ISSN 2149-1887

2016 / 01
SAYI: 04 / FİYATI: 7 TL
KKTC FİYATI: 7.75 TL

9 772149 188000

Ocak
Şubat
Pt Sa
Ça Pe
Cu Ct
Pa
Pt Sa
Mar t
Ça Pe
4 5 6
1 2 3
1 2 3
Cu Ct
Pa
Pt Sa
Nisan
7 8 9
Mayıs
11 12 13 10 4 5 6 Ça Pe
7 Cu Ct
14 15 16 8 9 10 Pa
17 11 12 13 1 2 3 Pt Sa
Haziran
18 19 20 14 Ça Pe
21 22 23 15 16 17 4 5 6 Cu Ct
25 26 27 24 18 19 20 7 8 9 Pa Pt Sa
28 29 30 22 23 24 21 10 11 12 Ça Pe

2016
31 25 26 27 14 15 16 13 1 2 3 Cu Ct
17 18 19 4 5 6 Pa
29 28 7 8 9 Pt Sa
21 22 23 20 Ça Pe
Temmuz 28 29 30
24 25 26
27
11 12 13
14 15 16
10
17
2 3 4
5 6 7
1
1 2 3
Cu Ct
Pa
31 18 19 20
Ağusto 21 22 23
24
9 10 11
12 13 14
8
6 7 8 4 5
P t Sa
Ça P e
Cu C t
s 25 26 27
28 29 30 16 17 18
19 20 21
15
13 14 15
9 10 11
12 Ocak
Pa Eylül 23 24
/ 22 16 17 18
Şubat
Pt Sa 30 /31
25 26 27 20 21 22 19
Ça Pe
4 5 6
1 2
7 8 9
3
1 2 3
Cu Ct
Pa
Pt Sa Ekim 28 29
27 28 29
23 24 25
30
26 Pt Sa
Ça Pe
Ça Pe
Kasım
11 12 13 10 4 5 6 Cu Ct Mar t
Ocak 14 15 16 8 9 10 7 Cu Ct
Pa Pa
Pt Sa

2016
18 19 20 17 11 12 13 Pt Sa Ça Pe
Şubat
Ça Pe
Aralık
21 22 23 15 16 17 14 1 2 3 Cu Ct 1 2 3 Cu Ct
24 18 19 20 5 6 4 Pa 4 5 6 Pa
25 26 27 7 8 9 Pt Sa 7 8 9 1 2 3 Pt Sa
Mayıs
Pt Sa 22 21 11 12 13 10 4 5 6 Ça Pe
Ça Pe 7 Cu Ct
Cu Ct 14 15 16 8 9 10 Pa
Pa 17 11 12 13 1 2 3
Haziran
Pt Sa 18 19 20 14
Ça Pe 21 22 23 15 16 17 4 5 6
1 2 3 Cu Ct 25 26 27 24 18 19 20 7 8 9
4 5 6 Pa 28 29 30 22 23 24 21 10 11 12
7 8 9 1 2 3 25 26 27 14 15 16 13
4 5 6 31 4
11 12 13
14 15 16
10
8 9 10 7 Ocak 29 28
21 22 23
17 18 19
20
18 19 20 17 11 12 13
Temmuz 24 25 26 11
Şubat
21 22 23 15 16 17 14 28 29 30 27
25 26 27 24 18 19 20 31 18
28 29 30 22 23 24 21
Pt Sa Ağusto
31 25 26 27 Ça Pe P t Sa
Ça P e s 25
29 28 Cu Ct
Pa Mar t Cu C t
Pa
Pt Eylül
Mar t Pt Sa
4 5 6
1 2 3 Ça Pe
Cu Ct
Pa Ekim
Pt Sa
Nisan 7 8 9 1 2 3
4 5 6
Pt Sa
Ça Pe Kasım
Ça Pe 11 12 13 10 Cu Ct
Cu Ct 8 9 10 7 Pa
Aralık
Pa 14 15 16
Şubat
1 2 3 Pt Sa 18 19 20 17 11 12 13 1 2 3
4 5 6 Ça Pe
Cu Ct 21 22 23 15 16 17 14 4 5 6
7 8 9 Pa 25 26 27 24 18 19 20 7 8 9
10 11 12
28 29 30 22 23 24 21 10 11 12
14 15 16 13 1 2 3 25 26 27 14 15 16 13
17 18 19 4 5 6 31 17 18 19
21 22 23 20 7 8 9 29 28 Nisan
24 25 26 11 12 13 10 21 22 23 20
Mayıs
14 15 16 24 25 26
28 29 30
31
27
18 19 20
21 22 23
17 Nisan 28 29 30 27 Pa
Pt Sa
31
Mayıs Haziran
25 26 27 24 Ça Pe
6 Cu Ct
28 29 30
Mayıs
Pa Pt Sa
Pt Sa Ça Pe

Haziran
Ça Pe 13 1 2 3 Cu Ct
4 5 6 Pa
Haziran
Cu Ct 7 8 9 Pt Sa
Pa 20 Ça Pe
Pt Sa
Ça Pe
Cu Ct 1 2 3
Pt Sa
Ça Pe
Cu Ct Temmuz Şubat 11 12 13
14 15 16
10
17
2 3 4
5 6 7
1
1 2 3
Cu Ct
Pa
4 5 6 Pa 18 19 20
ğ
Pa 21 22 23 9 10 11 8 4 5
Pt Sa 7 8 9 Pt Sa 12 13 14 6 7 8
Ça Pe
Cu Ct Ça Pe 25 26 27 24 16 17 18 15 9 10 11
2 3 4 1 Pa 11 12 13 10 2 3 4 1 Cu Ct
Pa 28 29 30 19 20 21 13 14 15 12
5 6 7 1 2 3 14 15 16 5 6 7
23 24
/
30 /31 25
22 16 17 18
9 10 11 8 18 19 20 17 1 2 3 26 27 28 20 21 22 19
Ekim
4 5 8
16 17 18
12 13 14
15
6 7 8
9 10 11 21 22 23 9 10 11
12 13 14 6 7 8 4 5 Mayıs 29
27 28 29
23 24 25
26

TAKVİM HEDİYELİ
13 14 15 12 25 26 27 24 15 9 10 11 30
Kasım
19 20 21 16 17 18
28 29 30 Haziran
23 24 16 17 18
/
30 /31
25 26 27
22
19 19 20 21 13 14 15 12
20 21 22 23 24
22 16 17 18 Pt Sa
Ça Pe
Aralık
28 29 23 24 25 /
30 /31
25 26 27 28 29 30 22 23 24 21
26 20 21 22 19 25 26 27 14 15 16 12 13 Cu Ct

Temmu
27 28 29 31 Pa
30 28 29 23 24 25 29 28 17 18 19 Pt Sa
Temmuz z 27 28 29
30
26
Temmuz
21 22 23
24 25 26
20

Ağustos 28 29 30 27
Ağusto P t Sa Ağusto
31
P t Sa
Ça P e
Cu C t
s Ça P e
Cu C t
P t Sa
Ça P e s
Pa
Pt Sa
Ça Pe
Pa
Pt Sa Eylül Cu C t
Pa
Pt Sa
Ça Pe
Eylül
Ça Pe
Ekim
1 2 Cu Ct 1 2 Cu Ct 1 2 Cu Ct
4 5 6 3 Pa 4 5 6 3 Pa
7 8 9 1 2 3 4 5 6 3 Pa 7 8 9 1 2 3 Pt Sa
1 2 3 Pt Sa Ça Pe
Kasım
11 12 13 10 4 5 6 7 8 9 11 12 13 10 4 5 6 Cu Ct
14 15 16 8 9 10 7 11 12 13 10 4 5 6 Ça Pe 14 15 16 8 9 10 7 Pa
11 12 13 7 Cu Ct 11 12 13
18 19 20 17 14 15 16 8 9 10 Pa 18 19 20 17
Aralık
21 22 23 15 16 17 14 11 12 13 21 22 23 15 16 17 14 1 2 3
25 26 27 24 18 19 20 18 19 20 17 1 2 3 25 26 27 24 18 19 20 5 6 7 4
28 29 30 22 23 24 21 21 22 23 15 16 17 14 28 29 30 22 23 24 21 8 9 10
31 25 26 27 25 26 27 24 18 19 20 5 6 7 4 31 25 26 27 12 13 14 11
28 22 23 24 21 8 9 10 29 30 31 28 15 16 17 3
29 30 31 28 29 30 19 20 21 18
31 25 26 27 12 13 14 11 22 23 24 10
Eylül 29 30 31 28 15 16 17 26 27 28 25
19 20 21 18
Şubat
29 30 17
Ekim Ekim
22 23 24 24

Pt Sa 26 27 28 25 /
31
Ça Pe 29 30
Kasım
Cu Ct
Pa
Pt Sa
1 2 3 Ça Pe Pt Sa
Cu Ct Ça Pe
Aralık
5 6 7 4 Pa Cu Ct
12 13 14
8 9 10
11 1 2
Pa
Pt Sa Mayıs
15 16 17 3 4 5 Ça Pe
19 20 21
22 23 24
18
10 11 12
6 7 8
9 3 4 5 1 2 Cu Ct
Pa Haziran
26 27 28 25 13 14 15 6 7 8 1 2 3 Pt Sa
Ça Pe
29 30 17 18 19 16 10 11 12 9 4 5 6 Cu Ct
24 20 21 22 13 14 15 7 8 9 Pa
Şubat Temmuz
/
31 25 26
23 17 18 19 16 10 11 12
27 28 29 14 15 16 13 1 2 3
Kasım 30 24 20 21 22 4
23 17 18 19 5 6 7
/
31 25 26
27 28 29 21 22 23 20 8 9 10 ğ
Pt Sa Aralık 30
28 29 30
24 25 26
27
12 13 14
15 16 17
11 27 28 29
30
16 17 18
23 24 19 20 21
22
13 14 15
10 11 12
16 17 18
Ça Pe 19 20 21 18 /
30 /31
25 26 27 20 21 22 19
Cu Ct
1 2 3
Pa
Pt Sa
Ça Pe 26 27 28
22 23 24
25 Mayıs Ekim 28 29
27 28 29
23 24 25
26
4 5 6 Cu Ct 30
7 8 9
10 11 12
1 2 3
Pa 29 30 31
Haziran Pa
Pt Sa Kasım
14 15 16 13 Ça Pe
Aralık
5 6 7 4 27 28 29 22 23 24 21 11 12 13 Cu Ct
17 18 19 30 31 25 26 27 14 15 16 4 Pa
21 22 23 20 8 9 10 29 28 17 18 19 4 Pt Sa
24 25 26 12 13 14 11 21 22 23 20 11 Ça Pe
Temmuz
15 16 17 11 1 2 Cu Ct
28 29 30 27 24 25 26 3 4 5 Pa
19 20 21 18 28 29 30 27 18 6 7 8 1 2 3 Pt Sa
22 23 24 18 10 11 12 9 4 5 6 Ça Pe
31 Cu Ct
26 27 28 25 Ağusto 25 13 14 15 7 8 9
10 11 12
Pa
29 30 31 P t Sa
Ça P e
Cu C t
s 25 26 17 18 19
20 21 22
16
14 15 16 13
5
1 2 3 4
24
/ 2 17 1 6
Merhaba sevgili Naber Dergisi okurları,
İşte yine biraz gecikmeli de olsa tekrar karşınızdayız.
Bu gecikmenin sebebini soracak olursanız “yatıp
uyumak, dergiyi savsaklamaktır” diye keşke sizlere
yavşakça cevap verebilseydik. Ama böyle değil!
Lanet olsun ki değil!
Sevgili okurlar, 2015 öyle bir yıldı ki, özellikle son
dönemecinde neredeyse ele avuca gelmez, yorumlanamaz
bir yıldı. “Bir mizah dergisinin tek ödevi; çağını
yorumlamaktır” şiarını kendine görev edinmiş dergimiz
de bu doğrultuda hayli bocaladı desek yalan olmaz.
Kaldı ki hazırladığımız bu dergi sanki 3 ayda (bazen de
4 ayda) bir yeryüzüne uğrayan kuyruklu yıldız gibi
bir dergi olunca takdir edersiniz ki bu ödev bizim için
hayli zor oluyor.
2015, üzerine ne söylesek eksik kalan, ne kadar
yorumlamaya çalışsak yalan olan, sürekli değişen zor
bir yıldı ve neyse ki bitti de kurtulduk. Ve bu sayı ile
Naber Dergisi de bir yılını tamamlamış oldu. Lütfen
“o kadar olmuş mu ya” demeyin sevgili okurlar; bir
yıl nedir ki? Altı üstü 4 Naber sayısıdır. O kadar da
abartmaya gerek yok yani...
Ama ne olursa olsun, şu anda elinizde tuttuğunuz sayı
tarihi bir sayıdır. Zira bu sayı ile Naber Dergisi’nde bir
dönemin kapanacağını size duyurmakta hiçbir beis
görmüyoruz. Çünkü biz kurulduğundan beri okuruna hiç
bir yalan söylemeyen, okuruna asla yalakalık yapmayan
ve karşılığında hiçbir saygı beklemeyen, bir derginin
hem mütevazi hem de g.tü kalkık olabileceğini gösteren,
okurlarına dergiden başka hiçbir şey satmayacağı sözünü
veren bir dergi olduk. Ve gördüğümüz kadarıyla geçmiş
3 sayı boyunca alan memnun, veren memnun oldu.
Umarız bu tarihi sayımızı da tıpkı bu hislerle okuyacak,
“ulan keşke buna verdiğim parayla sigara, döner v.s
alsaydım” demeyecek, bazı yerlerinde gülecek, bazı
yerleri için ise “olmamış, daha iyi olabilirdi” diyeceksiniz.
Hepinize iyi okumalar diler, şikayetlerinizi bize
bildirmenizi öneririz.
Sevgilerimizle
B
Hayvansı
ir hayvanın bir insanı sevmesi kadar içimi titreten
bir şey olamaz. Hayır, bir insanın bir hayvanı sev-
mesinden bahsetmiyorum. Az çok birbirimizi tanıyo-
ruz, insanın herhangi bir hayvanı sevmesinin altında
neler yattığını yada yatabileceğini hepimiz biliyoruz.
Beni düşündüren şey hayvanın bizi sevmesi. “Hiçbir
karşılık beklemeden sevmek” diye beylik lalar edecek
değilim. Elbette hayvanın bizi sevmekte, bize yanaş-
makta kendine göre bazı sebepleri vardır ama bu benim
Duygular
içimin titremesine engel değil.
Çocukluğum, hayvancılıkla geçinen bir köyde geçti. İnsandan çok hayvan
gördüm, koyunlar, inekler arasında büyüdüm diyebilirim. Bir avuç tuza koşan ko-
yunların sevincini izlemeyi çok severim. Hasta koyun hapşırınca sümüğü havada
nasıl döne döne gider çok iyi bilirim. Keçi yavrusu gıdiklerin kulağını ısırılınca
nasıl bağırırlar, damakları nasıl tırtıklıdır hâlâ hatırlarım. Ağlayan eşeğin ise göz
yaşları akarken sanki “bak üzülme, ben iyiyim” dercesine kirpiklerini kırpması ise
aklımdan gitmez.
Sonra şehire geldim, ama “şehir” deyince öyle gerçek bir şehir zannetmeyin.
Köyden bozma, Türkiye’nin dört bir yanından gelen köylülerin oluşturduğu bir
mahalleydi bizimkisi. Sokaklarda parklarda atlar gezerdi, ineği olan aileler vardı.
İstanbul’da keklik besledim, güvercin besledim, saka, iskete, civciv besledim, pet
şişede su içinde kurbağa büyüttüm, kedim, köpeğim oldu. Mahalle deniz kenarında
olunca deniz mahsulleri ile tanıştım. Çok iyi balık tutarım, derinlere dalıp midye
çıkarabilirim.
Ama hayvanlar ile benim aramda her şeyin kırılma noktası çocukken abim,
ben ve babamın çıktığı bir balık avında gerçekleşti. Biz midye kesiyor, balık yemi
yapıyorduk babam da balık tutuyordu. Bizim için uğursuz bir gündü, hiç balık
yoktu. Bir de aksi gibi abimin terliği denize düşmüştü, ağlıyordu. Babam sinirli, biz
üzgündük.
Sonra bir balık geldi, babam hızla oltayı çekti, balığı sahile çıkardı. Görüntüsü
değişik bir balıktı. Oltadan balığı çıkarmak için uzandığında bir çığlık attı babam.
Parmağı birden hızla şişmeye başladı. Babam bağırıyor, ben ve tek terlikli ağabe-
yim, ona sarılmış, parmak şiştikçe ağlıyorduk. Yoldan geçen bir adam “Trakonya
bu” dedi, çarpan balıkmış, “İşeyin parmağa, ancak öyle geçer” diyerek gitti adam.
Parmak gittikçe şişiyor, biz parmağa bakıyorduk. Babam “çıkarın, işeyin” diye
sinirlice bağırdı bize. Emir büyük yerdendi, ortada gittikçe şişen parmak dururken
ikimizde fermuarlarımızı indirdik, çıkarıp parmağa doğru doğrulttuk. Ailemiz
için garip bir andı. Üçümüz de bir daha hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını
hissediyorduk, ama ortada bir sağlık sorunu vardı. Benim çişim her zaman gelir,
üniversite sınavında bile sırf çişim geldiği için 1 saat erken çıkmış biriyim. Bu
yaşımda bile bir yolculuğa çıkmadan önce 4-5 defa tuvalete giden bir insanım.
Ama heyecandan mıdır nedir, o gün nedense çişim gelmedi. Aksi gibi abimin de
çişi yokmuş, kuru kuru sallıyorduk babamın hasta parmağına. Parmak, gözlerimi-
zin önünde gittikçe şişiyor davul gibi oluyordu. “Denize bakın! Aklınıza su getirin.
hadi çabuk” diye acıyla bağırdı. İşeyebilmek için denize bakıyorduk, ama daha
kötü bir şeyle karşılaştık.
Denizin üzerinde yüzen yüzlerce ölü koyun, bize doğru geliyordu. Üçümüz
denizde yüzen ölü koyunlara şaşkınlıkla bakarken, abimle ben istemsizce parmağa
doğru işemeye başladık.
Babamın acısı dindi, oltaları topladık ve onun arka-
sından terlik değiştire değiştire sırayla seke seke eve
gittik. Sonradan öğrendiğimize göre meğerse boğaz-
da iki gemi çarpışmış ve koyun taşıyan bir gemiden
dökülen hayvanlarmış o gördüklerimiz.
Her şeyin birbirine girdiği bir gündü, denizde
yüzen ölü koyunlar, babama karada saldıran bir
balık. O günden sonra hayvanlara bakış açım değişti.
Daha önce hayvan sevgim var mıydı bilmiyorum ama
hayvanlara karşı daha nötr bir tutum sergilemeye
başladım.
Bence insan ile hayvanın karşılaşmasın-
da garip, saçma sapan bir durum var ve
bu durumdan genellikle hayvanlar zararlı
çıkıyor. Onları yememizden bahsetmiyo-
rum. İnsanla karşılaşmak bile hayvanlara
iyi gelmiyor. Hayvanların gerçekliklerini bozuyor, onları
depresyona sokuyoruz. Etinden sütünden yününden ya-
rarlandığımız yetmiyor bir de sevgisinden yararlanalım
istiyoruz. Hayvanları insan yapmaya çalışıyor, onlara
insan isimleri takıyor, “oğlum”, “kızım” diye çağırıyoruz.
İnsan gibi davrandıkları ölçüde onları seviyor, insan gibi
davranamayanları ise kovalıyoruz. İnsan, insandan bu-
lamadığı sevgiyi hayvandan bulmaya çalışıyor. Ve bence
bu durum karşısında hayvanlar ne yapacaklarını asla
bilmiyorlar. Delirttik hayvanları, etrafımızda dolaşan
bütün hayvanlar kafayı yemişler bence, acımadan zekalarını gerilettik.
Beşiktaş Eminönü arası sahil güzergâhını her zaman çok sevmişimdir. Bu yol,
öyle bir yoldur ki yürüdüğünüz zaman “gerçekten İstanbul’da yaşıyorum”, diyebilir-
siniz, adeta konsantre bir İstanbul’dur bu yol. Ne zaman gecenin bir vakti bunalsam
bu yolda yürüyüşe çıkarım. Nedense etrata insanlar olmayınca bu yolda yürümesi-
ni daha çok severim. İşte bir gece de yine böyle bunalmış, giyinip evden çıkmıştım.
Tam Dolmabahçe Sarayı’nın Beşiktaş tarafındaki kapısının önündeki ağaçlı
yoldan geçerken, ilerde bir köpek gördüm. Kıpırtısız duruyordu, kıllandım haliyle.
“Acaba İstanbul’u s.ktir edip geri mi dönsem, şimdi hiç köpekle muhatap olmaya-
yım gecenin bu vaktinde” diye düşünüp bir müddet tereddüt ettim ama ayaklarım
bir şekilde geri basmadı. Gittikçe köpeğe yaklaşıyor, tedbir için bir yandan da ıslık
çalarak ona yalakalık yapıyordum. Hayvan ise kıpırtısızdı. Tam yanından ıslıklar
çalarak ve g.tüm üç buçuk atarak geçiyordum ki, hayvanın ağzında bir şeyi çiğne-
diğini gördüm. Benimle ilgilenmiyordu, bu hoşuma gitti, yanından geçerken bu se-
fer sevinçle ıslık çaldım. Kuyruğunu salladı bu iyiydi, “Tamam Umut tamam. Sktir
git seninle ilgilenmiyorum, benim olayım başka” dercesine zoraki bir sallayıştı bu.
Geçip giderken, birden durdum ve köpeğe yaklaştım. Önünde duran beni
görünce ağzındaki şeyleri düşürdü. 3 adet pet şişe kapağıydı bunlar. “Napıyo lan
bu, boğazına kaçacak” diye düşünerek, kapaklardan birine tekme attım. Koştu,
fırlattığım kapağı tekrar aldı. Kapakları bir türlü ağzında tutamıyor, illaki birini
düşürüyordu. Her kapak düştüğünde ben de yeniden tekme atıyordum. Garip bir
oyun başlamıştı aramızda, belli bir zaman sonra kapakları bilerek düşürdüğünü,
benim tekme atmamı beklediğini fark ettim. Beraber, yürümeye başladık. Belli bir
zaman sonra kapaklar ikimizi de kesmemişti, ben yol kenarına atılmış, pet şişelere
sevinçle koşuyor, tekme atıyor, o ise pet şişenin üzerine bir panter gibi atlıyordu.
Benim görmediğim izmaritlerin, kapakların artık önünde uzun uzun bakarak
duruyor, tekme atmamı bekliyordu. Kısa sürede bir ekip olmuştuk. Bir köpekle
ekip olmak, garip bir öz güven veriyor insana,. Bir hayvanın sevgisini kazanmak,
her şeyi unutturuyor. Yürüyüşüm değişmiş, bütün kimliğimi, yaşımı, hayattaki
konumumu unutmuş sadece “pet şişe nerede, izmarit nerede?” diye düşünüyor-
dum artık. Köpekle resmen aynı potada eridik, ikimizin zekası aynıydı artık. Ama
köpek ona dokunmama asla izin vermiyor, sadece pet şişelere, kapaklara vurmamı
bekliyordu. Bu gururu daha çok hoşuma gitmişti.
Bir yerde okumuştum, ne kadar doğru bilmiyorum ama köpekler belli bir zaman
sonra sahiplerinin de kendisi gibi bir köpek olduğunu zannederlermiş, bu yüzden
sık sık onlarla çitleşmeye çalışırlarmış. Allah’tan öyle büyük bir samimiyet olmadı
aramızda ama bu statü eşitleme bütün sıkıntılarımı unutturmuştu bana. Ta çocuk-
luğumda kalmış o coşkuyu bana tekrar hatırlatmıştı bu köpek. İçim yaşama sevinci
dolarak veda ettim sevimli dostuma.
İki gün sonra yine evde otururken yaşamın bütün sıkıntıları tekrar-
dan bastırmış, kendimi Beşiktaş-Eminönü güzergahına atmıştım.
Bu sefer daha erken bir saatte çıktığım için etrata insanlar vardı
ve ne mutlu ki köpek yine oradaydı. Sevinçle koştum üzerine,
ağzında yine kapak vardı. Islık çaldım oralı olmadı,
sadece kapaklarını geveledi, İki sevgili geçiyordu
yanımızdan, çocuk köpeğin düşürdüğü kapak-
lardan birine tekme attı, iki sevgili ile beraber
koşmaya başladı köpek, eski dostunu s.klemedi
bile. Gerçekten alındım, kendimi aldatılmış gibi
hissettim. Kalbim kırık bir şekilde köpeğin
arkasından baktım.
Bütün tadım kaçmış bir şekilde, yürü-
yüşümü tamamlamadan eve dönerken öz
eleştiri yaptım ve köpeğin bu hareketine çok
hak verdim. Çünkü bizi sevecekler diye, bize fayda
sağlayacaklar diye delirttik hayvanları, kapak kemirir
hale getirdik.
 KORKAK
Guy de Maupassant

