Mit – definicja

To opowieść, która wyraża i organizuje wierzenia danej społeczności, opowiada

zwłaszcza o początkach świata, o powstaniu bogów i ludzi, o uczuciach, prezentuje
historie wielkich rodów. To co niejasne, chwiejne, nieokreślone otrzymuje wyraz i
kształt w opowiadaniu mitycznym lub w obrzędzie rytualnym. Bohaterami mitów są
postacie obdarzone nadprzyrodzonymi umiejętnościami. To również opowieść o
charakterze sakralnym (religijnym), odwołująca się w swoim przedstawieniu do
odległej przeszłości.

Funkcje mitów
 poznawcza – umożliwiają interpretację zjawisk przyrody, np. burze z
piorunami, następstwa pór roku

 światopoglądowa – jako podstawa wierzeń religijnych

 sakralna – poprzez powiązanie z kultem bóstw i rytualnych obrzędów, mity

tworzyły więź społeczną, uświadamiały odrębność i tożsamość danej
społeczności, określały obyczaje i tradycje

 kulturotwórcza – inspirująca dla poetów, rzeźbiarzy, malarzy, architektów.

Mity dotyczą sfery świętości-sacrum(łac.sacrum"to,co święte").Rządzi

nią tajemnicza,nadludzka siła, wzbudzająca zarazem strach i
fascynację.Można ją nazwać losem lub bogami.Przeciwieństwem
sacrum jest profanum,sfera doświadczeń codziennych,pozbawionych
jakiejkolwiek cudowności(łac.pro'przed',fanum'miejsce święte').
Fetyszyzm jest najstarszą formą religii greckiej polegającą na oddawaniu
czci przedmiotom martwym :-)

Hellenizm – współczesna religia politeistyczna, której wyznawcy czczą

bogów starożytnych Greków. Termin hellenizm został po raz pierwszy użyty przez
cesarza Juliana Apostatę (331–363) na określenie odnawianej przez siebie religii
pogańskiej. Z braku bezpośredniej ciągłości ze starożytnymi wyznawcami, hellenizm
przyjmuje metodologię rekonstrukcjonistyczną.
Politeizm, wielobóstwo
Ikarowy Wyrażenie wywodzi się z mitu o Dedalu i Ikarze. oznacza młodzieńcze marzenia i
lot Ikar podczas lotu na skrzydłach z wosku i piór ideały, których nie można
wzbił się za wysoko, słońce roztopiło wosk i zrealizować ze względu na
bohater zginął w morzu. twarde prawa rzeczywistości
Koń Od drewnianego konia, którego w dziesiątym roku zdobycz przynosząca zgubę,
trojański wojny przyjęli Trojanie od Greków, w rzeźbie było złowrogi podarunek
wojsko greckie, podstęp Greków zadecydował o
ich zwycięstwie i losach Troi.
Pięta Achilles jako niemowlę był kąpany w wodach czyjaś słaba strona
Achillesa Styksu, aby zyskać nieśmiertelność. Matka Tetyda
trzymała chłopca za piętę, w którą Achilles został
ugodzony strzałą Parysa i zginął.
Puszka Z mitu o Pandorze. Gdy bogowie zesłali na ziemię spotęgowane zło, nieszczęście,
Pandory Pandorę, pierwszą kobietę, wyposażyli ją w przykra i nagła niespodzianka
tajemniczy pojemnik, który zabronili otwierać.
Pandora nie posłuchała nakazu i namówiła męża
do otwarcia puszki, w której  ukryte były wszystkie
nieszczęścia i choroby.

