Wojtek Irek kl.

VII c

MUZYKA FOLK, COUNTRY

Muzyka folkowa – gatunek muzyki popularnej wywodzący się z muzyki ludowej.

Często muzyka folkowa jest określana jako europejska muzyka ludowa. (...) Po raz
pierwszy termin "muzyka folkowa" został użyty przez Johna Lomaxa i jego definicja
określała muzykę folkową jako ustnie przekazywaną muzykę jakiejś społeczności. W
tym znaczeniu folk mógł być ograniczony kilkoma niepisanymi regułami: musiał
sprawiać wrażenie autentyczności, musiał dotyczyć pewnej społeczności czy nawet
społeczeństwa oraz musiał być antykomercyjny (reguła pierwsza i trzecia wykluczyły
więc w większości muzykę country). (...) W angielskiej terminologii (ang. folk music)
jest to najogólniej pojęta muzyka ludowa. Do języka polskiego ten termin przedostał
się wraz ze wzrostem popularności amerykańskiej jej odmiany, w szczególności
bardziej popularnych stylów, włączając w to folk rock. Z czasem termin ten został
rozciągnięty na style współczesnej muzyki popularnej, będące mieszanką rocka i
muzyki ludowej, niezależnie od kultury jej pochodzenia.

Folk tradycyjny grany był na różnych, na ogół łatwo dostępnych instrumentach, takich
jak: 

- gitara, 

- bandżo, 

- flet prosty,

- instrumenty perkusyjne;

 - rzadziej skrzypce czy akordeon.

Spełniając funkcję muzyki tanecznej, folk mógł być instrumentalny, lecz

zwykle towarzyszył mu śpiew. Na ogół nie techniczny, a często nosowy.
Poszczególne piosenki folk różniły się od siebie tak w formie jak i w treści. Mogły być
skoczne, jeśli towarzyszyły tańcu, rubaszne - w przypadku piosenki biesiadnej lub
melancholijne i balladowe - jeśli mówiły o problemach codziennego życia. 

Muzyka folkowa jako temat rozważań obudzi z pewnością wiele kontrowersji. Jedni
jej nie uznają, bo nie „autentyczna”, inni nie rozumieją w ogóle terminu, jeszcze inni
lekceważą, że nie zawsze profesjonalna. No i są tacy, co kochają ją i tworzą. I
dlatego od czasu do czasu warto jej poświęcić trochę myśli i zastanowić się, czym
ona w Polsce jest.
Pretekst do tych rozważań jest oto taki, że właśnie w tym roku mija 40 lat od nadania
na radiowej antenie po raz pierwszy nagrań zespołu folkowego, a był to zespół
węgierski, „Délibáb”, który miałam okazję nagrywać w 1976 podczas festiwalu w
Zakopanem (wraz z Anną Szotkowską). Na ten festiwal Węgrzy trafili trochę przez
nieporozumienie. To był i jest festiwal Folkloru Ziem Górskich i zespołów pieśni i
tańca, a „Délibáb” był wyłącznie zespołem muzycznym, bez tańca, choć ze
śpiewem). Było to moje pierwsze i dlatego ważne spotkanie z muzyką odkrywaną
przez młodych nauczycieli z Debreczyna. Grali na rekonstruowanych instrumentach
muzycznych, a żeby je zdobyć, jeździli po wsiach szukając starych muzykantów i
budowniczych instrumentów, bo ta tradycja wówczas nie była tam żywa [mowa o
Węgrzech, inaczej było wśród Węgrów w Rumunii]. U nas wtedy jeszcze
praktykowało wielu wiejskich muzykantów, grających na instrumentach tradycyjnych,
a Węgrzy już tworzyli koncepcję reaktywacji „starego stylu”. Do dziś lubię słuchać
tych nagrań, są wspaniałe i pełne życia.
Jednak termin „folk” jest niejednoznaczny i właściwie w każdym niemal kraju odnosi
się do innej muzyki. W Stanach Zjednoczonych „folk music” kojarzy się z balladami
Joan Baez czy Pete’a Seegera. W Europie muzyka folkowa powstawała przede
wszystkim w Wielkiej Brytanii, stanowiła drugi byt po nieodwołalnym zniknięciu
autentycznego folkloru angielskiej wsi. „Folk” brytyjski, szkocki czy irlandzki oznacza
muzykę opartą na dawnej ludowej, ale i tworzoną współcześnie i odnoszącą się też
do współczesnych realiów życia. Bez atrybutów przynależnych folklorowi jak strój
tradycyjny czy kontekst obrzędowy. W krajach skandynawskich terminem muzyki
folkowej określa się właściwie prawie wszystkie gatunki, które z muzyki ludowej,
tradycyjnej, korzystają. Ta tradycyjna to „revival”, a ta najbardziej współczesna z
użyciem elektroniki, komponowana, to „world music”. Często jednak spotykałam się z
jednym określeniem „folk” dla całości zjawisk powiązanych z ludową tradycją.

