PROROK ISLAMU ( NIECH ALLAH BŁOGOSŁAWI JEGO I

RÓD JEGO)

Arabia, którą nazywano również „wypaloną ziemią”, przedstawiała sobą

gorące pustynie, bezkresne piaszczyste doliny i wzgórza. Arabia – bezwodny kraj,
kraj gdzie nie rosło nic, oprócz pustynnego ciernia, którego nazywano tam
„roślinnością”. Mieszkania arabów, jeśli w ogóle można użyć tego słowa, podobne
były bardziej do krypt, gdzie stworzenie zwane „człowiekiem”, guzdrząc się,
żywiąc się figami i stęchłą wodą, prowadziło swoje mizerne życie.

Wojny i konflikty były częstym zjawiskiem w życiu społecznym tamtych

czasów. Mekka była chramem bożków. Jej mieszkańcy byli handlarzami i
lichwiarzami, skupującymi ludzkie dusze za dirhemy i dinary.

Plemienny obraz życia i hodowla zwierząt, sprzężony z jarzmem

niekorzystnej sytuacji stanowił integralną część systemu społecznego Arabii.
Kryzys duchowy, jaki ogarnął Arabię, był tylko częścią światowej, duchowej
agonii. Jednym ze świadectw, której był ucisk, niszczący spokój i socjalny
porządek w społeczeństwie.

Grupa bogaczy i lichwiarzy, która zajmowała się w Mekce handlem,

nielegalną drogą zdobywała fortuny, wykorzystując słabe, niższe sfery
społeczeństwa. W rzeczywistości lichwa i silna eksploatacja sprzyjały tylko
zwiększeniu sprzeczności i pogłębiały duchowy upadek.

Arabskie plemiona, z powodu swojej niewiary czciły zjawiska naturalne i

bożki.

Kaaba zamieniona była w pogański chram.1

Nieprzyzwoite obyczaje i styl życia niszczyły wielkość całej nacji. Rozpusta

arabów przed Islamem doprowadziła do sytuacji, o których w historii mówi się, że
„Jej płodami były moralny upadek i przestępczość, pokarmem – padlina,
sloganem – strach, logiką – miecz...”

Zgodnie ze swoją tradycją, Arabowie uważali za godnych uznania, tych, w

kim płynęła arabska krew. Dokładniej mówiąc, wtedy, w epoce pierwotnej
niewiary (dżahilija)2, dobrze znany w dwudziestym wieku nacjonalizm, w
typowych dla siebie barwach, był kultem do - islamskiej Arabii. Każde plemię było
dumne z tego, że posiada takie lub inne cechy, uważając to dla siebie za
wyróżniające kryterium.

1
“Nahdż al Balaga”, Allame Hui, tom 2, str. 173; “Tarih dżamei adjan”, Ali Askar Hikmat,
str. 479.
2
Jeśli interesuje was temat niewiary we współczesnym świecie, to przeczytajcie perski
przekład książki „Dżahilijat al Karn al Iszrin”, napisanej przez Muhammada Kutba.
 Napady, grabieże, barbarzyństwo, ucisk, agresja, zdrada – dokładnie tak
można by powiedzieć o zamiłowaniach arabów tamtych czasów. Zabójstwo
postrzegane było przez nich, jako przejaw prawdziwej dzielności i męstwa!...

Córka w rodzinie oznaczała wstyd. Nierzadko skrajne ubóstwo i nędza

zmuszały araba do porzucenia dziecka, zabicia lub zakopania w grobie żywego,
niewinnego dziecięcia. Kiedy araba – poganina informowali o narodzinach córki,
jego twarz czarniała z oburzenia. Ojciec przebywał w samotności i rozmyślał jak
postąpić z noworodkiem: „przyjąć na siebie wstyd i zostawić go, czy nie –
zakopać żywcem w ziemi”, a tym samym nie zbrukać swojej godności. Niestety,
nawet jedna córka w rodzinie postrzegana była „obraźliwie””.3

Z tego wynika, że naród arabski tkwił w głębokim bagnie zepsucia i

duchowego upadku. Arabowie stali się okrutnymi ludźmi i rozbójnikami. Oni, tak
jak i wiele innych narodów świata wierzyli w zabobony a ich „religią” były
wymyślone i bezpodstawne legendy.

Wyraźnie widać, że konieczna była gruntowna transformacja takiego

społeczeństwa. Ruchem odrodzenia powinien był dowodzić człowiek skierowany
przez samego Wszechmogącego. Tylko w takim przypadku można było uniknąć
błędów i nieścisłości. Człowiek taki nie będzie się kierował własnymi korzyściami
kształtując społeczeństwo. Pod pretekstem „filtracji” niepokornych elementów,
nie będzie załatwiać swoich interesów, niszcząc swoich własnych przeciwników.
Na odwrót, taki człowiek będzie się starać zmienić tych ludzi na lepsze. Będzie
pracować na drodze Allaha i dla dobra narodu. Oczywiste, bowiem jest, że wódz
pozbawiony moralności nie jest w stanie naprawić i uratować społeczeństwa.
Dane jest to wyłącznie bożym przywódcom. Właśnie z pomocą odgórnego
uduchowienia są w stanie głęboko i wszechstronnie przemienić indywidualne i
socjalne aspekty życia człowieka.

A teraz przyszła pora przyjrzeć się światowemu przewodnikowi, jego osobowości i

zmianom, jakie ze sobą przyniósł…

NARODZINY I DZIECIŃSTWO JEGO ŚWIATŁOŚCI

MUHAMMADA (S.A.S)

Mekka pogrążona była w ciemności i ciężkim milczeniu. Nie było śladów

życia, ani przejawów jakiejkolwiek działalności. Tylko księżyc na niebie powoli
wychodził zza gór, rozlewając swe tęskne i delikatne światło na proste domki i
oddalone od miasta piaski.

3
Zaczerpnięto ze Św. Quranu, 16:58-59. Wykorzystano również Tafsir ''Al Mizan'', tom 12,
str. 294
 Po północy, upojny wiaterek objął gorące ziemie Hidżazu, przygotowując je
na niedługi czas odpoczynku. W tym samym czasie, gwiazdy przyłączyły się do
tej wyszukanej uczty, dodając jej blasku, wspaniałości i ożywienia. Patrzyły w dół i
uśmiechały się do mieszkańców Mekki.

Ledwie świtało, gdy w tym rajskim powietrzu dał się słyszeć orzeźwiający
śpiew czuwających i budzących się wcześnie ptaków. Jakby wylewały duszę przed
ukochanym!

Nastąpił ranek, a w mieście wciąż panowała cisza. Spali wszyscy, oprócz

Aminy. Odczuwała nasilający się ból. Ból, którego długo oczekiwała. Nagle,
zauważyła w swoim pokoju kilka nieznajomych, promiennych kobiet, od których
pięknie pachniało. Rodząca była zaskoczona. Kim one są? Jak weszły przez
zamknięte drzwi?!4

Nie minęło dużo czasu i na świecie pojawiło się drogie sercu Aminy
dziecko. Po długich miesiącach oczekiwania, wczesnym rankiem, siedemnastego
rabbi' al awwala jej oczy zabłysnęły radością narodzin dziecka.

Wszyscy cieszyli się z pojawienia się malutkiego Muhammada (s.a.s).

Kiedy noworodek swoim pojawieniem się rozjaśnił pustą sypialnię Aminy, nie było
z nią jednak jej młodego męża Abdulla. Tak, bowiem złożył się los, że po powrocie
z wyjazdu do Syrii, zmarł w Medinie i tam został pochowany, opuszczając Aminę
na zawsze.5

MUHAMMAD (S.A.S) – NIEZWYKŁE DZIECKO

Narodzinom Proroka Muhammada (s.a.s) towarzyszył szereg zjawisk na

ziemi i niebie. Można je było obserwować zwłaszcza na wschodzie, uważanym w
tym czasie za kolebkę cywilizacji.

Podobne zjawiska mogłyby przedstawiać najszybszą agencję informacyjną

dzisiejszego świata, która przewiduje jakieś ważne wydarzenie. Dziecko to
narodziło się, by uratować narody od rozpusty, duchowego upadku i rozpadu,
oraz położyć nowy fundament na korzyść postępu i rozkwitu człowieczeństwa. Już
wtedy, więc, wraz z pojawieniem się na świat Muhammada (s.a.s), w świecie
zaszły wydarzenia pobudzające człowieka do przebudzenia się ze snu niewiary i
zaniedbania.

Pełen rozmachu pałac Anuszirwana, w oczach ludzi, był fantomem wiecznej

mocy i władzy. Spojrzenia wielu padały na niego i jego właściciela... Ale tej nocy,

4
«Bihar al Anwar», tom 15, str. 325.
5
«Kamil at-tawarih», str10 «Tabakat», tom 1, str. 61; «Bihar al Anwar», tom 15, str. 125.
zamek zadrżał i czternaście blank jego ścian upadło.6 Nieoczekiwanie zgasł ogień
w zoroastriańskim chramie Farsa; płomienie, którego płonęły już tysiące lat.7

HALIMA – KARMIĄCA MUHAMMADA (S.A.S)

W zamierzchłych czasach, wśród arabów był rozprzestrzeniony taki

obyczaj, że nowo narodzone dzieci oddawano do karmienia i na wychowanie do
rodzin mieszkających na peryferiach. Dziecko nie tylko wyrastało wtedy w
czystym świeżym powietrzu pustyni, ale również uczyło się najlepszego i
oryginalnego arabskiego dialektu, który można było spotkać tylko na pustynnych
połaciach Arabii.8

I tak podążając tym starym zwyczajem, jak i z powodu, że Amina nie miała
pokarmu, Abd al Mutallib, dziadek i opiekun Muhammada (s.a.s) miał zamiar
wynająć dla swojego wnuka (jedyna wzmianka o synu Abdullu), szanowaną i
godną kobietę, która mogła by się o niego troszczyć. Po wstępnych
poszukiwaniach, na niańkę wybiera Halimę z plemienia Bani Sa'd, które sławiło
się wśród arabów swoim męstwem i elokwencją.

Halima była jedną z najczystszych i szlachetnych kobiet swoich czasów.

Wróciła do rodzinnego plemienia z Muhammadem (s.a.s) i troszczyła się o niego
jak o swoje własne dziecko.

Od dłuższego czasu ludzie z plemienia Bani Sa'd przeżywali suszę.

Wysuszone pustynne połacie i pozbawione wilgoci niebo, były przyczyną
pogłębienia ich smutnego położenia.

Ale od dnia, kiedy Muhammad (s.a.s) wszedł do domu Halimy, zstąpiła na

nią łaska: życie biegnące w ubóstwie teraz zaczynało się układać. Blada cera
kobiety i jej dzieci nabrała świeżości, pierś Halimy, mającej mało mleka –
napełniła się. Pastwiska rejonów, gdzie zazwyczaj pasły się stada owiec i
wielbłądów, pokryły się zielenią. A przecież do przyjścia Muhammada (s.a.s)
naród ten przeżywał ciężkie i katastrofalne czasy.

Muhammad (s.a.s) rósł szybciej od innych dzieci, szybciej biegał, a także

dobrze się wysławiał. Towarzyszyły mu szczęście i dobrobyt, co z lekkością
zauważali otaczający go ludzie. Haris, mąż Halimy powiedział do niej kiedyś
nawet: „Czy wiesz, jakie błogosławione dziecko dał nam los?...”9

6
«Bihar al Anwar», tom 15, str. 257.
7
«Bihar al Anwar», tom 15, str. 258-263
8
«Siree Halibie», tom 1, str. 99.
9
«Sira», Ibn Hiszam tom 1, str. 159
 MUHAMMAD (S.A.S) W WIRZE WYDARZEŃ

Kiedy Muhammad (s.a.s) osiągnął wiek sześciu lat, jego matka Amina
zabrała go ze sobą. Opuściła Mekkę i udała się do Mediny, by odwiedzić rodzinę.
Istnieje również wersja, że pojechała odwiedzić grób swojego męża Abdulla.
Niedane jej było wrócić. Amina zmarła w drodze powrotnej i pochowana została w
miejscowości „Abwa”. 10

W ten sposób, Muhammad (s.a.s), traci swoich rodziców w wieku, kiedy

każde dziecko jak nigdy potrzebuje ojcowskiej miłości i macierzyńskiej
delikatności,.

WIZERUNEK MUHAMMADA (S.A.S)

Zarówno narodziny Proroka Islamu jak i późniejsze wydarzenia, były

zadziwiające i mówiły o jego niezwykłej osobowości. Mowa i zachowanie jego
światłości w dzieciństwie, wyróżniały go spośród rówieśników tak, że nawet jego
dziadek Abd al Mutallib docenił to i okazywał mu największy szacunek.11

Wujek Proroka, Abu Talib mówił: „Nigdy nie widziałem by Muhammad

kłamał czy popełnił nieprzystojny i nieprzemyślany czyn: śmiech nie na miejscu
czy bezsensowne rozmowy. Większość czasu spędzał w samotności.” 12

Muhammad (s.a.s) miał siedem lat, kiedy doszło do dziwnego wydarzenie.

Żydzi przygotowali skradzioną kurę i posłali ją Abu Talibowi. Wszyscy posilili się
tym mięsem i tylko Muhammad (s.a.s) go nie tknął. Kiedy pozostali chcieli
dowiedzieć się o przyczynę, odpowiedział: „Mięso było zakazane, a Bóg chroni
mnie od zakazanego...”

Innego razu żydowscy rabini wzięli od sąsiadów kurę, obiecując zapłacić

później. Prorok jak i wcześniej nie ruszył mięsa mówiąc, że ma wątpliwości, co do
tego, czy jest ono dozwolone. Wtedy żydzi potwierdzili: „To dziecko ma wielką
przewagę”13

10
«Sira», Ibn Hiszam tom 1, str. 168
11
«Bihar al Anwar», tom 15, str. 382, 402, 366.
12
«Bihar al Anwar», tom 15, str. 382, 402, 366.
13
«Bihar al Anwar», tom 15, str. 336
 KILKA PRZYKŁADÓW Z DZIECIŃSTWA I MŁODOŚCI

Dzieciństwo Proroka Muhammada (s.a.s), któremu towarzyszyła gorycz

sieroctwa, upłynęło pod opieką jego wielkodusznego dziadka Adb al Mutalliba i
czułego wuja Abu Taliba. Te lata, kiedy każdy smutek dręczył jego wrażliwą duszę
były koniecznym warunkiem dla dalszego formowania się wielkiej osobowości
Proroka. Sierota, któremu sądzone było zostać Wysłannikiem i dobroczyńcą, od
samego dzieciństwa powinien był poznawać wszystkie smutki i cierpienia;
powinien być twardy i wytrzymały, by znieść nielekkie zadanie bożego posłania.
Przyszły prorok nie był porzucony, mimo że pozbawiony był dobroci matki i
miłości ojca. Zgodnie z wolą swojego brata, a także za namową swojego ojca, Abd
al Mutallib wziął pod swoją opiekę Muhammada (s.a.s). Bratanek był dla Abu
Taliba jak syn. Był też pamięcią o bracie Abdullahu i ojcu Abd al Mutallibie. Abu
Talib był dla Muhammada (s.a.s) czułym ojcem, oddanym wujem i
współczującym, troskliwym opiekunem. Byli tak ze sobą związani, że wydawało
się, iż ich życia splotły się nierozerwalną nicią. Z powodu wielkiego przywiązania,
Abu Talib nigdy nie rozstawał się z Muhammadem (s.a.s). Zabierał go ze sobą
nawet na takie wielkie bazary jak: „Akkaz”, „Madżanna”, „Zil Madżaz”. Pewnego
razu, kiedy Abu Talib w celach handlowych udawał się z Mekki do Syrii, nie mogąc
znieść rozłąki z Mohammedem zabrał go ze sobą w drogę. Siedząc wierzchem na
wielbłądzie, Muhammad (s.a.s) pokonywał długą drogę do Syrii.14

SPOTKANIE MUHAMMADA (S.A.S) Z MNICHEM

BAHIREM

W dniu, kiedy kurajszycka karawana zbliżała się do miasta Busra 15, mnich
o imieniu Bahira, wiodący pustelniczy tryb życia, znajdował się w swojej celi,
kiedy nagle zauważył karawan i obłok, który podążał za nimi i chronił
podróżników od palących promieni słońca.

Bahira wyszedł ze swojej celi i polecił swojemu słudze: „Idź i powiedz tym
ludziom, że są dziś naszymi gośćmi.”

Przyszli wszyscy oprócz Muhammada (s.a.s), który został, by pilnować

rzeczy. Widząc, że obłok nie ruszył się z miejsca, Bahira zapytał: „Czy wszyscy
podróżni są tutaj?” - Tak, oprócz jednego chłopca – padła odpowiedź.

14
«Sira , Ibn Hiszam, tom 1, str. 180.
15
Niewielkie miasto w Syrii
 Mnich poprosił, aby przyprowadzono chłopca, a kiedy ten przyszedł, obłok
podążył za nim. Bahira uważnie przyglądał się Muhammadowi (s.a.s) a później
powiedział do niego: „Proszę cię ze względu na Lata i Uzzę”16

- Niczego tak nienawidzę jak tych dwóch imion, którymi mnie zaklinałeś

- Odpowiedz więc proszę, ze względu na Allaha.

- Pytaj.

Po niedługiej rozmowie z Muhammedem (s.a.s), mnich padł do jego stóp i

rąk i całując je powiedział:, „Jeśli będzie mi dane żyć w twoich czasach (w czasie
twojego proroctwa), to, jako jeden z pierwszych walczyć będę przeciwko twoim
wrogom. Zaprawdę, jesteś wielkim człowiekiem...”

Później Bahira zainteresował się, do kogo należy to dziecko. Wskazali mu

Abu Taliba, mówiąc, że jest jego ojcem.

- Ojciec tego chłopca nie powinien żyć. - Sprzeciwił się Bahira.

- On jest synem mojego brata. – Przyznał Abu Talib.

Wtedy Bahira zwrócił się do niego:

- Tego chłopca czeka wielka przyszłość. Ale jeśli żydzi zobaczą go i dowiedzą się
tego, co wiem ja, będą się starać go zabić. Strzeż go przed nimi!

- Ale co go czeka i co wspólnego mają z tym żydzi? - Zapytał Abu Talib.

- On będzie Prorokiem. Zostanie mu zesłany Anioł Objawienia. Bóg nie pozostawi

go samego.17

PASTERSTWO

Mimo że Abu Talib był jednym z najszlachetniejszych kurajszytów,

pieniędzy na większe wydatki rodziny nie wystarczało. Kiedy Muhammad (s.a.s)
osiągnął dojrzałość, gotowy był zajmować się sprawami a tym samym pomóc Abu
Talibowi.

Jaką profesję mógł wybrać, by odpowiadała ona jego duchowemu światu?

Ponieważ Muhammad (s.a.s) miał zostać wielkim Prorokiem i szlachetnym

przywódcą, a również zmierzyć się z upartymi i nieokiełznanymi arabami,
prowadzić walkę z fanatycznymi żydami i niewłaściwymi tradycjami epoki

16
Najbardziej szanowane bożki mekkańskich pogan
17
«Bihar al anwar», tom 15, str. 193-204.
Niewiary, zbudować podstawy pałacu sprawiedliwości i przynieść światu
szczęście i powodzenie, wybiera pasterstwo.

Muhammad (s.a.s) wypasał bydło swojej rodziny i mekkańczyków na

stepach, w okolicach Mekki. Pieniądze, jakie otrzymywał za pracę oddawał
wujowi. Oprócz tego, oddalone od zgiełku pustynne tereny, dawały dobrą
możliwość, by oddalić się od pogrążonego w rozpuście i niewierze społeczeństwa.

MORALNA CZYSTOŚĆ MUHAMMADA (S.A.S)

W czasie, kiedy w człowieku pojawiają się i formują jego ukryte wcześniej

instynkty i możliwości, dzieci wchodzą na nowy poziom – nieprzewidywalny i
niepewny. Widzą siebie w innym świecie. W tym ważnym momencie życie
młodego człowieka, konieczna jest wstrzemięźliwość i doprowadzenie do
równowagi jego chwilowe zachcianki i duchowe dążenia. Różnego rodzaju
odchylenia, rozpusta i nieczystość, mogą wchłonąć młodzież i wciągnąć w
straszne otchłanie nieszczęścia.

