Yasamin

WWW.
Y
W YASAMIIN-KET
TAB.BLO
OGFA.C
COM :‫ﺗﻨﻈﻴﻢ‬
‫ﺗﻬﻴﻪ و ﻈ‬
<<< :::‫ﺗﻬﻴﻪ و ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺗﻮﻮﺳﻂ وﺑﻼگ‬

‫ ﻪ‬::
PDF VE
ERSION BY: WW
WW.ONLIINE-BOO
OK.BLOG
GFA.COM
M
‫ﺗﻬﻴﻪ و ﺗﻨﻈﻴﻢ‪WWW.YASAMIN-KETAB.BLOGFA.COM :‬‬
‫ﻋﻨﻮان ﮐﺘﺎب ‪ :‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ‪ :‬م‪.‬ﻣﻮدب ﭘﻮر‬
‫ﮐﺎوﻩ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﻃﻮﻟﺶ دادي ﭘﺴﺮ؟‬
‫_ﺗﺮم ﺗﻤﻮم ﺷﺪ دﻳﮕﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻮ ﺗﺎ دوﺑﺎرﻩ ﺑﭽﻪ هﺎ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪ .‬داﺷﺘﻢ ازﺷﻮن‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﯽ؟ ! ﭼﺮا ﺳﺮت رو اﻧﺪاﺧﺘﯽ ﭘﺎﻳﻴﻦ و رﻓﺘﯽ؟ ﻳﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ‬
‫اي‪ ،‬ﭼﻴﺰي!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ هﻴﭻ ﯼ ﻧﮕﻮ ! ﻣﻦ ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ رﻓﺘﻢ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪم ! ﺑﻪ هﺮ ﮐﺪوم از اﻳﻦ دﺧﺘﺮا‬
‫ﻗﻮل دادم ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ رو ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﺷﻮن ! اﻻن هﻤﻪ ﺷﻮن ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﻬﻢ‬
‫ﺁدرس ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن رو ﺑﺪن!‬
‫ﺗﻮ هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻴﮏ و ﻣﺪل ﺑﺎﻻ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺟﻠﻮي ﻣﺎ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ رد ﺷﺪ»‬
‫ﺑﻄﻮري ﮐﻪ ﺁب و ﮔﻞ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﭘﺎﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﺷﻠﻮار ﻣﺎ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ داد و ﻓﺮﻳﺎد‬
‫‪«.‬ﮐﺮدن و ﻣﺜﻞ زن هﺎ ﻧﺎﻟﻪ و ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد‬
‫_اوهﻮووي‪ ...‬هﻤﺸﻴﺮﻩ! ﺣﻮاﺳﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟! اﻟﻬﯽ ﮔﻴﺮﺑﮑﺲ ﻣﺎﺷﻴﻨﺖ ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ ﺑﺸﻪ!‬
‫ﭘﺴﺮ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد ﺑﺰﻧﻪ ﺑﻬﺖ هﺎ ! ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ! ﺗﺎ زﻳﺮ ﺷﻠﻮارم ﺧﻴﺲ ﺁب ﺷﺪ ! اﻟﻬﯽ‬
‫‪PDF VERSION BY: WWW.ONLINE-BOOK.BLOGFA.COM‬‬

‫ﺳﻴﺒﮏ ﻣﺎﺷﻴﻨﺖ ﺑﮕﻨﺪﻩ ! ﻧﮕﺎﻩ ﮎ ن! ﺣﺎﻻ هﺮ ﮐﯽ رد ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯽ ﮔﻪ اﻳﻦ ﭘﺴﺮﻩ ﺗﻮ ﺷﻠﻮارش‬
‫ﺑﯽ ﺗﺮﺑﻴﺘﯽ ﮐﺮدﻩ!‬
‫_ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻴﺶ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ هﻤﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺶ ! ﺳﺎل اوﻟﯽ ﻳﻪ ‪ .‬ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﭘﻮﻟﺪار ! ﺑﻪ هﻴﭽﮑﺴﻢ ﻣﺤﻞ ﻧﻤﯽ‬
‫ذارﻩ! ﺑﺠﺎن ﺗﻮ ﺑﻬﺰاد اﻳﻦ ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻃﺮف ﻣﺎ! اﻟﻬﯽ ﺷﻴﺸﻪ ﻣﺎﺷﻴﻨﺖ ﺟﺮ ﺑﺨﻮرﻩ!‬
‫_ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! اﻧﮕﺎر ﻓﺮﻣﻮن از دﺳﺘﺶ در رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﮔﺎهﯽ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻳﻪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﻪ اون ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد وﻳﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺁروم ﺑﻪ»‬
‫‪«.‬ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﺸﮑﻨﻪ ! ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر اون ﭼﺸﻤﺎي هﻴﺰ » ﺟﺮﻳﻨﮓ « ﮐﺎوﻩ_ اﻟﻬﯽ ﻻﺳﺘﻴﮏ ﻣﺎﺷﻴﻨﺖ‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻨﺖ رو ﺑﺸﻮرﻩ ﮐﻪ زﻳﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻣﺎ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻨﻪ!‬
‫_اﻳﻦ ﭼﺮت و ﭘﺮﺗﺎ ﭼﻴﻪ ﻣﯽ ﮔﯽ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﺮدﻩ ﺷﻮ ر اون رﻧﮓ ﻣﺎﺷﻴﻨﺖ رو ﺑﺒﺮﻩ ﮐﻪ از هﻤﻴﻦ رﻧﮓ دو ﺗﺎ زﻳﺮ ﺷﻠﻮاري؛ ﺗﻮ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ دارم!‬
‫‪«.‬ﺧﻨﺪﻩ ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻨﺎ رو ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﺑﻄﺮف ﻣﺎﺷﻴﻦ دﺳﺖ ﺗﮑﻮن ﻣﯽ داد»‬
‫_ﭘﺴﺮ ﭼﺮا اﻳﻨﻄﻮري ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﺎرو ﺑﺒﻴﻨﻪ و ﺑﺮﮔﺮدﻩ!‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ اون ﻣﺎﺷﻴﻦ اﻳﺴﺘﺎد و دﻧﺪﻩ ﻋﻘﺐ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ دوﺑﺎرﻩ ﺷﺮوع»‬
‫‪«.‬ﮐﺮد‬
‫_اﻟﻬﯽ روﻏﻦ ﺳﻮزي ﻣﺎﺷﻴﻨﺖ ﺑﺠﻮﻧﻢ ﺑﻴﻔﺘﻪ ! اﻟﻬﯽ درد و ﺑﻼي ﻟﻨﺖ ﺗﺮﻣﺰت ﺑﺨﻮرﻩ‬
‫ﺗﻮ ﮐﺎﺳﻪ ﺳﺮ اﻳﻦ ﺑﻬﺰاد!‬
‫_ﻻل ﺷﯽ! اﻳﻨﺎ ﭼﻴﻪ ﻣﯽ ﮔﯽ؟!‬
‫‪«.‬دﻳﮕﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺟﻠﻮي ﻣﺎ»‬
‫_ﺳﻼم‪ .‬ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﺑﺪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﭘﺮت ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﺳﺮهﻨﮓ ﻧﻴﺴﺘﻦ؟‬
‫_ﻧﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮام‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﭘﺪرﺗﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎ وزﻳﺮ ﺑﺎﺷﻦ ﻳﺎ وﮐﻴﻞ‪.‬‬
‫ﻼ!‬
‫_ﻧﻪ‪ ،‬اﺻ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﺐ اﻟﺤﻤﺪﷲ!‬
‫‪«:‬ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ»‬
‫_ﺧﺎﻧﻢ اﻳﻦ ﭼﻪ ﻃﺮز راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻳﻪ؟ ! ﺑﺎﺑﺎﺗﻮن م ﮐﻪ ﮐﺎرﻩ اي ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﻳﻨﻄﻮري راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ! ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد ﻣﺎ رو ﺑﮑﺸﯽ!‬
‫‪«:‬ﺁروم زدم ﺗﻮ ﭘﻬﻠﻮش و ﮔﻔﺘﻢ»‬
‫_ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮام ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬اﻳﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺷﻮﺧﻪ‪.‬‬
‫_ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﻓﺮﻧﻮش ﺳﺘﺎﻳﺸﻪ ﻃﻮري ﮐﻪ ﻧﺸﺪﻳﺪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺁب و ﮔﻞ و ﺷﻞ از ﭘﺮ ﭘﺎﭼﻪ ﻣﻮﻧﺮاﻩ اﻓﺘﺎد ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮن!‬
‫‪«:‬ﻓﺮﻧﻮش ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ»‬
‫_ﺷﻤﺎ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن هﺴﺘﻴﻦ ‪ .‬ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﺷﻤﺎ ﺗﻮ داﻧﺸﮑﺪﻩ ﻣﻌﺮوﻓﻪ ‪ .‬هﻤﻪ از ﺷﻮخ‬
‫ﺗﺎ ﻓﺮﻧﻮش اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺻﺪاي ﮐﺎوﻩ ﻣﻼﻳﻢ ﺷﺪ و رﻧﮓ « ﻃﺒﻌﯽ ﺗﻮن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‬
‫‪«:‬ﻋﻮض ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﻦ ﮐﻮﭼﻴﮏ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ ﺷﻤﺎ واﻗﻌ ًﺎ! ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ اي هﺴﺘﻴﻦ!‬
‫_اﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﻬﺰادﻩ‪ .‬اﻳﻨﻢ ﮐﺎوﻩ دوﺳﺘﻤﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ هﺮ دو ﮐﻨﻴﺰ ﺷﻤﺎﻳﻴﻢ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﺎزم ازﺗﻮن ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام‪.‬‬
‫ﻼ ﺑﺬارﻳﻦ ﻣﻦ اﻳﻦ وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﻮن‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﻓﺪاي ﺳﺮﺗﻮن ! اﺻ ً‬
‫ﻼ ﭼﻪ ﻗﺎﺑﻠﯽ دارﻩ؟ ﭼﻴﺰي ﮐﻪ زﻳﺎدﻩ اﻳﻨﺠﺎ ﺟﻮن‬

‫دوﺳﻪ ﺑﺎر از رو ﻣﻦ رد ﺷﻴﻦ ! اﺻ ً‬
‫ﻼ ﺷﻤﺎ دﻓﻌﻪ د ﻳﮕﺮ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻣﻴﺎرﻳﻦ‪ ،‬ﺧﻮدﻣﻮن و دو ﺳﻪ ﺗﺎ از‬

‫ﺁدﻣﻴﺰادﻩ! اﺻ ً‬

‫ﺑﭽﻪ هﺎي ﮐﻼس رو ﺑﻨﺪازﻳﻢ ﺟﻠﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﻮن! واﷲ! ﺑﯽ ﺗﻌﺎرف ﻣﯽ ﮔﻢ!‬
‫_ﺑﺲ ﮐﻦ ﮐﺎوﻩ!‬
‫ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﺪ‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻴﻔﺘﺎدﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻌﻠﻪ ! ﺷﻠﻮارهﺎﻣﻮن رو ﻣﯽ دﻳﻢ ﺧﺸﮑﺸﻮﻳﯽ‪ ،‬ﮔﻮر ﭘﺪر ﺟﻨﺎق ﺳﻴﻪ ﻣﻦ و ﭘﺎي‬
‫ﺑﻬﺰادم ﮐﺮدﻩ! ﺧﻮدش ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻪ!‬
‫‪«.‬ﻓﺮﻧﻮش ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ»‬
‫_ﭘﺎﺗﻮن ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ؟‬
‫_ﺧﻴﺮ‪ .‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﻴﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم ‪ .‬اﻳﺸﻮن ﻣﻐﺰﺷﻮن ﻣﺸﮑﻞ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻟﻄﻔ ًﺎ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ‬
‫ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎرﻳﻦ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﮐﻮروﮐﯽ ﺑﮑﺸﻴﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻣﻘﺼﺮ ﮐﻴﻪ!‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ از ﻣﺎﺷﻴﻦ اوﻣﺪ»‬
‫‪«:‬ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﮔﻔﺖ‬
‫_از ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺗﻮن ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫_ﻣﻤﻨﻮن ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮرﻳﻦ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺷﻤﺎ هﻤﻴﻦ ﺟﺎ درس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻴﻦ‪ ،‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺷﻤﺎ رو ﺗﻮ ﻣﺤﻮﻃﻪ داﻧﺸﮑﺪﻩ‬
‫دﻳﺪم‪.‬‬
‫_ﻣﻨﻢ هﻤﻴﻨﻄﻮر‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺷﻤﺎ رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر دﻳﺪم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اﻧﮕﺎر ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺟﻨﺎق ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺷﻤﺎ ﺷﺪ ! ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﮔﻪ ﻣﻦ ﮐﺸﺘﻪ‬
‫ﻣﯽ ﺷﺪم ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ ﺑﺎ هﻢ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻦ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش دوﺑﺎرﻩ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻣﻦ ﭼﭗ ﭼﭗ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش»‬
‫‪«.‬ﮔﻔﺖ‬
‫_ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي اﻳﻦ ﻧﮑﻨﻴﻦ! اﻳﻦ ﻣﺎدرزادي ﭼﺸﻤﺎش ﭼﭙﻪ!‬
‫_ﺑﺲ ﮐﻦ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺎﺑﺎﺟﻮن‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﺼﺎدف ﺑﺰرﮐﯽ ﻳﻪ ! ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻴﺎن وﺳﻂ رو ﺑﮕﻴﺮن‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﮐﺎر ﺑﮑﺸﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻴﻤﻪ زﻧﺪﮔﯽ و ﻋﻘﺪ داﺋﻢ و ﻋﺮوﺳﯽ و اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎ!‬
‫_ﮐﺎوﻩ!!‬
‫‪«:‬ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ»‬
‫_ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺎ ﻣﻨﺰل ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺘﻮن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ﺳﻮار ﺷﻮ!‬
‫دﺳﺖ ﮐﺎوﻩ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف دﺳﺘﮕﻴﺮﻩ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش»‬
‫«ﮔﻔﺘﻢ‬
‫_ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻴﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﭘﺲ ﺑﺎزم ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام‪ .‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ!‬
‫اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪ و رﻓﺖ ‪ .‬ﮐﺎرﻩ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ دﺳﺘﺶ»‬
‫‪«:‬رو ﺗﮑﻮن ﺗﮑﻮن ﻣﯽ داد ﮔﻔﺖ‬
‫_ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﺑﺨﺖ ﭘﺴﺮﻩ اﻻغ! ﺣﻴﻒ ﮐﻪ در روت ﺑﺎز ﻧﮑﺮد!‬
‫_ﻣﻨﻈﻮرت ﻣﻨﻢ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﻣﻨﻈﻮرم اﻻﻏﻪ ﺑﻮد! ﺷﻤﺎﮐﻪ ﻣﺎﺷﺎﷲ ﻋﻘﻞ ﮐ ّﻞ ﻳﻦ!‬
‫_ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎر دارم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮام‪ ،‬وﮐﻴﻞ و وزﻳﺮ هﺎ ! ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن هﺴﺘﻦ؟ ! واﷲ هﺮ ﮐﺴﯽ‬
‫ﻧﺪوﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ اﻻن از اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻪ ﺳﺮﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮي ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎت و ﺑﺸﻴﻨﯽ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ‬
‫و ﺑﻪ رﺗﻖ و ﻓﺘﻖ اﻣﻮر ﺑﭙﺮدازي ! ﻣﺮد ﺗﻘﺮﻳﺒ ًﺎ ﺣﺴﺎﺑﯽ ! اﻳﻦ دﺧﺘﺮﻩ ﺗﻮ داﻧﺸﮑﺪﻩ دل از هﻤﻪ‬
‫ﺑﺮدﻩ! هﻴﭽﮑﺴﯽ رو هﻢ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻧﻤﻴﮕﻴﺮﻩ ! ﺣﺎﻻ اوﻣﺪﻩ از ﺗﻮ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮﺳﻮﻧﺪت ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟!‬
‫‪«.‬هﻤﻮﻧﻄﻮري ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم»‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ؟ دﻣﺖ رو ﺗﮑﻮن ﺑﺪﻩ ﻋﺰﻳﺰم!‬
‫_ﺑﯽ ﺗﺮﺑﻴﺖ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﺐ ﭼﺮا ﺳﻮار ﻧﺸﺪي؟! ﭼﺮا ﺟﻔﺘﮏ ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﺧﻮدت ﻣﯽ زﻧﯽ؟‬
‫_او ًﻻ ﺟﻔﺘﮏ ﻧﻪ و ﻟﮕﺪ! در ﺛﺎﻧﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺸﺪم ﺑﻪ ﺑﺨﺘﻢ ﻟﮕﺪ زدم؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﺐ ﺁرﻩ دﻳﮕﻪ ! ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ هﻤﻨﻄﻮري ﺷﺮوع ﻣﻴﺸﻪ دﻳﮕﻪ ‪ .‬ﺑﻌﺪﺷﻢ ﻣﯽ رﺳﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ‬
‫و ﻋﺮوﺳﯽ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ! دﺧﺘﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺸﻨﮕﯽ و ﭘﻮﻟﺪاري! دﻳﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي؟‬
‫_هﻴﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﺁدم ﺧﻮش ﺧﻴﺎل ! اون ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎي اﻳﻨﮑﻪ‪ ،‬ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺟﻠﻮي ﻣﺎ‪،‬‬
‫ﻳﻪ ﺟﻮري ﺗﻼﻓﯽ ﺑﮑﻨﻪ‪ .‬اون وﻗﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﯽ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺎ ﻣﻨﻢ ﺁرﻩ؟ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻮر ﺷﺪت رو دﻳﺪم ! ﻧﮕﺎﻩ اوﻧﻮ هﻢ دﻳﺪم ! ﻧﺨﻮردﻳﻢ ﻧﻮن ﮔﻨﺪم‪،‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﻣﻮن ﮐﻪ ﻧﻮﻧﻮاﻳﯽ داﺷﺘﻪ!‬
‫_ﻣﯽ ﺁي ﺑﺮﻳﻢ ﻳﺎ ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮم؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬اﻣﺮوز اﺧﻼﻗﺖ ﭼﻴﺰ ﻣﺮﻏﻴﻪ!‬
‫راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﮐﻪ رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از دﺧﺘﺮهﺎي ﮐﻼس از ﭘﺸﺖ ﮐﺎوﻩ رو ﺻﺪا»‬
‫‪«:‬ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﭽﻪ هﺎي ﮐﻼس رو هﻢ ﺻﺪا ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‬
‫_ﺑﺪوﻳﻴﺪ ﺑﭽﻪ هﺎ! ﭘﻴﺪاش ﮐﺮدم! ﺑﺪوﻳﻴﻦ ﮐﻪ اﻻن در ﻣﯽ رﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﮐﺶ ﺷﻠﻮارم ﮐﻪ در ﺑﺮم؟!‬
‫‪«:‬هﻤﮑﻼﺳﯽ ﻣﻮن در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬دوﺑﺎرﻩ داد زد»‬
‫_ﻳﺎاﷲ ﺑﭽﻪ هﺎ اﻻن ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﻪ هﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﮕﻪ دزد ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ ﭼﺮا ﺁﺑﺮو رﻳﺰي ﻣﯽ ﮐﻨﯽ دﺧﺘﺮ؟!‬
‫_ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﮐﻪ هﻤﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ رو ﺁﺧﺮ ﺗﺮم ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻣﻬﻤﻮن ﮐﻨﯽ؟ داري در ﻣﯽ‬
‫ري؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ ﻋﺎدت ﮐﺮدم ‪ .‬از ﺑﺎﺑﺎم اﻳﻦ اﺧﻼق ﺑﻬﻢ ارث رﺳﻴﺪﻩ ‪ .‬از ﺑﺲ ﺑﺎﺑﺎم از‬
‫دﺳﺖ ﻣﺄﻣﻮراي ﻣﺎﻟﻴﺎت ﻓﺮار ﮐﺮدﻩ‪ .‬ﻣﻨﻢ واﺳﻪ م ﻋﺎدت ﺷﺪﻩ!‬

‫_ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮدﺗﻢ ﻟﻮس ﻧﮑﻦ‪ .‬ﻣﺮدﻩ و ﻗﻮﻟﺶ‪...‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﮐﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺮدم؟ ﺗﻮ اﻳﻦ دورﻩ و زﻣﻮﻧﻪ ﻣﺮد ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟ اﮔﻪ ﻣﺮد‬
‫ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ هﻤﻪ دﺧﺘﺮ دم ﺑﺨﺖ وﻳﻠﻮن و ﺳﺮﮔﺮدون دﻧﺒﺎل ﺷﻮهﺮ ﻧﺒﻮدن ﮐﻪ‬
‫اﻟﻬﯽ ﮔﺮﻩ ﮐﻮر ﺑﺨﺘﺸﻮن ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮدم واﺷﻪ!‬
‫ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﭽﻪ هﺎي ﮐﻼس داﺷﺘﻦ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﺪن ‪ .‬ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ ﮐﻪ ﺧﻮدش هﻢ»‬
‫‪«:‬دﺧﺘﺮﭘﻮﻟﺪاري ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‬
‫_ﺑﻴﺨﻮدي ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﻴﺎر ﮐﺎوﻩ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﻬﻤﻮن ﻧﺪي وﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ او ًﻻ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﺷﻤﺎهﺎ وﻟﻢ ﻧﮑﻨﻴﻦ و هﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮ ﭼﻨﮓ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ‬
‫هﺎ‪ ،‬اﺳﻴﺮ ﺑﺎﺷﻢ ! وﻟﯽ ﺑﺎور ﮐﻨﻴﻦ ﻧﺪارم‪ .‬از ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﻮن ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎم ورﺷﻴﮑﺴﺖ‬
‫ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ‪ ،‬ﻇﻬﺮ ﻧﺪارﻳﻢ ! ﻇﻬﺮ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ‪ ،‬ﺷﺐ ﻧﺪارﻳﻢ! ﺣﺎﻻ ﺣﺴﺎب ﮐﻦ ﻳﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﻮادﻩ ﺁﺑﺮودار ﭼﻪ ﺳﺨﺘﯽ رو دارﻩ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ! ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ ﺷﺪﻩ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻮرت ﺟﻠﻮ هﻤﻪ راﻩ رﻓﺘﻢ!‬
‫ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ_ ا‪ !...‬ﻗﺴﻢ ﺧﺪا رو هﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺠﻮن ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام دﻧﻴﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ اﮔﻪ دروغ ﺑﮕﻢ ! ﭘﺮﻳﺮوز ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ اﺳﺘﺨﺮ‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﻳﻪ ﻣﺎﻳﻮ اﻳﻨﻮر اوﻧﻮر ﻣﯽ رﻓﺘﻢ!‬
‫‪«.‬ﺑﭽﻪ هﺎ زدن زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ»‬
‫ﺷﻴﺪا_ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺑﺴﺘﻨﯽ رو ﻧﺪي‪ ،‬وﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ دم ! ﺁﺧﺮش اﻳﻨﮑﻪ اﻣﺸﺐ ﺳﺮ ﺑﯽ ش ام زﻣﻴﻦ ﻣﻴﺬارﻳﻢ دﻳﮕﻪ ! اﮔﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ راﺿﯽ ﻣﯽ ﺷﻴﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﮔﺸﻨﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺑﺬارم‪ ،‬ﻗﺒﻮﻟﻪ ﻣﯽ دم اﻣﺎ ﻣﯽ‬
‫دوﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ هﺎ ﺧﻴﻠﯽ دل رﺣﻢ ﺗﺮ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎﻳﻴﻦ!‬
‫ﻓﺮزاد_ اﮔﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ رو ﻧﺪي هﻤﻴﻦ اﻻن اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻪ ﺗﺤﺼﻦ راﻩ ﻣﻴﻨﺪازﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺳﻨﺪي‪ ،‬ﻣﺪرﮐﯽ‪ ،‬ﭼﻴﺰي از ﻣﻦ دارﻳﻦ ﮐﻪ ﺻﺤﺖ ﮔﻔﺘﻪ هﺎﺗﻮن رو‬
‫ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻪ؟‬

‫ﻓﺮزاد _ ﻧﺸﻮن ﺑﻪ اون ﻧﺸﻮﻧﯽ ﮐﻪ اون روزي ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﺖ رو ﻧﻴﺎوردﻩ ﺑﻮدي ﻗﻮل اﻳﻦ‬
‫ﺑﺴﺘﻨﯽ رو ﺑﻪ ﻣﺎ دادي‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎ دﻟﺖ ﺧﻮﺷﻪ! ﻳﺎرو ﺳﻨﺪ ﻣﺤﻀﺮي را ﻣﯽ زﻧﻪ زﻳﺮش‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﻳﻪ‬
‫ﮐﻠﻮم ﺣﺮف! ﺗﺎزﻩ ﻣﻦ هﻴﭻ روزي ﮐﺘﺎب ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ ﺁرم داﻧﺸﮑﺪﻩ!‬
‫ﻣﺮﻳﻢ_ ﺧﺴﻴﺲ ﺑﺎزي در ﻧﻴﺎر ﮐﺎوﻩ‪ .‬ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﻧﺪارﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﻦ و ﺑﺎﺑﺎم اﮔﻪ از اﻳﻦ وﻟﺨﺮﺟﯽ هﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺪار ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻳﻢ!‬
‫ﻼ ﻓﮑﺮش رو ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﻮ اﻳﻨﻘﺪر ﮔﺪا ﺑﺎﺷﯽ!‬

‫روزﺑﻪ_ اﺻ ً‬
‫ﻼ ش ﻏﻞ اﺻﻠﯽ ﻣﻦ و ﺑﺎﺑﺎم ﮔﺪاﻳﯽ ﻳﻪ ! هﺮ‬

‫ﮐﺎوﻩ _ ﺧﺐ ﺗﻮ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮدي ﻋﺰﻳﺰم ! اﺻ ً‬
‫وﻗﺖ ﺑﺎهﺎﻣﻮن ﮐﺎر داﺷﺘﯽ‪ ،‬ﻳﻪ ﺗﮏ ﭘﺎ ﺳﺮ ﻣﻴﺪون اﻧﻘﻼب ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ‪ .‬هﻤﻮن‬
‫ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻨﺎرا دارﻳﻢ ﮔﺪاﻳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬دﻩ دﻗﻴﻘﻪ واﺳﺘﯽ ﭘﻴﺪاﻣﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﯽ!‬
‫‪«.‬دوﺑﺎرﻩ ﺑﭽﻪ هﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪن»‬
‫ﺷﻴﻮا_ ﮐﺎوﻩ واﻗﻌ ًﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﭼﺮا ! اواﻳﻞ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﻧﻨﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﺎدرش را ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ رو‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ! اﻣﺎ ﺑﻌﺪًا ﻋﺎدت ﮐﺮدﻳﻢ ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺎﺑﺎم ﻳﻪ ﺷﻌﺮي ﺑﺮاﻣﻮن ﺧﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﯽ ﮔﻪ ﮔﺪاﻳﯽ ﮐﻦ ﺗﺎ ﻣﺤﺘﺎج ﺧﻠﻖ ﻧﺸﯽ!‬
‫ﻣﺮﻳﻢ_ ﺑﻬﺰاد ﺗﻮ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺴﻴﺲ ﺑﮕﻮ!‬
‫_ﭼﺮا ﺑﻬﺸﻮن ﻗﻮل دادي؟ ﻳﺎاﷲ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ واﺳﻪ ﺷﻮن ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﺨﺮي‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮن اون ﺟﺬﺑﻪ ﻣﺮدوﻧﺖ ﺑﺸﻢ ! ﭼﺸﻢ ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ‪ .‬ﻣﺮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﯽ ﮔﻦ هﺎ!‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁدم ﺗﺤﮑّﻢ ﻣﻴﮑﻨﻪ‪ ،‬دل ﺁدم ﻣﯽ ﻟﺮزﻩ!‬
‫ﺑﭽﻪ هﺎ هﻮرا ﮐﺸﻴﺪن و هﻤﮕﯽ راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﻃﺮف ﻳﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮوﺷﯽ ‪ .‬ﺗﺎ رﺳﻴﺪﻳﻢ و»‬
‫‪«:‬رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ ﻣﻐﺎزﻩ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﮐﺎوﻩ از ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ‬
‫_ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺁﻗﺎ‪ ،‬ﺁﻻﺳﮑﺎ دارﻳﻦ؟‬
‫‪«:‬ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩ ﺑﺮاي اﻳﻨﮑﻪ ﺟﻮاﺑﯽ دادﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻔﺖ»‬

‫_ﺑﻌﻠﻪ ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﺁﻻﺳﮑﺎ هﻢ دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺁﻗﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﻣﻬﺮﺑﻮن ﻳﺪ‪ ،‬اﺳﮑﻤﻴﻮهﺎش رو هﻢ دارﻳﻦ؟‬
‫‪«:‬ﻳﺎرو ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ»‬
‫_اﺳﮑﻴﻤﻮ هﻢ داﺷﺘﻴﻢ‪،‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻦ‪ .‬ﺑﮕﻢ ﺁﻗﺎ؟‬
‫ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩ_ ﺑﮕﻮ ﺑﺎﺑﺎﺟﻮن‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺁﻗﺎ اﺟﺎزﻩ! اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺮﻣﺸﻮن ﺷﺪﻩ رﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﻓﺮﻳﺰر ﺧﻨﮏ ﺑﺸﻦ!‬
‫‪«:‬ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻐﺎزﻩ و ﺑﭽﻪ هﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪن‪ .‬ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻐﺎزﻩ ﮔﻔﺖ»‬
‫_ﺑﺎور ﮐﻨﻴﻦ ﺑﭽﻪ هﺎ ‪ .‬ﺣﺎﺿﺮم اﻳﻦ ﻣﻐﺎزﻩ و هﺮ ﭼﯽ دارم ﺑﺪم‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ ﺳﻦ‬
‫ﺷﻤﺎهﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭘﺪر‪ ،‬اﻳﻨﺎ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﯽ ﺑﻌﻀﯽ هﺎﺷﻮن ﻳﻪ ﮐﻮﻩ ﻏﺼﻪ ﺗﻮ دل ﺷﻮن دارن ! دورﻩ‬
‫ﺟﻮوﻧﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ دورﻩ ﺟﻮوﻧﯽ ﻣﺎهﺎ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ م از اﻳﻦ ﺁرزوهﺎ ﻧﮑﻨﯽ ﺑﻬﺘﺮﻩ!‬
‫ﺳﺮت ﮐﻼﻩ ﻣﯽ رﻩ‪.‬‬
‫ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩ_ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ ﺟﻮون‪ .‬اﻳﺸﺎاﷲ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ و دورﻩ ﺷﻤﺎ هﻢ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻼ ﻳﺎدت ﻣﯽ ﺁد ﮐﻪ هﺮ روز‪ ،‬از ﺧﻮاب‬

‫ﮐﺎوﻩ _ ﻳﻪ ﻣﺜﺎل ﺑﺮات ﻣﻴﺰﻧﻢ ‪ .‬دورﻩ ﺷﻤﺎ ‪ ،‬اﺻ ً‬
‫ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪي ﺑﻴﺎي ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠﺮﻩ و ﺑﺨﻮاي ﺑﺪوﻧﯽ اﻣﺮوز هﻮا ﺁﻟﻮدﻩ ﺗﺮ ﻳﺎ دﻳﺮوز؟‬
‫ﻼ ﻣﺎ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﭼﻴﺰاﻳﯽ‬
‫ﻼ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﭼﻴﺰي رو ﻳﺎد ﻧﺪارم ! اﺻ ً‬
‫ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩ_ ﺑﻪ واﷲ‪ ،‬اﺻ ً‬
‫رو ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬دورﻩ ﻣﺎ‪ ،‬هﻮاي اﻳﻦ ﺗﻬﺮون ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﭘﺎك و ﺗﻤﻴﺰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺗﺎزﻩ ﻳﮑﯽ ش رو ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩ_ ﺗﺎ اوﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻳﺎدﻣﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ذرﻩ دود و ﮐﺜﺎﻓﺖ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﺒﻮد ! ﺗﻬﺮوون ﭘﺮ‬
‫ﮔﻨﺠﺸﮏ و ﮐﻔﺘﺮ و ﭼﻠﭽﻠﻪ و ﻃﻮﻃﯽ و ﺑﻠﺒﻞ ﺑﻮد ! ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﺎ رﻓﻘﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﻴﻢ دﻧﺒﺎل‬
‫اﻟﻮاﻃﯽ!‬
‫ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﺗﻮﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻧﺰدﻩ زار ﻣﯽ دادﻳﻢ و ﻣﯽ رﻓﺘﻴﻢ ﺳﻴﻨﻤﺎ و او ن ﻓﻴﻠﻤﯽ‬

‫رو ﮐﻪ دو ﺳﺖ داﺷﺘﻴﻢ ﻣﯽ دﻳﺪﻳﻢ و ﺳﺮ راﻩ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺳﻴﺦ ﺟﮕﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮردﻳﻢ و ﻧﻮش ﺟﻮن زن و ﺑﭽﻪ ﻣﻮن ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﻮن!‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﺣﺎﻻ دل ﻣﺎرو ﺁب ﻧﮑﻦ ﺑﺎ اون دورﻩ ﺟﻮوﻧﯽ ت ! ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﺪﻩ‪ ،‬ﺧﺒﺮ‬
‫ﻣﺮﮔﻤﻮن ﻟﻴﺲ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺑﺮﻳﻢ دﻧﺒﺎل ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ و ﺑﻴﭽﺎرﮔﯽ هﺎ ﻣﻮن!‬
‫‪«:‬ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩ زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ و ﮔﻔﺖ»‬
‫_هﻤﻪ ﺗﻮن ﻣﻬﻤﻮن ﺧﻮدﻣﻴﻦ ! هﻤﻴﻨﮑﻪ ﻣﻨﻮ ﻳﺎد ﺟﻮوﻧﯽ م اﻧﺪاﺧﺘﻴﻦ ﻳﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮن واﺳﻪ‬
‫ام ارزش داﺷﺖ! ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻨﺪﻩ رو ﻟﺒﺎم ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ ﺑﻮد!‬
‫‪«:‬ﺑﭽﻪ هﺎ ﺑﺮاش ﮐﻒ زدن و هﻮرا ﮐﺸﻴﺪن ﮐﻪ روزﺑﻪ ﮔﻔﺖ»‬
‫_ﺑﭽﻪ هﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻦ اﻳﻦ ﮐﺎوﻩ رو! ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮري ﭘﻮﻟﺪار ﻣﯽ ﺷﻦ هﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻳﺎرو هﻨﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﺧﺎرﺟﯽ‪ ،‬ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ وﻧﻴﻢ ﺗﻮ ﻓﻴﻠﻢ هﺰار دﻓﻌﻪ ﻣﻠّﻖ ﻣﻴﺰﻧﻪ ﺗﺎ دوﺑﺎر‬
‫ﻣﺮدم ﺧﻨﺪﻩ ﺷﻮن ﺑﮕﻴﺮﻩ ﻳﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮن دﻻر ﺑﻬﺶ ﭘﻮل ﻣﯽ دن ! ﺣﻼ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ دارم ﻣﺘﺼّﻞ‬
‫ﺷﻤﺎ رو ﻣﯽ ﺧﻨﺪوﻧﻢ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻧﺼﻴﺒﻢ ﺷﺪﻩ! اﻳﻨﻢ ﺣﺴﻮدي دارﻩ؟‬
‫ﺧﻼﺻﻪ اون روز ﺑﺎ ﺑﭽﻪ هﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ ‪ .‬ﺁﺧﺮش ﮐﺎوﻩ ﺑﻪ زور ﭘﻮل ﺑﺴﺘﻨﯽ هﺎ»‬
‫رو داد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻐﺎزﻩ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ازﻣﻮن ﭘﻮل ﺑﮕﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ از ﺑﭽﻪ هﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪ ،‬دو ﺗﺎﻳﯽ ﺑﻄﺮف ﺧﻮﻧﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻴﺎ ! دﻟﺖ ﺧﻨﮏ ﺷﺪ؟ ! اﮔﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬هﻢ ﻣﻦ ﮔﻴﺮ اﻳﻦ‬
‫ﻗﻮم ﻇﺎﻟﻢ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎدم و هﻢ ﺗﺎ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ در ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش رو واﺳﻪ ات ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري‬
‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم!‬
‫_ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮن‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ دوﻧﯽ ‪ .‬ﺁﺧﻪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ و ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺠﺎ؟‬
‫ﺗﻤﻮم زﻧﺪﮔﯽ م رو ﮐﻪ ﺑﻔﺮوﺷﻢ ﭘﻮل ﺑﻨﺰﻳﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ ش ﻧﻤﯽ ﺷﻪ!‬
‫از ﺗﻮ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﻮن‪ ،‬از اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ اﻣﺴﺎل ﺗﻮ داﻧﺸﮑﺪﻩ دﻳﺪﻣﺶ‪ ،‬ﻋﺠﻴﺐ ﻓﮑﺮم رو‬
‫ﺑﺨﻮدش ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮدﻩ! واﻗﻌ ًﺎ دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮕﻴﻪ! ﺧﻴﻠﯽ م ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﺑﺎوﻗﺎرﻩ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺧﺐ‪ ،‬ﺁدم ﻧﺒﺎﻳﺪ زﻳﺎد ﺑﻪ ﺣﺮف دﻟﺶ ﮔﻮش ﮐﻨﻪ ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮري ﺑﻬﺘﺮﻩ ‪ .‬ﺁرزوي‬

‫ﻣﺤﺎل ﻧﺒﺎﻳﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ روﻳﺎي ﺁدم هﻢ ﺑﺎﻳﺪ در ﺣﺪ ﺧﻮد ﺁدم ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻣﮕﻪ دﺳﺖ ﺧﻮ د ﺁدﻣﻪ؟ﺁدم وﻗﺘﯽ از ﮐﺴﯽ ﺧﻮﺷﺶ ﺑﻴﺎد‪ ،‬ﺧﻮﺷﺶ‬
‫اوﻣﺪﻩ دﻳﮕﻪ!‬
‫_ﺁرﻩ‪ .‬اﮔﻪ اون ﺁدم‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺁرﻩ‪ .‬اﻣﺜﺎل ﺷﻤﺎهﺎ ﺗﻮ ﻳﻪ ﻃﺒﻘﻪ اﻳﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺠﺎن ﺗﻮ اﮔﻪ ﻣﺎ ﺗﻮ ﻳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ! اون ﺧﻮﻧﻪ اش ﺟﺎﻳﯽ دﻳﮕﻪ س‪ ،‬ﻣﺎم ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ﻣﻮن ﺟﺎﻳﯽ دﻳﮕﻪ س!‬
‫_ﻟﻮس ﻧﺸﻮ‪ ،‬دارم ﺟﺪي ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﮕﻢ اﮔﻪ ﻳﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺮﻩ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻓﺮﻧﻮش‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﺟﻮاب ﻧﻪ ﻧﻤﻴﺪن‪.‬‬
‫ﻼ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰا ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮﺷﻢ ﺑﻴﺎد‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺁدﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ اﺻ ً‬
‫ﻼ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺮﻩ ﺑﺮام ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﻨﻪ!‬

‫از اون ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻦ اﺻ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اﻳﻨﮑﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻟﺐ ﺗﺮ ﮐﻦ ﺑﻘﻴﻪ ش‪...‬‬
‫‪«:‬رﻓﺘﻢ ﺗﻮﺣﺮﻓﺶ و ﮔﻔﺘﻢ»‬
‫_دﻳﮕﻪ ﺣﺮﻓﺶ رو هﻢ ﻧﺰن‪ .‬ول ﮐﻦ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺗﻌﻄﻴﻠﯽ رو ﻣﯽ ﺧﻮاي ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪم ﺧﻮﻧﻪ ‪ .‬ﺗﺎ اوﻣﺪم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ‪ ،‬ﮐﺘﺎب هﺎم رو ﭘﺮت ﮐﺮدم ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ»‬
‫و ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﺳﺮ ﻣﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﻴﻮن دﺳﺘﻬﺎ و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻴﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﮐﺎوﻩ ﻃﻔﻠﮏ هﻢ اﺳﻴﺮ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ‪ .‬ﺧﻮﻧﻮادﻩ ش ﺧﻴﻠﯽ ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮدن ‪ .‬ﺧﻮدش‬
‫ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺪل ﺑﺎﻻي ﺧﻴﻠﯽ ﺷﻴﮑﯽ داﺷﺖ ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﻳﺎ ﭘﻴﺎدﻩ ﻳﺎ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯽ‬
‫رﻓﺘﻴﻢ داﻧﺸﮑﺪﻩ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ش ﻧﻤﯽ ﺷﺪم‪ .‬ﺟﻠﻮ ﺑﭽﻪ هﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭘﻮل ش ﺑﺎهﺎش رﻓﺎﻗﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻣﻦ‪ ،‬ﺁدم ﻓﻘﻴﺮي ﺑﻮد ‪ .‬ﺁدم ﺧﻮب اﻣﺎ ﺑﺪ ﺷﺎﻧﺲ ! ﻣﺮد زﺣﻤﺘﮑﺸﯽ م ﺑﻮد اﻣﺎ‬
‫ﺷﺎﻧﺲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﻼ ﻣﯽ زد ﻣﺲ ﻣﯽ ﺷﺪ!‬
‫از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺟﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺁﺧﺮش هﺸﺘﺶ ﮔﺮو ﻧﻪ ش ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺎدرﻣﻢ زن ﻣﻬﺮﺑﻮن و زﺣﻤﺘﮑﺸﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اوﻧﻢ ﺗﺎ ﮐﺎر ﺧﻮﻧﻪ و ﭘﺨﺖ وﭘﺰ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻴﭽﯽ‪ ،‬اﻳﻦ ﮐﺎراش ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ‬
‫ﻣﯽ رﻓﺖ ﺳﺮاغ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺎري‪.‬‬
‫هﻤﻴﺸﻪ ﺧﺪا دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﻨﺪ ﺑﻮد ‪ .‬ﻳﺎ ﻗﻼب ﺑﺎﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻳﺎ ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ ﻣﯽ‬
‫ﺑﺎﻓﺖ ﻳﺎ هﺰار ﺗﺎ ﮐﺎر دﻳﮕﻪ‪ .‬ﻣﺜ ً‬

‫ﻼ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﺮج ﺧﻮﻧﻪ رو ﺟﻮر ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ اﻳﻦ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺳﺨﺖ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدن ﮐﻪ ﻳﻪ ﺟﻮري ﭼﺮخ رﻧﺪﮔﯽ رو‬
‫ﺑﭽﺮﺧﻮﻧﻦ اﻣﺎ ﭼﺮخ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﭼﻬﺎرﮔﻮش ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻘﻠﯽ و ﻗﺪﻳﻤﯽ داﺷﺘﻴﻢ ﮐﻪ اوﻧﻢ ارث ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻮد و ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮐﻪ‬
‫ﻋﺼﺎي دﺳﺖ ﺑﺎﺑﺎم ﺑﻮد و ﺳﺎﻟﯽ ﺑﻪ دوازدﻩ ﻣﺎﻩ ﮔﻮﺷﻪ ﺗﻌﻤﻴﺮﮔﺎﻩ‪.‬‬
‫ﻳﻪ رو ز ﮐﻪ ﮐﺎرد ﺑﻪ اﺳﺘﺨﻮون ﺑﺎﺑﺎم رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻮچ ﮐﺮدﻳﻢ ‪ .‬در ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن رو ﮐﻠﻮن‬
‫ﮐﺮدﻳﻢ و راهﯽ ﺟﻨﻮب ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺪرم ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ هﺮ ﮐﯽ رﻓﺘﻪ ﺟﻨﻮب‪ ،‬ﺑﺎر ﺧﻮدش رو ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻬﺒﺴﺘﻪ و‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪.‬‬
‫اون وﻗﺖ هﺎ ﻣﻦ ﺳﺎل ﺁﺧﺮ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻳﻪ روز ﮐﻠﻪ ﺳﺤﺮ از ﺗﻬﺮان ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ و ﭘﻨﺠﺎﻩ ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ از ﺷﻬﺮ دور ﻧﺸﺪﻩ‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﮏ ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدﻳﻢ ‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﻴﭽﺎرﻩ م ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﻨﻮب ﺑﺎر‬
‫ﺳﻔﺮﺷﻮن رو ﺑﺴﺘﻦ ! ﻣﻮﻧﺪم ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﯽ ﮐﺲ ﺑﺎ ﺻﺪ ﺗﺎ زﺧﻢ ﺗﻮ ﺗﻨﻢ وهﺰار ﺗﺎ ﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﺗﻮ‬
‫روﺣﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻓﺮوﺧﺘﻢ و ﺧﺴﺎرت ﺗﺼﺎدف رو دادم ‪ .‬ﺁﺧﻪ ﻣﺎ ﻣﻘﺼﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﭘﻮﻟﺶ رو هﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺎﻧﮏ و از ﺳﻮدش ﺧﺮج زﻧﺪﮔﯽ رو ﺟﻮر ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻧﺨﻮاد ﮐﻪ ﭘﺪري ﺧﺠﺎﻟﺖ زن و ﺑﭽﻪ ش رو ﺑﮑﺸﻪ ‪ .‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺑﺎﺑﺎم راﺣﺖ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم راﺣﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺁﺧﻪ اون ﭼﻪ زﻧﺪﮔﯽ ي ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ؟!‬

‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻣﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺪﻧﻴﺎ اوﻣﺪﻳﻢ واﺳﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﮐﺸﻴﺪن و ﻣﺜﻞ ﺗﺮاﮐﺖ ور ﮐﺎر‬
‫ﮐﺮدن؟! ﻳﻌﻨﯽ هﺮ ﺧﻮﺷﯽ و ﺷﺎدي و راﺣﺘﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﺮوم ﺑﺎﺷﻪ؟!‬
‫اﮔﻪ زﻧﺪﮔﯽ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﺁدﻣﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ اروﭘﺎ و اﻳﻨﺠﻮر ﺟﺎهﺎ هﺴﺘﻦ‬
‫دارن ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻦ؟ ﻳﺎ هﻤﻴﻦ ﺁدﻣﺎي ﭘﻮﻟﺪار دور و ﺑﺮ ﺧﻮدﻣﻮن؟‬
‫اﮔﻪ زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬اوﻧﯽ ﮐﻪ اوﻧﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﻣﺎ دارﻳﻢ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ؟‬
‫ازﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ و ﺟﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﻧﻴﻢ ﺷﻴﮑﻢ ﻣﻮن رو ﺳﻴﺮ‬
‫ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬اوﻧﻢ ﺑﺎ ﭼﯽ؟ هﻤﻴﺸﻪ م ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻮن دل ﺧﻮﺷﯽ هﺎي اﻟﮑﯽ ﻣﯽ دﻳﻢ ‪ .‬اﮔﻪ ﻳﮑﯽ از‬
‫ﺻﺪ ﺗﺎش م ﻋﻤﻠﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺒﻮد!‬
‫ﻳﺎدﻣﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎي ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮزم هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ وﻋﺪﻩ ﻣﯽ داد ﮐﻪ اﻳﺸﺎﷲ وﺿﻌﻤﻮن‬
‫ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻪ و ﺑﺮات هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﯽ ﺧﺮم‪.‬‬
‫ﺑﻴﭽﺎرﻩ از هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﻘﻂ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻳﻪ ﺑﺎر ﻳﻪ ﺁﻧﺎﻧﺎس ﺑﺮاﻣﻮن ﺑﮕﻴﺮﻩ!‬
‫ﻳﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﺁﻧﺎﻧﺎس دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ‪ .‬ﺳﺮش رو هﻤﭽﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﺑﺎﻻ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻗﻠﻪ اورﺳﺖ رو ﻓﺘﺢ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد!‬
‫ﺣﻴﻒ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻧﺎس ﺧﻮردن رو ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدﻳﻢ ! ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﺗﻮش رو ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮرﻳﻢ ﻳﺎ‬
‫ﺑﻴﺮوﻧﺶ رو! هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ هﺮ دوش رو هﻢ ﺧﻮردﻳﻢ!‬
‫اﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﺰﻩ اي داﺷﺖ! ﻧﺬاﺷﺘﻴﻢ ﻳﻪ ﻣﺜﻘﺎﻟﺶ ﺣﺮوم ﺑﺸﻪ!‬
‫ﻗﺪر ﻧﻌﻤﺖ رو اﻣﺜﺎل ﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﻦ!‬
‫ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺎﻻي ﻣﻨﻢ ﺷﺪﻩ ﻳﻪ ﺑﻘﭽﻪ ! هﺮ ﻳﻪ ﺳﺎل دو ﺳﺎﻟﯽ ﺟﻤﻊ ش ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﻣﯽ‬
‫زﻧﻢ زﻳﺮ ﺑﻐﻠﻢ و از اﻳﻦ اﺗﺎق و ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﺤﻞ‪ ،‬ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺷﻮن ﺗﻮ ﻳﻪ اﺗﺎق دﻳﮕﻪ و ﺗﻮ ﻳﻪ‬
‫ﻣﺤﻞ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺸﻮن ﮐﻨﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎرم رو‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﭽﻪ واﺳﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ؟!‬
‫ﻳﺎدﻣﻪ ﺳﺎﻟﻴﺎن ﺳﺎل ﺁرزوي ﭘﻮﺷﻴﺪن ﻳﻪ ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦ رو داﺷﺘﻢ ‪ .‬هﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎم‬

‫ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺷﻠﻮار ﻣﻴﺨﯽ هﺎ ﺑﻪ درد ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﻩ‪ ،‬ﻣﺎل ﺑﭽﻪ ﻻت هﺎس!‬
‫ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮز ﺑﻪ ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺷﻠﻮار ﻣﻴﺨﯽ!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺮدن ﺷﻮن‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﺷﻠﻮاري ﮐﻪ ﺧﺮﻳﺪم‪ ،‬ﻳﻪ ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦ ﺑﻮد!‬
‫ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺷﻠﻮار رو ﻣﯽ ﺧﺮﻳﺪم‪ ،‬هﻤﻪ اش ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻠﻨﺠﺎر ﻣﯽ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫هﻤﻪ ش ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ وﺻﻴﺖ ﭘﺪرم رو زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻳﻦ ﭼﻴﺰا اوﻣﺪﻩ ﺗﻮ ﻓﮑﺮم؟‬

‫اﺻ ً‬
‫ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﮐﻪ از ﺗﺤﺼﻴﻞ ﭼﻴﺰي ﺑﺮام ﮐﻢ ﻧﺬاﺷﺘﻦ ‪ .‬ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﺎ ﺳﻌﯽ و ﮐﻮﺷﺶ‬
‫ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺳﺮاﺳﺮي ﻗﺒﻮل ﺑﺸﻢ‪ ،‬اوﻧﻢ رﺷﺘﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ .‬ﺣﺎﻻ وﻗﺖ زﻧﺠﻤﻮرﻩ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺳﺎل ﺁﺧﺮم و زﻧﺪﮔﯽ م هﻢ ﻳﻪ ﺟﻮري ﻣﯽ ﮔﺬرﻩ‪.‬‬
‫ﻳﻪ اﺗﺎق دارم ﻗﺪ ﻳﻪ ﻏﺮﺑﻴﻞ و‪...‬‬
‫ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻖ ﭘﺪر ﻣﻦ دﺳﺖ ﻳﻪ ﻋﺪﻩ دﻳﮕﻪ ﺑﺎﺷﻪ و اوﻧﺎم ﺣﻘﺶ رو ﺑﺨﻮرن؟‬
‫ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺪر ﻣﻦ ﭼﻮن ﭘﻮل ﺧﺮﻳﺪ ﻳﻪ ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦ رو ﻧﺪارﻩ ﺑﮕﻪ ﺷﻠﻮار ﻣﻴﺨﯽ ﻣﺎل‬
‫ﺑﭽﻪ ﻻت هﺎس؟‬
‫ﭼﺮا هﺮ وﻗﺖ ﻳﻪ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزي ﺧﻮب ﻣﯽ دﻳﺪم و دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎدرم ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﮕﻪ اﻳﻨﺎ ﻣﺎل ﺑﭽﻪ هﺎي درس ﻧﺨﻮن و ﺗﻨﺒﻠﻪ!؟ اﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ هﺎ واﺳﻪ ﭼﯽ ﺑﻮدﻩ؟‬
‫ﭼﺮا ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻧﺎس رو ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﯽ ﺧﻮرن؟!‬
‫اﻧﮕﺎر ﺑﺎز ﻧﺎﺷﮑﺮي ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﻼل ﻟﻨﮓ ﻧﻤﻮﻧﺪم ‪ .‬داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺳﺮاﺳﺮي ! اوﻧﻢ رﺷﺘﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﭼﻴﺰ‬
‫ﮐﻤﯽ ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ﺣﺎﻻم ﮐﻪ ﺳﺎل ﺁﺧﺮم ‪ .‬ﺗﻮي اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪ ،‬هﻢ‪ ،‬ﻏﻴﺮ از اﺳﺒﺎب واﺛﺎث ﺧﻮﻧﻪ م‪ ،‬ﻳﻪ رﻓﻴﻖ‬
‫ﺧﻮب ﻣﺜﻞ ﮐﺎوﻩ دارم وﮐﻤﯽ ﭘﻮل ﺗﻮ ﺣﺴﺎب ﺳﭙﺮدﻩ ﺑﺎﻧﮏ وﻳﻪ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﻳﻪ ﺻﻮرت اي‬
‫ﻧﺴﺒﺘ ًﺎ ﺧﻮب و ﻳﻪ هﻮش زﻳﺎد ﺑﺮاي درس ﺧﻮﻧﺪن وﻳﻪ اﺗﺎق ﮐﻪ ﮔﺎراژ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدﻩ و ﺣﺎﻻ‬

‫در اﺟﺎرﻩ ﻣﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ اﻓﮑﺎر ﺗﻪ دﻟﻢ ﻳﻪ ﺣﺎل ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد و راﻩ اﻓﺘﺎدم دﻧﺒﺎل ﺗﻬﻴﻪ ﻏﺬا‪.‬‬
‫اﻣﺮوز ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻏﺬاﻳﯽ‪ ،‬ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ داﺷﺘﻢ و ﻳﻪ دوﻧﻪ ﺳﻴﺐ ! ﻧﻮن ﺳﻨﮕﮏ هﻢ ﺗﺎ‬
‫دﻟﺘﻮن ﺑﺨﻮاد!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻧﺎهﺎر‪ ،‬دﺳﺮ رو ﮐﻪ ﺧﻮردم ﭼﺸﻤﺎم ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪ ‪ .‬ﺳﺮم رو ﮐﻪ روي ﺑﺎﻟﺶ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ از ﺣﺎل رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺑﻴﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮاب ﺑﺮاي ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺁدﻣﯽ‪ ،‬ﻣﺠﺎﻧﯽ ﻳﻪ‪.‬‬
‫ﻃﺮف هﺎي ﻏﺮوب ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﮑﯽ زد ﺑﻪ در ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬از ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻴﺮون ﺑﺮف ﺷﺪﻳﺪي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در رو وا ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺳﻼم‪ ،‬ﺗﻮﭼﺮت ﺑﻮدي؟‬
‫_ﺁرﻩ‪ ،‬ﻧﺎهﺎرم رو ﮐﻪ ﺧﻮردم ﺧﻮاﺑﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اﻣﺮوز ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻏﺬاﻳﻴﺖ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺑﺎ ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬
‫_ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺧﺎﻟﯽ‪ .‬هﺮ روز ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺻﺪ ﺗﺎ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻏﺬاﻳﯽ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﻳﻪ‬
‫روز ﺑﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﮔﻮﺟﻪ اﺿﺎﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ اﻣﻠﺖ ‪ .‬ﻳﻪ روز ﭘﻨﻴﺮ ﻣﯽ رﻳﺰم ﺗﻮش ﻣﯽ‬
‫ﺷﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺘﺰا‪ ،‬ﻳﻪ روز ﺳﻮﺳﻴﺲ ﺗﻮش ﺧﺮد ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻴﺸﻪ ﺧﻮراك ﺑﻨﺪري‪ ،‬ﻳﻪ روز ﺁرد ﻣﯽ‬
‫زﻧﻢ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺧﺎﮔﻴﻨﻪ‪ .‬ﺗﻨﻮع ﻻزﻣﻪ‪.‬‬
‫دﻳﺮوز ﺳﺮﻓﻪ م ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮدم ﺻﺪاي ﻗﺪ ﻗﺪ از ﮔﻠﻮم در اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ _ اﮔﻪ ﻣﺮغ و ﺧﺮوس هﺎ ﺑﻔﻬﻤﻦ ﺗﻮ ﺗﺨﻢ هﺎﺷﻮن رو ﺧﻮردي‪ ،‬ﻣﯽ ﺁن در ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ت ﺗﺤﺼﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ! ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺴﻞ ﻣﺮغ ﻣﻨﻘﺮض ﺷﺪ از ﺑﺲ ﺗﻮ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺧﻮردي!‬
‫‪«.‬هﺮ دو زدﻳﻢ زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ»‬
‫_ﺳﺮد ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺬار ﺑﺨﺎري رو روﺷﻦ ﮐﻨﻢ و ﮐﺘﺮي ﺑﺬارم روش وﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ دم ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﭼﺎﻳﯽ دوﺑﺎرﻩ دم ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮري؟‬
‫‪«:‬اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎي ﮐﺎوﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ»‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺨﺪا از ﺧﻮدم ﺷﺮم دارم ﺑﻬﺰاد ‪ .‬ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻴﻤﻮن اوﻧﻄﻮري و ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻴﺖ اﻳﻨﻄﻮري!‬
‫ﮐﺎش ﺑﻬﻢ اﺟﺎزﻩ ﻣﯽ دادي ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ‪ ،‬ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﮐﺎﺷﮑﯽ م ﯼ اوﻣﺪي‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺎهﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻨﻬﻤﻪ اﺗﺎق ﺧﺎﻟﯽ ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯽ اﺳﺘﻔﺎدﻩ اﻓﺘﺎدﻩ ‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم‪ ،‬هﻤﻴﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻦ‬
‫دوﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ اﻓﺘﺨﺎرﻩ ﺑﻬﺰاد ‪ .‬ازت ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ دﺳﺖ از اﻳﻦ‬
‫ﻟﺠﺒﺎزي و ﻳﻪ دﻧﺪﻩ ﮔﯽ ﺑﺮدار‪.‬‬
‫_او ًﻻ ﮐﻪ دﺷﻤﻦ ت ﺷﺮﻣﺴﺎر ﺑﺎﺷﻪ ‪ .‬دوﻣ ًﺎ ﺗﻮ ﺑﺮادر ﺑﺰرگ ﻣﻨﯽ ‪ .‬ﺳﻮﻣ ًﺎ از ﭘﺪر و‬
‫ﻣﺎدرت ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻦ ﭼﻬﺎرﻣ ًﺎ اﻧﺸﺎاﷲ ﺧﺪا اوﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﭘﺪرت ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ ‪ .‬ﭘﻨﺠﻤًﺎ‬
‫دوﺳﺘﯽ ﺗﻮ هﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻓﺘﺨﺎرﻩ‪ .‬ﺷﺸﻤ ًﺎ اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﻏﺮورم ﺟﺮﻳﺤﻪ دار ﻧﺸﻪ‪ .‬هﻔﺘﻤًﺎ‪...‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اﮔﻢ ﺷﻮ‪ .‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر ﺗﻮ رو ﺑﺎ ﻏﺮورت ﺑﺒﺮﻩ! هﻤﻪ رﻓﻴﻖ دارن ﻣﺎ هﻢ رﻓﻴﻖ دارﻳﻢ!‬
‫_ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺘﺨﺎرﺗﻢ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭘﺎﺷﻮ ﺷﺎم ﺑﺎ هﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻴﺮون ‪ .‬ﭘﺴﺮ هﭙﺎﺗﻴﺖ ﻣﺮﻏﯽ ﻣﯽ ﮔﻴﺮي از ﺑﺲ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮري هﺎ! ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﮔﺎهﯽ اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﺨﻢ ﺑﺬاري؟‬
‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﭼﺮا‪ ،‬ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻢ هﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ اﺳﻢ ﺧﺮوس ﻣﯽ ﺁد ﺧﻮدﻣﻮ ﺟﻤﻊ و‬
‫ﺟﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و رﻧﮓ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻣﯽ ﺷﻢ!‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ دﻳﮕﻪ ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺒﺮﻣﺖ ﻳﻪ رﺳﺘﻮران ﺷﻴﮏ و درﺟﻪ ﻳﮏ دو ﺗﺎ‬
‫ﭘﺮس ﻧﻴﻤﺮو ﺑﺨﻮرﻳﻢ ‪.‬ﺁﺧﻪ ﻣﯽ ﮔﻦ ﺧﺮهﺎي هﻤﺪون رو ﺷﺶ روز هﻔﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺎرﺷﻮن‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﺟﻤﻌﻪ هﺎ ﮐﻪ ﺗﻌﻄﻴﻠﻪ ﺁﺟﺮ!‬
‫_دﻳﻮاﻧﻪ ﺁدم ﻏﺬاي ﺧﻮب و ﺳﺎﻟﻢ ﺧﻮﻧﻪ رو رل ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﯽ رﻩ ﻏﺬاي ﻣﻮﻧﺪﻩ‬
‫ﺑﻴﺮون رو ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ؟‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻦ ﺻﺪ ﺟﻮر اﻏﺬﻳﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ دارم ‪ .‬ﻧﻮن ﺳﻨﮕﮏ‪ ،‬ﻧﻮن ﺗﺎﻓﺘﻮن‪ ،‬ﻧﻮن ﻟﻮاش‪ ،‬ﻧﻮن‬
‫ﺑﺎﮔﺖ‪ ،‬از هﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ‪ ،‬ﻧﻮن ﺑﺮﺑﺮي ! هﺮ ﮐﺪوم رو ﮐﻪ دوﺳﺖ داري ﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ‬
‫ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ _ ﻳﺎرو اﺳﻤﺶ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺑﺎرﮐﺶ ﺑﻮد ‪ .‬رﻓﻘﺎش ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﻪ اﺳﻤﯽ ﻳﻪ‬
‫ﺗﻮ دا ري ﺑﺮو ﻋﻮﺿﺶ ﮐﻦ ‪ .‬ﻳﻪ ﺳﺎل دوﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮد ﺁﺧﺮش اﺳﻤﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻴﮋن ﺑﺎر‬
‫ﮐﺶ! ﺣﺎﻻ ﺣﮑﺎﻳﺖ ﺗﻮﺋﻪ ‪ .‬ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ هﻤﻮن ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻏﻪ س ﻓﻘﻂ ﻗﻴﺎﻓﻪ اش ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﻪ‬
‫ن ﮐﻨﺎرش‪.‬‬
‫و ﻧﻮع ﻧﻮ ِ‬
‫_هﻴﭽﯽ ﻧﮕﻮ ﮐﻪ اﮔﻪ هﻤﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺮغ ﻳﻪ ﺧﻮردﻩ ﮔﺮوﻧﺘﺮ ﺑﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻔﻴﺪﻩ ش رو‬
‫ﻳﻪ روز درﺳﺖ ﮐﻨﻢ زردﻩ ش رو ﻳﻪ روز ! ﺣﺎﻻ ﮐﻠّﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺪاﻳﯽ ﺑﻴﻦ زردﻩ و‬
‫ﺳﻔﻴﺪﻩ ش ﻧﻴﻔﺘﺎدﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اﮔﻪ اوﻣﺪي ﮐﻪ ﻳﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﻮب ﺑﻬﺖ ﻣﯽ دم‪ ،‬اﮔﻪ ﻧﻪ ﺑﻬﺖ ﻧﻤﻴﮕﻢ ﮐﯽ ﺁدرس ﺗﺮو‬
‫ازم ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫_ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺑﭽﻪ هﺎي ﻗﺪﻳﻤﯽ داﻧﺸﮑﺪﻩ‬
‫‪«:‬ﮐﺎوﻩ ﭘﺮدﻩ رو ﮐﻨﺎر زد از ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻴﺮون رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ»‬
‫_ﻧﻪ ﺑﮕﻢ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺒﻴﻦ ﺑﺮف ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬ﭼﯽ ﻣﯽ ﺁد ! ﺗﺎ ﻓﺮدا اﻳﻨﻄﻮري‬
‫ﺑﻴﺎد ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮ ﺑﺮف ﻣﯽ ﺷﻴﻨﻪ زﻣﻴﻦ ! ﺟﻮن ﻣﯽ دﻩ ﺁدم ﺑﺮﻩ ﺑﻴﺮون ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻪ زﻳﺮ اﻳﻦ‬
‫ﺑﺮف‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ دﻳﮕﻪ!‬
‫_او ًﻻ ﮐﻪ ﭘﺮدﻩ رو ﺑﻨﺪاز ﭼﺮاغ روﺷﻨﻪ ﻣﺮدم رد ﻣﻴﺸﻦ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ‪ .‬دوﻣ ًﺎ ﮐﻪ‬
‫ﭼﺎﻳﯽ دﺳﺘﺎول ﺑﺮات دم ﮐﺮدم ‪ .‬ﺳﻮﻣ ًﺎ ﻗﺮ ﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﻗﺪم زدن زﻳﺮ ﺑﺮف و ﺗﻮ اﻳﻦ هﻮا‬
‫ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﺧﻮﺑﻪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪ اﻓﺘﺎد ﻧﺎزﮐﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻪ ﭘﻮل دوا درﻣﻮن‬
‫دارم ﻧﻪ ﻳﮑﯽ ﮐﻪ ﻳﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﺁب دﺳﺘﻢ ﺑﺪﻩ! ﺑﺸﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﭼﺎﺋﯽ ﺗﻮ ﺑﺨﻮر‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﺮدم ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﯽ ﮐﺲ ﺑﺎﺷﯽ؟ ﺧﺪا ﻣﯽ دوﻧﻪ ﻟﺐ ﺗﺮ ﮐﻨﯽ اﻧﻘﺪر ﭘﻮل ﻣﯽ‬
‫رﻳﺰم ﺗﻮ اﻳﻦ اﺗﺎق ﮐﻪ ﺗﺎ زاﻧﻮﺗﺒﺮﺳﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪﺷﻢ‪ ،‬ﺧﻮدم ﭘﺮﺳﺘﺎرﻳﺘﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ رﻓﻴﻖ‪.‬‬
‫‪«:‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻮﺳﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ»‬
‫_ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﭼﺎﺋﯽ ﺗﻮ ﺑﺨﻮر ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫در ﺳﮑﻮت ﭼﺎي ﻣﻮن رو ﺧﻮردﻳﻢ و ﺑﻌﺪ از ﭘﻮﺷﻴﺪن ﻟﺒﺎس از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون»‬
‫‪«.‬رﻓﺘﻴﻢ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺳﻮار ﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫_ﺑﺎزم ﮐﻪ اراﺑﻪ ﻃﻼﺋﯽ و ﻣﺪرﻧﺘﻮ ﺁوردي!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ﺟﻠﻮي ﺑﭽﻪ هﺎي داﻧﺸﮑﺪﻩ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ‬
‫دﻳﮕﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻴﺴﺖ ادا اﻃﻮار ﭼﺮا در ﻣﯽ ﺁري؟ ﺳﻮار ﺷﻮ دﻳﮕﻪ!‬
‫‪«.‬دو ﺗﺎﻳﯽ ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮐﺎوﻩ ﻳﮏ ﻣﺎﺷﻴﻦ اﺳﭙﺮت ﻣﺪل ﺑﺎﻻ ﺑﻮد»‬
‫_ﻗﺮار ﺷﺪﻩ ﭘﻴﺎدﻩ زﻳﺮ ﺑﺮف راﻩ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻨﺒﻞ ﺧﺎن!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮري وﭘﺮﺳﺘﺎري ازت ﺑﻴﻔﺘﻪ ﮔﺮدﻧﻢ‪.‬‬
‫_ﺷﺎزدﻩ ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻧﮕﻔﺘﯽ ﺁدرس ﻣﻨﻮ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ؟‬
‫‪«:‬ﮐﺎوﻩ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ»‬
‫_اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﻮن ﻳﻪ‪ ،‬هﻤﺴﺎﻳﻪ دارﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎدرم رﻓﺖ‬
‫و ﺁﻣﺪﻩ دارﻩ ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ دارﻩ ﮐﻪ اﻣﺴﺎل وار د داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺷﺪﻩ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮐﺪوم‬
‫داﻧﺸﮑﺪﻩ؟ اﮔﻪ ﮔﻔﺘﯽ؟‬
‫_ﮐﺠﺎ داري ﻣﯽ ري؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻃﺮف ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﻣﻮن‪ .‬ﺟﻮاب ﻧﺪادي‬
‫_ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﻌﻤﺎ ﻧﺪارم‪ .‬ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺰاد ﮐﺴﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻪ ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺧﻮﺑﯽ هﺴﺘﯽ؟!‬
‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ‪ .‬داﻧﺸﮑﺪﻩ ﺧﻮدﻣﻮن‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ درﺳﺘﻪ‪ .‬ﺁدرس ﺗﻮ رو هﻢ هﻤﻴﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ‬
‫_ﻳﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟! اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻦ رو از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﺑﺨﺖ ﺁدم ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ از ﻓﺮدا ﺗﻤﺎم دﺧﺘﺮاي‬
‫ﺷﻬﺮ در ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن ﺻﻒ ﺑﮑﺸﻦ ﺑﺮاي ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري از ﺗﻮ ! اﻣﺎ اﮔﻪ اﻳﻨﻄﻮري ﺷﺪ‪ ،‬رﻓﺎﻗﺖ‬
‫رو ﻳﺎدت ﻧﺮﻩ هﺎ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺑﺒﺮ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدت ﺑﻬﺸﻮن ﺷﻤﺎرﻩ ﺑﺪم ﺻﻒ ﺑﻬﻢ ﺑﺨﻮرﻩ‪.‬‬

‫_ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻦ ‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن ﭼﻴﻪ؟ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻦ رو از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻪ؟ ﭼﻴﮑﺎر دارﻩ‬
‫ﺑﺎهﺎم؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻌﻤﺎ در هﻤﻴﻦ ﺟﺎﺳﺖ ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ دوﺳﺖ و هﻤﮑﻼﺳﯽ ﻓﺮﻧﻮش‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺸﺮﻳﻒ دارن‪ .‬ﺁدرس ﺷﻤﺎ رو هﻢ اﺣﺘﻤﺎ ًﻻ ﺟﻬﺖ ﺁﮔﺎهﯽ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺧﻮان‪.‬‬
‫_ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﻧﻮد در ﺻﺪ‪ ،‬هﻤﻴﻨﻄﻮرﻩ‪.‬‬
‫_ﻳﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟! ﺗﻮ ﮐﻪ ﺁدرس رو ﻧﺪادي؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺮاي ﭼﯽ ﻧﺪم؟ ﻋﺴﻞ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺘﯽ ﺑﻴﺎن اﻧﮕﺸﺖ ﺑﺰﻧﻦ دﺧﺘﺮ ﭼﻬﺎردﻩ ﺳﺎﻟﻪ!‬
‫ﺁدرس رو ﮐﻪ دادم هﻴﭽﯽ‪ ،‬ﺗﺎزﻩ ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻧﮑﺮدﻳﺪ ﺑﻨﺪﻩ ﺣﺎﺿﺮم ﺷﺨﺼًﺎ‬
‫ﺑﻴﺎم و ﺑﺒﺮﻣﺘﻮن د ِم د ِر ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن!‬
‫_ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي‪ ،‬ﻣﺮﺗﻴﮑﻪ اول از ﺧﻮدم ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪي ﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯽ ﮐﺮدي‪.‬‬
‫ن ﮐﺎوﻩ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺸﮑﻨﻪ دﺳﺖ ﺑﯽ ﻧﻤﮏ ! ﺣﺎﻻ ﺗﻮ دﻟﺖ دارن ﻗﻨﺪ ﺁب ﻣﯽ ﮐﻨﻦ هﺎ ! ﺟﺎ ِ‬
‫دروغ ﻣﯽ ﮔﻢ؟‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ دروغ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ درو غ»‬
‫‪«.‬ﺑﮕﻢ‬
‫_راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي‪ ،‬هﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪ ،‬هﻢ ﻏﻤﮕﻴﻦ ‪ .‬از ﻳﻪ ﻃﺮف ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﭼﻮن‬
‫ﻓﺮﻧﻮش رو ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ‪ .‬از ﻳﻪ ﻃﺮف ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﭼﻮن ﻣﻦ و اون ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﻣﺎل دو ﺗﺎ دﻧﻴﺎي ﺟﺪا از هﻢ هﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ _ﺑﺎ ﻳﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﭘﺎرك ﮐﺮد و زل ز د ﺑﻪ»‬
‫‪«.‬ﻣﻦ‬
‫_ﭘﺴﺮ اﻳﻦ ﭼﻪ ﻃﺮز راﻧﻨﺪﮔﻴﻪ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﯽ ﮔﻪ از ﺁن ﻧﺘﺮس ﮐﻪ هﺎي و هﻮ دارد از ﺁن ﺑﺘﺮس ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ دارد ‪ .‬ﺗﻮ‬
‫ﻧﺒﻮدي ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﻓﺮﻧﻮش اﺗﻔﺎّﻗﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺟﻠﻮي ﻣﺎ و اﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎرو‬

‫ﺳﻮار ﮐﻨﻪ اﺗﻔﺎﻗﻴﻪ و از اﻳﻦ ﺟﻮر ﭼﺮت و ﭘﺮت هﺎ؟ ! اي ﻣﻮ ﺟﻮد ﺧﺒﻴﺚ! ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻣﯽ ﮐﺸﯽ ﺑﺎ ﭘﺎ ﭘﺲ ﻣﯽ زﻧﯽ؟!‬
‫ﺣﺎﻻ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ دﻳﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﮕﺬرﻩ ﺧﺒﺮ دار ﻣﯽ ﺷﻢ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري هﻢ رﻓﺘﯽ!‬
‫_ﮔﻢ ﺷﻮ ﮐﺎوﻩ ‪ .‬ﺧﺐ اﻻن ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ داﻧﺸﮑﺪﻩ ﻓﺮﻧﻮش رو ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ ‪ .‬ﺑﺎور‬
‫ﮐﻦ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ از ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎهﺎش دوري ﮐﺮدم ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺳﻌﯽ ﺧﻮدم رو ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎهﺎش‬
‫روﺑﺮو ﻧﺸﻢ وﻟﯽ ﺧﺐ دارﻳﻢ ﻳﻪ ﺟﺎ درس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻴﻢ و اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﻴﻪ ﮐﻪ هﻤﺪﻳﮕﺮو ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮐﻠﻮﻩ_ ﻣﻠﻌﻮن ﺗﻮ ﺁدم ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ م هﯽ ﺳﺮ راﻩ اﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم واﺳﺘﺎدي و دﺧﺘﺮﻩ‬
‫رو هﻮاﻳﯽ ﮐﺮدي‪ .‬اي اهﺮﻳﻤﻦ!‬
‫_ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻮن ﺗﻮ‪ .‬اﮔﻪ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ رو داﺷﺘﻢ اﻣﺮوز ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪم‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اون هﻢ اﮔﻪ ﺳﻮار ﻧﺸﺪي ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ دون ﺑﭙﺎﺷﯽ ﻃﺮف رو ﺗﺸﻨﻪ ﮐﻨﯽ ! اي‬
‫ﺻﻴﺎد ﻇﺎﻟﻢ! اي از ﺧﺪا ﺑﯽ ﺧﺒﺮ!‬
‫_ﺁﻗﺎي ﻣﻠﻮّن ! ﺗﺎ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ روي ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﻣﯽ ﺧﻮري‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺷﺪم اﺑﻠﻴﺲ؟!‬
‫ﺑﺨﺪا ﻣﻦ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﻧﻴﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ‪ :‬دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮ رو از ﺧﻮدت ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ‪.‬‬
‫_ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ‪ .‬وﺟﺪاﻧﻢ ﻣﻌﺬّب ﺷﺪ ‪ .‬ﺧﺪا ﮐﻨﻪ ﺗﻮ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮدﻩ‬
‫ﺑﺎﺷﯽ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﮑﺮدم ‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮐﺎر ﺧﻮدش رو ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺮف ﺗﻮ و ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻮ هﻢ ﺑﻴﺨﻮدي ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺣﺪود ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ هﻢ ﮐﻪ ﮔﻮﻟﺶ ﻧﺰدي ‪ .‬ﺧﻮدش اﻧﺘﺨﺎﺑﺶ رو ﮐﺮدﻩ‪ .‬ﺗﻮ هﻢ ﻋﺸﻮﻩ ﺷﺘﺮي ﻧﻴﺎ! هﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫رو ﺑﺴﭙﺎر دﺳﺖ ﺧﺪا‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ هﻢ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﮐﻠّﻪ ﺳﺤﺮ‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش و ﭘﺪر ﻣﺎدرش ﻳﻪ دﻳﮓ ﺣﻠﻴﻢ ﻣﯽ‬
‫ﮔﻴﺮن ﻣﯽ ﺁرن د ِر ﺧﻮﻧﺖ ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش از اﻳﻦ ﺟﻮر دﺧﺘﺮا ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﺑﻴﺨﻮدي دﻟﺖ رو ﺻﺎﺑﻮن‬
‫ﻧﺰن‪ .‬اﺣﺘﻤﺎ ًﻻ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺪوﻧﻪ ﮐﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ و ﭼﻪ ﺟﻮري‪.‬‬

‫_ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ دارم‪ ،‬اﻳﻦ هﻢ ﺷﺪ ﻗﻮز ﺑﺎﻻ ﻗﻮز!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﺪا ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺗﺎ از اﻳﻦ ﻗﻮزهﺎم ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ! ﺗﻮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﯽ ﮔﯽ ﻗﻮز؟! دﺧﺘﺮﻩ ﺑﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮاهﺮي ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ ! ﺗﻌﻴﺒﺮ از اﻳﻦ ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ ﺗﺮ ﺳﺮاغ ﻧﺪاﺷﺘﯽ‬
‫ﻣﺠﻨﻮن؟‬
‫_ا ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ ﺑﺮﻳﻢ دﻳﮕﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭼﺸﻢ ﮐﺎزاﻧﻮا‪ ،‬اﻳﻦ هﻢ ﺣﺮﮐﺖ‬
‫و ب ا ﺳﺮﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺁﺧﺮ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ»‬
‫‪«:‬ﮐﺸﻪ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ‬
‫_داري ﺗﻮ ﻣﻐﺰت ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻌﺪي ﻧﻘﺸﻪ ﺷﻴﻄﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﻃﺮح ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻣﺮوز ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻠﺒﻞ زﺑﻮن ﺷﺪي ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن!‬
‫‪«:‬ﮐﺎوﻩ زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ و ﮔﻔﺖ»‬
‫_از ﺑﺲ اﻣﺮوز ﺧﻮﺷﻢ ‪ .‬دارم ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺧﺪا ﭼﻪ ﺟﻮرﻳﻪ ‪ .‬ﺻﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺁرزو‬
‫دارن ﮐﻪ ﻳﻪ زﻧﯽ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺼﻴﺒﺸﻮن ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﺷﻪ‪ ،‬اون وﻗﺖ ﺗﻮ ﮐﻪ از دﺳﺖ‬
‫اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﺨﺖ ﺑﺎ زور دارﻩ ﻣﯽ ﺁد ﺳﺮاﻏﺖ‪.‬‬
‫_از ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ هﻢ ﻳﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ دﻳﮕﻪ ﺑﺎﺷﻪ ‪ .‬راﺳﺘﯽ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪي ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮد‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺮدم ﭼﻴﮑﺎر داري؟ ﻧﮑﻨﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاي دام رو اﻳﻨﺪﻓﻌﻪ در ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ﺷﻮن ﭘﻬﻦ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻧﮕﻬﺪار‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﻢ ‪ .‬از !» ﮔﺎوﻩ « _ﺧﻔﻪ ﺷﯽ ﮐﺎوﻩ ‪ .‬ﺣﻘّﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺁﻗﺎ‬
‫دﺳﺘﺖ اﻣﺮوز ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ اﻳﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ دارم‪.‬‬
‫‪«.‬ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮ ﻳﻪ ﮐﻮﭼﻪ و اواﺳﻂ ﮐﻮﭼﻪ‪ ،‬ﻧﮕﻪ داﺷﺖ»‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﻴﺪ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن!‬

‫_ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر اون دوﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﺒﺮﻩ ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﮏ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻮل ﺑﺪﻩ اﻳﻨﻘﺪر‬
‫زود ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدي؟‬
‫‪«.‬ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪم و در ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺘﻢ»‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻳﺎر وﻓﺎدار ! در ﺿﻤﻦ خ وﻧﻪ ﻟﻴﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺪوﻧﯽ ﮐﺠﺎﺳﺖ‪،‬‬
‫هﻤﻴﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺰرگ س!‬
‫‪«.‬ﺗﺎ اﻳﻦ رو ﺷﻨﻴﺪم ﺳﺮﻳﻊ دوﺑﺎرﻩ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪم»‬
‫_ﺧﺪا ﺧﻔﻪ ت ﮐﻨﻪ ﮐﺎوﻩ! ﺟﺪًا اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﻧﻮﺷﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اي ﺑﺎﺑﺎ! ﺁوردﻣﺖ د ِر ﺧﻮﻧﻪ ﻟﻴﻠﯽ‪ ،‬اﻳﻦ دﺳﺖ ﻣﺰدﻣﻪ؟‬
‫_ﻣﻦ ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻴﺎي اﻳﻨﺠﺎ؟ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﮐﺪوم ﻃﺮﻓﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺪﻩ ﺁوردﻣﺖ د ِر ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن؟ ﺁرﻩ؟ ﺑﮕﻮ ﺁﺧﻪ!‬
‫ﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺪﻩ ﻳﺎ ﺧﻮﺑﻪ! وﻟﻢ ﮐﻦ!‬

‫_ﻧﻪ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺧﻮب هﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﺻ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﺪا ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺪﻩ ! اﮔﻪ دﻩ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﮕﻪ اﻳﻨﺠﺎ واﺳﺘﯽ‪ ،‬ﺧﻮد ﻟﻴﻠﯽ ﻳﺎ ﭘﺪرش ﻣﯽ ﺁن‬
‫ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫_ﺁرﻩ ﺟﻮن ﺗﻮ‪ .‬هﻴﭽﮑﺲ هﻢ ﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺪر ﻟﻴﻠﯽ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻓﻌ ً‬
‫ﻼ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻟﻴﻠﯽ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﮑﻦ واﺳﺘﺎدﻩ و دارﻩ ﺑﻨﺪﻩ و ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ رو ﻧﻈﺎرﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫_راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ ﮐﺎوﻩ؟ ! ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ ‪ .‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ ﺑﺮو ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺎ‬
‫ﻧﺸﺪﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭼﺮا هﻮل ورت داﺷﺘﻪ؟ از هﻤﻮن اول ﮐﻪ اوﻣﺪﻳﻢ ﺑﺎﻧﻮ ﻟﻴﻠﯽ در ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺗﺸﺮﻳﻒ‬
‫داﺷﺘﻦ!‬
‫_اي دادﺑﻴﺪاد! ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﺎش از اول ﺑﺎهﺎت ﺑﻴﺮون ﻧﻤﯽ اوﻣﺪم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺪ ﺷﺪ ﻳﺎ ﺧﻮب ﺷﺪ؟‬
‫_ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ دﻳﮕﻪ ﺁﻗﺎي ﺑﺎ ﻧﻤﮏ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﯽ و ﻳﻪ ﻧﻈﺮ هﻤﺴﺮ ﺁﻳﻨﺪﻩ ت رو ﺑﺒﻴﻨﯽ؟‬

‫_ﺑﺮو دﻳﮕﻪ!‬
‫‪«.‬ﮐﺎوﻩ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و ﺁﺧﺮ ﺧﻴﺎﺑﻮن اﻳﺴﺘﺎد»‬
‫_اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﭘﺎﺋﻴﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﺷﻤﺎس!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺁرﻩ‪ ،‬اﻳﻨﻢ از ﺑﺨﺖ ﺗﻮ ﺁد ِم ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺴﻪ!‬
‫_ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﮐﺠﺎ؟ زدﻩ ﺑﻪ ﮐﻠﻪ ت؟‬
‫_ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﺮو‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ زﻳﺮ اﻳﻦ ﺑﺮف؟ ﺗﻮ اﻳﻦ هﻮا؟ ﭘﺲ ﺷﺎم ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ؟ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ!‬
‫_ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺮو ﺗﻮ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺑﺮو ﮐﺎوﻩ!‬
‫‪«.‬ﮐﺎوﻩ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ اوﻣﺪ»‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻧﺎراﺣﺘﺖ ﮐﺮدم ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﺑﺨﺪا ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﯽ‪.‬‬
‫‪«.‬ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻮﺳﻴﺪم»‬
‫_ﺑﺮو رﻓﻴﻖ‪ ،‬ﻣﯽ دوﻧﻢ ‪ .‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻓﻘﻂ اﺣﺘﻴﺎج دارم ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ‪،‬‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ!‬
‫ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﮐﺎوﻩ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﻴﻠﯽ رﻓﺖ و ﻣﻦ هﻢ از ﮐﻮﭼﻪ اي»‬
‫ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮد رد ﺷﺪم و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻗﺪم زدن ﺗﻮ ﻳﻪ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﮐﻪ دو ﻃﺮﻓﺶ ﭘﺮ‬
‫از ﭼﻨﺎر ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺮدم ‪ .‬ﺑﺮف روي ﺷﺎﺧﻪ درﺧﺘﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻨﻈﺮﻩ ﻗﺸﻨﮕﯽ رو درﺳﺖ‬
‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ‪ .‬هﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد و ﺑﻨﺪرت ﻣﺎﺷﻴﻨﯽ از اوﻧﺠﺎ رد ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬هﻮا ﺗﺎرﻳﮏ ﺷﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد و ﺑﺎ وﺟﻮد ﭼﺮاغ هﺎي ﺧﻴﺎﺑﻮن‪ ،‬هﻤﻪ ﺟﺎ ﻧﻴﻤﻪ ﺗﺎرﻳﮏ ﺑﻮد ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻓﮑﺮ ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدش‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﻮار ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻄﺮ ﺧﻮش ﺑﻮﻳﯽ ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎد ﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن دو هﺰار ﻣﺘﺮ ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ دﻩ دوازدﻩ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻗﻴﻤﺘﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﻔﺸﯽ ﮐﻪ ﭘﺎش ﻣﯽ ﮐﺮد ﺳﯽ ﭼﻬﻞ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬

‫هﺮ ﭼﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش از ﻣﻦ دورﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ‪ .‬دﻩ دﻗﻴﻘﻪ اي‬
‫ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ دﻳﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﭼﻬﺮﻩ ﺷﻮ در ذهﻨﻢ ﻣﺠﺴﻢ ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻨﻄﻮري ﺑﻬﺘﺮ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدم هﻢ راﺿﯽ ﺗﺮ ﺑﻮدم ‪ .‬ﻣﻦ و اون ﺑﻪ هﻴﭻ ﺗﺮ ﺗﻴﺒﯽ ﺑﺎ هﻢ ﺟﻮر ﻧﺒﻮدﻳﻢ ‪ .‬از اﻓﮑﺎر‬
‫ﻼ ﭼﻴﺰي اﺗﻔﺎق ﻧﻴﺎﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮ ﮐﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮدم ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﻪ دار ﺑﻮد وﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎر ‪ .‬اﺻ ً‬
‫اﻳﻦ ﻓﮑﺮ رو ﺑﮑﻨﻢ ‪ .‬ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﻣﺮوز ﮐﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺼﻮرت رﺳﻤﯽ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻳﻢ و ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از‬
‫ﻼ در اﻳﻦ ﻣﻮرد اﻳﻨﻄﻮري ﺟﺪي ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﺣﺮف هﺎي ﮐﺎوﻩ‪ ،‬اﺻ ً‬
‫ﻼ‪.‬‬
‫در دل دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ اﻣﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮدم رو ﺑﺎ اون ﮐﻨﺎر هﻢ ﺑﺬارم‪ ،‬اﺻ ً‬
‫ﻼ ﻳﻪ ﺁدرس‬
‫هﻤﺶ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻠﻘﻴﻦ اﻳﻦ ﮐﺎوﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﻓﮑﺮهﺎ رو ﮐﺮدم ‪ .‬اﺻ ً‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪن ﮐﻪ دﻟﻴﻞ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ‪ .‬ﺗﺎزﻩ از ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﮐﻪ دﺧﺘﺮﻩ دوﺳﺘﻤﺎد ِر ﮐﺎوﻩ‬
‫ﺁدرس ﻣﻦ رو ﺑﺮاي ﻓﺮﻧﻮش ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫اﮔﻪ هﺮ ﮐﺪوم از م ا ﺗﻮ دﻧﻴﺎي ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﻬﺘﺮﻩ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ دﻧﻴﺎي ﺧﻮدم و ﺗﺨﻢ‬
‫ق ﺷﺶ ﻣﺘﺮي و ﭘﻴﺎدﻩ ﮔﺰ ﮐﺮدن‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش ﺗﻮ دﻧﻴﺎي ﺧﻮدش و اﺳﺘﻴﮏ و ﺧﻮﻧﻪ‬

‫ﻣﺮغ و اﺗﺎ ِ‬
‫وﻳﻼﻳﯽ و ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺪل‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻣﺜﻞ ﻇﻬﺮي‪ ،‬ﻳﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺗﻪ دﻟﻢ ﺣﺲ ﮐﺮدم ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺁزاد ﺷﺪم ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺪاﻗﻞ‬
‫اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻨﻄﻮري ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ‪ .‬ﻳﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ دﻟﻢ رو ﺧﻮش ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫از اﻳﻨﻬﻢ از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ن ﺳﻨﮕﮏ زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮد و ﻳﻪ ﻋﺼﺎ دﺳﺘﺶ‪.‬‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﺷﺪم ﮐﻪ ﻳﻪ ﻧﻮ ِ‬
‫ﺁروم و ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از ﻋﺮض ﺧﻴﺎﺑﻮن رد ﺑﺸﻪ ‪ .‬ﻓﮑﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻳﻪ روزي ﻣﻦ هﻢ‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﺎل و روز ﺑﺮﺳﻢ ﺗﻨﻢ رو ﻟﺮزوﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺮ ﮐﺖ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﺑﺮف روي زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻟﻴﺰ‬
‫ﺑﺨﻮرﻩ‪.‬‬
‫هﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪم ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد وﺳﻂ‬
‫ﺧﻴﺎﺑﻮن رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮد وﻟﯽ ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ در اﺛﺮ ﻟﻴﺰ ﺧﻮردن ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮد‬
‫ﺗﺼﺎدف ﮐﺮد ‪ .‬ﺑﻄﺮﻓﺸﻮن دوﻳﺪم ‪ .‬ﮐﺎش زودﺗﺮﺑﻪ ﮐﻤﮏ اون ﻣﺮد رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ اﻳﻦ‬
‫ﺣﺎدﺛﻪ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‪ .‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﭘﺮت ﺷﺪ ﻳﻪ ﻃﺮف‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ راﻧﻨﺪﻩ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺧﺪاي ﻣﻦ! ﭼﯽ دﻳﺪم؟!‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮد! راﻧﻨﺪﻩ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮد!‬
‫ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺸﮑﻢ زد ‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ‪ .‬ﺑﻄﺮف ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﻴﭽﺎرﻩ‬
‫رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ زﺣﻤﺖ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫_ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ د ِر ﻋﻘﺐ رو ﺑﺎز ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬زود ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد در ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد رو ﮐﻪ»‬
‫‪«.‬ﺑﻴﻬﻮش ﺷﺪﻩ ﺑﻮد داﺧﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‬
‫_ﺳﻮار ﺷﻴﺪ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ وﺑﻪ هﻴﭽﮑﺲ هﻢ ﻧﮕﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺑﻮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﻓﻘﻂ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪ .‬ﻃﺎﻗﺖ دﻳﺪن اﺷﮏ هﺎﺷﻮ»‬
‫‪«.‬ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ‬
‫_ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮑﻨﻴﺪ ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻴﻔﺘﻪ‪ ،‬اﻓﺘﺎدﻩ ‪ .‬از ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻪ ﮐﺎري درﺳﺖ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺁدرس ﻳﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن رو ﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮑﻪ ﺑﻤﻦ‬
‫ﺑﮕﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻴﻠﯽ وﺣﺸﺖ زدﻩ و ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺧﻮدش رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ و»‬
‫ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺒﺮﻩ ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ رﺳﻴﺪن‪ ،‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﺪﺑﺨﺖ رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم و‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﺑﺮدارﻩ ﺑﺮﻩ ﺧﻮﻧﻪ و ﺧﻮدم وارد ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﺪم‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اورژاﻧﺲ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و ﻳﻪ دﮐﺘﺮ و ﻳﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺷﺪن‬
‫‪«.‬و ﻳﻪ ﻣﺎﻣﻮر ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ اوﻣﺪ‬
‫ﻣﺎﻣﻮر_ ﺷﻤﺎ اﻳﺸﻮن رو ﺁوردﻳﺪ؟‬

‫_ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﺎهﺎش ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدم ‪ .‬ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﺗﺎرﻳﮏ ﺑﻮد وﻟﻴﺰ ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﺮ‬
‫ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﻮر_ ﮔﻮاهﻴﻨﺎﻣﻪ دارﻳﺪ؟‬
‫ﮔﻮاهﻴﻨﺎﻣﻪ رو ﺑﻬﺶ دادم و ﺳﺮم رو ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم دﻳﺪم ﻓﺮﻧﻮش ﮐﻨﺎر در»‬
‫‪«.‬اﻳﺴﺘﺎدﻩ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ‬
‫ﻣﺎﻣﻮر_ ﺁﻗﺎ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﺎرج ﻧﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫_ﭼﺸﻢ‪ ،‬هﻤﻴﻨﺠﺎ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻴﺮون ﻧﻤﯽ رم‪.‬‬
‫ﺑﻄﺮف ﻓﺮﻧﻮش رﻓﺘﻢ ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم از ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدن ﮐﺴﯽ اﻳﻨﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ»‬
‫!«ﺑﺸﻢ‬
‫ﻼ‬
‫_ﻗﺮار ﺷﺪ دﻳﮕﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮑﻨﻴﺪ ‪ .‬ﻳﺎدﺗﻮن ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻦ را ﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ‪ .‬ﺷﻤﺎ اﺻ ً‬
‫ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻴﺪ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ از ﺑﻴﺮون ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻤﺎرﻩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻢ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎرﻩ ﮐﺎوﻩ س‪.‬‬
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد از ﮐﻴﻔﺶ ﻳﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺑﻴﺮون ﺁورد و»‬
‫‪«.‬داد دﺳﺖ ﻣﻦ‬
‫_ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺧﻮدﺗﻮن ﻟﻄﻔ ًﺎ ﺷﻤﺎرﻩ رو ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫‪«.‬ﺷﻤﺎرﻩ رو ﮔﻔﺘﻢ و ﻓﺮﻧﻮش ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮد ﮐﺎوﻩ ﺗﻠﻔﻦ رو ﺟﻮاب داد»‬
‫_ﺳﻼم ﮐﺎوﻩ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺑﻬﺰاد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﺳﻼم ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ‪ .‬ﮔﺮدش ﺗﻮن ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟ اﺟﺎزﻩ دارم ﺑﻪ ﺧﻠﻮت ﺗﻮن ﻗﺪم‬
‫ﺑﺬارم؟‬
‫_ﮔﻮش ﮐﻦ ﮐﺎوﻩ ﻣﻦ زدم ﺑﻪ ﻳﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻳﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد رو زدي؟! ﭼﺮا؟! دﻋﻮاﺗﻮن ﺷﺪﻩ؟ ﮐﺠﺎﻳﯽ؟ ﺳﺎﻟﻤﯽ؟‬
‫_ﺷﻠﻮغ ﻧﮑﻦ‪ ،‬ﭼﺮا هﻮﻟﯽ؟ ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ زدم ﺑﻪ ﻳﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ؟! ﺗﻮ ﮔﻮرت ﮐﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻔﻦ ت ﺑﺎﺷﻪ؟! ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ از ﮐﺠﺎ‬

‫زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﯽ؟‬
‫_از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ‪ .‬ﮔﻮش ﮐﻦ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﺁدرس اﻳﻨﺠﺎ رو ﺑﻬﺖ ﻣﯽ دﻩ ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﯽ‬
‫ﺗﻮﻧﯽ ﺑﻴﺎ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮدﻩ ﺑﻴﻬﻮﺷﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺗﻮ ﭼﺮا ﺧﻮدت رو اﻧﺪاﺧﺘﯽ ﺟﻠﻮ؟ ! اون زدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ؟ ﺗﻮ ﭼﺮا ﮔﺮدن‬
‫ﮔﺮﻓﺘﯽ؟‬
‫ﺁدرس رو ﺑﺪﻩ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ وﺿﻌﺖ ﺧﻮﺑﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺑﺎزي هﻢ در ﻣﯽ ﺁري؟!‬
‫_اﮔﻪ اوﻣﺪي اﻳﻨﺠﺎ و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ زدي‪ ،‬ﻧﺰدي هﺎ و ﮔﺮﻧﻪ ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯽ ﮔﻢ ﮐﺠﺎم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب اﻟﻬﻪ ﺑﺬل و ﺑﺨﺸﺶ! ﺑﮕﻮ ﺁدرس رو ﺑﮕﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش دادم ﺗﺎ ﺁدرس ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن رو ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﺑﮕﻪ ‪ .‬در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ»‬
‫‪«:‬ﻣﺎﻣﻮر ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﺎ ﮐﻼﻧﺘﺮي ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ‪ .‬اﻻن ﻣﯽ ﺁن دﻧﺒﺎل ﺷﻤﺎ _ ‪ . . ccu‬ﻣﺼﺪوم رو ﺑﺮدن‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﻞ ﺗﺼﺎدف رو ﻧﺸﻮن ﺑﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻳﻪ ﺳﺮوان داﺧﻞ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﺪ و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ هﻤﺮاهﺶ»‬
‫ﺑﺮم‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﻓﺮﻧﻮش رﻓﺘﻢ و ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﮐﺎوﻩ ﺑﻴﺎد و دوﺑﺎرﻩ‬
‫رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺗﺼﺎدف دﻗﻴﻘ ًﺎ روي ﻣﺤﻞ ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﻋﺎﺑﺮ ﭘﻴﺎدﻩ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﻼ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد‪ .‬ﻣﺎﻣﻮرا ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﮐﻼﻧﺘﺮي ﺑﺮدن‬

‫‪«.‬راﻧﻨﺪﻩ رو ﮐﺎﻣ ً‬
‫دﻩ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﮐﺎوﻩ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺳﻼم‪ ،‬ﺟﻨﺎب ﺳﺮوان اﺟﺎزﻩ هﺴﺖ؟‬
‫ﺳﺮوان_ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻗﺎﺗﻞ هﺴﺘﻢ! ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ اﻳﺸﻮن هﺴﺘﻢ‬
‫(ﺟﻨﺎب ﺳﺮوان ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺎد ﭘﻴﺶ ﻣﻦ)‬
‫_ﭘﺴﺮ ﺑﺎز ﭼﺮت و ﭘﺮت ﮔﻔﺘﯽ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﭘﺴﺮ اﻳﻦ دﻳﮓ ﻩ ﭼﻪ ﻣﺪل ﺷﻪ؟ ﭼﺮا ﺗﻮ هﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻧﮕﺸﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟!‬
‫_ﺁروم ﺑﺎش و ﺁهﺴﺘﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ‪.‬‬
‫‪«:‬ﮐﺎوﻩ ﮐﻨﺎر ﻧﺸﺴﺖ و ﺁروم ﮔﻔﺖ»‬
‫ﻼ ﺑﻬﻮش ﻧﻴﺎد و‬
‫_اﻻن ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮدم ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮدﻩ هﻨﻮز ﺑﻬﻮش ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ ‪ .‬اﮔﻪ اﺻ ً‬
‫ﺧﻮاب ﺑﺨﻮاب ﺑﺮﻩ ﭼﯽ؟‬
‫_ﺧﺪا ﻧﮑﻨﻪ ‪ .‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا ﭼﯽ زﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ و زود ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻪ ‪ .‬ﺗﺼﺎدف ﺧﻴﻠﯽ‬
‫ﻼ ﺳﺮﻋﺖ ﻧﺪاﺷﺖ!‬
‫ﺟﺰﻳﯽ ﺑﻮد ﻳﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻬﺶ ﺧﻮرد اﺻ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ _ هﻤﭽﻴﻦ ﺁروم ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻪ ﻃﺮف رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﮐﻤُﺎ ! ﻏﻴﺮ از اون‪ ،‬ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﻣﻐﺰي ﺑﻪ‬
‫ﻣﺤﮑﻤﯽ و ﺁروﻣﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ! ﻣﺎ ﻳﻪ ﻓﺎﻣﻴﻞ داﺷﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻟﻴﻤﻮ ﺗﺮش ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‬
‫ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﻣﻐﺰي ﮐﺮد و ﻣﺮد!‬
‫_ﻳﻪ ﻟﻴﻤﻮ ﺗﺮش ﺧﻮرد و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﻣﻐﺰي ﮐﺮد؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ‪ .‬زﻧﺶ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﺎهﺎش و ﺑﺎ ﻳﻪ ﻟﻴﻤﻮ ﺗﺮش ﻣﯽ زﻧﻪ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ اش!‬
‫ﻃﺮف ﺑﻴﭽﺎوﻩ ﺟﺎ ﺑﺠﺎ ﺗﻤﻮم ﮐﺮد و زﻧﺶ رو اﻧﺪاﺧﺘﻦ زﻧﺪان ‪ .‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ زﻧﺶ ﺗﻮ زﻧﺪان‬
‫ﺳﺮﻃﺎن ﮔﺮﻓﺖ و ﺁوردﻧﺶ ﺑﻴﺮون و ﺑﺮدﻧﺶ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺷﻴﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ ﮐﺮد‪،‬‬
‫ﺗﻤﻮم ﻣﻮهﺎﻳﺶ رﻳﺨﺖ و ﮐﭽﻞ ﺷﺪ ‪ .‬ﺳﺮش ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﻋﻴﻦ ﮐﻒ دﺳﺖ ﻣﻦ ! ﺧﻼﺻﻪ ﻳﻪ‬
‫ﺳﺎﻟﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﻮب ﺷﺪ و دوﺑﺎرﻩ ﺑﺮش ﮔﺮدوﻧﺪن زﻧﺪان ‪ .‬ﻳﻪ ﺷﻴﺶ ﻣﺎهﯽ زﻧﺪان‬
‫ﺑﻮد و ﺑﻴﭽﺎرﻩ اوﻧﺠﺎ اﻳﺪز ﮔﺮﻓﺖ ! ﻳﻌﻨﯽ ﻗﺒﻠﺶ ﻋﻤﻠﯽ ﺷﺪ ‪ .‬هﺮوﺋﻴﻦ ﺗﺰرﻳﻖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ ‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ‬
‫ﺳﺮﻧﮓ ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﺑﺪﺑﺨﺖ اﻳﺪز ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ م ﯼ ﻓﻬﻤﻦ اﻳﺪز ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺁزادش ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﯽ ﺁد ﺑﻴﺮون و دو ﺳﻪ ﻣﺎ‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﯽ ﻣﻴﺮﻩ!‬
‫_ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن از دﻟﺪاري ت! اوﻣﺪي اﻳﻨﺠﺎ اﻳﻨﺎرو ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اﻩ‪ !...‬دور از ﺟﻮن ﺗﻮ! ﻳﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﮔﻢ ﺑﻴﺨﻮدي ﺧﻮدت رو ﺟﻠﻮ ﻧﻨﺪاز‪.‬‬
‫ﻃﺮف رو ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﻋﺎﺑﺮ ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﻮدﻩ! ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬

‫ﻳﻌﻨﯽ اﮔﻪ رﺿﺎﻳﺖ ﺑﺪﻩ و ﺑﻌﺪًا ﺑﻤﻴﺮﻩ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن ول ت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ! ﻣﯽ ﮔﻦ اﻋﺪام ﺑﺎ‬
‫اﻋﻤﺎل ﺷﺎﻗّﻪ دارﻩ!‬
‫_اﻋﺪام ﮐﻪ دﻳﮕﻪ اﻋﻤﺎل ﺷﺎﻗّﻪ ﻧﺪارﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭼﺮا ﻧﺪارﻩ؟ اﮔﻪ ﻃﻨﺎﺑﺶ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﺑﺎر دارت ﻣﯽ زﻧﻦ ‪ .‬اون ﺑﺎﻻ ﮐﻪ رﻓﺘﯽ‪،‬‬
‫ﻃﻨﺎب ﭘﺎرﻩ ﻣﯽ ﺷﻪ و ﻣﯽ اﻓﺘﯽ ﭘﺎﺋﻴﻦ ‪ .‬اون وﻗﺖ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻃﻨﺎب دﻳﮕﻪ دوﺑﺎرﻩ دارت ﻣﯽ‬
‫زﻧﻦ!‬
‫!«ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﺮس ورم داﺷﺖ»‬
‫_ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن‪ .‬ﻻزم ﻧﮑﺮدﻩ دﻟﺪارﻳﻢ ﺑﺪي!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺠﺎن ﺗﻮ اﻳﻨﺎرو ﻣﯽ ﮔﻢ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻪ‬
‫_ﺗﻮ ﮐﻪ ﭘﺪر ﻣﻨﻮ در ﺁوردي!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ دﻳﻮاﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﻣﯽ ﺷﯽ ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺮي زﻧﺪان هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺮا ب‬
‫ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬دارم ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ‪ ،‬اﮔﻪ ﻃﺮف ﺑﻤﻴﺮﻩ ﻣﻦ هﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻟﻮ ﻣﯽ دم‪.‬‬
‫ﻼ ﮐﻪ ﺷﮑﺮ ﺧﺪا زﻧﺪﻩ س ‪ .‬ﺗﻮ هﻢ ﺷﻠﻮﻏﺶ ﻧﮑﻦ‪.‬‬

‫_ﻓﻌ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺟﻨﺎب ﺳﺮوان‪ .‬ﻣﻦ ﺳﻨﺪ ﺁوردم ﮐﻪ ﺿﻤﺎﻧﺖ اﻳﺸﻮن رو ﺑﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺮوان_ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ رﺋﻴﺲ ﮐﻼﻧﺘﺮي رﻓﺘﻪ و ﺗﺎ ﺧﻮدش ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻴﻢ اﻳﻨﮑﺎرو ﺑﮑﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫اﻳﺸﻮن ﺑﺎﻳﺪ اﻣﺸﺐ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻦ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮدم اﻣﺸﺐ ﺁوردﻣﺖ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون‪ .‬هﻤﻪ ش ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻨﻪ‪.‬‬
‫_ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺗﻮ ﭼﻴﻪ؟ اﺗﻔﺎق وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﻴﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻣﯽ اﻓﺘﻪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺻﻼﺣﯽ در ﮐﺎرﻩ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺣﺎل ﻓﺮﻧﻮش ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﺮاب!‬
‫_ﺁﺧﻴﺶ! ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم!‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﺁﺧﻴﺶ و ﮐﻮﻓﺖ ﮐﺎري ! ﻓﮑﺮ ﺧﻮدت ﺑﺎش ﺑﺪﺑﺨﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ هﻤﻴﻦ هﻔﺘﻪ دارت‬
‫ﻣﯽ زﻧﻦ!‬

‫_ﻓﺮﻧﻮش ﭘﻴﻐﺎﻣﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺪاد؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭼﺮا‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ اﮔﻪ ﺑﺮدﻧﺖ زﻧﺪان ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻣﻼﻗﺎﺗﺖ ﻣﯽ ﺁد و ﺑﺮات ﻣﻮز ﻣﯽ‬
‫ﺁرﻩ!‬
‫_ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻦ ﺟﺪي دارم ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻢ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻣﯽ ﺁد و ﺧﻮدش ر و ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و ﻣﯽ ﮔﻪ ﮐﻪ‬
‫راﻧﻨﺪﻩ اون ﺑﻮدﻩ‬
‫_ﮔﻮش ﮐﻦ ﮐﺎوﻩ ‪ .‬اﮔﻪ اﺣﻴﺎﻧًﺎ ﻓﺮﻧﻮش اﻳﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻬﺎدت ﺑﺪي ﮐﻪ‬
‫ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻮر ﭘﺪرم ﻣﯽ ﺧﻨﺪم!‬
‫_هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﯽ راﻧﻨﺪﻩ ﻣﻦ ﺑﻮدم‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻋﻘﻠﺖ رو از دﺳﺖ دادي‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺖ ﭘﻮل اوﻧﻬﺎ از ﭘﺎرو ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻩ!‬
‫ﺑﺎﺑﺎش ﻧﻤﯽ ذارﻩ ﮐﻪ اون ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﺑﺎزداﺷﺖ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪.‬‬
‫‪«:‬ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ»‬
‫_ﭘﺎﺷﻢ ﺑﺮم ﻳﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﺪم و ﺑﻴﺎم‪.‬‬
‫_ﺑﻪ ﮐﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﺪي؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪارم!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ هﺎ ! ﮐﺴﯽ رو هﻢ ﻧﺪاري ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻳﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻴﮑﺎر‬
‫ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫_اﻳﻨﻘﺪر ﺑﻴﻘﺮاري ﻧﮑﻦ‪ .‬اﻣﻴﺪت ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻬﺰاد ﺑﺬار ﻣﻦ ﺑﮕﻢ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺑﻮدم ‪ .‬ﺗﺮو اون ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ داري ﺑﺬار‬
‫ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫_ﺑﺸﻴﻦ ﻳﺎر ﻗﺪﻳﻤﯽ ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي اﮔﺮ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﺮاي ﺗﻮ هﻢ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﻣﯽ ذاﺷﺘﻢ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺮي زﻧﺪان؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺨﺪا ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﺗﻮ دﻳﮕﻪ ﮐﯽ هﺴﺘﯽ! ﻃﺮف ﺗﻮ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺎ وﺿﻊ ﺧﺮاب اﻓﺘﺎدﻩ و‬

‫ﺗﻮ ﻳﻪ ﻗﺪﻣﯽ زﻧﺪاﻧﯽ‪ ،‬اون وﻗﺖ ﺁروم اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫_ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اوﻧﻘﺪر دوﺳﺘﺶ دارم ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺨﺎﻃﺮش ﺑﮑﻨﻢ ‪ .‬ﺣﺎﻻم ﺗﻮ‬
‫دﻟﻢ دارم ﺑﺮاي اون ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﻴﭽﺎرﻩ دﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺗﻮ هﻢ هﻤﻴﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮏ ﻧﯽ‪ .‬ﻣﻨﻢ‬
‫ﻧﻤﯽ ذارم ﭘﺎي ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﺮﺳﻪ ﺣﺎﻻهﺮ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫‪«.‬ﮐﺎوﻩ ﻣﻮﺑﺎﻳﻠﺶ رو در ﺁورد و ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد»‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اﻟﻮ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺳﻼم‪ ،‬ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ .‬ﺑﻠﻪ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻦ رو ﻣﯽ دم ﺑﻬﺶ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‪.‬‬
‫‪«.‬ﺗﻠﻔﻦ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮد»‬
‫_ﺳﻼم ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺧﻮﺑﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮرﻳﺪ؟ ﻣﻦ ﺧﻮدم رو ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮم ﭘﺪرم‬
‫ﺑﻴﺎد‪.‬‬
‫_دﻳﮕﻪ اﻳﻦ ﺣﺮف رو ﺟﺎﻳﯽ ﻧﺰﻧﻴﺪ ‪ .‬اﻳﻦ رو ﺟﺪي ﻣﯽ ﮔﻢ ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﺟﺎي ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫اون ﺁﻗﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻄﻮرﻩ؟ ﺑﻬﻮش ﻧﯽ وﻣﺪ؟ ازش ﺁدرﺳﯽ‪ ،‬ﺷﻤﺎرﻩ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﭼﻴﺰي ﮔﻴﺮ‬
‫ﻧﻴﺎوردﻳﺪ؟‬
‫‪«.‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ « ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش_ هﻴﭽﯽ هﻤﺮاهﺶ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫_ﺁروم ﺑﺎﺷﻴﺪ ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ‪ .‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻪ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫ﻼ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫درﺳﺖ‪ .‬اﮔﻪ ﺧﺒﺮي ﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮي‪ .‬ﻓﻌ ً‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن!‬
‫_ﺑﻠﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ ﮐﺮدﻳﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﮐﺎر ﺧﻮدم رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫_ﺷﻤﺎ هﻴﭻ ﮐﺎري ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪.‬‬
‫‪«.‬ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم»‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﻃﻔﻠﮏ ﺧﻴﻠﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ‪ .‬راﺳﺘﺶ ﻣﻨﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم وﺧﻨﺪﻳﺪم ‪ .‬ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزدﻩ و ﻧﻴﻢ‪ ،‬دوازدﻩ ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش»‬
‫هﻤﺮاﻩ ﻳﻪ ﻣﺮد ﻣﻮﻗّﺮ وارد ﮐﻼﻧﺘﺮي ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﺑﺮق ﻣﯽ زد ﺑﻄﺮف م‬
‫‪«.‬اوﻣﺪ و ﺳﻼم ﮐﺮد‬
‫ﻓﺮﻧﻮش _ ﺳﻼم ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ‪ .‬اون ﺁﻗﺎ ﺑﻬﻮش اوﻣﺪ ! ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﭼﻴﺰﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ از اﻳﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ را اﻳﻨﺠﺎ ﺁوردن ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ ‪ .‬ﺣﺎﻻ اوﻣﺪﻳﻢ ﻳﻪ ﻣﺎﻣﻮر ﺑﺒﺮﻳﻢ ﮐﻪ‬
‫اﻳﺸﻮن رﺿﺎﻳﺖ ﺑﺪن‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ! ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮرﻳﺪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺁخ خ خ خ ‪ !....‬ﺟﻮﻧﻢ در اوﻣﺪ ! ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ ﻗﻬﺮﻣﺎن اﻳﻦ دﻓﻌﻪ رو هﻢ‬
‫ﺟﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﺎل اون ﺁﻗﺎ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺮدي ﮐﻪ هﻤﺮاﻩ ﻓﺮﻧﻮش اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺳﺮ»‬
‫‪«.‬ﭘﺮﺳﺖ ﮐﻼﻧﺘﺮي ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ اوﻣﺪ و ﺳﻼم ﮐﺮد‬
‫_ﺳﻼم ‪ .‬ﻣﻦ ﭘﺪر ﻓﺮﻧﻮش هﺴﺘﻢ ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫_ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻬﺰادم‪ .‬اﻳﺸﻮن هﻢ ﮐﺎوﻩ‪ .‬ﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫ﭘﺪر ﻓﺮﻧﻮش _ ﻣﻦ واﻗﻌ ًﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎري ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺶ اوﻣﺪﻩ ‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺷﻪ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ و ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎ رو ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎت ﻳﺎ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اي ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﻣﻦ دﺧﺘﺮم رو ﺧﻴﻠﯽ‬
‫دوﺳﺖ دارم و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺟﻮﻧﻢ رو ﺑﺪم و ﻓﺮﻧﻮش ﭘﺎش ﺗﻮ ﮐﻼﻧﺘﺮي ﺑﺎز ﻧﺸﻪ ‪ .‬ﺷﻤﺎ‬
‫اﻳﻦ ﮐﺎرو ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﭘﺴﺮم‪.‬‬
‫_ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﺒﻮدﻩ‪ .‬اﻏﺮاق ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻓﺮﻧﻮش_ ﮔﻮﻳﺎ ﺷﻤﺎ در ﻳﮏ داﻧﺸﮑﺪﻩ درس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻴﺪ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ ﺳﺎل‬
‫ﺁﺧﺮ ﺗﺸﺮﻳﻒ دارﻳﺪ‪.‬‬
‫_ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺳﺎل ﺁﺧﺮ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻴﺪ اﻻن ﺑﺎﻳﺪ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻴﻢ؟‬
‫ﭘﺪر ﻓﺮﻧﻮش _ ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ‪ ،‬هﻤﻮن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎهﺎﺷﻮن ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدﻩ ‪ .‬ﻣﯽ‬

‫ﺧﻮان رﺿﺎﻳﺖ ﺑﺪن ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺮد ﺧﻮب و ﺑﺎوﻗﺎري هﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬اﻻن ﺑﺎ ﻳﻪ ﻣﺎﻣﻮرﻣﻴﺮﻳﻢ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺎ ﻣﺴﺊ_ﻟﻪ ﺣﻞ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺑﺮﻳﻢ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ اون ﺁﻗﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي هﻤﺮاﻩ ﻳﮏ ﻣﺎﻣﻮر ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ ‪ .‬ﭘﺮﺳﻨﻞ»‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﺟﺎزﻩ دادن ﮐﻪ ﻣﻦ هﻤﺮاﻩ ﻳﻪ ﻣﺎﻣﻮر ﺑﻪ اﺗﺎق ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ ﺑﺮم ﺗﺎ ﺗﺮﺗﻴﺐ‬
‫‪«.‬رﺿﺎﻳﺖ ﻧﺎﻣﻪ رو ﺑﺪم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ ﻣﻨﻮ دﻳﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‬
‫_ﺳﻼم ﭘﺪر‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ از اﻳﻨﮑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺑﻬﺘﺮﻩ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ م‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯽ ﺁد ﮐﻪ در وﻏﮕﻮ ﺑﺎﺷﯽ اﻣﺎ ﻓﺪاﮐﺎر ﭼﺮا ! ﺑﺬار ﻣﻦ اول اﻳﻦ رﺿﺎﻳﺖ‬
‫ﻧﺎﻣﻪ رو اﻣﻀﺎ ﺑﮑﻨﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‪ .‬ازت ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﮐﺎر ﻣﺎﻣﻮر ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و رﻓﺖ ﺑﻌﺪش ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ و دﺳﺘﺶ رو»‬
‫ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫_ﻣﻤﻨﻮن ﭘﺪر‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داري؟‬
‫‪«.‬ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم»‬
‫هﺪاﻳﺖ _ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﮐﻪ ﻋﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯽ ‪ .‬ﺁدم ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﻪ زﻧﺪﻩ س‪.‬‬
‫ﻣﯽ دوﻧﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻬﻮش اوﻣﺪم و اون دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮون ﺟﺮﻳﺎن رو ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ‬
‫ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻬﺮﻩ ﺗﻮ رو هﻤﻴﻨﻄﻮر ﮐﻪ هﺴﺘﯽ در ﻧﻈﺮم ﻣﺠﺴﻢ ﮐﺮدم ‪ .‬ﺗﻮﺷﺒﻴﻪ ﮐﺴﯽ هﺴﺘﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﮐﺎرت هﻢ ﺷﺒﻴﻪ اوﻧﻪ ‪ .‬ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺧﻮﻧﻪ ت‬
‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫_داﻧﺸﺠﻮ هﺴﺘﻢ ‪ .‬هﻴﭽﮑﺴﯽ رو ﻧﺪارم ﻏﻴﺮ از ﻳﻪ دوﺳﺖ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﮐﺎوﻩ س و‬
‫اﻻن هﻢ ﭘﺎﻳﺌﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺧﻴﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاد از ﺷﻤﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ و اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو‬
‫هﻢ ﻧﺪارم ‪ .‬ﻳﻪ اﺗﺎق اﺟﺎرﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ هﻤﻴﻦ روزﻩ ا ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ دﻧﻴﺎ ﻳﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر‬
‫زﺣﻤﺘﮑﺶ و ﻓﻘﻴﺮ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻳﻪ ﺗﺼﺎدف ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن هﻤﻴﻦ‪.‬‬

‫هﺪاﻳﺖ _ ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺸﻮن ﮐﻨﻪ ‪ .‬دﻧﻴﺎﺳﺖ دﻳﮕﻪ ‪ .‬ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو‪ ،‬هﻢ دوﺳﺘﺎت‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮن هﻢ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ ‪ .‬دﻧﻴﺎ رو ﭼﻪ دﻳﺪي؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻهﺎ ﺑﺎ‬
‫هﻢ ﮐﺎر داﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻼ ﺷﺐ ﺑﺨﻴﺮ ﭘﺴﺮم‪.‬‬
‫ﻓﻌ ً‬
‫_ﺷﺐ ﺑﺨﻴﺮ ﭘﺪر‪ .‬ﺑﺎز هﻢ ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫‪«.‬در اﺗﺎﻗﺶ رو ﺑﺴﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﺎﻳﺌﻦ»‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟‬
‫_ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﺧﻮﺑﻪ و ﭼﻘﺪر ﻣﺮد ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ اﻳﻪ‪ .‬اون ﺁﻗﺎي ﻣﺎﻣﻮر ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﭘﺪر ﻓﺮﻧﻮش_ ﺁژاﻧﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﺪارو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺨﻴﺮ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﻩ ﻣﺎهﺎ هﻢ ﺑﺮﻳﻢ دﻳﮕﻪ‬
‫_ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻳﺪ ‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ هﺴﺘﻢ ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮﺑﻪ ‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ‬
‫ﻗﺮارﻩ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻣﺮﺧﺺ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮐﺎرهﺎ رو ﺑﺪم‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻓﺮﻧﻮش _ ﭘﺴﺮم ﻣﻦ ﺻﻮرت ﺣﺴﺎب ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن رو ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮدم ‪ .‬دﮐﺘﺮ هﻢ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻄﺮي ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﺸﻮن ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻦ رو هﻢ دارن اﮔﻪ ﺧﺪاي ﻧﮑﺮدﻩ اﺗﻔﺎﻗﯽ‬
‫ﺑﻴﻔﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﻴﺮن‪ .‬ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪارﻩ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ‪.‬‬
‫_اﮔﺮ اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻳﺪ اﻳﻨﻄﻮري راﺣﺘﺘﺮم‪ .‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﺎرف و ﺗﺸﮑﺮ زﻳﺎد‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش و ﭘﺪرش‪ ،‬ﺁﻗﺎي ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ»‬
‫رﻓﺘﻦ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ از ﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻧﻮش ﭘﺮهﻴﺰ ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺧﺮي‬
‫ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺳﻮار ﺷﺪن ﺑﻮد ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم ‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از ﻣﻦ دور ﺑﺸﻪ ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎش هﻢ زﻳﺎدي ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ‪ .‬ﺗﺎ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ اي ﮐﻪ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻮن از دور ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد‪ ،‬واﺳﺘﺎدم و ﻧﮕﺎﺷﻮن‬
‫«ﮐﺮدم‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﮕﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﺗﻮ ﺗﻠﺴﮑﻮپ دارﻩ ﮐﻪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ رو ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﺒﻴﻨﯽ؟!‬

‫_ﺑﺮاي دﻳﺪن ﻓﺮﻧﻮش اﺣﺘﻴﺎچ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﺎ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻤﺶ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬اﻧﮕﺎر وﺿﻌﻴﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺮاﺑﻪ ‪ .‬اي روﺑﺎﻩ ﻣﮑّﺎر ﭘﺲ ﺁدرس ﻓﺮﻧﻮش رو ﺑﺮاي‬
‫هﻤﻴﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ‪ .‬ﺧﻮب دام رو دم د ِر ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮﻧﻢ ﭘﻬﻦ ﮐﺮدي ! ﺁﻗﺎي ﺳﺘﺎﻳﺶ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ هﻤﻴﻨﻄﻮري ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﯽ رﻳﺨﺖ!‬
‫_ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﭼﻮن در ﻣﻮرد ﻓﺮﻧﻮش ﺧﻴﺎﻟﯽ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻇﻬﺮي و ﻋﺼﺮﻳﻪ‪ ،‬هﻢ هﻤﻴﻦ ﺣﺮف رو زدي ﻣﻨﻢ ﺟﻮاﺑﺖ رو دادم ‪ .‬دﻳﺪي دﺳﺖ‬
‫ﺗﻮ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫_هﺮ ﺟﺎش ﮐﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﺟﻠﻮش رو ﻣﻴﮕﻴﺮم‪ .‬ﺣﺎﻻم ﭘﺎﺷﻮ ﺗﻮ ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ دﻳﺮ‬
‫وﻗﺘﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺷﻤﺎ هﻢ اﻣﺸﺐ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎرﻳﺪ و ﻣﻨﺰل ﻣﺎ رو ﺑﺎ ﻗﺪوم ﺧﻮدﺗﻮن‬
‫ﻣﺰﻳﻦ ﮐﻨﻴﺪ؟‬
‫_ﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻴﺮم هﻤﻴﻦ ﺟﺎ روي ﻳﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻢ ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺮو‬
‫دﻳﮕﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺳﺮ ﺷﺒﯽ هﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺮو ﮐﻪ ﮐﺎر د ﺳﺖ ﺧﻮدت دادي ‪ .‬ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﺮم ﻳﻪ‬
‫ﺑﻼي دﻳﮕﻪ اي ﺳﺮ ﺧﻮدت ﻳﺎ ﺳﺮ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎري ‪ .‬ﺧﻮدت رو هﻢ ﺑﮑﺸﯽ اﻣﺸﺐ‬
‫ﺗﻨﻬﺎت ﻧﻤﯽ ذارم‪.‬‬
‫ب ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫_ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﭼﺮا ﺧﻮدت رو ﻣﻌﺬ ّ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اﻣﺎ ﺑﻬﺰاد ﺧﻮب ﻗﺎپ دﺧﺘﺮﻩ رو دزدﻳﺪي هﺎ! ﭼﺸﻢ ازت ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داﺷﺖ‪.‬‬
‫_ﻣﯽ ﺷﻪ ﺧﻮاهﺶ ﮐﻨﻢ دﻳﮕﻪ از ﻓﺮﻧﻮش و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ هﻤﻮروﺋﻴﺪ ﺑﮕﻴﺮي ﭘﺴﺮ! ﭼﻘﺪر ﻟﺠﺒﺎزي!‬
‫_ﺻﺤﺒﺖ ﻟﺠﺒﺎزي ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و اون ﻳﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺎ ﻓﺮﻧﻮش‬
‫ازدواج ﮐﻨﻢ ﺻﺪ ﺗﺎ ﻣﺸﮑﻞ دارم وﻟﯽ اﮔﺮ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﻢ ﻳﻪ ﻣﺸﮑﻞ دارم‪ .‬ﺗﺎزﻩ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻣﯽ‬
‫ﺁن دﺧﺘﺮﺷﻮن رو ﺑﺪن ﺑﻪ ﺁدﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ؟ ﮐﯽ اﻳﻨﮑﺎر رو ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ _ ﺧﺪا ﺑﺰرﮔﻪ ‪ .‬ﺁدم از ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﮕﻪ ش ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﻩ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺑﺒﻴﻨﻢ‬
‫اﻣﺸﺐ رو ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﭼﻪ ﺟﻮري ﺳﺮ ﮐﻨﻴﻢ؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ اﻻن ﻓﺮﻧﻮش و ﭘﺪرش‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ﮐﻪ رﺳﻴﺪن هﻴﭽﯽ‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ هﻔﺖ ﺗﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ رو هﻢ ﺧﻮاب دﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻦ؟ ﺗﻮ ﺗﺎ ﮐﯽ ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاي اﻳﻨﺠﺎ واﺳﺘﯽ و ﺗﻪ ﺧﻴﺎﺑﻮن رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﺗﺎزﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮدم ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم ‪ .‬ﻧﮕﺎهﻢ هﻨﻮز ﺑﻪ ﺗﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ دﻧﺒﺎل»‬
‫‪«:‬ﭼﻴﺰي ﻣﻴﮕﺸﺘﻢ و ﻳﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدم‪ ،‬ﮐﺎوﻩ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‬
‫_ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻣﻴﮑﻨﯽ هﺎن؟‬
‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ‪ ،‬هﻮا ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮد ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ‪ ،‬هﺮ ﻃﻮري ﺑﻮد ﺳﺮ ﮐﺮدﻳﻢ و ﺳﺎﻋﺖ دﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ»‬
‫ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪ و ﺑﺎ هﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ و داﺧﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺎ هﻢ ﺣﺮف‬
‫‪«.‬ﻣﯽ زدﻳﻢ‬
‫هﺪاﻳﺖ _ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻳﻦ‪ .‬هﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم هﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ‪ .‬ﻧﺎراﺣﺖ از اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻬﺘﻮ ن ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺨﺖ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺧﻮﺷﺤﺎل از اﻳﻨﮑﻪ هﻨﻮز ﻧﺴﻞ ﺁدم از ﺑﻴﻦ ﻧﺮﻓﺘﻪ!‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم رﺿﺎﻳﺖ رو ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ ﺑﺮﻳﺪ دﻧﺒﺎل ﮐﺎرِﺗﻮن ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻦ اﻓﮑﺎر‬
‫ﻳﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاهﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﺪهﮑﺎرم‬
‫‪«:‬ﮐﺎوﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ»‬
‫_ﺣﻘﻴﻘﺘﺶ ﺟﻨﺎب هﺪاﻳﺖ دﻳﺸﺐ هﻤﻪ ﺧﻴﺎ ل رﻓﺘﻦ داﺷﺘﻦ ﺟﺰ ﺑﻬﺰاد‪ .‬دﻟﺶ ﻧﻴﻮﻣﺪ‬
‫ﺷﻤﺎ رو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارﻩ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ هﻢ ﻣﻮﻧﺪم‪.‬‬
‫‪«:‬هﺪاﻳﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻗﺪرﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد وﭘﺮﺳﻴﺪ»‬
‫_ﺗﻮ ﮐﻪ وﻇﻴﻔﻪ اي ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﭘﺴﺮم‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﻮ ام ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻩ‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﻮﻧﺪي؟‬
‫_اﮔﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ وﺟﺪاﻧﻢ ﻋﺬاﺑﻢ ﻣﯽ داد‪ ،‬ﻏﻴﺮ از اون ﻧﻤﯽ دوم چ را ﻳﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻣﻨﻮ‬
‫ﺑﻄﺮف ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬دﻟﻢ راﻩ ﻧﻤﯽ داد ﮐﻪ ﺑﺮم‪.‬‬

‫هﺪاﻳﺖ_ اﮔﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻧﺪاي وﺟﺪاﻧﺖ ﮔﻮش ﺑﺪي ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﺑﻪ‬
‫ﺗﻨﺖ ﺑﻤﺎﻟﯽ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺟﻨﺎب هﺪاﻳﺖ ﮐﺠﺎ ﺑﺮم؟‬
‫هﺪاﻳﺖ _ اﮔﻪ ﺑﭙﻴﭽﯽ ﺗﻮ اﻳﻦ ﮐﻮﭼﻪ‪ ،‬ﺁﺧﺮش ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻨﻪ ‪ .‬ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم!‬
‫ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ اش ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ‪ .‬ﭘﺮ از ﭼﻴﻦ و ﭼﺮوك ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮاز و ﻧﺸﻴﺐ روزهﺎي»‬
‫‪«:‬ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﻮ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد‪ .‬وارد ﮐﻮﭼﻪ ﺷﺪﻳﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺁﺧﺮش رﺳﻴﺪﻳﻢ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ‬
‫_ﺟﻨﺎب هﺪاﻳﺖ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﻴﻮﻣﺪﻳﻢ؟ اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ اي ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬اﻳﻦ ﻃﺮف و اون‬
‫ﻃﺮف هﻤﻪ ش ﺑﺎﻏﻪ! ﺟﻠﻮﻣﻮن هﻢ ﮐﻪ هﻤﻴﻦ ﻃﻮر‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اول ﮐﻮﭼﻪ ﻣﻨﺰل ﺷﻤﺎس؟‬
‫هﺪاﻳﺖ _ ﻧﻪ ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﻴﻮﻣﺪﻳﻢ ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ هﻤﻴﻦ ﺑﺎغ س ! ﺑﻴﺎﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺑﻴﺮم‬
‫ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻦ و ﮐﺎوﻩ ﺑﻪ هﻤﺪﻳﮕﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدﻳﻢ ‪ .‬ﻣﺎﺗﻤﻮن زدﻩ ﺑﻮد ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ ﮐﻪ»‬
‫ﻼ ﻓﮑﺮﺷﻢ‬
‫هﻤﻮن ﺑﺎغ ﺑﻮد ﭼﻴﺰي ﺣﺪود ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺘﺮ از هﺮ ﻃﺮف ﮐﻮﭼﻪ دﻳﻮارش ﺑﻮد ! اﺻ ً‬
‫‪«.‬ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻨﺰل ﺷﻤﺎ اﺣﺘﻤﺎ ًﻻ ﻳﺎ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﻗﺪﻳﻤﻴﻪ ﻳﺎ ﻳﻪ‬
‫ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ!‬
‫اﻳﻦ ﺑﺎغ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮﻩ؟ ﺧﻴﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ ﺑﺨﺪا ‪ .‬ﺣﺘﻤ ًﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻴﻠﯽ راﺣﺖ هﺴﺘﻴﻦ و‬
‫ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارﻳﻦ‪.‬‬
‫_راﺣﺘﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﺣﺘﯽ دﻳﻮارهﺎي ﻳﻪ ﻗﺼﺮ ﺑﺰرگ هﻢ وﻗﺘﯽ ﺁدم‬
‫ﻏﻤﮕﻴﻨﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﻬﺶ ﻓﺸﺎر ﺑﻴﺎرﻩ و ﺁدم رو ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻪ ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺁدم ﻏﺼﻪ ﺗﻮ دﻟﺶ ﺑﺎﺷﻪ‪،‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺑﺎﻏﻬﺎي دﻧﻴﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﮐﻮﭼﻴﮑﻪ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﻮﺗﻪ دل ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ اﻳﻦ درد دﻳﺮ ﺁﺷﻨﺎﺋﯽ‬
‫ﺦ اﺟﻞ ﺧﻮاﺟﻪ ﺑﻬﺰاد!‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﻴﺪ ﺷﻴ ِ‬

‫ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﻪ ﻃﺮف در ﺑﺰرگ ﺑﺎغ رﻓﺘﻴﻢ ‪ .‬ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ ﮐﻠﻴﺪي از ﺟﻴﺐ در»‬
‫ﺁورد و ﻗﻔﻞ در رو وا ﮐﺮد و وارد ﺑﺎغ ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎغ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ .‬اوﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ ﮐﻪ دﻳﻮار ﺗﻪ ﺑﺎغ دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ و ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﮐﺎر‬
‫ﻣﯽ ﮐﺮد درﺧﺘﺎن ﻗﺪﻳﻤﯽ و ﮐﻬﻦ ﺳﺎل ﺑﻮد ‪ .‬زﻣﻴﻦ ﭘﺮ از ﺑﺮگ ﺑﻮد ﮐﻪ روش ﺑﺮف‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﺳﻂ ﺑﺎغ ﻳﻪ س اﺧﺘﻤﺎن دو ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﭘﻨﺠﺮﻩ هﺎ و درهﺎش‬
‫ﻣﺜﻞ درهﺎي ﺻﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﭼﻮﺑﯽ و ﺑﺎ ﺷﻴﺸﻪ هﺎي رﻧﮕﯽ‪ ،‬ﮐﻪ زﻳﺒﺎﺋﯽ ﻋﺠﻴﺒﯽ ﺑﻪ اون‬
‫‪«.‬ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬
‫هﺪاﻳﺖ _ اﻳﻦ ﺑﺎغ ﺣﺪود ﭘﻨﺞ هﺰار ﻣﺘﺮﻩ ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﻳﻨﺪرﺧﺘﻬﺎ رو ﺧﻮدم ﺁب ﻣﯽ دم و‬
‫ﺑﻬﺸﻮن ﻣﯽ رﺳﻢ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺎرﻣﻪ ‪ .‬ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎ ل‪ ،‬ﺻﺪ ﺳﺎل‪ ،‬دوﻳﺴﺖ ﺳﺎل ! دﻳﮕﻪ‬
‫ﺷﻤﺎرﻩ ﺳﺎﻟﻬﺎ از دﺳﺘﻢ در رﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﺎ ِل ﺧﻮدﺗﻮﻧﻪ؟ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ؟ ﺁدم وﺣﺸﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺁرﻩ ﻣﺎ ِل ﺧﻮدﻣﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺎل هﻴﭽﮑﺲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻼ وﺣﺸﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ اﯼ ﻧﺠﺎ رو‬

‫_ﻣﻦ اﺻ ً‬
‫ﻼ دﻳﺪم!‬
‫ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ! ﺣﺘﯽ ﻣﺎهﯽ هﺎي ﻗﺮﻣﺰ و ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺰرگ ﺗﻮ ﺣﻮض رو هﻢ اﻧﮕﺎر ﻗﺒ ً‬
‫ﻼ ﺗﻮش ﺁب ﺑﺎﺷﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ _ از اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺣﻮض ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ دوﻧﯽ اﺻ ً‬
‫ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﺎهﯽ!‬
‫اون هﻢ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻳﺨﺒﻨﺪون!‬
‫هﺪاﻳﺖ ﻧﮕﺎهﯽ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ در ﻳﮏ ﺣﺎل ﻋﺠﻴﺐ ﺑﺴﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد م ﮐﺮد و»‬
‫‪«:‬ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن ﮔﻔﺖ‬
‫_زﻳﺎد ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‪ .‬ﺣﻮض هﻢ اﮔﺮ ﭼﻪ روش ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪ اﻣﺎ‬
‫زﻳﺮش ﭘﺮﻩ از ﻣﺎهﯽ هﺎي ﻗﺮﻣﺰ و ﺳﻴﺎﻩ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺰرﮔﻪ!‬
‫‪«:‬ﮐﺎوﻩ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد ﭘﺮﺳﻴﺪ»‬

‫_ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯽ؟‬
‫_ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ‪ .‬هﻤﻴﻨﻄﻮري ﮔﻒ ﺗﻢ‪ .‬ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﺑﺎﻏﯽ‪ ،‬ﻳﻪ ﺣﻮض ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﻣﺎهﯽ ﺣﺘﻤًﺎ‬
‫دارﻩ دﻳﮕﻪ!‬
‫هﺪاﻳﺖ ‪ -‬ﺑﺮﻳﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮدﻩ ‪ .‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻮي ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن هﻢ دﺳﺖ ﮐﻤﯽ از اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺪارﻩ‬
‫وﻟﯽ ﺧﻮب هﻢ ﺑﺨﺎري ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ هﺴﺖ هﻢ ﺑﺨﺎري دﻳﻮاري ﮐﻪ اﻻن ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻦ‬
‫ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﻣﺎ ِل ﺻﺪ‪ ،‬ﺻﺪ و ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﻴﺸﻪ!‬
‫هﺮ ﭼﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻳﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ‪ .‬رو»‬
‫ﮐﺎر ﺑﻨﺎ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﮔﭽﺒﺮي هﺎي ﻗﺸﻨﮓ ‪ .‬ﻳﻪ اﻳﻮان ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﺳﺘﻮن هﺎي ﺑﻠﻨﺪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺮ از ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻮد ‪ .‬هﺮ ﺟﺎي دﻳﻮار ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن رو ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدي ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻮد ﺑﺎ‬
‫درهﺎي ﭼﻮﺑﯽ و ﺷﻴﺸﻪ هﺎي رﻧﮕﯽ ﻗﺪﻳﻤﯽ ‪ .‬ﻓﺮﺳﻮدﮔﯽ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺑﭽﺸﻢ ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮرد و هﻤﻴﻦ اون رو ﭘﺮ اﺑﻬﺖ ﺗﺮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﺎﻟﺖ رﻣﺰ و راز ﺑﻪ‬
‫‪«:‬ﻣﺤﻴﻂ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺳﮑﻮت اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎوﻩ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺮس ﮔﻔﺖ‬
‫_ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﮓ دارﻳﻦ؟‬
‫هﺪاﻳﺖ _ ﻧﻪ ﻋﺰﻳﺰم ‪ .‬اون ﮐﻪ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻻي درﺧﺘﻬﺎ دﻳﺪي ﺁهﻮﺋﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﻞ دوم ﻳﻪ‬
‫ﺁهﻮي ﻣﺎدﻩ س ‪ .‬ﻣﺎدرش ﺗﻮ هﻤﻴﻦ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﻩ و ﻣﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﻮﻧﺪﻩ اﻳﻦ زﺑﻮن ﺑﺴﺘﻪ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢ ﺁهﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺟﺴﺖ وﺧﻴﺰ ﮐﻨﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ اوﻣﺪ و»‬
‫‪«.‬ﺑﺪون ﺗﺮس ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﻮﺋﻴﺪن ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ ﮐﺮد‬
‫هﺪاﻳﺖ_ اﺳﻤﺶ ﻃﻼﺳﺖ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﺁد ﻧﻪ؟‬
‫و ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮازش ﮐﺮدن ﺁهﻮ ﺷﺪ ﺁهﻮ هﻢ ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﺑﭽﻪ ﺁدم‪ ،‬ﺧﻮدش رو ﺑﺮاي»‬
‫‪«.‬ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ ﻟﻮس ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎي اون ﻣﯽ ﻣﺎﻟﻴﺪ‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﭼﻄﻮر راﻣﺶ ﮐﺮدﻳﺪ ﮐﻪ از ﺁدﻣﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻪ؟ اﻳﻦ زﺑﻮن ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺎز ﮐﻪ ﻧﻤﯽ‬
‫ﮔﻴﺮﻩ ﺁدﻣﻮ؟‬

‫هﺪاﻳﺖ _ از ﺑﭽﻪ ﮔﯽ ﺑﺰرﮔﺶ ﮐﺮدم ‪ .‬اﻳﻨﻢ ﻣﻮﻧﺲ ﻣﻨﻪ ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﮐﻪ از ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ‬
‫ﻧﺰدﻳﮏ دق ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻃﻼ ﺑﺪادم ﻣﯽ رﺳﻪ و ﺁروﻣﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ‪،‬‬
‫ﻣﺜﻠﻐﻢ‪ ،‬ﻏﺼﻪ‪ ،‬ﺷﺎدي!‬
‫وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻃﻼ ﺑﻴﺮون ﻣﻮﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺠﻴﺒﯽ داﺷﺖ‪ .‬در اﺻﻞ ﺑﻪ»‬
‫ﺷﮑﻞ ﻣﺮﺑﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺿﻼع ﻣﺮﺑﻊ‪ ،‬دور ﺗﺎ دور اﺗﺎ ق هﺎش ﺑﻮدن و وﺳﻂ ﻣﺮﺑﻊ ﺧﺎﻟﯽ و در‬
‫واﻗﻊ وﺳﻂ اﻳﻦ ﻣﺮﺑﻊ ﻳﻪ ﺣﻴﺎط دﻳﮕﻪ ﺑﻮد ﺟﺪا از ﺑﺎغ ﮐﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ و ﻳﮏ‬
‫راهﺮوي زﻳﺮ زﻣﻴﻨﯽ ﺑﻪ ﺑﺎغ وﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ ‪ .‬داﺧﻞ ﺣﻴﺎط اﺗﺎق ﺑﻮد‪ .‬اﺗﺎﻗﻬﺎﺋﯽ ﮐﻪ هﻴﭽﮑﺪوم‬
‫از ﺳﯽ ﻣﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﻧﺒﻮد و اﮐﺜﺮًا ﺁﻳﻨﻪ ﮐﺎري‪.‬‬
‫ﺗﻮي ﺗﻤﺎم اﺗﺎﻗﻬﺎ ﻓﺮﺷﻬﺎي ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ و ﻗﺪ ﻳﻤﯽ ﭘﻬﻦ ﺑﻮد و ﺗﻮي ﺑﻌﻀﯽ از اﺗﺎﻗﻬﺎ روﻳﻬﻢ‬
‫روﻳﻬﻢ ﻓﺮش ﭘﻬﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ ﺗﻤﺎم ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﻮن داد ‪ .‬واﻗﻌ ًﺎ زﻳﺒﺎ ﺑﻮد ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒ ًﺎ در ﺗﻤﺎم اﺗﺎﻗﻬﺎ‪،‬‬
‫ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﮏ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﻗﺪﻳﻤﯽ و ﮔﺮون ﻗﻴﻤﺖ ﺑﻪ دﻳﻮار ﻧﺼﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ اﺳﻢ‬
‫ﻧﻘﺎش و ﺗﺎرﻳﺨﭽﻪ اون رو ﺑﺮاﻣﻮن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ ﺗﻮش‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻳﻪ ﺑﻘﻮ ِل ﺧﻮدش ﭘﻨﺞ دري ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﮐﺘﺎ ﺑﺨﻮﻧﻪ اي ﻗﺪﻳﻤﯽ‬
‫ﺑﻮد ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺎل ﺣﺪود ﺻﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ!‬
‫دور ﺗﺎ دور دﻳﻮار ﺗﺎﺑﻠﻮي ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از اوﻧﻬﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ زﻧﯽ ﺑﻴﺴﺖ وهﻔﺖ‬
‫هﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ رو ﺑﺎ ﺁراﻳﺶ و ﻟﺒﺎس ﺳﺒﮏ دورﻩ ﻗﺪﻳﻤﯽ ﻧﺸﻮن م ﯼ داد ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر زن زﻳﺒﺎﺋﯽ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﺷﻤﺎ واﻗﻌ ًﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ؟ ﻣﯽ دوﻧﻴﺪ ﻗﻴﻤﺖ اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮهﺎ و‬
‫ﻓﺮﺷﻬﺎ ﭼﻘﺪرﻩ؟‬
‫ﻼ ﻗﻴﻤﺖ ﻧﺪارﻩ ! ﺗﻮي اون ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﻳﯽ هﺴﺖ‬

‫هﺪاﻳﺖ _ ﺁرﻩ ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ هﺎش اﺻ ً‬
‫ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻗﻴﻤﺖ هﺮ ﮐﺪوم ﭘﻮل ﻳﮏ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﺎﺷﻪ ‪ .‬هﻤﻪ ﺧﻄّﯽ اﺛﺮ ﺁدﻣﻬﺎي ﺑﺰ رﮔﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺻﺪهﺎ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ وﺟﻮد ﻧﺪارن‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ _ اون وﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﻳﻪ وﻗﺖ ﺧﺪاي ﻧﮑﺮدﻩ‪ ،‬دزدي ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺎد و‬
‫ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻼﻳﯽ ﺑﻴﺎرﻩ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺑﺒﺮﻩ؟‬
‫هﺪاﻳﺖ _ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﭘﻴﺪا ﺑﺸﻪ و اﻳﻦ ﻟﻄﻒ رو در ﺣﻖ ﻣﻦ ﺑﮑﻨﻪ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ‬
‫ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﻪ ! وﻟﯽ از ﺣﺪود ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎ ِل ﭘﻴﺶ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺷﻤﺎ اوﻟﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺑﮕﻢ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ وارد اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺷﺪﻳﺪ ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ اوﻧﺪر ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺷﺪﻩ س ﮐﻪ‬
‫ﺣﺘﯽ دزد هﻢ ﺗﻮش ﻧﻤﯽ ﺁد!‬
‫_ﭼﺮا اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﻣﯽ زﻧﻴﺪ؟ اﻳﻨﺠﺎ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻗﺸﻨﮕﻪ ‪ .‬ﻗﺸﻨﮓ و اﺳﺮار ﺁﻣﻴﺰ!‬
‫ﺣﻴﻒ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺁدم ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﺟﺎﺋﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ و اﻳﻨﻘﺪر ﻧﺎ اﻣﻴﺪ و ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫‪«:‬ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ دﺳﺘﯽ روي ﺷﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ»‬
‫_اﻳﻨﺎ هﻤﻪ ﻇﺎهﺮ ﺧﻮﻧﻪ س ﭘﺴﺮم ‪.‬هﺮ ﻇﺎهﺮي ﻳﻪ ﺑﺎﻃﻦ هﻢ دارﻩ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻴﻨﻴﺪ‬
‫ﺗﺎ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻘﻮل اﻣﺮوزي هﺎ ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ رو روﺷﻦ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮔﺮم ﺑﺸﻴﻢ‪.‬‬
‫ي ﻣﻦ ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺠﻴﺒﻪ ‪ .‬ﭼﻄﻮر وﻗﺘﯽ ح دود ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ داﺧﻞ‬
‫_ﺑﺮا ِ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﻧﺸﺪﻩ ﺗﻘﺮﻳﺒ ًﺎ هﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﻤﻴﺰ و ﺑﺪون ﮔﺮد و ﺧﺎﮐﻪ؟ ﺗﻮي ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﺎﻳﺪ دﻩ‬
‫ﺳﺎﻧﺘﻴﻤﺘﺮ ﺣﺪاﻗﻞ ﺧﺎك روي هﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ هﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ هﻴﺰم ﺗﻮ ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ ﻳﺎ ﺑﻘﻮل ﺧﻮدش ﺑﺨﺎري دﻳﻮاري»‬
‫‪«:‬ﻣﻴﺬاﺷﺖ ﮔﻔﺖ‬
‫_ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﮐﺎر ﻣﻦ ﺗﻮي اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﭼﻴﻪ؟ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدﻩ!‬
‫«ﻣﻦ و ﮐﺎوﻩ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ هﻤﺪﻳﮕﺮ و ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدﻳﻢ»‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﻳﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﺗﻤﺎم اﻳﻦ اﺗﺎﻗﻬﺎ رو ﺟﺎرو ﮔﺮد ﮔﻴﺮي ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﻴﻦ؟!‬
‫ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ ﻳﺎدﻣﻪ دﻳﺸﺐ ﻗﺒﻞ از ﺗﺼﺎدف ﻳﻪ ﻧﻮن ﺳﻨﮕﮏ دﺳﺘﺘﻮن ﺑﻮد ‪ .‬اﮔﺮ»‬
‫ﺁدرس ﻧﻮﻧﻮاﺋﯽ رو ﺑﺪﻳﻦ ﻣﯽ رم ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻮن ﻣﯽ ﮔﻴﺮم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻧﻮﻧﻮاﺋﯽ ﮐﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻴﺮم ﻣﯽ ﮔﻴﺮم‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﻮن رﻓﺖ و ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ هﻢ ﻣﺸﻐﻮل درﺳﺖ ﮐﺮدن ﭼﺎﺋﯽ»‬
‫«ﺷﺪ‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺁدم وﻗﺘﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﻧﻮازي هﻢ از ﻳﺎدش ﻣﯽ رﻩ‪.‬‬
‫_زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺸﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎ اﺟﺎزﻩ ﺗﻮن م رﺧﺺ ﻣﯽ ﺷﻴﻢ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ ﮐﺎوﻩ ﻧﻮن‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺁورد‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ _ ﺗﺮس ﻣﻦ هﻢ از هﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاي ﻣﺮﺧﺺ ﺑﺸﯽ ! ﺁﺧﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ‬
‫هﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮐﺴﯽ دﻳﮕﻪ اي رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اﺟﺎزﻩ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاد‪.‬‬
‫ﻼ ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ زﺣﻤﺖ ﺑﻴﻔﺘﻴﺪ‪.‬‬

‫_اﺻ ً‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﻧﻪ‪ ،‬ﺣﻖ داري‪ ،‬دﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪﻳﻦ‪ .‬ﺑﺮﻳﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻴﻦ اما ازت‬
‫ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯽ ‪ .‬هﺮ وﻗﺖ ﺑﻴﮑﺎر ﺷﺪي ﺳﺮي ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺰﻧﯽ ‪ .‬ﻣﯽ‬
‫ﺑﻴﻨﯽ ﮐﻪ‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎم و ﻣﻮﻧﺴﻢ اﻳﻦ ﻃﻼﺳﺖ ‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺗﻮﻗﻊ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ هﺮ روز ﺑﻪ‬
‫دﻳﺪﻧﻢ ﺑﻴﺎي‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ اﻳﻨﮑﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ ﺧﻴﻞ ﯼ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﺮدي وﻟﯽ هﺮ وﻗﺖ‬
‫ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﻴﺎ ﭘﻴﺸﻢ ‪ .‬ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ ﺷﻴﻨﻴﻢ و ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻴﻢ ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺮات ﮐﻤﯽ‬
‫درد دل ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻣﺎ ﭘﻴﺮ ﻣﺮد هﺎ ﮐﻤﯽ ﭘﺮ ﺣﺮف ﻣﯽ ﺷﻴﻢ‪ .‬روزﮔﺎرﻩ دﻳﮕﻪ!‬
‫ﺗﺎ ﭼﺎﻳﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺎوﻩ هﻢ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻮن ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﭼﺎﺋﯽ‪ ،‬از»‬
‫‪«.‬ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮﻳﻢ و از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون اوﻣﺪﻳﻢ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﯽ ﺁي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ؟‬
‫_ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ م‪ ،‬ﻣﯽ رم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮐﺎوﻩ ﻧﮑﻨﻪ از ﺧﻮﻧﻪ ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ و‬
‫ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ دﻳﺪﻳﻢ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ هﺎ ! ﺣﺮف دهﻦ ﺑﻪ دهﻦ ﻣﯽ ﮔﺮدﻩ و‬
‫ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻧﺎ اهﻞ ﻣﯽ رﺳﻪ ﻳﻪ وﻗﺖ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﯽ ﺧﺪاي ﻧﮑﺮدﻩ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ هﻮاي ﭼﻬﺎر ﺗﺎ‬
‫ﮐﺘﺎب ﺑﻼﻳﯽ ﭼﻴﺰي ﺳﺮ اﻳﻦ ﭘﻴﺮ ﻣﺮد ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﻣﯽ ﺁرﻩ ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺷﻮ داري ﻣﻨﻮ‬
‫ﺑﺮﺳﻮن ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ‪ ،‬دارم از ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﻣﻴﺮم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﯽ ﮔﻢ‪ .‬ﺗﻮ هﻢ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ‪.‬‬

‫_ﺑﻪ ﺟﺎن ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم راﺣﺖ ﺗﺮم‪.‬‬
‫ﺧﺴﺘﻪ رﺳﻴﺪم ﺧﻮﻧﻪ ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ دﻳﺪم ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﻓﮑﺮ ﻧﺎهﺎر»‬
‫ﺑﺎﺷﻢ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪم ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ‪ .‬اول ﻳﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻴﺎم‪.‬‬
‫ﺣﻤﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮي راﻩ ﭘﻠﻪ هﺎ ﺑﻮد ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻈﻮر از ﺣﻤﺎم ﻳﻪ اﺗﺎﻗﮏ ﻳﮏ ﻣﺘﺮ دو هﻔﺘﺎد‬
‫و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻧﺘﻴﻤﺘﺮ ﺑﺎ ﻳﮏ دوش ﺑﻮد ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻌﺪش ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﺎهﺎر اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻣﻮﮐﻮل ﺷﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﻋﺼﺮ‪.‬‬
‫دو ﺗﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ درﺳﺖ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺧﻮردم ‪ .‬ﻳﺎد ﺣﺮﻓﻬﺎي ﮐﺎوﻩ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭼﻮن ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻢ رادﻳﻮ روﺷﻦ ﮐﺮدم و هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ دراز ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدم ﮔﻮش‬
‫ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ ،‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﮓ زدن ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﮐﺎوﻩ س‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﯽ در رو‬
‫وا ﮐﺮدم دﻳﺪم ﻓﺮﻧﻮش ﭘﺸﺖ در اﻳﺴﺘﺎدﻩ و ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎ ًﻻ ﺁدرس ﻣﻦ ﺑﻮد‬
‫ﺗﻮ دﺳﺘﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺳﻼم ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ .‬ﻣﺰاﺣﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﺪم؟‬
‫_ﺳﻼم‪ .‬ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻄﻮرﻩ؟ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺘﯽ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﮐﻤﯽ دﺳﺖ دﺳﺖ ﮐﺮد ‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ دﻋﻮﺗﺶ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ﮐﻪ»‬
‫‪«:‬ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ ﻧﮑﺮدم ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﺳﺎل ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدم ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ‬
‫_ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﭼﺮا‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﺪاي ﻧﮑﺮدﻩ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاي ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﻴﻠﯽ‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫_ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺨﻴﺮ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺘﻴﺪ؟‬
‫_ﻧﺨﻴﺮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم‪ .‬داﺷﺘﻢ رادﻳﻮ ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬

‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﭼﻪ ﺧﻮب‪ .‬ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ هﺎي رادﻳﻮ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫_ﺑﻪ زﻳﺎدم ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬اﮔﻪ رادﻳﻮ ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن‬
‫ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﻘﻮل ﻣﻌﺮوف ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﻴﻨﯽ ﺑﯽ ﺑﯽ از ﺑﯽ ﭼﺎدري ﻳﻪ!‬
‫‪«:‬ﮐﻤﯽ ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﺮد و اﻧﮕﺎر روش رو ﺳﻔﺖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ»‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻴﻦ دﻋﻮﺗﻢ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن؟‬
‫‪«.‬ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم و از ﺟﻠﻮي در ﮐﻨﺎر رﻓﺘﻢ»‬
‫_ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻳﻪ اﺗﺎق دارم اﻧﺪازﻩ ﻳﻪ ﻗﻮﻃﯽ ﮐﺒﺮﻳﺖ!‬
‫ﭘﺸﺖ در ﮐﻔﺶ هﺎ ﺷﻮ در ﺁورد و اوﻣﺪ ﺗﻮ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎهﯽ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ»‬
‫‪«.‬ﮐﺮدن در و دﻳﻮار ﮐﺮد‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ اﺗﺎﻗﺘﻮن ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ‪.‬‬
‫‪«:‬ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﻧﮕﻪ دارم‪ .‬زدم زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ»‬
‫_ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽ‬
‫ﺧﻮرﻩ‪.‬‬
‫ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﮐﺠﺎي اﻳﻦ اﺗﺎق ﻗﺸﻨﮕﻪ؟‬
‫رﻓﺖ روي ﺗﻨﻬﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﮐﻴﻔﺶ رو ﮐﻨﺎري ﮔﺬاﺷﺖ و»‬
‫‪«:‬ﮔﻔﺖ‬
‫_او ًﻻ هﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺮﺗّﺒﻪ ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ زدﻩ اوﻣﺪم وﻟﯽ ﭘﻴﺪاس ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎ‬
‫ﻧﻈﻢ هﺴﺘﻴﺪ ‪ .‬ﺑﻌﺪش هﻢ ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ وﺳﺎﻳﻞ ﮐﻢ و ﺳﺎدﻩ اي دارﻳﺪ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻘﻪ اوﻧﻬﺎرو‬
‫ﭼﻴﺪﻳﺪ‪ .‬رﻧﮓ اﺗﺎق و ﭘﺮدﻩ هﺎ هﻢ ﺑﺎ هﻤﺪﻳﮕﻪ هﺎرﻣﻮﻧﯽ دارﻩ ‪ .‬روي ﻣﻴﺰﺗﻮن هﻢ ﺷﻠﻮغ و‬
‫ﺑﻬﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺟﺎﺋﯽ هﻢ ﮔﺮد و ﺧﺎك ﻧﺸﺴﺘﻪ‪.‬‬
‫_ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﻳﻨﻄﻮري ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﮐﺮدﻳﻦ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻣﮕﻪ ﻧﺎ اﻣﻴﺪ ﺑﻮدﻳﺪ؟‬
‫_ﺑﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎﺋﯽ رو ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﺗﻮ اﻳﻦ اﺗﺎق ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﻓﺮﻧﻮش_ اﺗﺎق ﻳﻪ ﭼﻬﺎر دﻳﻮارﻳﻪ ‪ .‬ﭼﻴﺰهﺎﺋﯽ ﮐﻪ دروﻧﺶ هﺴﺖ اون رو ﻗﺸﻨﮓ ﻳﺎ زﺷﺖ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫ﺣﺮف دو ﭘﻬﻠﻮﺋﯽ ﺑﻮد ‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ درﺳﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدم ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ از ﻧﮕﺎﻩ»‬
‫ﮐﺮدن ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻢ ‪ .‬اﻣﺮوز ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻗﺸﻨﮓ‪،‬‬
‫ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ‪ .‬ﻣﻮهﺎي ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪاي دﻟﻨﺸﻴﻦ‪ ،‬ﺣﺮﮐﺎت ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﺑﺎوﻗﺎر ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم‬
‫ﻣﻬﻤﺎت و ﺳﻼح زﻧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻦ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ‪ .‬ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮﺋﯽ ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‬
‫ﺁدم رو ﻳﺎد ﺟﻨﮕﻞ و ﺑﻬﺎر و ﺁﺑﺸﺎر و اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎزﻩ ﻣﺘﻮجﻩ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ‬
‫‪«.‬ﻳﻪ دارم ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‬
‫_ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ اﻻن ﭼﺎﺋﯽ دم ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺁﺑﺠﻮش ﺣﺎﺿﺮﻩ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﺧﻮﻧﺪﻳﺪ؟‬
‫_ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻣﻦ ﮐﺘﺎب ﺧﻮﻧﺪﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﺎ اﻳﻦ درس هﺎي زﻳﺎد و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﭼﻄﻮري وﻗﺖ ﮐﺮدﻳﺪ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﮐﺘﺎب‬
‫ﺑﺨﻮﻧﻴﺪ؟ ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ رﺗﺒﻪ اول ﮐﻼس رو دارﻳﺪ!‬
‫_ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎم‪ ،‬ﮐﺎري ام ﻧﺪارم و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﯽ ام در ﮐﺎرﻧﻴﺴﺖ ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﯽ ﺷﻴﻨﻢ و هﯽ‬
‫درس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش _ ﺁدم ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ اي هﺴﺘﻴﺪ ‪ .‬از اون ﺗﻴﭗ ﺁدﻣﻬﺎ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ رو‬
‫ﻣﻐﻠﻮب ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫_اﻳﻨﻄﻮري هﺎم ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ وﻗﺘﯽ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺟﻨﮓ رو ﺷﺮوع ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ‬
‫ﻧﺎ ﺧﻮاﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎهﺎش ﺟﻨﮕﻴﺪ و ﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﻦ اﺻﻮ ًﻻ اهﻞ ﺟﻨﺠﺎل و اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ وﻟﯽ ﺑﻌﻀﯽ هﺎم ﻳﻌﻨﯽ اﮐﺜﺮ ﺁدﻣﻬﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﯽ ﺷﻦ و ﺧﻮدﺷﻮن رو ﺗﻮ ﺳﺨﺘﯽ هﺎ‬
‫ول ﻣﯽ دن‪.‬‬
‫_ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻨﺠﻮن ﻧﺪارم‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮي اﺳﺘﮑﺎن ﭼﺎﺋﯽ ﺑﺮﻳﺰم ‪ .‬ﺑﺪﺗﻮن‬
‫ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺁد؟‬

‫‪«:‬ﻓﺮﻧﻮش ﻳﮑﯽ از اﺳﺘﮑﺎن هﺎ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ»‬
‫_ﻋﺠﻴﺒﻪ! اﻳﻨﺠﺎ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ از ﺗﻤﻴﺰي ﺑﺮق ﻣﯽ زﻧﻪ! ﺧﻮدﺗﻮن ﻇﺮﻓﻬﺎ رو ﻣﯽ ﺷﻮرﻳﺪ؟‬
‫_در ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎرهﺎ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻪ!!‬
‫‪«.‬هﺮ دو زدﻳﻢ زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ»‬
‫_ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﮐﺎرهﺎ ﻣﻮ ﺧﻮدم ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش _ درﺳﺘﻪ‪ ،‬اﻣﺎ از ﻳﮏ ﻣﺮد ﺑﻌﻴﺪﻩ ﮐﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺮﺗﺐ و ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻮي ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﻴﺰي و ﻣﺮﺗﺒّﯽ ﻣﻌﺮوﻓﻢ اﻣﺎ اﺗﺎق ﻣﻦ هﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻤﻴﺰي و ﻧﻈﺎﻓﺖ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ن ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻨﻈﻤﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ از ﻣﺎدرم اﻳﻨﺎ رو ﺑﻪ ارث ﺑﺮدم‬

‫_ﺁﺧﻪ ﻣﺎدرم ز ِ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺗﻮن ﻓﻮت ﮐﺮدن؟‬
‫_ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﻳﻪ ﺗﺼﺎدف ﺧﺎرج از ﺗﻬﺮان‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ هﻴﭻ ﻓﺎﻣﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰي ﻧﺪارﻳﺪ؟‬
‫_ﭼﺮا‪ ،‬ﻳﮑﯽ دو ﺗﺎ از اﻗﻮام هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎهﺎﺷﻮن راﺑﻄﻪ ﻧﺪارم ‪ .‬ﭼﺎﻳﯽ ﺗﻮن ﺳﺮد‬
‫ﻧﺸﻪ!‬
‫‪«.‬ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺪون ﺣﺮف و در ﺳﮑﻮت ﻣﺸﻐﻮل ﭼﺎي ﺧﻮردن ﺷﺪﻳﻢ»‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن اﻧﮕﺎر ﺷﻤﺎ رو ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺖ دارﻩ؟‬
‫_دوﺳﺘﺎن هﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ دارن‪ ،‬ﮐﺎوﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺷﻨﻴﺪم ﺷﻤﺎ ﻳﮑﯽ از ﮐﻠﻴﻪ هﺎﺗﻮن رو ﺑﻪ اﻳﺸﻮن دادﻳﺪ؟‬
‫‪«.‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم»‬
‫_ﺟﺎﻟﺒﻪ‪ ،‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﺟﻨﺲ ﻇﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺳﺎل اول داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﮐﺎوﻩ دﻋﻮاﺗﻮن ﺷﺪﻩ؟‬
‫_دﻋﻮا ﮐﻪ ﻧﻪ ‪ .‬ﺣﺮﻓﻤﻮن ﺷﺪ ‪ .‬ﺳﺮ ﮐﻼس ﻣﺮﺗﺐ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ‬
‫اﺳﺘﺎد درﺳﺖ درس ﺑﺪﻩ‪ ،‬ﺳﺮ هﻤﻴﻦ ﺑﺎ هﻢ ﺣﺮﻓﻤﻮن ﺷﺪ و هﻤﻴﻦ اﺧﺘﻼف ﺑﺎﻋﺚ دوﺳﺘﯽ‬

‫ﻣﻮن ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ از اون ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دﻳﮕﻪ ﺳﺮ ﮐﻼس ﺷﻠﻮع ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ؟‬
‫_ﭼﺮا‪ ،‬وﻟﯽ از اون ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﺸﻮﻧﺪﻣﺶ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم و ﻣﻮاﻇﺒﺸﻢ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺷﻨﻴﺪم ﺑﻌﺪ از دﻋﻮاﺗﻮن ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ داﻧﺸﮑﺪﻩ ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ و ﺷﻤﺎ رﻓﺘﻴﺪ ﺳﺮاﻏﺶ‬
‫_وﻗﺘﯽ دﻳﺪم داﻧﺸﮑﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺁد از دوﺳﺘﺎش ﺁدرس ﺷﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﺮا‬
‫ﻏﻴﺒﺖ ﮐﺮدﻩ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش _ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﺪ وﺿﻊ ﮐﻠﻴﻪ هﺎش ﺧﺮاﺑﻬﻮ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺛﺮوﺗﯽ ﮐﻪ دارن ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻦ‬
‫ﮐﺴﯽ رو ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻦ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﻬﺶ ﮐﻠﻴﻪ ﺑﺪﻩ و ﺑﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﺨﻮرﻩ و ﮔﺮوﻩ ﺧﻮﻧﯽ ﺷﻮن ﻳﮑﯽ‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‬
‫_ﺷﻤﺎ ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﻣﯽ دوﻧﻴﺪ ﭼﺮا از ﻣﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺧﻮدﺗﻮ ﺑﺸﻨﻮم ‪ .‬ﺑﺮام ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺠﻴﺒﻪ ﮐﻪ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﺑﺪﻧﺶ‬
‫رو ﺑﻪ ﮐﺴﯽ دﻳﮕﻪ اي ﺑﺪﻩ‪.‬‬
‫اوﻧﻬﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ هﻴﭽﯽ!‬
‫_ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺎ ارزش ﺗﺮ از اﻳﻦ ﮐﻪ ﻳﮏ اﻧﺴﺎن ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻴﺶ اداﻣﻪ ﺑﺪﻩ؟ ﻏﻴﺮ‬
‫از اون‪ ،‬ﻣﻦ دوﺳﺘﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﻋﻮﺿﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ اﻳﻨﻢ ﺣﺮﻓﻴﻪ‪ .‬راﺳﺘﯽ ﺗﻌﻄﻴﻼت رو ﭼﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ؟‬
‫_راﺳﺘﺶ اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﮐﺎري ﻧﺪارم‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺳﺮي رﻓﺘﻢ ﺟﺰاﻳﺮ هﺎواﺋﯽ!‬
‫‪«:‬ﺑﻌﺪ ﺧﻮدم ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ»‬
‫_ﭼﮑﺎر دارم ﺑﮑﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻤﺮﮔﻢ ﺗﻮ هﻤﻴﻦ اﺗﺎق دﻳﮕﻪ ! ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ دﻳﮕﻪ ﺑﺮاﺗﻮن‬
‫ﺑﺮﻳﺰم؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻧﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮل ﺑﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﻳﻪ ﺷﺐ ﺗﺸﺮﻳﻒ‬
‫ﺑﻴﺎرﻳﺪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ‬
‫_ﭼﺸﻢ‪ ،‬اﻧﺸﺎاﷲ در ﻓﺮﺻﺖ هﺎي ﺑﻌﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎزم اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎم‪.‬‬
‫اوﻣﺪم ﺑﮕﻢ از ﺧﺪاﻣﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ هﺮ روز ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎرﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ اﻣﺎ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺧﻮردم»‬
‫‪«:‬و ﮔﻔﺘﻢ‬
‫_اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻴﺰي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬وﺟﻮد ﻧﺪارﻩ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ اﻳﻦ رو اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻢ!!‬
‫_هﺮ ﻃﻮر ﻣﻴﻞ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﻢ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎرﻳﺪ‪.‬‬
‫‪«.‬ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮐﻴﻔﺶ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻄﺮف در رﻓﺖ و ﮐﻔﺸﻬﺎﺷﻮ ﭘﻮﺷﻴﺪ»‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﭘﺲ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺧﺪاﻧﮕﻬﺪار!‬
‫_ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ روﺳﺮي ﺗﻮن رو ﺑﺪ س رﺗﻮن ﮐﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻮ هﺎﺗﻮن از ﭘﺸﺖ اوﻣﺪﻩ‬
‫ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻮي ﺑﻠﻨﺪ هﻤﻴﻨﻪ‪.‬‬
‫‪«.‬روﺳﺮﻳﺶ رو درﺳﺖ ﮐﺮد و ﺑﻴﺮون رﻓﺖ»‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ دوﺑﺎرﻩ ﺧﺪاﻧﮕﻬﺪار و ﻣﻤﻨﻮن!‬
‫_ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻣﻴﻮﻩ و ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاﻧﮕﻬﺪار!‬
‫_ﺧﺪا ﺑﻬﻤﺮاهﺘﻮن‪ .‬ﺳﻼم ﺧﺪﻣﺖ ﺟﻨﺎب ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﺮﺳﻮﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺧﺪاوﻧﺪ»‬
‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو در ﺧﻠﻘﺖ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﺤﺪ ﮐﻤﺎل رﺳﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ و‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد‪ ،‬ﻋﻴﻨﮑﺶ رو زد ﮐﻪ ﭼﻘﺪر هﻢ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ اوﻣﺪ ‪ .‬در اون ﻟﺤﻈﻪ‬
‫ﺗﻮي دﻟﻢ از ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﻳﻪ ﻣﺮد ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮدم!‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺮام دﺳﺖ ﺗﮑﻮن داد ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺎ دﺳﺖ دادم و‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺴﺮﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و رﻓﺖ ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﻳﮕﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ رو‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺶ‪ ،‬ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ و ﺣﻮ اس و هﻮش و ﻓﮑ ِﺮ ﻣﻦ رو هﻢ ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮدش ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﮐﻪ اﺳﺘﮑﺎن هﺎ رو ﺑﺸﻮرم ‪ .‬وﻗﺘﯽ اﺳﺘﮑﺎن ﻓﺮﻧﻮش رو‬
‫دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ دﻟﻢ ﻧﻴﻮﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺸﻮرﻣﺶ ! ﺑﺮدم و ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ هﻤﻮﻧﻄﻮري ﺗﻮي ﮐُﻤﺪ‬
‫ﻇﺮﻓﻬﺎ! ﻳﺎدﮔﺎري ﮐﺴﯽ ﮐﻪ هﻔﺘﺼﺪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺧﺘﻼف داﺷﺖ!!‬
‫ﺗﺎزﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ دوﺑﺎرﻩ در زدﻧﺪ ‪ .‬اﻧﮕﺎر اﻣﺮوز در رﺣﻤﺖ روي ﻣﻦ ﺑﺎز ﺷﺪﻩ‬
‫‪«.‬ﺑﻮد_‪ .‬از ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ ،‬ﮐﺎوﻩ ﺑﻮد‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﺳﻼم ﭼﻠّﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﮐﻮي دوﺳﺘﯽ ! ﮐﯽ اﻳﻦ اﺗﺎق رو ول ﻣﯽ ﮐﻨﯽ و وارد اﺟﺘﻤﺎع‬
‫ﻣﯽ ﺷﯽ؟! ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ! ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﻪ! ﺑﻮي ﺟﻮي ﻣﻮﻟﻴﺎن ﺁﻳﺪ هﻤﯽ!‬
‫اﻳﻦ ﻋﻄﺮ دل اﻧﮕﻴﺰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎ م ﻣﯽ رﺳﻪ رو ﺑﺎد ﺻﺒﺎ داﺧﻞ اﺗﺎق ﺁوردﻩ ﻳﺎ ﻣﻬﻤﻮن‬
‫داﺷﺘﯽ؟!‬
‫هﺮ ﭼﻨﺪ ﭼﺸﻤﻢ از ﺗﻮ ﺁب ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﻩ وﻟﯽ اﻧﮕﺎر اﻳﻦ ﺑﻮي ﻋﻄﺮ واﻗﻌﯽ ﻳﻪ و ﻣﻨﺸﺎء‬
‫ش ﺗﻮ هﻤﻴﻦ اﺗﺎﻗﻪ ! راﺳﺖ ﺑﮕﻮ زود ﺗﻨﺪ ﺳﺮﻳﻊ‪ ،‬ﻣﻘﺘﻮل ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ! ﻃﺮف رو ﮐﺠﺎ ﻗﺎﻳﻢ‬
‫ﮐﺮدي؟‬
‫_ﭼﺮت و ﭘﺮت هﺎت ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻧﻮ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻳﺲ‬
‫_ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪«.‬ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﮔﺸﺎد ﺷﺪ»‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻪ ﺑﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﮕﻮﺋﻴﻢ ﺑﺪ و ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﻧﺎ ﺣﻖ ﻧﮑﻨﻴﻢ! ازت ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﺮد؟‬
‫_ﺁرﻩ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎش اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮام ﺷﺎل و اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺁوردﻩ ﺑﻮدن‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺗﻮ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟‬
‫_رﺿﺎﻳﺖ ﻧﺪادم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ وﻗﺖ ﺷﻮهﺮ ﮐﺮدﻧﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ از ﺑﺲ ﮐﻪ ﺧﺮي! ﺣﺎﻻ ﺟﺪي ﺑﺮاي ﭼﯽ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدن؟‬
‫_ﺧﺐ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺗﺸﮑﺮ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺁدم ﺑﯽ ادب‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﺗﺸﮑﺮش درﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر ﮐﺪوم ﺣﺮﻓﻬﺎس؟!‬
‫_ﺧﻔﻪ ﺷﯽ ﮐﺎوﻩ ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﺮاي ﭼﯽ رﻓﺘﯽ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺑﻪ اﻳﻦ دﺧﺘﺮﻩ دوﺳﺖ‬
‫ﻣﺎدرت ﮔﻔﺘﯽ؟ اوﻧﻢ رﻓﺘﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺘﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺗﻨﻬﺎ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد؟‬
‫_ﺁرﻩ‪ ،‬ﺟﻮاب ﻣﻦ رو ﻧﺪادي‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ هﻤﻪ ش رو ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻧﺼﻔﺶ رو ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻧﺼﻔﺶ رو ﻣﺎدرم‬
‫_ﺁﺧﻪ ﺁدم ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺑﻪ هﻤﻪ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﮔﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺁﺧﻪ اون دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ و ﻣﺎدرش هﻤﻪ ﮐﺲ ﻧﻴﺴﺘﻦ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻧﻴﺴﺘﻦ‪ .‬ﺧﺎﻟﻪ‬
‫ام و دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ام ان‪.‬‬
‫_ﺟﺪي! ﻳﻌﻨﯽ ﻓﺮﻧﻮش دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻮﺋﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺁرﻩ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ام هﻢ ﮐﻠﯽ از ﺗﻮ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدﻩ ‪ .‬ﻧﮕﻔﺘﯽ ﻓﺮﻧﻮش ﭼﯽ هﺎ ﻣﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ؟‬
‫_ﺑﺎﺑﺎ دﻩ دﻗﻴﻘﻪ ﻧﺸﺴﺖ ورﻓﺖ واﻟﺴﻼم‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اوﻣﺪم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺮﻳﻢ ﺷﻤﺎل‪.‬‬
‫_ﭼﻄﻮر ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﺤﺒﺘﺖ ﻗﻠﻨﺒﻪ ﺷﺪﻩ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر ﺷﻤﺎل ﻣﺮدﻩ‪ ،‬اوﻣﺪم ﺗﺮو ﺑﺒﺮم ﺟﺎش ﮐﺎر‬
‫ﮐﻨﯽ!‬
‫_ﻣﻦ ﺗﻮي ﺣﻤﻮم ﺧﻮدم رو ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ درﺳﺖ ﺑﺸﻮرم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدﻩ هﺎي‬
‫ﻣﺮدم!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭘﺎﺷﻮ ﮐﺎرهﺎ ﺗﻮ ﺑﮑﻦ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫_ﺗﻮ اﻳﻦ هﻮا؟ ﺑﻪ ﺳﺮت زدﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎدرم رو ﺑﺒﺮم وﻳﻼي ﺷﻤﺎل ‪ .‬هﻮس ﮐﺮدﻩ ﭼﻨﺪ روزي ﺑﺮﻩ ﺷﻤﺎل‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﺗﻮ هﻢ ﺑﻴﺎي‪ ،‬ﭼﻨﺪ روزي ﺑﺎ هﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫_اﮔﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﯽ‪ ،‬ﻣﯽ اوﻣﺪم‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﻠﻮي ﻣﺎدرت ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺁﺧﻪ ﺑﻮف ﮐﻮر؛ ﻣﺎدر و ﭘﺪر ﻣﻦ از ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮان ﻣﺮﺗﺐ ﺗﻮ رو ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬اون وﻗﺖ‬
‫ن ﭘﺴﺮﺷﻮن رو ﻧﺠﺎت دادي و‬

‫ﺗﻮ ازﺷﻮن دوري ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟! ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻧﺎﺳﻼﻣﺘﯽ ﺗﻮ ﺟﻮ ِ‬
‫ﻦ ﭘﺴﺮﺷﻮﻧﻪ!‬
‫ﻦ ﺗﻮ ﺗﻮ ﺗ ِ‬
‫ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ از ﺗ ِ‬
‫_د! رﻓﺘﯽ هﻤﻴﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ات زدي‪ ،‬اوﻧﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ‬
‫اﻣﺮوز هﯽ از ﻣﻦ ﺳﺆال ﺟﻮاب ﻣﯽ ﮐﺮد!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺁي ﺑﺮﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ ﺁدم ﻟﺠﺒﺎز؟‬
‫ﺣﺎﻻ ﮐﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ؟ » ﮔﺎوﻩ « _ ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﺁم ﺁﻗﺎ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻪ درك ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﯽ اوﻣﺪي ﭼﻨﺪ روزي ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮش ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻳﻪ ﺑﺎدي‬
‫هﻢ ﺑﻪ اون ﮐﻠّﻪ ﭘﻮﮐﺖ ﻣﯽ ﺧﻮرد‪ ،‬در هﺮ ﺣﺎل ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﻴﺎ‪.‬‬
‫_از ﺗﻌﺎرﻓﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﺒﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮش ﺑﮕﺬرﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ راﺳﺘﺶ ﻣﻦ هﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﺑﺮم‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﺮت ﮐﻨﻢ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺮﻳﻢ ! ﺣﺎﻻ ﮐﻪ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺁي ﻣﻦ هﻢ دو روزﻩ ﻣﯽ رم و ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدم ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي از اوﻧﺠﺎ ﺑﺮات‬
‫ﺑﻴﺎرم‪.‬‬
‫_ﺟﺰ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺧﻴﺮ‪.‬‬
‫ن ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻟﯽ ﭼﻴﺰي ﻻزم ﻧﺪاري؟‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻬﺰاد‪ ،‬ﺟﺎ ِ‬
‫ي ﻃﻼ و ﺟﻮاهﺮﻩ! ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪.‬‬

‫_ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬دوﻟﺘﯽ ﺳﺮت ﺧﺰاﻧﻪ ﻣﻤﻠّﻮ از ﺳﮑ ّﻪ هﺎ ِ‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﯽ رﻓﺖ وﻗﺮار ﺷﺪ دو روز دﻳﮕﻪ ﺑﺮﮔﺮدﻩ‪ ،‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺗﺎ دﻳﺪم»‬
‫س ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﮐﺮدم و دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ ﻣﯽ رﻩ ﺷﻤﺎل و ﺗﺎ دو روز دﻳﮕﻪ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮدﻩ‪ ،‬اﺣﺴﺎ ِ‬
‫رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻳﻪ ﮐﺘﺎ ب ﺑﺮدارم و ﺳﺮم رو ﺑﺎهﺎش ﮔﺮم ﮐﻨﻢ ﮐﻪ دوﺑﺎرﻩ در زدﻧﺪ ‪ .‬از ﭘﻨﺠﺮﻩ‬
‫‪«.‬ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﻪ ﻣﺮد ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺑﻮد! در رو وا ﮐﺮدم‬
‫_ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ؟‬

‫_ﻣﻨﺰل ﺁﻗﺎي ﺑﻬﺰاد ﻓﺮهﻨﮓ؟‬
‫_ﺑﻠﻪ ﺧﻮدم هﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ!‬
‫_ﻳﻪ ﺑﺴﺘﻪ دارﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن رو ﻳﻪ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‬
‫‪«.‬ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‪ ،‬ﻳﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﺰرگ ﺑﻮد»‬
‫_ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ‪.‬‬
‫_ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺑﻨﺎم ﺳﺘﺎﻳﺶ اﻳﻦ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن رو ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ و اﻳﻦ ﺁدرس رو دادن ﮐﻪ ﺑﻴﺎرﻳﻤﺶ‪.‬‬
‫ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻟﻄﻔ ًﺎ اﻳﻨﺠﺎ رو اﻣﻀﺎ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫_ﺁﻗﺎ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ اﻳﻦ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن و ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻴﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫_ﻣﮕﻪ ﺁدرس درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫_ﺁدرس درﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺁدﻣﺶ رو اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫درو ﺑﺴﺘﻢ و اوﻣﺪم ﺗﻮ اﺗﺎق‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺧﻮرد‪ .‬از ﻏﺼﻪ و ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ»‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ زﺑﻮﻧﻢ ﺑﻴﺨﻮدي ﺑﭽﺮﺧﻪ و ﺟﻠﻮي ﻓﺮﻧﻮش ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﺪارم‬
‫ي اون ﺳﻮء ﺗﻔﺎهﻢ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ اﻳﻦ ﺣﺮف رو زدم ﮐﻪ اوﻧﻢ ﺑﺮﻩ ب رام‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮا ِ‬
‫ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﺨﺮﻩ‪.‬‬
‫ﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ‬
‫از ﺧﻮدم ﺑﺪم اوﻣﺪ ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮم رو ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ دﻳﻮار‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘ ِ‬
‫دارم‪.‬‬
‫دﻳﺪم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻤﻮﻧﻢ‪ .‬ﻟﺒﺎﺳﻤﻮ ﭘﻮﺷﻴﺪم و زدم از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ي ﭘﻮﻟﺪار داﺷﺘﻢ ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻦ هﻢ ﺣﺴﺎب ﺑﺎﻧﮑﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻳﻪ ﻳﮏ‬

‫اﮔﻪ ﻣﻦ هﻢ ﻳﻪ ﺑﺎﺑﺎ ِ‬
‫و ﺻﺪ ﺗﺎ ﺻﻔﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻦ هﻢ ﻳﻪ ﺑﺎﺑﺎي ﭘﻮﻟﺪار داﺷﺘﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻦ هﻢ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ‬
‫هﺰار ﻃﺒﻘﻪ داﺷﺘﻢ‪ ،‬اﮔﻪ ﻣﻨﻢ ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺪل ‪ 2020‬داﺷﺘﻢ‪ ،‬اﮔﻪ ﻣﻦ هﻢ ﻳﻪ وﻳﻼي ﺻﺪ‬
‫هﺰار ﻣﺘﺮي ﺗﻮ ﺷﻤﺎل داﺷﺘﻢ‪ ،‬اﮔﻪ ﻣﻦ هﻢ ﻳﻪ هﻠﯽ ﮐﻮﭘﺘﺮ داﺷﺘﻢ ﻳﻌﻨﯽ ﻳﻪ ﭼﺮخ ﺑﺎل‬
‫داﺷﺘﻢ‪ ،‬دﻳﮕﻪ اﻳﻦ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮام ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺗﺤﻔﻪ ﻧﻤﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ و اﺣﺴﺎﺳﻢ و ﻗﻠﺐ و دل و رودﻩ و ﻣﻌﺪﻩ م و ﮐﺒﺪ و ﻃﺤﺎﻟﻢ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ‬

‫ﻓﺤﺶ دادم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪش هﻢ ﺣﻮاﺳﻤﻮ دادم ﺑﻪ ﭼﻴﺰهﺎي دﻳﮕﻪ ‪ .‬ﺑﺮف ﺁروم ﺁروم ﻣﯽ ﺑﺎرﻳﺪ‪ .‬ﻧﻢ ﻧﻢ راﻩ ﻣﯽ‬
‫رﻓﺘﻢ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ در و دﻳﻮار ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ هﻴﭽﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫ي د ِر ﺧﻮﻧﻪ ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ دﻳﺪم ‪ .‬ﮐﻤﯽ دﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ راﻩ رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺧﻮدم رو ﺟﻠﻮ ِ‬
‫دﺳﺖ ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﺑﺰﻧﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬هﺮ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم دﻳﺪم روم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ‪ .‬هﻤﻮن ﭘﺸﺖ در‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫هﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮدم ﮐﺰ ﮐﺮدم ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ‪ .‬ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو دﺳﺘﻬﺎم ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮدم‬
‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪم‪ .‬ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم ﭼﻄﻮر ﺷﺪ اوﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ! ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اوﻣﺪم ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟‬
‫هﺮ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺎم ﭘﻴﺶ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫هﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﺸﻴﻨﻢ ‪ .‬ﺑﺮف روي ﺳﺮم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬دﺳﺘﺎم ﮔﺰﮔﺰ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻳﺎد‬
‫روزي اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﺟﺎدﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ‬
‫ﺟﺴﺪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﮐﻪ روش ﻳﻪ ﭘﺎرﭼﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدن ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم ‪ .‬هﻤﻮن ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ‬
‫اون روز داﺷﺘﻢ‪ ،‬اﻻن ﮔﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدن ‪ .‬ﺑﺪ هﻢ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم‪ ،‬ﺳﺎﻟﻬﺎ از ﺁﺧﺮﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ اي ﮐﻪ ﮐﺮدم ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎش ﮐﺎوﻩ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬ﮐﺎش ﺣﺮﻓﺸﻮ ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮد م و ﺑﺎهﺎش ﻣﯽ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮن ﺗﻮي رﮔﻬﺎم داﺷﺖ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﮓ از اون ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﻮن ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ اوﻣﺪن و ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻳﮏ ﻣﺘﺮي ﮐﻪ‬
‫رﺳﻴﺪن‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎدن و ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدن‪ .‬ﻳﮑﯽ ﺷﻮن ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ‪ ،‬ﻣﻦ رو ﺑﻮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ رﻓﺖ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺑﻘﻴﻪ و راهﺸﻮن رو ﮔﺮﻓﺘﻦ و رﻓﺘﻦ ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺮﻳﻦ اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻴﺶ از ﻣﺎ‬
‫ﺳﮕﯽ ﺗﺮﻩ!‬
‫راﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﺪوم دﻳﻮوﻧﻪ اي ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﺮف و ﺳﻮز و ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﮐﻨﺎر د ِر ﻳﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ﭼﻤﺒﺎﺗﻪ ﻣﯽ زد و ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ!‬

‫دﺳﺘﻬﺎ ﻣﻮ ﺗﮑﻮن دادم ﮐﻪ ﺧﻮن ﺗﻮش ﺑﺤﺮﮐﺖ در ﺑﻴﺎد ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون ﻣﻮﻗﻊ در دﻟﻢ از‬
‫ﺧﺪا ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﻳﮑﺪﻓﻌﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ از ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ﺁروم ﺳﺮم رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم و ﺑﻬﺶ ﺳﻼم ﮐﺮدم‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺑﻬﺰاد‪ ،‬ﺗﻮﺋﯽ ﭘﺴﺮم ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ! از ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﻳﻨﺠﺎﺋﯽ ﮐﻪ اﻳﻨﻘﺪر‬
‫ﺑﺮف روت ﻧﺸﺴﺘﻪ؟ ! ﭼﺮا در ﻧﺰدي؟ دﻳﺪم اﻳﻦ زﺑﻮن ﺑﺴﺘﻪ ﻃﻼ اوﻣﺪﻩ ﭘﺸﺖ در رو ﺑﻮ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻪ! ﭘﺎﺷﻮ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ‪ .‬ا داري ﻳﺦ ﻣﯽ ﺑﻨﺪي!‬
‫ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و هﻤﺮاﻩ ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﮔﻮش»‬
‫ﻃﻼ ﮐﺸﻴﺪم ﮐﻪ ﺟﻠﻮ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد و ﻣﻨﻮ ﺑﻮ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪ .‬اﻧﮕﺎر اﻳﻦ ﺣﻴﻮون ﻓﮑﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدﻩ ! اﮔﺮ‬
‫ﭘﺸﺖ در ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﭼﻴﮑﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﻣﯽ ﮐﺮدم؟!‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎدﻩ؟‬
‫_ﻧﺨﻴﺮ‪ ،‬ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻊ اوﻣﺪم‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ازت ﺑﻮي ﻏﻢ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﻢ ﻣﯽ رﺳﻪ! دﻧﻴﺎ ﺑﻬﺖ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺁرﻩ؟‬
‫وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺷﺪﻳﻢ وﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ ﻣﻦ رو ﺑﺮد ﺟﻠﻮي ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ ﮐﻪ روﺷﻦ ﺑﻮد‪» ،‬‬
‫ﺦ دﻟﻢ رو هﻢ ﺁب ﮐﺮد ! ﭼﺎﺋﯽ ﺑﻪ‬

‫ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮﻣﺎي دﻟﭽﺴﺐ ﺁﺗﻴﺶ‪ ،‬ﻳﺦ هﺎ ﻣﻮ ﺁب ﮐﺮد ! ﻳ ِ‬
‫ي رﮔﻬﺎم رﻳﺨﺖ‬
‫‪«.‬ﻣﻮﻗﻌﯽ هﻢ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺁورد‪ ،‬ﮔﺮﻣﯽ ﺗﻮ ِ‬
‫_از ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪم ﺑﻴﺮون ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻂ ور ﻳﻪ دﻓﻌﻪ دﻳﺪم ﭘﺸﺖ در اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﻴﺪم در ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﭼﺮا؟ ﺧﻮدم ازت ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻴﺎي ﭘﻴﺸﻢ!‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ و از ﺟﺎﻳﯽ‪ ،‬ﺑﺮام ﻧﻮن و ﭘﻨﻴﺮ و ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﯽ ﺁورد و ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺑﺨﻮر‪ ،‬ﻧﺎﻗﺎﺑﻠﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ هﻤﻴﻦ رو ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ دارم‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‬
‫_دﺳﺘﺘﻮن درد ﻧﮑﻨﻪ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﻋﺎﻟﻴﻪ‪.‬‬
‫‪«:‬ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ»‬
‫_ﻣﯽ ﺧﻮام ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ اﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﺮ ﺑﺨﻮرﻩ‪.‬‬

‫_ﺷﻤﺎ ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﻴﺎرﻳﺪ‪ ،‬ﺟﺎي ﭘﺪر ﻣﻦ هﺴﺘﻴﻦ ‪ .‬هﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ دﻟﺘﻮن هﺴﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ اﮔﻪ ﻣﺸﮑﻠﺖ ﺑﺎ ﭘﻮل ﺣﻞ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ ،‬ﺑﺮو ﻳﮑﯽ از اون ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو‬
‫وردار و ﺑﺒﺮ و ﺑﻔﺮوش و ﺳﺮو ﺳﺎﻣﻮﻧﯽ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻴﺖ ﺑﺪﻩ ‪ .‬ﺑﻪ درد ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺨﻮرد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﯽ ﺗﻮ وا ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮔﺮﻩ اي از زﻧﺪﮔ ِ‬
‫ي ﻗﺪﻳﻤﯽ و ﺧﻄﯽ ﮐﻤﻴﺎب»‬

‫ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﻗﺪﻳﻤﯽ اﺗﺎق ﮐﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ِ‬
‫‪«:‬ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻼ ﺑﺮاي ﭼﯽ اوﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ! اﻧﮕﺎر ﻳﮑﯽ ﻣﻨﻮ‬

‫_دﻧﺒﺎل ﻣﺎ ِل دﻧﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﻮﻣﺪم ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﺻ ً‬
‫ﺁورد اﻳﻨﺠﺎ!‬
‫ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ ،‬ﮐﻮر ﺷﻪ ﮐﺎﺳﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺮي ﺷﻮ »‪ :‬هﺪاﻳﺖ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ»‬
‫ﻧﺸﻨﺎﺳﻪ!‬
‫ي ﻳﻪ ﮔﻨﺠﻪ و ﺣﺪود ﭘﻨﺞ ﺷﺶ دﻗﻴﻘﻪ واﺳﺘﺎد ! ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم اوﻧﺠﺎ ﭼﻴﮑﺎر»‬

‫ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﺟﻠﻮ ِ‬
‫دارﻩ؟! ﺑﻌﺪ د ِر ﮔﻨﺠﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ اي هﻢ هﻤﻴﻦ‬
‫ﻃﻮر ﮔﺬﺷﺖ ‪ .‬ﺑﻌﺪ دس ت ﮐﺮد و ﻳﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﮐﻪ روش ﻳﻪ ﺑﻨﺪ اﻧﮕﺸﺖ ﺧﺎك ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫در ﺁورد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻳﻪ ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻮد!‬
‫ﻦ ﻗﺪﻳﻤﯽ و رﻧﮓ و رو‬

‫ﺑﺎ ﺁﺳﺘﻴﻨﺶ ﺧﺎك روي ﺟﻌﺒﻪ رو ﭘﺎك ﮐﺮد و از ﺗﻮش ﻳﻪ وﻳﻠ ِ‬
‫رﻓﺘﻪ رو ﺑﻴﺮون ﺁورد و ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮش رو زﻣﻴﻦ ‪ .‬ﺑﺎزم ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮد ‪ .‬ﺑﺎزم‬
‫اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎش اوﻣﺪ! ﺑﺮام ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ ﻓﻮت ﺑﻬﺶ ﮐﺮد و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﻮﮐﺶ‬
‫!«ﻃﻠﺴﻢ ﺷﮑﺴﺖ «‪ :‬زد و رو ﺑﻪ وﻳﻠﻦ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﺑﻪ زدن ﮐﺮد ‪ .‬ﺻﺪاي ﮔﺮﻳﻪ ﺳﺎز ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ! ﻧﺎﻟﻪ هﺎﻳﯽ اﻳﻦ ﺳﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ ﻏﻢ‬
‫ﺧﻮدم رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم ! هﺮ ﺁرﺷﻪ اي ﮐﻪ روي ﺳﻴﻢ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺻﺪ ورق ﺧﺎﻃﺮﻩ از‬
‫ﮐﺘﺎب ﺗﻠﺦ زﻧﺪﮔﯽ رو ﺑﺮام ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ!‬
‫هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﮔﻠﻪ هﺎي ﺳﺎز ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎد از زوزﻩ اﻓﺘﺎد ! ﺻﺪاي ﻗُﻞ ﻗُﻞ ﺳﻤﺎور ﺧﺎﻣﻮش‬

‫ﺷﺪ! ﭼﺸﻤﻬﺎم رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم وﺑﻪ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدم! از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺟﺪا ﺷﺪم و‬
‫اﻧﮕﺎر روي اﺑﺮهﺎ راﻩ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ! ﺣﺎ ِل ﺧﻮدم رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪم! ﻳﻪ ﻣﺎﻩ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻳﻪ ﺳﺎل‬
‫ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬دﻩ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﻪ وﻗﺖ ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮ ﺑﺎز ﮐﺮدم ﮐﻪ هﺪاﻳﺖ وﻳﻠﻦ‬
‫رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو زﻣﻴﻦ‪ .‬ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫_دﺳﺘﺘﻮن درد ﻧﮑﻨﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﺧﻮن ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد اﻳﻦ ﺳﺎز! اﻳﻦ ﭘﻨﺠﻪ هﺎ رو ﺑﺎﻳﺪ ﻃﻼ ﮔﺮﻓﺖ!‬
‫‪«:‬ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ وﻳﻠﻦ ﮐﺮد و ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ»‬
‫_ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﺳﺎز زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮد و ﻗﻔﻞ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎش ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد ! ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺗﻮ‬
‫ﺁزادش ﮐﺮدم!‬
‫ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺑﺮات ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺠﻴﺒﻪ هﺎن؟ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻣﯽ ﮔﯽ اﻳﻦ ﺛﺮوت و ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯽ ﭼﻴﻪ و‬
‫اﻳﻦ ﻧﻮن و ﭘﻨﻴﺮ ﭼﻴﻪ؟!‬
‫اﻳﻦ ﺳﺎز زدن ﭼﻴﻪ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﭼﻴﻪ؟ ! ﺷﺎﻳﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ از اون ﺁدﻣﻬﺎي ﺧﺴﻴﺲ م ﮐﻪ‬
‫ﺑﺨﻮدﺷﻮن هﻢ روا ﻧﺪارن؟‬
‫_ﻣﻦ هﻴﭽﻮﻗﺖ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﻓﮑﺮي ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ اﮔﺮ ﺧﺴﻴﺲ ﺑﻮدﻳﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ‬
‫دﻟﺘﻮن راﺿﯽ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﺗﻮن ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاهﻴﻦ ﻳﮑﯽ از‬
‫اوﻧﻬﺎ رو هﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺑﺎزم ﻣﯽ ﮔﻢ‪ ،‬هﺮ ﮐﺪوم رو ﮐﻪ دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد ور دار ﺑﺒﺮ ﺑﻔﺮوش ‪ .‬اﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽ‬
‫ﮔﻢ ﺗﻌﺎرف ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از ﺗﻪ دل ﻣﯽ ﮔﻢ‬
‫_ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬وﻟﯽ درﺳﺖ ﮔﻔﺘﻴﺪ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ روﺣﯽ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ‬
‫هﺪاﻳﺖ رﻓﺖ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺗﮑﻴﻪ ﺷﻮ ﺑﻪ ﻳﻪ ﻣﺨﺪﻩ داد و ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﮐﺮد و»‬
‫‪«:‬ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‬
‫_اﻳﻦ اﺗﺎق ﺗﻤﻮﻣﺶ ﺁﻳﻨﻪ ﮐﺎري ﻳﻪ اوﻧﻢ ﻗﺪﻳﻤﯽ ‪ .‬اﺗﺎق ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺘﺮي هﺴﺖ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺣﺴﺎب‬
‫ﮐﻦ ﮐﻪ در و دﻳﻮارش ﭼﻘﺪر ﻣﺴﺎﺣﺖ دارﻩ؟ ! اﺳﺘﺎد ﺁﻳﻨﻪ ﮐﺎر‪ ،‬اﻳﻦ دﻳﻮارهﺎ رو ﺑﺎ ﺗﻴﮑﻪ‬
‫هﺎي ﮐﻮﭼﻴﮏ ﺁﻳﻨﻪ درﺳﺖ ﮐﺮدﻩ ‪ .‬ﻗﻄﻌﺎت ﺁﻳﻨﻪ‪ ،‬از ﺑﺲ رﻳﺰ و ﮐﻮﭼﻴﮏ هﺴﺘﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ‬
‫ﺷﻤﺮدﺷﻮن‪.‬‬
‫ﺗﻴﮑﻪ ﺗﻴﮑﻪ اﻳﻨﻬﺎرو ﮐﻨﺎر هﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﻧﻘﺶ زدﻩ ﺗﺎ اﻳﻦ اﺗﺎق ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻮرت در اوﻣﺪﻩ‪.‬‬
‫اﮔﺮ هﺮ ﮐﺪوم از اﻳﻦ ﺁﻳﻨﻪ هﺎي ﮐﻮﭼﻴﮏ ﻧﺒﺎﺷﻦ‪ ،‬ﺟﺎﺷﻮن ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ و ﻧﻘﺶ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮرﻩ‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ هﻢ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺗﺎﻗﻪ ! ﺗﮏ ﺗﮏ اﻳﻦ ﻗﻄﻌﺎت رﻳﺰ ﺁﻳﻨﻪ اون رو درﺳﺖ‬
‫ﮐﺮدن‪ .‬ﺑﺮاي هﻤﻴﻦ هﻢ وﻗﺘﯽ ﺧﻮدم رو ﺗﻮش ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻬﺮﻩ م ﺻﺪ ﺗﻴﮑﻪ ﻧﺸﻮن‬
‫دادﻩ ﻣﯽ ﺷﻪ! ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﺻﻮرت زﺧﻤﯽ!‬
‫ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ هﺮ ﮐﺪوم از ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﺤﮑﻮم هﺴﺘﻴﻢ ‪ .‬ﺗﻮ هﻢ اﻧﮕﺎر ﻣﺤﮑﻮﻣﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﻣﻦ رو ﺑﺸﻨﻮي ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮات از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﻩ از ﺟﺎﺋﯽ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺗﻘﺮﻳﻨ ًﺎ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ در ﺣﺪ ﺳﻦ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮﯼ ﻳﻪ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ ﻳﺎدم ﻣﯽ ﺁد ﭼﺸﻢ ﺑﺎز‬
‫ﮐﺮدم و اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻼ ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻧﺪﻳﺪم ﺷﻮن ﮐﻪ ﻳﺎدم ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﮐﻪ اﺻ ً‬
‫ﮐﺴﯽ هﻢ ﻧﺒﻮدﻩ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ اوﻧﻬﺎ ﮐﯽ ﺑﻮدن و ﭼﯽ ﺷﺪن‪.‬‬
‫ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻳﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﮐﻬﻨﻪ و درب و داﻏﻮن ﺑﻮد ﮐﻪ هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻳﻢ ﺳﻘﻒ ﻳﺎ دﻳﻮار ﻳﻪ‬
‫ﺟﺎش ﺑﺮﻳﺰﻩ روﯼ ﺳﺮﻣﻮن‪ .‬ﻳﻪ‬
‫ﺣﻴﺎط ﺑﺰرگ داﺷﺖ ﮐﻪ دور ﺗﺎ دورش دﻳﻮارهﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ف اﻳﻦ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎغ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﻮش ﻗﺎﻳﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﻳﻢ اﮔﺮ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ‬
‫ﻳﻪ ﻃﺮ ِ‬
‫هﻢ دﻧﺒﺎﻟﻤﻮن ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻦ ﭘﻴﺪاﻣﻮن ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻦ اﻻن ﺣﺪود هﻔﺘﺎد و ﺧﺮدﻩ اﯼ ﺳﺎﻟﻤﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺣﺴﺎب ﮐﻦ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﻣﺎ ِل ﭼﻪ وﻗﺘﯽ ﻳﻪ؟! ﺟﻠﻮﯼ‬
‫ف دﻳﮕﻪ ﻣﻮن ﻳﻪ دﻳﻮوﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ!‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﻣﺎ ﻳﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻮد و ﻃﺮ ِ‬
‫ﺗﺎ روز ﺑﻮد و هﻮا روﺷﻦ‪ ،‬هﻴﭻ ﺻﺪاﺋﯽ از اﻳﻦ دﻳﻮوﻧﻪ هﺎ در ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﭼﺸﻤﺖ روز ﺑﺪ‬
‫ﻧﺒﻴﻨﻪ‪ .‬ﺗﺎ هﻮا ﺗﺎرﻳﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺻﺪاهﺎﻳﯽ از اون ﻃﺮف ﻣﯽ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺁدم راﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ!‬
‫ﺻﺪاﯼ ﻧﺎﻟﻪ‪ ،‬ﺻﺪاﯼ ﮔﺮﻳﻪ‪ ،‬ﺻﺪاﯼ ﮐﺘﮏ زدن‪ ،‬ﺻﺪاﯼ زﻧﺠﻴﺮﯼ ﮐﻪ ﺟﺮﻳﻨﮓ ﺟﺮﻳﻨﮓ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد‪،‬‬
‫ﺻﺪاﯼ ﺟﻴﻎ زﻧﻬﺎ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ‬
‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ .‬ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﻳﻪ رﺋﻴﺲ ﻣﺮد داﺷﺖ ﮐﻪ‪ ،‬اﯼ‪ ،‬ﺁدم ﺑﺪﯼ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣّﺎ ﻳﻪ ﻣﻌﺎون زن داﺷﺖ‬
‫ﮐﻪ از ﺗﺮﺳﺶ دﻳﻮوﻧﻪ هﺎﯼ ﺣﻴﺎط‬
‫ﺑﻐﻠﯽ هﻢ ﺟﺮأت ﻧﻔﺲ ﮐﺸﻴﺪن ﻧﺪاﺷﺘﻦ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﭽﻪ هﺎﯼ ﻗﺪ و ﻧﻴﻢ ﻗﺪ!‬
‫ﺖ‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﭽﻪ هﺎ‪ ،‬ﻳﺎزدﻩ دوازدﻩ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﮔﻨﺪﻩ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد و ﺑﻘﻴﻪ ﺗﺤ ِ‬
‫اﻣﺮ اون‪ .‬هﻔﺖ هﺸﺖ ﺗﺎ ﻧﻮﭼﻪ‬
‫داﺷﺖ ﮐﻪ دﺳﺘﻮراﺗﺸﻮ اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﺮدن ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ اون دﺳﺘﻮر ﻣﯽ داد و ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ و اﻳﻦ‬
‫ﻧﻮﭼﻪ هﺎ هﻢ ﺑﺎﻻ ﺳﺮﻣﻮن ﺑﻮدن‪.‬‬
‫اﺳﻢ اﻳﻦ ﭘﺴﺮ اﮐﺒﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺗﺮﻳﻦ ﻳﺘﻴﻢ اﻳﻦ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد و ﮐﺎرﮐﻨﺎن اوﻧﺠﺎ هﻢ اون رو ارﺷﺪ ﻣﺎ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﮐﺮدن‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ هﻢ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻮن ﺑﻮد‪،‬‬
‫هﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن ﺑﻮد هﻢ ﮔﺮدﺷﮕﺎهﻤﻮن ﺑﻮد و هﻢ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮔﺎهﻤﻮن! اون وﻗﺘﻬﺎم ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻻ ﻧﺒﻮد‬
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﻴﺮﺧﻮارﮔﺎ ِﻩ ﻓﻼن و‬
‫ﺑَﻬﻤﺎن و از اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﺑﺎﺷﻪ و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺮاﺷﻮن ﺟﺸﻦ ﺑﮕﻴﺮﻩ و ﻣﺮدم ﭘﻮل ﺑﺪن و‬
‫رﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻼ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﭘﺎ از اوﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮون ﺑﺬارﻳﻢ‪ .‬هﻴﭽﮑﺲ هﻢ اوﻧﺠﺎ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺳﺎﻟﯽ ﭼﻨﺪ‬
‫ﻣﺎ اﺻ ً‬
‫ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺄﻣﻮر دوﻟﺖ‬

‫هﺴﺘﻦ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯽ اوﻣﺪن ﺗﻮ دﻓﺘﺮ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﻳﻪ ﭼﺎﺋﯽ ﻣﯽ ﺧﻮردن و ﻣﻴﺮﻓﺘﻦ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ‬
‫ﻓﺮﻳﺎد رس ﻣﺎ اوﻧﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﺑﯽ اﻧﻀﺒﺎﻃﯽ‪ ،‬ﺟﻮاﺑﺶ ﺷﻼق ﺑﻮد و ﺣﺒﺲ‪ ،‬ﺗﻮﯼ ﻳﻪ زﻳﺮزﻣﻴﻦ ﭘﺮ از ﻣﻮش و رﻃﻴﻞ و‬
‫ﻋﻘﺮب ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻬﺶ ﻣﯽ‬
‫ﮔﻔﺘﻦ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎل! ﺧﻼﺻﻪ ﺟﻬﻨّﻤﯽ ﺑﻮد اوﻧﺠﺎ!‬
‫ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻧﻤﯽ ﻓﺮﺳﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮ از اوﻧﺠﺎ در ﺁوردم‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﻣﺮدﻩ ﺑﻮدن‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ هﻢ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﻦ‬
‫رو اوﻧﺠﺎ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮدن‪ .‬ﺧﺪا ﻣﯽ دوﻧﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ هﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دو ﺳﻪ‬
‫ﻧﻔﺮ از اوﻧﺠﺎ ﻣﺮﺧّﺺ ﻣﯽ ﺷﺪن‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻳﺎ ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدن ﻳﺎ ﻣﺮﻳﺾ ﻣﯽ ﺷﺪن و از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣﺮﺧﺺ ﻣﯽ ﺷﺪن و ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ زﻳﺮ‬
‫ﺷﮑﻨﺠﻪ اون ﭘﺪر ﺳﻮﺧﺘﻪ هﺎ ﻳﻪ‬
‫ﺑﻼﺋﯽ ﺳﺮﺷﻮن ﻣﯽ اوﻣﺪ!‬
‫ﯼ اوﻧﺠﺎ دﻳﮕﻪ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮن ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ و اﮐﺜﺮًا ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ ﺑﺪون ﮔﻮﺷﺖ‬
‫ﻏﺬا ِ‬
‫ﯼ ﻧﺎهﺎر و ﮔﺎهﯽ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ و‬ ‫ﺑﺮا ِ‬
‫ﺷﺎم هﻢ ﻧﻮن و ﭼﺎﺋﯽ! اوﻧﻬﻢ ﮐﺎﺷﮑﯽ اوﻧﻘﺪر ﻣﯽ دادن ﮐﻪ ﺳﻴﺮ ﺑﺸﻴﻢ!‬
‫از ﻟﺒﺎس هﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺮات ﺑﮕﻢ‪ .‬دﻳﮕﻪ اﺳﻤﺶ ﻟﺒﺎس ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﺎرﻩ ﭘﻮرﻩ ﺑﻪ ﺗﻨﻤﻮن! ﻓﻘﻂ ﺗﺎ‬
‫اوﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻳﺎدﻣﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﺑﺎر ﻗﺮار ﺑﻮد‬

‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﻩ ﺑﻴﺎداوﻧﺠﺎ ازش ﻓﻴﻠﻤﺒﺮدارﯼ ﮐﻨﻦ ﻳﺎ ﻣﻠﮑﻪ ﺑﻴﺎد ﻳﺎ وزﻳﺮ ﺑﻴﺎد‪ ،‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﯽ ﻗﺮار‬
‫ﺑﻮد ﺑﻴﺎد ﮐﻪ هﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش‬
‫اﻓﺘﺎدن و ﮐﻤﯽ اوﻧﺠﺎ رﻧﮓ و ﺑﻮﯼ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش دﻳﺪ و ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﻳﮑﯽ ﻳﻪ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﻧﻮ‬
‫ﺁوردن و ﺗﻨﻤﻮن ﮐﺮدن ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﺴﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻴﺎد‪ ،‬ﻧﻴﻮﻣﺪ و ﻟﺒﺎس هﺎ رو ازﻣﻮن ﮔﺮﻓﺘﻦ و دوﺑﺎرﻩ هﻤﻮن ﮔﺪا ﮐﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺷﺪﻳﻢ!‬
‫ع اون ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﺻﺪ رﺣﻤﺖ ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﺎﺳﺘﻴﻞ!‬

‫اﻳﻨﺎ رو‪ ...‬ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻳﻪ ﺷﺮح ﺣﺎل ﺑﻮد از اوﺿﺎ ِ‬
‫ﻗﺮار اوﻧﺠﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ هﺮ‬
‫روز ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﺑﭽﻪ هﺎ‪ ،‬ﻣﻘﺪارﯼ از ﻏﺬاﺷﻮن رو ﻧﺨﻮرن و ِﺑﺪَن ﺑﻪ اﮐﺒﺮ و ﻧﻮﭼﻪ هﺎش‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻮد اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﻣﺎهﺎ ﺳﺮﭘﻴﭽﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﻴﺮش ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻦ و ﺗﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرد‬
‫ﮐﺘﮑﺶ ﻣﯽ زدن‪.‬‬
‫ﺖ اﺻﻠﯽ از‬
‫ﯼ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم! ﺳﺮﮔﺬﺷ ِ‬
‫اﻳﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺮا ِ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮم‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻢ و ﺗﻮ هﻢ ﮔﻮش ﻣﯽ دﯼ‪ ،‬ﻧﻮن و ﭘﻨﻴﺮت رو هﻢ ﺑﺨﻮر‪.‬‬
‫اﻧﺸﺎءاﷲ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﻴﺎﯼ‪ ،‬ازت ﺑﻬﺘﺮ ﭘﺬﻳﺮاﺋﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎم‪ ،‬اﻳﻨﻪ ﮐﻪ هﻤﻴﻦ ﻧﻮن‬
‫ﭘﻨﻴﺮ هﻢ از ﺳﺮم زﻳﺎدﻩ!‬
‫ﯼ ﺧﻮدت ﭼﺎﺋﯽ ﺑﺮﻳﺰ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻦ‪.‬‬

‫هﺮ وﻗﺖ هﻢ هﻮس ﮐﺮدﯼ ﺧﻮدت ﺑﺮا ِ‬
‫_ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮاهﺶ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃ ِﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ زﺣﻤﺖ ﻧﻴﻔﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﻬﻢ ﻣﻌﺬب ﻧﺸﻢ‪ .‬ﺧُﺐ ﻣﯽ‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻳﺪ‪:‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺁرﻩ‪ ،‬ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﺣﻮاس ﺑﺮام ﻧﻤﻮﻧﺪﻩ!‬
‫_ﮔﻔﺘﻴﺪ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ اﺻﻠﯽ از اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫«ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﺟﻤﻌﻪ ﺣﺮﻓﺎﻣﻪ‪،‬‬
‫ﺁرﻩ‪ ،‬ﭘﺴﺮم ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬داﺳﺘﺎن اﺻﻠﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ارزش ﮔﻔﺘﻦ و ﺷﻨﻴﺪن داﺷﺘﻪ‬
‫ﯼ‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬از اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ هﺮ ﮐﺪوم از ﻣﺎ ﺑﭽﻪ هﺎ ﻧﻮﺑﺘﯽ ﺑﺎﻳﺪ از ﻏﺬا ِ‬
‫ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﻴﺰدﻳﻢ و ﺑﻪ اﮐﺒﺮ و ﻧﻮﭼﻪ هﺎش ﻣﯽ دادﻳﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻮاﺷﮑﯽ اﻧﺪازﻩ‬
‫ﻒ دﺳﺖ ﻧﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻢ زﻳﺮ ﭘﻴﺮهﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻴﺎرم ﺑﻴﺮون و ِﺑﺪَم ﺑﻪ اﮐﺒﺮ‪ ،‬ﮔﻮﻳﺎ هﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺎﻧﻢ‬ ‫ﻳﻪ ﮐ ِ‬
‫اﮐﺮﻣﯽ ﻣﻦ رو دﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺎﻧ ِﻢ اﮐﺮﻣﯽ در واﻗﻊ اﺳﻤﺶ اﮐﺮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻦ ﺧﺎﻧ ِﻢ‬
‫ن اوﻧﺠﺎ‬ ‫ن ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮐﺎر و ﭘﺴﺖ اﺻﻠﯽ ش‪ ،‬ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﮐﺎرﮐﻨﺎ ِ‬ ‫اﮐﺮﻣﯽ! اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ زن ﻣﻌﺎو ِ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺟﻴﮏ و ﭘﻴﮏ هﻤﻪ‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص ﻣﺪﻳﺮ ﺧﺒﺮ داﺷﺖ‪ .‬ﺧﻮد ﻣﺪﻳﺮ هﻢ ازش ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﮎ دهﻦ‪ ،‬ﺑﯽ رﺣﻢ‪.‬‬

‫ن ﺑﺪ ﻃﻴﻨﺘﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻴﻨﻪ اﯼ‪ ،‬ﺑﯽ ﭼﺎ ِ‬
‫زِ‬
‫اون ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻴﺰﯼ هﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺳﻬﻢ ﺧﻮدم ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯼ ﺣﻴﺎط ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن‪ .‬ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﻣﻌﻄّﻞ ﮐﻪ ﭼﻴﮑﺎرﻣﻮن دارن! ﻳﻪ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬هﻤﻪ رو ﺗﻮ ِ‬
‫ن ﺳﻨﮕﺪ ِل ﻋﻘﺪﻩ اﯼ ﺑﺎ ﻳﻪ ﮔﻮﻧﯽ ﮐﻪ از ﺗﻮش ﻳﻪ ﻃﻨﺎب‬ ‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻦ‪ ،‬اﻳﻦ ز ِ‬
‫ﯼ‬
‫ﺁوﻳﺰون ﺑﻮد و ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺗﻮﯼ ﮔﻮﻧﯽ وول ﻣﻴﺰد اوﻣﺪ هﻤﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺗﻮ ِ‬
‫ﮔﻮﻧﯽ ﭼﻴﻪ‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎ هﻤﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﯽ ﺑﻮد و ﺻﺪا از ﮐﺴﯽ در ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﺗﻨﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت هﻤﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎهﺶ روﯼ ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ‪ .‬داﺷﺖ از ﺗﺮس‬
‫ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻨﺪ ﻣﯽ اوﻣﺪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﺧﺮاب ﮐﻨﻢ!‬
‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮب ﻣﻦ رو ﺑﺎ ﻧﮕﺎهﺶ ﭼﺰوﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫«ﺑﻌﻀﯽ از ﺷﻤﺎ ﺑﯽ ﭘﺪر و ﻣﺎدرهﺎ ﺑﺮﮐﺖ ﺧﺪا رو ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ از دوﻟﺖ ﮔﺪاﺋﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﺣﻴﻒ‬
‫و ﻣﻴﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺷﮑﻤﺘﻮن ﮔﻮﺷﺖ ﻧﻮ ﺑﺎﻻ ﺁوردﻩ‪.‬‬
‫اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ اون ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ رو ﺗﻨﺒﻴﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺻﺪاﺗﻮن ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮔﺮﺑﻪ اﯼ ﮐﻪ‬
‫ن ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﺨﻮرﻩ‪ ،‬ﭼﻴﻪ»!‬‫ﺑﺪون اﺟﺎزﻩ ﻣﻦ ﻧﻮ ِ‬
‫ف ﻳﻪ درﺧﺖ و ﻃﻨﺎب رو اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﺑﻌﺪ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﮐﺎرﮔﺮهﺎ و اون هﻢ ﮔﻮﻧﯽ رو ﺑُﺮد ﻃﺮ ِ‬
‫ﯼ ﻳﻪ ﺷﺎﺧﻪ و ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﺳ ِﺮ ﻃﻨﺎب رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﺸﻴﺪ‪.‬‬‫ﺑﺎﻻ ِ‬
‫ﺖ ﻧﮕﺎ ِﻩ ﺷﻮم اﻳﻦ زن رو ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮔﺮﺑﻪ زﺑﻮن ﺑﺴﺘﻪ رو دﻳﺪم ﮐﻪ ﭼﻄﻮر از‬ ‫ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻋﻠ ِ‬
‫درﺧﺖ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻃﻨﺎب دو ِر ﮔﻠﻮ‪ ،‬ﺁوﻳﺰون ﺑﻮد ﺧُﺮﺧُﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد و روﯼ هﻮا ﭘﻨﺠﻮل ﻣﯽ زد‪ ،‬ﺗﺎزﻩ ﺟﺮﻳﺎن‬
‫ﯼ اﮐﺒﺮﺁوردﻩ‬
‫ﻒ دﺳﺖ ﻧﻮن ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ دﻳﺸﺐ ﺑﺮا ِ‬ ‫ﯽ ﻳﻪ ﮐ ِ‬
‫رو ﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﻗﺮﺑﻮﻧ ِ‬
‫ﯼ اون ﺁوردم‪.‬‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﺣﻴﻮون رو ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻩ دار زدن‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدن ﻧﻮن رو ﺑﺮا ِ‬
‫ﻣﻦ ﮔﺎهﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺎزﯼ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬زﺑﻮن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﯽ ﺁزار ﺑﻮد‪ .‬اوﻧﺠﺎ ﮐﺴﯽ ﻳﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﻮن هﻢ‬
‫ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯽ داد داﺷﺖ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد‪ .‬ﻧﻔﺮت ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﻣﻮج ﻣﯽ زد‪ .‬ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ دار زدن‬
‫ﻳﻪ ﻣﻮﺟﻮد رو ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ از ﺗﺮس و ﺧﺸﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزﻳﺪ اﻣّﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﭼﺸﻢ از ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺑﺮدارم‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ و ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داد ﮐﻪ‬
‫ﺑﻄﺮف ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ دوﻳﺪم و ﺗﺎ اوﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﻴﺎد ﻃﻨﺎب رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺁزاد ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻃﻨﺎب از روﯼ ﺷﺎﺧﻪ رَد ﺷﺪ و ﮔﺮﺑﻪ اﻓﺘﺎد زﻣﻴﻦ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻓﺮار ﮐﺮد و رﻓﺖ‪ .‬راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ‬
‫ﮐﻪ ﮔﺮﺑﻪ هﻔﺖ ﺗﺎ ﺟﻮن دارﻩ!‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺎﻧ ِﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬داﺷﺖ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ! اﻧﮕﺎر از ﮐﺎر ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻧﺒﻮد هﻴﭽﯽ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد! ﺁﺧﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﻪ از اﻳﻦ زن داﺷﺘﻦ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ‬
‫دﺳﺘﺶ ﻣﯽ دادن‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ هﺮ وﻗﺖ ﮐﺴﯽ ﺟﺴﺎرﺗﯽ ﺑﺨﺮج ﻣﯽ داد و ﮐﺎرﯼ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ‬
‫اﮐﺮﻣﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﮐﺴﯽ رو داﺷﺖ ﮐﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﮑﻨﻪ و ﻟﺬّت ﺑﺒﺮﻩ!‬
‫هﻤﻮﻧﺠﺎ واﺳﺘﺎدم و ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺎرﯼ ﮐﺮدم! ﺻﺪا از‬
‫ﺑﭽﻪ هﺎ در ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﺷﺎرﻩ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ‪ ،‬ﭼﻮب و ﻓﻠﮏ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ‪ .‬دو ﺗﺎ از ﮐﺎرﮔﺮهﺎ ﮔﺎﻟﺶ‬
‫هﺎ ﻣﻮ از ﭘﺎم در ﺁوردن و ﭘﺎهﺎ ﻣﻮ ﺗﻮ ﻓﻠﮏ ﺑﺴﺘﻦ‪ .‬ﺗﺮﮐﻪ رو ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫اوﻣﺪ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﺣﻴﻮوﻧﺎ رو ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺖ دارﯼ‪ ،‬ﺁرﻩ؟»‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﮐﻴﻨﻪ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﺑﭽﻪ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﺑﺰرﮔﺘﺮ زُل‬
‫ﺑﺰﻧﻪ‪ «.‬ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮﯼ ﺧﻮدم رو ﺑﮕﻴﺮم و ﮔﻔﺘﻢ‪ »:‬اون ﻧﻮن ﻣﺎ ِل ﺧﻮدم ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﮔﺮﺑﻪ هﻢ ﻧﺪادم‬
‫ﺑﺨﻮرﻩ»‪.‬‬
‫ﻒ ﭘﺎهﺎم ﻣﯽ زد‪ ،‬داد زد» ﻣﺎ ِل ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮﯼ‬‫ﺗﺎ اﻳﻦ رو ﮔﻔﺘﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﮐ ِ‬
‫ﺗﻨﺒﻮﻧﺘﻪ! اﻳﻨﺠﺎ ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ ﭼﻠﻮا ِر ﮐﻔﻨﯽ دارﻳﻦ! ُﮔ ِﻪ ﺳﮕﻬﺎ»!‬
‫ﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮔﺮﻳﻪ هﻢ‬

‫اوﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﺗﺮﮐﻪ ﮐﻒ ﭘﺎم زد ﺗﺎ ﺗﺮﮐﻪ ﺷﮑﺴﺖ‪ .‬درد ﺿﺮﺑﻪ هﺎﯼ ِ ﺁﺧﺮ رو ﺣ ّ‬
‫ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺨﺎﻃﺮ هﻤﻴﻦ هﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﻪ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﮔﺮﻳﻪ و زارﯼ‪،‬‬
‫اﻧﮕﺎر ارﺿﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ زد‪ .‬اﻣّﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻧﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدم ﻧﻪ اﻟﺘﻤﺎس‪.‬‬
‫ﺧﻮن از ﮐﻒ ﭘﺎم راﻩ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﭼﮑﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺗﻮ ﭘﺎﭼﻪ ﺷﻠﻮارم! ﺣﺘﻤ ًﺎ از ﺧﻮدت ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻳﻪ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺷﺶ هﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﺧﻠﻖ و ﺧﻮ رو داﺷﺘﻪ؟‬
‫ﺁﺧﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ‪ ،‬ﺑﭽﻪ هﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ هﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﭽﻪ هﺎﯼ ﻧﺎز ﭘﺮوردﻩ ﺗﻮﯼ‬
‫ﻦ ﺷﻮن ﭼﻴﺰ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻦ‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﮐﺸﻴﺪن و ﺳﺨﺘﯽ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮق دارن‪ .‬اوﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺳ ّ‬
‫ﺗﺮﮐﻪ ﮐﻪ ﺷﮑﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻢ ﮐﺮد و ﭘﺎهﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدن و رﻓﺘﻦ‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن اوﻧﺠﺎ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ‬
‫ﺑﭽّﻪ اﯼ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺳﺮاﻏﺶ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﮐﻤﮑﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬اوﻧﻢ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ!‬
‫ﮐِﺸﻮن ﮐِﺸﻮن ﺧﻮدم رو رﺳﻮﻧﺪم ﺗﻮ ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ و ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ اﻓﺘﺎدم‪ .‬در ِد ﭘﺎ از ﻳﻪ ﻃﺮف‪ ،‬و ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ‬
‫ن ﭘﻴﺮ‬
‫از ﻳﻪ ﻃﺮف و ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺧﻔﻪ ام ﻣﯽ ﮐﺮد از ﻳﻪ ﻃﺮف ﻋﺬاﺑﻢ ﻣﯽ دادﻧﺪ‪ .‬ﻳﻪ درﺑﻮ ِ‬
‫داﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﻮن‪ .‬ﻣﺮد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻮاﺷﮑﯽ اوﻣﺪ ﺳﺮاﻏﻢ و از ﻳﻪ ﻗﻮﻃﯽ ﻣﺮهﻤﯽ در‬
‫ﺁورد و ﻣﺎﻟﻴﺪ ﮐﻒ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ و ﻗﻮﻃﯽ رو هﻢ داد ﺑﻬﻢ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ هﺮ روز روزﯼ زﺧﻤﻬﺎ ﺑﻤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﭘﺎم‬
‫ﻗﺎﻧﻘﺎرﻳﺎ ﻧﺸﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ ﻧﻮن هﻢ ﺑﻬﻢ داد و رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮﯼ اون ﻣﺮهﻢ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻮد ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺤﺒّﺘﯽ ﮐﻪ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ درد ﭘﺎم ﮐﻤﯽ ﺁروم ﺑﺸﻪ! ﻣﻴﺪوﻧﯽ ﺑﭽّﻪ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ اﻳﻨﺠﻮر ﺟﺎهﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪،‬‬
‫ﺗﺸﻨﻪ ﻣﺤﺒّﺖ و ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ هﺴﺘﻦ‪ .‬اﮔﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮاﺷﻮن ﮐﺎرﯼ ﺑﮑﻨﻪ‪ ،‬ذرّﻩ هﺎﯼ ﻣﺤﺒّﺘﺶ رو هﻢ ﺣﺮوم‬
‫ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ!‬
‫ن ﺻﺪا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬در ذهﻨﻢ‬ ‫وﻗﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﻬﺎم ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪو ِ‬
‫ﻣﺎدرم رو زﻧﯽ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﻣﺠﺴّﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﭘﺪرم رو هﻢ ﭘﺪرﯼ ﺑﺎ ﻣﺤﺒّﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ روﻳﺎ ﻣﯽ دﻳﺪم‬
‫ﮐﻪ ﻣﺎدرم ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻮن ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﻇﺮﻳﻒ ﺧﻮدش اﺷﮑﻬﺎم رو ﭘﺎﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و ﭘﺪرم رو ﻣﯽ دﻳﺪم ﮐﻪ‬

‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﻣﯽ رﻩ و ﺗﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ ﮐﺘﮑﺶ ﻣﯽ زﻧﻪ و ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻣﻴﺎد و ﺑﺎ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺧﺸﻢ رو ﭘﺸﺖ ﺧﻮدش ﭘﻨﻬﻮن ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮔﻪ‪ »:‬ﭘﺎﺷﻮﭘﺴﺮم‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﮔﺮﻳﻪ ﻣﺎ ِل‬
‫دﺧﺘﺮاس‪ .‬ﻣﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ زودﯼ هﺎ اﺷﮑﺶ در ﻧﻤﯽ ﺁد! ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺷﺠﺎﻋﻢ ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺖ اون‬
‫ﺣﻴﻮون ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻩ رو دار ﺑﺰﻧﻦ‪ «.‬ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﺷﮏ ﺗﻮﯼ ﭼﺸﻤﺶ ﺣﻠﻘﻪ زدﻩ و از ﻧﺎراﺣﺘﯽ‬
‫ﻒ ﭘﺎم رو ﺑﺮام ﺑﺎ ﻳﻪ دﺳﺘﻤﺎل ﮐﻪ از ﺗﻮ ﺟﻴﺒﺶ در ﻣﯽ ﺁرﻩ‪ ،‬ﻣﯽ‬
‫ﻟﺒﻬﺎﺷﻮ ﮔﺎز ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ‪ ،‬زﺧﻤﻬﺎﯼ ﮐ ِ‬
‫ﺑﻨﺪﻩ‪.‬‬
‫ن ﺗﺎزﻩ ﯼ ﺗﻮﯼ ﺗﻨﻢ ﻣﯽ‬

‫ﻧﻮازش دﺳﺘﻬﺎﯼ ﻣﺎدرم‪ ،‬دﻟﻢ رو ﭘﺮ از اﻣﻴﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﭘﺪر‪ ،‬ﺟﻮ ِ‬
‫ﺁرﻩ‪ .‬اﻣّﺎ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻣﻮ ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ در و دﻳﻮارﻩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮاﯼ ﻳﻪ ﻳﺘﻴﻢ‪ ،‬هﻤﻴﻦ هﻢ ﮐﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺗﻮﯼ روﻳﺎ ﺑﺴﺮاﻏﺶ ﺑﻴﺎن‪ ،‬ﻏﻨﻴﻤﺘﻪ!‬
‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﺁﺳﻤﻮن ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا! وﻗﺘﯽ دوﺑﺎرﻩ ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ روﻳﺎﯼ‬
‫ﭘﺪرم و ﻣﺎدرم رو ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ دﺳﺘﯽ روﯼ ﺷﻮﻧﻪ م ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮ‬
‫ﺲ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﻪ ﮐﻪ دﺳﺘﯽ دﻳﮕﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺎﮎ ﮐﺮدن اﺷﮑﻬﺎم ﮐﺮد‪.‬‬‫ﺑﺎز ﻧﮑﺮدم ﮐﻪ اﻳﻦ ﺣ ّ‬
‫اﻳﻦ دﻳﮕﻪ روﻳﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﮐﻨﺎرم رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﭘﺴﺮﯼ ﺑﻮد هﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎ ِل ﺧﻮدم ‪ ،‬ﭘﻴﺸﻢ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﻦ اوﻣﺪﯼ اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺗﻨﺒﻴﻪ ت ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ و‬
‫دو ﻻ ﺷﺪ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ »:‬اوﻣﺪم ازت ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ ،‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﻋﺒّﺎﺳﻪ‪ .‬ﺧﻮب ﺷﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻧﺬاﺷﺘﯽ اون ﮔﺮﺑﻪ رو ِﺑﮑُﺸﻦ»‬
‫اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﮐﺎرﯼ ﮐﻪ ﮐﺮدم اﺣﺴﺎس ﻏﺮور ﮐﻨﻢ‪ .‬در ﺧﻮدم‬
‫ﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﯽ دﻳﺪم ﮐﻪ ﮐﺎرﯼ ﮐﻪ ﮐﺮدم ارزش ﻓﻠﮏ ﺷﺪن و ﮐﺘﮏ ﺧﻮردن‬ ‫ﻳﻪ ﻗﺪرت ﻋﺠﻴﺒﯽ ﺣ ّ‬
‫رو داﺷﺘﻪ دﻳﮕﻪ زﺧﻢ ﭘﺎم درد ﻧﻤﯽ ﮐﺮد! ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻬﺎم ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﯼ ﭘﺎهﺎم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ‬

‫ﯼ ﺣﻴﺎط ﺟﻤﻌﻤﻮن ﮐﺮدن‪ .‬ﭼﻮن رو ِ‬
‫اون ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ دوﺑﺎرﻩ ﺗﻮ ِ‬
‫ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ‪ ،‬دو ﻧﻔﺮ زﻳﺮ ﺑﻐﻠﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن وﻗﺘﯽ هﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪن‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﺻﺪام ﮐﺮد ‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪ هﺎ هﻤﻮﻧﻄﻮرﯼ ﺑﺮدﻧﻢ ﺟﻠﻮﯼ ﺻﻒ‪ .‬ازم ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻧﻮن رو ﺑﺮاﯼ ﮐﯽ ﺁوردﻩ ﺑﻮدم ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺗﻮ دﻟﻢ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﺑﮕﻢ هﻤﻴﻦ ﺑﻼ ﺳﺮ اﮐﺒﺮ ﻣﯽ ﺁد‪ ،‬اﮔﻪ هﻢ ﻧﮕﻢ دوﺑﺎرﻩ ﻓﻠﮏ ﻣﯽ ﺷﻢ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮐﻠﻨﺠﺎر‬
‫ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ ﻳﮑﯽ وادارم ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﮕﻢ ﻧﻮن رو واﺳﻪ ﮔﺮﺑﻪ هﻪ ﺁوردم ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﻣﯽ دﻳﺪم ﮐﻪ از ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﺎ ﻳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﻪ‬
‫ﮐﺘﮑﻢ ﺑﺰﻧﻪ‪ .‬اﻣّﺎ اﻧﮕﺎر ﺧﺪا ﺑﺮام ﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﻮن اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ و ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ د ِر ﮔﻮش ﺧﺎﻧﻢ‬
‫ف دﻓﺘﺮ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﻧﻔﺴﯽ ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬ﭘﺪر ﺳﮓ ﺻﻮرﺗﺶ رو‬ ‫اﮐﺮﻣﯽ ﮔﻔﺖ و اوﻧﻢ ﺗﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮ ِ‬
‫اﻧﮕﺎر از ﺳﻨﮓ ﺗﺮاﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮدن ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺗﻮش دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﻮن ﻣﺮﺧﺼﻤﻮن ﮐﺮد و ﺑﭽﻪ زﻳﺮ ﺑﻐﻠﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺑﺮدن ﺗﻮ ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ دﻳﺪم رﻓﺖ و اوﻣﺪ و ﺑﺪو ﺑﺪو ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺪس زدم ﮐﻪ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻳﻪ ﻋﺪﻩ از‬
‫ﻃﺮف دوﻟﺖ اوﻣﺪن اوﻧﺠﺎ‪.‬‬
‫ﯼ ﺧﻮدم ﺗﮑﻴﻪ ام رو ﺑﻪ دﻳﻮار‬

‫ﺑﺮام ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﻮن اوﻣﺪن اوﻧﻬﺎ ﻧﻔﻌﯽ ﺑﻪ ﺣﺎ ِل ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮا ِ‬
‫دادﻩ ﺑﻮدم و ﭘﺎهﺎم رو دراز ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم و ﺗﻮ اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺪﻳﺮ و ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ‬

‫و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﮐﺎرﮔﺮهﺎ هﻤﺮاﻩ ﻋﺪﻩ اﯼ ﻣﺮد ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯼ اﻋﻴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻳﻪ زن و ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﺎهﺎﺷﻮن ﺑﻮد‪،‬‬
‫اوﻣﺪن ﺗﻮ ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ ﻳﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﺑﺎ دﻳﻮارهﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ‪ .‬ﻳﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﭘﺮ از ﺗﺸﮏ و ﭘﺘﻮ ﺑﻮد ﮐﻪ روﯼ‬
‫هﻢ ﭼﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺷﺒﻬﺎ اﻳﻦ ﺗﺸﮑﻬﺎ رو ﭘﻬﻦ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ و روش ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﺳﻤﺶ‬
‫ﺗﺸﮏ ﺑﻮد و ﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎزﮐﯽ ﭘﺘﻮهﺎﻣﻮن ﺑﻮدن‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﻨﻮ اوﻧﺠﺎ دﻳﺪن‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺷﻮن ازم ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﯽ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط؟ ﻳﮑﯽ دﻳﮕﻪ ﺑﻬﻢ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺘﯽ ﺁﻗﺎ ﺑﺎهﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ واﺳﺘﺎ!‬
‫ﻒ ﭘﺎم زﺧﻤﻪ‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ واﺳﺘﻢ‪ .‬ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﺮام ﻣﯽ‬
‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﮐ ِ‬
‫ﻒ ﭘﺎم ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭘﺎت ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟‬
‫ذاﺷﺘﻦ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ و ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﮐ ِ‬
‫ﮓ ﭘﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎهﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪.‬‬

‫زﻳﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ رﻧ ِ‬
‫ن ﺧﺎﻟﯽ اﻳﻦ‬
‫ﻒ دﺳﺖ ﻧﻮ ِ‬‫ن دﻳﻮاﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃ ِﺮ ﻳﻪ ﮐ ِ‬
‫ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ دﻟﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ز ِ‬
‫ﺑﻼ رو ﺳﺮم ﺁوردﻩ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺧﻮدم رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮ ﺧﺎرهﺎ راﻩ رﻓﺘﻢ ‪ .‬ﭘﺎهﺎم اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣَﺮدﻩ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮ دﺳﺘﻮر داد ﮐﻪ زﺧﻤﻬﺎﻣﻮ ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﮐﻨﻦ‪ .‬در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ اون دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺟﻠﻮم‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﺟﻮﺟﻮ هﺎ ﭼﯽ ن ﺗﻮ ﻣﻮهﺎت راﻩ ﻣﯽ رن؟!‬
‫دﺳﺖ ﮐﺮدم و ﭼﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻮهﺎم زدم و ﻳﮑﯽ از ﺷﭙﺶ هﺎ اوﻣﺪ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ‪ .‬ﻧﺸﻮﻧﺶ دادم و ﺑﻬﺶ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺷﻴﭙﻴﺶ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﻳﺪﯼ؟!‬
‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ‪ ،‬ﮔﺎز ﻣﯽ ﮔﻴﺮن؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ و ﺷﭙﺶ رو ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻨﻢ ﻟﻪ ﮐﺮدم‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﮐﺸﺘﻴﺶ؟! ﮔﻨﺎﻩ دارﻩ‪.‬‬
‫هﻤﻪ زدن زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ‪ .‬ﺧﻮدم هﻢ ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ دﻳﺮوز اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد و ﻣﯽ دﻳﺪ ﮐﻪ‬
‫داﺷﺘﻦ ﻳﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ رو دار ﻣﯽ زدن!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﮑﻴﺶ رو ﻣﯽ دﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎهﺎش ﺑﺎزﯼ ﮐﻨﻢ‬
‫ﺖ‬
‫س ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد و ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺑﯽ هﻢ ازش ﻣﯽ اوﻣﺪ دﺳ ِ‬ ‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ اون ﺧﺎﻧﻤﻪ ﮐﻪ ﻟﺒﺎ ِ‬
‫ﺑﭽﻪ ش رو ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﻠﻨﺪش ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺧﺘﺮم ﺷﻴﭙﺶ ﺧﻮن ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ‪ .‬ﻣﺎ ِل ﺑﭽﻪ هﺎﯼ ﮐﺜﻴﻔﻪ‪.‬‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻬﺶ دﺳﺖ زد‪ .‬ﺁدم ﻣﺮﻳﺾ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ ﻣﺮﺗﺐ ﺣﻤّﻮم ﮐﻨﻦ ﺳﺮﺷﻮن ﺷﻴﭙﻴﺶ ﻧﻤﯽ‬
‫ذارﻩ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﺮا اﻳﻨﺎ ﻣﺮﻳﺾ ﻧﻤﯽ ﺷﻦ؟!‬
‫ﺧﺎﻧﻤﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ هﻤﻪ ﻣﻮن ﺷﻴﭙﻴﺶ دارﻳﻢ!‬
‫اون ﺧﺎﻧﻤﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬

‫دﺧﺘ ِﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ دﺳﺖ ﻣﺎدرش رو ول ﮐﺮد و اوﻣﺪ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﻦ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﭼﺮا ﺷﻴﭙﻴﺶ دارﯼ و‬
‫ﮐﺜﻴﻔﯽ؟ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻃﻮرﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ وﺿﻊ ﺧﻮدﻣﻮن رو‬
‫ﺑﮕﻢ‪ .‬اون ﻣﻌﻨﯽ درد و ﻏﻢ وﻏﺼﻪ و ﺑﯽ ﮐﺴﯽ رو از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم‪ .‬اﻧﮕﺎر‬
‫هﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﺑﻮدن‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮدﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻣﺎدر ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺗﻤﻴﺰم ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮدت ﮐﻪ دﺳﺖ دارﯼ! ﺑﺮو ﺣﻤﻮم ﺑﺎ ﺻﺎﺑﻮن ﺧﻮدت رو ﺑﺸﻮر‪.‬‬
‫ﺑﺎزم ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎهﯽ ﻳﻪ ﺑﺎر هﻤﻪ ﻣﻮن رو ﻣﯽ ﺑﺮن ﺗﻮﺣﻴﺎط و‬
‫ﺑﺎ ﺳﻄﻞ‪ ،‬ﺁب ﻣﯽ رﻳﺰن رو ﮐﻠّﻪ ﻣﻮن‪ .‬ﺗﺎزﻩ وﻗﺘﯽ ﺗﺎﺑﺴﺘﻮﻧﻪ و هﻮا ﮔﺮم‪ .‬زﻣﺴﺘﻮن ﮐﻪ هﻴﭽﯽ‪ .‬اﻣّﺎ‬
‫ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﻌﺪش ﻓﻠﮏ ﺑﺸﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﺸﻢ ﻣﯽ رم ﺣﻤﻮم و ﺧﻮدم رو ﺗﻤﻴﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎﻣﺎن اﻳﻨﻮ ﺑﺒﺮﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن‪ .‬ﺑﺎ هﻢ ﺑﺎزﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻮر اﻣﻴﺪﯼ ﺗﻮ دﻟﻢ روﺷﻦ ﺷﺪ‪ .‬اﮔﻪ اﻳﻨﺎ ﻣﻦ رو ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﯽ ﺑﺮدن؟! اﮔﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﻦ هﻢ ﻳﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬اﮔﻪ ﻣﻨﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﯽ ﺗﻨﻢ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﮔﻪ‬
‫ﻼ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﺎﺑﻴﻦ ﻣﻦ و اﻳﻦ ﺑﭽﻪ س؟!‬‫ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﮐﻔﺸﯽ ﭘﺎم ﮐﻨﻢ‪ .‬اﺻ ً‬
‫ﺖ دﺧﺘﺮش رو ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮدش از ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ ﺑﻴﺮون ﺑﺮد‪ .‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم از ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻤﻪ ﻣﺤﮑﻢ دﺳ ِ‬
‫ﯼ ﺑﺪﯼ ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﻓﺮار‬
‫ﻓﺮار ﮐﺮد؟ از ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ ﻓﺮار ﮐﺮد؟ از ﺷﭙﺶ هﺎ ﻓﺮار ﮐﺮد؟ از ﺑﻮ ِ‬
‫ﮐﺮد؟ ﻳﺎ از ﺧﻮدش و وﺟﺪاﻧﺶ!‬
‫ﯼ‬
‫وﻗﺘﯽ هﻤﻪ ﺑﺎ ﺳﮑﻮت از اوﻧﺠﺎ رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎﻧﺲ ﺁوردﯼ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ِ‬
‫زﺑﻮﻧﺖ رو ﮔﺮﻓﺘﯽ و ﮔﺮﻧﻪ ﮐﺎرﯼ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ!‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ وﻗﺘﯽ اﻳﻨﺎ رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺑﻨﺪازﻣﺖ ﺗﻮ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎل‪ .‬وﻟﯽ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪﻣﺖ!‬
‫اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم‪ ،‬دوﺑﺎرﻩ ﺗﻮﯼ ﻣﻮهﺎم ﭼﻨﮓ زدم‪ .‬ﻳﮑﯽ دو ﺗﺎ دوﻧﻪ ﺷﭙﺶ اوﻣﺪ‬
‫ﺗﻮﯼ دﺳﺘﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪﺷﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺁدم ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﭼﻴﺰﯼ رو ﻧﺪوﻧﻪ‪ ،‬زﺟﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻪ‪ .‬اﻣّﺎ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮا!‬
‫دﻳﮕﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ! اﻣﺎن از هﻮﺷﻴﺎرﯼ!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ در اﺛﺮ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ اون دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﻴﺰ ﺑﺎﺷﻢ‬
‫ﺣﺘﯽ ﺑﺎ اون اﻣﮑﺎﻧﺎت و وﺿ ِﻊ ﺑﺪﯼ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ روزﯼ ﮔﺬﺷﺖ و ﭘﺎهﺎم ﺗﻘﺮﻳﺒ ًﺎ ﺧﻮب ﺷﺪن‪ .‬ﻳﻪ ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺣﻴﺎط ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺗﻮ اﻳﻦ‬
‫ﯼ ﺳﺮم ﺑﺮﻳﺰم و‬‫ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﻄﻮرﯼ‪ ،‬دور از ﭼﺸﻢ ﮐﺎرﮔﺮا و ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ‪ ،‬دو ﺗﺎ ﺳﻄﻞ ﺁب رو ِ‬
‫ﺖ اﻳﻦ ﺷﭙﺶ هﺎ و ﮐﺜﻴﻔﯽ ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ‪ ،‬اﮐﺒﺮ ﺳﺮاﻏﻢ اوﻣﺪ و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ‬
‫از دﺳ ِ‬
‫ﭘُﺸﺘﻢ زد و ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ اُس و ﻗُﺲ دارﯼ‪ .‬ﺑﻪ اﺑﻮاﻟﻔﺾ اﮔﻪ اون روز َﻧﻔَﺴﺖ‬
‫در ﻣﯽ اوﻣﺪ و ﺟﻴﮏ ﻣﯽ زدﯼ‪ ،‬ﺷﻴﺮدوﻧﺖ رو ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪم ﺑﻴﺮون! ﺣﺎﻻم اﮔﻪ دوس دارﯼ‪ ،‬ﻋﺸﻘﻪ!‬
‫ﺑﻴﺎ ﺗﻮ دارو دﺳﺘﻪ ﺧﻮدﻣﻮن»‪.‬‬
‫ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﮐﺒﺮ و ﻧﻮﭼﻪ هﺎش ﺑﮕﺮدم‪ .‬از زورﮔﻮﺋﯽ ﺑﺪم ﻣﯽ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﺧﻮد داﻧﯽ‪ .‬اﻣّﺎ هﺮ وﻗﺖ ﮔﻴﺮ داﺷﺘﯽ‪ ،‬ﺣﺎﺟﻴﺖ رو ﺧﺒﺮ ﮐﻦ‪«.‬‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﻃﻮرﯼ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ دو ﺗﺎ ﺳﻄﻞ ﺁب ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎرم و ﺧﻮدم رو ﺑﺸﻮرم ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫از ﺧﻨﺪﻩ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد ﻏﺶ ﮐﻨﻪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﻮب ﺧﻨﺪﻩ هﺎ ﺷﻮ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﻣﮕﻪ ﮐﺜﺎﻓﺖ ﭼﻪ ﻋﻴﺒﻪ ﺷﻪ ﮐﻪ‬
‫ﻦ ﻣﻮن رو ﮐﻴﺴﻪ ﺑﮑﺸﻴﻢ و ﭼﺮﮎ ﺑﮑﻮﻧﻴﻢ‪،‬‬ ‫غ ﻧﻈﺎﻓﺖ؟! ﺟﻮﺟﻪ! ﻣﺎ هﺮ ﭼﯽ ﺗ ِ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺮﯼ ﺳﺮا ِ‬
‫ﺑﺎزم ﭘﺮورﺷﮕﺎهﯽ و ﻳﺘﻴﻤﻴﻢ! ﻧﻮن ﻧﺪارﻳﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ ﺗﻮ دﻧﺒﺎ ِل ﻗ ِﺮ وﻓﺮِﺗﯽ؟»!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺲ هﻴﭽﯽ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺮم‪ ،‬ﮐﻤﯽ اﻳﻦ ور و اون ور رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ »:‬اﮔﻪ ﺑﺎزم‬
‫دهﻨﺖ ﻗُﺮص ﺑﺎﺷﻪ ﻳﻪ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺖ ﮐﻪ ﻋﻘﻞ ﺟﻦ هﻢ ﻧﻤﯽ رﺳﻪ»‪.‬‬
‫ﺖ ﺧﻮدش رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ و دوﺑﺎرﻩ ﮔﻔﺖ‪ِ »:‬ﺑﭙَﺮ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﻴﺎ»!‬
‫ﺑﻌﺪ دﺳ ِ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﻧﻮﭼﻪ هﺎش رو ﺻﺪا ﮐﺮد و هﻤﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬ﺗ ِﻪ ﺣﻴﺎط‪ ،‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻳﻪ ﮐﻮﻩ ﺗﻴﺮ و ﺗﺨﺘﻪ‬
‫روﯼ هﻢ ﭼﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد اﻳﺴﺘﺎدﻳﻢ و ﻳﮑﯽ از ﺑﭽﻪ هﺎ‪ ،‬ﺑُﺸﮑﻪ اﯼ رو ﮐﻨﺎر زد و ﭘﺸﺘﺶ ﻳﻪ ﺳﻮراخ‬
‫ﻧﺴﺒﺘ ًﺎ ﺑﺰرگ ﺗﻮﯼ دﻳﻮار ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪ .‬اﮐﺒﺮ ﺗﻨﺪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﻮراخ هُﻞ داد و ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﺑﺮو ﺗﻪ‬
‫ﺖ ﺷﻴﮑﻤﺘﻮ ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺮو‪ .‬ﺻﺪاﯼ ﺁب رو ﻣﯽ ﺷﻨُﻔﯽ‪ .‬اﻣّﺎ ﺣﻮاﺳﺖ رو ﻣﻮﻗﻊ‬ ‫ﺑﺎغ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﺟﻮرﯼ‪ ،‬راﺳ ِ‬
‫رﻓﺖ اوﻣﺪ ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﮔﻨﺪ ﮐﺎر در ﻧﻴﺎد و ﺳﻮﻻخ ﻟﻮ ﻧﺮﻩ»!‬
‫ﺑﻌﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ِﻣﻦ ﻳﻪ ﺑﺸﮑﻪ رو دوﺑﺎرﻩ ﺳﺮ ﺟﺎش ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ف دﻳﻮارهﺎﯼ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ رو‬

‫ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺮس ورم داﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻳﺎدم ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻃﺮ ِ‬
‫دﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد درﺧﺖ ﺑﻮد و هﻤﻪ ﺳﺒﺰ‪ .‬اﺣﺴﺎس‬
‫ﭘﺮﻧﺪﻩ اﯼ رو داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻟﻬﺎ اﺳﺎرت‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺁزاد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬هﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺮواز ﮐﻨﻢ و‬
‫ﺲ ﺳﺮم ﮔﻴﺞ ﻣﯽ رﻓﺖ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻢ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ‬ ‫هﻢ از ﭘﺮواز وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻢ! از اﻳﻦ ﺣ ّ‬
‫ف دﻳﻮار‬
‫ﯼ ﭘﺮﻧﺪﻩ هﺎ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ از اون ﻃﺮ ِ‬
‫ﺻﺪاﯼ ﺑﺎد ﮐﻪ از ﺑﻴﻦ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﻣﯽ وزﻳﺪ ﮔﻮش دادم‪ .‬ﺻﺪا ِ‬
‫ﺑﮕﻮﺷﻢ ﻣﯽ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮام ﺗﺎزﮔﯽ داﺷﺖ! هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎم ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدم و‬
‫ﺁزادﯼ رو ﻣﺰﻩ ﻣﺰﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﯼ داﺳﺘﺎن ﮐﻪ رﺳﻴﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ»‪:‬‬

‫«ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ِ‬
‫ب ﻣﻴﻞ ت ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫_ﭘﺴﺮم ﺗﻮ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻣﺖ ﻧﺰدﯼ! ﻧﻮن و ﭘﻨﻴﺮ ﺑﺎ ِ‬
‫ﺣﻖ دارﯼ!‬
‫_اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﺪ‪ .‬ﻣﺤﻮ ﺻﺤﺒﺖ هﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﺸﻢ اﻻن ﻣﯽ ﺧﻮرم‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺳﺮت رو درد ﺁوردم‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﭘﺮ ﭼﻮﻧﮕﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﺨﺸﯽ‪.‬‬
‫ﻼ‪ .‬ﺑﺮام ﺧﻴﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ‪ .‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫_ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬اﺻ ً‬
‫هﺪاﻳﺖ_ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ ﻳﺎ ﺗﻌﺎرف ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﯼ ﺣﺎﻓﻈﻪ م ﺟﺎ ﻣﯽ دم و ﺑﺎ ﺣﺮص ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﻠﻤﻪ‬

‫_اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﭼﻴﻪ؟ هﺮ ﮐﻠﻤﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻮ ِ‬
‫ﺑﻌﺪﻳﻢ!‬
‫ق ﮔﻔﺘﻦ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺮق ﻣﯽ زد»‪.‬‬

‫«هﺪاﻳﺖ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺷﻮ ِ‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﭘﺲ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺷﺎﻣﺖ رو ﻣﯽ ﺧﻮرﯼ‪ ،‬ﻣﻦ ﻳﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ زﺑﻮن ﺑﺴﺘﻪ ﻃﻼ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺟﺎ و‬

‫ﺟﻮش درﺳﺘﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬اﻻن ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدم‪.‬‬
‫«ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ هﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﺪم و در و دﻳﻮار رو هﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻘﺪرﯼ ﺁﻳﻨﻪ ﮐﺎرﯼ اﺗﺎق ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ازش ﭼﺸﻢ ﺑﺮدارم‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﻗﺪﻳﻤﯽ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺧﺪا ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺛﺮوﺗﯽ اوﻧﺠﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮد!‬
‫ﺗﺎﺑﻠﻮهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺑﻮد ﺷﺎﻳﺪ هﺮ ﮐﺪوم ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎل ﻗﺪﻣﺖ داﺷﺖ! داﺷﺖ ﻣﻐﺰم ﺳﻮت ﻣﯽ‬
‫ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻳﻪ ﻣﻮزﻩ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ»‪.‬‬
‫ﯼ هﻴﭻ ﮐﺎرﯼ‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺑﺬار ﺑﺮات ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ ﺑﺮﻳﺰم‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪ .‬ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮا ِ‬
‫ﺷﻮق ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ دِﻳﻨﯽ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﻪ‪ ،‬دارم ادا ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!‬
‫ن ﭼﺎﯼ رو ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ واﻗﻌ ًﺎ هﻤﺮاﻩ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻣﯽ ﭼﺴﺒﻴﺪ! ﺑﻌﺪ‬
‫«اﺳﺘﮑﺎ ِ‬
‫ﺳﻴﮕﺎرﯼ روﺷﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫_ﭘﺴ ِﺮ ﮔُﻠﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬داﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزﺷﻮن ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﯼ ﻳﻪ ﭼﺸﻤﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺖ درﺧﺘﻬﺎ‪،‬‬
‫ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم هﻤﻪ ش ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺁروم ﻻ ِ‬
‫ﻦ ﺳﺒﺰ‪ ،‬هﻤﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺘﻦ‪.‬‬‫ﺑﺮﮔﻬﺎ‪ ،‬زﻣﻴ ِ‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﺮم زد ﮐﻪ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺧﻴﺰ ﺷﺪم !‬
‫اﻣّﺎ ﮐﺠﺎرو داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮم؟! دوﺑﺎرﻩ ﻧﺸﺴﺘﻢ از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دﻧﺒﺎل ﺁزادﯼ ﺑﻮدم‪،‬‬
‫ﯼ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺑﻮدﮐﻪ‬‫اﻣّﺎ هﻴﭻ وﻗﺖ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ رو ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻴﺮون از ﭘﺮورﺷﮕﺎﻩ ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮا ِ‬
‫ﺁروم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ف دﻳﻮار ﻓﺮق‬
‫ﻼ هﻮاﯼ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻗﺪم ﺑﺎ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺎ اون ﻃﺮ ِ‬
‫اﺻ ً‬
‫ﯼ ﺁزادﯼ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫داﺷﺖ! هﻮا هﻮا ِ‬
‫ﯼ ﺷُﺮ ﺷُﺮ ﺁب رو ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﺪا رﻓﺘﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ از دور‬
‫ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺻﺪا ِ‬
‫ﺟﺎﻳﯽ رو ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﻳﻪ ﻣﻴﺪون دﻳﺪم ﮐﻪ ﺁب ﻣﺜﻞ ﺁﺑﺸﺎر از ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺗﻮش ﻣﯽ رﻳﺰﻩ ﺁب ﻣﺜﻞ اﺷﮏ‬
‫ف اوﻧﺠﺎ رﻓﺘﻢ ﭘﺮﻳﺪم ﺗﻮﯼ ﺁب‪.‬‬‫ﭼﺸﻢ ﺑﻮد‪ .‬از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬دوون دوون ﺑﻪ ﻃﺮ ِ‬
‫ﺧﻨﮏ ﺑﻮد و دﻟﭽﺴﺐ!‬
‫ﯼ ﺁب رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺷﭙﺶ‬

‫ﺳﺮم رو ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر زﻳﺮ ﺁب ﮐﺮدم و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭼﻨﮓ زدم‪ .‬وﻗﺘﯽ رو ِ‬
‫هﺎ رو ﻣﻴﺪﻳﺪم ﮐﻪ دارن دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽ زﻧﻦ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم از اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻮهﺎم دارﻩ ﺗﻤﻴﺰ ﻣﯽ ﺷﻪ و ﻧﺎراﺣﺖ از اﻳﻨﮑﻪ ﺁب ﮐﺜﻴﻒ ﻣﯽ ﺷﻪ! ﺑﺎور‬
‫ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺁرزوم داﺷﺘﻦ ﻳﻪ ﺻﺎﺑﻮن ﺑﻮد !‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﻮب ﺳﺮ وﺗﻨﻢ رو ﺷﺴﺘﻢ از ﺁب ﺑﻴﺮون اوﻣﺪم و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎم ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ‬
‫اوﻧﻬﺎ رو ﺁوﻳﺰون ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﺸﮏ ﺑﺸﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻨﺎر ﺁب ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﭘﺎهﺎم رو وِل دادﻩ ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺁب‪ .‬زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﻢ ﮔﺰﮔﺰ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﺣﺎ ِل ﻋﺠﻴﺒﯽ‬
‫ﺑﻮدم ﮐﻪ از ﻳﻪ ﺟﺎ ﺻﺪاﯼ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻗﺸﻨﮕﯽ اوﻣﺪ‪ .‬هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﺪا ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﭘﺎهﺎم‬
‫رو ﭼﻠﭗ ﭼﻠﭗ ﺗﻮ ﺁب ﻣﯽ زدم‪ ،‬ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻣﻮ ﺑﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﯼ ﮐﻠﻔﺘﯽ ازم ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ »:‬اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﭽﻪ؟»‬

‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﺻﺪا ِ‬
‫اﻳﻦ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ از ﺗﺮس ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد ﮔﺮﻳﻪ م ﺑﮕﻴﺮﻩ‪ .‬زﺑﻮﻧﻢ ﺑﻨﺪ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﭘﺸﺘﻢ رو‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﻪ ﻣﺮد ﮔﻨﺪﻩ ﺑﺎ رﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ و ﻟﺒﺎس ﭘﺎرﻩ ﭘﻮرﻩ ﺑﺎﻻ ﺳﺮم واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ‬
‫ﻋﺠﻴﺐ ﻏﺮﻳﺐ ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪ .‬هﺮ ﭼﯽ زور زدم ﮐﻪ ﻳﻪ ﮐﻠﻤﻪ از دهﻨﻢ در ﺑﻴﺎد‪ .‬ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻳﺎرو اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﻧﺘﺮس ﺑﭽﻪ ﺟﻮن‪ ،‬ﮐﺎرﯼ ﺑﺎهﺎت ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﺎ ِل اﻳﻦ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ اﯼ؟« ﺑﺎ‬
‫ﺳﺮ ﺑﻬﺶ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدم‪ .‬دوﺑﺎرﻩ ﮔﻔﺖ‪ »:‬واﺳﻪ ﭼﯽ اوﻣﺪﯼ اﻳﻨﺠﺎ؟« ﺑﺎزم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ زﺑﻮﻧﺖ رو ﮔﺮﺑﻪ ﺧﻮردﻩ؟»‬
‫ﺑﻌﺪ اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬دﻟﻢ ﮐﻤﯽ ﻗُﺮص ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ» ﻣﻦ هﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ دﻟﻢ‬
‫ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ ﻣﯽ ﺁم اﻳﻨﺠﺎ و واﺳﻪ دﻟﻢ و اﻳﻦ درﺧﺘﻬﺎ وﻳﻠﻦ ﻣﯽ زﻧﻢ »‪.‬‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ اون ﭼﻴﺰ ﻋﺠﻴﺐ اﺳﻤﺶ وﻳﻠﻦ‪ .‬زﻳﺮ ﻟﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪم اﻳﻦ ﺻﺪا ﮐﻪ ﻣﯽ اوﻣﺪ از اﻳﻦ ﺑﻮد؟‬
‫ﮔﻔﺖ» ﺁرﻩ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪ؟« ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﺎز زدن‪ .‬اوﻧﻘﺪر ﻗﺸﻨﮓ ﻣﯽ زد ﮐﻪ زﻧﮓ ﻏﻢ رو‬
‫از دﻟﻢ ﺑُﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ دﻳﮕﻪ ﺑﺎهﺎش ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻧﺒﻮدم! اﻧﮕﺎر ﺁهﻨﮕﯽ ﮐﻪ زد‪ ،‬دوﺳﺖ ﻣﺸﺘﺮﮐﯽ ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ رو ﺑﺎ هﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﻪ ﺟﻮرﯼ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﻴﺰ اﻳﻨﻘﺪر ﻗﺸﻨﮓ ﺻﺪا در ﻣﯽ ﺁرﯼ؟‬
‫ﻦ‪ .‬ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪ؟»‬

‫ﮔﻔﺖ‪ »:‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰ اﺳﻤﺶ وﻳﻠ ِ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻴﻠﯽ‪ .‬ﺑﺎزم ﺑﺰن‪.‬‬
‫_ﺑﻌﺪًا‪ .‬اﺳﻤﺖ ﭼﻴﻪ؟‬
‫ﯼ ﻳﺘﻴﻢ‬
‫اﺳﻤﻢ رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ »:‬اﺳﻢ ﻣﻦ رﺿﺎس ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮔﻦ رﺿﺎ دﻳﻮوﻧﻪ‪ .‬ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ِ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ اﯼ؟»‬
‫_ﮔﻔﺘﻢ از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻳﺎدم ﻣﯽ ﺁد‪ .‬ﭘﺎهﺎم رو از ﺗﻮ ﺁب درﺁوردﻣﻮ وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﺎﻟﺶ هﺎم رو‬
‫ﻒ ﭘﺎم اﻓﺘﺎد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﭙﻮﺷﻢ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﮐ ِ‬
‫«ﭘﺎت ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟« ﮔﻔﺘﻢ_ هﻴﭽﯽ و زود ﮔﺎﻟﺶ هﺎ رو ﭘﺎم ﮐﺮدم‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ» ﻓﻠﮑﺖ ﮐﺮدن؟« ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮاب دادم‪ .‬دوﺑﺎرﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ» واﺳﻪ ﭼﯽ؟»‬
‫ﻣﺠﺒﻮرﯼ ﺟﺮﻳﺎن رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺟﻤﻊ ﺷﺪ و ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﮕﻪ وﻳﻠﻦ رو‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ وﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ زد ﮐﻪ ﺑﻐﺾ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم ﻧﺸﺴﺖ!‬
‫وﻗﺘﯽ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ »:‬دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻳﺎدت ﺑﺪم ﮐﻪ وﻳﻠﻦ ﺑﺰﻧﯽ؟»‬

‫ﻗﻨﺪ ﺗﻮ دﻟﻢ ﺁب ﮐﺮدن‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ از ﺧﺪاﻣﻪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ »:‬اﻣﺮوز دﻳﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ‪ .‬از ﻓﺮدا هﺮ وﻗﺖ دﻳﺪﯼ اﻳﻦ‬
‫ﺖ ﭘﺸﺖ دﻳﻮار ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺁوﻳﺰوﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻮدت رو ﺑﺮﺳﻮن اﻳﻨﺠﺎ‪.‬‬
‫ﯼ درﺧ ِ‬‫ﮐﻼﻩ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﺷﺎﺧﻪ هﺎ ِ‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش ﮐﺴﯽ ﻧﻔﻬﻤﻪ»‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪم‪ ،‬اوﻧﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﺣﺎﻻ ﭘﺎﺷﻮ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﭙﻮش!« ﺗﺎزﻩ ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﺗﻨﻢ ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﻴﺪم و زود ﭘﺮﻳﺪم ﭘﺸﺖ ﻳﻪ درﺧﺖ‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎم رو از روﯼ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﺮداﺷﺖ و ﭘﺮت‬
‫ﺟﻠَﺐ هﺎﺳﺖ»‪.‬‬
‫ﮐﺮد ﻃﺮف ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﻣﯽ رم‪ .‬ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧ ِﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬از اون َ‬
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﺪ ﻟﺒﺎس هﺎم رو ﮐﻪ هﻨﻮز ﺧﻴﺲ ﺑﻮد ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪم‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪم ﺷﻤﺎ از ﮐﺠﺎ اوﻧﻮ ﻣﯽ‬
‫ﺷﻨﺎﺳﯽ؟ ﮔﻔﺖ» اﮐﺮﻣﯽ رو ﻣﯽ ﮔﯽ؟« ﮔﻔﺘﻢ ﺁرﻩ ﮔﻔﺖ» ﻣﺎ دﻳﻮوﻧﻪ هﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﻣﯽ دوﻧﻴﻢ!‬
‫اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ اﺳﻢ اﺻﻠﻴﺶ اﮐﺮم ﺧﻮزﯼ ﻳﻪ‪ ،‬واﺳﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش اﮐﺮم ‪...‬وزﯼ‬
‫ﺻﺪاش ﻧﮑﻨﻦ‪ ،‬اﺳﻤﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ! اﻳﻦ ﺿﻌﻴﻔﻪ ﺷﻴﻄﻮن رو درس ﻣﯽ دﻩ! هﺮ ﭼﯽ‬
‫واﺳﻪ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﻮل و ﺟﻨﺲ وﺧﻮراﮐﯽ ﻣﯽ ﺁد‪ ،‬ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻪ‪ .‬ﺳﺮﺷﻮن ﺑﺎ ﻣﺪﻳﺮ ﺗﻮ ﻳﻪ ﺁﺧﻮرﻩ! ﻣﺜﻞ‬
‫رﺋﻴﺲ دﻳﻮوﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ! ﺣﺎﻻ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ ﮐﻪ اوﻣﺪﯼ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ»‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻣﻮ ﺗﻨﻢ ﮐﺮدم و از ﭘﺸﺖ درﺧﺖ ﺑﻴﺮون اوﻣﺪم‪ ،‬دﻳﮕﻪ رﺿﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﺷﺮوع‬
‫ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻪ ﺟﻮر دﻳﻮوﻧﻪ اﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻢ ﻗﺸﻨﮓ وﻳﻠﻦ ﻣﯽ زد و هﻢ اﻳﻨﻘﺪر‬
‫ﺧﻮب ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد؟! اﻳﻦ رﺿﺎ ﮐﻪ ﺻﺪ درﺟﻪ از ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﻋﺎﻗﻞ ﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻘّﺶ رو ﺑﺨﻮاﯼ‬
‫ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ رو ﺑﺎﻳﺪ ﻣﯽ ﺑﺮدن دﻳﻮوﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﺑﭽﻪ هﺎ رو ﻣﯽ ﭼﺰوﻧﺪ و زﺟﺮ ﻣﯽ داد‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﯼ‬
‫غ ﻗﺸﻨﮓ و ﺑﺰرگ ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﮔﺮدم وﻟﯽ ﭼﺎرﻩ اﯼ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺟﺎ ِ‬ ‫دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ از اﻳﻦ ﺑﺎ ِ‬
‫خ ﮔﺬر رو ﭘﻴﺪا‬‫دﻳﮕﻪ اﯼ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺮم‪ .‬ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ راﻩ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ رﺳﻴﺪم ﭘﺸﺖ دﻳﻮار‪ .‬ﺁروم ﺳﻮرا ِ‬
‫ﯼ ﺳﻮراخ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺑﻮﺗﻪ هﺎﯼ ﺧﻮد رو ﮐﻪ اﮔﺮ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از‬ ‫ﮐﺮدم وﻳﻮاش واردش ﺷﺪم‪ .‬ﺟﻠﻮ ِ‬
‫ﮐﺠﺎ وارد ﺑﺎغ ﺷﺪم‪ ،‬ﭘﻴﺪاش ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺁهﺴﺘﻪ ﺑﺸﮑﻪ رو ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ اﮐﺒﺮ رو از دور دﻳﺪم‬
‫و ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم‪ ،‬اوﻧﻢ ﺑﻤﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ و ﮔﻔﺖ‪ »:‬اوﻧﺠﺎ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ؟ ﻓﻘﻂ ﻣﻮاﻇﺐ‬
‫ﺑﺎش ﺳﻮراخ رو ﺑﻪ ‪.....‬ﻧﺪﯼ»!‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﻴﺰﯼ رو ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﻴﺪوارم ﮐﻨﻪ‪ .‬از ﻓﺮداﯼ اون روز هﻤﺶ‬
‫ﺖ دﻳﻮار ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ش ﮐﻼﻩ رﺿﺎ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺖ ﭘﺸ ِ‬
‫ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ درﺧ ِ‬
‫ﺳﺮم ﺗﻤﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و دﻳﮕﻪ ﻟﺒﺎس هﺎ و ﺗﻨﻢ ﺑﻮ ﻧﻤﯽ داد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ‪ .‬دو روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺗﺎزﻩ‬
‫ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ رو ﺧﻮردﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﮐﻼﻩ اﻓﺘﺎد ﻣﻌﻄﻠﺶ ﻧﮑﺮدم و ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط از ﺳﻮراخ رد‬
‫ﺷﺪم‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻮراخ ﺑﺮام ﻣﺜﻞ درﻳﭽﻪ اﯼ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺁﺑﺸﺎ ِر ﮐﻮﭼﻴﮏ رﺳﻮﻧﺪم‪ .‬رﺿﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻼم ﮐﺮدم‪.‬‬
‫«ﺳﻼم‪ ،‬زود اوﻣﺪﯼ! ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ اﺷﺘﻴﺎق دارﯼ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺗﺎ زودﺗﺮ ﺷﺮوع ﮐﻨﻴﻢ»‪.‬‬
‫وﻳﻠﻦ رو ﺁروم دﺳﺘﻢ داد‪ .‬ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﭼﻄﻮر اون رو ﺑﮕﻴﺮم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻳﺎدم ﻣﯽ داد‬
‫ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﺑﭽﻪ ﻣﮕﻪ ﺑﻴﻞ دﺳﺘﺖ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟! ﺁروم ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺬار زﻳﺮ ﭼﻮﻧﻪ ت‪ .‬ﺁهﺎن ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ درس‬
‫اوّل»‪.‬‬

‫رﺿﺎ ﻣﺜﻞ اﺳﺘﺎدﯼ ﺑﻬﻢ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽ داد و ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ راﺣﺖ ﻳﺎد ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ وﻳﻠﻦ رو درﺳﺖ ﺑﺎ‬
‫دﺳﺖ ﭼﭙﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﻮﻧﻪ م رو روﯼ ﺑﺪﻧﻪ ش ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺳﺮ روﯼ ﺷﻮﻧﻪ ﭘﺪرم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و‬
‫ﺖ ﻣﺎدرم ﺗﻮﯼ دﺳﺘﻢ ﺑﻮد!‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺁرﺷﻪ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ اﻧﮕﺎر دﺳ ِ‬
‫«ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ ﺑﺴﺘﯽ ﭘﺴﺮ؟ ﺑﺎز ﮐﻦ ﺑﺒﻴﻨﯽ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ»‪.‬‬
‫رﺿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻓﺮﻣﻮن ﻣﯽ داد اﻣّﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر‬
‫ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬رﺿﺎ هﻢ دﻳﮕﻪ ﭘﺎﭘﯽ ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎ هﻢ ﮐﺎر ﮐﺮدﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪ »:‬از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻳﻪ هﻔﺘﻪ ﺧﻮدت ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﺎﯼ و‬
‫ﺗﻤﺮﻳﻦ ﮐﻨﯽ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬وﻳﻠﻦ رو ﻣﯽ ذارم ﺗﻮ اون ﺗﻨﻪ درﺧﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﻮاﻇﺐ‬
‫ﺑﺎش دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻮﮐﺶ ﻧﺰﻧﯽ»‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ ،‬رﺿﺎ از ﺗﻮ ﺟﻴﺒﺶ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﺜﻞ ﮐﻠﻴﺪ در ﺁورد و ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔﺖ» ﭘﺴﺮ‬
‫ق ﺑﺰرﮔﻪ‪.‬‬
‫ﺟﻮن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﯽ ﮔﻦ ﺷﺎﻩ ﮐﻠﻴﺪ! ﺑﮕﻴﺮ‪ ،‬ﮔُﻤﺶ ﻧﮑﻨﯽ‪ .‬ﺗﻮﯼ زﻳﺮ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻪ راﻩ رو ﻳﻪ اﺗﺎ ِ‬
‫اوﻧﺠﺎ اﻧﺒﺎرﻩ‪ .‬هﺮ ﭼﯽ ﺟﻨﺲ و ﺧﻮراﮐﯽ و ﻟﺒﺎس و اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﺑﺮاﯼ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺁد‪ ،‬ﻣﯽ ذارن‬
‫اون ﺗﻮ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻮاﺳﺖ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻳﻮاﺷﮑﯽ ﺑﺮو و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﮐﻠﻴﺪ ﻗﻔﻠﺶ رو وا ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺣﻴﻒ و ﻣﻴﻞ ﻧﮑﻦ‪ .‬اﻧﺪازﻩ ﺷﻴﮑﻤﺖ ﺑﺨﻮر‪ .‬ﺑﻌﺪ در رو دوﺑﺎرﻩ ﻗﻔﻞ ﮐﻦ و ﺑﻴﺎ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻳﻪ ﺧﻮردﻩ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدت ﺑﺮس‪ ،‬دارﯼ از ﻻﻏﺮﯼ ﻣﯽ ﻣﻴﺮﯼ»!‬
‫ازش ﭘﺮﺳﻴﺪم ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ اوﻧﺠﺎهﺎ رو ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ؟ ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﻣﺎ ِل ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﻴﺸﺎس‪ .‬ﺑﭽﻪ ﮔﯽ هﺎم‬
‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم! ﻣﺎ ﺑﭽﻪ ﭘﺮورﺷﮕﺎهﯽ هﺎ ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻳﻢ ﻳﺎ ﺟﺎﻣﻮن ﺗﻮ زﻧﺪاﻧﻪ ﻳﺎ‬
‫ﺗﻮ دﻳﻮوﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ و ﻳﺎ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن»!‬
‫ﻼ دﻳﻮوﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﯽ‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺮدﻧﺖ اوﻧﺠﺎ؟ ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﻧﺼﻒ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اوﻧﺠﺎن دﻳﻮوﻧﻪ‬‫ﭘﺮﺳﻴﺪم ﺗﻮ ﮐﻪ اﺻ ً‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻦ! ﺣﺪاﻗﻞ از ﺧﻴﻠﯽ هﺎ ﮐﻪ اون ﺑﻴﺮون دارن راﻩ ﻣﯽ رن‪ ،‬ﻋﺎﻗﻞ ﺗﺮن!« ﻣﺪﺗﯽ ﻣﺎت ﻧﮕﺎهﺶ‬
‫ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﭘﺎﺷﻮ دﻳﮕﻪ ﺑﺮو‪ .‬دﻳﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ و ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻔﻬﻤﻦ اوﻣﺪﯼ ﺑﻴﺮون‪ «.‬از ﺟﺎم‬
‫ف ﺳﻮراخ‪.‬‬‫ﭘﺮﻳﺪم و ﺑﺎ رﺿﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ دو رﻓﺘﻢ ﻃﺮ ِ‬
‫ط ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﻴﺪم‪ ،‬ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ اﮐﺒﺮ رو ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم و ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﻴﺎد‪ .‬دو‬
‫وﻗﺘﯽ ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎ ِ‬
‫ﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﻪ وارد زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﮐﺎرﮔﺮاﯼ اوﻧﺠﺎ‪ ،‬ﻳﮑﯽ دو‬
‫ﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﺣﻘﻮق ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺪن و هﻤﻪ ش رو ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻪ ﺟﻴﺐ ﺑﺰﻧﻦ ﮐﺴﯽ رو‬ ‫ﻧﻔﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮدن‪ .‬ﺑﺮا ِ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺁوردن از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺷﺎﻧﺲ ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ وارد زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺗﻪ راهﺮو ﺑﻪ هﻤﻮن دَر ﮐﻪ رﺿﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﮐﺒﺮ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻴﺎد و ﺧﻮدم ﺑﺎ ﺷﺎﻩ ﮐﻠﻴﺪ ﻣﺸﻐﻮ ِل ﺑﺎز ﮐﺮدن ﻗﻔﻞ ﺷﺪم‪ .‬دو دﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫زود رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﻧﺒﺎر و در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭼﯽ دﻳﺪم! اﻧﺒﺎر ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺑﺮﻧﺞ و روﻏﻦ و ﺻﺎﺑﻮن و ﺧﻮراﮐﯽ و ﭘﺘﻮ وﺗﺸﮏ هﺎﯼ ﻧ ِﻮ ﻧﻮ و‬
‫ﺧﻼﺻﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ! ﭘﺪر ﺳﮓ هﺎﯼ ﺑﯽ ﺷﺮف‪ ،‬ﻣﺎهﺎ رو ﻣﺜﻞ ﮔﺪاهﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﻟُﺨﺖ راﻩ ﻣﯽ ﺑﺮدن و‬
‫ﺗﻤﺎ ِم اﻳﻨﻬﺎ رو ﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺘﻦ!‬

‫ﻳﻪ ﮐﻴﺴﻪ ﺧﺮﻣﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و اوﻣﺪم ﺑﻴﺮون و در رو دوﺑﺎرﻩ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﺎ ﭼﺸﻢ اﮐﺒﺮ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﺎ اﻓﺘﺎد و‬
‫در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺁب از ﭼﮏ و ﭼﻮﻧﻪ ش راﻩ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ »:‬اﯼ ﺗﺨﻢ ﺳﮓ! ﺗﻮ ﭼﻪ ِزﺑِﻠﯽ! اَﯼ ﻣﻮش‬
‫ﻣﺮدﻩ ﺁب زﻳﺮ ﮐﺎﻩ»!‬
‫دوﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﻮن ﺧﺮﻣﺎهﺎ! هﻤﻪ رو از هُﻮﻟﻤﻮن ﺑﺎ هﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺧﻮردﻳﻢ! وﻗﺘﯽ ﺷﮑﻤﯽ‬
‫از ﻋﺰا در ﺁوردﻳﻢ‪ ،‬دﻟﻤﻮن ﻧﻴﻮﻣﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮرﯼ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ ﺷﺐ ﺗﻮﯼ ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﭼﺮاﻏﻬﺎ‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻘﻴﻪ رو ﺑﻴﻦ ﺑﭽﻪ هﺎ ﭘﺨﺶ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺟﺮﻳﺎن رﺿﺎ رو ﺑﻪ اﮐﺒﺮ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﻟﺐ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﭘﺴﺮ ﻧﮑﻨﻪ ﺗﻮ ﺑﺎغ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ اﻳﻦ ﻣﺮﺗﻴﮑﻪ‬
‫َﻳﺨَﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻴﺮﻩ و ﺑﯽ ﺳﻴﺮﺗﺖ ﮐﻨﻪ؟»!‬
‫ﻒ ﭘﺎم رو‬
‫ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ از اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻟﻬﺎ داﺷﺖ ﮐﻪ دﻳﺮوز وﻗﺘﯽ ﻟﺨﺖ ﺑﻮدم ﻣﯽ ﮐﺮد! ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺮد ﺧﻮﺑﻴﻪ‪ .‬ﮐ ِ‬
‫ﮐﻪ دﻳﺪ‪ ،‬دﻟﺶ رﻳﺶ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﮐﺒﺮ دﺳﺖ ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﻴﺒﺶ و ﻳﻪ ﭼﺎﻗﻮ در ﺁورد و داد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ‪ »:‬اﻳﻦ رو ﺑﺬار ﺗﻮ ﺟﻴﺒﺖ‪ .‬اﮔﻪ‬
‫ﻳﻪ وﺧﺖ ﺧﻮاس ﺣﺮوﻣﺰادﮔﯽ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﻧﺎﮐﺎرش ﮐﻦ‪ «.‬ﺧﻨﺪﻳﺪم و ازش ﭼﺎﻗﻮ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺷﺪﻩ ﺑﻮ ﻣﺜﻞ‬
‫ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﻢ‪ .‬دو ﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﺷﻮق ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ از زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﻴﺮون اوﻣﺪﻳﻢ و ﺧﺮﻣﺎهﺎ رو ﻳﻪ ﺟﺎ ﻗﺎﻳﻢ‬
‫ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺐ اﮐﺒﺮ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ ﭘﻴﺮهﻨﺶ و ﺁورد ﺗﻮ ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﭼﺮاﻏﻬﺎ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدن‪ ،‬ﺑﭽﻪ هﺎ رو‬
‫ﯼ ﺑﺰرگ در ﺁورد و ﺑﺎزش ﮐﺮد و ﺟﻠﻮﯼ ﺑﭽﻪ هﺎ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﻴﻐﻪ ﭼﺎﻗﻮ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و از ﺟﻴﺒﺶ ﻳﻪ ﭼﺎﻗﻮ ِ‬
‫ﺑﺮق ﻣﯽ زد‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ از ﺣﺪﻗﻪ در اوﻣﺪﻩ ﺑﻪ هﻤﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﮔﻮش ﮐﻨﻴﺪ ﺑﺰﻣﺠﻪ هﺎ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻟﻮﻃﯽ اﻳﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮرﯼ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺮاﺗﻮن ﺧﺮﻣﺎ ﺁوردﻳﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎهﺎم ﮐﻮﻓﺖ ﮐﻨﻴﻦ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﻪ ﻳﻪ‬
‫ﮐﻠﻤﻪ از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺟﻠﻮﯼ ﮐﺴﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻦ‪ ،‬ﺑﯽ ﻧﺎﻣﻮﺳﻢ اﮔﻪ ﺧﺸﺘﮏ ﺗﻮن رو ﺟِﺮ ﻧﺪم! اﻳﻦ‬
‫ﮔﺰﻟﻴﮏ و ﺗﺎ دﺳﺘﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ هﺮ ﭼﯽ ﻧﺎﺑﺪﺗﺮﺗﻮن! ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻦ؟ اﻳﻦ زﻧﻴﮑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺁﺧﺮش اﻳﻨﻪ ﮐﻪ‬
‫ﻓﻠﮑﺘﻮن ﮐﻨﻪ ﻳﺎ ﺑﻨﺪازدﺗﻮن ﺗﻮ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎل! اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺟﻮن ﺗﻮن رو ﻧﮕﻴﺮم ول ﮐﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬از اﻳﻦ ﺑﭽﻪ‬
‫ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ‪ .‬دﻳﺪﻳﻦ زﻳﺮ ﻓﻠﮏ ﻻم ﺗﺎﮐﺎم زﺑﻮن واز ﻧﮑﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﯽ ﺻﺪا ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺟﻠﻮ ﺳﻬﻤﺘﻮن رو‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎهﺴﺘﻪ ﺑﺨﻮرﻳﻦ ﮐﻪ اﻳﻦ زﻧﻴﮑﻪ ﺑﻮ ﻧﺒﺮﻩ و ﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ»‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ اون ﻟﺤﻈﻪ رو ﺑﺮات وﺻﻒ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ ﭼﻄﻮر ﺧﺮﻣﺎهﺎ رو ﻣﯽ ﺧﻮردن! ﻧﻤﯽ‬
‫ﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﺧﺮﻣﺎ ﭼﯽ هﺴﺖ!‬ ‫دوﻧﺴﺘﻦ ﺗﻮ دهﻨﺸﻮن ﺑﺬارن ﻳﺎ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺸﻮن! ﺑﻌﻀﯽ هﺎ ﮐﻪ اﺻ ً‬
‫ﻼ اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺑﮕﻪ! هﻤﻪ ﺧﺮﻣﺎ رو ﺑﺎ هﺴﺘﻪ ﻗﻮرت ﻣﯽ دادن! ﺧﻼﺻﻪ اون ﺷﺐ‬ ‫اﺻ ً‬
‫ﺑﺮاﺷﻮن ﺷﺐ ﻋﻴﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ دﻟﻢ رﺿﺎ رو دﻋﺎ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﻳﻪ ﺷﺐ هﻢ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﭽﻪ هﺎﯼ ﻳﺘﻴﻢ ﺑﺎ‬
‫ﺷﮑﻢ ﺳﻴﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪن!‬
‫ﯼ هﺪاﻳﺖ دﻳﮕﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎرﯼ روﺷﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﻳﻨﺠﺎﯼ ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺁﻗﺎ ِ‬
‫ﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻘﻴﻪ ش رو‬ ‫_اﻳﻨﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻪ ﭘﺮدﻩ از ﺻﺪ ﭘﺮدﻩ زﻧﺪﮔ ِ‬
‫ﺑﺸﻨﻮﯼ‪ ،‬ﺑﺎزم ﺑﻴﺎ‪ .‬دﻟﺖ ﺧﻮاﺳﺖ رﻓﻴﻘﺖ رو هﻢ ﺑﻴﺎر‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﻴﻪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺧﻴﻠﯽ هﻢ دوﺳﺘﺖ دارﻩ‪.‬‬
‫ﺗﻮ اﻳﻦ دورﻩ زﻣﻮﻧﻪ رﻓﻴﻖ ﺧﻮب‪ ،‬ﮐﻴﻤﻴﺎﺳﺖ!‬
‫«ﺳﺎﻋﺘﻢ رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﮐﻤﯽ از ‪ 9‬ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﺟﺎزﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪َ .‬د ِم در ﮐﻪ داﺷﺘﻢ‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم هﺪاﻳﺖ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬

