Lewis Carroll’un Alice Harikalar Diyarında’sı içerdiği görsel imgelerle okuyucuların zihninde muazzam bir dünya oluşturmuştur.

Kitapta
Alice’in harikalar diyarına gitmesi, orada birtakım maceralara atılması ve geri dönmesi anlatılır. Alice harikalar diyarında yedikleriyle ve
içtikleriyle sürekli büyüyüp küçülmektedir. Alice’in boyutlarındaki bu değişiklikler kitapta mekan ölçeğiyle karşılaştırmalı olarak anlatılır.
Alice’in büyürken kolunun pencereden taşması, kafasının evin tavanına çarpması gibi.. Zihnimizde oluşmuş sabit pencere ölçüsüyle
karşılaştırarak Alice’in ne kadar büyüyüp küçüldüğünü hayalimizde canlandırabiliyoruz.

Bazı edebi türlerde kendine has söylemler vardır. Örneğin masallar ‘evvel zaman içinde’ başlar ve sonunda ‘gökten üç elma’ düşer. Böylece
anlatıda kurgusallığın belirtilerini kendine has söylemlerle hissettirir. Yazar, bu metaforlarla okuyucusunu sonsuz anlatı evreninde dolaştırır.
Ancak bunu öyle etkileyici biçimde sunar ki, bir düşüncenin öznesi kurgusal bir özneye dönüşür dönüşmez bizim gerçeğimiz oluverir ve
okuyucular anlatıda ‘her şeyin mümkün olabildiği bir dünyanın’[3] varlığına inanır. Bu da okuyucuda çok güçlü bir gerçeklik-zihnimizde var
olan bir gerçeklik- hissi uyandırır.

Özetleyecek olursak, kurgusal mekanlar belleğimizin müzesinin birer parçasını oluştururlar. [4]Kahramanlar ve mekanlar gözden kaybolur
ancak imgelerinin asla yok olmayacağı da su götürmez bir gerçek.