Dü ya ede iyaı ı e adide ese le i i siz oku la ıyla uluştu up, yaza la ı ı hayatla ı ı size a lat ayı
ki se talep et ese ile ke di e gö ev il iş yayı evi iz u sayıda F a sız ede iyaı ı usta kale i
Guy de Maupassa t’ı Ko kak adlı öyküsü ü sizle e su akta kıva ç duya .

Yaza - yılla ı a ası da yaşa ışı ve öykü üz u yılla da geç ektedi . Fakat çize ese i çizgiye
uya la ke ıkı a ık f ak, asto , şapka çiz ekte , aşka kıyafetle çiz ek isiyo u de iş ve öykü üzü
. Yüzyıl kıyafet ve kostü le i içi de çiz işi . Yei e iş, o alde yayı evi izi asla ka ul et eye eği
şey ola , ese e üdahale et e hakkı ı u öyküde had sahada kulla ışı . Bu u iye öyle olduğu u
ese i so u da okuya ağı ız akalede ise ke di e açıkla aya çalış ışı . Öyküyü, akaleyi ve ta ii ki
üdahale edil e iş üshası ı ulup okuya ve çize ese le e üdahale et eli i et e eli i? so usu a
ede le iyle e a e evap ve e ilk oku u uz izde i zalı Na e De gisi kaza a akı .

Kısa ık ö ü e i i i de kısa ve üke el öyküle sığdı a Guy de Maupassa t’ı u öyküsü,

u a ız ke disi i hiç il eye oku la ı ız içi i ta ış a vesilesi ola ak, yaza ı diğe öyküle i i okudukça,
keşke çize o u değil de u u çizseydi diye eksi iz.
“G uy de Maupassant” desem hemen hemen
kimsenin tanımayacağı ama “O zamanlar yeni
yapılan Eyfel kulesinden nefret ettiği halde sürekli
Eyfel kulesindeki kafeye takılan ve garsonun “mösyö
her fırsatta Eyfel kulesinin ne kadar çirkin olduğunu
söylüyorsunuz ve fakat sürekli Eyfel kulesine geliyor-
sunuz. Ne iş?” diye sormasıyla, “çünkü Eyfel kulesinin
Paris’te görünmediği tek yer burası kutik, hadi bana
çay getir şimdi” diye cevabı yapıştıran yazar” desem
herkesin bilebileceği yazarın bu az bilinen öyküsünü
aslında hiç çizgiye aktarmak istemiyordum.
Zira 3 sayı boyunca çizgiye aktardığım birbirinden
karamsar eserleri bir daha bir daha okuyacağım diye
hem içim kararmış, hem de yazarların aziz hatıraları-
na saygısızlık etmeyeceğim diye oldukça
dikkatli davranmak zorunda kalıp yıpran-
mıştım.
Aslında bu sayıda başka bir yazarın eseri
üzerine çalışmaya başlamış, 3 ay boyun-
ca o yazarın hayatını incelemiştim. Ama
üzerinde çalıştığım yazar, dergiye ayırdığım sayfa sa-
yısından daha uzun bir öykü yazdığı için “dişime göre
değilsin” diye bağırarak, sinirle atmıştım öykü kitabını
elimden. Bir de yazara küfür etmiştim. Bundan daha
fazla bir yazarın eserine ve hayatına saygı gösterme-
mek olur mu sevgili okurlar? Ne demek “dişime göre
değilsin” sanki o büyük yazarlar, o güzel öykülerini, ben
Naber dergisinde çizeyim diye yazmışlardı. Kim bilir
belki çizimlerimi görseler “bu ne çirkin bir şey yarab-
bi, hangi kendini bilmez yaptı bunu eserime?” diye
bağıracaklardı. Ama ne gam! Ben artık çıldırmış bir
halde evdeki kitapları ralarından indiriyor, delirmiş bir
şekilde sayfaları çevirip çizgiye uyarlayacak hem kısa,
hem komik, hem de çizmesi kolay eserler arıyordum.
Dünya klasiklerinden, insanlığa bırakılan mirastan yağ
çıkaracak kadar çıkarcı ve bir o kadar terbiyesiz biri
olmuştum. Kitap kapaklarındaki yazar portrelerine
tokatlar atıyor “neden daha kısa yazmadın ulan pap-
yonlu yavşak, neden?” diye bağırıp kahkahalar atıyor,
sonra başka bir kitabı elime alıyordum. İşte tam böyle
bir histeri krizi esnasında elime eski basım bir Guy de
Maupassant kitabı geçti.
Guy de Maupassant, tam bir Fransız, zengin ve yakı-
şıklı biri. Annesinin dönemin büyük yazarı Gustave
Flaubert’in yanına bıraktığı, çekirdekten yetişme bir
yazar. Daha önce eserlerini çizgiye aktardığım yazarlar
olan Çehov, Gogol ve Mellvile gibi cefakar bir hayat
sürmemiş biri. “Bel Ami” adlı yatıyla bütün Akdeniz’i
gezen, kısacık öykülerinde genellikle burjuva haya-
tını ve oradaki insan portrelerini anlatan, dostlukları
insanoğlunun en büyük zaafı olarak gören bir yazar. Bu
bakımdan tam dişime göre bir yazardı kendisi. Çünkü
eğer bir öyküyü çizgiye aktarmak o öykünün “.mına
koymak” ise bunu, Guy de Maupassant öykülerine
gönül rahatlığıyla yapabilirdim. “O kadar güzel hayat
yaşamışsın Guy de, biraz da biz sebeplenelim şu hayat-
tan” diyerek başladım öykülerini okumaya.
Fakat yazarın kısacık öykülerini okudukça, eserleri-
nin tam ortasına belirgin bir şekilde oturan dev bir
karamsarlık dikkatimi çekmeye başlamıştı. “Bu adam
niye böyle karamsar?” diye düşünmemle birlikte
araştırmaya başladım ve kendisinin cinsel bir hastalık
olan Frengi’ye yakalandığını, hastalık mikrobunun
beyinde yaptığı tahribattan dolayı delirdiğini, bir çok
kereler kendi gırtlağını keserek intihara kalkıştığını ve
sonunda bir sanatoryumda delirerek öldüğünü öğren-
dim. Fazla takılmaktan, onla bunla düşüp kalkmaktan,
tamamen fizyolojik bir delirmeydi bu Maupassant’ın
yaşadığı. Acıdım mı? Tabii ki hayır! Aksine beyninde
tahribat yaratıp, yazarın bize birbirinden güzel eserler
vermesine sebep olan Frengi mikrobuna şükranlarımı
sundum.
Guy de Maupassant ömrü boyunca ölüm korkusu çek-
miş biri. Bu bakımdan öykümüzün kahramanı Mösyö
Signoles ile hayatı paralellik gösteriyor. Ayrıca yakışıklı
olması, her konuda yetkin olması ve hiç umulmadık bir
anda hayatını mahveden bir sorunla karşılaşması Guy
de Maupassant’ın aslında Mösyö Signoles olduğunun
ipuçlarını bize veriyor.
Yazar, kahramanla kendini bu kadar özdeşleştirdiği için
insanoğlunun bütün korkuları arasındaki en büyük
korku olan “g.t korkusu”nu bize bu kısacık öyküsün-
de çok güzel bir biçimde anlatmıştır. Bu korku öyle
bir korkudur ki o geldiği anda, bütün diğer kaygı ve
korkular kaybolup gider. İnsan apaçık bir şekilde ölüm
gerçeği ile yüzleşir ve o anda ne kimliği ne de toplum-
daki konumu önemlidir. Mösyö Signoles de olsanız,
yaşlı bir babaanne de olsanız, “ula can gidiyor, can!”
diye yerlerde tepinmek isteğiyle dolup taşarsınız.
Ama bence bu öyküde ölüm korkusu karşısında insa-
nın düştüğü yalın çaresizlikten başka bambaşka bir şey
vardır. Mösyö Signoles bir ara kendi kendisine “ insan
kendine rağmen korkabilir mi?” diye sorar. Bu aslında
Maupassant’ın bize sorduğu ana sorudur.
İyi kılıç ve silah kullanan, cesur, zengin ve yakışıklı
Signoles, sırf toplumdaki statüsü uğruna, büyük bir
işgüzarlık ile başını belaya sokmuş ve yine sadece top-
lum içindeki konumunu korumak adına her seferinde
şartları daha da ağırlaştırarak adım adım kendini
ölüme sürüklemiştir. Aslında karşısındaki rakibinin
kadınlara hayvan gibi bakmaktan başka yaptığı hiç bir
şey yoktur. Onu uyardığı halde Signoles ona bulaşmış,
o teklif etmediği halde Signoles onu düelloya davet
etmiş ve Signoles düello şartlarını ağırlaştırmıştır.
Başkalarının ona ne diyecekleri, nasıl bakacakları-
nı düşünmesi onu her seferinde ölüme ve ölüm
korkusuna biraz daha yaklaşmıştır. Ve sonuçta korku
ile ölüm arasında bir tercih yapmıştır kahramanımız
ve ölüme kendi elleriyle gitmiştir. Ölüm durduk yere,
aniden beliren ve sadece Signoles’in kendi işgüzarlı-
ğıyla ortaya çıkardığı, belki de gerçekleşmeyecek olan
bir korkudur bu öyküde. Ölüm kimi zaman
kendini bilmez bir yabancıdır, kimi zaman
da beklenmedik bir Frengi hastalığıdır,
önemli olan karşısında ne yapacağımızdır
der bize Maupassant. Şüphesiz ki kahra-
manımız Signoles, Guy de Maupassant’tır,
Guy de Maupassant da Fransa’dır!
Peki, ben? Ben neresindeyim bu öykünün? Ben Signo-
les miyim, ben Maupassant mıyım, ben Fransa mıyım?
Buna hiç şüphe yok ki ben bu öyküde kafede oturup
kadınlara hayvanca bakan adamım. Öykü boyunca
kendimi özdeşleştirdiğim tek karakter olan ve Maupas-
sant’ın geçmişinden de, akıbetinden de düşüncelerin-
den de asla söz etmediği o adamım ben.
Bakan adam, hep bakar. Karşısına kadın çıksın bakar,
kavga çıksın bakar, araba çıksın bakar, ölü çıksın bakar.
Diyelim ki otobüstesiniz ve bir bayansınız, en arkada
kendi halinizde giderken en önden 500 kafanın ara-
sından size bakan bir adam görürsünüz. Arada 500 kişi
varken size bakmasını anlamlandırmaya çalışırsanız
Signoles gibi kafayı yersiniz. Ya da E5 de çorak bir ara-
zinin yanından arabayla geçerken bir arsanın ortasında
bir taşa oturmuş bakan bir adam görürsünüz. Bakan
adamlar hayatımızın her yerindedir, bizler bakan
adamların bakmasına alışmış insanlarızdır. Bakmak
onlar için yaşam biçimidir ve onlar bakarak asla bir şey
amaçlamaz. Onların hayatında kaygıya ve şüpheye yer
yoktur, bakmanın sonsuz dinginliğinde asılı kalırlar.
Signoles gibi kendisine nasıl bakıldığını düşünenler
kaygı içinde ölüme doğru koşarken, bakan adam
onlara da bakar. Ve iş başa düştü mü bakan adam işin
oluruna bakar.
Ben de hem bakan hem de oluruna bakan bir adam
olarak, “Varsın Signoles’in kaygılarını korkularını
Fransızlar düşünsün, ben onlara bakan adamların
tarafındayım” diye düşünerek ve ayrıca okuyucularımın
da bakan adamlardan oluştuğunu da hesaba katarak
kafede oturmuş bakan adamı hep çizmek istedim.
Sonuç olarak eserin sonuna müdahale ederek en son
sayfanın sağ altındaki küçük kareyi öyküye ekledim.
Guy de Maupassant korkuyu ve korku karşısındaki
insanın ruh halini çok iyi anlatan bir yazar. Ben ise
hem ona bakan, hem de oluruna bakan bir adamım.
O yüzden karşıma dünya edebiyatı da gelse kimsenin
gözünün yaşına bakmam, oluruna bakarım.