Muhammad (s.a.s) żył w społeczeństwie, atmosfera, którego

zanieczyszczona była

rozpustą. Nie tylko młodzież, ale i dorośli ludzie Hidżazu, w niedostojny i

poniżający dla siebie sposób skłaniali się ku rozpuście i płciowym wynaturzeniom.
W każdym zaułku, na niektórych domach powiewała czarna flaga – znak zepsucia,
przyzywając podobnych sobie rozpustnych ludzi.

Tak więc, Muhammad (s.a.s) spędził swoje dzieciństwo i młode lata w

podobnym, niskim społeczeństwie. Nie mniej jednak, mimo iż do wieku 25 lat nie
założył rodziny, nie wpadł pod negatywny wpływ otoczenia. Śledząc ten okres
życia wielkiego Proroka Muhammada (s.a.s) nie można znaleźć najmniejszego
śladu niedostojnego czynu. W każdym bądź razie Prorok, w odróżnieniu od
pozostałych, osiągnął pełnoletniość zachowując wszystkie moralne wartości:
wielkoduszność, dobroć, szlachetność, cierpliwość i wytrzymałość, uczciwość,
rzetelność, dobrosąsiedztwo i oddalenie od wad. W związku z tym, jeszcze do
proroczej misji, nazywali go „Muhammad Amin”, co tłumaczy się jak „lojalny i
godny zaufania człowiek”.18

Zgadzają się z tą opinią tak wrogowie jak i przyjaciele podkreślając jego

wielką duchowość.

O najpiękniejszych jego cechach, takich jak czystość, mówią też pochwalne

dzieła napisane przez poetów z okazji ślubu Muhammada ze świętą Hadidżą.
Zwracając się do Hadiży poeta mówi: „ ... O Hadidżo! Spośród całego świata, ty

18
«Sira», Ibn Hiszam, tom 1, str. 183.
godna jesteś najwyższego stopnia, ty jedna dostąpiłaś tej czci...” ( tzn. Ty jesteś
jedyną kobietą, która była godna wyjść za mąż za Muhammada ( s.a.s)). 19

Inny poeta w swoich wierszach wyraża się w następujący sposób: „Jeśliby

porównać Ahmada (s.a.s) do wszystkich stworzonych, to on ich przewyższy.
Zaprawdę kurajszyci znają jego godność”.20

MAŁŻEŃSTWO

Zgodnie z przekazami, święta Hadidża była pierwszą kobietą, która przyjęła

Islam. Ze strony ojca i matki należała do plemienia kurajszytów. Ojciec Hadidży
nazywał się Huwajlid ibn Asad, a matka – Fatima bint Za'd ibn Asam. Oboje
rodzice świętej Hadidży pochodzili ze szlachetnych rodów arabskich.

Hadidża miała czystą duszę i otrzymała religijną edukację. Jeszcze do

pojawienia się Islamu, znana była pod imieniem „Tahira”, – co oznacza czysta,
niezepsuta. Uważana była za lepszą z kobiet plemienia kurajszytów.

Istnieje wersja, że zanim święta Hadidża została żoną Proroka, była

mężatką i miała dzieci, ale biografowie prawie o nich nie wspominają. Przyczyną
tego zaniechania jest to, że w swoich książkach zaczynają opisywać jej życiową
drogę od momentu, kiedy dostąpiła zaszczytu zostać się żoną Proroka.

Po śmierci męża, nie wychodziła za mąż, choć swatali się jej

przedstawiciele najznamienitszych kurajszyckich plemion. Z łaski Allaha miała
zaszczyt zostać żoną Wysłannika Boga i wielkiego Proroka. Była jego pierwszą
żoną i towarzyszką jego życia przez 25 lat.

Będąc bogatą kobietą, corocznie wysyłała handlową karawanę, która

liczebnością równa była wszystkim kurajszyckim karawanom razem wziętym. Do
prowadzenia handlowych spraw zatrudniała ludzi. Wieść o szlachectwie
Muhammada (s.a.s) rozeszła się po całym półwyspie arabskim. Postanowiła więc
zaproponować mu prowadzenie jej handlowych spraw.

Kiedyś Hadidża podzieliła się tajemnicą z przyjaciółką Nafisą, siostrą Jali ibn
Umaji. Chciała żeby przyjaciółka porozmawiała z Muhammadem (s.a.s) w
delikatnej sprawie.

Ibn Sa'd przekazuje ze słów Nafisy: „Hadidża – córka Huwajlida ibn

Abdulaza ibn Kasy była kobietą mądrą, praktyczną i szlacheckim pochodzeniem
przewyższająca wszystkich kurajszytów. Wszyscy podsyłali jej swatów, ponieważ
w przypadku zgody mógł się im dostać duży majątek. Kiedy z Syrii powróciła
karawana, którą dowodził uczciwy i godny zaufania Muhammad (s.a.s), Hadidża
19
«Bihar al Anwar», tom 16, str. 74.
20
«Bihar al Anwar», tom 16, str. 74.
zawołała mnie do siebie i powiedziała: „Wybrałam cię do poważnej sprawy”. Na
co ja odpowiedziałam: „Należę do ciebie po koniuszki palców i jestem do usług”.
Hadidża powiedziała: „Porozmawiaj o mnie z Muhammadem ibn Abdulla (s.a.s)”.
Udałam się do Muhammada ibn Abdulla (s.a.s) i zapytałam go: „Dlaczego nie
wybierasz sobie żony?” On przeprosił i powiedział, że nie ma wystarczających
środków, by założyć rodzinę, na co ja odpowiedziałam: Jak postąpisz, jeśli wskażę
ci kobietę piękna, bogatą i równą ci pochodzeniem?

- O kim mówisz ?

- O Hadidży.

Od tego dnia nie minęło dużo czasu i Muhammad (s.a.s) ze swoim wujem
Hamzą udali się w swaty. Zwracając się do wuja Hadidzy Amra ibn Asada ibn
Abdullazi Al – Fahri, Hamza powiedział: „Muhammad (s.a.s) swoją szlachetnością,
czcią, godnością i rozumem przewyższa wszystkich młodych ludzi plemienia
Kurajsz i chce się ożenić z Hadidżą...”

W ten sposób doszło do ślubu, świadkami i uczestnikami, którego była cała

arystokracja. Prorok w ten sposób mówił o Hadidży: „Przysięgam na Boga, nie
miałem lepszej żony niż Hadidża. Kiedy wszyscy byli niewiernymi, ona pierwsza
przyjęła Islam. Kiedy wszyscy mnie odrzucali, ona we mnie uwierzyła. Nie
pożałowała dla mnie swojego bogactwa...”

Wielki Prorok Islamu, nawet po śmierci Hadidży ciepło ją wspominał.

Z narracji ibn Abbasa: „Kiedyś Prorok nakreślił na ziemi cztery linie i

przemówił:

„Czy wiecie, co znaczą te linie?” Odpowiedzieli mu: „Bóg i Jego Wysłannik wiedzą
więcej od nas”. Na to Prorok powiedział: „To są najlepsze z kobiet raju: Hadidża
córka Huwajlida, Fatima córka Muhammada, Mariam córka Jezusa i Asja córka
Mazehema”.

W pierwszych latach proroczej misji, kurajszyci okazywali duży nacisk na

Proroka Islamu. Dlatego był on zmuszony przeprowadzić się i żyć razem ze swoją
rodziną i towarzyszami w górskim wąwozie „Sza'b Abu Talib”. Hadidża podążyła
za nim. W tych trudnych latach zawsze była razem z Prorokiem.

Historycy piszą: „Prorok i Hadidża stracili cały swój majątek. Ale wiara we
Wszechmogącego dodawała im sił, by znosić głód, wygnanie i wszystkie
trudności, z którymi przyszło im się zetknąć. Wszystko to odbiło się na jej
zdrowiu. Hadidża bardzo osłabła i wkrótce po powrocie do Mekki, nie odzyskując
sił, opuściła ten przemijający świat.”

Tego samego roku zmarł wuj Proroka Abu Talib i ponieważ Prorok jednego
roku stracił najbliższe mu osoby, będące oparciem w jego życiu, rok ten został w
historii nazwany rokiem „smutku i żalu”.
 OSZCZERSTWA NIEKTÓRYCH WROGÓW

Na początku osiemnastego wieku chrześcijańscy pisarze przystąpili do

nowej fazy walki przeciwko Islamowi. Na całym świecie wydali książki
przepełnione kłamstwami na temat Islamu. Tym samym starali się oddalić od
niego naród i przedstawić drogiego Wysłannika Allaha w złym świetle.

Jedna z podobnych fanatycznych książek o Islamie pochodzi jeszcze z

piętnastego wieku. Żan Andre Mare napisał paszkwil pod tytułem „Książka o
negacji religii Muhammada.” Właśnie ta książka stała się obowiązkową lekturą
wrogów Islamu i podstawą do pisania anty islamskiej literatury.

W związku z tym, że wielu kolejnych pisarzy nie władało językiem

arabskim, opierali się przede wszystkim na książce Mare. Stała się ona
podstawowym źródłem ich wyobrażeń o Islamie.21

Tak, naprawdę wielu pisarzy źle mówi o Bożych Prorokach, oraz, że

niektórzy z nich niby dopuszczali się cudzołóstwa22, otwarcie przystąpili do
krytyki Proroka Islamu, mówiąc takie słowa: „Kierował się namiętnościami
jednocześnie rozkazując swoim poddanym, by nie żenili się więcej niż z czterema
kobietami”23 Jednym z celów tych pisarzy, dając fałszywe wyobrażenie o Proroku
Islamu, było zasianie w sercach niedoinformowanych wątpliwości, co do jego
osoby. Wykorzystując to starali się oddalić ludzi od islamskich nauk i
przeszkadzać w rozprzestrzenianiu prawdy.

Wysiłki te jednak, podobnie jak i inne ich starania, by oczernić Islam, nie
odniosły i nie odnoszą takiego sukcesu, o którym marzą, bowiem u podstaw ich
wypowiedzi leży kłamstwo i nienawiść do Prawdy.

Z drugiej strony wielu chrześcijańskich uczonych, niemających tak

fanatycznych dążeń, wyrzekali się podobnych poglądów. Inni, wręcz przepraszali
muzułmanów za to, że fanatyczni chrześcijanie źle wyrażają się o Islamie.
Oczywiście - takie poglądy są bezczeszczącym wyobrażeniem samych autorów i
są sprzeczne z istotą Islamu.

My jesteśmy przekonani, że Prorocy byli chronieni przed różnymi błędami i

grzechami, musimy jednak wytłumaczyć zagadnienie tym, którzy nie mają
podobnych przekonań.

HISTORIA OSĄDZA
21
«Islam z punktu widzenia Waltera », wydanie drugie, str. 6
22
Księga Samuela 2, część 11
23
«Życie Muhammada », Hejkel, str. 315
 Niezależni historycy i badacze, zarówno muzułmanie jak i chrześcijanie,
przytaczają w swoich książkach: „Małżeństwu Proroka Islamu nie towarzyszyły
pobudki materialne czy własne namiętności. W przeciwnym razie, jeszcze w
wieku dwudziestu lat, kiedy młodość najjaskrawiej odzwierciedla się w chęciach
człowieka, a cielesne namiętności biorą nad nim górę, Muhammad mógł się
ożenić z wieloma pięknymi dziewczętami tamtych czasów. W tym wieku
większość młodych ludzi ma największe pragnienie posiadania towarzyszki życia.
I praktycznie rzecz biorąc rzadkością jest, by człowiek, mając możliwość ożenić
się z młodą, piękną dziewczyną, zgodziłby się na małżeństwo z ponad
czterdziestoletnią kobietą, młodość, której upłynęła w domach poprzednich
dwóch mężów.”

Jego światłość Muhammad (s.a.s), w wieku lat dwudziestu pięciu, mając

dobrą pozycję w społeczeństwie, autorytet i szacunek arabskiej arystokracji, nie
bacząc na to, że o wyjściu za niego za mąż marzyło wiele arabskich piękności,
wybrał Hadidżę. Nie ma żadnych wątpliwości, że jeśliby Muhammad (s.a.s)
posiadał takie cechy, jakie starają mu się przypisać wrogowie Islamu, to z całą
pewnością nie powstrzymałby się od małżeństwa z którąkolwiek z młodych
arabskich dziewcząt.

PYTANIA DO KRYTYKÓW

Jeśli ktoś zapyta tych waszmościów:, „Co jest przyczyną, że Wysłannik

Allaha, rozkwit swojej młodości spędził z kobietą – wdową nie pierwszej młodości?
I na odwrót, na starość, kiedy dużo czasu pochłaniała konieczność trzymania
porządku w kraju i ustanawianie stosunków politycznych z innymi państwami,
ostatnich 10 lat swojego życia zawiera małżeństwa. Dlaczego w okresie, który był
jak najmniej odpowiednim dla małżeństwa, on się żeni?”

Czy nie wiedzą, że branie pod ochronę kobiet, które pozostały bez mężów,
nieposiadających środków do życia, a także wychowanie dzieci, które pozostały
bez ojców jest sprawą wielkich ludzi? Czy nie wiedzą, że żyć z kobietami, które
mają różny styl życia, nie sprzyja radości i czerpaniu przyjemności z życia?

Jego światłość Muhammad (s.a.s) daleki był od tego wszystkiego, co

przypisują mu wrogowie. John Diuan Prat mówi: „Czy możliwe jest, by człowiek,
który podążą za swoimi namiętnościami i chęciami, w kraju gdzie wielożeństwo
było naturalne, w ciągu 25 lat był z jedną i nie dość już młodą kobietą?”24

24
«Przeprosiny dla Muhammada i Quranu», str. 35
 ŻONY PROROKA

Posłannik Islamu, po Hadidży ożenił się z kilkoma kobietami: Sauda, Aisza,

Gazija, Hafsa, Umm Habiba, Umm Salama, Zejnab bint Dżahsz, Zejnab bint
Huzajma, Mejmuna, Dżurija, Safija.25

Należy rozpatrzeć przyczyny i warunki, które stały za tymi związkami.

Ogólnie, liczne małżeństwa zawierany były z następujących powodów:

• Troska i opieka nad sierotami i chorymi

• Zachowanie godności i czci kobiet, które do tej pory cieszyły się

szacunkiem i poważaniem w społeczeństwie.

Tracąc męża, kobieta zgodnie z pogańską tradycją była jakby nietykalna i

nikt więcej się z nią nie żenił. Życie takiej kobiety było bardzo zagrożone w
arabskim społeczeństwie. Wysłannik Allaha naruszył tą tradycję, która wraz z
nadejściem Islamu pozostała niezachwiana, a tym samym ukazał prawa kobiet i
ich godność. Jedną z takich kobiet była Saida. Po przesiedleniu do Etiopii zginął jej
mąż. Jego światłość Wysłannik Allaha widząć trudną sytuację nieszczęsnej
kobiety, ożenił się z nią i wziął pod swoją opiekę.

Zejnab bint Huzajma, tracąc swojego męża stanęła twarzą w twarz z

ubóstwem i głodem. I to, mimo, że do tego wydarzenia była znana z pomagania
innym i wrażliwa na cudzy ból. Wysłannik Allaha żeniąc się z nią, by zachować jej
cześć i godność, wywyższył ją jeszcze bardziej wśród arabskiego społeczeństwa.
Kobieta ta zmarła jeszcze za życia Proroka.

Umm Salma, również będąc w trudnej ekonomicznej sytuacji po śmierci

swojego męża, wyszła za mąż za Proroka Islamu i cieszyła się jeszcze większym
szacunkiem wśród muzułmanów.

Zejnab bint Dżahsz była córką wuja Wysłannika Allaha. Wyszła za mąż za
Zejda ibn Harisa, przybranego syna Proroka. To małżeństwo idealnie pokazało
fałszywość pogańskiej tradycji, że stan klasowy odgrywa jakąś rolę w małżeńskim
życiu. Zejnab była wnuczką Abd al Muttaliba, który był jednym z szanowanych
ludzi wśród arabskiej arystokracji, a Zejd był zaledwie niewolnikiem
oswobodzonym przez jego światłość Wysłannika Allaha.

Zejnab, szlachetnie urodzona, zachowywała się arogancko w stosunku do

swojego męża, czyniąc życie swojego małżonka gorzkim i smutnym. Prorok wciąż
ich ostrzegał, że może się to źle skończyć. Bez rezultatów. W efekcie Zejd
zmuszony był dać Zejnab rozwód.26

25
«Bihar al Anwar», tom 22, str. 204.
26
«Bihar al Anwar», tom 22, str. 214-218.
 Po ich rozwodzie, Prorok zgodnie z wolą Allaha ożenił się z Zejnab i
zlikwidował tym samym drugą pogańską tradycję, która zatwierdzała
przybranego syna jak rodzonego i zakazywała małżeństwa z jego żoną.27

Niektórzy zachodni pisarze byli na tyle zaślepieni fanatyczną walką

przeciwko Islamowi, że w swoich książkach pisali, że jakoby „Muhammad
zakochany był w Zejnab!” W rzeczywistości wypowiedzi te przeczą historycznym
faktom i zdrowemu rozsądkowi. Po pierwsze pojawia się proste pytanie, dlaczego
Prorok nie ożenił się z Zejnab, kiedy była jeszcze panienką. Przecież miał ku temu
wszelką sposobność. Była jedną z jego dalszych krewnych i dobrze ją znał.

• Prorok żenił się, by wyzwolić kobiety od niewolnictwa.

Wiadomo, że Dżurija, która należała do plemienia Bani Mustalak, po

zwycięstwie muzułmanów została wzięta do niewoli. Wysłannik Allaha ożenił się z
Dżuriji córką Harisa, przywódcą tego plemienia. Muzułmanie dowiedziawszy się,
że została żoną Proroka uwolnili jeńców Bani Mustalak. Dzięki temu małżeństwu,
ponad stu niewolników otrzymało wolność.28

• Z przyczyn politycznych, dla osiągnięcia pokojowych umów z

przywódcami plemion i uniknięcia naruszania umów z ich strony.
Również dla umocnienia sytuacji wewnątrz islamskiego państwa. W
ten sposób zawarte zostały małżeństwa z Aiszą, Hafsą, Umm
Habibą, Safją, Mejmuną.

A) Umm Habiba była córką Abu Sufjana. Tego samego Abu Sufjana, rodzina,
którego pod jego przewodnictwem okazywała nieprzejednaną wrogość przeciwko
Prorokowi. Mąż Umm Habiby po hidżra (przesiedlenie) do Etiopii, wyrzekł się
Islamu i wkrótce po przyjęciu chrześcijaństwa zmarł. Ona sama przeżywała
trudny okres. Jej ojciec był wielkim wrogiem Islamu i dlatego nie mogła wrócić do
rodzinnego domu. Wysłannik Allaha, żeniąc się z Umm Habiba, wziął ją pod swoją
opiekę i tym samym przekonał do siebie Umejjadów.

B) Safija, córka Hajja ibn Ahtaba, przywódcy plemienia bani Nazir. Po tym jak
muzułmanie wzięli do niewoli żydów, Prorok dla zachowania godności Safiji,
zawarł z nią małżeństwo i zaprowadził dobre stosunki z największym żydowskim
plemieniem.

C) Mejmuna pochodziła z dużego plemienia bani Mahzum. Wysłannik Allaha

ożenił się z nią w siódmym roku hidżry.

Żony Proroka były kobietami starszymi. Wyjątkiem była Aisza. To jest wielkim
dowodem na to, że małżeństwom Proroka przyświecały szlachetne i święte cele.
W żaden sposób nie można go w niczym obwiniać.

27
Sura 33:37
28
«Sira», Ibn Hiszam» tom 3, str. 295.
 ARABSKIE SPOŁECZEŃSTWO DO NASTĄPIENIA
ISLAMU

Należy podkreślić, że w średniowieczu, przed rozpoczęciem się proroczej

misji Muhammada (s.a.s) arabskie społeczeństwo jak i cały świat, znajdowały się
w totalnym kryzysie duchowej reorganizacji. Arabowie w szczególności tonęli we
wszechobecnej rozpuście, która objęła wszystkie warstwy społeczne. Najbardziej
obrzydliwą z tradycji arabów było wykuwanie kamiennych bożków i oddawanie im
czci. Socjalna nierówność, która osiągnęła niespotykane masztaby wciąż
przodowała w arabskim społeczeństwie. Jedyne, czego nie było wśród arabów to –
sprawiedliwość.