Sama muzyka folkowa zmieniała się w miarę upływu czasu. Już ok. 1962 r. masowo
pojawiły się pieśni protestu. Nieco później ruch zajął się walką o prawa obywatelskie.
Apogeum ruch folkowy osiągnął w latach 1962–1963. W 1965 r. Bob Dylan swoim
słynnym występem z zelektryfikowanym zespołem towarzyszącym podzielił
publiczność na połowy; jedna biła brawo, a druga spetryfikowana regułami buczała
protestując. Mało tego, Pete Seeger zaczął lamentować nad upadkiem muzyki i
usiłował nawet przeciąć kable elektryczne, a menedżer Dylana Albert
Grossman zaczął nowej muzyki bronić. Wkrótce obaj starsi panowie okładali się
pięściami i tarzali w pyle przy scenie. Tak powstawał folk rock, kombinacja folku
i rocka, która zapewniła wielką popularność m.in. grupie The Byrds.
Właściwie ruch folkowy można uważać za pierwszy ruch tej generacji, który łączył
kulturę z polityką. Prawie wszyscy jego uczestnicy brali udział w wielu akcjach
politycznych i społecznych. Można tu przypomnieć akcję Missisipi Caravan of Music
z 1964 r. kiedy to Seeger, Carolyn Hester, Phil Ochs, Eric Anderson i inni (także i
Dylan), zachęcali czarnych obywateli do rejestrowania się przed wyborami. A sam
Dylan wraz z innymi wziął udział w słynnym marszu na Waszyngton w 1963 r.
Folkowców cechował więc radykalizm polityczny i konserwatyzm muzyczny. Dylan
był krytykowany za to, że pisze własne piosenki, bo według reguł ruchu powinien był
wykonywać tylko dawne, autentyczne utwory, co go nudziło i męczyło. Ratowało go
tylko to, że pisał protest songi. Dla folkowców (a była to grupa młodzieży ze średnich
klas białej Ameryki) autentyczne i godne pochwały było wykonywanie tradycyjnych
piosenek czy bluesa chociaż przecież wynikały one z zupełnie innych i cudzych
doświadczeń życiowych. Natomiast napisanie swojego utworu wynikającego z
własnych doświadczeń było podejrzane i niegodne. Tak więc typowy folkowiec
reprezentował postępowe myślenie i wsteczną psychologię, zlepek niemożliwy do
utrzymania na dłuższą metę.

Muzyka folk ta tworzona często przy użyciu tradycyjnych współczesnych

instrumentów wywarła duży wpływ na muzykę romantyzmu, kiedy to kompozytorzy
wykorzystywali elementy muzyki ludowej w swych kompozycjach, posługując się
środkami wyrazu typowymi dla muzyki poważnej.

Muzyka folk została przeniesiona do Ameryki Północnej przez emigrantów z Wielkiej

Brytanii. Została też zachowana w swej tradycyjnej formie, w szczególności w
stosunkowo odizolowanych społecznościach zamieszkujących region Appalachów.
Ta muzyka dała początek stylowi znanemu pod nazwą tradycyjny folk. Tradycyjny
folk amerykański uległ wpływom miejscowym adaptując pewne elementy muzyki
innych kultur z afroamerykańskim bluesem na czele. Choć w USA folk tradycyjny
uważa się za pierwotna formę folku, jest ona odrzucana przez ortodoksyjnych
twórców brytyjskich jako skażona obcymi wpływami. Mimo to z amerykańskiego folku
tradycyjnego wyewoluowały pozostałe formy muzyki folk.

Folk tradycyjny grany był na różnych, na ogół łatwo dostępnych instrumentach, takich
jak gitara, bandżo, flet prosty, instrumenty perkusyjne,
rzadziej skrzypce czy akordeon. Spełniając funkcję muzyki tanecznej, folk mógł być
instrumentalny, lecz zwykle towarzyszył mu śpiew. Na ogół nie techniczny, a często
nosowy. Poszczególne piosenki folk różniły się od siebie tak w formie, jak i w treści.
Mogły być skoczne, jeśli towarzyszyły tańcu, rubaszne, w przypadku
piosenki biesiadnej, lub melancholijne i balladowe, jeśli mówiły o problemach
codziennego życia.