‫_ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ ،‬ﺑﻴﺎ اﻳﻨﻮ ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬ﺑﻪ اَهﻠﺶ اﮔﻪ ﺑﻔﺮوﺷﯽ ﺑﺎﻻش ﺧﻮب ﭘﻮل ﻣﯽ دن‪ .‬ﺑﮕﻴﺮ‬
‫ﯽ ﻗﺪﻳﻤﯽ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺎل ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺳﺎ ِل ﭘﻴﺶ »‪.‬‬

‫«ﻳﻪ ﮐﺘﺎب ﺧﻄ ِ‬
‫ﯼ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﻴﺰﯼ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﻤﻨﻮن‬‫_ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺮا ِ‬
‫ﻼ ﺧﺪاﻧﮕﻬﺪار‪.‬‬ ‫ﺑﺎزم ﻣﯽ ﺁم ﭘﻴﺶ ﺗﻮن‪ .‬ﻓﻌ ً‬
‫«هﻨﻮز ﺑﺮف ﻣﯽ اوﻣﺪ‪ .‬اﺗﺎﻗﻢ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﮐﻤﺘﺮ از ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ راﻩ ﺑﻮد‪ .‬هﻤﻮﻧﻄﻮر ﻗﺪم ﻣﯽ زدم‬
‫ﻼ ﺗﺼﻮّرش را ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻳﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎ اون ﺛﺮوت اﺻ ً‬
‫هﻤﭽﻴﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﯼ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﭼﺮا اوﻧﻄﻮرﯼ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد؟ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﮐﻪ از دﻧﻴﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ!‬
‫ﯼ د ِر اﺗﺎﻗﻢ دﻳﺪم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻠﻴﺪ رو ﺗﻮ ﻗﻔﻞ ﺑﭽﺮﺧﻮﻧﻢ‪،‬‬
‫ﺗﻮ هﻤﻴﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﺟﻠﻮ ِ‬
‫ﯼ در‪ ،‬ﮔﻮﺷﻪ ﻳﻪ ﮐﺎﻏﺬ رو دﻳﺪم‪ .‬در رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم‪ ،‬اﻓﺘﺎد ﺗﻮ اﺗﺎق‪ .‬ورش داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﻳﺎد داﺷﺖ‬ ‫ﻻ ِ‬
‫ﮐﻮﺗﺎﻩ از ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎ ِد ﺟﺮﻳﺎن ﻋﺼﺮ اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺑﺎز دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻮش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ »:‬ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ﺳﻼم‪ .‬دوﺑﺎر ﺁﻣﺪم‪ ،‬ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﺪاﺷﺘﻴﺪ‪ .‬ﻓﺮدا ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ رﺳﻢ‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻓﺮﻧﻮش ﺳﺘﺎﻳﺶ»‪.‬‬
‫ﯼ ﻋﻄﺮ ﻣﯽ داد!‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ رو ﺧﻮﻧﺪم‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻳﺎدداﺷﺘﺶ هﻢ ﺑﻮ ِ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺗﻮ ﻳﻪ ﭘﺎﮐﺖ و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻻﯼ ﻳﮑﯽ از ﮐﺘﺎﺑﻬﺎم‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ از ﮐﺎرش ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم‪ ،‬اﻣّﺎ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ روﯼ ﻟﺒﻬﺎم ﻧﺸﺴﺖ!‬
‫ﺑﺴﺎط ﭼﺎﯼ رو ﺟﻮر ﮐﺮدم و ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﺻﺪاﯼ وﻳﻠﻦ هﺪاﻳﺖ و رﺿﺎ هﺮ دو ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻘﺪرﯼ اون ﻗﻄﻌﻪ رو ﻗﺸﻨﮓ اﺟﺮا ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود‪10‬‬
‫ﺑﻮد‪ .‬رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪم ﮐﻪ زودﺗﺮ ﺻﺒﺢ ﺑﺸﻪ! ﺣﺘﯽ ﭼﺎﻳﯽ هﻢ ﻧﺨﻮردم!‬
‫ﯼ ﻳﺘﻴﻢ‬
‫ﺷﺐ ﺧﻮاب رﺿﺎ دﻳﻮوﻧﻪ رو ﺑﺎ وﻳﻠﻦ و هﺪاﻳﺖ ﺑﺎ ﺷﺎﻩ ﮐﻠﻴﺪ و اﮐﺒﺮ رو ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ و ﺑﭽﻪ هﺎ ِ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﺎ ﻳﻪ ﮐﻴﺴﻪ ﺧﺮﻣﺎ دﻳﺪم ‪.‬‬
‫ﯼ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﻮن‬
‫ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﻢ رو اﺻﻼح ﮐﺮدم‪ ،‬رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮا ِ‬
‫ﺗﺎزﻩ ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬ﻳﺎد ﺧﻮاب دﻳﺸﺐ و ﺧﺮﻣﺎ اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺧﺮﻣﺎ ﮔﺮون ﺑﻮد و ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﺮم‪ .‬ﺟﺎش‬
‫ﻳﮏ ﮐﻴﻠﻮ ﺳﻴﺐ ﺧﺮﻳﺪم و ﻧﻴﻢ ﮐﻴﻠﻮ ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ‪ .‬ﺁﺧﻪ اﻣﺮوز ﻣﻬﻤﻮن ﺑﺮام ﻣﯽ اوﻣﺪ! وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮔﺮدﮔﻴﺮﯼ و ﻧﻈﺎﻓﺖ اﺗﺎق ‪.‬‬
‫ﮐﺎرم ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬هﺮ ﭼﯽ ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎم ﻋﻘﺮﺑﻪ هﺎ رو‬
‫ﺑﻪ ﺟﻠﻮ هُﻞ ﻣﯽ دادم‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﮐُﻨﺪﺗﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﮐﺘﺎب ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ورق زدم‪ ،‬اﻣّﺎ ﮐﻮ ﺣﻮاس ﭼﻴﺰ ﺧﻮﻧﺪن؟! رادﻳﻮ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم و ﺧﻮدم رو‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮدم ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻖ ﺗﻖ ﻳﮑﯽ زد ﺑﻪ در‪ .‬از ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش‬
‫ﺑﻮد‪ .‬در رو وا ﮐﺮدم و ﺧﻮدم رو ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻗﻨﺪ ﺗﻮ دﻟﻢ ﺁب ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎ و ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻧﺸﻮن‬
‫دادم!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺳﻼم‪ .‬ﭘﻴﻐﺎم دﺳﺘﺘﻮن رﺳﻴﺪ؟‬

‫_ﺳﻼم‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﮔﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن اون ﻳﺎدداﺷﺘﻪ‪ .‬ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ هﻤﻴﻦ ﺟﺎ‪ ،‬ﭘﺸﺖ درﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮاب ﺑﺪم؟‬
‫_ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺗﻮ‬
‫«وارد ﺷﺪ و ﮐﻔﺸﻬﺎﺷﻮ در ﺁورد و روﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺖ»‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ از دﺳﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ هﺴﺘﻴﺪ؟‬
‫_ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ؟ ﭼﺮا؟ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ اﮔﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺘﻮن ﮐﺮدم‪ ،‬ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮام‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرﯼ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اون ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻗﺮض ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪًا‬
‫ازﺗﻮن ﭘﻮﻟﺶ رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫_ا ّو ًﻻ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ اﻳﻦ ﻗﺮض رو ادا ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻏﻴﺮ از اون‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺪﻳﻮن‬
‫ﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ اون ﺷﺐ ﮐﺴﯽ دﻳﮕﻪ اﯼ هﻢ ﺟﺎ ِ‬
‫ﺲ دﻳﮕﻪ اﯼ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ زدﻩ ﺑﻮد ﺷﺎﻳﺪ ﺟﺎش ﻣﯽ رﻓﺘﻴﺪ‬

‫ﯼ ﻣﻦ هﺮ ﮐ ِ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻳﻌﻨﯽ اﮔﺮ ﺟﺎ ِ‬
‫زﻧﺪان؟‬
‫ﺲ دﻳﮕﻪ اﯼ ﻧﺒﻮد‪ » .‬ﺣﺴﺎﺑﯽ هﻮل ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪ «.‬ﭼﺎﻳﯽ ﻣﯽ‬

‫_ﺧﻮب ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻤﯽ رﻓﺘﻢ زﻧﺪان‪ .‬ﺁﺧﻪ ﮐ ِ‬
‫ﺧﻮرﻳﺪ؟ اﻻن ﺑﺮاﺗﻮن دم ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫«ﻓﺮﻧﻮش ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ اﺳﺘﮑﺎن هﺎ رو ﻣﯽ ﺁرم‪ .‬ﺟﺎش رو ﺑﻠﺪم»‪.‬‬
‫ف ﻗﻔﺴﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬

‫«هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮ ِ‬
‫ﯼ هﺪاﻳﺖ و ازﺷﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫_ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم ﭘﻴﺶ ﺁﻗﺎ ِ‬
‫_ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮاﺷﻮن ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺨﺮﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﺨﻮاهﻴﻦ ﻗﺮض ﺑﺪﻳﺪ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ از اون ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد هﺎ!‬
‫«ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺑﮕﻪ‪ ،‬اﺳﺘﮑﺎﻧﯽ رو ﮐﻪ دﻳﺮوز ﺑﺎهﺎش ﭼﺎﻳﯽ‬
‫ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد از ﺗﻮﯼ ﻗﻔﺴﻪ ﺑﻴﺮون ﺁورد و ﮔﻔﺖ»‬
‫_ﺁهﺎن‪ .‬ﺑﻼﺧﺮﻩ ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ﮐﺜﻴﻒ و َﻧﺸُﺴﺘﻪ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺘﻮن ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم» اﺳﺘﮑﺎن رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﻮن داد‪،‬‬
‫_اون ﮐﺜﻴﻒ ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫«ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﮑﺎن ﮐﺮد و اﺧﻤﻬﺎش ﺗﻮ هﻢ رﻓﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ»‪:‬‬
‫_ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺘﻴﺪ؟ ﻳﻪ ﺧﺎﻧﻢ! دُرﺳﺘﻪ؟‬

‫«دو ﺗﺎ ﻓﺤﺶ ﺑﺨﻮدم دادم ﮐﻪ ﭼﺮا دﻳﺮوز اون اﺳﺘﮑﺎن رو ﻧﺸﺴﺘﻢ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ هﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ و هﻢ ﺑﻪ‬
‫اﺳﺘﮑﺎن ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد دوﺑﺎرﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ»‪:‬‬
‫ﯼ ﻟﺒﺶ روﯼ اﺳﺘﮑﺎن ﻣﻮﻧﺪﻩ! ﻳﺎدﺗﻮن‬

‫_اﻧﮕﺎر زﻳﺎد هﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟! ﻣﻬﻤﻮن زن داﺷﺘﻴﺪ؟ ﺟﺎ ِ‬
‫رﻓﺘﻪ ﺁﺛﺎر رو ﭘﺎﮐﺴﺎزﯼ ﮐﻨﻴﺪ!‬
‫ن ﺧﻮدﺷﻪ‬
‫«ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و اﺳﺘﮑﺎن رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬زﺑﻮﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ اﺳﺘﮑﺎ ِ‬
‫ﮐﻪ دﻳﺮوز ﺑﺎهﺎش ﭼﺎﻳﯽ ﺧﻮردﻩ! ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد»‪.‬‬
‫_ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﺸﻮرﻣﺶ‪ .‬اﻻن ﻣﯽ ﺷﻮرم‪.‬‬
‫«ﺷﺎﻟﺶ رو از روﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺳﺮش ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ دﻋﻮت ﺗﻮن ﮐﻨﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﭘﺪرم ازم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ اﮔﻪ‬
‫دﻟﺘﻮن ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻪ ﺷﺐ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎرﻳﺪ ﻣﻨﺰ ِل ﻣﺎ‪ .‬اﮔﻪ دﻟﺘﻮن ﺧﻮاﺳﺖ! ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‬
‫«ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﮔﻪ ﺟﺮﻳﺎن اﺳﺘﮑﺎن رو ﺑﺮاش ﻧﮕﻢ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﯽ رﻩ و دﻳﮕﻪ ﻧﻤﯽ‬
‫ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻄﻮرﯼ روم رو ﺳﻔﺖ ﮐﺮدم و در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ داﺷﺖ در رو وا ﻣﯽ ﮐﺮد‪،‬‬
‫زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﺳﺘﮑﺎن ﺧﻮدﺗﻮﻧﻪ‪ .‬دﻳﺮوز ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺎهﺎش ﭼﺎﻳﯽ ﺧﻮردﻳﻦ»‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﺳﺘﮑﺎن ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ وا داد! ﮐﻔﺸﻬﺎﺷﻮ ﺁروم‬
‫در ﺁورد و ﺷﺎﻟﺶ رو از ﺳﺮش ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎزم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‬
‫_ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ﺑﺸﻮرﻣﺶ» اﺳﺘﮑﺎن رو ﺑﻬﺶ ﻧﺸﻮن دادم‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ»‪.‬‬
‫«وﻗﺘﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﭼﺎﻳﯽ ﺑﻮدﻳﻢ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_اﻣﺮوز ﻧﺎهﺎر ﭼﯽ دارﻳﻦ؟‬
‫«از زﺑﻮن ﻻل ﺷﺪم ﭘﺮﻳﺪ ﺧﻮرﺷﺖ ﻗﻴﻤﻪ»‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻦ ﻟﭙﻪ هﺎ ﺷﻮ ﭘﺎﮎ ﮐﻨﻢ‬
‫_ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم اوّل ﻟﭙﻪ ﺑﺨﺮم ﺑﻌﺪ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﮎ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻼ اﻣﺮوز ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺎ هﻢ ﻧﺎهﺎر ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪.‬‬

‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺻ ً‬
‫ﯼ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﻣﺮدهﺎ ﺧﺎﻧﻢ هﺎ رو ﺑﻪ ﻧﺎهﺎر‬

‫«ﮐﻤﯽ ﻣِﻦ ﻣِﻦ ﮐﺮدم و دﻳﺪم زﺷﺘﻪ اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﻧﻪ‪ .‬هﻤﻪ ﺟﺎ ِ‬
‫دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻳﻪ ﺧﺎﻧﻢ از ﻣﻦ دﻋﻮت ﮐﺮدﻩ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺒﻮل‬
‫ﮐﺮدم»‪.‬‬
‫_ﭼﻪ ﺷﺎ ِل ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺳﺮﺗﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬هﻮا ﺳﺮدﻩ‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﺷﻪ روﺳﺮﯼ ﺳﺮم ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺳَﺮدم ﻣﯽ ﺷﻪ‬

‫«ﮐﺎﭘﺸﻦ م رو ﭘﻮﺷﻴﺪم و ﭘﺮﺳﻴﺪم»‬
‫_ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﻦ ﺑﺮﻳﻢ؟‬
‫ﯼ ﺳﺎﻟﻢ و ﻋﺎﻟﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬راﺳﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺰل ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ رو‬
‫ﯼ ﺧﻮب ﮐﻪ ﻏﺬا ِ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻳﻪ ﺟﺎ ِ‬
‫ﺑﻠﺪﻳﺪ؟‬
‫_دﻳﺸﺐ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم و ازﺷﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺮ ِد ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ اﻳﻪ‪.‬‬
‫_ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺘﻮن‪ .‬ﻳﻪ ﺑﭽﻪ ﺁهﻮ دارن‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ‪ .‬اﺳﻤﺶ ﻃﻼﺳﺖ‬
‫«ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪ»‪:‬‬
‫_ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﺑﭽﻪ ﺁهﻮ دارﻩ؟! ﻣﮕﻪ ﮐﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟‬
‫_ﺗﻮ ﻳﻪ ﺑﺎغ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺰرگ ‪.‬‬
‫«ﺗﺎ د ِر اﺗﺎق رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم ﻓﺮﻧﻮش در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺳﻮﺋﻴﭻ ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﺑﻄﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪ»‪:‬‬
‫_ﮔﻮاهﻴﻨﺎﻣﻪ ﮐﻪ دارﻳﺪ؟‬
‫_ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻟﻄﻔ ًﺎ ﺧﻮدﺗﻮن راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ راﺣﺖ ﺗﺮم‬
‫ﻦ ﺷﻴﮏ و ﺗﻤﻴﺰ ﺷﺪﻳﻢ ﺗﺎزﻩ ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ و ﻣﻴﻮﻩ ﺑﺮاﯼ ﻓﺮﻧﻮش‬
‫«وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴ ِ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم»!‬
‫_ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ازﺗﻮن ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮاﺗﻮن ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ و ﻣﻴﻮﻩ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﺎدم رﻓﺖ‬
‫ﺑﻴﺎرم‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ اﺳﺘﮑﺎن و ﭼﺎﻳﯽ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭘﺬﻳﺮاﺋﯽ ﺑﻮد!‬
‫«ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﺷﺪم اﻣّﺎ ﺑﺮوﯼ ﺧﻮدم ﻧﻴﺎوردم»‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﺣﺎﻟﺸﻮن ﭼﻄﻮرﻩ؟ ﺷﻨﻴﺪم ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﺮدن ﺷﻤﺎل‬
‫_ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻩ ﺷﻤﺎل!‬
‫«ﻓﺮﻧﻮش در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﻣﻦ از دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ش ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﻴﺪ؟‬
‫_اﻳﻨﺠﺎ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﯼ ﻳﻪ رﺳﺘﻮران ﺷﻴﮏ ﭘﺎرﮎ ﮐﺮد و ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﮐﻤﯽ اﻳﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم‬
‫«ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺟﻠﻮ ِ‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﻗﻔﻞ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ ِ ﻣﻦ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ»‪.‬‬
‫_ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬اﻣﻴﺪوارم ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽ ﺁم!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺧﺐ‪ ،‬هﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دﻟﺘﻮن ﺑﺨﻮاد ﻣﯽ رﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ هﻤﻴﻨﻄﻮرﯼ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬اﮔﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺟﺎﯼ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺳﺮاغ دارﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺐ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫_ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺟﺎﯼ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺳﺮاغ دارم‪ .‬اﻣّﺎ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻧﻴﺎد‬
‫«ﻓﺮﻧﻮش در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﺑﺮﻳﻢ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫«ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺁدرس ﻣﯽ دادم‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم»‪.‬‬
‫_ﻣﯽ دوﻧﻴﺪ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ؟ ﻣﻦ ﻳﻪ در ﺁﻣﺪ ﮐﻢ و ﻣﺤﺪودﯼ دارم‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺎدﻩ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬دﻟﻢ‬
‫هﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻳﺎ ﻧﺪارم ﺗﻈﺎهﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻏﺬاﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮرم ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺎدﻩ س‪ .‬ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻢ هﻤﻴﻨﻄﻮر‪ .‬رﻓﺘﺎرم ﺳﺎدﻩ س‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ‬
‫ﻣﺠﺒﻮرم هﻤﻪ ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﻣﺎدّﯼ زﻧﺪﮔﯽ رو ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺎدﻩ ﺑﺮﮔﺰار ﮐﻨﻢ‪ .‬هﺮ ﭼﻴﺰ هﻢ ﮐﻪ دارم‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ‬
‫ﺳﺎدﻩ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﺳﺎدﻩ ام ﻗﺴﻤﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻟﻄﻔ ًﺎ ﺑﭙﻴﭽﻴﺪ دﺳﺖ راﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮاﯼ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺣﺎﺿﺮم ﺟﻮﻧﻢ رو هﻢ ﻓﺪا ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ اﻣﺮوز ﭘﻮل زﻳﺎدﯼ هﻤﺮاهﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻟﻄﻔ ًﺎ‬
‫ﯼ اون اﻏﺬﻳﻪ ﻓﺮوﺷﯽ ﻧﮕﻪ دارﻳﺪ‬ ‫هﻤﻴﻦ ﺟﺎ‪ ،‬ﺟﻠﻮ ِ‬
‫ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺑﻠﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺮارﻩ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻧﺎهﺎر رو ﺑﻴﺮون از ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ﺑﺨﻮرم‪ ،‬ﺣﺘﻤ ًﺎ از ﺑﺎﻧﮏ ﭘﻮل ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮﯼ اون رﺳﺘﻮران ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ هﻤﻴﻦ؟! اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯼ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻦ ﺑﻮدﻳﺪ‬
‫_ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺘﯽ از اﻳﻨﮑﻪ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻴﮏ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ‬
‫اﻳﻨﮑﻪ ﭘﻮل ﻧﺎهﺎرم رو هﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫«در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﭘﻴﺎدﻩ ﻣﯽ ﺷﺪم‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_اﮔﺮ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺪﺗﻮن ﻧﻤﯽ ﺁد‪ ،‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻧﺎهﺎر در ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫«ﻓﺮﻧﻮش ﺧﻴﻠﯽ راﺣﺖ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪ و دزد ﮔﻴﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ رو زد و ﺑﺎ هﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻓﺮوﺷﯽ‬
‫رﻓﺘﻴﻢ و دو ﺗﺎ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﺳﻔﺎرش دادﻳﻢ»‪.‬‬
‫_ﻋﺎدت ﺑﻪ اﻳﻨﺠﻮر ﺟﺎهﺎ ﻧﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ هﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﻋﺎدت ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﺸﺮﻃﯽ ﮐﻪ هﺪف داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫_ﺧﻴﻠﯽ هﺎ ﺑﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻦ ﻋﺎدت ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﮐﻪ ﺳﺎدﻩ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫_از ﻣﺎﺷﻴﻦ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻣﺸﺨّﺼﻪ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻃﻌﻨﻪ ﻣﯽ زﻧﻴﺪ؟‬
‫_راﺳﺖ ﺑﮕﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺷﺪﻩ ﻳﻪ ﺷﺐ ﺷﺎم‪ ،‬ﻧﻮن و ﭘﻨﻴﺮ ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺷﺪﻩ ﻧﺎهﺎر ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ‬
‫ﺑﺨﻮرﻳﺪ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻧﻮن و ﭘﻨﻴﺮ ﻧﻪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﭼﺮا؟‬
‫ﻼ هﻤﺒﺮﮔﺮ ﺑﻮﻗﻠﻤﻮن داﺷﺘﻴﺪ و ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻴﺪ و ﻣﺠﺒﻮرًا ﻳﻪ روز ﺑﺎ ﺗﺨﻢ‬‫_ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻧﺎهﺎر‪ ،‬ﻣﺜ ً‬
‫ﻣﺮغ و ژاﻣﺒﻮن ﺳﺮ ﮐﺮدﻳﺪ! ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺁب ﭘﺰ ‪ 4‬دﻗﻴﻘﻪ اﯼ ﺑﺎ ﺁب ﭘﺮﺗﻘﺎل ﺑﺮاﯼ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﻴﻞ ﮐﺮدﻳﺪ!‬
‫«ﺳﺮش رو ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ»‪:‬‬
‫ﯼ اﻳﻦ‪ ،‬اون رو‬

‫ﻦ ﺗﻮن رو ﺑﺎ ﻳﻪ ﭘﻴﮑﺎن ﻣﺪل ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻋﻮض ﮐﻨﻴﺪ؟ ﻳﻌﻨﯽ ﺟﺎ ِ‬
‫_ﺣﺎﺿﺮﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﺎﺷﻴ ِ‬
‫ﺳﻮار ﺷﻴﺪ؟‬
‫ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺳﻪ ﮐﻮرس را ﺑﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺮﺳﻴﺪ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯼ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﻳﻨﻘﺪر ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ!‬
‫_ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻳﺪ ﮐﻪ از زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺎدﻩ ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻣﯽ ﺁد‪ ،‬داﺷﺘﻢ ﮐﻤﯽ از زﻧﺪﮔﯽ‬
‫ﺳﺎدﻩ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫«ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻣﻮن ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﺁوردن»‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ دﻳﮕﻪ اﻳﻦ ﺑﺤﺚ رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻴﻢ و ﻏﺬا ﻣﻮن رو ﺑﺎ ﻟﺬت ﺑﺨﻮرﻳﻢ؟‬
‫_ﻣﻮاﻓﻘﻢ‪ ،‬ﻧﻮش ﺟﺎن‪.‬‬
‫«دوﺗﺎﻳﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﺪﻳﻢ»‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻣﯽ دوﻧﻴﺪ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن؛ ﺗﻮ داﻧﺸﮑﺪﻩ ﺧﻴﻠﯽ در ﻣﻮرد ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻦ !‬
‫«ﻏﺬا ﺗﻮ ﮔﻠﻮم ﮔﻴﺮ ﮐﺮد»!‬
‫_در ﻣﻮرد ﻣﻦ؟! ﭼﺮا؟ ﻣﮕﻪ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﺮدم؟‬
‫«ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺮف هﺎﯼ ﺧﻮب ﻣﯽ زﻧﻦ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ دﺧﺘﺮهﺎﯼ داﻧﺸﮑﺪﻩ‪.‬‬

‫_ﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم رﻓﺘﺎر و ﺣﺮﮐﺖ ﺑﺪﯼ ازم ﺳﺮزدﻩ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﺮدﻩ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ‪ .‬هﻤﻪ در ﻣﻮرد ﺳﺮﺑﺰﻳﺮﯼ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﭼﻴﺰهﺎﯼ دﻳﮕﻪ!‬
‫_ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻴﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎرﻳﻦ ﺑﻴﺮون؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ‪.‬‬
‫_ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺟﻨﺎب ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﯽ دوﻧﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﻻن ﺑﺎ ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ هﺴﺘﻴﻦ؟‬
‫«ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻏﺬاش ﮐﺮد و ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺳﺮم رون ﭘﺎﺋﻴﻦ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﻮدم رو ﺳﺮﮔﺮم ﻏﺬا ﺧﻮردن ﮐﺮدم‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﻣﯽ دوﻧﻴﺪ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ ،‬ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﺁزادﯼ هﺴﺘﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﮐﺎرﯼ ﺑﺨﻮام اﻧﺠﺎم ﺑﺪم ﮐﺴﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ هﺮ ﮐﺎرﯼ‪.‬‬
‫_ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻦ اﻳﻦ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺮاﯼ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺸﮑﻞ اﻳﺠﺎد ﮐﻨﻪ؟‬
‫«ﻓﺮﻧﻮش ﻣﺪﺗﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ و ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ »‪:‬‬
‫_ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺮﻳﺒ ًﺎ ﻳﮏ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ داﻧﺸﮑﺪﻩ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ رﻓﺘﺎر زﺷﺘﯽ از ﻣﻦ دﻳﺪﻳﺪ؟ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‬
‫دﻳﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺮون از ﻣﺤﻴﻂ درس ﺑﺎ ﭘﺴﺮﯼ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟‬
‫_ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﻢ رو درﺳﺖ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪﻳﺪ‬
‫_ﻧﻪ ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﯼ از ﺷﻤﺎ ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺗﻮ داﻧﺸﮑﺪﻩ و ﺑﻴﺮون از اوﻧﺠﺎ رﻓﺘﺎر ﺑﺴﻴﺎر‬
‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﯼ دارﻳﻦ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪن ﺗﻮن هﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﻣﻨﺎﺳﺒﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺧُﺐ؟! ﭘﺲ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ دﻟﻴﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺑَﺪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ اﮔﻪ دﺧﺘﺮﯼ ﺑﺨﻮاد ﺑَﺪ‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺑﺪون داﺷﺘﻦ ﺁزادﯼ هﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻨﻮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬در ﺿﻤﻦ ﺧﻴﺎﻟﺘﻮن راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﭘﺪرم‬
‫ﻣﯽ دوﻧﻪ ﮐﻪ اﻻن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪم ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫_اﻧﮕﺎر ﻧﺎراﺣﺘﺘﻮن ﮐﺮدم؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻧﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪم‪ .‬اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل هﻢ ﺷﺪم‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺧﻼف ﺧﻴﻠﯽ هﺎ هﻨﻮز ﺗﺎﺑﻊ ﻳﻪ ﺳﺮﯼ‬
‫از ﺳﻨﺖ هﺎ هﺴﺘﻴﺪ‬
‫_ﻣﯽ دوﻧﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ از ﭼﻴﺰهﺎ ﺑﺎﻳﺪ رﻋﺎﻳﺖ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺳﻨﺖ هﺎ‪ ،‬رﺳﻢ و رﺳﻮم‪ ،‬اﺣﺘﺮام هﺎ‪ ،‬ﻣﺮزهﺎ!‬
‫اﮔﻪ هﺮ ﮐﺪوم از اﻳﻦ هﺎ رو زﻳﺮ ﭘﺎ ﺑﺬارﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺸﮑﻞ ﺳﺎزﻩ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻨﻢ هﻤﻴﻨﻄﻮرﻩ‪ .‬ﺣﺮﻣﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻨﺖ هﺎﯼ هﺮ ﻗﻮم‪ ،‬ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدن رﻳﺸﻪ‬
‫ﺧﻮدﻣﻮﻧﻪ‪ .‬هﺮ ﻧﺴﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺪون ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻓﻨﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫_ ﺣﺪ و ﺣﺪود و ﻣﺮزﺑﻨﺪﯼ هﻢ ﻳﮑﯽ از هﻤﻴﻦ ﺳﻨﺖ هﺎﺳﺖ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻣﺮز ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻏﺬاﺗﻮن ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟‬
‫_ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻴﻞ دارﻳﻦ ﺑﺮﻳﻢ‬
‫«ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ و ﻣﻦ ﺣﺴﺎب ﮐﺮدم و از اوﻧﺠﺎ اوﻣﺪﻳﻢ ﺑﻴﺮون و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ دﻟﺘﻮن ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺮﻳﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ هﻢ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻴﻢ؟‬
‫_ﺷﻤﺎ دﻳﺮﺗﻮن ﻧﻤﯽ ﺷﻪ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻧﻪ‪ ،‬وﻗﺖ دارم‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﺰدﻳﮑﯽ هﺎ ﻳﻪ ﭘﺎرﮎ ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻴﻪ‪ .‬ﻣﻦ ازش ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﺁد‪ .‬دوﺳﺖ دارﻳﺪ ﺑﺮﻳﻢ اوﻧﺠﺎ‬
‫_ﺑﺪم ﻧﻤﯽ ﺁد‪ ،‬ﺑﺮﻳﻢ‬
‫«ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ و ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮﯼ ﭘﺎرﮎ‪ ،‬ﺑﺎ هﻤﺪﻳﮕﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدﻳﻢ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﻗﺪم زدﻳﻢ ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﻣﯽ دوﻧﻴﺪ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ ،‬از ﭘﺮﻳﺸﺐ ﮐﻪ ﺗﻮ اون ﺗﺼﺎدف ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺟﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ‬
‫ﻼ اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻏﺮﻳﺒﻪ هﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدﻳﺪ‪ ،‬اﺻ ً‬
‫اون ﮐﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ دروﻧﻢ ﻳﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻮﺟﻮد ﺑﻴﺎد‪ .‬ﻳﻪ ﺣﺲ دوﺳﺘﯽ‪ .‬ﻳﻪ دوﺳﺘﯽ ﻗﺪﻳﻤﯽ!‬
‫اﻧﮕﺎر راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻦ ﮐﻪ ﻣﺤﺒّﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒّﺖ ﻣﯽ ﺁرﻩ!‬
‫«ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮد ﺗﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻬﺎش اﻓﺘﺎد‪ ،‬زﺑﻮﻧﻢ ﺑﻨﺪ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻘﺪرﯼ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﻳﺪﻧﺶ ﺗﻤﺎم اﻓﮑﺎرم ﺑﻬﻢ ﻣﯽ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬
‫ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺘﻢ»‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ .‬اون ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﻳﻦ ﮐﻪ اﮔﻪ ﺧﺪاﯼ ﻧﮑﺮدﻩ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﻃﻮرﯼ ﺷﻮن‬
‫ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮن زﻧﺪان؟‬
‫_ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻓﮑﺮ رو ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ داﺷﺘﻴﺪ؟‬
‫_ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻳﻪ ﺁدم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﯼ اﻳﺪﻩ هﺎﻳﺶ ارزش ﻗﺎﺋﻞ ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﺨﺎﻃﺮﺷﻮن ﺳﺨﺘﯽ هﺎ رو ﺗﺤﻤّﻞ‬
‫ﺑﮑﻨﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻬﻤّﻪ‪.‬‬
‫«واﺳﺘﺎد و ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻨﻢ واﺳﺘﺎدم اﻣّﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻨﻢ‪ .‬واﻧﻤﻮد ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ درﺧﺘﻬﺎ و اﻃﺮاف ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬

‫_ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن!‬
‫«ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم»‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ اون اﻳﺪﻩ ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮش ﻓﺪاﮐﺎرﯼ ﮐﺮدﻳﻦ؟‬
‫«ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﺳﺆاﻟﯽ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و دﻳﺪم ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﮐﻨﺎرم واﺳﺘﺎدﻩ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺗﻮ دﺳﺘﻬﺎ ﺷﻪ‪ .‬ﮔﻮﺷﻪ ﮐﺎﭘﺸﻨﻢ رو‬
‫ﮐﺸﻴﺪ و ﮔﻠﻬﺎ رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﺁﻗﺎ‪ ،‬ﻳﻪ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ازم ﻣﯽ ﺧﺮﯼ؟ ﻣﺮﻳﻢ دارم‪ ،‬ﻧﺮﮔﺲ دارم‪ ،‬ﮔﻞ ﺳﺮخ دارم‪ .‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا ازم ﺑﺨﺮ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮدم ﺷﺪﻩ‪ .‬ﻳﻪ ﺷﺎﺧﻪ م ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﻔﺮوﺧﺘﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﺷﺎﺧﻪ ازم ﻣﯽ ﺧﺮﯼ؟‬
‫«ﺟﻠﻮش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺧﺮم ﻋﺰﻳﺰم! هﻤﻪ ش رو ازت ﻣﯽ ﺧﺮم‪.‬‬
‫ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬هﻤﻪ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﺗﻮ ﻣﺎل ﻣﻦ‪ ،‬هﺮ ﭼﯽ هﻢ ﻣﻦ ﭘﻮل دارم ﻣﺎل ﺗﻮ‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫دﺧﺘﺮ_ ﻣﻦ ﺳﻪ ﺗﺎ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ دارم‪ ،‬ﭘﻮﻟﺶ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ هﺎ!‬
‫«دﺳﺖ ﮐﺮدم ﺟﻴﺒﻢ و هﺮ ﭼﯽ ﭘﻮل داﺷﺘﻢ در ﺁوردم‪ .‬دو هﺰار و ﺧﺮدﻩ اﯼ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮش»‬
‫_ﮐﺎﻓﻴﻪ؟‬
‫«زﺑﻮﻧﺶ ﺑﻨﺪ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﻣﻮج ﻣﯽ زد‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد و ﺳﻪ ﺗﺎ دﺳﺘﻪ‬
‫ﮔﻞ رو ﺑﻬﻢ داد و ﭘﻮل هﺎ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺪو از ﭘﻴﺸﻢ رﻓﺖ‪.‬‬
‫هﻤﻮﻧﻄﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و دوﻳﺪﻧﺶ رو روﯼ ﺑﺮﻓﻬﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﭘﺸﻴﻤﻮن ﺑﺸﻢ و‬
‫ﭘﻮل هﺎ رو ازش ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬
‫ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_ﺑﺮﻳﻢ؟‬
‫«ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش اﺷﮏ ﺣﻠﻘﻪ زدﻩ ﺑﻮد‪ .‬در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﻃﻔﻠﮏ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮدش ﺷﺪﻩ ﺑﻮد!‬
‫«دوﺗﺎﻳﯽ ﺑﺪون ﺣﺮف ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎﺷﻴﻦ رﻓﺘﻴﻢ»‪.‬‬
‫ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﺎﺷﻴﻦ واﺳﺘﺎدم و ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻦ ﮔﻞ ﻣﺮﻳﻢ ﻧﺸﻮﻧﻪ دوﺳﺘﯽ ﻳﻪ و ﮔﻞ ﻧﺮﮔﺲ ﻧﺸﻮﻧﻪ ﻣﺤﺒّﺖ!‬

‫«ﺑﻌﺪ هﻤﻪ ﮔﻞ هﺎ رو ﺑﻬﺶ دادم و ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_ﺑﺎ اﺟﺎزﻩ ﺗﻮن ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻤﯽ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ»!‬
‫«ﮔﻞ هﺎ رو ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺳﻮار ﺷﺪ و ﻣﺎﺷﻴﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد»‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺷﻴﺸﻪ رو ﮐﺸﻴﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫_ﻧﮕﻔﺘﻴﻦ ﮔﻞ رُز ﻧﺸﻮﻧﻪ ﭼﻴﻪ؟!‬
‫«ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و رﻓﺖ‪ .‬هﻤﻮﻧﺠﺎ واﺳﺘﺎدم و رﻓﺘﻨﺶ رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم و زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_ﮔﻞ رُز ﻧﺸﻮﻧﻪ ﻋﺸﻘﻪ! ﺑﻪ هﻤﻪ زﺑﻮن هﺎﯼ دﻧﻴﺎ!‬
‫در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم»‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺳﻼم‪ ،‬ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ اﯼ ﺑﻬﺰاد‪ ،‬هﻤﺶ ﺗﻮ راﻩ ﺧﺪا ﺧﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ! ﺧﺐ ﺧﺪارو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺪﯼ ﺧﻮﻧﻪ!‬
‫_ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟! ﺑﻴﺮون ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ؟!‬
‫غ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ ﻣﯽ ﺑﺮﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ هﻴﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺷﻬﺮدارﯼ راﻩ اﻓﺘﺎدﻩ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن و هﺮ ﭼﯽ اﻻ ِ‬
‫_ﮔﻢ ﺷﻮ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﭼﯽ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺎز دو ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻨﻬﺎت ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﺎﻓﻪ رو رﻳﺨﺘﯽ ﺑﻬﻢ!‬
‫ﺖ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ راﻩ اﻓﺘﺎد؟!‬

‫_ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺷﺮوع ﻧﮑﻦ‪ .‬ﭼﻄﻮر؟! ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺷﺒﮑﻪ اﻳﻨﺘﺮﻧ ِ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺁﺧﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ﺗﻮﺋﻪ؟! ﻣﻐﺰِ‪ ،‬ﮔﭻِ‪ ،‬ﺳﻴﻤﺎنِ‪ ،‬ﭼﻴﻪ؟‬
‫_اﻳﻨﺎ ﺟﺎﯼ ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺗﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭼﻪ ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ اﯼ؟ ﭘﺴﺮ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﻮﺑﯽ و ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ و ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ و ﭘﻮﻟﺪارﯼ‬
‫ﺖ ﻣﻔﺖ از دﺳﺖ دادﯼ ﮐﻪ! راﺳﺘﯽ! ﺳﻼم ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن! ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻄﻮرﻩ!‬‫رو‪ ،‬ﻣﻔ ِ‬
‫_ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﭼﯽ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟ دﺧﺘﺮﻩ رو هﻮاﻳﯽ ﮐﺮدﯼ ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﮔﯽ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟ رﻓﺘﻪ ﭘﻴﺶ ژاﻟﻪ و ﮔﺮﻳﻪ‬
‫زارﯼ! ﭘﺴﺮ اﻳﻦ ﭼﻪ رﻓﺘﺎرﻳﻪ؟ ﮐﻪ ﺗﻮ دارﯼ؟ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻏﺮور ﺧﻮﺑﻪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺗﺎ ﻳﻪ ﺣﺪّﯼ! ﺑﻪ ﭼﯽ‬
‫ﺑﺮات ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ اﻳﻨﻄﻮرﯼ اﻳﻦ ﻓﺮﻧﻮش رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻦ! ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ اوﻣﺪﻩ دﻧﺒﺎﻟﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺻﺪ ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﭘﻮﻟﺪار دارﻩ‪ ،‬هﺰار ﺗﺎ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاﻩ‪ ،‬ﻧﻴﻤﭽﻪ ﭘﻮﻟﺪار! هﻴﭽﮑﺪوم رو هﻢ‬
‫ﯼ ﺗﻮ ﺧﻮاﺳﺖ و ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﯽ ﭘﻴﺶ ﺁوردﻩ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻧﻤﻴﮕﻴﺮﻩ‪ .‬دﺧﺘ ِﺮ ﭘﺎﮎ و ﺧﺎﻧﻤﯽ ﻳﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺧﺪا ﺑﺮا ِ‬
‫ﯼ دﻟﺶ ﺟﺎ ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻃﺎﻗﭽﻪ ﺑﺎﻻ ﮔﺬاﺷﺘﯽ و ﺧﻮدت رو ﺑﺮاش ﮔﺮﻓﺘﯽ؟!‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮ ِ‬
‫ﻏﺮورهﻢ ﺣﺪّﯼ دارﻩ‪ ،‬ﻗﻴﺎﻓﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ هﻢ ﺣﺪّﯼ دارﻩ‪ ،‬ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺎزﯼ ﮐﺮدن هﻢ ﺣﺪّﯼ دارﻩ‪ ،‬ﺗﻴﺎرت در‬
‫ﺁوردن هﻢ ﺣﺪّﯼ! ﺑﺨﺪا ﻣﻠّﺖ از ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮان ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﭘﺎﻳﯽ ﺑﺮاﺷﻮن ﺟﻮر ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺧﻮب ﺟﻠﻮ‬
‫پ دﺧﺘﺮﻩ رو دزدﻳﺪﯼ‪ ،‬ﺑﺴّﻪ دﻳﮕﻪ!‬ ‫رﻓﺘﯽ و ﻗﺎ ﱢ‬
‫«ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﯽ دارﯼ ﻣﯽ ﮔﯽ؟! ﻣﻦ ﮐِﯽ ﺧﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ؟ ﮐِﯽ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺎزﯼ ﮐﺮدم؟! ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫ﻼ ﭘﺸﻪ‪ ،‬ﻣﮕﺲ‪ ،‬ﺳﻮﺳﮏ!‬ ‫اﺻ ً‬
‫ﯼ ﺷﻤﺎهﺎم‪ ،‬رﺿﺎﻳﺖ ﻣﯽ دﯼ و دﺳﺖ از‬

‫ﮎ ﭘﺎ ِ‬
‫اﮔﻪ ﺑﺮﻳﻢ ﻣﺤﻀﺮ و ﻣﻦ ﻳﻪ ﺳﻨﺪ ﺑﺪم اﻣﻀﺎ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﺎ ِ‬
‫ﺳﺮم ﺑﺮ ﻣﯽ دارﯼ؟ ﺑﻌﺪش‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ وﮐﻴﻞ وﺻﯽ اون دﺧﺘﺮﯼ؟‬
‫«ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ ﻗﺪم رﻓﺖ ﻋﻘﺐ و ﮔﻔﺖ‪ «:‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ‪ ،‬ﮔﺎزم ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻳﻦ؟!‬
‫«ﺑﻌﺪ ﺟﺪﯼ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ _ «:‬ﺑﺪﺑﺨﺖ! دﻟﻢ ﺑﺮات ﻣﯽ ﺳﻮزﻩ!‬
‫ﯼ ﺧﻮدت ﺑﺴﻮزﻩ‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺘﻢ ﺧﻮدﺗﯽ‪.‬‬

‫_ﺗﻮ دﻟﺖ ﺑﺮا ِ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺗﻮ دﻳﻮوﻧﻪ اﯼ‪.‬‬
‫_دﻳﻮوﻧﻪ ﺗﻮﻳﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ رو درﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬دﻳﻮوﻧﻪ ﺗﻮﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﻦ رو‪ ،‬ﻓﻘﺮ ﻣﻦ رو‪،‬‬
‫ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﻦ رو‪،‬اﺣﺴﺎس ﻣﻮ‪ ،‬ﻋﺸﻘﻢ رو درﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ! ﺗﻮ ﺑﭽﻪ ﭘﻮﻟﺪار ﭼﯽ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟ ﺗﻮ ﭼﻪ‬
‫ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻣﺴﺘﺎﺟﺮ ﺑﻮدن ﭼﻴﻪ؟ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ اﻣﺮوز ﻇﻬﺮ د ِم د ِر اون رﺳﺘﻮران ﭼﯽ ﮐﺸﻴﺪم؟ ﺗﻮ‬
‫ﭼﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ اﻣﺮوز ﻣُﺮدم و زﻧﺪﻩ ﺷﺪم ﺗﺎ ﭼﻬﺎر ﮐَﻠﻮم ﺣﺮف ﺑﻬﺶ زدم!‬
‫ﺖ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ‬
‫ﺁﺧﺮش ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺷﻮهﺮ ﮐﻨﻢ! ﻣﯽ ﺧﻮام زن ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎم و دﺳ ِ‬
‫رو ﺑﮕﻴﺮم ﺑﺒﺮم ﮐﺠﺎ؟ ﺑﻴﺎرﻣﺶ ﺗﻮ اﻳﻦ اﺗﺎق؟‬
‫ﻣﻦ ﻳﻪ ﺟﻮراب رو دﻩ ﺑﺎر‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﭘﺎرﻩ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯽ دوزم و ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻢ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﭼﻨﺪ ﺧﺮﻳﺪﻣﺸﻮن؟ ﺻﺪ‬
‫ﺗﻮﻣﻦ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺟﻮراﺑﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﺷﻪ و ﻳﻪ ﺑﺎر ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻪ و دَر ﻣﯽ رﻩ و ﻣﯽ اﻧﺪازدﺷﻮن دور‪ ،‬دو‬
‫ﻼ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ زن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ن ﭘﻮﻟﺪار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﺻ ً‬
‫هﺰار ﺗﻮﻣﻨﻪ! ﺁرﻩ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ز ِ‬
‫ﺷﺎزدﻩ‪ ،‬اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﻋﺎدت ﮐﺮدﻩ روزﯼ ﺑﻴﺴﺖ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ‪ ،‬ﺳﯽ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﮐﺸﮑﯽ ﺧﺮج ﮐﻨﻪ! اﻳﻦ‬
‫ن ﻣﺎدرت دﺳﺖ از ﺳ ِﺮ ﻣﻦ وردار‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ‬
‫ﭘﻮل‪ ،‬ﭘﻮ ِل دو ﻣﺎﻩ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﻪ! ﺟﻮ ِ‬
‫ﭼﻴﻪ؟!‬

‫اﻣﺮوز داﺷﺘﻢ ﮐﻴﻒ و ﮐﻔﺸﺶ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺨﺪا دروغ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺟﻔﺘﺶ رو هﻢ ﺻﺪ هﺰار‬
‫ﯼ ﻣﻦ ﻳﻪ رؤﻳﺎﺳﺖ!‬‫ﯼ ﺗﻮ ﭘﻮﻟﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺮا ِ‬
‫ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻮد! ﺻﺪ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺑﺮا ِ‬
‫ﮐﺎوﻩ _ ﺗﻮ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو از ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺎدّﯼ ش ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻏﻴﺮ از ﭘﻮل ﭼﻴﺰهﺎﯼ دﻳﮕﻪ اﯼ هﻢ‬
‫هﺴﺖ‪.‬‬
‫_ﺁرﻩ‪ ،‬ﻋﻠﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺛﺮوت! ﻣﯽ ﮔﻪ ﮔُﺸﻨﮕﯽ ﻧﮑﺸﻴﺪﯼ ﺗﺎ ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﯽ از ﻳﺎدت ﺑﺮﻩ‪،‬‬
‫ﺗﻨﮕﺖ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ هﺮ دو ﺗﺎ از ﻳﺎدت ﺑﺮﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ دﺧﺘﺮﻩ دوﺳﺘﺖ دارﻩ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﯼ اﻣﺜﺎل ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﭼﺮا‪ ،‬ﮐﺎﻓﻴﻪ‪ .‬اﻣّﺎ ﺑﺮاﯼ اﻣﺜﺎل ﻣﺎ‪ ،‬ﻧﻪ‪.‬‬

‫_ﻧﻪ! ﺑﺮا ِ‬
‫ﻣﻨﻢ دوﺳﺘﺶ دارم‪ .‬ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ هﻢ ازش ﮔﺬﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روزﻩ ﺗﺎزﻩ اﺧﺘﻼف ﻃﺒﻘﺎﺗﯽ رو‬
‫ح ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن‪ ،‬هﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اوﻧﺠﺎم از‬
‫ﯼ ﻣﺴﺘﺮا ِ‬‫ﯼ ﺁدم ﺑﯽ ﭘﻮل ﺗﻮ ِ‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪم! ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺟﺎ ِ‬
‫ﺁدم ﭘﻮل ﻣﯽ ﺧﻮان! ﺷﻤﺎ ﭘﻮﻟﺪارهﺎ وﻗﺘﯽ اﺑﺮهﺎ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ ﻳﺎد ﮔﻞ و ﺷﻤﻊ و ﭘﺮواﻧﻪ و اﻳﻦ‬
‫ﺟﻮر ﭼﻴﺰهﺎ ﻣﯽ اﻓﺘﻴﻦ و اﻳﻦ ﺷﮑﻞ هﺎ رو ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﻦ اﻣّﺎ ﻣﺎ ﻓﻘﺮا ﻳﺎد ﺑﺮف و ﺑﺎرون و ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽ‬
‫اﻓﺘﻴﻢ و ﺑﯽ ﻧﻔﺘﯽ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺗﻮ هﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﮐﻪ درﺳﺖ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺪار ﻣﯽ ﺷﯽ‬
‫_ﺣﺎﻻ ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ‪ .‬وِل ﮐﻦ دﻳﮕﻪ َﮐﻨِﻪ!‬
‫«ﺳﺮش داد ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﮐﻪ ژاﻟﻪ ﺑﺮام از ﻓﺮﻧﻮش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮد‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ رو ﺑﺨﻮاد و ﺗﻮ رو‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻪ‬
‫_ﺗﻮ هﻤﻴﻦ دو ﺳﻪ روزﻩ اﻳﻨﻘﺪر ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ؟! ﺗﺐ ﺗﻨﺪ زود ﻋﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻧﺘﺮس‪ ،‬اوﻧﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﻳﻪ ﺟﻮون ﭘﻮﻟﺪار وﺧﻮش ﺗﻴﭗ ﺟﻠﻮ ﺑﻴﺎد‪ ،‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺎهﺎ هﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ هﻴﭽﯽ ﻳﺎدﻣﻮن ﻧﻤﯽ رﻩ‪ .‬ﺗﻮ هﻢ اﻳﻨﻘﺪر ﺧﻮدت رو‪ ،‬ﻧﺨﻮد هﺮ‬
‫ف اون رو ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﺰن‪.‬‬ ‫ﺁش ﻧﮑﻦ‪ .‬دﻳﮕﻪ م ﺣﺮ ِ‬
‫ﻼ اﻳﻦ ﮐُﻠﻴّﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻴﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﻳﻢ!‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻴﺎ اﺻ ً‬
‫_ﻣﺮدﻩ ﺷﻮ ِر ﺗﻮ و اون ﮐﻠﻴّﻪ و ﮐﻠﻴّﻪ ﺧﻮدم و اﻳﻦ زﻧﺪﮔﯽ و اﻳﻦ اﺗﺎق و اﻳﻦ درس و اﻳﻦ دﻧﻴﺎ رو‬
‫ﺑﺒﺮﻩ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﺣﺎﻟﻢ از هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اﻳﻨﺎ هﻤﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻋﺰت ﻧﻔﺴﯽ ﻳﻪ ﮐﻪ دارﯼ‬
‫_ﻣﺮدﻩ ﺷﻮ ِر اﻳﻦ ﻋﺰت ﻧﻔﺲ رو هﻢ ﺑﺒﺮﻩ‪.‬‬
‫ﮓ هﺎرﺗﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ! ﭼﺨﻪ ﺑﺪ ﻣﺴّﺐ‬

‫ﮐﺎوﻩ_ دﮐﺘﺮ! اﻣﺮوز ﺣﺎﻟﺖ هﺎﯼ ﺷﻴﺰُﻓﺮﻧﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻳﺪ! ﺳ ِ‬
‫ﺻﺎﺣﺎب!‬
‫ﮓ هﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫_ﺧﻮدم هﺎرم اﻣﺮوز‪ ،‬اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﺳ ِ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ هﻤﺶ ﻣﺎ ِل اﻳﻨﻪ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﻬﺖ ﭘﻮزﻩ ﺑﻨﺪ ﻧﺰدن!‬
‫_واﻗﻌ ًﺎ اﺳﻢ ﺁﻗﺎ ﮔﺎوﻩ ﺑﻬﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺁد ﺗﺎ ﮐﺎوﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﯽ رم دﻳﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺁم هﺎ!‬
‫_ﺑﻪ درﮎ‪ ،‬ﺗﻮ هﻢ ﺑﺮو‪ .‬واﷲ ﺑﻪ ﭘﻴﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮف هﻴﭽﮑﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺪﻳﻮن ﻧﻴﺴﺖ‪ِ .‬هﺮّﯼ! ﺧﻮش‬
‫اوﻣﺪﯼ!‬
‫«هﺮ دو ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮدم رو ﺑﺎ دَم ﮐﺮدن ﭼﺎﻳﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮدم‪ .‬دﻩ دﻗﻴﻘﻪ اﯼ هﺮ دو ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﯼ ﮐﺎوﻩ ﮔﺬاﺷﺘﻢ»‪.‬‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ و ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ .‬ﭼﺎﺋﯽ ﮐﻪ دم ﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬دو ﺗﺎ رﻳﺨﺘﻢ و ﻳﮑﯽ ﺷﻮ ﺟﻠﻮ ِ‬
‫ﯼ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ زارﯼ! ﻣﺮﺗﻴﮑﻪ ﺑﺪ اﺧﻼق!‬ ‫ﮐﺎوﻩ_ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ﺑﺎ اون ﭼﺎﻳﯽ هﺎﯼ ﺁ ِ‬
‫ب زﻳﭙﻮ ِ‬
‫_راﻩ رو ﮐﻪ ﺑﻠﺪﯼ! ﺗﺮﻳﺎ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ س!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اﻳﻦ ﭼﺎﻳﯽ رو ﻣﯽ ﺧﻮرم ﺑﻌﺪ ﻣﯽ رم ﭼﻮن ﺑﺎﺑﺎم ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﭘﺴﺮم هﻴﭽﻮﻗﺖ ﭼﻴﺰ ﻣﻔﺖ رو از‬
‫دﺳﺖ ﻧﺪﻩ !‬
‫«ﺑﻌﺪ ﭼﺎﻳﯽ رو ﮐﺸﻴﺪ ﺟﻠﻮ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻮردن»!‬
‫ﯼ ﻓﺮﻧﻮش‬
‫«ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و هﺮ دو زدﻳﻢ زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺳﻴﺐ و ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ اﯼ رو ﮐﻪ ﺑﺮا ِ‬
‫ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺁوردم»‪.‬‬
‫ﯼ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺑﻴﺎرم ﺑﺨﻮرﻩ‪ .‬هﺮ ﭼﻨﺪ اون اﻳﻨﻘﺪر ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن‬ ‫_اﻳﻨﺎ رو ﺑﺮا ِ‬
‫از اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ و ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻨﻬﺎ هﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﺑﻨﻈﺮش ﻧﻤﯽ ﺁد‪ .‬اﻣّﺎ ﻣﻦ اﻳﻨﺎرو ﺑﺎ‬
‫ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﺮاش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﮏ ﮐﻴﻠﻮ ﺳﻴﺐ و ﻧﻴﻢ ﮐﻴﻠﻮ ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ! اﻣّﺎ ﺳﻴﺐ‬
‫هﺎ رو دوﻧﻪ دوﻧﻪ ﺧﻮدم ﺳﻮا ﮐﺮدم و ﺗﻴﻤﺰ ﺷﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﺐ هﺮ ﭼﯽ ﺑﻮد ﺣ ّﺪ و ﺗﻮان ﺧﻮدم ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺴﻤﺖ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﻧﺒﻮد ﺑﺨﻮردﻩ‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﺑﺨﻮر‪ .‬ﺑﺨﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ هﻢ ﺑﺮام ﻋﺰﻳﺰﯼ‪.‬‬
‫«اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﺟﻤﻊ ﺷﺪ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﻧﻔﻬﻤﻪ وﻟﯽ اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﻴﺪ و‬
‫ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﻣﻦ ﻟﺐ ﺑﻪ اﻳﻨﺎ ﻧﻤﯽ زﻧﻢ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻨﺎ رو ﺑﻪ ﻧﻴّﺖ ﻓﺮﻧﻮش ﮔﺮﻓﺘﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺨﻮرم‪ ،‬ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ راﺿﯽ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﯽ‪ ،‬ﺧﻨّﺎق ﺑﮕﻴﺮم!‬
‫_ﮔﻢ ﺷﻮ‪ ،‬ﺑﺨﻮر‪ .‬ﻧﻮش ﺟﻮﻧﺖ‪ .‬هﺮ ﮐﺴﯽ ﺳﻬﻢ ﺧﻮدش رو از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺧﻮاهﺶ ﮐﻨﻢ اﺳﻢ ﻓﺮﻧﻮش رو دﻳﮕﻪ ﻧﺒﺮﯼ؟!‬
‫«ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ»‪:‬‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﻳﻪ ﺿﺮب اﻟﻤﺜﻞ ﺑﮕﯽ ﮐﻪ از ﮐﻠﻤﺎت‪ :‬دﺳﺖ و ﭘﻴﺶ و ﭘﺎ و ﭘَﺲ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫ﺗﺎزﻩ ﻳﻪ َﻣﺜَﻞ دﻳﮕﻪ هﻢ هﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻪ‪ :‬ﮐِﺮم از ﺧﻮ ِد درﺧﺘﻪ!‬
‫_ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﻓﮑﺮش ﻣﺪام ﺗﻮ ﮐﻠّﻪ ﻣﻪ‪ .‬اﺳﻤﺶ هﻤﻪ ش روﯼ زﺑﻮﻧﻤﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯼ؟ ﻓﮑﺮ‬
‫ﮐﺮدﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁدم ﻧﻴﺴﺘﻢ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻧﻪ! ﺑﺮ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺻﻠﻮات ﮐﻪ ﺑﮕﻪ ﺗﻮ ﺁدﻣﯽ! ﺣﺎﻻ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻴﺮون ﻳﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﺑﮑﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻦ ﭘﻮﻧﺼﺪ ﻣﺘﺮﯼ! ﻣﺎﺷﺎاﷲ هﺰار ﻣﺎﺷﺎاﷲ اﺗﺎق ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ! ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ از‬
‫دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺳﺎﻟ ِ‬
‫ﻣﻬﻤﻮن هﺎﯼ ﺧﺎرج ﻳﻪ!‬
‫«دو روز از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ دو روز ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ دو ﺳﺎل ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎ ﻓﮑﺮ‬
‫ﯼ اﺟﺎرﻩ اﯼ‪،‬‬
‫ﯼ ﺣﺴﺎب ﺑﺎﻧﮑﯽ‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ هﺎ‪ ،‬اﺗﺎﻗﻬﺎ ِ‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ هﺎ‪ ،‬اﺧﺘﻼف هﺎ‪ ،‬دﻓﺘﺮﭼﻪ هﺎ ِ‬
‫ﺧﻼﺻﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪.‬‬
‫ﯼ ﻋﻄﺮ ﻓﺮﻧﻮش از اﺗﺎﻗﻢ ﻣﻴﺮﻩ‪ .‬اﻣّﺎ هﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ از ﺑﻴﺮون وارد‬‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن‪ ،‬ﺑﻮ ِ‬
‫ﯼ ﻋﻄﺮِﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اوﻧﺠﺎ‬ ‫اﺗﺎق ﻣﯽ ﺷﺪم‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﺴﺮاﻏﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻮ ِ‬
‫ﻣﻮﻧﺪﮔﺎر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد!‬
‫ﻋﺼﺮﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ اوﻣﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ هﻤﻴﺸﻪ ﺷﻠﻮغ و ﭘﺮ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش»‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺳﻼم ﺑﺮ ارﺳﻄﻮﯼ ﻋﺼﺮ ﻣﺎ! ﺳﻼم ﺑﺮ ﭘﺎﺳﺘﻮر ﺑﺰرگ! ﺳﻼم ﺑﺮ زاﺋﺮ ﺑﺮوخ ﮐﺒﻴﺮ! ﺳﻼم‬
‫ﺑﺮ‪...‬‬
‫_ﺳﻼم و زهﺮ ﻣﺎر! ﺑﺎز دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺳﻼم ﺑﺮ دور اﻓﺘﺎدﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺟﺰﻳﺮﻩ اﻗﻴﺎﻧﻮس ﻏﻢ! ﺳﻼم ﺑﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﮔُﻞ ﺷﮑﻔﺘﻪ در ﮐﻮﻳﺮ!ﺳﻼم ﺑﺮ‬
‫ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺳﺘﺎرﻩ ﺷﺐ !‬
‫_ﺑﺎﺑﺎ ﭼﺮا داد ﻣﯽ زﻧﯽ؟ اﻻن هﺮ ﮐﯽ از اﻳﻨﺠﺎ رد ﺑﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ دارﻳﻢ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ دﻳﻢ!‬
‫ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻧﮑﻦ!‬
‫ض ﻋﻄﻮﻓﺖ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺳﻼم ﺑﺮ درﻳﺎﯼ ﻣﺤﺒﺖ! ﺳﻼم ﺑﺮ ﺣﻮ ِ‬
‫_ﺑﻴﺎ ﺗﻮ دﻳﮕﻪ! » ﺑﺎ دﺳﺖ ﮐﺸﻴﺪﻣﺶ ﺗﻮ اﺗﺎق»‪.‬‬
‫ﺖ ﺻﺪاﻗﺖ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺳﻼم ﺑﺮ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ! ﺳﻼم ﺑﺮ ﺁﻓﺘﺎب وﻓﺎ! ﺳﻼم ﺑﺮ ﺗَﺸ ً‬
‫_ﺑﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ زﻧﻢ ﺗﻮ ﮐﻠّﻪ ﺗﺎ! ﭼﺘﻪ؟ اﻣﺮوز ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮ دﻣﺎﻏﯽ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اوﻣﺪم ﺗﻮ رو ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﯽ دوﺳﺘﯽ ﺑﺒﺮم‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺸﻦ ﭘﺎﮐﯽ هﺎ!‬
‫_اﻣﺮوز ﮐﺎر دارم‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺁم‪ .‬ﻳﻪ ﺧﺮوار رﺧﺖ ﺷﺴﺘﻨﯽ رو دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪﻩ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﺎﻣَﻢ ﻣﺮا ﺑﻄﺮف ﺗﻮ ﮔﺴﻴﻞ داﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺗﺮا ﺑﺴﻮﯼ او ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪.‬‬

‫_ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺖ درود ﻣﺮا ﺑﺮﺳﺎن و ﭘﻮزش ﺑﺨﻮاﻩ و ﺑﮕﻮ ﺷﺎﻳﺪ وﻗﺘﯽ دﻳﮕﺮ! ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮاﯼ ﺷﺴﺘﻦ‬
‫دارم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﺎﻣﻢ ﻣﺮا ﺳﻔﺎرش ﮐﺮدﻩ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺳﺮ ﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ ﻧﻨﻬﺎدﯼ‪،‬ﺗﺮا ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﻧﺰدش ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪.‬‬
‫ﮓ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﺟﺎﺋﯽ ﺑﺒﺮد‪.‬‬

‫س ﻣﺮا ﺑﺮﺳﺎن و ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﮔﺎوﻩ ﺳ ِ‬
‫_ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺖ ﺳﭙﺎ ِ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﺎﻣﻢ ﻣﺮا ﺳﻪ اﻧﺪرز ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﮐﻪ در ﺳﺨﺘﻴﺮﻣﺮا ﺑﮑﺎر ﺁﻳﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ ﺁﻧﮑﻪ دﻋﻮﺗﺶ را ﺑﺎروﻳﯽ‬
‫ﮔﺸﺎدﻩ و زﺑﺎﻧﯽ ﻧﻴﮑﻮ ﺑﺴﻮﯼ ﺗﻮ ﺑﻴﺎورم‪ .‬ﺑﻌ ِﺪ ﺁن ﻣﺮا ﺗﺎﮐﻴﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺷﻨﺎم و درﺷﺖ ﺧﻮﻳﯽ ﺗﻮ‬
‫را ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﻢ و ﭘﺎﻳﺎن ﺳﺨﻦ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﭘﺨﯽ ﮐﻪ در ﻓﺮهﻨﮓ ﻟﻐﺎت ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺮا ﺑﻪ ﺳﺮاﯼ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺒﺮم‪ .‬اﻧﺘﺨﺎب ﻃﺮﻳﻘﺖ از ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫_ﺑﻪ ﺟﺎن ﮐﺎوﻩ ﮐﺎر دارم‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ ﻳﻪ ﺷﺐ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﺮﺗﻴﮑﻪ ﻣﺎدرم ﺑﺮات ﺗﻬﻴﻪ دﻳﺪﻩ! ﺷﺎم درﺳﺖ ﮐﺮدﻩ! از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ زﺣﻤﺖ‬
‫ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﺮات ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺷﺐ ﻧﻴﻤﺮو ﮐﻨﻪ! ﺗﺎزﻩ ﭘﺪرم هﻢ ﺧﻮدش رو ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﺮد ﮐﻠّﯽ‬
‫ﻧﺼﻴﺤﺘﺖ ﮐﻨﻪ و در ﻓﻮاﻳﺪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ دارﯼ و ﺻﺒﺮ و در ﻣﻀﺎ ّر ﺷﺘﺎب و زﻳﺎدﻩ ﺧﻮاهﯽ ﺑﺮات‬
‫ﺖ ﭘﺪرم رو ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ ﻣﯽ ﺁد‬
‫ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ و ﮔﺮﻧﻪ ﻣﺎدرم ﻧﻴﻤﺮو رو ور ﻣﯽ دارﻩ و دﺳ ِ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ!‬
‫_ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ هﺮ ﮔﻮﻧﻪ دوﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ رو ﺗﮑﺬﻳﺐ ﮐﺮدم! ﺷﻤﺎ هﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻟﺒﺎﺳﺸﻮﺋﯽ و ﮐﺎرﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﺎﻳﺪ رﺧﺖ هﺎ ﻣﻮ ﺧﻮدم ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﺸﻮرم‪ .‬ﺑﺬار ﺑﻪ ﮐﺎرم ﺑﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮن دارﻳﻦ‪ ،‬ﻣ ِ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ رﺧﺖ هﺎ ﺗﻮ ور دار ﺑﺮﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ‪ .‬ﺑﺮات ﻣﯽ اﻧﺪازم ﺗﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ اﯼ ﻣﯽ ﺷﻮرﻩ‪.‬‬
‫_هﻤﻴﻦ ﻳﻪ ﮐﺎرم ﻣﻮﻧﺪﻩ! ﺣﺎل اﮔﺮ اﻧﺪﮐﯽ دﻳﺮ ﺑﻪ ﺟﺸﻦ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺧُﺴﺮان دارد؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ دارد‪ ،‬دارد! ﺑﻴﻀﻪ ﻣﺮغ ﺗﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﮔﺮدد‪ .‬ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﺷﺘﺎب ﮐﻦ‪ ،‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪.‬‬
‫اوﻟﻴﻦ ﺳﺘﺎرﻩ ﺷﺐ درﺧﺸﻴﺪ!‬
‫«در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻏُﺮ ﻣﯽ زدم‪ ،‬ﺻﻮرﺗﻢ رو اﺻﻼح ﮐﺮدم و ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم و از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون‬
‫اوﻣﺪﻳﻢ»‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻴﺎ‪ ،‬ارّاﺑﻪ را ﺗﻮ هﺪاﻳﺖ ﮐﻦ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ دﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﭘﺎ ﻧﺪهﺪ و ﺁرزوﯼ راﻧﺪن ا ّراﺑﻪ‬
‫ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮ دﻟﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ!‬
‫ن ﺷﺄن ﻣﺎﺳﺖ ﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺠﺎوﻩ اﯼ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ‪ .‬اﮔﻪ راﯼ‬

‫_ﻣﻦ راﻧﺪن ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺎرﯼ را ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻪ ام! دو ِ‬
‫ﺗﻮ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد زهﯽ ﺳﻌﺎدت ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁژاﻧﺲ ﺑﺮوﻳﻢ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺣﻴﻒ از دراز ﮔﻮش ﮐﻪ ﻣﺮﮐﺐ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ! روز ﻧﺨﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ دُرﺷﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺁﻣﺪﯼ را‬
‫از ﻳﺎد ﺑﺮدﻩ اﯼ؟ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﮐﻪ ﺁﺳﻔﺎﻟﺖ را ﻓﺮش ﺗﺼﻮّر ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻴﻮﻩ از ﭘﺎﯼ ﺑﺮ ﮐﻨﺪﻩ اﯼ! ﺑﺮو و‬
‫ﺑﺮ رﮐﺎب ﭘﺎﯼ ﺑﮕﺬار و ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﺷﺎﮔﺮد ﺷﻮﻓﺮ ﺟﻠﻮس ﮐﻦ‪ .‬ﻣﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ را هﺪاﻳﺖ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﻢ !‬

‫«هﺮ دو ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎوﻩ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ»‪.‬‬
‫_ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﻳﻪ ﺟﺎ ﻧﮕﻪ دار ﻳﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﺑﺨﺮم‪ .‬دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺪﻩ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑَﺪ اوﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ! ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﺑﺮاﯼ ﭼﯽ ﺑﺨﺮﯼ؟ ﺧﻮدت ﻣﺜﻞ ﻗﻨﺪ ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﺑﺎ اون اﺧﻼﻗﺖ!‬
‫_ﮔﻢ ﺷﻮ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻳﻪ روز ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم هﺎ! ﺣﺎﻻ ﻣﺎدرت ﭼﯽ درﺳﺖ ﮐﺮدﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ رو ﺑﺮات ﺷﮑﻮﻧﺪﻩ اﻣﻠﺖ درﺳﺖ ﮐﺮدﻩ!‬
‫ﺧﺒﺮي‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟‬
‫«ﻧﮕﺎهﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﮔﻔﺖ »‪:‬‬
‫_اون ﺿﺮب اﻟﻤﺜﻞ رو ﺷﻨﻴﺪي ﮐﻪ ﺗﻮش از ﮐﻠﻤﺎت دﺳﺖ و ﭘﺎ و‪....‬‬
‫_ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر ﺗﻮ رو ﺑﺎ اون ﺿﺮب اﻟﻤﺜﻞ رو ﺑﺒﺮن! ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻨﻪ ﮐﻪ هﻤﻴﻨﻄﻮري ﭼﻪ‬
‫ﺧﺒﺮ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﭙﺮ از اﻳﻦ ﮐﻴﻮﺳﮏ روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوﺷﻲ‪ ،‬ﻳﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﺨﺮ هﻢ ﺗﻮ از ﺧﺒﺮهﺎ‬
‫ﻣﻄّﻠﻊ ﺑﺸﻲ‪ ،‬هﻢ ﻣﻦ‪.‬‬
‫_ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﭼﻴﺰ ﺧﻮردم‪ ،‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ!ﺁدم ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻪ دو ﮐﻠﻤﻪ از ﺗﻮ ﭼﻴﺰ ﺑﭙﺮﺳﻪ‪ .‬ﺗﺎ‬
‫دو ﺳﻪ ﺗﺎ ُﮐﻠُﻔﺖ ﺑﻪ ﺁدم ﻧﮕﻲ‪ ،‬ﺟﻮاب ﻧﻤﻲ دي و ول ﻧﻤﻲ ﮐﻨﻲ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ ﻗﻬﺮ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺎ ﺳﻼم‪ ،‬اﺧﺒﺎر ﺗﻬﺮان و ﮐﻮي‬
‫دﻟﺪادﮔﺎن را ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ رﺳﺎﻧﻢ‪ .‬دﻳﺮوز ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺮﻧﻮش ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ ،‬ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻓﺮزﻧ ِﺪ ﻣﻬﻨﺪس‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻧﻮر ﭼﺸﻢ ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬ﻟﻴﻠﻲ ﻣﻌﺮوف‪ ،‬ﺗﻬﺮان را ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ اروﭘﺎ ﺗﺮﮎ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻳﮑﻲ ﻳﮏ داﻧﻪ ﻓﻮق اﻟﺬﮐﺮ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 5‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ دﻳﺮوز ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻣﺤﻤّﻞ اﺧﺘﺼﺎﺻﻲ‬
‫ﺧﻮد ﻋﺎزم دﻳﺎر ﻏﺮﺑﺖ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﻳﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺒﺮدﻩ‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰ‬
‫ن‬
‫درداﻧﻪ ﻣﻬﻨﺪس ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺣﻤﻠﻪ وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻨﺎم ﻣﺠﻨﻮ ِ‬
‫ﻓﺮهﻨﮓ‪ ،‬ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺪّد اﻋﺼﺎب ﺑﻪ وﻳﻼي اﺧﺘﺼﺎﺻﻲ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻐﺮب ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺁﮔﺎهﺎن از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﺎﻧﻮي ﻣﺤﺘﺮم‪ ،‬ﮔﻮهﺮ زﻳﺒﺎي ﺷﻬﺮ‪ ،‬اﻃﻼﻋﻲ در دﺳﺖ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﻲ‬
‫ﮎ ﮐﺸﻮر ﺑﺴﻴﺎر اﻧﺪوهﻨﺎﮎ‬

‫ﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﻇﺮان‪ ،‬ﺟﮕﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻬﻨﺪس ﺳﺘﺎﻳﺶ را ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺗﺮ ِ‬

‫وﺻﻒ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺎن ذﮐﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻟﻴﻠﻲ هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ هﺰار دﻻر ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻔﺮ‬
‫ﮎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺧﺮج‬
‫ﻲ اﺷﺮﻓﻲ هﺎي ﻃﻼ را در ﺧﺎ ِ‬
‫ب ﺧﻮد ﺗﻤﺎﻣ ِ‬
‫رﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرش ﺑﺎ ِ‬
‫ي ﺑﻌﻀﻲ هﺎ ﺑﺴﻮزد !‬
‫ﻧﻤﻮدﻩ ﺗﺎ ﮐﻤﻲ از ﻋﻘﺪﻩ هﺎي دل ﻏﻤﮕﻴﻦ ﮔﺸﺎدﻩ ﺷﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﻳﮏ ﺟﺎ ِ‬
‫ﻳﻌﻨﻲ د ِل ﺑﻌﻀﻲ هﺎ ﺑﺴﻮزد‪ .‬ﭘﺎﻳﺎن اﺧﺒﺎر دﻳﺮوز‪.‬‬
‫«اﻧﮕﺎر ﻳﮑﻲ ﭼﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺖ و دﻟﻢ رو از ﺟﺎ ﮐﻨﺪ‪ .‬هﻴﭽﻲ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﺳﺎﮐﺖ ﺟﻠﻮم رو‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم»‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭼﺸﻤﺖ ﮐﻮر‪ ،‬دَﻧﺪت ﻧﺮم! ﻧﺎز و ﻧﻮز ﮐﺮدن اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو هﻢ دارﻩ دﻳﮕﻪ!‬
‫_ﻣﻨﮑﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ رﻧﮓ رﺧﺴﺎرﻩ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ دهﺪ از ﺳ ّﺮ درون‪.‬‬
‫_ﺁرزو ﻣﻲ ﮐﻨﻢ هﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ هﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﻪ و ﺧﻮﺷﺤﺎل‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﻲ ﮔﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﮐﻪ ﺣﺪّي ﻧﺪارﻩ‪ ،‬ﺧﺮﻳﺘﻪ!‬
‫_ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻣﻦ ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺟﻨﺎب ﻣﺠﻨﻮن! ﺣﺎﻻ ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺘﻪ ﮐﻪ ﻟﻴﻠﻲ ﺳﻔﺮ ﮐﺮدﻩ؟ اﮔﻪ ﭼﻨﺪ‬
‫ﺖ دﻳﮕﻪ ﺑﺎ رﻗﻴﺐ اوﻧﻮ ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ ،‬ﺳﺮت ﺑﻪ ﺳﺎﻣﻮن ﻣﻲ ﺁد و دﻟﺖ ﻗﺮار ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻩ؟‬

‫وﻗ ِ‬
‫_ﻧﻪ‪ .‬ﻧﻪ اون ﮐﻪ ﺗﻮم ﻓﮑﺮ ﻣﻲ ﮐﻨﻲ‪ .‬ﺑﺮام ذرﻩ ذرﻩ ﻣُﺮدﻧﻪ‪ .‬اﻣّﺎ ﻳﺎر ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻪ‪،‬‬
‫ﮔﻮ ِر ﭘﺪ ِر دل ﻣﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺻﻴﺪ ﺑﺎ ﭘﺎي ﺧﻮدش اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﺗﻮ دام‪ .‬ﺻﻴﺎد ﻣﺎ ﭼُﺮﺗﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺻﻴﺪ ﺳﺮ‬
‫رﻓﺖ‪ ،‬راهﺶ رو ﮐﺸﻴﺪ و رﻓﺖ!‬
‫_ﺑﮕﻮ‪ ،‬هﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاهﺪ د ِل ﺗﻨﮕﺖ ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺎور ﮐﻦ ﺑﻬﺰاد‪ ،‬هﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ از دﺳﺘﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﻢ‪ ،‬ﻣﻲ رم ﺧﻮﻧﻪ و هِﻲ‬
‫ﻣﺤﮑﻢ ﻣﻲ زﻧﻢ روي ﮐﻠﻴّﻪ م و ﺑﻬﺶ ﻓﺤﺶ ﻣﻲ دم!‬
‫_ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﮔﺎهﻲ ﮐﻠﻴّﻪ م دَرد ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻩ‪ ،‬ﻧﮕﻮ ﻣﺸﺖ ﻣﻲ زﻧﻲ روي اون ﻳﮑﻲ!‬
‫ي ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮ دوّم ﺷﻮن ‪.‬‬

‫ي ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﺮادري‪ .‬ﺑﺮا ِ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺑﺮا ِ‬

‫ﭼﺮا ﻟﺠﺒﺎزي ﻣﻲ ﮐﻨﻲ؟‬
‫_ﺑﺎز ﺷﺮوع ﮐﺮدي؟ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺑﺮادر ﻣﻨﻲ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻴﻪ‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرت هﻢ دور از ﺟﻮن ﻣﺜﻞ‬
‫ﭘﺪر ﻣﺎدر ﺧﻮدم‪ .‬اﻳﻦ هﻢ ﻋﺎﻟﻴﻪ‪ .‬اﻣّﺎ دﻳﮕﻪ از اون ﻳﮑﻲ ﺣﺮﻓﺎ ﻧﺰن‪.‬‬
‫«در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﺣﻴﺎﻃﻲ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺎغ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬رﺳﻴﺪﻳﻢ»‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ هﺮ وﻗﺖ ﭘﺎ ﺗﻮي اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻲ ذارم‪ ،‬ﺣﺮص ﻣﻲ ﺧﻮرم! ﺗﻮي اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺑﺰرﮔﻲ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﮐﺎرﮔﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬دﻩ ﺗﺎ اﺗﺎق ﺗﻮش ﺧﺎﻟﻴﻪ‪ .‬اون‬
‫وﻗﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ‪...‬‬
‫_ﮐﺎوﻩ دﺳﺖ ﺑﺮدار‪ .‬ﻣﻨﻮ ﺁوردي ﻣﻬﻮﻧﻲ ﻳﺎ ﺁوردي ﺑﭽﺰوﻧﻲ؟‬
‫ﻧﺘﻮان ﺑﺮد از ﺁن ﺑﻪ ﺻﻴﻘﻞ زﻧﮓ‬ ‫ﮐﺎوﻩ_ ﺁهﻨﻲ را ﮐﻪ ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮرد‬
‫ﻧﺮود ﻣﻴﺦ ﺁهﻨﻴﻦ در ﺳﻨﮓ‬ ‫ﺑﺮ ﺳﻴﻪ دل ﭼﻪ ﺳﻮد ﺧﻮاﻧﺪن و ﻏﻠﻂ‬
‫_ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﺳﻴﻪ دﻟﻢ؟ ﭘﺎﮎ دﻟﻢ؟ ﭼﻲ م؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭼﺎرﭘﺎﻳﻲ ﺑﺮ او ﮐﺘﺎﺑﻲ ﭼﻨﺪ! ﺑﺮادر ﻣﻦ‪ ،‬ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺑﺎزي رو ﺑﺬار ﮐﻨﺎر‪ .‬ﺗﻮ‬
‫اﻳﻦ روز و روزﮔﺎر ﺑﺎزار ﻧﺪارﻩ!‬
‫_ﻣﻦ هﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﺎزاري ﮐﺎر ﻧﮑﺮدم!‬
‫«ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎهﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﻴﺪ اﻧﺴﺎن ﭘﺎﮎ!‬
‫«ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻳﻢ و دو ﺗﺎﻳﻲ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﺁﻗﺎي ﺑﺮوﻣﻨﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ و‬
‫ﻣﻦ رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮد و ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد‪ ،‬اﺷﮏ ﺗﻮش ﺟﻤﻊ ﺷﺪ»‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ_ ﺧﻮش اوﻣﺪي ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﭼﻪ ﻋﺠﺐ؟! ﭼﺮا از ﻣﺎ دوري ﻣﻲ ﮐﻨﻲ؟ ﻣﮕﻪ ﺑﻴﻦ ﺗﻮ‬
‫ي ﻣﺎ ﻓﺮﻗﻲ هﺴﺖ؟ ازت دﻟﮕﻴﺮم‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ ﺑﺮا ِ‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺁروم ﮔﻔﺖ‪ :‬دور از ﺟﻮن ﻣﻦ! ﺧﺪا اون روز رو ﻧﻴﺎرﻩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫_ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺟﻨﺎب ﺑﺮوﻣﻨﺪ ﻣﻦ هﺮ ﺟﺎ هﺴﺘﻢ زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﺷﻤﺎم‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬هﻮا ﺳﺮدﻩ‪ » .‬اﺷﮏ هﺎﺷﻮ ﭘﺎﮎ ﮐﺮد و رﻓﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ»‪.‬‬
‫ﮑﻨَﻢ!‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺁروم د ِر ﮔﻮش ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاد اون ﮔﻴﺲ هﺎ ﺗﻮ‪ ،‬دوﻧﻪ دوﻧﻪ ِﺑ َ‬
‫ﻦ ﺑﺰرگ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ درﻳﺎ ﺑﻮد»‪.‬‬

‫«وار ِد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ و ﺗﻮي ﺳﺎﻟ ِ‬
‫ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ_ ﭼﺸﻤﻢ روﺷﻦ ﺷﺪ‪ .‬هﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺗﻮ رو ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ روﺣﻢ ﺗﺎزﻩ ﻣﻲ ﺷﻪ‪ .‬ﺑﻬﺰاد‪،‬‬
‫ﭘﺴﺮم‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮام ﻧﺎراﺣﺘﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺘﻪ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﻲ‪ ،‬اﻣّﺎ‬
‫ﺗﺎ ﻧﮕﻢ دﻟﻢ راﺣﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺒﻴﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮن‪ .‬ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﭼﻲ ﻻزم داري؟ ﻏﻴﺮ از ﻳﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن و ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ و ﮐﻤﻲ‬
‫ﺧﺮت و ﭘﺮت؟! ُﮐﻞﱢ اﻳﻨﺎ ﻣﮕﻪ ﭼﻘﺪر ﻣﻲ ﺷﻪ؟‬
‫ن دﻩ ﻃﺒﻘﻪ‪ ،‬دو ﺗﺎ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮ ﺣﺎﺿﺮ و ﺁﻣﺎدﻩ دارم ‪.‬‬

‫ﻣﻦ اﻻن ﻳﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮ ِ‬
‫ﻧﻮﺳﺎز‪ .‬ﺗﺎزﻩ از زﻳﺮ دﺳﺖ ﺑﻨّﺎ در اوﻣﺪﻩ‪ .‬ﻳﮑﻴﺶ ﻣﺎ ِل ﺗﻮ‪ .‬ﻳﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﻓﺮدا‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺖ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮ اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ اﻓﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ دارﻩ‪ ،‬دﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ ﻳﺎ دﺳﺖ ﮐﺎوﻩ ‪.‬‬
‫ﺑﺨﺪا ﻗﺴﻢ ﺟﻔﺖ ﺗﻮن ﺑﺮام ﻳﮑﻲ هﺴﺘﻴﻦ‪ .‬اﮔﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎ ِل ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﺒﻮدي‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎ ِم‬
‫ﺛﺮوﺗﻢ اﻻن ﮐﺎوهﻢ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ! ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﭼﺸﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻮر ﺑﺒﻴﻨﻢ! ﻣﻲ دوﻧﻢ‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﻢ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﮔﻢ‪ .‬اﻣّﺎ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬هﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻲ‬
‫ﻓﻘﻂ ﻳﻪ اﺷﺎرﻩ ﮐﻦ‪.‬‬
‫«ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﮐﻪ اﺷﮏ ﺗﻮش ﺣﻠﻘﻪ زدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ»‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺣﺎﻻ هﻲ ﭼﺸﻢ ﺳﻔﻴﺪي ﮐﻦ‪.‬‬
‫_ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﺻﺮار ﻣﻲ ﮐﻨﻴﻦ‪ ،‬اﮔﻪ ﻟﻄﻒ ﮐﻨﻴﻦ و هﻤﻴﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو ﭘﺪرت ﺑﻨﺎﻣﻢ ﮐﻨﻪ‪،‬‬
‫ﻣﻤﻨﻮن ﻣﻲ ﺷﻢ! دﻳﮕﻪ اﺻﺮار ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﻤﻲ ﺷﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺮ دروﻏﮕﻮ ﻟﻌﻨﺖ! ﺑﮕﻮ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫«ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺳﻴﻨﻲ ﭼﺎﻳﻲ اوﻣﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﺎرف‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ»‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ_ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮش اوﻣﺪي ﭘﺴﺮم‪ .‬ﭼﻄﻮري؟ ﺧﻮﺑﻲ؟‬

‫_ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮرﻳﺪ؟‬
‫ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ_ وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن رو ﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬هﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم‪ ،‬هﻢ ﻧﺎراﺣﺖ!‬
‫«ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم»‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ_ ﻓﺮﻧﻮش دﺧﺘﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺎﻧﻢ و ﺧﻮﺑﻴﻪ‪ .‬اﻧﺸﺎءاﷲ ﺧﻮدم ﻣﻲ رم‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري‪ .‬از هﻴﭻ ﺑﺎﺑﺖ هﻢ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ .‬ﻣﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﺮدﻳﻢ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻲ!‬
‫«اﻳﻨﻬﺎ رو ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﮐﺎوﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_دﻳﮕﻪ ﮐﻲ هﺎ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن رو ﻣﻲ دوﻧﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ واﷲ ﻏﻴﺮ از ﻣﻦ و ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ و ژاﻟﻪ و ﺛﺮﻳﺎ ﺧﺎﻧﻢ و ﮐﺒﺮي ﺧﺎﻧﻢ و‬
‫هﻤﺴﺎﻳﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ و هﻤﺴﺎﻳﻪ دﺳﺖ ﭼﭙﻲ و اهﻞ ﻣﺤﻞ و ﺑﭽﻪ هﺎي داﻧﺸﮑﺪﻩ و ﻋﻤﻠﻪ هﺎي‬
‫ﺳ ِﺮ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺑﺎﺑﺎم دﻳﮕﻪ ﮐﺴﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲ دوﻧﻪ‪.‬‬
‫_ﺧﻮاﺟﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﭼﻲ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻪ اون ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ!‬
‫_ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﮐﺸﻲ؟ ﺁﺧﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮ دهﻦ ﺗﻮ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﻲ ﺷﻪ؟ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻲ ﺧﻮدت‬
‫رو ﻧﮕﻪ داري؟ دهﻦ ﻟﻖ!‬
‫ن ژاﻟﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ؟ ژاﻟﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻪ م ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎ ِ‬
‫ﻣﺎدرم ﮔﻔﺘﻪ‪ .‬ﺗﻮ اﻧﮕﺸﺖ ﺗﻮ دﻣﺎﻏﺖ ﻣﻲ ﮐﻨﻲ ﺗﻤﺎم ﺗﻬﺮان ﺧﺒﺮ دار ﻣﻲ ﺷﻦ!‬
‫_ﺑﻲ ﺗﺮﺑﻴﺖ! ﻣﮕﻪ اﻳﻦ ژاﻟﻪ ﺧﺎﻧﻢ رو ﻧﺒﻴﻨﻢ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭼﺎﺋﻲ ﺗﻮ ﺑﺨﻮر ﻳﺦ ﻧﮑﻨﻪ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاري ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ دارﻩ ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻲ ﮐﺸﻪ‬
‫ي ﺗﻮ و ﻣﻦ ﻳﻪ ﺟﺎ ﻋﺮوﺳﻲ ﺑﮕﻴﺮﻩ!‬
‫ﺑﺮا ِ‬
‫«ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪم»‪:‬‬
‫_ﻣﻦ و ﺗﻮ؟ ﻳﻪ ﺟﺎ ﻋﺮوﺳﻲ ﮐﻨﻴﻢ؟‬
‫ي ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮﻩ و ﻣﺎدرﻩ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻳﻪ ﻣﺎدر و دﺧﺘﺮ رو دﻳﺪﻩ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاد دﺧﺘﺮﻩ رو ﺑﺮا ِ‬
‫ي ﺗﻮ! ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ رﺿﺎﻳﺖ ﺑﺪي!‬

‫رو ﺑﺮا ِ‬

‫_ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺁﺧﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮدﻩ ﮐﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﺷﻠﻮﻏﺶ ﮐﺮدﻳﻦ! اﺳ ِﻢ‬
‫دﺧﺘ ِﺮ ﻣﺮدم رو هﻢ ﺳ ِﺮ زﻧﻮن هﺎ ﻣﻲ اﻧﺪازﻳﻦ‪ .‬ﺣﺎﻻ هﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش رﻓﺘﻪ ﺧﺎرج‬
‫دﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭘﺎﺷﻮ ﭼﺎﺋﻲ ﺗﻮ وردار ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط‪ .‬ﭼﺎﺋﻲ ﺗﻮ هﻮاي ﺳﺮد ﻣﻲ ﭼﺴﺒﻪ‪.‬‬
‫ي ﺣﻴﺎط و ﮐﻨﺎر‬
‫«دو ﺗﺎﻳﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ و ﭼﺎﻳﻲ هﺎﻣﻮن رو ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ ِ‬
‫اﺳﺘﺨ ِﺮ ﺧﺎﻟﻲ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺑﺮف ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ»‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺻﻨﺪﻟﻲ هﺎ ﺧﻴﺴﻦ! ﺷﻠﻮارﻣﻮن ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻪ هﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻲ ﮐﻨﻦ ﭼﻴﺰ ﺷﺪﻩ! ﺑﻬﻤﻮن ﻣﻲ ﮔﻦ‬
‫ﺷﺎﺷﻮ هﺎ!‬
‫_ﺧﺐ ﭘﺎﺷﻮ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻴﻢ‬
‫دو ﺗﺎﻳﻲ ﺷﺮوع ﮐﺮدﻳﻢ دور اﺳﺘﺨﺮ ﻗﺪم زدن»‪.‬‬
‫_ﮐﺎوﻩ‪ ،‬راﺑﻄﻪ ﺗﻮ و اﻳﻦ ژاﻟﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﻄﻮرﻳﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ از ﺑﭽﻪ ﮔﻲ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺧﻮاهﺮ ﮐﻮﭼﻴﮑﺘﺮم ﻣﻲ ﻣﻮﻧﻪ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟‬
‫_ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺰدي‪ ،‬ﭼﻴﺰي هﺴﺘﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻼ ﺑﻬﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ اﮔﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺒ ً‬
‫_ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ ﺧﻮاهﺸﻲ ازت دارم‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮام ﻗﻮل ﺑﺪي ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻲ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﻗﻮل ﻣﻲ دم‪.‬‬
‫_اﺟﺎزﻩ ﻧﺪﻩ ﭘﺪر و ﻣﺎدرت ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻦ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﻳﺎ ﻓﺮﻧﻮش ﻧﻤﻲ ﺧﻮام‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮام‬
‫ﺣﺮف ازدواج و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ زدﻩ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ هﻢ ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫ﺗﻤﻮم ﺷﺪﻩ‪ .‬ﭼﻪ دﻟﻴﻠﻲ دارﻩ دوﺑﺎرﻩ ﭼﻴﺰهﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ‪ ،‬ﺗﺎزﻩ ﺑﺸﻦ‪ .‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ت هﻢ ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ‬
‫ﺣﺮف و ﺣﺪﻳﺚ رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬هﺮ ﺟﻮر ﺗﻮ راﺣﺘﻲ‪ .‬از اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲ ذارم اوﻧﺎ دﺧﺎﻟﺘﻲ ﺑﮑﻨﻦ‪.‬‬
‫غ دﻳﮕﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﺑﻴﺎري‪ ،‬دﻋﺎ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻳﻪ دﺧﺘ ِﺮ زﺷ ِ‬

‫ﺖ ﺑﺪﻗﻴﺎﻓﻪ‬ ‫_ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﻪ دو ﺗﺎ ﭼﺎﻳﻲ دا ِ‬
‫ﺑﺮاي ازدواج ﻧﺼﻴﺒﺖ ﺑﺸﻪ!‬
‫ف ﮔﺮﺑﻪ ﮐﻮرﻩ ﺑﺎرون ﻧﻤﻲ ﺁد‪ .‬اﻳﻦ ﺛﺮﻳﺎ و ﮐﺒﺮي ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﮐﺎرﮔﺮ‬ ‫ﮐﺎوﻩ_ زﺑﻮﻧﺖ ﻻل ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺮ ِ‬
‫ي ﺗﻮ اﻳﺪﻩ ﺁل ن‪ .‬ﺛﺮﻳﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﺎ اﻓﺘﺎدﻩ س‪ .‬ﮐﺎرش هﻢ‬
‫هﺎﻣﻮن رو ﻣﻲ ﮔﻢ‪ .‬ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻦ هﺮ دو ﺑﺮا ِ‬
‫ﺁﺷﭙﺰي ﻳﻪ‪ .‬ﺟﻮن ﻣﻲ دﻩ واﺳﻪ ﺗﻮ! دﻳﮕﻪ از ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺧﻮردن راﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﻲ‪ .‬اﻣﺮوز هﻢ ﮐﻪ‬
‫اوﻣﺪي‪ ،‬داﺷﺖ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺧﺮﻳﺪار ﺑﻬﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻼ ﮐﺮدﻩ‪ .‬هﻢ ﺗﺨﺼّﺺ دارﻩ هﻢ ﺗﺠﺮّب! ﻣﺎهﻲ ‪ 70‬هﺰار ﺗﻮﻣﻦ هﻢ ﺣﻘﻮق ﺷﻪ! در‬
‫ﻳﻪ ﺷﻮهﺮ هﻢ ﻗﺒ ً‬
‫واﻗﻊ ﻳﻪ اوﮐﺎزﻳﻮﻧﻪ! دﺳﺖ دﺳﺖ ﮐﻨﻲ‪ ،‬ﺑُﺮدﻧﺶ!‬
‫ن زﻧﺪﻩ دﻧﻴﺎم ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻪ! ﺗﺮﮐﻲ‬ ‫ﮐﺒﺮي ﺧﺎﻧﻢ هﻢ هﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﮑﻲ ﺷﻮهﺮ ﻧﮑﺮدﻩ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﻬﺎر زﺑﺎ ِ‬
‫و ﻓﺎرﺳﻲ و زرﮔﺮي و ﺳﻮﺳﮑﻲ! ﺧﻨﺪﻩ از روي ﻟﺒﻬﺎش ﻧﻤﻲ اﻓﺘﻪ‪ .‬ﺟﻮن ﻣﻲ دﻩ واﺳﻪ ﺁد ِم ﺑﺪ‬
‫ق ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش درﺧﺸﻴﺪ!‬ ‫ﻋﻨﻘﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ! از در هﻢ ﮐﻪ وارد ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺗﻮ رو ﮐﻪ دﻳﺪ‪ ،‬ﻳﻪ ﺑﺮ ِ‬
‫ﻼ هﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻪ زن ﮐﻮﻟﻲ ﺑﺮاش ﻓﺎل ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮهﺮ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﺑﺨﺖ‬ ‫ﻗﺒ ً‬
‫ﺗﻮ‪ ،‬ﻳﻪ ﺷﻮهﺮ دﮐﺘﺮﻩ! اﻳﻨﻪ ﮐﻪ اﻻن ‪ 38‬ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ اوﻣﺪﻳﻢ از ﻣﻦ ﺑﺎ‬
‫ﻳﻪ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻗﺴﻤﺘﺶ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﺗﻮ ﺳﺆال ﻣﻲ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻪ وﻗﺖ درﺳﺖ ﺗﻤﻮم‬
‫ﻣﻲ ﺷﻪ و دﮐﺘﺮي ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮي! اﻳﻦ رو ﮐﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻪ ارﺗﻌﺎش در اوﻣﺪ‪ .‬ﻳﺎد ﻓﺎﻟﺶ‬
‫ﺖ ﺗﻮ هﻢ ﺗﻮي اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ‬‫اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﻗﺴﻤﺖ رو هﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﻋﻮض ﮐﺮد‪ .‬ﺧﺪا رو ﭼﻪ دﻳﺪي؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺨ ِ‬
‫ﺑﺎز ﺑﺸﻪ!‬
‫_ﻧﺸﺴﺘﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺮدم رو ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻲ ﮐﻨﻲ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺁروارﻩ هﺎم ﺧﺸﮏ ﺑﺸﻪ اﮔﻪ ﻣﺮدم رو ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﻨﻢ! ﭘﺴﺮ ﺗﻮ اﮔﻪ دﺳﺖ اﻳﻦ ﮐﺒﺮي ﺧﺎﻧﻢ‬
‫ﺑﻴﻔﺘﻲ هﺎ‪ ،‬ﻳﻪ ﺳﺎﻟﻪ دﻩ ﺗﺎ ﺗﺨﺼّﺺ ﻣﻲ ﮔﻴﺮي‬
‫_ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﻣﻦ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻧﺪارم‪ .‬ﻳﻪ ﺑﭽّﻪ ﻳﺘﻴﻢ هﺴﺘﻢ‪ .‬از ﻗﺪﻳﻢ هﻢ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻩ ﻳﺘﻴﻢ زود ﻣﯽ‬
‫ﮔﻴﺮﻩ! اﻟﻬﯽ ﺧﺪا هﻤﻴﻦ ﮐﺒﺮﯼ ﺧﺎﻧﻢ رو ﻧﺼﻴﺒﺖ ﮐﻨﻪ!‬
‫ﻖ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻻل ﺷﯽ ﺑﻬﺰاد‪ .‬اﻧﺸﺎ اﷲ داﻏﺖ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ ﮐﻪ اﻳﻨﺠﻮرﯼ ﺁﻩ ﻧﮑﺸﯽ! ﺁخ ﺁخ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﯼ ﺳ ّ‬
‫ﺳﻴﺎهﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ دارﯼ ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ﺑﺮم ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﭼﺎﻳﯽ ﺑﻴﺎرم!‬
‫_ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﻧﺘﺮس‪ .‬هﺮ ﭼﻘﺪر هﻢ ﺳﻖ ﻣﻦ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺗﻮ زن ﻓﺮار ﺑﺪﻩ س!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدﯼ‪ ،‬ﻳﻪ ﮔﻮﻟّﻪ ﻧﻤﮑﻢ! ﺁﻗﺎ ﮐﺎوﻩ ﮔﻞ ﺑﻪ _ ﭼﺎدر زدﻩ دم دﻩ _ ﺑﺎد ﻣﻴﺰﻧﻪ ُزﻟﻔﻮﻧﺶ هﻤﻪ‬
‫دﺧﺘﺮا ﻗﺮﺑﻮﻧﺶ!‬
‫_ﺑﺮو ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ اوﻟﻴﻦ دﺧﺘﺮ واﺳﺘﺎدﻩ ﺗﺎ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮﻩ‪ ،‬ﮔﻮﻟّﻪ ﻧﻤﮏ!‬
‫«ﮐﺎوﻩ ﺑﺎﺧﻨﺪﻩ‪ ،‬ﻓﻨﺠﻮن هﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﭼﺎﻳﯽ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮد‪ .‬دﺳﺘﻬﺎ ﻣﻮ ﺗﻮ ﺟﻴﺐ ﮐﺎﭘﺸﻨﻢ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‬
‫و ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﻣﺘﺮﯼ ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﺪم ﻣﯽ زدم ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻓﺮﻧﻮش و ﻳﻪ دﺧﺘﺮ‬
‫و ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ وارد ﺷﺪن! در ﺟﺎ ﺧﺸﮑﻢ زد‪ .‬ﭼﺸﻤﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﻓﺮﻧﻮش اﻓﺘﺎد اﻧﮕﺎر ﺁب‬
‫ﺟﻮش روﯼ ﺳﺮم رﻳﺨﺘﻦ و ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪم»!‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ_ ﺑﻪ ﺑﻪ‪ ،‬ﻣﺸﺘﺎق دﻳﺪار‪ .‬ﻣﻦ رو ﻗﺎﺑﻞ ﻧﺪوﻧﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﻳﻪ ﺷﺐ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎرﻳﺪ ﻣﻨﺰل و‬
‫ﺳﺮاﻓﺮازم ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن؟‬
‫_ﺳﻼم ﻋﺮض ﮐﺮدم ﺟﻨﺎب ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ .‬ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ م‪ .‬ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺟﻮرﻧﺸﺪ‪ .‬در اوﻟﻴﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ‬
‫رﺳﻢ‪ .‬ﭼﺸﻢ‪.‬‬
‫ژاﻟﻪ_ ﺳﻼم‪ ،‬ﻣﻦ ژاﻟﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﮐﺎوﻩ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻄﻮرﻩ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن؟‬
‫_ﺳﻼم‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ‪ .‬ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮرﻳﺪ؟‬
‫«ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از دﺳﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺘﻪ‪ ،‬ﺳﻼم ﮐﺮد»‪.‬‬
‫_ﺳﻼم ﺁﻗﺎﯼ ﻓﺮهﻨﮓ!‬
‫_ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ‬
‫ﺁﻗﺎﯼ ﻓﺮهﻨﮓ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ِ_ :‬ا ﭼﻄﻮر؟ ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎهﺎ ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ اﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻧﺎم ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ هﻤﺪﻳﮕﻪ‬
‫رو ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ؟!‬
‫«ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ»‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺳﻼم ﻗﺮﺑﺎن‪ .‬ﺧﻮش ﺁﻣﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ_ ﺳﻼم ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪ .‬ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻄﻮرﻩ؟ ﭼﺎﺋﯽ ﻣﺎ ِل ﻣﻨﻪ؟ ﻗﺮارﻩ ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط واﺳﺘﻴﻢ؟‬
‫ﻒ‬
‫ج ﻧﺎﻗﺎﺑﻞ دارﻳﻢ‪ ،‬اون هﻢ ﮐ ِ‬
‫ج ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ ﻗﺮﺑﺎن! ﻳﻪ ﻣﻼ ِ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎرﻳﺪ روﯼ ﻣﻼ ِ‬
‫ﯼ ﺷﻤﺎ!‬
‫ﭘﺎ ِ‬
‫ﯼ درب ورودﯼ ﺁﻣﺎدﻩ ﺧﻮش‬

‫«هﻤﻪ ﺷﻮن زدن زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﮐﻪ ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ ﺟﻠﻮ ِ‬
‫ف ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ‬
‫ﺁﻣﺪ ﮔﻮﻳﯽ واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدن‪ .‬ﻣﻦ از ﺟﺎم ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮردم‪ .‬ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻃﺮ ِ‬
‫ف ﮐﺎوﻩ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫رﻓﺖ ت ﮔﻮﻳﺎ ﺑﺎ هﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺸﻦ و ژاﻟﻪ ﺑﻪ ﻃﺮ ِ‬
‫ﺷﺪ ﻣﻦ هﻤﻮﻧﺠﺎ واﺳﺘﺎدم‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫_ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﻤﯽ ﺁرﻳﺪ؟‬
‫_ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‬
‫«ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺲ ﮐﺮدم اﮔﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ د ِم دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﭘﺮت ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﻮ ﺳﺮم »‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ هﻤﻮﻧﺠﺎ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط واﺳﺘﯽ؟ ﻣﮕﻪ ﺗﺎ ﻳﻪ رﺑﻊ ﭘﻴﺶ هﻤﻴﺶ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﭼﺮا‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ و ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻧﻴﻮﻣﺪن‪ ،‬ﭼﺮا دﻳﺮﮐﺮدن؟!‬
‫«هﻤﻪ دوﺑﺎرﻩ ﺧﻨﺪﻳﺪن»‪.‬‬
‫ﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ‪....‬‬

‫_ﻣﻦ ﮐِﯽ اﻳﻦ ﺣﺮف رو زدم ﮐﺎوﻩ؟ ﭼﺮا دروغ ﻣﻴﮕﯽ؟! ﻣﻦ اﺻ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻃﻔﻠﮏ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪش! ﺧﺐ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﯽ! ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﺗﻮﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫«دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻠّﻪ اش رو ﺑﮑﻨﻢ»‪.‬‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ_ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻣﻦ ﺟﻠﻮ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ‬
‫_ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪.‬‬

‫«ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮﻧﻪ زاﻩ اﻓﺘﺎدم و وﻗﺘﯽ ﭘﺸﺖ ﺳ ِﺮ هﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ رﺳﻴﺪم‪ ،‬ﺁروم ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ»‪.‬‬
‫_ﻟﻴﻠﯽ رﻓﺘﻪ اروﭘﺎ؟ هﺎن؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺁروم ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺠﺎن ﺗﻮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد! اﻧﮕﺎر ﻣﺤﻤﻞ ﺧﺮاب ﺷﺪﻩ‪ ،‬وﺳﻂ راﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ !‬
‫_ﻣﮕﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﻴﻢ ﺁﻗﺎ ﮔﺎوﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻮن ﺗﻮ اﮔﻪ ﻣﻦ روﺣﻢ از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻪ! ﺟﻮن ﺗﻮ رو ﻗﺴﻢ‬
‫ﮓ ﻣﺮدم رو ﮐﻪ ﺑﻴﺨﻮدﯼ ﻧﻤﯽ ﮐُﺸﻢ!‬‫ﺧﻮردم ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام دﻧﻴﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ! ﺳ ِ‬
‫_ﻳﻪ ﺳﮕﯽ ﻧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺪم ﮐﻪ دﻩ ﺗﺎ ﭘﻠﻨﮓ از ﺑﻐﻠﺶ در ﺑﻴﺎد‪.‬‬
‫ﯼ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻃﻮرﯼ هﻢ ﮐﺎوﻩ ﻣﻦ رو ﻧﺸﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﺒﻞ ﻓﺮﻧﻮش‬

‫«هﻤﮕﯽ وارد ﺷﺪﻳﻢ و ﺗﻮ ِ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻣﺎدر و ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭼﺎق ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺑﺎ ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﮐﺮدن و ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻴﻦ ﺷﻮن ﮔﺮم‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎهﻢ اﻳﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ»‪.‬‬
‫ژاﻟﻪ_ ﺧﻴﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ از ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﺒﻴﻨﻤﺘﻮن ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ .‬ﺗﻌﺮﻳﻒ هﺎﺋﯽ ﮐﻪ ازﺗﻮ ﮐﺮدن‬
‫دروغ ﻧﺒﻮدﻩ! ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮش ﺗﻴﭗ‪ ،‬ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ‪.‬‬
‫«ﺑﺎ ﺗﻌﺠّﺐ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ»‪.‬‬
‫_از ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدن؟! ﭼﻪ ﮐﺴﯽ؟!‬
‫ژاﻟﻪ_ ﺧﻴﻠﯽ هﺎ! ﺧﻮدﺗﻮن ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﻳﻦ!‬
‫_ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬اﻣّﺎ اﻧﮕﺎر ﮐﻤﯽ ﻏﻠﻮ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻧﻪ‪ ،‬هﻴﭻ هﻢ ﻏﻠّﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﭽﻪ م دﮐﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ هﺴﺖ! ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ هﺴﺖ ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ هﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮش اﺧﻼق ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺖ! ﺧﻮش ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺖ! ﻟﺠﺒﺎز ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﮐﻤﻪ هﺴﺖ! دﻳﮕﻪ ﭼﯽ ﮐﻢ دارﯼ؟ ﻳﻪ ﻋﻘﻞ ﺣﺴﺎﺑﯽ! اﻳﺸﺎاﷲ اوﻧﻢ ﻳﻪ روزﯼ ﺧﺪا ﺑﻬﺶ ﻣﯽ دﻩ!‬
‫«ﭼﭗ ﭼﭗ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮدن‪،‬‬
‫ﺁروم ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_ﮐﺎوﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﺮدﻳﺪ اروﭘﺎ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻣﻦ؟! اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روزﻩ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ اروﭘﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ اروﭘﺎ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ﻣﻤﻨﻮن از ﺳﻴﺐ و ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ‪ .‬ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﻴﺪ‬
‫«ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬

‫_ﺳﻴﺐ و ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ هﻤﻮن هﺎ ﮐﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮدﯼ و ﻳﺎدت رﻓﺖ ازﺷﻮن ﭘﺬﻳﺮاﺋﯽ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﺑﺮام ﺁوردﺷﻮن‪ .‬ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫ﯼ ﺷﻤﺎ ﺁوردﻩ‪.‬‬
‫ﻼ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ اوﻧﻬﺎ رو ﺑﺮا ِ‬
‫_ﻣﻦ اﺻ ً‬
‫ﺖ ﻣﻦ رﺳﻴﺪﻩ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻳﻌﻨﯽ ﭘﺸﻴﻤﻮن هﺴﺘﯽ از اﻳﻨﮑﻪ اوﻧﻬﺎ دﺳ ِ‬
‫«اوﻣﺪم ﻳﻪ ﺁن ﺑﮕﻢ ﺁرﻩ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺪاد وﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫ﯼ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯼ؟‬

‫_ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﺳﻴﺐ و ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ رو ﺑﺮا ِ‬
‫«ﻣِﻦ ﻣِﻦ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪»،‬‬
‫_ﭼﺮا؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﮕﻪ ﺣﺴﺮت ﻧﺨﻮردﯼ ﮐﻪ اون روز ﺑﺮاﺷﻮن ﻧﻴﻮوردﯼ؟‬
‫_ﭼﺮا؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدت ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﺸﻮن ﻳﮑﯽ ﻳﮑﯽ ﺳﻴﺐ هﺎ رو ﺳﻮا ﮐﺮدﯼ؟‬
‫_ﺧﺐ ﭼﺮا؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﺐ ﻣﻨﻢ ﺑﺮدم رﺳﻮﻧﺪم دﺳﺘﺸﻮن‪ .‬ﺑَﺪ ﮐﺮدم؟‬
‫«ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ»‪:‬‬
‫_ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﮐﺮدﯼ‪ .‬ﻧﻮش ﺟﻮﻧﺸﻮن‪.‬‬
‫ژاﻟﻪ_ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﺴﯽ رو‪ ،‬ﮐﺲ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺨﻮرﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺣﺎﻻ ﻧﺎراﺣﺘﯽ‪ ،‬ﺑﺮم ﭼﻬﺎر ﮐﻴﻠﻮ ﺳﻴﺐ ﺷﻤﺮون ﺑﮕﻴﺮم و ﻳﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﺟﺎش ﺑﺮات‬
‫ﺑﻴﺎرم؟!‬
‫_ﻣﻦ ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺘﻢ؟ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻢ ﺧﻴﻠﯽ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ن ﻋﻤّﻪ ت!» ﺁروم ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩ رﻓﺘﻢ»‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﺁرﻩ ﺟﻮ ِ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻳﻌﻨﯽ هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺰاد ﮔﻔﺖ!‬
‫«ﭼﻬﺎرﺗﺎﻳﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ»‪.‬‬

‫ﺳﺘﺎﻳﺶ_ ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﻬﺰادﺧﺎن ﮐِﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻓﺮدا ﺷﺐ‪ .‬ﺑﺸﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ هﻢ دﻋﻮت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‬
‫«ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫ﻼ هﻤﻪ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎرﻳﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﺪّﺗﯽ ﻳﻪ ﮎ اﻳﺮان ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﺪارن‪ .‬ﻣﻦ و‬
‫_ ﺑﺎ ﮐﻤﺎ ِل اﻓﺘﺨﺎر‪ .‬اﺻ ً‬
‫ﻓﺮﻧﻮش هﻢ ﺗﻨﻬﺎﺋﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺳﺮاﻓﺮاز ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻣﻤﻨﻮن ﻣﯽ ﺷﻴﻢ‬
‫ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ‪ :‬ﺟﻨﺎب ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻟﺒﻮم ﺗﻤﺒﺮ دارم ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺪﺗﻮن ﻧﻴﺎد اوﻧﻬﺎ رو ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ .‬اﮔﻪ‬
‫ﻣﺎﻳﻠﻴﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺑﺮﻳﻢ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ_ ﺑﻪ ﺑﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺗﻤﺒﺮ ﺑﺎزم! ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ در ﺧﺪﻣﺘﻢ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮوﻣﻨﺪ ﺑﺎ اﺟﺎزﻩ ﺗﻮن‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ_ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫«در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺒﺮﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺳﻴﻨﯽ ﭼﺎﻳﯽ وارد ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد»‪.‬‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ_ ﻣﺎ ﭼﺎﺋﯽ ﻣﻮن رو ﺑﺮ ﻣﻴﺪارﻳﻢ و ﻣﯽ رﻳﻢ ﺳﺮاغ ﻋﻼﺋﻖ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻮن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ﻋﻼﺋﻖ ﺷﺨﺼﯽ ﺷﻤﺎ هﻢ رﺳﻴﺪ!» اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﮐﺒﺮﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮد»‪.‬‬
‫ژاﻟﻪ_ ﺑﻬﺰادﺧﺎن ﺑﻪ ﭼﺎﺋﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﻋﻼﻗﻪ دارن؟‬
‫«ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ»‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ﭼﺎﺋﯽ رو ﺑﺎ ﻣﺨﻠﻔﺎﺗﺶ دوﺳﺖ دارن!‬
‫ژاﻟﻪ_ ﻣﺨﻠّﻔﺎت ﭼﺎﺋﯽ دﻳﮕﻪ ﭼﻴﻪ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﺐ ﻗﻨﺪ و ﺷﻴﺮ و ﻟﻴﻤﻮﺗﺮش و اﻳﻦ ﭼﻴﺰا دﻳﮕﻪ! ژاﻟﻪ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﻴﺎ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻠﻮز ﻣﻦ ﻳﻪ ﺟﺎش‬
‫ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ! ﺑﺒﻴﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﺮام ﺑﺪوزﯼ!‬
‫«ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﭼﺸﻤﮏ زد! وﻗﺘﯽ ﮐﺎوﻩ و ژاﻟﻪ از ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﻣﯽ دوﻧﻴﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻳﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﯼ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﺟﻠﻮﯼ دوﺳﺘﺎش ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪﻩ؟!‬
‫«ﺳﺮم رو ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ هﻤﻴﻦ؟!‬
‫_ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﮐﺎرﯼ هﺴﺖ ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﮐﺎرﯼ هﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻴﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻳﻦ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻠّﺖ ﮐﺎرﺗﻮن رو ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻳﻦ‬
‫_ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ م‪ .‬ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ ﻧﺪارم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎزم ﻋﺬر ﺧﻮاهﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‬
‫«ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬واﻗﻌ ًﺎ دﺧﺘ ِﺮ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻬﺮش ﺗﻮﯼ دﻟﻢ ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ‬
‫ﺧﻮدم رو ﻣﺼﻤّﻢ ﺗﺮ دﻳﺪم ﺗﺎ از زﻧﺪﮔﻴﺶ ﮐﻨﺎر ﺑﺮم‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﻟﺤﻈﻪ اﯼ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﻣﯽ ﺷﻪ ازﺗﻮن ﺧﻮاهﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ؟‬
‫_ﻣﮕﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻴﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ازﺗﻮن ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫_ﭘﺲ ﺷﺎ ِل ﺗﻮن رو ﺳﺮﺗﻮن ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻦ‬
‫«ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﻴﺎط راﻩ اﻓﺘﺎد و ﻣﻦ هﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ‪ .‬از ﭘﻠﻪ هﺎ ﮐﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ‬
‫ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﺎوﻩ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻮﻧﺪ و ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﻳﻪ ﺟﺎهﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻘﻞ ﺁدم اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ ،‬اﻣّﺎ د ِل ﺁدم ﻧﻪ! هﻤﻴﺸﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﻧﺒﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﺎ ﭼﺮﺗﮑﻪ و ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺣﺴﺎب ﺣﺴﺎب ﮐﺮد!‬
‫«اﻳﻨﺎ رو ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﮐﺎوﻩ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻨﺘﻈ ِﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ رﺳﻴﺪم ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_ﺣﺎﻻ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮﺑﻪ؟ ﺣﺮﻓﺘﻮن رو ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‬
‫ﯼ ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ ﻗﻠﺒﻢ ﻧﻔﻮذ ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ و ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺷﺮوع ﮐﺮد»‪.‬‬
‫«ﻧﮕﺎهﯽ ﺗﻮ ِ‬
‫_ﺗﻮ ﭘﺴﺮ دﻳﻮوﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﯽ هﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮدت اﺟﺎزﻩ ﻣﯽ دﯼ ﺑﺎ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ اﻳﻦ رﻓﺘﺎر رو‬
‫ﺑﮑﻨﯽ؟!‬
‫_ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﺁروم ﺑﺎﺷﻴﺪ! ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯼ اﮔﺮ دﺧﺘﺮﯼ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ دﻧﺒﺎ ِل ﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻴﺎد‪ ،‬اﮔﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺮ ِد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ‬
‫ش رو ﺧﻮدش اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﮐﺎ ِر ﺑﺪﯼ ﮐﺮدﻩ؟!‬
‫ﻣﻦ از اون وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬ﺁزاد ﺑﻮدم و هﻴﭽﻮﻗﺖ از اﻳﻦ ﺁزادﯼ ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎدﻩ‬
‫ﯼ زﻧﺪﮔﻴﻢ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻣﻦ ﺻﺪ ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر دارم‪ .‬هﻤﻪ‬ ‫ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﻣﻦ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺑﺮا ِ‬
‫ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ و ﭘﻮﻟﺪار‪ .‬اﻣّﺎ هﻴﭽﮑﺪوم ﺑﺮام اﻣﺘﺤﺎن و ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺧﻮدﺷﻮن رو ﭘﺲ ﻧﺪادن‪ .‬اﻳﻨﺎرو ﻣﯽ‬
‫ﮔﻢ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﯽ‪.‬‬
‫_ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﭼﺮا داد ﻣﯽ زﻧﻴﺪ؟! ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬هﻤﻪ ﺻﺪاﺗﻮن رو ﻣﯽ ﺷﻨﻮن !‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد داد ﺑﺰﻧﻢ! ﺣﺮﻓﻢ رو ﻗﻄﻊ ﻧﮑﻦ!‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮ دﻳﻮوﻧﻪ رو ﺑﺮاﯼ زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم‪ .‬ازت هﻴﭻ ﭼﻴﺰﯼ هﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﺎ‬
‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰت ﺑﺴﺎزم ﭼﻮن اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺮدﯼ! ﭼﻮن دﻳﺪم ﺑﺪون ﭼﺸﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ‪ ،‬ﺑﺮام‬
‫ﻓﺪاﮐﺎرﯼ ﮐﺮدﯼ‪ .‬ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﺑﻮدﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻼف ﺧﻴﻠﯽ از ﭘﺴﺮهﺎﯼ ﺗﻮﯼ داﻧﺸﮑﺪﻩ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺖ دﻧﺒﺎ ِل‬
‫ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﺑﻮدﯼ ﮐﻪ ﺟِﻠﻒ ﻧﺒﻮدﯼ‪ .‬ﭼﻮن ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯼ‪ .‬ﭼﻮن ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ‬
‫ﺑﻮدﯼ‪ .‬ﭼﻮون ﮐﺴﯽ دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﺮام ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﭘﻨﺎهﮕﺎهﯽ‪.‬‬
‫اون روز ﮐﻪ ﺑﻪ اون ﭘﻴﺮﻣﺮد زدﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎهﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم‬
‫رو ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ و ﺗﻮ ﻣﺤﮑﻢ ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺎهﺎم ﺣﺮف زدﯼ و ﻧﺬاﺷﺘﯽ اﻳﻨﮑﺎر رو ﺑﮑﻨﻢ‪،‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ هﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻬﺶ ﺗﮑﻴﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ هﻤﻮﻧﯽ هﺴﺘﯽ‬
‫ﮐﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﯼ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ هﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻓﻘﻂ ﺑﺮا ِ‬
‫ﯼ هﻤﻴﻦ هﻢ دﻧﺒﺎﻟﺖ اوﻣﺪم‪ .‬اﻣّﺎ ﺗﻮ اﻧﮕﺎر اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯼ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ دﺧﺘ ِﺮ ﭼﻪ‬
‫ﺑﺮا ِ‬
‫ﻣﯽ دوﻧﻢ‪ ،‬اون ﺟﻮرﯼ ﻃﺮﻓﯽ!‬
‫ﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﯽ‬

‫ﺗﻮ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﯼ هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﻳﻪ ﺷﻮهﺮ اﻳﺪﻩ ﺁل ﺑﺮا ِ‬
‫ﯼ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫ن ﺧﻮب ﺑﺮا ِ‬
‫ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻳﻪ ز ِ‬
‫ﺗﻮ از زﻧﺪﮔﯽ ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ زﺷﺖ ﻣﯽ دﻳﺪﯼ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﮏ ﻓﻴﻠﻢ‬
‫رو ﺑﺎ ﻳﻪ ﻋﮑﺲ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪ! ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﭘﻮل ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎ هﺴﺖ ا ّﻣﺎ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫«هﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺣﺮف ﻣﯽ زد‪ ،‬اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎش ﺳﺮازﻳﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎش‬
‫اﺷﮑﻬﺎﺷﻮ ﭘﺎﮎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫ﮏ ﻋﺠﺰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬دوﺑﺎرﻩ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﮑﻦ‪ .‬دﻟﻢ از اﻳﻦ ﻣﯽ ﺳﻮزﻩ ﮐﻪ ﺑﺪون ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ‪ .‬ﻣﺤﮑﻮم‬
‫_اﻳﻦ اﺷ ِ‬
‫ﺷﺪم‪ .‬ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻨﻮ ﺑﻬﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳﯽ‪ .‬اﯼ ﮐﺎش هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺗﻮﯼ ﭘﻮل ﻧﻤﯽ دﻳﺪﯼ‪.‬‬
‫اﯼ ﮐﺎش ﺟﺎﯼ اون هﻤﻪ درس ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺪﯼ ﻳﻪ درس ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪﯼ!‬
‫ﯼ ﻣﻮهﺎش زد و ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫«ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺗﮑﻴﻪ اش رو ﺑﻪ دﻳﻮار داد و ﭼﻨﮓ ﺗﻮ ِ‬
‫_ﺳﺮدَﻣﻪ‪ .‬ﻳﺦ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫«هﻴﭻ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﺪم‪ .‬ﮐﺎﭘﺸﻨﻢ رو در ﺁوردم و ﺁروم اﻧﺪاﺧﺘﻢ روﯼ ﺷﻮﻧﻪ ش‪.‬‬
‫ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎش ﮐﺎﭘﺸﻦ رو دور ﺧﻮدش ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد و ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮم رو‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﮐﺎوﻩ د ِم د ِر ورودﯼ‪ ،‬روﯼ ﭘﻠﻪ هﺎ واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم ﺑﻬﻢ ﺁروم‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ»!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ دﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﺑﻬﺖ زدم‪ .‬ﺗﻮ دﻟﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪.‬‬
‫_ﺣﺎﻻ ﺁروم ﺷﺪﯼ؟‬
‫«ﻓﺮﻧﻮش ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد»‪.‬‬
‫_ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرﯼ‪.‬‬

‫«ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ دﻳﮕﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺑﻄﺮف ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ از ﮐﻨﺎر ﮐﺎوﻩ رد ﻣﯽ‬
‫ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﮐﺎوﻩ ﺁروم ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫ﯼ اﻳﻦ ﺁدم ﻟﺠﺒﺎز رو ﮐﻢ ﺑﮑﻨﻪ!‬

‫_دﺳﺘﺘﻮن درد ﻧﮑﻨﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻳﮑﯽ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ رو ِ‬
‫«ﻓﺮﻧﻮش ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮد و ﺧﻨﺪﻳﺪ»‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺳ ِﺮ ﺷﺎم دﻳﮕﻪ ﺟﺰ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﭼﻴﺰﯼ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺳﺨﺖ ﺗﻮ ﺧﻮدم ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻓﮑﺮ‬
‫ﯼ ﻳﮏ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺎهﯽ ﮐﻪ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﮐﺮدم‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش روﺑﺮوﯼ ﻣﻦ‪ ،‬رو ِ‬
‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﯽ دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎ ِﻩ ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﮕﺎهﺶ رو ازم ﻣﯽ دزدﻩ‪ .‬ژاﻟﻪ و‬
‫ﮐﺎوﻩ هﻢ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺟ ّﻮ ﺣﺎﮐﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زدن ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺳﺮم رو ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ ،‬ﻳﻪ ﺁن ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ و از اون‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻣّﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﮑﻪ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺳُﺴﺖ ﻣﯽ ﺷﺪم‪.‬‬
‫دﻟﻢ راﻩ ﻧﻤﯽ داد ﮐﻪ ازش ﺟﺪاﺷﻢ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺳﻪ رﺑﻌﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺷﺎم ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ و ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ‬
‫هﻤﻪ رو ﺳﺮ ﻣﻴﺰ دﻋﻮت ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﮐﺎوﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ و ﻓﺮﻧﻮﺷﻢ‬
‫روﺑﺮوﯼ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ژاﻟﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﮐﺎوﻩ ﻏﺬا ﺑﮑﺸﻪ‪ .‬ﮐﺎوﻩ هﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﺷﺎم ﺑﮑﺸﻪ ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش‬
‫ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪ ،‬ﻣﻦ دارم ﺑﺮاﯼ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ﻏﺬا ﻣﯽ ﮐﺸﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن رو زﺣﻤﺖ ﻧﺪﻳﻦ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻨﺪﻩ ﻏﻠﻂ ﺑﮑﻨﻢ دﻳﮕﻪ! ﺑﻠﻪ؟!‬
‫«هﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن»‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﻦ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺸﻴﻦ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﻌﻨﯽ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ هﻢ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دﻳﮕﻪ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻧﮑﻨﻴﻦ! » دوﺑﺎرﻩ هﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن»‪.‬‬
‫_ﮐﺎوﻩ ﺗﻮ ﭼﺮا از اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺑﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ِا‪ !...‬ﺷﻤﺎ هﻢ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن؟! ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ هﺎ‪ ،‬ﻟﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻧﺪون اوﻣﺪ!‬
‫«ﺻﻮرﺗﻢ از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮخ ﺷﺪ‪ .‬زﻳﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﺻﻮرت اوﻧﻢ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺖ»‪.‬‬
‫ژاﻟﻪ_ دﻳﮕﻪ ﺻﺤﺒﺖ هﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻟﻴﺴﺎﻧﺲ ﺷﺪ!‬
‫«دوﺑﺎرﻩ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﺠﻠﺲ رو ﭘﺮﮐﺮد»‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ .‬اﮔﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اﯼ هﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻦ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ‬
‫«ﮐﺎوﻩ ﺁروم ﮔﻔﺖ»‪:‬‬

‫_ﺑﻌﺪ هﺮ دﻋﻮا‪ ،‬ﻧﻮﺑﺖ اﺣﺘﺮام ﺗِﭙﻮن ﮐﺮدﻧﻪ!‬
‫ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ_ دارﯼ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ ﮐﺎوﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ هﻴﭽﯽ ﺻﺤﺒﺖ اﺣﺘﺮام ﺧﺎﻧﻢ زن ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﺰادﻩ! ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺑﻴﻪ » ﻣﻦ و ﻓﺮﻧﻮش‬
‫و ژاﻟﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ»‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ اﻳﻨﻢ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪.‬‬
‫_دﺳﺘﺘﻮن درد ﻧﮑﻨﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻬﺰاد ﺟﺎن اون َﻣﺜَﻞ ﭼﯽ ﺑﻮد؟! » و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﻏﺬا ﺷﺪ»‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ_ ﮐﺪوم َﻣﺜَﻞ ﮐﺎوﻩ؟‬
‫«ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ هﻮل ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_ﮐﺎوﻩ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﯽ ﮔﻦ‪ ،‬هﺮ ﭼﻪ ﻧﺼﻴﺐ اﺳﺖ هﻤﺎﻧﺖ دهﻨﺪ‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ_ ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟‬
‫«از زﻳﺮ ﻣﻴﺰ ﺑﺎ ﭘﺎم ﻣﺤﮑﻢ زدم ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ » ﺁخ «!! ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁخ از‬
‫اﻳﻦ روزﮔﺎر!‬
‫ﺁﺧﻪ ﺑﻬﺰاد اﻣﺸﺐ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻴﺎد اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬وﻟﯽ اﻧﮕﺎر ﻗﺴﻤﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد!‬
‫«اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺿﺮب اﻟﻤﺜ ِﻞ ﺑﺎ ﭘﺎ ﭘﺲ ﻣﯽ زﻧﻪ و ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ‪ ،‬ﺑﻮد»‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻏﺬا ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺎوﻩ اﻣﺸﺐ ﭼﻮﻧﻪ ش ﮔﺮم ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫_ﺑﻠﻪ‪ ،‬هﻤﻴﻨﻄﻮرﻩ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن از ﭼﻮﻧﻪ ش ﺑﻴﺶ از ﺣ ّﺪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ! ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم! ﺗﺎ هﻤﻴﻦ ﺻﺒﺤﯽ ﻧﻔﺲ رو ﺑﺰور ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪﯼ‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﺷﺪﻩ ﺷﻌﺎر ﻣﯽ‬
‫دﯼ؟! اﻧﮕﺎر اﻣﺸﺐ ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎ ﮔﺮم ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ژاﻟﻪ_ ﮐﺎوﻩ ﺧﻴﻠﯽ ﺷﻠﻮﻏﺶ ﮐﺮدﯼ هﺎ! ﻣﯽ ذارﯼ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ_ ﻧﺸﺎط ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪ ،‬اﻧﺴﺎن رو ﺷﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﺟﻨﺎب ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ .‬ﺑﺎزم ﺷﻤﺎ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ هﺎ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺸﯽ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻦ!‬
‫ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ_ ﭘﻴﺸﯽ؟!‬
‫_ﻣﻨﻈﻮرش ﮔﺮﺑﻪ س‪ .‬دارﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻪ‪.‬‬

‫ﺖ ﺗﻨﻢ رو ﺑﺨﻮرﻩ اﮔﻪ ﺑﺸﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺪم‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﻣﺎر و ﻣﻮر ﮔﻮﺷ ِ‬
‫«ﺑﻌﺪ ﺁروم زﻳﺮ ﻟﺒﯽ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﺟﺰ ﺳﮓ هﻴﭻ وﺻﻠﻪ اﯼ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﭼﺴﺒﻪ!‬
‫«هﻤﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن ﮐﺮدن و در ﻣﺤﻴﻂ ﮔﺮﻣﯽ‪ ،‬ﺧﻮردن ﺷﺎم ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم‪ ،‬هﻤﻪ‬
‫ﺗﻮﯼ ﺳﺎﻟﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪن و ﻣﺸﻐﻮ ِل ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺷﺪﻳﻢ»‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ_ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﻴﻮﻩ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﮑﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻬﺰاد ﺳﻴﺐ دوﺳﺖ دارﻩ!‬
‫«ﺑﻬﺶ ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم و وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺷﺪم‪ ،‬دﻳﺪم ﺳﺮش رو ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﻣﯽ‬
‫ﺧﻨﺪﻩ‪ .‬ﺧﻮدم هﻢ ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﮐﺎوﻩ ﺳﻴﺒﻬﺎﺋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﻨﺪ‬
‫دﻗﻴﻘﻪ اﯼ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻳﻪ ﺑﺸﻘﺎب ﻣﻴﻮﻩ ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻨﺪﻩ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ»‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﺪا ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺪﻩ! از ﮐﺮﺧﻪ ﺗﺎ ﮐﺮﻩ ﻣﺮﻳﺦ!‬
‫_ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻬﺰاد ﺟﺎن‪ ،‬هﻤﻮن ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد؟!‬
‫«ﺧﻴﺲ ﻋﺮق ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻬﺶ ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩ رﻓﺘﻢ»‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ هﻢ ﻣﯽ ﮔﻢ ﺗﻮ رو ﺁﻗﺎﯼ ﻓﺮهﻨﮓ ﺻﺪا ﮐﻨﻪ!‬
‫«دوﺑﺎرﻩ هﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ»‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ_ ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺁروم ﻧﮕﻴﺮﯼ هﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ َهﭙَﺘﺎ!‬
‫ژاﻟﻪ_ َهﭙَﺘﺎ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ_ ﻳﻌﻨﯽ اﺑﺪا‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ اﺑﺪًا ﺗﺎ زﺑﺎن در ﮐﺎم اﺳﺖ از زﺧﻢ زﺑﻮن ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪ !‬
‫ﯼ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن هﻢ هﻤﻴﻨﻄﻮرﻩ!‬
‫_ﺑﺎور ﮐﻨﻴﺪ ﺳﺮ ﮐﻼس و ﺗﻮ ِ‬
‫ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ_ ﺑﭽﻪ ﮔﯽ هﺎش هﻢ هﻤﻴﻨﻄﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﺧﻮﻧﻪ رو روﯼ ﺳﺮش ﻣﯽ ذاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻼ درس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ؟‬
‫ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ_ ﺑﻬﺰاد ﺟﺎن‪ ،‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮ اﺻ ً‬
‫_واﷲ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ_ از هﻤﻪ ﺗﻮ ﮐﻼس دﻗﻴﻖ ﺗﺮ ﻣﻦ هﺴﺘﻢ! ﻳﺎدﺗﻪ ﺑﻬﺰاد؟ ﺳﺮ ﮐﻼس ﺗﺸﺮﻳﺢ؟ اون ﻣﺮدﻩ هﻪ ﻳﺎدت‬
‫ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ف ﻣﺮدﻩ ﻧﺰﻧﻴﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫ژاﻟﻪ_ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺣﺮ ِ‬
‫«ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻳﺎد ﮐﺎرﯼ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﺳﺮ ﮐﻼس ﺗﺸﺮﻳﺢ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد اﻓﺘﺎدم»‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ_ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻦ ﺑﻬﺰاد اﻣّﺎ هﻤﻪ ش رو ﻧﮕﻮ‪ .‬ﺟﺎهﺎﯼ ﺑَﺪش رو ﺳﺎﻧﺴﻮر ﮐﻦ‬
‫«دوﺑﺎرﻩ ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻦ‪ ،‬هﻤﻪ ﻣﺸﺘﺎق ﺷﻨﻴﺪن ﺷﺪن»‪.‬‬
‫ﺖ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﭽﻪ هﺎﯼ ﮐﻼس راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺸﺮﻳﺢ‪ .‬اﺳﺘﺎد هﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫_ﺳﺎﻋ ِ‬
‫وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ‪ ،‬روﯼ ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﺟﻨﺎزﻩ ﻳﻪ ﻣﺮدﻩ ﻣﺮد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺳﻂ اﺳﺘﺎد ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬روش ﻳﻪ‬
‫ﻣﻼﻓﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ هﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻳﻢ دور ﺟﺴﺪ‪.‬‬
‫ﺖ ﻣُﺮدﻩ هﺲ و دم دهﻨﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ‬

‫ﺗﺎ اﺳﺘﺎد ﻣﻼﻓﻪ رو از روﯼ ﻣﺮدﻩ ﮐﻨﺎر زد‪ ،‬دﻳﺪﻳﻢ ﻳﻪ ﺧﻴﺎر دﺳ ِ‬
‫ﺧﻮاد ﮔﺎز ﺑﺰﻧﻪ!‬
‫دو ﺗﺎ از ﺧﺎﻧﻢ هﺎ از ﺗﺮس ﻏﺶ ﮐﺮدن‪ .‬اﺳﺘﺎد از ﺧﻨﺪﻩ ﻣُﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺖ ﻣُﺮدﻩ‬
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻳﻦ ﮐﺎوﻩ ﭼﻄﻮرﯼ ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﮐﻼس رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اوﻧﺠﺎ و ﻳﻪ ﺧﻴﺎر دادﻩ ﺑﻮد دﺳ ِ‬
‫هﻪ! ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ ﺧﻮب ﺧﻨﺪﻩ هﺎﺷﻮن رو ﮐﺮدن‪ ،‬اﺳﺘﺎد ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ ﺑﺮو ﺑﻴﺮون‪ .‬ﮐﺎوﻩ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻣُﺮدﻩ هﻪ هَﻮس ﺧﻴﺎر ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﺮا ﺑﺮم ﺑﻴﺮون؟‬
‫اﺳﺘﺎد ﮐﻪ ﺁذرﯼ زﺑﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪َ :‬اﺟَﻪ ﮔَﺒﻮل ﮐﻨﻴﻢ ﻣﺮدﻩ ﮔﺎدرﻩ ﺧﻴﺎر ﺑﺨﻮرﻩ‪ ،‬ﮔﻴﺮ ﮔﺎﺑﻞ ﮔﺒﻮﻟﻪ ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮدش ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮﻩ ﺧﻴﺎر ﺑﺨﺮﻩ! اوﻧﻢ اﻳﻦ ﺧﻴﺎر َﮔﻠَﻤﯽ رو! اﺣﺘﻤﺎ ًﻻ ﺧﺮﻳﺪ ﺧﻴﺎر‪ ،‬ﮐﺎر ﺗﻮ ﺟﺎﻧﻮر ﺑﻮدﻩ!‬
‫ﻼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻦ‪.‬‬ ‫ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ و ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﮐﻪ اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎﺷﻮن ﺳﺮازﻳﺮ ﺑﻮد‪ ،‬اﺻ ً‬
‫ﻣﺎد ِر ﮐﺎوﻩ ﻣﺎت‪ ،‬ﮐﺎوﻩ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ژاﻟﻪ و ﻓﺮﻧﻮش ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪن‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﻨﺪﻩ هﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪،‬‬
‫ژاﻟﻪ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﮐﺎوﻩ ﺗﻮ ﭼﻄﻮر ﺟﺮأت ﮐﺮدﯼ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﺑﺮﯼ اوﻧﺠﺎ؟‬
‫ﻼ ﻧﻤﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ»‪:‬‬

‫«ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ ﺧﻮدش اﺻ ً‬
‫ﺖ ﻣﺮدﻩ هﻪ دادم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻌﺪًا ﺧﻮدم دﻳﺪم ﮐﻪ ﺧﻴﺎرو ﺑﺮدﻩ َد ِم‬

‫_ﺑﺎور ﮐﻦ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺧﻴﺎر رو دﺳ ِ‬
‫دهﻨﺶ‪ ،‬داﺷﺘﻢ ﺳﮑﺘﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم! اﻧﮕﺎر ﺧﻴﺎرﻩ ﺧﻮب ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﻣُﺮدهﻪ هﻮس ﮐﺮدﻩ ﻳﻪ ﮔﺎزﯼ هﻢ ﺑﺰﻧﻪ !‬
‫«ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 11‬ﺷﺐ‪ ،‬ﮐﺎوﻩ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻘﻴﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪن‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺁﻣﺎدﻩ رﻓﺘﻦ ﺷﺪﻳﻢ و ﭘﺲ از‬
‫ﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫ت ﻣﺮﺳﻮم‪ ،‬ﺁﻗﺎ ِ‬
‫ﺗﺸﮑﺮ و ﺗﻌﺎرﻓﺎ ِ‬
‫ﮐﺎوﻩ هﻢ ﻧﺮﻓﺘﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻤﯽ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺧﺮﯼ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻓﺮﻧﻮش اﻓﺘﺎد‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺎهﺎم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ اﻣّﺎ‬
‫ف ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم‪.‬‬‫ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻄﺮ ِ‬

‫«ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8/5‬ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺣﻤﻮم ﮐﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ رو راﺳﺖ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﻢ از ﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ ﻓﺮﻧﻮش رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﯼ ﭼﺸﻤﻢ‬‫ت زﻳﺒﺎ و ﺑﺎ ﻧﻤﮑﺶ‪ ،‬ﻗ ِﺪ ﮐﺸﻴﺪﻩ و ﺑﻠﻨﺪش‪ ،‬ﺻﺪاﯼ ﮔﺮم و دﻟﻨﺸﻴﻦ ش‪ ،‬هﻤﻴﺸﻪ ﺟﻠﻮ ِ‬ ‫ﺻﻮر ِ‬
‫ﺑﻮد وﻗﺘﯽ ﻳﺎد دﻳﺸﺐ ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﺑﺮام ﻏﺬا ﮐﺸﻴﺪﻩ وﻗﺘﯽ ﻳﺎدم ﻣﯽ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺮام ﻣﻴﻮﻩ ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻨﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻋﺠﻴﺒﯽ در دﻟﻢ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﻪ ﻧﻮع ﺣﺲ ﻣﺎﻟﮑﻴﺖ!‬
‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮﻧﻮش ﻣﺎ ِل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ هﻤﻴﺸﻪ ﭘﻴﺸﻢ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ‬
‫ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺑﺸﻴﻨﻢ و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ‪ ،‬هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ در ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﺴﺘﻢ و ﺑﻬﺶ‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﺎد ﺣﺮﻓﻬﺎش اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺣﻖ داﺷﺖ‪ .‬ﺣﻖ داﺷﺖ ﮐﻪ در ﻣﻮرد زﻧﺪﮔﻴﺶ ﺧﻮدش ﺗﺼﻤﻴﻢ‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻩ‪ .‬ﻳﻪ ﻃﺮﻓﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﺿﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻼ‬
‫راﺳﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻦ ازدواج ﮐﻨﻪ؟ ﺧﻮدش دﻳﺮوز ﻋﺼﺮﯼ‪ ،‬ﻣﻴﻮن ﺣﺮﻓﺎش ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ اﺻ ً‬
‫ﺑﺎرو ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﮐﺎش ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﺶ دارم‪.‬‬
‫ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ و ﻓﮑﺮ ﻧﺎهﺎر و ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ در زدﻧﺪ‪ .‬هُﺮﯼ دﻟﻢ رﻳﺨﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ!‬
‫از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎر دﻧﻴﺎ رو ﺑﻬﻢ دادن!‬
‫ﭘﺮﻳﺪم و در رو وا ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺳﻼم‪ .‬ﻣﺰاﺣﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﺪم؟‬
‫«ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم»‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻣﻌﻨﯽ اﻳﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﺪم ﻳﺎ ﻧﺸﺪم؟‬
‫_ﺳﻼم‪ .‬ﺷﻤﺎ هﻴﭽﻮﻗﺖ ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‬
‫ﯼ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ .‬ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ‬

‫«وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و ﻳﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﮐﻔﺸﻬﺎﺷﻮ در ﺁورد‪ .‬ﭘﺎﻟﺘﻮ ِ‬
‫ﺟﺎﯼ رﺧﺘﯽ ﺁوﻳﺰون ﮐﺮدم»‪.‬‬
‫ن َﻧﺸُﺴﺘﻪ ﻧﺪارﯼ؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل هﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﻤﻴﺰﻩ! راﺳﺘﯽ دﻳﮕﻪ اﺳﺘﮑﺎ ِ‬
‫ﯼ هﻔﺖ ﭘﺸﺘﻢ ﮐﺎﻓﻴﻪ»‪.‬‬

‫«ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ‪ ،‬هﻤﻮن دﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﻟُﻮ رﻓﺘﻢ ﺑﺮا ِ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﭼﺎﻳﯽ ت ﺣﺎﺿﺮﻩ؟‬
‫«ﺑﺮاش ﭼﺎﻳﯽ رﻳﺨﺘﻢ‪ .‬هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﭼﺎﻳﯽ ش رو ﻣﯽ ﺧﻮرد‪ ،‬ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_از ﺑﺎﺑﺖ دﻳﺮوز ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺸﯽ‬
‫_ﺷﻤﺎ ﺣﻖ داﺷﺘﯽ‪ .‬ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﭘﺲ از دﺳﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻴﺴﺘﯽ؟‬
‫ﻼ‪ .‬ﻓﻘﻂ‪ ....‬ﺑﮕﺬرﻳﻢ‬

‫_اﺻ ً‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ هﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ دﻟﺖ هﺴﺖ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪ .‬راﺣﺖ ﺣﺮﻓﻬﺎﺗﻮ ﺑﺰن‬
‫ﺖ دﻳﮕﻪ ﻣﯽ ﮔﻢ‬
‫_ﻳﻪ وﻗ ِ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﭼﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺘﺮ از ﺣﺎﻻ؟ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺪّﯼ ﺑﺎ هﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮ دﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد؟‬
‫_ﭼﺮا‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺧﺐ ﺷﺮوع ﮐﻦ!‬
‫_ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﺎﻣﻮ زدم وﻟﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﻧﻪ‪ .‬اﻻن ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮﺋﻪ ﮐﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ‬
‫_ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ هﺎ‪ ،‬ﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻪ؟‬
‫_ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﻮ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻧﮑﻨﻪ ﺑﻴﺨﻮدر اوﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ؟ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﮑﺮدم؟‬
‫_ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﮐﺮدﻳﻦ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﭘﺲ ﭼﺮا ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﯽ؟‬
‫_ﺷﺮوﻋﺶ ﮐﻤﯽ ﺳﺨﺘﻪ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﻮرﯼ و از ﮐﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﺎﻳﺪ اﺧﺘﻴﺎر زﺑﻮﻧﺖ رو ﺑﻪ دﻟﺖ ﺑﺪﯼ‪ .‬هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ دﻳﺮوز اﻳﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدم‪.‬‬
‫«ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ هﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ دل دارم‪ ،‬ﺑﺮاش ﺑﺮﻳﺰم ﺑﻴﺮون‪ .‬ﭼﻨﺪ‬
‫ﻼ زﺑﻮﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﻴﺪ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ»‪.‬‬‫دﻗﻴﻘﻪ اﯼ ﺳﺎﮐﺖ‪ ،‬ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬اﺻ ً‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻳﺎدﻣﻪ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﮐﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬دو ﺗﺎ ﻣﻌﻠﻢ داﺷﺘﻴﻢ ﮐﻪ اﺧﻼﻗﺸﻮن درﺳﺖ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ هﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯼ ﺗﺨﺘﻪ ﺗﺎ درس ﺟﻮاب ﺑﺪﻳﻢ‪ ،‬اﮔﻪ درﺳﺖ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدﻳﻢ‪ ،‬اوﻧﻘﺪر ﺑﺎ‬
‫ﻳﮑﯽ ﺷﻮن وﻗﺘﯽ ﻣﯽ رﻓﺘﻴﻢ ﭘﺎ ِ‬
‫ﯼ درس رو ﮐﻪ ﻧﺨﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﻳﺎد ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‬ ‫ﺳﺆال هﺎش ﮐﻤﮑﻤﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ هﻢ اون ﻗﺴﻤﺖ هﺎ ِ‬
‫هﻢ ﻧﻤﺮﻩ ﺧﻮﺑﯽ !‬
‫ﺑﺮ ﻋﮑﺲ اون ﻳﮑﯽ ﻣﻌﻠﻢ‪ .‬ﺧﺸﮏ وﺳﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺁدم رو ﭘﺎﯼ ﺗﺨﺘﻪ ﻣﯽ ﺑﺮد‪ ،‬هﺮ ﭼﻴﺰﯼ هﻢ ﮐﻪ ﺑﻠﺪ‬
‫ﺑﻮد از ﻳﺎدش ﻣﯽ رﻓﺖ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ هﻢ ﻣﺜﻞ اون ﻣﻌﻠﻢ ﺧﻮب ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ!‬
‫«ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_هﺮ ﺷﺎﮔﺮدﯼ ﺁرزو دارﻩ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻣﻌﻠﻢ ﺧﻮب ﮔﻴﺮش ﺑﻴﻔﺘﻪ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ اول از هﻤﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ دارﯼ؟‬
‫«ﻟﺤﻈﻪ اﯼ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫ﯼ ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﯽ از ﺟﻠﻮﯼ‬

‫_ﻳﺎدﻣﻪ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻪ روز ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺑﺮا ِ‬
‫ﻳﻪ ﻃﻼ ﻓﺮوﺷﯽ رَد ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎدرم ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﭘﺸﺖ وﻳﺘﺮﻳﻦ ﻣﻐﺎزﻩ واﺳﺘﺎد و ﺑﻪ ﻳﻪ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﺧﻴﺮﻩ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮﯼ ﭼﻪ ﻓﮑﺮﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﭘﺪرم ﺻﺪاش ﮐﺮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺻﺪاش ﮐﺮدم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد ﺗﻮ ﻳﻪ ﻋﺎﻟﻢ دﻳﮕﻪ ﺑﻮد‪ .‬از ﭘﺪرم ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‬
‫ﻗﻴﻤﺖ اون ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﭼﻘﺪرﻩ‪ .‬ﭘﺪرم ﺟﻮاب داد ﻳﻪ ﻋﻤﺮ ﺟﻮن ﮐﻨﺪن ﻣﺎ!‬
‫هﺮ دو ﺧﻨﺪﻳﺪن و راﻩ اﻓﺘﺎدن‪ .‬ﺑﻌﺪ از اون ﻣﻦ ﭘﻮ ِل ﺗﻮ ﺟﻴﺒﯽ ﻣﻮ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ اون‬
‫ﯼ ﻣﺎدرم ﺑﺨﺮم! ﺑﭽﻪ ﮔﯽ ﻳﻪ دﻳﮕﻪ!‬
‫ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ رو ﮐﻪ ﻳﻪ ﺟﻮاه ٍﺮ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺰرگ روش ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮا ِ‬
‫هﺮ دو هﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺳﻪ هﻔﺘﻪ ﻳﻪ ﺑﺎر ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دَم اون ﻃﻼ ﻓﺮوﺷﯽ و اون ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﮔﺬﺷﺖ هﺸﺖ ﻧُﻪ ﻣﺎﻩ‪ ،‬هﻨﻮز ﭘﺸﺖ وﻳﺘﺮﻳﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫هﻤﻮن ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺗﻮن اون ﺣﺎدﺛﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯼ ﻣﺎدر ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ رو ﺑﺨﺮم ﮐﻪ هﻴﭻ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎرﯼ از دوﺷﺸﻮن ﺑﺮدارم‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮا ِ‬
‫ﺖ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﭘﺪر و ﻣﺎدرم‪ ،‬ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻌﺪ ﺳﺮاغ ﻃﻼ ﻓﺮوﺷﯽ رﻓﺘﻢ‪ .‬اون ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ دﻳﮕﻪ ﭘﺸ ِ‬
‫وﻳﺘﺮﻳﻦ ﻧﺒﻮد!‬
‫ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﮐﺎرﯼ ﺑﮑﻨﻢ اﻣّﺎ از‬
‫دﺳﺖ دادﻣﺸﻮن‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﮕﻢ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ‪ ،‬هﺮ ﭼﻴﺰﯼ رو ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﺁرزوﯼ‬
‫ﺑﺪﺳﺖ ﺁوردﻧﺶ رو داﺷﺘﻢ از دﺳﺖ دادم‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﮑﻪ ﭼﻴﺰﯼ رو ﻣﯽ دﻳﺪم و اﺣﺴﺎس ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮدم ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ دارم‪ ،‬از دﺳﺖ ﻣﯽ دادﻣﺶ‪ .‬اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺘﻪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﭼﻴﺰﯼ رو دوﺳﺖ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﻪ زﺑﻮن ﺑﻴﺎرم‪ .‬ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ از دﺳﺘﻢ ﺑﺮﻩ!‬
‫س‬
‫س از دﺳﺖ دادن ﭼﻴﺰﯼ ﻳﺎ ﮐﺴﯽ‪ ،‬اﺣﺴﺎ ِ‬‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭼﯽ؟! ﻧﻴﻢ ﺷﻪ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﺮ ِ‬
‫ﻋﺸﻖ رو ﺑﺎور ﻧﮑﻨﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ زﺑﻮن ﻧﻴﺎرﻩ‪ .‬ﺧُﺐ ﺣﺎﻻ ﻧﺘﺮس و ﺣﺮﻓﺖ رو ﺑﺰن‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺑﺎر ﭼﻴﺰﯼ‬
‫از دﺳﺘﺖ ﻧﺮﻩ‪ .‬اﮔﺮ هﻢ رﻓﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻳﮑﯽ هﻢ روﯼ ﺑﻘﻴّﻪ!‬
‫«ﺑﺎز هﻢ ﻣﺪﺗﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش درﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ»‪.‬‬
‫_ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺷﻤﺎ رو از ﺟﻮﻧﻢ هﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ دارم‪ .‬از اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو ﺗﻮﯼ‬
‫داﻧﺸﮑﺪﻩ دﻳﺪم‪ ،‬ﺑﻬﺘﻮن ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﺪم و دوﺳﺘﺘﻮن داﺷﺘﻢ و اوﻧﻘﺪر ﺑﺮام ﻋﺰﻳﺰ هﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺗﻮن ﻧﺸﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﮐﻪ ﻳﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺗﻠﺦ از زﻧﺪﮔﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﺎﻋﺚ اون هﻢ ﻣﻦ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺎ از دو ﻃﺒﻘﻪ ﺟﺪا از هﻢ هﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم از ﺷﻤﺎ دور ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮﻩ‪.‬‬
‫اﻳﻨﻬﺎ رو ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻴﺪ ﭼﺮا اون ﺷﺐ ﺟﻠﻮﯼ دوﺳﺖ هﺎﺗﻮن‪ ،‬اون ﮐﺎر رو ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ هﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻮدن ﻣﺎ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﮑﻼت‬
‫زﻳﺎدﯼ رو اﻳﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫اﻳﻨﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﻴﻠﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﻮن ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫«ﻓﺮﻧﻮش ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد وﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺑﻬﺰاد ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدم ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم؟ ﺗﺼﺎدف ﺑﺎ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ رو ﻣﯽ‬
‫ﮔﻢ‪.‬‬
‫دﻧﺒﺎل ﺗﻮ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬از ﺗﻮﯼ ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺧﻮﻧﻪ دﻳﺪﻣﺘﻮن‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﻮ اوﻣﺪﯼ د ِم ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ﻣﺎ‪ .‬ﺗﻮﯼ داﻧﺸﮑﺪﻩ هﻢ ﻧﮕﺎﻩ هﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﻬﺎﻣﺖ داد ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و ﺗﻮ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﭘﻮل ﻣﺎﻧﻊ ﺑﻮﺟﻮد ﺁوردﻩ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ دﻳﮕﻪ اﯼ وﺟﻮد داﺷﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫_اﻻ ﻳﺎ اﻳﻬﺎ اﻟﺴﺎﻗﯽ ادر ﮐﺎﺳًﺎ وﻧﺎوﻟﻬﺎ‬
‫ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺁﺳﺎن ﻧﻤﻮد اول وﻟﯽ اﻓﺘﺎد ﻣﺸﮑﻠﻬﺎ‬
‫ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رو ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺎدﻩ ﻓﺮض ﮐﺮدﻳﺪ وﻟﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻼت زﻳﺎدﯼ در راﻩ‬
‫ﻼ ﭘﺪرﺗﻮن ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻮاﻓﻘﻪ؟‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﺜ ً‬
‫ن ﭘﺴﺮش ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻪ ﭼﻪ‬

‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﭘﺪرم اوﻧﻘﺪر از ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻋﻨﻮا ِ‬
‫ﻼ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ داﻣﺎدش! ﻣﺎدرم هﻢ ﮐﻪ ﻓﻌ ً‬
‫_ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ و از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﮕﺬرﻳﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﻩ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺎﺷﻴﺪ و اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻳﺪ ﻣﻦ هﻢ‬
‫ﺑﺮاﻩ ﺧﻮدم‪ .‬ﻗﻮل ﺑﻬﺘﻮن ﻣﯽ دم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫«ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﺑﻬﺰاد ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم‪ .‬ﮐﺎر ﻳﻪ روز دو روز ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﻮ ﻣَﺮدَم ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﻪ‬
‫ﺧﻮدت اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﻧﻴﻢ ﺧﻮاﯼ‪ ،‬اون ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اﻳﻪ‬
‫_ﻣﻨﻢ دوﺳﺘﺘﻮن دارم‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از هﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ هﺴﺖ‪ .‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﮑﺸﻴﺪﻳﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ‬
‫ﻣﻌﻨﯽ ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ و ﻧﺪارﯼ رو ﻧﻴﻢ دوﻧﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻓﻘﺮ رو ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮدﻳﺪ‪ .‬اﻻن اﻳﻦ ﺣﺮف رو ﻣﯽ زﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﻣﺪت ﮐﻪ ﺑﮕﺬرﻩ‪ ،‬ﺑﻬﺘﻮن ﻓﺸﺎر ﻣﯽ ﺁد و ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻴﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻴﺪ ﻣﻨﻢ ﺁدﻣﯽ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﮐﻪ هﻤﺴﺮم‬
‫ﺧﺮﺟﻢ رو ﺑﺪﻩ‪ .‬اﻳﻨﻪ ﮐﻪ اﺧﺘﻼف هﺎ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻪ و ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻧﻔﺮت ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻼ ﻓﻘﻂ ﺣﺮﻓﻪ و ﺗﺎ‬

‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﻳﺪ در ﻣﻮرد ﻣﻦ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﻗﻀﺎوت ﮐﻨﯽ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎﻳﯽ رو ﻣﯽ ﮔﯽ ﻓﻌ ً‬
‫ﺛﺎﺑﺖ ﻧﺸﻪ واﻗﻌﻴﺖ ﻧﺪارﻩ‪.‬‬
‫_هﺰاران ﻧﻔﺮ اﻳﻨﺎ رو ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫«ﻓﺮﻧﻮش ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺁﺗﻴﺸﻢ زد و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﺑﻬﺰاد‪ ،‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬اﮔﻪ واﻗﻌ ًﺎ دوﺳﺘﻢ دارﯼ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎم ﻧﺬار‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ دﻳﻮارﯼ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻣﻦ و ﺗﻮ ﮐﻨﺎر هﻢ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﯽ ﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫_ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯽ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ اﻳﻨﻘﺪر ﻧﮕﻮ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺎ!‬
‫«ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯽ؟‬
‫«ﻓﺮﻧﻮش هﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﺁهﺎن! ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻃﻠﺴﻢ ﺷﮑﺴﺖ! ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ‪ .‬ﺗﻮ هﻢ ﻧﺘﺮس‪.‬‬
‫_اوﻧﻘﺪر ﺗﻮ اﻳﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮ ﺳﺮﯼ ﺧﻮردم ﮐﻪ از ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻮدﻣﻢ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯽ ﺁد ﮐﻪ ﺗﺮﺳﻮ ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺮس ت از ﻣﻨﻪ‪.‬‬
‫_ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ اﻳﻦ راﻩ رو ﺑﻴﺎﯼ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻣﯽ ﺁم‪.‬‬
‫_اﮔﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻬﺖ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﭼﯽ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺳﺮش داد ﻣﯽ زﻧﻢ‪.‬‬
‫_اﮔﻪ ﻳﻪ روز ﻏﻢ د ِر ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن رو زد ﭼﯽ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ در رو روش ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫_اﮔﻪ ﻏﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﻣﻮن ﻧﺸﺴﺖ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ دوﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎ هﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻏﻢ از ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮن ﺷﺴﺘﻪ ﺷﻪ و ﺑﺮﻩ ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫_اﮔﺮ ﻏﺼﻪ هﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﻣﻮن رو ﮔﺮﻓﺘﻦ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺁب درﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ! ﺗﺎزﻩ ﺗﻮ ﻧﺎﺳﻼﻣﺘﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ دﮐﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﯽ! درﺳﻬﺎﺗﻮ ﺧﻮب‬
‫ﺑﺨﻮن ﮐﻪ اﻳﻨﻬﺎ رو ﺑﺘﻮﻧﯽ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﮐﻨﯽ!‬
‫_اﮔﻪ روزﮔﺎر ﺑﻬﻤﻮن ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺖ؟‬

‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﯽ ﺑﺮﻳﻢ!‬
‫«ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺻﻔﺎ و ﻣﻬﺮ و ﻳﮑﺮﻧﮕﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﻣﺜﻞ درﻳﺎ ﻣﻮج ﻣﯽ زد»‪.‬‬
‫_اﺳﻢ ﺧﺪا رو ﺑﺮدﯼ‪ ،‬ﺗﺮس از دﻟﻢ رﻓﺖ!‬
‫ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ دﻳﮕﻪ ﻣﯽ ﺧﻮرﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺁرﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﺁم‪ ،‬اﺳﺘﮑﺎﻧﻢ رو ﻧﺸﻮرﯼ!‬
‫«ﺷﺎدﯼ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﻘﻂ هﻤﺪﻳﮕﺮ و ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ‬
‫زدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﺷﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ‪ .‬ﮐﺎوﻩ و ﭘﺪر و ﻣﺎدرش هﻢ ﻣﯽ ﺁن‪ .‬دﻳﺮ ﻧﮑﻨﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻣﯽ ﺁﯼ؟‬
‫_هﻔﺖ‪ ،‬هﺸﺖ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﺣﺪودهﺎ ﻣﯽ ﺁم!‬
‫ﯼ دﻳﺮوز ﻳﺎدت رﻓﺘﻪ؟!‬

‫ﻓﺮﻧﻮش_ دﻋﻮا ِ‬
‫ﺖ هﻔﺖ اوﻧﺠﺎم‪ .‬راﺳﺘﯽ اﻳﻦ ﺷﻤﺎرﻩ ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻪ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﻳﺎدداﺷﺖ ﮐﻦ‪.‬‬
‫_ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺮ ﺳﺎﻋ ِ‬
‫اﮔﻪ ﮐﺎر ﻣﻬﻤّﯽ داﺷﺘﯽ زﻧﮓ ﺑﺰن‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ‪ 5‬دﻗﻴﻘﻪ راﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮐﺎرت داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺁم‪.‬‬
‫_ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬وﻟﯽ اﻳﻦ ﺷﻤﺎرﻩ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻻزم ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫«روﺳﺮﻳﺶ رو ﺳﺮش ﮐﺮد و ﺑﺎ هﻢ از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ داﺷﺖ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_ﻓﺮﻧﻮش‪ ،‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺁروم راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻦ‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﺨﺪا ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط و ﺁروم راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬اهﻞ وﻳﺮاژ دادن و ﮔﺎز و ﺳﺮﻋﺖ‬
‫و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬اون ﺷﺐ هﻢ ﺗﺎرﻳﮏ ﺑﻮد و ﺑﺮف ﻣﯽ اوﻣﺪ و ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ رو‬
‫ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ رو وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺣﺘﻴﺎط ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫_ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﮔﻮش ﻣﯽ دﯼ‬
‫ف ﺷﻮهﺮش رو ﮔﻮش ﮐﻨﻪ!‬

‫ﻓﺮﻧﻮش_ زن ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺮ ِ‬
‫«وﻗﺘﯽ اﻳﻦ ﺣﺮف رو زد‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﻋﺠﻴﺒﯽ‪ ،‬ﺳﺮاﺳﺮ وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺖ»‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﻧﺬار ﻳﺎدم هﻴﭽﻮﻗﺖ از ﻳﺎدت ﺑﻴﺮون ﺑﺮﻩ و اﺟﺎزﻩ ﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﻋﺸﻘﻢ از ﻗﻠﺒﺖ!‬
‫ﯼ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺑﺖ هﻢ از اﺗﺎق ﺑﻴﺮو ﻧﺮﻩ!‬

‫_هﻤﻴﻦ اﻻن د ِر اﺗﺎق رو هﻢ ﻣﯽ ﺑﻨﺪم ﮐﻪ ﺑﻮ ِ‬

‫«ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و رﻓﺖ»‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود ‪ 3‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮم زد ﻳﻪ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎل و ﮐﻼﻩ ﮐﺮدم‬
‫و راﻩ اﻓﺘﺎدم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﭘﺸﺖ در رﺳﻴﺪم‪ ،‬ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ زﻧﮓ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻧﮑﻨﻪ‬
‫ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ اﻳﻦ وﻗﺖ روز ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ اﮔﻪ ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺪار‬
‫ﺷﻪ ﺑﻌﺪ در ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬دو دﻗﻴﻘﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ هﺪاﻳﺖ در رو وا ﮐﺮد‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺳﻼم ﻣﺮد ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ! ﺑﺎز ﮐﻪ در ﻧﺰدﯼ!‬
‫_ﺳﻼم‪ ،‬ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻄﻮرﻩ؟ دﺳﺖ دﺳﺖ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﻴﺪار ﺑﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﺧﺪا ﺑﻴﺪارم‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‪.‬‬
‫«وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻃﻼ ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ وﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﻮﺋﻴﺪن ﻣﻦ ﮐﺮد»‪.‬‬
‫_ﻧﮑﻨﻪ ﺑﺎزم ﻃﻼ ورود ﻣﻦ رو اﻃﻼع داد؟!‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺁرﻩ‪ ،‬اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﭘﺸﺖ در‪ .‬ﺑﺮاﯼ هﻴﭽﮑﺲ اﻳﻨﮑﺎر رو ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫«دﺳﺘﯽ ﺳﺮ و ﮔﻮش ﺣﻴﻮون ﮐﺸﻴﺪم و وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺷﺪﻳﻢ»‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ اﻻن ﺑﺮات ﭼﺎﺋﯽ دم ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺁب ﺟﻮﺷﻪ‪ ،‬زود ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﺧﻮب ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪،‬‬
‫اﺣﻮال رﻓﻴﻘﺖ ﭼﻄﻮرﻩ؟ ﭼﺮا ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻧﻴﺎوردﻳﺶ؟ اون دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧ ِﻢ ﻗﺸﻨﮓ ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫_ﻣﻤﻨﻮن هﺮ دو ﺧﻮﺑﻨﺪ و ﺳﻼم ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻦ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ اون دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻴﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻴﺎد‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ و ﺗﺸﮑﺮ ﺑﮑﻨﻪ‪ .‬ﮐﺎوﻩ هﻢ هﻤﻴﻨﻄﻮر‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ ﺳﻼم ﻣﻦ رو هﻢ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﺮﺳﻮن‪ .‬ﻗﺪﻣﺸﻮن روﯼ ﭼﺸﻢ‪ .‬ﺧﻮدت ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﭼﻄﻮرﯼ؟‬
‫_ﻣﯽ ﺳﺎزم‪ .‬ﭼﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﯼ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ»‪.‬‬
‫«هﺪاﻳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻴﻮﻩ و ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ وﻳﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺑﺎﻗﻠﻮا از ﮐﻤﺪ در ﺁورد و ﺟﻠﻮ ِ‬
‫_اﻳﻨﮑﺎر هﺎ ﭼﻴﻪ ﺟﻨﺎب هﺪاﻳﺖ؟! ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺗﻮﯼ زﺣﻤﺖ ﻧﻴﻨﺪازﻳﻦ؟‬
‫هﺪاﻳﺖ_ او ًﻻ ﭼﻴﺰ ﻗﺎﺑﻞ دارﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬در ﺛﺎﻧﯽ‪ ،‬اﻳﻨﺎ اﻣﻴﺪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻪ! ﺑﺎﻋﺜﺶ هﻢ ﺗﻮ ﺷﺪﯼ‪.‬‬
‫«ﻳﻪ ﭼﺎﺋﯽ ﺑﺮام رﻳﺨﺖ و ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮم»‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ هﻴﻤﻨﮑﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﯽ ﺁﯼ ﺳﺮاﻏﻢ‪ ،‬دﻟﻢ ﮔﺮﻣﻪ‪ .‬دﻳﮕﻪ اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺁدم ﻣﻮﻗﻌﯽ‬
‫ﻣﯽ ﻣﻴﺮﻩ ﮐﻪ اﻣﻴﺪ رو از دﺳﺖ دادﻩ! و ﮔﺮﻧﻪ ﻣﻠﮏ اﻟﻤﻮت‪ ،‬ﺟﻨﺎب ﻋﺰراﺋﻴﻞ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﺁدرس‬
‫اﻳﻨﺠﺎ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻩ!‬
‫_اﻧﺸﺎاﷲ ﺳﺎﻟﻴﺎن ﺳﺎل ﺑﺨﻮﺑﯽ و ﺧﻮﺷﯽ زﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﻦ‪.‬‬

‫هﺪاﻳﺖ_ ﻣﻴﻮﻩ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﮑﻦ‪ .‬ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫_ﻳﻪ ﺧﻮاهﺶ دارم اﻣّﺎ روم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ اون ﮐﺘﺎب رو ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ؟ ﭘﺴﺮ ﺟﻮن ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم دﻟﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻪ اون رو‬
‫ﺑﻬﺖ ﺑﺪم‪.‬‬
‫_ﻧﻪ ﻧﻪ‪ ،‬اون ﮐﺘﺎب ﻳﺎ هﻴﭻ ﮐﺪوم دﻳﮕﻪ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮام‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ_ از ﺗﺎﺑﻠﻮ هﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ؟ ﺑﮕﻮ‪ ،‬هﺮ ﮐﺪوم رو ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫_ﻧﻪ ﺑﺨﺪا‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﻻزم ﻧﺪارم‪.‬‬
‫«هﺪاﻳﺖ ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫_ﻧﮕﻮ ﭘﺴﺮم‪ ،‬هﺮ ﭼﯽ دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫«اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﮔﻨﺠﻪ اﺗﺎق ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ»‪:‬‬
‫_اﮔﻪ زﺣﻤﺘﺘﻮن ﻧﻴﺴﺖ و ﺟﺴﺎرت ﻧﺒﺎﺷﻪ‪ ،‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺎز هﻢ ﻳﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﺑﺮام اﺟﺮا ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ اون‬
‫ﭘﻨﺠﻪ هﺎﯼ اﺳﺘﺎداﻧﻪ ﺗﻮن‪ ،‬ﻏﻢ از د ِل ﺁدم ﺑﻴﺮون ﻣﯽ رﻩ ‪.‬‬
‫«ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻤﻦ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﮔﻨﺠﻪ رﻓﺖ و وﻳﻠﻦ رو ﺑﻴﺮون ﺁورد‪ .‬ﻣﺪﺗﯽ‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ رو ﺑﺴﺖ و ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻟﺤﻖ ﮐﻪ اﺳﺘﺎداﻧﻪ ﻣﯽ زد‪ .‬ﺑﻘﺪرﯼ ﺣﺮﮐﺎت ﭘﻨﺠﻪ هﺎ ﻣﻮزون ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎ‬
‫ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬از ﺻﺪا ﮐﻪ ﻧﮕﻮ!‬
‫اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﻴﻢ ﮐﺎرﯼ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد ﺁﮔﺎﻩ از ﺣﺎل ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﺪم! ﺑﻘﺪرﯼ ﺑﺎ‬
‫ﺳﻮز ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﺗﻮ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﻴﻦ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ‪ ،‬در هﻤﻮن ﺷﺮاﻳﻂ دﻳﺪم!‬
‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ زﻣﺎن ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ اﻳﻦ دﻗﺎﻳﻖ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﻪ‪ .‬اﻣّﺎ اﻳﻦ هﻢ ﻣﺜﻞ هﺮ ﭼﻴﺰ ﺧﻮب‬
‫دﻳﮕﺮﯼ زود ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﯼ اﺗﺎق ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ‬

‫ﺖ اﺳﺘﺎد از ﺣﺮﮐﺖ اﻳﺴﺘﺎد اﻣّﺎ ﻃﻨﻴﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ‪ ،‬هﻨﻮز در ﻓﻀﺎ ِ‬
‫دﺳ ِ‬
‫وﻳﻠﻦ رو ﺗﻮ ﮔﻨﺠﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮑﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺷﺪم!‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدش ﭼﺎﻳﯽ رﻳﺨﺖ و ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻳﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻬﻤﻮن ﻣﻄﺮب ﮔﻔﺘﻦ! ﻳﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮارﻣﻮن‬
‫ﮐﺮدن! اﻣّﺎ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﮐﻪ هﻨﺮﻣﻨﺪﻳﻢ‪ .‬هﻨﺮ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﻳﻪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮑﺘﺎ ﻧﺼﻴﺐ هﺮ ﮐﺴﯽ‬
‫ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ!!!‬
‫ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم ﺑﻌﻀﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎش رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﺧﻮدش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ»‪:‬‬
‫ن‬
‫_ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ هﺎن؟ ﺧﻮدت ﺑﻌﺪًا هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺣﺎﻻ وﻗﺘﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻘﻴﻪ داﺳﺘﺎ ِ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻪ‪ .‬ﭘﺲ ﮔﻮش ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺗﺎ اوﻧﺠﺎ ﺑﺮات ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ رﻓﺘﻴﻢ ﺳﺮاغ اﻧﺒﺎر و ﻳﮏ ﮐﻴﺴﻪ ﺧﺮﻣﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ و ﺑﺮاﯼ ﺑﭽﻪ هﺎ هﻢ ﺑﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫از اون ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﮐﺎرﻣﻮن هﻤﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬هﻔﺘﻪ اﯼ ﻳﮑﯽ دو ﺑﺎر ﻣﯽ زدﻳﻢ ﺑﻪ اﻧﺒﺎر و هﺮ ﭼﯽ‬
‫ﮔﻴﺮﻣﻮن ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺘﻴﻢ و ﺑﺎ ﺑﭽﻪ هﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ و ﻣﯽ ﺧﻮردﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻪ روز ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺗﻮﯼ راهﺮو‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮﺧﻮردم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻣﻦ رو دﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﭘﺴﺮ ﺗﻮ هﻨﻮزم ﺣﻴﻮون دوﺳﺖ دارﯼ؟»‬
‫ﻳﺎد ﮐﺎر دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻠﺶ اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻨﻔﺮ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﺤﮑﻢ زد ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ‪ ،‬ﻃﻮرﯼ ﮐﻪ از‬
‫دﻣﺎﻏﻢ ﺧﻮن وا ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ رﻧﮓ ﺧﻮن رو دﻳﺪ اﻧﮕﺎر ارﺿﺎء ﺷﺪ! ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ زد و ﮔﻔﺖ هﻴﭽﻮﻗﺖ‬
‫اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮت ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫دو دﺳﺘﯽ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺧﻮن از دﻣﺎﻏﻢ روﯼ زﻣﻴﻦ ﻧﺮﻳﺰﻩ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺮم و‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﺸﻮرم‪ ،‬ﭘﺪر ﺳﮓ از ﭘﺸﺖ ﭼﻨﮓ زد ﺗﻮﯼ ﻣﻮهﺎم‪ .‬از درد ﺳﺮم ﮔﻴﺞ رﻓﺖ!هﻤﭽﻴﻦ‬
‫ﻣﻮهﺎم رو ﮐﺸﻴﺪ ﮐﻪ دور ﺧﻮدم ﭼﺮﺧﻴﺪم‪ .‬ﻳﻪ ﻣﺸﺖ از ﻣﻮهﺎم ﻻﯼ ﭘﻨﺠﻪ هﺎش ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد! دﻟﻢ‬
‫ﺿﻌﻒ رﻓﺖ‬
‫ﮓ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﮔﺎهﯽ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ از ﺗﻮﯼ اﻧﺒﺎر ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺘﻴﻢ و ﻣﻴﺰدﻳﻢ ﺗَﻨ ِ‬
‫ﻏﺬاﻣﻮن‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺎزم ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫اﮔﺮ رﻳﺨﺖ و ﻗﻴﺎﻓﻪ اون ﻣﻮﻗ ِﻊ ﻣﺎهﺎ رو ﻣﯽ دﻳﺪﯼ‪ ،‬دﻟﺖ ﺑﺮاﻣﻮن ﮐﺒﺎب ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻪ روز ﻃﺮﻓﻬﺎﯼ ﻋﺼﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺳﻴﺰدﻩ ﭼﻬﺎردﻩ ﺳﺎﻟﻪ رو ﺁوردن اوﻧﺠﺎ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻨﺎر‬
‫دﻳﻮار واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﺎزﻩ وارد ﺑﻮد و ﻏﺮﻳﺐ‪.‬‬
‫اوﻧﻢ داﺷﺖ هﻤﻪ ﺟﺎ رو وراﻧﺪاز ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺳﺮش رو ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﺁروم ﺁروم ﺑﻄﺮﻓﻢ اوﻣﺪ و وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮم رﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ »:‬اﺳﻤﺖ ﭼﻴﻪ؟« اﺳﻤﻢ رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻧﮕﺎهﯽ‬
‫ﯼ ُﮔ ِﻪ اﻳﻨﺎﯼ دﻳﮕﻪ رو ﻧﻤﯽ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ »:‬اﻧﮕﺎرﯼ ﺗﻮ از هﻤﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻤﻴﺲ ﺗﺮﯼ! ﺑﻮ ِ‬
‫دﯼ! ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﮕﻴﺮﻳﻤﺖ زﻳﺮ ﺑﺎ ِل ﺧﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻬﺎ و ﺷﺮوﻃﻬﯽ»!‬
‫ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﻪ ﺳﺮ و ﮔﺮدن از ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ » ﻣﺎﺳﺖ ﺗﻮ‬
‫دهﻨﺖ ﻣﺎﻳﻪ ﮐﺮدﯼ؟! ﭼﺮا ﻻل ﻣﻮﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ؟ ﮔﻔﺖ» ﺑﺎﻳﺲ ﺑﺸﯽ ﺁد ِم ﻣﻦ!« ﺗﻮ‬
‫ﯼ ﻗﺒﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻮدم ﺻﺪام ﻣﯽ ﮐﺮدن‬
‫ن ﺟﺎ ِ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮس‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ رﺳﻢ‪ .‬اﺳ ِﻢ ﺣﺎﺟﻴﺖ ﻳﺎورﺧﺎ ِ‬
‫ن دﺳﺖ ﻃﻼ»!‬‫ﻳﺎورﺧﺎ ِ‬
‫ﺑ ّﺮ و ﺑّﺮ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬وﻗﺘﯽ دﻳﺪ ﺳﺮ از ﺣﺮﻓﻬﺎش در ﻧﻤﯽ ﺁرم ﺑﺎ ﻟﺤﻦ داش ﻣﺸﺪﯼ و زﺷﺘﺶ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ »:‬اﻧﮕﺎرﯼ ﻣُﻠﺘﻔﺖ ﻧﺸﺪﯼ؟« ﺑﻌﺪ دﺳﺖ ﮐﺮد از ﺗﻮﯼ ﺟﻮراﺑﺶ ﻳﻪ ﭼﺎﻗﻮﺿﺎﻣﻦ دار در ﺁورد و‬
‫ﺿﺎﻣﻨﺶ رو زد ﮐﻪ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬رﻧﮕﻢ ﭘﺮﻳﺪ! ﺗﻴﻐﻪ ﭼﺎﻗﻮ رو ﮔﺮﻓﺖ زﻳﺮ ﭼﻮﻧﻪ م و‬
‫ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﺣﺎﻻ ﭼﯽ؟ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﯼ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺻﻮرﺗﺖ رو واﺳﺖ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﮐﻨﻢ! از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺁد ِم ﻣﻨﯽ‪.‬‬
‫هﺮ ﭼﯽ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮات ﺣﺠّﺘﻪ! از اﻳﻦ ﻣِﻨﺒَﻌﺪ ﮔﻨﺪﻩ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻨﻢ! اﻳﻨﻮ ﺑﺮو ﺑﻪ هﻤﻪ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺸﻮن‬
‫ف ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‪ ....‬ﻣﯽ ﺑﺮّم! واﺳﻪ ﻣﺎم ﻓﺮق ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬هﺮ‪ ....‬ﮐﻪ رو ﺣﺮ ِ‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻳﺎ ﺗﻮ زﻧﺪون»!‬
‫ﺣﻮﺻﻠﻪ دﻋﻮا و ﻣﺮاﻓﻌﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ و راهﻢ رو ﮐﺸﻴﺪم و رﻓﺘﻢ‪ .‬اوﻧﺠﺎ اﮔﻪ دو‬
‫ﻧﻔﺮ ﮐﺘﮑﺎرﯼ ﻣﯽ ﮐﺮدن هﺮ دو ﻧﻔﺮ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﯽ ﺷﺪن‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﺎرم ﭘَﺮ ﺑﻪ ﭘَﺮ ﺧﺎﻧﻢ‬
‫اﮐﺮﻣﯽ ﺑﺪم و ﺑﻬﺎﻧﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻴﻔﺘﻪ و زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮام اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺸﻪ هﻤﻴﻨﻄﻮرﻳﺶ‬
‫هﻢ ﺗﻮﯼ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل هﺮ وﻗﺖ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد ﺁزارم ﻣﯽ داد‪ .‬ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬دو ﺑﺎر ﻓﻠﮏ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم! ﺗﻮ ﺳﺮﯼ و ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺎدت ﺑﻮد !‬
‫اﻳﻦ ﻳﺎور ﺧﺎن هﻢ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﺑﺎ اﮐﺒﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎش رو ﺑﮕﻴﺮﻩ‪ .‬اﮐﺒﺮ هﻢ از ﭘﺲ ش ﺑﺮ‬
‫ﻣﯽ اوﻣﺪ‪ .‬ﻳﺎور در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﮐﺒﺮ ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﺟﻮﺟﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻨﻈﻮر ﻳﺎور رو هﻢ از اﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺁدم ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺤّﻞ ﺑﻬﺶ ﻧﺬاﺷﺘﻢ‬
‫و دﻧﺒﺎل ﮐﺎر ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ اﻣّﺎ از دور ﻣﻮاﻇﺐ ﮐﺎرهﺎش ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮراخ ﺳُﻨﺒﻪ اﯼ ﺳﺮﮎ ﻣﯽ‬
‫ﮐﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﯼ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ» ﺟﻴﮕﺮ ﻃﻼ! ﻣﻦ ﻋﺎدت دارم هﺮ روز ﻳﮑﯽ‬ ‫ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ دوﺑﺎرﻩ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ ِ‬
‫ﻣﺸﺖ و ﻣﺎﻟﻢ ﺑﺪﻩ‪ .‬اﻳﻨﻢ ﮐﺎر ﺗﻮﺋﻪ‪ «.‬ﭘﺸﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎر دﻳﻮار‪ .‬ﺑﺎزم‬
‫ﻣﺤﻠّﺶ ﻧﺬاﺷﺘﻢ و هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻨﺎر دﻳﻮار واﺳﺘﺎدم ﮐﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪ ﻳﻘﻪ ﻣﻮ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪»:‬‬
‫ﺑﭽﻪ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻴﺨﻮدﯼ ﺟﻔﺘﮏ ﻧﻨﺪاز! وﻗﺘﯽ ﻣﻦ اﻧﮕﺸﺖ رو ﮐﺴﯽ ﺑﺬارم دﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮﻣﻪ! ﺑﺨﻮاﯼ‬
‫ﻧﺨﻮاﯼ ﻣﺎ ِل ﺧﻮدﻣﯽ! ﺗﺎزﻩ ﺑﺎهﺎس اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﻮن اﻳﻦ هﻤﻪ ﺷﺎﻧﺲ ﻧﺼﻴﺐ ﺗﻮ ﺷﺪﻩ!« ﺑﻌﺪ‬
‫ﺧﻨﺪﻩ ﭼﻨﺪش ﺁورﯼ ﮐﺮد و ﻳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﻨﻮ ﻣﺎچ ﮐﺮد! ﺧﻮن ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ دوﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎ اون روز از اﻳﻦ‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ هﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﮐﺒﺮ ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ زور ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ازﺷﻮن ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ اﻣّﺎ ﻧﺎﻣﺮد ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫از اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ هﺎم ﻧﻔﺮت داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﺗﻮ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ‬
‫ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫اوﻣﺪم ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ از دور ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺧﻮدم رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫اﻣّﺎ ﺧﻮن ﺧﻮﻧﻢ رو ﻣﯽ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ن ﺑﻴﺎت و ﺑﻪ ﺁب زﻳﭙﻮ‬
‫ﻏﺮوب ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻴﻢ ﺳﺮ ﺷﺎم‪ .‬هﺮ ﮐﯽ ﻧﻮن و ﭼﺎﻳﯽ ش رو ﮐﻪ ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ ﻧﻮ ِ‬
‫ﺗﻮ ﻳﻪ ﻟﻴﻮان ﺑﻪ اﺳﻢ ﭼﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻖ زدن ﺷﺪ ﮐﻪ ﻳﺎور از ﺑﭽﻪ‬
‫هﺎﯼ ﮐﻮﭼﻴﮏ ﺑﻐﻞ دﺳﺘﯽ ش ﻳﮑﯽ ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ ﻧﻮن ﺑﺰور ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﯼ ﻧﻮن رو ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ و داد‬

‫اﮐﺒﺮ زﻳﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻣﯽ ﭘﺎﺋﻴﺪش‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻦ رو دﻳﺪ ﭘﺮﻳﺪ ﺟﻠﻮ و ﺗﻴﮑﻪ هﺎ ِ‬
‫ﺖ ﺑﭽﻪ هﺎ ﺑﻌﺪ روش رو ﺑﻪ ﻳﺎور ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﺧﻴﻠﯽ ﮔﺸﻨﻪ ﺗﻪ؟« ﻳﺎور ﺑﺎ هﻤﻮن ﻟﺤﻦ ﻻﺗﯽ‬ ‫دﺳ ِ‬
‫ﺟﻮاب داد» ﺁرّﻩ ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮﯼ«! اﮐﺒﺮ هﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﮐِﺮم ‪ ....‬ﺑﻤﻴﺮﻩ ﮐﻪ ﺷﺒﺎ راﺣﺖ ﺑﺨﻮاﺑﯽ؟»‬
‫ﻳﺎور اوّﻟﺶ ﺟﺎ ﺧﻮرد اﻣّﺎ ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ »:‬اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺟﺎش ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺻُﺐ رووﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﯽ‬
‫ﺑﺎهﺎس ﺑﻴﻤﻴﺮﻩ»!‬
‫اﮐﺒﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش اﻣّﺎ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻳﺎور ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎم ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ هﻤﻪ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ‪ .‬ﺑﺮاﯼ‬
‫ﻳﺎور ﻳﻪ ﭘﺘﻮﯼ ِ ﭘِﺮ ﭘِﺮﯼ و ﻳﻪ ﺗﺸﮏ ﭘﺎرﻩ ﭘﻮرﻩ ﺁوردن و اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺟﻠﻮش‪ .‬ﺑﭽﻪ هﺎ ﮐﻪ ﺟﺎهﺎﺷﻮن‬
‫رو اﻧﺪاﺧﺘﻦ‪ ،‬ﻳﺎور ﭘﺘﻮ ﺗﺸﮏ ش رو ﺑﺎ ﻳﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺗﺮ ﺑﺰور ﻋﻮض ﮐﺮد‪ .‬اﮐﺒﺮ هﻴﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﻳﺎور‬
‫ﺟﺎش رو ﮐﻨﺎر ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫ﭼﺮاﻏﻬﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ و هﻤﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺗﻤﺎ ِم ﺗﻨﻢ ﺗﻴﺮ ﮐﺸﻴﺪ! ﻳﻪ‬
‫ﯼ ﻣﻦ!‬
‫دﺳﺖ اوﻣﺪ زﻳ ِﺮ ﭘﺘﻮ ِ‬
‫ت ﻳﺎور! ﺗﺎ ﭘﺮﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﺰﻧﻤﺶ‪ ،‬اﮐﺒﺮ رئ دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮش‬

‫ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﺮدم و ﺑﺎ ﻣﺸﺖ زدم ﺗﻮ ﺻﻮر ِ‬
‫ﺑﺎﻻ ﺳ ِﺮ ﻳﺎور ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫اﮐﺒﺮ ﺁروم ﻃﻮرﯼ ﮐﻪ ﺻﺪا ﺑﻴﺮون ﻧﺮﻩ ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﻣﺎدر ‪ ...‬ﺑُﻮد ﺑُﻮد اﻓﺘﺎدﯼ؟ واﺳﻪ ﭼﯽ ﮐﭙﻪ ﻣﺮﮔﺖ رو‬
‫ﻧﻤﯽ ذارﯼ؟« ﺑﻌﺪ ﭘﺲ ﻳﻘﻪ ش رو ﮔﺮﻓﺖ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪش ﮐﺮد و ﭘﺘﻮ و ﺗﺸﮑﺶ رو ورداﺷﺖ و ﭘﺮت‬
‫ﮐﺮد د ِم در و ﮔﻔﺖ» اﻣﺸﺐ اوﻧﺠﺎ ﮐﭙﻪ ﻻﻻ ﻣﻴﮑﻨﯽ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺗﮑﻠﻴﻔﺖ رو روﺷﻦ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺳﻴﮑﺘﻴﺮ!« و‬
‫هﻮﻟﺶ داد اوﻧﻄﺮف‪ .‬ﻳﺎور ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﻨﻔﺖ و ﺑﺮزخ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ» ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮس زهﺮا اﮔﻪ اﻣﺸﺐ‬
‫از ﺟﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯽ‪ ،‬ﻗﻴﻤﻪ ﻗﻮرﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ»!‬
‫ﻓﺮدا ﺻﺒﺤﺶ ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻳﺎور از ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺑﻴﺮون اوﻣﺪ ﻧﻮﭼﻪ هﺎﯼ اﮐﺒﺮ ﻳﻘﻪ ﺷﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ‬
‫و ﺑﺮدﻧﺶ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺘﯽ‪ .‬اﮐﺒﺮ اوﻧﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎور ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺖ ﮐﺮد ﺗﻮ‬
‫ﺟﻴﺒﺶ ﮐﻪ ﭼﺎﻗﻮش رو در ﺑﻴﺎرﻩ ﮐﻪ اﮐﺒﺮ اَﻣﻮﻧﺶ ﻧﺪاد و ﺗﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﮐﺘﮑﺶ زد‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺧﻮﻧﻴﻦ‬
‫و ﻣﺎﻟﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺁﺧﺮ ﮐﺎر هﻢ اﮐﺒﺮ از ﺗﻮﯼ ﺟﻴﺒﺶ ﭼﺎﻗﻮ رو در ﺁورد و ورداﺷﺖ‪ .‬دﻟﻢ ﺧﻨﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد اﻣّﺎ دﻟﻢ هﻢ‬
‫ﺑﺮاش ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪ هﺎ هﻤﻮﻧﻄﻮرﯼ‪ ،‬ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ وﻟﺶ ﮐﺮدن و رﻓﺘﻦ‪ .‬ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ هﻤﻮﻧﺠﺎ دراز ﺑﻪ دراز اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ف ﻣﻨﺒﻊ ﺁب و ﺻﻮرﺗﺶ رو ﮐﻪ ﺧﻮن روش ﺧﺸﮑﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻳﻮاش ﻳﻮاش رﻓﺖ ﻃﺮ ِ‬
‫گ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻴﮏ‬ ‫ﺷﺴﺖ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ در ﺑﺰر ِ‬
‫اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط‪ .‬دم ﭘﻠﻪ هﺎ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و راﻧﻨﺪﻩ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪ و در ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻳﻪ ﺧﺎﻧﻢ و ﺁﻗﺎ‬
‫ﻦ ﺷﻮن ﺑﻮد ازش ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬‫ﯼ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺗ ِ‬‫ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ ِ‬
‫هﻤﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ دور ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮق ﻣﯽ زد! ﻋﮑﺴﻤﻮن ﺗﻮ ﺷﻴﺸﻪ هﺎش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد‪ .‬راﻧﻨﺪﻩ‬
‫ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﻳﮑﯽ از ﺑﭽﻪ هﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻪ‪ ،‬هﻮﻟﺶ‬
‫ﻣﯽ داد ﻳﻪ ﻃﺮف‪ .‬ﻳﻪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﻮن اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ هﻤﻪ ﺻﻒ ﺑﮑﺸﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎز ﭼﻪ‬
‫ع‬
‫ﺧﺒﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد؟! زود ﺻﻒ ﮐﺸﻴﺪﻳﻢ‪ .‬اﻳﻨﺪﻓﻌﻪ ﻣﺪﻳﺮ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻮﺿﻮ ِ‬
‫ﻣﻬﻤﯽ ﭘﻴﺶ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ هﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻳﻢ ﻣﺪﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﮔﻮش ﮐﻨﻴﻦ ﮐﺮّﻩ ﺧﺮهﺎ! اﻳﻦ ﺁﻗﺎ و‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺁوردن اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮان ﻳﻪ ﺑﭽﻪ رو ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪﯼ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻦ‪ .‬ﻣﺜﻞ‬
‫ﺲ ﺗﻮن ﺑﺰﻧﻪ و ﻳﮑﯽ از ﺷﻤﺎهﺎ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺮاﺗﻮن‬
‫ﺁدم واﺳﺘﻴﻦ و ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻴﻦ‪ .‬اﮔﻪ ﺷﺎﻧ ِ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ !‬
‫دﻳﮕﻪ زﻧﺪﮔﻴﺘﻮن از اﻳﻦ رو ﺑﻪ اون رو ﻣﯽ ﺷﻪ! اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ و ﺁﻗﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﭘﻮﻟﺪارن ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﻣﻬﺮﺑﻮن‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻻل ﻣﻮﻧﯽ ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ و ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ هﺎﯼ ﺁدﻣﻴﺰاد ﺳﺎﮐﺖ واﺳﺘﻴﻦ ‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ وﻗﺖ اون ﺧﺎﻧﻢ و ﺁﻗﺎ هﻤﺮاﻩ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮاﻣﯽ از ﭘﻠﻪ هﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ اوﻣﺪن‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﻣﺮد و زن ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﭘﻴﺮ ﺑﻮدن‪ .‬هﺮ دو ﺻﻮرﺗﻬﺎﯼ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ داﺷﺘﻦ‪ .‬ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم‬
‫س ﻋﺠﻴﺒﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯽ‬‫ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻬﺎم ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬اﺣﺴﺎ ِ‬
‫ﮐﺮدم ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﻣﻦ رو اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻄﻮرﻳﻪ دﻓﻌﻪ دﻟﻢ از اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪ!‬

‫اﻧﮕﺎر ﻳﮑﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﮕﻪ از اﻳﻨﺠﺎ ﻣﯽ رﯼ!‬
‫ﺗﻮ روﻳﺎ ﺧﻮدم رو دﻳﺪم ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺷﺪم و ﻣﺜﻞ اون دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯼ اﻋﻴﺎﻧﯽ‪،‬‬
‫اﻳﻦ ور و اون ور ﻣﯽ رم و ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻣﻮاﻇﺒﻢ هﺴﺘﻦ!‬
‫ﺗﻮ اﻳﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اون ﺧﺎﻧﻢ و ﺁﻗﺎ ﺟﻠﻮ روم واﺳﺘﺎدن‪ .‬ﻧﮕﺎﻩ اون ﺧﺎﻧﻢ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﻮازﺷﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد‪ ،‬ﺁروم ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ اون ﺁﻗﺎ هﻪ ﮔﻔﺖ و ﻣﻦ رو ﻧﺸﻮﻧﺶ داد و اون هﻢ‬
‫ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺗﮑﻮن داد‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﺁﺳﻤﻮن هﺎ ﭘﺮواز ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﻣﻦ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻦ؟!‬
‫اون ﺧﺎﻧﻢ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ »:‬ﭘﺴﺮم ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ ﺧﻮام ازت ﺑﭙﺮﺳﻢ؟»‬
‫ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم ﮔﻮش ﺷﺪ!‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ »:‬ﺗﻮ رو ﺗﺎزﻩ اﻳﻨﺠﺎ ﺁوردن؟« ﺟﻮاب دادم ﻧﺨﻴﺮ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ اﻳﻨﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭘﺲ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﺻﻮرﺗﺖ و ﻣﻮهﺎ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎت ﺗﻤﻴﺰﻩ؟ ﭼﻄﻮر ﻣﺜﻞ اوﻧﻬﺎﯼ دﻳﮕﻪ‬
‫ﺻﻮرﺗﺖ ﭼﺮﮎ و ﮐﺜﻴﻒ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﭼﺮا ﺳﺮت ﺷﭙﺶ ﻧﺪارﻩ؟ »‬
‫اون ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮﯼ دﻟﻢ اون دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ رو دﻋﺎ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدم رو ﺑﺸﻮرم‬
‫و ﺗﻤﻴﺰ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻦ از ﮐﺜﻴﻔﯽ ﺑﺪم ﻣﯽ ﺁد‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻦ هﺮ دو روز ﻳﮑﺒﺎر ﺧﻮدم رو ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮرم‪ .‬ﺑﺎاﻳﻨﮑﻪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﻴﺰ ﺷﺪن ﺑﺎز هﻢ ﺷﻴﭙﻴﺶ هﺎ ﻣﯽ ﺁن ﻃﺮﻓﻢ‪ .‬ﺁﺧﻪ ﻣﯽ دوﻧﻴﻦ؟ ﺷﻴﭙﻴﺶ از‬
‫ﺳَﺮﯼ ﮐﻪ ﺗﻤﻴﺰ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽ ﺁد و ﻣﯽ ﺁد ﻃﺮﻓﺶ‪ .‬اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺑﺎزم ﺧﻮدم رو ﻣﯽ ﺷﻮرم‪ .‬هﻢ اون‬
‫ﺧﺎﻧﻢ و هﻢ اون ﺁﻗﺎ از ﺟﻮاﺑﻢ ﺧﻮﺷﺸﻮن اوﻣﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻤﻪ رو ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ »:‬ﺁﻗﺎﯼ‬
‫ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺎ هﻤﻴﻦ ﺁﻗﺎ ﭘﺴﺮ رو ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯽ ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮐﺎرهﺎ رو ﺑﺪﻳﻦ»‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﭙﺮم و هﺮ دوﺷﻮن رو ﻣﺎچ ﮐﻨﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺪﻳﺮ رو ﻣﺎچ ﮐﻨﻢ! دﻟﻢ ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ رو هﻢ ﻣﺎچ ﮐﻨﻢ! اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم دﻳﮕﻪ ازش ﮐﻴﻨﻪ ﻧﺪارم هﻴﭽﯽ‪،‬‬
‫دوﺳﺘﺶ هﻢ دارم! از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﺎل در ﻣﯽ ﺁوردم‪.‬‬
‫ف دﻓﺘﺮش ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮﯼ اون ﺧﺎﻧﻢ و ﺁﻗﺎ و ﮔﻔﺖ‪»:‬‬‫ﻣﺪﻳﺮ ﺑﻪ ﻃﺮ ِ‬
‫ﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدم اﻳﻦ ﺑﭽﻪ رو اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم»‪.‬‬‫اﮔﻪ ﻣﻦ ﺟﺎ ِ‬
‫ﺧﺎﻧﻤﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﺮا؟ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ »:‬اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﺎﺟﻮرﻳﻪ! وﺣﺸﻴﻪ! ﺑﻪ در ِد ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﻩ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﺑﭽﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ش اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻮش ﺑﮕﻴﺮﻩ و ﺑﺎ ﻧﺦ دار ﻣﯽ زﻧﻪ! ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ و ﺷﮑﻢ زﺑﻮن‬
‫ﺑﺴﺘﻪ هﺎ رو ﭘﺎرﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و دل و رودﻩ ﺷﻮن رو ﻣﯽ ﮐﺸﻪ ﺑﻴﺮون! ﺧﻼﺻﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺷﺮّﯼ ﻳﻪ»!‬
‫از ﺗﻌﺠﺐ زﺑﻮﻧﻢ ﺑﻨﺪ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮدم‪.‬‬

‫اون ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻪ اون ﺁﻗﺎ اﺷﺎرﻩ اﯼ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف ﻣﺎﺷﻴﻦ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم روﻳﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﯼ ﭘﻴﺶ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم داﺷﺖ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﺮاب ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫از ﺻﻒ ﭘﺮﻳﺪم ﺑﻴﺮون و ﺑﻪ ﻃﺮف اون ﺧﺎﻧﻢ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺨﺪا دروغ ﻣﯽ ﮔﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺁزارم ﺑﻪ ﻳﻪ‬
‫ﻣﻮرﭼﻪ هﻢ ﻧﻤﯽ رﺳﻪ! ﺑﺨﺪا ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﺧﻮﺑﯽ هﺴﺘﻢ! ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻴﻦ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﻣﻦ ﺑﻠﺪم وﻳﻠﻦ هﻢ‬
‫ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻧَﺮﻳﻦ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫ﯼ ﺧﻮدم هﻢ ﻋﺠﻴﺐ‬
‫ﯼ ﺑﺎغ‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮا ِ‬
‫خ دﻳﻮار دوﻳﺪم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ِ‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﻮرا ِ‬
‫ﺑﻮد ﻣﯽ دوﻳﺪم‪.‬‬
‫در ﻋﺮض ﻧﻴﻢ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ وﻳﻠﻦ رو ﻗﺎﻳﻢ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم رﺳﻴﺪم و ورش داﺷﺘﻢ و ﺑﺎ هﻤﻮن‬
‫ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬اﻣّﺎ وﻗﺘﯽ رﺳﻴﺪم ﮐﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ اون ﺧﺎﻧﻢ و ﺁﻗﺎ از د ِر ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬
‫وا دادم! ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﻮن د ِر ﺣﻴﺎط رو ﺑﺴﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪.‬‬
‫وﻳﻠﻦ ﺗﻮﯼ دﺳﺖ‪ ،‬هﻤﻮﻧﺠﺎ واﺳﺘﺎدم و ﻣﺎت ﺑﻪ د ِر ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ن ﭘﻠﻴﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ اوﻣﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪرﻳﺎل ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ اﯼ رو ﻟﺒﺶ ﺑﻮد‬

‫ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ‪ ،‬اﻳﻦ ز ِ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮد وﻳﻠﻦ رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺤﮑﻢ زﻣﻴﻦ زد!‬
‫دﻳﮕﻪ ﺑﺮام ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﮔﺮﻳﻪ م هﻢ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم و ﺑﻪ د ِر ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﭼﻪ ﻣﺪت اوﻧﺠﺎ‪ ،‬ﻳﻪ هﻤﻮن ﺣﺎل ﺑﻮدم‪ ،‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﮐﺒﺮ دﺳﺘﻢ رو‬
‫ف ﻣﻨﺒﻊ ﺁب ﺑﺮد و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺷُﺴﺖ و ﺷﺮوع‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم‪ .‬اﮐﺒﺮ ﻣﻦ رو ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﻄﺮ ِ‬
‫ﮐﺮد ﺑﻪ دﻟﺪارﯼ دادن ﻣﻦ‪ .‬اﺻﻼ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش ﮔﻮش ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮدم ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ‬
‫ن ﭘﺴﺖ رﺳﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﻦ ﻟﺞ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﺁزارﯼ ﺑﻪ اﻳﻦ ز ِ‬
‫ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺣﻴﺎط ﻧﺸﺴﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ روﻳﺎ‪ .‬ﺧﻮدم رو ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ و ﻧﻮ ﻣﯽ دﻳﺪم ﮐﻪ ﺳﻮا ِر‬
‫اون ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪم و در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺧﻮراﮐﯽ هﺎﯼ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺧﻮردم‪ ،‬از ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ هﺎﯼ ﺗﻤﻴﺰش‬
‫ﻣﺮدم رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﮑﯽ رو‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ و ﻧﻪ هﻴﭽﮑﺲ دﻳﮕﻪ اﯼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ازم‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻩ!‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن هﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﻴﻪ ﭼﻴﺰهﺎ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺷﺎﻧﺴﯽ ﮐﻪ ﺁوردﻩ ﺑﻮدم ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬
‫از ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎغ راﻩ دارﻩ‪.‬‬
‫ﻓﺮداش‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ اﺣﻀﺎر ﺷﺪم‪.‬اﻳﻦ زن دﻳﻮوﻧﻪ دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮد‪ .‬ازم ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ وﻳﻠﻦ رو‬
‫از ﮐﺠﺎ ﺁوردم‪.‬ﺟﺰ ﺳﮑﻮت ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺪم‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﺳﮓ ﺑﻪ ﻳﻪ ﮐﺎرﮔﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻨﺪازﻩ ﺗﻮ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎل!‬

‫ﺗﻤﻮم ﺑﺪﻧﻢ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎل ﺟﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﻻ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ از ﺳﻴﺎﻩ‬
‫ﭼﺎل ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎد‪ .‬ﻳﮑﯽ دوﺗﺎ از ﺑﭽﻪ هﺎ رو ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر اﻳﻦ ﻋﻔﺮﻳﺘﻪ ﺗﻮ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎل اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدن‪،‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪش ﺑﻬﻤﻮن ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ از اوﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮوﻧﺸﻮن ﮐﺮدن اﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ‬
‫ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮان ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮن ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎل ‪ ،‬از ﺗﺮس زاﻧﻮهﺎم ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﻳﺪن‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اون ﻟﺠﻈﻪ ﺑﻪ ﮐﯽ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺒﺮم‪.‬‬
‫ﻳﻪ دﻓﻌﻪ اﺳﻢ ﺧﺪا ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﻢ اوﻣﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪا ﺟﻮن ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ!ﻣﻦ از ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎل‬
‫ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ!‬
‫هﻨﻮز دﻋﺎم ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﻮن ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ ":‬وﻳﻠﻦ رو ﻣﻦ ﺑﻬﺶ دادم"‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻋﻔﺮﻳﺘﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﻮن ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و دﻳﮕﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد و رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎز هﻢ اﻣﻴﺪ ﺑﻪ دﻟﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ! اﻧﮕﺎر ﺧﺪا ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد!‬
‫دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ دﺳﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﻮن رو ﻣﺎچ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد در اون ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﻪ ﺁﺑﯽ‬
‫ﺑﻮد ﺑﺮاﯼ ﺁدﻣﯽ ﮐﻪ از ﺗﺸﻨﮕﯽ در ﺣﺎل ﻣﺮﮔﻪ!‬
‫ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺶ ﮐﻨﻪ ‪ .‬اون روز ﻧﺠﺎﺗﻢ داد‪ .‬دو روزﯼ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺁﺑﻬﺎ از ﺁﺳﻴﺎب اﻓﺘﺎد‪.‬از ﺳﻮراخ ﺑﻪ ﺑﺎغ رﻓﺘﻢ هﻤﻴﺸﻪ وﻗﺘﯽ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﯽ اوﻣﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻤﺮﻳﻦ‬
‫ﺑﺎ وﻳﻠﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺷﻮق ﻣﯽ اوﻣﺪم و ﺳﺮ و ﺗﻨﻢ رو ﺗﻮ ﺁب ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻴﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺮﻳﻦ‬
‫ﻣﻴﺸﺪم‪.‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎم؟ ﺑﺎ ﭼﻪ روﻳﯽ ﺑﻪ رﺿﺎ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻋﻔﺮﻳﺘﻪ ﺳﺎزش رو‬
‫ﺷﮑﺴﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ رﺿﺎ رو ﺟﻠﻮﯼ ﺧﻮدم دﻳﺪم‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮔﻔﺘﻢ رﺿﺎ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺖ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﮕﻢ‪.‬ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺪاد ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ و ﮔﻔﺖ ﺧﻮدم هﻤﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ رو ﻣﻴﺪوﻧﻢ ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻪ ﺳﺎز دﻳﮕﻪ ﺑﺮات ﺁوردم‪.‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش اﻳﻦ‬
‫ﻳﮑﯽ ﻃﻮرﯼ ﻧﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻟﺪارﻳﺖ ﻧﻤﻴﺪم‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮدت درد ﮐﺸﻴﺪﻩ اﯼ و ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺎ ﻏﻢ‪ .‬دﻳﮕﻪ‬
‫ﻓﮑﺮش رو هﻢ ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫اﻳﻨﻬﺎ رو ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ‪ .‬ﻋﺠﺐ ﺁدﻣﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺨﺪا از هﺰارﺗﺎ ﻋﺎﻗﻞ ﻋﺎﻗﻞ ﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺳﺮاغ وﻳﻠﻦ رﻓﺘﻢ‪ .‬از ﺗﻮﯼ ﺟﻌﺒﻪ درش ﺁوردم و ﻣﺪﺗﯽ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع‬
‫ﮐﺮدم ﺑﻪ زدن‪.‬هﻤﭽﻴﻦ ﮐﻪ ﺻﺪاﯼ ﺳﺎز دراوﻣﺪ‪ ،‬داﻏﻢ ﺗﺎزﻩ ﺷﺪ و ﺑﻐﻀﻢ ﺷﮑﺴﺖ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ هﺎم ﺷﺮوع ﺷﺪ‪.‬‬
‫درد ﺳﺮت ﻧﺪم‪ .‬دو ﺳﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺘﻨﯽ! ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺨﯽ ﮐﻪ از ﺗﻮ ﮐﺒﺎب ﻣﻴﮕﺬرﻩ! ﺗﻮﯼ‬
‫اﻳﻦ ﻣﺪت اﺣﺴﺎس ﻣﻴﮑﺮدم ﮐﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ دروﻧﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ و رﻳﺨﺘﻪ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺣﺪود ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ اداﻣﻪ داﺷﺖ و هﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﻣﻦ رو ﻣﻴﺪﻳﺪ زهﺮﺧﻨﺪﯼ ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ رو ﻟﺒﺶ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ زﺑﻮن ﺑﯽ زﺑﻮﻧﯽ ﺣﺎﻟﻴﻢ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ اون ﺳﺪ راﻩ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ‬
‫اﻟﺒﺘﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﺮام ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ اون اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻳﺎور ﺑﯽ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻟﻮﻣﻮن داد‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ اﮐﺒﺮ رو ﻟﻮ داد‪ .‬ﻳﻪ روز ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻮﭼﻪ هﺎﯼ اﮐﺒﺮ‬
‫وﺣﺸﺖ زدﻩ اوﻣﺪن ﺳﺮاغ ﻣﻦ و ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ ﺑﺎ دوﺗﺎ از ﮐﺎرﮔﺮهﺎ‪ ،‬اﮐﺒﺮ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ و‬
‫ﺑﺮدن دﻓﺘﺮ و ﺑﻌﺪش ﺑﺮدﻧﺶ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎل‪.‬‬
‫ﺗﻪ دﻟﻢ ﮐﺶ اوﻣﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ ﻳﺎور ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮐﻴﻨﻪ اﯼ ﮐﻪ از اﮐﺒﺮ داﺷﺖ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮدش رو ﻧﮕﻪ دارﻩ‬
‫و ﻗﻴﺪ ﺧﻮراﮐﯽ هﺎﻳﯽ رو از اﻧﺒﺎر ﻣﯽ ﺁوردﻳﻢ و ﺳﻬﻤﯽ هﻢ ﺑﻪ اون ﻣﻴﺪادﻳﻢ‪ ،‬زدﻩ ﺑﻮد و اﮐﺒﺮ رو ﻟﻮ‬
‫دادﻩ ﺑﻮد‪ .‬هﻤﻴﺸﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﻮراﮐﯽ هﺎ رو ﺑﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ ﻣﻴﺪاد اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﺮدن ﮐﻪ اﮐﺒﺮ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ ﮐﺎرو ﻣﻴﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎرﯼ از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﻴﺎوﻣﺪ‪ .‬ﺧﻮدم هﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬اﮔﻪ اﮐﺒﺮ ﻳﻪ ﮐﻠﻤﻪ از ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﻴﺰد ﮐﺎرم‬
‫ﺗﻤﻮم ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ دﺷﻤﻨﯽ اﯼ ﮐﻪ اﮐﺮﻣﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ داﺷﺖ‪ .‬ﺟﻮن ﺳﺎﻟﻢ از دﺳﺘﺶ ﺑﻪ در ﻧﻤﯽ ﺑﺮدم‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺣﻴﺎط و ﮐﻨﺎر دﻳﻮار ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺁﻣﺎدﻩ ﻣﻴﮑﺮدﻩ اﻣﺎ ﺗﻪ دﻟﻢ ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﺁدﻣﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻟﻮ ﺑﺪﻩ‪.‬‬
‫ﻏﺮوب ﺷﺪ و ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم‪ .‬هﻤﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ از ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدن‪ .‬ﻧﻮن و ﭼﺎﻳﯽ ﺷﺎم رو در‬
‫ﺳﮑﻮت ﻏﻢ ﺁﻟﻮدﯼ ﺧﻮردﻳﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬رﺧﺘﺨﻮاب هﺎ رو اﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ و ﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ اﻳﻨﮑﻪ اﮐﺒﺮ اﻻن در ﭼﻪ وﺿﻌﻴﻪ راﺣﺘﻢ ﻧﻤﻴﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮ ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺻﻮرت اﮐﺒﺮ ﺑﻪ‬
‫ذهﻨﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ‪ .‬هﻤﺶ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻴﮑﺮدم ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎل ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ دارﻩ!‬
‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻴﺎرم‪.‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﮕﺬرﻩ و هﻤﻪ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺒﺮﻩ‪ .‬و‬
‫ﻗﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻴﺪار ﻧﻴﺴﺖ ﺁروم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻧﮏ ﭘﺎ از ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺪ ﻣﻴﻠﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺗﻮﯼ راهﺮو هﺎ هﻴﭽﮑﺲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﺎرﻳﮏ ﺗﺎرﻳﮏ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و از ﺗﻮﯼ ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ ﻳﻪ ﺷﻤﻊ ورداﺷﺘﻢ و دوﺑﺎرﻩ ﺑﻴﺮون اوﻣﺪم‪ .‬راهﺮو رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮدم و‬
‫از ﭘﻠﻪ هﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﭘﻠﻪ هﺎ ﺗﻤﻮﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬هﺮﭼﯽ ﺑﻪ زﻳﺮزﻣﻴﻦ ﻧﺰدﻳﮏ ﺗﺮ ﻣﻴﺸﺪم‪ ،‬ﻗﻠﺒﻢ‬
‫ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻣﻴﺰد و ﻗﺪم هﺎ ﮐﻨﺪ ﺗﺮ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺳﻴﻠﻪ ﭼﺎل ﮐﺤﺎﺳﺖ‪ .‬از ﺁﺧﺮ زﻳﺮ زﻣﻴﻦ دﻩ ﺗﺎ ﭘﻠﻪ ﻣﻴﺨﻮرد ﻣﻴﺮﻓﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﻧﺰدﻳﮑﺶ ﮐﻪ رﺳﻴﺪم ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ واﺳﺘﺎدم و ﮔﻮﺷﻬﺎﻣﻮ ﺗﻴﺰ ﮐﺮدم‪ .‬هﻴﭻ ﺻﺪاﻳﯽ‬
‫ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‪ .‬ﺁروم از ﭘﻠﻪ هﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻳﮑﯽ ﻳﮑﯽ ﭘﻠﻪ هﺎرو ﻣﻴﺸﻤﺮدم‪ .‬ﺁﺧﺮﻳﻦ ﭘﻠﻪ‪ ،‬ﺗﺮس ورم‬
‫داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺸﻴﻤﻮن ﺷﺪم‪ .‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺮدم‪.‬ﺑﭽﻪ هﺎ از ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎل ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻴﮑﺮدن‪ .‬ﻃﻮرﯼ از اوﻧﺠﺎ وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ اﺳﻤﺶ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪﻧﻤﻮن رو‬
‫ﺑﻠﺮزوﻧﻪ‪.‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮدم اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدم‪.‬ﭘﺸﺖ در ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎل! ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﮐﻪ دوﺳﺘﯽ ﺑﺎ اﮐﺒﺮ ﺟﻠﻮم رو‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺁﺧﺮﻳﻦ ﭘﻠﻪ رو ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺣﺎل ﺧﻮدم رو ﺑﺮات ﺑﮕﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﭘﺸﺖ در‬
‫ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ اوﻧﻘﺪر در ﺑﺎرﻩ ش داﺳﺘﺎن ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻴﮑﺮدن! ﺁروم ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﺳﻢ اﮐﺒﺮ رو ﺻﺪا‬
‫ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﺟﻮاب ﻧﺪاد‪.‬‬
‫اﺻﻼ از ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ اﮐﺒﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ؟!‬
‫وﻟﯽ ﺗﺎ در رو وا ﻧﻤﻴﮑﺮدم ﺗﺮدﻳﺪ و ﺷﮏ وﻟﻢ ﻧﻤﻴﮑﺮد‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﺷﺎﻩ ﮐﻠﻴﺪ رو درﺁوردم‬
‫و ﻗﻔﻞ رو وا ﮐﺮدم‪.‬در رو هﻞ دادم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﺪﯼ وا ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺻﺪاﻳﯽ ﻣﻴﺎد ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻮاش وارد ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎل ﺷﺪم‪.‬‬
‫هﺮﻟﺤﻈﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺎر و ﻋﻘﺮب و ﺟﻦ و دﻳﻮ و ﺧﻼﺻﻪ هﺮ ﭼﻴﺰ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‬
‫ﺟﻠﻮم ﺳﺒﺰ ﺑﺸﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از اﻳﻦ ﭼﻴﺰ هﺎ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺒﻮد ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﺻﺪاﻳﯽ هﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‬
‫ﺷﻤﻊ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم‪ .‬در وﺣﻠﻪ اول دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ اﻳﻦ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎﻟﯽ رو ﮐﻪ اﻳﻨﻘﺪر ازش ﺗﻌﺮﻳﻒ‬
‫ﻣﻴﮑﺮدن‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎ اوﻧﺠﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﻮر ﺷﻤﻊ روﺷﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎل ﻳﻪ اﺗﺎق ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺁﺟﺮ هﺎﯼ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ و ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﺗﻴﺮ و ﺗﺨﺘﻪ‪ .‬هﻤﻴﻦ‪ .‬ﻧﻪ از‬
‫اژدهﺎ ﺧﺒﺮﯼ ﺑﻮد ﻧﻪ از ﻣﺎر و ﻋﻘﺮب‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﺮدم هﻤﻴﻦ ﮐﻪ در رو ﺑﺎز‬
‫ﮐﻨﻢ‪ ،‬اﮐﺒﺮ رو ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار زﻧﺠﻴﺮ ﺷﺪﻩ!‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖ ﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬ﭘﺎم رو ﮐﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻮﮎ ﭘﺎم ﺑﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﮔﻴﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺷﻤﻊ رو ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁوردم ﮐﻪ ﭼﯽ دﻳﺪم؟!!‬
‫اﮐﺒﺮ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎم روﯼ زﻣﻴﻦ ‪ ،‬دراز ﺑﻪ دراز اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻨﺪ اوﻣﺪ‪ .‬ﺷﻤﻊ رو ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ روﯼ زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدم اﮐﺒﺮ رو ﺗﮑﻮن دادن‪ .‬اﻣﺎ‬
‫هﺮ ﮐﺎرﯼ ﮐﺮدم هﻴﭻ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﻤﻴﮑﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺮم رو روﯼ ﻗﻠﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬هﻴﭻ ﺻﺪا ﻧﻤﻴﮑﺮد‪ .‬ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺟﻠﻮﯼ دﻣﺎﻏﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬اﮐﺒﺮ دﻳﮕﻪ‬
‫ﻧﻔﺲ ﻧﻤﻴﮑﺸﻴﺪ!‬
‫ﺷﻤﻊ رو ورداﺷﺘﻢ و ﺟﻠﻮﯼ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬از ﮔﻮش اﮐﺒﺮ ﺧﻮن اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد و ﮐﻨﺎر ﺳﺮش‪،‬‬
‫روﯼ زﻣﻴﻦ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺮهﻨﺶ ﭘﺎرﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺗﻤﻮم ﺻﻮرﺗﺶ ﺟﺎﯼ ﺧﺮاش ﺑﻮد و دور ﻳﮑﯽ از‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎش ﮐﺒﻮد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻤﻊ رو ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮدم‪.‬ﻃﻔﻠﮏ رو ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﮑﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺸﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ زدﻩ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﻒ ﭘﺎش ﻧﺸﻮن ﻣﻴﺪاد ﮐﻪ ﻓﻠﮑﺶ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫ﺑﺎور ﻧﻤﻴﮑﺮدم ﮐﻪ اﮐﺒﺮ ﻣﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺖ!‬
‫ﺷﻤﻊ رو ﺟﻠﻮﯼ دﻣﺎغ و دهﻨﺶ ﺑﺮدم‪ .‬ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺷﻌﻠﻪ ﻧﻤﺨﻮرد‪.‬‬

‫دﻳﮕﻪ ﺑﺎور ﮐﺮدم‪ .‬اﻳﻦ زن ﺣﻴﻮون ﺻﻔﺖ‪ ،‬اﮐﺒﺮ رو ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻳﻪ‬
‫ﻣﺮدﻩ ﺗﻨﻬﺎم‪ .‬داﺷﺘﻢ از ﺗﺮس ﺳﮑﺘﻪ ﻣﻴﮑﺮدم‪ .‬ﺣﺴﺎب ﮐﻦ ﻳﻪ ﺑﭽﻪ ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺗﻮﯼ زﻳﺮزﻣﻴﻦ‬
‫ﺗﺎرﻳﮏ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻣﺮدﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻪ! ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺨﻮاد اون ﻣﺮدﻩ دوﺳﺘﺶ ﺑﻮدﻩ ﻳﺎ ﻳﻪ ﻣﺮدﻩ ﻧﺎﺷﻨﺎس!‬
‫ﻣﺜﻞ ﺑﺮق ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻓﺮار ﮐﺮدم‪ .‬در ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﺤﮑﻢ ﺧﻮردم ﺑﻪ در ‪.‬‬
‫ﺑﺎ هﺮ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﻮد در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﭘﻠﻪ هﺎ رو ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﻳﮑﯽ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ و راهﺮو رو رد ﮐﺮدم‬
‫و ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﭘﻠﻪ هﺎﯼ ﺗﻪ راهﺮو ﺑﺎﻻ ﺑﺮم ﮐﻪ ﺻﺪاﻳﯽ از ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﯽ ﺗﻨﺪ از اوﻧﺠﺎ ﻓﺮار ﻣﻴﮑﺮدم‪ .‬ﺑﺎﻻﯼ ﭘﻠﻪ ﮐﻪ رﺳﻴﺪم‪ ،‬اﮐﺮﻣﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺳﻴﻨﻪ ام ﺑﯽ اﺧﺘﺎر‬
‫ﺧﻮردم زﻣﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﺣﻴﻮون درﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎش ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮﺧﯽ ﻣﻴﺰد‪ .‬ﭼﻨﮓ زد و ﻣﻮهﺎم رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺰور ﺑﻠﻨﺪم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻧﺒﺎل دوﺳﺘﺖ اوﻣﺪﯼ؟ ﺑﻴﺎ‬
‫ﺑﺒﺮﻣﺖ ﭘﻴﺸﺶ! ﺻﺒﺢ هﺮدوﺗﺎﺗﻮن رو ﺑﺎهﻢ ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﻢ ﻣﺴﮕﺮﺁﺑﺎد! ﻳﻪ دﻓﻌﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ دﻳﮕﻪ‬
‫ازش ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮد اﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﻔﺮت ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از اوﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻳﻦ زن‬
‫ﺑﺘﻮﻧﻪ ﮐﺘﮑﻢ ﺑﺰﻧﻪ‪ .‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻬﺶ زهﺮ ﺧﻨﺪ زدم! ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ هﻢ ﻗﺪ هﻢ ﺑﻮدﻳﻢ اﻧﮕﺎر‬
‫ﺧﻮدش هﻢ اﻳﻦ ﺣﺲ رو ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬هﻨﻮز ﻣﻮهﺎم ﺗﻮ ﭼﻨﮕﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ دوﺗﺎ دﺳﺘﺎم ﻣﻮهﺎش رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬اون هﻢ هﻤﻴﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮد‪ .‬هﺮ دو داﺷﺘﻴﻢ ﻣﻮهﺎﯼ‬
‫هﻤﺪﻳﮕﺮ رو هﻴﻠﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﻴﮑﺸﻴﺪﻳﻢ اﻣﺎ هﻴﭽﮑﺪوم ﺻﺪاﻳﯽ از ﺧﻮدﻣﻮن در ﻧﻤﻴﺂوردﻳﻢ‪.‬‬
‫در هﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻤﺎم ﺁزارﯼ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ دادﻩ ﺑﻮد ﻳﺎدم اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺪﻳﺪم ﮐﻪ دارﻩ ﻣﻴﺸﮑﻨﻪ! ﺁروم ﺁروم زﻳﺮ ﻓﺸﺎر دﺳﺘﻢ‪ ،‬ﭘﺎهﺎش ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺟﻠﻮم زاﻧﻮ زد! ﺗﺎزﻩ اون‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪم اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺳﺎل ﻣﺎ ﺑﭽﻪ هﺎ از اﺳﻤﺶ ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ! دﻳﮕﻪ دﺳﺘﺶ از ﻣﻮهﺎم ﺟﺪا‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و در اﻗﺮ ﮐﺸﻴﺪن ﮔﻴﺴﻬﺎﯼ ﭼﻨﺪش ﺁورش اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎش ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اون هﻢ‬
‫ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻗﺪ و ﻳﻪ دﻧﺪﻩ ﺑﻮد و ﺑﺎ وﺟﻮد دردﯼ ﮐﻪ ﻣﻴﮑﺸﻴﺪ ﻧﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﺰد و ﻧﻪ ﺟﻴﻎ ﻣﻴﮑﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﺁن دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬وﻟﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ هﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﺮم از ﭘﺸﺖ دوﺑﺎرﻩ ﻣﻮهﺎﻣﻮ‬
‫ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﻳﺎد ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻳﻪ روز هﻤﻴﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎهﺎم ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ زدم‪ .‬در اﺛﺮ ﺿﺮﺑﻪ دﺳﺘﻢ از ﭘﻠﻪ هﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻓﺘﺎد‬
‫دﻳﮕﻪ ﻧﺎﻳﺴﺘﺎدم ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﭼﯽ ﮐﺸﻴﺪم ﺑﺎور ﻧﻤﻴﮑﻨﯽ‪.‬از ﻳﻪ ﻃﺮف ﻏﺼﻪ ﻣﺮدن اﮐﺒﺮ‪ ،‬از ﻳﻪ ﻃﺮف ﺗﺮس از‬
‫اﻧﺘﻘﺎم ﻓﺮدا ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ اﮐﺮﻣﯽ ﺑﺮام ﺗﺪارﮐﺶ رو ﻣﻴﺪﻳﺪ ﺧﻮاب رو از ﭼﺸﻤﻢ ﭘﺮوﻧﺪ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺧﻮدم رو‬
‫ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﮐﺒﺮ دﭼﺎر ﺑﺸﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺗﻮﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺧﻴﻠﯽ رﻓﺖ و ﺁﻣﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬هﻤﮕﯽ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ﺑﻬﻤﻮن ﮔﻔﺘﻦ ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط ﺻﻒ ﺑﮑﺸﻴﻢ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻣﺪﻳﺮ اوﻣﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻪ ﭼﺸﻤﺎش‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ رو ﻣﻴﺪﻳﺪم ﺑﺎ ﺿﺎهﺮﯼ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ دﻳﺸﺐ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ در اﺛﺮ ﻟﻴﺰ ﺧﻮردن و‬
‫اﺻﺎﺑﺖ ﺳﺮش ﺑﻪ ﭘﻠﻪ هﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ و ﺷﺮوع ﮐﺮد از ﺧﺪﻣﺎت اﻳﻦ زن ﺧﻮن ﺁﺷﺎم ﺑﺮاﻣﻮن ﺳﺨﺮاﻧﯽ‬
‫ﮐﺮدن‪ .‬اﻣﺎ ﻳﻪ ﮐﻠﻤﻪ از ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن اﮐﺒﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺟﺮﻳﺎن رو ﻣﺎﺳﺖ ﻣﺎﻟﯽ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫هﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ رو ﮐﺸﺘﻢ! درﺳﺘﻪ ﮐﻪ اون ﻳﻪ ﻧﻔﺮ اﺻﻼ اﻧﺴﺎن ﻧﺒﻮد و ﻣﻦ هﻢ‬
‫ﻗﺼﺪﯼ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺧﻮدش ﻳﻪ ﺁدم ﮐﺶ ﺗﻤﺎم ﻋﻴﺎر ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ هﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ اون رو ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮدم‬
‫و ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم ﻳﻪ ﻗﺎﺗﻞ!‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﺁﻗﺎﯼ ﺣﺪاﻳﺖ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ رﺳﻴﺪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد‪ .‬ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﺑﺴﺖ و ﺑﻌﺪ ﺳﻴﮕﺎرس‬
‫روﺷﻦ ﮐﺮد و ﺳﺮش رو ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬وﻗﺘﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎش ﺑﺬارم‪.‬‬
‫ﺁروم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون اوﻣﺪم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻧﺰدﻳﮏ در ﺑﺎغ رﺳﻴﺪم ﺻﺪاﯼ ﺣﺰن اﻧﮕﻴﺰ وﻳﻠﻦ رو‬
‫ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻮز ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻴﮑﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ﻃﻼ رو دﻳﺪم ﮐﻪ اوﻣﺪﻩ و ﭘﺸﺖ در ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن واﺳﺘﺎدﻩ‪ .‬اﻧﮕﺎر‬
‫اون ﺣﻴﻮون هﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺳﺎز رو ﺑﺎ ﭼﻪ ﻏﻤﯽ ﻣﻴﺰﻧﻪ!‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود ﺷﺶ و رﺑﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﻴﺪم‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮﻳﻊ ﻳﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و اﺻﻼح ﮐﺮدم و‬
‫ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم‪ ،‬ﮐﺎوﻩ در زد‪ .‬در رو وا ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺳﻼم ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺖ! اﺻﻼ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﻳﻪ رﻓﻴﻖ دارم؟ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﮐﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫‪-‬ﺳﻼم ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬هﻤﻴﻦ؟ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮﯼ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯼ؟‬
‫‪-‬ﻳﻪ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﻴﺶ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺁﺧﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر اوﻣﺪم ﻧﺒﻮدﯼ‪ .‬ﺣﺎﺿﺮﯼ؟‬
‫‪-‬ﺁرﻩ‪ ،‬اﻻن ﻟﺒﺎس ﻣﻴﭙﻮﺷﻢ‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرت هﻢ ﻣﯽ ﺁن دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﭘﺪرم ﺁرﻩ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﻪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎم ﭼﻴﮑﺎر‪.‬‬
‫ﻟﺒﺎﺳﺎﻣﻮ ﭘﻮﺷﻴﺪم و ﺑﺎ ﮐﺎوﻩ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون اوﻣﺪﻳﻢ و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮐﺎوﻩ ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﻳﻪ ﺟﺎ ﻧﮕﻪ دار‪ ،‬ﻣﻴﺨﻮام ﮔﻞ ﺑﺨﺮم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ول ﮐﻦ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻓﻌﻪ اول ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﮔﻞ ﺑﺨﺮﯼ‪ .‬اول ﺑﺮﻳﻢ اوﻧﺠﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﻮن ﻧﺸﺪ و‬
‫ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﻮرد‪ .‬ﺣﻴﻔﻪ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺖ ﺣﺮوم ﻣﻴﺸﻪ!‬
‫‪-‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻴﺘﻮﻧﯽ ﻳﻪ اﻣﺸﺒﯽ ﺧﻮدت رو ﻧﮕﻪ دارﯼ و ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻧﮕﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻢ ﻣﻴﺘﺮﮐﻢ‪.‬‬

‫‪-‬ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺣﺮف ﻧﺰن‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻧﮕﻮ‪ .‬ﻧﮕﻪ دار‪ ،‬اوﻧﺎهﺎش‪ .‬ﮔﻠﻔﺮوﺷﯽ ﻳﻪ‪.‬‬
‫دوﺗﺎﻳﯽ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻳﻢ و وارد ﮔﻠﻔﺮوﺷﯽ ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐ ﺎوﻩ‪-‬ﺳ ﻼم ﺁﻗ ﺎ‪ .‬ﺑﺒﺨﺸ ﻴﺪ‪ ،‬ﻳ ﻪ دﺳ ﺘﻪ ﮔ ﻞ ﻣﻴﺨﻮاﺳ ﺘﻴﻢ ﮐ ﻪ ه ﻢ ﻗﺸ ﻨﮓ ﺑﺎﺷ ﻪ و ه ﻢ ﺗ ﺎزﻩ ﺑﺎﺷ ﻪ و ه ﻢ‬

‫ارزون‬
‫ﻣﺮد ﮔﻠﻔﺮوش ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺎ اﺻﻔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﺤﺠﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫‪-‬اول ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ واﺳﻪ ﭼﻬﭽﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻴﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬واﺳﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺘﻢ‬
‫ﮔﻠﻔﺮوش‪ -‬ﺧﺐ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻣﻴﺒﺮدﻳﻦ هﻤﻴﻦ ﭘﺎرﮎ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺸﺨﺼﺎت ﮔﻞ ﮐ ﻪ ﻓﺮﻣ ﻮدﻳﻦ ﻓﻘ ﻂ ﺗ ﻮ‬
‫ﭘﺎرﮎ ﭘﻴﺪا ﻣﻴﺸﻪ!اﮔﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﮑﺸﻴﺪ ﺗﺎزﻩ ﻣﺠﺎﻧﯽ م واﺳﺘﻪ ﺗﻮن در ﻣﻴﺎد‪ .‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ دارﻳﻦ ﮔﻠﻬ ﺎ رو‬
‫ﻣﻴﭽﻴﻨﻴﻦ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﻏﺒﻮن ﭘﺎرﮎ ﺑﺎﺷﻴﻦ‪ .‬ﻣﻴﮕﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪاﺧﻼﻗﻪ س!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﻤﻴﺸﻪ‪،‬ﺁﺧﻪ اﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﻣﺎ اهﻞ دزدﯼ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﮔﻠﻔﺮوش‪-‬ﭘﺲ اﻧﮕﺎرﯼ اﻳﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﺎل ﺧﻮدﺗﻮن س؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁﯼ‪،‬ﻳﮑﯽ زدﯼ هﺎ!‬
‫ﮔﻠﻔﺮوش‪-‬ﺁﺧﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻳﻦ رﻓﻴﻘﺘﻮن دزد ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ از ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻠﻔﺮوش ﮐﻴﻒ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد و داﺷ ﺖ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ‪،‬ﻳ ﻪ ﺑ ﺮگ از ﻳﮑ ﯽ‬
‫از ﮔﻠﻬﺎ ﮐﻨﺪ و ﮔﺬاﺷﺖ ﻻﯼ ﻟﺒﻬﺎش‪.‬‬
‫ﮔﻠﻔﺮوش‪ -‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﻴﮑﻨﻢ از ﮔﻠﻬﺎﯼ دﻳﮕﻪ م ﻣﻴﻞ ﮐﻨﻴ ﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴ ﺪ ﭘﺴ ﻨﺪﺗﻮن ﻣﻴﺸ ﻪ!اﻳ ﻦ ﺧ ﺰﻩ ه ﺎ ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ س هﺎ!‬
‫ﺑﺎ ﺣﺮف ﮔﻠﻔﺮوش‪،‬ﮐﺎوﻩ از ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫‪-‬ﺁﻗﺎ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻋﺠﻠﻪ دارﻳﻢ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ﻳﻪ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ رز ﺑﺮاﻣﻮن ﺑﭙﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻞ رو ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﻗﺸﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﺑﻄﺮف ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﻳﻪ اﻣﺸﺐ رو ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻨﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮔﻠﻔﺮوﺷﻪ ﭘﺪر ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎﺳﺖ!‬
‫‪ -‬دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﻴﺰﻧﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺣﻖ دارﯼ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪم دﻟﺖ ﺷﻮر ﺑﺰﻧﻪ‬
‫‪-‬راﺳﺖ ﻣﻴﮕﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﺁرﻩ دﻳﮕﻪ‪.‬هﺮﮐﺴﯽ ﺧﻮدش رو دﺳﺘﯽ دﺳﺘﯽ ﺑﺨﻮاد ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﮐﻨﻪ‪،‬اﻳﻨﺠﻮرﯼ ﻣﻴﺸﻪ! ﻃﺒﻴﻌﻴﻪ‬
‫‪ -‬ﻳﻪ ﺑﺎر ﺷﺪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻴﺖ ﻳﻪ ﺣﺮف ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺰﻧﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﻪ !ﻳﺎدم ﻧﻤﻴﺎد‬
‫رﺳﻴﺪﻳﻢ دم ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎوﻩ‬
‫‪ -‬ﭼﺮا اوﻣﺪﯼ اﻳﻨﺠﺎ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻴﺨﻮام ددﯼ ﻣﻮ ﺳﻮار ﮐﻨﻢ‪.‬ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺳﻮارش ﻧﮑﻨﻢ‪.‬اوﻧﻮﻗﺖ ﮐﺴ ﯽ ﻧﻴﺴ ﺖ ﺳ ﺮ ﺁﻗ ﺎﯼ ﺳ ﺘﺎﻳﺶ‬

‫رو ﮔﺮم ﮐﻨﻪ و ﺷﻤﺎ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﯽ ﺳﺮﺧﺮ ﺑﺎ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ!‬
‫‪ -‬ﺑﻴﺘﺮﺑﻴﺖ!‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ هﻤﺮاﻩ ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﻧﻮش‪.‬در زدﻳﻢ و وارد ﺷ ﺪﻳﻢ‪.‬در وﺣﻠ ﻪ اول ﺟ ﺎ‬
‫ﺧﻮردم‪.‬ﺧﻮﻧﺸﻮن ﻳﻪ ﺣﻴﺎط داﺷﺖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐ ﻨﻢ ه ﺰار ﻣﺘ ﺮﯼ ﺑ ﻮد‪ .‬ﻳ ﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ ﺣﻴ ﺎط ﻏﻴ ﺮ از ﻣﺎﺷ ﻴﻦ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪،‬دوﺗﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻴﮏ دﻳﮕﻪ ﭘﺎرﮎ ﺑﻮد‪.‬ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن هﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ .‬داﺷ ﺘﻢ ﭘﺸ ﻴﻤﻮن‬
‫ﻣﻴﺸﺪم ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ هﻮﻟﻢ داد‪.‬‬
‫در هﻤ ﻴﻦ وﻗ ﺖ ﺻ ﺪاﯼ ﻓﺮﻧ ﻮش رو ﺷ ﻨﻴﺪم ﮐ ﻪ ﺳ ﻼم ﮐ ﺮد‪ .‬ﻧﮕ ﺎهﺶ ﮐ ﻪ ﮐ ﺮدم ‪ ،‬دﻟ ﻢ ﮔ ﺮم ﺷ ﺪ ! از‬
‫هﻤﻴﺸﻪ ﻗﺸﻨﮕﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ‪ .‬ﻳﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﺸﮑﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﭘﻮﺷ ﻴﺪﻩ ﺑ ﻮد و ﻣﻮه ﺎﯼ ﺳ ﻴﺎﻩ و ﺑﻠﻨ ﺪش‬
‫رو ﺧﻴﻠﯽ ﺳ ﺎدﻩ دورش رﻳﺨﺘ ﻪ ﺑ ﻮد و ﻳ ﻪ ﮔ ﻞ رز ﻗﺮﻣ ﺰ ه ﻢ ﺑ ﻪ ﻣﻮه ﺎش زدﻩ ﺑ ﻮد ‪ .‬ﺑ ﺎ ﻟﺒﺨﻨ ﺪﯼ ﮐ ﻪ‬
‫هﺰار ﺑﺎر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮش ﻣﻴﮑﺮد‪،‬ﺑﻄﺮﻓﻢ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺳﻼم ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮش ﺁﻣﺪﻳﻦ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪﺗﻮ‪.‬ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮوﻣﻦ ﭼﺮا ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﻴﺎوردن؟‬
‫ﺁﻗ ﺎﯼ ﺳ ﺘﺎﻳﺶ ه ﻢ هﻤ ﺮاﻩ ژاﻟ ﻪ ﺑ ﻪ اﺳ ﺘﻘﺒﺎل ﻣ ﺎ اوﻣ ﺪن و هﻤ ﻪ ﻏﻴ ﺮ از ﻣ ﻦ و ﻓﺮﻧ ﻮش ﺑ ﻪ داﺧ ﻞ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن رﻓﺘﻦ و ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط ﻣﻮﻧﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺳﺮ وﻗﺖ اوﻣﺪﯼ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻧﮕﺎر هﺮ دﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬از دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﻗﺸﻨﮕﺘﺮ ﻣﻴﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ‪ -‬ﺑﺎز ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺷﻤﺎ‪.‬‬
‫اوﻧﻘﺪر هﻮل ﺷﺪم و دﺳﺖ وﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻧﮕﻮ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺸﮑﻞ هﻤﻴﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎﻳﯽ! ﻳﻌﻨﯽ ﺗﻮﯼ اﻳﻦ ﺧﻮﻧ ﻪ و ﺑ ﺎ اﻳ ﻦ وﺿ ﻊ! اﮔ ﻪ ﺗ ﻮ دﺧﺘ ﺮ ﻳ ﻪ ﺧ ﺎﻧﻮادﻩ‬

‫ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮدﯼ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰا ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﮕ ﻪ ﻣﻴﺸ ﻪ؟ ﺁﺧ ﻪ ﻣﻴ ﺪوﻧﯽ؟ ﺷ ﻤﺎهﺎ ﺧﻴﻠ ﯽ ﭘﻮﻟ ﺪارﻳﻦ!ﺁدم ﻳ ﺎد اﻳ ﻦ ﻓﻴﻠﻤﻬ ﺎ ﻣ ﯽ اﻓﺘ ﻪ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮش ﻳ ﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﭘﻮﻟﺪارن ﮐﻪ ﻣﺰرﻋﻪ و ﺑﺎغ و اﺳﺐ و از اﻳﻦ ﭼﻴﺰا دارن‪.‬‬
‫"ﻓﺮﻧﻮش ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪":‬‬
‫‪ -‬ﻣﻴﺪوﻧﯽ ﭼﺮا ﻣﻴﺨﻨﺪم؟‬
‫‪ -‬ﺣﺘﻤﺎ از ﺣﺎل و روز ﻣﻦ ﺧﻨﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻧﻪ اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻴﻪ!؟ از اﻳﻦ ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ ﻳ ﻪ اﺳ ﺐ ﻗﺸ ﻨﮓ ه ﻢ دارم ‪ .‬اﻟﺒﺘ ﻪ اﻳﻨﺠ ﺎ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎغ ﺷﻤﺎل ﻣﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫"وارﻓﺘﻪ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪":‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ‪ ،‬هﻤﻮن ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ زدﯼ ‪ ،‬وﻟﺖ ﻣﻴﮑﺮدم و ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ!‬

‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬دﻟﺖ ﻣﯽ اوﻣﺪ؟‬
‫‪ -‬دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﮐﻪ اﻻن اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻼﺗﮑﻠﻴﻒ واﺳﺘﺎدم‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎوﻩ از ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺑﻴﺮون اوﻣﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫واﺳ ﻪ ﭼ ﯽ ﻧﻤﻴ ﺎﻳﻦ ﺗ ﻮ؟ﻣﻦ دﻳﮕ ﻪ ﺣ ﺮف ﻧ ﺪارم ﺑ ﺎ ﺁﻗ ﺎﯼ ﺳ ﺘﺎﻳﺶ ﺑ ﺰﻧﻢ و ﺳ ﺮش رو ﮔ ﺮم ﮐ ﻨﻢ اﻻﻧ ﻪ‬

‫ﺣﻮاﺳﺶ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺸﻪ و ﺳﺮاغ دﺧﺘﺮش رو ﻣﻴﮕﻴﺮﻩ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮف ژاﻟﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﭘﻠﻪ هﺎ واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد رﻓﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﻢ ﺷﻮ ﮐﺎوﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ از ﭘﻠﻪ هﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ اوﻣﺪ و ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭼﺘﻪ؟ ﭼﺮا رﻧﮕﺖ ﭘﺮﻳﺪﻩ؟‬
‫‪ -‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬داﺷﺘﻢ اﻳﻨﺠﺎهﺎ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﺮدم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁرﻩ‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﻳﻪ ﮐﻢ از ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻩ‪ ،‬ﺣﺪودا ‪ 1994‬ﻣﺘﺮ!!‬
‫‪ -‬ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎﻣﺰﻩ اﯼ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻣﺎ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮر‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ ورﺷﮑﺴﺖ ﺷﺪﻩ و ﻗ ﺮارﻩ ﺗﻤ ﺎم اﻳ ﻦ ﺧﻮﻧ ﻪ و زﻧ ﺪﮔﯽ رو‬
‫ﺿﺒﻂ ﮐﻨﻦ‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﻴﺸﻪ ﻳﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدت!‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺟﺪﯼ دارم ﭘﺸﻴﻤﻮن ﻣﻴﺸﻢ‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﺗﺮﺳﻮ ﻧﺒﻮدﯼ؟‬
‫‪ -‬اﻳﻦ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﺮس ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﻣﺴﻠﻬﭽﻴﺰ دﻳﮕﻪ س‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﻮدت ﻣﻴﺪوﻧﯽ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕ ﻪ واﺳ ﻪ ﭘﺸ ﻴﻤﻮن ﺷ ﺪن دﻳ ﺮﻩ‪ .‬ﭼﻘ ﺪر ﺑﻬ ﺖ ﮔﻔ ﺘﻢ دﺳ ﺖ از اﻳ ﻦ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮدار! ﭼﻘﺪر ﺑﻬ ﺖ ﮔﻔ ﺘﻢ ﭘ ﺎت رو اﻧ ﺪازﻩ ﮔﻠﻴﻤ ﺖ دراز ﮐ ﻦ ! ﭼﻘ ﺪر ﺑﻬ ﺖ ﺟ ﺰ زدم ﮐ ﻪ‬
‫ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺑﺎ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺑﺎز ﺑﺎ ﺑﺎز!‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ دم دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﺣﺘﻤﺎ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ت ﺧﺮد ﻣﻴﮑﺮدم ﺁﻗﺎ ﮔﺎوﻩ!‬
‫در هﻤﻴﻦ وﻗﺖ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻄﺮف ﻣﻦ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ﺷﻤﺎ ﮐﺎﭘﺸﻦ ﺗﻦ ﺗﻮﻧﻪ! ﻣﻦ ﻳﺦ ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺁﯼ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ؟‬
‫هﻤﻪ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻗﺼ ﺮ ﺑ ﻮد‪ .‬دو ﺑﻠﮑ ﺲ ﺑ ﺎ ﭘﻠ ﻪ ه ﺎﯼ ﻋﺮﻳﻀ ﯽ ﮐ ﻪ‬
‫دو ﻃﺮف ﺳﺎﻟﻦ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺷ ﻴﮑﯽ وﺳ ﻂ ﺳ ﺎﻟﻦ ﺑ ﻮد‪ .‬ﭼﻨ ﺪ دﺳ ﺖ ﻣﺒ ﻞ ﺗ ﻮﯼ ﺳ ﺎﻟﻦ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن و ﮐﻒ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺮ از ﻓﺮﺷﻬﺎﯼ اﺑﺮﻳﺸﻢ ﺑﻮد‪.‬ﺧﻼﺻﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻘﺪرﯼ ﺑﺰرگ و ﻗﺸ ﻨﮓ ﺑ ﻮد‬
‫ﮐﻪ هﻮش از ﺳﺮ ﺁدم ﻣﻴﭙﺮﻳﺪ‪ .‬در هﻤﻴﻦ وﻗﺖ ﮐﺎوﻩ ﺁروم در ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬دﻳﮕﻪ از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﻮﻧﺖ ﺗﻮ روﻏﻨﻪ ! ﻣﻦ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﺑ ﻮدم درس رو ول ﻣﻴﮑ ﺮدم و ﺗ ﺎ ﺁﺧ ﺮ ﻋﻤ ﺮ‬
‫ﻣﻴﺨﻮردم و ﻣﻴﺨﻮاﺑﻴﺪم و ‪...‬‬
‫‪ -‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر اﻓﮑﺎرت رو ﺑﺒﺮن ﮐﺎوﻩ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺪﺑﺨﺖ ﮐﻔﺸﺎﺗﻮ در ﻧﻴﺎرﯼ هﺎ! اﻳﻨﺠﻮر ﺟﺎهﺎ ﺑﺎ ﮐﻔﺶ ﻣﻴﺮن ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﭼﯽ در ﮔﻮش ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ﻣﻴﮕﯽ؟‬
‫ﮐ ﺎوﻩ ‪ -‬دارم ﺑﻬ ﺶ ﻣ ﻴﮕﻢ ﮐﺎﺷ ﮑﯽ ﻣﻴﺸ ﺪ ﻣﺠﺴ ﻤﻪ ﺁﻗ ﺎﯼ ﺳ ﺘﺎﻳﺶ رو ﻣﻴﺴ ﺎﺧﺘﻦ و ﻣﻴﺬاﺷ ﺘﻦ وﺳ ﻂ‬
‫ﻣﻴﺪون ﺗﺠﺮﻳﺶ!‬
‫هﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن و رﻓﺘﻴﻢ دور ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش روﯼ ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮐ ﺎوﻩ روﺑ ﺮوﯼ‬
‫ﻣﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻧﺸﺴ ﺘﻦ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﺧ ﺪﻣﺘﮑﺎر ﺑ ﺎ ﻟﺒ ﺎس ﻣﺨﺼ ﻮص ﮐ ﻪ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺗﻤﻴ ﺰ و ﻣﺮﺗ ﺐ ﺑ ﻮد ﺑﺮاﻣ ﻮن‬
‫ﺷﻴﺮ ﮐﺎﮐﺎﺋﻮ ﻳﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﻴﺮ و ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ﺁورد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻬﻢ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد و داﺷﺘﻢ ﻓﻨﺠﻮﻧﻢ رو ﺑﺮﻣﻴﺪاﺷﺘﻢ ﺑ ﯽ اﺧﺘﻴ ﺎر اﺣﺴ ﺎس ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ ﺷ ﺎﻳﺪ ﺗ ﺎ ﭼﻨ ﺪ‬
‫وﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﻣﻨﻬﻢ ﻳﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺜﻞ اون ﺑﺸﻢ و در اﺳﺘﺨﺪام ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺳﺘﺎﻳﺶ!‬

‫ﻳﻪ دﻓﻌﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﻏﻤﻬﺎﯼ دﻧﻴﺎ رﻳﺨﺖ ﺗﻮ دل ﻣﻦ‪.‬اﻧﮕﺎر ﮐﺎوﻩ ﻣﺘﻮﺟ ﻪ ﺷ ﺪ ﺑﻬ ﻢ اﺷ ﺎرﻩ‬
‫ﮐ ﺮد‪ .‬ﺟ ﻮاﺑﺶ رو ﺑ ﺎ ﺳ ﺮ دادم رﻓ ﺘﻢ ﺗ ﻮ ﻓﮑ ﺮ‪ .‬ﻳﮑ ﯽ دو دﻗﻴﻘ ﻪ اﯼ اﺻ ﻼ ﻣﺘﻮﺟ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﻧﺒ ﻮدم ﮐ ﻪ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺻﺪام ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ ﺑﻬﺰاد؟‬
‫‪ -‬ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ‪،‬داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﺮدم‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر دارﻳﻦ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺧﻮاهﺶ ﻣﻴﮑﻨﻢ!‬
‫‪-‬ﭼﻨﺪﺗﺎ؟‬
‫ﻟﺤﻈﻪ اﯼ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ اﺟﺒﺎرا ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎ راﻧﻨﺪﻩ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﺗﺎ‪ .‬ﺑﻬﺰاد ﺧﻮاهﺶ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﺧﻮدم رو ﻣﻴﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬اون ﺗﺎﺑﻠﻮ رو ﺑﺒﻴﻦ‪ .‬ﻗﺸﻨﮕﻪ؟ﻧﻪ؟‬
‫‪-‬ﺁرﻩ‪ .‬ﺟﺘﻤﺎ دخ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻦ ﻗﻴﻤﺘﺸﻪ؟‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدم ﮐﺸﻴﺪﻣﺶ‪ .‬ﮐﺎر ﺧﻮدﻣﻪ!‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪم و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻣﻌﺬرت ﻣﻴﺨﻮام‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ هﻨﺮﻣﻨﺪ هﻢ هﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷ ﺪم و ﺑ ﻪ ﻃ ﺮف ﺗ ﺎﺑﻠﻮ رﻓ ﺘﻢ‪ .‬ﻗﺸ ﻨﮓ ﺑ ﻮد‪ .‬ﻓﺮﻧ ﻮش ه ﻢ دﻧﺒ ﺎﻟﻢ اوﻣ ﺪ و ﮐﻨ ﺎرم اﻳﺴ ﺘﺎد‪ .‬اﻧﮕ ﺎر‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺧﺐ؟!‬

‫ﺧﺐ ﭼﯽ؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻄﻮرﻩ؟راﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﻮ‬
‫‪ -‬ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻴﺸﻪ ﻗﺸﻨﮓ و زﻳﺒﺎ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺗﻮ ﮐﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﻗﺸﻨﮓ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻴﮑﻨﯽ ﭼﺮا اﺟﺎزﻩ ﻣﻴﺪﯼ ﻓﮑﺮهﺎﯼ ﺑﺪ ﺗﻮ ﺳﺮت ﺑﻴﺎد؟‬
‫‪-‬ﻓﮑﺮهﺎﯼ ﺑﺪ؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬هﻤﻴﻦ ﭼﻴﺰهﺎ دﻳﮕﻪ!ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر دارﻳﻦ و ﺷ ﻤﺎ ﺧﻴﻠ ﯽ ﭘﻮﻟ ﺪارﻳﻦ و ﻣﺰرﻋ ﻪ دارﻳ ﻦ و از‬
‫اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﺗﻮ هﻢ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﻦ رو داﺷﺘﯽ ازم اﻳﺮاد ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﯽ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﺑﻴﺎ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ات ﻳﺦ ﻣﻴﮑﻨﻪ‪ .‬ﺑﺮات ﺷﮑﺮ ﺑﺮﻳﺰم؟‬
‫دوﺗﺎﻳﯽ ﺳﺮ ﺟﺎﻣﻮن ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪.‬ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ دﻳﮕ ﻪ ﺳ ﺎﻟﻦ ﻣﺸ ﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷ ﺎﯼ ﻳ ﻪ‬
‫ﺗ ﺎﺑﻠﻮ ﺑ ﻮدن‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﻧﺸﺴ ﺘﻴﻢ ﻣﺘﻮﺟ ﻪ ﺷ ﺪم ﮐ ﻪ ﺗﻤ ﺎم ﺣ ﻮاس ﮐ ﺎوﻩ ﭘ ﻴﺶ ﻣﻨ ﻪ‪ .‬ﺑﻬ ﺶ ﺧﻨﺪﻳ ﺪم ﮐ ﻪ از‬
‫ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎد‪.‬‬
‫ژاﻟﻪ‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش ﺧﻴﻠﯽ هﻨﺮﻣﻨﺪﻩ‪ .‬ﭘﻴﺎﻧﻮ هﻢ ﻣﻴﺰﻧﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﭘﺲ اﻣﺸﺐ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺐ ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ اﯼ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻬﺰاد اﻣﺸ ﺐ ﻳ ﻪ ﻗ ﺮﯼ م ﻣﻴ ﺪاد ﺑ ﺪ‬
‫ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ژاﻟﻪ‪ -‬ﮐﺎوﻩ اﮔﻪ ﺗﻮ هﻢ هﻨﺮﯼ داﺷﺘﯽ ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﯽ اﻣﺸﺐ ﺳﺮﮔﺮﻣﻤﻮن ﮐﺘﯽ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪-‬دارم!هﻨﺮ دارم! ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﯼ!ﻣﻦ ﺑﻠﺪم ﺑﯽ دﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ!‬
‫ژﺁﻟﻪ‪ -‬ﻟﻮس!‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪-‬ﺗﺎزﻩ‪ ،‬ﺳﻮت ﻣﻴﺰﻧﻢ ﺣﺾ ﮐﻨﯽ! ﺑﻠﺒﻠﯽ ﻗﻨﺎرﯼ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻦ ﺁﺷﭙﺰﯼ هﻢ ﺑﻠﺪم‪ .‬ﻳﮑﯽ از ﻏﺬاهﺎ رو اﻣﺸﺐ ﺧﻮدم ﭘﺨﺘﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ اﻣﺸﺐ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ از اون ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺨﺘﯽ ﻣﻴﺨﻮرم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﺗﻮ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺗﻮ؟ﻳﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻪ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻳﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺧﻮدم؟!‬
‫ژاﻟﻪ‪-‬هﭙﻠﯽ! ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺁﺧﻪ ﺑﻬﺰاد ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﺖ ﻣﻦ ﺧﻮدﻣﻮﻧﯽ ﻳﻪ و ﺑﻬﻢ ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻪ‪،‬ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻣﻴﺸﻪ و ﺷﻤﺎ ﻣﻴﮕﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺗﺎزﻩ اوﻣﺪﻩ ﺗﻬﺮون‪ .‬ﻓﺎرﺳﯽ ش ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ﺑﺎزم رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻮ ﻓﮑﺮ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺒﻮدم‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺣﺰوازاﺳﺰت‪ .‬ﮐﺰ ﺟﺎزاﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮزﺗﯽ زﯼ ﮐﺰﻩ؟)ﺣﻮاﺳﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻣﺮﺗﻴﮑﻪ؟(‬
‫‪-‬ﭼﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﮐﺎرد ﺳﻪ ﺳﺮ!ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭽﯽ!ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎ ﻣﻦ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺳﺮ دﻟﺶ ﺳﻨﮕﻴﻨﻪ‪ ،‬ﺣﻮاﺳﺶ ﭘﺮﺗﻪ‪ .‬اﻣﺸﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺗﻨﻘﻴﻪ ش ﮐﻨﻢ‬
‫ژاﻟﻪ‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ﺗﻮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮﯼ هﺴﺘﻴﻦ؟‬
‫‪ -‬ﺗﻮ هﻴﭻ ﻓﮑﺮﯼ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﭘﺎﺷﻮ ﺑﻴﺎ ﻣﻴﺨﻮام ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﺪا ﺑﺪادت ﺑﺮﺳﻪ!هﻨﻮز ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﯼ زﻳﺮ هﺸﺖ ﺳﻴﻦ ﺟﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻣﻴﺨﻮام اﺗﺎﻗﻢ رو ﺑﻬﺶ ﻧﺸﻮن ﺑﺪم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﻣﻮ دﻋﻮا ﻧﮑﻨﻴﻦ هﺎ!ﺑﻐﻀﺶ ﻣﻴﺘﺮﮐﻪ!‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﺮﻧﻮش ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ‪،‬در ﮔﻮش ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫‪ -‬ﺁﻗﺎ ﮔﺎوﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﺑﻠﻪ ﺑﻬﺰاد ﺟﺎن!ﮐﺎرﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ دارﯼ؟!‬
‫از رو ﻧﻤﯽ رﻓﺖ! رﻓﺘﻢ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﻧﻮش ﮐﻪ ﭼﻨ ﺪ ﻗ ﺪم ﺟﻠ ﻮﺗﺮ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈ ﺮم ﺑ ﻮد و دو ﺗ ﺎﻳﯽ از ﭘﻠ ﻪ ه ﺎ ﺑ ﺎﻻ‬
‫رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﺑﻬﺰاد‪ ،‬ﭼﺘﻪ؟ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﺗﻮ هﻤﯽ؟‬
‫‪-‬ﭼﻴﺰﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻴﺸﯽ ﺑﻴﺎﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ‪.‬‬
‫‪ -‬هﺮوﻗﺖ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪ .‬ﺟﺎش ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﭘﺲ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺣﺎﻻ هﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎش‪.‬‬
‫‪-‬اﻻن هﻢ از اﻳﻨﮑﻪ ﮐﻨﺎر ﺗﻮ هﺴﺘﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬اﻳﻦ اﺗﺎق ﻣﻨﻪ‪ .‬ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﺎزم از اون ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺰﻧﯽ هﺎ‬
‫ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم و دوﺗﺎﻳﯽ وارد اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻪ اﺗﺎق ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ دﺳﺖ ﻣﺒﻞ راﺣﺘﯽ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ ﺑﻮد و ﻳﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﻳﻪ‬
‫هﺎﯼ ﻣﻨﺤﻨﯽ داﺷﺖ و ﻣﺜﻞ ﻧﻨﻮ ﺗﺎب ﻣﻴﺨﻮرد‪،‬ﮐﻨﺎرش‪.‬‬

‫ﻳ ﻪ ﻣﻴ ﺰ ﺗﺤﺮﻳ ﺮ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺷ ﻴﮏ ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ ﮐ ﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ه ﻢ روش ﺑ ﻮد ﮐﻨ ﺎر ﭘﻨﺠ ﺮﻩ ﺑ ﻮد‪.‬ﻳ ﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ اﺗ ﺎق‬

‫ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﻪ وﻳﺪﻳﻮ و ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ دﻳﮕﻪ ﺿﺒﻂ ﺻﻮت ﺑﺰرگ ﭼﻨﺪ ﻃﺒﻘ ﻪ ﺑ ﺎ ﺑﺎﻧ ﺪهﺎﯼ ﺑﺰرگ‪،‬ﻳ ﻪ‬
‫ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ هﻢ ﻳﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻧﻴﺎوردﻣﺖ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﻧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺪم‪.‬ﺑﻴﺎ!‬
‫ﺑﻄﺮف ﮐﻤﺪش رﻓﺖ و درش رو ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬اﻳﻦ دﻳﮕﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد‪.‬ﻋﮑﺲ ﺧﻮدم ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش‬
‫ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﻴﮑﺮدم!‬
‫‪-‬ﭼﻄﻮر ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﺗﺼﻮﻳﺮم رو ﺑﮑﺸﯽ؟!ﻧﮑﻨﻪ ﻳﻮاﺷﮑﯽ ازم ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﯽ و از روﯼ اون ﮐﺸﻴﺪﯼ؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﻧﻪ‪.‬از ﺗﻮﯼ ﺧﻴﺎﻟﻢ ﺗﺼﻮﻳﺮت رو ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐ ﺮدم‪.‬ﺑﺒﻴﻦ‪،‬درﺳ ﺖ روﺑ ﺮوﯼ ﺗﺨﺘﺨ ﻮاب ﻣ ﻪ‪ .‬وﻗﺘ ﯽ‬
‫ﻣﻴﺨ ﻮام ﺑﺨ ﻮاﺑﻢ‪،‬در ﮐﻤ ﺪ رو ﺑ ﺎز ﻣﻴﮑ ﻨﻢ و از ﺗ ﻮﯼ ﺗﺨﺘﺨ ﻮاب ﺑ ﻪ ﺗ ﻮ ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣﻴﮑ ﻨﻢ و ﺑﺎه ﺎت ﺣ ﺮف‬
‫ﻣﻴﺰﻧﻢ!‬
‫اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﺪ وﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻗﺒﻮل ﻣﻴﮑﺮدم ﮐﻪ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ از ﻧﻄﺮ ﻣﺎدﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ دارﻩ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻋﺸﻖ ﭘﺎﮎ ﺑﻄﺮﻓﻢ اوﻣﺪﻩ!‬
‫ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪-‬ﻓﺮﻧﻮش ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬هﻴﭽﯽ ﻓﻘﻂ دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش هﻤﻮﻧﻄﻮرﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ هﻤﺪﻳﮕﺮ و ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ژاﻟﻪ هﺮاﺳﺎن اوﻣﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻬﺮام و ﺑﻬﻨﺎز اوﻣﺪن!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﺑﻬﺮام و ﺑﻬﻨﺎز؟اﻳﻨﺠﺎ؟!‬
‫ژاﻟﻪ‪-‬ﺁرﻩ‪،‬ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﮐﺎوﻩ و ﭘﺪرت و ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ ﻧﺸﺴﺘﻦ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﺁﺧﻪ ﭼﻄﻮر؟ﭼﺮا اﻣﺸﺐ؟!ﮐﯽ درو روﺷﻮن ﺑﺎز ﮐﺮد؟!‬

‫ژاﻟﻪ ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻻل ﺑﺸﻢ ﻣﻦ! ﺧﺒﺮ ﻣﺮﮔﻢ از دهﻨﻢ در رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮداﺑﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ اﻣﺸﺐ ﻣﻬﻤﺎن دارﯼ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻪ ﺟﻮرﯼ ﺑﮕﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ﻗﺮارﻩ اﻣﺸﺐ ﺑﻴﺎد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ‪ .‬اون ه ﻢ ﺻ ﺎف ﮔﺬاﺷ ﺘﻪ ﮐ ﻒ‬
‫دﺳﺖ ﺑﻬﻨﺎز‪.‬ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻬﻨﺎز هﻢ ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﮔﻔﺘﻪ‪ .‬هﻤﺶ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻨﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ ﻣﮕﻪ ﺑﻬﺮام و ﺑﻬﻨﺎز ﮐﻴﻦ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ و دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻦ هﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ ﭼﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ دارﻩ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬هﻴﭽﯽ‪ .‬اﺻﻼ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻴ ﺎ ﺑﻬ ﺰاد ﺑ ﺮﻳﻢ ﭘ ﺎﻳﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻴﺨ ﻮام ﺑﻬﺸ ﻮن ﻣﻌﺮﻓﻴ ﺖ ﮐ ﻨﻢ اوﻧ ﺎ ﮐ ﻪ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﺑﻔﻬﻤﻦ‪ ،‬ﺑﺬار ﺣﺎﻻ ﺑﺪوﻧﻦ‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎﻳﯽ رﻓﺘﻴﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ .‬وﻗﺘﯽ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻬﺮﻩ ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ رو دﻳﺪم ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺗﻮ هﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻬ ﺮام ﻳ ﻪ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ هﻢ ﺳ ﻦ و ﺳ ﺎل ﺧ ﻮدم ﺑ ﻮد‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒ ﺎ ه ﻢ ﻗ ﺪ ﺧ ﻮدم‪ .‬ﺷ ﺎﻳﺪﮐﻤﯽ ﮐﻮﺗ ﺎﻩ ﺗ ﺮ‪ .‬ﻟﺒ ﺎس اﺳ ﭙﺮت‬
‫ﺷﻴﮑﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﻨﺎز هﻢ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﺷﺒﻴﻪ ﻓﺮﻧﻮش اﻣﺎ ﺑ ﺎ ﻣﻮه ﺎﯼ ﻗﻬ ﻮﻩ‬
‫اﯼ روﺷﻦ‪ .‬ﺗﺎ ﻣﺎ رو دﻳﺪن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻄﺮف ﺑﻬﺮام رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎهﺎش ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺸﻢ و ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻄﺮف ﺑﻬﻨﺎز رﻓﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺳﻼم‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻬﺰادم‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ و دﺳﺘﻢ رو ﺑﻄﺮف ﺑﻬ ﺮام دراز ﮐ ﺮدم ﺗ ﺎ دﺳ ﺖ ﺑ ﺪم‪ .‬اﻣ ﺎ ﺑﻬ ﺮام در‬
‫ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﻨﺸﺴﺖ ﮔﻔﺖ‬
‫‪-‬ﺧﻮﺑﻪ‬
‫ﻳ ﻪ ﺁن ﺑ ﻪ ﮐ ﺎوﻩ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ ﺧ ﻮن ﺗ ﻮ ﭼﺸ ﺎش دوﻳ ﺪ ﮐ ﻪ ﺑﻬ ﺶ ﭼﺸ ﻢ ﻏ ﺮﻩ رﻓ ﺘﻢ ﻳﻌﻨ ﯽ ﮐ ﺎرﯼ‬

‫ﻧﮑﻨﻪ‪.‬ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ هﻢ ﻣﻨﻈﺮﻩ رو دﻳﺪن ﮐﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻟﺒﻬﺎﺷﻮ رو از ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش هﻢ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻮاﻇﺐ ﻣﺎ ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ رو دﻳﺪ و ﺑﻄﺮف ﻣﻦ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺟﺎن ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺸﻴﻦ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ‪.‬‬

‫ﺑﻬﺮام‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺟﺎن؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﺨﻴﺮ! ﺑﻬﺰاد ﻓﺮهﻨﮓ! ﺟﺎﻧﺶ ﺻﻴﻐﻪ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ س!‬
‫ﺑﻬﺮام‪-‬ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎﻧﻤﮑﻦ‪،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ اﻳﻨﻘﺪر ﺧﻴﺎر ﺷﻮر ﺗﺸﺮﻳﻒ دارن!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺸﻪ ﻳﻪ دوﻧﻪ از ﺧﻴﺎر ﺷﻮرهﺎ ﻣﻴﻞ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﻦ ﺗﺎزﻩ ﻃﻌﻤﺶ رو ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﻦ!‬
‫ﺑﻬﺮام‪-‬ﺑﺒﻴﻦ ﺁﻗﺎﯼ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﻣﻨﻬﻢ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﺮدم‪.‬ﺗﻌﺎرﻓﻢ ﺟﺪﯼ ﺑﻮد!ﻳﻪ دوﻧﻪ ﺧﻴﺎر ﺷﻮر ﮐﻪ دﻳﮕ ﻪ ﭼﻴ ﺰ ﻗﺎﺑ ﻞ دارﯼ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ﺑﻬﺮام‪-‬ﺗﻌﺎرف اوﻣﺪ ﻧﻴﻮﻣﺪ دارﻩ هﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬اﻧﮕﺎر ﺗﻮپ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﭘﺮﻩ ﺟﻨﺎب ﺑﻬﺮام ﺧﺎن؟‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ‪-‬اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﭼﻴﻪ ﺑﻬﺮام؟!‬
‫ﺑﻬﺮام رو ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬اﻳﻦ ﺁﻗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﻴﮑﻨﻪ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ دارﻩ؟‬
‫ﺑﻬﺮام‪-‬ﺗﻮﻧﺎﻣﺰد ﻣﻨﯽ!ﺟﻖ ﻧﺪارﯼ ﻳﻪ ﻣﺮد ﻏﺮﻳﺒﻪ رو دﻋﻮت ﮐﻨﯽ ﺧﻮﻧﻪ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﮐﯽ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ رو ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ﺗﻮ اﻧﺪﺧﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﺰد ﺗﻮ هﺴﺘﻢ؟‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ‪-‬ﺑﻬﺮام ﮐﻠﻪ ت ﮔﺮﻣﻪ؟ﻣﻌﻠﻮم هﺴﺖ ﭼﯽ ﻣﻴﮕﯽ؟‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ .‬ﺟﺎﯼ ﻣﻮﻧﺪن ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ﻣﻦ ﻣﺮﺧﺺ ﻣﻴﺸﻢ‬
‫ﺑﻬﺮام ﮐﺠﺎ؟!‬
‫و ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻧﮕ ﺎهﺶ ﮐ ﺮدم‪.‬ﮐ ﺎوﻩ ﻣﺜ ﻞ ﻓﻨ ﺮ از ﺟ ﺎش ﭘﺮﻳ ﺪ و‬

‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ‪.‬ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﺎﺷﻪ‪.‬ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺮام ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪-‬اﻣﺮﯼ دارﻳﻦ ﺑﻬﺮام ﺧﺎن؟‬
‫ﺑﻬﺮام‪-‬ﺁرﻩ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﻧﻤﻴﺨ ﻮام ﺑﺸ ﻨﻮم دﻳﮕ ﻪ اﻳ ﻦ ﻃﺮﻓﻬ ﺎ اوﻣ ﺪﯼ!ﻓﺮﻧ ﻮش دﺧﺘ ﺮ ﺧﺎﻟ ﻪ و‬
‫ﻧﺎﻣﺰد ﻣﻨﻪ‪.‬اﮔﻪ دورو ﺑﺮش ﭼﺮﺧﻴﺪﯼ دﻧﺪون هﺎ ﺗﻮ ﻣﻴﺮﻳﺰم ﺗﻮ دهﻨﺖ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش اﻟﻨﮕﻮهﺎت ﻧﺸﮑﻨﻪ!ﻣﮕ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش ﺧ ﺎﻧﻢ ﺟﻮاﺑ ﺖ رو ﻧ ﺪاد؟ﮐﯽ اﻳ ﻦ ﻋ ﺮض رو ﺑ ﻪ‬

‫درز ﺷﻤﺎ ﮐﺮدﻩ؟‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ!ﺗﻮﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎش‪.‬‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ داد زد‪.‬‬
‫از اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮو ﺑﻴﺮون ﺑﻬﺮام!ﺑﻬﻨﺎز از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺒﺮش‪.‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ ﻣﺘﻮﺟ ﻪ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد زﻳ ﺎدﯼ ﺗﻨ ﺪ رﻓﺘ ﻪ‪،‬ﺣﺮﮐﺖ ﮐ ﺮد ﮐ ﻪ ﺑ ﺮﻩ‪ .‬اﻳ ﻦ ﺑ ﺎر ﻣ ﻦ ﺁﺳ ﺘﻴﻨﺶ رو‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرد‪.‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻬﺮام ﺧﺎن ‪،‬ﺷﻤﺎم ﻓﮑﺮ ﻳﻪ دﻧﺪوﻧﭙﺰﺷﮏ ﺧﻮب ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺎﺷﻴﻦ!ﺿﺮر ﻧﺪارﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ و ﺑﻬﺮام ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ از اوﻧﺠﺎ رﻓﺖ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺟﺮﻳ ﺎن ﺷ ﺎﻳﺪ دو دﻗﻴﻘ ﻪ ه ﻢ ﻃ ﻮل‬
‫ﻧﮑﺸﻴﺪ‪.‬ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ازت ﻋﺬرﺧﻮاهﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪-‬اﺻﻼ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻨﺎب ﺳﺘﺎﻳﺶ‪.‬ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ و رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﺑﻬﺰاد‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮهﻢ ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻦ‪.‬اﺗﻔﺎﻗﻴﻪ ﮐﻪ اﻓﺘﺎدﻩ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﭘﺲ ﻧﺮو‪ ،‬ﺑﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫‪-‬ﻧﻪ ‪،‬ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺑﺮم‪.‬اﻳﻨﻄﻮرﯼ راﺣﺖ ﺗﺮم‪.‬از ﻃﺮف ﻣﻦ از ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻋﺬر ﺧﻮاهﯽ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺑﺨﺪا‪...‬‬
‫‪-‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺸﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺑﻄﺮف راهﺮو رﻓﺘﻢ و ﮐﺎﭘﺸﻨﻢ رو ﭘﻮﺷﻴﺪم‪.‬ﮐﺎوﻩ هﻢ راﻩ اﻓﺘﺎد دﻧﺒﺎل ﻣﻦ‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺗﻮ ﺑﻤﻮن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﻧﻪ‪،‬ﻣﻨﻢ دﻳﮕﻪ ﺳﺮﺣﺎل ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬ﻣﻴﺮم ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﮔﺮم ﮐﻨﻢ‪.‬ﻓﻌﻼ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪.‬‬
‫ﺗﻮﯼ ﺣﻴﺎط ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ از ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ‪،‬دﻳﺪم اﺷﮏ ﺗﻮﯼ ﭼﺸﻤﺎش ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ‪.‬ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﺑﺨﺪا ﺑﻬﺰاد‪ ،‬ﺑﻬﺮام ﻧﺎﻣﺰد ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪.‬ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫درو ﺑﺎز ﮐﺮدم و از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون اوﻣﺪم‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪم‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺪرت ﮐﺎوﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﭘﺪر ﺧﻮدت ﺑﻬﺰاد!ﺷﻮﺧﯽ ﻧﻨﻪ ﺑﺎﺑﺎﻳﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ هﻢ!!‬
‫‪ -‬ﻟﻮس ﻧﺸﻮ‪ .‬ﭘﺪرت رو ﮐﯽ ﻣﻴﺎرﻩ؟‬
‫‪-‬ﭘﺪرم رو‪ ،‬ﻣﺎدرم در ﻣﯽ ﺁرﻩ!‬
‫‪ -‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮرت رو ﺑﺒﺮن ﮐﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎهﺎت ﺟﺪﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﺁهﺎن!ﺧﻮدش ﻣﻴﺮﻩ ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﮑﻪ‪.‬‬

‫‪-‬ﺧﺐ‪.‬ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﺗﻮ اول ﺗﮑﻠﻴﻔﺖ رو روﺷﻦ ﮐﻦ ﺑﻌﺪ!‬
‫اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﮐﺮد‪.‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﻳﺪم ﻓﺮﻧﻮش ﺟﻠﻮﯼ در واﺳﺘﺎدﻩ و دارﻩ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﮑﻨﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺎدهﺪ ﺷﺪم و‬
‫ﺑﻄﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺑﺮو ﺗﻮ ﻓﺮﻧﻮش‪ ،‬هﻮا ﺳﺮدﻩ‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻴﺨﻮرﯼ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺎهﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪا‪.‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮو ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﻓﺮدا ﻣﯽ ﺁم ﺧﻮﻧﻪ ات‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ ﻓﺮدا‪.‬‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪم و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﭼﻪ ﺑﻴﺤﻴﺎ ﺑﻮد اﻳﻦ ﭘﺴﺮﻩ ﺑﻬﺮام! ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﭘﺎﭼﻪ ﻣﻮﻧﻮ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬ﺗﻒ ﺑﻪ ﮔﻮر ﭘﺪر هﺮﭼﯽ ﺁدم درﻳ ﺪﻩ‬
‫اس!‬
‫‪-‬ﺧﺐ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﺸﻪ و ﺣﺘﻤﺎ دوﺳﺘﺶ دارﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬اﻳﻦ ﮐﻪ دﻟﻴﻞ ﻧﻤﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﻋﺸﻖ دﻟﻴﻞ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﻋﺸﻖ ﺁرﻩ دﻟﻴﻞ ﻧﻤﻴﺨﻮاد‪.‬اﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﮓ ﭘﺎرس ﮐﺮدن و ﭘﺎﭼﻪ ﻣﺮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﻴﺨﻮاد‪.‬‬
‫‪-‬ول ﮐﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ز ﻣﺎدر ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮ داﻳﻪ ﺧﺎﺗﻮن!ﺟﺎﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻦ دارم ﺟﻮش ﻣﻴﺰﻧﻢ!‬

‫‪-‬ﺗﻮ ﺑﻴﺨﻮدﯼ ﺟﻮش ﻣﻴﺰﻧﯽ‪.‬ﻃﺮف ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﮔﻔﺖ‪،‬ﻣﻨﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو دادم‪.‬ﺗﻤﺎم!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﻣﻨﻮﺑﺎش ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﺮدم اﻻن ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺸﯽ ﺷﺮوع ﻣﻴﮑﻨﯽ ﺑﻪ داد و ﺑﻴﺪاد ﮐﺮدن!‬
‫ﭼﻪ اروﭘﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدﯼ ﻓﺮاﻧﭽﺴﮑﻮ!ﻧﺎز ﺑﺸﯽ اﻟﻬ ﯽ! واﻗﻌ ﺎ ﻣﺜ ﻞ ﻳ ﻪ ﺷ ﺎهﺰادﻩ ﺑﺎه ﺎش‬
‫ﺰم!‬ ‫ﯽ ﻋﺰﻳ‬ ‫ﯽ ﻏﻴﺮﺗ‬ ‫ﺪا ﺑ‬ ‫ﺮدﯼ!ﺟ‬ ‫ﻮرد ﮐ‬ ‫ﺑﺮﺧ‬
‫ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﭼﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ!ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺑﻬﺮام رو دﻋﻮت ﻣﻴﮑﺮدم ﺷﺎم ﺧﻮﻧﻪ!اﻳ ﻦ ﻟﺒﺨﻨ ﺪ ژﮐﻮﻧ ﺪ رو ﺑﺒﻴﻨ ﻪ ﻳ ﻪ دل‬
‫ﻧﻪ ﺻﺪ دل ﻋﺎﺷﻘﺖ ﻣﻴﺸﻪ و ﻓﺮﻧﻮش رو ول ﻣﻴﮑﻨﻪ ﻣﻴﺎد ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﺗﻮ!‬
‫‪-‬دﻳﻮاﻧﻪ اﯼ ﺗﻮ‬
‫ﮐﺎوﻩ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ رﻗﻴﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺒﺎرزﻩ ﮐﺮد‪.‬ﺑﺎﻳﺪ ﺷﮑﺴﺘﺲ داد‪.‬‬
‫‪-‬ﺁرﻩ‪،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﺘﮏ ﮐﺎرﯼ و دﻋﻮا ﻣﺮاﻓﻌﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ‪-‬ﺑﺎ ﺟﻮﻧﻢ و ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﮐﻪ رﻗﻴﺐ از ﻣﻴﺪون در ﻧﻤﻴﺮﻩ!‬
‫‪-‬ﺑﻬﺮام اﮔﺮ ﺗﺮﺑﻴﺖ داﺷﺖ ﮐﻪ اون رﻓﺘﺎر رو ﻧﻤﻴﮑﺮد ﺗﺎ ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﺁرﻩ ﻣﺎﻣﺎن وﺑﺎﺑﺎش ﺗﺮﺑﻴﺘﺶ ﻧﮑﺮدن‪،‬اﻣﺎ ﺗﺎ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاد ﭘﻮل ﺑﻬﺶ دادن!‬
‫‪-‬ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﻴﺪوﻧﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ژاﻟﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدش ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﺗﻮ اﻣﺸﺐ زﻳﺎدﯼ ﺁروﻣﯽ‪.‬ﺑﺎور ﻧﻤﻴﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﻴﮑﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮑﻨﻢ!ﺳﺮ ﺗﻮ داد ﺑﺰﻧﻢ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﻧﻪ ﺳﺮ ﻣ ﻦ ﭼ ﺮا؟!وﻟ ﯽ ﻣﻴﺘ ﻮﻧﯽ ﻳ ﻪ ﺧ ﺮدﻩ ﺧ ﻮدت رو ﺑﺰﻧ ﯽ و ﮐﻤ ﯽ ﮔﺮﻳ ﻪ ﮐﻨ ﯽ و ﺧﻼﺻ ﻪ ﻳ ﻪ‬

‫ﺧﺎﮐﯽ ﺗﻮ ﺳﺮت ﺑﮑﻨﯽ!ﺧﻴﻠﯽ وﺿﻌﺖ ﺧﻮب ﺑﻮد‪،‬رﻗﻴﺐ هﻢ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﯼ!‬
‫‪-‬ﭼﻢ ﺷﻮ‪،‬ﺁدم دو ﺗﺎ دوﺳﺖ و رﻓﻴﻖ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪،‬دﺷﻤﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮاد‪.‬‬
‫ﮐ ﺎوﻩ‪-‬وﻇﻴﻔ ﻪ ﻣ ﻪ ﺑﻬ ﺰاد ﺟ ﻮن!ﺑ ﺮاﯼ ﮐ ﯽ ﺑﮑ ﻨﻢ ﺑﻬﺘ ﺮ از ﺗ ﻮ! اﻧﺸ ﺎﷲ وﻗﺘ ﯽ ﺑﺪﺳ ﺖ ﺑﻬ ﺮام ﮐﺸ ﺘﻪ‬
‫ﺷﺪﯼ‪،‬ﭼﮏ و ﭼﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺑﻨﺪم!‬
‫دﻳﮕﻪ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ و ﮐﺎوﻩ ﺟﻠﻮﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪.‬وﻗﺘﯽ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﺸﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪--‬هﺮﮐﺴﯽ ﻳﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ دارﻩ رﻓﻴﻖ‪.‬ﮐﺎر دﺳﺖ ﻣﻦ و ﺗﻮ و ﺑﻬﺮام ﻧﻴﺲ! ﺣﺪاﺧﺎﻓﻆ!‬
‫ﮐ ﺎوﻩ‪ -‬ﺧ ﺪاﺣﺎﻓﻆ اﯼ ﻓﻴﻠﺴ ﻮف ﺑ ﺰرگ!ﺧ ﺪاﺣﺎﻓﻆ اﯼ اﻧﺴ ﺎن ﺷ ﺮﻳﻒ!ﺧ ﺪاﺣﺎﻓﻆ اﯼ ﺑ ﺪﺑﺨﺖ‬
‫ﺑﻴﭽﺎرﻩ!ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ اﯼ‪....‬‬
‫‪-‬ﺧﻔﻪ!ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬راﺳﺘﯽ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﯽ از ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﻴﺎﯼ ﺑﻴﺮون ﻳﻪ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ از ﺷﺎم اﻣﺸﺐ‬
‫ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﯽ! ﺳﺮت ﮐﻼﻩ رﻓﺖ‪.‬ﮔﻔﺘﻢ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﮑﻦ و ﺑﻴﺨﻮدﯼ ﮔﻞ ﻧﺨﺮ!ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﯼ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺑﺨﻮرﯼ!‬
‫‪-‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﺳﻖ ﺳﻴﺎﻩ!‬
‫در ﺧﻮﻧ ﻪ رو وا ﮐ ﺮدم و اوﻣ ﺪم ﺗ ﻮ ‪.‬ﮐ ﺎوﻩ ه ﻢ ﺣﺮﮐ ﺖ ﮐ ﺮد و رﻓ ﺖ‪.‬ﭼ ﺮاغ رو روﺷ ﻦ ﻧﮑ ﺮدم‪ .‬دﻟ ﻢ‬
‫ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻮﯼ ﺗﺎرﻳﮑﯽ‪،‬ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻔ ﺖ‪.‬ﺑ ﺪﺑﺨﺘﯽ ام ﺧﻴﻠ ﯽ ﮐ ﻢ ﺑﻮد‪،‬وﺟ ﻮد رﻗﻴ ﺐ ه ﻢ‬
‫ﺑﻬﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ هﻤﻮن ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻣﻮ ﻋﻮض ﮐﺮدم و رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ رو ﭘﻬﻦ ﮐﺮدم و دراز ﮐﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻳﺎد ﻧﻘﺎﺷﯽ اﯼ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش ازم ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬ﺑﯽ اﺧﺘﻴ ﺎر ﺧﻨﺪﻳ ﺪم‪.‬ﻓﮑ ﺮ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ ﺑﻬ ﺮام ﻧﻤﻴﺘﻮﻧ ﻪ‬
‫ﺑﺮام ﺧﻄﺮﯼ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﮐﻤﯽ ﮐﺎر رو ﻣﺸﮑﻞ ﮐﻨﻪ‪.‬ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻢ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اﯼ ﺑﻮد!‬
‫دﻟﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ در اﻳﻦ ﺣﺎل ﺗﺼﻤﻴﻤﯽ ﺑﮕﻴﺮم اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ دﻳﺪم ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‪ 8‬ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم‪ .‬ﻳﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﺎزﻩ ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﮐﻪ دﻳﺸﺐ ﺷﺎم ﻧﺨ ﻮردم‪.‬ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫ﮔﺮﺳﻨﻪ م ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﻮردم‪ .‬ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﻧﻴﻤﺮو ‪2‬ﺗﺎ‪ .‬ﻧﻮن و ﭘﻨﻴ ﺮ و ﭼﺎﻳﯽ‪،‬ﻣﺜ ﻞ ﻳ ﻪ ﭘﺴ ﺮ‬
‫ﻧﻴﻤﭽﻪ ﭘﻮل دار!‬
‫ﺣﺎﻻ وﻗﺘﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺸﻴﻨﻢ و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻘﻮل ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺧﻮدم ﺑﺮﻳﺰم‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻳﮑﺴﺎﻋﺖ‪،‬دوﺳﺎﻋﺖ‪.‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣ ﺪم ﮐ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺖ ‪ 12‬ﻇﻬ ﺮ‬
‫ﺑﻮد‪.‬ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺎد ﺳﺮاغ ﻣﻦ ﻧﮑﻨﻪ ﻣﺮﻳﺾ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬ﻧﮑﻨ ﻪ اﺗﻔ ﺎﻗﯽ‬
‫ﺑﺮاش اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺎﺷ ﻪ! دﻟ ﻢ ﺷ ﻮر زد ‪ .‬ﭼﮑ ﺎر ﻣﻴﺘﻮﻧﺴ ﺘﻢ ﺑﮑ ﻨﻢ ؟ ﮐ ﺎش ﺗﻠﻔ ﻨﺶ رو داﺷ ﺘﻢ و ﻳ ﻪ زﻧ ﮓ‬
‫ﺑﻬﺶ ﻣﻴﺰدم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ و ﺑﺮم در ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻤﯽ ﭘﻴﺶ اوﻣﺪﻩ ﺑ ﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش دﺧﺘﺮﯼ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺪﻗﻮﻟﯽ ﮐﻨﻪ ‪.‬‬
‫ﺟﺰ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدن ﭼﺎرﻩ اﯼ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪ .‬ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐ ﻪ ﭼﻘ ﺪر دوﺳ ﺘﺶ دارم ‪ .‬ﺑﻬﺘ ﺮ‬
‫دﻳﺪم ﮐﻪ ﺳ ﺮم رو ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﮔ ﺮم ﮐ ﻨﻢ ‪ .‬ﻳ ﻪ ﮐﺘ ﺎب ﺑﺮداﺷ ﺘﻢ و ه ﺮ ﺟ ﻮرﯼ ﺑ ﻮد ﺷ ﺮوع ﮐ ﺮدم ﺑ ﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﺪن ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﮕﻪ ﻣﻴﺸﺪ؟!‬
‫ﺳﺮ ﺧﻮدم داد زدم ﮐﻪ ﺧﻮد دار ﺑﺎﺷﻢ ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﭼﻬﺎردﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ!‬
‫دﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﺣﺮﮐﺖ ﺁروم ﻋﻘﺮﺑﻪ هﺎش ﺁزارم ﻣﻴﺪاد ‪.‬‬
‫ﺷ ﺎﻳﺪ ﺣ ﺪود ﺷﺼ ﺖ هﻔﺘ ﺎد ﺻ ﻔﺤﻪ ﮐﺘ ﺎب ﺧﻮﻧ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ ﭘﺸ ﺖ در ﺻ ﺪاﯼ واﺳ ﺘﺎدن ﻣﺎﺷ ﻴﻨﯽ رو‬
‫ﺷﻨﻴﺪم ﺧﻮدش ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ‪ .‬ﻳﮏ و ﻧﻴﻢ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ درو ﺑﺎز ﮐﺮدم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺳﻼم اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎدﻩ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺳﻼم‪ .‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺁﺧﻪ ﻗﺮارﻣﻮن ﺻﺒﺢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺧﺐ ﺁرﻩ‪ ،‬اﻣﺎ ﻳﻪ ﮐﺎرﯼ داﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺎم ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﺟﺎزﻩ ﻣﻴﺪﯼ ﺑﻴﺎم ﺗﻮ؟‬