Hava'dan mektup
Sevgili insanlar hepinize çok uyuz
oluyorum.
Bi az açıyo u he e dışa ı
çıkıyo su uz, azı ık
yağıyo u he e
evle e kaçıyo su uz.
Şu hali ize i akı ,
ke di ize i sa ı
diyo su uz a a e-
i içi hayva da
fa kı ız yok.
Mektu u çok uzat aya ağı
çü kü sizle e söyleye ek çok
sözü yok. Yal ız, e yağa ke
pe e ede akıp yaz gelsi
a ık yaaa, u e öyle diye ve
ı ak ı ak yağsı , iyidi diye
ta ışa iki Kuik’e sesle ek
isiyo u . “ki i la size i so-
u a e yapa ağı ı! “a ki ka a
e ii yavşakla , i de
izin veriyorlar havaya
ı ak yağsı ış.
Haaa a ajla dola
diye sevi e i a la ı .
Ba ajı e le ilgisi yok!
Be eyi dolup eyi
dol aya ağı ile ilgile -
e , e sade e işi i yapa ı .
He kes ke di işi e aksı , zevzek-
liği ale i yok!
“evgile , Hava!

A vını bekleyen bir örümcek gibi büyük bir titiz-
likle örmüştü ağını. Evet, bu ev artık bir emlak
olmaktan çıkmış, yeminin kendisine takılmasını
bekleyen bir örümcek ağıydı. Peki, iyi bir ağ nasıl
olmalıdır? Bir kere her şeyden önce göze batma-
malıdır, “Bak burada bir ağ var” diye avını ürküt-
memelidir, ağın belli bir gizliliği olmalıdır. İkincisi
sağlam olmalıdır. Üçüncüsü de avı her ne kadar
kurtulmak, kaçıp gitmek istese de onu daha da sar-
malıdır. Av, “ bu ağa kondum, şimdi de başka bir
ağı ziyaret edeyim” asla diyememelidir, örümcek
ise tek bir hakkı olduğunu, mümkün olduğunca
hızlı olup avını sarmalaması gerektiğini bilmelidir.
İşte bu olmazsa olmaz kurallar doğrultusunda
sevimli küçük kara örümceğimiz de evini tam
bir ağ haline getirmişti. Yapabilirdi ama viledayı
eline alıp bahar kokulu çamaşır suyu ile pırıl pırıl
yapmamıştı evini. Aşırı temizlik yapıp buranın
bugün için özellikle hazırlandığı izlenimini vermek
istemiyordu, bu yüzden kararında bir temizlik
yaptı evde. Banyo, tuvalet ve mutfak sonuna kadar
temiz, salon ise az temizdi. “Ne kadar kurnazım”
diye geçirdi içinden evi tam temizlemezken.
“Hep böyleymiş gibi” havası vermek zorunda
olduğunu biliyordu ve bu duyguyu karşıdakine
vermenin ne kadar meşakkatli bir iş olduğunu
daha önceleri de çok defa tecrübe etmişti. Evi
temizledikten sonra etrafına şöyle bir baktı. “Hazır
zamanım varken şu koltuğu şuraya mı çeksem?”
diye düşündü ve hiç tereddüt etmeden tekli
koltuğu kucaklayıp evin tam köşesine yerleştirdi.
Ardından yanına minik bir sehpa koydu ve içeride-
ki odada yığılı bir şekilde duran kitap ve dergileri
kucaklayıp sehpanın üzerine yığdı. Oha! Dağ gibi
yığmıştı kitap ve dergileri. Ne yani, bütün bunları
sürekli okuyor muydu? Bunun hem inandırıcılığı
azdı, hem de inandırsa bile karşıdaki kişiyi ürküte-
bilirdi. 3 kitap, iki dergi yeter de artardı bile. Doğru
kitapları ve güzel kapaklı dergileri seçmeliydi. En
sonunda eski basım bir Sebahattin Ali, 80’li yıllara
ait, retro kapaklı, tanınmamış yazarlı eski bir bilim
kurgu kitabı ve Beyaz Balina Mobydick’te karar kıl-
dı, diğer kitapları tekrar kucaklayıp içeri götürdü.
Sonra “şimdi hiç balinayı balığı karıştırmayayım”
diyerek Mobydick’i de tutup içerideki odaya fırlattı.
Sebahattin Ali’yi sanki okuyormuş da o anda kapı
çalmış gibi ortasından ayırıp kapağı üstte kalacak
şekilde sehpaya yerleştirdi. Eski basım Sebahattin
Ali onun en büyük kozlarından biriydi, “bebeğim
ben Sebahattin Ali’yi Facebook ünlüsü olmadan
önce de okuyordum” demenin bir yoluydu bu eski
basım kitap.
Dergiler ise bir edebiyat ve bir mimarlık dergi-
siydi. Edebiyat dergisini tutup üçlü koltuğun üze-
rine gelişi güzel attı. Sonra derginin düştüğü konu-
mu beğenmeyip, bir daha attı. “Demek uzanırken
edebiyat dergisi okumayı seviyorsun minik sincap”
diye kendi kendine fısıldayıp gülümsedi ve kalın
kuşe kapaklı mimarlık ve tasarım dergisini tuvalete
götürdü. Tam klozetin karşısındaki çöp kutusunun
üzerine dergiyi koyarken “Allah’tan eski evimdeki
gibi alaturka tuvaletim yok, alaturkada sıçarken
mimarlık ve tasarım dergisine göz attığıma hayatta
inanmazdı” diye düşünüp bu eve taşınmakla ne
kadar doğru bir karar verdiğini bir kere daha idrak
etti. Lavabonun kenarındaki kadim, ekonomik
boy(2 kiloluk), Nisa Nur marka sıvı sabunu yok
edip, daha bu sabah marketten aldığı pahalı gibi
görünen minik bir sıvı sabun yerleştirerek tuvalet-
ten çıktı.
Buluşma ihtimalini duyar duymaz son sürat
markete koşmuş, bir ton alış veriş yapmıştı. Ama
her zamanki alış-verişlerinin aksine karın doyu-
racak, hayırlara vesile olacak bir alış-veriş değildi
bugünkü. Bir “Günah Alış-verişi”ydi bu sabah
yaptığı. Yabancı gibi, Almanya gibi kutusu olan bir
meyve suyu almıştı, altılı bira, 4 kutu kola, yurt
dışında çalışan dayısı getirmiş gibi yabancı marka
bir bisküvi, sanki hastasıymış, yemeden duramı-
yormuş gibi pirıngıls, geğirmek için içilmiyormuş
da hava atmak için içiliyormuş gibi kalın ve güzel
şişeli Premium, exclusive maden suları ve bir şişe
orta kalitede şarap almıştı. Şunlara verdiği parayla
ortalama bir anne bir ay ev doyururdu ama “hane
geçindirmiyoruz burada ağ örüyoruz ağ!” diyerek
kendi kendini telkin edip, verdiği paraya acıma-
mıştı. Malzemeleri içinde genelde sadece yarım
limon soğuttuğu dolabına özenle ve hepsi gözü-
kecek şekilde yerleştirirken “bebeğim kendine ve
bana birer bira getirmeye ne dersin?” dediği anda
buzdolabını açan kızın Premium soda ile karşı
karşıya geleceği o kutsi anı düşünüp keyilendi.
Buzdolabının üzerindeki magnetleri ve kartpostal-
ları tekrardan gözden geçirip, bir kase ve bir kutu
çerez alıp mutfaktan çıktı.
Kaseyi sehpanın üzerine koyup, içine çerezleri
koyarken gözü halıya takıldı. “Az eşya olmalı”
diyerek söylendi ve halıyı dürüp içerideki odaya
kaldırdı. Sonra “daha az, daha az eşya olmalı” diye
histeri krizine girmiş gibi ikili koltuğu sırtladı,
güç bela içerideki odaya soktu. Ter içinde kalmıştı
ve salon bu sefer çok boş görünmüştü, içeriden
kilim ve minderler getirdi, yere serdi. Yine olmadı,
boşluk bir türlü kapanmıyordu. Mecburen içeriye
götürdüğü koltuğu tekrar salona getirdi. Başladığı
yere dönmüştü ve hiç yoktan ter içinde kalmıştı,
saate baktı vuslat saati yaklaşıyordu. Çok çabuk
banyoya girmesi gerekiyordu. Lanet olsun, terte-
miz, şimdi banyo yapmış, yüzünü deli gibi lilemiş
gibi görünmek istemiyordu. Temizliği de kirliliği
de tam kıvamındaydı, “nereden girdim şu koltuk
işine” diye koltuğa tekme atarak, çok hızlı banyo-
ya girdi. Banyodan çıktıktan sonra, her yeri eski
tişörtü ile özenle kuruttu ve yanına havlu almayı
unuttuğu için çırılçıplak yatak odasına doğru
koştu. Üzerinde Rolling Stones dudağı olan bol ve
eski ama öyle olması iyi tişörtünü giydi, altına ise
çok iyi bir don ve tişörtten daha az salaş bir eşof-
man altı geçirdi. Yatağı tekrar düzelttikten sonra
çalmayı asla bilmediği ve uzun zaman önce yatağın
altına attığı gitarını alarak yatak odasından çıktı ve
salona girdi.
Gitarı, tekli koltuğun yanındaki duvara asılı olan
Pulp Fiction posterinin altına dikti. Sonra uzun
uzun bakıp “ ulan acaba böyle yaparak tekli kol-
tuğu aşırı mı çekici kılıyorum? Şuraya bak, kitap
orada, çerez orada, gitar orada, daha ne olsun? Ya
kız gelir gelmez oraya oturur ve sabaha kadar kalk-
mazsa ben ne yaparım üçlü koltukta bir başıma. Ne
yapıp edip onu yanıma çekmeliyim” diye düşündü
ve çerezi üçlü koltuğun yanındaki sehpaya koydu.
Ve laptop! Asıl Laptop onları birleştirecekti, bu
müthiş makina iki bedenin birbirine sarılmasını
sağlayacaktı zaten bütün bu buluşmanın müsebbibi
bu laptop değil miydi, evde oturup film izlemeye-
cekler miydi? Bunu teklif ederken bile “yemişim
filmi” diye içinden geçirmemiş miydi? Tabii ki onu
büyük bir kurnazlıkla üçlü koltuğun yanındaki
sehpaya yerleştirdi.
Ve ışık! Ah dostlarım hepiniz bilirsiniz ki yüz-
yılımız insanın yeme içmeden sonraki üçüncü ya-
şamsal ihtiyacı doğru ışıktır. Halamızı dayımızı bir
tepeden aydınlatmalı çıplak ampul ışığının altında,
bir de yerden sarı turuncu ışıkla aydınlatılmış
olarak düşünelim. İki dayı, iki hala sizce aynı hala
ve dayı mıdır? Cevabınız “evet” ise siz akrabalık
hisleri çok güçlü ama görsellikten nasibini alma-
mış birisiniz. Doğru ışık öyle bir şeydir ki, çirkini
karizmatik, viraneyi cennet yapar. Hala’yı çekici,
boş odayı dolu yapar doğru ışık. Keşke imkan olsa
da omzumuza, kaşımıza, kulağımızın arkasına
küçük ampuller yerleştirsek de suratımızı sürekli
doğru ışıkla aydınlatıp, gün içinde olmasa bile en
azından hava karardığında sürekli yakışıklı gezsek.
İşte bunun bilincinde olan örümceğimiz, çok önce-
den eve ayaklı lambalar almıştı. Kısılıp açılabilme
özelliği olduğu için tasarruf ampulü takılamayan
ve bu sebeple çok yakan bu lambaları normalde
asla kullanmıyordu tabii ki.
Işığı da hallettikten sonra saatine baktı. Zaman
neredeyse gelmişti. Spotifaydan smooth jazz açıp
mutfağa gitti ve eve kokusu sinsin diye kahve pi-
şirdi. Yetmedi, kahveyi şöyle bir ev içinde gezdirip,
lavaboya döktü. Müzik, koku ve ışıkla beraber evin
adeta çehresi değişmişti. “Ulan keşke bir kedim
olsaydı, işte o zaman tam olurdu” diye düşünerek
camı açıp sokaktan geçen bir kediye “ ge pisi pisi
ge pisi pisi” diye bağırdı, kedi onu görünce baktı,
sonra tam tersi istikamete çok hızlı kaçtı. Kedi
yüzünden camı açmış, evdeki kahve kokusunu
kaçırmıştı, yeniden kahve pişirirken, “tamam daha
fazlasını istemeyeceğim artık, olduğu kadarıyla ne
yapalım. Hem fazla da beklentiye sokmamak, yüz
vermemek lazım” diye düşündü.
Son kez eve bir baktı, gerçekten de bu ev artık bir
ev değil, tam bir örümcek ağıydı. Şimdi tek yapma-
sı gereken bir kenarda durup, avının takılmasını
beklemekti. Son anda kül tablasının ışıl ışıl ve ter-