Jeśli chodzi o handel, to trzeba powiedzieć, że Arabowie przekroczyli

wszelkie granice przyzwoitości. Na przykład: mężczyzna niemogący prowadzić
interesów ze względu na stan zdrowia, często winił za to swoją żonę, karząc ją za
nic.

Arabowie dumni byli ze swojej liczebności. Czasem, by udowodnić swoja

przewagę nad innymi plemionami, podliczali swoich zmarłych
współplemieńców.29

Podążanie za namiętnościami, miłość do rozpusty, przelewanie krwi były

powszechnymi zjawiskami w arabskim społeczeństwie.

Amr al Kajs, znany arabski poeta, absolutnie bezwstydnie opisywał w

wierszach swój kontakt z Anizą, córką swojego wuja. Oprócz tego, jako wielki
poeta arabów – pogan, miał prawo wywieszać swoje wiersze na Kaabie.

Właśnie w takim okresie, kiedy wśród arabów królowała rozpusta i

niewiara, w społeczeństwie tym zabłysło światło Islamu i monoteizmu. Oczywiście
Islam w żaden sposób nie może współistnieć z sytuacją, w jakiej przebywali
Arabowie przed Islamem. Dlatego właśnie, jednym z celów tej religii było i jest
ustanowienie bożej sprawiedliwości i uwolnienie człowieka z oków złudzeń.

OSOBOWOŚĆ MUHAMMADA (S.A.S) DO PROROCTWA

Psycholodzy są przekonani, że atmosfera tworząca warunki formowania się

osobowości, w dużym stopniu pochodzi z otoczenia tego czy innego
społeczeństwa. Niektórzy z nich uważają nawet, że otoczenie jest najważniejszym
i podstawowym ogniwem w formowaniu się zdrowego ducha, psychiki i
osobowości człowieka. Właśnie dlatego, społeczeństwo w którym króluje
atmosfera religijnej i moralnej czystości, wychowuje i bezpośrednio pozytywnie
29
«Madżma al Bajan» tom 3, str 295.
wpływa na każdego. I na odwrót, społeczeństwo, w którym ceni się amoralne
zachowanie i rozpustę, kładzie swój odcisk.

Na tej podstawie ludzie izolują się od nie właściwego otoczenia, a

wybierając pustelnictwo lub odosobnienie nie mogą być podobni do członków
tego społeczeństwa.

PROROCY – TWÓRCY PORZĄDKU SPOŁECZNEGO

Kiedy mieszkańcy Mekki skierowali się do miejsc oddawania czci bożkom,

Muhammad (s.a.s) udał się do jaskini Hira znajdującej się niedaleko od Mekki, by
oddawać cześć Wszechmogącemu Allahowi – Panu światów. Jego światłości
Muhammad nie był wykształcony, nie mniej jednak zawsze stronił od oddawania
czci bożkom, tak jak robią to ludzie wybrani, świadomi i uczeni. Z bożej łaski, już
na samym początku swojej życiowej drogi rozpoznawał zbłądzenie arabów i
wbrew tradycjom swojego narodu nie podążał za ich obrazem życia.30

Nawet przez ułamek sekundy, Muhammad (s.a.s) nie podążał za

pogaństwem, a jeśli ktoś wspominał przy nim bożka, on otwarcie i bez lęku
wyrażał swoje obrzydzenie.

Gdy miał zaledwie 12 lat, mnich – pustelnik zaklinał go imionami dwóch

bożków Lata i Uzzy. Muhammad gniewnie powiedział: „Nie ma dla mnie nic
bardziej obrzydliwego, niż imiona tych dwóch bożków”31

Czystość i wspaniałość jego usposobienia były arabom znane. Dzięki jego

szczerości i wierności słowu, nadano mu imię Amin, co znaczy „szczery”, „godny
zaufania”. Właśnie dlatego Hadidża powierzyła mu sprawy handlowe. Jego
moralność była na tyle wielka i piękna, że Arabowie nie przestawali się nim
zachwycać.

Ammar opowiada: „Do proroczej misji Muhammada (s.a.s), razem paśliśmy

owce. Któregoś razu zaproponowałem mu zamienić pastwiska. Zgodził się.
Wcześnie rano, kiedy doszedłem do tego miejsca, zobaczyłem Muhammada
(s.a.s), który już tam na mnie czekał, ale nie pozwalał swoim owcom paść się na
polance. Kiedy zapytałem, dlaczego nie pasie swoich owiec, odpowiedział:
„Dałem ci przecież słowo i nie chciałem wpuszczać na pastwisko swojego stada
przed twoim.” 32

W ten sposób się wychowywał, przecząc układowi i obrazowi życia arabów.

Ludzie z kolei, za jego usposobienie, darzyli go wielką miłością i szacunkiem.

30
«Bihar al Anwar», tom 18, str. 277-281.
31
«Bihar al Anwar», tom 15, str. 410.
32
«Bihar al Anwar», tom 16, str. 224.
Kiedy Arabowie stykali się z jakimikolwiek trudnościami, przychodzili do
Muhammada (s.a.s), by rozstrzygnął ich spory i różnice.

OSADZENIE CZARNEGO KAMIENIA

Jego światłość Muhammad (s.a.s) miał trzydzieści pięć lat, kiedy Arabowie
podjęli decyzję by odnowić Kaabę 33. W związku z tym, że wszystkie arabskie
plemiona chciały bezpośrednio uczestniczyć w odnowieniu Kaaby, każde z nich
podjęło się odnowienia oddzielnej jej części. Najpierw Walid przystąpił do
rozbiórki Kaaby, później pozostali mu w tym pomagali. Kiedy doszli do
fundamentu położonego przez Proroka Ibrahima, każde z plemion przystąpiło do
odnowienia określonego fragmentu.

Gdy Kaaba była już odnowiona i pozostało wstawić tylko czarny kamień –
„Hadżar al Aswad”, między plemionami doszło do kłótni o to, które z nich
powinno to zrobić. Byłby to przecież powód do dumy. Stopniowo różnice
poglądów zamieniły się w prawdziwą konfrontację. Synowie Abdad – Dara
napełnili wielką czaszę krwią i opuściwszy w nią ręce umówili się, że będą
prowadzić walkę aż do zwycięstwa, albo umrą na tej drodze.

Konflikt trwał około czterech albo pięciu dni. W końcu Abu Umajja,
najmłodszy z kurajszytów, powiedział: „Dobrze wam radzę, wyznaczcie sędzią
pierwszego, który stanie w tych drzwiach”. Kurajszyci przystali na propozycję.
Wszedł Muhammad (s.a.s). Arabowie widząc go, bardzo się ucieszyli, gdyż
wiedzieli, że zawsze sądził sprawiedliwie. Muhammad zgodził się pomóc w sporze
i poprosił o przyniesienie materiału i położenie na nim czarnego kamienia.
Muhammad (s.a.s) zarządził, by przedstawiciele każdego z plemion złapali za
końce materiału i przenieśli go do Kaaby. Wtedy on sam ulokował kamień. Mądra
decyzja Muhammada (s.a.s) pozwoliła uniknąć walki pomiędzy muzułmanami.

POCZĄTEK PROROCTWA

Po tym jak rozpatrzyliśmy kilka momentów z życia drogiego Proroka

Islamu, chcemy przystąpić do rozpatrzenia jednego z wielkich momentów jego
życia – początek zesłania Bożego Objawienia. Zgodnie z relacjami, jego światłość
Muhammad (s.a.s) żył wśród arabów, większość, których w swoim rozwoju daleka
33
Kaaba – sześcienny budynek w Mekce, zbudowany przez praojca arabów jego światłość
Ibrahima (Abrahama). W abrahamskiej tradycji Kaaba jest symbolem monoteizmu. Do
Islamu arabscy poganie, którzy utracili symboliczny związek z tradycją Ibrahima, zatracili
podstawowe znaczenie Kaaby.
była od populacji krajów rozwiniętych. Jak już wspominaliśmy wyżej, Wysłannik
Allaha oddalał się od ludzi i oddawał cześć Allahowi w jaskini Hira nieopodal
Mekki.

Zgodnie z hadisami, dwudziestego siódmego radżab, zobaczył we śnie

anioła, który wszedł do jaskini. W tym momencie jego światłość przebudził się i
okazało się, że wszystko, co widział we śnie było jawą! Pierwszy raz widział
anioła. Anioł powiedział do niego: „Czytaj!” Muhammad (s.a.s) odpowiedział:, „Co
czytać?” Dżabrail powtórzył, po czym powtórzył trzeci raz: „Czytaj! W imię Pana
twojego, który stworzył człowieka ze skrzepu. Czytaj, a Pan twój najszczodrzejszy,
który nauczył człowieka pisać, nauczył człowieka tego, czego on nie wiedział...”
Prorok zapytał:, „Kim jesteś?” W odpowiedzi usłyszał: „Ja jestem anioł Dżabrail”.

Kiedy święty anioł odszedł, Wysłannik Allaha wstał ze swojego miejsca i

powtórzył usłyszane ajaty, które głęboko zapadły mu w serce. Były to pierwsze
ajaty Quranu.

W świętym hadisie mówi się, że pozdrawiały go każde drzewo i kamień,

obok których przechodził. Nagle usłyszał: „O Muhammad! Ty jesteś Wysłannikiem
Allaha, a ja jestem anioł Dżabrail!” Kiedy Muhammad (s.a.s) podniósł głowę,
zobaczył na nieboskłonie Dżabraila, który powtarzał: „O Muhammad! Ty jesteś
Wysłannikiem Allaha, a ja jestem Dżabrail”.

Jego światłość Muhammad (s.a.s) uświadomił sobie proroczą misję i nie

odczuwał najmniejszego strachu ani niepokoju. Było tylko głębokie przekonanie.

Wielu zachodnich pisarzy, negatywnie nastawionych do Islamu, dało

pozytywną odpowiedź na pytanie czy Muhammad (s.a.s) w jaskini Hira uczył się
Tory i Ewangelii. Innymi słowy, ucząc się Biblii, postanowił stworzyć nową religię.

Historyczne dowody wskazują jednak na coś innego:

1. Jeśliby Muhammad (s.a.s) rzeczywiście badając Torę i Ewangelię, postanowił

stworzyć nową religię, to bez wątpienia Quran byłby podobny stylem do tych
ksiąg. A jednak Quran zupełnie różni się i od Tory i od Ewangelii.

2. Każdy, kto mniej więcej zapoznał się z wspaniałą mową Quranu (starożytną
arabską nauką „Balagat”), powie, że wspaniały styl i unikalna elokwencja Quranu
do tej pory nie przestają zadziwiać światowych badaczy i specjalistów z zakresu
Quranu i Islamu.

Każdy Prorok, na potwierdzenie swojej proroczej misji przynosił boże

znamię – cud (po arabsku „mu'dżiza”). Znamiona te odpowiadały społeczno –
politycznej i socjalnej atmosferze, panującej w społeczeństwie przed przyjściem
Proroka. I tak na przykład, Prorok Musa (Mojżesz) (s.a.s) przyniósł boże znamię,
które dokładnie pasowało do jego epoki. W związku z tym, że w czasach Musy
(a.s), zwłaszcza wśród klasy kapłańskiej szeroko rozprzestrzenione było
wróżbiarstwo, jednym z jego znamion był kij, który zamienił się w żmiję, „połknął”
pęta wróżbitów. Boży cud Musy (a.s) powinien był odpowiadać tym warunkom i
przewyższać prawdą kłamstwo wróżbitów. Jego światłość Prorok Jezus (a.s),
wskrzeszał zmarłych i uzdrawiał nieuleczalnie chorych. Jego znamię powinno
przewyższyć metody tego typu działalności, które w owych czasach były na
wysokim poziomie rozwoju – medycyna i lecznictwo. Jego światłość Muhammad
(s.a.s) pojawił się wśród arabów w czasie, kiedy bardzo ceniło się u nich
krasomówstwo. A jednym z jasnych znamion Quranu jest elokwencja. Właśnie
dzięki temu wielu arabów przyjmowało Islam; wiedzieli, że podobna składnia i
sposób wypowiedzi nie mieszczą się w możliwościach zwykłego śmiertelnika.

3. Przepowiednie Quranu i dzisiejsze światowe odkrycia z różnych dziedzin nauki,

które były opisane w tej świętej Księdze już tysiąc czterysta lat temu, są
jaskrawym dowodem na to, że Quran mógł być stworzony tylko przez Allaha.

Allah mówi w świętym Quranie: „Bizantyjczycy zostali zwyciężeni, w najbliższym

kraju; lecz oni, po swojej klęsce, będą zwycięzcami, w ciągu kilku lat”.34

Słowo „adna” w wyżej wymienionym ajacie, oznacza „najbliższy czas” (w

większości przekładów Quranu słowo to tłumaczone jest, jako „bliski”), również
dolną, niską lub opuszczoną część. Uczonym drugiej połowy dwudziestego wieku,
udało się określić dokładne miejsce najniższej części naszej planety. Było to
możliwe dopiero po badaniu dokładnych zdjęć z kosmosu. Najniższa część na
planecie Ziemia znajduje się w tej samej miejscowości, gdzie w siódmym wieku
doszło do starcia pomiędzy Bizancjum a Sasanickim Iranem, czyli w Palestynie.
Skąd Muhammad (s.a.s) nie umiejący czytać i pisać mógł wiedzieć, że najniższa
część planety znajduje się właśnie w Palestynie. My dowiedzieliśmy się o tym w
końcu dwudziestego wieku. „Za kilka lat” po arabsku „Fi biz'i sinina”, oznacza
okres czasu od trzech do dziewięciu lat. Jest to przepowiednia Quranu, która
dokładnie się spełniła!

O tym, że góry mają mocne i głębokie fundamenty w ziemi, które

wielokrotnie przewyższają szczyty najwyższych gór nauka odkryła dopiero w
drugiej połowie dwudziestego wieku. Wszechmogący Allah mówi w Quranie:
„[78.6] Czyż nie uczyniliśmy ziemi łożem dla wypoczynku,[78.7], a gór, jako
podpory do namiotu?” Słowo „autada” oznacza w tym ajacie kołki, słupki wbijane
w ziemię, większa część których znajduje się w ziemi. Sensacją w dziedzinie
geologii stała się dokładność Quranu w tej kwestii.

Stopniowy rozwój człowieka w łonie matki, od prostego do bardziej

złożonego embrionu opisane jest w Quranie w następujący sposób: „Stworzyliśmy
człowieka z ekstraktu gliny. Następnie umieściliśmy go - jako kroplę nasienia - w
naczyniu solidnym. Następnie stworzyliśmy z kropli nasienia grudkę krwi
zakrzepłej; potem stworzyliśmy z tej grudki krwi zakrzepłej zalążek ciała; a z tego
zalążka stworzyliśmy kości; wtedy oblekaliśmy te kości ciałem; następnie
uczyniliśmy go innym stworzeniem. Niech będzie błogosławiony Bóg, najlepszy ze
stwórców”.35

34
Sura 30 : 1,2,3
35
Sura 23:12, 13, 14
 Czytelnik powinien wiedzieć, że odkrycia z dziedziny embriologii rozwinęły
się w dzisiejszych czasach. W Europie przez długi czas pokutowało przekonanie,
że człowiek pochodzi z żeńskiej krwi oraz kwestionowano, iż to mężczyzna daje
początek życiu.

Przepowiednie Quranu, a także ich pełne potwierdzanie się dzisiejszymi

odkryciami naukowymi są idealnym dowodem, że Quran zesłany został przez
Allaha.

CO TO JEST OBJAWIENIE?

Musimy wiedzieć, że boże objawienie różni się od innych ludzkich

sposobów na poznanie prawdy. Jedną ze szczególnych różnic, jest to, że ci, komu
zsyłane było objawienie, mieli możliwości jego bezpośredniego przyjęcia w
przeciwieństwie do zwykłego poznania, które otrzymuje człowiek za
pośrednictwem własnych badań. W większości przypadków, wszelka wiedza,
oprócz bożego objawienia, opiera się na określonych hipotezach i
przypuszczeniach. W wielu przypadkach, przypuszczenia te przeczą
rzeczywistości. Nie ma żadnych wątpliwości, iż istnieje ogromna różnica
pomiędzy Prorokami i Bożymi Wysłannikami a zwykłymi uczonymi, którzy
osiągnęli wiedzę poprzez naukę i badania. Wszystko, co widzą Prorocy jest
prawdą, która odkrywa się przed nimi z miłości Wszechmogącego Allaha. Ten
boski kontakt pomiędzy Allahem i jego Prorokiem urzeczywistnia się za
pośrednictwem Dżabraila, lub czasem bez żadnego pośrednictwa.

CHOROBA CZY OBJAWIENIE

Niektórzy współcześni pisarze, podążając za materialnymi korzyściami,

twierdzą (w związku z boskim objawieniem Proroka), że była to tylko choroba
znaną pod nazwą „Histerya”.36 Ich przekonania, nie mają jednak żadnych
podstaw i nie zasługują nawet na jakiekolwiek poważne rozpatrywanie.
Chociażby, dlatego, że choroba ta ma określone symptomy i właściwości, które
nie objawiały się u Muhammada (s.a.s).

Jak mówi John Djun Powert: „Wypowiedzi tych, kto twierdzi, że jakoby
Muhammad (s.a.s) chorował na epilepsję, nie mają absolutnie żadnych podstaw.
Zasadniczo, tego błędnego przekonania trzymali się grecy, którzy bojąc się
rozprzestrzeniania Islamu, za pomocą oszczerstw, chcieli przeszkadzać Prawdzie.

36
Odmiana choroby psychicznej.
Towarzyszących epilepsji krzyków i silnego wzburzenia nigdy u niego nie
zaobserwowano w czasie zesłania objawienia”37

Człowiek cierpiący na Histerię, po tym jak dochodzi do siebie po kolejnym

ataku, nic nie pamięta, a to całkowicie przeczy stanowi, w jakim był jego
światłość. W czasie bożego objawienia nic nie mówił, ale po zakończeniu zesłania
przekazywał ludziom wszystko to, co widział i słyszał.

Człowiek chory, może przekazywać tylko swoje fizyczne wyobrażenia i

przypuszczenia swojej chorej wyobraźni. I tak na przykład, jeśli ktoś prześladuje
lub poddaje chorego mękom w czasie jego ataku, ten przede wszystkim powtarza
słowa, które związane są z tym wydarzeniem. Nikt jeszcze nie mówił, że słowa
chorego mogą być podstawą całej cywilizacji, prawem życia miliardów ludzi,
oczyszczeniem, ukierunkowaniem i duchowym przeobrażeniem. W ciągu
czternastu wieków, w prawie przyniesionym przez Muhammada (s.a.s) nie
odkryto nieścisłości.

BOŻE OBJAWIENIE I WSPÓŁCZESNA NAUKA

Postęp nauki i jej odkrycia, w przeciwieństwie do tego, co wielu

przedstawiało, nie tylko udowodniły racje Islamu, ale i uniwersalność tej bożej
nauki. Wynalezienie radarów, telefonów komórkowych, dalekopisów itd.
potwierdziło fakt, że boże objawienie nie ma żadnych sprzeczności z przyrodą i jej
prawami. Allah, chwała Mu Wielkiemu, tworząc ten świat i dając go człowiekowi z
lekkością może stworzyć szczególny kontakt między Sobą i Swoim Prorokiem.
Choć oczywiście wszelkie porównania mogą tu być tylko warunkowymi. Oprócz
tego, rozwój we współczesnym świecie spirytyzmu, okultyzmu czy telepatii
potwierdziły, że świat jest o wiele szerszy niż to sobie wyobrażamy. Historia i
nauka są świadkami wybrania przez Allaha jego światłości Muhammada do
skierowania ludzi na prawdziwą drogę i wybawienia z oków niewiedzy. A program
samodoskonalenia człowieka w Islamie, opiera się przede wszystkim na boskim
objawieniu.

