้ าตาอย่ าง
แผ่ วเบา ผมหลับตาพริ ้มพร้ อมกับเก็บเกี่ยวความรู้ สึกนีไ้ ว้ เพียงแค่ ชั่ววูบที่ เขาสั มผัส แค่ ความรู้ สึกเพียง
ชั่วคราว ผมคิดอยากจะเห็นแก่ ตัว อยากให้ เขาอยู่ตรงนีก้ ับผมตลอดไป เคียงข้ างผมตลอดไป และอยากหยุด
เวลาเอาไว้ ตรงนีต้ ลอดไป แต่ ผมทาไม่ ได้ ผมควรปล่ อยให้ วันและเวลาทาหน้ าที่ของมัน ปล่ อยให้ ชีวิตดาเนิน
ไปตามแรงกาหนดของโชคชะตา และผมก็ควรยอมจานนกับความเปลี่ยนแปลงที่ กาลังจะเกิดขึน้ บางที วัน
ข้ างหน้ ามันอาจเป็ นเหมือนเดิม และยังสวยงามเหมือนเดิมก็ได้
...................................................................
“วอนดูสิดวงอาทิตย์ จะลับขอบฟ้ าแล้ ว”
“หื ้ม สวยมากเลยอ่ ะ”
ผมเงยหน้ าไปมองดวงอาทิตย์ สีส้มเฉดแดงดวงกลมโต
“มันดูมีพลังเน๊ อะ...ว่ ามัย้ ”
“ใช่ ครั บ เหมือนพี่ไงครั บ คิกๆ”
ผมหันไปยิม้ ให้ กับพี่วิน เขาเปรี ยบเหมือนพระอาทิ ตย์ เขาดูมีพลัง อบอุ่น และปลอดภัยเมื่อได้ อยู่ใกล้
“หื ้ม เหมือนยังไงเหรอ”
“ดูร้อนแรงและแสบร้ อนมัง้ ครั บ ฮ่ าๆๆ”
“ฮ่ าๆๆ”
เสียงหัวเราะกลบเสียงคลื น่ เราทัง้ คู่เดิ นย่าเท้ารับบรรยากาศกลิ่ นไอของมวลอากาศ เส้นขอบฟ้ าทีย่ าวพาด
กัน้ แบ่งชัน้ ฟ้าครามกับน้าทะเล ตอนนีม้ นั กาลังอ้าปากกลื นกิ นดวงอาทิ ตย์ไปเกื อบครึ่ งดวง แต่มนั ก็ยงั คง
คายแสงราไรให้หลงเหลืออยู่บนแผ่นฟ้ าต่าและสาดส่องลงกระทบกับผิ วคลืน่ ทีก่ าลังโลดเล่นบนผิ วน้าทะเล
เขาจูงมื อผมเดิ นไปใกล้ริมทะเล ก่อนจะหยุดอยู่ทีผ่ ืนทรายกว้างใหญ่ทีป่ ระดับประดาไปด้วยเปลื อกหอยที ่
เกลื อ่ นกลาดบนผิ วดิ น ขี ด้ ิ นก้อนกลมเล็กจากประติ มากรรมของปูลมยังโดดเด่นบนแผ่นทรายขาวเนียน
ผมหันไปมองพี่วินที่กาลังนั่งลงหยิบเปลือกหอยขึน้ มา เขากาลังกดเปลือกหอยลงกรี ดแผ่ นทรายเรี ยบแน่ น
ตัวอักษรค่ อยๆผุดขึน้ ร้ อยเรี ยงเป็ นประโยค
‘ มาวินรั กขอวอน’
ภาพตรงหน้ าทาให้ ผมระบายยิม้ ออกมา
“ทาอะไรเนี่ยพี่วิน เหมือนเด็กๆเลย”
ผมทรุ ดตัวลงไปนั่งข้างๆเขา พลางเอือ้ มมือไปหยิบเปลือกหอยขึน้ มาบรรจงเขียนบนผืนทราย
‘ขอวอนรั กมาวิน’
สิ่ งทีผ่ มกาลังบรรจงเขียนอย่างประณีตนัน้ ทาให้คนข้างๆผมหัวเราะออกมา พลางใช้มือขยี ศ้ ีรษะจนผมเสีย
ทรง ผมยิ้ มตาหยีก่อนทีจ่ ะพลิ กตัวนัง่ หันหน้าไปทางทะเล เสียงคลื น่ กระทบฝั่ ง ตอนนีด้ วงอาทิ ตย์ถ ูกเส้น
ขอบฟ้ากลืนกิ นไปเป็ นทีเ่ รี ยบร้อยแล้ว กลุ่มดาวนายพรานโผล่เด่นอยู่บนฝากฟ้ าเหนืออย่างรู้หน้าที ่ ดาว
ดวงอืน่ ๆนับล้านค่อยๆโผล่แสงตามออกมา ผมคว้ามื อของพีว่ ิ นมาจับไว้แน่น สายตาทอดมองไปบนท้องฟ้ า
ค่าคืนแห่งรัตติ กาลนีผ้ มอยากซึมซับมันเอาไว้ให้ได้มากทีส่ ดุ มากพอเท่าทีผ่ มจะทาได้
“วอน”
“ครั บ...”