temiz olduğunu fark edip bir sigara yakıp çok hızlı
içerek, kül tablasını kirletti. Bunu yapmasındaki
sebep karşı tarafa “Sana özel değil, hep böyleydi.
Yani sen gelmeden önce de ben akşamları böyle loş
ışıkta oturup smooth jazz dinleyerek kitap, dergi
okurum. Bu benim yaşam tarzım ne yapabilirim
ki... Dilersen bana katılabilirsin?” demekti. Zaten
bütün bu hazırlık, bütün bu tantana sadece karşı
cinse bunu hissettirmek , onun da katılmasını
sağlamak için değil miydi?
Ve sevgili örümceğimiz kendisine ödül olarak
yarım kadeh şarap doldurup, kapının çalmasını
beklemeye koyuldu. Bütün gün insan üstü bir çaba
sarf etmiş, çok yorulmuştu. Banyo ve şaraptan
sonra da iyice gevşemişti. Birazdan kapı çalacak
ve ayağa kalkacaktı ama göz kapakları ağırlaşmaya
başlamıştı, üçlü koltuğa minder-
leri dağıtmadan hafifçe uzandı.
Pulp fiction posterine, ve altındaki
gitara bakarken gözleri kapanmaya
başladı.
Hayır uyumamalıydı! Göz ka-
paklarını aniden açıp ayağa kalktı.
Saatine baktı, aman Allah’ım yarım
saat geçmişti. “Ya ben uyurken ka-
pıyı çalıp çalıp gittiyse, ya duyma-
dıysam?” diye düşünerek heyecanla
telefonuna baktı. Aramamıştı, de-
mek ki daha gelmemişti. Tam buna
sevinirken şimdi de içine başka bir
şüphe düşmüştü “nerede kaldı bu?
Yoksa gelmeyecek, diğerleri gibi o
da beni ekecek mi?” diye korkuyla
irkildi. Arayıp sormayı düşündü
ama böyle yaparak kızı sık boğaz
etmekten korktu. Zaten bundan
öncekileri de bu sebepten dolayı
elinden kaçırmamış mıydı? Hayır,
aramayacaktı! Bu yorgun örüm-
ceğin artık avını elinden kaçırma
lüksü yoktu. Örümcek bu gece
avlanacaktı. Birden bire kendine
güveni gelmiş, yüzüne bir gülümseme oturmuştu ,
tam o sırada nihayet kapı çaldı.
Yüzündeki gülümsemeyi hiç bozmadan kapıya
gidip otomatiğe basıp dış kapıyı açtı. Gülümse-
mesi, apartman boşluğuna asılı kalmış öylece
beklerken birden aşağıdan gelen seslerle kaskatı
kesildi dudakları. Gelenler çoktu ve başkalarıydı.
Önce evi kendine kiralayan emlakçının kahrolası
keli kadraja girdi. Ardından bir “selamın aley-
kim” kulaklarında çınladı, gülümseyen günahkar
dudaklarıyla “ve aleykim selam” diye cevap verdi.
Gelenler emlakçıyla bitmiyordu, bir adam daha
selam vererek girdi kadraja, ardından somurtan bir
kadın ve en sonunda onların bacaklarının arasın-
dan koşarak çıkan sevimsiz mi sevimsiz bir çocuk.
“Baba bura mı baba?” diye sordu çocuk örümceğin
ağını göstererek. Anne çocuğu azarladı. Emlakçı
söze girdi. “Abi rahatsız etmiyoruz umarım. Abiler
evi görmeye geldiler de” dedi.
Ah nasıl da unutmuştu, yıllar sonra bir felaket
gibi girmişti hayatına bu emlakçı. Ne yazık ki ev
sahibi bir kaç ay önce örümceğin ağını satma kara-
rı almıştı ama uzun zamandır alıcı çıkmadığı için
bu tamamen aklından çıkmıştı. Aynı emlakçı aylar
önce de eve gelip odaların, banyonun, tuvaletin
çeşitli fotoğralarını çekmişti. Üstelik emlakçı evin
sağını solunu çekerken hiç de ortalığı toplamamış-
tı. Leğenin içindeki çamaşırlar, mutfaktaki sünger,
üzerine pantolon atılmış yatağı, vileda kovası,
çamaşır askısını koyduğu odası filan girmişti hep
emlakçının kadrajına. Bir ara emlakçıya “biraz
ortalığı toparlasaydım” diyecek olmuştu fakat
kendisi “boşver ben böyle y.rrak gibi ev resimlerini
internete koymayı daha çok seviyorum” diye itiraz
etmişti. O günden beri internetteki “Fulyada satılık
şirin daire, içinde kiracı oturuyo” ibareli kendi
evine, eşyalarına ara ara bakıyor, hüzünleniyordu.
Ama bu bu kötü anılar, kızın hayatına girmesiyle
tamamen aklından çıkıp gitmişti.
Yanında getirdiği galoşları gösterip, “girebilir
miyiz?” diye tekrar sordu emlakçı. Sanki gelen
sevgili adayına söyler gibi “yoo ayakkabılarınızla
da girebilirsiniz, takmanıza gerek yok” diye cevap
verdi ama onlar yine de ayaklarına galoşlar taktılar
ve usul usul smooth caz çalan kahve kokulu loş
örümcek ağına daldılar. Yanından geçerken mem-
nuniyetsiz kadın “size de rahatsızlık verdik ama”
dedi dudaklarını bükerek. “Vermek ne kelime,
bugün beni çarmıha gerdiniz” diye içinden geçirdi.
Bin bir titizlikle her ayrıntısı düşünülerek
hazırlanmış, ilmek ilmek nakış nakış örülmüş bu
ağa umursamadan girdi aile ve emlakçı. Hoyratça
perdeler çekildi, evde çatlak var mı diye bakıldı,
üzerinde Sebahattin Ali görmezden gelinerek seh-
pa çekildi yerdeki parkelere bakıldı. Yerini bin bir
kombinasyonla ayarladığı üçlü koltuğu çekip evin
süpürgelikleri, kombi petekleri incelendi. Kadın,
içerideki kahve kokusunun kaçmasını umursa-
madan pencereyi açıp, sağa sola, yukarıya baktı.
Adam, gitarı düşürmüş, Pulp Fiction posterinin
altındaki duvara tok tok diye yumruk atıyordu.
Emlakçı ise büyük bir işgüzarlıkla “burası çok
karanlık yaa” diyerek tepe lambasını açıp, aydın-
latmanın .mına koyuyordu. Bütün bunlar olurken
Örümceğimiz ise “kız inşallah şimdi gelmez,
lütfen şimdi gelmesin” diye günah işlemek için tan-
rısına dua ediyordu ve bu sırada usul usul smooth
caz çalmaya devam ediyordu.
Tam o sırada sevimsiz çocuğun kendisinden
de sevimsiz sesi içeriden “Anne dolapta kutu kola
var içeyim mi anne?” diye duyuldu. Kadın hırsla
pencereyi kapatıp “Efe yapma dedim! Karıştırma
abinin dolabını” diye müziği bastıracak şekilde
bağırdı. Hep beraber mutfağa geçtiler. Çocuk elin-
de kutu kola ile yatak odasına koştu onlar ise hep
birlikte mutfağa girip kombiye, tezgaha baktılar.
Kadın yine ağzını, burnunu buruşturup “tezgah
pek küçükmüş” diye beğenmedi. İşgüzar
emlakçı “ abla sorun değil kırdırılabilir”
dedi, kocası da emlakçıya hak vererek
“hayatım, kırdırılmış halini düşün bu
evin. Her halde böyle oturmayacağız,
kırdıracağız her yeri” diye onayladı.
Kadın halen memnuniyetsizdi. Düşün-
senize sevgili okurlar içinde yaşadığınız
eve birileri geliyor ve hepsi evi kırdıracak-
larından bahsediyorlar ama gelenlerden
biri, kırılsa da bile sizin yuvanızı yine
de beğenmiyor ve bütün bunlar olurken
altınızda çok iyi bir don olmasına karşın
siz susarak dinliyorsunuz. Bunu düşünün
ve hangi ruh halinde olacağınızı tahmin
edin işte sevgili küçük siyah örümceği-
miz de bu ruh halindeydi. İşte bu ruh
hali ve bu beğenmemeyle ardiye olarak
kullandığı küçük odayı, banyoyu, yatak
odasını tek tek gösterdi örümcek. Bir
ara o emlakçıyla konuşurken kadının
kocasına “köpek yaşamaz bu evde” diye
fısıldadığını duydu, çocuk ise annesin-
den de pervasızdı “Baba ben bu evi hiç
sevmedim. Almayalım baba, paramıza
yazık! Paramıza yazık baba!” diye bağırdı
piç. En sonunda emlakçı ve aile kendisine
teşekkür edip evden çekip gittiler.
Sevgili örümceğimiz bu sefer tepeden aydınlat-
malı ağında yine yalnızdı. Şimdi ne yapmalıydı?
Yerdeki gitarı mı kaldırmalıydı, yamulmuş posteri
mi düzeltmeliydi, evi yeniden loş mu yapmalıydı,
yani kısacası hiç bir şey olamamış gibi ağını örüp
kızı mı beklemeliydi? Burası bir ağ mıydı artık?
Kendisi o ağın örümceği miydi? Ölüm gibi bir şey-
di yaşadığı. Reel ile sürreelin bir araya gelmesiydi,
düşlerdeki ile gerçeklerin karşılaşmasıydı, olması
gereken ile olanların çatışmasıydı. Burası parça
parça edilmiş tamir edilmesi gereken bir ağ mıydı
yoksa basit bir emlak mıydı? Artık hiçbir şeyden
emin değildi.
Telefonuna baktı, kızdan ne bir arama vardı ne
de watsap... Müziği kapatıp, üstünü giyindi, dolap-
tan 6lı birayı yanına alarak evden çıkıp gitti. Kapı-
da duran taksiden kimin indiğine dahi bakmadan
hızla yokuştan aşağıya indi. İlk defa bir örümcek,
ağını terk ettiğine çok seviniyordu.
Emanet’in canı
g.tündedir…
Nihilist i a kadaşı a a ışı ve şehi dışı a
çıka i a kadaşı ı kedisi e aka ağı , o
yokke evi de kala ağı . Ba a kaıl ak iste
isi ? diye so uştu. O akşa iki ihilist ola ak
evdeydik. Tatlı ı tatlı kedisi e ye ve dik. Do-
lapta yiye ekle va dı o la ı yedik, evdeki ütü
içkile i ii dik. Bi üddet so a eve yakı diye
soluğu Taksi ’de al ışık, alkol dolu i ge ede
so a sa aha ka şı eve geldik. Hava çok sı ak
ve vü utla ı ız alkolde ya dığı içi ütü
pe e ele i açıp iki ihilist ola ak do la ı ızla
koltukla da sızdık.
“a ah kediye ye i i ve -
ek içi uya dığı ızda
o u ula adık. Ev sa-
hi i o gü gele eki ve
a ı da çok sevdiği
kedisi yoktu. Pa ik
hali de sokağa
ı layıp üyük
i ihi alle
pe e ede
düş üş kedisi i
a a aya aşladık.
O ada o aya
koşuyo , a a ala ı alı a akıyo , kedi i e ede
ola ile eği hakkı da iki yü ütüyo , çev e es afa
u ala da i ev kedisi gö üp gö edikle i i
so uyo duk. Bi de ahalle i al u u hay ola
ge çle ? diye so du. Du u u a laıp, u ala da
i ev kedisi gö üp gö ediği i o a da so duk.
Nal u , ütü gö üş geçi işliğiyle uzakla a a-
kıp oş ve i a a ayı , öl üştü o dedi. Ko ku
ile u u e ede ildiği i so duk. “iga ası ı içip
uzakla a aka ak ve üyük i saki likle E a-
et’i a ı g.tü dedi . Boşu a a a ayı ço ukla ,
gidi u ada dedi.
Nal u , tek i ü lesi ile izi ütü ihiliz
felsefe izi özetle işi. Doğ u ya kedi de olsak,
i sa da olsak u dü yada hepi iz e a eik ve
hepi izi a ı g.tü deydi. Ölü ü yakı lığı ve
ge çekliliği ka şısı da he çı pı ış eyhudeydi,
tek yap a ız ge eke saki liği izi ko uyup, ka-
ulle eki. Biz de E a et’i a ı g.tü dedi
diye ek i a alıp eve giik.
Bütü saki liği izle evde otu u ke ev sahi i
geldi. Kedisi i so duğu da e , al u u ihiliz-
i de ö ekle ve e ek i ko uş a yap aya
aşla ışı . Ko uş a ı kesip kediyi i daha
so du, kay eik, o u yokluğa uğu ladık dedik.
He e telefo a sa ılıp e yakı vete i e i a adı,
kediyi ula vata daşla vete i e e gei işi.
Bizi se i şekilde evde kovup, vete i e e koştu.
İki ihiliste i kedi e a et edil eye eği i geç
de olsa öğ e işi.
De yoluğa Övgü

