Ang komunikasyon ay maaaring maging mabisa sa maraming paraan, isa na sa mga ito

ay ang mungkahi na dinebelop ni Dell Hymes, ito ay ginamitan ng 'acronym' na SPEAKING:

Setting at Scene: Saan nag-uusap?

Ang setting ay tumutukoy sa lugar at panahon kung saan nangyari ang pagsasalita,
samakatuwid, ito ay nagsasaad ng pisikal na pinangyarihan. Samantala, ang scene naman ay
psychological setting o cultural definition ng isang senaryo, kabilang na ang mga katangian
gaya ng lawak o saklaw ng pormalidad.

Participants: Sino ang kausap?

Ito ay tumutukoy sa ispiker at awdyens. Sino ang kalahok sa nasabing pag-uusap o
talakayan.

Ends: Ano ang layunin?

Nakapaloob dito ang hangarin o layunin ng talakayan, sakop nito ang kalalabasan ng
proseso ng komunikasyon.

Act Sequence: Takbo ng usapan.

Tumutukoy ito sa pagkakasunod-sunod ng mga pangyayari.

Keys: Pormal o Impormal?

Sa pamamagitan nito, malalaman natin kung ano ang kaparaanang gagamitin ng mga
partisipante sa isang talakayan, maaring maging promal o impormal, berbal o hindi.

Instrumentalities: Ano ang midyum ng usapan?

Tumutukoy ito sa tsanel o daluyang gagamitin ng mga kalahok sa pakikipanayam o
talastasan.

Norms: Ano ang paksa ng usapan?

Tuntuning panlipunang namamahala sa kaganapan at sa mga kilos/reaksyon ng mga
partisipante.

Genre: Ano ang akto ng usapan?

Tumutukoy ito sa uri ng akto ng pagsasalita o kaganapan. Mahalagang mabatid ito ng
mga kasali sa usapan upang malaman rin nila kung ano ang gagamitin ng genre, upang
maki-ayon sa naturang usapan.