W latach 20. XX wieku pojawiła się już na tyle rozwinięta technologia nagrywania
dźwięku, że można było nagrywać artystów stosunkowo tanio i mniej więcej w
regionie, gdzie przebywali. Nagrywano wtedy wszystko, co się dało: grupy
przygrywające do tańca, skrzypków, bluesmanów, którzy pojawiali się i znikali
wędrując nieraz po całych Stanach itd. Powstały setki firm nagrywających, większość
o znaczeniu tylko regionalnym, których płyty były znane tylko w najbliższej okolicy.

Ale były także nagrania, które uczyniły z artystów gwiazdy znane w całym kraju. Do
takich należały płyty nagrane przez Ralpha Peera w Bristolu w stanie Tennessee,
które uczyniły sławnymi Jimmiego Rodgersa, rodziny Carterów czy Stonemanów. A
to z kolei stało się podwalinami do powstania całego biznesu związanego z muzyką
country i do jej całkowitego skomercjalizowania.

Nie od rzeczy jest tu także przypomnienie roli radia z takimi programami jak Barn
Dance w chicagowskiej stacji WLS. Co sobotę prezentowano całemu krajowi
wykonawców z kręgu country, folku i grupy strunowe, czyli zespoły składające się z
gitarzysty lub gitarzystów i skrzypka, czasem także muzyka grającego na bandżo i
muzyka wygrywającego figury basowe na dzbanie (ang. jug bands).

Gdy nagle okazało się, że tzw. nagrania rasowe (ang. race recordings) są niezwykle
popularne, powstało mnóstwo firm wydających tzw. race records, a większe firmy
tworzyły oddziały do nagrań czarnych artystów.