Ö yle i çağda yaşıyo uz ki a ık he kes çok

zeki. He kesi gözle i de es e zeka
ışkı ıyo . He keste keşke şu işle i yap ada
ö e a a i so saydı ız ifadesi saklı. He -
kes he ko uda yetki , he kes he şeyi iliyo .
Afe i ize! Hepi ize yıldızlı pekiyi!
Doğa ve doğa ak he ço uk zate kafada
çok zeki, i sa la a ık a a ah i e düşe
düş ez zeka ile doluyo . Ce i çok zekidi ,
ah i ko uşa ilse, şaşa kalı sı , elli el-
li… afe i Ce i ’e aşallah diye ek ko u a
geldik çok şükü .
“ade e i sa la ı hayva la da a ık çok
zeki. Baze e de daha zeki gi i gö ü e
köpekle gö üyo u , u uka dalıp dalıp
gide gözle deki gö üş geçi işlik ifadesi?
Bu olayla a haki hal ve tavı ? A a a u
kopek e i il ediği
eyi iliyo ? diye ke di
ke di e so uyo u . Dü ya
he geçe gü i i i de
zeki a lıla la dolup taşıyo
a a e yazık ki eskisi de
de y. ak gi i i ye .
Ya u kada zeki i sa i işe
ya a ıyo , ya da u kada ze-
kayı dü ya a ık kaldı a ıyo .
Öyle de e, i a a aya ağı
kada al i sa va ! Öyle de yo i sa la va
ki şaşa kalı sı dediği izi duya gi iyi .
Doğ u, çeşit çeşit de yolukta i sa la va ve
e yazık ki zeki i sa la de yola a uhtaç!
Çü kü u yaşadığı ız öyle i zeka ki, a ak
ve a ak de yo i sa la ka şısı da patlak ve-
iyo . De yoyu, aptalı, salağı tespit ede se
se de daha zekisi yok. Bu izi zekiliği iz
kıyasa dayalı i zekilik, u ku u ku u i
zekilik. Aslı da ki i daha zeki olduğu da
çok, ki i daha salak olduğu a ağlı i şey
izi u yaşadığı ız.
Bu u ta te si olsaydı üfusu daha az ol-
duğu yılla da çıka Leo a do da Vi i, Tesla
ve Ei stei ’i ya i i aşı a zekile i kaç
kaı zeki iz çıka dı. A a va ı? Ta ii ki yok.
Eli izdeki u kada zeki, i s.ke ya ıyo u?
Ta ii ki ya a ıyo .
Made ki çağ ge eği yaşadığı ız zekilik
öyle i zekilik. Made ki he zeki e az i
de yoya uhtaç. O yüzde de yola ı kıy-
ei i ileli ve sı f aşka i sa la ke di i
zeki hissede ilsi diye de yo a ha eketle
yap akta ko k ayalı . Çü kü u yaşa-
dığı ız çağda i sa lık, zekide daha çok
de yoya uhtaç.
 dün sabah neşe içinde uyandım, kapıda Eve 7 verst kala, yoğun bir tipiye yakalandık.
karşılaştığım ev sahibem yaşlı kadına, o Arabacı bu şartlarda devam edemeyeceğini, inip
her ne kadar kızıp beni yumruklasa da yürümemi söyledi. Hiç tartışmadan arabadan inip,
sıkı sıkı sarılıp öpücükler kondurarak beyaz karanlıkta bata çıka koşmaya başladım.
evden çıktım. Derhal berbere gidip Eve vardığımda bitkin bir haldeydim, neyse ki evin
saçlarımı kıvırttım, bir arabaya atlayıp, lambası yanıyordu. Bu iyiydi, demek ki ihtiyar hâlâ
şehirde iki tur attım. Bir tiyatro gösterisine gidip, uyumamıştı. Kapıyı çalmadan önce pencerenin
şehrin iyi sayılabilecek bir restoranında kendime önüne gelip içeriyi bir kolaçan ettim. Yaşlı adamın
Sevgili bayan Anna Nikolayevna Moldavanka, bir yemek ısmarladım. Yemeğin yanında ikram televizyon karşısında uyuduğunu perdenin ara-
edilen yabanmersini likörünü fazla kaçırmış olaca- sından görebiliyordum. Cebimden bir demir para
Bu mektubu size göz yaşları içinde yazıyorum. ğım ki soluğu Laleli’de aldım. Ayaklarım nedensiz- çıkarıp cama vurmaya başlayarak “İbraaam Çavuş!
Az önce bana oda kiralayan yaşlı ve saygıdeğer ce beni bu semte getirmişti. İbraam Çavuş! Uyan!” diye bağırdım. Pencere açıl-
hanımefendi kapımı çaldı ve bana acı bir haber Alışılmadık bir sessizlik hakimdi Laleli semtine. dı, İbraam Çavuş beni görünce şaşırdı, eve davet
verdi, haberi alır almaz sendelediğim için kapının Karanlık sokakta giderken bir otel çalışanının etti. Kalmayacağımı, sadece kendisine tek bir şey
pervazına tutunarak dinlemek zorunda kal- cama yazılmış kiril alfabesine ait harleri kazır- söylemek için bu kadar yolu geldiğimi söyledim
dım yaşlı bayancığı. “Rusya, ülkemizden kanatlı ken gördüm. Alkolün etkisiyle cesaretimi top- ve omuzlarından tutarak “Bana bir söz vermeni
hayvan, fındık ve yeşillik alımını durdurdu.” dedi layıp yanına giderek “dur kazıma, belki hâlâ bir istiyorum İbraam Çavuş, hiç ayrılmayacaksınız.
umut vardır, belki yarın yine doğar güneş” diye Politikacıların hırsları, aşkı asla yenemez!” dedim.
zavallı kadın. Şu an bu cümleyi kaleme alırken bile
bağırdım. “Abi Putin bir sürü boş uçak yollamış, Ne olup bittiğini anlayamayan yaşlı adam , büyük
titriyorum, kaldı ki ilk duyduğumda ne haldeydim,
“kim var kim yok binsin gelsin” demiş, herkes bir misafirperverlikle beni içeriye davet etti. Israr-
sizin takdirinize bırakıyorum.
gidiyor. Kim anlar bu saatten sonra bu yazıları?” lara dayanamayarak kabul ettim.
Ne demek oluyor bu kuzum? Bu kadarı da fazla,
İhtiyar, beni görmüş olduğuna sevinmiş olacak ki
lütfen bırakın artık şu tatsız şakayı. Ne yani, şu Rus
saygıdeğer eşi Polina Suakaşvili’yi uyandırıp, haş-
insanın boğazından hep votka ve kuru et mi girsin,
lanmış patates ve şarap getirmesini söyledi. 50’li
hiç mi yeşillik, fındık, kanat girmesin? Bunu mu
yaşlarının sonlarındaki zavallı kadın söylene söy-
istiyorsunuz? Açık söyleyeyim böyle davranarak
lene uyanıp, patates haşladı ve bir testi şarap geti-
iki ulusa da yazık ediyorsunuz. “Ben patlıcanı her
rip yanımıza oturdu. Bu sırada ben, Rus ve Türk
yerden alırım, sen doğalgazı nereden bulacaksın”
halklarının nasıl kopmaz bağlarla birbirine bağlı
diye sakın bana cevap vermeyin sevgili Anuşka!
olduklarından bahsediyor, iki halkın et ve tırnak
Yapmayın bunu, sizin o güzel dudaklarınıza şu
gibi olduklarından bahsediyordum. Ben tarihsel
dünyada yakışmayan yegâne kelime varsa o da
bağlarımızı uzun uzun anlatırken Bayan Polina
“Fosil yakıt” tır.
surat yapıyor, İbraam Çavuş ise televizyondaki ses
Şu an yazmayı bıraktım ve gidip kombiyi kontrol
yarışmasına bakıyordu. Sözlerimi bitirdiğimde bo-
ettim. Neyse ki hâlâ yanıyor. Bunu sizden gelen
ğazım kurumuştu, şarabımdan bir yudum alırken
bir cevap olarak kabul ediyorum. Demek ki hâlâ
yaşlı adam bana döndü ve “İyi de benim eşim Rus
bir şeyler bitmemiş, demek ki topyekün bir kopuş
değil ki, Gürcü! Putin onlara da saldırdı, tanklarla
değil bu aramızdaki. Zaten bunun böyle olduğunu
girdi Gürcistan’a. Ne övüp duruyorsun Rus’u, ayıp
düşünseydim, bu mektubu asla kaleme almazdım.
diye cevap verdi otel çalışanı. “Yahu olur mu hiç? ayıp! Aksine, bu Rus müdahalesi ikimizi birbirine
Bakın hanımefendi, şunu bilmelisiniz ki; Rus ulusu
‘Herkes gelsin’ de ne demek? Bir sürü insan burada daha çok yakınlaştırdı, bir ortak noktamız daha
için nasıl bir Puşkin, bir Bulgakov, bir Çernişevski
aile kurdu, o kadar evlilik var. Onlar ne olacak?” da çıktı, aşkımız biraz daha perçinlendi” dedi.
mühim ve saygıdeğerse, halkımız için de kombi
diye cevap verdim. “Peki ben ne olucam?!” diye Utancımdan başımdan aşağı kaynar sular döküldü.
öyle mühim ve saygıdeğerdir. Nasıl ki bu insanlar
haykırdı otel çalışanı ve “ Bir dönem Çinliler İbraam Çavuş (ki sülale içinde ‘boyu devrilesice’
ve onların fikirleri Rus halkının arasında bugün
gelecek ‘iş hayatında Çince bilmek lazım’ diye diye tanınır) ikinci evliliğini yaptığında “daha
bile yaşıyorsa, kombi de bizim aramızda yaşar.
Çince kursuna yazıldım, ardından yarım bırakıp karısının kırkı çıkmadan gitti Rus ile evlendi” diye
Ailemizden bir fert gibidir kombi! Bir eve girdiği-
Rusça kursuna yazıldım, şimdi de Arapça kursu ilk arkasından konuşulmuştu. Yıllar boyunca biz onu
mizde önce gider kombiye bakarız, kombi sorun
kurdayım. Her dili yarım yarım biliyorum. Kafam hep bir Rus ile evli bilirdik. Ah Anuşka görüyorsu-
çıkarır, kombiye kızarız, kombi ses çıkarır, umur-
uyuştu tanımadığım bir sürü harten, artık latin nuz, ulusunuz öyle büyük bir ulus ki bizler kuzey
samayız. Kombi o kadar çok hayatımızın içindedir
alfabesine geri dönmek istiyorum” diye devam etti, ülkelerinden gelen herkese Rus gözüyle bakıyoruz.
ki çoğu akrabalarımızdan daha çok onu görürüz,
ağlayarak. “Yapma, sen yine de kazıma bu harleri, Bir kimse, hangi uyruktan biriyle parasını yemiş
görür görmez de kısarız. O yüzden yapmayın; siz
bu iki ulus eninde sonunda barışacaktır” diye bir olursa olsun “gitti Ruslarla yedi bütün parayı” diye
gazı kısmayın, biz kısarız.
şeyler geveleyip yoldan geçen bir arabaya atladım. arkasından konuşuyoruz.
En kısa zamanda sizden bir cevap bekliyor, ken-
Yağmur sulusepken bir biçimde yağıyor, ben ise Gözüme bir damla uyku girmeden geceyi onların
dinize gelmenizi ve o eski güzel günlerimize geri
arabacıyı “daha hızlı sür daha hızlı sür” diye yum- evinde geçirip, sabah erkenden evime doğru yola
dönmenizi istiyorum!
rukluyordum. Otel çalışanı ile konuşurken birden çıktım. Eve vardığımda, posta kutumda mektubu-
Sadece sizin Kuzma Kuziçiniz
aklıma Tanrı günahlarını afetsin, 42 yıllık eşinin nuzu göremeyince yıkıldım, ama beni asıl yıkan
Umut Sarıkaya
vefatından bir ay sonra bir Rus’la anlaşmalı olarak şeyle eve girince karşılaştım. Evin içi hamam gibiy-
evlenen dedemin bir arkadaşı gelmişti, içim bu di, bir gün önce evden çıkarken kombiyi kapatmayı
Sevgili Anna,
yuvayı ziyaret etme, olayları kaynağından izleme unutmuştum. Şunu unutmayın ki bir Türk’ü dün-
Yaklaşık bir hata önce size mektup yazdığım ve
isteğiyle dolup taşıyordu. yada sadece kombiyi kapatmayı unutmak yıkabilir!
cevabın geleceğinden kesin emin olduğum için
Peki ben bu durum karşısında can havliyle hemen
kombiyi kapattım mı? Tabii ki hayır! Aksine daha
da kökledim, kökledim ki “Emiyorum Anna
Nikolayevna, ben hâlâ buradayım ve emiyorum...”
diye size beyhude bir haber göndermekti amacım!
Cevabınızı bekliyorum.
Umut Kombiviç Sarıkaya
İki gözüm Anuşka,
Günler geçti ve biz halk olarak Rusların bize tavır
yapmasına artık alıştık. Sputnik Haber Ajansı,
adını uzaya giden ilk araçtan alsa bile artık sadece
kötü haberler getiren bir Kara Tren’dir bizim için.
Parlamentonuzun alt kanadı Duma’dan önlemler
ve yaptırımlar paketi geçtikçe, Kremlindeki sözcü-
ler açıklamalar yaptıkça burada ocaklar sönüyor
desek yeridir.
Kadim dostlarla yapılan sohbetlerde konu eskiden
de mutlaka Rus’a gelirdi ama artık bir buruk
geliyor. Üye olduğum yazarlar birliğinden iki şair
arkadaşımla oturmuş sohbet ediyor, Kremlin’den
gelen haberler üzerine konuşuyorduk. Birden şair
arkadaşlarımdan biri “Boşver, en azından yazın
oteller ucuz olur. Biraz da biz tadını çıkaralım şu
içinden su akan kaydırağın, aqu-
apark’ın tadını” dedi sırıtarak.
Ah Anna Nikolayevna Ah! Ben
burada kışın derdine düşmüşken
nasıl da yazı düşünemedim!
Doğru ya, bu yaz gelmeyecek-
siniz. Ne yani, G20 zirvesi için
Antalya’ya gelen Vladimir Putin,
Antalya’ya gelen son Rus mu
şimdi? En son devlet başkanı
mı gelip kapatıyor sizde turizm
sezonunu?
Ne yani şimdi biz bu yaz, köpük
partisi pistinde ülke vatandaşları
olarak biz bize mi kalacağız?
Bakın Anna Nikolayevna; eğer
böyle bir şey olursa o pistte
çocuklar köpüğe girer, büyükler
de dans etmez kenarda çekirdek
çitler. Unutmayınız ki ülkemiz
insanlarının büyük çoğunluğu
sırf sizler pistte varsınız diye
dans eden insanlardan oluşmak-
tadır. Onun dışında dans etmek
ne aklımıza gelir, ne de içimiz-
den gelir bizim. Ben de bir şair
arkadaşımın dediği gibi “onlar
yine gelirler abi, Moldovya üze-
rinden, Belarus üzerinden bilet
alırlar gelirler” demek istiyorum.
Lütfen gelin ve bu halkı çekirdek
çitlemeye mahkum etmeyin.
Peki ya açık büfe? Peki ya açık büfeye kim hayvan
gibi abanacak, kim tabakları tepelemesine doldu-
racak? Kim 38 derece sıcakta Alanya’da kürk satın
alacak. Söyleyin susmayın lütfen! Hadi bizi boş
verin peki Serdar Ortaç ne yapacak? Serdar’ın içi
Rus dolu minibüsü bundan sonra bir tek onu mu
taşıyacak? Boş minübüs içinde şımarık bir çocuk
gibi yerinde durmayıp sürekli koltuk mu değiştire-
cek bu sanatçı?
Ya Tarkan seven Ruslar? Tarkan çalınca hemen
ayağında topuklu ayakkabılar ile çiki çiki diye
oynayan, “ulan bunlar mı Dostoyevskilerin, Yuri
Gagarinlerin torunları, şu hale bak” diye düşünce-
lere dalmamızı sağlayan o güzel insanlar? Söyle-
yin Politbüro onları da mı tutuklayacak ve kürek
mahkumu olarak Sibirya’ya mı yollayacak?
Bakın sevgili Anna, bilmelisiniz ki halkımız doğuş-
tan kavruk tenlidir, siz eğer peynir gibi vücutları-
nızı bu yaz sahillerimize getirmezseniz, elimizde
tonlarca yüksek faktörlü güneş kremi kalacak. Alın
size bir masraf daha! Ne yapacağız biz bu güneş
kremlerini, depoda çürümeye mi terk edeceğiz,
yoksa ziyan olmasın diye olur olmaz zamanlarda
oramıza buramıza mı süreceğiz? Söylesenize ne
yapacağız?
Yapmayın Anna, kendinize de bize de yazık etme-
yin. Azak denizinde, Aral gölünde tatil filan olmaz!
Güldürmeyin milleti kendinize.
Geliniz Anna, geliniz ve 2016 yazına ikinci bir
güneş gibi doğunuz. Ve lütfen bu yaz açık büfeyi
sakın kaçırmayınız...
Sadece size ait olan,
Umut Açıkbüfeyeviç Sarıkaya’nız
(bana istediğiniz gibi abanabilirsiniz)
Anna,
Günler geçti ve nihayet mandalina ucuzladı.
Siz almayınca o kadar ucuzladı ki şu an mektup
yazarken bile mandalina yiyorum. Belki de sizin
dudaklarınıza değecek olan bu mandalina bile beni
duygulandırmaya yetiyor.
Ah Anna öyle bir çağa girdik ki, artık ne siz o ro-
manlardaki Ruslarsınız, ne de biz türkülerimizdeki
o içli halkız. Değiştik Anna Nikolayevna, değiştik.
Karamazov kardeşler gibi her birimiz ayrı yerle-
re savrulduk. Siz coştukça coşuyorsunuz, bizde
ise herkeste bir boş vermişlik, “artık ne olacaksa
olsun”luk hakim. Kime “Rus” desem , “fırsat çıktı
diye aile içinde bu kadar çok ‘Rus’ deme Umut. Ni-
yeti mi bozdun evladım sen?” diye beni azarlıyor.
Biraz önce ev sahibem yaşlı kadın geldi, ucuz
diye küveti tamamen kabuğu soyulmuş
mandalina ile doldurmuş, içinde beraber
yüzmeyi teklif etti. Kendisini nasıl ret
edeceğimi bilemedim, elim ayağıma do-
laştı bu teklifin karşısında. Kıllanıyorum
bu kadından Anna, çok kıllanıyorum.
Ben ise kendimi müziğe verdim. Evde
sürekli Rusça şarkılar dinliyorum. Hatta
dinlemekle yetinmedim kendime yaldızlı
işlemeli tam bir Rus işi akordeon aldım.
Her akşam bir şişe votka ve akordeo-
numla gidip kombinin karşısına oturarak
saatlerce Akordeon çalıyor, şarkılar söy-
lüyorum. Olur da gaz borusuna kulağı-
nızı dayarsınız da feryadımı duyarsınız
diye yapıyorum bunu.
Ah Anna biliyorum bu mektubuma da
cevap vermeyeceksiniz. Ama lütfen şunu
çok iyi bilin ki; biz artık kombi ısıtma-
dığında eskiden olduğu gibi “Sorun,
peteklerde mi acaba?” diye düşünmek
istiyoruz. Ama öyle zamanlar geçiriyo-
ruz ki odanın ısısı biraz düşsün “Sorun,
Rus’ta mı acaba?” diye düşünüyoruz.
Size bir daha yazmayacağım Anna bu
size son mektubum. Ve mektubuma son
verirken “Üşüyorum, kapama gözlerini”
diyen şair gibi ben de size “üşüyebilirim
kapama vanayı” diyorum. Elveda!
Umut Köpükpartiski Sarıkaya
 Soru: Ço ukluğu da e i eski Tü k fil le i i aşığı i iyi .
İ te etle e a e o eski özlediği Tü k fil le i i ye ide izle e
şa sı uldu fakat e yazık ki eskide aldığı tadı ala adı . Sorun
edi , iz üyüdük de dü ya ile e a e ki le dik i yoksa fil le i çok ı t ış da iz
a la a ışız?
Cevap: Hayı ! Ne il le ı ı e de siz ki le di iz! “evgili oku u uz, Tü k il le i ilgisaya da
izle ek içi değil televizyo da izle ek içi yapıl ışı . İle i al, ge i al, do du , öyle Tü k il i
izle ez! Evde ola aksı , uza ış ola aksı , ya ı aşı da a e çay yap ış ola ak öyle izle-
ye eksi . Bı ak il e üdahale et eyi, kolu u ile kaldı a ak takâı kal a ış ola ak. Eğe
de k geli se iz dediği iz gi i i daha izleyi , fa kı siz de a laya aksı ız. Yoksa il le şaha e.
Marifet işgi ialtyazilidiziizle. o
e ç ühe dis ’ya saatle kala
G ayla dı üze i de çalışığı p og a ı
ii di ve yükledi, ka şısı da gö düğü