Plan wydarzeń Mitu Tebańskiego - dzieje rodu

Edypa
1. Objęcie władzy przez Lajosa
2. Porzucenie syna w górach
3. Znalezienie dziecka i oddanie go władcom Koryntu
4. Wizyta Edypa u wyroczni
5. Opuszczenie Koryntu przez Edypa
6. Śmierć Lajosa i jego sługusów z rąk Edypa
7. Przybycie Edypa do Teb
8. Związanie się Edypa z Jokastą i ludem tebańskim
9. Zesłanie przekleństw na Teby
10. Poszukiwanie winnego mordy Lajosa
11. Dojście do prawdy. Edyp morderca
12. Opuszczenie Teb przez Edypa
13. Objęcie władzy przez synów
14. Wojna bratobójcza
15. Decyzja Kreona o zbezczeszczeniu zwłok Polinejkesa
16. Pochowanie Polinejkesa i złamanie zakazu przez Antygonę
17. Wyrok śmierci na Antygonę
Plan wydarzeń Wojny Trojańskiej
1. Ślub boginki morskiej Tetydy z księciem tesalskim Peleusem.
2. Pojawienie się na weselu bogini niezgody Eris.
3. Przekazanie złotego jabłka Afrodycie przez Parysa.
4. Powrót Parysa na dwór królewski.
5. Porwanie żony Menelaosa przez goszczącego na dworze lacedemońskim
Parysa.
6. Wielka złość w Grecji z powodu "podeptania" praw gościnności przez
Parysa.
7. Postanowienie wojny, objęcie dowództwa przez Agamemnona, brata króla
Menelaosa.
8. Gotowość do walki potężnych i silnych wojsk Hellady, brak Achillesa, bez
którego według przepowiedni Troja nie zostanie zdobyta.
9. Odnalezienie przez Odyseusza ukrytego wśród córek królewskich Achillesa.
10. Brak wiatru na morzu, uniemożliwienie poruszania się statków.
11. Ofiarowanie córki Agamemnona
12. Przepowiednia Kalchasa. Troja zostanie zdobyta po dziesięciu latach
walki.
13. Zaatakowanie Troi, sprawne odparcie ataków przez dzielną obronę Trojan.
14. Organizacja turniejów dla poszczególnych rycerzy. Wyróżnienie się
Achillesa.
15. Wypełnienie się przepowiedni Kalchasa o dziesięcioletniej wojnie.
16. Kłótnia Achillesa i Agamemnona
17. Zabicie Patroklosa przez Hektora.
18. Smutek i płacz Achillesa po śmierci najlepszego przyjaciela Patroklosa.
19. Zemsta Achillesa na Hektorze.
20. Wizyta ojca Hektora Priama u Achillesa.
21. Zlitowanie się Achillesa, oddanie zwłoki zrozpaczonemu ojcu.
22. Śmierć Achillesa ugodzonego strzałą Parysa.
23. Kłótnia Odyseusza i Ajaksa o zbroję po zabitym bohaterze.
24. Samobójstwo Ajaksa.
25. Śmierć Parysa.
26. Kradzież Palladionu
27. Opuszczenie Troi przez Greków.
28. Opanowanie Troi przez Greków, przygotowanie i realizacja bardzo
skutecznego spisku.
29. Pogodzenie przez Afrodytę Menelaosa i Helenę.
30. Powrót Agamemnona wraz z gwardią, łupami i jeńcami do domów
Mit o Prometeuszu
Plan wydarzeń:
1.Stworzenie człowieka przez Prometeusza z gliny pomieszanej ze łzami.
2.Wykradnięcie przez tytana iskry z rydwanu słońca.
3.Ofiarowanie ludziom ognia.
4.Zemsta Zeusa.
5.Stworzenie przez Hefajstosa Pandory.
6.Sprowadzenie Pandory z puszką na Ziemie.
7.Odrzucenie Pandory przez Prometeusza.
8.Przyjęcie przez Epimeteusza Pandory.
9.Ostrzeżenie brata przez Prometeusza.
10.Namowa Epimeteusza przez Pandore do otworzenie tajemniczej puszki.
11.Otworzeni puszki i wypuszczenie zła na świat.
12.Podstęp Prometeusza przeciwko Zeusowi.
13.Zemsta Zeusa.
14.Przykucie Prometeusza do skały Kaukazu.
15.Wyjadanie wątroby Prometeusza przez sępy.
16.Uwolnienie Prometeusza przez Heraklesa.

Plan wydarzeń - Mit o Demeter i Korze.

1. Zabawa kory na łące
2. Przestrogi matki
3. Historia życia Narcyza
4. Zerwanie kwiatu
5. Porwanie Kory przez Hadesa
6. Bohaterski czyn przyjaciółki Kyane
7. Poszukiwanie córki
8. Rozpacz Demeter
9. Klątwa rzucona na ziemię
10. Spotkanie z boginią ciemności, Hekate
11. Rozmowa Demeter z bogiem słońca, Heliosem
12. Kompromis pomiędzy Hadesem a Demeter
13. Powrót Kory pod imieniem Persefona
14. Powrócenie na ziemię plonów
15 Szczęśliwe zakończenie historii

Plan Ramowy i szczegółowy mitu ,,Dedal i Ikar''

Plan Ramowy:
1. Sława Dedala w Atenach.
2. Ucieczka na Kretę.
3. Plan ucieczki.
4. Ucieczka.
5. Śmierć Ikara.