Islamski świat dumny jest z największego z ludzi Wysłannika Allaha –

Muhammada Mustafy (s.a.s). Przynosząc boskie prawo, dał swoim zwolennikom
wielkość i po upływie czternastu stuleci, zaprawdę to boże prawo jest
przewodnictwem dla wszystkich ludzi.

METODA PRZYZYWU JEGO ŚWIATŁOŚCI

37
''Uzr Taksir'' str.20
 Po spotkaniu z Aniołem Objawienia, Muhammad (s.a.s), wracając do domu,
czuł się jak w innym świecie. Pnąc się w górę nie był jeszcze Prorokiem, teraz
posiadał Boże Posłanie. To, co przepowiadali biblijni Prorocy38, w końcu się
spełniło. Jego światłość Wysłannik Allaha wiedział, że spadł na niego trudny
obowiązek. Nawet jeśli odczuwałby strach, to tylko za to, czy dobrze wypełni swój
zadanie, ale nie z powodu wątpliwości co do proroczej misji. Wszechmogący
Allah, wybierając do tego zadania, daje swojemu słudze pewność, by ten mógł
pewnie i z przekonaniem wyprowadzać ludzi ku światłu. Tak więc, wypowiedzi
tych, kto twierdzi, że Muhammad (s.a.s) wątpił w swoje proroctwo wyglądają
absurdalnie.

ŚWIĘTA HADIDŻA I OCZEKIWANIU MUHAMMADA

(S.A.S)

W dzień zesłania Boskiego Objawienia jego światłość Muhammad (s.a.s)

wrócił do domu późno. Zaniepokojona żona zapytała, dlaczego się spóźnił.
Wysłannik Allaha opowiedział jej, co się wydarzyło. Święta Hadidża była pierwszą
kobietą, która przyjęła Islam. Wiele razy słyszała od żydowskich i chrześcijańskich
uczonych o bliskim nadejściu ostatniego Proroka. Na długo przed proroczą misją,
od kiedy poznała się z Muhammadem (s.a.s) nie przestawała się zachwycać jego
szlachectwem i świętością. Właśnie, dlatego nie dziwi, że Hadidża bez żadnych
wahań przyjęła Islam.

PIERWSZY, KTO PRZYJĄŁ ISLAM

Kiedy w Hidżazie utrzymywała się silna susza, rodzina Abu Taliba

przeżywała trudny okres. Muhammad (s.a.s), by ulżyć Abu Talibowi, wziął
malutkiego Alego39 pod swoją opiekę i troszczy się o niego jak ojciec. Po
otrzymaniu przez Muhammada (s.a.s) proroczej misji, pierwszym z mężczyzn,
który przyjął Islam był Ali.

MODLITWA

38
Drugie Prawo, rozdział 19, wiersz 15, 18, Ewangelia Jana, rozdział 16, wiersz 7-18
39
„Sira”, Ibn Hiszam, tom 1, str. 242; ''Bihar al Anwar'', tom 18, str. 208
 Pierwszym zobowiązaniem po tauhid (monoteizm) było polecenie Allaha o
wypełnianiu modlitwy. Można tu idealnie prześledzić wagę i wielkość modlitwy,
będącej jedną z podstawowych nici wiążących człowieka z Twórcą. Na tej
podstawie, nasi nieskazitelni przywódcy, a zwłaszcza Wysłannik Allaha wciąż
wskazywali na ten ważny filar Islamu. Wielki Prorok powiedział: „Modlitwa to
podstawa Islamu. Każdy, kto ją lekceważy, nie otrzyma w Dzień Sądu naszego
wstawiennictwa”.40 Wszechmogący Allah, za pośrednictwem anioła Dżabraila,
zesłał Muhammedowi (s.a.s) zasady wykonywania modlitwy. Jego światłość
nauczył modlitwy Hadidżę i Alego, którzy byli po Wysłanniku Allaha pierwszymi
modlącymi się.41

TRZY PIERWSZE LATA

Przez trzy pierwsze lata misji, Wysłannik Allaha, przyzywał do Islamu

skrycie. Naród Hidżazu, wierny swoim pogańskim tradycjom nie był gotowy na
otwarte wezwanie do monoteizmu. Prorok z całą pewnością spotkałby się z
dużymi trudnościami, jeśliby otwarcie rozpoczął wezwanie. Mogło się to stać
przeszkodą na drodze podstawowego celu posłania. Prorok przeciwnie do pogan,
którzy czcili bożków, czcił jedynego Allaha. Razem z Alim i Hadidżą, w miejscach
publicznych, jak Masdżid al Haram, dolina Mina, na oczach pogan modlili się do
Jedynego Boga. W ten sposób prowadził walkę przeciwko pogańskiej tradycji.42

Afif, jeden z szanowanych przedstawicieli Mekki, opowiada: „Kiedyś, jak

zwykle wybrałem się do Abbasa ibn Abd al Mutalliba, by omówić z nim sprawy
handlowe. Nagle zobaczyłem człowieka, który podszedł do Kaaby i zaczął się
modlić, po czym zobaczyłem kobietę i podrostka, którzy stając za nim również
zaczęli się modlić. Zapytałem Abbasa: „Co to za religia o której nic nie wiem?”
Odpowiedział: „Ten człowiek to Muhammad syn Abdulla, uważa się za Wysłannika
Pana światów. Oprócz tych trojga, nikt jeszcze nie odważył się przyjąć tej religii.
Kobieta, to żona Hadidża, córka Huwajlida, a chłopiec to syn Abu Taliba. Oni
przyjęli jego religię”.

Muhammad (s.a.s) kontynuował swoje wezwanie i stopniowo coraz więcej

ludzi przyjmowało Islam. Wkrótce, na przekór przeciwnikom, religia ta stała się w
świecie potężną siłą.

40
„Wasail asz – szi'a”, tom 3, str. 16, 17
41
„Tarih”, Tabari, tom 3, str. 1122
42
''Tarih'' , Tabari, tom 3, str. 1122
 PRZYZWANIE RODZINY I PIERWSZE BOŻE
ZNAMIĘ

Aktywne rozpowszechnianie działalności Wysłannika Allaha, a także

zwiększająca się liczba towarzyszy, stworzyły przesłanki do otwartego
propagowania Islamu. Właśnie w tym okresie, Wszechmogący Allah przykazał
Prorokowi wezwać jego najbliższą rodzinę do Islamu.43 Jego światłość Muhammad
(s.a.s) poprosił Alego o przygotowanie posiłku i zaproszenie rodziny. Kiedy
wszyscy się zebrali, okazało się, że jest za mało jedzenia. Nie mniej jednak, dzięki
miłosierdziu Allaha, wszyscy nie tylko się nasycili, ale nawet jeszcze zostało.
Obecni byli zaskoczeni cudem, ale Abu Lahab natychmiast skwitował: „To
oczywiście czary!” Zapomniał jednak, że czarami nie da się nasycić człowieka.

Tego dnia Wysłannik Allaha nic nie powiedział, ponieważ chciał żeby ludzie
sami zrozumieli różnicę pomiędzy czarami, a bożym znakiem. Jeśliby były to
czary, ludzie, którzy byli u Muhammada (s.a.s) opuściliby dom odczuwając głód.
Jednakże nic takiego nie miało miejsca.

Ponieważ pierwsze zebranie nie dało rezultatów, Wysłannik Allaha znów

zebrał rodzinę i znów poczęstunku wystarczyło dla wszystkich. Wtedy jego
światłość zwrócił się do zebranych: „O synowie Abd al Mutalliba! Wszechmogący
Allah uczynił mnie dobrym zwiastunem. Przyjmijcie Islam i podążajcie za mną!
Wtedy otrzymacie szczęście obu światów. Przysięgam na Allaha, że nie znam
nikogo z arabów, kto przyniósłby bardziej radosną wieść niż ta, którą ja wam
oznajmiłem. Allah przykazał mi wezwać was do Islamu. Kto z was będzie moim
pomocnikiem w tej sprawie? Ten, kto mi w tym pomoże będzie moim bratem,
wykonawcą i zastępcą po mnie”. Wszyscy milczeli, nikt nie dał pozytywnej
odpowiedzi. Wstał tylko Ali, mówiąc: „O Wysłanniku Allaha! Ja jestem twoim
pomocnikiem!” Prorok poprosił go usiąść na swoim miejscu. Trzy razy Wysłannik
Allaha zwrócił się z tym pytaniem do obecnych. Ale za każdym razem tylko Ali
odpowiadał na wezwanie. Wtedy, jego światłość Muhammad (s.a.s) wskazał na Ali
i powiedział: „To jest mój brat, wykonawca i zastępca wśród was. Słuchajcie go i
bądźcie mu po mnie posłuszni”.44

Tego dnia, niektórzy z krewnych przyjęli Islam.45 Pozostałym fanatyzm i

niewiedza nie pozwoliły na podążenie za Prawdą. To wydarzenie wyróżniło się też
tym, że Prorok, mimo małej ilości jedzenia, nasycił wszystkich gości. Na
szczególną uwagę zasługuje fakt, że na tym przyjęciu ogłosił Alego swoim
następcą. W ten sposób, stworzone zostały wszystkie przesłanki do oficjalnego
wezwania ludzi do Islamu.

43
Sura 26:214
44
„Tarih”, Tabari, tom 3, str. 1171, 1173; Tafsir „Madżma' al Bajan”, tom 7, str. 206;
„Bihar al Anwar”, tom 18, str. 192. To wydarzenie jest uważane za autentyczne przez
wszystkich islamskich uczonych.
45
„Tarih” Ja'kubi, tom 2, str.22
 OFICJALNE WEZWANIE

Ponieważ Islam jest religią dla wszystkich ludzi, jego światłość po trzech
latach skrytego wzywania, przystępuje do otwartego propagowania przesłania.
Wezwanie Proroka stopniowo przynosiło efekty: niektórzy przysłuchiwali się, inni
stawali się muzułmanami i stopniowo zwiększała się liczba wierzących. To
doprowadziło do tego, że arystokracja rodu Kurajsz, zmuszona była zastanowić
się jak powstrzymać to nowe zjawisko – Islam. Zwłaszcza poganie Mekki, słysząc
jak Muhammad (s.a.s) otwarcie neguje „wartości” pogan i ich „bogów”,
zdecydowanie przystąpili do walki przeciwko muzułmanom.

Ibn Hiszam i wielu innych przytaczają w swoich historycznych książkach, że

Wysłannik Allaha rozpoczął otwarte wezwanie do Islamu, jednak poganie nie
podejmowali zdecydowanych kroków przeciwko muzułmanom. Kiedy jednak jego
światłość zaczął negować ich idoli, przystąpili do walki. Chodzi o to, że zwykłe
wezwanie nie przeszkadzało arabom, nawet, kiedy niektórzy z nich przyjmowali
Islam. Jednak wystąpienie przeciwko bożkom stworzyło wielkie zagrożenie dla
mekkańczyków, ponieważ w czasie corocznej pielgrzymki do bożków w Kaabie,
pogańska arystokracja bogaciła się z pieniędzy pielgrzymów.

Mekkańska arystokracja przyjęła wezwanie do monoteizmu, jako główne

zagrożenie dla swojego „bezpieczeństwa”. Groziło to, bowiem uderzeniem w ich
główne źródło wzbogacania się. Z tego powodu wzięli się za poważną walkę
przeciwko religii Muhammada (s.a.s). Niektórzy z kurajszytów postanowili udać
się do Abu Taliba, który wciąż cieszył się wśród mekkańczyków szacunkiem.
Zażądali, by Muhammad (s.a.s) przestał potępiać ich bożków, w przeciwnym razie
jego życie będzie zagrożone!

Abu Talib zgodził się z nim porozmawiać. Zgodnie z informacjami

zawartymi w książkach historycznych, poganie kilka razy przychodzili do niego z
żądaniem wpłynąć na Muhammada (s.a.s). Abu Talib opowiedział jego światłości
o żądaniach pogańskiej arystokracji, która w zamian za powstrzymanie się z
wezwaniem do Islamu i wyśmiewania ich bożków, gotowa była przedłożyć mu
bogactwa. Mówili:, „ Jeśli Muhammad żądny jest bogactw i pozycji w
społeczeństwie, jesteśmy gotowi mu je przedłożyć”. Po wysłuchaniu wuja, Prorok
zdecydowanie odpowiedział: „Nawet jeśli dadzą mi słońce do prawej ręki, a
księżyc do lewej, nie wyrzeknę się swojej misji.”

Nie osiągając rezultatów, poganie decydują się skierować cały swój gniew
przeciwko bezbronnym muzułmanom. Widząc taki obrót spraw, Abu Talib zbiera
Haszimitów i prosi ich, by stanęli w obronie Muhammada (s.a.s). Tylko Abu Lahab
odmawia pomocy, przejawiając wrogość do Islamu.
 Mekkańscy poganie spotkali się z niesłychaną stanowczością muzułmanów,
takich jak Ammar ibn Jasir, Bilal Habaszi, którzy wykazali cierpliwość w obliczu
tortur, udowadniając tym szczerość swojej wiary.

PRZESIEDLENIE DO ETIOPII

Ucisk ze strony pogan nasilał się z każdym dniem. Szczególny gniew

niewiernych wzbudzało nawrócenie się na Islam nowych grup mekkańczyków.
Wielu muzułmanów zginęło męczeńską śmiercią z rąk pogan. Wtedy wysłannik
Allaha polecił muzułmanom, by przesiedlili się do kraju, w którym nie ma ucisku.
Takim krajem była Etiopia. Ekonomiczne i polityczne stosunki pomiędzy
Hidżazem i Etiopią były słabe, co sprawiało, że podążający za Islamem mogli się
tam czuć bezpiecznie. Na przesiedlenie zdecydowała się dość liczna grupa:
osiemdziesiąt dwóch mężczyzn i dziewiętnaście kobiet, nie licząc dzieci. Poganie
zaczęli się zastanawiać, w jaki sposób ściągnąć z powrotem uciekinierów. W tym
celu wysyli do Etiopii delegację, na czele z Amr ibn Asem i Ammar ibn Walidem.
Pierwszy sławił się diabelską przebiegłością, umiejętnością oszukać i przekupić,
drugi urodą, a do tego był elokwentnym poetą.

Po przybyciu do Etiopii, Amr ibn As przygotował się na spotkanie z władcą

Etiopii. Obsypując go prezentami, starał się w ten sposób przypochlebić. Jego
mowa brzmiała: „Niewielka grupa buntowników wjechała do waszego kraju.
Wyrzekają się religii naszych ojców, a także nie uznają waszej (chrześcijańskiej).
Prosimy waszą wysokość o wydanie ich.” Wysłuchawszy go, władca Etiopii
odpowiedział:, „Jeśli to prawda to macie prawo ich zabrać. Wcześniej jednak
musimy wysłuchać uciekinierów ”

Gdy muzułmanie dowiedzieli się, że poganie żądają ich wydania, naradzili się i
wybrali Dża'fara ibn Abu Taliba, żeby mówił w imieniu wszystkich. Dżafar wystąpił
z przyciągającą mową i wpłyną na władcę Etiopii. Amr ibn As, poczuł, że
przegrywa i zastosował nowy wybieg. Powiedział: „Muzułmanie źle mówią o
Jezusie!” Wtedy Dżafar zaczął czytać ajaty z sury „Mariam”. Władca Etiopii i
nadworni kapłani wzruszyli się, a ich oczy napełniły się łzami...

Po tym Nadżaszi zwracając się do muzułmanów powiedział: „Możecie

mieszkać w każdej części mojego kraju, jako wolni ludzie”.

Na podstawie świętych przekazów, po tym wydarzeniu władca Etiopii przyjął

Islam, a także wysłał Muhammedowi (s.a.s) wiele darów na znak uznania jego
proroczej misji. Była w tym zasługa Dża'fara ibn Abi Taliba. W ciężkich dla
muzułmanów latach, wielu znajdowało schronienie w Etiopii u władcy Nadżaszi,
który okazywał im wszelką pomoc i wsparcie.
 MIRADŻ

Miradż to największy znak Allaha, o którym wspomnia się w świętym

Quranie.

Wszechmocny Allah, przeniósł Muhammada (s.a.s) z Mekki do Kuds

(Jerozolima), do meczetu Al Aksa. Tam jego światłość czytał modlitwę wraz z
innymi Prorokami oraz był imamem, czyli przewodniczył modlitwie. Tym samym,
Allah chciał pokazać, że Muhammad (s.a.s) jest najlepszym i największym ze
wszystkich Proroków, którzy z kolei są najlepszymi z ludzi... Potem Wysłannik
Allaha, wzniósł się na niebiosa i później powrócił do Mekki. W tafsirze Ajaszi
imama Sadyka mówi się, że Wysłannik Allaha czytał nocny i poranny namaz w
Mekce, a to oznacza, że miradż trwał pomiędzy nocną a poranną modlitwą. Nie
będziemy skupiać się na szczegółach nocnego przeniesienia Proroka. Powiemy
tylko, że pięciokrotna modlitwa stała się dla muzułmanów obowiązkowa po
miradż.

Kiedy człowiek wierzy w proroctwo, a także nie ma wątpliwości, co do cudów i

znamion Proroków, nie pozostanie miejsca na wątpliwości i niewiarę. Mi'radż
Posłannika Allaha i „Szakkul Kamar”, czyli pękniecie księżyca na dwie części
urzeczywistnionych z woli Allaha przez Muhammada (s.a.s), były jednym z
dowodów potwierdzających jego proroctwo. Bez wątpienia, największym
znamieniem Allaha i cudem Proroka jest Quran, który w ciągu tysiąca czterystu
lat swojego historycznego istnienia podbił miliardy serc, uduchowił i inspirował
ludzi w ich duchowych dążeniach i aspiracjach. Quran to boskie prawo, z którego
biorą początek nauki przeszłości, teraźniejszości i przyszłości.

PISEMNE OŚWIADCZENIE POGAN O

WSTRZYMANIU WSZELKICH STOSUNKÓW Z
MUZUŁMANAMI

Mekkańska arystokracja widząc, że żadne groźby ani śmierć, nie są

straszne prawdziwym zwolennikom Islamu, podjęła nową decyzję: wstrzymanie
wszelkich kontaktów z muzułmanami. Rozporządzenie to, w pisemnej formie,
wywieszone było w Kaabie, która była w tym czasie w rękach pogan.
Wstrzymanie handlu z muzułmanami, doprowadziło wierzących, a w
szczególności rodzinę Haszimitów do bardzo trudnej sytuacji...

Abu Talib doskonale rozumiał, że w takiej sytuacji muzułmanie nie mogą

pozostać w Mekce. Podjął więc decyzję, by przesiedlić ich do miejscowości Sza’ab
Abu Talib w pobliżu Mekki (własność Abu Taliba). Przełęcz ta znajdowała się w
pustynnym miejscu, pozbawionym roślinności. Abu Talib przykazuje Ali, Talibowi i
Akilowi, by zawsze znajdowali się blisko Proroka i chronili go przed ewentualnym
zamachem.
 Z danych historycznych i wiarygodnych hadisów, wiemy, że święty anioł
Dżabrail przekazał Wysłannikowi Allaha, iż dokument wywieszony w Kaabie zjadły
termity pozostawiając tylko imię Allaha. Prorok powiedział o tym Abu Talibowi, a
ten od razu skierował się do Kaaby. Poganie widząc Abu Taliba, zaczęli między
sobą mówić: „Abu Talib idzie zawrzeć z nami pokój, ponieważ zmęczyli się
buntem!...” Jekże wielkie było ich zdziwienie, kiedy Abu Tali powiedział im:
„ Muhammad przekazał mi wieść, a on nie oszukuje i nie kłamie! Wszechmogący
Allah poinformował go, że „wasze” rozporządzenie zjadły termity, pozostawiając
tylko imię Allaha! Jeśli to prawda, to bójcie się Boga i zakończcie ten haniebny dla
was bojkot. Jeśli zaś Muhammad kłamie, to jestem gotów, wydać go wam w tej
chwili”. Poganie zgodzili się na to. Weszli do środka Kaaby, gdzie znajdowało się
oświadczenie i zobaczyli, że rzeczywiście umowę zjadły termity, pozostawiając
tylko imię Allaha. I tak poganie zmuszeni byli zaprzestać bojkotu.