‫ﮐﻨﺎر رﻓﺘﻢ ‪ .‬اوﻣﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق و ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﻧﮕﻪ دارم ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ ﺟﺪﯼ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪:‬‬
‫‪ -‬ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯼ ﻓﺮﻧﻮش؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدم ﺑﻬﺰاد ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ؟‬
‫‪ -‬ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدﯼ؟! ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﻳﻪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﯽ ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدﯼ دل ﻣﻦ ﺷﻮر ﻣﯽ اﻓﺘﻪ ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺟﺪﯼ دﻟﺖ ﺑﺮام ﺷﻮر زد؟‬
‫ﺑﺎزم ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﭼﺮا اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﻧﮕﺎهﻢ ﻣﻴﮑﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﻴﮑ ﻨﻢ ﺣﻘﻴﻘ ﺖ رو ﮔﻔﺘ ﻪ ﺑﺎﺷ ﯽ ‪ .‬ﻳ ﺎ دروغ ﻣﻴﮕ ﯽ ﻳ ﺎ ﻣ ﻦ در ﻣ ﻮرد ﺗ ﻮ اﺷ ﺘﺒﺎﻩ‬
‫ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﻣﺪﺗﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ داﺷﺘﻢ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﯽ اوﻣﺪم ﮐﻪ ﺑﻴﺎم اﻳﻨﺠ ﺎ ‪ ،‬ﺟﻠ ﻮﯼ در ﺑﻬ ﺮام رو دﻳ ﺪم ‪ .‬ﺟﻠ ﻮم‬
‫رو ﮔﺮﻓ ﺖ ﻣﻴﺨﻮاﺳ ﺖ ﺑﺪوﻧ ﻪ ﮐﺠ ﺎ دارم ﻣﻴ ﺮم ‪ .‬ﺣ ﺪس زدﻩ ﺑ ﻮد دارم ﻣ ﯽ ﺁم ﭘ ﻴﺶ ﺗ ﻮ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳ ﺘﻢ‬
‫ﺑﺪوﻧﻪ ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻬ ﺶ ﮔﻔ ﺘﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳ ﺘﻢ ﺑ ﺮم ﺧﺮﻳ ﺪ ‪ .‬ﻣﺠﺒ ﻮر ﺷ ﺪم ﺑﺮﮔ ﺮدم ﺧﻮﻧ ﻪ‪ .‬اوﻧﻬ ﻢ اوﻣ ﺪ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ‪ .‬ﻧﺎهﺎر هﻢ اوﻧﺠﺎ ﻣﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﮑﻪ رﻓﺖ ﻣﻨﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و اوﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺣﺮﻓﺎش رو ﺷﻨﻴﺪم ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﺗﮑﻴﻪ ﻣﻮ دادم ﺑﻪ دﻳﻮار‪ .‬ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻧﻮش ﻣﻦ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﺎﺷﻪ و ازش ﺑﮕﺬرم اﻣﺎ از دروغ ﻧﻪ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬دروغ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪،‬ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫‪ -‬دروغ ﻧﮕﻔﺘﯽ اﻣﺎ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو هﻢ ﻧﮕﻔﺘﯽ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﭼﻴﺰ زﻳﺎد ﻣﻬﻤﯽ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺪوﻣﺶ؟ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺪﻗﻮﻟﯽ ﮐﺮدﯼ؟ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﻬﺮام ﺑﮕﯽ دارﯼ ﻣﯽ ﺁﯼ اﻳﻨﺠﺎ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻨﻪ ﺑﻬﺰاد‪ .‬هﺮوﻗﺖ ﺑﺨﻮاد ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎد ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻬﺮام ﻣﯽ ﺁد ﻣﻨﺰل ﺷ ﻤﺎ‪ .‬اﻳ ﻨﻢ ﻧﮕﻔ ﺘﻢ ﮐ ﻪ ﺑﻬ ﺮام ﭘﺴ ﺮ ﺧﺎﻟ ﻪ ت ﻧﻴﺴ ﺖ ‪ .‬ﺣ ﺮف‬
‫ﻣﻦ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدت ﻓﻬﻤﻴﺪﯼ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﭼﻴﮑﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻴﮑﺮدم؟‬
‫‪ -‬ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﯽ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺷﻤﺎرﻩ ات رو ﮔﻢ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻋﺬر ﺑﺪﺗﺮ از ﮔﻨﺎﻩ ! ﺗﻮ اﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﺑﻮدم ﺣﺘﻤﺎ ﺷﻤﺎرﻩ ﺗﻠﻔﻦ رو ﺣﻔﻆ ﻣﻴﮑﺮدﯼ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺗﻮ ﺑﺮام ﻣﻬﻤﯽ‪ ،‬اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻴﻪ ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻌﺪش‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﯽ دارﯼ ﻣﻴﺎﯼ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬دﻟﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧﻪ‬
‫‪-‬ﭼﺮا؟ ﻣﮕﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺎ هﻢ دارﻳﻦ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﭼﻮن ﮐﺎرهﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ اون رﺑﻄﯽ ﻧﺪارﻩ ‪ ،‬در ﺿﻤﻦ ﻣﻮاﻇﺐ ﺣﺮف زدﻧﺖ ﺑﺎش ﺑﻬﺰاد!‬
‫‪-‬ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻣﻌﻨ ﯽ ﺟﻤﻠ ﻪ ات ﺧ ﻮب ﻧﺒ ﻮد‪ .‬ﻣ ﻦ ﺣﺴ ﺎﺑﯽ ﻳ ﺎ ﻣﺴ ﺌﻠﻪ اﯼ ﻧ ﺪارم ﮐ ﻪ از ﺑﻬ ﺮام ﻳ ﺎ ه ﺮ ﮐ ﺲ‬

‫دﻳﮕﻪ اﯼ ﺑﺘﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم ‪ .‬دﺳﺘﻪ ﮐﻠﻴﺪم رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﮐﺎﭘﺸﻨﻢ رو ﭘﻮﺷﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎهﻢ ﻣﻴﮑﺮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﻴﮑﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬هﺮوﻗﺖ اﻧﺘﺨﺎﺑﺖ رو ﮐﺮدﯼ و ﺑﺎ ﺧﻮدت ﮐﻨﺎر اوﻣﺪﯼ ‪ ،‬ﺧﺒﺮم ﮐﻦ‪.‬‬

‫از اﺗﺎق اوﻣﺪم ﺑﻴﺮون ‪ .‬ﺻﺪاش رو ﺷ ﻨﻴﺪم ﮐ ﻪ داد زد ﺑﻬ ﺰاد ﺻ ﺒﺮ ﮐ ﻦ اﻣ ﺎ ﻧ ﺎ اﻳﺴ ﺘﺎدم ‪ .‬ﻟﺤﻈ ﻪ اﯼ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺻﺪام ﮐﺮد ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ روﺳﺮﻳﺶ رو هﻤﻮﻧﻄ ﻮر روﯼ ﺳ ﺮش اﻧﺪاﺧﺘ ﻪ‬
‫ﺑﻮد و داﺷﺖ دﮐﻤﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮش رو ﻣﻴﺒﺴﺖ ﺑﺴﺮﻋﺖ دﻧﺒﺎﻟﻢ اوﻣﺪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺑﻬﺰاد ‪،‬اﻳﻦ ﭼﻪ رﻓﺘﺎرﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ دارﯼ؟!اﻳﻦ دﻓﻌﻪ دوﻣﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر رو ﻣﻴﮑﻨﯽ !‬
‫ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ‪ .‬ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم ‪ .‬ﺗﻨﺪ ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬واﺳﺘﺎ ﺑﻬﺰاد !‬
‫ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ رﺳﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﭼﺮا اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺷﺪﯼ؟‬
‫واﺳﺘﺎدم و ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭼﮑﺎر دارﻳﻦ؟ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﻴﺰد ﮔﻔﺖ‪-:‬‬
‫ﭼﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻬﺰاد؟!‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻃﻮرﻳﻢ ﻧﺸﺪﻩ ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ از ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺐ ‪ ،‬ﺑﺮﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟‬
‫‪ -‬ﺑﺮﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن؟!‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش هﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﮐﻨﺎرم راﻩ رﻓﺘﻦ اﻣﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زد ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ اﯼ هﻤﻮﻧﻄﻮر ﻗﺪم ﻣﻴﺰدم و ﺟﻠﻮم رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﺮدم ﮔﻔﺖ ‪:‬‬

‫‪ -‬ﺣﺎﻻ ﺁروم ﺷﺪﯼ؟‬
‫‪ -‬ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺁروم ﺑﺸﻢ ‪.‬‬
‫ﺳﺮﻋﺘﻢ رو زﻳﺎد ﺗﺮ ﮐﺮدم ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﮕﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ اوﻣﺪ و ﻳﻪ دﻓﻌﻪ واﺳﺘﺎد و زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳ ﻪ‬
‫‪ .‬ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ دﻳﮕﻪ اداﻣﻪ ﺑﺪم ‪ .‬واﺳﺘﺎدم ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮاﯼ ﭼﯽ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﮑﻨﯽ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ دوﺑﺎرﻩ ﺑﺎهﺎم ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺷﺪﯼ ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ اﻧﮕﺎر هﻴﭽﻮﻗﺖ ﻣﺎ ﺑﺎ هﻢ ﺧﻮدﯼ ﻧﺒﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﻣﻴﺮم هﺎ!‬
‫‪ -‬ﻣ ﻨﻬﻢ هﻤ ﻴﻦ رو ازت ﻣﻴﺨ ﻮام‪ .‬ﺑ ﺮو ﻓﺮﻧ ﻮش ‪ .‬ﺑﺮﮔ ﺮد ﺑ ﻪ دﻧﻴ ﺎﯼ ﺧ ﻮدت‪ .‬ﻣ ﻦ ﻳ ﻪ اﻧﺴ ﺎﻧﻢ ﻧ ﻪ ﻳ ﻪ‬
‫اﺳﺒﺎب ﺑﺎزﯼ ﮐﻪ ﭘﺪرت ﺑﺮات ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﻦ دﻟﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﮐﻪ ﺑﺎزﻳﭽﻪ ﺗﻮ ﺑﺸﻢ‪ .‬ﺑﺮو ﻓﺮﻧﻮش‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و رﻓﺘﻢ اوﻧﻢ دﻳﮕﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﻴﻮﻣﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻗﺪم زدم و ﺑﻪ ﻳﻪ ﭘﺎرﮎ رﺳﻴﺪم ‪ .‬روﯼ ﻳﻪ ﻧﻴﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ‪ .‬دﻳﮕ ﻪ دﻟ ﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳ ﺖ ﺑ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ‬
‫ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺁدﻣﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺟﻠﻮم رد ﻣﻴﺸﺪن ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﺮدم ‪.‬‬
‫اوﻧﻘﺪر اوﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺳ ﺮدم ﺷ ﺪ ‪ .‬ه ﻢ ﺳ ﺮدم ﺷ ﺪ ه ﻢ ﮔﺮﺳ ﻨﻪ م ‪ .‬ﺣﻮﺻ ﻠﻪ ﻧﺪاﺷ ﺘﻢ ﺑ ﺮم ﺧﻮﻧ ﻪ و‬
‫ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺑﺨﻮرم ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﭘﻴﺘﺰا ﻓﺮوﺷﯽ رﻓﺘﻢ و ﺧﻮدم رو ﺧﺠﺎﻟﺖ دادم‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ‪ 5/3‬ﺑﻮد ﮐﻪ رﺳﻴﺪم ﺧﻮﻧﻪ ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﭘﺸﺖ در ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺳﻼم ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺘﻪ اﻳﻨﺠﺎﻳﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻧﺨﻴﺮ ﻗﺮﺑﺎن ‪ .‬ﻳﮑﺴﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﻣﺎ هﻤﻪ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاران و ﺟﺎن ﻧﺜ ﺎران ﺷ ﻤﺎﻳﻴﻢ‬
‫ﺻﺪ ﺳﺎل اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﻪ ﺑ ﺎر دﻳ ﺪن روﯼ ﻣ ﺎﻩ ﺷ ﻤﺎ ﻣ ﯽ ارزﻩ ! ﺻ ﺪ ﺟ ﺎن ﻧﺎﻗﺎﺑ ﻞ ﻣ ﺎ ﻓ ﺪاﯼ ﻳ ﻪ ﺗ ﺎر‬
‫ﻣﻮﯼ ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ ﺷﻤﺎ!‬

‫‪ -‬ﭼﻄﻮر اﻳﻦ ﻃﺮﻓﻬﺎ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اوﻣﺪم اﺟ ﺎزﻩ ﺑﮕﻴ ﺮم ﺑ ﺮاﯼ رﻓ ﻊ ﺧﺸ ﻢ ﻋﺎﻟﻴﺠﻨ ﺎب ‪ ،‬ﻓ ﺮدا اﻗ ﻮام و ﺧﻮﻳﺸ ﺎوﻧﺪان رو در ﭘ ﻴﺶ‬
‫ﺧﺎﮐﭙﺎﯼ ﻣﺒﺎرﮎ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻨﻢ !‬
‫‪ -‬ﻣﮕﻪ ﺧﺸﻢ ﻣﻦ رو ﺷﻤﺎ هﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻦ؟‬
‫ﮐ ﺎوﻩ‪ -‬اﺧﺘﻴ ﺎر دارﻳ ﻦ واﻻﺣﻀ ﺮت ! ﺷ ﻤﺎ وﻗﺘ ﯽ ﻏﻀ ﺐ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﻴ ﺪ ﺁﺳ ﻤﺎن ﺗﺎرﻳ ﮏ ﻣﻴﺸ ﻪ ‪ ،‬ﻃﻮﻓ ﺎن‬
‫ﻣﻴﺸﻪ و ﺻﺎﻋﻘﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻴﮑﻨﻪ ﻓﺪاﯼ اون ﭼﺸﻢ و ﭼﺎرﺗﻮن ﺑﺸﻢ!‬
‫‪ -‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻗﺮﺑﺎن ﭼﻴﻦ ﻣﺒﺎرﮎ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ دﻧﺒﮑ ﯽ ﺗ ﻮن‪ ،‬اﺟ ﺎزﻩ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴ ﺪ اﻳ ﻦ ﺣﻘﻴ ﺮ اﻳﻨﺠ ﺎ ﺟﻠ ﻮﯼ ﺁﺳ ﺘﺎﻧﻪ‬
‫در‪ ،‬ﻋﻴﻦ ﭘﻞ ﻋﺎﺑﺮ ﭘﻴﺎدﻩ دراز ﺑﮑﺸﻢ و ﺑﻌﺪ ﺷﻤﺎ از روﯼ ﺣﻘﻴﺮ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺘﮕﺎﻩ ﺷﺨﺼﯽ ﺗ ﻮن ﻧ ﺰول‬
‫اﺟﻼس ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ!‬
‫‪ -‬ﺗﻮ هﻢ ﻣﺎ رو ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﻦ ! ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺪارﻩ‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﻨﺪﻩ ﻧﻮازﯼ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﻗﺮﺑﺎن ‪ .‬ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ‪ :‬دﺳﺖ دﺳ ﺘﯽ ﺑﺎﺑ ﺎش ﻣﻴ ﺎد ﺻ ﺪاﯼ ﮐﻔ ﺶ‬
‫ﭘﺎش ﻣﻴﺎد!‬
‫درو وا ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق‪ .‬ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﺮدم ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎﭘﺸﻨﻢ رو در ﺁوردم و ﺑﺨ ﺎرﯼ رو روﺷ ﻦ‬
‫ﮐﺮدم و ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬ﮐﺎوﻩ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ دم در واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻗﺮﺑﺎن اﺟﺎزﻩ دﺧﻮل ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ؟‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺑﺎزﯼ در ﻧﻴﺎرﯼ ‪ ،‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬هﻤﻴﻦ ﻗﺮﺑﺎن! ﺟﺎن ﻧﺜﺎران از ﺗﺮس ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ هﻼﮎ هﺴﺘﻴﻢ! ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ!‬
‫دﻳﮕﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم ﺳﺮش داد زدم‪.‬‬
‫‪-‬ﻻزم ﻧﮑﺮدﻩ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ﺑﺮﮔﺮد ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻬﺰاد هﻴﭻ ﻣﻴﺪوﻧﯽ ﻃﻨﻴﻦ ﺻﺪات ﺷﺒﻴﻪ ﺻﺪاﯼ ﺗﻴﺮاﻧﻮروروس؟ اون داﻳﻨﺎﺳﻮرﻩ هﺎ؟!‬
‫دﻳﮕﻪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭘﺴﺮ ﺑﺎز ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺗﻨﻬﺎت ﮔﺬاﺷﺘﻢ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺑﻬﻢ رﻳﺨﺘﯽ؟‬
‫‪ -‬اﻃﻼﻋﺎت رو ﺑﺮات ﻓﮑﺲ ﮐﺮدن ﻳﺎ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬هﻴﭽﮑﺪوم ﺗﻮ اﺧﺒﺎر ﺳﺎﻋﺖ ‪ 2‬ﭘﺨﺶ ﺷﺪ! ﺧﺒﺮهﺎﯼ ﺷﻤﺎ روﯼ ﺁﻧﺘﻦ ﻣﺎهﻮارﻩ س!‬
‫‪ -‬ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﮐﻨﺎرم ﻣﻴﻨﺸﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ژاﻟﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻪ ﮐﺎرﯼ ﺑﻮد ﮐﺮدﯼ؟‬
‫‪ -‬ﺧﺐ دﻳﮕﻪ‪ ،‬وﻟﺶ ﮐﻦ ﺣﺮﻓﺶ رو هﻢ ﻧﺰن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺗﻮ اﺻﻼ ﻣﻴﺪوﻧﯽ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻧﻮش ﺧﻮدش ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬د اون ﻃﻮرﯼ ﻧﺒﻮدﻩ! ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﯼ ﺷﺎزدﻩ ﺑﻬﺮام ﺧﺎن ﭼﯽ هﺎ ﮔﻔﺘﻪ‪.‬‬
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺮام ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ وﻟﺶ ﮐﻦ‪ ،‬ﺣﺮﻓﺶ رو هﻢ ﻧﺰن ﭘﺪر ﺳﮓ رو!!‬
‫‪ -‬ﺧﻮدت رو ﻟﻮس ﻧﮑﻦ‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﻢ هﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻣﻨﮑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺳﺮم داد ﺑﺰﻧﯽ و هﻴﭽﯽ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻢ! ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ﻣﻴ ﺪوم ﻣﻴ ﺮم ﺑﺎﺑ ﺎم رو‬
‫ﺑﺮات ﻣﻴﺎرم‪.‬ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﺜﻞ دﺧﺘﺮ هﺎ ﺧ ﻮدش رو ﻟ ﻮس ﻣﻴﮑ ﺮد و اﻧﮕﺸ ﺘﺶ رو ﺑﻄ ﺮﻓﻢ ﺗﮑ ﻮن‬
‫ﻣﻴﺪاد و ﺗﻬﺪﻳﺪم ﻣﻴﮑﺮد‪ ،‬ﺁروم ﺑﺎ ﻋﺸﻮﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪ -‬اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﻴﻔﻬﻤﯽ ﻳﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﺳﺖ ﭼﻘﺪر ﮐﺮﻩ ﻣﻴﺪﻩ ﺑﯽ ﺣﻴﺎ ﭘﺴﺮ ﭼﺸﻢ درﻳﺪﻩ!‬
‫ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﻋﻨﻖ ﺁﻗﺎ از هﻢ واز ﺷﺪ!‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﻴﮕﯽ اﻳﻦ ﭘﺴﺮﻩ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﻋﻘﺪم ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ!‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﺗﻮ ﺗﻤﻮم دﻧﻴﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ و اوﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬اﻣﮑﺎن ﻧﺪارﻩ ﻃﺮﻓﺖ ﺑﻴﺎم!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﮔﻢ ﺷﻮ‪ ،‬اﻳﮑﺒﻴﺮﯼ! اﮔﻪ ﺗﻮ دﻧﻴﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﻣﺮد ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ اوﻧﻢ ﺗ ﻮ ﻣﻔﻨﮕ ﯽ ﺑﺎﺷ ﯽ‪ ،‬ﻧﻤﻴ ﺰارم از‬
‫زﻳﺮ ﭼﺎدر ﮔﻮﺷﻪ اﺑﺮوﻣﻮ ﺑﺒﻴﻨﯽ! ﻣﺮﺗﻴﮑﻪ هﺮزﻩ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﭘﺎ!‬
‫اﻳﻨﺎرو ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ زﻧﻮﻧﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ .‬هﻤﻮﻧﻄﻮرﯼ ﻧﮕﺎش ﮐﺮدم‪ .‬از ﭘﺲ زﺑﻮﻧﺶ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪم!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁل ﺑﺒﺮﻩ اون ﺟﻴﮕﺮت ﺗﻮ ﮐﻪ اﻳﻨﺠﻮرﯼ ﻧﻴﮕﺎم ﻧﻴﮑﻨﯽ! ﺗﻨﻢ ﻣﻮر ﻣﻮر ﺷﺪ ﺑﻴﺤﻴﺎ!‬
‫هﺮ دو زدﻳﻢ زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺣﺮﻓﺎت ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟ ﺣﺎﻻ ﻣﻴﮕﯽ اون ﭘﺴﺮﻩ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﻪ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪﻩ‪ .‬ﻳﻪ دوﻧﻪ دﻳﮕﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﮕﻮ ﺧﻼﺻﻢ ﮐﻦ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﺎﮎ ﺗﻮ ﺳﺮت ﮐﻨﻦ ﮐﻪ اوﻧﻘﺪر ﺳﺮد ﻣﺰاﺟﯽ! اﻳﻦ ﻋﺸ ﻮﻩ ه ﺎ رو واﺳ ﻪ هﺮﮐ ﯽ ﻣ ﯽ اوﻣ ﺪم ﺗ ﺎ‬
‫ﺣﺎﻻ ﻋﻘﺪم ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد!‬
‫ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪم و ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﻴﮑﺮدم‪ .‬ﺣﺮﻳﻒ زﺑﻮن اﻳﻦ هﻴﭽﮑﺲ ﻧﻤﻴﺸﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟‬

‫ﮐ ﺎوﻩ‪ -‬ﺁه ﺎن! ﺣ ﺎﻻ ﺁدم ﺷ ﺪﯼ‪ .‬ﺟ ﻮﻧﻢ ﺑ ﺮات ﺑﮕ ﻪ ﮐ ﻪ ﭼ ﯽ؟ ﺁه ﺎن ‪ .‬اﻣ ﺮوز ﺻ ﺒﺢ ﮐﻠ ﻪ ﺳ ﺤﺮ‪ ،‬ﻣ ﺎﻩ‬
‫ﭘﻴﺸﻮﻧﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮدش رو هﻔﺖ ﻗﻠﻢ ﺁراﻳﺶ ﻣﻴﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﻩ؟ ﺑﻴﺎد دﻳﺪن ﺗﻮ ﮔﺪاﯼ ﺁس و ﭘﺎس!‬
‫ﺗﺎ اﺗﻮل ش رو از ﮔﺎراژ ﻣﻴﮑﺸﻪ ﺑﻴﺮون و ﮐﻮﭼﻪ اول رو رد ﻣﻴﮑﻨﻪ‪ ،‬ﺳﺮ ﮔﺬر دوم ﭼﯽ ﻣﻴﺒﻴﻨ ﻪ؟ ﺁﻗ ﺎ‬
‫ﺑﻬﺮام ﺧﺒﻴﺚ رو!‬
‫ﺁﻗﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ و ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻴﻦ‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﺎﺷﻴﻦ رو زﻳﺎد ﻣﻴﮑﻨﻪ‬
‫ﺗ ﺎ اﻳ ﺰ ﮔ ﻢ ﮐﻨ ﻪ‪ .‬اﻣ ﺎ ه ﺮ ﮐ ﺎرﯼ ﻣﻴﮑﻨ ﻪ‪ ،‬ﺑﻬ ﺮام ﭘ ﺪر ﺳ ﻮﺧﺘﻪ دﺳ ﺖ از ﺗﻌﻘﻴ ﺐ ور ﻧﻤ ﯽ دارﻩ ﮔﻮﻳ ﺎ‬
‫ﻳﻮاﺷﮑﯽ دﻧﺒﺎل ﻓﺮﻧﻮش ﻣﻴﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ رو ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻮ ﺁدم ﻣﻔﻠﻮﮎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮﯼ هﺴﺘﯽ؟ ﮐﻪ ﭼﯽ؟‬
‫ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ اﻳﻨﻮ ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻢ! وﻗﺘﯽ ﻓﺮﻧﻮش اوﻣﺪ اوﻧ ﻮ ﺑﻬ ﺶ ﻣ ﻴﮕﻢ! وﻗﺘ ﯽ ﻓﺮﻧ ﻮش اوﻣ ﺪ اون‬
‫ﺟﻮرﯼ ﻧﺎز ﻣﻴﮑﻨﻢ! وﻗﺘﯽ ﻓﺮﻧﻮش اوﻣﺪ اﻳﻦ ﺟﻮرﯼ ﻧﻮز ﻣﻴﮑﻨﻢ!‬
‫وﻗﺘﯽ ﻓﺮﻧﻮش اوﻣﺪ ﻳﻪ اﺑﺮوم رو ﻣﻴﺪم ﺑﺎﻻ ﻳﮑﯽ رو ﻣﻴﺪم ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻴﺸﻢ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﯼ ﮔﻮرﯼ ﭘﮏ!‬
‫‪-‬ﺧﻔﻪ م ﮐﺮدﯼ ﮐﺎوﻩ! ﻣﻴﺸﻪ ﻣﺜﻞ ﺁدم ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﮐ ﺎوﻩ‪ -‬ﻣ ﻦ اﻳﻨﻄ ﻮرﯼ ﺑﻠ ﺪم ﺑﮕ ﻢ‪ .‬ﻧ ﺎراﺣﺘﯽ ﺑ ﺮو از ﺧ ﻮد ﺑﻬ ﺮام ﺑﭙ ﺮس ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ ﺧ ﻮﺑﯽ دارم ﺗﻌﺮﻳ ﻒ‬
‫ﻣﻴﮑﻨﻢ دﻳﮕﻪ!‬
‫‪ -‬ﻳﻌﻨﯽ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ رو ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻧﺮو‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ اﺧﺒﺎر رو ﺑﺎ ﺗﻔﺴﻴﺮش ﺑﮕﻢ ‪ .‬ﺧﺸﮏ و ﺧﺎﻟﯽ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ !‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺑﺪرﮎ‪ .‬ﺑﮕﻮ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻘﻴﻪ اش ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ! ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﯽ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﮕﻢ!‬
‫ﻳﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﮐﻔﺶ رو ول ﮐﺮدم ﻃﺮﻓﺶ ﮐﻪ ﺧﻮرد ﺗﻮ ﺳﺮش و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺁخ! اﻟﻬﯽ دﺳﺘﺎت ﺑﺸﮑﻨﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﺪم ﻣﯽ ﺁد از ﻣﺮدﯼ ﻳﻪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﺰن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ!‬

‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ دﻳﻮوﻧﻪ م ﮐﺮدﯼ! ﻳﻪ ﺑﻼﻳﯽ ﻣﻼﻳﯽ ﺳﺮت ﻣﯽ ﺁرم هﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﮕﻮ ﺗﺮو ﺑﺨﺪا ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻴﮑﺸﻢ! ﺗﻮ ﮐﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﺑﻴﺤﻴﺎ ﻧﺒﻮدﯼ!‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺗﻮ رو ﺑﺨﺪا ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﮐﻪ ﻣﻴﺒﻴﻨﻪ ﺑﻬﺮام دارﻩ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣ ﯽ ﺁد ‪ ،‬ﺑﺮﻣﻴﮕ ﺮدﻩ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ و دم در ﭘﻴﺎدﻩ ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬ﺑﻬﺮام ﻣﯽ رﺳﻪ و ﭘﻴﺎدﻩ ﻣﻴﺸﻪ و ﻣﯽ ﺁد ﺟﻠﻮ ﻣﻴﭙﺮﺳﻪ ﮐ ﻪ ﮐﺠ ﺎ ﻣﻴﺮﻓﺘ ﻪ‪.‬‬
‫اوﻧﻢ ﻣﻴﮕﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ رﺑﻄﯽ ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﺑﻬﺮام هﻢ ﻣﻴﮕﻪ اﮔﻪ ﺁدرس اﻳﻦ ﻣﺮﺗﻴﮑ ﻪ ﻧ ﺮﻩ ﺧ ﺮ ﺑ ﯽ ﺷ ﻌﻮر اﺣﻤ ﻖ‬
‫رو ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻴﮑﺸﻤﺶ!‬
‫‪ -‬ﻣﻨﻈﻮرش ﻣﻦ ﺑﻮدم؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬واﷲ اﻳﻨﻬﺎﻳﯽ رو ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ هﻤﻪ ﻣﺸﺨﺼﺎﺗﻪ ﺗﻮِﺋﻪ! ﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﺸﻮﻧﯽ هﺎ ﺟﺰ ﺗﻮ دﻳﮕﻪ ﮐﺴﯽ رو‬
‫ﺗﻮ ﺁﺷﻨﺎهﺎﯼ ﺧﻮدﻣﻮن ﻧﺪارﻳﻢ!‬
‫وﻟﯽ ﺑﻬﺰاد ﭼﻪ ﺧﻮب ﺑﺎ ﻳﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎم ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﺗﻮ رو ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ!‬
‫‪ -‬ﺣﻴﻒ ﮐﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم وﮔﺮﻧﻪ ﺧﺪﻣﺘﺖ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪم ﺁﻗﺎ ﮔﺎوﻩ! زود ﺑﻘﻴﻪ اش رو ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬هﻴﭽﯽ دﻳﮕﻪ! ﻣﻴﮕﻪ اﮔﻪ اﻳﻦ ﻣﺮﺗﻴﮑﻪ ﻧﺮﻩ ﺧﺮ اﺣﻤﻖ ﺑﻴﺸﻌﻮر رو ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ ﻣﻴﮑﺸﻢ!‬
‫اﻳﻨﻮ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁﺧﻪ ﺑﻬﺮام رو اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺗﺎﮐﻴ ﺪ ﮐ ﺮدﻩ! ﺗ ﺎزﻩ اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎﻳﯽ ﺑ ﻮدﻩ ﮐ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش ﺗﻮﻧﺴ ﺘﻪ‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﭼﻴﺰهﺎﯼ دﻳﮕﻪ م ﺑﻮدﻩ ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻧﮕﻔﺘﻪ!‬
‫‪ -‬ﺧﻔﻪ! ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﮑﺸﻪ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﺨﻴﺮ ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﮑﺸﻪ؟! ﺳﺮﮐﺎر ﻣﻴﺨﻮاهﻴﻦ ﺑﺎ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﻴﻦ‪ ،‬ﭘ ﺲ ﺣﺘﻤ ﺎ‬
‫ﻣﻨﻈﻮرش ﺗﻮ ﺑﻮدﯼ دﻳﮕﻪ!‬
‫‪-‬اوﻧﻮﻗﺖ ﻓﺮﻧﻮش ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎش‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﺧﻮب ﺟﻮاﺑﺶ رو دادﻩ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ و ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻳﻪ!‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻓﺮﻧﻮش؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻬﺮام ﺟﻮن دﺳ ﺘﺖ رو ﺑﺨ ﻮن اﻳ ﻦ ﺁدم ﺁﻟ ﻮدﻩ ﻧﮑ ﻦ! ﺣﻴ ﻒ ﺗ ﻮ ﻧﻴﺴ ﺖ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ اﻳ ﻦ ﭘﺴ ﺮﻩ‬

‫ﺳ ﮓ اﺧ ﻼق ده ﻦ ﺑ ﻪ ده ﻦ ﻣﻴﺸ ﯽ؟ ﭼﻨ ﺪ وﻗ ﺖ دﻳﮕ ﻪ ﺷ ﻬﺮدارﯼ ﻣﻴﮕﻴ ﺮﻩ و ﻣﻴﺒ ﺮدش و ﺳ ﺮ ﺑ ﻪ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﺶ ﻣﻴﮑﻨﻪ!‬
‫ﺁﺧﻪ ﻗﺮارﻩ ﺷﻬﺮدارﯼ ﺳﮓ هﺎﯼ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن رو ﺳﻢ ﺑﺪﻩ ﺑﮑﺸﻪ!‬
‫‪ -‬ﺟﺪا ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﻟﻮس و ﺑﻴﺘﺮﺑﻴﺖ و وﻗﺖ ﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﮐﺎوﻩ! ﺑﺬار وﻗﺘﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ هﻢ ﻣﻴﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭼﺮا ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﯽ؟ ﺑﺮو ﺧﺪﻣﺖ اون رﻗﻴﺐ ﻧﻨﻪ ﻣﺮدﻩ ت ﺑﺮس ﮐﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪت ﮐﺮدﻩ!‬
‫‪ -‬ﺧﺪﻣﺖ اوﻧﻢ ﻣﻴﺮﺳﻢ‪.‬ﺣﺎﻻ ﺑﻘﻴﻪ ﺷﻮ ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬هﻴﭽﯽ دﻳﮕﻪ! ﻓﺮﻧﻮﺷﻢ ﮐﻪ ﻣﻴﻔﻬﻤﻪ ﺑﻬﺮام دﻧﺒﺎل ﺁدرس ﺗﻮﺋﻪ ﻣﻴﺮﻩ ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ‪ .‬ﻧ ﻴﻢ ﺳ ﺎﻋﺖ ﺑﻌ ﺪ‬
‫در وا ﻣﻴﺸﻪ و ﺑﻬﺮام و ﻣﺎدرش ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﻧﻮش وارد ﺧﻮﻧﺸﻮن ﻣﻴﺸﻦ و ﺟﻨﮓ ﻣﻐﻠﻮﺑ ﻪ ﻣﻴﺸ ﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺮام و ﺧﺎﻟﺶ ﮔﺎز اﻧﺒﺮﯼ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻴﮑ ﻨﻦ و ﻓﺮﻧ ﻮش و ﺑﺎﺑ ﺎش ‪ ،‬ﻣﻴﺒﻨ ﺪن ﺷ ﻮن ﺑ ﻪ ﺧﻤﭙ ﺎرﻩ!ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ‬
‫وﺳﻂ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻧﺎﻣﺮدﯼ ﻧﻤﻴﮑﻨﻪ و ﻳﻪ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﯽ ﻣﻴﺰﻧﻪ!‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺗﺮو ﺧﺪا درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﮔﻮﻳﺎ از هﻤﻮﻧﺠﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﻧﻮش زﻧﮓ ﻣﻴﺰﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاهﺮش ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﮐﻪ ﭼﻪ ﻧﺸﺴﺘﯽ‬
‫ﺧﻮاهﺮ! ﺷﻮهﺮت ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻓﺮﻧﻮش‪ ،‬دﺧﺘﺮت رو دارﻩ ﻣﻴ ﺪﻩ ﺑ ﻪ ﻳ ﻪ ﺟ ﻮان ﭼﻴ ﺰ ﻟﺨ ﺖ ﻻت هﻴﭽ ﯽ‬
‫ﻧﺪارﻩ ﺑﯽ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرش ﺷﻮن ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ!‬
‫‪-‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺶ ﮐﺎوﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻦ ﭼﺮا ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻢ؟ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو زدﻩ!‬
‫‪ -‬ژاﻟﻪ هﻤﻴﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ؟ﻳﻌﻨﯽ ﺟﻤﻠﻪ ﺟﻤﻠﻪ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﮔﻔﺖ؟!‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﮐﻪ ﻧﻪ! اون ﺧﻼﺻﻪ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮات ﻗﺸﻨﮓ ﺻﺤﻨﻪ رو ﺑ ﺎز ﺳ ﺎزﯼ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ‬
‫ﺗﻮ ﺗﻮﯼ ﺗﻤﺎم ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺎﺷﯽ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺨﻨﺪ ﺁﻗﺎ!اﮔﻪ ﺑﻘﻴﻪ ش رو ﺑﺸﻨﻮﯼ ﮔﺮﻳﺖ ﻣﻴﮕﻴﺮﻩ!‬
‫ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﺗﻠﻔﻨﯽ دﺳﺘﻮر دادﻩ ﮐﻪ دﺳﺖ از ﭘ ﺎ ﺧﻄ ﺎ ﻧﮑﻨ ﻴﻦ ﺗ ﺎ ﻣ ﻦ ﺑﺮﺳ ﻢ اﻳ ﺮان ﮔﻔﺘ ﻪ اون ﭘﺴ ﺮﻩ‬
‫ﻻت هﻢ دﻳﮕﻪ ﺣﻖ ﻧﺪارﻩ ﭘﺎ ﺗﻮﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺰارﻩ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎم‪ .‬ﺗﻮ رو ﮔﻔﺘﻪ ! ﺁﻗﺎ ﺑﻬﺰاد!‬
‫‪ -‬ﺟﺪﯼ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش اﻳﻦ ﺣﺮف رو زدﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁرﻩ ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻪ وﻟﯽ ﻣﻨﻈﻮرش هﻤﻴﻦ ﺑﻮدﻩ‬
‫ﺑﻬﺸﻮن ﻧﻤﻴﺎد ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﺗﻴﭗ ﺁدﻣﻬﺎﻳﯽ ﺑﺎﺷﻦ! ﺗﻮ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﯼ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﭼﻪ ﺟﻮر ﺁدﻣﻴﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭼﺮا ‪،‬از ژاﻟﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺎ ﻳﻪ زﻧﯽ ﻳﻪ دو ﻣﺘﺮ و ﻧﻴﻢ ﻗﺪﺷﻪ! ﻣ ﻴﮕﻦ ﻣ ﻦ و ﺗ ﻮ ﺑ ﻪ ﻳ ﻪ ﭼ ﮏ ش ﺑﻨ ﺪﻳﻢ! ﺻ ﺒﺢ ﺻ ﺒﺤﻮﻧﻪ ﻳ ﻪ‬

‫ﺑﺮﻩ ﺧﻮراﮐﺸﻪ! ﻇﻬﺮ ﻳﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ! ﺷﺐ رژﻳﻢ دارﻩ‪،‬دﻩ ﺗﺎ ﻣﺮغ زﻧﺪﻩ رو ﺑﺎ ﭘﺮ ﻣﻴﺨﻮرﻩ!‬
‫ﻣﻴﮕﻦ دو ﺗﺎ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ و ﺗﻮ رو هﻢ ﻣﻴﺸﻪ اﻧﺪازﻩ ﻳﻪ ﺑﺎزوﯼ اون!‬
‫ﻧﻔﺲ ﮐﻪ ﻣﻴﮑﺸﻪ از ﺳﻮراخ دﻣﺎﻏﺶ دود ﻣﯽ ﺁد ﺑﻴﺮون ﻣﻴﮕﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب وﻗﺘﯽ ﺧﺮﻧ ﺎس ﻣﻴﮑﺸ ﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻴﻠﺮزﻩ!‬
‫ﻣﻴﮕﻦ وﻗﺘﯽ ﻣﻴﺨﻮاد ﺳﻮار هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﺸﻪ ﺑﺮﻩ ﺧﺎرج‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ هﻮاﭘﻴﻤﺎ هﺎﯼ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﻤﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮﻩ ﻳﻌﻨﯽ‬
‫هﻮاﭘﻴﻤﺎ هﺎﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﺮﯼ وﻗﺘﯽ اﻳﻦ ﺗﻮﺷﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺟﻮن ﻧﺪارن از زﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺑﺸ ﻦ واﺳ ﻪ هﻤ ﻴﻦ‬
‫ﺑﺎ هﻮاﭘﻴﻤﺎﯼ ‪ 330‬ارﺗﺸﯽ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﻴﮑﻨﻪ!‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﺮو ﺣﺴﺎب ﮐﺎر ﺧﻮدت رو ﺑﮑﻦ!‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﺮو ﺣﺴﺎب ﮐﺎر ﺧﻮدت رو ﺑﮑﻦ!‬

‫ژاﻟﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻓﺮﻧﻮش ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺷﻪ! ﺗﺎ ﺻﺪاﯼ ﺧﺮﻧ ﺎس ﻣﺎﻣ ﺎﻧﺶ ﻣ ﯽ ﺁد ﺑﺎﺑ ﺎش‬
‫ﺳﻮراخ ﻣﻮش ﻣﻴﺨﺮﻩ ﻳﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻦ!‬
‫‪ -‬ﮔﻤﺸﻮ! ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ در ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﻧﻮش اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﭼﺮت و ﭘﺮﺗﻬﺎ ﭼﻴﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺮدم ﻣﻴﮕﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁرﻩ ﭘﺎﺷﻮ ﭼﺎدرت رو ﺳﺮ ﮐﻦ ﻳﻪ ﺗﮏ ﭘﺎ ﺑﺮﻳﻢ اوﻧﺠﺎ‪.‬‬
‫ژاﻟﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻳﻪ دﺷﻨﻪ دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ واﺳﺘﺎدﻩ در ﺧﻮﻧ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش اﻳﻨﻬ ﺎ ﺑ ﺪﺑﺨﺖ ﺳ ﺎﻳﻪ‬
‫ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﻴﺮ ﻣﻴﺰﻧﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻟﻪ اش!‬
‫‪ -‬ﻣﻦ از هﻴﭽﯽ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭼﻪ ﺷﺠﺎع ﺷﺪﻩ! اﮔﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪ .‬ﺑ ﺮادر ﺗ ﺎ ﺣ ﺎﻻ ه ﺮ ﺟ ﺎ رﻓﺘ ﯽ ﺑﺎه ﺎت ﺑ ﻮدم‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻳﮑﯽ رو دﻳﮕﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ!‬
‫ﻣﻴﮕﻦ اﻳﻦ ﺧﺎﻟﻪ ش هﻤﺴﺎﻳﻪ دﻳﻮار ﺑﻪ دﻳﻮار اﺻﻐﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻮدﻩ! ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺂم‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن اﻳﻦ ﻓﺮﻧﻮش ﻟﻘﻤﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫هﯽ ﻟﺠﺒﺎزﯼ ﮐﺮدﯼ‪ ،‬ﺑﻴﺎ! اﻳﻨﻢ ﺁﺧﺮ و ﻋﺎﻗﺒﺖ ش! ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺮاﻣﻮن ﺧﻂ و ﻧﺸﻮن ﮐﺸﻴﺪن!‬
‫‪ -‬ﺧﺪا ذﻟﻴﻞ ت ﮐﻨﻪ ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ هﺮ ﭼﯽ ﻣﻴﮑﺸﻢ از دﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻴﮑﺸﻢ‪.‬‬
‫اون ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺻﺎﺣﺎب ﻣﺮدﻩ ت رو در ﺑﻴﺎر ﻳﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ژاﻟﻪ ﺑﺰن ﺷﻤﺎرﻩ ﻓﺮﻧﻮش رو ازش ﺑﮕﻴﺮ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﻣﻮﺑﺎﻳﻠﺶ رو درﺁورد و از ژاﻟﻪ ﺷﻤﺎرﻩ ﻓﺮﻧﻮش رو ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻴﺎ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﺑﺰن‪.‬‬
‫‪ -‬راﺳﺘﺶ روم ﻧﻤﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻓﻘﻂ ﭘﺮرو ﮔﯽ هﺎت رو واﺳﻪ ﻣﻦ دارﯼ؟‬

‫‪ -‬ﺧﺐ راﺳﺘﯽ! وﺳﻂ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ‪ ،‬ﭼﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺰﻧﻢ ﺗﻮ ﺳﺮت ﺻﺪاﯼ ﺳﮓ ﺑﺪﯼ‪.‬‬
‫ﮐ ﺎوﻩ‪ -‬ﺑ ﺪﺑﺨﺖ ﺗ ﻮ ﺗﻤ ﺎم زﻧ ﺪﮔﻴﺖ ﻳ ﻪ ﻣﺘﺤ ﺪ دارﯼ ﮐ ﻪ اوﻧ ﻢ ﻣ ﻨﻢ‪ .‬اﮔ ﻪ ﮐ ﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﺑ ﯽ اﺣﺘﺮاﻣ ﯽ ﺑﻬ ﻢ‬
‫ﺑﮑﻨﯽ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎت ﻣﻴﺬارم و ﻣﻴﺮم‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ﺗﻮ ﻣﻴﻤﻮﻧﯽ و اﻳﻦ ﻗﻮم ﺧﻮن ﺁﺷﺎم!‬
‫‪ -‬ﺧﺪا ﻣﺮﮔﺖ ﺑﺪﻩ ﮐﺎوﻩ!‬
‫داﺷﺘﻢ ﻣﺜ ﻞ ﺁدم واﺳ ﻪ ﺧ ﻮدم زﻧ ﺪﮔﯽ ﻣﻴﮑ ﺮدم!ﺗ ﻮ ﺧﻔ ﻪ ﺷ ﺪﻩ ورداﺷ ﺘﯽ ﻣﻨ ﻮ ﺑ ﺰور ﺑ ﺮدﯼ در ﺧﻮﻧ ﻪ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﮐﻪ اون ﺟﺮﻳﺎن ﭘﻴﺶ اوﻣﺪ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اوﻧﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﮑﺮدﯼ ؟!‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺳﮓ هﺎﯼ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﺷﺮف داﺷﺖ ﺑﻪ اون زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮ !‬
‫ﺑﺪﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻤﺖ ﺗﻮ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻮادﻩ ﭘﻮﻟﺪار؟‬
‫‪ -‬اوﻧﺎ ﮐﻪ هﻤﺸﻮن ﺑﺮام ﺧﻂ و ﻧﺸﻮن ﮐﺸﻴﺪن!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬هﻤﻴﺸﻪ اول اﻳﻨﺠﻮر ﮐﺎرا ﺳﺨﺘﻪ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﮐﻪ ﺑﮕﺬرﻩ درﺳﺖ ﻣﻴﺸﻪ ‪ .‬ﮐﺎر ﺗﻮ ﺳﺮازﻳﺮﯼ ﻣﻴﺎﻓﺘﻪ‬
‫‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ﺁﺧﺮش ﺑﺮات ﺧﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫ﻳﺎ ﻣﻴ ﺎﻓﺘﯽ ﺗ ﻮ زﻧ ﺪان! ﻳ ﺎ ﻣﻴ ﺎﻓﺘﯽ ﮔﻮﺷ ﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳ ﺘﺎن ﻳ ﺎ ﻳ ﻪ راﺳ ﺖ ﻣﻴ ﺮﯼ ﺑﻬﺸ ﺖ زه ﺮا)س( ﻏﺼ ﻪ‬
‫ﻧﺨﻮر‪ ،‬هﺮ ﮐﺪوم از اﻳﻦ ﺟﺎ هﺎ ﮐﻪ ﺑﺮﯼ از اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ هﺴﺘﯽ ﺑﻬﺘﺮﻩ!‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﺗﻮ ﻻل ﺷﺪﻩ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻨﯽ و ﺟﺪﯼ ﺑﺎﺷﯽ ﻳﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺗﻮ ﺳﺮﻣﻮن ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮﺷﻮ ﮐﺮدم‪ .‬اﮔﻪ اﻳﻦ ﮐﺎرﯼ رو ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻬ ﺖ ﻣ ﻴﮕﻢ ﺑﮑﻨ ﯽ ﻗ ﻮل ﻣﻴ ﺪم هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ‬
‫درﺳﺖ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﮐ ﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑ ﺮﯼ دﺳ ﺖ ﺑﻬ ﺮام رو ﻣ ﺎچ ﮐﻨ ﯽ و ﺑﮕ ﯽ ﻏﻠ ﻂ ﮐ ﺮدم ﺗ ﺎ دﻳﮕ ﻪ ﮐ ﺎرﯼ ﺑ ﻪ ﮐ ﺎرت ﻧﺪاﺷ ﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫‪ -‬ﮔﻢ ﺷﻮ ! راﺳﺘﺶ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮام ﮐﺎرﯼ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻓﺮﻧﻮش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‬
‫‪ -‬ﮔﻢ ﺷﻮ ! راﺳﺘﺶ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮام ﮐﺎرﯼ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻓﺮﻧﻮش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻳﻦ رو ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺻﺪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﯽ اﻣﺎ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻣﯽ اﻓﺘﻪ و ﺻﺪات ﻣﻴﺰﻧﻪ "ﺑﻬ ﺰاد‬
‫ﺟﻮن "! هﻤﻪ ﭼﯽ ﻳﺎدت ﻣﻴﺮﻩ و ﺁب از ﻟﺐ و ﻟﻮﭼﻪ ات راﻩ ﻣﯽ اﻓﺘﻪ!‬
‫‪ -‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر اون هﻤﻔﮑﺮﯼ ﺗﻮ ﺑﺒﺮن!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﮕﻪ دروغ ﻣﻴﮕﻢ؟‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﺑﺒﻴﻦ‪ .‬اﮔﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﺎهﺎش ﮐﺎرﯼ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺬار ﺷﻮهﺮش ﺑﺪن ﺑﻪ هﻤﻮن ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ ش‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺣﺎﻻ ﺷﺪﯼ ﻳﻪ ﺁدم ﺣﺴﺎﺑﯽ و ﻣﻨﻄﻘﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ دﻳﮕﻪ ﻻل ﺷﻮ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭼﺸﻢ ‪ ،‬ﻣﻨﻢ دﻳﮕﻪ ﻻل ﻣﻴﺸﻢ‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ وﻗﺖ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﮐﺎوﻩ زﻧﮓ زد و ﮐﺎوﻩ ﺟﻮاب داد و ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ا ب ب ب ب ل!‬
‫‪-‬ﮐﻴﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ا ب ب ب!‬
‫‪-‬ﻻﻟﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ب ب ﻳﻌﻨﯽ ﺁرﻩ‪ ،‬ﺧﻮدت ﮔﻔﺘﯽ ﻻل ﺷﻮ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﻴﺰﻧﻢ ﺗﻮ ﺳﺮت هﺎ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ا ب ب ب ﻳﻌﻨﯽ ﻏﻠﻂ ﻣﻴﮑﻨﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﻴﻪ ﭘﺎﯼ ﺗﻠﻔﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﮔﻪ ﻻل ﻧﺒﻮدم ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﺎر دارﻩ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻋﺠﺐ دﻳﻮوﻧﻪ اﯼ هﺴﺘﯽ ﺗﻮ! ﺑﺪﻩ ﺑﻤﻦ اون واﻣﻮﻧﺪﻩ رو!‬
‫ﺑﺰور ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬
‫‪-‬اﻟﻮ‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺳﻼم ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﺧﻮﺑﯽ ؟‬
‫‪ -‬ﭼﺮا ﺟﺮﻳﺎن رو ﺑﺮام درﺳﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﮑﺮدﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪم ﺑﻬﺰاد‪.‬‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﮑﻨﯽ؟ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ ‪ .‬ﻣﻨﻢ اﻳﻨﻘﺪر ﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﺘ ﻮﻧﻢ ﭘ ﺲ ﻳ ﻪ ﺁدم‬
‫ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺮام ﺑﺮ ﺑﻴﺎم‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد اﻳﻨﺎ رو ﺧﻮدت ﺑﻬﻢ ﻣﻴﮕﻔﺘﯽ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ هﻖ هﻖ ﻣﻴﮑﺮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﺁﺧﻪ اون دور و ﺑﺮش ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺘﺎﯼ ﻻت و ﻋﻮﺿﯽ دارﻩ‪ .‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ ﺧﻮﻧ ﻪ ت رو ﭘﻴ ﺪا ﮐﻨ ﻪ و ﺑﻴ ﺎد‬
‫اذﻳﺘﺖ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺧﻴﻠﯽ ﺷﺮﯼ ﻳﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻩ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻳﻞ رو ﺧﻮدم ﺣﻞ ﮐﻨﻢ ﺣﺎﻻ اﮔﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠ ﺎ ‪ .‬ﻣﻴﺨ ﻮام ﺑﺎه ﺎت‬
‫ﺟﺪﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺧﻮدم رو ﺑﺪوﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺗﻮ ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ‪ .‬ﭘﺪرم هﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺎهﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎ ﻣﻦ؟!‬

‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺁرﻩ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻳﻪ رﺑﻊ دﻳﮕﻪ ﻣﯽ ﺁم ‪ .‬ﻓﻌﻼ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ !‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬زود ﺑﻴﺎ ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ‪ ،‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ !‬
‫ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ ﻣﺎت ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﺮد ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺶ داﺷﺘﯽ ﭼﯽ ﻣﻴﮕﻔﺘﯽ؟‬
‫‪ -‬اون ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻦ ﺑﻴﺎم دﻳﮕﻪ ﭼﻴﮑﺎر؟‬
‫‪ -‬راﺳﺖ ﻣﻴﮕﯽ‪ ،‬ﺗﻮ ﻓﺘﻨﻪ اﯼ ! هﺮ ﺟﺎ ﺑﺮﯼ ﺷﺮ ﺑﭙﺎ ﻣﻴﮑﻨﯽ ﻻزم ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻴﺎﯼ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﻣﻦ ﺷﺪم ﻓﺘﻨﻪ؟!‬
‫‪ -‬ﺗﻮ هﻤﻴﻦ ﺟﺎ هﺴﺘﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻴﺮﺳﻮﻧﻤﺖ در ﺧﻮﻧﺸﻮن و ﺧﻮدم ﻣﻴﺮم ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻬﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ از ﭼﻬ ﺎر ﺗ ﺎ دﺧﺘ ﺮ در‬
‫ﻣﻮرد ﻣﺸﮑﻞ ﺗﻮ ﻧﻈﺮ ﺧﻮاهﯽ ﮐﻨﻢ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬اﮔﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ و دوﺳﺘﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ازدواج ﮐﻨﯽ اﻳﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دارﯼ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮات ﻓﺮاهﻢ ﮐﻨﻢ هﺎ !‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ‪ -‬ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﯼ ﺗﻮ ﻳﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮐﻮﭼﻴﮏ و اﺟﺎرﻩ اﯼ هﺎ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻧﻮش ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﺘﯽ ﻳﻪ ﮐﺪوم از اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ رو ﮐﻪ اﻻن دارﯼ ﺑﻬﺖ ﺑﺪم و ﺑﺮات ﺗﻬﻴ ﻪ‬
‫ﮐﻨﻢ هﺎ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻣﻦ ﭼﺸﻢ و دﻟﻢ ﺳﻴﺮم ‪ .‬اﺻﻼ اهﻤﻴﺖ ﻧﺪارﻩ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ هﻢ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺎهﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺎﻳﺪ هﺮ ﺟﺎ ﻣﻴﺨﻮاهﻴﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﺮﻳﻢ هﺎ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬راﺿﻴﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻳ ﻪ ﻗ ﻮﻟﯽ ﺑﻬ ﺖ ﻣﻴ ﺪم اوﻧ ﻢ اﻳﻨﮑ ﻪ هﻤﻴﺸ ﻪ دوﺳ ﺘﺖ داﺷ ﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﻢ ﻣﻄﻤ ﺌﻦ ﺑ ﺎش ﮐ ﻪ ﺑ ﺮاﯼ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯽ و ﺗﻼﺷﻢ رو ﻣﻴﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ‪ -‬ﻣﻨﻬﻢ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﻴﺪم ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﺟﺰ ﺗﻮ هﻴﭽﮑﺴﯽ رو ﻧﺨﻮام‪.‬‬
‫ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم ‪ .‬اوﻧﻬﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ازدواج ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧ ﻮش ‪ -‬ﺑ ﺎور ﮐ ﻦ ﺑﻬ ﺰاد ‪ .‬ﻣ ﻦ اﮔ ﺮ هﻤﺴ ﺮ ﺗ ﻮ ﺑﺸ ﻢ ﺧﻮﺷ ﺒﺨﺖ ﻣﻴﺸ ﻢ ﺗ ﻮ ﻳ ﻪ ﻣ ﺮدﯼ‪ ،‬ﻣ ﺮدﯼ ﮐ ﻪ‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﻴﮑﻨﻢ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻬﺶ ﺗﮑﻴﻪ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻣﻴﺪوارم هﻤﻴﻨﻄﻮر ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻴﮕﯽ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺑﻴﺎ ﺑﻬﺰاد‪.‬‬
‫ﺑﺎ هﻢ ﮐﻨﺎر ﭘﻴﺎﻧﻮ ‪ ،‬در اﻧﺘﻬﺎﯼ ﺳﺎﻟﻦ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﻳﻪ ﭘﻴﺎﻧﻮﯼ ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬از هﻤﻮن دﻓﻌﻪ اول ﮐﻪ ﺗﻮﯼ داﻧﺸﮕﺎﻩ دﻳﺪﻣﺖ ازت ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اون ﺣﻤﺎﻳﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺗﺼﺎدف از ﻣﻦ ﮐ ﺮدﯼ دﻳﮕ ﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴ ﺘﻢ دل ازت ﺑﮑ ﻨﻢ ‪ .‬اون ﻧﻘﺎﺷ ﯽ رو ﮐ ﻪ‬
‫ﺑﻬﺖ ﻧﺸﻮن دادم ﮐﺎر ﻳﻪ ﺷﺐ ﻧﺒﻮدﻩ ‪ .‬ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺗﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ‪.‬‬
‫هﺮ ﻗﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﺰدم ﻋﺸﻘﺖ ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﻣﺤﺒﺘﺖ ﻣﺤﮑﻤﺘﺮ ﻣﻴﺸﺪ ‪.‬‬

‫دوﺳﺘﺖ دارم ﺑﻬﺰاد ‪ .‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﻴﮑﻨﻢ هﻴﭽﻮﻗﺖ ﻋﻮض ﻧﺸﻮ ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﺑﺎ هﻤﻴﻦ اﺧﻼق و ﻏ ﺮور و‬
‫ﻋﺰت ﻧﻔﺲ دوﺳﺖ دارم ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اهﻨﮓ رو ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻢ ‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻢ ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻗﺸﻨﮓ ﻧﺒﺎﺷﻪ ‪ ،‬اﻣﺎ هﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ هﺴ ﺖ ﺑ ﺮاﯼ‬
‫ﺗﻮﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎس ﻋﺸﻘﻢ ‪.‬‬
‫ﺷ ﺮوع ﮐ ﺮد‪ .‬ﭘﻨﺠ ﻪ ه ﺎﯼ ﻗﺸ ﻨﮓ و ﻇ ﺮﻳﻔﺶ روﯼ ﮐﻠﻴ ﺪهﺎﯼ ﭘﻴ ﺎﻧﻮ ﺑﻘ ﺪرﯼ ﻧ ﺮم و ﻣ ﻮزون ﺣﺮﮐ ﺖ‬
‫ﻣﻴﮑﺮد ﮐﻪ ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ اوﻧﻬﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎﺷ ﻮ ﺑﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮد و ﺁهﻨ ﮓ ﺧﻴﻠ ﯽ ﻗﺸ ﻨﮕﯽ رو ﻣﻴ ﺰد‪.‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴ ﺘﻢ اﻳﻨﻬﻤ ﻪ ﺧﻮﺷ ﺒﺨﺘﯽ رو ﺑ ﺮاﯼ‬

‫ﺧﻮدم ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﻓﺮﻧﻮش اﻳﻦ دﺧﺘﺮ زﻳﺒﺎ و ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ ﺁهﻨﮕ ﯽ ﺳ ﺎﺧﺘﻪ ﺑ ﻮد و ﺧ ﻮدش اﺟ ﺮا‬
‫ﻣﻴﮑﺮد!‬
‫ﺗﺼﻮرش هﻢ ﺑﺮام ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮد اﻣﺎ واﻗﻌﻴﺖ داﺷﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺁهﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ ،‬ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮑﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﻣﯽ درﺧﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻧ ﻮش‪ ،‬ﻧﻤﻴ ﺪوﻧﻢ ﭼ ﯽ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑﮕ ﻢ‪ .‬ﺗ ﻮ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺑﻴﺸ ﺘﺮ از اوﻧ ﯽ هﺴ ﺘﯽ ﮐ ﻪ اﻧﺘﻈ ﺎر داﺷ ﺘﻢ‪ .‬ﻣﻴﺘﺮﺳ ﻢ‬
‫ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺖ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎش‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﻴﺸﻢ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺒﺘﻬﺎﯼ دﻧﻴﺎ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﻧﻮش اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻴﺮون اوﻣﺪم و ﺑﻄﺮف ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎوﻩ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫اوﻧﻘﺪر ﺷﺎدﯼ ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎهﺎش هﺰار ﻧﻔﺮ رو ﺷﺎد ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺑﺎ ﮐﺎوﻩ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ اوﻧﻢ ﺗﻮﯼ ﺷﺎدﻳﻢ ﺷﺮﻳﮏ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫زﻧﮓ زدم ‪ ،‬ﺧﻮد ﮐﺎوﻩ در رو وا ﮐﺮد و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﮐﺎوﻩ رو دﻳﺪم ﺑﺎ ﻣﻮهﺎﯼ ژوﻟﻴﺪﻩ و ﺣﺎﻟﯽ ﻋﺼﺒﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ ﺧﻮﻧﺘﻮن زﻟﺰﻟﻪ اوﻣﺪﻩ؟!‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ‪ .‬ﺁرﻩ ‪ ،‬ﻗﻮﺗﺶ هﻢ ﺻﺪ رﻳﺸﺘﺮﻩ! ﺧﻮب ﺷﺪ اوﻣﺪﯼ‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﮐﻤﮏ!‬
‫‪ -‬ﻃﻮرﯼ ﺷﺪﻩ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﺧﺘﻢ ﻳﮑﯽ از اﻗﻮام ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ م و ژاﻟﻪ رﻓﺘﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻮ ﮔﺬاﺷ ﺘﻦ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﺠﺎن ﺗﻮ دﻳﻮوﻧﻪ م ﮐﺮدﻩ‪ .‬ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻳﺎ اوﻧﻮ ﺑﮑﺸﻢ ﻳﺎ ﺧﻮدم رو!‬
‫‪ -‬ﺧﺒﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﭼﻪ ﺧﺒﺮﺗﻪ؟! ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ هﺎ درﺳﺖ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯽ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺸﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭼﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﺧﺒﺮ ﻣﺮﮔﺶ! هﻔﺖ هﺸﺖ ﺳﺎﻟﺸﻪ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺸﻴﻨﻢ زار زار ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻢ!‬
‫‪ -‬ﺑﺮو ﮐﻨﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺶ‪ .‬ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ اﺳﻤﺶ ﭼﻴﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬زﻟﺰﻟﻪ ‪ ،‬هﻮار! ﺧﻤﭙﺎرﻩ! از ﺑﺲ اذﻳﺘﻢ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬اﺳﻤﺶ ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ!‬
‫ﺑﺎ هﻢ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮﯼ ﺳﺎﻟﻦ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﺳﺒﺎب اﺛﺎﺛﻴﻪ ﺑﻬﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻨﺎر ﺳ ﺎﻟﻦ ﻳ ﻪ ﭘﺴ ﺮ ﺑﭽ ﻪ‪ ،‬ﺻ ﻨﺪﻟﯽ رو‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد زﻳﺮ ﭘﺎش و ازش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻ ﺳﺮاغ ﻳﻪ ﻗﻨﺎرﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﻗﻔﺲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ !!! -‬ﺑﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﭽﻪ ! ﺑﻪ اون زﺑﻮن ﺑﺴﺘﻪ ﭼﻴﮑﺎر دارﯼ ؟ داﻏﺖ ﺑﻪ دﻟﻢ ﺑﻤﻮﻧﻪ اﻳﺸﺎﷲ!‬
‫‪-‬اﺳﻤﺶ ﭼﻴﻪ؟‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺳﻴﺎﻣﮏ ذﻟﻴﻞ ﺷﺪﻩ !‬
‫‪ -‬ﺑﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺳﻴﺎﻣﮏ ﺟﻮن ﺑﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻋﻤﻮ! ﮔﻨﺎﻩ دارﻩ اون ﺣﻴﻮون!‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﻋﻤﻮ ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻗﻨﺎرﯼ راﺳﺖ راﺳﺘﯽ ﻳﻪ ﻳﺎ ﺗﻮ ﺷﮑﻤﺶ ﺑﺎﻃﺮﯼ دارﻩ ﮐﻪ هﯽ ﻣﻴﺨﻮﻧﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ رﻓﺖ دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺖ ﺁوردش ﭘﺎﻳﻴﻦ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ! ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻴﺪون ﺟﻨﮓ ﺷﺪﻩ! اﻧﮕﺎر ﻣﻐﻮل ﺑﻬﻤﻮن ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮدﻩ!‬
‫‪ -‬ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻪ ‪ ،‬ﭼﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ اﻧﺠﺎ ﻋﻤﻮ ﺟﻮن ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎ روﯼ ﻳﮑﯽ از ﻣﺒﻞ هﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻓﺮﻳﺎدم هﻮا رﻓﺖ!‬

‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﺁخ ﺳﻮﺧﺖ ﺁخ ﺳﻮﺧﺖ!ﺁخ ﺳﻮﺧﺖ ﺁخ ﺳﻮﺧﺖ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﯼ ﺟﻮﻧﻮر ﺑﺪ ذات! ﺳﻮزن ﮔﺬاﺷﺘﯽ روﯼ ﻣﺒﻞ؟!‬
‫در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﭘﻮﻧﺰ رو از ﺧﻮدم ﺟﺪا ﻣﻴﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺪارﻩ‪ ،‬ﺑﭽﻪ اس دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﭼﯽ ﺑﭽﻪ اس ؟! روﯼ ﺗﻤﺎم ﻣﺒﻞ هﺎ ﭘﻮﻧﺰ ﮔﺬاﺷ ﺘﻪ! دوﺑ ﺎر ﺗ ﺎ ﺣ ﺎﻻ ﭘ ﻮﻧﺰ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﻓ ﺮو رﻓﺘ ﻪ!‬
‫اوﻧﺠﺎم ﻣﺜﻞ ﺁﺑﮑﺶ ﺳﻮراخ ﺳﻮراخ ﺷﺪﻩ!‬
‫‪ -‬ﺧﻮب‪ ،‬ﺁﻗﺎ ﭘﺴﺮ ‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﮐﻼس ﭼﻨﺪﻣﯽ؟‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ ﺷﺴﺖ ش رو ﺑﻄﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺖ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﯼ ﭘﺴﺮ ﺑﻴﺘﺮﺑﻴﺖ! ﺑﻨﺪاز ﭘﺎﻳﻴﻦ اون ﺷﺴﺖ واﻣﻮﻧﺪﻩ ت رو!‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﻋﻤﻮ ﮐﻼس اوﻟﻢ ‪.‬‬
‫‪ -‬دﻳﺪﯼ ﮐﺎوﻩ ﺑﭽﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺪﯼ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﺞ ﺧﻴﺎﻟﯽ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﻧﻨﻪ ﻣﺮدﻩ رو ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻢ ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرش هﻤﻮن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﻧﺸﻮن داد!‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ هﻤﻮﻧﻄﻮر ﺷﺴﺖ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻄﺮﻓﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺳ ﻴﺎﻣﮏ ﺟ ﻮن دﺳ ﺘﺖ رو دﻳﮕ ﻪ ﺑﻨ ﺪاز ﭘ ﺎﻳﻴﻦ زﺷ ﺘﻪ اﻳ ﻦ اﻧﮕﺸ ﺖ ﻣﻌﻨ ﯽ ﺑ ﺪﯼ دارﻩ‪.‬‬

‫ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺑﻄﺮف ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻴﺮﻳﺶ!‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﻋﻤﻮ اﻳﻦ ﭼﻴﻪ ؟‬
‫‪ -‬ﮐﻤﺮﻣﻨﺪ ﻋﻤﻮ ﺟﻮن؟‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ ‪ -‬ﺑﺴﺘﻴﻦ ﺑﻪ ﮐﻤﺮﺗﻮن ﮐﻪ ﺷﻠﻮارﺗﻮن ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﻴﺎد؟‬

‫ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻨﺪش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬هﻢ ﺑﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬هﻢ اﻳﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ‪.‬‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ ‪ -‬ﻋﻤﻮ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻣﻦ دﻩ ﺗﺎ ﮐﻤﺮ ﺑﻨﺪ دارﻩ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺪرت دﻩ ﺗﺎ ﮐﻤﺮ ﺑﻨﺪ ﻣﻴﺨﻮاد ﭼﻴﮑﺎر؟‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ ‪ -‬اون ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﮐﻪ! ﻣﻦ هﯽ ﻣﻴﺒﺮم ﮐﻤﺮﺑﻨﺪهﺎﺷﻮ ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻴﮑﻨﻢ اوﻧﻢ ﻣﻴﺮﻩ ﺑﺎز ﻣﻴﺨﺮﻩ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا ﺗﻮ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪهﺎﯼ ﭘﺪرت رو ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻴﮑﻨﯽ؟‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﻣﻨﻮ ﻧﺰﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﮕﻪ ﭘﺪرت ﺑﺎ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﺗﻮ رو ﻣﻴﺰﻧﻪ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬واﷲ ﺣﻖ دارﻩ! ﻣﻦ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ اﻳﻦ وروﺟﮏ رو ﻣﻴﺰدم‪.‬‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ دارﯼ؟ ﺑﻴﺎر ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺎ هﻢ زور ﺑﺎزﯼ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﻨﻪ ﻗﺮﺑﻮن ﭼﺸﻢ ﺑﺎدوﻣﯽ ت‪ ،‬ﻧﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﺎدوم ﻣﻴﺨﻮام!‬
‫‪ -‬ﺳﻴﺎﻣﮏ ﺟﻮن ﺗﻮ ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺎر ﺑﺪ ﻣﻴﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﺪرت ﺗﻨﺒﻴﻪ ت ﻣﻴﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ ‪ -‬ﻋﻤﻮ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻴﺎ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺠﺎ ﺑﻴﺎم ﻋﻤﻮ؟‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎ ﺑﻌﺪا ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻢ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻃﺮف دﻳﮕﻪ ﺳﺎﻟﻦ‪ ،‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﻤﺶ ﺳﺮاﻣﻴﮏ ﺑﻮد واﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻋﻤﻮ ﺷﻤﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺸﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺧﻮب رو ﮐﺎﺷﯽ هﺎ ﻟﻴﺰ ﻣﻴﺨﻮرم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ ﻋﻤﻮ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻧﺨﻮرﯼ زﻣﻴﻦ ﺧﺪا ﻧﮑﺮدﻩ ﺟﺎﻳﯽ ت ﺑﺸﮑﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﻧﻪ ﻣﻮاﻇﺒﻢ ﻋﻤﻮ‪.‬‬
‫روﯼ ﻳﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﺁروم ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﺎزﯼ ﮐﺮد ﺗﺎ اﻧﺮژﻳﺶ ﺁزاد ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁدم ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻳﻪ ﺟﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ از هﻔﺖ دوﻟﺖ ﺁزاد ﻣﻴﺸﻪ ! اﻧﺮژﯼ ﮐ ﻪ ﻧﻴﺴ ﺖ !‬
‫اﻧﺮژﯼ اﺗﻤﯽ دارﻩ ورﭘﺮﻳﺪﻩ!‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ ‪ -‬ﻋﻤﻮ ﺑﺒﻴﻦ‬
‫ﺁروم ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ از ﺳﺎﻟﻦ ﻟﻴﺰ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ ‪ -‬ﻋﻤﻮ ﺑﻴﺎ ﺷﻤﺎم ﻟﻴﺰ ﺑﺨﻮر ﺑﺎ هﻢ ﺑﺎزﯼ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎهﺎش ﺑﺎزﯼ ﮐﻨﻢ دﻳﺪم ﭘﺸﺖ ﺷﻠﻮارم ﺁداﻣﺲ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ!‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﭼﺴﺒﻴﺪ ﭼﺴﺒﻴﺪ!ﭼﺴﺒﻴﺪ ﭼﺴﺒﻴﺪ! ﺗﻮﯼ اﻳﻦ هﻮا ﻓﻘﻂ ﺁداﻣﺲ ﻣﻴﭽﺴﺒﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺟﻮون ﻣﺮگ ﺑﺸﯽ ﺑﭽﻪ ! ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻬﺰاد !‬
‫در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﻴﮑﺮدم ﺁداﻣﺲ رو از ﺷﻠﻮارم ﭘﺎﮎ ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬وﻟﺶ ﮐﻦ ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ ‪،‬ﭘﺎﮎ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻣﮏ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻋﻤﻮ ﺟﻮن ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻴﺎد ﮐﻪ اﻳﻦ ﺷﻴﻄﻮﻧﯽ هﺎ رو ﺑﮑﻨﯽ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮب و ﺑﺎﺗﺮﺑﻴﺘﯽ هﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ از ﮐﺎرﯼ ﮐﻪ ﮐﺮدﻩ ﭘﺸﻴﻤﻮﻧﻪ دوﺑﺎرﻩ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺣﺘﻤﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻳﻦ ﺁداﻣﺲ روﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ اﻓﺘﺎدﻩ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ﻋﻤﻮ ﺟﻮن؟‬
‫‪-‬ﺣﺘﻤﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻳﻦ ﺁداﻣﺲ روﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ اﻓﺘﺎدﻩ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ﻋﻤﻮ ﺟﻮن؟‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﻧﻪ ﻋﻤﻮ‪ ،‬اون رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاﯼ ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﮐﺎوﻩ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻠﻮار ﺷﻤﺎ ﺑﭽﺴﺒﻪ‬
‫‪ -‬ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻴﺸﻪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ دارﯼ‪ ،‬ﺁرﻩ؟‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﺑﻠﻪ ﻋﻤﻮ ﺟﻮن ‪ ،‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ!‬
‫‪ -‬ﺁﻓﺮﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﻮب‪.‬‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﺑﺬار ﻋﻤﻮ ﺟﻮن ﺑﺮاﺗﻮن ﭘﺎﮐﺶ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻠﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﻋﻤﻮ ﺟﻮن‪ ،‬ﺧﻮدم ﺑﻌﺪا ﭘﺎﮐﺶ ﻣﻴﮑﻨﻢ‪.‬هﻤﻮن ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮐﺎر ﺑﺪ و اﺷﺘﺒﺎهﺖ ﺷﺪﯼ ﮐﺎﻓﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮓ ‪ -‬ﻋﻤﻮ ﻳﻪ ﮐﺎر ﺑﺪ دﻳﮕﻪ م ﮐﺮدم! ﺑﻴﺎ ﺑﻬﺖ ﻧﺸﻮن ﺑﺪم‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺶ‪ .‬دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻄﺮف دﻳﮕﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﮑﻨﻪ ﻧﺎﻗﻼ ﻳﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ روﯼ ﻣﺒﻞ ﻳﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺘﯽ و ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﻣﻦ رو روﯼ اون ﺑﺸﻮﻧﯽ؟!‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﻧﻪ ﺑﺨﺪا ﻋﻤﻮ دﻳﮕﻪ هﻴﭽﯽ روﯼ ﻣﺒﻞ ﻧﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﮐﺎر ﺑﺪ دﻳﮕﻪ اﯼ ﮐﺮدﯼ؟‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻬﺖ ﻧﺸﻮن ﻣﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻗﺪم ﭼﻬﺎرم ﭘﻨﺠﻢ رو ﺑﺮ ﻧﺪاﺷ ﺘﻪ ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ دﻳ ﺪم روﯼ ه ﻮا دارم ﭘ ﺮواز ﻣﻴﮑ ﻨﻢ! ﺑ ﺎ ﮐﻤ ﺮ و‬
‫ﭘﺸﺖ اوﻣﺪم روﯼ زﻣﻴﻦ! ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻨﺪ اوﻣﺪ! ﭼﺸﺎم ﺳﻴﺎهﯽ رﻓﺖ!‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﻋﻤﻮ ﭘﺮﻳﺪ ﻋﻤﻮ ﭘﺮﻳﺪ! ﻋﻤﻮ ﭘﺮﻳﺪ ﻋﻤﻮ ﭘﺮﻳﺪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﮕﻴﺮﻩ و ﺑﺰﻧﺪش‪ .‬ﻧﺎﯼ ﺣﺮف زدن ﻧﺪاﺷ ﺘﻢ ﭼ ﻪ ﺑﺮﺳ ﻪ ﮐ ﻪ ﺟﻠ ﻮش رو ﺑﮕﻴ ﺮم‪.‬‬
‫راﺳﺘﺶ دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺧﻮدم ﺣﺎﻟﺶ رو ﺟﺎ ﺑﻴﺎرم!‬
‫وﺳﻂ راﻩ ﺳﻴﻤﮏ رو ول ﮐﺮد و ﺑﻄﺮف ﻣﻦ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭼﯽ ﺷﺪ ﺑﻬﺰاد ؟! ﺳﺎﻟﻤﯽ ؟!‬
‫ﺑﺎ هﺮ ﺑﺪﺑﺤﺘﯽ ﺑﻮد از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺳﻴﺎﻣﮏ اون ﻃﺮف ﺳﺎﻟﻦ واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻴﺎﻣﮏ – اﻳﻨﻮ از ﺗﻮ ﻓﻴﻠﻢ ﺗﻨﻬﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻋﻤﻮ!‬
‫ﮐﺎوﻩ دﺳﺖ ﮐﺸﻴﺪ روﯼ ﺳﺮاﻣﻴﮏ هﺎﯼ ﮐﻒ ﺳﺎﻟﻦ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎل ﺑﺎل ﺑﺰﻧﯽ ﺑﭽﻪ! اﻧﮕ ﺎر وازﻟﻴﻨ ﯽ ﭼﻴ ﺰﯼ ﻣﺎﻟﻴ ﺪﻩ اﻳﻨﺠﺎه ﺎ! دﻳ ﺪم ﻗﺒ ﻞ از اوﻣ ﺪن ﺗ ﻮ ﮐﻤ ﯽ ﺳ ﺎﮐﺖ‬
‫ﺷﺪﻩ و ﺳﺮش اﻳﻦ ﻃﺮﻓﻬﺎ ﮔﺮﻣﻪ ﻧﮕﻮ ﭘﺪر ﺳﮓ داﺷﺘﻪ وازﻟﻴﻦ هﺎ رو ﻣﻴﻤﺎﻟﻴﺪﻩ اﻳﻨﺠﺎ هﺎ!‬
‫در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺸﺪت درد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﮐﯽ ﻣﻴﺎن ﮐﺎوﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭼﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﻳﮕﻪ ﭘﻴﺪاﺷﻮن ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﺷﻴﻄﻮﻧﯽ دارﻩ ﭘﺪر ﺳﮓ !‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﮐﺎوﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﯽ ﭘﺪر ﺳﮓ ؟ ﺑﺎﺑﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻴﺎن ﺑﻬﺸﻮن ﻣﻴﮕﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﻪ ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺑﺨﻮدم ﻣﻴﮕﻢ ! ﻣﻦ ﻏﻠﻂ ﺑﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺷ ﻤﺎ ﮐﻤﺘ ﺮ از ﮔ ﻞ ﺑﮕ ﻢ! اﻣ ﺎ ﺑ ﺮ ﭘ ﺪر و ﻣ ﺎدرش‬

‫ﻟﻌﻨﺖ اﮔﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺗﻮ رو ﻧﮕﻪ دارﻩ!‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ ‪ -‬ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﮐ ﺎوﻩ ‪ ،‬اﻣ ﺮوز ﺑﻬ ﻢ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺧ ﻮش ﮔﺬﺷ ﺘﻪ از ﮐ ﺎرﺗﻮن و ﺷ ﻬﺮ ﺑ ﺎزﯼ ه ﻢ ﺑ ﺮام‬
‫ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮدﻩ!‬
‫ﻣﻦ و ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮدﻳﻢ و هﺮ دو ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﺻﻼ ﻳﺎدم رﻓﺖ ازت ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ هﺎ ﺑﻮد؟‬
‫‪ -‬اﺻﻼﺧﻮدم ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺑﺮاﯼ ﭼﯽ اوﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐ ﻪ ‪ ،‬ﺷ ﻬﺎب ﺳ ﻨﮕﻪ ! ﻣﺜ ﻞ ﺁذرﺧ ﺶ ﻣﻴﻤﻮﻧ ﻪ ! هﺮﺟ ﺎ ﺑﻴﻔﺘ ﻪ هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ رو ﻧ ﺎﺑﻮد‬
‫ﻣﻴﮑﻨ ﻪ ‪ .‬ﭼﻄ ﻮرﻩ ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ ﭘ ﺮﺗﺶ ﮐﻨ ﻴﻢ ﺧﻮﻧ ﻪ ﺧﺎﻟ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش ؟! ﺷ ﺎﻳﺪ ﺑﺨ ﻮرﻩ ﺑﻐ ﻞ ﭘ ﺎﯼ ﺑﻬ ﺮام و‬
‫ﻣﺸﮑﻞ ﺗﻮ ﺣﻞ ﺷﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﻨﺎﻩ دارن ﺑﺪﺑﺤﺘﻬﺎ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺠﺎزات ﺑﺮاﺷﻮن دﻳﮕﻪ ﺧﻴﻠﯽ زﻳﺎدﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮهﺎ ﺷﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﻧﻮش اﻳﻨﺎ؟‬

‫‪ -‬ﻣﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﮐﯽ ﻣﻮاﻇﺐ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ اس؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﮕﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﻮﻧﺴﺘﻴﻢ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ؟!‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﮐﺎوﻩ اﻳﻨﺎ اوﻣﺪ ﺗﻮﯼ ﺳﺎﻟﻦ و هﺮاﺳﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪ ،‬ﺁﻗﺎ ﺳﻴﺎﻣﮏ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺗﻮﯼ ﺷﻴﺸﻪ ﻣﺎهﯽ هﺎ رﻳﺨﺘﻪ ﮐﻪ رﻧﮕﺶ ﮔﻠﯽ ﺷﺪﻩ! ّﺑﻪ ﮔﻤ ﺎﻧﻢ‬
‫دوا ﮔﻠﯽ رﻳﺨﺘﻪ ﺗﻮش‬
‫ﺑﻄﺮف ﺁﮐﻮارﻳﻮم ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺑﺎﻟﮑﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻮد رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺁب ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪﻩ ﺑ ﻮد و ﻣ ﺎهﯽ ه ﺎ‬
‫هﻤﻪ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮدن‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬واﯼ واﯼ! ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺷﺪم! ﺣﻨﺎق ‪ 24‬ﺳ ﺎﻋﺘﻪ ﺑﮕﻴ ﺮﯼ ﺑﭽ ﻪ ﮐ ﻪ ﺑ ﺪﺑﺨﺘﻢ ﮐ ﺮدﯼ ! ﺑﺎﺑ ﺎم ﻋﺎﺷ ﻖ‬
‫اﻳﻦ ﻣﺎهﯽ هﺎ ﺑﻮد ‪ .‬ﺣﺎﻻ وﻗﺘﯽ ﺑﻴﺎد ﻣﻴﮕﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻋﺮﺿﻪ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ‪ 2‬ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻪ ﺑﭽﻪ رو ﻧﮕﻬﺪارﯼ؟‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺑﺎ ورش دار اﻳﻦ ﺧﻤﺴﻪ رو ﺑﺒﺮﻳﻤﺶ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﺧﺮاﺑﯽ ﺑﻪ ﺑﺎر ﺑﻴﺎرﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬دﻳﮕﻪ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ دارﻩ؟ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ از اﻳﻨﺠﺎ ﺟﺰ وﻳﺮاﻧﻪ اﯼ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪﻩ‪ .‬ﻣﺎدر ﺑﺪﺑﺨﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺟﻬﻴﺰﻩ ﺷﻮ رو دوﺑﺎرﻩ ﺑﺨﺮﻩ!‬
‫‪ -‬ﻋﺠﺐ ﺑﭽﻪ ﺷﻴﻄﻮﻧﯽ ﻳﻪ هﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎزم ﺷﻌﺎر ﻣﻴﺪﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ هﺎ ﭼﻄﻮر رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯽ؟!‬
‫‪ -‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮﻳﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻳﻪ ﮔﻨﺪ دﻳﮕﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﻴﺎرﻩ‪.‬‬
‫هﺮ دو ﺗﻨﺪ اوﻣﺪﻳﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ ‪ .‬ﺳﻴﺎﻣﮏ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺁروم روﯼ ﻳﻪ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻮﻧﻮر هﺮوﻗﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﻴﺸﻪ ﻳﻪ ﮐﺎرﯼ ﮐﺮدﻩ!‬
‫ﻧﮑﻨﻪ ﻳﻪ ﺗﻠﻪ اﻧﻔﺠﺎرﯼ ﻳﺎ ﻳﻪ ﻣﻴﻦ ﺻﺪ ﻧﻔﺮﯼ ﺟﻮﻟﻮﯼ ﭘﺎﻣﻮن ﮐﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫‪ -‬ﺳﻴﺎﻣﮏ ﺧﺎن ﭼﺮا ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﯼ؟‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ -‬ﮔﺮﺳﻨﻪ م ﺷﺪﻩ ﻋﻤﻮ ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻻن ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺮات ﮐﻮﻓﺖ ﮐﺎرﯼ ﺑﺎ ﺳﺲ زهﺮ ﻣﺎر ﺑﻴﺎرن ﻋﺰﻳﺰم‪.‬ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ هﻢ ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮرﯼ؟‬
‫ﻣﻴﮕﻢ ﻳﻪ ﻟﻴﻮان زهﺮ هﻼهﻞ ﺑﺮات ﺑﻴﺎرن!ﺑﺮﻳﺰ ﺗﻮ اون ﺷﻴﮑﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﻳﻪ ﺟﺎ ﺁروم ﺑﺘﻤﺮﮔﯽ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﮐﺎوﻩ اﻳﻨﻬﺎ رو ﮔﻔﺖ‪،‬ﺳﻴﺎﻣﮏ ﻟﺐ ور ﭼﻴﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻳﻮاش‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ ﺗﻪ؟! ﺻﺪاﺗﻮ اهﻞ ﻣﺤﻞ هﻢ ﺷﻨﻴﺪن! اﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ اس ﻳﺎ زوزﻩ ﺷﻐﺎل؟!‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺗﻮ رو ﺑﺨﺪا ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺑﺨﻮرﻩ ‪ .‬اﻻن ﭘﺮدﻩ ﮔﻮﺷﻤﻮن ﭘﺎرﻩ ﻣﻴﺸﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺑﻪ ﺛﺮﻳﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮاش ﺑﻴﺎرﻩ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺛﺮﻳﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺑﺸ ﻘﺎب ﺑ ﺮﻧﺞ و ﻣ ﺮغ وارد‬
‫ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﮕﻴﺮ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﻓﺘﺖ ﮐﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻴﺰارﯼ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﻣﺎ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻴﻢ ؟! ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﺟﻨﮓ ه ﺎم ﻳ ﻪ ﺁﺗ ﺶ‬
‫ﺑﺴﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﻴﺪن ﮐﻪ هﻤﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ در ﮐﻨﻦ‪.‬ﺣﻤﻠﻪ ﺗﻮ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺘﻪ اس؟‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ زﻧﮓ زدن و ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ هﻤﺮاﻩ ژاﻟﻪ و ﭘﺪر و ﻣﺎدرش اوﻣﺪن‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ زﻧﮓ زدن و ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ هﻤﺮاﻩ ژاﻟﻪ و ﭘﺪر و ﻣﺎدرش اوﻣﺪن‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﮐﺎوﻩ از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ اوﻧﻬﺎ رو دﻳﺪ‪ ،‬دوﻻ ﺷﺪ و زﻣﻴﻦ رو ﺳﺠﺪﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺪاﻳﺎ ﺷﮑﺮت‪ .‬اﮔﻪ ﻧﻴﻢ ﺳ ﺎﻋﺖ دﻳﮕ ﻪ اﻳ ﻦ اﻋﻀ ﺎﯼ ﺳ ﺎزﻣﺎن ﺣﻘ ﻮق ﺑﺸ ﺮ دﻳ ﺮ ﺗ ﺮ ﻣﻴﺮﺳ ﻴﺪن ﺑﺎﻳ ﺪ‬
‫ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻴﺸﺪﻳﻢ و ﺳﻨﮕﺮ رو ﺗﺤﻮﻳﻞ دﺷﻤﻦ ﻣﻴﺪادﻳﻢ! ﺗﻒ ﺑﻪ ﮔﻮر ﭘﺪر هﺮ ﭼﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻴﺘﺮﺑﻴﺘﻪ!‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ دهﻨﺶ ﭘﺮ از ﻏﺬا ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﻴﮕﻪ ﺗﻒ ﮐﺮدن زﺷﺘﻪ! ﮐﺎر ﺑﭽﻪ هﺎﯼ ﺑﻴﺘﺮﺑﻴﺘﻪ!‬
‫ﻣﻦ و ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮدﻳﻢ و زدﻳﻢ زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺬار ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ رو ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﺪم ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﮐﻤﯽ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻘﻴﻪ وارد ﺷﺪن و ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﺎدر ﺳﻴﺎﻣﮏ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪ -‬ﺑﭽﻪ هﺎ ﺳﻴﺎﻣﮏ ﮐﻪ اذﻳﺘﺘﻮن ﻧﮑﺮد؟‬
‫‪ -‬اﺻﻼ‪ ،‬اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﺎﻧﺸﺎط و ﺳﺮﺣﺎﻟﻴﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬وﻟﯽ ﺧﺎﻟﻪ‪ ،‬هﻤﺶ ﺳﺎﮐﺖ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻴﺸﻴﻨﻪ و ﻣﻴﺮﻩ ﺗﻮ ﺧﻮدش‪ .‬ﻧﮑﻨﻪ ﺧ ﺪا ﻧﮑ ﺮدﻩ اﻓﺴ ﺮدﮔﯽ‬
‫روﺣﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ﻣﺎدر ﮐﺎوﻩ ‪ -‬اوا! ﺧﺪا ﻣﺮﮔﻢ ﺑﺪﻩ ! اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﭼﺮا اﻳﻨﻄﻮرﻳﻪ ! اﻳﻨﺎ رو ﮐﯽ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻬﻢ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﮐﺎﭘﺸﻨﺶ رو ﺑﺮ ﻣﻴﺪاﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻴﺮون ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎﻣﺎن ‪ .‬ﻣﻦ و ﺑﻬﺰاد و ﺛﺮﻳﺎ ﺧﺎﻧﻢ و ﮐﺒﺮﯼ ﺧﺎﻧﻢ داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ ه ﻢ ﮔ ﺮﮔﻢ ﺑ ﻪ ه ﻮا ﺑ ﺎزﯼ‬
‫ﻣﻴﮑﺮدﻳﻢ!‬
‫ﺛﺮﻳﺎ ﺧﺎﻧﻢ از ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ‪.‬‬
‫دوﺗﺎﻳﯽ از ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪﻳﻢ ﺑﻴﺮون و ﺷﺮوع ﮐﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﻗﺪم زدن ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁﺧﻴﺶ! ﭼﻘﺪر ﺁزادﯼ ﺧﻮﺑﻪ!‬
‫‪ -‬اﻳﻦ ﺑﭽﻪ رو ﻟﻮس ﺑﺎرش ﺁوردن‪ .‬هﺮﮐﺎرﯼ ﮐﺮدﻩ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻦ ﺑﻴﺘﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا دﻳﮕﻪ راﺟﺒﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﻦ ﻳﺎدش ﮐﻪ ﻣﯽ اﻓﺘﻢ ﭼﻬﺎر ﺳﺘﻮن ﺑﺪﻧﻢ ﻣﻴﻠﺮزﻩ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﺑﻼﻳﯽ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺁورد! هﻨﻮز ﮐﻤﺮم درد ﻣﻴﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺧﻮب ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ رﻓﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﻧﻮش اﻳﻨﻬﺎ ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬
‫ﺑﺮاش ﺟﺮﻳﺎن رو ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش و ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﭘﺪرش دﻳﮕﻪ ول ﻧﮑﻦ ﺑﺮو ﺟﻠﻮ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا‪.‬‬
‫‪ -‬هﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎل رو هﻢ دارم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﻢ دارﻩ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﭘﺎش وا ﻣﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻏﺬا ﮐﻪ ﻧﺨﻮردﯼ؟‬

‫‪ -‬ﺟﺰ ﺣﺮص از دﺳﺖ ﺳﻴﺎﻣﮏ ﺧﺎن ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اﯼ ﻧﺨﻮردم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺷﺎم ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺸﻦ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭘﺮﻳﺪ و ﻣﻨﻮ ﻣﺎچ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺑﻬﺖ ﺗﺒﺮﻳﮏ ﻣﻴﮕﻢ ‪ .‬ﺑﺨﺪا ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ‪ .‬اﻧﺸﺎﷲ ﮐ ﻪ ﺧﻮﺷ ﺒﺨﺖ ﺑﺸ ﻴﺪ ‪ .‬اﻣ ﺎ ﻳ ﺎدت ﻧ ﺮﻩ‪،‬‬
‫ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻪ ﮐﺮدﻳﻦ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺎﻩ ﻋﺴﻞ اﻳﻦ ﺳﻴﺎﻣﮏ رو هﻢ هﻤﺮاهﺘﻮن ﺑﺒﺮﻳﺪ ‪ .‬ﺳﺮﺗﻮن ﮔﺮم ﻣﻴﺸ ﻪ و‬
‫ﻧﻤﻴﺰارﻩ ﺣﻮﺻﻠﺘﻮن ﺳﺮ ﺑﺮﻩ!‬
‫هﺮ دو ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮف ﺁروم ﺁروم ﺷﺮوع ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﺑﺮدارﻳﻢ ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺒﺮﻣﺖ ﻳﻪ رﺳﺘﻮران ﺣﺴﺎﺑﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺑﺮﻳﻢ هﻤﻴﻦ ﺟﺎهﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز دﻳﮕﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش و ﺧﺎﻟﻪ ﺷﻮ و ﺑﻬﺮام ﻧﺒﺮد ﮐﻨ ﯽ‪ .‬اﻳ ﻦ ﭼﻨ ﺪ‬
‫وﻗﺘﻪ ﮔﻮﺷﺘﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺨﻮر ﺟﻮن ﺑﮕﻴﺮﯼ ﺑﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺧﻮردن ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﭘﻬﻠﻮون ﺷﺪ!‬
‫ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺎدر زﻧﺖ ﮐﻪ رﺳﻴﺪﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻌﺮﻩ ﺑﮑﺸﯽ ﮐ ﻪ دل ﺷ ﻴﺮ ﺁب ﺑﺸ ﻪ‪ .‬ﺑ ﺎ اﻳ ﻦ وﺿ ﻌﯽ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ دارﯼ‬

‫ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ ﺗﺎ دهﻨﺖ رو ﺑﺎز ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﮕﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﺖ ﺑﺮو دﺳﺖ رﺳﺘﻢ ﺑﺒﻨﺪ ﻧﺒﻨﺪ ﻣﺮا دﺳﺖ ﭼﺮخ ﺑﻠﻨﺪ‪.‬‬
‫از ﺗﻮ ﺣﻠﻘﻮﻣﺖ ﺻﺪاﯼ ﻗﺪ ﻗﺪ ﻗﺪا ﻗﺪ ﻗﺪ ﻗﺪا در ﺑﻴﺎد!‬
‫‪ -‬ﮔ ﻢ ﺷ ﻮ ﮐ ﺎوﻩ از ﺑ ﺲ اﻳ ﻦ ﺣﺮﻓﻬ ﺎ رو زدﯼ اﺣﺴ ﺎس ﻣﻴﮑ ﻨﻢ ﮐﻤﮑ ﻢ دارم ﭘ ﺮ در ﻣﻴ ﺎرم و ﻣ ﺮغ‬
‫ﻣﻴﺸﻢ‪.‬‬
‫دو ﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ و ﺷﻮﺧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧ ﻪ ﮐ ﺎوﻩ رﻓﺘ ﻴﻢ و ﮐ ﺎوﻩ ﻣﺎﺷ ﻴﻨﺶ رو ورداﺷ ﺖ و ﺣﺮﮐ ﺖ ﮐ ﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود دﻩ و ﻧﻴﻢ ‪ ،‬ﻳﺎزدﻩ ﺑﻮد‪ .‬هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﻳﻪ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻴﮑﺮدﻳﻢ و ﺣﺮف ﻣﻴﺰدﻳﻢ‪،‬‬
‫ﻳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻨﺎر ﺧﻴﺎﺑﻮن ﺑﺮاﻣﻮن دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﻪ دار ﺳﻮارش ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬دﻳﺮ وﻗﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﺮف و ﺑﻮران ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﻴﺮش ﻧﻤﻴﺎد‪ ،‬ﺛﻮاب دارﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮد و اون دﺧﺘﺮ ﻋﻘﺐ ﺳﻮار ﺷﺪ ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ ﻳﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ﻳﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬هﺮ ﺟﺎ ﻣﺴﻴﺮﺗﻮن ﻧﺨﻮرد ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﻧﮕﻪ دارم ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺎزم ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬از ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻴﺮون رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدم ﮐ ﻪ ﺣﺮﮐ ﺖ ﮐﻨ ﻪ‪،‬‬
‫ﮐﺎوﻩ هﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد دو ﺳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ دوﺗﺎﻳﯽ ﺗﻮن ﺑﺨﻮاﻳﻴﻦ‪ 20 ،‬هﺰارﺗﻮﻣﺎن ﻣﻴﺸﻪ!!‬
‫ﮐﺎوﻩ درﺳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬دوﺗﺎﻳﯽ ﻣﻮن ﭼﯽ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ‪ 20‬هﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻴﺸﻪ؟!‬
‫دﺧﺘﺮ‪ -‬ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﻴﺪوﻧﻴﻦ ﭼﯽ ﻣﻴﮕﻢ!‬
‫ﮐﺎوﻩ ﻣﺤﮑﻢ زد رو ﺗﺮﻣﺰ‪.‬ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻧﻔﺮت از ﭼﺸﻤﺎش ﻣﻴﺒﺎرﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺗﺎ ﺗﻮ ﺳﺮت ﻧﺰدم ﭘﺎدﻩ ﺷﻮ!‬
‫دﺧﺘﺮ‪ -‬ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﻢ؟ ﺑﺎﻳﺪ هﺮ دو ﺗ ﻮن ﺑﻴ ﺎﻳﻴﻦ و ‪ 20‬ه ﺰار ﺗ ﻮﻣﻦ ﺑ ﺪﻳﻦ وﮔﺮﻧ ﻪ ﺟﻴ ﻎ ﻣﻴﮑﺸ ﻢ ﺗ ﺎ ﭘﻠ ﻴﺲ‬
‫ﺑﻴﺎد و ﭘﺪرﺗﻮن رو در ﺑﻴﺎرﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﻮب ﺟﻴﻎ ﺑﮑﺶ ﺑﺒﻴﻨﻢ! از ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ‪ ...‬رﻓﺘﻦ ﺗﺤﺖ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻗﺎﻧﻮن؟!‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﻣﻴﮕﯽ ﮐﺎوﻩ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺰار ﺟﻴﻎ ﺑﮑﺸﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ!‬
‫اون دﺧﺘ ﺮ وﻗﺘ ﯽ ﮐ ﺎوﻩ اﻳ ﻦ ﺣ ﺮف رو زد ﺳ ﺮش رو اﻧ ﺪاﺧﺖ ﭘ ﺎﻳﻴﻦ و ﺧﻴﻠ ﯽ ﺁروم ﺧﻮاﺳ ﺖ ﮐ ﻪ از‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﺸﻪ‪ .‬اﺻﻼ ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﺪ! زﻳﺮ ﻟﺒﯽ‪ ،‬ﺁروم ﮔﻔﺖ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ!‬
‫داﺷﺖ دﻧﺒﺎل دﺳﺘﮕﻴﺮﻩ در ﻣﻴﮕﺸﺖ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺸﻴﻦ‪ ،‬ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﯽ!‬
‫‪ -‬دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪﯼ ﮐﺎوﻩ؟!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ -‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا‪ ،‬اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﺮم!‬
‫ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ دﮔﻤﻪ رو زد ﮐﻪ در هﺎ ﻗﻔﻞ ﺷﺪ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬واﺳﺘﺎ ﮐﺎوﻩ!ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻢ واﺳﺘﺎ!‬
‫دﺧﺘﺮ‪ -‬ﺗﻮ رو ﺑﻪ اون ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﭙﺮﺳﺘﯽ‪ ،‬ﻧﮕﻪ دارﭘﻴﺎدﻩ ﺷﻢ!‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﯼ ﭼﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ؟!ﻧﮕﻪ دار!‬
‫ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻗﻔﻞ در رو ﺑﺎز ﮐﻦ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﻪ‪ ،‬زود ﺑﺎش!‬
‫ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ اﻳﻨﮑﺎرﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻪ ﮐﻪ ﭼ ﺮا اﻳ ﻦ ﮐ ﺎر رو ﮐ ﺮدﻩ ﻧﻤ ﯽ زارم ﭘﻴ ﺎدﻩ‬
‫ﺑﺸﻪ!‬
‫ﺑﻌﺪ ﭼ ﺮاغ داﺧ ﻞ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ رو روﺷ ﻦ ﮐ ﺮد‪ .‬ه ﺮ دو ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻴﻢ و ﻧﮕ ﺎهﺶ ﮐ ﺮدﻳﻢ دﺧﺘ ﺮ ﻗﺸ ﻨﮕﯽ ﺑ ﻮد‪.‬‬
‫ﺻﻮرت ﻇﺮﻳﻒ و زﻳﺒﺎﻳﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐ ﺮد و ﺑﻌ ﺪ ﺻ ﻮرﺗﺶ رو ﺑ ﻴﻦ دﺳ ﺘﺎش ﻗ ﺎﻳﻢ‬
‫ﮐﺮد و زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪ .‬ﻣﻦ و ﮐﺎوﻩ هﺎج و واج ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯽ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ اﻳ ﻦ ﻗﺸ ﻨﮕﯽ ﮐ ﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣ ﻪ ﮐ ﺎرش اﻳ ﻦ ﻧﻴﺴ ﺖ‪ ،‬ﭼ ﺮا ﺑﺎﻳ ﺪ اﻳ ﻦ وﻗ ﺖ‬
‫ﺷﺐ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ دو ﺗﺎ ﺟﻮون ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺑﺸﻪ؟‬
‫دﺧﺘﺮ‪ -‬ﺑﺬارﻳﻦ ﺑﺮم ﺗﻮ رو ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﻴﮑﻨﻢ! ﺑﺎ ﺁﺑﺮوﯼ ﻣﻦ ﺑﺎزﯼ ﻧﮑﻨﻴﻦ!‬
‫ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻋﺼﺒﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﺎ ﺑﺎ ﺁﺑﺮوﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﯼ ﻧﮑﻨﻴﻢ؟! ﻋﺠﻴﺒﻪ! دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ هﺴﺘﻴﻦ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدﻳﻦ؟!‬
‫دوﺑﺎرﻩ اون دﺧﺘﺮ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ در رو وا ﮐﻨﻪ و ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺑﺬارﻳﻦ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﻢ‪ ،‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا!‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺨﺪاﯼ ﻻ ﺷﺮﻳﮏ اﮔﻪ ﻧﮕﯽ ﭼﺮا اﻳﻨﮑﺎر رو ﮐﺮدﯼ هﻤﻴﻦ اﻻن ﻣﻴﺒﺮﻣﺖ دم ﻳﻪ ﭘﺎﺳﮕﺎﻩ‪ ،‬ﺗﺤﻮﻳﻞ‬
‫ﻣﺎﻣﻮرا ﻣﻴﺪﻣﺖ!‬
‫رﻧﮓ از ﺻﻮرت دﺧﺘﺮﮎ ﭘﺮﻳﺪ! ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮐﺎوﻩ رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻣﺤﮑﻤﺘﺮ دﺳﺘﮕﻴﺮﻩ رو ﮐﺸﻴﺪ‬
‫ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﭘﺎش رو ﮔﺬاﺷﺖ رو ﮔﺎز و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ‪ -‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﻳﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﻦ ﺁﺑﺮوم ﻣﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﯽ ﭼﺮا ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺎ ﺷﺪﯼ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮﮎ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ! ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻣﻔﺘﺸﯽ؟‬
‫ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺁﻗﺎ ﺷﻤﺎ رو ﺑﺨﺪا ﺑﻪ اﻳﻦ دوﺳﺘﺘﻮن ﺑﮕﻴﻦ ﺑﺬارﻩ ﻣﻦ ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﺸﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺑﺮو ﺗﻮ اون ﮐﻮﭼﻪ ﻧﮕﻪ دار‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮﯼ ﻳﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺧﻠﻮت و اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ رو ﮐﺮدم ﺑﻪ اون دﺧﺘﺮ و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ هﻢ ﻋﺠﻴﺒﻪ ﮐﻪ دﺧﺘﺮﯼ ﺑﻪ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺷ ﻤﺎ ﭼ ﺮا ﺗ ﻦ ﺑ ﻪ ﻳ ﻪ هﻤﭽ ﻴﻦ ﮐ ﺎرﯼ ﻣ ﯽ‬

‫دﻩ؟‬
‫ﺣﻴﻒ ﻧﻴﺴﺖ! ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻮهﺮ ﮐﻨ ﯽ‪ ،‬ﺑﭽ ﻪ دار ﺑﺸ ﯽ‪ ،‬ﺧﻮﻧ ﻪ و زﻧ ﺪﮔﯽ ﺷ ﻮهﺮت رو ﭘ ﺮ از ﺷ ﺎدﯼ و‬
‫ﻣﺤﺒ ﺖ ﮐﻨ ﯽ! اون وﻗ ﺖ اﻳ ﻦ ﻣﻮﻗ ﻊ ﺷ ﺐ ﺗ ﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻬ ﺎ ول ﻣﻴﮕ ﺮدﯼ! دﻟ ﺖ ﺑ ﺮاﯼ ﭘ ﺪر و ﻣ ﺎدرت‬
‫ﻧﻤﻴﺴ ﻮزﻩ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ ﭼ ﻪ ﺟ ﻮن دﻟ ﯽ ﺷ ﻤﺎ رو ﺑ ﺰرگ ﮐ ﺮدن و زﺣﻤ ﺖ ﺑﺮاﺗ ﻮن ﮐﺸ ﻴﺪن؟ ﻣﻴﺨ ﻮاهﻴﻦ‬
‫ﺳﺮﺷﻮن رو زﻳﺮ ﻧﻨﮓ ﮐﻨﻴﻦ ﺗﺎ از ﻏﺼﻪ دق ﮐﻨﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬دﺧﺘﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻦ ﺧﻮد ﻓﺮوﺷﯽ‪ ،‬ﻣﻴﻔﻬﻤﯽ؟‬

‫ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﺳﺮﻣﻮن داد زد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻔﻪ ﺷﻴﻦ!‬
‫ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﮑﺮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺬارﻳﻦ ﺑﺮم‪ ،‬ﺑﺨﺪا ﺣﺎل ﻣﺎدرم ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ! ﺗﻮ رو ﺧﺪا وﻟﻢ ﮐﻨﻴﻦ‬
‫دوﺗﺎﻳﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﺎدرﺗﻮن ﻣﺮﻳﻀﻪ؟‬
‫دﺧﺘﺮ‪ -‬ﺁرﻩ ﺑﺨﺪا‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم ﭘﻴﺸﺶ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮﻧﺘﻮن ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺁدرس ﺑﺪﻳﻦ ﻣﺎ ﻣﻴﺮﺳﻮﻧﻴﻤﺘﻮن‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮﻧﻤﻮن ﻃﺮف ﻣﻨﻴﺮﻳﻪ س‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺣﺎﻻ ﺷﺪ ﻳﻪ ﺣﺮف ﺣﺴﺎﺑﯽ!‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﭼﺮاغ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬اﻳﻦ ﭘﻮل رو ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻴﻦ ﺑﺮاﯼ دوا درﻣﻮن ﻣﺎدرﺗﻮن؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭘﺲ ﺑ ﺰار ﺑﻬﺘ ﻮن ﺑﮕ ﻢ‪ .‬ﻣ ﻦ اﮔ ﻪ ﺟ ﺎﯼ ﭘ ﺪر ﻣ ﺎدرﺗﻮن ﺑ ﻮدم‪ ،‬راﺿ ﯽ ﺑ ﻮدم ﺑﻤﻴ ﺮم اﻣ ﺎ ﻟ ﺐ ﺑ ﻪ‬
‫ﻗﺮص و دواﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻮل ﺑﺪﺳﺖ اوﻣﺪﻩ‪ ،‬ﻧﺰﻧﻢ!‬
‫دﺧﺘﺮﮎ ﺑﺎز هﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد‪ .‬ﻳﻪ ﻳﻪ رﺑﻊ‪،‬ﺑﻴﺴﺖ دﻗﻴﻘﻪ اﯼ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫‪ -‬دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺷﺮف ﺁدم ارزﺷﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ! اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﺜ ﻞ اﻳﻨ ﻪ ﮐ ﻪ اﻧﺴ ﺎن روﺣ ﺶ‬
‫رو ﺑﻔﺮوﺷﻪ!‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬از ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺼﻴﺤﺖ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﻪ از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ و درد و ﻣﺮض داﺷﺘﯽ ﻣﻴﻤﺮدﯼ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﺣﺘ ﯽ‬
‫ﻓﮑﺮ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ رو ﻧﮑﻦ!‬
‫ﮐﻪ دﺧﺘﺮﮎ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﭘﺮﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﻴﺸﻪ ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ ﭘﻮﻟﺪار ﮐﺜﺎﻓﺖ ﺧﻔﻪ ﺷﻴﻦ؟!‬
‫ﻣﻦ و ﮐﺎوﻩ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ هﻤﺪﻳﮕﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻴﮕﻪ ﭘﻮﻟﺪار ﮐﺜﺎﻓﺖ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺪار ﻧﻴﺴﺘﻢ!‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ اون دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﺑﻨﺪﻩ ﺗﻮ هﻔﺖ ﺁﺳﻤﻮن ﻳﻪ ﺳﺘﺎرﻩ ﻧﺪارم‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺷﺒﻴﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎﺳﺖ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺣﺎﻻ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﻣﻦ ﮐﺜﺎﻓﺖ از ﮐﺪوم ﻃﺮف ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم؟‬
‫دﺧﺘﺮ‪ -‬هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻧﮕﻪ دارﻳﻦ‪ .‬زﺷﺘﻪ ﻳﮑﯽ ﻣﻦ رو ﺗﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﺒﻴﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ اﻧﮕﺎر ﻳﺎدﺗﻮن رﻓﺘﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻴﻦ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻴﻦ!‬
‫دﺧﺘ ﺮ‪ -‬اون ﻧ ﻴﻢ ﺳ ﺎﻋﺖ ﭘ ﻴﺶ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺗ ﺎزﻩ وﻗﺘ ﯽ ه ﻢ ﮐ ﻪ اون ﺣ ﺮف رو ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﺎ زدم‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻ ﻠﻪ‬
‫ﭘﺸﻴﻤﻮن ﺷﺪم‪ .‬ﺧﻴﺎل داﺷﺘﻢ ﻳﻪ ﺟﺎ ﮐﻪ اﻳﺴﺘﺎدﻳﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﺸﻢ و ﻓﺮار ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺣﺎﻟﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ! ﺗﺎ ﺷﻤﺎ رو دم در ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن ﻧﺮﺳ ﻮﻧﻢ و ﻧﺒﻴ ﻨﻢ ﮐ ﻪ رﻓﺘ ﻴﻦ ﺗ ﻮﯼ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻴﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﻧﻤﻴﺸﻪ‪ .‬ﭘﺲ ﺁدرﺳﺘﻮن رو ﺑﺪﻳﻦ‪ ،‬ﻣﻌﻄﻞ هﻢ ﻧﮑﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ‪ -‬واﻗﻌﺎ اﻳﻨﻮ ﻣﻴﺨﻮاهﻴﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻌﻠﻪ‬
‫دﺧﺘﺮ‪ -‬ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺮﻳﻦ‪ ،‬ﺳﺮ ﭼﻬﺎر راﻩ ﺑﭙﻴﭽﻴﺪ دﺳﺖ ﭼﭗ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻳﻪ ﺧﻴﺎﺑﻮن و هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ اون دﺧﺘﺮ ﺁدرس ﻣﻴﺪاد رﻓﺖ ﺗﺎ ﺗﻮﯼ ﻳﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎرﻳ ﮏ و‬
‫ﺧﻠﻮت‪ ،‬رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺟﻠﻮﯼ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﻳﻤﯽ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮﻧﻪ؟‬
‫دﺧﺘﺮ‪ -‬ﺑﻌﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻴﺨﻮاﻳﻦ اﺻﻼ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﻮ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ‪ .‬هﻤﻮن ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺷﻤﺎ رﻓﺘﻴﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ‪ ،‬ﺑ ﺮام ﮐﺎﻓﻴ ﻪ‪ .‬ﻣ ﺎ ه ﻢ راهﻤ ﻮن رو‬
‫ﻣﻴﮑﺸﻴﻢ و ﻣﻴﺮﻳﻢ ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﻗﻔﻞ در رو وا ﮐﺮد‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮﮎ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪ و در ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ و ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﻄﺮف ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن رﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﭘﺸﻴﻤﻮن ﺷﺪ و‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﺷﻴﺸﻪ رو ﭘﺎﻳﻴﻦ ﮐﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻃﻮرﯼ ﺷﺪﻩ؟‬
‫دﺧﺘﺮ‪ -‬ﻧﺨﻴﺮ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ازﺗﻮن ﻣﻌﺬرت ﻣﻴﺨﻮام ‪ ،‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ اﮔﻪ ﺣﺮف ﺑ ﺪﯼ زدم دﺳ ﺖ ﺧ ﻮدم‬
‫ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺧﻮردم وﮔﺮﻧﻪ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﻣﻴﺸﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻨﻬﺎ رو ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ ﺑﺎ ﮐﻠﻴﺪ در ﺧﻮﻧﻪ رو وا ﮐﺮد و وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ و ﮐﺎوﻩ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺧﺮ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐ ﺎوﻩ‪ -‬اﻳ ﻦ دﻳﮕ ﻪ ﭼ ﻪ داﺳ ﺘﺎﻧﯽ ﺑ ﻮد؟ ﻣﺜ ﻞ ﻓﻴﻠﻤﻬ ﺎ! ﺷ ﺐ ﺣﺎدﺛ ﻪ! رﻧﮕ ﯽ‪ ،‬ﺑ ﺎ ﺷ ﺮﮐﺖ ﮐﺎوﻩ‪،‬هﻨﺮﭘﻴﺸ ﻪ‬
‫ﺧﻮش ﺗﮑﻨﻴﮏ ﺳﻴﻨﻤﺎ! ﺑﻬﺰاد‪ ،‬ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮردﻩ اﯼ در دام ﺷﻴﻄﺎن!‬
‫‪ -‬ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدﯼ اﮔﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﭼﻴﻎ ﻣﻴﮑﺸﻴﺪ ﭘﺪرﻣﻮن رو در ﻣﻴﺂوردن؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻬﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﮐﺎرﻩ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻨﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪم ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺁﺑﺮوﻣﻮن ﺑﺮﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻣﺎ ﻋﺠﺐ ﭼﺸﻤﺎﻳﯽ داﺷﺖ!‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺑﻬﺰاد‪ ،‬دﻟﻢ رو ﻟﺮزوﻧﺪ! ﺗﻮ ﺁﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﻴﮑﺮدم ‪ .‬از ﺳﺮ و روش ﻏﻢ ﻣﻴﺒﺎرﻳﺪ!‬
‫‪ -‬ﭘﺴﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ ﺑﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻨﺠﺎ واﺳﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻴﺨﻮام راﻩ ﺑﻴﺎﻓﺘﻢ‪ ،‬اﻣﺎ دﻟﻢ راﻩ ﻧﻤﻴﺎدﻩ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر دﻟﺖ رو ﺑﺒﺮﻩ! ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ ﺗﺎ ﻳﮑﯽ ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ ﻳﻘﻪ ﻣﻮن رو ﺑﮕﻴﺮﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻳﺎدم رﻓﺖ اﺳﻤﺶ رو ﺑﭙﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪﯼ هﻢ ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ دﻳﮕﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺷﻴﺸﻪ ﺷﻮ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﻴﺪ و ﺁروم ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺖ ﺁدم ﺑﺪﯼ ﻧﺨﻮرد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﻪ ﺷﺎم ﺑﺪﯼ هﺎ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻧﮕﺎر اﻣﺸﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ هﻤﻮن ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺑﺴﺎزﻳﻢ!‬
‫‪-‬ﺑﺮو ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻳﻪ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻓﺮوﺷﯽ ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﮐﺎوﻩ زد رو ﺗﺮﻣﺰ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻋﻘﺐ رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ هﻤﻮن دﺧﺘﺮ رو دﻳﺪم ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺎ ﺑﺪون روﺳﺮﯼ ﻣﻴﺪوﻩ و دﺳ ﺖ ﺗﮑ ﻮن ﻣﻴ ﺪﻩ‪ .‬ﮐ ﺎوﻩ‬
‫دﻧﺪﻩ ﻋﻘﺐ ﮔﺮﻓﺖ و رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻬﺶ و ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﮑﺮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻴﻦ! ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ دارﻩ ﻣﻴﻤﻴﺮﻩ!‬
‫ﺳﺮﻳﻊ ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﭘﺎرﮎ ﮐﺮدﻳﻢ و دوﺗﺎﻳﯽ هﻤﺮاﻩ اون دﺧﺘﺮ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﺷ ﺪﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮﻧ ﻪ ﮐ ﻪ ﭼ ﻪ‬
‫ﻋﺮض ﮐﻨﻢ! دو ﺗﺎ اﺗﺎق ﺑﻮد ﺧﺎﻟﯽ ﺧ ﺎﻟﯽ!ﻳ ﻪ رﺧﺘﺨ ﻮاب ﻳ ﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ اﻧﺪاﺧﺘ ﻪ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ روش ﻳ ﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﭘﻴﺮ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ زرد اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻪ ﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮش رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ‪،‬ﺧﺎﻧﻢ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﺎﻧﻢ !ﺧﺎﻧﻢ!ﭼﺸﻤﺎﺗﻮﻧﻮ وا ﮐﻨﻴﻦ‪.‬‬ ‫‪-‬‬
‫ﻧﺒﻀﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺒﺾ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺳﺮﻳﻊ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺳﻮﻧﻴﻤﺶ ﺑﻪ ﻳﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‪ .‬اﮐﺴﻴﮋن ﻣﻴﺨﻮاد‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ‪ -‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﻧﮑﻨﻪ ﺗﮑﻮﻧﺶ ﺑﺪﻳﻢ ﺑﺮاش ﺧﻄﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﺘﺮﺳﻴﻦ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻣﺎ دوﺗﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﻳﻪ ﻧﻴﻤﭽﻪ دﮐﺘﺮﻳﻢ! ﺑﻬﺰاد ﺑﻠﻨﺪش ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎﻳﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻳﻢ و ﺑﺮدﻳﻤﺶ ﺗﻮﯼ ﻣﺎﺷﻴﻦ و ﮐﺎوﻩ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﻮدﻣﻮن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اوﻧﺠﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪارﻩ‪ ،‬ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ‪ ،....‬دوﺳﺖ ﭘﺪرم اوﻧﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﮏ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪﻳﻢ و ﺑﺎ ﻳﻪ ﺗﺨﺖ اون ﺧﺎﻧﻢ رو ﺑ ﺮدﻳﻢ ﺗ ﻮ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‪،‬ﻗﺴ ﻤﺖ اورژاﻧ ﺲ ‪ .‬ﺑﻠﻨ ﺪﮔﻮ‬
‫ﭘﻴﺞ ﮐﺮد دﮐﺘﺮ اﺳﺪﯼ‪ ،‬دوﺳﺖ ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ اﺗﻔﺎﻗﺎ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮدش اوﻣﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﺑﺮدﻧﺶ زﻳ ﺮ‬
‫اﮐﺴﻴﮋن‪.‬‬
‫ﺣﺪود ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺶ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻋﺎدﯼ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﺑﻴﻤﺎرﻳﺶ ﺳﺮﻃﺎن ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁرﻩ ﻓﻬﻤﻴﺪم‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ س‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﻪ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ هﻢ ﺟﻮاب ﻧﻤﻴﺪﻩ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﺧﺪا ﺑﻬﺶ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺧﺪا رو ﭼﯽ دﻳﺪﯼ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻌﻠﻪ‪ ،‬ﻋﻤﺮ دﺳﺖ ﺧﺪاس‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ دﻳﺪﯼ اﻳﻦ زن ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل و روزش‪ ،‬ﺧﻮب ﺧﻮب ﺷﺪ و ﺗ ﻮ ﺑ ﺎ اﻳ ﻦ ﺳ ﻼﻣﺘﯽ اﻓﺘ ﺎدﯼ‬
‫ﻣﺮدﯼ! ﺗﻮ ﮐﺎر ﺧﺪا ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺸﻪ دﺧﺎﻟﺖ ﮐﺮد!‬

‫‪ -‬ﺧﻔﻪ ﺷﯽ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ هﻢ دﺳﺖ از ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺮ ﻧﻤﻴﺪارﯼ؟‬
‫در هﻤﻴﻦ وﻗﺖ دﮐﺘﺮ اﺳﺪﯼ اوﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ‪،‬ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن هﻢ رﺷﺘﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ هﺴﺘﻨﺪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻠﻪ دﮐﺘﺮ‬
‫دﮐﺘﺮ‪ -‬ﭘﺲ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺧﻮدﺗﻮن ﺟﺮﻳﺎن رو ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﮐﺎﻧﺴﺮ دﮐﺘﺮ درﺳﺘﻪ؟‬
‫دﮐﺘﺮ‪ -‬ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﻗﻮﯼ درﺳ ﺘﻪ‪ .‬ﺗ ﻮ اﻳ ﻦ ﻣﺮﺣﻠ ﻪ ﮐ ﺎرﯼ ه ﻢ ﻧﻤﻴﺸ ﻪ ﮐ ﺮد‪.‬اﻟﺒﺘ ﻪ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺁزﻣﺎﻳﺸ ﺎت ﮐﺎﻣ ﻞ‬
‫ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﯽ ﮐﻪ؟ ﺳﻮﻧﻮﮔﺮاﻓﯽ و ﺳﻴﺘﯽ اﺳﮑﻦ و ﺧﻼﺻﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ .‬از اﻗﻮام ﺗﻮن هﺴﺘﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬دوﺳﺖ هﺴﺘﻴﻢ دﮐﺘﺮ‪.‬‬
‫دﮐﺘﺮ‪ -‬ﻓﻌﻼ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ .‬از ﻓﺮدا ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺮوع ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ دﮐﺘﺮ‪ .‬هﺮﺟﻮر ﺻﻼﺣﻪ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫دﮐﺘﺮ‪ -‬ﭘﺲ ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﺨﺶ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻣﺮﻳﺾ دارم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺸﻮن ﺳﺮﮐﺸﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ دﮐﺘﺮ رﻓﺖ‪ .‬اون دﺧﺘﺮ از ﻗﺴﻤﺖ اورژاﻧﺶ ﺑﻄﺮف ﻣﺎ اوﻣﺪ و وﻗﺘﯽ رﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻧﻤﺪوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻴﮑﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ!‬
‫‪-‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺒﺎ س‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﮐﺎوﻩ اس‪ .‬اﺳﻢ دوﺳﺘﻢ هﻢ ﺑﻬﺰادﻩ‪ .‬هﺮ دو داﻧﺸﺠﻮﯼ رﺷﺘﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ اﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬اﻧﮕﺎر اﻣﺸﺐ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺧﻮردم‪ .‬در هﺮ دو ﻣﻮرد!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﺪا هﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻨﺪﻩ هﺎﺷﻮ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﻴﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬دﻳﺪم ﺑﺎ دﮐﺘﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻴﮑﺮدﻳﻦ‪ .‬ﻧﻈﺮش ﭼﯽ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬واﷲ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟! ﭼﻴﺰ درﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﻔﺖ!‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻳﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻴﻨﺪ؟!‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﻴﺪوﻧﻴﻦ ﺑﻴﻤﺎرﯼ ﻣﺎدرﺗﻮن ﭼﻴﻪ؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ‪ -‬ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﺳﺮﻃﺎن ﮔﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬و ﻣﻴﺪوﻧﻴﺪ ﮐﻪ در ﭼﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﻳﻪ؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ‪ -‬دﻗﻴﻘﺎ ﻧﻪ ‪ ،‬دﮐﺘﺮش اوﻧﻄﻮرﯼ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻴﻤﺎرﯼ ﻣﺎدرﺗﻮن ﺧﻴﻠﯽ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺟﻤﻊ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ اوﻧﺠﺎ ﺑﺸﻴﻨﻴﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺰرﮔﻪ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدﻣﻮن ﭼﺎﻳﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺑﻮدﻳﻢ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻳﻪ ﺧﻮاهﺸﯽ ازﺗﻮن ﺑﮑﻨﻢ هﺮﭼﻨﺪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻴﮑﺸﻢ اﻣﺎ ﺟﺰ ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ رو اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬اﮔﻪ ﻟﻄﻒ ﻣﻴﮑﺮدﻳﻦ و ﺗﺮﺗﻴﺒﯽ ﻣﻴﺪادﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺎدرﻣﻮ ﺑﻪ ﻳﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن دوﻟﺘ ﯽ ﺑﺒ ﺮم ﻣﻤﻨﻮﻧﺘ ﻮن‬
‫ﻣﻴﺸﺪم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﮕﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﺸﻪ ؟ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻴﻪ ﺑﺎ اﻣﮑﺎﻧﺎت ﮐﺎﻓﯽ ‪ .‬دﮐﺘﺮ اﺳﺪﯼ هﻢ از دوﺳﺘﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬ﺷﻤﺎ درﺳﺖ ﻣﻴﮕﻴﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ‪ ،‬هﺰﻳﻨﻪ ش ﺧﻴﻠﯽ زﻳﺎدﻩ و ﻣﻦ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎدﯼ ﻣﺸﮑﻞ دارم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ اون ﭼﻴﺰهﺎ رو ﻧﮑﻨﻴﺪ ‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﺘﻮن راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬ﻧﻪ دﻳﮕﻪ‪ ،‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﻴﮑﻨﻢ ‪ ،‬دﻟﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ ﻣﺰاﺣﻢ و ﻣﺮهﻮن ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮد و ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ﮐﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ .‬ﻋﺸ ﻖ رو ﺗ ﻮ ﭼﺸ ﻤﻬﺎﯼ‬
‫ﮐﺎوﻩ دﻳﺪم‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﻓﺮﻳﺒﺎ‪،‬ﮐﺎر ﺧﻮدش رو ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ! ﺷﺎﻳﺪ ه ﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷ ﺖ ﮐ ﺎر ﺧ ﻮدش رو ﮐ ﺮدﻩ‬
‫ﺑﻮد!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻦ اﻻن ﺑﺮﻣﻴﮕﺮدم‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺠﺎ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﻣﻴﺮم ﻳﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﻴﺎم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﺣﺎﻟﺸﻮن ﻓﻌﻼ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻴﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﻳﻪ ﺷﺎﻣﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭘﺲ ﻣﺎ هﻢ ﻧﻤﻴﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪-‬ﺁﺧﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﻧﻤﻴﺸﻪ! ﻣﻦ رو ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ .‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﻴﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﺷﮑﺎل ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﻣﺎ دوﺗﺎ ه ﻢ ﭼﻴ ﺰﯼ ﻧﻤﻴﺨ ﻮرﻳﻢ‪ .‬ﺁﺧ ﺮش اﻳﻨ ﻪ ﮐ ﻪ از ﮔﺮﺳ ﻨﮕﯽ ﻏ ﺶ ﻣﻴﮑﻨ ﻴﻢ و‬
‫ﻣﻴﺎﻓﺘﻴﻢ هﻤﻴﻦ ﺟﺎ! اﻧﺠﺎم ﮐﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻪ و ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ! ﻃﻮرﻳﻤﻮن ﻧﻤﻴﺸﻪ!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮﻳﻢ ﺷﻤﺎ اوﻧﻘﺪر ﺧﻮب و ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺣﻴﻔﻪ ادﻣﻬﺎﯼ ﺷﺮﻳﻔﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻃﻮرﻳﺸﻮن ﺑﺸﻪ!‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎﻳﯽ از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻴﺮون اوﻣﺪﻳﻢ و ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻳ ﻪ ﭘﻴﺘ ﺰا ﻓﺮوﺷ ﯽ ﮐ ﻪ دوﻳﺴ ﺖ ﻣﺘ ﺮﯼ اون‬
‫ﻃﺮف ﺗﺮ ﺑﻮد راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎهﺎﺗﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ در ﻣﻮرد اﻣﺸﺐ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﻴﮑﻨﻴﺪ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﻳﻪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ در ﻣﻮردش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﻢ؟‬

‫‪ -‬ﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮﻩ هﻤﻴﻦ اﻻن ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺷﻮ ﺑﺰﻧﻦ! ﺳﺒﮏ ﻣﻴﺸﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﭼﭗ ﭼﭗ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬درﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻮدم هﻢ دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد هﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﺮاﺗﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺗﻨﻬ ﺎ دﺧﺘ ﺮ ﺧﻮﻧ ﻮادﻩ ﻳﻌﻨ ﯽ ﺗﻨﻬ ﺎ ﻓﺮزﻧ ﺪ ﺑ ﻮدم و ﻳﮑ ﯽ ﻳ ﮏ دوﻧ ﻪ ﭘ ﺪر و ﻣ ﺎدر‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﮐ ﻪ ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮدم ‪ ،‬ﭘﺪرم ﻳﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﺳﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪم ﭘﺪرم ﺧ ﻮدش رو ﺑ ﺎز ﺧﺮﻳ ﺪ ﮐ ﺮد و‬
‫ﺑﺎ ﻳﻪ دوﺳﺘﯽ ﺷﺮﮐﺘﯽ رو درﺳﺖ ﮐﺮدن ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ وﺿﻊ هﺮ دو ﺷﻮن ﺧﻮب ﺷﺪ‪.‬‬
‫اول ﻳﻪ اﭘﺎرﺗﻤﺎن دو ﺧﻮاﺑﻪ ﮐﻮﭼﻴﮏ ﺧﺮﻳﺪﻳﻢ و ﻳﻪ ﭘﻴﮑﺎن و ﻳﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻌﻤ ﻮﻟﯽ ‪ .‬ﺑﻌ ﺪ ﮐ ﻢ ﮐ ﻢ وﺿ ﻊ‬
‫ﭘﺪر ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ و ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن رو ﻋﻮض ﮐﺮدﻳﻢ و ﻳﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺧﺮﻳ ﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ ﺷ ﻴﮏ و‬
‫‪....‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ زﻧﺪﮔﻴﻤﻮن ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎدر ﺑﻴﭽﺎرﻩ م دﻳﮕﻪ از ﺧﺪا ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳ ﺖ ﺗ ﺎ اﻳﻨﮑ ﻪ‬
‫ﺗﻮﯼ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺳﺮش رو ﮐﻼﻩ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺿﺮر ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬هﺮ ﭼﯽ داﺷﺘﻴﻢ و ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ از دﺳﺘﻤﻮن رﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻃﻼهﺎﯼ ﻣ ﺎدرم! ﺧﻼﺻ ﻪ‬
‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ .‬اوﻣﺪﻳﻢ ﺗﻮ هﻤﻴﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﻮن دﻳﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو اﺟﺎرﻩ ﮐﺮدﻳﻢ و ﺗﻮش ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺷﺐ اوﻟﯽ ﮐﻪ اﻳﻨﺠﺎ اوﻣﺪﻳﻢ ﻳﺎدم ﻣﻴ ﺎد ﮐ ﻪ ﺧﻴﻠ ﯽ ﮔﺮﻳ ﻪ‬
‫ﮐﺮدم‪.‬ﭼﻪ ﺷﺒﯽ ﺑﻮد! از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻓﺘﺎدن ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ‪.‬‬
‫اون ﺷﺐ ﭘﺪرم ﺑﻬﻢ ﻗﻮل داد ﮐﻪ ﺳﺮ ﻳﻪ ﺳﺎل دوﺑﺎرﻩ ﺑﺮاﻣ ﻮن هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ ﺑﺨ ﺮﻩ و دوﺑ ﺎرﻩ ﺑﺸ ﻴﻢ ﻣﺜ ﻞ‬
‫ﻗﺒﻞ و ﺣﺘﯽ ﺑﻬﺘﺮاز اون ‪ .‬اﻣﺎ اﺟﻞ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻬﺶ ﻣﻬﻠﺖ ﻧﺪاد‪ .‬ﺗﻮﯼ ﺧﻮاب ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮد و ﻣﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻮﻧ ﺪﻳﻢ ﻣ ﻦ و ﻣ ﺎدرم‪ .‬ﺗﻨﻬ ﺎ و ﺑ ﻴﮑﺲ‪ .‬ﻧ ﻪ ﻓ ﺎﻣﻴﻠﯽ ﻧ ﻪ ﻗ ﻮم ﺧﻮﻳﺸ ﯽ ﻏﺮﻳ ﺐ و ﺗﻨﻬ ﺎ‪ .‬ﺑﻴﭽ ﺎرﻩ ﻣ ﺎدرم‬
‫ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدن اوﻧﻢ ﮐﺠﺎ؟ هﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺗﻮ ﻳﻪ ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎر ﻣﻴﮑ ﻨﻢ‪ .‬دوﺳ ﺎل ﺑﻌ ﺪ‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ هﺎﯼ ﻣﺮدم ﮐﺎر ﻣﻴﮑﻨﻪ!‬
‫ﺗﺎزﻩ دﻳﭙﻠﻤﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺎدرم ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪ و اﻓﺘﺎد رو دﺳﺘﻢ‪.‬‬

‫هﺮﭼﻴﺰ ﺑﺎ ارزﺷﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻓﺮوﺧﺘﻢ و ﺧﺮﺟﺶ ﮐﺮدم‪ .‬اوﻧﻘ ﺪر اﻳ ﻦ در و اون در زدم ﺗ ﺎ ﺑ ﺎﻻﺧﺮﻩ‬
‫ﻳ ﻪ ﺟ ﺎ ﺗ ﻮﯼ ﺷ ﺮﮐﺖ ﮐ ﺎرﯼ ﭘﻴ ﺪا ﮐ ﺮدم‪ .‬ﺷ ﺪم ﻣﻨﺸ ﯽ اون ﺷ ﺮﮐﺖ ﺣﻘ ﻮﻗﺶ اوﻧﻘ ﺪر ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻓﻘ ﻂ‬
‫ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺷﮑﻢ ﻣﻮن رو ﺳﻴﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻪ روز رﻓﺘﻢ ﭘﻴﺶ رﻳﺲ ﺷﺮﮐﺖ و ﺗﻘﺎﺿ ﺎﯼ وام ﮐ ﺮدم‪ .‬ﮔﻔ ﺖ ﭼ ﻮن ﺗ ﺎزﻩ ﭼﻨ ﺪ وﻗﺘ ﻪ اﺳ ﺘﺨﺪام ﺷ ﺪم‬
‫ﺑﻬﻢ وام ﺗﻌﻠﻖ ﻧﻤﻴﮕﻴﺮﻩ‪ .‬دو ﺟﺎ هﻢ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﭼﻮن ﺑﺎﻳﺪ از ﻣ ﺎدرم ه ﻢ ﻧﮕﻬ ﺪارﯼ ﻣﻴﮑ ﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﻬﺘﺮ دﻳﺪم ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﺎ رﻳﺲ ﺷﺮﮐﺘﻤﻮن ﮐﻪ ﻳﻪ ﻋﺎﻗﻠﻪ ﻣﺮد ﺑﻮد در ﻣﻴﻮن ﺑﮕﺬارم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺪرﯼ ﮐﻨ ﻪ و ﻳ ﻪ ﻣﻘ ﺪار ﺣﻘ ﻮﻗﻢ رو زﻳ ﺎد ﺗ ﺮ ﮐﻨ ﻪ‪ .‬اﻣ ﺎ ﺗ ﺎ ﻓﻬﻤﻴ ﺪ ﮐ ﻪ وﺿ ﻌﻤﻮن ﺧﺮاﺑ ﻪ و‬

‫ﭘﺸ ﺖ و ﭘﻨ ﺎهﯽ ﻧ ﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﺑ ﺮام ﻧﻘﺸ ﻪ ﮐﺸ ﻴﺪ و ﺧﻮاﺳ ﺖ ازم ﺳﻮاﺳ ﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨ ﻪ‪ .‬وﻗﺘ ﯽ دﻳ ﺪ ﮐ ﻪ اهﻠ ﺶ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻢ اﺧﺮاﺟﻢ ﮐﺮد‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ دﻧﺒﺎل ﮐﺎر ﮔﺸﺘﻢ اﻣﺎ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ‪ .‬ﮐﻢ ﮐﻢ اون ﻣﻘﺪار ﭘﻮﻟﯽ هﻢ ﮐ ﻪ داﺷ ﺘﻢ ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ ‪ .‬دو ﺳ ﻪ‬
‫ﻣﺎهﯽ هﻢ اﺟﺎرﻩ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺪهﮑﺎر ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﻳﮑﯽ دو ﺗ ﺎ از دوﺳ ﺘﺎن دورﻩ دﺑﻴﺮﺳ ﺘﺎﻧﻢ‪ .‬ه ﺮ ﮐ ﺪوم ﺗ ﺎ اوﻧﺠ ﺎ ﮐ ﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﺴ ﺘﻦ ﺑﻬ ﻢ ﭘ ﻮل‬
‫ﻗﺮض دادن ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎزم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎر ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺮﻳﺮوز ﭘﻮﻟﻬﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰﯼ هﻢ ﺗﻮﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﻮﻧﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺑﻔﺮوﺷ ﻢ‪ .‬ﺧﻮدﺗ ﻮن ﺧﻮﻧﻤ ﻮن‬
‫رو دﻳﺪﻳﺪ در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ ﮔﻠﻮش رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺗﺮﮐﻴﺪ‪ .‬رﻓ ﺖ ﮐﻨ ﺎر دﻳ ﻮار و ﺳ ﺮش رو‬
‫ﮔﺬاﺷ ﺖ ﺑ ﻪ دﻳ ﻮار‪ .‬اﺣﺴﺎﺳ ﺶ رو درﮎ ﻣﻴﮑ ﺮدم‪ .‬ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ ﺑ ﻪ ﮐ ﺎوﻩ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﻧﻤﻴ ﺪوﻧﻢ ﺗ ﻮ ﺣ ﺎل‬
‫ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ روش ﻧﻤﻴﺸﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺳ ﺮش رو ﭘ ﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘ ﻪ ﺑ ﻮد و‬
‫ﻧﮕﺎهﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﻓﺮﻳﺒﺎ و ﺻﺪاش ﮐﺮدم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ اﺷﮑﻬﺎﺷﻮ ﭘﺎﮎ ﻣﻴﮑﺮد ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ﮐﻪ از ﺻﺪﺗﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣ ﻨﻬﻢ ﻣﺜ ﻞ ﺧ ﻮدﺗﻢ‪ .‬ﻣ ﻨﻢ ﻧ ﻪ ﭘ ﺪر و ﻣ ﺎدر دارم‪ ،‬ﻧ ﻪ ﻗ ﻮم و ﺧﻮﻳﺸ ﯽ‪ .‬اﻣ ﺎ ﺧ ﺪا رو دارم‪ .‬ﺷ ﻤﺎ ه ﻢ‬
‫ﺧﺪارو دارﻳﺪ‪ .‬ﺣﺮﻓﻬﺎﺗﻮن ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻐﻀﺘﻮن دﻟﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻨﻢ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ روزهﺎﻳﯽ رو داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑ ﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﻴﮕ ﺬرﻩ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ ﺳ ﺨﺖ و ﺁﺳ ﻮن هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ ﻣﻴﮕ ﺬرﻩ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﻣﻦ رو ﻣﺜﻞ ﺑﺮادر ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺪوﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻮﻟﺪار ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮدم ﺗﻮ ﻳﻪ اﺗﺎق ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻮﭼﻴﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻴﮑﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ اوﻧﻘﺪر دارم ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﺷﮑﻢ دو‬
‫ﻧﻔﺮ رو ﺳﻴﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﺷﻤﺎم ﻣﺜﻞ ﺧﻮاهﺮ ﺧﻮدم‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻨﻪ ﮐﻪ از ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺪوﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎوﻩ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮﻳﻢ‪،‬ﺑﺮﻳﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬اﻧﮕﺎر ﺑﺎزم ﻧﺎراﺣﺘﺘﻮن ﮐﺮدم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ‪ ،‬دل ﻣﺎ هﻤﻴﺸﻪ ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﻪ اس!‬
‫ﺳﺮم رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم ﺗﺎ ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺴﻪ دﻳﮕﻪ! ﺷﺎم ﺁﺧﺮ ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺮﻳﻢ! ﻳﺎﷲ ﺑﻬﺰاد‪ ،‬ﺧﻮاهﺮت رو ور دار ﺑﺮﻳﻢ!‬
‫ﺧﻮد ﮐﺎوﻩ ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺶ از ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﻴﮑﺮد ﮐﻪ ﻧﺸﻮن ﻧﺪﻩ‪ .‬ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ هﻢ ﻣﺮﺗ ﺐ ﺷ ﻮﺧﯽ‬
‫ﻣﻴﮑﺮد و ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ ‪ .‬وارد ﭘﻴﺘﺰا ﻓﺮوﺷﯽ ﺷﺪﻳﻢ و ﺳﻔﺎرش ﻏﺬا دادﻳﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘ ﯽ ﭘﻴﺘ ﺰا رو ﺟﻠﻮﻣ ﻮن ﮔﺬاﺷ ﺘﻦ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﻧﮕ ﺎهﯽ ﺑﻬ ﺶ ﮐ ﺮد و در ﺣﺎﻟﻴﮑ ﻪ دو ﻗﻄ ﺮﻩ اﺷ ﮏ از‬

‫ﭼﺸﻤﺎش ﺳﺮ ﺧﻮرد و اوﻣﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺗﻠﺨﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬از دﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ هﻴﭽﯽ ﻧﺨﻮردم! ﺑﺎور ﻣﻴﮑﻨﻴﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﭘﻮل ﺧﺮﻳﺪن ﻳﻪ ﻧﻮن رو هﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ؟!‬
‫اﻳﻦ رو ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪم اﺷﺘﻬﺎم ﮐﻮر ﺷﺪ ‪ .‬هﺮ دو ﻣﻮن ﭘﻴﺘﺰا رو ﺧﻮردﻳﻢ اﻣﺎ ﮐﻮﻓﺘﻤﻮن ﺷﺪ! ﺑﻐﻀﯽ ﮔﻠ ﻮم‬
‫رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻟﻘﻤ ﻪ ازش ﭘ ﺎﻳﻴﻦ ﻧﻤﻴﺮﻓ ﺖ و ﺑ ﺰور ﻧﻮﺷ ﺎﺑﻪ ﻗ ﻮرﺗﺶ ﻣﻴ ﺪادم! ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ ﺑ ﻪ ﮐ ﺎوﻩ‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﺳﺮش رو ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻇﺎهﺮا ﺑﻪ ﻏﺬاش ور ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﮕ ﺎهﺶ ﮐ ﻪ ﺑﻬ ﻢ اﻓﺘ ﺎد ‪،‬‬
‫دﻳﺪم ﭼﺸﻤﺎش ﺷﺪﻩ ﭘﺮ ﺧﻮن! اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﺧﻮدش ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد!‬
‫ﺑ ﺎﻻﺧﺮﻩ ﻏ ﺬاﻣﻮن ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ و ﮐ ﺎوﻩ ﺣﺴ ﺎب ﻣﻴ ﺰ رو داد و ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣ ﺪﻳﻢ ‪ .‬ﭼﻬ ﺎر ﻗ ﺪم ﮐ ﻪ رﻓﺘ ﻴﻢ‬

‫دوﺑﺎرﻩ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪ -‬اﻣﺮوز از ﺻﺒﺢ داﺷﺘﻢ در ﻣﻮردش ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﺮدم‪ .‬در ﻣﻮرد ﮐﺎرﯼ ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮑ ﻨﻢ ! ه ﺮ ﭼ ﯽ‬
‫ﺑﻪ ﺷﺐ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ ﻣﻴﺸﺪم‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﺁﺧﺮ زﻧﺪﮔﻴﻢ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﻴﺸﺪم‪.‬‬
‫ﻋﺼﺮﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ و زار زار ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدم‪ .‬از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ و ﺧﺴ ﺘﮕﯽ و ﻏ ﻢ و ﻏﺼ ﻪ‪،‬‬
‫ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪ .‬ﺑ ﺎ ﺻ ﺪاﯼ ﻣ ﺎدرم از ﺧ ﻮاب ﺑﻴ ﺪار ﺷ ﺪم‪ .‬ﻗﺮﺻ ﺶ رو ﻣﻴﺨﻮاﺳ ﺖ‪ .‬ﺑﻬ ﺶ دادم‪ .‬ﺁﺧ ﺮﻳﺶ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﻪ ﭘﻮل ﻧﺪاﺷ ﺘﻢ ﮐ ﻪ ﺑ ﺮم داروﺧﺎﻧ ﻪ و دواه ﺎش رو ﺑﮕﻴ ﺮم‪ .‬اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺗﺼ ﻤﻴﻢ ﺧ ﻮدم رو‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ هﻔﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون اوﻣﺪم‪.‬‬
‫ﭘﺪرم هﻤﻴﺸﻪ ﻳﺎدم دادﻩ ﺑﻮد هﺮ وﻗﺖ ﭘ ﺎم رو ﻣﻴﺨ ﻮام از ﺧﻮﻧ ﻪ ﺑﻴ ﺮون ﺑﮕ ﺬارم ﺑﮕ ﻢ ﺑ ﻪ ﻧ ﺎم ﺧ ﺪا ﺗ ﺎ‬
‫اوﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻳﺎدم ﻣﯽ ﺁد هﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮدم‪ .‬اﻣﺎ اﻣﺮوز ﻧﻪ!‬
‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﻗﻬﺮ ﮐﺮدم ! دﻳﮕﻪ اﺳﻤﺶ رو ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻴﺮون اوﻣﺪن ﺻﺪا ﻧﮑﺮدم!‬
‫ﺑﻴﺴﺖ ﻗﺪم ﮐﻪ از ﺧﻮﻧ ﻪ دور ﺷ ﺪم ‪ ،‬واﺳ ﺘﺎدم ‪ .‬ﭘﺸ ﻴﻤﻮن ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ ‪ .‬رﻓ ﺘﻢ ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ و‬
‫دوﺑﺎرﻩ اوﻣﺪم ﺑﻴﺮون و ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪا ﺟﻮن ﻧﺬار روﺣﻢ رو ﺑﻔﺮوﺷﻢ! راﺿﯽ ﻧﺸﻮ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺁﺑﺮوﻳ ﯽ‬
‫ﻣﻦ! راهﻢ رو ﮐﺸﻴﺪم و رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﺮدم‪.‬‬
‫ﻳ ﻪ وﻗ ﺖ دﻳ ﺪم هﻤﻮﻧﺠ ﺎﻳﯽ هﺴ ﺘﻢ ﮐ ﻪ ﺷ ﻤﺎ ﻣﻨ ﻮ دﻳ ﺪﻳﻦ‪ .‬ﺷ ﺎﻳﺪ ﻳﮑﺴ ﺎﻋﺖ اوﻧﺠ ﺎ‪ ،‬ﺗ ﻮﯼ ﭘﻴ ﺎدﻩ رو ﺗ ﻮ‬
‫ﺗﺎرﻳﮑﯽ واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم!‬
‫ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻴﺎم ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن‪ .‬اﻣﺎ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺻﻮرت ﻣ ﺎدرم ﺟﻠ ﻮﯼ ﻧﻈ ﺮم اوﻣ ﺪ‪ .‬دﻳﮕ ﻪ ﻓﮑ ﺮ ﻧﮑ ﺮدم‬
‫ﺗﻨﺪ اوﻣﺪم ﺗﻮﯼ ﺧﻴﺎﺑﻮن‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺪل ﺑﺎﻻ و ﺷﻴﮑﯽ ﮐﻪ اوﻣ ﺪ‪ ،‬دﺳ ﺘﻢ رو ﺑﻠﻨ ﺪ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﺑﻘﻴ ﻪ ش‬
‫رو هﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﻴﺪوﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ دﻳﮕﻪ ﺳﮑﻮت ﮐ ﺮد و ﺗ ﺎ ﺑﻴﻤﺎرﺳ ﺘﺎن هﻴﭽ ﯽ ﻧﮕﻔ ﺖ‪ .‬اون وﺳ ﻂ راﻩ ﻣﻴﺮﻓ ﺖ و ﻣ ﻦ و ﮐ ﺎوﻩ دو‬
‫ﻃﺮﻓﺶ‪ .‬هﻤﻪ هﻢ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﺮدم ﮐﻪ ﮐﺎر ﺧﺪا رو ﺑﺒ ﻴﻦ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺑﺎﻳ ﺪ از ﺧﻮﻧﺸ ﻮن ﺗ ﺎ اوﻧﺠ ﺎ ﭘﻴ ﺎدﻩ ﺑﻴ ﺎد و‬
‫اوﻧﺠﺎ ﮐ ﻪ رﺳ ﻴﺪ ﻳ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺖ ﺗ ﻮ ﭘﻴ ﺎدﻩ رو ﺻ ﺒﺮ ﮐﻨ ﻪ و درﺳ ﺖ ﻣ ﻮﻗﻌﯽ ﺑﻴ ﺎد ﺗ ﻮ ﺧﻴ ﺎﺑﻮن ﮐ ﻪ ﻣ ﺎ ه ﻢ‬
‫هﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ! اﮔﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﺮ ﻳ ﺎ زود اوﻧﺠ ﺎ ﻣ ﯽ اوﻣ ﺪ ﺑ ﻪ اﺣﺘﻤ ﺎل ﻗ ﻮﯼ ﻳ ﺎ ﻣ ﺎ از‬
‫اوﻧﺠﺎ رد ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﻳﺎ ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻴﮏ دﻳﮕﻪ ﺳﻮارش ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد!‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﮐﺎوﻩ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎدر ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻳﻪ اﺗﺎق ﺧﺼﻮﺻﯽ ﮔﺮﻓ ﺖ و ﻣﻘ ﺪارﯼ ه ﻢ ﭘ ﻮل‬
‫ﺑﺰور ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ داد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﻴﺎﻟﻤﻮن راﺣﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ اوﻧﻬﺎ ﺧﻮﺑﻪ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺮﺗﺒﻪ‪ ،‬دوﺗ ﺎﻳﯽ ﺑ ﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪ .‬ﮐﺎوﻩ اول ﻣﻨﻮ رﺳﻮﻧﺪ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬دم در ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ‪ ،‬ﺗﻮ ﻓﺎﻟﺖ اﺳﺎرت ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻨﮑﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ از دﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ اﺳﺮا زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻴﮑﻨﻢ!‬
‫‪ -‬دﻳﮕﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺷﻮﺧﯽ در ﮐﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻏﻠﻂ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ دﻟﺖ رو ﺑﺮدﻩ‬
‫ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻋﺘﺮاف ﮐﻦ ﺗﺎ ﺳﺒﮏ ﺑﺸﯽ ! زود ﺗﻨﺪ ﺳﺮﻳﻊ ! اﮔﻪ ﺧﻮدت ﺑﮕﯽ ‪ ،‬ﺟﺮﻣﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻴﺸﻪ‪ ،‬ﻳﺎﷲ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬زود ﺗﻨﺪ ﺳﺮﻳﻊ‪ ،‬ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪﻩ ازش!‬
‫‪ -‬هﺎن ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﻓﻴﻠﻢ ﺷﺐ ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﮐﺖ هﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﻣﻌﺮوف ﮐﺎوﻩ ﺑﺮوﻣﻨﺪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻴﮕﻪ‪:‬‬
‫اﻻﻏﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻴﺸﻪ!‬ ‫در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ز ﻋﻘﻞ و داﻧﺶ و هﻮش‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻴﺖ ﻳﻪ ﺣﺮف درﺳﺖ زدﻩ ﺑﺎﺷﯽ ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ ،‬دﻟﻢ رو ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ دادم ‪ ،‬زﺑ ﻮﻧﻢ رو ﮐ ﻪ ﻧ ﺪادم! ﺑﻴﭽ ﺎرﻩ ﺑ ﺮو ﻓﮑ ﺮ ﺧ ﻮدت‬
‫ﺑﺎش ﻣﻨﻮ ﮐﻪ ﻣﻴﺒﻴﻨﯽ‪ ،‬ﮐﺎرم درﺳﺘﻪ ﭘﺪر زن ﮐﻪ ﻧﺪارم‪ .‬رﻗﻴﺐ هﻢ ﮐﻪ ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﻳﻪ ﻣ ﺎدر زن ﮐ ﻪ‬
‫اوﻧﻬﻢ ﻣﺮﻳﻀﻪ و ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻓﺘﺎدﻩ!‬
‫ﺑﺮو ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺎش ﮐﻪ هﻤﻴﻦ روزهﺎ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ ش و ﺑﻬﺮام ﺗﻴﮑﻪ ﺗﻴﮑﻪ ات ﻣﻴﮑﻨﻦ!‬
‫‪ -‬اﻣﺸﺐ دﻋﺎ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﺸﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻳﻪ ﻧ ﺎﻣﺰد دارﻩ ﮐﭙ ﯽ‬
‫ﺷﻌﺒﻮن اﺳﺘﺨﻮﻧﯽ! اوﻧﻮﻗﺖ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺎزم ﺷﻮخ و ﺷﻨﮕﯽ ﻳﺎ ﻧﻪ!‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺷﺘﺮ در ﺧﻮاب ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭘﻨﺒ ﻪ داﻧ ﻪ! ﺑ ﺮو اﻣﺸ ﺐ ﺑﺨ ﻮاب ﮐ ﻪ اﻣﻴ ﺪوارم ﺻ ﺒﺢ ﮐ ﻪ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪﯼ از‬
‫ﭼﺸ ﻢ ﻓﺮﻧ ﻮش اﻓﺘ ﺎدﻩ ﺑﺎﺷ ﯽ و ﻓﺮﻧ ﻮش رﻏﺒ ﺖ ﻧﮑﻨ ﻪ ﺗ ﻮ روت ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐﻨ ﻪ!اﻣﺸ ﺐ ﺗ ﺎ ﺻ ﺒﺢ ﻧﻔﺮﻳﻨ ﺖ‬
‫ﻣﻴﮑﻨﻢ ﮐﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺗﻮ رو دﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﻣﺜﻞ ﺧﺮﭼﻮﺳﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎﯼ!‬
‫اﻣﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺮات ﺣ ﻖ ﻣﻴ ﺰﻧﻢ ﺑﻬ ﺰاد! ﺷ ﻴﺮم رو ﻳﻌﻨ ﯽ ﭘﻴﺘﺰاﻣ ﻮ ﮐ ﻪ ﺧ ﻮردﯼ رو ﺣﻼﻟ ﺖ ﻧﻤﮑ ﻨﻢ‪.‬‬
‫اﻧﺸ ﺎﷲ ﮐﺎﺳ ﻪ ﭼﮑ ﻨﻢ ﭼﮑ ﻨﻢ دﺳ ﺘﺖ ﺑﺎﺷ ﻪ! اﻧﺸ ﺎﷲ ﻳ ﻪ ﭼﺸ ﻤﺖ اﺷ ﮏ ﺑﺎﺷ ﻪ و ﻳ ﻪ ﭼﺸ ﻤﺖ ﺧ ﻮن!‬
‫اﻧﺸﺎﷲ‪ ،‬ﻧﻪ هﻤﻴﻦ هﺎ ﺑﺮاﯼ اﻣﺸﺐ و ﻓﺮدا ﺷﺒﺖ ﮐﺎﻓﻴﻪ!‬
‫‪-‬ﻻل ﺑﺸﯽ ﮐﺎوﻩ‪،‬ﺁدم ﺑﺮاﯼ دﺷﻤﻨﺶ هﻢ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎرو ﻧﻤﻴﺨﻮاد!‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻓﺮدا ﭼﻴﮑﺎر ﻣﻴﮑﻨﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ دﻳﮕﻪ! ﻣﻴﺮم ﭘﻴﺶ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺟﻮﻧﻢ و ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﺎدر زن ﺧﻮﺑﯽ دارم ﺑﺨﺪا!‬
‫‪ -‬ﺑﺮو ﮐﻪ اﻣﻴﺪوارم ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺸﯽ‪.‬‬
‫هﺮ دو ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫اون ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاﺑﻬﺎﯼ ﻣﻐﺸﻮش و ﭼﺮت و ﭘ ﺮت دﻳ ﺪم‪ .‬ﺻ ﺒﺢ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪم و رﻓ ﺘﻢ ﺳ ﺮاغ ﺁﻗ ﺎﯼ‬
‫هﺪاﻳﺖ ‪ .‬ﺳﺮ راﻩ ﺑﺮاش ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻧﻮن ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﻤﯽ هﻢ ﺁب ﻧﺒﺎت ﺑﺮاﯼ ﻃﻼﯼ ﺑﺎوﻓﺎ!‬
‫وﻗﺘﯽ ﭘﺸﺖ در ﺧﻮﻧﻪ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ رﺳﻴﺪم‪ ،‬در ﻧﺰدم‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑ ﺎز ه ﻢ ﻃ ﻼ ﻣﻴﻔﻬﻤ ﻪ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫اوﻣﺪم!‬
‫ﻳﻪ هﻔﺖ هﺸﺖ دﻗﻴﻘﻪ اﯼ واﺳﺘﺎدم ﺗﺎ ﺻﺪاﯼ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ‪ -‬ﺑﻮﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﻴﺎد!ﺑﻬﺰاد ﺟﺎن ﺗﻮﻳﯽ؟‬
‫ﺑﻌﺪ در وا ﺷﺪ و ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ و ﻃ ﻼ ‪ ،‬ﭘﺸ ﺖ در ﻇ ﺎهﺮ ﺷ ﺪن‪.‬ﺳ ﻼم ﮐ ﺮدم و رﻓ ﺘﻢ ﺗ ﻮ‪ .‬دﺳ ﺘﯽ ﺳ ﺮو‬

‫ﮔﻮش ﻃﻼ ﮐﺸﻴﺪم و ﺑﻬﺶ ﺁب ﻧﺒﺎت دادم‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ‪ -‬دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﻧﻮن ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ‪ ،‬ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻳﺦ ﮐﺮدﯼ‪.‬‬
‫ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ‪ ،‬ﺁﺗﺶ ش ﺑﺮاﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻤﺎور و ﭼﺎﻳﯽ هﻢ هﻤﻴﻨﻄﻮر‪.‬‬

‫هﺪاﻳﺖ‪ -‬دوﺳﺘﺖ ﭼﻄﻮرﻩ؟اون ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫‪-‬هﺮ دو ﺧﻮب ن و ﺳﻼم ﻣﻴﺮﺳﻮﻧﻦ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ‪ -‬ﺗﻮ ﮐﯽ درﺳﺖ ﺗﻤﻮم ﻣﻴﺸﻪ ﭘﺴﺮم؟‬
‫‪-‬ﻳﻪ دوﺳﺎﻟﯽ ﻣﻮﻧﺪﻩ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ‪ -‬ﺑﺴﻼﻣﺘﯽ‪.‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻴﺸﯽ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ رﻳﺨﺖ و ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮم‪.‬هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﭼﺎﻳﯽ رو ﺑﺎ ﻟﺬت ﻣﻴﺨﻮردم ﭘﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫‪-‬ﺟﻨﺎب هﺪاﻳﺖ‪ ،‬ﻃﻼ رو از ﮐﺠﺎ ﺁوردﻳﻦ؟‬
‫هﺪاﻳﺖ‪-‬اﻳﻦ ﺣﻴﻮون‪ ،‬ﻧﻮﻩ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻳﻪ ﺟﻔﺖ ﺁهﻮﯼ ﻧﺮ و ﻣﺎدﻩ اس‪.‬از ﻳﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪﻩ‪.‬ﻳ ﻪ ﻳﺎدﮔ ﺎر‬
‫از ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ ﺗﻨﻢ!‬
‫‪ -‬ﺣﺘﻤﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺗﻮن ﺳﺮ ﻣﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ‪ -‬دﻳﮕﻪ ﻋﺎدت ﮐﺮدم ‪ .‬ﺳﺮم رو ﺑ ﺎ اون ﺣﻴ ﻮون و ﻧﻈﺎﻓ ﺖ و اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ ﮔ ﺮم ﻣﻴﮑ ﻨﻢ‪ .‬روزﯼ‬
‫ﻳﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ هﻢ ﮐﺘﺎب ﻣﻴﺨﻮﻧﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﻴﮑﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﮑﻨﻢ ؟ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﺎزم دﻳﮕﻪ‪ .‬ﺗﺎزﻩ دﻳﺸﺐ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد ﮐ ﻪ ﻓﻬﻤﻴ ﺪم از ﻣ ﻦ ﮔﺮﻓﺘ ﺎر ﺗ ﺮ ه ﻢ‬
‫ﺗﻮ دﻧﻴﺎ هﺴﺖ!‬
‫هﺪاﻳﺖ‪ -‬ﻃﻮرﯼ ﺷﺪﻩ؟‬
‫ﭼﺮﻳﺎن ﻓﺮﻳﺒﺎ رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدم‪.‬ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬دﻟﺖ ﻣﻴﺨﻮاد ﮐﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺳﺮﮔﺬﺷﺘﻢ رو ﺑﺸﻨﻮﯼ؟ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺷﻮ دارﯼ ؟‬
‫‪ -‬هﻢ اوﻣﺪم ﺷﻤﺎ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ‪،‬هﻢ ﺻﺪاﯼ ﺳﺎزﺗﻮن رو ﺑﺸﻨﻮم و هﻢ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺷﻨﻴﺪﻧﻴﺘﻮن رو‬
‫ﺣﻨﺪﻳﺪ و ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ دﻳﮕﻪ ﺑﺮام رﻳﺨﺖ و ﺳﻴﮕﺎرﯼ روﺷﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪ -‬ﺗﻮﯼ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪،‬هﺮﮐﺴﯽ ﻳﻪ ﺟﻮر ﮔﺮﻓﺘﺎرﻩ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻌﻀﯽ هﺎ ﮐﻤﺘﺮ‪،‬ﺑﻌﻀﯽ هﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ‪.‬ﻣﻦ از اون هﺎﻳﯽ‬
‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ م زﻳﺎد ﺑﻮدﻩ ‪ .‬ﻳﺎدت ﮐﻪ هﺴﺖ ﮐﺠﺎﯼ داﺳﺘﺎن ﺑﻮدﻳﻢ؟‬
‫ﺣﺎﻻ دﻟﺖ رو ﺑﮕﺬار ﺟﺎﯼ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺸﻴﺪم!‬
‫ﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﭼﻬﺎردﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ رو ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و رﻓﻴﻘﺶ هﻢ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻩ!‬
‫دﻳﺪم دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺮاﯼ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ درد و دل ﮐﻨﻢ ‪ .‬راﻩ اﻓﺘﺎدم و از ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎغ‬
‫‪ .‬ﺧﺪا ﺧﺪا ﻣﻴﮑﺮدم ﮐﻪ رﺿﺎ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دﻳ ﺪ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻣﻨﺘﻈ ﺮت ﺑ ﻮدم ‪ ،‬ﭼ ﻪ ﺧﺒ ﺮﻩ ﺗ ﻮ‬
‫اون ﺧﺮاب ﺷﺪﻩ ؟‬
‫ﺑﺮاش ﺗﻤﺎم ﻣﺎﺟﺮا رو ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪش زدم زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪ .‬ﺑﻐﻠ ﻢ ﮐ ﺮد و دﻟ ﺪارﻳﻢ داد و ﮔﻔ ﺖ دﻳ ﺪم‬
‫اﻣﺮوز ﺧﻴﻠﯽ اوﻧﺠﺎ رﻓﺖ و ﺁﻣﺪﻩ ‪ ،‬ﻧﮕﻮ اﻳﻦ ﻋﻔﺮﻳﺘﻪ ﻣﺮدﻩ ! ﺣ ﺎﻻ دﻳﮕ ﻪ ﺧ ﻮدت رو ﻧﺎراﺣ ﺖ ﻧﮑ ﻦ ‪.‬‬
‫ﺣﻘﺶ ﺑﻮد ‪ .‬زن ﮐﺜﻴﻔﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ هﻢ ﮐﻪ ﻋﻤﺪا اﻳﻦ ﮐﺎرو ﻧﮑﺮدﯼ ‪ .‬ﭘﺲ دﻳﮕﻪ ﺑﻬ ﺶ ﻓﮑ ﺮ ﻧﮑ ﻦ ‪ .‬ﺑﻌ ﺪ‬
‫از اﻳﻦ هﻢ ﻣﻮﻧﺪﻧﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪارﻩ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰﻧﯽ ﺑﻪ ﭼﺎﮎ ‪ .‬ﺑﺮو دﻧﺒ ﺎل ﺳﺮﻧﻮﺷ ﺖ از اﻳﻨﺠ ﺎ ﻣﻮﻧ ﺪن‬
‫ﺑﻪ هﻴﭽﯽ ﻧﻤﻴﺮﺳﯽ ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﺮدا ﺑﺮات ﮐﻤﯽ ﭘﻮل ﺟﻮر ﻣﻴﮑﻨﻢ اﻻن ﺗﻮ ﻳﻪ هﻨﺮ دارﯼ ‪ .‬اﻳﻦ ﺳ ﺎز ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ‬
‫ﻣﻴﺰﻧﯽ ‪ .‬ﻧﻤﻴﺰارﻩ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻤﻮﻧﯽ ‪ .‬راﻩ ﺑﻴﻔﺖ ﺑﺮو دﻧﺒﺎل ﻗﺴﻤﺖ ‪ .‬ﺗﺎ ﺧﺪا ﺑﺮات ﭼﯽ ﺑﺨﻮاد ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ رﺿﺎ ﺑﻴﺎ ﺑ ﺎ ه ﻢ ﺑ ﺮﻳﻢ ‪ .‬ﮔﻔ ﺖ ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ اون ﺑﻴ ﺮون هﻴﭽ ﯽ ﻧ ﺪارﻩ‪ .‬اﻣ ﺎ ﺑ ﺮاﯼ ﺗ ﻮ ﭼ ﺮا ‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳ ﻴﺪم اﺻ ﻼ ﭼ ﺮا ﺗ ﻮ رو ﺁوردن دﻳﻮوﻧ ﻪ ﺧﻮﻧ ﻪ‪ .‬ﺗ ﺎ ﺣ ﺎﻻ ﭼﻨ ﺪ ﺑ ﺎر اﻳ ﻦ رو ازت ﭘﺮﺳ ﻴﺪم وﻟ ﯽ‬
‫هﻴﭽﻮﻗﺖ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادﯼ ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ دردت ﻣﻴﺨﻮرﻩ ﺑﺪوﻧﯽ ؟ ﮔﻔﺘﻢ هﻤﻴﻨﻄﻮرﯼ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﻣﻨﻢ ﻳﻪ روزﯼ واﺳﻪ ﺧﻮدم ﺁدم ﺑﻮدم‪ .‬ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﻮن داﺷ ﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮﻧ ﻪ زﻧ ﺪﮔﯽ‬
‫داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪،‬وﻟﺶ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻬ ﺶ اﺻ ﺮار ﮐ ﺮدم ‪ .‬ﮐﻤ ﯽ ﻓﮑ ﺮ ﮐ ﺮد و ﺑﻌ ﺪ ﮔﻔ ﺖ ﺟﺮﻳ ﺎن ﻣ ﻮﻗﻌﯽ ﺷ ﺮوع ﺷ ﺪ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ ﻋ ﺪﻩ ﮐ ﺎر‬

‫ﻣﻴﮑﺮدم ‪ .‬ﻳﮑﯽ ﺗﺎر ﻣﻴﺰد ﻳﮑﯽ دﻧﺒﮏ ﻣﻴﺰد ﻳﮑﯽ ﻣﻴﺨﻮﻧﺪ ﻣ ﻨﻢ وﻳﻠ ﻦ ﻣﻴ ﺰدم‪ .‬اون وﻗﺘﻬ ﺎ ﻣ ﺎ ﻣﻴ ﺮﻓﺘﻴﻢ‬
‫ﺑﻪ دﻩ هﺎ و واﺳﻪ ﺷﻮن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺟﺮا ﻣﻴﮑﺮدﻳﻢ‪.‬‬

‫درﺁﻣﺪﻣﻮن هﻢ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﮔﺎهﯽ ﺗﻮ اون ﺷ ﻬﺮ ﺑ ﻮدﻳﻢ ﺧﻼﺻ ﻪ ه ﻢ ﻓ ﺎل ﺑ ﻮد و‬

‫هﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎ‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻳﻪ روز وارد ﻳﻪ دﻩ ﺷﺪﻳﻢ ‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ ﻳﻪ ﻣﺮد ﭘﻴﺮﯼ ﺑﺎ دﺧﺘ ﺮش اوﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮدن اوﻧﺠ ﺎ‬
‫‪ .‬ﻣﺎل دﻩ دﻳﮕﻪ اﯼ ﺑﻮدن ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻦ از اوﻧﺠﺎ ﺑﺮن ﺷﻬﺮ‪ .‬دﺧﺘ ﺮﻩ ﻣ ﺮﻳﺾ ﺑ ﻮدﻩ‪ ،‬ﻣﻴﺒ ﺮدﻧﺶ ﺷ ﻬﺮ‬
‫واﺳﻪ دوا درﻣﻮن‪ .‬ﺗﻮ هﻤﻮن دﻩ‪ ،‬اﺟﻞ ﻣﻬﻠﺘﺶ ﻧﻤﻴﺪﻩ‪ .‬ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ‪ 17،18‬ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻮن دﺧﺘﺮﻩ اوﻧﺠﺎ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺟﺮا ﮐﻨﻴﻢ‪.‬ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ از اوﻧﺠﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﮐﻪ ﮐﺪ‬
‫ﺧﺪاﯼ دﻩ ﺑﻬﻤﻮن ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ دارﻳﻦ ﻣﻴﺮﻳﻦ اﻳﻦ ﺟﻨﺎزﻩ رو هﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺒﺮﻳﻦ‪ ،‬ﺛﻮاب دارﻩ‪.‬‬
‫ﭘﺪرش ﭘﻴﺮﻩ و دﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ‪.‬‬
‫دﻳﺪﻳﻢ رو ﺣﺮف ﮐﺪﺧﺪا ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺣﺮف زد ﺗﺎزﻩ ﺛﻮاب هﻢ داﺷﺖ‪.‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻨﺎزﻩ رو ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺗﻮ ﻳﻪ‬
‫ﺗﺎﺑﻮت و راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ اون ﺳﺎل زﻣﺴﺘﻮن ﺳﺨﺘﯽ هﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮف ﺗﺎ زاﻧﻮ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ‪.‬راﻩ هﻢ هﻤﺶ ﮐﻮرﻩ‬
‫راﻩ و ﮐﻮهﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ راﻩ رﻓﺘﻴﻢ ﭼﻨﺎن ﻃﻮﻓﺎن و ﺑﻮراﻧﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﻮ‪ .‬ﺗﮑﻮن ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪.‬‬
‫اﺷﻬﺪﻣﻮن رو ﺧﻮﻧﺪﻳﻢ‪ .‬ﻧﻪ راﻩ ﭘﺲ داﺷﺘﻴﻢ ﻧﻪ راﻩ ﭘﻴﺶ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮﻩ ﻣﺮدﻩ ﮔﻔﺖ اﻳﻨﺠﺎهﺎ ﻳﻪ ﺟﺎ هﺴﺖ ﮐﻪ دو ﺗﺎ ﮐﻠﺒﻪ ﭼﻮﺑﯽ و ﺧﺎﻟﻴﻪ‪ ،‬ﭼﻮﭘﻮﻧﻬﺎ وﻗﺖ ﭼﺮا ﮐﻪ‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪهﺎ رو اﻳﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﺁرن‪ ،‬ﺗﻮش ﺑﻴﺘﻮﺗﻪ ﻣﻴﮑﻨﻦ‪ ،‬ﺑﺮﻳﻢ اوﻧﺠﺎ‪.‬‬
‫ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﺟﻨﺎزﻩ و ﭘﻴﺮ ﻣﺮدﻩ رو ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﭘﻴﺮ ﻣﺮدﻩ‬
‫ﺟﻠﻮ و ﻣﺎ ﻋﻘﺐ ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ اون ﮐﻠﺒﻪ هﺎ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ ‪ .‬ﻳﻪ ﮐﻠﺒﻪ ﮐﻮﭼﻴﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮش هﻴﺰم و ﭼﺮاغ ﻧﻔﺘﯽ و ﻳﻪ ﺧﺮوار ﮐﺎﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ هﻴﺰم هﺎ‬
‫ﺁﺗﻴﺶ درﺳﺖ ﮐﺮدﻳﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ دورش‪ .‬ﺟﻨﺎزﻩ رو هﻢ از ﺗﺮس ﮔﺮگ هﺎ ﺁوردﻳﻢ ﺗﻮ ﮐﻠﺒﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﭘﻴﺮﻣﺮدﻩ ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﮔﺮم ﺷﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ زارﯼ واﺳﻪ دﺧﺘﺮش‪ .‬ﻣﺎ هﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‬
‫و ﻧﮕﺎش ﻣﻴﮑﺮدﻳﻢ‪ .‬هﻮا ﺗﺎزﻩ ﺗﺎرﻳﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺑﻴﺮون ﺳﺮ و ﺻﺪا اوﻣﺪ‪.‬‬
‫اول ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﻳﻢ ﮔﺮگ هﺎ اوﻣﺪن‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﮑﯽ از ﺑﻴﺮون ﺻﺪا زد و ﮔﻔﺖ ﮐﻴﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﮐﻠﺒﻪ؟‬
‫دررو ﺑﺎز ﮐﺮدﻳﻢ ‪ .‬ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدن‪ .‬اوﻣﺪن ﺗﻮ ‪.‬ﺑﻬﺸﻮن ﺟﺎ دادﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺟﻠﻮ ﺁﺗﻴﺶ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﻮب‬
‫ﮔﺮم ﺷﺪن‪ ،‬اوﻧﯽ ﮐﻪ از هﻤﻪ ﮔﻨﺪﻩ ﺗﺮ ﺑﻮداز ﻣﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺷﻤﺎ هﺎ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﻴﮑﻨﻴﻦ؟‬

‫ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ دهﺎﺗﯽ ﻧﻴﺴﺘﻴﻦ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻴﮑﺎرﻩ اﻳﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﭼﻄﻮر ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﺮف و ﺑﻮران‪ ،‬ﺳﺮ‬
‫ﺳﻴﺎﻩ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻦ اوﻣﺪﻳﻦ اﻳﻨﺠﺎ هﺎ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دهﺎﺗﯽ هﺎ ﺗﻮ زﻣﺴﺘﻮن ﮐﺎر و‬
‫ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻧﺪارن‪ .‬اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ زﻣﺴﺘﻮن هﺎ ﻣﻴﺂﻳﻴﻢ اﻳﻦ ﻃﺮﻓﻬﺎ‪ .‬هﻮا ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﻴﺸﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﻣﻴﮕﺮدﻳﻢ ﺷﻬﺮ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﺣﻮﺻﻠﻤﻮن اﻣﺸﺐ ﺳﺮ ﻧﻤﻴﺮﻩ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﺎﻣﻮر دوﻟﺘﻴﻢ دﻧﺒﺎل ﺑﯽ ﭘﺪر‬
‫و ﻣﺎدرهﺎﻳﯽ ﻣﻴﮕﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ دﻩ هﺎ و ﺷﻬﺮﺳﺘﻮن هﺎ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻴﮑﻨﻦ‪.‬‬
‫داﺷﺘﻴﻢ از اﻳﻨﺠﺎ رد ﻣﻴﺸﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺟﻴﭙﻤﻮن ﺧﺮاب ﺷﺪ‪ .‬دود رو از دور دﻳﺪﻳﻢ و ﭘﻴﺎدﻩ اوﻣﺪﻳﻢ اﻳﻨﺠﺎ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺷﺮوع ﮐﻨﻴﻦ ﺑﻪ زدن ﮐﻪ ﻳﻪ اﻧﻌﺎم هﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ دارﻳﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدﻳﻢ و اوﻧﯽ ﮐﻪ از هﻤﻪ ﻣﻮن ﭘﻴﺮﺗﺮ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ ﺁﺧﻪ ﺳﺮﮐﺎر اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﺮدﻩ‪ ،‬ﻳﻪ‬
‫ﺟﻨﺎزﻩ ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ دارﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮﺑﻴﺖ ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون ﺑﻮدﻩ‪ ،‬اﻳﻨﻬﻢ ﺑﺎﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ دارﻩ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﻋﻴﺒﯽ دارﻩ ؟! اون ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮز هﻢ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻴﺎد و هﻤﮕﯽ زدن زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ!!‬
‫ﻳﮑﯽ از ﻣﺎ هﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮔﻔﺖ ﻣﺎ دﺳﺘﻤﻮن ﻧﻤﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺳﺎز‪ ،‬ﮐﻪ ﻳﮑﻤﺮﺗﺒﻪ ﻳﺎرو دﺳﺖ ﮐﺮد از ﺑﻐﻠﺶ ﻳﻪ‬
‫هﻔﺖ ﺗﻴﺮ درﺁورد اﻳﻦ هﻮا!‬
‫ﺑﻨﺪ دﻟﻮن ﭘﺎرﻩ ﺷﺪ ! ﻟﻮﻟﻪ ﺷﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﻃﺮﻓﻤﻮن و ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﻳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﻪ رو ﺣﺮف ﻣﻦ ﺣﺮف زدﻳﻦ‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻨﺎزﻩ ﻣﻴﺸﻴﻦ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ! ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ دو ﺗﺎ رﻓﻴﻘﺎش ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﺑﻠﺒﻞ زﺑﻮن ﺷﺪن واﺳﻪ ﻣﺎ‬
‫اﻳﻦ ﻣﻄﺮب هﺎ!!‬
‫ﻳﮑﯽ ﺷﻮن از ﺗﻮ ﻳﻪ ﮐﻴﻒ‪ ،‬دوﺗﺎ ﺑﻄﺮﯼ در ﺁورد و ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮ اون ﮔﻨﺪهﻪ‪ .‬ﻣﺸﺮوب ﺑﻮد‪.‬ﺧﻼﺻﻪ‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎﻳﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﺑﻪ زهﺮ ﻣﺎر ﮐﺮدن‪.‬‬
‫درد ﺳﺮت ﻧﺪم ﻣﺎهﺎ هﻢ ﻣﺠﺒﻮرﯼ ﺷﺮوع ﮐﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﺎز زدن‪ .‬ﭘﻴﺮ ﻣﺮد ﺑﻴﭽﺎرﻩ هﻢ ﮐﻪ اﻳﻨﻮ دﻳﺪ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺷﺪ ﺗﻮ اون ﺳﺮﻣﺎ رﻓﺖ ﺑﻴﺮون ﮐﻠﺒﻪ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﮐﻠﺸﻮن ﮔﺮم ﺷﺪ و ﻣﺴﺖ ﮐﺮدن‪ ،‬ﻳﮑﻴﺸﻮن رﻓﺖ ﺳﺮاغ ﺟﻨﺎزﻩ ﺑﻪ اوﻧﺎﯼ‬
‫دﻳﮕﻪ ﮔﻔﺖ اﮔﻪ اﻳﻦ دﺧﺘﺮﮎ زﻧﺪﻩ ﺑﻮد و اﻻن ﻳﻪ رﻗﺼﯽ هﻢ واﺳﻤﻮن ﻣﻴﮑﺮد ﺑﺪ ﻧﺒﻮد هﺎ ! ﻣﺎ هﺎ ﻳﻪ‬
‫دﻓﻌﻪ دﺳﺖ از زدن ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ‪.‬ﻣﺜﻞ ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺘﻪ هﺎ ﺧﺸﮑﻤﻮن زد!‬
‫ﻳﺎرو ﮔﻨﺪﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﭘﻴﺶ اون ﻳﮑﯽ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻴﺸﺮف دﺳﺖ زد ﺑﻪ ﺑﺪن ﺟﻨﺎزﻩ و ﻳﻪ ﺧﻨﺪﻩ‬
‫ﺷﻴﻄﻮﻧﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻨﺶ ﮐﻪ ﮔﺮﻣﻪ!‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻴﺤﻴﺎ روﯼ ﻣﺮدﻩ رو ﺑﺎز ﮐﺮد! ﺳﻪ ﺗﺎﻳﯽ در ﮔﻮش هﻢ ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮔﻔﺘﻦ و ﺧﻨﺪﻳﺪن ‪ .‬ﺧﻮن‬
‫ﺧﻮﻧﻤﻮن رو ﻣﻴﺨﻮرد‪ .‬از ﻳﻪ ﻃﺮف ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻴﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻴﺎرﻳﻢ‪ ،‬از ﻳﻪ ﻃﺮف ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﺟﻴﮏ‬
‫ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎﻣﻮر دوﻟﺖ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮدﮐﻪ!‬
‫اون ﺳﻪ ﺗﺎ ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﺑﺪون ﺣﺮف ﻧﺸﺴﺘﻦ‪ .‬اوﺳﺘﺎﻣﻮن در ﮔﻮش ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺟﻮون ﻏﻴﺮت ﮐﻦ و واﺳﻪ‬
‫ﺧﻮدت ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﺪا ﺑﺨﺮ!‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ ؟ ﮔﻔﺖ ﻏﻠﻂ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻢ اﻳﻨﺎ ﺧﻴﺎل دارن ﺷﺐ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺧ ﻮاﺑﻴﻢ ﺑ ﺮن ﺳ ﺮاغ اﻳ ﻦ‬
‫ﺟﻨﺎزﻩ و ﺑﺎهﺎش ﺑﻴﻨﺎﻣﻮﺳﯽ ﮐﻨﻦ! ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺟﻮرﯼ ﺑﺮﯼ ﺑﻪ دﻩ اﻳﻦ ﭘﻴ ﺮ ﻣ ﺮد ‪ .‬ﮐﺪﺧ ﺪا و اه ﺎﻟﯽ رو‬
‫ﺑﻴﺎرﯼ اﻳﻨﺠﺎ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﺮف ؟ ﺗﺎزﻩ اﮔﻪ ﺟﻮن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺪر ﺑﺒﺮم ‪ .‬ﮔﺮگ هﺎ اﻣﻮﻧﻢ ﻧﻤﻴﺪن‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺒﺮ و ﺑﺮو‪ .‬ﻧﺎﻣﻮس اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻮس ﻣﺎﺳ ﺖ‪ .‬ﺑ ﺮو ﺟ ﻮون‪ .‬درد ﺳ ﺮت ﻧ ﺪم ‪.‬‬
‫ﻗﺮار ﺷﺪ اوﻧﺎ ﺳﺮ ﻣﺎﻣﻮر هﺎ رو ﮔﺮم ﮐﻨﻦ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮم و ﺑﺮﮔﺮدم‪.‬‬
‫ﻳﻮاﺷﮑﯽ هﺮ ﺟﻮرﯼ ﺑﻮد از ﮐﻠﺒﻪ زدم ﺑﻴﺮون ‪ .‬اﺳﻢ ﺧﺪا رو ﻳﺎد ﮐ ﺮدم و زدم ﺗ ﻮ ﺑﺮﻓﻬ ﺎ‪ .‬اﻧﮕ ﺎر ﺧ ﺪا‬
‫ﺑﻬ ﻢ زور و ﻗ ﻮت ﭼﻨ ﺪﺗﺎ ﻣ ﺮد رو دادﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺗﻤ ﺎم راﻩ رو دوﻳ ﺪم‪ .‬وﻗﺘ ﯽ از دور ﺻ ﺪاﯼ ﭘ ﺎرس‬
‫ﺳﮕﻬﺎﯼ دﻩ رو ﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد زدن و هﻮار ﮐﺸﻴﺪن ده ﺎﺗﯽ ه ﺎ‬
‫رﻳﺨﺘﻦ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﮐﺪﺧﺪا رو دﻳﺪم و ﺟﺮﻳﺎن رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ و اﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﻧﺎﯼ ﺣﺮف زدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ رو ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ ﮐﺪﺧ ﺪا و هﻤ ﻪ ﻣﺮده ﺎ ﺑ ﺎ ﭼ ﻮب و داس و‬
‫ﺑﻴﻞ ‪ ،‬راﻩ اﻓﺘﺎدن ﻃﺮف ﮐﻠﺒﻪ هﺎ‪.‬‬
‫زن هﺎﯼ دﻩ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮدن ﻣﻦ ﭼﻴﮑﺎر ﮐ ﺮدم ‪ ،‬ﻳﮑ ﯽ ﺑ ﺮام ﭼ ﺎﻳﯽ ﻣ ﯽ ﺁورد‪ ،‬ﻳﮑ ﯽ ﻧ ﻮن ﻣ ﯽ ﺁورد‬
‫ﻳﮑﯽ ﮔﻮﺷﺖ ﻗﻮرﻣﻪ ﻣﯽ ﺁورد‪.‬ﺧﻼﺻﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺰت و اﺣﺘﺮاﻣﻢ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫دﻣﺪﻣﻪ هﺎﯼ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪاﯼ ﻻاﷲ اﻻ اﷲ و اﷲ اﮐﺒﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺮﻳﺪﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫اهﺎﻟﯽ دﻩ ﺑﻮدن‪ .‬ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﺑﻤﻮﻗﻊ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدن و اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻴﺎﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻨ ﺎزﻩ رو ﺑ ﺎ ﺳ ﻼم ﺻ ﻠﻮات‬
‫دﻓﻦ ﮐﺮدن و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺨﻴﺮ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻦ رﻓﻘﺎم ﺷﺪﻳﻢ ﻋﺰﻳﺰ اون دﻩ‪.‬‬

‫هﻤﻮن ﺷﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺪﺧﺪا ‪،‬ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ دﺧﺘ ﺮ ﮐﺪﺧ ﺪا اﻓﺘ ﺎد و ﺧ ﺎﻃﺮﺧﻮاهﺶ ﺷ ﺪم‪ .‬اوﻧ ﻢ اﻧﮕ ﺎر ﻣﻨ ﻮ‬
‫ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ هﯽ ﺟﻠﻮم ﻣﯽ اوﻣﺪ و ﻳﻮاﺷﮑﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫دﻳﺪم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ازش ﺑﮕﺬرم‪ .‬ﻳﻪ ﺟﻮرﯼ ﺑﻪ اوﺳﺘﺎﻣﻮن ﺟﺮﻳﺎن رو رﺳ ﻮﻧﺪم‪ .‬اون ﺑﻴﭽ ﺎرﻩ ه ﻢ رﻳ ﺶ‬
‫ﺳﻔﻴﺪﯼ ﮐﺮد و دﺧﺘﺮﻩ رو ﺑﺮام ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﮐﺮد‪ .‬ﮐﺪﺧﺪا ه ﻢ ﮐ ﻪ از ﮐ ﺎر ﻣ ﻦ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺧﻮﺷ ﺶ اوﻣ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﺎ در ﻣﻴﺎﻧﯽ رﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪهﺎﯼ دﻩ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮد و ﻋﻘﺪ و ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﻮﮐ ﻮل ﺷ ﺪ ﺑ ﻪ ﺑﻌ ﺪ از ﭼﻠ ﻪ‬
‫اون دﺧﺘﺮ‪ .‬ﻗﺮار هﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ هﻤﻮن دﻩ ﺑﻤﻮﻧﻢ و ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ زﻣﻴﻦ ﮐﺪﺧﺪا ﺑﻬﻢ ﺑﺪﻩ و ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر‬
‫ﺑﺸﻢ‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻌﺪ از ﭼﻠﻪ ‪ ،‬ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﺎ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻳﻪ ﺳﺎل ﺑﻌ ﺪ ﺻ ﺎﺣﺐ ﻳ ﻪ دﺧﺘ ﺮ ﺷ ﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑ ﺎ‬
‫هﻢ ﺧﻮب و ﺧﻮش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻴﮑﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﻓﻴﻞ ﻣﻦ ﻳﺎد هﻨﺪوﺳﺘﺎن ﮐﺮد و ﮐﻤﮑﻢ ﻧﻖ و ﻧﻮﻗﻢ ﺷ ﺮوع ﺷ ﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻩ هﻴﭻ ﮐﺎرﯼ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﺮد و ﺁدم ﺑﻪ هﻴﭻ ﺟ ﺎ ﻧﻤﻴﺮﺳ ﻪ و ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑ ﺮﻳﻢ ﺷ ﻬﺮ‪ ،‬ﺑ ﺎﻻﺧﺮﻩ ه ﻢ‬
‫ﮐﺪﺧﺪا و زﻧﻢ رﺿﺎﻳﺖ دادن و ﻣﺎ راهﯽ ﺷﻬﺮ ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﺗﻮ ﺷﻬﺮ دو ﺗﺎ اﺗﺎق اﺟﺎرﻩ ﮐﺮدﻳﻢ و ﻣﻦ ﺗﻮ ﻳﻪ ﮐﺎرﺧﻮﻧﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐ ﺎر ﮐ ﺮدم‪ .‬ﻋﺼ ﺮهﺎ ه ﻢ‬
‫ﺗﻮ ﻳﻪ ﺟﺎ ﺳﺎز ﻣﻴﺰدم و ﺁﺧﺮهﺎﯼ ﺷﺐ ﺑﺮﻣﻴﮕﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪،‬ﭘﻮل ﺧﻮﺑﯽ هﻢ در ﻣﯽ ﺁوردم‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ زن و ﺑﭽ ﻪ ام راﺣ ﺖ زﻧ ﺪﮔﯽ ﻣﻴﮑ ﻨﻦ و دارﻩ ﮐﻤﮑ ﻢ وﺿ ﻌﻤﻮن روﺑ ﺮاﻩ ﻣﻴﺸ ﻪ ﺗ ﺎ‬
‫اﻳﻨﮑﻪ ﻳﻪ ﺷﺐ اوﻧﺠﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺳﺎز ﻣﻴﺰدم رو ﺗﻌﻄﻴﻞ ﮐﺮدن‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ وﺳﻂ ه ﺎﯼ ﺷ ﺐ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻣ ﺎﻣﻮر ه ﺎ‬
‫رﻳﺨﺘﻦ اوﻧﺠﺎ‪ .‬ﻣﻦ هﻢ زدم ﺑﻪ ﭼﺎﮎ ﮐﻪ ﻳﻘﻪ ﻣﻮ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻴ ﺮﻩ‪ .‬ﮔﻮﻳ ﺎ اون ﭘﺸ ﺖ ﺑﺴ ﺎط ﻗﻤ ﺎرو از اﻳ ﻦ‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدﻩ ‪ ،‬ﺧﻼﺻﻪ دو ﺳﺎﻋﺘﯽ زودﺗﺮ اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫اﺗﺎﻗﻬﺎﯼ ﻣﺎ ﺗﻮ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ دورﺗﺎ دورش اﺗﺎق ﺑﻮد و هﺮ اﺗ ﺎﻗﯽ دﺳ ﺖ ﻳ ﻪ ﺧﻮاﻧ ﻮادﻩ ﺑ ﻮد‪.‬ﻳﮑ ﯽ‬
‫از اوﻧﻬﺎ ﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﺟﻮون داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ هﻢ وﻟﺪ ﭼﻤﻮش ﺑﻮد و ﭼﺸﻢ ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ داﺷﺖ‪.‬‬
‫اون ﺷﺐ ﮐﻪ رﺳﻴﺪم ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﭘﺸﺖ در اﺗ ﺎﻗﻤﻮن داﺷ ﺘﻢ ﮐﻔ ﺶ ه ﺎﻣﻮ در ﻣ ﯽ ﺁوردم‪ ،‬ﻳ ﻪ ﺻ ﺪاﯼ‬
‫ﻏﺮﻳﺐ ﺷﻨﻴﺪم ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﮐﺪﺧﺪا از دﻩ اوﻣﺪﻩ ‪ ،‬در رو ﮐ ﻪ وا ﮐ ﺮدم ‪ ،‬دوﻧﻔ ﺮ از ﺟ ﺎ ﭘﺮﻳ ﺪن ! ﻓﺘﻴﻠ ﻪ‬
‫ﭼﺮاغ رو ﮐﺸﻴﺪم ﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﭼﯽ دﻳﺪم!!‬

‫دﻧﻴﺎ رو زدن ﺗﻮ ﺳﺮم ‪ .‬ﻣ ﺮگ رو ﺟﻠ ﻮﯼ ﺧ ﻮدم دﻳ ﺪم‪ .‬اون ﭘﺴ ﺮﻩ ﺑ ﯽ هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ ﺗ ﻮ اﺗ ﺎق ﻣ ﻦ‪ ،‬ﺗ ﻮ‬

‫ﺧﻮﻧ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑ ﻮد! دﻳﮕ ﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴ ﺪم‪ .‬ﺷ ﺮوع ﮐ ﺮدم ﺑ ﻪ زدن اوﻧﻬ ﺎ ‪ ،‬ﺣ ﺎﻻ ﻧ ﺰن ﮐ ﯽ ﺑ ﺰن‪ .‬ﺧ ﻮن ﺟﻠ ﻮﯼ‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻣﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮ هﻤﻴﻦ وﻗﺖ ﭼﺮاغ ﻓﺘﻴﻠﻪ اﻓﺘﺎد زﻣﻴﻦ و هﻤﻪ ﺟﺎ ﺁﺗﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫رﺿﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ اش ﺗ ﻮ‬
‫ﺁﺗﻴﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ و زﻧﺶ رو هﻢ ﺧﻔﻪ ﮐﺮدﻩ و ﭘﺴﺮﻩ هﻢ ﻓﺮار ﻣﻴﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺎ رﺿﺎ هﻢ ﺟﻨﻮن ﻣﻴﮕﻴﺮﻩ و ﻣﻴﺒﺮﻧﺶ دﻳﻮوﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻳﮑﯽ دوﺳﺎل ﺑﻌ ﺪ ه ﻢ ﺣ ﺎﻟﺶ ﺧ ﻮب ﻣﻴﺸ ﻪ‪،‬‬
‫اﻣﺎ هﻤﻮﻧﺠﺎ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ رﺿﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴ ﺖ ﺣ ﺮف ﺑﺰﻧ ﻪ و ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪ و رﻓ ﺖ‪ .‬ﭘﺸ ﻴﻤﻮن ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ ﭼ ﺮا ﺧ ﺎﻃﺮاﺗﺶ رو‬
‫ﻳﺎدش اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﻣﻨﻢ راﻩ اﻓﺘﺎدم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻤ ﺎم ﺷ ﺐ ﺗ ﻮ ﻓﮑ ﺮ ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ ﭼﻴﮑ ﺎر ﮐ ﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮم ﻳﺎ ﻧﺮم؟ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﻳﺎ ﻧﻤﻮﻧﻢ‪ .‬رﺿﺎ راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ .‬دﻳﮕﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻮﻧﺪن ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺼﻔﻪ هﺎﯼ ﺷﺐ رﻓﺘﻢ دﻓﺘﺮ ﻣﺪﻳﺮ‪ ،‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﭘﺮوﻧﺪﻩ هﺎ رو ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻣﻮ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﭘﺎورﭼﻴﻦ ﭘﺎورﭼﻴﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﺪﻳﺮ‪ ،‬دﻧﺒﺎل ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ م ﻣﻴﮕﺸﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﺮدم روح ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ دارﻩ ﻣﻨﻮ‬
‫ﻣﯽ ﭘﺎد!‬
‫اون ﺷﺐ اﺣﺴﺎس ﻋﺠﻴﺒﯽ داﺷﺘﻢ‪ .‬از اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ از ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮم ﮐﻤﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم و از‬
‫اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ وارد دﻧﻴﺎﯼ ﺑﻴﺮون ﺑﺸﻢ ﮐﻤﯽ ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫در هﺮ دو ﻣﻮرد ﺣﻖ داﺷﺘﻢ‪ .‬هﺸﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﺎل‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ هﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ اون ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ام ﺑﻮد! از دﻧﻴﺎﯼ‬
‫ﺑﻴﺮون هﻢ ﺑﻴﺨﺒﺮ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ هﺮ ﺟﻮرﯼ ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ از ﺑﭽﻪ هﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و از ﺳﻮراخ ﺑﻪ ﺑﺎغ رﻓﺘﻢ‪ .‬رﺿﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﻢ ﻣﻘﺪارﯼ ﭘﻮل‬
‫داد و ﻳﻪ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﻧﻴﻤﺪار‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺳﺎزش رو هﻢ داد دﺳﺖ ﻣﻦ و ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﺑﺎ اﻳﻦ‬
‫ﺳﺎز ﻧﻮن در ﺑﻴﺎرﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﯼ ﻃﺮف ﻻﻟﻪ زار‪.‬‬

‫ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ ازش ﺟﺪا ﺑﺸﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻤﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻖ اﺳﺘﺎدﯼ ﺑﮕﺮدﻧﻢ‬
‫داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ از ﺑﺎغ زدم ﺑﻴﺮون و ﺑﻄﺮف ﺷﻬﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم‪ .‬هﺮ ﭼﯽ از ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ دورﺗﺮ ﻣﻴﺸﺪم‪،‬‬
‫ﺧﺎﻃﺮات اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺗﺮ ﻣﻴﺸﺪ‪.‬‬
‫دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﭘﻴﺎدﻩ راﻩ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ رﺳﻴﺪم‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ذوق داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺎرم رو زودﺗﺮ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ در‬
‫ﻧﻈﺮ اول ﺷﻬﺮ ﺑﺮام ﻣﺜﻞ ﻳﻪ درﻳﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻏﺮﻳﺐ و ﻧﺎ ﺁﺷﻨﺎ‪.‬‬
‫ﺑﺮاﯼ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﻋﻤﺮم رو ﺗﻮ ﻳﻪ ﭼﻬﺎردﻳﻮارﯼ ﮔﺬروﻧﺪﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻋﺠﻴﺐ و ﺗﺎزﻩ ﺑﻮد‬
‫هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ راﻩ ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺳﺮم ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻣﻴﭽﺮﺧﻴﺪ و در و دﻳﻮار رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﺮدم‪ .‬ﭘﺮﺳﻮن‬
‫ﭘﺮﺳﻮن ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻧﺰدﻳﮏ ﻇﻬﺮ ﺑﻮد‪ .‬از ﺟﻠﻮﯼ ﻳﻪ ﮐﺒﺎﺑﯽ رد ﻣﻴﺸﺪم‪ .‬زاﻧﻮ هﺎم از ﺑﻮﯼ ﮐﺒﺎب‬
‫ﻟﺮزﻳﺪ! ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز رﻓﺘﻢ ﺗﻮ و ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ اوﻧﺠﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺁﻗﺎ اﻳﻨﺎ ﭼﻨﺪﻩ؟!‬
‫ﻳﺎرو ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ هﺎﻟﻮ ﮔﻴﺮش اﻓﺘﺎدﻩ!ﮔﻔﺖ اﻳﻨﺎ اﺳﻤﺶ ﮐﺒﺎﺑﻪ‪.‬ﭘﻮل ﻣﻮل دارﯼ؟‬
‫ﭘﻮﻟﻬﺎ ﻣﻮ ﺑﻬﺶ ﻧﺸﻮن دادم‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﺸﻴﻦ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ دو ﺗﺎ ﺳﻴﺦ ﮐﺒﺎب ﺑﺮام ﺁورد و ﮔﺬاﺷﺖ‬
‫ﺟﻠﻮم ‪ .‬ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﺪ‪ .‬ﻣﺪﺗﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﮐﺒﺎﺑﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﺮدم!‬
‫ﻳﺎرو ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺨﻮرﯼ ؟ ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم‪ .‬ﭼﻄﻮرﯼ ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﻟﻴﺶ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ رﻧﮓ ﮐﺒﺎب‬
‫رو ﻧﺪﻳﺪم!‬
‫اون روز ﺑﻌﺪ از ﻏﺬا‪ ،‬هﺮ ﺟﻮر ﺑﻮد ﺑﻪ ﻻﻟﻪ زار رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻳﻪ هﺘﻞ ﺑﺰرگ و ﺳﻴﻨﻤﺎ و از اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ‬
‫اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮﯼ ﺧﻴﺎﺑﻮن هﻢ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ هﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ رﻓﺖ و ﺁﻣﺪ ﻣﻴﮑﺮدن‪.‬‬
‫ﺧﻴﺎﺑﻮن ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ .‬اول ﻧﺰدﻳﮏ هﺘﻞ واﺳﺘﺎدم ﮐﻪ ﺁﺟﺎن هﺎ ردم ﮐﺮدن‪ .‬رﻓﺘﻢ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺘﺮ‬
‫اوﻧﻄﺮف ﺗﺮ‪ ،‬ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻳﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺧﻴﺎﺑﻮن ﺷﻠﻮغ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮدهﺎ و زن هﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻴﺮﻓﺘﻦ و ﻣﯽ اوﻣﺪن‪ .‬ﺧﻴﺎﺑﻮن روﺷﻦ روﺷﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻐﺎزﻩ هﺎ‪،‬‬
‫ﮐﺎﻓﻪ هﺎ هﻤﻪ ﭼﺮاغ ﺑﺮق داﺷﺘﻦ‪.‬‬

‫ﺷﮑﻤﻢ ﺳﻴﺮ ﺑﻮد و از ﺗﻤﺎﺷﺎ دل ﻧﻤﻴﮑﻨﺪم‪ .‬ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﺨﻮدم اوﻣﺪم‪ .‬وﻳﻠﻦ رو از ﺟﻠﺪش‬
‫درﺁوردم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ زدن‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯽ ﺧﻮدم رو ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ هﻨﺮم رو ﺑﻪ هﻤﻪ ﻧﺸﻮن‬
‫ﺑﺪم‪ .‬اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎرﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﻳﻪ ﻋﺪﻩ ﺳﺎز ﻣﻴﺰدم‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺁرﺷﻪ رو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﻢ روﯼ ﺳﻴﻤﻬﺎ ﻣﻴﮑﺸﻴﺪم‪ .‬زدم و زدم ﺑﻴﺎد رﺿﺎ‬
‫زدم‪ ،‬ﺑﻴﺎد اﮐﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻴﺎد ﺗﻤﺎم ﺑﭽﻪ هﺎﯼ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اون ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ اﺳﻴﺮ ﺑﻮدن زدم! ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮم‬
‫رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪم ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮ ﺑﺎز ﮐﻨﻢ و ﺑﺒﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﺻﺪاﯼ ﺳﺎزم ﺑﺮاﯼ هﻴﭽﮑﺲ ارزش‬
‫ﺷﻨﻴﺪن ﻧﺪارﻩ!‬
‫ﻳﺎدم ﻣﻴﺎد اون ﺷﺐ ‪ ،‬ﻳﻪ ﺁهﻨﮓ ﻗﺸﻨﮓ و ﺳﻮزﻧﺎﮎ رو ﮐﻪ‪ ،‬هﻤﻴﺸﻪ رﺿﺎ ﻣﻴﺰد و ﺑﻪ ﻣﻦ هﻢ ﻳﺎد‬
‫دادﻩ ﺑﻮد ‪ ،‬اﺟﺮا ﮐﺮدم ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺁهﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ‪ ،‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮ وا ﮐﺮدم ‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﻴﮑﺮدم ‪ .‬دور ﺗﺎ‬
‫دورم زن و ﻣﺮد واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮدن و ﻧﮕﺎهﻢ ﻣﻴﮑﺮدن و ﺑﻪ ﺳﺎزم ﮔﻮش ﻣﻴﮑﺮدن!‬
‫ﺑﻌﺪ هﻤﻪ ﺑﺮام دﺳﺖ زدن و ﺻﺪاﯼ ﺟﺮﻳﻨﮓ ﺟﺮﻳﻨﮓ ﭘﻮل ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺮام ﭘﻮل رﻳﺨﺘﻦ‪ .‬اون‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﺎر رﺿﺎ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮدﻩ!‬
‫ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم ‪ ،‬ﮐﺎرم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ذوق م ﻧﺨﻮرد‪.‬‬
‫اون ﺷﺐ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁدم ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎز زدم ‪ .‬ﻳﺎدم ﻣﯽ ﺁد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ دو ﺗﻮﻣﻦ ﮐﺎر‬
‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ! ﺧﻴﻠﯽ ﭘﻮل ﺑﻮد‪ .‬اون وﻗﺖ هﺎ ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺗﻮﻧﻢ ﻣﻴﺸﺪ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻃﺮﻓﻬﺎﯼ‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺷﻬﺮﺧﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم‪ .‬ﺣﺴﺎب ﭘﻮﻟﻬﺎﻣﻮ ﮐﻪ ﮐﺮدم ‪ ،‬راﻩ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻳﻪ ﺟﺎﻳﯽ رو ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﻢ ‪ .‬داﺷﺘﻢ وﻳﻠﻦ رو ﺗﻮ ﺟﻠﺪش ﻣﻴﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ‪ ،‬ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدن ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻤﻨﻮن ﺁﻗﺎ‪ ،‬ﻣﻴﺨﻮاهﻴﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﺰﻧﻢ؟ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ‪ ،‬از ﺳﺮ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻴﻢ‬
‫ﮔﻮش ﻣﻴﮑﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮب ﺳﺎز ﻣﻴﺰﻧﯽ هﺎ! ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ اﻳﻦ ﮐﻮﭼﻪ‬
‫ﻳﻪ ﮐﺎرﯼ ﺑﺎهﺎت دارم‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم اﻣﺎ ﭼﺎرﻩ اﯼ ﻧﺒﻮد‪ .‬دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن رﻓﺘﻢ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻳﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺧﻠﻮت‬
‫رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬رﻳﺨﺘﻦ ﺳﺮ ﻣﻦ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﺘﮑﻢ زدن‪ .‬هﻤﻮن ﻳﺎرو ﺑﻪ اوﻧﻬﺎﯼ دﻳﮕﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﭽﻪ هﺎ ﺳﺎزش‬
‫رو ﻧﺸﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﻦ‪ .‬ﺗﻮ دﻟﻢ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻳﺎرم اهﻞ دل و ﺑﻪ ﺳﺎزم ﮐﺎرﯼ ﻧﺪارﻩ!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ وﻗﺘﯽ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺟﺎ ﺁوردن‪ ،‬وﻟﻢ ﮐﺮدن‪.‬‬

‫هﻤﻮن ﻳﺎرو ازم ﭘﺮﺳﻴﺪ اﺳﻤﺖ ﭼﻴﻪ؟ ﺑﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺗﺎزﻩ اوﻣﺪﯼ ﺷﻬﺮ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺁرﻩ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﺟﻮن اﻳﻨﺠﺎهﺎ ﺳﺮﻗﻔﻠﯽ دارﻩ‪ .‬هﻤﻴﻨﻄﻮرﯼ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺁدم ﺑﻴﺎد و ﺑﺴﺎﻃﺶ رو ﭘﻬﻦ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﺎ‬
‫ﻧﺎﻟﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﻴﮑﺮدم؟ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ اﺟﺎزﻩ ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﯽ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم از ﮐﯽ؟ ﮔﻔﺖ از ﻣﻦ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﻠﻪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﭼﻘﺪر ﮐﺎر ﮐﺮدﯼ‪ .‬ﻧﺸﻮﻧﺶ‬
‫دادم‪ ،‬ﻧﺼﻔﺶ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ از ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻣﯽ ﺁﯼ هﻤﻴﻦ ﺟﺎ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﺷﺐ هﺮﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدﯼ‬
‫ﻧﺼﻒ ﺑﻪ ﻧﺼﻒ‪ ،‬ﺧﻮﺑﻪ؟‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴﺘﯽ اﻳﻦ رو ﺑﺎزﺑﻮن ﺧﻮش ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ؟ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻮن اوﻧﻤﻮﻗﻊ زﺑﻮن‬
‫ﺧﻮش ﺣﺎﻟﻴﺖ ﻧﻤﻴﺸﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪم ﮐﺮد و ﺧﻮدش ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻣﻮ ﺗﮑﻮﻧﺪ و ﮔﻔﺖ ﺟﺎ و ﻣﺎ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮاب‬
‫دارﯼ؟ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻬﺖ ﺟﺎ واﺳﻪ ﺧﻮاب هﻢ ﻣﻴﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬ﺗﺎ‬
‫هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﻳﻦ‪ ،‬ﮐﺎﻓﻴﻪ!‬
‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪن و ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻧﻪ دﻳﮕﻪ ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎ هﻢ رﻓﻴﻖ ﺷﺪﻳﻢ و از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‬
‫ﺷﺮﻳﮑﯽ ﮐﺎر ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب وﻳﻠﻮن ﻣﻴﺰﻧﯽ هﺎ‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﻬﺖ ﻳﺎد دادﻩ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ هﺎ هﻢ ﺧﻮب‬
‫ﺁدم رو ﻣﻴﺰﻧﻴﻦ هﺎ! ﮐﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﻳﺎد دادﻩ؟!‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺧﻨﺪﻳﺪن‪ ،‬ﺗﻮ راﻩ ﮐﻤﮑﻢ ﺑﺎ هﻢ دوﺳﺖ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬اﺳﻤﺶ ﺟﻮاد ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻔﺘﻦ ﺟﻮاد ﮔﻨﺪﻩ!‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻬﺶ هﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ‪ ،‬ﭼﻮن هﻴﮑﻞ ﮔﻨﺪﻩ اﯼ داﺷﺖ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻌﺪ از ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ رﺑﻊ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪،‬‬
‫ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎم ﺑﻪ در اوﻧﺠﺎ ﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر وﺣﺸﺖ ﺑﺮم داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺴﺮﻩ دﻳﻮوﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻄﻮر‬
‫ﺟﺮات ﮐﺮدﯼ ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﮐﺘﮑﺖ زدن و ﻧﻪ دﻳﺪﻳﺸﻮن وﻧﻪ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﯽ ﺷﻮن راﻩ‬
‫ﺑﻴﺎﻓﺘﯽ و ﺑﻴﺎﯼ ﻳﻪ ﺟﺎﯼ ﻏﺮﻳﺐ و ﭘﺮت!‬
‫اﻧﮕﺎر ﺟﻮاد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭼﻴﻪ ؟ ﺗﺮس ﺑﺮت داﺷﺘﻪ ؟ ﮔﻔﺘﻢ راﺳﺘﺶ ﺁرﻩ ‪،‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‬
‫ﻧﺘﺮس‪ ،‬ﻣﺎ دﻳﮕﻪ ﺑﺎ هﻢ رﻓﻴﻘﻴﻢ ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﺁﺧﻪ ﺁدم اﻳﻦ درو ﭘﻴﮑﺮ رو ﮐﻪ ﻣﻴﺒﻴﻨﻪ ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﮐﺎرواﻧﺴﺮاﺳﺖ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺪﻳﻤﻴﻪ ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻦ ‪ ،‬ﺗﻮش ﺑﻬﺘﺮﻩ ‪ .‬در رو هﻞ داد‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﭼﻨﺪش ﺁورﯼ وا ﺷﺪ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ‪.‬‬

‫ﻳﻪ ﮐﺎرواﻧﺴﺮاﯼ ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ ﺣﻴﺎط ﺑﺰرگ داﺷﺖ و دور ﺗﺎ دور اﺗﺎق‪ .‬ﺑﺎ اوﻟﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ هﻤﻪ ﺟﻮر ﺁدﻣﯽ هﻢ ﺗﻮش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻴﮑﻨﻦ‪ .‬هﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺑﻴﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺗﻮ‬
‫ﺣﻴﺎﻃﺶ واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮدن و ﻣﺎهﺎ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﺮدن‪ .‬ﺟﻮاد ﮔﻔﺖ ﻏﺮﻳﺒﯽ ﻧﮑﻦ ‪ ،‬ﺑﺮو ﺗﻮ ‪ .‬اﻳﻨﺎ ﮐﻪ‬
‫ﻣﻴﺒﻴﻨﯽ هﻤﻪ ﺧﻮﻧﮕﺮﻣﻦ زود ﺑﺎهﺎت رﻓﻴﻖ ﻣﻴﺸﻦ‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﻳﻪ اﺗﺎق ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ داد و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ‪ ،‬ﻳﻪ اﺗﺎق ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻔﺶ ﻳﻪ ﺣﺼﻴﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺎرﻳﮏ ﺗﺎرﻳﮏ ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ هﻤﻮﻧﻄﻮر واﺳﺘﺎدم ﮐﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻳﺎزدﻩ دوازدﻩ ﺳﺎﻟﻪ‬
‫ﺑﺎ ﻳﻪ ﻓﺎﻧﻮس اوﻣﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق و ﺑﺪون ﺣﺮف ﻓﺎﻧﻮس رو داد دﺳﺖ ﻣﻦ و رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ هﻢ ﺟﻮاد اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻄﻮرﻩ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮﺑﻪ اﻣﺎ اﺟﺎرﻩ ش ﭼﻨﺪﻩ ؟ ﮔﻔﺖ هﻴﭽﯽ ‪ ،‬اﻳﻦ‬
‫ﻳﮑﯽ رو ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻨﯽ ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻄﻮر؟! ﮔﻔﺖ ﺁﺧﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ اﻳﻨﺎﯼ دﻳﮕﻪ ﻓﺮق دارﯼ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺎﺳﻼﻣﺘﯽ‬
‫هﻨﺮﻣﻨﺪﯼ! ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ اﻻن اﻳﻦ دﺧﺘﺮﻩ ﺑﺮات رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﯽ ﺁرﻩ‪ ،‬دﻳﮕﻪ راﺣﺖ ﺑﺎش‪.‬‬
‫ازم ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ اون دﺧﺘﺮﻩ ﺑﺎ ﻳﻪ دﺳﺖ رﺧﺘﺨﻮاب اوﻣﺪ ﺗﻮ و ﭘﺮت‬
‫ﺷﻮن ﮐﺮد ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ‪ ،‬اﺳﻤﺖ ﭼﻴﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﺑﺪون ﺟﻮاب رﻓﺖ‪.‬‬
‫رﺧﺘﺨﻮاب رو ﭘﻬﻦ ﮐﺮدم ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﮐﻪ از ﻇﻬﺮ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺨﻮردم‪ .‬ﺣﺎﻻم ﮐﻪ ﭼﻴﺰﯼ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺨﻮرم ﭘﺲ دراز ﮐﺸﻴﺪم ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ هﻢ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ اوﻟﻴﻦ ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻣﺪﻩ‬
‫ﺑﻮدم اوﻧﺠﺎ اﻣﺎ اوﻧﻘﺪر اﺣﺴﺎس ﺁزادﯼ و ﺁراﻣﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﺁﺳﻤﻮن هﺎ ﭘﺮواز‬
‫ﻣﻴﮑﺮدم‪.‬‬
‫اوﻧﻘﺪر هﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ هﻴﭽﯽ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﺧﻮﺑﻴﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻮاد ﺁﻗﺎ ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻳﻪ ﻻت‬
‫ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺖ ﻣﻄﺮب!‬
‫ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺳﺮو ﺻﺪا ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ‪ .‬ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮدم‪ .‬از اﺗﺎق اوﻣﺪم ﺑﻴﺮون ﮐﻪ دﻳﺪم ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﮐﺎر‬
‫ﻣﻴﮑﻨﻪ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط ﮔﺪا واﺳﺘﺎدﻩ! ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﺟﻮاد وﺳﻂ واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و اﻣﺮ و‬
‫ﻧﻬﯽ ﻣﻴﮑﺮد‪ .‬ﺟﺎﯼ هﺮﮐﺪوم رو ﺑﺮاﯼ ﮔﺪاﻳﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻴﮑﺮدو ﺑﻬﺸﻮن اﺑﺰار ﮐﺎر ﻣﻴﺪاد! ﻳﮑﯽ ﭼﺸﻢ‬
‫ﺑﻨﺪ ﮐﻪ ﻳﻌﻨﯽ ﮐﻮرﻩ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﻋﺼﺎ ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﭼﻮب زﻳﺮ ﺑﻐﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﮑﯽ ﻳﺎد ﻣﻴﺪاد ﮐﻪ ﭼﻄﻮرﯼ ﻣﺜﻞ ﭼﻼق هﺎ‬
‫راﻩ ﺑﺮﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﮑﯽ ﻳﺎد ﻣﻴﺪاد ﮐﻪ ﭼﻄﻮرﯼ ﻋﺰوﺟﺰ ﮐﻨﻪ! ﺑﻪ ﻳﮑﯽ ﻳﺎد ﻣﻴﺪاد ﭼﻪ ﺟﻮرﯼ ﻣﺮدم رو دﻋﺎ‬
‫ﮐﻨﻪ! ﺧﻼﺻﻪ ﺳﺮش ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺪا هﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻴﺮون ﺳﺮﮐﺎرﺷﻮن‪،‬‬
‫ﮐﺎرواﻧﺴﺮا ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺧﻠﻮت ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدن ﻳﻪ دﻩ ﭘﻮﻧﺰدﻩ ﻧﻔﺮﯼ ﮐﻪ دﻳﺪم ﻳﻪ ﭘﺴﺮ هﻤﺴﻦ و ﺳﺎﻟﻢ‪ ،‬دارﻩ ﺑﻄﺮﻓﻢ ﻣﻴﺎد‪ .‬ﺗﺎ رﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺳﻼم اﺳﺘﺎد! ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ اﺳﺘﺎد؟ ﮔﻔﺖ ﺁﻗﺎ ﺟﻮاد ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻤﺎ رو اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺻﺪا ﮐﻨﻴﻢ! ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺣﺘﺮام ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬اﺳﻤﺶ رﺟﺐ ﺑﻮد‪.‬اﺳﻤﻢ رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪم ﮐﺎر‬
‫ﺷﻤﺎهﺎ ﭼﻴﻪ؟ ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺮﻳﻦ ﺳﺮ ﮐﺎر؟ ﮔﻔﺖ ﮐﺎر ﻣﺎ ﻋﺼﺮهﺎﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﮕﻪ ﭼﻴﮑﺎرﻩ اﻳﻦ؟ ﺟﻮاب داد‬
‫ﺟﻴﺐ ﺑﺮﻳﻢ! ﺑﻬﻢ ﻣﻴﮕﻦ رﺟﺐ ﺗﻴﺮ! واﺳﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻴﺮ ﺟﻴﺐ ﻃﺮف رو ﻣﻴﺰﻧﻢ ﻓﺮار ﻣﻴﮑﻨﻢ! ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﭘﺲ ﺷﻤﺎ هﺎ ﮔﺪا ﻧﻴﺴﺘﻴﻦ‪.‬ﮔﻔﺖ ﻧﻪ اﻣﺎ ﮔﺪاﻳﯽ ﺑﻠﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎهﺎ هﻤﻪ اول ﮔﺪا ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬رﺗﺒﻪ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﺷﺪﻳﻢ‬
‫ﺟﻴﺐ ﺑﺮ! درﺟﻪ ﻣﻮن رﻓﺘﻪ ﺑﺎﻻ! اﻳﻨﺎ رو ﮔﻔﺖ و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮ در ﻧﻤﯽ اوردم ‪ .‬ازش ﺟﺮﻳﺎن رو ﭘﺮﺳﻴﺪم ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺎ اوﻟﺶ ﻳﺎد ﻣﻴﮕﻴﺮﻳﻢ ﮔﺪاﻳﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﺑﻌﺪ‬
‫از دو ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﺪاﻳﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺁﻗﺎ ﺟﻮاد ﻳﺎدﻣﻮن ﻣﻴﺪﻩ ﮐﻪ ﭼﻄﻮرﯼ ﺟﻴﺐ ﺑﺮﯼ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﻣﻴﺸﻴﻢ ﺟﻴﺐ ﺑﺮ‪ .‬ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا از اول ﺟﻴﺐ ﺑﺮ ﻧﻤﻴﺸﻴﻦ؟ ﮔﻔﺖ ﺁﺧﻪ ﻳﮑﯽ از راهﺎﯼ ﺟﻴﺐ‬
‫ﺑﺮﯼ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﮐﻨﻪ ﺑﭽﺴﺒﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺮدم و ﺑﻪ هﻮاﯼ ﮔﺪاﻳﯽ ﺟﻴﺒﺸﻮن رو ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ ،‬اﻳﻨﻄﻮرﯼ! ﺑﻌﺪ‬
‫ﭼﺴﺒﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﮔﻔﺖ ﺗﺮو ﻓﺎﻃﻤﻪ زهﺮا)ع( ﻳﻪ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﮑﻦ‪ ،‬ﺗﺮو اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ)ع(‪.‬‬
‫اﻳﺸﺎﷲ ﺗﻮ ﺳﺮازﻳﺮﯼ ﻗﺒﺮ ﻟﻨﮕﻪ ﮐﻔﺶ ت از ﭘﺎت در ﻧﻴﺎد! ﺗﻮ رو ﺧﺪا‪ ،‬دهﺸﺎهﯽ ﺑﺪﻩ‪ ،‬ﻣﻴﺨﻮام ﻧﻮن‬
‫ﺑﺨﺮم‪ ،‬ﮔﺸﻨﻤﻪ‪ ،‬ﺑﺨﺪا از دﻳﺮوز ﺗﺎ ﺣﺎﻻ هﻴﭽﯽ ﻧﺨﻮردم‪ .‬ﺟﻮن ﺑﭽﻪ ات‪ ،‬ﺟﻮن اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎهﺎﺗﻪ! دﻋﺎ ﻣﻴﮑﻨﻢ زﻧﺖ ﺑﺸﻪ!‬
‫دﺳﺘﻬﺎﺷﻮ از ﻳﻘﻪ ام ﺁزاد ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮐﻴﺴﻪ اﯼ رو ﮐﻪ ﺗﻮش ﭘﻮﻟﻬﺎم ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ﭘﺲ داد‪ .‬ﺑﺎورم‬
‫ﻧﻤﻴﺸﺪ‪.‬ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺴﺮ ﭼﻄﻮرﯼ اﻳﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮدﯼ؟ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﻬﺎرو زدﯼ ﭼﺮا ﭘﺴﺶ دادﯼ؟‬
‫ﮔﻔﺖ ﻣﺎ دزد هﺴﺘﻴﻢ اﻣﺎ ﻧﺎﻣﺮد و ﻧﺎرﻓﻴﻖ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﻼم و ﻋﻠﻴﮏ ﮐﺮدﻳﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﺎرو‬
‫ﻧﻤﻴﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ رو ﺑﺮد و ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ اﺷﻨﺎ ﮐﺮد‪.‬هﻤﻪ ﺑﭽﻪ هﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺮاﻩ ﺧﻼف‬
‫ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدن‪ .‬هﻤﻪ ﺧﻮﻧﮕﺮم‪ ،‬هﻤﻪ ﺑﻴﺮﻳﺎ‪ .‬ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺳﺎﻟﻬﺎ هﻤﺪﻳﮕﺮ رو‬
‫ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫از رﺟﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪم اﻳﻦ دﺧﺘﺮﻩ ﭼﺮا ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﻧﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻣﺮدﻧﯽ رو ﻣﻴﮕﯽ؟! اﻳﻦ ﻧﺎ ﻧﺪارﻩ دﻣﺎﻏﺶ‬
‫رو ﭘﺎﮎ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﮔﺪاﻳﯽ ﺟﻮن ﻣﻴﺨﻮاد‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻣﺮﻳﻀﻪ‪ .‬هﻤﻴﻦ روزهﺎم رﻳﻖ رﺣﻤﺖ رو ﺳﺮ‬
‫ﻣﻴﮑﺸﻪ! ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ ،‬راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ ،‬ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﺜﻴﻒ و ﻻﻏﺮ و زرد ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻮهﺎﯼ ﺳﻴﺎﻩ ‪،‬‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﮔﻮد رﻓﺘﻪ ‪ ،‬ﻟﺒﻬﺎ و دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺑﻴﺮﻧﮓ ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ درﺳﺖ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴﺖ ﺗﻌﺎدﻟﺶ رو ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﺪ‬

‫و راﻩ ﺑﺮﻩ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم اﺳﻤﺶ ﭼﻴﻪ؟ رﺟﺐ ﮔﻔﺖ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻧﻬﻨﺪ ﻧﺎم زﻧﮕﯽ‪،‬‬
‫ﮐﺎﻓﻮر! ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺴﺨﺮش ﻧﮑﻦ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ دارﻩ‪.‬‬
‫رﺟﺐ ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺎﺷﺘﺎﻳﯽ ﺑﺨﻮر‪ ،‬ﻳﺎد ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ م اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ رﺟﺐ و ﺑﻘﻴﻪ‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل‬
‫ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺟﻴﺐ ﺑﺮﯼ ﺷﺪن و ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ اوﻧﻬﺎ‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﺳﻴﮕﺎرﯼ روﺷﻦ ﮐﺮد دو ﺗﺎ ﭼﺎﻳﯽ رﻳﺨﺖ و اداﻣﻪ داد‪.‬‬
‫اوﻧﺠﺎ م ﺷﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ .‬ﮐﻢ ﮐﻢ ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ ﻓﺮش ﺧﺮﻳﺪﻳﻢ ‪ .‬ﻳﻪ ﭘﺮﻳﻤﻮس واﺳﻪ ﻏﺬا ﭘﺨﺘﻦ و‬
‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻴﮑﻪ ﻇﺮف و ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ و ﺧﻼص ﻳﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﭼﻴﮏ واﺳﻪ ﺧﻮدم درﺳﺖ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ روز ﺻﺒﺢ رﻓﺘﻢ ﻻﻟﻪ زار و ﮐﺎر ﮐﺮدم اﻣﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬روزهﺎ اوﻧﺠﺎ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻋﺼﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺸﺪ ﺗﻮش ﮐﺎﺳﺒﯽ ﮐﺮد‪ .‬رﺟﺐ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﺟﻮاد ازت ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اوﻧﺠﺎ‬
‫ﮐﺎر ﮐﻨﯽ ﭼﻮن ﺗﻮ اون ﺧﻴﺎﺑﻮن هﺮﮐﺴﯽ رو راﻩ ﻧﻤﻴﺪﻩ!‬
‫ﺁرﻩ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺧﻮب ﭘﻮل در ﻣﻴﺂوردم و ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﻳﯽ ﻣﻴﮑﺮدم ‪ .‬ﺟﻤﻊ ﻣﻴﮑﺮدم‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ‬
‫ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ واﺳﻪ ﺧﻮدم ﺑﺨﺮم و از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮم‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻣﺎهﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﺷﺐ داﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﻻﻟﻪ زار ﮐﺎر ﻣﻴﮑﺮدم ﮐﻪ ﻣﺮد اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ و ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﺪ ﺳﺎز ﻧﻤﯽ‬
‫زﻧﯽ هﺎ! ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺻﺒﺢ هﺎم ﮐﺎر ﻣﻴﮑﻨﯽ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ﻓﻌﻼ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺁﯼ ﺗﻮ ﻣﻐﺎزﻩ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺰﻧﯽ؟ ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﺧﻮب ﭘﻮل ﺑﺪﯼ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺁم‪ .‬ﮔﻔﺖ ﭼﻨﺪ ﻣﻴﮕﻴﺮﯼ؟ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﺑﺮات‬
‫ﺑﺰﻧﻢ؟ ﮔﻔﺖ از دﻩ ﻳﺎزدﻩ ﺗﺎ دو ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ‪،‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻐﺎزﻩ ﭼﺲ هﺴﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺖ ﻋﺮق ﻓﺮوﺷﯽ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ام‪ .‬ﮔﻔﺖ واﺳﻪ ﭼﯽ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺁﺧﻪ ﺣﺮوﻣﻪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺧﻮب ﺗﻮ ﻧﺨﻮر! ﻳﻪ‬
‫ﻓﮑﺮﯼ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﭘﻮﻧﺰدهﺰار ﻣﻴﮕﻴﺮم‪ ،‬ﻣﯽ ﺁم‪.‬ﮔﻔﺖ ﭼﻠﻐﻮز ﺧﺎن ﻣﮕﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ؟! دو‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﺁﯼ و ﭼﻬﺎر ﺗﺎ زر زر ﻣﻴﺰﻧﯽ و ﻣﯽ رﯼ دﻳﮕﻪ! روزﯼ ﭘﻨﺠﺰار ﻣﻴﺪم ﺑﻴﺎ‪ .‬از ﺣﺮف‬
‫زدﻧﺶ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺁم‪ ،‬روزﯼ دﻩ ﺗﻮﻣﻦ هﻢ ﺑﺪﯼ ﻧﻢ ﺁم‪ .‬ﮔﻔﺖ‬
‫ﭼﺮا؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ‪ ،‬ﺑﯽ ادﺑﯽ! ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ﭼﻴﻪ! در ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺎﻩ ﮔﻔﺘﻦ‬
‫ﺑﺎﻗﺎﻟﯽ ﭘﺨﺘﻪ! ﻧﻤﯽ ﺁﯼ ﻧﻴﺎ‪ ،‬ﭼﺲ ﺳﮓ!‬
‫اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ‪ .‬ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﺎز زدن ﮐﻪ ﻳﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ ﻳﮑﯽ دﻳﮕﻪ اوﻣﺪ و ﺳﻼم ﮐﺮد‪ .‬ﺟﻮاﺑﺶ‬
‫رو دادم‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺁﻗﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﯽ ﺁﯼ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺎ رو ﮔﺮم ﮐﻨﯽ؟‬
‫از ﻃﺮز ﺣﺮف زدﻧﺶ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ اﻳﻨﺠﺎم‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﭼﻪ وﻗﺘﻬﺎﻳﯽ ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﺑﻴﺎم‪ .‬ﮔﻔﺖ‬
‫از دوازدﻩ ﻳﮏ ﺗﺎ ﻏﺮوب‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻨﺪ ﻣﻴﺪﯼ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺑﻴﺎ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ از اوﻧﺠﺎ ﺧﻮﺷﺖ ﻣﻴﺎد؟ ﺑﻌﺪ ﭘﻮﻟﺶ‬
‫رو ﻃﯽ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺁدرس ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬اﺳﻤﺶ ﺳﺮ ﮐﻴﺲ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ ش هﻢ ﻃﺮف هﺎﯼ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﺳﻴﺮوس ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ‬
‫ﻓﺮدا ﺑﺮم‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ از ﺑﻘﻴﻪ روزم هﻢ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻓﺮدا زودﺗﺮ ﻧﺎهﺎرم رو‬
‫ﺧﻮردم و رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﻪ در ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻮﭼﻴﮏ‪ .‬در زدم‪ .‬ﮐﻤﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ وا ﮐﺮدن‪.‬‬
‫ﭘﺸﺘﻢ ﺑﻪ در ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﻳﺪم ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻮهﺎﯼ ﻣﺸﮑﯽ و ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ درﺷﺖ ﻗﺸﻨﮓ‬
‫ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺳﻼم ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ وﻳﻮﻟﻦ رو دﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ‪.‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﯽ ﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎﻩ‬
‫ﻣﻴﮑﺮدم‪ .‬وﻗﺘﯽ دﻳﺪ هﻤﻮن ﺟﻮر دارم ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﻴﮑﻨﻢ‪ ،‬دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺮد ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﺳﺮﮐﻴﺲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻗﺮارﻩ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﯼ اﻣﺎ اﺳﻤﺖ رو ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب‬
‫ﺳﺎز ﻣﻴﺰﻧﯽ‪ .‬اﺳﻤﺖ ﭼﻴﻪ؟‬
‫اﺳﻤﻢ رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ اﺳﻢ ﻣﻦ هﺎﺳﻤﻴﮏ اﻳﻨﺠﺎ ﮐﺎر ﻣﻴﮑﻨﻢ‪ .‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺳﺮ ﮐﻴﺲ رو ﺻﺪا‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن‪.‬‬
‫ﺗﺎزﻩ ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻪ ﺣﻴﺎط ﺑﻮد ﭘﺮ از دار و درﺧﺖ‪ .‬هﻤﻪ ﺟﺎ ﻳﺎ درﺧﺖ ﺑﻮد ﻳﺎ ﻳﻪ ﮔﻠﺪون ﭘﺮ از‬
‫ﮔﻞ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن‪ .‬ﺣﻴﺎط ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻮد‪ .‬دور ﺗﺎ دور هﻢ ﺗﺨﺖ ﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮدن‪ .‬داﺷﺘﻢ در و دﻳﻮار رو‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﺮدم ﮐﻪ ﺳﺮ ﮐﻴﺲ اوﻣﺪ‪ .‬ﺳﻼم و ﻋﻠﻴﮏ ﮐﺮدﻳﻢ و ﺑﻬﻢ ﺧﻮش ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪.‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ اﻻن دﻳﮕﻪ‬
‫ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ﻣﺸﺘﺮﯼ هﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﺟﺎ واﺳﻪ ﺧﻮدت ﭘﻴﺪا ﮐﻦ ﮐﻪ راﺣﺖ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺳﺎز ﺑﺰﻧﯽ‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم اﻳﻨﺠﺎ ﻋﺮوﺳﻴﻪ؟ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺮاب ﻓﺮوﺷﻴﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺷﺮاب‬
‫ﻓﺮوﺷﯽ ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺖ ﻣﻨﮑﻪ ﻣﺴﻠﻤﻮن ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺷﺮاب واﺳﻪ ﻣﺎ ﺣﺮوم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ هﻢ اﮔﻪ ﻣﻴﮕﯽ‬
‫ﺣﺮوﻣﻪ ﺧﺐ ﻧﺨﻮر ‪ ،‬ﺳﺎزت رو ﺑﺰن و ﭘﻮﻟﺖ رو ﺑﮕﻴﺮ ‪ .‬ﮔﻨﺎﻩ اوﻧﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮرن ﭘﺎﯼ ﺧﻮدﺷﻮن‪.‬‬
‫دﻳﺪم ﺑﺪ ﻧﻤﻴﮕﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﻘﺪر ﻣﻴﺪﯼ؟ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ اﻣﺮوز ﺑﺰن ﻣﻦ راﺿﻴﺖ ﻣﻴﮑﻨﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺸﻴﻦ ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ‬
‫ﺑﺨﻮر ﺧﺴﺘﮕﻴﺖ در ﺑﺮﻩ‪ .‬روﯼ ﻳﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ هﺎﺳﻤﻴﮏ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻟﻴﻮان ﭼﺎﻳﯽ اوﻣﺪ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺗﻮن ﺷﺪ؟‬

‫ﮔﻔﺘﻢ هﻨﻮز ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺧﺪا ﮐﻨﻪ ﻳﻪ ﻃﻮر ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا؟ ﮔﻔﺖ ﺁﺧﻪ‬
‫ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎم‪ .‬اﮔﻪ ﺗﻮ هﻢ ﺑﻴﺎﯼ اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬دوﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎ هﻢ ﮐﺎر ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﻴﺶ ﺳﺮﮐﻴﺲ‬
‫ﺑﺎ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎر ﻣﻴﺰد‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ زﺷﺖ ﺑﻮد‪ .‬اﺻﻼ ﻧﻤﻴﺸﺪ ﻧﮕﺎش ﮐﺮد‪ .‬ﺷﮑﺮ ﺧﺪا‬
‫ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺷﻮن ﻧﺸﺪ و ﻳﺎرو رﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﺟﻮون ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ اﯼ هﺴﺘﯽ‪ .‬دﻋﺎ ﻣﻴﮑﻨﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﮐﻪ ﺷ ﻨﻴﺪم ﺗ ﻮ دﻟ ﻢ ﻟﺮزﻳ ﺪ‪ .‬ﻳ ﻪ اﺣﺴ ﺎس ﻋﺠﻴﺒ ﯽ ﺑﻬ ﻢ دﺳ ﺖ داد ‪ .‬دﻟ ﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳ ﺖ ﮐ ﻪ‬
‫هﻤ ﺶ هﺎﺳ ﻤﻴﮏ ﺑﺸ ﻴﻨﻪ و ﺑ ﺮام ﺣ ﺮف ﺑﺰﻧ ﻪ ! اون روز ﻳ ﻪ ﻟﺒ ﺎس ﺻ ﻮرﺗﯽ ﭘﻮﺷ ﻴﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺗ ﺎ‬
‫زاﻧﻮش ﺑﻮد و ﻳﻪ ﮐﻤﺮ ﺑﻨﺪ دور ﮐﻤﺮش ﺑﺴﺘﻪ ﺑ ﻮد و ﻣﻮه ﺎﯼ ﺳ ﻴﺎهﺶ رو دورش رﻳﺨﺘ ﻪ ﺑ ﻮد‪ .‬ه ﺮ‬
‫ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮﻧﺴ ﺘﻢ ﭼﺸ ﻢ ازش ﺑ ﺮدارم‪ .‬ﺟﻠ ﻮش دﺳ ﺖ و ﭘ ﺎم رو ﮔ ﻢ ﻣﻴﮑ ﺮدم‪ .‬ﺧﻼﺻ ﻪ ﻳ ﻪ‬
‫رﺑﻌﯽ ﺑﺎ هﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ دﻳﺪ ﭼﺎﻳﯽ م رو ﻧﺨﻮردم ﮔﻔﺖ ﺑﺨﻮر‪ ،‬ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ‪ ،‬ﻟﻴﻮاﻧﺶ‬
‫رو ﺧﻮدم ﺑﺮات ﺁب ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬ﺷﺮاﺑﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻋﺸﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭼﺎﻳﯽ رو ﮐﻪ ﺧﻮردم ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺸﺘﺮﯼ هﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﺑﻪ اوﻣ ﺪن‪ .‬هﻤ ﻪ ﺟ ﻮر ﺁدﻣ ﯽ ﻣ ﯽ اوﻣ ﺪ‪ .‬داش‬
‫ﻣﺸﺘﯽ‪ ،‬ﺟﺎهﻞ ﮐﺎﺳﺐ‪،‬ژﻳﮕﻮﻟﻮ‪ ،‬ﺑﻘﺎل ‪ ،‬ﻗﺼﺎب‪ ،‬ﻻﻏﺮ ﭼﺎق! ﺧﻼﺻ ﻪ ﻣﻌﺮﮐ ﻪ اﯼ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺧﻴﻠ ﯽ هﺎﺷ ﻮن‬
‫هﻤﺪﻳﮕﺮ رو ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺘﻦ اﻣﺎ اوﻧﺠﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﻣﻴﺨﻮردن‪ ،‬ﺑﺮوﯼ ﺧﻮدﺷﻮن ﻧﻤﯽ ﺁوردن و ﺁﺷ ﻨﺎﻳﯽ‬
‫ﻧﻤﯽ دادن‪ .‬ﺑﻴﺮون هﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻦ ﺣﺮف دﻳﺪن هﻤﺪﻳﮕﺮ رو ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺮﮐﻴﺲ ﻧﻤﯽ زدن!‬
‫وﻗﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﺨﺖ ﭘﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺮﮐﻴﺲ ﺑﻬﻢ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑ ﺰﻧﻢ‪ ،‬وﻳﻠ ﻦ رو ورداﺷ ﺘﻢ و ﺷ ﺮوع ﮐ ﺮدم‪.‬‬
‫ﺁهﻨﮓ رو ﮐ ﻪ ﺷ ﻨﻴﺪن هﻤ ﻪ ﺑﺸ ﮑﻦ زدن‪ .‬ﺧﻴﻠ ﯽ ﺳ ﺮﺣﺎل اوﻣ ﺪم و ﺳ ﻨﮓ ﺗﻤ ﻮم ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ‪ .‬وﺳ ﻄﻬﺎﯼ‬
‫ﺁهﻨﮓ ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ هﺎﺳ ﻤﻴﮏ وﺳ ﻂ ﺣﻴ ﺎط‪ ،‬ﺟﻠ ﻮﯼ ﻣ ﻦ ﺷ ﺮوع ﮐ ﺮد ﺑ ﻪ رﻗﺼ ﻴﺪن‪ .‬اوﻧ ﻢ ﭼ ﻪ‬
‫رﻗﺼﯽ‪ .‬ﺳﺮﮐﻴﺲ هﻢ ﮔﺎهﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﺸﺘﺮﯼ هﺎ ﺷﺮاب ﻣﻴﺒﺮد و ﮔﺎهﯽ اون وﺳﻂ ﻗﺮ ﻣ ﯽ داد‪ .‬ﺧﻼﺻ ﻪ‬
‫ﺷﺒﯽ ﺑﻮد! ﺗﺎ ﻏﺮوب ﺳﺎز زدم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻨﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﻏﻢ دﻧﻴﺎ رو رﻳﺨ ﺘﻦ ﺗ ﻮ دﻟ ﻢ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳ ﺘﻢ از‬
‫هﺎﺳﻤﻴﮏ ﺟﺪا ﺑﺸﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺮﮐﻴﺲ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ و ﮔﻔﺖ ‪ .‬ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻘﺪر ﺣﺴﺎب ﻣﻴﮑﻨﯽ؟ﮐﻤﯽ ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐ ﺮدم و‬
‫ﮔﻔﺘﻢ دو ﺗﻮﻣﻦ‪ .‬ﮔﻔﺖ اوﻣﺪﯼ و ﻧﺴﺎزﯼ هﺎ! ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدت دﻳﺪﯼ ﮐ ﻪ ﻣﺠﻠ ﺲ رو ﭼﻄ ﻮرﯼ ﮔ ﺮم ﮐ ﺮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﺁرﻩ‪ ،‬ﻗﺮﺑﻮن دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻮل ت اﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺣﺴﺎب ﮐﻦ‪ .‬ﻣﻨﻢ اﻳﻨﺠﺎ دارم ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﻢ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻏﻢ رو از دﻟﺸﻮن در ﻣﻴﮑﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﻮﻧﺰدهﺰار‪.‬‬

‫هﺎﺳﻤﻴﮏ رو ﺻﺪا ﮐﺮد و وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ ﮔﻔﺖ ﺟﻮن اﻳﻦ هﺎﺳﻤﻴﮏ از ﻣﻦ ﻳﻪ ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﮕﻴﺮ ﻧ ﺎﮐﺲ‬
‫دﺳﺘﻢ رو ﺧﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻢ‪ ،‬ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺧ ﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐ ﺮدم و داﺷ ﺘﻢ از در ﺑﻴ ﺮون ﻣ ﯽ اوﻣ ﺪم ﮐ ﻪ هﺎﺳ ﻤﻴﮏ ﺟﻠ ﻮم رو ﮔﺮﻓ ﺖ و ﮔﻔ ﺖ ﭼ ﺮا‬

‫هﻤﻮن ﭘﻮﻧﺰهﺰار رو ﻧﮕﺮﻓﺘﯽ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺁﺧﻪ ﺟﻮن ﺗﻮرو ﻗﺴﻢ داد‪ ،‬دﻟﻢ ﻧﻴﻮﻣﺪ دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻗﺸ ﻨﮓ و ﻧﻤﮑ ﯽ ﺑﻬ ﻢ ﮐ ﺮد و‬
‫ﮔﻔﺖ ﺟﻮن ﻣﻦ ﺑﺮات ارزش دارﻩ؟!‬
‫اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﻧﮕﺎهﺶ ﺁﺗﻴﺸﻢ زد‪ .‬هﻴﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﻓﺮدا زودﺗﺮ ﺑﻴﺎ ﻳﻪ ﮐﻤﯽ ﺑ ﺎ ه ﻢ ﺣ ﺮف ﺑ ﺰﻧﻴﻢ دﻟ ﻢ‬
‫ﻣﻴﺨﻮاﺳ ﺖ ﭘ ﺮواز ﮐ ﻨﻢ‪ .‬اوﻧﻘ ﺪر ﺧ ﻮدش رو ﺗ ﻮ دﻟ ﻢ ﺟ ﺎ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ اﮔ ﻪ ﺳ ﺮﮐﻴﺲ ﻣﺠ ﺎﻧﯽ ه ﻢ‬
‫ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮاش ﮐﺎر ﻣﻴﮑﺮدم!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ از هﻤﻮن ﺟﺎ ﻳﺮاﺳﺖ رﻓ ﺘﻢ ﻻﻟﻬ ﺰار و ﺗ ﺎ ﺁﺧ ﺮ ﺷ ﺐ اوﻧﺠ ﺎ ﮐ ﺎر ﮐ ﺮدم‪ .‬ﺷ ﺐ ﺧﺴ ﺘﻪ و ﻣ ﺮدﻩ‬

‫اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻤﯽ ﻏﺬا از ﻇﻬﺮ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺧﻮردم و ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﺧﻮاب هﺎﺳﻤﻴﮏ رو دﻳﺪم‪.‬‬
‫ﺻ ﺒﺢ ﺑﻴ ﺪار ﺷ ﺪم و ﺑﻌ ﺪ از ﻧﺎﺷ ﺘﺎﻳﯽ رﻓ ﺘﻢ ﺑﻴ ﺮون ﺳ ﺮاغ رﺟ ﺐ‪ .‬اﻣ ﺎ از ﮐ ﺎر ﺟﺪﻳ ﺪم ﺑﻬ ﺶ ﭼﻴ ﺰﯼ‬

‫ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺟﻮاد ﺁﻗﺎ ﺑﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷ ﻢ از ﭘ ﻮل ﺧﻮﻧ ﻪ ﺳ ﺮﮐﻴﺲ ﺳ ﻬﻤﯽ‬
‫هﻢ ﺑﻪ اون ﺑﺪم‪ .‬ﻳﻪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎ رﺟﺐ ﺣﺮف زدم و رﻓ ﺘﻢ دﻧﺒ ﺎل ﭘﺨ ﺘﻦ ﻏ ﺬا‪ .‬ﻳ ﻪ ﮐﺘ ﻪ ﺑ ﺮاﯼ ﺧ ﻮدم‬
‫ﺑﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﮑ ﺮ ﮐ ﺮدن‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﻳ ﺎد ﺣ ﺮف ه ﺎ و ﺣﺮﮐ ﺎت هﺎﺳ ﻤﻴﮏ ﻣ ﯽ اﻓﺘ ﺎدم‪ ،‬وﻗﺘ ﯽ‬
‫دﻳﺮوز دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮ دﺳﺘﻬﺎش ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺷﺪم‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ زودﺗﺮ ﻇﻬﺮ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺮﮐﻴﺲ! ﺑﻌﺪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻳﺎد اﻳﻦ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻣﻦ ﭘﻮﻧﺰدﻩ‬
‫ﺳﺎﻟﻤﻪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ هﺎﺳﻤﻴﮏ ازم ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﻴﮑﺮد‪ ،‬ﻣﻬﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺳ ﺘﺶ داﺷ ﺘﻢ‪.‬‬
‫اﮔﻪ اوﻧﻢ ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎهﺎش ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزدﻩ و ﻧﻴﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎهﺎرم رو ﺧﻮردم و وﻳﻠﻦ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و راﻩ اﻓﺘﺎدم ﻃ ﺮف ﺧﻮﻧ ﻪ‬
‫ﺳﺮﮐﻴﺲ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺗﻮ راﻩ ﺑﺎل درﺁوردﻩ ﺑﻮدم و ﭘﺮواز ﻣﻴﮑﺮدم‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪم و در زدم‪.‬‬

‫ﺳ ﺮﮐﻴﺲ در رو وا ﮐ ﺮد‪.‬ﺳ ﻼم و ﻋﻠﻴ ﮏ ﮐ ﺮدﻳﻢ و رﻓ ﺘﻢ ﺗ ﻮ‪ .‬ﻳ ﻪ دﻗﻴﻘ ﻪ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ‪ .‬ﭼﺸ ﻤﻬﺎم هﻤ ﻪ ﺟ ﺎ‬
‫دﻧﺒﺎل هﺎﺳﻤﻴﮏ ﻣﻴﮕﺸﺖ ﮐﻪ ﺳﺮ ﮐﻴﺲ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻟﻴﻮان ﭼﺎﻳﯽ اوﻣ ﺪ‪ .‬ﮐﻤ ﯽ اﻳ ﻦ ﭘ ﺎ و اون ﭘ ﺎ ﮐ ﺮدم ﺷ ﺎﻳﺪ‬
‫هﺎﺳ ﻤﻴﮏ ﭘﻴ ﺪاش ﺑﺸ ﻪ‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﻳ ﻪ رﺑﻌ ﯽ ﮔﺬﺷ ﺖ و ﺧﺒ ﺮﯼ ﻧﺸ ﺪ از ﺳ ﺮﮐﻴﺲ ﭘﺮﺳ ﻴﺪم هﺎﺳ ﻤﻴﮏ‬
‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ﺳﺮ ﺳﺮﯼ ﺟﻮاب داد ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻨﺪ دﻟﻢ ﭘ ﺎرﻩ ﺷ ﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨ ﯽ ﭼ ﯽ رﻓﺘ ﻪ! ﻧﻤ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﻋﻠﻨ ﯽ از‬
‫ﺳﺮﮐﻴﺲ ﺑﭙﺮﺳﻢ دﻟﻢ هﻢ داﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺮ و ﺳﺮﮐﻪ ﻣﯽ ﺟﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪم ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻪ؟ ﺳﺮﮐﻴﺲ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﻣﻴ ﺪوﻧﻢ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺘﻪ ﮐ ﻪ رﻓﺘ ﻪ‪ .‬دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻠﺸﻮ ﺑﮑﻨﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻮاب دادﻧﺶ! دﻩ دﻗﻴﻘﻪ اﯼ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ هﺎﺳ ﻤﻴﮏ از‬
‫اﻳﻨﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬دﻳﮕﻪ واﺳﻪ ﺳﺮﮐﻴﺲ ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻣﻴﺮم‪.‬‬
‫ﺑﺮام ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﻣﻴﺸﻪ ﮐﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﺬارﻩ ﺑﺮﻩ ﮐ ﻪ ﺻ ﺪاﯼ در اوﻣ ﺪ‪ .‬دل ﺗ ﻮ دﻟ ﻢ ﻧﺒ ﻮد‪ .‬ﻳﮑ ﯽ‬
‫ﻣﺤﮑﻢ در ﻣﻴﺰد‪ .‬دل ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﻣﻨﻮ در زدن هﻤﺴﺎﻳﻪ!‬
‫ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﺳﺮﮐﻴﺲ هﻢ ﺟﻮن ﻣﻴﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﺑﺮﻩ در رو وا ﮐﻨﻪ! اول دﻣﭙﺎﻳﯽ ﺷﻮ ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻌ ﺪ ﺁروم ﺁروم‬
‫رﻓﺖ ﻃﺮف در‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﺗﺎ در رو وا ﮐﺮد‪ ،‬ﺟﻮن ﻣﻦ ﺑﻪ ﻟﺒﻢ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫هﺎﺳﻤﻴﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ از ﺳﺮﮐﻴﺲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ اوﻣﺪم ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺳ ﺮﮐﻴﺲ ﮔﻔ ﺖ اوﻣ ﺪﻩ و ﺑﻬ ﺶ ﺗﻮﭘﻴ ﺪ‬
‫ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﻃﻮل دادﻩ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ و ﺳﻼم ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﺻﻮرﺗﺶ ﺷﮑﻔﺖ! ﻳﻪ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد داد ﺑﻪ ﺳﺮﮐﻴﺲ و اوﻣﺪ ﻃﺮف ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺘﻪ اوﻣﺪﯼ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻴﻢ ﺳ ﺎﻋﺘﯽ ﻣﻴﺸ ﻪ‪ ،‬ﺗ ﻮ ﮐﺠ ﺎ ﺑ ﻮدﯼ؟ ﺳ ﺮﮐﻴﺲ ﮔﻔ ﺖ رﻓﺘ ﯽ؟ از ﻏﺼ ﻪ ﭘ ﺪرم دراوﻣ ﺪ! ﺧﻨﺪﻳ ﺪ و‬
‫ﮔﻔﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻨﺒﺎﮐﻮ ﺑﺨﺮم‪ ،‬ﻣﮕﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﺮ ﺳﮓ ﺑﻬ ﺖ ﻧﮕﻔ ﺖ؟ ﮔﻔ ﺘﻢ ﻧ ﻪ‪ ،‬زورش اوﻣ ﺪ ﺑﮕ ﻪ رﻓﺘ ﯽ‬
‫ﺧﺮﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ رﻓﺘﯽ‪.‬‬
‫هﺎﺳ ﻤﻴﮏ ﻳ ﻪ ﺧﻨ ﺪﻩ از ﺗ ﻪ دل ﮐ ﺮد و دﺳ ﺘﻢ رو ﮔﺮﻓ ﺖ و روﯼ ﺗﺨ ﺖ ﮐﻨ ﺎر ﺧ ﻮدش ﻧﺸ ﻮﻧﺪ و ﮔﻔ ﺖ‬

‫ﺧﻴﻠﯽ ﻏﺼﻪ ﺧﻮردﯼ؟ ﺗﺎزﻩ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻗﺎﻓﻴﻪ رو ﺑﺎﺧﺘﻢ ﮐﻪ زود ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ زﻳﺎد‪ .‬ﮐﻤﯽ ﻧﺎراﺟﺖ ﺷ ﺪم‪ .‬ﮔﻔ ﺖ‬
‫اﯼ دروﻏﮕﻮ‪ ،‬از رﻧﮓ و روت ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ!‬
‫ازش ﭘﺮﺳﻴﺪم هﺎﺳﻤﻴﮏ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ؟ ﮔﻔ ﺖ ﻣﻴﺨ ﻮاﯼ ﭼﻴﮑ ﺎر؟ ﮔﻔ ﺘﻢ ﻣﻴﺨ ﻮام ﺑ ﺪوﻧﻢ‪ .‬ﮔﻔ ﺖ هﻴﺠ ﺪﻩ‬
‫ﺳﺎﻟﻤﻪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم ﺗﻮ ﻣﺴﻠﻤﻮن ﻧﻴﺴﺘﯽ؟ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻤﻮن ﻧﻴﺴﺘﻢ؟ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺮﮐﻴﺲ ﺻﺪاش ﮐﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﻩ‪ ،‬ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﯼ ﻣﺴﻠﻤﻮن ﻣﻴﺸﻢ!‬
‫از ﺣﺮﻓﺶ ﺣﺾ ﮐﺮدم ‪ .‬ﺷﮑﺮ ﺧﺪا اﻳﻦ ﻣﺸﮑﻞ هﻢ ﺣﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻴﺮم دوﺳﺎل هﻢ از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد ﭼﻪ‬
‫ﻋﻴﺒﯽ داﺷﺖ؟ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎرﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﺸﺴﺖ رو ﺗﺨﺖ و ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔ ﺘﻢ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻧﺪارﯼ ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻳ ﻪ ﺧ ﺮدﻩ ﮔﺬﺷ ﺖ ازم ﭘﺮﺳ ﻴﺪ ﻣ ﻦ رو‬
‫دوﺳ ﺖ دارﯼ؟ ﻣﻮﻧ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم ﭼ ﯽ ﺑﮕ ﻢ ‪ ،‬ﺑ ﻪ دﻟ ﻢ رﺟ ﻮع ﮐ ﺮدم ‪ ،‬دﻳ ﺪم دوﺳ ﺘﺶ دارم ‪ .‬ﺑﻬ ﺶ ﮔﻔ ﺘﻢ‬
‫ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ هﺎﺳﻤﻴﮏ ‪ ،‬اﻣﺎ از دﻳﺮوز ﮐﻪ ﺗﻮ رو دﻳﺪم و ﺑﺎهﺎت ﺟﺮف زدم دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد هﻤ ﺶ ﭘ ﻴﺶ ﺗ ﻮ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮب اﻳﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻪ دﻳﮕﻪ ! ﮔﻔﺘﻢ ﺁرﻩ‪ ،‬اﻧﮕﺎر دوﺳﺖ دارم‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻳﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﻗﻨﺪ ﺗﺤﻮﻳﻠﻢ ﻣﻴﺪاد ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﻣﻨ ﻮ ﻣﻴﮕﻴ ﺮﯼ ؟‬
‫ﻣﻨﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﺗﻮ هﻢ ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺁرﻩ ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ذوق ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﻴﻤﻴﺮم ﺑﺮات ‪ .‬اﻣﺎ زﻳﺮ ﺣﺮﻓﺖ ﻧﺰﻧﯽ هﺎ !‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺸﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺗ ﻮ ه ﻢ وﻗﺘ ﯽ ﻣ ﻦ ﺳ ﺎز ﻣﻴ ﺰﻧﻢ ﻧﺮﻗﺼ ﯽ ‪ .‬ﮔﻔ ﺖ اﮔ ﻪ ﻧﺮﻗﺼ ﻢ ﮐ ﻪ ﺳ ﺮﮐﻴﺲ از‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺮوﻧﻢ ﻣﻴﮑﻨﻪ ! دﻳﺪم راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻪ ‪ ،‬ﮔﻔ ﺘﻢ ﺧ ﺐ ﺣ ﺎﻻ ﮐ ﻪ ﻣﺠﺒ ﻮرﯼ ‪ ،‬ﺑ ﺮﻗﺺ اﻣ ﺎ دﻳﮕ ﻪ اﺑ ﺮو‬
‫ﻧﻨﺪاز و ﻋﺸﻮﻩ ﻧﻴﺎ ‪ .‬ﻣﻮاﻇﺐ هﻢ ﺑﺎش ﮐﻪ ﻣﻴﭽﺮﺧﯽ داﻣﻨﺖ ﺑﺎﻻ ﻧﺮﻩ !‬
‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮ دﺳﺘﺶ و ﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷ ﻪ ‪ ،‬ه ﺮ ﭼ ﯽ ﺗ ﻮ ﺑﮕ ﯽ ‪ .‬ﻓﻘ ﻂ ﺗ ﻮ‬
‫رو ﺧﺪا ﺑﺎهﺎم ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻦ و از اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﻣﺪت ﮐﺎر ﮐﻨﻢ و ﻳﻪ ﺧﻮردﻩ ﭘﻮل ﺟﻤ ﻊ ﮐ ﻨﻢ ﮐ ﻪ ﺑﺘ ﻮﻧﻴﻢ ﻳ ﻪ ﺧﻮﻧ ﻪ اﯼ‬
‫ﭼﻴﺰﯼ ﺟﻮر ﮐﻨﻢ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺻﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻮل ﻳﻮاﺷﮑﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ‪ ،‬ﻣﻴﺪﻣﺶ ﺑ ﻪ ﺗ ﻮ ‪ .‬ﮔﻔ ﺘﻢ‬
‫ﻣﻨﻢ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎهﻪ ﺻﺪ و دﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﺗ ﻮﻣﻦ ﭘ ﻮل درﺁوردم اﻣ ﺎ هﻨ ﻮز ﮐﻤ ﻪ‪ .‬ﺑ ﺬار ﻳ ﻪ ﻣ ﺪت دﻳﮕ ﻪ ﮐ ﺎر‬
‫ﮐﻨﻴﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﻧﻴﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺷﻬﺮ ﻳﻪ ﺟﺎﻳﯽ رو ﺑﺨﺮﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷﻪ ‪ ،‬ﻣﻨﻢ دﻳﮕﻪ ﭘﻮل هﺎﻣﻮ ﺣﻴﻒ و ﻣﻴ ﻞ ﻧﻤﻴﮑ ﻨﻢ و ﺟ ﻮراب ﻧ ﺎﻳﻠﻮن و ﺁداﻣ ﺲ و اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ‬
‫ﻧﻤﻴﺨﺮم ‪ .‬اﮔﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد ﺗﺎ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ دﻳﮕﻪ وﺿﻌﻤﻮن ﺧﻮب ﻣﻴﺸﻪ ‪.‬‬

‫هﻨﻮز دﺳﺘﻬﺎم ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮﮐﻴﺲ ﻳﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮد و ﻣ ﺎ ﺧﻮدﻣ ﻮن رو ﺟﻤ ﻊ و ﺟ ﻮر ﮐ ﺮدﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺸﺘﺮﯼ هﺎ ﭘﻴﺪاﺷ ﻮن ﺷ ﺪ و ﻣ ﻨﻬﻢ ﺷ ﺮوع ﮐ ﺮدم ﺑ ﻪ وﻳﻠ ﻦ زدن وﻗﺘ ﯽ ﺗﻤ ﺎم ﺗﺨ ﺖ ه ﺎ ﭘ ﺮ ﺷ ﺪ‬
‫ﺳﺮﮐﻴﺲ ﺑﻪ هﺎﺳﻤﻴﮏ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮﻗﺼﻪ ‪ .‬هﺎﺳﻤﻴﮏ هﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺷ ﺎرﻩ ﮐ ﺮد ﻳﻌﻨ ﯽ ﭼ ﺎرﻩ‬
‫ﻧﺪارم ‪ .‬داﺷﺖ ﺧﻮن ﺧﻮﻧﻢ رو ﻣﻴﺨﻮرد اﻣﺎ ﮐﺎرﯼ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻴﮑﺮدم ‪.‬‬
‫دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻬﻢ ﺧﻮرد و هﻤﻪ ﺁروم در ﮔﻮش ه ﻢ ﻣﻴﮕﻔ ﺘﻦ ﺷ ﻌﺒﻮن ﺧ ﺎن‬
‫اوﻣﺪ ‪ ،‬ﺷﻌﺒﻮن ﺧﺎن اوﻣﺪ!‬
‫ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻴﻢ ﻳﺎرو ﮐﻴﻪ اﻣﺎ هﻤﻪ ﺑﺎ ﺗﺮس اﺳﻤﺶ رو ﻣﻴﺒﺮدن ‪ .‬دو دﻗﻴﻘﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ در وا ﺷ ﺪ‬
‫و ﺳﻪ ﺗﺎ ﺟﺎهﻞ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻧﻮﭼﻪ هﺎﯼ ﺷﻌﺒﻮن ﺧﺎن ﺑﻮدن اوﻣﺪن ﺗﻮ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷ ﻮن ﻳ ﻪ ﻣ ﺮد هﻴﮑ ﻞ‬
‫ﮔﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﯼ زﺧﻢ ﺑﻮد ‪ ،‬وارد ﺷﺪ ‪ .‬ﺳﺮﮐﻴﺲ زود ﭘﺮﻳ ﺪ ﺟﻠ ﻮ و ﺣﺴ ﺎﺑﯽ ﺑﻬ ﺶ‬
‫ﻋﺰت و اﺣﺘﺮام ﮐﺮد و ﻳﻪ ﺗﺨﺖ رو ﺑﺮاش ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدن و ﺑﺎ ﻧﻮﭼﻪ هﺎش ﻧﺸﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ داﺷ ﺘﻢ ﮐ ﺎر ﺧ ﻮدم رو ﻣﻴﮑ ﺮدم ﮐ ﻪ ﻳﮑ ﯽ ﺷ ﻮن ﺑﻬ ﻢ ﮔﻔ ﺖ ﭘﺴ ﺮ ﺑﭙ ﺮ ﻳ ﻪ ﻟﻴ ﻮان ﺁب ﺧﻨ ﮏ واﺳ ﻪ‬

‫ﺷﻌﺒﻮن ﺧﺎن ﺑﻴﺎر‪ .‬ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻨﺎ ﮐﺎر ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﮐﻴﺲ ﺑﮕﻮ!‬
‫ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻧﻮﭼﻪ هﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻪ ﺑﻴﺎد ﻃﺮف ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﻌﺒﻮن ﺧﺎن ﺟﻠ ﻮش رو ﮔﺮﻓ ﺖ‪ .‬ﻧﮕ ﺎهﯽ ﺑ ﻪ‬
‫ﻣﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﺎهﺎم ﻟﺮزﻳﺪ!‬
‫ﺳﺮﮐﻴﺲ ﺗﻨ ﺪﯼ ﻳ ﻪ ﻟﻴ ﻮان ﺁب ﺗ ﻮ ﺳ ﻴﻨﯽ ﺑ ﺮد ﺑ ﺮاﯼ ﺷ ﻌﺒﻮن ﺧ ﺎن‪ .‬هﺎﺳ ﻤﻴﮏ اوﻣ ﺪ ﻃ ﺮف ﻣ ﻦ و ﺑ ﺎ‬

‫رﻧﮓ و روﯼ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﮔﻔﺖ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﻴﮑﻨﯽ؟! ﻣﻴﺪوﻧﯽ اﻳﻦ ﮐﻴﻪ؟! ﮔﻔﺘﻢ ﻧ ﻪ ﮔﻔ ﺖ ﺗ ﻮ اﻳ ﻦ ﺷ ﻬﺮ هﻤ ﻪ از‬
‫اﻳﻦ ﺁدم ﺣﺴﺎب ﻣﻴﺒﺮن اون وﻗﺖ ﺗﻮ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺑﻬﺸﻮن ﺟﻮاب ﻣﻴ ﺪﯼ ! ﮔﻔ ﺘﻢ ه ﺮ ﮐ ﯽ ﻣﻴﺨ ﻮاد ﺑﺎﺷ ﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدم ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ هﺮ ﻃ ﻮرﯼ ﺑ ﻮد اون ﻣﺠﻠ ﺲ ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ و هﻤ ﻪ رﻓ ﺘﻦ ‪ .‬ﻣ ﻮﻗﻌﯽ‬
‫ﮐﻪ ﭘﻮﻟﻢ رو از ﺳﺮﮐﻴﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ ‪ ،‬هﺎﺳﻤﻴﮏ رو ﺻﺪا ﮐﺮدم ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ و ﺑﻬﺶ ﮔﻔ ﺘﻢ ﻣ ﺮدﻩ ﺷ ﻮر اون‬
‫رﻗﺼﻴﺪﻧﺖ رو ﺑﺒﺮﻩ ‪ ،‬ﺑﺎزم ﮐﻪ ﻋﺸﻮﻩ اوﻣﺪﯼ ! ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﺁدم ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎ اﺧﻢ و ﺗﺨﻢ ﺑﺮﻗﺼﻪ!‬
‫ﻣﻮﻗﻊ رﻗﺼﻴﺪن ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ادا و اﻃﻮار هﻢ از ﺁدم در ﺑﺮﻩ دﻳﮕﻪ! ﺣﺎﻻ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺟﺎﯼ ﭼﻬ ﺎر ﺗ ﺎ ‪،‬‬
‫دو ﺗﺎ ادا در ﻣﯽ ﺁرم ‪ ،‬ﺧﺸﮏ و ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺸﻪ !‬

‫دﻳﺪم راﺳﺖ ﻣﻴﮕ ﻪ ﺑﻴﭽ ﺎرﻩ ‪ ،‬ﺑﻬ ﺶ ﮔﻔ ﺘﻢ ﻧﻤﻴﺸ ﻪ ﻳ ﻪ ﻟﺒ ﺎس دﻳﮕ ﻪ ﺗﻨ ﺖ ﮐﻨ ﯽ و ﺑﺮﻗﺼ ﯽ ؟ اﻳﻨﻄ ﻮرﯼ‬
‫ﺗﻤ ﻮم ﺟﻮﻧ ﺖ ﻣﻌﻠﻮﻣ ﻪ ! ﮔﻔ ﺖ ﻣﻴﺨ ﻮاﯼ ﭼ ﺎدر ﺳ ﺮم ﮐ ﻨﻢ ﺑﺮﻗﺼ ﻢ ؟! ﺑ ﺎ ﭼ ﺎدر ﭼ ﺎﻗﭽﻮر ﮐ ﻪ ﻧﻤﻴﺸ ﻪ‬
‫رﻗﺼﻴﺪ ! ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﻴﮕﻢ ﭼﺎدر ﺳﺮت ﮐﻦ ‪ ،‬ﻳﻪ ﭼﻴ ﺰ ﺑﻠﻨ ﺪﺗﺮ ﺑﭙ ﻮش ﮔﻔ ﺖ اﻳ ﻦ ﻟﺒﺎﺳ ﻬﺎرو ﺧ ﻮد ﺳ ﺮﮐﻴﺲ‬
‫ﺑﺮام ﻣﻴﺨﺮﻩ ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ هﻢ داﻣﻨﺶ رو ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﻴﮕﻴﺮﻩ ﮐ ﻪ ﻣﻮﻗ ﻊ رﻗﺼ ﻴﺪن ﻗﺸ ﻨﮓ ﺑﺎﺷ ﻪ ‪ ،‬ﺗ ﻮ ه ﻢ‬
‫اﻳﻨﻘﺪر ﺁهﻨﮕﻬﺎﯼ ﻗﺮ دار و رﻧﮕﯽ ﻧﺰن ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷﻢ زﻳﺎد ﻗﺮ و اﻃﻮار ﺑﻴﺎم!‬
‫اﻳﻨﺠ ﺎﯼ داﺳ ﺘﺎن ﮐ ﻪ رﺳ ﻴﺪ ‪ .‬ﺁﻗ ﺎﯼ ه ﺪاﻳﺖ ﺳ ﻴﮕﺎرﯼ روﺷ ﻦ ﮐ ﺮد‪ .‬ﺑﻨﻈ ﺮ ﻣ ﯽ اوﻣ ﺪ ﮐ ﻪ ﺗﻤ ﻮم اﻳ ﻦ‬
‫ﺟﺮﻳﺎﻧﺎت ﺑﺮاش هﻤﻴﻦ دﻳﺮوز اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎدﻩ ! ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺗﻠﺦ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻬﺎش ﺑﻮد!‬
‫ﺁرﻩ ‪ ،‬ﺁﻗ ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﺷ ﻤﺎ ﺑﺎﺷ ﻴﻦ ﭼﻨ ﺪ روزﯼ ﮐ ﺎر ﮐ ﺮدم ﺗ ﺎ ﺷ ﻨﺒﻪ ﮐ ﻪ اوﻧﺠ ﺎ ﺗﻌﻄﻴ ﻞ ﺑ ﻮد‪ .‬ﻳﻮاﺷ ﮑﯽ ﺑ ﺎ‬
‫هﺎﺳﻤﻴﮏ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﮐﻪ دو ﺗﺎﻳﯽ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ و ﻧﺎهﺎر رو ﺑﺎ هﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﮐﻮﭼﺸﻮن ﻣﻨﺘﻈﺮش واﺳﺘﺎدم ﺗﺎ اوﻣﺪ ‪ .‬ﻳﻪ ﺑﻘﭽﻪ هﻢ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪ .‬دو ﺗﺎﻳﯽ ﻳﻪ درﺷﮑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ و ﻳﻪ ﺟﺎﯼ ﺑﺎﺻﻔﺎ ‪ ،‬ﺑﺴﺎﻃﻤﻮن رو ﭘﻬﻦ ﮐﺮدﻳﻢ ‪.‬‬
‫اون وﻗﺘﻬﺎ ﮐﻪ ﺗﻬﺮان ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻻ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ هﺮ ﭼﯽ از ﺷﻬﺮ ﻣﻴﺮﯼ ﺑﻴﺮون ﺑﺎزم ﺳ ﺎﺧﺘﻤﻮن ﺑﺎﺷ ﻪ و ﻳ ﻪ‬
‫وﺟﺐ ﺟﺎ واﺳﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﭘﻴﺪا ﻧﺸﻪ!‬
‫ﭘﺎت رو ﮐﻪ از دروازﻩ ﺗﻬﺮان ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺬاﺷﺘﯽ‪ ،‬هﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺒﺰ و ﺧﺮم و ﮔﻞ و ﮔﻴ ﺎﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﺪون دود!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ دو ﺗﺎﻳﯽ ﮐﻨﺎر ﻳﻪ ﻧﻬﺮ ﺁب ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و هﺎﺳﻤﻴﮏ از ﺗﻮﯼ ﺑﻘﭽ ﻪ ش ﻣﻴ ﻮﻩ و ﺁﺟﻴ ﻞ در ﺁورد و‬
‫ﻳﻪ ﮐﺘﺮﯼ هﻢ داد دﺳﺖ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ ﺷﺮاب ﻧﻴﺎوردم ﭼﻮن ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮرﯼ ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻮ ﮐﺘﺮﯼ رو ﺁب‬
‫ﮐﻦ و ﻳﻪ ﺁﺗﻴﺶ درﺳﺖ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﺮات ﭼﺎﻳﯽ رو ﻋﻠﻢ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم ‪ ،‬درﺳﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﻣﺜﻞ زن و ﺷﻮهﺮ!‬
‫ﺁﺗﻴﺶ ﮐﻪ روﺑﺮاﻩ ﺷﺪ و ﺁب ﺟﻮش اوﻣﺪ‪ .‬هﺎﺳﻤﻴﮏ ﭼﺎﻳﯽ دم ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑ ﻪ ﻣﻴ ﻮﻩ ﭘﻮﺳ ﺖ‬
‫ﮐﻨ ﺪن ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ ‪ .‬هﻤﻮﻧﻄ ﻮر ﮐ ﻪ ﮐ ﺎرش رو ﻣﻴﮑ ﺮد‪ ،‬ازش ﭘﺮﺳ ﻴﺪم ﭼ ﯽ ﺷ ﺪ ﮐ ﻪ ﮔ ﺬارت ﺑ ﻪ ﺧﻮﻧ ﻪ‬
‫ﺳﺮﮐﻴﺲ اﻓﺘﺎد ؟ ﮔﻔﺖ داﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻔﺼ ﻠﻪ ‪ ،‬ﻳ ﻪ وﻗﺘ ﯽ ﺑ ﺮات ﺗﻌﺮﻳ ﻒ ﻣﻴﮑ ﻨﻢ ﮔﻔ ﺘﻢ ﭼ ﻪ وﻗﺘ ﯽ ﺑﻬﺘ ﺮ از‬
‫ﺣﺎﻻ‪ .‬دﺳﺘﻬﺎﺷﻮ ﭘﺎﮎ ﮐﺮد و ﻳ ﻪ ﭼ ﺎﻳﯽ ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ رﻳﺨ ﺖ و ﮔﺬاﺷ ﺖ ﺟﻠ ﻮم و ﮔﻔ ﺖ ‪ ،‬ﺳﺮﮔﺬﺷ ﺖ ﻣ ﻨﻢ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺑﻘﻴﻪ دﺧﺘﺮهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ دﻟﺴﻮز ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﺷﻮن ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬

‫هﻔﺖ هﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ‪ .‬ﭘ ﺪرم از ﺑ ﺲ ﻋ ﺮق و ﺷ ﺮاب ﺧ ﻮرد ﻧﻤﻴ ﺪوﻧﻢ ﭼ ﻪ ﻣﺮﺿ ﯽ ﮔﺮﻓ ﺖ و ﻣ ﺮد‪.‬‬
‫ﻣ ﺎدرم اﻓﺘ ﺎد ﺑ ﻪ ﮐﻠﻔﺘ ﯽ ‪ .‬ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ ﻣ ﺮدم ﮐ ﺎر ﻣﻴﮑ ﺮد‪ .‬ﻳ ﻪ روز اﻳﻨﺠ ﺎ ‪ ،‬ﻳ ﻪ روز اوﻧﺠ ﺎ ‪ .‬ﻣ ﻨﻢ اون‬
‫وﺳﻄﻬﺎ ﻣﻴﻠﻮﻟﻴﺪم ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﮔﺬﺷﺖ ‪ .‬ﻳﻪ روز ﺑﺎ ﻣﺎدرم ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن راﻩ ﻣﻴﺮﻓﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻳﻪ ﮐﻠ ﻪ‬
‫ﮔﻨﺪﻩ زد ﺑﻪ ﻣﺎدرم ‪ ،‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺗﻤﻮم ﮐﺮد‪ .‬ﻳﺎرو هﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و در رﻓﺖ ‪ .‬دﺳﺘﻢ هﻢ ﺑ ﻪ ﺟ ﺎﻳﯽ ﺑﻨ ﺪ‬
‫ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻬﺎ وﻳﻠﻮن و ﺳﺮﮔﺮدون ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ ﺳ ﺮﮐﻴﺲ ﻣ ﻦ رو دﻳ ﺪ و ﺑ ﺮد ﺧﻮﻧ ﻪ ﺧ ﻮدش‬
‫اول هﺎ ﻓﻘﻂ اوﻧﺠﺎ ﻇﺮﻓﺸﻮﻳﯽ و ﻧﻈﺎﻓﺖ و ﭘﺨﺖ و ﭘﺰ ﻣﻴﮑﺮدم ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﮐ ﻪ ﺷ ﺪم رﻗ ﺺ و ﭘ ﺬﻳﺮاﻳﯽ‬
‫از ﻣﺸﺘﺮﯼ هﺎم ﺑﻬﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ ‪ ،‬هﻤﻴﻦ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺳﺮﮔﺬﺷﺘﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻔﺼﻠﻪ ؟! ﮔﻔﺖ ﺧﺐ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣ ﺪت‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﻬ ﺎﻳﯽ ه ﻢ ﺑ ﺮام اﻓﺘ ﺎدﻩ ‪،‬‬
‫ﻳﻪ روزﯼ ﺑﺮات ﻣﻴﮕﻢ‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﭘﺎﭘﯽ ﻧﺸﺪم ‪ .‬ﮔﻔﺖ هﻨﻮز ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺖ هﺴﺘﯽ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺁرﻩ ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺻ ﺒﺮ ﮐ ﻦ ﮐﻤ ﯽ وﺿ ﻌﻤﻮن ﺧ ﻮب‬
‫ﺑﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷﻪ ‪ ،‬هﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﯼ ﺻﺒﺮ ﻣﻴﮑﻨﻢ ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﻮاﺿﺐ ﺑﺎش ﺳ ﺮﮐﻴﺲ ﺑ ﻮﻳﯽ ﻧﺒ ﺮﻩ ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ اون ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮ ﭘﻮل در ﺁوردﻧﻪ ‪ ،‬ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰ هﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ دور و ﺑﺮ و ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و‬
‫ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺑﻴﻪ اﻳﻨﺠﺎ ‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪﻩ هﻢ ﭘﺮ ﻧﻤﻴﺰﻧﻪ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و ﺗ ﻮ هﺴ ﺘﻴﻢ و ﺻ ﺪاﯼ ﺷ ﺮ ﺷ ﺮ ﺁب ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﺑﺮات ﺑﺮﻗﺼﻢ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ‪ ،‬هﻤﻮن ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺮﮐﻴﺲ ﻣﻴﺮﻗﺼﯽ ﺑﺴﻪ‪.‬‬
‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮ دﺳﺘﺶ و ﮔﻔﺖ ﺑﺨﺪا اﮔﻪ زﻧﺖ ﺑﺸﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ رو ﻣﻴﺨ ﻮام و ﺑ ﺮات هﻤ ﻮﻧﯽ ﻣﻴﺸ ﻢ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮاﯼ‪ ،‬ﺻﺒﺢ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﯽ ‪ ،‬ﻧﺎﺷﺘﺎﻳﯽ ت رو ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻴﮑ ﻨﻢ و ﻣﻴﭽﻴ ﻨﻢ ﺟﻠ ﻮت ‪ .‬ﺳ ﺮ‬
‫ﮐﺎر ﮐﻪ ﺑﺮﯼ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﺜﻞ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﻣﻴﮑﻨﻢ و اوﻧﻘﺪر ﺑﻪ در ﭼﺸﻢ ﻣﻴﻨﺪازم ﺗﺎ ﺑﻴﺎﯼ ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ اوﻣﺪﯼ ﺑﺮات ﺣﻮﻟﻪ ﻣﯽ ﺁرم ﺗﺎ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺖ رو ﺧﺸﮏ ﮐﻨﯽ و ﺣﺎﻟﺖ ﺟ ﺎ ﺑﻴ ﺎد‪ ،‬ﺑﻌ ﺪ ﺑ ﺮات‬
‫ﺳﻔﺮﻩ هﻔﺖ رﻧﮓ ﭘﻬﻦ ﻣﻴﮑﻨﻢ و ﻧﺎهﺎر هﻢ اون ﻏ ﺬاﻳﯽ ﮐ ﻪ دوﺳ ﺖ دارﯼ ﻣ ﯽ ﭘ ﺰم ﮐ ﺎرﯼ ﻣﻴﮑ ﻨﻢ ﮐ ﻪ‬
‫دﻟﺖ ﻧﻴﺎد از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮﯼ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻨﻢ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺰارم رﻧﮕﺖ رو ﺁﻓﺘﺎب هﻢ ﺑﺒﻴﻨﻪ‪ .‬دﻳﮕﻪ وﻗﺘﯽ زﻧﻢ ﺷ ﺪﯼ ﻧﻤ ﯽ ﺧ ﻮاد ﮐﻠﻔﺘ ﯽ ﮐﺴ ﯽ‬
‫رو ﺑﮑﻨﯽ و ﺑﺮاﯼ هﺮﮐﺲ و ﻧﺎﮐﺴﯽ ﺑﺮﻗﺼﯽ ‪ .‬ﻣﯽ ﺷﻴﻨﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ و ﺧﺎﻧﻤﯽ ت رو ﻣﻴﮑﻨﯽ‪.‬‬

‫داﺷﺘﻴﻢ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻣﻴﺰدﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺎرون ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻪ هﺮﭼﯽ اﺑﺮ و ﺑﺎرون ﺑﯽ ﻣﻮﻗ ﻊ س ﺑ ﺪ و‬
‫ﺑﻴﺮاﻩ ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﺴﺎﻃﻤﻮن رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻳﻢ و راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻄﺮف ﺷﻬﺮ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ هﺎﺳﻤﻴﮏ رو رﺳﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ و ﺧﻮدم هﻢ رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺎرواﻧﺴﺮا‪ .‬ﺷ ﺐ ﻃﺒ ﻖ ﻣﻌﻤ ﻮل‬
‫رﻓﺘﻢ ﻻﻟﻪ زار‪.‬‬
‫ﻓ ﺮداش ﮐ ﻪ رﻓ ﺘﻢ ﺧﻮﻧ ﻪ ﺳ ﺮﮐﻴﺲ ‪ ،‬هﺎﺳ ﻤﻴﮏ ﺗﻨﻬ ﺎ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺳ ﺮﮐﻴﺲ رﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮد ﺑﻴ ﺮون ﺧﺮﻳ ﺪ ﮐﻨ ﻪ ‪.‬‬
‫دوﺗﺎﻳﯽ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﭘﻴﺶ هﻢ و ﺑﯽ ﺳﺮﺧﺮ‪ ،‬دل دادﻳﻢ و ﻗﻠﻮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ !‬
‫از هﺮ درﯼ ﺣﺮف زدﻳﻢ ﺗﺎ ﺳﺮﮐﻴﺲ اوﻣﺪ ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ هﻢ ﺳﺮو ﮐﻠﻪ ﻣﺸﺘﺮﯼ هﺎ ‪ ،‬ﺗ ﮏ و ﺗ ﻮﮎ‬
‫ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﻧﺮﻣﮏ ﻧﺮﻣﮏ ﺳﺎز زدن‪.‬‬
‫ﮐﻨﺎر ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻳﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ روش ﻧﺸﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮدن و ﺣ ﺮف ﻣﻴ ﺰدن‬
‫ﺑ ﯽ اﺧﺘﻴ ﺎر ﺑ ﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﺷ ﻮن ﮔ ﻮش ﻣﻴ ﺪادم‪ .‬اوﻧ ﺎم ﻳ ﻪ ﺧ ﺮدﻩ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺣ ﺮف ﻣﻴ ﺰدن و ﻳ ﻪ ﭼﻴﺰه ﺎﻳﯽ رو‬
‫ﻳﻮاش ﻣﻴﮕﻔﺘﻦ‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﮐﻠﺸﻮن از ﺷﺮاب ﮔ ﺮم ﺷ ﺪ‪ ،‬دﻳﮕ ﻪ ﻳ ﻮاش ﺣ ﺮف ﻧﻤﻴ ﺰدن و ﻣ ﯽ‬
‫ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺻﺪاﺷﻮن رو ﺑﺸﻨﻮم‪ .‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎم ﺗﻴﺰ ﺷﺪ! ﺻﺤﺒﺖ ﺳﺮ ﮐﺸﺘﻦ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮد!‬
‫ﺧﻮب ﺣﻮاﺳﻢ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﻗﺮارﻩ اﻳﻦ ﭼﻬ ﺎر ﻧﻔ ﺮ‪ .‬ﭘﺸ ﺖ ﺧﻮﻧ ﻪ ﺳ ﺮﮐﻴﺲ‪ ،‬ﻳ ﻪ‬
‫ﺟﺎﻳﯽ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﺸﻦ و ﻳﻪ ﻧﻔﺮ رو ﺑ ﺎ ﭼ ﺎﻗﻮ ﺑﮑﺸ ﻦ! دﻋﻮاﺷ ﻮن ﺳ ﺮ اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﮐ ﺪوم ﺷ ﻮن ﻳ ﺎرو رو‬
‫ﺑﮑﺸﻪ و ﮐﺪوم ﻧﻮﭼﻪ ش رو‪ ،‬ﮔﻮﻳﺎ از ﻃﺮف ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪن ﮐﻪ هﻴﭻ ﮐﺪام زﻳﺮ ﺑ ﺎر ﻧﻤﻴ ﺮﻓﺘﻦ‪ .‬ﻳ ﻪ ﮐ ﻢ ﮐ ﻪ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ اﻧﮕﺎر ﻗﺮارهﺎﺷﻮن رو ﮔﺬاﺷ ﺘﻦ‪ .‬ﺧﻴﻠ ﯽ دﻟ ﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳ ﺖ ﺑ ﺪوﻧﻢ ﻃ ﺮف ﮐﻴ ﻪ ﺗ ﺎ اﻳﻨﮑ ﻪ از ده ﻦ‬
‫ﻳﮑﯽ ﺷﻮن اﺳﻢ ﺷﻌﺒﻮن ﭘﺮﻳﺪ ﺑﻴﺮون ﮐﻪ ﺑﻘﻴ ﻪ ﺑﻬ ﺶ ﺗﺤﮑ ﻢ ﮐ ﺮدن ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴ ﺪم ﻣﻴﺨ ﻮان ﮐﻠ ﮏ ﺷ ﻌﺒﻮن‬
‫ﺧﺎن رو ﺑﮑﻨﻦ‪.‬‬
‫از ﺷﻌﺒﻮن ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ اﻣﺎ ﻳﺎد ﮐﺎر اون روزش اﻓﺘ ﺎدم ﮐ ﻪ ﻧﺬاﺷ ﺖ ﻧﻮﭼ ﻪ ش ﻣﻨ ﻮ اذﻳ ﺖ ﮐﻨ ﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻧ ﻴﻢ ﺳ ﺎﻋﺘﯽ ﮐ ﻪ ﮔﺬﺷ ﺖ ‪ ،‬اون ﭼﻬ ﺎر ﺗ ﺎ ‪ ،‬ﺣﺴﺎﺑﺸ ﻮن رو ﮐ ﺮدن و رﻓ ﺘﻦ ‪ .‬داﺷ ﺘﻢ ﺑ ﺎ ﺧ ﻮدم ﻓﮑ ﺮ‬

