n ng umaga ng Agosto 17, 1971, siyam na kabataang lalaki sa lugar ng

Palo Alto ang tumanggap ng mga pagbisita mula sa mga lokal na opisyal

ng pulisya. Habang nakatingin ang kanilang mga kapit-bahay, ang mga

kalalakihan ay naaresto dahil sa paglabag sa Penal Codes 211 at 459

(armadong pagnanakaw at pagnanakaw), hinanap, posas, at pinangunahan

sa likuran ng naghihintay na kotse ng pulisya. Dinala sila ng mga

kotse sa isang istasyon ng pulisya sa Palo Alto, kung saan naka-book

ang mga kalalakihan, naka-fingerprint, lumipat sa isang holding cell,

at nakapiring. Sa wakas, dinala sila sa Bilangguan ng Stanford County

— kilala rin bilang departamento ng sikolohiya ng Stanford University.

Handa silang lumahok sa Eksperimento sa Bilangguan ng Stanford, isa sa

mga pinaka-kontrobersyal na pag-aaral sa kasaysayan ng sikolohiya sa

lipunan. (Paksang ito ng isang bagong pelikula na may parehong

pangalan - isang drama, hindi isang dokumentaryo - na pinagbibidahan

ni Billy Crudup, ng "Halos Sikat," bilang pangunahing imbestigador, si

Philip Zimbardo. Bubukas ito noong Hulyo 17.) Ang mga paksa ng pag-

aaral, gitna- ang mga mag-aaral sa kolehiyo sa klase, ay sinagot ang

isang palatanungan tungkol sa kanilang mga pinagmulan ng pamilya, mga

kasaysayan sa pisikal at mental-kalusugan, at pag-uugali sa lipunan,

at itinuring na "normal"; isang flip ng barya ang naghati sa kanila sa

mga bilanggo at bantay. Ayon sa pang-akit na lumaki sa paligid ng

eksperimento, ang mga guwardiya, na wala ng kaunting tagubilin, ay

nagsimulang magpahiya at pang-aabuso sa sikolohikal na mga bilanggo sa

loob ng dalawampu't apat na oras simula ng pag-aaral. Ang mga bilanggo

naman ay naging sunud-sunuran at naging depersonalisado, kinuha ang

pang-aabuso at maliit na sinasabi bilang protesta. Ang pag-uugali ng

lahat na kasangkot ay napakatindi na ang eksperimento, na sinadya na

huling dalawang linggo, ay natapos makalipas ang anim na araw

Mas mababa sa isang dekada kanina, ang pag-aaral ng pagsunod sa

Milgram ay ipinakita na ang mga ordinaryong tao, kung hinihikayat ng

isang awtoridad, ay handa na gulatin ang kanilang mga kapwa mamamayan

sa pinaniniwalaan nilang masakit at potensyal na nakamamatay na antas

ng elektrisidad. Sa marami, ang eksperimento ng Stanford ay

binibigyang diin ang mga natuklasan na iyon, na inilalantad ang

kadalian kung saan ang mga regular na tao, kung bibigyan ng sobrang

lakas, ay maaaring magbago sa mga walang awa na mapang-api. Ngayon,

higit sa apatnapu't limang taon na ang lumipas, maraming tumingin sa

pag-aaral upang magkaroon ng kahulugan ng mga kaganapan tulad ng pag-

uugali ng mga guwardya sa Abu Ghraib at epidemya ng brutalidad ng

pulisya ng Amerika. Ang Eksperimento sa Bilangguan ng Stanford ay

binanggit bilang katibayan ng mga atavistic na salpok na nagkukubli sa

ating lahat; ipinapakita na ipinapakita na, sa isang maliit na

paghihimok, lahat tayo ay maaaring maging malupit.