Wkrótce po tym zdarzeniu, Abu Talib, a później i Hadidża opuścili ten świat.
Jedną z przyczyn szybkiej śmierci Hadidży była blokada zorganizowana przez
pogan, w rezultacie, której bardzo podupadła na zdrowiu. Ta wielka kobieta
poświęciła swój majątek i pozycję w społeczeństwie na drodze Allaha i Jego
Wysłannika. Właśnie dzięki niej i Abu Talibowi, poganie nie podejmowali bardziej
zdecydowanych kroków przeciwko Prorokowi.

Po ich śmierci, poganie mieli wolna drogę w walce z Islamem. W tym

właśnie okresie, jego światłość odbywa „hidżrat” przesiedlenie z Mekki do Mediny
(Jasrib).

Były to bardzo ciężkie lata dla Proroka, ponieważ z jednej strony, wraz ze
śmiercią Abu Taliba i Hadidży stracił dwoje wiernych towarzyszy, którzy okazywali
znaczącą pomoc Islamowi, z drugiej strony – poganie z dnia na dzień coraz silniej
uciskali muzułmanów.

Pierwszymi, kto przesiedlił się do Jasrib była rodzina Abu Salimy, która
bardzo cierpiała z powodu ucisku pogan (wcześniej odbywali oni hidżrat do
Etiopii). Potem zgodnie z przykazem Proroka Islamu, coraz większa liczba
muzułmanów przesiedlała się z Mekki do Mediny. Prorok był jednym z ostatnich,
kto opuścił Mekkę.

Zanim Wysłannik Allaha przesiedlił się, poganie podjeli decyzję by go

zabić. Przeprowadzili zebranie, w którym brało udział czterdzieści osób,
przywódców arabskich plemion. Nagle zobaczyli starca, który poprosił ich o
pozwolenie uczestniczyć w tym zebraniu i zapytali:, „Kim jesteś?” On
odpowiedział: „Jestem z Nadżda, kiedy dowiedziałem się o waszym spotkaniu
postanowiłem przyjść do was. Być może mogę pomóc w tej sprawie...” Hadisy i
przekazy, jakie do nas doszły, potwierdzają, że starcem był nie kto inny jak sam
diabeł, ukazawszy się pod postacią starca.

Abu Dżahl zaczął: „Muhammad bluźni przeciwko naszym „bogom”. Mówi,

że my i nasi ojcowie za pokłonienie bożkom, na tamtym świecie będziemy płonąć
w ogniu. Takimi mowami doprowadził do rozdarcia w sercach arabów. Wiecie, że
większość naszego przychodu pochodzi z pielgrzymek, jeśli więc pozbawi się
bożków ich statusu, to my stracimy pieniądze! Trzeba go zabić! A za przelaną
krew Muhammada, wypłacimy rodowi Haszim wykup...”

- To nie prawidłowo - wtrącił się starzec, - dlatego że Haszymici zemszczą

się na mordercy, kim by on nie był. Nigdy nie zgodzą się z tym, by zabójca
Muhammada pozostał żywy. I kto z was jest gotów to zrobić? Oddać swoje życie?!
I nawet, jeśli się ktoś zdecyduje, to tak czy inaczej, będzie to początkiem wojny
pomiędzy arabami.

Jeden z obecnych zaproponował: „Trzeba go wtrącić do więzienia, tam

umrze...”

- To jest jeszcze gorsze od pierwszej propozycji - powiedział starzec.

- Dlaczego? – zapytali go.-

- Haszymici nie zniosą tego i znajdą sposób by go uwolnić – wytłumaczył

starzec.

Wtedy wystąpił jeszcze jeden z obecnych z propozycja by przegonić

Muhammada z miasta.

Starzec znów się sprzeciwił, mówiąc: „To jest najgorsze, co można było
wymyśleć!”

- Dlaczego? – niedowierzając zapytali zebrani.

- Ponieważ po przesiedleniu, zbierze swoich zwolenników i ruszy na was z

całą mocą! Wszyscy zamilkli, nikt nie wiedział, co wymyślić i wtedy zwrócili się
do starca. On zaproponował: „Zbierzcie młodych wojowników z czterdziestu
plemion i niech każdy uderzy mieczem tylko raz, wtedy jego śmierć będzie na
wszystkich arabskich plemionach, a Haszymici nie będą mogli stanąć przeciwko
wszystkim. Zmuszeni będą się pogodzić”.

W ten sposób podjęta została decyzja o zamachu na Wysłannika Allaha.

NOC PRZENIESIENIA

W noc zamachu Dżabrail poinformował Proroka o podstępie i Muhammad

opuścił dom tak, że wrogowie oczekujący w zasadzce nie zauważyli jego
światłości. Jest to znamieniem i cudem Proroka. Istnieje również inna wersja, że
Wysłannik Allaha, opuścił dom zanim nastąpiła noc. Zgodnie z nakazem Allaha,
Prorok pozostawił w domu Alego, a sam, nocą, w tajemnicy udał się w drogę. Noc,
w którą poganie starali się dokonać zamachu na Proroka, nazwana została w
historii „Lejlat al Mabit”. W tamtych czasach, domy w Mekce nie miały wysokich
ścian, co pozwalało z daleka zobaczyć co dzieje się w domu. Wysłannik Allaha
zostawił na swoim miejscu imama Ali, by poganie widzieli, że jest ktoś w domu.
Według nich mógł to być tylko Muhammad (s.a.s). Po wtargnięciu do domu, na
miejscu Proroka zastali Alego. To zmusiło ich do zorganizowania
pogoni...Wysłannik Allaha był już jednak daleko...

Istnieje przekaz, że kiedy Wysłannik Allaha powiedział do Alego: „Dziś ty

powinieneś spać na moim miejscu”, on tylko zapytał:, „Jeśli ja zostanę na waszym
miejscu, czy będziecie wtedy bezpieczni?” Prorok potwierdził. Ali o nic więcej nie
pytał, uśmiechnął się tylko ciesząc się, że wykonuje czyn podobający się Allahowi.
Jego stanowcze postępowanie opisane jest w Quranie: [2.207] „Wśród ludzi jest
taki, który sprzedaje swoja dusze, poszukując zadowolenia Boga. A Bóg jest
dobrotliwy dla Swoich sług”.

Wysłannik Allaha dobrze wiedział, że będzie za pościg, dlatego skierował

się nie do Jasbir, a zupełnie w przeciwnym kierunku; w kierunku jaskini Sur. Tym
samym zmylił pogan.

DO MEDINY

Jego światłość Wysłannik Allaha, po trzech dniach przebywania w jaskini

Sur skierował się do Jasrib.46 Dwunastego rabi' al awwal przybył do miejscowości
Kubo, znajdującej się niedaleko Jasrib. Tam zatrzymał się czekając na przybycie
Ali. Abu Bakr towarzyszący Prorokowi, namawiał, by kontynuować drogę, ale
Prorok powiedział: „Ali narażając siebie uratował mi życie. Jest moim bratem i
najlepszym z mojej rodziny! Nie ruszę się z tego miejsca, dopóki do mnie nie
dołączy”.47

Ali po wypełnieniu rozkazów Wysłannika Allaha opuścił Mekkę. Kiedy dotarł

do Kubo, zaniemógł z powodu ilości ran i nie mógł się poruszać. Prorok z radością
go objął i wodząc ręką po jego obolałych nogach, uzdrowił je. Po tym razem udali
się do Jasrib”.48

JASRIB W OCZEKIWANIU PROROKA

Miasto ogarnął niepokój, spowolnił się codzienny tryb życia. Ludzie z

emocjami oczekiwali przybycia wielkiego Proroka. Jego światłość przybył do Jasbir

46
„Sira”, Ibn Hiszam, tom1, str. 489
47
„Bihar al Anwar”, tom 19, str. 116
48
„Kamil at – tawarich”, tom 2, str. 106
w piątek.49 Ludzie z radością witali go u bram miasta. Muhammad (s.a.s) swoim
przybyciem rozjaśnił to miasto wiarą i sprawiedliwością. Po przesiedleniu Proroka,
zmieniono nazwę miasta na „Madinatun nabi” - „Miasto Proroka”. Z powodu wagi
tego historycznego wydarzenia – święta prawdy i sprawiedliwości, rok ten został
wybrany jako początek muzułmańskiej chronologii.

LEKCJA Z PRZESIEDLENIA SIĘ WYSŁANNIKA ALLAHA

Po upływie czternastu stuleci, chcielibyśmy znów przyjrzeć się tym

wydarzeniom. Muzułmanie, którzy uratowali się od ucisku i prześladowań pogan
Mekki, znaleźli pokój i wolność w Medinie. Nie oddali się jednak beztroskiemu,
świeckiemu życiu, a przystąpili do realnych działań, dokładając wszelkich starań
na drodze szerzenia Islamu. Właśnie to podejście i oddanie ideom Islamu
przyniosły muzułmanom wielkość i szacunek. Współcześni muzułmanie powinni
wciąż chronić to w pamięci i podobnie jak pierwsze przekonane na tej drodze
pokolenie, starać się w imię wiary, wyciągać wnioski z lekcji oddania Islamowi
pierwszych muzułmanów.

BRATERSTWO POMIĘDZY MUZUŁMANAMI

Społeczeństwo bierze swój początek ze wspólnych przekonań, dążeń i

boskich ideałów. To właśnie one, kształcą zrozumienie, prawdziwą miłość i
braterstwo. W takim społeczeństwie ludzie mogą osiągnąć szczęście i dokładnie
takie społeczeństwo ukazuje niedostatki człowieka i wskazuje drogi ich usunięcia,
prowadząc do samodoskonalenia. Islamska cywilizacja, by stworzyć podobne
system, usuwa wszystkie granice pomiędzy nacjonalnością, językiem, kolorem
skóry, miejscem zamieszkania. Islam uważa wszystkich muzułmanów, niezależnie
od wyżej wymienionych różnic za równych sobie braci. Wielki Allah wskazuje na
to w Quranie: „Zaprawdę, wierzący są braćmi”50

USTANOWIENIE BRATERSTWA

49
„Sira”, Ibn Hiszam, tom 1, str. 494; „Bihar al Anwar”, tom 9, str.122
50
Sura 49:10
 Po przesiedleniu do Mediny, Wysłannik Allaha przystąpił do budowy
meczetu – miejsca przewodniczenia muzułmanami. Zaczął również stwarzać
atmosferę braterstwa wśród wierzących. Oprócz ogólnej przyjaźni, Wysłannik
Allaha wyznaczył dla każdego wierzącego jego brata. Dla siebie, Prorok wybrał
jego światłość imama Ali.51 Wszechmogący Allah udzielił dużej uwagi
muzułmańskiemu oddaniu, mówiąc w Quranie: „I trzymajcie się razem węzła
Boga i nie rozdzielajcie się! Wspominajcie dobroć Boga nad wami! Oto byliście
wrogami, a On uczynił przyjaźń w waszych sercach i staliście się przez Jego
dobroć braćmi!”52

ISLAMSKIE BRATERSTWO – HASŁO JEDNOŚCI

Islamskie braterstwo nie jest rytuałem. Jest to prawda, bezpośrednio

związana z duchem i wiarą. Jego światłość Imam Sadyk mówił o rezultatach tego
braterstwa: „Wierny jest bratem wiernego. Nigdy nie szkodzi swojemu bratu i nie
oszukuje go. Jeśli coś obiecuje, to nigdy nie uczyni niczego, co przeczyłoby
obietnicy”53

Jedną z cech islamskiego braterstwa jest to, że brat powinien życzyć

swojemu bratu tego, czego życzy sam sobie. Wierny okazuje wsparcie swojemu
bratu wszystkim, czym może. Nie godzi się muzułmaninowi być w dostatku, kiedy
jego brat w wierze jest głodny i w potrzebie.

Jego światłość Imam Sadyk powiedział:, „Jeśli masz pracownika i sługę,

kiedy twój brat ich nie ma, to zobowiązany jesteś mu pomóc i zaproponować
swojego pracownika. Tym samym pomóc mu wykarmić rodzinę i spełnić innego
jego potrzeby”. Islamskie braterstwo ma szczególny wpływ nawet na rodzinę.
Allah mówi w Quranie: „Nie znajdziesz ludzi, którzy wierzą w Boga i w Dzień
Ostatni i odnosili się przyjaźnie do tych, którzy się sprzeciwiają Bogu i Jego
Posłańcowi; nawet gdyby to byli ich ojcowie albo ich synowie, albo ich bracia,
albo ich ród. On wpisał w ich sercach wiarę i umocnił ich Duchem pochodzącym
od Niego. On wprowadzi ich do Ogrodów, gdzie w dole płyną strumyki; oni będą
tam przebywać na wieki. Bóg znalazł w nich upodobanie i oni maja upodobanie w
Nim. Oni stanowią partie Boga. O, tak! Zaprawdę, partie Boga - oni są
szczęśliwi!54

Ta zasada w Islamie, uczyniła braćmi Salmana Farsi i Bilala Habaszi,

stawiając ich w rzędzie najbliższych i najwierniejszych towarzyszy Wysłannika
Allaha.

51
„Sira”, Ibn Hiszam, tom 2, str. 504, 505
52
Sura 3:103
53
„Usul al Kafi”, tom 1, str. 166, 167
54
Sura 58:22
 Dzięki islamskiemu braterstwu, wczorajsi wrogowie stali się przyjaciółmi.
Mówiąc, że wszyscy muzułmanie, są jak jedna wielka rodzina, zaprawdę
powinniśmy być dla siebie braćmi i siostrami. Islamska jedność pozwoliła
muzułmanom uświadomić sobie swoje obowiązki i zrozumieć, że nie możemy
pozbyć się problemów, przypisując ich przyczyny innym. Każdy z nas powinien
dołożyć starań do ich przezwyciężenia.

Ta odpowiedzialność składa się z dwóch ważnych faktorów:

1. Ekonomiczny

Metoda ta zakłada maksymalną pomoc współbraciom. Wsparcie tych, kto

znalazł się w trudnej finansowo i ekonomicznie sytuacji. Okazanie pomocy
lekarskiej, a także pomocy w znalezieniu mieszkania, pracy itd.Podstawą tej
wzajemnej pomocy są datki (zakat), hums (1/5 część z każdego dochodu, który
idzie na utrzymanie wdów, sierot, biednych a także daje się ją potomkom
Proroka), dobrowolne datki (sdaka) itd.

2. Naukowy i wychowawczy

Promocja, instruowanie i nauczanie. Podstawą tej metody jest obowiązek

wszystkich tych, którzy posiedli jakąś wiedzę (naukę), by nauczyli tego tych, kto
tej wiedzy potrzebuje. Oprócz tego w naukę i wychowanie należy włożyć
maksimum swoich sił i starań. Inspirowanie dobrem i odcinanie się od złych
czynów jest obowiązkiem każdego wierzącego. Jednakże większość muzułmanów
odeszło od tego z powodu strachu lub wygody. W rezultacie tego, że muzułmanie
przestali pobudzać do dobra i wystrzegania się grzechów, wychowanie na
podstawie islamskiego braterstwa straciło swoje korzenie.

ISLAMSKIE BRATERSTWO WE WSPÓŁCZESNOŚCI

W dzisiejszych czasach, muzułmanie, jak nigdy dotąd potrzebują

braterstwa i wzajemnej pomocy. Wszechmocny Allah dał muzułmańskim krajom
większą ilość bogactw naturalnych. Właśnie dlatego wrogowie, chcąc kontrolować
muzułmańskie kraje, starają się wprowadzić jak najwięcej podziału między
muzułmanami. To daje im możliwość większego kontrolowania islamskich krajów i
ich bogatych resursów. Musimy przebudzić się ze snu, w którym przebywaliśmy
długi czas i podążać za drogą, którą wskazał nam Wysłannik Allaha. Jakimi silnymi
nie byliby muzułmanie, potrzebują jedności. Program stworzenia podobnej
jedności i braterstwa należy zacząć od nauki najmłodszych pokoleń. Oprócz tego
ojcowie i matki zobowiązani są wychowywać swoje dzieci w duchu braterstwa i
oddania Islamowi.
 DŻIHAD W ISLAMIE

Ponad miliard muzułmanów na świecie świętowało bliski piętnaście wieków

od rozpoczęcia proroczej misji Muhammada. Święto to, związane było z tym, że
tego dnia, Wysłannik Allaha wziął na siebie obowiązek ustanowienia
sprawiedliwości na świecie. Allah mówi w Quranie: „My posłaliśmy ciebie tylko,
jako miłosierdzie dla światów!”55 Islam rozwiązał problemy klasowe i nacjonalne,
które są podstawą wielu wojen i waśni. Pokojowość Islamu i dążenie do
sprawiedliwości są na tyle szczere, że wezwał on ludzi Księgi (chrześcijan i
żydów) do jedności i wzajemnego zrozumienia jeszcze czternaście wieków temu;
dla chrześcijan tamtych czasów było to rzeczą zadziwiającą.

Kiedy muzułmanie przesiedlili się do Mediny, a znamiona zwycięstwa

rozwijały się nad ich głowami, poganie zaproponowali pokój. Wysłannik Allaha
zgodził się na ich propozycję i podpisał pokojową umowę. Wspaniały tego
przykład – podpisanie umowy pokojowej z kilkoma żydowskimi plemionami w
pierwszym roku księżycowej hidżry.

DLACZEGO DŻIHAD?

Islam to żywa ideologia i światowa nauka, skierowana na ustanowienie

porządku, szczęścia i wzajemnego zrozumienia w świecie. Islam nie wytycza
granic jak religie starożytnych rzymian i nie podobny jest do judaizmu,
ograniczającego się do jednej tylko nacji. Islam zwraca się do wszystkich
narodów, niezależnie od nacji i geograficznego położenia. Muzułmanie powinni
przejawiać maksimum wysiłku na drodze rozprzestrzenienia islamskich nauk.
Islamski mudżahedin (wojownik za wiarę), to nie ten, kto stara się, by za wszelką
cenę doprowadzić do upadku jakiś reżim i ustanowić na jego miejscu jeszcze
tragiczniejszy. Na odwrót, dżihad to dla niego przede wszystkim, pokojowe
dążenie ludzi na drodze Allaha, na drodze samodyscypliny i ustanowienie w
społeczeństwie duchowej równości. Ten wielki cel, realizowany w żywej świętej
nauce, kończy z zależnością i rozpustą, a w zamian daje niezależność i wiarę w
siebie. Podświadome dążenie człowieka nie akceptuje rozpusty, szuka spokoju w
bożym prawie, niosącym wszystkie niezbędne warunki dla duchowego wzrostu i
postępu człowieka.

55
Sura 21:107
 CZY ISLAM KORZYSTAŁ Z MIECZA?

Podstawowym celem Islamu w wykorzystaniu siły wojennej, to dążenie do

zapoznania ludzi z tą boską nauką. Muzułmanie nigdy nikogo nie zmuszali do
Islamu, niewierni wykorzystując umowy pokojowe mogli pozostać przy swojej
religii. Przy podpisaniu z poganami hudajbijskiej umowy pokojowej, omówione
były następujące punkty:

1. Jeśli ktoś z pogan przyjmie Islam i przejdzie na stronę muzułmanów,

ostatni powinni wysłać do Mekki.

2. Jeśli muzułmanin odejdzie z Islamu i przejdzie na stronę pogan, ostatni

nie są obowiązani do zwrócenia go.

Po zajęciu Mekki, Wysłannik Allaha wybaczył kurajszyckim poganom i nikt

nie był zmuszony do przyjmowania Islamu.

STAJE SIĘ JASNE...

Z miecza korzystani w celach ustanowienia islamskiego porządku. Tylko w tych

przypadkach, kiedy przeciwnik całkowicie poznawszy Prawdę nie zaprzestawał
sprzeczek. Używany był tylko dla tego, by powstrzymać rozpustę w
społeczeństwie i by usuwać przeszkody na drodze duchowego wzrostu człowieka.
Wiara pierwszych muzułmanów jest świadectwem tego, że Islamu nie
przyjmowano pod przymusem. Muzułmanie pierwszych pokoleń zakochani byli w
Islamie do tego stopnia, że trudności były dla nich największą radością. Gotowi
byli pozostawić swoich bliskich, ojczyznę i odbyć hidżrat (przesiedlenie) w imię
ideałów Islamu i Quranu. Bilal Habaszi będący tym, kto jeszcze w
najwcześniejszym okresie Islamu zwrócił się w jego stronę, zniósł na drodze
Allaha wiele trudności i nieszczęść. Abu Dżahl, żądając od niego wyrzeczenia się
religii, rozkazał w upalny dzień rzucić go na rozpaloną ziemię i położyć na jego
piersi ciężki kamień. Podobnymi torturami i udrękami, wrogowie starali się
złamać duch muzułmanina i cofnąć go do pogaństwa. Jednak wbrew
oczekiwaniom, jako odpowiedź słyszeli słowa Bilala: „Jeden, On Jeden!”56

Czy po czymś takim można mówić, że ludzie przyjmowali Islam pod

przymusem?