‫ﻣﻴﮑ ﺮدم ﮐ ﻪ ﻧﮑﻨ ﻪ اﻳﻨ ﺎ دروغ ﮔﻔﺘ ﻪ ﺑﺎﺷ ﻦ ﻳ ﺎ واﺳ ﻪ ه ﻢ ﭼﺴ ﯽ اوﻣ ﺪﻩ ﺑﺎﺷ ﻦ و ﻣ ﻦ ﺟﻠ ﻮﯼ ﺷ ﻌﺒﻮن‬
‫ﺁﺑﺮوم ﺑﺮﻩ! اﻳﻦ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﻬﻢ رﺣﻢ ﻧﻤﻴﮑﻨﻪ ! ﮔﻔﺘﻢ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﭼ ﻪ ﻣﺮﺑﻮﻃ ﻪ ! ﮐﺴ ﯽ ﮐ ﻪ ﮔ ﺮدن ﮐﻠﻔ ﺖ‬
‫ﺷﻬﺮﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو هﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻤﺎﻟﻪ‪.‬‬

‫ﺗ ﺎزﻩ ﺧﻮﻧ ﻪ ﺷ ﻠﻮغ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ در واﺷ ﺪ و ﺷ ﻌﺒﻮن ﺧ ﺎن ﺑ ﺎ ﻳﮑ ﯽ از ﻧﻮﭼ ﻪ ه ﺎش اوﻣ ﺪ ﺗ ﻮ‪ .‬ﻳ ﻪ‬

‫ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ دور و ﺑﺮ ﮐﺮد و رﻓﺖ ﮐﻪ روﯼ ﻳ ﻪ ﺗﺨ ﺖ ﺑﺸ ﻴﻨﻪ ‪ .‬وﻗﺘ ﯽ داﺷ ﺖ از ﮐﻨ ﺎرﻣﻦ رد ﻣﻴﺸ ﺪ ﺑ ﺎ‬
‫اون ﺻﺪاﯼ ﮐﻠﻔﺖ و ﻣﺤﮑﻤﺶ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ اﺳﺘﺎد!‬
‫ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم ﺧﻴﻠﯽ از اﻳﻦ رﻓﺘﺎرش ﺧﻮﺷ ﻢ اوﻣ ﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ اﻳ ﻦ ﻃ ﺮف ﮐ ﻪ ﭼﺸ ﻤﻢ ﺑ ﻪ ﻳﮑ ﯽ از‬
‫اون ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ اﻓﺘ ﺎد ﮐ ﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳ ﺘﻦ ﺷ ﻌﺒﻮن ﺧ ﺎن رو ﺑﮑﺸ ﻦ‪ .‬دﻧﺒ ﺎل ﺷ ﻬﺒﻮن ﺧ ﺎن اوﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮدن ‪.‬‬
‫دﻳﺪم دﻳﮕﻪ ﻧﺎﻣﺮدﻳ ﻪ ‪ .‬ﺻ ﺒﺮ ﮐ ﺮدم ﺗ ﺎ ﻳ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺘﯽ ﮔﺬﺷ ﺖ و اون ﻳ ﺎرو از ﺧﻮﻧ ﻪ رﻓ ﺖ ﺑﻴ ﺮون ‪ .‬ﻣ ﻨﻢ‬
‫ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﺮدم و رﻓﺘﻢ ﭘﻴﺶ ﺷﻌﺒﻮن ﺧﺎن و ﺳﻼم ﮐﺮدم و واﺳﺘﺎدم‪.‬‬
‫ﺟﻮاب داد و دﺳﺖ ﮐﺮد ﻳﻪ دو ﺗﻮﻣﻨﯽ درﺁورد و ﮔﺮﻓﺖ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻬﺒﻮن ﺧﺎن واﺳﻪ ﭘ ﻮل‬
‫ﻧﻴﻤﺪم اﻳﻨﺠﺎ ! ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻧﻮﭼﻪ اش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ دﺳﺖ ﺷﻌﺒﻮن ﺧﺎن ﺑﺮﮐﺖ دارﻩ ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺮو دﻧﺒﺎل‬
‫ﮐﺎرت !‬
‫ﺷﻌﺒﻮن ﺧﺎن ﺑﻬﺶ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺸﻴﻨﻪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﮔﻔ ﺖ ﭼ ﯽ ﻣﻴﺨ ﻮاﯼ ﭘﺴ ﺮ ﺟ ﻮن؟ ﺟﺮﻳ ﺎن رو‬
‫ﺁروم در ﮔﻮﺷ ﺶ ﮔﻔ ﺘﻢ و رﻓ ﺘﻢ ﺳ ﺮﮐﺎرم ‪ .‬اوﻧ ﺎم دﻩ دﻗﻴﻘ ﻪ ﻳ ﻪ رﺑ ﻊ ﺑﻌ ﺪ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪن و رﻓ ﺘﻦ ﺧﻴ ﺎﻟﻢ‬
‫راﺣﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺎرﯼ رو ﮐﻪ از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻣﯽ اوﻣﺪ اﻧﺠﺎم دادم‪.‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎﯼ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ‪،‬ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﺑﻬ ﺰاد ﺟ ﻮن ‪ ،‬ﺗ ﻮ اﻳ ﻦ دﻧﻴ ﺎ‬
‫از ﺁدﻣﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ و ﻳﻪ ﺑﺪﯼ‪ .‬ﻳﻪ ﻳﺎد ﻧﻴﮏ و ﻳﻪ ﻳﺎد زﺷﺖ! ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓ ﺖ از ﮔﻨﺠ ﻪ‬
‫وﻳﻮﻟﻦ ش رو درﺁورد و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻮﮎ ﮐﺮدن و ﮔﻔﺖ‬
‫اﻳﻦ هﻤﻮن ﺁهﻨﮕﯽ ﮐﻪ اوﻟﻴﻦ ﺷﺐ ﺗ ﻮ ﻻﻟ ﻪ زار ‪ ،‬ﺟﻠ ﻮﯼ ﻣ ﺮدم زدم ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ واﺳ ﻪ ﺗ ﻮ ﻣﻴ ﺰﻧﻢ ‪ .‬ﺷ ﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ ﺷﻨﻴﺪﯼ ﻳﻪ ﻳﺎدﯼ از رﺿﺎ ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮز ﺑﮑﻨﯽ ‪ .‬روﺣﺶ ﺷﺎد!‬
‫ﺑﻌﺪ وﻳﻠﻦ رو ﮔﺬاﺷﺖ زﻳﺮ ﭼﻮﻧﻪ ش و ﺁرﺷﻪ رو ﮐﺸﻴﺪ روﯼ ﺳﻴﻢ هﺎ ﮐﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺳﺎز ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اﻣﺎ‬
‫واﻗﻌﺎ ﻗﺸﻨﮓ وﻳﻠﻦ ﻣﻴﺰد ! هﻢ اون ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻴﺰد و هﻢ ﺁهﻨﮓ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎ و ﺳﻮزﻧﺎﮐﯽ ﺑﻮد رﻓﺘﻢ ﺗﻮ‬
‫ﺧﻮدم ‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ اﻻن دورﻩ ﺳﺮﮐﻴﺲ و هﺎﺳﻤﻴﮏ و ﺷﻌﺒﻮن و رﺿﺎ هﺴﺘﻢ ﻳﺎ ﺗﻮ زﻣﺎن ﻓﺮﻧﻮش‬
‫و ﻓﺮﻳﺒﺎ و ﮐﺎوﻩ!‬

‫داﺷﺘﻢ از ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻟﺬت ﻣﻴﺒﺮدم ﮐﻪ ﺻﺪاﯼ هﻖ هﻖ ﮔﺮﻳﻪ هﺪاﻳﺖ ﺑﺎ ﺳﺎز هﻤﺮاﻩ ﺷﺪ‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ اﻳﻦ ﻗﻄﻌﻪ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ رو از دﺳﺖ ﺑﺪم اﻣﺎ دﻳﺪن ﮔﺮﻳﻪ ﻳﮏ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺗﻨﻬﺎ و ﮔﻮﻳﺎ دل ﺷﮑﺴﺘﻪ هﻢ‬
‫دﻟﯽ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﻳﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ زﻳﺮ ﻟﺐ از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون اوﻣﺪم‪.‬‬
‫ﻧﺰدﻳﮏ ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ رﺳﻴﺪم ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل دوﺗﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ درﺳﺖ ﮐﺮدم و ﺧﻮردم ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻪ‬
‫ﭼﺮﺗﯽ ﺑﺰﻧﻢ و ﻋﺼﺮ ﻳﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫دراز ﮐﺸﻴﺪم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ‪ .‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم و زﻧﺪﮔﻴﻢ‬
‫اﻣﻴﺪوار ﺷﺪم‪ .‬ﮐﻢ ﮐﻢ ﭼﺸﻤﻬﺎم ﮔﺮم ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﻪ ﺻﺪاﻳﯽ ﺗﻮ ﺧﻴﺒﻮن اوﻣﺪ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم‪ .‬هﻮا ﺗﺎرﻳﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮاغ رو روﺷﻦ‬
‫ﮐﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ ‪ .‬اﺗﺎق ﺳﺮد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺣﺎل اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺨﺎرﯼ رو روﺷﻦ ﮐﻨﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ رو‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ‪ .‬ﭘﻨﺞ ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺣﻤﻮم ‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﻟﺒﺎس ﻣﻴﭙﻮﺷﻴﺪم ﮐﻪ در زدن ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم ﮐﻴﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻨﻢ ‪ ،‬وا ﮐﻦ‬
‫‪ -‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺗﻨﻢ ﮐﻨﻢ ‪ ،‬ﻟﺨﺘﻢ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬هﻤﻴﻦ ﺷﺮم و ﺣﻴﺎت دل ﻣﻨﻮ ﺑﺮدﻩ !‬
‫‪ -‬ﮔﻢ ﺷﻮ ! ﻳﮑﯽ از اوﻧﺠﺎ رد ﻣﻴﺸﻪ و ﻣﻴﺸﻨﻮﻩ زﺷﺘﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬از ﺧﺪا ﭘﻨﻬﻮن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﺮا از ﺧﻠﻖ ﺧﺪا ﭘﻨﻬﻮن ﮐﻨﻴﻢ ؟! وا ﮐﻦ اﻳﻦ در ﺑﯽ ﺻﺎﺣﺎب رو!‬
‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ در رو وا ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻪ ﺑﻪ ﺷﺎدوﻣﺎد ! ﺑﺒﻴﻨﻢ ﮐﻒ ﭘﺎ هﺎ ﺗﻮ ﺧﻮب ﺳﻨﮓ ﭘﺎ ﮐﺸﻴﺪﯼ ؟ ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﮔﻔﺘﻪ از داﻣﺎدﯼ‬
‫ﮐﻪ ﮐﻒ ﭘﺎش ﻣﺜﻞ ﭘﺎﯼ ﺷﺘﺮ ﮐﺜﻴﻒ و ﭘﻴﻨﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ ﺁد!‬
‫‪ -‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ‪ ،‬دم در اﻳﻦ ﻗﺪر ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻧﮕﻮ ﺁﺑﺮوم رو ﺟﻠﻮ هﻤﻪ ﺑﺮدﯼ!‬
‫اوﻣﺪ ﺗﻮ رﻓﺖ ﺳﺮ ﮐﺘﺮﯼ رو ﺑﺨﺎرﯼ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁﻩ ﭼﺎﻳﯽ ت ﭼﺮا ﺑﺮاﻩ ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﮐﺘﺮﯼ رو ﺁب ﮐﺮدم و ﺑﺨﺎرﯼ رو روﺷﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﮋدﻩ ﻣﮋدﻩ!‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎز؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﺎدر زﻧﺖ ﻣﻴﺨﻮاد ﺗﻮ رو ﺑﺒﻴﻨﻪ! ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‪ ،‬ﻳﺎﷲ!‬
‫‪ -‬ﻣﮕﻪ از ﺧﺎرج ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻌﻠﻪ ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ هﻢ دﻟﺶ ﻣﻴﺨﻮاد ﺗﻮ رو ﺑﺒﻴﻨﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﯽ؟ ﮐﺠﺎ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬هﻤﻴﻦ اﻻن‪ ،‬رو ﺗﺨﺖ ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر ﺧﻮﻧﻪ!‬
‫‪-‬ﻻل ﺑﺸﯽ ﭘﺴﺮ راﺳﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻓﻌﻼ ﻧﻪ ‪ ،‬هﻨﻮز ﺑﺮاﯼ زﻧﺪﮔﯽ وﻗﺖ دارﯼ!‬
‫‪-‬ﮔﻔﺘﻢ ! اون ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻ هﺎ ﻧﻤﻴﺎد‪ .‬دارﻩ ﮐﺎر اﻗﺎﻣﺘﺶ رو درﺳﺖ ﻣﻴﮑﻨﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺟﺪﯼ ﺑﺮات ﻳﻪ ﻣﮋدﻩ دارم‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﻢ ﺷﻮ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻣﺸﺐ دﻋﻮت دارﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ ژاﻟﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬از ﺑﺲ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﻴﮑﻨﯽ ﺁدم هﻴﭽﮑﺪوم از ﺣﺮﻓﻬﺎﺗﻮ ﺑﺎور ﻧﻤﻴﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺟﺎن ﺑﻬﺰاد راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻢ ژاﻟﻪ و ﻓﺮﻧﻮش ﭼﻨﺪﺗﺎ از دوﺳﺘﻬﺎﯼ داﻧﺸﮑﺪﺷﻮن رو دﻋﻮت ﮐﺮدن‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ژاﻟﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻨﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎدن دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﭘﺎﺷﻮ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺟﻮن ﻣﻦ راﺳﺖ ﻣﻴﮕﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺗﻮ ﺗﺎﺣﺎﻻ از ﻣﻦ دروغ ﺷﻨﻴﺪﯼ ؟‬
‫‪ -‬اﺻﻼ! ﺧﻮب ﺷﺪ ﺣﻤﻮم ﮐﺮدم هﺎ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﭙﻮش ﺑﺮﻳﻢ ‪ .‬ﺑﺨﺎرﯼ رو ﻳﺎدت ﻧﺮﻩ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺎﻻ زود ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭼﻪ زودﯼ دارﻩ؟ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺑﻮدﻩ ‪ ،‬اﻻن ﭘﻨﺞ و ﻧﻴﻤﻪ ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻴﻢ اوﻧﺠﺎ ﻣﻴﺸﻪ‬
‫ﺷﺶ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮﻳﻢ دﻧﺒﺎل ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ دارﻩ ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎس‪ .‬راﺳﺘﯽ ﺣﺎل ﻣﺎدرش ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻟﺤﻤﺪاﷲ ﺧﺮاب!‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻳﻌﻨﯽ ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﺧﺮاب!‬
‫‪ -‬زﺑﻮﻧﺖ ﻻل ﺷﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﺐ ﺣﺮﻓﻢ رو ﻋﻮض ﮐﺮدم دﻳﮕﻪ!‬
‫‪ -‬ﺑﻴﺴﻮاد ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺮاب رو ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻮض ﻣﻴﮑﺮدﯼ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮﻳﻢ دﻧﺒﺎل ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬اون ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم اﻻن دل و دﻣﺎغ ﻧﺪارﻩ ﮐﻪ ﺑﻴﺎد ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﮕﻮ ﻧﻤﻴﺨﻮام ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮﻣﺶ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ اﺑﻠﻴﺴﯽ هﺴﺘﯽ! ﻣﻴﺨﻮاﯼ اوﻧﺠﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯽ ‪،‬‬
‫ﺑﯽ ﻣﺰاﺣﻢ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮﻳﻢ اﻟﻬﻪ ﯼ ﭘﺎﮐﯽ ! دﻳﺮ ﻣﻴﺸﻪ ‪.‬‬

‫ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪﻳﻢ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ ﺗﻮ راﻩ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﻳﻪ ﮔﻠﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﻴﺨﺮﻳﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ ! ﭘﺴﺮ اوﻧﺎﺳﻴﺲ اﻳﻦ ﻗﺪر ﮐﻪ ﺗﻮ وﻟﺨﺮﺟﯽ ﻣﻴﮑﻨﯽ ‪ ،‬ﻧﻤﻴﮑﻨﻪ! ﮔﻞ ﭼﻴﻪ؟‬
‫‪ -‬راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻦ ﺁدم هﺮ ﭼﯽ ﭘﻮﻟﺪارﺗﺮ ﻣﻴﺸﻪ‪ ،‬ﺧﺴﻴﺲ ﺗﺮ ﻣﻴﺸﻪ هﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﺻﻼ ﻣﻦ ﺣﺎج ﺟﺒﺎر! ﺧﻮﻧﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻦ ﻣﮕﻪ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺨﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ!‬
‫دﻩ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪﻳﻢ و ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ ﮐﻔﺸﻬﺎﺗﻮ در ﻧﻴﺎرﯼ هﺎ !‬
‫‪ -‬ﺑﺨﺪا ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻢ هﺎ!‬
‫در زدﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ ژاﻟﻪ ‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﮐﺎوﻩ هﻢ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﭘﻮل دار ﺷﺪن هﻢ اﭘﻴﺪﻣﯽ ﻳﻪ! ﻳﮑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﭘﻮﻟﺪار ﻣﻴﺸﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﻓﺎﻣﻴﻞ هﻢ‬
‫ﺳﺮاﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﻪ و ﭘﻮﻟﺪار ﻣﻴﺸﻦ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁرﻩ‪ ،‬ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮدم ‪ .‬درﺳﺘﻪ ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﻣﺜﻼ ﺧﻮدت ﺗﻮ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺗﻤﺎم دور و ورﯼ هﺎت رو هﻢ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﻣﻴﮑﻨﯽ!‬
‫‪ -‬ﺷﺪ ﻣﻦ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﮕﻢ ﺗﻮ زود ﺟﻮاب ﻧﺪﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﺣﺎﻻ هﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﻦ اﻳﻨﺠﺎ واﺳﺘﺎدﻳﻢ ﺑﺎ هﻢ ﻣﺎچ و ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺎزﯼ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ!‬
‫داﺷﺘﻴﻢ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ در راهﺮو وا ﺷﺪ و ﻓﺮﻧﻮش و ژاﻟﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻤﻮن اوﻣﺪن‪.‬‬
‫ژاﻟ ﻪ‪ -‬ﺧ ﻮب ﺷ ﻤﺎ دو ﺗ ﺎ ﺟﻮرﺗ ﻮن ﺟ ﻮرﻩ ﻣﺜ ﻞ ﻟﻴﻠ ﯽ و ﻣﺠﻨ ﻮن ﻣﻴﻤﻮﻧﻴ ﺪ دو ﺗ ﺎﻳﯽ اﻳﻨﺠ ﺎ ﭼﻴﮑ ﺎر‬
‫ﻣﻴﮑﻨﻴﻦ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻴﺎ ! ﻧﮕﻔﺘﻢ؟!‬
‫ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ژاﻟﻪ و ﻓﺮﻧﻮش و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺨﺪا! اﻳﻦ ﺑﯽ ﺣﻴﺎﯼ ﺧﻴﺮ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺗﻮ ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﭘﺮﻳﺪ و ﻣﻨﻮ ﻣﺎچ ﮐﺮد!‬
‫هﻤﻪ زدﻳﻢ زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ و ﺑﺎ هﻢ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻄﻮرﻩ ﺑﻬﺰاد ؟ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر دﻳﺮ ﮐﺮدﯼ؟‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺗﺎزﻩ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﻧﻴﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻣﺪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪم ﺷﺶ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺻﺒﺢ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯼ؟‬
‫ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدﯼ اوﻧﺠﺎ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻦ زدم ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧﻪ ت ﮔﻔﺖ رﻓﺘﯽ ﺑﻴﺮون ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻳﻪ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﻴﺶ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﻴﺎ ‪ ،‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺎ دوﺳﺘﺎم ﺁﺷﻨﺎت ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎزﻩ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﻳﻢ از دم در ﮐﺎوﻩ داد زد ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺳﻼم ﺑﻪ هﻤﮕﯽ ‪ .‬ﺑﭽﻪ هﺎ دو ﺗﺎ ﻣﺎچ اﺿﺎﻓﯽ ﮐﺴﯽ ﻧﺪارﻩ ﺑﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ؟! واﺳﻪ ﻣﺮﻳﺾ ﻣﻴﺨﻮام!‬
‫ﻳﮑﯽ از ﭘﺴﺮهﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ دارم ‪ ،‬ﻧﺴﺨﻪ ﺁوردﯼ ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﺎ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺑﻴﻤﻪ ﻧﻤﻴﺪﯼ ؟‬
‫ﭘﺴﺮ‪ -‬ﻧﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﭼﺲ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺁزاد ﺣﺴﺎب ﮐﻦ ‪ ،‬ﺑﺪﻩ ﺑﺒﺮم‪.‬‬

‫هﻤﻪ زدن زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ و ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺧ ﻮش و ﺑ ﺶ ﮐ ﺮدن ﺑ ﺎ ﻣ ﺎ ه ﺮ ﮐﺴ ﯽ رو ﻣﻌﺮﻓ ﯽ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد‬

‫اﻧﮕﺎر هﻤﻪ ﺷﻮن ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ رو ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ‪.‬‬
‫ﻳﮑﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﭘﺮواﻧﻪ ام ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﺴﻌﻮدم‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ ﻣ ﻦ ﺳ ﻮداﺑﻪ ام ﺧﻼﺻ ﻪ‬

‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺷﻠﻮغ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮﺗﻮﻧﻪ؟! ﺳﺮﺳﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ ! ﺻﺪ رﺣﻤﺖ ﺑ ﻪ ﺣﻤ ﻮم زﻧﻮﻧ ﻪ ! ﻣﮕ ﻪ ﺳ ﻨﮓ ﭘ ﺎ ﮔ ﻢ ﺷ ﺪﻩ ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ‬

‫ﻗﺪر هﻮار ﻣﻴﺰﻧﻴﻦ ؟! ﺑﺎز دو ﺗﺎ ﺁدم ﺣﺴﺎﺑﯽ دﻳﺪﻳﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎﺗﻮن رو ﮔﻢ ﮐﺮدﻳﻦ؟‬
‫هﻤﻪ زدن زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﺎوﻩ در ﮔﻮش ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺮﻩ! اﻧﮕﺎر ﻳﺦ م ﮔﺮﻓﺖ! ﺑﺒﻴﻦ دارن واﺳﻪ ﻣﻦ ﻏﺶ و ﺿﻌﻒ ﻣﻴﺮن ! ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ ﺷﻤﺎ هﺎ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدﻳﻦ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺬارﻳﻦ ﻣﺎم ﺧﻮدﻣﻮن رو ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻴﻢ دﻳﮕﻪ!‬
‫ﻳﮑﯽ از دﺧﺘﺮهﺎ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﺪارﻳﻦ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻣﻦ ﺁﻗﺎ ﮐﺎوﻩ ﻣﻌﺮوﻓﻢ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ دﺧﺘﺮ اﺳﻤﺖ ﭼﻴﻪ ؟‬
‫‪ -‬ﭘﻮﻧﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﻬ ﺰاد ﺟ ﻮن اﺳ ﻢ اﻳ ﻦ ﭘﻮﻧ ﻪ ﺧ ﺎﻧﻢ رو ﻳﺎدداﺷ ﺖ ﮐ ﻦ ﮐ ﻪ ﻓ ﺮدا ﻣﺎﻣ ﺎﻧﻢ رو ﺑﻔﺮﺳ ﺘﻢ در ﺧﻮﻧ ﻪ ﺷ ﻮن‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ‪.‬‬
‫ﺻﺪا ﺟﻴﻎ دﺧﺘﺮهﺎﯼ دﻳﮕﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدن ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬هﻮل ﻧﺰﻧﻴﻦ ﺑﻪ هﻤﺘﻮن ﻣﻴﺮﺳﻪ ‪.‬‬
‫دوﺑﺎرﻩ هﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن !‬

‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﺮاﯼ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻋ ﺮض ﮐ ﻨﻢ ﻗ ﺪ‪ :‬ﺑ ﺮت ﮐﻨﺴ ﺘﺮ‪ ،‬ﺻ ﺪا‪:‬ﺁﻟ ﻦ دﻟ ﻮن‪ ،‬هﻴﮑ ﻞ‪ :‬ﺁرﻧﻮﻟ ﺪ‪،‬‬
‫ﺟﺬاﺑﻴﺖ‪ :‬ﭼﺎرز ﺑﺮاﻧﺴﻮن‪ ،‬ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو‪ :‬ﺳﻮﻓﻴﺎ ﻟﻮرن‪ ،‬ﻟﺐ و دهﻦ‪ :‬ﻋﺸﺮت ﻟﺐ ﻗﻠﻮﻩ اﯼ‪ ،‬ﻣﻮ‪ :‬ﻳ ﻮل‬
‫ﺑﺮاﻳﻨﺮ! ﺗﻨﺎﺳﺐ اﻧﺪام‪ :‬ﮐﺮﻳﻢ ﻋﺒﺎﻟﺠﺒﺎر‪،‬ﻧﻤﮏ ﮐﻪ ﻧﮕﻮ‪ ،‬ﻳﻪ ﮔﻮﻟﻪ ﻧﻤﮑﻢ!‬
‫ﻳﻮاش در ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫اﺧﻼق رﻧﺪ ﺟﮕﺮﺧﻮارﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﺘﻘﺎﺿﻴﺎن ﻣﺤﺘﺮم ﭘﺲ از اﻃﻤﻴﻨﺎن از واﺟ ﺪ ﺷ ﺮاﻳﻂ ﺑ ﻮدن ﺑ ﺎ دردﺳ ﺖ داﺷ ﺘﻦ ﺷﻨﺎﺳ ﻨﺎﻣﻪ ﺑ ﻪ‬
‫ﻳﮑﯽ از ﺑﺎﺟﻪ هﺎﯼ ﭘﺴﺘﯽ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻦ!‬
‫هﻤﻪ ﺑﺮاش ﺳﻮت ﮐﺸﻴﺪن دوﺑﺎرﻩ در ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪ -‬واﺳﻪ هﻤﻴﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻓﺮﻳﺒﺎ رو ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﻴﺎرﯼ ؟‬
‫ﻳﮑﯽ از دﺧﺘﺮ هﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ﭼﯽ در ﮔﻮش ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﻣﻴﮕﻴﻦ ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﺮﺗﻴﮑﻪ ﭼﺶ ﭼﺮون هﻴﺰ ﻣﻴﺨﻮاد هﻤﻴﻦ ﺟﺎ دم در ﻣﻨﻮ ﻗﺮ ﺑﺰﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎهﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺮﺳﻪ!‬
‫ﻳﻪ ﺳﻘﻠﻤﻪ زدم ﺗﻮ ﭘﻬﻠﻮش!ﺧﻼﺻﻪ رﻓﺖ وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ و هﻤﻪ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد دور ﺧﻮدش و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﭽﻪ هﺎ هﻤﻪ دو اﻧﮕﺸﺘﯽ ﮐﻒ ﺑﺰﻧﻴﻦ ﺗﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﺨﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫هﻤﻪ هﻮرا ﮐﺸﻴﺪن و ﮐﺎوﻩ ﻧﺸﺴﺖ رو زﻣﻴﻦ و هﻤﻪ دورش ﻧﺸﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬‬
‫دق دق ﻣﻴﺰﻧﻢ‬ ‫در ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮﻧﻮ‬
‫ﻟﻖ ﻟﻖ ﻣﻴﺰﻧﻢ‬ ‫ﻣﺜﻪ ﭘﻴﻨﻮﮐﻴﻮ‬
‫ﺑﻖ ﺑﻖ ﻣﻴﺰﻧﻢ‬ ‫ﻣﺜﻪ ﮐﻔﺘﺮ ﭼﺎهﯽ‬

‫وق وق ﻣﻴﺰﻧﻢ‬ ‫ﻣﺜﻪ ﺳﮓ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ‬
‫ﺳﻖ ﺳﻖ ﻣﻴﺰﻧﻢ‬ ‫ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ ﻧﻮن ﺧﺸﮏ‬
‫ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﺎدرم‬ ‫اﮔﻪ زﻧﻢ ﻧﺸﯽ‬
‫ﺷﻖ ﺷﻖ ﻣﻴﺰﻧﻢ‬ ‫ﺗﻮ ﺳﺮ ﮐﭽﻠﻢ‬
‫هﻤﻪ ﻏﺶ و رﻳﺴﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن رﻓﺘﻢ دوﺑﺎرﻩ در ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺶ! اﻳﻦ درﯼ ورﯼ هﺎ ﭼﻴﻪ ﻣﻴﮕﯽ؟ ﺑﺴﻪ دﻳﮕﻪ ‪ .‬ﺑﺮو ﻳﻪ ﺟﺎ ﻣﺜﻞ ﺁدم ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺸ ﻴﻦ‬
‫‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ؟ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺁدم ﺳ ﺎﻟﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈ ﺮ ﺑ ﻮدن ﻣﻨ ﻮ ﺑﺒﻴ ﻨﻦ ﺣ ﺎﻻ ﻣﻴﮕ ﯽ ﺑﻬﺸ ﻮن‬
‫رو ﻧﺸﻮن ﻧﺪم ؟!‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ هﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ هﺎ و ﺁﻗﺎﻳﻮن ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻴﻦ ﻗﻠﻢ و ﮐﺎﻏﺬهﺎﺗﻮن رو ﺣﺎﺿ ﺮ ﮐﻨ ﻴﻦ ﺷ ﻤﺎرﻩ ﺗﻠﻔﻨﻬ ﺎﯼ رواﺑ ﻂ ﻋﻤ ﻮﻣﯽ‬
‫ﺁﻗﺎﯼ ﮐﺎوﻩ ﺑﺮوﻣﻨﺪ اﻳﻨﺎس ﮐﻪ ﻣﻴﮕﻢ ! ﻳﺎد داﺷﺖ ﮐﻨﻴﻦ هﻨﺮﻣﻨﺪهﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﺮاﯼ هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻋﻘ ﺪ و‬
‫ﻋﺮوﺳﯽ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻦ!‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻳﮑﯽ از دﺧﺘﺮ هﺎ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﻳﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ ﺑﺨﻮن ‪ ،‬از هﻤﻴﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﮐﻪ ﺑﻠﺪﯼ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﺎﺑﺎ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف هﺎ ‪ ،‬اﺳﺮا رو هﻢ اول ﺑﻬﺸﻮن ﻳﻪ ﭼﻴﮑ ﻪ ﺁب ﻣﻴ ﺪن ﮐ ﻪ ﮔﻠﻮﺷ ﻮن ﺗ ﺎزﻩ ﺑﺸ ﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ ازﺷﻮن ﺑﺎزﺟﻮﻳﯽ و ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﻴﮑﻨﻦ ! زﺑﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻘﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪ ! ﮔﻠﻮ ﺧﺸﮏ ﻧﮕﻬﻢ داﺷﺘﻴﻦ اﻳﻨﺠﺎ !‬
‫دﻳﮕﻪ اﺻﻼ ﺣﺮف ﻧﻤﻴﺰﻧﻢ ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﮐﺎوﻩ اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ ‪ ،‬دو ﺳﻪ ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﺜﻞ ﺑﺮق رﻓﺘﻦ و ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻳﮑﯽ ﺑﺮاش ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺁورد ﻳﮑ ﯽ‬
‫ﻗﻬﻮﻩ ﺁور دﻳﮑﯽ ﺑﺮاش ﻣﻴﻮﻩ ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻨﺪ ! ﺧﻼﺻﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻬﺶ رﺳﻴﺪن!‬
‫ﮐﺎوﻩ از دور ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ اﺑﺮوهﺎﺷﻮ رو ﻣﻴﻨﺪاﺧﺖ ﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﺗﺤﻮﻳﻠﻢ ﻣﻴﮕﻴﺮن‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ اش رو ﺑﺮداﺷﺖ و اوﻣﺪ ﻃﺮف ﻣﻦ هﻤ ﻪ داد زدن ﮐﺠ ﺎ ﮐ ﺎوﻩ ؟ ﺗ ﺎزﻩ ﻣﺠﻠ ﺲ ﮔ ﺮم ﺷ ﺪﻩ‬
‫ﺑﺮﮔﺮد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن هﻢ وﺳﻂ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اش ‪ ،‬دو دﻗﻴﻘﻪ ﺁﮔﻬﯽ ﭘﺨﺶ ﻣﻴﮑﻨﻪ ! ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ﺑﺬارﻳﻦ ﻳﻪ‬
‫ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ راز ﺑﻘﺎ رو اداﻣﻪ ﻣﻴﺪﻳﻢ!‬
‫ﺑﻌﺪ درﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ اش رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﺎرف ﻣﻴﮑﺮد ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨﻮر‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮدت هﻢ ﮐﻪ اﻳﻨﻘ ﺪر دﺳ ﺖ و ﭘ ﺎ ﭼﻠﻔﺘ ﯽ هﺴ ﺘﯽ ﮐ ﻪ ﻧﻤﻴ ﺮﯼ‬
‫ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮدارﯼ ﺑﺨﻮرﯼ ! اﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ دادت ﻧﺮﺳﻢ ﺗﻠﻒ ﻣﻴﺸﯽ!‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎ ﭼﺎﻳﯽ و ﻳﻪ ﺑﺸﻘﺎب ﻣﻴﻮﻩ اوﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ و ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﮑﺎرﻩ ام ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ؟ ﺧﻮدم ﺑﻬﺶ ﻣﻴﺮﺳﻢ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻴﺘﻮﻧﻴﻦ اﻳﻦ ﻳﻪ ﻟﻘﻤﻪ رﻓﻴﻖ رو از ﮔﻠﻮﯼ ﻣﻦ در ﺑﻴﺎرﻳﻦ ﻳﺎ ﻧﻪ ؟‬
‫هﺮ دو ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ و ﻳﻪ دﻓﻌﻪ وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ هﻤﻪ دﺳﺖ زدن و ﺑﺎ هﻢ ﺧﻮﻧﺪن ﮐﺎوﻩ ﺑﻴﺎ ﮐﺎوﻩ ﺑﻴ ﺎ ﮐ ﺎوﻩ ﺑﻴ ﺎ‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺑﻴﺎ !‬
‫ﮐﺎوﻩ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺸﻮن ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪن و دﺳﺖ زدن‪.‬‬
‫روﯼ ﻣﻨﻘﻞ ﺑﻴﺎد‬ ‫ﺟﻴﮕﺮم در ﺑﻴﺎد‬
‫ﺑﺪو ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻩ‬ ‫ﺑﺎد ﺑﺰن ﺑﺪﻩ‬
‫واﺳﻪ ﺷﻮهﺮ ﺑﻼ‬ ‫ﻳﻪ ﺳﻴﺦ ﺟﻴﮕﺮ ﻃﻼ‬
‫ﺑﻮﯼ ﮐﺎﭼﯽ ﻣﻴﺂد‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺣﺎﺟﯽ ﻣﯽ ﺁد‬
‫ﻣﻴﺨﻮان ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮن؟‬ ‫ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮن؟‬
‫واﺳﻪ اون هﻤﺴﺎﻳﻪ‬ ‫واﺳﻪ اﻳﻦ هﻤﺴﺎﻳﻪ‬
‫ﺣﺎﺟﯽ ﻧﻴﻮﻣﺪ‬ ‫ﺁﻓﺘﺎب دراوﻣﺪ‬

‫ﻳﮑﯽ ﺗﺮﮐﺶ ﺑﺪﻩ‬ ‫ﺧﺪا ﻣﺮﮔﺶ ﺑﺪﻩ‬
‫اﺻﻼ ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎرو ﮐﺎوﻩ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺨﻮﻧﻪ!‬
‫ﺷﻌﺮش ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬هﻤﻪ ﺑﺮاش دﺳﺖ زدن و ﻳﮑﯽ از دﺧﺘﺮه ﺎ ﮐ ﻪ از ﺧﻨ ﺪﻩ اﺷ ﮏ از ﭼﺸ ﻤﻬﺎش‬
‫ﻣﯽ اوﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺧﺪا ﺧﻔﻪ ات ﮐﻨﻪ از ﺑﺲ ﺧﻨﺪﻳﺪم ‪ ،‬دل درد ﮔﺮﻓﺘﻢ!‬
‫ﮐﺎو ‪ -‬اﻳﻦ ﺟﺎﯼ دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ س ؟ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﻳﻪ ﺿﺮب دارﻳﻦ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﻦ ‪.‬‬
‫ﺟﺎﯼ ﺗﺸﮑﺮ ﻧﻔﺮﻳﻨﻢ ﻣﻴﮑﻨﯽ ؟ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﺻﻮرﺗﺘﻮ ﺑﺸﻮر ﺳﻴﺎهﯽ رﻳﻤﻠﺖ راﻩ اﻓﺘﺎدﻩ ! ﻳﻪ رﻳﻤﻞ ﻣﺎرﮎ‬
‫ﺧﻮب ﺑﺨﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ رﻳﻤﻞ ﻣﻨﻮ ! ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮردﻩ! واﺗﺮﭘﺮوﻓﻪ !‬
‫ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﮔﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﺻﺪ ﺗﺎ ﻣﺎﺷﺎﷲ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻪ و ﺷﻮهﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ از ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﭘﺎﻳﻴﻦ اوﻣ ﺪن ﺑ ﺎ ه ﻢ ﮔﻔ ﺘﻦ ﻣﺎﺷ ﺎﷲ ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ ﭼﻮﻧ ﻪ ﮐ ﺎوﻩ!‬
‫هﻤﻪ ﺑﺎهﺎﺷﻮن ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ‪ .‬ﺧﺎﻟﻪ ﮐﺎوﻩ رﻓﺖ ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻏﺬا رو ﺑ ﺪﻩ‬
‫‪ .‬ﻳﮑﯽ از دﺧﺘﺮهﺎ از ﮐﺎوﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺗﻮ دﮐﺘﺮ ﭼﯽ ﻣﻴﺸﯽ؟هﺮ ﭼﯽ ﺑﺸﯽ ﻣﺎهﺎ هﻤﻪ ﮔﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪﻳﻢ ﻣﯽ ﺁﻳﻴﻢ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻦ ﺧﻴﺎل دارم دﮐﺘﺮ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﺸﻢ! ﺣﺘﻤﺎ هﻤﻪ ﺗﻮن ﺑﻴﺎﻳﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ !‬
‫ﻳﻪ دﺧﺘﺮ دﻳﮕﻪ‪:‬‬
‫‪ -‬ذﻟﻴﻞ ﺷﺪﻩ هﺮ ﭼﯽ ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻴﻢ ﻳﻪ ﺟﻮاب ﺗﻮ ﺁﺳﺘﻴﻨﺶ دارﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻧﺨﻴﺮ! ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻪ دﻳﮕﻪ اﻳﻨﺠﺎ واﺳﺘﻢ ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻧﻔﺮﻳﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻟﻄﻒ ﻣﻴﮑﻨﻦ ﻳﺎ ﺧﻔﻪ ﻣﻴﺸﻢ ﻳﺎ‬
‫ذﻟﻴﻞ و ﻋﻠﻴﻞ!‬
‫ﺷﻮهﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن از ﺑﺲ دوﺳﺘﺖ دارن!‬

‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر اون دوﺳﺘﯽ ﺷﻮن رو ﺑﺒﺮن ﺑﺎ اﻳﻦ دوﺳﺘﯽ هﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﺑﺎﻳﺪ اورژاﻧﺲ‬
‫ﺗﻬﺮان ﻣﻨﻮ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺒﺮﻩ!‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ زهﺮﻩ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﻪ ﻓﻨﺠﻮن ﻗﻬﻮﻩ اوﻣﺪ ﻃﺮف ﮐﺎوﻩ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﻣﻦ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﻬﻮﻩ ﺁوردم ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﺗﺎ زهﺮﻩ اﻳﻦ رو ﮔﻔﺖ ﮐﺎوﻩ دﻓﺘﺮ ﺗﻠﻔﻨﺶ رو در ﺁورد و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺁﻓ ﺮﻳﻦ ﺑ ﻪ ﺗ ﻮ ! زود اﺳ ﻢ و ﺁدرﺳ ﺖ‬
‫رو ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺑﺰارﻣﺖ ﻧﻔﺮ اول ﻟﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ رو ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﻳﺖ‪.‬‬
‫زهﺮﻩ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﺳﺮخ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺖ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮدﯼ ﺑﺮو ﻳﻪ ﻗﻬﻮﻩ واﺳﻪ ﺧﻮدت ﺑﻴﺎر ﺗﺎ ﻓﺎﻟﺖ رو ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬
‫ﺳﻮداﺑﻪ‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﺗﻮ رو ﺧﺪا راﺳﺖ ﻣﻴﮕﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﺠﻮن ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ اﮔﻪ دروغ ﺑﮕﻢ ! اﺻﻼ ﮐﺎر ﻣﺎدرم اﻳﻨﻪ !‬
‫ﺗﺎ ﮐﺎوﻩ اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ ‪ ،‬ﺳﻪ ﭼﻬﺎرﺗﺎ دﺧﺘﺮهﺎ دوﻳﺪن ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻗﻬﻮﻩ ﺑﻴﺎرن ‪.‬‬
‫زهﺮﻩ ﻗﻬﻮﻩ اﯼ رو ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﮐﺎوﻩ ﺁوردﻩ ﺑﻮد ﺑﻬﺶ ﻧﺪاد و ﺧﻮدش ﺧﻮرد!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭼﻄﻮر ﺑﻮد ؟ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺑﻮد ؟‬
‫زهﺮﻩ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪ ،‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺎل ﻣﻨﻮ زودﺗﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﺑﻌﺪا ﺑﺮاﺗﻮن ﻳﮑﯽ دﻳﮕﻪ ﻣﻴﺎرم ‪.‬‬
‫ﻓﻨﺠﻮن رو زود ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ و رﻓﺖ ﺗﺎ ﻳﻪ ﻗﻬﻮﻩ دﻳﮕﻪ واﺳﻪ ﮐﺎوﻩ ﺑﻴﺎرﻩ ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ‪ ،‬هﻤﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻓﻨﺠﻮن دﻣﺮ ﺷﺪﻩ ﺗﻮ ﻧﻌﻠﺒﮑﯽ ‪ ،‬دور ﮐﺎوﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن!‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻳﮑﯽ ﻳﮑﯽ ‪ ،‬ﺷﻠﻮغ ﻧﮑﻨﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺮﮐﺰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﻨﺠﻮن زهﺮﻩ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﻮش ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ دﻳﮕﻪ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬واخ واخ واخ واخ !! ﭼﻪ ﺗﺎرﻳﮑﻪ اﻳﻦ ﺗﻮ ! ﻣﺜﻞ دل ﺳﻴﺎﻩ ﺷﻴﻄﻮن !‬

‫اﻳﻦ ﻓﺎل ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارﻩ ‪ .‬ﺑﻴﺨﻮد هﻢ اﺻﺮار ﻧﮑﻦ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻌﺪﯼ ﮐﻴﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﺪﻩ ﺑﺒﻴﻨﻢ اﻳﻦ واﻣﻮﻧﺪﻩ رو!‬
‫ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻓﻨﺠﻮن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺗﻪ اﻳﻦ ﻧﺬاﺷﺘﯽ؟ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺗﻬﺶ رو هﻢ ﻟﻴﺲ ﺑﺰﻧﯽ!‬
‫ﺳﻮداﺑﻪ‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ‪ ،‬ﻓﻨﺠﻮن رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺷﺪﻩ‪ .‬رﻳﺨﺘﻪ هﻤﻪ ش ﺗﻮ ﻧﻌﻠﺒﮑﯽ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁهﺎن! ﭘﺲ هﻤﻴﻦ ﻓﺎﻟﺘﻪ ! ﺧﺐ ﺑﺬار ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﻳﻪ ﺷﻮهﺮ ﮐﭽﻞ ﮔﻴﺮت ﻣﻴﺎد ! ﺑﺒﻴﻦ ﺗﻪ ﻓﻨﺠﻮﻧﺖ ﺑﺮق ﻣﻴﺰﻧﻪ!‬
‫ﺳﻮداﺑﻪ‪ -‬دارﯼ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺑﺎزﯼ در ﻣﯽ ﺁرﯼ ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺟﺪﯼ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارﻳﻦ ‪ ،‬اﺻﻼ هﻤﻪ ﻓﻨﺠﻮﻧﺘﻮن رو وردارﻳﻦ و ﺑﺮﻳﻦ ‪ .‬اﺻﻼ دﻳﮕﻪ ﻓﺎل ﻧﻤﻴﮕﻴﺮم ‪.‬‬
‫ﭘﺮواﻧﻪ‪ -‬ﺳﻮداﺑﻪ ﻣﮕﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﻗﺒﻠﯽ ت ﮐﭽﻞ ﻧﺒﻮد ؟! ﺧﻮدت ﮔﻔﺘﯽ !‬
‫ﺳﻮداﺑﻪ‪ -‬اﯼ واﯼ راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻪ ! ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ‪ .‬ﺑﺨﺪا اﻋﺘﻘﺎد دارم !‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬دﻳﮕﻪ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺰﻧﯽ هﺎ !‬
‫ﺧﺐ ﭼﯽ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ؟ ﺁهﺎن ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮﻩ ﮐﭽﻠﻪ ﻳﻪ ﺑ ﺎر اوﻣ ﺪﻩ ﺧﻮاﺳ ﺘﮕﺎرﻳﺖ ﺟ ﻮاﺑﺶ ﮐ ﺮدﯼ اﻣ ﺎ اﺷ ﺘﺒﺎﻩ‬
‫ﮐﺮدﯼ!‬
‫اﻟﺒﺘﻪ اون ﺑﺎزم ﻣﯽ ﺁد ﺟﻠﻮ‪ .‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ رﻓﺘﻪ ﻣﻮ ﮐﺎﺷﺘﻪ ! زﻟﻒ دارﻩ ﻋﻴﻦ ﺟﺎرو ﭼﺰﻩ!‬
‫اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺧﻮدت هﻢ ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺳﯽ ش !‬
‫ﻓﻌﻼ اﻳﻨﻮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﺗﺎ ﺑﻘﻴﻪ ش رو ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ زهﺮﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬

‫‪ -‬ﺑﻴﺎر اون ﻓﻨﺠﻮﻧﺖ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ واﺳﻪ ت ﺑﮑﻨﻢ ؟‬
‫ﻓﻨﺠﻮن زهﺮﻩ رو ﺑﺮداﺷﺖ و دوﺑﺎرﻩ ﻧﮕﺎش ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺻﺎب ﻣﺮدﻩ ﻳﻪ ﻣﻦ ﮐﺒﺮﻩ ﺗﻪ ش ﺑﺴﺘﻪ ! ﻣﻦ ﭼﻪ ﻓﺎﻟﯽ ﺑﺮات ﺑﮕﻴﺮم؟‬
‫زهﺮﻩ ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﮔﺮﻳﻪ ش ﺑﮕﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻦ ﻗﺴﻤﺖ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ هﻤﻴﻨﻪ دﻳﮕﻪ !‬
‫ﺑﻴﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﺰن ﺗﻮ اﻳﻦ ﻓﻨﺠﻮن ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻪ روزﻧﻪ اﻣﻴﺪﯼ ﺑﺮات وا ﺑﺸﻪ ! اﻳﻨﺠﻮرﯼ وﺿﻌﺖ ﺧﺮاﺑﻪ !‬
‫زهﺮﻩ ﮐﻪ اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻓﻨﺠﺎن رو ﮔﺮﻓ ﺖ و ﻳ ﻪ اﻧﮕﺸ ﺖ ﻣﺤﮑ ﻢ زد ﺗ ﻮش ﮐ ﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ داد زد ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻳ ﻮاش ﺑﺎﺑ ﺎ ﭼ ﻪ ﺧﺒﺮﺗ ﻪ ؟ ﺳ ﻮراﺧﺶ ﮐ ﺮدﯼ ! ﺗﻤ ﻮم ﺧﻄ ﻮط زﻧ ﺪﮔﻴﺖ ﺑﻬ ﻢ رﻳﺨ ﺖ ﮐ ﻪ! ﮔﻔ ﺘﻢ ﻳ ﻪ‬

‫اﻧﮕﺸﺖ ﺑﺰن‪ ،‬ﻧﮕﻔﺘﻢ درل ﺑﻨﺪاز و ﺑﺎ ﻣﺘﻪ ﺳﻮراﺧﺶ ﮐﻦ ﮐﻪ !‬
‫زهﺮﻩ ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﺟﻮاب داد‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺨﺪا زﻳﺎد ﻓﺸﺎرش ﻧﺪادم ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن!‬
‫ﻣﺠﻠﺲ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﺑ ﺮو ﻳ ﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ ﺑﺸ ﻴﻦ ﺗ ﺎ ﺑﻌ ﺪ ﺣﻴ ﻒ ﮐ ﻪ دل ﻧ ﺎزﮐﻢ وﮔﺮﻧ ﻪ دﻳﮕ ﻪ دﺳ ﺖ ﺑ ﻪ ﻓﻨﺠﻮﻧ ﺖ‬

‫ﻧﻤﻴﺰدم ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺁروم از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﻓﺎل ﻗﻬﻮﻩ ﺑﻠﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻩ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﺑﺨﺪا ﻳﻌﻨﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﻓﻨﺠﻮن ﺳﻮداﺑﻪ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﻮش رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد ﺳﻮداﺑﻪ دل ﺗﻮ دﻟﺶ ﻧﺒﻮد ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﺐ ﺳﻮداﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ؟‬
‫ﺳﻮداﺑﻪ‪ -‬ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﻗﺒﻠﻴﻢ رو ﮔﻔﺘﯽ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁرﻩ‪،‬ﻋﮑﺴﺶ هﻢ اﻳﻨﺠﺎ اﻓﺘﺎدﻩ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﻳﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﺰن ﺗﻪ ﻓﻨﺠﻮن و ﻧﻴ ﺖ ﮐ ﻦ‪ .‬ﺳ ﻮداﺑﻪ ﺁروم‬
‫ﺑﺎ ﻧﻮﮎ ﻧﺎﺧﻦ ش ﻳﻪ اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﺗﻪ ﻓﻨﺠﻮن ﮐﺮد ﮐﻪ دوﺑﺎرﻩ داد ﮐﺎوﻩ دراوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﯼ ﺑﺎﺑﺎ! ﺷﻤﺎهﺎ ﭼﺮا اﻳﻨﺠﻮرﯼ هﺴﺘﻴﻦ؟! ﻳﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻦ ﺑﺰﻧﻴﻦ ! ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻦ زدﯼ ﭼﺸﻢ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرت رو ﮐﻮر ﮐﺮدﯼ ﺣﺎﻻ ﺧﻮﺑﻪ ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ ﭼﺸ ﻢ ﺑﻴ ﺎد ﺧﻮاﺳ ﺘﮕﺎرﯼ؟ ﻣﺜ ﻞ دزده ﺎﯼ درﻳ ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ‬
‫ﭼﺸﻤﺸﻮن رو ﻣﻴﺒﻨﺪن اﺻﻼ ﺗﻮ دﻳﮕﻪ زﻧﺶ ﻣﻴﺸﯽ ؟‬
‫ﺳﻮداﺑﻪ ‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻪ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدم !‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺧﻮب هﻤﻮن اﺷﺎرﻩ ت رﻓﺖ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻳﺎرو دﻳﮕﻪ!‬
‫ﻧﺎﺧﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ! ﻣﺜﻞ ﻧﻮﮎ ﻧﻴﺰﻩ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ!‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺗﻮ ﻓﻨﺠﻮن رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ ﺻﺪا در ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻧ ﻪ اﻟﺤﻤ ﺪاﷲ‪ ،‬ﺑﺨﻴ ﺮ ﮔﺬﺷ ﺖ ‪ .‬از ﺑﻐ ﻞ ﭼﺸ ﻢ ﻳ ﺎرو رد ﺷ ﺪ ﻳ ﺎدت ﺑﺎﺷ ﻪ ﻳ ﻪ ﺻ ﺪﻗﻪ ﺑ ﺪﯼ ﺑ ﻪ ﮔ ﺪاﻳﯽ‬
‫ﭼﻴﺰﯼ‪.‬‬
‫ﺳﻮداﺑﻪ ﻳﻪ ﻧﻔﺲ راﺣﺖ ﮐﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬اﻳﻦ ﻳﺎرو ﻣﻬﻨﺪﺳﻪ ‪.‬‬
‫ﺳﻮداﺑﻪ ‪ -‬ﺁرﻩ ﺑﺨﺪا راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻪ!‬
‫ﮐ ﺎوﻩ‪ -‬وﺿ ﻌﺶ ه ﻢ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺧﻮﺑ ﻪ ‪ .‬اﻳ ﻦ دﻓﻌ ﻪ ﮐ ﻪ ﺑﻴ ﺎد ده ﻦ هﻤ ﻪ ﺑﺴ ﺘﻪ ﻣﻴﺸ ﻪ و ﻋﺮوﺳ ﻴﺘﻮن ﺳ ﺮ‬

‫ﻣﻴﮕﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫هﻤﻪ هﻮرا ﮐﺸﻴﺪن و دﺳﺖ زدن ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺳﺎﮐﺖ ! ﺣﻮاﺳﻢ ﭘﺮت ﻣﻴﺸﻪ ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎﯼ ﻓﺎل ﺧﻴﻠﯽ ﺣﺴﺎﺳﻪ ! در ﻣﻮرد ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺗﻮﻧﻪ!‬

‫ﺳﻮداب ﻩ‪ -‬ﺑﭽﻪ هﺎ ﺗﻮ ﺧﺪا ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﻴﻦ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻓﻨﺠﻮن رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﺮد ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺗ ﻮ ﻋﺮوﺳ ﻴﺘﻮن ﻳ ﻪ ﻧ ﻮرﯼ ﻣﻴﺒﻴ ﻨﻢ ! ﻣﻌﻨ ﯽ ش روﺷ ﻨﺎﻳﯽ ﻳ ﻪ ! ﮔﻮﻳ ﺎ ﺳ ﺮ ﻋﻘ ﺪﻩ ! وﻗﺘ ﯽ ﺑﻌﻠ ﻪ رو‬
‫ﻣﻴﮕﯽ ! اﻣﺎ درﺳﺖ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻴﻪ !‬
‫ﺳﻮداﺑﻪ ‪ -‬ﺗﻮروﺧﺪا ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﺑﺎزم ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﯽ !‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬واﷲ اﻧﮕﺎر هﺮ ﭼﯽ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﻌﺪ از ﻋﻘﺪ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺳﻮداﺑﻪ ‪ -‬ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﻴﺨﻮرﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﻳﻪ اﺗﻔﺎق ﺧﻮﺑﻪ ‪ .‬ﻓﻘﻂ دارم ﻧﻮر ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ !‬
‫ﺁهﺎن ﻓﻬﻤﻴﺪم!‬
‫ﻳﺎرو ﮐﭽﻠﻪ‪ ،‬ﮐﻼﻩ ﮔﻴﺴﺶ رو ورداﺷﺘﻪ از ﺳ ﺮش ! ﮐﻠ ﻪ ش ﻣﺜ ﻞ ﭘﺮوژﮐﺘﻮره ﺎﯼ اﺳ ﺘﺎدﻳﻮم ﺁزادﯼ ‪،‬‬

‫دارﻩ هﻤﻪ ﺟﺎ رو ﻧﻮر ﺑﺎرون ﻣﻴﮑﻨﻪ ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻪ ! ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﺎل !‬
‫هﻤﻪ زدن زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ‬
‫ﺳﻮداﺑﻪ ‪ -‬ﺷﻮﺧﯽ ﻣﻴﮑﻨﯽ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺎل ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﺑ ﺎ ﮐﺴ ﯽ ﻧ ﺪارم ‪ .‬اﻳﻨ ﺎم ﺑﻴﺨ ﻮدﯼ ﻣﻴﺨﻨ ﺪن ‪ .‬ﺑﺒ ﻴﻦ ﺳ ﻮداﺑﻪ ﺧ ﺎﻧﻢ‬
‫ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮر‪ .‬ﮐﭽﻞ هﺎ ﺷﺎﻧﺲ دارن ! ﺑﻌﺪ از ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﺮق ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن ﻣﺠﺎﻧﻴﻪ !‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻮراﻓﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻓﻨﺠﻮن ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ اﺻﻼ اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺪارﻳﻦ ﮐﻪ ﻻﻣﭗ روﺷﻦ ﮐﻨﻴﻦ !‬
‫هﻤﻪ از ﺧﻨﺪﻩ ﻏﺶ و رﻳﺴﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن اﻣﺎ ﺧﻮد ﮐﺎوﻩ ﻧﻤﻴﺨﻨﺪﻳﺪ ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ و ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ﭼﺮت و ﭘﺮت هﺎ ﭼﻴﻪ ﻣﻴﮕﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺁﺧﻪ ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ ! ﻓﻨﺠﻮن ﺧﺎﻟﯽ رو دادﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﻴﮕﻪ ﻓﺎل ﺑﺮام ﺑﮕﻴﺮ!‬

‫ﻓﻨﺠﻮن رو ﺑﻪ هﻤﻪ ﻧﺸﻮن داد‪ .‬راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ ﻗﻬﻮﻩ ش رو ﮐﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﻬﻮﻩ هﻪ ﺁﺑﮑ ﯽ‬
‫ﺑﻮدﻩ ‪ .‬ﺗﻪ ﻓﻨﺠﻮن ﭘﺎﮎ ﭘﺎﮎ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻣﻦ هﺮﭼﯽ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻓﻨﺠﻮن ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑ ﻨﻢ ‪ ،‬ﺟ ﺰ ﻧ ﻮر و روﺷ ﻨﺎﻳﯽ ﻧﻤﻴﺒﻴ ﻨﻢ ! ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﻮ ﺳ ﻮداﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮو ﻳﻪ ﻗﻬﻮﻩ دﻳﮕﻪ وردار ﺑﻴﺎر اﻣﺎ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﻗﻬﻮﻩ م ﺑﺬار ﺗﻪ ش ﺑﻤﻮﻧﻪ !‬
‫ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ زهﺮﻩ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺪﻩ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻓﻨﺠﻮﻧﺖ رو!‬
‫زهﺮﻩ ﮐﻪ هﻨﻮز ﺑﻐﺾ ﺗﻮ ﮔﻠﻮش ﺑﻮد ﻓﻨﺠﻮن رو ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ داد ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﻴﺸﯽ ؟ ﺟﻨﺒﻪ ش رو دارﯼ؟‬
‫زهﺮﻩ‪ -‬هﺮ ﭼﯽ هﺴﺖ ﺑﮕﻴﻦ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻳﻦ ﻓﺎل ﺗﻮ ﺧﻴﻠﯽ ﺗﺎرﻳﮑﻪ! ﻣﻌﻨﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪارﻩ ! ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﺑﺮات ﺑﮕﻢ !؟‬
‫زهﺮﻩ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﮔﺮﻳﻪ ش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﺮ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺒﻴﻦ زهﺮﻩ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺗﺎ هﻔﺖ ﻧﻮﺑﺖ دﻳﮕﻪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻩ هﻼل ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﻳﻪ اﺗﻔﺎق ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺑ ﺪ ﺑ ﺮات‬
‫ﻣﯽ اﻓﺘﻪ!‬
‫زهﺮﻩ‪ -‬هﻔﺖ ﻧﻮﺑﺖ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﯽ ؟ ﺁﺧﻪ ﻣﻦ ﻳﻪ هﻔﺘﻪ دﻳﮕﻪ ﻗﺮارﻩ از اﻳﺮان ﺑﺮم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎب ﻧﺪارﻩ! ﻣﻤﮑﻨﻪ هﻔﺖ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻨﻪ هﻔﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻳﺎ هﻔ ﺖ روز‬
‫ﺑﺎﺷﻪ ﻳﺎ هﻔﺖ هﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻳﺎ هﻔﺖ ﻣﺎﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﻳﺎ هﻔﺖ ﺳ ﺎل ﻳ ﺎ هﻔﺘ ﺎد ﺳ ﺎل ﺑﺎﺷ ﻪ ه ﻴﭻ ﻣﻌﻠ ﻮم ﻧﻴﺴ ﺖ!‬
‫ﺣﻮاﺳﺖ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻦ! اﻟﺒﺘﻪ راﻩ دارﻩ ﮐﻪ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﻴﺮﯼ!‬
‫زهﺮﻩ ‪ -‬ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ !؟ ﺑﺨﺪا ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﭘﻮل ﺑﻪ ﮔﺪا ﻣﯽ دم !‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁﻓﺮﻳﻦ ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﮐﻤﮏ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮐﺮدﯼ ‪ ،‬اﻻن ﻳﻪ راﻩ ﺑﺮات وا ﺷﺪﻩ !‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺗﻮ ﻓﻨﺠﻮن رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺧﺎﻟﻪ ﻋﺼﻤﺖ‬ ‫‪ -‬ﻳﺎ ﻧﺼﻴﺐ و ﻳﺎ ﻗﺴﻤﺖ‬
‫هﻤﻪ زدن زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺗﻮ ﭼﺎﺧﺎﻧﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﯽ ﺑﮕﯽ؟ ﻣﻦ دﻳﮕﻪ دروغ هﺎم ﺗﻪ ﮐﺸﻴﺪ!‬
‫ﺗﺎزﻩ هﻤﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪن ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﻣﺴﺨﺮﺷﻮن ﮐﺮدﻩ!‬
‫ﺗﻮ هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﻮداﺑﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻓﻨﺠﻮن ﻗﻬﻮﻩ از ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻴﺮون ‪.‬‬
‫ﺳﻮداﺑﻪ‪ -‬ﭼﺎﺧﺎن ﻣﻴﮑﺮدﯼ ﮐﺎوﻩ ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﻪ‪ ،‬اون ﮐﭽﻠﻪ رو راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ!‬
‫زهﺮﻩ‪ -‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا دروغ ﺑﻮد اﻳﻨﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ؟ داﺷﺘﻢ ﺳﮑﺘﻪ ﻣﻴﮑﺮدم!‬
‫ﺳﻮداﺑﻪ ‪ -‬از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﯼ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﻗﺒﻠﯽ ﻣﻦ ﮐﭽﻞ ﺑﻮد و ﻣﻬﻨﺪس ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﺐ اﮐﺜﺮ ﮐﺴﺎﻳﯽ ﮐﻪ وﻗﺖ زن ﮔﺮﻓﺘﻨﺸﻮن ﻣﻴﺸﻪ ﺗﻮ ﺳﻨﯽ هﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻣﺮده ﺎ ﮐﭽ ﻞ ن !‬
‫اﻣﺮوزﻩ روز هﻢ از ه ﺮ دﻩ ﻧﻔ ﺮ ﻧ ﻪ ﻧﻔﺮﺷ ﻮن ﻟﻴﺴ ﺎﻧﺲ ﮔ ﺮﻓﺘﻦ ﺑﻴﮑ ﺎر دارن ول ﻣﻴﮕ ﺮدن و دﻟﺸ ﻮن‬
‫ﺧﻮﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﻣﻴﮕﻦ ﻣﻬﻨﺪس!‬
‫هﻤﻪ دوﺑﺎرﻩ ﺧﻨﺪﻳﺪن‪.‬‬
‫ﺳﻮداﺑﻪ ‪ -‬ﺑﻼ ﺑﮕﻴﺮﯼ ﭘﺴﺮ! ﭼﻘﺪرم ﺟﺪﯼ ﺑﻮد!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬هﻤﻴﻦ ﺷﻤﺎهﺎ ﺁدم هﺎﯼ ﺳﺎدﻩ هﺴﺘﻴﻦ ﮐﻪ ﭘﺲ ﻓﺮدا داﺳ ﺘﺎن زﻧ ﺪﮔﻴﺘﻮن رو ﺗ ﻮ ﺻ ﻔﺤﻪ ﺑ ﺮ ﺳ ﺮ‬
‫دوراهﯽ ﻣﺠﻠﻪ هﺎ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻦ دﻳﮕﻪ!‬
‫ﺑﻌﺪ اوﻣﺪ ﻃﺮف ﻣﻦ و ﻓﺮﻧﻮش و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮب ﻓﺎل ﺑﺮاﺷﻮن ﮔﺮﻓﺘﻢ؟‬
‫‪-‬ﺧﻮب اﻣﺸﺐ ﺁﺗﻴﺶ ﺳﻮزوﻧﺪﯼ ﻃﻔﻠﮏ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد ﮔﺮﻳﻪ ش ﺑﮕﻴﺮﻩ!‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻓﺎل ﻣﻔﺖ و ﻣﺠ ﺎﻧﯽ هﻤﻴﻨ ﻪ دﻳﮕ ﻪ راﺳ ﺘﯽ ﻓﺮﻧ ﻮش ﺧ ﺎﻧﻢ ﻣ ﺎدرﺗﻮن ﺑ ﻪ ﺳ ﻼﻣﺘﯽ ﮐ ﯽ از ﺧ ﺎرج‬
‫ﺑﺮﻣﻴﮕﺮدن؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬اﻳﻨﻢ ﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ دﻳﮕﻪ اس ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﻴﺮ از ﺟﻮوﻧﻴﻢ ﻧﺒﻴﻨﻢ اﮔﻪ واﺳﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺎزﯼ ﮐﻨﻢ ‪ ،‬هﻤﻴﻨﻄﻮرﯼ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﺎدرم ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﺗﺎ ﮐﺎر اﻗﺎﻣﺘﺶ درﺳﺖ ﺑﺸﻪ ‪ ،‬اوﻧﻮﻗﺖ ﺑﻴﺎد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻳﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺑﺮاﺷﻮن دارم ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺠﺎﯼ هﻮاﭘﻴﻤ ﺎ ﺑ ﺎ ﻳﮑ ﯽ از اﻳ ﻦ ﮐﺸ ﺘﯽ‬
‫هﺎﯼ ﺑﺰرگ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﺑﻴﺎن اﻳﺮان‪ .‬ﻣﻴﮕﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﺎهﺎﺷﻮن ﺧﻴﻠﯽ ﻟﺬت ﺑﺨﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﺁﺧﻪ اوﻧﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﻃﻮل ﻣﻴﮑﺸﻪ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻪ اﻳﺮان!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻋﻮﺿﺶ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﻃﻮل ﻣﺴﺎﻓﺮت دارن ﺧﻴﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ و ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﯽ ﻳﻪ !‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺣﺎﻻ اﮔﻪ ﺗﻠﻔﻦ زد اﻳﺮان ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻴﺎد‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ژاﻟﻪ ‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش رو ﺻﺪا ﮐﺮد ‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش ه ﻢ از ﻣ ﺎ ﻋ ﺬرﺧﻮاهﯽ ﮐ ﺮد و رﻓ ﺖ‪ .‬وﻓﺘ ﯽ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﺑﻪ اوﻣﺪن ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﻧﻮش ﭼﻴﮑﺎر دارﯼ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺑﻴﺨﻮدﯼ ﻣﻴﺪﯼ ؟‬
‫ﻣﻦ هﻤﺶ ﺧﺪا ﺧ ﺪا ﻣﻴﮑ ﻨﻢ ﮐ ﻪ ﻣ ﺎدرش زودﺗ ﺮ از ﻣﺴ ﺎﻓﺮت ﺑﺮﮔ ﺮدﻩ ﮐ ﻪ ﺗﮑﻠﻴ ﻒ ﻣ ﺎ روﺷ ﻦ ﺑﺸ ﻪ ‪.‬‬
‫هﻤﻴﻨﻄﻮرﻳﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﮐﯽ ﺑﺮﮔﺮدﻩ اﻳﺮان‪.‬‬
‫دل ﺗ ﻮ دل ﻣ ﻦ ﻧﻴﺴ ﺖ ﺗ ﺎ اون ﺑﻴ ﺎد‪ .‬اوﻧﻮﻗ ﺖ ﺗ ﻮ ﻣﻴﮕ ﯽ ﺑ ﺎ ﮐﺸ ﺘﯽ ﻣﺴ ﺎﻓﺮﺗﯽ ﺑﻴ ﺎد ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ ﻣ ﺎﻩ ه ﻢ‬

‫اوﻧﻄﻮرﯼ ﻃﻮل ﺑﮑﺸﻪ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻪ اﻳﺮان ؟‬
‫دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪﯼ ﭘﺴﺮ؟!‬

‫ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮد رﻓﺖ و ﻳﻪ ﻟﻴﻮان ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ از روﯼ ﻣﻴﺰ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدش ﺁورد و ﻳﮑﯽ هﻢ ﺑﺮاﯼ ﻣ ﻦ ﻳ ﻪ‬
‫ﺧﻮردﻩ ازش ﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﺣﺎﻟﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺻﻼح ت رو ﻣﻴﺨﻮام !‬
‫اﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻴﺎد ﻣﻤﮑﻨﻪ اﺻﻼ ﭘﺎش ﺑﻪ اﻳﺮان ﻧﺮﺳﻪ !‬
‫اﮔﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد ﺷﺎﻳﺪ ﮐﺸﺘﯽ ش ﻣﺜ ﻞ ﮐﺸ ﺘﯽ ﺗﺎﻳﺘﺎﻧﻴ ﮏ از وﺳ ﻂ ﺑﺸ ﮑﻨﻪ و ﻏ ﺮق ﺑﺸ ﻪ! اوﻧﻮﻗ ﺖ ه ﻢ‬

‫ﺧﻴﺎل ﺗﻮ راﺣﺖ ﻣﻴﺸﻪ و هﻢ ﺧﻴﺎل ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ و هﻢ ﺧﻴﺎل ﻣﻦ!‬
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪم ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺪا ﻧﮑﻨﻪ‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﺁدم ﺧﺒﻴﺜﯽ هﺴﺘﯽ ﺗﻮ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁرﻩ‪ ،‬از ﺧﻨﺪﻩ ت ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ! ﺧﺪا از دﻟﺖ ﺑﺸ ﻨﻮﻩ ! راﺳ ﺘﯽ ﺑﻬ ﺰاد ‪ ،‬ﺟﺮﻳ ﺎن ﻓﺮﻳﺒ ﺎ رو ﺑ ﻪ ژاﻟ ﻪ‬
‫ﻧﮕﯽ هﺎ ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا ؟ ﻣﻴﺘﺮﺳﯽ ﮐﺘﮏ ت ﺑﺰﻧﻪ ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ژاﻟﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻴﺎل ‪ ،‬ﻣﻦ رو ﺷﻮهﺮ ﺧﻮدش ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻪ ﺑﺎ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺗ ﺎ ﺑﭽ ﻪ ﻗ ﺪ و‬
‫ﻧﻴﻢ ﻗﺪ دور و ﺑﺮﻣﻮ ن ! ﺑﻔﻬﻤﻪ ﺷﺮ ﺑﭙﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ‪ .‬ﻣﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ ﻣﻴﮕﻪ و اوﻧﻬ ﻢ ﺻ ﺎف ﻣﻴﮕ ﺬارﻩ‬
‫ﮐﻒ دﺳﺖ ﻣﺎدر ﻣﻦ ‪ .‬اون ﻣﻮﻗﻊ دﻳﮕﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﺳﺒﺎب م رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ و ﺑﻴﺎم ﺗﻮ اﺗﺎق ﺗﻮ ﺑ ﺎ ه ﻢ زﻧ ﺪﮔﯽ‬
‫ﮐﻨﻴﻢ!‬
‫‪ -‬ﻣﮕﻪ ژاﻟﻪ ﭼﻪ ﻋﻴﺒﯽ دارﻩ ؟ دﻳﺪﻩ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ س ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯽ هﻢ هﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁرﻩ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﻮاهﺮ ﻣﻦ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ‪ .‬از ﺑﭽﮕﯽ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻳﻢ ‪ .‬ﻳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘ ﻪ‬
‫ﺑﻮدم‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ‪ ،‬دﺧﺘﺮهﺎ ﮐﺎوﻩ رو ﺻﺪا ﮐﺮدن ‪ .‬ﮐ ﺎوﻩ ه ﻢ رﻓ ﺖ ﭘ ﻴﺶ اوﻧﻬ ﺎ ‪ .‬ﻓﺮﻧ ﻮش ه ﻢ ﺑﻄ ﺮف‬
‫ﻣﻦ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط ﮐﻤﯽ ﺑﺎ هﻢ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻴﻢ؟‬

‫‪ -‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ات ﺳﺮ رﻓﺘﻪ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻧﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﯽ هﻴﭽﻮﻗﺖ ﺣﻮﺻﻠﻪ م ﺳﺮ ﻧﻤﻴﺮﻩ! اﻣﺎ دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد اﻻن ﺑ ﺎ ﺗ ﻮ ﺗﻨﻬ ﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪم و دوﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎ هﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬هﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد و ﺑﺮف ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎرﻳﺪن ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ‪ -‬اوﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎد زﻳﺮ ﺑﺮف ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪم‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﭼﺮا ﺧﻨﺪﻳﺪﯼ؟‬
‫‪ -‬ﻳﺎد ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ اﻓﺘﺎدم ‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﺮف رو ﻳﻪ ﺑﺎر ﮐﺎوﻩ ه ﻢ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﮔﻔ ﺖ‪ .‬ﻣﻴ ﺪوﻧﯽ اﻳ ﻦ ﻳﮑ ﯽ از ﻋﻼﻳ ﻖ‬
‫ﭘﻮﻟﺪارهﺎﺳﺖ !‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺗﻮ دوﺳﺖ ﻧﺪارﯼ زﻳﺮ ﺑﺮف راﻩ ﺑﺮﯼ و ﻗﺪم ﺑﺰﻧﯽ؟‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﻳﻪ روز ﭘﻮﻟﺪار ﺷﺪم‪ ،‬اﻳﻦ رو ﺟﺰو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ روزاﻧﻪ م ﺗﻮ زﻣﺴﺘﻮن ﻗﺮار ﻣﯽ دم!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻣﻴﺪوﻧﯽ دوﺳﺘﺎم در ﻣﻮرد ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﻴﮕﻔﺘﻦ؟‬
‫‪ -‬ﺣﺘﻤﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺠﺐ ﺁدم ﺳﺮدﻳﻪ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ‪ -‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﻣﻴﮕﻔﺘﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﺑﺎوﻗﺎرﻩ ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم و ﺧﻨﺪﻳﺪم ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪم ‪.‬‬
‫‪ -‬در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺎدرت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬اوﻧﻄﻮرﯼ هﻨﻮز ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﻃﻮرﯼ هﻨﻮز ﻧﻪ؟‬

‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺁﺧﻪ ﭘﺸ ﺖ ﺗﻠﻔ ﻦ ﮐ ﻪ ﻧﻤﻴﺸ ﻪ ﺣ ﺮف زد ‪ .‬ﺗ ﺎزﻩ ﻣﺎﻣ ﺎﻧﻢ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ رو ﻧﺪﻳ ﺪﻩ ‪ .‬اون ﺑﺎﻳ ﺪ ﺗ ﻮ رو‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﻴﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎهﺎت ازدواج ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬اﻳﻦ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺻﻮرت ﺟ ﺬاب و ﭼﺸ ﻢ و اﺑﺮوﻳ ﯽ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ دارﯼ ﺣﺘﻤ ﺎ ده ﻦ ﻣﺎﻣ ﺎﻧﻢ رو ﻣ ﯽ ﺑﻨ ﺪﻩ و‬

‫ﻗﺒﻮل ﻣﻴﮑﻨﻪ !‬
‫‪ -‬ﺧﻮب ﺑﻠﺪﯼ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﮔﻮﻟﻢ ﺑﺰﻧﯽ هﺎ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺑﻬﺖ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻬﺰاد ‪ .‬اﻳﻨﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﻼوﻩ روح ﭘﺎﮎ و ﺑﺰرﮔﺖ! هﻤﻴﻦ هﺎ رو دﻳﺪم ﮐﻪ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪم!‬
‫‪ -‬ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﻣﻨﻢ ازت ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﻢ ؟ ﻧﻪ! ﻣﻦ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻴﮕﻢ و ﺗﻤ ﺎم ﻋﺸ ﻖ ﺑ ﻪ ﺗ ﻮ رو ﺗ ﻮ ﻗﻠ ﺒﻢ ﻧﮕ ﻪ‬

‫ﻣﻴﺪارم !‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺗﻌﺮﻳﻒ از اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪ ،‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ ﻳﻪ وﻗﺖ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﺑﺎ ازدواج ﻣﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ رو ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺳﯽ ‪ .‬زن ﺑﺪﯼ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪ -‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﻴﺰﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ‪ -‬راﺳ ﺘﯽ ﻳ ﺎدم ﺑﺎﺷ ﻪ وﻗﺘ ﯽ ﻣﺎﻣ ﺎن زﻧ ﮓ زد ﺑﻬ ﺶ ﺑﮕ ﻢ اﮔ ﻪ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺑ ﺎ اﻳ ﻦ ﮐﺸ ﺘﯽ ه ﺎﯼ‬

‫ﺗﻔﺮﻳﺤﯽ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺑﺮﮔﺮدﻩ اﻳﺮان‪.‬‬
‫داﺷﺘﻢ از ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻴﺘﺮﮐﻴﺪم ‪ .‬از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﻴﺪم و دو ﺗﺎ ﻓﺤﺶ ﻧﺜﺎر ﮐﺎوﻩ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪ -‬اوﻧﺎ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﺎهﺎﺷﻮن ﺧﻴﻠﯽ ﻃﻮل ﻣﻴﮑﺸﻪ‪ .‬ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﮐﻪ ﻣﺎدرت زودﺗ ﺮ از‬
‫ﺧﺎرج ﺑﺮﮔﺮدﻩ ﮐﻪ ﺑﺎهﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﻢ و اﮔﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد زودﺗﺮ ازدواج ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ‪ -‬اوﻧﻄﻮرﯼ هﻢ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دوران ﻧﺎﻣﺰدﯼ ﻣﻮن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻣﻴﮑﺸﻪ‪.‬‬

‫اوﻣ ﺪم ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﺑ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش ﺑﮕ ﻢ ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ از ﺑ ﺎﻻﯼ ﺑ ﺎﻟﮑﻦ ﻃﺒﻘ ﻪ ﺑ ﺎﻻ ﺻ ﺪاﯼ ﺧﻨ ﺪﻩ ﺷ ﻨﻴﺪم ‪.‬‬

‫ﺳ ﺮﻣﻮن رو ﺑﻠﻨ ﺪ ﮐ ﺮدﻳﻢ دﻳ ﺪﻳﻢ ﮐ ﺎوﻩ ﺑ ﺎ ﺑﻘﻴ ﻪ دﺧﺘ ﺮ ه ﺎ و ﭘﺴ ﺮهﺎ اوﻧﺠ ﺎ واﺳ ﺘﺎدن و دارن ﻣ ﻦ و‬
‫ﻓﺮﻧﻮش رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﻨﻦ و ﻣﻴﺨﻨﺪن ‪ .‬ﺗﺎ دﻳﺪﻳﻤﺸﻮن هﻤﮕﯽ ﺑﺮاﻣﻮن ﺁهﻨﮓ ﻣﺒﺎرﮎ ﺑﺎد رو ﺧﻮﻧﺪن ‪.‬‬
‫هﻢ ﻳﻪ ﺣﺎل ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻬﻤﻮن دﺳﺖ داد و هﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﻴﺪﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺎﻩ وزﻳﺮ ﺑﺎزﯼ ﮐﻨﻴﻢ ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺨﺖ ﺑﻬﺖ رو ﮐﺮد و ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺗ ﻮ‬
‫ﻋﻤﺮت ﺷﺎﻩ ﺷﺪﯼ ‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﺣﮑﻢ ت هﻤﻪ ﺟﺎ ﺟﺎرﻳﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻳﻦ ﻣﺎ هﻢ اﻻن ﻣﯽ ﺁﻳﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﻤﻴﺸﻪ ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ هﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﻴﺎﻳﻴﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ‪ .‬ﭘ ﺪر ﻓﺮﻧ ﻮش ﺧ ﺎﻧﻢ ﺗﻠﻔ ﻦ زدﻩ و ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﺳ ﻔﺎرش‬
‫ﮐﺮدﻩ ﮐﻪ ﻣﻮاﻇﺐ دﺧﺘﺮش ﺑﺎﺷﻢ ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﭙﺎ اﻳﻦ ﺑﻬﺰاد دﻳﻮ ﺳﻴﺮت‪ ،‬ﺑﭽﻪ م رو ﮔﻮل ﻧﺰﻧﻪ !‬
‫هﻤﮕﯽ زدن زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ اوﻧﻘﺪر ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﻴﺪم ‪ ،‬ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺁب ﻣﻴﺸﺪم ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺁﯼ ﺗﻮ ﻳﺎ ﺑﺎزم ﺑﮕﻢ ؟!‬
‫‪ -‬اوﻣﺪم‪ ،‬ﺗﻮ ﺣﺮف ﻧﺰن ‪ ،‬ﻣﻦ اوﻣﺪم ﺗﻮ!‬
‫وﻗﺘ ﯽ دوﺑ ﺎرﻩ هﻤ ﻪ ﺗ ﻮ ﺳ ﺎﻟﻦ ﺟﻤ ﻊ ﺷ ﺪن ‪ ،‬ﮐ ﺎوﻩ ﻳ ﻪ ﻗ ﻮﻃﯽ ﮐﺒﺮﻳ ﺖ رو ﻋﻼﻣ ﺖ ﮔﺬاﺷ ﺖ و ﺷ ﺮوع‬
‫ﮐﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزﯼ ﺷﺎﻩ وزﻳﺮ !!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬هﻤﻪ ﮐﺒﺮﻳﺖ رو ﻣﻴﻨﺪازﻳﻢ ﺑﺎﻻ وﻗﺘﯽ اﻓﺘﺎد زﻣ ﻴﻦ اﮔ ﺮ ﺑ ﺎ ﻃ ﺮف ﺑ ﺎرﻳﮑﺶ ﺑ ﻮد‪ ،‬اون ﺷ ﺎﻩ ه ﻪ‪،‬‬
‫هﺮﭼﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ اﺟﺮا ﺑﺸﻪ‪ .‬هﺮﮐﺴﯽ هﻢ ﮐﻪ اون ﻳﮑﯽ ﻃﺮف ﮐﺒﺮﻳﺖ ﺑﻬﺶ اﻓﺘﺎد‪ ،‬دزدﻩ‪.‬‬
‫هﻤﻪ ﮐﺒﺮﻳﺖ رو اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺗﺎ ﺧﻮد ﮐﺎوﻩ ﺷﺎﻩ ﺷﺪ و ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ اﺳﻢ ﺷﺒﻨﻢ دزد ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬اول ﺑﮕﻮ ﭼﺮا دزدﯼ ﮐﺮدﯼ ؟‬
‫ﺷﺒﻨﻢ ‪ -‬وا! ﻣﻦ ﮐﯽ دزدﯼ ﮐﺮدم ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻧﮑﺎر ﻣﻴﮑﻨﯽ ؟ ﺟﻼد ‪ ،‬ﺷﮑﻨﺠﻪ ! زود ازش اﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬اﻳﻨﺠﺎ ﺟﻼد ﻧﺪارﻳﻢ ﮐﻪ !‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﮕﻪ ﺧﺎﻟﺘﻮن اﻣﺸﺐ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﻴﺎوردن اﻳﻨﺠﺎ؟‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺶ!‬
‫هﻤﻪ ﻗﺎﻩ ﻗﺎﻩ ﺧﻨﺪﻳﺪن ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ! ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻦ ﺟﻼدﻩ ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻣﻨﻈﻮرم ﭘﺴﺮﺧﺎﻟﺘﻮن ﺑﻮد ! در هﺮ ﺻﻮرت ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻼد ﺑﺸﻪ ‪.‬‬
‫ﺷﺒﻨﻢ ‪ -‬ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﻣﻴﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﺟﻼد ﻣﻴﺨﻮاهﻴﻢ ﭼﻴﮑﺎر؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا دزدﯼ ﮐﺮدﯼ ؟‬
‫ﺷﺒﻨﻢ‪ -‬اﺣﺘﻴﺎج ﻣﺎدﯼ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﺠﺎزات ﺷﻤﺎ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﭘﻨﺞ ﻟﻴﻮان ﺁب ﭘﺸﺖ ﺳﺮ هﻢ ﺑﺨﻮرﯼ ‪.‬‬
‫ﺷﺒﻨﻢ‪ -‬ﭘﻨﺞ ت ا! ﻣﻦ ﻳﻪ ﻟﻴﻮان هﻢ ﺑﺰور ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺨﻮرم و ﺧﻮدم رو ﻧﮕﻪ دارم ﮐﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﺮم !‬
‫‪ -‬ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ ﮔﺮدم ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺗﺨﻔﻴﻒ ﺑﺪﻳﻦ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﻮدت هﻢ ﺑﻴﺎ ﺟﻠﻮ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﺎر ﺷﺎﻩ دﺧﺎﻟﺖ ﮐﺮدﯼ ! ﻣﺠﺎزات ﺗﻮ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺗﺨ ﻢ ﻣ ﺮغ ﻧ ﻴﻢ‬
‫رو ﺑﺨﻮرﯼ!‬
‫‪ -‬ﻋﺠﺐ ﺷﺎﻩ ﻇﺎﻟﻤﯽ!‬
‫در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺪاﯼ زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺳﺎﮐﺖ! ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺷﺎﻩ زﻧﮓ زد!‬
‫ﻳﮑﯽ دو دﻗﻴﻘﻪ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺣﺮف زد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪ -‬رﻋﺎﻳﺎﯼ ﻣﻦ ﺣﻴﻒ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑ ﺮم ‪ .‬ﮔﻮﻳ ﺎ ﮔﻮﺷ ﻪ اﯼ از ﻣﻤﻠﮑ ﺖ ﺳ ﺮ ﺑ ﻪ ﺷ ﻮرش ﮔﺬاﺷ ﺘﻪ اﻧ ﺪ ‪ .‬ﺑﺎﻳ ﺪ‬

‫ﺑﺮﻳﻢ و ﺻﺪاﻳﺸﺎن را در ﻧﻄﻔﻪ ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻴﻢ ! اﮔﺮ ﻋﻤﺮﯼ ﺑﻪ دﻧﻴ ﺎ ﺑ ﻮد در ﺑﺎزﮔﺸ ﺖ ﭘ ﻨﺞ ﻟﻴ ﻮان ﺁب رو‬
‫ﺑﺨﻮرد ﺷﺒﻨﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮاهﻴﻢ داد !‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮﻳﻢ ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ ﻣﺎدر ﻳﮑ ﯽ از دوﺳ ﺘﺎﻧﻤﻮن‬
‫ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﻩ ‪.‬‬
‫از هﻤ ﻪ ﺧ ﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐ ﺮدﻳﻢ ‪ .‬هﻤ ﻪ ﻧﺎراﺣ ﺖ و ﭘﮑ ﺮ ﺑ ﻮدن ﮐ ﻪ ﻣﺎه ﺎ ﻣﺠﺒ ﻮرﻳﻢ ﺑ ﺮﻳﻢ ‪ .‬از ﺧﻮﻧ ﻪ ﮐ ﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون اوﻣﺪﻳﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪:‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﮐﺎوﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﺎدر زن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻴﮕﻦ هﺎ ! ﺁﻓﺮﻳﻦ واﻗﻌﺎ ﺁﻓﺮﻳﻦ! ﻣﺎدر زن ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ اﯼ ﻳﻪ!‬
‫هﻤﻮﻧﻄﻮر ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم از ﺣﺮﻓﻬﺎش ﺳﺮ در ﻧﻤﯽ ﺁوردم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺒﻴﻦ ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬اون ﻣﺎدر زﻧﯽ ﺧﻮﺑﻪ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﻋﺮوﺳﯽ دﺧﺘﺮ ﺑﻤﻴﺮﻩ!‬
‫‪ -‬ﻣﻌﻠﻮم هﺴﺖ ﭼﯽ ﻣﻴﮕﯽ ؟ زدﻩ ﺑﻪ ﮐﻠﻪ ات ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎﯼ ﺑﻬﺸﺖ زهﺮا)ع( ﺑﺮاش ﻳ ﻪ ﻗﺒ ﺮ دو ﻧ ﺒﺶ ﻣﻴﺨ ﺮم ! ﻳ ﻪ ﺳ ﻨﮓ ﻗﺒ ﺮ ﺑ ﺮاش ﻣﻴ ﺪم‬

‫ﺑﻨﺪازن ﺧﻮدش ﺣﻆ ﮐﻨﻪ! ﻣﻴﺪم روش ﺑﻨﻮﻳﺴﻦ ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻮﻟﺪ ‪ :‬ﻓﻼن ‪ .‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻓﻮت ‪ :‬ﺑﺴ ﻴﺎر ﺑ ﻪ ﻣﻮﻗ ﻊ‬
‫!‬
‫ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﻴﮑﺮدم‪ .‬داﺷﺖ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ م ﻳﺸﺪ و اﻳﻦ ﭼﻴﺰ هﺎ رو ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدش ﻣﻴﮕﻔﺖ ‪:‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻣﯽ دم زﻳﺮش اﻳﻦ ﺷﻌﺮ رو ﺑﻨﻮﻳﺴﻦ‪:‬‬
‫ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ز ﻣﻦ روزهﺎﯼ ﺳﺨﺘﺶ‬ ‫ﻣﺎدر زن ﻣﻦ رﻓﺘﯽ ﺑﻪ وﻗﺘﺶ‬
‫ﭼﻮن ﻗﺒﻞ از ﻋﺮوﺳﯽ رﻓﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺑﺎد‬ ‫ﻧﺎم ﺗﻮ ﺑﻮد هﻤﻴﺸﻪ در ﻳﺎد‬
‫داﻣﺎد ﺗﻮام ﮐﺎوﻩ ﺑﺮوﻣﻨﺪ‬ ‫ﺧﺘﻢ ت ﺑﮕﻴﺮم ﭼﻪ ﺁﺑﺮو ﻣﻨﺪ‬

‫از ﺣﺮﻓﻬﺎش ﺧﻨﺪﻩ ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪ -‬اﻳﻦ ﺷﻌﺮ هﺎ رو ﮐﺠﺎ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﯽ ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‬
‫‪ -‬ﻃﺒﻊ ﺷﻌﺮت هﻢ ﮔﻞ ﮐﺮدﻩ ! ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ رو واﺳﻪ ﮐﯽ ﮔﻔﺘﯽ ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺎدر ﻓﺮﻳﺒﺎ ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻴﺎ ﻣﺮز ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﻓﻮت ﮐﺮد ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺎدر ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻣﺮد؟ راﺳﺖ ﻣﻴﮕﯽ ؟ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ! ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﻮد زﻧﮓ زد ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁرﻩ ﻃﻔﻠﮏ ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد و هﻤﺶ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد ‪.‬‬
‫ﺗﺎزﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش ﮐﻪ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺷﺪم ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ‪،‬ﻣﺮدﻩ ﺷ ﻮر ﺗ ﻮ ﺑﺒ ﺮن‪ .‬ﺗ ﻮ ﭼﻘ ﺪر ﺳ ﻨﮓ دل و ﺑ ﯽ اﺣﺴﺎﺳ ﯽ ! اون ﺑﻴﭽ ﺎرﻩ ﻣ ﺮدﻩ و ﺗ ﻮ اون‬

‫ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﻣﻴﺰدﯼ و ﺑﺮاش ﺷﻌﺮ ﻣﻴﮕﻔﺘﯽ؟ از ﺧﻮدت ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺶ ‪ .‬واﻗﻌﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﯽ ﺁدﻣﯽ ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ ؟‬
‫‪ -‬هﻤﻮن هﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﺪﻩ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮاش ﺧﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮم ؟ ﺑﺪﻩ ﻣﻴﺨﻮام ﻗﺒﺮ ﺑﺨﺮم ؟ ﺑﺪﻩ ﺑﺮاش ﻣﻴﺨﻮام ﻳﻪ ﺳﻨﮓ ﻗﺒ ﺮ‬
‫ﺧﻮب ﺳﻔﺎرش ﺑﺪم ؟ ﻣﻴﺪوﻧﯽ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﭼﻨﺪﻩ ؟‬
‫‪ -‬اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ اون ﺷﻌﺮ ﭼﯽ ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﺳﺘﻌﺪاد ﺷﻌﺮ داﺷﺘﻦ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﻴﺴﺖ ! ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺁد!‬
‫‪ -‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ از اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺎدر ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻣﺮدﻩ ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺗﻮ ﺑﺪت ﻣﯽ ﺁد اﻻن ﺑﻬﺖ ﺧﺒﺮ ﺑﺪن ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﻣﺮدﻩ ؟‬

‫‪ -‬ﺁرﻩ‪ ،‬ﺑﺪم ﻣﯽ ﺁد ‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻣ ﺎدر ﮐﺴ ﯽ ﮐ ﻪ دوﺳ ﺘﺶ دارم و ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام ﺑﺎه ﺎش ازدواج ﮐ ﻨﻢ‬
‫ﺑﻤﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫ﮐ ﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺴ ﻴﺎر ﺧ ﻮب ! ﻣ ﻨﻢ ﺑ ﺮات دﻋ ﺎ ﻣﻴﮑ ﻨﻢ ﮐ ﻪ ﺗ ﺎ ﺁﺧ ﺮ ﻋﻤ ﺮت ه ﺮ روز دو ﺳ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺘﯽ ﭼﻬ ﺮﻩ‬

‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﻣﺎدر زﻧﺖ رو ﺑﺒﻴﻨ ﯽ ! اﻳﺸ ﺎﷲ وﻗﺘ ﯽ ه ﻢ ﻣ ﺮدﯼ‪ ،‬ﺗ ﻮ اون دﻧﻴ ﺎ ﺑ ﺎ روح ﻣ ﺎدر زﻧ ﺖ‬
‫ﻣﺤﺸﻮر ﺑﺸﯽ !‬
‫واﻗﻌﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻳﻪ ﮐﻪ ﻳﻪ داﻣﺎد اوﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﻣﺎدر زﻧﺶ ﻋﻼﻗﻪ دارﻩ! ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻘﺪﻳﺮﻩ!‬
‫ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬اون ﻃﻮرﯼ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﻧﻪ ! روزﯼ دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺁدم ﻣﺎدر زﻧﺶ رو ﺑﺒﻴﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺪﺑﺨﺖ ! ﺑﻌﺪ از ازدواج ‪ ،‬ﻣﺎهﯽ دو ﺳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺷﻢ دردﺁورﻩ !‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺣﺎﻻ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ‪ ،‬اون ﻃﻔﻠﮏ اﻻن اوﻧﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎس ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭘﺲ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﭼﯽ ﺷﺪ ؟ هﻤﻮن ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ؟‬
‫‪ -‬واﻗﻌﺎ ﺗﻮ دﻳﮕﻪ ﭼﻪ ﻣﻮﺟﻮدﯼ هﺴﺘﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻳﻪ ﻣﻮﺟﻮد دﻳﻮ ﺳﻴﺮت و ﭘﻠﻴﺪ ﺑﺎ اﻳﺪﻩ هﺎﯼ ﺟﺎﻟﺐ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ !‬
‫ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬اﺣﺴﺎس ﻣﻴﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻪ دﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺴﻮدﻳﺖ ﻣﻴﺸﻪ ‪ .‬ﻗﺮﺑﻮن ﺧﺪا ﺑﺮم ‪.‬ﻧ ﻪ ﻣ ﺎدر زن دارم‬
‫ﻧﻪ ﭘﺪر زن و ﻧﻪ رﻗﻴﺐ ! ﻋﻮﺿﺶ ﺗﻮ هﻤﻪ اﻳﻨﺎ رو دارﯼ ! وﺿﻌﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ هﺎ !‬
‫‪ -‬ﻃﻔﻠﮏ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ دارﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﺎور ﮐﻦ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﯽ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ دارم !!‬
‫اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ و ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﻴﻄﺎﻧﯽ زد !‬

‫‪ -‬ﺣﺎﻻ اﺑﻠﻴﺲ ﮐﻴﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻦ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺎﺑﺎ ﺗﺎ اوﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﻤﮏ ﺷ ﻮن ﮐ ﺮدم ‪ .‬ﺗ ﻮ ﺑﻬﺘ ﺮﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرﺳ ﺘﺎن ﺑﺴ ﺘﺮﻳﺶ ﮐ ﺮدم ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ‬
‫هﻢ ﻣﻮاﻇﺐ دﺧﺘﺮﺷﻢ و ﻧﻤﯽ ذارم ﺁب ﺗﻮ دﻟﺶ ﺗﮑﻮن ﺑﺨﻮرﻩ ‪ .‬دﻳﮕ ﻪ ﻣ ﺮدن ﮐ ﻪ دﺳ ﺖ ﻣ ﻦ ﻧﻴﺴ ﺖ !‬
‫اﺑﻠﻴﺲ هﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﺁدﻣﮑﺶ ﻧﻴﺴﺘﻢ !‬
‫ﻋﻤﺮ اون ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮز ﺗﺎ هﻤﻴﻦ ﻗﺪر ﺑﻮدﻩ ! ﻣﻨﮑﻪ ﻧﮑﺸﺘﻤﺶ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻳﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ‪ .‬ﺟﺪﯼ ﮐﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ‪ .‬اﻳﻨﺎ رو ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻪ ﺧﻮردﻩ ﺑﺨﻨﺪﻳﻢ دﻟﻤﻮن وا ﺷﻪ !‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﻔﻬﻤﻪ واﺳﻪ ﻣﺎدرش ﺷﻌﺮ ﮔﻔﺘﯽ ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺣﺎﻻ ﻧﺮﯼ دهﻦ ﻟﻘﯽ ﮐﻨﯽ و ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯽ هﺎ !‬
‫ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم دﻳﻮوﻧﻪ وﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﻣﻴﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﺟ ﻮن ﻣ ﻦ ﺑ ﻮد و ﺟ ﻮن ﻣ ﺎدر زﻧ ﻢ! از ﭼﺸ ﻤﻬﺎم‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ! ﺧﺒﺮ ﻣ ﺮدﻧﺶ رو ﮐ ﻪ ﺷ ﻨﻴﺪم ‪ .‬ﺑ ﻪ ﺟ ﻮن ﺗ ﻮ ﺗﻤ ﺎم ﭼﻴﺰه ﺎﯼ دﻧﻴ ﺎ رو اﻧﮕ ﺎر‬
‫رﻳﺨﺘﻦ ﺗﻮ دل ﻣﻦ !‬
‫‪ -‬ﺣﺘﻤﺎ ﺗﻤﺎم ﺧﻮﺷﯽ هﺎﯼ دﻧﻴﺎ رو؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺎﮎ ﺗﻮ ﮔﻮر ﺑﺪ ذات ﺑﯽ ﺷﺮم ت ﮐﻨﻦ! ﻣﻴﮕﻢ ﺑﻪ ﺟﻮن ﺗﻮ!‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﺟﻮن ﻋﻤﻪ ات!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻪ ﺟﻮن ﻋﻤ ﻪ م راﺳ ﺖ ﻣ ﻴﮕﻢ ‪ .‬ﺗ ﺎزﻩ ﻣ ﺎ ﭼﻨ ﺪ وﻗ ﺖ دﻳﮕ ﻪ دﮐﺘ ﺮ ﻣﻴﺸ ﻴﻢ ‪ .‬دﮐﺘ ﺮ ﮐ ﻪ ﻧﺒﺎﻳ ﺪ دل‬
‫ﻧﺎزﮎ ﺑﺎﺷﻪ ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺗﺎﺣﺎﻻ دﮐﺘﺮﯼ ﻧﺪﻳﺪم ﮐﻪ ﻣﺮﻳﻀﺶ ﺑﻤﻴﺮﻩ و اون ﺷﻌﺮ ﺑﺨﻮﻧﻪ و ﺷﺎدﯼ ﮐﻨﻪ!‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻳﻦ دﮐﺘﺮ ﻓ ﺮق ﻣﻴﮑﻨ ﻪ ‪ .‬اﻳ ﻦ ﻳﮑ ﯽ ﻣﺘﺨﺼ ﺺ ﺷ ﺎدﯼ و ﻧﺸ ﺎﻃﻪ ! دارو ه ﺎﻳﯽ ه ﻢ ﮐ ﻪ ﺗﺠ ﻮﻳﺰ‬
‫ﻣﻴﮑﻨﻪ ‪ ،‬رﻗﺺ و ﺁواز و ﺧﻨﺪﻩ اس ! دﮐﺘﺮش ﻗﺮﻃﯽ ﻳﻪ ! ﺳﺎز زﻧﻪ ﺿﺮﺑﯽ ﻳﻪ!‬
‫ﻣﻴﺨﻮام ﻳﻪ ﻣﻄﺐ ﺳﺮ ﭼﻬﺎرراﻩ ﺳﻴﺮوس واز ﮐﻨﻢ! اﺳﻤﺶ رو هﻢ ﻣﻴ ﺬارم" ﻣﻄ ﺐ ﺷ ﺎدﻣﺎﻧﯽ"! ه ﺮﻩ‬
‫ﮐﺮﻩ درﻣﺎﻧﯽ زﻳﺮ ﻧﻈﺮ دﮐﺘﺮ ﮐﺎوﻩ ﺑﺮوﻣﻨ ﺪ! ﻣﺘﺨﺼ ﺺ ﻗ ﺮ و ﻗﻨﺒﻴﻠ ﻪ و اﻃ ﻮار! ﻟﻄﻔ ﺎ ﺑ ﺎ ﺑﺸ ﮑﻦ وارد‬
‫ﺷﻮﻳﺪ!‬
‫اﺻﻼ ﺗﻮ ﭼﻴﮑﺎر ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻦ دارﯼ؟‬
‫هﺮوﻗﺖ ﻣﺎدر زن ﺧﻮدت ﻣﺮد ‪ ،‬ﺗﺎ ﻳﮑﺴ ﺎل ﺳ ﻴﺎﻩ ﺑﭙ ﻮش و ﺻ ﻮرﺗﺖ رو اﺻ ﻼح ﻧﮑ ﻦ و ﺑﺸ ﻴﻦ ﺳ ﺮ‬

‫ﻗﺒﺮش هﯽ اﺷﮏ ﺑﺮﻳﺰ!‬
‫اﺻﻼ ﻣﻴﺪوﻧﯽ ﭼﻴﻪ؟ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﺨﺼﺼﻢ رو ﺗﻮ رﺷﺘﻪ ﻣﻔﺎﺻﻞ ﺑﮕﻴﺮم! هﺮ ﮐﯽ ﺑﻴﺎد ﭘﻴﺸ ﻢ و ﻣ ﺜﻼ‬
‫ﺑﮕﻪ ﺁﻗﺎﯼ دﮐﺘﺮ ﮐﻤﺮم درد ﻣﻴﮑﻨﻪ‪ ،‬دوﺗﺎ ﻧﺮﻣﺶ ﻗﺮ ﮐﻤﺮ ﺑﻬﺶ ﻣﻴﺪم در ﺟﺎ ﺧﻮب ﺷﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺟﻮن ﺑﻪ ﺟﻮﻧﺖ ﮐﻨﻦ ذاﺗﺎ رﻗﺎﺻﯽ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺗﺎزﻩ ﻓﻬﻤﻴﺪﯼ؟ ﻧﻴﮕﺎﻩ ﮐﻦ!‬
‫ﺷﺮوع ﮐﺮد ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺧﻮدش رو ﺗﮑﻮن دادن رﻗﺼﻴﺪن و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮﺑﻪ؟ دوﺳﺖ دارم اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺑﺎﺷﻢ ‪ .‬اﺻﻼ ﻣﻦ ﻋﻤﺮوﻋﺎص!‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﺑﺸﺮﻃﯽ ﮐﻪ هﻤﻴﻦ هﺎ رو ﺟﻠﻮﯼ ﻓﺮﻳﺒﺎ هﻢ ﺑﮕﯽ هﺎ !‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺎز ﻣﻦ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﮔﻔﺘﻢ و ﺗﻮ ازش ﺑﻞ ﺑﮕﻴﺮ!‬
‫دﻳﮕﻪ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﭘﺎرﮎ ﮐﺮدﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﺳﺎﻟﻦ اﻧﺘﻈﺎر‪ ،‬روﯼ‬
‫ﻳﻪ ﻧﻴﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺁروم ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﮑﺮد ‪ .‬دوﺗﺎﻳﯽ رﻓﺘﻴﻢ ﭘﻴﺸﺶ و ﺁروم ﺗﺴﻠﻴﺖ ﮔﻔﺘﻴﻤﻮاﺳﺘﺎدﻳﻢ‬
‫ﺗﺎ ﺻﺪاﯼ ﻣﺎ رو ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﮑﻪ ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻪ‪،‬ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﺑﺎز ﻣﺮد و ﻣﻨﻮ ﺻﺪا ﮐﺮد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺳﺮش و‬
‫ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ ‪ .‬ﻣﻮهﺎﺷﻮ ﻧﺎز ﮐﺮدم ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﺁب دادم‪ .‬ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد و ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﻪ ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮏ از‬

‫ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺁروم ﺳﺮ ﺧﻮرد و اوﻣﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ‪ .‬اﺷﮑﺶ رو ﭘﺎﮎ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﻣﻴﮑﻨﯽ ؟ ﮔﻔﺖ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺁد ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب و ﻧﺎزم رو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارم و ﺑﺮم ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﻴﺸﻪ ﮐﺮد ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن دﮐﺘﺮهﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﻣﻴﺸﻪ ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﻮﺑﯽ ﺁوردﻣﺖ! دو ﺗﺎ ﺟﻮون‬
‫ﺧﻮب و ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﺧﺪا ﺑﻬﺸﻮن ﻋﻮض ﺑﺪﻩ ‪ ،‬ﮐﺠﺎن؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ اﻻن اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺘﻦ ‪ .‬ﻣﯽ ﺁن ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ‪ ،‬ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﻪ ﺑﻴﺎن‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻦ‬
‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻤﺸﻮن ‪ .‬از ﻗﻮل ﻣﻦ ازﺷﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻦ و ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﻮ اﮔﻪ ﻣﺮدم‪ ،‬ﻓﺮﻳﺒﺎ رو اول ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪا ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺳﭙﺎرم‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺎرﯼ از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺁد ﺗﺎ ﻣﺤﺒﺘﺸﻮن رو ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ اﻣﺎ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺟﺪﻩ م زهﺮا)ع( ﺑﺮاﺷﻮن دﻋﺎ ﻣﻴﮑﻨﻢ و داﻣﻦ ش رو ول ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﺮادﺷﻮن رو ﺑﺪﻩ ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﻮ اﻧﺸﺎﷲ دﺳﺖ ﺗﻮﯼ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺑﮑﻨﻦ ‪ ،‬ﻃﻼ و ﺟﻮاهﺮ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎرن ﺑﻪ ﺣﻖ ﺁﺑﺮوﯼ‬
‫زهﺮا)س( ‪ .‬اﻳﻨﺎ رو ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﮑﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﯽ ‪.‬‬
‫ﺑﺮات ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ دﻳﮕﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺁﻗﺎ ﻣﺮادم رو داد ! ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﻮ ﺑﭽﻪ ام رو دﺳﺘﺘﻮن ﺳﭙﺮدﻩ ﺗﺎ روز‬
‫ﻣﺤﺸﺮ از ﺧﺠﺎﻟﺘﺘﻮن در ﺑﻴﺎم !‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ رﺳﻴﺪ ‪ ،‬ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺑﺮاش ﺁب ﺁوردم ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻃﻔﻠﮏ ﺑﻪ هﻖ هﻖ‬
‫اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺁب ﺧﻮرد و اﺷﮑﻬﺎﺷﻮ ﭘﺎﮎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻌﺪش ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺎ دﺧﺘﺮم ‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﺳﺮت رو ﺑﺬار ﺗﻮ داﻣﻨﻢ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﮔﯽ هﺎت اون ﻣﻮهﺎﯼ‬
‫ﻗﺸﻨﮕﺖ رو ﻧﺎز ﮐﻨﻢ و ﺑﺮات ﻻ ﻻﻳﯽ ﺑﺨﻮﻧﻢ ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺖ ﺑﺒﺮﻩ ‪ .‬ﺑﻤﻴﺮم ﺑﺮات ﮐﻪ از اون زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ‬
‫رﺳﻴﺪﯼ ! ﺑﻴﺎ دﺧﺘﺮم ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺗﺨﺘﻢ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻦ ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﻐﻠﺖ ﮐﻨﻢ ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﺗﺨﺘﺶ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﭘﺎهﺎش ‪ .‬داﺷﺖ ﻧﺎزم ﻣﻴﮑﺮد ‪ .‬ﻣﺜﻞ‬
‫ﺑﭽﮕﯽ هﺎم ‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ام و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺜﻞ اون‬
‫ﻣﻮﻗﻊ هﺎﺳﺖ و ﭘﺪرم هﻨﻮز زﻧﺪﻩ اس و ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺰرگ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ و هﻴﭻ ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ اﯼ ﻧﺪارم و‬
‫ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ دارﻩ ﺑﺮام ﻻﻻﻳﯽ ﻣﻴﺨﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺒﺮﻩ‪.‬‬

‫ﻳﻪ دﻓﻌﻪ دﻳﺪم ﮐﻪ دﻳﮕﻪ دﺳﺖ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﻴﮑﻨﻪ ! ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎش ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد و ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﻮ روﯼ ﻟﺒﺎش ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاش ﮐﺮدم ‪ .‬ﺗﮑﻮﻧﺶ دادم اﻣﺎ دﻳﮕﻪ هﻴﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ !‬
‫دوﺑﺎرﻩ زار زار ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد ‪ .‬ﮔﺮﻳﻪ ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬از ﺑﻐﺾ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺎوﻩ ﺧﻮد دارﺗﺮﻩ‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﮐﻤﯽ ﻓﺮﻳﺒﺎ رو ﺁروم ﮐﻨﻪ ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ اﺷﺎرﻩ ﮐﻨﻢ دﻳﺪم‬
‫هﻤﻴﻨﺠﻮر‪ ،‬اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻣﯽ ﺁد ﭘﺎﻳﻴﻦ!‬
‫از ﺗﻮ ﺟﻴﺒﻢ دﺳﺘﻤﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﺶ دادم و از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اوﻣﺪم ﺑﻴﺮون ‪ .‬ﮐﻮﭼﻪ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و م ﻳﺘﻮﻧﺴﺘﻢ‬
‫راﺣﺖ ﺑﺤﺎل اﻳﻦ دﺧﺘﺮ و روزﮔﺎرش ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻢ ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﻗﺴﻤﺖ اﻃﻼﻋﺎت ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﻨﺎزﻩ رو ﺑﻪ ﺳﺮد ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮدن ‪ .‬ازﺷﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﻳﻪ‬
‫اﺗﺎق دﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪن ﮐﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺨﻮاﺑﻪ‪.‬‬
‫هﻤﺮاهﯽ ﮐﺮدن و ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﺗﺎق ‪ ،‬دﮐﺘﺮ ﮐﺸﻴﮏ ﻳﻪ ﺁرام ﺑﺨﺶ هﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ داد و ﺑﺎ ﮐﺎوﻩ ﺑﺮدﻳﻤﺶ‬
‫ﺗﻮ اﺗﺎق ﺑﺰور روﯼ ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﻮﻧﺪﻳﻤﺶ ‪ .‬ﻃﻔﻠﮏ ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد ‪ .‬ﮔﺮﻳﻪ اﻣﻮﻧﺶ ﻧﻤﯽ داد اﻣﺎ‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺁرام ﺑﺨﺶ ﺷﺪ و ﺧﻮاﺑﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ و ﮐﺎوﻩ هﻢ روﯼ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ‪ .‬هﺮ ﮐﺪوم ﺗﻮ دﻧﻴﺎﯼ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﻮدﻳﻢ ‪ .‬ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ هﻴﭽﮑﺪوم‬
‫ﺣﺮف ﻧﺰدﻳﻢ ‪ .‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪ و داد زد ﮐﺎوﻩ‪!.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ رﻓﺖ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﺶ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﻴﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎم‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ اﻓﺘﺎد ﮐﻤﯽ ﺁروم ﺷﺪ و دوﺑﺎرﻩ زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﮐﺠﺎ ﺑﺮدن ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ رو؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺨﻮاب ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ‪ .‬اون اﻻن ﺟﺎش ﺧﻴﻠﯽ از ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻩ ‪ .‬ﺑﺨﻮاب!‬
‫اﻧﮕﺎر ﻣﺴﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ دادﻩ ﺑﻮدن ﺧﻴﻠﯽ ﻗﻮﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺑﺎرﻩ از ﺣﺎل رﻓﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﯼ ﭼﯽ ﺑﻬﺶ دادن ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬دﻳﺎزﭘﺎم ‪ 10‬ﻣﻴﻠﯽ ‪ .‬ﺁروﻣﺶ ﻣﻴﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫اوﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﻣﻦ ﻳﻪ ﻓﮑﺮهﺎﻳﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬در ﻣﻮرد ﭼﯽ؟‬
‫‪-‬ﻓﺮﻳﺒﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﺐ‬
‫‪ -‬ﺑﺎﻻﯼ اﺗﺎق ﻣﻦ‪ ،‬ﻃﺒﻘﻪ اول ‪ .‬دوﺗﺎ اﺗﺎق و ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و ﺣﻤﻮم و دﺳﺘﺸﻮﻳﯽ ﻳﻪ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫ﻣﺴﺘﺎﺟﺮش رﻓﺘﻪ‪ .‬ﭼﻄﻮرﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﻤﺶ واﺳﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻴﻢ ﮐﻪ وﻟﺶ ﮐﻨﻴﻢ و ﺑﺮﻳﻢ ‪ .‬اﺟﺎرﻩ اش رو‬
‫هﻢ ﻣﻦ ﻳﻪ ﺟﻮرﯼ درﺳﺖ ﻣﻴﮑﻨﻢ ‪ ،‬زﻳﺎد ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﺧﻮردﻩ ﮐﻪ ﺻﺮف ﺟﻮﻳﯽ ﮐﻨﻢ ﺟﻮر ﻣﻴﺸﻪ ‪ .‬هﻢ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺧﻮدﻣﻪ و ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻬﺶ هﺴﺖ‪ ،‬هﻢ ﺷﺎﻳﺪ وادارش ﮐﻨﻢ ﺑﺮﻩ دﻧﺒﺎل درس ش ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ دﻳﮕﻪ ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﻳﯽ ﮐﻨﯽ ؟! ﺣﺘﻤﺎ ﺟﺎﯼ ﺧﻮد ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ‪،‬‬
‫ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ رو ﺑﺎ ﻧﻮن ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﺑﺨﻮرﯼ؟!‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬وﺿﻊ ﻣﻦ اون ﻃﻮرﯼ هﺎ هﻢ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﮐﺎرﻳﺶ ﻣﻴﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ دوﻻ ﺷﺪ و ﻣﻨﻮ ﻣﺎچ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺮدﯼ‪ .‬ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﻣﻌﺮﻓﺘﯽ‪ .‬ﻣﯽ دوﻧﻢ دﻟﺖ درﻳﺎﺳﺖ ! اﻣﺎ ﻧﺎﺳﻼﻣﺘﯽ ﻣﻨﻢ رﻓﻴﻖ ﺗﻮ‬
‫ام‪ .‬ﺗﻨﻪ ت هﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻪ ﻣﻦ ﺧﻮردﻩ ﺑﺎﺷﻪ ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻤﯽ از اﺧﻼﻗﺖ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ ؟‬
‫هﻤﻮن دو ﺗﺎ اﺗﺎق رو ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺎﻟﻴﻪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ اﮔﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻨﻬﻢ راﺣﺖ ﺗﺮﻩ ﺗﺎ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺧﺪا ﭼﯽ ﻣﻴﺨﻮاد ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ‪ ،‬اون ﭼﻴﺰا ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺣﺎﻻ راﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﻮ ازش ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ در ﺧﻮاب ﺑﻮد ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪ -‬ﺁرﻩ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ‪ ،‬ﺗﺎزﻩ ﺧﻮدش هﻢ ﺑﺎﻳﺪ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﻪ ‪ .‬اﻳﻨﺎ ﻳﻪ ﻃﺮف ‪ ،‬ﭘﺪر و‬
‫ﻣﺎدرم هﻢ ﻳﻪ ﻃﺮف ‪ .‬اﺧﻼﻗﺸﻮن رو ﮐﻪ ﻣﻴﺪوﻧﯽ ؟! ﻣﺎدرم واﺳﻪ ﻣﻦ ﻳﻪ ﺻﻨﺪوق دﺧﺘﺮ ﺳﻮا ﮐﺮدﻩ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﮐﻨﺎر ! ﺣﺎﻻ اﮔﻪ ﺑﺮم و ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﻣﻴﺨﻮام ﻳﻪ دﺧﺘﺮ رو ﺑﮕﻴﺮم ﮐﻪ هﻴﭽﮑﺲ رو ﻧﺪارﻩ ‪،‬‬
‫واﻣﺼﻴﺒﺘﺎ!‬
‫‪ -‬ﺧﺪا ﺑﺰرﮔﻪ‪ .‬دﻧﻴﺎ رو ﭼﯽ دﻳﺪﯼ ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻮ هﻢ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﻮد و زﺑﻮن ﭘﺪر و ﻣﺎدرت ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ اول ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺒﮏ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﮐﻨﯽ و ﺑﺒﻴﻨﯽ واﻗﻌﺎ دوﺳﺘﺶ دارﯼ ؟ ﺑﻘﻴﻪ ﭼﻴﺰهﺎ درﺳﺖ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﻴﺎ ﻳﻪ ﮐﺎرﯼ ﮐﻨﻴﻢ ﺑﻬﺰاد!‬
‫‪-‬ﭼﻴﮑﺎر؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻴﺎ ﺟﺎهﺎ رو ﻋﻮض ﮐﻨﻴﻢ ! ﻓﺮﻳﺒﺎ رو ﺗﻮ ﺑﮕﻴﺮ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ اون ﺑﯽ ﮐﺲ و ﮐﺎرﯼ! ﺟﻮرﻩ ﺟﻮرﻳﻦ‬
‫ﺑﺎ هﻢ ! ﻣﻨﻢ ﻣﻴﺮم ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﻓﺮﻧﻮش ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ هﻢ ﮐﻪ ﺛﺮوت ﺑﺎﺑﺎم رو ﺑﺒﻴﻨﻪ دﻳﮕﻪ ﻻل ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫اوﻧﻮﻗﺖ ﺑﻌﺪش ﺟﺎهﺎ رو ﻋﻮض ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ ! ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫‪ -‬ﻣﺜﻞ ﺑﻘﻴﻪ اﻳﺪﻩ هﺎت ‪ ،‬ﻣﺰﺧﺮف!‬
‫ﮐﺎوﻩ ﻣﻮﺑﺎﻳﻠﺸﻮ درﺁورد و ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن زﻧﮓ زد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻧﻤﯽ ﺁد ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪم و‬
‫از ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻴﺮون ﻳﻪ زﻧﮓ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﺑﭽﻪ هﺎﯼ داﻧﺸﮑﺪﻩ زدم و ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐ ﻪ ﻓ ﺮدا اﮔ ﻪ ﻣﻴﺘ ﻮﻧﯽ ﺑ ﺎ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﺑﭽﻪ هﺎ ﺑﻴﺎن ﺑﻬﺸﺖ زهﺮا‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎدر ﻳﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﻓﻮت ﮐﺮدﻩ و ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪارﻩ ﺧ ﺪا‬
‫ﺑﻴﺎﻣﺮز‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻴﺎ ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨﻮاب‪ .‬ﻓﺮدا ﮐﻠﯽ ﮐﺎر دارﻳﻢ ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﺑﺨﻮاب‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ اد‪ .‬ﻧﺎراﺣﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﻣﮕﻪ ﻋﻤﻪ ت ﻣﺮدﻩ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟!‬
‫ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨﻮاب ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻣﺎدر ﻳﮑﯽ دﻳﮕﻪ ﻣﺮدﻩ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟!‬
‫‪ -‬ﺗﻮ دﻳﮕﻪ ﭼﻪ ﺟﻮر ﺁدﻣﯽ هﺴﺘﯽ ؟ ﻧﻪ ﺑﻪ اون ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدﻧﺖ ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎت !‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﮔﺮﻳﻪ هﺎﻣﻮ ﮐﺮدم ﺣﺎﻻم ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻴﺂد ﻓﺮدا ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﻢ ﮐ ﻪ دوﺑ ﺎرﻩ ﮔﺮﻳ ﻪ زارﯼ ﮐ ﻨﻢ‬
‫ﻳﺎ ﻧﻪ ؟!‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺁد‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻪ درﮎ! ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪم ‪ .‬ﺁن ! ﺁن!‬
‫اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ و ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ زد رو ﻣﺒﻞ و ﭼﺸﻤﻬﺎﺷﻮ ﺑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻦ ﻳﻪ ﭼﺮت ﻣﻴﺰﻧﻢ ‪ ،‬ﺗﻮ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﮔﺮﻳﻪ زارﯼ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺣﻮﺻ ﻠﻪ ات ﺳ ﺮ ﻧ ﺮﻩ! ﺟ ﺎﯼ ﻣ ﻨﻢ‬
‫واﺳﻪ ﺷﺎدﯼ روح اون ﻣﺮﺣﻮم دو ﺗﺎ ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺑﺨﻮن ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺪار ﺷﻢ‬
‫ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻓﺎﺗﺤ ﻪ ﻧﺨﻮﻧ ﺪﻩ ﻧﺨ ﻮاﺑﯽ ه ﺎ ! ﺻ ﺒﺢ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﻢ از ﺧ ﻮد اون ﻣﺮﺣ ﻮم ﻣﻴﭙﺮﺳ ﻢ ‪ ،‬ﻓﺎﺗﺤ ﻪ ﺑ ﻪ روﺣ ﺶ‬

‫ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ از ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ !‬
‫ﺳﺮش رو ﮔﺬاﺷﺖ رو دﺳﺘﺶ و دو دﻗﻴﻘ ﻪ ﻧﮕﺬﺷ ﺘﻪ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺧ ﻮاﺑﺶ ﺑ ﺮد ! دﻳ ﺪم ﻣ ﻨﻢ اﮔ ﻪ ﻧﺨ ﻮاﺑﻢ‬

‫ﻓﺮدا از ﺣﺎل ﻣﻴﺮم‪ .‬ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﺑﺴﺘﻢ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻴﺪارﻣﻮن ﮐﺮد ‪.‬‬
‫دوﺗﺎﻳﯽ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﯽ ﺷﺴﺘﻴﻢ و رﻓﺘﻴﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺧﻮردﻳﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و روﯼ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دوﺗﺎﻳﯽ ﺳﻼم ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻬﻤﻮن ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺪا رﺣﻤﺖ ﮐﻨﻪ ﻣﺎدرﺗﻮن رو‬
‫ﺗﺎ اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺘﻢ زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ ! ﮐﺎوﻩ اوﻣﺪ ﺑﻐﻞ ﻣﻦ و ﺁروم در ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭘﺴﺮ ﺑﻴﮑﺎرﯼ؟ ﺗﺎزﻩ ﻳﺎدش رﻓﺘﻪ ﺑﻮدهﺎ !‬

‫ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﻓﺮﻳﺒﺎ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎﺷﻴﻦ ﻣﺮﻳﺾ ﻣﻴﺸﻴﻦ هﺎ!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ اﺷﮑﻬﺎﺷﻮ ﭘﺎﮎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬دﻳﺸﺐ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻬﺘﻮن ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﮐﺎش رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺨﻮردﻳﻦ؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬ﻧﻪ‪ ،‬اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪارم ‪.‬‬
‫‪-‬اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺸﻪ ‪ .‬ﺿﻌﻒ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺗﺘﻮن ‪ .‬ﺧﺪا ﻧﮑﺮدﻩ ﻣﺮﻳﺾ ﻣﻴﺸﻴﻦ ‪ .‬اﻳﻨﻄ ﻮرﯼ ﻣ ﺎدرﺗﻮن ه ﻢ‬
‫راﺿﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﺳﻢ ﻣﺎدرش رو ﺷﻨﻴﺪ دوﺑﺎرﻩ زد زﻳ ﺮ ﮔﺮﻳ ﻪ‪ .‬ﮐ ﺎوﻩ ﻳ ﻪ ﭼ ﭗ ﭼ ﭗ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮد و ﺁروم ﺑﻬ ﻢ‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﮐﺮم دارﯼ ؟! ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎهﺎم ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎش ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻴﻢ !‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺎهﺎم ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﻴﻢ هﺎ !‬
‫‪ -‬ﺑﺬار ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﺳﺒﮏ ﻣﻴﺸﻦ ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ هﻢ ﺑﺨﻮرن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻻن ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎرن ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻳﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎرﻩ ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ هﻢ اﺷﮏ هﺎﺷﻮ ﭘﺎﮎ ﮐ ﺮد و‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻴﺪ ‪ .‬ازﺗﻮن ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺁوردن و ﭘﺮﺳﺘﺎرﯼ ﮐﻪ ﺳﻴﻨﯽ رو ﺁورد ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪-‬اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﻮن ﺗﺎ ﺻﺒﺢ رو دو ﺗﺎ ﻣﺒﻞ‪ ،‬هﻤﻴﻨﻄﻮرﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﻮاﺑﻴ ﺪن‪.‬ﺣﺘﻤ ﺎ ﺷ ﻤﺎ ﺑﺮاﺷ ﻮن ﺧﻴﻠ ﯽ ﻣﻬ ﻢ‬
‫هﺴﺘﻴﻦ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ‪ -‬اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﻮن واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ دارن ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ زد ‪ .‬ﮐﺎوﻩ هﻢ ﺳﻴﻨﯽ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ رو ورداﺷﺖ و ﮔﺬاﺷ ﺖ رو ﻣﻴ ﺰﯼ ﮐ ﻪ‬

‫ﺟﻠﻮﯼ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺗﻮن رو ﺑﺨﻮرﻳﻦ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬ﺑﺨﺪا اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪارم ‪ .‬از ﮔﻠﻮم ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﻤﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ اﮔﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﺨﻮرﻳﻦ ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻬﺸﺖ زهﺮا ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺑﺪ ﻣﻴﺸﻪ هﺎ!‬
‫ﺗﺎ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻬﺸﺖ زهﺮا رو ﺷﻨﻴﺪ ‪ ،‬اﻧﮕ ﺎر داﻏ ﺶ ﺗ ﺎزﻩ ﺷ ﺪ و زار زار ﺷ ﺮوع ﮐ ﺮد ﺑ ﻪ ﮔﺮﻳ ﻪ ﮐ ﺮدن ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﺗﺎزﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﺎدرش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﮐﺎوﻩ دوﺑﺎرﻩ ﺁروم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺟﺎن ﻣﻴﺸﻪ ازت ﺧﻮاهﺶ ﮐﻨﻢ دﻳﮕﻪ ﻧﻄﻖ ﻧﮑﻨﯽ ؟!‬
‫ﺗﻮ دو ﺗﺎ دﻳﮕﻪ از اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ هﺎ ﺑﮕﯽ ‪ ،‬اﻳﻦ ﻳﮑﯽ رو هﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺎدرش ﺑﺒﺮﻳﻢ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن هﺎ !‬
‫ﺁروم ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﮔﻢ ﺷﻮ ﮐﺎوﻩ ! ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﮕﻢ دﻳﮕﻪ !‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺁروم ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﻮ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ اﻣﺎ از ﮐﻠﻤﺎت ﻣﺎدر و ﺑﻬﺸﺖ زهﺮا و ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻧﮑﻦ !‬
‫ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺑﻴﺮون و از ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدم ﺗﺮﺗﻴﺐ اﻧﺘﻘﺎل ﺟﻨﺎزﻩ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ زهﺮا ﺑ ﺪﻩ‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻬﺸﺖ زهﺮا اوﻣﺪ و ﺟﻨﺎزﻩ رو ﺑﺮد و ﻣﻦ و ﮐﺎوﻩ هﻢ دﻧﺒ ﺎﻟﺶ رﻓﺘ ﻴﻢ‬
‫‪ .‬ﺗﻮﯼ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺁروم ﺁروم و ﺑﯽ ﺻﺪا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬اوﻣﺪم دﻟﺪارﻳﺶ ﺑ ﺪم ﮐ ﻪ ﮐ ﺎوﻩ ﺁروم ﺑﻬ ﻢ‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺨﺪا ﺑﻬﺰاد اﮔﻪ از اون دﻟﺪارﯼ هﺎﯼ ﺗﻮﯼ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﮕﯽ ‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﻴﺰﻧﻢ ﺗﻮ ﭘﮏ‬
‫و ﭘﻬﻠﻮت هﺎ ! وﻟﺶ ﮐﻦ ﺗﺎزﻩ ﺁروم ﺷﺪﻩ!‬

‫ﺑﺎزم ﺧﻨﺪم ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬دﻳﮕﻪ هﻴﭽﯽ ﻧﮕﻔ ﺘﻢ ﺗ ﺎ رﺳ ﻴﺪﻳﻢ ‪ .‬ﭘﻴ ﺎدﻩ ﺷ ﺪﻳﻢ و ﺑ ﻪ ﺳ ﺎﻟﻦ ﮐ ﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ رﻓﺘ ﻴﻢ و ﺑ ﺎ‬
‫ﺗﻌﺠﺐ دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ اﮐﺜﺮ ﺑﭽﻪ هﺎﯼ داﻧﺸﮑﺪﻩ اوﻣﺪن اوﻧﺠﺎ ‪ .‬ﺣﺪود ﺳﯽ ﻧﻔﺮﯼ ﻣﻴﺸﺪن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﺎز اﺑﺘﮑﺎر ﺑﺨﺮج دادﯼ ؟! اﻳﻨﺎ رو ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﮐﺮدﯼ ؟‬
‫‪ -‬اﯼ ﺑﺎﺑﺎ ! دو ﻧﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻴﻢ ﺟﻨﺎزﻩ رو ﺑﺒﺮﻳﻢ ! ﺑﺎﻳﺪ ﻳﮑﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﻤﻮن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ ؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ رو ﻧﺸﻮﻧﺪﻳﻢ ﭘ ﻴﺶ ﭼﻨ ﺪﺗﺎ از دﺧﺘﺮه ﺎﯼ داﻧﺸ ﮑﺪﻩ و ﺧﻮدﻣ ﻮن رﻓﺘ ﻴﻢ ﺗ ﺎ ﺗﺮﺗﻴ ﺐ ﻗﺒ ﺮ و ﮐﻔ ﻦ و‬

‫دﻓﻦ رو ﺑﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺳﻼم ﺁﻗﺎ ‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻴﻦ‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻳﻪ ﻗﺒﺮ ﺧﻮب و دﻟﺒﺎز ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ‬
‫ﻃﺮف ﺧﻨﺪﻩ ش ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬دوﺳﺖ دارﻳﻦ ﺳﺮوﻳﺴﺶ ﭼﻄﻮرﯼ ﺑﺎﺷﻪ ؟ اﻳﺮوﻧﯽ ﻳﺎ ﻓﺮﻧﮕﯽ ؟‬
‫ﮐ ﺎوﻩ‪ -‬ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰ ﺧ ﻮب و اس و ﻗ ﺲ دار ﻣﻴﺨ ﻮام دﻳﮕ ﻪ ! ﺟ ﻮرﯼ ﺑﺎﺷ ﻪ ﮐ ﻪ ﺣ ﺪاﻗﻞ ﺗ ﺎ ﺻ ﺪ ﺳ ﺎل‬
‫ﻃﻮرﻳﺶ ﻧﺸﻪ !‬
‫‪ -‬ﺁﯼ ﺑﭽﺸﻢ ! ﻗﺒﺮ از ﭼﻬﻞ هﺰار ﺗﻮﻣﺎن دارﻳﻢ ﺗﺎ ﻳﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻦ ! ﮐﺪوﻣﻮ ﺑﺪم ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮن ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺧﻴﻠﯽ ﺟﺪﯼ ﺣﺮف ﻣﻴﺰد ﮐﻪ ﺁدم ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﺮد دارﻩ ﻳﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن از ﻣﻌﺎﻣﻼت اﻣﻼﮎ ﻣﻴﺨﺮﻩ!‬
‫ﮐ ﺎوﻩ‪ -‬ﻗﺮﺑ ﻮﺗﻦ ﺁﻗ ﺎ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﻣﻴﻠﻴ ﻮن ﺗ ﻮﻣﻨﯽ ﻳ ﻪ دوﺑﻠﮑﺴ ﻪ ؟! ﻳ ﺎ ﻧﻤ ﺎﯼ ﺧ ﻮﺑﯽ دارﻩ ﻳ ﺎ ﺷ ﺎﻳﺪ ﻃﺮﻓﻬ ﺎﯼ‬
‫ﺧﻴﺎﺑﻮن ﺟﺮدﻧﻪ ؟! ﺗﻮ ﻣﻴﺪون وﻧﮏ ﮐﻪ ﻗﺒﺮ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻴﻢ ! هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻳﻪ ﻗﺒﺮ ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮﯼ ﺑﻬﻤﻮن ﺑﺪﻩ!‬
‫ﻳﺎرو ﮐﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﮐﺎوﻩ رو دﻳﺪ ‪ ،‬زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺁﻗﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﯽ ! راﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﻮ ﻣﺘﻮﻓﯽ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ دارﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮز ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻌﺪهﺎ ﻣﺎدر زﻧﻢ ﺑﺸﻪ ‪ .‬ﻗﺒﻞ از ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﻓﻮت ﮐﺮد ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺶ ﮐﻨﻪ ‪ ،‬ﻧﻮر ﺑﻪ ﻗﺒﺮش ﺑﺒﺎرﻩ ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ اﯼ ﺑﻮدﻩ!‬
‫ﺁروم ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫‪ -‬ﺑﺎﺑﺎ هﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮن! واﺳﺘﺎدﯼ اﻳﻨﺠﺎ و ﭼﺮت وﭘﺮت ﻣﻴﮕﯽ ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬دارم ﭼﻮﻧﻪ ﻣﻴﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮب واﺳﻪ ش ﺑﮕﻴ ﺮم و ارزون! ﻣﮕ ﻪ ﻧﻤﻴﺒﻴﻨ ﯽ ﺧﻮﻧ ﻪ ﺁﺧ ﺮت‬
‫هﻢ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﺷﺪﻩ!‬
‫ﻳ ﺎرو ﺑ ﺎ ﺧﻨ ﺪﻩ ﺗﺮﺗﻴ ﺐ ﮐﺎره ﺎ رو داد و رﻓﺘ ﻴﻢ ﭘ ﻴﺶ ﺑﭽ ﻪ ه ﺎ و ﺑﻌ ﺪ ﺑ ﺎ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ رﻓﺘ ﻴﻢ ﺟﻠ ﻮﯼ ﺳ ﺎﻟﻦ‬

‫ﺷﺴﺘﺸﻮ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ‪ ،‬ﺻﺪاﻣﻮن ﮐ ﺮدن و رﻓﺘ ﻴﻢ ﺟﻨ ﺎزﻩ رو ﺑ ﺮدارﻳﻢ ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﻣﻴﺨﻮاﺳ ﺖ‬
‫ﺑﻴﺎد ﺗﻮ ﮐﻪ دﺧﺘﺮهﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻦ ‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻ ﻪ ﻣﺮاﺳ ﻢ ﻧﻤ ﺎز ﻣﻴ ﺖ ﮐ ﻪ ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ ‪ ،‬ﺳ ﻮار ﻣﺎﺷ ﻴﻦ ﺷ ﺪﻳﻢ و ﺳ ﺮ ﻗﺒ ﺮ رﻓﺘ ﻴﻢ ‪ .‬ﺟﻨ ﺎزﻩ رو ﺑ ﺎ‬

‫ﺻﻠﻮات ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺗﻮ ﻗﺒﺮ و ﺧﻴﻠﯽ زود هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ‪ .‬ﮐﺎوﻩ اوﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬اﻳﻦ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﯽ ﺻﺪا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﮑﻨﻪ ‪ ،‬اﻳﻦ دﺧﺘﺮه ﺎم ﮐ ﻪ ﮔﻔﺘ ﯽ ﺑﻴ ﺎن‪ ،‬ﭼﻬ ﺎر ﺗ ﺎ ﭼﻴﮑ ﻪ‬
‫اﺷﮏ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺮﻳﺨﺘﻦ ‪ .‬ﭘﺴﺮهﺎم ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ! ﺣﺪاﻗﻞ ﺗﻮ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﺷﻴﻮن ﺑﺰن و ﮔﺮﻳﻪ زارﯼ‬
‫ﮐﻦ! ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺻﺪاﻳﯽ ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻪ دﻳﮕﻪ ! ﺧﻮاﺑﺖ رو هﻢ ﮐﻪ دﻳﺸﺐ ﮐﺮدﯼ و ﺳﺮﺣﺎﻟﯽ!‬
‫داﺷﺘﻢ از زﻳﺮ ﻋﻴﻨﮏ ‪ ،‬ﺁروم ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﮑﺮدم ‪ .‬ﺑ ﺮاﯼ اون ﺧ ﺪا ﺑﻴ ﺎﻣﺮز‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ ﺗﻨﻬ ﺎﻳﯽ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺧﻮدم ‪ .‬اﻳﻨﻮ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد ﭘﺦ ﺑﺰﻧﻢ زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ !‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ﺧﺪا ذﻟﻴﻠﺖ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﯽ ﻣﺜﻞ ﺁدم ﻳﻪ ﺟﺎ واﺳﺘﯽ!‬
‫ﺧﺎﮎ رو ﮐﻪ رو ﻗﺒﺮ رﻳﺨﺘﻦ‪ ،‬ﻗﺒﺮ ﮐﻦ هﺎ رﻓﺘﻦ‪ .‬ﻳﮑﯽ از ﺑﭽﻪ هﺎ ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ هﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ وﻗﺘﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮﻣﯽ ﻓﻮت ﮐﺮدن ﮔﻮﻳﺎ‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪﯼ هﻢ ﻧﺪارن‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬اﮔﻪ درﺳﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻴﻢ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻴﻢ ﮐ ﻪ هﻴﭽﮑ ﺪوم از ﻣ ﺎ‬
‫در ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮگ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪارﻳﻢ و ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫اﻃﺮاﻓﻴﺎن هﻤﻪ ﻣﺘﺎﺳﻒ ﻣﻴﺸﻦ ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺗﺎﺳﻔﯽ ﻳﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدﺷﻮﻧﻪ ‪ .‬ﺑ ﺮاﯼ ﺗﻨﻬ ﺎﻳﯽ ﺧﻮدﺷ ﻮن ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻳﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﻳﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزﻩ اس ‪ .‬ورودﯼ ﺑﻪ دﻧﻴﺎﯼ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪﯼ دوﺑﺎرﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺁروم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬اﻳﻦ ﭼﯽ دارﻩ ﻣﻴﮕﻪ ؟! ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ اوﻣﺪﻩ ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪ!‬

‫ﻣﺤﮑﻢ زدم ﺗﻮ ﭘﻬﻠﻮش‪ .‬دوﺳﺘﻤﻮن اداﻣﻪ داد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺎ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻴﻢ اﻳﺸﻮن ﭼﻪ ﮐﺎر هﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﮐ ﺮدن ‪ ،‬ﻗﻀ ﺎوﺗﺶ ه ﻢ ﺑ ﺎ ﻣ ﺎ ﻧﻴﺴ ﺖ‪ .‬ﺧ ﻮدش ﻣﻴﺪوﻧ ﻪ و‬
‫ﺧﺪاﻧﺪ ﺑﺰرگ‪ .‬اﻣﻴﺪوارم در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ رو ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﻦ‪.‬‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎﻣﻮ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺷﻌﺮ ﺗﻤﻮم ﻣﻴﮑﻨﻢ‪ .‬روﺣﺶ ﺷﺎد!‬
‫ﮐﺎوﻩ دوﺑﺎرﻩ ﺁروم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺑﺪو ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺁهﻨﮓ ﺗﻮﻟﺪت ﻣﺒﺎرﮎ رو ﻧﺨﻮﻧﻪ!!‬
‫اﮔﻪ ﻳﻪ ﮐﻠﻤﻪ دﻳﮕﻪ ﺣﺮف ﻣﻴﺰد‪ ،‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم رو از ﺧﻨﺪﻩ ﻧﮕﻪ دارم ‪ .‬ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ و‬
‫ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺁﺧﺮ ﺻﺤﺒﺖ دوﺳﺘﻤﻮن ﮐﻪ ﻳﻪ ﺷﻌﺮ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد ﮔﻮش ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺟﺰ ﺧﻮردن ﻏﺼﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﮐﻨﺪن ﺟﺎن‬ ‫ﭼﻮن ﺣﺎﺻﻞ ﺁدﻣﯽ در اﻳﻦ ﺷﻮرﺳﺘﺎن‬
‫و ﺁﺳﻮدﻩ ﮐﺴﻴﮑﻪ ﺧﻮد ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺧﺮم دل ﺁﻧﮑﻪ زﻳﻦ ﺟﻬﺎن زود ﺑﺮﻓﺖ‬
‫ﺣﺎﻻ هﻤﻪ ﻳﻪ ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ ﺷﺎد روان ﺑﺨﻮﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و از ﺑﭽﻪ هﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدﻳﻢ و هﻤﻪ رﻓﺘﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻦ و ﮐﺎوﻩ هﻢ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪ .‬ﻧﺰدﻳﮏ ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﻳﻪ ﺟﺎ ﻧﻬﺎر ﺧﻮردﻳﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻳ ﻪ هﺘ ﻞ‬
‫رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ اﺗﺎق ﺑﺮاﯼ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺷﻤﺎ ﻓﻌﻼ هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﺎش ﺗﺎ ﻳﻪ ﺟﺎﻳﯽ رو ﺑﺮات ﺟﻮر ﮐﻨﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻢ و ﭼﻄﻮرﯼ ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐ ﻨﻢ ‪ .‬ﮐ ﺎرﯼ ه ﻢ ﺑ ﺮاﯼ ﺟﺒ ﺮان از دﺳ ﺘﻢ‬
‫ﺑﺮ ﻧﻤﻴﺎد ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻳﻨﻮ ﻣﻴﮕﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ هﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮدﻳﻦ ﮐﻪ هﻨﻮز اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ وﺟ ﻮد دارﻩ ! ازﺗ ﻮن ﻣﻤﻨ ﻮﻧﻢ‬
‫‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣ ﺎ ﮐ ﺎرﯼ ﻧﮑ ﺮدﻳﻢ ‪ .‬ﺷ ﻤﺎ ه ﻢ ﺑﻴﺨ ﻮدﯼ ﺧ ﻮدت رو ﻧﺎراﺣ ﺖ ﻧﮑ ﻦ‪ .‬ﻓﻌ ﻼ اﺳ ﺘﺮاﺣﺖ ﮐ ﻦ ﺗ ﺎ ﻣ ﺎ‬
‫ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮐﺎرهﺎ رو ﺑﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬اﮔﻪ اﺟ ﺎزﻩ ﻣ ﯽ دادﻳ ﻦ ﮐ ﻪ ﺑ ﺮم ﺧﻮﻧ ﻪ ﺧﻮدﻣ ﻮن ﺑﻬﺘ ﺮ ﺑ ﻮد‪ .‬دﻳﮕ ﻪ ﻣﺨ ﺎرج هﺘ ﻞ ه ﻢ ﺑ ﻪ ﺑﻘﻴ ﻪ‬
‫اﺿﺎﻓﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺷﻤﺎ ﺻﻼح ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻓﻌﻼ اوﻧﺠﺎ ﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ﺧ ﺎﻃﺮات اوﻧﺠ ﺎ ﻋ ﺬاﺑﺘﻮن ﻣﻴ ﺪﻩ‪ .‬ﻳ ﻪ ﭼﻨ ﺪ روز اﻳﻨﺠ ﺎ‬
‫ﺑﻤﻮﻧﻴﻦ ‪ .‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﻣﻴﺸﻪ ‪ .‬ﺗﺮﺗﻴﺐ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻴﺪم ‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﺘﻮن راﺣﺖ ‪.‬‬
‫ﮐ ﺎوﻩ ﻣﻘ ﺪارﯼ ﭘ ﻮل ﺑ ﻪ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ داد ‪ .‬ﻣ ﻦ اوﻣ ﺪم ﮐﻨ ﺎر ﮐ ﻪ ﺧﺠﺎﻟ ﺖ ﻧﮑﺸ ﻪ‪ .‬ﺑﻌ ﺪ ﻣﻘ ﺪارﯼ ﭘ ﻮل ه ﻢ ﺑ ﻪ‬
‫ﭘﺬﻳﺮش هﺘﻞ داد و ﻗ ﺮار ﺷ ﺪ ﮐ ﻪ ﺗﻤ ﻮم هﺰﻳﻨ ﻪ ﺻ ﺒﺤﻮﻧﻪ و ﻧﺎه ﺎر و ﺷ ﺎم رو روﯼ ﺻ ﻮرت ﺣﺴ ﺎب‬
‫ﺑﻴﺎرن ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد و از ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﻳﻢ و از هﺘﻞ اوﻣﺪﻳﻢ ﺑﻴﺮون ‪ .‬ﺗﺎ ﺗﻮﯼ ﻣﺎﺷﻴﻦ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ‪ ،‬ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﮐﺎوﻩ زﻧﮓ زد ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮد ‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زدﻩ ﺑﻮد و ﭼﻮن‬
‫دﻟﺶ ﺷﻮر اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺟﺮﻳﺎن رو ﺑﺮاش ﮔﻔﺘﻢ ‪ .‬ازش ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ژاﻟﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻪ ‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ ﻋﺼﺮﯼ ﺑﻴﺎد ﭘﻴﺶ ﻣ ﻦ ‪.‬‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺧﻮﻧﻪ ات رو ﻣﻴﺪﯼ؟‬
‫‪ -‬ﺁرﻩ‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﻇ ﺮف هﻤ ﻴﻦ ﻳﮑ ﯽ دو روزﻩ ‪ ،‬اوﻧﺠ ﺎ رو ﺑ ﺮاﯼ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺑﮕﻴ ﺮم ‪ .‬ﻓﻘ ﻂ ﻣ ﯽ ﻣﻮﻧ ﻪ‬
‫وﺳﺎﻳﻞ زﻧﺪﮔﯽ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اوﻧﻬﺎ رو ﺧﻮدم ﺟﻮر ﻣﻴﮑﻨﻢ ‪ .‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻗﺮارداد رو ﺑﻨﻮﻳﺲ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ ﺑﻬﺰاد ‪ .‬ﺧﻮب ﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ه ﺎ ﺧﺒ ﺮ دادﯼ ‪ .‬اﮔ ﻪ اوﻧﻬ ﺎ ﻧﺒ ﻮدن ﺣﺘﻤ ﺎ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ ‪ .‬ﻓﻘﻂ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﻮ دارن ﻣﻴﺎن واﺳﻪ ﻋ ﺰا! دل ﺗ ﻮ دﻟ ﻢ ﻧﺒ ﻮد ﮐ ﻪ وﺳ ﻂ‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎش ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻳﻪ ﺟﮏ هﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﻪ!‬
‫‪ -‬ﮔﻢ ﺷﻮ! ﺑﻪ اون ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺣﺮف زد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﻴﺪم ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧ ﻪ م ﺻ ﺤﺒﺖ ﮐ ﺮدم و ﻃﺒﻘ ﻪ ﺑ ﺎﻻ رو ازش اﺟ ﺎرﻩ‬
‫ﮐﺮدم و ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﺧﺒﺮ دادم ‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ ﮐ ﻪ وﺳ ﺎﻳﻞ رو ﻋﺼ ﺮﯼ ﺑﺨ ﺮﻩ و ﺑﻴ ﺎد اوﻧﺠ ﺎ ﺗ ﺎ ﺗﺮﺗﻴ ﺐ‬
‫ﭘﻮل و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﻳﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺧﻮاﺑﻴﺪم ﺗﺎ ﻋﺼﺮﯼ ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻣﯽ ﺁد‪ ،‬ﺳﺮﺣﺎل ﺑﺎﺷﻢ ‪.‬‬
‫دوﺳﺎﻋﺘﯽ ﺧﻮاﺑﻴﺪم و ﺑﻌﺪش ﭼﺎﻳﯽ رو ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺮدم و ﻳﻪ ﺳﺮ رﻓﺘﻢ ﺑﻴ ﺮون و ﮐﻤ ﯽ ﺧ ﺮت و ﭘ ﺮت و‬

‫ﻣﻴﻮﻩ ﺧﺮﻳﺪم و زود ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻴﺎد ‪.‬‬
‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ در زدن ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮد ‪ .‬ﺗﺎ اوﻣﺪ ﺗﻮ ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ اﻳﻨﺠﺎ ؟‬
‫‪ -‬ﻓﻌﻼ هﻴﭽﯽ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪش ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺒﺮهﺎ ﺑﺸﻪ!‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﻔﺼﻼ ﺗﻤﺎم ﺟﺮﻳﺎن رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺣﺎﻻ ﮐﺎوﻩ دوﺳﺘﺶ دارﻩ؟‬
‫‪ -‬ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﺁرﻩ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻌﻼ ﮐﻪ وﻗﺘﺶ ﻧﻴﺴﺖ ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺧﺪا ﭼﯽ ﺑﺨﻮاد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺑﻬﺰاد‪ ،‬اوﻣﺪم ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ازت ﻣﻴﺨﻮام ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸ ﯽ و ﻣﺴ ﺌﻠﻪ رو درﮎ‬
‫ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻃﻮرﯼ ﺷﺪﻩ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻃﻮرﯼ ﮐﻪ ﻧﺸﺪﻩ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻟﻪ م ﻣﻨﻮ دﻋﻮت ﮐﺮدﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن‪ .‬ﻳﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﻴﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﺑﺮﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪-‬ﻣﺠﺒﻮرم ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم ‪ .‬اﮔﻪ ﻧﺮم وﺿﻊ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺗﮑﻠﻴ ﻒ رو ﺑ ﺎ ﺧ ﻮدت روﺷ ﻦ ﮐﻨ ﯽ ‪ .‬اﻳﻨﻄ ﻮرﯼ ﮐ ﻪ ﻧﻤﻴﺸ ﻪ ‪ .‬ﻣ ﻦ ﻣﻴ ﺪوﻧﻢ ﺑ ﺮاﯼ ﭼ ﯽ اﻳ ﻦ‬
‫ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ رو ﺧﺎﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاد ﮐﺎرهﺎﻳﯽ رو ﮐﻪ ﺑﻬﺮام ﮐﺮدﻩ ‪ ،‬ﻳﻪ ﺟﻮرﯼ رﻓﻊ و رﺟﻮع ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﻴﺪوﻧﻢ ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ ؟ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﻧﺮﯼ ﭼﯽ ﻣﻴﺸﻪ ؟ ﺑﺬار ﺑﻔﻬﻤﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﺎل ازدواج ﺑﺎ ﺑﻬﺮام رو ﻧﺪارﯼ ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﻬﺰاد! هﻤﻴﻦ ﺟﻮرﻳﺶ ﮐﻠﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺮام ﺳﻮﺳﻪ اوﻣﺪن ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻧﻤﯽ ﮔﻢ ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﺎ ﺗﻮ ازدواج ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎدرم راﺿﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫‪ -‬و اﮔﺮ راﺿﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﺑﺴﭙﺎر دﺳﺖ ﻣﻦ ‪ .‬ﺧﻮدم ﺟ ﻮرش ﻣﻴﮑ ﻨﻢ ‪ .‬ﻓﻘ ﻂ ﻣﻮﻗﻌﻴ ﺖ ﻣ ﻦ رو درﮎ‬
‫ﮐﻦ‪ .‬راﺿﯽ ﺑﺎش ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﺮم ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارﯼ ؟ ﺗﺎزﻩ ﺑﺎ ژاﻟﻪ ﻣﻴﺮم‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا اﻳﻨﺠﻮرﯼ ﻧﮕﺎهﻢ ﻣﻴﮑﻨﯽ؟‬
‫‪-‬اﺣﺴﺎس ﻣﻴﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ دﻟﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﻬﺮاﻣﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺗﻮ در ﻣﻮرد ﺗﺼﻤﻴﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ازت اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻳﻦ ﺣﺮف رو ﺑﺰﻧﯽ ﺑﻬﺰاد!‬
‫‪ -‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ ! اﻧﺘﻈﺎر ﭼﯽ رو از ﻣﻦ داﺷﺘﯽ ؟ ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﺑﻴﺎم ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﺮام ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬اوﻧﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻨﻪ !‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ دارﻩ ؟ ﺑﻬﺮام ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ هﺴﺖ‪ .‬اﮔﻪ ﻧﻈﺮﯼ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪاﺷﺖ ‪ ،‬ﺣﺮﻓ ﯽ ﻧﺒ ﻮد اﻣ ﺎ اون ﺗ ﻮ رو‬
‫ﻧﺎﻣﺰد ﺧﻮدش ﻣﻴﺪوﻧﻪ ‪ .‬ﺗﻮ هﻢ ﮐﻪ دارﯼ ﻣﻴﺮﯼ اوﻧﺠﺎ ﺣﺎﻻ اﻧﺘﻈﺎر دارﯼ ﭼﻴﮑ ﺎر ﮐ ﻨﻢ؟ ﭘﺎﺷ ﻢ ﺑﺸ ﮑﻦ‬
‫ﺑﺰﻧﻢ؟!‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺮاش ﭼﺎﻳﯽ رﻳﺨﺘﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮش ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن‪ ،‬ﻣﻦ ﻳﮑﯽ دوﺳﺎﻋﺖ ﻣﻴﺮم و ﺑﻌ ﺪ ﺑ ﻪ ﺑﻬﺎﻧ ﻪ ﺳ ﺮدرد ﺑﺮﻣﻴﮕ ﺮدم ﺧﻮﻧ ﻪ ﺑﻬ ﺖ ﺗﻠﻔ ﻦ ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﻴﮑﻨﻢ اوﻗﺎت ﺗﻠﺨﯽ ﻧﮑ ﻦ ‪ .‬ﻣﺴ ﻠﻪ اوﻧﻘ ﺪرهﺎ ﺑ ﺰرگ ﻧﻴﺴ ﺖ ﮐ ﻪ‬
‫اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﯼ ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻪ ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﺑﺰرﮔﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﺷﻤﺎ رﻗﻴﺐ ﺑﻨﺪﻩ هﺴﺘﻦ هﺎ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺑﺎزم ﺷﺪم ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ! ﺗﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺎد ﺑﺎهﺎت ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻣﯽ ﺷﻢ!‬

‫‪ -‬ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻢ ﺁد اﻣﺸﺐ ﺑﺮﯼ اوﻧﺠﺎ ﻳﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰن ﺑﮕﻮ ﻣﺮﻳﻀﯽ و ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮﯼ‪ .‬وﺳﻼم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁم!‬
‫‪ -‬ﭘﺲ اﮔﻪ ﮔﻔﺘﯽ ‪ ،‬دﻳﮕﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﭼﻴﻪ ؟ ﺑﺮو‪ ،‬ﺑﺴﻼﻣﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻮ هﻢ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﯽ ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ ﮔﻔﺘﯽ ‪ .‬ﻣﻨﻢ راﺿﯽ ﻧﻴﺴﺘﻢ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﯽ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺗﻮ ﺧﺴﺘﻪ اﯼ و اﻋﺼﺎﺑﺖ ﺧﺮاﺑﻪ ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زدﯼ‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ اﻋﺼﺎب و روان درﺳﺘﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ از روز اول ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮف ﻧﻤﻴﺰدم !‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺟﺪﯼ ﻣﻴﮕﯽ ﺑﻬﺰاد ؟!‬
‫ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم ‪ .‬ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ورداﺷﺖ و رﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ داﺷ ﺖ در‬
‫رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻣﯽ ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﮐﺎوﻩ رﺳﻴﺪ و ﺳﻼم ﮐﺮد‪ .‬ﺻﺪاﺷﻮن ﻣﯽ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺳﻼم ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﮐﺠﺎ ؟ﭼﺮا ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺠﻠﻪ ؟ ﻗﺪم ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﺑﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﺳﻼم ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪ .‬ﻗﺪم ﺷﻤﺎ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺣﺎل دوﺳﺘﺘﻮن اﻧﮕﺎر ﺑﺪﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ا! ﺑﻬﺰاد ﻣﺮﻳﻀﻪ ؟ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ؟ ﻣﺮﺿﺶ ﭼﻴﻪ ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‪ -‬ﻣﺮض ﺑﺪﺑﻴﻨﯽ و ﺳﻮءﻇﻦ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪-‬ﺁخ ﺁخ ﺁخ ﺁخ!ﻳﻪ هﻤﺴ ﺎﻳﻪ داﺷ ﺘﻴﻢ اﻳ ﻦ ﻣ ﺮض رو ﮔﺮﻓ ﺖ‪ .‬ﻳ ﻪ هﻔﺘ ﻪ ﻧﮑﺸ ﻴﺪ‪ .‬ﻣ ﺮد! دواﯼ اﻳ ﻦ‬
‫ﻣﺮض ﺗﻨﻘﻴﻪ ﮔﻞ ﮔﺎو زﺑﺎﻧﻪ!‬
‫ﺻﺪاﯼ ﻓﺮﻧﻮش رو ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﻳﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﮔﻔﺖ و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪ و رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﺠﺐ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻃﻮﻓﺎن ﺷﺪﻩ؟! اﻳﻦ ﭼﺶ ﺑﻮد ؟ ﺗﻮ ﭼﺘﻪ ؟ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪﯼ؟ ﭘﺎﺷﻮ ﻳﻪ ﺗﻨﻘﻴﻪ ات ﮐﻨﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺎ ﺑﻴﺎد!‬

‫ﺟﺮﻳﺎن رو ﺑﺮاش ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﻴﺨﻮاﯼ از دﺳﺖ ﺑﻬﺮام راﺣﺖ ﺑﺸﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺁرﻩ‪ ،‬ﭼﻪ ﻃﻮرﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳ ﻪ ه ﻮاﻳﯽ ﻣ ﯽ ﺁرﻣ ﺶ ﺑﻴ ﺮون ﺷ ﻬﺮ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﺟ ﺎ ﺑ ﺎ ه ﻢ ﻗ ﺮار ﻣﻴﮕ ﺬارﻳﻢ ﺗ ﻮ ه ﻢ ﺑﻴ ﺎ‪ .‬ﺑﻌ ﺪ‬
‫دوﺗﺎﻳﯽ ﻣﻴﺮﻳﺰﻳﻢ ﺳﺮش اول ﺧﻮب ﻣﻴﺰﻧﻴﻤﺶ ﺑﻌﺪ ﺳﺮش رو ﺑﺒﺮ و ﺑﻨﺪاز ﺟﻠﻮ ﺳﮕﻬﺎ ﺑﺨﻮرن!‬
‫‪ -‬ﻣﮕﻪ ﻣﻦ اﺻﻐﺮ ﻗﺎﺗﻠﻢ دﻳﻮوﻧﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬در هﺮ ﺻﻮرت اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راﻩ ﺣﻠﻪ!‬
‫‪ -‬دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺷﻮن و ﻣﺜﻞ اوﻧﺸ ﺐ ﮐ ﻪ اوﻣ ﺪ ﺧﻮﻧ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش و ﻣﻬﻤ ﻮﻧﯽ ﻣ ﺎ‬
‫رو ﺑﻬﻢ زد ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﻮن رو ﺑﻬﻢ ﻣﯽ زدم ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻦ ‪ .‬ﻣﻄﻤﻦ ﺑﺎش اﻣﺸﺐ اوﻧﺠﺎ ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﺧﻮرون ﻓﺮﻧﻮش ﻧﻴﺴﺖ !‬
‫ﻳﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻳﻪ دﻳﮕﻪ ! ﺑﻌﺪش هﻢ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺮدﻩ ﺧﻮﻧﺸﻮن و ﺑﺎزم ﻣﺎل ﺗﻮهﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﻌﻼ ﮐﻪ دﻳﺪﯼ اوﺿﺎع ﺧﺮاﺑﻪ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁرﻩ هﻮا ﮐﻤﯽ ﺗﺎ ﻗﺴﻤﺘﯽ اﺑﺮﯼ ‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ رﻋﺪ و ﺑﺮق ! ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪ ﻣﻴﺮن ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺷﺒﻪ دﻳﮕﻪ ﮔﻔﺖ ژاﻟﻪ هﻢ ﻗﺮارﻩ ﺑﻴﺎد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ژاﻟﻪ ﻣﺎ ؟‬
‫‪ -‬ﻧﺨﻴﺮ ژاﻟﻪ ﻣﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ‬
‫‪ -‬ﮐﺠﺎ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻢ ‪ .‬اول ﻳﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﻳﻪ ﺟﺎﯼ دﻳﮕﻪ ﺑﻌﺪش ﺑﺮﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﻳﺒﺎ‪.‬‬

‫‪ -‬ﺧﻮدت ﺑﺮو ﻣﻦ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺗﻮﺑﻴﺎ ‪ ،‬ﮐﺎرت دارم ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻮ‪ ،‬دﻳﺮ ﻣﻴﺸﻪ هﺎ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎوﻩ اﺻﺮار ﮐﺮد ﺑﻴﺎم ﺗﻮ‪ .‬ﻧﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﻣﻮﻧﺪم‪ .‬ﻧ ﻴﻢ ﺳ ﺎﻋﺘﯽ‬
‫ﻃﻮل داد و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﻗﻮﻃﯽ ﮐﺒﺮﻳﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻘﺪر ﻃﻮﻟﺶ دادﯼ؟ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ ﻣﻴﺮﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﭘﻴﺶ ﻳﻪ ﻣﺘﺨﺼﺺ!‬
‫از ﺣﺮﻓﻬﺎش ﺳﺮ در ﻧﻴﺎوردم‪ .‬ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺟﻠﻮﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ اش ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻳﻨﺠﺎ اوﻣﺪﯼ ﭼﻴﮑﺎر؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻪ‪ .‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻮﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻴﻢ ﺑﺪون اﺟﺎزﻩ ﺑﯽ ﺁﻳﻴﻢ؟!‬
‫زﻧ ﮓ زد و ﭼﻨ ﺪ دﻗﻴﻘ ﻪ ﺑﻌ ﺪ ﺳ ﻴﺎﻣﮏ اوﻣ ﺪ دم در‪ .‬رﻧ ﮓ از روم ﭘﺮﻳ ﺪ‪ .‬دوﺗ ﺎﻳﯽ اوﻣ ﺪن ﺗ ﻮ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ‬
‫ﺁروم ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎ ﺳﻴﺎﻣﮏ ﭼﻴﮑﺎر دارﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﺘﺮس! ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺎهﺎش ﻳﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺻﻠﺢ اﻣﻀﺎ ﮐﻨﻢ!‬
‫ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻣﮏ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ور رﻓﺘﻦ ﺑﺎ دﮐﻤﻪ هﺎﯼ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺳﻴﺎﻣﮏ‪ ،‬ﻣﻦ و ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ هﺴﺘﻴﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﺳﻴﺎﻣﮏ ‪ -‬ﺁرﻩ ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺎهﺎم ﺑﺎزﯼ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬دﻟﺖ ﻣﻴﺨﻮاد اون ﺁﻟﺒﻮم ﺗﻤﺒﺮم رو ﺑﻬﺖ ﺑﺪم؟‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺳﻴﺎﻣﮏ ﺑﺮق زد و ﺑﺎ ﺳﺮ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﮐﺎرﯼ ﺑﮑﻨﯽ ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻔﻬﻤﻪ ‪ ،‬ﺁﻟﺒﻮم ﺑﯽ ﺁﻟﺒﻮم ! ﺑﺎﺷﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﻗﻮﻃﯽ ﮐﺒﺮﻳﺖ هﺎ رو داد ﺑﻪ ﺳ ﻴﺎﻣﮏ و ﺷ ﺮوع ﮐ ﺮد در ﮔﻮﺷ ﺶ ﺣ ﺮف زدن ‪ .‬ﻳ ﻪ دﻩ دﻗﻴﻘ ﻪ اﯼ‬
‫ﺑﺎهﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﺁﺧﺮش ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ‪ .‬دوازدﻩ ﺗﺎ و ﺳﻪ ﺗﺎ! ﻳﮑﯽ ﻳﮑﯽ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻦ ﺣﻴﻒ و ﻣﻴﻞ ﻧﺸﻪ هﺎ !‬
‫رﺳﻴﺪﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺑﺰن ‪ .‬ﺷﻤﺎرﻩ ﻣﻮﺑﺎﻳﻠﻢ ﺗﻮ دﻓﺘﺮ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن هﺴﺖ!‬
‫دوﺗﺎﻳﯽ ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ ازش ﭘﺮﺳﻴﺪم‪:‬‬
‫‪ -‬اﻳﻦ ﺑﭽﻪ رو ﭼﻴﮑﺎر دارﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﭽﻪ ﺧﻮﺑﻴﻪ!‬
‫‪ -‬ﮐﺠﺎﯼ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﺧﻮﺑﻪ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻣﺸﺐ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﻳﮑﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻮﺑﻪ!‬
‫از ﺣﺮﻓﻬﺎش ﺳﺮ در ﻧﻴﺎوردم ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ ﻃﺮف هﺘﻞ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺳﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ و ﺳﻪ‬
‫ﺗﺎﻳﯽ رﻓﺘﻴﻢ ﭘﻴﺶ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧﻪ م و ﻗﺮار داد رو ﻓﺮﻳﺒﺎ اﻣﻀﺎ ﮐﺮد و ﮐﺎوﻩ ﭘ ﻮل ﭘ ﻴﺶ و اﺟ ﺎرﻩ ﺧﺎﻧ ﻪ‬
‫رو ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ اوﻣﺪﻳﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻦ ‪ .‬ﭼﺎﻳﯽ دم ﮐﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬از هﺮدوﺗﻮن ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ از ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ‪ .‬از ﺧﺪا ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام ﮐ ﻪ روزﯼ ﺑﺮﺳ ﻪ ﺑﺘ ﻮﻧﻢ‬
‫ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ ‪.‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ از اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮﺷﺘﻮن اوﻣﺪﻩ؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ‪ -‬ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺎﻟﻴﻪ ﺗﻤﻴﺰ و ﺧﻮب دﺳﺘﺘﻮن درد ﻧﮑﻨﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻤﮑﻢ ﺑﺮم دﻧﺒﺎل ﻳﻪ ﮐﺎرﯼ ﭼﻴﺰﯼ ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧ ﺎﻧﻢ ‪ .‬ﺷ ﻤﺎ ﻧﺒﺎﻳ ﺪ ﻓﻌ ﻼ ﺑ ﻪ ﻓﮑ ﺮ ﮐ ﺎر ﺑﺎﺷ ﻴﻦ ‪ .‬ﻣ ﻦ و ﮐ ﺎوﻩ ﻓﮑ ﺮ ﮐ ﺮدﻳﻢ ﮐ ﻪ ﺑﻬﺘ ﺮﻩ ﺷ ﻤﺎ‬
‫دﻧﺒﺎﻟﻪ درﺳﺘﻮن رو ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ و ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا ﺑﺮﻳﻦ داﻧﺸﮕﺎﻩ‪ .‬ﺣﻴﻔﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬اون وﻗﺖ ﺧﺮﺟﻢ رو از ﮐﺠﺎ در ﺑﻴﺎرم ؟ هﺰﻳﻨﻪ اﻳ ﻦ زﻧ ﺪﮔﯽ و ﺧﻮﻧ ﻪ و ﺧ ﻮرد و ﺧ ﻮراﮐﻢ رو‬
‫ﮐﯽ ﻣﻴﺪﻩ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﺪا ﻣﻴﺪﻩ‪.‬‬
‫ﮔﻴ ﺮم ﺷ ﻤﺎ ﺑ ﺮﻳﻦ ﺳ ﺮﮐﺎر ﻣﮕ ﻪ ﭼﻘ ﺪر ﺑﻬﺘ ﻮن ﺣﻘ ﻮق ﻣﻴ ﺪن اﺻ ﻼ اﻣ ﺮوزﻩ روز ﺑ ﺎ دﻳ ﭙﻠﻢ ﮐﺴ ﯽ رو‬

‫اﺳﺘﺨﺪام ﻣﻴﮑﻨﻦ؟ ﻟﻴﺴﺎﻧﺴﻪ هﺎش ﻣﻮﻧﺪن ﺑﻴﮑﺎر!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ‪ -‬درﺳﺘﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻌﯽ ﺧﻮدم رو ﺑﮑﻨﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺗﺎ هﻤ ﻴﻦ ﺟ ﺎ ه ﻢ ﮐ ﻪ ﮐﻤ ﮏ ﮐ ﺎوﻩ ﺧ ﺎن رو‬
‫ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ راﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم و ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻩ دﻟ ﻢ ﻧﻤﻴﺨ ﻮاد ﺑﻴﺸ ﺘﺮ ﻣ ﺪﻳﻮن ﺷ ﻤﺎ‬
‫ﺑﺎﺷ ﻢ ‪ .‬اون ﻣﻮﻗ ﻊ ﻣ ﺎدرم زﻧ ﺪﻩ ﺑ ﻮد و ﻣ ﺮﻳﺾ ‪ .‬ﮐﻠ ﯽ ﺧ ﺮج داﺷ ﺖ ﺣ ﺎﻻ ﮐ ﻪ دﻳﮕ ﻪ اون ﻧﻴﺴ ﺖ‬
‫ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﺴﻠﻪ هﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن زﺣﻤﺘﺶ رو ﮐﺸﻴﺪ اﮔﻪ ﻣ ﻦ ﺑ ﺮم ﺳ ﺮ ﮐ ﺎر ﺣ ﺪاﻗﻞ ﺧ ﺮج‬
‫ﺧﻮرد و ﺧﻮراﮐﻢ ﺑﻪ اﻳﺸﻮن ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﻣﻨﻢ اﻳﻨﻄﻮرﯼ راﺣﺖ ﺗﺮم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اوﻻ ﮐﻪ ﭘﻨﺎﻩ هﻤﻪ ﺧﺪاﺳﺖ دوم ﺷﻤﺎ اﮔﻪ ﺑﺮﻳﻦ ﺳﺮ ﮐﺎر ﭼﻘﺪر ﺣﻘﻮق ﺑﻬﺘﻮن ﻣﻴﺪن؟‬
‫ﻣﺎهﯽ ﺳﯽ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﺪن؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ اﻳﻨﻘﺪر هﻢ ﺑﻬﻢ ﺑﺪن ‪ .‬وﻟﯽ ﺧﻮب هﺮ ﭼﻘﺪر ﺑﺪن ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻦ هﻤﻴﻦ ﺳﯽ ﺗﻮﻣﻦ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﺪم واﺳﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ ﮐﺎر ﮐﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﮑﺎر دارﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮاﺗﻮن اﻧﺠﺎم ﺑﺪم ﻏﻴﺮ از اون ﺷﻤﺎ هﺮ ﮐﺎرﯼ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻦ‬
‫ﻣﻦ از ﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ و ﺑﺪون ﭼﺸﻢ داﺷﺖ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن هﺴﺘﻢ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ اﻣﺎ ﻣﻦ هﺰار ﺗﺎ ﮐﺎر دارم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﺘﻮﻧﻴﻦ ﺑﺮام اﻧﺠﺎم ﺑ ﺪﻳﻦ ﻳﮑ ﻴﺶ‬
‫اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﻣﻦ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ درس ﺑﺨﻮﻧﻴﻦ!‬
‫ﺑﻌﺪش هﻢ ‪ ،‬ﻣﻦ راﻩ ﻣﻴﺮم ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻣﻴﮕﻢ ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﺷﻤﺎ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺷﺐ اﻳﻨﻬﺎ رو ﻳﺎدداﺷ ﺖ ﮐﻨ ﻴﻦ‬
‫و ﺑﺪﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﮐﺘﺎب ﺑﺪم ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﻨﻦ!‬
‫‪ -‬اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﺪ هﻢ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﮐﺎوﻩ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﮐﺘﺎب ﭼﺮﻧﺪ و ﭘﺮﻧﺪ هﻢ ﺗﻮ ﺑﺪﯼ ﺑﻴﺮون!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺗﺒﺴﻤﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪ -‬اﯼ ﮐﺎش هﻤﻪ ﭼﺮﻧﺪ و ﭘﺮﻧﺪهﺎ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻤﻨﻮن ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم! اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﺳ ﺘﻌﺪادهﺎﯼ ﻧﻬﻔﺘ ﻪ در اﻋﻤ ﺎق ذه ﻨﻢ رو ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ ﻗﻠﻨﺒ ﻪ‬
‫ﺑﺮوز ﻧﻤﻴﺪم ! ﻣﻦ رو ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﮐﺸﻒ ﮐﻨﻦ ﻳ ﻪ ذرﻩ ﻳ ﻪ ذرﻩ و ﭼﻴﮑ ﻪ ﭼﻴﮑ ﻪ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺧ ﻮدم رو ﻧﺸ ﻮن‬
‫ﺑﺪم!‬
‫هﺮ ﺟﺎ ﻗﺪم ﻣﻴﺬارم ﺑﺎﻳ ﺪ ﻳ ﻪ ﺧ ﺮدﻩ اوﻧﺠ ﺎ اﺳ ﺘﻌﺪادم ﺷ ﮑﻮﻓﺎ ﺑﺸ ﻪ! ﺑﻌ ﺪ ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ درﺳ ﺘﻪ ﻣﻨ ﻮ ﮐﺸ ﻒ‬
‫ﮐﻨﻦ!‬
‫ﺁروم ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﺳﮕﻪ هﺮ ﺟﺎ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﻣﻴﺮﻩ‪ ،‬ﭘﺎﯼ درﺧﺘﻬﺎ‪....‬‬
‫ﮐﺎوﻩ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺣﺮﻓﻢ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ ﺑﺮﻳﺰ‪ ،‬ﺑﺨﻮرﻳﻢ ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش اﻻن دﻳﮕﻪ رﻓﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ اش ‪ ،‬ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫ﺑﺎز ﻳﺎد اﻳ ﻦ ﺟﺮﻳ ﺎن اﻓﺘ ﺎدم دﻣ ﻖ ﺷ ﺪم و ﭼ ﭗ ﭼ ﭗ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدم ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪم و ﺳ ﻪ ﺗ ﺎ ﭼ ﺎﻳﯽ رﻳﺨ ﺘﻢ و‬

‫ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﻪ از ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﮐﺎوﻩ و ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻩ اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬اﻣﻴﺪوارم هﻤﻴﺸﻪ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﻃﻮرﯼ ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺑﺎ هﻢ ﺧﻮب و ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﺎﺷﻴﻦ ‪ .‬ﺗﻮ اﻳ ﻦ ﭼﻨ ﺪ روزﻩ‬
‫ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﻧﺸﺪ در ﻣﻮرد ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻦ ﺣﺎﻻ دﻟ ﻢ ﻣﻴﺨ ﻮاد ﺑ ﺪوﻧﻢ ﭼ ﻪ ﻃ ﻮرﯼ ﺑ ﺎ ه ﻢ‬
‫دوﺳﺖ ﺷﺪﻳﻦ ؟ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﻴﮑﻨﻴﻦ ؟ ﺗﺤﺼﻴﻼﺗﺘﻮن ﭼﻴﻪ ؟ ﺑﺮام ﺧﻴﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬واﷲ ﺟﻮﻧﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﮕﻪ ﮐﻪ اﻳ ﻦ ﺑﻬ ﺰاد ﺧ ﺎن‪ ،‬ﭼﻨ ﺪ ﺳ ﺎل ﭘ ﻴﺶ‪ ،‬ﺳ ﺮﮐﻼس‪ ،‬ﺗ ﻮ داﻧﺸ ﮑﺪﻩ‪ ،‬ﻳ ﻪ‬
‫دﻓﻌﻪ ﭘﺮﻳﺪ و ﭘﺎﭼﻪ ﻣﻨﻮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺟﺮ داد!‬
‫‪-‬ﺑﻴﺘﺮﺑﻴﺖ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻴﻦ ‪ ،‬ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﭼﻪ اﺷﺘﺒﺎهﯽ ﮐﺮدﻩ اوﻣﺪ و ﻳﻪ ﻗﻠﻮﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﺳ ﺎل‬
‫ﻣﻮﻧﺪﻩ ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ ﻟﻬﻴﺪﻩ ش رو داد ﺑﻪ ﻣﻦ ! ﭼﻪ ﻗﻠﻮﻩ اﯼ! ﺻﺪرﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﻮﻩ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ !‬

‫ﻓﺮﻳﺒﺎ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﺎوﻩ ﭼﯽ ﻣﻴﮕﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ هﻤﻴﻦ ﻃﻮرﯼ ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﻴﮑﺮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم‪ .‬ﺳﺮ ﮐﻼس ﺑﺎ هﻢ ﺣﺮﻓﺘﻮن ﺷﺪﻩ ﺑﻮد؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬اﻳﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻢ ﻧﺸﺪ!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬اون وﻗﺖ اوﻣﺪن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺁﺷﺘﯽ ﮐﻨﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﻠﻮﻩ ﺁوردن؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﻳﮑﯽ از ﻗﻠﻮﻩ هﺎﯼ ﺧﻮدش رو ﺁورد ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬ﻗﻠﻮﻩ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﮐﻠﻴﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﮐﻠﻴﻪ!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ هﺎج و واج ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﻮن داﺳﺘﺎن رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺠﻴﺒﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻴﺨ ﻮاﻳﻦ ﭘﻬﻠﻮﻣ ﻮ ﺟ ﺮ ﺑ ﺪم ﮐﻠﻴ ﻪ اش رو ﺑﺒﻴﻨ ﻴﻦ؟! دروغ ﮐ ﻪ ﻧ ﺪارم ﺑﮕ ﻢ ﺑ ﻪ ﻣ ﺮگ ﻳ ﻪ دوﻧ ﻪ‬
‫ﺑﻬﺰادم ! اﻻن ﻳﻪ ﻗﻠﻮﻩ اﻳﻦ دارﻩ ﻳﻪ ﻗﻠﻮﻩ ﻣﻦ!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪-‬ﺧﻮش ﺑﺤﺎﻟﺘﻮن ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﮐﻪ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ دوﺳﺘﯽ دارﻳﻦ!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﻠﻪ ‪،‬اﻟﺒﺘﻪ ‪ .‬ﺑﺨﺎﻃﺮ هﻤﻴﻦ هﻢ ﺑﺰرﮔﺶ ﮐﺮدم ‪ ،‬ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﮐﻨﻪ و واﺳﻪ ﺧﻮدش ﺳ ﺮﯼ‬
‫ﺗﻮ ﺳﺮهﺎ در ﺑﻴﺎرﻩ! زﻳﺮ ﺑﺎل و ﭘﺮ ﺧﻮدم ﮔ ﺮﻓﺘﻤﺶ! ﺧﻼﺻ ﻪ ﺗ ﺎ ﺣ ﺎﻻ ﺧﻴﻠ ﯽ ه ﻮاش رو داﺷ ﺘﻢ ‪ .‬ﺑ ﻪ‬
‫دﻧﺪون ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ ﺗﺎ اﻳﻨﻘﺪﻩ ﺷﺪﻩ! وﮔﺮﻧ ﻪ ﺣ ﺎﻻ ﻳ ﺎ ﻋﻤﻠ ﯽ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﻳ ﺎ اﻻن ﺳ ﻴﻨﻪ ﻗﺒﺮﺳ ﺘﻮن ﺧﻮاﺑﻴ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﻃﻮرﯼ ﺟﺪﯼ ﺣﺮف ﻣﻴﺰد ﮐﻪ هﺮ ﮐ ﯽ اوﻧﺠ ﺎ ﺑ ﻮد ﻓﮑ ﺮ‬
‫ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﻨﻮ از ﭘﺮورﺷﮕﺎﻩ ﺁوردﻩ و ﺑﺰرگ ﮐﺮدﻩ! ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺤﺰون ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ از ﺁب و ﮔﻞ دراوﻣﺪﻩ ‪ ،‬واﺳﻢ ﺷﺎخ و ﺷﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ و ﺗﻮ روم وا ﻣﯽ ﺳﺘﻪ!‬

‫ﺧﻼﺻﻪ دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و از اﻳﻦ ﭼﺮت و ﭘﺮت هﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﻣ ﺎ ﻣ ﯽ ﺧﻨﺪﻳ ﺪﻳﻢ ‪ ،‬ﺧﻮﺷ ﺤﺎل‬
‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ دارﻩ ﻣﻴﺨﻨﺪﻩ ‪ .‬ﺧﻮدم هﻢ از داﺷﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ دوﺳﺘﯽ اﺣﺴﺎس ﺷﺎدﯼ ﻣﻴﮑﺮدم‪.‬‬
‫ﺗﻮ هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻮﺑﺎﻳﻠﺶ زﻧﮓ زد و ﮐﺎوﻩ ﺟﻮاب داد ‪ .‬داﺷ ﺖ ﻣ ﯽ ﺧﻨﺪﻳ ﺪ و ه ﯽ ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ ﺁﻓ ﺮﻳﻦ!‬
‫ﺁﻓﺮﻳﻦ! ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻻن دﻳﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﻳﺪ‪ ،‬ﺁرﻩ؟ ﺁﻓﺮﻳﻦ! ﺁﻓﺮﻳﻦ!‬
‫ﻳﻪ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ اﯼ ﺣﺮف زد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﻓ ﺮدا ﺻ ﺒﺢ ﺑ ﺮات ﺁﻟﺒ ﻮم ﺗﻤﺒ ﺮم رو ﻣﻴ ﺂرم ﭘﺴ ﺮ ﺧﺎﻟ ﻪ ! ﺑﻌ ﺪ‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭘﺎﺷﻮ دﻳﮕﻪ ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫‪-‬ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ ﮐﯽ ﺑﻮد؟ ﺳﻴﺎﻣﮏ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺠﺎن ﺗﻮ ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬دوازدﻩ ﺗﺎ ﺳﻮﺳﮏ ﺑﻬﺶ دادﻩ ﺑﻮدم هﺮ ﮐﺪوم اﻧﺪازﻩ ﭘﻠﻨﮓ!‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎ ﻣﺎرﻣﻮﻟﮏ دادﻩ ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ‪ ،‬هﺮﮐﺪوم اﻧﺪازﻩ ﻳﻪ ﺗﻤﺴﺎح!‬
‫ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم اﻳﻦ ﺳﻴﺎﻣﮏ ‪ ،‬هﻤﻪ رو ﻳﮑﯽ ﻳﮑﯽ ول دادﻩ رو ﻣﻬﻤﻮﻧﻪ! اوﻧ ﺎم ﺟﻴ ﻎ و داد ! ﺧ ﻼص!‬
‫ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻬﻢ ﺧﻮردﻩ ! ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻨﺰل ﺧﻮدﺷﻮن ﺗﺸﺮﻳﻒ دارن!‬
‫‪ -‬راﺳﺖ ﻣﻴﮕﯽ ﮐﺎوﻩ؟ ﺟﻮن ﻣﻦ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺑﺠﺎن ﺗﻮ‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﻴﺎ‪ ،‬زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش‪ .‬هﻤﻴﻦ اﻻن ﻣﺎﻣﻮرﻣﺎ‪ ،‬دوﺻ ﻔﺮ ﺳ ﻴﺎﻣﮏ‬
‫! ﻃﯽ ﺗﻤ ﺎس ﺗﻠﻔﻨ ﯽ ﺧﺒ ﺮ اﻧﻬ ﺪام ﺧﻮﻧ ﻪ ﺧﺎﻟ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش رو ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ داد! هﻤ ﻪ ﺻ ﺤﻴﺢ و ﺳ ﺎﻟﻢ رﻓ ﺘﻦ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ! ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺗﻠﻔﺎت ﺟﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ! ﺣﺎﻻ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪﯼ؟‬
‫ﭘﺮﻳﺪم و ﻣﺎﭼﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺁرﻩ‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻤﯽ ذاﺷﺘﻢ اﻳﻨﮑﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﮐﻮر ﺷﺪﻩ‪ ،‬اﮔﻪ ﺳﻮﺳﮑﻬﺎ ﻧﺒﻮدن ﮐﻪ ﺧﺎﻟ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش هﻤ ﻴﻦ اﻣﺸ ﺐ ﺧﻮاﺳ ﺘﮕﺎرﯼ رو ه ﻢ ﮐ ﺮدﻩ‬
‫ﺑﻮد!‬
‫‪-‬ﺧﺐ دروغ ﻧﮕﻢ ‪ ،‬ﺗﻪ دﻟﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ!‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﮐﯽ ﺑﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺖ رﻗﻴﺐ رو ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻧﺎز و ﻧﻮازش و ﺟﻮﻧﻢ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم از ﻣﻴﺪون ﺑﺪر ﮐﺮد؟‬
‫ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬وﻟﯽ راﻩ اﺻﻠﯽ ‪ ،‬هﻤﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ‪ .‬ﻳﻪ روز ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺳﺮش رو ﺑﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻨ ﺪاز ﺟﻠ ﻮﯼ‬
‫ﺳﮕﻬﺎ !‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻣﺎت ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬ﻣﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﮕﻴﻦ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻴﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴ ﺎرﻳﻦ‪ ،‬ﺗ ﻮ راﻩ ﺑﺮاﺗ ﻮن ﻣ ﯽ ﮔ ﻢ‪ .‬ﻣﮕ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺧ ﻮاﻳﻴﻦ ﺑ ﺮﻳﻦ هﺘ ﻞ ‪ .‬دﻳ ﺮ وﻗﺘ ﻪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮدا هﻢ ﮐﻠﯽ ﺧﺮﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮑﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫دوﺗﺎﻳﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن و ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻓﺮدا ﭼﻴﮑﺎر ﻣﻴﮑﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻣﻴﺮﯼ اوﻧﺠﺎ هﺮروز هﺮ روز ﭼﻴﮑﺎر ﻣﻴﮑﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﮐﻤﯽ ﺣﺮف ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ ‪ ،‬ﺑﺮام وﻳﻠﻦ ﻣﻴﺰﻧﻪ ‪ ،‬ﮔﺎهﯽ هﻢ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ش ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﻳﯽ ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻴﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﻧﮑﻨﻪ ﭘﻴﺮ ﻣﺮد ﺑﻴﭽﺎرﻩ رو ﮐﺸﺘﯽ و دارﯼ ﮐﻢ ﮐﻢ اﺳﺒﺎب اﺛﺎﺛﻴﻪ ﺷﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﻴﮑﻨﯽ؟!‬
‫‪ -‬ﮔﻢ ﺷﻮ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﻪ ﻣﻦ ﻳﻪ ﻗﺎﺗﻞ دﻳﻮ ﺳﻴﺮﺗﻢ!‬
‫وﻗﺘﯽ داﺷﺘﻦ ﻣﻴﺮﻓﺘﻦ ‪ ،‬ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭘﺴﺮ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪ .‬ﺧﻄﺮ ﺑﻴﺦ ﮔﻮﺷﻪ ﺗﻪ هﺎ! اﻳ ﻦ ﺧﺎﻟ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش از اون هﻔ ﺖ ه ﺎﯼ روزﮔ ﺎرﻩ‬
‫هﺎ !‬
‫‪-‬ﻋﻮﺿﺶ دل ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎ ﻣﻨﻪ!‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ -‬ﺁرﻩ‪ ،‬دل ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎ ﺗﻮﻳﻪ اﻣﺎ دل ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﺑﻬﺮاﻣﻪ! ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ دل دل ﻣﻦ!‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﺑﺎهﺎﺷﻮن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﻣﻘﺪار ﻧﻮن و ﭘﻨﻴﺮ ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ ﺟﻠ ﻮم و ﺑ ﺎ ﭼ ﺎﻳﯽ ﺧ ﻮرم ‪ .‬ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﮐﻤ ﯽ ﺑ ﻪ اوﺿ ﺎع و اﺣ ﻮال ﻓﮑ ﺮ‬
‫ﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ اوﻧﻘﺪر ﮔﻴﺞ و ﻣﻨﮓ ﺑﻮدم ﮐﻪ دﻳﺪم اﮔﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺑﻬﺘﺮﻩ‪.‬‬
‫رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﺑﯽ!‬
‫ﺻﺒﺢ ﻣﺜﻞ ﺑﺮج زهﺮ ﻣﺎر از ﺧﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻌﺪ از ﺻ ﺒﺤﻮﻧﻪ ‪ ،‬راه ﯽ ﺧﻮﻧ ﮥ ه ﺪاﻳﺖ ﺷ ﺪم ‪ .‬اﻳ ﻦ‬
‫ﺑﺎرﺧﻮدش دم در داﺷﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ و درﺧﺖ هﺎ ور ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ رو دﻳﺪ و ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺣﻼل زادﻩ اﯼ! اﻻن ﺗﻮ ﻓﮑﺮت ﺑﻮدم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺳﻼم ‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ .‬اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﮐﻤﮏ ﺗﻮن ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ – دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ ‪ ،‬ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫) ﻃﻼ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ و دﺳﺘﯽ ﺳﺮ و ﮔﻮﺷﺶ ﮐﺸﻴﺪم و ﺑ ﺎ ه ﺪاﻳﺖ رﻓﺘ ﻴﻢ ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ‪ .‬ﭼ ﺎﻳﯽ ﺣﺎﺿ ﺮ ﺑ ﻮد ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ دو ﺗﺎ رﻳﺨﺖ و ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ‪(.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﺎل ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟‬
‫‪ -‬ﺳﻼﻣﺘﯽ ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮرﻳﺪ؟‬
‫هﺪاﻳﺖ – هﻨﻮز زﻧﺪﻩ ! ﺗﺎ ﮐﯽ ﻏﺮوب ﻣﺎ ﺑﺮﺳﻪ ‪ ،‬ﺧﺪا ﻣﯽ دوﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻨﻘﺪر ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺑﺎﺷﻴﻦ ‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ اوﻧﻄﻮر هﻢ زﺷﺖ ﻧﻴﺴ ﺖ هﺮﭼﻨ ﺪ ﮐ ﻪ ﺑ ﺮاﯼ ﺧ ﻮدم ه ﻢ‬
‫زﻳﺎد زﻳﺒﺎ ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫هﺪاﻳﺖ – ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﻳﻪ درس ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺁﺧﺮ ﺧﻄّﻢ اﻣ ﺎ ﺗ ﻮ ﻧ ﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳ ﺪ ﻣﺒ ﺎرزﻩ ﮐﻨ ﯽ‬
‫ﺟﻠﻮ ﺑﺮﯼ ﺑﻴﻔﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯽ‪.‬‬

‫‪ -‬ﻳﻪ ﺳﺌﻮاﻟﯽ دارم ﺟﻨﺎب هﺪاﻳﺖ ‪ .‬اﻻن ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدﻳﻦ و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺗﻮن ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ هﻤ ﻪ ﺧ ﺎﻃﺮﻩ‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ دارﻳﻦ؟‬
‫) هﺪاﻳﺖ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(‪:‬‬
‫‪ -‬ﭘﻮﭼﯽ ! ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎور ﻧﮑﻨﯽ ‪ .‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐ ﻪ ﺟ ﻮون ﺑ ﻮدم و درﮔﻴ ﺮ ﻣﺴ ﺎﺋﻞ ‪ ،‬هﻴﭽ ﯽ ﻧﻤ ﯽ ﻓﻬﻤﻴ ﺪم ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﻮم ﺷﺪﻩ ‪ ،‬ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﺑﻴﺨﻮدﯼ اﻳﻦ هﻤ ﻪ دﺳ ﺖ و ﭘ ﺎ زدم! زﻧ ﺪﮔﯽ ارزش‬
‫هﻴﭻ ﻏﻤﯽ رو ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺪﻧﻴﺎ ﻧﻴﻮﻣﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدﻣﻮن ﻏﻢ ﻏﺼﻪ درﺳﺖ ﮐﻨﻴﻢ و ﺑﺸ ﻴﻨﻴﻢ ﺗ ﻮ ﺳ ﺮ‬
‫ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺰﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫)ﭼﺎﻳﯽ ﻣﻮن رو ﺧﻮردﻳﻢ و ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ( ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻴﻦ ﺑﻘﻴﮥ داﺳﺘﺎن رو ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﻴﻦ؟‬
‫هﺪاﻳﺖ ‪ -‬ﺑﺮات واﻗﻌ ًﺎ ﺟﺎﻟﺒﻪ؟‬
‫ﻼ‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﯽ ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺷﻨﻮم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻦ‪ ،‬ﺁروم ﻣﯽ ﺷﻢ‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﮐ ﻪ اﺻ ً‬
‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﻧﻘﺶ هﺎ ﺑﻮدﻳﻦ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ – ﻧﻘﺶ ؟! ﺷﺎﻳﺪ هﻢ درﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ ‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ ﭼﻨﺪ ﭘﺮدﻩ ﻧﻤﺎﻳﺸ ﻪ! ﺑﻌﻀ ﯽ از ﭘ ﺮدﻩ ه ﺎ ﺧﺴ ﺘﻪ‬
‫ﮐﻨﻨﺪﻩ س‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ هﺎ ﺷﺎد و ﺑﻌﻀﯽ هﺎ هﻢ ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﻳﻦ ﭘﺮدﻩ ه ﺎ ﺗ ﻮﯼ ﻧﻤ ﺎﻳﺶ هﻤ ﮥ ﺁدم‬
‫هﺎ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮐﺴﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫)ﺳﻴﮕﺎرش رو درﺁورد و روﺷﻦ ﮐﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭘُﮏ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎر زد‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﻃﺮف ﻏﺮوب ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﮥ ﺳﺮﮐﻴﺲ اوﻣﺪم ﺑﻴﺮون و ﺳ ﺮ راﻩ ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﺧ ﻮردم و رﻓ ﺘﻢ ﺗ ﻮ‬

‫اون ﺧﻴﺎﺑﻮن ﻣﺤﻞ هﻤﻴﺸﮕﯽ ‪ .‬ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮔﺬﺷﺖ ‪ .‬داﺷﺘﻢ وﻳﻠﻦ ﻣﯽ زدم ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ دﺳ ﺖ ﺳ ﻨﮕﻴﻦ ‪ ،‬از‬
‫ﭘﺸﺖ اوﻣ ﺪ رو روﺷ ﻮﻧﻪ م! ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ ‪ ،‬دﻳ ﺪم ﺷ ﻌﺒﻮن ﺧﺎﻧ ﻪ ﺑ ﺎ ﻧﻮﭼ ﻪ ه ﺎش ‪ .‬ﺣﺴ ﺎﺑﯽ ﺟ ﺎ ﺧ ﻮردم ‪.‬‬
‫ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻳﻪ ﮐﺘﮏ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﻌﺒﻮن ﺧﺎن دﻟﻢ رو ﺁروم ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻬ ﻢ ﮔﻔ ﺖ ﺧﺴ ﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷ ﯽ ‪ .‬ﺟ ﻮاﺑﺶ رو دادم‪ .‬ﭘﺮﺳ ﻴﺪ اﻳﻨﺠ ﺎ ﺷ ﺒﯽ ﭼﻨ ﺪ ﮐﺎﺳ ﺒﯽ ؟ ﮔﻔ ﺘﻢ دو ﺗ ﻮﻣﻦ ‪،‬‬
‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ زار ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯽ ؟ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ‪ .‬ﺑﻬﻢ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد ﮐﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺮم‪.‬‬

‫رﻓﺘﻴﻢ ﻃﺮف هﺘﻞ و دوﺗﺎﻳﯽ از در ﭘﺸﺘﯽ هﺘﻞ وارد هﺘﻞ ﺷﺪﻳﻢ ‪ .‬ﻣﺪﻳﺮ هﺘﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻮن ﺑﻮد‪ .‬ﺷ ﻌﺒﻮن‬
‫ﺧﺎن دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ دﺳﺖ ﻣﺪﻳﺮ و رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﯽ؟!‬
‫ﻣﺪﻳﺮ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﺮدﯼ ﮐﻪ ﺷﻌﺒﻮن ﺧ ﺎن ﺿ ﺎﻣﻨﺖ ﺷ ﺪﻩ ؟! هﻴﭽ ﯽ ﻧﮕﻔ ﺘﻢ ﮐ ﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ از ﻓﺮدا ‪ ،‬ﻳﻪ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻨﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ و ﺗﻮ هﻤﻴﻦ ﺟ ﺎ ﻣﺸ ﻐﻮل ﻣ ﯽ ﺷ ﯽ ‪ .‬ﻳ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺖ‬
‫از ﻏﺮوب رﻓﺘﻪ ‪ ،‬ﮐﺎرت ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻪ ‪ .‬ﺷﺒﯽ دو ﺗﻮﻣﻦ هﻢ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ دم‪ .‬اﻧﻌﺎﻣﺶ هﻢ ﻣﺎل ﺧﻮدﺗﻪ‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻳﻪ ﺗﻮﻣﻦ اﻧﻌﺎم دارﻩ ؟ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮﺟﻮن ‪ ،‬هﺮ ﭼ ﯽ ﮐﻠ ﻪ ﮔﻨ ﺪﻩ ﭘ ﺲ ﻣ ﯽ ﺁد اﻳﻨﺠ ﺎ ‪ .‬ﻳ ﻪ‬
‫ﺗﻮﻣﻦ واﺳﻪ اﻳﻨﺎ ﭘﻮل ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮو‪ ،‬ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻧﻮ ﻧﻮار ﺑﻴﺎ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮﮐﺎرم ‪ ،‬اﻣﺎ هﻤﺶ ﺣﻮاﺳﻢ ﭘﯽ ﻓﺮدا ﺷﺐ و هﺘﻞ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ رﻓﺘﻢ و ﻳﻪ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﺁﺑﺮوﻣﻨﺪ ﺧﺮﻳﺪم و ﭘﻴﭽﻴﺪم ﺗﻮ ﻳ ﻪ ﺑﻘﭽ ﻪ و رﻓ ﺘﻢ ﺧﻮﻧ ﮥ ﺳ ﺮﮐﻴﺲ ‪.‬‬
‫ﺗﺎ هﺎﺳﻤﻴﮏ در رو وا ﮐﺮد ‪ .‬ﺑﺎ ذوق ﺟﺮﻳﺎن رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدم ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷ ﺤﺎل ﺷ ﺪ و ﮔﻔ ﺖ‬
‫ﻧﺎﻗﻼ! ﻧﮑﻨﻪ ﺗﻮﻣﺒﻮﻧﺖ دو ﺗﺎ ﺑﺸﻪ و ﻣﻨﻮ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯽ!‬
‫ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ‪ .‬از اﻳﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺖ اﻧﮕﺎر ﺧﺪا ﺑﺮام ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪.‬‬
‫هﺎﺳ ﻤﻴﮏ ﭘﺮﻳ ﺪ و ﻳ ﻪ ﻟﻴ ﻮان ﭼ ﺎﻳﯽ ﺑ ﺮام ﺁورد و دوﺗ ﺎﻳﯽ روﯼ ﻳ ﻪ ﺗﺨ ﺖ ﻧﺸﺴ ﺘﻴﻢ و دﺳ ﺘﻢ رو ﺗ ﻮ‬
‫دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﺣﺎل ﻋﺠﻴﺒﯽ ﺷﺪم‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺁب ﺟﻮش رﻳﺨﺘﻦ روﺳﺮم!‬
‫ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ اﻣﺮوز و دﻳﺸﺐ هﻤﻪ ش ﺗﻮ ﻓﮑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮدﻩ ﮐ ﻪ دوﺗ ﺎﻳﯽ ﺑ ﺎ ه ﻢ از اﻳﻨﺠ ﺎ ﺑ ﺮﻳﻢ و ﻳ ﻪ ﺧﻮﻧ ﮥ‬
‫ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ واﺳﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺟﻮر ﮐﻨﻴﻢ و ﻳﻪ زﻧ ﺪﮔﯽ ﺳ ﺎدﻩ و راﺣ ﺖ رو ﺑ ﺎ ه ﻢ ﺷ ﺮوع ﮐﻨ ﻴﻢ‪ .‬ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ‬
‫ﻣﻦ اﻻن ﺗﻮ رو ﺷﻮهﺮ ﺧﻮدم ﻣﯽ دوﻧﻢ و دﻳﮕﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ هﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮدﻟﻢ ﻗﻨﺪ ﺁب ﻣﯽ ﮐﺮدن وﻗﺘﯽ هﺎﺳﻤﻴﮏ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬ ﺎ رو ﺑﻬ ﻢ ﻣ ﯽ زد‪ .‬دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﮐ ﻪ وﺿ ﻌﻢ‬
‫ﺧﻮب ﺑﻮد و هﻤﻴﻦ اﻻن دﺳﺘﺶ رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺑﺮدم‪.‬‬
‫ازش ﭘﺮﺳ ﻴﺪم هﺎﺳ ﻤﻴﮏ راﺳ ﺖ راﺳ ﺘﯽ ﻣﻨ ﻮ دوﺳ ﺖ دارﯼ ؟ ﻳ ﻪ ﺗﮑ ﻮﻧﯽ ﺑ ﻪ ﻣﻮه ﺎش داد ﮐ ﻪ دﻟ ﻢ‬
‫ﺿﻌﻒ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺧﻨﺪۀ ﻧﻤﮑﯽ ﺟﻮاﺑﻢ رو داد‪ .‬اوﻣﺪم ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﮐﻴﺲ ﺳﺮ ﺧﺮ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺸﺘﺮﯼ هﺎ هﻢ ﭘﺎﺷﻮن وا ﺷﺪ‪ .‬ﺗﮏ و ﺗﻮﮎ اوﻣ ﺪن‪ .‬ﺗ ﺎ زﻳ ﺎد ﺑﺸ ﻦ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﭼ ﺎﻳﯽ ﺧ ﻮردم ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ‬
‫اﺷﺎرۀ ﺳﺮﮐﻴﺲ‪ ،‬ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﺎز زدن‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﮐﻢ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬هﺎﺳﻤﻴﮏ هﻢ اوﻣﺪ وﺳﻂ ﺑﻪ رﻗﺼﻴﺪن ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻠﮥ ﺳﺮﮐﻴﺲ و ﻣﺸ ﺘﺮﯼ‬
‫هﺎﯼ ﻧﺮﻩ ﻏﻮل ش رو ﺑﮑﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﺎرﻩ ﻧﺒﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫درد ﺳﺮت ﻧﺪم‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ هﺮ ﺟﻮوﻧﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪﻧﯽ ﻳﻪ! ﺷﺎﻳﺪ اﮔﻪ ﺑﺎ هﻤﻮن هﺎﺳ ﻤﻴﮏ‬
‫ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬اوﻧﻘﺪر ﺑﻴﭽﺎرﮔﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﺎﻋﺮ‪ :‬ﻋﺸﻖ اول ﺳﺮﮐﺶ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺑﻮد!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﭼﻪ ﺷﺒﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﮐﺎرم ﺗﻮ هﺘﻞ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺣﻘﻮﻗﻢ اﻧﻌﺎم ﻣﯽ ﮔ ﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺳ ﺮ ه ﺮ ﻣﻴ ﺰ‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﻳﻪ ﭘﻨﺞ زارﯼ ﮐﺎﺳﺐ ﺑﻮدم!‬
‫ﻳﻪ ﻋﺼﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﮥ ﺳﺮﮐﻴﺲ‪ ،‬وﺳﻂ ﺑﺮﻧﺎﻣ ﻪ‪ ،‬داﺷ ﺘﻢ ﺧﺴ ﺘﮕﯽ در ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﺷ ﻌﺒﻮن ﺧ ﺎن و ﻧﻮﭼ ﻪ‬
‫ه ﺎش وارد ﺷ ﺪن‪ .‬ﭘﺮﻳ ﺪم ﺟﻠ ﻮ و ازش ﺗﺸ ﮑﺮ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﺧﻨ ﺪﻩ اﯼ ﺑﻬ ﻢ ﮐ ﺮد و رﻓ ﺖ ﻧﺸﺴ ﺖ‪ .‬ﺗﻨ ﮓ‬
‫ﻏﺮوﺑﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از اوﻧﺠﺎ ﺑﻴﺎم ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﺷﻌﺒﻮن ﺧﺎن ﺻﺪام ﮐﺮد ‪ .‬وﻗﺘ ﯽ رﻓ ﺘﻢ ﭘﻴﺸ ﺶ ﺑﻬ ﻢ ﮔﻔ ﺖ‬
‫ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ هﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺣﻴﻔﻪ ﺿﺎﻳﻊ ﺑﺸﯽ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪم اﻳﻦ دﺧﺘﺮﻩ هﺎﺳﻤﻴﮏ دو رو ورت ﻣﯽ ﮔﺮدﻩ‪ .‬دارﻩ‬
‫ﺧﺎم ت ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺪرد ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﻩ‪.‬‬
‫هﻴﭽ ﯽ ﻧﮕﻔ ﺘﻢ و راه ﻢ رو ﮐﺸ ﻴﺪم و رﻓ ﺘﻢ ‪.‬اﻣ ﺎ ﺗﻤ ﺎم ﺷ ﺐ ﺗ ﻮ ﻓﮑ ﺮش ﺑ ﻮدم‪ .‬ﺁﺧ ﺮ ﺷ ﺐ ﮐ ﻪ رﻓ ﺘﻢ‬

‫ﮐﺎروﻧﺴﺮا‪ ،‬ﺗﻮ دﻟﻢ از ﺷﻌﺒﻮن ﺧﺎن ﻧﻔﺮت ﻋﺠﻴﺒﯽ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫رﺟﺐ اوﻣﺪ ﭘﻴﺸﻢ و ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﺮا دﻣﻘﯽ؟ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺑ ﺮاﯼ ﻳﮑ ﯽ درد و دل‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ هﻢ ﺑﻬﺘﺮ از رﺟﺐ!‬
‫ﺟﺮﻳﺎن رو ﺑﻬ ﺶ ﮔﻔ ﺘﻢ‪ .‬ﺗ ﺎ اﺳ ﻢ هﺎﺳ ﻤﻴﮏ رو ﺷ ﻨﻴﺪ ﮔﻔ ﺖ هﺎﺳ ﻤﻴﮏ؟! ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاﯼ اوﻧ ﻮ ﺑﮕﻴ ﺮﯼ؟!‬
‫ﻣﮕ ﻪ دﻳﻮوﻧ ﻪ ﺷ ﺪﯼ؟! ﭘﺮﺳ ﻴﺪم ﻣﮕ ﻪ ﻣ ﯽ ﺷﻨﺎﺳ ﻴﺶ؟ ﮔﻔ ﺖ ﺑ ﺎ ﭘ ﻨﺞ زار ﺗ ﻮ ه ﻢ ﻣ ﯽ ﺗ ﻮﻧﯽ ﺑﻬﺘ ﺮ‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺶ!‬
‫ﭘﺮﻳﺪم و ﻳﻘﻪ ش رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و زدﻣﺶ زﻣﻴﻦ ‪.‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﻳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﻪ ﮔﻪ ﻣﻔﺖ ﺑﺨﻮرﯼ‪ ،‬ﺧﻔ ﻪ ت‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻢ! ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻤﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاهﯽ ﮐﻮرت ﮐﺮدﻩ‪.‬‬

‫ﭘﺎﺷﻮ ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻬ ﺖ ﻧﺸ ﻮن ﺑ ﺪم‪ .‬ﭼ ﻪ ﺣ ﺎﻟﯽ داﺷ ﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻤﺎﻧ ﺪ! ﻧﻔﻬﻤﻴ ﺪم ﺗ ﺎ ﺧﻮﻧ ﮥ ﺳ ﺮﮐﻴﺲ ﭼ ﻪ‬
‫ﺟﻮرﯼ رﻓﺘﻢ و ﺗﻮ راﻩ رﺟﺐ ﭼﻪ ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ‪ .‬رﺳﻴﺪﻳﻢ و رﺟﺐ در زد‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻪ ﮐﻨﺎر واﺳﺘﺎدم‪.‬‬
‫درﮐﻪ وا ﺷﺪ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﺗﺎرﻳﮏ ﺑﻮد و ﺳﺮﮐﻴﺲ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻧﺪﻳﺪ‪ .‬ﻳﻪ راﺳﺖ رﺟﺐ ﻣﻨﻮ ﺑﺮد ﺑ ﺎﻻ ﺳ ﺮ‬
‫هﺎﺳﻤﻴﮏ ﺗﻮ اﺗﺎق‪.‬‬
‫ﭼﯽ دﻳﺪم؟ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﻮم دﻧﻴﺎ رو ﮐﺮدن اﻧﺪازۀ ﻳﻪ ﺗﻮپ و زدن ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﻦ!‬
‫زاﻧﻮهﺎم ﺧﻢ ﺷﺪ هﻤﻮﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬هﺎﺳﻤﻴﮏ ﮐﻪ ﻣﻦ رو اوﻧﺠﺎ دﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻔﺲ ش ﺑﻨﺪ اوﻣﺪ‪ .‬ﻧﺘﻮﻧﺴ ﺖ ﻳ ﻪ‬
‫ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﭘﺘﻮ رو ﮐﺸﻴﺪ رو ﺳﺮش و هﺎﯼ هﺎﯼ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫) اﻳﻨﺠﺎﯼ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﻳﻪ ﭼﮑﻪ اﺷﮏ رو ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺎﮎ‬
‫ﮐﺮد و ﻳﻪ ﺳﻴﮕﺎر دﻳﮕﻪ روﺷﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪(:‬‬
‫‪ -‬اﻻن ﮐ ﻪ اﻳﻨ ﺎر ﺑ ﺮات ﺗﻌﺮﻳ ﻒ ﮐ ﺮدم‪ ،‬اﻧﮕ ﺎر هﻤ ﻴﻦ دﻳ ﺮوز ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ از دﻳ ﺪن اون ﺻ ﺤﻨﻪ ‪ ،‬ﻗﻠ ﺒﻢ‬
‫ﺷﮑﺴﺖ ! ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدم اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎدﻩ و ﺳﺎﻟﻴﺎن ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ازش ﮔﺬﺷﺘﻪ!‬
‫) ﺁﻩ ﺳﺮدﯼ ﮐﺸﻴﺪ وﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫اون ﺷﺐ‪ ،‬رﺟﺐ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻠﻨﺪم ﮐﺮد‪ .‬ﻧﺎ ﻧﺪاﺷ ﺘﻢ ﮐ ﻪ رو ﭘﺎه ﺎم واﺳ ﺘﻢ‪ .‬اوﻟ ﻴﻦ ﺗ ﻮدهﻨﯽ اﯼ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﺧﻮردم! ﮐﺴﯽ رو ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ و ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﺑﺎه ﺎش ازدواج ﮐ ﻨﻢ ﺑ ﺎ‬
‫ﻳﻪ ﻧﺮﻩ ﻏﻮل ﺗﻮاون وﺿﻊ! دوﺗﺎﻳﯽ راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﻃ ﺮف ﺧﻮﻧ ﻪ‪ .‬ﻳ ﻪ ﺧ ﺮدﻩ ﮐ ﻪ از ﺧﻮﻧ ﮥ ﺳ ﺮﮐﻴﺲ دور‬
‫ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﺜﻞ ﻳﻪ زن ﺑﭽﻪ ﻣﺮدﻩ‪ ،‬زدم زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ ‪ .‬دﻟﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﮐﺎرواﻧﺴﺮا‪ ،‬ﻳﻪ راﺳﺖ رﻓ ﺘﻢ و ﺗ ﻮ اﺗ ﺎق ﮐ ﻪ رﺳ ﻴﺪم ﻣﺜ ﻞ ﺗ ﻮپ ﺧ ﻮردم زﻣ ﻴﻦ! ﻳ ﻪ‬

‫دﻓﻌﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدم داﻏﻮن ﺷﺪم! دوﺑﺎرﻩ ﮔﺮﻳﻪ اﯼ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻧﭙﺮس!‬
‫ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐ ﻪ ﮔﺬﺷ ﺖ ﺗ ﺎزﻩ ﺑ ﻪ ﻓﮑ ﺮ اﻓﺘ ﺎدم ﮐ ﻪ ﭼ ﺮا دوﺗ ﺎﻳﯽ ﺷ ﻮن رو ﻧﮑﺸ ﺘﻢ؟! اﻳ ﻦ ﻳﮑ ﯽ ﺑﻴﺸ ﺘﺮ‬
‫ﺁزارم ﻣﯽ داد‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ازش اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ و ﻣﺜﻞ دﻳﻮوﻧﻪ هﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم ودر و دﻳﻮار ﻓﺤﺶ دادم‪.‬ﮔﺎهﯽ ﻣﯽ زدم ﺗﻮ ﺳﺮ ﺧﻮدم‬
‫و ﮔﺎهﯽ ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﻣﯽ زدم ﺑﻪ دﻳﻮار!‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ دﻧﻴﺎ دﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷ ﺪﻩ! ﺑ ﺎور ﻧﻤ ﯽ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ دﻳﮕ ﻪ ﺻ ﺒﺢ ﺑﺸ ﻪ! اﻣ ﺎ اون‬
‫ﺷﺐ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﺷﺪ هﻴﭽﯽ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ ﺷﺒﻬﺎﯼ دﻳﮕ ﻪ م ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻣﺜ ﻞ هﻤ ﻴﻦ ﺷ ﺐ ﺑ ﻮد و ﺑ ﺎزم ﺑ ﺮام ﺻ ﺒﺢ‬
‫ﺷﺪ! ﺁرﻩ‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻓﺮداش اوﻧﺠﺎ ﻧﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣﻮﻧﺪم ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ و ﻏﺼﻪ ﺧﻮردم‪.‬‬
‫ﺷﺐ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻣﻮ ﻋﻮض ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ هﺘﻞ‪ .‬ﺷﺒﯽ ﺑﻮد اون ﺷ ﺐ! از ﺳ ﺎزم ﺟ ﺰ ﺻ ﺪاﯼ ﻧﺎﻟ ﻪ و ﮔﺮﻳ ﻪ‪،‬‬
‫ﺑﻴﺮون ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ! درد و رﻧﺠﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ از زﺑﻮن ﺳﺎز ﺑﻴﺮون ﻣﯽ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫دو ﺳﻪ روز ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻠﻨﺠﺎر رﻓﺘﻢ ‪ .‬ﺑﺎﻟﺨﺮﻩ هﻢ ﺗﺼ ﻤﻴﻢ ﮔ ﺮﻓﺘﻢ ﮐ ﻪ ﺑ ﺮم ﺳ ﺮاغ هﺎﺳ ﻤﻴﮏ و‬
‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﻴﺮم و از اوﻧﺠﺎ ﺑﻴﺎرﻣﺶ ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اوﻧﻢ ﻳﻪ ﺁدم ﺑﺪﺑﺨﺘﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدم‪ .‬اوﻧﻢ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ روز اﻓﺘﺎدﻩ‪.‬‬
‫ﺷﺐ رﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﭘﻴﺶ رﺟﺐ و ﺑﻬﺶ ﮔﻔ ﺘﻢ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام ﭼﻴﮑ ﺎر ﮐ ﻨﻢ‪ .‬ﻳ ﻪ ﻧﮕ ﺎهﯽ ﺑﻬ ﻢ ﮐ ﺮد و ﮔﻔ ﺖ ول ﮐ ﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ‪ ،‬ﻓﮑﺮهﺎ ﻣﻮ ﮐﺮدم‪ .‬ﻓﺮدا ﻣﯽ رم ﺳﺮاﻏﺶ‪.‬‬
‫رﺟﺐ ﮐﻤﯽ اﻳﻦ ﭘﺎ اون ﭘﺎ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬راﺳﺘﺶ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﺑﻬ ﺖ ﺑﮕ ﻢ‪ ،‬اﻣ ﺎ ﺣ ﺎﻻ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﮔ ﯽ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺮاﯼ ﺳﺮاغ هﺎﺳﻤﻴﮏ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﻣﺠﺒﻮرم ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﯽ؟ ﮔﻔﺖ هﺎﺳﻤﻴﮏ ﺧﻮدش رو ﭼﻴﺰ ﺧﻮر ﮐﺮد و ﮐﺸﺖ!‬
‫زدم ﺗﻮ ﺳﺮم! ﺧﺸﮑﻢ زد! ﭘﺮﺳﻴﺪم ارواح ﺧﺎﮎ ﺑﺎﺑﺎت راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ رﺟﺐ؟!‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﻪ اون ﻧﻮن و ﻧﻤﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎهﻢ ﺧﻮردﻳﻢ اﮔﻪ دروغ ﺑﮕﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺧﻮدت ﺑﺮو ﺑﭙﺮس‪.‬‬
‫وﻟﻮ ﺷﺪم رو زﻣﻴﻦ! اﯼ دل ﻏﺎﻓﻞ! ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﭘ ﺲ اون دﺧﺘ ﺮۀ ﺑﻴﭽ ﺎرﻩ راﺳ ﺖ ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ ﮐ ﻪ‬
‫دوﺳﺘﻢ دارﻩ و ﺧﺎرم رو ﻣﯽ ﺧﻮاد!‬
‫ﮐﺎش ﻗﻠﻢ ﭘﺎهﺎم ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ رﻓﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﮐﻪ اوﻧﻮ ﺗﻮﯼ اون وﺿﻊ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﮐﺎش ﻻل ﻣ ﯽ ﺷ ﺪم‬
‫و ﺑﻪ رﺟﺐ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫ﭘﺮﻳﺪم ﺑﻪ رﺟﺐ و ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﭘﺴ ﺮ ﺧﻴ ﺮ از ﺟ ﻮوﻧﯽ ت‪ .‬ﻧﺒﻴﻨ ﯽ ﮐ ﻪ روزﮔ ﺎرم رو ﺳ ﻴﺎﻩ ﮐ ﺮدﯼ! ﺁﺗ ﻴﺶ ﺑ ﻪ‬
‫ﻋﻤ ﺮت ﺑﮕﻴ ﺮﻩ ﮐ ﻪ ﺁﺗ ﻴﺶ ﺑ ﻪ زﻧ ﺪﮔﻴﻢ زدﯼ! ﻣ ﻦ ﭼﻴﮑ ﺎر داﺷ ﺘﻢ ﮐ ﻪ ﺑ ﺪوﻧﻢ هﺎﺳ ﻤﻴﮏ ﭼﻴﮑ ﺎرﻩ س؟‬

‫هﻤﻮﻧﮑ ﻪ هﻤ ﺪﻳﮕﺮو دوﺳ ﺖ داﺷ ﺘﻴﻢ ﺑ ﺮام ﺑ ﺲ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺣﻨ ﺎق ﻣ ﯽ ﮔﺮﻓﺘ ﯽ اﮔ ﻪ زﺑﻮﻧ ﺖ رو ﻧﮕ ﻪ ﻣ ﯽ‬
‫داﺷﺘﯽ؟‬
‫) ﺑﻴﭽﺎرﻩ رﺟﺐ ﻻم ﺗﺎ ﮐﺎم ﺣﺮف ﻧﺰد و ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬راﻩ اﻓﺘﺎدم و رﻓﺘﻢ ﺗ ﻮ اﺗ ﺎﻗﻢ‪ .‬زدم‬
‫زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺎ اون ﻳﮑﯽ ﻓﺮق داﺷﺖ‪ .‬اون ﻳﮑﯽ ﮔﺮﻳ ﮥ ﻳ ﻪ ﻣ ﺮد زﺧ ﻢ ﺧ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد و اﻳ ﻦ‬
‫ﮔﺮﻳﮥ ﻳﻪ ﺁدم ﻋﺸﻖ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد!‬
‫اﻳﻦ دوّﻣﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺨﻮام‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺮﮔﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻣﺎهﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻋﺸﻖ هﺎﺳﻤﻴﮏ ه ﻢ ﻣﺜ ﻞ ﺧ ﻮدش ﺧ ﺎﮎ ﺷ ﺪ ‪.‬زﻧ ﺪﮔﯽ ﭼ ﻪ ﺑﺨ ﻮاهﻴﻢ و ﭼ ﻪ‬
‫ﻧﺨ ﻮاهﻴﻢ راﻩ ﺧ ﻮدش رو ﻣ ﯽ رﻩ‪ .‬ﮐ ﻢ ﮐ ﻢ دﻟﺨ ﻮرﻳﻢ از رﺟ ﺐ ه ﻢ ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ و ﺑ ﺎ ه ﻢ دوﺑ ﺎرﻩ اُﺧ ﺖ‬
‫ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻳﻪ روز ازش ﭘﺮﺳﻴﺪم اون دﺧﺘﺮﻩ ﮐﻪ ﺷﺐ اول دﻳﺪﻣﺶ‪ ،‬ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﭘﻴﺪاش ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ رو ﻣﯽ ﮔﯽ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺁرﻩ ﮔﻔﺖ اﻻن ﻳﻪ ﻣﺎﻩ دو ﻣﺎهﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ اﻓﺘﺎدﻩ ﻳﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ و ‪....‬‬
‫رو دادﻩ و ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﻗﺒﻀﻪ! ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﮔﻔﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﻳﮑﯽ واﺳﻪ ش دو ﻣﺘﺮ ﭼﻠﻮار ﮐﻔﻨﯽ ﺑﺨ ﺮﻩ‬
‫ﺗﺎ راهﯽ ﺷﻪ! ﭘﺮﺳﻴﺪم ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻳﮑﯽ از هﻤﻴﻦ ﺳﻮﻻخ ﺳُﻨﺒﻪ هﺎ!‬
‫ﺑ ﺰور رﺟ ﺐ رو وادار ﮐ ﺮدم ﻣﻨ ﻮ ﺑﺒ ﺮﻩ ﺑ ﺎﻻ ﺳ ﺮ ﺑﻴ ﺪار‪ .‬دو ﺗ ﺎﻳﯽ رﻓﺘ ﻴﻢ ﺗ ﻮ ﻳﮑ ﯽ از اﺗﺎﻗﻬ ﺎﯼ ﺗ ﻪ‬

‫ﮐﺎرواﻧﺴﺮا ﺑﻐﻞ ﻃﻮﻳﻠﻪ! اوﻧﻘﺪر ﺗﺎرﻳﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﭼﺸﻢ رو ﻧﻤﯽ دﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗ ﺎرﻳﮑﯽ ﻋ ﺎدت ﮐ ﺮد ‪ ،‬ﮔﻮﺷ ﮥ اﺗ ﺎق‪ ،‬روﯼ ﻳ ﻪ ﻣﺸ ﺖ ﮐ ﺎﻩ و ﻳﻮﻧﺠ ﻪ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﺟﻮﻧ ﻮرﯼ رو‬
‫دﻳﺪم ﺷﺒﻴﻪ ﺁدﻣﻴﺰاد ﮐﻪ دراز ﺑﻪ دراز ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ! ﻳﻪ ﺁن ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣُﺮدﻩ‪ .‬ﺗ ﻮ اﺗ ﺎق ﻳ ﻪ ﺑ ﻮﯼ ﮔﻨ ﺪﯼ‬
‫ﻣﯽ ﺁوﻣﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﻮ! ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬اﻳﻦ ﭼﺮا اﻳﻨﺠﻮرﯼ ﺷﺪﻩ؟ اﻧﮕﺎر ﻣُﺮدﻩ! رﺟﺐ رﻓﺖ ﺟﻠﻮ و ﺑﺎ ﻧﻮﮎ ﭘﺎ ﻳﻪ‬
‫ﻟﮕﺪ ﺑﻬﺶ زد! ﻳﻪ ﺻﺪاﯼ ﻧﺎﻟﮥ ﺿﻌﻴﻒ ازش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺁدم هﺮ ﭼﯽ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ ،‬ﺳﮓ ﺟﻮن ﺗﺮ هﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ! هﻨﻮز وﻗﺖ ﻏﺴ ﻞ و‬
‫ﮐﻔﻦ ش ﻧﺸﺪﻩ! ﺳﻪ ﺗﺎ ﺟﻮن دﻳﮕﻪ ﺗﻮ ﺗﻨﺶ هﺴﺖ!‬
‫اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ و ﺧﻨﺪﻳﺪ ‪ .‬ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ دﺧﺘﺮﮎ ﮐﻪ ﻋﻴﻦ ﻳﻪ ﺣﻴﻮون اون ﮔﻮﺷﻪ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﺮدم و ﺑﻌ ﺪ ﺑ ﻪ‬
‫رﺟﺐ ﮔﻔﺘﻢ ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﺁدم ﻧﻴﺴﺘﯽ؟ ادم ﺑﺎ ﮔﺮﺑ ﮥ ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ ش اﻳ ﻦ ﮐ ﺎر رو ﻧﻤ ﯽ ﮐﻨ ﻪ! ﺗ ﻮ ﺗ ﻮﯼ‬
‫دﻟﺖ رَﺣﻢ و ﻣﺮوت ﭘﻴﺪا ﻧﻤﯽ ﺷﻪ؟‬

‫رﺟﺐ ﻳﻪ ﭘﻮزﺧﻨﺪﯼ ﺗﺤﻮﻳﻠﻢ داد و ﮔﻔ ﺖ ﮐﺴ ﯽ ﮐ ﻪ ﻣﺜ ﻞ ﻣ ﺎ درﺑ ﺪر و دُزد و ﺑ ﯽ ﮐ ﺲ و ﮐ ﺎر ﺷ ﺪ‪ ،‬ﺗ ﻮ‬

‫دﻟ ﺶ هﻴﭽ ﯽ ﭘﻴ ﺪا ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﻪ‪ .‬ﻣﺜ ﻞ ﻣ ﺎ ﺁدﻣﻬ ﺎ ﺧﻴﻠ ﯽ ه ّﻤ ﺖ ﮐﻨ ﻴﻢ ﺷ ﻠﻮار ﺧﻮدﻣ ﻮن رو ﻣ ﯽ ﭼﺴ ﺒﻴﻢ از‬
‫ﭘﺎﻣﻮن ﻧﻴﻔﺘﻪ! ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻨﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺳﻮﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻳﻪ ﺣﮑﻴﻢ و دوا‪ .‬ﮐﻤﮏ ﮐﻦ ﺑﻠﻨﺪش ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﺣﮑﻴﻢ و دوا درﻣﻮن ﭘﻮل ﻣﯽ ﺧﻮاد‪ .‬ﻣﻨﮑﻪ ﺷﻴﭙﺶ ﺗﻮ ﺟﻴﺒﻢ ﻃﺎق ﻳﺎ ﺟﻔﺖ ﺑﺎزﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ! ﻧَﺸﺖ‬
‫ﻣَﺸﺖ ﻣﺎﮐﻮ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻦ ﺑﻨﺪازش رو ﮐﻮل ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺶ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮ دﺳﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﺰن‪ .‬ﻣﺮض واﮔﻴﺮدار دارﻩ‪ .‬ﻧﻔﻠﻪ ﻣﯽ ﺷﯽ هﺎ!‬
‫ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ و دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪش ﮐﻨﻢ‪ .‬دﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ‪ ،‬دو ﺗﺎ ﭘﺎرﻩ اﺳﺘﺨﻮان!‬
‫ﺗﺎ دﺳﺖ ﺑﻬﺶ زدم ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﺻﺪا ﮐﺮد‪ .‬دﻟﻢ ﺁﺗﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬رﺟﺐ ﮔﻔﺖ وﻟﺶ ﮐ ﻦ‪ ،‬ﺗﮑ ﻮﻧﺶ ﺑ ﺪﯼ‪،‬‬
‫ﺗﻤﻮم ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ ﺧ ﻮﻧﺶ ﻣ ﯽ اﻓﺘ ﻪ ﮔﺮدﻧ ﺖ ه ﺎ! اﻳ ﻦ دارﻩ از ه ﻢ وا ﻣ ﯽ رﻩ ه ﺎ وﻟ ﺶ ﮐ ﻦ ‪ ،‬ﮔﻴ ﺮم دوا‬
‫درﻣ ﻮﻧﺶ ﮐ ﺮدﯼ و ﺧ ﻮب ﺷ ﺪ ‪ .‬ﺑ ﺎزم ﻳ ﺎ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑ ﺮﻩ ﮔ ﺪاﻳﯽ ﻳ ﺎ اﮔ ﻪ ﺑ ﺮو روﻳ ﯽ ﭘﻴ ﺪا ﮐﻨ ﻪ‪ .‬ﺟ ﻮاد ﺁﻗ ﺎ‬
‫وادارش ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﺮﻩ ‪ ....‬ﮐﻨﻪ! زﻧﺪﮔﯽ درﺳﺖ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ! اﻳﻨﺠ ﻮرﯼ ه ﻢ از ﺑ ﺪﺑﺨﺘﯽ‬
‫ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ ،‬هﻢ اﻳﻨﮑﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد و ﺑﺮﻩ ﺗﻮ ﺑﻬﺸﺖ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﺟﻬﻨﻢ هﻢ ﮐ ﻪ ﺑ ﺮﻩ ﺣ ﺪاﻗﻞ ﻳ ﻪ‬
‫وﻋﺪﻩ ﻏﺬاﯼ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮔﻴﺮش ﻣﯽ ﺁد!‬
‫ﻳﻪ ﺁن دو دل ﺷﺪم ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻧﮑﻨﻪ ﺑﺮام ﺷﺮ ﺑﺸﻪ !اﻣﺎ دﻟ ﻢ ﻧﻴﻮﻣ ﺪ ﻳ ﻪ اﻧﺴ ﺎن رو ﺗ ﻮ اون ﺣ ﺎل‬
‫ول ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻤﻴﺮﻩ‪ .‬ﺑﺨﺪا ﺗﻮﮐﻞ ﮐﺮدم و اﻧﺪاﺧﺘﻤﺶ رو ﮐﻮﻟﻢ و راﻩ اﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫رﺟﺐ ﮐﻪ اﻳﻦ رو دﻳﺪ‪ ،‬داد زد ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻤﮥ ﻳﻪ دﮐﺘﺮ هﻤﻴﻦ ﻧﺰدﻳﮑﯽ هﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم ﮐﻪ ﺧﻮدش دﻧﺒﺎﻟﻢ راﻩ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻳﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺗﺮ و ﺗﻤﻴﺰ‪.‬‬
‫در زدﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﺗﺎ دﮐﺘﺮ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ دﺧﺘﺮﻩ اﻓﺘﺎد ﮔﻔﺖ اﻳﻦ رو ﭼﺮا ﺁوردﻳﻦ اﻳﻨﺠﺎ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺲ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﺮﻳﻤﺶ؟ ﮔﻔﺖ ﺑﺒﺮﻳﻦ ش ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن !اﻳﻨﮑ ﻪ دﻳﮕ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ازش ﻧﻤﻮﻧ ﺪﻩ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ش ﮐﻨﻢ! از ﮐﺠﺎ ﺁوردﻳﺶ اﻳﻨﺠﺎ؟ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺟﻔﺖ ﭘﻨﺞ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ؟!‬

‫هﻴﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬دﮐﺘﺮ ﻳﻪ دﻩ دﻗﻴﻘ ﻪ اﯼ ﻣﻌﺎﻳﻨ ﻪ ش ﮐ ﺮد و ﺑﻌ ﺪ رو ﺑ ﻪ ﻣ ﺎ ﮔﻔ ﺖ‪ .‬وَرش دار‪ .‬ورش دار‬

‫ﺑﺒﺮ ش‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬دﮐﺘﺮ ﻣُﺮد؟! ﮔﻔﺖ ﺻﺪ رﺣﻤﺖ ﺑﻪ ُﻣ ﺮدۀ ﻗﺒﺮﺳ ﺘﻮن‪ُ ،‬ﻣ ﺮدﻩ رو ﻗﻠﻘﻠ ﮏ ﺑ ﺪﻳﻢ ﻣ ﯽ ﺧﻨ ﺪﻩ! اﻳ ﻦ‬
‫ﻼ ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﻩ ﮐﻪ!‬
‫اﺻ ً‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ دﮐﺘﺮ ﺟﻮن؟ ﻣﻦ اﻣﺮوز دﻳﺪﻣﺶ‪ .‬واﺳﻪ رﺿ ﺎﯼ ﺧ ﺪا اﻧ ﺪاﺧﺘﻢ رو ﮐ ﻮﻟﻢ و ﺁوردﻣ ﺶ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻦ ﭘﺴﺮﺟﻮن‪ ،‬اﻳﻦ هﻢ ﺧﺮج ﻣﻌﺎﻟﺠﺶ زﻳﺎدﻩ‪ ،‬هﻢ ﻃﻮﻻﻧﻴﻪ هﻢ ﺁﺧﺮ ﮐﺎر‪ ،‬اﻣﻴﺪﯼ ﺑﻬ ﺶ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮐﻴﻪ ﺗﻪ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ هﻴﭽﮑﺲ م ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪ س‪ .‬ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ورش دار ﺑﺬارش ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻮﭼﻪ! ﺣﺪاﻗﻞ ﺳ ﮓ ه ﺎ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺶ ﺳﻴﺮ ﻣﯽ ﺷﻦ!‬
‫ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻮ دﮐﺘﺮﯼ ﻳﺎ ﺟﻼد؟! ﮔﻔﺖ اﻣﺮوزﻩ روز‪ ،‬ﺗﻮ هﺮ ﮐﻮﭼﻪ و ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ دﻩ‬
‫ﺗﺎ از اﻳﻨﺎ اﻓﺘﺎدن! ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﮐﺮد ‪.‬ﮔﻴﺮم ﻣﻦ ﭘﻮل ﻧﮕﻴﺮم‪ ،‬ﺧﺮج ﻣﺮﻳﻀﺨﻮﻧﻪ ﭼﯽ؟‬
‫دﺳﺖ ﮐﺮدم ﺟﻴﺒﻢ و ﻳﻪ ﻣﺸﺖ اﺳﮑﻨﺎس در ﺁوردم و ﺑﻬ ﺶ ﻧﺸ ﻮﻧﺪادم و ﮔﻔ ﺘﻢ ﺷ ﻤﺎ ﻣﻌﺎﻟﺠ ﻪ ش ﮐ ﻦ‪.‬‬

‫ﭘﻮﻟﺶ از ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻔﺎش از ﺧﺪا‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﻳﻦ دﻩ ﺗﺎ ﻣﺮض ﺟﻮرواﺟﻮر دارﻩ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺑﺸ ﻪ ﻳ ﺎ ﻧ ﻪ ه ﺎ! ﺑﻌ ﺪش ﻧﻴ ﺎﯼ د ّﺑ ﻪ‬

‫ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ‪ .‬ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﺳﻤﺶ ﭼﻴﻪ؟‬
‫ﮔﻔ ﺘﻢ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ‪ .‬ﻧﮕ ﺎهﯽ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﮐ ﺮد و ﻗ ﺎﻩ ﻗ ﺎﻩ ﺷ ﺮوع ﮐ ﺮد ﺑ ﻪ ﺧﻨﺪﻳ ﺪن و ﺑﻌ ﺪ ﮔﻔ ﺖ‪ ،‬ﭼ ﻪ اﺳ ﻤﯽ‪،‬‬

‫ﻼ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻮﺳﺘﻪ ‪ ،‬ﺳﻔﻴﺪﻩ ؟ زردﻩ؟!‬
‫ﻗﺮﺑﻮن ﺧﺎرهﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﺑﻮن! ﭼﻪ رﻧﮕﯽ هﺴﺖ؟ اﺻ ً‬
‫ﭼﻄﻮر ﺑﻪ اﻳﻦ روز اﻓﺘﺎدﻩ؟‬
‫رﺟﺐ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻳﻪ ﺁدم ﻧﺎﻣﺮد ﺗﺎ ﺗﻮﻧﺴﻪ ازش ﮐﺎر ﮐﺸﻴﺪﻩ و وﻗﺘ ﯽ دﻳﮕ ﻪ ﺑ ﺪردش ﻧﺨ ﻮردﻩ‪ ،‬اﻧﺪاﺧﺘ ﻪ ﻳ ﻪ‬
‫ﻃﺮف‪.‬‬
‫دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺳﻮﻧﻴﻤﺶ ﻣﺮﻳﺾ ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻢ ﻳﻪ ﻧﺎﻟ ﻪ ﮐ ﺮد ﮐ ﻪ دل ﺳ ﻨﮓ ﺁب ﻣ ﯽ‬
‫ﺷﺪ! دﮐﺘﺮ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد زﻳﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ و دوﻟﺖ ﺑﺪو ﺑﻴﺮاﻩ ﮔﻔﺖ و ﻟﺒﺎﺳ ﺶ رو ﻋ ﻮض‬
‫ﮐﺮد و ﺧﻮدش ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ و ﺑﻴﺪار رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎﺋﻴﻦ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺑﺮﻳﻤﺶ‪.‬‬

‫ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش اﺷﮏ ﺣﻠﻘﻪ زدﻩ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ ﺷﺪﻳﻢ ﺁروم ﮔﻔ ﺖ‪ ،‬دﻳﮕ ﻪ ﮐ ﻢ ﮐ ﻢ دارﻩ ﻳ ﺎدم‬
‫ﻣﯽ رﻩ ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮑﻢ و ﺁدم!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ رو رﺳﻮﻧﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﺾ ﺧﻮﻧﻪ و ﺗﻮ ﻳﻪ اﺗﺎق ﭼﻨﺪ ﺗﺨﺘﻪ ﺧﻮاﺑﻮﻧ ﺪﻳﻢ‪ .‬ﮐﻤ ﯽ ﭘ ﻮل ﺑ ﻪ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن دادم و ﻗﺮار ﺷﺪ ﭼﻨﺪ روز ﻳﮑﺒﺎر ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬وﺟﺪاﻧﻢ ﮐﻤﯽ راﺣﺖ ﺷﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ اﮔ ﻪ‬
‫ﺑﺎﻋ ﺚ ﻣ ﺮگ هﺎﺳ ﻤﻴﮏ ﺷ ﺪم‪ ،‬ﻋﻮﺿ ﺶ ﺳ ﻌﯽ ﺧ ﻮدم رو ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ رو ﻧﺠ ﺎت ﺑ ﺪم‪ .‬دﮐﺘ ﺮ‬
‫ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺣﻖ داﺷﺖ‪ .‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﻳﻪ اﺳﮑﻠﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤ ﺎم ﻣﻮه ﺎش رﻳﺨﺘ ﻪ ﺑ ﻮد و ﮐﭽ ﻞ ﮔﭙﮑﭽ ﻞ ﺑ ﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد! ﻳﻪ ﻣﻦ ﻗﯽ رو ﭼﺸﻤﺎش ﺑﻮد! ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺶ زﺧﻢ و زﻳﻠﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻧ ﺎﺧﻦ‬
‫هﺎش اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد! ﺧﻼﺻﻪ وﺿﻌﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪرﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﻣﻴّﺖ! ﻳﻪ دوﻧﻪ ﻣﮋﻩ ﻧﺪاﺷﺖ!‬
‫دو روز ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﻣ ﺮﻳﺾ ﺧﻮﻧ ﻪ ﺑﻬ ﺶ ﺳ ﺮ ﺑ ﺰﻧﻢ‪ .‬دﻳ ﺪم رو ﺗﺨ ﺘﺶ ﻧﻴﺴ ﺖ‪ .‬ﻓﮑ ﺮ ﮐ ﺮدم ُﻣ ﺮدﻩ و از‬
‫اﻧﺠﺎ ﺑﺮدﻧﺶ‪ .‬از ﻳ ﻪ ﭘﺮﺳ ﺘﺎر ﭘﺮﺳ ﻴﺪم‪ .‬ﺑ ﺎ اﮐ ﺮاﻩ ﺑﻬ ﻢ ﺟ ﻮاب داد‪ .‬ﻣﻌﻠ ﻮم ﺷ ﺪ ﺑ ﺮاﯼ ﺁزﻣ ﺎﻳﺶ و اﻳ ﻦ‬
‫ﭼﻴﺰهﺎ ﺑﺮدﻧﺶ ﺟﺎﯼ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺳﺮ و وﺿﻊ ﻣﻦ رو ﮐﻪ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬دﻟﺶ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﻢ رو ﺑﺪﻩ! اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓ ﺘﻢ‬
‫و ﻳﮑﯽ دو دﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدم ﺧﺮﻳﺪم‪ .‬ﺗ ﺎ اون وﻗ ﺖ‪ ،‬ﻏﻴ ﺮ از ﺷ ﺒﻬﺎ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ ﮐﺎﻓ ﮥ هﺘ ﻞ‬
‫ﺳﺎز ﻣﯽ زدم‪ ،‬هﻤﻮن ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ رﺿﺎ ﺑﻬﻢ دادﻩ ﺑﻮد رو ﺗﻨﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻓﺮداش ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺷﻴﮏ و ﺗﺮ ﺗﻤﻴﺰ رﻓﺘﻢ ﻣﺮﻳﺾ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬هﻤﮥ ﭘﺮﺳﺘﺎرهﺎ ﻳ ﻪ ﺟ ﻮر دﻳﮕ ﻪ ﺑﻬ ﻢ‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدن!‬
‫ﺁﺧﻪ از ﺗﻮ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﻮن اون وﻗﺖ هﺎ ﺑﺮو روﻳﯽ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﭘﻴﺮ ﻣﺮدهﺎ وﻗﺘﯽ ﺟ ﻮوﻧﻴﻢ ﻧﻤ ﯽ دوﻧ ﻴﻢ ﮐ ﻪ‬
‫ﻳ ﻪ ﭘﻴ ﺮﯼ ه ﻢ دارﻳ ﻢ‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﮐ ﻪ ﭘﻴ ﺮ ﺷ ﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺟ ﻮون ه ﺎ ﺑ ﺎور ﻧﻤ ﯽ ﮐ ﻨﻦ ﮐ ﻪ ﻣﺎه ﺎ ﻳ ﻪ روز ﺟ ﻮوﻧﯽ‬
‫داﺷﺘﻴﻢ!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎرهﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺗﻮ هﻤﻮن اﺗﺎﻗﻪ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق‪ .‬دﻳﺪم روﺗﺨﺖ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ‪.‬‬
‫ﻗﻴﺎﻓﻪ ش هﻤﻮن ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺑﻮد اﻣﺎ رﻧﮓ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﻧ ﻪ! ﭘﻮﺳ ﺖ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﺳ ﻴﺎﻩ ﻳﮑﺪﺳ ﺖ ﺑ ﻮد‪ ،‬اﻣ ﺎ اﻳ ﻦ‬
‫ﻳﮑﯽ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻠﻮﺗﺮ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ دﻳﺪم ﺧﻮد ﻳﺎﺳﻤﻴﻨﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔ ﺖ ﭼﻴ ﻪ؟‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﯼ؟ دو روز ﺳ ﻤﺒﺎﺗﻪ ش زدﻳ ﻢ ﺗ ﺎ اﻳ ﻦ رﻧﮕ ﯽ ﺷ ﺪﻩ! ﺗ ﻮ ﺻ ﻮرﺗﺶ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدم ‪ .‬ﻧ ﻪ ﻣ ﮋﻩ‬

‫داﺷﺖ‪ .‬ﻧﻪ اﺑﺮو! ﺳﺮش رو هﻢ از ﺑﺲ زﺧﻢ ﺑﻮد ﺑﺎﻧﺪ ﭘﻴﭽﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑ ﻮدن‪ .‬هﻨ ﻮز در ﺣﺎﻟ ﺖ ﺑﻴﻬﻮﺷ ﯽ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از اون هﺮ دو روز ﻳﮑﺒﺎر ﺑﻬﺶ ﺳﺮ ﻣﯽ زدم و از ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﺷﺪم‪ .‬ﻳﻪ ﻣﺎهﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺗ ﺎ‬
‫ﮐﻢ ﮐﻢ ﺟﻮن ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﺸﻤﻬﺎﺷﻮ وا ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬هﻢ دﮐﺘﺮ و هﻢ ﭘﺮﺳﺘﺎرهﺎ ﺧﺪا‬
‫رو ﺷﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ زﺣﻤﺖ هﺎﻣﻮن ﺑﻪ هﺪر ﻧﺮﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ‪ ،‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺧّﺺ ﺷﺪ ‪.‬دﮐﺘﺮ ﻳ ﻪ ﮔ ﻮﻧﯽ دوا ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ داد و ﻣ ﺎ‬
‫دو ﺗﺎ رو ﺑﺎ ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ رووﻧﮥ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﺣﺴﺎب ﺑﻴﻤﺎرﺳ ﺘﺎن ﺑ ﻪ ﭘ ﻮل ﺁن ﻣﻮﻗ ﻊ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺷ ﺪ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫دادم ‪ .‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ دﮐﺘﺮ‪ ،‬ﺧﻮدش ﭘﻮﻟﯽ ﻧﮕﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻧﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زد و ﻧﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎدﻩ هﺎ! ﻓﻘﻂ‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺳﻴﺎﻩ و دُرﺷﺖ ش ﮐﻪ از ﺑَﺲ ﺻﻮرﺗﺶ ﻻﻏ ﺮ واﺳ ﺘﺨﻮاﻧﯽ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺣﺎﻟ ﺖ‬
‫ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ اﻣﺎ ﮔﻴﺮاﻳﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁدم ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ هﻴﭻ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن ﻧﻤ ﯽ داد ﺑ ﺮدﻣﺶ‬
‫ﮐﺎرواﻧﺴﺮا ﺑﺮاش رﺧﺘﺨﻮاب رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﻮاﺑﻮﻧﺪﻣﺶ‪.‬‬
‫ﻼ ﺟﻮن ﻧﺪاﺷﺖ و ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺣﺮف هﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ زد‪ .‬ﻳﻪ دﺳﺘﺶ ه ﻢ ﻟَﺴ ﻢ ﺑ ﻮد‬
‫ﻳﻪ ﭘﺎش ﮐﻪ اﺻ ً‬
‫و ﺣﺲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم ﺑﺎهﺎش ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ .‬ﺧﺮﺟﺶ زﻳﺎد ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ و ﻣ ﻦ ﭘ ﻮﻟﺶ رو ﻧﺪاﺷ ﺘﻢ ﺑ ﺪم ‪ .‬ﺗ ﻮﯼ‬
‫ﺧﻴﺎﺑﻮن هﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ وﻟﺶ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭼﺎرﻩ اﯼ ﻧﺒﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺧ ﻮدم ازش ﻧﮕﻬ ﺪارﯼ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم ﮐ ﺎرﯼ‬
‫هﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﻏﺬاﻳﯽ درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺧﻮدم ﺑﻬﺶ ﻣﯽ دادم ﮐﻪ ﺑﺨﻮرﻩ‪.‬‬
‫دواهﺎش رو هﻢ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻣ ﯽ دادم‪ .‬روزﯼ ﻳ ﻪ ﺳ ﻮزن ه ﻢ ﺑﺎﻳ ﺪ ﻣ ﯽ زد ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ ﺟﻌﻔ ﺮ ﺁﻗ ﺎ ﺑ ﻮد و‬

‫ﺑﺎهﺎش ﻃﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم و هﺮ روز ﻣﯽ اوﻣﺪ و ﺑﻬﺶ ﻣﯽ زد‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﻟﮕﻦ هﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﺑﺮاﯼ ﻗﻀﺎﯼ ﺟﺎﺟﺖ ش ‪.‬هﻔﺘﻪ اﯼ ﻳﻪ روز هﻢ ﻳﻪ اَﻓﺴ ﺮ ﺧ ﺎﻧﻢ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬زن ﺟﻌﻔﺮ ﺁﻗﺎ ﺁﻣﭙ ﻮل زن ﺑﻬ ﺶ ﺳ ﭙﺮدﻩ ﺑ ﻮدم ﺑﻴ ﺎد و ﺣﻤ ﻮﻣﺶ ﮐﻨ ﻪ ﮐ ﻪ هﻤﻴﺸ ﻪ ﺳ ﻔﻴﺪ و ﺗﻤﻴ ﺰ‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺣﻤﻮم ﮐﺮدﻧﺶ هﻢ ﮐﻪ ﮐﺎرﯼ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻃﻔﻠﮏ اﻧﺪازۀ ﻳﻪ ﺟﻮﺟﻪ ﺑﻮد!‬
‫دﻩ روزﯼ ﻳﻪ ﺑﺎر هﻢ ﻣﯽ ﺑﺮدﻣﺶ دﮐﺘﺮ‪.‬‬

‫اواﻳﻞ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ هﺴ ﺘﻢ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑﺎه ﺎش ﭼﻴﮑ ﺎر ﮐ ﻨﻢ‪ .‬ﻣﺜ ﻞ ﻳ ﻪ ﺑ ﺮﻩ زُل ﻣ ﯽ زد ﺑ ﻪ ﺁدم و‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت ﮐ ﺮدم ‪.‬ﺑ ﺮاش ﺣ ﺮف ﻣ ﯽ زدم‪ ،‬درد و دل ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم‪ ،‬از ﺑﭽ ﻪ‬
‫ﮔﯽ هﺎم ﺑ ﺮاش ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺘﻢ ‪.‬ﺧﻼﺻ ﻪ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﺳ ﻨﮓ ﺻ ﺒﻮر ﻣ ﻦ ﻓﻘ ﻂ ﮔ ﻮش ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد‪ .‬زﺑ ﻮﻧﺶ ﺑﻨ ﺪ‬
‫اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ هﻢ دو ﻧﻔﺮ رو ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﻳﮑﯽ ﻣﻦ‪ ،‬ﻳﮑﯽ دﮐﺘﺮ‪.‬‬
‫هﺮ ﮐﯽ دﻳﮕﻪ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺗﺮس ﻣﯽ دَوﻳ ﺪ و ﺳ ﺮش رو ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد زﻳ ﺮ ﭘﺘ ﻮ!‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺁراﻣﺶ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدم و وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺷﺎدﯼ ﺑﻮد ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ ﻏ ﺬا َد َه ﻨﺶ‬
‫ﻣﯽ ذاﺷﺘﻢ و از اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ ‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﺎﻓﮥ هﺘﻞ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاش ﺣﺮف ﻣﯽ زدم‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ هﺎ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺷﺐ هﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﺮ ﮐﺎر‪ ،‬در رو ﻗﻔﻞ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم و ﻣ ﯽ‬
‫رﻓﺘﻢ ‪ .‬اوﻧﺠﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺟﻮاد ﺁﻗﺎ ه ﻢ از ﺗ ﺮس ﺷ ﻌﺒﻮن ﺧ ﺎن ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ ﻣ ﻦ ﺧﻴﻠ ﯽ ﻋﻴ ﺎق‬
‫ﺑﻮد ﺳﺮ ﺑﺴﺮ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺟ ﻮ در‬
‫دوﻣﺎهﯽ از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬زﺧﻢ ه ﺎﯼ ﺳ ﺮ و ﺗ ﻨﺶ ﺧ ﻮب ﺷ ﺪ ‪.‬ﻣﻮه ﺎش ه ﻢ اﻧ ﺪازۀ ﻳ ﻪ ُ‬
‫اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻴﺎﻩ ﺳﻴﺎﻩ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮدش دﻟ ﺶ ﻧﻤ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺳ ﺮش ﻣﻌﻠ ﻮم ﺑﺎﺷ ﻪ و ﺑ ﺎ ﺑﺎﻧ ﺪﯼ ﮐ ﻪ دﮐﺘ ﺮ‬
‫دور ﺳﺮش ﻣﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫روزهﺎ ﺳﺎزم رو ور ﻣﻴﺪاﺷﺘﻢ و ﺑﺮاﯼ دل ﺧﻮدم ‪ ،‬ﺑﻴﺎد هﺎﺳﻤﻴﮏ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻳ ﺎد رﺿ ﺎ و ﺑ ﻪ ﻳ ﺎد اﮐﺒ ﺮ ﻣ ﯽ‬

‫زدم ﺗﺎ ﺻﺪاﯼ ﺳﺎز ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ‪ ،‬ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﺳﺘﺎم ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻠﮏ ﻧﻤﯽ زد!‬
‫اﻧﮕﺎرﯼ ﺧﻴﻠﯽ از ﺻﺪاﯼ وﻳﻠﻦ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽ اوﻣﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ دﻳﺪم از ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽ ﺁد‪ .‬درﻳﻎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪.‬هﺮ وﻗﺖ ﺑﻴﮑ ﺎر ﻣ ﯽ ﺷ ﺪم ﺑ ﺮاش ﺳ ﺎز‬
‫ﻣﯽ زدم ﭼﻨﺪ دﺳﺖ ﻟﺒ ﺎس ﺧﻮﺷ ﮕﻞ دﺧﺘﺮوﻧ ﻪ ه ﻢ واﺳ ﻪ ش ﺧﺮﻳ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ از ﻳﮑ ﯽ ﺷ ﻮن ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫اﻓﺴﺮ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬هﺮوﻗﺖ ﺣﻤﻮﻣﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﻟﺒﺎس رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم رﺧﺖ هﺎﺷﻮ ﺧﻮدم ﻣ ﯽ ﺷﺴ ﺘﻢ ‪ .‬ﻟﮕ ﻦ ش رو ﺧ ﻮدم ﺧ ﺎﻟﯽ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم ‪ .‬دﺳ ﺖ و ﺻ ﻮرﺗﺶ رو‬
‫ﺻﺒﺢ هﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺷﺴﺘﻢ ‪ .‬ﻧﺎﺧﻦ هﺎﺷﻮ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ در اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎش رو ﮐﻪ ﺑﯽ ﺣﺲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ وﺗﮑﻮن ﻣﻴﺪادم ‪.‬دﮐﺘﺮﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﻧﺪون ه ﺎش ﮐ ﻪ‬
‫ﻣﺜﻞ ﻣﺮوارﻳﺪ ﺳ ﻔﻴﺪ ﺑ ﻮد ﺧ ﻮدم ﺑ ﺮاش ﻣﺴ ﻮاﮎ ﻣ ﯽ زدم‪ .‬ﺑ ﺮاش ﺣ ﺮف ﻣﻴ ﺰدم ‪ ،‬ﻗﺼ ﻪ ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺘﻢ ‪،‬‬
‫ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪم‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﻃﻮرﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﮐﻪ ﺑﻪ هﻮاﯼ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣﯽ اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﻮدم‪ ،‬هﻤﺶ دﻟ ﻢ ﺷ ﻮر ﻣﻴ ﺰد ﮐ ﻪ ﻧﮑﻨ ﻪ ﻳ ﻪ اﺗﻔ ﺎﻗﯽ ﺑ ﺮاش ﺑﻴﻔﺘ ﻪ‪ .‬ﺗ ﺎ ﻧﻤ ﯽ رﺳ ﻴﺪم‬
‫ﺧﻮﻧﻪ دﻟﻢ ﺁروم ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم ﻣﺎدرش!‬
‫ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻳﻪ روز ﺻﺒﺢ‪ ،‬وﻗﺘﯽ داﺷﺘﻢ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﻣﯽ ﺷﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻧﮕﺎهﻢ ﺑﻪ ﻣﮋﻩ هﺎش اﻓﺘﺎد‪ .‬دﻗﺖ ﮐﻪ‬
‫ﮐﺮدم دﻳﺪم اﻧﺪازۀ ﻳﻪ ﺑﻨﺪ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﮋﻩ هﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ!‬
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎﻧ ﺪﯼ رو ﮐ ﻪ دور ﺳ ﺮش ﭘﻴﭽﻴ ﺪﻩ ﺑ ﻮد و ﺗ ﺎ روﯼ اﺑﺮوه ﺎش‬
‫ﭘ ﺎﺋﻴﻦ ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﻴﺪ‪ ،‬ورداﺷ ﺘﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠ ﯽ ﺟ ﺎ ﺧ ﻮردم! اﺑﺮوه ﺎش ﮐ ﻪ در اوﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ه ﻴﭻ ﻣﻮه ﺎش ه ﻢ‬
‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺪﻩ ﺑﻮد دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻮهﺎﯼ ﻣﻦ! ﻣﺜﻞ ﺷﺒﻖ ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻴﻒ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺸﻨﮕﯽ و اﺑﺮو ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﻤﻮﻧﯽ رو ﻗﺎﻳﻢ ﮐﻨﯽ؟! دﺳﺘﺶ‬
‫رﻓﺖ ﺑﺮاﯼ ﺑﺎﻧﺪ ﺳﺮش ﮐ ﻪ ﻣﺜ ﻞ ﻳ ﻪ ﮐ ﻼﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ دوﺑ ﺎرﻩ ﺑ ﺬارﻩ ﺳ ﺮش‪ .‬اذﻳ ﺘﺶ ﻧﮑ ﺮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺑﻴ ﺮون ﮐ ﻪ ﺁب ﺑﻴ ﺎرم‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ دﻳ ﺪم ﮐ ﻪ ﺑﺎﻧ ﺪهﺎ رو‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﻳﻪ ﻃﺮف و دﻳﮕﻪ ﺳﺮش ﻧﺬاﺷﺘﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎش هﻢ زُل زدﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ ﺑﺒﻴﻨ ﻪ ﻣ ﻦ ﭼ ﯽ‬
‫ﻣﯽ ﮔﻢ!‬
‫ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺁهﺎن ﺣﺎﻻ ﺷﺪﯼ ﻳﻪ دﺧﺘﺮﻩ ﺧﻮﺷﮕﻞ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﺁﺑﯽ زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬درﺳﺘﻪ ﮐﻪ هﻨﻮز ﻣﺜﻞ اﺳﮑﻠﺖ ﻻﻏﺮ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎور ﻧﻤ ﯽ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ‬
‫اﻳﻦ دﺧﺘﺮ هﻤﻮن ﺑﻴﺪار ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻳﻪ اﺗﺎق ﺗﻪ ﮐﺎرواﻧﺴ ﺮا ﭘﻴ ﺪاش ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدم ﺑﺎﺷ ﻪ‪ .‬ﭼﻨ ﺪ‬
‫روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺗﺎزﻩ از ﺧ ﻮاب ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ ﺁﺟ ﺎن ه ﺎ رﻳﺨ ﺘﻦ ﺗ ﻮ ﮐﺎرواﻧﺴ ﺮا و هﻤ ﮥ ﺑﭽ ﻪ ه ﺎ رو‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ .‬ﻳﮑﯽ ﺷﻮن اوﻣﺪ ﺳﺮاغ ﻣ ﻦ‪ .‬ﻓﮑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد ﻣ ﻨﻢ دزد وﺟﻴ ﺐ ﺑ ﺮم‪ ،‬ﺧ ﺪا رﺣ ﻢ ﮐ ﺮد ﮐ ﻪ ﻳﮑ ﯽ‬
‫ﺷﻮن ﻣﻨﻮ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ هﺘﻞ ﺳﺎز ﻣﯽ زﻧﻢ و ﮔﺮﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﻤﻮن ﮐُﻤﻴﺴﺮﯼ‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ دﻳﺪم ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ دﻳﮕﻪ ﺟﺎﯼ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﺧﻮﻧ ﻪ‪ .‬ﻇﻬﺮﻧﺸ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﮥ ﮐﻮﭼﻴﮏ اﻣﺎ دﻟﺒﺎز و ﺧﻮب رو اﺟﺎرﻩ ﮐﺮدم و ﻳﻪ دُرﺷﮑﻪ ﮔ ﺮﻓﺘﻢ و اﺳ ﺒﺎب و اﺛﺎﺛﻴ ﻪ ﻣ ﻮ ﺟﻤ ﻊ‬
‫ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﮥ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﺻﻼح ﻧﺒﻮد ﺗﻮ اون ﮐﺎروﻧﺴﺮا ﺑﻤﻮﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد دو ﻃﺒﻘﻪ ﮐﻪ ﻳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ش دﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬دو اﺗﺎق داﺷﺖ ﺑﺎ ﺁﺷ ﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و دﺳﺘﺸ ﻮﻳﯽ و‬
‫ﺣﻤﻮم‪ .‬واﺳﻪ ﻣﺎ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮﺑﻴﺶ اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺣﻤ ﻮم داﺷ ﺖ و ﺧﻮدﻣ ﻮن ﺁب ﮔ ﺮم ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدﻳﻢ و‬
‫اﻓﺴﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﻴﺪار رو ﺗﻮش ﺣﻤﻮم ﮐﻨﻪ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻣﺜ ﻞ اﺗ ﺎق ﺗ ﻮ ﮐﺎروﻧﺴ ﺮا‪ ،‬ﻣﺠﺒ ﻮر ﻧﺒ ﻮدﻳﻢ‬
‫واﺳﻪ ﺣﻤﻮم ﮐﺮدن ﺑﻴﺪار ﻓﺮش رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﻴﺲ ﻧﺸﻪ‪.‬‬
‫رﺧﺘﺨﻮاب رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ و ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ .‬هﻤﺴ ﺎﻳﮥ ﺑ ﺎﻻﻣﻮن ه ﻢ ﻳ ﻪ زن و ﺷ ﻮهﺮ ﺑ ﻮدن ﺑ ﺎ دو ﺗ ﺎ‬

‫ﺑﭽﻪ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﺧﻴﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺟﺎﯼ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ اَﻣﻦ و ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ دردﺳﺮت ﻧﺪم‪ .‬دو ﺳﺎﻟﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣ ﻦ ﭘﺮﺳ ﺘﺎرﯼ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ رو ﮐ ﺮدم‪ .‬ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد هﻤ ﻪ ِﮐ ﺲ‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم هﻤﻪ ﮐِﺲ اون‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻣﺪت اﮔﻪ ﺑﻴﺪار رو ﻣﯽ دﻳﺪﯼ ﻣﺤﺎل ﺑﻮد ﺑﺎور ﮐﻨﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ هﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻳﻪ روز داﺷﺖ ﻣﯽ‬
‫ﻣُﺮد و دﮐﺘﺮ ﺑﻪ زﻧﺪﻩ ﻣﻮﻧﺪش هﻴﭻ اﻣﻴﺪ ﻧﺪاﺷﺖ!‬
‫ﻣﻮهﺎش ﺗﺎ ﺗﻮ ﮐﻤﺮش ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﻣﻮ داﺷﺖ ! ﻟﭗ هﺎش ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑ ﻮد و وﻗﺘ ﯽ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﻣﯽ دوﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺻﺪاﯼ ﺳﺎزم ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺗﺮ از ﻳﮏ ﮐﻴﻠﻮ ﻋﺴﻞ ﺑﻮد! اوﻧﻮﻗﺖ‬
‫دو ﺗﺎ ﭼﺎل ﻣﯽ اﻓﺘﺎد رو ﻟﭗ هﺎش ﮐﻪ زاﻧﻮم رو ﺳُﺴﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد!‬
‫ﺧﺐ ﺟﻮون ﺑﻮدم و داغ! اون وﻗﺖ هﺎ ﺗﻮ ﺳﻦ ﻣﻦ زن ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ .‬دﺳ ﺖ ﺧ ﻮدم ﻧﺒ ﻮد‪ .‬ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ه ﻢ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ و ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻴﻒ ﮐﻪ ﻳﻪ دﺳﺖ و ﻳﻪ ﭘﺎش ﻓﻠﺞ ﺑﻮد ﮔﺎهﯽ ﺑﺎ ﺧ ﻮدم ﻓﮑ ﺮ ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﺮدم ﮐﻪ اﮔﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زد ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ دارم و ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎهﺎش ازدواج ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ َﻓﻠَﺠﻪ و ﻻل‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ رو ﺧﻼف ﺟﻮوﻧﻤﺮدﯼ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ‬
‫دﺧﺘﺮ ﻧﻮن ﺧﻮر ﻣﻦ ﺑﻮد و اﮔﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺠﺒﻮرﯼ زن ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻪ روز ﺻﺒﺢ از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم‪ .‬از ﺗﻮ اﺗﺎق ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺻﺪا ﻣﯽ اوﻣﺪ! اﻧﮕ ﺎر ﻳﮑ ﯽ داﺷ ﺖ ﺑ ﺎ ﻇ ﺮف و‬
‫ﻇﺮوف ور ﻣ ﯽ رﻓ ﺖ‪ .‬ﻓﮑ ﺮ ﮐ ﺮدم دزدﯼ ﭼﻴﺰﻳ ﻪ! ﭘﺮﻳ ﺪم ﻃ ﺮف اﺗ ﺎق ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ‪ .‬ﺑ ﺎ ﺧ ﻮدم ﮔﻔ ﺘﻢ اﮔ ﻪ‬
‫ﮐﺴﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ زدﻩ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻣﯽ ﮐﺸﻤﺶ‪.‬‬
‫رﺳﻴﺪم ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﭼﻮﺑﺪَر ﮐﻪ ﺧﺸﮑﻢ زد! ﺑﺎور ﻧﻤﻴﮑﺮدم!‬

‫ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و رﺧﺘﺨﻮاب رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ﭼﺎﻳﯽ دم ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ﺳﻔﺮۀ ﺻ ﺒﺤﻮﻧﻪ رو‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دﻳﺪ ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ! ﻧﻤ ﯽ دوﻧ ﻢ ﭼ ﻪ ﻣ ﺪت هﻤ ﻮن ﺟ ﻮرﯼ واﺳ ﺘﺎدﻩ ﺑ ﻮدم و ﻧﮕ ﺎهﺶ‬
‫ﻣﯽ ﮐﺮدم!‬
‫ﺗﺎزﻩ ﺑﺨﻮدم! اوﻣﺪم‪ .‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ‪ ،‬ﺳﺎﻟﻢ و ﺳﻼﻣﺖ‪ ،‬وﺳﻂ اﺗﺎق واﺳﺘﺎدﻩ ﺑ ﻮد و ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﻣ ﯽ ﺧﻨﺪﻳ ﺪ! ﻗ ﺪ‬
‫ﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ و ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ دوﻻ ﺷﺪم و زﻣﻴﻦ رو ﻣ ﺎچ ﮐ ﺮدم و‬
‫ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬هﻴﮑﻞ ﻗﺸﻨﮓ! اﺻ ً‬
‫در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎم ﻣﯽ اوﻣﺪ‪ ،‬ﺷﮑﺮ ﺧﺪا رو ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺧﺪاﻳﺎ اﻳﻦ هﻤﻮن دﺧﺘﺮ ﻣُﺮدﻧﯽ ﺑﻮد؟!‬
‫ﻧﻪ ﮐﻪ ﺗ ﺎ اون وﻗ ﺖ هﻤ ﺶ ﺗ ﻮ رﺧﺘﺨ ﻮاب ﺧﻮاﺑﻴ ﺪﻩ ﺑ ﻮد! ﻣﺘﻮﺟ ﻪ ﻧﺸ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ اﻳﻨﻘ ﺪر ﺑﻠﻨ ﺪ ﻗ ﺪ و‬
‫ﺧﻮش هﻴﮑﻠﻪ! ﺗﺎ اون ﻟﺤﻈﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ رو هﻤﻴﺸﻪ ﺑ ﺎ رﺧﺘﺨ ﻮاب و ﭘﺘ ﻮ دﻳ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم! ﺣ ﺎﻻ اﻳ ﻦ دﺧﺘ ﺮ‬
‫ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﻗﺸﻨﮓ‪ ،‬ﺳُﺮو ﻣُﺮو ﮔُﻨﺪﻩ ﺟﻠﻮم واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫هﻤﻮﻧﺠ ﺎ رو زﻣ ﻴﻦ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ و ﻧﮕ ﺎهﺶ ﮐ ﺮدم‪ .‬اون ه ﻢ وﺳ ﻂ اﺗ ﺎق واﺳ ﺘﺎدﻩ ﺑ ﻮد و ﺑ ﺎ ﻧﮕ ﺎهﯽ‬

‫ﻗﺪرﺷﻨﺎس و ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﻧﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺁﺑﯽ زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﺶ رﻓﺘﻪ ﺑ ﻮد‪ ،‬دﻳﮕ ﻪ اون ﭼﺸ ﻤﻬﺎﯼ درﺷ ﺖ‪ ،‬ﺗﺮﺳ ﻨﺎﮎ ﮐ ﻪ‬
‫ﻧﺒﻮد هﻴﭻ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﺷﺪﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﻼﯼ ﺟ ﻮن ﻣ ﻦ ﺑ ﺪﺑﺨﺖ! ﭼﻨ ﺪ دﻗﻴﻘ ﻪ اﯼ‬
‫ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ و از ﺣﺎﻟﺖ ﺑُﻬﺖ و ﺗﻌﺠﺐ در اوﻣﺪم‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷ ﺪم و رﻓ ﺘﻢ ﺳ ﺮ ﺳ ﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺟﻠ ﻮﯼ‬
‫ﺧﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ َﻧﭙَﺮم و ﺑﻐﻠﺶ ﻧﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮام ﭼﺎﻳﯽ رﻳﺨﺖ و ﮔﺬاﺷ ﺖ ﺟﻠ ﻮم‪ .‬ﺧ ﻮدش ه ﻢ ﻧﺸﺴ ﺖ ﮐﻨ ﺎر ﻣ ﻦ ‪ .‬دﻟ ﻢ ﻧﻤ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﭼﺸ ﻢ ازش‬
‫ﺑﺮدارم ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺧﻮدم درﺳﺖ ﮐﺮدم و ﺳ ﺎﺧﺘﻢ! ﺣ ﺲ ﻣﺎﻟﮑﻴ ﺖ ﺑﻬ ﺶ‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬اوﻧﻘﺪر هﻢ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﮕﻮ! ﻟﺒﺎﺳﯽ هﻢ ﮐﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺁروم ﮔﻔﺘﻢ ‪ ،‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ زﺑﻮﻧﺖ وا ﻣﯽ ﺷﻪ و ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ اﻓﺘﯽ‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﻳﻦ رو ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﮔﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﯼ ﺑﺮات ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧ ﻢ‪ ،‬ﻓﻘ ﻂ ﺑ ﺮاﯼ ﺗ ﻮ! دﻳﮕ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ‬
‫ﻧﻤﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﮔﺮﻳﻪ م ﺑﮕﻴﺮﻩ! ﺣﺴﺎب ﮐﻦ ﺁدم ﻳﻪ روز از ﺧﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻪ و ﺗﻤﺎم ﺁرزوه ﺎش ﺑ ﺮﺁوردﻩ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻦ!‬

‫ﺣﺎل اون وﻗﺘﻢ رو ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮات ﺑﮕﻢ ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ازش ﭘﺮﺳﻴﺪم ‪ ،‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﭼﻄﻮر ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺟﻮر ﺷﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬دﺳﺖ و ﭘ ﺎم ه ﻢ ﺑ ﺎ ورزش ه ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ‬
‫ﺗﻮ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ دادﯼ‪ ،‬ﮐﻢ ﮐﻢ راﻩ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﯽ؟ ﭼﺮا از ﺟﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯼ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم از رﺧﺘﺨﻮاب ﺟﺪا ﺑﺸﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬از ﺑﺲ اون ﺟ ﻮاد ﭘ ﺪر ﺳ ﮓ‬
‫اذﻳّﺘﻢ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬از هﻤﻪ ﭼﻴﺰ وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺣﺮف هﻢ ﻧﻤﯽ زدم ﭼﻮن ﺑﺎ هﻤﻪ ﻗﻬ ﺮ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدم‪ .‬ﺑ ﺎ‬
‫ﺧﻮدم ﺑﺎ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺪا!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪)) :‬اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎ رو ﻧﺰن‪ .‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا دوﺑﺎرﻩ ﺟﻮن داد((‪.‬‬
‫ﺧ ﺐ اﻳ ﻦ رو ﻳ ﺎ از اول ﺑﻬ ﻢ ﻧﻤ ﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ‪)) :‬ﺧﺪا ﭘﺪر ﻣ ﻦ رو در ﺁورد! ﺣ ﺎﻻ ﻳ ﻪ ﺟ ﻮن ه ﻢ ﺑﻬ ﻢ دادﻩ‪ُ .‬‬
‫داد‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﯽ داد‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﯽ داد‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻳﻪ ﺑﭽﮥ ﮐﻮﭼﻴﮏ‪ ،‬ﭼﻪ ﮔﻨﺎهﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻳ ﺪ اوﻧﻘ ﺪر‬
‫ﺳﺨﺘﯽ ﺑﮑﺸﻢ؟((!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪)):‬ﺧﺪا ﺑﻨﺪﻩ هﺎ ﺷ ﻮ اﻣﺘﺤ ﺎن ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ‪ .‬ه ﺮ ﮐﺴ ﯽ رو ﺳ ﻔﻴﺪ از اﻣﺘﺤ ﺎن ﺑﻴ ﺮون ﺑﻴ ﺎد ﻣ ﯽ رﻩ ﺗ ﻮ‬

‫ﺑﻬﺸﺖ‪((.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪)) :‬ﻧﻪ اون ﺑﻬﺸﺖ رو ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام‪ ،‬ﻧ ﻪ اﻳ ﻦ ﺟﻬ ﻨﻢ رو! ﻣﮕ ﻪ ﻣ ﻦ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ دﻧﻴ ﺎ ﺑﻴ ﺎم؟ ﺗ ﺎ‬
‫ﭼﺸﻢ واز ﮐﺮدم‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﻮدم و ﺑﻴﭽﺎرﮔﯽ‪ .‬ﭘﻮﻧﺰدﻩ ﺳﺎل از ﻋﻤﺮم ﺑﺎ درﺑﺪرﯼ و ﮔﺪاﻳﯽ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻳﺎدت رﻓﺘﻪ روز اوﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ رو دﻳﺪﯼ ﭼﻪ ﺣﺎل و روزﯼ داﺷﺘﻢ؟ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪش ﭼﯽ؟ ﻳﺎدت رﻓﺘﻪ؟‬
‫ﺗﻤﺎم اﻳﻨﻬﺎ رو ﺧﺪا ﺑﺮام ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد((!‬
‫ﮔﻔ ﺘﻢ‪)):‬ﺧُﺒ ﻪ ﺧُﺒ ﻪ! ﮐﻔ ﺮ ﻧﮕ ﻮ‪ .‬از ﻗ ﺪﻳﻢ ﮔﻔ ﺘﻦ اﻟ ﺪﻧﻴﺎ ﻣﺰرﻋ ﻪ اﻵﺧ ﺮﻩ‪ .‬اﻳ ﻦ دﻧﻴ ﺎ ﻣﺰرﻋ ﮥ اون دﻧﻴ ﺎ و‬
‫ﺁﺧﺮﺗﻪ هﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﮑﺎرﯼ‪ ،‬ﺗﻮ اون دﻧﻴﺎ درو ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪((.‬‬
‫ﻼ ﻋﻘﻠ ﺶ ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ ﻣ ﯽ‬
‫ﮔﻔ ﺖ‪)):‬ﻳ ﻪ دﺧﺘ ﺮ ﺑﭽ ﮥ ﺷ ﺶ هﻔ ﺖ ﺳ ﺎﻟﻪ ﭼ ﯽ ﻣ ﯽ ﺗﻮﻧ ﻪ ﺑﮑ ﺎرﻩ؟ اﺻ ً‬
‫رﺳﻪ؟!‬

‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرﻩ ﮐﻪ اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ رو ﺑﺎﻋ ﺚ ﻣ ﯽ ﺷ ﻦ‪ .‬ﻣ ﻨﻢ اﮔ ﻪ ﻧﻨ ﻪ و ﺑﺎﺑ ﺎﯼ درﺳ ﺖ و ﺣﺴ ﺎﺑﯽ داﺷ ﺘﻢ‪،‬‬
‫ﮐﺎرم ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎهﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻳﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧ ﻮن ﺗ ﻦ ﺑ ﻪ ه ﺮ ﮐ ﺎرﯼ ﺑ ﺪم و ﺁﺧ ﺮ و ﻋ ﺎﻗﺒﺘﻢ اون‬
‫ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ دﻳﺪﯼ!((‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ )):‬دﻳﮕﻪ از اﻳ ﻦ ﺣ ﺮف ه ﺎ ﻧ ﺰن‪ .‬ﺣ ﺎﻻ ﮐ ﻪ ﺷ ﮑﺮ ﺧ ﺪا هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ ﮔﺬﺷ ﺘﻪ و اﻻن ه ﻢ ﮐ ﻪ ﺣﺎﻟ ﺖ‬

‫ﺧﻮﺑﻪ وﺟﺎت اَﻣﻦ و اﻣﺎن و ﻳﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﻮن هﻢ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺨﻮرﻳﻢ و ﻣﻨﻢ ﮐﻪ((‪...‬‬
‫))دﻳﮕﻪ دﻧﺒﺎﻟﮥ ﺣﺮﻓﻢ رو ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻳﺎد ﻧﺪارم هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺜﻞ اون‬
‫ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺑﻬﻢ اوﻧﻘﺪر ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ((!‬
‫وﻗﺘ ﯽ ﺑﺴ ﺎط ﺳ ﻔﺮﻩ رو ﺟﻤ ﻊ ﮐ ﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﭘﺮﺳ ﻴﺪ‪)):‬ﭼ ﯽ دﻟ ﺖ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاد ﺑ ﺮاﯼ ﻧﺎه ﺎر درﺳ ﺖ‬
‫ﮐﻨﻢ؟((‬
‫ﺗﻪ دﻟﻢ ﻳﻪ ﺟﻮرﯼ ﺷﺪ‪.‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪)):‬ﺗﻮ ﺑﺸﻴﻦ‪ .‬ﺧﻮدم درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ((‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪)):‬ﻧﻪ دﻳﮕﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻮرﯼ هﻢ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻄﻮرﯼ زﺣﻤﺖ هﺎ ﺗﻮ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ))‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪)):‬ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬دﻟﻢ ﭘﻮﺳﻴﺪ از ﺑﺲ ﺑﺎه ﺎت ﺣ ﺮف زدم و ﺟ ﻮاﺑﻢ رو ﻧ ﺪادﯼ! ﺣ ﺎﻻ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام‬
‫ﻳﻪ دل ﺳﻴﺮ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎت ﮔﻮش ﺑﺪم‪ .‬اول ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻦ ﭼﻪ ﺟﻮرﯼ اﻓﺘﺎدﯼ ﺗﻮ اون ﮐﺎروﻧﺴﺮا؟((‬
‫ﻳﻪ ﺧﻨﺪﻩ اﯼ ﮐﺮد! اﯼ روزﮔﺎر ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻬﺖ!‬
‫*** *** ***‬
‫‪ -‬ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻪ ﺳ ﻴﮕﺎر دﻳﮕ ﻪ روﺷ ﻦ ﮐ ﺮد و ﺑﺮﮔﺸ ﺖ ﺑ ﻪ ﺗ ﺎﺑﻠﻮﯼ ﭘﺸ ﺖ ﺳ ﺮش‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽ ﺑﻴﻨﯽ؟ ﻗﺸﻨﮕﻪ‪ ،‬ﻧﻪ؟‬
‫ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬هﻤﻮن ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روز اول ﺗﻮ اﻳﻦ ﺧﻮﻧ ﻪ دﻳ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم‪ .‬ﺗﺼ ﻮﻳﺮ زن‬
‫زﻳﺒﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻮهﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺸﮑﯽ و ﺻﻮرت ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺧﺎﻧﻤﻪ؟‬

‫هﺪاﻳﺖ – ﺁرﻩ‪ .‬ﺧﻮدﺷﻪ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﻳﻪ ﺟﻮون هﺴﺘﯽ‪ ،‬اﮔﻪ ﻳﻪ دﺧﺘ ﺮ رو از ﻣ ﺮگ ﻧﺠ ﺎت ﻣ ﯽ‬
‫دادﯼ و اون دﺧﺘﺮ هﻢ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﺷﮑﻠﯽ داﺷﺖ‪ ،‬دل و دﻳﻦ ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯽ دادﯼ؟‬
‫‪ -‬ﻳﺎد دل ﮔﺮو رﻓﺘﮥ ﺧﻮدم اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﭼﻨ ﺪ وﻗ ﺖ دﻳﮕ ﻪ از دﺳ ﺖ ﻓﺮﻧ ﻮش‪ ،‬دﻳ ﻨﻢ ه ﻢ داﺷ ﺖ از دﺳ ﺖ‬
‫ﻣﯽ رﻓﺖ !ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ و دﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﺮدم و ﺣُﺮﻣﺖ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ – داﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ‪ .‬ﻳﻪ ﺧﻨﺪﻩ اﯼ ﮐﺮد ﮐﻪ دودﻣﺎﻧﻢ رو ﺑﻪ ﺑﺎد داد!‬
‫ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ‪)):‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺣﺮف ﻣﯽ زدﯼ‪ ،‬هﺮ ﮐﻠﻤﻪ ش ﺷ ﻔﺎ ﺑ ﻮد! وﻗﺘ ﯽ ﺳ ﺎز ﻣ ﯽ زدﯼ ه ﺮ ﺻ ﺪاش‬
‫ﺑﺮام دوا ﺑﻮد! دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺻﺪاﯼ ﺗﻮ و ﺳﺎزت ﮔﻮش ﺑﺪم‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زدم‪.‬‬
‫ﻼ زﺑﻮﻧﻢ ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﺮد اﻣﺎ ﺑﻌﺪش دﻳﮕﻪ ﺧﻮدم دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﻪ! ﻋﻮﺿ ﺶ‬
‫اواﻳﻞ ﮐﻪ اﺻ ً‬
‫ﺟﻮن و ﻗﻮّت زﺑﻮﻧﻢ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﺗﻮ ﮔﻮش هﺎم))!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻔﺎ دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ وﺳﻴﻠﻪ اﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪)):‬ﺗﻮ هﻢ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺑ ﺪﺑﺨﺘﯽ ﮐﺸ ﻴﺪﯼ‪ .‬اون وﻗﺘﻬ ﺎ ﮐ ﻪ زﻧ ﺪﮔﯽ و ﺑﭽ ﻪ ﮔ ﯽ ه ﺎت رو ﺑ ﺮام‬

‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﮐﺮدﯼ‪ ،‬دﻟﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺮات ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﮔﺮﻳﻪ م ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺮق ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ‬
‫ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدﯼ و ﻣﻦ دﺧﺘﺮ‪ .‬هﺮ ﮐﯽ از راﻩ ﻣﯽ رﺳﻪ‪ .‬ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ ﺁﻗ ﺎ ﺳ ﺮ دﺧﺘﺮه ﺎ وزن ه ﺎ! ﻳﮑ ﯽ ﺗ ﻮ‬
‫ﺧﻮﻧ ﻪ ﺣ ﺒﺲ ﺷ ﻮن ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ‪ ،‬ﻳﮑ ﯽ ﺑ ﺎ زور‪ ،‬ﺳ ﺮ ﺑﺮهﻨ ﻪ ﻣ ﯽ ﻓﺮﺳ ﺘﻪ ﺷ ﻮن ﺗ ﻮ ﺧﻴ ﺎﺑﻮن!ﻳﮑ ﯽ ﻣ ﯽ‬
‫ﭘﻮﺷﻮﻧﺪﺷ ﻮن‪ ،‬ﻳﮑ ﯽ ﻟﺨ ﺖ ﺷ ﻮن ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ! ﺷ ﻤﺎهﺎ ه ﺮ ﮐ ﺎرﯼ ﺑﮑﻨ ﻴﻦ ﺑﻬﺘ ﻮن ﻧﻨ ﮓ ﻧﻤ ﯽ ﺑﻨ ﺪن‪ ،‬ﻣ ﺎ‬
‫ﺗﮑﻮن ﺑﺨﻮرﻳﻢ ﺻﺪ ﺗﺎ وﺻﻠﮥ ﻧﺎﺟﻮر ﺑﻬﻤﻮن ﻣﯽ ﭼﺴﺒﻮﻧﻦ‪ .‬ﺷ ﻤﺎ ﻣﺮده ﺎ ﻣ ﺎل ﺧﻮدﺗ ﻮﻧﻴﻦ و ﻣ ﺎ زﻧﻬ ﺎ‬
‫ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎل ﻳﮑﯽ ﺑﺎﺷﻴﻢ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪)):‬ﻃﺒﻴﻌﺖ زن اﻳﻨﻄﻮرﻳﻪ‪ .‬از اوﻟﺶ اﻳﻦ ﺟﻮرﯼ ﺑﻮدﻩ!((‬
‫ﮔﻔﺖ‪)):‬ﺁدم رو هﺮ ﺟﻮرﯼ ﺑﺎر ﺑﻴﺎرن هﻤﻮن ﺟﻮر ﻣﯽ ﺷﻪ ‪.‬ﻣﺎهﺎ هﻢ ﭼﻮن ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮدﻳﻢ اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ‬
‫رو ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻳﻢ‪((.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪)):‬ول ﮐﻦ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎزﻩ ﺗﻮ رو ﺑﺪﺳﺖ ﺁوردم‪ .‬ﭼﺮا اوﻗ ﺎت ﺗﻠﺨ ﯽ ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﯽ‪.‬‬
‫ﺑﺎ هﻢ ﺑﮕﻴﻢ و ﺑﺨﻨﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﻩ‪((.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪)):‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﺑﺮام ﺳﺎز ﺑﺰن‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﮔ ﻮش ﺑ ﺪم و ﮔﺮﻳ ﻪ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬ﻳ ﻪ ﺁهﻨ ﮓ‬
‫هﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﻣﯽ زﻧﯽ؟ ﺧﻴﻠ ﯽ ﻗﺸ ﻨﮓ و ﺳ ﻮزﻧﺎﮐﻪ ‪.‬ه ﺮ وﻗ ﺖ اون رو ﻣ ﯽ زدﯼ دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﺧﻮدم رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪((.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم‪)):‬ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﯽ اﻳﻦ ﻃﻮرﯼ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ؟!((‬
‫ﮔﻔ ﺖ‪)):‬از ﺗ ﻮ! ﺗ ﻮ ﻣﻌّﻠ ﻢ ﻣ ﻦ ﺑ ﻮدﯼ! دو ﺳ ﺎل ﺑ ﺮام ﺣ ﺮف زدﯼ‪ ،‬ﻣ ﻨﻢ ﻳ ﺎد ﮔ ﺮﻓﺘﻢ ه ﺮ ﮐﻠﻤ ﻪ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬از دهﻨﺖ ﻣﯽ ﻗﺎﭘﻴﺪم!((‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و وﻳﻠ ﻦ رو ﺁوردم و هﻤ ﻮن ﺁهﻨﮕ ﯽ رو ﮐ ﻪ رﺿ ﺎ ﺑﻬ ﻢ ﻳ ﺎد دادﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﺮاش زدم‪ .‬ﺷ ﺮوع‬
‫ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدن‪ .‬دﻟﻢ رﻳﺶ ﺷﺪ‪ .‬اوﻣﺪم ﭘﻴﺸﺶ و ﮔﻔﺘﻢ‪ )):‬ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﻣ ﻦ‪ ،‬ﻋﺰﻳ ﺰم‪ ،‬ﭼ ﺮا اﻳﻨﻄ ﻮرﯼ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺣﻴﻒ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﮋدﻩ هﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ و ﺑﻠﻨﺪت ﺧﻴﺲ ﺑﺸﻦ؟!((‬
‫ﮔﻔﺖ‪)):‬ﺧﻴﻠﯽ دﻟﻢ از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﺗﺎ ﺟﻴﮕﺮ ﺁدم رو ﻧﺴﻮزوﻧﻪ ﻳﻪ روﯼ ﺧﻮش ﺑﻬ ﺶ ﻧﺸ ﻮن ﻧﻤ ﯽ‬
‫دﻩ! ﺑﺮاﯼ هﻤ ﻴﻦ‪ ،‬ﻧ ﻪ دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ از ﺟ ﺎم ﺑﻠﻨ ﺪ ﺑﺸ ﻢ و ﻧ ﻪ دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺣ ﺮف ﺑ ﺰﻧﻢ‪ .‬ﻣ ﯽ‬
‫ﺗﺮﺳﻢ ﺣ ﺎﻻ ﮐ ﻪ ﭼﻨ ﺪ وﻗﺘ ﻪ ﻳ ﻪ ﭼﻴﮑ ﻪ ﺁب ﺧ ﻮش دارﻩ از ﮔﻠ ﻮم ﭘ ﺎﺋﻴﻦ ﻣ ﯽ رﻩ‪ ،‬هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ رو ﺧ ﺮاب‬
‫ﮐﻨﻪ!((‬
‫ﮔﻔ ﺘﻢ‪)):‬ﻧﺘ ﺮس‪ ،‬ﺷ ﮑﺮ ﺧ ﺪا هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ درﺳ ﺘﻪ‪ .‬ﻳ ﻪ ﺳ ﻘﻔﯽ ﺑ ﺎﻻ ﺳ ﺮﻣﻮن و ﻳ ﻪ ﻓﺮﺷ ﯽ زﻳ ﺮ ﭘﺎﻣﻮﻧ ﻪ‬
‫اوﺿﺎع ﮐﺎﺳﺒﯽ ﻣﻦ هﻢ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻳﻪ ﺁدم از ﺧﺪا ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاد؟ ﺣﺎﻻ ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻦ ﭼﯽ ﺷﺪ‬
‫ﮐﻪ از ﭘﺪر و ﻣﺎدرت ﺟﺪا ﺷﺪﯼ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪)):‬ﺣﺎﻻ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻌ ﺪًا ﻳ ﻪ روزﯼ هﻤ ﻪ رو ﺑ ﺮات ﺗﻌﺮﻳ ﻒ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬ﻳ ﺎدت ﺑﺎﺷ ﻪ از اﻳ ﻦ ﺑ ﻪ ﺑﻌ ﺪ‪ ،‬ه ﺮ‬
‫روزﯼ وﻗﺘﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدﯼ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻪ روزﻧﺎﻣﻪ هﻢ ﺑﺨﺮ‪((.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﭘﺮﺳﻴﺪم‪)):‬ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﺳﻮاد دارﯼ؟((‬
‫ﮔﻔﺖ‪)):‬ﺁرﻩ ﻳﻪ ﮐﻮرﻩ ﺳﻮاد دارم‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﺧﺮﻳﺪﯼ‪ ،‬ﻳﻮاﺷﮑﯽ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﻮﻧ ﻪ ﻧﺒ ﻮدﯼ‬
‫ﺑﺎ زور و ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ هﻤﻪ ش رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪم‪ .‬ﺧُﺐ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻠﻤﻪ هﺎ ﺷﻮ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪم اﻣ ﺎ ﺁﺳ ﻮن ه ﺎ ﺷ ﻮ‬
‫ﭼﺮا((!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪)):‬ﺧﻮد ﻣﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﻨﺞ ﮐﻼس ﺑﻴﺸﺘﺮ درس ﻧﺨﻮﻧﺪم((‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪)):‬ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻴﻢ و ﻳﺎد ﻣ ﯽ ﮔﻴ ﺮﻳﻢ ‪.‬ﺗﻤ ﺎم ﺑ ﺪﺑﺨﺘﯽ ه ﺎﯼ ﻣﺎه ﺎ از ﺑ ﯽ ﺳ ﻮادﯼ و‬
‫ﻧﺎدوﻧﻴﻪ! ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﮐﺎرﯼ هﻢ ﺻﺒﺢ هﺎ واﺳﻪ ﺧﻮدت ﭘﻴﺪا ﮐﻨﯽ((‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪)):‬ﺻﺒﺤﻬﺎ ﮐﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑ ﺮم ﺳ ﺎز ﺑ ﺰﻧﻢ ‪.‬ﺑﻌ ﺪش ه ﻢ‪ ،‬در ﺁﻣ ﺪ ﻣ ﻦ از هﺘ ﻞ ﺧﻮﺑ ﻪ‪.‬‬