gö ü tü ka şısı da sade e la et olsu
diye ildi. Bi saat so a yağ u lu havada
so sü at a a a kulla a ak Washi gto
DC Li ol Plaza Otel’deki i yıl aşı a-
losu a doğ u gidiyo du. Kapıda güve lik
gö evlile i o u du du du, gö evlile e ka -
ı ı göste ip ke disi i de ulusal güve lik
dai esi de çalışığı ı, üsteşa Ga ı ’la
gö üş ek zo u da olduğu u söyledi
fakat gö evlile aloya kaıla il ek içi
s oki zo u luluğu olduğu u söyleyip
o u ge i çevi dile . İçe ide i ta ıdığı-
ı ekei i isteyip içe i gi di. Müsteşa
Ga ı aşta o la ilgile ek iste edi
a a u u utlaka
görmeniz gerekiyor
efe di , ulusal gü-
ve liği iz söz ko usu.
Eli dekile i gö eli-
si iz , he de he e
şi di! diye ıs a
edi e içe ide sessiz
i odaya gi dile . Mü-
he dis, ilgisaya ı ı
açı, p og a ı tek a
çalışı dı. Müsteşa
Ga ı , ek a a uzu
uzu akıkta so a
“e i a i i ki ?
diye so du, Bay
Woyzek efe di diye
evap ve di ühe dis.
Müsteşa a ık değil,
Başka ’la gö üşe ek-
si . He de he e
şi di diye evap
ve di.
dakika so a oval oisteki dev ek a da
Başka ’a su u yapıyo du. Başka ola
ite i he üz a la a ış oş gözle le ek-
a a akıyo du. Ek a da çıka kişile e ve
ek a ı üstü de yaza ko u la ı a akı
ki u la ? diye so du. Mühe dis,
efe di u la dizile i izi izleye le .
Bu p og a la hepsi i e yapığı ı a e
a gö üyo uz diye evap ve di. Başka
e yapıyo la peki? diye so du, Dizi
izle ekte aşka hiç i şey yap ıyo la .
Hayatla ı da sezo sezo dizide aşka
i şey yok. Efe di şu su atla a akı
u i sa la çok fazla i e iyo la . Hepsi
u aya gel ek isiyo la dedi.
Ya ı saat so a Başka Nasa’ ı e-
kezi e git iş ö ü e gele e tek ele ,
tokatla aıyo daha çok çalışı ı a
kodukla ı , daha çok çalışıp gide ek
aşka i gezege ulu . İ e e le
gel ede A e ika ola ak u dü yada
çekip git eliyiz. Yoksa y. ağı ye iz diye
ağı ıyo du.
Faşizmin kısa tarihi
Burs a T e m a l ı
Okum a P a r ç a s ı
“ Çocukluğum ananemin (haminne), teyzelerimin
içinde koşuştuğu, kimi zaman kadınların şen
kahkahalarının çınlattığı, kimi zaman da rutu-
betli eski zemine göz yaşlarını boca ettiği bu eski
konakta geçti.
Baba eksikliğinden olacak (ki kendisinin hep şehir
dışında vazifede olduğu rivayet edilir ve lüzum
olmadığı sürece ismi pek ağıza alınmazdı) bu güçlü
kadınlar bana hem ana hem de baba olmuşlar,
kişisel bakımımdan tutun, kimle arkadaşlık edip
etmeyeceğime kadar bana hep mihmandarlık
etmişlerdir.
Bugün bile unutamam Haminne’min yaptığı dol-
malarının tadını, bugün bile kulağımdan gitmez;
ocakta kaynayan tencerenin tıngırtısı, kapıya
gelen yoğurtçunun çıngırağı... Hele hele kuşluk
vakti oldu mu, masayı, semaveri erguvanlarla,
şakayıklarla dolu bahçemize indirişimizi ve kadim
çınar ağacının altında gün batımına değin süren
sohbetlerimizi bugün bile hiçbir dost sohbetine
değişmem.
Sohbetlerimiz mahallede neler olmuş, kim kime
ne demişten başlar, oradan gündelik siyasi
hadiselere uzanır ama en sonunda illa ki ve
muhakkak ki Haminne’min babası Sadrettin
Sarıkaya’da son bulurdu. Bu ismi her anışın-
da önce dudakları titrer, gözleri uka dalar,
sonra beni tutar “Sadrettinim” diye göğsüne
bastırırdı. Ahhh haminnem ahhh...O zaman-
lar kıvır kıvır olan lepiska saçlarımı tararken,
saçlarımın rengini, ellerimin şeklini ve bilhassa
yazma yeteneğimi hep babasından aldığımı
söyler, herkesten farklı olarak beni ismimle
değil “Sadrettin Paşa” diye çağırırdı.
Dedem Sadrettin Bey, Kimya tahsili yapmasına
karşın, tıpkı benim gibi sıkılgan bir mizaca
sahip olduğu için tahsilini yarım bırakıp Bab-ı
Ali’nin yokuşunu çıkmış, pek çok günlük ga-
zete ve mecmuada muharirlik yaptıktan sonra
soluğu edebiyat dergilerinde almış, şiir, nesir
ve fıkra yazarlığı tarzında kalem oynatmıştır.
Bu yazılardan beni yazınsal anlamda en çok
etkileyenleri saymak gerekirse “Kütahya’da bir öğle
vakti”, “ Bursa’yı anlamak”, “Yeşil Camii avlusunda
şimşir tarak” (ki gülmece tarzında yazılmış tek
eseridir), “Dülger sanmış idim, meğerse dülger
değil imiş” ve “Fülorya korularında” adlı eserlerini
sayabilirim. Dilersen hayatım, sana “Yeşil Camii
avlusunda şimşir tarak” tan kısa bir sekans okuya-
yım...”
Dedim ve eski basım bir kitabı kütüphaneden
indirdim. Tam tozlu sayfaları, yalayarak ıslattığım
parmaklarımla çeviriyordum ki arkadaşlık ettiğim
hanım “Ayyhhh yeter! Yeter! İçim şişti. Ayyyyy ba-
ğıracağım şimdi. Nasıl adamsın sen be! Erguvanlar,
kuşluk vakitleri, yoğurtçu çıngırakları... Ne bunlar?
Hiç sıkıntı çekmemişsin, bir de hiç sıkıntı çekme-
diğini uzun uzun betimleyerek anlatıyorsun!” diye
haykırdı. İstifimi hiç bozmayarak “Aaa öyle deme
mütareke yıllarında çok sıkıntı çekmiş haminnem-
ler, dinle de anlatayım” diye cevap verdim. “Sus
be! Bir erkek her ağzını açtığında “anneannem,
teyzem” diye söze başlar mı hiç? Oysa ki tanış-
tığımızda hiç böyle değildin. Ben de seni adam
sanmıştım!” diyerek yaktı slim sigarasını. “Nasıl
bir zevc tasavvur ediyordunuz öğrenebilir miyim?”
diye sakince sordum. “Erkek dediğin her şeyden
önce az konuşmalı, sahiplenici olmalı, gerektiğinde
korkmalıyım ondan, ben olmasam bile dimdik
ayakları üzerinde olmalı. Böyle erkek gibi erkek
olmalı, tutamamalıyım onu, doru bir at gibi olmalı,
oysa ki sen anneannenin dolmaları gibisin ” diye
cevap verdi küstahça. “Bak hanım” diye sustur-
dum onu ve “ Ben ne beygirim ne de eşşekim!
Ben Sadretttin Sarıkaya’nın torunuyum! Kendisi
eşine karşı hayatında bir kere sesini yükseltmiş, o
da sarhoş bir komşu kapıya dayanmış da “Çekil
hanım! Sen konuşma! Bu iş, erkek işidir! Dur
bir anlayalım işin aslını astarını” diye bağırarak
Haminnemi kolundan itmiş. Onun dışında avdet
halindeyken bile saygısızca bir lakırdı edilmemiş
bu konakta. Eğer korkmak istiyorsan kendine bir
zevc değil, gulyabani bul” diye devam ettim.
Ne dese beğenirsiniz “Ne konağı be! Ara katta
oturuyorsun sen! Uyan uyan!” diye çemkirdi
bilip bilmeden. Ona uzun zamandır bu konağın
hikayesini anlatmak için yanıp tutuşuyordum,
haliyle fırsatı kaçırmadım.
“Serencebey semtinin kurucusu olan Serence
adlı kişi padişahın talimatnamesi ile o zamanlar
boş bir arsa olan bu semte ilk konağını yaparken,
boş arsa da oturan Sadrettin dedemin babasına
“ben buraya konak yapıyorum hacı, istersen sen de
yap” demiş, o da bu konağı yapmış. Yani anlaya-
cağın biz, Serencebey semtinin ilk yerlileriyiz, en
eskileriyiz. Gel zaman git zaman konak eskimiş,
dedemin babası konağı tamir ettirmek yerine bir
mütahite vermiş. Konak yıkılmış, yerine iki katlı
bir bina yapılmış ve karşılık olarak bir katı mü-
tahite vermiş dedemin babası. Malum buranın
eskisiyiz, her geçen yıl konak eskidikçe bir katını
mütahitlere vere vere yıllar sonra bu hale gelmiş
bu konak. Her katında ayrı mütahit yahut mütahit
yavruları oturur bu apartumanda.” diye kısaca
anlattım.
Konağın hikayesi pek ilgisini çekmemiş olacak
ki ben anlatırken, kalktı tuvalete gitti. O çıktık-
tan sonra ardından girme galetinde bulundum.
Gördüğümün şeyin karşısında tedirginliğe düştüm
desem yeridir. “Sizin gibi bir ha-
nımefendiye hiç yakıştıramadım
bunu! Gelin ve kabahatinizi gö-
rün” diye kapıdan kafamı çıkarıp
seslendim. Utançla yanıma geldi,
lavaboyu göstererek “utanın”
dedim. Şaşırmış bir şekilde
lavaboya baktı ve “ne var utanı-
lacak?” diye sordu. “Nesi mi var?
Lavaboya su sıçratmışsınız. Bir
de soruyorsunuz. Bakmaya en
dayanamadığım şey ıslak lava-
bodur, hele de başkasının bırak-
tığı suysa. Bakın şu su damlacık-
larına bakın! Bir peçete alın ve
kurulayın şu rezilliği” diye kalayı
bastım. Uzattığım peçeteyi sura-
tıma fırlatıp “Çok itici! Çok itici
bir erkeksin sen! Bu evde artık
bir saniye bile duramam” diye
bağırdı ve çantasını toplayarak
dış kapıya doğru meyil etti. “Ne
dedim ben şimdi yahu! Kötü
bir şey mi söyledim. Nereye
gidiyorsun?” diyerek arkasından
koştum. Ama dış kapıdan çoktan
çıkmıştı.
Kapıda durup, apartman boşluğundan aşağıya
“Gelin buraya! Nereye gidiyorsunuz gecenin bu
vaktinde? Hay Allah! Çocukluğumdan beri ayak-
kabılarımı da hiç kendim bağlayamam ki arka-
nızdan koşup sizi geri çevireyim. Hep teyzelerim
bağladı benim ayakkabımı. Aksi gibi de bağcıklı
ayakkabıları pek bir severim. Gelin buraya ve
ayakkabılarımı bağlayın. Yahu bağırtmayın beni,
mütahit yavruları uyanacak” diye bağırdım. Ben
bunu söyleyince aşağıdan cevap olarak bir tükür-
me sesi geldi, apartman otomatiğine bastı ve çekip
gitti. Pencereden evin önündeki yokuştan aşağıya
doğru hızlı adımlarla yürüyen onu ve gecenin
karanlığında kaybolup hayatımdan çekip gitmesini
bir müddet izledim.
Nihayet gitmişti. Işıkları kısıp, spotifaydan Seyyan
Hanım şarkılarını seçtim, gözüm gibi herkesten
sakladığım yarım fesimi dolaptan çıkarıp kafama
geçirdim ve elime bir kalem alıp dudağımın bir
yarısının üstüne ince bir bıyık çizdim. Artık yarı
Sadrettin Sarıkaya, yarı Umut Sarıkaya’ydım. Bir
kadeh rakı dedeme koyup kendim için de bir kutu
kola açtım. İki elimde iki bade, ardı ardına yudum-
lar alarak dedemle sohbete başladım.
“Gitti mi Umud? İyice baktın mı?”
“Gitti dede, gitti, iyice baktım...”
“Bırak gitsin, pek bir hoppaydı, gözüm hiç tutma-
mıştı zati”
“Doğru dede, sevse idi kalırdı, şu kadarcık şeyde
çıkıp gitmez idi”
“Siktür et! Aç şu mecmuayı ve şu havadisi bir daha
oku, ama tane tane oku”
Bilgisayarın başına geçip, açılış sayfası yaptığım
haberi okumaya başladım “Topbaş’tan Beşiktaş’a
Metro müjdesi” diye yüksek sesle okudum.
“Oh oh pek âlâ, pek âlâ… Desene gayrimenkul
piyasası pek bir hareketlenecek buralarda, bayram
yerine dönecek bu sokak. Haliyle konağımız pek
bir şenlenecek. Bak yine keyfim yerine geldi, rakı
da bal gibiymiş canım. Ne o ağlıyor musun sen?”
“Ağlamıyorum dede, kolanın asidi burnuma kaçtı.
Aksine utku dolu içim. Hep hayalini kurduğum
gibi bu ara katı en sonunda Sadrettin Sarıkaya
Müzesine çevirebileceğim. Kapısına da pirinç bir
levha asıp “Vatan şairi Sadrettin Sarıkaya, bu evde
yaşamıştır” yazdıracağım. Gerçi ülke yanıp yıkılır-
ken, vatan elden giderken bile siyasi mevzularda
“aman şimdi hiç başımı ağrıtmayayım” diye kalem
oynatmamışsınız ama yine de öyle yazdıracağım.
Çok mesudum dedeciğim”
“Ne müzesi be! Müze, ölü yatırım evlat! Metro
gelecek diyorum sana, altta çiğ köteci, üstte müze
olur mu hiç? Çok değerlenecek diyorum sana
oğlum, çalıştır saksıyı biraz”
“Aman dedeciğim lütfen biraz vakurluğunuzu
korur musunuz? Nihayetinde bir yazarsınız. Bir
kalem emekçisine “metro gelecek, buralar değerle-
necek” diye bu kadar sevinmek hiç yakışıyor mu?
Utandırıyorsunuz beni.” diye itiraz ettim.
“Pehhhh!!!” dedi dedem ve “Metro gelecek diye
hangi mahlukat sevinmemiş ki ben sevinmeye-
yim. Aç, oku Vidinli Cemal Paşa’nın hatıratlarını.
Paris Metrosu ilk yapıldığında Viktor Hügo’nun
evinin önünden geçeceğini duyan büyük yazar,
o zamanlar yazdığı “Sefiller” romanının ismini
“Yuppileyooo” diye değiştirmeyi düşünmüş. Neyse
bence en iyisi bu apartumanı bir mütahite verip
yıktırıp, yerine sıfır bina yaptırmak. İki katını da
ona veririz, sonra gel keyfim gel” diye ikinci kadeh
rakısını koydu.
“Yine mi mütahit? Yalvarırım dedeciğim susunuz,
içim dışım mütahit oldu.” diye bağırdım. “En iyisi
mütahite vermektir, temiz iş. Bak beni dinleyip, o
kızı evden kaçırman tam isabet oldu. Erguvanlar,
yoğurtçu çıngırakları, kapı önü sohbetleri konu-
lu yazılar 1800’lü yıllarda bile seksiliği bir anda
uçurup götürüyordu. Bir kızı kaçırmak istiyorsan
hemen basacaksın Bursa Temalı okuma parçasını.
Hiç sekmez, her zaman işe yarar. Hem sen akıl
fukarası olduğun için yerdi o kız senin paranı, bu
konağı elinden alıp seni kapı önüne koyardı. Neyse
ki gitti musibet. Bekle biraz elbet münasip bir
hanım çıkar karşına” diyerek ra-
kısından bir yudum alıp ağzına
bir adet beyaz leblebi attı.
Ben de beyaz leblebi yiyip,
üzerine kolamı içtikten sonra
“Bekle bekle bekle! Buralar
değerlenecek evden taşınma
bekle! Daha münasip bir kız
gelecek, evlenme bekle! Bilgisa-
yarlar indirime girecek, şimdi
alma bekle. İphone 7 çıkacak,
boşa telefon alma bekle! Bekleye
bekleye kırk yaşına geldim! Şu
halime bak, derbeder, rindane
bir hayat yaşıyorum. Neden
kimse anlamıyor beni bu ko-
nakta neden!” diyerek dedemin
fesine vurdum.
Kafamdaki yarım fes birden
fırlayıp yere düştü. Sadrettin de-
dem de işte bu lahzada bir anda
ortadan kaybolup gitti, rakısı ve
yarım bıyığı bana yadigar kaldı.
O gidince elimden kaçırdığım
sevgiliyi, bu konağı, hayatımı
ve nihayetinde Kadir Topbaş’ın
müjdelediği metroyu düşündüm
ve tıpkı Viktor Hügo gibi “Yup-
pileyyoooo” diye bağırarak evin
içinde oynadım.
 Âşık Veysel essa ve öykü ü
Gü e E e ’i evi de, i ya da
lülesi i çeke , i ya da da öksü ü .
“e ze işte ulu u E e :
yılı da yaşı dayke e tollü siga ala ı Çok siga a içiyo su a a,
Av upa ge eli de yasakla a ağı ı öğ e esiyle gü gü öksü üyo su .
Ya ıtla Âşık:
evi e yaşı a yete ek kada ya i Biliyo , iliyo e e
paket mentollü sigara stoklayan Almanya eski sigara
aş aka ı Hel ut “ hi idt, Kası gü ü içmekten
e yazık ki vefat et işi . Güle güle e tollü maksat zaten
şa sölye, hesa ı la kita ı la ta i Al a öksürmek
değil i?
olduğu u göste di . Yokluğu da Ali Ba a a ’la
gö üştüğü sı ada
dakika kay olup, siga a
içip gele Rus dış işle i
aka ı “e gei Lav ov’la
avu a ağız.
Ger฀฀cek Evlat
D iyeli ki a e ve a a ız i gü se le
ko uşa akla ı ız va diye ek ya ı ıza
geldi ve ak evladı u za a a kada se i
hep kısıtladık. He kısıtla a ızda ize isya
ei veya içi e aı . A a il e i iste iz
ütü u kısıtla ala ı ız hep se i utlu
ol a içi di. Ne ga ip, se i utlu et ek içi
kısıtladık a a so u da hep utsuz oldu .
Mutluluk… e ga ip i keli e değil i?
Biz u za a a kada hep i ve utlak i
utluluk olduğu u za eik ve se i u
utluluk doğ ultusu da sı ı ladık. A a
şi di a lıyo uz ki aslı da u kısıtla ala ı
se e i se i utlu ol a içi değil, so a-
da utsuz ola a a içi di. Ya i, utsuz-
luk kav a ı a odakla akta utluluğu
e olduğu u ile e işik iz. Ah evladı
utsuzluk edi çok iyi ili iz iz. “a a ut-
suzluğu e olduğu u istediği kada ö ek
ile ve e ili iz. A a utluluğu e olduğu u
söyle dese izi içi evde otu up çay
iç eki de iz, aşka da i şey il eyiz.
Ya i evladı , aslı da iz u za a a kada
Huzu ’u utluluk za et işiz dese ve
i i diğe i e Huzu keli esi i ka şılığı
e ha ı ? diye so sa, diğe i de Pea e,
t a uilty, o fo t dese. “o a diğe i de
Hayı , hiç i i ta ola ak ka şılaya ıyo . Ah
evladı o la a la azla Huzu ’u. Huzu ,
soyut i kav a değildi , huzu va dı . Koku-
su u alı sı huzu u , sesi i duya sı , o ada
olduğu u ili si . A a evladı , gö üyo uz
ki; izi huzu u uz sa a utsuzluk ve iyo .
O yüzde düşü dük taşı dık i ka a aldık.
Evi ipotek eik, a e ilezikle i i saı, e
i az o a gi di ve i az kay ak ya aık.
Ve sa a içe ideki odada çok güzel i o ta
ya aık. “es siste i de ka aokesi e, ku ak
da sı da o u da sı a, pleysteyşı ı da
i i a ı a çok güzel i o ta ya aık. Bak
evladı , u yaşla i daha gel ez. Ye, iç,
takıl tadı ı çıka . Made se izi dedi-
ği iz gi i değil de öyle utlu oluyo su ,
ol akalı . A adığı o ta sa sa a k alı ı
yapık! Buyu geç, iz uyuyo uz! dese e
yapa sı ız?
Ola az! A e ve a a ele söylüyo ?
diye ek, i yakı ak a ayı ila ı a a sı ız,
yoksa asıl i o ta ış la i akayı
diye içe ideki odaya ı dala sı ız? Eğe i i -
isi i yapıyo sa ız, siz huzu u i sa ısı ız ve
hiç i za a utluluğu ula aya aksı ız.
Yok eğe iki isi i yapıyo sa ız siz utlu-
luğu i sa ısı ız ve hiç i za a huzu u
tada aya aksı ız.
A a e e he a e le a a ele söy-
lüyo la ? diye düşü üyo , he de Neyse
şu şoku atlatayı , i az a e le a a la
otu ayı so a a a a a o ta a takılı ı
diyo sa ız siz ge çek i evlatsı ız.