Francuski myśliciel Gustaw Lubun mówi: „Islam rozprzestrzenia się z

niesłychaną szybkością i lekkością, po prostu nie może dziwić i zadziwiać. Należy

56
„Usd al Gaba”, tom 1, str. 206
to uznać za wyjątkowość tej religii. Gdzie by się nie pojawiał, zostaje tam na
zawsze.”57

CEL DZIAŁAŃ WOJENNYCH I DANE SATYSTYCZNE O

STARTACH W LUDNOŚCI PODCZAS DZIAŁAŃ WOJENNYCH

Jego światłość Muhammad przeciwnie niż monarchowie, imperatorzy i

królowie, którzy prowadzili wojny z celem wzbogacenia się, sławy, podejmował
działania wojenne tylko z nakazu Allaha i tylko w tych przypadkach, kiedy była
wielka konieczność i ważyły się losy islamskiej ummy. Czy podobne działania
Wysłannika Allaha można uważać za niezgodne z prawem?

Jasne jest, że działania takie były dla każdego Proroka skrajnie konieczne i
każdy zdrowo myślący człowiek przyzna ich prawidłowość i sprawiedliwość.
Zaprawdę, dla osiągnięcia celu, nie istniała inna droga jak tylko walka. Prorok
Jezus (a.s) z powodu, socjalnej atmosfery tamtych czasów (nie wystarczająco
przygotowanej) i ograniczonego czasu misji, nie podejmował działań wojennych
przeciwko tym, kto przeszkadzał w rozprzestrzenianiu religii. Chrześcijańskie
organizacje w celu osłabienia ducha muzułmanów i przeszkadzania im w
wyzwoleńczej walce przeciwko imperializmowi, starali się przedstawić wojenne
działania Wysłannika Allah, jako agresywne i przeczące „humanitarnym” ideałom
człowieka. Tym samym, przestępstwa dokonywane w historii ludzkości przez
chrześcijańskich misjonarzy, starali się przedstawić, jako nic nieznaczące.
Miliony niewinnych ludzi zginęło w rezultacie inkwizycji i krzyżackich
pochodów.

Naświetlając temat działań wojennych prowadzonych przez Wysłannika

Allaha, chcemy podliczyć straty w ludziach, na przestrzeni wszystkich wojen i
pokazać rezultat, który jasno ukaże nam prawdę.

BITWA „BADR”

Wielki Prorok i jego towarzysze, znajdując się w Mekce, przez trzynaście lat
proroczej misji, cierpieli męki i prześladowania. Po tym jak prześladowania
osiągnęły apogeum, Wysłannik Allaha przykazał swoim zwolennikom, by opuścili
Mekkę i udali się do Jasrib. Mekkańczycy wciąż jednak męczyli krewnych tych, kto
opuścił Mekkę. Oprócz tego, poganie podjęli decyzję o ekonomicznej blokadzie
Mediny. Abu Dżahl napisał do Muhammada (s.a.s) pismo, w którym grożąc
muzułmanom, mówił o bliskim ataku.58 Właśnie wtedy Allah zesłał ajat, w którym

57
„Arabowie i islamska cywilizacja”, str. 809
muzułmanom dawało się pozwolenie na prowadzenie wojny z niewiernymi, z
zachowaniem granic sprawiedliwości.

Jego światłość Wysłannik Allah w drugim roku księżycowej hidżry, w imię

zachowania Islamu i prawa muzułmanów, zgodnie z nakazem Allaha pierwszy raz
wystąpił z bronią w ręku przeciwko poganom. Tak doszło do pierwszej bitwy
pomiędzy muzułmanami, a poganami w pobliżu studni Badr (stąd i nazwa tej
bitwy). W walce tej muzułmanie odnieśli wspaniałe zwycięstwo nad trzykrotnie
liczebniejszym przeciwnikiem.

BITWA „UHUD”

Po przegranej w bitwie Badr, poganie podjeli decyzję o rewanżu. Po

zebraniu dobrze uzbrojonej armii, w trzecim roku hidżry wystąpili przeciwko
muzułmanom. Kiedy zwycięstwo było już w rękach muzułmanów, z powodu nie
wypełnienia przez niektórych z nich rozkazu Wysłannika Allaha, by nie opuszczać
swoich pozycji, islamska armia przegrywa.

BITWA „AHAZAB”

W piątym roku księżycowej hidżry, żydzi z plemienia Bani Nazir, po

przybyciu do Mekki, wezwali pogan do wystąpienia w sojusz przeciwko Islamowi.
Poganie z kolei zaprosili do walki z muzułmanami, różne koczownicze plemiona
arabów. Połączeni, skierowali się na Medinę z olbrzymią na te czasy siłą.
Muzułmanie w celach obronnych wykopali wkoło Mediny głęboki rów. Imam Ali
(a.s), zwyciężając w pojedynku bohatera Abdowwada, zasiał strach w tysięcznych
rzędach wrogiej armii. Ta bitwa również skończyła się zwycięstwem
muzułmanów.

BITWA Z PLEMIENIEM „BANI KURAJZA”

Żydowskie plemię Bani Kurajza zawarło z Prorokiem Islamu pokój. Jednak

uczestnictwem w bitwie „Handak” naruszyli oni umowę. Byli oni
najniebezpieczniejszą dla Islamu grupą. Wysłannik Allaha ruszył ze swoją armią w
58
"Bihar al Anwar”, tom 19, str. 265, 266
stronę tego plemienia. Żydzi znajdowali się w blokadzie muzułmanów ok
dwudziestu pięciu dni, po czym zmuszeni byli się poddać. Niektórzy z plemienia
Aus poprosili Proroka, by wybaczył żydom59. Jego światłość powiedział:
„Zgadzacie się, by Sa’d Maaz, znany człowiek z waszego plemienia, podjął
decyzję odnośnie plemienia Bani Kurajz?” Zgodzili się w nadziei, że Sa’d okaże im
litość. Jednak Sa’d podjął decyzję by zabić wszystkich tych, kto brał udział w
bitwie i rozdzielając ich majątek pomiędzy muzułmanów, wziąć ich kobiety do
niewoli. Wysłannik Allaha potwierdził: „Decyzja Sa’da Maaza odpowiada decyzji,
jaką podjął Sam Allah”60

BITWA Z PLEMIENIEM „BANI MUSTALAK”

Ta grupa wystąpiła przeciwko Islamowi starając się wprowadzić rozłam i

niezgodę wśród muzułmanów. Wysłannik Allaha, dowiadując się o intrygach
wypowiada im wojnę. W miejscowości Marisi doszło do starcia pomiędzy
islamskim wojskiem, a plemieniem Mustalak. Muzułmanie odnieśli zwycięstwo.

BITWA „HAJBAR”

W miejscowości Hajbar mieszkało wielu żydów, mających rozległe,

ekonomiczne i wojenne stosunki z poganami. Oprócz tego, do siódmego roku
hidżry Hajbar zamienił się w twierdzę wszystkich antyislamskich sił. Właśnie
dlatego Prorok podjął decyzję o wystąpieniu przeciwko żydom Hajbara.
Przeciwnik okrążony przez muzułmanów, poddał się bez walki.

BITWA „MUTA”

59
Ta „prośba” wpływowego plemienia arabów jest świadectwem tego, jak głęboko
przenikali w środowisko muzułmanów, mając już w tym czasie swoich ludzi w Medinie.
60
Plany, jakie snuli żydzi przeciwko Islamowi, naruszały sam fundament islamskiej religii i
jeśli by się im udało to urzeczywistnić, to większość muzułmanów popadła by w sieci
herezji i zbłądzenia. Dlatego konieczność zlikwidowania mężczyzn z tego plemienia
odpowiadała bożej sprawiedliwości i na odwrót litość wobec nich oceniana byłaby, jako
przestępstwo przeciwko człowieczeństwu.
 W ósmym roku hidżry, Wysłannik Allaha wysłał Harisa ibn Umajra z pismem
do władcy Basry. Posłaniec po przybyciu do miejscowości Muta został jednak
zabity. Na rozkaz drogiego Proroka, armia muzułmanów skierowała się do
miejscowości Muta, gdzie doszło do starcia ze stutysięczną armią bizantyjczyków.
W bitwie tej zginęli Zejd ibn Haris, Dża’far ibn Abi Talib i Abdulla ibn Rawaha,
którzy jeden po drugim, dowodzili muzułmańskimi wojskami. Muzułmanie nie byli
w stanie czoła liczebnej armii bizantyjczyków i z konieczności wrócili do Mediny.

PRZEJĘCIE MEKKI

W umowie pokojowej pomiędzy muzułmanami i poganami (hudajbijska

umowa), ostatni zobowiązali się nie uczestniczyć w działaniach wojennych
przeciwko muzułmanom oraz nie pomagać tym, kto wystąpił przeciwko Islamowi.
Jednak kurajszyccy poganie współdziałali z plemieniem Bani Bakr w działaniach
wojennych przeciwko plemieniu Hazai, które było w sojuszu z muzułmanami. W
ten sposób poganie naruszyli umowę z Prorokiem.
Jego światłość Muhammad (s.a.s), z oddziałem muzułmanów bez przeszkód
wszedł do Mekki i bez jakiegokolwiek sprzeciwu ze strony mekkańczyków zdobył
miasto. Poddając sobie Mekkę, Wysłannik Allaha wykonał rytualne obejście wkoło
Kaaby, po czym zwracając się do mekkańczyków z kazaniem, powiedział: „O
ludzie! Byliście niedobrymi sąsiadami dla swojego Proroka, byliście tymi, którzy
uważali mnie za kłamcę. Poddawaliście mnie cierpieniom, zmuszając do
przesiedlenia i nawet to was nie uspokoiło. Byliście tymi, kto ciągle występował
przeciwko nas z wojną, zabijając muzułmanów. Teraz ja, oswobadzam was, idźcie
wolni!”61 Takie zachowanie i miłosierdzie Wysłannika Allaha spowodowało, iż
Islam przyjęło wielu pogan.

HUNAJN I TAIF

Plemię Hawazan zebrało armię, by wystąpić z wojną przeciwko Islamowi.

Jego światłość Wysłannik Allaha, gdy się o tym dowiedział skierował się z
dwunastu-tysięczną armią do miejscowości Hunajn, gdzie między muzułmanami i
poganami doszło do starcia, które zakończyło się zwycięstwem muzułmanów.
Później Prorok udał się do Taif, gdzie resztki zbiegłych pogan połączyło się z
arabami plemienia Taif, by ponownie wystąpić przeciwko muzułmanom.
Muzułmanie otoczyli Taif i po kilku dniach blokady, poganie poddali się.

Według wiarygodnych danych, przytoczonych w historii Tabari, ogólna ilość

osób, jakie zginęły w czasie prowadzonych przez Proroka działań wojennych,
stanowi liczbę około 1335 osób.
61
„I'lam al Wara” str. 104, 112; „Bihar al anwar”, tom 21, str. 106
 DZISIAJ...

Islam, który na początku podobny był do maleńkiego czystego źródła,

stopniowo nabierał mocy i zamienił się w ocean, mogący ugasić pragnienie
różnych narodów na różnych kontynentach świata. Teraz też religia islamska
wciąż rozprzestrzenia się po świecie, kierując ludzi na prawidłową drogę,
pomagając im rozwiązywać różne problemy i zagadnienia. W przeciwieństwie do
polityki światowych kolonizatorów, Islam nabierając siły i stanowczo posuwający
się na przód, odrzucając i pokonując działalność swoich wrogów, którzy starali się
i starają zniszczyć fundamenty Islamu – głosił sprawiedliwość.

Sekretem zwycięstwa Islamu jest jego uniwersalność, prawa i program

działania. Ta wielka tajemnica i sekret, polega na zgodności Islamu z
wewnętrznym światem każdego człowieka.

Dlatego bardzo się mylą ci, którzy mówią: „Wschód to Wschód, Zachód to
Zachód. Prorok Wchodu nie może być liderem Zachodu”, dlatego że wrodzone
cechy człowieka i podświadome dążenie do Prawdy, zawsze i wszędzie są
niezmienne i jednakowe. I tak jak Wchód potrzebuje religii, tak Zachód nie może
się bez niej obejść.

PROROK Z MEKKI WZYWA LUDZKOŚĆ DO

ISLAMU

Tego dnia, kiedy hasło monoteizmu, za pośrednictwem naszego drogiego

Proroka Muhammada (s.a.s) zadźwięczało w ciemnej przestrzeni Mekki, celem
tego ruchu nie była duchowa naprawa tylko Hidżazu62, lub określonej grupy
arabów. Było to przesłanie do całej ludzkości. Świadectwem są słowa,
powiedziane bliskim na samym początku proroczej misji: „Zaprawdę, jestem
Wysłannikiem Allaha dla was i wszystkich ludzi” („Kamil at – tawarich”, tom 2,
str.61) Święty Quran również potwierdza tą prawdę. W surze „A'raf” czytamy:
„Powiedz: „O ludzie! Ja jestem posłańcem Boga do was wszystkich”(ajat 158). W
innym ajacie Allah mówi: [26.107] „Ja przecież jestem dla was posłańcem
godnym zaufania!” I również: [6.19]”Ten Koran został mi objawiony, abym
ostrzegał przez niego was i tych, do których on dojdzie”.

Z wyżej wymienionych ajatów wystarczająco jasno wynika, że prorocza

misja Muhammada (s.a.s) skierowana była do całej ludzkości. Po przesiedleniu do
62
Wzajemne przeklęcie
Mediny i rozprzestrzenia Islamu, ta religia nigdy nie była prerogatywą arabów i
nie odnosiła się do określonego czasu i miejsca. Nasz przywódca Imam Sadyk
(a.s) człowiekowi, który zapytał, dlaczego Quran im więcej się czyta lub uczy się
go innych, zawsze pozostaje nowy, odpowiedział: „Quran nie został zesłany przez
Allaha dla określonej grupy i określonej epoki. Nie ma wątpliwości, że Księga ta
przeznaczona jest dla wszystkich czasów i epok i dlatego, każde pokolenie widzi
Quran jak nowy, to jest odpowiadający danym czasom, i tak do Sądnego Dnia”.

NASZ DŁUG

Szybki rozwój i rozprzestrzenienie się Islamu w świecie są zasługą drogiego

Proroka i jego wiernych towarzyszy. Jego światłość Wysłannik Allaha, na drodze
rozprzestrzenienia religii wykorzystywał dwie metody. Jedna z nich, to oratorska
sztuka, której uczył niektórych z towarzyszy. Druga metoda, to wiedza, żelazna
logika i szczerość. To zniechęcało wrogów Islamu, którzy byli bezsilni w zetknięciu
się z taką taktyką swoich muzułmańskich oponentów.
Prorok ograniczał się do skromnego życia i zadowalał się prostym
jedzeniem, mimo że posiadając władzę mógłby żyć w przepychu i blasku. Nigdy
jednak o tym nie myślał i nie dążył do tego. Jego światłość brał udział w
kampaniach wojennych i w imię wiary znosił ogromne trudności na drodze Allaha.
Teraz, dusza największego z ludzi, jego światłości Wysłannika Allaha, odczuwa
trwogę za przyszłość islamskiego świata. Jakie podejmiemy działania, by
doprowadzić islamską naukę do innych? Bez wątpienia, powinnyśmy
wykorzystywać wszystkie nasze siły i możliwości, być ofiarnymi na drodze
Prawdy, by bracia i siostry Wschodu i Zachodu mogli poznać prawdziwość Islamu.
Jego światłość Wysłannik Allaha powiedział do Imama Ali:
„Przysięgam na Allaha! Jeśli ktokolwiek będzie dzięki tobie postawiony przez
Allaha na drogę prawdy, będzie to dla ciebie lepsze niż bogactwa świata, których
dotykają promienie słońca...” („Bihar al Anwar”, tom 21, str. 361)

OSTATNIE POSŁANIE W HISTORII

CZŁOWIECZEŃSTWA

To, że Muhammad (s.a.a) był ostatnim Prorokiem człowieczeństwa, tak jak i

monoteizm, uznawane jest przez wszystkie grupy w Islamie. W świętym
Quranie czytamy: [6.115] „Spełniło się słowo twego Pana w prawdziwości i
sprawiedliwości. Nikt nie jest w stanie zmienić Jego słów. On jest Słyszący,
Wszechwiedzący!" Czytamy
również: [33.40] „Muhammad nie jest ojcem żadnego z waszych mężczyzn, lecz
jest Posłańcem Boga i pieczęcią proroków".

W tym ajacie świętego Quranu „pieczęć Proroków” (hatam al anbija),

opierając się na gramatyce arabskiej, słowo „hatam” łącząc się ze słowem liczby
mnogiej (w tym przypadku ze słowem „anabija”), przyjmuje znaczenie ostatni,
kończący. „Pieczęć Proroków” we wspomnianym ajacie Quranu, oznacza: „Ostatni
z Proroków”. Wszyscy Wysłannicy Allaha byli Prorokami, podążając myślą tego
ajatu wyciągamy następujący wniosek: Muhammad to ostatni z Wysłanników i
Proroków Allaha i po nim nie będzie innych proroków, bowiem on przyniósł
człowieczeństwu udoskonalone prawo i przewodnictwo. Ludzie potrzebują już
nowej religii i nowego prawa, ponieważ religia przyniesiona przez ostatniego
Wysłannika Allaha Muhammada (s.a.s), nie potrzebuje uzupełnienia. Prawo to
jest doskonałe i uniwersalne. Allah mówi: [17.9] „Oto ten Koran prowadzi ku
temu, co jest bardziej proste, i obwieszcza wiernym, którzy czynią dobre dzieła, iż
czeka ich nagroda wielka". Na podstawie wyżej powiedzianego staje
się wystarczająco jasne, że ludzkość nie potrzebuje innych ideologicznych szkół i
nauk niż Islam.

Jego światłość Muhammad (s.a.s) powiedział: „O ludzie! Zaprawdę, po mnie nie

będzie więcej proroków i nie będzie zesłane inne prawo”. ( „Mustadrak”, tom 2,
str.262) Także imam Bakir powiedział: „Wszechmogący zakończył proroctwo tą
księgą (Quran)” (Usul al Kafi), tom 1, str.177) Imam Ali powiedział:
„Wszechmogący Allah zesłał jego światłość Muhammada (s.a.s) jako kończącego
Proroka i to było ostatnim objawieniem Allaha” („Nahdż al Balaga”, hutba 133,
str. 403) Wysłannik Allaha powiedział do Imamowi Ali: „Jesteś dla mnie jak Harun
dla Musy, tylko po mnie nie będzie już proroków” („Kamil” Ibn Asir, tom 2, str.
287)

Jego światłość Imam Riza powiedział: „Prawo Muhammada (s.a.s) nie

zmieni się po Dzień Sądu i nie będzie po nim proroka” (Ujun al Ahbar ar – Riza,
tom 2, str. 80)

Na ten temat istnieje ogromna ilość hadisów i narracji, które doszły do nas
z wiarygodnych źródeł, co jest informacją o zakończeniu boskiego objawienia
islamskiej religii dla całej ludzkości.

