“Elpis: ars pandemus” is a zine where it express oneself.
The curated arts contain visual
is composed of collection of different arts
curated by the group. We came up with the idea
of sharing our creative thought on how we can
express arts during this time of pandemic. Art
can be a getaway ticket and can make you stay.
The subject of this zine is all about “The Role of
Art in Times of Pandemic”. We came up with
the idea “moonstars”.
In the darkness of night, there is always
this feeling of uncertainty, there could be
monsters ready to bite, but there is light coming
from a far. Just like at this time of pandemic we
are afraid of the virus but our frontliners are
there to shed light and fight the virus. These
arts signify our hope that this pandemic will
end and we will rise again.
With the collaboration of our team, this
zine is composed of photographs, short stories,
diary entries, and digital art of short poems. It
reflects our desire to express arts in this way, to
share our own creative eyes, opinions and to
elements, such as lines, shapes, texture, space,
color, and value. These elements give life to the
arts.
We are inspired to do art as we are to
express our own self but also to communicate
and give light to whom our viewers to be. Our
front liners set as on fire to be an artist that we
could be, they inspire us to do art for them, to
show support and love as they fight against this
virus. Our thought that these collaborative arts
may enlighten them and keep striving for better
days.
We, artist, Denielle Camania contributes
diary entries, Diane Cruz, shares photographs,
Claro Dela Cruz, creates digital arts of short
poems, and Jalan Mei Esteban, have short
stories to be told.
Let us go together as we take you to
creative tour of our hearts and be informed and
entertained.
 “Iba ang simoy ng hangin sa gabi. Napakasarap
langhapin. Nakakamiss ang ganito sa umaga.
Malaya kang lumalanghap ng hangin kesyo
sariwa o madumi dahil sa mga usok ng
pampasaherong dyip.” Ani Leona sa kausap nito
.
habang nakahiga sa kanilang bubungan at
pinapanood ang kalangitan na unti-unting
lumiliwanag dahil sa pagdami ng bituin at mas
pagliwanag ng buwan.

“Sa mga oras na ‘to sana’y nakikipagsaya ako

sa mga kaibigan ko hanggang sa sumapit ang
bukangliwayway.” muling sambit ng dalaga
“Saan ba tayo pupunta?” dagdag na tanong niya
rito.

Hindi naman sumagot ang kausap ng dalaga kaya

naman ay bumaba na lamang ito para hanapin
ang magulang at magpaalam na may pupuntahan
lamang sya. Nakita nya ang mga itong nakaupo
habang nakatitig sa isang garapon. Habang
papalapit ang dalaga ay nagiging malinaw sa
kaniyang mga tenga at mata ang bawat pigil na
hikbi ng ina at ang mga luhang dumadaloy na
kumikislap dahil sa pagtama ng ilaw na
nagmumula sa selpon nito samantalang ang ama
ay nasa gilid ng ginang at tulala rin. Lumapit ang
dalaga sa mga ito upang magpaalam.

“Mama, aalis na po muna ako. Papa,

pakibantayan si mama ha?” sambit ng dalaga sa
mga magulang at niyakap ang mga ito. Bago
umalis ang dalaga, sinilip niya ang selpon na
katabi ng garapon at nakita ang isang Facebook
post ng official account ng kanilang mayora.
Napangiti ng mapait ang dalaga ng mabasa niya
ito.
“Sorry mama at papa, matigas ang ulo ng anak
niyo. Mayora kasi ang tagal ng bigay hahaha”
wika ni Leona na may pagak na tawa,
kalauna’y bumalik sa kausap nito para
sumama.

“Tara na, Sidapa. Nakapagpaalam na ako ng

maayos sa kanila.” Anyaya ni Leona sa
lalaking kausap nito kanina na may gintong
sungay at gintong pamigkis na may nakaukit na
dragon, at nakasuot ng kulay pulang parang
saya.

“Kung sanang hindi ka na lamang nagpunta

doon sa community pantry ay nakaligtas ka pa
at hindi ka aabot sa ganito.” Pangaral ni
Sidapa.

“Kung hindi naman ako pumunta at pipila ay

mamatay rin naman kami sa gutom. Nagkataon
lang na inabutan mo ako doon habang
nakapila. Tsaka mainit kaya.” Wika naman ng
dalaga na may kasamang hagikgik dahil sa
huling sentimyento nito.

“Tara na. Hindi naman na ako magugutom

doon diba? Tsaka hindi ko na kailangan ng
facemask at face shield diba? Wala naman
sigurong pandemya doon, Sidapa?”

Walang sagot na natanggap ang dalaga sa

sundo niya. Tuloy-tuloy lamang itong
naglalakad sa maliwanag na daan kaya’t
tahimik na lamang na sinundan ito ni Leona.
 SARDINAS LAMANG

“Thank you for joining our local art competition. This email is sent to inform you
that we have received your entry. However, we are sad to say that during screening,
your art work did not meet the standards set by the judges. We are hoping to see you
and your masterpiece next year. Thank you!”

Automated message mula sa opisyal na e-mail account ng Art4ACause, na siyang

paulit-ulit na binabasa ni Juan dela Cruz, isang fine arts student sa UP Diliman.
Nagbabakasakaling may magbabago sa ikalabing-apat niyang pag reload dito o
kaya’y umaasang maling mensahe ang naipadala sakanya. Sa huling beses na
pagbasa nya rito, bigo man ay tinanggap na lamang niyang hindi pasok ang kanyang
obra na may minimalist approach sa local art competition na kanyang sinalihan na
may temang kaugnay sa pandemya, na itinatag ng mga opisyal ng kanilang bayan.
Napagpasyahan na lamang i-post ni Juan sa Facebook ang kanyang obra,
nagbabakasakaling may makapansin at bilhin na lamang ito sakaniya.

Minimalism ang pinaka dabest na style para ma-depict kung gaano rin ka-
minimal na ayuda ang nakukuha ng bawat mamamayang nangangailangan sa
bansang ito. Hindi malinaw sa mga matang nagbubulag-bulagan ang sigaw ng
obrang ito.

Sardinas Lamang
Acrylic
3ft x 4ft
2021

Caption ni Juan kasama ang obrang may nakapintang isang maliit na pulang sardinas
na may laking walong pulgada lamang sa bandang kanan sa kanyang maluwang na
canvas.
 Claro Dela Cruz is an
Agricultural and Biosystems
Engineering Student. He is
fond of poetry, he loves to
write poems and making it
more attractive through digital
art.

Denielle Camania is a Junior

student taking Bachelor of
Science in Agricultural and
Biosystems Engineering. She
always writes what she feels
and she found a friend through
her diary.
 Diane Cruz is a student from
Central Luzon State
University, taking Bachelor of
Science in Agricultural and
Biosystems. For her,
photography is an art of
observation.

Jalan Mei Esteban is an

aspiring Engineer from Central
Luzon State University. She
defines her short stories as a
part of her personal
expression. Aside from short
stories, she also loves to do
portraits.