Plan Szczegółowy:
1. Sława Dedala w Atenach:
a) cudowne rzeźby,
b) wynalazki.
2. Ucieczka na Kretę:
a) wynalazek ucznia,
b) zazdrość Dedala,
c) śmierć Talosa
,d) ucieczka z Aten.
3. Plan ucieczki:
a) prośba Dedala o pozwolenie powrotu do Aten,
b) odmowa króla Minosa,
c) desperackie rozmyślanie Dedala o sposobie ucieczki.
4. Ucieczka:
a) Podglądanie ptaków i budowa skrzydeł,
b) przestroga dla Ikara.
5. Śmierć Ikara:
a) lot ojca i syna nad morzem
,b) zachwyt Ikara i wzbijanie się ku słońcu,
c) przerażenie ojca i nieudana próba ratunku.

Dodatkowe Informacje:
Dlaczego Dedal zabił Telosa?
Telos wynalazł koło garncarskie, Dedal był tak zazdrosny iż go zabił.

Dlaczego król Minos odmówił Dedalowi powrotu do Aten?

Król Minos odmówił Dedalowi powrotu do Aten ponieważ Dedal był jego
przyjacielem a także doradcą, znał też wiele tajemnic króla a także jego
największy sekret.

Jak Dedal wpadł na pomysł aby zbudować skrzydła?

Dedal pewnego dnia oglądał odlatujący klucz ptaków, myślał gdyby on mógł
wzbić się w powietrze i wrócić do Aten, ta myśl krążyła mu po głowie dniami aż
w końcu pracownia była zasypana piórami. Dedal zbudował skrzydła,
wypróbował je i wzleciał w powietrze. Gdy przetestował już skrzydła wrócił na
ziemię i takie też przymocował Ikarowi aby jako jego syn też wrócił do Aten z
nim, przed wzlotem powiedział on też ,,Ikarze, nie leć zbyt blisko słońca bo
wosk stopnieje, nie leć za blisko morza, bo morskie fale zwilżą pióra które
staną się ciężkie.'' po tych słowach wzbili się w powietrze. Ikar z zachwytu że
lata zapomniał o słowach ojca i wzleciał ku słońcu a wosk zaczął się topić,
Dedal widząc to podleciał wyżej i krzyczał do Ikara lecz szum morza i głos
ptaków go zagłuszyły. Ikar spadł do morza umierając. Od tego momentu na to
morze mówią ,,Morze Ikaryjskie'' . Mam nadzieję że pomogłam

Mit o Syzyfie 

Plan wydarzeń :

1) Syzyf królem potężnego Koryntu 

2) Uczestniczenie w ucztach na Olimpie 

3) Plotkarstwo Syzyfa i ujawnienie tajmenicy Zeusa

4) Skazanie na śmierć króla Koryntu

5) Podstęp Syzyfa i szczęśliwe życie ludzi na ziemi

6) Interwencja Zeusa - Uwolnienie Tanatosa przez Aresa

7) Skargi Syzyfa na niedobrą żone Hadesie 

8) Powrót Syzyfa i długie spokojne życie 

9) Drugie spotkanie z Tanatosem i śmierć Syzyfa

10) Kara dla podstępnego króla Koryntu

Mit o rodzie Labdakidów

Założycielem rodu był Kadmos, brat Europy, uprowadzonej przez Zeusa, który przybrał postać
byka. Jego następcą był Labdakos, a później jego syn Lajos. Został on przeklęty przez króla
Elidy Pelopsa, ponieważ doprowadził jego syna Chryzypa do samobójstwa. Wyrocznia delficka
ostrzegła Lajosa, iż zginie z ręki syna. Kiedy więc Lajosowi i jego żonie Jokaście urodził się syn,
oddali go słudze, by porzucił dziecko w górach. Ten jednak oddał chłopca pewnemu pasterzowi z
Koryntu. Ów ulitował się nad niemowlęciem i przyniósł je na dwór króla Koryntu, Polibosa.
Jego żona, Merope, była bezdzietna, toteż zajęła się chłopcem jak własnym synem. Nazwano
go Ojdipusem (Edypem), tzn. “nabrzmiałonogim”, gdyż przed porzuceniem przekłuto mu pięty,
które spuchły. Rósł, więc Edyp jako królewskie dziecko.