‫ﭼﻪ اﺣﺘﻴﺎﺟﯽ دارم ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪوم؟ از زﻳﺎدﯼ دُوﻳﺪن‪ ،‬ﮐﻔﺶ و ﮐﻼﻩ ﺁدم ﭘﺎرﻩ ﻣﯽ ﺷﻪ((!‬
‫ﮔﻔﺖ‪)):‬ﺗﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻴﺴﺘﯽ‪ .‬ﺁدم ﭘﻮﻟﺪار‪ ،‬هﻤﻪ ﺟﺎ اﺣﺘﺮام دارﻩ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ هﻨﺮﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ دارﯼ‪ ،‬راﺣﺖ ﻣﯽ‬
‫ﺗﻮﻧﯽ ﭘﻮل در ﺑﻴﺎرﯼ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ رو ﭼﻨﺪ ﺗ ﺎ ﺗﻴﮑ ﻪ ﮐﺎﻏ ﺬ ﺑﻨﻮﻳﺴ ﯽ ﮐ ﻪ ﺗﻌﻠ ﻴﻢ ﺳ ﺎز ﻣ ﯽ دﯼ و ﺑﭽﺴ ﺒﻮﻧﯽ دم‬
‫هﺘﻞ و ﺟﺎهﺎﯼ دﻳﮕﻪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﺧﻴﻠﯽ هﺎ ﻣﯽ ﺁن ﺳﺮاﻏﺖ‪ .‬دﻳﮕﻪ اون وﻗﺖ‪ ،‬ﺻﺒﺢ هﺎ هﻢ ﺑﯽ ﮐﺎر‬
‫ﻧﻴﺴﺘﯽ و ﭘﻮل در ﻣﯽ ﺁرﯼ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺨﺮﯼ‪.‬اﺟﺎرﻩ ﻧﺸﻴﻨﯽ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪارﻩ‪(( .‬‬
‫از ﺗﻌﺠﺐ دهﻨﻢ واﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد! ﭼﻄﻮر ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﺧﻮدم ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد؟!‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم‪)):‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﭼﻪ ﻃﻮرﯼ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﻣﯽ رﺳﻪ؟((!‬
‫ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪)):‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﺪت ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ((!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﺳﺮت رو درد ﻧﻴﺎرم‪ .‬هﻤﻮن ﮐﺎرﯼ ﮐﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﺮدم‪ .‬ﮐﺎرم هﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺁدرس هﺘﻞ‬
‫رو ﺗﻮ اﻋﻼﻣﻴﻪ هﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻪ ﻣ ﺎﻩ ﻧﺸ ﺪ ﮐ ﻪ روزﯼ دو ﺳ ﻪ ﺗ ﺎ ﺷ ﺎﮔﺮد ﮔ ﺮﻓﺘﻢ‪ .‬هﻤ ﻪ ﺷ ﻮن ه ﻢ‬
‫ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮدن‪ .‬دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ‪ .‬ﭘﻮل ﺧﻮﺑﯽ هﻢ ازﺷﻮن ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬در ﺁﻣﺪم دو ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫هﺮ ﭼﯽ هﻢ ﭘﻮل داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ازم ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻼ داﺷ ﺘﻢ و اون ﭘ ﻮل ه ﺎ ﮐ ﻪ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﺟﻤ ﻊ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒ ًﺎ ﺑ ﺎﻻﯼ‬

‫ﺷﻴﺶ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﻗﺒ ً‬
‫ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﻳﻪ ﺧﻮﻧﮥ ﺑﺰرگ ﺧﺮﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﻃﺒﻘﮥ ﭘﺎﺋﻴﻦ دﺳﺖ ﺧﻮدﻣ ﻮن ﺑ ﻮد و ﺑ ﺎﻻش رو دادﻳ ﻢ اﺟ ﺎرﻩ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ‬
‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻃﺒﻘﮥ ﺑ ﺎﻻ رو اﺟ ﺎرﻩ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺗ ﻮ رادﻳ ﻮ ﮐ ﺎر ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد‪ .‬ﭼﻨ ﺪ وﻗﺘ ﯽ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ رادﻳ ﻮ ﮐ ﺎر‬
‫اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﺪت هﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺑﮕﻢ ﭼﻘﺪر دوﺳ ﺘﺶ دارم و ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام‬
‫ﺑﺎهﺎش ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ هﺮ ﺑﺎر ﺷﺮﻣﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﮐﺮدم اﮔﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺠﺒﻮرﯼ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻪ و زﻧ ﻢ ﺑﺸ ﻪ‪ .‬ﻣ ﻨﻢ دﻟ ﻢ ﻧﻤ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ اﻳ ﻦ‬
‫ﻃﻮرﯼ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬از ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻬﺮم رو ﺑﻪ دﻟﺶ ﺑﻨﺪازﻩ و دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻳﻨﺠﺎﯼ داﺳﺘﺎن ﮐﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ دوﺗﺎ ﭼﺎﻳﯽ رﻳﺨﺖ و ﻳﻪ ﺳﻴﮕﺎر دﻳﮕﻪ روﺷﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻼ ﺣﻮﺻ ﻠﮥ ﺷ ﻨﻴﺪن ش رو‬

‫‪ -‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻳﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ رو ﺑ ﺮاﯼ ﺗ ﻮ ﺗﻌﺮﻳ ﻒ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ ‪ .‬ﺷ ﺎﻳﺪ اﺻ ً‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ‪.‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻄﻮر اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮﻓﻢ ﻣﯽ ﺁد!‬
‫‪ -‬ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﺷﻨﻴﺪﻧﯽ ﻳﻪ ‪ .‬ﻣﻦ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮم وﻗﺘﯽ ﺑﺮام ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻴﻦ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ – ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭘﺴﺮم؟ اﺳﻢ ﻣﻦ هﺪاﻳﺖ ﻧﻴﺴﺖ! هﻤﻴﻦ ﻃﻮرﯼ ﺧﻮدم رو هﺪاﻳﺖ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد!‬
‫)ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ اون روز اﺳﻢ اﺻﻠﻴﺶ رو ﺑﻬﻢ ﮔﻔ ﺖ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺗﻌﺠ ﺐ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﺑﺎره ﺎ و ﺑﺎره ﺎ اﺳ ﻤﺶ رو‬
‫ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد‪ .‬ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ اﺳﻢ واﻗﻌﯽ ش رو ﺑﻪ ﮐﺴ ﯽ ﻧﮕ ﻢ و ﺣﺘ ﯽ ﺧ ﻮدم ه ﻢ ﺑ ﺎ‬
‫هﻤﻮن اﺳﻢ هﺪاﻳﺖ ﺻﺪاش ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ا ّو ًﻻ دﻟ ﻢ ﻧﻤ ﯽ ﺧ ﻮاد ﮐﺴ ﯽ ﺑﻔﻬﻤ ﻪ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ ﮐ ﯽ هﺴ ﺘﻢ‪ ،‬در‬
‫ﺛﺎﻧﯽ اﺳﻢ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدم ﺁزارم ﻣﯽ دﻩ!‬
‫ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﮔﻢ و ﮔﻮر ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻔ ﺖ ﻣ ﻦ ﺧﻴﻠ ﯽ وﻗﺘ ﻪ ُﻣ ﺮدم و ﺧ ﺎﮎ ﺷ ﺪم!‬
‫وﻗﺘﯽ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺮم‪ ،‬هﻨﻮز ﺳﺮش ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﻗﺎﻟﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﯽ دﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﺪۀ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ ﺧ ﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻳ ﻪ ﺁروم از اﺗ ﺎق ﺑﻴ ﺮون‬
‫اوﻣ ﺪم‪ .‬ﻧﺰدﻳ ﮏ در ﺑ ﺎغ ﮐ ﻪ رﺳ ﻴﺪم ﺻ ﺪاﯼ وﻳﻠ ﻦ ش رو ﺷ ﻨﻴﺪم ﮐ ﻪ ﺗﺮاﻧ ﮥ ﻏ ﻢ رو اﺟ ﺮا ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد!‬
‫ﻏﻤﯽ ﮐﻪ در ﺗﮏ ﺗﮏ ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد‪( .‬‬
‫) ﻧﺰدﻳﮏ ﻇﻬﺮ رﺳﻴﺪم ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﺗﺎ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ و در رو ﺑﺴﺘﻢ ‪ ،‬ﻳﮑﯽ در زد‪ (.‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻴﻪ؟‬
‫‪ -‬ﻣﺎ هﻤﺴﺎدۀ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻﺗﻮن هﺴﺘﻴﻢ! اوﻣﺪﻳﻢ ﻇﻬﺮ ﻧﺸﻴﻨﯽ ! ﺷﺐ هﻢ ﮐﻪ ﺷﺪ ‪ ،‬ﻣﯽ ﺁﺋﻴﻢ ﺷﺐ ﻧﺸﻴﻨﯽ!‬
‫)) ﺗﺎزﻩ ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣﺮوز ﮐﺎوﻩ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﺮاﯼ ﺧﺮﻳﺪ وﺳﺎﻳﻞ ﺑﺮن‪ .‬در رو وا ﮐﺮدم ((‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺳﻼم‪ ،‬ﮐُﺸﺘﯽ ش؟ هﺪاﻳﺖ رو ﻣﯽ ﮔﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎﻻ‪ .‬دارن وﺳﺎﻳﻞ رو ﻣﯽ ﭼﻴﻨﻦ و ﺗﺮ و ﺗﻤﻴﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﮕﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮن؟ ﮐﺎرﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻴﻦ ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎﺷﻪ! ﺑﺎﺷﻪ! ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺗﻮهﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎﻻ ﺗﺸﺮﻳﻒ دارن‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻧﻮش ؟! ﺑﺎﻻ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﺳﺮاغ ﺗﻮ‪ .‬ﻣﻦ و ﻓﺮﻳﺒﺎ هﻢ رﺳﻴﺪﻳﻢ ‪ .‬ﺑﺎ هﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪن ‪ .‬ﺣﺎﻻ هﻢ دارﻩ ﮐﻤﮏ ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﻨﻪ اﺳﺒﺎب هﺎ رو ﺑﭽﻴﻨﻴﻢ و ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﮐﻨﻴﻢ ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﺎ دﺳﺘﻢ ﺗ ﻮ ﮐ ﺎرﻩ ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﺳ ﺮ‬
‫هﻢ ﻣﯽ رم ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻗﺎ ﺑﻬﺰاد ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻧﺰدﻳﮏ ﻋﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺛﻮاب دارﻩ‪ .‬ﺁﻗﺎ ﺑﻬﺰاد رو هﻢ ﺑﺘﮑﻮﻧﻢ!‬
‫‪ -‬ﻣﻨﻮ ﮐﻪ دﻧﻴﺎ ﺗﮑﻮﻧﺪﻩ ! ﺑﺬار ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ هﻢ ﺑﺘﮑﻮﻧﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ازش ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدم اﻳﻦ دﻓﻌﻪ رو ﺑﺒﺨﺸﺪت! ﮔﻔﺘﻢ دﻳﮕﻪ از اﻳﻦ ﻏﻠﻂ هﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫‪ -‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ‪ .‬ﭼﺮا دم در واﺳﺘﺎدﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻦ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﻧﺎهﺎر ﺑﺨ ﻮرﻳﻢ ‪ .‬ﻓﺮﻧ ﻮش ﺧ ﺎﻧﻢ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاد ﺑﻴ ﺎد ﭘ ﺎﺋﻴﻦ ‪ .‬اوﻣ ﺪ‬
‫ﭘﺎرس ﻧﮑﻨﯽ هﺎ ! ﭘﺎﭼﻪ ش رو ﻧﮕﻴﺮﯼ هﺎ !اﻧﺴﺎن ﺑﺎش! ﺁدم ﺑﺎش!‬
‫‪ -‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﮐﺎوﻩ‪ .‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰ دَرﯼ وَرﯼ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ هﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼِﺨﻪ ﺻﺎب ﻣﺮدﻩ! ﻣﻦ اﻻن ﻣﯽ رم ﺑ ﺎﻻ و ﺑ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش ﻣ ﯽ ﮔ ﻢ اوﻣ ﺪﯼ ‪ .‬ﺣﻮاﺳ ﺖ رو ﺟﻤ ﻊ‬

‫ﮐﻦ درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺴﻴﺎر دﺧﺘﺮ ﺧﻮب و ﺧﺎﻧﻤﯽ ﻳﻪ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﻣﺘﻮاﺿﻊ و اﻓﺘ ﺎدﻩ س ‪.‬‬
‫از ﺳﺮ ﺗﻮ ﺁدم ﻟﺠﺒﺎز و ﻳﻪ دﻧﺪﻩ هﻢ ﺧﻴﻠﯽ زﻳﺎد ﺗﺮﻩ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻦ اﻧﮕﻮر ﺧﻮب ﻧﺼﻴﺐ ﺷﻐﺎل ﻣﯽ ﺷﻪ!‬
‫‪ -‬ﺷﻐﺎل ﺧﻮدﺗﯽ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺑﻬﺰاد ﺻﺪات ﺷﺒﻴﻪ ﻗﺎر ﻗﺎر ﮐﻼﻏﻪ!‬
‫)) از ﺣﺮﻓﺶ ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﯽ رﻓﺖ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻬﻢ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻧﻮش ﻣﻼﻳﻢ ﺑﺎﺷﻢ ‪،‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﮥ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻧﻮش در زد ‪ .‬در رو وا ﮐﺮدم و اوﻣﺪ ﺗﻮ و ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﺨ ﺎرﯼ رو روﺷ ﻦ ﮐ ﺮدم و‬
‫ﮐﺘﺮﯼ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روش و ﺑﻌﺪ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪((.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺧﻮﺑﻢ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﮕﻢ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﻬﺰاد ‪.‬اﻧﮕﺎر ﭼﻮن ﺗﻮ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدﯼ ﻣﻦ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﮥ ﺧﺎﻟﻪ‬
‫م ‪ ،‬ﻣﻬﻤ ﻮﻧﯽ ﺷ ﻮن ﺑﻬ ﻢ ﺧ ﻮرد! از در و دﻳ ﻮار ﺳﻮﺳ ﮏ و ﻣﺎرﻣﻮﻟ ﮏ ﻣ ﯽ رﻳﺨ ﺖ ﺳ ﺮﻣﻮن! ﻳ ﻪ‬
‫ﺳﻮﺳﮏ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻻﯼ ﻣﻮهﺎﯼ ﺧﺎﻟﻪ م! داﺷﺖ از ﺗﺮس ﺳﮑﺘﻪ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد‪ .‬ﺧﻴﻠ ﯽ ﻋﺠﻴ ﺐ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ‬
‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﺟﻮﻧﻮر اﻧﮕﺎر ﺑﺎ هﻢ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑ ﻮدن ﺑﻴ ﺎن ﺗ ﻮ ﻣﻬﻤ ﻮﻧﯽ ﺧﺎﻟ ﻪ م ! ﺧﻼﺻ ﻪ ﻣ ﻨﻢ از ﺧ ﺪا‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻪ هﻮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺎ ژاﻟﻪ و ﺳﻴﺎﻣﮏ ﺑﺮادرش‪ ،‬اوﻣﺪﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫)) داﺷﺘﻢ از ﺧﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﻣُﺮدم اﻣﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﺧﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ‪((.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اوﻣﺪﯼ اﻳﻨﺠﺎ ؟ اوﻣﺪﯼ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﺑﺮام ﺑﮕﯽ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﻬﺰاد ﺗﻮ ﺧﻴﻠﯽ ﺑَﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯽ ! اون از ﺣﺮف دﻳﺮوزت ‪ ،‬اﻳﻦ ه ﻢ از اﻣ ﺮوز!‬
‫ﻣﻦ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺸﻢ و ﮐﻨﺘﺮل ﺧﻮدم رو از دﺳﺖ ﺑﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﺁدم رو ﺗﺤﺮﻳﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧُﺐ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﻮ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﻮﻟﺪار! ﺣﺘﻤ ًﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺘﺮل ت رو از دﺳﺖ ﺑﺪﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟ ﻪ ت‪،‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﺧﺎن ﻣﯽ ﮔﯽ ﺑﻴﺎد و ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﻪ! هﺎن؟‬
‫)) ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ و ﺑﻬﻢ ﭼﭗ ﭼ ﭗ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮد و ﺑﻌ ﺪ ﺳ ﺮش رو اﻧ ﺪاﺧﺖ ﭘ ﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻓﮑ ﺮ ﮐ ﺮدم اﻻن‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯽ رﻩ‪ .‬اﻣﺎ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ‪((:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺗﻮ ﭼﺘﻪ؟ ﭼﺮا اﻳﻨﺠﻮرﯼ ﺷﺪﯼ؟ از دﻳﺮوز ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر ﺗﻮ رو ﺑُﺮدن و ﻳﻪ ﺑﻬﺰاد دﻳﮕﻪ رو‬
‫ﺁوردن ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ! ﻳﻪ ﺟﻮرﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻣﻦ ﺑ ﺮم!‬
‫اﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﻣﻨﻮ ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﯽ! اون وﻗﺖ ﻏﺼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮرﯼ هﺎ!‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺪارم ﮐﻪ از دﺳﺖ ﺑﺪم ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟!‬
‫) ﺳﺮم رو ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدم هﻢ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻳﻪ دﻓﻌ ﻪ اﻳ ﻦ ﻗ ﺪر‬
‫ﺳﺨﺖ و ﻣﻐﺮور ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎهﺎش ﻣﻼﻳﻢ ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧ ﻢ ﭼ ﺮا ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ در‬
‫دروﻧﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺁب ﮐﺘﺮﯼ ﺟﻮش اوﻣﺪ و در ﮐﺘﺮﯼ ﺑﻪ ﺻﺪا اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮐﺘﺮﯼ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﭼﺎﻳﯽ دم ﮐﺮدن ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻨﻢ زﻳﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮدم و ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدم‪ .‬ﮐﺎر ﮐﺮدن ﻓﺮﻧﻮش ﺗﻮ ﺧﻮﻧﮥ ﻣﻦ ﺑﺮام ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد! ﻳﻌﻨﯽ در اﺗ ﺎق ﻣ ﻦ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﭼﺎﻳﯽ دم ﺑﮑﺸﻪ‪ ،‬ﺳﺮش رو ﺑﺎ ور رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب هﺎم ﮔﺮم ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ رﻳﺨﺖ و ﺑﺎ ﻗﻨﺪون ﺁورد و ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﻦ و ﺑﻪ ﻳﻪ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮔﻔﺖ (‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺁﻗﺎﯼ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ! اﻳﻦ ﭼﺎﻳﯽ رو ﻣﻴﻞ ﮐﻨﻴﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻬﺮ ﻣﻦ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ دﻟﺘﻮن ﺑﻴﻔﺘﻪ!‬
‫‪ -‬ﻣﻬﺮ ﺷﻤﺎ از دل ﻣﻦ ﺑﻴﺮون ﻧﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ دﻟﻢ ﺑﻴﻔﺘﻪ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻗﺪر ﻗﻬﺮ و دﻋﻮا ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻼ ﺑﻬ ﺮام ﺑ ﺎ ﺗ ﻮ ﺣ ﺮف‬
‫‪ -‬ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑ ﺮﯼ ﺧﻮﻧ ﮥ ﺧﺎﻟ ﻪ ت ‪ .‬ﺧﻮﺷ ﻢ ﻧﻤ ﯽ ﺁد اﺻ ً‬
‫ﺑﺰﻧﻪ ‪.‬‬
‫) ﻓﺮﻧﻮش اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﺁد وﻗﺘﯽ ﺣَﺴﻮد ﻣﯽ ﺷﯽ!‬
‫ﻼ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﻩ ﺣَﺴﻮدﻳﻪ!‬

‫ﻼ ﺣَﺴﻮدﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ‪ .‬اﺻ ً‬
‫‪ -‬ﻣﻦ اﺻ ً‬
‫)ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﺘﻮﺟﮥ ﺑﻌﻀﯽ از ﭼﻴﺰهﺎ ﻧﻴﺴﺘﯽ ‪ .‬ﻣﻦ اﮔﺮ ﻧﻤﯽ رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﮥ ﺧﺎﻟ ﻪ م ‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻ ﻠﻪ‬
‫ﭼﻐُﻠﯽ ﻣﻦ رو ﺑﻬ ﺶ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد‪ .‬ﺑﻌ ﺪش ه ﻢ ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ هﻨ ﻮز هﻴﭽ ﯽ ﻧﺸ ﺪﻩ ‪،‬‬
‫ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽ زد ﺑﻪ ﻣﺎدرم و ُ‬
‫ﭘﺎﯼ ﺧﻮاهﺮ زادم رو از ﺧﻮﻧ ﮥ ﺧﺎﻟ ﻪ ش ﺑﺮﻳ ﺪﻩ ‪ ،‬واﯼ ﺑ ﻪ وﻗﺘ ﯽ ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ ﭘﺴ ﺮﻩ ‪ ،‬ﻓﺮﻧ ﻮش رو ﻋﻘ ﺪ‬
‫ﮐﻨﻪ ! اون وﻗﺖ ﺣﺘﻤ ًﺎ اﺟﺎزﻩ ﻧﻤﯽ دﻩ ﻳﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﻧﮥ ﻣﺎدرش ﺑﻴﺎد ! ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﻴﺪﯼ ﭼ ﺮا اﺻ ﺮار داﺷ ﺘﻢ‬
‫ﮐﻪ دﻳﺸﺐ ﺑﺮم؟‬
‫) ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻋﻘﻞ اﻳﻦ دﺧﺘﺮهﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﻣﯽ رﺳﻪ! وﻗﺘﯽ دﻳﺪ ﻣﻦ ﺳﺎﮐﺘﻢ دوﺑﺎرﻩ‬
‫ﮔﻔﺖ ( ‪:‬‬

‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﻣ ﻦ ﺗ ﻮ رو ﺧﻴﻠ ﯽ دوﺳ ﺖ دارم و ﺧﺠﺎﻟ ﺖ ه ﻢ ﻧﻤ ﯽ ﮐﺸ ﻢ از اﻳﻨﮑ ﻪ اﻳ ﻦ رو ﺑﻬ ﺖ ﺑﮕ ﻢ ‪.‬‬

‫ﻳﻌﻨﯽ راﺣﺖ ﺣﺮف دﻟﻢ رو ﺑﻬﺖ ﻣﯽ زﻧ ﻢ ‪ .‬ﺗ ﻮ ﺑﺎﻳ ﺪ اﺟ ﺎزﻩ ﺑ ﺪﯼ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ ﮐ ﺎر ﺧ ﻮدم رو ﺑﮑ ﻨﻢ‪ .‬ﻣﮕ ﻪ‬
‫دوﺳﺘﻢ ﻧﺪارﯼ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﯼ ﻣﻦ ﺑﺎهﺎت ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﻢ؟‬
‫‪ -‬ﻣﻦ از ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ اﻣﺎ اﻧﮕﺎر هﻤﻪ ش ﻳﮑﯽ ﺑﻬﻢ ﻣ ﯽ ﮔ ﻪ ﮐ ﻪ ازدواج‬
‫ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺳﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻩ و ﮐﺎرهﺎ ﺟﻮر ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﺑﺴﭙﺮ دﺳﺖ ﻣﻦ ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﮐ ﺎرﯼ ت ﻧﺒﺎﺷ ﻪ ‪ .‬ﻣ ﻦ ﺧ ﻮدم ﺑﻬﺘ ﺮ ﻣ ﯽ دوﻧ ﻢ ﭼﻴﮑ ﺎر‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ هﺮ ﭼﯽ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻢ ﮔﻮش ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﺧﻢ هﺎ ﺗﻮ وا ﮐﻦ ‪ .‬ﻳﻪ ﮐﻢ ﺑﺨﻨ ﺪ!‬
‫ﮐﺴﯽ اﮔﻪ ﺗﻮ رو ﻧﺸﻨﺎﺳﻪ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﻦ دارم ﺑﻪ زور زن ﺗﻮ ﻣﯽ ﺷﻢ!‬
‫) ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪( :‬‬
‫‪ -‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﻧﻪ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺧﻴﻠﯽ!! ﻣُﺮدم ﺗﺎ ﻳﻪ ﺧﻨﺪﻩ رو ﻟﺐ هﺎت اوﻣﺪ!‬
‫) ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ( ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺒﻴﻦ ﻓﺮﻧﻮش ﺟﺎن‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ رو ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ‪ .‬ﻣﻦ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺿﻌﻴﻔﻢ اﻣﺎ ‪ ،‬ﻣﯽ‬
‫ﮔﻦ ﺑﺨﺸﺶ ﺧﻴﻠﯽ هﻤّﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد وﻟﯽ رَد ﮐ ﺮدن و ﻗﺒ ﻮل ﻧﮑ ﺮدن ﺑﺨﺸ ﺶ از ﺧ ﻮد ﺑﺨﺸ ﺶ ﺑﻴﺸ ﺘﺮ‬
‫هﻤّﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد!‬
‫ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ ﺑﺎرهﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ و ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن و ﭘﻮل و اﻳ ﻦ ﺣ ﺮف ه ﺎ ﺑ ﺪﻩ اﻣ ﺎ ﻣ ﻦ ﻗﺒ ﻮل‬

‫ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﺑﯽ ﭘﻮل هﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﮔﺪا ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ از ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺬﺷﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮﻧﮥ ﺧﻮب‪ ،‬ﻣﺎﺷ ﻴﻦ ﺧ ﻮب‪ ،‬زﻧ ﺪﮔﯽ ﺧ ﻮب‪ ،‬ﺣﺘ ﯽ ﻳ ﻪ ﻏ ﺬاﯼ‬
‫ﺧﻮب !اﻳﻨﻬ ﺎ هﻤ ﻪ ش ﺑﺨ ﺎﻃﺮ اﻳ ﻦ ﺑ ﻮدﻩ ﮐ ﻪ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﻋ ﺰت ﻧﻔﺴ ﻢ رو ﺣﻔ ﻆ ﮐ ﻨﻢ و ﮔﺮﻧ ﻪ هﻤ ﮥ اﻳ ﻦ‬
‫ﭼﻴﺰهﺎ ﺑﺎ ﻳﻪ اﺷﺎرۀ ﻣﻦ ﺑﺮام ﺟﻮر ﻣﯽ ﺷﻪ!‬
‫هﻤﻴﻦ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎهﺎش ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدﯼ‪ ،‬ﺑﺎرهﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب هﺎﯼ ﺧﻄّﯽ ش رو ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ‬
‫ﻼ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ هﺮ ﮐﺪوم از ﺗﺎﺑﻠﻮهﺎش رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧ ﻮام‬
‫ﮔﺮون ﻗﻴﻤﺘﻪ ﺑﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺜ ً‬
‫ور دارم و ﺑﺒﺮم ﺑﻔﺮوﺷﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﻮل ﻳﮑﯽ از اوﻧﻬﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺸﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﺮﻳﺪ!‬
‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﻣﻦ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﺎرﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻣﺜﻞ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﮥ ﺧﺎﻟ ﻪ‬
‫ت !دل ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻪ‪ .‬ﻏﺼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮرم‪ .‬ﭼﻮن ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ ت زَر و زور ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪا وﻗﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﺷﻴﻨﻢ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ!‬
‫ﻧﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﭘﻮل رو ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺧﻮام‪ ،‬ﻧﻪ!‬
‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮدم ﺗﺎ هﻤﻪ ش رو ﻣﯽ رﻳﺨﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ‪ .‬دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﭘﻮﻟ ﺪار ﺑ ﻮدم‬
‫ﺳﺮَم ﻧﮑﻮﺑﻪ!‬
‫ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺁم ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﻳﺖ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﻓﻘﺮ و ﻧﺪارﯼ رو ﺗﻮ َ‬
‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮدم ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﻢ و ﻣﯽ رم ﺗﻮ ﺧﻮدم‪ ،‬اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗ ﻮ رو‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ َﻧﺪَن‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺧﻮرﻩ ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ ﻧﻴﻔﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻣ ﻨﻢ دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ ﺁﺧ ﺮﻳﻦ ﻣ ﺪل‪ ،‬ﺑﻴ ﺎم دﻧﺒﺎﻟ ﺖ و وَرت دارم و ﺑﺒ ﺮم ﺑﻬﺘ ﺮﻳﻦ‬
‫رﺳﺘﻮران هﺎ!‬
‫) ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺮف زدن ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﮔﻔﺘﻢ ( ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻧﻮش ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ‪ ،‬دﻟﻢ رو ﺑﻪ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺧﻮش ﻧﮑﺮدم ‪ .‬ﺑﻪ هﻴﭻ ﭼﻴ ﺰ دل ﻧﺒﺴ ﺘﻢ ‪ ،‬ﻣ ﯽ‬
‫دوﻧﯽ ﭼﺮا؟ ﭼﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ اون ﭼﻴﺰهﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬هﻤﻴﺸﮥ ﺧﺪا‪ ،‬هﺮ ﺷﻌﻠﻪ اﯼ ﮐﻪ ﺗ ﻮ دﻟ ﻢ‬
‫روﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم! هﺮ ﺻﺪاﻳﯽ ﮐﻪ از دل واﻣﻮﻧﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻔﻪ ش ﮐﺮدم!‬
‫ﺧﻴﻠ ﯽ وﻗﺘ ﻪ ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ دل‪ ،‬ﮐ ﺰ و ﭘﮋﻣ ﺮدﻩ س! ﺣ ﺎﻻ ﺑﻌ ﺪ اﻳ ﻦ هﻤ ﻪ وﻗ ﺖ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺗ ﻮ دل ﺑﺴ ﺘﻢ اﮔ ﻪ اﻳ ﻦ‬

‫روزﮔﺎر ﺗﻮ رو هﻢ از ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮﻩ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﺑﻮدن و ﻧﺒﻮدن اﻳﻦ دل واﺳﻪ م ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪارﻩ!‬
‫)) ﭼﺎﻳﯽ م رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ هﻮاﯼ ﺧﻮردﻧﺶ‪ ،‬ﺑُﻐﻀﯽ رو ﮐﻪ داﺷﺖ ﺧﻔﻪ م ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬دادم ﭘ ﺎﺋﻴﻦ ‪.‬‬
‫ﺳﺮم رو ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم دﻳﺪم ﻓﺮﻧﻮش در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ‪ ،‬اﺷ ﮏ از ﭼﺸ ﻤﻬﺎش ﭘ ﺎﺋﻴﻦ‬
‫ﻣ ﯽ ﺁد ‪ .‬ﺑ ﯽ اﺧﺘﻴ ﺎر اﺳ ﺘﮑﺎن از دﺳ ﺘﻢ اﻓﺘ ﺎد زﻣ ﻴﻦ ‪ .‬ﻳ ﻪ ﺣ ﺎل ﺑ ﺪﯼ ﺷ ﺪم‪ .‬اﻧﮕ ﺎر ﺗ ﻮدﻟﻢ رَﺧ ﺖ ﻣ ﯽ‬
‫ﺷﺴﺘﻦ! ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ‪((:‬‬
‫‪-‬ﺧﺪا ﻣﻨﻮ ﺑﮑﺸﻪ! ﻣﻦ ﺟﻮﻧﻢ رو ﻣﯽ دم ﮐﻪ ﺧﺎر ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﻧﺮﻩ! ﺣﺎﻻ ﺧﻮدم ﮔﺮﻳﻪ ت اﻧﺪاﺧﺘﻢ ؟!‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﻣﻦ ﻏﻴﺮ از ﺗﻮ هﻴﭽﮑﺲ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮام‪ .‬ﺧﻮدم ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ اون ﻗ ﺪر ﻣ ﻨﺶ‬
‫دارﯼ ﮐﻪ از ﻣﺎل دﻧﻴﺎ ﮔﺬﺷﺘﯽ‪ .‬اون روز ﮐﻪ ﺧﻮدت رو ﺟﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدﯼ ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﮑ ﻪ‬
‫ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﺑﻤﻴﺮﻩ‪ .‬هﻤﻮن وﻗﺖ ﺗﻤﻮم ﺛﺮوت هﺎﯼ دﻧﻴﺎ رو ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ رﻳﺨﺘﯽ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺰاد ﻣﻦ ﺗﻮ رو هﻤﻴﻨﻄﻮرﯼ ﻣﯽ ﺧﻮام‪ .‬ﺑﺎ ﭘﻮل ﮐﻢ و ﻋﺸﻖ و ﻣﺮدوﻧﮕﯽ زﻳﺎد!‬
‫ﺗﻮ اﮔ ﻪ ﺧ ﻮدت رو ﻣ ﯽ ﻓﺮوﺧﺘ ﯽ ‪ ،‬دﻳﮕ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻤﺖ! ﻓﻘ ﻂ ازت ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام ﮐ ﻪ دوﺳ ﺘﻢ داﺷ ﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﯽ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﯼ و ﺗﻨﻬﺎم ﻧﺬارﯼ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻧ ﻮش‪ ،‬ﺗ ﻮ ه ﻢ اﮔ ﻪ ﻣﻨ ﻮ هﻤ ﻴﻦ ﺟ ﻮرﯼ ﺧﻮاﺳ ﺘﯽ ‪ ،‬ﺑﺎه ﺎت هﻤ ﻪ ﺟ ﺎ ﻣ ﯽ ﺁم ‪ .‬ول ت ﻧﻤ ﯽ ﮐ ﻨﻢ‬

‫ﺗﻨﻬﺎت ﻧﻤﯽ ذارم ‪ .‬ﻏﻢ ت رو ﺑﺠﻮﻧﻢ ﻣﯽ ﺧﺮم و ﺧﻮﺷﯽ هﺎ ﻣﻮ ﻓﺪات ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺮام ﺻﺒﺤﻪ و ﺑﯽ ﺗﻮ ﺷﺐ! ﻣﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﻬﺖ هﺪﻳﻪ ﺑﺪم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻴﺎد‪ ،‬ﺟﻮﻧﻢ ﻣ ﺎل‬
‫ﺗﻮ ﻓﺮﻧﻮش‪.‬‬
‫)) ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﭘﻴ ﺎدﻩ اوﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﺧﻮﻧ ﮥ‬
‫ﻣﻦ ‪ .‬ﭘﻴﺎدﻩ هﻢ رﺳﻮﻧﺪﻣﺶ ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ راﻩ ﻣﯽ رﻓﺘﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ‪ .‬ﺑﻬﺮام ﺧﻴﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧ ﻮاد ﺧﻮﻧ ﮥ ﺗ ﻮ روﻳ ﺎد ﺑﮕﻴ ﺮﻩ‪ .‬ﻧﻤ ﯽ دوﻧ ﻢ‬
‫ﭼﻪ ﺧﻴﺎﻟﯽ ﺗﻮﺳﺮﺷﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ ﺁدرس م رو ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻩ ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﭼﯽ ﻧﮕﺮاﻧﯽ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﭽﮥ‬
‫ﭼﻬﺎردﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑَﻼ ﻣَﻼ ﺳﺮم ﺑﻴﺎرﻩ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدﯼ! ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﻋﻮﺿﯽ ﻳﻪ! ﻻﺗﻪ و ﺑﺪ دهﻦ!‬
‫‪ -‬ﺑﺎز هﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﺗﻮ ﺁدرس ﻣﻨﻮ ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻩ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻳﻪ ﺟﻮرﯼ زﺑﻮن هﻤﺪﻳﮕﺮو ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﯽ ﺁد در ﺧﻮﻧﻪ ت ﺁﺑﺮورﻳﺰﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫‪ -‬او ًﻻ ﮐﻪ ﺟﺮأت اﻳﻦ ﮐﺎره ﺎ رو ﻧ ﺪارﻩ ‪ .‬ﺑﻌ ﺪش ه ﻢ ﻣﻤﻠﮑ ﺖ ﻗ ﺎﻧﻮن دارﻩ! ﻣﮕ ﻪ ه ﺮ ﮐ ﯽ ﮐ ﻪ دﻟ ﺶ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺮﻩ در ﺧﻮﻧﻪ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﻋﺮﺑﺪﻩ ﮐﺸﯽ ﮐﻨﻪ؟ ﺗﻮ زﻳﺎدﯼ ﺑﻬﺮام رو ﮔﻨﺪﻩ ش ﮐﺮدﯼ!‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﺎ ﺗﻤﻮم اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﺁدرس ت رو ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯽ دم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺧﻮدم ﺑﻬﺶ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﻳﻪ روز دﻋﻮﺗﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﻮﻧﻪ م!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺁرﻩ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﻳﻪ ﮐ ﺎرت ﻣﻮﻧ ﺪﻩ ﮐ ﻪ ﺑﮑﻨ ﯽ! ﺗ ﻮ و ﺑﻬ ﺮام ﺑﺸ ﻴﻨﻴﻦ ﺳ ﺮ ﺳ ﻔﺮﻩ و ﺑ ﻪ ﺳ ﻼﻣﺘﯽ‬
‫ﺧﻮن هﻤﺪﻳﮕﺮو ﺑﺨﻮرﻳﻦ! ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯼ ﺑﻬﺮام ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﺣﺎﻟﻴﺶ ﻣﯽ ﺷﻪ؟! از ﺑﺲ ﺑﭽﻪ ﺷّﺮ و‬
‫ﺑﺪﯼ ﻳﻪ ﮐﻪ از داﻧﺸﮕﺎﻩ اﺧﺮاﺟﺶ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب‪ ،‬ﻣﻦ دﻋﻮﺗﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﻮﻧﻪ م‪ .‬ﻳﻪ روز ﺧﻮدم ﻧﺎهﺎر ﻣﯽ رم ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن!‬
‫) ﻓﺮﻧﻮش ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬اون وﻗﺖ ﺑﺮاش راﺣﺖ ﺗﺮﻩ ‪ .‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ رﻳﺰﻩ ﺗﻮ ﻏﺬات و ﻣﺴﻤﻮﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫‪ -‬اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ ﮐ ﺎوﻩ ﻳ ﻪ ﻧﻈ ﺮﯼ دارﻩ ‪ .‬ﻣ ﯽ ﮔ ﻪ ﻳ ﻪ روز ﺑﻬ ﺮام رو ﺑﺒ ﺮﻳﻢ ﺑﻴ ﺮون ﺷ ﻬﺮ دو ﺗ ﺎﻳﯽ ﺑﺮﻳ ﺰﻳﻢ‬
‫ﺳﺮش‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺳﺮش رو ﺑﺒﺮﻳﻦ و ﺑﻨﺪازﻳﻦ ﺟﻠﻮﯼ ﺳﮓ هﺎ!‬
‫) دوﺗﺎﻳﯽ زدﻳﻢ زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ(‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – اﻳﺪﻩ هﺎﯼ ﮐﺎوﻩ ﻣﺜﻞ اﻳﺪﻩ هﺎﯼ ﺷﻤﺮﻩ!‬
‫‪-‬هﻤﻪ اﻳﻨﺎ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺗﻮﺋﻪ ﻓﺮﻧﻮش!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ؟!‬
‫‪ -‬ﺁرﻩ ‪.‬اﮔﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ هﺎ اﻳﻨﻘﺪر ﻟﺒﺎس ﻗﺸ ﻨﮓ ﻧﭙﻮﺷ ﯽ‪ ،‬ﺑﻬ ﺮام ﺑ ﺪﺑﺨﺖ دﻳﻮوﻧ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﻪ ﮐ ﻪ‬
‫ﺑﺨﻮاد ﻣﻨﻮ از ﻣﻴﺪون ﺑﺪر ﮐﻨﻪ! ﺗﻮ ﺧ ﻮدت ﺑ ﻪ اﻧ ﺪازﻩ ﮐ ﺎﻓﯽ ﺧﻮﺷ ﮕﻞ و ﻗﺸ ﻨﮓ هﺴ ﺘﯽ‪ .‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ در‬
‫ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺗﻮ از هﻴﭽﯽ ﻣﻀﺎﻳﻘﻪ ﻧﮑﺮدﻩ! هﻤﻴﻦ ﻃﻮرﯼ ﭘﺪر ﻣﻦ و ﺑﻬﺮام رو در ﺁوردﯼ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ‬
‫اﻳﻨﮑﻪ ﻳﻪ دﺳﺘﯽ هﻢ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺖ ﺑﺒﺮﯼ!‬
‫) ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬

‫‪-‬اﻳﻨﻬﺎ رو ﺑﺬارم ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺗﻌﺮﻳﻒ؟ ﺗﻮ هﻢ ﺧﻮب ﺑﻠ ﺪﯼ ه ﻢ ﺗﻌﺮﻳ ﻒ ﺑﮑﻨ ﯽ از ﻣ ﻦ و ه ﻢ ﺣ ﺮف ه ﺎﺗﻮ‬

‫ﺑﺰﻧﯽ هﺎ! در ﺿﻤﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﻣﻦ هﻴﭻ ﺁراﻳﺸ ﯽ ﻧﻤ ﯽ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬اﻳ ﻦ ﭼﻬ ﺮﻩ‪ ،‬ﭼﻬ ﺮﻩ ﺳ ﺎدﻩ‬
‫ﻣﻨﻪ!‬
‫‪ -‬ﺟﺪﯼ ﻣﯽ ﮔﯽ ﻓﺮﻧﻮش؟!‬
‫ﻼ ﺁراﻳﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ!‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – ارﻩ ﺑﺨﺪا! ﻣﻦ اﺻ ً‬
‫‪-‬ﺧﺪا ﺑﻪ داد ﻣﻦ ﺑﺮﺳﻪ اﮔﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﯼ ﺁراﻳﺶ هﻢ ﺑﮑﻨ ﯽ! اون وﻗ ﺖ ﺑﺎﻳ ﺪ ﮐ ﺎر و زﻧ ﺪﮔﻴﻢ رو ﺑ ﺬارم‬
‫ﮐﻨﺎر و ﻳﮑﯽ ﻳﮑﯽ رﻗﺒﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ و ﺳﺮش رو ﺑﺒﺮم ﺑﻨﺪازم ﺟﻠﻮﯼ ﺳﮓ هﺎ!‬
‫)اﻳﻦ رو ﮐﻪ ﮔﻔ ﺘﻢ ﻳ ﻪ ﻣﺮﺗﺒ ﻪ دﻳ ﺪم ﮐ ﻪ رﻧ ﮓ ﻓﺮﻧ ﻮش ﭘﺮﻳ ﺪ و ﺣﺎﻟ ﺖ اﺿ ﻄﺮاب ﭘﻴ ﺪا ﮐ ﺮد و ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ‬

‫ﮔﻔﺖ(‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺮد ﺧﻮﻧﻪ ‪ .‬دﻳﮕﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺮو ﻣﻦ ﺧﻮدم اﻳﻦ ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ راﻩ رو ﻣﯽ رم‪.‬‬
‫) ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم‪ .‬ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﺷﻮن رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪم ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﯼ هﻤﺴﺎﻳﻪ هﺎ ﻣﻦ و ﺗﻮ رو ﺑﺎ هﻢ ﺑﺒﻴﻨﻦ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺮو ﺑﻌﺪًا ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ‪.‬‬
‫) ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮﻧﻪ ﺷ ﻮن ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﺑﻬ ﺮام و ﺑﻬﻨ ﺎز‪ ،‬وﺳ ﻂ ﮐﻮﭼ ﻪ‪ ،‬در ﺧﻮﻧ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش‬
‫واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮدن و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدن !ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﻓﺮﻧﻮش ﮐﻪ ﺗﺮس ازش ﻣ ﯽ ﺑﺎرﻳ ﺪ‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم و ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ(‪:‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﺗﻮ ﺑﺮاﯼ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮدت ﻣﯽ ﮔﯽ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم و ﻣﯽ رم ‪ .‬وﻟﯽ اﮔﻪ ﻧﮕﺮان ﻣﻨ ﯽ‪،‬‬
‫اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ دم ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺗﻮ هﺴﺘﻢ ﺑﻬﺰاد و ﮔﺮﻧﻪ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ ش ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻃﻮرﻩ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ راﻩ ﺑﻴﻔﺖ ﺑﺮﻳﻢ ‪ .‬از هﻴﭽ ﯽ ه ﻢ ﻧﺘ ﺮس‪ .‬ﻣ ﻦ اﻳﻨﺠ ﺎم‪ ،‬ﺧﻴﺎﻟ ﺖ‬
‫راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اﻧﮕﺎر دﻳﮕﻪ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻬﺮام رو دﻋﻮت ﮐﻨﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن!‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬هﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ﺑﮕﯽ‪ .‬هﺮ ﮐ ﺎرﯼ ﺗ ﻮ ﺑﺨ ﻮاﯼ ﻣ ﻦ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ ﺑﻬ ﺰاد ﺑ ﺮاﯼ اﻳﻨﮑ ﻪ ﺑﻔﻬﻤ ﯽ‬
‫ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﺖ دارم‪.‬‬
‫) دوﺗﺎﻳﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ و وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﻬﺮام و ﺑﻬﻨﺎز رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﻨﺎز ﺳﻼم ﮐﺮدم( ‪.‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮرﻩ؟ ﺧﻮب هﺴﺘﻴﻦ؟‬
‫)ﺑﻬﺮام ﺑﺎ ﺁرﻧﺞ ش زد ﺑﻪ ﺑﻬﻨﺎز و ﮔﻔﺖ ( ‪:‬‬
‫‪-‬واﺳﻪ ﭼﯽ ﺑﺎ هﺎش ﺧﻮش و ﺑﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟!‬
‫)ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﻮ و ﮔﻔﺖ ( ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﮕﻪ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم اﮔﻪ ﻳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﻪ اﻳﻦ ﻃﺮﻓﺎ ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ ﭼﻴﮑﺎرت ﻣﯽ ﮐﻨﻢ؟‬
‫‪ -‬ﻣﻨﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻋﺮض ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﮔﻪ ﻳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﻪ ﻣﻦ رو دﻳﺪﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﮑﺮ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑ ﺮاﯼ‬
‫ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺎﺷﻴﻦ!‬
‫ﺑﻬﺮام – ﺗﻮ اﻧﮕﺎر زﺑﻮن ﺁدﻣﻴﺰاد ﺳﺮت ﻧﻤﯽ ﺷﻪ؟‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ و ﮔﺮﻧﻪ زﺑﻮن ﺁدﻣﻬﺎ رو ﺧﻮب ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ و ﺑﻠﺪم ﺑﺎ ﭼﻪ زﺑﻮﻧﯽ‬
‫ﺑﺎهﺎﺷﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ!‬
‫ﺑﻬﻨﺎز – ﺑﻬﺮام ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ زﺷﺘﻪ!‬
‫ﺑﻬﺮام – ﺗﻮ ﺣﺮف ﻧﺰن!‬
‫ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﺣﻖ دارم هﺮ ﮐﺎرﯼ دﻟﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎهﺎش ﺑﮑﻨﻢ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﻬﺰاد ﺣﺮف ﺑﺰن‪ .‬هﺮ ﭼﯽ ﺑﻬﺰاد ﺑﮕﻪ‪ ،‬ﺣﺮف ﻣﻨﻢ هﻤﻮﻧﻪ!‬
‫ﺑﻬﺮام – از ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺁدم زﻧﺪﻩ وﮐﻴﻞ وﺻﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ؟‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – وﮐﻴﻞ و وﺻﯽ ﻧﻪ ‪ .‬ﺷﻮهﺮ!‬
‫) ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم دﻟﻢ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ‪(:‬‬
‫ﻼ هﻢ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ .‬ﺑﺮو‬

‫‪ -‬ﻓﺮﻧﻮش ﺟﺎن‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬اﺻ ً‬
‫)ﻓﺮﻧ ﻮش ﻳ ﻪ ﺧ ﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ و ﺑﻬﻨ ﺎز ﮔﻔ ﺖ و رﻓ ﺖ ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ و در رو ﭘﺸ ﺖ ﺳ ﺮش ﺑﺴ ﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻮﻧﺪﻳﻢ ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ‪ .‬رو ﺑﻪ ﺑﻬﺮام ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ‪( :‬‬
‫‪ -‬ﺷﻤﺎ هﻢ ﺑﻬﺮام ﺧﺎن اﮔﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻳﺎ ﮐﺎرﯼ دارﻳﻦ‪ .‬ﻟﻄﻔ ًﺎ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴ ﺎرﻳﻦ دو ﺗ ﺎ ﺧﻴ ﺎﺑﻮن اون‬
‫ﻃﺮف ﺗﺮ‪ .‬اوﻧﺠﺎ ﺑﺎ هﻢ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻬﻨﺎز ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ هﻢ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺸ ﺮﻳﻒ‬
‫ﺑﺒﺮﻳﺪ‪ .‬ﺻﺤﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ در ﺣﻀﻮر ﺧﺎﻧﻢ هﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺮام – ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮاهﺮ ﻣﻦ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪.‬‬
‫)در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدم ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ( ‪:‬‬
‫‪ -‬در هﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻣ ﻦ ﮐﻤ ﯽ ﺟﻠ ﻮﺗﺮ ﻣﻨﺘﻈ ﺮ ﺷ ﻤﺎ ﻣ ﯽ ﻣ ﻮﻧﻢ ﮐ ﻪ اﮔ ﻪ ﮐ ﺎرﯼ ﺑﺎه ﺎم دارﻳ ﺪ در ﺧ ﺪﻣﺖ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫) ﺣﺮﮐ ﺖ ﮐ ﺮدم و رﻓ ﺘﻢ ﺳ ﺮ ﺧﻴ ﺎﺑﻮن واﺳ ﺘﺎدم‪ .‬ﺑﻬ ﺮام ه ﻢ ﮐﻤ ﯽ ﺻ ﺒﺮ ﮐ ﺮد و ﺑﻌ ﺪ ﺑ ﺎ ﺑﻬﻨ ﺎز ﺳ ﻮار‬

‫ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ ﺷﺪ و اوﻣﺪ ﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﻮن ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺑﻬﻨﺎز در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد‪،‬‬
‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ ﺑﻬﺮام از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻴﺎد ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺑﻬﺮام هﻢ اﻧﮕﺎر ﺑ ﺪش ﻧﻤ ﯽ اوﻣ ﺪ‬
‫ﮐﻪ از ﺗﻮ هﻤﻮن ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ!‬
‫ﺷﻴﺸﻪ رو ﮐﺸﻴﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺁﺧﺮت ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ م ﺑﺎهﺎت ﮐﺎرﯼ ﻧﺪارم‪ .‬اﻣﺎ اﮔﻪ ﻳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﻪ‪...‬‬
‫) رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺣﺮﻓﺶ و ﮔﻔﺘﻢ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻨﻮ ﻧﮑﻨﻴﻦ ‪ .‬ﻟﻄﻔ ًﺎ هﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﺎهﺎم ﮐﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻦ!‬
‫) ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد و ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﺑﮑﺸﻪ ﺑﺎﻻ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ ﺷﺮوع ﮐﺮدم)‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺮام ﺧ ﺎن‪ ،‬ه ﺮ ﻻت ﺑ ﯽ ﺳ ﺮ و ﭘ ﺎﻳﯽ ﺑﻠ ﺪﻩ ﻋﺮﺑ ﺪﻩ ﺑﮑﺸ ﻪ و ﻟ ﺶ ﺑ ﺎزﯼ در ﺑﻴ ﺎرﻩ! ﺧ ﻮب ﮔ ﻮش‬

‫هﺎﺗﻮ واﮐﻦ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﻳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﻪ ﺑﺸﻨﻮم ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﻓﺮﻧﻮش ﺷﺎخ و ﺷﻮﻧﻪ ﮐﺸﻴﺪﯼ‪ ،‬ﻣﯽ‬
‫ﺁم در ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن و ﻣﯽ ﮐِﺸﻤﺖ ﺑﻴﺮون و اون وﻗﺖ ﺑﻬﺖ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ دم ﮐﻪ دﻧﺪوﻧﻬﺎﯼ ﮐﯽ ﻣ ﯽ رﻳ ﺰﻩ‬
‫ﺗﻮ دهﻨﺶ! ﻓﺮﻧﻮش دﺧﺘﺮ ﺑﺰرﮔﯽ ﻳ ﻪ‪ .‬ﺧ ﻮدش ﻣ ﯽ ﺗﻮﻧ ﻪ ﺗﺼ ﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴ ﺮﻩ ﮐ ﻪ ﭼ ﻪ ﮐﺴ ﯽ رو دوﺳ ﺖ‬
‫دارﻩ‪.‬‬
‫ﺷﺨﺼﻴﺖ رو‪ ،‬اﮔﻪ دارﯼ‪ ،‬ﺣﻔﻆ ﮐﻦ‪ .‬ﺑﺬار ﺧﻮد ﻓﺮﻧﻮش اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻳﺎدت ﻧﺮﻩ اﻣﺮوز ﭼﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ‪ ،‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻬﻠﺖ ﻧﻤﯽ دم!!‬
‫) ﺷﻴﺸﻪ رو ﮐﺸﻴﺪ ﺑﺎﻻ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ‪ ،‬ﮔﺎز داد رﻓﺖ و ﻓﻘﻂ از او هﻤﻪ هﺎرت و ﭘﻮرت ش‪ ،‬ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ‬
‫ﮔﺮد و ﺧﺎﮎ ﺑﺠﺎ ﻣﻮﻧﺪ!‬
‫ﺁروم و ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ ﺑﻄﺮف ﺧﻮﻧﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺗﻮ راﻩ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﺴ ﺘﻢ ﮐ ﺎرﯼ‬
‫ﮐﻪ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺧﻮب ﺑﻮدﻩ ﻳﺎ ﺑﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺳﻪ ﺳﻪ رﺑﻌﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﻴﺪم‪ .‬هﻨﻮز وارد‬
‫ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ در زدﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﻮد‪(.‬‬
‫‪ -‬ﺳﻼم ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ‪ .‬ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫‪-‬ﺳﻼم ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮرﻳﺪ؟ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺮوز ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻧﺮﺳﻴﺪم ﺑﻴﺎم ﮐﻤﮏ ﺗﻮن‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺷﻤﺎ و ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻳﻦ‪ .‬ﺑﺒﺨﺸ ﻴﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻧ ﻮش ﺧ ﺎﻧﻢ ﭘ ﺎﯼ ﺗﻠﻔ ﻦ‬
‫ﺷﻤﺎ رو ﮐﺎر دارن ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺑﺎﻻ‪.‬‬
‫‪ -‬اﯼ ﺑﺎﺑﺎ! هﻨﻮز هﻴﭽﯽ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺪﻳﻢ ﮐﻪ!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻨﻴﻦ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫)دوﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎ هﻢ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﺎﻻ و ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ رو ﺟﻮاب دادم (‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺳﻼم ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﺧﻮﺑﯽ؟ ﻃﻮرﻳﺖ ﻧﺸﺪﻩ؟ ﭼﺮا ﻧﻴﻮﻣﺪﯼ ﺑﻬﻢ ﺧﺒﺮ ﺑ ﺪﯼ ﺑﻌ ﺪ ﺑ ﺮﯼ ﺧﻮﻧ ﻪ؟ دﻟ ﻢ‬
‫هﺰار راﻩ رﻓﺖ! ﻣﯽ دوﻧﻢ‪ ،‬ﺣﺘﻤ ًﺎ اﻋﺼﺎﺑﺖ ﻧﺎراﺣﺘﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮۀ ﺗﻨﻪ ﻟﺶ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺑ ﯽ ادﺑ ﻪ‪ .‬ﻣﻤﻨ ﻮن ﮐ ﻪ‬
‫در ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺬاﺷﺘﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ رﻓﺘﻢ و ﭘﺸﺖ در ﺧﻮﻧﻪ واﺳﺘﺎدم ﺑﻪ‬

‫ﺣﺮف هﺎﺗﻮن ﮔﻮش ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﺎ اوﻧﺠﺎهﺎ رو ﺧﻮدم ﺷﻨﻴﺪم ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺗﻮ رﻓﺘﯽ ﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﻮن‪ ،‬ﺗ ﻮ دﻟ ﻢ ﺳ ﻴﺮ‬
‫و ﺳﺮﮐﻪ ﻣﯽ ﺟﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺧﻮدم از ﺗﻤﻮم ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺎﺧﺒﺮم اﻣﺎ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺧﻮدت ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳ ﻒ ﮐﻨ ﯽ ﮐ ﻪ‬
‫ﭼﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻟﻮ ﺑﻬﺰاد ! اوﻧﺠﺎﻳﯽ؟ ﭼﺮا ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﯽ؟!‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭘﺲ ﭼﺮا هﻴﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﯽ؟‬
‫‪ -‬واﷲ‪ ،‬ﺻﺪاﯼ ﺗﻮ اون ﻗﺪر ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﻗﺸﻨﮕﻪ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻧﻴﻮﻣﺪ ﺣﺮف هﺎ ﺗﻮ ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻳﻌﻨﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﭘﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﺮدم؟ ﺁﺧﻪ دﻟﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺮات ﺷﻮر زد‪.‬‬
‫‪-‬دﻟﻮاﭘﺴﯽ هﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﺮام اﻣﻴﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻪ!‬
‫) ﻓﺮﻧﻮش ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬هﻴﭻ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮﻳﯽ ﮐﻪ اون ﻗﺪر ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺰﯼ و ﺁروم‪ ،‬ﺑﺘﻮﻧﯽ ﻳ ﻪ ﺁدم ﻣﺜ ﻞ‬
‫ﺑﻬﺮام رو اون ﺟﻮرﯼ ﺑﺸﻮﻧﯽ ﺳﺮﺟﺎﻳﺶ! دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ‪ .‬ﺗﻮ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻬ ﺮام رو ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫ﺑﺰرگ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﻳﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻧﻮش‪ ،‬اوﻧﺠﺎ ﻣﻦ ﺑﻮدم و ﺑﻬﺮام و ﺑﻬﻨﺎز ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬زن هﺎ اﮔﻪ ﺑﺨﻮان از هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﺷﻦ!‬
‫‪ -‬در هﺮ ﺻﻮرت اﮔﻪ ﺑﺎزم ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺗﻮ ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪ .‬ﺑﻬﺮام ﺁدم ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫‪ -‬ﭼﺸﻢ‬
‫)ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﺸﻤﺖ ﺑﯽ ﺑﻼ ﺟﻮون!‬
‫)دو ﺗﺎﻳﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ و ازش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم ‪(.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – از ﺗﻌﺮﻳﻒ هﺎت هﻢ ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫‪-‬از دﻟﺸﻮرﻩ و دﻟﻮاﭘﺴﯽ هﺎﯼ ﺗﻮ هﻢ ﻣﻤﻨﻮن!‬
‫) ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ از ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺗﺸﮑﺮ و ﻋﺬر ﺧ ﻮاهﯽ ﮐ ﻨﻢ‪ ،‬دﻳ ﺪم ﺗﮑﻴ ﻪ ﺷ ﻮ دادﻩ‬
‫ﺑﻪ دﻳﻮار و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ دارﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﻨﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪.‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ‬
‫ﮐﺸﻴﺪم(‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺘﺶ دارﻳﻦ‪ .‬ﻧﻪ؟ ﻓﺮﻧﻮش دﺧﺘﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻳﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻴﻠﯽ ‪ .‬اوﻧﻘﺪر ﮐﻪ اواﻳﻞ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺳﺮ راهﺶ ﺑﺮم ﮐﻨﺎر ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ش ﻧﺸﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ ﺑﺸﻴﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫) دور و ﺑﺮم رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاﯼ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪(.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺒﺎرﮎ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ رو ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﭼﻴﺪﻳﻦ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﮐﺮدن‪ .‬ﻣﺒ ﻞ راﺣﺘ ﯽ و ﻳﺨﭽ ﺎل و ﻓﺮﻳ ﺰر و ﮔ ﺎز و ﺧﻼﺻ ﻪ هﻤ ﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ! ﺣﺘﯽ ﺣﺮف ﻣﻦ رو ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدن ﮐﻪ ﻓﺮش ﻣﺎﺷﻴﻨﯽ ﺑﺨﺮﻳﻢ‪ .‬ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺖ! اﻳﻦ ﻗﺎﻟﻴﭽ ﻪ رو ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫ﻼ رادﻳﻮ و ﺗﻠﻮﻳﺰون ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ .‬رﻓﺘﻦ ﻳ ﻪ ﺗﻠ ﻮﻳﺰون رﻧﮕ ﯽ ﺑ ﺰرگ و اﻳ ﻦ‬
‫ﮔﺮون ﺧﺮﻳﺪن! ﻣﻦ اﺻ ً‬
‫دﺳﺘﮕﺎﻩ راﺋﻴﻮ ﺿﺒﻂ و ﻧﻤﯽ دﻧﻢ ﭼﯽ ﭼﯽ ﻳﻪ؟ ﺁهﺎن‪ ،‬ﭼﻨﺪ دﻳﺴﮑﻪ ﺑﺮام ﺧﺮﻳﺪن!‬
‫ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ ،‬ﺑﺨﺪا ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ هﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ! ﺧﺠﺎﻟﺖ هﻢ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ رو‬
‫ﺣﺮﻓﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ‪ .‬ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺗﻨﻬ ﺎم! از ﻳ ﻪ ﻃ ﺮف ‪ ،‬ﺑﻌ ﺪ از ﺧ ﺪا‪ ،‬ﺟ ﺰ ﮐ ﺎوﻩ و ﺷ ﻤﺎ‬
‫ﭘﻨﺎهﯽ ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﻮﻧﺪم اﻳﻦ وﺳﻂ ﮐﻪ ﭼﮑﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮑﻨﻢ! هﻤ ﻪ اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ رو ﻗﺒ ﻮل ﮐ ﻨﻢ ‪ .‬هﻤ ﻮن ﻃ ﻮر‬
‫ﮐ ﻪ ﺷ ﻤﺎ ﺧﻮاﺳ ﺘﻴﻦ درس م رو اداﻣ ﻪ ﺑ ﺪم؟ ﻳ ﺎ ﺳ ﺮﻣﺒﻨﺪازم ﭘ ﺎﺋﻴﻦ و از اﻳﻨﺠ ﺎ‪ ،‬از ﺷ ﻤﺎ‪ ،‬از ﮐ ﺎوﻩ از‬
‫ﺧﻮدم و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ!‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻦ داﻧﺸﮕﺎﻩ ﻗﺒﻮل ﺑﺸﻢ‪ .‬و ﻳﻪ ﻣ ﺪرﮐﯽ ﭼﻴ ﺰﯼ ﺑﮕﻴ ﺮم و ﻳ ﻪ ﮐ ﺎرﯼ ﭘﻴ ﺪا‬
‫ﮐﻨﻢ و ﺑﺘﻮﻧﻢ اﻳﻦ هﻤﻪ زﺣﻤﺖ هﺎ رو ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﻪ! ﺣ ﺪاﻗﻞ اﻳﻨﮑ ﻪ ﺗ ﺎ وارد‬

‫داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺸﻢ ودرﺳﻢ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺳﺎل وﻗﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد! ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﺑ ﺎرﻩ ﮐ ﺎوﻩ‬
‫ﻼ ﻃﻮرﯼ ﺷﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺧﺎن ﺑﺎﺷﻢ؟ اﮔﻪ ﻳﻪ ﺳﺎل دﻳﮕﻪ‪ ،‬دو ﺳﺎل دﻳﮕﻪ اﻳﺸﻮن ﺧﻮاﺳﺖ ازدواج ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﻳﺎ اﺻ ً‬
‫دﻳﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ‪ ،‬اون وﻗﺖ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟‬
‫اﻳﻦ ﻓﮑﺮ هﺎ دارﻩ دﻳﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺁﭘﺎرﺗﻤ ﺎن و اﻳ ﻦ وﺳ ﺎﻳﻞ ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ ‪ .‬وﻗﺘ ﯽ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ و ﮐﺎوﻩ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ دارﻳﻦ از ﻣﻦ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔ ﺮم ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ و ﺑ ﻪ زﻧ ﺪﮔﯽ‬
‫اﻣﻴﺪوار ﻣﯽ ﺷﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪش ﻳﻪ دﻓﻌﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﻓﮑﺮهﺎﻳﯽ ﺗﻮ ﺳﺮم ﻣ ﯽ ﺁﻳ ﺪ ﮐ ﻪ از ﻳ ﻪ دﻗﻴﻘ ﻪ ﺑﻌ ﺪم ه ﻢ ﻣ ﯽ‬
‫ﺗﺮﺳﻢ!‬
‫) ﮔﺮﻳﻪ ش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬روﯼ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﺮش رو ﻣﻴﻮن دﺳﺘﻬﺎش ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺜﻞ اون وﻗﺘﯽ ﮐ ﻪ‬
‫ﺗﺎزﻩ ﻣﺎدرش ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺁروم ﺁروم ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد‪ .‬دﻟﻢ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺑ ﺮاش ﺳ ﻮﺧﺖ‪ .‬روﯼ ﻳ ﻪ ﻣﺒ ﻞ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ و‬
‫ﮔﻔﺘﻢ (‪:‬‬
‫‪ -‬او ًﻻ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﻦ ‪ .‬ﻣﻦ ﺷﻤﺎ رو ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮاهﺮ ﮐﻮﭼﻴﮑﺘﺮم ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﮐ ﻪ‬
‫اون ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﯽ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮادر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫دوم‪ ،‬اﻳﻨﮑﻪ اﮔﻪ ﻳﻪ روز ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺑﻪ هﺮ دﻟﻴﻠ ﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴ ﺖ ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﺎ ﮐﻤ ﮏ ﮐﻨ ﺪ‪ ،‬ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ ﻧﻤ ﺮدم! ﺳ ﻮم ‪،‬‬
‫ﺷﻤﺎ هﻨﻮز ﮐﺎوﻩ رو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﻮخ ﻃﺒﻌﯽ و ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮﻳﯽ ش ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻨﻴﻦ! ﮐﺎوﻩ ﺑﺴﻴﺎر ﭘﺴﺮ‬
‫ﺧﻮب و ﻣﺤﮑﻤﯽ ﻳﻪ‪ .‬در دوﺳ ﺘﯽ‪ ،‬ﺛﺎﺑ ﺖ ﻗﺪﻣ ﻪ‪ .‬ﺁدﻣ ﯽ ﻳ ﻪ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ ﺑﻬ ﺶ اﻋﺘﻤ ﺎد ﮐ ﺮد‪ .‬ﻣﻄﻤ ﺌﻦ‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ هﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﮐﻪ ﻓﮑﺮهﺎﯼ ﺑ ﺪ ﺑ ﻪ ذه ﻦ ﺗ ﻮن ﺑﻴ ﺎد‪ .‬ﺗﻮﮐ ﻞ ﺑ ﻪ ﺧ ﺪا ﮐﻨ ﻴﻦ‪ .‬ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺧ ﻮدش‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻃ ﻮرﯼ ﺑﺸ ﻪ‪ .‬ﺑ ﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣ ﻮﻗﻌﯽ ﻣ ﯽ رﺳ ﻪ ﮐ ﻪ ﺷ ﻤﺎ ه ﻢ ﻣﻴﺘ ﻮﻧﻴﻦ ﺧﻴﻠ ﯽ ﭼﻴﺰه ﺎ رو‬
‫ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻴﻦ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻧﻪ در ﻣﻮرد ﮐﺎوﻩ‪ .‬ﻣﺤﺒﺖ رو ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ!‬
‫ﻣﻨﻢ ﻳﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدﺗﻮن هﺴﺘﻢ‪ .‬درد ﺁﺷﻨﺎم! ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ و ﺑﯽ ﮐﺴﯽ و ﻧﺪارﯼ و ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ!‬
‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮑﻨﻴﻦ ‪ .‬ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﮑﻨﻴﻦ و اﺟﺎزﻩ ﺑ ﺪﻳﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷ ﺖ ﮐ ﺎر‬
‫ﺧﻮدش رو ﺑﮑﻨﻪ‪ .‬اﮔﻪ اﻳﻦ ﻃﻮرﯼ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻴﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎت ﺑ ﻪ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﭘﺮوردﮔ ﺎرﻩ‪ ،‬دﻳﮕ ﻪ‬
‫ﺁروم ﻣﯽ ﺷﻴﻦ‪.‬‬
‫) ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ اﯼ ﺑﻌﺪ اﺷﮏ هﺎ ﺷﻮ ﭘﺎﮎ ﮐﺮد و ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﭘﺎﺷﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﭼﺎﻳﯽ ﺑﻴﺎرم ‪.‬‬
‫) وﻗﺘﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ‪ ،‬وﺳﻂ راﻩ واﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ ( ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ‪ .‬ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺁدم رو ﺁروم ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ‪ .‬ﺷ ﻤﺎ ﻃ ﻮرﯼ ﺁروم وﻟ ﯽ ﻣﺤﮑ ﻢ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ اﻋﻤﺎق روح ﻃﺮف اﺛﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫)ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓ ﺖ‪ .‬ﻳ ﻪ دﻗﻴﻘ ﻪ ﺑﻌ ﺪ زﻧ ﮓ ﺧﻮﻧ ﻪ روزدن‪ .‬ﺁﻳﻔ ﻮن رو ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺟ ﻮاب داد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺑﻮد‪ .‬اوﻣﺪ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﻣﺜﻞ هﻤﻴﺸﻪ ﺷﻠﻮغ و ﭘﺮ ﺳﺮ و ﺻﺪا‪ .‬ﺗﺎ رﺳﻴﺪ ﺗﻮﺧﻮﻧﻪ ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﺳﻼم ﭘﻬﻠﻮان! دﺳﺖ ﻣﺮﻳﺰاد! ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣﺤﻠﻪ رو ﻗﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺳﻨﮓ ﻣﻴﻨ ﺪازﯼ‪ ،‬ﺧ ﺎﮐﻢ‬
‫ﻣﯽ ﭘﺎﺷﯽ؟! ﺷﻨﻴﺪم رو ﮐﻢ ﮐﻨﯽ ﺑﻮدﻩ؟!‬
‫ﺑﻬﺮام ﺑﻴﭽﺎرﻩ‪ ،‬ﻏﻢ ﺑﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬اﻓﺘﺎدﻩ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮﻧﻪ! ﺳﻮﺳ ﮏ ش ﮐ ﺮدﯼ! ﺑﺒﻴ ﻨﻢ‪ ،‬ﺷ ﻤﺎ هﻤ ﻮن ﺑﻬ ﺰاد‬
‫ﺧﺎن اﺳﺘﺨﻮﻧﯽ ﻧﻴﺴﺘﯽ؟! رﻓﺘﻢ در اﺗﺎﻗﺖ‪ ،‬ﻧﺒﻮدﯼ‪ .‬ﺣﺪس زدم ؟!‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻴﺎ ﺗﻮﺧﻮﻧﻪ! ﭼﺮا دم در واﺳﺘﺎدﯼ و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﺰﺗﯽ ﭘﺴﺮ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺳﺎﻣﺴﻮن ﺧﺎن ! هﻮا ﺗﺎرﻳﮏ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺒﻴﻞ هﺎﺗﻮن روﻧﺪﻳﻢ!‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺒﻴﻞ ﻧﺪارم ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭘﻮزش ﻣﯽ ﺧﻮام دﻻور! ﺑﺎزوهﺎﺗﻮن روﻧﺪﻳﻢ! ﺧﻮب ﭘﻬﻠﻮون‪ ،‬ﺗﻮ ﮐ ﻪ ﻃ ﺮف رو ﺟﻴﺮﺟﻴ ﺮﮎ‬
‫ش ﮐﺮدﯼ‪ ،‬هﻤﻮﻧﺠﺎ ﺳﺮش رو ﻣﯽ ﺑﺮﻳﺪﯼ و ﻣﻴﻨﺪاﺧﺘﯽ ﺟﻠﻮ ﺳﮓ هﺎ ﺑﺨﻮرن!‬
‫‪-‬ﺗﻮاز ﮐﺠﺎ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﻓﻬﻤﻴﺪﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – رﺧﺼﺖ ﺑﺪﻩ ﺑﻴﺎم ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﻢ‪.‬‬
‫) ﮐﻔﺶ هﺎﺷﻮ در ﺁورد و اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺳﻼم اﻳﻦ ﺷﻌﺒﻮن ﺧﺎن ﻣﺎ‪ ،‬ﺳﺮ ﭼﻬ ﺎر ﺳ ﻮق ﻳﮑ ﯽ رو ﺷ ﻘّﻪ ﮐ ﺮدﻩ! ﺣ ﻮاس‬
‫ﻣﺎهﺎ هﻢ ﭘﺮت ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ‪.‬‬

‫) ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﻪ از ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻪ ﺳﻴﻨﯽ ﭼﺎﯼ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ( ‪.‬‬
‫‪-‬ﺟﺪﯼ ﮐﺎوﻩ ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻬ ﺰاد ‪ ،‬اﻧﮕ ﺎر اﻳ ﻦ ﺑﻬﻨ ﺎز ه ﻢ ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ ه ﺎ! ﻏﻠ ﻂ ﻧﮑ ﺮدﻩ ﺑﺎﺷ ﻢ ﭼﺸ ﻤﺶ ﺗ ﻮ رو‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ!‬
‫‪-‬ﺑﺎز ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺮدم ﺣﺮف زدﯼ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁﺧﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ‪ ،‬روﯼ ﺑﺮادرش رو ﮐﻢ ﮐﺮدن‪ ،‬اون وﻗﺖ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻪ !ﺗﺎ رﺳﻴﺪﻩ ﺧﻮﻧﻪ‬
‫زﻧ ﮓ زدﻩ ﺑ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش و هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ رو ﺗﻌﺮﻳ ﻒ ﮐ ﺮدﻩ و اوﻧ ﻢ زﻧ ﮓ زدﻩ ﺑ ﻪ ژاﻟ ﻪ و ژاﻟ ﻪ ه ﻢ ﺑ ﻪ‬
‫ﻣﺎدرش ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻔﺘﻪ و ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ و ﻣﻨﻢ دارم ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻢ! ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺗﻮ هﻢ ﺑ ﻪ‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﮕﯽ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺒﺎ هﻢ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﮕﻪ و ﻓﺮﻧﻮش ه ﻢ ﺑ ﻪ ژاﻟ ﻪ ﺑﮕ ﻪ و ژاﻟ ﻪ ه ﻢ ﺑ ﻪ ﻣ ﺎدرش‬
‫ﺑﮕﻪ و‪...‬‬
‫‪-‬ﺑﺴﻪ دﻳﮕﻪ‪ ،‬ﺧﻔﻪ م ﮐﺮدﯼ! ﺳﺮﻣﻮن رﻓﺖ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻳﻨﻢ ﺑﮕﻢ دﻳﮕﻪ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫‪-‬ﺑﮕﻮ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﺎدرش ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻪ و ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻢ وﺗﻮ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﮕﯽ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﻪ‪...‬‬
‫‪-‬ﻻل ﺑﺸﯽ ﮐﺎوﻩ ! ﺣﺪاﻗﻞ ﺧﻮدت رو ﺟﻠﻮﯼ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﮕﻪ دار‪.‬‬
‫)ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪ و رﻓﺖ ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﻴﺎرﻩ ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﺁروم در ﮔﻮش ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎزم از ﻣﺎدر و ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن و اﻳﻦ ﭼﻴﺰا ﺣﺮف زدﯼ؟ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮔﺮﻳﻪ اﻳﻪ!‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻧﻮش زﻧﮓ زد اﻳﻨﺠﺎ ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻣﻦ رو ﺻ ﺪا ﮐ ﺮد ﺑ ﺎﻻ‪ .‬ﺑﻌ ﺪ از ﺗﻠﻔ ﻦ ﮐﻤ ﯽ در دو دل ﮐ ﺮد‪ .‬ﺧﻴﻠ ﯽ‬

‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻨﻢ دﻟﺪارﻳﺶ دادم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻟﻬﯽ ﻣﻦ ﺑﮕﺮدم!!‬

‫) ﺑﻬﺶ ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬دﻧﺒﺎل ﻳﻪ اﺗﺎق ﺑﺰرگ ﺗﺮ واﺳﻪ ﺗﻮ!‬
‫) ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻇﺮف ﻣﻴﻮﻩ از ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ ﺑﻴﺮون و ﻣﻴﻮﻩ رو ﮔﺬاﺷﺖ رو ﻣﻴﺰ و ﮔﻔﺖ ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﺎﻳﯽ ﺗﻮن ﻳﺦ ﮐﺮد‪ ،‬ﻋﻮﺿﺶ ﮐﻨﻢ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻟﻬﯽ اﻳﻦ ﭼﺎﻳﯽ ﺁﺧﺮ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻳﺦ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﻮ زﺣﻤﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻦ!‬
‫‪ -‬زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺸﻴﻦ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎ اﺟﺎزﻩ ﺗﻮن ﻣﺮﺧﺺ ﻣﯽ ﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫) ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮐﺮدوم و ﮔﻔﺘﻢ ( ‪:‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﻧﻪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ دﻳﻮوﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻢ ‪.‬ﺣﻮﺻﻠﻪ م ﺳ ﺮ ﻣ ﯽ رﻩ‪ .‬ﺗ ﺎزﻩ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ازﺗ ﻮن‬
‫ﺧﻮاهﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻴﺎﺋﻴﻦ اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬دور هﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﻬﺘﺮﻩ‪ .‬ﻣﻨﻢ زﻳﺎدﯼ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬راﺣﺖ ﺗﺮم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – درد و ﺑﻼﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮرﻩ ﺗﻮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﺑﻬﺮام ﺑﯽ ﺗﺮﺑﻴﺖ!‬
‫)ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺸﻴﻦ ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﻪ م ﻣﯽ رم ﺷﺎم ﻣﯽ ﮔﻴ ﺮم و ﻣ ﯽ ﺁم ‪ .‬ﺳ ﻪ ﺗ ﺎﻳﯽ ﺧﻴﻠ ﯽ ﻣ ﯽ ﭼﺴ ﺒﻪ‪.‬‬
‫ﻣﯽ زﻧﻴﻢ ﺗﻮ ﺳﺮ و ﻣﻐﺰ هﻢ و ﺷﺎﻣﻤﻮن رو ﮐﻮﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ و هﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﻬ ﺮام ﺣ ﺮف ﻣ ﯽ زﻧ ﻴﻢ‬
‫و ﺑﻬﺶ ﻓﺤﺶ ﻣﻴﺪﻳﻢ!‬
‫‪ -‬ﻣﻦ هﻨﻮز ﻧﺎهﺎر ﻧﺨﻮردم ﺗﺎزﻩ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻓﮑﺮ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ واﺳﻪ ﻧﺎهﺎر ﺑﮑﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺟﺪﯼ ﻣﻴﮕﻴﻦ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن؟ اﻻن ﺑﺮاﺗﻮن ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﺗﻮرو ﺧﺪا ‪ ،‬زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺸﻴﻦ ﻣﯽ رم ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ ﺧﻮرم ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟ اون ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺨﻮرﯼ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﺨﻮر‪.‬‬
‫) ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪(:‬‬

‫‪ -‬ﻧﮕﻔﺘﯽ ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﭼﯽ ﺷﺪ ﭘﺮﻳﺪﯼ ﺑﻪ ﺑﻬﺮام؟ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ رﻗﻴﺐ رو ﺑﺎﻳﺪ ﺑ ﺎ ﻣﻼﻳﻤ ﺖ از ﻣﻴ ﺪون‬
‫ﺑﺪر ﮐﺮد!‬
‫‪ -‬ﻳﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن هﻤﻮن ﻗﺪر ﮐﻪ ﺷﻴﺸ ﻪ و ﭘﻨﺠ ﺮﻩ و ﮔ ﻞ و ﮔﻴ ﺎﻩ و ﭼﻴﺰه ﺎﯼ زﻳﻨﺘ ﯽ اﺣﺘﻴ ﺎج دارﻩ‪ .‬ﺑ ﻪ‬
‫ﺗﻴﺮ ﺁهﻦ و ﺳﻴﻤﺎن و ﺁﺟﺮ و دﻳﻮار ﻗﻄﻮر هﻢ اﺣﺘﻴﺎج دارﻩ!‬
‫ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻼﻳﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻳﻪ زﻣﺎﻧﯽ هﻢ ﻣﯽ رﺳﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﮑﻢ واﺳﺘﺎد!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻓﺮﻧﻮش ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد از اﻳﻨﮑﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﺑﻬﺮام در اوﻣﺪﯼ؟‬
‫‪-‬ﺁرﻩ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻳﻪ ﺳﻴﻢ ﺑﮑﺸﻴﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﻳﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺬارﻳﻢ واﺳﻪ ﺗﻮ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﻻزم ﻧﺪارم ‪ .‬هﺮ وﻗﺖ هﻢ ﻓﺮﻧﻮش ﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﺎهﺎم ﮐﺎر داﺷﺘﻴﻦ‪ ،‬زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻴﻦ اﻳﻨﺠﺎ‪.‬‬
‫) ﻳﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺳﻴﻨﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮاﺗﺎق و ﺳﻴﻨﯽ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ ،‬ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻧﺸﺎاﷲ ﻳﻪ روز ﻧﺎهﺎر در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫) ﺑﺮام هﻤﺒﺮﮔﺮ درﺳﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﺎ اﺷﺘﻬﺎ ﺧﻮردم ‪(.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﻴﺰﯼ از هﻤﺒﺮﮔﺮ ﻣﻮﻧﺪﻩ؟‬
‫‪ -‬ارﻩ‪ ،‬ﺑﻴﺎ ‪ .‬دو ﺗﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻳﮑﯽ رو ﺗﻮ ﺑﺨﻮر‪ ،‬ﻣﻦ ﺳﻴﺮ ﺷﺪم‪.‬‬
‫)ﮐﺎوﻩ هﻢ ﻳﮑﯽ دﻳﮕﻪ از هﻤﺒﺮﮔﺮهﺎ رو ﺧﻮرد و ﺑﻪ ﻓﺰﻳﺒﺎ ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﺁﺧﻴﺶ! ﺳﻴﺮ ﺷﺪم! ﺧﺪا از ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻢ ﺗﻮن ﻧﮑﻨﻪ! اﻳﺸﺎ اﷲ ﺧﺪا ﻳﻪ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮش ﺗﻴﭗ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‬
‫ﻧﺼﻴﺒﺘﻮن ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫‪-‬هﻴﺲ ﮐﺎوﻩ! ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻩ هﺎ!‬
‫) ﻓﺮﻳﺒﺎ از ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬

‫‪-‬ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ ﺧﻮاﻳﻦ ‪ ،‬ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻨﻴﻦ ‪ ،‬ﺑﮕﻴﻦ ﺑﻴﺎرم‪ .‬ﭼﯽ ﻻزم دارﻳﻦ؟‬
‫‪ -‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ‪ ،‬ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻳﻢ ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﻣﯽ ﮔﻪ ﺧﺪا از ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻢ ﺗﻮن ﻧﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫) ﮐﺎوﻩ ﺁروم ﮔﻔﺖ‪ (:‬ﻳﻪ ﺑﺸﻘﺎب وﻓﺎ ﻻزم دارم! اﮔﻪ دم دﺳﺘﻪ ﻟﻄﻔ ًﺎ ﺑﺮام ﺑﻴﺎرﻳﻦ!‬
‫) ﺑﻌﺪ ﻳﻮاش ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﺑﺮاﯼ ﺧﺎﻧﻢ هﺎ اﮔﻪ در ﻣﻮرد ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺷﻮن دﻋﺎ ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻣﯽ ﺁد ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺷﻮن!‬
‫هﺎﻟﻮ ﺟﻮن اﻳﻨﺎرو ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮ‪ ،‬ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﻪ دردت ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ!‬
‫‪-‬ﺑﻪ ﭼﻪ دردم ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ؟ ﻓﺮﻧﻮش ﮐﻪ ﺑﻘﺪر ﮐﺎﻓﯽ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ هﻢ زﻳ ﺎدﺗﺮ از ﮐ ﺎﻓﯽ‪ ،‬ﺧﻮﺷ ﮕﻞ هﺴ ﺖ‪ ،‬ﭼ ﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺑﮑﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – واﺳﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻧﻤ ﯽ ﮔ ﻢ ﮐ ﻪ ﺳ ﺎدﻩ! واﺳ ﻪ ﻣ ﺎدرش ﻣ ﯽ ﮔ ﻢ‪ .‬ﭼﻨ ﺪ وﻗ ﺖ دﻳﮕ ﻪ ﮐ ﻪ از ﻓﺮﻧ ﮓ‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺗﺎ دﻳﺪﻳﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﯽ‪ :‬ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﻪ! ﻣﺎﺷﺎ اﷲ! ﺷﻤﺎ هﻢ ﮐﻪ ﻣﺜ ﻞ ﻗ ﺎﻟﯽ ﮐﺮﻣ ﻮن ﻣ ﯽ ﻣﻮﻧﻴ ﺪ! ه ﺮ‬
‫ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﺬرﻩ‪ ،‬ﺑﻬﺘ ﺮ ﻣ ﯽ ﺷ ﻴﻦ! ﺑ ﻪ ﺑ ﻪ ﺑ ﻪ !ﭘﻮﺳ ﺖ ﺻ ﻮرت رو ﺑﺒ ﻴﻦ! ﻣﺜ ﻞ ﺑ ﺮگ ﮔﻠ ﻪ! ﭼ ﻪ ﮐﺮﻣ ﯽ‬
‫ﻼ اﻳ ﻦ ﺻ ﻮرت اﺣﺘﻴ ﺎج ﺑ ﻪ ﮐ ﺮم و اﻳ ﻦ ﺣﺮﻓ ﺎ‬
‫اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ! وا ﺧﺪا ﻣﺮﮔﻢ ﺑ ﺪﻩ! ﻣﻨ ﻮ ﺑ ﺎش! اﺻ ً‬
‫ﻧﺪارﻩ! ﺑﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ اﺑﺮوهﺎﻳﯽ! ﺗﺎﺗﻮ ﮐﺮدﻳﻦ؟! اوا ﻻل ﺑﻤﻴﺮم! اﻳﻦ اﺑﺮو ﺗﺎﺗﻮ ﻧﻤﻴﺨﻮاد!‬
‫) اﻳﻨﺎ رو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ زﻧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎ ﻧﻤﮏ ادا ﺷ ﻮ در ﻣ ﯽ ﺁورد‪ .‬داﺷ ﺘﻴﻢ ﻣ ﯽ ﺧﻨﺪﻳ ﺪﻳﻢ ﮐ ﻪ‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﻓﺮﻳﺒﺎ هﻢ ﺗﻮ ﭼﻬﺎر ﭼﻮب در ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ واﺳﺘﺎدﻩ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻩ(‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪ ،‬هﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ هﺎ هﻢ اﻳﻦ ﻃﻮرﯼ ﻧﻴﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ اﻳﻦ ﺟﻮرﻳﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ!‬
‫‪ -‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺮدم ﺣﺮف ﻧﺰن ‪ .‬ﺗﺎزﻩ اﮔ ﻪ اﻳ ﻦ ﻃ ﻮر ه ﻢ ﺑﺎﺷ ﻪ‪ ،‬ﻣ ﻦ ﺑﻠ ﺪ ﻧﻴﺴ ﺘﻢ از اﻳ ﻦ ﺗﻌﺮﻳ ﻒ ه ﺎ‬

‫ﺑﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اوﻧﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯽ دﻩ! اون وﻗﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﯼ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﻳﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﻧﻮش!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﻮر ﺁدﻣﯽ ﻳﻪ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ – واﷲ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﻳﺪﻳﻤﺶ ‪.‬وﻟﯽ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻣﻪ ﻣﯽ ﮔﻦ‪ ،‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻴﻦ ﺁرﻧﻮﻟﺪ و‬
‫ﻣﺎرادوﻧﺎ و هﻨﺪ ﺟﻴﮕﺮ ﺧﻮر! ﻳﻪ هﻴﮑﻞ دارﻩ‪ ،‬دوﺗﺎﻳﯽ ﻣﻦ! از اﻳﻦ در ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺁد!‬
‫‪-‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺶ ﮐﺎوﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ِا ِا ِا ﺑ ﺎزم اﻳ ﻦ از ﻣ ﺎدر زﻧ ﺶ ﺣﻤﺎﻳ ﺖ ﮐ ﺮد! اﻣﻴ ﺪوارم ﺑ ﻪ ﺣ ﻖ اﻳ ﻦ روز ﻋﺰﻳ ﺰ‪ ،‬اﻳ ﻦ ﻣ ﺎدر‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻴﺎد و ﻳﻪ ﺑﻼﻳﯽ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺑﻴﺎرﻩ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺎزم ﺗﻮ ازش ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻳﺎ ﻧﻪ!‬
‫ﻼ ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ ش؟ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﺪﻳﺶ؟‬

‫‪-‬ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ دوﻧﯽ؟ اﺻ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﮑﺮدم! اﻣﺎ ﺑﺮات رﻓﺘﻢ ﭘ ﺮس و ﺟ ﻮ! رﻓ ﺘﻢ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻟﻪ م و ﭘﺮوﻧﺪﻩ ش رو از ﺑﺎﻳﮕﺎﻧﯽ ﮐﺸﻴﺪم ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫‪-‬رﻓﺘﯽ ﭘﻴﺶ اﻳﻦ و اون واﺳﻪ ﻣﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﺮدﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭘﺲ ﭼﯽ؟! ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺎ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺮﯼ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺧﻮﻧﻮادﻩ اﯼ؟!‬
‫‪-‬ﻣﮕﻪ ﻣﻦ دﺧﺘﺮم ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺷﻮهﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ رﻓﺘﯽ ﭘ ﺮس و ﺟ ﻮ؟ ﭘﺴ ﺮ ﺗ ﻮ ﮐ ﻪ ﺁﺑ ﺮوﯼ ﻣﻨ ﻮ‬

‫ﺑﺮدﯼ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻳﻨﻪ ﻣﺰد دﺳﺘﻢ؟! اﻳﻨﻪ ﺟﻮاب ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ هﺎم؟ اﻟﻬﯽ ﭘﺴ ﺮ ﺧﻴ ﺮ از ﻋﻤ ﺮت ﻧﺒﻴﻨ ﯽ! اﻟﻬ ﯽ ﺗﻨ ﺖ‬
‫رو زﻳﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ در ﺑﻴﺎرن! اﻟﻬﯽ ﺑﺎل ﺑﺎل ﺑﺰﻧﯽ!‬
‫) اﻳﻨﺎ رو ﻣﻴﮕﻔﺖ و ﻣﺜﻞ زﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﻣﯽ زد ﺗﻮ ﺳﻴﻨﻪ ش! از ﺧﻨﺪﻩ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ‪( .‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺒﻴﻦ! ﺗﻪ دﻟﺶ دارﻩ ﻣﺎﻟﺶ ﻣ ﯽ رﻩ ﮐ ﻪ ﺑﻔﻬﻤ ﻪ ﺧﺎﻟ ﻪ م ﭼ ﯽ ﮔﻔﺘ ﻪ ه ﺎ! اون وﻗ ﺖ واﺳ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫اداﯼ ﺁدم هﺎﯼ ﻣﻌﺼﻮم رو در ﻣﯽ ﺁرﻩ! اﯼ ﻋﻤﺮ و ﻋﺎص ﺧﺎﺋﻦ! ﺗﻮ رو ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ‪.‬‬
‫ﻼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺑﮕﯽ ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﻢ‪ ،‬ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش زن ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﻳﻪ‬
‫‪-‬اﺻ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ – دو زار ﺑﺪﻩ ﺁش ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎل ﺑﺎش!‬

‫‪-‬ﺧﺪا ﺧﻔﻪ ت ﮐﻨﻪ ﮐﺎوﻩ! ﺗﻪ دﻟﻢ رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدﯼ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺁدﻣﯽ ﻳﻪ‪ ،‬ﺗﻪ دﻟﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﻴﺸﻪ – هﻴﭽﯽ‪ ،‬ﺗﻪ ﻣﻌﺪﻩ ت هﻢ ﺧ ﺎﻟﯽ ﻣ ﯽ‬
‫ﺷﻪ!‬
‫‪-‬ﺟﺎن ﻣﻦ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ ﮐﺎوﻩ؟‬
‫) هﺮ و هﺮ زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﭼﺮا رﻧﮕﺖ ﭘﺮﻳﺪﻩ؟ ﻧﺘﺮس‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻦ هﺮ ﮐﯽ از ﭘﻮﺳ ﺖ ﺻ ﻮرﺗﺶ ﺗﻌﺮﻳ ﻒ ﮐﻨ ﻪ‪ ،‬ﺑﺎه ﺎش ﮐ ﺎرﯼ‬
‫ﻧﺪارﻩ! اﻣﺎ ﺧ ﺪا اون روز رو ﻧﻴ ﺎرﻩ ﮐ ﻪ ﮐﺴ ﯽ اون رو ﺑﺒﻴﻨ ﻪ و از ﭘﻮﺳ ﺖ ﺻ ﻮرﺗﺶ ﺗﻌﺮﻳ ﻒ ﻧﮑﻨ ﻪ!‬
‫ﻣﯽ ﮔﻦ هﻤﻮن ﺟﺎ دﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨ ﻪ ﺗ ﻮ ﺷ ﻴﮑﻢ ﻃ ﺮف و ﻏ ﺪد ﻓ ﻮق ﮐﻠﻴ ﻮﯼ ش رو ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﻪ ﺑﻴ ﺮون و‬
‫ﺧﺎم و ﺧﺎم ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ!‬
‫ﻳﻪ اﺧﻼق هﺎﯼ ﻋﺠﻴﺒﯽ دارﻩ! اﻣﺎ رو هﻢ رﻓﺘﻪ زن ﺧﻮﺑﯽ ﻳﻪ! ﻣﯽ دوﻧﯽ؟ ﺗﻴ ﭗ ش ﻣﺜ ﻞ هﻨ ﺪ ﺟﻴﮕ ﺮ‬
‫ﺧﻮرﻩ!‬
‫‪-‬ﮔﻢ ﺷﻮ ﮐﺎوﻩ! ﻣﺎ رو ﺑﺎش ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و ﺑﻪ درﯼ ورﯼ هﺎﯼ ﺗﻮ ﮔﻮش ﻣﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – از ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮدت ﻣﯽ دوﻧﯽ ‪.‬ﻓﻘﻂ ﺗﺎ دﻳ ﺪﻳﺶ‪ ،‬ﺗﻌﺮﻳ ﻒ از ﭘﻮﺳ ﺖ ﺻ ﻮرت ﻳ ﺎدت‬
‫ﻧﺮﻩ‪ .‬ﺑﺮاش ﻣﺜ ﻞ ﺑﺎﻃ ﻞ اﻟﺴ ﺤﺮ ﻣ ﯽ ﻣﻮﻧ ﻪ! ﺟﻠ ﻮش ه ﻢ ﻧ ﺮو‪ ،‬ﻳ ﻪ ﺧ ﺮدﻩ ﻋﻘ ﺐ واﺳ ﺘﺎ ﺑﺎه ﺎش ﺣ ﺮف‬
‫ﺑﺰن!‬
‫) ﻓﺮﻳﺒﺎ داﺷﺖ از ﺧﻨﺪﻩ ﻏﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻮد ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ اون ﻗﺪر ﺟّﺪﯼ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ اﮔ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﻨﺎﺧﺘﻤﺶ‪،‬‬
‫ﭘﺎﮎ ﺧﻮدم رو ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم! ﮐﺎوﻩ دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ رو ﺑﺮد ﻃﺮف ﺁﺳﻤﻮن و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬ﻣﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﺠﺰ اﻳﻦ ﻳﻪ دوﻧﻪ رﻓﻴﻖ ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮدت اﻳﻦ ﭘﺴﺮﻩ هﺎﻟﻮ رو از ﺷ ﺮ ه ﺮ‬
‫ﭼﯽ دﻳﻮ و دد و اژدهﺎ و ﺟﺎدوﻩ ﺣﻔﻆ ﮐﻦ!‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﭘﺎﺷﻮ ﻳﻪ زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش و ﺑﮕﻮ اﮔﻪ ﻣﯽ ﺁد ﻓﺮدا ﮐﺎرهﺎش ﺑﮑﻨﻪ ﺑﺮﻳﻢ ﮐﻮﻩ ‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﻮﻩ ﺑﺮﻳﻢ ﭼﻴﮑﺎر؟!‬

‫ﮐﺎوﻩ – اوﻧﺠﺎ‪ ،‬ﺳﺮ ﮐﻮﻩ‪ ،‬ﻣ ﻴﮕﻦ ﻳ ﻪ ﮔﻴ ﺎهﯽ در ﻣ ﯽ ﺁد ﮐ ﻪ اﮔ ﻪ ﻳ ﻪ ﻣﺜﻘ ﺎﻟﺶ رو ﺑ ﺎ اﺷ ﮏ ﻣﻮرﭼ ﻪ و‬
‫ﭼ ﺮﮎ ﻧ ﺎﺧﻦ ﻣ ﺮدﻩ و ﭘ ﻴﺶ ﺁب ﭘﺴ ﺮ ﻧﺎﺑ ﺎﻟﻎ ﻗ ﺎﻃﯽ ﮐﻨ ﯽ و ﺑﺨ ﻮرﯼ‪ ،‬دﻳﮕ ﻪ ه ﻴﭻ ﺳ ﺤﺮ و اﻓﺴ ﻮن و‬
‫ﺟﺎدوﻳﯽ ﮐﺎر ﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ!‬
‫‪-‬اَﻩ ! ﮔﻢ ﺷﻮ ﮐﺎوﻩ ﺣﺎﻟﻤﻮن رو ﺑﻪ هﻢ زدﯼ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁﺧﻪ ﻳﻪ ﺳﻮال هﺎﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ! هﻤﻪ ﮐﻮﻩ ﻣﯽ رن ﭼﻴﮑﺎ؟ ﻣﻴﺮن دل ﺷﻮن واﺷ ﻪ دﻳﮕ ﻪ! ﻣﺎه ﺎم‬
‫ﻣﺜﻞ هﻤﻪ‪ .‬دﻟﻢ ﭘﻮﺳﻴﺪ از ﺑﺲ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻏﻢ ﺗﻮ رو ﺧﻮردم!‬
‫) ﻓﺮﻳﺒﺎ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ هﻤﻪ ش ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﻣﺎﺷﺎ اﷲ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎ ﻧﻤﮏ ن ‪.‬‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – ﻏ ﻼم ﺷ ﻤﺎم‪ .‬ﻣ ﯽ دوﻧ ﻴﻦ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺧ ﺎﻧﻢ؟ ﭼ ﺎرﻟﯽ ﭼ ﺎﭘﻠﻴﻦ ﺑﺎﺑ ﺎﯼ ﻣ ﻦ ﺑ ﻮد! ﻓﻘ ﻂ هﻤ ﻮن اواﻳ ﻞ‬
‫ازدواج ﺷﻮن ﺑﺎ ﻣﺎدرم‪ ،‬ﺳﺮ ﻗﻀﻴﻪ ﺧﺘﻨﻪ ﺳﻮرون‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻮن ﻧﺸﺪ! اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎدرم ﻣﻨﻮ ازش‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و اوﻣ ﺪ اﻳ ﺮان! اوﻧ ﻢ اﺳ ﻤﺶ رو ﺗ ﻮ ﺷﻨﺎﺳ ﻨﺎﻣﻪ م ﺧ ﻂ زد‪ .‬اﻳﻨ ﻪ ﮐ ﻪ ﻣ ﻨﻢ ﺑ ﻪ ﮐﺴ ﯽ ﻧﻤ ﯽ ﮔ ﻢ!‬
‫اﺳﻤﻢ ﮐﺎوﻩ ﭼﺎﭘﻠﻴﻦ ! هﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﯽ ﮔﻢ ﮐﺎوﻩ ﺑﺮوﻣﻨﺪم‪.‬‬
‫) اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺧﻮدش هﻢ ﺧﻨﺪﻩ ش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭘﺎﺷﻮ دﻳﮕﻪ! زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻓﺮدا ﺑ ﺎ ه ﻢ ﺑ ﺮﻳﻢ ﮐ ﻮﻩ‪ .‬ﭘ ﺲ ﻓ ﺮدا ﮐ ﻪ ﻣ ﺎدرش اوﻣ ﺪ ﻧﻤﻴ ﺬارﻩ‬
‫رﻧﮓ ﻓﺮﻧﻮش رو هﻢ ﺑﺒﻴﻨﯽ هﺎ! ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻦ ﮐﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺨﺪا ﮐﺎوﻩ اﮔﻪ ﺗﻮ ﻳﻪ روز ﺣﺮف درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ هﻢ ﺑﺰﻧ ﯽ ‪ ،‬ه ﻴﭽﮑﺲ ﺑ ﺎور ﻧﻤ ﯽ ﮐﻨ ﻪ ‪ .‬ﺷ ﺪﯼ‬
‫ﭼﻮﭘﺎن دروﻏﮕﻮ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭘﺲ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﯼ‪ .‬دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﮐﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ه ﺮ دﻓﻌ ﻪ از ﻃ ﺮف ﻣﺪرﺳ ﻪ ﭘ ﺪرم رو ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻦ‪،‬‬
‫ﻳﻪ ﺑﻘﺎل ﺑﻮد دم ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﭘﻮل ﻣﻴﺪادم و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺑﺮدﻣﺶ ﻣﺪرﺳ ﻪ و ﺟ ﺎﯼ ﺑﺎﺑ ﺎم ﺟ ﺎش‬
‫ﻣﯽ زدم! ﻣﺪﻳﺮ ﻣﻮن هﻢ ﻓﮑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد اون ﺑﺎﺑﺎﻣ ﻪ! ﻳ ﻪ روز ﺑﺎﺑ ﺎم ﺧ ﻮدش اوﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﻣﺪرﺳ ﻪ ﮐ ﻪ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻪ اوﺿﺎع درﺳﯽ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺟﻮرﻳﻪ ‪.‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﻣﺪﻳﺮ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮد اون ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺎﺷﻪ! ازش ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد! اون ﺳﺎل ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ از ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻴﺮوﻧﻢ ﮐﻨﻦ!‬

‫) ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش زﻧﮓ زدم‪ .‬ﺧﻮدش ﺟﻮاب داد‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن ﻓﺮدا رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻗﺮار‬
‫ﺷﺪ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺎد دﻧﺒﺎل ﻣﺎ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺑﻪ ﭘﺪرت ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺁﯼ ﮐﻮﻩ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﻳﻢ و ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺘﻢ ( ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﻩ دﻳﮕﻪ ﻣﺰاﺣﻢ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺸﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﭼﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺘﯽ؟ وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ هﺎ هﺴﺘﻴﻦ‪ ،‬هﻢ ﺳﺮم ﮔﺮم ﻣﻴﺸ ﻪ و ه ﻢ دﻟ ﻢ اﻣﻴ ﺪوار‪ .‬ازﺗ ﻮن ه ﻢ‬
‫ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎﻩ رو از ﺗﻦ ﺗﻮن درﺑﻴﺎرﻳﻦ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻴﻠﯽ ازﺗﻮن ﻣﻤﻨﻮن و ﻣﺘﺸﮑﺮم‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺎ ﺷﺐ هﻔﺖ ﺳﻴﺎﻩ ﺗﻦ ﻣﻮن ﺑﺎﺷﻪ ‪.‬‬
‫ﻼ دﻟﺶ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻪ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ( ‪:‬‬

‫) ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ اﺻ ً‬
‫‪ -‬ﭘﺎﺷﻮ ﺁﻗﺎ ﭘﺴﺮ ‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎﺑﺎ ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺸﻴﻦ‪ .‬ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﻪ ﻣﯽ رﻳﻢ‪.‬‬
‫) دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻠﻨﺪش ﮐﺮدم‪ .‬از ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧ ﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐ ﺮدﻳﻢ ﮐ ﻪ ﮔﻔ ﺖ ﻓ ﺮدا ﺻ ﺒﺤﻮﻧﻪ رو ﺑ ﺮﻳﻢ‬
‫ﺑﺎﻻ ﺑﺨﻮرﻳﻢ ﺗﺎ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ(‪:‬‬
‫‪-‬اﯼ ﺧﺮوس ﺑﯽ ﻣﺤﻞ!‬
‫‪-‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ ﺗﻪ ؟ دﺧﺘﺮﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاد اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ هﻤﺪﻳﮕﺮ و ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗ ﻮ رو اﮔ ﻪ ول ﮐ ﻨﻢ ﺷ ﻤﺎرﻩ ﺳ ﺮﻳﺎل ﮐ ﻮﭘﻦ ﭘﺴ ﺮ ﻋﻤ ﻮﯼ ﻧ ﻮﻩ ﺧﺎﻟ ﻪ ش رو ﭘﻴ ﺪا ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﯽ و ﻣ ﯽ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﯽ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﮐﻮﭘﻦ ﻧﻪ ‪ ،‬ﮐﺎﻻ ﺑﺮگ‬
‫‪ -‬اﻣﺸﺐ ﺑﻤﻮن اﻳﻨﺠﺎ ‪ ،‬ﻳﻪ زﻧﮓ ﺑﺰن ﺧﻮﻧﻪ ﺑﮕﻮ اﻳﻨﺠﺎﻳﯽ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻤﯽ ﺷﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺷﺒﻬﺎ ﻋﺎدت دارم ﻗﺒﻞ از ﺧﻮاب ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ﺑﺨﻮرم ‪ ،‬دارﯼ ﺑﻬﻢ ﺑﺪﯼ؟‬
‫‪ -‬اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻮﻓﺖ هﻢ ﻧﺪارم ﺑﻬﺖ ﺑﺪم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺗﺎزﻩ ﺑﺎﺑﺎم ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺮد ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻧﻤﻮﻧﻢ‪ ،‬ﻋﻴﺒﻪ! زﺷﺘﻪ! ﺑﺮام ﺣﺮف در ﻣﯽ ﺁرن‪.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎت ﮔﻔﺘﻪ ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو‪ ،‬ﺧﻮش اوﻣﺪﯼ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻪ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ ‪ .‬ﻳﻪ ﺷﺐ هﺰار ﺷﺐ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ‪.‬ﺑﺎﺑﺎم هﻢ ﻳﻪ ﺷﺐ رو اﻳﺮاد ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫) ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﺑﭽﻪ هﺎﯼ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ هﺴﺘﻦ ﮐﻪ از راﻩ ﺑ ﺪر ﻣ ﯽ ﺷ ﻦ ه ﺎ! ه ﺮ ﮐ ﺎرﯼ ﻣﻴﺨ ﻮان ﺑﮑ ﻨﻦ ﻣ ﻴﮕﻦ ﻳ ﻪ ﺑ ﺎر‬
‫هﺰار ﺑﺎر ﻧﻤﯽ ﺷﻪ!‬
‫)ﺑﻌ ﺪ ﻳ ﻪ ﺗﻠﻔ ﻦ ﺑ ﻪ ﺧﻮﻧ ﻪ زد و ﻟﺒﺎﺳ ﻬﺎﻣﻮن رو ﻋ ﻮض ﮐ ﺮدﻳﻢ و ﺑﺨ ﺎرﯼ رو روﺷ ﻦ ﮐ ﺮدم و ﮐ ﺎوﻩ‬
‫ﮐﺘﺮﯼ رو ﮔﺬاﺷﺖ روش و ﮔﻔﺖ ( ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭘﺴﺮ‪ ،‬دارﻩ ﮐﻢ ﮐﻢ از ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﺁد! ﻓﻘﻂ ﺑ ﺪﯼ ش اﻳﻨ ﻪ ﮐ ﻪ ﻣﺎﻣ ﺎﻧﻢ ﻣﻨ ﻮ ﺑ ﻪ ه ﺮ ﮐﺴ ﯽ ﻧﻤ ﯽ‬

‫دﻩ !هﺮ ﮐﯽ ﻣﻨﻮ ﺑﺨﻮاد ﺑﺎﻳﺪ از ﻃﺒﻘﻪ ﺁرﻳﺴﺘﻮ ﮐﺮات ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻪ ﮐﺎرهﺎت هﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ ﮐﻪ اﺷﺮاف زادﻩ ﺑﺎﺷﯽ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ ﻣﻦ از ﻃﺒﻘﻪ اﺷﺮاف زادم! اﺳ ﻢ ﻣﺎﻣ ﺎﻧﻢ اﺷ ﺮﻓﻪ! ﺑﺎﺑ ﺎم ه ﺮ وﻗ ﺖ ﮐ ﻪ ﻣﺎﻣ ﺎﻧﻢ ﺑﺎه ﺎش‬
‫ﻗﻬﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ واﺳﻪ ﻣﻨﺖ ﮐﺸﯽ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ داد ﻣﯽ زﻧﻪ اﺷﺮف! دﻟﻢ ﺑﺮات ﻏﺶ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫– ﮐﺎوﻩ از دﺳﺖ ﺗﻮدﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪم ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ زﻧﺪﮔﯽ رو ﺟّﺪﯼ ﺑﮕﻴﺮﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺟّﺪﯼ ﻣﯽ ﮔﻴﺮم ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ هﺎم ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑ ﻦ‪ .‬ه ﺮ ﭼ ﯽ ﺑﻴﺸ ﺘﺮ از ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺧﻮﺷ ﻢ ﻣ ﯽ‬
‫اد‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮔﺮﻳﻪ م ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ! ﻳﺎد اﻳﻦ ﻣﯽ اﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻧﻨﻪ و ﺑﺎﺑﺎم ارّﻩ ﺑﺪم و ﺗﻴﺸﻪ ﺑﮕﻴﺮم! ﻣﻌﻠ ﻮم‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ رﺿﺎﻳﺖ ﺑﺪن ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﺒﻮدن ﭼﯽ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺪارﻩ ‪ ،‬هﻴﺠﺪﻩ ﺳﺎﻟﻢ ﺗﻤﻮﻣﻪ !ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻣﻮ ور ﻣﯽ دارم و از ﺧﻮﻧﻪ ﻓ ﺮار ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ !‬
‫ﻣﺤﻀﺮ ﺑﺎﻻﯼ هﻴﺠﺪﻩ ﻋﻘﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ! ﻣﯽ ﺁم ﭘﻴﺶ ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ .‬ﺧﺮﺟﻢ رو ﻣﯽ دﻩ! ﺑﺎﻟﺨﺮﻩ ﻳﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﻮن ﭘﻴﺪا‬
‫ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﻮﻓﺖ ﮐﻨﻴﻢ دﻳﮕﻪ! ﻣﯽ رم ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺮدم ﮐﻠﻔﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!‬
‫‪ -‬ﮔﻢ ﺷﻮ‪ ،‬ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺟّﺪﯼ ﺑﺎش ‪ .‬اﮔﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرت ﻧﺬاﺷﺘﻦ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﻤﻮن ﻏﻠﻄﯽ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﻧﺬاﺷﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ دﺧﺘﺮش ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﮑﻨﯽ! هﻤ ﻮن ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ‬
‫ﮐﺮدﯼ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!‬
‫ﻖ ﺳﻴﺎهﺖ!‬
‫‪-‬ﻻل ﺷﯽ ﺑﺎ اون ﺳ ّ‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﮑﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯼ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش زودﺗﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﯽ ﺁد اﻳﺮان ﮐﻪ ﺷﻤﺎهﺎ رو دﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺑﺪﻩ؟!‬
‫ﺁرﻩ ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮﯼ! ﺑﺮات از ﺧﺎرج ﮐﻠﯽ ﺳﻮﻏﺎت ﻣﯽ ﺁرﻩ! ﺷﺘﺮ در ﺧﻮاب ﺑﻴﻨﺪ ﭘﻨﺒﻪ داﻧﻪ!‬
‫‪-‬ﺷﺘﺮ ﺧﻮدﺗﯽ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺷﺘﺮ! اﻣﺎ ﺗﻮ ﺧﺮﯼ اﮔﻪ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ رو ﺑﮑﻨﯽ!‬
‫‪ -‬ﺁﺧﻪ ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ دوﻧﯽ؟‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – رﻓ ﺘﻢ ﺗﺤﻘﻴ ﻖ! واﺳ ﻪ ت ﭘ ﺮس و ﺟ ﻮ ﮐ ﺮدم ‪.‬ﺧﺎﻟ ﻪ م ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ اﻳ ﻦ ﺧ ﺎﻧﻢ ﺳ ﺘﺎﻳﺶ‪ ،‬از اون‬

‫زﻧﻬﺎﯼ ﭘﺰﯼ و اﻓﺎدﻩ اﻳﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰش ﻣﻴﮕﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻧﻴﺎ ﺑﻮ ﻣﯽ دﯼ!‬
‫‪ -‬اﯼ ﺑﯽ ﺗﺮﺑﻴﺖ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – در ﻣﺜﻞ ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ﻧﻴﺴﺖ ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻴﺮ ﻓﻬﻤ ﺖ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨ ﯽ اﻳ ﻦ ﻓﻴﺘﻠ ﻪ رو از ﮔﻮﺷ ﺖ در ﺑﻴ ﺎر ﮐ ﻪ‬
‫ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻪ اﻳﻦ ﺁﺳﻮﻧﯽ هﺎ رﺿﺎﻳﺖ ﺑﺪﻩ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺳﺮ ﺑﻬﺮام روﺑﺒﺮ ﺑﻨﺪار ﺟﻠﻮﯼ ﺳﮓ هﺎ ﺑﺨﻮرن!‬

‫‪ِ-‬ا ِا ! ﺑﺎز ﺧﻮدت رو ﻟﻮس ﮐﺮدﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﯽ؟ ﭼ ﻢ ﭼ ﺎرﻩ ﻣﺮﮔ ﻪ ! از اول ﺑﻬ ﺖ ﮔﻔ ﺘﻢ دﻧﺒ ﺎل اﻳ ﻦ دﺧﺘ ﺮﻩ ﻧ ﺮو‪.‬‬
‫رﻓﺘﯽ ؟ ﺣﺎﻻ ﺑﮑﺶ!‬
‫‪-‬ﺧﺪا ذﻟﻴﻠﺖ ﮐﻨﻪ ﮐﺎوﻩ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻮن رو ﺗﻮ ﺗﻮﯼ داﻣﻦ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﯽ‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺪﻩ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﭘﻮﻟﺪار و ﻧﺠﻴﺐ ﺑﺮات ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم؟‬
‫‪-‬ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ دارﻩ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دن ش؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – اون ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻬﻢ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺮات ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﭘﻮﻟﺪار و ﻧﺠﻴﺐ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم!‬
‫)ﻳﻪ دﻣﭙﺎﻳﯽ دم دﺳﺘﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮت ﮐﺮدم ﻃﺮﻓﺶ ( ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﻓﺮدا‪ ،‬ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﺮم ﺳﺮاغ ﮐﺎر‪ .‬ﺑﮕﺮدم ﻳﻪ ﮐﺎرﯼ واﺳﻪ ﺧﻮدم ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﮐﻪ ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺧﺐ اﮔﻪ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻧﻮش ازدواج ﮐﻨﻢ ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ در ﺁﻣﺪﯼ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ‪.‬‬
‫) ﮐﺎوﻩ ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ ﺟﺪﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﺑﺮﯼ ﺳﺮ ﮐﺎر‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﭼﻘﺪر ﺑﻬﺖ ﻣﻴﺪن؟‬
‫ﻼ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻳﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮ رو ﺑﭽﺮﺧﻮﻧﻢ‪.‬‬

‫‪-‬اوﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﻓﻌ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺗﻮ اﻳﻦ روز و روزﮔﺎر‪ ،‬ﻳﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮ رو ﺑﺎ ﭘﺎﻧﺼﺪ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﻣﯽ ﺷ ﻪ ﺟ ﻮر ﮐ ﺮد و‬
‫ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ!‬
‫ﺗﻮ ﺟﺎﻳﯽ رو ﺳﺮاغ دارﯼ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﻮل رو هﺮ ﻣﺎﻩ ﺑﻬﺖ ﺑﺪن؟‬
‫‪ -‬ﺑﺎ ﮐﻤﺘﺮ از اﻳﻨﻬﺎم ﻣﯽ ﺷﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮد ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ – اﺟﺎرﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﭼ ﯽ؟ ﺑﺎﻳ ﺪ هﻴﭽ ﯽ ﻧ ﻪ‪ ،‬ﻣ ﺎهﯽ ﺻ ﺪ و ﭘﻨﺠ ﺎﻩ ‪ ،‬دوﻳﺴ ﺖ ه ﺰار ﺗﻮﻣ ﺎن واﺳ ﻪ ﻳ ﻪ‬
‫ﺳﻮراخ ﻣﻮش ﺑﺬارﯼ ﮐﻨﺎر!‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﻳﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻬﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮرﻩ؟ اون روزهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻣ ﻦ و ﻓﺮﻧ ﻮش ﺑ ﺎ ه ﻢ‬
‫ﺟﻮر ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ واﺳﻪ هﻤﻴﻦ ﺑﻮد دﻳﮕﻪ! ﺗﻮ ﺧﻔﻪ ﺷﺪﻩ هﻢ ﺣﺎﻻ ﻧﻄﻖ ت وا ﺷﺪﻩ؟!‬
‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ؟ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﺟﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﻮن اون دﺧﺘﺮ ﺑﺴﺘﻪ س؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺟﻮش ﻧﻴﺎر! ﺣﺎﻻم ﮐﻪ ﻃﻮرﯼ ﻧﺸﺪﻩ‪ .‬ﺗﻮ هﺮ وﻗﺖ اﺷﺎرﻩ ﮐﻨﯽ‪ .‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮات ﺟﻮرﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﭼﯽ ﺑﺮام ﺟﻮرﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ‪ ،‬ﭘﻮل!‬
‫‪-‬ﺣﺘﻤ ًﺎ هﻢ ﭘﺪرت ﻣﻴﺪﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ‪ .‬ﭘﺲ از ﺁﺳﻤﻮن ﺑﺮات ﻣﯽ ﺁد ﭘﺎﺋﻴﻦ؟!‬
‫‪ -‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدم ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﺑﺎ ﺗﻼش ﺧﻮدم ﺑﺪﺳﺖ ﺑﻴ ﺎرم‪ .‬ﺗ ﺎ ﺣ ﺎﻻ ﺻ ﺪ دﻓﻌ ﻪ ﺑﻬ ﺖ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫– اﮔﻪ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻦ ﻣﻨﺎﻓﯽ‬ ‫ﮐﺎوﻩ‬
‫ﺑﺮو ﺷﻮهﺮ ﺑﮑﻦ ﺑﻴﻮﻩ ﻧﻤﺎﻧﯽ!‬
‫ﻼ ﻳﻪ‬
‫واﺳﻪ هﺮ ﮐﺪوم از اﻳﻦ هﺎ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﻩ ﺳﺎل ﻣﺜﻞ ﺳﮓ ﺟﻮن ﺑﮑﻨﯽ و ﮐﺎر ﮐﻨﯽ! ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﯼ‪ ،‬ﻣ ﺜ ً‬
‫ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺻﺪ ﻣﺘﺮﯼ ﺑﺎ ﺗﻼش ﺧﻮدت ﺑﺨﺮﯼ‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش ﺳﻪ ﺗﺎ ﺷﻴﮑﻢ هﻢ زاﻳﻴﺪﻩ!‬
‫‪-‬اون ﺟﻮرﯼ هﺎم ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔ ﯽ هﻤ ﻴﻦ ﺑﺎﺑ ﺎﯼ ﺧ ﻮدت‪ ،‬ﺑﺎﺑ ﺎﯼ ﻓﺮﻧ ﻮش ﻣﮕ ﻪ اﻳﻨﻬ ﺎ ﭘ ﻮل ﭼ ﻪ‬

‫ﺟﻮرﯼ در ﺁوردن؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺬار ﮔﻮش ﺗﻮ ﭘﺮ ﮐﻨﻢ و ﭼﺸﻤﺎت رو ﺑﺎز ‪.‬ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﯽ ﭘﻮﻟﺪار ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﭘ ﺎ روﯼ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ! ﺗﻮ هﻢ اﮔﻪ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﺒﻨﺪﯼ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ زود ﭘﻮﻟﺪار ﻣ ﯽ‬
‫ﺷﯽ! ﺷﺎﻋﺮ ﻣﯽ ﮔﻪ‪:‬‬
‫ﺁﺳﻤﺎن زر ﻧﺒﺎرﻳﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﺮش‬
‫ﻳﺎ ﺧﻮدش دزد ﺑﻮدﻩ ﻳﺎ ﭘﺪرش‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ هﺮ ﮐﯽ ﭘﻮﻟﺪار ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺧﻼف ﮐﺎرﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﺮ ﮐﯽ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺪر ﻣﺤﺘﺮم ﻣﻦ ﮐ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ از ﺳ ﺮ ﺗﻘﺼ ﻴﺮاﺗﺶ ﺑﮕ ﺬرﻩ‪ ،‬ﺗ ﻮ ﮐ ﺎر‬
‫اﺣﺘﮑﺎر و زد و ﺑﻨﺪ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدﻩ! ﺣﺎﻻ ﮐ ﻪ ﻣﺎﻳ ﻪ ه ﺎ رو ﺣﺴ ﺎﺑﯽ ﺟﻤ ﻊ ﮐ ﺮدﻩ‪ ،‬اﻳﻨ ﺎ رو از ﻣ ﻦ‬
‫ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬ﭼﻮن از ﺑ ﺮادر ﺑﻴﺸ ﺘﺮ دوﺳ ﺘﺖ دارم ﺑﻬ ﺖ ﮔﻔ ﺘﻢ! ﭘ ﺪر ﻓﺮﻧ ﻮش ه ﻢ ﺗﻮﻳ ﻪ ﮐ ﺎر ﺧ ﻼف‬
‫دﻳﮕﻪ ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﻳﻪ ﮐﺎرﯼ ﻣﺜﻞ ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش دارو!‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻪ ﭼﻴﺰ ﺳﮕﻪ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎور ﻧﻤ ﯽ ﮐﻨ ﯽ! ﺗ ﻮ ﻓﮑ ﺮ ﮐ ﺮدﯼ ﮐ ﻪ از راﻩ درﺳ ﺖ ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ ﻳ ﻪ هﻤﭽ ﻴﻦ‬

‫ﭘﻮﻟﻬﺎﻳﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﺁورد؟ ﻣﯽ دوﻧﯽ اﻳﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮐﻪ زﻳﺮ ﭘﺎﯼ ﻣﻨﻪ ﭼﻘﺪر ﻗﻴﻤﺘﺸﻪ؟ ﺑﺎﻻﯼ ﺑﻴﺴ ﺖ ﻣﻴﻠﻴ ﻮن‬
‫ﺗﻮﻣﻦ!‬
‫ﻼ ﻣﻴﺪوﻧﯽ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺻﻔﺮ دارﻩ؟ ﻳﻪ روز از ﺻ ﺒﺢ ﺗ ﺎ ﺷ ﺐ ﻃ ﻮل ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﻪ‬

‫ﺗﻮاﺻ ً‬
‫ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﻮل رو ﺑﺸﻤﺮﯼ! رﻓﻴﻖ ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ از ﺻﺪ ه ﺰار ﺗ ﻮﻣﻦ ﺗ ﻮ ﺟﻴ ﺐ ﻣ ﻦ ﭘ ﻮل‬
‫ﺑﺎﺷﻪ! ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺑﺎور ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﭘﺎﮐﯽ و ﺻﺪاﻗﺖ و وﺟﺪان و راﻩ درﺳﺖ و اﻳﻦ ﺟﻮر ﺣﺮف هﺎ!‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﺮف ت را اﮔﻪ وردارﯼ ﺑﺒﺮﯼ ﺑﺎﻧﮏ‪ ،‬روش دوزار ﺑﻬﺖ وام ﻧﻤﯽ دن!‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ اﻳﻤﺎن دارم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻳﻤﺎن دارﯼ اﻣﺎ ﭘﻮل ﻧﺪارﯼ! ﺑﺎ اﻳﻤﺎن هﻢ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻬﺖ دﺧﺘﺮ ﻧﻤﯽ دﻩ‪.‬‬
‫)ﻣﺪﺗﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ‪ ،‬ﺑﻌﺪش ﭘﺮﺳﻴﺪم ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﯽ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﺑﺮم دزدﯼ؟ از دﻳﻮار ﻣﺮدم ﺑﺮم ﺑﺎﻻ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – دزدﯼ؟! ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ دزدهﺎ ﮔﻮﺷﻪ زﻧﺪون دارن ﺁب ﺧﻨﮏ ﻣﯽ ﺧﻮرن!‬

‫اﻳﻦ ﺟ ﻮر دزدﯼ ه ﺎ ﺁﺧ ﺮ و ﻋﺎﻗﺒ ﺖ ﻧ ﺪارﻩ! دزدﯼ ﺑﺎﻳ ﺪ ﻳ ﻪ ﺟ ﻮر دﻳﮕ ﻪ ﺑﺎﺷ ﻪ ﮐ ﻪ اوﻧ ﻢ ﺗ ﻮ ذات ﺗ ﻮ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ اون ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﺪرم ﺣﺎﺿﺮﻩ ﺑﻬﺖ ﺑﺪﻩ ‪ .‬ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯽ واﻟﺴﻼم!‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻧﻮش ﻣﻨﻮ هﻤﻴﻨﻄﻮرﯼ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﻩ و هﻤﻴﻦ ﺟﻮرﯼ ﻣﻴﺨﻮاد ‪ .‬ﺧﻮدش ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻣﺎ ﻣﺎدرش ﺗﻮ رو اﻳﻦ ﺟﻮرﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد!‬
‫) ﭼﺎﻳﯽ دم ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬دو ﺗﺎ رﻳﺨﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺳﺮ ﺟﺎم و ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺘﻢ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ‪ ،‬اﻣﺸﺐ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎت دﻟﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪﯼ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – روز ﻣﺮﮔﻢ ﺑﺎﺷﻪ اﮔﻪ ﺑﺨﻮام دﻟﺖ روﺑﺴﻮزوﻧﻢ‪ .‬اﻳﻨﺎ رو ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اﻣﺮوز‬
‫روز ﭘﻮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ ،‬ﺳﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺷﺎﻩ ﻧﻘﺎرﻩ ﺑﺰن! دزد ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ه ﻢ ﭘﺎدﺷ ﺎهﻪ! وﻗﺘ ﯽ ﭘﻮﻟ ﺪار ﺷ ﺪﯼ‪،‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺁد ازت ﺑﭙﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﭘﻮل هﺎ رو از ﮐﺠﺎ در ﺁوردﯼ‪.‬‬
‫ﺁدم ﺗﺎ ﺑﯽ ﭘﻮﻟﻪ‪ ،‬ﺻﺪﺗﺎ وﺻﻠﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﻪ! ﭘﻮﻟﺪار ﮐﻪ ﺷﺪﯼ‪ ،‬ﻳﻪ وﺻﻠﻪ هﻢ ﻃﺮﻓﺖ ﻧﻤﯽ ﺁد!‬
‫)ﭼ ﺎﻳﯽ م رو ﺁروم ﺁروم ﺧ ﻮردم و ﺑ ﻪ ﺣﺮﻓﻬ ﺎش ﻓﮑ ﺮ ﮐ ﺮدم و ﺑﻌ ﺪ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪم و رﺧﺘﺨ ﻮاب رو‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺨﻮاﺑﻴﻢ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﻓﺮﻧﻮش ﻣﯽ ﺁد دﻧﺒﺎﻟﻤﻮن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺬار اﻳﻨﻢ ﺑﮕﻢ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻴﻢ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻢ ﻳﻪ ﺟﻮوﻧﯽ رﻓﺖ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﻳﻪ دﺧﺘ ﺮ‪ .‬ﭘ ﺪر دﺧﺘ ﺮﻩ‬
‫ازش ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻴﮑﺎرﻩ اﯼ؟ ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﺼﺪﻳﻖ ﭘﺎﻳﻪ دو ﺷﺨﺼﯽ ﺑﮕﻴﺮم و ﭘﻨﺞ ﺳ ﺎل ﺑﻌ ﺪ اﻣﺘﺤ ﺎن‬
‫ﺑ ﺪم ﺗﺼ ﺪﻳﻖ ﭘﺎﻳ ﻪ ﻳ ﮏ ﺑﮕﻴ ﺮم و ﺑ ﺮم روﯼ ﮐ ﺎﻣﻴﻮن ﮐ ﺎر ﮐ ﻨﻢ و ﭘ ﻨﺞ ﺳ ﺎل ﺑﻌ ﺪ ﮐ ﺎﻣﻴﻮن ﻣ ﺎل ﺧ ﻮدم‬
‫ﻣﻴﺸﻪ‪ ،‬اون وﻗﺖ ﻣﯽ ﺷﻢ ﮐﺎﻣﻴﻮن دار!‬
‫ﭘﺪر دﺧﺘﺮﻩ ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮد و ﮔﻔ ﺖ‪ ،‬ﺣ ﺎﻻ ﺑ ﺮو ه ﺮ وﻗ ﺖ ﮐ ﺎﻣﻴﻮن دار ﺷ ﺪﯼ ﺑﻴ ﺎ ﺧﻮاﺳ ﺘﮕﺎرﯼ‬
‫دﺧﺘﺮ ﻣﻦ‪ .‬اﮔﻪ ﺗﺎ اون وﻗﺖ زﻧﺪﻩ ﺑﻮد و ﺷﻮهﺮ هﻢ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽ دﻣﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ!‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ﺣﻮاﺳﺖ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺗﻮ اون ﺟﻮون ﻧﺒﺎﺷﯽ!‬

‫) ﺗﺎ ﺣ ﺎﻻ ﮐ ﺎوﻩ رو اﻳ ﻦ ﻃ ﻮر ﺟ ﺪﯼ ﻧﺪﻳ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم! ﻣ ﻮﻗﻌﯽ ﮐ ﻪ ﭼ ﺮاغ رو ﺧ ﺎﻣﻮش ﮐ ﺮدم و رﻓ ﺘﻢ ﺗ ﻮ‬

‫رﺧﺘﺨﻮاب ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ (‪:‬‬
‫‪-‬اﻳﻦ رو ه ﻢ ﺑ ﺪون ‪ .‬اﮔ ﻪ ﭘ ﺪر ﻓﺮﻧ ﻮش ﺗ ﻮ رو ﭘﺴ ﻨﺪﻳﺪﻩ‪ ،‬واﺳ ﻪ اﻳﻨ ﻪ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ ﺁدم ﭘ ﺎﮎ و ﻓ ﺪاﮐﺎر‬

‫ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدﻩ! دﻟ ﺶ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاد دﺧﺘ ﺮش رو ﺑ ﻪ ﻳ ﻪ ﻧﻔ ﺮ ﺑ ﺪﻩ ﮐ ﻪ ﻣﺜ ﻞ ﺧ ﻮدش اه ﻞ ﭘ ﺪر ﺳ ﻮﺧﺘﮕﯽ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ اﻳﻦ دورﻩ زﻣﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺁدم ﺑﯽ ﻏﻞ و ﻏﺶ ﮐﻴﻤﻴﺎس! ﻗﺪر ﺧﻮدت رو ﺑﺪون‪ .‬ﻧﺠﺎﺑﺖ و ﭘﺎﮐﯽ و ﺁدﻣﻴﺖ‪،‬‬
‫ﮐﻢ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ اﯼ ﻧﻴﺴﺖ! ﺳﺘﺎﻳﺶ هﻢ ﺑﺎ دادن دﺧﺘﺮش ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬دارﻩ ﭘﻮل اﻳﻦ ﭼﻴﺰا رو ﻣﻴﺪﻩ!‬
‫ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ هﻢ ﻣﺜﻞ ﭘﺪرﯼ ﮐﻪ ﺳﻴﮕﺎرﻳﻪ و ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ش ﻣﯽ ﮔﻪ ﺗﻮ ﺳﻴﮕﺎر ﻧﮑﺶ‪ ،‬ﭼﻴﺰ ﺑﺪﻳﻪ!‬
‫‪-‬ﺷﺐ ﺑﺨﻴﺮ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺷﺐ ﺑﺨﻴﺮ ﺑﺮادر!‬
‫) ﺻﺒﺢ زودﺗﺮ از ﮐﺎوﻩ ﺑﻴﺪار ﺷ ﺪم‪ .‬دﻳﺸ ﺐ ﮐ ﻪ ﺗ ﺎ ﻧﺰدﻳﮑ ﯽ ه ﺎﯼ ﺻ ﺒﺢ ﺧ ﻮاﺑﻢ ﻧﺒ ﺮد ‪ .‬ﺑ ﻪ ﺣﺮﻓﻬ ﺎﯼ‬
‫ﮐﺎوﻩ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ‪ .‬ﭼﺎﻳﯽ رو دم ﮐﺮدم و ﺑﺴﺎط ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ رو ﺁﻣﺎدﻩ ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﮐ ﺎوﻩ رو ﺻ ﺪا ﮐ ﺮدم‪ .‬و دﺳ ﺖ و ﺻ ﻮرﺗﻤﻮن رو ُﺷﺴ ﺘﻴﻢ و ﺻ ﺒﺤﻮﻧﻪ رو ﺧ ﻮردﻳﻢ‪ .‬ﺁﻣ ﺎدﻩ ﺷ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﺎ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻴ ﺎد‪ .‬ﻧ ﻴﻢ ﺳ ﺎﻋﺖ ﺑﻌ ﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻧ ﻮش رﺳ ﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎﺷ ﻴﻦ رو ﭘ ﺎرﮎ ﮐ ﺮد و اوﻣ ﺪ در ﺧﻮﻧ ﻪ‬
‫زﻧﮓ زد‪.‬‬
‫ﻣﻦ و ﮐﺎوﻩ از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﻳﺎدت ﻧﺮﻩ ﺑﻬﺶ ﺗﺒﺮﻳﮏ ﺑﮕﯽ! ﻣﺎﺷﻴﻦ ش رو ﻋﻮض ﮐﺮدﻩ! ﻣﯽ دوﻧﯽ اﻳ ﻦ ﻣ ﺪل ﻣﺎﺷ ﻴﻦ ﻗﻴﻤ ﺘﺶ‬
‫ﭼﻨﺪﻩ ؟‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ !ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﮕﺎﻩ دارم ﮐﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﻣﺎﺷﻴﻦ هﺎ دﺳﺘﻢ ﺑﺎﺷﻪ ؟!‬
‫)در رو وا ﮐﺮدم(‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺳﻼم ‪.‬دﻳﺮ ﮐﻪ ﻧﻴﻮﻣﺪم ؟‬
‫‪ -‬ﺳﻼم ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬درﺳﺖ ﺳﺮ وﻗﺖ اوﻣﺪﯼ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻄﻮرﻩ؟ ﻣﺒﺎرﮐﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﻋﻮض ﮐﺮدﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺁرﻩ ﻗﺸﻨﮕﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ ‪.‬ﻣﺒﺎرﮎ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺳﻼم ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ‪.‬ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻄﻮرﻩ؟ ﻣﺒﺎرﮐﺎ ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺳﻼم ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺗﻮ ﻳﺨﭽﺎل ﺗﺎزﻩ ﺑﻤﻮﻧﻪ! ﺧﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮﻧﻪ دﻳﮕﻪ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﻦ ﻣﯽ رم ﺻﺪاش ﮐﻨﻢ ‪ .‬ﺷﻤﺎ هﺎم ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫)در اﺗﺎق رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮓ و ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﺑﯽ ﺗﮑﻠﻔﯽ ﻳﻪ‪ .‬ﺣﻴﻔﻪ از دﺳﺘﺖ ﺑﺮﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺗﺮو ﺧﺪا ﺑﺲ ﮐﻦ ‪ .‬ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﮐﺎﻓﯽ‪ ،‬از دﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﻤﮏ رو زﺧﻤﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪﯼ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ‪ .‬هﻮا ﺳﺮدﻩ‪ .‬ﺑﮕﻴﺮ ﺳﻮﺋﭻ رو ﺗﻮ ﺑﺮون‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻮدت راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻦ ‪.‬‬

‫) دو ﺗﺎﻳﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮐﺎوﻩ ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﺪون ﺣﺮف‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮاوﻣ ﺪن ﻓﺮﻳﺒ ﺎ و ﻓﺮﻧ ﻮش ﻧﺸﺴ ﺘﻴﻢ‪ .‬ﭘ ﻨﺞ‬
‫دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ اوﻣﺪن و ﺳﻮار ﺷ ﺪن‪ .‬ﺑﻌ ﺪ از ﺳ ﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳ ﯽ ﺑ ﺎ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ‪ ،‬ﺧﻮاﺳ ﺘﻴﻢ ﺣﺮﮐ ﺖ ﮐﻨ ﻴﻢ ﮐ ﻪ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺖ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻴﻦ و ﭘﻴ ﺎدﻩ ﺷ ﺪ و از ﺗ ﻮ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ ﺧ ﻮدش ﻳ ﻪ ﮐﻮﻟ ﻪ ﭘﺸ ﺘﯽ در ﺁورد و دوﺑ ﺎرﻩ‬
‫ﺳﻮار ﺷﺪ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ ‪(.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﻬﺰاد ﻳﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﻮب!‬
‫‪-‬ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺁد‪.‬‬
‫) ﮐﺎوﻩ وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﻮن زد رو ﺗﺮﻣﺰ!(‬
‫‪-‬ﭼﺮا هﻤﭽﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﮕﻢ اﻧﺸﺎاﷲ هﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺁرزوت رﺳﻴﺪﯼ‪ ،‬ﺧﺪا هﻤﻪ رو ﺑﻪ ﺁرزوﺷ ﻮن‬
‫ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﻬﺰاد ﺧﻴﻠﯽ دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ زودﺗﺮ ﺑﻴﺎد؟‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – دل ﺗ ﻮ دﻟ ﺶ ﻧﺒ ﻮد ﻃﻔﻠ ﮏ! ه ﺮ روز ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ زﻧ ﮓ ﺑ ﺰن ﻓﺮودﮔ ﺎﻩ‪ ،‬ﺑﭙ ﺮس‪ ،‬ﮐ ﯽ‬

‫هﻮاﭘﻴﻤﺎﯼ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺷﻴﻨﻪ زﻣﻴﻦ! ) ﺑﻌﺪ ﺁروم ﮔﻔﺖ‪ ( :‬وﻟﯽ هﻨ ﻮز ﻣ ﻴﮕﻢ‪ ،‬ﮐﺸ ﺘﯽ ﺑﻬﺘ ﺮ‬
‫ﺑﻮد!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا هﺮ ﭼﯽ زودﺗﺮ ﻋﺮوﺳﯽ ﻓﺮﻧﻮش و ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن رو ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‬
‫) ﮐﺎوﻩ زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﺷﺘﺮ در ﺧﻮاب ﺑﻴﻨﺪ ﭘﻨﺒﻪ داﻧﻪ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻴﻦ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﯽ ﮔﻢ ﺗﻮ ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﻮن ﺷﺘﺮ ﻗﺮﺑﻮﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!‬

‫‪-‬ﮐﺎوﻩ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺗﻮ ﺑﮑﻦ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻳﺸﺎ اﷲ ﺑﻌﺪ از ﻋﺮوﺳﯽ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫) ﻣﻦ و ﻓﺮﻧﻮش ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺳ ﺮش رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧ ﺪ و از ﺷﻴﺸ ﻪ‬

‫ﺑﻴﺮون رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺣﺮف ﮐﺎوﻩ رو ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎ ﻳﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺷﻴﻄﻮﻧﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪ ،‬ﻧﻮﺑﺖ ﭼﯽ ﺷﻤﺎﺳﺖ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﮐﺎدو ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﺨﺮﻳﻢ دﻳﮕﻪ!‬
‫)ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ( ‪:‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺟﺪًا ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﺷﻤﺎ ﺧﻴﺎل ازدواج ﻧﺪارﻳﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – اول اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﺎﻣﺎن ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎرن و اﻳﻦ ﺑﻬﺰاد ﻣﺎ ﺳﺮ و ﺳ ﺎﻣﺎن ﺑﮕﻴ ﺮﻩ ﺑﻌ ﺪ‪ .‬اﮔ ﻪ‬
‫دﻳﺪم ﺧﻮﺑﻪ و اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﺑﺎﺑﺎم رو ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ‪.‬‬
‫)ﻓﺮﻧﻮش ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از زﻳﺮ زﺑﻮن ﮐﺎوﻩ ﺣﺮف ﺑﻴﺮون ﺑﮑﺸﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﮐﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﻧﻨﻪ م! ﺗﻮ رو ﺧﺪا دﻋﺎ ﮐﻨﻴﻦ ﺑﻪ هﻢ ﺑﺮﺳﻦ!‬
‫)در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺘﻢ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ از اﻳﻦ ﺣﺮف در ﺑﻴﺎرﯼ! اﻳﻦ ﮔﺮﮔﻪ!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﻧﻪ‪ ،‬دل ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺸﻪ س!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ از اون ﺷﻴﺸﻪ هﺎﯼ ﻧﺸﮑﻨﻪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺎﻧﮏ هﺎ!‬
‫)دﻩ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ ﭘﺎرﮐﻴﻨﮓ و ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻓﺮﻧﻮش رو ﻣﻦ ﺑﺮداﺷ ﺘﻢ و‬
‫ﺳﺎﮎ ﻓﺮﻳﺒﺎ رو ﮐﺎوﻩ‪ .‬ﺳﻮار ﻣﻴﻨﯽ ﺑﻮس ﺷﺪﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻳﻢ ‪(.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﭽﻪ هﺎ ﻳﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺎﻻ‬
‫‪-‬ﻓﻘﻂ ﻳﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﺮﻳﻢ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﺨﻴﺮ‪ ،‬ﭘﺲ ﺻﺪ ﺗﺎ اﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﺮﻳﻢ؟! اﻳﺴﺘﮕﺎﻩ اﺗﻮﺑﻮس ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺖ دو ﻗ ﺪم دو ﻗ ﺪم ﻧﮕ ﻪ‬

‫دارﻩ!‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﻧﺎز ﻧﺎزﯼ هﺴﺘﯽ ‪ .‬ﻋﺎدت ﻧﺪارﯼ ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﺮﯼ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻦ از ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺗ ﻮ ﺁﺷ ﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑ ﺎ ﺗﺎﮐﺴ ﯽ ﻣ ﯽ رم! ﺑﻌ ﺪش‪ ،‬ﭼ ﻪ ﮐ ﺎرﯼ ﻳ ﻪ از‬
‫ﮐﻮﻩ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺎﻻ و دوﺑﺎرﻩ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ؟ هﻤﻴﻦ ﺟﺎ وا ﻣﯽ اﻳﺴﺘﻴﻢ و ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﭼﺎﻳﯽ و ﭘﺴﺘﻪ و ﺗﺨﻤﻪ‬
‫ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻳﻢ و ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اوﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﻢ اون ﺑﺎﻻ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدﻩ!‬
‫‪-‬ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻧﮑﻦ ﮐﺎوﻩ ‪ .‬راﻩ ﺑﻴﻔﺖ‪ .‬ﺧﻮﺑﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﻮﻩ رو ﺗﻮ دادﯼ هﺎ!‬
‫) ﺧﻼﺻ ﻪ ه ﺮ ﺟ ﻮرﯼ ﺑ ﻮد‪ ،‬راﻩ اﻓﺘ ﺎدﻳﻢ‪ .‬ﻧﺰدﻳ ﮏ ﻇﻬ ﺮ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ اﻳﺴ ﺘﮕﺎﻩ دوم رﺳ ﻴﺪﻳﻢ و ﮐ ﺎوﻩ‬
‫ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫اﮔﻪ ﻣﻨﻮ ﺗﻴﮑﻪ ﺗﻴﮑﻪ هﻢ ﺑﮑﻨﻴﻦ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﻗﺪم از ﻗﺪم ور ﻧﻤﯽ دارم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﯽ دوﻧﻴﻦ‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺴ ﺮ ﺧﺠﺎﻟ ﺖ ﺑﮑ ﺶ! ﺣ ﺎﻻ ﻓﺮﻧ ﻮش و ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺧ ﺎﻧﻢ ﻣ ﯽ ﮔ ﻦ ﭼ ﻪ ﭘﺴ ﺮ ﺗﻨﺒﻠ ﯽ ﻳ ﻪ‪ .‬ﺗ ﻮ ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ ﻗ ﺪر‬

‫ﺿﻌﻴﻒ ﻧﺒﻮدﯼ ‪.‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﻓﺘﺢ ش ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﺑﻮم ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن رو ﻓﺘﺢ ﮐﻨﻢ‪ ،‬زرﻧﮕﯽ ﮐﺮدم! ﺑﻌﺪش هﻢ ﻣﻦ ﺿﻌﻴﻒ! ﻣﻦ ﻣﻮرﭼﻪ!‬
‫ﻼ ﻣﻦ ﺣﺴﻦ ﮐﭽﻞ! اﮔﻪ از اﻳﻨﺠﺎ ﺗﺎ ﻧﻮﮎ ﮐﻮﻩ رو دﻻر ﺑﭽﻴﻨﯽ‪ ،‬از اﻳﻨﺠﺎ ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم!‬
‫اﺻ ً‬
‫‪-‬ﺑﺎﺑ ﺎ ﺗ ﻮ روﯼ ﺣﺴ ﻦ ﮐﭽ ﻞ رو ﺳ ﻔﻴﺪ ﮐ ﺮدﯼ! اون ﺣ ﺪاﻗﻞ وﻗﺘ ﯽ ﻣ ﺎدرش از ﺧﻮﻧ ﻪ ﺗ ﺎ ﺗ ﻮﯼ ﮐﻮﭼ ﻪ‬
‫ﺑﺮاش ﺳﻴﺐ ﭼﻴﺪ ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺳﻴﺐ هﺎ رو وردارﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ِد ! هﻤﻮن هﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺎدرش ﭘﺸﺖ ﺳﺮش در رو ﺑﺴﺖ و دﻳﮕﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ راهﺶ ﻧﺪاد!‬
‫ﻼ ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺑﺸﻴﻨﻴﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﺼﻪ ﺣﺴﻦ ﮐﭽﻞ رو ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬از ﮐ ﻮﻩ ﺑ ﺎﻻ رﻓ ﺘﻦ ﮐ ﻪ ﺑﻬﺘ ﺮﻩ‪ .‬ﺣ ﺪاﻗﻞ‬
‫اﺻ ً‬
‫ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺗﻮن ﻣﯽ رﻩ ﺑﺎﻻ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﺎ هﻤﻪ ﻗﺼﻪ ﺣﺴﻦ ﮐﭽﻞ رو ﺑﻠﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎﺷﻪ ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻦ هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﺸﻴﻨﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﺼﻪ ﮐﺪو ﻗﻠﻘﻠﻪ زن رو ﻣﯽ ﮔﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺴﺮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺶ‪ ،‬ﺁﺑﺮوت ﺟﻠﻮﯼ هﻤﻪ ﻣﯽ رﻩ هﺎ!‬
‫ﻼ ﺁﺑﺮو ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺮﻩ! ﻣﻦ از اﻳﻨﺠﺎ ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم‪ .‬ﺷﻤﺎهﺎ ﺑﺮﻳﻦ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮاﯼ ﻣ ﻦ‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻦ اﺻ ً‬
‫ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﺁب و ﻏﺬا ﺑﺬارﻳﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎهﺎ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدﻳﻦ ﺗﻠﻒ ﻧﺸﻢ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﮐﺎرﯼ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺗﻮ رو ﺧﺪا اذﻳﺖ ﺷﻮن ﻧﮑﻨﻴﻦ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻞ‪ .‬ﺷﻤﺎم ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺸﻴﻦ‪ .‬اﺻ ً‬
‫ﻼ ﭼﻪ ﮐﺎرﯼ ﻳﻪ ﺑﺮﻳﻢ اون ﺑﺎﻻ‪.‬‬
‫اون ﺑﺎﻻم ﻣﺜﻞ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺳﺮدﺗﺮﻩ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠ ﺎ ﺑﺸ ﻴﻦ ﺑ ﺎ ه ﻢ‪ ،‬ﺑ ﺎ اﻳ ﻦ ﺳ ﻨﮓ ه ﺎ ﻳﻘ ﻞ دو ﻗ ﻞ‬
‫ﺑﺎزﯼ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ اﻳﻦ دو ﺗﺎ ﺑﺮن و ﺑﺮﮔﺮدن‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﻳﻪ ﮐﻢ دﻳﮕﻪ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اون دﻧﻴﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮاب اﻳﻦ ﭘﺎهﺎ رو ﭘﺲ ﺑﺪﯼ ﮐﻪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻗﺪر ازﺷﻮن ﮐﺎر ﮐﺸﻴﺪﯼ! اون دﻧﻴ ﺎ‬
‫ازت ﺳﺌﻮال ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻴﺨﻮدﯼ از دﺳﺖ و ﭘﺎت ﮐﺎر ﮐﺸﻴﺪﯼ؟!‬
‫) ﻣﺎ ﺣﺮف ﻣ ﯽ زدﻳ ﻢ و ﻓﺮﻧ ﻮش و ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﻣ ﯽ ﺧﻨﺪﻳ ﺪن‪ .‬ﻧ ﻴﻢ ﺳ ﺎﻋﺖ ﺑﻌ ﺪ رﺳ ﻴﺪﻳﻢ ﺑ ﺎﻻ ﯼ ﮐ ﻮﻩ‪ .‬ه ﻮا‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮد ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ از ﺳﺮﻣﺎ دﻧﺪون هﺎش داﺷﺖ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﮐﺎﺷﮑﯽ اﻵن ﻳﻪ هﻠﯽ ﮐﻮﭘﺘﺮ ﻣﯽ اوﻣﺪ و ﻣﻨﻮ ور ﻣﯽ ذاﺷﺖ و ﻣﯽ ﺑﺮد ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن!‬
‫‪-‬هﻠﯽ ﮐﻮﭘﺘﺮ ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﺮخ ﺑﺎل!‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – ﻳﮑ ﯽ دﻳﮕ ﻪ ﭘ ﺪرش در اوﻣ ﺪﻩ و هﻠ ﯽ ﮐ ﻮﭘﺘﺮ رو اﺧﺘ ﺮاع ﮐ ﺮدﻩ‪ ،‬ﺗ ﻮ واﺳ ﻪ ش اﺳ ﻢ ﻣ ﯽ‬
‫ذارﯼ؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻦ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮدﻩ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﺧﻠﻮت!‬

‫ﮐﺎوﻩ – اﮔﻪ اﻵن ﮔﺮگ هﺎ ﺑﺮﻳﺰن ﺳﺮﻣﻮن‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﺪادﻣﻮن ﻣﯽ رﺳﻪ؟‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ ‪ ،‬ﻳﻪ ﮐﻮﻩ ﻣﺎرو ﺁوردﯼ‪ ،‬ﺧﻮن ﺑﻪ ﺟﻴﮕﺮ ﻣﻮن ﮐﺮدﯼ هﺎ!‬
‫) رﻓﺘﻴﻢ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ و ﻓﺮﻧﻮش از ﺗ ﻮ ﮐﻮﻟ ﻪ ﭘﺸ ﺘﯽ ش ﻓﻼﺳ ﮏ ﭼ ﺎﻳﯽ رو در ﺁورد و ﭼﻬ ﺎر ﺗ ﺎ ﻟﻴ ﻮان‬

‫ﺑﺮاﻣﻮن رﻳﺨﺖ‪ .‬ﭼﺎﻳﯽ هﺎ رو ﮐﻪ ﺧﻮردﻳﻢ ﮔﺮم ﺷﺪﻳﻢ‪(.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻤﻴﺮم واﺳﻪ اوﻧﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻗﻄ ﺐ زﻧ ﺪﮔﯽ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻦ! از ﺻ ﺒﺢ ﺗ ﺎ ﺷ ﺐ ﺑﺎﻳ ﺪ ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﺣ ﻼج ه ﺎ‬

‫ﺑﻠﺮزن از ﺳﺮﻣﺎ! ﺗﺎزﻩ ﺷﺐ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﺮن ﭘﻴﺶ زن و ﺑﭽﻪ ﺷﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮن؟ ﺗ ﻮ اﻳ ﻦ ﺧﻮﻧ ﻪ‬
‫هﺎﯼ ﻳﺨﯽ!‬
‫‪-‬ﺧﺐ اوﻧﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدن‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ ﺧﺐ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻳﻪ ﺣﺴﻦ هﻢ دارﻩ‪ .‬ﭘﻮل ﻳﺦ و ﻳﺨﭽﺎل و ﻓﺮﻳﺰر و ﮐﻮﻟﺮ ﻧﻤﯽ دن!‬
‫‪ -‬ﻋﻮﺿﺶ ﻳﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺎدﻩ و راﺣﺖ دارن ‪ .‬دور از دود و ﺗﺮاﻓﻴﮏ و ﮔﺎزوﺋﻴﻞ و ﺁﻟﻮدﮔﯽ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ‪ ،‬ﺗﺎ دﻟﺖ هﻢ ﺑﺨﻮاد ﭘﻴﺴﺖ اﺳﮑﯽ دارن و ﺁﻻﺳﮑﺎ و ﻳﺦ در ﺑﻬﺸﺖ و ﺑﺮف ﺷﻴﺮﻩ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – هﺮ وﻗﺖ هﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﺑﺮف ﭘﺎﮎ و ﺳﻔﻴﺪ رو ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻦ! ﺧﻴﻠﯽ ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ س!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ ﺁرﻩ! هﺮ وﻗﺖ هﻢ دﻟﺸﻮن ﺧﻮاﺳﺖ و هﻮس ﮐﺮدن از ﺧﻮﻧﻪ ﺷ ﻮن ﻣ ﯽ ﺁن ﺑﻴ ﺮون و ﺑ ﺎ‬
‫هﻢ ﺑﺮف ﺑﺎزﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ!‬
‫) ﻓﺮﻧﻮش دﺳ ﺘﮑﺶ ه ﺎش رو در ﺁورد و از ﺗ ﻮ ﮐﻮﻟ ﻪ ﭘﺸ ﺘﯽ ش ﭼﻨ ﺪ ﺗ ﺎ ﺳ ﺎﻧﺪوﻳﭻ ﺑﻴ ﺮون ﺁورد و‬

‫ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﺳﺎﻧﺪوﻳﺞ ﻣﺮغ ﺑﺮات ﺁوردم ‪ .‬دوﺳﺖ دارﯼ؟‬
‫‪ -‬دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ ‪ .‬ﻋﺎﻟﻴﻪ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – اﮔﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪارﯼ‪ ،‬ﮐﺎﻟﺒﺎس هﻢ هﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬هﺮ دوش ﺧﻮﺑﻪ ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬

‫)ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ داﺷﺖ دﺳﺘﻬﺎش رو »هﺎ« ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮔﺮم ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻗﺮﺑﻮن ﻗﺪرت ﺧﺪا ﺑﺮم ‪ .‬راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻦ ﮐﻪ اﮔﻪ ﺁدم ﺻﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﻪ هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ درﺳ ﺖ ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ‬
‫هﺎ! ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﻓﺮهﺎد اﻳﻦ هﻤﻪ ﺳﺎل ﺻﺒﺮ ﮐﺮدن ﺗﺎ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﮐﺎم ﺷﻮن ﺷﺪ! ﺣﺎﻻ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺸﺮﻳﻒ‬
‫ﺁوردﻩ ﺳﺮ ﮐﻮﻩ‪ .‬اوس ﻓﺮهﺎد هﻢ دﺳﺖ از ﮐﺎر ﮐﺸﻴﺪﻩ و ﺗﻴﺸ ﻪ رو ﮔﺬاﺷ ﺘﻪ زﻣ ﻴﻦ! ﺳ ﻔﺮﻩ ﻧﺎه ﺎر رو‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻦ و دارن ﺑﻪ هﻤﺪﻳﮕﺮ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻣﺮغ ﺗﻌﺎرف ﻣﯽ ﮐ ﻨﻦ! ﻧ ﻮش ﺟ ﻮن‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴ ﺪ ﻣﺎه ﺎم ﮐﻮﻓ ﺖ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ دﻳﮕﻪ! ﺑﺨﻮر ﻓﺮهﺎد ﺟﻮن‪ .‬زودﺗﺮ ﺑﺨﻮر و ﺑﺮﮔﺮد ﺳﺮﮐﺎرت ﮐﻪ اﮔﻪ ﺧﺴﺮو ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﺮﺳﻪ‬
‫و ﺑﺒﻴﻨﻪ از زﻳﺮ ﮐﺎر در رﻓﺘﯽ و ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰدش ﻧﺸﺴﺘﯽ و دارﯼ ﮔﺰ ﻣﯽ رﯼ‪ ،‬ﻳﻪ ﻗﺮون ﺣﻘﻮق ﮐ ﻪ ﺁﺧ ﺮ‬
‫ﺑﺮج ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯽ دﻩ هﻴﭽﯽ‪ ،‬ﺑﻴﺮوﻧﺖ هﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻴﺮون ﮐﻨﻪ دﻳﮕﻪ ﮐﯽ ﺑﺮاش ﮐﻮﻩ رو ﻣﻴﮑﻨﻪ؟‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – ﮐﻨﺘ ﺮات ﻣﻴ ﺪﻩ ﺑ ﻪ ﺷ ﺮﮐﺖ ﻣﺘ ﺮو ‪ .‬ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺑﻌ ﺪ از هﻔﺘﺼ ﺪ ﺳ ﺎل ﻳ ﻪ ﻣﺘ ﺮوﯼ ﺷ ﻴﮏ ﺗﺤ ﻮﻳﻠﺶ‬

‫ﻣﻴﺪن!‬
‫)ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺁروم ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﻏﺬا ﺁوردم‪ .‬هﻤﺒﺮﮔﺮﻩ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺮغ دوﺳﺖ دارﻳﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻟﻬ ﯽ زﺑ ﻮﻧﻢ ﺑ ﻪ ﮐ ﻮرﻩ ﺁدم ﺳ ﻮزﯼ هﻴﺘﻠ ﺮ ﺑﭽﺴ ﺒﻪ! ﭼ ﺮا دوﺳ ﺖ ﻧ ﺪارم؟ وا ﺑﻤﻮﻧ ﻪ ه ﺮ ﭼ ﯽ‬
‫ﻼ ﻣﻦ از اﻳﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺑﯽ ﺣﻴﺎﯼ ﺳﮑﺴﯽ ﺑﺪم ﻣﯽ ﺁد! ﺗ ﻮ ه ﺮ ﺳ ﻮﭘﺮ ﻣ ﻮاد‬
‫ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﮐﻮﻓﺘﯽ ﻣﺮﻏﻪ! اﺻ ً‬
‫ﭘﺮوﺗﺌﻨﯽ ﻣﯽ رﯼ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﯽ رﻓﺘﻪ ﻟﺨﺖ ﻣﺎدر زا ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ!‬
‫) در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ هﻤﺒﺮﮔﺮ رو از ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫ﻼ ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ ﭼ ﻪ ه ﻮاﻳﯽ ﺷ ﺪ اﻳ ﻦ ﺟ ﺎ؟! ﻣﺜ ﻞ ﺑﻬ ﺎر ﻣ ﯽ ﻣﻮﻧ ﻪ!‬

‫‪-‬ﺑﻪ ﺑﻪ ! ﺑﻪ ﺑﻪ ! ﭼﻪ هﻤﺒﺮﮔﺮﯼ! اﺻ ً‬
‫ﭼﻘﺪر ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ اون ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪارﻩ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺎﻻﯼ ﮐﻮﻩ؟!‬
‫‪-‬ﺗﻮ رو ﮐﻪ ﺑﻪ زور ﺁوردﻳﻢ ﺑﺎﻻ ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻨﻮ ﺑﺰور ﺁوردﻳﻦ ؟!‬

‫ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻴﺎدﻩ ﻧﺮﻳﻢ ﻳﻌﻨﯽ راﻩ ﻧﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم راﻩ رو ﻳﻪ ﮐﻠ ﻪ‬
‫ﺑﺪوﻳﻢ و ﺑﻴﺎﺋﻴﻢ ﺑﺎﻻ! ﺣﺎﻻ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ت رو ﺑﺨﻮر اﻳﻨﻘﺪر هﻢ ﺣﺮف ﻧﺰن!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – اﻳﻨﺠﺎهﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ ‪ .‬ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﻦ ‪ .‬هﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﻔﻴﺪ و ﭘﺎﮐﻪ‪.‬‬
‫) ﮐﺎوﻩ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﺶ ﮔﺎز ﻣﯽ زد ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﺁرﻩ ﺁرﻩ ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﭼﻠﻮار ﮐﻔﻦ ﻣﺮدﻩ!‬
‫‪-‬ﺗﺸﺒﻴﻪ از اﻳﻦ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ ﭘﻴﺪا ﻧﮑﺮدﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﺮا ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻣﻼﻓﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن هﺎ!‬
‫‪ -‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮرت رو ﺑﺒﺮن ﮐﻪ ﻳﻪ ﮐﻠﻤﻪ اﻣﻴﺪوار ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺁدم ازت ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻮﻩ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ِا ﻳﺎدم اوﻣﺪ ! ﻣﺜﻞ ﻟﻴﻒ و ﺻﺎﺑﻮن ﻣﺮدﻩ ﺷﻮرهﺎ!‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن ‪ .‬از ﻣﺜﺎﻟﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺁوردﯼ ﺧﻴﻠﯽ ﻟﺬت ﺑ ﺮدﻳﻢ ! ﺣ ﺎﻻ دﻳﮕ ﻪ ﻟﻄﻔ ًﺎ ﺣ ﺎﻟﻤﻮن‬
‫رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰن ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﻢ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪.‬‬
‫) ﻓﺮﻧﻮش و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪن و ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﻃﺒﻊ ﻟﻄﻴﻒ و ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ اﯼ دارن اﻳﻦ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن!‬
‫)ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﺮد و ازش ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﺟﺪﯼ ﺗﺸﺒﻴﻪ هﺎم ﺑﺪ ﺑﻮد؟!‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ! اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﻤﻠﻪ ات ﺧﻴﻠ ﯽ ﺣﮑﻴﻤﺎﻧ ﻪ ﺑ ﻮد! ﺁدم رو ﻳ ﺎد دو ﻣﺘ ﺮ ﺟ ﺎ ﺗ ﻮ ﻗﺒﺮﺳ ﺘﻮن‬
‫ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ و ﮔﺮﻧﻪ ﻃﺒﻊ ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴﺎﺳﯽ دارن‪.‬‬
‫)ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬

‫ﺑﻴﺎ ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﻳﻪ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ دﻳﮕﻪ م ﺑﺨﻮر‪ .‬زﻳﺎد درﺳﺖ ﮐﺮدم ‪ .‬ﺑﺎزم هﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ‪ ،‬هﻤﺒﺮﮔﺮ هﻢ هﺴﺖ ‪ .‬ﺑﺪم ﺑﻬﺘﻮن؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻗﺮار ﻧﺸﺪ از ﺣﺎﻻ ﺑﺎ هﻢ ﭼﺸﻢ و ه ﻢ ﭼﺸ ﻤﯽ ﮐﻨ ﻴﻦ و ﻣﺴ ﺎﺑﻘﻪ ﺑ ﺬارﻳﻦ و ﭼﻴ ﺰ ﺑ ﻪ ﺧ ﻮرد ﻣ ﺎ‬

‫ﺑﺪﻳﻦ هﺎ!‬
‫) هﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ ‪ .‬ﻏﺬا رو ﻣﯽ ﺧﻮردﻳﻢ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺮاﻣﻮن ﭼﺎﻳﯽ رﻳﺨﺖ ‪(.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ؟ ﭼﺮا ﺑﺮاﯼ ﺑﻬﺰاد ﺗﻮ ﻟﻴﻮان ﭼﺎﯼ رﻳﺨﺘﻴﻦ ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺗﻮ اﺳﺘﮑﺎن؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن؟ ﺷﻤﺎم ﭼﻘﺪر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم ﺣﺴﻮدﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ!‬
‫‪-‬ﺑﻴﺎ ﺑﮕﻴﺮ ﻧﺨﻮردﻩ! ﻟﻴﻮان ﭼﺎﻳﯽ ﻣﺎل ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺨﻮر ﺑﺎﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﻬﺰاد اﮔﻪ ﺳﺮدﺗﻪ ﺑﻴﺎ ﮐﺎﭘﺸﻦ ﻣﻨﻮ ﺗﻦ ت ﮐﻦ‪.‬‬
‫‪-‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﻣﻤﻨﻮن ‪.‬ﺳﺮدم ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺁﺧﻪ ﮐﺎﭘﺸﻦ ﺗﻮ ﻧﺎزﮐﻪ ‪ .‬ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرﯼ‪.‬‬
‫) ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺟﺪﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬از ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ هﻴﭽﻮﻗﺖ اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ از دل هﺎ ﺗﻮن ﺑﻴﺮون ﻧﺮﻩ ‪.‬‬
‫) ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ( ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ‪ ،‬ﻣﻦ از ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ اوﻣ ﺪﻳﻢ اﻳ ﻦ ﺑ ﺎﻻ ﺗ ﻮ ﮐ ﻮﮎ ﻓﺮﻧ ﻮش ﺧ ﺎﻧﻢ ﺑ ﻮدم ‪ .‬ه ﺮ ﮐ ﺎرﯼ ﮐ ﻪ‬
‫ﺑﺮات ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ و از ﺗﻪ دل ﺑﻮدﻩ‪ .‬ﺧﺪا ﺣﻔﻆ ش ﮐﻨﻪ‪ .‬اﻳﺸﺎ اﷲ ﭘﺎﯼ هﻢ ﭘﻴﺮ ﺷﻴﻦ‪.‬‬
‫) ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﻴﺪ و ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺧﻮدم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﭼ ﺎﻳﯽ ﺑﻬ ﻢ داد‪ .‬ﺑ ﺎ ﻋﺸ ﻖ ﺑ ﻮد‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﺑﻬ ﻢ‬
‫ﺳ ﺎﻧﺪوﻳﭻ ﺗﻌ ﺎرف ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد‪ ،‬ﺑ ﺎ ﻋﺸ ﻖ ﺑ ﻮد و وﻗﺘ ﯽ ﻧﮕ ﺮاﻧﻢ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺑ ﺎ ﻋﺸ ﻖ ﺑ ﻮد و از ﺻ ﻤﻴﻢ ﻗﻠ ﺐ‪.‬‬
‫ﻼ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﺧﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ رو ﮐﺎﻣ ً‬
‫وﻗﺘﯽ ﻓﺮﻳﺒﺎ و ﮐﺎوﻩ از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﻴﺪن ﻓﺮﻧﻮش ﺧﻨﺪﻩ ﺷﻮن ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺁروم ﺁروم رﻓﺖ ﮐﻤ ﯽ‬
‫اون ورﺗﺮ ‪.‬دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﮐﺎش ﺗﻤﺎم ﭘﻮل هﺎﯼ دﻧﻴﺎ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ هﻤﻪ ﺷﻮ ﻣﯽ رﻳﺨﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎت!‬
‫)ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﭘﻮﻟﻬﺎﯼ دﻧﻴﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﮐﺎش ﺗﻤﺎم ﮔﻞ هﺎﯼ ﺳﺮخ و ﻗﺸﻨﮓ دﻧﻴﺎ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﻮد و هﻤﻪ رو ﻣﯽ ﺁوردم و ﻣﯽ رﻳﺨﺘﻢ در‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﮔﻞ ﺳﺮخ ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﮔﻞ ﺳﺮخ هﺎﯼ دﻧﻴﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮام‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺗﻤﺎم ﺧﻮﺷﯽ هﺎﯼ دﻧﻴﺎ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ هﻤﻪ رو ﻣﯽ ﮐ ﺮدم ﺗ ﻮ ﻳ ﻪ ﮐﻴﺴ ﻪ و از ﭘﻨﺠ ﺮﻩ‬
‫اﺗﺎﻗﺖ ﭘﺮت ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮ ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺧﻮﺷﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ‪ ،‬ﺧﻮﺷﯽ هﺎ رو ﺧﺮاب ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ‪ ،‬ﻣ ﻦ ﺗﻤ ﺎم ﺧﻮﺷ ﯽ ه ﺎﯼ‬
‫دﻧﻴﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮام‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﺷﻮ واﺳﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯽ ﺧﻮام‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ اش ﻣﺎل ﮐﺴﺎﯼ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﯽ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﺑﻴﺎرم ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﻢ ﺟﻮر ﺑﺎﺷﻪ؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻗﻠﺒﺘﻪ! ﺗﻤﺎم ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺗﻮ دﻟﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻴﺎر ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ!‬
‫‪ -‬ﻓﺮﻧﻮش‪ ،‬اﮔﻪ ﻓﻘﻴﺮم‪ ،‬اﮔﻪ ﭘﻮل ﻧﺪارم‪ ،‬اﻣﺎ دل ﺑﺰرﮔﯽ دارم ﮐﻪ ﺧ ﺪا ﭘ ﺮ از ﻋﺸ ﻘﺶ ﮐ ﺮدﻩ هﻤ ﻪ ش‬
‫ﻣﺎل ﺗﻮ!‬
‫)ﻓﺮﻧﻮش ﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮ ﻣﻬﺮﯼ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬

‫‪-‬ﺑﺮﻳﻢ دﻳﮕﻪ‪ ،‬دﻳﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ ‪.‬‬
‫)اﺳﺒﺎب هﺎ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻳﻢ و وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺁروم ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺘﻢ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﮐﺎش اﻳﻦ ﻳﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺷﺖ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﻧﺮﻳﻢ و ﻳﻪ ﮐﻢ دﻳﮕﻪ ﺑﻤﻮﻧﻴﻢ؟‬
‫‪-‬ﮔﻴﺮم ﮐﻪ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﻪ م ﻣﻮﻧﺪﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ؟ ﻣﻦ ﻓﺮﻧﻮش رو واﺳﻪ‪ ،‬هﻤﻴﺸﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام!‬
‫ﻃﺮﻓﻬﺎﯼ ﻋﺼﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻪ ﺳﺮ ﺑﺮم ﺳﺮاغ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا هﯽ ﺑ ﻪ ﻃ ﺮف‬
‫اﻳﻦ ﻣﺮد ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮐﺎرهﺎ ﻣﻮ ﮐﺮدم و راﻩ اﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫ﺑﻴﺴﺖ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪم‪ .‬در زدم‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎغ ﺑﻮد ‪ .‬در رو ﮐﻪ وا ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﻼم ﮐﺮدم‪.‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم اﺳﺘﺎد‬
‫هﺪاﻳﺖ – ﺳﻼم ﮔﻞ ﭘﺴﺮ! ﺧﻮش اوﻣﺪﯼ ‪ .‬ﺻﻔﺎ اوردﯼ ‪.‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ‪ .‬ﺑﺮو ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﮕ ﻪ‬
‫ﻣﯽ ﺁم‪ .‬ﭼﺎﻳﯽ ﺗﺎزﻩ دﻣﻪ ‪ .‬ﺗﺎ ﻳﻪ دوﻧﻪ واﺳﻪ ﺧﻮدت ﺑﺮﻳﺰﯼ ‪ .‬اوﻣﺪم‪.‬‬
‫) رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﮐﻪ رﺳﻴﺪم‪ ،‬ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﺷ ﺪم‬
‫‪ .‬ﭼﻬﺮﻩ ﮔﻴﺮاﻳﯽ داﺷﺖ ‪ .‬ﻣﻮهﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ و ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﯽ وﺣﺸﯽ!‬
‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ زن ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ‪ ،‬ﻳﻪ روزﯼ ﻣﻮﻳﯽ ﺑ ﻪ ﺳ ﺮ ﻧﺪاﺷ ﺘﻪ و از ﺻ ﻮرﺗﺶ‬
‫ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﮔﺴﺘﺎخ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻩ!‬
‫ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪاﯼ هﺪاﻳﺖ رو از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﻴﺪم ‪(.‬‬
‫‪-‬ﺣﻖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﺳﻴﺮش ﺑﺸﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ؟!‬
‫‪-‬ﺣﻖ داﺷﺘﻴﻦ اﺳﺘﺎد ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ – ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ هﻤﻮن هﺪاﻳﺖ ﺑﮕﯽ ‪ .‬از اﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ اﺳﺘﺎد هﻢ ﻣﺘﻨﻔﺮم‪.‬‬
‫‪-‬ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻳﻪ اﻓﺘﺨﺎر هﻨﺮ ﻣﺎ هﺴﺘﻴﻦ ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎﺷﻴﻦ؟‬
‫هﺪاﻳﺖ – ﻳﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ هﻨﺮم اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮام ﻓﺮاوش ﺑﺸﻢ!‬
‫) دو ﺗ ﺎ ﭼ ﺎﻳﯽ رﻳﺨ ﺖ و ﻳﮑ ﯽ ﺷ ﻮ ﮔﺬاﺷ ﺖ ﺟﻠ ﻮﯼ ﻣ ﻦ و ﻳ ﻪ ﺳ ﻴﮕﺎر ه ﻢ روﺷ ﻦ ﮐ ﺮد و ﻧﺸﺴ ﺖ و‬

‫ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ اﮔﻪ ﻣﻬﻨﺪس ﺷﺪﯼ‪ ،‬ﻳﻪ وﻗﺖ ﺧﺪاﯼ ﻧﮑﺮدﻩ‪ ،‬زﺑﻮﻧﻢ ﻻل‪ ،‬ﻳﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤ ﺎن ﻃﺮاﺣ ﯽ ﮐ ﺮدﯼ و ﺳ ﺎﺧﺘﯽ‬
‫و ﺁن ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن رﻳﺰش ﮐﺮد و ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺮاﺑﯽ و ﮐﺸ ﺘﻪ ﺷ ﺪن ﻳ ﻪ ﺧ ﺎﻧﻮادﻩ ﺑﺸ ﻪ‪ ،‬اون وﻗ ﺖ ﺑ ﺎزم دﻟ ﺖ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻣﻬﻨﺪس ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺎﺷﯽ؟‬
‫‪-‬ﺧﺐ اﻳﻦ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ – ﺗﻮاﻳﻦ دﻧﻴﺎ هﻴﭽﯽ ﺑﺎ هﻢ ﻓﺮق ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ‪ .‬ﻗﻀﺎﻳﺎ هﻤ ﻮن ﻗﻀﺎﻳﺎﺳ ﺖ ﻓﻘ ﻂ ﺻ ﻮرت ﺷ ﻮن ﻳ ﻪ‬
‫ﺧﺮدﻩ ﻋﻮض ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ‪ .‬ﺁدم اﺑﻮاﻟﺒﺸ ﺮ دﻧﺒ ﺎل ﺁﺳ ﺎﻳﺶ و راﺣﺘ ﯽ ﺑ ﻮد‪ .‬هﻨ ﻮز ﮐ ﻪ هﻨ ﻮزﻩ‪ ،‬ﻧ ﻮﻩ ﻧﺘﻴﺠ ﻪ‬
‫هﺎش دﻧﺒﺎل هﻤﻮن هﺴﺘﻦ! اﮔﻪ ﺳﺨﺘﯽ هﻢ ﻣﯽ ﮐﺸﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ راﺣﺘﯽ ﻳﻪ ﺑﻌﺪﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺗﺎرﻳﺦ دﻧﻴﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐ ﻦ ‪ .‬ه ﺮ ﮐ ﯽ اوﻣ ﺪﻩ و ﺧﻮاﺳ ﺘﻪ ﺷ ﺎﻩ ﺑﺸ ﻪ و ﺣﮑﻮﻣ ﺖ ﮐﻨ ﻪ ﻓﻘ ﻂ واﺳ ﻪ ﺧ ﺎﻃﺮ‬
‫ﺧﻮدش ﺑﻮدﻩ! ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻤﺎهﺎ ﻧﺨﻮرﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﺨﻮرﻳﻢ! ﻣﮕﻪ ﻏﻴﺮ از اﻳﻨﻪ؟‬
‫ﺑﺪ ﺑﺨﺘﯽ ﺁدم هﺎ‪ ،‬هﻤﻪ ﻣﺜﻞ هﻤﻪ ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ ﻳ ﮏ ﯼ ﻣﺮﻳﻀ ﻪ و ﺑ ﺪﺑﺨﺖ‪ ،‬ﻳﮑ ﯽ ﺑ ﯽ ﭘ ﻮل و ﺑ ﺪﺑﺨﺖ! ﻳﮑ ﯽ‬
‫ﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﭘﻮل دارﻩ و ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﮑﻨﺪش دوﻳﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن‪ ،‬ﻳﮑﯽ دوﻳﺴ ﺖ ﻣﻴﻠﻴ ﻮن دارﻩ ﻣ ﯽ دوﻩ ﮐ ﻪ‬
‫ﭘﻮﻟﺶ ﺑﺸﻪ ﺳﻴﺼﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮن‪ .‬هﺮ دو ﻣﻴﺪون واﺳﻪ ﭘﻮل ‪ .‬ﭼﯽ ﻓﺮﻗﯽ ﺑﺎ هﻢ دارن؟ اﻣ ﺎ ﺁﺧ ﺮش ه ﺮ دو‬
‫ﺑ ﺪﺑﺨﺖ ن و ﻣﻔ ﺖ ﺑﺎﺧﺘ ﻪ! ﻣ ﻮﻗﻌﯽ اون ﭼﻴ ﺰﯼ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮان ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ ﺷ ﻮن ﻣ ﯽ ﺁد ﮐ ﻪ ﺧﻴﻠ ﯽ از‬
‫ﻼ داﺷﺘﻦ‪ ،‬از دﺳﺖ دادن‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻗﺒ ً‬
‫ﻣﻨﻢ ﻳﻪ روزﯼ هﻤﻴﻦ ﻓﮑﺮ رو داﺷ ﺘﻢ‪ ،‬اﻣ ﺎ ﺣ ﺎﻻ ﭼ ﯽ؟ اﻳ ﻦ هﻤ ﻪ ﺛ ﺮوت دارم وﻟ ﯽ ﭼﻴﺰه ﺎﻳﯽ رو ﮐ ﻪ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ از دﺳﺖ دادم‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اون روزهﺎﻳﯽ ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﻮل ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ از ﺣﺎﻻ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪﺗﺮ‬
‫ﺑﻮدم و ﺧﻮدم ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ! ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪ .‬دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﻘﻴﻪ ﺳﺮﮔﺬﺷﺘﻢ رو ﺑﺮات ﺑﮕﻢ؟ ﺧﻮدم ﮐ ﻪ ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد‪.‬‬
‫‪-‬ﺳﺮاﭘﺎ ﮔﻮﺷﻢ اﺳﺘﺎد! ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ!‬

‫) ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﭼﺎﻳﯽ ش رو ﺧﻮرد و ﺁﺧﺮﻳﻦ ﭘﮏ رو ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎرش زد و ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸ ﺖ و‬

‫ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻋﺠﻴﺒﯽ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ‪ .‬ﺷ ﺎﻳﺪ دو ﺳ ﻪ دﻗﻴﻘ ﻪ‪ ،‬هﻤ ﻮن ﻃ ﻮر ﺑ ﻪ اون ﺗ ﺎﺑﻠﻮ‬
‫ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫‪-‬هﻴﺠﺪﻩ ﻧﻮزدﻩ ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻢ و اﺑﺮوﯼ ﻣﺸﮑﯽ!‬
‫ﻧﻪ ﻳﻪ ﻣﻮﯼ ﺳﻔﻴﺪ ﺗﻮ ﺳﺮم ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺧﻤﻴﺪﮔﯽ ﺗﻮ ﭘﺸﺘﻢ‪ .‬ﺷﺒﻬﺎ ﺗ ﻮ هﺘ ﻞ ﮐ ﻪ وﻳﻠ ﻦ ﻣ ﯽ زدم‪ ،‬ه ﺮ ﭼ ﯽ‬
‫زن و دﺧﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﺷﻮن ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻣﻨﻮ ﺑﺨﻮرن!‬
‫ﻟﺒﺎس ﺷﻴﮏ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪم و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺳﻪ ﺗﻴﻐﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻣﻮهﺎم رو ﺑﺮﻳﺎﻧﺘﻴﻦ ﻣﯽ زدم‪.‬‬
‫ﻣﻮﻗ ﻊ ﺳ ﺎز زدن ه ﻢ از ﺧ ﻮدم ادا اﻃ ﻮار در ﻣ ﯽ ﺁوردم و دل هﻤ ﻪ ﺷ ﻮن رو ﻣ ﯽ ﺑ ﺮدم! ﻳﮑ ﯽ از‬

‫ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻴﻦ زن ه ﺎ ﺳﻮﺳ ﮑﻪ ﭘﻴ ﺪا ﮐ ﻨﻢ‪ ،‬ﺟ ﺪﯼ ﺑ ﻮدﻧﻢ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺳ ﺒﮏ ﻧﺒ ﻮدم ‪ .‬ﺑ ﻪ‬
‫ﮐﺴﯽ هﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ‪ .‬ﺑﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ اوﻣﺪم وﻳﻠﻦ ﻣﻴﺰدم و ﻣﯽ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻣﻮﻗﻊ اوﻣﺪن وﻳﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ! ﺁهﻨﮓ هﺎﻳﯽ ﺳﻮزﻧﺎﮎ ﻣﯽ زدم و ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﻗﺸﻨﮓ‪.‬‬
‫ﻗﻴﺎﻓﻪ م هﻢ ﺑﺪﮎ ﻧﺒﻮد‪ .‬هﻤﻴﻦ هﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻪ ﺣﺎﻟﺖ رﻣﺰ و راز داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫ﻣﺮدم هﻢ از ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﻣﺮﻣﻮز ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻣﯽ ﺁد‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ زن هﺎ!‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺻﺪا از ﺻﺪا در ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ واﺳﻪ ت ﺑﮕﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪم ‪ .‬ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺁدم رو ﻣﯽ ﺳﺎزﻩ! دﻳﮕﻪ اﻧﻌ ﺎم از‬
‫ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﭼﺸﻢ ودﻟﻢ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدهﺎ!‬
‫از اواﻳﻞ ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ اﻳﻨﺠﺎ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدم ﮔﺸﻨﻪ ﺗﺮ ﺑﻮدم! هﻤﻮن ﻃﻮر ﮐ ﻪ ﺑﻬ ﺖ ﮔﻔ ﺘﻢ ﻇ ﺎهﺮ ﻋ ﻮض ﺷ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد! ﺑﻪ ﭘﺎدوﯼ هﺘﻞ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻧﻌﺎم هﺎ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨ ﻪ ‪ .‬اﺧ ﺮ ﺷ ﺐ ازش ﻣ ﯽ ﮔ ﺮﻓﺘﻢ و ﻳ ﻪ‬
‫ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ دادم ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮ هﺘﻞ هﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ دادم ‪ .‬اوﻧﻢ ﻣﺮﺗﺐ ﭘﻴﺰُر ﻻﯼ ﭘﺎﻟﻮن ﻣﻦ ﻣﯽ‬
‫ذاﺷﺖ!‬
‫اﺳﺘﺎد ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺁوردن ! اﺳﺘﺎد ﺟﻮان ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﺮاﺗﻮن ﻓﻼن ﺁهﻨﮓ رو اﺟﺮا ﮐﻨﻦ!‬

‫اﺳﺘﺎد اﻓﺘﺨﺎر دادن اﻣﺸﺐ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮن ﺑﺎﺷﻦ! اﻓﺘﺨﺎر ﺟﺎﻣﻌﻪ هﻨﺮ‪ ،‬اﺳﺘﺎد ﻓﻼن‬
‫اﻣﺸﺐ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﺮﺗﺮ اﺟﺮا دارن! اﺳﺘﺎد اﻣﺸﺐ ﮐﻮﻓﺘﻦ! اﺳﺘﺎد ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻣﺮﮔﻦ!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ اوﻧﻘﺪر اﺳﺘﺎد اﺳﺘﺎد ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻟﻘﺐ روﯼ ﻣﺎ ﻣﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺪ!‬
‫ﺧﺐ ﺗﻮهﺘﻞ هﻢ ﮐﻪ ﮔﺪا ﮔﺸﻨﻪ هﺎ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪن! هﺮ ﭼﯽ دم ﮐﻠﻔﺖ و ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺒﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷ ﺪن‬
‫اوﻧﺠﺎ‪ .‬هﻤﻪ م ﻣﻨﻮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدن‪.‬‬
‫اﺳ ﺘﺎد اﺳ ﺘﺎد اﺳ ﺘﺎد‪ ،‬ﻣﻌ ﺮوف ﺷ ﺪم! ﻧ ﻪ اﻳﻨﮑ ﻪ ﺧ ﻮدم ﭼﻴ ﺰﯼ ﺑ ﺎرم ﻧﺒﺎﺷ ﻪ! ﺗﻌﺮﻳ ﻒ ﻧﺒﺎﺷ ﻪ‪ ،‬ﭘﻨﺠ ﻪ‬
‫ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ داﺷﺘﻢ و اﺳﺘﻌﺪاد ﻓﺮاوون‪ .‬اون ﻣﻮﻗﻊ هﺎم ﻣﺮدم ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺁدم اهﻞ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ‬
‫و هﻨﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﮐﻪ ﻣﻄﺮب ﻣﺴﻠﮏ ﻧﺒﺎﺷ ﻪ! اﻟﺒﺘ ﻪ اﺳ ﺘﺎدهﺎﯼ واﻗﻌ ﯽ ه ﻢ ﺑ ﻮدن اﻣ ﺎ هﻤ ﻪ ﮔﻤﻨ ﺎم‪.‬‬
‫ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻧﺮم‪ ،‬ﻳﻪ روز ﮐﻪ ﺑﯽ ﮐﺎر ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ ﺣﺎﻓﻆ ﻣﯽ ﺧﻮﻧ ﺪم‪،‬هﻮس ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ‬
‫ﻳﻪ ﺁهﻨﮕﯽ ﺑﺰﻧﻢ و ﻳﻪ ﺷﻌﺮ رو ﺑﺎهﺎش زﻣﺰﻣﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺗ ﻮ ﺁﺷ ﭙﺰﺧﻮﻧﻪ داﺷ ﺖ ﭘﺨ ﺖ و ﭘ ﺰ ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎز و ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدم زدن ‪ .‬ﻣﯽ زدم و ﭼﻨﺪ ﺑﻴﺖ ﺷﻌﺮ رو ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎهﺎش ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪم‪.‬‬
‫ﻳﻪ وﻗﺖ دﻳﺪم ﮐﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺳﺮش رو ﺁورد از ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺁهﻨﮓ ﻣﺎل ﮐﻴﻪ؟ هﺮ‬
‫ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم دﻳﺪم ﻣﺎل هﻴﭽﮑﺲ ﻧﻴﺴﺖ! ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺁهﻨﮕﯽ ﻳﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻢ!‬
‫ﺧﻴﻠ ﯽ ذوق ﮐ ﺮدم! ﺗ ﻮ دﻟ ﻢ رﺿ ﺎ رو اوﻧﻘ ﺪر دﻋ ﺎ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ ﻧﮕ ﻮ‪ .‬اون رﺿ ﺎ ه ﻢ ﻳﮑ ﯽ از هﻤ ﻮن‬

‫اﺳﺘﺎدهﺎﯼ ﮔﻤﻨﺎم ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ رو ﺑﻌﺪهﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ اون ﺁهﻨﮓ رو اداﻣﻪ دادم ﺗﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺷ ﺪ‪ .‬ﻳ ﻪ ﺷ ﺐ ﺗ ﻮ هﺘ ﻞ اﺟ ﺮاش ﮐ ﺮدم ‪ .‬ﻣ ﺮدم‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺸﻮن اوﻣﺪ ‪ .‬ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺷﺪم ‪ .‬دﻳﮕﻪ از اون ﺑﻪ ﺑﻌﺪ وﻗﺖ هﺎﯼ ﺑﻴﮑﺎرﯼ ﺁهﻨﮓ ﻣ ﯽ ﺳ ﺎﺧﺘﻢ‬
‫‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻮ هﺘﻞ واﺳﻪ ﻣﺸﺘﺮهﺎ اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﺸﻮﻳﻖ اوﻧﺎ‪ ،‬دﻟﮕﺮﻣﻢ ﻣﯽ ﮐ ﺮد‪ ،‬اﻣ ﺎ‬
‫ﺗﺸﻮﻳﻖ واﻗﻌﯽ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ازم ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد!‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ هﺎش ﺑﻬﻢ ﺟﻮن و اﻣﻴﺪ ﻣﯽ داد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣ ﯽ ﺑﻴ ﻨﻢ ﺗﻤ ﺎم اون ذوق و‬
‫اﺳﺘﻌﺪاد از ﻋﺸﻖ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺑﻮد! ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ دم دﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻮ دو ﻗ ﺪﻣﯽ م ﺑ ﻮد و ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮﻧﺴ ﺘﻢ ﺑﺪﺳ ﺘﺶ‬
‫ﺑﻴﺎرم!‬

‫ﺗﻮ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺘﻢ و ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻢ و ﺟﻴ ﮏ ﻧﻤ ﯽ زدم ‪ .‬ﻣ ﯽ ﺗﺮﺳ ﻴﺪم اﮔ ﻪ ﻳ ﻪ ﮐﻠﻤ ﻪ ﺑﮕ ﻢ هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ‬

‫ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم از ﺳﺮ ﻧﺎﭼﺎرﯼ‪ ،‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﺬارﻩ و ﺑﺮﻩ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺸﻘﺶ رو ﺗﻮ دﻟﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و هﻴﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺁﻗ ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﺷ ﻤﺎ ﺑﺎﺷ ﻴﻦ‪ ،‬اون روزه ﺎ ﺧ ﻮب ﭘ ﻮل در ﻣ ﯽ ﺁوردم ‪ .‬ﻳ ﻪ ﻃ ﺮف از هﺘ ﻞ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﻃ ﺮف از‬
‫ﺗﺪرﻳﺲ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ‪ .‬هﻤﻪ ﭘﻮل هﺎ رو هﻢ ﻣﯽ دادم ﺑﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ اوﻧﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﺳﺎل دﻳﮕﻪ م ﮔﺬﺷﺖ ‪ .‬هﺮ ﭼﯽ ﻋﺸﻘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﺁهﻨ ﮓ ه ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﺳ ﺎﺧﺘﻢ‬
‫ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ !ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻳﻪ روز ﻣﺴﺘﺄﺟﺮ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ در ﺧﻮﻧ ﻪ و اوﻣ ﺪ ﺗ ﻮ ‪ .‬ﻳ ﻪ ﺧ ﺮدﻩ اﯼ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و از اﻳﻦ در و اون در ﺻ ﺤﺒﺖ ﮐ ﺮد و ﺑﻌ ﺪ ﮔﻔ ﺖ‪ ،‬ﻓﻼﻧ ﯽ ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﻣﻴﺨﻮاﺳ ﺘﻢ ﺑﻬ ﺖ ﺑﮕ ﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﭼﯽ؟ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻗﺪر اﺳﺘﻌﺪاد دارﯼ و ﺁهﻨﮓ هﺎﻳﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻣﯽ ﺳﺎزﯼ‪ ،‬ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺁﯼ‬
‫رادﻳﻮ؟!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ رادﻳﻮ؟ ﮔﻔﺖ ﺁرﻩ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﺎرم هﻤﻴﻨﻪ ‪ .‬اﮔﻪ ﺧﻮاﺳ ﺘﯽ ﺑﮕ ﻮ ﻣ ﻦ ﺑ ﺮات ﺟ ﻮرش ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ ‪ .‬ﭘﺮﺳ ﻴﺪم‬
‫ﻣﮕﻪ اوﻧﺠﺎ ﭼﻘﺪر ﺑﻬﻢ ﻣﯽ دن؟ ﮔﻔﺖ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﮐ ﻪ ﺑﻴ ﺎﯼ اوﻧﺠ ﺎ ﺳ ﺎز ﺑﺰﻧ ﯽ! ﻣ ﻦ ﺷ ﻌﺮ و ﺧﻮاﻧﻨ ﺪﻩ‬
‫ﺑﺮات ﻣﯽ ﺁرم‪ ،‬ﺗﻮ ﺁهﻨﮓ ﺑﺴﺎز‪ .‬ﭘﻮﻟﺶ هﻢ ﺧﻮﺑﻪ ‪ .‬ﻣﻌ ﺮوف ه ﻢ ﻣ ﯽ ﺷ ﯽ‪ .‬ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﮐ ﻪ ﺣﺮﻓﻬ ﺎ ﺷ ﻮ‬
‫ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮد زود ﮔﻔﺖ ﻋﺎﻟﯽ ﻳﻪ ‪ .‬از هﻤﻴﻦ ﻓﺮدا ﺷﺮوع ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ ﺳﻮاد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاد ‪ .‬هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﻮن ﮔﻔ ﺖ‪ ،‬ﺁرﻩ اﻣ ﺎ ﻗﺒ ﻞ از ﺳ ﻮاد‪ ،‬اﺳ ﺘﻌﺪاد‬
‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﮐﻪ ﺗﻮ هﻢ دارﯼ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺗ ﺎ از اﻳ ﻦ ﺁهﻨ ﮓ ه ﺎ رو ﮐ ﻪ ﺳ ﺎﺧﺘﯽ‪ ،‬ﻣ ﻦ از ﺑ ﺎﻻ ﺷ ﻨﻴﺪم ‪.‬‬
‫هﻤﻮن ﺷﻌﺮهﺎﯼ ﺣﺎﻓﻆ رو هﻢ ﮐﻪ روش ﮔﺬاﺷﺘﯽ‪ ،‬ﺧﻮﺑﻪ ﻓﺮدا ﭘﺲ ﻓﺮدا ﻳﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ رو ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽ‬
‫ﺁرم ﺧﻮﻧﻪ ‪ .‬هﻤﻴﻦ هﺎ رو ﺑﺎ هﻢ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ‪ .‬اﮔﻪ ﺧﻮب ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﯽ رﻳﻢ رادﻳﻮ و ﻣﯽ ﺑﺮﻳﻢ واﺳ ﻪ‬
‫اﺟﺮا‪.‬‬
‫ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ اﺷ ﺎرﻩ ﮐ ﺮد ﮐ ﻪ ﻗﺒ ﻮل ﮐ ﻨﻢ ‪ .‬ﻣ ﻨﻢ ﮔﻔ ﺘﻢ ﺑﺎﺷ ﻪ ‪ .‬هﻤﺴ ﺎﻳﻪ ﻣ ﻮن ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪ و رﻓ ﺖ ‪.‬‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﮔﻔﺘﻢ ‪ ،‬دﺧﺘﺮ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺮدار ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻴﺮم اوﻧﺠﺎ‪ ،‬ﺁﺑﺮوم ﻣﯽ رﻳﺰﻩ هﺎ!‬

‫ﮔﻔﺖ ﻧﺘﺮس ‪ .‬ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ ﭼﻨ ﺪ وﻗﺘ ﻪ ﺗ ﻮ ﺳ ﺎﺧﺘﯽ و زدﯼ‪ ،‬هﻤ ﻪ ﻗﺸ ﻨﮓ ن ‪ .‬ﺁﺧ ﺮش اﻳﻨ ﻪ ﮐ ﻪ‬

‫ازت ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮت رو ﮐ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺑ ﺮن! ﺳ ﻨﮓ ﻣﻔ ﺖ! ﮔﻨﺠﻴﺸ ﮏ ﻣﻔ ﺖ! ﺧ ﺪا رو ﭼ ﻪ دﻳ ﺪﯼ؟‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﮐﺎرت ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮدت رو دﺳﺖ ﮐﻢ ﻧﮕﻴﺮ وﻗﺘﯽ اوﻣﺪن دﻧﺒﺎﻟﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺎرت ﺧﻮﺑﻪ دﻳﮕﻪ!‬
‫از ﺑﺲ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺮام ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺣﮑﻢ ﺑﻮد! ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮداش هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﻮن ﺑﺎ ﻳﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﻣﺮد اوﻣﺪن ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن‪ .‬ﺣﺎﻻ اﺳﻢ هﺎﺷﻮ ﺑﻤﺎﻧﺪ !‬
‫هﻤﻴﻦ ﻗﺪر ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اون ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ در اون زﻣﺎن ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﺮد ﻧ ﺎزﻧﻴﻨﯽ ه ﻢ ﺑ ﻮد‬
‫‪ .‬اوﻣﺪن ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﻌﺪ از ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ‪ ،‬هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﻮن ﮔﻔﺖ ﻓﻼﻧﯽ اون وﻳﻠ ﻦ ت رو ﺑﻴ ﺎر و‬
‫ﻳﻪ ﭘﻨﺠﻪ ﻣﺎ رو ﻣﻬﻤﻮن ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺳﺎزم رو ﺁوردم ‪ .‬ﮐﻮﮐﺶ رو درﺳﺖ ﮐ ﺮدم و ﻳ ﻪ ﺧ ﺮدﻩ ﮐﺸ ﮑﯽ ﺑﻬ ﺶ ور رﻓ ﺘﻢ ‪.‬‬
‫راﺳﺘﺶ ﮐﻤﯽ هﻮل ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم ‪ .‬دﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزﻳﺪ ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺁهﻨﮓ هﺎﻳﯽ رو ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد!‬
‫ﻋﺮق ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﺳﺮم رو ﮐﻪ ﭼﺮﺧﻮﻧ ﺪم‪ ،‬ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ رو ﺗ ﻮ ﭼ ﺎر ﭼ ﻮب در دﻳ ﺪم ﮐ ﻪ دارﻩ ﺑﻬ ﻢ ﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﺮم رو ﻟﺒﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻼ دﻳﮕﻪ ﻳﺎدم رﻓﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ‬

‫از ﻋﺸﻘﺶ ﭘﺮ ﺷﺪم ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺗﻤﻮم ﮔﺮﻣﯽ ﻳﻪ دﻧﻴﺎ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﭘﻨﺠﻪ هﺎم! اﺻ ً‬
‫دﻳﮕﻪ اﯼ هﻢ اوﻧﺠﺎﺳﺖ! وﻳﻠﻦ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ زﻳﺮ ﭼﻮﻧﻪ م و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ‪ .‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼ ﯽ زدم‪ ،‬ﭼﻄ ﻮر‬
‫زدم‪ ،‬ﮐﯽ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ!‬
‫ﻳﻪ وﻗﺖ دﻳﺪم ﮐ ﻪ اون ﺧﻮاﻧﻨ ﺪﻩ ﺧ ﺪا ﺑﻴ ﺎﻣﺮز‪ ،‬دوﻻ ﺷ ﺪ و دﺳ ﺘﻢ رو ﻣ ﺎچ ﮐ ﺮد! ﺗ ﺎ دﺳ ﺘﻢ رو ﮐﺸ ﻴﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺖ اﻟﺤﻖ ﮐﻪ اﺳﺘﺎدﯼ! دﺳﺖ ﻣﺮﻳﺰاد!‬
‫ﺁرﻩ هﺎدﯼ ﺧﺎن ‪ .‬ﻣﺎم ﭘﺎﻣﻮن اﻳﻨﻄﻮرﯼ واﺷﺪ ﺗﻮ رادﻳﻮ‪.‬‬
‫اون روز اون ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ‪ ،‬ﺷﻌﺮ ﺣﺎﻓﻈﯽ رو ﮐﻪ ﻣﻦ روش ﺁهﻨﮓ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬هﻤﭽﻴﻦ ﺧﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺣ ﻆ‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺑﻠﺒﻞ ﭼﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ زد و ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﮔﺮم ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺎهﺎش ﻣﯽ اوﻣﺪم!‬
‫دو ﺗﺎﻳﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ! اون دﻟﺶ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﮑﺸﻢ‪ ،‬ﻣ ﻦ دﻟ ﻢ ﻧﻤ ﯽ اوﻣ ﺪ ﮐ ﻪ اون‬
‫ول ﮐﻨﻪ!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدن و رﻓﺘﻦ‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﮐﻪ ﻣ ﻦ ﺑ ﺎ هﻤﺴ ﺎﻳﻪ ﻣ ﻮن ﺑ ﺮم‬
‫رادﻳﻮ‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ در رﺣﻤﺖ روم وا ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از اون وﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺳﺮﻣﻮ ﺑﺨﺎروﻧﻢ!‬
‫ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﺎ هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﻮن رﻓﺘ ﻴﻢ رادﻳ ﻮ‪ .‬ﻳ ﻪ ﻣﺴ ﺌﻮوﻟﯽ اوﻧﺠ ﺎ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ اﺳ ﻢ اون رو ه ﻢ ﻧﻤ ﯽ ﮔ ﻢ ‪.‬‬
‫ﺁهﻨﮕﻢ رو ﺑﺮاش اﺟﺮا ﮐﺮدم ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺑ ﺎزم از اﻳ ﻦ ﺁهﻨ ﮓ ه ﺎ دارﯼ؟ ﮔﻔ ﺘﻢ دل‬
‫ﻣﻦ ﭘﺮﻩ از اﻳﻦ ﻏﺼﻪ ه ﺎ! ﮔﻔ ﺖ ﭘ ﺲ ﺗ ﻮ دﻟ ﺖ داﺳ ﺘﺎن ه ﺰار و ﻳﮑﺸ ﺐ دارﯼ! ﮔﻔ ﺘﻢ‪ ،‬ﺑﮕ ﻮ ه ﺰار و‬
‫ﻳﮏ ﻏﻢ!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ اﺟﺮا‪ .‬اون ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ و ارﮐﺴﺘﺮ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدن‪ .‬ﺧﺪا رﺣﻤﺖ ﺷ ﻮن ﮐﻨ ﻪ‪ .‬ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫هﺎﺷﻮن اﻻن دﻳﮕﻪ زﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺘﻦ ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ هﻢ هﻴﭽﮑﺪوم ﺷﻮن اﻻن زﻧﺪﻩ ﻧﺒﺎﺷﻦ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﮐﺮدﻳﻢ و ﻗﺮار ﺷﺪ ﻓﺮدا ﺑﻴﺎﺋﻴﻢ واﺳﻪ ﺿﺒﻂ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اون ﻣﻮﻗﻊ هﺎ ﺿﺒﻂ ﻳ ﻪ ﺁهﻨ ﮓ‬
‫ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺣﺎﻻ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ هﺮ ﮐﺪوم از ﻧﻮازﻧﺪﻩ هﺎ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﯽ رن و اﺟﺮا و ﺿﺒﻂ ﻣﯽ ﮐ ﻨﻦ‪ .‬ه ﺮ‬
‫ﺟ ﺎش ه ﻢ ﮐ ﻪ ﺧ ﺮاب ﺑﺸ ﻪ هﻤ ﻮن ﺟ ﺎرو ﻗﻄ ﻊ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻦ و درﺳ ﺖ ﻣ ﯽ ﮐﻨﻨ ﺪ‪ .‬اﻣ ﺎ اون ﻣﻮﻗ ﻊ هﻤ ﻪ‬
‫ارﮐﺴﺘﺮ ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ ﻧﺸﺴ ﺖ و ﻳ ﻪ ﺁهﻨ ﮓ رو اﺟ ﺮا ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد‪ .‬ﺣ ﺎﻻ ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ ﻣ ﯽ دﻳ ﺪﯼ ﺁﺧ ﺮش ﻳﮑ ﯽ‬
‫ﺧﺮاب ﮐﺮد !دوﺑﺎرﻩ ﺑﺎﻳﺪ از اول ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮب هﻤﻪ اﺳﺘﺎد ﺑﻮدن و وارد‪.‬‬
‫هﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از اون هﻨﺮﻣﻨﺪهﺎ ﮐﻪ ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺶ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﭼﻮن از ﮐ ﺎرم ﺧﻴﻠ ﯽ ﺧﻮﺷ ﺶ اوﻣ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎهﺎم ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ رو از ﭘﺎﻳﻪ ﺑﻬﻢ ﺁﻣﻮزش ﺑﺪﻩ ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺣﻴﻔﻪ و ﺑ ﺎ اﺳ ﺘﻌﺪادﯼ‬
‫و ﮐﺎرت هﻢ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫ﺑﮕﺬرﻳﻢ ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﺪ اوﻟﻴﻦ ﮐﺎر ﻣﻦ‪ .‬ﻣﯽ دوﻧﯽ؟ ﮐﺎر اول ﺁدم اﮔ ﻪ ﺑﮕﻴ ﺮﻩ دﻳﮕ ﻪ هﻤ ﻪ ﭼ ﯽ درﺳ ﺖ ﻣ ﯽ‬
‫ﺷﻪ‪.‬‬
‫از اون روز ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﮔﻞ ﮐﺮدم‪ .‬هﻤﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻣﻨﻮ!‬
‫ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﮔﺬﺷﺖ و هﻔﺖ هﺸﺖ ﺗﺎ از ﺁهﻨﮓ هﺎم ﮔﻞ ﮐﺮد و ﺳﺮ زﺑﻮن هﺎ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﭘﻮل ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ هﻢ ﺗﻮ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻳﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﮔﺬﺷﺖ ‪ .‬ﻳﻪ روز ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ داﺷﺘﻢ رو ﻳﻪ ﺁهﻨﮓ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ دﻳﺪم ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ واﺳ ﺘﺎدﻩ و‬
‫ﻧﮕﺎهﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬وﻳﻠﻦ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ زﻣﻴﻦ و ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم ‪ .‬ﺑﺮ ﻋﮑﺲ هﻤﻴﺸﻪ ﺟﻮاب ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻨﻮ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ؟ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻋﻴﺐ و اﻳﺮادﯼ دارﯼ؟! ﺟﺎ ﺧﻮردم‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟! ﮔﻔﺖ اﺻ ً‬
‫ﻼ ﺗﻮ‬
‫ﻣﺮد هﺴﺘﯽ؟!‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﺧﻮرد‪ .‬اﺧﻢ هﺎم رﻓﺖ ﺗﻮ هﻢ ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺴﯽ ﺑﻬﺖ ﭼﻴﺰﯼ ﮔﻔﺘﻪ؟ اذﻳﺘﺖ ﮐﺮدن؟‬
‫ﺑﮕﻮ ﮐﻴﻪ ﺗﺎ ﭘﺪرش رو در ﺑﻴﺎرم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﺧﻮد ﺗﻮ ! ﺗﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﻣﻨﻮ ﺁزار دادﯼ!‬
‫ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ راﺿﻴﻢ ﺧ ﺎر ﺑ ﻪ ﭼﺸ ﻤﻢ ﺑ ﺮﻩ و ﺑ ﻪ ﭘ ﺎﯼ ﺗ ﻮ ﻧ ﺮﻩ! اون وﻗ ﺖ‬

‫ﭼﻄﻮرﯼ ﺁزارت دادم؟!‬
‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﮐﯽ ﻣﺎ ﺑﺎﻳ ﺪ ﻣﺜ ﻞ ﺧ ﻮاهﺮ و ﺑ ﺮادر ﺑ ﺎ ه ﻢ زﻧ ﺪﮔﯽ ﮐﻨ ﻴﻢ ؟ ﻳ ﺎ ﺗ ﻮ ﻣ ﺮد ﻧﻴﺴ ﺘﯽ ﻳ ﺎ ﻣﻨ ﻮ دوﺳ ﺖ‬

‫ﻧﺪارﯼ ! ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اون ﻣﻮﻗﻊ هﺎ ﮐﻪ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮدم و ﺗ ﻮ ﺳ ﺮم ﻳ ﻪ دوﻧ ﻪ ﻣﻨ ﻮ ﻧﺒ ﻮد‬
‫ﺑﺒﻴﻨﯽ!‬
‫ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ اون ﺑﺎﻧﺪهﺎ رو ﻣﺜﻞ ﮐﻼﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم و ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺗﻮ ﺳﺮم! اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ‪.‬‬
‫) اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ و ﻳﻪ ﺗﮑﻮن ﺑﻪ ﻣﻮهﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪش داد و ﻣﻮهﺎش ﻣﺜﻞ ﻣﻮج درﻳﺎ اﻳﻦ ور و اون ور رﻳﺨﺖ‬
‫و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﻣﻮهﺎﻳﯽ دارم! ﻣﺜﻞ ﺷﺒﻖ ﺳﻴﺎﻩ!‬
‫ﺣﺲ از ﺗﻨﻢ رﻓﺖ ! ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﮑﻦ ‪ .‬ﭘﺪر ﻣﻨﻮ در ﺁوردﯼ! ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﻣﺮدم از ﺑﺲ ﻋﺸ ﻘﺖ‬
‫رو ﺗﻮ دﻟﻢ رﻳﺨﺘﻢ و هﻴﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ ! ﺷﺐ و روزم رﻧﮓ ﻣﻮهﺎت ﺷﺪﻩ!‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺗﻮ ﻣﻨ ﻮ ﻧﺨ ﻮاﯼ و‬
‫زورﮐﯽ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯽ ﮐﻪ زﻧﻢ ﺑﺸﯽ‪ .‬و ﮔﺮﻧﻪ ﺁرزوﻣﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ رو ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬راﺳ ﺖ ﻣ ﯽ ﮔ ﯽ ﻳ ﺎ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاﯼ دﻟ ﻢ رو ﺧ ﻮش ﮐﻨ ﯽ ؟ ﮔﻔ ﺘﻢ ﺑ ﻪ هﻤ ﻮن ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﭘﺮﺳ ﺘﯽ و ﻣ ﯽ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻬﺮت ﺗﻮ دل ﻣﻪ ‪ .‬اﻳﻦ ﺁهﻨﮓ هﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺳﺎزم‪ ،‬ﺳﻮز ﻋﺸﻖ ﺗﻮﺋﻪ!‬
‫ﻼ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ هﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﺮﻳﻢ ﻳﻪ ﺗﮏ ﭘﺎ ﻣﺤﻀﺮ ﻋﻘﺪت ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫اﺻ ً‬
‫اﻧﮕﺎر ﺁروم ﺷﺪ و اون ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ درﺷﺖ و وﺣﺸﯽ ش رام ﺷﺪ‪.‬‬
‫هﻤﻮن وﻗﺖ راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ‪ ،‬ﭼﺎدرش رو اﻧ ﺪاﺧﺖ ﺳ ﺮش و راﻩ اﻓﺘ ﺎد‪ .‬ﻳ ﻪ ﻣﺤﻀ ﺮ ﺑ ﻮد ﻧﺰدﻳ ﮏ ﺧﻮﻧ ﻪ‬
‫ﻣﻮن‪ .‬ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﮐﺎر ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺷﺪ زن ﻣﻦ‪ .‬ﺣﻼل و ﻣﺤﺮﻣﻢ‪.‬‬
‫ﭼﯽ ﺑﺮات ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اون ﺷﺐ‪ ،‬ﭼﻪ ﺷﺒﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﺑﻮد! ﺗﺸﻨﻪ اﯼ ﮐ ﻪ ﺑﻌ ﺪ از ﺳ ﺎﻟﻬﺎ ﺑ ﻪ ﺁب رﺳ ﻴﺪﻩ !‬
‫ﮔﺮگ ﮔﺮﺳﻨﻪ اﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﻪ زدﻩ ! دوﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دوﺳﺖ رﺳﻴﺪﻩ ! ﻏﻢ دﻳﺪﻩ اﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮر‬
‫رﺳﻴﺪﻩ!‬
‫) اﻳﻨﺠ ﺎﯼ ﺳﺮﮔﺬﺷ ﺖ ﮐ ﻪ رﺳ ﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ه ﺪاﻳﺖ ﺑ ﯽ اﺧﺘﻴ ﺎر زد زﻳ ﺮ ﮔﺮﻳ ﻪ‪ .‬ﻃﺎﻗ ﺖ دﻳ ﺪن اﺷ ﮑﻬﺎش رو‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺮم‪ ،‬اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺸﻴﻦ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ و ﭘﺮﻳﺸﻮن ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺷﮏ هﺎش رو ﭘﺎﮎ ﮐﺮد و ﻳﻪ ﺳﻴﮕﺎر روﺷﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﺷﮏ هﺎ ﺧﻮراﮎ ﺷﺐ و روز ﻣﻨﻪ!‬
‫ﺑﺸﻴﻦ ‪ .‬هﻨﻮز ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺸﺪم!‬
‫ﭼ ﯽ ﺑﮕ ﻢ ﮐ ﻪ ﺑﻔﻬﻤ ﯽ؟ ﺑﺎﻳ ﺪ ﻋﺎﺷ ﻖ ﺑﺎﺷ ﯽ ﺗ ﺎ درد ﻋﺎﺷ ﻖ رو ﺑﻔﻬﻤ ﯽ ‪ .‬ﺑﺎﻳ ﺪ درد ﻋﺸ ﻖ رو ﭼﺸ ﻴﺪﻩ‬
‫ﺑﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﭼﻪ دردﻳﻪ! ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺠﻨﻮن ﺑﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﯽ دﻳﻮاﻧﮕﯽ ﭼﻴﻪ!‬
‫ﺷﺒﯽ ﺑﻮد اون ﺷﺐ!‬
‫هﻨﻮز ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ اون ﺷﺒﺶ ﺗﻮ ﮔﻮش ﻣﻪ ‪ .‬ﺑﻬﻢ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻣﻦ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪارم‪ .‬هﻤ ﻮن ﻃ ﻮر ﮐ ﻪ‬
‫ﺁﻗﺎﻳﯽ ﮐﺮدﯼ و ﺗ ﺎ اﻣ ﺮوز ازم ﻧﮕﻬ ﺪارﯼ ﮐ ﺮدﯼ ‪ .‬ﺑﺰرﮔ ﯽ ﮐ ﻦ و واﺳ ﻪ هﻤﻴﺸ ﻪ ﻣﻨ ﻮ زﻳ ﺮ ﺑ ﺎل و ﭘ ﺮ‬
‫ﺧﻮدت ﻧﮕﻪ دار! ﻣﻦ ﻣﺤﺒﺖ هﺎﯼ ﺗﻮ ﻳﺎدم ﻧﻤﯽ رﻩ‪ .‬ﺗﻮ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ه ﻢ ﭘ ﺪر ﺑ ﻮدﯼ و ه ﻢ ﻣ ﺎدر‬
‫و هﻢ ﺑﺮادر‪ .‬از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻮهﺮم ﺑﺎﺷﯽ ‪ .‬ﻧﮑﻨﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻌﺮوف ﺷﺪﯼ ﻣﻨﻮ ﻳﺎدت ﺑﺮﻩ‪.‬‬

‫ﻣﻨﻢ ﻗﺴﻢ ﻣﯽ ﺧﻮردم ﺗﺎ اﺑﺪ ﮐﻨﻴﺰﯼ ﺗ ﻮ ﺑﮑ ﻨﻢ‪ .‬ﺗ ﻮ ﻓﻘ ﻂ ﺑﺎه ﺎم ﻣﻬﺮﺑ ﻮن ﺑ ﺎش و ﻳ ﻪ ﺷ ﻴﮑﻤﻢ رو ﺳ ﻴﺮ‬
‫ﮐﻦ‪ .‬ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ ﭼﻴﺖ هﻢ ﺗﻦ م ﮐﻦ‪ .‬دﻳﮕﻪ ازت ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام!‬
‫ﻧﺎزش ﻣﯽ ﮐﺮدم ‪ .‬ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ش ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ اﻳ ﻦ ﺣ ﺮف ه ﺎ ﭼﻴ ﻪ ﻣ ﯽ زﻧ ﯽ؟ ﺗ ﻮ ﻧﺒﺎﺷ ﯽ‬

‫ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام دﻧﻴ ﺎ ﻧﺒﺎﺷ ﻪ‪ .‬ﭼﻴ ﺖ ﭼﻴ ﻪ ؟ اﻳ ﻦ ﺣ ﺮف ه ﺎ ﮐﺪوﻣ ﻪ ؟ ه ﺮ ﭼ ﯽ دارم ﻣ ﺎل ﺗ ﻮ‪ .‬از ﺟ ﻮن ﮐ ﻪ‬
‫ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻓﺪات ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺸﻴﻦ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺗﻮ ﺑﮑﻦ ‪ .‬ﺗﺎج ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺎش‪ .‬ﺣﺎل و هﻮاﻳﯽ داﺷﺘﻢ اون‬
‫ﺷﺐ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن!‬
‫از ﻓﺮداش‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ واﺳﻪ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻬﺸ ﺖ‪ .‬ﭼ ﭗ ﻣ ﯽ رﻓ ﺘﻢ‪ ،‬راﺳ ﺖ ﻣ ﯽ رﻓ ﺘﻢ‪ ،‬ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﻣﺜ ﻞ ﻳ ﻪ‬
‫ﺗﻴﮑﻪ ﻣﺎﻩ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻮد و ﻣﻨﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ش ﻣﯽ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻼ رﻓﺘ ﺎرش ﺑ ﺎ ﻣ ﻦ ﻋ ﻮض ﺷ ﺪﻩ‬

‫از وﻗﺘﯽ هﻢ ﮐﻪ زن و ﺷﻮهﺮ ﺷﺪﻩ ﺑ ﻮدﻳﻢ و ﺑ ﻪ هﻤ ﺪﻳﮕﺮ ﻣﺤ ﺮم‪ .‬ﮐ ً‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫هﻤﺶ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ ‪ .‬ﺑﺎهﺎم ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻧﺎز و ﻧﻮازﺷﻢ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد‪ .‬ﻟﻘﻤ ﻪ ﻣ ﯽ ﮔﺮﻓ ﺖ و ده ﻦ م ﻣ ﯽ‬
‫ذاﺷﺖ ﺗﺮ و ﺧﺸﮑﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ دارﯼ ﻟﻮس م ﻣﯽ ﮐﻨﯽ هﺎ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻋﻴﺒ ﯽ ﻧ ﺪارﻩ‪ ،‬ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام ﺗﻼﻓ ﯽ ﻳ ﻪ ﻣﺤﺒ ﺖ ه ﺎ ﺗ ﻮ‬
‫ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﺻﺪاﯼ ﺧﻨﺪﻩ از ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن ﻗﻄﻊ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ! ﻣﺮﺗﺐ اﺳﻔﻨﺪ دود ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﻧﮑﻨﻪ هﻤﺴ ﺎﻳﻪ‬
‫هﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻮن ﺑﺰﻧﻦ‪.‬‬
‫ﻳﻪ روز ﮐﻪ از ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ‪ ،‬ﺗﺎ در ﺣﻴﺎط رو ﺑﺎز ﮐﺮدم‪ ،‬و اوﻣﺪم ﺗﻮ‪ ،‬دﻳﺪم ﻳﮑﯽ دارﻩ ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ! واﺳﺘﺎدم و ﮔﻮش ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺑﻮد! ﭼﻪ ﺻﺪاﻳﯽ داﺷﺖ!‬
‫ﻼ ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺻﺪا‪ ،‬از ﺣﻨﺠﺮﻩ اﻳﻦ زن ﺑﺎﺷﻪ!‬

‫اﺻ ً‬
‫ﺁوازﯼ رو ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﻣﺮد ﺑﻪ ﺳﺨﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻃﻮرﯼ اﺟﺮا ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد ﮐ ﻪ اﻧﮕ ﺎر‬
‫دارﻩ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ رو زﻳﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ! دهﻦ م از ﺗﻌﺠﺐ وا ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد!‬
‫ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺟﺎﻳﯽ از ﺁواز رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ زد‪ .‬هﻤﭽﻴﻦ اﻳﻦ ﺻﺪا رو داد ﺑﻴﺮون ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻣ ﻦ‬
‫ﺑﺮﻳﺪ! اون ﭼﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ زد‪ ،‬ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد!‬

‫ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ‪ ،‬اﻣﺎ هﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ‪ ،‬ﮔﻨﺠﺸﮏ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ رو درﺧﺖ ه ﺎﯼ ﺗ ﻮ ﺣﻴ ﺎط ﺑ ﻮدن ‪،‬‬
‫ﻼ ﺟﻴﮏ ﺟﻴﮏ ﻧﮑﺮدن!‬
‫واﺳﻪ ﻳﻪ ﻣﺪت اﺻ ً‬
‫هﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم‪ ،‬هﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻳﻦ ﭼﻪ ﭼﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﺪ!‬
‫ﺑﻘﺪرﯼ ﺻﺪا ﺻﺎف و رﺳﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر دﻩ ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻮ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن ﮐﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن!‬
‫ﺑ ﺎﻻﺧﺮﻩ ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ! ﻧﻔ ﺲ م رو دادم ﺑﻴ ﺮون! اون ﻣ ﯽ ﺧﻮﻧ ﺪ‪ ،‬ﻣ ﻦ داﺷ ﺘﻢ ﺧﻔ ﻪ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪم! ﺑﻘ ﺪرﯼ‬

‫ﺗﺤﺮﻳﺮ ﺻﺪاش زﻳﺎد و ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﭘﻨﺠﻪ ﻣﻦ ﺑﺘﻮﻧﻪ اﻳﻦ ﺻ ﺪا رو هﻤﺮاه ﯽ ﮐﻨ ﻪ‪1‬‬
‫ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺧﻠﻘﺖ ﺧﺪا ﺑﺮم‪ ،‬اﻳﻦ ﺻﺪاﯼ ﺁدﻣﻴﺰادﻩ ﻳﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﺒﻞ و ﻗﻨﺎرﯼ؟!‬
‫هﻤﻮﻧﺠﺎ ﺗﻮ ﺣﻴ ﺎط ﻧﺸﺴ ﺘﻢ زﻣ ﻴﻦ ‪ .‬ﻣ ﯽ دوﻧﺴ ﺘﻢ اﮔ ﻪ ﺑ ﺮم ﺗ ﻮ دﻳﮕ ﻪ ﺗﻤ ﯽ ﺧﻮﻧ ﻪ ‪ .‬ﻳ ﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ ﺳ ﺎﮐﺖ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻮش ﮐﺮدم ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو در ﺧﻠﻘﺖ اﻳﻦ زن ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ اﻳ ﻦ ﭼﻨ ﺪ وﻗﺘ ﻪ‬
‫ﺣﻆ ﻣﯽ‬
‫ﺑﻘﺪرﯼ ﺧﻮب ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد روز ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺨﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻂ ﻣﯽ ﻧﻮﺷ ﺖ ﮐ ﻪ ﺁدم ّ‬
‫ﮐﺮد!‬
‫اﻳﻨﻢ از ﺻﺪاش !ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮدم ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ اﻳﻨﻘﺪر اﺳ ﺘﻌﺪاد دارﻩ!‬
‫ﺗﻮاﻳﻦ ﻓﮑﺮهﺎ ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ از ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ ‪ ،‬ﺻ ﺪاﯼ اﻓﺘ ﺎدن و ﺷﮑﺴ ﺘﻦ ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ اوﻣ ﺪ وﺑﻌ ﺪش ﺻ ﺪاﯼ‬
‫ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬اوا ﺧﺎﮎ ﺑﻪ ﺳﺮم‪ ،‬ﻗﻮرﯼ ﺷﮑﺴﺖ!‬
‫ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪش رﻓﺘﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮﻣﻮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻘ ﺪر‬
‫زود اوﻣﺪﯼ! هﻨﻮز واﺳﻪ ت ﭼ ﺎﻳﯽ دم ﻧﮑ ﺮدم ‪ .‬ﻳﻌﻨ ﯽ داﺷ ﺘﻢ دم ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ ﻗ ﻮرﯼ از دﺳ ﺘﻢ ول‬
‫ﺷﺪ زﻣﻴﻦ ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻓﺪا ﺳﺮت ‪ .‬ﭼﺎﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺸﻴﻦ ﮐﺎرت دارم‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺧﺒﺮﯼ ﺷﺪﻩ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ازت ﻳﻪ ﮐﻤﯽ دﻟﺨﻮرم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪا ﻣﺮﮔﻢ ﺑﺪﻩ! ﮐﺎر ﺑﺪﯼ ﮐﺮدم؟ ﻧﮑﻨﻪ ﭼﻮن ﻗﻮرﯼ رو ﺷﮑﺴﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ازم ﭘﻨﻬﻮن ﮐﺎرﯼ ﮐﺮدﯼ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬ﺑﻪ ﺳﯽ ﺟﺰو ﮐﻼم اﷲ اﮔﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ!‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺸﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﺮات ﺑﮕﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﮕﻮ دﻟﻢ ﺗﺮﮐﻴﺪ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﺻﺪاﯼ ﮐﯽ ﺑﻮد از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ اوﻣﺪ؟‬
‫رﻧﮕﺶ ﭘﺮﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻻل ﺷﺪم‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﺻﺪا از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﯽ ﺁﻣﺪ؟!‬
‫ﮔﻔ ﺘﻢ‪ :‬از ﺧﻮﻧ ﻪ ﮐ ﻪ ﺑﻴ ﺮون ﻣ ﯽ ﺁﻣ ﺪ هﻴﭽ ﯽ از دﻩ ﺗ ﺎ ﮐﻮﭼ ﻪ اون ورﺗ ﺮ ه ﻢ ﺷ ﻨﻴﺪﻩ ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ زد ﺗ ﻮ‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ و ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺧﺎﮎ ﺑﻪ ﺳﺮم! ﻣﺮد ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺻﺪام رو ﺷﻨﻴﺪﻩ؟!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻴﮕﻢ ﭼﺮا ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺟﻠﻮﯼ ﺧﻮدم ﻧﺨﻮﻧﺪﯼ؟‬
‫اﻧﮕﺎر دﻟﺶ ﺁروم ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺧﺒﻪ ! ﮐﺪوم ﺻﺪاﯼ ﺧﻮب؟‬
‫ﮔﺎهﯽ ﮔﺪارﯼ واﺳﻪ دﻟﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻢ‪ .‬ﺁهﻨﮓ هﺎﯼ ﺗﻮ اون ﻗﺪر ﻗﺸﻨﮕﻪ ﮐﻪ ﺁدم ﺑﻪ هﻮس ﻣ ﯽ‬
‫ﺁد هﯽ ﺑﺨﻮﻧﺪ ﺷﻮن‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺣﺮف ﺑﻴﺨﻮدﯼ ﻧﺰن‪ .‬ﺑﺸﻴﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﮐﺎرت دارم‪.‬‬
‫اﻳﻨﺮو ﮔﻔﺘﻢ وﻳﻠﻦ رو ﺁوردم و ﺑﺎ ﺻﺪاش ﮐﻮﮎ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎاﷲ‪ .‬ﺑﺨﻮن!‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻏﺬام دارﻩ ﺳﺮ ﺑﺎر ﻣﻴﺮﻩ! هﻨﻮز ﺟﺎر و ﭘﺎرو ﻧﮑﺮدم‪ ،‬ه ﺰار ﺗ ﺎ ﮐ ﺎر دارم‪ ،‬اون وﻗ ﺖ‬
‫ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﯽ ﺑﻴﺎم ﺑﺮات ﺁواز ﺑﺨﻮﻧﻢ؟! ﻳﮑ ﯽ ﻣ ﯽ ﻣ ﺮد ز درد ﺑ ﯽ ﻧ ﻮاﻳﯽ‪ ،‬ﻳﮑ ﯽ ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ ﺧ ﺎﻧﻢ زردﮎ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاهﯽ !دم ﭘﺨﺘﮑﻢ وق زدﻩ؟! ﺑﺬار ﺑﻪ ﮐﺎرهﺎم ﺑﺮﺳﻢ ﻣﺮد!‬
‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﺸﻮﻧﺪﻣﺶ زﻣﻴﻦ و ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮام ﻧﺨﻮﻧﯽ ﻧﻤﯽ ذارم از اﻳﻨﺠﺎ ﺟُﻢ ﺑﺨﻮرﯼ!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻮﺧﯽ ت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺮ ﻇﻬﺮﻳﻪ؟!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬هﻨﻮز ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ دارﻳﻢ‪ .‬ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﻴﺎر‪ .‬ﺗﺎ ﻧﺨﻮﻧﯽ وﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮔﻔﺖ ‪:‬ﻣﻦ روم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﺗﻮ ﺁواز ﺑﺨﻮﻧﻢ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ رو ﺷﺪن ﻧﺪارﻩ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ واﺳﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺑﺨﻮﻧﯽ؟ ﺑﺨﻮن‪ ،‬ﺑﺨﻮن‪ ،‬ﻣﻌﻄﻞ هﻢ ﻧﮑﻦ ﺷ ﺮوع‬
‫ﮐﺮدم ﻳﮑﯽ از ﺁهﻨﮓ هﺎﻳﯽ رو ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺎ وﻳﻠﻦ زدن‪ .‬ﭘ ﻴﺶ در ﺁﻣ ﺪ ﺁهﻨ ﮓ ﮐ ﻪ ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻬﺶ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮﻧﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﺁن اوﻣﺪ ﺷﺮوع ﮐﻨﻪ اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﺷﺮم ﻣﺎﻧﻌﺶ ﺷ ﺪ‪ .‬ﺑﻬ ﺶ ﮔﻔ ﺘﻢ اﮔ ﻪ‬
‫ﻧﺨﻮﻧﻪ ﺑﺎهﺎش ﻗﻬﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺁﺧﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ‪ ،‬ﻃﺎﻗﺖ ﻗﻬﺮ ﻧﺪاﺷﺖ!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﺑﺰور ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺧﻮﻧﺪن‪ .‬اوﻟﺶ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ ﺻ ﺪاش رو ول ﺑ ﺪﻩ! اﻣ ﺎ ﮐ ﻢ ﮐ ﻢ روش‬
‫ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺑﯽ ﺗﺮس و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﺮام ﺧﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﺧﻮﻧﺪﻧﯽ !اوﻧﻘﺪر اﻳﻦ ﺻ ﺪا ﻗﺸ ﻨﮓ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ وﺳ ﻂ ه ﺎﯼ ﺁهﻨ ﮓ‪ ،‬دﻳﮕ ﻪ ﺳ ﺎز ﻧ ﺰدم و ﺑ ﻪ ﺻ ﺪاﯼ‬

‫ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﮔﻮش ﮐﺮدم !ﺻﺪا ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟ ﭼﻬﭽﮥ ﺑﻠﺒﻞ!‬
‫ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ ،‬اوووو ﻩ ! ﭼﺮا ﻧﻤﯽ زﻧﯽ؟!‬
‫دوﺗﺎﻳﯽ زدﻳﻢ زﻳ ﺮ ﺧﻨ ﺪﻩ ! ﮔﻔ ﺘﻢ ﺻ ﺪات اوﻧﻘ ﺪر ﻗﺸ ﻨﮕﻪ ﮐ ﻪ ﭘﻨﺠ ﻪ م وا ﻣﻮﻧ ﺪﻩ! ﮔﻔ ﺖ ‪ :‬ﺳﻮﺳ ﮑﻪ از‬
‫دﻳ ﻮار ﺑ ﺎﻻ ﻣ ﯽ رﻓ ﺖ‪ ،‬ﻣ ﺎدرش ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ ﻧ ﻪ ﻧ ﻪ ﻗﺮﺑ ﻮن دﺳ ﺖ و ﭘ ﺎﯼ ﺑﻠﻮرﻳ ﺖ! ﻣﮕ ﻪ اﻳﻨﮑ ﻪ ﺗ ﻮ از‬
‫ﺻﺪاﯼ ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﯽ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﮐﺎر ﻣﻦ اﻳﻨﻪ ‪ .‬ﺻﺪاﯼ ﺧﻮب رو ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬از هﺮ ﻳ ﻪ ﻣﻠﻴ ﻮن ﻧﻔ ﺮ‪ ،‬ﻳﮑ ﯽ ﺻ ﺪاﯼ‬
‫ﺗﻮ رو ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺻﺪاﯼ ﺗﺮو ﻣﻦ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺪا ﭼﻴﻪ؟ ﺟﻮﻧﻢ ﻣﺎل ﺗﻮ ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻮن ت ﺳﻼﻣﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻻ ﻣ ﯽ ذارﯼ ﺑ ﺮم ﺑ ﻪ ﺑ ﺪﺑﺨﺘﯽ ه ﺎم‬
‫ﺑﺮﺳﻢ؟‬
‫از اون ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﮐﺎرم اﻳﻦ ﺷﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ه ﺮ ﺷ ﻌﺮﯼ رو ﺑﻬ ﻢ ﻣ ﯽ دادن‪ ،‬ﺑﻌ ﺪ از اﻳﻨﮑ ﻪ ﺁهﻨ ﮓ ش رو‬
‫ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻢ اول ﻣﯽ دادم ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺑﺨﻮﻧﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﺧﻮب ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽ دادم رادﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻃﻮرﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﻪ ﻳﻪ روز ﺑﺮام ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺻﺪاش رو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم! ﻳﻌﻨﯽ ﺣﻖ‬
‫هﻢ داﺷﺘﻢ ‪.‬ﺻﺪاﯼ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ رو هﺮ ﮐﺴﯽ ﻳﻪ ﺑﺎر ﻣﯽ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬دﻳﮕﻪ هﻴﭻ ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﺮاش ﺻﺪا ﻧﺒﻮد!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎ هﻢ ﺧﻮش ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ رﻧﮓ هﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ ش رو ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﻮن دادﻩ ﺑﻮد!‬
‫ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻳﻪ روز ﺑﺎ ﺷﺮم و ﺣﻴﺎ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ درﺧﺖ هﺎ ور ﻣﯽ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺎم روﯼ ﭘﻠﻪ هﺎﯼ ﻧﺮدﺑﻮن ﺑﻮد و ﺑﺎ ارﻩ ﺷﺎﺧﻪ هﺎﯼ اﺿﺎﻓﯽ رو ﻣﯽ ﺑُﺮدﻳﺪم‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺧﻮام ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﮔ ﻮش ﻣ ﯽ دم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﭽﻪ ﻧﺪﻩ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ دﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺪﻩ!‬
‫ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﻧﺪﻩ ﭼﯽ؟ ﻃﻼﻗﻢ ﻣﯽ دﯼ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺣ ﺮف دﻳﮕ ﻪ ﻧ ﺪارﯼ ﺑﺰﻧ ﯽ؟ ه ﺮ وﻗ ﺖ وﻗ ﺘﺶ رﺳ ﻴﺪ‪ ،‬ﺧ ﺪا ﺑﻬﻤ ﻮن ﺑﭽ ﻪ ﻣ ﯽ دﻩ دﻳﮕ ﻪ‪ .‬ﮔﻔ ﺖ ‪:‬‬
‫اﻧﮕﺎر وﻗﺘﺶ رﺳﻴﺪﻩ !ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪم!‬
‫از هﻮﻟﻢ ﭘﺎم ﻟﻴﺰ ﺧﻮرد و ﺑﺎ ﮐﻤﺮ اوﻣﺪم رو زﻣﻴﻦ! ﻳﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻤﺮ‪ ،‬ﻳﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ زﻣ ﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪم‬
‫و ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﯼ؟!‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺧﺐ ﻣﺎ زن هﺎ ﻳﻪ ﺟﻮرﯼ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻴﻢ دﻳﮕﻪ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ اﻟﻬﯽ دورت ﺑﮕﺮدم ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ‪ .‬اﻧﺸﺎاﷲ‪ ،‬هﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮش ﺧﺒ ﺮ ﺑﺎﺷ ﯽ‪ .‬ﺑﮕﻴ ﺮ ﺑﺸ ﻴﻦ‪ ،‬ﺑﮕﻴ ﺮ ﺑﺸ ﻴﻦ‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮐﺎرهﺎﯼ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﮑﻨﯽ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬اون ﺗﻨﻢ رو ﭘﻴﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﻩ و ﺑﭽﻪ ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ! واﺳﻪ زن ﺣﺎﻣﻠ ﻪ‪ ،‬ﮐ ﺎر ﮐ ﺮدن ﺧﻮﺑ ﻪ‪ .‬ﺗ ﻮ دﻟ ﺖ‬
‫ﺷﻮر ﻧﺰﻧﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش‪ .‬ﺳﺒﮏ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﮑﻦ‪ .‬اﻣﺎﻧﺖ ﺧﺪاس اون ﺑﭽﻪ‪ .‬هﺎ!‬
‫دوﻻ ﺷﺪم و زﻣﻴﻦ رو ﻣﺎچ ﮐﺮدم‪ .‬دﻳﮕﻪ از ﺧﺪا ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ .‬هﻤﻪ ﭼﯽ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻼ‬
‫ﭼﻪ درد ﺳﺮت ﺑﺪم؟ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻬﻤﻮن ﻳﻪ ﭘﺴ ﺮ ﮐﺎﮐ ﻞ زرﯼ داد‪ ،‬ﻳ ﻪ ﻗﻨ ﺪ ﻋﺴ ﻞ! دﻳﮕ ﻪ اﺻ ً‬
‫دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺎم رو ﺑﻴﺮون ﺑﺬارم!‬
‫دﻟﻢ واﺳﻪ ﺑﭽﻪ م ﺿﻌﻒ ﻣﯽ رﻓﺖ‪ .‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ درﺳﺘﻪ ﻗﻮرﺗﺶ ﺑﺪم! ﭼﭗ ﻣ ﯽ رﻓ ﺘﻢ و راﺳ ﺖ ﻣ ﯽ‬
‫اوﻣﺪم‪ ،‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﻴﺪادم ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺑﺨﻮرﻩ‪ .‬ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺘﻢ زن ﺑﭽ ﻪ ﺷ ﻴﺮدﻩ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺧ ﻮب ﺑﺨ ﻮرﻩ‪ .‬ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ‬
‫دارم ﻣﺜﻞ ﺧﺮس ﻣﯽ ﺷﻢ‪ .‬ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ هﻢ ﺗﻮ ﭘﺮوار ﺑﺸﯽ هﻢ ﭘﺴﺮم‪.‬‬

‫ﻳﻪ روز ﮐﻪ ﺑﺮاش ﺟﻴﮕﺮ ﮐﺒﺎب ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ ﻣﯽ دادم ﺑﻬﺶ ﺑﺨﻮرﻩ‪ ،‬دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓ ﺖ و ﻣ ﺎچ‬
‫ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ ،‬درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﭽﻪ ﮔﯽ زﻳﺎد ﺳﺨﺘﯽ ﮐﺸﻴﺪم‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﺗﻼﻓﯽ هﻤﻪ رو ﺑﺮام ﮐﺮد ‪ .‬ﺗﺎ ﻋﻤﺮ‬
‫دارم ﺧﻮﺑﯽ هﺎت رو ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﺮد!‬
‫ﭼﻨﮓ زدم ﺗﻮ ﺧﺮﻣﻦ ﻣﻮهﺎش و ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﺗﻮ ﺑﭽ ﻪ ﮔ ﯽ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺑ ﺪﺑﺨﺘﯽ ﮐﺸ ﻴﺪم‪ .‬اﻣ ﺎ اﻧﮕ ﺎر ﺧ ﺪا‪ ،‬در‬
‫رﺣﻤﺘﺶ رو‪ ،‬روﯼ ﻣﻮن ﺑﺎز ﮐﺮدﻩ ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﻖ اﻳﻦ ﺑﺮﮐﺖ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﻋﻠﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ هﻤ ﻪ ﺑ ﺪﻩ و از ﺻ ﺪﻗﻪ‬
‫ﺳﺮ هﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ هﻢ ﺑﺪﻩ و اﻳﻨﻬﺎﻳﯽ هﻢ ﮐﻪ دارﻳﻢ ازﻣﻮن ﻧﮕﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫اﺳ ﻢ ﭘﺴ ﺮﻣﻮن رو ﻋﻠ ﯽ ﮔﺬاﺷ ﺘﻴﻢ‪ .‬روز ﺑ ﻪ روز رﺷ ﺪ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد و ﺑ ﺰرگ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ‪ .‬ه ﺮ ﭼ ﯽ اون‬

‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﮐﺎر ﻣﻦ هﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌ ﺪ از ﭼﻨ ﺪ وﻗ ﺖ ﻳ ﻪ ﺧﻮﻧ ﻪ دﻳﮕ ﻪ م هﻤ ﻮن ﻃﺮﻓﻬ ﺎ ﺧﺮﻳ ﺪم‪ .‬وﺿ ﻊ زﻧ ﺪﮔﻴﻢ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺧ ﻮب ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ زﻧﺪﮔﯽ رو ﺑﺮاش درﺳﺖ ﮐﺮدم‪ .‬از ﻃﻼ ﺳﻴﺮش ﮐﺮدم!‬
‫ﺧﻮدش ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اوﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﻣﻦ ﻃﻼ دارم‪ .‬زرﮔﺮﯼ ﻧﺪارﻩ!‬
‫ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻟﻴﺎﻗﺘﺶ رو دارﯼ‪ .‬ﺧﺎﻧﻤﯽ‪ ،‬ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ‪ ،‬ﺑﺮام ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﯽ زاﻳﻴﺪﯼ!‬
‫)هﺪاﻳﺖ دوﺑﺎرﻩ ﻳﻪ ﺳﻴﮕﺎر روﺷﻦ ﮐﺮد و دو ﺗﺎ ﭼﺎﻳﯽ هﻢ رﻳﺨﺖ و ﻧﻔﺴﯽ ﺗﺎزﻩ ﮐﺮد و اداﻣﻪ داد ‪(:‬‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﺁب ﺗﻮ دﻟﻤﻮن ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮرد‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ ﺣﺪودًا ﺷﻴﺶ ﺳﺎﻟﺶ ﺷﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬دﻳﮕ ﻪ ﮐ ﻢ ﮐ ﻢ وﻗ ﺖ ﻣﺪرﺳ ﻪ ش ﺑ ﻮد‪ .‬ﻳ ﻪ روز ﮐ ﻪ از ﺳ ﺮ ﮐ ﺎر‬
‫اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﺑ ﺮام ﭼ ﺎﻳﯽ ﺁورد و ﺧ ﻮردم ﮔﻔ ﺖ‪ ،‬ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﺑﻬ ﺖ‬
‫ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﻣﻦ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ‪ .‬دﻳﺪم ﻋﻘﻞ هﻢ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺑﻴﻪ ‪ .‬ﺧﺪا وﻗﺘ ﯽ ﺑ ﻪ ﺁدم‬
‫ﻳﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﯽ دﻩ‪ ،‬اﮔﻪ ازش اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻧﮑﻨﻪ‪ ،‬ﮐﻔﺮان ﻧﻌﻤﺘﻪ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮب ﺁرﻩ ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺣﻴﻒ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺻﺪاﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دارم‪ ،‬ازش اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻧﮑﻨﻢ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ هﻤﻮن ﮐﻪ واﺳ ﻪ ﺷ ﻮهﺮت ﻣ ﯽ ﺧ ﻮﻧﯽ و ﺁهﻨ ﮓ ه ﺎﯼ ﺗ ﺎزﻩ م رو اﺟ ﺮا ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﯽ‪ ،‬اﺳ ﺘﻔﺎدﻩ س‬

‫دﻳﮕﻪ!‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺮم رادﻳﻮ ﺑﺨﻮﻧﻢ!‬
‫ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ هﻤﻴﻦ ﻳﻪ ﮐﺎرم ﻣﻮﻧﺪﻩ ﮐﻪ زﻧ ﻢ ﺑ ﺮﻩ ﺗ ﻮ رادﻳ ﻮ! دﻳﮕ ﻪ ﻧﺸ ﻨﻮم از اﻳ ﻦ‬
‫ﺣﺮف هﺎ زدﯼ هﺎ! ﻧﻮن ت ﻧﻴﺴﺖ؟! ﺁﺑﺖ ﻧﻴﺴﺖ؟! ﭼﯽ ﭼﯽ ت ﮐﻢ و ﮐﺴﺮﻩ؟!‬
‫ﮐﺠﺎﯼ زﻧﺪﮔﯽ ت رو ﻟﻨﮓ ﮔﺬاﺷﺘﻢ؟! ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ واﺳﻪ ت ﻓﺮاهﻢ ﻧﮑﺮدم؟‬
‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺁﺑﺮوﯼ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﺳﺮ و هﻤﺴﺮﯼ ﺑﺒﺮﯼ؟ دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺧﺎﻧﻢ!‬
‫ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ و هﻴﭽ ﯽ ﻧﻤ ﯽ ﮔﻔ ﺖ ‪ .‬ﻣ ﻨﻢ ﺧﻴﻠ ﯽ ﻋﺼ ﺒﺎﻧﯽ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم‪ .‬ﻳ ﻪ ﺧ ﺮدﻩ ﮐ ﻪ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ زﻧﯽ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼ ﯽ ﻣ ﯽ دوﻧ ﻢ! زﻧ ﻢ و ﻧ ﺎﻗﺺ اﻟﻌﻘ ﻞ ! ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﮔﻔ ﺘﻢ ‪ .‬دﻳﮕ ﻪ م از اﻳ ﻦ ﺣﺮﻓﻬ ﺎ ﻧﻤ ﯽ زﻧ ﻢ ‪.‬‬

‫ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ اون روز ﮔﺬﺷﺖ و ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ دﻳﮕﻪ ﺣﺮف و ﺣﺪﻳﺚ ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ اﻳ ﻦ‬
‫ﺟﺮﻳﺎن از ﮐﺠﺎ ﺁب ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ! ﺑﻴﺪار اهﻞ اﻳ ﻦ ﺣﺮﻓﻬ ﺎ ﻧﺒ ﻮد ﮐ ﻪ! ﻧﮕ ﻮ اﻳ ﻦ هﻤﺴ ﺎﻳﻪ ﺑ ﯽ وﺟ ﺪان ﻣ ﺎ‪،‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ زﻳﺮ ﭘﺎش!‬
‫ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻌﺪ‪ ،‬دوﺑﺎرﻩ ﺷﺮوع ﮐﺮد در ﮔﻮﺷﻢ ﻗﺮم ﻗﺮم ﮐﺮدن ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﮐﻪ دورﻩ زﻣﻮﻧﻪ ﻋ ﻮض ﺷ ﺪﻩ‬
‫و دﻳﮕﻪ زن هﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ هﻤﻪ ش ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺸﻴﻨﻦ و ﮐﻬﻨﻪ ﺑﺸﻮرن!‬
‫ﺷﻮهﺮهﺎﯼ ﻣﺮدم‪ ،‬اﻓﺘﺨﺎر ﺷﻮن ﮐﻪ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ زن ﺑﺎ اﺳﺘﻌﺪادﯼ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﮐ ﻪ از ﻗ ﺒﻠﺶ ﭘ ﻮل در‬
‫ﺑﻴﺎرن! اون وﻗﺖ ﺗﻮ ﻟﺠﺒﺎزﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﻣﻦ از اون ﻣﺮدهﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﮐﻪ از ﻗﺒﻞ زﻧﻢ ﻧﻮن ﺑﺨﻮرم‪ .‬ﺧﻮﺷﻢ هﻢ ﻧﻤﯽ ﺁد زﻧﻢ ﺟﻠﻮﯼ ﻧ ﺎﻣﺤﺮم‬
‫ﺑﺮﻩ و ﺻﺪاش رو ﻣﺮد ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺑﺸﻨﻮﻩ! ﻏﻴﺮ از اون! ﻣﺎ اﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﭘﻮل ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻦ هﻤﻪ ﭘﻮل رو ﻣﯽ ﺧﻮام ﭼﻴﮑﺎر؟ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺁﺧﺮت هﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ اﻳﻦ زﻣﺰﻣﻪ هﺎ رو ﻣﯽ ﮐﻨﯽ هﺎ!‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﺎ زﻣﺰﻣﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺮف ﺣﺴﺎﺑﻪ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اون روﯼ ﺳﮓ ﻣﻨﻮ ﻧﺪﻳﺪﯼ! ﻧﺬار دهﻨﻢ وا ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬دهﻦ ت وا ﺑﺸﻪ ﻳﺎ وا ﻧﺸﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﺎرم رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!‬
‫ﻳﻪ دﻓﻌﻪ اﺧﺘﻴﺎر از دﺳﺘﻢ در رﻓﺖ و ﻳﻪ ﮐﺸﻴﺪﻩ زدم ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ! ﺟﺎ ﺧﻮرد‪ .‬ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷ ﺪ و‬
‫رﻓﺖ ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻈﺎهﺮ ﻣﺴ ﺌﻠﻪ ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ‪ ،‬اﻣ ﺎ‪ ،‬اﻳ ﻦ زﻧ ﺪﮔﻴﻤﻮن ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ! ﭼﻨ ﺪ ﻣ ﺎهﯽ ﮔﺬﺷ ﺖ‪ .‬اﻧﮕ ﺎر اون‬

‫ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ رو ﺑ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدن و ﻳ ﻪ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ دﻳﮕ ﻪ رو ﺟ ﺎش ﮔﺬاﺷ ﺘﻪ ﺑ ﻮدن! ﮐ ﻢ ﮐ ﻢ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮدﻳﻢ دو ﺗ ﺎ‬
‫ﻏﺮﻳﺒﻪ!‬
‫دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬رﮎ ﺗﻮ روم واﺳﺘﺎد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ! ﺗﻮ هﻢ هﺮ ﮐﺎرﯼ ﮐﻪ ازت ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁد‪ ،‬ﺑﮑﻦ‪.‬‬
‫دﺳﺘﺖ هﻢ اﮔﻪ روم ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﯽ‪ ،‬هﺮ ﭼﯽ دﻳﺪﯼ از ﭼﺸﻢ ﺧﻮدت دﻳﺪﯼ هﺎ !‬
‫ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻒ ﺑﻪ روت زن! ﺑﯽ ﺣﻴﺎﯼ ﺳﻠﻴﻄﻪ! اﻳﻨﻪ ﻣﺰد ﮐﺎرهﺎم؟!‬
‫ﮔﻔﺖ هﺮ ﮐﺎرﯼ ﮐﻪ ﺑ ﺮام ﮐ ﺮدﯼ‪ ،‬ﺟ ﺎش ازم ﻟ ﺬت ش رو ﺑ ﺮدﯼ! ﺑﻘﻴ ﻪ ش ه ﻢ ه ﺮ ﭼ ﯽ ﺑ ﻮدﻩ‪ ،‬ﺑﺎه ﺎم‬
‫ﺣﺴﺎب ﮐﻦ ﭘﻮﻟﺶ رو ﺑﻬﺖ ﻣﯽ دم!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬از ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭘﻮل در ﺁر ﺷﺪﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﮔﺸﺎد ﺑﺎزﯼ در ﺑﻴﺎرﯼ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﯼ! ﺧﻴﻠﯽ هﺎ از ﻓﺮق ﺳﺮم ﺗﺎ ﻧﻮﮎ ﭘﺎم رو ﻃﻼ و ﺟﻮاهﺮ ﻣﯽ ﮔﻴﺮن!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﺧﻴﻠﯽ هﺎ‪ ،‬اون وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﭽﻞ ﺑ ﻮدﯼ و داﺷ ﺘﯽ ﻣ ﯽ ﻣ ﺮدﯼ ه ﻢ از اﻳ ﻦ ﻣﺎﻳ ﻪ ه ﺎ واﺳ ﻪ ت‬
‫ﻣﯽ رﻓﺘﻦ؟!‬
‫ﻼ ﻣ ﯽ دوﻧ ﯽ ﭼﻴ ﻪ؟ ﻣ ﻦ ﻧﻤ ﯽ ﺧ ﻮام زن ﻳ ﻪ ﻣﻄ ﺮب ﺑﺎﺷ ﻢ!‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﺎ ﻣﺎل ﻗﺪﻳﻤﻪ! ﺣﺎﻻ رو ﺑﮕﻮ‪ .‬اﺻ ً‬
‫ﺣﺎﻻ راﺣﺖ ﺷﺪﯼ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﺻﻞ ﺑﺪ ﻧﻴﮑﻮ ﻧﮕﺮدد ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻨﻴﺎدش ﺑﺪ اﺳﺖ! ﺑﺮو ﮔﻢ ﺷﻮ از ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﭘﺘﻴﺎرﻩ ﺧﺎﻧﻢ!‬

‫اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط‪ .‬ﻳﻪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ‪ ،‬اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط‪ .‬ﭼﺎﻳﯽ رو ﮔﺬاﺷ ﺖ ﺟﻠ ﻮم‬
‫و ﺧﻮدش هﻢ ﻧﺸﺴﺖ زﻣﻴﻦ‪ .‬ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷ ﺖ ﮔﻔ ﺖ‪ ،‬ﺑﺒ ﻴﻦ‪ .‬ﻣ ﻦ ﺗ ﻮ رو دوﺳ ﺖ دارم‪ ،‬ﭘﺴ ﺮم رو‬
‫هﻢ دوﺳﺖ دارم‪ ،‬زﻧﺪﮔﻴﻢ رو هﻢ دوﺳﺖ دارم‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺸﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﺬارﯼ ﺑﺮم ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﺑﺸ ﻢ! ﺣﻴﻔ ﻪ اﻳ ﻦ‬
‫ﺻﺪا ﺿﺎﻳﻊ ﺑﺸﻪ! ﺗﻮ هﻢ ﺑﺒﺨﺶ اﮔﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯽ ﮐﺮدم‪ .‬وﻟﯽ ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﻴﺸﻪ؟! دﻧﻴﺎ دﻳﮕﻪ ﻓ ﺮق‬
‫ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺎ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺧﻮدت هﻨﺮﻣﻨﺪﯼ! ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺪوﻧﯽ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ رو ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﻳﻪ ﺁﺷ ﻴﻮﻧﻪ ﮔ ﺮم دارﻳ ﻢ و ﺗ ﻮ دارﯼ ﺧ ﺮاﺑﺶ ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﯽ‪ .‬ﻟﮕ ﺪ ﺑ ﻪ‬
‫ﺑﺨﺖ ﺧﻮدت ﻧﺰن‪ .‬ﺧﻴﺮ ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﯽ هﺎ!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺨﺖ ﻣﻦ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﺑﺸﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ زن ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ‪ ،‬ﮔﺎهﯽ ﮔﺪارﯼ ﻣﯽ رم ﻳﻪ ﺻ ﻔﺤﻪ ﺿ ﺒﻂ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ و ﻣ ﯽ ام‪ ،‬ﺁب از ﺁب‬
‫ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﻩ‪ .‬اوﻧﺎ ﻓﻘﻂ هﻨﺮ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﺧﻮان‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﮕﯽ‪ .‬وﻗﺘﯽ اﻓﺘﺎدﯼ ﺗﻮ اﻳﻦ ﮐﺎر‪ ،‬ﺑﻘﻴﻪ ﭼﻴﺰهﺎﺷﻮ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﮐﺎرﯼ‪ ،‬ﺑﻘﻴﻪ ﭼﻴﺰهﺎﺷﻮ ﻓﻬﻤﻴﺪﯼ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﺮدم‪ .‬ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﺎرﯼ ﻧﺪارﻩ! اﻣﺎ ﺑﺎ ﻳﻪ زن ﺧﻴﻠﯽ ﮐﺎرهﺎ دارن‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ اﻳﺮاﻧﻪ!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺮف ﺁﺧﺮت هﻤﻴﻨﻪ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺁرﻩ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻦ ﺷﻮهﺮﺗﻢ و ﺑﺰرگ ﺧﺮت! ﻣﯽ ﮔﻢ ﻧ ﻪ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ اﮔ ﻪ ﺷ ﻴﻄﻮن ﺗ ﻮ ﺟﻠ ﺪت رﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﺑ ﺮو‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﮔﻪ رﻓﺘﯽ دﻳﮕﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮت رو هﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻦ‪ .‬واﺳﻪ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺮدﯼ!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ درﮎ! ﺧﻼﻳﻖ هﺮ ﭼﻪ ﻻﻳﻖ!‬
‫ﺑﻌ ﺪ اﺳ ﺘﮑﺎن ﭼ ﺎﻳﯽ رو ﺑ ﺎ ﭘ ﺎش زد و ﭘ ﺮت ﮐ ﺮد ﻳ ﻪ ﻃ ﺮف و رﻓ ﺖ ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ‪ .‬ﻳ ﻪ رﺑ ﻊ ﺑﻌ ﺪ ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ‬

‫ﭼﻤﺪون اوﻣﺪ ﺑﻴﺮون‪ .‬دﻳﺪم راس راﺳﺘﯽ دارﻩ ﻣﯽ رﻩ‪ .‬ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮش و ﮔﻔ ﺘﻢ‪،‬‬
‫ﭼﻪ ﺑﺪﯼ ﺑﻬﺖ ﮐﺮدم؟ ﺑﯽ اﺣﺘﺮام ت ﮐﺮدم؟ ﺧ ﻮارت ﮐ ﺮدم؟ ﺳ ﺮت ه ﻮو ﺁوردم؟ ﺑﺎه ﺎت ﺑ ﺪ ﺗ ﺎ ﮐ ﺮدم؟‬
‫ﭼﻪ ﺁزارﯼ ﺑﻬﺖ رﺳﻮﻧﺪم ﮐﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر دﺷﻤﻦ ﺧﻮﻧﯽ ﻳﻪ ﻣﻦ ﺷﺪﯼ ودارﯼ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﭼﺰوﻧﯽ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎﺷﮑﯽ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ رو ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﯼ! اون وﻗﺖ ﺧﻴﻠﯽ راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﮐﺎرم!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺨﺪا هﺮ ﮐﺴﯽ زﻳﺮ ﭘﺎت ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺗﻪ! ﺧﻴﺮت رو ﻧﻤﯽ ﺧ ﻮاد! واﷲ ﭼﺸ ﻤﻤﻮن زدت! از‬
‫ﺧﺮ ﺷﻴﻄﻮن ﺑﻴﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺑﻪ روح ﻗﺮﺁن ﻣﯽ رﯼ ﺗﺎ ﺧﺮﺧﺮﻩ ﻣﯽ اﻓﺘﯽ ﺗﻮ ﻟﺠﻦ هﺎ!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﺎرو ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﯽ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺒﺮهﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﯽ ﺧﻮدﯼ هﻢ ﻧﺼﻴﺤﺘﻢ ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﻩ ﭘﺮﻳﺪم دﺳﺘﺶ ﮐﺸﻴﺪم و زدﻣﺶ ﺑﻪ دﻳﻮار ﮐﻪ ﻳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺧ ﺎﮎ اﻧ ﺪاز ﺁهﻨ ﯽ رو ﺑﺮداﺷ ﺖ‬
‫و ﭘﺮت ﮐﺮد ﻃﺮﻓﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳ ﺮم رو ﺑ ﺪزدم‪ ،‬ﺧ ﻮرد ﺗ ﻮ ﭘﻴﺸ ﻮﻧﻴﻢ ﮐ ﻪ ﺧ ﻮن وا ﺷ ﺪ ﺗ ﻮ ﺻ ﻮرﺗﻢ!‬
‫دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻔﻬﻴﺪم‪ .‬ﻣﻮهﺎش رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗ ﻮ ﭼ ﻨﮕﻢ و ﻳ ﻪ ﻣﺸ ﺖ ﺗ ﻮ ﮔ ﺮدﻧﺶ زدم ﮐ ﻪ از ﺣ ﺎل رﻓ ﺖ!‬
‫ﺻﺪاﯼ ﮔﺮﻳﻪ ﻋﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬دوﻳﺪم ﻃ ﺮﻓﺶ و ﺑﻐﻠ ﺶ ﮐ ﺮدم و ﺑ ﺮدﻣﺶ ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ رو‬
‫ﻧﺒﻴﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻴﺮون‪ ،‬دﻳﺪم ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ دوﺑﺎرﻩ ﺑﺰﻧﻤﺶ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬هﺮ ﭼﻘﺪر ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاﯼ‬
‫ﺑﺰﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺰن! زورت ﺑﻬﻢ ﻣ ﯽ رﺳ ﻪ‪ .‬ﻣ ﯽ ﺗ ﻮﻧﯽ ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ زﻧ ﺪاﻧﻴﻢ ﮐﻨ ﯽ‪ .‬اﻣ ﺎ ﺑ ﺪون ﮐ ﻪ ﺗ ﺎ ﺳ ﺮت رو‬
‫ﺑﭽﺮﺧﻮﻧﯽ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻬﺖ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻳﺎ ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!‬
‫از ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ ﮔﺮﻳﻪ م ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ زﺣﻤﺖ ﺗﻮ رو ﮐﺸﻴﺪم ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻧﮑﺸﯽ! ﮐﺴﯽ ازت ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﻣﻴﺬاﺷﺘﯽ ﺑﻤﻴﺮم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺣﺎﻻ از ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﺑﻤﻴﺮﯼ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﻨﻮ زﻳﺮ ﻧﻨﮓ ﻧﮑﻨﯽ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻨﻪ ﻣﻦ ﻏﺮﻳﺒﻢ ﺑﺎزﯼ در ﻧﻴﺎر! هﻤﺴﺎﻳﻪ هﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪن!‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﻳﺪم هﻤﻪ هﻤﺴﺎﻳﻪ هﺎ‪ ،‬رو ﭘﺸﺖ ﺑﻮم هﺎﺷﻮن واﺳﺘﺎدن و دارن ﻣﺎ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﺸﺎ اﷲ ﺧﺒﺮت رو ﺑﺮام ﺑﻴﺎرن ﮐﻪ ﺑﺮام ﺁﺑﺮو ﻧﺰاﺷﺘﯽ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺮﮔﺖ ﺑﺪﻩ زن‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪا ﺳﺮش ﺷﻠﻮﻏﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰا ﻧﻤﯽ رﺳﻪ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﻻل ﺷﯽ ﮐﻪ ﺧ ﺪا رو ه ﻢ ﻓﺮاﻣ ﻮش ﮐ ﺮدﯼ‪ .‬دﺳ ﺘﺖ رو ﺷ ﻴﻄﻮن ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪ ،‬دارﻩ ﺑ ﺎ ﺧ ﻮدش ﻣ ﯽ‬

‫ﮐﺸﻪ!‬

‫ﺑﻌﺪ ﺧﺴﺘﻪ و ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻮن رﻓﺘﻢ ﻟﺐ ﺣﻮض و ﺻﻮرت ﺧﻮﻧﯽ م رو ﺷﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ‪ ،‬ﻣﻦ زﻳﺮ‬
‫ﺷﻼق و ﻓﻠﮏ ‪ ،‬ﺧﻢ ﺑﻪ اﺑﺮو ﻧﻴﻮوﻣﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ و ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ رو ﮐﺸ ﻴﺪم و ﺟﻠ ﻮﯼ ﮐﺴ ﯽ‬
‫ﻳﻪ ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎم ﻧﻴﻮﻣﺪ‪ .‬ﺗﻮ اﺷﮏ ﻣﻨﻮ در ﺁوردﯼ! ﺧﺪا اﺷﮑﺖ رو در ﺑﻴﺎرﻩ!‬
‫ﺑﺮو زن‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺪون‪ ،‬ﻳﻪ روزﯼ ﺑﺎ هﻤﻴﻦ ﭘﻴﺸﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺳﺠﺪﻩ ﺧﺪا رو ﮐ ﺮدم ﺗ ﺎ ﺑ ﻪ ﺗ ﻮ ﻋﻤ ﺮ‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺑﺪﻩ! ﺑﺎ هﻤﻴﻦ دﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﻮﻧﺪﯼ ﻏﻢ ت رو ﺧﻮردم ﺗﺎ ﺧﻮب ﺷﺪﯼ!‬
‫ﺑﺎ هﻤﻴﻦ دﺳﺘﻬﺎ‪ ،‬ﻟﮕﻦ ﮐﺜﺎﻓﺖ هﺎت رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدم! ﺑﺎ هﻤﻴﻦ ﭘﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻢ ﮐﺮدﯼ‪ ،‬ﮐﻮﻟﻪ ت ﻣﯽ ﮐﺮدم‬
‫و ﻣﯽ ﺑﺮدﻣﺖ دﮐﺘﺮ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪﯼ!‬
‫ﺑﺮو ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﺟﺎﯼ زن ﺑﯽ ﺣﻴﺎﻳﯽ ﻣﺜﻞ ﺗ ﻮ ﺗ ﻮﯼ اﻳ ﻦ ﺧﻮﻧ ﻪ ﻧﻴﺴ ﺖ‪ .‬ﺑ ﺮو ﮐ ﻪ دﻧﻴ ﺎ ﺑ ﻪ ه ﻴﭽﮑﺲ وﻓ ﺎ‬
‫ﻖ ﻣﯽ زﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻧﮑﺮدﻩ! ﺑﺮو ﮐﻪ ﺑﺎ هﻤﻴﻦ دل ﺷﮑﺴﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺪا ﺑﺮات ﺣ ّ‬
‫اﻣﻴﺪوارم ﻳﻪ روزﯼ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﭘﺸﻴﻤﻮﻧﯽ ت رو ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬اﮔﻪ اون ﺧﺪا‪ ،‬ﺧ ﺪاس‪ ،‬اﻧﺘﻘ ﺎم ﻣﻨ ﻮ و اﻳ ﻦ ﻃﻔ ﻞ‬
‫ﻣﻌﺼﻮم رو از ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ‪ .‬ﺑﺮو ﻧﺎ اهﻞ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮﺧﻮﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬از ﭘﻨﺠﺮﻩ دﻳﺪم ﮐﻪ ﭼﻤﺪوﻧﺶ رو ور داﺷﺖ و رﻓﺖ‪.‬‬
‫هﻤﻴﻦ ﻃ ﻮر ﺗ ﻮ ﺣﻴ ﺎط رو ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ دﻳ ﺪم هﻤﺴ ﺎﻳﻪ ﺑ ﺎﻻ ه ﻢ دﻧﺒ ﺎﻟﺶ رﻓ ﺖ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴ ﺪم ﮐ ﺪوم‬

‫ﻧﺎﻣﺮدﯼ زﻳﺮ ﭘﺎﯼ زن ﻣ ﻦ ﻧﺸﺴ ﺘﻪ‪ .‬ﭘﺮﻳ ﺪم ﺑ ﺎﻻ و ﺑ ﻪ زﻧ ﺶ ﮔﻔ ﺘﻢ ﺗ ﺎ ﻓ ﺮدا ﻣﻬﻠ ﺖ دارﯼ ﮐ ﻪ از اﻳﻨﺠ ﺎ‬
‫ﺑﺮﻳﻦ و ﮔﺮﻧﻪ اﺳﺒﺎب هﺎ ﺗﻮﻧﻮ ﻣﯽ رﻳﺰم وﺳﻂ ﮐﻮﭼﻪ!‬
‫اوﻣﺪم ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭘﺴﺮم دوﻳﺪ ﺑﻐﻠﻢ و ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺠﺎ رﻓﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮن ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ دﻳﮕﻪ ﻣﺮد!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﺎﻣﺎن رو ﻣﻴﺨﻮام‪.‬‬
‫ﺑﻐﺾ داﺷﺖ ﺧﻔﻪ م ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬ﭼﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﮕﻢ؟ ﺳ ﺮم رو ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ رو ﺷ ﻮﻧﻪ ﺑﭽ ﻪ م‬
‫و هﺎﯼ هﺎﯼ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدم ﺑﺮاﯼ زﻧﺪﮔﻴﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻤﺐ زﻳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻦ و رﻓﺖ هﻮا!‬
‫ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐ ﻪ ﻣﻔ ﺖ ﻣﻔ ﺖ ﺑ ﯽ ﻣ ﺎدر ﺷ ﺪ! ﺑﺨ ﺎﻃﺮ ﻧ ﺎﻣﺮدﯼ ﻳ ﻪ ﺁدم ه ﺎ ﮔﺮﻳ ﻪ ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﺟﻮرﯼ ﺟﻮاب ﺧﻮﺑﯽ هﺎ رو ﻣﻴﺪن!‬

‫دﻳﮕﻪ اون هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻧﺎﻣﺮد رو ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬ﻓﺮداش اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﮐﺮدن و رﻓﺘﻦ‪ .‬ﺗ ﺎ ﭼﻨ ﺪ وﻗ ﺖ ﻋﻠ ﯽ ﺑﻬﺎﻧ ﮥ‬
‫ﻣﺎدرش رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐ ﺮد‪ ،‬ﻣ ﻨﻢ ﭘ ﺎ ﺑ ﻪ ﭘ ﺎش ﮔﺮﻳ ﻪ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﻃﻔ ﻞ ﻣﻌﺼ ﻮم‪ ،‬ﺁﺧ ﺮﯼ‬
‫واﺳﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮑﻨﻢ‪ ،‬اوﻧﻢ دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﺑﺎﺑﺎش رو ه ﻢ از دﺳ ﺖ‬
‫ﺑﺪﻩ!‬
‫دﻳﮕﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪم از در ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮم‪ .‬ﺷﺮﻣﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺟﻠﻮ هﻤﺴﺎﻳﻪ هﺎ‪.‬‬
‫هﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ هﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻴﮕﺎرﯼ ﺷﺪم‪ .‬ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ و هﯽ ﺳﻴﮕﺎر ﻣﯽ ﮐﺸ ﻴﺪم و ﻓﮑ ﺮ ﻣ ﯽ‬
‫ﮐ ﺮدم‪ .‬اوﺿ ﺎع هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ ﺑﻬ ﻢ ﺧ ﻮردﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬ﮐﺜﺎﻓ ﺖ از در و دﻳ ﻮار ﻣ ﯽ رﻓ ﺖ ﺑ ﺎﻻ! ﻧ ﻪ‬
‫ﺻ ﺒﺤﻮﻧﻪ اﯼ‪ ،‬ﻧ ﻪ ﻧﺎه ﺎرﯼ‪ ،‬ﻧ ﻪ ﺷ ﺎﻣﯽ! ﺧﻮﻧ ﻪ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﻣﺎﺗﻤﮑ ﺪﻩ! ﻣ ﯽ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ ﻳ ﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ و ﺑ ﻪ‬
‫روزهﺎﻳﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺻﺪاﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو ﭘﺮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد!‬
‫ﺧﻮدم ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ ﺧﻮدم ﺑﺎد! اﮔﻪ ﻣﻦ ﺻﺪاش رو ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻤ ﯽ دادم ‪ ،‬اﮔ ﻪ ﻣ ﻦ وادارش ﻧﮑ ﺮدﻩ‬
‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺮام ﺑﺨﻮﻧﻪ‪ ،‬اﮔﻪ ﻳﻪ ﮐﻢ ﺣﻮاﺳﻢ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﻳﻦ وﺿﻊ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم ﻋﻠﯽ ﺑﻘﺪرﯼ ﮐﺰ و ﭘﮋﻣﺮدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﻧﻪ ﺑﺎزﯼ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻧ ﻪ ﻣ ﯽ ﺧﻨﺪﻳ ﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎد روزهﺎﻳﯽ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ رو در ﺣﺎل ﻣﺮگ ﺁوردﻣﺶ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم‪.‬‬
‫ﻳﺎد ﮐﺎرهﺎﻳﯽ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﺑﺮاش ﮐﺮدم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﻐﺾ ﺗﻮ ﮔﻠﻮش ﺑﻮد اﻣﺎ‬
‫ﺻﺪاش در ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‪ ،‬دﻟﻢ ﺁﺗﻴﺶ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻪ ﺳ ﺮم ﺑﺮﻳ ﺰم ! ﻣﻮﻧ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم‬
‫ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ‪ .‬دل ﺧﻮدم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﻴﺪ! هﻤﻪ ش ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﻔ ﺘﻢ اﻻن ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﮐﺠﺎﺳ ﺖ؟ اﻣﺸ ﺐ‬
‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺒﻴﻦ ﮐﺪوم ﻧﺎﻣﺮد ﮔﺬاﺷﺘﻪ! ﻳﻪ هﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ازش ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻏﻴﺮت داﺷﺖ ﺧﻔﻪ م ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻳﻪ ﺁن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﮑ ﺮ اﻓﺘ ﺎدم ﮐ ﻪ ﺑ ﺮم ﭘﻴ ﺪاش ﮐ ﻨﻢ و ﺑﮑﺸ ﻤﺶ‪ ،‬ﺑﻌ ﺪ ه ﻢ‬
‫اﻳﻦ ﺑﭽﻪ رو ﺑﮑﺸﻢ و هﻢ ﺧﻮدم رو! ﺧﻼﺻﻪ روزهﺎﯼ ﺑﺪﯼ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻪ روز ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻠﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و داﺷﺘﻴﻢ رادﻳﻮ ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ﻳﻪ دﻓﻌ ﻪ رادﻳ ﻮ اﻋ ﻼم‬
‫ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻳﻪ ﺁهﻨﮓ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ هﻨﺮﻣﻨﺪ و ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﻓﻼن اﺟﺮا ﻣﯽ ﺷﻪ ﮔﻮش ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ!‬
‫ﺑﻌﺪش ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﺁهﻨﮓ و ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﭼﯽ ﺷﻨﻴﺪم! ﺻﺪا‪ ،‬ﺻﺪاﯼ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ اﺳﻢ دﻳﮕﻪ داﺷﺖ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ!‬

‫ﻋﻠﯽ داد زد‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎ! ﺑﺎﺑﺎ! ﺑﺎﺑﺎ! ﺑﻴﺎ ! ﻣﺎﻣﺎﻧﻪ ! ﺻ ﺪاﯼ ﻣﺎﻣﺎﻧﻤ ﻪ ! ﺑ ﻪ ﺧ ﺪا ﺻ ﺪاﯼ ﻣﺎﻣﺎﻧﻤ ﻪ ! ﺳ ﺮم رو‬
‫ﻣﺤﮑﻢ زدم ﺑﻪ دﻳﻮار! ﭘﺸﺖ دﺳﺘﻢ رو اﻧﻘﺪر ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮن اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺧﺪاﻳﺎ ﭼﯽ ﺟﻮاب اﻳﻦ ﺑﭽﻪ رو ﺑﺪم؟! ﻣﯽ زدم ﺗﻮ ﭘﻴﺸﻮﻧﻴﻢ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم هﻢ ﭘﺎﯼ رادﻳﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺁروم ﺁروم ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﺎ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺧﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ و‬
‫اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺁوازش ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ ،‬ﻋﻠﯽ اوﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺠﺎﺳﺖ اﻻن؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎﺟﻮن‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺮدﻩ! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﮐﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁواز ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اون ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﺧﺎﻧﻤﻪ ﮐﻪ ﺻﺪاش ﺷﺒﻴﻪ اوﻧﻪ!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎﻣﺎن ﭼﺮا رﻓﺖ؟ ﺗﻮ اذﻳﺘﺶ ﮐﺮدﯼ؟‬
‫ﮔﻔ ﺘﻢ‪ :‬ﻧ ﻪ ﭘﺴ ﺮم‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎﻧ ﺖ دﻳﮕ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺧ ﻮب و ﭘ ﺎﮎ ﺑﺎﺷ ﻪ‪ .‬دﻳﮕ ﻪ ﻣ ﻦ و ﺗ ﻮ رو دوﺳ ﺖ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮم رواﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭼﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ دﻟﻢ واﺳﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻨ ﮓ ﺷ ﺪﻩ! ﻣﺎﻣ ﺎن‪ ،‬ﺷ ﺒﻬﺎ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﺑﺨ ﻮاﺑﻢ ﺑ ﺮام‬
‫ﻗﺼﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻧﺎزم ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺒ ﺮﻩ‪ .‬از وﻗﺘ ﯽ ﮐ ﻪ ﻣﺎﻣ ﺎن رﻓﺘ ﻪ‪ ،‬وﻗﺘ ﯽ ﻣ ﯽ رم ﺑﺨ ﻮاﺑﻢ‪ ،‬ﺗ ﺎ‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮ ﻣﯽ ﺑﻨﺪم ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺑﺪ و ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﻣﯽ ﺁد ﺟﻠﻮم!‬
‫اﻳﻨﺎرو ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪم از ﺧﺪا ﻣﺮﮔﻢ رو ﺧﻮاﺳﺘﻢ! ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم و ﭼﺴﺒﻮﻧﺪﻣﺶ ﺑﻪ ﺧﻮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎﺑ ﺎ ﻣ ﻦ‬
‫ﻗﺼﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﺮات ﺑﮕﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟ ﺎﯼ ﻣﺎﻣﺎﻧ ﺖ ه ﻢ ﻣ ﯽ ﺗ ﻮﻧﻢ ﺑﻬ ﺖ ﻣﺤﺒ ﺖ ﮐ ﻨﻢ‪ ،‬هﻤﻴﻨﻄ ﻮر ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ‬
‫روزﯼ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ دﺳﺘﻤﺰدم را اوﻧﻄﻮرﯼ ﻧﺪﻩ!‬
‫ﺑ ﺮدﻣﺶ ﺗ ﻮ رﺧﺘﺨ ﻮاﺑﺶ ﺧﻮاﺑﻮﻧ ﺪﻣﺶ و ﻧﺸﺴ ﺘﻢ ﺑ ﺎﻻﯼ ﺳ ﺮش و ﺷ ﺮوع ﮐ ﺮدم ﺑ ﻪ ﻧ ﺎز و ﻧ ﻮازش‬
‫ﮐﺮدﻧﺶ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺮام ﺳﺎز ﺑﺰﻧﯽ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ‪ ،‬دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺎز ﻧﻤﯽ رﻩ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﻪ ﺳﺎز ﺑﺰﻧﯽ ﻳﺎد ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن هﻨﻮز ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﯽ اﻓﺘﻢ و راﺣﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻢ!‬
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ‪ .‬از روزﯼ ﮐﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ وﻳﻠﻦ ﻧﺰدﻩ ﺑ ﻮدم‪ .‬از ﻳ ﻪ ﻃ ﺮف‬
‫ﻧﻤ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ دﻳﮕ ﻪ ﻃ ﺮف ﺳ ﺎز ﺑ ﺮم‪ ،‬از ﻳ ﻪ ﻃ ﺮف ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮﻧﺴ ﺘﻢ دل ﺑﭽ ﻪ م رو ﺑﺸ ﮑﻨﻢ! ﺳﺴ ﺖ و‬
‫ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪم و رﻓ ﺘﻢ وﻳﻠ ﻦ رو ﺁوردم‪ .‬ﺧ ﺪا ﻣ ﯽ دوﻧ ﻪ وﻗﺘ ﯽ دﺳ ﺘﻢ ﺑ ﻪ ﺳ ﺎز ﺧ ﻮرد ﭼ ﻪ ﺣ ﺎﻟﯽ‬
‫ﺷﺪم! ﺑﺎ هﺮ ﺟﻮن ﮐﻨﺪﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد اوﻣﺪم ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﻋﻠﯽ ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﺑ ﺮاش ﺑ ﺰﻧﻢ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺑﺎﺑ ﺎ‬
‫هﻤﻮن ﺁهﻨﮕﯽ رو ﺑﺰن ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ دوﺳﺖ داﺷﺖ و هﻤﻪ ش ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﻻل ﺷﺪم و هﻴﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﭼ ﻪ ﺣ ﺎﻟﯽ دارم!‬
‫زدم‪ .‬ﺁهﻨﮕﯽ رو ﮐﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﻣ ﯽ ﺧﻮﻧ ﺪ زدم‪ .‬اﻣ ﺎ ه ﺮ ﺁرﺷ ﻪ اﯼ ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ وﻳﻠ ﻦ ﻣ ﯽ زدم ﻣﺜ ﻞ‬
‫ﮐﺎردﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯽ زدم‪.‬‬
‫اﺷ ﮏ از ﭼﺸ ﻤﺎم ﻣ ﯽ اوﻣ ﺪ و ﻣ ﻦ ﺳ ﺎز ﻣ ﯽ زدم‪ .‬ﺟﻠ ﻮﯼ ﭼﺸ ﻤﺎم ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ رو ﻣ ﯽ دﻳ ﺪم ﮐ ﻪ ﮐﻨ ﺎرم‬

‫واﺳﺘﺎدﻩ و ﺑﺮام ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ!‬
‫ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻟﻢ ﻣﯽ دﻳﺪم ﮐﻪ هﻤﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﺧﻮاب ﺑﻮدﻩ و ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ هﻴﭻ ﺟﺎ ﻧﺮﻓﺘﻪ!‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﻻن در ﺑﺎز ﻣﻴﺸﻪ و ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣﺜﻞ هﻤﻴﺸﻪ‪ ،‬ﺑﺎ اون ﺧﻨ ﺪﻩ ﻗﺸ ﻨﮕﺶ ﻣ ﯽ اد ﺗ ﻮ‬
‫اﺗﺎق! اون ﺷﺐ ﭼﻪ ﮐﺸﻴﺪم ﺗﺎ اون اهﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ!‬
‫ﻋﻠﯽ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد‪.‬‬
‫از اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻳﻪ ﻣﺎهﯽ ﮔﺬﺷﺖ ‪ .‬ﮐﻤﺘﺮ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﯽ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻳﮑﯽ دوﺑﺎر هﻤ ﻮن ﺧﻮاﻧﻨ ﺪﻩ اوﻣ ﺪ‬
‫ﺳﺮاﻏﻢ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮم رادﻳﻮ ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدم‪.‬‬
‫ﺗﺎزﻩ واﺳﻪ ﺧﺮﻳﺪ ﺧﻮﻧﻪ هﻢ زورﮐﯽ ﻣﯽ اوﻣﺪم ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑ ﻪ اﻳﻨﮑ ﻪ دوﺑ ﺎرﻩ ﺑ ﺮم رادﻳ ﻮ‪ .‬ﻳ ﻪ‬
‫روز ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﻧﻮن ﺑﺨﺮم دﻳﺪم ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از زن ه ﺎﯼ هﻤﺴ ﺎﻳﻪ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ واﺳ ﺘﺎدن و دارن‬
‫ﻳﻪ اﻋﻼﻣﻴﻪ رو ﮐﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﭼﺴﺒﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدن ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دﻳﺪن ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ هﻤﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻦ و رﻓﺘﻦ‪ .‬ﺁروم ﺁروم رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ‬
‫رو دارن ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﺟﻠﻮﯼ دﻳﻮار ﮐﻪ رﺳﻴﺪم ﺗﺎزﻩ ﻓﻬﻤﻴ ﺪم ﭼﻘ ﺪر ﺧ ﺎﮎ ﺑ ﺮ ﺳ ﺮ ﺷ ﺪم! ﺣ ﺲ از‬
‫زاﻧﻮهﺎم رﻓﺖ!‬

‫ﻋﮑﺲ ﺑﻴﺪار‪ ،‬زن ﻣﻨﻮ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدن ﺑﻪ دﻳﻮار! زﻧ ﯽ ﮐ ﻪ رﻧﮕ ﺶ رو ﺁﻓﺘ ﺎب ه ﻢ ﻧﺪﻳ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺣ ﺎﻻ‬
‫ﺳﺮ ﺑﺮهﻨﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺮداﯼ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﯽ دﻳﺪن!‬
‫زﻧﺒﻴﻞ از دﺳﺘﻢ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ و زدم ﺗﻮ ﺳﺮم‪.‬‬
‫اﯼ ﺧﺪا ﭼﻪ ﮔﻨﺎهﯽ ﺑﻪ درﮔﺎهﺖ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ ﺣ ﺎﻻ ﺑﺎﻳ ﺪ ﮐﻼه ﻢ رو ﻣ ﯽ ذاﺷ ﺘﻢ ﺑ ﺎﻻﺗﺮ! ﺗ ﻒ ﺑ ﻪ ﺗ ﻮ‬
‫روزﮔﺎر!‬
‫از ﺧﺠﺎﻟﺖ روم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺳﺮم رو ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻳﻦ زن ﮐﻤﺮم رو ﺗﺎ ﮐﺮد‪.‬‬
‫هﻤﻪ ش ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم هﻤﻪ اهﻞ ﻣﺤﻞ و اﺳﺘﺎدن و ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﺗﺎ هﻨﻮز ﮐﺴﯽ اﻋﻼﻣﻴﻪ رو ﻧﺪﻳﺪﻩ ﭘﺎرﻩ ش ﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﮕ ﻪ ﻳﮑ ﯽ دو ﺗ ﺎ ﺑ ﻮد! از اﻳ ﻦ‬
‫ﺳﺮ ﺗﺎ اون ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد از ﻋﮑﺲ زن ﻣﻦ!‬
‫ﺧﺪا ﭼﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ اﯼ! ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮس ﮐﯽ ﭼﭗ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮﺳﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ؟! ﭼﺎدر ﮐﺪوم زن‬
‫رو از ﺳﺮش ﮐﺸﻴﺪم ﮐﻪ ﭼﺎدر از ﺳﺮ زﻧﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻦ؟!‬
‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ دﻳﻮار و ﺑﺎ زﺣﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ .‬ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﮐﺮدم‪ .‬زﻳﺮش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻢ‬
‫ﻓﻼﻧﯽ‪ ،‬ﺳﺘﺎرﻩ اﯼ ﮐﻪ از ﺷﺮق ﻃﻠﻮع ﮐﺮدﻩ و در ﺁﺳﻤﺎن هﻨﺮ اﻳﺮان ﻣﯽ درﺧﺸﺪ!‬
‫ورود ﺑﺎﻧﻮ ﻓﻼن را ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ هﻨﺮ ﺗﺒﺮﻳﮏ ﻣﯽ ﮔﻮﺋﻴﻢ‪ .‬از اﻳﻦ ﭘﺲ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﺒ ﻞ و ﻗﻨ ﺎرﯼ را ﻓﺮاﻣ ﻮش‬
‫ﮐﻨﻴﺪ!‬
‫اﻣﺸﺐ و هﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎﻧﻮ ﻓﻼن‪ ،‬هﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﺤﺒﻮب ﺷﻤﺎ در ﮐﺎﻓﻪ ﻓﻼن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﻨﻦ!‬
‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ دﻳﻮار ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻳﻮاش ﻳﻮاش از ﮐﻨﺎر دﻳﻮار ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﭘﺮواﻧﻪ دور و ﺑﺮم ﻣﯽ ﮔﺸ ﺖ و ه ﯽ ﻣ ﯽ ﭘﺮﺳ ﻴﺪ‬
‫ﺑﺎﺑﺎ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟! ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫وﻟﯽ ﭼﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ؟ ﺑﮕﻢ اﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ رو ﺑﺒﻴﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺮو ﮐﺎﻓﻪ ﻓﻼن!‬
‫دﻳﮕﻪ ﺗﻮ اون ﻣﺤﻞ ﺟﺎﯼ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻪ هﻔﺘﻪ اﯼ هﺮ دو ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻓﺮوﺧﺘﻢ و اوﻣﺪم هﻤﻴﻦ ﺟﺎ‪.‬‬
‫ﻼ ارزش ﻧﺪاﺷ ﺖ‪ .‬ﻧﺰدﻳ ﮏ ﮐ ﻮﻩ ﺑ ﻮد و‬