ผมละสายตาจากท้ องฟ้ าก้ มหันไปมองพี่วิน เขากระชับมือผมแน่ นขึน้ นัยน์ ตาของเขาสื่ อถึงความมัน่ คงและ
แน่ วแน่
“พี่รักเรานะ”
เสี ยงหั วใจเต้ นกระหึ่ มพองโตจากคาพูดและสายตาที่ เขาส่ งมอบให้ ผม เราสองคนโอบกอดกันท่ ามกลางเสี ยง
คลื่นและกลิ่นอายของทะเลยามค่ าคืนที่โชยพัดปกคลุมชายฝั่ ง ความรู้ สึกเพียงชั่วคราวร่ าก้ องในอกว่ าผมจะ
ใช้ เวลาทุกเศษเสี ้ยวนาทีก่อนที่เส้ นขอบฟ้ าจะคายดวงอาทิ ตย์ ทั้งดวงให้ กลับคืนออกมาส่ องแสงเจิ ดจ้ าอีกครั้ ง
ก่ อนที่ วันรุ่ งขึน้ เขาจะจากผมไป ผมจะใช้ เวลาตอนนีใ้ ห้ ค้ มุ ค่ ามากที่ สุด ผมกระชับอ้ อมกอดเขาแน่ น เนิ่น
นานพอที่ เราทั้งคู่ได้ ใช้ เวลาซึ มซับกับบรรยากาศที่ แสนจะหอมหวานนีก้ ่ อนที่ บรรยากาศที่ แสนจะขมขื่น
ขยับก้ าวเข้ ามากั้นกลางและกัดกินใจเรา
......................................................
ผมลืมตาขึ้น ภาพความทรงจาถูกกลืนหายในกับอากาศ ความรู ้สึกเพียงชัว่ คราวมันยังคงย้าเตือนเสมอว่านัน่
เป็ นเพียงแค่ความทรงจาเท่านั้น ความทรงจาที่ไม่วา่ ผมจะหลับตาหวนนึกอีกสักกี่ครั้งมันก็ยงั คงหอมหวาน
อยูใ่ นใจผมเสมอ ผมใช้สองมือยกขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง น้าใสใสเปรอะเต็มแก้ม นี่ผมเผลอร้องไห้อีกแล้วเห
รอ
ความรู ้สึกเพียงชัว่ คราวยังคงสะกิดให้ใจพร่ าฟ้ องคาหวานว่าคิดถึงให้กรี ดร้องในอก ผมเม้มปากเพื่อเก็บกลั้น
อารมณ์ ก่อนที่จะทรุ ดตัวนัง่ ลงหยิบเปลือกหอยขึ้นมาเพื่อบรรจงเขียนอดีตคาแห่งห้วงเวลานั้น
‘ขอวอนรักมาวิน’
ผมกัดฟันแน่นพยายามกลั้นน้าตาไว้ พาร่ างพลิกตัวให้หนั หน้าไปยังทะเล เส้นขอบฟ้ าในตอนเย็นยังคงทา
หน้าที่ของมันอย่างเคยคือกัดกลืนดวงอาทิตย์ และยังคงคายเพียงแสงทองอ่อนให้ทอดผ่านกลุ่มม่านเมฆส่ อง
ลงมาบนคาบคลื่น ผิวน้าทะเลเป็ นประกายระยิบระยับ ผมพรู ลมหายใจปล่อยให้นา้ ตาไหลริ นออกมา
วันและเวลายังคงทาหน้าที่ของมัน ชีวิตก็ยงั คงดาเนินไปตามแรงกาหนดของโชคชะตา และผมก็ยงั คงยอม
จานนกับความเปลี่ยนแปลงเหมือนเดิมต่อไป ตอนนี้ทุกอย่างมันยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่มนั ไม่ได้สวยงาม
เหมือนเดิม
“1 ปี แล้วสิ นะ ที่พี่ทิ้งผมไป”
ผมผ่อนเสี ยงออกมาพร้อมกับสายลมโชยอ่อนที่แฝงไปด้วยความหนาวเหน็บ สายตาทอดมองไปยังเส้นขอบ
ฟ้ า หมดแล้วแสงราไรของดวงอาทิตย์ แสงเจิดจ้าของดวงอาทิตย์ ตอนนี้ เหลือเพียงแค่สายลมอ่อนๆกับดวง
จันทร์และกลุ่มดาวนับล้านที่กาลังเริ งระบาราเต้นอยูบ่ นท้องฟ้ า
ความรู ้สึกเพียงชัว่ คราวของผมได้เอื้อนเอ่ยสะกิดใจผมอีกครั้ง มันย้าเตือนกับผมเสมอว่าแม้ไม่วา่ กาลเวลาจะ
ผ่านไปนานแค่ไหน ต่อให้ดวงอาทิตย์ในยามเย็นจะถูกกลืนกินด้วยเส้นขอบฟ้ าไปสักเท่าไหร่ ผมก็ยงั คงเฝ้ า
คอยการกลับมาของเขา เฝ้ าคอยให้เขาติดต่อกลับมาหาผมบ้าง แม้ผมไม่รู้วา่ การเฝ้ ารอครั้งนี้จะมีที่สิ้นสุ ดเมื่อ
ไหร่ แต่ผมก็ยงั รอ
ยังคงรอเขาเสมอ
‘ทุกๆอย่างมันยังคงเป็ นเหมือนเดิ ม เพียงแต่มนั ไม่ได้สวยงามเหมื อนอย่าง เดิม ก็เท่านัน’้