UNIWERSALNOŚĆ

Religia islamska jest uniwersalna i odpowiada czasom. Z każdym dniem

horyzonty poglądów w społeczeństwie stają się szersze i tego również potrzebuje
rozwój nauki i technologii. Tym samym tworzy się wspaniała możliwość do
rozprzestrzenienia islamskiej ideologii w świecie. Dążenie do
prawdy i wolności od samego początku wpojone były człowiekowi przez
Wszechmogącego. Jeden z ważnych momentów religii opiera się na „fitrat”,
podświadomym dążeniu człowieka ku Prawdzie, jest to jedna z przyczyn sukcesu i
siły religii. Właśnie dlatego religia nie może nie odpowiadać czasom. Prawa
Islamu, jego doktryna i ideologia w żadnym przypadku nie podporządkowuje się
jakiejś epoce i ideologii. Prawa „burżuazyjnego liberalizmu” lub marksizmu
określają się lub określały zgodnie z tą czy inną historyczną i socjalno – polityczną
sytuacją, w czasie jak islamska ideologia, władająca kolosalnym potencjałem,
skierowana był na wyzwolenie człowieka i oznaczenie jego właściwego
przeznaczenia. Religia Islam, która jest
nauką i szkołą samodyscypliny człowieka – jest religią dla całego
człowieczeństwa, a prawa Islamu są niezmienne po Dzień Sądu. Taka religia
powinna dawać odpowiedzi na wszystkie pytania człowieka, a także ugasić
duchowe pragnienie dusz „buszującej” ludzkości...

Islam daje ludzkości prawdziwy pokój, zaspokaja wszystkie oczekiwania i

potrzeby. Islam daje człowiekowi wybór pomiędzy odrodzeniem ducha i jego
upadkiem, wybór pomiędzy Islamem i drogą duchowego rozkładu, konformizmem
i rozpustą...

Program Islamu jest bardzo uporządkowany, reguluje wszystkie naturalne

cechy człowieka, na przykład: dla regulacji ludzkich namiętności i zachcianek,
wykorzystuje się proste i lekkie metody. Z drugiej strony ograniczając niektóre
chęci, Islam stwarza przesłanki dla usunięcia ze społeczeństwa rozpusty i sprzyja
duchowemu wzrostowi indywiduum.
Należy podkreślić, że Islam przewyższa wszystkie ideologiczne szkoły i
nauki. Kwestie prawa, ekonomiki, spraw wojennych i morale są głęboko i
wszechstronnie rozpatrzone przez Islam. Islamscy uczeni napisali tysiące książek,
opierając się na prawodawstwie Quranu i sunny wielkiego Proroka.
Podkreślaliśmy już, że Islam daje odpowiedzi na wszystkie potrzeby człowieka. W
związku z tym, należy zwrócić uwagę na fakt, że podążając tylko za islamską
nauką, człowiek może osiągnąć doskonałość.

PROROK MUHAMMAD (S.A.S) I POTRZEBA MORALNOŚCI

SPOŁECZEŃSTWA

Jakiego by postępu nie osiągnęła nauka i technika, konieczność moralności

w społeczeństwie wciąż wzrasta. W związku z tym, potrzebujemy głęboko zgłębić
unikalną, boską moralność jego światłości Muhammada (s.a.s). Technologia i
rozwój ekonomiki zapewniają tylko dobra materialne. Socjalno – ekonomiczne
powodzenie nie daje jednak w pełnej mierze wzrostu duchowego i ideologicznej
swobody. Oprócz tego, w rezultacie braku w zachodnim społeczeństwie
metafizycznych cenności, Zachód może się rozwijać tylko w złym kierunku.
Dowodem na to, jest upadek duchowości i rozkład tradycyjnych ludzkich wartości.
Dane statystyczne świadczą o wzroście, zwłaszcza na Zachodzie, przestępstw,
brutalności, rozpusty, prostytucji, narkomanii i alkoholizmu.

Jeśli chociażby niewielkie oznaki, wspaniałego i szlachetnego charakteru

Wysłannika Allaha rozprzestrzenione były w takich społecznościach, gdzie
rozkwita rozpusta i morderstwa, z całą pewnością otrzymaliby więcej spokoju i
szczęścia.

Wiadomo, że światowy imperializm wykorzystuje naukę i technologię w

swoich interesach, praktycznie niszcząc prawa ludzi. Jedyne, co jest w stanie
uczynić naukę w służbie ludziom, a także w rzeczywistości ustanowić porządek w
społeczeństwie – to islamska moralność i etyka, które wynikają z sakralnych
zasad wiary i boskiej islamskiej ideologii. Prorocza szkoła etyki to najlepsze
lekarstwo i środek dla chorego społeczeństwa.

Kultura jak i wartości moralne, konieczne są tak indywidualnie jak i całej

ludzkości. Tak, więc ten, kto przewodniczy ludziom i jest ich mentorem, powinien
być wzorem do naśladowania i być w stanie oczyścić społeczeństwo od rozpusty i
zależności. Dowodzenie społeczeństwem jest wielką odpowiedzialnością i
człowiek nieposiadający godnego moralnego charakteru nie jest w stanie
decydować o socjalno – politycznych i duchowo – etycznych zagadnieniach i
problemach społeczeństwa.

Wszechmogący Allah wybrał z pośród ludzi ostatniego Proroka, który

posiadał najlepsze ludzkie cechy i zmienił świat nie do poznania. Średniowieczny
rozwój islamskiej kultury, sztuki i nauki, świat zawdzięcza właśnie ostatniemu
Prorokowi ludzkości, który zmienił ludzi, uczynił ich szlachetnymi, wolnymi i
wielkimi...

W świętym Quranie czytamy: [3.159] „I przez miłosierdzie od Boga ty

stałeś się dla nich łagodny. Gdybyś był surowy i twardego serca, to oni odeszliby
od ciebie.”

Wielki i unikalny charakter Proroka Islamu stał się podstawą ludzkiej

rewolucji ducha przeciwko materii. Zrodzona na półwyspie arabskim rewolucyjna
iskra, uduchowiona Quranem i cechami moralnymi Proroka, w krótkim czasie
rozprzestrzeniła się po całym świecie. Właśnie ideologia Islamu, morale i sakralny
duch wiary posłużyły za główną przyczynę duchowego odrodzenia w wielu
zakątkach świata.

Tak, cywilizacja Zachodu wiele zawdzięcza islamskiemu wpływowi,

poczynając od fizycznej czystości i kończąc na odkryciach z zakresu astrologii,
geografii, matematyki, fizyki, chemii.

Wszechmocny Allah mówi o cechach Proroka Islamu: [68.4] „Zaprawdę, ty

jesteś obdarzony wspaniałym charakterem!”

Wysłannik Allaha prowadził proste życie. Znajdując się na zebraniu z

ludźmi, niczym się nie wyróżniał. Kto jeszcze nie znał jego światłości, zmuszony
był pytać: „Który z was to Prorok Muhammad?” On miał dobrą okazję, by urządzić
swoje materialne życie, posiadać bogactwa, szacunek, władzę, jednak daleki był
od takich chęci i dążeń. Całe jego życie poświęcone było służeniu Allahowi. Ludzie
sami do niego lgnęli, gdyż nigdy nie pozostawiał bez pomocy tych, którzy byli w
potrzebie, sierot i ubogich. Zawsze interesował się jednostką. Nie przerywał, gdy
ktoś mówił. W czasie rozmowy nie patrzył w oczy osoby, która zwracała się do
niego o pomoc, by jej nie zawstydzać i nie powodować niepokoju. Jego słowa
wywoływały rewolucję w ludzkich myślach, zmieniały ich, czyniły czystymi,
dobrymi i śmiałymi...(„Bihar al Anwar”, tom 16, str. 226)

Biorąc udział w jakimkolwiek zebraniu, Prorok siadał tam, gdzie było wolne
miejsce. Nigdy nie wybierał miejsca lepszego i zabraniał ludziom ustępować mu
miejsca. Jeśli Prorok gniewał się lub cieszył, to tylko dla Islamu. Uczył, by przed
nikim się nie poniżać i kształcił w ludziach miłość do swobody, wolności, a
służalczość przeznaczona była tylko dla Stworzyciela Światów – Wszechmocnego
Allaha. Udając się na wyprawy, wykonywał różne prace i nie pozwalał, by
ktokolwiek pracował za niego. Kiedy towarzysze mówili: „O Wysłanniku Allaha,
sami to zrobimy! „On odpowiadał: „Nie chcę, by między mną, a innymi była
różnica”.

Drogi Prorok wierny był umowom, zawsze dotrzymywał danego słowa i był
niespotykanie miłosierny. Dzięki jego zadziwiającemu charakterowi nawet
wrogowie Islamu, stawali się muzułmanami. Jego światłość nigdy nie pozwalał,
aby ktoś źle mówił o swoim bracie.

Annas ibn Malik był sługą Proroka. On też opowiada: „Któregoś dnia
ramadanu kupiłem mleko. Tego wieczoru Wysłannik Allaha wrócił późno. Myśląc,
że wieczerzał w domu jednego z swoich towarzyszy, wypiłem mleko. Jego
światłość, kiedy dowiedział się, że w domu nie ma jedzenia, nic nie powiedział.
Zapytałem jednego z tych, którzy go odprowadzali, czy Wysłannik Allaha jadł.
Odpowiedzieli mi, że nie”.

Jego światłość Muhammad (s.a.s) szczególną uwagę udzielał modlitwie,

jednak, kiedy widział, że ludzie mają do niego sprawy, nie przeciągał jej, by
zdążyć spełnić ich potrzeby.

Wysłannik Allaha z wielkim szacunkiem odnosił się do ludzi, dzięki temu,

kształcąc w nich szacunek do nich samych i innych. Jeśli ktoś odnosił się do niego
bez szacunku, nie gniewał się i nie wchodził w spór, na odwrót prosił Allaha o
wybaczenie dla niego. Po przejęciu Mekki, Prorok wybaczył mekkańskim
poganom, którzy sprawili mu nie mało cierpienia. („Kamil”, Ibn Asir, tom 2, str.
252)

W czasie bitwy Uhud, sługa Hind, Wahszi zabił wuja Proroka – Hamzę,
jednak Wysłannik Allaha wybaczył mu, kiedy ten ze skruchą przyjął Islam.
Wybaczył nawet pierwszemu wrogowi Islamu i Proroka, przywódcy pogańskiej
arystokracji – Abu Sufjanowi oraz jego żonie Hind, (która zjadła wątrobę Hamzy).
Jeśli jednak ktoś występował z wojną przeciwko Islamowi, wtedy twardo wypełniał
nakazy Allaha i ani na krok nie odstępował od boskich wskazówek, nie słuchając
niczyich próśb. Któregoś razu złapany został złodziej, który okazał się być synem
bogatego i szanowanego człowieka. Ojciec prosił, by go uwolniono i nie karano.
Wieść ta doszła do Proroka, który powiedział wtedy: „Przysięgam na Allaha! Jeśli
Fatima bint Muhammad zrobiłaby coś podobnego, odciąłbym jej rękę”.

Wysłannik Allaha zawsze używał pachnideł, czyścił zęby, mył ręce przed i
po jedzeniu. Przed wyjściem z domu, patrzył na swoje odbicie w wodzie.

Szczególnie ukochał modlitwę. Jego światłość wstawał nocą i dużo się

modlił. Mówią, że od ciągłych modlitw puchły jego nogi.

Muhammad (s.a.s) w moralnych i etycznych wartościach osiągnął

niebywałą doskonałość i przez ponad 1400 lat, zachowanie Proroka wciąż jest
przykładem dla miliardów ludzi w świecie. Dla ludzi, którzy podążają jego drogą,
sunną i obrazem życia.

Wszechmocny Allah mówi w świętym Quranie: „W Wysłanniku był dla was

dobry przykład”.

Niech będzie pokój, Boża łaska i miłość Allaha Prorokowi Islamu

Muhammedowi (s.a.s) – najlepszemu stworzeniu Allaha, a także pokój i
pozdrowienia jego bezgrzesznej rodzinie i wszystkim tym, którzy idą prawdziwą
drogą!

Być może komuś wyda się to wyolbrzymianiem, jednak ci, którzy dobrze
znają historię, doskonale wiedzą, że zachodnia cywilizacja wiele zawdzięcza
Islamowi.

Wiele odkryć naukowych na Zachodzie nie byłoby możliwych, jeśli by nie

było podstaw, które stworzyła islamska cywilizacja. Medycyna nie osiągnęłaby
takiego poziomu, jeśliby nie było prac Ibn Sinna (Awicena), które posłużyły za
podstawę współczesnej medycyny. Jego prace były przetłumaczone na wiele
języków i do dzisiaj wykładane są na wyższych uczelniach w świecie. Za ojca
chemii zwykło się uważać Hajana, ucznia imama Sadyka. W osiągnięciach z
dziedziny geografii i astronomii nie było muzułmanom równych, w matematyce
również nadrzędne miejsce należy do muzułmańskich uczonych.

To, że w opoce Renesansu, w Europie doszło do naukowej rewolucji i ludzka

myśl rozbiła pseudo religijne dogmaty, jakie królowały w Europie, Zachód
zawdzięcza filozofii starożytnej Grecji – Sokratesowi, Platonowi, Arystotelesowi. Z
ich pracami europejczycy zapoznali się dzięki arabskim tłumaczeniom. W Europie,
takie polityczne terminy jak podział władzy na prawodawczą, wykonawczą i
sądowniczą, zaczęto wykorzystywać w nowych czasach, gdzie w Islamie, pojęcia
te oparte na koranicznych zasadach, znane były już w siódmym wieku.
 HADIS ”GADIR”: KTO JEST NASTĘPCĄ
PROROKA?

W dziesiątym roku księżycowej hidżry, w rejonie Hidżazu, duże grupy

muzułmanów, zebrały się by odbyć pielgrzymkę. Wszyscy oni, z hasłem
monoteizmu i jednym celem, skierowali się do Kaaby. Według niektórych danych,
liczba pielgrzymów przekraczała 90000 osób, według innych źródeł, było ich
ponad 120000. („Al Gadir), tom 1, str.9)

Jego światłość Wysłannik Allaha, przewodniczył tej ogromnej procesji

hadżu. Był zadowolony, że udało mu się wypełnić misję, do której zobowiązał go
Allah. Jednak wielu zauważało szczególny niepokój i smutek na twarzy jego
światłości. Bez wątpienia, Proroka niepokoiła przyszłość muzułmańskiej ummy.
Świadectwem są zachowane przekazy jego towarzyszy. Prorok Islamu doskonale
wiedział, że islamska umma potrzebuje przewodnictwa, sprawiedliwego imama,
posiadającego największe zalety i wiedzę. W przeciwnym razie, jego wysiłek
włożony na drodze rozprzestrzenienia Islamu, byłby przekreślony przez
niegodnych przywódców, którzy łatwo mogliby zdyskredytować islamską naukę.
Wiemy, że Wysłannik Allaha, za każdym razem, gdy udawał się na wyprawę
wojenną, pozostawiał w mieście wyznaczonych przez siebie zastępców, tym
samym ani na chwilę nie pozostawiając muzułmanów bez przywódcy. Dlatego,
jak można sobie wyobrazić, że Wysłannik Allaha mógł po sobie pozostawić
islamskie społeczeństwo bez przywódcy? Jego światłość
Muhamamd (s.a.s) lepiej od innych wiedział, że miejsce przewodniczącego
ummy, powinno być zajęte przez najgodniejszego człowieka. Jeszcze z początku
proroczej misji, jak podkreśla Tabar, ogłaszając o swoim proroctwie w czasie
zebrania rodziny, ogłosił również informację o swoim następcy. („Tarih”, Tabari,
tom 3, str. 171 – 173)

Następca Proroka, to człowiek, który w ciągu całego swojego życia nie

oddawał czci nikomu oprócz Allaha, w odróżnieniu do wielu arabów do islamskich
czasów, którzy oddawali cześć bożkom. Następca i zastępca Proroka, to człowiek,
który w imię rozprzestrzeniania Islamu nie raz narażał swoje życie. Wiedzą i
mądrością, ustępował tylko Prorokowi. Oczywiście człowiekiem tym jest nie, kto
inny jak Ali ibn Abu Talib.

Po zakończeniu pożegnalnej pielgrzymki, w której brało udział ponad

120000 pielgrzymów, ludzie opuszczali Mekkę wielkim karawanem. W
miejscowości Gadir Hum, na rozkaz Proroka, zatrzymali się i pozostawali tam
kilka dni, oczekując aż zbiorą się wszyscy pielgrzymi (nie wszyscy posuwali się
równym tempem). Jego światłość ogłosił ludziom zesłanie ajatów Quranu , w
których Allah mówi: [5.67] O Posłańcu! Obwieszczaj to, co ci zostało zesłane od
twojego Pana! A jeśli tego nie uczynisz, to nie zdołasz przekazać Jego posłania.
Bóg uchroni cię przed ludźmi. Zaprawdę, Bóg nie prowadzi droga prosta ludu
niewiernych! To, co było
zesłane Prorokowi, było niczym innym jak wieścią o przewodnictwie Ali ibn Abu
Taliba. Wysłannika Allaha niepokoiła myśl, że niektórzy ludzie mogą odmówić
podporządkowania się Alemu i tym samym wśród muzułmanów pojawi się
rozłam. Wielki Prorok czekał, aż socjalno – polityczna sytuacja w społeczeństwie
będzie bardziej sprzyjająca, by ogłosić Imamat Ali. Ludzie nie wiedzieli, co się
dzieje, dlaczego Wysłannik Allaha nieoczekiwanie przykazał zatrzymać się w
pustynnym miejscu i pozostawać kilka dni w oczekiwaniu. Kiedy wielotysięczna
karawana zebrała się, Prorok pomodlił się wspólnie z pielgrzymami. Później
poprosił, aby z siodeł wielbłądów utworzyć wzniesienie, tak by ludzie z
oddalonych rzędów mogli go widzieć. Jego światłość wygłosił długie kazanie, w
którym po wychwaleniu Allaha, poinformował o swojej bliskiej śmierci. Później
zapytał: „O ludzie! Jakim byłem dla was Prorokiem?” Wszyscy jednogłośnie
powiedzieli: „Świadczamy, że przekazałeś swoje posłanie, prowadziłeś świętą
wojnę za wiarę, dawałeś nam wskazówki. Niech Allah wynagrodzi cię wielką
nagrodą!” Prorok znów zapytał: „Czyż wy nie świadczycie, że nie ma Boga oprócz
Allaha, a Muhammad jest jego sługą i Wysłannikiem? Że istnieje piekło i raj,
śmierć i życie po śmierci? Że bez wątpienia nastąpi dzień Sądu i Allah wskrzesi
ludzi po ich śmierci?” Wszyscy odpowiedzieli: „Tak, świadczymy”. Wtedy Prorok
wykrzyknął: „Panie! Bądź świadkiem!” Później oświadczył: „ O ludzie! Allah jest
moim Panem, a ja jestem panem wiernych. Mam nad wami więcej władzy niż wy
sami. Każdy, kto uważa mnie za przywódcę, powinien uważać za przywódcę
Alego. Panie! Kochaj tego, kto kocha Alego i bądź wrogiem temu, kto jest jego
wrogiem”

Kiedy zakończyła się przemowa Proroka, zstąpił anioł Dżabrail, który

przyniósł następujący ajat Quranu: [5.3] „Dzisiaj udoskonaliłem dla was waszą
religię i obdarzyłem was w pełni Moją dobrocią; wybrałem dla was Islam, jako
religię”.

Ludzie podchodzili do Alego i gratulowali mu. Jednymi z pierwszych, kto

złożył gratulacje z powodu objęcia kalifatu byli Abu Bakr i Umar (wielu sunnickich
autorów wspomniało o tym w swoich książkach, „Al Gadir”, tom 1, str. 9 – 11).

PRZEKAZICIELE HADISU „AL GADIR”

W rzeczywistości liczba przekazicieli hadisu „Al Gadir” przewyższa 120

tysięcy! Wszyscy obecni tego świętego dnia muzułmanie, na podstawie nakazu
Wysłannika Allaha „przekazać jego słowa nieobecnym” rozpowszechniali hadis o
przywództwie imama Ali. I mimo propagandy przeciwko Alemu i jego rodzinie,
prowadzonej przez wzmocnionych u władzy niesprawiedliwych rządzących, w
wielu sunnickich książkach, hadis ten zapisany jest, jako wiarygodny (nie mówiąc
już o źródłach szyickich).