‫اﻳ ﻦ ﺧﻮﻧ ﻪ و ﺑ ﺎغ رو ﺧﺮﻳ ﺪم‪ .‬اون ﻣﻮﻗ ﻊ اﻳﻨﺠ ﺎ‪ .‬زﻣ ﻴﻦ اﺻ ً‬
‫ﭘﺮﻧﺪﻩ هﻢ اﻳﻦ ﻃﺮف هﺎ ﭘﺮ ﻧﻤﯽ زد‪ .‬اﻳ ﻦ ﺧﻮﻧ ﻪ و ﺑ ﺎغ‪ ،‬ﻳ ﻴﻼق ﻳ ﻪ ﭘﻴ ﺮ ﻣ ﺮد ﭘﻮﻟ ﺪار ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺑﺨ ﺎﻃﺮ‬
‫ﻣﺮﻳﻀ ﯽ دﻳﮕ ﻪ ﻧﻤ ﯽ اوﻣ ﺪ اﻳﻨﺠ ﺎ‪ .‬واﺳ ﻪ ﻣ ﻦ وﻟ ﯽ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺧ ﻮب ﺑ ﻮد‪ .‬ه ﻴﭽﮑﺲ اﻳﻨﺠ ﺎ ﻣ ﻦ رو ﻧﻤ ﯽ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ در ﺑﺎغ رو روﯼ ﺧﻮدم ﺑﺒﻨﺪم و ﺑﺸﻴﻨﻢ ﺑﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ هﺎم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﺳﺒﺎب و اﺛﺎث و ﮐﺘﺎب و ﺧﻼﺻﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو از اون ﭘﻴﺮ ﻣﺮد‪ ،‬روﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺮﻳﺪم‪ .‬هﻴﭽﮑﺲ‬
‫ه ﻢ‪ ،‬ﺟ ﺰ هﻤ ﻮن ﺧﻮاﻧﻨ ﺪﻩ ﮐ ﻪ اﺳ ﻤﺶ رو ﻧﻤ ﯽ ﮔ ﻢ‪ ،‬ﺁدرس و ﻧﺸ ﻮﻧﯽ اﻳﻨﺠ ﺎ رو ﺑﻠ ﺪ ﻧﺒ ﻮد ﺑ ﻪ اوﻧ ﻢ‬
‫ﺳﭙﺮدﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻢ و ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫دﻳﮕ ﻪ اﻳ ﻦ ﺑ ﺎغ و اﻳ ﻦ ﺧﻮﻧ ﻪ ﺷ ﺪ دﻧﻴ ﺎﯼ ﻣ ﻦ و اﻳ ﻦ ﻃﻔ ﻞ ﻣﻌﺼ ﻮم ﻋﻠ ﯽ‪ .‬ﻣ ﯽ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ و‬

‫ﺁهﻨﮓ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﺁهﻨﮓ هﺎم هﻢ ﭘﺮ ﺳﻮز ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎهﯽ ﻳﻪ ﺑ ﺎر دو ﻣ ﺎهﯽ ﻳ ﻪ ﺑ ﺎر ﺧﻮاﻧﻨ ﺪﻩ ﺧ ﺪا‬
‫ﺑﻴﺎﻣﺮز ﻣﯽ اوﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ و ﺁهﻨﮓ هﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮد و ﭘﻮﻟﺶ رو ﺑﺮام ﻣﯽ ﺁورد‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﮐﻪ ﻳﻪ روز از هﻤﻮن ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮز ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ اون هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻧﺎﻣﺮد ﮐ ﻪ زﻳ ﺮ ﭘ ﺎﯼ زن‬
‫ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد درد ﺑﯽ درﻣﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﺮدﻩ‪.‬‬
‫اﻳﻨﻢ ﺳﺰاﯼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺁﺷﻴﻮﻧﻪ ﻣﺮدم رو ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ‪ .‬اﻣ ﺎ واﺳ ﻪ ﻣ ﻦ ﭼ ﻪ ﻓﺎﻳ ﺪﻩ داﺷ ﺖ! ﺣ ﺎﻻ دﻳﮕ ﻪ ه ﻢ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﺎغ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺰرﮔ ﯽ داﺷ ﺘﻢ و ه ﻢ ﭘ ﻮل‪ .‬اﻣ ﺎ اون ﭼﻴ ﺰﯼ رو ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﻧﺪاﺷ ﺘﻢ! اون‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ ﻳﻪ وﻗﺘﯽ ﭼﻘﺪر ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮدم و ﺧﻮدم ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ!‬
‫ﮔﺬﺷ ﺖ ﻳ ﻪ ﭼﻨ ﺪ ﺳ ﺎﻟﯽ ﮔﺬﺷ ﺖ‪ .‬ﺑﻴ ﺪار ﻣﺸ ﻬﻮر و ﻣﺸ ﻬﻮرﺗﺮ ﺷ ﺪ‪ .‬اﺳ ﻤﺶ ه ﺮ ﺟ ﺎ ﺑ ﻮد واﺳ ﻪ ﻣ ﺮدم‬
‫ﺷﺎدﯼ ﻣﯽ ﺁورد و واﺳﻪ ﻣﻦ ﻏﻢ‪.‬‬
‫ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﭼﻪ هﺎ ﮐﺸﻴﺪم!‬
‫ﻋﻠﯽ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ درس ﺑﺨﻮﻧﻪ و واﺳﻪ ﺧﻮدش ﮐﺴﯽ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺑﺮاش هﻢ ﻣﺎدر ﺑﻮدم و هﻢ ﭘﺪر‪ .‬ﺑﭽ ﻪ‬
‫ﺑﻮد و زود ﻳﺎدش رﻓﺖ‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﮔﺪارﯼ ﺳﺮاغ ﻣﺎدرش رو ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ اﻣ ﺎ ﭼﻨ ﺪ ﺳ ﺎﻟﯽ ﮐ ﻪ ﮔﺬﺷ ﺖ ﻗﺒ ﻮل‬
‫ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎدر ﻧﺪارﻩ‪.‬‬

‫هﺮ ﺟﻮرﯼ ﮐﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪون ﺑﺰرﮔﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﺬاﺷﺘﻢ درد ﺑﯽ ﻣ ﺎدرﯼ رو ﺑﻔﻬﻤ ﻪ ﻳﻌﻨ ﯽ اﻳ ﻦ‬
‫ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺌﺬ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم!‬
‫روزهﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺎﻩ هﺎ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮔﺬﺷ ﺖ‪ ،‬اﻣ ﺎ ﻣ ﻦ ﻧﺘﻮﻧﺴ ﺘﻢ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ رو ﻓﺮاﻣ ﻮش ﮐ ﻨﻢ ﻳ ﻪ روز‬
‫ﮐﻪ ﻋﻠﯽ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪرﺳﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺮﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﻳﮑﯽ از دوﺳﺘﺎش‪ ،‬دﻟﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫دﻟﮕﺮﻣﯽ و اﻣﻴﺪم ﺑﻪ ﭘﺴﺮم ﺑﻮد‪ .‬روزهﺎ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﺸﻤﻢ ﺑ ﻪ در ﺧﺸ ﮏ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ ﺗ ﺎ از ﻣﺪرﺳ ﻪ ﺑﻴ ﺎد‬

‫ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬اون روز ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴ ﺘﻢ ﻣﻬﻤ ﻮﻧﯽ دﻋ ﻮت دارﻩ و ﺗ ﺎ ﭼﻨ ﺪ ﺳ ﺎﻋﺖ از ﺷ ﺐ ﮔﺬﺷ ﺘﻪ ﺑ ﺮ ﻧﻤ ﯽ‬
‫ﮔﺮدﻩ‪ ،‬ﻏﻢ دﻧﻴﺎ ﺗﻮ دﻟﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬هﻮاﯼ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺗﻤﻮم وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دارﻩ‪ ،‬ﺧﻴﻠ ﯽ ﺑ ﺎ ﺧ ﻮدم ﮐﻠﻨﺠ ﺎر رﻓ ﺘﻢ وﻟ ﯽ ﺁﺧ ﺮش ﻧﺘﻮﻧﺴ ﺘﻢ ﺧ ﻮدم رو ﻧﮕ ﻪ‬
‫دارم! ﻃﺮف هﺎﯼ ﻋﺼﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻪ زدم ﺑﻴﺮون و رﻓﺘﻢ دم اون ﮐﺎﻓﻪ و ﻳﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ واﺳ ﺘﺎدم ﺗ ﺎ‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻳﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻴﮏ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ ﮐﺎﻓﻪ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ازش ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪن و ﺑﻌ ﺪش ﭼﻴ ﺰﯼ رو‬
‫ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺁرزوﯼ دﻳﺪﻧﺶ رو داﺷﺘﻢ دﻳﺪم‪.‬‬
‫ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ!‬
‫ﻳﺎﺳﻤﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻳ ﻪ روز ﻓﻘ ﻂ ﻣ ﺎل ﻣ ﻦ ﺑ ﻮد! اﻣ ﺎ ﺣ ﺎﻻ ﺗﻨﻬ ﺎ ﮐﺴ ﯽ ﮐ ﻪ دﺳ ﺘﺶ ﺑ ﻪ اون ﻧﻤ ﯽ رﺳ ﻴﺪ ﻣ ﻦ‬

‫ﺑﻮدم! ﻳﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻤﻪ ش ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮهﺎﯼ ﺳﻴﺎﻩ و ﺑﻠﻨﺪش رو دورش رﻳﺨﺘ ﻪ ﺑ ﻮد‪.‬‬
‫ﺁروم ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪ‪ .‬دور و ﺑﺮش رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن‪ .‬ﭼﻨ ﺪ ﻧﻔ ﺮ ه ﻢ اوﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮدن ﮐ ﻪ ﺑﺒﻴﻨ ﻨﺶ‪ .‬دﻳﮕ ﻪ ه ﻴﭻ‬
‫ﺟﺎﻳﯽ واﺳﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد!‬
‫اون ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﻮن واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎم اوﻣﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺗﻮ هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻄﻮرﯼ ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ واﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫دﻳﺪم ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﻴﺎد ﭘﻴﺶ ﻣ ﻦ اﻣ ﺎ اوﻧﻘ ﺪر دورﺑ ﺮش ﺷ ﻠﻮغ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮﻧﺴ ﺖ ﺗﮑ ﻮن ﺑﺨ ﻮرﻩ‪.‬‬

‫ﺑﺰور ﻻﯼ ﻣﺮدم ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ش ﺷﺪﻩ ﺑﻮدن ‪ .‬رﻓﺖ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﻪ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪ اﺧﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻳﻪ ﻧﮕﺎﻩ دﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد‪.‬‬

‫دﻳﮕﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از اوﻧﺠﺎ ﺟﻨﺐ ﺑﺨﻮرم‪ .‬اﮔﻪ ﻋﺸﻖ ﭘﺴﺮم ﻧﺒﻮد ﮐﻪ هﻤﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﺷ ﺎﻳﺪ‬
‫ﻳﻪ ﻧﻈﺮ دﻳﮕﻪ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ!‬
‫ﺧ ﺮاب و ﺧﺴ ﺘﻪ ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ ﺧﻮﻧ ﻪ‪ .‬هﻤ ﻴﻦ ﺑﺨ ﺎرﯼ دﻳ ﻮارﯼ رو روﺷ ﻦ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ وﻗﺘ ﯽ ﻋﻠ ﯽ ﺑ ﺮ ﻣ ﯽ‬

‫ﮔﺮدﻩ‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺮم ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺟﻠﻮش ﻧﺸﺴﺘﻢ و دوﺑﺎرﻩ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ‪.‬‬
‫ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و وﻳﻠﻦ رو ﺁوردم‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻨﺪازﻣﺶ ﺗﻮ ﺁﺗﻴﺶ ﺑﺴﻮزﻩ!‬
‫دﻟﻢ ﻧﻴﻮﻣﺪ! ﻳﻌﻨﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دﻩ ﺑﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻳﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻢ اﻣﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫) اﻳﻨﺠﺎﯼ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ دﻳﮕﻪ اداﻣﻪ ﻧﺪاد‪ .‬ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺁﺗﻴﺶ ﺑﺨﺎرﯼ دﻳﻮارﯼ‬
‫ﮐﻪ دﻳﮕﻪ داﺷﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﮑﯽ دو دﻗﻴﻘﻪ اﯼ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽ ﺑﻴﻨﯽ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﭼﻪ ﺑﺎزﯼ هﺎﻳﯽ واﺳﻪ ﻣﺎ ﺁدﻣﺎ دارﻩ؟!‬
‫ﻼ ﺑﻪ‬
‫‪ -‬وﻗﺘﯽ اﺳﻢ ﺷﻤﺎ رو ﻣﯽ ﺷﻨﻴﺪم ﻳﺎ ﺁهﻨﮓ ه ﺎﻳﯽ رو ﮐ ﻪ ﺳ ﺎﺧﺘﻪ ﺑ ﻮدﻳﻦ ﮔ ﻮش ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم‪ ،‬اﺻ ً‬
‫ﻓﮑﺮم ﻧﻤﯽ رﺳ ﻴﺪ ﮐ ﻪ ﻣﻤﮑﻨ ﻪ ﻳ ﻊ هﻤﭽ ﻴﻦ ﺳﺮﮔﺬﺷ ﺘﯽ ه ﻢ در ﻣﻴ ﻮن ﺑﺎﺷ ﻪ! ﻣ ﯽ ﺗ ﻮﻧﻢ ﺟﻨ ﺎب ه ﺪاﻳﺖ‬
‫ازﺗﻮن ﺧﻮاهﺶ ﮐﻨﻢ اﺳﻢ هﻨﺮﯼ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺧﺎﻧﻢ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕ ﻴﻦ؟ ﻳﻌﻨ ﯽ اﺳ ﻤﯽ رو ﮐ ﻪ روﯼ ﺧ ﻮدش‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ – ﻣﯽ ﮔﻢ اﻣﺎ ازت ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدت ﺑﻤﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻗﻮل ﻣﯽ دم‪.‬‬
‫)) اﺳﻤﺶ رو ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﺮام ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد‪ .‬هﻤﻴﺸ ﻪ ﺧﻴ ﺎل ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ ﺧﻮاﻧﻨ ﺪﻩ از اوﻧﻬ ﺎﻳﯽ‬
‫ﮐﻪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻦ و ﺑﻪ ﺁرزوهﺎ ﺷﻮن رﺳﻴﺪن! ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪(( :‬‬
‫‪ -‬ﺷﺎم اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮن‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎم‪ .‬ﻳﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﻮن ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﺷﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن!‬
‫هﺪاﻳﺖ – اﮔﻪ ﺗﻮ اﻻن ﺑﺮﯼ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﮐﻪ زﻧﺪﻩ ﺷﺪن‪ ،‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻴﮑﺎر ﺑﮑﻨﻢ!‬

‫اﮔﻪ ﻣﻴﺸﻪ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﻪ ﭘﻴﺸﻢ ﺑﻤﻮن‪ .‬راﺳﺘﺶ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﻗﻠﺒﻢ ﻧﺎراﺣﺘﻪ! اﺣﺴﺎس ﺧﻔﻪ ﮔﯽ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ‬
‫‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ هﻢ ﻏﻤﺒﺎدﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ اﻓﺘﺎدﻩ!‬
‫)) ﺻ ﻮرﺗﺶ ﺳ ﺮخ ﺳ ﺮخ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬ﻓﺸ ﺎرش ﺑ ﺎﻻ ﺑ ﻮد‪ .‬ه ﺮ ﮐ ﺎرﯼ ﮐ ﺮدم راﺿ ﯽ ﻧﺸ ﺪ ﺑ ﺎهﻢ ﺑ ﺮﻳﻢ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ دراز ﺑﮑﺸﻪ‪ .‬ﺑﺰور ﻳﻪ ﻟﻴﻮان ﺁب دادم ﺧﻮرد‪ .‬ﻳﻪ ﺳ ﺎﻋﺘﯽ ﮐ ﻪ ﮔﺬﺷ ﺖ ﺣ ﺎﻟﺶ‬
‫ﮐﻤﯽ ﺟﺎ اوﻣﺪ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎ ًﻻ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻳﺎد ﺁورﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ش ﺣﺎﻟﺖ اﺳﺘﺮس ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﮐﻪ دﻳﮕ ﻪ ﺣ ﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑ ﻪ‪ ،‬از ﺧﻮﻧ ﻪ اوﻣ ﺪم ﺑﻴ ﺮون‪ .‬ﺧ ﻮاب ﺑ ﻮد‪ .‬ﺑﻴ ﺪارش ﻧﮑ ﺮدم‬
‫وﻗﺘﯽ داﺷﺘﻢ از ﺑﺎغ رد ﻣﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﻴﺎم ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬دﻳﮕﻪ اﻳﻦ ﺑﺎغ و ﺧﻮﻧ ﻪ و دم دﺳ ﺘﮕﺎﻩ ﺑ ﺮام ﻗﺸ ﻨﮓ‬
‫و دﻳﺪﻧﯽ ﻧﺒﻮد! ﺷﺎﻳﺪ روزهﺎﯼ اوّل ﺁرزو داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ هﻤﭽﻴﻦ ﺛﺮوﺗﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕ ﻪ‬
‫ﻧﻪ!((‬
‫ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8‬ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ رﺳ ﻴﺪم ﺧﻮﻧ ﻪ‪ .‬ﺗ ﺎ ﻟﺒﺎﺳ ﻬﺎم رو در ﺁوردم در زدن‪ .‬ﮐ ﺎوﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬اوﻣ ﺪ ﺗ ﻮ و‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯼ؟‬
‫‪ -‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻳﻪ ﺳﺮ ﭘﻴﺶ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﮐﺸﺘﯽ ش؟!‬
‫‪-‬ﮔﻢ ﺷﻮ ﮐﺎوﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁهﺎن‪ ،‬دارﯼ زﺟﺮ ﮐﺸﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ!‬
‫‪-‬از ﻓﺮﻧﻮش ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟ زﻧﮓ ﻧﺰدﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﺮا ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬زﻧﮓ زد و ﭘﻮﺳﻴﺪ و از ﺑﻴﻦ رﻓﺖ! ﺁﺧﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻴﭽﺎرﻩ هﻢ دل دارﻩ!‬
‫‪-‬ﺑﺎز ﭼﺮت و ﭘﺮت ﮔﻔﺘﯽ؟! ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺰدﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻳﻪ ﻧﺼﻴﺤﺘﯽ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻬﺰاد ‪ .‬اﮔﻪ ﮔﻮش ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﮐﺎرت درﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﻓﻘﻂ هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﻮ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﮐﻨﯽ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ هﺮ ﮐﯽ رو ﻧﺼﻴﺤﺖ ﮐﺮدم‪ ،‬ﮐﺎرش درﺳﺖ ﺷﺪﻩ و رﻓﺘﻪ راﺣﺖ و ﺁﺳﻮدﻩ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن! ﺑﻴﺎ و ﺗﻮ هﻢ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻨﻮ ﮔﻮش ﮐﻦ ﺗﺎ راﺣﺖ ﺑﺸﯽ!‬
‫‪-‬ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻهﺎ ﺁرزو دارم‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرزو ﺑﺮ ﺟﻮاﻧﺎن ﻋﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻴﺎ اﻳﻦ رو واﺳﻪ ﺗﻮ ﺧﺮﻳﺪم‪.‬‬
‫) ﻳﻪ ﮐﺘﺎب دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪ .‬داد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬روش رو ﮐ ﻪ ﺧﻮﻧ ﺪم دﻳ ﺪم ﻧﻮﺷ ﺘﻪ ﻣﺮاﻗﺒ ﺖ ه ﺎﯼ وﻳ ﮋﻩ ﻗﺒ ﻞ از‬
‫زاﻳﻤﺎن! ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪم ‪(:‬‬
‫‪-‬اﻳﻦ ﭼﻴﻪ؟ !‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺨﻮﻧﯽ و ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺸﯽ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﻣﯽ ﺁد‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﺰاﻳ ﯽ و ﺑﺴ ﻼﻣﺘﯽ ﻓ ﺎرغ‬
‫ﺑﺸﯽ و ﮐﺎرت ﺑﻪ ﺳﺰارﻳﻦ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﮑﺸﻪ!‬
‫‪-‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر ﺗﻮ رو ﺑﺒﺮن ﺑﺎ اﻳﻦ هﺪﻳﻪ هﺎت! ﺟﺎﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻨﻮ دﻟﺪارﯼ ﺑﺪﯼ‪ ،‬اﻳﻨﻮ ﺑﺮام ﺁوردﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ هﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺘﺎب ﻣﺮاﻗﺒﺘﻬﺎﯼ وﻳ ﮋﻩ ﺑﻌ ﺪ از زاﻳﻤ ﺎن رو ﻣ ﯽ ﺧﺮﻳ ﺪم !ﭼ ﻮن دﻳﮕ ﻪ‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﺮات ﻧﻤﻮﻧﺪﻩ‪ .‬ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﻓﺮدا ﻣﯽ رﺳﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺎور ﮐﻦ ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺻﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﺎ ﺗﻮ رﻓﺎﻗﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁﺧﻪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮات ﺑﮑﻨﻢ؟ هﺮ ﭼﯽ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ ﮐﻪ ﮔﻮش ﻧﻤﯽ دﯼ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺟﺰ ﭼﺮت و ﭘﺮت ﭼﻴﺰﯼ ﮔﻔﺘﯽ و ﻣﻦ ﮔﻮش ﻧﮑﺮدم؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﯽ اﮔﻪ ﺑﮕﻢ؟‬
‫‪-‬ﺑﺸﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺟﺪﯼ ﺑﺎﺷﯽ و ﻣﺰﺧﺮف ﻧﮕﯽ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﻓﺮدا ﺑﺮﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺑﺎﺑﺎم‪ .‬دو ﺳﺎل ور دﺳﺘﺶ واﺳﺘﺎ و ﭘﺸﺖ ﺧﻮدت رو ﺑﺒﻨﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﻪ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﺗﻮ ﭼﯽ ﻳﺎد ﻣﻦ ﺑﺪﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﻤﻪ ﭼﻴﺰ! ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر‪ ،‬راﻩ ﭘﻮل در ﺁوردن‪ ،‬دزدﯼ‪ ،‬ﭘﺪر ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ!‬
‫‪-‬ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﭘﻮل در ﺁوردن ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ درﺳﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﺐ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻢ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺧ ﺪﻣﺖ ﻧﮑ ﻦ؟ اول از ﺧ ﻮد ﻣ ﺮدم ﺑﮕﻴ ﺮ ﺑﻌ ﺪ ﺑﻬﺸ ﻮن ﺧ ﺪﻣﺖ‬

‫ﮐﻦ!‬
‫‪-‬دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪﯼ؟ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺗ ﻮ ﺳ ﺎدﻩ اﯼ و ﻧﻤ ﯽ ﻓﻬﻤ ﯽ ﻣ ﻦ ﭼ ﯽ ﻣ ﯽ ﮔ ﻢ! هﻤ ﻴﻦ ﺑﺎﺑ ﺎﯼ ﻓﺮﻧ ﻮش‪ ،‬هﻤ ﻴﻦ ﺑﺎﺑ ﺎﯼ ﺧ ﻮدم‪،‬‬

‫اﻳﻨﺎرو ﻣﺜﺎل ﻣﯽ زﻧﻢ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﺎت ن ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫اﻳﻦ دوﺗﺎ‪ ،‬اﺣﺘﮑﺎر ﺷﻮن رو ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻦ! زد و ﺑﻨﺪهﺎﺷ ﻮن رو ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻦ! دزدﯼ هﺎﺷ ﻮن رو ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻦ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻮن رو ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﯽ ﮐﻨﻦ! ﺧﺮج ﻣﯽ دن‪ ،‬ﺷﺐ ﻋﻴﺪ ﺑﺮﻧﺞ ﻣﻴﺪن در ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯽ ﺑﻀ ﺎﻋﺖ‬
‫هﺎ! ﺑﻪ ﭘﺮورﺷﮕﺎﻩ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ! ﺗﺎزﻩ ﺑ ﺎ ه ﻢ رﻗﺎﺑ ﺖ ه ﻢ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻦ! اﻳ ﻦ ﻳﮑ ﯽ ﻳ ﻪ ﺷ ﺐ ﭼﻠﻮﮐﺒ ﺎب‬
‫ﮐﻮﺑﻴﺪﻩ ﺧﺮج ﻣﯽ دﻩ اون ﻳﮑﯽ ﻓﺮدا ﺷﺒﺶ ﭼﻠﻮﮐﺒﺎب ﺑﺮگ ﺧﺮج ﻣﻴﺪﻩ! اﻳﻦ ﻳﮑﯽ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ‪،‬‬
‫اون ﻳﮑﯽ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻣﯽ زﻧﻪ زﻣﻴﻦ!‬
‫ﻣﯽ ﮔﻦ ﻳﺎرو ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ رو ﻣﯽ دزدﻳ ﺪ‪ .‬ﮔﻮﺷ ﺘﺶ رو ﻣ ﯽ داد ﺑ ﻪ ﻓﻘ ﺮا ﮔﻨ ﺎﻩ دزدﯼ ﺑ ﻪ ﺛ ﻮاب اﻳ ﻦ ﮐ ﺎر‬

‫دَر‪ ،‬اﻳﻦ وﺳﻂ ﭘﻮﺳﺖ و دﻧﺒﻪ ش اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﺑﻮد!‬
‫‪-‬هﻤﻪ ﮐﻪ اﻳﻨﻄﻮر ﻧﻴﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﻤﻪ ﻧﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻴﻠﯽ هﺎ هﺴﺘﻦ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ در ﺁﻣﺪهﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﻮﻧﺼﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﯽ ﺧﺮﻳﺪ؟‬
‫ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻮل هﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺷﺼﺖ ﻣﻠﻴﻮﻧﯽ اﻧﺪاﺧﺖ زﻳﺮ ﭘﺎ؟!‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﺑﻪ هﻤﻪ ﺑﺪﺑﻴﻨﯽ ﮐﺎوﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺪارﻩ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑ ﺪﺑﻴﻦ ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ ﺑﺎﺑ ﺎﯼ ﻳ ﻪ ﻣﻴﻠﻴ ﺎرد ﺗ ﻮﻣﻨﯽ! اﻣ ﺎ ﺗ ﻮ ﺧ ﻮش ﺑ ﻴﻦ ﺑ ﺎش ﺑ ﺎ اﻳ ﻦ‬

‫ﺑﺴﺎط ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ و ﻧﻮن و ﭘﻨﻴﺮ و ﭼﺎﻳﯽ دوﺷﺐ ﻣﻮﻧﺪۀ ﺳﻪ ﺑﺎر دم!‬
‫‪-‬راﺳﺘﯽ ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﻓﺮدا ﻇﻬﺮ ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﻧﺎهﺎر ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪.‬‬
‫)ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد‪ .‬اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺟﻤﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ‪(:‬‬

‫‪-‬ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ ﺟﻠﻮﯼ ﻧﻈﺮت ﻧﻤﯽ ﺁد اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻏ ﺬاﻳﯽ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ ﻣ ﯽ ﺗ ﻮﻧﻢ ﮔ ﺎهﯽ درﺳ ﺖ‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺨﻮرم‪.‬‬
‫)ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اوﻣﺪ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻣﺎچ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻗﺮﺑﻮن رﻓﺎﻗﺘﺖ ﺑﺮم‪ ،‬اون ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ ﺗ ﻮ‪ ،‬ﺷ ﺮف دارﻩ ﺑ ﻪ ﺻ ﺪ ﺗ ﺎ ﻏ ﺬاﯼ ﺁﻧﭽﻨ ﺎﻧﯽ ﺧﻮﻧ ﻪ ﻣ ﺎ ؟ ﻓ ﺮدا‬
‫ﻇﻬﺮ اﻳﻨﺠﺎم‪ .‬ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻤﺶ و ﮐﻴﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫) اﻳﻨﻮ و ﮔﻔﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم ﮐﺘﺎﺑﯽ رو ﮐﻪ ﺑﺮام ﺁوردﻩ ﺑ ﻮد‬
‫ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺻﻔﺤﻪ اوﻟﺶ رو ﺧﻮﻧﺪم‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎردارﯼ و زاﻳﻤ ﺎن‪ ،‬ﻣﺮﺣﻠ ﻪ ﺑﺴ ﻴﺎر ﻣﻬﻤ ﯽ در زﻧ ﺪﮔﯽ ﺧ ﺎﻧﻢ هﺎﺳ ﺖ ﮐ ﻪ ﻣﺘﺄﺳ ﻔﺎﻧﻪ ﺁﻗﺎﻳ ﺎن ﺗ ﺎ ﺣﺎﻣﻠ ﻪ‬
‫ﻧﺸﺪﻩ و وﺿﻊ ﺣﻤﻞ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺨﺘﯽ و ﻣﺸﻘﺖ ﺁن ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ!‬
‫ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﭼﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ اﯼ دارﻩ! رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﮐﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﯽ و ﭼﯽ واﺳﻪ ﻣﻦ ﺧﺮﻳﺪﻩ!‬
‫اون ﺷﺐ رو ﺑﺎ هﺰار اﻣﻴﺪ و ﺻﺪ هﺰار ﻧﺎاﻣﻴﺪﯼ ﺑﻪ ﺻ ﺒﺢ رﺳ ﻮﻧﺪم و ﺻ ﺒﺢ ﺑ ﺎ ﺻ ﺪ ﺗ ﺎ ﺁرزو ﺑﻴ ﺪار‬

‫ﺷﺪم ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود هﺸﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ م رو ﺧﻮردم‪ .‬ﻳﻪ ﮐﻤ ﯽ اﺗ ﺎق رو‬
‫ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم‪ .‬دﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻳﻪ ﺳﺮﯼ ﺑﺮم داﻧﺸﮕﺎﻩ‪.‬‬
‫از در ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻴﺮون اوﻣﺪم‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻓﺮﻧﻮش ﺟﻠﻮم ﻧﮕﻪ داﺷﺖ(‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺳﻼم‪ ،‬ﺁﻗﺎ ﭘﺴﺮ ﺷﻴﮏ و ﭘﻴﮏ ﮐﺮدن‪ ،‬دارن ﮐﺠﺎ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﺑﺮن؟‬
‫‪-‬ﺳﻼم‪ .‬ﺗﻮ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺗﻮ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﯽ؟‬
‫‪-‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻳﻪ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‪ ،‬اﻻن ﭼﺎﻳﯽ ﺑﺮات دم ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫)ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺁم‪ .‬ﺑﺮﻳﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ هﻢ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫)راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬هﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺰاد‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن ﺻﺒﺢ زود رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺟﺪّﯼ؟ ﭼﺸﻤﺖ روﺷﻦ‪ ،‬ﺑﺴﻼﻣﺘﯽ‪ .‬ﺣﺎﻟﺸﻮن ﭼﻄﻮرﻩ‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ هﻤﻴﺸﻪ ﺣ ﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑ ﻪ! ﻧﺮﺳ ﻴﺪﻩ ﺗﻤ ﺎم ﻓﺎﻣﻴ ﻞ ه ﺎﻣﻮن رو دﻋ ﻮت ﮐ ﺮدﻩ ﮐ ﻪ‬
‫ﺷﺐ ﺑﻴﺎن ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ‪ .‬در ﺿﻤﻦ ﺗﻮ رو هﻢ دﻋﻮت ﮐﺮدﻩ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺒﻴﻨﺪت‪.‬‬
‫‪-‬هﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺧﺐ ﺁرﻩ‪ ،‬ﺗﺮﺳﻴﺪﯼ؟‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﮐﻤﯽ هﻮل ﺷﺪم‪.‬‬
‫) ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﻧﻪ هﻮل ﺷﻮ و ﻧﻪ ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻦ‪ .‬ﺷﮑﺮ ﺧﺪا اﻧﮕﺎر هﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺘﻪ‪ .‬ﺑﺎﺑ ﺎم ﺑ ﺎ ﻣﺎﻣ ﺎﻧﻢ در‬
‫ﻣﻮرد ﺗﻮ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻩ‪ .‬ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻣﺎن هﻢ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻪ اول ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدش ﺗﻮ رو ﺑﺒﻴﻨﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬وﻗﺘﯽ ﺟﺮﻳﺎن رو ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﮑﺮد؟ ﺣﺮﻓﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﻮﻣﺪ؟‬
‫ﻼ‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻧﻪ اﺻ ً‬
‫‪-‬ﺁﺧﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام واﺳﻪ ﺗﻮ ﺑﺪ ﺑﺸﻪ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ‪ ،‬دﻋﻮات ﺑﺸﻪ‬
‫)ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬هﺮ ﻃﻮرﯼ ﮐﻪ ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺗﻮرو دوﺳﺖ دارم و ﻣﻴﺨﻮام ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺗﻮ ازدواج ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻘﻴﻪ ﭼﻴﺰهﺎ زﻳﺎد اهﻤﻴﺖ ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺻﻠﯽ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ دو ﻧﻔﺮ هﻤﺪﻳﮕﺮ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺧﻮدت رو ﻧﺎرﺣﺖ ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﯽ؟ اﮔﻪ ﺑﺎ ازدواج ﻣﺎ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﺒﻮد ﭼﯽ؟‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ زﻳﺎد ﺳ ﺨﺘﮕﻴﺮ ﻧﻴﺴ ﺖ‪ .‬ﺑ ﺎ ﺧﺎﻟ ﻪ م ﺧﻴﻠ ﯽ ﻓ ﺮق دارﻩ ‪ .‬ﺑ ﺬار ﻳ ﻪ ﺑ ﺎر ﺗ ﻮ رو ﺑﺒﻴﻨ ﻪ‪،‬‬
‫ﺣﺘﻤ ًﺎ راﺿﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑ ﺮﻳﻢ ﺧﻮﻧ ﻪ‪ .‬ﮐﻠ ﯽ ﮐ ﺎر ﻣﻮﻧ ﺪﻩ‪ .‬ﺷ ﺐ ﭘﻨﺠ ﺎﻩ ﻧﻔ ﺮ ﻣﻬﻤ ﻮن‬
‫دارﻳﻢ‪.‬‬
‫) دو ﺗﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ‪(:‬‬
‫‪-‬ﻧﺎهﺎر ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ درﺳﺖ ﮐﺮدم‪ .‬ﮐﺎش ﻣﯽ اوﻣﺪﯼ ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ ﺧﻮردﻳﻢ‪ .‬ﮐﺎوﻩ هﻢ ﻣﯽ ﺁد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﮕﻪ ﺑﻠﺪﯼ ﺁﺑﮕﻮﺷﺘﺪ درﺳﺖ ﮐﻨﯽ؟‬
‫‪-‬ﺁرﻩ دﺳﺖ ﭘﺨﺘﻢ هﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺎﻟﻴﻪ‪ .‬ﻇﻬﺮ ﻣﯽ ﺁﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – از ﺧﺪاﻣﻪ ﮐﻪ ﺑﻴ ﺎم اﻣ ﺎ ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﻪ‪ .‬ﺑ ﺬار ﺑ ﺎ ه ﻢ ﻋﺮوﺳ ﯽ ﮐﻨ ﻴﻢ‪ ،‬ﺑ ﺮات ه ﺮ روز ﺁﺑﮕﻮﺷ ﺖ‬
‫درﺳﺖ ﻣﻴﮑﻨﻢ و ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ‪.‬‬
‫‪-‬هﺮ روز ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺧﺐ‪ ،‬ﻳﻪ روز در ﻣﻴﻮن!‬
‫) وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ش ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﻩ‪ ،‬از ﺗﻮﯼ ﮐﻴﻔﺶ ﻳﻪ ﻧﻮار در ﺁورد و ﮔﺮﻓﺖ ﻃﺮف ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ(‬
‫‪-‬ﺑﮕﻴﺮ ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﻣﺎل ﺗﻮﺋﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﮐﺎدوﯼ ﮐﻮﭼﻴﮏ هﻢ ﺑﺮات ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮاهﺶ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ اﻳ ﻦ ﻳﮑ ﯽ رو‬
‫ﻣﺜﻞ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن رد ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫‪-‬ﭼﺮا اﻳﻨﮑﺎرهﺎ رو ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻓﺮﻧﻮش ﺟﺎن؟ هﻤﻴﻦ ﻧﻮار از هﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮام ﺑﺎ ارزش ﺗﺮﻩ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻪ رادﻳ ﻮ ﻇ ﺒﻂ ﮐﻮﭼﻴﮑ ﻪ ‪ .‬ﺑ ﺮاﯼ اﻳﻨﮑ ﻪ ﺑﻬ ﺖ ﺑ ﺮ ﻧﺨ ﻮرﻩ و ﻧﺎراﺣ ﺖ‬
‫ﻧﺸﯽ‪ ،‬ارزون ﺗﺮﻳﻨﺶ رو ﺑﺮات ﺧﺮﻳﺪم‪ .‬ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﯽ ﺁرن در ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻗﺒﻮﻟﺶ ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫)ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ(‬
‫‪-‬ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ هﻤﻴﻦ ﻳﮏ ﺑﺎر‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ﻼ ﮐﺎرﯼ ﻧﺪارﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻓﻌ ً‬

‫‪-‬ﺷﺐ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻴﺎم؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺣﺪود هﺸﺖ ﺑﻴﺎ‪ .‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‬
‫‪-‬ﺁروم راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻦ ﻓﺮﻧﻮش‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫) واﺳﺘﺎدم ﺗﺎ از ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗ ﻮ ﺧﻴ ﺎﺑﻮن و رﻓ ﺖ ‪ .‬ﻣ ﻨﻢ ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ ﺧﻮﻧ ﻪ‪ .‬ﻟﺒ ﺎس ه ﺎ ﻣ ﻮ ﻋ ﻮض‬

‫ﮐﺮدم و ﻳﻪ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﺁﺑﮕﻮﺷ ﺖ ﮐ ﻪ روﯼ ﺑﺨ ﺎرﯼ ﺑ ﻮد‪ ،‬زدم‪ .‬ﻧ ﻴﻢ ﺳ ﺎﻋﺖ ﻧﮕﺬﺷ ﺘﻪ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ در زدن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺑﻮد‪ .‬اوﻣﺪ ﺗﻮ و ﮔﻔﺖ ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻮﯼ ﺁﺑﮕﻮﺷﺘﺖ ﺗﺎ ﺗﻮﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ اوﻣ ﺪ! ﺑﺎﺑ ﺎم رﻓﺘ ﻪ ﻳ ﻪ ﻧ ﻮن ﺳ ﻨﮕﮏ ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﺑ ﻪ دو دارﻩ ﻣ ﯽ ﺁد‬
‫اﻳﻦ ﻃﺮف! ﺗﻤﺎم اهﻞ ﻣﺤﻞ ﻓﻬﻤﻴﺪن ﺗﻮ اﻣﺮوز ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ درﺳﺖ ﮐﺮدﯼ!‬
‫‪-‬ﻗﺪم هﻤﻪ روﯼ ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎرن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺣﺎﻻ هﻤﻪ ﭼﻴﺰش رو اﻧﺪازﻩ ﮐﺮدﯼ؟ ﺁب رو ﮐﻪ ﺗﻮش ﻧﺒﺴﺘﯽ؟ ﺁﺑﮑﯽ ﺑﺸﻪ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧ ﺪارم‬
‫هﺎ‪ .‬ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﯽ‪ ،‬ﮔﻮﺟﻪ‪ ،‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رﻳﺨﺘﯽ؟‬
‫‪-‬ﺁرﻩ ﺑﺎﺑﺎ‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺗﻮش ﻗﻠﻢ هﻢ اﻧﺪاﺧﺘﯽ؟ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﻣﯽ ﺷﻪ هﺎ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﺑﭽﻪ ﭘﻮﻟﺪار اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو از ﮐﺠﺎ ﻣﻴﺪوﻧﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻬﺖ؟ ﺑﺎﺑﺎم ﻳﻪ وﻗﺘﯽ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﻮﻧﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﺑﺎر ﺟﺎﯼ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻮ دﻳﺰﯼ هﺎ ﻳﮑﯽ‬
‫ﻳﻪ دوﻧﻪ ﻣﻮش اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬درش رو ﭘﻠﻤﭗ ﮐﺮدن! ﺑﺎﺑﺎم ﮐﺎﺳﺒﻪ ! ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯼ؟‬
‫‪-‬ﮔﻢ ﺷﻮ ﺣﺎﻟﻤﻮن رو ﺑﻬﻢ زدﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﻏﺬات اوﻧﻘﺪر هﺴﺖ ﮐﻪ ﻳﻪ ﻣﻬﻤﻮن دﻳﮕﻪ م دﻋﻮت ﮐﻨﻴﻢ؟‬
‫‪-‬ﺁرﻩ‪ ،‬دوﻟﺘﯽ ﺳﺮت ﺗﺎ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاد ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ هﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﮐﯽ رو ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ دﻋﻮت ﺑﮕﻴﺮﯼ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ رو‪ .‬ﺣﻴﻔﻪ از دﺳﭙﺨﺖ ﺗﻮ ﻧﺨﻮرﻩ‪.‬‬
‫)ﮐﺎوﻩ در ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ رو ﺑﺮداﺷﺖ ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ در زدن‪ .‬رﻓﺖ و در رو وا ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ‬
‫‪-‬ﺳﻼم‪ ،‬ﻣﻨﺰل ﺁﻗﺎ ﺑﻬﺰاد ؟‬
‫ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ اﻳﻦ رادﻳﻮ ﺿﺒﻂ ﻣﺎل ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻪ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺑﺮاﺗﻮن ﺧﺮﻳﺪن و ﻓﺮﺳﺘﺎدن‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ‪ ،‬دﺳﺖ ﺷﻤﺎ درد ﻧﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﻟﻄﻔ ًﺎ اﻳﻨﺠﺎ رو اﻣﻀﺎء ﮐﻨﻴﻦ ﮐﻪ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺘﻴﻦ‪.‬‬
‫) ﺗﺎ ﻣﻦ ﻗﺒﺾ رو اﻣﻀﺎء ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ ،‬ﻳﺎرو ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪-‬اﻣﺎ ﺁﻗﺎ ﺷﻤﺎ هﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮش ﻣﺸﺮب ﺗﺸﺮﻳﻒ دارﻳﻦ هﺎ! ﭼﺮا ﻧﻤﯽ رﻳﻦ ﺗﻮ ﺗﻠﻮﻳﺰون ﺑﺎزﯼ ﮐﻨﻴﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﯼ؟ اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ ﺳﺮﻳﺎل ﻃﻨﺰ ‪ 13‬ﻗﺴﻤﺘﻪ دارﻳﻢ ﺑﺎزﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺮدﯼ ﮐ ﻪ ﻧ ﺎن‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮرد ﮔﻮﺷﺶ ﺗﮑﺎن ﻣﯽ ﺧﻮرد! ﻗﺮارﻩ هﻤﻴﻦ روزهﺎ ﭘﺨﺶ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻴﻦ ﺁﻗﺎ؟ از ﮐﺪوم ﮐﺎﻧﺎل؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﺮ ﻗﺴﻤﺖ ش رو ﻳﻪ ﮐﺎﻧﺎل ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ هﻴﭽﮑﺪام ﺑﺮ ﻧﺨﻮرﻩ و ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻦ!‬
‫‪-‬ﺁﻗﺎ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺗﺎ ﻣﻌﺮوف ﻧﺸﺪﻳﻦ‪ ،‬ﻳﻪ اﻣﻀﺎء ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻳﻦ!‬
‫ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ ﺁﻗﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﺒﺾ‪ ،‬اﻣﻀﺎء ﮐﺮدم‪ .‬اﻳﻨﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ‪.‬‬
‫)ﻳﻪ دوﻳﺴﺖ ﺗﻮﻣﻨﯽ ﺑﻬﺶ دادم و رادﻳﻮ ﻇﺒﻂ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻳﺎرو ﺑﺎ ﺣﺴﺮت ﻳ ﻪ ﻧﮕ ﺎهﯽ ﺑ ﻪ ﮐ ﺎوﻩ ﮐ ﻪ‬
‫ﺟﺪﯼ واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬اﻧﺪاﺧﺖ و رﻓﺖ(‬
‫ﮐﺎوﻩ – واﺳﻪ ﭼﯽ هﻮاداراﯼ ﻣﻨﻮ اﻳﻦ ﻃﻮرﯼ رد ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﺮن؟‬
‫‪-‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر ﺗﻮ ﺑﺒﺮن ﮐﻪ ﻣﺮدم رو ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻧﮑﻨﯽ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎﺑﺎ ﻳﺎرو ﻧﺪﻳﺪﻩ و ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻪ ﺗﻮ هﻨﺮ ﭘﻴﺸﻪ اﯼ و ازم اﻣﻀ ﺎء ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاد ‪ .‬ﺑ ﻪ‬
‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ؟ ﻃﺮف ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺻﻒ ﭘﻴﺎز و ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﯽ ﻳﻪ! ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﺎ ﺷﻠﻮغ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻴ ﺎد‬
‫اول ﺻﻒ واﺳﺘﻪ! ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺿﺒﻂ از ﮐﺠﺎ رﺳﻴﺪﻩ؟!‬
‫‪-‬ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺮام ﺧﺮﻳﺪﻩ‪ .‬ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﮕﻪ ﮐ ﻪ ﻣﺎﻣ ﺎﻧﺶ رﺳ ﻴﺪﻩ و ﺷ ﺐ ه ﻢ‬
‫اﻗﻮام رو دﻋﻮت ﮐﺮدﻩ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻣﻦ رو ﺑﺒﻴﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻗﺮارﻩ ﺷﺐ ﺑﺮﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﻧﻮش اﻳﻨﺎ؟‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد ﺁرﻩ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ هﺸﺖ‬
‫)ﺣﺎﻟﺖ ﮐﺎوﻩ ﺟﺪﯼ ﺷﺪ و ﻳﻪ ﻓﮑﺮﯼ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﮐﺎرت دارم‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺎزم ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺑﺎزﯼ در ﺑﻴﺎرﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺟﺪّﯼ ﺟﺪّﻳﻪ!‬
‫)دوﺗﺎﻳﯽ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﺷﺮوع ﮐﺮد(‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن‪ ،‬ﺗﻮ از ﺑﺮادر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮﯼ‪ .‬ازت ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐ ﻨﻢ ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﻳﮑ ﯽ از دو ﺗ ﺎ ﮐ ﺎرﯼ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﮐﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑ ﺮات ﻣﻨﻔ ﯽ ﺑ ﺎﻓﯽ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬ﻧﻤ ﯽ ﺧ ﻮام ه ﻢ ذهﻨ ﺖ رو ﺧ ﺮاب‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش رو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﭼﺮا!‬
‫اﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ اﻳﻦ وﺻﻠﺖ ﺳﺮ ﺑﮕﻴﺮﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﮐﺪوم از اﻳﻦ ﮐﺎراﻳﯽ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻢ ﺑﮑﻨﯽ‪.‬‬
‫اوﻟﯽ ش رو ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ ﺑﻬﺘﺮﻩ‪.‬‬
‫اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﭘﺪرم‪ ،‬هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺖ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎم وﺿﻌﺶ ﺧﻮﺑﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎﺋﯽ ش ﺑ ﺮ ﻧﻤ ﯽ ﺧ ﻮرﻩ‪ .‬اﻣﺸ ﺐ ﮐ ﻪ رﻓﺘ ﯽ ﺧﻮﻧ ﮥ ﻓﺮﻧ ﻮش اﻳﻨ ﺎ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻣ ﺎدرش ﺑﮕ ﻮ هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ دارم‬
‫ﺧﻮﻧﻪ دارم‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ دارم‪ ،‬ﭘﻮل دارم‪.‬‬

‫ﺑﮕﻮ اﻳﻨﺎ رو ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺮام ارث ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ .‬ﺷﺐ هﻢ هﻤﻴﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻦ رو وردار و ﺑﺮو ﻣﻦ ﺻﻼح ت رو‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮام‪ .‬ﺣﺮف ﮔﻮش ﮐﻦ ﭘﺴﺮ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﺑﮕﻮ ﻳﻪ ﻣﻐﺎزﻩ زﻳﺮ ﭘﻠﻪ هﻢ ﮔﻮﺷﻪ ﺑ ﺎزار دارم ﮐ ﻪ دادم‬
‫اﺟﺎرﻩ‪ .‬اﮔﻪ ﻓﺮﻧﻮش رو دوﺳﺖ دارﯼ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ‬
‫‪-‬ﭼﻮن ﻓﺮﻧﻮش رو دوﺳﺖ دارم‪ ،‬اﻳﻨﮑﺎر رو ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ! ﻳﮑﯽ از ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش دوﺳ ﺖ دارﻩ‪،‬‬
‫ﺻﺪاﻗﺖ ﻣﻨﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺑﻴﺎم و ﺧﺮاﺑﺶ ﮐﻨﻢ؟‬
‫)ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﻪ دروغ هﻢ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬اﻳﻨ ﺎ رو ﺑ ﻪ ﻣ ﺎدر ﻓﺮﻧ ﻮش ﺑﮕ ﻮ‪ .‬ﻧﻤ ﯽ ﺧ ﻮاﯼ اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ رو‬
‫ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻧﮑﻦ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاﯼ ﻳﻪ ﻣﺪت هﻢ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻳﻪ ﻧﻘﺶ ﺑﺎزﯼ ﺑﮑﻦ ﺗﺎ ﻓﺮﻧﻮش رو ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻋﻘﺪ‬
‫ﮐﻪ ﮐﺮدﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺮو ﺗﻮ ﻗﺎﻟﺐ ﺧﻮدت‪ .‬ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫‪-‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ! ﻣﻦ ﻧﻪ دروغ ﻣﯽ ﮔﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻈﺎهﺮ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ و ﻧﺪارم ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ ‪.‬راﻩ ﺣ ﻞ دوم رو‬
‫ﺑﮕﻮ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﮑﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﺮﻳﻔﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺨﺪا ﺳﺮم رو از دﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﻳﻮاره ﺎ! ﭘﺴ ﺮ ﺗ ﻮ ﮐ ﯽ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاﯼ ﺑﻔﻬﻤ ﯽ ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ‬

‫ﭼﻴﺰهﺎ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﺧﺮﻳﺪار ﻧﺪارﻩ؟ دور دور دزدﯼ و ﭘﺪر ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ ﻳﻪ!‬
‫‪-‬ﻣﻨﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻐﺎزﻩ ﺑﺎز ﻧﮑﺮدم‪ .‬دوﻣﯽ رو ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫‪-‬ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮕﯽ ﻳﻪ روزﯼ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش رو ﺑﺒﺮم ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ و ﺳﺮش رو ﺑ ّﺒ ﺮم ﺑﻨ ﺪازم‬
‫ﺟﻠﻮﯼ ﺳﮓ هﺎ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬اﻳﻦ ﻳﮑﯽ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم واﺳﻪ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ دو ﺗﺎ اوﻟﯽ هﺎ رو ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدﯼ‪.‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ دوﻣﯽ رو ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﻮﻧﻪ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ رو ﺑﮑﺸﻢ‪.‬‬
‫)ﮐﺎوﻩ – ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ از ﺻﺪ ﺗﺎ ﻓﺤﺶ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪-‬دوﻣﯽ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﻳﻢ ﺑ ﺎ ﭘ ﺪر ﻓﺮﻧ ﻮش ﺻ ﺤﺒﺖ ﮐﻨ ﻴﻢ‪ .‬اون ﮐ ﻪ راﺿ ﯽ ﻳ ﻪ‪ .‬دﺳ ﺖ ﻓﺮﻧ ﻮش و ﺗ ﻮ رو‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻩ و ﺑﻴﺎد ﻣﺤﻀ ﺮ‪ .‬هﻤﻮﻧﺠ ﺎ ﻋﻘ ﺪ ﮐﻨ ﻴﻦ‪ .‬ﻣ ﻨﻢ ﻣ ﯽ ﺑﺮﻣﺘ ﻮن ﻳ ﻪ ﺟ ﺎ ﮐ ﻪ دﺳ ﺖ اﺣﺪاﻟﻨﺎﺳ ﯽ ﺑﻬﺘ ﻮن‬

‫ﻧﺮﺳ ﻪ‪ .‬ﻳ ﻪ ﺳ ﺎﻟﯽ ﮐ ﻪ ﮔﺬﺷ ﺖ‪ .‬ﺑﺮﮔ ﺮدﻳﻦ‪ .‬اون وﻗ ﺖ ﺁب ه ﺎ از ﺁﺳ ﻴﺎب اﻓﺘ ﺎدﻩ و دﻳﮕ ﻪ ﮐ ﺎر از ﮐ ﺎر‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ .‬ﻣﺎدرش م دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻪ و ﮐﺎرﯼ ﺑﻪ ﮐﺎرﺗﻮن ﻧﺪارﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ‪ ،‬اﻳﻦ ﻓﮑﺮهﺎ رو ﺧﻮدت ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺮدﯼ ﻳﺎ از ﮐﺴﯽ هﻢ ﮐﻤﮏ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧ ﻪ‪ ،‬ﻣﺸﺨﺼ ﺎت ﺗ ﻮ رو دادم ﮐ ﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ‪ ،‬ﻓ ﻴﺶ ﺁب زد ازش ﺑﻴ ﺮون‪ ،‬ﻳﻌﻨ ﯽ!! ﻧﻤ ﯽ ذارﯼ ﮐ ﻪ‬
‫اﻳﻦ دهﻦ ﺑﯽ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻦ واﻧﺸﻪ!‬
‫‪-‬از ﺑﺲ ﺗﻮ ﺑﯽ ادﺑﯽ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ راﻩ ﺣ ﻞ ه ﺎﯼ ﻣﻐ ﻮﻟﯽ ت! ﺑﻨ ﺪازم ﺳ ﻔﺮﻩ رو؟ ﻣ ﺮدﻳﻢ از ﮔﺸ ﻨﮕﯽ! ﺑﭙ ﺮ‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ رو هﻢ ﺻﺪا ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻳﺸﺎءاﷲ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﻳﻪ ﺟﻮاب »ﻧﻪ« ﺑﻬﺖ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻣﻐﻮل ﮐﻴﻪ!‬
‫)هﻤﻮﻧﻄﻮر ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﺎ هﻢ ﺧﺪاﻳﯽ دارﻳﻢ ﺁﻗﺎ ﮐﺎوﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻪ ﺧﺪاﻳﺎ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم! زﺑﻮﻧﻢ ﻻل! ﺑﺠﻮن ﺑﻬﺰاد دﻟﻢ ﻣﯽ ﺳﻮزﻩ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﻣﯽ زﻧﻢ‪ .‬و‬
‫ﮔﺮﻧﻪ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺟﻮر ﺑﺸﻪ و ﺗﻮ ﺑﺎ ﻓﺮﻧﻮش ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﯽ!‬
‫ﻼ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش واﺳﻪ دﺧﺘﺮش ﭼﻪ ﮐﺴﯽ رو ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﭘﻴﺪا ﮐﻨ ﻪ؟ ﺁﻗ ﺎ‪ ،‬ﻧﺠﻴ ﺐ ‪ ،‬ﭘ ﺎﮎ‬
‫اﺻ ً‬
‫‪ ،‬ﻣﺮد ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﻮن‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﭘﻮل ﻧﺪارﯼ ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ .‬ﻋﻮﺿﺶ هﺰار ﺗﺎ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ دﻳﮕﻪ دارﯼ!‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ از اﻳ ﻦ زن ﺷ ﻨﻴﺪم ﮐ ﻪ اﻳﺸ ﺎ اﷲ هﻤ ﻪ ش اﺷ ﺘﺒﺎﻩ ﺑﺎﺷ ﻪ‪ ،‬ﭼﺸ ﻤﻢ ﺁب ﻧﻤ ﯽ‬

‫ﺧﻮرﻩ! ﺗﺮس ﻣﻨﻢ از هﻤﻴﻨﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﻧﺘﺮس ﺑﺮادر ﻣﻦ‪ .‬ﻧﺘﺮس رﻓﻴﻖ ﻣﻦ‪ .‬هﺮ ﭼﯽ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد هﻤﻮن ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭘﺎﺷﻮ ﻓﺮﻳﺒﺎ رو ﺻﺪا‬
‫ﻼ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﺮا اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ هﺮ ﮐﯽ ﺻ ﺤﺒﺖ ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﻦ‪ .‬ﻧﮑﻨﻪ ﻏﺬاش رو ﺧﻮردﻩ ﺑﺎﺷﻪ؟ اﺻ ً‬
‫ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺣﺮف ﭘﻮل و ﭘﻮل در ﺁوردن رو ﻣﯽ زﻧﻪ؟‬
‫ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﻴﺶ هﺎ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﻧﺒﻮد! اﻣﺎ ﺗﺎزﻩ ﮔﯽ هﺎ هﻤﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﻮل ن!‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﺮا؟ ﭼﻮن ﻳﻪ ﻋﺪﻩ ﻣﺰﻩ ﭘﻮل ﮐﺎر ﻧﮑﺮدﻩ رو ﭼﺸﻴﺪﻩ و ﺑﻘﻴﻪ هﻢ اوﻧﺎ رو دﻳﺪن!‬
‫ﺧﻮد ﻣﻦ ﻳﮑﯽ ش! اﮔﻪ ﺑﺎﺑﺎم رو از راﻩ درﺳﺖ و ﺑﺎ زﺣﻤﺖ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬از اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ واﺳﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻧﻤﯽ ﮐﺮد!‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻓﻼن ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻨﯽ ﻧﻤﯽ اﻧﺪاﺧﺖ زﻳﺰ ﭘﺎم واورت هﻢ ﭘﻮل ﻳﺎ ﻣﻔﺖ ﺑﺮﻳﺰﻩ ﺗﻮ ﺟﻴ ﺒﻢ!‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﻨﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدت ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎﺑﺎم هﻢ ﻋﺎدت ﮐﺮدﻩ‪ .‬اﮔ ﻪ ﻳ ﻪ روزﯼ ﺑ ﻪ ﭘﻴﺴ ﯽ ﺑﺨ ﻮرﻩ‪،‬‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﺁدم هﻢ ﺑﮑﺸﻪ ﮐﻪ دوﺑﺎرﻩ ﭘﻮل در ﺑﻴﺎرﻩ!‬
‫ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺑﻬﺰاد ؟ ﻣﺰﻩ ﭘﻮل زﻳﺮ دﻧﺪون ﻣﺎ رﻓﺘﻪ!‬
‫ﻓﻼن ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪ در ﻣﯽ ﺁد‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﺮﻳﻢ! ﻓﻼن ﺗﻠﻮﻳﺰون در ﻣ ﯽ ﺁد‪ ،‬ﻣ ﯽ ﺧ ﺮﻳﻢ! ﻓ ﻼن ﺿ ﺒﻂ ﺻ ﻮت‬
‫در ﻣﯽ ﺁد ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﺮﻳﻢ! ﻣﺎدرم ﻋﺎدت ﮐﺮدﻩ ﺳﺎﻟﯽ دوﺑ ﺎر ﺑ ﺮﻩ ﺧ ﺎرج‪ .‬اﮔ ﻪ ﻳ ﻪ روز ﻧﺘﻮﻧ ﻪ اﻳ ﻦ ﮐ ﺎر و‬
‫ﺑﮑﻨﻪ‪ .‬ﭘﺪر ﭘﺪرم رو ﻣﯽ ﺳ ﻮزوﻧﻪ! ﻋ ﺎدت ﮐ ﺮدﻩ ه ﺮ ﺳ ﺎل ﺗﻤ ﺎم وﺳ ﺎﻳﻞ ﺧﻮﻧ ﻪ ش رو ﻋ ﻮض ﮐﻨ ﻪ!‬
‫ﻋﺎدت ﮐﺮدﻩ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮﻳﻦ و ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ وﻳﻼ رو ﺗﻮ ﺷﻤﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻋﺎدت ﮐﺮدﻩ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ‬
‫رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻋﺎدت ﮐﺮدﻩ ﮐ ﻪ هﻤﻴﺸ ﻪ ﺗ ﻮ ﮐﻴ ﻒ ش ﺳﻴﺼ ﺪ ﭼﻬﺎرﺻ ﺪ ه ﺰار ﺗ ﻮﻣﻦ ﭼ ﮏ ﺑ ﺎﻧﮑﯽ‬
‫ﺑﺎﺷﻪ و هﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻩ و هﺮ ﭼﯽ رو ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺨﺮﻩ!‬
‫ﻼ ﻣﯽ رﻩ ﻳﻪ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﻣﯽ ﺧﺮﻩ ﻧﻴﻢ‬

‫دﻳﮕﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﯽ رﻩ ﻃﻼ ﺑﺨﺮﻩ ﻗﺸﻨﮕﯽ اون ﺻﻼ رو ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﻪ! ﻣﺜ ً‬
‫ﮐﻴﻠﻮ! وﻗﺘﯽ ﻣﯽ اﻧﺪازﻩ ﮔﺮدﻧﺶ‪ ،‬از ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﺳﺮش ﺧﮏ ﻣﯽ ﺷﻪ و ﮔﺮدن درد ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ اﻣﺎ راﺿﯽ‬
‫ﻳﻪ! ﻋﺎدت ﮐﺮدﻩ ﭘﻮل اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو از ﺑﺎﺑﺎم ﺑﮕﻴﺮﻩ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎم هﻢ واﺳﻪ ش ﻋﺎدت ﺷﺪﻩ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﻮل ه ﺎ‬
‫رو ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻩ‪ .‬اﮔﻪ ﻳﻪ روز ﻧﺪاﺷ ﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﻪ‪ ،‬ﺣﺎﺿ ﺮﻩ ﺑﭙ ﺮﻩ ﺑﻴ ﺮون ﺳ ﺮﺑﺎزار دوﺗ ﺎ ﺳ ﺮ ﺑﺒ ﺮﻩ ﮐ ﻪ ﭘ ﻮل‬
‫ﺑﻴﺎرﻩ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ!‬
‫اﻳﻨﺎرو ﻣﯽ ﮔﻦ ﻣﺰﻩ ﭘﻮل زﻳﺎد! اﻳﻦ از ﭘﻮﻟﺪارهﺎ‪ .‬اوﻧ ﺎ ه ﻢ ﮐ ﻪ ﺑ ﯽ ﭘ ﻮل ن‪ ،‬ﺧ ﺐ اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ رو ﻣ ﯽ‬

‫ﺑﻴﻨﻦ و دل ﺷﻮن ﻣﯽ ﺧﻮاد‪ .‬ﻣﯽ رن دﻧﺒﺎل ﭘ ﻮل در ﺁوردن‪ .‬اوﻧ ﻢ ﭼ ﻪ ﭘ ﻮﻟﯽ؟ ﭘ ﻮل ﮐ ﺎر ﻧﮑ ﺮدﻩ! اﻳ ﻦ‬
‫واﻣﻮﻧﺪﻩ ﻣﺴﺮﻳﻪ!‬
‫ﺧﻮد ﺗﻮ‪ ،‬دﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮدﯼ؟ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﻮ ﭼﻴﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﻏﻴﺮ از اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ؟‬
‫‪-‬درﺳﺘﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ از اﻳﻦ ﭘﻮل هﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪارم‪ .‬دوﺳﺖ دارم ﭘﻮل رو ﺑﺎ زﺣﻤﺖ ﺑﺪﺳﺖ ﺑﻴﺎرم‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ – اﮔﻪ ﮐﺴﯽ ﭘﻮل رو ﺑﺎ زﺣﻤ ﺖ ﺑﺪﺳ ﺖ ﺑﻴ ﺎرﻩ ﮐ ﻪ از اﻳ ﻦ ﮔﻨ ﺪﻩ ‪ ...‬ه ﺎ ﻧﻤ ﯽ ﮐﻨ ﻪ ﻳ ﺎ رو ﺣﺴ ﺎب‬

‫ﺧﺮج ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﺎ ﻳﻪ ﻓﺎﻣﻴﻠﯽ دارﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺗﻮ‪ ،‬ﭘ ﻮل رو ﺑ ﺎ زﺣﻤ ﺖ ﭘﻴ ﺪا ﮐ ﺮدﻩ و از راﻩ درﺳ ﺖ‪.‬‬
‫ﺑ ﻪ ﭘﺴ ﺮش ﻧ ﻴﻢ دوﻧ ﮓ ﻣﻐ ﺎزﻩ دادﻩ‪ .‬ﺑﻬ ﺶ ﮔﻔﺘ ﻪ اﮔ ﻪ ﭼﺴ ﺒﻴﺪﯼ ﺑ ﻪ ﮐ ﺎر‪ ،‬ﭼﻨ ﺪ ﺳ ﺎل دﻳﮕ ﻪ ﺑﻬ ﺖ ﻳ ﻪ‬
‫دوﻧﮓ از ﻣﻐﺎزﻩ رو ﻣﯽ دم‪.‬‬
‫واﺳﻪ ش هﻢ رﻓﺘﻪ ﻳﻪ رﻧﻮ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﻣﺪل ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻣﺴﺎل ﮐﻪ ﻓﻘﻂ زﻳﺮ ﭘﺎش ﺑﺎﺷﻪ و ﮐ ﺎرش را‬
‫ﺑﻴﻔﺘﻪ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ رﻳﺨ ﺖ و ﭘ ﺎش ﻧﻤ ﯽ ﮐﻨ ﻪ‪ .‬ﮐ ﺎرش ﺣﺴ ﺎب ﮐﺘ ﺎب دارﻩ‪.‬ﻣ ﺎ دﻳﮕ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺗ ﻮﻧﻴﻢ ﺑ ﯽ ﭘ ﻮل‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻢ هﺎدﯼ ﺟﻮن‪ .‬ﻋﺎدت ﮐﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺪارﯼ‪.‬‬
‫اﻳﻨﺎرو ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﻳﯽ دﺳﺘﮕﻴﺮت ﺑﺸﻪ! ﻓﺮﻧﻮش هﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‪ ،‬ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﻋﺎدﺗﯽ دارﻩ! ﺣﻮاﺳﺖ‬
‫ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﮐ ﺎوﻩ ﺧ ﺎن‪ .‬ﺷ ﻤﺎ ﭘ ﻮل داره ﺎ ﻳ ﻪ ﻟﻘﻤ ﻪ ﺁﺑﮕﻮﺷ ﺖ رو ه ﻢ ﺑ ﻪ ﻣ ﺎ ﺑ ﯽ ﭘ ﻮل ه ﺎ ﻧﻤ ﯽ ﺗ ﻮﻧﻴﻦ‬

‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻦ؟ ﺁب اﻳﻦ ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ ﺗﻤﻮم ﺷﺪﻩ و ﻣﺎم از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺿﻌﻒ ﮐﺮدﻳﻢ‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ! ﻣﻴﺰ ﮔﺮد اﻗﺘﺼﺎدﯼ ﻳﻪ اﻳﻦ هﻔﺘﻪ‪ ،‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪﻩ در ﺧﺎﺗﻤ ﻪ ﺑ ﻪ هﻤ ﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ ﻋﺰﻳﺰان ﮐﻪ ﺑﯽ ﭘﻮل و ﮐﻢ درﺁﻣﺪ هﺴﺘﻴﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻗﻨﺎﻋﺖ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﻴﻦ!‬
‫ﻼ ﻗﻨﺎﻋ ﺖ! از‬
‫هﺮ وﻗ ﺖ ﻣﺜ ﻞ ﻣ ﺎ ﭘﻮﻟ ﺪار ﺷ ﺪﻳﻦ‪ ،‬ه ﺮ ﭼﻘ ﺪر ﺧﻮاﺳ ﺘﻴﻦ رﻳﺨ ﺖ و ﭘ ﺎش ﮐﻨ ﻴﻦ وﻟ ﯽ ﻓﻌ ً‬
‫ﮐﺎرﺷﻨﺎس ﻣﺤﺘﺮم‪ ،‬ﺟﻨﺎب ﺁﻗﺎﯼ زاﻟﻮ ﮐﻤﺎل ﺗﺸﮑﺮ رو دارﻳﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺑﺮو ﻓﺮﻳﺒﺎ رو ﺻﺪا ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ م ﮐﺮدﯼ !‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻳﻨﻢ ﺑﮕﻢ و ﺑﺮم! ﺧﺎﻧﻢ هﺎ و ﺁﻗﺎﻳﻮن‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻴﺪ از ﻧﺎن درﺳﺖ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺣﻴﻒ و ﻣﻴ ﻞ‬
‫ﻧﺸ ﻪ! از ﻏ ﺬاهﺎﯼ ﺑ ﺪون ﮔﻮﺷ ﺖ اﺳ ﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨﻴ ﺪ ﺗ ﺎ اورﻩ ﺧ ﻮن ﺗ ﻮن ﺑ ﺎﻻ ﻧ ﺮﻩ! از ﻏ ﺬاهﺎﻳﯽ ﻣﺎﻧﻨ ﺪ‬
‫ﺑﺎدﻣﺠﻮن! از ﻧﻈﺮ ﮐﺎرﺷﻨﺎس ﻣﺎ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺳﺎﻟﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﻏﺬاهﺎﺳﺖ اﺳ ﺘﻔﺎدﻩ از وﺳ ﺎﻳﻞ ﻧﻘﻠﻴ ﻪ‪ ،‬ﻋ ﻼوﻩ‬
‫ﺑﺮ ﺁﻟﻮدﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﻴﻂ زﻳﺴﺖ‪ ،‬ﺳﻼﻣﺖ ﺷﻤﺎ رو ﺑﻪ ﺧﻄ ﺮ ﻣ ﯽ اﻧ ﺪازﻩ و ﺷ ﻤﺎ رو ﺗﻨﺒ ﻞ ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ‪ .‬ﺣﺘ ﯽ‬
‫اﻟﻤﻘﺪور ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ هﺮ ﺟﺎ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﺑﺮﻳﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﺮﻳﺪ! از ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﯽ دادن ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳ ﺪ ﭼ ﻮن ه ﺮ‬
‫دﻓﻌﻪ ﮐﻪ اﻗﻮام دور هﻢ ﺟﻤﻊ ﻣ ﯽ ﺷ ﻦ ﺑﻌ ﺪش از ﺗ ﻮش ﺣ ﺮف و ﺣ ﺪﻳﺚ در ﻣ ﯽ ﺁد! از ﺧ ﻮردن ه ﺮ‬
‫ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮز‪ ،‬ﺁﻧﺎﻧﺎس‪ ،‬ﮐﻴﻮﯼ‪ ،‬زرد ﺁﻟﻮ‪ ،‬ﮔﻴﻼس‪ ،‬ﭘﺮﺗﻐ ﺎل‪ ،‬ﺗﺨﻤ ﻪ واﺷ ﻨﮕﺘﻨﯽ درﺷ ﺖ‪ ،‬هﻠ ﻮ‬
‫هﺴﺘﻪ ﺟﺪا ﮐﻪ داراﯼ ﺁﻟﻮدﮔﯽ هﺎﯼ ﺟﺴﻤﯽ و روﺣﯽ ﻳﻪ ‪ ،‬ﺟّﺪًا ﺧﻮددارﯼ ﮐﻨﻴﺪ! ﻣﻴﻮﻩ ﻓﻘﻂ ﺧﻴﺎر اوﻧ ﻢ‬

‫از ﻧﻮع ﺳﺎﻻدﯼ ﮐﻪ هﺮ ﮐﺪوم ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﻳﻪ ﺑﺎدﻣﺠﻮن ﺑﺎﺷﻪ اﻳﻦ هﻮا )) ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﻳﻪ ﻃﻮل ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮﯼ‬
‫رو ﻧﺸﻮن داد((‬
‫ﮐﻢ ﺑﭙﻮﺷﻴﻦ‪ ،‬ﮐﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻦ‪ ،‬ﮔﺮد ﺑﺨﻮاﺑﻴﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﻳﻨﺎ در ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺷﻤﺎ اﺛﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ دارﻩ!‬
‫از ﮔﺮدش و ﺗﻔ ﺮﻳﺢ ﺑ ﻪ ه ﺮ ﻋﻨ ﻮان ﭘﺮهﻴ ﺰ ﮐﻨﻴ ﺪ ﮐ ﻪ ه ﻮاﯼ ﺁﻟ ﻮدﻩ ﺑﻴ ﺮون ﺑ ﺮاﯼ ﺟﺴ ﻢ ﻧ ﺎزﻧﻴﻦ ﺷ ﻤﺎ‬
‫ﻣﻀﺮﻩ! ﮐﺎرﯼ ه ﻢ ﻧﺪاﺷ ﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﻴﻦ ﮐ ﻪ ﻓﻼﻧ ﯽ ﭼ ﯽ دارﻩ و ﭼ ﯽ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮرﻩ و ﭼ ﯽ ﻣ ﯽ ﭘﻮﺷ ﻪ و ﭼ ﯽ‬
‫ﺳ ﻮار ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ ﮐ ﻪ ﻓﻘ ﻂ ﻟﻄﻤ ﻪ ﺑ ﻪ اﻋﺼ ﺎب ﺧﻮدﺗ ﻮن ﻣ ﯽ زﻧ ﻴﻦ و اﻳ ﻦ ﺣ ﺮص و ﺟ ﻮش ﺷ ﻤﺎ‬
‫ﮐ ﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﺧﻄ ﺮﯼ ﺑ ﺮاﯼ ﻓ ﻼن ﺁدم ﭘﻮﻟ ﺪار ﻧ ﺪارﻩ‪ .‬ﻓﻘ ﻂ زﻧ ﺪﮔﯽ ﻳ ﻪ ﺁروم ﺧﻮدﺗ ﻮن را ﺧ ﺮاب ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﻨﻴﻦ!‬
‫ﻣ ﺎ از ﺻ ﻤﻴﻢ ﻗﻠ ﺐ ﺑ ﺮاﯼ ﺷ ﻤﺎ ﺁرزوﯼ زﻧ ﺪﮔﯽ ﺁروﻣ ﯽ رو دارﻳ ﻢ‪ .‬ﺁروم ﺑﺎﺷ ﻴﺪ‪ ،‬ﺁروم زﻧ ﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴ ﺪ‪،‬‬
‫ﺁروم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺁروم ﻳﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧ ﻮن و ﺑ ﺎدﻣﺠﻮن ﺗ ﻮن رو ﺑﺨ ﻮرﻳﻦ و ﺁروم ه ﻢ ﺑﻤﻴﺮﻳ ﺪ! اﻳ ﻦ ﻳ ﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻪ اﻳﺪﻩ ﺁﻟﻪ ﮐﻪ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﺰﻳﺰان ﻗﺪرش رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻴﺪ!‬
‫‪-‬اﮔ ﻪ هﻤ ﻴﻦ اﻻن ﺁروم ﻧﺸ ﯽ و ﺁروم ﻧ ﺮﯼ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ رو ﺻ ﺪا ﮐﻨ ﯽ‪ ،‬ﺁروم ﺑﻠﻨ ﺪ ﻣ ﯽ ﺷ ﻢ و ﺑ ﺎ اﻳ ﻦ‬

‫ﮔﻮﺷﺘﮑﻮب‪ ،‬ﺁروم ﻣﯽ زﻧﻢ ﺗﻮ ﺳﺮت ﺗﺎ ﺁروم ﺁروم ﺑﻪ ﺁراﻣﺶ ﺑﺮﺳﯽ! ﺑﺮو دﻳﮕﻪ ﭘﺮﭼﻮﻧﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – دوﺳﺘﺎن ﻓﻘﻴﺮ ﻋﺰﻳﺰ! ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻴﻢ از اﻳﻨﮑﻪ ﺷ ﻤﺎ اﻳﻨﻘ ﺪر ﺧ ﻮب ﺑ ﺎ ﻣﺴ ﺎﺋﻞ ﺑﺮﺧ ﻮرد‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ و ﺗﻮﺻﻴﻪ هﺎﯼ ﻣﺎ رو ﺟﺪﯼ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎور ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﯽ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﮐﯽ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﮐﯽ ﻗﺴﻢ ﮐﻪ‬
‫اﻳﻦ ﮔﻮﺷﺖ و ﻣﺮغ و ﺑﺮﻧﺞ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬از اﻳﻦ ور ﻣﯽ ﺧ ﻮرﻳﻦ‪ ،‬از اون ور ﭼ ﺎق ﻣ ﯽ ﺷ ﻴﻦ‬
‫و ﺗﻦ ﺗﻮن رو ﭘﻴﻪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ و ﻣﯽ اﻓﺘﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻧﻔﺲ!‬
‫ﺗﺎزﻩ ﺁدﻣﯽ ﮐﻪ زﻳﺎد ﮔﻮﺷﺖ و ﻣﺮغ ﺑﺨﻮرﻩ‪ ،‬ﺳﻨﮕﺪل ﻣﯽ ﺷﻪ! ﻣﯽ ﺷﻪ ﻋﻴﻦ ﭘﻠﻨﮓ!‬
‫اﻳﻨ ﺎرو ﻣ ﺎ ﻧﻤ ﯽ ﮔ ﻴﻢ ﮐ ﻪ! داﻧﺸ ﻤﻨﺪهﺎ ﺛﺎﺑ ﺖ ﮐ ﺮدن! ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐﻨ ﻴﻦ اﻳ ﻦ ﺷ ﻐﺎل و روﺑ ﺎﻩ ﺗ ﻮ اﻳ ﻦ ﺳ ﺮﻳﺎل‬

‫ﺧﺮوﺳﻪ و روﺑﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﻮدﮎ! اﻳﻦ روﺑﺎﻩ از ﺑﺲ ﻣﺮغ و ﺟﻮﺟ ﻪ ﮔﺮﻓﺘ ﻪ و ﺧ ﻮردﻩ‪ ،‬ه ﻴﭻ ﺟ ﺎ‪،‬‬
‫ﺟﺎش ﻧﻴﺴﺖ و هﻴﭽﮑﺪم از ﺣﻴﻮوﻧﺎت دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارن!‬
‫ﻼ ﻧﺒﺎﻳ ﺪ ﻟ ﺐ ﺑﻬ ﺶ زد!‬
‫ﺷﻤﺎ دﻟﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻣﺮدم دوﺳﺘﺘﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ؟ ﻣﺮغ و ﺟﻮﺟﻪ ﮐﻪ اﺻ ً‬
‫ﻼ زﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺮغ ﺑﻴﭽﺎرﻩ رو ﻋﻮروت ﻣﯽ ﮐﻨﻦ و ﻣﻴﺬارن ﭘﺸﺖ وﻳﺘﺮﻳﻦ!‬
‫اﺻ ً‬

‫) هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ دم در ﮐﻔﺶ هﺎﺷﻮ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺮف ﻣﯽ زد(‬
‫‪-‬ﮔﻮﺷﺖ هﻢ‪ ،‬ﺳﺎﻟﯽ ﻳﻪ دﻓﻌ ﻪ ‪ ،‬اوﻧ ﻢ ﺷ ﺐ ﻋﻴ ﺪ! ﺗﺸ ﺮﻳﻒ ﻣ ﯽ ﺑ ﺮﻳﻦ ﺑ ﺎزار روز‪ ،‬ﻳ ﻪ ﻣ ﺎهﯽ ﻳ ﻪ ﺁزاد‬
‫ﭘﺮورﺷﯽ اﺑﺘﻴﺎع ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ ﺣﺪود ﭘﻮﻧﺼﺪ ﮔﺮم ﺷﺸﺼﺪ ﮔﺮم‪ .‬ﻣﯽ دﻳﺪ ﺧ ﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻓﻠ ﺲ ه ﺎ ﺷ ﻮ ﺑﮑ ﻨﻦ‪ ،‬ﺁب‬
‫ﭘﺰ ﮐﻨﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﻧﻮر ﭼﺸﻤﯽ هﺎ ﺗﻨﺎول ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﻋﻴﻦ اﻳ ﻦ ژاﭘ ﻮﻧﯽ ه ﺎ! ﺑﺒﻴﻨ ﻴﻦ ﭼﻘ ﺪر ﺳ ﺮ ﺣ ﺎل و ﻗﺒ ﺮاق‬
‫ن! هﻤﻪ ش ﻣﺎل اﻳﻦ ﻣﺎهﯽ ﺑﺪ ﻣﺴّﺒﻪ!‬
‫)دﺳﺘﻢ ﮐﻪ رﻓﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﮑﻮب‪ ،‬در رو وا ﮐﺮد و رﻓﺖ دﻧﺒﺎل ﻓﺮﻳﺒﺎ( ‪.‬‬
‫ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ اون روز ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻬﻤﻮن ﻣﺰﻩ ﮐﺮد‪ .‬ﺻﺪ ﺑﺎر ﺟ ﺎﯼ ﻓﺮﻧ ﻮش رو ﺧ ﺎﻟﯽ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﺧﻴﻠ ﯽ دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ اوﻧﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﻮن ﺑﻮد و ﺑﺎ هﻢ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردﻳﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻓﺮﻳﺒﺎ و ﮐﺎوﻩ رﻓﺘﻦ و ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺗﻪ دﻟﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺮس ورم داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬ﻧﻤ ﯽ دوﻧﺴ ﺘﻢ‬
‫ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﺎدرش ﺑﺎهﺎم ﭼﻪ ﺟﻮرﻳﻪ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﻧﻮار ﻓﺮﻧﻮش‪ .‬ﺿﺒﻂ ﺻﻮت رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و زدم ﺑﻪ‬
‫ﺑﺮق‪ .‬روﯼ ﻧﻮار ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ )) .‬ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﺑﻬﺰاد((‬
‫هﻤﻴﻦ ﻳﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺻﺪ ﺗﺎ ﮐﺘﺎب رو ﺟﻠﻮم ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻧﻮار رو ﺗﻮﯼ ﺿﺒﻂ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و روﺷﻦ ش ﮐ ﺮدم‪ .‬اول ﻧ ﻮار ﺻ ﺪاﯼ ﻗﺸ ﻨﮓ ﻓﺮﻧ ﻮش ﺑ ﻮد ﻓﻘ ﻂ ﮔﻔ ﺖ‬
‫))ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ اﻳﻦ ﺁهﻨﮓ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﺸ ﻘﻢ ﺑ ﻪ ﺗ ﻮ ﺧﻴﻠ ﯽ ﮐﻤ ﻪ‪ ،‬اﻣ ﺎ ﺑ ﺎ ﻋﺸ ﻖ ﺑ ﺮاﯼ ﺗ ﻮ ﺳ ﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫دوﺳﺘﺖ دارم‪ .‬ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ(( ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺑﻴﺴﺖ ﺑﺎر‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﮔﻮش ﮐﺮدم! هﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮش ﻣﯽ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻮار رو‬
‫ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدوﻧﺪم‪ .‬هﻴﭻ ﺻﺪاﻳﯽ ﻣﺜﻞ ﺻﺪاﯼ ﻋﺸﻖ زﻳﺒﺎ و ﻗﺸﻨﮓ ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ﺻﺪاﯼ ﺁهﻨﮓ ش ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ ﺑﻘﻴ ﻪ ﺣﺮﻓﻬ ﺎش رو ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ زﺑ ﻮن دﻳﮕ ﻪ دارﻩ ﺑﻬ ﻢ‬
‫ﻣﯽ ﮔﻪ! ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ اﻳﻨﮑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم ‪.‬‬
‫ﮐﻢ ﮐﻢ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﻴﻦ ﺷﺪ‪ .‬هﻤﻮﻧﺠﺎ دراز ﮐﺸﻴﺪم و ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺧﻮاب دﻳ ﺪم ﮐ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش ﻟﺒ ﺎس ﻋﺮوﺳ ﯽ ﺗ ﻦ ﺷ ﻪ و ﺑ ﺎ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ ش اوﻣ ﺪﻩ دﻧﺒ ﺎل ﻣ ﻦ‪ .‬ﻣ ﻨﻢ ﻣﻴﺨ ﻮام‬

‫ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﻢ و ﺑﺎهﺎش ﺑﺮم اﻣﺎ هﺮ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﺮدم ﮐﻔﺶ هﺎم رو ﭘﻴﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ و ﭘ ﺎ ﺑﺮهﻨ ﻪ رﻓ ﺘﻢ ﺗ ﻮ‬
‫ﺧﻴﺎﺑﻮن! از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷ ﺪم‪ .‬اول ﻳ ﻪ ﻧﮕ ﺎهﯽ ﺑ ﻪ ﮐﻔ ﺶ ه ﺎم‬
‫ﮐﺮدم دﻳﺪم ﺳﺮ ﺟﺎﺷﻮن هﺴﺘﻦ‪ .‬ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﮔﻪ اﻳﻦ ﺧﻮاب واﻗﻌﻴﺖ ﭘﻴﺪا ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد ﺑﺎﻳ ﺪ ﭘ ﺎ ﺑﺮهﻨ ﻪ‬
‫ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺑﻴﺮون!‬
‫ﺣﻤﻮم ﮐﺮدم و ﺻﻮرﺗﻢ رو اﺻﻼح و ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم و ﻳﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ ﻣﻨﺘﻈ ﺮ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ‪ .‬ﮔﻮﺷ ﻢ ﺑ ﻪ در ﺑ ﻮد‬
‫ﮐﻪ ﻧﮑﻨﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻓﺮﻧﻮش واﻗﻌ ًﺎ ﺑﻴﺎد دﻧﺒﺎﻟﻢ!‬
‫ﺣﺎل ﺧ ﻮدم رو ﻧﻤ ﯽ ﻓﻬﻤﻴ ﺪم‪ .‬دﻟﺸ ﻮرﻩ ﻋﺠﻴﺒ ﯽ ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮدم‪ .‬هﻤ ﻪ ش ﺑ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺖ ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم‪.‬‬
‫ﺣﺴﺎب دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺷﻮ داﺷﺘﻢ! ﻳﻪ ﺁن ﺑﻪ دور و ﺑﺮم ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﻮ ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻤﺎم وﺳﺎﻳﻞ اﺗﺎﻗﻢ‬
‫رو دﻳﺪم‪ .‬ﮐﺠﺎ داﺷﺘﻢ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ؟ ﻣﻨﻮ ﭼﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ؟ ﻓﺮﻧﻮش ﮐﺠﺎ؟ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ؟‬
‫ﻼ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪم؟ ﭼﺮا ﺑﻪ دﻟ ﻢ اﺟ ﺎزﻩ دادم ﮐ ﻪ‬

‫ﺧﻮدم رو ﻣﻀﺤﮑﻪ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدم؟ اﺻ ً‬
‫ﻋﻘﻠﻢ رو دﻧﺒﺎل ﺧﻮدش ﺑﮑﺸﻪ؟ ﻣﻦ ﺑﻪ اوﻧﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم؟‬
‫ﻳﺎد ﺣﺮف هﺎﯼ ﮐ ﺎوﻩ اﻓﺘ ﺎدم‪ .‬ﻋ ﺎدت! ﻋ ﺎدت ﭘﻮﻟ ﺪارهﺎ ﺑ ﻮدن! راﺳ ﺖ ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ ﮐ ﺎوﻩ ‪.‬ﻓﺮﻧ ﻮش اﻳ ﻦ‬
‫ﻋﺎدت رو داﺷﺖ! ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻓﻘﺮ ﻋﺎدت داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻋﺎدت ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ زود ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد از ﺳ ﺮم ﺑﻴﻔﺘ ﻪ اﻣ ﺎ‬
‫ﻼ اﻳﻦ ﭼﻪ ﺟﻮرﯼ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ اﮔﻪ ﻗ ﺮار ﺑﺎﺷ ﻪ‬
‫ﻋﺎدت ﻓﺮﻧﻮش ﭼﯽ؟! ﺑﺮاﯼ اون ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ‪ .‬اﺻ ً‬
‫ﺑﺎ هﻢ ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﻴﻢ و ﻣﻦ ﻳﻪ ﺟﺸﻦ ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬از ﮐﺠﺎ ﭘﻮﻟﺶ رو ﺑﻴﺎرم؟‬
‫ﭼﺮا ﭼﺸﻤﻬﺎﺗﻮ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺗﻮ اﮔﻪ ﺧﻮدت ﻳﻪ دﺧﺘﺮ داﺷﺘﯽ و ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﺑﺮاش ﻣ ﯽ‬
‫اوﻣﺪ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﯼ دﺧﺘﺮت رو ﺑﻬﺶ ﺑﺪﯼ؟ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻧﻪ ﭘﺪر و ﻣ ﺎدر دارﯼ و ﻧ ﻪ ﻓﺎﻣﻴ ﻞ و ﻧ ﻪ ﭘ ﻮل!‬
‫ﺑ ﺎ ﭼ ﯽ ت ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاﯼ ﺑ ﺮﯼ ﺧﻮاﺳ ﺘﮕﺎرﯼ؟ اون ه ﻢ ﺧﻮاﺳ ﺘﺎﮔﺎرﯼ ﻳ ﻪ هﻤﭽ ﻴﻦ دﺧﺘ ﺮ ﻗﺸ ﻨﮓ و‬
‫ﭘﻮﻟﺪارﯼ! ﻧﮑﻨﻪ ﻓﺮﻧﻮش از وﺿﻊ ﻣﻨﻔﯽ ﻳﻪ ﻣﺎﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺨﻮاد اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨﻪ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﺑﻘﻮل ﻣﻌ ﺮوف ﻣ ﯽ‬
‫ﺧﻮاد زﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﻣﻨﻮ ﺑﮕﻴﺮﻩ؟!‬
‫ﻧﮑﻨﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻳﻪ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزﯼ ش ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻪ؟! ﻧﮑﻨﻪ ﺑﺸﻢ ﭘﺎدوﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن؟ !‬
‫ﮔﺮﻣﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﺘﺤﺎن داﺷﺘﻢ! ﮔﺮﻳﻪ م ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد! درس هﺎم رو ﺧ ﻮب‬
‫ﻧﺨﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم! ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم اﻣﺘﺤﺎن رو ﺧﺮاب ﮐﻨﻢ‪ .‬ﮐﻼس ﭼﻨﺪم ﺑﻮدم؟ ﭘﻨﺠﻢ ﺑ ﻮدم ﻳ ﺎ ﭼﻬ ﺎرم؟ ﮔﺮﻳ ﻪ‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﺮ ﺟﻠﺴﻪ اﻣﺘﺤﺎن‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ اﺷﮏ م دراﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺎدرم ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪)) :‬ﭘﺴﺮ ﮔﻠﻢ ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺗﻮ ﮐ ﻪ درﺳ ﻬﺎت رو‬
‫ﺧﻮب ﺑﻠﺪﯼ‪ .‬از ﭼﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ؟(( ﺑﻌ ﺪ ﭘ ﺪرم دﺳ ﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷ ﺖ رو ﺷ ﻮﻧﻪ م و ﺑ ﻪ ﻃ ﺮف ﺧ ﻮدش‬
‫ﺑﺮم ﮔﺮدوﻧﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺖ دﻳﮕﻪ ش اﺷﮑﻬﺎم رو ﭘﺎﮎ ﮐﺮد و دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮ دﺳﺖ ﻣﺮدوﻧﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ‬
‫و ﺑﺪون ﻳﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﮑﻢ و ﻗﺮص رو ﻟﺒﻬﺎش‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺮد‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﺳﺌﻮال هﺎﯼ اﻣﺘﺤﺎن ﺑﺮام ﺑﻘ ﺪرﯼ ﺳ ﺎدﻩ و ﺁﺳ ﻮن ﺷ ﺪ ﮐ ﻪ ﻧ ﻴﻢ ﺳ ﺎﻋﺘﻪ هﻤ ﻪ رو‬
‫ﺟﻮاب دادم‪ .‬اون ﺳﺎل ﺷﺎﮔﺮد اول ﺷﺪم!‬
‫ﮐﺎش اﻻن هﻢ ﻣﺎدرم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨ ﻪ و دﻟ ﺪارﻳﻢ ﺑ ﺪﻩ! ﮐ ﺎش ﭘ ﺪرم ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ دﺳ ﺘﻬﺎﯼ ﻗ ﻮﯼ و ﭘ ﺮ‬

‫ﻣﺤﺒ ﺖ ﺧ ﻮدش ﺑﻬ ﻢ ﺟ ﺮأت ﺑ ﺪﻩ! ﮐ ﺎش ه ﺮ دو ﺷ ﻮن اﻻن ﭘ ﻴﺶ م ﺑ ﻮدن ﮐ ﻪ ﺟ ﺎﯼ ﻣ ﻦ ﺑﺘﺮﺳ ﻦ و‬
‫دﻟﺸﻮن ﺷﻮر ﻳﺰﻧﻪ و ﻣﻦ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻢ! ﮐﺎش ﻳﮑﯽ هﻢ دل ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﺑﻮد!‬
‫ﺧﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮدم ‪ .‬ﮐﻼﻓ ﻪ و ﺧ ﺎﻟﯽ! دﺳ ﺘﻬﺎم ﻣ ﯽ ﻟﺮزﻳ ﺪ‪ .‬ﻳ ﻪ ﻟﻴ ﻮان ﺁب ﺧ ﻮردم‪ .‬ﻓﺎﻳ ﺪﻩ ﻧﺪاﺷ ﺖ ‪.‬ﺗﻤ ﺎم‬
‫درﺳﻬﺎﻳﻢ رو ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم از ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد! اﻋﺘﻤﺎد ﺑ ﻪ ﻧﻔﺴ ﻢ رو از دﺳ ﺖ دادﻩ ﺑ ﻮدم ﺗ ﻮ ﺟﻴ ﺒﻢ‬
‫ﭼﻘﺪر ﭘﻮل ﺑﻮد؟ ﺷﻤﺮدم‪ .‬هﻔﺖ هﺰار و ﺧﺮدﻩ اﯼ! ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر هﺰار ﺗ ﻮﻣﻨﺶ رو ﮔ ﻞ ﻣ ﯽ ﺧﺮﻳ ﺪم‬
‫ﺁرﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻪ ﭼﻬﺎر هﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﮔﻞ ﻣﯽ ﺷﻪ! اﻣﺎ ﭼﻘﺪر ﺗﻪ ﺟﻴﺒﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ؟‬
‫اﮔﻪ اوﻧﺠﺎ ﻳﮑﯽ ازم ﺑﺨ ﻮاد ﺑ ﺮاش ﭘ ﻮل ﺧ ﺮد ﮐ ﻨﻢ ﭼ ﯽ ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ؟! اﮔ ﻪ ﺑﺒﻴ ﻨﻦ ﻓﻘ ﻂ ﺳ ﻪ ﭼﻬ ﺎر ه ﺰار‬

‫ﺗﻮﻣﻦ ﺗﻪ ﺟﻴﺒﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ! ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﮐﺴﯽ اوﻧﺠﺎ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ رو ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫ﺟ ﻮراب ه ﺎم رو ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدم ﻧﮑﻨ ﻪ ﺳ ﻮراخ ﺑﺎﺷ ﻪ! ﻧﻮﻧ ﻮ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺳ ﻔﻴﺪ و ﺗﻤﻴ ﺰ! ﺗ ﺎزﻩ ﺧﺮﻳ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم‪.‬‬
‫ﮐﻔﺸﻬﺎم ﺑﺮق ﻣﯽ زدن‪ .‬ﮐﺖ و ﺷﻠﻮارم‪ ،‬اﺗﻮ ﺧﻮردﻩ و ﻣﺮﺗ ﺐ ﺑ ﻮد‪ .‬هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ درﺳ ﺖ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺗ ﻮ ﺁﻳﻨ ﻪ‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ! ﭘﺲ از ﭼﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم؟‬
‫راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﺎوﻩ‪ .‬ﺗﺮس از ﻓﻘﺮﺑﻮد! ﻣﻦ از ﻓﻘﺮم ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﻧﻪ از ﮐﺴﯽ ﻳ ﺎ ﭼﻴ ﺰﯼ دﻳﮕ ﻪ! ﺁدم‬
‫ﮐﻪ ﺟﻴﺒﺶ ﭘُﺮ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ دارﻩ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻗﻤﺎر ﺑﺎزهﺎ! ﭼﭗ ﺷﻮن ﮐﻪ ﭘﺮﻩ‪ ،‬ﺗﻮپ ﻣﯽ زﻧﻦ!‬

‫ﻧﺎﺧﻦ هﺎم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷ ﺪم ﻣﺴ ﻮاﮎ زدم‪ .‬دوﺑ ﺎرﻩ ﺑﺨ ﻮدم ادﮐﻠ ﻦ زدم ‪.‬ﭘﻮﻟﻬ ﺎم رو دوﺑ ﺎرﻩ‬
‫ﺷﻤﺮدم‪ .‬ﮐﺎش زﻧﮓ ﻣﯽ زدم ﻳﻪ ﺁژاﻧﺲ ﻣﯽ اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ‪ .‬ﺑ ﺎ اﻳ ﻦ ﮐ ﺖ و ﺷ ﻠﻮار و ﮐ ﺮاوات ﮐ ﻪ ﻧﻤ ﯽ‬
‫ﺷﺪ ﭘﻴﺎدﻩ ﺗﺎ اوﻧﺠﺎ ﺑﺮم! اون وﻗﺖ هﻴﭽﯽ ﻧﻪ‪ .‬هﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻮل ﺁژاﻧﺲ ﻣﯽ ﺷﺪ!‬
‫ﮐﺎش از ﺑﺎﻧﮏ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨ ﺪ ﺑ ﻮد؟ واﯼ هﻔ ﺖ و ﻧ ﻴﻢ ﺷ ﺪ! ﻧﺒﺎﻳ ﺪ دﻳ ﺮ ﺑﺮﺳ ﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺘﻪ هﺸﺖ ﺑﻴﺎ و ﻧﺒﺎﻳﺪ دﻳﺮ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﻃﺮف در اﻣﺎ دو دل ﺷﺪم‪ .‬ﭼﻪ ﻣﺼﻴﺒﺘﯽ! ﺳﻮپ رو ﺑﺎ ﮐﺪوم ﻗﺎﺷﻖ ﻣﯽ ﺧﻮرن؟!‬
‫ﻗﺎﺷ ﻖ ﮔﻨ ﺪﻩ ﻳ ﺎ ﮐﻮﭼﻴ ﮏ؟! اﮔ ﻪ اﺳ ﺘﻴﮏ رو ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﺑﺨ ﻮرم‪ ،‬ﭼﻨﮕ ﺎل رو دﺳ ﺖ ﭼ ﭗ ﻣ ﯽ ﮔﻴ ﺮن ﻳ ﺎ‬

‫راﺳﺖ؟! ﻗﻠﺐ از ﭼﻨﺪ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ؟ رگ هﺎﯼ ﮐﺮوﻧﺮ ﮐﺪوم هﺎ هﺴﺘﻦ؟ اﻳﻨﺎرو ﺧﻮب ﺑﻠﺪم اﻣﺎ‬
‫ﮐﺎرد رو ﮐﺪوم دﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮﻓﺖ؟!‬
‫اﮔﻪ واﺳﻪ ﺷﺎم اﺳﭙﺎﮔﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﭼﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﻨﻢ؟‬
‫رﻓﺘﻢ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﮐﺎش ﻳﻪ ﮐﺘﺎب داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ رو از ﺗ ﻮش ﻳ ﺎد ﻣ ﯽ ﮔ ﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﮐﺎﺷ ﮑﯽ‬
‫ﻏﺬا ﻓﻘﻂ ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ و ﭼﻠﻮ ﺧﻮرﺷﺖ و ﭼﻠﻮ ﮐﺒﺎب ﺑ ﻮد! اﻳﻨ ﺎرو ﺑﻠ ﺪم ﺑﺨ ﻮرم‪ ،‬ه ﺮ ﭼﻨ ﺪ ﺗﻤ ﺮﻳﻨﻢ ﮐﻤ ﻪ‪،‬‬
‫ﻼ ﭼﻄﻮرﻩ ﻧﺮم و ﺑﻌﺪًا ﻋﺬرﺧﻮاهﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮدم؟ وﻟ ﯽ ﻧ ﻪ‪ ،‬ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧ ﻮرد‬
‫اﻣﺎ ﺑﻠﺪم! اﺻ ً‬
‫اول و ﺑﺪ ﻗﻮﻟﯽ !‬
‫در زدن‪ .‬ﻳ ﺎ ﻣ ﻦ اﻳﻨﻄ ﻮرﯼ ﻓﮑ ﺮ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﺻ ﺒﺮ ﮐ ﺮدم‪ .‬دوﺑ ﺎرﻩ در زدن‪ .‬ﺁروم ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪم و در رو وا‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﻪ ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﻴﺪم‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺗﺎ در ﺑ ﺎز ﺷ ﺪ‪ ،‬ه ﺮ ﭼ ﯽ ﺷ ﮏ و ﺗﺮدﻳ ﺪ و ﺗ ﺮس ﺑ ﻮد‪ ،‬از ﻻﯼ‬
‫در رﻓﺘﻦ ﺑﻴﺮون! هﻮاﯼ اﺗﺎق ﺳﺒﮏ ﺷﺪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﭘﺸﺖ در واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮدن‪ .‬ﻟﺒﺨﻨ ﺪ ﺁروم ﮐ ﺎوﻩ‪ ،‬ﻣﺜ ﻞ هﻤﻴﺸ ﻪ ﻣﻴﮕﻔ ﺖ ﮐ ﻪ دﻧﻴ ﺎ رو ﺳ ﺨﺖ‬
‫ﻧﮕﻴﺮ! ﭘﺲ ﮐﺴﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ دل ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺮش رو ﻣﯽ ﺑﺴﺖ!‬
‫ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ دﻳﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ! ﺑﻪ ﺑﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻪ! ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺁﻟﻦ دﻟﻮن ﻗﻮم و ﺧﻮﻳﺸﯽ دارﻳﻦ؟!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺳﻼم ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻟﺒﺎس و ﺳﺮ وﺿﻊ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﻨﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﮔﻪ!‬

‫‪-‬ﺳﻼم ﻣﻤﻨﻮن ﺷﻤﺎهﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻦ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﺷﻤﺎ! اوﻣﺪﻳﻢ ﻣﻠﺘﺰم رﮐﺎب ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﮔﺮاﻧﺪ دوﮎ رو ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﺮﺳ ﻮﻧﻴﻢ ﭼﻬ ﺎر ﺗ ﺎ‬
‫ﭼﻬﺎر راﻩ ﺑﺎﻻﺗﺮ در ﺧﻮﻧﻪ ﻳﺎر! ﺑﺮﻳﻢ دﻳﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ هﺎ!‬
‫)اوﻣﺪم ﺑﺮم ﺑﻴﺮون ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪-‬اﻋﻠﻴﺤﻀ ﺮت ﺟﺴ ﺎرت ﺑﻨ ﺪﻩ رو ﻣ ﯽ ﺑﺨﺸ ﻦ‪ ،‬اﻣ ﺎ اﮔ ﻪ ﮐﻔ ﺶ ه ﺎ رو ﭘ ﺎﯼ ﻣﺒ ﺎرﮎ ﮐﻨ ﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻬﺘ ﺮﻩ!‬

‫ﻣﻌﻤﻮ ًﻻ در اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺮاﺳ ﻢ‪ ،‬ﭘ ﺎ ﺑﺮهﻨ ﻪ ﺷ ﺮﮐﺖ ﻧﻤ ﯽ ﮐ ﻨﻦ! ه ﺮ ﭼﻨ ﺪ از اﻳﻨﺠ ﺎ ﺗ ﺎ ﺗ ﺎﻻر ﺿ ﻴﺎﻓﺖ رو‬
‫ﻓﺮش ﭘﻬﻦ ﮐﺮدن اﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻒ ﭘﺎﯼ ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﻣﺠﺮوح ﺑﺸﻪ!‬
‫))ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﮐﻔﺶ هﺎم رو ﭘﻮﺷﻴﺪم‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد و ﻓﺮﻳﺒﺎ ه ﻢ ﻳ ﻪ ﻗ ﺮﺁن‬
‫ﮐﻮﭼﻴﮏ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ از زﻳﺮش رد ﺑﺸﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻗﺮص ﺷﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺸﻴﻢ‪ ،‬ﮐﺎوﻩ ﺁروم ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﭘﻮل ﺑﺮات ﺁوردم‪ .‬ﺑﺎزم ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ‪ .‬ﺣﺮف هﺎم ﮐ ﻪ ﻳ ﺎدت هﺴ ﺖ؟ ﺑ ﻪ ﻣ ﺎدرش ﺑﮕ ﻮ هﻤ ﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ دارﯼ‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬و ﭘﻮل ﻧﻘﺪ‪ .‬ﻧﺘﺮس‪ ،‬ﺑﻘﻴﻪ ش ﺑﺎ ﻣﻦ‪.‬‬
‫))ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻮﺳﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ دروغ ﺑﮕﻢ‪ .‬هﺮ ﭼﯽ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد هﻤﻮن ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ -‬ﺑﻪ ﺑﻪ‪ ،‬ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻢ هﻢ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺁوردن!‬
‫)) ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪ و اوﻣﺪ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺎ! ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪ و ﺳﻼم ﮐﺮد‪(( .‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟! ﻣﮕﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﻧﺪارﻳﻦ؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻳﺪ‪ ،‬هﻤﻴﺸﻪ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﺑﭙﻮﺷ ﯽ و ﮐ ﺮاوات ﺑﺰﻧ ﯽ! ﺧﻴﻠ ﯽ ﺑﻬ ﺖ ﻣ ﯽ ﺁد‬
‫ﺑﻬﺰاد‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – اوﻣﺪم دﻧﺒﺎل ﺗﻮ‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ اوﻣﺪم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﺮﺳﻮﻧﻴﻤﺶ ﻣﻨﺰل ﺷﻤﺎ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺷﻤﺎ هﻢ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎرﻳﻦ‪ .‬ﻣﻨﺰل ﺧﻮدﺗﻮﻧﻪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺟﻮن ﮐﺎرهﺎ ﺗﻮ ﺑﮑﻦ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﻗﺮﺑﻮن ﺗﻮ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﺷﻪ در ﻳﻪ ﻓﺮﺻﺖ دﻳﮕﻪ‪ ،‬اﻻن ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – در هﺮ ﺻﻮرت ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻨﻴﻦ‪ ،‬اﮔﻪ ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬اﻧﺸﺎاﷲ ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﻮن ﻣﯽ ﺁﺋﻴﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻬﺰاد رو ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﺮم‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺮﻳﻦ ﺑﻪ اﻣﺎن ﺧﺪا‪ ،‬اﻧﺸﺎ اﷲ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮب و ﻋﺎﻟﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫))ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐ ﺮدﻳﻢ و ﺳ ﻮار ﻣﺎﺷ ﻴﻦ ﺷ ﺪم و ﻓﺮﻧ ﻮش ﺣﺮﮐ ﺖ ﮐ ﺮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ و در ﺣ ﺎل ﺣﺮﮐ ﺖ ﻳ ﻪ‬

‫ﻧﮕ ﺎﻩ ﺑ ﻪ ﮐ ﺎوﻩ ﮐ ﺮدم‪ .‬داﺷ ﺖ ﺑ ﻪ ﻃ ﺮﻓﻢ ﻓ ﻮت ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد! داﺷ ﺖ ﺑ ﺮام دﻋ ﺎ ﻣ ﯽ ﺧﻮﻧ ﺪ‪ .‬ﺳ ﺮم رو‬
‫ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم و ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻧﮕﻔﺘﯽ ﺑﺮاﯼ ﭼﯽ اوﻣﺪﯼ دﻧﺒﺎﻟﻢ؟‬
‫ﻓﺮﻧ ﻮش – راﺳ ﺘﺶ ﻳ ﻪ ﺁن ﺑ ﻪ ﻓﮑ ﺮم اﻓﺘ ﺎد ﮐ ﻪ ﻧﮑﻨ ﻪ ﺧﺠﺎﻟ ﺖ ﺑﮑﺸ ﯽ و ﻧﻴ ﺎﯼ! اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ اوﻣ ﺪم‬

‫دﻧﺒﺎﻟﺖ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭼﺮا‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ رﯼ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﻮ رو ﺑﻴﺎرم‪ .‬ﺑﻬﺰاد ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻬﺖ‬
‫ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﻴﺰﯼ ﺷﺪﻩ؟‬

‫ﻼ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﯽ هﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ اﺗﻔﺎق ﺑﻴﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻦ دوﺳ ﺘﺖ دارم و ﻓﻘ ﻂ ﺗ ﻮ‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻧﻪ‪ ،‬اﺻ ً‬
‫ﻣﺮد ﻣﻨﯽ‪ .‬ﻣ ﻦ ﻓﻘ ﻂ زن ﺗ ﻮ ﻣ ﯽ ﺷ ﻢ‪ .‬ﺧﻴﺎﻟ ﺖ از ﺑﺎﺑ ﺖ ﻣ ﻦ راﺣ ﺖ ﺑﺎﺷ ﻪ‪ .‬ﻣﺤﮑ ﻢ ﺑ ﺎش و ﺣﺮﻓ ﺖ رو‬
‫ﺑﺰن‪ .‬ﻣﻦ و ﭘﺪرم ﺑﺎ ﺗﻮاﻳﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺁهﻨﮓ ت ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد‪ .‬هﻤﻮﻧﻄﻮر ﺻﺪات‪ .‬اﮔﻪ ﻧﻮار ﺧﺮاب ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷ ﻪ ﺧﻮﺑ ﻪ! ﭼ ﻮن ﺑﻴﺴ ﺖ‬
‫ﺑﺎر‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ هﻢ ﮔﻮش دادم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺟﺪﯼ ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪ؟‬
‫‪-‬هﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻗﺸﻨﮓ و ﻋﺰﻳﺰﻩ! ﺻﺪا و ﺁهﻨﮓ‬
‫ت ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮد دارﻩ‪.‬‬
‫راﺳﺘﯽ ﺟﻠﻮﯼ ﻳﻪ ﮔﻠﻔﺮوﺷﯽ ﻧﮕﻪ دار‪ .‬ﮐﺎر دارم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻧﻪ ﺑﻬﺰاد ﺟﺎن‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺎرﯼ ﻳﻪ؟ ﮔﻞ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﺮا ﭼﺮا‪ ،‬دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫)) ﻳﻪ ﺳﺒﺪ ﮔﻞ ﻗﺸﻨﮓ ﺧﺮﻳﺪم و ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﭘﻴ ﺎدﻩ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪم‪ ،‬ﺻ ﺪاﯼ ﺿ ﺮﺑﺎن‬
‫ﻗﻠﺒﻢ رو ﻣﯽ ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ وﻗﺖ ﮔﻮش ﮐﺮدن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﺤﺒﺖ هﺎ ﻧﺒﻮد!‬
‫دوﺗﺎﻳﯽ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺮ از ﻣﻬﻤﻮن ﺑﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ‪ ،‬زن و ﻣﺮد‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﯽ ! ﭼﻪ ﺑﻮﯼ ﻋﻄﺮ و ادﮐﻠﻨﯽ! ﭼﻪ ﺟﻮاهﺮاﺗﯽ! ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺪ ﺗﻮﻳﻪ ﮐﺸﻮر اروﭘ ﺎﻳﯽ اﻳﻨﻄ ﻮرﯼ‬
‫ﻧﺒﻮد ! اوﻟﺶ ﻳﻪ ﺁن ﺧﻮدم رو ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎﺧﺘﻢ ‪ .‬دم در ﺳﺎﻟﻦ ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم(( ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻬﺰاد ؟‬
‫هﻴﭽﯽ‪ .‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺸﺪﻩ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭘﺲ ﭼﺮا واﺳﺘﺎدﯼ؟‬

‫))ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﺑﻪ ﻣﻬﻤﻮن هﺎ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﻧﮕﺎر ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻳﮑﯽ از ﭘﺮﻧﺲ هﺎ در اروﭘﺎﯼ ﻗﺮن هﺠﺪﻩ و ﻧﻮزدﻩ س!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎت رو ﮔﻢ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ از اﻳﻨﺎ ﻓﺮق اﻟﻒ رو ﺑﺎ ب ﻧﻤﯽ دوﻧﻦ ﭼﻴﻪ!‬
‫ﺗﻮ ﺧﻴﻠﯽ از اﻳﻦ هﺎ ﺳﺮﺗﺮﯼ! ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﺷﻮن ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫))ﺧﻨﺪﻳﺪم و دوﺗﺎﻳﯽ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﻮن ﺳﺒﺰ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮد‪((.‬‬
‫‪-‬ﺑﻪ ﺑﻪ‪ ،‬ﺷﺎ دوﻣﺎد! ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺗﻮن رو ﺧﻴﻠﯽ ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﻣﺸﺘﺎق زﻳﺎرت ﺗ ﻮن ﺑ ﻮدم‪ .‬ﻗ ﺪﻣﺖ ﺗ ﻮن رو ﺗﺨ ﻢ‬
‫ﭼﺸﻢ! ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺻﻔﺎ ﺁوردﻳﻦ‪ .‬ﺑﻬﺮام‪ ،‬ﭘﺴﺮم ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎ از ﺷﻤﺎ ﺑﺮام ﮔﻔﺘﻪ ‪.‬ﺑﻔﺮﻣ ﺎﺋﻴﻦ در ﺧ ﺪﻣﺖ‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻢ! ﮐﺎﺷﮑﯽ زودﺗﺮ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻦ ﺟﻠﻮﺗﻮن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﺰﻧﻴﻢ زﻣﻴﻦ!‬
‫‪-‬ﺳﻼم‪ .‬ﺑﻨﺪﻩ هﻢ از ﺁﺷﻨﺎﺋﯽ ﺗﻮن ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫ﺧﺎﻟﻪ – ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ رﺳﻪ! اﻣﺎ ﺧﻮﺑﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺮﺳﯽ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﻮن‪ ،‬اﺟﺎزﻩ ﻣﻴﺪﻳﻦ ﺑﻬﺰاد رو ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﮐﻨﻢ؟‬
‫ﺧﺎﻟﻪ – ﺑﻔﺮﻣﺎ! ﻣﻨﺰل ﺧﻮدﺷﻮﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻏﺮﻳﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺁﺑﺠﻴﻢ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻦ!‬
‫‪-‬ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮام‪ .‬ﺑﺎ اﺟﺎزﻩ ﺗﻮن‪.‬‬
‫)راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬هﻤ ﻪ ﺑ ﺪون اﺳ ﺘﺜﻨﺎ ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻪ ﺑ ﻮدن و ﻣ ﺎ دو ﺗ ﺎ رو ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدن ‪.‬ﻧﻤ ﺎﻳﺶ ﻋﺠﻴﺒ ﯽ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪر ﻓﺮﻧﻮش اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮش ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ و دﺳﺘﻢ رو ﻓﺸﺎر داد و ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ .‬اوﻟﺶ هﻤﻴﺸﻪ هﻤﻴﻨﻄﻮرﻩ‪ .‬ﺑﻌﺪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫)ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺎﻟﻦ رﻓﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش‪ ،‬روﯼ ﻳﻪ ﻣﺒ ﻞ اﺳ ﺘﻴﻞ ﺷ ﻴﮏ و‬
‫ﺑﺰرگ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣﻠﮑﻪ هﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮش رﺳﻴﺪﻳﻢ و ﻓﺮﻧ ﻮش ﻣ ﻦ رو ﻣﻌﺮﻓ ﯽ ﮐ ﺮد‪ ،‬ازﺟ ﺎش‬
‫ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮرد‪ .‬از ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮﻩ ش ﻧﻤﯽ ﺷ ﺪ ﻓﻬﻤﻴ ﺪ ﮐ ﻪ ﭼ ﻪ ﺟ ﻮر ﺁدﻣ ﯽ ﻳ ﻪ‪ .‬ﻳ ﻪ ﺳ ﺮﯼ ﺗﮑ ﻮن داد و‬
‫ﺑﻬﻢ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد ﮐﻪ روﯼ ﻳﻪ ﻣﺒﻞ‪ ،‬ﮐﻨﺎرش ﺑﺸﻴﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ ،‬داﺷﺖ ﻟﺒﺶ رو ﮔﺎز ﻣ ﯽ ﮔﺮﻓ ﺖ‪ .‬ﺻ ﻮرﺗﺶ ﺳ ﺮخ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻬﺶ زدم اوﻧﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاﺑﻢ رو داد‪ .‬ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻓﺮﻧﻮش ﺟﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﻮن هﺎ ﺑﺮس‪ .‬ﻣﻦ و اﻳﻦ ﺟﻮون ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ هﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺸﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻼ دﻟ ﺶ ﻧﻤ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ رو ﺗﻨﻬ ﺎ ﺑ ﺬارﻩ‪ ،‬ﻧﺎﭼ ﺎر رﻓ ﺖ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﮐﻤ ﯽ ﮐ ﻪ‬

‫))ﻓﺮﻧ ﻮش ﺑ ﺎ اﻳﻨﮑ ﻪ اﺻ ً‬
‫ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺎدرش ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺷﻨﻴﺪم داﻧﺸﺠﻮﯼ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ هﺴﺘﯽ‪ .‬درس ت ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫))از ﻃﺮز ﺣﺮف زدﻧﺶ ﺑﺪم اوﻣﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺮوع ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬داﻧﺸﺠﻮ هﺴﺘﻢ‪ .‬درﺳﻢ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺷﻨﻴﺪم ﭘﺪر و ﻣﺎدرت ﺗﻮ ﻳﻪ ﺗﺼﺎدف ﻣﺮدن‪ ،‬درﺳﺘﻪ؟‬
‫)دﻧﺪون هﺎم رو روﯼ هﻢ ﻓﺸﺎر دادم ﮐﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﭼﻴﺰﯼ از دهﻨﻢ ﻧﭙﺮﻩ ﺑﻴﺮون( ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم در ﻳﮏ ﺣﺎدﺛﻪ ﻓﻮت ﮐﺮدن‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺪا هﻤﻪ اﺳﻴﺮان ﺧﺪا رو ﺑﻴﺎﻣﺮزﻩ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺰﮔﺘﺮﯼ‪ ،‬ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪارﯼ؟‬
‫‪-‬ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از اﻗﻮام هﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ دورﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ دارن‪ .‬زﻳﺎد رﻓﺖ و ﺁﻣﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﺠﺎﻳﯽ هﺴﺘﯽ؟ اﺻﻼ ﻣﺎل ﮐﺠﺎﻳﯽ؟‬
‫‪-‬هﻤﻴﻦ ﺷﻬﺮ‪.‬‬
‫‪-‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺨﻮر‪ .‬ﻳﻪ ﭘﺮﺗﻐﺎل ﭘﺎرﻩ ﮐﻦ و ﺑﺨﻮر‪ .‬ﭘﺮﺗﻐﺎل هﺎش ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن!‬
‫)ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ داد زد(‬
‫‪-‬ﺻﻐﺮﯼ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺻﻐﺮﯼ‪ .‬ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ ﺑﺪﻩ اﻳﻨﺠﺎ!‬

‫) ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ‪ ،‬ﺳﻠﻴﻘﻪ ﻓﺮﻧﻮش هﻢ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ! از اون ﻗﻴﺎﻓﻪ هﺎﯼ زن ﭘﺴﻨﺪ دارﯼ! ﻗﺪ و هﻴﮑﻠ ﺖ ه ﻢ‬
‫ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ! در ﺁﻣﺪت از ﮐﺠﺎس؟ ﮐﯽ ﺧﺮﺟﺖ رو ﻣﯽ دﻩ؟‬
‫)ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﻪ ﮔﺮدﻧﺒﻨ ﺪ ﮔ ﺮدﻧﺶ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ وﻗﺘ ﯽ ﺗﮑ ﻮن ﻣ ﯽ ﺧ ﻮرد‪ .‬از ﺷ ﻌﺎع و اﻧﻌﮑ ﺎس‬
‫ﻧﻮرش ﭼﺸﻢ ﺧﻴﺮﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ! ﺷﺎﻳﺪ دو ﺳﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻦ ﻗﻴﻤﺖ ش ﺑﻮد( ‪.‬‬
‫‪-‬ﻳﻪ ﻣﻘﺪار ﭘﻮل ﺗﻮ ﺑﺎﻧﮏ دارم‪ .‬ﺣﺴﺎب ﺳﭙﺮدﻩ س‪ .‬از ﺑﻬﺮﻩ ش زﻧﺪﮔﻴﻢ رو ﻣﯽ ﮔﺬروﻧﻢ‪.‬‬
‫‪-‬اﻳﻨﻘﺪر هﺴﺖ ﮐ ﻪ دﺳ ﺖ زن ت رو ﺑﮕﻴ ﺮﯼ و ﺑﺒ ﺮﯼ ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ ت و دﺳ ﺘﺖ رو ﭘ ﻴﺶ ﮐﺴ ﯽ دراز‬

‫ﻧﮑﻨﯽ؟!‬
‫)ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺻﻐﺮﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮام ﭼﺎﻳﯽ ﺁورد‪ .‬ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم‪ .‬ﺳﺮم رو ﺑﻪ‬
‫ﺧ ﻮردن ﭼ ﺎﻳﯽ ﮔ ﺮم ﮐ ﺮدم‪ .‬ﭼﺸ ﻤﻢ ﺗ ﻮ ﻣﻬﻤ ﻮن ه ﺎ ﺑ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش اﻓﺘ ﺎد ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ ﭼﺸ ﻤﻬﺎﯼ ﻧﮕ ﺮان و‬
‫ﻗﺸﻨﮕﺶ از دور ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم ﮐﻪ دﻟﺶ ﺁروم ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﻧﻪ؟‬
‫‪-‬ﮐﯽ؟‬
‫‪-‬دﺧﺘﺮم‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش رو ﻣﯽ ﮔﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ‪ .‬اﻳﺸﻮن دﺧﺘﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺸﻨﮕﯽ هﺴﺘﻦ‪ .‬هﻢ ﻗﺸﻨﮓ‪ ،‬هﻢ ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﺧﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫) ﻳ ﺎد ﺣ ﺮف ﮐ ﺎوﻩ اﻓﺘ ﺎدم ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ ه ﺮ ﮐ ﯽ دﻓﻌ ﻪ اول ﺑﺒﻴﻨ ﺪش و از ﭘﻮﺳ ﺖ ﺻ ﻮرﺗﺶ ﺗﻌﺮﻳ ﻒ‬

‫ﻧﮑﻨﻪ‪ ...‬ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻮد( !‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﯽ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﻴﺪم ﺗﺎ اﻳﻦ ﻗﺪر ﺷﺪﻩ‪ .‬ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﻦ! ﺗﻮ ﺗﻤﺎم دﺧﺘﺮاﯼ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺗﮑﻪ‪.‬‬
‫‪-‬درﺳﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫‪-‬ﺷﻨﻴﺪم ﺳﺮﻳﻪ ﺗﺼﺎدف ﺑﺮاش ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺎﻳﻪ رﻓﺘﯽ!‬

‫‪-‬ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﺒﻮدﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺐ درﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﻤﻪ ودﻳﻪ رو ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ وﻗﺖ هﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ دﻳﮕ ﻪ! اﻣ ﺎ ﮐ ﺎر ﺗ ﻮ ه ﻢ ﺧ ﻮب ﺑ ﻮدﻩ ﮐ ﻪ‬
‫ﻗﺎپ ﻓﺮﻧﻮش رو دزدﻳﺪﯼ!‬
‫))ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دوﺑﺎرﻩ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ از ﺻ ﻮرت ﻓﺮﻧ ﻮش ﺑ ﻮد‪ .‬ﺷ ﺎﻳﺪ ﺣ ﺪود ﭼﻬ ﻞ‬
‫ﺳﺎﻟﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻼف اون ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﺻﻼ ﭼﺎق و ﺑﺪ هﻴﮑﻞ ﻧﺒﻮد ‪.‬اﺣﺘﻤﺎ ًﻻ ﺑ ﺎ‬
‫ﮐﻼس هﺎﯼ ﻻﻏﺮﯼ و ﻟﻮازم ﺁراﻳﺶ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﯽ و دﮐﺘﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮ و ﮐﺎر داﺷﺖ!‬
‫ﻟﺒﺎس ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻳﺎ زن ﺑﻴﺴﺖ و هﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ رو ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺟﻮاهﺮاﺗﯽ ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﻣﯽ‬
‫ﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ زن ﻗﺸﻨﮕﻴﻪ‪ .‬دوﺑﺎرﻩ ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎرﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﻘﺪر ﺑﻬﺮﻩ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ دت؟‬
‫‪-‬ﺣﺪود ﺳﯽ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ؟‬
‫‪-‬اﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻤﻪ! ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﻓﮑﺮ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺮات ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ ﭼﯽ؟ ﺧﻮﻧﻪ دارﯼ؟‬
‫‪-‬ﺧﻴﺮ‪ .‬ﻳﻪ اﺗﺎق اﺟﺎرﻩ ﮐﺮدم و ﺗﻮش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﺎﺷﻴﻦ هﻢ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻣﺎﮐﻮ!‬
‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم‪.‬‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ هﻢ ﻧﺪارﯼ؟‬
‫‪-‬ﻧﺨﻴﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﻦ ﻏﺮﻳﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻓﺮﻧﻮش از ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ت ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻪ؟!‬
‫ﻼ‬
‫‪-‬ﻓﺮﻧﻮش؟ در ﻣﻮرد ﺷﻤﺎ؟ اﺻ ً‬
‫‪-‬ﭼﺮا‪l ،‬ﯼ دوﻧ ﻢ‪ .‬دﺧﺘﺮه ﺎﯼ اﻣ ﺮوزﯼ رو اﮔ ﻪ ﺟ ﻮن ت رو ه ﻢ واﺳ ﻪ ﺷ ﻮن ﻗﺮﺑ ﻮﻧﯽ ﮐﻨ ﯽ‪ ،‬ﻣ ﻴﮕﻦ‬
‫ﮐﻤﻪ!‬

‫‪-‬دﺧﺘﺮ هﺎﯼ اﻣﺮوزﯼ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ هﻴﭽﻮﻗﺖ در ﻣﻮرد ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﯼ ﻧﮕﻔﺘﻪ‪.‬‬
‫))در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬ﻳﻪ ﺧﺎﻧﻢ دﻳﮕﻪ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒ ًﺎ هﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻣ ﺎدر ﻓﺮﻧ ﻮش ﺑﻄ ﺮف ﻣ ﺎ اوﻣ ﺪ ﺗ ﺎ رﺳ ﻴﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻓﺮﯼ‪ ،‬ﺣﮑﻴﻢ ﺟﻮﺟﻪ ﺧﺮوس ﺗﺠﻮﻳﺰ ﮐﺮدﻩ؟‬
‫))ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻬﺶ ﻳﻪ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ور ﺑﭙﺮﯼ ﻣﻠﯽ‪ ،‬اﻳﺸﻮن ﺧﻮاﺳﺘﮑﺎر ﻓﺮﻧﻮﺷﻪ!‬
‫))ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﻳﻦ دوﺳﺖ زﻣﺎن دﺧﺘﺮﯼ هﺎﯼ ﻣﻨﻪ‪ .‬اﺳﻤﺶ ﻣﻠﻴﺤﻪ س‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻴﻢ ﻣﻠﯽ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ در دوﺋﻪ!‬
‫)ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺳﻼم ﮐﺮدم‪(.‬‬
‫ﻣﻠﯽ – ﺑﺸﻴﻦ ﻋﺰﻳﺰم راﺣﺖ ﺑﺎش‪ .‬ﭼﻄﻮرﯼ؟ ﺧﻮﺑﯽ؟‬
‫))ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺗﻮ دﻟﻢ ﺟﺎﯼ ﮐﺎوﻩ رو ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدم(( ‪.‬‬
‫ﻣﻠﯽ – ﻋﺰﻳﺰم ﭼﺮا ﺗﻨﻬﺎ اوﻣﺪﯼ؟‬
‫ﻼ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻋﺮض ﮐﺮدم‪ .‬ﭘﺪرم و ﻣﺎدرم در ﻳﻪ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﻋﻤﺮﺷﻮن رو دادن ﺑﻪ ﺷ ﻤﺎ‪.‬‬
‫‪-‬ﻗﺒ ً‬
‫اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪﻣﺖ رﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻣﻠﯽ – ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺸﻮن ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺗﻮ دم و دﺳﺘﮕﺎﻩ ت دوﺳﺘﯽ‪ ،‬رﻓﻘﯽ‪ ،‬ﻓﺘﻮﮐﭙﯽ ﻳﻪ ﺧﻮدت ﻧﺪارﯼ؟!‬
‫ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش – ِا وا ﺧﺎﮎ ﺗﻮ ﮔﻮرت ﻣﻠﯽ! اﻳﺸﻮن ﺗ ﺎزﻩ ﺑ ﻪ ﻣ ﺎ رﺳ ﻴﺪﻩ‪ .‬ﻧﻤ ﯽ دوﻧ ﻪ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ ﺷ ﻮﺧﯽ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ‪ .‬ﺑﺮو دﻧﺒﺎل ﮐﺎرت‪ .‬ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﮕﻮ ﺑﺮﻩ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺷ ﺎم رو ﺑ ﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺿﻌﻒ ﮐﺮدن ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ‪.‬‬
‫)ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻠﻴﺤﻪ ﺧﺎﻧﻢ هﻢ اﻧﮕﺎر ﻳﮑﯽ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﮐﺎوﻩ ﺧﻮدﻣﻮن‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﻠﻴﺤﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﺁﻣﻴﺰ از ﻣﺎ دور ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش روش رو ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﮐ ﺮد و‬
‫در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪-‬از دﺳﺖ ﻣﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﯽ هﺎ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻠﻖ ش اﻳﻨﻄﻮرﻳﻪ‪ .‬ﺑﺎ هﻤﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫‪-‬اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﺪ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻳﻪ دوﺳﺘﯽ دارم ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺷﺎد و ﺳﺮ زﻧﺪﻩ س‪.‬‬
‫ﻣ ﺎدر ﻓﺮﻧ ﻮش – ﺧ ﺐ‪ ،‬اﻳﻨﺠ ﺎ ﮐ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﻪ ﺣ ﺮف زد‪ ،‬ﻧﺸ ﻮﻧﯽ ت رو ﺑ ﺪﻩ‪ ،‬ﻓ ﺮدا ﺑﻌ ﺪ از ﻇﻬ ﺮﯼ‪،‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﻣﯽ ﺁم ﮐﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯽ ﺻﺎﺣﺎب ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ دو ﮐﻠﻮم ﺣ ﺮف‬
‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ زد‪.‬‬
‫))ﺁدرﺳﻢ رو ﺑﻬﺶ دادم‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻓﺮدا ﺑﻴﺎد ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺣﺮف هﺎ هﻨﻮز ﻣﻮﻧﺪﻩ! اﯼ ﮐﺎش هﻤﻴﻦ اﻻن ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻣﯽ داد ﮐﻪ ﻳﻪ ﺷﺐ دﻳﮕﻪ‪ ،‬اﺳ ﻴﺮ دﻟﻬ ﺮﻩ‬
‫و ﺳﺮﮔﺮدوﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷﻢ‪ .‬ﻇﺎهﺮًا زن ﺑﺪﯼ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺐ‪ ،‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣ ﻦ دادﻣ ﺎدش ﺑﺸ ﻢ‪ .‬ﺣ ﻖ داﺷ ﺖ ﺑ ﺎ‬
‫ﻓﮑﺮ و ﺗﺄﻣﻞ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ وﻗﺖ ﻳﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر اوﻣﺪ و اﻋﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﺎم ﺣﺎﺿﺮﻩ و از ﻣﺪﻋﻮﻳﻦ ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮد ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ‬
‫ﺳﺎﻟﻦ ﻏﺬا ﺧﻮرﯼ ﺑﺮن‪ .‬ﻳﻪ ﺁن ﺗ ﺎ دور و ﺑ ﺮم رو ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدم‪ ،‬دﻳ ﺪم ﺗﻨﻬ ﺎ ﺗ ﻮ ﺳ ﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ و ﮐ ﺲ‬
‫دﻳﮕﻪ اﯼ ﻏﻴﺮ از ﻣﻦ اوﻧﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ و داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم‬
‫ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﻔﺘﻴﮏ ﺑﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺎرد رو ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮم و ﭼﻨﮕﺎل رو دﺳﺖ ﭼﭗ‪ .‬ﺳ ﻮپ رو ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑ ﺎ‬
‫ﻗﺎﺷﻖ ﺑﺰرگ ﺑﺨﻮرم‪ .‬اول ﺣﺘﻤ ًﺎ اُردور ﻣﯽ ﺁرن‪ .‬ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ ﺗ ﺎ ﺣ ﺎﻻ ُاردور ﻧﺨ ﻮردم ﺑ ﺪوﻧﻢ ﭼﻴ ﻪ! ﺧ ﺪا‬
‫ﮐﻨﻪ از اون ﻏﺬاهﺎﯼ ﺧﺎرﺟﯽ ﻳﻪ ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺁﺑﺮوم ﺟﻠﻮ هﻤﻪ ﻣﯽ رﻩ‪ .‬اون وﻗ ﺖ ﻣ ﯽ‬
‫ﮔﻦ داﻣﺎد ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﺷﺎم ﺑﺸﻴﻨﻪ!‬
‫ﺗﻮ هﻤﻴﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ رﺳﻴﺪم دم ﺳﺎﻟﻦ ﻏﺬا ﺧﻮرﯼ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺁﻗﺎﻳﻮن ﻣﻬﻤﺎن ﺑ ﺎ ده ﻦ ﭘ ﺮ از ﻏ ﺬا‬
‫داد زد‪ :‬ﺑﻬ ﺰاد ﺟ ﻮن ﺑ ﺮس‪ ،‬اﻳﻨ ﺎ ﺗ ﻪ ﻣﻴﮕ ﻮ رو در ﺁوردن! ﺟﻮﺟ ﻪ ﮐﺒﺎﺑ ﺎ رو ﮐ ﻪ اول از هﻤ ﻪ ﭼﭙ ﻮ‬
‫ﮐﺮدن! ﻳﮑﯽ دﻳﮕﻪ داد زد‪ :‬ﺁﯼ دﻳﺮ ﺑﺠﻨﺒﯽ اﻣﺸﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﮔﺸﻨﻪ زﻣﻴﻦ ﺑ ﺬارﯼ! ﺑ ﺪو ﮐ ﻪ ﻏ ﺬاهﺎ ﮐﻠ ﻪ‬
‫ﺷﺪ! اﻳﻦ ﻗﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﻳﻪ ﺳﻴﺦ ﮐﻮﺑﻴﺪﻩ رو دارﻩ ﺑﺰور ﻣﯽ ﺗﭙﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺶ!‬
‫ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﺤﻮﻳﻠﺶ دادم و هﻤﻮﻧﺠﺎ واﺳﺘﺎدم‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬از اون ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎ ﻳﻪ ﺑﺸﻘﺎب‬
‫ﭘﺮ از ﻏﺬا‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺳﺮخ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ اوﻣﺪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ راﺣﺖ ﺗﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫))ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺻﻐﺮﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺑﻴ ﺎرﻩ‪ .‬دو ﺗ ﺎﻳﯽ ﻧﮕ ﺎهﯽ ﺑ ﻪ ﻣﻬﻤ ﻮن ه ﺎ ﮐ ﻪ ﭘﺸ ﺖ‬
‫ﺷﻮن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻮد و ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺸﻴﺪن و ﺧﻮردن ﻏﺬا ﺑﻮدن ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻗﻮم ﻣﻐﻮل ن ﻧﻪ؟!‬
‫)ﺑﻬﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم‪ .‬ﺳﺮﺧﯽ ﺻﻮرﺗﺶ از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ هﻢ رﻓﺘﻴﻢ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ و دوﺗﺎﻳﯽ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪(.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – دوﺗﺎﻳﯽ از ﻳﻪ ﺑﺸﻘﺎب‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫‪-‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺎﻟﻴﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺎدت ﮐﻨﯽ‪ .‬ازدواج ﮐﻪ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ زﻳﺎد ﻇﺮف ﮐﺜﻴﻒ ﮐﻨﻴﻢ ﺷﺴﺘﻦ ش ﺳﺨﺘﻪ!‬
‫‪-‬ﺧﻮدم ﻇﺮف هﺎ رو ﺑﺮات ﻣﯽ ﺷﻮرم‪ .‬ﻋﺎدت دارم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬ﻓﮑ ﺮ ﻧﮑ ﻦ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ دﺧﺘ ﺮ ﻧ ﺎز ﭘ ﺮوردﻩ اﯼ هﺴ ﺘﻢ و ﮐ ﺎر ﮐ ﺮدن رو ﺑﻠ ﺪ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺣﻴﻒ اﻳﻦ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻇﺮﻓﺸﻮﻳﯽ و اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﺧﺮاب ﻳﺸﻪ؟!‬
‫))ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ (( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟‬
‫‪-‬ﭼﻴﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ در ﻣﻮرد ﺧﻮدم و زﻧﺪﮔﻴﻢ و درس هﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﻬﺰاد ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ رو ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺎور ﮐﻦ ﻓﻘﻂ هﻤ ﻴﻦ ﺣ ﺮف ه ﺎ زدﻩ ﺷ ﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘ ﻪ ﮔﻔ ﺖ ﻓ ﺮدا ﺳ ﺎﻋﺖ ﺳ ﻪ ﻣ ﯽ ﺁد ﺧﻮﻧ ﻪ م ﮐ ﻪ ﺑﻴﺸ ﺘﺮ‬

‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﺐ ﺣ ﻖ ه ﻢ دارﻩ‪ .‬ﺷ ﺎﻳﺪ ﺻ ﻼح ﻧﻤ ﯽ دوﻧ ﻪ‬
‫ﺣﺘﯽ ﺟﻠﻮﯼ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮد دارﻩ‪.‬‬
‫))اﺣﺴﺎس ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش ﻧﺎراﺣ ﺖ ﺷ ﺪ و رﻓ ﺖ ﺗ ﻮ ﻓﮑ ﺮ‪ .‬دوﺗ ﺎﻳﯽ ﺁروم ﺷ ﺎم ﻣ ﻮن رو ﺧ ﻮردﻳﻢ‬

‫وﻗﺘﯽ ﻏﺬا ﺗﻮم ﺷﺪ‪ ،‬هﻤﻮن ﺁﻗ ﺎ از ﻃ ﺮف دﻳﮕ ﻪ ﺳ ﺎﻟﻦ ﺑﻠﻨ ﺪ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺁﻗ ﺎﯼ ﻣﻬﻨ ﺪس ﻳ ﻪ ﻟﺤﻈ ﻪ ﺗﺸ ﺮﻳﻒ‬
‫ﺑﻴﺎرﻳﻦ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺷﻮﺧﯽ هﺎﯼ ﻟﻮس و ﺑﮏ!‬
‫ﻣﺮد – ﻣﻬﻨﺪس ﺟﻮن ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ! ﺟﻮن ﻗﻠﺴﻢ ﺑﻴﺎ!‬
‫))اوﻣﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺸﻴﻦ ﺑﻬﺰاد‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻮهﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻪ‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻠﻔﯽ ﻳﻪ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫‪-‬ﺁﺧﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺟﺎن ﻧﻤﯽ ﺷﻪ‪ .‬زﺷﺘﻪ! اﻻن ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدم‪.‬‬
‫))ﻓﺮﻧﻮش از ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺪ اﻧﻔﺠﺎر رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﺁروﻣﺶ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﺗﻤﻮم ﺧﻮﻧﻮادﻩ هﺎ از اﻳﻦ ﺟﻮر ﺁدم هﺎ هﺴﺘﻦ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ ﺧﻮﺑ ﻪ‪ .‬ﺑﺎﻋ ﺚ ﻧﺸ ﺎط در ﻓﺎﻣﻴ ﻞ ﻣ ﯽ ﺷ ﻦ‪.‬‬
‫ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﻣﺎهﺎ اﻳﺮاﻧﯽ هﺴﺘﻴﻢ و ﺧ ﻮﻧﮕﺮم‪ .‬ﺁﺷ ﻨﺎ ﺗ ﺮ ﮐ ﻪ ﺑﺸ ﻢ ﺧﻴﻠ ﯽ ه ﻢ ﺧ ﻮش ﻣ ﯽ‬
‫ﮔﺬرﻩ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ اوﻟﺶ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ هﻤﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻼ ﺗ ﻮ رو‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺳﻌﺎدت داﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ت ﻧﮑ ﺮدم! ﺗﺤﻔ ﻪ اﯼ ﻧﻴﺴ ﺘﻦ! ﺗ ﺎزﻩ هﻤ ﻪ ﺷ ﻮن ﮐ ﺎﻣ ً‬
‫ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻦ‪.‬‬
‫))ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻗﺎﺳﻢ ﺁﻗﺎ رﻓﺘﻢ و ﺧﻮدم رو ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﻦ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﻬﻨﺪس‪ .‬ﻣﺎ ارادﺗﻤﻨﺪﻳﻢ‪ .‬ﺟﻮن ﻗﺎﺳﻢ اﻳﻦ ﻳﺎردان ﻗﻠﯽ رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐ ﻦ‪ ،‬اﻧﮕ ﺎر ﺗﻴ ﺮ‬
‫ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﺧﻮردﻩ!‬
‫))راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﻣﺮده ﺎ ﮔﻮﻳ ﺎ ﻣﻮﻗ ﻊ ﻏ ﺬا ﺧ ﻮردن روﯼ ﭘﻴ ﺮهﻨﺶ ﺳ ﺲ ﮔﻮﺟ ﻪ رﻳﺨﺘ ﻪ‬
‫ﺑﻮد‪((.‬‬
‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم و زورﮐﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪم ﮐﻪ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن اﻧﮕﺎر ﻓﺮﻧﻮش ﮐﺎرت دارﻩ‪.‬‬

‫))ﻋﺬز ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﻮﻧﻪ ت ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺪارﯼ؟‬
‫‪-‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺧﻴﺮ‪ .‬اﻣﺎ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻﻣﻮن دارﻩ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﻤﺎرﻩ ش رو ﺑﻬﺘﻮن ﺑﺪم؟‬
‫ﻼ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ هﺎ رو وردار ﺑﺒﺮ‪ .‬ﻣ ﺎ ﺳ ﻪ ﭼﻬ ﺎر ﺗ ﺎ‬

‫ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش – ﺁرﻩ‪ ،‬ﺑﺪﻩ اﺻ ً‬
‫دارﻳﻢ!‬
‫))ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺷﻤﺎرﻩ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ را ﺑﻬ ﺶ دادم ﮐ ﻪ دﻳ ﺪم ﻓﺮﻧ ﻮش از دور ﺑﻬ ﻢ اﺷ ﺎرﻩ ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ‪ .‬رﻓ ﺘﻢ‬
‫ﭘﻴﺸﺶ ‪((.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻟﻮس ﺑﺎزﯼ هﺎﺷﻮن ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺘﻦ ﺑﻴﭽﺎرﻩ هﺎ‪ .‬ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – اﻣﺸﺐ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻬﺖ ﺑﺪ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻣﯽ دوﻧﻢ‪ .‬ازت ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻬﺰاد‪.‬‬
‫ﻼ اﻳﻨﻄﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬راﺳﺘﯽ ﭘﺪرت ﮐﺠﺎ ﺳﺖ؟ زﻳﺎد ﻧﺪﻳﺪﻣﺶ ﻣﯽ ﺧﻮام ازش‬
‫‪-‬اﺻ ً‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬دﻳﮕﻪ دﻳﺮﻩ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺑﺮم‪.‬‬
‫))ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﻳﻪ ﺑﺪﯼ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ‪ .‬ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ رو ﮔﻴﺮ ﺁوردﻩ و دارﻩ در ﮔﻮﺷﺶ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫))راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻳﮑﯽ دوﺑﺎر ﺧﻮدم دﻳﺪﻣﺶ‪ .‬ﺳﺮ و ﮔﻮﺷﺶ ﻣﯽ ﺟﻨﺒﻴﺪ! ((‬
‫‪-‬اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻳﻪ ﻓﺮﻧﻮش؟! ﺗﻮ ﻧﺒﺎﻳﺪ در ﻣﻮرد ﭘﺪرت اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺋﻪ‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم‪ .‬ﺗﻮ دﻳﮕﻪ ﺑﺮو‪ ،‬هﺮ ﭼﯽ ﮐﻤﺘ ﺮ اﻳ ﻦ ﺟ ﻮر ﺟﺎه ﺎ ﺑﺎﺷ ﯽ ﺑ ﺮات‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻩ؟‬
‫)) ﻧﻔﻬﻤﻴ ﺪم ﻣﻨﻈ ﻮرش ﭼﻴ ﻪ‪ .‬از ﻣ ﺎدرش ﺧ ﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐ ﺮدم‪ .‬از ﺑﻘﻴ ﻪ ه ﻢ هﻤﻴﻨﻄ ﻮر و ﺑ ﺎ ﻓﺮﻧ ﻮش‬
‫اوﻣﺪﻳﻢ دم در‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮﺳﻮﻧﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺘﻢ‪((.‬‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﻬﺰاد ﻓﺮدا ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ اوﻣﺪ‪ ،‬ﺣﺮف رو ﺑﺎه ﺎش ﺗﻤ ﻮم ﮐ ﻦ‪ .‬ﻧ ﺬار ﻃ ﻮﻟﺶ ﺑ ﺪﻩ‪ .‬ﻣ ﻦ دﻳﮕ ﻪ‬
‫ﻃﺎﻗﺖ اﻳﻦ وﺿﻊ رو ﻧﺪارم! ﺑﺮام ﺗﺤﻤ ﻞ اﻳ ﻦ ﺧﻮﻧ ﻪ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺳ ﺨﺖ ﺷ ﺪﻩ! ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ ﺣ ﺎﻻ ﮐ ﻪ ﻣﺎﻣ ﺎﻧﻢ‬
‫اوﻣﺪﻩ!‬
‫‪-‬دارﯼ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ ﻓﺮﻧﻮش؟ ﺷ ﮑﺮ ﺧ ﺪا رو ﺑﮑ ﻦ‪ .‬ﭼ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﺗ ﻮ زﻧ ﺪﮔﯽ ﮐ ﻢ دارﯼ؟ ﻣ ﺮدم ﻧ ﺪارن‬

‫ﺑﺨﻮرن! ﻧﮑﻨﻪ ﺧﻮﺷﯽ زدﻩ زﻳﺮ دﻟﺖ؟! ﻣﺮدم از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺟﻮن ﻣﯽ ﮐ ﻨﻦ ﮐ ﻪ ﺁﺧ ﺮش ﻳ ﻪ ﻏ ﺬاﻳﯽ‬
‫ﺳ ﺎدﻩ رو ﺑﺘ ﻮﻧﻦ ﻓ ﺮاهﻢ ﮐ ﻨﻦ! اﻣﺸ ﺐ از ﭘ ﺲ ﻣﻮﻧ ﺪﻩ ﻏ ﺬاهﺎ ﺷ ﻤﺎ ﭘﻨﺠ ﺎﻩ ﻧﻔ ﺮ ﺁدم ﮔﺮﺳ ﻨﻪ ﺳ ﻴﺮ ﻣ ﯽ‬
‫ﺷﺪن!‬
‫ﺗﺎزﻩ اﻳﻦ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪن هﺎ‪ ،‬ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﻳﻪ ازدواﺟﻪ! ﺑﻌﺪًا ﺑﺮاﻣﻮن ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﯽ ﺷﻪ‬
‫))ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻓﺮدا ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﻦ ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﺟﻮاب ﺁﺧﺮ رو ازش ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﻦ م ﻗﺎﻧﻮﻧﻴﻪ‪ ،‬ﭘﺪرم ه ﻢ راﺿ ﯽ ﻳ ﻪ ﮐ ﻪ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮ ازدواج ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ش دﻳﮕﻪ ﺑﺮام اهﻤﻴﺖ ﻧﺪارﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ اﻣﺸﺐ ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪﯼ‪ .‬ﺧﻮب ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﻓ ﺮدا ﺻ ﺒﺢ ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ ﺣﺮﻓ ﺎت‬
‫ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯼ‪ .‬ﺑﺮو اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ‪ .‬ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺑ ﻪ اﻣﻴ ﺪ ﺧ ﺪا هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ درﺳ ﺖ ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪.‬‬
‫))ﻳ ﻪ ﭘﻮزﺧﻨ ﺪﯼ زد و از ه ﻢ ﺧ ﺪا ﺣ ﺎﻓﻈﯽ ﮐ ﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺗ ﻮ راﻩ ﺑ ﺎ ﺧ ﻮدم ﻓﮑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﻣ ﺎدر ﻓﺮﻧ ﻮش‬
‫ﻇﺎهﺮًا زن ﺑﺪﯼ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﺶ رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از ﻣﻨﻢ ﺑﺪش ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا ﻓﺮدا هﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﺑﺸﻪ و ﺑﺎ ازدواج ﻣﺎ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ هﻤﻴﻦ اﻓﮑﺎر رﺳﻴﺪم ﺧﻮﻧﻪ و ﻟﺒﺎس هﺎم رو ﻋﻮض ﮐﺮدم و ﻧﻮار ﻓﺮﻧﻮش رو ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ و رﻓ ﺘﻢ ﺗ ﻮ‬
‫رﺧﺘﺨﻮاب‪ .‬هﻨﻮز ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺁهﻨﮓ ﺗﻮم ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﺐ‪ ،‬ﺧﻮاب ﻓﺮﻧﻮش رو ﻣﯽ دﻳﺪم ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﻦ ش ﮐﺮدﻩ و دارﻳﻢ ﺑﺎ هﻢ ﺗ ﻮ ﻳ ﻪ ﺟ ﺎدﻩ‬
‫ﺑﯽ اﻧﺘﻬﺎ ﻗﺪم ﻣﯽ زﻧﻴﻢ ‪((.‬‬
‫ﺳ ﺎﻋﺖ هﺸ ﺖ ﺻ ﺒﺢ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻳﮑ ﯽ در زد‪ .‬از ﺧ ﻮاب ﭘﺮﻳ ﺪم‪ .‬ﮐ ﺎوﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬در رو وا ﮐ ﺮدم و دوﺑ ﺎرﻩ‬
‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮ رﺧﺘﺨﻮاب و ﭘﺘﻮ رو ﮐﺸﻴﺪم رو ﺳﺮم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﻨﻮز ﺧﻮاﺑﯽ؟! ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﻴﭽﺎرﻩ! ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺶ از ﭘﺎرو ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻩ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ از‬
‫ﺧﻮﻧﻪ زدﻩ ﺑﻴﺮون دﻧﺒﺎل ﻳﻪ ﻟﻨﮓ ﺑﻮﻗﻠﻤﻮن !اوﻧﻮﻗﺖ ﺗﻮ هﻨﻮز ﺧﻮاﺑﯽ؟! ﺁهﺎن! ﻧﮑﻨﻪ اﻣ ﺮوز ﺗﺠ ﺎرت‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ﺣﻀﺮت واﻻ ﺗﻌﻄﻴﻪ؟! ﺑﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪهﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ دادﻳﻦ؟‬
‫‪-‬ﮐﺘﺮﯼ رو ﺁﺑﮑﻦ ﺑﺬار روﯼ ﺑﺨﺎرﯼ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻪ ﭼﺮت دﻳﮕﻪ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻢ‪.‬‬
‫– ﺗﻨﺒﻞ ﻧﺮو ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ‬ ‫ﮐﺎوﻩ‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽ ﺁﻳﻪ!‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ دﻳﺸﺐ ﭼﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺗﻮ ﺳﺮت ﮐﺮدﯼ! ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮدﻩ و دﻟﺸﻮرﻩ ﺁﻗﺎ رو داﺷﺘﻢ! ز‬
‫ﻣﺎدر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺗﺮ داﻳﻪ ﺧﺎﺗﻮن! ﺷﺪم ﮐﺎﺳﻪ داغ ﺗﺮ از ﺁش! ﭘﺎﺷﻮ و ﮔﺮﻧﻪ ﻳﻪ ﭘﺎرچ ﺁب ﻣ ﯽ رﻳ ﺰم رو‬
‫ﺳﺮت ﮐﻪ ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﯽ و ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ از ﻳﺎدت ﺑ ﺮﻩ ه ﺎ! ﻣﺠﻨ ﻮن ﭼﺮﺗ ﯽ ﻧﺪﻳ ﺪﻩ ﺑ ﻮدﻳﻢ ﺗ ﺎ ﺣ ﺎﻻ!‬
‫ﭘﺎﺷﻮ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻮ‪ ،‬ﻓﺮهﺎد ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺷﻴﺮﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻴﺸﻪ ﺗﻮ ﮐﻮﻩ ﻣﺘﺮو زد! ﺗﺎزﻩ ﺷ ﻴﺮﻳﻦ رو ﺑﻬ ﺶ ﻧ ﺪادن‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻦ داﻣﺎد ﺗﻨﺒﻠﻪ! اﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﻦ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ هﺸﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯽ‪ ،‬ﻻﺳﺘﻴﮏ ﻣﺎﺷﻴﻦ دﺧﺘﺮﺷ ﻮن رو ﻧﻤ ﯽ‬
‫دن ﺗﻮ ﭘﻨﭽﺮﯼ ﺑﮕﻴﺮﯼ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮﺷﻮن!‬
‫))ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺧﻤﻴﺎزﻩ ﮐﺸﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﺮوس ﺑﯽ ﻣﺤﻞ‪ ،‬ﺁدم ﺳﺎﻋﺖ هﺸﺖ ﺻﺒﺢ ﻣﯽ ﺁد دﻧﺒﺎل ﺧﺒﺮ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭘﺎﺷﻮ و ﮔﺮﻧﻪ ﻣﯽ رم ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﻣﯽ ﮔﻢ اﻳﻦ ﺑﻬﺰاد ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻳﻪ ﮐﻠﻴﻪ و ﻧﺼﻒ ﺟﻴﮕﺮ و‬
‫ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ از ﻗﻠﺒﺶ رو ﻓﺮوﺧﺘﻪ! اون وﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﺁدم ﻣﻌﻴﻮﺑﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﻧﻤﯽ دن هﺎ!‬
‫))ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﺧﺘﺨﻮاب رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺷﺴﺘﻢ ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﮐﺎوﻩ ﮐﺘﺮﯼ رو ﮔﺬاﺷ ﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد رو ﺑﺨﺎرﯼ ‪((.‬‬
‫‪-‬اون ﭘﻨﺠﺮﻩ رو ﺑﺎز ﮐﻦ هﻮا ﻋﻮض ﺑﺸﻪ ‪.‬ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺧﻮردﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺟﺮﻳﺎن دﻳﺸﺐ رو ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻦ‪.‬‬
‫))ﺑﺮاش اﺗﻔﺎﻗﺎت دﻳﺸﺐ رو ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ ﺟﺮﻳﺎن ﺳﺮ ﺷﺎم رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﻓﻬﻤﻴ ﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻗﺮارﻩ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش اﻣﺮوز ﺳﺎﻋﺖ ‪ 3‬ﺑﻴﺎد اﻳﻨﺠﺎ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬

‫ﺁخ ﺁخ ﺁخ ! از ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﮑﺮدﯼ؟ ﺣﺎﻻ ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاد ﺑﻴ ﺎد اﻳﻨﺠ ﺎ ﮐ ﻪ ﺟﻠ ﻮﯼ‬
‫هﻤﺴﺎﻳﻪ هﺎت‪ ،‬ﻳﻪ ﮐﺘﮏ ﻣﻔﺼﻞ ﺑﻬﺖ ﺑﺰﻧﻪ ﮐﻪ روت ﮐﻢ ﺷﻪ!‬
‫ﻼ زن ﺑﺪﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ‪.‬ﮐﺎوﻩ – وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ اﻳﻨﺠﺎ و ﺟّﻠﺰ و وﻟَﺰ ﺗ ﻮ رو‬
‫‪-‬ﮔﻢ ﺷﻮ! اﺻ ً‬
‫در ﺁورد ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﭼﻘﺪر ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ! ﻣﻴﮕﻦ ﮐﺴﺎﻳﯽ رو ﮐﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﮑﻨﻦ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ‬
‫ﻣﻴﻨﺪازﻩ رو ﺁﺗﻴﺶ و روﻏﻦ ﺗﻦ ﺷﻮن رو ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ و ﻣﯽ ﻣﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ!‬
‫‪-‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر ﺗﻮ ﻧﺒﺮن ﮐﺎوﻩ! ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎت‪ ،‬ذهﻦ ﻣﻨﻮ ﺧﺮاب ﮐﺮدﯼ‪ .‬دﻳﺸﺐ هﻤﻪ ش ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑ ﻮدم‬
‫ﮐﻪ ﻳﻪ زﻧﯽ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺎ دو ﻣﺘﺮ ﻗﺪ و هﻴﮑﻞ ﮔﻨﺪﻩ و ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺳﺮخ و دﻧﺪوﻧﻬﺎﯼ ﺗﻴﺰ!‬
‫اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮش هﻴﮑﻞ و ﺧﻮش ﺻﻮرﺗﻪ ‪.‬ﺑ ﺎ ﭼﻴﺰه ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ ﺑﻬ ﻢ ﮔﻔﺘ ﻪ ﺑ ﻮدﯼ‪ ،‬ﻓﮑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم‬
‫ﺣﺮف ﮐﻪ ﺑﺰﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﻟﺮزﻩ! ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺻﺪاﯼ ﻇﺮﻳﻔﯽ هﻢ دارﻩ‪.‬‬
‫ﻼ ﺑﺮﻳﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﻣﺎﻣ ﺎﻧﺶ؟! ﺣ ﺎﻻ ﮐ ﻪ ﭘﺴ ﻨﺪﻳﺪﯼ‪ ،‬ﻣ ﯽ ﮔ ﻴﻢ از ﺑﺎﺑ ﺎش ﻃ ﻼق‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﻄﻮرﻩ اﺻ ً‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻩ‪ ،‬ﻋﻘﺪش ﮐﻨﻴﻢ واﺳﻪ ﺗﻮ! ﭼﯽ ﺻﻼح ﻣﯽ دوﻧﯽ؟‬
‫‪-‬ﺑﺎ اﻳﻦ دﻣﭙﺎﻳﯽ ﻣﯽ زﻧﻢ ﺗﻮ ﺳﺮﺗﻬﺎ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧ ﺮﻩ‪ ،‬اﻳ ﻦ ﻇ ﺎهﺮش رو اﻳ ﻦ ﺟ ﻮرﯼ درﺳ ﺖ ﮐ ﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﺜ ﻞ ﮐ ﺎرﺗﻮن زﻳﺒ ﺎﯼ ﺧﻔﺘ ﻪ! ﻳ ﻪ وردﯼ‬
‫ﺑﺨﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻗﺪش ﻣﯽ ﺷﻪ ﭘﻨﺞ ﻣﺘﺮ! ﻧﺎﺧﻦ هﺎش در ﻣﯽ ﺁد اﻧﺪازﻩ ﻳﻪ ﺑﻴﻞ!‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻣﯽ ﺷﻪ دو ﺗﺎ ﮐﺎﺳﻪ ﺧﻮن! ﺧﺮﻧﺎس ﻣﯽ ﮐﺸﻪ ﮐﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﯽ ﻟ ﺮزﻩ! اون وﻗ ﺖ ﺁروم ﺁروم‬
‫ﻣﯽ ﺁد ﻃﺮﻓﺖ و ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﻩ روت!‬
‫))اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ و در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ اداﯼ هﻴﻮﻻ رودر ﻣﯽ ﺁورد‪ ،‬ﭘﺮﻳﺪ رو ﻣﻦ!‬
‫ﻳﻪ دﻩ دﻗﻴﻘﻪ اﯼ ﺑﺎ هﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺁب ﺟﻮش ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ و ﭼﺎﻳﯽ دم ﮐﺮدﻳﻢ((‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺳﻮپ رو ﺑﺎ ﮐﺪوم ﻗﺎﺷﻖ ﻣﯽ ﺧﻮرن؟!‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﮐﻪ هﺮ ﭼﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ ،‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم!‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ‪ .‬روش ﺧﻮردن ﺳﻮپ در اﻳﻦ ﺿﻴﺎﻓﺖ هﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻮرﺗﻪ ﮐ ﻪ ﺳ ﻮپ رو ﺑ ﺎ‬
‫ﮐﺎﺳﻪ ﻣﯽ ﺧﻮرن! ﺑﻌﻀﯽ هﺎ ﺗﻮ ﺳﻮپ ﻧﻮن ﺗﻴﻠﻴﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ هﺎ ﺳ ﻮپ ﺷ ﻮن رو ه ﻮرت ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﺸﻦ! وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﺧ ﻮردن ﺳ ﻮپ هﻤ ﻪ ﺷ ﻮن ﺗ ﻮ ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰ ﺑﺼ ﻮرت ﻳﮑﺴ ﺎن ﻋﻤ ﻞ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻦ‪ .‬ﻳﻌﻨ ﯽ‬
‫ﮐﺎﺳﻪ ﺳﻮپ رو ﺑﺎ ﺳﻮپ ﻣﯽ ﺧﻮرن! ﻳﺎ اﮔ ﻪ ﮐﺎﺳ ﻪ ه ﻪ ﭼﺸﻤﺸ ﻮن رو ﺑﮕﻴ ﺮﻩ‪ ،‬ﻳﻮاﺷ ﮑﯽ ﻣ ﯽ ذارن‬
‫ﺗﻮ ﺳﺎﮎ ﺷﻮن!‬
‫‪-‬ﺑﺎور ﮐﻦ ﻓﮑﺮش رو هﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم اﻳﻨﺎ اﻳﻨﺠﻮرﯼ ﺑﺎﺷﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﯽ ﮔﻪ از ﻧﺨﻮردﻩ ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﻮردﻩ!‬
‫‪-‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم ﻳﻪ ﺧ ﺮدﻩ ﺷ ﻴﺮﻳﻨﯽ و ﻣﻴ ﻮﻩ ﺑﮕﻴ ﺮم ﺑﻴ ﺎرم ﺧﻮﻧ ﻪ ﮐ ﻪ ﻋﺼ ﺮﯼ ﻣ ﺎدر ﻓﺮﻧ ﻮش ﻣ ﯽ ﺁد ازش‬
‫ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺧﺪا ﮐﻨﻪ وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ‪ ،‬دم در ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ رو ﺑﺒﻴﻨﻪ ﭘﺸﻴﻤﻮن ﻧﺸﻪ و ﺑﺮﮔﺮدﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﮔﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬دهﻦ هﻤﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﻓﮑﺮش رو ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرت ﻳﺎدت‬
‫ﻧﺮﻩ! راﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﺮم اﻳﻦ ﺧﺒﺮهﺎ رو ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﺪم‪ .‬ﻃﻔﻠﮏ اوﻧﻢ ﺧﻴﻠﯽ دﻟﺶ ﺷﻮر ﻣﯽ زد‪.‬‬
‫))وﻗﺘﯽ ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺑﻌﺪاز ﺧﻮردن ﭼﺎﻳﯽ رﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم و رﻓﺘﻢ ﺧﺮﻳﺪ((‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود دو ﺑﻮد ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪم ﺗﺎ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻴ ﺎد‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫دﻩ ﺑﺎر هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو وارﺳﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻢ و ﮐﺴﺮ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺎ در ﺳﻄﺢ ﺧﻮدم ‪.‬ﻳ ﻪ اﺗ ﺎق ﮐﻮﭼﻴ ﮏ‬
‫اﻣﺎ ﻣﺮﺗﺐ و ﺗﻤﻴﺰ‪ .‬دو ﻧﻮع ﻣﻴﻮﻩ و ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ اﻣﺎ از ﻧﻮع ﺧﻮﺑﺶ‪ .‬ﭼﺎﻳﯽ ﻣﻌﻤ ﻮﻟﯽ اﻣ ﺎ ﺑ ﺎ دو ﺗ ﺎ ﺑ ﺮگ‬
‫ﺑﻬﺎر ﻧﺎرﻧﺞ ﮐﻪ ﻋﻄﺮ ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻩ‪ .‬اﻳﻨﺎﻳﯽ ﮐﻪ از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻣﯽ اوﻣﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﺧﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤ ﻪ‬
‫ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻢ‪ .‬ﺁرزو ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻳﻪ روزﯼ ﺧﻮدش ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷ ﻪ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ درد ﻋﺸ ﻖ ﻏﺮﻳﺒ ﻪ ﮔ ﯽ‬
‫ﻧﮑﻨﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ دﻳﺸﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اوﻣﺪ ﺑﺎهﺎم ﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد هﻴﭽ ﯽ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑ ﻮﻧﯽ ه ﻢ ﮐ ﺮد‪ .‬درﺳ ﺘﻪ ﮐ ﻪ‬
‫اوﻟﺶ‪ ،‬ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻧﻔﻬﻤﯽ ﺗﺤﻮﻳﻠﻢ ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎهﺎم ﺑﺪ ﺣﺮف زد‪ .‬اﻣﺎ ﺁﺧﺮش ﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ‬
‫هﻢ ﺑﻬﻢ ﺑﺪﻩ!‬
‫ﻣﺜﻞ دﻳﺮوز اﺿﻄﺮاب ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﮐﻤﯽ دﻟﺸﻮرﻩ ﺗﻪ دﻟ ﻢ ﺑ ﻮد‪ .‬از ﺧ ﺪا ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﮐ ﻪ از ﻣ ﻦ ﺑ ﺮاﯼ‬
‫دﺧﺘﺮش اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ و ﺟﻮوﻧﻤﺮدﯼ و ﻋﺸﻖ ﺑﺨﻮاد ﺗﺎ از هﺮ ﮐ ﺪوم ﻳ ﻪ ﺧ ﺮوار ﺑ ﺬارم ﺟﻠ ﻮ روش! اﻣ ﺎ‬
‫ﺧﺪا ﻧﮑﻨﻪ ﮐﻪ ازم ﭘﻮل ﺑﺨﻮاد‪.‬‬
‫ﺁﺧﻪ ﭘﻮل ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﮐﺴ ﯽ رو ﺧﻮﺷ ﺒﺨﺖ ﮐﻨ ﻪ؟! ﭘ ﻮل واﻣﻮﻧ ﺪﻩ ﮐ ﻪ هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ ﻧﻴﺴ ﺖ‪ .‬اﻻن‬
‫اﮔﻪ ﮐﺎوﻩ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻳﻪ ﺟﺰوﻩ ﺑﺮام ﻓﻮاﻳﺪ ﭘﻮﻟﺪارﯼ و ﻣﻀﺎّر ﺑﯽ ﭘ ﻮﻟﯽ ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ! ﺧ ﺪا ﺟ ﻮن‪ ،‬ﻣ ﺎ ﮐ ﻪ‬
‫ﺟﺰ ﺗﻮﮐﺴﯽ رو ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺗﻮ ﺧﻮدت درﻳﺎب‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﭘﻨﺤﺮﻩ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﻣﯽ ﺁد‪ ،‬هﻮاﯼ اﺗﺎق ﺧﻔﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ‪ .‬ﺗ ﺎ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ‬
‫دﻳﺪم ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺟﻠﻮﯼ در واﺳﺘﺎد ﺷﺮوع ﮐ ﺮد ﺑ ﻪ ﺑ ﻮق زدن‪ .‬از ﭘﻨﺠ ﺮﻩ ﮐ ﻪ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدم دﻳ ﺪم ﻣ ﺎدر‬
‫ﻓﺮﻧﻮﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﻋﻴﻨﮏ ﻗﺸ ﻨﮓ زدﻩ و ﺳ ﻮار ﻳ ﻪ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺷ ﻴﮏ و ﻗﺸ ﻨﮕﻪ‪ .‬ﺗ ﺎ ﻣﻨ ﻮ دﻳ ﺪ ﺑ ﺮام دﺳ ﺖ‬
‫ﺗﮑﻮن داد‪ .‬ﭘﺮﻳﺪم ﺑﻴﺮون ﮐﻪ ﺗﻌﺎرﻓﺶ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ((‪.‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ ﺗﻮ ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮش ﺁﻣﺪﻳﻦ‬
‫‪-‬ﺳﻼم ﭼﻄﻮرﯼ؟‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ ﺗﻮ!‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﮐﺎر دارم‪ .‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺗﻨﺖ ﮐﻦ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﺠﺎ؟ ﭼﺮا ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﻤﯽ ﺁرﻳﻦ ﺗﻮ؟‬
‫‪-‬ﮐﺎر دارم‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ راﻩ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫))رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق و ﮐﺎﭘﺸﻨﻢ رو ﭘﻮﺷ ﻴﺪم و اوﻣ ﺪم ﺑﻴ ﺮون‪ .‬دﮐﻤ ﻪ رو زد و ﻗﻔ ﻞ در ﺑ ﺎز ﺷ ﺪ و ﺳ ﻮار‬

‫ﺷﺪم و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد((‪.‬‬
‫‪-‬دﻳﺮ ﮐﻪ ﻧﮑﺮدم؟‬
‫‪-‬اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﻦ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺁوردﻳﻦ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﮔﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻴﺪادﻳﻦ‪ ،‬ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ ﻳﯽ‪ ،‬ﻣﻴ ﻮﻩ‬
‫اﯼ‪ ،‬ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﻳﯽ در ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮن ﺑﻮدم‪.‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ وﻗﺖ ﺑﺴﻴﺎرﻩ‪ .‬اﻧﺸﺎاﷲ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫))ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺷﮑﺮ ﺧﺪا اﻧﮕﺎر ﻧﻈﺮش ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ((‪.‬‬

‫‪-‬داﻧﺸﮕﺎﻩ ت هﻨﻮز ﺑﺎز ﻧﺸﺪﻩ؟‬
‫‪-‬ﻧﺨﻴﺮ وﻟﯽ ﻧﺰدﻳﮑﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺐ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ اهﻞ دﺧﺘﺮ ﺑﺎزﯼ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ هﺴﺘﯽ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺮم ﺗﻮ درس و زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدﻣﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮﮔﻔﺘﯽ و ﻣﻨﻢ ﺑﺎور ﮐﺮدم!‬
‫‪-‬ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻴﻦ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎرﻳﻦ از ﺻﺎﺣﺒﺨﻮﻧﻢ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﻨﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ اهﻞ هﻴﭻ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺳ ﻴﮕﺎر‬
‫ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺁﻓﺮﻳﻦ‪ .‬ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎهﺎت‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺧﻮب ﻳﻌﻨﯽ هﻤﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ درس ﺧﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﺷ ﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘ ﻪ‬
‫در ﮐﻨﺎرش ﻳﻪ ﻣﻘﺪار ﺗﻔﺮﻳﺢ هﻢ ﻻزﻣﻪ‪ .‬ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزﯼ رﻓﺘﯽ؟‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از داﻧﺸﮕﺎﻩ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ زن ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻓﺘﺎدﯼ؟‬
‫))ﮐﻤﯽ ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ هﺮ ﻣﺮدﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ روزﯼ ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎن ﺑﮕﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﻄﻮر دﺧﺘﺮ ﻣﻦ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﯼ؟‬
‫‪-‬واﷲ اﻳﺸﻮن رو ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎﻩ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬اون ﺷﺐ‪ ،‬ﺷﺐ ﺗﺼﺎدف دﻳﮕﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺧ ﺐ ﺑ ﺎ‬
‫اﺟﺎزﻩ ﺗﻮن ﺧﻴﻠﯽ از اﻳﺸﻮن ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﮐﻪ اﺟﺎزﻩ ﻧﺪادﻩ ﺑﻮدم!‬
‫‪-‬ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ م‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﻴﻦ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺁدم ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﻳﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﯽ ﭘﻴﺶ ﻣﯽ اد ﮐﻪ‪...‬‬
‫ﺷ ﻮﺧﯽ ﮐ ﺮدم ﺑﺎﺑ ﺎ! ﭼ ﺮا ه ﻮل ﻣ ﯽ ﺷ ﯽ؟ ﺣ ﺎﻻ ﺑﮕ ﻮ ﺑﺒﻴ ﻨﻢ اﮔ ﻪ ﻣ ﻦ ﻣﻮاﻓ ﻖ ﮐ ﻨﻢ ﮐ ﻪ ﺷ ﻤﺎهﺎ ﺑ ﺎ ه ﻢ‬

‫ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﻴﻦ‪ ،‬ﺧﺮج ﻋﺮوﺳﯽ رو از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺁرﯼ ﺑﺪﯼ؟‬
‫))ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬از ﭘﻮل ﺳﭙﺮدﻩ اﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻧﮏ دارم‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺐ‪ ،‬اون وﻗﺖ ﺑﻌﺪش از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺁرﯼ ﺑﺨﻮرﯼ؟‬
‫‪-‬ﺧﺐ ﻣﻴﺮم ﻳﻪ ﮐﺎر ﻧﻴﻤﻪ وﻗﺖ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدم ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ هﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ و هﻢ درس ﺑﺨﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ اﻳﻦ روز و روزﮔﺎر‪ ،‬ﺑﻪ ﺁدﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم وﻗﺖ ﮐﺎر ﮐﻨﻪ ﭼﻘﺪر ﻣﻴﺪن ﮐﻪ ﻧﻴﻤﻪ وﻗﺘﺶ ﺑﺪن!‬
‫‪-‬درﺳﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﻦ اﻣﺎ‪...‬‬
‫ﻼ ﻣ ﺎهﯽ ﺷﺼ ﺖ ه ﺰار ﺗ ﻮﻣﻦ ه ﻢ ﺑﻬ ﺖ دادن!‬

‫‪-‬ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﮔﻴﺮم ﻳﻪ ﮐﺎر ﻧﻴﻤﻪ وﻗ ﺖ ﭘﻴ ﺪا ﮐ ﺮدﯼ و ﻣ ﺜ ً‬
‫اﻳﻨﻮ ﻣﻴﺪﯼ اﺟﺎرﻩ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺗﻮ و زﻧﺖ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻦ ش؟!‬
‫))ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ و هﻴﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﺟﻮاب ﻧﺪاﺷﺖ((‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭘﻮل ﺗﻮ ﺟﻴﺒﯽ ﻳﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻣﺎهﯽ ﭼﻘﺪرﻩ؟ ﺑﮕﻢ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ! ﻣﺎهﯽ ﺳﻴﺼﺪ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ‬
‫ﻓﻘﻂ ﭘﻮل ﺗﻮ ﺟﻴﺒﯽ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ! ﺧﺮج ﮐﻴﻒ و ﮐﻔﺶ و ﻟﺒﺎس و ﺳﺮ و وﺿﻌﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ!‬
‫)) ‪-‬زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮد ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ اﻳﻨﺎ ﺑﺮاﺷﻮن ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪-‬اﻳﻨﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ اول ازدواﺟﻪ ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﺳﺮﺗﻮن ﮐﻪ رﻓﺖ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻳﺎدﺗﻮن ﻣﯽ رﻩ‪.‬‬
‫))ﺑﺎزم درﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻳﻪ دﻩ دﻗﻴﻘﻪ اﯼ ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﯽ دوﻧﯽ اﻳﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﻗﻴﻤﺘﻪ؟ ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﺧﺮدﻩ اﯼ ﻣﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻨ ﻪ! ﺣ ﺎﻻ ﺧ ﻮدت ﮐ ﻼﻩ ﺗ ﻮ ﻗﺎﺿ ﯽ‬
‫ﮐﻦ ﺑﺒﻴﻦ دﺧﺘﺮﯼ ﮐﻪ اﻳﻨﺠﻮرﯼ ﻣﺎﺷﻴﻦ هﺎ زﻳﺮ ﭘﺎش ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﻣﯽ ﺁد وﻗﺘ ﯽ ﺷ ﻮهﺮ ﮐ ﺮد ﺑ ﺎ ﺗﺎﮐﺴ ﯽ ﺑ ﺮﻩ‬
‫اﻳﻨﻮر و اون ور؟! ﻧﻪ ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ؟‬
‫‪-‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ!‬

‫‪-‬ﺧﻮﺷ ﺤﺎﻟﻢ از اﻳﻨﮑ ﻪ ﭘﺴ ﺮ ﻓﻬﻤﻴ ﺪﻩ اﯼ هﺴ ﺘﯽ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ ﺑﮕ ﻮ ﺑﺒﻴ ﻨﻢ ﭘ ﻮل ﭘ ﻴﺶ اﺟ ﺎرﻩ ﺧﻮﻧ ﻪ رو ﭼ ﻪ‬

‫ﺟﻮرﯼ ﻣﯽ دﯼ؟‬
‫))ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺪم‪ .‬ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺎهﯽ اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﺟﻤ ﻊ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ ﺧ ﻮدم رو‬
‫ﻧﮕﻪ ﻣﯽ داﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸ ﻤﺎم ﻓﺮﻧ ﻮش رو‪ ،‬ﮐﺴ ﯽ رو ﮐ ﻪ ﺣﺎﺿ ﺮ ﺑ ﻮدم ﺟ ﻮﻧﻢ رو ﺑ ﺮاش ﺑ ﺪم‪ ،‬ﻣ ﯽ‬
‫دﻳﺪم ﮐﻪ دارﻩ از دﺳﺘﻢ ﻣﯽ رﻩ((!‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ هﺴ ﺘﯽ‪ .‬ﺳ ﺨﺘﯽ ﮐﺸ ﻴﺪﻩ اﯼ و اﻣ ﺎ ﻧﺒﺎﻳ ﺪ از اﻳ ﻦ ﺣﺮﻓﻬ ﺎ ﻧﺎراﺣ ﺖ ﺑﺸ ﯽ‪.‬‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻠﺨﻪ!‬
‫‪-‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ!‬
‫‪-‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻ اوﻣﺪﻳﻢ ﺳﺮ زﻧﺪﮔﯽ‪ .‬اﻧﺸﺎاﷲ ﻣﺪرﮐﺘﻮ ﮐﻪ از داﻧﺸﮕﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﭼﻘﺪر در ﺁﻣﺪ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ؟ ﺻﺪ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ؟ دوﻳﺴﺖ هﺰارﺗﻮﻣﻦ؟ ﺳﻴﺼﺪ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ؟ ﭼﻘﺪر؟‬
‫ﺷﻨﻴﺪم ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﻨﺪس هﺎﯼ ﺟﻮون ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪن‪ ،‬ﺷﺼﺖ هﻔﺘﺎد ﺗﻮﻣﻨ ﻪ! ﺣ ﺎﻻ ﮔﻴ ﺮم ﺑ ﺪن ﺳﻴﺼ ﺪ ه ﺰار‬
‫ﺗﻮﻣﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﮐﺮدﻩ و ﺑﺎ ﮐﻤ ﺎﻻﺗﯽ‪ ،‬ﺑﮕ ﻮ ﺑﺒﻴ ﻨﻢ‪ ،‬اﮔ ﻪ ﻣ ﺎهﯽ ﺻ ﺪ ﺗ ﻮﻣﻦ رو ﺑﺨ ﻮرﻳﻦ و ﺑ ﺪﻳﻦ‬
‫اﺟﺎرﻩ ﺧﻮﻧﻪ و هﺮ ﻣﺎﻩ دوﻳﺴﺖ ﺗﻮﻣﻦ ش رو ﻗﻠﻨﺒﻪ ﺑﺬارﻳﻦ ﮐﻨﺎر‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌ ﺪ ﻣ ﯽ ﺗ ﻮﻧﻴﻦ ﺻ ﺎﺣﺐ‬
‫ﻳﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺸﻴﻦ؟‬
‫))ﺑﺎزم راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻣﺪرﮎ م رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬اﮔ ﻪ درﺁﻣ ﺪم هﻤ ﻴﻦ ﻗ ﺪر ﮐ ﻪ‬
‫ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﻮد‪ ،‬هﻔﺖ هﺸﺖ ﺳﺎل ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﻳﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻧﻘﻠﯽ ﺑﺨﺮﻳﻢ!((‬
‫‪-‬ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪادﯼ ﺁﻗﺎ ﺑﻬﺰاد ؟‬
‫))ﺑﺎزم ﺁروم ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺷﻤﺎ درﺳﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﻦ!‬
‫‪-‬ﻣﻬﻤ ﻮﻧﯽ ﻳ ﻪ دﻳﺸ ﺐ رو دﻳ ﺪﯼ؟ ه ﺮ ﮐ ﺪوم از اوﻧ ﺎ ﮐ ﻪ دﻳﺸ ﺐ اوﻧﺠ ﺎ ﺑ ﻮدن‪ ،‬اﮔ ﻪ ﺧﻮدﺷ ﻮن رو‬
‫ﺑﺘﮑﻮﻧﻦ‪ ،‬ﺳﻴﺼﺪ ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻦ ازﺷﻮن ﻣﯽ رﻳﺰﻩ زﻣﻴﻦ! ﺧﻮدت ﺑﮕ ﻮ‪ ،‬ﻓﺮﻧ ﻮش ﻣ ﯽ ﺗﻮﻧ ﻪ‬
‫ﻼ ﺗﻮ هﻤﭽﻴﻦ ﺁدﻣﻬﺎﻳﯽ ﺑﭽﺮﺧﯽ؟‬
‫ﺗﻮ رو ﺟﻠﻮﯼ اﻳﻨﺎ در ﺑﻴﺎرﻩ؟ ﺗﻮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯽ ﻣﺜ ً‬

‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ دﻳﺪ ﮐﻪ ﭘﻮل رو از ﭼﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﺁورد‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮرو ﺧﺪا از اﻳﻦ ﻓﻠﺴ ﻔﻪ ﺑ ﺎﻓﯽ ه ﺎ ﻧﮑ ﻦ! اﻳﻨ ﺎ ﺣﺮﻓﻬ ﺎﯼ ﺁدم ه ﺎﯼ ﺑ ﯽ ﭘﻮﻟ ﻪ ‪.‬ﮔﺮﺑ ﻪ ﮐ ﻪ دﺳ ﺘﺶ ﺑ ﻪ‬
‫ﮔﻮﺷﺖ ﻧﻤﯽ رﺳﻪ‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﻪ ﭘﻴﻒ ﭘﻴﻒ! اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻢ هﺎ! ﺑﻬﺖ ﺑﺮ ﻧﺨﻮرﻩ ‪.‬دارﻳﻢ ﺑ ﺎ ه ﻢ ﺻ ﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﻧﻪ‪ ،‬اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﻦ‪ ،‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪-‬اﻧﮕﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﯼ؟ ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﻧﻮار ﮔﻮش ﮐﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺎ ﺑﻴﺎد‪.‬‬
‫))ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ اون وﻗﺖ ﺑﻪ دادم ﻣﯽ رﺳﻴﺪ ﺗﺎ ﮐﻤﯽ از ﻓﺸﺎر واﻗﻌﻴﺖ هﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ در ﮐﻨﻢ!‬
‫رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ اﺗﻮﺑﺎن ﺑﻴﺮون از ﺷﻬﺮ‪ .‬هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻧﻮار رو ﺗﻮ ﺿﺒﻂ ﻣﯽ ذاﺷﺖ ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪-‬دارم ﻣﯽ رم ﻳﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ وﻳﻼﻣﻮن ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻳﻪ وﻳﻼﯼ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻳﻪ‪ ،‬ﺣﺪود ﺳﻪ هﺰار ﻣﺘﺮﻩ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ زﻣﻴﻦ ش‪ .‬ﺧﻮد وﻳﻼ دوﺑﻠﮑﺴﻪ ﺣﺪود ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﻣﺘﺮﯼ ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫))ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ!‬
‫))اوﻧﻢ ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬دﻩ دﻗﻴﻘﻪ اﯼ ﻧﻮار ﮔﻮش ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ازدواج ﺧﻮﺑﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ش‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮐﻤﺘﺮ از ﺳﯽ ﺳﺎل زن ﺑﮕﻴﺮﻩ ‪.‬ﺗﺎزﻩ اﮔﻪ ﺗﻮﻧﺴ ﺖ هﻤ ﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ زﻧﺪﮔﯽ ش رو ﻓﺮاهﻢ ﮐﻨﻪ!‬
‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸ ﻴﺪ اﮔ ﻪ ﺟﺴ ﺎرت ﻧﺒﺎرﺷ ﻪ ازﺗ ﻮن ﺳ ﺌﻮال ﮐ ﻨﻢ ﮐ ﻪ ﺧ ﻮد ﺷ ﻤﺎ وﻗﺘ ﯽ ازدواج ﮐﺮدﻳ ﺪ ﭘﻮﻟ ﺪار‬
‫ﺑﻮدﻳﻦ؟ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻌﺪًا ﺟﻨﺎب ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﺎر و ﮐﻮﺷﺶ وﺿﻌﺸﻮن ﺧﻮب ﺷﺪ؟‬
‫))ﺗﺎ اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﻗﺎﻩ ﻗﺎﻩ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﮐﯽ رو ﻣﯽ ﮔﯽ؟ ﺳﺘﺎﻳﺶ؟! اون رو ﮐﻪ اﮔ ﻪ دﻣ ﺎﻏﺶ رو ﺑﮕﻴ ﺮﯼ ﺟ ﻮﻧﺶ در ﻣ ﯽ اد !ﻣ ﻦ اﮔ ﻪ ﺑ ﻪ‬

‫هﻮاﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻳﻦ ﻓﺮﻧﻮش رو هﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ!!‬

‫))ﺑﻌ ﺪ دوﺑ ﺎرﻩ ﺧﻨﺪﻳ ﺪ‪ .‬از ﺷ ﻮﺧﯽ ﭼﻨ ﺪش ﺁورش ﺧﻴﻠ ﯽ ﺑ ﺪم اوﻣ ﺪ‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﺧﻨ ﺪﻩ ه ﺎش ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ((‪:‬‬
‫‪-‬ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺛﺮوت رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﯽ‪ ،‬ﺧﻮدم ﺑﺪﺳﺖ ﺁوردم! ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ش ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ ه ﻢ‬
‫هﺴﺖ ﮐﻪ اﮐﺜﺮ ﭼﻴﺰهﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﻮدﻣﻪ‪.‬‬
‫))ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﺧﺮ اﺗﻮﺑﺎن رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪((:‬‬
‫‪-‬ﺧﺐ ﺷﺎدوﻣﺎد! ﺣﺮﻓﯽ دارﯼ ﺑﺰﻧﯽ؟‬
‫))ﻓﮑﺮهﺎﻣﻮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻪ ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﺎهﺎ ﻧﮕﻪ دارﻳﺪ ﻣﻦ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش – وا ! ﭼﺮا؟‬
‫‪-‬راﺳ ﺘﺶ از روز اول ه ﻢ ﻣ ﻦ ﻧﺒﺎﻳ ﺪ ﺑ ﻪ دﻟ ﻢ اﺟ ﺎزﻩ اﻳ ﻦ ﺑﻠﻨ ﺪ ﭘ ﺮوازﯼ ه ﺎ رو ﻣ ﯽ دادم‪ .‬ﻣﺘﺄﺳ ﻔﻢ‪،‬‬
‫ﻼ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻳﻪ‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﮐﺎﻣ ً‬
‫دﻳﮕﻪ ﺑﻐﺾ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاد ﮐﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺣﺮﻓﻬ ﺎﻣﻮ ﺑ ﺰﻧﻢ‪ .‬ﺧ ﺎﻧﻢ ﺳ ﺘﺎﻳﺶ ﺑﺮﮔﺸ ﺖ و ﻧﮕ ﺎهﯽ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬وﻗﺘﯽ اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎت ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ و ﻣﻌﺼﻮم ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺁد!‬
‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮدم‪ ،‬ﺳﻮز ﺧﻮردﻩ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم اﺷﮏ اوﻣﺪﻩ‪.‬‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﻓﺮﻧﻮش اﻳﻦ ﺣﺎل ﺗﻮ رو ﺑﺒﻴﻨﻪ‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﻦ و در ﻣﯽ ﺁرﻩ ﮐﻪ ﺗﻮ رو ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﺮدم!‬
‫‪-‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﺪارﻳﻦ‪ .‬ﺧﺐ زﻧﺪﮔﯽ اﻳﻨﻪ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﻴﻪ؟ ﺟﺎ زدﯼ؟ ﺑﻪ اﻳﻦ زودﯼ؟!‬
‫‪-‬دﻳﮕﻪ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﺸﻢ‪ .‬از هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫‪:‬ﺧﺪا ﮐﺮ زﺣﮑﻤﺖ ﺑﺒﻨﺪد درﯼ‬ ‫‪-‬ﻣﯽ ﮔﻪ‬

‫ز رﺣﻤﺖ ﮔﺸﺎﻳﺪ در دﻳﮕﺮﯼ‬
‫ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺘﺖ ﺑﺪ ﺟﻮرﯼ ﺗﻮدﻟﻢ اﻓﺘﺎدﻩ‪ .‬اﮔﻪ ﺗﻮ ﮐﻤﯽ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﺎﺷﯽ و ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﻣﻦ ﮔﻮش ﮐﻨ ﯽ‪،‬‬
‫ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫))ﻧﻮر اﻣﻴﺪﯼ ﺗﻮدﻟﻢ درﺧﺸﻴﺪ‪ .‬ﺣﺪس زدﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ زن ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬هﺮ ﮐﺴ ﯽ رو ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﻪ‬
‫از ﻇﺎهﺮش ﻗﻀﺎوت ﮐﺮد‪.‬‬
‫از اﺗﻮﺑ ﺎن ﺧ ﺎرج ﺷ ﺪﻳﻢ و وارد ﻳ ﻪ ﺟ ﺎدﻩ ﻓﺮﻋ ﯽ ﺷ ﺪﻳﻢ ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﻳ ﻪ ﺷ ﻬﺮﮎ ﻣﻨﺘﻬ ﯽ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ‪ .‬داﺧ ﻞ‬
‫ﺷﻬﺮﮎ ﺟﻠﻮﯼ ﻳﻪ وﻳﻼﯼ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺰرگ و ﺷﻴﮏ واﺳﺘﺎد و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻮق زد‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﻣﺮد ﭘﻴﺮ در رو وا ﮐﺮد و ﻣﺎ وارد وﻳﻼ ﺷﺪﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرگ داﺷﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ش‪ ،‬ﺁﺗﻴﺶ ﺗﻮ ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻌﻠﻪ ه ﺎﯼ ﻗﺸ ﻨﮓ‪ ،‬زﺑﻮﻧ ﻪ ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﻴﺪ‬
‫در و دﻳﻮار ﭘﺮ از ﺗﺎﺑﻠﻮهﺎﯼ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﺪرن ﺑﻮد و ﮐﻒ ﺳﺎﻟﻦ ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ هﺎﯼ اﺑﺮﻳﺸﻤﯽ‪.‬‬
‫ﻳﮑﯽ دو دﺳﺖ ﻣﺒﻞ ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﻮ ﺳ ﺎﻟﻦ ﺑ ﻮد‪ .‬ﻳ ﻪ ﺁﺷ ﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اوﭘ ﻦ ه ﻢ ﻳ ﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ ﺳ ﺎﻟﻦ ﺑ ﻮد ﻳ ﻪ‬
‫ﻃﺮف ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﻠﻪ ﻣﺎرﭘﻴﭻ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﻣ ﯽ رﻓ ﺖ ﻃﺒﻘ ﻪ ﺑ ﺎﻻ‪ ،‬اﺣﺘﻤ ﺎ ًﻻ اﺗ ﺎق ﺧﻮاﺑﻬ ﺎ ﺑ ﺎﻻ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺧﻼﺻ ﻪ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺷﻴﮏ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش – ﺗﻮ ﺑﺮو ﺟﻠﻮ ﺁﺗﻴﺶ ﺑﺸﻴﻦ ﺗﺎ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻣﺶ ﺻﻔﺮ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ و ﺑﻴﺎم‪.‬‬
‫))ﻳﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ اﯼ ﺟﻠﻮﯼ ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺷﻌﻠﻪ هﺎﯼ ﺁﺗﻴﺶ ﺧﻴﺮﻩ ﺷ ﺪم ‪.‬ﺑ ﺎﻻ و ﭘ ﺎﻳﻴﻦ! ﭘ ﺮ و‬
‫ﺧﺎﻟﯽ! ﻗﺮﻣﺰ و ﺁﺑﯽ! ﮔﺮﻣﺎش ﺧﻴﻠﯽ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﻴﺪ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻮﻓﮑﺮ ﺻﺪاﯼ دراوﻣﺪ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺖ‪((:‬‬
‫‪-‬ﺑﺸﻴﻦ راﺣﺖ ﺑﺎش‪ .‬ﺑﺮم اﻳﻦ ﻟﺒﺎس رو ﻋﻮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ دارﻩ ﺧﻔﻪ م ﻣﯽ ﮐﻨﻪ اﻻن ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدم‪.‬‬
‫))دوﺑﺎرﻩ ﺳﺮ ﺟﺎم ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬دور و ﺑﺮم رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻮﯼ ﭘﻮل زﻳﺎد رو ﻣﯽ داد!‬
‫ﺧﻴﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﻣﺎل ﺧﻮدم ﺑﻮد!‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻟﺒﺎس ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ((‪:‬‬
‫‪-‬ﻗﻬﻮﻩ ﺑﺮات ﺑﻴﺎرم ﻳﺎ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اﯼ ﻣﯽ ﺧﻮرﯼ‪.‬‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﻧﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫‪-‬زﺣﻤﺖ ﭼﻴﻪ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮﻩ‪ .‬ﻣﺶ ﺻﻔﺮ وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ ﻣﻦ دارم ﻣﯽ ﺁم‪ ،‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺁﻣﺎدﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺲ ﻟﻄﻔ ًﺎ هﻤﻮن ﻗﻬﻮﻩ رو ﻟﻄﻒ ﮐﻨﻴﻦ ﻣﻤﻨﻮن ﻣﯽ ﺷﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺬار اول اﻳﻦ ﭼﺮاغ هﺎ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻧﻮر ﭼﺸﻤﻬﺎﻣﻮ اذﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫))ﭼﺮاغ هﺎ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﻮر ﺁﺗﻴﺶ ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ ﺳﺎﻟﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ‪.‬ﻳﻪ ﺣ ﺎل ﻋﺠﻴﺒ ﯽ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻦ زﻧﺪﮔﯽ هﺎم هﺴﺖ و ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ!‬
‫اﮔﻪ اﻳﻨﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺎل ﻣﺎ ﭼﻴﻪ؟! اﮔﻪ اﺳﻢ ﻣﺎل ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻪ‪ ،‬اﻳﻨﺎ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻦ؟!((‬
‫‪-‬ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻮن ﻧﺸﺪم‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮﯼ ﺑﻮدﯼ! ﺑﺸﻴﻦ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﻏﺮﻳﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ! ﻣﮕﻪ اوﻣﺪﯼ ﺳﺮ ﺟﻠﺴﻪ اﻣﺘﺤﺎن؟‬
‫))ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮدش هﻢ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻟﻴﻮان ﮐﻪ ﺗﻮش ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﻮد‪ ،‬اوﻣﺪ و ﻧﺸﺴﺖ روﻳﻪ ﻣﺒ ﻞ‪ ،‬ﺟﻠ ﻮﯼ‬
‫ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ از ﻟﻴﻮاﻧﺶ رو ﺧﻮرد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﯼ؟ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﻪ هﺎ!‬
‫‪-‬ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫))ﭘﺎش رو اﻧﺪاﺧﺖ رو ﭘﺎش و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﻴﻪ داد و ﮔﻔﺖ‪((:‬‬
‫‪-‬ﻣﻦ هﺮ وﻗﺖ دﻟﻢ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ و ﻳﺎ ﻣﯽ ﺧﻮام در ﻣﻮرد ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﯽ ﺁم اﻳﻨﺠﺎ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﯽ ﺟﺎﯼ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻳﻪ‪ .‬ﻣﺒﺎرﮎ ﺗﻮن ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻼ درس ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻼ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮن ﻋﺮض ﮐﺮدم‪ .‬ﻓﻌ ً‬
‫‪-‬ﻗﺒ ً‬

‫‪ِ-‬ا ِا ِا اِﻩ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻨﻪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ از دﻧﻴﺎ دﻟﺖ ﭘُﺮﻩ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ رﯼ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم‪ .‬واﷲ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟! هﺮ وﻗﺖ ﻳﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﺁد و دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﮔﻴ ﺮﻩ ﻣ ﯽ رم‬

‫ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﻣﯽ ﺷﻴﻨﻢ و زاﻧﻮ هﺎم رو ﺑﻐﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﻣﯽ رم ﺗﻮ ﻓﮑﺮ‪.‬‬
‫ﻣﯽ دوﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﻪ زر دارن ﻧﻪ زور! ﻣﺎ ﺁدم هﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﺤﻤّﻞ ﺧﻮﺑﯽ دارﻳﻢ!‬
‫))ﺑﺎ ﮐﻨﺘﺮل از راﻩ دور‪ ،‬ﺿﺒﻂ رو روﺷﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻮاﯼ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ هﻤﻪ ﺟﺎ رو ﭘﺮ ﮐ ﺮد ﺁهﻨﮕ ﯽ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ازش ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ‪ .‬اﻟﻬﻪ ﻧﺎز اﺳﺘﺎد ﺑﻨﺎن‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ازت ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ‪ .‬دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاد ﺣﻘﻴﻘ ﺖ رو ﺑﺸ ﻨﻮم‪ .‬ﺗ ﺎ ﺣ ﺎﻻ دﻟ ﺖ ﻧﺨﻮاﺳ ﺘﻪ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ ه ﻢ‬
‫وﺿﻊ ت ﺧﻮب ﺑﻮد و ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮدﯼ؟ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دﻟﺖ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ ﺧﻮﻧ ﻪ ﺷ ﻴﮏ و ﻳ ﻪ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ ﻣ ﺪل‬
‫ﺑﺎﻻ و ﭘﻮل ﻧﻘﺪ ﺗﻮ ﺑﺎﻧﮏ و از اﻳﻦ ﺟﻮر ﭼﻴﺰهﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ؟ راﺳ ﺘﺶ رو ﺑﮕﻮه ﺎ! ﺻ ﻐﺮﯼ‪ ،‬ﮐﺒ ﺮﯼ‬
‫هﻢ واﺳﻪ ﻣﻦ ﻧﭽﻴﻦ و از ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻗﻨﺎﻋﺖ و ﺗﺮﺑﻴﺖ اﺧﻼﻗﯽ و ﻧﻔﺲ اﻣﺎرﻩ و اﻳﻦ ﭼﺮت و ﭘﺮت هﺎم‬
‫ﺣﺮف ﻧﺰن! اﻳﻨﺎرو ﭘﻮﻟﺪارهﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻓﻘﺮا ﺣﺴﻮدﻳﺸ ﻮن ﻧﺸ ﻪ و ﻧﺮﻳ ﺰن ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ هﺎﺷ ﻮن و هﻤ ﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ رو ﻏﺎرت ﮐﻨﻦ!‬
‫))ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ((‪:‬‬
‫‪-‬واﷲ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ؟‬
‫ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش – اﻳﻦ ﻗﺪر ه ﻢ ﻧﮕ ﻮ ﺧ ﺎﻧﻢ ﺳ ﺘﺎﻳﺶ ﺧ ﺎﻧﻢ ﺳ ﺘﺎﻳﺶ! ﻓﮑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ ﭘﻴ ﺮ ﺷ ﺪم‪ ،‬اوﻧﻮﻗ ﺖ‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﻢ! هﻤﻪ ﻣﻨﻮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﺗﻮ هﻢ ﺑﮕﻮ ﻓﺮﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﺸﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﺁﺧﻪ زﺑﻮﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﻪ‬
‫‪.‬ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش – ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺎدت ﮐﻨﯽ دﻳﮕﻪ!‬
‫))ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم ﭼﯽ ﺑﮕﻢ‪ .‬از ﻳﻪ ﻃ ﺮف روم ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﺪ ﺑ ﺎ اﺳ ﻢ ﻓﺮﺷ ﺘﻪ ﺻ ﺪاش ﮐ ﻨﻢ‪ .‬از ﻳ ﻪ ﻃ ﺮف ه ﻢ‬

‫ﻧﻤﯽ دﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺷﺪﻩ‪ ،‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺧﺮاب ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻣﺠﺒ ﻮرﯼ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬

‫‪-‬ﺑﻠﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﺁدﻣﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ه ﺎﯼ ﻳ ﻪ ﺁدم‪ .‬ﻣ ﻨﻢ دﻟ ﻢ ﺧﻮاﺳ ﺘﻪ ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ زﻧ ﺪﮔﯽ ﺧ ﻮب داﺷ ﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻮرت ﮐﻪ وﻳﻼ و ﺧﻮﻧﻪ هﺰار ﻣﺘﺮﯼ و ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺪل و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ!‬
‫هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﻳﻪ زﻧﺪﮔﯽ در ﺣّﺪ ﻣﻌﻘﻮل ﺑﺮام درﺳﺖ ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش – ﺁﻓﺮﻳﻦ‪ .‬اﻳﻦ درﺳﺘﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاﯼ ﺳﻦ و ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺗ ﻮ‪ .‬ﺑﻌ ﺪهﺎ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺑﻬﺘ ﺮ‬
‫ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﺁﻳﻨﺪﻩ دارﯼ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻓﮑﺮ ﭘﻴﺮﯼ و ﮐﻮرﯼ هﻢ ﺑﺎﺷﯽ‪.‬‬
‫‪-‬وﻟﯽ ﺧﺐ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ و اوﺿﺎع و اﺣﻮال رو ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻴﻦ ﭼﻪ ﺟﻮرﻳﻪ؟‬
‫ﻣ ﺎدر ﻓﺮﻧ ﻮش – ﺁرﻩ ﻣ ﯽ دوﻧ ﻢ‪ .‬وﻟ ﯽ اوﻧﻬ ﺎ رو ه ﻢ ﻣﻴﺸ ﻪ درﺳ ﺖ ﮐ ﺮد‪ .‬ﻓﻘ ﻂ ﺁدم ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑ ﺎ ﻋﻘﻠ ﺶ‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻩ ﻧﻪ ﺑﺎ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ‪ .‬ﺣﺎﻻ هﺮ ﭼﯽ ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫‪-‬هﺮ ﭼﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ هﻤﻮن ﮐﺎر رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش – ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻣﻨﻢ ﮐﻤﮑﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و وﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫))ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻟﻴﻮاﻧﺶ رو ﭘﺮ ﮐﺮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮﺟﺎش ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اول از هﻤﻪ ﺗﻮ اﺣﺘﻴﺎج دارﯼ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ ﺣﻤﺎﻳﺖ ت ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﺧﺪا رو داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫))ﻧﺬاﺷﺖ ﺣﺮﻓﻤﻢ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ((‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁدم ﻋﻘﻞ دادﻩ‪ .‬از ﺁﺳﻤﻮن ﮐﻪ ﮔﻮﻧﯽ ﮔﻮﻧﯽ اﺳﮑﻨﺎس رو ﻧﻤﯽ اﻧﺪازﻩ ﺟﻠ ﻮ ﭘ ﺎت! ﺧ ﺪا ﺑ ﺮاﯼ‬
‫ﺁدم هﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮب ﺟﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮب‪ ،‬ازش اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ ﺧﺐ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﻦ !‬
‫ﻼ ﺑ ﺮات ازدواج ﮐﻤ ﯽ زودﻩ‪ .‬ﺑﺎﻳ ﺪ ﺻ ﺒﺮ ﮐﻨ ﯽ ﺗ ﺎ وﺿ ﻊ ت‬

‫ﻣ ﺎدر ﻓﺮﻧ ﻮش – ﭘ ﺲ ﮔ ﻮش ﮐ ﻦ‪ .‬ﺗ ﻮ ﻓﻌ ً‬
‫ﺧﻮب ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﮑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺗﻮ رو ﺑﺒﻴﻨﻪ و ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﻗﺮار ﺑ ﻮد ﺑ ﺎ ﺑﻬ ﺮام ﭘﺴ ﺮ ﺧﺎﻟ ﻪ ش‬
‫ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮدش راﺿﯽ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻣﻦ راﺿﯽ ش ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬

‫ﺗﻮ ﻓﺮﻧﻮش رو ول ﮐﻦ‪ .‬ﺻﺪﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ از ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺮات ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳ ﺪ ﻓﮑ ﺮ ﺁﻳﻨ ﺪﻩ‬
‫ت ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬اﻻن ﺟﻮوﻧﯽ و ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ‪ .‬ﭘﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻦ ﺑﺬارﯼ و زﻳﺎدﯼ ﺑﻬﺖ ﻓﺸ ﺎر ﺑﻴ ﺎد‪ ،‬ﮐﭽ ﻞ ﻣﺸ ﯽ‬
‫و دﻳﮕﻪ ﺗ ﻮ روت ﻧﮕ ﺎﻩ ﻧﻤ ﯽ ﮐﻨ ﻪ! ﺁدم ﮐ ﻪ زﻳ ﺎد ﻓﮑ ﺮ و ﺧﻴ ﺎل داﺷ ﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﻪ اوﻟ ﻴﻦ ﭼﻴ ﺰش اﻳﻨ ﻪ ﮐ ﻪ‬
‫ﻣﻮهﺎش ﻣﯽ رﻳﺰﻩ!‬
‫ﺑﺬار ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺮﻩ دﻧﺒﺎل زﻧ ﺪﮔﯽ ﺧ ﻮدش‪ .‬ﻣ ﯽ دﻣ ﺶ ﺑ ﻪ ﺑﻬ ﺮام و راه ﯽ ﺷ ﻮن ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ ﺧ ﺎرج‪ .‬ﻣ ﯽ‬
‫ﻣﻮﻧﻪ ﺗﻮ! زﻳﺮ ﺑﺎل و ﭘﺮت رو ﻣﯽ ﮔﻴﺮم و ﺑﺮات ﺧﻮﻧﻪ و ﻣﺎﺷﻴﻦ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺟﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣ ﻨﻢ ﻳ ﻪ‬
‫زن ﺗﻨﻬﺎم! اﻳﻦ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﭘﻴﺰورﯼ هﻢ ﮐﻪ ﺳﺮش ﺑﻪ ﻣﻮس ﻣﻮس ﮐﺮدن در‪ ...‬دﺧﺘ ﺮاﯼ ﻓﺎﻣﻴ ﻞ ﮔﺮﻣ ﻪ!‬
‫ﻣﻨﻢ از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻴﺮ ﻧﺪﻳﺪم و از ﺟﻮوﻧﯽ م هﻴﭽﯽ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﺑﺨﺪا ﺳﻨﯽ هﻢ ﻧﺪارم !ﺳﯽ و هﻔ ﺖ هﺸ ﺖ‬
‫ﺳﺎﻟﻤﻪ! اﮔﻪ ﺗﻮ ﻗﻮل ﺑﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ وﻓﺎ دار ﺑﻤ ﻮﻧﯽ‪ ،‬ﻣ ﻨﻢ ﺟﺒ ﺮان ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ !ﺁﻓﺘ ﺎب ﺟ ﻮوﻧﯽ م هﻨ ﻮز‬
‫ﻏﺮوب ﻧﮑﺮدﻩ! ﻧﻤﯽ ذارم ﺑﻬﺖ ﺑﺪ ﺑﮕﺬرﻩ‪!!! ...‬‬
‫))دﻳﮕ ﻪ ﺑﻘﻴ ﻪ ﺣﺮﻓﻬ ﺎش رو ﻧﻔﻬﻤﻴ ﺪم! دور و ﺑ ﺮم رو ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدم‪ .‬وﻳ ﻼﯼ ﺧ ﺎﻟﯽ ﻳ ﻪ ﺧ ﺎرج ﺷ ﻬﺮ!‬
‫ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻣﻼﻳﻢ و ﻧﻮر ﺁﺗﻴﺶ!‬
‫ﻼ ﭼﺮا ﻣﻦ ﺧ ﺮ ﻣﺘﻮﺟ ﻪ ﻧﺸ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم!! ﭼ ﺮا ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ ﺗ ﺎ اﻳﻨﺠ ﺎ ﭘ ﻴﺶ ﺑ ﺮﻩ؟ !ﺣ ﺎﻻ دﻳﮕ ﻪ هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ‬

‫اﺻ ً‬
‫ﺧﺮاب ﺷﺪ ﮐﻪ! اﮔﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ اﻣﻴﺪﯼ هﻢ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺑﻴﻦ رﻓﺖ ﮐﻪ!!‬
‫واﯼ ﭼﻪ دﻳﻮﯼ ﻳﻪ اﻳﻦ زن! ﻓﺮﻧﻮش ﻣﻦ ﮐﺠﺎ دارﻩ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ! اﮔﻪ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن رو ﺑﻔﻬﻤﻪ ﺗﺎﺑﻮد‬
‫ﻣﯽ ﺷﻪ!‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ هﻮﺳﻨﺎﮎ‪ ،‬هﻨﻮز داﺷﺖ ﺑﺮام ﺣﺮف ﻣﯽ زد !ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻓﺮار‬
‫ﮐﺮدم! روﯼ ﺳﻨﮓ ﻟﻴﺰ ﮐﻒ ﺳﺎﻟﻦ ﺧﻮردم زﻣﻴﻦ و دوﺑﺎرﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و دوﻳﺪم !ﻧﻤ ﯽ دوﻧ ﻢ ﭼﻄ ﻮر از‬
‫در وﻳ ﻼ ﺑﻴ ﺮون اوﻣ ﺪم‪ ،‬ﻓﻘ ﻂ ﻳ ﻪ ﻟﺤﻈ ﻪ ﺑﻌ ﺪ ﺧ ﻮدم رو دﻳ ﺪم ﮐ ﻪ ﺗ ﻮﯼ ﺟ ﺎدﻩ ﻓﺮﻋ ﯽ در ﺣ ﺎل دوﻳ ﺪن‬
‫هﺴﺘﻢ!‬
‫ﺗﺎزﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ وﺿﻊ ﺧﻮدم ﺷﺪم‪ .‬اﮔﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ دﻳﺪ ﮐ ﻪ اﻳﻨﻄ ﻮرﯼ از وﻳ ﻼ ﺑﻴ ﺮون اوﻣ ﺪم‪ .‬ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻓﮑ ﺮ‬
‫ﻣﯽ ﮐﺮد دزدم و دارم ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ راﻩ رﻓﺘﻦ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺗﻨﺪ! دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ زودﺗ ﺮ از ﻣﺤﻮﻃ ﻪ اﻳ ﻦ وﻳ ﻼ و ﺷ ﻬﺮﮎ‬
‫ﺧﺎرج ﺑﺸﻢ‪.‬‬

‫واﯼ اﮔﻪ ﺑﺮاﯼ ﭘﻮﺷﻮﻧﺪن ﮔﻨﺪ ﺧﻮدش ﻳﻪ ﺗﻬﻤﺘﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺰﻧﻪ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟!‬
‫ﭼﺮا ﻓﺮار ﮐﺮدم؟! ﮐﺎش ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎهﺎش ﺣﺮف ﻣﯽ زدم‪ .‬ﮐﺎش ﺧﻴﺎﻟﺶ رو راﺣﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم‬
‫ﮐﻪ از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﻪ! هﻤﻮن ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﻓﺮار ﮐﺮدم‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺧﺮ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺮﻗﯽ رو دﻳﺪم ﮐﻪ اﮔﺮ دﻳ ﺮ ﻣ ﯽ ﺟﻨﺒﻴ ﺪم‬
‫ﻣﻤﮑﻢ ﺑﻮد هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺁﺗﻴﺶ ﺑﺰﻧﻪ!‬
‫ﺧﺪا ﺟﻮن اﮔﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﯼ دﻳﮕﻪ ﺑﮕﻪ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو واروﻧﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﺑﺪﻩ ﭼﯽ؟!‬
‫ﻼ اﮔﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮ ﺑﺒﺮﻩ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ؟!‬

‫اﺻ ً‬
‫اﻣﺎ ﻧﻪ‪ ،‬اون زرﻧﮓ ﺗﺮ و ﮔﺮگ ﺗﺮ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﮐﺎش اﻻن ﮐﺎوﻩ اﻳﻨﺠ ﺎ ﺑ ﻮد‪ .‬ﮐﻤﮑ ﻢ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد‪.‬‬
‫ﻃﻔﻠﮏ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ زن ﻣﺜﻞ اﺑﻠﻴﺲ و ﺷﻴﻄﻮﻧﻪ!‬
‫ﻣ ﺮدﻩ ﺷ ﻮر ه ﺮ ﭼ ﯽ ﭘ ﻮل و ﺛ ﺮوت ﺑﺒ ﺮن‪ .‬اﮔ ﻪ ﻗ ﺮار ﺑﺸ ﻪ ﺑﻌ ﺪ از ﭘﻮﻟ ﺪار ﺷ ﺪن‪ ،‬ﺷ ﻮهﺮ ﺑ ﻪ زﻧ ﺶ‬
‫ﺧﻴﺎﻧﺖ ﮐﻨﻪ و زن ﺑﻪ ﺷﻮهﺮش‪ ،‬ﻓﺎﺗﺤﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﻧﺪ!‬
‫ﺑﺎورم ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﻪ ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ ﻣ ﺎدر در ﺣ ﻖ دﺧﺘ ﺮش اﻳﻨﮑ ﺎر رو ﺑﮑﻨ ﻪ!! ﻣ ﺮدﻩ ﺷ ﻮر اﻳ ﻦ زﻧ ﺪﮔﯽ ه ﺎ رو‬

‫ﺑﺒﺮن‪ .‬رﺳﻴﺪم ﺳﺮ ﺟﺎدﻩ‪ .‬اوﻣﺪم ﺟﻠﻮﯼ ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﺑﮕﻴﺮم ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم‪ ،‬ﺑﺮام ﺑ ﻮق زد!‬
‫ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺟﺮأت ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ و ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدن روﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬دﻳﮕﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﺸ ﻤﻢ ﺑ ﻪ ﭼﺸ ﻢ‬
‫اﻳﻦ ﭘﻠﻴﺪ ﺑﻴﻔﺘﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﺁن اوﻣﺪم دوﺑﺎرﻩ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﮔﻪ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ اﻳﻦ ﮐ ﺎر رو ﺑﮑ ﻨﻢ‪ ،‬دﻟﻴ ﻞ‬
‫ﻼ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻮدم ﺷﮏ داﺷﺘﻢ! ﻣﯽ رم دو ﺗﺎ درﯼ ورﯼ ﺑﺎرش ﻣﯽ ﮐ ﻨﻢ ﮐ ﻪ راه ﺶ‬
‫ﺿﻌﻒ ﻣﻪ‪ .‬اﺻ ً‬
‫رو ﺑﮑﺸﻪ و ﺑﺮﻩ‪ .‬اون ﻗﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻤﮑ ﻦ ﺑ ﻮد دﺳ ﺖ روش ﺑﻠﻨ ﺪ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬دوﺑ ﺎرﻩ ﺑ ﻮق زد‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺳﻨﮕﯽ‪ ،‬ﺁﺟﺮﯼ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﻮ ﺷﻴﺸﻪ ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ!((‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد! ﺑﻬﺰاد! ﺣﻮاﺳﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟!‬
‫))ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮد! ﮔﺮﻳﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ !ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد؟! ﻳﻌﻨﯽ اوﻧﻢ ﺗﻮ وﻳﻼ ﺑﻮدﻩ؟! ﻧﮑﻨﻪ داﺷﺘﻦ‬
‫ﻣﻨﻮ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدن؟ (( !‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭼﺮا واﺳﺘﺎدﯼ؟! ﭼﻪ ت ﺷﺪﻩ؟ ﺑﻴﺎ ﺳﻮار ﺷﻮ دﻳﮕﻪ!‬

‫))ﺁروم ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و ﺳﻮار ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻓﺮﻧﻮش؟ وﻳﻼ ﺑﻮدﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – اول ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺷﻤﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻴﻦ؟ ﻣﮕ ﻪ ﻗ ﺮار ﻧﺒ ﻮد ﺑ ﺎ ﻣﺎﻣ ﺎﻧﻢ ﺣ ﺮف ﺑﺰﻧ ﯽ؟‬
‫اوﻣﺪﻳﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻴﮑﺎر؟‬
‫))ﺑﺨﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮﻧﻮش از ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻮﻳﯽ ﺑﺒﺮﻩ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻳﻪ دﺳﺘﯽ ﻧﺨﻮرم(( !‬
‫‪-‬ﻣﺎﻣﺎن ت ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻪ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ اﻳﻦ وﻳﻼﺗﻮن ﺑﺰﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎ هﻢ اوﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﺗﻮ راﻩ هﻢ ﺣﺮف زدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺧﺐ ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – دﻧﺒﺎل ﺗﻮ اوﻣﺪم‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻴﺎرم‪ .‬اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد‬
‫ﮐﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ اوﻣﺪم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﯽ ﺁد ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺎهﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ!‬
‫‪-‬اﺻﺮار ﮐﺮدم وﻟﯽ ﻧﻴﻮﻣﺪ ﺗﻮ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻴﺎد ﻳﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺰﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟‬
‫‪-‬هﻴﭽﯽ! ﺁب ﭘﺎﮐﯽ رو رﻳﺨﺖ رو دﺳﺘﻬﺎم ‪.‬ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﭘﻮل ﻧﺪارﯼ و ﻓﻘﻴﺮﯼ و از اﻳﻦ ﺟﻮ ﺣﺮﻓﻬﺎ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺗﻮ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟‬
‫‪-‬اوﻟﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻪ و ﻣﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻴ ﺎل ازدواج ﺑ ﺎ ﺗ ﻮ ﻣ ﯽ اﻓﺘ ﺎدم‪ ،‬اﻣ ﺎ دﻳ ﺪم‬
‫اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ! ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ هﻢ ازدواج ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ راﺿﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻼ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﻣﻴﮕﯽ؟‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﻦ اﺻ ً‬
‫‪-‬ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮﯼ ﺑﺎ ﻧﺪارﯼ ﻳﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﺎزﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺗﻮدارﯼ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ رو از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬راﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﻮ ﺑﻬ ﺰاد ‪ ،‬ﭼﻴ ﺰ دﻳﮕ ﻪ اﯼ‬
‫هﻢ ﺷﺪﻩ؟ ﻳﻌﻨﯽ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎدﻩ؟‬
‫‪-‬اﺗﻔﺎق از اﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ؟ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ دارم ﺑﻬﺖ دروغ ﻣﯽ ﮔﻢ؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺘﯽ! ﭼﺸﺎت ﺳﺮخ ﺳ ﺮخ ﺷ ﺪﻩ‪ .‬ﺗ ﺎ ﺣ ﺎﻻ ﻧﺪﻳ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮدم ﺻﻮرﺗﺖ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺑﺸﻪ!‬
‫‪-‬ﺧﺐ ﺗﻮ هﻢ اﮔﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻓﻘﻴﺮﯼ و ﺑ ﯽ ﭘ ﻮﻟﯽ و اﮔ ﻪ ﺑﻬ ﺖ زن ﺑ ﺪﻳﻢ‪ .‬زﻧ ﺖ ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮﻧ ﻪ ﺗ ﻮ‬

‫رو ﺟﻠﻮﯼ ﻓﺎﻣﻴﻞ در ﺑﻴﺎرﻩ ﻧﺎراﺣﺖ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯼ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮ رو ﺟﻠﻮﯼ ﻓﺎﻣﻴﻞ در ﺑﻴﺎرم؟!‬
‫ﻼ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ‪.‬‬
‫‪-‬ﻓﻌ ً‬
‫))راﻩ اﻓﺘ ﺎد اﻧﮕ ﺎر از هﻴﭽ ﯽ ﺧﺒ ﺮ ﻧﺪاﺷ ﺖ ‪.‬ﺧ ﺪارو ﺷ ﮑﺮ ﮐ ﺮدم‪ .‬وﻟ ﯽ اﮔ ﻪ دم در وﻳ ﻼ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ‬
‫واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻄﻮر دوﻳﺪن ﻣﻦ رو ﻧﺪﻳﺪﻩ(( !‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ دﻋﻮات ﺷﺪﻩ؟‬
‫ﻼ‪ .‬وﻗﺘﯽ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو زد‪ ،‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐ ﺮدم اوﻣ ﺪم ﺑﻴ ﺮون‪ .‬ﺧﻴﻠ ﯽ ﻧﺎراﺣ ﺖ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم‪.‬‬
‫‪-‬ﻧﻪ‪ ،‬اﺻ ً‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮﯼ ﺑﺎ ﻓﻘﺮ و ﻧﺪارﯼ ﺑﺴﺎزﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﮕﻪ اول ﮐﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻳﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دوﺳ ﺘﺖ دارم وﻣ ﯽ ﺧ ﻮام ﺑﺎه ﺎت ازدواج ﮐ ﻨﻢ‬
‫ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮدﯼ؟‬
‫‪-‬ﺁﺧﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ اون زﻧﺪﮔﯽ هﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدﯼ و ﺑﺮات ﺳﺨﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣ ﻦ زﻧ ﺪﮔﯽ ﮐﻨ ﯽ‪ .‬ﺑﺎﻳ ﺪ ﺧ ﻮدت رو‬
‫ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ هﺎ ﺑﺠﻨﮕﯽ ‪.‬ﺁﺧﺮش هﻢ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻧﻬﺎﻳﺘ ًﺎ ﻳﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻪ ﻣﻌﻤ ﻮﻟﯽ ﺑ ﺮات درﺳ ﺖ‬
‫ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – اﻳﻦ ﻃﻮرﯼ هﺎم ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﯽ ﻧﻴﺴ ﺖ‪ .‬درﺳ ﺘﻪ ﮐ ﻪ ﻏ ﺮور و ﻃﺒ ﻊ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺧﻮﺑ ﻪ اﻣ ﺎ‬
‫ﻣﻨﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﺣﻖ ﺧﻮدم ﺑﮕﺬرم!‬
‫دﻳﮕﻪ ﻓﻘﻴﺮﺗﺮﻳﻦ دﺧﺘﺮه ﺎ وﻗﺘ ﯽ ﺷ ﻮهﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻦ ﻳ ﻪ ﺟﻬﺰﻳ ﻪ ﻣﺨﺘﺼ ﺮ ﺑ ﺎ ﺧﻮدﺷ ﻮن ﻣ ﯽ ﺑ ﺮن ﺧﻮﻧ ﻪ‬

‫ﺷﻮهﺮ ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﻬﻴﺰﻳﻪ‪ ،‬ﭘﻮل ﻧﻘﺪ ﻣﯽ ﺁرم ﺑﺎ ﻃﻼ و ﺟﻮاهﺮهﺎم‪.‬‬

‫‪-‬ﺁﺧﻪ ﻣﻦ دﻟﻢ‪...‬‬
‫))ﻧﺬاﺷﺖ ﺣﺮﻓﻬﺎم رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻢ و ﮔﻔﺖ((‬
‫‪-‬ﺑﺒﻴﻦ ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ ﻧﺪارﯼ؟ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻬﺶ ﺟﻮاب دادم‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭘﺲ ﺣﺮﻓﻬﺎم رو ﮔﻮش ﮐﻦ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ رو ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻗﺮض ﻗﺒﻮل ﮐﻦ‪ .‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا ﭘﻮﻟﺪار ﮐﻪ‬
‫ﺷﺪﻳﻢ هﻤﻪ رو ﺑﻬﻢ ﭘﺲ ﺑﺪﻩ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﻳﻪ ﻣﻘﺪار از اﻳ ﻦ ﭘ ﻮل ه ﺎ ﺣ ﻖ ﺧﻮدﺗ ﻪ ﮐ ﻪ اﺷ ﺘﺒﺎهﯽ اوﻣ ﺪﻩ ﭘ ﻴﺶ‬
‫ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻣﻦ!‬
‫)هﺮ دو ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ ‪ .‬ﺻﺪاﯼ ﻗﺸ ﻨﮓ ﻓﺮﻧ ﻮش‪ ،‬ﺧﻨ ﺪﻩ ه ﺎﯼ ﺷ ﻴﺮﻳﻦ ش‪ ،‬ﺗﻤ ﺎم ﻧ ﺎراﺣﺘﯽ ه ﺎ رو از ﻳ ﺎدم‬
‫ﺑﺮد‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺮام ﺣﺮف ﻣﯽ زد(‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر در ﻣﻘﺎﺑ ﻞ ﺑﭽ ﻪ هﺎﺷ ﻮن ﻳ ﻪ ﻣﺴ ﺌﻮﻟﻴﺖ دارن‪ .‬ﻣ ﻦ از اون‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﻳﺎدم ﻣﯽ ﺁد‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ رو درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻧﺪﻳﺪم!‬
‫ﺷﺶ ﻣﺎﻩ از ﺳﺎل ﮐﻪ اﻳﺮان ﻧﻴﺴ ﺖ‪ .‬اون ﺷ ﺶ ﻣ ﺎﻩ دﻳﮕ ﻪ م ﮐ ﻪ اﻳﺮاﻧ ﻪ‪ ،‬ﻳ ﺎ ﺧﻮﻧ ﻪ دوﺳ ﺖ هﺎﺷ ﻪ ﻳ ﺎ‬
‫دوﺳﺘﻬﺎش ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ دورﻩ دارن! ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ! ﺧﻴﻠﯽ ددرﻳﻪ!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﻣﺎدرﯼ در ﺣﻖ ﻣﻦ ﻧﮑﺮدﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﻧﺒﺎﻳﺪ در ﻣﻮرد ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ ﻓﺮﻧﻮش‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﯼ‪ .‬ﺗﻮ ﺗﻮﯼ زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﻣ ﺎ ﻧﺒ ﻮدﯼ ﮐ ﻪ ﺑ ﺪوﻧﯽ‪ .‬ﺗ ﺎ اوﻧﺠ ﺎ ﮐ ﻪ ﻳ ﺎدم ﻣ ﯽ ﺁد‪ ،‬ﻣﻨ ﻮ‬
‫اﻳﻦ ﺻﻐﺮﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺰرگ ﮐﺮدﻩ! اﻳﻦ ﻣﺎدر ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﻴﺮ ﻧﺪادﻩ‪ ،‬ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﺮا؟!‬
‫ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪ هﻴﮑﻞ ش ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ! ﭼﯽ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ؟! هﺮ ﭼﻴﺰﯼ رو ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮔﻔﺖ!‬
‫اﻳﻦ زن در ﺣﻖ ﻣﻦ ﻣﺎدرﯼ ﮐﻪ ﻧﮑﺮدﻩ هﻴﭻ‪...‬‬
‫ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﺣﺮف هﺎش ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫‪-‬ﺗﻮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ‪ .‬اﻳﻦ هﻤﻪ ﭼﻴﺰاﯼ ﺧﻮب ﺗﻮ دﻧﻴﺎ هﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻴﻢ در ﻣﻮردش‬
‫ﺑﺎ هﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫)ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد ودﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﻣﺪت ﺗﻮ ﺳﮑﻮت راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮد ودوﺑﺎرﻩ ﮔﻔﺖ(‬
‫‪-‬ﺑﺎزم ﺑﺎﺑﺎم‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﻦ ﮐﺎرﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ! هﺮ ﭼﻨ ﺪ ﮐ ﻪ ﺣ ﺎﻻ اوﻧ ﻢ زدﻩ‬
‫ﺑﻪ رگ ﺑﯽ ﺧﻴﺎﻟﯽ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻣﺮاﻋﺎت ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﮐﺮد!‬
‫)ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ‪ ،‬اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻓﺮﻧﻮش ﺟﺎن‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎ رو ول ﮐﻦ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫)هﻴﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﻏﺮق ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ اﮔﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭘﺪرم ﮐﻪ ﻣﻮاﻓﻘﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻴﺎ ﺑﺎهﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺧﻴﻠﯽ راﺣﺖ ﻣﯽ رﻳﻢ ﻳﻪ ﻣﺤﻀﺮ و ﻋﻘﺪ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫‪-‬اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺗﻮ راﺿﯽ هﺴﺘﯽ؟ ﺑﺪون ﺟﺸﻦ و ﻋﺮوﺳﯽ و اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎ؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – اون ﻗﺪر ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن ﺟﺸﻦ و ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ و ﭘﺎرﺗﯽ ﻣﺰﺧﺮف و ﻟﺠﻦ دﻳﺪم ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﺣ ﺎﻟﻢ‬
‫از هﻤﻪ ﺷﻮن ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ!‬
‫‪-‬از ﺣﺮف هﺎت ﻣﻄﻤﺌﻦ هﺴﺘﯽ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﻳﻪ ﻣﺪت ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﺮات ﺣﺴﺮت ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﻦ ﻳﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺎﮎ ﺗﻮﯼ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻮادﻩ ﭘﺎﮎ ﺑﺮام ﺣﺴﺮﺗﻪ! ﺑﻬﺰاد ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐ ﻨﻢ زودﺗ ﺮ‬
‫ﻣﻨﻮ از اﻳﻦ ﻣﺤﻴﻂ ﮔﻨﺪ ﺑﺒﺮ ﺑﻴﺮون! ﺑﺨﺪا ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم ﺗﻮ هﻤﻮن اﺗﺎق ﮐﻮﭼﻴﮏ ﺑﺎهﺎت زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ!‬
‫)ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد(‪.‬‬

‫‪-‬ﻓﺮﻧﻮش ﺟﺎن‪ ،‬اﮔﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺒﺮﻣﺖ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣ ﻪ ه ﺎﻣﻮن ﺟﻮرﺑﺸ ﻪ ﺑ ﺎ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﮐﺎر ﻋﻘﺪ و ازدواج ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗ ﺖ دﻳﮕ ﻪ ﻃﺎﻗ ﺖ دارم‪ .‬هﻤ ﻴﻦ ﮐ ﻪ اﻣﻴ ﺪ داﺷ ﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﻢ ﺗ ﺎ ﻳ ﻪ ﻣ ﺪت دﻳﮕ ﻪ از اﻳ ﻦ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ رم ﺗﺤﻤﻞ هﺮ ﭼﻴﺰﯼ رو دارم‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر اوﻧﺠﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﯼ ﭼ ﺮا ﻗﺒ ﻞ از اﻳﻨﮑ ﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧ ﺖ ﺑﺮﮔ ﺮدﻩ اﻳ ﺮان ﻧﺨﻮاﺳ ﺘﯽ ﺑ ﺎ ه ﻢ‬
‫ﻼ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ زن ﻳ ﻪ ﻧﻔ ﺮ ﻧﺸ ﺪﯼ ﮐ ﻪ از اون ﺧﻮﻧ ﻪ ﺑ ﺮﯼ؟ ﺧﻮاﺳ ﺘﮕﺎر ﮐ ﻪ زﻳ ﺎد‬
‫ازدواج ﮐﻨﻴﻢ؟ ﭼﺮا اﺻ ً‬
‫داﺷﺘﯽ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر داﺷﺘﻢ اﻣﺎ هﻤﻪ ﺳﺮ و ﺗﻪ ﻳﻪ ﮐﺮﺑﺎس! هﻤﻪ ﺷﻮن ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺮام ﺑﻮدن!‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮدن؟ ﻳﻌﻨﯽ ﺗﻮ دﻧﺒﺎل ﻳﻪ ﺁدم ﺑﯽ ﭘﻮل ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﯽ؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – دﻧﺒﺎل ﻳﻪ ﻣﺮد ﭘﺎﮎ و ﻧﺠﻴﺐ ﮐﻪ ﺁﻟﻮدﻩ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ! دﻧﺒﺎل ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﻣﺮدوﻧ ﻪ از ﻣ ﻦ‬
‫ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭘﻮل و اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدﯼ‪.‬‬
‫‪-‬از ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻨﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭘﻮل اﻳﻨﮑﺎر رو ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻦ!‬
‫)ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ( ‪:‬‬
‫‪-‬وﻗﺘﯽ ﮐﻠﻴﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﻣﯽ دادﯼ دﻧﺒﺎل ﭘﻮل ﺑﻮدﯼ؟ ﻣﻦ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻴﻢ اون ﻗﺪر ﺁدم ه ﺎﯼ ﭘ ﻮل ﭘﺮﺳ ﺖ‬
‫و زاﻟﻮ ﺻﻔﺖ دﻳﺪم ﮐﻪ از ﺻﺪ ﻣﺘﺮﯼ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻤﺸﻮن!‬
‫))رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ داﺧﻞ ﺷﻬﺮ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﮐﻪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫ﻼ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن‪.‬‬

‫‪-‬اﺻ ً‬
‫‪-‬ﺧﺐ ﺑﺮﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﻣﻴﻮﻩ و ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ هﻢ دارم‪ .‬ﺷﺎم هﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ‪.‬‬
‫))ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ (( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻋﺎﻟﻴﻪ‪ ،‬ﺑﺮﻳﻢ ﺷﺎم ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻦ‪.‬‬

‫‪-‬ﻗﺮار ﻧﺸﺪ ﮐﻪ از ﺣﺎﻻ ﺧﺮﺟﯽ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺗﻮ ﺑﺪﯼ هﺎ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺗﺎزﻩ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﯼ! ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﻤﺎم ﻃﻼ و ﺟﻮاهﺮاﺗﻢ رو ﺑﻴﺎرم ﺑﺬارم ﭘﻴﺶ ﻧ ﻮ! ﺟ ﺎش اﻣ ﻦ‬
‫ﺗﺮﻩ! ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﻳﻮاﺷﮑﯽ زن ﺗﻮ ﺑﺸﻢ هﻤﻪ رو وردارﻩ!‬
‫‪-‬ﮔﻴﺮم ﮐﻪ ﺑﺮداﺷﺖ! از ﭼﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ؟ اﻣﻴﺪت ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ از اﻳ ﻦ ﺣﺮﻓﻬ ﺎ ﺑﮕ ﺬرﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻬﺮﻳ ﻪ‬
‫ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ؟ ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻬﺮت ﮐﻨﻢ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭼﯽ ﻣﻬﺮم ﮐﻨﯽ؟ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﻩ م ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﺪﯼ‪.‬‬
‫ﻼ ﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻮل!‬

‫‪-‬ﻣﺜ ً‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – اون رو ﻣﻤﮑﻨﻪ وﻗﺘﯽ ﭘﻮﻟﺪار ﺷﺪﯼ ﺑﺪﯼ ﺗﺎزﻩ ﻣﻦ از اﺳﻢ ﭘﻮل ﻧﻔﺮت دارم‪.‬‬
‫‪-‬دﻩ هﺰار ﺗﺎ ﺳﮑﻪ ﻃﻼ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮام‪ .‬ﭘﻮل و ﻃﻼ هﺮ ﭼﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﺨﻮام دارم‪.‬‬
‫‪-‬راﺳﺘﯽ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﭼﻘﺪر اﻟﻨﮕﻮ و ﮔﻮﺷﻮارﻩ و ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﻃﻼ دارﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻟﺠﺒﺎزﯼ ت ﮔﻞ ﮐﻨﻪ و ﻧﺬارﯼ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﻴﺎرم‪.‬‬
‫‪-‬ﻧﻪ دﻳﮕﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺪرهﺎم ﻟﺠﺒﺎز ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻃﻼ هﺎﯼ دﺧﺘ ﺮ ﻣ ﺎل ﺧﻮدﺷ ﻪ‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ه ﻢ ﺑﻌ ﺪ از ﻋﺮوﺳ ﯽ ﺑ ﺎ‬
‫ﺧﻮدت ﺑﻴﺎرﯼ‪ ،‬ﺑﺎزم ﻣﺎل ﺧﻮدﺗﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺷﺼﺪ هﻔﺘﺼﺪ ﮔﺮم ﻣﯽ ﺷﻪ؟‬
‫))ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ (( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﺣﺪود ﭼﻬﺎر ﮐﻴﻠﻮ ﻃﻼ دارم‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺟﻮاهﺮ هﻢ دارم!‬
‫‪-‬ﭼﻬﺎر ﮐﻴﻠﻮ ﻃﻼ؟ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ؟! ﺁﺧﻪ اﻳﻦ هﻤﻪ ﻃﻼ ﺟﻮاهﺮ رو ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﭼﻴﮑﺎر؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭼﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻳﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺲ اﮔﻪ ﻣﻦ ﻳﻪ روزﯼ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮات ﺑﺨﺮم ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺸﯽ‪ ،‬ﺗﮑﻠﻴﻔﻢ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﻴﺮﯼ ﺑﺮام ﻳﻪ ﻗﻮارﻩ ﭘﺎرﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﺮﯼ از ﻓﺮوﺷﮕﺎﻩ ﺣﻘﻴﻘﺖ! ﻣﯽ دﯼ ﺑﺪوزﻧﺶ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻴﺎﻃﯽ ﻳﻪ ﺻﺪاﻗﺖ! ﺑﻌﺪ ﻣﯽ ﺁﯼ و ﻣﯽ دﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ رﻓﺎﻗﺖ!‬
‫‪-‬ﺑﺴ ﻴﺎر ﺧ ﺐ‪ .‬ه ﻢ اﻳ ﻦ ﭘﺎرﭼ ﻪ ﻓﺮوﺷ ﯽ رو ﻣ ﯽ ﺷﻨﺎﺳ ﻢ و ه ﻢ اﻳ ﻦ ﺧﻴ ﺎﻃﯽ ﺑﺎه ﺎم ﺁﺷﻨﺎﺳ ﺖ! ﺣ ﺎﻻ‬
‫ﻧﮕﻔﺘﯽ‪ ،‬ﻣﻬﺮﻳﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺧﺎﮎ! ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﺧﺎﮎ! ﺧﺎﮎ ﮔﻮرم! ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺮدم!‬
‫‪-‬ﻗﺮار ﻧﺸﺪ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ هﻨﻮز زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻮن ﺷﺮوع ﻧﺸﺪﻩ از اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎ ﺑﺰﻧﯽ هﺎ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺁﺧﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ زﻧﺪﻩ م ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ اﻳﻦ ﻣﻬﺮﻳﻪ رو ﺑﻬﻢ ﺑﺪﯼ!‬
‫)ﻳﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﭘﺎرك آﺮد و رﻓﺘ ﻴﻢ ﺗ ﻮ اﺗ ﺎﻗﻢ‪ .‬ﺗ ﺎ رﺳ ﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬هﻨ ﻮز ﻓﺮﻧ ﻮش ﭘ ﺎﻟﺘﻮش‬
‫رو در ﻧﻴﺎوردﻩ ﺑﻮد آﻪ در زدﻧﺪ‪ .‬آﺎوﻩ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﻮدن‪(.‬‬
‫آ ﺎوﻩ ‪-‬ﺳ ﻼم !ﺳ ﻼم !ﻣﺒ ﺎرك ﺑﺎﺷ ﻪ! اي ﺗ ﻮ ﭼ ﻪ زرﻧﮕ ﻲ ﭘﺴ ﺮ!! ﺗ ﻮ رﻓﺘ ﻲ دو آﻠﻤ ﻪ ﺻ ﺤﺒﺖ آﻨ ﻲ‪،‬‬
‫ﺻﺤﺒﺖ آﻪ آﺮدي هﻴﭽﻲ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري هﻢ آﻪ آﺮدي هﻴﭽﻲ‪ ،‬ﻋﺮوس رو هﻢ ور داﺷﺘﻲ ﺁوردي؟!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺳﻼم آﺎوﻩ ﺧﺎن‪ .‬ﻋﺮوس ﺧﻮدش اﻣﺪﻩ!‬
‫آ ﺎوﻩ – ﺑﺎﺑ ﺎ اﻳ ﻮاﷲ! ﭼ ﻪ ﻣﻬ ﺮﻩ ﻣ ﺎري دارﻩ اﻳ ﻦ ﺑﻬ ﺰاد ! ﺑﻴ ﻨﻢ ﺑﻬ ﺰاد ‪ ،‬ﺗ ﻮ رﻓﺘ ﻲ ﺑ ﺎ ﺧ ﺎﻧﻢ ﺳ ﺘﺎﻳﺶ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ آﻨﻲ‪ ،‬ﺣﺮﻓﺖ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪﻩ ﻋﺮوس رو ﻓﺮﺳﺘﺎدن؟!‬
‫))هﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ و ﻓﺮﻧﻮش هﻢ ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ و روﺑﻮﺳﻲ آ ﺮدن ‪.‬آ ﺎوﻩ ﺁروم در ﮔ ﻮش‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭼﻲ آﺎر آﺮدي؟ ﻣﺎدر زﻧﺖ رو آﺸﺘﻲ؟ ﻳﻪ ﺷﻴﺸ ﻪ ﻋﻤ ﺮ داﺷ ﺘﻬﺎ! ﺑﺎﻳ ﺪ اوﻧ ﻮ ﻣ ﻲ زدي زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﻲ‬
‫ﻼ ﺑﻤﻴﺮﻩ!‬
‫ﺷﻜﻮﻧﺪي و ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻲ‪ ،‬آﺸﺘﻢ ﺑﺎ ﺟﻔﺖ ش! ﺗﺎ آﺎﻣ ً‬
‫‪-‬ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻧﺬار آﺎوﻩ‪ ،‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ م‪.‬‬

‫آﺎوﻩ – ﺣﻖ داري‪ ،‬داﻣﺎدي آﻪ ﻣﺎدر زﻧﺶ رو ﺑﻜﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪم ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ! ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻲ‪ ،‬ﺧ ﺪا ﻗ ﻮت!‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳ ﺘﻲ ﻳ ﻪ ﺧ ﺮدﻩ از ﮔﻮﺷ ﺖ ﺗ ﻨﺶ ﺑﻜﻨ ﻲ ﺑﻴ ﺎري! ﻣ ﻲ ﮔ ﻦ داروي ﺑﺎﻃ ﻞ اﻟﺴ ﺤﺮﻩ! رو دل ه ﻢ‬
‫ﺧﻮﺑﻪ!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ ،‬ﻣﻦ و ﻓﺮﻧﻮش ﻣﻲ رﻳﻢ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺷ ﻤﺎ و آ ﺎوﻩ ﺧ ﺎن ه ﻢ ﺗﺸ ﺮﻳﻒ ﺑﻴ ﺎرﻳﻦ‪ .‬ﻳ ﻪ ﻟﻘﻤ ﻪ‬
‫ﻧﻮن و ﭘﻨﻴﺮ هﺴﺖ‪ ،‬دور هﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرﻳﻢ‪.‬‬
‫))ﻓﺮﻧﻮش و ﻓﺮﻳﺒﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﺎﻻ و وﻗﺘﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﻳﻢ آﺎوﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﻲ ﺷﺪﻩ؟ ﻣﺎدرش ﭼﻲ ﮔﻔﺖ؟ ﻗﻴﺎﻓﻪ ت آﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎﺟﻮرﻩ!‬
‫‪-‬ﮔﻔﺖ ﻧﻪ‪ ،‬هﻤﻴﻦ!‬
‫آﺎوﻩ – ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟ ﻳﻪ ﻧﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮت؟ ﺑ ﺪون ﻣﺨﻠﻔ ﺎت؟! ﻳ ﻪ ﺳ ﺒﺰي اي ﻣﺎﺳ ﺘﻲ‪ ،‬ﺳ ﺎﻻدي‪،‬‬
‫ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ اي! دو ﺗﺎ ﻓﺤﺸﻲ ﭼﻴﺰي! ﻓﻘﻂ هﻤﻴﻦ؟ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ؟ آﺠﺎ رﻓﺘﻴﻦ ﺑﺎ هﻢ؟‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮام ﺣﺮف زد‪ .‬رﻓﺘﻴﻢ وﻳﻼﺷﻮن‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – وﻳﻼﺷﻮن؟! اوﻧﺠﺎ واﺳﻪ ﭼ ﻲ؟ اوﻧﻜ ﻪ ﻣ ﻲ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺑﻬ ﺖ ﺟ ﻮاب ﻣﻨﻔ ﻲ ﺑ ﺪﻩ ﭼ ﺮا هﻤ ﻴﻦ ﺟ ﺎ‬

‫ﻧﺪاد؟ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺒﻪ! ﭼﻲ هﺎ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ؟‬
‫‪-‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺑﻲ ﭘﻮﻟﻲ و ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺪاري و ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺪاري و ﻣﻬﻨﺪس ه ﻢ آ ﻪ ﺑﺸ ﻲ ﺣﻘ ﻮق و در اﻣ ﺪ‬

‫ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺪاري و از اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ِا ! ﺧﺐ ﺑﻬﺶ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻲ ﻣ ﻦ ﻣﻬﻨ ﺪس آ ﻪ ﺷ ﺪم ﻣ ﻲ رم دﻧﺒ ﺎل آ ﺎر ﻗﺎﭼ ﺎق ﻣ ﻮاد ﻣﺨ ﺪر! ﻳ ﻪ‬

‫ﺳﺎﻟﻪ وﺿﻌﻢ روﺑﺮاﻩ ﻣﻲ ﺷﻪ!‬
‫‪-‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم آﺎوﻩ‪ ،‬وﻟﻢ آﻦ!‬
‫آﺎوﻩ – ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻦ رﺳﻴﺪي ﺣﺎﻻ ؟ دﻳﺪي ﺑﻬ ﺖ ﭼ ﻲ ﮔﻔ ﺘﻢ؟ ﺑﻴ ﺎ و اﻳ ﻦ دﻓﻌ ﻪ ﺣ ﺮﻓﻢ رو ﮔ ﻮش آ ﻦ‪.‬‬

‫ﺑﺮو ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﻳﻪ ﻋﻤﻮﻳﻲ داﺷﺘﻲ آﻪ ﻣﺮدﻩ و آﻠﻲ ﺑﺮات ارث و ﻣﻴﺮاث ﮔﺬاﺷ ﺘﻪ! ﺑﻘﻴ ﻪ اش ﺑ ﺎ ﻣ ﻦ‪.‬‬
‫ﺗﻮ آﺎري ت ﻧﺒﺎﺷﻪ‪ .‬هﻤﻪ رو ﻣﻦ ﺟﻮر ﻣﻲ آﻨﻢ‪.‬‬

‫‪-‬ﻧﻪ آﺎوﻩ ﺟﻮن ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﻣﻦ و ﻓﺮﻧﻮش ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮدﻣﻮن رو ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رو ﺗﻤ ﻮم ش ﻣ ﻲ‬
‫آﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﻦ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﻨﻴﻦ؟ دوﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎهﻢ؟ ﻋﺎﻟﻴﻪ! راﺣﺖ ﻣ ﯽ ﺷ ﻴﻦ واﷲ اون دﻧﻴ ﺎم دﻳﮕ ﻪ‬
‫ﺳﺮ ﺧﺮ ﻧﺪارﻳﻦ! ﺧﻮﻧﻪ م ﺑﻬﺖ ﻣﯽ دن! ﺗﺎزﻩ ﭼﻮن ﺗ ﻮ ﺑﭽ ﻪ ﭘ ﺎﮎ و ﺧ ﻮﺑﯽ ﺑ ﻮدﯼ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻨ ﻪ ﺑﻬ ﺖ ﻳ ﻪ‬
‫ﻗﺼﺮ ﺑﺪن‪ .‬ﻟﻮازم ﻣﻨﺰل م هﺮ ﭼﯽ ﮐﻢ و ﮐﺴﺮ داﺷﺘﯽ‪ ،‬ﻣﻦ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑ ﺮات ﭘﺴ ﺖ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ! ﭼﻄ ﻮر ﺗ ﺎ‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻴﻔﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﯼ؟ !ﻓﻘﻂ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ هﺴﺖ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺧ ﻮن ﺑ ﺪﻳﻦ! اوﻧﺠ ﺎ‬
‫ﺁزﻣﺎﻳﺸﮕﺎﻩ ﭘﺎﺗﻮ ﺑﻴﻮﻟﻮژﯼ ﻧﺪارن!‬
‫))واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﺻﻞ ﺟﺮﻳﺎن رو ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﯽ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬ﮐ ﺎوﻩ‬
‫هﻢ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از هﻤﻪ ﺟﺎ هﯽ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﺮت و ﭘﺮت هﺎت ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ ﺗﻤﻮم ﺷﺪﻩ‪ .‬ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺮت و ﭘﺮت هﺎم ﮔﻮش دادﯼ!‬
‫‪ -‬ﻗﺮارﻩ ﺑﺮم ﭘﻴﺶ ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ .‬ﺑﺎهﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬اون راﺿﯽ ﻳﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد ﺑﺮﻳﻢ ﻣﺤﻀﺮ‬
‫ﻋﻘﺪ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻓﺮﻳﻦ! ﺑﺎرﮎ اﷲ! اﻳﻦ ﮐﺎر رو ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻦ‪ .‬اﻻن هﻢ ﺑﭽ ﻪ ﺗ ﻮن ﮐ ﻼس‬
‫دوم راهﻨﻤﺎﻳﯽ ﺑﻮد! وﻟﯽ ﻋﻴﺐ ﻧﺪارﻩ‪ ،‬ﺣ ﺎﻻم دﻳ ﺮ ﻧﺸ ﺪﻩ‪ .‬ﻓﻘ ﻂ ﺑﺠﻨﺒ ﻴﻦ‪ .‬ﻣ ﺎدر ﻓﺮﻧ ﻮش اﮔ ﻪ ﺑ ﻮ ﺑﺒ ﺮﻩ‬
‫ﺟﻠﻮ ﺗﻮن رو ﻣﯽ ﮔﻴ ﺮﻩ‪ .‬ﻣ ﯽ ﮔ ﻦ ﻳ ﻪ زﻧ ﯽ ه ﯽ ﮐ ﻪ ه ﺮ ﮐ ﯽ ﺑﺒﻴﻨ ﺪش و از ﭘﻮﺳ ﺖ ﺻ ﻮرﺗﺶ ﺗﻌﺮﻳ ﻒ‬
‫ﻧﮑﻨﻪ‪...‬‬
‫‪ِ-‬ا ‪ ،‬ﮔﻢ ﺷﻮ ﮐﺎوﻩ ! ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺎﻻ‪ .‬اوﻧﺎم ﺗﻨﻬﺎن‪.‬‬
‫))در اﺗﺎق رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدﻳﻢ و داﺷﺘﻴﻢ ﻣﯽ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪ .‬اﻳﻦ هﻤﻪ راﻩ‪ ،‬ﺗﻮ رو ﺑﺮد ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ دم؟!‬
‫ﺑﻬﺰاد! ﻧﮑﻨﻪ ﭼﻴﺰﯼ دﻳﮕﻪ اﯼ هﻢ ﺑﻮدﻩ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ دروغ ﻧﻤﯽ ﮔﯽ؟ اﮔﻪ ﭼﻴﺰﯼ دﻳﮕ ﻪ اﯼ ه ﻢ هﺴ ﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‪.‬‬

‫‪-‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اﯼ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ وﻳﻼ ﺷﻮن رو ﺑﻪ رﺧﻢ ﺑﮑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮر‪ .‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﻧﻮش ازدواج ﮐﺮدﯼ‪ ،‬ﻳﻪ روز ﺧﻮدت دﺳﺖ ﻣﯽ ذارﯼ‬
‫رو ﺗﻤ ﺎم اﻳ ﻦ ﻣ ﺎل و اﻣ ﻮال! ﻣ ﯽ ﮔ ﻦ اﮔ ﻪ ﮐﺴ ﯽ اﻳ ﻦ زن رو ﺑﺒﻴﻨ ﻪ و از ﭘﻮﺳ ﺖ ﺻ ﻮرﺗﺶ ﺗﻌﺮﻳ ﻒ‬
‫ﻧﮑﻨﻪ‪ ،‬دق ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و ﻣﯽ ﻣﻴﺮﻩ! اون وﻗﺖ هﻤﻪ ﺛﺮوﺗﺶ ﻣﯽ رﺳﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ!‬
‫‪-‬ﺧﻔﻪ ﺷﯽ ﮐﺎوﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺣﺎﻻ از ﺷﻮﺧﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬اﻳﻦ ﻟﺠﺒﺎزﯼ و ﺗﻌﺎرﻓﺖ رو ﺑﺬار ﮐﻨﺎر‪ .‬ه ﺮ ﭼ ﯽ‬
‫ﭘ ﻮل ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاﯼ‪ .‬ﺑﮕ ﻮ‪ .‬ﺑﺎﺑ ﺎ ﺑﻌ ﺪًا ازت ﭘ ﺲ ﻣ ﯽ ﮔﻴ ﺮم! ﺁﻓ ﺮﻳﻦ ﭘﺴ ﺮ ﺧ ﻮب‪ ،‬اﻳﺸ ﺎاﷲ ﻣ ﺎدر زن ت‬
‫ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮﻩ! درد و ﺑﻼت ﺑﺨﻮرﻩ ﺑﻪ ﺟﻮن ﺑﺎﻧﻮ ﺳﺘﺎﻳﺶ!‬
‫))ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﺸﻢ ‪ ،‬اﮔﻪ ﭘﻮل ﻻزم داﺷﺘﻢ ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ‪.‬‬
‫))دوﺗﺎﻳﯽ رﻓﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺗﺎ وارد ﺷﺪﻳﻢ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﺐ اﻟﺤﻤﺪاﷲ‪ .‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟! ﻃﻮرﯼ ﺷﺪﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻌﻠﻪ! ﻳﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺸﻴﺪﻳﻢ ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺟﻮر ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﯽ ﺧﻮاﻳﻦ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻴﻦ؟ زود ﺑﮕﻴﻦ دﻟﻢ ﺁب ﺷﺪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﻴﭽﯽ دﻳﮕﻪ‪ ،‬ﻗﺮار ﺷﺪﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔ ﺮدﻳﻦ ﺑ ﺮﻳﻦ ﺧﻮﻧ ﻪ ﺗ ﻮن‪ ،‬ﻣ ﻨﻢ ﺑ ﺮم ﺑ ﺮاﯼ ﺑﻬ ﺰاد ﻳ ﻪ دﺧﺘ ﺮ‬
‫دﻳﮕﻪ رو ﺑﮕﻴﺮم! اﻳﻦ ﻃﻮرﯼ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫))ﻓﺮﻧﻮش ﻣﺎت ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺟﺪﯼ داﺷﺖ ﺣﺮف ﻣﯽ زد ‪((.‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ‪ ،‬اذﻳﺘﺶ ﻧﮑﻦ‪ ،‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – داﺷﺘﻢ ﺑﺎور ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن!‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺷﻮﺧﯽ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﻗ ﺮار ﺷ ﺪﻩ ﮐ ﻪ ﺑﻬ ﺰاد ﺑ ﺮﻩ ﺳ ﺮ ﺧﻮﻧ ﻪ و زﻧ ﺪﮔﻴﺶ‪ ،‬اون وﻗ ﺖ ﺑ ﺮاﯼ‬
‫ﺷﻤﺎ ﻳﻪ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮب ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻴﻢ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁهﺎن! ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐ ﺮدم ‪.‬ﻗ ﺮار ﺷ ﺪ ﻓﺮﻧ ﻮش ﺧ ﺎﻧﻢ و ﺑﻬ ﺰاد ﺑ ﺮن ﺳ ﺮ ﺧﻮﻧ ﻪ و زﻧ ﺪﮔﯽ‬
‫ﺷﻮن‪ ،‬اون وﻗﺖ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺧ ﺎﻧﻢ ﺑ ﺮﻩ ﺷ ﻮهﺮ ﮐﻨ ﻪ! اﻣ ﺎ ﻧﻤ ﯽ ﻓﻬﻤ ﻢ! ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺧ ﺎﻧﻢ ﺷ ﻮهﺮ ﮐﻨ ﻪ‪ ،‬ﭼﻄ ﻮرﯼ‬
‫ﻣﺸﮑﻞ ﺷﻤﺎهﺎ ﺣﻞ ﻣﯽ ﺷﻪ؟! ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻬﻢ دارﻩ؟!‬
‫ﺁهﺎن! ﺗﺎزﻩ ﻓﻬﻤﻴﺪم! ﻗﺮار ﺷﺪﻩ‪...‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺧﻔﻪ! ﺳﺮﻣﻮن رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – اول ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻴﻦ ﺷﺎم ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻦ؟ هﻤﺒﺮﮔﺮ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻦ؟‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎم ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻦ‪ .‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ از ﺑﻴﺮون ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻬﻤﻮن ﺗﻮ و ﻣﻦ ﻧﺪارﻩ ﮐﻪ ‪.‬ﺧﻮدم ﻣﯽ رم ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ ﮔﻴﺮم‪ .‬ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻦ‪.‬‬
‫))ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻬﺶ ﭘﻮل دادم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﻣﺸﺐ ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻦ‪ .‬دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮو ﮐﻪ زودﺗﺮ ﺑﺮﮔﺮدﯼ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﺳﺎﻻد و ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﻧﮕﻴﺮﻳﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ هﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﺸﻢ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬هﺮ ﭼﯽ ﺷﻤﺎ دﺳﺘﻮر ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ﻣﻴﻞ دارﻳﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﮕﻴﺮم؟!‬
‫‪-‬ﮐﺒﺎب ﺗﺮﮐﯽ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ س‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ از ﺷﻤﺎ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم! از ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻮال ﮐﺮدم‪.‬‬
‫))ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻴﻞ دارﻳﻦ ﺑﺮم از ﺧﻮد ﺗﺮﮐﻴﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﮐﺒ ﺎب ﺗﺮﮐ ﯽ ﺑﮕﻴ ﺮم؟! اﺟ ﺎزﻩ ﻣ ﯽ ﻓﺮﻣ ﺎﺋﻴﻦ ﺑ ﺮم‬
‫از اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﺑﺮاﺗﻮن ﭘﻴﺘﺰا ﺑﮕﻴﺮم و داغ داغ ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ اﻳﻨﺠﺎ؟!‬
‫))ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬

‫‪-‬ﭘﻴﺘﺰا ﻧﻪ‪ ،‬ﮐﺶ ﻟﻘﻤﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – وا ﺑﻤﻮﻧﻪ اﻳﻦ ﮐﻠﻤﺎت ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﻮن رو ﻣﺜﻞ ﻧﺨﻮد ﭼﯽ ﮐ ﻪ ﻗ ﺎﻃﯽ ﻳ ﻪ ﺁﺟﻴ ﻞ ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ‪،‬‬
‫ول دادن وﺳﻂ واژﻩ هﺎﯼ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻓﺎرﺳﯽ!‬
‫))هﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﺎوﻩ ﺣﺮف ﻣﯽ زد ﺿﻌﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد((!‬
‫ﻼ ﻣﻴﻞ دارﻳﻦ ﻳﻪ ﺗﮏ ﭘﺎ ﺑﭙﺮم اﺻﻔﻬﺎن و ﺑﺮاﺗ ﻮن ﺑﺮﻳ ﻮﻧﯽ ﺑﮕﻴ ﺮم و زود ﺑﺮﺳ ﻮﻧﻢ اﻳﻨﺠ ﺎ‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﺻ ً‬
‫ﻼ ﻣﻴﻞ دارﻳﻦ ﻣﻦ ﻳ ﻪ دﻗﻴﻘ ﻪ ﺑﭙ ﺮم وﺳ ﻂ ﺧﻴ ﺎﺑﻮن و ﺑ ﺮم زﻳ ﺮ ﺗﺮﻳﻠ ﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ دهﻦ ﺗﻮن ﻣﺰﻩ ﮐﻨﻪ؟ !اﺻ ً‬
‫هﻴﺠﺪﻩ ﭼﺮخ و ﺗﻴﮑ ﻪ ﺗﻴﮑ ﻪ از زﻳ ﺮش ﺑﻴ ﺎرﻧﻢ ﺑﻴ ﺮون و ه ﻴﭻ ﺑﻴﻤﺎرﺳ ﺘﺎﻧﯽ ه ﻢ ﻗﺒ ﻮﻟﻢ ﻧﮑﻨ ﻪ ﺗ ﺎ ﺷ ﻤﺎ‬
‫دﻳﮕﻪ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺑﺎ اون ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻨﻴﻦ؟ !‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺧﺪا اون روز رو ﻧﻴﺎرﻩ!‬
‫‪-‬ﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﻞ دارﻳﻢ ﮐﻪ ﺷ ﻤﺎ ﻻل ﻣ ﻮﻧﯽ ﺑﮕﻴ ﺮﻳﻦ و ﺑﭙ ﺮﻳﻦ ﺳ ﺮ هﻤ ﻴﻦ ﭼﻬ ﺎر راﻩ و ﭼﻬﺎرﺗ ﺎ دوﻧ ﻪ‬
‫ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ و ﺑﻴﺎرﻳﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪش اﮔﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻦ ﺑﺮﻳﻦ زﻳﺮ ﺗﺮﻳﻠﯽ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ ،‬ﺷﻤﺎ هﻨ ﻮز ﻳ ﺎد ﻧﮕ ﺮﻓﺘﻴﻦ ﮐ ﻪ وﻗﺘ ﯽ دو ﺗ ﺎ ﻣﻬﻨ ﺪس دارن ﺻ ﺤﺒﺖ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻦ ﻳ ﻪ‬

‫ﻋﻤﻠﻪ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﻩ ﺣﺮﻓﺸﻮن و ﺑﮕﻪ ﺑﻴﻞ م ﺷﮑﺴﺘﻪ؟!‬
‫‪-‬ﺑﯽ ﺗﺮﺑﻴﺖ!‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – داﺷ ﺘﻢ ﻋ ﺮض ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم ﺧ ﺪﻣﺖ ﺗ ﻮن ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺧ ﺎﻧﻢ‪ .‬ﻣ ﯽ ﮔ ﻢ اﮔ ﻪ ه ﻮس ﮐ ﺮدﻳﻦ دﺳ ﺖ ﮐ ﻨﻢ‬

‫ﺟﻴﮕﺮم رو در ﺑﻴﺎرم ﺑﮑﺸﻢ ﺑﻪ ﺳﻴﺦ دو ﺗﺎ ﮔﻞ ﺟﻴﮕﺮ ﺑﺬارﻳﻦ دهﻦ ﺗﻮن ﻗﻮت ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ!‬
‫‪-‬اﻟﻬﯽ ﭼﻮﻧﺖ ﺑﺨﺸﮑﻪ ﭘﺴﺮ! ﻻزم ﻧﮑﺮدﻩ ﺗﻮ ﺑﺮﯼ ﺷﺎم ﺑﺨ ﺮﯼ‪ .‬ﺧ ﻮدم ﻣ ﯽ رم ‪.‬از ﮔﺮﺳ ﻨﮕﯽ ﺿ ﻌﻒ‬
‫ﮐﺎوﻩ – رﻓﺘﻢ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ‪ .‬راﺳﺘﯽ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﯽ ﻣﻴﻞ دارﻳﻦ‪...‬؟‬
‫‪ِ -‬د ﺑﺮو دﻳﮕﻪ! اﻳﻦ هﻤﻪ ﺣﺮف زدﯼ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻓﻬﻤﻴﺪﯼ ﺷﺎم ﭼﯽ ﺑﮕﻴﺮﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ دادﯼ‪ ،‬ﮐﺎرد ﺳﻪ ﺳﺮ!‬

‫)) اون ﺷﺐ ﺷﺎم رو دور هﻢ ﺧﻮردﻳﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻬﻤﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﻣﺮﺗﺐ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و‬
‫ﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐ ﺮد و ﻣ ﻨﻢ رﻓ ﺘﻢ ﮐ ﻪ ﺑﺮﺳ ﻮﻧﻤﺶ ﺧﻮﻧ ﻪ‪ .‬ﮐ ﺎوﻩ ه ﻢ‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪﻳﻢ ﻓﺮﻧﻮش ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻋﺼﺮﯼ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺷﺐ ﺑﻬﺖ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ دم ﮐﻪ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ و ﭘﺪرم ﭼ ﯽ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﺮا ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺑﺎهﺎش ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﯽ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭘﺪرم ﺻﺒﺢ ﻣ ﯽ رﻩ ﺷ ﺮﮐﺖ ﺗ ﺎزﻩ‪ ،‬ﺻ ﺒﺢ ﻣﺎﻣ ﺎﻧﻢ ﺧﻮﻧ ﻪ س‪ .‬ﺟﻠ ﻮﯼ اون ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﻪ ﺣ ﺮف‬
‫ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻋﺼﺮ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﯽ رﻩ ﺑﻴﺮون‪ .‬دورﻩ دارﻩ ‪.‬اون ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻬﺘﺮﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﭘﺲ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻨﻢ ﻓﺮدا ﻳﻪ ﺳﺮﯼ ﺑﺮم ﭘﻴﺶ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ‪ .‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺗﻨﻬﺎس ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – اﯼ واﯼ! ﻣﻦ ﭼﻪ ﺁدم ﺑﺪﯼ هﺴﺘﻢ! ﺑﺎﻳﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﻳﺪﻧﺸﻮن‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪ ﺷﺪ‪ ،‬دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ ﮐﻪ‬
‫رﻓﺘﯽ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﻣﯽ ﺁم‪ .‬از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﺳﻼم ﺑﺮﺳﻮن‪ .‬ﻋﺬرﺧﻮاهﯽ هﻢ ﺑﮑﻦ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﺸ ﻢ‪ .‬اون هﻤﻴﺸ ﻪ ﺑﻬ ﺖ ﺳ ﻼم ﻣ ﯽ رﺳ ﻮﻧﻪ و ﺣﺎﻟ ﺖ رو ﻣ ﯽ ﭘﺮﺳ ﻪ‪ .‬ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام ازت‬

‫ﺑﭙﺮﺳﻢ ﻓﺮﻧﻮش‪ .‬ﺗﻮ از ﺧﻮدت ﻣﻄﻤﺌﻦ هﺴﺘﯽ؟ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ دارﯼ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫))ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺗ ﺎ ه ﺮ ﺟ ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﺑﺨ ﻮاﯼ ﻣ ﯽ ام‪ .‬ﺗ ﻮ ﻓﻘ ﻂ ﻣﺤﮑ ﻢ ﺑ ﺎش‪ ،‬ﻣﺜ ﻞ هﻤﻴﺸ ﻪ‪ .‬ﻣ ﻦ ﺑﻬ ﺖ‬
‫اﺣﺘﻴﺎج دارم ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﻣﻦ اﮔﻪ ﺗﻮاﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻤﻮﻧﻢ‪ ،‬از ﺑﻴﻦ ﻣﻴﺮم‪ .‬ﻧﺎﺑﻮد ﻣ ﯽ ﺷ ﻢ‪ .‬ﺗ ﻮ وﺿ ﻊ ﺧﻮﻧ ﻪ ﻣ ﺎ‬
‫رو ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ ﺟﻮرﻳﻪ! ﻣﺜﻞ ﻳﻪ هﺘﻞ! هﺮ دﻗﻴﻘﻪ ﮐﻪ از اﺗ ﺎق ﻣ ﯽ ﺁم ﭘ ﺎﺋﻴﻦ ﺗ ﻮ ﺳ ﺎﻟﻦ ﻳ ﻪ ﻋ ﺪﻩ ﻳ ﻪ‬
‫ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ! ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ دوﺳﺘﻬﺎﯼ ﺑﺎﺑﺎم ن ﻳﺎ دوﺳﺖ هﺎﯼ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ!‬
‫دﻳﮕﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺮدهﺎﺷﻮن ﮐﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر ﭼﺸﻢ ﭼﺮوﻧﻦ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮان ﺑ ﺎ ﭼﺸ ﻢ ﺁدم رو‬
‫ﻼ ﺟﺮأت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎم!‬
‫ﺑﺨﻮرن! ﻳﻪ ﻣﻮﻗﻊ هﺎ ﮐﻪ اﺻ ً‬

‫‪-‬هﻤﻬﺶ درﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣ ﺖ ﻧﮑ ﻦ‪ .‬ﺑ ﻪ اﻣﻴ ﺪ ﺧ ﺪا ﻓ ﺮدا ﺷ ﺐ ﺑ ﺮام ﺧﺒﺮه ﺎﯼ ﺧ ﻮب‬
‫ﺑﻴﺎرﯼ‪ .‬ﺑﺎ هﻢ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ و ﺗﻤﺎم اﻳﻨﺎ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ!‬
‫))دﻳﮕﻪ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺟﻠﻮﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﻧﮕﻪ داﺷﺖ((‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺣﺎﻻ ﺳﺨﺘﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﺮﮔﺮدﯼ ﺧﻮﻧﻪ؟‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﺗﻤﺎم راﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﺷﻴﺮﻳﻨﻪ‪.‬‬
‫))ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻬﺖ ﻳﻪ ﻳﺎدﮔﺎرﯼ ﺑﺪم‪ .‬وﻟﯽ ﻧﺒﺎﻳﺪ هﻴﭽﻮﻗﺖ از ﺧﻮدت ﺟﺪاش ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫‪-‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺮﯼ ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻴﮏ از ﺗﻮ ﭘﺎرﮐﻴﻨﮓ ﺗﻮن در ﺑﻴﺎرﯼ ﺑﺪﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ!‬
‫))ﻳﻪ زﻧﺠﻴﺮ ﻇﺮﻳﻒ از ﮔﺮدﻧﺶ در ﺁورد اﻧﺪاﺧﺖ ﮔﺮدن ﻣﻦ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﻳﻪ ﺣﺮف ‪ F‬از ﻃﻼ ﺑﻮد ﻇﺮﻳﻒ و‬
‫ﻗﺸﻨﮓ((‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – دﻩ ﺳﺎل دﻳﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﭽ ﻪ ه ﺎﻣﻮن ﺑ ﺰرگ ﺷ ﺪن ه ﻢ ﺑﺎﻳ ﺪ اﻳ ﻦ ﮔﺮدﻧ ﺖ ﺑﺎﺷ ﻪ و ﮔﺮﻧ ﻪ ﺑﺎه ﺎت‬
‫ﻗﻬﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﺟﻮﻧﻢ ﺑﺮﻩ‪ ،‬اﻳﻦ زﻧﺠﻴﺮ رو از ﺧﻮدم دور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﻨﻢ ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم ﻓﺮﻧﻮش‪ِ .‬ا ! ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ِا ِا ِا ِا ِا ! ﺷﺪﯼ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ هﺎ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻳﻪ دﻓﻌﻪ دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺮﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن‪ .‬ﭼﻮن از اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺪت ﻣ ﯽ اد‪ ،‬اﻳﻨﻄ ﻮرﯼ ﻣ ﯽ ﺷ ﯽ‪.‬‬
‫اﻻن ﮐﻪ رﻓﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻳﻪ دوش ﺑﮕﻴﺮ ﺣﺎﻟ ﺖ ﺧ ﻮب ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ‪ .‬اﻣ ﺮوز ﺧﺴ ﺘﻪ ﺷ ﺪﯼ ‪.‬ﻣ ﻦ ﻣﻴ ﺮم ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ‬
‫زودﺗﺮ ﺑﺮﯼ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻧﻪ! ﻧﺮو! ﺣﺎﻻ ﻧﺮو‪ ،‬ﻳﻪ ﮐﻢ دﻳﮕﻪ ﭘﻴﺸﻢ ﺑﺎش‪.‬‬

‫‪-‬ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟! ﺁﺧﻪ ﻃﻮرﯼ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ!‬
‫ﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺗﻨﻬﺎم ﺑﺬارﯼ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﯽ دوﻧﻢ‪ ،‬اﻣﺎ دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﯽ زﻧﻪ‪ .‬اﺻ ً‬
‫‪-‬اﻻن ﻳﺎ ﺑﻌﺪهﺎ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – هﻴﭽﻮﻗﺖ‪ .‬ﻧﻪ اﻻن ﻧﻪ ﺑﻌﺪهﺎ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ ﺑﺸﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮑﻨﯽ‪ .‬ﻣ ﻦ ﻃﺎﻗ ﺖ دﻳ ﺪن اﺷ ﮏ ه ﺎﺗﻮ ﻧ ﺪارم‪ .‬ﺣﻴ ﻒ ﻧﻴﺴ ﺖ ﮐ ﻪ از اﻳ ﻦ‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ اﺷﮏ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎد؟! ﺑﺒﻴﻦ دﻧﻴﺎ دارﻩ ﺑﻬﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣ ﯽ زﻧ ﻪ !ﭼ ﺮا ﺑﻴﺨ ﻮدﯼ ﻏﺼ ﻪ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮرﯼ؟‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – دﻳﺸﺐ ﺧﻮاب دﻳﺪم ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﻨﻢ ﮐﺮدم و دارم از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺁم ﺑﻴﺮون ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗ ﻮ‬
‫ﺑﺮﻳﻢ ﻋﻘﺪ ﮐﻨﻴﻢ اﻣﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺟﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﯽ ذارﻩ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎم‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﺧﻮاب ﺧﻮﺑﯽ هﻢ دﻳﺪﯼ! ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ هﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ راﺿﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻣﯽ ﮔﻦ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﻮ ﺧﻮاب ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﻳﻦ ﺣﺮف رو زدﻩ؟ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﯽ هﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – وﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﭼﯽ؟ اون ﻧﻤﯽ ذارﻩ ﻣﺎ ﺑﺎ هﻢ ازدواج ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮﯼ ﺧﻮاب ﮐ ﻪ زﻧ ﺪاﻧﯽ م ﮐ ﺮدﻩ‬
‫ﺑﻮد!‬
‫‪-‬اﮔﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ت هﻢ ﺑﮑﻨﻦ‪ ،‬ﺧﻮدم ﻣﯽ ام ﻧﺠﺎﺗﺖ ﻣﯽ دم‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻣﻴ ﺮ ارﺳ ﻼن! ﻣ ﯽ ام ﺑ ﻪ ﻗﻠﻌ ﻪ ﺳ ﻨﮓ‬
‫ﺑﺎرون! ﻧﻪ از ﺳﻨﮓ هﺎش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ و ﻧﻪ از دﻳﻮارهﺎش!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻃﻠﺴﻢ ت ﻣﯽ ﮐﻨﻦ!‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﻳﻪ ﺑﺎر ﻃﻠﺴﻢ اون ﭼﺸﻤﻬﺎت اﺳﻴﺮ ﺷﺪم‪ ،‬دﻳﮕﻪ هﻴﭻ ﻃﻠﺴﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺎرﮔﺮ ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – از ﻓﻮﻻد زرﻩ دﻳﻮ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯽ؟‬

‫‪-‬دﻳﮕﻪ از هﻴﭽﮑﺲ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ‪ .‬ﺟﺰ ﺗﻮ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺪارم ﮐﻪ از دﺳﺖ ﺑﺪم! ﺗﻮﻳﯽ ﻓ ﺮخ ﻟﻘ ﺎﯼ ﻣ ﻦ! ﺑ ﺎزم‬
‫اﻣﻴﺮ ارﺳﻼن‪ ،‬ﭘﻮل و ﻣﺎل و ﭘﺎدﺷ ﺎهﯽ داﺷ ﺖ ﮐ ﻪ ﺑ ﺮاﯼ از دﺳ ﺖ دادن ﺷ ﻮن ﺑﺘﺮﺳ ﻪ‪ ،‬اﻣ ﺎ ﻣ ﻦ ﺟ ﺰ‬
‫اﻳﻦ ﺟﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺗﻦ ﻣﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺪارم‪ .‬اوﻧﻢ ﻣﺎل ﺗﻮ‪.‬‬
‫اﻣﻴﺮ ارﺳﻼن ﮐﻔﺶ و ﻟﺒﺎس و ﻋﺼﺎﯼ ﺁهﻨﯽ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑ ﺮاﯼ ﻧﺠ ﺎت ﻓ ﺮخ ﻟﻘ ﺎ رﻓ ﺖ‪ .‬ﻣ ﻦ ﺑ ﺎ هﻤ ﻴﻦ‬
‫ﻟﺒﺎس و ﮐﻔﺶ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺁم و دﺳﺘﺖ رو ﻣﯽ ﮔﻴﺮم و از اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺁرم ﺑﻴﺮون! درﺳﺘﻪ‬
‫ﮐﻪ ﭘﻮل ﻧﺪارم‪ ،‬اﻣﺎ ﻳﻪ دل دارم ﻣﺜﻞ دل ﺷﻴﺮ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – از ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ هﻢ ﻧﻤ ﯽ ﺗﺮﺳ ﯽ؟ اون ﺑ ﺎ ﭘ ﻮل هﻤ ﻪ رو ﺳ ﺤﺮ و اﻓﺴ ﻮن ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ! ﻣ ﯽ ﺗﺮﺳ ﻢ‬

‫اﺳﻴﺮ اﻳﻦ ﻃﻠﺴﻢ ﺑﺸﯽ! ﺧﻴﻠﯽ هﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎدو ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪن!‬
‫‪-‬ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﺎﻃﻞ اﻟﺴﺤﺮ ﻣﻨﻪ! ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ هﻴﭽﯽ ﺑﻬﻢ اﺛﺮ ﻧﺪارﻩ!‬
‫))ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻧﮑﻨﻪ وﻗﺘﯽ ﻣ ﯽ ﺁﯼ ﺑ ﺮاﯼ ﻧﺠ ﺎت ﻣ ﻦ‪ ،‬ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ ور و اون ورت ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐﻨ ﯽ !دورﺗ ﺎ دورت ﭘ ﺮﻩ از‬

‫ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ! ﭼﺸﻤﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اوﻧﻬﺎ ﺑﻴﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻦ از ﻳﺎدت ﻣﯽ رم‪.‬‬
‫‪-‬ﻳﺎد ﻣﻦ ﺗﻮﻳﯽ! ﻓﮑﺮ ﻣﻦ ﺗﻮﻳﯽ! ﺟﺰ ﺗﻮ ﭼﻴﺰﯼ ﺗﻮ ﺳﺮم ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اﯼ ﺑﺸﻢ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻧﮑﻨﻪ وﻗﺘﯽ اوﻣﺪﯼ ﺑﻪ ﭘﺸ ﺖ ﺳ ﺮت ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐﻨ ﯽ! اﮔ ﻪ ﺑﺘﺮﺳ ﯽ و ﺑﺨ ﻮاﯼ ﺑﺮﮔ ﺮدﯼ‪ ،‬ﺳ ﻨﮓ‬
‫ﻣﯽ ﺷﯽ!‬
‫‪-‬از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم‪ ،‬ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺗﻮﺋﻪ ﺗﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﺮﺳﻢ و ﻧﺠﺎﺗﺖ ﺑﺪم !ﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم‪ ،‬ﻧﻪ ﭼﭗ و‬
‫راﺳ ﺘﻢ رو ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ! ﺗ ﻮ رو دﻳ ﺪم و ﻓﻘ ﻂ ﺗ ﻮ رو ﻣ ﯽ ﺑﻴ ﻨﻢ‪ .‬ﻧ ﻪ از ﮐﺴ ﯽ ﻣ ﯽ ﺗﺮﺳ ﻢ و ﻧ ﻪ از‬
‫ﭼﻴﺰﯼ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﻓﻮﻻد زرﻩ دﻳﻮ‪ ،‬ﻳﻪ اژدهﺎ رو ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ت ﮐﻪ از دهﻦ ش ﺁﺗ ﻴﺶ ﺑﻴ ﺮون ﻣ ﯽ‬
‫ﺁد! وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫‪-‬وا ﻣﯽ اﻳﺴﺘﻢ ﺗﺎ هﺮ ﭼﻘﺪر دﻟﺶ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺁﺗ ﻴﺶ ﻃ ﺮﻓﻢ ول ﺑ ﺪﻩ! دل ﻣ ﻦ ﺧﻴﻠ ﯽ وﻗﺘ ﻪ ﮐ ﻪ ﺳ ﻮﺧﺘﻪ!‬
‫ﻣﮕﻪ ﻳﻪ دل ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﯽ ﺳﻮزﻩ؟! ﺧﻮد اژدهﺎ هﻪ دﻟﺶ ﻣﯽ ﺳﻮزﻩ و ﻣﯽ رﻩ!‬

‫ﻓﺮﻧﻮش – از ﻗﻠﻌﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺎرون ﺑﺎرون‪ ،‬ﺳﻨﮓ هﺎ ﻣﯽ اد ﻃﺮﻓﺖ‪ ،‬هﺮ ﮐ ﺪم اﻧ ﺪازﻩ ﻳ ﻪ ﮐ ﻮﻩ! ﭼﻴﮑ ﺎر‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫‪-‬اون ﻗﺪر روزﮔﺎر ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎم ﺳﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﻮم ﺳﻨﮓ هﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدم! ﺧ ﻮد ﺳ ﻨﮓ‬
‫ه ﺎم ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﻋ ﺎدت ﮐ ﺮدن! دﻳﮕ ﻪ اوﻧ ﺎم ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ ﻣﺜ ﻞ ﺳ ﻨﮓ ﺳ ﺨﺖ ﻧﻴﺴ ﺘﻦ! ﻣ ﻦ و ﺳ ﻨﮓ ﺑ ﺎ ه ﻢ‬
‫ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ!‬
‫))ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ درد و زﺧﻢ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺳﺎل ه ﺎ ﺗ ﻮ دﻟ ﻢ درﻣ ﻮن ﺷ ﺪ !ﺻ ﺪ ﺳ ﺎل ﻧﮕ ﺎهﺶ ﻃ ﻮل‬
‫ﮐﺸﻴﺪ((!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﭘﺲ ﻣﯽ ﺁﯼ دﻧﺒﺎﻟﻢ؟‬
‫‪-‬ﻣﯽ ﺁم دﻧﺒﺎﻟﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺑﺮو‪ .‬دﻟﻢ ﮔﺮم ﺷﺪ ‪.‬دﻳﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﻨﻢ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳ ﻢ‪ .‬ﻳﺎدﻣ ﻪ اوﻟ ﻴﻦ ﺑ ﺎر ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ ﭼﺸ ﻤﻬﺎم ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدﯼ‪ ،‬دﻟ ﻢ ه ﺮﯼ رﻳﺨ ﺖ ﭘ ﺎﺋﻴﻦ!‬
‫هﻤﻮن وﻗﺖ ﻓﻬﻤﻴﺪم اﺳﻴﺮ ﺷﺪم! ﺗﺮﺳﻢ از اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻳﮕﻪ اﻳﻢ ﭼﺸﻤﻬﺎ رو ازم ﭘﻨﻬﻮن ﮐﻨﯽ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ‬
‫اوﻣﺪﯼ‪ .‬ﺑﻬﻢ ﺟﺮأت دادﯼ‪ ،‬دل دادﯼ! ﻳﺎدم دادﯼ ﮐﻪ از زﺷ ﺘﯽ ه ﺎﯼ اﻳ ﻦ دﻧﻴ ﺎ ﻧﺘﺮﺳ ﻢ‪ .‬دﻓﻌ ﮥ اول ﺗ ﻮ‬
‫ﺑﻮدﯼ ﮐﻪ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪﯼ! ﻣﻦ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﺁم‪ ،‬ﺗﺎ هﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﯼ‪.‬‬
‫))ﻳﻪ ﺳﮑﻮت اوﻣﺪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ‪ .‬ﺑﻴﻦ ﻣﻮن ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮاﻣﻮن هﺰار ﺗﺎ ﺣﺮف زد(( !‬
‫ﻓﺮﻧﻮش – ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻬﺰاد ﻣﻦ‪.‬‬
‫))ﺗﺎ ﺗﻮﯼ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬هﻤﻪ ش ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪ .‬راﻩ ﺑﺮام ﻳﻪ ﻗﺪم ﺷﺪ!‬
‫ﺗﺎ رﺳﻴﺪم ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺻﺪام ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺎهﺎم ﮐﺎر داﺷﺖ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدش ﮐﻪ ﮐﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ رﺳﻴﺪم ﺑﺎﻻ دﻟﻢ هﺰار راﻩ رﻓﺖ! ﺗﻠﻔﻦ رو ﮐﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺘﻪ هﺎ در ﺟﺎ ﺧﺸﮑﻢ زد((!‬
‫‪-‬اﻟﻮ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ!‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺳﻼم!‬
‫‪-‬ﺳﻼم از ﺑﻨﺪﻩ س‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮدم هﺴﺘﻢ ‪.‬ﺷﻤﺎ؟‬
‫‪-‬ﻣﻨﻢ ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ .‬ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ؟‬
‫))ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺧﺎﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺷﻤﺎرﻩ ﺗﻠﻔﻦ ﻓﺮﻳﺒﺎ رو ﺑﻪ اﻳﻦ زن ﺧﺒﻴﺚ دادم(( !‬
‫‪-‬ﺷﻤﺎﺋﻴﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ؟‬
‫‪-‬ﺁرﻩ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻓﺮﺷﺘﻪ هﺴﺘﻢ‪ .‬دﻳﺮ وﻗﺘﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ اﻣﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﺖ زﻧ ﮓ ﻧ ﺰدم‪ .‬ﻣ ﯽ ﺗ ﻮﻧﯽ‬
‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ؟‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ اﻣﺮﺗﻮن رو ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ!‬
‫‪-‬ﺧﺐ اول ﺑﮕﻮ ﻋﺼﺮﻳﻪ ﭼﺮا ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻓﺮار ﮐﺮدﯼ؟ ﺗﺮﺳﻴﺪﯼ ﺑﺨﻮرﻣﺖ؟!‬
‫‪-‬ﺧﻴﺮ‪ .‬از ﺧﻮدم ﻓﺮار ﮐﺮدم‪.‬‬
‫‪-‬اﯼ ﺷﻴﻄﻮن! ﺗﺮﺳﻴﺪﯼ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺟﻠﻮﯼ ﺧﻮدت رو ﺑﮕﻴﺮﯼ؟! وﻟﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺣﻴﻒ ﺷﺪ! از ﮐ ﻒ ت رﻓ ﺖ!‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺧﻮب رو از دﺳﺖ دادﯼ!‬
‫))اﻳﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ((!‬
‫‪-‬ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ازﺗﻮن ﺗﻤﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣ ﻨﻢ‬
‫ﻼ اﻧﮕﺎر اﻣ ﺮوزﯼ وﺟ ﻮد ﻧﺪاﺷ ﺘﻪ‪ .‬ﺷ ﻤﺎ رو ﻗﺴ ﻢ ﻣ ﯽ دم ﺑ ﻪ اون ﮐﺴ ﯽ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم‪ .‬اﺻ ً‬
‫ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ دو ﻧﻔﺮ ﺑﺎزﯼ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﻣﻦ اﻻن ﮐﯽ رو ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻢ؟!‬

‫‪-‬ﺧ ﺎﻧﻢ ﺳ ﺘﺎﻳﺶ اﮔ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش از اﻳ ﻦ ﺟﺮﻳ ﺎن ﺑ ﻮﻳﯽ ﺑﺒ ﺮﻩ‪ ،‬ﮐ ﺎرش ﺑ ﻪ ﺟﻨ ﻮن ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﻪ! ﺣ ﺪاﻗﻞ ﺑ ﻪ‬
‫دﺧﺘﺮﺗﻮن رﺣﻢ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫‪-‬هﻤﻪ اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎ ﻣﺎل اﻳﻨﻪ ﮐﻪ هﻨﻮز ﻋﻘﻞ رس ﻧﺸﺪﯼ‪ .‬ﺳﺎدﻩ اﯼ‪ ،‬ﺧﺎﻣﯽ!‬
‫‪-‬ﺷﻤﺎ درﺳﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﻦ‪ .‬وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ اﻳﺪ ﭼﺮا دارﻳﺪ ﺧﻄﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ؟‬
‫‪-‬ﺧﻄﺎ؟!‬
‫))دوﺑﺎرﻩ زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ((!‬
‫‪-‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺁروم ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﺣﺮف هﺎم ﮔﻮش ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻼ ﺁروﻣﻢ‪ .‬ﻟﺒﺎس ﺧﻮاﺑﻢ رو ﭘﻮﺷﻴﺪم و رو ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﻢ دراز ﮐﺸﻴﺪم و‪...‬‬

‫‪-‬ﻣﻦ اﻻن ﮐﺎﻣ ً‬
‫))ﻧﺬاﺷﺘﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪﻩ((‬
‫‪-‬ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺎهﺎﺗﻮن ﻣﯽ اﻓﺘﻢ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻴﺪ ﻳﻪ ﺑﻨ ﺪﻩ رو ﺧﺮﻳﺪﻳ ﺪ و در راﻩ ﺧ ﺪا ﺁزاد ﮐﺮدﻳ ﺪ!‬
‫ازﺗﻮن ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬راﺿﯽ ﻧﺸﻴﺪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺁﺗﻴﺶ ﺑﮕﻴﺮﻩ ‪ .‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﻪ ﺧﻮب ! ﮐﺎﺷﮑﯽ اﻻن اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﭘﺎم‪...‬‬
‫‪-‬ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ!!‬
‫‪-‬ﺟﺎﻧﻢ! هﻤﻴﻦ ﺷﺮم و ﺣﻴﺎت دﻳﻮوﻧﻪ م ﮐﺮدﻩ!‬
‫‪-‬ﺑﺨﺪا ﻗﺴﻢ ﺷﻴﻄﻮن ﮔﻮل ﺗﻮن زدﻩ!‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد! وﻳﻼﯼ ﻣﺎ زﻳﺎد دور ﻧﻴﺴﺖ هﺎ! اﺷﺎرﻩ ﮐﻨﯽ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﻪ اوﻧﺠﺎﺋﻴﻢ!‬
‫‪-‬ﺑﺨﺪاوﻧﺪﯼ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﮐ ﻪ اﻻن دارم ﮔﺮﻳ ﻪ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ! ﺑﺤ ﺎل ﺷ ﻤﺎ ﮔﺮﻳ ﻪ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ ﮐ ﻪ ﭼ ﻪ ﺟ ﻮرﯼ ﻣ ﯽ‬