W latach 30. pojawiło się już kilku artystów folkowych największego formatu, żeby
wspomnieć tylko o Bessie Smith, Woodym Guthrie, Leadbellym, Billu Monroe i Blind
Lemonie Jeffersonie. Bill Monroe ze swym bratem Charliem a później z Bluegrass
Boys stworzył podwaliny pod nowy styl, zwany bluegrassem. To wtedy także
pojawiają się tzw. śpiewający krowiarze, czyli kowboje (np. Gene Autry) i ich żeńskie
odpowiedniki krowiarki (cowgirls) (np. Patsy Montana).
Nowy postęp technologiczny umożliwił najbardziej upartym na dotarcie do
najodleglejszych zakątków kraju i nagranie muzyków, którzy z tego zakątka nigdy
nawet nosa nie wystawili. Artysta już nie musiał iść do miasta, żeby być nagranym.
Trzeba tu więc wymienić etnomuzykologa Johna Lomaxa, który jako jeden z
pierwszych dokonywał polowych nagrań i to nie kierując się żadnymi rasowymi
przesądami. Od 1933 r. w podróżach towarzyszył mu syn Alan, który przerwał swoje
studia na Harvardzie. Wyprawiali się do najodleglejszych zakątków Południa i w
więzieniu Angola odkryli Leadbelly’ego. W 1937 r. Alan został kierownikiem
Archiwum Amerykańskich Piosenek Folkowych przy Bibliotece Kongresu. Wtedy
dokonał niezwykle istotnych nagrań Jelly Roll Mortona i Leadbelly’ego oraz ponad
3000 płyt z nagraniami polowymi. W 1942 r. dokonał pierwszych nagrań Muddy’ego
Watersa, który w kilka lat później zrewolucjonizuje blues a tym samym i rock and roll.
Trzeba tu także wspomnieć o urodzonym w Warszawie Mosesie Aschu, który założył
pierwszą firmę wydającą tradycyjną muzykę – Asch Records a później słynną
firmę Folkways Records.
Odbywały się także wtedy pierwsze festiwale folkowe na Południu i Wschodnim
Wybrzeżu, a tacy bluesmani jak Big Bill Broonzy i folkowcy jak Leadbelly
przełamywali bariery rasowe.
Lata 40. to okres, gdy muzyka folkowa była dostępna każdemu, kto chciał jej
słuchać. Alan Lomax (a później i jego naśladowcy) wykorzystywali w tym celu oprócz
publicznego radia, także stacje wojskowe. W dalszym ciągu także dokonywał nagrań
polowych. Folkowe piosenki zaczęły docierać wszędzie.
Powstała grupa Almanac Singers, bardzo lewicowa, złożona ze świadomych,
społecznych aktywistów (nawet czasem o zabarwieniu populistycznym), takich jak
m.in. Pete Seeger, Bess Hawes, Cisco Houston, Woody Guthrie. Z występów w
salach koncertowych czynili wydarzenia o znaczeniu politycznym. Firma Ash
Records wydawała Leadbelly’ego, Guthrie’ego i innych. Muzyka folkowa brzmiała
także z filmów, gdy Burl Ives i Paul Robeson zostali aktorami.
Lata 50 Wojna się skończyła i w latach 50. społeczeństwo stało się bardziej
prawicowe. Nastąpiła era makkartyzmu i wielu wykonawcom z tego kręgu zabroniono
nagrań i występów. Mimo to Pete Seeger, Lee Hays wraz z innymi założyli
organizację People’s Songs Collective, która, chociaż istniała krótko, wyłoniła z
siebie zespół The Weavers (m.in. Pete Seeger, Fred Hellerman, Lee Hays, Ronnie
Gilbert), który wprowadził muzykę folkową na szczyty list przebojów i mieszał
tradycyjną sztukę z przesłaniem politycznym. Działalność tej grupy była dość
skutecznie ograniczana przez senatora McCarthy’ego. Kryzys spowodowany
makkartyzmem osiągnął szczyt w połowie lat 50. i to mimo sukcesów takich artystów
jak Burl Ives i Harry Belafonte. Burl Ives zhańbił się zresztą, odcinając się od reszty
wykonawców folkowych i dostarczając listę nazwisk organowi makkartyzmu House
Un-American Activities Committee (pol. Komitet do badania działalności
antyamerykańskiej). W II poł. lat 50. The Weavers odzyskali jednak publiczność i
przygotowali grunt pod folkowe odrodzenie w latach 60.
Takim niezwykle sprzyjającym momentem był koniec lat 50. i początek lat 60., kiedy
to nastąpił krach rock and rolla spowodowany przez skandale seksualno-
obyczajowe Jerry’ego Lee Lewisa i Chucka Berry’ego, odejście w zaświaty Buddy
Holly’ego i Ritchiego Valensa, pobór do wojska Elvisa Presleya, oddanie się
wyłącznie konsumpcji alkoholu przez Gene’a Vincenta i zmianę zawodu Little
Richarda (został pastorem).
Popularność tej muzyki w Europie i na innych kontynentach spowodowała
zainteresowanie lokalnych twórców muzyką ludową typową dla ich własnych kultur
oraz adaptowanie jej elementów do muzyki folk. W ten sposób powstał cały szereg
stylów, determinowanych przez kulturę, z której się wywodziły, na przykład:

 bałkański folk
 celtycki folk
 węgierski folk
 polski folk
 góralski folk
 cygański folk

Najważniejsi polscy przedstawiciele gatunku

 CSwoją Drogą
 Sierra Manta
 Transkapela
 arrantuohill
 Trebunie-Tutki
 Joanna Słowińska
 Dikanda
 Orkiestra św. Mikołaja
 Psio Crew
 Stanisław Grzesiuk
 Kapela ze Wsi Warszawa
 Kwartet Jorgi
 Muzykanci
 Osjan
 Zespół Polski
 Beltaine
 Żywiołak
 Janusz Prusinowski Trio
 Percival Schuttenbach
 Tulia (zespół muzyczny)

zespół Pieśni i Tańca Nowa Huta

 

Festiwale kultury ludowej w Polsce

•Poleskie Lato z Folklorem we Włodawie

• Międzynarodowy Festiwal Folklorystyczny w Strzegomiu
• Festiwal Folkloru Ziem Górskich w Zakopanem
• Międzynarodowy Dziecięcy Festiwal Folkloru w Zielonej Górze
• Międzynarodowy Festiwal Folkloru Karpat w Trzcinicy
• Międzynarodowy Festiwal Folkloru w Zielonej Górze
• Festiwal Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu Dolnym
• Festiwal Folkloru Górali Polskich w Żywcu
• Festiwal Współczesnej Kultury Ludowej w Kamieniu Pomorskim
• Festiwal Folkloru "Lato nad Świną" w Świnoujściu
Festiwale Nowa Tradycja – Festiwal Folkowy Polskiego Radia oraz Wszystkie
Mazurki Świata prezentują zarówno muzykę tradycyjną w jej źródłowej postaci,
jak i nowe, autorskie nawiązania do folkloru. Oferta obu festiwali pokazuje, że
coraz trudniej ustalić, czym właściwie jest dziś folk. Inspiruje jazzmanów,
przenika nawet do współczesnej awangardy, od co najmniej trzech dekad stanowi
podstawę globalnego ruchu World Music, ale – co zauważamy szczególnie
wyraźnie w Polsce – najsilniej zaznacza swoją obecność w kulturze popularnej .