Na przykład dwadzieścia pięć lat po wydarzeniach w Gadir Hum, kiedy

większość z towarzyszy Proroka opuściła ten świat, i tylko niektórzy pozostali
żywi, jego światłość imam Ali, zwracając się do muzułmanów, zapytał, czy wśród
zebranych są ci, którzy słyszeli od Wysłannika Allaha hadis „Al Gadir” w Gadir
Humie. Z pośród zebranych wstało ok 30 osób i przekazało hadis ze słów Proroka.
Imam Hussein, rok do śmierci Muawi, w 58 lub 59 roku księżycowej hidżry,
w czasie hadżu, w miejscowości „Mina”, zebrał grupę Haszimitów i ansarów i
zwrócił się do nich ze słowami: „Zaklinam was! Czy wy wiecie, że w dzień Gadir,
Wysłannik Allaha wyznaczył Ali swoim zastępcą i następcą oraz rozkazał, by
obecni donieśli to do nieobecnych?” Wszyscy powiedzieli: „Tak..."
Sunniccy uczeni przytoczyli imiona stu dziesięciu towarzyszy
Proroka, którzy słyszeli te słowa63 od Wysłannika Allaha i przekazali je innym.
Wielu uczonych (sunnickiego nurtu) w swoich książkach powołuje się na ten
hadis. (Patrzeć: „Al Gadir”, tom 1, str.14 – 61) Wielu napisało na ten temat
książki. (Patrzeć: również tam)

ZNACZENIE HADISU „AL GADIR”

Istniejące dowody rozwiewają każde wątpliwości na temat hadisu „Al

Gadir”. W danym hadisie słowo „Maulja” oznacza zastępca, przewodniczący,
opiekun i nie odpowiada drugiemu znaczeniu „Maulja” (przyjaciel).

1. Należy podkreślić, że Wysłannik Allaha nie ogłaszał ludziom hadisu „Al

Gadir”, do czasu aż zesłano objawienie, przykazujące niczego się nie bać i ogłosić
ludziom to, co zesłał Prorokowi Allah, czyli przewodnictwo Ali. Czy można mówić,
że „Maulja” ma w danym hadisie znaczenie „przyjaciel”, jak przekonani są
sunnici?

Jeśliby rzeczywiście hadis mówił o przyjaźni z Ali, a nie o jego politycznym

przewodnictwie, to, dlaczego Prorok obawiał się o tym mówić? Czy rozbieżności w
ummie mogły zajść tylko z powodu przyjaźni i miłości do Alego?

Jak wiadomo, wielu muzułmanów, a również ci, którzy z obawy o swoje

życie przyjęli Islam, straciła w bitwach bliskich, którzy zginęli od miecza Imama
Ali. Naturalnie rodziny zmarłych, skrywały w sercach nienawiść i złość na
Alego...Właśnie tego obawiał się Wysłannik Allaha.

2. Jego światłość Wysłannik Allaha, zanim powiedział muzułmanom: „ Dla

kogo ja jestem panem, dla tego i Ali – pan, powiedział: „ Mam nad wami więcej
władzy niż wy sami”, a potem wyznaczył Alego na władcę.

3. Hasan ibn Sabit, z pozwolenia Proroka, (co chcielibyśmy szczególnie

podkreślić), opisał wydarzenia Gadir Hum w wierszu, jasno wskazując na Imamat,
władzę i kalifat Alego po Proroku. Poeta przeczytał wiersze Wysłannikowi Allaha,

63
O przewodnictwie imama Ali
za co został pochwalony. Jeśliby w danym hadisie „Maulja” miało znaczenie
przyjaciela, to Prorok wskazałby na błąd Hasana ibn Sabita.

4. Jego światłość po wyznaczeniu imama Alego (a.s) na przywódcę,

przykazał ludziom by złożyli Alemu przysięgę na wierność i pogratulowali z okazji
tego naznaczenia. Nawet kobiety składały przysięgę, o czym wspominało w
swoich książkach wielu uczonych. Jasno widać, że podobne zebranie odnosi się
tylko do politycznego i duchowego przewodniczenia ummą, a nie do zwykłej
przyjaźni.

5. Wielki Prorok, powiedział: „Pogratulujcie mi, ponieważ Pan dał mi

proroctwo, a mojej rodzinie Imamat”. („Al Gadir”, tom 1, str. 274)

Przytaczając powyższe dowody, uważamy, że nie może być już żadnych

wątpliwości co do znaczenia hadisu „Al Gadir”.

WŁADZA I ZASTĘPSTWO PO ŚMIERCI PROROKA

Każde społeczeństwo potrzebuje przewodnictwa, które ustanawiałoby

porządek, regulowało stosunki między ludzkie, a także, co jest bardzo ważne,
wpływałoby na moralne podwaliny i wartości społeczne. Każdy władca, tego lub
innego społeczeństwa, uważa za konieczne pozostawienie po sobie zastępcy,
ponieważ społeczeństwo nie może pozostać bez przewodnika. Historia jest
świadkiem tego, że w wyniku braku przewodnictwa, zaczyna się szerzyć
zamieszanie, niepokój, podział i niezgoda.
Islamska umma również potrzebowała i
potrzebuje przewodnictwa, umiejącego usunąć problemy i połączyć muzułmańską
społeczność.

Chcielibyśmy się na chwilę zatrzymać na poglądach o przewodnictwie,

jakie są najbardziej rozpowszechnione wśród muzułmańskich myślicieli. Niektórzy
z nich uważają, że jedynym obowiązkiem przywódców jest stworzenie państwa,
wierząc, że kalif i przewodniczący wybierani są przez naród. Szkoła szyicka, na
odwrót, opiera swoje przekonania na dowodach naukowych, filozofii,
koranicznych ajatach i sunnie Proroka. Szyici uważają Imamat (duchowo –
polityczne przywództwo islamską ummą) za podstawę społecznego powodzenia,
za pośrednictwem, którego wychodzi na jaw prawdziwa istota Islamu i Quranu.
Imamat – to podstawa samodoskonalenia i ludzkiego progresu. Imam –
przewodnik, wybierany jest przez Allaha i podobnie jak Prorocy nie może być
wybrany przez ludzi. W Quranie czytamy: [2.247] I powiedział im ich prorok: „Oto
Bóg posłał wam Saula, jako króla”. Oni powiedzieli: "Jak on może mieć władzę
królewska nad nami? My przecież jesteśmy godniejsi od niego do władzy
królewskiej, on nie ma nawet dosyć majątku." On powiedział: „Zaprawdę, Bóg
wybrał go ponad wami i obdarzył go rozległością wiedzy i odpowiednia postacią
ciała." Bóg daje Swoje królestwo, komu chce, Bóg jest słyszący, wszechwiedzący!
Szyci przekonani są, że prawdziwą ludzką naturę,
wartość i szczęście osiąga się poprzez drogę boskiego przewodnictwa (Imamatu).

Abu Ali Sina pisał w książce „Szafa”: „W historii ludzkiego społeczeństwa

nie było takiego okresu, by ludzie byli pozostawieni bez prawdziwych
przewodników, prowadzących ludzi wierną drogą”. (Tom 2, rozdział 2, artykuł 10)
I rzeczywiście, nie może tak być, by ludzie pozostawieni byli bez przewodnictwa.
Liderzy ci powinni być bezgrzeszni, by ludzie, będąc im posłuszni, nie mieli
wątpliwości, a ich przewodnictwo powinno odpowiadać nakazom Allaha. W
Quranie czytamy: [4.59] „O wy, którzy wierzycie! Słuchajcie Boga! Słuchajcie
Posłańca! I słuchajcie tych spośród was, którzy posiadają moc rozkazywania!”
W tym świętym ajacie posłuszeństwo Allahowi, określone zostało, jako
absolutne, czyli posłuszeństwo we wszystkim. Posłuszeństwo Prorokowi i tym,
którzy mają moc rozkazywania, postawione zostało na poziom absolutnego
posłuszeństwa Allahowi. W przeciwnym razie, Allah, ograniczyłby w Quranie
posłuszeństwo Prorokowi i tym, którzy mają władzę, jednak posłuszeństwo w
Quranie jest określone, jako absolutne. Co za tym idzie, niemożliwym jest, by
Allah przykazał być posłusznym człowiekowi, który popełnia nawet nieznaczne
błędy.

Jego światłość Wysłannik Allaha, pozostawił nam wskazówki nawet, co do

tak błahych spraw jak chodzenie, picie, jedzenie, prowadzenie rozmowy, jak
obcinać paznokcie itd... Czy można, więc założyć, że Prorok, który nie pozostawił
bez regulacji najdrobniejszych szczegółów dotyczących zachowania człowieka,
mógł pozostawić islamską nację bez przewodnictwa, od którego zależy tak
socjalno – polityczny jak i moralno – etyczny stan społeczeństwa? My uważamy,
że niedopuszczalny jest taki pogląd w stosunku do Proroka Islamu.
Przecież już na początku proroczej misji,
jego światłość, zebrawszy bliską rodzinę, ogłosił że Ali jest jego zastępcą,
wezyrem i panem muzułmanów, po nim. Wspominali o tym tacy znani sunniccy
uczeni historycy jak Tabari i wielu innych.

Drogi Prorok przykazał muzułmanom podążać za Quranem i jego rodziną

(Ahl ul Bejt) we wszystkich życiowych sytuacjach. Piszą o tym Tirmizi w „Sunanie”
tom 5, str. 663, przekaz №37788, także Muslim w „Sahih” tom 4, str. 1803, hadis
№ 4408; Darami w „Sunanie” tom 2, str. 431 – 432 i wielu innych znanych
uczonych.

Ahmad Hanbal, znany sunnicki uczony, założyciel szkoły hanbalitów, mówi:

„Wysłannik Allaha powiedział do Alego: „Po mnie ty jesteś przewodnikiem
każdego wierzącego”, „Musnad” Ahmada ibn Hanbala, tom 1, str. 331.

Wielu sunnickich uczonych podkreśla, że w czasie pożegnalnej pielgrzymki

Wysłannik Allaha, w miejscowości Gadir Hum, w obecności dużej grupy
muzułmanów, ogłosił, kto ma być po nim przywódcą, mówiąc: „Dla kogo ja
jestem panem, dla tego Ali jest panem”.
 Istnieje również wystarczająca ilość wiarygodnych hadisów, zapisanych w
sunnickich źródłach o tym, że po Proroku będzie dwunastu liderów i wszyscy oni
będą z jego rodu. Wspomina o tym Muslim w „Sahih”. (tom 6, str. 2, wyd. Egipt)

Buhari w „Sahih” przytacza hadis następującej treści: „Dżabir ibn Samurat

mówi: „Słyszałem od Wysłannika Allaha, jak powiedział: „Po mnie będzie
dwunastu przywódców”, ale ja nie usłyszałem, co powiedział na koniec i
zapytałem ojca, on odpowiedział: „Prorok powiedział: „I wszyscy oni będą z
kurajszytów”. (Tom 9, rozdział „Istihlaf”, str. 81)

Kunduzi Hanafi w książce „Janabia al Mawadda” przytacza z książki

„Muddat al Karbi” Sejida Ali Hamadani, że Abdal Malik ibn Amir przekazał od
Dżabira ibn Samara, że jego światłość Wysłannik Allaha powiedział: „Po mnie
będzie dwunastu kalifów...” Potem jego światłość zniżył głos i ja zapytałem ojca,
co powiedział Prorok, on odpowiedział: „... i wszyscy oni będą z Haszimitów”.
(Tom 3, str. 291)

Abajat ibn Ragib przytacza od Dżabira, że Wysłannik Allaha powiedział: „Ja

jestem panem i przewodnikiem Proroków, a Ali jest panem i przewodnikiem
zastępców Proroków. Moich zastępców będzie dwunastu – pierwszy z nich to Ali,
ostatni to Mahdi”. ( W tym samym miejscu, tom 3, str. 290)

Wiele z prawnych szkół islamskich uważa, że przywódca i kalif wybierani są

przez społeczeństwo lub grupę (szura) uczonych – fakihów. Jednak zgodnie z
dowodami Quranu i hadisami Proroka, niedopuszczalność wyboru przywódców
przez społeczeństwo jest całkiem jasna. Jeśliby wybór przywódcy zależał od szury
(rady), to bez wątpienia Prorok pozostawiłby, co do tego wskazówki i
rekomendacje ( a przecież nie mieliśmy ani jednego hadisu o wyjątkowości rady,
kto powinien wchodzić w jej skład i jakie cechy powinien posiadać potencjalny
przywódca). Na odwrót, posiadamy hadisy, wskazujące na to, że jest to
przywilejem Allaha. I tak na przykład, kiedy plemię bani Amir przybyło do
Wysłannika Allaha, powiedzieli: „Jeśli złożymy ci przysięgę na wierność, a Allah
pomoże ci w walce przeciwko twoim wrogom, czy zgodzisz się przekazać nam po
sobie przywództwo?” Prorok odpowiedział: „Władza jest w rękach Allaha! On ją
ustanawia tam, gdzie zechce!”64
Szyici – imamici są z kolei przekonani, że wielki
Prorok, z nakazu Allaha, pozostawił po sobie zastępców imamów, by można się
było do nich zwracać ze swoimi życiowymi problemami. Imamów, którzy są
oceanem wiedzy, islamskiego prawa i filozofii.

OSTATNIE DNI ŻYCIA PROROKA

64
„Sira”, Ibn Hiszam, tom 1, str. 444, wydanie 1375 roku księżycowej hidżry
 Zachowanie i mowy Proroka w ostatnich dniach życia wskazywały, że
niedługo opuści ten świat.

W związku z tym przywiedziemy kilka hadisów.

Jednej z nocy, jego światłość razem ze swoim sługą udali się na cmentarz
„Baki”. W hadisie przywiedzionym przez Allama Tabrisi, a także w książce „Al
Irszad” szejcha Mufida mówi się, że Wysłannik Allaha udał się na cmentarz z Alim
i powiedział do niego: „Pan zaproponował mi skarby tego świata, dał mi wybór
między tym światem a wiecznym, a ja wybrałem raj i spotkanie z Panem”. Później
kontynuował: „Allah za pośrednictwem Dżabraila zsyłał mi Quran raz w roku.
Tego roku Quran zesłany zesłany był dwa razy, co jest oznaką mojej bliskiej
śmierci”.

Pewnego wczesnego ranka, Bilal jak zwykle wezwał na modlitwę. Prorok

powiedział: „Niech ktoś inny będzie dziś imamem we wspólnej modlitwie”. Aisza
zaproponowała: „Powiedzcie mojemu ojcu”. Wysłannik Allaha słysząc te rozmowy
powiedział: „Uspokójcie się, podobni jesteście do kobiet, które otaczały Proroka
Jusufa”. Wysłannik Allaha niepokoił się, że Abu Bakr lub Umar odprawiając
wspólną modlitwę z narodem uczynią to w przyszłości dowodem na korzyść
swojego prawa do władzy. Jego światłość dał rozkaz Abu Bakrowi i Umarowi udać
się na wojnę pod dowództwem Usamy, oni jednak nie wypełnili rozkazu.
Prorok, wspierając się o Ali i Fazla ibn
Abbasa, przyszedł do meczetu. Dał znak, by Abu Bakr się usunął i sam, jako
imam odprawił modlitwę. Później, Wysłannik Allaha zwrócił się do Abu Bakra,
Umara i kilku innych osób, które nie wstąpiły do armii Usamy.

- Czyż nie mówiłem wam byście wstąpili do armii Usamy?

- Tak, o Wysłanniku Allaha – odpowiedzieli.
- Więc dlaczego nie wypełniliście mojego rozkazu?
- Ja poszedłem, ale wróciłem, by jeszcze raz się z Wami
spotkać – powiedział Abu Bakr. - Ja nie poszedłem, ponieważ chciałem
zadbać o Wasze zdrowie sam – odpowiedział Umar.
Wysłannik Allaha trzy razy
powtórzył: „Idźcie i wstąpcie do armii Usamy!” W tym właśnie momencie drogi
Prorok poczuł słabość i stracił przytomność, przyczyną, czego w dużym stopniu
było postępowanie ludzi, którzy odmówili wypełnić jego rozkazy.

UMAR IBN HATTAB UNIEMOŻLIWIA WYSŁANNIKOWI

ALLAHA NAPISANIE LISTU
 Proroka przeniesiono do jego pokoju. Kiedy odzyskał przytomność, jego
światłość poprosił: „Przynieście mi papier i atrament, napiszę wam to, dzięki
czemu nigdy nie wpadniecie w zbłądzenie”. Niektórzy z obecnych wstali, aby
przynieść, co należy, jednak Umar sprzeciwił się: „Wystarczy nam Księgi Allaha!
On bredzi!”65

Wysłannik Allaha z goryczą powiedział: „Zostawcie mnie”. Wszyscy opuścili

pokój, pozostali tylko Ali, Abbas ibn Fazl i bliska rodzina Proroka. Wtedy jego
światłość zawołał Ali, objął go i zostawił testament.

Następnego dnia stan Proroka nie poprawił się, jego światłość stracił
przytomność, a kiedy się ocknął, poprosił: „Przyprowadźcie do mnie mojego brata
i pomocnika”. Aisza powiedziała: „Przyprowadźcie Abu Bakra”. Kiedy Abu Bakr
przyszedł, Wysłannik Allaha odwrócił się od niego i znów powtórzył:
„Przyprowadźcie do mnie mojego brata i pomocnika”. Hafsa (córka Umara)
powiedziała: „Przyprowadźcie Umara”. Wysłannik Allaha odwrócił się również od
niego i trzeci raz powtórzył swoją prośbę. Wtedy Umm Salama wstała i
powiedziała: „Przyprowadźcie Alego, Wysłannik Allaha nie chce widzieć nikogo
oprócz niego”. Kiedy Ali przyszedł, Prorok go objął i długo mu coś mówił.

Po jakimś czasie zapytano Alego (a.s):, „ Co tego dnia mówił ci Wysłannik

Allaha?” On odpowiedział: „Jego światłość otworzył przede mną drzwi tysiąca
nauk, każda, z których otworzyła przede mną tysiące innych. Pozostawiono mi
testament, zgodnie, z którym, jeśli Allah pozwoli, będę prowadzić sprawy”.

Wysłannik Allaha Muhammad (s.a.s) powiedział również Ali: „O Ali!

Obmyjesz moje ciało, ułożysz mnie w grobie i spłacisz moje długi”. (Kanz al
Ummal”, str. 155, część 6, hadis №2583)

W te dni, jej światłość Fatima (a.s) dużo płakała. Wysłannik Allaha dał znak,
by do niego podeszła, później jego światłość coś powiedział do Fatimy, a ona się
uśmiechnęła.

W przekazie mówi się, że po tym jak Wysłannik Allaha opuścił ten świat,
zapytano Fatimę o to, co powiedział jej ojciec? Ona odpowiedziała: „Najpierw
powiedział mi, że niebawem opuści ten świat i ja zapłakałam, później dodał, że
niedługo do niego dołączę i wtedy się ucieszyłam”.

WYSŁANNIK ALLAHA OPUSZCZA DOCZESNY ŚWIAT

65
„Sahih”, Buhari, tom 1, str. 5, 22, część 1, rozdział „Nauka”; „Sahih”, Muslim, tom 2,
str. 14 i wielu innych
 Na podstawie prawdziwych hadisów, przytoczonych w źródłach szyickich,
jego światłość Wysłannik Allaha, opuścił ten świat w poniedziałek dwudziestego
ósmego safar. Na podstawie sunnickich źródeł, było to dwunastego rabi' al ul.

Wysłannik Allaha Muhammad (s.a.s) zmarł, gdy miał sześćdziesiąt trzy lata.
Pospieszył ku swojemu Stworzycielowi, znajdując się w objęciach swojego brata,
zastępcy i następcy Ali ibn Abu Taliba.

Jego światłość Amir al Mu'minin (a.s) zgodnie z ostatnią wolą Wysłannika

Allaha Muhammada (s.a.s) szykując się do obmycia jego ciała wezwał do pomocy
Fazla ibn Abbasa. Ali przeczytał modlitwę dżanaza, a wychodząc z domu, zwrócił
się do ludzi: „Wysłannik Allaha (s.a.s) w życiu i po śmierci jest naszym imamem i
przewodnikiem, dlatego przychodźcie i grupami módlcie się za Proroka, bez
imama”.

Niech będzie pokój, łaska Boża i miłość Muhammedowi (s.a.s) najlepszemu

ze stworzeń Allaha, a także pokój i pozdrowienia jego bezgrzesznej rodzinie i
wszystkim, kto podąża prostą drogą!

Tumaczenie: Omm Hussain