‫ﺧﻮاهﻴﻦ روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺟﻮاب ﭘﺮوردﮔﺎرم رو ﺑﺪﻳﻦ !ﺑﺤ ﺎل اون دﺧﺘ ﺮ ﻣﻌﺼ ﻮم ﮔﺮﻳ ﻪ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ ﮐ ﻪ ﭼ ﻪ‬
‫ﺟﻮرﯼ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺁﺗﻴﺶ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﭙﺎ ﮐﺮدﻳﻦ ﻣﯽ ﺳﻮزﻩ ‪.‬ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ از ﻗﻬﺮ ﺧﺪا!‬

‫‪-‬ﻗﺮﺑﻮن اون اﺷﮏ هﺎت ﺑﺮم! ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎت ﺑﻪ ﺧ ﺎﻃﺮ اﻳﻨ ﻪ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ هﻨ ﻮز ﻧﻔﻬﻤﻴ ﺪﯼ زﻧ ﺪﮔﯽ‬
‫ﻼ ﮐ ﻪ ﺧ ﺪا ﺑ ﺮات‬
‫ﻓﻘ ﻂ هﻤ ﻴﻦ دﻧﻴﺎﺳ ﺖ! از ﺧ ﺮ ﺷ ﻴﻄﻮن ﺑﻴ ﺎ ﭘ ﺎﺋﻴﻦ ‪ .‬ﻟﮕ ﺪ ﺑ ﻪ ﺑﺨ ﺖ ﺧ ﻮدت ﻧ ﺰن! ﻓﻌ ً‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﻣﻬﺮت ﺑﻪ دﻟﻢ اﻓﺘﺎدﻩ! ﻟﺐ ﺗﺮ ﮐﻨﯽ ﮐﺎرﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﻮل ﻏﻠﺖ ﺑﺰﻧ ﯽ! ﻣ ﺰﻩ ﻋﺸ ﻖ رو‬
‫ﺑﻴﺎ ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﺑﭽﺸﻮﻧﻢ!‬
‫‪-‬ﺷﺮم ﮐﻨﻴﺪ! ﻣﻦ ﺟﺎﯼ ﺑﭽﻪ ﺷﻤﺎم!‬
‫‪-‬ﭘﺲ اﮔﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﻨﯽ ﺑﻴﺎ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ!‪...‬‬
‫))ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم‪ .‬اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎم ﻣﯽ اوﻣﺪ و ﭘﺎهﺎم ﻣﯽ ﻟﺮزﻳﺪ!‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ رو از ﻓﺮﻳﺒﺎ ‪f‬رﮔﺮدوﻧﺪم ﺗﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻔﻬﻤﻪ ‪.‬ﻓﻘﻂ ازش ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﮔﻪ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺗﻠﻔﻦ ﺑ ﺎ‬
‫ﻣﻦ ﮐﺎر داﺷﺖ و اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻮد دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮش ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰﯼ دﻳﮕﻪ اﯼ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤ ًﺎ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺧﻮدش ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫رﻓ ﺘﻢ ﺗﻮاﺗ ﺎﻗﻢ و ﭼ ﺮاغ رو ﺧ ﺎﻣﻮش ﮐ ﺮدم و ﻳ ﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ و زاﻧ ﻮ ه ﺎم رو ﺑﻐ ﻞ ﮐ ﺮدم‪ .‬دﻧﻴ ﺎﯼ‬
‫ﻋﺠﻴﺒﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬دﻳﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ﮐﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮد؟ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻧﻮش ازدواج ﮐ ﻨﻢ و‬
‫ﺣﺘﯽ ﺑﻴﺎرﻣﺶ ﺗﻮ هﻤﻴﻦ اﺗﺎق ﺑﺎ هﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺻﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺮاش ﺑﻬﺘﺮ از ﺟ ﺎﻳﯽ ﻳ ﻪ ﮐ ﻪ اﻻن دارﻩ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠ ﯽ اﻋﺼ ﺎﺑﻢ ﺑﻬ ﻢ رﻳﺨﺘ ﻪ ﺑ ﻮد‪ .‬ﮐﻼﻓ ﻪ ﺑ ﻮدم ‪.‬ﺟﻤ ﻼت زﺷ ﺖ اﻳ ﻦ زن از ذه ﻨﻢ ﺑﻴ ﺮون ﻧﻤ ﯽ رﻓ ﺖ‪.‬‬
‫ﺧ ﺪاﻳﺎ ﻣ ﻦ ﭼ ﻪ ﺟ ﻮرﯼ ﻣ ﯽ ﺗﻮﻧﺴ ﺘﻢ دﻳﮕ ﻪ ﺑ ﻪ ﭼﺸ ﻤﻬﺎﯼ ﻓﺮﻧ ﻮش ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﻨﻢ؟! اﻣ ﺎ ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ ﮔﻨ ﺎهﯽ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺮم ﺑ ﻪ ﺁﻗ ﺎﯼ ﺳ ﺘﺎﻳﺶ ﺟﺮﻳ ﺎن رو ﺑﮕ ﻢ! اﻣ ﺎ ﻧﻔﻌ ﯽ ﮐ ﻪ ﺑ ﺮام ﻧﺪاﺷ ﺖ‬
‫هﻴﭻ‪ ،‬ﮐﺎر رو هﻢ ﺧﺮاب ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ هﺮ ﻃﻮرﯼ ﺑ ﻮد ﻧﻤ ﯽ ذاﺷ ﺘﻢ ﻓﺮﻧ ﻮش ﭼﻴ ﺰﯼ ﺑﻔﻬﻤ ﻪ‪ .‬اﮔ ﻪ‬
‫ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد و ﺑﺎ هﻢ ازدواج ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬اﻳﻦ زن هﻢ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟ ﻮر‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫واﯼ ﺧﺪاﺟﻮن! اﮔﻪ ﺑﻌﺪ از ازدواج ﻣﻦ و ﻓﺮﻧ ﻮش ه ﻢ از ﮐ ﺎرش دﺳ ﺖ ﺑﺮﻧ ﺪارﻩ ﭼ ﯽ؟! دﻳﮕ ﻪ ﻋﻘﻠ ﻢ‬
‫ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻧﻮار ﻓﺮﻧﻮش رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ‪.‬ﺗﺎ ﺻﺪاﯼ ﻗﺸﻨﮕﺶ رو ﺷ ﻨﻴﺪم ﻃﻠﺴ ﻢ ﺷ ﻴﻄﻮن‬
‫ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪ! هﻮاﯼ اﺗﺎق ﮐﻪ ﺗﺎ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺶ‪ ،‬از وﺳﻮﺳﻪ اﻳﻦ زن ﺑﺪ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ ﭘ ﺎﮎ و‬
‫ﻃﺎهﺮ ﺷ ﺪ! ﺻ ﺪاﯼ ﻓﺮﻧ ﻮش ﻣﺜ ﻞ ﻧﺴ ﻴﻤﯽ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺑ ﺮام ﺳ ﺎﺧﺘﻪ ﺑ ﻮد ﮔ ﻮش ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم‪ ،‬از ﭘﻠﻴ ﺪﯼ و‬
‫زﺷﺘﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ دور ﻣﯽ ﺷﺪم‪ .‬ﻋﺸﻘﺶ ﻣﺜ ﻞ هﺎﻟ ﻪ اﯼ وﺟ ﻮدم رو ﻣ ﯽ ﮔﺮﻓ ﺖ ﺗ ﺎ ه ﻴﭻ اﻓﺴ ﻮﻧﯽ ﻧﺘﻮﻧ ﻪ‬
‫ﺑﻬﻢ اﺛﺮ ﮐﻨﻪ! ﺻﻮرﺗﺶ رو ﻣﯽ دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﻗﺸﻨﮕﺶ ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و ﺑﻬﻢ ﻧﻴﺮو ﻣﯽ دﻩ‪.‬‬
‫ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﻣﻮهﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ و ﮐﻤﻨﺪش ﻣﺜﻞ ﻣﻮج هﺎﯼ درﻳﺎ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو در دروﻧ ﻢ ﻣ ﯽ ﺷ ﻮرﻩ و ﭘ ﺎﮎ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺗﺎرﻳﮑﯽ هﺎ رﻓﺘﻦ و هﻤﻪ ﺟﺎ روﺷﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اوﻟﻴﻦ ﺷﻌﺎع ﺧﻮرﺷﻴﺪ رو دﻳﺪم ﮐﻪ رو ﻗﻠﺐ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد!‬
‫ﺻﺒﺢ ﺷﺪ ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﻳﻪ ﺟﺎدو ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺛﺮ ﮐﻨﻪ! ﻋﺸﻖ ﭘﺎﮎ ﻓﺮﻧﻮش ﻃﻠﺴﻢ ﺟﺎدو ﮔﺮ رو‬
‫ﺷﮑﻮﻧﺪ! ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻳﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺧﻮردم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮﻧﻪ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﺣﺮﮐﺖ‬
‫ﻼ دﻳﮕ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ‬
‫ﺧﺪا ﺧﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ زودﺗﺮ ﺷﺐ ﺑﺮﺳﻪ و ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺮام ﺧﺒﺮهﺎﯼ ﺧﻮب ﺑﻴ ﺎرﻩ‪ .‬اﺻ ً‬
‫ﺑﺮاﻣﻮن اهﻤﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻣﺎ ﺑﻮدﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮدﻣ ﻮن رو ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺗ ﺎزﻩ ﭘ ﺪرش ه ﻢ ﮐ ﻪ‬
‫راﺿﯽ ﺑﻮد و ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﭼﻴﺰهﺎ ﻓﺮع ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺟﻮر ﻣﯽ ﺷﺪ؟ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ دوﺑﺎرﻩ اﻳﻦ زن ﻳﻪ ﺁﺗﻴﺶ دﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد؟!‬
‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و دﻳﺪم ﺟﻠﻮﯼ در ﺧﻮﻧﻪ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ واﺳﺘﺎدم‪ .‬در زدم‪ .‬ﺻ ﺪاﯼ ﭘ ﺎﯼ ه ﺪاﻳﺖ رو‬
‫ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﺑﻄﺮف در ﻣﯽ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم ﻗﺮﺑﺎن‪ .‬ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫ه ﺪاﻳﺖ – ﺳ ﻼم ﺧ ﻮش ﺁﻣ ﺪﯼ ﻋﺰﻳ ﺰم‪ .‬ﺻ ﻔﺎ ﺁوردﯼ‪ .‬دﻟ ﻢ ﮔ ﻮاهﯽ داد ﮐ ﻪ اﻣ ﺮوز ﻣ ﯽ ﺁﯼ‪ .‬ﺧ ﻮﺑﯽ؟‬
‫ﺧﻮﺷﯽ؟‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﺟﻨﺎﺑﺐ هﺪاﻳﺖ‪ ،‬دﻟﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ – دل دﺷﻤﻨﺖ ﺑﮕﻴﺮﻩ!؟ ﭼ ﺮا؟ ﮐ ﯽ اذﻳﺘ ﺖ ﮐ ﺮدﻩ؟ ﺑﻴ ﺎ ﺗ ﻮ‪ ،‬ﺑﻴ ﺎ ﺗ ﻮ ﺑﮕ ﻮ ﺑﺒﻴ ﻨﻢ ﭼ ﻪ ﭼﻴﺰﻳ ﯽ ﮔ ﻞ‬

‫ﭘﺴﺮم رو ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﺮدﻩ؟‬

‫))رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎغ‪ .‬در رو ﺑﺴ ﺖ‪ .‬ﻃ ﻼ‪ ،‬زﺑ ﻮن ﺑﺴ ﺘﻪ ﭘﺸ ﺖ در واﺳ ﺘﺎدﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬دﺳ ﺘﯽ ﺑ ﻪ ﺳ ﺮو ﮔﻮﺷ ﺶ‬
‫ﮐﺸﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬روزﮔﺎر! روزﮔﺎر ﺟﻨﺎب هﺪاﻳﺖ!‬
‫هﺪاﻳﺖ – ﺑﺎهﺎش هﻤﺒﺎزﯼ ﺷﺪﯼ؟! از اﻳﻦ ﺑﺎزﯼ هﺎ زﻳﺎد داﺷﺘﻪ اﻳﻦ روزﮔﺎر!‬
‫‪-‬اﻳﻦ زﺑﻮن ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎس‪ .‬ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺑﺮﻳﻨﺶ ﺗﻮﯼ ﺟﻨﮕﻠﯽ‪ ،‬ﭘﺎرﮐﯽ‪ ،‬ﺟ ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﺗﻨﻬ ﺎ ﻧﺒﺎﺷ ﻪ ول‬
‫ش ﮐﻨﻴﻦ؟‬
‫هﺪاﻳﺖ – اﻳﻦ از ﺑﭽﻪ ﮔﯽ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدﻩ‪ .‬ﺑﻴﺮون از اﻳﻨﺠﺎ رو ﻧﺪﻳﺪﻩ و ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑ ﺮدﻩ‪ .‬ﺑﺒ ﺮﻣﺶ ﺑﻴ ﺮون‪،‬‬
‫ﻣﺮگ ش ﺣﺘﻤﯽ ﻳﻪ‪ .‬اﻳﻦ اﻻن از ﺁدم هﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻪ‪ .‬ﭼﻮن ﻧﺪﻳﺪﺗﺸﻮن‪ .‬ﺗ ﺎ ﺣ ﺎﻻ ﻓﻘ ﻂ ﻣ ﻦ رو دﻳ ﺪﻩ و‬
‫ﺗﻮ و رﻓﻴﻖ ت رو‪ .‬ﭘﺎش رو از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺬارﻩ ﺑﻴﺮون‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ اون ﺑﻴﻔﺘﻪ‪ ،‬اول ﻣﯽ‬
‫ﺑﺮدش ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﭼﻨﺪ روز ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻳﻪ ﮐﺒﺎب ﺑّﺮﻩ ازش درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫هﻤﻴﺸﻪ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺑﻮدﻩ‪ .‬اوﻟﺶ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻋﻼﻗ ﻪ و دوﺳ ﺘﯽ ﻣ ﯽ ان ﻃ ﺮف ﺁدم‪ ،‬ﭼﻨ ﺪ وﻗﺘ ﯽ ﮐ ﻪ ﮔﺬﺷ ﺖ‬
‫ﻳﺎدﺷﻮن ﻣﯽ اﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ ازت اﺳ ﺘﻔﺎدﻩ ه ﺎﯼ دﻳﮕ ﻪ اﯼ ه ﻢ ﮐ ﺮد‪ .‬اون وﻗ ﺖ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺧ ﺪا ﺑ ﺪاد ﺁدم‬
‫ﺑﺮﺳﻪ!‬
‫‪-‬راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻴﻦ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ از ﺁدم هﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﭘﻠﻴﺪ وزﺷﺖ هﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫هﺪاﻳﺖ – ﺑﺎور ﮐﻦ ﭘﺴﺮم‪ ،‬اﮔﻪ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﮔﻮﺷ ﺖ ﺁدﻣﻴ ﺰاد ﺗﻠﺨ ﻪ‪ ،‬اﻳ ﻦ ﺁدم ه ﺎ هﻤ ﺪﻳﮕﺮ رو ه ﻢ ﻣ ﯽ‬
‫ﺧﻮردن!‬
‫ﻼ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ و ﺻﻔﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﺎزﻩ ﻣﺎ ﺧﻮب ﺧﻮﺑﺸﻴﻢ! ﻣﺜ ً‬
‫هﺪاﻳﺖ ‪ -‬ﻧﻪ! ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺎ ﺧﻮب ﺧﻮﺑﺸﻴﻢ؟ ﭼﻮن ﻣﺤﺒﺖ زﻳﺎد دارﻳﻢ ﺧ ﻮﺑﻴﻢ؟ ﻣﺤﺒ ﺖ ﺑ ﯽ ﻣﻨﻄ ﻖ ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫زود هﻢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻧﻔﺮت ﺑﯽ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﯽ ﺷﻪ!‬
‫ﺗﻌﺎرف هﺎﯼ ﺑﯽ ﺧﻮدﯼ و ﮐﺸ ﮑﯽ! ﻧ ﻮﮐﺮم ﭼ ﺎﮐﺮم ﻇ ﺎهﺮﯼ! ﺟ ﻮﻧﻢ ﻗﺮﺑﻮﻧ ﺖ ﺑ ﺮم اﻟﮑ ﯽ! ﺗ ﻮ ﺗ ﺎ ﺣ ﺎﻻ‬
‫ﻼ ﻳ ﻪ ﺁدم اروﭘ ﺎﻳﯽ ﺑ ﻪ ﻳ ﻪ ﻧﻔ ﺮ ﺑﮕ ﻪ ﻣ ﻦ ﻧ ﻮﮐﺮﺗﻢ؟! ﻧ ﻪ‪ .‬ﻏﻴ ﺮ ﻣﻤﮑﻨ ﻪ ﺷ ﻨﻴﺪﻩ‬
‫ﺷﻨﻴﺪﯼ ﻳﺎ دﻳ ﺪﯼ ﮐ ﻪ ﻣ ﺜ ً‬
‫ﻼ ﺗﻮﯼ ﻓﺮهﻨﮓ ﺷﻮن ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬اﮔﻪ ﻳﮑﯽ از اوﻧﺎ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ دﻳﮕﻪ ﺷﻮن اﻳ ﻦ ﺣ ﺮف رو‬
‫ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﭼﻮن اﺻ ً‬
‫ﺑﺰﻧﻪ‪ ،‬ﻃﺮف ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻳﺎ ﻳﺎرو دﻳﻮوﻧﻪ س‪ ،‬ﻳﺎورش ﻣﯽ دارﻩ و ﻣﯽ ﺑﺮﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﮐﻪ ﻧ ﻮﮐﺮﯼ‬
‫ش رو ﺑﮑﻨﻪ! ﻳﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﻳﺎرو ﺑﺎ زﺑﻮن ﺧﻮدش ﻣﯽ ﮔﻪ ﻣﻦ ﻧﻮﮐﺮﺗﻢ و ﭼﺎﮐﺮﺗﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺶ هﻢ‬
‫ﻼ ﺗﻌﺎرف و از اﻳﻦ ﺟﻮر‬
‫ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ هﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ دل ﺷﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﻦ و ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺸﻮن هﻢ هﺴﺘﻦ‪ .‬اﺻ ً‬
‫ﺣﺮف ه ﺎ ﻧ ﺪارن! ﺑ ﺮاﯼ هﻤ ﻴﻦ روﯼ ﺣ ﺮف هﺎﺷ ﻮن ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ ﺣﺴ ﺎب ﮐ ﺮد‪ .‬ﺣ ﺎﻻ ﻣﺎه ﺎ! ﺻ ﺪﺑﺎر ﺑ ﻪ‬
‫رﻓﻴﻘﻤﻮن ﻣﯽ ﮔﻴﻢ ﻓﺪات ﺷﻢ‪ ،‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﮐﺎرﯼ دارﯼ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ! ﻣﺨﻠﺺ ﺗﻢ! اﻣ ﺮﯼ دارﯼ در‬
‫ﺧﺪﻣﺘﻢ!‬
‫اﻣﺎ ﺗﺎ ﻳﻪ ﮐﺎر ازش ﻣﻴﺨﻮاﯼ هﺰار ﺟﻮر ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﺮات ﻣﯽ ﺁرﻩ! ﺗﺎزﻩ ﺣﻮاﺳﺖ ﺟﻤﻊ ﻧﺒﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺳ ﺮت رو‬
‫ﮐﻼﻩ ﻣﯽ ذارﻩ! ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﮐﺠﺎ ﻣﺎ ﺧﻮب ﺧﻮﺑﺸﻴﻢ؟!‬
‫ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ ﺑﺨﻮر ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺎ ﺑﻴﺎد‪.‬‬
‫))رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن‪ .‬هﺪاﻳﺖ ﺑﺮام ﭼﺎﻳﯽ رﻳﺨﺖ و دوﺗﺎﻳﯽ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ((‪.‬‬
‫ه ﺪاﻳﺖ – ﻳﺎدﺗ ﻪ ﺑ ﺮات از اون ﻣ ﺮد هﻤﺴ ﺎﻳﻪ ﻣ ﻮن ﮔﻔ ﺘﻢ؟ هﻤ ﻮن ﮐ ﻪ زﻳ ﺮ ﭘ ﺎﯼ زﻧ ﻢ ﻧﺸﺴ ﺖ‪ .‬ﭼﻘ ﺪر‬
‫ﺑﻬﺶ ﻣﺤﺒ ﺖ ﮐ ﺮدم! ﻧﺼ ﻒ اﺟ ﺎرﻩ رو ازش ﻧﻤ ﯽ ﮔ ﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺻ ﺪﺑﺎر ﭘ ﻮل دﺳ ﺘﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺑﻬ ﺶ دادم‪.‬‬
‫اﺟﺎرﻩ ش ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻋﻘﺐ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻪ روش ﻧﻤﯽ ﺁوردم‪ .‬وﻗﺘﯽ اوﻣﺪ اوﻧﺠﺎ رو اﺟﺎرﻩ ﮐﻨﻪ‪،‬‬
‫ﻼ ﻓﺮش ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬از ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻴﮑﻪ ﻓﺮش ﺑﺮدم اﻧ ﺪاﺧﺘﻢ زﻳ ﺮ ﭘ ﺎش ﮐ ﻪ زن و ﺑﭽ ﻪ ش‬
‫اﺻ ً‬
‫راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬ﺁﺧﺮش ﭼﻴﮑﺎر ﮐﺮد؟! ﺁﺷ ﻴﻮﻧﻪ ﻣ ﻮ ﺑﻬ ﻢ زد‪ .‬واﺳ ﻪ ﺻ ّﻨﺎر ﺳ ﻪ ﺷ ﺎهﯽ ﺣ ﻖ دﻻﻟ ﯽ‪ ،‬ﻳ ﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ رو ﭘﺎﺷﻮﻧﺪ!‬
‫‪-‬راﺳﺘﯽ ﭼﺮا اﻳﻨﮑﺎرو ﮐﺮد؟‬
‫هﺪاﻳﺖ – ﭼ ﻮن ﻣ ﺎ ﻋ ﺎدت ﮐ ﺮدﻳﻢ ﮐ ﻪ دروﻏﮕ ﻮ و دورو ﺑﺎﺷ ﻴﻢ‪ .‬ﺻ ﺪ ﺗ ﺎ ﻗﺴ ﻢ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮرﻳﻢ ﻳﮑ ﯽ ش‬

‫راﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ! ﺣﺮف ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐ ﻪ اﺣﺘﻴ ﺎج ﺑ ﻪ ﻗﺴ ﻢ ﺧ ﻮردن ﻧ ﺪارﻩ! ﭼ ﻮن ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاهﻴﻢ دروغ ﺑﮕ ﻴﻢ‪،‬‬
‫ﻗﺴﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺿﺮب ﻗﺴﻢ‪ ،‬ﺣﺮﻓﻤﻮن رو ﺑﺎور ﮐﻨﻦ!‬
‫ﭼﺎﻳﯽ ت رو ﺑﺨﻮر ﺳﺮد ﻧﺸﻪ‪.‬‬
‫))هﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﭼﺎﻳﯽ رو ﻣﯽ ﺧﻮردم‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﻟﺒﺘﻪ هﻤﻪ اﻳﻨﻄﻮر ﻧﻴﺴﺘﻦ‪.‬‬

‫هﺪاﻳﺖ – ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ‪.‬ﻳﮑﯽ ش ﺧﻮد ﺗﻮ‪ .‬ﻣﯽ دوﻧﻢ دﺳﺘﺖ ﺗﻨﮕﻪ اﻣﺎ ﺣﺎﺿ ﺮ ﻧﺸ ﺪﯼ از ﻣ ﻦ ﮐﻤﮑ ﯽ ﻗﺒ ﻮل‬
‫ﮐﻨﯽ! ﺗﺎ ﺣ ﺎﻻ ﭼﻨ ﺪ ﺑ ﺎر ﺑﻬ ﺖ ﮔﻔ ﺘﻢ ﮐ ﻪ ﻳﮑ ﯽ از اﻳ ﻦ ﮐﺘ ﺎب ه ﺎ رو وردار ﺑﺒ ﺮ ﺑﻔ ﺮوش و ﺑ ﺰن ﺗﻨ ﮓ‬
‫ﻼ وﺿ ﻌﻢ ﺧﻮﺑ ﻪ و ﺑﺎﺑ ﺎم ﭘﻮﻟ ﺪارﻩ و ﻣﻠ ﮏ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ت اﻣ ﺎ ﻗﺒ ﻮل ﻧﮑ ﺮدﯼ‪ .‬ﭼﺎﺧ ﺎن ه ﻢ ﻧﮑ ﺮدﯼ ﮐ ﻪ ﻣ ﺜ ً‬
‫دارﻳﻢ و ﻓﻼن و ﻓﻼن! ﻳﻌﻨﯽ دورغ ﻧﮕﻔﺘﯽ‪ .‬درﺳﺘﻪ هﻤﻪ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﻧﻴﺴﺘﻦ اﻣﺎ ﻳﮏ ﺑ ﺰ ﮔ ﺮ ‪ ،‬ﮔ ﺮ ﮐﻨ ﺪ‬
‫ﻳﮏ ﮔﻠﻪ را !ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاد ﺑﺰ ﮔﺮ دارﻳﻢ!‬
‫))ﻳﻪ ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪم(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺟﻨﺎب هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻴﻦ ﺑﻘﻴﻪ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ رو ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﻴﻦ؟‬
‫هﺪاﻳﺖ – ﺑﻘﻴﻪ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ؟! دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰﯼ ش ﻧﻤﻮﻧﺪﻩ! ﻣﯽ ﺑﻴﻨ ﯽ ﮐ ﻪ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﺁدم ﺑ ﺪﺑﺨﺖ واﻣﻮﻧ ﺪﻩ! وﻟ ﯽ‬
‫ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮات ﺗﻤﻮش ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎ اوﻧﺠﺎ ﺑﺮات ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ و ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ رو دﻳﺪم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬اون ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻓ ﺮدا ﺻ ﺒﺤﺶ‬
‫ﮐﻪ ﻋﻠﯽ رﻓﺖ ﻣﺪرﺳﻪ‪ .‬ﻃﺮﻓ ﺎﯼ ﺳ ﺎﻋﺖ ﻧ ﻪ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ در زدن‪ .‬رﻓ ﺘﻢ در رو وا ﮐ ﺮدم‪ .‬ﭼﻴ ﺰﯼ ﻧﻤﻮﻧ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﮑﺘﻪ ﮐ ﻨﻢ! ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﭘﺸ ﺖ در ﺑ ﻮد‪ .‬ﻳ ﻪ ﻋﻴﻨ ﮏ زدﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﮐﺴ ﯽ ﻧﺸﻨﺎﺳ ﺪش‪ .‬ﻳ ﻪ ﭘ ﺎﻟﺘﻮﯼ‬
‫ﻗﺸﻨﮓ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد و ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻴﮑﯽ هﻢ دم در ﭘﺎرﮎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﺑﻮﻧﻢ ﺑﻨﺪ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اون‪ ،‬ﺗﻤ ﺎم ﻋﮑ ﺲ ه ﺎ و ﺻ ﻔﺤﻪ ﺁهﻨ ﮓ ه ﺎ‬
‫ﺷﻮ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻳﻮاﺷﮑﯽ ﮐ ﻪ ﻋﻠ ﯽ ﻧﻔﻬﻤ ﻪ‪ .‬ﺷ ﺒﻬﺎ ﮐ ﻪ ﻋﻠ ﯽ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺑﻴ ﺪ‪ ،‬ﺻ ﻔﺤﻪ ﺷ ﻮ ﻣ ﯽ‬
‫ذاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺻﺪاش ﮔ ﻮش ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم‪ ،‬ﻋﮑ ﺲ ه ﺎ ﺷ ﻮ دور و ﺑ ﺮم ﻣ ﯽ ﭼﻴ ﺪم و ﺑﻬﺸ ﻮن ﺧﻴ ﺮﻩ ﻣ ﯽ‬
‫ﺷﺪم و ﻳﺎد روزﮔﺎر ﺧﻮش ﻗﺪﻳﻢ ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫))ﺳﻴﮕﺎرﯼ روﺷﻦ ﮐﺮد و ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘ ﺎﺋﻴﻦ ﮐ ﻪ ﭼﻴﮑ ﻪ اﺷ ﮑﯽ رو ﮐ ﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ ﭼﺸ ﻤﺶ ﭘﻴ ﺪا‬

‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﻄﻮرﯼ ﻣﯽ ﺷﻪ؟ زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷ ﻤﺎ و زﻧ ﺪﮔﯽ و ﺑﭽ ﻪ ش ﭘﺸ ﺖ ﭘ ﺎ زدﻩ و دﻧﺒ ﺎل دﻟ ﺶ رﻓﺘ ﻪ‪ .‬ﭼ ﺮا‬

‫ﻓﮑﺮ و ﺧﺎﻃﺮﻩ ش رو از ذهﻦ ﺗﻮن ﺑﻴﺮون ﻧﮑﺮدﻳﻦ؟ ﭼﺮا ﺗﻮ ﺧﻮدﺗﻮن ﻧﮑﺸﺘﻴﻦ ش؟‬
‫هﺪاﻳﺖ – ﺑﮑﺸﻤﺶ؟ !ﻋﺸﻖ واﻗﻌﯽ رو ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﺸﺖ!‬
‫‪-‬ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎل ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ! ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ!‬

‫هﺪاﻳﺖ – ﻋﺸﻖ ﻣ ﺎل ه ﺮ ﮐ ﯽ و ه ﺮ ﮐﺠ ﺎ ﮐ ﻪ ﺑﺎﺷ ﻪ‪ ،‬اﺣﺘ ﺮام دارﻩ! ﺑ ﻪ ﻋﺸ ﻖ ﺑﺎﻳ ﺪ اﺣﺘ ﺮام ﮔﺬاﺷ ﺖ!‬
‫ﻋﺸﻖ ﻣﻘّﺪﺳﻪ! ﻋﺸﻖ اﮔﻪ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﺑﺎﺷﻪ هﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﻣﻴﺮﻩ‪.‬‬
‫‪-‬وﻗﺘﯽ ﺑﻌ ﺪ از اﻳ ﻦ هﻤ ﻪ ﺳ ﺎل دﻳ ﺪﻳﻨﺶ‪ ،‬ﭼ ﻪ اﺣﺴﺎﺳ ﯽ داﺷ ﺘﻴﻦ؟ دل ﺗ ﻮن ﻧﻤ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺑﺰﻧﻴ ﺪش‪،‬‬

‫ﻓﺤﺸﺶ ﺑﺪﻳﻦ و ﺑﺒﺮوﻧﺶ ﮐﻨﻴﻦ؟‬
‫))ﺁﻩ ﺳﺮدﯼ ﮐﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻧ ﻪ راﺳ ﺘﺶ دﻳﮕ ﻪ ﻧﻔﺮﺗ ﯽ ازش ﻧﺪاﺷ ﺘﻢ‪ .‬دﻳﮕ ﻪ ﺟﺴ ﻤﺶ رو ﻧﻤ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ اﻣ ﺎ ﻧﻔﺮﺗ ﯽ ه ﻢ ازش‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ اون دﻳﮕﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﭘﺎﮎ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد! ﻳﻪ زن ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﻪ اﺳﻢ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ اون ﻋﺸﻖ ﭘﺎﮎ ﺗﻮدﻟﻢ ﺟﺎوداﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﻢ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ‪ .‬وﻟ ﯽ اﻳ ﻦ زن‬
‫ﻓﻘﻂ ﺷﮑﻞ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دردﺳ ﺮت ﻧ ﺪم‪ .‬از ﺟﻠ ﻮﯼ در رﻓ ﺘﻢ ﮐﻨ ﺎر‪ .‬اوﻣ ﺪ ﺗ ﻮ ‪.‬در رو ﭘﺸ ﺘﺶ ﺑﺴ ﺘﻢ‪ .‬ﺧ ﻮدش راﻩ اﻓﺘ ﺎد ﻃ ﺮف‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن‪ .‬ﺗ ﺎ رﺳ ﻴﺪ ﺗﻮﺧﻮﻧ ﻪ ﮔﻔ ﺖ ))هﻨ ﻮز ﺑ ﻮﯼ ﻧﺠﺎﺑ ﺖ از در و دﻳ ﻮار ﺟ ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ هﺴ ﺘﯽ ﻣ ﯽ‬
‫ﻼ‬
‫ﺑﺎرﻩ!(( رﻓﺖ و ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮاش ﭼﺎﻳﯽ ﺑﺮدم و ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ ﻳﻪ ﮔﻮﺷ ﻪ دﻳﮕ ﻪ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ‪ .‬اﺻ ً‬
‫هﻴﭽ ﯽ ﺑ ﻪ ذه ﻨﻢ ﻧﻤ ﯽ رﺳ ﻴﺪ ﮐ ﻪ ﺑﻬ ﺶ ﺑﮕ ﻢ‪ ،‬اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺳ ﮑﻮت ﮐ ﺮدم‪ .‬ﻳ ﻪ ﺧ ﺮدﻩ ﮐ ﻪ ﮔﺬﺷ ﺖ ﺗ ﻮ‬
‫ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫))ﺗﻮ راﺳﺘﯽ ﮔﻔﺘﯽ! ﭘﺸﻴﻤﻮﻧﻢ! اوﻣﺪم ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﭘﺸﻴﻤﻮن ﺷﺪم‪ .‬اوﻣﺪم ﺑﻬ ﺖ ﺑﮕ ﻢ ﮐ ﻪ دﻟ ﺖ ﺧﻨ ﮏ‬
‫ﺑﺸﻪ‪ .‬زﻧﺪﮔﻴﻢ رو ﻣﻔﺖ ﺑﺎﺧﺘﻢ(( !‬
‫ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ و هﻴﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﮐﻢ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ )) :‬ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ ﻋﮑ ﺲ ﭘﺴ ﺮم رو ﺑﻬ ﻢ ﻧﺸ ﻮن‬
‫ﺑﺪﯼ؟((‬
‫اﻳﻦ رو ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪم ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺮاق ﺷﺪم و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﭼﯽ دﻳ ﺪ ﮐ ﻪ ﮔﻔ ﺖ ))ﺑ ﺒﺨﺶ! ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ‬
‫ﻋﮑﺲ ﻋﻠﯽ رو ﻧﺸﻮﻧﻢ ﺑﺪﯼ؟ ((‬
‫ﺁروم ﺷ ﺪم‪ .‬ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪم و دو ﺗ ﺎ ﻗ ﺎب ﻋﮑ ﺲ رو ﻃﺎﻗﭽ ﻪ رو ﺁوردم و دادم ﺑﻬ ﺶ و ﻋﻴ ﻨﮑﺶ رو‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ اﺷﮏ ه ﺎ ﺷ ﻮ ﭘ ﺎﮎ ﮐ ﺮد و زل زد ﺑ ﻪ ﻋﮑ ﺲ ﻋﻠ ﯽ‪ .‬ﮔﺮﻳ ﻪ اﻣ ﻮﻧﺶ ﻧﻤ ﯽ داد‪ .‬ﮔﻔ ﺖ))ﮐ ﺎش‬
‫ﻧﺮﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮدم! اﯼ ﮐ ﺎش ﮐ ﻪ ﮔ ﻮل اون ﺑ ﯽ هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ رو ﻧﻤ ﯽ ﺧ ﻮردم و ﻣ ﯽ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ ﺳ ﺮ ﺧﻮﻧ ﻪ و‬

‫زﻧﺪﮔﻴﻢ‪ .‬اﯼ ﮐﺎش ﻗﻠﻢ هﺎﯼ ﭘﺎم رو ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺘﻦ و ﻧﻤﯽ ذاﺷﺘﻦ ﺑﺮم!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ))ﻳﺎدﻣﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘ ﯽ اﮔ ﻪ ﺁدم از اﺳ ﺘﻌﺪادﯼ ﮐ ﻪ ﺧ ﺪا ﺑﻬ ﺶ دادﻩ اﺳ ﺘﻔﺎدﻩ ﻧﮑﻨ ﻪ ﮐﻔ ﺮان ﻧﻌﻤﺘ ﻪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ازش اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮدﯼ؟! ﻣﻌﺮوف ﺷﺪﯼ؟ ﮔﻔﺖ‪ )) :‬ﺁرﻩ ﻳﺎدﻣﻪ‪ .‬اﻣ ﺎ اﻳ ﻦ ﭼﻴ ﺰﯼ ﻧﺒ ﻮد ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ ﻣ ﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ‪ .‬ﻣ ﻦ دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺗﻮﻳ ﻪ ﻣﺤ ﻴﻂ ﭘ ﺎﮎ‪ ،‬هﻨ ﺮم رو ﺑ ﻪ ﻣ ﺮدم ﻧﺸ ﻮن ﺑ ﺪم‪ .‬ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ‬
‫اﺳﺘﻌﺪادم رو ﺑﻪ رخ ﺷﻮن ﺑﮑﺸﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴ ﻨﻦ ﭼﻘ ﺪر ازﺷ ﻮن ﺑ ﺎﻻﺗﺮم! ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ اﻳ ﻦ ﺁدﻣﻬ ﺎ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ‬
‫ﺑﭽﻪ ﮔﯽ اوﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ ﻇﻠﻢ ﮐﺮدن‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺎهﺎم ﺑﻴﻔﺘﻦ! ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از زﻣﻴﻦ و زﻣﺎن اﻧﺘﻘ ﺎم ﺑﮕﻴ ﺮم! ﻣ ﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻼﻓﯽ اون هﻤ ﻪ ﺑ ﺪﺑﺨﺘﯽ رو ﺑﺮﺷ ﻮن در ﺑﻴ ﺎرم‪ .‬ﻳﺎدﺗ ﻪ ﻳ ﻪ روز ازم ﭘﺮﺳ ﻴﺪﯼ ﮐ ﻪ ﭼﻄ ﻮرﯼ‬
‫ﮔﺬرم ﺑ ﻪ اون ﮐﺎرواﻧﺴ ﺮا اﻓﺘ ﺎد؟ ﺑﻬ ﺖ ﮔﻔ ﺘﻢ ﻳ ﻪ روزﯼ ﺑ ﺮات ﺗﻌﺮﻳ ﻒ ﻣﻴﮑ ﻨﻢ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ ﮔ ﻮش ﮐ ﻦ‪ .‬ﻣ ﻦ‬
‫دﺧﺘﺮ ﻓﻼن اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ م!‬
‫ﻣﺎدرم ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﮐﻠﻔﺘ ﯽ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد‪ .‬ﻣ ﺎدر ﺑ ﺪﺑﺨﺘﻢ رو ﻋ ﻮض دو ﺗ ﺎ ﮐﻴﺴ ﻪ ﺑ ﺮﻧﺞ از ﭘ ﺪرش ﺧﺮﻳ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد! اﻳﻦ ه ﺎ رو ﻣ ﺎدرم ﺑ ﺮام ﺗﻌﺮﻳ ﻒ ﮐ ﺮدﻩ‪ .‬زن ﺑﻴﭽ ﺎرﻩ ﺳ ﻨﯽ ه ﻢ ﻧﺪاﺷ ﺘﻪ‪ .‬ﺷ ﺎﻳﺪ ﭘ ﻮﻧﺰدﻩ ﺷ ﻮﻧﺰدﻩ‬
‫ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮدﻩ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻩ ﮐﻠﻔﺘ ﯽ‪ .‬ﻣ ﺎدرم اه ﻞ ﻳﮑ ﯽ از دﻩ ه ﺎﯼ ﻃ ﺮف ﮐﻨﮕ ﺎور ﺑ ﻮدﻩ ﮐ ﻪ ﻣﻠ ﮏ هﻤ ﻴﻦ‬
‫ﺷﺎزدﻩ ﺑﯽ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻮدﻩ‪ .‬ﺣﺴﺎب ﮐﻦ‪ ،‬ﻳﻪ ﺁدم رو ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﮐﻴﺴﻪ ﺑﺮﻧﺞ ﻋﻮض ﮐﻨﻦ!‬
‫ﻳﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﺧﻮﻧﻪ اﻳﻦ ﺷﺎزدﻩ ﻓﻼن اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ ﭘﺴﺮش ﻣﺴ ﺖ از ﺑﻴ ﺮون ﻣ ﯽ ﺁد‬
‫ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮرﯼ ﭼﺸﻤﺶ ﻣﯽ اﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرم ‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ ﺗﻮ ﺣﻮﺿﺨﻮﻧﻪ ﻳﻘﻪ ﺷﻮ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ اون ﮐﺎرﯼ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﭼﻨﺪ وﻗ ﺖ ﺑﻌ ﺪش ه ﻢ ﮐ ﻪ ﺷ ﻴﮑﻢ ﻣ ﺎدر ﺑﻴﭽ ﺎرﻩ م ﻣ ﯽ ﺁد‬
‫ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﻳﻪ وﺻﻠﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﻮﻧﻦ و از اوﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﯽ ﮐﺲ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺧﺮاب ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﺳ ﺮﮔﺮدون ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮرﻩ ﺑ ﻪ ﭘﺴ ﺖ اون‬
‫ﺟﻮاد ﺑﺎج ﺧﻮر ﺑﯽ ﻏﻴﺮت‪ .‬اوﻧﻢ ﻣﯽ ﺑﺮدش ﺑﻪ هﻤﻮن ﮐﺎرواﻧﺴﺮا‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣ ﯽ ﺁم‪،‬‬
‫ﻣﺎدرم ﻣﯽ ﺷﻪ زر ﺧﺮﻳﺪ ﺟﻮاد ﺁﻗﺎ! روزهﺎ ﺑﺮاش ﮔﺪاﻳﯽ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدﻩ و ﺷ ﺐ ه ﺎ ﻣﺘ ﺮس ش ﺑ ﻮدﻩ! ﺗ ﺎ‬
‫اﻳﻨﮑﻪ اوﻧﻢ ﻣﺮﻳﺾ ﻣﯽ ﺷﻪ و ﻣﯽ ﻣﻴﺮﻩ‪ .‬اون ﻣﻮﻗ ﻊ ﻣ ﻦ هﺸ ﺖ ﺳ ﺎﻟﻢ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺗﻤ ﺎم اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ رو از‬
‫ﺧﻮد ﻣﺎدرم ﺷﻨﻴﺪم و ﺗﻮ ﺧﺎﻃﺮم ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎل هﻢ ﻣ ﻦ واﺳ ﻪ ﺟ ﻮاد ﮔ ﺪاﻳﯽ ﮐ ﺮدم‪ .‬دﻳﮕ ﻪ ﺑﻘﻴ ﻪ ش رو ﺧ ﻮدت ﻣ ﯽ دوﻧ ﯽ‪ .‬دوازدﻩ ﺳ ﻴﺰدﻩ‬
‫ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ اوﻣﺪﯼ ﺗﻮ ﮐﺎرواﻧﺴﺮا و ﺑﻌﺪش هﻢ ﻣﻦ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﻴﺪﯼ ﭼﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺁدم هﺎ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﻴﺮم؟!‬
‫))ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﺮاش ﻳﻪ ﻟﻴﻮان ﺁب ﺁوردم‪ .‬از زور ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻪ هﻖ هﻖ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺁب رو ﮐ ﻪ ﺧ ﻮرد ﻳ ﻪ‬
‫ﺳﻴﮕﺎر از ﺗﻮ ﮐﻴﻔﺶ در ﺁورد و ﺧﻮاﺳﺖ روﺷﻦ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﺷ ﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺳ ﻴﮕﺎر‬
‫ﻼ ﺑﻬ ﻢ‬
‫رو دوﺑﺎرﻩ ﺑ ﺬارﻩ ﺗ ﻮ ﮐ ﻴﻔﺶ‪ .‬ﭘﺮﺳ ﻴﺪم )) ﭼ ﺮا روﺷ ﻦ ﻧﮑ ﺮدﯼ؟ از ﻣ ﻦ ﺷ ﺮم ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﯽ و ﻣ ﺜ ً‬
‫اﺣﺘﺮام ﻣﯽ ذارﯼ؟!(( ﮔﻔ ﺖ‪ )) :‬ﺑﺨ ﺪا ﺁرﻩ‪ .‬ﻣ ﻦ هﻤﻴﺸ ﻪ ﺑﺘ ﻮ اﺣﺘ ﺮام ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ‪ .‬ﺗ ﻮ هﻤﻴﺸ ﻪ ﭘ ﻴﺶ ﻣ ﻦ‬
‫اﺣﺘﺮام داﺷﺘﯽ‪.‬‬
‫ﺧﻄﺎ ﮐﺮدم!‬
‫ﻧﻌﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﻮدﯼ ﮐﻪ ﮐﻔﺮان ﮐﺮدم!‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ارزش ﻳﻪ دﺳﺖ ﻧﻮازش ﺷ ﻮهﺮﯼ ﻣﺜ ﻞ ﺗ ﺮو ﻧ ﺪارﻩ و ه ﻴﭻ‬
‫ﺷﺎدﯼ ﻳﯽ هﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﻳﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﭽﻪ ﺁدم ﻧﻤﯽ رﺳﻪ‪.‬‬
‫روزﯼ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ هﻤﻪ ﻓﻘﻂ هﻨﺮم رو ﻣﯽ ﺧﻮان!‬
‫اﻣﺎ ﻳﺎدم رﻓﺖ ﮐﻪ ﻳﻪ زن هﺴﺘﻢ و ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻣﺎل ﮐﺴﯽ ﻧﺒﺎﺷﻢ!‬
‫ﺗﻮ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ‪.‬‬
‫اﮔﻪ ﻣﺮد ﺑﻮدم اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ اﻳﻨﺠﺎ اﮔﻪ ﻳﻪ زن ﭘﻬﻠﻮون هﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎزم زﻧﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻟﻢ زدن!‬
‫هﻨﺮﯼ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ هﻤﻪ ازش ﻟﺬت ﺑﺒﺮن ﺑﻪ ﮐﺜﺎﻓﺖ ﮐﺸﻴﺪن!‬
‫روزﯼ ﮐ ﻪ هﻤ ﻪ ﮐﺎره ﺎ ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد و اوﻟ ﻴﻦ ﺻ ﻔﺤﻪ م ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺑﻴ ﺎد ﺑﻴ ﺮون‪ ،‬ﺟﻠ ﻮش رو‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ .‬ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻦ ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ دم ﻓﻼﻧﯽ و ﻓﻼﻧﯽ رو ﺑﺒﻴﻨﯽ ﻳﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﺷ ﺪن رو ﻓﺮاﻣ ﻮش ﮐﻨ ﯽ‪ .‬ﺑﻬﺸ ﻮن‬
‫ﮔﻔﺘﻢ اوﻟﺶ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻧﺒﻮد!ﮔﻔﺘﻦ اون اوﻟﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎت وا ﺑﺸﻪ اﻳﻨﺠﺎهﺎ! ﺣﺎﻻ دﻳﮕ ﻪ ﻓ ﺮق ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﻨﻪ!‬
‫هﻤﻮن وﻗﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم اﻣﺎ روﯼ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬

‫اﮔﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزم ﺑﺮات هﻤﻮن ﻳﺎﺳﻤﻴﻨﻢ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻟﺠﻦ ﮐﺸﻴﺪﻧﻢ! ﮐﺴﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﻮن هﻴﭻ هﻨﺮﯼ ﻧﺪاﺷﺘﻦ!‬
‫ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻗﺒﻠﺶ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﯼ اﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ زن ﭼﻘﺪر ﺑﺪﺑﺨﺖ و ذﻟﻴﻠ ﻪ! ﺑ ﻪ ه ﻴﭽﮑﺲ‬
‫هﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺒﺮم‪.‬‬
‫ﻃﺮف هﺮ ﮐﯽ ﻣﯽ رﻓ ﺘﻢ ﺑ ﺮام دﻧ ﺪون ﺗﻴ ﺰ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد ‪.‬ه ﻴﭽﮑﺲ ه ﻢ ﻧﺒ ﻮد ﮐ ﻪ ازم ﺣﻤﺎﻳ ﺖ ﮐﻨ ﻪ‪ .‬ﻣ ﺮدم‬

‫هﻨﺮم رو ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ اﻣﺎ اون ﺑﯽ ﺷﺮف هﺎ ﺟﺴﻤﻢ رو!‬
‫هﻤﻮن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﻪ اﺷﺘﺒﺎهﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫هﺮ ﭼ ﯽ ﺑﻴﺸ ﺘﺮ ﺟﻠ ﻮ ﻣ ﯽ رﻓ ﺘﻢ ﺑﻴﺸ ﺘﺮ ﻏ ﺮق ﻣ ﯽ ﺷ ﺪم و ﺑﻴﺸ ﺘﺮ ﻣ ﯽ ﻓﻬﻤﻴ ﺪم ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ ﭼ ﻪ ﺟ ﻮاهﺮﯼ‬

‫ﺑﻮدﯼ!‬
‫هﺮ دﻗﻴﻘﻪ ش ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬اﺣﺘﺮاﻣﺖ ﭘﻴﺸﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻩ((‪.‬‬
‫هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ اﺷﮏ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﭘ ﺎﺋﻴﻦ ﮔﻔ ﺖ‪ )) :‬از روزﯼ ﮐ ﻪ از ﺗ ﻮ ﺟ ﺪا ﺷ ﺪم ‪،‬‬

‫دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻢ و ﺑﺮات اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدم‪ .‬هﻨﻮز دوﺳﺘﺖ دارم‪ .‬ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدﯼ ﮐ ﻪ ﻣﻨ ﻮ واﺳ ﻪ‬
‫ﺧﻮدم ﺧﻮاﺳﺘﯽ و ﺑﯽ رﻳﺎ ﺑﻬﻢ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﮐﺮدﯼ ‪.‬ﻋﺸﻘﺖ واﻗﻌﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠﯽ زﺣﻤ ﺖ ﻣﻨ ﻮ ﮐﺸ ﻴﺪﯼ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﺑﺪ ﮐﺮدم‪ .‬ﭘﺎش رو هﻢ ﺧﻮدم‪.‬ﺧﻴﻠﯽ ﭼﻴﺰهﺎ ازم ﮔ ﺮﻓﺘﻦ ﺟ ﺎش ﺑﻬ ﻢ ﭘ ﻮل دادن! ازم اﺳ ﺘﻔﺎدﻩ‬
‫ﮐ ﺮدن ﺟ ﺎش ﺑﻬ ﻢ ﭘ ﻮل دادن! ه ﺮ ﮐ ﺎرﯼ ﮐ ﻪ دﻟﺸ ﻮن ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺑﺎه ﺎم ﮐ ﺮدن ﺟ ﺎش ﺑﻬ ﻢ ﭘ ﻮل دادن!‬
‫روﺣﻢ رو ﻋﺸﻘﻢ رو‪ ،‬زﻧﺪﮔﻴﻢ رو ازم ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﺎش ﺑﻬﻢ ﭘﻮل دادن!‬
‫ﺣ ﺎﻻ ﺗ ﺎ دﻟ ﺖ ﺑﺨ ﻮاد ﭘ ﻮل دارم‪ .‬اﻣ ﺎ ﻏﻴ ﺮ از ﭘ ﻮل هﻴﭽ ﯽ ﺑ ﺮام ﻧﻤﻮﻧ ﺪﻩ! ه ﻴﭽﮑﺲ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ رو ﻧﻤ ﯽ‬
‫ﺧﻮاد هﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﻼن رو ﻣﻴﺨﻮان! هﻤﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ هﻪ رو ﻣﯽ ﺧﻮان!‬
‫اﻣﺎ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺎور ﮐﻨﯽ‪ .‬هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺪم‪ .‬هﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺧﻮﻧ ﺪم ﻓﻘ ﻂ ﺑ ﺮاﯼ ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﺪم‪ .‬ﺗ ﻮ‬
‫ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺑﻮدﯼ! هﺮ ﺟﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﺑﺮﻧﺎﻣ ﻪ داﺷ ﺘﻢ‪ ،‬ﺑ ﻴﻦ ﺟﻤﻌﻴ ﺖ ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم ﺗ ﺎ ﺷ ﺎﻳﺪ ﺗ ﻮ رو‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬دﻳﺮوز ﮐﻪ دﻳﺪﻣﺖ‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪم اﺟﺎزﻩ دادﯼ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺖ ﺑﻴﺎم‪.‬‬

‫ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر اوﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ و ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﻳﺎ ﻋﻠﯽ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺁدرس ت رو ﺑﺎ‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ از ﻓﻼﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﺳﭙﺮدﻩ ﺑﻮدﯼ ﻧﺸﻮﻧﯽ ت رو ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺪﻩ‪ .‬اوﻧ ﻢ ﻧﻤ ﯽ داد‪ .‬اﻣ ﺎ وﻗﺘ ﯽ‬
‫ﭘﻴﺸﺶ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدم راﺿﯽ ﺷﺪ(( ‪.‬‬
‫ﻳﮑ ﯽ دو دﻗﻴﻘ ﻪ اﯼ ﺳ ﮑﻮت ﮐ ﺮد‪ ،‬ﺑﻌ ﺪش ﮔﻔ ﺖ‪ )) :‬ﺗ ﻮ وﺿ ﻊ زﻧ ﺪﮔﯽ ت ﺧﻮﺑ ﻪ؟ ﺑ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ اﺣﺘﻴ ﺎج‬
‫ﻧﺪارﯼ؟(( ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪ )) :‬ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻏﻴﺮﺗﺖ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ از ﻣﻦ ﭼﻴ ﺰﯼ ﻗﺒ ﻮل ﮐﻨ ﯽ‪.‬‬
‫ﺗﻮ هﻤﻴﺸﻪ ﻣ ﺮد ﺑ ﻮدﯼ‪ .‬ﮐ ﺎش ﻗ ﺪر ﺗ ﻮ رو ﻣ ﯽ دوﻧﺴ ﺘﻢ ‪.‬اﻣ ﺎ ﻣ ﻦ هﻨ ﻮز زن ﺗ ﻮام‪ .‬ﻳ ﻪ وﺻ ﻴﺖ ﻧﺎﻣ ﻪ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﺗﻮش هﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ دارم دادم ﺑﻪ ﺗﻮ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻮ و ﻋﻠﯽ‪.‬‬
‫ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﭘﺮروﺋﯽ ﻳﻪ اﻣﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ ﺧﻮام ازت ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ .‬ﺗﻮ هﻨﻮزم ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ دارﯼ؟(( ﮐﻤﯽ‬
‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﻌﺪش ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ !‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻢ‪ .‬ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺑﺮاش ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ دﻳﮕﻪ رﻳﺨﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﻮرد ﭘﺮﺳ ﻴﺪ‪)) :‬‬
‫در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟ اون ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﺎدرش ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟((‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬در هﺮ ﺻﻮرت ﺗﻮ رو ﻓﺮاﻣ ﻮش ﮐ ﺮدﻩ‪ .‬درﺳ ﺖ ﻧﺒ ﻮد در ﻣ ﻮرد ﺗ ﻮ ﭼﻴ ﺰﯼ ﺑﺪوﻧ ﻪ‪ .‬ﻋﻠ ﯽ ﺑﭽ ﻪ‬

‫ﻏﻴﺮﺗﯽ اﻳﻪ!‬
‫ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ )) :‬ﺣﻖ دارﯼ‪ .‬روزﯼ ﮐﻪ ﮔﺬاﺷ ﺘﻤﺶ و رﻓ ﺘﻢ ﺑﺎﻳ ﺪ ﻓﮑ ﺮ اﻣ ﺮوز رو ﻣ ﯽ‬
‫ﮐ ﺮدم! اون روزه ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﭘﻴﺸ ﻢ ﺑ ﻮد و ﭘﻴﺸ ﺶ ﺑ ﻮدم ﻗ ﺪر ﻧﺪوﻧﺴ ﺘﻢ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ ﺁرزوﯼ ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ ﺑﻐ ﻞ‬
‫ﮐﺮدﻧﺶ رو دارم! ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺁرزوﯼ ﻳ ﻪ زﻧ ﺪﮔﯽ ﮔ ﺮم رو ﺑ ﺎ ﺷ ﻮهﺮم و ﺑﭽ ﻪ م ﺑ ﻪ ﮔ ﻮر ﺑﺒ ﺮم‪.‬‬
‫اﻳﻨﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﻗﺒﻠﯽ م ﺁدم ﺑﺪﯼ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮ اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻴﻢ ﺗﻘﺎص ﭘﺲ ﺑﺪم! ﻣﯽ دوﻧﯽ؟ ﻗﺪﻳﻤﯽ هﺎ‬
‫ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﺁدﻣﻴﺰاد ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣﯽ ﺁد ﺗﻮ ﻳﻪ ﺟﺎﯼ ﺑﻬﺘﺮﻩ و زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻬﺘ ﺮﯼ دارﻩ(( اﺷ ﮏ ه ﺎ‬
‫ﺷﻮ ﭘﺎﮎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪)) :‬زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﭘ ﻴﺶ ﺗ ﻮ ﺑ ﻮدم! ﻓﻘ ﻂ اون ﺳ ﺎل ه ﺎ رو زﻧ ﺪﮔﯽ‬
‫ﮐﺮدم‬
‫ﻳﺎدﻣﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮب ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻧ ﻪ از رﺧﺘﺨ ﻮاب ﺑﻴ ﺮون ﻣ ﯽ اوﻣ ﺪم و ﻧ ﻪ ﺣ ﺮف ﻣ ﯽ‬
‫زدم!‬

‫ﻳﺎدﺗﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ روزﮔﺎر ﺑ ﺎز ه ﻢ ﺧﻮﺷ ﺒﺨﺘﯽ‬
‫رو ازم ﺑﮕﻴﺮﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ هﻢ ﮔﺮﻓﺖ((‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪)) :‬ﺗﻮ ﺧﻮدت هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺧﺮاب ﮐﺮدﯼ (( ‪.‬ﮔﻔﺖ‪ )) :‬اﮔﻪ اون ﻣﺮدﮎ ﺑ ﯽ هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ ﮔ ﻮر ﺑ ﻪ‬
‫ﮔﻮر ﺷﺪﻩ زﻳﺮ ﮔﻮﺷﻢ ﻓﺖ ﻓﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد‪ ،‬اﻻن ﻣﻨﻢ ﺳﺮ ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻴﻢ ﺑﻮد(( ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬از اﻳﻦ ﺁدم هﺎﯼ ﺑﯽ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ زﻳﺎدن‪ ،‬هﺮ ﮐ ﯽ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺧ ﻮدش ﻋﺎﻗ ﻞ ﺑﺎﺷ ﻪ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ اﻳ ﻦ ﺣ ﺮف ه ﺎ‬
‫ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﺁب رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﻮﯼ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﮔ ﺮدﻩ ‪.‬ﮔﺬﺷ ﺘﻪ ه ﺎ ﮔﺬﺷ ﺘﻪ‪ .‬اﮔ ﻪ ﺧﻴﻠ ﯽ از وﺿ ﻌﺖ ﻧ ﺎراﺣﺘﯽ‪،‬‬
‫ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ از ﮐﺎرت دﺳﺖ ﺑﮑﺸﯽ‪.‬‬
‫ﮔﻔ ﺖ‪ )) :‬ﺣ ﺎﻻ دﻳﮕ ﻪ اﮔ ﻪ ﺧ ﻮدم ه ﻢ ﺑﺨ ﻮام ﻧﻤ ﯽ ﺗ ﻮﻧﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨ ﯽ وﻟ ﻢ ﻧﻤ ﯽ ﮐ ﻨﻦ‪ .‬ﺗ ﻮ ﻓﮑ ﺮ ﮐ ﺮدﯼ ﻓﻘ ﻂ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﯽ ﻳﻪ! ﻳﻪ ﺷﺐ اﻳﻦ ﮐﻠﻪ ﮔﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﺷ ﺐ اون دم ﮐﻠﻔ ﺖ ﻣ ﯽ ﻓﺮﺳ ﺘﻪ‬
‫ﺳﺮاﻏﻢ‪ ،‬ﻳﻪ ﺷﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ اﻳﻦ ﺁﻗﺎزادﻩ ﺑﺎﺷﻢ و ﻳﻪ ﺷﺐ…((‬
‫ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﺣﺮﻓﺶ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ و ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﺑﺪوﻧﻢ‪.‬‬
‫))ﮔﻔﺖ ﺑﺒﺨﺶ‪ ،‬ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻮهﺮم هﺴﺘﻢ(( !‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻮهﺮ! ﻳﺎدﺗﻪ ﻳﻪ روز ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺷﻮهﺮ ﮔﻔﺘ ﯽ ﻣ ﻦ ﻧﻤ ﯽ ﺧ ﻮام زن ﻳ ﻪ ﻣﻄ ﺮب ﺑﺎﺷ ﻢ؟‬
‫ﻣﯽ دوﻧﯽ اون روز دﻟ ﻢ رو ﺳ ﻮزوﻧﺪﯼ! ﻣ ﻦ ﺑ ﺎ هﻤ ﻴﻦ ﻧ ﻮن ﺑ ﻪ ﻗ ﻮل ﺗ ﻮ ﻣﻄﺮﺑ ﯽ‪ ،‬ﺗ ﻮ رو از ﻣ ﺮگ‬
‫ﻧﺠﺎت دادم‪ ،‬ﺑﭽﻪ م رو ﺑﺰرگ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺑﺮاش ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯽ درﺳﺖ ﮐﺮدم‪ .‬اﻳﻦ ﻧ ﻮن ﺷ ﺮف دارﻩ ﺑ ﻪ‬
‫ﻧ ﻮﻧﯽ ﮐ ﻪ ﺧﻴﻠ ﯽ ه ﺎ ﺗ ﻮ اﻳ ﻦ دورﻩ و زﻣﻮﻧ ﻪ ﭘﻴ ﺪا ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻦ و ﻣ ﯽ ﺧ ﻮرن! ﺣ ﺮف ه ﺎﯼ اون روزت‬
‫هﻴﭽﻮﻗﺖ ﻳﺎدم ﻧﻤﯽ رﻩ!‬
‫ﮔﻔ ﺖ ‪:‬ﻣﻨ ﻮ ﺑ ﺒﺨﺶ‪ ،‬ﮔ ﻪ ﺧ ﻮردم‪ ،‬ﻏﻠ ﻂ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﺗ ﻮ هﻤﻴﺸ ﻪ ﺁﻗ ﺎﯼ ﻣ ﻦ ﺑ ﻮدﯼ‪ .‬ﺑ ﺪ ﮐ ﺮدم‪ .‬اﻻن ه ﻢ ﺗ ﺎ‬
‫ﺧﺮﺧﺮﻩ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻟﺠﻦ! ﭼﻮﺑﺶ رو ﺧﻮردم! دﻳﮕ ﻪ ﺑ ﻪ روم ﻧﻴ ﺎر‪ .‬ﺧ ﻮدم ﻣ ﯽ دوﻧ ﻢ ﭼ ﻪ ﻏﻠﻄ ﯽ ﮐ ﺮدم‬
‫ﺧﻮدم ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫اﻳﻨﺎرو ﮔﻔﺖ و دوﺑﺎرﻩ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺳ ﻮﺧﺖ‪ .‬ﮐ ﺎش ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ زﻣ ﺎن رو ﺑ ﻪ ﻋﻘ ﺐ‬
‫ﺑ ﺮد و هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ رو دوﺑ ﺎرﻩ ﺷ ﺮوع ﮐ ﺮد‪ .‬ﻳ ﻪ وﻗﺘ ﯽ ﺁرزو ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ در ﺑ ﺎز ﺑﺸ ﻪ و ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ‬
‫ﺑﺮﮔﺮدﻩ ﺧﻮﻧﻪ! اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اون اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد و اﻳﻨﺠﺎ ﺟﻠﻮﯼ روم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽ دﻳﺪم ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ ﭼﻨ ﺪ‬
‫ﺳﺎﻟﻪ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ دﻧﺒﺎل ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺑﻮدﻩ ﻧﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﻣﻌﺮوف ﺑﺎﻧﻮ ﻓﻼن! ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﻣ ﻦ ﺳ ﺎدﻩ و ﺑ ﯽ ﺁﻻﻳ ﺶ‬
‫و ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ زﻧﯽ ﮐﻪ روﺑﺮوم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺧﺮوار ﺁراﻳ ﺶ‪ ،‬ﻣﺜ ﻞ ﻳ ﻪ ﻋﺮوﺳ ﮏ ﺑ ﯽ روح‬
‫ﺑﺰﮎ ﮐﺮدﻩ س! ﻳﻪ ﮐﻢ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﺗﻮ هﻢ ﺳﺮد ﺷﺪﯼ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدم هﻢ اﮔﻪ ﻗﻠﺒﻢ رو از ﺗﻮ ﺳﻴﻨﻪ در ﺑﻴﺎرن ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻦ ﮐ ﻪ روش ﺑ ﺎ ﺧ ﻮن ﮔ ﺮم‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ! ﻣﻦ ﺳﺮد ﻧﺸﺪم‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﮕﻪ اون ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣ ﻦ وﺟ ﻮد ﻧ ﺪارﻩ! اون ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﮐ ﻪ وﻗﺘ ﯽ‬
‫ﻣﻮهﺎش رو ﺗﮑﻮن ﻣﯽ داد‪ ،‬ﻣﻮج هﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﻣﻮج درﻳﺎ و هﺮ ﭼﯽ ﻏ ﻢ ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ ﺑ ﻮد ﻣ ﯽ‬
‫ﺷﺴﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﯽ ﺑﺮد!‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﺒﻴﻦ! هﻨﻮز اﻳﻦ ﻣﻮهﺎﯼ ﮐﻤﻨﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﻣﻮج درﺳﺖ ﮐﻨﻪ !‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻨﮓ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﺤﺮم ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﻮهﺎ رﻓﺘﻪ؟!!‬
‫ﺻﺪاش دﻳﮕﻪ در ﻧﻴﻮﻣﺪ‪ .‬ﺳ ﺮش رو اﻧ ﺪاﺧﺖ ﭘ ﺎﺋﻴﻦ ﮐ ﻪ ﮔﻔ ﺘﻢ ﺣ ﺎﻻ دﻳﮕ ﻪ ﺑﻬﺘ ﺮﻩ ﺑ ﺮﯼ‪ ،‬اﻣ ﺮوز ﻋﻠ ﯽ‬
‫زود ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﺻﻼح ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ رو اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺒﻴﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد‪ ،‬اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺟﻤﻊ ﺷﺪ و ﻳﻪ ﺳﺮﯼ ﺗﮑﻮن داد و ﮔﻔﺖ ‪:‬ﻣﯽ ﺷﻪ ازت ﻳﻪ ﺧﻮاهﺸﯽ‬
‫ﺑﮑﻨﻢ؟‬
‫ﺳﺮم روﺗﮑﻮن دادم‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻳ ﻪ ﺑ ﺎر دﻳﮕ ﻪ ﺑ ﺮام ﺳ ﺎز ﺑ ﺰن! هﻤ ﻮن ﺁهﻨﮕ ﯽ ﮐ ﻪ هﻤﻴﺸ ﻪ ﻣﻴﺨﻮﻧ ﺪم و‬
‫ﺧﻮدت ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯼ‪ .‬هﻤﻮن ﮐﻪ ﺷﺒﻬﺎ واﺳﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﻴﺨﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺒﺮﻩ !‬
‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰﯼ ازم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد! ﺑﺮام ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑ ﻮد اﻣ ﺎ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪم و وﻳﻠ ﻦ رو ﺁوردم‪ .‬ﺑﻌ ﺾ ﮔﻠ ﻮم‬
‫رو ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻌﺮﻩ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا؟! ﭼﺮا ﺁﺷﻴﻮﻧﻤﻮن رو ﺧﺮاب ﮐﺮدﯼ؟!‬
‫ﻳﻪ ﻟﻮﻧﻪ ﺑﺎ هﻢ داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﮔﺮم! هﻤﻪ ﺑﺎ هﻢ ﻣﻬﺮﺑ ﻮن! ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ ﻓﻘ ﻂ ﻣﺤﺒ ﺖ ﺟ ﺎ داﺷ ﺖ‪ .‬ﭼ ﺮا ﺧ ﺮاﺑﺶ‬
‫ﮐﺮدﯼ؟ دﻧﺒﺎل ﭼﯽ ﺑﻮدﯼ؟ ﭼﺮا ﺣﺎﻻ اوﻣﺪﯼ و اﻳﻦ هﻤﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ رو ﺑﺮام زﻧﺪﻩ ﮐﺮدﯼ؟ ﭼﺮا ﻏﻢ ه ﺎﻳﯽ‬
‫رو ﮐﻪ ﺳﺎل هﺎ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ دﻟﻢ ﺗﭙﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم در ﺁوردﯼ و وﻟﻮش ﮐﺮدﯼ ﺗﻮ ﺟ ﻮﻧﻢ؟ ﺣ ﺎﻻ ازم ﭼ ﯽ ﻣ ﯽ‬
‫ﺧﻮاﯼ؟‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ درﮎ‪ ،‬ﺗﻮ رو ﭼ ﻪ ﺟ ﻮرﯼ ﺑ ﻪ ﻋﻠ ﯽ ﻧﺸ ﻮن ﺑ ﺪم؟ !دﺳ ﺘﺖ رو ﺑﮕﻴ ﺮم و ﺑﻬ ﺶ ﺑﮕ ﻢ اﻳ ﻦ ﺧ ﺎﻧﻢ‬

‫ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ هﻤﻮن ﻣﺎدرﺗﻪ؟! ﺗﻮﻳﯽ رو ﮐﻪ هﺰار ﺗﺎ ﺣﺮف ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺗﻪ؟! ﭼﺮا ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﻣﻮن ﮐﺮدﯼ؟‬
‫اﻣﺎ ﻧﻪ ﻓﺮﻳﺎد زدم و ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﻳﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف!‬
‫ﺁرﺷﻪ رو ﮐﺸﻴﺪم رو ﺳﻴﻢ هﺎ‪ ،‬اﻣﺎ ازش ﺻﺪاﯼ ﻣﺮگ اوﻣﺪ! دوﺑﺎرﻩ ﮐﺸﻴﺪم‪ ،‬ﺑﺎزم ﺻﺪاﯼ ﻣ ﺮگ داد!‬
‫ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ ﺻﺪاﯼ ﺳﺎز در ﺑﻴﺎد!‬
‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﺗﺮﮐﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﺳﺎز ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد! اﺷﮏ هﺎم رو رﻳﺨﺘﻢ ﺑﻴﺮون ﺗﺎ دل ﺳﺎز ﻧ ﺮم ﺷ ﺪ! ﮔﺮﻳ ﻪ ﮐ ﺮدم‬
‫و زدم! اوﻧﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ! ﺁوازش ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ و ﻧﺎﻟﻪ ﻳﮑﯽ ﺷﺪ! ﺻﺪاﯼ ﮔﺮﻳﻪ ﻣ ﻦ و ه ﻖ‬
‫هﻖ ﺳﺎز هﻢ ﻳﮑﯽ ﺷﺪ! ﻣﯽ زدم و ﻏﻢ رو از دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﺷﺴ ﺘﻢ! ﺧ ﺘﻢ ﻋﺸ ﻖ رو ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮدﻳﻢ! دﻳﮕ ﻪ‬
‫دﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬دﻳﮕﻪ ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد!‬
‫ﺑﻴﺎد ﺳﺎل هﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ زدم‪ ،‬ﺑﻴﺎد اون ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑ ﯽ ﻣ ﺎدر ﺑ ﺰرﮔﺶ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدم زدم‪ .‬ﺑﻴ ﺎد زن ﻗﺸ ﻨﮕﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮ اﻳ ﻦ ﻣ ﺮداب ﮔ ﻢ ش ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدم زدم‪ .‬زدم زدم زدم ﺗ ﺎ ﺧ ﻮن از ﭘﻨﺠ ﻪ م اوﻣ ﺪ! دﻳﮕ ﻪ ﺻ ﺪاﯼ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ اون رو هﻢ ﮐﻪ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق‪ ،‬زار زار ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺻﺪاﯼ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻦ و ﺳﺎز ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ ﺻﺪا ﺑﻪ ﺻﺪا ﺑﺮﺳﻪ! ﺧﻮن روﯼ دﺳﺘﻪ ﺳﺎز ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣ ﻦ‬
‫ﺑﺎز ﻣﯽ زدم! ﻣﯽ زدم ﮐﻪ اﻳﻦ روزﮔﺎر ﺑﻔﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺮدﻩ! ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬ ﺶ ﺑﮕ ﻢ‪،‬‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ اﻳﻦ ﺳﺎز ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻪ!‬
‫دﻳﮕﻪ ﭘﻨﺠﻢ از ﺟﻮن اﻓﺘﺎد‪ .‬از اﺷﮏ ﺗﻪ وﻳﻠﻦ ﺧﻴﺲ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ رﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮد! ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪم و از ﭘﻨﺠ ﺮﻩ‬
‫ﺗﻮ ﺑﺎغ رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻳﺪﻣﺶ‪ .‬اﺷﮏ هﺎش رو ﭘﺎﮎ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺻﺪاش ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ از ﮔﻠ ﻮم ﺻ ﺪاﯼ درد ﺑﻴ ﺮون اوﻣ ﺪ! ﻣ ﯽ دﻳ ﺪم دارﻩ ﻣ ﯽ رﻩ! اﻣ ﺎ ﺣ ﺲ‬
‫اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮم و ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﻴﺮم ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬هﻤﻮﻧﻄﻮر واﺳﺘﺎدم و رﻓﺘﻨﺶ روﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم!‬
‫ﺻﺪاﯼ در اوﻣﺪ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ!‬
‫)) ﺣﺎل ﺁﻗﺎ هﺪاﻳﺖ ﺑﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻴﺮ ﻣﺮد ﺑﺎ ﻳﺎدﺁورﯼ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ‪ ،‬زﻳﺮ ﺷﮑﻨﺠﻪ داﺷﺖ ﺟ ﻮن ﻣ ﯽ‬
‫داد! ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻳﻪ ﻟﻴﻮان ﺁب ﺑﻬﺶ دادم و ﺑﻌﺪ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷ ﺪم ﮐ ﻪ ﻣ ﻨﻢ دارم ﮔﺮﻳ ﻪ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻢ! ﺣﺎﻻ ﻳﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﺷﮏ هﺎﯼ اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣ ﺮد ﺑ ﻮد‪ ،‬ﻳ ﺎ ﺑﺨ ﺎﻃﺮ زﻧ ﺪﮔﯽ ش ﮐ ﻪ از ه ﻢ ﭘﺎﺷ ﻴﺪ و ﻳ ﺎ‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺧﻮدم ﺑﻮد(( !‬
‫‪-‬ﮐﺎﻓﻴﻪ ﭘﺪر! ﺑﺮاﺗﻮن ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ در اﻳﻦ ﺳﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ دﭼﺎر اﻳﻦ اﺳﺘﺮس هﺎ ﺑﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫((ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد ودر ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ (( ‪:‬‬
‫‪-‬اﻻن هﻢ دارﻩ هﻤﻮن ﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ دﻓﻌﻪ ﺁﺧﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد! اون روز هﻢ ﮐﻪ از ﭘﻴﺸﻢ‬
‫رﻓﺖ ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﻌﺼﻮم ﺷﺪﻩ ﺑﻮد! ﻣﺜﻞ اون وﻗﺖ هﺎ ﮐﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣﻦ ﺑ ﻮد و ﺁﻓﺘ ﺎب و ﻣﻬﺘ ﺎب رﻧﮕ ﺶ‬
‫رو ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدن!‬
‫))ﺑﺰور ﺑﻬﺶ ﺁب دادم ﺑﺨ ﻮرﻩ‪ .‬ﺑﻌ ﺪش ه ﻢ ﺑ ﺮاش ﻳ ﻪ ﭼ ﺎﻳﯽ رﻳﺨ ﺘﻢ‪ .‬ﻳ ﻪ ﺳ ﻴﮕﺎر ه ﻢ ﺑ ﺮاش روﺷ ﻦ‬
‫ﮐﺮدم و دادم دﺳﺘﺶ ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺁروم ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻪ ﭘﮏ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎر زد و ﻣﺎت‪ ،‬ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐ ﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻳﻪ ﺑﺎر اوﻣﺪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ و هﻤﻮن ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ هﻨﻮزم هﻤ ﻮن ﺟ ﺎ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ و دارﻩ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻌﺼﻮم ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫))ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺟﺎﻳﯽ رو ﮐﻪ هﺪاﻳﺖ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد‪ .‬ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﻪ ﺁن ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ اوﻣﺪ زﻧ ﯽ‬
‫رو ﺑﺎ هﻤﻮن ﺻﻮرت اوﻧﺠﺎ دﻳﺪم ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ !دوﺑﺎرﻩ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬وﻟﯽ اﻧﮕ ﺎر‬
‫هﺪاﻳﺖ ﺧﻴﻠﯽ راﺣﺖ اون رو ﻣﯽ دﻳﺪ!‬
‫ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪم هﺎن؟‬
‫‪-‬ﻧﺨﻴﺮ‪ .‬اﻳﻦ هﺎ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻳﻪ‪ .‬اﻧﺴﺎن وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ رو دوﺳﺖ دارﻩ ﺗﺼﻮﻳﺮ اون ﺷﺨﺺ هﻤﻴﺸ ﻪ ﺟﻠ ﻮﯼ‬
‫ﭼﺸﻤﺶ ﻣﯽ ﺁد‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ اﺳﺘﺎد‪ ،‬اﻻن ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ؟ اﻳﺮان هﺴﺘﻦ؟‬
‫ﻧﮕﺎهﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎرش رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬اون روز ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ و ﭘﺸﻴﻤﻮﻧﯽ از اﻳﻨﺠﺎ رﻓﺖ‪ ،‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﺜﻞ ﺧﻮرﻩ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ‪ .‬ﺣﺎل ﺧﻮدم‬
‫رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﺷﺐ وروزم ﻳﮑﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻠﻨﺠ ﺎر ﻣ ﯽ رﻓ ﺘﻢ ﮐ ﻪ ﺑ ﺮم دﻧﺒ ﺎﻟﺶ و‬
‫ﺑﻴﺎرﻣﺶ ﺧﻮﻧﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬هﻤﺶ ﺑﺎ ﺧﻮدم‪ ،‬ﻏﻴﺮﺗﻢ‪ ،‬وﺟﺪاﻧﻢ ﺗﻮ ﺟﻨﮓ و دﻋﻮا ﺑﻮدم! از ﻳﻪ ﻃﺮف ﺁﺧ ﺮﻳﻦ‬
‫ﻧﮕﺎهﺶ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﭘﺎﮎ و ﻃﺎهﺮ ﺑﺸﻪ‪ ،‬از ﻳﻪ ﻃﺮف ﻏﻴﺮﺗﻢ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم ﺳﺮ دو راهﯽ‪ .‬ﺧﻠﻘﻢ ﻋﻮض ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ‪.‬اﻳﻦ ﻋﻠﯽ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم هﻢ ﻓﻬﻤﻴ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺣ ﺎل‬
‫ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪارم‪ .‬ﻃﻔﻠﮏ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪم! هﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺒﺮﺗﻢ دﮐﺘﺮ‪.‬‬
‫دو روز ﺳ ﻪ روزﯼ ﮔﺬﺷ ﺖ‪ .‬ﺗﺼ ﻤﻴﻤﻢ رو ﮔ ﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑ ﺎ ﺧ ﻮدم ﮔﻔ ﺘﻢ اول ﻣ ﯽ رم ﺳ ﺮاﻏﺶ و ﺑﺎه ﺎش‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد ﮐﻪ دﺳﺖ از هﻤ ﻪ ﮐ ﺎرش ﺑ ﺮدارﻩ و ﻗﻴ ﺪ ﺧﻮاﻧﻨ ﺪﮔﯽ و ﻣﻌﺮوﻓﻴ ﺖ رو‬
‫ﺑﺰﻧ ﻪ‪ ،‬ﮔﺬﺷ ﺘﻪ ه ﺎ رو ﻓﺮاﻣ ﻮش ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ و ﻣ ﯽ ﺑﺨﺸ ﻤﺶ و ﻣ ﯽ ﺁرم ﺳ ﺮ ﺧﻮﻧ ﻪ و زﻧ ﺪﮔﻴﺶ‪ .‬ﺧﻴ ﺎل‬
‫داﺷﺘﻢ اﮔﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﻢ ﮐﻢ ﮔﻮش ﻋﻠﯽ رو ﭘﺮ ﮐﻨﻢ ‪.‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻳﻪ ﻃﻮرﯼ ﻣﯽ ﺷﺪ دﻳﮕﻪ‪ .‬ﻏﻴﺮﺗﻢ ﻗﺒ ﻮل‬
‫ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ اﻳ ﻦ زن ﺑﻴﺸ ﺘﺮ از اﻳ ﻦ ﺗ ﻮ ﻟﺠ ﻦ دﺳ ﺖ و ﭘ ﺎ ﺑﺰﻧ ﻪ‪ .‬ﻣ ﯽ دوﻧﺴ ﺘﻢ ﮐﺠ ﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣ ﻪ دارﻩ‪ .‬ﺑ ﺎ‬
‫ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺮدا ﻃﺮﻓﻬﺎﯼ ﻏﺮوب ﻣﯽ رم ﺟﻠﻮ اون ﮐﺎﺑﺎرﻩ وا ﻣﯽ اﻳﺴ ﺘﻢ ﺗ ﺎ ﺑﻴ ﺎد‪ .‬وﻗﺘ ﯽ اوﻣ ﺪ ﺑﻬ ﺶ‬
‫اﺷﺎرﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻴﺎد ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬اون وﻗﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎهﺎش ﺳﻨﮓ هﺎﻣﻮ وا ﻣﻴﮑﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا هﻤ ﻪ‬
‫ﭼﯽ درﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﮔﻮر ﭘ ﺪر دل ﻣ ﻦ‪ ،‬ﺣ ﺎﻻ دوﺑ ﺎرﻩ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ دﺳ ﺘﺶ رو ﺑﻄ ﺮﻓﻢ دراز ﮐ ﺮدﻩ و ازم‬
‫ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﺧﻮاد‪ ،‬ﻣﺮدوﻧﮕﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﺶ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ‪ ،‬اون ﺷﺐ رو ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺷﺐ راﺣﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪم ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﻓﺮدا‪.‬‬
‫ﺻ ﺒﺤﺶ از ﺧ ﻮاب ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪم و ﺻ ﺒﺤﻮﻧﻪ رو درﺳ ﺖ ﮐ ﺮدم و دادم ﻋﻠ ﯽ ﺧ ﻮرد و راه ﯽ ش ﮐ ﺮدم‬
‫ﻣﺪرﺳﻪ‪ .‬ﺧﻮدم هﻢ رﻓﺘﻢ ﺣﻤﻮم و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ و روم ﮐﺸﻴﺪم ‪.‬وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﺧﻮﻧ ﻪ اﻧﮕ ﺎرﯼ‬
‫داﺷﺖ رﻧﮓ و روﻳﯽ ﺑﺨﻮدش ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﯼ ﺁﻳﻨﻪ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬هﻨﻮز ﺑﺪ ﻧﺒﻮدم!‬
‫درﺳﺘﻪ ﮐﻪ از روزﯼ ﮐﻪ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ وﻟ ﻢ ﮐ ﺮد و رﻓ ﺖ‪ ،‬دﻩ ﺳ ﺎﻟﯽ ﮔﺬﺷ ﺘﻪ ﺑ ﻮد اﻣ ﺎ‪ ،‬هﻨ ﻮز ﺑ ﺮ و روﻳ ﯽ‬

‫داﺷﺘﻢ! ﺑﻌﺪ از ﺳﺎل هﺎ ﺷﺎدﯼ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻪ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﺗﺮ و ﺗﻤﻴ ﺰ از ﮔﻨﺠ ﻪ در ﺁوردم و ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ رو ﺻ ﻨﺪﻟﯽ و ﮐﻔ ﺶ ه ﺎم رو واﮐ ﺲ زدم‪.‬‬
‫واﺳﻪ م ﻣﺜﻞ اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ دوﺑ ﺎرﻩ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﺑ ﺮم ﺧﻮاﺳ ﺘﮕﺎرﯼ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ! ﺧ ﺪاﻳﯽ ش رو ه ﻢ ﮐ ﻪ‬
‫ﺑﺨﻮاﯼ‪ ،‬ﺗﻤﺎم اﻳﻦ دﻩ ﺳﺎل ﺑﻬﺶ وﻓﺎدار ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﮐﺎرهﺎم ﺗﻤﻮم ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﻮد؟ ﺗﺎزﻩ ‪ 9/5‬ﺻﺒﺢ! ﺧﺪاﻳﺎ ﺗ ﺎ ﻏ ﺮوب ﭼ ﻪ ﺟ ﻮرﯼ ﺻ ﺒﺮ‬
‫ﮐﻨﻢ؟! ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد! ﺑ ﺎ ﺧ ﻮدم ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺘﻢ ﻣ ﺮد! ﺗ ﻮ ﮐ ﻪ دﻩ ﺳ ﺎل ﺻ ﺒﺮ ﮐ ﺮدﯼ‪ ،‬ﭼﻨ ﺪ ﺳ ﺎﻋﺖ ه ﻢ‬
‫روش! ﺧﻼﺻﻪ ﺣﺎل ﺧﻮﺷﯽ داﺷﺘﻢ!‬

‫ﻼ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ اون دورﻩ!‬

‫))اﻳﻦ هﺎ رو ﮐﻪ هﺪاﻳﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻞ از ﮔﻠﺶ ﺷﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎﻣ ً‬
‫اﻧﮕﺎر واﻗﻌ ًﺎ هﻤﻴﻦ اﻣﺮوز ﻏﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺮﻩ دﻧﺒﺎل ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ!‬
‫ﺗﻮدﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺨﻴﺮ ﮔﺬﺷ ﺘﻪ و اﻳ ﻦ دو ﻧﻔ ﺮ ﺑﻌ ﺪ از ﺳ ﺎل ه ﺎ دورﯼ‪،‬‬
‫ﺑﻬﻢ رﺳﻴﺪن‪.‬‬
‫ﻣ ﻨﻢ ﺧﻨ ﺪﻩ رو ﻟﺒﻬ ﺎم ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ ﺻ ﻮرت ﺁﻗ ﺎﯼ ه ﺪاﻳﺖ ﭼﻨ ﺎن ﺗ ﻮ ه ﻢ رﻓ ﺖ و ﮔﺮﻓ ﺖ ﮐ ﻪ ﺟ ﺎ‬

‫ﺧﻮردم! ﻳﻪ ﺳﻴﮕﺎر دﻳﮕﻪ روﺷﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺳ ﺎﻋﺖ دﻩ ﺻ ﺒﺢ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺣﻮﺻ ﻠﻪ م ﺳ ﺮ رﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺗ ﺎ ﻏ ﺮوب ﺧﻴﻠ ﯽ داﺷ ﺘﻴﻢ ‪ .‬ﭘ ﻴﭻ رادﻳ ﻮ رو وا‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬اﺧﺒﺎر رو داﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺧﺒﺮ از اﻳﻦ ور !ﺧﺒﺮ از اون ور!‬
‫ﺣﺎل ﮔﻮش ﮐﺮدن ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ رو ﻧﺪاﺷ ﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﻳ ﻪ اﻳﺴ ﺘﮕﺎﻩ دﻳﮕ ﻪ رو ﺑﮕﻴ ﺮم ﺷ ﺎﻳﺪ ﺻ ﺪاﯼ‬
‫ﻗﺸﻨﮓ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ رو ﭘﺨﺶ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ اﺧﺒﺎر ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻳﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﻬﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻴﻦ !‬
‫دﻳﺸﺐ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﺷﻬﻴﺮ‪ ،‬هﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﺤﺒﻮب‪ ،‬ﺑ ﺎﻧﻮ‪ ،....‬در ﻳ ﮏ ﺣﺎدﺛ ﻪ راﻧﻨ ﺪﮔﯽ‪ ،‬در ﻳﮑ ﯽ از ﭘ ﻴﭻ ه ﺎﯼ‬
‫ﺟﺎدﻩ هﺮاز‪ ،‬ﺟﺎن ﺧﻮد را از دﺳ ﺖ داد! ﺿ ﺎﻳﻌﮥ واردﻩ را ﺑ ﻪ ﻣ ﺮدم و ﺟﺎﻣﻌ ﻪ هﻨ ﺮﯼ اﻳ ﺮان ﺗﺴ ﻠﻴﺖ‬
‫ﻋ ﺮض ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻴﻢ!! ﺟﻨ ﺎزﻩ اﻳ ﻦ ﺑ ﺎﻧﻮﯼ هﻨﺮﻣﻨ ﺪ ﮐ ﻪ ﺳ ﺎﻟﻬﺎ ﺑ ﻪ ﻋ ﺎﻟﻢ هﻨ ﺮ ﺧ ﺪﻣﺖ ﮐ ﺮدﻩ‪ ،‬ﻓ ﺮدا رأس‬
‫ﺳﺎﻋﺖ دﻩ ﺻﺒﺢ از ﻣﻴﺪان اﺻﻠﯽ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬از ﻋﻤﻮم ﻣﻠﺖ دﻋﻮت‬
‫ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﺪوم ﺧﻮد اﻳﻦ ﻣﺮاﺳﻢ را ﻣﺰّﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ! و دﻳﮕﺮ اﺧﺒﺎر! اﻣ ﺮوز ﺟﻨ ﺎب ﺁﻗ ﺎﯼ ﻓ ﻼن‪،‬‬
‫ﮐﺎﺑﺎرﻩ را اﻓﺘﺘﺎح ﺧﻮاهﻨﺪ‪...‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم! هﻤﻮﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ زﻣﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم! ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻦ روزﮔ ﺎر اﻳﻨﺠ ﻮرﯼ ﺑ ﺎزﯼ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟!‬
‫ﻣﺎﺗﻢ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ رادﻳﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐ ﺮدم ‪.‬دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﮔﻠ ﻮﯼ ﮔﻮﻳﻨ ﺪﻩ رو ﻣ ﯽ ﮔ ﺮﻓﺘﻢ و از‬
‫اون ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪﻣﺶ ﺑﻴﺮون و ﺧﻔﻪ ش ﻣﯽ ﮐﺮدم! دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺧﺮﺧ ﺮﻩ اش رو ﺑﺠ ﻮم! ﻧﻤ ﯽ‬
‫دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﺳﺮم ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دروغ ﻣﯽ ﮔ ﻦ‪ .‬ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﻣ ﻦ ﺳ ﺎﻟﻢ ﺑ ﻮد‪ .‬ﻏ ﺮوب‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ! اون ﻗﺮارﻩ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻴﺎد ﺳﺮ ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯽ ش!‬
‫اﻣﺮوز ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم و ازش ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﮐ ﻨﻢ! دروغ ﻣ ﯽ ﮔ ﻦ اﻳ ﻦ ﭘ ﺪر ﺳ ﻮﺧﺘﻪ ه ﺎ! ﻣ ﯽ دوﻧ ﻦ ﻗ ﺮارﻩ‬
‫دﻳﮕﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﻧﺨﻮﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ دروغ ﻣﯽ ﮔﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺮم دﻧﺒﺎل ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ!‬
‫ﭘﺪر ﺳﮓ هﺎ ﺣﺴﻮدﻳﺸﻮن ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪن ﮐﻪ از اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣﻦ ﻣﺜ ﻞ اون وﻗﺘﻬ ﺎ ﭘ ﺎﮎ‬
‫و ﻣﻌﺼﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮان دوﺑﺎرﻩ از ﭼﻨﮓ م درش ﺑﻴﺎرن!‬
‫ﻣﮕﻪ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻢ! اون دﻓﻌﻪ م رو دﺳﺖ ﺧﻮردم ﮐﻪ اون ﺑﻼ ﺳﺮم اوﻣﺪ! ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ .‬وﻟ ﯽ‬
‫ﺧﺪاﻳﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﺮم؟!‬
‫ﻳﻪ ﻧﺎﻣﻪ واﺳﻪ ﻋﻠﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﻪ دﻟﺶ ﺷﻮر ﻧﺰﻧﻪ و ﺑﻌﺪ از ﺧﻮﻧﻪ زدم ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫راﻩ اﻓﺘﺎدم ﻃﺮف رادﻳﻮ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺳﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫دم در ﺟﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ .‬ﻧﻤﯽ ذاﺷﺘﻦ ﺑﺮم ﺗ ﻮ‪ .‬ﻳ ﺎدم اﻓﺘ ﺎد ﮐ ﻪ ﻣ ﻨﻢ ﺗ ﻮ اﻳﻨﺠ ﺎ ﺳ ﻬﻤﯽ دارم! اﺳ ﻤﻢ رو‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻳﺎرو ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﺳﺮاغ اون ﺧﻮاﻧﻨ ﺪﻩ ﺧ ﺪا ﺑﻴ ﺎﻣﺮز رو ﮔ ﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﭼﻨ ﺪ دﻗﻴﻘ ﻪ ﺑﻌ ﺪ ﭘﻴ ﺪاش‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻳﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن‪ .‬اوﻧﺎم ﻋﺰا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دﻳﺪ ﭘﺮﻳﺪ ﺟﻠﻮ و‬
‫ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ راﺳﺘﻪ؟! ﺣﻘﻴﻘﺖ دارﻩ؟!‬
‫اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺟﻤﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﻓﻬﻤﻴ ﺪم ﭼ ﻪ ﺑ ﺮوزم اوﻣ ﺪﻩ! ﻟ ﻪ و ﻟ ﻮردﻩ رﻓ ﺘﻢ روﯼ ﻳ ﻪ ﺻ ﻨﺪﻟﯽ‬
‫ﻧﺸﺴ ﺘﻢ‪ .‬اون ﺧﻮاﻧﻨ ﺪﻩ ﻣﻨ ﻮ ﺑ ﻪ هﻤ ﻪ ﻣﻌﺮﻓ ﯽ ﮐ ﺮد‪ .‬ﺗ ﺎ ﺷ ﻨﺎﺧﺘﻨﻢ ﺑ ﻪ اﺣﺘ ﺮاﻣﻢ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪن‪ .‬ﭼﻬ ﺮﻩ م‬
‫ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﻮد اﻣﺎ اﺳﻤﻢ ﻧﻪ!‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻣ ﻦ ﺷ ﻮهﺮ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻨﻢ‪ .‬ﺗﻌﺠ ﺐ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدن ﮐ ﻪ ﭼ ﺮا از ﻣ ﺮگ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ اﻳﻨﻘ ﺪر‬
‫ﻧﺎراﺣﺘﻢ‪ .‬اون ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮز ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁهﻨﮓ ﺳﺎزش ﺑﻮدم!‬
‫ﻳﻪ ﺳﻴﮕﺎر روﺷﻦ ﮐﺮد و داد دﺳﺘﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ازش ﭘﺮﺳﻴﺪم ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ اﺳﻢ ﻳﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‬
‫رو ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ دارم ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ رﻳﻢ‪.‬‬
‫راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺟﻠﻮ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻏﻠﻐﻠﻪ ﺑﻮد! هﻤﻪ ﺟﻮر ﺁدﻣﯽ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدن اوﻧﺠ ﺎ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﯽ هﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﺷﻮن ﺗﻮ هﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ هﺎ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪن! ﺑﻌﻀﯽ هﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﺟﻠﻮ‪ .‬دم در ﭘﺮﺳﻴﺪن ﭼﻴﮑﺎر دارﯼ اﻣﺎ ﺗ ﺎ اون ﺧﻮاﻧﻨ ﺪﻩ رو دﻳ ﺪن‪ ،‬ﺷ ﻨﺎﺧﺘﻦ و راهﻤ ﻮن دادن‬
‫ﺗﻮ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ اﺟﺎزﻩ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﭘﻴﺶ رﺋﻴﺲ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ ﺷ ﻮهﺮ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻨﻢ‪ ،‬ﻣ ﺎ رو ﺑ ﺎ‬
‫ﺧﻮدش ﺑﺮد دم ﺳﺮد ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬اوﻧﺠﺎ دوﺗﺎﻳﯽ واﺳﺘﺎدن و ﺑﻪ اﺣﺘﺮام ﻣﻦ ﺟﻠ ﻮ ﻧﻴﻮﻣ ﺪن‪ .‬در رو ﻣﺴ ﺌﻮل‬
‫ﺳﺮدﺧﻮﻧﻪ وا ﮐﺮد و ﻣﻨﻮ ﺑﺮد ﺗﻮ‪ .‬ﺟﻠﻮﯼ ﻳﻪ ﺗﺨ ﺖ واﺳ ﺘﺎد اﻧﮕ ﺎر ﻳ ﻪ ﻧﻔ ﺮ ﺧﻮاﺑﻴ ﺪﻩ ﺑ ﻮد و روش ﻳ ﻪ‬

‫ﻣﻼﻓﻪ ﺳﻔﻴﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدن! ﻳﺎرو ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺗﺨ ﺖ رو ﻧﺸ ﻮﻧﻢ داد و رﻓ ﺖ‪ .‬ﻣﻮﻧ ﺪم ﺗﻨﻬ ﺎ ﺑ ﻴﻦ ﭼﻨ ﺪ ﺗ ﺎ‬
‫ﻣﺮدﻩ و ﺑﻮﯼ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪﯼ ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ ﻣﯽ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ! دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔ ﺮدم‪ .‬اﻣ ﺎ ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﻧﻤ ﯽ ذاﺷ ﺖ!‬
‫ﺟﺮأت هﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻼﻓﻪ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻳﮑﯽ دو دﻗﻴﻘﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺑﯽ اﺧﺘﻴ ﺎر دﺳ ﺘﻢ رﻓ ﺖ ﻃ ﺮف ﻣﻼﻓ ﻪ‪ .‬وﻗﺘ ﯽ اون ﭼﻠ ﻮار ﺳ ﻔﻴﺪ رو ﭘ ﺲ زدم‬
‫ﺟﺎﯼ اﺷﮏ ﺧﻮن ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدم!‬
‫ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣﻦ ﮐﻪ رو ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮد! ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﺗﻴﮑﻪ ﻣﺎﻩ! ﻣﺜﻞ ﺷﺒﻬﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﭘﻴﺸ ﻢ ﺑ ﻮد و وﻗﺘ ﯽ ﻣ ﯽ‬
‫ﺧﻮاﺑﻴﺪ ﺁروم ﺑﯽ ﺻﺪا ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮش ﻣﯽ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ و ﻧﮕ ﺎهﺶ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم و اﻧﮕ ﺎر ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ ﺗ ﻮ ﺧ ﻮاب‬
‫ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻻ ﺳﺮﺷﻢ و از ﺧﻮاب ﻣﯽ ﭘﺮﻳﺪ و ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ!‬
‫ﻣﻮهﺎﯼ ﺳﻴﺎﻩ و ﺑﻠﻨﺪش رو زﻳﺮ ﺳ ﺮش ﻗﻠﻨﺒ ﻪ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدن و ﻣﺜ ﻞ اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺳ ﺮش رو روﯼ ﻳ ﻪ‬

‫ﺑﺎﻟﺶ ﺳﻴﺎﻩ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد! ﻻﯼ ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺎز ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻢ اﻧﺘﻈ ﺎرﯼ داﺷ ﺖ! ﻳ ﻪ ﻟﺒ ﺎس‬
‫ﺳﻔﻴﺪ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
‫زدم ﺗﻮ ﺳﺮم! واﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ! واﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ دﻳﺮ اوﻣﺪم ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﻳﺖ ﻋﺰﻳﺰم!‬
‫واﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﭘﻴﺶ ت ﻧﺒﻮدم ﺗﺎ ﮐﻮل ت ﮐﻨﻢ و ﺑﺒﺮﻣﺖ دﮐﺘﺮ ﺗﺎ ﺧﻮب ﺑﺸ ﯽ! واﯼ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫ﮐﻪ ﺁرزوﯼ ﻣﺮﮔﺖ رو ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم! واﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﻳﻪ ﺑ ﺎر دﻳﮕ ﻪ ﭘﺴ ﺮت رو ﺑﺒﻴﻨ ﯽ! واﯼ ﺑ ﻪ‬
‫ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ دﺳ ﺖ رد ﺑ ﻪ ﺳ ﻴﻨﻪ ت زدم! واﯼ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ ﭘﺸ ﻴﻤﻮﻧﯽ ت رو ﻧﻔﻬﻤﻴ ﺪم! واﯼ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ‬
‫ﺧﺴﺘﮕﯽ ت رو ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم! واﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﯽ ﭘﻨﺎهﯽ ت رو ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم!‬
‫ﺑﺨﺪا ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ داﺷﺘﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪم دﻧﺒ ﺎل ﺗ ﻮ‪ .‬ﺑﺨ ﺪا ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﺑﺒﺮﻣ ﺖ ﺳ ﺮ ﺧﻮﻧ ﻪ زﻧ ﺪﮔﯽ ت‪ .‬ﺑﻤﻴ ﺮم‬
‫واﺳﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﻣﻨﺘﻈﺮت! ﺑﻤﻴﺮم واﺳﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﺖ!‬
‫ﺑﺒﺨﺶ ﻣﻨﻮ زن ﻗﺸﻨﮕﻢ‪ .‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﻠﻨﺪ ﺷ ﻮ! ﻣ ﯽ ﺑﺮﻣ ﺖ ﺧﻮﻧ ﻪ و دوﺑ ﺎرﻩ ﻣ ﯽ ﺷ ﯽ ﺗ ﺎج ﺳ ﺮ ﻣ ﻦ!‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ! اﻳ ﻦ ﺗﺨﺘ ﻪ ﭼﻴ ﻪ روش ﺧﻮاﺑﻴ ﺪﯼ؟! ﺗ ﻮ اﻳ ﻦ ﺟ ﺎﯼ ﮐﺜﻴ ﻒ ﺑ ﺎ اﻳ ﻦ ﺑ ﻮﯼ ﺑ ﺪ!‬
‫ﭘﺎﺷﻮ ﻋﺰﻳﺰم! ﭘﺎﺷﻮ‪ .‬ﺧﻮدم دوا درﻣﻮﻧﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ اون دﻓﻌﻪ!‬

‫ﻧﻤﯽ ذارم ﮐﺴﯽ اذﻳﺘﺖ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺧﻮدم ﭘﺮﺳﺘﺎرﯼ ت رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺨ ﺪا اﺷ ﺘﺒﺎﻩ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﻏﻠ ﻂ ﮐ ﺮدم‪ .‬دﻳﮕ ﻪ‬
‫از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون ت ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ! ﻣ ﯽ ﺑﺮﻣ ﺖ ﭘ ﻴﺶ ﻋﻠ ﯽ ‪ .‬ﺑﻬ ﺶ ﻣ ﯽ ﮔ ﻢ ﺗ ﻮ ﻣﺎدرﺷ ﯽ‪ .‬اوﻧ ﻢ ﻗﺒ ﻮل ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﻨﻪ‪ .‬اوﻧﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ هﺎ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ ‪.‬دوﺑ ﺎرﻩ ﺳ ﻪ ﺗ ﺎﻳﯽ ﻣ ﯽ ﺷ ﻴﻢ ﻳ ﻪ ﺧﻮاﻧ ﻮادﻩ ﮔ ﺮم! ﺧ ﻮدم‬
‫ﺑﺮات ﺳﺎز ﻣ ﯽ زﻧ ﻢ! واﺳ ﻪ ﺧ ﻮدم ﺑﺨ ﻮن !واﺳ ﻪ ﭘﺴ ﺮﻣﻮن ﺑﺨ ﻮن ﮐ ﻪ ﻋ ﺎدت داﺷ ﺖ ﺑ ﺎ ﺻ ﺪاﯼ ﺗ ﻮ‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﻪ!‬
‫ﭘﺎﺷﻮ ﻋﺰﻳﺰم ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ازت ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ ﮐﻪ اوﻣﺪم دﻧﺒﺎﻟﺖ! دﻳﺪﯼ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ارزش ﻧ ﺪارﻩ؟!‬
‫دﻳﺪﯼ ﺑﻬﺖ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟! ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ! ﺑﻴﺎ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑ ﯽ ﺗ ﻮ روح ﻧ ﺪارﻩ؟! ﺗ ﻮ‬
‫رو ﺧﺪا دﻳﮕﻪ ﺗﻨﻬﺎم ﻧﺬار‪ .‬ﺑﻴﺎ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ هﻴﭻ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﯽ رو ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ راﻩ ﻧﻤﯽ دم ﮐﻪ ﺗﻮ رو از ﭼﻨﮕﻢ‬
‫در ﺑﻴﺎرﻩ!‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم و اﻳﻨﺎرو ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬از ﺻﺪاﯼ ﻣﻦ رﺋﻴﺲ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن و اون ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ اوﻣ ﺪن ﺗ ﻮ‬
‫ﺳ ﺮدﺧﻮﻧﻪ‪ .‬از ﮔﺮﻳ ﻪ ﻣ ﻦ ﮔﺮﻳ ﻪ ﺷ ﻮن ﮔﺮﻓ ﺖ‪ .‬رﺋ ﻴﺲ ﺑﻴﻤﺎرﺳ ﺘﺎن ﻣﻼﻓ ﻪ رو ﮐﺸ ﻴﺪ رو ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ‪ .‬ﺑ ﻪ‬
‫زور ﺁوردﻧﻢ ﺑﻴﺮون ﮐﻪ زدم زﻳﺮ دﺳ ﺖ ﺷ ﻮن و ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ‪ .‬ﻣﻼﻓ ﻪ رو زدم ﮐﻨ ﺎر ‪ .‬ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﭼﺸ ﻤﺎش‬
‫رو ﺑﺒﻨﺪم‪ .‬ﻧﺸﺪ! ﮔﺮدﻧﺒﺪﯼ رو ﮐﻪ دوﺗﺎﻳﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻮﻟ ﺪ ﭘﺴ ﺮﻣﻮن واﺳ ﻪ ش ﺧﺮﻳ ﺪﻩ ﺑ ﻮدﻳﻢ و ﻳﺎدﮔ ﺎرﯼ‬
‫اون روزهﺎﯼ ﺧﻮب‪ ،‬اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﮔﺮدن ﺧﻮدم‪ ،‬در ﺁوردم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ!‬
‫دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﭼﺸﻤﺎش‪ .‬ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ! دﻳﮕﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد!‬
‫ﺁوردﻧﻢ ﺑﻴﺮون ‪ .‬دﻟﻢ راﺿﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺗﻨﻬﺎش ﺑﺬارم‪.‬‬
‫ﺑﺮدﻧﻢ دﻓﺘﺮ رﺋﻴﺲ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن و ﺑﺮام ﺁب ﻗﻨﺪ ﺁوردن‪ .‬ﮔﺮﻳﻪ م ﺑﻨﺪ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‬
‫ﻳﻪ ﺳﻴﮕﺎرﯼ روﺷﻦ ﮐﺮدن و دادن دﺳﺘﻢ‪ .‬ﮐﻤ ﯽ ﺑﻌ ﺪ ﺁروم ﺗ ﺮ ﺷ ﺪم‪ .‬از ﺁﮔ ﺎهﯽ ﻳ ﻪ اﻓﺴ ﺮ اوﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‬
‫اوﻧﺠﺎ‪ .‬هﻴﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ و ﻓﻘﻂ ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﺟﺮﻳﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدن‪ .‬ازش ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﻄ ﻮرﯼ اﻳ ﻦ اﺗﻔ ﺎق اﻓﺘ ﺎدﻩ؟ ﮐﻤ ﯽ ﻣ ﻦ‬
‫ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪﻩ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎ ًﻻ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺗﻪ درّﻩ!‬
‫ﺑﻌﺪ ﻳ ﻪ ﺑﺴ ﺘﻪ رو داد ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬اﻳ ﻦ ه ﺎ رو ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ ش ﭘﻴ ﺪا ﮐ ﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﮕﻴ ﺮ‪ .‬ﺻ ﻼح ﻧﻴﺴ ﺖ‬

‫دﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﻴﻔﺘﻪ! ﻳﻪ ﺁﻟﺒﻮم ﻋﮑﺲ ﺑﺎ ﻳﻪ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻪ!‬

‫ﺑﻬﺸﻮن ﮔﻔﺘﻢ از ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﻨﻪ؟ ﮔﻔﺖ ﻳ ﻪ ﻧﺎﻣ ﻪ ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ ازش ﭘﻴ ﺪا ﮐ ﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻪ!‬
‫ﺳ ﺮم رو اﻧ ﺪاﺧﺘﻢ ﭘ ﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭘ ﺲ دﻳ ﺮ رﺳ ﻴﺪﻩ ﺑ ﻮدم !اﮔ ﻪ ﻳ ﻪ روز زودﺗ ﺮ رﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮدم ﺳ ﺮاﻏﺶ اﻻن‬
‫ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣﻦ زﻧﺪﻩ ﺑﻮد!‬
‫دﻳﮕﻪ اوﻧﺠﺎ ﮐﺎرﯼ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬دﻳﮕﻪ هﻴﭻ ﺟﺎﯼ دﻧﻴﺎ ﮐﺎرﯼ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ‪ .‬زاﻧ ﻮ ه ﺎم‬
‫ﺣﺲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اون ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ‪ .‬ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اون اﻓﺴﺮ ﺁﮔﺎهﯽ از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اوﻣﺪﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪ .‬از ﻻﯼ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐ ﻪ ﺟﻤ ﻊ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮدن‪ ،‬رد ﺷ ﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﻣﺮدﯼ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ دﻳﮕﻪ ﮔﻔﺖ‪ )) :‬ﺣﻴﻒ ﺷﺪ! ﺧﻮب ﻣﺎﻟﯽ ﺑﻮد! ﺗﻮ زﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺶ ﮐﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﻧﺸﺪﻩ!‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﻋﺰاش ﻳﻪ ﭼﻠﻮ ﮐﺒﺎﺑﯽ ازش ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﻪ!‬
‫ﻧﺘﻮﻧﺴ ﺘﻢ ﻃﺎﻗ ﺖ ﺑﻴ ﺎرم‪ .‬ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ و ﻣﺤﮑ ﻢ زدم ﺗ ﻮ ﮔﻮﺷ ﺶ! ﻳ ﺎرو ﻣﻮﻧ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﭼ ﺮا اﻳﻨﮑ ﺎر رو‬
‫ﮐﺮدم! اون اﻓﺴﺮ ﺁﮔﺎهﯽ ﺑ ﻪ دو ﺗ ﺎ ﻣ ﺄﻣﻮر اﺷ ﺎرﻩ ﮐ ﺮد ﮐ ﻪ ﺟﻤﻌﻴ ﺖ رو رد ﮐ ﻨﻦ و ﻣﻨ ﻮ ﺑ ﺮدن ﺳ ﻮار‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮐﺮدن‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻪ روح ﻣﺘﻼﺷﯽ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫))هﺪاﻳﺖ‪ ،‬دﻳﮕﻪ اون هﺪاﻳﺖ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎرﯼ روﺷﻦ ﮐﺮد و ﭘﮑﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻬ ﺶ زد و‬
‫ﺑﺮاش ﭼﺎﻳﯽ رﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ اﯼ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و دوﺑﺎرﻩ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬وﻗﺘ ﯽ ﺗ ﻮ اﺗ ﺎق ﻧﺸﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮدم ﺗ ﺎزﻩ ﻣﺘﻮﺟ ﻪ ﺷ ﺪم ﮐ ﻪ اون ﺑﺴ ﺘﻪ هﻨ ﻮز ﺗ ﻮ دﺳ ﺘﻤﻪ! ﺁوردم ﺑ ﺎزش‬

‫ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﻪ ﺁﻟﺒﻮم ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﻪ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮات‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻴﻮﻣﺪ هﻴﭽﮑﺪوم رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻗﺪرت اﻳﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺑﻴﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﺷﮑﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺮازﻳﺮ ﺑﻮد!‬
‫هﺮ دو رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﭘﺎﮐﺖ و ﺑﺮدم ﺗﻮ ﺻﻨﺪوﻗﺨﻮﻧﻪ و ﺗﻪ ﻳﻪ ﻳﺨﺪون ﮐﻬﻨﻪ ﻗﺎﻳﻢ ﮐﺮدم ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﮐﺸﻴﺪن و ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ‪.‬رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدم‪ .‬ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ ﺑ ﻪ ﮔﺬﺷ ﺘﻪ ه ﺎ ﺑ ﻪ‬
‫روزهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﺎد ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺮﻣﯽ‪ ،‬اﮐﺒﺮ‪ ،‬رﺿﺎ! ﻳﺎد ﺳﺨﺘﯽ هﺎش!‬
‫ﺗﺎزﻩ ﻓﻬﻤﻴﺪم اون وﻗﺖ هﺎ ﭼﻘﺪر راﺣﺖ ﺑﻮدم !اوﻣﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ! رﺳﻴﺪم ﺑﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﺮار ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﻮدم‬
‫رو ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن دﻳﺪم‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺮدم‪ ،‬ﺗ ﻮ ﺷ ﻬﺮ‪ .‬داﺷ ﺘﻢ ﺳ ﺎز ﻣ ﯽ زدم ﻣ ﺮدم ﺑ ﺮام ﭘ ﻮل ﻣ ﯽ رﻳﺨ ﺘﻦ‪ .‬ﺑ ﺎزم‬

‫رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ رو دﻳﺪم‪ ،‬روزﯼ ﮐﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣ ﺮﻳﺾ ﺑ ﻮد و داﺷ ﺖ‬
‫ﻣﯽ ﻣﺮد و ﻣﻦ ﺑﺮدﻣﺶ دﮐﺘﺮ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ اون روزهﺎ هﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ .‬از اون روزهﺎ هﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎزم رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ! ﺑﻪ روزﯼ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻗﺸ ﻨﮓ ﻣﻌﺼ ﻮم رو دﻳ ﺪم ﮐ ﻪ وﺳ ﻂ‬

‫اﺗﺎق واﺳﺘﺎدﻩ! ﺑﻪ روزﯼ رﺳﻴﺪم ﮐﻪ ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎهﺎش ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﻢ! ﺑﻪ روزهﺎﻳﯽ رﺳ ﻴﺪم ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ‬
‫هﻤﺪﻳﮕﻪ‪ ،‬ﺧﻮش و ﺧﺮم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ وﻗﺘ ﯽ رﺳ ﻴﺪم ﮐ ﻪ واﺳ ﮥ ﻣ ﻦ ﻓﻘ ﻂ اون ﺑ ﻮد و واﺳ ﻪ‬
‫اون ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺑﻮدم!‬
‫ﻳﺎد وﻗﺘﯽ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﺑﭽ ﻪ ﻣ ﻮن ﺑ ﺪﻧﻴﺎ اوﻣ ﺪ ﻳ ﺎد ﻣ ﻮﻗﻌﯽ اﻓﺘ ﺎدم ﮐ ﻪ ﺧﻮﺷ ﯽ و ﺧﻮﺷ ﺒﺨﺘﯽ ﻣ ﻮن ﮐﺎﻣ ﻞ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ‪ .‬ﺑﻪ وﻗﺘﯽ رﺳ ﻴﺪم ﮐ ﻪ واﺳ ﻪ اوﻟ ﻴﻦ ﺑ ﺎر ﺻ ﺪاﯼ ﻗﺸ ﻨﮕﺶ رو ﺷ ﻨﻴﺪم! ﺻ ﺪاﻳﯽ ﮐ ﻪ‬
‫اﻧﮕﺎر از اون ور اﺑﺮهﺎ ﻣﯽ ﺁوﻣﺪ!‬
‫دﻳﮕﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮم ﺟﻠ ﻮﺗﺮ‪ ،‬هﻤ ﻴﻦ ﺟ ﺎ ﺧ ﻮب ﺑ ﻮد! ﺗ ﺎ هﻤ ﻴﻦ ﺟ ﺎش هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ ﭘ ﺎﮎ ﺑ ﻮد و‬

‫روﺷﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎش ﻣﯽ ﺷﺪ زﻧﺪﮔﯽ رو هﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯽ‪ ،‬ﻧﮕﻪ دارﯼ و ﻧﺬارﯼ ﺑﺮﻩ ﺟﻠﻮ!‬
‫ﺗﻮ هﻤﻴﻦ ﻓﮑﺮهﺎ ﺑﻮدم ﻋﻠﯽ ﺑﺎﻻ ﺳﺮم واﺳﺘﺎدﻩ و ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ هﯽ ﻣﯽ ﮔﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎ!‬
‫ﺑﺨﻮدم اوﻣﺪم‪ .‬ﺗﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ اﻓﺘﺎد ﺑﻐﻀﻢ ﺗﺮﮐﻴﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ م ﺧﻴﻠﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ه ﯽ ﮐ ﻪ ﭘﺮﺳ ﻴﺪ ﭼ ﯽ ﺷ ﺪﻩ‬
‫ﺑﺎﺑﺎ؟ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﮑﯽ از رﻓﻘﺎﯼ ﻗﺪﻳﻤﯽ م ﻣﺮدﻩ‪ .‬ﻳﻪ دوﺳ ﺖ ﻗ ﺪﻳﻤﯽ! ﻳ ﻪ ﻣﻮﻗ ﻊ ﺑ ﺎ ه ﻢ‬
‫ﻋﺎﻟﻤﯽ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬روزﮔﺎر از هﻢ ﺟﺪاﻣﻮن ﮐﺮد!‬
‫ﻃﻔﻠﮏ ﻣﺎﭼﻢ ﮐﺮد و رﻓﺖ دﻧﺒﺎل درس و ﻣﺸﻖ ش‪.‬‬
‫هﺮ ﺟﻮرﯼ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺻ ﺒﺢ ﺧ ﻮدم رو ﻧﮕ ﻪ داﺷ ﺘﻢ‪ .‬ﻓ ﺮداش از ﺳ ﺎﻋﺖ ‪ 9‬ﺻ ﺒﺢ‪ ،‬ﻣﻴ ﺪون اﺻ ﻠﯽ ﺷ ﻬﺮ‬
‫واﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ دﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻨﺎزﻩ رو ﺁوردن‪.‬‬
‫ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺗﻮ ﻣﻴﺪون ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ دﺳﺘﻪ ﻣﻮزﻳ ﮏ ه ﻢ ﺁوردﻩ ﺑ ﻮدن‪ .‬ﺁهﻨ ﮓ ه ﺎﯼ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ رو ﻣ ﯽ‬
‫زدن‪ .‬ﺗﺎﺑﻮت رو راﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻦ‪ ،‬ﻣﺮدم ﭘﺸﺖ ﺳﺮش راﻩ اﻓﺘﺎدن‪.‬‬
‫ﻣﻨﻢ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﻮن ﻣﯽ رﻓﺘﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ زودﺗ ﺮ ﺗﻤ ﻮم ﺑﺸ ﻪ‪ .‬ﻧﻤ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ‬
‫ﻏﺮﻳﺒﻪ دور و ﺑﺮ زﻧﻢ ﺑﻠﻮﻟﻪ!‬
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻗﺒﺮﺳ ﺘﻮن ‪.‬ﻏﺴ ﻞ و ﮐﻔ ﻦ ش رو ه ﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴ ﺪم ﭼﻄ ﻮر ﺗﻤ ﻮم‬
‫ﺷﺪﻩ‪ .‬اون ﻗﺪر ﺁدم اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ!‬
‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ هﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﻮم ﭼﻴﺰهﺎﯼ دﻳﮕﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺖ و ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻼ ﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺟﻨﺎزﻩ رو ﺁوردن ﺳﺮ ﻳﻪ ﻗﺒﺮ ﮐﻪ ﻗﺒ ً‬
‫ﺧﺪا ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﻔﺘﻦ ش ﺑﻬﺘﺮﻩ!!!‬
‫ﺟﻨﺎزﻩ زن ﻣﻨﻮ‪ ،‬ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﻣﺮد ﻏﺮﻳﺒﻪ و ﻧﺎﻣﺤﺮم‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﮐ ﺮدن و ﮔﺬاﺷ ﺘﻦ ﺗ ﻮ ﻗﺒ ﺮ! ﻓﻘ ﻂ اﻧﮕ ﺎر دﺳ ﺖ‬
‫ﻣﻦ از هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ اﻧﮕﺎر ﺷﻮهﺮش ﺑﺎهﺎش ﻧﺎﻣﺤﺮم ﺑﻮد!‬
‫ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﺑﻌﺪ ﺧﺎﮎ رو رﻳﺨﺘﻦ روش و ﺗﻤﻮم ﺷﺪ! ﻳﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻪ‬
‫ﻋﺸﻖ! ﻳﻪ ﺑﺎزﯼ! ﻳﻪ دوﺳﺘﯽ! ﻳﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ‪ ،‬هﻤﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ! اﻣ ﺎ ﭼﻴ ﺰﯼ ﮐ ﻪ ﺷ ﺮوع ﺷ ﺪ‪ ،‬ه ﺰار ﺗ ﺎ‬
‫ﺳ ﺌﻮال ﺑ ﻮد! ﮐﺠ ﺎ رو اﺷ ﺘﺒﺎﻩ ﮐ ﺮدﻳﻢ! ﮐ ﺪوم ﺣ ﺮف ﺑﻴﺠ ﺎﯼ رو زدﻳ ﻢ و ﮐ ﺪوم ﻗ ﺪم ﻧﺎدرﺳ ﺖ رو‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ؟! ﮐﺪوم ﻓﮑﺮ ﻏﻠﻂ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﻣﻮن ﮐﺮد؟!‬
‫رﻓﺘﻦ! هﻤﻪ رﻓﺘﻦ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ روزﯼ ﺑ ﺮاش دﺳ ﺖ ﻣ ﯽ زدن و ﺗﺸ ﻮﻳﻘﺶ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدن و ﺑ ﻪ‬
‫ﭘﺎش ﮔﻞ ﻣﯽ رﻳﺨﺘﻦ‪ ،‬رﻓﺘﻦ!‬
‫ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻮﻧﺪﻳﻢ ﻣﻦ و ﻗﺒﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺧﺎﮎ رو ﻗﺒﺮ رو درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺟﻠ ﻮ‪.‬‬
‫ﻳﺎرو ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ از ﻓﺎﻣﻴﻞ هﺎﺷﯽ؟‬
‫ﮔﻔ ﺘﻢ ﺁرﻩ‪ .‬ﮔﻔ ﺖ ﺧ ﺪا رﺣﻤ ﺘﺶ ﮐﻨ ﻪ‪ ،‬ﺧ ﺪا از ﺳ ﺮ ﺗﻘﺼ ﻴﺮاﺗﺶ ﺑﮕ ﺬرﻩ! ﺻ ﺪاﯼ ﺧ ﻮﺑﯽ داﺷ ﺖ! ﻣ ﺎ ﺑ ﺎ‬
‫اﻳﻨﮑﻪ وﺳﻊ ﻣﻮن ﻧﻤﯽ رﺳﻴﺪ‪ ،‬هﺮ ﺟﻮرﯼ ﺑﻮد ﺻﻔﺤﻪ هﺎش رو ﮔﻴﺮ ﻣﯽ ﺁوردﻳﻢ و ﮔﻮش ﻣﯽ دادﻳﻢ!‬
‫دﺳ ﺖ ﮐ ﺮدم و ﻳ ﻪ دﻩ ﺗ ﻮﻣﻨﯽ دادم ﺑﻬ ﺶ‪ .‬ﻧﮕ ﺎهﯽ ﮐ ﺮد و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺧ ﺪا رﺣﻤ ﺘﺶ ﮐﻨ ﻪ‪ .‬ﺧ ﺪا هﻤ ﻪ رو‬
‫ﺑﻴﺎﻣﺮزﻩ و ﺑﺒﺮﻩ‪ .‬ﻣﺎ ﮐﻪ از ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﺎرﻣﻮن ﺑﺎ ﻣﺮدﻩ و ﻗﺒﺮ و ﺧﺎﮎ و ﮐﻔﻦ و ﻟﺤﺪ ﺑ ﻮدﻩ! ﺣ ﺎﻻ ﮔ ﺎهﯽ‬
‫وﻗﺘﯽ ﻳﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ هﺎﻳﯽ هﻢ ﮐﺮدﻳﻢ! اﮔﻪ ﻗﺮار ﺑﺸﻪ اون دﻧﻴﺎ هﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻋﺬاب و زﺟﺮ ﺑﺸ ﻴﻢ ﮐ ﻪ ﺧ ﺪا‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاد ﻣﻮن ﺑﺮﺳﻪ! اﻣﺎ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم اﮔﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﻌﺼ ﻴﺖ داﺷ ﺖ ﭼ ﺮا ﺧ ﺪا ﺑﻬ ﺶ اﻳ ﻦ ﺻ ﺪا رو دادﻩ‬
‫ﺑﻮد؟ !‬

‫ﺑﻴﻞ ش رو ورداﺷﺖ و در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻓﺎﺗﺤﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ و ﺑ ﻪ دﻩ ﺗ ﻮﻣﻨﯽ ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد‪ .‬ﺳ ﻼﻧّﻪ ﺳ ﻼﻧّﻪ‬
‫رﻓﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ‪.‬ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺳﺮد ﻗﺒﺮش ﮐﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮐﻨﺎرش‪.‬‬
‫دﺳﺘﻢ رو ﻻﯼ ﺧﺎﮎ ﻗﺒﺮ ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﺎﮎ‪ ،‬ﺳﺮد ﺳﺮد ﺑﻮد ‪.‬اﻣ ﺎ ﻳ ﻪ ﮐﻤ ﯽ ﮐ ﻪ ﮔﺬﺷ ﺖ‪ ،‬ﮔﺮﻣ ﯽ دﺳ ﺘﻢ ﺧ ﺎﮎ‬
‫رو ﮔﺮم ﮐﺮد!‬
‫ﺻﺪاش ﮐﺮدم! ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ! ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ! ﻣ ﻦ اﻳﻨﺠ ﺎم‪ ،‬ﻧﺘ ﺮس !ﺗﻨﻬ ﺎ ﻧﻴﺴ ﺘﯽ! ﺳ ﻴﮕﺎرﯼ روﺷ ﻦ ﮐ ﺮدم و ﺑ ﻪ‬
‫ﻗﺒﺮش ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﻮ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن ﭘﺮﻧﺪﻩ ﭘﺮ ﻧﻤﯽ زد‪.‬‬
‫ﻳﻪ دﻧﻴﺎ ﺣﺮف داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺑﺨﻮاب ‪ .‬ﺑﺨ ﻮاب ﻋﺰﻳ ﺰم ﮐ ﻪ اﻣﺸ ﺐ ﻣ ﻨﻢ ﺑﻌ ﺪ از ﺳ ﺎﻟﻬﺎ راﺣ ﺖ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاﺑﻢ ﭼ ﻮن ﻣ ﯽ‬
‫دوﻧﻢ دﻳﮕﻪ ﺟﺎت اﻣﻦ و دﺳﺖ هﻴﭻ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﯽ ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯽ رﺳﻪ! اﻣﺸﺐ رو ﻣﻴ ﺪوﻧﻢ ﮐﺠ ﺎﻳﯽ و ﺳ ﺮ ﺑ ﻪ‬
‫ﺑﺎﻟﻴﻦ هﻴﭽﮑﺲ ﻧﺪارﯼ!‬
‫هﻤﻪ رﻓﺘﻦ‪ .‬ﺗﻤﺎم اون ﮐﺴﺎﻳﯽ ﮐﻪ دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺖ و از هﻨﺮت ﻟﺬت ﺑﺒﺮن‪ ،‬رﻓﺘﻦ! دوﺑﺎرﻩ‬
‫ﻣﻮﻧﺪﻳﻢ ﻣﻦ و ﺗﻮ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺬار ﺑﺮات ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺼﻒ اون ﺁهﻨﮓ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺪﯼ و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻌﺮوﻓﻴﺘﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮات ﺳ ﺎﺧﺘﻪ ﺑ ﻮدم! ﺳ ﭙﺮدﻩ ﺑ ﻮدم‬
‫ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻦ‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﯽ‪.‬‬
‫ﺑ ﺮات ﺁهﻨ ﮓ ﻗﺸ ﻨﮓ و ﺧ ﻮب ﻣ ﯽ ﺳ ﺎﺧﺘﻢ و ﺑ ﻪ اﺳ ﻢ ﻳﮑ ﯽ ﺑ ﺮات ﻣ ﯽ ﻓﺮﺳ ﺘﺎدم ﺗ ﺎ ﻣﻌ ﺮوف ﺷ ﯽ!‬

‫ﻣﻌﺮوف و ﻣﺸﻬﻮر ﺑﺸﯽ ﭼﻮن ﺧﻮدت دﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن دوﺳ ﺘﺖ داﺷ ﺘﻢ و ﻧﻤ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﺗ ﻮ‬
‫ذوق ت ﺑﺨﻮرﻩ! ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ اون ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺮﺳﯽ!‬
‫ﻳﮑﯽ دوﺑﺎر ﮐﻪ ﻟﻨﮓ ﭘﻮل ﺑﻮدﯼ‪ ،‬ﺑ ﺮات ﭘ ﻮل ﻓﺮﺳ ﺘﺎدم ﺗ ﺎ ﻣﺠﺒ ﻮر ﻧﺸ ﯽ واﺳ ﻪ ﻣ ﺎل دﻧﻴ ﺎ ﺗ ﻦ ﺑ ﻪ ه ﺮ‬
‫ﮐﺎرﯼ ﺑﺪﯼ!‬
‫ﺑﺨﻮاب ﻋﺰﻳﺰم ﻋﺸﻖ ﻣﻦ هﻮس ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺨﻮاب زن ﻗﺸﻨﮕﻢ ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰه ﺎﯼ ﺑ ﺪ ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ‪ .‬ﺑﺨ ﻮاب‬
‫زن ﺧﻮﺑﻢ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺗﻮ رو از ﭼﻨﮕﻢ در ﺑﻴﺎرﻩ! ﺑﺨﻮاب ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﺧ ﺪا ﺳ ﭙﺮدﻣﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺨﻮاب ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﻨﻬﺎت ﻧﻤﯽ ذارم‪ .‬ﭘﻴﺶ ت ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﺘﺮﺳ ﯽ! ﻗﺮﺑ ﻮن اون ﭼﺸ ﻤﻬﺎﯼ‬
‫وﺣﺸ ﯽ و ﻗﺸ ﻨﮕﺖ ﺑ ﺮم‪ ،‬دﻧﻴ ﺎ هﻤ ﻴﻦ ﺑ ﻮد! ﻓ ﺪاﯼ اون ﻣﻮه ﺎﯼ ﮐﻤﻨ ﺪت ﺑﺸ ﻢ روزﮔ ﺎر هﻤ ﻴﻦ ﺑ ﻮد!‬

‫ﺑﺨ ﻮاب ﮐ ﻪ هﻤﻴﺸ ﻪ ﺗ ﻮ دل ﻣ ﻦ زﻧ ﺪﻩ اﯼ‪ .‬ﺑ ﺮات ﻋﺸ ﻖ ﺧﻴ ﺮات ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ! از اﻳ ﻦ دل ﺧ ﻮن‪ ،‬ﻋﺸ ﻖ‬
‫ﺧﻴﺮات ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!‬
‫اون دﻓﻌﻪ ﮐﻪ رﻓﺘﯽ‪ ،‬ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ هﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﭼﯽ؟ ﺣﺎﻻ ﭼﻴﮑ ﺎر ﮐ ﻨﻢ؟ ﺣ ﺎﻻ ﭼﻄ ﻮر ﮐﻤﮑ ﺖ‬
‫ﮐﻨﻢ؟ ﭘﻴﺶ ﺧﺪا ﻧﺎﻟﻪ ﮐﻨﻢ؟ ﭘﻴﺶ ﺧﺪا زار ﺑﺰﻧﻢ؟‬
‫اﯼ روزﮔﺎر! ﭼﻪ دﺷﻤﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ دارﯼ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ زورت رو ﻣ ﯽ رﺳ ﻮﻧﯽ؟ ﺑ ﻪ ﻣﻨ ﻪ ﺿ ﻌﻴﻒ؟! ﺑ ﻪ ﻣﻨ ﯽ‬

‫ﮐﻪ از ﺑﭽﻪ ﮔﯽ ﻳﺘﻴﻢ ﺑﻮدم و روﯼ ﺧﻮﺷﯽ رو ﻧﺪﻳﺪم؟!‬
‫ﺑﺮو ﺑﻪ ﮐﺴﯽ زورت رو ﻧﺸﻮن ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﻗﻮت دارﻩ و ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﭘﻨﺠﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺠﻪ ت ﺑﻨﺪازﻩ؟!ﻧﻪ ﻣﻨﯽ ﮐ ﻪ‬
‫از ﺑﭽﻪ ﮔﯽ ﮐﺘﮏ ﺧﻮرت ﺑﻮدم! ﺗﻮام زور و ﻗﻮﺗﺖ واﺳﻪ ﺿﻌﻴﻒ هﺎس!‬
‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ دﻳﮕﻪ ﺧﻮدم رو ﻧﮕﻪ دارم‪ ،‬ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﺧﺎﮎ ﻗﺒﺮش و هﺎﯼ هﺎﯼ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺷﺐ ﺷﺪ‪ ،‬اون ﺷﺐ رو ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮ ﻗﺒﺮش ﻧﺸﺴﺘﻢ! اون زﻳﺮ ﺧﺎﮎ ﺑ ﻮد و ﻣ ﻦ ﺑ ﺎﻻﯼ ﺳ ﺮش‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﺎد ﺷﺒﻬﺎﯼ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ دوﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎ هﻢ ﭘﻴﺶ هﻢ ﺻﺒﺢ ﮐ ﺮدﻳﻢ! ﺁرﻩ ﻧﺬاﺷ ﺘﻢ اون ﺷ ﺐ رو‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺁﻓﺘﺎب زد‪ .‬ﻳﻪ هﺪاﻳﺖ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن‪ ،‬ﻳﻪ هﺪاﻳﺖ دﻳﮕﻪ از ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن ﺑﺮﮔﺸﺖ!‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻃﻔﻠﮏ ﺑﭽ ﻪ م ﺗ ﺎ ﺻ ﺒﺢ ﻧﺨﻮاﺑﻴ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺧﻴﻠ ﯽ ﻧﮕ ﺮان ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬اﻧﮕ ﺎر اون ﺑﭽ ﻪ م‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﻣﺎدرش ﻣﺮدﻩ‪ .‬ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ از ﭼﻴﺰﯼ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﺎ ﺁروم ﺑﻮدﻩ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻗﺼﻪ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ هﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از روزﮔﺎر اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﻴﺮﻩ!‬
‫ﺗﺎ ﻳﮑﯽ دو روز‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ اول ﺗﻤﺎم روزﻧﺎﻣﻪ هﺎ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﻣﺸﻬﻮر و ﻣﻌﺮوف رو ﻣ ﯽ ﻧﻮﺷ ﺘﻦ و‬
‫ﮐﻠﻪ ﮔﻨﺪﻩ هﺎ ﺗﺴﻠﻴﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ! ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﮐﯽ ﺗﺴﻠﻴﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم! اﻣ ﺎ اﻳ ﻦ رو ﻓﻬﻤﻴ ﺪم ﮐ ﻪ‬
‫ﻼ اون ﺧﻮاﻧﻨ ﺪﻩ رو‬
‫وﻗﺘﯽ از ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﻣﻌﺮوف ﺑﺎﻧﻮ ﻓﻼن ﺣﺮف ﻣﯽ زدن‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ اﺻ ً‬
‫ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﻨﺎﺧﺘﻢ! ﻳﻌﻨ ﯽ اون ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﻣ ﻦ ﻧﺒ ﻮد !ﻳ ﻪ زن ﺧﻮاﻧﻨ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ اﺳ ﻢ دﻳﮕ ﻪ‪ .‬ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ اﺳ ﻢ‬
‫هﻨﺮﯼ!‬
‫ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻮ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ‪ ،‬ﺁروم ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮد!‬

‫ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌ ﺪ از ﻃ ﺮف ادارﻩ ﻣﺘﻮﻓﻴ ﺎت ﻓﺮﺳ ﺘﺎدن دﻧﺒ ﺎﻟﻢ‪ .‬ﺗ ﻮ وﺻ ﻴﺖ ﻧﺎﻣ ﻪ‪ ،‬اون زن ﺧﻮاﻧﻨ ﺪﻩ‪ ،‬ه ﺮ‬
‫ﭼﯽ داﺷﺖ و ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ!‬
‫دوﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺰرگ و ﭼﻨﺪ ﻧﺎ ﻣﻐﺎزﻩ و زﻣﻴﻦ و ﮐﻠﯽ ﭘﻮل ﻧﻘﺪ!‬
‫ﻣﺎﻟﻴﺎﺗﺶ رو ﺣﺴﺎب ﮐﺮدن و ورداﺷﺘﻦ و ﺑﻘﻴﻪ ش رو دادن ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﻣﻨﻢ هﻤﻪ رو هﻤﻮن ﻃﻮرﯼ ول‬
‫ﮐﺮدم ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﻪ درد ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد‪ ،‬ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻪ روزﯼ ﺑﻪ درد ﻋﻠﯽ ﺑﺨﻮرﻩ!‬
‫ﺧﻮد ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻣﺎل زﻧﻢ ﻧﺪارم و ﭘﻮل زﻧ ﻢ از ﮔﻠ ﻮم ﭘ ﺎﺋﻴﻦ ﻧﻤ ﯽ رﻩ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ‬
‫دﻳﮕﻪ روزﮔﺎر اون ﻗﺪر ﺑﻬﻢ ﭘﻮل و ﺛﺮوت دادﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺴﺎﺑﺶ رو ﻧﮕﻪ دارم!‬
‫اﻣ ﺎ ﺟ ﺎش اوﻧ ﯽ رو ﮐ ﻪ دوﺳ ﺖ داﺷ ﺘﻢ و ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ واﺳ ﻪ هﻤﻴﺸ ﻪ ﭘﻴﺸ ﻢ ﺑﺎﺷ ﻪ‪ ،‬ازم ﮔﺮﻓ ﺖ!‬
‫ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪ ،‬هﻤﻴﺸﻪ ﮐﺎر اﻳﻦ ﻓﻠﮏ هﻤﻴﻦ ﺑﻮدﻩ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ روزﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ دﻳﺪم اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﺎ ﺁروﻣﻪ !اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ ﺧ ﻮاد ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫ﺑﮕﻪ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻣﺮغ ﺳﺮ ﮐﻨﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺨﻮدش ﻣﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪ و هﻴﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻪ روز ﺻﺪاش ﮐﺮدم و ﻧﺸﻮﻧﺪﻣﺶ ﭘﻴﺸﻢ و ازش ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﺘﻪ ﺑﺎﺑﺎ؟ ﭼﺮا اﻳﻦ ﭼﻨ ﺪ وﻗﺘ ﻪ اﻳﻨﻘ ﺪر ﺗ ﻮ‬
‫ﺧﻮدﺗﯽ؟ ﭼﻴﺰﯼ ﺷﺪﻩ؟‬
‫ﮔﻔﺖ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬درس هﺎ ﺳﺨﺖ ﺷ ﺪﻩ و دﺑﻴ ﺮ ه ﺎﻣﻮن ه ﻢ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺳ ﺨﺖ ﻣ ﯽ ﮔﻴ ﺮن اﻳﻨ ﻪ ﮐ ﻪ‬
‫ﮐﻤﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ راﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺗﻮ ﭘﺴﺮ درس ﺧﻮﻧﯽ هﺴﺘﯽ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳ ﺎل دﺑﻴﺮﺳ ﺘﺎن رو هﻤ ﺶ ﺑ ﺎ‬
‫ﻣﻌﺪل ﻧﻮزدﻩ و ﺑﻴﺴﺖ ﻗﺒﻮل ﺷﺪﯼ‪ .‬درد ﺗﻮ درس ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﻏﻴ ﺮ از ﺗ ﻮ ﮐﺴ ﯽ رو‬
‫ﻧﺪارﻩ‪ .‬اﮔﻪ ﻏﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎت ﺑﺸﻴﻨﻪ‪ ،‬ﺟﻮن ﺑﺎﺑﺎ در ﻣﯽ ﺁد! ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﮔﻞ و ﺁﻗﺎﯼ ﻣﻨﯽ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﮕ ﻮ‬
‫ﭼﯽ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﻳﻪ ﮐﻢ ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻴﻠﯽ ﺳ ﺎل ﭘ ﻴﺶ ﻧﺎراﺣ ﺖ ﺑﺸ ﯽ و‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﯽ! ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﮕﻮ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮن‪ .‬دﻳﮕﻪ از ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ دﻳﮕﻪ دﺳﺖ دﺳﺖ ﮐﺮد و ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷ ﺪم و ﻣ ﺎﭼﺶ ﮐ ﺮدم و دﻟ ﺶ ﮐ ﻪ‬
‫ﻗﺮص ﺷﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ )) :‬ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺮد؟(( !‬
‫اﻧﮕﺎر دﻧﻴﺎ رو زدن ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﻦ! ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪم‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻏﻢ و ﻏﺼ ﻪ از ﭼﺸ ﻤﻬﺎﯼ ﺑﭽ ﻪ م ﻣ ﯽ ﺑﺎرﻳ ﺪ! ﮔﻔ ﺘﻢ ﺑﺎﺑ ﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻣ ﺎن‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻣﺮدﻩ ﭼﻄﻮر‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺮدﻩ؟‬
‫ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺷﺮم و ﺣﻴﺎ داﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ هﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ دﻟﺘﻪ ﺑﺮﻳﺰ ﺑﻴﺮون ﺑﺎﺑﺎ‪.‬‬
‫داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﻠﻨﺠﺎر ﻣﯽ رﻓﺖ‪ .‬ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻓﻼﻧﯽ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﻮد!‬
‫ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﻣﯽ دوﻧ ﻢ‪ .‬ﺑ ﻪ ﮐﺴ ﯽ ﻧﮕﻔ ﺘﻢ اﻣ ﺎ ﻣ ﯽ دوﻧ ﻢ اون ﻣﺎﻣ ﺎن ﺑ ﻮد! ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﺎم ﻧﮕﻔ ﺘﻢ ﭼ ﻮن ﻣ ﯽ‬
‫دوﻧﺴﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﯽ‪ .‬ﺧﻮدم اﻳ ﻦ ﻳﮑ ﯽ دوﺳ ﺎﻟﻪ ﮔ ﺎهﯽ ﻣ ﯽ رﻓ ﺘﻢ اون ﺟﺎه ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ دوﻧﺴ ﺘﻢ‬
‫ﻗﺮارﻩ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺟﺮا ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻴﺮون وا ﻣﯽ اﻳﺴﺘﺎدم و ﻣﯽ دﻳ ﺪﻣﺶ‪ .‬اﻣ ﺎ ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﺎ ﭼﻴ ﺰﯼ ﻧﻤ ﯽ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺗ ﺎ ﭼﻨ ﺪ روز ﭘ ﻴﺶ ﮐ ﻪ ﻓﻬﻤﻴ ﺪم ﻣﺎﻣ ﺎن ﻣ ﺮد! ﺷ ﻤﺎ ه ﻢ اون روز و اون ﺷ ﺐ رﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮدﯼ ﺳ ﺮ‬
‫ﺧﺎﮐﺶ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ؟!‬
‫ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭼﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﮕﻢ؟ ﻋﻠﯽ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﮔﻮﻟﺶ زد‪ .‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫از هﻤﻮن وﻗﺖ هﻢ ﮔﻮل ﻧﺨﻮردﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد !‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬اون ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮ ﻧﺒ ﻮد ﺑﺎﺑ ﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻣ ﺎن ﺗ ﻮ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ زن ﻣ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺳ ﺎل ﭘ ﻴﺶ ﻣ ﺮد!‬
‫اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﮕﯽ ﻳﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ زن ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﻪ اﺳﻢ دﻳﮕﻪ!‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﺎﻣﺎن رو ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﻧﮕﻪ دارم‪ .‬زدم زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪ ،‬ﺑﭽﻪ م ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺑﺎﺑ ﺎ ﻏﻠ ﻂ‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﻤﺎ رو ﻳﺎد ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻨﺪازم ‪ .‬دﻳﮕﻪ از اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎ ﻧﻤﯽ زﻧﻢ!‬
‫ﺑﭽﻪ م هﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ در ﻣﻮرد ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ و ازم ﭼﻴ ﺰﯼ ﺑﭙﺮﺳ ﻪ! اون روز ه ﻢ‬
‫ﺳ ﺎﮐﺖ ﺷ ﺪ و رﻓ ﺖ و دﻳﮕ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﻧﭙﺮﺳ ﻴﺪ‪ .‬دﻳﮕ ﻪ هﻴﭽ ﯽ ﻧﭙﺮﺳ ﻴﺪ‪ .‬ﻳ ﻪ ﻣ ﺎﻩ ﺑﻌ ﺪش ﻳ ﻪ روز ﮐ ﻪ از‬
‫ﺑﻴﺮون ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻋﻠﯽ رو‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﮔﻠﻢ رو ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎﻗﺶ‪ ،‬ﺳﻴﺎﻩ و ﮐﺒﻮد ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم!‬
‫ﻣﺮگ ﻣﻮش ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد و ﺧﻮدش رو ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫)) اﻳﻨﺠﺎﯼ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ اوﻧﻘﺪر زد ﺗ ﻮ ﺳ ﺮ ﺧ ﻮدش و ﮔﺮﻳ ﻪ ﮐ ﺮد ﮐ ﻪ ﺑﺤ ﺎل ﻣ ﺮگ‬

‫اﻓﺘﺎد! زورم ﻧﻤﯽ رﺳﻴﺪ دﺳﺘﻬﺎش رو ﺑﮕﻴﺮم! ﻓﻘﻂ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺧﻮدش رو ﻣﯽ زد(( !‬
‫هﺪاﻳﺖ – وﻗﺘﯽ رﺳﻴﺪم ﺑﺎﻻ ﺳﺮش ﮐﻪ ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﭽﻪ م دﻳﮕﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻴﺪ!‬
‫ﮐﻤﺮم ﺷﮑﺴﺖ! ﺑﺨﺪا ﮐﻤﺮم ﺷﮑﺴﺖ!‬
‫ﺑﭽﻪ م رﻓﺖ! ﺟﻮوﻧﻢ رﻓﺖ! ﮔﻠﻢ ﭘﺮﭘﺮ ﺷﺪ!‬
‫ﮐﻨﺎرش ﻳﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﻮش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻼم ﭘﺪر ﻋﺰﻳﺰم و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ!‬
‫اﻳﻦ دم ﺁﺧﺮﯼ‪ ،‬ﺣﺮف زﻳﺎدﯼ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃ ﻮر از زﺣﻤ ﺎت ﺷ ﻤﺎ ﺗﺸ ﮑﺮ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳ ﺪ‬
‫ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ زﺟﺮ و ﻋﺬاب ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺷﻪ اﻣﺎ دﻳﮕﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪارم ﮐ ﻪ‬
‫ﺑﻤﻮﻧﻢ‪ .‬ﭘﺪر ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺘﺘﻮن دارم‪ .‬ﺣﻼﻟﻢ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﯽ اﺟﺎزﻩ ﺷﻤﺎ‪ ،‬اون دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮات و ﺁﻟﺒﻮم ﻋﮑﺲ ﻣﺎﻣﺎن رو دﻳﺪم‪ .‬ﻏﻴﺮﺗﻢ دﻳﮕﻪ ﻗﺒ ﻮل ﻧﻤ ﯽ‬
‫ﮐﻨﻪ ﮐﻪ زﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ازﺗﻮن ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ اون هﺎ رو ﺑﺴﻮزوﻧﻴﺪ و از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺣﺪاﻗﻞ روح ﻣﺎﻣﺎن راﺣ ﺖ ﺑﺎﺷ ﻪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﻤﺎ اوﻧﻬﺎ رو دﻳﺪﻳﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺪس ﻣﯽ زﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ اون ﻋﮑﺲ هﺎ رو دﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﻧﻪ‬
‫اون ﺧﺎﻃﺮات رو ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﭼﻮن در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻧﮕﻪ ﺷﻮن ﻧﻤﯽ داﺷ ﺘﻴﺪ‪ .‬ﺧ ﻮاهﺶ ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﻨﻢ ﻧﮕﺎهﺸﻮن هﻢ ﻧﮑﻨﻴﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﻨﺪازﻳﺪ ﺗﻮ ﺑﺨﺎرﯼ دﻳﻮارﯼ ﺗ ﺎ از ﺑ ﻴﻦ ﺑ ﺮن‪ .‬ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﺧ ﻮدم اﻳ ﻦ ﮐ ﺎر‬
‫رو ﺑﮑﻨﻢ اﻣﺎ ﺑﺪون اﺟﺎزﻩ ﺷﻤﺎ ﻧﮑﺮدم‪.‬‬
‫دوﺳﺘﺘﻮن دارم ﭘﺪر‪ .‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ!‬
‫ﭘﺮﻳﺪم رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﻳﺨﺪون‪ .‬ﺁﻟﺒﻮم رو در ﺁوردم و ﺑﺎزش ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﺪاﯼ ﻣﻦ! ﭼﯽ دﻳﺪم! ﺣﻖ داﺷﺖ ﺑﭽ ﻪ‬
‫م! ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮم ﮐﻨﻦ! ﮐﺎﺷﮑﯽ اون روز ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﻣﯽ ﮐﺮدم!‬
‫))اوﻧﻘﺪر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺧﻮدش رو ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﻳﻪ ﺑﻼﻳﯽ ﺳﺮش ﺑﻴﺎد! ﮔﻔﺘﻢ( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ اﮔﻪ ﺁروم ﻧﺸﻴﻦ ﻣﯽ ذارم ﻣﯽ رم هﺎ! اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻴﻦ ﻣﺎل ﺧﻴﻠﯽ وﻗ ﺖ ﭘﻴﺸ ﻪ‪،‬‬
‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﻮم ﺷﺪﻩ! ﺁروم ﺑﺎﺷﻴﻦ!‬

‫))راﺳﺘﺶ اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺧﻮدم هﻢ ﺳﺮازﻳﺮ ﺑﻮد! اﻧﺘﻈﺎر ﻳﻪ هﻤﭽ ﻴﻦ ﺳ ﺮ ﮔﺬﺷ ﺘﯽ رو ﻧﺪاﺷ ﺘﻢ!‬
‫ﻳﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺶ ﺁب دادم ﺧ ﻮرد‪ .‬ﻳ ﻪ ﺧ ﻮردﻩ ﺁروم ﺷ ﺪ‪ .‬ﻳ ﻪ ﺳ ﻴﮕﺎرﯼ ه ﻢ روﺷ ﻦ ﮐ ﺮدم دادم دﺳ ﺘﺶ‪.‬‬
‫ﻳﮑﯽ دو ﺗﺎ ﭘﮏ ﮐﻪ زد ﺁروم ﺗﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪش ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ ﺑﻬﺰاد‪ .‬اﻳﻨﺎ ﻣﺎل ﺧﻴﻠ ﯽ ﺳ ﺎل ﭘﻴﺸ ﻪ اﻣ ﺎ‪ ،‬ﻣﮕ ﻪ اﻳ ﻦ زﺧﻤﻬ ﺎ ﺗ ﻮﯼ اﻳ ﻦ دل ﮐﻬﻨ ﻪ ﻣ ﯽ‬

‫ﺷﻪ؟! اﻟﻬﯽ هﻴﭽﮑﺲ داغ ﺑﭽﻪ ﺷﻮ ﻧﺒﻴﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺑﭽ ﻪ م رو اﻧ ﺪاﺧﺘﻢ رو ﮐ ﻮﻟﻢ و دوﻳ ﺪم ﺑﻴ ﺮون‪ .‬ﻣ ﯽ زدم ﺗ ﻮ ﺳ ﺮم و ﮔﺮﻳ ﻪ ﮐﻨ ﻮن ﺗ ﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧ ﺎ ﻣ ﯽ‬

‫دوﻳﺪم‪ .‬ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮام ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﻋﻠﯽ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮش و رﻓﺘ ﻴﻢ ﻳ ﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳ ﺘﺎن‪ .‬اﻣ ﺎ‬
‫ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ! ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻣﻮ دﻳﺪن و ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ش ﮐﺮدن‪ .‬دﮐﺘﺮﻩ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺒﺮن ش ﺳﺮد ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ دﻳﺮ ﺷﺪﻩ!‬
‫ﭼﺸﻤﺎم ﺳﻴﺎهﯽ رﻓﺖ و دﻳﮕﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﻳﻪ وﻗﺖ ﭼﺸﻢ واز ﮐﺮدم ﮐﻪ دﻳﺪم رو ﻳ ﻪ ﺗﺨ ﺖ ﺧﻮاﺑﻮﻧ ﺪﻧﻢ و‬
‫ﺑﻬﻢ ﺳﺮم وﺻﻞ ﮐﺮدن و ﻳﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﻣﻪ ‪.‬ازم ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭘﺴﺮت ﺑﻮد؟‬
‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم‪ .‬ﺳﺮم رو ﮐﺮدم زﻳﺮ ﺑﺎﻟﺶ و ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ زﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ! وﻟﯽ ﭼ ﻪ ﮐ ﻨﻢ ﮐ ﻪ‬
‫دﻳﮕﻪ اﺻ ً‬
‫هﻤﻪ اﺳﻴﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ!‬
‫ﻳﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ راهﯽ م ﮐﺮدن ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﺑﺪون ﭘﺴﺮم! ﻧﺬاﺷﺘﻦ ﭘﺴﺮ ﮔﻠﻢ رو ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮم!‬
‫))هﺪاﻳﺖ دوﺑﺎرﻩ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدن‪ ،‬اﻣﺎ ﻳﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺁروم و ﺑﯽ ﺻﺪا! ﻗﻄﺮﻩ هﺎﯼ اﺷﮏ ﺁروم‬
‫از ﭼﺸﻤﺎش ﺳﺮ ﺧﻮرد و ﻣﯽ اوﻣﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬اﺷﮏ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎل ﭘ ﻴﺶ راﻩ اﻓﺘ ﺎدﻩ ﺑ ﻮدن‬
‫و ﺣﺎﻻ از ﺻﻮرﺗﺶ ﻳﻮاش و ﺑﯽ ﺻﺪا ﻣﯽ ﭼﮑﻴﺪن(( !‬
‫‪-‬رﺳﻴﺪم ﺧﻮﻧﻪ اﻣﺎ ﭼﻪ رﺳﻴﺪﻧﯽ! دﻟﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ در رو واز ﮐﻨﻢ و ﺑﺮم ﺗﻮ!‬
‫ﺁﺧﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯽ ﻋﻠﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘ ﺎم ﭘ ﻴﺶ ﻧﻤ ﯽ رﻓ ﺖ ‪.‬ﺑ ﺎﻻﺧﺮﻩ ه ﺮ ﺟ ﻮر ﺑ ﻮد رﻓ ﺘﻢ ﺗ ﻮ و ﭘﺸ ﺖ در‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﺟﺮأت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺮم ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن‪ .‬ﻃﺎﻗﺖ دﻳﺪن ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﯽ ﻋﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫هﻤﻮن ﭘﺸﺖ در ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬و ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدم‪ .‬ﭼ ﻪ ﺷ ﺒﯽ ﮔﺬﺷ ﺖ! ه ﺮ ﭼ ﯽ ﺑﮕ ﻢ ﻧﻤ ﯽ ﻓﻬﻤ ﯽ! ﺧ ﺪا‬
‫ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﯽ ﻧﺨﻮاد‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ رﻓﺘﻢ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‪ .‬از ﺁﮔ ﺎهﯽ‪ ،‬هﻤ ﻮن اﻓﺴ ﺮﻩ اوﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮد اوﻧﺠ ﺎ ﺗ ﺎ ﻣﻨ ﻮ دﻳ ﺪ وا داد! ﮔﻔ ﺖ اﻳ ﻦ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻮد؟!‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدم‪ .‬ﺟﺎﯼ ﺟﻮاب ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﭼﺮا اﻳﻨﮑﺎر رو ﮐﺮد؟! ﺑﻬﺶ ﺟﺮﻳﺎن رو ﮔﻔﺘﻢ ‪.‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﻣﺎﺗﺶ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ ﺳﻴﮕﺎر روﺷﻦ ﮐ ﺮد‬
‫ﻼ ﻣﻨ ﻮ ﻧﻤ ﯽ ﻓﺮﺳ ﺘﺎدن واﺳ ﻪ اون‬
‫و ﮔﻔﺖ اﯼ ﮐﺎش اون ﻋﮑﺲ هﺎ رو ﻧ ﺪادﻩ ﺑ ﻮدم ﺑﻬ ﺖ! ﮐ ﺎش اﺻ ً‬
‫ﭘﺮوﻧﺪﻩ! ﮐﺎﺷﮑﯽ ﻳﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻣﯽ ذاﺷﺘﯽ ﺷﻮن ﮐﻪ دﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﻬﺶ ﻧﺮﺳﻪ! ﻃﻔﻠﮏ ﺟ ﻮون ﺑ ﻮدﻩ و‬
‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ! ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﻤﮏ رو زﺧﻤﻢ ﻧﭙﺎش‪.‬‬
‫ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ و رﻓﺖ ﭘﻴﺶ دﮐﺘﺮ ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﺑﻬ ﺶ ﮔﻔ ﺖ‬
‫و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‪ .‬ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﺎرﯼ دارﯼ ﮐﻪ ﺑﺮات اﻧﺠﺎم ﺑﺪم؟‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺁرﻩ! هﻔﺖ ﺗﻴﺮت رو در ﺑﻴﺎر و ﻳ ﻪ ﺗﻴ ﺮ ﺑ ﺰن ﺗ ﻮ ﻣﻐ ﺰ ﻣ ﻦ! ﺑ ﺰن راﺣ ﺘﻢ ﮐ ﻦ! ﺑﺨ ﺪا ﻧﻤ ﯽ‬

‫ﺗﻮﻧﻢ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ رو ﺑﺒﺮم ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن!‬
‫ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ و رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻧ ﻴﻢ ﺳ ﺎﻋﺖ ﺑﻌ ﺪ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ اوﻣ ﺪ و ﮔﻔ ﺘﻦ ﺳ ﻮار ﺷ ﻮ ‪.‬رﻓ ﺘﻢ ﺟﻠ ﻮ دﻳ ﺪم ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﭘﺸ ﺖ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ‬

‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ‪ .‬از ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد!‬
‫ﺳﺮم رو ﻣﺤﮑﻢ زدم ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ‪ .‬ﭘﻴﺸﻮﻧﻴﻢ ﺷﮑﺴﺖ ‪.‬اوﻣﺪن ﮔﺮﻓﺘﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻼﺻ ﻪ ه ﺮ ﺟ ﻮرﯼ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﭘﺴ ﺮ ﮔﻠ ﻢ رو ﺑ ﺎ ﻧﻌ ﺶ ﻣ ﻦ رﺳ ﻮﻧﺪن ﻗﺒﺮﺳ ﺘﻮن! ﺑﭽ ﻪ م رو ﺑ ﺮدن‬

‫ﻏﺴﺎﻟﺨﻮﻧﻪ‪ .‬ﻣﻨﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮرﻩ ﮔﻔﺖ ﺑﺮو ﺑﻴﺮون ‪.‬ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﯽ رم‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﭽ ﻪ م رو ﺧ ﻮدم‬
‫ﺑﺸ ﻮرم! ﺣﻤ ﻮم داﻣ ﺎدﯼ ﮐ ﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴ ﺘﻢ ﺑﺒ ﺮﻣﺶ‪ ،‬ﺣ ﺪاﻗﻞ ﺑ ﺬار اﻳﻨﺠ ﺎ ﺑﺸ ﻮرﻣﺶ! ﻳ ﺎرو ﻧﺎراﺣ ﺖ ﺷ ﺪ‪.‬‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻣﺎچ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻳﮑﯽ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮ ﺑﻴﺮون‪.‬‬

‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻮاﻟﻪ ت ﺑﻪ ﻗﺮﺁن اﮔﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ م ﺑﺪ رﻓﺘﺎرﯼ ﮐﻨﯽ!‬
‫ﺁوردﻧﻢ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻣﻨﻢ هﻤﻮن ﭘﺸﺖ در ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬اون ﺗﻮ ﺑﭽﻪ م رو ﻣﯽ ﺷﺴﺘﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﭘﺸﺖ در‪ ،‬ﻣ ﯽ زدم‬
‫ﺗﻮ ﺳﺮم و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺗﻤﻮم ﺷﺪ! ﺣﻤﻮم ﭘﺴﺮم ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و دادﻧﺶ ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫))اﻳﻨﺠﺎ هﺪاﻳﺖ دوﺑﺎرﻩ ﻣﯽ زد ﺗﻮ ﭘﻴﺸﻮﻧﻴﺶ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬دل ﺧﻮدم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﻴﺪ(( ‪.‬‬
‫‪-‬رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﺑﭽﻪ م‪ .‬ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ !هﻴﭽﮑﺲ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨ ﻪ و ﻧﻌ ﺶ ﭘﺴ ﺮم‬
‫رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻪ! ﻋﻠﯽ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮد اوﻧﺠﺎ و ﻣﻦ ﺑﺎﻻ ﺳﺮش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮدم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﺑﭽﻪ م رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم!‬
‫ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دوﻳﺪن ﺟﻠﻮ و ﮔﻔﺘﻦ ﻻ ااﻟﻪ اﻻ ﷲ !ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻣﺮد!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟!ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ م ﺗﻨﻬﺎﺋﻴﻢ! ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪارﻳﻢ! ﺑﯽ ﮐﺴﯽ م!‬
‫اﻳﻨﻮ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ دﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﻳﻪ ﻣﺮدﻩ دﻳﮕﻪ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدن اوﻧﺠ ﺎ ﮔﻔ ﺘﻦ ﻳ ﺎ اﷲ! اول اﻳ ﻦ ﺧ ﺪا‬
‫ﺑﻴﺎﻣﺮز رو ﺑﺒﺮﻳﻢ ﺑﻌﺪ ﻣﺮدﻩ ﺧﻮدﻣﻮن رو!‬
‫ﭘﺴﺮم رو ورداﺷﺘﻦ و ﺑﺮدن‪ .‬ﻧﻤﺎزش رو ﺧﻮﻧﺪن ‪.‬ﺻﻠﻮات ﻓﺮﺳﺘﺎدن‪ .‬اﺷﻬﺪ ﺑﺮاش ﮔﻔ ﺘﻦ و ﺑ ﺮدﻧﺶ‬
‫ﺳﺮ ﻳﻪ ﻗﺒﺮ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻋﻮﺿﺸﻮن ﺑﺪﻩ‪ .‬ﺗﺎ ﻗﺒﺮ رو ﻧﮑﻨﺪن و ﺑﭽﻪ م رو ﺧﺎﮎ ﻧﮑﺮدن‪،‬ﻧﺮﻓﺘﻦ!‬
‫وﻗﺘﯽ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺧﻮﻧﺪن و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدن و رﻓﺘﻦ‪ .‬دوﺑﺎرﻩ ﻣﻮﻧﺪﻳﻢ ﻣ ﻦ و ﻋﻠ ﯽ!‬
‫اون زﻳﺮ ﺧﺎﮎ و ﻣﻦ روﯼ ﺧﺎﮎ! ﻗﺒﺮ ﺑﭽﻪ م ﭼﻨﺪ ﺗ ﺎ ﻗﺒ ﺮ ﺑ ﺎ ﻗﺒ ﺮ ﻣ ﺎدرش‪ ،‬ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ ﻓﺎﺻ ﻠﻪ داﺷ ﺖ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻴﺎ! ﻋﻠﯽ رو ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺒﻴﻨﯽ؟ﺑﺒﻴﻦ ! ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺣﺎﻻ ﺗﻮ‬
‫ﻣﻮاﻇﺒﺶ ﺑﺎش! ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ!‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮ ﺧﺎﮎ ﭘﺴﺮم‪ .‬ﺑﺎﻻ ﺳﺮش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ‪.‬ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮن ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﺸﻴﺪﯼ؟ ﻧﻪ؟ ﺧﺎﮎ ﺑ ﺮ‬
‫ﺳﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﻳﻪ اﻣﺎﻧﺖ ﺧﺪا روﻧﮕﻪ دارﻩ!‬

‫ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺖ ﺗﻮ از ﺑﭽﻪ ﮔﯽ ﺣﺮف دﻟﺖ را ﺑﻬﺶ ﺑﺰﻧﯽ!‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﻏﻴﺮﺗﻢ‪ ،‬ﺑﺎ درد ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟! ﭘﺴﺮ ﻧﺠﻴﺒﻢ ﺑﺎ داغ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟!‬
‫ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮن ﭼﯽ ازم دﻳﺪﯼ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎم ﮔﺬاﺷﺘﯽ؟! ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺗ ﻮ ﺑ ﻮدﯼ و زﻧ ﺪﮔﻴﻢ!‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﭼﻪ اﻣﻴﺪ زﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ؟‬
‫ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮن هﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ رو ازم ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ؟ اﻳﻦ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ! ﭼﻨﺪ ﻣﺘ ﺮ اون ﻃ ﺮف ﺗ ﺮ ﻣ ﻨﻢ ﮐ ﻪ ﺑ ﯽ‬
‫ﻏﻴﺮﺗﻢ و هﻨﻮز زﻧﺪﻩ م!‬
‫ﮔﻞ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺑﻤﻴﺮم ﮐﻪ هﻴﭽﻮﻗﺖ ﺗﻮﻗﻌﯽ ازم ﻧﺪاﺷﺘﯽ ‪.‬ﺑﻤﻴﺮم ﺑﺮات ﭘﺴ ﺮ ﺁروم و ﺳ ﺮ ﺑ ﻪ راه ﻢ‪ .‬ﺑﺎﺑ ﺎ اﮔ ﻪ‬
‫هﻤﮑﻼﺳﯽ هﺎت ﺑﻴﺎن دﻧﺒﺎﻟﺖ ﭼﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﻢ؟!‬
‫ﭘﺴ ﺮ درس ﺧ ﻮﻧﻢ‪ ،‬دﻳﮕ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺁﯼ ﮐﺎرﻧﺎﻣ ﻪ ﺗ ﻮ ﺑﻬ ﻢ ﻧﺸ ﻮن ﺑ ﺪﯼ؟ دﻳﮕ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺁﯼ ﺑﮕ ﯽ ﺑﺎﺑ ﺎ ﺟ ﺎﻳﺰﻩ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻢ؟ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺁﯼ ﺑﮕﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮد اول ﺷﺪم؟‬
‫ﺧﺪا! هﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ازم ﮔﺮﻓﺘﯽ ﮐﻪ! ﻣﻨﻢ ﺑﺒﺮ دﻳﮕﻪ!‬
‫ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﻗﺒﺮ ﭘﺴﺮم و ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻳﻪ وﻗﺖ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﮐ ﻪ ﻋﺼ ﺮ ﺑ ﻮد‪ .‬ﻳ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺘﯽ ﺑ ﻪ ﻏ ﺮوب داﺷ ﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪم و راﻩ اﻓﺘ ﺎدم ﻃ ﺮف‬
‫ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬رﻓﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺷﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫در ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدن‪ .‬ﻳﻮاﺷﮑﯽ از ﺑﺎﻻﯼ ﻧﺮدﻩ هﺎ ﭘﺮﻳﺪم ﺗﻮ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﻋﻠﯽ م‪ .‬هﻤ ﻪ ﺟ ﺎ‬
‫ﺗﺎرﻳﮏ ﺑﻮد و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﺮاغ از دور ﺳﻮ ﺳﻮ ﻣﯽ زد‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﺎﮐﺶ رو ﻣﺎچ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ‪.‬ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮر ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎم‪ .‬ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ه ﻢ اﻳﻨﺠﺎﺳ ﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﯽ!‬
‫ﭘﺴﺮ ﻣﺎﻩ و ﻧﺎزم‪ .‬ﻗﺮﺑﻮن اون ﮐﺎﮐﻞ ﻗﺸﻨﮕﺖ ﺑﺮم ﮐﻪ هﻴﭽﻮﻗ ﺖ ازم هﻴﭽ ﯽ ﻧﺨﻮاﺳ ﺘﯽ‪ .‬ﻧ ﻪ ﻟﺒ ﺎس‪ ،‬ﻧ ﻪ‬
‫ﮐﻔﺶ‪ ،‬ﻧﻪ ﮔﺮدش‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻔﺮﻳﺢ‪ ،‬هﻴﭽﯽ ازم ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ!‬
‫اوﻧﻘﺪر ﺣﻴﺎ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﻦ ﭘﺎهﺎت رو دراز ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﯼ!‬

‫ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺑﺎر ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ازم ﺧﻮاﺳ ﺘﯽ‪ .‬اوﻧ ﻢ ﻣ ﻮﻗﻌﯽ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧ ﺖ رﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮد‪ .‬ازم ﺧﻮاﺳ ﺘﯽ ﺑ ﺮات‬
‫ﺳﺎز ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ازم ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮات اون ﺁهﻨﮓ رو ﺑ ﺰﻧﻢ ﮐ ﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧ ﺖ دوﺳ ﺖ داﺷ ﺖ و ﻣ ﯽ ﺧﻮﻧ ﺪ ﺗ ﺎ ﺗ ﻮ‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﯽ و ﻧﺘﺮﺳﯽ!‬
‫ﺣﺎﻻم اوﻣﺪم ﮐﻪ ﺑﺮات هﻤﻮن ﺁهﻨﮓ رو ﺑﺰﻧﻢ ﺗﺎ ﻧﺘﺮﺳﯽ و ﺑﺨﻮاﺑﯽ!‬
‫ﺳ ﺎزم رو در ﺁوردم و ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ زﻳ ﺮ ﭼﻮﻧ ﻪ م‪ .‬ﺁرﺷ ﻪ رو ﺗ ﻮ دﺳ ﺘﺎم ﮔ ﺮﻓﺘﻢ ﮐ ﻪ دﻳﮕ ﻪ ﺟ ﻮﻧﯽ ﺗ ﻮش‬
‫ﻧﻤﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺨﻮاب ﭘﺴﺮم‪ .‬ﭼﺸﺎت رو ﺑﺒﻨﺪ و ﺁروم ﺑﺨﻮاب ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎﻻ ﺳﺮت ﻣﯽ ﺷﻴﻨﻪ ﺗ ﺎ ﺗ ﻮ‬
‫ﺧﻮاﺑﺖ ﺑﺒﺮﻩ!‬
‫ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺁروم زدن‪ .‬اﺷﮏ هﺎم از روﯼ ﺳﺎز ﭼﮑﻴﺪ رو ﺧﺎﮎ ﻗﺒ ﺮ ﺑﭽ ﻪ م! ﻧ ﺮم ﻧ ﺮم ﻣ ﯽ زدم و‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ودﻳ ﺪم ﻳ ﻪ ﻧﻔ ﺮ ﺑﻐ ﻞ دﺳ ﺘﻢ واﺳ ﺘﺎدﻩ‪ .‬ﺧﺠﺎﻟ ﺖ ﮐﺸ ﻴﺪم‪ .‬ﺳ ﺮم رو اﻧ ﺪاﺧﺘﻢ ﭘ ﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺄﻣﻮر اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ اﻳﻨﺠﺎ؟‬
‫ﺟﻮاب ﻧﺪادم‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻣﻌﺼﻴﺖ دارﻩ ﺗﻮ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن ﺳﺎز ﻣﯽ زﻧﯽ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ دارم ﺑﺎ ﺧﺪا ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻢ! دارم واﺳﻪ ﺑﭽﻪ م ﻗﺼﻪ ﻣﯽ ﮔﻢ!‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺳﺎز؟! ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ زﺑﻮن ﻣﻨﻪ! ﺳﺎز ﻧﻴﺴ ﺖ !ﻣ ﻦ ﻏﻴ ﺮ از اﻳ ﻦ زﺑ ﻮن‪ ،‬زﺑ ﻮن دﻳﮕ ﻪ اﯼ ﻧ ﺪارم!‬
‫ﺣﺎﻻ اﮔﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺬارﯼ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﻧﻤﯽ زﻧﻢ!‬
‫ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ هﻤﻮن ﻧﻴﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﻴﺶ هﻢ واﺳﻪ اون ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ه ﻢ اوﻣ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮدﯼ اﻳﻨﺠﺎ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا‪ .‬ﮔﻔﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﻗﺒﺮ اون ﻧﻴﺴﺖ! ﻗﺒﺮ ﻳ ﻪ ﭘﺴ ﺮ ﺑﭽ ﻪ س! ﮔﻔ ﺘﻢ ﭘﺴ ﺮﻣﻪ! ﭘﺴ ﺮ‬
‫ﮔﻞ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﻣﻪ! اوﻣﺪم ﺑﺮاش ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻢ ﺗ ﺎ ﺧ ﻮاﺑﺶ ﺑﺒ ﺮﻩ! ﻓ ﺎﻧﻮس دﺳ ﺘﺶ ﺑ ﻮد‪ .‬ﮔﺬاﺷ ﺖ زﻣ ﻴﻦ و‬
‫ﺧﻮدش هﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﻳﻪ ﺳﻴﮕﺎر روﺷﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺳﺎز ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺼﻴﺖ هﻢ ﻧ ﺪارﻩ! ﺑ ﺰن !ﺣ ﺮف دﻟ ﺖ رو ﺑ ﺰن‪ .‬ﻣ ﻨﻢ ﻗﺼ ﻪ ﺧﻴﻠ ﯽ دوﺳ ﺖ‬
‫دارم‪ .‬ﺑﮕﻮ! ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻦ!‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺷﺮوع ﮐﺮدم‪ .‬اﻳ ﻦ دﻓﻌ ﻪ دﻳﮕ ﻪ ﺳ ﺎز ﺧ ﻮدش ﻣ ﯽ زد! ﻣ ﻦ ﻓﻘ ﻂ ﮔﺮﻳ ﻪ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم! ﺧ ﺪاﻳﺎ ﭼ ﻪ‬
‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ روزﮔﺎر ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﭘﺮدﻩ از ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺧﻮب زﻧﺪﮔﯽ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن داد‪.‬‬
‫ﺁﯼ ﺑﻤﻴﺮم واﺳﻪ ﻏﻤﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ دﻟﺖ ﺑﻮد ﺑﺎﺑﺎ! ﺑﻤﻴﺮم واﺳﻪ ﻣﻬﺮﯼ ﮐﻪ رو ﻟﺒﺖ ﺑﻮد ﺑﺎﺑﺎ !‬
‫ﺑﺒﺨﺶ ﻣﻨﻮ ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﺑﺒﺨﺶ ﻣﻨﻮ ﮔﻞ ﺑﯽ ﺧﺎرم‪ .‬هﻤﻪ زﻧﺪﮔﯽ رو اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺗﻮ اون ﭼﺸﻤﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ و ﻣﻌﺼﻮﻣﺖ درد و ﻏﻢ رو ﺧﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﺮا ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ هﻤﻴﺸ ﻪ‬
‫ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻗﻠﺒﺖ ﮐﻮﭼﻴﮑﺖ از ﻣﻬﺮ ﻣﺎدر ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ‪.‬ﭼﺮا ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ واﺳﻪ ت هﻢ ﭘﺪر ﺑﺎﺷﻢ و هﻢ ﻣﺎدر‪.‬‬
‫ﺧﺪاﻳﺎ ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻳﺪ ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﭘﺲ ﺑﺪم؟! ﻳﻪ ﺁدم ﺿﻌﻴﻒ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﮐ ﺮدن ﻧ ﺪارﻩ! ﺑﺒ ﻴﻦ دﻳﮕ ﻪ!‬
‫ﻳﻪ ذﻟﻴﻞ ﺗﻮ ﺳﺮﯼ ﺧﻮردﻩ م!‬
‫هﺮ دﻓﻌﻪ ﮐﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﻢ ﮐﺮدﯼ ﻣﮕﻪ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﺮدم؟ ﻏﻴﺮ از اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدم؟!‬
‫اﯼ روزﮔ ﺎر ﻧ ﺎ ﻧﺠﻴ ﺐ‪ ،‬ﺣ ﺎﻻ ﮐ ﻪ زورت رو ﺑﻬ ﻢ رﺳ ﻮﻧﺪﯼ‪ ،‬دﻟ ﺖ ﺧُﻨ ﮏ ﺷ ﺪ؟ راﺣ ﺖ ﺷ ﺪﯼ؟ ﭘ ﺪر و‬
‫ﻣ ﺎدرم رو ازم ﮔﺮﻓﺘ ﯽ‪ ،‬ﻳﺘ ﻴﻢ ﺧﻮﻧ ﻪ رو ﻧﺼ ﻴﺒﻢ ﮐ ﺮدﯼ‪ ،‬زن ﻗﺸ ﻨﮕﻢ رو ازم ﮔﺮﻓﺘ ﯽ‪ ،‬دﻧﻴ ﺎ رو ﺧ ﺮاب‬
‫ﮐﺮدﯼ‪ ،‬ﺑﺲ م ﻧﺒﻮد؟ ﭼﺮا ﺑﭽﻪ م رو ازم ﮔﺮﻓﺘﯽ؟!‬
‫ﺗ ﻮ اﻳ ﻦ دﻧﻴ ﺎﯼ ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ ﺑﺰرﮔ ﯽ ﻓﻘ ﻂ ﺟ ﺎ واﺳ ﻪ زن و ﺑﭽ ﻪ ﻣ ﻦ ﻧﺒ ﻮد؟! ﻓﻘ ﻂ زن و ﺑﭽ ﻪ ﻣ ﻦ زﻳ ﺎدﯼ‬

‫ﺑﻮدن؟!‬
‫هﻴﭽﻮﻗﺖ ﺻﺪاﯼ ﺳﺎزم رو اﻳ ﻦ ﻗ ﺪر ﻣﺤ ﺰون و ﻏﻤﮕ ﻴﻦ ﻧﺸ ﻨﻴﺪﻩ ﺑ ﻮدم‪ .‬ﺻ ﺪاﯼ ﺑﻐ ﺾ ﮐ ﺮدﻩ ش ﺗ ﻮ‬
‫ﺗﻤﺎم ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺑﻮد! ﺻﺪا از ﺻﺪا در ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺒﺮ ﮐﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻪ ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮑﯽ رو ﮐﻪ رو ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد ﭘﺎﮎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﺟﻴﮕﺮم ﺁﺗ ﻴﺶ ﮔﺮﻓ ﺖ‪،‬‬
‫ﻣﮕ ﻪ ﺗ ﻮ اﻳ ﻦ دﻟ ﺖ ﭼﻘ ﺪر ﻏﻤ ﻪ؟! اﻣﺸ ﺐ ﺗﻤ ﺎم اﻣ ﻮات رو ﺑ ﻪ ﮔﺮﻳ ﻪ اﻧ ﺪاﺧﺘﯽ ﮐ ﻪ!! ﺑﻌ ﺪ ﺳ ﺮش رو‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺁروم ﺁروم رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎز رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ زﻣﻴﻦ و ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﺧ ﺎﮎ ﭘﺴ ﺮم‪ .‬ﻣ ﺎﭼﺶ ﮐ ﺮدم و ﮔﻔ ﺘﻢ ﺑﺨ ﻮاب ﻋﺰﻳ ﺰم‪،‬‬
‫ﻗﺼﻪ ﻣﻨﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ! ﭼﺸﻤﺖ رو ﺑﺒﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاب ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎت ﻧﺮﻩ!‬
‫ﻣﻨﻢ هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﭘ ﻴﺶ ت ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاﺑﻢ‪ .‬ﺧ ﺪا رو ﭼ ﯽ دﻳ ﺪﯼ؟ ﺷ ﺎﻳﺪ ﻳ ﻪ روز دوﺑ ﺎرﻩ ه ﺮ ﺳ ﻪ ﺗ ﺎﻣﻮن ﺑ ﻪ‬
‫هﻤﺪﻳﮕﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ!‬

‫)) هﺪاﻳﺖ دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﺳﺮش رو ﺗﮑﻴﻪ داد ﺑﻪ دﻳﻮار و ﺁروم ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬از ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر ﺁب ﺷﺪﻩ ﺑﻮد!‬
‫ﻳﻪ ﭘﻮﺳﺖ و اﺳﺘﺨﻮان! ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺁدم هﻤﻮن اﺳﺘﺎد‪ ...‬ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫دﻟﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ ﺗﻨﻬﺎش ﺑﺬارم اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮدش ﺑﺎ ﻏﻤﻬﺎ و درد ه ﺎش ﮐﻨ ﺎر ﺑﻴ ﺎد‪ .‬وﻗﺘ ﯽ از‬
‫ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ ،‬دم در ﮐﻪ رﺳﻴﺪم ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠﯽ ﺷﺒﻴﻪ ﭘﺴﺮم هﺴﺘﯽ‪ .‬ﭼﻪ ﺻﻮرﺗﺖ ﭼﻪ ﺣﻴ ﺎ و ﻧﺠﺎﺑﺘ ﺖ! واﺳ ﻪ هﻤ ﻴﻦ از روز اول ﻣﻬ ﺮت‬
‫ﺑﻪ دﻟﻢ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻳﻪ ﺳﺌﻮال ازﺗﻮن ﺑﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫))ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﺟﺮﻳﺎن اﻳﻦ ﻃﻼ ﭼﻴﻪ؟‬
‫هﺪاﻳﺖ – ﻋﻠﯽ ﭘﺴﺮم ﻳﻪ روز ﻳﻪ ﺟﻔﺖ ﺁهﻮ از ﻳﻪ دورﻩ ﮔﺮد ﺧﺮﻳﺪ‪ .‬زﺑﻮن ﺑﺴ ﺘﻪ ﺣﺎﻣﻠ ﻪ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺑﻌ ﺪهﺎ‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﺮا اون رو ﺧﺮﻳﺪﻩ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎش! ﭼﺸﻤﻬﺎش ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎدرش ﺑﻮد! ﺷﺒﻴﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ!‬
‫))اﻳﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﮐﺮدم‪ .‬راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎش ﻣﺜﻞ ﺁهﻮ ﺑﻮد‪ .‬درﺷﺖ و ﻗﺸﻨﮓ‪.‬‬
‫اوﻣﺪم ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻃﻼ ﺗﻮ ﺑﺎغ واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دﻳﺪ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ‪ .‬ﻧﺎزش ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﻪ ﺁن دﻟﻢ واﺳﻪ ﭘﺴ ﺮ‬
‫ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ﮐﻪ ﻳﻪ ﺑﭽﻪ ﺟﺎﯼ ﻣﺎدر‪ ،‬دﻟﺶ رو ﺑﻪ ﻳ ﻪ ﺟﻔ ﺖ ﭼﺸ ﻢ ﺧ ﻮش ﮐﻨ ﻪ!‬
‫از ﺑﺎغ زدم ﺑﻴﺮون و در رو ﭘﺸﺖ ﺳ ﺮم ﺑﺴ ﺘﻢ ‪.‬از در و دﻳ ﻮار و درﺧ ﺖ ه ﺎ و زﻣ ﻴﻦ هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰش‬
‫ﻏﻢ ﻣﯽ ﺑﺎرﻳﺪ!‬

‫ﻗﺪم زﻧﻮن رﻓﺘﻢ ﻃﺮف ﺧﻮﻧ ﻪ‪ .‬ﺑﻴﺴ ﺖ دﻗﻴﻘ ﻪ ﺑﻌ ﺪ رﺳ ﻴﺪم‪ .‬از دور ﮐ ﺎوﻩ رو دﻳ ﺪم ﮐ ﻪ ﭘﺸ ﺖ در اﺗ ﺎﻗﻢ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺳﺮش ﭘﺎﺋﻴﻨﻪ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ رﺳﻴﺪم ﺑﻬﺶ دﻳﺪم ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﺳ ﮑﻨﺎس ﺻ ﺪ ﺗ ﻮﻣﻨﯽ و‬
‫ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﻮﻣﻨﯽ ودوﻳﺴﺖ ﺗﻮﻣﻨﯽ ﺟﻠﻮش اﻓﺘﺎدﻩ رو زﻣﻴﻦ‪ .‬ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﭼﻴﻪ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣ ﻦ‬
‫ﺷﺪ و از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪ -‬ﮐﺠﺎﺋﯽ ﺑﺎﺑﺎ؟ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﺪاهﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ اﻳﻨﺠﺎ! ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻘﺪر ﭘﻮل ﺑﺮام رﻳﺨﺘﻦ! هﺮ ﮐﯽ رد ﺷﺪ ﻳ ﺎ‬
‫ﻳﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﻮﻣﻨﯽ ﻳﺎ ﺻﺪ ﺗﻮﻣﻨﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺟﻠﻮم!‬
‫‪ -‬راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ ﮐﺎوﻩ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺑﺠﻮن ﺗﻮ اﮔﻪ دروغ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﻮدم‪ .‬ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‬
‫رو دﺳﺘﻢ و ﻳﻪ دﺳﺘﻢ رو هﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻮدم رو زاﻧﻮم و رﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮدم ﺗ ﻮ ﻓﮑ ﺮ‪ .‬ﻳ ﻪ زن و ﻣ ﺮد داﺷ ﺘﻦ‬
‫رد ﻣﯽ ﺷﺪن‪ .‬زﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫))ﺑﺒﻴﻦ ﺑﯽ ﮐﺎرﯼ ﭼﻪ ﺑﻴﺪادﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ! ﺟﻮون ﻣﺜﻞ ﻟﻨﮕﻪ دﻳﻮار ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻳﻨﺠﺎ دارﻩ ﮔﺪاﻳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!((‬
‫ﻣﺮدﻩ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ‪)) :‬از ﺑﺲ ﺗﻨﺒﻠﻪ و ﺗﻦ ﻟﺶ! ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ وﻟﺶ ﮐﻦ(( !‬
‫اﻣﺎ زﻧﻪ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ و ﻳﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﻮﻣﻨﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺟﻠ ﻮم! ﻣ ﻨﻢ هﻴﭽ ﯽ ﻧﮕﻔ ﺘﻢ و از ﺟ ﺎم ﺗﮑ ﻮن ﻧﺨ ﻮردم‪.‬‬
‫راﺳﺘﺶ اوﻟﺶ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸ ﻴﺪم ﮐ ﻪ ﻣ ﺮدﻩ ﮔﻔ ﺖ‪ )) :‬ﻟﺒ ﺎس ﺗ ﻨﺶ رو ﺑﺒ ﻴﻦ! از ﻟﺒ ﺎس ﭘﺴ ﺮ ﺧﻮدﻣ ﻮن‬
‫ﺷﻴﮏ ﺗﺮﻩ((! زﻧﻪ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ دﺳﺘﺶ رو ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪)) :‬ﺑﻴ ﺎ ﺑ ﺮﻳﻢ ﻣ ﺮد‪ .‬ﺗ ﻮ ﮐ ﻪ اﻳﻨﻘ ﺪر ﺧﺴ ﻴﺲ‬
‫ﻧﺒﻮدﯼ! ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﻮﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﻧﮑﺸﺘﻪ(( !‬
‫ﺧﻼﺻﻪ دوﺗﺎﻳﯽ رﻓﺘﻦ‪.‬‬
‫اوﻧﺎ ﮐﻪ رﻓﺘﻦ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐ ﺮدم‪ .‬دﻳ ﺪم ﻣﺜ ﻞ ﮔ ﺪاهﺎ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ ﮐﻨ ﺎر ﺧﻴ ﺎﺑﻮن و دﺳ ﺘﻢ ه ﻢ ﮐﻤ ﯽ دراز‬
‫ﺷﺪﻩ ﺟﻠﻮ!‬
‫ﺣﺴﺎب ﮐﺮدم ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﺎرﯼ ﻧﺪارم ﺗﻮ هﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴ ﺖ ﮐ ﯽ ﺑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮔ ﺮدﯼ ﺧﻮﻧ ﻪ‪ ،‬ﭼﻄ ﻮرﻩ از وﻗ ﺖ‬
‫اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨﻢ!‬

‫از ﺗﻮ ﺟﻴﺒﻢ دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﺻﺪ ﺗ ﻮﻣﻨﯽ در اوردم و اﻧ ﺪاﺧﺘﻢ ﺟﻠ ﻮﻣﻢ و هﻤﻮﻧﺠ ﻮرﯼ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ و دﺳ ﺖ رو‬
‫هﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ دراز ﮐﺮدم و ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷ ﺘﻢ رو اون ﻳﮑ ﯽ دﺳ ﺘﻢ و ﮐ ﻒ دﺳ ﺘﻢ رو ﮔ ﺮﻓﺘﻢ ﻃ ﺮف ﺑ ﺎﻻ!‬
‫ﭘﺴﺮ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﻳﻪ اﻳﻨﺠﺎ!!!‬
‫ﭼﻘﺪر هﻢ ﺗﻮش رﻓﺖ و اوﻣﺪﻩ!!‬
‫هﺮ ﮐﯽ رد ﺷﺪ ﻳﻪ اﺳﮑﻨﺎس ﺑﺮام اﻧﺪاﺧﺖ!‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ دﺧﺘﺮا واﺳﻪ م ﭘﻮل ﻣﯽ رﻳﺨﺘﻦ!‬
‫از ﻓﺮدا ﻣﻦ هﻤﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ هﺎ ﻣﯽ ﺁم اﻳﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﺷﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺮو ﮔﻢ ﺷﻮ! ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺬار دﺧﻞ اﻣﺮوزم رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫))ﺷ ﺮوع ﮐ ﺮد ﭘ ﻮل ه ﺎ رو از روﯼ زﻣ ﻴﻦ ﺟﻤ ﻊ ﮐ ﺮدن و ﺷ ﻤﺮدن! ﺑ ﺎ ﺗﻌﺠ ﺐ ﺑﻬ ﺶ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدم و‬

‫ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن ﻣﻦ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ ﻳﺎ ﺑﺎزم دارﯼ ﭼﺎﺧﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫))ﮐﺎوﻩ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ اﺳﮑﻨﺎس هﺎ رو دﺳﺘﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻣﯽ ﺷﻤﺮد ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺠﻮن ﺗﻮ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‪.‬‬
‫))ﺑﻌﺪ ﺷﻤﺮد(( ‪.‬‬
‫‪-‬هﺰار و ﺻﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻢ هﺰار و ﺳﻴﺼﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻢ ﭼﻬﺎرﺻﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻢ هﺰار و ﭼﻬﺎرﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ‬
‫((ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ)) ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺒﻴﻦ اﻻن ﺳﻪ رﺑﻌﻪ ﮐﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬هﺰار و ﭼﻬﺎر و ﭘﻨﺠﺎﻩ ﮐﺎﺳﺒﯽ ﮐﺮدم! اﻣﺎ ﻧﻪ!‬
‫ﺳﻴﺼﺪ ﺗﻮﻣﻨﺶ ﻣﺎل ﺧﻮدﻣﻪ‪ .‬از ﺟﻴﺐ ﺧﻮدم در ﺁوردم‪ .‬ﻣﯽ ﺷﻪ هﺰار و ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ‬

‫))ﻣﺎت ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ و ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﺮا اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟!‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺟﺪﯼ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﯽ ﮔﺪاﻳﯽ ﮐﺮدﯼ؟!!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﯽ ﮔﻢ ﺑﺠﻮن ﺗﻮ! ﻋﺠﺐ ﺧﺮﯼ هﺴﺘﯽ هﺎ!‬
‫‪-‬ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﮑﺸﻴﺪﯼ؟!! اﮔﻪ ﻳﻪ ﺁﺷﻨﺎ رد ﻣﯽ ﺷﺪ؟ اﮔﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ از اون ﺑﺎﻻ ﻣﯽ دﻳﺪت ﭼﯽ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫‪-‬واﻗﻌ ًﺎ دﻳﮕﻪ ﺗﻮ ﺷﻮرش رو در ﺁوردﯼ! ﺗﻮ رو ﺧﺪا راﺳﺖ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺟﺪًا داﺷﺘﯽ ﮔﺪاﻳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯼ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – او ًﻻ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﺪاﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻪ از ﮐﺴﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﻧﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ م ﻣﺜﻞ ﮔﺪاهﺎ ﺑﻮد ﻳﺎ ﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ! اﻳﻨﮑﻪ ﮔﺪاﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ! ﺧﺐ ﻣﺮدم ﻣﺎ ﻣﻬﺮﺑ ﻮن و دل‬
‫رﺣﻢ ن و زود واﺳﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن ﺑﻪ هﻤﻨﻮع داوﻃﻠﺐ ﻣﯽ ﺷﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ!!‬
‫))دو رو ﺑﺮم رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﻴﺲ ﻋﺮق ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم !‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﭘﻮل هﺎ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ ﺟﻴﺒﺶ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺠﻮن ﺗﻮ اﮔﻪ ﺑﺎﺑﺎم ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﺟﺎﻳﯽ هﺴﺖ و ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﮐﺎﺳﺒﯽ اﯼ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﺮد‪ ،‬از ﻓ ﺮدا‬
‫ﺣﺠﺮﻩ اش رو ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻩ و ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺁن ﻣﯽ ﺷﻴﻨﻦ اﻳﻨﺠﺎ!‬
‫))هﻢ ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و هﻢ از ﺧﺠﺎﻟﺖ داﺷﺘﻢ ﺁب ﻣﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﺑﻬﺰاد! دﺧﺘﺮا ﮐﻪ ﺑﺮام ﭘﻮل ﻣﻴﻨﺪاﺧﺘﻦ اﻧﻘﺪر ﭼﻴﺰاﯼ ﻗﺸ ﻨﮓ و ﺑ ﺎ ﻧﻤ ﮏ ﺑﻬ ﻢ ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺘﻦ‬
‫ﮐﻪ ﻧﮕﻮ!‬
‫‪-‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮ اون روت رو ﺑﺸﻮرﻩ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﭘﺮروﻳﯽ ﺗﻮ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺠﻮن ﺗﻮ ﻳﮑﯽ ﺷﻮن ﻳﻪ ﺻﺪ ﺗ ﻮﻣﻨﯽ اﻧ ﺪاﺧﺖ ﺟﻠﻮﻣ ﻮ ﺑﻌ ﺪ ﺑﻬ ﻢ ﮔﻔ ﺘﻢ‪)) :‬اﮔ ﻪ ﺳ ﺮت رو ﺑﻠﻨ ﺪ‬
‫ﮐﻨﯽ و ﺑﺬارﯼ ﻣﻦ ﺻﻮرﺗﺖ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﺪم! ((‬

‫ﻳ ﻪ ﺁن اوﻣ ﺪم ﺳ ﺮم رو ﺑﻠﻨ ﺪ ﮐ ﻨﻢ و ﭘﻮﻧﺼ ﺪ ﺗ ﻮﻣﻨﯽ رو ﺑﮕﻴ ﺮم ﮐ ﻪ ﺗﺮﺳ ﻴﺪم ﻧﮑﻨ ﻪ ﻳﮑ ﯽ از دﺧﺘ ﺮاﯼ‬
‫داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫))ﺑﻌﺪ ﺧﻴﻠﯽ ﺟﺪﯼ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫اﮔﻪ اون ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﻨﯽ ﻳﻪ رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﻻن دﺧﻠﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد هﺰار و ﺷﻴﺼﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ!‬
‫))دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﺸﻴﺪﻣﺶ ﻃﺮف در ﺧﻮﻧﻪ و در رو واز ﮐﺮدم و ﺑ ﺮدﻣﺶ ﺗ ﻮ اﺗ ﺎق و ﮔﻔ ﺘﻢ ‪:‬‬

‫((‬
‫‪-‬ﺁﺑﺮو ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻧﺬاﺷﺘﯽ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺑﺨﺪا!‬
‫))ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬هﻤﭽﻴﻦ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯽ ﮐﻪ هﺮ ﮐﯽ ﻧﺸﻨﺎﺳﺪت ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﭘﺴﺮ اﻣﻴﺮ ﮐﻮﻳﺘﯽ!‬
‫))ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫ﻼ ﮐﻪ ﺗﻌﻄﻴﻠﻴﻢ و ﺑﻴﮑﺎر‪ .‬اﮔﻪ روزﯼ ﺳ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺖ ﺑﺸ ﻴﻨﯽ هﻤ ﻴﻦ ﭘﺸ ﺖ در ﺧﻮﻧ ﻪ ت‬

‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن! ﻓﻌ ً‬
‫ﺗﮑﻴﻪ رو ﺑﺪﯼ ﺑﻪ دﻳﻮار‪ ،‬ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﺳﺮ ﻳﻪ ﻣﺎﻩ اوﻧﻘ ﺪر ﭘ ﻮل در ﺑﻴ ﺎرﯼ ﮐ ﻪ ﻣ ﺎدر ﻓﺮﻧ ﻮش ﺑ ﺎ‬
‫ﻣﻨّﺖ دﺧﺘﺮش رو ﺑﻬﺖ ﺑﺪﻩ! ﺑﺠﻮن ﺗﻮ هﻴﭻ ﮐﺎرﯼ هﻢ ﻧﺪارﻩ!‬
‫ﺧﻴﻠﯽ راﺣﺘﻪ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ هﻤﻮﻧﺠﻮر ﮐﻪ ﺳﺮت رو ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﯽ واﺳﻪ ﺧﻮدت ﻳ ﺎ زﻳ ﺮ ﻟ ﺐ ﺷ ﻌﺮ‬
‫ﺑﺨﻮﻧﯽ ﻳﺎ درس هﺎت رو ﻣﺮور ﮐﻨﯽ!‬
‫‪-‬واﯼ واﯼ واﯼ !! ﺑﺨﺪا وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮش رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻨﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزﻩ! ﺗﻮ ﭼﻪ ﺟ ﻮرﯼ روت ﺷ ﺪ ﺑﺸ ﻴﻨﯽ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺪاﻳﯽ ﮐﻨﯽ! اﮔﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻳﮑﯽ ﻣﯽ دﻳﺪ و ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎت ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﻴﭽﯽ! ﺑﺎﺑﺎم ﺧﻴﻠﯽ م ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﺪ! ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺴﺮم دﻳﮕﻪ رو ﭘﺎﯼ ﺧﻮدش واﺳ ﺘﺎدﻩ و‬
‫دارﻩ واﺳﻪ ﺧﻮدش ﮐﺎﺳﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ !‬
‫‪-‬ﺧﺪا ﻣﺮﮔﺖ ﺑﺪﻩ ﮐﺎوﻩ!‬
‫))از ﺧﻨﺪﻩ داﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﻣﺮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬

‫‪-‬ﺟﻮن ﻣﻦ ﺗﻮ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ هﻴﭽﯽ ﻧﮕﻮ و ﺑﺬار ﻣﻦ ﺑﺮم ﭘﺸﺖ در اﺗﺎﻗ ﺖ ﻣﺜ ﻞ ﻳ ﻪ رﺑ ﻊ ﭘ ﻴﺶ ﺑﺸ ﻴﻨﻢ ‪.‬ﺗ ﻮ‬
‫ﻓﻘﻂ از ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﻴﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻘﺪر ﺑﺮام ﭘﻮل ﻣﯽ رﻳﺰن!‬
‫ﺑﺎور ﮐﻦ ﺗ ﺎ اوﻧﺠ ﻮرﯼ ﻣ ﯽ ﺷ ﻴﻨﻢ ﻣﻠ ﺖ ﺟﻤ ﻊ ﻣ ﯽ ﺷ ﻦ دورم و ﺑ ﺮام اﺳ ﮑﻨﺎس ﻣﻴﻨ ﺪازن و واﺳ ﻪ م‬
‫دﻟﺴﻮزﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ!‬
‫))از ﺧﻨﺪﻩ دل درد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﻮدم ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم اﻳﻨﻘﺪر ﭘﺮ رو ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﺘﻮﻧﻢ ﮔﺪاﻳﯽ م ﺑﮑﻨﻢ ‪.‬ﺧﺐ اﻟﺤﻤ ﺪاﷲ اﮔ ﻪ ﻳ ﻪ روز از‬
‫داﻧﺸﮕﺎﻩ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻞ ﺷﺪم و ﻣﺪرﮐﻢ ﺑﺪردم ﻧﺨﻮرد ﮐﻪ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﻩ‪ ،‬زن و ﺑﭽﻪ م ﮔﺸﻨﻪ ﻧﻤﯽ‬
‫ﻣﻮﻧﻦ!‬
‫))ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﺗﻮ هﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺄﻣﻮراﯼ ﺷﻬﺮدارﯼ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ ت ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – اوﻧﻘﺪر ﮐﺎﺳﺒﯽ م ﺧﻮب ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻬﺸﻮن ﻣﻴﺪادم و ﻣﯽ رﻓﺘﻦ‪.‬‬
‫))دوﺗﺎﻳﯽ زدﻳﻢ زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﻨﺪﻩ هﺎم ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ اﻳﻦ وﻗﺖ روز اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدﯼ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻴﮑﺎر؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – اوﻧﻘﺪر از اﻳﻦ ﭘﻮل هﺎ ﮐﻪ در اوردم ذوق زدﻩ ﺷ ﺪم ﮐ ﻪ ﻳ ﺎدم رﻓ ﺖ واﺳ ﻪ ﭼ ﯽ اوﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم‬
‫اﻳﻨﺠﺎ!‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﺑﺒﻴﻦ واﺳﻪ ﭼﯽ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدﯼ؟‬
‫))ﻳﻪ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﺑﺠﻮن ﺗﻮ ﻳ ﻪ ﺣﺴ ﺎب ﺳ ﺮ اﻧﮕﺸ ﺘﯽ ﮐ ﺮدم و دﻳ ﺪم اﮔ ﻪ ه ﺮ روز ﺑﻴ ﺎم اﻳﻨﺠ ﺎ ﺑﺸ ﻴﻨﻢ روزﯼ‬

‫هﻔﺖ هﺸﺖ دﻩ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻮل در ﻣﯽ ﺁرم!‬
‫‪-‬ﺧﺪا ﺧﻔﻪ ت ﮐﻨﻪ ﮐﺎوﻩ! ﺑﺨﺪا ﻳﻪ روز ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﻮﺧﯽ هﺎت ﮐﺎر دﺳﺖ ﺧﻮدت ﻣﯽ دﯼ هﺎ!‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻳﺎدت اوﻣﺪ واﺳﻪ ﭼﯽ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدﯼ اﻳﻨﺠﺎ؟‬
‫ﻼ ﻳﻪ‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﺮ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮام ﻓﮑ ﺮ اﻳ ﻦ ﮐﺎﺳ ﺒﯽ رو از ذه ﻨﻢ ﺑﻴ ﺮون ﮐ ﻨﻢ ﻧﻤ ﯽ ﺷ ﻪ! واﻣﻮﻧ ﺪﻩ اﺻ ً‬
‫دﻗﻴﻘﻪ ﻧﻤﯽ ذارﻩ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ!‬
‫))دوﺑﺎرﻩ دوﺗﺎﻳﯽ زدﻳﻢ زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺎور ﮐﻦ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﻮل رﻳﺨﺘﻪ! ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻤﻊ ش ﮐﺮد!‬
‫ﺑﺨﺪا ﭼﻪ ﻣﻠﺖ ﻧﻮع ﭘﺮور و رﺋﻮف و اﻧﺴﺎن دوﺳﺘﯽ دارﻳﻢ ﻣﺎ! ﭼﻪ ﻣﺮدم ﻧﺠﻴﺒﯽ دارﻳﻢ! ﻳﮑ ﯽ ﻧﻴﻮﻣ ﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻪ ﺁﺧﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺮ و وﺿﻊ ﭼﺮا ﻧﺸﺴﺘﯽ ﮔﺪاﻳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫))ﺑﻌﺪ ﭼﮑﻤﻪ هﺎش رو ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن داد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺒﻴﻦ ﺑﻬﺰاد! هﺮ ﮐﻮر و اﺣﻤﻘ ﯽ اﻳ ﻦ ﭼﮑﻤ ﻪ ه ﺎ رو ﺑﺒﻴﻨ ﻪ ﻣ ﯽ ﻓﻬﻤ ﻪ هﻴﭽ ﯽ هﻴﭽ ﯽ ﻧ ﻪ ﺻ ﺪ ه ﺰار‬
‫ﺗﻮﻣﻦ ﻗﻴﻤﺖ ﺷﻪ! ه ﺮ ه ﺎﻟﻮﻳﯽ اﻳ ﻦ ﮐﺎﭘﺸ ﻦ ﺗ ﻨﻢ رو ﺑﺒﻴﻨ ﻪ ﻣ ﯽ ﻓﻬﻤ ﻪ ﺧ ﺎرﺟﯽ ﻳ ﻪ و هﻔﺘ ﺎد و هﺸ ﺘﺎد‬
‫هﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﻣﯽ ارزﻩ! اوﻧﻮﻗﺖ هﯽ ﺑﺮام ﭘﻮل ﻣﯽ رﻳﺨﺘﻦ!‬
‫))ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ ((‬
‫–ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ واﺳﻪ ﭼﯽ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدﯼ اﻳﻨﺠﺎ؟ ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﯽ ﺑﺎﻻ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﻳﺒﺎ؟‬
‫))اﻧﮕﺎر ﺗﺎزﻩ ﻳﺎدش اﻓﺘﺎدﻩ و ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﺨﻮدش ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻧﺎراﺣﺘﻢ‪ .‬ﻏﺼﻪ ﺗﻤﻮم ﺟﻮﻧﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ! ﺑﻴ ﺎ ﻧﻴﮕ ﺎﻩ ﮐ ﻦ‪ ،‬ﺗ ﺎ ﺗ ﻮ ﺟﻴﺒﻬ ﺎم ﻏﺼ ﻪ رﻓﺘ ﻪ! ﻳ ﻪ ﺗﻴﮑ ﻪ ﻏ ﻢ‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﭼﮑﻤﻪ م‪ ،‬ﭘﺎم رو زﺧﻢ ﮐﺮد !‬
‫‪-‬ﺧﻔﻪ ﺑﺸﯽ ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ ﻏﺼﻪ ت هﻢ ﻣﺜﻞ ﺁدﻣﻴﺰاد ﻧﻴﺴﺖ! ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻏﺼﻪ ﮔﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺣﺮف ﺑ ﺰﻧﻢ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﺻ ﺪ ﺗ ﻮﻣﻨﯽ در راﻩ ﺧ ﺪا ﮐﻤ ﮏ ﮐ ﻦ ﺷ ﺎﻳﺪ‬
‫ﻏﺼﻪ هﺎ ﺑﺮﻩ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﻢ ‪.‬اﻻن ﺗﻮ ﮐﻪ رﻓﻴﻖ ﻣﻨﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑ ﻪ دادم ﺑﺮﺳ ﯽ‪ .‬ﺑﺎﻳ ﺪ ﻏﻤ ﻢ رو‬
‫ﺑﺨﻮرﯼ‪ .‬ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﻧﻴﻢ ﮐﻴﻠﻮ‪ ،‬ﭘﻨﺠﺎﻩ ﮔﺮم ﮐﻢ‪ ،‬ﺑﺮات ﻏﻢ ﺁوردم‪ .‬ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨﻮر‪ .‬ﺑﺨ ﻮر ﺗﻌ ﺎرف ﻧﮑ ﻦ ﮐ ﻪ زﻳ ﺎد‬
‫دارم!‬

‫‪-‬ﺗﻮ ﮐﯽ ﺁدم ﻣﯽ ﺷﯽ؟ ﺁدم ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻪ دارﯼ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ ﻳﺎ دروغ؟ ﺟﺪًا ﻃﻮرﯼ ﺷﺪﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ ﺑﺎﺑﺎ! ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻌﺶ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﻴﻨﯽ ﺗﺎ ﺑﺎور ﮐﻨﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻢ؟!‬
‫‪-‬ﺁﺧﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺁدم ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﯽ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺠﻮن ﺗﻮ ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﺮدﻩ م ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎﺷﯽ رﻓﻴﻖ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ‪.‬وﻟﯽ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺗ ﻮ ﻣ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدﯼ! دو روز ﻋ ﺰادارﯼ ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﺮدﻳﻢ و ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﭘﯽ ﮐﺎرش !ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﻦ از اﻳﻦ ﭼﻴﺰا ﺑﻴﺸﺘﺮﻩ!‬
‫‪-‬ﺧﻔﻪ ﺷﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮف زدﻧﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﯽ ﮔﯽ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد زﻧﻢ ﺑﺪﻩ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎم رﻓﺘﻪ ﺳﺮ دﻓﺘﺮﭼ ﻪ ﺣﺴ ﺎب ﺑ ﺎﻧﮑﯽ م‪ .‬دﻳ ﺪﻩ ﭘ ﻮل ازش ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﻧﮑﻨﻪ ﺧﺪا ﻧﮑﺮدﻩ دور از ﺟﻮﻧﻢ‪ .‬ﮔﺮدﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﭼﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﮔﻔﺘﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﻴﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ هﺮوﺋﻴﻨﯽ ﻧﺸﺪم ‪.‬ﻗﻤﺎر ﮐﺮدم ﺑﺎﺧﺘﻢ!‬
‫‪-‬راﺳﺖ ﻣﻴﮕﯽ ﮐﺎوﻩ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺳﺎدﻩ اﯼ؟ ﺧﺐ ﺟﺮﻳﺎن رو ﮔﻔﺘﻢ دﻳﮕﻪ‬
‫‪-‬ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﮔﻔﺘﻢ واﺳﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ وﺳﺎﺋﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺮﻳﺪم و ﭘﻮل اﺟﺎرﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮ دادم ﺑﺎ ﭘﻮل ﭘﻴﺶ‪.‬‬
‫‪-‬اوﻧﺎ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭘﺮﺳﻴﺪن ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﻴﻪ؟‬

‫‪-‬ﺗﻮ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻪ دﺧﺘﺮﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺐ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﺐ ﮐﻪ ﺧﺐ!‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ اوﻧﺎ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﮔﻔﺘﻦ ﻳﻪ دﺧﺘﺮﻩ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟‬
‫‪-‬ﺧﺐ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﯽ ﮔﻢ هﺎ! اﻣﺮوز وﺳﻂ هﻔﺘﻪ س و اﻧﻘﺪر ﮔﺪاﻳﯽ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺣﺘﻤ ًﺎ دو ﺑﺮاﺑﺮ اﻣﺮوز‬
‫ﻣﯽ ﺷﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺪاﻳﯽ ﮐﺮد هﺎ!‬
‫ﻣﯽ ﮔﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﮕﻢ ﻳﻪ ﭼﺎدر ﺑﻨﺪازﻩ ﺳﺮش و ﻋﺼﺮهﺎ ﺑﻴﺎد ﺑﺸﻴﻨﻪ! اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮب ﮐﺎﺳﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ!‬
‫ﭼﻄﻮرﻩ؟!‬
‫‪ِ-‬ا ِا ِا ِا !! ﻣﻴﮕﻢ ﺗﻮ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻪ دﺧﺘﺮﻩ ﮐﻪ ﻣﺎدرش ﻣﺮدﻩ ‪.‬اوﻧﺎ ﮔﻔﺘﻦ هﺮ دﺧﺘ ﺮﯼ ﻣ ﺎدرش ﺑﻤﻴ ﺮﻩ‪ ،‬ﺗ ﻮ ﻣﻴ ﺮﯼ ﺑ ﺮاش‬
‫ﺧﻮﻧﻪ اﺟﺎرﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ و وﺳﺎﻳﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﺮﯼ؟‬
‫‪-‬اون وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – ﻣ ﻦ ﮔﻔ ﺘﻢ ﻧ ﻪ ه ﺮ دﺧﺘ ﺮﯼ‪ .‬ﺑﻌﻀ ﯽ از دﺧﺘﺮه ﺎ اﮔ ﻪ ﻣﺎدرﺷ ﻮن ﺑﻤﻴ ﺮﻩ‪ .‬ﻣ ﻦ ﺑﺮاﺷ ﻮن ﺧﻮﻧ ﻪ‬
‫اﺟﺎرﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و وﺳﺎﻳﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﺮم!‬
‫‪-‬اون وﻗﺖ ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﻢ ﭘﺪر‪ ،‬هﻢ ﻣﺎدرم‪ ،‬هﺮ ﮐﺪوم دو ﺗﺎ ﻓﺤﺶ ﺑﻬﻢ دادن !‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺟﻮﻧﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎد ﮐﻪ ﺟﻮﻧﻢ رو ﺑﺎﻻ ﺁوردﯼ! درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﻴﭽﯽ دﻳﮕﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ زودﺗﺮ زن ﺑﮕﻴﺮﯼ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺐ‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﺐ ﮐﻪ ﭼﯽ؟‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻌﺪش ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎ زن ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮم ﻳﺎ اوﻧﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم ﻣﯽ ﮔﻴﺮم‪.‬‬
‫‪-‬اوﻧﺎ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﮔﻔﺘﻦ ﺗﻮ ﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮرﯼ!‬
‫‪-‬ﻻل ﺷﯽ ﭘﺴﺮ! دﻳﻮوﻧﻪ م ﮐﺮدﯼ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – اوﻧﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﮐ ﯽ رو دوﺳ ﺖ دارﯼ؟ ﻣ ﻨﻢ ﮔﻔ ﺘﻢ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ رو‪ .‬اوﻧ ﺎ ﮔﻔ ﺘﻦ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﮐﻴ ﻪ؟ ﻣ ﻨﻢ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ هﻤﻮن دﺧﺘﺮﻩ ﮐﻪ ﻣﺎدرش ﻣﺮدﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺐ ﺧﺐ!! اوﻧﺎ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺻﺤﺒﺖ ﺷﻮن هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﻮن هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻳﻌﻨﯽ ﺗﺌﻮرﯼ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺑﺤﺚ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻋﻤﻠﯽ!‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻨﮑﻪ ﻳﻪ ﻟﮕﺪ زدن در اوﻧﺠﺎم و از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮوﻧﻢ ﮐﺮدن! روم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺑﮕﻢ ﮐﺠﺎ!‬
‫‪-‬ﺧﺐ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻨﻢ اوﻣﺪم ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﮕﻴﺮﯼ ﻣﻨﻮ زﻳﺮ ﺑﺎل و ﭘﺮ ﺧﻮدت و ازم ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﻨﯽ!‬
‫ﺳﺮ ﺧﻮد دوا ﻧﻤﻮدﯼ‬ ‫‪-‬ﺗﻮ اﮔﺮ ﻃﺒﻴﺐ ﺑﻮدﯼ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﮔﻢ ﺷﻮ ﺑﺮو ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدﻧﺖ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻦ ﻳ ﻪ ﺑﭽ ﻪ ﺑ ﯽ ﭘﻨ ﺎهﻢ ﮐ ﻪ ﺑﺘ ﻮ ﭘﻨ ﺎﻩ ﺁوردم‪ .‬اﮔ ﻪ ﭘﻨ ﺎهﻢ ﻧ ﺪﯼ و ﺑﻴ ﺮوﻧﻢ ﮐﻨ ﯽ ﻓﺎﺳ ﺪ ﻣ ﯽ ﺷ ﻢ‬

‫ﮔﻨﺎهﺶ ﻣﯽ اﻓﺘﻪ ﮔﺮدن ﺗﻮ! از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮم ﮔﻮل ﻣﯽ ﺧ ﻮرم‪ .‬ﺟ ﻮون ه ﺎ ﻓ ﺮﻳﺒﻢ ﻣ ﯽ دن ﻣ ﯽ ﺷ ﻢ ﻓﺮﻳ ﺐ‬
‫ﺧﻮردﻩ!‬
‫‪-‬ﺗﻮ دﻧﻴﺎﻳﯽ رو ﻓﺎﺳﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ! ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺟﻮوﻧﺎ! ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺟﻮن ﻣﻦ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ ﺑﺎﺑﺎ! دروﻏﻢ ﭼﻴﻪ؟‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – زﮐﯽ! اﮔﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪم ﭘﻴﺶ ﺗﻮ!‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ رو دوﺳﺖ دارﯼ و ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺎهﺎش ازدواج ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻪ؟‬
‫‪-‬ﺑﺎز ﻟﻮس ﺷﺪﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ دﻳﮕﻪ اﯼ ﻏﻴﺮ از ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻋﺮوﺳﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﺐ ﭼﺮا! اﮔﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ از ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮔﻴﺮم ﺑﻴﺎد ﺑﺎهﺎش ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!‬
‫‪-‬ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮت ﮐﻨﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ت!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻼ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟‬
‫‪-‬ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﮑﻨﻪ ﺗﻮ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ واﺳﻪ م ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﯼ؟ ﺟﻮن ﻣﻦ اﮔﻪ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﯼ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ!‬
‫‪-‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮرت رو ﺑﺒﺮن ﮐﺎوﻩ!‬

‫ﮐﺎوﻩ – اِﻩ !! ﺣﺮﺻﻢ ﻧ ﺪﻩ ﮔﻮﺷ ﺖ ﺗ ﻨﻢ ﺁب ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ! ﺟ ﻮن ﻣ ﻦ اﮔ ﻪ ﻳ ﻪ دﺧﺘ ﺮ ﺧﻮﺷ ﮕﻞ ﺗ ﺮ واﺳ ﻪ م‬

‫ﺳﺮاغ دارﯼ ﺑﮕﻮ ‪ .‬اﮔﻪ ﻧﻪ ﺑﺮم هﻤﻴﻦ ﻓﺮﻳﺒﺎ رو ﺑﮕﻴﺮم!‬
‫‪-‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﮔﻢ ﺷﻮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب زد!‬
‫))ﮐﺎوﻩ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﮔﻔﺖ (( ‪:‬‬
‫–ﺁﺧﻪ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺮف ﻣﻨﻮ ﺑﺎور ﮐﻨﯽ؟!‬
‫‪-‬ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ هﻤﻪ ش ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺁدم ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻪ دارﯼ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ ﻳﺎ دروغ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎﻳﺪ ﻓﮑﺮهﺎ ﻣﻮ ﺑﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﮕﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﮑﺮهﺎ ﺗﻮ ﻧﮑﺮدﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﺮا اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻳﮑﯽ ﺗﻪ دل ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮔ ﻪ ﺗ ﻮ ﺑ ﺮام ﻳﮑ ﯽ دﻳﮕ ﻪ رو زﻳ ﺮ ﺳ ﺮ ﮔﺬاﺷ ﺘﯽ‬
‫ﮐﻪ از ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﻮﺷﮕﻞ ‪j‬رﻩ! ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻼﻩ ﺳﺮم ﺑ ﺮﻩ! ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ ﻋﮑ ﺲ ش رو ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ ﺑﻬ ﻢ ﻧﺸ ﻮن‬
‫ﺑﺪﯼ؟‬
‫‪-‬ﻋﮑﺲ ﮐﯽ رو؟!! ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﮔﻢ ﺷﻮ! ﺗﻮ ﺁدم ﻧﻤﯽ ﺷﯽ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﺷ ﻪ! راﺳ ﺖ ﻣ ﯽ ﮔ ﻢ‪ .‬ﺁرﻩ ﺑﺨ ﺪا‪ ،‬ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام ﺑ ﺎ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﻋﺮوﺳ ﯽ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬راﻩ ش رو ه ﻢ‬
‫ﺧﻮدم ﺑﻠﺪم‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﯼ و ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻼ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ هﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬

‫‪-‬ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم‪ .‬هﺮ وﻗﺖ ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﺑﮕﻮ‪ .‬اﺻ ً‬
‫))دوﺗﺎﻳﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪﻳﻢ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬وﺳﻂ راﻩ ﮐﻨﺎر ﺧﻴ ﺎﺑﻮن ﮐ ﺎوﻩ ﻳ ﻪ زن ﮔ ﺪا رو دﻳ ﺪ و‬
‫ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ و ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﺟﻠ ﻮش و ﺗﻤ ﺎم اون ﭘ ﻮل ه ﺎﻳﯽ رو ﮐ ﻪ ﮔ ﺪاﻳﯽ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد داد ﺑﻬ ﺶ‪.‬‬
‫زﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﻮون ﺧﺪا ﻣﺤﺘﺎﺟﺖ ﻧﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻧﺘﺮس ﻣﺎدر! دﻳﮕ ﻪ ﺧ ﻮدم راه ﺶ رو ﻳ ﺎد ﮔ ﺮﻓﺘﻢ! ﻣﺤﺘ ﺎج ﺷ ﺪم در ﺟ ﺎ ﻣ ﯽ ﺁم و ﻣ ﯽ ﺷ ﻢ هﻤﮑ ﺎر‬

‫ﺷﻤﺎ! ﻓﻮت و ﻓﻦ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻪ رو هﻢ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ!‬

‫))ﺧﻼﺻﻪ دوﺑﺎرﻩ ﺳﻮار ﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن‪ .‬ﭘﺪر و ﻣ ﺎدرش ﻧﮕ ﺮاﻧﺶ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮدن ﺗ ﺎ‬
‫رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﺎﺑﺎش ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﺖ ازش ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯼ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎﺑﺎﺟﻮن ﺳﺮ ﮐﺎر!‬
‫))ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﻧﮕﻪ دارم و زدم زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﭘﺪرش ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﻮب ﺷﺪ ﺗﻮ اوﻣﺪﯼ ﺟﻮن‪ .‬ﻣﺎ ﮐﻪ زﺑﻮن اﻳﻦ ﭘﺴﺮﻩ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻴﻢ!‬
‫ﺗﻮ ﺟﺮﻳﺎن اﻳﻦ دﺧﺘﺮﻩ رو ﺑﺮاﻣﻮن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻦ‪.‬‬
‫))ﺗﻤﻮم ﺟﺮﻳﺎن رو ﻏﻴﺮ از اون ﮐﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺎ‪ ،‬در اون ﺷﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدم(( ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮوﻣﻨﺪ – ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺮا ژاﻟﻪ رو ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﻮن از ﺑﭽﻪ ﮔﯽ ﺑﺎهﺎش ﺑﺰرگ ﺷﺪم ‪.‬ﻣﺜﻞ ﺧﻮاهﺮم ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮوﻣﻨﺪ – ﺧﺐ دﺧﺘﺮ داﺋﯽ ت‪ ،‬ﻧﺎهﻴﺪ رو ﻣﯽ ﮔﻢ ﺑﺎ اون ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اوﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام‪ .‬ﻗﺪش ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪﻩ ‪.‬ﻣﯽ ﺧﻮام در ﮔﻮﺷﺶ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳ ﺪ ﺻ ﻨﺪﻟﯽ زﻳ ﺮ‬
‫ﭘﺎم ﺑﺬارم ﺗﺎ دهﻤﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺮﺳﻪ!‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮوﻣﻨﺪ – ﺧﺐ ﭼﻪ ﻋﻴﺒﯽ دارﻩ؟ ﻋﻮﺿﺶ ﺑﭽﻪ ﺗﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻴﻦ ﺑﭽﻪ ﻣﻮن ﻣﯽ ﺷﻪ ﺗﻴﺮ ﭼﺮاغ ﺑﺮق! ﺗﺎزﻩ از ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠ ﻮم ﻣ ﻦ ﺑﭽ ﻪ دار ﺑﺸ ﻢ!‬
‫ﻣﻦ ﻣﺎدر زاد وﺿﻌﻢ ﺧﺮاﺑﻪ!!‬
‫ﺁﻗﺎﯼ ﺑﺮوﻣﻨﺪ ‪ -‬ﻻ اﷲ اﻻ اﷲ ! ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺐ‪ .‬ﺑﺮو دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ ت رو ﺑﮕﻴﺮ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اون دﻣﺎغ ش ﮐﻮﻓﺘﻪ اﻳﻪ‪ .‬دﻣﺎغ ﮐﻮﻓﺘﻪ اﯼ دوﺳﺖ ﻧﺪارم‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﻣﮕ ﻪ ﻣ ﻦ ﮔﻮﺳ ﻔﻨﺪم ﮐ ﻪ ﺷ ﻤﺎ‬
‫ﺑﺮام ﺟﻔﺖ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ؟ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﻳﻦ ﻣﻦ ﻣﺮﻏﻢ واﺳﻪ م دﻧﺒﺎل ﺧﺮوس ﻣﯽ ﮔﺮدﻳﻦ؟!‬

‫‪-‬اﺳﻢ ﻣﻨﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﮐﺎوﻩ‪ .‬ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻮ ذهﻨﺸﻮن ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺑ ﻪ ﮔ ﺎوﻩ! ﺣ ﺎﻻ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮان ﻳ ﻪ ﻣ ﺎدۀ ﺧ ﻮب‬
‫ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻔﺖ ﺑﻨﺪازن و اﺻﻼح ﻧﮋاد ﮐﻨﻦ!‬
‫))ﭘﺪرش زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ((‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮوﻣﻨﺪ – ﭘﺲ ﺗﻮ ﮐﯽ رو ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﻤﻮن دﺧﺘﺮﻩ ﮐﻪ ﻣﺎدرش ﻣﺮدﻩ!‬
‫ﻼ ﺣﺮف ﻧﺰن‪ .‬ﻳﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﺣﺴﺎﺑﯽ از دهﻦ ت در ﻧﻤﯽ ﺁد !‬

‫ﺁﻗﺎﯼ ﺑﺮوﻣﻨﺪ – ﺗﻮ اﺻ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﺮا ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﺳﻼم و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﮐﻪ ﻣﻴﮕﻢ ﺣﺮف ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻳﻪ دﻳﮕﻪ!‬
‫))دوﺑﺎرﻩ ﭘﺪرش ﺧﻨﺪﻳﺪ((‬
‫ﺁﻗﺎﯼ ﺑﺮوﻣﻨﺪ – ﺁﺧﻪ ﭘﺴﺮم ﺗﻮاز اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﭼﯽ ﻣﯽ دوﻧﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺎدرش ﻣﺮدﻩ؟‬
‫))اﻳﻦ دﻓﻌﻪ هﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﻓﻀﺎ از ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺼﺒﯽ در اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻳﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد دارم‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﻴﺴﺘﻴﻦ‪ ،‬اﺟﺎزﻩ ﺑ ﺪﻳﻦ ﻣ ﻦ ﺷ ﺶ ﻣ ﺎﻩ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ رو ﺑﮕﻴ ﺮم ﺑﻌ ﺪ‬
‫ﻃﻼﻗ ﺶ ﻣ ﯽ دم ﮐ ﻪ اﺻ ﻼح ﻧ ﮋاد ﮐﻨ ﻴﻢ! ﺑﻌ ﺪش ﺑﺮاﺗ ﻮن ﮔﻮﺳ ﺎﻟﻪ ﺑ ﺪﻧﻴﺎ ﻣ ﯽ ﺁرم اﻧ ﺪازﻩ ﻓﻴ ﻞ ه ﺎﯼ‬
‫هﻨﺪوﺳﺘﺎن! ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮوﻣﻨﺪ – ﭘﺴﺮ ﺟﻮن اﻳﻨﻘﺪر ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻦ ‪.‬اﻳﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻪ‪ .‬ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺗﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﮔﻪ ﻧﺬارﻳﻦ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ رم از اﻳﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﯽ ﭘﺮم ﭘﺎﺋﻴﻦ هﺎ!‬
‫ﺁﻗﺎﯼ ﺑﺮوﻣﻨﺪ – ﺧﻮدﮐﺸﯽ ت هﻢ ﻏﻴﺮ ﺁدﻣﻴﺰادﻩ! اﻳﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﻒ ﺣﻴﺎط ﻳ ﻪ ﻣﺘ ﺮ ﺑﻴﺸ ﺘﺮ ﻓﺎﺻ ﻠﻪ‬
‫ﻧﺪارﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﺐ ﭼﻬﺎر دﻓﻌﻪ از اﻳﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﭘﺮم ﭘﺎﺋﻴﻦ اوﻧﻮﻗﺖ هﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﻦ از ﭼﻬﺎر ﻣﺘﺮﯼ ﭘﺮﻳﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ!‬
‫ﺁﻗﺎﯼ ﺑﺮوﻣﻨﺪ – ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﮐﯽ ﺁدم ﻣﯽ ﺷﯽ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ – زﻧﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﺁدم ﻣﯽ ﺷﻢ!‬
‫))هﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن((‬
‫ﻼ ﻣﯽ دوﻧﻴﻦ ﭼﻴﻪ؟ ﻣﻦ هﻢ ژاﻟﻪ و هﻢ ﻧﺎهﻴ ﺪ دﺧﺘ ﺮ داﺋ ﯽ و ه ﻢ دﺧﺘ ﺮ ﻋﻤ ﻪ و ه ﻢ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ‬

‫ﮐﺎوﻩ – اﺻ ً‬
‫رو ﻣﯽ ﮔﻴﺮم! ﭼﻄﻮرﻩ؟ زن ﮔﺮﻓﺘﻦ واﺳ ﻪ ﻣ ﻦ ﻣﺜ ﻞ ﻗ ﺮص ﺁﻧﺘ ﯽ ﺑﻴﻮﺗﻴﮑ ﻪ! ه ﺮ ﺷ ﺶ ﺳ ﺎﻋﺖ ﻳﮑ ﯽ!‬
‫اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺧﻴﻠﯽ زودﺗﺮ ﺑﻬﺒﻮد ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻢ !ﻣﻮاﻓﻘﻴﻦ؟‬
‫))ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪ِ-‬ا ! ﭘﺲ ﺗﻮرو ﺁوردم اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻴﮑﺎر؟ هﻤﻪ ش ﮐﻪ دارم ﺧﻮدم ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻢ! ﺗ ﻮ ه ﻢ ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰ ﺑﮕ ﻮ‬
‫دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺣﻘﻴﻘﺖ ش ﻣﻦ ﺻﻼح ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻨﯽ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻗﺮﺑﻮن ﻗﺪﻣﺖ! ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬هﻤ ﻮن ﺳ ﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷ ﯽ ﺑﻬﺘ ﺮﻩ! ﺧ ﻮدم از ﺧ ﻮدم دﻓ ﺎع ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ اﮔﻪ ﺗﻮ ازم دﻓﺎع ﮐﻨ ﯽ ﺗ ﺎ ﻋﺼ ﺮﯼ ﺷ ﻮهﺮم ﺑ ﺪن و ﺗ ﺎ ﭘ ﺲ ﻓ ﺮدا دو ﺗ ﺎ ﺷ ﻴﮑﻢ ه ﻢ زاﺋﻴ ﺪﻩ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮوﻣﻨﺪ – ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن؟‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻪ ﮐﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﻓﺮﻳﺒﺎ رو دارﻩ ﻳﺎ ﻧﻪ! اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﺳﻦ ﮐﻢ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﺪاﮐﺎرﯼ ﻳ ﻪ ﺑﺰرﮔ ﯽ‬
‫زدﻩ! ﻻﻳﻖ ﺳﺘﺎﻳﺸﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺎﻳﺪ زن ﺁﻗﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﺸﻪ؟‬
‫ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪-‬هﺮ ﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﺴﺎزﻩ و از ﻣﺎدر ﻣﺮﻳﻀﺶ ﻧﮕﻬﺪارﯼ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺁدﻣﻪ ﺑﺰرﮔﻴﻪ!‬
‫ﭼﻨ ﺪ ﺳ ﺎل ﺑ ﺎ ﺑ ﺪﺑﺨﺘﯽ‪ ،‬ه ﻢ درس ﺧﻮﻧ ﺪﻩ ه ﻢ ﮐ ﺎر ﮐ ﺮدﻩ و از ﻣ ﺎدرش ﻧﮕﻬ ﺪارﯼ ﮐ ﺮدﻩ‪ .‬ﺷ ﻤﺎ ﭼ ﻪ‬
‫ﻣﻌﻴﺎرﯼ ﺑﺮاﯼ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب ﺳﺮاغ دارﻳﻦ؟ اﻳﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻳ ﻪ دﺧﺘ ﺮ اوﻧﻘ ﺪر اﺻ ﺎﻟﺖ‬

‫دارﻩ ﮐﻪ درس ش رو ول ﮐﻨﻪ و ﻳﻪ ﮐﺎر ﻧﻴﻤﻪ وﻗﺖ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ و از ﻣ ﺎدرش ﻣﻮاﻇﺒ ﺖ ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ؟ اﻳ ﻦ‬

‫دﺧﺘﺮ اﻣﺘﺤﺎن ﺧﻮدش رو ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺲ دادﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﻣﺜﻞ ﺑﺮادر ﻣﻨﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒ ﻮد‪ .‬ازش دﻓ ﺎع ﻧﻤ ﯽ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ دﻟ ﻢ ﻧﻤ ﯽ ﺧ ﻮاد‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫در هﺮ ﺻﻮرت از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺒﺎ دﺧﺘﺮ ﺻﺎﻟﺤﯽ ﻳﻪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺮوﻣﻨﺪ – ﺁﺧﻪ ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن اﻳﻦ دﺧﺘﺮ هﻴﭻ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪارﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﻨﻢ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪارم! دﻟﻴﻞ ﺑﺪﯼ ﺁدﻣﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ!‬
‫))ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﺬﺷﺖ ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﭘﺪر ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن‪ ،‬ﻣﺎ رو ﺣﺮف ﺗﻮ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﺟ ﺎزﻩ ﺑ ﺪﻩ ﮐ ﻪ در اﻳ ﻦ ﻣ ﻮرد ﻳ ﻪ‬
‫ﻣﺪت ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻴﻢ و ﺻﻼح و ﻣﺸﻮرت ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدﻣﻮن رو ﻣﯽ ﮔﻴﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﺟﻨﺎب ﺑﺮوﻣﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ رو هﻢ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻣﯽ ﺗ ﻮن ﮐ ﺎوﻩ رو ﺧﻮﺷ ﺒﺨﺖ ﮐﻨ ﻪ‪.‬‬
‫اﮔﻪ ﻣﻦ ﻳﻪ ﭘﺴﺮ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻓﺮﻳﺒﺎ رو ﺑﺮاش ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫))ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ وﺟﻮد اﺻﺮار زﻳﺎد ﺑﺮاﯼ ﻧﺎهﺎر‪ ،‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﻳﻢ و از ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪﻳﻢ ﺑﻴ ﺮون ‪.‬‬
‫((‬
‫ﮐﺎوﻩ – دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ‪ .‬ﺑﻬﺰاد‪ .‬اﻧﮕﺎر دارﻩ ﺟﻮر ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻳﻪ ﻣﺸﮑﻞ دﻳﮕﻪ دارم‪.‬‬
‫‪-‬دﻳﮕﻪ ﭼﺘﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺣﺎﻻ ﮐﻪ درﺳﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ اﻧﮕﺎر ﻓﺮﻳﺒﺎ رو هﻢ زﻳﺎد ﻧﻤﯽ ﺧﻮام!‬
‫ﻼ ﻣﻌﻠﻮم هﺴﺖ؟!‬
‫‪ِ-‬ا ! ﭘﺴﺮ ﻣﺎ رو ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﺮدﯼ؟ ﭘﺲ ﺗﻮ ﮐﯽ رو ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ؟ اﺻ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﻣﯽ ﺧﻮام! ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮام! ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﻳ ﻦ ﻋﺸ ﻖ رو ﺗ ﻮ دﻟ ﻢ‬

‫ﭘﻨﻬﻮن ﮐﺮدم! ﺑﻬﺰاد ﻋﺸﻖ ﻣﻦ! ﺑﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﺎﺑﺎم ﺧﻮاﺳ ﺘﮕﺎرﯼ‪ .‬ﺗ ﻮ دﻳ ﺪﻩ ﺷ ﻨﺎﺧﺘﻪ اﯼ‪ .‬ﺑﺎﺑ ﺎم ﺑﻬ ﺖ ﻧ ﻪ‬
‫ﻧﻤﯽ ﮔﻪ‪ .‬ﺑﺨﺪا ﺑﺮات زن ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﺷﻢ!‬
‫‪-‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮرت رو ﺑﺒﺮن!‬
‫))ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ((‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺮﻳﻢ ﻳﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ‪.‬‬
‫))در زدﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ ﺑﺎﻻ((‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺳﻼم ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ‪ .‬ﺳﻼم ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪.‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم از ﺑﻨﺪﻩ س ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺳﻼم ﻋﺮض ﮐﺮدم ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ‪.‬ﭼﻄﻮرﻳﻦ؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﺧﻮﺑﻢ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ ﺗﻮ ‪.‬اﻻن ﭼﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﺁرم‪ .‬ﺣﺎﺿﺮﻩ‪.‬‬
‫))ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و ﻓﺮﻳﺒﺎ رﻓﺖ ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺳﻴﻨﯽ ﭼﺎﻳﯽ اوﻣﺪ ﺑﻴﺮون((‪.‬‬
‫‪-‬دﺳﺘﺘﻮن درد ﻧﮑﻨﻪ‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش اﻳﻨﺠﺎ زﻧﮓ ﻧﺰ‪n‬ﻩ؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﻧﺨﻴﺮ زﻧﮓ ﻧﺰدﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﺎهﺎر ﮐﻪ ﻧﺨﻮردﻳﻦ؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﻧﺨﻴﺮ‪ .‬وﻟﯽ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ واﺳﻪ ﺧﻮدم درﺳ ﺖ ﮐ ﺮدم‪ .‬اﮔ ﻪ ﺷ ﻤﺎم ﻧﺎه ﺎر ﻧﺨ ﻮردﻳﻦ‪ ،‬ﻧ ﻴﻢ ﺳ ﺎﻋﺘﻪ‬
‫ﺑﺮاﺗﻮن ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﻣﻴﺮم از ﺑﻴﺮون ﮐﺒﺎب ﻣﯽ ﮔﻴﺮم‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻟﻄﻔ ًﺎ ﻳﻪ ﺳ ﻴﻨﯽ اﯼ‬
‫ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻴﺎرﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﺒﺎب هﺎ رو ﺑﺬارم ﺗﻮش‪.‬‬
‫))ﺗﺎ ﻓﺮﻳﺒﺎ رﻓﺖ ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﮐﺎوﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ﺗﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ رم ﻏﺬا ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬از ﻃﺮف ﻣﻦ ازش ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﮐﻦ‪.‬‬
‫‪ِ-‬ا ! ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ! ﺧﻮدت ﻣﮕﻪ ﻻﻟﯽ؟!‬

‫))ﺗﺎ اوﻣﺪم ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﺎ ﺳﻴﻨﯽ اوﻣﺪ ﺑﻴﺮون و ﮐﺎوﻩ زودﯼ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ اوﻣﺪ روﯼ ﻳﻪ ﻣﺒﻞ اون ﻃﺮف ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﮐﻢ دﺳﺖ دﺳﺖ ﮐﺮدم ﺑﻌﺪش ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻳﻪ ﺳﻮاﻟﯽ ازﺗﻮن دارم‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ!‬
‫ﻼ ﮐﺎوﻩ ﺑﻴﺎد ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﺗﻮن‪ ،‬ﻧﻈﺮﺗﻮن ﭼﻴﻪ؟‬

‫‪-‬اﮔﻪ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﺜ ً‬
‫))ﺳﺮخ ﺷﺪ و ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ رﻓﺘﻢ ﺳﺮ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ‪ .‬ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻳﻦ؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﻧﻪ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺮام ﺧﻴﻠﯽ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﭼﻴﻪ؟‬
‫))ﻳﻪ دﻓﻌﻪ زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺁﺧﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻴﻦ؟ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﭘﺪر وﻣﺎدر ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ازش ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻦ!‬
‫‪-‬ﺧﺪا رﺣﻤﺖ ﮐﻨﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺗﻮن رو وﻟ ﯽ ﺧ ﺐ اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ رو ﺑ ﺮادر ه ﻢ ﻣ ﯽ ﺗﻮﻧ ﻪ ﺑﭙﺮﺳ ﻪ! ﻣ ﻨﻢ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ دﻳﮕﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮب ﻓﮑﺮهﺎﺗﻮن رو ﺑﮑﻨﻴﻦ ﺑﻌﺪ ﺟﻮاب ﺑﺪﻳﻦ‪.‬‬
‫))ﺳﺮش رو دوﺑﺎرﻩ اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮐﻪ دﻳﺪ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن؟ ﻣﻦ ﻋﺰادارم!‬
‫‪-‬ﻣﯽ دوﻧﻢ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺰﻩ دهﻦ ﺷﻤﺎ رو ﺑﺪوﻧﻢ‪.‬‬
‫))ﻳﻪ ﻣﺪت دﻳﮕﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﺮف ﺧﻮدﺗﻮﻧﻪ ﻳﺎ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن؟‬
‫‪-‬ﺣﺮف ﮐﺎوﻩ س‪ .‬از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ رو ﺑﭙﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫ﻼ ﻋﺰادارم ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن!‬

‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﻣﻦ ﻓﻌ ً‬
‫ﻼ درﮎ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬ﻓﻘ ﻂ ﮐ ﺎوﻩ ﻣﻴﺨﻮاﺳ ﺖ ﺑﺪوﻧ ﻪ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﺗﻮﻧ ﻪ ﺑ ﻪ ازدواج ﺑ ﺎ ﺷ ﻤﺎ‬

‫‪-‬اﻟﺒﺘ ﻪ ﻣ ﻦ ﮐ ﺎﻣ ً‬
‫اﻣﻴﺪوار ﺑﺎﺷﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻳﻦ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﭼﻴﺰهﺎ ﻣﻮﮐﻮل ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪.‬‬
‫))دوﺑﺎرﻩ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫ﻼ ﻣﻮﻧﺪم ﮐ ﻪ ﭼﻴﮑ ﺎر ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑﮑ ﻨﻢ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻴ ﺪ اﮔ ﻪ ﺑﮕ ﻢ ﻧ ﻪ ﮐ ﻪ ﻧﺎﺳﭙﺎﺳ ﯽ‬

‫‪-‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻢ‪ .‬اﺻ ً‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﺁرﻩ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻦ ﮐ ﻪ ﺑﺨ ﺎﻃﺮ ﺛ ﺮوت ﺷ ﻮﻧﻪ‪ .‬ه ﺮ ﭼﻨ ﺪ ﮐ ﻪ اﻻن ه ﻢ‬
‫ﺧﺮج ﻣﻦ ﮔﺮدن ﺷﻮﻧﻪ!‬
‫‪-‬ﺑﺨﺎﻃﺮ هﻤﻴﻦ هﻢ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ازﺗﻮن ﺳﺌﻮال ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن؟‬
‫‪-‬ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﺗﻮن رﺟﻮع ﮐﻨﻴﻦ‪ .‬ﺑﺒﻴﻨ ﻴﻦ واﻗﻌ ًﺎ ﮐ ﺎوﻩ رو دوﺳ ﺖ دارﻳ ﻦ؟ ﺑﻌ ﺪ ﺧﻴﻠ ﯽ راﺣ ﺖ ﻓﻘ ﻂ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫ﺑﮕﻴﻦ ﺁرﻩ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ش ﺑﺎ ﻣ ﻦ‪ .‬ﺣﺘ ﯽ اﮔ ﻪ ﺟﻮاﺑﺘ ﻮن ﻣﻨﻔ ﯽ ه ﻢ ﺑﺎﺷ ﻪ‪ ،‬ﮐ ﺎوﻩ ﮐ ﻪ ﺷ ﻤﺎ رو ول ﻧﻤ ﯽ‬
‫ﮐﻨﻪ؟‬
‫))دوﺑﺎرﻩ ﺳﺮخ ﺷﺪ و ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﺑﻌﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺳ ﮑﻮت ﻋﻼﻣ ﺖ رﺿﺎﺳ ﺖ‪ .‬اﮔ ﻪ ﺟ ﻮاب ﻧ ﺪﻳﻦ و ﺳ ﮑﻮت ﮐﻨ ﻴﻦ‪ .‬ﻣﻌﻨ ﯽ ش اﻳﻨ ﻪ ﮐ ﺎوﻩ رو دوﺳ ﺖ‬
‫دارﻳﻦ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ هﺴﺘﻴﻦ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ؟‬
‫))ﺑﺎزم ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭘﺲ ﺑﺎ اﺟﺎزﻩ ﺗﻮن وﻗﺘﯽ ﮐﺎوﻩ اوﻣﺪ ﻣﻦ ﺑﻬ ﺶ ﻣ ﯽ ﮔ ﻢ ﮐ ﻪ ﺷ ﻤﺎ دوﺳ ﺘﺶ دارﻳ ﻦ و ﺑ ﻪ ازدواج ﺑ ﺎ‬

‫اون راﺿﯽ هﺴﺘﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫))ﺑﺎزم ﺳﮑﻮت ﮐﺮد(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺲ ﺳﮑﻮت ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻣﺖ رﺿﺎﻳﺖ ﺗﻮﻧﻪ‪ .‬ﺧﺐ ﺑﺴﻼﻣﺘﯽ ﻣﺒﺎرﮐﻪ‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﺑﻪ ﭘﺎﯼ هﻢ ﭘﻴ ﺮ ﺷ ﻴﻦ و‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ‪.‬‬

‫))اﻳﻦ ﺑﺎر وﻗﺘﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ ﮐﺎوﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺳﻴﻨﯽ ﮐﺒﺎب رو داد ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ و ﻓﺮﻳﺒﺎ هﻢ ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻪ‬
‫و ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺳﻴﻨﯽ رو ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﮐ ﺎوﻩ اوﻣ ﺪ ﺑﻐ ﻞ ﻣ ﻦ ﻧﺸﺴ ﺖ‬
‫و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﺁروم ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺟﻮاب ﻧﻪ داد‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻦ ﺑﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻋ ﺰادار اﻳ ﻦ‬
‫ﺣﺮف هﺎ رو ﻣﯽ زﻧﻦ!‬
‫ﻼ ﻳ ﺎدم ﻧﺒ ﻮد ‪.‬ﺣ ﺎﻻ ﺑﺨ ﺎﻃﺮ اﻳﻨﮑ ﻪ ﺑ ﯽ ﻣﻮﻗ ﻊ ازش ﺧﻮاﺳ ﺘﮕﺎرﯼ ﮐ ﺮدم‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺁخ ﺁخ! ﺟﺎن ﺗﻮ اﺻ ً‬
‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ؟ ﻳﻌﻨﯽ اﮔﻪ ﺑﻌﺪًا ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﮔﻪ ‪ ،‬ﺁرﻩ؟‬
‫ﻼ ﻣﻮاﻓ ﻖ ﻧﻴﺴ ﺖ‪ .‬اﻧﮕ ﺎر از ﺗ ﻮ ﺧﻮﺷ ﺶ ﻧﻤ ﯽ ﺁد‪.‬‬

‫‪-‬ﻧ ﻪ ﺑﺎﺑ ﺎ‪ .‬ﻣ ﻦ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺑﺎه ﺎش ﺻ ﺤﺒﺖ ﮐ ﺮدم‪ .‬اﺻ ً‬
‫ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدﺗﻪ از ﺑﺲ دﻟﻘﮏ ﺑﺎزﯼ در ﻣﯽ ﺁرﯼ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﻣﯽ ﺷﻪ دﻳﮕﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – دارﯼ دروغ ﻣﯽ ﮔﯽ ﻣﺜﻞ ﺳﮓ! ﻣﻦ ﺧﻮدم هﻤﻪ رو دﺳﺖ ﻣﻴﻨﺪازم ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻣﻴﺨ ﻮاﯼ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫ﮐﻠﮏ ﺑﺰﻧﯽ؟!‬
‫‪-‬اوﻣﺪﯼ ﺗﻮ رﻓﺘﺎرش ﺑﺎهﺎت ﺑﻮد؟‬
‫ﻼ ﻧﮕﺎهﻢ ﻧﮑﺮد!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁخ ﺁخ ! راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ‪ .‬اﺻ ً‬
‫‪-‬ﺣﻖ دارﻩ ﻃﻔﻠﮏ‪ .‬اﻳﻨﻢ ﻗﻴﺎﻓﻪ س ﺗﻮ دارﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – دارﯼ ﺳﺮ ﺑﺴﺮم ﻣﻴﺬارﯼ! ﺑﺮو ﺑﭽﻪ ﺟﻮن ! ﺣﺎﻻ زودﻩ ﺗﻮ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﻣﻨﻮ ﻓﻴﻠﻢ ﮐﻨﯽ!‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدم‪ .‬ﻣﯽ ﮔﯽ ﻧﻪ ﺑﺮو از ﺧﻮدش ﺑﭙﺮس‪ .‬اﻣﺎ اﮔﻪ ﮐﻨﻒ ﺷﺪﯼ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﯽ هﺎ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁﺧﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻋﻴﺒﯽ دارﻩ؟ هﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﻦ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪم و ﺧﻮش ﺗﻴﭗ و ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ! ﻧ ﻪ‪ ،‬ﺗ ﻮ‬
‫ﺑﮕﻮ‪ .‬ﮐﺠﺎﯼ ﺻﻮرﺗﻢ اﻳﺮاد دارﻩ؟‬
‫‪-‬دﻣﺎغ ت! دﻣﺎغ ت ﺧﻴﻠﯽ ﮔﻨﺪﻩ س‪ .‬ﺗﻮ ذوق ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ! ﻣﺜﻞ ﺧﺮﻃﻮم ﻓﻴﻞ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ِا ِا ‪ !...‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ؟ ﭼﺮا داد ﻣﯽ زﻧﯽ؟ اﻻن ﺻﺪات ﻣﻴﺮﻩ ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ!‬
‫))ﺁروم ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬دﻣﺎﻏﺖ ﻧﺎﺟﻮرﻩ ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ اﻣﺎ روم ﻧﺸﺪﻩ‪.‬‬
‫))دﺳﺘﯽ ﺑﻪ دﻣﺎﻏﺶ ﮐﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬واﷲ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ هﻤﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ دﻣ ﺎغ ﺧ ﻮش ﻓﺮﻣ ﯽ دارم! ﺣ ﺎﻻ ﭼﻄ ﻮر ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ازش اﻳ ﺮاد ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‬
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ! اﻳﻦ دﻣﺎغ ﻳ ﻪ ﺑﻨ ﺪ اﻧﮕﺸ ﺖ ﺑﻴﺸ ﺘﺮ ﻧﻴﺴ ﺖ ﮐ ﻪ! ﺗ ﺎزﻩ دﻣ ﺎغ م ﻧﻴﺴ ﺖ ﻓ ﻮﻗﺶ ﺑﺎﺷ ﻪ ﺷ ﻴﺶ‬
‫ﻣﺎﻏﻪ!‬
‫ﻼ از ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ ﺁد‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم دارم ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ ‪.‬‬

‫‪-‬ﻓﺮﻳﺒﺎ اﻳﺮاد ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ‪ .‬اون اﺻ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺟﻮن ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﺮو ﮔﻢ ﺷﻮ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮدم هﻤﻪ رو دﺳﺖ ﻣﻴﻨﺪازم!‬
‫‪-‬ﺻﺤﺒﺖ هﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ هﺎ؟! دزد ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬ﺑﺰ ﺣﺎﺿﺮ! ﺑﺮو از ﺧﻮدش ﺑﭙﺮس‪.‬‬
‫))ﻳﻪ ﻓﮑﺮﯼ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﻪ ﻋﻴﺒﯽ دارﻩ؟ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺟ ﺮاح ﭘﻼﺳ ﺘﻴﮏ ﺗ ﻮ اﻳ ﻦ ﻣﻤﻠﮑ ﺖ هﺴ ﺖ‪ .‬ﻣ ﯽ رم دﻣ ﺎﻏﻢ رو ﻋﻤ ﻞ ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻢ ﺑﮑﻨﻦ ش اﻧﺪازﻩ ﻳﻪ ﻓﻨﺪق! واﺳﻪ ﺑﻌﺪهﺎ هﻢ ﺑﺪرد ﺑﺨﻮرﻩ!‬
‫‪-‬ﺑﻌﺪهﺎ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ زن ﺑﮕﻴﺮﯼ؟ ﺗﺎزﻩ! اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﮐﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪارﻩ! دﻣﺎﻏﺖ رو ﮐﻪ ﻋﻤ ﻞ‬
‫ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻳﻪ ﻣﺸﮑﻞ دﻳﮕﻪ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ؟ ﺗﻮ هﻢ وﻗﺖ ﮔﻴﺮ ﺁوردﯼ واﺳﻪ ﺷﻮﺧﯽ؟!‬
‫‪-‬دهﻨﺖ! دهﻨﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﮔﺸﺎدﻩ! ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﻓﮑﺮﯼ هﻢ ﺑﻪ ﺣﺎل اون ﺑﮑﻨﯽ؟!‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – ﭘ ﺲ ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ ﺑﮕ ﻮ ﺑ ﻪ ﻧﻨ ﻪ م ﺑﮕ ﻢ ﻳ ﻪ ﺑ ﺎر دﻳﮕ ﻪ ﻣﻨ ﻮ ﺑ ﺰاد! اﻳ ﻦ دﻓﻌ ﻪ ﻗﻴﺎﻓ ﻪ م رو از رو‬

‫ﮐﺎﺗﺎﻟﻮگ ﻣﺎرﻟﻮن ﺑﺮاﻧﺪ و ﺳﻔﺎرش ﺑﺪﻩ !!ﻗﻴﺎﻓﻪ س دﻳﮕﻪ! ﺧﺪا دادﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﻗﺮﺑﻮن ﺧﺪا ﺑﺮم‪ .‬اﻣﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻬﺖ ﻧﺪادﻩ ﮐﺎوﻩ!‬

‫ﮐﺎوﻩ – اﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﺳﺮ ﺑﺴﺮم ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﺑﻼﻳﯽ ﺑﻪ ﺳﺮت ﺑﻴﺎرم ﮐﻪ دﺳﺘﻬﺎت رو رو هﻮا راﺳ ﺖ ﺑﻤﻮﻧ ﻪ‬
‫ﺑﻬﺰاد!‬
‫‪-‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯼ ﺑﺎهﺎت ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ؟ اﮔﻪ ﻣﻦ دروغ ﻣﯽ ﮔﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﻓﺮﻳﺒ ﺎ از ﺁﺷ ﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴ ﺮون ﻧﻤ ﯽ‬
‫ﻼ دﻟﺶ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد اون ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺑﯽ رﻳﺨﺘﺖ رو ﺑﺒﻴﻨﻪ! ﺑ ﺎور ﮐ ﻦ ﮐ ﺎوﻩ! ﺧﻴﻠ ﯽ ﻧﺎراﺣﺘ ﻪ! ﻳﻌﻨ ﯽ‬
‫ﺁد؟! اﺻ ً‬
‫ﻼ ﺟﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﺋﻴﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق!‬
‫ﻣﯽ دوﻧﯽ؟ اﻳﻦ دﻣﺎغ ﺗﻮ ﻧﺼﻒ اﺗﺎق رو ﮔﺮﻓﺘﻪ! اﺻ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﺨﻴﺮ! ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺷﺪم ﻓﺮاﻧﮑﺸﺘﻦ؟ !ﮐﺠﺎﺳ ﺖ اﻳ ﻦ ﺁﻳﻴﻨ ﻪ؟ ﻧﮑﻨ ﻪ ﺻ ﻮرﺗﻢ اﻣ ﺮوز ﻃ ﻮرﯼ ﺷ ﺪﻩ‬
‫ﻼ ﺧ ﻮش ﻗﻴﺎﻓ ﻪ ﺑ ﻮدم !راﺳ ﺖ ﻣ ﯽ ﮔ ﯽ ه ﺎ! ﭼ ﺮا از ﺁﺷ ﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴ ﺮون ﻧﻤ ﯽ ﺁد؟‬
‫ﺑﺎﺷ ﻪ؟! ﻣﻌﻘ ﻮل ﻗ ﺒ ً‬
‫ﮐﺒﺎب رو ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮﯼ ﮔﺮﻓﺘﻢ!‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن‪ ،‬ﻓﮑﺮ دﻣﺎﻏﺖ ﺑﺎش‪ .‬دﻣﺎغ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ‪ ،‬ﺷﺼﺖ ﻣﺎﻏﻪ! ﻣﺜﻞ ﺧﺮﻃﻮم ﻓﻴﻞ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺣﺎﻻ ﺗﻮ هﻢ وﺳﻂ دﻋﻮا ﻧﺮخ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﻦ! ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺐ ﻣﯽ رم ﻋﻤﻠﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ واﻣﻮﻧﺪﻩ رو!‬
‫))ﺑﺎزم دﺳﺖ ﮐﺸﻴﺪ ﺑﻪ دﻣﺎﻏﺶ‪ .‬ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد((‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻬﺰاد اﮔﻪ دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ت ﻣﯽ ﮐﻨﻢ! ﮔﺮﻳﻪ ﺗﻮ در ﻣﯽ ﺁرم!‬
‫ﻼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ! اﻳﻦ ﺗﻮ‪ ،‬اﻳﻦ ﻓﺮﻳﺒﺎ!‬

‫‪-‬ﮔﻢ ﺷﻮ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬اﺻ ً‬
‫))ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺁ‪ ! ...‬ﻣﭽﺖ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ! ﺗﻪ ﭼﺸﻤﺎت ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ دادﻩ!‬
‫ﺑﺮو ﭘﺴﺮ ﺟﻮن‪ ،‬ﻣﻦ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ رو رﻧﮓ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ ﺟ ﺎﯼ ﻓ ﻮﻟﮑﺲ واﮔ ﻦ ﻣ ﯽ ﻓﺮوﺷ ﻢ !ﺗ ﻮ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاﯼ‬
‫ﻣﻨﻮ رﻧﮓ ﮐﻨﯽ؟!‬
‫‪-‬ﻏﻠﻂ ﮐﺮدﯼ! ﺑﺎورت ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺠﺎن ﺗﻮ از هﻤﻮن اول ﻓﻬﻤﻴﺪم ‪.‬ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮ ﮐﻨﻒ ﺑﺸﯽ! ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار ﻳﻪ ﺑﺎر هﻢ اﻳﻦ ﺳﺮﺑﺴ ﺮ‬
‫ﻣﺎ ﺑﺬارﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺮو‪ ،‬ﺧﻮدﺗﯽ! ﻣﻦ ﺑﻮدم ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﻣﺎﻏﻢ رو ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ؟!‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺣﺮف زﻳﺎدﯼ ﻧﺒﺎﺷﻪ! ﺑﺬار ﺟﻠﻮ ﻓﺮﻧﻮش ﺧ ﺪﻣﺘﺖ ﻣ ﯽ رﺳ ﻢ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ ﺑﮕ ﻮ ﺑﺒﻴ ﻨﻢ ﭼ ﯽ ﺷ ﺪ؟ ﭼ ﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ؟‬
‫‪-‬ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ‪ .‬ﻣﺒﺎرﮐﻪ اﻳﺸﺎاﷲ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﻴﺎل ﻣﻦ از اوﻟﺶ هﻢ راﺣﺖ ﺑﻮد !ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ دﺧﺘ ﺮ ﻣﻠﮑ ﻪ اﻧﮕﻠ ﻴﺲ ﺑ ﺮم ‪ ،‬ﺑﻬ ﻢ ﻧ ﻪ ﻧﻤ ﯽ‬
‫ﮔﻪ!! ﻣﻠﮑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﭽﻪ ﮔﯽ هﺎم رو دﻳﺪﻩ‪ ،‬ﻧﺸﻮﻧﻢ ﮐﺮدﻩ واﺳﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻴﮑﺶ!‬
‫‪-‬ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻣﻠﮑﻪ ﻧﺪارﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ‪ ،‬از ﺑﺲ ﮐﻪ زﻳﺎدن‪ ،‬ﻳﺎدم ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﻪ ﻣﻠﮑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑ ﻮدﻩ! ﺣ ﺎﻻ ﭼ ﺮا ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺑﻴ ﺮون‬
‫ﻧﻤﯽ ﺁد؟‬
‫))در هﻤﻴﻦ وﻗﺖ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺻﺪاﻣﻮن ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻴﺰ ﻧﺎهﺎر رو ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮد(( ‪:‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺳﺎﻻد درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫‪)0‬ﮐﺎوﻩ ﺁروم ﺑﻤﻦ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﻦ روم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺑﺎهﺎش رو ﺑﺮو ﺑﺸﻢ ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎم ﻣﺜﻞ دﺧﺘﺮ ﻣﻠﮑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺲ! ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاﻩ زﻳﺎد دارﯼ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺣﺮف ‪k‬زن! ﭘﺎﺷﻮ ﺗﻮ ﺟﻠﻮ ﺑﺮو ﻣﻦ ﭘﺸﺘﺖ ﻣﯽ ﺁم‪.‬‬
‫))ﻣﻦ ﺟﻠﻮرﻓﺘﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻣﺒﺎرﮎ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬دﻳﺪم ﮐﺎوﻩ ﭘﺸﺘﻢ ﻧﻴﺴﺖ !ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﮐ ﻪ‬
‫ﺳﺮش رو ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ ﺑﻴﺎد ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺁرم ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬راﺳﺘﺶ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﻳﻪ!‬

‫))ﺑﻌﺪ ﮐﺎوﻩ رو ﺻﺪا ﮐﺮدم((‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﮐﺎوﻩ! ﺑﻴﺎ دﻳﮕﻪ‪ .‬ﮐﺒﺎب ﻳﺦ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ ،‬ﮐﺒﺎب ﻧﻴﺴﺖ !ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﮐﺎﻟﺒﺎس ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن!‬
‫‪-‬ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ !! ﮐﺎوﻩ ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ!‬
‫))ﮐﺎوﻩ از ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮرﻳﻦ‪ ،‬ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﻣﻦ اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪارم ‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻳﺎدم رﻓﺖ ﮔﻮﺟﻪ ﺑﮕﻴﺮم!‬
‫‪-‬ﭼﯽ ﺳﺮد ﻣﯽ ﺷﻪ؟! ﮐﺎﻟﺒﺎس ﺳﺮد ﺧﺪاﻳﯽ هﺴﺖ! در ﺿﻤﻦ ﮔﻮﺟﻪ ﺗﻮﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ هﺎ هﺴﺖ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﭼﻴﻪ؟!‬
‫‪-‬ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻮ رﻓﺘﯽ ﮐﺒﺎب ﺑﮕﻴﺮﯼ‪ ،‬ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﮐﺎﻟﺒﺎس ﮔﺮﻓﺘ ﯽ؟! ﺗ ﺎزﻩ دﻧﺒ ﺎل ﺳ ﻴﺦ ﮔﻮﺟ ﻪ ش ﻣ ﯽ‬
‫ﮔﺮدﯼ؟! ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺪارﻩ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬هﻮل ﺷﺪﻩ! ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﮑﺶ‪ .‬دﻓﻌﻪ اوﻟﺶ اﻳﻨﻄﻮرﻳﻪ!‬
‫))ﮐﺎوﻩ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺳﺮش ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﭼﻄﻮر ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﮔﺮﻓﺘﻢ؟!‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻧﮕﺮﻓﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻬﺖ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ دادن!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ هﻢ ﺧﻮﺑﻪ ‪.‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫))هﺮ ﺳﻪ دور ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﮐﺎوﻩ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﺎﺷﮑﯽ زودت ﺑﺮات ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺸﯽ!‬
‫))ﻓﺮﻳﺒﺎ و ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻨﺪﻳﺪن(( ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﮐﺮدم هﺎ! ﺗﻮ ﺗﻤﻮم زﻧﺪﮔﻴﻢ اوﻣﺪم ﻳﻪ ﮐ ﺎر ﺧ ﻮب‬
‫ﺑﮑﻨﻢ‪ ،‬اوﻧﻢ ﭼﯽ از ﺁب در اوﻣ ﺪ !از ﺑ ﺲ ﮐ ﻪ ه ﻮل ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم‪ ،‬ﻣﻮﻗﻌﻴ ﺖ ﺷ ﻤﺎ ﻳ ﺎدم رﻓ ﺖ‪ .‬راﺳ ﺘﺶ‬
‫هﻨﻮز ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﻄﻮرﯼ ﺟﺎﯼ ﮐﺒﺎب‪ ،‬ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﮔﺮﻓﺘﻢ؟!‬
‫‪-‬از ﺑﺲ ﺳﺮ ﺑﻪ هﻮاﻳﯽ! ﻋﺎﺷﻘﯽ ﭘﺴﺮ ﻣﮕﻪ؟‬
‫))ﮐﺎوﻩ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم! ﺣﺮف هﺎ ﻣﯽ زﻧﯽ هﺎ!‬
‫))ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺳﺮش رو ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ((‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﻦ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن اﻣﺮوز رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﻳﻪ ﻣﺎﻩ دﻳﮕ ﻪ ﻣ ﯽ‬
‫ﺁم ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ ﮐﻪ ﺷﻤﺎم ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫))اﻳﻦ ﺣﺮف رو ﺑﻘﺪرﯼ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺗ ﻮ ﭼﺸ ﻤﻬﺎﯼ ﮐ ﺎوﻩ ﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫ﮐﺮد و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﮐﺎوﻩ م ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪم(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﻧﺨﻴﺮ‪ ،‬ﻻزم ﻧﮑﺮدﻩ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ رو ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد‪ .‬ﻣ ﯽ ﺗﺮﺳ ﻢ دﻓﻌ ﻪ دﻳﮕ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺖ‬
‫‪ 3‬ﺑﻌﺪ از ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﻴﺎﯼ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﯼ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺧﺮم؟!‬
‫‪-‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ! دور از ﺟﻮن ﺧﺮﻩ! ﻳﻌﻨﯽ دور از ﺟﻮن ﺗﻮ !‬
‫))ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫ﻼ ﺧﻴﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ دارﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ هﻤﺪﻳﮕﺮ‬

‫‪-‬ﻣﻦ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻢ رو ﻣﯽ رم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرم‪ .‬ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ ﻓﻌ ً‬
‫ﺑﺮﻧﻴﻦ‪.‬‬
‫))هﺮ دو ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدن‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻪ دﻟﺸﻮن ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻦ‪.‬‬

‫ﺧ ﺪا ﺣ ﺎﻓﻈﯽ ﮐ ﺮدم و رﻓ ﺘﻢ ﭘ ﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺗ ﻮ دﻟ ﻢ ﺁرزو ﮐ ﺮدم هﻤﻴﺸ ﻪ هﻤ ﺪﻳﮕﺮ رو دوﺳ ﺖ داﺷ ﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﻦ‪.‬‬
‫ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﻳﻦ دو ﻧﻔ ﺮ ه ﻢ ﺟ ﻮر ﺷ ﺪ‪ .‬ﺧ ﺪا ﺧ ﺪا ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش ﻣ ﻨﻢ اﻣﺸ ﺐ ﺑ ﺮام‬
‫ﺧﺒﺮهﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻴﺎرﻩ‪.‬‬
‫در اﺗﺎﻗﻢ رو ﮐﻪ واز ﮐﺮدم‪ ،‬دﻳﺪم ﻳ ﻪ ﻧﺎﻣ ﻪ ﺗ ﻮ اﺗ ﺎق اﻓﺘ ﺎدﻩ‪ .‬ﺗ ﺎ ﺑ ﺮش داﺷ ﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻨ ﺪ دﻟ ﻢ ﭘ ﺎرﻩ ﺷ ﺪﻩ‪ .‬ﺑ ﺎ‬
‫دﻟﺸﻮرﻩ وازش ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺳﻼم!‬
‫وﻗﺘﯽ ﺟﺎدو ﮔﺮ ﭘﻴﺮ‪ ،‬ﻃﻠﺴﻤﯽ درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ ،‬رهﺎﻳﯽ ازش ﺳﺨﺘﻪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ از اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎدو در ﺗﻮ اﺛﺮ ﻧﮑﺮد و از اﻳﻦ ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺳ ﺮﺑﻠﻨﺪ ﺑﻴ ﺮون اوﻣ ﺪﯼ‪ .‬ﻣ ﻦ‬
‫اﻣﺸﺐ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﯽ رو ﮐﻪ ﻣﺎدر ﻓﺎﺳﺪم ﭘﺎﯼ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪم‪.‬‬
‫از ﺗﻠﻔﻦ دﻳﮕﻪ ﮔﻮش ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻓﺮار ﺗ ﻮ رو ه ﻢ از وﻳ ﻼ دﻳ ﺪم‪ .‬ﻣﻤﻨ ﻮن ﮐ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ رو ﺑ ﻪ روم ﻧﻴ ﺎوردﯼ‪ .‬از ﺗ ﻮ هﻤ ﻴﻦ اﻧﺘﻈ ﺎر ﻣ ﯽ‬

‫رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﺎﮐﯽ ﺑﻬﺰاد ﻣﻦ‪ .‬ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺷﺮم دارم‪ .‬دﻳﮕﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎت ﻧﮕﺎﻩ‬
‫ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫اﯼ ﮐﺎش ﮐﻨﺠﮑﺎو ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮدم و دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ﻧﻤﯽ اوﻣﺪم‪ .‬ﮐﺎش ﺑﻪ اون ﺗﻠﻔﻦ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮔ ﻮش ﻧﻤ ﯽ ﮐ ﺮدم ‪.‬‬
‫اﮔﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﭼﺮا‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﺎدر هﺮزﻩ اي ﺑﺨﻮاد آﻪ ﻋﺸ ﻖ دﺧﺘ ﺮش رو‪ ،‬داﻣ ﺎد ﺁﻳﻨ ﺪﻩ ش رو‪ ،‬ﻣﻌﺸ ﻮق ﺧ ﻮدش ﺑﻜﻨ ﻪ‪،‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﺑﺮاي ﺁدم هﺎ ﭼﻲ ﻣﻲ ﻣﻮﻧﻪ؟! ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﭼﻪ ﺟﻮري ﺳ ﺮش رو ﺟﻠ ﻮي ﻣ ﺮدش ﺑﻠﻨ ﺪ آﻨ ﻪ؟ !ﻣ ﻦ‬
‫ﺷﻜﺴﺘﻢ ﺑﻬﺰاد‪ .‬در دروﻧﻢ ﭼﻴﺰي ﺷﻜﺴﺖ آﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﺗﺮك ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﻓﺮخ ﻟﻘﺎ‪ ،‬ﺗﻮي ﻗﻠﻌﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺎرون‪ ،‬اﺳﻴﺮ ﻃﻠﺴﻢ دﻳﻮ ﻣﻮﻧﺪ!‬

‫اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ رو ﻧﺰدﻳﻚ ﺻﺒﺢ ﺑﺮات ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪم و ﮔﺮﻳ ﻪ آ ﺮدم‪ .‬ﺑﻌ ﺪش اوﻣ ﺪم دم ﺧﻮﻧ ﺖ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻲ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻗﺸ ﻨﮓ و ﻣﺮدوﻧ ﻪ ت رو ﺑ ﺮاي هﻤﻴﺸ ﻪ ﺗ ﻮ ذه ﻨﻢ‬
‫ﺟﺎ دادم‪.‬‬
‫دوﺳﺘﺖ دارم ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻣﻦ در اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﻴﺮم ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﻣﻲ رم ﺗﺎ از ﺧﻮدم‪ ،‬از ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ‪ ،‬از ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﮔﻨﺪم و از ﻣﺎدر ﭘﻠﻴﺪم ﻓﺮار آﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲ دوﻧﻢ آﻪ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺗﺮ از اوﻧﻲ هﺴﺘﻲ آﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﻴﺎي‪.‬‬
‫ﻣﻦ اﺣﺘﻴﺎج دارم آﻪ ﻳﻪ ﻣﺪت ﺗﻨﻬ ﺎ ﺑﺎﺷ ﻢ و ﺑ ﺎ ﺧ ﻮدم ﻓﻜ ﺮ آ ﻨﻢ‪ .‬اﻳ ﻦ ﺿ ﺮﺑﻪ ﺑﺰرﮔ ﻲ ﺑ ﺮاي روح ﻳ ﻪ‬
‫دﺧﺘﺮﻩ!‬
‫ﻣﻦ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻠﺶ آﻨﻢ ﺑﻬﺰاد‪ .‬اﮔﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم آﻨﺎر ﺑﻴﺎم‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدم ﭘﻴﺸﺖ‪ .‬ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﻣ ﻦ‬
‫ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺗﺮ از اوﻧﻲ هﺴﺘﻢ آﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ آﻪ اﮔﻪ ﺁدم ﻳﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻓﻘﻴﺮ اﻣﺎ ﺑﺎ ﺁﺑﺮو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ارزﺷﻪ‪.‬‬
‫دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﮕﺮدد ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﺗﻮ هﻤﻴﺸﻪ ﻣﺮد ﻣﻨﻲ‪ .‬ﺑﺮاي هﻤﻴﺸﻪ دوﺳﺘﺖ دارم ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ‪.‬‬
‫ﻣﻲ دوﻧﻢ در ﺣﻖ ﺗﻮ ﻇﻠﻢ ﺷﺪﻩ اﻣﺎ دل ﺗﻮ ﻣﺜﻞ درﻳﺎﺳﺖ‪ .‬زﻻل و ﭘﺎك و ﺑﺰرگ‪.‬‬
‫اﮔﻪ ﺟﺴﻤﻢ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬روﺣﻢ ﻣﺎل ﺗﻮﺋﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻲ دوﻧﻢ ﻏﺮور و ﻣﻨﺶ ت واﻻﺗﺮ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ازت ﻣﻲ ﺧﻮام آﻪ ﺑﺮاي رﻓﺘﻨﻢ ﻧ ﻪ ﮔﺮﻳ ﻪ‬
‫ﻼ هﻴﭽﻲ ﻧﻤﻲ دوﻧﻢ‪.‬‬
‫آﻨﻲ و ﻧﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬ﻧﻤﻲ دوﻧﻢ‪ .‬ﻓﻌ ً‬
‫ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻗﻄﺮات ﺑﺎرون ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ آﻨﻢ آ ﻪ از ﺁﺳ ﻤﻮن ﭘ ﺎﺋﻴﻦ ﻣ ﻲ ﺁن و روي زﻣ ﻴﻦ رو ﻣ ﻲ‬

‫ﭘﻮﺷﻮﻧﻦ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺗﻮ ﻣﻲ اﻓﺘﻢ آﻪ ﺑﺮام ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎﻩ ﺑﻮدي‪.‬‬
‫اون وﻗﺖ دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاد ﺗ ﻮ آﻮﭼ ﻪ ه ﺎ راﻩ ﺑﻴﻔ ﺘﻢ و دﻧﺒﺎﻟ ﺖ ﺑﮕ ﺮدم ﺗ ﺎ ﻣﺜ ﻞ اون ﺷ ﺐ‪ ،‬ﺗ ﻮ ﺑ ﺎرون و‬
‫ﺳﺮﻣﺎ‪ ،‬ازم ﺣﻤﺎﻳﺖ آﻨﻲ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‬
‫))ﻧﺎﻣﻪ رو ﻳﻜﺒﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺨﻮﻧﺪم‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫هﻤﻮن آﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺧﻮرد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻏﻤﻬﺎي ﻓﺮﻧﻮش‪ ،‬هﻤﻪ زﺟﺮي آﻪ از ﻓﻬﻤﻴﺪن ﺟﺮﻳﺎن آﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬
‫و ﺷﻮآﻲ آﻪ ﺑﻬﺶ وارد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬از ﭘﻮﺳﺖ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﮔﺬﺷﺖ و ﺗﺎ ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ‪ .‬رﻓ ﺘﻢ ﺗ ﻪ‬
‫اﺗﺎﻗﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﺜﻞ هﻤﻴﺸ ﻪ آ ﻪ ﺑ ﺪﺑﺨﺘﻲ ه ﺎ ﺳ ﺮم ه ﻮار ﻣ ﻲ ﺷ ﺪ‪ ،‬زاﻧﻮه ﺎم رو ﺑﻐ ﻞ آ ﺮدم و رﻓ ﺘﻦ‬
‫ﻓﺮﻧﻮﺷﻢ رو ﻧﮕﺎﻩ آﺮدم!‬
‫ﺗﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﭼﻘﺪر ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻢ؟ دوﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ؟ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ؟!‬
‫اﻻن ﭼﻲ؟ ﻣﺜﻞ ﺑﺎزي ﻣﺎرﭘﻠﻪ!‬
‫ﺗﻮ ﻳﻪ زﻣﺎن آﻢ‪ ،‬ﺗ ﺎس زﻧ ﺪﮔﻲ دو ﺗ ﺎ ﻧﺮدﺑ ﻮن ﺟﻠ ﻮم ﮔﺬاﺷ ﺘﻪ ﺑ ﻮد و ﺑ ﺮدﻩ ﺑ ﻮدم ﺑ ﺎﻻ! اﻣ ﺎ وﻗﺘ ﻲ آ ﻪ‬
‫داﺷﺘﻢ ﺑﺎزي رو ﻣﻲ ﺑﺮدم‪ ،‬ﻳﻪ ﻣﺎر ﺧﻮش ﺧﻂ و ﺧﺎل‪ ،‬ﺁروم ﺧﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮد زﻳﺮ ﭘﺎم و ﻧﻴﺸﻢ زدﻩ ﺑﻮد!‬
‫ﺣﺎﻻ آﺠﺎ ﺑﻮدم؟ اول ﺑﺎزي! اﻳﻦ وﻗﺖ هﺎ هﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺣ ﺎﻻ ﭼ ﺮا ﻧﻤ ﻲ ﮔﻴ ﺮﻩ! دﻳ ﺪم آ ﻪ‬
‫ﺗﻮ ﺁﺳﻤﻮن هﺎم‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺳﻮار ﻳﻪ ﺳﺮﺳﺮﻩ و دارم ﺑﻪ ﻃﺮف زﻣﻴﻦ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺧﻮرم اﻣﺎ هﺮ ﺑﺎر آﻪ‬
‫ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻢ اﺑﺮهﺎي زﻳﺮ ﺳﺮﺳﺮﻩ ﻣﻴﺮن آﻨﺎر و ﺑﺎز ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﺑﺎﻻي ﺳﺮﺳ ﺮﻩ ﺳ ﺮ ﺟ ﺎي‬
‫اوﻟﻢ هﺴﺘﻢ! ﺣﺎﻟﻢ از هﺮ ﭼﻲ ﺳﺮﺳﺮﻩ و ﺳﺮ ﺧﻮردن ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرد!‬
‫ﺁدم اﮔﻪ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي رو دوﺑﺎرﻩ ﺗﻜﺮار آﻦ‪ ،‬ﻋﺰا ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻩ! ﻣﺜﻞ ﺗﺠﺪﻳ ﺪي ﺗ ﻮ ﻳ ﻪ درس! ﻳ ﻪ‬
‫دﻳﺎزﭘﺎم ‪ 10‬ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺧﻮﻧﺪن ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﺧﻮردﻩ ﺑ ﻮدﻣﺶ اﻣ ﺎ ﺧ ﻮاﺑﻢ ﻧﻤ ﻲ اوﻣ ﺪ‪ .‬ﻧﺸﺴ ﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدم ‪ .‬آﺎرت هﺎي ﻋﺮوﺳﻲ ﻣﻮن رو ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺘﻢ! ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﺎ آﺎرت ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﺎ آﺎرت ﻓﺮﻧ ﻮش! اﻣ ﺎ‬
‫ﻣﻦ آﻪ آﺴﻲ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ دﻋﻮت آﻨﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﻓﺎﻣﻴﻠﻲ‪ ،‬ﻧﻪ آﺴﻲ‪ ،‬ﻏﻴﺮ از ﭼﻨﺪ ﺗ ﺎ از ﺑﭽ ﻪ ه ﺎي داﻧﺸ ﻜﺪﻩ ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ آﺎرت ﻣﻦ‪ ،‬هﺸﺘﺎد ﺗﺎ ﻓﺮﻧﻮش‪.‬‬
‫اوﻧﻢ آﻪ آﺴﻲ رو ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﻣﺸﺖ درب و داﻏﻮن! ﺧﺐ دوﺳﺘﻬﺎي داﻧﺸﻜﺪﻩ ش هﺴ ﺘﻦ‪ .‬ﺑﻴﺴ ﺖ ﺗ ﺎ‬
‫آﺎرت ﻣﻦ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﺎ ﻓﺮﻧﻮش!‬
‫ﺑﺎﻳﺪ هﻤﻮن ﻃﻮر آﻪ ﺳﺮم ﻣﻲ ﺧﻮرم‪ ،‬آﺎرت هﺎ رو ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬دﺳﺘﻢ ﺧﻂ ﻣﻲ ﺧﻮرﻩ!‬
‫ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬هﻢ ﺧﻮدش‪ ،‬هﻢ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ و هﻢ ﻋﻠﻲ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ و ﻋﻠﻲ آﻪ ﻣﺮدن‪ ،‬ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﻲ ﺧﻮان ﺑﻴﺎن ﻋﺮوﺳﻲ؟!‬

‫ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻳﻜﻲ ﻣﻲ رﻩ دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن! ﺳﺎز ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ رو ﭼﻴﻜﺎر آ ﻨﻢ؟ اﮔ ﻪ ﺑﺨ ﻮاد ﺗ ﻮ ﻋﺮوﺳ ﻲ ﻣ ﻦ‪ ،‬ﺑ ﺮام‬
‫ﻼ ﭼﻨ ﺪ ﺗ ﺎ هﺴ ﺖ؟! ﭘ ﻮﻧﺰدﻩ ﺗ ﺎ آ ﺎرت‬
‫ﺳﺎز ﺑﺰﻧﻪ ﭼﻲ؟ ﺳﻴﻢ ﺳﺎزش ﭘﺎرﻩ ﺷﺪﻩ! ﺳ ﻴﻢ ﺳ ﺎز ﭼﻨ ﺪﻩ؟ اﺻ ً‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﻬﻞ ﺗﺎ ﻓﺮﻧﻮش‪.‬‬
‫ﻋﺮوﺳﻲ رو آﺠﺎ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ؟ ﺻﻨﺪﻟﻲ هﺎ رو ﭼﺮا ﭼﻴﺪن زﻳﺮ ﺑﺎرون و ﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﻮن! ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲ اد ﻣﻲ‬
‫زﻧﻪ ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ!‬
‫ﭼﺮا آﻔﺶ ﭘﺎي ﺧﻮدم ﻧﻴﺴﺖ؟! ﻓﺮﻧﻮش هﻢ دارﻩ روي ﭘﺎآﺖ ﻳﻪ آﺎرت رو ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﻮﻧﺶ ﻣﻲ دﻩ و ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻪ‪ ،‬ﭼﻄﻮرﻩ؟ ﺧﻮش ﺧﻄﻪ؟!‬
‫ﺁﻗﺎي ﻓﻮﻻد زرﻩ دﻳﻮ و ﺑﺎﻧﻮ!! از ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ اﻃﻔﺎل ﻣﻌﺬورﻳﻢ!‬
‫ﻧﺎدر ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ آﻨﻪ و ﻣﻲ ﮔﻪ ﻣﻨﻢ ﻣﻲ ﺧﻮام ﺑﻴﺎم!‬
‫دﻩ ﺗﺎ آﺎرت ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﻓﺮﻧﻮش!‬
‫آﺎوﻩ ﻣﻲ ﮔ ﻪ ﻏ ﺬا ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪﻩ‪ .‬ﻓﻘ ﻂ ﺳ ﺎﻧﺪوﻳﭻ دارن! ﻋﺮوﺳ ﻲ ﺗ ﻮن ﺳ ﺎﻧﺪوﻳﭽﻪ! ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﻣﻴﮕ ﻪ ﺗﻤ ﻮم‬
‫ﻣﻴﻮﻩ هﺎ ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ! ﻓﻘﻂ ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕ ﻲ ﻣﻮﻧ ﺪﻩ! هﻤ ﻪ رو ﭼﻴ ﺪم رو ﻣﻴﺰه ﺎ! دوﺑ ﺎرﻩ دﺳ ﺘﻢ ﺧ ﻂ ﺧ ﻮرد!‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻬﺮام ﺧﺎن و ﺧﺎﻧﻮادﻩ!‬
‫ﭘﻨﺞ ﺗﺎ آﺎرت ﻣﻦ‪ ،‬دﻩ ﺗﺎ ﻓﺮﻧﻮش!‬
‫ﻣﺎدر ﻓﺮﻧﻮش رو ﺻﻨﺪﻟﻲ زﻳﺮ ﺑﺎرون‪ ،‬وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ .‬دارﻩ ﺑﺎ ﻣﻠﻲ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧ ﻪ و ﮔﻮﺟ ﻪ‬
‫ﻓﺮﻧﮕﻲ ﻣﻴﺨﻮرﻩ !ﻳﻪ ﻟﺒﺎس ﺧﻮاب ﻗﺮﻣﺰ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﺮﻣﺎ!‬
‫ﺗﺎ ﻣﻨﻮ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻩ و ﻣﻲ ﮔﻪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺟﻮن ﺗﻮ ﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ داري و ﻧﻪ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ و ﻧ ﻪ زﻧ ﺪﮔﻲ!‬
‫ﺑﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم هﻤﻪ اﻳﻨﺎ رو ﺑﺮات ﻣﻲ ﺧﺮم! دوﺑﺎرﻩ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻩ!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش ﺣﺮف هﺎش رو ﺷﻨﻴﺪﻩ‪ .‬ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﺶ رو ﺑﺮداﺷﺘﻪ دارﻩ ﻣﻲ رﻩ!‬
‫ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻪ ﺑﺎزي ﻧﻤﻲ آﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮات ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻣﺮغ ﻣﻲ ﺁرم‪ ،‬دوﺳﺖ داري؟‬
‫ﻳﻪ آﺎرت ﻣﻦ هﻴﭽﻲ آﺎرت ﻓﺮﻧﻮش!‬