Zakopower

Zespół muzyczny założony przez skrzypka Sebastiana Karpiela-Bułeckę. Oprócz

niego grupę tworzą: Wojciech Topa, Bartek Kudasik, Józef Chyc-Scepon, Piotr
Rychlec, Tomasz Krawczyk, Michał Trąbski, Dominik Trębski i Łukasz Moskal.
Nazwa zespołu nawiązuje do miasta Zakopane. Zespół zadebiutował w 2005 roku
znakomicie przyjętym albumem "Musichal", na którym przekonująco połączył
tradycyjne góralskie melodie i nowoczesne brzmienia klubowe. Zespół doskonale
sprawdza się na koncertach. Grał zarówno w Polsce, jak i za granicą, w tym na
renomowanym festiwalu Sziget oraz liczących się zagranicznych imprezach
folkowych. Sympatię publiczności zdobywał niezwykłą energią i znakomitym
warsztatem.
Zespół ENEJ został założony w 2002 roku w Olsztynie przez braci Piotra i Pawła
Sołoduchów oraz ich przyjaciela Łukasza Kojrysa (obecnego managera zespołu.)
Nazwa zespołu pochodzi od imienia głównego bohatera Eneidy Iwana
Kotlarewskiego. Utwór ten   jest jednym z najważniejszych dzieł literatury
ukraińskiej. Zespół wykonuje muzykę z pogranicza folku, ska i szeroko pojętej
alternatywy. W 2011 roku zespół wystąpił w programie Must Be the Music. Tylko
muzyka i dostał się do finału, w którym zajął pierwsze miejsce, pokonawszy
Conrada Yaneza oraz Tomasza Dolskiego. Utwór „Radio Hello” zyskał dużą
popularność zarówno w polskich, jak i w ukraińskich rozgłośniach radiowych .

Donatan

Właściwie Witold Czamara– polski muzyk, producent muzyczny i inżynier dźwięku.

W 2012 roku został sklasyfikowany na 10. miejscu w rankingu 20 najlepszych
polskich producentów hip-hopowych według czasopisma Machina. Donatan –
zaprosił czołówkę polskiej sceny hiphopowej i połączył muzykę dawną i ludową z
brzmieniami hiphopowymi i elektronicznymi. Tak powstała płyta "Równonoc„.
Pokryła się ona podwójną platyną i dotarła na pierwsze miejsce w zestawieniu
najchętniej kupowanych w Polsce płyt, a teledysk do singla "Nie lubimy robić"
obejrzało na YouTube ponad 13 milionów ludzi. Słuchacze zachwycają się
połączeniem pradawnej muzyki i hip-hopowych, współczesnych tekstów.
InoRos to wybuchowa mieszanka muzyków, którzy w 2006 roku połączyli swe siły
tworząc przy tym grupę folkowo/rockową. Zespół tworzy muzykę rozrywkową
zainspirowaną folklorem podhalańskim, ale także muzyką folkową z całego pasma
Karpat. W 2011 roku zespół spontanicznie bierze udział w programie
rozrywkowym Must Be The Music Tylko Muzyka wykorzystuję swój uśpiony
potencjał i odnosi wielki sukces dochodząc aż do finału . W 2012 roku InoRos
nawiązuje współprace z Liberem wspólnie tworząc utwór "Czyste szaleństwo" .
Piosenka okazuję się strzałem w dziesiątkę i odnosi ogólnopolski sukces .

MUZYKA COUNTRY
Muzyka country - odmiana muzyki rozrywkowej, powstała w USA w pierwszym
dziesięcioleciu XX wieku z połączenia folku i bluesa. Pierwotnie prosta, oparta na
trzyakordowym schemacie i instrumentarium składającym się z akustycznej gitary,
skrzypiec i prostego zestawu perkusyjnego, wywodziła się z ortodoksyjnego folku z
Appalachów. Z czasem wypracowała bardziej złożone instrumentarium, a jej forma
stała się bardziej wyrafinowana. Zaczęła ulegać wpływom innych gatunków muzyki
rozrywkowej takich jak: jazz, rock and roll, (który początkowo wiele czerpał z jej
doświadczeń), rock i pop.