REKLAMA
Gdy dorósł, ktoś poinformował go złośliwie, że jest tylko przybranym synem
króla. Polibos i Merope zaprzeczali. Edyp udał się do wyroczni delfickiej,
a ta powiedziała mu, że zabije własnego ojca i ożeni się z matką. Będąc
przekonanym, że Polibos jest jego prawdziwym ojcem, młodzieniec już nie
wrócił do Koryntu. Przechodząc przez wąwóz w górach, zabił w sprzeczce
jakiegoś rycerza i zabrał jego zbroję. Dotarł do Teb. W mieście żył
okrutny potwór, Sfinks. Zadawał przechodzącym zagadkę, a ponieważ nikt
nie potrafił jej rozwiązać, każdego zabijał. Zagadka brzmiała: Co to za
stworzenie, które rankiem chodzi na czterech nogach, w południe na
dwóch, a wieczorem na trzech. Edyp odgadł, że chodzi o człowieka i
poszczególne etapy jego życia - niemowlęctwo, wiek dojrzały i starość.
Pokonany Sfinks rzucił się w przepaść. W ten sposób Edyp uwolnił miasto
od potwora i w nagrodę dostał rękę królowej-wdowy. Przepowiednia się
spełniła. Zabitym rycerzem był bowiem Lajos, a królowa-wdowa jego żoną,
a matką Edypa - Jokastą.

Z Jokastą miał Edyp dwóch synów, Eteoklesa i Polinejkesa i dwie

córki, Antygonę i Ismenę. Gdy po pewnym czasie Teby nawiedziła zaraza, według wyroczni jej
przyczyną był przebywający nadal w Tebach zabójca Lajosa. Edyp rozpoczął dochodzenie.
Jego wynik był szokujący. To on sam był zabójcą Lajosa, własnego ojca, i mężem swojej
matki. Jokasta na wieść o tym odebrała sobie życie, a Edyp oślepił się. Rządy przejęli jego
synowie - Eteokles i Polinejkes. Jednak nie szanowali ojca, odmawiając mu czci królewskiej.
Edyp przeklął ich, by zginęli w bratobójczej walce. W wyniku sporu o władzę Eteokles przepędził
Polinika, a ten udał się na dwór króla Argos. Ożenił się z jego córką, a następnie namówił do
wyprawy przeciwko Tebom. Udało się zyskać przychylność jeszcze innych wodzów i w ten
sposób zorganizowano wyprawę zwaną siedmiu przeciw Tebom. Doszło do oblężenia miasta.
Każdy z wodzów atakował jedną z siedmiu bram tebańskich. Bramę Eteoklesa atakował
Polinejkes. Zginęli w bratobójczym pojedynku. Spełniło się przekleństwo Edypa. Po ich śmierci
władzę w Tebach objął, jako najbliższy krewny, brat Jokasty, Kreon. Jego pierwszym rozkazem
był zakaz grzebania zwłok wodzów - najeźdźców, w tym także Polinejkesa, dodatkowo zdrajcy
ojczyzny.

Narodziny świata (J. Parandowski)

Bohaterowie

Uranos - Niebo, pierwszy bóg, który zapoczątkował powstanie świata, mąż

Gai, z którą tworzył pierwszą parę małżeńską, ojciec tytanów,
cyklopów (kiklopów), sturękich (hekatonchejrów), oraz swego następcy -
Kronosa, dziadek Dzeusa. Był okrutny dla swoich dzieci, każde, które się
urodziło, strącał w czeluści Tartaru. Za karę „zwalił się w nicość
zapomnienia”.
Gaja - Ziemia, pierwsza bogini, żona Uranosa, dała początek wielu
pokoleniom bogów, uratowała syna Kronosa przed okrutnym czynem
swego męża.

Okeanos - najstarszy z rodu tytanów, bóg „potężnej rzeki, co szerokim,

błękitnym kręgiem opływa całą ziemię dokoła”.

Kronos - syn Uranosa, mąż Rei, z którą tworzył drugą parę małżeńską
wśród bogów, strącił swego ojca z tronu i na nim osiadł, każde dziecko,
które się mu urodziło, połykał.