At gayon pa man ang mga aralin ng Stanford Prison Experiment ay hindi

gaanong malinaw. Mula sa simula, ang pag-aaral ay pinagmumultuhan ng

kalabuan. Kahit na nagmumungkahi ito na ang mga ordinaryong tao ay

nagtataglay ng mga pangit na potensyal, pinatunayan din nito sa paraan

ng paghuhubog ng ating mga kalagayan sa ating pag-uugali. Ang pag-

aaral ba tungkol sa aming indibidwal na pagkakamali, o tungkol sa mga

sirang institusyon? Ang mga natuklasan ba tungkol sa mga kulungan,

partikular, o tungkol sa buhay sa pangkalahatan? Ano ang tunay na

ipinakita ng Stanford Prison Experiment?

Ang apela ng eksperimento ay maraming kinalaman sa maliwanag nitong

simpleng pag-set up: mga bilanggo, guwardya, isang pekeng kulungan, at

ilang mga panuntunan sa lupa. Ngunit, sa totoo lang, ang Bilangguan

ng Stanford County ay isang napaka-manipulasyong kapaligiran, at

ang mga guwardiya at bilanggo ay kumilos sa mga paraan na higit

na natukoy ng kung paano ipinakita ang kanilang mga tungkulin.

Upang maunawaan ang kahulugan ng eksperimento, dapat mong

maunawaan na hindi ito isang blangkong slate; mula sa simula, ang

layunin nito ay pukawin ang karanasan sa pagtatrabaho at

pamumuhay sa isang brutal na kulungan.

Mula sa una, ang mga prayoridad ng mga guwardya ay itinakda ni

Zimbardo. Sa isang pagtatanghal sa kanyang mga kasamahan sa

Stanford ilang sandali lamang matapos ang pagtatapos ng pag-

aaral, inilarawan niya ang mga pamamaraan sa pag-abot ng bawat

bilanggo: ang bawat lalaki ay hinubaran at hinanap, "pinadahan,"

at pagkatapos ay binigyan ng isang uniporme - isang may bilang na

gown, na tinawag ni Zimbardo na isang "damit, ”Na may mabibigat

na bolted chain malapit sa bukung-bukong, maluwag na sandalyas na

goma, at isang takip na gawa sa stocking ng naylon ng isang

babae. "Ang tunay na mga lalaking bilanggo ay hindi nagsusuot ng

mga damit," paliwanag ni Zimbardo, "ngunit ang mga totoong

lalaking bilanggo, natutunan namin, pinapahiya, nararamdamang

ginto, at naisip naming makakagawa kami ng parehong mga epekto

nang napakabilis sa pamamagitan ng paglalagay ng mga damit sa mga

lalaki nang wala anumang mga damit na panloob. " Ang mga stocking

cap ay kapalit ng pag-ahit ng mga ulo ng bilanggo. (Ang mga

bantay ay nagsusuot ng unipormeng khaki at binigyan ng mga

whistles, nighttick, at salamin na salaming pang-araw na

inspirasyon ng isang guwardya ng bilangguan sa pelikulang "Cool

Hand Luke.")

Kadalasan, nagpapatakbo ang mga bantay nang walang malinaw,

panandaliang mga tagubilin. Ngunit hindi iyon nangangahulugan na

sila ay ganap na nagsasarili: Si Zimbardo mismo ay lumahok sa

eksperimento, gampanan ang papel ng superbisor ng bilangguan.

(Ang "warden" ng bilangguan ay isang mananaliksik din.) /

Paminsan-minsan, ang mga pagtatalo sa pagitan ng bilanggo at mga

guwardya ay wala sa kamay, lumalabag sa isang malinaw na utos

laban sa pisikal na puwersa na nabasa ng parehong mga bilanggo at

guwardya bago mag-enrol sa pag-aaral. Nang hindi pansinin ng

"superbisor" at "warden" ang mga pangyayaring ito, malinaw ang

mensahe sa mga guwardiya: maayos ang lahat; magpatuloy sa iyong

kalagayan. Alam ng mga kalahok na nanonood ang isang madla,

kaya't ang kakulangan ng puna ay mababasa bilang pag-apruba ng

katahimikan. At ang pakiramdam ng napapanood ay maaari ding

naghimok sa kanila na gumanap. Si Dave Eshelman, isa sa mga

bantay, naalala na "sinasadya niyang nilikha" ang kanyang

katauhang guwardya. “Ako ay nasa lahat ng mga uri ng produksyon

ng drama noong high school at kolehiyo. Ito ay isang bagay na

pamilyar na pamilyar sa akin: upang kumuha ng ibang pagkatao bago

ka lumabas sa entablado, ”sabi ni Eshelman. Sa katunayan,

nagpatuloy siya, "Ako ay uri ng pagpapatakbo ng aking sariling

eksperimento doon, sa pagsasabing, 'Gaano kalayo ko maitutulak

ang mga bagay na ito at kung magkano ang pang-aabuso na gagawin

ng mga taong ito bago nila sabihin,' Patayin ito? '"