“ Rindlerin Akşamı’nı yazdım…Rind’lerin Ge-
cesi’ni yazdım… Rind’lerin Ölümü’nü yazdım.
Ammmaaa bir türlü Rind olamadım” demiş Yahya
Kemal. Peki Rind nedir? Yine Yahya Kemal’e kulak
verelim; “Hayatın ve kainatın boşluğunu derinden
hisseden fakat yine de sükunetini bozmamaya
çalışan, duyduğu hiçlik duygusunu zevk ve neşe ile
karşılayan insandır Rind” demiş büyük usta.
Tarihteki ünlü Rind’lere örnek verecek olursak
bunların başına şüphesiz ki Tatyos Efendi’yi, Tam-
buri Cemil Bey’i ve Neyzen Tevfik’i koymalıyız.
Tatyos Efendi anlatılana göre kısa boylu, hafif
şehla gözlü, kalender yaradılışlı bir kimseymiş.
“Üstadın “Gamzedeyim deva bulmam, garibim bir
yuva kurmam. Kaderimdir hep çektiğim, inlerim
hiç reha bulmam” dizeleri adeta onun ömrünün
hasılasıdır” der onu tanıyanlar. Tamburi Cemil Bey
ise ölüm döşeğindeyken yatağında doğrulmuş ve
eşine dönüp, “bu zamana kadar rindane bir hayat
yaşayıp, size ve oğlumuz Nejat’a pek çok eziyetler
ettim, lütfen beni afediniz” der ve ölür. Eşi Tambu-
ri Cemil Bey’i afetmiş midir bilinmez ama Tambu-
ri haklıdır. O bir Rind’tir ve heyhat elden ne gelir,
çaresizdir. Zira Rind sonradan olunmaz, Rind do-
ğulur. Rind olmak bir fıtrat meselesidir, asla son-
radan giyilecek bir ceket, bir pantul değildir. Kimi
bedenler vardır, rindane bir hayat yaşadıklarını
sanırlar lakin yanılırlar. Rindane olmak kuru, duy-
gusuz bir bedene bade dökmekten ibaret değildir.
Rindler, içkiyi, sarhoşluğu severler fakat bunu asla
bir neşe aracı olarak görmezler, aksine yanacağını
bile bile ateşe giden pervaneler gibi uzanırlar 20lik
rakıya. Neyzen’e gelince, ona göre ise yüce şeyle-
rin ille de anlaşılması gerekmez, onlar duyulur.
Neyzen, Gavran Mustafa’nın kahvesinde neyi eline
aldı mı oyun durur, kavga durur, küfürler susardı.
Kahve çırağı bile işi bırakır, meydanı neyin sesine
açardı. Refi Cevat Ulunay, Neyzen için şöyle der;
“Tevfik’in bir özelliği de ülediği Ney’in kalitesinin
hiç bir önemi olmamasıydı. Yergici Ozan Eşref
ile İstasyon Birahanesi’ndeki buluşmalarımızın
birinde Neyzen’in boş bira şişesiyle ney çaldığına
tanık oldum. Öyle bir üledi ki şişeye birahanede-
ki herkesin gözleri dolu dolu oldu. Öyle bir dem
tutturdu ki şişe sanki çatlayacak sandım”
Bunları nereden mi biliyorum? Güzel İnsan’a
bir rakı sofrasında maruz kaldım da ondan. Daha
doğrusu onun rahle-i tedrisinden geçtim desem
yeridir.
Onları görünce “Bunlar nasıl arkadaş olmuş lan?”
diye içinizden geçirirsiniz. İşte masadaki grup da
öyle bir gruptu. Ben hepsi doktora öğrencisi, aka-
demi çevresi filan zannederken bambaşka insanlar
ile dolup taşmıştı masa. Tikisi de vardı, rastası da,
Fitnessçısı da vardı, bankacısı da, somurtkanı da
vardı, masayı esprileriyle coşturanı da. Ve tam
ortada parıl parıl parlayan bir “güzel insan” arzı en-
dam ediyordu. Nereden mi biliyorum? Çünkü ben
güzelden anlarım. Görür görmez anladım onun bir
“güzel insan” olduğunu.
Beni davet eden kız, yerinden kalkmadan, elin-
Aslında rakı sofralarını hiç sevmem, meyhane
kültürüm yoktur. Doğrusunu söylemek gerekirse
rakının tadı da kokusu da midemi bulandırır. Hem
de sigarasıyla doğrularak “canımmm... hoş geldin”
diyerek bana sarıldı. Hep mi aynı olur arkadaş,
ben içince birinin karşımda durup bir yandan Rakı seven kızın konuğunu karşılaması hep mi
“brfss brfss” diye geğirip, yoğurtlu sarımsaklı bir aynı olur? O sigara tutan ojeli gergin parmakların
şeye çatal batırarak bir yandan da ağzını şapırdata- omuza hafifçe dokunuşu, sanki konuk cephedeki
rak dert anlatmasını görmek istemem. Her bıyıklı savaştan direkt rakı sofrasına gelmiş gibi uzun
yiğidin ayrı bir yoğurt yiyişi vardır ve ben bunu uzun sarılış, o sebebi bilinmez mağrurluk hep mi
ayrı ayrı görmek istemem. Benim badem ne rakı aynı olur? Bütün sandalyeler dolu olduğu için,
bana masada yer aramaya başladık. “Gearl Braya-
ne şaraptır benim badem; Arçırs Paradays, Bermu-
dan Nayts gibi yanan kokteyllerdir. Ayrıca ben bu ghrrrkkk” diye bir hırıltı duyduk, o ne diye baktık.
Masanın diğer ucundaki Güzel İnsan garsona bir
boku içince ağlayıp dövünmesini değil, yılan gibi
kıvır kıvır olup dans etmesini severim. Ama aksi
gibi hayatım boyunca hep rakı sofralarına çağırıl-
mış, geğirmeler eşliğinde anlatılan anılara dertlere
maruz kalmışımdır. Sanırım tipimden kaynaklı bir
durum bu... Yine de ortama girince asla kıllık yap-
mam. Rakı sofrasında bira yada kola içmem. “Siz
için, ben içmeden de sarhoş gibi davranırım” diye
palavra sıkmam. “S.kicem senin derdini de yoğurt-
lu ağzını da! Bu ne arkadaş tabak içinde kaldık.
Tabakların altında kalan çakmak aramaktan ebem
skildi. Modern dünyada yeri yok bunun.” diye asla
sinir krizi geçirip masaları devirmem. Kuzu kuzu
dinlerim, “eyvallah abi. Çok doğru dedin abi” diye
onaylarım karşımdakini. Üç günlük dünya sonuç-
ta, “Arçırs Paradays başka bir şey ağzıma sürmem”
diye kalp kırmaya lüzum yok.
İşte o günlerde de Arctic Monkeys dinleyen bir
kızdan hoşlanıyordum. İyi bir üniversite bitirmiş,
hem çalışıp hem de doktora yapan, giyimi kuşamı
hipster ile indie arası, sinemadan, edebiyattan an-
layan bu kızla aramızda bir şeyler olacağını umut
ediyor, kendisiyle bir buluşma kovalıyordum. Bir
gün “Yurt dışına gidecek bir arkadaşımızın vedası
var, rakılıycaz, istersen sen de gel” dedi. “Yooooo...
hani arctic, hani monkeys, hani doktora” diye-
rek içimden haykırdım ama “herkesin ağız tadı
kendinedir niye ön yargılı davranıyorum ki hem
ne alakası var tarzı ile rakının” diye bağrıma taş
basarak gittim adresini verdiği salaş meyhaneye.
Bu meyhanenin özelliği, meyhanecinin müşterile-
rine kötü davranmasıydı. Meyhaneci, müşterilerine
kötü davrandıkça, onları azarladıkça, açık açık
“sktirin gidin” dedikçe müşteriler dolup taşırıyordu
masaları.
Giyindim, süslendim meyhanenin yolunu tut-
tum. Ben geldiğimde çoktan başlamışlardı. Nasıl
bir araya geldikleri belli olmayan gruplar vardır.
sandalye getirtmiş beni yanına çağırıyordu. “Güle
güle rakı seven kız, merhaba sarı bıyık” diyerek
yanına çömdüm.
Güzel İnsan, şimdiye kadar gördüğüm bütün
güzel insanların karışımı gibiydi. Bıyıklarının
sarılığını Tuncel Kurtiz’den, göz torbalarını Genco
Erkal’dan, sakalını ve ses tonunu Can Yücel’den,
gözlerinin mavisini Erkan Can’dan, kırışıklıklarını
ise Süleyman Seba’dan almıştı. Ve her güzel insan
gibi biraz aksi, biraz küfürbaz ama kararındaydı.
Ben rakımı tam içecekken, “yanlış!” diye kükre-
di. “Pardon?” diye sordum “rakı öyle içilmez” diye
söze başladı ve yarım saat boyunca bana rakı adabı
dersi verdi. Bu adaba göre bir yudum rakıyı ağzına
götürmeden önce bakmaktan, koklamaya, barda-
ğın kenarını yalamaktan, dibini masaya vurmaya
, buzları elde kaşık ile kırmaktan, içine atmamaya
yarım saat ritüelde bulunmak icap ediyordu. Bu
hesaba göre bir büyük rakı gün boyu içilmeliydi.
Demek adabınca rakı içmek demek sabah 8 akşam
9 işi gücü bırakıp rakı içmek demekti. Nihayetinde
ilk yudumu alıp, balığımı yemeye başlayabilmiştim
ki “Hadi oradan be!” diye tekrar kükredi. Garsonu
çağırdı, benim ziyan ettiğim balığı değiştirdi.
Gözetmen denetiminde rakımı içip, balığımı
yerken sık sık bana bulaştı. Bana sataşmasından
beni sevdiğini anlamıştım, çünkü Güzel İnsanlar
sevdikleri kişilere sataşırlar, sevmedikleri ile ise
muhatap bile olmazlar. Sarı bıyıkları hep ensem-
deydi, soluğunu her daim hissediyordum. Benim
gönlüm ise buraya gelişim sebebim olan kızdaydı.
O ise bir yandan rasta ile muhabbet ediyor, bir
yandan fitnessçının anlattıklarına kahkahalar atı-
yordu. Ve instagram... Günümüzde artık instagram
birer ehli-keyif, iki parça buz olmuştur rakı seven
kız için. Rakının olmazsa olmazıdır. Tıpkı peynir
gibi, kavun gibi her yudumdan sonra alınacak
mezedir İnstagram. Kızın yanındaki sandalye
dolup dolup boşalıyor, masanın bütün erkekleri en
azından fotoğraf bahanesiyle sık sık yanına oturu-
yorlardı. Ben ise sebeb-i mahvıma uzaktan bakıyor,
Güzel İnsan’ın zoraki ritüeller eşliğinde rakımı içip
tıpkı bir çıra gibi yanıyordum.
İstemsiz bir şekilde tek özelliği aynı zamanda
el feneri olarak kullanılabilmek olan tuşlu telefo-
numu cebimden çıkarıp, ışığını yakıp söndürdüm.
Ah benim bu kahrolası tedariksizliğim, en azın-
dan zamanında atak davranıp akıllı bir telefon
alabilirdim. Bu vesile ile belki ben de ona yanaşır,
rakı tutan elinin fotoğrafını çekme bahanesiyle
yerimden kalkıp yanına oturabilir, belki de o ele
dokunabilirdim.
Hareketlerimi an be an takip eden Güzel İnsan
tabii ki bu fırsatı kaçırmadı “Oha tuşlu telefon mu
kullanıyorsun hala” diye kükreyip, öksürük krizine
girerek bir kahkaha attı. “Sen kullanmıyor musun
sanki ey güzel insan?” diye sordum ben de. Ağır
hareketlerle elini cebine attı ve kafam kadar bir
Samsung Galaxy çıkardı. “Yav bu boku da verdiler
elimize, hiç bir özelliğinden de anlamıyorum ki”
diye üstüne bir de şikayet etti. Telefona şöyle bir
baktım, şazam uygulamasını indirmişti. “Şazam
var” diye utandırmak maksadıyla sordum ama
utanmak şöyle dursun “He var. Bak o özellik çok
iyi. Artık yaşım geçti fasılı, musikiyi artık algıla-
yamıyorum. Yoluma yoldaş oluyor bu pezevenk”
dedi. Hayır, Güzel İnsan’lık bu olmamalıydı.
Uygulamayı hem indirip hem de ona pezevenk de-
mek, hem telefonun hastası olup hem de memnun
değilmiş gibi davranmanın güzel insanlıkta yeri
yoktu. “Hadi söyle bir şarkı, ama yaklaşıp söyle çok
gürültü var. bak şıp diye bilecek pezeto” diyerek
Samsung’unu ağzıma dayadı.
Başta dediğim gibi rakı kültürüm hiç yoktur, ne
fasıl severim ne de sanat musikisinden anlarım.
Sarhoş olduğumda ise hep neşeli şarkılar dinler,
söylerim. Sarhoş muydum? Evet, hem de çok.
Dertli miydim? Ona ne şüphe. Ben de o an aklıma
gelen en dertli parça olan Cranberries’den Zombi’yi
söyledim şazama. “İn yor heeed in yor heeed zoo-
ombi zooombiiii” diye önce utangaçça mırıldan-
dım. “Daha yüksek söyle yoksa algılayamaz” diye
uyardı. “İn yoor heeeed in yor heed zombiieeee oh
oh oh hey hey yooo ay ay” diye bağırmaya başla-
dım. İşte o an tıpkı neyzenin eline neyini alması
gibi masadaki herkes sustu, instagram sustu,
kahkahalar kesildi. Sadece benim sesim duyuldu
meyhanede, öyle bir dem tutturmuştum ki sanki
Samsung elimde çatlayacaktı. “its not family, in
your head, they are fighting with their bombs with
their tanks in your head zombi zombi” diye ardı
ardına sıraladım sözleri. Rasta başını önüne eğmiş
dertleniyordu, Fitnessçı gamdan six packlerini
kanatırcasına sıkıyordu, kızın ise gözlerinden sicim
gibi yaşlar akıyordu. “Yeteerr. Kâfi. Ver bakiim”
diye telefonunu elimden aldı Güzel İnsan. Mey-
hane yeniden eski gürültüsüne kavuşmuş, biz ise
şazamın şarkıyı söylemesini bekliyorduk. Aradı
şazam, bekledik bekledik sonra ekranda “Tatyos
efendi” yazısı çıktı. “Bozuk bu, bilemedi” dedim,
Güzel İnsan ise “hadi oradan be. Şazam asla yanıl-
maz” diye itiraz etti.
Rakımıza tekrar döndük. Bir ara “bak evlat sen-
de iş var. Ben adamı gözünden tanırım söyle ba-
kalım Güzel İnsan olmak ister misin? ” diye sordu
bana. Şaşırmıştım. Cinsellik beklentisiyle geldiğim
bu gecede böyle bir teklif tüylerimi diken diken
etmişti, ne diyeceğimi bilemiyordum. Bir öksürük
krizinden sonra “artık bir ayağım çukurda. Uzun
zamandır yerime birini arıyordum. O kişi sensin,
seni yetiştireceğim” diye devam etti. “Aman baba
sen bizi de gömersin” diye itiraz ettim, “hassiktir
oradan be ölüyorum ulan ben. Güzel insanlığın
ilk özelliği; ne çok sağlıklı, ne de ölecek kadar
sağlıksız olmaktır. Hep diken üzerinde olmalıdır
güzel insan. Aha şimdi gidiyor diye bakmalı ona
insanlar” dedi ve cebinden buruş buruş bir röntgen
filmi çıkardı. “sizin mi?” diye sordum. “hayır, Can
Yücel’in” dedi ve “bak nerede ciğer? Ara ki bulasın
ciğeri. İşte güzel insanlık budur, bizimki de güzel
insanlık mı be! Kurtiz’in bende bir karaciğer ultra-
sonografisi var evde halıleks olarak kullanıyorum,
o kadar büyük. İşte güzel insanlık budur. Var mısın
bu işe, varım dersen bütün arşivimi sana açmaya
hazırım” dedi kollarımdan tutarak. “Bakın ben
kokteyl seven bir insanım, ayrıca yüzmeyi de çok
severim” diye itiraz ettim. “Tamam işte sen kendi
kurallarını getireceksin bu işe. Yarın kesin bulu-
şalım” dedi. O sırada meyhaneci geldi ve “sktirin
gidin meyhanecilik yapmak istemiyorum artık
anlıyor musunuz. Mavi ciıns mağazası yapıcam bu-
rayı neden anlamıyorsunuz, neden izin vermiyor-
sunuz” diyerek bütün masayı kovdu meyhaneden
, “aman be ömer baba, seni tatlı huysuz. Hadi bize
birer yolluk getir de evimize gidelim” dedi herkes.
Yolluklarımızı içtikten sonra dağıldık. Şarkım,
fitnessçıyla rakı seven kızı yakınlaştırmıştı “Biz
cenk’in kanayan six pack’lerini sarmaya eve gidi-
yoruz Umut. Sen ne yapacaksın?” diye sordu bana
kız. Güzel İnsan’ı evine (Terrace Fulya’da kalıyor-
du) bıraktıktan sonra eve giderken Yahya Kemal’in
sözlerini düşündüm. Doğruydu, rindlik fıtrat
işiydi, sonradan giyilecek bir ceket asla değildi.
 daha geli iydi?
Bu yaşla i daha Ya o iki? O iki de
gel ez, öyle düşü üp i daha gel ezdi.
du a. Git, hayaı tadı ı Tadı ı çıka a ada
çıka dedi ve gii sa ki gii gül gi i iki, gii
dü ya ı e üyük sı ı ı gül gi i o iki, oy
ve i gi i. O giikte ya ışa e ! diye
so a yaşı ı düşü dü . i üddet üzüldü .
Doğ u söylüyo du u “o a o u a a
yaşla i daha gel ez- ve diği akıla he kesi
di. Peki iki? İki yaşı i uyduğu i gezege
düşledi . He kesi
yaşı ı tadı ı çok
çıka dığı, içi de
ey i diye oy a-
ya teyzele i oldu-
ğu, s.ke he tü lü
s.ke diye ço ukla ı
hoplayıp zıpladığı,
ki se i hiç i şeyi
düşü ediği i
gezege düşledi .
Ve küfü et eyi hiç
sev ediği halde
se i ve e eği aklı
s.keyi dedi .
 h e ha a sevgili Peki, iz u u üze i e e yapık? destek ol ala ı ı ve elle i de gele
A Rak Müzik sayfala ı
oku la ı ,
Eleşi iyi toplu a değil de ke di ize
i yö elik, şapka ızı ö ü üze koyup
ya dı ı yap ala ı ı ekliyo uz.