Typowe instrumenty:
Operuje stosunkowo prostym instrumentarium, na które obok sekcji rytmicznej
składają się charakterystycznie brzmiące: gitara stalowa (odmiana gitary hawajskiej);
gitara i harmonijka ustna, a często także: banjo, skrzypce i pianino, tzw. honky tonk
(celowo nieco rozstrojone).

Utwory country to z reguły dynamiczne, proste piosenki oparte na schemacie

rockandrollowym i liryczne ballady, nierzadko w rytmie walca. Ich teksty opowiadają o
codziennych sprawach zwykłych ludzi (miłość, praca, zabawa, problemy finansowe,
kłopoty z dziećmi itp.)
Muzyka country nie bez przyczyny kojarzy się wielu ludziom z amerykańską
prowincją, kowbojami i prostymi, akustycznymi instrumentami. Początków tego
gatunku upatrywać można w stanie Tennessee, u podnóża Appalachów. Tam
właśnie z ortodoksyjnego folku w połączeniu z wpływami bluesowymi i jazzowymi
powstał ten niezwykle popularny do dziś w Stanach Zjednoczonych rodzaj muzyki.
Country wyodrębniło się na samym początku dwudziestego wieku. Wtedy to właśnie
ballady kowbojskie i traperskie zaczęto łączyć ze zróżnicowaną muzyką przywiezioną
z Europy przez imigrantów, a także z irlandzkimi i celtyckimi utworami granymi na
skrzypcach i tradycyjnymi balladami angielskimi. Za miejsce narodzin country uznaje
się miasto Bristol w stanie Tennessee, gdzie w 1927 roku po raz pierwszy w historii
nagrano utwory country.

Muzyka country ewoluowała przez kolejne dekady. Z początku do jej tworzenia

wykorzystywano skrzypce, gitarę, banjo, harmonijkę ustną, proste zestawy
perkusyjne czy pianino o zmodyfikowanym brzmieniu – tak zwane honky tonk. Z
czasem do użycia weszły metalowe gitary, gitary hawajskie, basowe, a także
elektryczne. Utwory country dotyczyły zazwyczaj codziennego życia ludzi, w tym
miłości, pracy, a także codziennych problemów i kłopotów. Piosenki często
charakteryzowały się dynamizmem i były przeznaczone do tańca, jednak powstawały
również liryczne balladami.
W latach pięćdziesiątych, ze względu na rosnącą popularność rock and rolla,
sprzedaż nagrań z muzyką country znacząco zmalała. Wtedy to w Nashville, stolicy
stanu Tennessee, zaczęto modernizować country, zapożyczając niektóre elementy
muzyki popularnej. Pojedynczy wokal zaczęto uzupełniać o śpiewające w tle chórki,
a warstwę melodyczną uzupełniono o inne instrumenty smyczkowe. Zmiany te
spowodowały, że muzyka country ponownie zaczęła zyskiwać na popularności, a
wykonujący ten gatunek muzyki artyści zaczęli osiągać status gwiazd. Dzisiaj
muzyka ta jest jednym z najczęściej słuchanych rodzajów muzyki w Stanach
Zjednoczonych, a jej przedstawiciele są rozpoznawalni na całym świecie, zgarniają
kolejne prestiżowe nagrody przemysłu muzycznego i sprzedają miliony płyt. Nashville
od wielu lat nazywane jest stolicą amerykańskiej muzyki country.
Oprócz popowej odmiany country, wyróżnić można wiele podgatunków, które
powstały z jej połączenia z innymi rodzajami muzyki, jak na przykład country rock,
rockabilly, contry rap, a nawet gothabilly, cowpunk (country punk) czy country
alternatywne.

W Polsce country po raz pierwszy przebiło się do szerszej publiczności na

przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Mimo znacznego spadku
popularności, co roku polskie festiwale muzyki country – m.in. największy i
najważniejszy Piknik Country w Mrągowie, odbywający się nieprzerwanie od
ponad 35 lat – przyciągają ogromne rzesze fanów.

Z czasem muzyka country wykształciła mnogość podgatunków i stylów. Do

najważniejszych należą:

 country rock
 country alternatywne
 country punk
 bluegrass
 współczesne country
 country pop
 Honky Tonk
 progresywne country
 tradycyjne country
 western swing