Ang iba pa, mas banayad na mga kadahilanan din ang humubog sa

eksperimento. Madalas na sinabi na ang mga kalahok sa pag-aaral

ay ordinaryong mga lalaki-at sila, sa katunayan, ay determinadong

maging "normal" at malusog ng isang baterya ng mga pagsubok.

Ngunit sila rin ay isang napiling pangkat na tumugon sa isang

patalastas sa pahayagan na naghahanap ng mga boluntaryo para sa

"isang sikolohikal na pag-aaral ng buhay sa bilangguan." Sa isang

pag-aaral noong 2007, tinanong ng mga psychologist na sina Thomas

Carnahan at Sam McFarland kung ang salitang iyon mismo ay

maaaring nakasalansan ng mga posibilidad. Muling nilikha nila ang

orihinal na ad, at pagkatapos ay nagpatakbo ng magkakahiwalay na

ad na tinanggal ang pariralang "buhay na bilangguan." Nalaman

nila na ang mga taong tumugon sa dalawang ad ay magkakaiba ang

iskor sa isang hanay ng mga sikolohikal na pagsubok. Ang mga nag-

akala na lalahok sila sa isang pag-aaral sa bilangguan ay may mas

mataas na antas ng pagiging agresibo, autoritaryo,

Machiavellianism, narcissism, at pangingibabaw sa lipunan, at mas

mababa ang iskor sa mga hakbang sa empatiya at altruism.

Bukod dito, kahit na sa loob ng napiling sample na iyon, ang mga

pattern ng pag-uugali ay malayo sa homogenous. Karamihan sa

cachet ng pag-aaral ay nakasalalay sa ideya na ang mga mag-aaral

ay tumugon nang maramihan, na binibigay ang kanilang mga

indibidwal na pagkakakilanlan upang maging masunurin na "mga

bilanggo" at malupit na "mga guwardya." Ngunit, sa katunayan, ang

mga kalahok ay tumugon sa kapaligiran ng bilangguan sa lahat ng

uri ng mga paraan. Habang ang ilang mga paglilipat ng guwardya ay

lalong malupit, ang iba ay nanatiling makatao. Marami sa mga

umano’y passive na preso ang naghimagsik. Naalala ni Richard Y

tob, isang bilanggo, ang "paglaban sa sinabi sa akin ng isang

guwardya at handang pumunta sa mag-isa na pagkakulong. Bilang mga

bilanggo, nagkakaroon kami ng pagkakaisa - napagtanto namin na

maaari kaming sumali nang sama-sama at gumawa ng passive

resistensya at magdulot ng ilang mga problema. "

Ang lumalabas mula sa mga detalyeng ito ay hindi isang perpektong

mayaman na litrato ngunit isang hindi siguradong watercolor.

Habang totoo na ang ilang mga guwardiya at bilanggo ay kumilos sa

nakakaalarma na mga paraan, ito rin ang kaso na ang kanilang

kapaligiran ay idinisenyo upang hikayatin-at, sa ilang mga kaso,

na kailanganin-ang mga pag-uugaling iyon. Si Zimbardo mismo ay

palaging darating tungkol sa mga detalye at likas na katangian ng

kanyang eksperimento sa bilangguan: maingat niyang ipinaliwanag

ang setup sa kanyang orihinal na pag-aaral at, sa isang maagang

pagsulat, kung saan ang eksperimento ay inilarawan sa malawak na

mga stroke lamang, itinuro niya na "halos isang-katlo lamang ng

mga bantay ang naging malupit sa kanilang di-makatwirang paggamit

ng kapangyarihan." (Iyon ay tungkol sa apat na tao sa kabuuan.)