Reja - żona Kronosa, matka Dzeusa, którego uratowała przed połknięciem

przez ojca.

Dzeus (Zeus) - syn Rei i Kronosa, największy z bogów, po strąceniu ojca z

tronu sam objął władzę, jego nieodłącznymi atrybutami były pioruny,
którymi ciskał, a wykuwali je cyklopi, oraz tarcza, wykonana ze skóry kozy
Amaltei - egida.

Hades - bóg podziemia, brat Zeusa.

REKLAMA

Posejdon - bóg przestrzeni wodnych, drugi brat Zeusa.

Hera - pramatka ludzkości, siostra i żona Zeusa.

Demeter - bogini pól i urodzajów, siostra Zeusa.

Hestia - bogini ogniska domowego, siostra Zeusa.

Atena - urodziła się z głowy Zeusa. Bogini wojny, chmur i piorunów, a także
mądrości i roztropności. Opiekunka miast.

Herakles - pół bóg, pół człowiek, pokonał niebezpieczny ród gigantów.

Dionizos - przybył wraz z satyrami z pomocą Heraklesowi i pokonał

gigantów.

Czas akcji: czasy najdawniejsze, mityczne, początki formowania się

świata.

Miejsce akcji: wielka otchłań zwana Chaosem.

narracja: trzecioosobowa.

gatunek: mit.
Na początku była wielka przestrzeń zwana Chaosem. Z niego wyłoniły się
dwa potężne bóstwa: Uranos - Niebo i Gaja - Ziemia. Była to pierwsza para
małżeńska, która dała początek wielkim rodom tytanów, cyklopów i
sturękich. Ojciec nienawidził swych dzieci, ponieważ były szkaradne i
okrutne, bał się ich, dlatego każde nowo narodzone strącał w bezdenną
otchłań Tartaru, gdzie słychać było jęki i pokrzykiwania potępionych istot.
Gaja z boleścią wsłuchiwała się w dobiegające z podziemi pełne cierpienia
głosy swoich synów, postanowiła uknuć spisek przeciwko mężowi.
Namówiła najmłodszego z synów - Kronosa, aby zaczaił się na ojca,
okaleczył go i strącił z tronu. Kronos tak uczynił i wkrótce zaczął rządzić
światem. Podczas jego rządów powstawały: słońce, chmury, lasy, puszcze,
zwierzęta, jeziora, rzeki, góry, kotliny, gwiazdy. Jego żoną była Rea.
Podobnie jak ojciec, Kronos obawiał się utraty władzy, dlatego swoich braci
pozostawił w otchłaniach Tartaru, a każde swe narodzone dziecko połykał.
Kiedy urodził się Dzeus, Rea, zamiast dziecka, dała swemu mężowi do
połknięcia kamień. Niemowlę natomiast wykąpała i oddała pod opiekę nimf
górskich. Dzeus był karmiony przez kozę Amalteę. Stała się ona później
jego wielką przyjaciółką. Kiedy podrósł, postanowił stoczyć walkę ze
znienawidzonym ojcem. Namówił matkę, by dała Kronosowi środek na
wymioty i w ten sposób z wnętrza okrutnego boga wyskoczyło połknięte
potomstwo: Hades, Posejdon, Hera, Demeter i Hestia. W dalszej kolejności
Dzeus walczył z Kronosem, a przed śmiercią uratowała go cudowna tarcza,
wykonana ze skóry kozy Amaltei, zwana egidą. W końcu zasiadł na
Olimpie, który stał się główną siedzibą bogów. W razie zagrożenia Dzeus
posługiwał się piorunami, które rzucał na ziemię, wyrażając swoje
niezadowolenie. Wszyscy się go bali, zawsze odnosił zwycięstwa. Ale nie
trwało to długo, bo oto pojawili się groźni przeciwnicy - podobni do ludzi, o
kształtach olbrzymów, których ciała zakończone były splotami wężów -
giganci. Pokonać gigantów mógł jedynie człowiek śmiertelny. Tak więc
Dzeus wysłał przeciw nim Heraklesa, któremu z pomocą pospieszył
Dionizos wraz ze swymi satyrami. Rozpoczęła się walka, giganci zostali
pokonani. Zwycięstwo to stało się później jednym z najczęściej
podejmowanych tematów przez greckich artystów, poetów, malarzy.
Geneza tragedii - artykuł

Twórca tragedii – Tespis (VI w. p.n.e.)

