Lupang Nahibang

Walong balangkas ng kahapon. Ginugol sa malaking mithiin. Pula laban sa pula.

Puti ang namamayani. Sumisimbolo sa isang kasarinlan. Ano ang dapat ipaglaban at
bigyang kahalagahan? Sa mga matang nanananglaw at mga tengang nanginginig,
marami ang dapat alalahanin. Aming ligaya ng pag may mang-aapi. Ang mamatay
nang da- sa ano?
Kung babalikan ang kasaysayan, mayroong mga munting huni ang humahalili sa
iyong mga tenga. Mga huni na napupuno ng pananabik at pag-uunawa. Minsan mga
gerilyang kasintunog ng mga nanginginig sa pagtugon sa kasarinlan. Mayroong isang
damdamin ang kumikitil sa pandinig nila. Mga damdaming makabansa at
pagkamagiting. Dinanak nila ang kanilang dugo upang ihabi ang ibabang bahagi ng
watawat. Kagitingan sa panulat ni Laong Laan ang inihabi sa itaas na bahagi ng ating
bandila. Pagkakaisa ni Juan at mga mga kapwa niya indyo ang bumuo sa
pangkalahatang bahagi ng ating bandera. Tatlong pangunahing kapuluan ang itinabi
katapat sa sinag ng mga bituin at haraya ng Haring Araw na dumudungaw sa walong
lugar kung saan naganap ang himagsikang pangkalayaan. Lahat na mga ito ay inihabi
at binigyang kulay. Lahat na ito ay nagging simbolo ng bansang perlas ng silanganan.
Inukit mula sa puso at isipan ni Julian Felipe ang himig ng ating awit na
sumisimbolo sa ating pagiging Pilipino. Mga titik ay pinag-isipan ng mabuti sa
pangunguna ni Jose Palma. Ibinigkis ng maayos at itinali sa ating mga damdamin ang
alab ng mga salitang lumalabas sa ating mga bumanganga. Ang lahat ng mga ito ay
lumalabas sa ating galak at iyak. Sa bawat hampas ng mga nota at pagbayo ng bawat
kumpas, rinig kahit saan. Mga salitang nanalaytay sa ating kasaysayan at sa hinaharap.
Ito ang ating pagkatao.
Bumabangon ka araw-araw upang masilayan ang sinag ng mga araw na
bumubungad sa silangan. Pinipilit mong ihanda ang iyong sarili para sa panibagong
suliranin na lulutasin sa pang-araw-araw na gawain. Napapagod. Nasisiyahan.
Nananamlay. Nayayamot. Lahat na ito ay iyong mararanasan sa daan na iyong
tatahakin. Gayunman, may mga bagay pa rin na namumutawi sa iyong kalooban na
ginagawa mo ito dahil sa iyong sarili, pamilya, at sa bayan. Pilit mong panindigan ang
huling salita sa Lupang Hinirang na “Ang mamatay ng dahil sa’yo”. Pinipilit mong
maging Pilipino sa munting hangarin na ito. Pinipilit mong maging bayani para sa
ikakaunlad ng ating bayan. Ngunit, ikaw ay nagiging mapanlinlang.
Minsan, ikaw ay humihimig ng pambansang awit. Isipan mo ay nalukuban at
nagtataka bakit hindi mo kaya subukan at sundan? Nagtataka ka sa mga nakatagong
hiwaga sa mga ilang linya ng liriko nitong kantang pambansa. “Alab ng puso, sa dibdib
mo ay buhay…” nagliliyab pa nga ba? Damdaming makabayan sa iba ay lumiliyab. O
tila ang baga, ngayon ay naapula. Pag-ibig sa lupang dinilig ng dugo ng pawis at luha
kasabay ng kahapon, unti-unting naglalaho. Katulad ng mga dahon, nalalanta at
natutuyo.
 ”Sa manlulupig, di ka pasisiil…” o laging nagpapasiil? Nagpapadala?
Nagpapauto? Nakikigaya? Nakikiuso? Sa kung anong matunog kaya hanggang nagyon
ay alipin ka pa rin. Hindi mo man sabihin, hindi mo man aminin, tila habang buhay ikaw
ay alilang-kanin… ng mga diyos-diyosan. Nilalang na mapanlinlang, nagtatago sa
aninong nagbabait-baitan.
“Ang bituin at araw niya kalian pa ma’y hindi magdidilim…” sana lahat, hindi
nagdidilim, hindi lumalabo, hindi nawawala o naglalaho ngunit tulad ng bandilang
nakatirik sa ilalim ng araw at paminsan-minsang ulan, kumukupas rin ang kinang ng
bituin sa kalangitan. Subalit magka-gayunpaman, nawa ang pula ay hindi na umibabaw
sa bughaw kailanman.
“Buhay ay langit sa piling mo…” buhay ay langit sa piling ng paborito mong
pagkain, buhay ay langit kapag ginagawa mo ang hilig mong gawin, buhay ay langit
kasama mo sa buhay ngunit sa sarili mong bayan hindi mo naipadama. Nakalulungkot
isipin, bayan ay kailangan pang lisanin. Matang pinalabo ng luha ay idinilat. Ikaw ay
mayroon din, mayaman din.
“Aming ligaya na ‘pag may mang-aapi ang mamatay nang dahil sa iyo…” mga
matang nadedeliryo pilit palitan at ibahin. Nauuso naman ang isyung nagtatampukan.
Sa isang bayan, kanta ay isinapuso at isinaisip. Ang kantang puno ng katuturan.
Binigyan pansin na walang inaasam kundi pansariling kakintalan. Kaya mo pa bang ulit
ipaglaban?
Lumuha ang gabi sa hindi mo na madugsungan. Linyang sinimulan, mga luha ay
naglaglagan. Dugong umaagos katulad ng mga pagsibol ng isang batis. Sa huling
linyang iyong binitawan sa iyong sariling bayan.
Walong balangkas ng kahapon. Ginugol sa malaking mithiin. Pula laban sa sarili.
Pula ang nag-aalab sa namatayang pagdurusa. Aming ligaya na pag may mang-aapi.
Ikaw ay nagapi. Ang mamatay nang dahil sa iyong pagiging mapanlinlang.