Kaya paano ginawa ang alamat ng Eksperimento sa Bilangguan ng

Stanford— "Lord of the Flies" sa psych lab-napalayo nang labis sa

katotohanan?

Sa bahagi, ang mga pinakamaagang pahayag ni Zimbardo tungkol sa

eksperimento ay dapat sisihin. Noong Oktubre, 1971, kaagad

pagkatapos matapos ang pag-aaral — at bago pa mailathala ang

isang solong pamaraan at pamaraan na malubhang resulta - hiniling

ni Zimbardo na magpatotoo sa harap ng Kongreso tungkol sa reporma

sa bilangguan. Ang kanyang dramatikong patotoo, kahit na malinaw

na ipinaliwanag nito kung paano gumana ang eksperimento,

pinapayagan din ang mga tagapakinig na huwag pansinin kung gaano

talaga mapilit ang kapaligiran. Inilarawan niya ang pag-aaral

bilang "isang pagtatangka upang maunawaan kung ano ang ibig

sabihin ng sikolohikal na maging isang bilanggo o isang guwardya

ng bilangguan." Ngunit binigyang diin din niya na ang mga mag-

aaral sa pag-aaral ay "cream ng ani ng henerasyong ito," at

sinabi na ang mga bantay ay walang binigyan ng mga tiyak na

tagubilin, at pinabayaang malayang gumawa ng "kanilang sariling

mga patakaran para sa pagpapanatili ng batas, kaayusan, at

respeto. " Sa pagpapaliwanag ng mga resulta, sinabi niya na ang

"karamihan" ng mga kalahok ay natagpuan ang kanilang mga sarili

na "hindi na malinaw na naiiba ang pag-play ng role at sarili,"

at iyon, sa anim na araw na naganap ang pag-aaral, "ang karanasan

sa pagkakabilanggo na hindi nabigyan , bagaman pansamantala,

isang panghabang buhay ng pag-aaral; nasuspinde ang mga halaga ng

tao, hinamon ang mga konsepto ng sarili, at lumitaw ang

pinakapangit, pinaka-base, pathological na bahagi ng kalikasan ng

tao. " Sa paglalarawan ng isa pa, kaugnay na pag-aaral at mga

implikasyon nito sa buhay ng bilangguan, sinabi niya na "ang

simpleng kilos ng pagtatalaga ng mga label sa mga tao, na tinawag

ang ilang mga tao na mga bilanggo at ang iba pa ay mga guwardya,

ay sapat na upang magkaroon ng pag-uugali ng pathological

Inilabas ni Zimbardo ang video sa NBC, na nagpatakbo ng isang

tampok noong Nobyembre 26, 1971. Isang artikulo ang nagpatakbo sa

Times Magazine noong Abril ng 1973. Sa iba`t ibang paraan, muling

sinabi ng mga account na ito na ang maliit na mga pagbabago sa

mga pangyayari ay maaaring gawing pinakamaganda at

pinakamaliwanag sa monster o depersonalized serfs. Sa oras na

naglathala si Zimbardo ng isang pormal na papel tungkol sa pag-

aaral, sa isang isyu noong 1973 ng International Journal of

Crim__i__nology and Penology, isang streamline at hindi mapag-

aalinlanganan na bersyon ng mga kaganapan ay naging nakatanim sa

pambansang kamalayan-labis na ang isang kritikal na pamaraan sa

1975 ay bumagsak ng higit sa lahat sa bingi ng tainga.