TRAGEDIA KLASYCZNA - BUDOWA:

 prolog – wstęp, zawiązanie akcji; monologowa lub dialogowa zapowiedź wydarzeń
włożona w usta aktora lub aktorów, ma jąca na celu przedstawienie bohaterów;
 parodos – pierwsza uroczysta pieśń chóru, pierwsze wejście chóru
 epejsodiony (5) – dialog bohaterów; sceny dialogowe; czasem występuje w nich
dodatkowo kommos – lament, skarga bohatera
 stasimony (5) – pieśni chóru, komentarz
 exodus – wyjście, zejście chóru ze sceny, zakończenie
TRAGEDIA GRECKA - BUDOWA AKCJI:
 prolog (przedakcja): zarysowanie sytuacji zanim się zacznie dziać tragedia
 zawiązanie akcji: zdarzenie się ze sobą dwóch przeciwstawnych sił, wartości
 rozwinięcie akcji: dalszy ciąg zderzenia się dwóch przeciwstawnych idei,
 perypetia: pozorny zwrot dotychczasowych kierunków akcji, zamieszanie;
 punkt kulminacyjny: kulminacyjny moment, w którym następuje nasilenie
obydwu idei,
 rozwiązanie akcji: finał, konsekwencja zderzenia się idei,
 epilog (poakcja): akcja klasyczna, zdarzenia prezentujące losy bohaterów po
zamknięciu własnej fabuły.
ZASADY OBOWIĄZUJĄCE W TRAGEDII GRECKIEJ
ZASADA TRZECH JEDNOŚCI:
 miejsca (akcja dzieje się w jednym miejscu, jeżeli coś sie o wydarzy w innym
informuje o tym posłaniec lub chór);
 czasu
 czas akcji pokrywa się z czasem fabuły
 czas akcji to maksymalnie 24 godziny, czasem jednak dowiadujemy się o
wydarzeniach z przeszłości np. od posłanców lub z przyszłości – przepowiednia
wieszcza, wyroczni;
 akcji (jeden nieskomplikowany wątek);
 ograniczona liczba aktorów do trzech (liczba ta zmieniała się najpierw był jeden
aktor prowadzący dialog z chórem, potem dwóch, wreszcie trzech w klasycznej
formie tragedii);
  chór ocenia postępowanie bohaterów;
ZASADA JEDNOŚCI ESTETYK:
 zachowanie czystości rodzaju i gatunku
 stały, niezmienny nastrój powagi
 język:
 wzniosły (podniosły, patetyczny)
 wyszukane zwroty
 brak wulgaryzmów
ZASADA DECORUM:
 bohaterowie pochodzą z wysokiego rodu
 bohater
 jest statyczny, nie zmienia osobowości w trakcie trwania akcji utworu
 jednolity - nieskomplikowany;
 bohater za sprawą fatum nieświadomie popełnia winę tragiczną (Edyp) lub jest
uwikłany w konflikt tragiczny (Antygona)
 na scenie nie ma scen walki, nie przelewa się krew i nikt nie umiera ( o takich
wydarzeniach informują posłańcy, słudzy, chór)
 na scenie nie ma scen miłosnych
 mimetyzm
 naśladowanie rzeczywistości, realizm
 wyraźne oddzielenie elementów fantastycznych (bogowie) od świata ludzi
 zasada prawdopodobieństwa
 wszystko mogłoby się zdarzyć w rzeczywistości,
 kolejne wydarzenia są ułożone na zasadzie przyczyna- skutek,
TRAGEDIA KLASYCZNA - CECHY TRAGEDII:
 napięcie dramatyczne związane z istnieniem konfliktu tragicznego tzn.
sprzeczności dwóch racji, (sytuacji, w której bohater musi wybrać między dwoma
równorzędnymi wyjściami, z których każde dla nie go jest złe);
 tragedia zmierza do przeżycia katharsis u widzów
 imię głównego bohatera jest zamieszczone w tytule tragedii;
 tematem jest wpływ Fatum na los ludzki
 tragizm wynika z fatum, przeznaczenia, wpływu bogów na życie ludzi;
 bohater zawsze ponosi porażkę w starciu z fatum;
 odwołanie do mitologii i wierność historiom mitycznym