düşü dük ü? Ta ii ki hayı ! Tek yap- Şi di siz köşe izi oku ke e de e

Be de ye i a yo yap- ığı ız sayfa ızı et aı ı dike li telle de he uzu saçlı kıvı ığı a yoda
ışı . Be i ta ıya la çevi ip editö de e köpeği u sayfaya so a yapığı gi i saçı ı yıka ış ve
asla oku la ı ı ka şısı a daha da yaklaş ası ı ö le ek oldu. yıka a ış halle i i kıyasla ası ı
u vaziyete çık aya ağı- Dost da duysu düş a da; Rak Müzik yapa ağı .
ı, hasta da olsa ölse köşesi u da öyle i işgal köşesidi .
de ki se edi ölüyü Daha se t daha a a şist, daha si i li, “evgile i le,
utlaka de i o tu la çıka ağı ı ili le daha saldı ga i sayfadı . İşle i u Ozzy Yu datapa
fakat a ık du u la değişi. Na e De gisi oktaya gel esi i iste ezdik a a iz
oku la ı a ası da yapı ıla gizli i a ket alta aldıkça siste aik i içi de yok
so u u da oku la ı e az sevdiği köşe se- ediliyo uz. Bi avuç oku u uzda ize
çildik ve u se epte dolayı iki ko a sayfa
ola Rak Müzik sayfala ı editö yel da ele
so u u gö düğü üz gi i i az küçültüldü.
Hepi ize çok teşekkü ede iz sevgili Na e
De gisi oku la ı, vallahi avo, e diyeli ..
 Hırsız yakala a
sevi i ve üzik
A a a dü ya
üze i de hı sızlık
ile u kada çok
ilgile e aşka i
illet daha va
ıdı il iyo u .
A a izi e çok ilgile diği iz ko ula da
i isi i hı sızlık olduğu u hepi iz iliyo uz.
Hı sız kovala ak izi içi i eşe u su u-
du . Mesela siz koşu , aşka
i a kadaşı ız da hı sız va
diye a ka ızda ağı sı ,
millet size çelme takmak için
i i iyle ya ışa akı , ye e
düştüğü üzde olayda hiç
ha e i ol aya i sa la sizi
tek ele ek içi i i le iyle
kavga ede eki .
O tada eli le iş, tespit
edil iş i hı sız va sa ale i eşesi e
değ eyi gitsi . He kese i a geli , he kes
hı sızı yakala ayı gö ev edi i ke di e.
Bu iş, polisi işi de ede he kes hı sızı
so gula , e e o çaldı diye tespit ede .
Aslı da u adaki sevi ç, hı sızlığı yapıl ış
ol ası da çok, hı sızlığı a laşıl ış ol ası
sevi idi . Ki se iye hı sızlık yapıldı diye
düşü üp uta az, he kes ağ u du , he kes
akuldü . Belki üyük ko uşa ağı a a
he kesi polis olduğu i toplu da he kes de
suçludu . Bu yüzde sevi i iz hı sız gö ü e,
özellikle yakala ış hı sız gö ü e. O u
kıskıv ak yakala ası, izi ütü suçla ı ı-
zı kapaı çü kü.
Müzik dü yası da ise hı sızlıkla , ildiği iz
gi i al ış aşı ı git ektedi . Özellikle Tü k
Ro k piyasası da i şa kıyı, i sa atçıyı
eğe eyi gö ü , he e i i
a i o şa kı a ak diye çıka
o taya. Evet çoğu za a ge -
çekte a ak çıka , siz de yuh
u kada da ol az ki diye
di le si iz şa kı ı o ji ali i
ve Tü kçe ve siyo u u. Ke iz
gi i di le iş ve işi kötüsü
eğe işsi di a ak şa kıyı.
A akla ayı yakalaya a ka-
daşı ız ise yüzü de ağ u
i gülü se eyle di lei size tek tek a ak
i t o’la ı, if’le i, aka atla ı... A kadaşı ız
i polisi ve işte o a da ii a e polise
güve duya , hı sıza küfü le salla sı ız. Evet
hı sızlık üze i de düşü ül esi ge eke i
kav a dı fakat hı sız yakala a sevi i daha
da düşü ül esi ge eke i kav a dı .
 Sa t i i m m i ?
takvi i
Hayaı oyu a ödev yap akta ef et ei .
Bu ödev özellikle su ula i ödev ise hep e el
te le i döktü . İlkokulda aşlaya ak tahsil haya-
ı ı he dö e i de ödev yapa ke utlaka i
so u çıkı çü kü. Ya evde kağıt kal adı, ya dol a
kale i ü ekke i akı, ya ödevi üze i e çay
döküldü, ya ilgisaya ozuldu a a illaki hep i
şeyle oldu. Bütü u la yet ez iş gi i ödev
ve eye le kalıyo uş söyle ile i i üze i de
yapığı st es ve askı ge çekte hayaı ı çü ütü
dese ye idi . Bu yaşı da ile ge ele i hale öde-
vi ve eyi u utuğu içi ü ive sitede ezu
ola adığı ı üyala ı da gö ü , gözyaşla ı içi de
uya ı ı . Ödev aşı da ağlaya öğ e iydi e .
Hadi ödev eyse de ho ala ı ödevi su u u a
da pua ve ele i e i ge çekte deli i di. Çü kü
e i ütü ödevle i de su u hep e aı.
Ödevi ke a ı a ya i pi i ç a ığı yapışı , ya i
ye i de siga a ya ığı olu , ya çok i e i kağıt
kulla dığı içi yazıla a kaya geçe , ya yazıla
düz saı la hali de değil de
ayı da aşağıya koşa keli-
ele yığı ı şekli de aka dı ya
da kı ış kı ış epte taşı dığı
he hali de elli i poşet
dosya ı içi de tesli edili di
ödevle i .
Ü ive site de ho a ız ödev
ola ak i yat p ojesi yap-
a ızı söyle işi. Çizi
ola ak değil, sayısal ve ile
ola ak hazı la a ak u ödevi
so u da ho a hesapladığı ız
değe le i ilgisaya a akta a ak
ve i si ilasyo p og a ı da
yatla ı ız vü ut ula akı.
Ödevle i izi alıp ho a ı
odası da topla dık. Ah Ho a
odala ı... Ho a odala ı ı
a a so u dostla . Başka i
za a u a ı akade ik
hayata ho a odala ı ve deko-
asyo u adlı çalış a ı sizle
paylaşı ı . Neyse, ihayet
sı a a a geldi. Ho a kı ış
kı ış hazı ladığı ödevi eli e
aldı ve ulduğu değe le i
ilgisaya a gi di. Ek a da i
de iz va dı ve suyu üstü -
de yat değil, sade e yaı ı
di ekle i va dı. Uta ı da
ye i di i e gi işi , i ay-
dı ge e gü düz hazı ladığı
yaı at ışı. A kadaşla
işte u! dedi ho a ız, iyi
akı u a, işte ühe dislik u değildi !
diye sı ıfa sesle di. He ho a ı daha fazla
e i uta dı ası ı e gelle ek içi he
de yapığı ödevde e i olduğu içi
işö tü ü ö ü ü ilikleye ek ö e çıkı
ve Ho a ! Nota ii az hakkı ı kulla a i-
li iyi ? Biliyo su uz u e i yasal hakkı
dedi . Ho a ız hay hay dedi ve e a e akık.
Ödevi i gidiş yolu çok doğ uydu a a sade e
p oje i e aşı da aldığı i katsayı ya lışı.
Of ödö sü üz ho a e o katsayıyı al ışı ,
O. olduğu u duy a ışı siz a laı kö diye ek
özü diledi . Ho a ız ise e i üze i de de s
ve eye deva ediyo du. İşte ço ukla ! Mü-
he dislik öyledi , aşta yapığı ız ufak i hata
katla a ak üyü ve so u da ge iyi aı ı sı ız
diye ek de si ii di.
Bi şekilde Ü ive site ii. A ık u da so a
ödev yap aya ağı de ke , u esleği seçi .
E kaçığı , e ef et eiği şey e i ul uştu.
A ık he hata i ödev yeişi e ge ekiyo du.
Yılla ı , he hata ödev yeişi eye çalışa ak geç-
i. Ke a ı yı ık, üze i e i şey dökül üş, yazıla ı
ya uk, ölçüsü ya uk , üze i de ye ek ye il iş
o kada çok kağıt ve di ki de gi g aike le i e
hayaı dö e ödevi aşı da ağlaya ço uk’ta
sa itle iş gi iydi. Ve e so geçe yıl Na e De -
gisi ile ge çekte ela ı uldu diye ili i .
De gi i ilk sayısı o ak ayı a de k gele eği içi
, de gi i ilk sayısı da i takvi i ve ek
isiyo du . He e ha ekete geçi ve i takvi
hazı la aya aşladı . Bu de gi fa klı i de gi
ola akı ve ta ii ki de takvi i de fa klı ola akı.
ka eli, he gü ü tek tek çizi le a laıldığı,
ay a la ve özel gü le i de ih al edil ediği
u gö düğü üz takvi i hazı ladı so u da. Fakat
geli gö ü ki işle aksadı, de gi o ak ayı da çıka-
adı. Ne edeyse a t ayı a gel işik ve daha ilk
sayıyı ii e e işi ile. Ma t ayı da çıka ak i
de gi i takvi hediye et esi çok saç a ola a-
ğı da iste eye ek de olsa takvi p ojesi i afa
kaldı dı . G aike a kadaşı ı oşve ha ı, iz
o u se eye ’ya uya la ız, ve i iz de giyle e-
a e diye ek e i yü ekle di esi de u ku az
ka a ı al a da ol oy a ışı.
Ve i yıl su gi i geçi. Şi di eli izde tutuğu uz
sayı ile e a e de gi ile takvi ve e za a ı da
gelip çaı. Takvi i ilgisaya aha ei ile
yılı a uydu duk, at aada asıla ak hale gei -
dik. Fakat i so u va dı! De gi i hediye eiği
takvi , de gi i kaı oyu-
tu daydı. Ölçüyü hesapla ayı
u ut uştu . Çok güzel ol uş,
asa ız da u u de gi i a ası a
asıl koy ayı düşü üyo su uz?
diye at aada uya dıla . Ça şaf
gi iydi, ev esi takı ı gi iydi
u takvi ! He e yaza akık
kapağa, yılı ev esi
takı ı ızı iste eyi u ut ayı-
ız ı yaza akık? E aşta
i ya lış yap ış, üze i e de i
sü ü za a ha a ışı ve şi di
eli de hiç i şey yoktu. Tıpkı
yaı gi i takvi i de at ışı.
Ye ide ü ive site yılla ı a,
ho a ı odası a ve e i
üze i de sı ıf a kadaşla ı a
ve diği ühe dislik de si e ge i
dö üştü . Bi i sa ı haya-
ı da g a ile le e ol az ı
dostla ? Yaşadıkla ı da i ok
öğ e e işi e de ek ki...
“özü kısası hiç ’i zo -
la aya ağı . Al ak isteye
olu sa ke disi e takvi i i
sata ı . A a ala ak ola kişi
öyle güzel i pa a ve elidi
ki hayaı ı u da so a ödev
hazı la ada sü dü e il eliyi .
Be i gö e le haa o u eskide
ka ikatü isi a a şi di eşşek
gi i geziyo de elile . Pa ası
ola gelsi , ko uşalı .
 Tekrar merhaba sevgili Naber Dergisi okurları,
İşte yine eğrisiyle, doğrusuyla bir Naber Dergisi’nin daha sonuna
geldik. Her şeyden önce okurlarımız arasındaki bir şüpheyi dillen-
direlim. Acaba bu sayı Naber Dergisi’nin son sayısı mıydı? Bu dergi
bir daha çıkmayacak mı? Ne bu şüphe girdabı ulan?
Ah sevgili okurlar, bilmenizi isteriz ki biz bu derginin temellerini
2009 yılında atarken tek bir soru sorduk ve bu soru; “ya bir yol
bulacağız, ya da bir yol açacağız” dı. Bu dergi acaba yolunu bulan
bir dergi mi olacaktı, yoksa yol açan bir dergi mi olacaktı? Dostlar,
yolunu bulmak kolaydır, birileri her zaman yolunu bulur diğerleri
de “ vaay, yolunu buldu” diye onlara imrenir. Ama bizim için önemli
olan yol açmaktır. Ve geçen bir yıl içinde biz bu yolu az da olsa aç-
tığımıza inanıyoruz. Ne mutlu ki bize bir yıl gibi kısa bir zaman için-
de Naber Dergisi çizerlerinden ve okurlarından bağımsız ama aynı
zamanda hem çizerleriyle hem de okurlarıyla dayanışma içinde bir
dergi olmayı başardı. Her şeyden önce bu süreçte bize destek olan
bütün okurlarımıza ve çizerlerimize teşekkür ederiz.
Peki şimdi ne olacak? Tamam mı, devam mı? Tabii ki de devam,
unutmayın ki Naber bir ruhtur, yeryüzünde gezen bir hayalettir. Ve
bu ruh, ister dergi formatında vücut bulsun ister başka bir formatta
görünsün dünya döndükçe hep bizimle olacaktır.
Peki dergi çıkacak mı? Evet çıkacak, ama bu formatta çıkmayacak.
Biz ilk dört sayılık hedefimizi tamamladık. Belli bir süre sonra elini-
ze alacağınız Naber Dergisi, bambaşka bir dergi olacak. Kimi okur-
larımız “çok bozmuşlar, asıl ilk dört sayısı güzeldi” diyecek biliyoruz
ama biz hiçbir zaman sahiplenmenin, korumanın dergisi olmadık.
Aksine, dünyanın bozuldukça, yıkıldıkça daha güzel bir yer olacağı-
na inanıyoruz. Tekrar dergiye dönecek olursak, bizim gayemiz daha
çok çalışıp size bu ilk dört sayıyı unutturmaktır.
Yakında başka bir formatta ama tabii ki Naber ruhunu koruyarak,
karşınızda olmak umuduyla, hepiniz kendinize iyi bakın.
Hayata karşı söyleyecekleriniz bitmesin.

ISSN 2149-1887
2015 / 02
SAYI: 02 / FİYATI: 7 TL ISSN 2149-1887
KKTC FİYATI: 7.75 TL
2015 / 03
9 772149 188000 SAYI: 03 / FİYATI:
KKTC FİYATI: 7.757 TL
9 7 TL
772149 188000
ISSN 2149-1887 2015 / 01
7 TL
SAYI: 01 / FİYATI: TL
KKTC FİYATI: 7.75

9 772149 188000

Barış Manço
- Burak Saka -Sağlı
Umut Sarıkaya k - İngilizce
Anton Çehov - Müzik - Bomba Çıkmazı-Cinsellik - Bir takım Yazılar
-
n Ali Ediz - Rak
Hasa lilik Dünyası
i - Sevim Olmaz Olur mu
gage - Panik Ailes İçinden Ayrıntılar?
Kaptan Flig Mort türler - Hayatın O Kadar!
Buna Anlatan Karika
n, Onu 7 Lira - OHA! Vermem
O Zaman, Ne Kadar?
Bizi Bize Anlata - Hmm, Peki Alıyorum k Değiliz!
Sana Gelmez Abi
a Dergi Aldıraca
ım, Kimseye Zorl
Peki Tespit? - Tespitim

Sen Bilirsin Can 2/17/15 3:08

PM

Naber Dergi Yayın Prodüksiyon Reklamcılık Sanayi ve Ticaret Limited Şirketi adına
İmtiyaz Sahibi: Umut Sarıkaya Yazı İşleri Müdürü: Umut Sarıkaya
Adres: Yıldız mahallesi, Serencebey yokuşu Hasırcı veli sokak No:2 daire 6 Beşiktaş / İstanbul
3 AYLIK YAYGIN SÜRELİ YAYIN İletişim: naberdergi@gmail.com Baskı: UNİPRİNT BASIM SAN.VE TİC.A.Ş .Adres: Ömerli mahallesi,
2016/01 / SAYI: 04 - ISSN 2149-1887 Hadımköy-İstanbul cad. no:159 Arnavutköy/İstanbul Tel: 0212 798 28 40 Genel Dağıtım: DPP ( 0212 622 22 22 )
Naber dergisinde yayımlanan tüm karikatür, yazı, espri ve karakterlerin yayın hakları saklıdır. Yayınevi, çizerin ve yazarın yazılı izni alınmaksızın hiçbir yazılı, baskılı ve görsel yayın organında ve sanal ortamda kullanılamaz.