Apatnapung taon na ang lumipas, hindi pa rin umiwas si Zimbardo

sa sikat na pansin. Nagsilbi siya bilang isang consultant sa

bagong pelikula, na sumunod sa kanyang orihinal na pag-aaral nang

detalyado, na umaasa sa direktang mga transcript mula sa mga

pang-eksperimentong pag-record at pagkuha ng ilang dramang

kalayaan. Sa maraming mga paraan, ang pelikula ay kritikal sa

pag-aaral: Ginampanan ni Crudup si Zimbardo bilang isang labis na

mapagsiksik na mananaliksik na overstepping ang kanyang mga

hangganan, sinusubukan na lumikha ng isang napaka-tukoy na

kinalabasan sa mga mag-aaral na napansin niya. Ang mga tagagawa

ng pelikula ay binibigyang diin pa rin ang pagiging flimsiness ng

pang-eksperimentong disenyo, na pinapasok ang mga character na

tinukoy na si Zimbardo ay hindi isang interesadong tagamasid.

Itinampok nila ang isang totoong buhay na pag-uusap kung saan

tinanong ng isa pang psychologist si Zimbardo kung mayroon siyang

isang "independiyenteng variable." Sa paglalarawan ng pag-aaral

sa kanyang mga kasamahan sa Stanford ilang sandali lamang matapos

ito, naalala ni Zimbardo ang pag-uusap na: "Nagulat ako, nagalit

talaga ako sa kanya," aniya. "Ang seguridad ng aking mga

kalalakihan at ang katatagan ng aking bilangguan ay nakataya, at

kailangan kong makipaglaban sa dumudugo na puso, liberal,

akademiko, effete dingdong na ang nag-aalala lamang ay para sa

isang katawa-tawa na bagay tulad ng isang independiyenteng

variable. Ang susunod na itatanong niya sa akin ay ang mga

rehabilitasyong programa, ang dummy! Hanggang sa maya-maya lang

ay napagtanto ko kung gaano ako kalayo sa eksperimento sa puntong

iyon. "

Kung ang Stanford Prison Experiment ay nag-simulate ng isang

hindi gaanong brutal na kapaligiran, magkakaiba ba ang kilos ng

mga bilanggo at guwardya? Noong Disyembre, 2001, sinubukan ng

dalawang sikologo, sina Stephen Reicher at Alexander Haslam, na

alamin. Nakipagtulungan sila sa mga yunit ng dokumentaryo ng BBC

upang bahagyang likhain muli ang pag-set up ni Zimbardo sa kurso

ng isang walong-araw na eksperimento. Ang kanilang mga bantay ay

mayroon ding mga uniporme, at binigyan ng latitude upang maibawas

ang mga gantimpala at parusa; ang kanilang mga bilanggo ay

inilagay sa three-person cells na sumunod sa layout ng Stanford

County Jail halos eksakto. Ang pangunahing pagkakaiba ay na, sa

bilangguan na ito, ang mga paunang pag-asa ay nawala. Hiningi ang

mga guwardiya na magkaroon ng mga patakaran bago dumating ang mga

bilanggo, at sinabi lamang sa kanila na gawin ang bilangguan na

maayos. (Ang Pag-aaral sa Prison ng BBC, na tinawag na ito, ay

naiiba mula sa eksperimento ni Stanford sa ilang iba pang mga

paraan, kabilang ang damit na bilanggo; ilang sandali, bukod

dito, sinabi sa mga bilanggo na maaari silang maging mga bantay

sa pamamagitan ng mabuting pag-uugali, bagaman, sa sa pangatlong

araw, ang alok na iyon ay binawi, at ang mga tungkulin ay

ginawang permanente.)

Sa loob ng mga unang araw ng pag-aaral sa BBC, naging malinaw na

ang mga guwardiya ay hindi nagkakaugnay bilang isang pangkat.

"Maraming mga bantay ang nag-iingat sa pag-aako at pagpapatupad

ng kanilang awtoridad," sumulat ang mga mananaliksik. Ang mga

bilanggo naman ay nakabuo ng isang sama-samang pagkatao. Sa isang

pagbabago mula sa pag-aaral ng Stanford, tinanong ng mga

psychologist ang bawat kalahok na kumpletuhin ang isang pang-

araw-araw na survey na sinusukat ang antas kung saan naramdaman

niya ang pakikiisa sa kanyang pangkat; ipinakita nito na, habang

lumalayo ang mga guwardiya, ang mga bilanggo ay lumalapit nang

magkakasama. Sa ika-apat na araw, tatlong mga kamag-anak ay

nagpasya na subukan ang kanilang kapalaran. Sa oras ng

tanghalian, itinapon ng isa ang kanyang plato at humingi ng mas

mabuting pagkain, isa pa ang humiling na manigarilyo, at ang

pangatlo ay humingi ng medikal na atensyon para sa isang paltos

sa kanyang paa. Ang mga bantay ay naging hindi maayos; inalok pa

ng isa ang naninigarilyo ng sigarilyo. Iniulat nina Reicher at

Haslam na, pagkatapos ng mga bilanggo ay bumalik sa kanilang mga

selda, sila ay "literal na sumayaw ng saya." ("Iyon ay

nakakatuwa," sabi ng isang bilanggo.) Di nagtagal, mas maraming

mga bilanggo ang nagsimulang hamunin ang mga bantay. Kumilos sila

habang nag-roll call, nagreklamo tungkol sa pagkain, at nag-usap

muli. Sa pagtatapos ng ikaanim na araw, sumiklab ang tatlong

magkahiwalay na cellmate at sinakop ang quarters ng mga guwardya.

"Sa puntong ito," isinulat ng mga mananaliksik, "ang rehimen ng

mga guwardya ay nakita ng lahat na

Pinagsama, ang dalawang pag-aaral na ito ay hindi nagpapahiwatig na lahat tayo ay
may likas na kakayahan para sa malupit o biktima. Sa halip, iminumungkahi nila na ang
aming pag-uugali sa pangkalahatan ay umaayon sa aming naunang inaasahan. Ang
lahat ay pantay-pantay, kumikilos kami ayon sa pag-iisip na inaasahan naming kumilos
— lalo na kung ang pag-asang iyon ay nagmula sa itaas. Iminumungkahi, tulad ng
ginawa ng pag-setup ng Stanford, na dapat kaming kumilos sa stereotypical matigas na
bantay na paraan, at nagsusumikap kaming magkasya sa papel na iyon. Sabihin sa
amin, tulad ng ginawa ng mga eksperimento sa BBC, na hindi kami dapat bigyan ng
pag-asa ng kadaliang panlipunan, at kumilos kami nang naaayon. Ang pag-unawang ito
ay maaaring tila mabawasan ang lakas ng Eksperimento sa Bilangguan ng Stanford.
Ngunit, sa katunayan, pinapatalas at nililinaw nito ang kahulugan ng pag-aaral. Noong
nakaraang katapusan ng linggo ay nagdala ng nakalulungkot na balita ng pagpatiwakal
ni Kalief Browder. Sa labing-anim, si Browder ay naaresto, sa Bronx, dahil sa
pagnanakaw umano ng isang backpack; pagkatapos ng pag-aresto, siya ay nabilanggo
sa Rikers ng tatlong taon nang walang paglilitis. (Sa huli, ang kaso laban sa kanya ay
natanggal.) Habang nasa Rikers, ang Browder ay ang layunin ng karahasan mula sa
parehong mga bilanggo at guwardya, na ang ilan ay nakunan ng video. Posibleng isipin
na ang mga kulungan ay ang paraan nila dahil ang kalikasan ng tao ay may gawi
patungo sa pathological. Ngunit ang Stanford Prison Experiment ay nagpapahiwatig na
ang matinding pag-uugali ay dumadaloy mula sa matinding institusyon. Ang mga
kulungan ay hindi blangkong mga slate. Napili talaga ng mga guwardiya ang kanilang
mga trabaho, tulad ng mga mag-aaral ni Zimbardo na napili sa sarili sa isang pag-aaral
ng buhay sa bilangguan. Tulad ng mga kalalakihan ni Zimbardo, ang mga ito ay
binomba ng mga inaasahan mula sa una at hinubog ng preëxisting na mga pamantayan
at pattern ng pag-uugali. Ang aral ni Stanford ay hindi ang sinumang random na tao ay
may kakayahang bumaba sa sadismo at paniniil. Ito ay ang ilang mga institusyon at
kapaligiran na hinihiling ang mga pag-uugaling iyon-at, marahil, maaaring baguhin ito.