‫ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻗﺎي ﺑﻬﺰادﻩ‪ .‬ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ!‬
‫آﺎرت هﺎ از اون ﺑﺎﻻ‪ ،‬رﻳﺨﺘﻦ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬هﻨﻮز دارم ﺳﺮ ﻣﻲ ﺧﻮرم!‬
‫آﺎوﻩ دارﻩ ﺑﺎ دﺳﺖ دﻣﺎﻏﺶ رو اﻧﺪازﻩ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻩ! ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ دارﻩ ﺁواز ﻣﻲ ﺧﻮﻧﻪ و ﻋﻠﻲ دارﻩ ﺧﻮدش‬
‫رو ﻣﻲ آﺸﻪ!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎهﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ و ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﻣ ﺎدرش ﮔﺮﻳ ﻪ ﻣ ﻲ آﻨ ﻪ‪ .‬ﺧ ﻮدم دارم دﻧﺒ ﺎل آﻔ ﺶ ه ﺎم‬
‫ﻣﻲ ﮔﺮدم آﻪ ﺑﺮم دﻧﺒﺎل ﻓﺮﻧﻮش‪.‬‬
‫))ﺑ ﺎ ﺻ ﺪاي ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰي از ﺧ ﻮاب ﭘﺮﻳ ﺪم‪ .‬ﻧﻤ ﻲ ﻓﻬﻤﻴ ﺪم ﭼ ﻪ وﻗﺘ ﻲ ﻳ ﻪ و ﭼ ﻲ ﺷ ﺪﻩ‪ .‬ﺑ ﻴﻦ ﺧ ﻮاب و‬
‫ﺑﻴﺪاري ﺑﻮدم ‪.‬هﻤﻮﻧﻄﻮر آﻪ زاﻧﻮهﺎم رو ﺑﻐﻞ آﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺻﺪا اوﻣﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ داﺷﺖ ﻣﺤﻜﻢ در ﻣﻲ زد و ﻣﻨﻮ ﺻﺪا ﻣﻲ آﺮد‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎد ﺧﻮاﺑﻲ آﻪ دﻳﺪم اﻓﺘﺎدم‪ .‬دور و ﺑﺮم آﺎرﺗﻲ ﻧﺒﻮد! ﺑﺎزم در زدن‪ .‬ﺻﺪاي‬
‫آﺎوﻩ ﻣﻲ اوﻣﺪ آﻪ اﺳﻢ ﻣﻨﻮ ﺻﺪا ﻣﻲ آﺮد‪ .‬هﺮ ﺟﻮري ﺑﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و در رو ﺑﺎز آﺮدم‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – آﺠﺎﻳﻲ ﭘﺴﺮ؟! ﺷﺎﻗﺎﻟﻮس ﮔﺮﻓﺘﻢ! ﭼﺮا در رو وا ﻧﻤﻲ آﻨﻲ؟! ﭼﺘﻪ؟!‬
‫))ﻧﮕﺎهﺶ آﺮدم ‪.‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻪ اﺗﺎق و ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻧﻮش رو ورداﺷﺘﻢ و ﺗﺎ آﺮدم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻻﻳﻴﻪ آﺘﺎب((‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ! ﭼﺮا در رو وا ﻧﻤﻲ آﻨﻲ؟! از دﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﻪ ﺑﺎر اوﻣﺪم در ﺧﻮﻧﻪ ت‪.‬‬
‫))دوﺑﺎرﻩ ﺳﺮ ﺟﺎم ﻧﺸﺴﺘﻢ((‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﺑﻬﺰاد !!ﺑﺎ ﺗﻮأم‪ .‬ﭼﻲ ﺷﺪﻩ؟ ﭼﺮا ﻗﻴﺎﻓﻪ ت اﻳﻨﺠﻮرﻳﻪ؟!‬
‫ﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬آﺎوﻩ هﻤﻮﻧﻄﻮر واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ آﺮد((‪.‬‬
‫))اﺻ ً‬
‫‪-‬ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪﻩ؟‬
‫آﺎوﻩ – ﭼﻬﺎر ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ‪ .‬ﭼﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻬﺰاد ؟!‬
‫))ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو زاﻧﻮهﺎم‪ .‬آﺎوﻩ آﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﮕﺮان ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬اوﻣﺪ ﭘﻴﺸﻢ ﻧﺸﺴﺖ((‬
‫آﺎوﻩ – ﻧﻤﻲ ﺧﻮاي ﺑﺎ رﻓﻴﻘﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ؟!‬
‫))ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ آﺮدم و ﻧﮕﺎهﺶ آﺮدم‪ .‬ﭼﻨﮓ زد ﺗﻮ ﻣﻮهﺎم و ﺑﻐﻠﻢ آﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻻ ﻣﺴّﺐ اﻳﻨﻄﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﻜﻦ! ﺟﻴﮕﺮم ﺁﺗﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ! ﭼﻲ ﺷﺪﻩ؟! دﻟﻢ ﺗﺮآﻴﺪ! ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ!!‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎزم ﺧﻮرﺷﻴﺪ در اوﻣﺪﻩ؟!‬
‫آﺎوﻩ – هﺬﻳﻮن ﻣﻲ ﮔﻲ؟! ﺑﻴﻨﻢ ﺗﺐ داري آﻪ!‬
‫))دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ رو ﭘﻴﺸﻮﻧﻴﻢ((‬
‫آﺎوﻩ – ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ دآﺘﺮ‪ .‬دﻳﺸﺐ اﻳﻦ واﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﺨ ﺎري رو روﺷ ﻦ ﻧﻜ ﺮدي‪ ،‬ﭼﺎﺋﻴ ﺪي! ﺁﺧ ﻪ ﻣ ﻦ ﻧﻤ ﻲ‬
‫ﻓﻬﻤﻢ‪ ،‬ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﻳﻲ ﭼﻘﺪر؟ ادم ﻋﺎﻗﻞ زﻣﺴﺘﻮن‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﻔﺖ هﻢ ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﻳﻲ ﻣﻲ آﻨﻪ؟ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑ ﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﭼﺮك ﻣﻲ زﻧﻪ اون ﻳﻪ آﻠﻴﻪ ﺗﻢ ﻣﻲ ﮔﻨﺪﻩ! ﭘﺎﺷﻮ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫))ﻧﮕﺎهﺶ آﺮدم و ﺁروم ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬هﻤﻴﺸﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ آﺮدم اﮔﻪ ﻳﻪ روز ﻓﺮﻧﻮش ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﺑﺮام ﺻﺒﺢ ﻧﻤﻲ ﺷﻪ !‬
‫آﺎوﻩ – ﻓﺮﻧﻮش ﻧﺒﺎﺷﻪ؟! ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﺑﻮدﻩ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻴﺎد اﻳﻨﺠﺎ؟ ﻧﻜﻨﻪ دﻋﻮاﺗﻮن ﺷﺪﻩ؟‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻜﺶ ﭘﺴﺮﻩ ﺧﺮس ﮔﻨ ﺪﻩ! ﺣ ﺎﻻ ﺗ ﺎزﻩ اول ﺷ ﻪ! ﺗﺮﺳ ﻴﺪم ه ﺎ! ﻓﻜ ﺮ آ ﺮدم ﭼ ﻲ ﺷ ﺪﻩ!‬
‫ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻهﺎ ﺑﺎ ه ﻢ دﻋ ﻮا دارﻳ ﻦ‪ ،‬آﺘ ﻚ آ ﺎري دارﻳ ﻦ! ﻗﻬ ﺮ دارﻳ ﻦ‪ ،‬ﺁﺷ ﺘﻲ دارﻳ ﻦ‪ ،‬هﻤ ﺪﻳﮕﺮ رو ﻣ ﻲ‬
‫زﻧﻴﻦ‪ ،‬زﻧﺪان ﻣﻲ رﻳﻦ‪ ،‬دادﮔ ﺎﻩ‪ ،‬ﻣ ﻲ رﻳ ﻦ‪ ،‬هﻤﺪﻳﮕ ﻪ رو ﻣ ﻲ آﺸ ﻴﻦ! ﻃ ﻼق ﻣ ﻲ ﮔﻴ ﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻃ ﻼق ﻣ ﻲ‬
‫دﻳﻦ! ﭼﺸﻢ ﻧﺪارﻳﻦ هﻤﺪﻳﮕﺮ رو ﺑﺒﻴﻨﻴﻦ! ﺳﺎﻳﻪ هﻤ ﺪﻳﮕﺮ رو ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑ ﺎ ﺗﻴ ﺮ ﻣ ﻲ زﻧ ﻴﻦ‪ ،‬از ه ﻢ ﺟ ﺪا ﻣ ﻲ‬
‫ﺷﻴﻦ !اﻳﻨﺎ هﻤﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻪ! ﺣﺎﻻ ﺑﺒﻴﻦ ﺗﻠﺨﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﭼﻴﻪ!!‬
‫))اﻳﻨﺎ رو ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺨﺎري رو هﻢ روﺷﻦ آﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎﻩ آﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻲ ﺷﺪﻩ؟! اﻧﮕﺎر ﻣﻮﺿﻮع ﺟﺪي ﻳﻪ!‬
‫))ﭼﺸﻢ هﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬

‫‪-‬ﻓﺮﻧﻮش ﻣﻦ رﻓﺖ!‬
‫آﺎوﻩ – رﻓﺖ؟ !ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟ آﺠﺎ رﻓﺖ؟!‬
‫‪-‬آﺎوﻩ‪ ،‬ازم هﻴﭽﻲ ﻧﭙﺮس‪ .‬ﻧﻪ ﭼﻴﺰﻳﻪ آﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮات ﺑﮕﻢ و ﻧﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺣﺮف زدن دارم‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ‪ .‬ﺗﻮ اﻻن آﻼﻓﻪ اي‪ .‬ﻳﻪ ﺧ ﻮردﻩ ﺁروم ﺑ ﺎش‪ .‬ﺑﻌ ﺪ ﺑ ﺬار ﺁﺑﺠ ﻮش ﺑﻴ ﺎد ﻳ ﻪ ﭼ ﺎﻳﻲ دم‬
‫آﻨﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ آﻦ‪.‬‬
‫))ﻧﮕﺎهﺶ آﺮدم و دوﺑﺎرﻩ ﭼﺸﻤﻬﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬اوﻧﻢ ﺳﺎآﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻪ دﻩ دﻗﻴﻘﻪ‪ ،‬ﻳﻪ رﺑﻌﻲ آﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﻳﻪ دوش ﺑﮕﻴﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش ﻣﻲ ﺁد‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ اﻋﺼﺎﺑﺖ ﺧﺮاﺑﻪ!‬
‫))ﺑﺰور ﺑﻠﻨﺪم آﺮد‪ .‬ﺑﺎ اآﺮاﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ .‬وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ ﺑﻄﺮف ﺣﻤﻮم ﻣﻲ رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫((‬
‫‪-‬آﺎش از اول ﺑﻪ ﺣﺮف ﺗﻮ ﮔﻮش ﻧﻜﺮدﻩ ﺑﻮدم! هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺮاب ﺷﺪ آﺎوﻩ!!‬
‫آﺎوﻩ – ﻣﻦ ﻧﻮآﺮﺗﻢ‪ .‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻪ ‪.‬ﭼﻴﺰي ﻧﺸﺪﻩ آﻪ! ﺗﻮ ﺑﺮو ﻳ ﻪ دوش ﺑﮕﻴ ﺮ‪،‬؛ ﺑﻌ ﺪ ﺑﻴ ﺎ‬
‫ﺑﺎ هﻢ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻴﻢ‪ .‬ﺑﺮو ﻓﺪات ﺷﻢ‪ .‬ﺑﺮو زود ﺑﺮﮔﺮد‪.‬‬
‫))راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻔﺖ آﺎوﻩ‪ .‬دوش ﺁب ﺳﺮد‪ ،‬ﺗﻮ زﻣﺴﺘﻮن ﻋﺎﻟﻴﻪ! ﭘﺪر اﻋﺼﺎب رو در ﻣﻲ ﺁرﻩ! وﻗﺘﻲ از‬
‫ﺣﻤﻮم اوﻣﺪم ﺑﻴﺮون‪ ،‬آﻤﻲ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ اﻓﻜﺎرم ﻗﺎﻃﻲ ﭘﺎﻃﻲ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق‪ ،‬دﻳﮕﻪ آﺎوﻩ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮد!((‬
‫آﺎوﻩ – ﻻﻣﺴّﺐ! ﭼﺮا زودﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻲ!؟‬
‫))ﻧﮕﺎهﺶ آﺮدم‪((.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﻧﺎﻣﻪ رو ﺧﻮﻧﺪم‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاد از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﻮن آﺎري آﻨﻲ!‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻲ اون ﻧﺎﻣﻪ رو ﺑﺨﻮﻧﻲ‪.‬‬

‫آﺎوﻩ – ﺣﺪاﻗﻞ زودﺗﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻲ ﻳﻪ ﺧﺎآﻲ ﺗﻮ ﺳﺮﻣﻮن ﻣﻲ آﺮدﻳﻢ!‬
‫‪-‬ﭼﻲ رو ﺑﮕﻢ؟! ﺑﮕﻢ ﻣﺎدر آﺴﻲ رو آﻪ دوﺳﺘﺶ دارم ﺑﻬﻢ ﻧﻈﺮ دارﻩ؟!‬
‫آﺎوﻩ – ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اﻟﻬﻪ ﻋﺼﻤﺖ و ﻃﻬﺎرت آﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ! ﻣﻲ ﺧﻮاﺳ ﺘﻲ ﺟﺮﻳ ﺎن ﻳ ﻪ‬
‫زن دﮔﻮري رو ﺗﻌﺮﻳﻒ آﻨﻲ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮﺑﻪ آﻪ ﻧﮕﻔﺘﻲ؟!‬
‫‪-‬ﺑﺨﺎﻃﺮﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﺳﺮارش رو آﺴﻲ ﺑﻔﻬﻤﻪ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﭼﻪ رﺑﻄﻲ داﺷﺖ؟ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ ﺧﺮاﺑﻪ‪ .‬ﺑﻪ اون ﭼﻪ؟ ﺗﺎزﻩ! آﻮﯼ رﺳﻮاﻳﻲ ﻳ ﻪ اﻳ ﻦ‬
‫زﻧﻴﻜﻪ رو‪ .‬ﺗﻮ ﭘﺎﭼﻨﺎر و ﭘﺎﻣﻨﺎر هﻢ زدن !آﺠﺎي آﺎري؟!‬
‫اﻳﻦ ﻋﻔﺮﻳﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻪ ﺗﻮ اﻳﺮان ﺟﻮوﻧ ﻪ ه ﺎ رو ﻗ ﺮ ﻣﻴﺰﻧ ﻪ! آ ﻢ آ ﻪ ﻣ ﻲ ﺁرﻩ‪ ،‬ﻣ ﻲ رﻩ ﺳ ﺮاغ‬
‫ﺟﻮﺟﻪ ﺧﺮوس ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ!ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲ رﻩ ﺑﻘﻴﻪ آﺜﺎﻓﺘﻜﺎري هﺎ ﺷﻮ ﺗﻮ ﺧﺎرج ﻣﻲ آﻨﻪ‪.‬‬
‫وﻟﻲ اﻧﮕﺎر اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﻮﺟﻪ ﺧﺮوس رﺳﻤﻲ اﻓﺘﺎدﻩ!‬
‫اي دل ﻏﺎﻗﻞ! ﻓﻜﺮ هﻤﻪ ﭼﻴﺰش رو ﻣﻲ آﺮدم‪ .‬اﻻ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ!‬
‫‪-‬از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﻧﺒﺎﻳﺪ آﺴﻲ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪي آﺎوﻩ!‬
‫آﺎوﻩ – ﺁرﻩ ﺑﺎﺑ ﺎ‪ ،‬ﺧﻴﺎﻟ ﺖ راﺣ ﺖ‪ .‬ﺳ ﺎﻧﺪوﻳﭽﺖ رو ه ﻢ آ ﻪ ﻧﺨ ﻮردي‪ .‬ﭘﺎﺷ ﻮ ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰي ﺑ ﺬار ده ﻦ ت‬
‫ﺿﻌﻒ ﻣﻲ ﮔﻴﺮدت هﺎ!‬
‫اﻳﻦ واﻣﻮﻧﺪﻩ م آﻪ ﺟﻮش ﻧﻤﻲ ﺁد ﻳﻪ ﭼﺎﻳﻲ دم آﻨﻢ ﺑﺎ ﻧﻮن ﭘﻨﻴﺮي‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﺪم ﺑﺨﻮري‪.‬‬
‫‪-‬اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪارم‪ ،‬وﻟﺶ آﻦ !‬
‫آﺎوﻩ – ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺨﻮاي ﭼﻴﻜﺎر آﻨﻲ؟ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاي ﺑﺮي دﻧﺒﺎﻟﺶ؟‬
‫ﻼ‬
‫‪-‬ﻣﮕﻪ ﻧﺎﻣﻪ رو ﻧﺨﻮﻧﺪي؟ ﻓﺮﻧﻮش ﻧﻤﻲ ﺧﻮاد ﻣﻨﻮ ﺑﺒﻴﻨﻪ‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ ﻓﻌ ً‬
‫ﻼ ﺑﺮي ﺳﺮاﻏﺶ‪ .‬ﺗ ﻒ ﺑ ﻪ ﮔ ﻮر ﭘ ﺪر ه ﺮ ﭼ ﻲ ﻣ ﺎدر‬

‫آﺎوﻩ – راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻲ‪ ،‬درﺳﺖ هﻢ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﻓﻌ ً‬
‫‪ ...‬ﻟﮕﻮري ﻳﻪ!‬

‫‪-‬آﺎوﻩ!! ﭼﺘﻪ؟!‬
‫آﺎوﻩ – ﭼﻴﻪ؟ ﺑﺎزم ازش ﻃﺮﻓﺪاري ﻣﻲ آﻨﻲ؟ ﺻﺎﺑﻮﻧﺶ هﻢ آﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﺖ ﺧﻮرد اﻳﻦ زن!‬
‫‪-‬ﻣﻦ اﺣﺘﺮام ﻓﺮﻧﻮش رو ﻧﮕﻪ ﻣﻲ دارم!‬
‫آﺎوﻩ – ﻓﺮﻧﻮش آﻪ ﺧﻮدش هﻢ ﺑﻪ ﻧﻨﻪ ش ﻓﺤﺶ دادﻩ!‬
‫))ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭼﺎﻳﻲ دم آﺮد و از ﺗﻮ ﺳﻄﻞ ﻧﻮن‪ ،‬آﻤﻲ ﻧﻮن در ﺁورد و ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ‬
‫ﺳﻴﻨﻲ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮدت رو زﻳﺎد ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻜﻦ ‪ .‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻨﺪ روزري آﻪ ﺑﮕﺬرﻩ‪ ،‬ﻓﺮﻧﻮش ﺁروم ﻣﻲ ﺷ ﻪ‬
‫و ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدﻩ ﭘﻴﺸﺖ‪ .‬ﺧﻮدش هﻢ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ‪ .‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻪ‪.‬‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺳﺮاغ ﻓﺮﻧﻮش رو ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﻣﺎدر و ﭘﺪرش ﺟﻠ ﻮش رو ﮔ ﺮﻓﺘﻦ‪ .‬ﻧﻤﻴ ﺬارن ﺑﻴ ﺎد‬
‫ﭘﻴﺶ ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪي آﺎوﻩ‪ .‬ﭼﻴﺰي دﻳﮕﻪ اي ﻧﮕﻮ‪.‬‬
‫)) اون روز دﻳﮕﻪ ﺑﺎ آﺎوﻩ ﺣﺮف ﻧﺰدم‪.‬ﻃﻔﻠﻚ ﻳﻪ ﻳﻪ ﺳ ﺎﻋﺘﻲ ﻧﺸﺴ ﺖ‪ ،‬وﻗﺘ ﻲ دﻳ ﺪ آ ﻪ دﻳﮕ ﻪ ﺟ ﻮاﺑﺶ‬
‫رو ﻧﻤﻲ دم‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻮار ﻓﺮﻧﻮش رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﻮش دادن‪.‬‬
‫ﻗﺮار ﺑﻮد ﭼﻘﺪر اﻧﺘﻈﺎر رو ﺗﺤﻤﻞ آﻨﻢ؟! ﻳﻪ روز‪ ،‬دو روز‪ ،‬ﻳﻪ هﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﻣﺎﻩ‪ ،‬دو ﻣ ﺎﻩ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﺳ ﺎل‪ ،‬دو‬
‫ﺳﺎل؟!‬
‫راﺳﺘﻲ هﺮ روز ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ س؟! اﻳﻦ هﻤﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮي دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ دردي ﻣﻲ ﺧﻮرن؟ آﻪ ﻓﻘ ﻂ ﺑ ﻪ‬
‫ﻣﺎ ﺑﮕﻦ ﭼﻄﻮري دارﻩ ﻋﻤﺮﻣﻮن ﻣﻲ ﮔﺬرﻩ و ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﺷﻪ؟! اﮔﻪ ﻧﺪوﻧﻴﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫آﺎش ﺑﺠﺎي آﻠﻴﻪ م‪ ،‬ﻗﻠﺒﻢ رو ﺑﻪ آﺎوﻩ ﻣﻲ دام! ﺣﺪاﻗﻞ اﻳﻨﻜﻪ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ آﺴﻲ ﺑﺪم ش!((‬
‫)) اﻣﺮوز هﻢ ﻳﻪ روز دﻳﮕﻪ س ﻣﺜﻞ دﻳﺮوز‪.‬‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ هﻤﻮﻧﻄﻮر ﻃﻠﻮع آﺮد آﻪ دﻳﺮوز آﺮد! هﻤﻮﻧﻄﻮر هﻢ ﻏﺮوب آﺮد آﻪ دﻳﺮوز آ ﺮد‪ .‬ﺗ ﺎ ﺑﺒﻴ ﻨﻢ‬
‫ﻼ ﻃﻠﻮع ﻧﻜﺮد‪.‬‬
‫ﻓﺮدا ﭼﻲ ﻣﻲ ﺷﻪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﺻ ً‬
‫ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ﻳﻪ ﻣﮕﺲ‪ ،‬هﻤ ﺮاﻩ ﻣ ﻦ زﻧ ﺪاﻧﻲ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد! اﻧﮕ ﺎر وﻗﺘ ﻲ در واز ﺑ ﻮدﻩ‪ ،‬اوﻣ ﺪﻩ ﺗ ﻮ و اﻳﻨﺠ ﺎ‬
‫اﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺧﻮد ﻣﻦ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ اﺗﺎق‪ ،‬ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ اي‪ ،‬ﭼﻴﺰي هﻢ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﺑﺸﻴﻨﻪ روش!‬
‫ﻧﻤﻲ دوﻧﻢ ﻣﮕﺲ هﺎم ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻲ ﺷﻦ؟! ﺟﻔﺖ اون هﺎم وﻟﺸﻮن ﻣﻲ ﮐﻨﻪ و ﺑﺮﻩ؟!‬
‫آﺎوﻩ ﺳﻪ ﺑﺎر اوﻣﺪ ﺳﺮاﻏﻢ ‪ .‬در رو واز ﻧﻜﺮدم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﺗﻴﻜﻪ ﻧﻮن‪ ،‬ﺗﻪ ﺳﻄﻞ ﻧﻮن ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮردﻣﺶ‪.‬‬
‫راﺳﺘﻲ وﻗﺘﻲ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻓﺮهﺎد ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲ آﺮدﻩ؟! ﻳﻪ ﺿﺮب ﺗﻴﺸﻪ ﺑﻪ آﻮﻩ ﻣﻲ زدﻩ؟!‬
‫ﻣﺠﻨﻮن ﭼﻲ؟ اوﻧﻢ وﻗﺘﻲ ﻟﻴﻠﻲ ﻧﺒﻮدﻩ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﺟﻮر ﺗﻮ ﺑﻴﺎﺑﻮن هﺎ ول ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ آﺎره ﺎي دﻳﮕ ﻪ‬
‫ش هﻢ ﻣﻲ رﺳﻴﺪﻩ؟‬
‫***‬
‫))اﻣﺮوز ﭼﻪ روزي ﻳﻪ؟ ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ س؟‬
‫ﻳﻪ ﺑﻨﺪ اﻧﮕﺸﺖ ﺧﺎك ﺗﻮ اﺗ ﺎق ﻧﺸﺴ ﺘﻪ! اﻳ ﻦ ﻋﻘﺮﺑ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺖ ه ﻢ آ ﻪ اﻧﮕ ﺎر ﺧﺴ ﺘﻪ ﻧﻤ ﻲ ﺷ ﻪ! هﻤ ﻴﻦ‬
‫ﺟﻮر دور ﺧﻮدش ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻪ!‬
‫ﻣﮕﺴﻪ دﻳﮕﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﭘﺮواز ﻧﻤﻲ آﻨﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ! ﻣﺜﻞ ﺧﻮد ﻣﻦ!‬
‫ﺑﺮاش ﺗﻪ ﻧﻮن ﺧﺮدﻩ هﺎ رو رﻳﺨﺘﻢ‪ .‬دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺨﻮرﻩ ﻧﻤﻴﺮﻩ!‬
‫راﺳﺘﻲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﺎ ﺁدم هﺎ رو ﺑﻪ ﻓﺮدا اﻣﻴﺪوار ﻣﻲ آﻨﻪ؟ ﻣﮕﻪ هﻤﻪ روزهﺎ ﻣﺜﻞ هﻢ ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﭘﺲ ﭼﻲ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲ ﺷﻪ آﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ دﻳﺪن ﻓﺮدا ﺑﺸﻴﻢ؟!‬
‫ﺁدم ﺑﺎ ﺁب ﺧﺎﻟﻲ هﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﻲ آﻨﻪ! ﻣﺜﻞ ﺧﻮد ﻣﻦ(( !‬
‫***‬
‫اﻳﻦ ﻳﻜﻲ دو روزﻩ ﻳﻜﻲ ﻣﻲ ﺁد هﻲ در ﻣﻲ زﻧﻪ واﺳﻢ ﻣﻨﻮ ﺻﺪا ﻣﻲ آﻨ ﻪ ‪.‬ﺻ ﺪاش آ ﻪ ﺁﺷ ﻨﺎس! ه ﻮا‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻪ‪ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ دارﻩ آﻠﻚ ﻣﻲ زﻧﻪ! ﻣﻲ ﺧﻮاد ﺑﮕﻪ آﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ در ﻧﻴﻮﻣﺪم!‬
‫وﻟﻲ دروغ ﻣﻲ ﮔﻪ! در اوﻣﺪﻩ‪ ،‬اﻣﺎ رﻓﺘﻪ ﭘﺸﺖ اﺑﺮهﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪﻩ!‬
‫ﺧﺎك و آﺜﺎﻓﺖ هﻤﻪ ﺟﺎ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ!‬
‫اون ﻗﺪﻳﻢ هﺎ‪ ،‬وﻗﺘﻲ هﻨﻮز ﻓﺮﻧﻮش ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲ آﺮدم؟‬
‫***‬
‫اﻣﺮوز ﻣﮕﺴﻪ ﻣُﺮد‪ .‬ﻃﺎﻗﺘﺶ هﻤﻴﻦ ﻗﺪر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎزم در ﻣﻲ زﻧﻦ‪.‬‬
‫ﻧﻮار ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺮاب ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲ ﮔﻦ آﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺮﻩ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺮدﻩ! هﻤﻪ دارن ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﻲ آﻨﻦ‪.‬‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﺮدﻩ ﻳﺎ ﻣﺎﻩ؟ ﻣﻲ ﮔﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ زﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻩ ﻣﺮدﻩ‪ .‬از آﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪن؟!‬
‫ﻣﻲ ﮔﻦ ﻳﻪ روز ﺑﺎ هﻢ دﻋﻮاﺷﻮن ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺎ ﻧﻮرش زدﻩ ﻳﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺎﻩ رو آﻮر آﺮدﻩ! واﺳﻪ‬
‫هﻤﻴﻦ ﻣﺎﻩ ﻳﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪارﻩ‬
‫))ﭼﺸﻤﻬﺎم رو ﺑﺎز آﺮدم‪ .‬اﺗ ﺎق ﻏﺮﻳﺒ ﻪ ﺑ ﻮد‪ .‬رو ﺗﺨ ﺖ ﺧﻮاﺑﻴ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم و ﻳ ﻪ ﻣﺸ ﺖ ﻟﻮﻟ ﻪ ﺑﻬ ﻢ وﺻ ﻞ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮم رو آﻪ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم‪ ،‬آﺎوﻩ رودﻳﺪم آﻪ آﻨ ﺎر ﺗﺨ ﺘﻢ رو ﺻ ﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴ ﺘﻪ و دارﻩ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫ﻣﻲ آﻨﻪ‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎش ﺳﺮخ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد(( ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻳﻨﺠﺎ آﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫آﺎوﻩ – اون دﻧﻴﺎ! اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اول دروازﻩ ﺟﻬﻨﻢ!‬
‫‪ -‬ﺧﺐ؟‬
‫آﺎوﻩ – هﻴﭽﻲ دﻳﮕﻪ! آﺴﺎﺋﻲ رو آﻪ ﻣﻲ ﻣﻴﺮن‪ ،‬اول ﻣﻲ ﺁرن اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬درﻣﻮن ﺷﻮن ﻣﻲ آﻨﻦ‪ ،‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﺧﻮب ﺧﻮب ﺷﺪن‪ ،‬ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻦ ﺷﻮن ﺗﻮ ﺟﻬﻨﻢ!‬
‫‪ -‬ﭼﺮا اوﻣﺪﻳﻢ اﻳﻨﺠﺎ؟! ﭼﻲ ﺷﺪﻩ؟‬

‫آﺎوﻩ – اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ رو آﻪ ﻧﻴﺎوردﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻌﺶ ﺗﻮن رو ﺑﺎ ﺗﺨﺖ روان ﺁوردﻳﻢ!‬
‫)) ﺑﻌﺪ ﺟﺪي ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺿﻌﻒ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدت! دﻳﺮ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدم اﻻن زﻳﺮ دﺳﺖ ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر ﺑﻮدي!‬
‫‪ -‬ﺣﺎﻻ آﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮﻩ‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻟﺒﺎس هﺎم آﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫آﺎوﻩ – ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨﻮاب! اﻳﻦ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﺟﻮن رو ﺑﺎ ﺿﺮب ﺳﺮم آﺮدم ﺗﻮ ﺗﻦ ت!‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺖ داﺷﺘﻲ ﻣﻲ ﻣﺮدي! از وﺳﻂ راﻩ اون دﻧﻴﺎ ﺑﺮت ﮔﺮدوﻧﺪم!‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻣﻤﻜﻨﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻴﺎد‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﻣﻲ ﺷﻪ‬
‫آﺎوﻩ – او ًﻻ آﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﻮﻧﻪ س‪ ،‬دوﻣ ًﺎ ﻓﺮﻧﻮش هﻢ ﺟﺴﺪ ﺗﻮ رو آﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاد!‬
‫‪ -‬ﭘﺎﺷﻮ آﺎوﻩ ‪.‬اﮔﻪ ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ داري‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺎر رو ﺻﺪا آﻦ اﻳﻦ ﭼﻴﺰه ﺎرو از ﺗ ﻮ دﺳ ﺘﻢ در ﺑﻴ ﺎرﻩ و‬
‫ﮔﺮﻧﻪ هﻤﻪ رو ﺧﻮدم ﻣﻲ آﺸﻢ ﺑﻴﺮون هﺎ!‬
‫آﺎوﻩ – ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم‪ ،‬اﻳﻨﻄﻮري آﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ دآﺘﺮ اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻩ‪ .‬ﺣﺎﻟ ﺖ هﻨ ﻮز درﺳ ﺖ ﺳ ﺮﺟﺎش‬
‫ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ ‪.‬ﺁﺧﻪ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﻓﻜﺮ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اي آﻪ واﺳﻪ ﺧ ﻮدت درﺳ ﺖ آ ﺮدي؟! ﺳ ﻪ‬
‫ﭼﻬ ﺎر روزﻩ آ ﻪ ﺗﭙﻴ ﺪي ﺗ ﻮ اون اﺗ ﺎق ﮔﺸ ﻨﻪ و ﺗﺸ ﻨﻪ! ﺁﺧ ﺮش ه ﻢ اﻳﻨﺠ ﻮري ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑﺮﺳ ﻮﻧﻤﺖ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‪.‬‬
‫دﻧﻴﺎ آﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ! ﻓﺮﻧﻮش ﻳﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ رﻓﺘﻪ آﻪ ﻓﻜﺮ آﻨﻪ‪ .‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔ ﺮدﻩ و هﻤ ﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻪ‪ .‬ﺁﺧﻪ ﺗﻮ آﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ ﺧﻮدت رو از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮي!‬
‫‪ -‬ﺑﺮو ﭘﺮﺳﺘﺎر رو ﺻﺪا آﻦ آﺎوﻩ‪.‬دﻟﻢ دارﻩ ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺮ و ﺳﺮآﻪ ﻣﻲ ﺟﻮﺷﻪ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﺑﺎزم آﻪ داري ﺣﺮف ﺧﻮدت رو ﻣﻲ زﻧﻲ!‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻲ ﻣﻦ ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔ ﻢ‪ .‬اﮔ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش ﺑﺮﻧﮕ ﺮدﻩ‪ .‬هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰم رو ﺑ ﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﻓﺮﻧ ﻮش دﻧﻴ ﺎي‬
‫ﻣﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻧﻮش ﺗﻤﺎم ﺧﻼء زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻨﻮ ﭘﺮ آﺮد‪.‬‬
‫آﺎوﻩ ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬از روز اوﻟﻲ آﻪ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻣﺶ؟‪ ،‬دﻟﻢ رو ﺑﻬﺶ دادم‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺟﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﻮﻧﺶ ﺑﺴ ﺘﻪ س‪ .‬ﭼ ﻪ ﺟ ﻮري ﺑﻬ ﺖ ﺑﮕ ﻢ؟! اﮔ ﻪ ﺗﻤ ﺎم ﭼﻴﺰه ﺎي دﻧﻴ ﺎ ﻳ ﻪ ﻃ ﺮف‬
‫ﺑﺎﺷﻪ و ﻓﺮﻧﻮش ﻳﻪ ﻃﺮف‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﺮﻧﻮش رو اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲ آﻨﻢ!‬
‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو اﺟﺎزﻩ ﻣﺮﺧﺼﻲ م رو از دآﺘﺮ ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬ﻟﺒﺎﺳ ﻬﺎم رو ه ﻢ ﺑﻴ ﺎر‪ .‬ﭘﺎﺷ ﻮ دﻳﮕ ﻪ دﻳ ﺮ‬
‫ﻣﻲ ﺷﻪ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﻧﻤﻲ دوﻧﻢ ﭼﻲ ﺑﮕﻢ‪ .‬وﻟﻲ از دﻳﺮوز ﺗﺎ ﺣ ﺎﻻ ﻣ ﺮدﻳﻢ و زﻧ ﺪﻩ ﺷ ﺪﻳﻢ ﺗ ﺎ ﺗ ﻮ ﭼﺸ ﻢ ﺑ ﺎز آ ﺮدي‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ دوﺑﺎرﻩ ﻣﻲ ﺧﻮاي ﺑﺮﮔﺮدي ﺗﻮ اون اﺗﺎق‪ ،‬روز از ﻧﻮ روزي از ﻧﻮ!‬
‫دﻳﺮوز آﻠﻴﺪ ﺳﺎز ﺁوردم در رو واز آﺮدﻩ! هﺮ ﭼﻲ در ﻣﻲ زدﻳﻢ آﻪ وا ﻧﻤﻲ آﺮدي!‬
‫‪ -‬داري ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻲ آﺎوﻩ؟! ﻣﻦ دارم هﻤﻪ ﭼﻴﺰم رو از دﺳﺖ ﻣﻲ دم! ﺁدﻣﻲ آ ﻪ هﻤﻴﺸ ﻪ ﺗ ﻮ ذهﻨ ﻲ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻤﻮم ﺧﻮاﺳﺘﻪ هﺎش زدﻩ‪ ،‬ﺁدﻣﻲ آﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دﺳﺘﺶ از هﻤﻪ ﺟ ﺎ و هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ آﻮﺗ ﺎﻩ ﺑ ﻮدﻩ‪ ،‬ﺁدﻣ ﻲ‬
‫آﻪ آﻢ آﻢ ﺑﺎور آﺮدﻩ ﺑﻮد آﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ هﻴﭻ ﺣﻘﻲ از ه ﻴﭻ ﭼﻴ ﺰ ﻧ ﺪارﻩ‪ ،‬ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ ﻣ ﻲ ﺑﻴﻨ ﻪ آ ﻪ ﻳ ﻪ‬
‫دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﻮن‪ ،‬ﻗﺸﻨﮓ‪ ،‬دﺧﺘﺮي آﻪ ﮔﻨﺪﻩ ﮔﻨﺪﻩ هﺎش ﺁرزوﺷﻮ دارن و ﮔﻴﺮﺷﻮن ﻧﻤﻲ ﺁد‪ ،‬ﻳﻪ‬
‫دﻓﻌﻪ ﺑﻄﺮﻓﺶ ﻣ ﻲ ﺁد و ﺑ ﻴﻦ اﻳ ﻦ هﻤ ﻪ ﺟ ﻮون ﭘﻮﻟ ﺪار اون رو اﻧﺘﺨ ﺎب ﻣ ﻲ آﻨ ﻪ و دﺳ ﺘﺶ رو ﻣ ﻲ‬
‫ﮔﻴﺮﻩ و از اﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ و ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﺠﺎت ﻣﻲ دﻩ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ هﻮس ﻳﻪ ﻣﺎدر‪ ،‬ﭼﻲ ﺑﮕﻢ؟! ه ﻮس‬
‫ﺑﺎز هﻤﻪ اﻣﻴﺪ و زﻧﺪﮔﻲ و هﺴﺘﻲ ش رو آﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮدﻩ‪ ،‬ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ از دﺳ ﺖ ﻣ ﻲ دﻩ‪،‬‬
‫دﻳﮕﻪ زﻧﺪﻩ ﺑﻮدن ﻳﺎ ﻧﺒﻮدن ﺑﺮاش ﻓﺮﻗﻲ ﻧﺪارﻩ‪.‬‬
‫واﺳﻪ ﻓﺮﻧﻮش هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﻪ ﻧﺪاري ﻣﻦ‪ ،‬ﻧ ﻪ ﺑ ﻲ آﺴ ﻲ ﻣ ﻦ‪ ،‬ﻧ ﻪ ﺗﻨﻬ ﺎﻳﻲ ﻣ ﻦ! ه ﻴﭻ آ ﺪوم‬
‫ﺑﺮاش اهﻤﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫دﻟﻢ از اﻳﻦ ﻣﻲ ﺳﻮزﻩ آﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎهﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﺗﻴﻜﻪ آﺎﻏﺬ‪ ،‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺗﻤﻮم آﺮد! ﻣ ﻦ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻓﺮﻧﻮش هﻴﭽﻲ ﻧﻤﻲ ﺧﻮام‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮو ﺗﺎ اون رو ﺳﮕﻢ ﺑﺎﻻ ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ‪ ،‬ﻟﺒﺎس هﺎم رو ﺑﻴﺎر‪.‬‬

‫)) اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﺎ ﺁن ﻳﻜﻲ دﺳﺘﻢ‪ ،‬دو ﺗﺎ ﺳُﺮم رو ﻣﺤﻜﻢ از دﺳﺖ دﻳﮕﻪ م آﺸﻴﺪم ﺑﻴﺮون آ ﻪ ﺧ ﻮن از‬
‫دﺳﺘﻬﺎم وا ﺷﺪ و رﻳﺨﺖ روي ﺗﺨﺖ(( ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲ آﻨﻲ دﻳﻮوﻧﻪ؟!! رگ دﺳﺘﺖ ﭘﺎرﻩ ﻣﻲ ﺷﻪ ! ﺗﻮ دﻳﮕﻪ ﭼﻪ آّﻠﻪ ﺧﺮي هﺴﺘﻲ؟ !‬
‫))ﭘﺮﻳﺪ ﺑﻴﺮون و ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﻮ اﺗﺎق(( ‪.‬‬
‫***‬
‫)) ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺎ دﺳ ﺖ ﭘﺎﻧﺴ ﻤﺎن ﺷ ﺪﻩ و ﻳ ﻪ ﻣﺸ ﺖ ﻗ ﺮص وﻳﺘ ﺎﻣﻴﻦ و از اﻳ ﻦ ﺟ ﻮر‬
‫ﭼﻴﺰهﺎ‪ .‬ﻃﻔﻠﻚ ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ ،‬اﺗﺎﻗﻢ رو ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺮﺗﺐ آﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺎي ﻣﻨﻮ ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد آﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ اﺣﺴﺎس ﺿﻌﻒ ﻣﻲ آﺮدم و ﺗﻮ ﻗﻠﺒﻢ اﺣﺴﺎس ﭘﻮﭼﻲ و ﺑﻴﻬﻮدﮔﻲ!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ آﻪ اﻧﺘﻈﺎر اوﻣﺪن ﻣﺎ رو ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺟﺮﻳ ﺎن رو از آ ﺎوﻩ ﺷ ﻨﻴﺪ ﺧﻴﻠ ﻲ ﻧﺎراﺣ ﺖ ﺷ ﺪ اﻣ ﺎ ﺑ ﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺣﻖ داد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎم رو ﻋﻮض آﺮدم‪ ،‬اوﻣﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق و ﮔﻔﺖ)) ‪:‬‬
‫ﻼ اﺣﺘﻴﺎج دارﻳﻦ آﻪ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺶ ﺗﻮن ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﺁوردﻳﻦ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻓﻌ ً‬
‫ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮاهﺮﺗﻮن‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲ آﻨﻪ؟!‬
‫‪ -‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮن ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺧﺪا از ﺧﻮاهﺮي آﻢ ﺗﻮن ﻧﻜﻨﻪ اﻣ ﺎ دﻟ ﻢ اﻳﻨﺠﺎﺳ ﺖ‪ .‬ﺗ ﻮ اﻳ ﻦ اﺗ ﺎق! ﻧﻤ ﻲ‬
‫دوﻧﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﻴﻦ‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – اﻟﻬﻲ درد و ﺑﻼي ﺗﻮ رﻓﻴﻖ ﺑﺨﻮرﻩ ﺗﻮ آﺎﺳ ﻪ ﺳ ﺮ ﻣ ﻦ! ﺁﺧ ﻪ ﺑﮕ ﻮ ﺑﺒﻴ ﻨﻢ اﻳﻨﺠ ﺎ ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ ﻃﺒﻘ ﻪ‬
‫ﺑﺎﻻﺗﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲ آﻨﻪ؟ ﻓﺮﻧﻮش اﮔﻪ ﺑﻴﺎد و ﺑﺒﻴﻨﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺧﺐ زﻧﮓ ﺑﺎﻻ رو ﻣﻲ زﻧﻪ!‬
‫‪ -‬آﺎوﻩ ﺟﻮن اﺻﺮار ﻧﻜﻦ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاي ﻣﻦ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺑﺬار هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫)) ﻃﻔﻠﻚ آﺎوﻩ هﻢ از ﺳﺮ ﻧﺎﭼﺎري دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﻣﻦ ﺑﺮم ﺑﺎﻻ ﻳﻪ ﺳﻮﭘﻲ‪ ،‬ﭼﻴﺰي درﺳﺖ آﻨﻢ‪.‬‬

‫آﺎوﻩ – دﺳﺘﺘﻮن درد ﻧﻜﻨﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺧﻮدش آﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎس!‬
‫)) ﻧﮕﺎهﺶ ﻧﻜﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﻩ ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪ -‬راﺳﺘﻲ آﺎوﻩ ﺧﺎن‪ .‬ﺷﻤﺎ آﻪ ﻧﺒﻮدﻳﻦ‪ ،‬ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ اوﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮدن اﻳﻨﺠ ﺎ‪ .‬ﮔﻔ ﺘﻦ ژاﻟ ﻪ‪ ،‬دﺧﺘ ﺮ ﺧﺎﻟ ﻪ‬
‫‪j‬ون هﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ژاﻟﻪ؟ اﻳﻨﺠﺎ اوﻣﺪﻩ ﭼﻴﻜﺎر؟‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﮔﻮﻳﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ آﺎر ﻣﻬﻤﻲ داﺷﺘﻪ‪ .‬ﺁدرس اﻳﻨﺠﺎ رو ﻣﺎدرﺗﻮن ﺑﻬﺸﻮن دادن‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻦ ﺑﺎ‬
‫ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺗﻮن ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮن‪.‬‬
‫)) آﺎوﻩ ﻣﻮﺑﺎﻳﻠﺶ رو در ﺁورد و ﺷﻤﺎرﻩ ﮔﺮﻓﺖ(( ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻟﻮ ‪ ،‬ژاﻟﻪ‪ .‬ﺳﻼم‪ .‬ﺧﻮﺑﻲ؟‬
‫‪ -‬ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ ‪.‬ﺧﺎﻟﻪ ﭼﻄﻮرﻩ؟ ﻃﻮري ﺷﺪﻩ ژاﻟﻪ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺮوﻧﻢ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮدﻩ زﻧﮓ ﻧﺰدﻩ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﺒﺮي ﻧﺪارم‪ .‬ﭼﻨﺪ روزﻩ آﻪ ﺑﻲ ﺧﺒﺮم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮش ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ!‬
‫‪ -‬ﭼﻲ!!!‬
‫‪ -‬آﻲ !!! آﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ ؟!!!‬
‫)) در اﺗﺎق رو واز آﺮد ورﻓﺖ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ه ﻢ دﻧﺒ ﺎﻟﺶ رﻓ ﺖ‪ .‬ﻳ ﻪ رﺑ ﻊ‪ ،‬ﺑﻴﺴ ﺖ دﻗﻴﻘ ﻪ ﺑﻌ ﺪ آ ﺎوﻩ‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﻮ اﺗﺎق(( ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻲ ﺷﺪﻩ آﺎوﻩ؟ ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎت ﺳﺮﺧﻪ؟ ﻃﻮري ﺷﺪﻩ؟‬

‫آﺎوﻩ – ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﺎراﺣﺘﻲ؟ ژاﻟﻪ ﭼﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﮕﻪ؟‬
‫آﺎوﻩ – ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﮕﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﻲ‪.‬‬
‫‪ -‬از اﻳﻦ ﺣﺎل آﻪ هﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻢ‪ .‬ﻧﺘﺮس ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺑﮕﻮ دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﻲ زﻧﻪ‬
‫آﺎوﻩ – ﭼﻴﺰي آﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬آﺎوﻩ ﺟﻮن‪ ،‬ﻣﻦ اﻋﺼﺎب ﻧﺪارم‪ .‬رﻋﺸﻪ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺟﻮﻧﻢ اﻓﺘﺎدﻩ ! ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ!‬
‫آﺎوﻩ – ﭘﺪر ژاﻟﻪ ﻓﻮت آﺮدﻩ ﺑﺎﺑﺎ ! ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻲ دارﻩ؟‬
‫‪ِ -‬ا ! ﭼﻄﻮر ؟ آﻲ ؟‬
‫آﺎوﻩ – ﺳﻜﺘﻪ آﺮدﻩ‪ .‬دﻳﺸﺐ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺶ آﻨﻪ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاي راﻩ ﺑﻴﻔﺘﻴﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن؟ ﺷﺎﻳﺪ آﺎري ﭼﻴﺰي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – هﻴﭽﻜﺲ هﻢ ﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺮي ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل و روزت‪ ،‬آﺎرهﺎﺷﻮن رو روﺑﺮاﻩ آﻨﻲ!‬
‫‪ -‬ﭼﻄﻮر ﻳﻪ دﻓﻌﻪ اﻳﻨﻘﺪر دﻟﻢ ﺷﻮر اﻓﺘﺎدﻩ؟! اﻧﮕﺎر ﻳﻜﻲ دارﻩ ﺗﻮ دﻟﻢ رﺧﺖ ﻣﻲ ﺷﻮرﻩ!‬
‫آﺎوﻩ – ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎل ﺿﻌﻔﻲ ﻳﻪ آﻪ داري‪ .‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﻘّﻮي ﺑﺨﻮري‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﭼﺮا وﺳﻂ ﺗﻠﻔﻦ از اﺗﺎق رﻓﺘﻲ ﺑﻴﺮون؟‬
‫آﺎوﻩ – واﻣﻮﻧﺪﻩ اﻳﻦ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ ﺟﺎهﺎ آﺎر ﻧﻤﻲ آﻨﻪ‪ .‬ﻧﻘﻄﻪ آﻮر دارﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲ ﺧﻮاي ﺑﻜﻨﻲ؟‬
‫آﺎوﻩ – ﺗﺎ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻧﺎهﺎر رو درﺳﺖ آﻨﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻳﻪ ﺳﺮ ﻣﻲ رم ﭘﻴﺶ ژاﻟﻪ ‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻢ آﺎري ﻧﺪارن‪.‬‬
‫‪ -‬ﺁرﻩ ﺑﺮو ‪.‬از ﻃﺮف ﻣﻨﻢ ﺗﺴﻠﻴﺖ ﺑﮕﻮ‪ .‬اﮔﻪ آﺎري ﺑﻮد آﻪ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﻲ اوﻣﺪ‪ .‬ﺧﺒﺮم آﻦ‪.‬‬

‫ﻼ اﺳﺘﺮاﺣﺖ آﻦ‪ .‬ﻏﺬات رو هﻢ ﺧﻮب ﺑﺨﻮر ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮدم‪.‬‬

‫آﺎوﻩ – ﺗﻮ ﻓﻌ ً‬
‫***‬
‫))ﻧﺰدﻳﻚ ﻇﻬﺮ آﺎوﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻧﺸﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪي آﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻬ ﻢ ﻳﺎدﮔ ﺎري دادﻩ ﺑ ﻮد ﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫ﻣﻲ آﺮدم(( ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﺳﻼم ‪.‬ﭼﻴﺰي ﺧﻮردي؟‬
‫‪-‬ﭼﻲ ﺷﺪ؟ ﭼﻄﻮر ﺑﻮدن ژاﻟﻪ اﻳﻨﺎ؟ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدن؟ ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲ آﺮدن؟‬
‫آﺎوﻩ – ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ آﻪ رﺳﻴﺪم دﻳﺪم هﻤﻪ ﺷ ﻮن ﻧ ﻮار ﮔﺬاﺷ ﺘﻦ دارن ﻣ ﻲ رﻗﺼ ﻦ! ﺑﻌ ﺪش ه ﻢ ﻗ ﺮار ﺷ ﺪ‬
‫ﺷﺐ هﻤﮕﻲ ﺑﺮن ﺷﻬﺮ ﺑﺎزي!‬
‫))ﻳﻪ ﺁن ﻣﺎت ﻧﮕﺎهﺶ آﺮدم(( ‪.‬‬
‫آ ﺎوﻩ – ﺧ ﺐ ﻧﺎراﺣ ﺖ ﺑ ﻮدن دﻳﮕ ﻪ ! داﺷ ﺘﻦ ﮔﺮﻳ ﻪ ﻣ ﻲ آ ﺮدن‪ .‬ﭼ ﻪ ﺳ ﻮاﻟﻲ ﻳ ﻪ ﻣ ﻲ آﻨ ﻲ! ﻧﺎه ﺎر‬
‫ﺧﻮردي؟‬
‫‪-‬ﻧﻪ اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪارم‬
‫آﺎوﻩ – ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ ﭘﺎﺋﻴﻦ؟‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺶ ﻧﺸﻮ‪ .‬اوﻧﻢ آﺎر دارﻩ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – اون ﭼﻴﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﺖ؟‬
‫‪-‬ﻳﺎدﮔﺎري ‪.‬ﻳﺎدﮔﺎري ﻓﺮﻧﻮش‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﺑﺮم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﺮا ﺑﺮات ﻧﺎهﺎر ﻧﻴﺎوردﻩ‪.‬‬
‫))اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ‪ .‬ﻳﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺳﻴﻨﻲ ﻏﺬا ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاهﻲ آﺮد و ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺳﺮش درد ﻣﻲ آﻨﻪ ﻧﻤﻲ ﺁد ﭘﺎﺋﻴﻦ!‬

‫‪-‬ﭼﻲ ﺷﺪﻩ؟ ﭼﺮا ﺳﺮش درد ﻣﻲ آﻨﻪ؟‬
‫آ ﺎوﻩ – واﷲ هﻨ ﻮز ﺑ ﻪ درﺳ ﺘﻲ ﻋّﻠ ﺖ ﺳ ﺮ درد رو ﻧﺘﻮﻧﺴ ﺘﻦ ﭘﻴ ﺪا آ ﻨﻦ‪ .‬ﺑﻌﻀ ﻲ از ﻣﺤﻘّﻘ ﻴﻦ ﻋﻘﻴ ﺪﻩ‬
‫دارن آﻪ ﻳﻜﻲ از ﻋﻠﻞ ﺳﺮ درد‪ ،‬ﻏﻠﻈﺖ ﺧﻮن ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ از داﻧﺸ ﻤﻨﺪان رﻳﺸ ﻪ ﺳ ﺮ درد‬
‫رو ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻋﺼﺒﻲ ﻣﻲ دوﻧﻦ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ از ﭘﺰﺷﻚ هﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧ ﺪ آ ﻪ ﺳ ﺮ درده ﺎي ﭘ ﻲ در ﭘ ﻲ وﺟ ﻮد ﻳ ﻪ‬
‫ﺗﻮﻣﻮر در ﻣﻐﺰ رو ﻧﺸﻮن ﻣﻲ دﻩ‪ .‬در ﻋﻠﻢ ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ آﻪ‪...‬‬
‫‪-‬اﻳﻦ ﭼﺮت و ﭘﺮت هﺎ ﭼﻴﻪ ﻣﻲ ﮔﻲ؟! ﻓﺮﻳﺒﺎ ﭼﻪ ﺷﻪ؟؟!‬
‫آﺎوﻩ – ﻧﻈﺮ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻦ اﻳﻨﻪ آﻪ ﻳﻪ ﺁﺳﺮﭘﻦ ﺑﺨﻮرﻩ و ﺑﺨﻮاﺑﻪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻨﻪ آ ﻪ دﻧﺒ ﺎل رﻳﺸ ﻪ ه ﺎي‬
‫ﺳﺮ درد ﺑﮕﺮدﻩ! ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ اﻳ ﻦ ﺳ ﻮپ رو ﺑﺨ ﻮر‪ ،‬اﻳﺸ ﺎ اﷲ درس ت آ ﻪ ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ ﺧ ﻮدت ﻋﻠ ﻞ ﺳ ﺮ‬
‫درد رو ﻳﺎد ﻣﻲ ﮔﻴﺮي! ﻣﺮﻏﺶ رو هﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮري آﻪ ﺟﻮن ﺑﮕﻴﺮي‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﻮدم ﺑﻠﺪم ‪.‬ﻳﻜﻲ از ﻋﻠﺖ هﺎش اﻳﻨﻪ آﻪ ﺁدم ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ!‬
‫))ﺑﻪ اﺻﺮار آﺎوﻩ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﺳﻮپ ﺧ ﻮردم‪ .‬ﭼﻨ ﺪ ﺗ ﺎ ﻟﻘﻤ ﻪ آ ﻪ آ ﺎوﻩ ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺑ ﺰور از ﮔﻠ ﻮ دادم‬
‫ﭘﺎﺋﻴﻦ(( ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﺁﻓﺮﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﻮب! اﻳﻦ ﻣﺮغ و آﻪ ﺧﻮردي‪ ،‬ﻣﺎدر هﻤﻮن ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ هﺎﺳﺖ آ ﻪ ﻣ ﻲ ﺧ ﻮري!‬
‫اﮔﻪ ﻳﻪ ﺧﺮوس هﻢ ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎري و ﺑﺨﻮري‪ ،‬ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻮادﻩ آﺎﻣﻞ رو ﺧﻮردي!‬
‫‪-‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن ﻧﺪارم‪ ،‬اﻳﻨﻘﺪر ﺣﺮف ﻧﺰن‪.‬‬
‫ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻄﻮر ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺷﻮهﺮ ﺧﺎﻟﻪ ات ﻣﺮد؟ اون آﻪ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺖ! ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد؟‬
‫آﺎوﻩ – ﺷﺼﺖ و ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد ﺑﻴﭽ ﺎرﻩ!ﮔﻮﻳ ﺎ ﭼﻨ ﺪ وﻗ ﺖ ﭘ ﻴﺶ ﻋﺎﺷ ﻖ ﻳ ﻪ دﺧﺘ ﺮ ‪ 18‬ﺳ ﺎﻟﻪ‬
‫ﻣﻲ ﺷﻪ‪ .‬دﺧﺘﺮﻩ ﻳﻪ روز ﻣﻲ ذارﻩ ﻣﻲ رﻩ‪ .‬اوﻧﻢ ﺷﺒﻮﻧﻪ ﺳﻜﺘﻪ ﻣﻲ آﻨﻪ!‬
‫‪-‬ﺧﻔﻪ ﺷﻲ اﻳﺸﺎاﷲ آﻪ هﺮ ﭼﻲ ﻣﻲ آﺸﻢ از دﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻲ آﺸﻢ!‬
‫آﺎوﻩ – ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪي آﻪ ﺷﻮهﺮ ﺧﺎﻟﻪ م ﻣﺮدﻩ؟ آﺎﺷﻜﻲ ﺗﻮ زﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺶ اﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ روﻧﺸﻮن‬
‫ﻣﻲ دادي آﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺧﻮدش ﺑﻔﻬﻤﻪ و ﻳ ﻪ ﺧﻮﻧ ﻪ اي‪ ،‬ﻣﺎﺷ ﻴﻦ ‪ ،‬ﭼﻴ ﺰي ﺑ ﻪ ﻧﺎﻣ ﺖ آﻨ ﻪ! ﺷ ﻮهﺮ ﺧﺎﻟ ﻪ‬
‫ﻣﻨﻪ‪ ،‬ﺗﻮﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪي آﻪ ﻣﺮدﻩ؟! ﺧﺎﻟﻪ م ﻋﻴﻦ ﺧﻴﺎﻟﺶ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫‪-‬ﻣﻦ واﺳﻪ اون ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻳﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدﻩ آﻪ ﻣﺮدﻩ!‬
‫آﺎوﻩ – ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺗﺎزﻩ‪ ،‬زﻳﺎد هﻢ اﻧﺴﺎن ﻧﺒﻮد! ﺟﻮوﻧﻲ هﺎش دﺳﺖ ﺑﺰن داﺷﺘﻪ! ﺧﺎﻟﻪ‬
‫ﻼ ﺧﻮب ﺷﺪ ﻣُﺮد! ﺑﭽﻪ آﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻳﻪ ﺑﺎر ﻣﻨﻮ دﻋﻮا آﺮد!‬
‫م رو هﺮ ﺷﺐ آﺘﻚ ﻣﻲ زدﻩ! اﺻ ً‬
‫‪-‬دﻟﻢ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻣﻲ ﺳﻮزﻩ آﻪ ﭘﺲ ﻓﺮدا آﻪ زن ﺗﻮ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻣﻌﺠﻮﻧﻲ رو ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻜﻨﻪ!‬
‫آﺎوﻩ – ﺧﻴﻠﻲ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻠّﻢ؟ از ﻧﻈﺮ ﭘﺰﺷﻜﻲ‪...‬‬
‫‪-‬ﻣﺮدﻩ ﺷﻮر ﺗﻮ و ﻧﻈﺮﻳﺎت ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺗﻮ رو ﺑﺒ ﺮﻩ! ﭘﺎﺷ ﻮ ﺑ ﺮﻳﻢ ﻳ ﻪ ﺳ ﺮ ﺑ ﻪ ﺁﻗ ﺎي ه ﺪاﻳﺖ ﺑ ﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﭼﻨ ﺪ‬
‫روزﻩ ازش ﺑﻴﺨﺒﺮم‪ .‬دﻓﻌﻪ ﺁﺧﺮ آﻪ دﻳﺪﻣﺶ‪ .‬ﺣﺎل و روز ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫))ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ آﺎوﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ رﻓﺘﻴﻢ! اﻣﺎ هﺮ ﭼﻲ در زدﻳﻢ آﺴﻲ ﺟﻮاب ﻧﺪاد ‪.‬‬
‫((‬
‫‪-‬دﻳﺪي آﺎوﻩ ﺑﻴﺨﻮدي دﻟﻢ ﺷﻮر ﻧﻤﻲ زد! ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻳﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﺮاي ﺑﺪﺑﺨﺖ اﻓﺘﺎدﻩ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﻓﻜﺮت ﺑﻪ راﻩ هﺎي ﺑﺪ ﻣﻲ رﻩ؟ ﺷﺎﻳﺪ رﻓﺘﻪ ﻧﻮن ﺑﺨﺮﻩ‪ .‬دﻩ دﻗﻴﻘ ﻪ ﻳ ﻪ رﺑ ﻊ‬
‫دﻳﮕﻪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﮔﻮش آﻦ آﺎوﻩ! ﻃﻼ ﭘﺸﺖ در اوﻣﺪﻩ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ دارﻩ ﺻﺪا ﻣﻲ آﻨﻪ!‬
‫آﺎوﻩ – ﺧﺐ ﮔﻮش آﻦ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻪ! ﺑﭙﺮس ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻄﻮرﻩ؟! ازش ﺳﻮال آﻦ آﺠﺎ‬
‫رﻓﺘﻪ؟!‬
‫‪-‬ﺣﻘﺎ آﻪ ﺁﻗﺎ ﮔﺎوﻩ اي ! اﻳﻦ ﺣﻴﻮون وﻗﺘﻲ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ آﻨﻪ‪ .‬ﺣﺘﻤ ًﺎ اﺗﻔّﺎﻗﻲ واﺳﻪ ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ اﻓﺘﺎدﻩ!‬
‫آﺎوﻩ – ﺑﺮو آﻨﺎر ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫))ﻣﻨﻮ آﻨﺎر زد و ﺧﻮدش اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ در‪ ،‬ﺟﺎي ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﺎﻧﻢ ﻃﻼ !ﺳﻼم‪ ،‬روز ﺑﺨﻴﺮ! ﻣﻦ دآﺘﺮ واﺗﺴﻮن ﻣﻌﺎون آﺎرﺁﮔﺎﻩ ﺷﺮﻟﻮك هﻠﻤﺰ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﺁﻗ ﺎي هﻠﻤ ﺰ‬
‫ﻣﻴﻞ دارن ﺑﺪوﻧﻦ آﻪ ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ اﻳﻦ وﻗﺖ روز آﺠﺎ هﺴﺘﻦ!‬

‫ﺧﻮاهﺶ ﻣﻲ آﻨﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮال ﭘﺎﺳﺦ روﺷﻨﻲ ﺑﺪﻳﻦ!‬
‫))هﻮﻟﺶ دادم آﻨﺎر و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﻲ ﻟﻮﺳﻲ آﺎوﻩ! ﺣﺎﻻ وﻗﺘﻲ ﺷﻮﺧﻲ ﻳﻪ؟!‬
‫آﺎوﻩ – ﺗﻮ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﺑﺪﺑﻴﻨﻲ؟! ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ اﻳﻨﺠﺎه ﺎ ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰي ﺑﺨ ﻮرﻳﻢ‪ .‬ﻧ ﻴﻢ ﺳ ﺎﻋﺖ دﻳﮕ ﻪ ﺑﺮﮔ ﺮدﻳﻢ‪،‬‬
‫ﺁﻗﺎي هﺪاﻳﺖ هﻢ اوﻣﺪﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲ ﮔﻲ ﻃﻮري ﻧﺸﺪﻩ؟‬
‫آﺎوﻩ – ﺣﺎﻻ ﭼﻮن ﺷﻮهﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻦ ﺳﻜﺘﻪ آﺮدﻩ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﭘﻴﺮ ﻣﺮدهﺎي دﻧﻴﺎ هﻢ ﺳﻜﺘﻪ آﺮدن؟! ﺑﻴ ﺎ ﺑ ﺮﻳﻢ‬
‫ﻳﻪ ﺷﻴﺮ ﻣﻮز ﺑﻬﺖ ﺑﺪم ﺷﺎﻳﺪ اﻓﺎﻗﻪ آﻨﻪ و دﻟﺸﻮرﻩ ت از ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻩ‪.‬‬
‫))ﺳ ﻮارﻩ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ ﺷ ﺪﻳﻢ و دو ﺗ ﺎ ﺧﻴ ﺎﺑﻮن اون ﻃ ﺮف ﺗ ﺮ‪ ،‬ﺟﻠ ﻮي ﻳ ﻪ ﺁﺑﻤﻴ ﻮﻩ ﻓﺮوﺷ ﻲ واﺳ ﺘﺎدﻳﻢ و‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و آﺎوﻩ ﺳﻔﺎرش اﺑﻤﻴﻮﻩ داد وﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﻲ دوﻧﻲ ﭼﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ؟‬
‫))ﻧﮕﺎهﺶ آﺮدم(( ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – دﺧﺘﺮﻩ ﺑﻮد هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﺎ اﺳﻤﺶ ﺳﻴﻤﺎ ﺑﻮد؟ هﻤﻮن آﻪ روﺑﺮوي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﺑﻮد؟‬
‫‪-‬ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﭼﻄﻮر ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ؟ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮوي روﺷﻨﻲ داﺷﺖ؟ ﺗﻮ ازش ﺧﻮش ت اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدهﺎ؟!‬
‫)) ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎهﺶ آﺮدم(( ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﻳﻨﺠﻮري ﻧﮕﺎم ﻧﻜﻦ!اﺧﺘﻴﺎرم رو از دﺳﺖ ﻣﻲ دم! دﻟﻢ ﺿﻌﻒ ﻣﻲ رﻩ!‬
‫‪-‬ﮔﻢ ﺷﻮ!‬

‫آﺎوﻩ – ﭼﻪ ﻃﻮر ﻳﺎدت ﻧﻤﻲ ﺁد؟! ﻳﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ آﻪ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻳﺶ‪ ،‬ﺁب از ﻟ ﺐ و ﻟﻮﭼ ﻪ ت راﻩ اﻓﺘ ﺎدﻩ‬
‫ﺑﻮد!‬
‫‪-‬او ًﻻ آﻪ ﻳﺎدم ﻧﻤﻲ اد‪ .‬ﺛﺎﻧﻴ ًﺎ ﻣﻦ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ رو آﻪ ﻣﻲ ﮔﻲ ﻧﺪﻳﺪم و ازش هﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﻪ؟‬
‫آﺎوﻩ – هﻴﭽﻲ ‪.‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ آﻪ اوﻧﻢ از ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ! ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ژاﻟﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ آ ﻪ ﻣ ﻦ از‬
‫اﻳﻦ ﭘﺴﺮﻩ ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲ ﺁد!‬
‫‪-‬ﺁﺑﻤﻴﻮﻩ ت رو ﺑﺨﻮر ﺑﺮﻳﻢ آﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ اﻳﻦ ﭼﺮت و ﭘﺮت هﺎت رو ﻧﺪارم‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﺑﺸﻴﻦ ﺑﺎﺑﺎ! ﺑﺬار ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﮕﺬرﻩ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺲ دري وري ﻧﮕﻮ!‬
‫آﺎوﻩ – ﺟﺪي ﻣﻲ ﮔﻢ ﺑﻬﺰاد! اﻳﻦ ﺳﻴﻤﺎ رو ﺗﻮ دﻳﺪي‪ .‬دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮕﻴﻪ‪ .‬ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﻴﺶ ﻳﻪ ﺟﻮري ﺑﻪ‬
‫ژاﻟﻪ ﺣﺎﻟﻲ آﺮدﻩ آﻪ از ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻲ ﺁد !ﮔﻔﺘﻪ اﮔﻪ ﻳﻪ ﺟﻮوﻧﻲ ﺑﺎ ﻣﺸﺨﺼﺎت ﺗﻮ ﺑﻴﺎد‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﻳﺶ‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﻧﻪ ﻧﻤﻲ ﮔﻦ‪.‬‬
‫))ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم‪((.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﺗﺎزﻩ !ﻣﻬﺴﺎ ﻓﺮهﺖ ﺑﻮد ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎﻩ؟ ﭼﻨﺪ روز ﭘﻴﺶ آﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺳﺮي ﺑﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ ﺑ ﺰﻧﻢ‪،‬‬
‫ﺳﺮاﻏﺖ رو ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ! از ﻣﻦ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ آﻪ ﺑﻬﺰاد ازدواج آﺮدﻩ ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺴﺮ راﻩ اﻓﺘﺎدي دورﻩ واﺳﻪ ﻣﻦ ﺟﻔﺖ ﭘﻴﺪا آﻨﻲ؟!‬
‫آﺎوﻩ – ﭼﻴﻜﺎر آ ﻨﻢ؟ ﺁدم ﺗﺮﺷ ﻴﺪﻩ رو ﺑﺎﻳ ﺪ ﻳ ﻪ ﺟ ﻮري ﺑ ﻪ ﻧ ﺎف ﻳﻜ ﻲ ﺑﺒﻴﻨ ﺪﻳﻢ ﺑ ﺮﻩ دﻳﮕ ﻪ! ﺣ ﺎﻻ ﺳ ﻴﻤﺎ‬
‫ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﻣﻬﺴﺎ! ﻣﻬﺴﺎ ﻧﺸﺪﻩ زهﺮﻩ! زهﺮﻩ ﻧﺸﺪ هﺴﺘﻲ! هﺴﺘﻲ ﻧﺸﺪ ﻋﺰراﺋﻴﻞ!‬
‫))ﺳﺎﻋﺘﻢ رو ﻧﮕﺎﻩ آﺮدم((‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – هﺎدي ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﻧﻈﺮت ﭼﻴﻪ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻬﺴﺎ رو آﻪ دﻳﮕﻪ دﻳﺪي؟‬

‫‪-‬آﺎوﻩ ﺧﺮي ﻳﺎ ﺧﻮدت رو ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺖ ﻣﻲ زﻧﻲ؟!‬
‫آﺎوﻩ – ﺧﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺖ ﻣﻲ زﻧﻢ!‬
‫‪-‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – زودﻩ ﺑﺎﺑﺎ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ دﻧﺪون رو ﺟﻴﮕﺮ ﺑﺬار!‬
‫‪-‬ﺁﺧﻪ دﻟﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻮر ﻣﻲ رﻧﻪ!‬
‫آﺎوﻩ – ﺑﺒﻴﻦ ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﻣﻲ ﺧﻮام ﺑﺎهﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم آﺎوﻩ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟! ﻣﮕﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاي آﻮﻩ ﺑﻜﻨ ﻲ؟! ﺗ ﻮ ﻓﻘ ﻂ ﮔ ﻮش آ ﻦ ﺑﺒ ﻴﻦ ﭼ ﻲ ﻣ ﻲ ﮔ ﻢ‪ .‬از دﺳ ﺘﺖ‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﻢ هﺎ!‬
‫‪-‬ﺑﻪ درك!‬
‫آﺎوﻩ – ﺣﺎﻻ ﮔﻮش ﻣﻲ دي ﺑﺒﻴﻨﻲ ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻢ؟‬
‫‪-‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ!‬
‫آﺎوﻩ – ﻣﻲ ﮔﻢ ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آﻪ ﺑ ﻴﻦ ﺗ ﻮ و ﻣ ﺎدر ﻓﺮﻧ ﻮش ﭘ ﻴﺶ اوﻣ ﺪﻩ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻧﻈ ﺮ ﺗ ﻮ ﺑ ﺎزم‬
‫ﺻﻼح هﺴﺖ آﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻧﻮش ازدواج آﻨﻲ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ آﻨﻲ آﻪ ﻓﺮﻧﻮش آﺎر درﺳﺘﻲ آﺮدﻩ آﻪ ول‬
‫آﺮدﻩ و رﻓﺘﻪ؟ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ آﻨﻲ آﻪ ﭘﺲ ﻓﺮدا آﻪ ﺑﺎ ه ﻢ ازدواج آ ﺮدﻳﻦ‪ ،‬دﻳﮕ ﻪ ﺗ ﻮ ﻧﻤ ﻲ ﺗ ﻮﻧﻲ ﺗ ﻮروي‬
‫ﻣﺎدرش ﻧﮕﺎﻩ آﻨﻲ؟‬
‫‪-‬ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﻴﻜﺎر آﺮدم آﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺗﻮ روي ﻣﺎدرش ﻧﮕﺎﻩ آﻨﻢ؟!‬
‫آﺎوﻩ – ﻣﻨﻈ ﻮرم رو ﺑ ﺪ ﮔﻔ ﺘﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨ ﻲ اون ﻧﻤ ﻲ ﺗﻮﻧ ﻪ ﺗ ﻮ ﭼﺸ ﻤﺎي ﺗ ﻮ ﻧﮕ ﺎﻩ آﻨ ﻪ‪ .‬ﺗ ﺎزﻩ ﻓﺮﻧ ﻮش ه ﻢ‬
‫هﻴﭽﻮﻗﺖ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻳﺎدش ﻧﻤﻲ رﻩ‪ .‬ﺣﺎﻻ آﻪ ﺟﺮﻳ ﺎن ﻋﻠﻨ ﻲ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﻓﺮﻧ ﻮش ﺑﻴﭽ ﺎرﻩ ﺑ ﺎ ﭼ ﻪ روﻳ ﻲ‬
‫ﻼ دﻳﮕﻪ رﻏﺒﺖ ﻣﻲ آﻨﻪ ﺑﮕﻪ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ زﻧﻲ ﻣﺎدر ﺷ ﻪ؟ !اﮔ ﻪ اﻳ ﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣ ﻪ‬
‫ﺑﻴﺎد و زن ﺗﻮ ﺑﺸﻪ؟! اﺻ ً‬
‫ﺑﻪ ﮔﻮش ﭘﺪرش ﺑﺮﺳﻪ ﭼﻲ؟ ﻣﻲ دوﻧﻲ ﭼﻪ ﺧﺮ ﺗﻮ ﺧﺮي ﻣﻲ ﺷﻪ؟!‬
‫ﻼ آﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮔﺬاﺷ ﺘﻪ رﻓﺘ ﻪ و ﺧﺒ ﺮي ازش ﻧﻴﺴ ﺖ‪ .‬ﻣ ﻨﻢ آ ﻪ‬

‫‪-‬اﻳﻨﺎ رو ﺑﺮاي ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻲ آﺎوﻩ؟! ﻓﻌ ً‬
‫آﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﺁد‪ .‬ﺳﺮم ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻪ ﺧﻮدم ﮔﺮﻣﻪ‪ .‬ﺗﻤﻮم ﺷﺪ رﻓﺖ ﭘﻲ آﺎرش!‬
‫آﺎوﻩ – ﺁهﺎن !ﻣﻨﻢ هﻤﻴﻦ رو ﻣﻲ ﮔﻢ! ﻣﻲ ﮔﻢ اﮔﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮﻧﻮش رو از ﺳﺮت ﺑﻴﺮون آﻨﻲ‪ ،‬ﺑﻬﺘ ﺮﻩ‪ .‬ﺑ ﺎ‬
‫اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن آﻪ ﭘﻴﺶ اوﻣﺪﻩ ‪ ،‬اﻳﻦ ازدواج ﺻﻮرت ﻧﮕﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺻﻼﺣﻪ هﺮ دو ﺗﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﮐﻼﻓﻪ م ﮐﺮدﯼ! ﭘﺎﺷﻮ ﻳﻪ ﺳ ﺎﻋﺖ ﺷ ﺪ‪ .‬ﺑ ﺮﻳﻢ ﺳ ﺮاغ ه ﺪاﻳﺖ‪ .‬ﭘﺎﺷ ﻮ‪ .‬ﻳ ﺎدت رﻓﺘ ﻪ ﺗ ﺎ ﭼﻨ ﺪ روز‬
‫ﭘﻴﺶ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟ ﺣﺎﻻ دارﯼ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ؟ اﻳﻦ ﻧﻮن رو ﺗﻮ ﺗﻮﯼ داﻣ ﻦ ﻣ ﻦ ﮔﺬاﺷ ﺘﯽ! ﻣ ﻦ داﺷ ﺘﻢ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺁدم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻮ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم‪ .‬اوﻣ ﺪﯼ و ﻣﻨ ﻮ ورداﺷ ﺘﯽ ﺑ ﺮدﯼ در ﺧﻮﻧ ﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش ﮐ ﻪ اون ﺟﺮﻳ ﺎن‬
‫ﺗﺼﺎدف ﭘﻴﺶ اوﻣﺪ! ﻳﺎدت رﻓﺘﻪ؟‬
‫ﺣﺎﻻ ﻧﺸﺴﺘﯽ ﺑﺮام داﺳﺘﺎن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻨﻪ ش ﻣﯽ ﺷﻨﮕﻪ!‬
‫‪-‬ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺮف زدﻧﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﺎوﻩ!‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – ﺑﺒﺨﺸ ﻴﺪ! ﻣ ﻦ ﭼ ﻪ ﻣﻴﺪوﻧﺴ ﺘﻢ ﮐ ﻪ ﺧ ﺎﻧﻢ ﺳ ﺘﺎﻳﺶ دﻟ ﯽ دارﻩ زﻳﺒ ﺎ ﺑ ﻪ ﻃ ﺮاوت ﺷ ﮑﻮﻓﻪ ه ﺎﯼ‬
‫ﺑﻬﺎرﯼ و ﮔﺮﻣﯽ ﻳﻪ اﺳﺘﮑﺎن ﺁﺑﺠﻮش!‬
‫ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮ و ﮔﻮﺷﺸﻮن ﻣﺜﻞ ﻣﻮج درﻳﺎ‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﻮ رو ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﻼﻃﻢ در ﻣﯽ ﺁد‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﯽ‬
‫ﺟﻨﺒﻪ!‬
‫‪-‬ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن ﻻل ﺑﺸﯽ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻴﻢ ﺑﺮﻳﻢ؟‬
‫))ﭘﻮل ﺁﺑﻤﻴﻮﻩ رو دادم و راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺁﻗﺎﯼ ه ﺪاﻳﺖ‪ .‬ﭘﻴ ﺎدﻩ ﺷ ﺪﻳﻢ و‬
‫در زدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎزم ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﺤﮑﻢ در زدﻳﻢ(( ‪.‬‬
‫‪-‬دﻳﺪﯼ ﺣﺎﻻ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن؟ ﭘﺲ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﺑﺎ؟ ﻣﮕﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﺳﭙﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﺶ؟!‬
‫))دوﺑﺎرﻩ ﺻﺪاﯼ ﻃﻼ اوﻣﺪ‪ .‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﻧﺎﻟﻪ‪ ،‬ﺧﻮدش رو هﻢ ﻣﯽ زد ﺑﻪ در ﺧﻮﻧﻪ(( !‬

‫‪-‬ﺑﺒﻴﻦ اﻳﻦ ﺣﻴﻮون ﭼﻴﮑﺎر دارﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻧﮕﺎر راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ! ﺣﺎﻻ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻴﻢ؟‬
‫‪-‬ﺑﺮو ﮐﻨﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ از در ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺮدم ﺑﺮﯼ ﺑﺎﻻ؟! ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺳﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﻪ اﻳﻨﺎ اوﻣ ﺪن دزدﯼ؟ ِا‬
‫! ‪...‬ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺬار ﻣﻦ ﺑﺮم ﺑﺎﻻ! ﭼﻪ ﺟﻮﻧﯽ دارﯼ ﺗﻮ! ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮ ﺧ ﺪا‪ ،‬دو ﺳ ﺎﻋﺖ ﻧﻴﺴ ﺖ از ﺑﻴﻤﺎرﺳ ﺘﺎن‬
‫ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪﯼ!‬
‫))اوﻣﺪم ﮐﻨﺎر‪ .‬ﮐﺎوﻩ از در رﻓﺖ ﺑﺎﻻ و ﭘﺮﻳﺪ ﺗﻮ ﺑﺎغ و در رو واز ﮐﺮد‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ‪ ،‬ﻃﻼ زﺑﻮن‬
‫ﺑﺴﺘﻪ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺑﻐﻞ ﻣﻦ و ﺑﻌﺪ ﺗﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻼ ﮔﻮاهﯽ داد ﮐﻪ ﻳﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺪﯼ اﻓﺘﺎدﻩ‪.‬‬

‫دﻳﮕﻪ دﻟﻢ ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﺗﺎ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﻮﯼ ﺑﺪﯼ ﺑﻪ ﺷﺎﻣﻤﻮن ﺧﻮرد! ﺑﻪ ﻃ ﺮف اﺗ ﺎق ه ﺪاﻳﺖ رﻓﺘ ﻴﻢ‪ .‬ﺑ ﻮ ﺷ ﺪﻳﺪﺗﺮ‬
‫ﺷﺪ ‪.‬ﺣﻴﻒ! ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﭘﻴﺮ ﻣﺮد‪ ،‬وﺳﻂ اﺗﺎق رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ دراز ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد و ﻳﻪ ﻣﻼﻓﻪ اﻧﺪاﺧﺘ ﻪ ﺑ ﻮد روﯼ ﺧ ﻮدش و‬
‫ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻪ ش ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺑﺎﻟﺶ رو هﻢ از زﻳﺮ ﺳﺮش ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎش ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻬﺮﻩ ش ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ! ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دارﻩ ﻳﻪ ﺧﻮاب ﺧﻮب ﻣ ﯽ ﺑﻴﻨ ﻪ! ﻃ ﻼ‬
‫اوﻣﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﭘﺎﯼ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﻮزﻩ ش رو ﮔﺬاﺷﺖ روﯼ ﭘ ﺎﯼ ه ﺪاﻳﺖ‪ .‬ﮐ ﺎوﻩ اوﻣ ﺪ ﺟﻠ ﻮ و‬
‫دﺳﺖ هﺪاﻳﺖ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﻳ ﻪ ﺳ ﺮﯼ ﺗﮑ ﻮن داد‪ .‬ﺑﻌ ﺪ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪ و ﭘﻨﺠ ﺮﻩ‬
‫هﺎ رو واز ﮐﺮد‪.‬‬
‫هﻮاﯼ اﺗﺎق ﻋﻮض ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ دﻳﻮار ﮐﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺻﻮرت ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﺑﻬﺶ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺟﺎﯼ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ رو ﻃﺎﻗﭽﻪ ﻳﻪ ﭘﺎﮐﺖ ﺑ ﻮد روش ﻧﻮﺷ ﺘﻪ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺧ ﺪﻣﺖ ﭘﺴ ﺮم ﺑﻬ ﺰاد‪ .‬اوﻣ ﺪم‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮ ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﺁرزوش رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺧﻮدش رو ﺑﺮاﯼ ﻣ ﺮدن ﺁﻣ ﺎدﻩ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬دﺳ ﺘﯽ ﺑ ﻪ ﻣﻮه ﺎﯼ ﺳ ﻔﻴﺪش ﮐﺸ ﻴﺪم ﮐ ﻪ ﻣﺜ ﻞ ﺑ ﺮف ﺑ ﻮد‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﻧﮕﻪ دارم‪.‬‬
‫‪-‬رﻓﺘﯽ اﺳﺘﺎد؟! راﺣﺖ ﺷﺪﯼ؟! رﻓﺘﯽ دﻳﺪن ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ و ﻋﻠﯽ؟!‬
‫))زدم زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ هﺎ و ﺳﺨﺘﯽ هﺎت ﺗﻤﻮم ﺷﺪ!‬
‫ﺑﺨﻮاب ﭘﺪر ‪.‬ﺑﺒﺨﺶ ﮐﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺳﺎز ﺑﺰﻧﻢ و ﮔﺮﻧﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻗﺼﻪ رو ﺑﺮات ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ! ﭘﺪر ﺗﺎزﻩ ﻣ ﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻦ ﺑﺮات ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻦ ﺑ ﺮات درد و دل ﮐ ﻨﻢ‪ .‬ﻗﺼ ﻪ زﻧ ﺪﮔﻴﻢ رو ﺑ ﺮات‬
‫ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدم ﺑﮕﻢ ﭼﻄﻮر ﻓﺮﻧﻮﺷ ﻢ ﻣﻨ ﻮ ﮔﺬاﺷ ﺘﻪ و رﻓﺘ ﻪ‪ .‬اوﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم ﺑﮕ ﻢ ﮐ ﻪ ﭼﻘ ﺪر ﻏ ّ‬

‫ﺼ ﻪ ﺗ ﻮ دﻟ ﻢ‬
‫ﺗﻠﻨﺒﺎر ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫ﻗﺼﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ و رﻓﺘﯽ؟ ﻃﺎﻗﺖ ﻏﻢ هﺎﯼ ﻣﻨﻮ ﻧﺪاﺷﺘﯽ؟ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻋﻴﺒﯽ ﻧ ﺪارﻩ ﻣ ﻦ ﻳ ﻪ ﻋﻤ ﺮﻩ ﮐ ﻪ‬
‫ﻻل ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺎزم ﻻل ﻣﯽ ﺷﻢ‪ .‬وﻟﯽ اﻳﻦ رﺳﻤﺶ ﻧﺒﻮد اﺳﺘﺎد! اﻳﻦ رﺳﻤﺶ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﻳﻪ دﻓﻌ ﻪ ﺗﻨﻬ ﺎ‬
‫ﺑﺬارﯼ و ﺑﺮﯼ!‬
‫اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدم ﭘﻴﺸﺖ ﮐﻪ از دﺳﺖ اﻳﻦ روزﮔﺎر ﺷﮑﻮﻩ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ اﺷﮏ‬
‫هﺎ رو ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ رﻳﺰم اﺳﺘﺎد‪ .‬ﺑﺮاﯼ زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻪ از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ت‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ت‪ ،‬ﺑﺒﺨﺶ ﮐ ﻪ‬
‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﺖ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺑﺨﺪا ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﻮدم اﺳﺘﺎد‪ .‬ﺑﺨﺪا اﺳﺘﺎد هﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻣﯽ اوﻣﺪم ﭘﻴﺸﺖ‪ ،‬دﻟﻢ ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻐﻠﺖ ﮐﻨﻢ و زار زار ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷ ﺮم‪ ،‬ﻣ ﺎﻧﻌﻢ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪ‪ .‬ﺧ ﺪا ﺣ ﺎﻓﻆ ﭘ ﺪر‪،‬‬
‫راﺣﺖ ﺑﺨﻮاب!‬
‫))ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﺳﻴﻨﻪ ش و ﺗﻠﺦ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدم(( ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ ﺑ ﺎﻻ ﺳ ﺮ ﻣ ﺮدﻩ ﮔﺮﻳ ﻪ ﮐﻨ ﯽ‪ .‬ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﻮ ﮐ ﺎر دارﻳ ﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣ ﻪ‬
‫هﺎش رو ﺟﻮر ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ دﻳﮕﻪ! ﺣﺎﻻ ﺣﺎل ﺧﻮدت هﻢ دوﺑﺎرﻩ ﺑﺪ ﻣﯽ ﺷﻪ !‬
‫))ﺑﺰور ﺑﻠﻨﺪم ﮐﺮد‪ .‬دوﻻ ﺷﺪم و ﺻﻮرت هﺪاﻳﺖ رو ﻣﺎچ ﮐﺮدم(( ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺮو ﻳﻪ ﺁﺑﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺖ ﺑﺰن و ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻳﻪ زﻧﮓ ﺑﻪ اورژاﻧﺲ ﺗﻬﺮان ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫))ﮐ ﺎوﻩ ﻣﻮﺑ ﺎﻳﻠﺶ رو در ﺁورد و ﻣ ﻨﻢ رﻓ ﺘﻢ ﺑﻴ ﺮون و ﺻ ﻮرﺗﻢ رو ﺷﺴ ﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ ﺗ ﺎزﻩ ﻳ ﺎد‬
‫ﭘﺎﮐﺖ ﮐﻨﺎر ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ اﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫ﻣﻼﻓﻪ رو ﮐﺸﻴﺪم رو ﺻﻮرت ﺁﻗﺎﯼ هﺪاﻳﺖ و ﭘﺎﮐﺖ رو ورداﺷﺘﻢ و وازش ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﻬﺰاد ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮن‪ ،‬ﺳﻼم!‬
‫))دوﺑﺎرﻩ ﺑﻌﺾ ﮔﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺖ((‪.‬‬
‫اﻻن ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ رو ﺑﺮات ﻣ ﯽ ﻧﻮﻳﺴ ﻢ ﺣ ﺎل ﺟﺴ ﻤﻴﻢ ﺧ ﻮب ﻧﻴﺴ ﺖ اﻣ ﺎ روﺣ ﻢ ﺧﻮﺷ ﺤﺎﻟﻪ‪ .‬اﺣﺴ ﺎس‬
‫ﻣُﺮدن ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬واﺳﻪ هﻤﻴﻦ هﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺁﻓﺘﺎب ﻓﺮدا رو ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﺪا اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد و ﺑﻪ دﻳﺪن ﻋﺰﻳﺰهﺎم ﺑﺮم‪.‬‬
‫اﮔﻪ اوﻣﺪﯼ ودﻳﺪﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣُﺮدم‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎش ﻧﻪ ﻧﺎراﺣﺖ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪم‪ ،‬ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻬﺖ دل ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮدت ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭼﺮا‪.‬‬
‫اﻣﺸ ﺐ ﺧ ﻮدم رو ﺑ ﺮاﯼ ُﻣ ﺮدن ﺁﻣ ﺎدﻩ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﺁﺧ ﺮﻳﻦ ﺑ ﺎر ﺁهﻨﮕ ﯽ رو ﮐ ﻪ ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ و ﻋﻠ ﯽ دوﺳ ﺖ‬
‫داﺷﺘﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺎزم زدم و ﺳﺎز و ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ و ﺗﻤﺎم ﻋﮑﺲ هﺎم رو ﺳﻮزوﻧﺪم‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﻋﺠﻴﺒﯽ دارم اﻣﺸﺐ‪ ،‬هﺮ ﺟﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ اﻧﺪازم‪ ،‬ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﻮرت ﻋﻠﯽ و ﻳﺎﺳ ﻤﻴﻦ رو ﻣ ﯽ ﺑﻴ ﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﮐﻨﻪ ﮐﻪ وﻗﺖ دﻳﺪار رﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ هﻴﭻ ﻓﺎﻣﻴﻞ و ﻗﻮم و ﺧﻮﻳﺸﯽ ﻧﺪارم‪ ،‬ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﺑ ﺮاﯼ اﻳ ﻦ ﻃ ﻼ زﺑ ﻮن ﺑﺴ ﺘﻪ ﻧﮕﺮاﻧ ﻪ‪.‬‬
‫اﮔﻪ ﻣﻦ ﻃﻮرﻳﻢ ﺷﺪ اﻳﻦ ﺣﻴﻮون رو ﺑﺒﺮ و ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﺟﺎﻳﯽ وﻟﺶ ﮐﻦ‪ .‬ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﺗﻮ هﻤﻴﻦ ﭘﺎﮐ ﺖ ﻳ ﻪ وﺻ ﻴﺖ ﻧﺎﻣ ﻪ هﺴ ﺖ‪ .‬ﻧﺴ ﺨﻪ دﻳﮕ ﻪ ش ﭘ ﻴﺶ ﻳ ﻪ وﮐﻴﻠ ﻪ ﮐ ﻪ اﺳ ﻢ و ﺁدرﺳ ﺶ رو‬

‫ﺑﺮات ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬ﺛﻠﺚ هﺮ ﭼﯽ دارم رو واﺳﻪ ﺗﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮم اﻳﻦ دﻧﻴﺎ و ﭘﻮل هﺎش و هﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺗ ﻮش ﺑ ﻮد‪ .‬ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ وﻓ ﺎ ﻧﮑ ﺮدﻩ‪ ،‬اﻣﻴ ﺪوارم ﺑ ﺮاﯼ ﺗ ﻮ‬
‫اوﻣﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺑﻘﻴﻪ اﻣﻮاﻟﻢ رو هﻢ ﻣﻌﻠ ﻮم ﮐ ﺮدم‪ .‬ﺑﻘﻴ ﻪ ش رو ﺑﺨﺸ ﻴﺪم ﮐ ﻪ ﺑﺎه ﺎش ﻳ ﻪ ﭘﺮورﺷ ﮕﺎﻩ ﺣﺴ ﺎﺑﯽ‬
‫ﺑﺴﺎزن‪.‬‬
‫اﻣﺸﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻴﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬در ﻟﺤﻈﻪ ﻣ ﺮگ ﻣ ﯽ ﻓﻬﻤ ﻢ ﮐ ﻪ زﻧ ﺪﮔﯽ ارزش هﻴﭽ ﯽ‬
‫رو ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﺑﺨﺪا ﻗﺴﻢ!‬
‫ﺧﻮاهﺸﯽ ﮐﻪ ازت دارم اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺮام هﻴﭻ ﻣﺮاﺳﻤﯽ ﻧﮕﻴﺮﯼ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ م ﻋﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺳﭙﺮدﻩ ﺑﺸﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ رو هﻢ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﺑﻬﺰاد‪ ،‬ﻣﻦ از ﺑﭽﻪ ﮔﯽ ﺁرزو داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻳﻪ روزﯼ ﭘﻮﻟﺪار ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﺷﺐ هﺎ ﺳﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ زﻣ ﻴﻦ ﻧ ﺬارم‪.‬‬
‫ﭘﻮﻟ ﺪار ه ﻢ ﺷ ﺪم اﻣ ﺎ‪ ،‬هﻤﻴﺸ ﻪ ﻣﺜ ﻞ ﻧ ﺪارهﺎ زﻧ ﺪﮔﯽ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﻧ ﺪارﯼ اون ﭼﻴﺰه ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﺁرزوش رو‬
‫داﺷﺘﻢ! ﻧﺪارﯼ ﻋﺸﻖ!‬
‫اﻣﻴﺪوارم ﺗﻮ ﺧ ﻮب زﻧ ﺪﮔﯽ ﮐﻨ ﯽ‪ .‬ﻳ ﻪ ﺟ ﺎﻳﯽ واﺳ ﻪ ﻃ ﻼ ﭘﻴ ﺪا ﮐ ﻦ و اوﻧﺠ ﺎ وﻟ ﺶ ﮐ ﻦ ﮐ ﻪ ه ﺰار ﮐﻴﻠ ﻮ‬

‫ﻃﻼﯼ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﻣﺤﺒﺖ اﻳﻦ ﺣﻴﻮون زﺑﻮن ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ رﺳﻪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﺣﺮﻓﯽ واﺳﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارم‪ .‬ازت ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﯽ ﺳﭙﺮم‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﺜﻞ ﻣُﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻳﻪ زﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﮔﻮر! وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﮔﻪ ﺧﺪا ﺑﺨ ﻮاد‪ .‬از اﻣﺸ ﺐ‬
‫ﺑﻪ ﺑﻌﺪ زﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻢ و ﺁزاد‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﮐﻨﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ اون دﻧﻴﺎ زن و ﺑﭽﻪ م رو ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺪاﻧﮕﻬﺪار ﭘﺴﺮم‪.‬‬
‫)) ﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺳﺮش و دوﻻ ﺷﺪم و دوﺑﺎرﻩ ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺖ ﮐﻨﻪ اﺳﺘﺎد!‬
‫))ﮐﺎوﻩ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻧﺎﻣﻪ رو از ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﺮا ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﯽ اﺳﺘﺎد؟‬

‫‪-‬ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ اﺳﺘﺎد ﺑﻮد‪ .‬اﺳﺘﺎد وﻓﺎدارﯼ! از وﻓﺎ و ﻣﻬﺮ و ﻣﺤﺒﺘ ﯽ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ ﻗﻠ ﺒﺶ ﺑ ﻮد ﺑﮕ ﺬرﻳﻢ‪ ،‬ﺗ ﺎ‬
‫ﺣﺎﻻ اﺳﻢ اﺳﺘﺎد ‪ ...‬رو ﻧﺸﻨﻴﺪﯼ؟ هﻤﻴﻦ ﺁدم ﺑﻮد ﮐﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ؟ اﻳﻦ اﺳﺘﺎد ‪ ...‬ﺑﻮد؟ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺧﻮدش رو هﺪاﻳﺖ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد؟!‬
‫‪-‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪس‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﺑﺮاش زﻧﺪﻩ ﺑﺸ ﻦ‪ .‬ﺗ ﺎ ﻗﺒ ﻞ از روزﯼ ﮐ ﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺑﺨﻮرﻩ‪ ،‬ﺧﻮدش رو ﺗﻮ ﺧﻮدش ﮔﻢ و ﮔﻮر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد!‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﯼ دل ﻏﺎﻓﻞ! ﮐﺎش زودﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﯼ‪.‬‬
‫))هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻧﮕﺎهﻢ ﺑﻪ اﺳﺘﺎد ﺑﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪم(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻴﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدﯼ؟‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – ﻣ ﯽ اوﻣ ﺪم اون دﺳ ﺘﻬﺎش رو ﻣ ﺎچ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﻋﺠﻴ ﺐ ﭘﻨﺠ ﻪ اﯼ داﺷ ﺖ و ﭼ ﻪ ﭼﻴﺰه ﺎﻳﯽ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد! ﻳﮑﯽ دو ﺗﺎ از ﺁهﻨﮓ هﺎش رو ﺗﻮ ﻳﻪ ﺻﻔﺤﻪ ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﭼﻪ روزﮔﺎرﯼ ﻳﻪ! ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدم ﻳﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ زﻧﯽ‪...‬‬
‫))ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻪ و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺑﻪ اورژاﻧﺲ زﻧﮓ زدﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ‪ ،‬اﻻن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺳﻦ‪ .‬ﺑﺬار اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ رو ﺑﺨﻮﻧﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ‬
‫))ﺗﺎ ﮐﺎوﻩ ﻧﺎﻣﻪ رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ‪ ،‬رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﻃﻼ‪ .‬ﻧﺎز و ﻧﻮازﺷ ﺶ ﮐ ﺮدم‪ .‬زﺑ ﻮن ﺑﺴ ﺘﻪ از ﭘ ﺎﺋﻴﻦ ﭘ ﺎﯼ‬
‫اﺳﺘﺎد ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد! ﻋﺠﺐ وﻓﺎﻳﯽ(( !‬
‫ﮐﺎوﻩ – ِا ِا ِا ‪ !...‬ﺑﻬﺰاد اﻳﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﺁدم ﺑﻮدﻩ هﺎ! ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺮد ﺑﻮدﻩ!‬
‫ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺛﻠﺚ اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﺎغ ﭼﻘﺪر ﻣﯽ ﺷﻪ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺪود ﺳﻴﺼﺪ ‪ ،‬ﭼﻬﺎرﺻ ﺪ ﻣﻴﻠﻴ ﻮن ﺗ ﻮﻣﻦ ﻣ ﯽ‬
‫ﺷﻪ!!‬
‫‪-‬ﺁرﻩ اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ دﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ وﻓﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟! ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﮐﻪ وﻓﺎ ﻧﮑﺮد!‬

‫))ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ زﻧﮓ ﺑﻪ وﮐﻴﻞ اﺳﺘﺎد زدﻳﻢ‪.‬‬
‫اورژاﻧﺲ هﻢ رﺳﻴﺪ و ﭘﺲ از ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ‪ ،‬ﻋﻠﺖ ﻣﺮگ رو اﻳﺴﺖ ﻗﻠﺒﯽ ﻧﻮﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪش‪ ،‬وﮐﻴﻞ اﺳﺘﺎد اوﻣﺪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮐﺎرهﺎ رو داد و هﻤ ﻮن روز ﺟﺴ ﺪ اﺳ ﺘﺎد رو ﺑ ﻪ ﺧ ﺎﮎ‬
‫ﺳﭙﺮدﻳﻢ ‪.‬ﺑﺪون ﻣﺮاﺳﻢ‪ ،‬هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺧﻮدش ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻓﺘﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻪ هﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﺰرگ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ!‬
‫ﻓﺮداش هﻢ ﻣﺄﻣﻮرهﺎ ﺑﺎ وﮐﻴﻞ اﺳﺘﺎد اوﻣﺪن و ﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﻬﺮ و ﻣﻮم ﮐﺮدن ﺗﺎ ﺗﮑﻠﻴﻔﺶ ﻣﻌﻠ ﻮم ﺑﺸ ﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ و ﮐﺎوﻩ هﻢ ﻃﻼ رو ﺑﺮداﺷ ﺘﻢ و ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ واﻧ ﺖ ﺑ ﺮدﻳﻤﺶ و ﺗ ﻮ ﺟﻨﮕ ﻞ ه ﺎﯼ ﺷ ﻤﺎل ﺁزادش ﮐ ﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫زﺑﻮن ﺑﺴﺘﻪ اوﻟﺶ از ﻣﺎ دل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ و ﺟﺪا ﻧﻤﯽ ﺷﺪ اﻣﺎ ﻳﻪ ﻳ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺘﯽ ﮐ ﻪ اوﻧﺠ ﺎ واﺳ ﺘﺎدﻳﻢ ﺗ ﺎزﻩ‬
‫ﻣﻔﻬﻤﻮم ﺁزادﯼ رو ﻓﻬﻤﻴﺪ و ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺁروم ﺁروم ازﻣ ﻮن دور ﺷ ﺪ و زد ﺑ ﻪ ﺟﻨﮕ ﻞ‬
‫!!‬
‫))ﺳﻪ روز دﻳﮕﻪ هﻢ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺧﺎﻟﯽ و ﺳﺮد‪ .‬ﺑﺪون ﺧﺒﺮﯼ و ﺑﺪون ﺷﺎدﯼ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر‪...‬‬
‫ﺷﺶ ﺣﺮف و ﭼﻬﺎر ﻧﻘﻄﻪ! ﮐﻠﻤﻪ ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﻳﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻌﻨﯽ ش رو ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻃﻮل ﺑﮑﺸﻪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤ ﯽ!‬
‫ﺗﻮ اﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺷﺶ ﺣﺮﻓﯽ دﻩ هﺎ ﮐﻠﻤﻪ وﺟﻮد دارﻩ ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮدن هﺮ ﮐﺪوﻣﺶ دل ﺷﻴﺮ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاد!‬
‫ﺗﻨﻬ ﺎﻳﯽ‪ ،‬ﭼﺸ ﻢ ﺑ ﺮاﻩ ﺑ ﻮدن‪ ،‬ﻏ ﻢ‪ ،‬ﻏﺼ ﻪ‪ ،‬ﻧﺎاﻣﻴ ﺪﯼ‪ ،‬ﺷ ﮑﻨﺠﻪ روﺣ ﯽ‪ ،‬اﻓﺴ ﺮدﮔﯽ‪ ،‬ﺳ ﺮﺧﻮردﮔﯽ‪،‬‬
‫ﭘﺸﻴﻤﻮﻧﯽ! ﺑﯽ ﺧﺒﺮﯼ‪ ،‬دﻟﻮاﭘﺴﯽ!‬
‫ﺑﺮاﯼ هﺮ ﮐﺪوم از اﻳﻦ ﮐﻠﻤﺎت ﭼﻨﺪ ﺣﺮﻓ ﯽ ﮐ ﻪ ﺧﻴﻠ ﯽ راﺣ ﺖ ﺑ ﻪ زﺑ ﻮن ﻣ ﯽ ﺁن و ﺧﻴﻠ ﯽ راﺣ ﺖ روﯼ‬
‫ﮐﺎﻏﺬ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻦ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ زﺟ ﺮ و ﺳ ﺨﺘﯽ ﮐ ﺮد ﺗ ﺎ ﻣﻌ ﺎﻧﯽ ﺷ ﻮن رو ﻓﻬﻤﻴ ﺪ و درﺳ ﺖ درﮎ ﺷ ﻮن‬
‫ﮐﺮد!‬
‫ﺗﻮ ﺧﻮدم ﺑﻮدم و ﮐﻠﻤﮥ اﻧﺘﻈﺎر رو ﺑﺨﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺻﺪاﯼ در اوﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺑﻮد((‪.‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم ﭘﺴﺮ ﺣﺎج ﮐﻤﭙﺎﻧﯽ!‬

‫‪-‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﺳﻼم!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻨﻢ ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن! دوﺳﺖ ﻗﺪﻳﻤﯽ ات ﻳ ﺎدت ﻧﻤ ﯽ ﺁد؟ اون وﻗ ﺖ ه ﺎ ﮐ ﻪ ﻓﻘﻴ ﺮ ﺑ ﻮدﯼ و ﻣﺮﺗ ﺐ‬
‫ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﻣﯽ ﺧﻮردﯼ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ ﺗﺤﻮﻳﻠﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﯽ!‬
‫‪-‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﺧﻮدت رو ﻟﻮس ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻳﻌﻨﯽ ﺣﻖ دارﯼ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻨﻢ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻴﺪم و ﺻﺒﺢ ﺑﻠﻨ ﺪ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪم و دﺳ ﺖ ﻣ ﯽ ذاﺷ ﺘﻢ رو‬
‫ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺷﺸﺼﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻮل ﺑﯽ زﺑﻮن‪ .‬دﻳﮕﻪ ﺟﻮاب ﺳﻼم هﻴﭽﮑﺲ رو ﻧﻤﯽ دادم !‬
‫))ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﻳﻪ ﺁﻩ ﮐﺸﻴﺪم(( ‪.‬‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – ﻗﺮﺑ ﻮن اون ﺁﻩ ت ﺑ ﺮم ﮐ ﻪ ه ﺮ ﮐ ﺪوم اﻻن ﭼﻬ ﺎر ﭘ ﻨﺞ ه ﺰار ﺗ ﻮﻣﻦ ﻗﻴﻤ ﺖ ﺷ ﻪ! ﺁﻩ ﻧﮑ ﺶ !‬

‫روزﯼ ﮐﻠّﯽ ﺿﺮر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ هﺎ!‬
‫))ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ اﻳﻨﻘﺪر درﯼ و ورﯼ ﻧﮕﻮ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ هﻮاﯼ اﺗﺎق رﻓﺖ ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻓﺪاﯼ ﺳﺮت! ﭘﻮﻟﺪارﯼ دﻳﮕﻪ‪ ،‬ﭘﻮل ﺑ ﺪﻩ‪ ،‬ه ﻮا ﺑﺨ ﺮ! دﻳﮕ ﻪ دورﻩ ﺟﻴ ﺮﻩ ﺑﻨ ﺪﯼ ﻧﻔ ﺖ و ﺻ ﺮﻓﻪ‬
‫ﺟﻮﻳﯽ و ﮔﺪا ﺑﺎزﯼ هﺎت ﮔﺬﺷﺖ ﻋﺰﻳﺰم!‬
‫ﺣﺎﻻ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻴﺎ ﺑﺎﻻ ﮐﺎرت دارم‪ .‬اون رﻳﺶ هﺎت رو هﻢ ﺑﺰن‪ .‬ﺷﺪﯼ ﻋﻴﻦ اﻓﻼﻃﻮن !اﻟﺒﺘ ﻪ ﻣ ﻮﻗﻌﯽ‬
‫ﮐﻪ هﺸﺘﺎد و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد!‬
‫‪-‬ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎم ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – از ﻃﺮف وﮐﻴﻞ ت اوﻣﺪن و ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﺎهﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺐ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﻮ ﺑﻴﺎن ﭘﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن‪ .‬اﻳﻦ اﺗﺎق ﻣﺎﺷﺎ اﷲ اوﻧﻘﺪر ﺑﺰرﮔﻪ ﮐﻪ او ًﻻ ﺻ ﺪا ﺑ ﻪ ﺻ ﺪا ﻧﻤ ﯽ رﺳ ﻪ‪،‬‬
‫ﺛﺎﻧﻴ ًﺎ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻮش هﻤﺪﻳﮕﻪ رو ﮔﻢ ﮐﻨﻴﻢ! اﺗﺎق ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ! ﺳﺎﻟﻦ ﮐﺎخ ﻣﺮﻣﺮﻩ!‬

‫))ﻣﺠﺒﻮرﯼ ﺑﺎ ﮐﺎوﻩ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮓ ﮐﻪ روﯼ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮد و‬
‫ﺗﺎ ﻣﺎهﺎ رو دﻳﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻼم ﮐﺮد(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺁﻗﺎ ﺑﻬﺰاد هﺴﺘﻴﺪ؟‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ ﺧﻮدم هﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫))ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﻳﺸﻮن ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻴﺘﺎ ﭘﻨﺎهﯽ هﺴﺘﻦ‪ .‬دﺧﺘﺮ وﮐﻴﻞ ﺷﻤﺎ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ وﮐﻴﻞ ﺷﻤﺎ ﭘﺪر اﻳﺸﻮن ﻣﯽ ﺷﻦ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺐ؟‬
‫ﻼ ﺷ ﺎﮔﺮد اول ﮐﻼﺳ ﻤﻮن هﺴ ﺘﯽ‪ ،‬اﻳﺸ ﻮن ﺗﺸ ﺮﻳﻒ‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﻗﺮﺑﻮن اون هﻮش و ذﮐﺎوﺗﺖ ﺑﺮم ﮐﻪ ﻣ ﺜ ً‬
‫ﺁوردن ﮐﺎرهﺎﯼ ﺷﻤﺎ رو درﺳﺖ ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﺎر ﻣﻨﻮ درﺳﺖ ﮐﻨﻦ؟ ﭼﺮا ﭘﺪرﺷﻮن ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﻴﺎوردن؟‬
‫((ﺑﻴﺘﺎ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻳﻮاش ﺧﻨﺪﻳﺪن(( ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺰاد ﺟﺎن ﻳﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﺸﻴﻨﻴﺪ ﺑﻌ ﺪ ﺧ ﺪﻣﺘﺘﻮن ﻋ ﺮض ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬اﻻن ﺻ ﺒﺤﻪ و ﺷ ﻤﺎ‬
‫ﺗﺎزﻩ ﺳﺮ از ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻴﻦ و ﮐﻤﯽ ﺧﻠﻘﺘﻮن ﺗﻨﮕﻪ!‬
‫))ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﺑﻴﺘﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬اﻣﺮوز ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﺴﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ اﻳﺸﻮن رو هﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻏﻴ ﺮ از ﻋﺴ ﻞ‬
‫ﺑﺎ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اﯼ ﺧﻮرد! ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺧ ﺎﻧﻢ ﻟﻄﻔ ًﺎ ﻳ ﻪ ﭼ ﺎﻳﯽ ﺷ ﻴﺮﻳﻦ ﺑ ﺪﻩ ﺑ ﻪ ﺑﻬ ﺰاد ﺟ ﻮن ﺗ ﺎ ﻣ ﻦ ﺑﭙ ﺮم ﺳ ﺮ‬
‫ﮐﻮﭼﻪ ﻳﻪ ﮐﻮزﻩ ﻋﺴﻞ ﺑﺨﺮم و ﺑﻴﺎم!‬

‫))ﻓﺮﻳﺒﺎ رﻓﺖ ﮐﻪ ﭼﺎﻳﯽ ﺑﻴﺎرﻩ‪ .‬ﺑﻴﺘﺎ هﻢ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ش رو ﻗ ﺎﻳﻢ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد ﻧﺸﺴ ﺖ رو ﻣﺒ ﻞ‪ .‬ﻣ ﻨﻢ‬
‫ﻳﻪ ﭼﭗ ﭼﭗ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم و رو ﺑﻪ ﻣﺒﻞ دﻳﮕﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺁﻗﺎ ﺑﻬﺰاد ﺗﺒﺮﻳﮏ ﻣﯽ ﮔﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮن‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺑﺮاﯼ ﭼﯽ؟‬
‫))ﮐﻤﯽ هﻮل ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ! ﺧﺐ ﻗﺮارﻩ ﺷﻤﺎ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ‪...‬‬
‫))ﮐﺎوﻩ ﺑﻪ دادش رﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ دوﺳﺘﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺒﺮﻳﮏ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ!‬
‫))ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺳﻴﻨﯽ ﭼﺎﻳﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮ((‬
‫ﮐﺎوﻩ – وردار! وردار ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ‪ .‬ﺷﻴﺮﻳﻦ ﮐﻦ ﺑﺨﻮر!‬
‫))ﻓﺮﻳﺒﺎ اول ﺑﻪ ﺑﻴﺘﺎ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮐﺎوﻩ‪ .‬ﻳﻪ ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻴﺘﺎ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﻦ داﻧﺸﺠﻮﯼ رﺷﺘﻪ ﺣﻘﻮق هﺴﺘﻢ‪ .‬در ﺿﻤﻦ ﺑﻪ ﭘﺪرم هﻢ در اﻧﺠﺎم ﮐﺎرهﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺻﺤﻴﺢ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻣﻦ ﻳﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺑﺮاﺗﻮن دارم‪.‬‬
‫))ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم((‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﮐﺴﯽ ﭘﻴﺪا ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﻣﻮاﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣ ﯽ رﺳ ﻪ رو ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاد‪ .‬ﻳﻌﻨ ﯽ ﻗﻴﻤ ﺖ ﻣﻴ ﺬارن و‬
‫ارزﻳﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ درﺻﺪ ﮐﻤﺘﺮ از ﺑﻬﺎﯼ اﺻﻠﯽ‪ ،‬ﻣﺒﻠﻎ رو ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫))ﺑﺎزم ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم((‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺣﺎﻻ ﻣﻦ اوﻣﺪم ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ رو ﺑﺪوﻧﻢ‪.‬‬

‫))ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬دﺧﺘﺮﻩ ﻃﻔﻠﮏ ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم‪ ،‬اﺧﻢ هﺎ ﺗﻮ واﮐ ﻦ‪ ،‬ﺧﺠﺎﻟ ﺖ ﻧﮑ ﺶ! ﺑ ﺰور ﮐ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺧ ﻮاهﻴﻢ ﺷ ﻮهﺮت ﺑ ﺪﻳﻢ !ﺷ ﺮم و‬

‫ﺣﻴﺎت رو ﺑﺬار واﺳﻪ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ رﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺨﺖ! ﺣﺎﻻ ﻓﮑﺮهﺎت رو ﺑﮑﻦ و ﻳﻪ ﺟﻮاب ﺑﺪﻩ‪.‬‬
‫))ﺑﻴﺘﺎ ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﻳﻮاﺷﮑﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ(( ‪:‬‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – اﻳ ﻦ ﺑﻬ ﺰاد ﻣ ﺎ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺧﺠ ﺎﻟﺘﯽ ﻳ ﻪ‪ ،‬ﺗ ﻮ رو ﺧ ﺪا ﺑﺒﺨﺸ ﻴﺪ! ﺗﻘﺼ ﻴﺮ ﺧﻮدﻣﻮﻧ ﻪ‪ .‬از ﺑ ﺲ ﮐ ﻪ‬
‫ﻣﻮاﻇﺒﺶ ﺑﻮدﻳﻢ و ﻧﺬاﺷﺘﻴﻢ رﻧﮕﺶ رو ﺁﻓﺘﺎب و ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺒﻴﻨﻪ‪ ،‬اﻳﻨ ﻪ ﮐ ﻪ ﺑ ﺮاش ﺳ ﺨﺘﻪ ﺑ ﺎ ﻏﺮﻳﺒ ﻪ ه ﺎ‬
‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ!‬
‫‪-‬ﺁ ﻗﺮﺑﻮن ﺣﺠﺐ و ﺣﻴﺎت ﺑﺮم‪ ،‬ﭼﺎدرت رو ﺑﮑﺶ رو ﺻﻮرﺗﺖ دﺧﺘﺮ ﻧﺎﻣﺤﺮم اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ!‬
‫))ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﻨﺪﻩ ش ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﺑﻴﺘﺎ هﻢ اﻳﻨﺪﻓﻌﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‪ .‬هﺮ ﭼﯽ ﮐﺎوﻩ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻩ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﻨﻢ هﺴﺖ‪.‬‬
‫))اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ و ﺑﻴﺮون رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﭼﺸ ﻤﻢ ﺑ ﻪ ﺧﻴ ﺎﺑﻮن‪ ،‬ﺟﻠ ﻮﯼ‬
‫در اﺗﺎﻗﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫هﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪن‪ .‬ﮐﺎوﻩ اوﻣﺪ ﭘﻴﺸﺘﻢ و دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ رو ﺷﻮﻧﻪ م و ﭘﺮﺳﻴﺪ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﮐﺠﺎ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫‪-‬دم در اﺗﺎﻗﻢ رو! ﭼﺸﻢ اﻧﺘﻈﺎرﯼ دارم‪ ،‬ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ!‬
‫))دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮهﺎم ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﻘﻴﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻨﻢ رﻓﺘﻢ ﭘﻴﺶ ﺷﻮن و ﻧﺸﺴﺘﻢ((‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺧﻮﺑﻴﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ و ارزﻳﺎﺑﯽ ﻧﻈﺎرت ﻣﯽ ﮐ ﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺧﻮدت ﻣﯽ دوﻧﯽ‪.‬‬

‫‪-‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﻮاﻓﻘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘ ﺎ – ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴ ﺪ ﺁﻗ ﺎ ﺑﻬ ﺰاد‪ .‬اﻳﻨ ﺎ ﻓﺘ ﻮﮐﭙﯽ ﻳ ﻪ ﺗﻤ ﺎم اﻣ ﻮال ﺁﻗ ﺎﯼ ‪ ...‬راﺳ ﺘﯽ ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻣ ﯽ دوﻧﺴ ﺘﻴﺪ ﮐ ﻪ‬
‫اﻳﺸﻮن ﮐﯽ ﺑﻮدن‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘ ﺎ – ﮔﻮﻳ ﺎ زﻧ ﺪﮔﯽ ﻋﺠﻴﺒ ﯽ داﺷ ﺘﻦ! ﺗ ﻮ اون ﺑ ﺎغ ﺑ ﻪ اون ﺑﺰرﮔ ﯽ‪ ،‬ﺗ ﮏ و ﺗﻨﻬ ﺎ! ﮔﻮﻳ ﺎ ﺧﻴﻠ ﯽ ه ﻢ‬
‫ﺑﺨﻮدﺷﻮن ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ زﻧﺪﮔﯽ رو‪.‬‬
‫‪-‬درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﺁدم ه ﺎ ﺑ ﺪون ﺷ ﻨﺎﺧﺖ ﻗﻀ ﺎوت ﮐ ﺮد! ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺧﺒ ﺮ دارﻳ ﻦ ﮐ ﻪ در زﻣ ﺎن‬
‫ﺣﻴﺎت ﺷﻮن ﭼﻪ ﮐﻤﮏ هﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺎهﺎﯼ ﮐﺮدن!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام‪ .‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ‪...‬‬
‫‪-‬اﻳﺸﻮن ﻳﻪ هﻨﺮﻣﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻪ اﻧﺴﺎن وارﺳﺘﻪ و درد ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدن‪ .‬روﺣﺸﻮن ﺷﺎد‪.‬‬
‫ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﻨﺎهﯽ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﺪت اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ هﺎ ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﻪ؟‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – دﻗﻴﻘ ًﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺪود ﻳﮏ هﻔﺘﻪ دﻩ روز‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﻮﺑﻪ ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻦ دﻳﮕﻪ اﻣﺮﯼ ﻧﺪارﻳﺪ؟‬
‫ﺑﻴﺘ ﺎ – ﺧﻴ ﺮ‪ ،‬ﻋﺮﺿ ﯽ ﻧﻴﺴ ﺖ‪ .‬اﺣﺘﻤ ﺎ ًﻻ ﭼﻨ ﺪ ﺟﻠﺴ ﻪ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑ ﺎ ه ﻢ داﺷ ﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﻴﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘ ﻪ ﺳ ﻌﯽ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ‬
‫ﻋﺼﺮهﺎ ﺑﻴﺎم ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﮐﻪ روﺣﻴﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫))ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮﺧﻮردم ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮدﻩ‪ .‬ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮام ازﺗﻮن‪.‬‬
‫))ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭘﻮﻟﺪارهﺎ زﻳﺎد ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﮐﺴﯽ ﻋﺬر ﺧﻮاهﯽ ﮐﻨﻦ!‬
‫))ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬

‫‪-‬ﭘﻮﻟﺪارهﺎ؟!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺧﺐ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﺪود ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻮل ﻣﯽ ﺷﻴﺪ!‬
‫‪-‬ﺷﻤﺎ در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯽ دوﻧﻴﺪ؟‬
‫))ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﻟﺒﺘﻪ در ﻣﻮرد ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻣﺎ ﭼﻮن ﭘﺪرم وﮐﻴﻞ هﺴﺘﻦ‪ ،‬زﻳﺎد ﺑﺎ ﺁدم هﺎﯼ ﭘﻮﻟﺪار ﺳ ﺮ و‬
‫ﮐﺎر داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺎزم ﺑﺪون ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻗﻀﺎوت ﮐﺮدﻳﺪ! ﻣﻦ اﮔﻪ اﻳﻦ ﭘﻮل رو ﻣﯽ ﺧﻮام ﻓﻘﻂ ﺑ ﻪ ﺧ ﺎﻃﺮ ه ﺪف ﻣ ﻪ‪ .‬اﮔ ﻪ‬
‫اون هﺪف ﻧﺒﺎﺷﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﭘﻮل ﺑﺮام ﺑﯽ ارزﺷﻪ!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺑﯽ ارزش؟!‬
‫))ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﻩ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻳﻌﻨﯽ اﮔﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ هﺪف ﻧﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﭘﻮل هﻢ ﻣﻴﮕﺬرﻳﺪ؟‬
‫‪-‬ﺷﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫))ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺁﻣﻴﺰ زد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رو ﮐﻤﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﻃﺒﻖ و اﻻﻳﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاد اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺖ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺣﺎﻻ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﺑﺮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴ ﺪ در ﺧ ﺪﻣﺖ ﺑﺎﺷ ﻴﻢ‪ .‬راﺳ ﺘﯽ ﭼﻄ ﻮرﻩ اﺣ ﻮال ﭘ ﺪرﺗﻮن؟ ﻣ ﺮد‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺘﯽ هﺴﺘﻦ اﻳﺸﻮن‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫))ﺑﻴﺘﺎ ﺑﻪ اﺻﺮار ﮐﺎوﻩ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ دوﺑﺎرﻩ رﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ(( ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣ ﺖ ﺑﺎﺷ ﻪ‪ .‬اﮔ ﻪ ﮐﺴ ﯽ ﺑﻴ ﺎد دﻧﺒﺎﻟ ﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻤ ًﺎ زﻧ ﮓ اﻳﻨﺠ ﺎ رو‬
‫ﻣﯽ زﻧﻪ!‬
‫))اوﻣﺪم و ﻧﺸﺴﺘﻢ‪((.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – داﻧﺸﺠﻮ هﺴﺘﻴﺪ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن؟‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ داﻧﺸﺠﻮ هﺴﺘﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﻨﺎهﯽ‪.‬‬
‫ﻼ ﺗﻮ ﺗﻌﻄﻴﻼﺗﻴﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭼﯽ؟ ﭼﻘﺪر ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺗﺎ درس ﺗﻮن ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﻳﻌﻨﯽ ﻓﻌ ً‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻳﻪ ﺳﺎل دﻳﮕﻪ ﻣﺪرﮐﻢ رو ﻣﯽ ﮔﻴﺮم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻋﺎﻟﻴﻪ ! ﻣﺎﺷﺎاﷲ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺸﻨﮕﯽ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮادﻩ دار‪ ،‬وﮐﻴﻞ زﺑﺮدﺳﺖ! دﻳﮕﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺷﻤﺎ‬
‫ﮐﺎﻣﻠﻪ‪ .‬اﻳﺸﺎاﷲ ﺑﻌﺪش ﺧﻴﻠﯽ زود ﺑﺨﺖ در ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن رو ﻣﯽ زﻧﻪ!‬
‫راﺳﺘﯽ ﺷ ﻤﺎ ﻧﺴ ﺒﺘﯽ ﺑ ﺎ اون دﺧﺘ ﺮﻩ ﺗ ﻮ ﺳ ﺮﻳﺎل ﺗﻠ ﻮﻳﺰوﻧﯽ وﮐ ﻼﯼ ﺟ ﻮان ﻧ ﺪارﻳﻦ؟! اون دﺧﺘ ﺮﻩ ﮐ ﻪ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮدهﺎ؟!‬
‫))ﭼﭗ ﭼﭗ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻴﺘﺎ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻳﻪ ﺳﺌﻮال ازﺗﻮن ﺑﮑﻨﻢ؟‬
‫‪-‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺮﻳﺒ ًﺎ وﮐﻴﻞ ﻣﻦ هﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﻏﻤﮕﻴﻦ هﺴﺘﻴﺪ؟‬
‫))هﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪن و ﻓﻘﻂ ﺻﺪاﯼ ﺗﻴﮏ ﺗﻴﮏ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﻮارﯼ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ‪((.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – اﻧﮕﺎر ﺳﺌﻮال ﺧﻮﺑﯽ ﻧﮑﺮدم‪.‬‬
‫ﻼ ﺣﻘﻴﻘﺖ ش اﻳﻨﻪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﻬﺰاد ﻣﺎ اﻣﺮوز ﮐﻤﯽ ﮐﺴﺎﻟﺖ دارﻩ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻪ ﻧﻪ‪ ،‬اﺻ ً‬
‫))ﭼﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﮕ ﻢ؟ ﺳ ﺮم رو اﻧ ﺪاﺧﺘﻢ ﭘ ﺎﺋﻴﻦ و ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ ﺧ ﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑ ﻪ اﺗ ﺎق ﺧ ﻮدم‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ‪.‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﮐﺎوﻩ اوﻣﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ((‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺷﮑﺮ ﺧﺪا اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ م درﺳﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻪ دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮓ و ﺧﺎﻧﻤﯽ ﻳﻪ اﻳﻦ ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫‪-‬رﻓﺖ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮدا ﺳﺎﻋﺖ ‪ 9‬ﻣﯽ ﺁد دﻧﺒﺎﻟﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮐﺎرهﺎ رو ﺑ ﺪﻳﻦ ‪.‬راﺳ ﺘﯽ ﺑﻬ ﺰاد ﻣ ﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎهﺎت ﮐﻤﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪-‬در ﻣﻮرد ﭼﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﻤﻪ ﭼﯽ؟ اوﻟﻴﺶ اﻳﻨﮑﻪ رﻓﺘﺎرت اﻣﺮوز ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ﺗﻮ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﭼﻬﺎردﻩ ﺳ ﺎﻟﻪ ﻧﻴﺴ ﺘﯽ! ﺗ ﻮ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺧ ﻮد دارﺗ ﺮ از اﻳ ﻦ‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﮐﻪ ﭼﺴﺒﻴﺪﯼ ﺑﻪ اﻳﻦ اﺗ ﺎق و ﻳ ﻪ دﻗﻴﻘ ﻪ ه ﻢ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﺁﯼ ﺑ ﺎﻻ‪ ،‬ه ﯽ از ﭘﻨﺠ ﺮﻩ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟!‬
‫ﻳﻌﻨﯽ اﮔﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺮﮔﺮدﻩ‪ ،‬ﻳﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺁد و ﻳﻪ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻪ و اﮔﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ دﻳﮕﻪ ﻣﯽ ذارﻩ ﻣﯽ رﻩ؟‬
‫‪-‬درﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ اﻣﺎ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟ دﻟﻢ هﻤﻪ ش ﺷﻮر ﻣﯽ زﻧﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﻮدت رو ﻧﮕﻪ دار‪ ،‬زﺷﺘﻪ ﺟﻠﻮ ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ .‬ﻣﺮد ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد دار ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام ﺑﺒﻴ ﻨﻢ ﺗ ﺎ روزﯼ‬
‫ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺗﻮاﻳﻦ اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﯽ؟ اوﻣﺪﻳﻢ و ﻓﺮﻧﻮش ﭼﻨﺪ وﻗ ﺖ دﻳﮕ ﻪ ﭘﻴ ﺪاش‬
‫ﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣ ﻪ ه ﺎ ﮐ ﻪ ﭘ ﻴﺶ اوﻣ ﺪﻩ‪ ،‬ﻧﺨﻮاﺳ ﺖ زن ﺗ ﻮ ﺑﺸ ﻪ! ﺑ ﺎزم ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاﯼ ﺗ ﻮ اﻳ ﻦ اﺗ ﺎق‬
‫ﺑﻤﻮﻧﯽ؟‬
‫))ﺣﺮﻓﻬﺎش درﺳﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﮕﻢ((‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – در هﺮ ﺻﻮرت ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﻧﻮش ﻳﺎ ﺑ ﺪون ﻓﺮﻧ ﻮش اداﻣ ﻪ دارﻩ !ﺣﻮاﺳ ﺖ رو‬
‫هﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﻦ‪ .‬اﻳ ﻦ زﻧ ﺪﮔﯽ ﻧﻴﺴ ﺖ ﮐ ﻪ ﺑ ﺮاﯼ ﺧ ﻮدت درﺳ ﺖ ﮐ ﺮدﯼ! اون ﻗﺼ ﻪ ه ﺎﻳﯽ رو ه ﻢ ﮐ ﻪ در‬
‫ﻣ ﻮرد ﻋﺸ ﻖ و دﻟ ﺪادﮔﯽ و وﻓ ﺎ و اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ ﺷ ﻨﻴﺪﯼ‪ ،‬داﺳ ﺘﺎن ﺑ ﻮدﻩ! از ﭘ ﺪر و ﻣ ﺎدر ﮐ ﻪ دﻳﮕ ﻪ‬
‫ﻋﺰﻳﺰت وﺟﻮد ﻧﺪارﻩ؟ هﻤﻴﻦ ﺧﻮد ﺗﻮ! وﻗﺘ ﯽ ﺧ ﺪا رﺣﻤﺘﺸ ﻮن ﮐﻨ ﻪ‪ ،‬ﭘ ﺪر و ﻣ ﺎدرت ﻓ ﻮت ﮐ ﺮدن‪ ،‬ﺗ ﻮ‬
‫رﻓﺘﯽ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮدﯼ؟‬
‫ﻧﻪ واﷲ! زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮ ﮐﺮدﯼ ‪.‬ﺧﻮدت رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻦ ﭘﺴﺮ!‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻓﺮﻧﻮش هﻢ ﺧ ﺪاﻳﯽ دارﻩ! اون ﻋ ﺎدت ﮐ ﺮدﻩ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ هﻤﭽ ﻴﻦ ﭘ ﺪر و ﻣ ﺎدرﯼ زﻧ ﺪﮔﯽ ﮐﻨ ﻪ‪.‬‬
‫ﺁﺧﺮش هﻢ ﻳﻪ ﺷﻮهﺮﯼ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺮام ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﻪ و ﺑﺎهﺎش ﻋﺮوﺳ ﯽ ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ! ﺗ ﻮ ﺑ ﺮو ﻓﮑ ﺮ ﺧ ﻮدت‬
‫ﺑﺎش‪.‬‬
‫اﻻن ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﮐﻪ ازش ﺧﺒﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻳﻪ روز دو روز ﺳﻪ روز! ﺁدم ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﺗﺼﻤﻴﻤﯽ ﺑﮕﻴﺮﻩ ‪ ،‬ﺗﻮ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﮑﺮهﺎش رو‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫اﻻن دو هﻔﺘﻪ س ﮐﻪ رﻓﺘﻪ و ازش هﻴﭻ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ! ﺣﺪاﻗﻞ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻳﻪ زﻧ ﮓ ﺑﺰﻧ ﻪ ﺑ ﻪ‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ و ﻳﻪ ﺧﺒﺮﯼ از ﺧﻮدش ﺑﻬﻤﻮن ﺑﺪﻩ! درﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫اﮔﻪ اﻳﻦ ﻋﺸ ﻖ‪ ،‬ﻋﺸ ﻖ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﻃ ﺮف ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮﻧﺴ ﺖ ﺑﺨ ﺎﻃﺮش ﻳ ﻪ روز ﺻ ﺒﺮ ﮐﻨ ﻪ ﭼ ﻪ ﺑﺮﺳ ﻪ ﺑ ﻪ دو‬
‫هﻔﺘﻪ! ﺑﺸﻴﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﺑﺒﻴﻦ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﮐﻪ زدم درﺳﺘﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻼ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﮐﺮدۀ اﻳﻦ ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ! اﮔﻪ اﻳﻦ اﻓﮑﺎر و رﻓﺘﺎر ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ واﯼ ﺑﺤﺎل ﺑ ﯽ ﺳ ﻮادهﺎﯼ اﻳ ﻦ‬
‫ﺗﻮ ﻣﺜ ً‬
‫ﻣﻠﮏ !‬
‫))اﻳﻨﺎ رو ﮔﻔﺖ و ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ و در رو وا ﮐﺮد و رﻓﺖ! ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﻳﻨﻄ ﻮرﯼ ﺟ ﺪﯼ ﻧﺪﻳ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮدﻣﺶ !‬
‫ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺣﺮف زدﻩ ﺑﻮد! ﺑﺪون اﺣﺴﺎس !ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﺣ ﺮف ه ﺎش درﺳ ﺖ ﺑ ﻮد اﻣ ﺎ ﮐ ﯽ‪ ،‬درد دل ﻣﻨ ﻮ‬

‫درﻣﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد؟!‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن‪ ،‬ﻣﺜﻞ هﻤﻴﺸﻪ!‬
‫ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺑﺎرﻩ در زد و اوﻣﺪ ﺗﻮ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﺎﻳﯽ ت ﺗﻴﺎرﻩ؟‬
‫‪-‬ﻣﮕﻪ ﺑﺎﻻ ﭼﺎﻳﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮرﯼ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﺮا ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﺎﻳﯽ هﺎﯼ اﻳﻨﺠﺎ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑﻬﺘ ﺮ ﻣ ﯽ ﺳ ﺎزﻩ! ﺣ ﺎﻻ ﭼﺘ ﻪ! اﺧ ﻢ ه ﺎ ﺗ ﻮ ﮐ ﺮدﯼ ﺗ ﻮ‬
‫هﻢ؟ !هﻤﻮن دﻳﮕﻪ! از ﺑﺲ ﻧﺎزت رو ﮐﺸﻴﺪم ﻟﻮس ﺷﺪﯼ! ﻧﺎز ﮐﺶ دارﯼ‪ ،‬ﻧﺎزﮐﻦ و ﮔﺮﻧﻪ ﭘﺎهﺎت رو‬
‫رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ دراز ﮐﻦ!‬
‫‪-‬اون ﭼﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺑﺮو ﺧﻮدت ﺑﺮﻳﺰ ﺑﺨﻮر !‬
‫آﺎوﻩ – راﺳﺖ هﻢ ﻣﻲ ﮔﻲ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن! ﺣﻘّﻢ داري! اون وﻗﺘﻲ آﻪ ﺑ ﺮاي ﻣ ﺎ ﭼ ﺎﻳﻲ ﻣ ﻲ رﻳﺨﺘ ﻲ‪ ،‬ﻳ ﻪ‬
‫ﺁدم ﺁس و ﭘﺎس ﺑﻮدي! ﺣﺎﻻ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﺮي! ﻣﻨﻢ ﺑﻮدم دﻳﮕﻪ آﺴﻲ رو ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ!‬
‫‪-‬ﮔﻢ ﺷﻮ آﺎوﻩ! ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ آﺸﻲ ﻣﻲ ري و ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدي زﺧﻢ زﺑﻮن ﺑﻬﻢ ﻣﻲ زﻧﻲ؟! ﺗ ﻮ رﻓﻴﻘ ﻲ؟‬
‫اﻳﻨﻄﻮري هﻮاي دوﺳﺖ رو دارن؟‬
‫آﺎوﻩ – ﭼﻪ ﺟﻮري هﻮاي دوﺳﺖ رو ﺑﺎﻳﺪ داﺷﺖ؟ ﺑﺸ ﻴﻨﻢ ﺑﻐﻠ ﺖ و ﭘ ﺮ ﺑ ﻪ ﭘ ﺮت ﺑ ﺪم آ ﻪ ﭼ ﻲ؟ ﺷ ﺪي‬

‫ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﺟﻮآﻲ هﺎي هﻨﺪي! زﻧﺪﮔﻲ ت ﺷﺪﻩ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺗﺎض هﺎ! ﺑﺮو ﺧﻮدت رو ﺗﻮ ﺁﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎﻩ آﻦ!‬
‫اﻳﻦ ﻗﻴﺎﻓﻪ س آﻪ واﺳﻪ ﺧﻮدت دزﺳﺖ آﺮدي؟ ﭼﻨﺪ روزﻩ ﺣﻤﻮم ﻧﺮﻓﺘﻲ؟ ﻳ ﻪ ﻣ ﻦ ﺧ ﺎك ﺗ ﻮ اﻳ ﻦ اﺗ ﺎق‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ! اﺗﺎﻗﻲ آﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﺑﻮد!‬
‫آﺘﺎب هﺎش رو ﺑﺒﻴﻦ! ﻟﺒﺎس هﺎش رو ﺑﺒﻴﻦ! اﻳﻨﺠﺎ ﺷ ﺪﻩ ﻣﺜ ﻞ ﺑ ﺎزار ﺷ ﺎم! ﺷ ﺘﺮ ﺑ ﺎ ﺑ ﺎرش اﻳﻨﺠ ﺎ ﮔ ﻢ‬
‫ﻣﻲ ﺷﻪ!‬
‫ﭘﺎﺷﻮ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ت ﺑﺮس ﻣﺮد ﮔﻨﺪﻩ!‬
‫))دور و ﺑﺮم رو ﻧﮕﺎﻩ آﺮدم‪ .‬راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻲ رﺣﻤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺁدم ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲ آﻨﻲ! ﻣﺜﻞ ﺁدم هﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ!‬
‫آﺎوﻩ – ﺗﻮ زﺑﻮن ﺁدم ﺣﺎﻟﻴﺖ ﻣﻲ ﺷﻪ آﻪ ﺑﺎهﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ؟!‬
‫))ﺑﻐﻀﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو زاﻧﻮهﺎم و ﺳﺎآﺖ ﺷﺪم‪ .‬اوﻧﻢ دﻳﮕﻪ ﺣ ﺮف ﻧ ﺰد‪ .‬دﻟ ﻢ ﺧﻴﻠ ﻲ ﭘ ﺮ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﺴ ﺘﻢ ﺧ ﻮدم رو ﻧﮕ ﻪ دارم‪ .‬اﺷ ﻚ ﺗ ﻮ ﭼﺸ ﻤﺎم ﺟﻤ ﻊ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد اﻣ ﺎ ﻧﻤ ﻲ ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ آﻨﻢ‪ .‬ﺟﻠﻮي ﺧ ﻮدم رو ﺑ ﺰور ﮔ ﺮﻓﺘﻢ‪.‬ﺳ ﺮم رو ﺑﻠﻨ ﺪ آ ﺮدم آ ﻪ ﺑﺎه ﺎش ﺣ ﺮف ﺑ ﺰﻧﻢ اﻣ ﺎ ﺻ ﺪا از‬
‫ﮔﻠﻮم در ﻧﻴﻮﻣﺪ! هﻤﻮن ﺟﻮر ﻧﮕﺎهﺶ آﺮدم‪((.‬‬

‫آ ﺎوﻩ – ﭼ ﺮا اﻳﻨﺠ ﻮري ﻧﮕ ﺎم ﻣ ﻲ آﻨ ﻲ؟ ِد ﺣ ﺮف ﺑ ﺰن دﻳﮕ ﻪ! زﺑﻮﻧ ﺖ رو وا آ ﻦ و هﻤ ﻪ رو ﺑﺮﻳ ﺰ‬

‫ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫))دوﺑﺎرﻩ ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو زاﻧﻮ هﺎم ‪.‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اوﻣﺪ ﭘﻴﺸﻢ و ﺑﻐﻠﻢ آﺮد(( ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺟﻮﻧﻢ‪ .‬ﺑﺨﺪا ﻣﻦ زﺟﺮ ﻣﻲ آﺸﻢ وﻗﺘﻲ ﺗﻮ رو اﻳﻨﻄ ﻮري ﻣ ﻲ ﺑﻴ ﻨﻢ‪ .‬آ ﺎري ه ﻢ آ ﻪ از‬
‫دﺳﺘﻢ ﺑﺮات ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻲ آﺎر آﻨﻢ؟‬
‫‪-‬آﺎوﻩ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم! ﺳﺮدم‪ ،‬ﺧﺎﻟﻲ م! هﻴﭽﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻧﻤﻲ آﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻧﻪ دل ﺧﻮﺷﻲ دارم ﻧﻪ ﭼﻴﺰي!‬
‫اون وﻗﺖ هﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ اﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﺑﻴﺎد اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬اﺗﺎق رو ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﻧﮕﻪ ﻣﻲ داﺷ ﺘﻢ! ﺣ ﺎﻻ‬
‫دﺳﺖ و دﻟﻢ ﺑﻜﺎر ﻧﻤﻲ رﻩ! ﺣﻮﺻﻠﮥ ﻳﻪ ﺣﻤﻮم رﻓﺘﻦ روهﻢ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﻗﺒﻞ از ﻓﺮﻧﻮش ﭼﻲ؟ اون ﻣﻮﻗﻊ هﺎ اﺗﺎق ت رو واﺳﻪ آﻲ ﺗﻤﻴﺰ ﻣﻲ آﺮدي؟‬
‫‪-‬ﭼﻪ ﻣﻲ دوﻧﻢ!‬
‫هﺮﺷﺐ ﺧﻮاب ﻓﺮﻧﻮش رو ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﺧﻮاب ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳ ﻲ ﭘﻮﺷ ﻴﺪﻩ و دارﻩ ﻣ ﻲ رﻩ !هﻤ ﻪ‬
‫ش ﻓﻜﺮ ﻣﻲ آﻨﻢ آﻪ ﻣﺠﺒﻮرش آﺮدن زن ﺑﻬﺮام ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﺁﺧﺮش آﻪ ﭼﻲ؟ ﮔﻴﺮم ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺧﻮدش ﻣﻲ دوﻧﻪ ‪ .‬ﺑﭽﻪ آﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺑﻪ ﺑﻬﺮام ﻧﮕﻔﺘﻲ آﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدش اﻧﺘﺨﺎﺑﺶ رو ﺑﻜﻨﻪ؟‬
‫ﺁﺧﻪ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﺗﻮ ﻧﺎ ﺳﻼﻣﺘﻲ واﺳﻪ ﻣﺎ اﻟﮕ ﻮ ﺑ ﻮدي! ﻣ ﻦ و ﺗﻤ ﺎم ﺑﭽ ﻪ ه ﺎي آ ﻼس از رﻓﺘ ﺎر ﺗ ﻮ‬

‫ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻣﻲ آﺮدﻳﻢ!‬
‫هﻤﻪ دﺧﺘﺮهﺎي آﻼس از ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ و ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺗﻮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ آﺮدن!‬
‫اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو آﻪ دﻳﮕﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﻳﺎد ﺗﻮ ﺑﺪم‪ ،‬ﺧﻮدت ﻣﻌﻠﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﻮدي!‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮو ﻳ ﻪ ﺣﻤ ﻮم ﺑﻜ ﻦ و ﺳ ﺮ و ﺻ ﻮرﺗﺖ رو اﺻ ﻼح آ ﻦ و هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ رو ﺑ ﻪ ﺧ ﺪا‬

‫واﮔﺬار آﻦ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺸﻜﻼت رو ﻓﻘﻂ زﻣﺎن ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻪ ﺣﻞ آﻨﻪ‪ .‬ﺑﺨ ﺪا ﻗﺴ ﻢ ﺑﻬ ﺖ ﻗ ﻮل ﻣ ﻲ دم آ ﻪ اﻻن‬
‫ﻓﺮﻧﻮش از هﻤﻪ ﻣﺎ راﺣﺖ ﺗﺮﻩ و ﺟﺎش اﻣﻦ ﺗﺮﻩ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش‪.‬‬
‫))دوﺑﺎرﻩ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻣﺎچ آﺮد و دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻠﻨﺪ آﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاد ﻣﺮد و ﻣﺮدوﻧﻪ‪ ،‬از ﺣﻤﻮم آﻪ در اوﻣﺪي‪ ،‬ﺑﺎزم ﺑﺸﻲ هﻤﻮن ﺑﻬﺰاد ﻗﺒﻠﻲ ‪.‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫))ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ اي آﻪ ﺗﻮ دل ﻣﻪ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫آﺎوﻩ – ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش هﻢ ﺗﻮ رو اﻳﻨﻄﻮري دوﺳﺖ داﺷﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻓﺮداي اون روز ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﻳﺒ ًﺎ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 9‬ﺑﻮد آ ﻪ در زدن‪ .‬ﺑﻴﺘ ﺎ ﭘﻨ ﺎهﻲ ﺑ ﻮد‪ .‬اوﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮد آ ﻪ ﺑ ﺎ ه ﻢ‬
‫ﺑﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺗﺮﺗﻴﺐ آﺎرهﺎي اﻧﺤﺼﺎر وراﺛﺖ رو ﺑﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻌﺎرﻓﺶ آﺮدم ﺑﻴﺎد ﺗﻮ آﻪ ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد‪.‬‬
‫ﺧﻮدم ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﺣﻤﻮم و اﺻ ﻼح آ ﺮدﻩ! اﺗ ﺎﻗﻢ ه ﻢ دوﺑ ﺎرﻩ ﺗﻤﻴ ﺰ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬ﻣﺜ ﻞ ﮔ ﻞ !ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ رﻧ ﻮ‬
‫اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ و ﺣﺮآﺖ آﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮﺑﻪ اﻣﺮوز؟‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺧﻮﺑﻢ‬
‫ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ ﺷ ﻤﺎ رو ﺑﺒ ﺮم آ ﻪ ﭼﻨ ﺪ ﺗ ﺎ ﻣﻐ ﺎزﻩ س ﺑﺒﻴﻨﻴ ﺪ‪ .‬ﺟ ﺰء داراﻳ ﻲ ﻣﺮﺣ ﻮم ‪ ...‬ﺑ ﻮدﻩ‪ .‬ﻳ ﻪ ﻗﻴﻤ ﺖ‬
‫ﮔﺬاري ﺷﺪﻩ‪ .‬آﺎوﻩ ﺧﺎن ﻗﺮارﻩ در ﻣﻮردش ﺗﺤﻘﻴﻖ آﻨﻦ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻦ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ آﺮدﻳ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﺎ‬
‫آﺴ ﻲ آ ﻪ ﺣﺎﺿ ﺮ ﺷ ﺪﻩ اﻳ ﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠ ﻪ رو ﺑﻜﻨ ﻪ‪ ،‬ﻗ ﺮار داد ﺑﻨﻮﻳﺴ ﻴﺪ ﺑ ﺎ ﻗﻴﻤﺘ ﻲ آ ﻪ روي ﺑ ﺎغ و ﺧﻮﻧ ﻪ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻣﻮاﻓﻘﻴﺪ؟‬
‫‪-‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ آﺎوﻩ ﺻﺤﺒﺖ آﻨﻢ ﺑﻌﺪ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻋﺮض ﻣﻲ آﻨﻢ‪.‬‬

‫))ﻳﻪ ﻣﻘﺪار آﻪ ﺣﺮآﺖ آﺮدﻳﻢ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﻳﻪ ﺳﻮاﻟﻲ ازﺗﻮن ﺑﻜﻨﻢ؟‬
‫‪-‬از هﻤﻮن ﺳﻮال دﻳﺮوزي؟‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻧﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﺁﺧﻪ ﺑﺮام ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد آﻪ ﻳ ﻪ ﻧﻔ ﺮ ﻧﺎﮔﻬ ﺎﻧﻲ ﻣﻴﻠﻴ ﻮﻧﺮ ﺑﺸ ﻪ اﻣ ﺎ‬
‫اوﻧﻘﺪر ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﻮل هﻤﻴﺸﻪ ﺷﺎدي ﻧﻤﻲ ﺁرﻩ! ﺣﺎﻻ ﺳﻮاﻟﺘﻮن رو ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﻲ دارﻳﺪ؟ ﻣﻲ دوﻧﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻮﻟﻪ!‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﺑﺎ اﻳﺒﻦ ﭘﻮل ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ هﺪﻓﻢ ﺑﺮﺳﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻲ ﺷﻢ‪ .‬اﻳﻨﻪ اﺣﺴﺎﺳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻴﺪ؟‬
‫‪-‬ﭼﻲ رو؟‬
‫))ﻧﮕﺎهﺶ آﺮدم(( ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – آﺎوﻩ ﺧﺎن دﻳﺮوز ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻦ!‬
‫‪-‬آﺎوﻩ ﺧﺎن اﻧﮕﺎر ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻦ ﺟﻠﻮي زﺑﻮن ﺷﻮن رو ﺑﮕﻴﺮن!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻳﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﻓﺮﻧﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺤﺒﺖ آﺮدم؟‬
‫‪-‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﻨﺎهﻲ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ آﻪ ﻣﻦ رك ﺻﺤﺒﺖ ﻣ ﻲ آ ﻨﻢ‪ ،‬ﭼ ﻮن ﺷ ﻤﺎ ه ﻢ هﻤﻴﻨﻄ ﻮر ﺻ ﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﻲ آﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫))ﻳﻪ ﺁن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم آﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺼﺒﻲ هﺴ ﺘﻢ و ﻣﻤﻜﻨ ﻪ ﺣ ﺮف ﺑ ﺪي از ده ﻨﻢ در ﺑﻴ ﺎد‪ .‬اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد آ ﻪ‬

‫اداﻣﻪ ﻧﺪادم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻴﻢ؟‬

‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻧﻪ زﻳﺎد ﻧﻤﻮﻧﺪﻩ‪ .‬داﺷﺘﻴﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﻮدﻳﺪ!‬
‫))دوﺑﺎرﻩ ﻧﮕﺎهﺶ آﺮدم(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﻲ آﻨﺠﻜﺎو هﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻣﻌﺬرت ﻣﻲ ﺧﻮام‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺮام ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻟﺒﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﻲ ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﺎﻟﺒﻪ؟ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻳﻪ اﻧﺴﺎن؟‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – هﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻳﻪ اﻧﺴﺎن ﺑ ﺮام ﺟﺎﻟ ﺐ ﻧﺒ ﻮدﻩ‪ .‬داﺳ ﺘﺎن زﻧ ﺪﮔﻲ ﺷ ﻤﺎ ﺑ ﺮام ﺟﺎﻟﺒ ﻪ! دﻟ ﻢ ﻣ ﻲ‬
‫ﺧﻮاد هﻤﻪ ش رو ﺑﺪوﻧﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮام ﺧﺎﻧﻢ ﭘﻨﺎهﯽ‪ ،‬وﻟﯽ از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﻳﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪ هﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ درﺳ ﺘﻪ ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑﻴ ﺎم و‬
‫زﻧﺪﮔﻴﻢ رو ﺑﺮاﯼ ﻳﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﻢ؟!‬
‫))اﻳﻨﺎرو ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ دﻳﮕﻪ ﺗﺎ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻐﺎزﻩ هﺎ ﺑﺎهﺎم ﺣﺮف ﻧﺰد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻳﻢ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﭘﺎﺳﺎژ ‪ ،‬هﻔﺖ ﺗﺎ ﻣﻐﺎزﻩ س ﮐﻪ ﺟﺰء اﻣﻮاﻟﯽ ﻳﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷ ﻤﺎ ﺗﻌﻠ ﻖ ﻣ ﯽ ﮔﻴ ﺮﻩ ‪.‬اﻟﺒﺘ ﻪ ﺛﻠ ﺚ از‬
‫اون هﺎ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻌﺎﻣﻼت اﻣﻼﮎ هﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻴﻦ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﺒﺮﻳﻦ و ﺑﺎهﺎﺷﻮن ﻣﺸﻮرت ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫در ﻣﻮرد ﻗﻴﻤﺖ هﺎ و اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ‪.‬‬
‫‪-‬ﻧﻪ ‪ .‬اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ ﻧﻴﺴ ﺖ‪ .‬اﺣﺘﻤ ﺎ ًﻻ ﮐ ﺎوﻩ و ﭘ ﺪرش در ﻣ ﻮرد اﻳ ﻦ ﻣﻐ ﺎزﻩ ه ﺎ ﺗﺤﻘﻴ ﻖ ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺁﺧﻪ اﻳﻦ اﻣﻮال ﻣﺎل ﺷﻤﺎﺳﺖ! ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺿﺮر ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﮐﺎوﻩ ﺳﺮم ﮐﻼﻩ ﺑﺬارﻩ؟‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺑﻄﻮر ﻣﺸﺨﺺ ﻧﻪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺧﻮدﺗﻮن هﻢ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ اﻋﺘﻤﺎد دارم‪.‬‬

‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻣﻴﻞ ﺧﻮدﺗﻮﻧﻪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ؟‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫))ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﻣﻌﺎﻣﻼﺗﯽ ﺑﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﭼﻪ ﺟﻮر ﻣﻌﺎﻣﻼﺗﯽ؟‬
‫ﻼ از ﮐﺠﺎ اﻳﻦ ﺁﻗﺎ از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺧﺒﺮدار ﺷﺪﻩ؟‬

‫‪-‬اﻳﻦ ﮐﻪ ﺳﻬﻢ اﻻرث ﮐﺴﯽ رو ﭘﻴﺶ ﺧﺮﻳﺪ ﮐﻨﻪ! اﺻ ً‬
‫))ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﻳﺸﻮن ﻳﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﭘﺪرم هﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫‪-‬ﺣﺘﻤ ًﺎ ﭘﺪرﺗﻮن هﻢ در اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻳﻪ ﺳﻬﻢ ﮐﻮﭼﻴﮑﯽ دارن!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺧﺐ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ اﻳﻨﻢ ﻳﻪ راﻩ ﭘﻮل در ﺁوردن دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ‪ .‬اﻳﻨﻢ ﻳﻪ راهﺸﻪ!‬
‫))ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻼﻓﯽ ﮐﻨﻪ(‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻳﻪ راﻩ ﭘﻮﻟﺪار ﺷﺪن هﻢ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻳﻪ ارث ﺑﻪ ﺁدم ﺑﺮﺳﻪ!‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺧﺮ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮام اﻣﺎ ﺑﺮام ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﺶ ﺳﺨﺘﻪ!‬
‫‪-‬ﺧﺐ ﺑﺎور ﻧﮑﻨﻴﺪ!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – در هﺮ ﺻﻮرت اﻳﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺎﻟﻴﻪ ﮐﻪ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ در اﻳﻦ ﺳﻦ و ﺳ ﺎل ﻳ ﻪ ﻣﺮﺗﺒ ﻪ ﺻ ﺎﺣﺐ اﻳ ﻦ هﻤ ﻪ‬

‫ﭘﻮل ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻟﺬﺗﺒﺨﺸﻪ! ﭘﺪر ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮐ ﺎر ﮐ ﺮدﻩ و اﻻن ﺣ ﺪود ﺷﺼ ﺖ ﺳﺎﻟﺸ ﻪ‪ .‬ﺑ ﺎ اﻳﻨﺤ ﺎل ﻳ ﮏ ﭘ ﻨﺠﻢ‬
‫اﻳﻦ ﻣﺒﻠﻎ رو هﻢ ﻧﺪارﻩ‪.‬‬

‫))ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﻮ ﺣﺮف زدن ﺧﻴﻠﯽ راﺣﺖ ﺑﻮد!((‬
‫‪-‬ﻧﮑﻨﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺴﻮدﻳﺘﻮن ﻣﯽ ﺷﻪ؟‬
‫ﻼ ﻓﻘ ﻂ ﺧﻴﻠ ﯽ دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاد ﺑ ﺪوﻧﻢ ﮐ ﻪ ﭼﻄ ﻮرﯼ ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ ﺁدم ﭘﻮﻟ ﺪار‪ ،‬ﺗ ﻮﯼ‬

‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻧ ﻪ‪ ،‬اﺻ ً‬
‫وﺻﻴﺘﻨﺎﻣﻪ ش‪ ،‬ﻳﮏ ﺳﻮم داراﻳﯽ هﺎش رو ﺑﺪﻩ ﺑﻪ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ هﻴﭻ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﺎهﺎش ﻧﺪارﻩ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﺗﻨﺪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺣﺘﻤ ًﺎ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ رو هﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﻮن ﻏﺮﻳﺒﻪ م!‬
‫))ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎرﻩ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻄﻮرﯼ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﯼ ﺷﺪ؟‬
‫))ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺮام ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺠﻴﺐ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﮐﺴ ﯽ اﻳﻨﻘ ﺪر راﺣ ﺖ ﺑﺘﻮﻧ ﻪ ﺣ ﺮف دﻟ ﺶ رو‬
‫ﺑﺰﻧﻪ! ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﮐﻪ ﮐﻮﭼﻴﮑﺘﺮﻳﻦ اﺛﺮﯼ از ﻣﻮذﯼ ﮔﺮﯼ و ﺑﺪ ذاﺗ ﯽ ﻧﺒ ﻮد‪ .‬ﺑ ﺮﻋﮑﺲ ﺧﻴﻠ ﯽ ه ﻢ ﺑ ﺎ‬
‫ﺻﺪاﻗﺖ ﺑﻪ ﺁدم ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد(( !‬
‫‪-‬دﻳﮕﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدﯼ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ هﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻴﺎد ﻃﺮف ﺗﻮن‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺛﺮوت ﺗﻮﻧ ﻪ؟! ﺷ ﺎﻳﺪ‬
‫اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﻧﺸﻮﻧﻪ ﺗﺨﺮﻳﺒﯽ ﭘﻮﻟﻪ!‬
‫‪-‬ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ درﺳﺖ ﺑﮕﻴﺪ‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬دارﻳﻢ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ رﻳﻢ؟‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – دﻓﺘﺮ ﭘﺪرم‪ .‬رﺳﻴﺪﻳﻢ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫))ﻳﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﭘﺎرﮎ ﮐﺮد و ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬دﻓﺘﺮ ﭘﺪرش ﺗﻮ ﻳﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﭼﻨﺪ ﻃﺒﻘ ﻪ ﺑ ﻮد‪ .‬وﻗﺘ ﯽ‬
‫وارد ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻨﺸﯽ ش ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ اﻧﺠﺎم ﮐﺎرﯼ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ و ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدﻩ(( ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺧﻮب ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻴﻢ؟‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻓﺮدا ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺁم ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻮن‪.‬‬

‫دوﺗﺎﻳﯽ اوﻣﺪﻳﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ازش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﺁﺧﻪ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ اوﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﻪ ﭘﺪرم ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدﻩ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻢ اﮔﻪ ﻣﻮاﻓﻖ هﺴ ﺘﻴﺪ ﺑ ﺎ ه ﻢ ﻧﺎه ﺎر‬
‫ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﺣﺘﻤ ًﺎ ﭘﺪرم ﻣﯽ ﺁد‪ .‬ﻇﻬﺮﻩ ﻣﻨﻢ ﮐﻤﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﻪ ‪.‬ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫‪-‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﺴﺄﻟﻪ اﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – اﻣﺎ ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻦ‪.‬‬
‫‪-‬ﻧﻪ‪ .‬ﻣﯽ ﺁم اﻣﺎ ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – اﮔﻪ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ از اﻳﻦ وﻟﺨﺮﺟﯽ هﺎ ﺑﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭘﻮﻟﻬﺎ ﺗﻮن زود ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ هﺎ!‬
‫))ﺧﻨﺪﻳ ﺪم و دوﺗ ﺎﻳﯽ ﺑ ﻪ ﻃ ﺮف ﻳ ﻪ رﺳ ﺘﻮران رﻓﺘ ﻴﻢ‪ .‬ﺟ ﺎﯼ ﻗﺸ ﻨﮕﯽ ﺑ ﻮد‪ .‬ﻧﺸﺴ ﺘﻴﻢ و ﺳ ﻔﺎرش ﻏ ﺬا‬
‫دادﻳﻢ((‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻣﯽ دوﻣﻴﺪ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﭘﻮل رو ﺑﮑﺎر ﺑﻨﺪازﻳﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ در ﺟ ﺎﻳﯽ ﺳ ﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔ ﺬارﯼ‬
‫ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﭘﻮل اﮔﺮ هﻤﻴﻨﻄﻮرﯼ راﮐﺪ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ ،‬از ارزش ﻣﯽ اﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع هﻢ ﮐﺴﯽ رو ﺳﺮاغ دارﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔﺬارﯼ ﮐﻨﻪ؟!‬
‫))ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﺑﺎ هﻢ دﻋﻮا ﻧﮑﻨﻴﻢ؟!‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﮐﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ دﻋﻮا ﮐﺮدم؟‬
‫ﻼ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ اﻋﺘﻤ ﺎد‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻣﻦ ه ﺮ ﭼ ﯽ ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﺎ ﻣ ﯽ ﮔ ﻢ ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ ﺣﺎﻟ ﺖ دﻋ ﻮا ﺟ ﻮاﺑﻢ رو ﻣ ﯽ دﻳ ﺪ! اﺻ ً‬
‫ﻧﺪارﻳﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺎﻧﻢ ﭘﻨﺎهﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎر دوﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﭼﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻢ؟‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺐ! از ﻓﺮدا هﺮ روز ﻣﯽ ﺁم ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن ﺗﺎ ﺗﻌ ﺪاد دﻓﻌ ﺎﺗﯽ ﮐ ﻪ ﻣﻨ ﻮ دﻳﺪﻳ ﺪ زﻳ ﺎد ﺑﺸ ﻪ و‬
‫ﺑﺘﻮﻧﻴﻦ ﺑﻬﻢ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻴﺪ!‬

‫))ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ! اﻣﺎ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﮐﻪ اﺛﺮﯼ از ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺒﻮد( !‬
‫‪-‬اﻳﻨﻮ ﺟﺪﯼ ﮐﻪ ﻧﮕﻔﺘﻴﺪ؟‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﭼﺮا ﺟﺪﯼ ﮔﻔﺘﻢ!‬
‫))ﻣﺎت ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدم(( !‬
‫ﻼ ﺳﺮ در ﻧﻤﯽ ﺁورم! ﺷﻤﺎ هﺮ ﮐﺎرﯼ ﮐﻪ دﻟﺘﻮن ﺑﺨﻮاد ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ؟‬

‫‪-‬اﺻ ً‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺑﻠﻪ!‬
‫))ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪((.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻤﮏ ﺗﻮن ﮐﻨﻢ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن!‬
‫‪-‬ﻣﮕﻪ ﻣﻦ از ﮐﺴﯽ ﮐﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺘﻢ؟‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﺑﺎ هﻢ دوﺳﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟‬
‫‪-‬ﭼﺮا‪ ،‬ﻣﯽ ﺷﻪ‪ .‬ﺑﺸﺮﻃﯽ ﮐﻪ ازم زﻳﺎد ﺳﻮال ﻧﮑﻨﻴﺪ!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﭘﺲ دوﺳﺘﻴﻢ ﺑﺎ هﻢ؟‬
‫‪-‬دوﺳﺘﻴﻢ!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺑﻬﺰاد ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﯼ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ از ﻃﺮﻳﻖ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﻗﺪام ﮐﻨﯽ و ﺑ ﺎ ﻓﺮﻧ ﻮش ازدواج‬
‫ﮐﻨﯽ؟‬
‫))اﻳﻦ دﻳﮕﻪ ﭼﻪ ﺟﻮر ﺁدﻣﯽ ﺑﻮد؟! ﭼﻘﺪر راﺣﺖ ﺑﺎ دور و ﺑﺮش ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد((‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﻳﻨﻮ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﻨﺎهﯽ!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﺑﻴﺘﺎ!‬
‫))دوﺑﺎرﻩ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم(( ‪.‬‬

‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺧﺐ ﺑﮕﻮ ﺑﻴﺘﺎ دﻳﮕﻪ!‬
‫‪-‬اﮔﻪ اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﮔﻢ ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮرﯼ راﺣﺖ ﺗﺮم‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺧﺐ اﮔﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﮕﻮ ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﺸﻢ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻢ ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﮔﻮش ﮐﻦ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻢ‪h .‬ﻳﻦ ﮐﺴﯽ ﮐ ﻪ ﻗ ﺮارﻩ اﻣ ﻮال ﺗ ﻮ رو ﭘ ﻴﺶ ﺧﺮﻳ ﺪ ﮐﻨ ﻪ‪،‬‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﻗﺮار داد ﻣﯽ ﺧﻮاد ازت دﻩ درﺻﺪش رو ﮐﻢ ﮐﻨﻪ اﻣﺎ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯽ!‬
‫‪-‬ﻗﺮارﻣﻮن ﭘﻨﺞ درﺻﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – اﻳﻨﺎ اﻳﻨﻄﻮرﻳﻦ! اول اوﻧﻄﻮرﯼ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻦ‪ ،‬وﻗﺘﯽ دﻳ ﺪن ﻃ ﺮف ﻣﺸ ﺘﺎﻗﻪ‪ ،‬درﺻﺪﺷ ﻮن رو‬
‫ﻣﯽ ﺑﺮن ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻳﺎ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻳﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ! ﻣﻌﻤﻮ ًﻻ هﻢ ﻃﺮف ﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﮐﻨﻪ! اﻣﺎ وﻗﺘﯽ داﺷﺘﻴﻦ ﻗ ﺮار‬
‫داد رو ﻣ ﯽ ﻧﻮﺷ ﺘﻴﻦ و ﻃ ﺮف ﺑﻬ ﺖ ﮔﻔ ﺖ دﻩ درﺻ ﺪاز ﭘ ﻮل رو ﮐ ﻢ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ‪ ،‬ﻗﺒ ﻮل ﻧﮑ ﻦ‪ .‬ﺑﮕ ﻮ ﻣ ﻦ‬
‫ﻋﺠﻠﻪ اﯼ ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯼ ﺑﻬﺰاد؟‬
‫))ﮐﻤﯽ دﻳﮕﻪ ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬هﻨﻮز ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺟﻮر ﺷﺨﺼﻴﺘﯽ دارﻳﺪ ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ! اﻳﻦ ﭼﻴ ﺰﯼ ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﮔﻔﺘﻴ ﺪ ﺑ ﻪ‬
‫ﺿﺮر ﭘﺪرﺗﻮن‪ .‬ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ؟ ﻣﯽ دوﻧﻴﺪ اﮔﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻗ ﺮار داد‬
‫اﻳﻦ ﺁﻗﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ اﻳﻦ ﺣﺮف رو ﻣﯽ زد‪ ،‬ﻣﻦ ﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﮐﺮدم!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺑﺒﻴﻦ ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗ ﻮ اﻳ ﻦ ﮐ ﺎر وارد ﺑﺸ ﻢ‪ ،‬ﻣﻌﻨ ﯽ ش اﻳ ﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺷ ﺪم‬
‫وﮐﻴﻞ ﺗﻮ ‪ .‬ﺧﺐ وﺟﺪان ﺣﺮﻓﻪ اﯼ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻨﻮ ﻣﻠﺰم ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺗﻮ رو در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺲ ﭘﺪرﺗﻮن ﭼﯽ؟ اون ﭼﺮا ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻨﻮ در ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻩ؟‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﭘﺪرم وﮐﻴﻞ دوﺳﺘﻪ ﺷﻪ! اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﮑﻦ‪ .‬دارﻩ ﮐﺎرش رو ﻣﯽ ﮐﻨ ﻪ‪ .‬ﻳﻌﻨ ﯽ ﻣﻨ ﺎﻓﻊ ﻣ ﻮﮐﻠﺶ رو در‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ! ﭘﺪرم‪ ،‬هﻢ وﮐﻴﻞ ﻣﺮﺣﻮم ‪ ...‬ﺑﻮدﻩ‪ ،‬هﻢ وﮐﻴﻞ دوﺳﺘﺶ‪ .‬وﮐﻴﻞ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺒﻮدم‪.‬‬

‫‪-‬درﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻴﺪ‪ .‬اﺻ ً‬

‫ﺑﻴﺘﺎ – در ﺿﻤﻦ‪ ،‬هﻴﭻ ﻗﺮار دادﯼ رو ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻬﺖ اﺷﺎرﻩ ﻧﮑﺮدم اﻣﻀﺎء ﻧﮑﻦ ‪.‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫‪-‬ﺑﺎﺷﻪ و ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺑﻬﺰاد ؟ ﺗ ﻮ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺳ ﺎدﻩ اﯼ! ﺧﻴﻠ ﯽ راﺣ ﺖ ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ ﺳ ﺮت رو ﮐ ﻼﻩ ﮔﺬاﺷ ﺖ !اﻳ ﻦ‬
‫ﺟﻮر ﺁدﻣﻬﺎ ﮐﻪ از اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ هﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ زرﻧﮕﻦ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﮔﺮگ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻦ!‬
‫‪-‬اﮔﻪ ﺑﺮاش ﺳﻮد ﻧﺪار‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاد اﻳﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻪ؟‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺑﺮاش ﺳﻮد دارﻩ! ﻣﯽ دوﻧﯽ ﭘﻨﺞ درﺻﺪ از ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ رﺳ ﻪ ﭼﻘ ﺪر ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ؟! اوﻧ ﻢ‬
‫ﺗﻮ ﻳﻪ ﻣﺪت ﮐﻢ و ﺟﺎﻳﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ!‬
‫ﻓﻘﻂ ﻋﺎدﺗﺸﻮن اﻳﻨﻪ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﻣﯽ ﺧﻮان ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺣﻘّﺸﻮن ﺑﺒﺮن!‬
‫))ﻏﺬاﻣﻮن رو ﺁوردن‪ .‬دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ و در ﺳﮑﻮت ﻣﺸ ﻐﻮل ﺧ ﻮردن ﺷ ﺪﻳﺪم‪ .‬ﺑﻌ ﺪش ﺑ ﻪ دﻓﺘ ﺮ‬
‫ﭘﺪرش رﻓﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزم ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدﻳﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﻴﺘﺎ ﻣﻨﻮ رﺳﻮﻧﺪ ﺧﻮﻧﻪ و ﺧﻮدش رﻓﺖ‪ .‬ﻋﺼﺮﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐ ﺎوﻩ ﭘﻴ ﺪاش‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺷﺮوع ﮐﺮد(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﻪ! ﺣﻆ ﮐﺮدم! ﭼﻪ اﺗﺎﻗﯽ؟ دوﺑﺎرﻩ ﺷﺪ هﻤﻮن دﺳﺘﻪ ﮔﻞ !‬
‫ﺧﻮدت هﻢ ﮐﻤﯽ ﻻﻏﺮ ﺷﺪﯼ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﭼﻨﺪ روز دﻳﮕﻪ ﮐﻪ ﻳﻪ ﺁب زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﺖ ﺑﺮﻩ‪ ،‬ﻣ ﯽ ﺷ ﯽ‬
‫هﻤﻮن ﺑﻬﺰاد ﮔﻞ ﺧﻮدم! ﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﻗﻨﺪ ﻋﺴﻞ ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ و ﺧﻮش ﺗﻴﭗ ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﭘﻮﻧﺼ ﺪ ﻣﻴﻠﻴ ﻮن‬
‫ﭘ ﻮل ﻧﻘ ﺪ! از ﻓ ﺮداش ﺧﻮاﺳ ﺘﮕﺎرهﺎ اﻳﻨﺠ ﺎ ﺻ ﻒ ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﻦ! ﺧ ﻮدم وا ﻣ ﯽ اﻳﺴ ﺘﻢ اﻳﻨﺠ ﺎ و ﻣﻮاﻇ ﺐ‬
‫ﺷﻮﻧﻢ! ﻳﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺳﻪ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ! ﻳﻪ ﻧﻈ ﺮ دوه ﺰار و ﭘﻮﻧﺼ ﺪ ﺗ ﻮﻣﻦ !ﻗﻴﻤ ﺖ ﻣﻘﻄ ﻮع! ﻟﻄﻔ ًﺎ‬
‫ﭼﻮﻧﻪ ﻧﺰﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺳﻼم ﭼﻄﻮرﯼ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻋﺎﻟﯽ! ﺗﻮ رو ﮐﻪ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺷﺎد ﻣﯽ ﺷﻢ ﺑﺨﺪا !‬

‫‪-‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮهﺎ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – از ﮐﺠﺎ ﺑﺮات ﺑﮕﻢ؟ ﺻﻔﺤﻪ اول ﺧﺒﺮهﺎ رو ﺑﮕﻢ؟ ﺻﻔﺤﻪ دوم ﺧﺒﺮهﺎ رو ﺑﮕﻢ‪ ،‬اهّﻢ اﺧﺒﺎر رو‬
‫ﺑﮕﻢ؟ ﻣﺸﺮوح اﺧﺒﺎر رو ﺑﮕﻢ؟ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﯼ رو ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺪوﻧﯽ؟ ﺑﮕﻮ ﺑﮕﻢ!‬
‫))ﻳﻪ ﭼﺎﻳﯽ ﺑﺮاش رﻳﺨﺘﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮش(( ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁﻓﺮﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ ت رو هﻴﭽﻮﻗﺖ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻦ! اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻳﻪ ﮐﻤﯽ ﺧ ﻮدت رو ﮔ ﻢ‬
‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﯼ! ﭼﺎﻳﯽ رﻳﺨﺘﻦ ﻳﺎدت رﻓﺘﻪ ﺑﻮد! ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺗﮑﺮار ﻧﺸﻪ!‬
‫‪-‬ﻳﮑﯽ دو روزﻩ ﻣﯽ ﺧﻮام ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ازت ﺑﭙﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮاﯼ ﺑﭙﺮﺳﯽ ﮐﻪ ژاﻟﻪ از ﻓﺮﻧ ﻮش ﺧﺒ ﺮﯼ دارﻩ ﻳ ﺎ ﻧ ﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻳ ﺪ ﺧ ﺪﻣﺘﺖ ﻋ ﺮض ﮐ ﻨﻢ ﮐ ﻪ‬

‫ﻧﻪ‪ .‬او ًﻻ ژاﻟﻪ ﺑﺎﺑﺎش ﻣﺮدﻩ و ﺳﺮش ﺷﻠﻮﻏﻪ‪ .‬دوم اﻳﻨﮑﻪ ﺗ ﻮ ﻣﺮاﺳ ﻢ ﺧ ﺘﻢ ه ﻢ ﺷ ﺮﮐﺖ ﻧﮑ ﺮدﻩ‪ .‬ﺳ ﻮم‬
‫ﮔﻮﻳﺎ ژاﻟﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺳﻔﺮ! اﺣﺘﻤﺎ ًﻻ هﻢ ﻳﻪ ﺳﻔﺮ ﻃﻮﻻﻧﯽ! هﻤﻴﻦ رو ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﭙﺮﺳﯽ؟‬
‫‪-‬ﺁرﻩ هﻤﻴﻦ رو ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁﯼ ﯼ ﯼ !! ﻗﺮار ﺷﺪ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﭼﯽ؟‬
‫‪-‬ﺳﻮال ﮐﺮدن ﮐﻪ دﻳﮕﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ اﻣﺎ ﻏﺼﻪ ﺧﻮردن ﭼﺮا‪ ،‬اﺷﮑﺎل دارﻩ‪ .‬ﺗﻮ ﻗﺮار ﻣﻮن هﻢ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺑﻴﺘﺎ رﻓﺘﯽ واﺳﻪ ﮐﺎر؟‬
‫))ﺟﺮﻳﺎن ﺻﺒﺢ رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدم((‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ! از ﻗﻴﺎﻓﻪ ش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺪﻳﺮﯼ ﻳﻪ! دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮕﯽ هﻢ هﺴ ﺖ‬
‫ﺑﻬﺰاد! ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﺑ ﺎ ﭼﺸ ﻢ ﺧﺮﻳ ﺪار ﺑﻬ ﺶ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐﻨ ﯽ! ﺣ ﺎﻻ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﻮ ﻳ ﻪ ﺳ ﺮ ﺑ ﺮﻳﻢ ﺑ ﺎﻻ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ .‬ﺷﺒﻢ ﺷﺎم ﺳﻪ ﺗﺎﻳﯽ ﻣﯽ رﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪.‬‬

‫‪-‬ﻧﻪ ﺷﻤﺎهﺎ ﺑﺮﻳﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎز ﺷﺮوع ﮐﺮدﯼ؟!‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﺸﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ه ﻢ ﺗﻨﻬ ﺎ ﺑﺎﺷ ﻴﻦ و هﻤ ﺪﻳﮕﺮ و ﺑﻬﺘ ﺮ‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻦ ‪ .‬ﺻﺤﺒﺖ ﻳﻪ ﻋﻤﺮ زﻧﺪﮔﻴﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺎﺑﺎ! زن ﺟﻤﺎﻋﺖ رو ﻣﮕﻪ ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ ﺷ ﻨﺎﺧﺖ؟ ﺑﻴﺴ ﺖ و ﺷ ﺶ هﻔ ﺖ ﺳ ﺎﻟﻪ‬
‫ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﺎدرﻣﻢ هﻨﻮز ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم اﻳﻦ ﻣﺎدر ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻮهﺎش ﭼﻪ رﻧﮕﯽ ﻳﻪ!!‬
‫))ﺧﻨﺪﻩ م ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺎﺑﺎت ﭼﯽ؟ اون ﭼﻄﻮر؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺎ هﻤﻪ زرﻧﮕﯽ ش‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺁﻟﺒ ﻮم ﻋﮑ ﺲ ه ﺎ رو ﺁوردﻩ ﺑ ﻮد و ﭼﻨ ﺪ‬
‫ﺗ ﺎ ﻋﮑ ﺲ ﻣ ﺎدرم رو در ﺁوردﻩ ﺑ ﻮد و ازش ﻣ ﯽ ﭘﺮﺳ ﻴﺪ ) اﺷ ﺮف ! ﻣ ﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴ ﺪم ﮐ ﺪوم از اﻳﻨ ﺎ‬
‫ﺗﻮﻳﯽ؟!( ﺑﻴﭽﺎرﻩ هﻨﻮز ﻧﻤﯽ دوﻧﻪ ﺳﺮ ﻋﻘﺪ ‪ ،‬ﻣﺎدرم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻳﺎ ﺧﺎﻟﻪ م رو!‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﻣﻮهﺎش ﭼﻪ رﻧﮕﯽ ﻳﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – واﷲ رﻧﮓ ﮐﻪ ﺗﻮش زﻳﺎدﻩ! ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ش ﺑﻨﻔﺸﻪ! ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ش ﮐﺮم ﻗﻬﻮﻩ اﻳﻪ !ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ش‬
‫ﭼﯽ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻦ؟ ﻻﺗﻴﻪ‪ ،‬ﻣﺎﺗﻴﻪ!!‬
‫‪-‬هﺎﯼ ﻻﻳﺖ ﺑﯽ ﺳﻮاد!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﮐﻮر ﺷﺪﻩ ﺗﻮ اﻳﻨﺎرو از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ دوﻧﯽ؟!‬
‫‪-‬دﻳﮕﻪ اﻻن اﻳﻨﺎ ﻣﺪ ﻧﻴﺴﺖ اﻻن دﻳﮕ ﻪ ﺧﺎﻧﻤﻬ ﺎ ﻣﻮهﺎﺷ ﻮن رو ﻣﺜ ﻞ زن ه ﺎﯼ ﺳ ﯽ ﭼﻬ ﻞ ﺳ ﺎل ﭘ ﻴﺶ‬

‫درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ !‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻨﻮ ﺑﺎش ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ اﻣﺮوزﻩ اﻳﻪ و ! ﻃﺒﻖ ﻣ ﺪ ﭘ ﻴﺶ ﻣﻴ ﺮﻩ! ﭘ ﺲ ﻧﻨ ﻪ ﻣ ﻦ از‬
‫ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژﯼ ﻋﻘﺒﻪ؟!‬
‫‪-‬ﺧﺐ اﻻن هﺮ روز ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﺪ ﻣﯽ ﺷﻪ دﻳﮕﻪ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﭘﺲ ﺗﻮ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روزﻩ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ اﺗ ﺎق ﻧﺸﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮدﯼ‪ ،‬داﺷ ﺘﯽ ﻣ ﺪهﺎﯼ ﺟﺪﻳ ﺪ رو ﺑﺮرﺳ ﯽ ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﺮدﯼ؟! ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﺮات ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدم ﻧﺸﺴ ﺘﯽ ﻏﺼ ﻪ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮردﯼ! ﭘﺎﺷ ﻮ ﺑ ﺮﻳﻢ ﺑ ﺎﻻ‪،‬‬
‫ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻳﮑﯽ ﺗﻮ ﻣﺎهﺎ ﻧﺠﻴﺐ در اوﻣﺪﯼ!‬
‫ﻧﺸﻴﻨﯽ اﻳﻨﺎ رو ﺟﻠﻮ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﮕﯽ! ﻳﻪ دﻓﻌﻪ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ هﻢ هﻮاﻳﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ!‬
‫‪-‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺗﺎ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﻳﻪ ﺳﺎل دﻳﮕﻪ از اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻋﺰادارﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻋ ﺰدارﻳﺶ ﮐ ﻪ ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ اﻳ ﻦ ﮐﺎره ﺎ رو ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳ ﺪ ﭼﻴﮑ ﺎر ﮐ ﻨﻦ ﮐ ﻪ اون ﻃ ﻮرﯼ‬

‫ﺑﺸﻪ؟‬
‫‪-‬ﺣﺘﻤ ًﺎ ﻣﯽ رن ﺁراﻳﺸﮕﺎﻩ دﻳﮕﻪ! ﺧﻮدﺷﻮن ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻦ ﺑﮑﻨﻦ‪ ،‬ﺳﺨﺘﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ ﺁرﻩ! اﻳﻦ ﻣﺎدر ﻣﺎ ﻳﻪ ﭘﺎش ﺧﻮﻧﻪ س‪ ،‬ﻳﻪ ﭘ ﺎش ﺳ ﻠﻤﻮﻧﯽ! ﺁراﻳ ﺶ ﮔ ﺮش رو از ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ‬
‫ﺑﭽﻪ ﺷﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻪ!‬
‫ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ! اﻳﻦ ﭼﺮت و ﭘﺮت هﺎ ﭼﻴﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ ﮔ ﻴﻢ؟! اون وﻗ ﺖ ﻣ ﯽ ﮔ ﻦ زن ه ﺎ‬
‫ﺗﺎ ﻳﻪ ﺟﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻦ از ﺑﻨﺪ و زﻳﺮ اﺑﺮو ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻦ! ﺑﻪ ﻣﺮدهﺎم ﺳﺮاﻳﺖ ﮐﺮدﻩ!‬
‫))دوﺗﺎﻳﯽ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﺮاﻣﻮن ﭼﺎﻳﯽ ﺁورد(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺐ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﮐﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﺎط ﻋﻘﺪ و ﻋﺮوﺳﯽ رو راﻩ ﺑﻨﺪازﻳﻢ؟‬
‫))ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺻﻮرﺗﺶ ﺳﺮخ ﺷﺪ و ﺧﻨﺪﻳﺪ(( ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﮔﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاد دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﻮﻧﺪﻩ‪.‬‬
‫‪-‬اﻧﺸﺎاﷲ ﺧﻮدم ﺗﻮ ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﻮن ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن‪ .‬اﻳﺸﺎاﷲ ﻣﻨﻢ ﺗﻮ ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﻮ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻼ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﺑﻴﻨ ﯽ ه ﻴﭻ ﺧﺒ ﺮﯼ از ﻓﺮﻧ ﻮش‬

‫‪-‬ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﻦ؟! ﺗﮑﻠﻴﻒ ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ هﻨ ﻮز ﻣﻌﻠ ﻮم ﻧﻴﺴ ﺖ‪ .‬ﻓﻌ ً‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺣﺎﻻ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﻧ ﻮش ﻳ ﺎ ﺑ ﺎ ﻳ ﻪ دﺧﺘ ﺮ دﻳﮕ ﻪ‪ .‬ﺗ ﺎ ﺁﺧ ﺮ ﻋﻤ ﺮت ﮐ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺗ ﻮﻧﯽ ﺑﺸ ﻴﻨﯽ و ﻣﻨﺘﻈ ﺮ‬

‫ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ از ﻓﺮﻧﻮش ﺑﺮات ﺧﺒﺮ ﺑﺮﺳﻪ!‬
‫‪-‬ﻣﻨﺘﻈﺮش ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ هﺮ ﭼﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﯽ دوﻧﯽ؟ اﮔﻪ ﻳﻪ ﺧﺒ ﺮ ازش داﺷ ﺘﻢ ‪.‬ﺣ ﺪاﻗﻞ ﺧﻴ ﺎﻟﻢ‬
‫راﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫))ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﮔﻪ ازش ﺧﺒﺮ داﺷﺘﯽ ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ؟ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻴﻨﯽ ﺗﻮﺧﻮﻧﻪ و ﻏﻤﺒﺮﮎ ﺑﺴﺎزﯼ؟‬
‫))ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم(( ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﺮد و ﻣﺮدوﻧﻪ؟‬
‫‪-‬ﭼﻴﺰﯼ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟‬
‫))ﮐﺎوﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ دﺳﺖ دﺳﺖ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬واﷲ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن؟! ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺮام ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ﮐﻪ اﻳﻨﻮ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﮕﻮ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺷﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ه ﺮ ﭼ ﯽ هﺴ ﺖ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑﮕﻴ ﺪ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺧ ﺎﻧﻢ‪ .‬ﺧ ﻮاهﺶ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬ﺷ ﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﻧ ﻪ ﮐﻤﮑ ﯽ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑﮑﻨ ﻪ!‬
‫ﺑﻼﺗﮑﻠﻴﻔﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪﻩ! ﺑﯽ ﺧﺒﺮﯼ ﺧﻴﻠﯽ درد ﺁورﻩ! ﻣﻦ ﺗﻮ وﺿﻊ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪﯼ هﺴﺘﻢ!‬
‫))ﻳﻪ ﻣﺪت ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬دﻳﺮوز ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﻋﺼﺮﯼ ﺑﻮد‪.‬‬
‫))دوﺑﺎرﻩ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ((‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬هﺮ ﭼﯽ هﺴﺖ ﺑﮕﻴﺪ! ﺑﺨﺪا ﻣﻦ ﺣﺎل ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪارم!!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ازم ﻋﺬر ﺧﻮاهﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ رﻓﺘﻪ‪.‬‬

‫‪-‬ﮐﺠﺎ؟! ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺧﻮب ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻴﺎﻟﺘﻮن راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫))ﮔﺮﻳﻪ م ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد(( ‪.‬‬
‫‪-‬دﻳﮕﻪ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ؟! از ﮐﺠﺎ زﻧﮓ ﻣﯽ زد؟!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – اﻣﺮﻳﮑﺎ!‬
‫‪-‬ﻓﺮﻧﻮش رﻓﺘﻪ اﻣﺮﻳﮑﺎ؟!‬
‫))ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد(( ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻘﻴﻪ ش رو ﺑﮕﻮ ﻓﺮﻳﺒﺎ! ﺑﻬﺘﺮ اﻳﻦ رﻓﻴﻖ هﺎﻟﻮ و ﺳﺎدﻩ ﻣﻦ ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﺣﻮاﺳﺶ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫))ﮐﺎوﻩ روﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم و ﭘﺮﺳﻴﺪم(( ‪:‬‬
‫‪-‬در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ؟‬
‫))ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺳﺮش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺣﺎل ﻣﻨﻮ ازﺗﻮن ﭘﺮﺳﻴﺪ؟‬
‫))ﺑﺎزم ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺧﻮدش ﺧﻮب ﺑﻮد؟‬
‫))ﮐﺎوﻩ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ داد زد(( ‪:‬‬
‫‪-‬ارﻩ ﺑﺎﺑﺎ! ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ ﺧﻮب ﺑﻮدﻩ! هﺮّﻩ و ﮐﺮّﻩ ش هﻮا ﺑﻮد! ﻳﻪ ﻟﺐ داﺷﺘﻪ و هﺰار ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻩ! ﺑﮕﻮ‬
‫ﺑﻬﺶ ﻓﺮﻳﺒﺎ دﻳﮕﻪ! ﺑﺬار ﺧﻴﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺑﺸﻪ!‬
‫))ﺑﻌﺪ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬

‫‪-‬ﮔﻮش ت رو وا ﮐﻦ ﺑﻬﺰاد ﺑﺒﻴﻦ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻢ! ﻓﺮﻧ ﻮش‪ ،‬هﻤ ﻮن ﻓﺮﻧﻮﺷ ﯽ ﮐ ﻪ ﺑﺨ ﺎﻃﺮش ﮐ ﺎرت ﺑ ﻪ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺣﺎل ﺗﻮ رو ﻧﭙﺮﺳﻴﺪﻩ! زﻧﺪﻩ اﯼ؟ ﻣﺮدﻩ اﻳﯽ؟! هﻴﭻ ! ه ﻴﭻ ! ﻳ ﻪ ﮐﻠﻤ ﻪ ه ﻢ از‬
‫ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻪ! ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻳﻪ اﺷﺎرﻩ در ﻣﻮرد ﺗﻮ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﻴﺪوﻧﯽ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻪ ﺁدم ه ﺎﻟﻮ؟! ﻣ ﯽ ﮔ ﻪ اون‬
‫ﺟﺮﻳﺎن ﻳﻪ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﻮدﻩ! هﻤﻴﻦ!‬
‫))اﻳﻨﺎ رو ﮔﻔﺖ و اﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﺟﻤﻊ ﺷﺪ‪ .‬از ﭼﺸﻢ ﻓﺮﻳﺒﺎ هﻢ ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮏ ﭘ ﺎﺋﻴﻦ اوﻣ ﺪ! ﺑ ﻪ‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﭼﻴﺰ ﺑﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻴﻦ؟!‬
‫))ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﺗﻮ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ! ﮐﺎوﻩ ﻳﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﭘﺴﺮ ﻣﻌﻠﻮم هﺴﺖ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ؟! ﺗﻮ هﻨﻮز اﻧﮕﺎر ))دو زارﻳﺖ(( ﻧﻴﻔﺘﺎدﻩ!‬
‫))ﻧﮕﺎهﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﻳﻪ ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎش اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ و رو ﮔﻮﻧﻪ ش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد(( !‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﭼﻮن دﻟﻢ ﺑﺮاﯼ رﻓﻴﻘﻢ ﻣﯽ ﺳﻮزﻩ! ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﭼﻮن ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻮ اﻳﻨﻘﺪر ﺗ ﻮ‬
‫ﻋﺸﻖ ﺻﺎدﻗﯽ! ﻃﺮف رﻓﺘﻪ دﻧﺒﺎل زﻧﺪﮔﻴﺶ! ﺑﻔﻬﻢ دﻳﮕﻪ!‬
‫))ﺑﻌﺪش اﺷﮑﺶ رو ﭘﺎﮎ ﮐﺮد(( ‪.‬‬
‫ﭼﺮا داد ﻣﯽ زﻧﯽ ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن؟ ﺁروم ﺑﺎش‪ .‬ﻣﻨﮑﻪ از اول ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺳﺮ راه ﺶ ﺑ ﺮم ﮐﻨ ﺎر‪ .‬ﻣ ﻦ‬
‫ﮐﻪ از اول ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ اون رو ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ!‬
‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪.‬‬
‫ﻳﺎدﻣﻪ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﻪ‪ ،‬در ﻳﻪ زﻣ ﺎن ﮔﺬﺷ ﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺨ ﺎﻃﺮ ﺧﻮﺷ ﺤﺎﻟﯽ و ﺷ ﺎدﯼ ﮐﺴ ﯽ ﮐ ﻪ دوﺳ ﺘﺶ داﺷ ﺘﻪ‪،‬‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﺎرهﺎ ﺑﮑﻨ ﻪ و ﮐ ﺮد! اﮔ ﻪ ﭼ ﻪ اون ﻋﺸ ﻖ ﻣ ﺎل ﺧ ﻮدش ﻧﺒ ﻮد! ﻳﺎدﻣ ﻪ ﻣ ﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ ﻋﺸﻖ ﻣﻘﺪﺳﻪ!‬

‫))ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﺮاﻣﻮن ﭼﺎﻳﯽ ﺁورد‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎش ﺳﺮخ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑ ﻮد ﺗ ﻮ ﺁﺷ ﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮔﺮﻳ ﻪ‬
‫ﮐﺮدﻩ! ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫ﭼﺎﻳﯽ ﻣﻮن رو ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﺧﻮردﻳﻢ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ اﻳﻨﺎ رو ﻓﻬﻤﻴﺪﯼ ﺁروم ﺷﺪﯼ؟‬
‫‪-‬ﺁرﻩ ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن‪ ،‬ﺁروم ﺷﺪم‪ .‬هﻤﻮن ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻓﺮﻧﻮش ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻪ و ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮام ﮐﺎﻓﻴﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﺐ‪ ،‬اﻟﺤﻤﺪاﷲ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﻓﮑﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪.‬‬
‫‪-‬وﻟﯽ ﭼﺮا زودﺗﺮ ﺑﻬﻢ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن رو ﻧﮕﻔﺘﻴﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺎهﺎش اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺑﺮﺧ ﻮرد ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﯽ؟ ﻓﮑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮدﻳﻢ ﺗ ﺎ ﺑﻬ ﺖ ﺑﮕ ﻴﻢ‪،‬‬

‫ﻏﺶ و ﺿﻌﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ و ﺑﺎﻳﺪ دوﺑﺎرﻩ ﺑﺮﺳﻮﻧﻴﻤﺖ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن!‬
‫‪-‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯼ ﮐﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﺿﻌﻴﻔﻢ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ رﺳﺘﻢ دﺳﺘﺎﻧﯽ! اﻣﺎ ﻓﺸﺎر ﺧﻮن ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﯽ اﻓﺘﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ! ﻓﺸﺎر رﺳﺘﻢ هﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻬﻤﻴﻨﻪ رﺳﻮﻧﺪﺗﺶ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن!‬
‫‪-‬ﺧﺐ دﻳﮕﻪ در ﻣﻮردش ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﻨﻴﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﺎم ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻴﺮون؟!‬
‫))ﻳﻪ ﺧﻨ ﺪﻩ ﭘ ﺎﮎ رو ﻟ ﺐ ه ﺎﯼ ﮐ ﺎوﻩ ﻧﺸﺴ ﺖ! ﺷ ﺮوع ﮐ ﺮد ﺑ ﻪ ﺷ ﻮﺧﯽ ﮐ ﺮدن و ﺧﻨﺪوﻧ ﺪن ﻣ ﺎ و ﻧ ﻴﻢ‬

‫ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎ هﻤﺪﻳﮕﺮ ﺣﺮف زدﻳﻢ ﮐﻪ زﻧﮓ در رو زدن(( ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻳﻌﻨﯽ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫))ﺧﻮدش ﺁﻳﻔﻮن رو ﺟﻮاب داد و ﺑﻌﺪ در رو وا ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬دﻳ ﺪﯼ ﻋﻴ ﺪﯼ ﺑ ﺎ ه ﻢ رﻓﺘ ﻴﻢ ﺳ ﺒﺰﻩ ﮔ ﺮﻩ زدﻳ ﻢ؟ ﺳ ﻴﺰدﻩ ﺑ ﺪر رو ﻣ ﯽ ﮔ ﻢ؟ ﺣ ﺎﻻ ﺑﺨﺘ ﺖ وا ﺷ ﺪﻩ!‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﭘﺎﺷﻨﻪ در ﺧﻮﻧﻪ رو از ﺟﺎ ﮐﻨﺪﻩ! ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ اوﻣﺪن!‬
‫‪-‬راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – دروﻏﻢ ﭼﻴﻪ؟ ﺗﺎزﻩ ژاﻟﻪ ﻣﺎم اﻧﮕﺎر ﺳﺮ اﻓﺘﺎدﻩ! اﺣﻮال ﺗﻮ رو از ﻣﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ!‬
‫‪-‬راﺳﺘﯽ ﭼﻄﻮرﻩ ﺣﺎﻟﺸﻮن؟ ﺧﺪا رﺣﻤ ﺖ ﮐﻨ ﻪ ﭘ ﺪرش رو‪ .‬ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ ﻧﺮﺳ ﻴﺪم ﺧ ﺘﻢ ش ه ﻢ ﺑ ﺮم !ﺣﺘﻤ ًﺎ‬
‫اون ﺳﻴﺎﻣﮏ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم ﺧﻴﻠﯽ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﻳﻪ دوﭼﺮﺧﻪ ﺑﺮاش ﺧﺮﻳﺪن ﺑﺎﺑﺎش ﮐﻪ ﻳﺎدش رﻓﺘﻪ هﻴﭽﯽ‪ ،‬ﻧﻨﻪ ش هﻢ ﻳﺎدش رﻓﺘﻪ!‬
‫))ﺑﻴﺘﺎ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﭘﺸﺖ در و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻪ در زد و ﻓﺮﻳﺒﺎ در رو روش وا ﮐﺮد ﺑﻌﺪ از ﺳ ﻼم و‬
‫اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ ،‬از ﺗﻮ راهﺮو ﭘﺮﺳﻴﺪ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن اﻳﻨﺠﺎ ﺗﺸﺮﻳﻒ دارن؟‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – ﺳ ﻼم ﺑﻴﺘ ﺎ ﺧ ﺎﻧﻢ‪ .‬ﺑﻌﻠ ﻪ‪ ،‬اﻳﻨﺠ ﺎ ﺗﺸ ﺮﻳﻒ دارن‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ اﺧﻼﻗﺸ ﻮن ه ﻢ ﭼﻴﺰﻣﺮﻏ ﯽ ﻧﻴﺴ ﺖ!‬
‫ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ ﺗﻮ‪ ،‬ﻏﺮﻳﺒﯽ ﻧﮑﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ‪ ،‬ﻳﻪ ﮐﺎرﯼ ﺑﺎ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫))ﮐﺎوﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﺟﻠﻮ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ ﺗﻮ‪ .‬از اﻻن ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺮ ﺟﻬﺎزﯼ ﻳﻪ اﻳﻦ ﺑﻬﺰادم ! ﺁش ﺑﺎ ﺟﺎش! هﺮ ﮐﯽ ﺑﻬ ﺰاد‬
‫رو ﺑﺨﻮاد‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﭘﺸﺖ ﻗﺒﺎﻟﻪ ﺷﻢ!‬
‫))ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺟﻠ ﻮ و ﺳ ﻼم ﮐ ﺮدم و ﺗﻌ ﺎرﻓﺶ ﮐ ﺮدم ﺗ ﻮ‪ .‬اوﻣ ﺪ و ﻧﺸﺴ ﺖ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺑ ﺮاش ﭼ ﺎﻳﯽ‬
‫ﺁورد‪ .‬ﻳﻪ ﮐﻢ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪم(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻃﻮرﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ؟‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻧﻪ‪ ،‬ﻃﻮرﯼ ﻧﺸﺪﻩ‪ .‬اوﻣﺪم ﺑﮕ ﻢ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ ﭘ ﺪرم ﺻ ﺤﺒﺖ ﮐ ﺮدم‪ .‬دﻳﮕ ﻪ اون ه ﺎ ﻣﻨﺘﻈ ﺮن ﮐ ﻪ ﻣﺒﻠ ﻎ‬
‫ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدﯼ ﻣﺎ رو ﺑﺪوﻧﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻦ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﻗﻴﻤﺖ ﺁﺧﺮ رو ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﮔﻢ‪ .‬ﺧﻮﺑﻪ؟‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻋﺎﻟﻴﻪ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺴﻼﻣﺘﯽ‪ .‬اﻳﻨﻢ از اﻳﻦ!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – راﺳﺘﺸﺲ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﻴﻮﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم اﻳﻨﺠ ﺎ‪ .‬ﻳﮑ ﯽ از دوﺳ ﺘﻬﺎم ﻧﻘﺎﺷ ﻪ‪ .‬ﮐ ﺎرش‬
‫هﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺑﻬﺰاد ﺑﺮﻳﻢ ﮐﺎرهﺎش رو ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﺋﻴﻢ؟‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ! هﻤﻪ ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ رﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ ﺑﺎﺑ ﺎم ﻳ ﻪ ﺳ ﺎﺧﺘﻤﻮن دﻩ ﻃﺒﻘ ﻪ دارﻩ ﮐ ﻪ ﺗ ﺎزﻩ از زﻳ ﺮ دﺳ ﺖ ﺑ ّﻨ ﺎ در اوﻣ ﺪﻩ‪ .‬اﮔ ﻪ اﻳ ﻦ‬
‫دوﺳﺘﺘﻮن ﮐﺎرش ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻪ و ﻗﻴﻤﺘﺶ هﻢ ﻣﻨﺎﺳﺐ‪ ،‬ﺑﺮاش اون ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن رو ﮐﻨﺘﺮات ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫))ﺑﻴﺘﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﻳﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻤﻪ! ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ! اﻵن ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎﻩ ﮔﺬاﺷﺘﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا! ﺷﻤﺎ هﻤﭽﻴﻦ ﮔﻔﺘﻴﻦ ﻧﻘﺎﺷﻪ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻧﻘﺎش ﺳﺎﺧﺘﻤﻮﻧﻦ!‬
‫‪-‬اﮔﻪ اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮاﯼ ﻳﻪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﻼ ﺟﻤ ﻊ ﮐ ﻨﻦ و ﺑ ﺬارﻧﺶ‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻌﻠ ﻪ! ﻟﻄﻔ ًﺎ ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ دوﺳ ﺘﺘﻮن ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴ ﺪ ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸ ﮕﺎﻩ رو ﻓﻌ ً‬
‫واﺳﻪ ﻳﻪ ﻣﺎﻩ دﻳﮕﻪ! ﺑﻬﺰاد ﺟ ﻮن اﻣﺸ ﺐ ﺣﻮﺻ ﻠﻪ ﻧ ﺪارن! اﻣﺸ ﺐ اﻳﺸ ﻮن ﺗ ﻮ ﮔ ﺎم ﺑﻴ ﺎت اﺻ ﻔﻬﺎن و‬
‫ﺑﻴ ﺎت ﺗ ﺮﮎ ﮐ ﻮﮎ ن! ﺧﻼﺻ ﻪ اﻣﺸ ﺐ ﺑﻴ ﺎت ﺗﺸ ﺮﻳﻒ دارن! ﺗ ﺎ ﺣﺎﻟﺸ ﻮن ﻣﺴ ﺎﻋﺪ ﺑﺸ ﻪ و ﺑﺘ ﻮﻧﻴﻢ‬
‫ﺗﻮدﺳﺘﮕﺎﻩ دﺷﺘﯽ و ﻣﺎهﻮر ﮐﻮﮎ ﺷﻮن ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ اﯼ ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﻪ!‬
‫‪-‬ﭘﺎﺷﻮ‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﮐﺎرهﺎت رو ﺑﮑﻦ ﺑﺮﻳﻢ ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺗﻮ ﻋﻤﺮت ﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎﻩ دﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‬
‫ﺗﺎ ﻣﯽ ﮔﻦ ﻧﻘﺎش ﻳﺎد ﻧﻘﺎش ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﻧﻴﻔﺘﯽ!‬
‫‪-‬ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﻴﻪ؟! ﺑﺎز ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺮﯼ و ﺑﺘﭙﯽ ﺗﻮ اون ﺑﺎﺟﮥ ﺑﻠﻴﺖ ﻓﺮوﺷﯽ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﯽ اﺗﺎق‬
‫و ﺑﺸﻴﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ؟! ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﻟﺒﺎﺳﺖ رو ﻋﻮض ﮐﻦ ﺑﻴﺎ‪ .‬ﺑﺪو!‬
‫))ﺑﻪ زور ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﻋﻮض ﮐ ﺮدم و ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ ﺑ ﺎﻻ‪ .‬ﮐ ﺎوﻩ راﺳ ﺖ ﻣﻴﮕﻔ ﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮدم هﻢ دﻟﺶ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻢ! ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ زﺟﺮم ﻣﯽ داد!‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻬﺎر ﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮐﺎوﻩ راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ و ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎﻩ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪.‬وﻗﺘ ﯽ‬
‫وارد ﺷﺪﻳﻢ ﭼﺸﻢ ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ هﺎ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ور ﺧﻮﻧﻪ ﻋﮑﺲ ﺑﺎﺑﺎﻣﻮﻧ ﻪ! اون ور ﺧﻮﻧ ﻪ ﻋﮑ ﺲ ﻧﻨ ﻪ ﻣ ﻮن! ﻋﮑ ﺲ ﻧﻨ ﻪ ﺑﺎﺑ ﺎم از در ودﻳ ﻮار‬
‫ﺧﻮﻧﻪ دارﻩ ﻣﯽ رﻩ ﺑﺎﻻ!‬
‫ﺑﻪ ﺑﻪ! ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﻬﺰاد ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ! اﻳﻦ ﻳﮑﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮ رو ﺑﺒﻴﻦ! اوﻧﻘﺪر اﻳ ﻦ ﺧ ﺎﻧﻢ اﻳ ﻦ ﭼ ﺮاغ رو ﻃﺒﻴﻌ ﯽ‬
‫ﮐﺸ ﻴﺪﻩ ﮐ ﻪ ﺑﺠ ﻮن ﺗ ﻮ ﺣ ﺲ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ ﻧ ﻮرش دارﻩ ﻣ ﯽ اﻓﺘ ﻪ ﺗ ﻮ ﭼﺸ ﻢ ﻣ ﻦ! ﺁﻓ ﺮﻳﻦ ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ ﻧﻘﺎﺷ ﯽ!‬
‫ﻣﺮﺣﺒﺎ!‬
‫))ﺁروم در ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﭼﺮا دهﺎﺗﯽ ﺑﺎزﯼ در ﻣﯽ ﺁرﯼ؟! اون ﺗ ﺎﺑﻠﻮ ﻧﻴﺴ ﺖ ﮐ ﻪ! ﺁﻳﻨ ﻪ س! ﭼ ﺮاغ روﺑ ﺮو ﻋﮑ ﺲ ش‬
‫اﻓﺘﺎدﻩ ﺗﻮش!‬
‫))ﻓﺮﻳﺒﺎ و ﺑﻴﺘﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪن ‪((.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭘﺲ ﭼﺮا اﻳﻨﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻮﺑﻴﺪن ﺑﻪ دﻳﻮار؟‬
‫‪-‬اﻳﻨﺠﺎ راهﺮوﺋﻪ! ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎﻩ از اوﻧﺠﺎ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫))رﻓﺘﻴﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ و ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮهﺎ رﺳﻴﺪﻳﻢ(( ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻳﻦ ﻳﮑﯽ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﺁﻳﻨﻪ ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫))ﺑﻴﺘﺎ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻧﺨﻴﺮ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﮑﯽ ﻧﻘّﺎﺷﯽ ﻳﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮم دوﺳ ﺘﻢ رو ﭘﻴ ﺪا ﮐ ﻨﻢ و ﺑﻴ ﺎرﻣﺶ اﻳﻨﺠ ﺎ‪ .‬دﻟ ﻢ ﻣﻴﺨ ﻮاد ﺑ ﺎ هﻤ ﻪ‬
‫ﺗﻮن ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫))اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻮﻧﺪﻳﻢ ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺟﻠﻮﯼ ﻳﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ(( ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ – اﻣﺎ ﺑﺪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ هﺎ! اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮش ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ!‬
‫‪-‬ﻣﺜﻞ اون ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻗﺒﻠﯽ؟!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ‪ .‬رﻧﮓ هﺎ رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ! ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻘﺪر ﺷﺎد و زﻧﺪﻩ س!‬
‫ﻼ از ﻧﻘﺎﺷﯽ ﭼﯽ ﻣﯽ دوﻧﯽ؟‬
‫‪-‬ﺗﻮاﺻ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻨﻮ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻦ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن! ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮدم ﺗﻮ اﻳﻦ دﻓﺘ ﺮ ﺷ ﻄﺮﻧﺠﯽ ه ﺎ ﻧﻘﺎﺷ ﯽ ﻣ ﯽ‬
‫ﮐﺸ ﻴﺪﻳﻢ ﻣﺜ ﻞ ﻣ ﺎﻩ! ﮔﺮﺑ ﻪ ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﻴﺪم‪ ،‬ﺟﻮﺟ ﻪ ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﻴﺪم‪ ،‬ﮔ ﻞ ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﻴﺪم‪ .‬ﺗ ﺎزﻩ ﻣ ﻦ ﺗ ﻮ ﺑﭽ ﻪ ﮔ ﻴﻢ‬
‫ﮐﺴﻮف رو ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم!‬
‫ﻳﻪ ﺑﺎر ﺗﻮﻧﻘﺎﺷﯽ م ﺧﻮرﺷﻴﺪ رو ﺑﺎ ﻣﺎژﻳﮏ ﺳﻴﺎﻩ ﮐﺸﻴﺪم!‬
‫‪-‬ﺑﺴﻪ ﮐﺎوﻩ ‪ .‬ﻳﮑﯽ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻩ ﺁﺑﺮوﻣﻮن ﻣﯽ رﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻧﻪ ﺗﻮﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ! هﻤﻴﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ رو ﺑﺒﻴﻦ! اﻳﻦ ﺳﺒﺰﻩ هﺎ و درﺧﺖ هﺎ و رود ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﻮن دهﻨﺪۀ‬
‫ﭼﻴﻪ؟ اﻳﻦ دﻳﻮار ﭘﺸﺖ درﺧﺖ هﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﭼﯽ رو ﺑﮕﻪ؟‬
‫‪-‬ﺧﺐ ﺑﺮداﺷﺘﻬﺎ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ دﻳﺪ ﮐﻪ اﻳﺪﻩ ﺧﻮد ﻧﻘﺎش ﭼﯽ ﺑﻮدﻩ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻳﻦ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ! درﺧ ﺖ و ﺳ ﺒﺰﻩ و رود و ﮔ ﻞ ﻧﺸ ﻮﻧﮥ زﻧ ﺪﮔﯽ ﻳ ﻪ! اون دﻳ ﻮار ﭘﺸ ﺖ‬
‫هﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﮕﻪ ﮐﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻪ ﺑﺎغ ﺑﺰرﮔﻪ‪.‬‬
‫ﮐُﻞ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﺑﻬﺎر رو ﻧﺸ ﻮن ﻣ ﯽ دﻩ‪ .‬ﺑﻬ ﺎر ه ﻢ ﻧﺸ ﻮﻧﻪ ﺷ ﺮوع زﻧ ﺪﮔﯽ ﻳ ﻪ و ﺁزادﯼ و ﺷ ﺎدﯼ و‬
‫ﺧﻮﺷﯽ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺁدم رو ﻳﺎد ﺳﻴﺰدﻩ ﺑﺪر ﻣﯽ اﻧﺪازﻩ ﮐﻪ از ﺷﻬﺮ ﻣﯽ رن ﺑﻴﺮون و ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﺎغ ه ﺎ‬
‫ﺳﺒﺰﻩ ﮔﺮﻩ ﻣﯽ زﻧﻦ وﻟﺐ رود ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻴﻨﻦ و ﺑ ﺎ ﺧ ﺎﻧﻮادﻩ ﭼ ﺎﻳﯽ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮرن و ﻧﺎه ﺎرﯼ ﺧﻼﺻ ﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ! رود ﺧﻮﻧﻪ ش هﻢ ﻳﻪ ﻧﻤﺎد از ﺟﺎرﯼ ﺑﻮدﻧﻪ! ﻣﺜﻞ ﺧﻮن ﺗﻮرگ !زﻧﺪﻩ وﺳﺮﺣﺎل!‬
‫‪-‬ﺁﻓﺮﻳﻦ! ﭼﻪ ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ!‬
‫))ﺗﻮ هﻤﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬ﺑﻴﺘﺎ ﺑﺎ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺒﺰﻩ رو و ﺑﺎ ﻧﻤﮏ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ‪.‬‬

‫ﺑﺎ هﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬اﺳﻤﺶ ﮔﻠﻨﺎز ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮش ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ و ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ دﻳﺪن ﺗﺎﺑﻠﻮهﺎش اوﻣﺪﻳﻢ ‪.‬‬
‫((‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺟﺪًا ﺑﻬﺘﻮن ﺗﺒﺮﻳﮏ ﻣﻴﮕﻢ ﮔﻠﻨﺎز ﺧﺎﻧﻢ‪.‬ﻧﻘﺎﺷﯽ هﺎﺗﻮن ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻠﻨﺎز – ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ دارﻳﻦ‪ ،‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﻻن داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ هﻢ در ﻣﻮرد اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠ ﯽ ﻗﺸ ﻨﮕﻪ ‪.‬ﺧﻴﻠ ﯽ ه ﻢ راﺣ ﺖ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﻪ! ﺑﺎ ﺁدم ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻪ اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ!‬
‫ﮔﻠﻨﺎز – ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮهﺎ اﺳﻢ هﻢ دارن؟ ﻳﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﻳﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ رو ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ‬
‫ﮐﺸﻴﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺎﺻّﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ؟‬
‫ﻼ هﻤﻴﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﮐﻪ‬

‫ﮔﻠﻨﺎز – اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﻳﻨﺎ اﺳﻢ دارن و هﺮ ﮐﺪوم ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻳﮏ ﺣﺲ ﺧﺎص هﺴﺘﻦ! ﻣﺜ ً‬
‫ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻳﻦ‪.‬‬
‫اﺳﻤﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ اﺳﺎرت!‬
‫ﻣﯽ دوﻧﻴﺪ؟ اﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻳﻪ ﭘﺎﻳﺎن رو ﻧﺸﻮن ﻣﻴﺪﻩ! ﻳﻪ اﺳﺎرت رو!‬
‫ﺗﻤﺎم درﺧﺖ هﺎ و ﺳﺒﺰﻩ هﺎ ﺗﻮ ﻳﻪ ﭼﻬﺎر دﻳﻮارﯼ ﻣﺤﺼﻮرﻧﺪ و اﺳﻴﺮ! ﺣﺘﯽ ﺁب رود ﺧﻮﻧﻪ ﻣ ﯽ رﻩ و‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ ﺑﻪ ﻳﻪ دﻳﻮار!‬
‫اﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﭘﻮﭼﯽ رو ﻧﺸﻮن ﺑﺪﻩ! ))ﮐ ﺎوﻩ ﮐ ﻪ هﻤﻮﻧﻄ ﻮر زل زدﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﻪ ﮔﻠﻨ ﺎز ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﯽ دﻩ! ﻧﺸﻮن ﻣﯽ دﻩ! از اون ﺗﻊ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪ ،‬ﭘﻮﭼﯽ رو ﺗﻮش دﻳﺪم!‬
‫))ﻣﻦ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد(( ‪.‬‬
‫ﻼ ﺁدم ﻧﮕ ﺎهﺶ ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ ﺗ ﺎﺑﻠﻮ ﻣ ﯽ اﻓﺘ ﻪ‪ ،‬از زﻧ ﺪﮔﯽ ﺳ ﻴﺮ ﻣ ﯽ ﺷ ﻪ! ﻳﻌﻨ ﯽ اﻳﻨﮑ ﻪ ﺑ ﺎ‬

‫ﮐ ﺎوﻩ – اﺻ ً‬
‫ﺧﻮدش ﻣﯽ ﮔﻪ‪ ،‬اﻳﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ؟! هﻤﻪ ش ﭘﻮﭼﻪ! اﺳﺎرﺗﻪ!‬
‫ﻼ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ )) رﻓﺘﻴﻢ ﺟﻠﻮﯼ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﻌﺪﯼ‪ .‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮐﻮﻳﺮ ﺑﻮد ﺗﻮ ﺷ ﺐ‪ .‬هﻤ ﻪ‬
‫ﮔﻠﻨﺎز – ﻣﺜ ً‬
‫ﺟﺎش ﺗﻘﺮﻳﺒ ًﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻮد((‪.‬‬
‫ﮔﻠﻨﺎز – ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ! اﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ اﻣﻴﺪ رو ﻧﺸﻮن ﻣﯽ دﻩ‪.‬‬
‫))ﮐﺎوﻩ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﮔﺮد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻠﻮ و هﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن‬
‫ﻣﯽ داد(( ‪.‬‬
‫ﮔﻠﻨﺎز – ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﮕﻴﺪ! ﺁدم وﻗﺘﯽ ﺷﺐ رو ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻳﺎد ﭼﯽ ﻣﯽ اﻓﺘﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – رﺧﺘﺨﻮاب!‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ!!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺠﺎن ﺗﻮ دروغ ﻧﻤﯽ ﮔﻢ! ﻣﻦ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻳﺎد رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ ﻣﯽ اﻓﺘﻢ!‬
‫ﮔﻠﻨﺎز – اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ درﺳ ﺖ ﻣ ﯽ ﮔ ﻦ! رﺧﺘﺨ ﻮاب وﺳ ﻴﻠﻪ ﺧﻮاﺑ ﻪ‪ ،‬ﺧ ﻮاب ﺷ ﺐ ه ﻢ ﺑﻌ ﺪش ﺻ ﺒﺤﻪ! ﺷ ﺐ‬
‫هﻤﻴﺸﻪ ﻧﻮﻳﺪ ﺻﺒﺢ ﺑﻮدﻩ!‬
‫))ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ از ﻗﻴﺎﻓﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از اﻳﻦ ﻳﮑﯽ هﻢ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫واﻗﻌ ًﺎ دﺳﺘﺘﻮن درد ﻧﮑﻨﻪ! ﻋﺎﻟﻴﻪ! ﻣﻦ ﮐ ﻪ وﻗﺘ ﯽ ﺑﻬ ﺶ ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮاد دوﺑ ﺎرﻩ ﻣﺘﻮﻟ ﺪ‬
‫ﺑﺸﻢ! ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺐ ! اﻳﻦ ﻳﮑﯽ در ﻋﻴﻦ زﻳﺒﺎﻳﯽ‪ ،‬ﺣﺮﻓﺶ رو هﻢ رﮎ زدﻩ!‬
‫))ﺑﻌ ﺪش ﺑﺮﮔﺸ ﺖ ﻳ ﻪ ﻧﮕ ﺎهﯽ ﺑ ﻪ ﻣ ﺎ ﮐ ﺮد‪ .‬ﻣ ﻦ و ﻓﺮﻳﺒ ﺎ داﺷ ﺘﻴﻢ از ﺧﻨ ﺪﻩ ﻣ ﯽ ﺗﺮﮐﻴ ﺪﻳﻢ ‪.‬ﮐ ﻮر ﺷ ﺪﻩ‬
‫ﻼ ﺧﻨﺪﻩ ش ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻠﻮ ﺗﺎﺑﻠﻮ و دوﻻ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد وﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد(( ‪.‬‬
‫ﺧﻮدش اﺻ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﺪا ﺣﻔﻆ ﺗﻮن ﮐﻨﻪ! ﺑﻪ ﺑﻪ! ﻳﻪ ﺷﺐ ﮐﺸﻴﺪن‪ ،‬ﺳﻪ ﺗﺎ ﮐﺘﺎب ﻣﻌﻨﯽ ﺗﻮﺷﻪ! ﻣﺎ اﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ‬
‫اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮﺋﻪ ﺑﮕﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﺟﺰوﻩ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺣﺮف ﻣﻮن رو ﺑﺰﻧﻴﻢ! ﻣﺮﺣﺒﺎ‬
‫ﺑﻪ اون ﻗﻠﻢ ﻣﻮ!‬
‫))ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬

‫‪-‬ﺑﻬﺰاد! ﺷﺐ و ﺑﺒﻴﻦ! ﻣﺜﻞ زﻏﺎل ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ! از ﺑﺲ واﻗﻌﯽ ﮐﺸ ﻴﺪن‪ ،‬ﺁدم ﺟﻠ ﻮ ﭘ ﺎش رو ﻧﻤ ﯽ ﺑﻴﻨ ﻪ!‬
‫ﺑﻪ ﺑﻪ ! ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺷﺐ رو دﻳﺪ‪ ،‬هﻤﻪ ﺟﺎ ﭼﺮاﻏﻪ و روﺷﻦ!‬
‫ﺷﺐ رو ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﺑﺒﻴﻨﯽ‪ ،‬اﻳ ﻦ ﺗ ﺎﺑﻠﻮ رو ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﻦ! ﺗﺎرﻳ ﮏ ﺗﺎرﻳ ﮏ‪ ،‬ﻣﺜ ﻞ دل ﺳ ﻴﺎﻩ ﺷ ﻴﻄﻮن! ﻓﻘ ﻂ‬
‫ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﮐﻼﻏﻪ ﭼﻴﻪ اﻳﻨﺠﺎ؟ اون ﮔﻮﺷﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺗﻮ ﺗﺎرﻳﮑﯽ؟‬
‫ﮔﻠﻨﺎز – ﮐﻼغ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻪ ﭘﺮﺳﺘﻮﺋﻪ! دارﻩ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﺒﺢ ﭘﺮواز ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – ﮐ ﻮر ﺷ ﻢ‪ ،‬ﺣﻮاﺳ ﻢ ﻧﺒ ﻮد! ﺑ ﻪ ﺑ ﻪ‪ ،‬ﭼ ﻪ اﻳ ﺪﻩ اﯼ! ﭼﻘ ﺪر ﻃﺒﻴﻌ ﯽ! ﭼ ﻪ ﭘ ﺮوازﯼ؟! ﭼ ﻪ ﺑ ﺎﻟﯽ!‬

‫واﻣﻮﻧﺪﻩ ﻋﻴﻦ ﻓﺎﻧﺘﻮم دارﻩ ﭘﺮواز ﻣﯽ ﮐﻨﻪ! واﻗﻌ ًﺎ دﺳﺖ ﻣﺮﻳﺰاد!‬
‫ﮔﻠﻨﺎز – ﺑﻴﺘﺎ ﺟﻮن‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﻳﺸﻮن از اﻳﻦ دو ﺗ ﺎ ﺗ ﺎﺑﻠﻮ ﺧﻴﻠ ﯽ ﺧﻮﺷﺸ ﻮن اوﻣ ﺪﻩ ﺗ ﻮ ﺗﺮﺗﻴ ﺐ ش رو‬
‫ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﺪﻩ ﮐﻪ اﻳﻦ دو ﺗﺎ ﻣﺎل اﻳﺸﻮن ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫))ﮐﺎوﻩ ﮐﻪ هﻮل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ! ﻣﻦ ﺟﺴﺎرت ﻧﻤﯽ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬ﺣﻴﻔ ﻪ اﻳ ﻦ هﻤ ﻪ ﺑﺎزﻳ ﺪ ﮐﻨﻨ ﺪﻩ از دﻳ ﺪن اﻳ ﻦ دو ﺗ ﺎ اﺛ ﺮ‬

‫زﻳﺒﺎ ﻣﺤﺮوم ﺑﺸﻦ!‬
‫ﮔﻠﻨ ﺎز – ﻧ ﻪ‪ ،‬ﻣﺴ ﺌﻠﻪ اﯼ ﻧﻴﺴ ﺖ‪ .‬ﺷ ﻤﺎ ﺑﻌ ﺪ از ﻧﻤﺎﻳﺸ ﮕﺎﻩ اون ه ﺎ رو ﺗﺤﻮﻳ ﻞ ﻣ ﯽ ﮔﻴﺮﻳ ﺪ ‪.‬ﻓﻘ ﻂ ﻣ ﺎ‬
‫زﻳﺮﺷﻮن ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻴﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ دو ﺗﺎ ﻓﺮوش رﻓﺘﻦ!‬
‫ﺧﺐ ﺑﺎ اﺟﺎزﻩ ﺗﻮن ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﻣﯽ رم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ!‬
‫))ﮔﻠﻨﺎز رﻓﺖ و ﮐﺎوﻩ هﺎج و واج ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺑﻴﺘﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻗﻴﻤﺖ اﻳﻨﺎ ﭼﻨﺪﻩ؟‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻗﻴﻤﺖ اوﻧﻄﻮرﯼ ﮐﻪ ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﺷﻤﺎ هﺮ ﻣﺒﻠﻎ ﮐﻪ ﺑﺪﻳﻦ در واﻗﻊ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ هﻨﺮ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻳﻦ‪.‬‬
‫))ﻣﻦ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐ ﻪ دﻳﮕ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮﻧﺴ ﺘﻴﻢ ﺟﻠ ﻮﯼ ﺧﻮدﻣ ﻮن رو از ﺧﻨ ﺪﻩ ﺑﮕﻴ ﺮﻳﻢ‪ ،‬رﻓﺘ ﻴﻢ ﺳ ﺮ ﺗ ﺎﺑﻠﻮﯼ‬
‫ﺑﻌﺪﯼ‪ .‬ﮐﺎوﻩ هﻤﻮﻧﻄﻮر واﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و اﻳﻦ دو ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد!‬
‫ﻳﻪ ﺧﺮدﻩ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ اوﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ و ﺁروم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻋﺠﺐ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ از ﺗﺎﺑﻠﻮهﺎش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدم هﺎ! ﺣﺎﻻ ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻮل ﺑﺪم؟‬
‫‪-‬ﺑﺪﻩ دﻳﮕﻪ! ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ اﺳﺎرت و اﻣﻴﺪﻩ! ه ﺮ ﭼ ﯽ ﺑ ﺪﯼ ﺟ ﺎﯼ دورﯼ ﻧﻤ ﯽ رﻩ! در واﻗ ﻊ ﺑ ﻪ اﺳ ﺮا و ﻧ ﺎ‬

‫اﻣﻴﺪهﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﯼ! اون دﻧﻴﺎ ﭘﺎت ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ!‬
‫))ﮐﺎوﻩ دوﺑﺎرﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺟﻠﻮﯼ اون ﺗﺎﺑﻠﻮ و ﻣﺎت ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد(( ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن ﺧﻴﻠﯽ از اﻳﻦ دو ﺗﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺧﻮﺷﺸﻮن اوﻣﺪﻩ!‬
‫))ﻣﻦ و ﻓﺮﻳﺒﺎ زدﻳﻢ زﻳﺮ ﺧﻨﺪﻩ((‬
‫‪-‬ﺁرﻩ ﺁرﻩ! اﻵن در ﮔﻮش ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻗﻴﻤﺘﺸﻮن هﺮ ﭼﻘﺪر ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ ارزﻩ!‬
‫))ﺧﻼﺻﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺑﻘﻴﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ هﺎ اﻣﺎ ﮐ ﺎوﻩ دﻳﮕ ﻪ ﻳ ﻪ ﮐﻠﻤ ﻪ ه ﻢ ﺣ ﺮف ﻧ ﺰد‪ .‬وﻗﺘ ﯽ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﺮﻳﻢ‪ ،‬ﮐﺎوﻩ رﻓﺖ ﮐﻪ ﭘﻮل ﺗﺎﺑﻠﻮهﺎ رو ﺑﺪﻩ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻧﻘﺮﻩ داغ ﺷﺪم! ﺻﺪ ﺗﻮﻣﻦ ازم ﮔﺮﻓﺘﻦ! ﺧﻴﺮ ﻧﺒﻴﻨﯽ دﺧﺘﺮ! ﺁﺗﻴﺶ ﺑﻪ ﻋﻤﺮت ﺑﮕﻴﺮﻩ!‬
‫‪-‬ﻣﻔﺘﻪ ﺑﺨﺪا! ﮐﻠّﯽ اﺳﻴﺮ رو ﺁزاد ﮐﺮدﯼ و اﻳﻦ هﻤﻪ اﻣﻴﺪ رو ﺧﺮﻳﺪﯼ ﭼﻨﺪ؟ ﺻ ﺪ ه ﺰار ﺗ ﻮﻣﻦ! ﻣ ﺮدم‬
‫ﺑﺮاﯼ ﻳﻪ ﻣﺜﻘﺎل اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻣﻴﻠﻴﻮن ﭘﻮل ﺧﺮج ﻣﯽ ﮐﻨﻦ!‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎزم ﻧﻈﺮت اﻳﻨﻪ ﮐﻪ اون ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻳﻪ ﺳﻴﺰدﻩ ﺑﺪرﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ ﺟﺎن ﺗﻮ! ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺮدم اوﻣﺪن ﺗﻮ ﻳﻪ ﺑﺎغ و ﺳﻴﺰدﻩ ﺷﻮن رو ﺑﺪر ﮐﺮدن و رﻓ ﺘﻦ و‬
‫ﻳﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺁت و ﺁﺷﻐﺎل و ﭘﻮﺳﺖ هﻨﺪووﻧﻪ رﻳﺨﺘﻦ زﻣﻴﻦ!‬
‫‪-‬ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدن اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو هﻢ دارﻩ دﻳﮕﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻻل ﺷﻪ اﻳﻦ زﺑﻮﻧﻢ! ﻻﻣﺴّﺐ اﻣﻮن ﻧﺪاد ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﮕﻢ ﮐ ﻪ از ﻳﮑ ﯽ ش ﺧﻮﺷ ﻢ اوﻣ ﺪﻩ ﮐ ﻪ ﮐﻤﺘ ﺮ‬
‫ﭘﻮل ﺑﺪم! ﭼﻪ ﺑﻼ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﯼ ﺑﻮد اﻳﻦ ﮔﻠﻨﺎز ﺧﺎﻧﻢ!‬
‫‪-‬ﺁﺗﻴﺶ هﺎ ﺗﻮ ﺳﻮزوﻧﺪﯼ ﮐﺎوﻩ؟ ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ دﻳﮕﻪ!‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ ﺳﻮزوﻧﺪم‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮدم هﻢ ﺳﻮﺧﺘﻢ!‬
‫))وﻗﺘﯽ داﺷﺘﻴﻢ از ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎﻩ ﺑﻴﺮون ﻣ ﯽ اوﻣ ﺪﻳﻢ‪ ،‬دو ﺗ ﺎ ﺗ ﺎﺑﻠﻮﯼ رو ﺑﺴ ﺘﻪ ﺑﻨ ﺪﯼ ﺷ ﺪﻩ دادن دﺳ ﺖ‬

‫ﮐﺎوﻩ‪ .‬از ﮔﻠﻨﺎز ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﻳﻢ و اوﻣﺪﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﮐﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﮐﺎوﻩ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﺳﻢ اﻳﻦ دو ﺗﺎ ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬
‫‪-‬اﻣﻴﺪ و اﺳﺎرت‪.‬‬
‫))ﮐﺎوﻩ ﻳﮑﯽ از ﺗﺎﺑﻠﻮهﺎ رو داد دﺳﺖ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻴﺎ ﺑﻬ ﺰاد‪ .‬اﻣﻴ ﺪ رو ﺗ ﻮ ﺑﺒ ﺮ‪ ،‬اﺳ ﺎرت رو ﺧ ﻮدم ﻣ ﯽ ﺁرم! دﺳ ﺘﺶ رو ﺑﮕﻴ ﺮ ﻧﻴﻔﺘ ﻪ ﺗ ﻮ ﺟ ﻮب ﺁب!‬
‫ﻼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد! اﻣﻴﺪ ﺷﻴﻄﻮﻧﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﻩ وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﻣﯽ رﻩ زﻳﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ !اﻣﻴﺪ رو ﺧ ﻮدم‬
‫اﺻ ً‬
‫ﻣﯽ ﺁرم‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻴﺎ اﺳﺎرت رو ﺑﺒﺮ! ﺳﺮ ﺑﺮاﻩ ﺗﺮﻩ!‬
‫))ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد از ﺧﻨﺪﻩ((‬
‫‪-‬زﺷﺘﻪ ﮐﺎوﻩ! ﺑﻴﺘﺎ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻩ!‬
‫ﻼ دارﻩ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ – اون ﮐﻪ ﻓﻌ ً‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ رو ﺑﻌﺪ از ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎﻩ ﺑﺪن؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﮔﻠﻨﺎز ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪن ﭘﺸﻴﻤﻮن ﺑﺸﻢ و ﺑﻴﺎم ﭘﻮﻟﻢ رو ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮم!‬
‫))ﺑﻌﺪ ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮهﺎ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻳﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﻣﻦ اﻳﻦ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ رو ﺑﯽ ﻣﺎدر ﭼﻄﻮرﯼ ﺑﺰرگ ﮐﻨﻢ؟!‬
‫))ﺑﻴﺘﺎ هﻢ اوﻣﺪ و ﭼﻬﺎر ﺗﺎﻳﯽ رﻓﺘﻴﻢ ﻃﺮف ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮐﺎوﻩ ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ((‪.‬‬
‫ﻼ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن اهﻞ هﻨﺮ ﺑﺎﺷﻦ‪.‬‬

‫ﺑﻴﺘﺎ – اﺻ ً‬
‫ﻼ ﻣ ﺎ ﺧ ﺎﻧﻮادﮔﯽ اه ﻞ ذوق و هﻨ ﺮﻳﻢ! ﭘﺎرﺳ ﺎل ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺑﺎﺑ ﺎم ﻳ ﻪ ﻟﻨﮕ ﻪ‬

‫ﮐﺎوﻩ – هﺴﺘﻢ ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ! اﺻ ً‬
‫ﺟﻮراب ﻣﻴﮑﻞ ﺁﻧﮋ رو ﺗﻮﻳﻪ ﺣﺮاﺟﯽ ﺧﺮﻳﺪ ﺳﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﻦ! ﺗﺎزﻩ ﮐﺶ ش هﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫))هﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮐﺎوﻩ ﺁروم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اﻳﻦ ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺣﺎﻻ هﯽ هﻨﺪووﻧﻪ زﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﻣﻦ ﻣﯽ ذارﻩ!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز دﻳﮕﻪ‪ ،‬ﻳﮑ ﯽ از دوﺳ ﺘﻬﺎﯼ دﻳﮕ ﻪ م ﻧﻤﺎﻳﺸ ﮕﺎﻩ ﻇ ﺮوف ﺳ ﻔﺎﻟﯽ دارﻩ‪ .‬ﮐ ﺎوﻩ‬
‫ﺧﺎن ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻣﯽ ﺁد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻮر ﭘﺪرم ﻣﯽ ﺧﻨﺪم! ﻇﺮوف ﺳﻔﺎﻟﯽ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام ﭼﻴﮑ ﺎر؟ ﻣﮕ ﻪ ﺳﻤﺴ ﺎرﯼ وا ﮐ ﺮدم؟!‬
‫هﻤﻮن ﻇﺮوف ﻣﻼﻣﻴﻦ ﺟﺎهﺎز ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ از ﺳﺮم زﻳﺎدﻩ! ﻣﻦ اﻣﻴﺪ و اﺳ ﺎرت رو ﮐ ﻪ زاﺋﻴ ﺪم ﺑ ﺰرگ ﮐ ﻨﻢ‬
‫ﺷﺎهﮑﺎر ﮐﺮدم!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻧﮑﻨﻪ ﭘﺸﻴﻤﻮن ﺷﺪﻳﻦ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮهﺎ رو ﺧﺮﻳﺪﻳﺪن؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭘﺸﻴﻤﻮن ﺷﺪم؟ ﺗﺎزﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﺑﻴﺎم و ﻳﻪ دل ﺳﻴﺮ ﺑﻘﻴﮥ ﺗﺎﺑﻠﻮ ه ﺎ‬
‫ﻼ ﺗﻤﺎم ﻧﻘﺎﺷﯽ هﺎ رو ﺧﻮدم ﺧﺮﻳﺪم!‬
‫رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ! ﺷﺎﻳﺪ اﺻ ً‬
‫ﺑﻴﺘ ﺎ – ﭘ ﺲ ﭼ ﺮا زود از ﻧﻤﺎﻳﺸ ﮕﺎﻩ اوﻣﻴ ﺪن ﺑﻴ ﺮون؟ اوﻧﺠ ﺎ ﺗ ﺎ ﻳ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺖ دﻳﮕ ﻪ م ﺑ ﺎز ﺑ ﻮد! ﻣ ﯽ‬
‫ﺧﻮاهﻴﻦ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم! ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن! ﺧﻮدم ﺑﻌﺪًا ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣ ﯽ رم‪ .‬ﺣ ﺎﻻ ﮔﺮﺳ ﻨﻪ ﻣﻮﻧ ﻪ‪ .‬ﺑ ﺎ ﺷ ﻴﮑﻢ ﺧ ﺎﻟﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻣﻔﻬﻮم هﻨﺮ رو ﻓﻬﻤﻴﺪ!‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺒﺮﻣﺘﻮن ﻳﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﻨﺮ هﺸﺘﻢ رو ﺑﻬﺘﻮن ﻧﺸﻮن ﺑﺪم!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – هﻨﺮ هﺸﺘﻢ ﭼﻴﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻳﻪ ﻣﻐﺎزﻩ ﺟﻴﮕﺮﮐﯽ اﻳﻨﺠﺎهﺎ هﺴﺖ ﮐﻪ ﻳﺎرو ﺻﺎﺣﺒﺶ‪ ،‬ﺟﻴﮕﺮ ﻣﯽ ﺑّﺮﻩ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ اﻧﺪازﻩ ﻳﻪ ﺗ ﺎر‬
‫ﻣﻮ ﺁدﻣﻴﺰاد! ﺑﻌﺪ هﻤﭽﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﻴﺦ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﻳﻦ ﺟﻴﮕ ﺮ رو ﺑ ﺎ ﻟﻴ ﺰر ﺳ ﻮراخ ﮐ ﺮدن! ﺑ ﺎور‬
‫ﮐﻨ ﻴﻦ ژاﭘﻨ ﯽ ه ﺎ ﺑ ﺎ ﺗﻤ ﺎم ﺗﮑﻨﻮﻟ ﻮژﯼ ﺷ ﻮن ﻧﻤ ﯽ ﺗ ﻮﻧﻦ اﻳ ﻦ ﻃ ﻮرﯼ اﻳ ﻦ ﺟﻴﮕ ﺮ ﻧ ﺎزﮎ رو ﺑ ﻪ ﺳ ﻴﺦ‬
‫ﺑﮑﺸﻦ!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – اﺗﻔﺎﻗ ًﺎ هﻤﻴﻦ ﮔﻠﻨﺎز ﻳﻪ روز ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮدن‪ .‬ﺟﮕ ﺮ درﺳ ﺖ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد ﭼﻘ ﺪر‬
‫ﻋﺎﻟﯽ! اوﻧﻢ ﺧﻮب ﺟﻴﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻴﺦ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ!‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ! اﻣﺸﺐ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﺟﻴﮕﺮ ﻣﻦ ﻳﮑﯽ رو ﮐﻪ ﺧﻮب ﺑﻪ ﺳﻴﺦ ﮐﺸﻴﺪ! دو ﺗﺎ ﺳﻴﺦ ﮐ ﺮد‬
‫ﺗﻮ ﺟﻴﮕﺮ ﻣﻦ! ﺳﻴﺨﯽ ﭘﻨﺠﺎﻩ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ!‬
‫))اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺧﻮدش هﻢ ﺧﻨﺪﻩ ش ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﭼﻬﺎرﺗ ﺎﻳﯽ ﺷ ﺎم رو ﻳ ﻪ ﺟ ﺎ ﺧ ﻮردﻳﻢ و ﺑ ﺮ ﮔﺸ ﺘﻴﻢ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ رﻓﺖ و ﻓﺮﻳﺒﺎ هﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓ ﺖ ﺑ ﺎﻻ ‪.‬ﻣﻮﻧ ﺪﻳﻢ ﻣ ﻦ‬
‫و ﮐﺎوﻩ(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﯽ ﺁﯼ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ هﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ رم‪.‬‬
‫))دوﺗﺎﻳﯽ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﺑﺨﺎرﯼ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم و ﮐﺘﺮﯼ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روش((‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟‬
‫‪-‬اﯼ‪ ،‬ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ‪ -‬واﺳﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﻣﺸﺐ ﺻﺪ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪم!‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﺧﻮدت رو ﻣﻌﺬب ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫))ﻧﺸﺴﺖ و ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – او ًﻻ ﮐﻪ رﻓﻴﻘﺘﻢ و از ﻏﺼّﻪ ﺧﻮردﻧﺖ‪ ،‬ﻏﺼّﻪ ﻣﯽ ﺧﻮرم‪ .‬ﺑﻌﺪش هﻢ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺧﻮدم رو‬
‫ﻣﺴﺌﻮول ﻣﯽ دوﻧﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻘﻴﺼﺮ ﺗ ﻮ ﻧﺒ ﻮدﻩ ﮐ ﻪ‪ .‬اﻳ ﻦ ﭼﻴﺰه ﺎ ﺑﺎﻳ ﺪ اﺗﻔ ﺎق ﻣ ﯽ اﻓﺘ ﺎد‪ .‬ﻧﺎراﺿ ﯽ ﻧﻴﺴ ﺘﻢ‪ .‬ﺷ ﺎﻳﺪ اﻳﻨﻄ ﻮرﯼ ﺑﻬﺘ ﺮ‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﺴﯽ رو ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ دارم راﺣﺘﻪ و اﻳﻦ ﺟﻮرﯼ دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاد‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻬﺰاد ﺑﺨﺪا ﻣﻦ ﻧﻴﺘﻢ ﺧﻴﺮ ﺑﻮد‪ .‬دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺗ ﻮ ﺳ ﺮ و ﺳ ﺎﻣﻮن ﺑﮕﻴ ﺮﯼ‪ .‬وﻟ ﯽ ﭼ ﻪ ﻣ ﯽ‬
‫دوﻧﺴﺘﻢ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﻣﯽ ﺷﻪ! ﺧﺪا ﻣﻨﻮ ﻣﺮگ ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ هﻤﻪ اﻳﻨﺎ ﻣﻦ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻦ ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن‪ .‬از اوﻟﺶ ه ﻢ ﻣ ﻦ و ﻓﺮﻧ ﻮش ﺑ ﺎ ه ﻢ ﺟ ﻮر ﻧﺒ ﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣ ﻦ ﻧﻤ ﯽ‬
‫ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ اوﻧﻮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ هﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻم ﻃﻮرﯼ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﻢ هﻤﻮن روزهﺎﯼ اوﻟ ﻪ و از ﺳ ﺮ راه ﺶ رﻓ ﺘﻢ ﮐﻨ ﺎر! در واﻗ ﻊ اﮔ ﻪ‬
‫هﻤﻮن دﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﺗﻨﻬﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ‪ ،‬دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ‪ ،‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﻮم ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ‬
‫هﻢ ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – هﻨﻮز دوﺳﺘﺶ دارﯼ؟ ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ول ت ﮐﺮدﻩ و رﻓﺘﻪ؟‬
‫‪-‬ﺧﻴﻠﯽ ﺷﺪﻳﺪ! ﺑﺎور ﮐﻦ ﻳﮑﯽ از ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ اﻻن ﺁروﻣﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﻴ ﻨﻢ راﺣ ﺖ ﺗﻮﻧﺴ ﺘﻪ‬
‫ﻣﻨﻮ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻪ! ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ دل ﺧﻮدم دوﺳﺘﺶ دارم‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﻋﺸﻖ ﮐﻪ زﻳﺎد ﺑﻮد دﻳﮕﻪ اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺪارﻩ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ! ﺗﻮ رو ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ! از اون دل ﺧﺒﺮ دارم ﮐﻪ ﭼﻘ ﺪر ﭘ ﺎﮎ و ﺑﺰرﮔ ﻪ! اﮔ ﻪ ﻣ ﻦ‬

‫ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻃﺮف از ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد و دﻳﮕﻪ ازش ﺑﺪم ﻣﯽ اوﻣﺪ! ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣ ﯽ ﺷ ﺪم ﮐ ﻪ‬
‫اﻳﻨﻄﻮر ﮔﺬاﺷﺘﻪ و رﻓﺘﻪ!‬
‫‪-‬ﻓﺮﻧﻮش ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪهﮑﺎر ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ درﺳﺘﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﯽ؟ هﻨﻮز ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑ ﺎور‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮام ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺠﻴﺒﻪ‪ .‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ! ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﺬارﻩ و ﺑﺮﻩ ﺧﺎرج!‬
‫دﻟﻢ ﮔﻮاهﯽ درﺳﺖ ﻧﻤﯽ دﻩ! رﻓﺘﻨﺶ رو ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ! وﺟﻮدش رو ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺧﺐ دﻧﻴﺎ زﻳﺎد ﺑﺰرگ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬هﺮ ﻟﺤﻈﻪ دﻟﺶ ﺑﺨﻮاد‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ اﻳﻨﺠﺎس‪.‬‬
‫‪-‬ﻧﻪ ﻧﻪ! ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻴﺴﺘﯽ‪ .‬ﻓﺮﻧﻮش ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﺧﻴﻠ ﯽ ﻧﺰدﻳﮑﺘ ﺮ از اﻳ ﻦ ﺣﺮﻓﻬ ﺎس! ﺣﺘ ﯽ ﻣ ﯽ ﺧ ﻮام ﺑﻬ ﺖ‬
‫ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ هﻤﻴﻦ اﺗﺎﻗﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺘﺶ دارﯼ وﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗ ﻮ ه ﻢ ﻣﺜ ﻞ اون‬
‫راﻩ ﺧﻮدت رو ﺑﺮﯼ‪.‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻓﺮﻳﺒﺎ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – در ﭼﻪ ﻣﻮرد؟‬
‫‪-‬ﺗﻠﻔﻦ‪ .‬ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻬﺶ زدﻩ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺁزﻩ ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪارﻩ ﭼﻴﺰﯼ رو ازت ﭘﻨﻬﻮن ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻧﻬﺎﻳ ﺖ ﮐ ﺎر هﻤ ﻴﻦ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺑﻬ ﺖ ﮔﻔ ﺖ ﻳﻌﻨ ﯽ‬
‫اﻳﻨﮑﻪ ﻃﺮف ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﭼﻴﺰﯼ در ﻣﻮرد ﺗﻮ ﺑﺸﻨﻮﻩ ﻳﺎ ﺑﺪوﻧﻪ!‬
‫ﻼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و هﺰار ﺗﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ!‬

‫‪-‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ واﷲ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ! ﻓﻌ ً‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺗﻮ ﻣﻮﻧﺪﯼ و ﮐﻠﯽ ﭘﻮل ﻧﻘﺪ و ﻳﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ! اوﻧﻢ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﺎدت ﺑﻮد و ﺑﺮات اﻳﻦ ﭘ ﻮل‬
‫را ﺑﻪ ارث ﮔﺬاﺷﺖ! اﺳﺘﺎد ‪ ...‬رو ﻣﯽ ﮔﻢ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ دﻳﮕﻪ زﻳﺎد اهﻤﻴﺖ ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﺗﻮ هﻢ ﻗﻀ ﻴﻪ رو ﺑ ﺰرﮔﺶ‬
‫ﻧﮑﻦ‪ .‬ﻳﻪ دﺧﺘﺮﯼ ﺑﻮدﻩ و ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ اوﻣﺪﻩ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ت و رﻓﺘ ﻪ‪ .‬ﻣﮕ ﻪ ﮐ ﻞ ﻗﻀ ﺎ ﻳ ﺎ ﭼﻨ ﺪ روز ﺑ ﻮد؟‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻦ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺻﺤﺒﺖ روز و ﻣﺎﻩ و ﺳﺎل ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﺪت ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﺘﺎد رو ﻣﯽ ﺷ ﻨﺎﺧﺘﻢ ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ دﻓﻌ ﻪ‬
‫هﻤﭽﻴﻦ ﮐﺎرﯼ ﺑﺮام ﮐﺮد؟! ﮔﺎهﯽ ﭘﻴﺶ ﻣﯽ اد ﮐ ﻪ دو ﻧﻔ ﺮ ﺑ ﺮاﯼ اوﻟ ﻴﻦ ﺑ ﺎر هﻤ ﺪﻳﮕﺮو ﻣ ﯽ ﺑﻴ ﻨﻦ اﻣ ﺎ‬
‫اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻳﻪ ﻋﻤﺮ دﻧﺒﺎل هﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻦ و ﺗﺎزﻩ ﺑﻬﻢ رﺳﻴﺪن‪ .‬دﻳﮕﻪ اﻳﻦ ﺁﺷ ﻨﺎﻳﯽ ﺻ ﺤﺒﺖ روز و‬
‫ﻣﺎﻩ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺗﻮش ﻧﻴﺴﺖ! ﺣﺮف ﺣﺮف ﻳﮑﯽ ﺷﺪن و ﻳﮑﯽ ﺑﻮدﻧﻪ! ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪ .‬ﺗ ﻮ ه ﻢ ﭘﺎﺷ ﻮ ﺑ ﺮو‬
‫دﻳﮕﻪ ﺧﺴﺘﻪ اﯼ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ اﻣﺸﺐ ﭘﻴﺶ ت ﺑﻤﻮﻧﻢ؟‬
‫‪-‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﭼﯽ؟ ﺧﻮﺑﻢ ﺟﺎن ﺗﻮ‪ .‬ﺑﺮو!‬
‫))ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻣﺎچ ﮐﺮد و رﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ در رو ﭘﺸﺘﺶ ﺑﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻤﺎم اﺗﺎﻗﻢ ﺑﻮﯼ ﻓﺮﻧ ﻮش رو‬
‫ﮔﺮﻓﺖ! ﮔﺮدﻧﺒﺪﯼ رو ﮐﻪ ﻳﺎدﮔﺎرﯼ ﺑﻬﻢ دادﻩ ﺑﻮد و ﺗﻮ ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﻤﺲ ﮐﺮدم‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﮐﻢ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد! اﻳﻦ ﺣﺲ ﺧﻴﻠﯽ ﻗﻮﯼ دروﻧﻢ رو ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد!‬
‫رﻓ ﺘﻢ ﺳ ﺮاغ ﻧ ﻮارش‪ .‬ﭘ ﺎرﻩ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬دﺳ ﺘﻢ ﮐ ﻪ ﺑﻬ ﺶ ﺧ ﻮرد ﺗﻤ ﺎم ﻗﻠ ﺒﻢ رو ﻋﺸ ﻘﺶ ﮔﺮﻓ ﺖ ‪.‬زود‬
‫ﺑ ﺎزش ﮐ ﺮدم و اون ﻗﺴ ﻤﺖ ﻧ ﻮار رو درﺳ ﺖ ﮐ ﺮدم‪ .‬روش ﻧﻮﺷ ﺘﻪ ﺑ ﻮد )) ﺑ ﺮاﯼ ﺗ ﻮ ﺑﻬ ﺰاد ((‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺗﻮ ﺿﺒﻂ ﺻﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮاغ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم و ﺿﺒﻂ رو روﺷﻦ‪.‬‬
‫))هﺎدﯼ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼ ﻪ اﻳ ﻦ ﺁهﻨ ﮓ در ﻣﻘﺎﺑ ﻞ ﻋﺸ ﻘﻢ ﺑ ﻪ ﺗ ﻮ ﺧﻴﻠ ﯽ ﮐﻤ ﻪ‪ ،‬اﻣ ﺎ ﺑ ﺎ ﻋﺸ ﻖ ﺑ ﺮاﯼ ﺗ ﻮ ﺳ ﺎﺧﺘﻢ‬

‫دوﺳﺘﺖ دارم‪ ،‬ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ((‪.‬‬

‫))ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﮐﺎر ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ‪ .‬ﮐ ﺎوﻩ و ﭘ ﺪرش‪ ،‬ﻳ ﻪ ﻗﻴﻤ ﺖ ﻋﺎدﻻﻧ ﻪ ﺑ ﺮاﯼ اﻣ ﻮال ﮔﺬاﺷ ﺘﻦ و‬
‫ﺑﻴﺘﺎ هﻢ ﻳﻪ ﻗﺮار داد ﺧﻮب ﺑﺮام ﻧﻮﺷ ﺖ و هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ‪ .‬ﺣ ﺪود ﭼﻬ ﺎر ﺻ ﺪ و هﻔﺘ ﺎد ﻣﻴﻠﻴ ﻮن‬
‫ﺗﻮﻣﻦ ﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺎﻧﮏ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ ﭘﻴﻠﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدم ﺑﺨﺮم‪.‬‬
‫ﻋﺼﺮ هﻤﻮن روزﯼ ﮐﻪ ﭘﻮل رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﺎوﻩ اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ و ﺑﺎ هﻢ رﻓﺘﻴﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ .‬ﺑﻴﺘﺎ ه ﻢ اوﻧﺠ ﺎ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و ﺧﻮش و ﺑﺶ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﺮاﻣﻮن ﭼﺎﻳﯽ ﺁورد‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﺎوﻩ ﺷﺮوع ﮐﺮد(( ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺴﻼﻣﺘﯽ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ هﻢ درﺳﺖ ﺷﺪ و ﭘﻮل رو ﮔﺮﻓﺘﯽ‪ .‬ﺧ ﺪا رﺣﻤ ﺖ ﮐﻨ ﻪ اﺳ ﺘﺎد رو‪ .‬روﺣ ﺶ‬
‫ﺷﺎد‪ .‬ﺣﺎﻻ اوﻣﺪﻳﻢ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ!‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﯽ ﺑﻬﺰاد؟‬
‫‪-‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ واﷲ!‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اول از هﻤﻪ ﺑﺎﻳ ﺪ ﻳ ﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤ ﺎن ﺑﺨ ﺮﯼ‪ .‬ﺑ ﺰرگ و ﺧ ﻮب‪ .‬ﻳ ﻪ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ ﺷ ﻴﮏ ه ﻢ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﺮﯼ‪ .‬ﭼﻄﻮرﻩ؟‬
‫‪-‬ﺧﻮﺑﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﺰرگ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ هﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮐﻮﭼﻴﮏ ﭼﻴﻪ دل ﺁدم ﺗﻮش ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻩ؟!‬
‫ﺁﺧﻪ ﮐﺎوﻩ ﺟﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﻓﮑ ﺮ ﻧﻈﺎﻓ ﺖ و ﺗﻤﻴ ﺰﯼ ش رو ه ﻢ ﮐ ﺮد! ﻣ ﻦ ﻳ ﻪ ﺁدم ﺗﻨﻬ ﺎم! ﻧﻤ ﯽ رﺳ ﻢ ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺰرگ رو ﺿﺒﻂ و رﺑﻂ ﮐﻨﻢ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻗﺮﺑﻮن اون ﺧﻂ ﻣﺸﯽ ت ﺑﺮم! از اول زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺜﻞ ﻳﻪ زن ﺟﺎ اﻓﺘﺎدﻩ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ!‬
‫))هﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ(( ‪.‬‬
‫ﮐ ﺎوﻩ – ﺑ ﺮاﯼ هﻤ ﻴﻦ ﻣﻴﺨ ﻮام ﺑ ﺮات ﻳ ﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤ ﺎن ﺑ ﺰرگ ﺑﺨ ﺮم دﻳﮕ ﻪ! وﻗﺘ ﯽ ﭼﻨ ﺪ وﻗ ﺖ ﮔﺬﺷ ﺖ و‬
‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﺗﻤﻴﺰش ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﮑﺮ زن ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﯽ اﻓﺘﯽ!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن! ﺑﺎ اﺳﺘﺨﺪام ﻳﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر هﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻳﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤ ﺎن رو داد!‬
‫اﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﺑﻪ ازدواج ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻳﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﻦ اﻳﻦ ﺑﻬﺰاد رو زن ﻧﺪﻳﻢ؟ وﻟﺶ ﮐﻨﻴﻢ هﻤﻴﻦ ﻃﻮرﯼ ﻳﺎﻟﻘﻮز ﺑﮕﺮدﻩ؟!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﻣﻦ ﺑﺎ ازدواج ﮐﺮدن ﺑﻬﺰاد ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﻴﺴ ﺘﻢ‪ ،‬اﻣ ﺎ ﺑ ﺮاﯼ ازدواج‪ ،‬ﻧﻈﺎﻓ ﺖ ﻳ ﻪ ﺧﻮﻧ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮﻧ ﻪ‬
‫دﻟﻴﻞ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫ﻼ درﺳﺘﻪ‪ ،‬ﭘﺨﺖ و ﭘﺰم روش! اﻳﻦ ﻃﻔﻠﮏ ﺑﻪ ﻗﺪﻗﺪ اﻓﺘﺎدﻩ از ﺑﺲ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺧﻮرد!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﮐﺎﻣ ً‬
‫))ﻣﻦ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﻴﺘﺎ ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﻋﺎﻟﻴﻪ! ﻧﻈﺎﻓﺖ و ﭘﺨﺖ و ﭘﺰ! ﻣﻔﻬﻤﻮم زن ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ هﻤﻴﻦ هﺎﺳﺖ؟! ﻳﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ وﻗﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺗ ﻮن‬
‫ﮐﺜﻴﻒ ﻣﯽ ﺷﻪ و ﻏﺬا ﻧﺪارﻳﻦ ﻳﺎد ازدواج ﻣﯽ اﻓﺘﻴﻦ؟ ﻳﻌﻨﯽ ﻳﮏ زن ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ ﮐﺎر دﻳﮕ ﻪ اﯼ‬
‫ازش ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ – اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎ ﭼﻴﻪ ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ؟! اﻳ ﻦ ه ﺎ رو ﻣ ﻦ ﺑ ﺎب ﻣﺜ ﺎل و ﺷ ﻮﺧﯽ ﮔﻔ ﺘﻢ و ﮔﺮﻧ ﻪ ﮐ ﯽ ﻣ ﯽ‬

‫ﺗﻮﻧﻪ ﻧﻘﺶ ﻳﻪ زن رو در زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺪﻳ ﺪﻩ ﺑﮕﻴ ﺮﻩ؟ !ﻣ ﻦ ﺧ ﻮدم ﻃﺮﻓ ﺪار ﺣﻘ ﻮق ﺧ ﺎﻧﻢ ه ﺎم‪ .‬ﺑ ﺮاﯼ ﺷ ﻤﺎ‬
‫ﺳﻮء ﺗﻔﺎهﻢ ﺷﺪﻩ!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ از اﻳﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ هﺎﯼ ﺧﺎﻧﻢ هﺎ رو ﻓﻘﻂ در ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺧﻮﻧ ﻪ و ﭘﺨ ﺖ و ﭘ ﺰ ﻧﻤ ﯽ‬
‫ﺑﻴﻨﻴﺪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – اﺧﺘﻴ ﺎر دارﻳ ﻦ! اﻳ ﻦ دو ﺗ ﺎ ﮐ ﻪ ﮔﻔ ﺘﻢ ﻓﻘ ﻂ ﻳ ﻪ ﭼﻴﺰه ﺎﯼ ﮐ ﻮﭼﮑﯽ از ﮐﺎره ﺎﯼ ﻳ ﻪ ﺧ ﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧ ﻪ‬

‫دارﻩ!‬
‫ﺟﻮﻧﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﮕﻪ‪ ،‬ﻇﺮﻓﺸﻮﻳﯽ هﺴ ﺖ! رﺧ ﺖ ﭼ ﺮﮎ ه ﺎ هﺴ ﺖ ﮐ ﻪ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺷﺴ ﺘﻪ ﺑﺸ ﻪ !ﭘ ﺮدﻩ هﺴ ﺖ‪،‬‬

‫ﺷﻴﺸﻪ هﺴﺖ‪ ،‬ﺟ ﺎروﯼ ﺧﻮﻧ ﻪ هﺴ ﺖ! ﺧﻮﻧ ﻪ ﺗﮑ ﻮﻧﯽ ﺷ ﺐ ﻋﻴ ﺪ هﺴ ﺖ! ﺑﭽ ﻪ دارﯼ هﺴ ﺖ‪ .‬اﻳﻨ ﺎ ﻣ ﯽ‬
‫دوﻧﻴﻦ هﺮ ﮐﺪوم ﭼﻘﺪر ﮐﺎر دارﻩ؟ ﺑﻪ زﺑﻮن راﺣﺖ ﻣﯽ ﺁد؟‬
‫))ﺑﻴﺘﺎ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن دارﻳﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ ﻳﺎ ﺟﺪًا ﻧﻈﺮﺗﻮن در ﻣﻮرد ازدواج و ﺣﻘﻮق ﺧﺎﻧﻢ هﺎ اﻳﻨﻪ؟!‬
‫ﻼ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﻣﺎ اوﻣﺪﻳﻢ اﻳﻦ ﺑﻬﺰاد ﺑ ﺪﺑﺨﺖ رو راهﻨﻤ ﺎﻳﯽ ﮐﻨ ﻴﻢ ﻳ ﺎ‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﺎﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم! اﺻ ً‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻴﺰ ﮔﺮد ﺗﺸﮑﻴﻞ دادﻳﻢ در ﻣﻮرد ﺗﺴﺎوﯼ ﺣﻘﻮق زن و ﻣﺮد؟‬
‫‪-‬ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ هﻨﻮز اﻳﻦ ﮐﺎوﻩ رو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻴﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎش ﺷﻮﺧﯽ ﻳﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺁرﻩ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﮔﺮﻧﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﭼﻨ ﺪ ﺷ ﺐ ﭘ ﻴﺶ‪ ،‬ﻋﻴﻨ ًﺎ ﺗﻮاﻧ ﺎﻳﯽ ﺧ ﺎﻧﻢ ه ﺎ رو ﺑ ﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ دﻳﺪم! هﻤﻴﻦ ﮔﻠﻨ ﺎز ﺧ ﺎﻧﻢ دوﺳ ﺘﺘﻮن رو ﻣ ﯽ ﮔ ﻢ‪ .‬دﻳ ﺪﻳﻦ ﭼ ﻪ ﺗﻮاﻧ ﺎﻳﯽ داﺷ ﺖ ؟! ﺑﺎﺑ ﺎﯼ ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ‬
‫ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﺎﺳﺒﻪ‪ ،‬ﺑﺨﺪا اﮔﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ اﻳﻦ دوﺗﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮ رو ﺑﻴﺴﺖ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻔﺮوﺷﻪ!‬
‫اﻳﺸﻮن ﺑﺎ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﺧﺎص و ﻣﻬﺎرت ﺑﯽ ﻧﻈﻴﺮ‪ ،‬ﺻﺪ هﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺗﻮ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﮐﺮد!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن از ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻗﻊ ﻧﺪاﺷﺘﻢ!‬
‫‪-‬ﮐﺎوﻩ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺁروم ﺑﺸﻴﻨﯽ؟!‬

‫ﻓﺮﻳﺒﺎ – ﺑﻴﺘﺎ ﺟﺎن‪ ،‬ﮐﺎوﻩ اﺧﻼﻗﺶ اﻳﻨﻄﻮرﻳﻪ ‪.‬ﺑﺨﺪا ﻣﻨﻈﻮرﯼ ﻧﺪارﻩ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﺪًا ﺑﺎور ﮐﺮدﻳﻦ؟!‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺧﺐ ﺁدم ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ دﻳﮕﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – داﺷﺘﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎور ﮐﻨﻴﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮهﺎ رو ﮐﻪ ﺧﺮﻳﺪم‪ .‬هﻤ ﻮن ﺷ ﺒﻮﻧﻪ! ﻣ ﻴﺦ و ﭼﮑ ﺶ‬
‫ور داﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ‪ .‬اﺳﺎرت رو زدم ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﺗﺨﺘﻢ و اﻣﻴﺪ رو زدم روﺑﺮوش‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻢ از ﺧﻮاب‪ ،‬اﻣﻴﺪ رو ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ و از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ زﻧﻢ ﺑﻴﺮون! ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﯽ‬
‫ﮔﺮدم ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ اﺳﺎرت ﻣﯽ اﻓﺘﻪ و ﺻﺎف ﻣﯽ رم ﺗﻮ رﺧﺘﺨﻮاب! ﺑﺎور ﮐﻨﻴﻦ ﺑﻴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑ ﺪون اﻣﻴ ﺪ و‬
‫ﻼ ﭘﻮﭼﻪ!‬
‫اﺳﺎرت زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ارزش ﻧﺪارﻩ! اﺻ ً‬
‫))ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﺧﻨﺪﻩ رو ﻣﻴﺪﻳ ﺪم اﻣ ﺎ ﺑﻘ ﺪرﯼ ﺟ ﺪﯼ ﺑ ﺎ ﺑﻴﺘ ﺎ ﺻ ﺤﺒﺖ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد ﮐ ﻪ ﺑﻴﺘ ﺎ ازش ﺗﺸ ﮑﺮ‬
‫ﮐﺮد(( ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻼ ﻣﯽ دوﻧﻴﻦ ﭼﻴﻪ؟ ﻳﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن واﺳﻪ ﺑﻬﺰاد ﻣﯽ ﺧﺮﻳﻢ اﻧﺪازﻩ ﻳﻪ‬

‫ﮐﺎوﻩ – ﺑﻌﻠﻪ ﮐﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم! اﺻ ً‬
‫ﻏﺮﺑﻴﻞ! ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻟﺒﺎﺳﺸﻮﻳﯽ ﻣﯽ اﻧﺪازﻳﻢ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ش و ﻳﻪ ﺟﺎرو ﺑﺮﻗﯽ ه ﻢ واﺳ ﻪ ش ﻣ ﯽ ﺧ ﺮﻳﻢ‬
‫وﻟﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﺑﻪ اﻣﺎن ﺧﺪا! زﻧﺶ هﻢ ﻧﻤﯽ دﻳﻢ! وﻟﺶ ﮐﻦ ﺑﺬار هﻤﻴﻦ ﺟﻮرﯼ ﻳﺎﻟﻘﻮز ﺑﻤﻮﻧﻪ!‬
‫اﻳﻦ ﻗﺪر زن رو ﭼﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ؟ !‬
‫زن رو ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻟﺒﺎﺳﺸﻮﻳﯽ و ﺟﺎرو ﺑﺮﻗﯽ و اﺟﺎق ﮔﺎز اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ!‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯼ زن ﮐﻠﻔﺘﻪ ﮐﻪ اﺳ ﺘﺨﺪاﻣﺶ ﮐﻨ ﯽ واﺳ ﻪ ﻧﻈﺎﻓ ﺖ ﺧﻮﻧ ﻪ و ﭘﺨ ﺖ و ﭘ ﺰ؟! هﻤ ﻴﻦ اﻣﺜ ﺎل‬
‫ﺷﻤﺎهﺎ هﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ زارن اﻳﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺗﺮﻗﯽ ﮐﻨﻪ دﻳﮕﻪ! ﻣﺮﺗﻴﮑﻪ ﺑﯽ ﻓﺮهﻨﮓ!‬
‫))ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﺑﻴﺘﺎ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ(( ‪:‬‬

‫‪-‬ﺑﺎور ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪ ،‬اﮔﻪ ﻣﻦ زن ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬اﻳﻦ هﻤﺴﺮم رو ﻣﯽ ﺑﺮم ﻣﯽ ﺷﻮﻧﻢ رو ﻳﻪ ﻣﺒﻞ ﺑﺎﻻﯼ اﺗﺎق‪ .‬ﻳﻪ‬
‫ﻣﺘﮑﺎ ﻣﯽ ذارم زﻳﺮ ﭘﺎش ﮐﻪ راﺣﺖ ﭘﺎش رو دراز ﮐﻨ ﻪ‪ .‬ﻳ ﻪ ﺑ ﺎدﺑﺰن ﻣ ﯽ ﮔﻴ ﺮم دﺳ ﺘﻢ و ﻣﻴﺸ ﻴﻨﻢ ﺑ ﺎﻻ‬
‫ﺳﺮش و ُا‪ ...‬ﺑﺎدش ﻣﯽ زﻧﻢ! ﺗﺎ ﮐﯽ؟! ﺗﺎ ﻇﻬﺮ‪.‬‬
‫ﻇﻬﺮ ﻣﯽ ﭘﺮم ﻳﻪ ﺗﮏ ﭘﺎ ﺑﻪ دﻓﺘﺮم و زود ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬دوﺑﺎرﻩ ﻣﯽ ﺷﻴﻨﻢ ﺑﺎﻻ ﺳﺮش و ﻣﺘﺼﻞ‬
‫ﺑﺎدش ﻣﯽ زﻧﻢ! ﮔﻮر ﭘﺪر ﮐﺎر‪ !.‬ﺑﺎﺑﺎم هﻢ ﮐ ﻪ وﺿ ﻌﺶ ﺧﻮﺑ ﻪ‪ ،‬ﭼﺸ ﻤﺶ ﮐ ﻮر‪ ،‬دﻧ ﺪﻩ ش ﻧ ﺮم‪ ،‬ﺧ ﺮﺟﻢ‬
‫رو ﺑﺪﻩ!‬
‫))ﺑﻴﺘﺎ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪن(( ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – اون ﻃﻮرﯼ هﻢ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ دﻳﮕﻪ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن! هﻤﺴﺮﺗﻮن ﻟﻮس ﻣﯽ ﺷﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻓﺪاﯼ ﺳﺮش ﮐﻪ ﻟﻮس ﺷﺪ! ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ اﻳ ﻦ ﺑﻬ ﺰاد م؟ ﺑ ﺎ اﻳ ﻦ اﻓﮑ ﺎرش هﻨ ﻮز ﺗ ﻮ دوران‬
‫ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﺳﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ !ﻣﯽ ﮔﻦ‪ ،‬ﮐﻮﮐﻮ از روﻏﻦ ﮔﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ‪ ،‬زن از ﺷﻮهﺮ!‬
‫ﺑﺎور ﮐﻨﻴﻦ ﻧﻤﯽ ذارم زﻧﻢ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻩ و ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺰﻧﻪ !ﻧﻪ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﻧﻪ رﻓﺖ و روب ﻧﻪ ﭘﺨﺖ و ﭘﺰ !‬
‫هﻴﭽﯽ !ﺳﺮ ﻳﮏ ﺳﺎل اﮔﻪ ﺑﻴﺎﺋﻴﻦ و زﻧﻢ رو ﺑﺒﻴﻨﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﮐﻮﻓﺘﻪ ﻗﻞ ﻗﻠﯽ !ﺗﭙﻞ و ﮔﺮد و ﻗﻠﻨﺒﻪ!‬
‫))هﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ وﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ(( ‪:‬‬
‫‪-‬اون وﻗﺖ ﮐﺎرهﺎﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن رو ﮐﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟ ﮐﯽ ﺑﺮاﺗﻮن ﻏﺬا ﻣﯽ ﭘﺰﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺗﻮ ﺣﺮف ﻧﺰن ﻣﺮد ﺑﯽ رﺣﻢ و ﺳﻨﮕﺪل !واﺳﻪ ﺳﻴﺮ ﮐﺮدن ﺷﻴﮑﻤﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﯼ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ هﺎ‬
‫رو اﺳﺘﺜﻤﺎر ﮐﻨﯽ؟ ﮐﺎرد ﺑﻪ ﺷﻴﺮ دوﻧﺖ ﺑﺨﻮرﻩ !ﻣﺮﺗﻴﮑﻪ ﺟﺒّﺎر زورﮔﻮ!‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺎ– راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻦ ﺑﻬﺰاد ﺧﺎن ‪.‬ﭘﺲ ﮐﺎرهﺎﺗﻮن رو ﮐﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﻳﻪ زن دﻳﮕﻪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮم ﮐﻪ ﮐﺎر اون ﻳﮑﯽ رو ﺑﮑﻨﻪ !هﻤﻴﻦ ﻃﻮرﯼ ﻣﯽ رﻩ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ!‬
‫‪-‬ﺧﺐ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﻪ زن هﺎت ﻣﯽ رﺳﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ دردت ﻣﯽ ﺧﻮرﻩ؟‬
‫ﮐﺎوﻩ – زن هﺎم هﻤﻪ ﭼﺎق و ﭼﻠﻪ ﻣﯽ ﺷﻦ ‪.‬هﺮ ﮐﺪوم ﺷﻮن ﻣﯽ ﺷﻦ ﻣﺜﻞ ﺗﻮپ ﺑﺴﮑﺖ !ﻗ ﻞ ﻗ ﻞ ﻣ ﯽ‬
‫ﺧﻮرن از اﻳﻦ اﺗﺎق ﻣﯽ رن اون ﺳﺮ اﺗﺎق!‬

‫‪-‬اون وﻗﺖ هﯽ ﻣﯽ ﺧﻮرن ﺑﻪ هﻤﺪﻳﮕﻪ!‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﭼﻪ ﻋﻴﺐ دارﻩ؟ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻋﻴﻦ ﺑﺎزﯼ ﺑﻴﻠﻴﺎرد !ﺳﺮ ﺳﺎل ﻣﻐﺎزﻩ ﺗﻮپ ﻓﺮوﺷﯽ واز ﻣﯽ ﮐﻨﻢ!‬
‫))ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﻧﺪن((‪.‬‬
‫‪-‬زن ﺑﺎﻳﺪ ﺗﭙﻞ ﺑﺎﺷﻪ‪،‬‬
‫ﺳﻔﻴﺪ و ﺧﻮش اﺧﻼق‬
‫ﺳﻔﻴﺪ و ﺧﻮش اﺧﻼق‬
‫ﻣﺮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﯽ رﻳﺨﺖ ﺑﺎﺷﻪ‬
‫زﺷﺖ و ﺳﮓ اﺧﻼق‬
‫زﺷﺖ و ﺳﮓ اﺧﻼق‬
‫ﺑﻴﺘﺎ – ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪ ،‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﻪ ﭼﺎق و ﺗﭙﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎوﻩ – ﺗﻠﻨﺒﻪ ﻣﯽ ﺧﺮم‪ ،‬ﺑﺎدش ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﭼﺎق ﺷﻪ!‬
‫))هﻤﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﺎوﻩ دهﻦ ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﻏﺶ و ﺿﻌﻒ ﻣﯽ رﻓﺖ!‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﻗﺮار ﺑﺮ اﻳﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ از ﻓﺮداش ﺑﺮﻳﻢ دﻧﺒﺎل ﺧﺮﻳﺪ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎن ‪.‬هﻤﻮن ﺷﺐ هﻢ ﭼﻬﺎرﺗﺎﻳﯽ ﺷ ﺎم‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮد ‪.‬دﺧﺘﺮ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ اﯼ ﺑﻮد و ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺼّﺼﻢ !ﭼﻬﺮﻩ ش هﻢ ﺷ ﻴﺮﻳﻦ و ﺑ ﺎ‬
‫ﻧﻤﮏ ﺑﻮد ﮐﺎوﻩ هﻤﻮن ﺷﺐ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﮔﺬاﺷﺖ و اوﻧﻘﺪر ﻣﺎهﺎرو ﺧﻨﺪوﻧﺪ ﮐﻪ دل ﻣﻮن درد ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫**********‬
‫اون ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺷﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺰاد رﻓﻴﻘﻢ‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ! و ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮم‪ ،‬اون ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑ ﺎرﯼ ﺑﺎﺷ ﻪ‬
‫ﮐﻪ واﻗﻌ ًﺎ ﺑﺨﻨﺪم!‬
‫ﻣﻦ ﮐﺎوۀ ﺑﺮوﻣﻨﺪ هﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺮوز ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل دﻟﻢ رو راﺿﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ اﺗﺎق ﺑﻴﺎم و اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮات رو ﺗﻤﻮم‬
‫ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫داﺳﺘﺎن ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﺎﺗﻤﻮم ﺑﻤﻮﻧﻪ!‬
‫ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﯽ! ﭘﻮچ و ﺧ ﺎﻟﯽ‪ .‬اﻻن ﺳ ﺎﻋﺖ ‪ 2‬ﺑﻌ ﺪ از ﻇﻬ ﺮﻩ‪ .‬ﺗ ﻮ اﺗ ﺎق ﺑﻬ ﺰاد‬
‫هﺴﺘﻢ‪ .‬هﻤﻮن اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام هﺰار ﺗﺎ ﺧﺎﻃﺮ دارﻩ!‬
‫اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ هﻤﻪ ﺟﺎش رو ﺧﺎﮎ ﻏﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ! اﺗﺎق ﮐ ﻮﭼﻴﮑﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ اﻳﻦ ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﮐﺎخ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ اوﻣﺪ!‬
‫هﻨﻮز اﺳﺘﮑﺎﻧﻬﺎش ﺗﻮ ﻗﻔﺴﻪ س و ﮐﺘﺮﯼ ش روﯼ ﺑﺨﺎرﯼ ﺧﺎﻣﻮش‪.‬‬
‫ﮐﺘﺎب هﺎش ﺗﻮﯼ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﺳﺖ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎش ﺑﻪ ﺟﺎ رﺧﺘﯽ ﺁوﻳﺰان‪ .‬ﻟﺒﺎس ه ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﺑ ﻮﯼ رﻓﻴ ﻖ رو‬
‫ﻣﯽ دﻩ! رﻓﻴﻖ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﻣﺮدوﻧﮕﯽ ﺟﻮﻧﻢ رو ﻧﺠﺎت داد!‬

‫هﻨﻮز ﻣﺎهﯽ ﺗﺎﺑﻪ ش ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ دﻳﻮارش ﺁوﻳﺰوﻧﻪ‪ .‬ﻣﺎهﯽ ﺗﺎﺑﻪ اﯼ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﺗﺨ ﻢ ﻣ ﺮغ رو‬
‫دﻳﺪ! ﺁخ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ! دﻟﻢ از ﻏﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺘﺮﮐّﻪ!‬
‫اﮔ ﻪ در ﺗﻤ ﺎم اﻳ ﻦ ﻣ ﺪت ودر ﺗﻤ ﺎم اﻳ ﻦ ﺳﺮﮔﺬﺷ ﺖ ﺧ ﻮدم ﺷ ﺮﮐﺖ ﻧﺪاﺷ ﺘﻢ‪ ،‬هﻴﭽﮑ ﺪوم رو ﺑ ﺎور ﻧﻤ ﯽ‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬ﭼﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ!‬
‫ﺗﻮ ﻳﻪ ﻣﺪت ﮐﻢ ﭼﻘﺪر ﺳﺮﻳﻊ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ از اﻳﻦ ﮐﻮﭼﻪ رد ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬دﻟﺶ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﻳﻨﺠﺎهﺎ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫اﺟﺎرﻩ اﻳﻨﺠﺎرو ﻣﯽ رﻳﺨﺘﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧﻪ ش ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺑﻴﺎم اﻳﻨﺠﺎ‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﻣﺮوز اﻳﻦ اﺗﺎق رو دﺳﺖ ﻧﺨﻮردﻩ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻴﺎد ﺑﻬﺰاد! ﺑﻬﺰاد ﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد ﺁﮔﺎﻩ ﻣ ﻦ اﺣﻤ ﻖ‬
‫ﻳﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﺑﺮاش ﺑﻮﺟﻮد ﺁوردم‪.‬‬
‫وﻗﺘ ﯽ ﺑ ﺮ ﻣ ﯽ ﮔ ﺮدم و ﺑ ﻪ دور و ﺑ ﺮم ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽ ﮐ ﻨﻢ‪ .‬اﻧﮕ ﺎر دﻳﻮاره ﺎ ﺟﻠ ﻮ ﻣ ﯽ ﺁن و ﻣﻨ ﻮ ﻣﻴ ﻮن‬

‫ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﯽ ﮔﻴﺮن و ﻓﺸﺎر ﻣﯽ دن!‬
‫وﻗﺘﯽ اﻳﻦ دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮات رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻳﻪ ﻗﺼﻪ ﻣﯽ ﺁد!‬
‫دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺰاد از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﻧ ﻮش ﺑ ﺎ ﻣﺎﺷ ﻴﻦ ﺟﻠ ﻮﯼ ﻣ ﺎ ﭘﻴﭽﻴ ﺪ ﺷ ﺮوع ﺑ ﻪ ﻧﻮﺷ ﺘﻦ ش‬

‫ﮐﺮد و هﻴﭽﻮﻗﺖ هﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﻮﻧﺶ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ از ﮐﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ‪ .‬وﻟﯽ هﺮ ﭼﯽ هﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ دﻓﺘﺮ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫اﻣﺮوز ﺗﻘﺮﻳﺒ ًﺎ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل از ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺰاد و ﻓﺮﻳﺒﺎ و ﺑﻴﺘ ﺎ‪ ،‬ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ ﻓﺮﻳﺒ ﺎ دور ه ﻢ ﺟﻤ ﻊ ﺷ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﺑﻬﺰاد و ﺁﻳﻨﺪﻩ اش ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﺬرﻩ‪.‬‬
‫هﻤﻮن ﺷﺐ ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎ هﻢ ﺷﺎم رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻴﺮون و ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺧﻨﺪﻩ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺗﻪ دﻟﻢ ﺑﻮد!‬
‫ﻓﺮداﯼ اون ﺷﺐ‪ ،‬ﻣﻦ و ﺑﻬﺰاد ﺑﺮاﯼ ﺧﺮﻳﺪن ﻳﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤ ﺎن ﺑ ﺎ ه ﻢ از ﺧﻮﻧ ﻪ ش اوﻣ ﺪﻳﻢ ﺑﻴ ﺮون و ﺑ ﻪ‬
‫ﻃﺮف ﻳﻪ ﺁژاﻧﺲ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﻣﻮن رو ﺗﻮ ﺁژاﻧﺲ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻮهﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣ ﻦ ﺑﺮﺧ ﻮردﻳﻢ‪ .‬ﺷ ﻮهﺮ‬
‫ﺧﺎﻟﻪ اﯼ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﺰاد اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ هﻢ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻬﺰاد هﺎج و واج ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺷﻮهﺮ ﺧﺎﻟﻪ م ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ اون رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻬﺰاد دﺳﺖ ﻣﻨﻮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻄﺮف ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ ﺳﻮار ﺷﻮ‪.‬‬
‫ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﻬﺰاد ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎ وارد اﺗﺎق ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬رﻓ ﺖ و ﺟ ﺎﯼ هﻤﻴﺸ ﮕﯽ ش ﻧﺸﺴ ﺖ و‬
‫رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎوﻩ‪ ،‬ﺗﻮ رﻓﻴﻖ ﻣﻨﯽ‪ ،‬ﻧﻤﻴﮕﺬرم اﮔﻪ ﭼﻴﺰﯼ رو از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﻮن ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺣﻼﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ!‬
‫ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و ﺗﻮ هﻴﭻ دروﻏﯽ ﻧﺒﻮدﻩ‪.‬‬
‫ﭼﺮا دروﻏﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﻮهﺮ ﺧﺎﻟﻪ ت ﻣﺮدﻩ؟‬
‫)) ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ و هﻴﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ واوﻣﺪ ﺳﺮم رو ﻧﺎز ﮐ ﺮد و ﮔﺮﻓ ﺖ‬
‫ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺶ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪(( :‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ هﻢ ﭘﻨﻬﻮن ﮐﺮدن ش ﺑﺮات ﺳﺨﺖ ﺑﻮد و هﻢ ﮔﻔﺘﻦ ش‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺑﮕ ﻮ‪ .‬ه ﺮ ﭼ ﯽ‬
‫هﺴﺖ ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫))ﺁروم و زﻳﺮ ﻟﺐ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﻣﺮدﻩ! رﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻳﻼﯼ ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺷ ﻮن و ﻳ ﻪ ﺷ ﺐ ﻣ ﯽ رﻩ‬
‫درﻳﺎ و دﻳﮕﻪ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮدﻩ!‬
‫ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم هﻤﻮن ﻃﻮر ﺧﺸﮑﺶ زد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪.‬‬
‫هﻴﭻ ﮐﺎرﯼ ﻧﮑﺮد‪ .‬ﻓﻘﻂ اوﻧﻘﺪر ﻟﺐ ش رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺁروم ﻳﻪ ﻗﻄﺮﻩ ﺧﻮن از ﮔﻮﺷﻪ ﻟ ﺒﺶ ﭼﮑﻴ ﺪ‬
‫ﭘﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺧﻮن رو ﭘﺎﮎ ﮐﺮدم‪ .‬رﻓﺖ ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺻ ﺪاﻳﯽ ﮐ ﻪ اﻧﮕ ﺎر از‬
‫ﺗﻪ ﭼﺎﻩ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪(( :‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ هﻤﻪ اون ﭼﻴﺰهﺎ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﻓﺮﻧﻮش‪ ،‬ﺗﻮ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﻦ دروغ ﺑﻮد؟‬
‫)) ﺟﻮاب ﻧﺪادم و ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﺮا؟‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﯽ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ اﻳﻨﻄﻮرﯼ ﺑﻬﺘﺮﻩ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬هﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺗﻮاﺗﺎق ﺗﻠﻔﻦ ت زﻧﮓ زد و رﻓﺘﯽ ﺑﻴﺮون و ﺑﻌﺪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﺷﻮهﺮﺧﺎﻟﻪ ت ﻣﺮدﻩ؟‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺎ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن ﻣﺎل دو ﺷﺐ ﻗﺒﻠﺶ ﺑﻮدﻩ‪.‬‬
‫ﺳﺮش رو ﮔﺬاﺷﺖ رو زاﻧﻮش و ﻳﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ اﯼ هﻴﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻪ ﮔﺮﻳ ﻪ ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد و ﻧ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ‪ .‬ﻓﻘ ﻂ ﺗ ﻮ ﺧ ﻮدش ﻓ ﺮو رﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮد‪ .‬ﻓ ﺮو رﻓﺘﻨ ﯽ ﮐ ﻪ ﺑﻴ ﺮون اوﻣ ﺪﻧﯽ‬
‫ﺗﻮﮐﺎرش ﻧﺒﻮد!‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬هﻴﭽﮑﺲ ﻧﻔﻬﻤﻴ ﺪ‪ .‬ﻓﻘ ﻂ ﺟﻨ ﺎزﻩ ش رو ﺁوردن اﻳﻨﺠ ﺎ‪ ،‬ﻣ ﻦ و ﻓﺮﻳﺒ ﺎ رﻓﺘ ﻴﻢ‪ .‬ﺑ ﻪ هﻤ ﻪ ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺘﻦ‬
‫ﺷﺐ رﻓﺘﻪ درﻳﺎ ﺷﻨﺎ ﮐﻨﻪ و ﻏﺮق ﺷﺪﻩ‪ .‬هﻤﻴﻦ!‬
‫ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد‪ .‬از ﻧﮕﺎهﺶ ﺗﺮﺳﻴﺪم! ﻧﮕﺎهﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺒﻮد!‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬هﻴﭻ ﭘﻴﻐﺎﻣﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎد؟‬
‫ﻳﻪ ﺧﻮردﻩ ﻣﻦ ‪ ...‬ﻣﻦ ﮐﺮدم وﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن‪ .‬دو روز ﺑﻌﺪش ﻳﻪ ﻧﺎﻣﻪ اوﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮدﻩ ﺑ ﻪ‬
‫ادرس ﺗﻮ‪ .‬اون روز ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮدﯼ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻧﺎﻣﻪ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﺑﺎزش ﻧﮑﺮدﻳﻢ‪ .‬از ﺗﻮ هﻢ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺎزش ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺗﻤﻮم ﺷ ﺪﻩ‪،‬‬
‫ﺗﻮهﻢ ول ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻳﻪ ﺻﺪاﯼ ﺧﺸﮏ و ﺳﺮد ﮐﻪ ﺻﺪاﯼ ﻣﺮگ ﻣﯽ داد ﻓﻘﻂ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮو ﺑﻴﺎرش!‬
‫رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ و ﻧﺎﻣﻪ رو از ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺁوردم ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن رو ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ هﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اون هﻢ ﺑﺎه ﺎم‬
‫اوﻣﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻧﺎﻣ ﻪ رو ﺑ ﺎ اﮐ ﺮاﻩ دادم ﺑﻬ ﺶ‪ .‬دﺳ ﺘﺶ رو ﮐ ﻪ دراز ﮐ ﺮد ﻧﺎﻣ ﻪ رو ازم ﺑﮕﻴ ﺮﻩ‪ ،‬ﺗﺮﺳ ﻴﺪم! ﻧ ﻪ ﺗ ﻮ‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﻮن ﺑﻮد ﻧﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﻬﺎش!‬
‫ﻧﺎﻣﻪ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎزش ﮐﺮد و ﺧﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺮش رو ﮔﺬاﺷﺖ روﯼ زاﻧﻮش و ﻧﺎﻣﻪ از دﺳﺘﺶ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﻧﺎﻣﻪ رو ﺑﺮ داﺷﺘﻢ و ﺧﻮﻧﺪم‪.‬‬
‫ﺑﻬﺰاد ﻣﻦ ﺳﻼم‪.‬‬
‫ﻣﯽ دوﻧ ﻢ ﺧﻨ ﺪﻩ دارﻩ‪ .‬ﻋﺸ ﻖ ﻣ ﺎ هﻤ ﻪ ش ﺑ ﻪ ﻧﺎﻣ ﻪ ﻧﮕ ﺎرﯼ ﮔﺬﺷ ﺖ‪ .‬اﮔ ﻪ ﻣ ﺎ ﺁدم ه ﺎ اوﻧﻘ ﺪر ﺟ ﺮأت‬
‫داﺷ ﺘﻴﻢ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽ ﺗﻮﻧﺴ ﺘﻴﻢ ﺿ ﻌﻒ ه ﺎﻣﻮن رو ﺑﭙ ﺬﻳﺮﻳﻢ و رو در رو ﺣ ﺮف ه ﺎﻣﻮن رو ﺑ ﺰﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺷ ﺎﻳﺪ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ از ﻣﺸﮑﻼت ﺣﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻩ دارﺗﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ ﺳﻔﺮ رﻓﺘﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺳﻔﺮم ﻣﯽ ﺧﻮاد اﺑﺪﯼ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻳﻦ ﺟﻮر ﻣﻮاﻗﻊ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻘ ﻂ اﻳ ﻦ رو ﺑﻬ ﺖ ﺑﮕ ﻢ ﮐ ﻪ دوروز ﺑﻌ ﺪ از اﻳﻨﮑ ﻪ از ﺗ ﻮ ﺟ ﺪا ﺷ ﺪم‪ ،‬ﺗﺼ ﻤﻴﻢ ﺧ ﻮدم رو ﮔ ﺮﻓﺘﻢ ﻣ ﯽ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﭘﻴﺶ ت‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻏﺮورم در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺎﭼﻴﺰﻩ‪.‬‬
‫ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺗﻮﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯽ و ﭼﻴ ﺰﯼ رو ﺑ ﻪ روم ﻧﻤ ﯽ ﺁرﯼ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ ه ﻢ ﻣ ﯽ دوﻧ ﻢ‬
‫ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺗﻮ ﺑﺎزم ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯽ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺧﻮدم رو ﺑﺒﺨﺸﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺰاد ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻮ اﺳﻴﺮ اﻓﺴﻮن ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺸﯽ‪.‬‬

‫هﻤﻴﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ اون زن ﭘﻠﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ وﻋﺪﻩ و وﻋﻴﺪ و ﭘﻮل ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺗﻮ رو ﺑﺨﺮﻩ‪ .‬ﻣﺎدرم‬
‫رو ﻣﯽ ﮔﻢ‪.‬‬
‫هﻤﻴﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺑ ﺎ ﻣ ﻦ ﺗ ﺎ ﺁﺧ ﺮ راﻩ ﺑﻴ ﺎﯼ‪ .‬اﻣ ﺎ ﺣ ﺎﻻ ﻣ ﯽ ﺑﻴ ﻨﻢ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮ رو ﺳ ﻔﻴﺪ‬

‫ﺷﺪﯼ و ﻣﻦ رو ﺳﻴﺎﻩ‪.‬‬
‫ﺑﺒﺨﺶ ﻣﻨﻮ‪ .‬ﺑﺮاﯼ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﯽ رﺳﻪ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ ﻣﻦ زﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﺮدن ﻣﻦ ﻣ ﯽ ﺗ ﻮﻧﯽ ﻣﻬ ﺮم رو‬
‫ادا ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻳﺎدت هﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻬﺮم ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬
‫ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬دوﺳﺘﺖ دارم ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺑﻮدﯼ و هﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ در روﻳﺎﯼ ﺧﻮدم‪ ،‬از هﻤﻮن اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ دﻳﺪﻣﺖ‪ ،‬ﺗﻮ رو ﻣﺮد ﺧﻮدم ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﻓﻘﻂ رؤﻳﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺬاﺷﺘﻦ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﺑﺮﺳﻪ‪.‬‬
‫اﻻن ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ رو ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬ﺗﺎزﻩ ﻣﯽ ﻓﻬﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺣﺮف ﺗﻮ دل ﻣﻪ و ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎش اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدﯼ و ازم ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﯼ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ هﻴﭽﮑﺪوم از اﻳﻨﻬﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩ اﯼ ﻧﺪارﻩ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ رو هﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﺮات ﭘﺴﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﺗﻮ ﺁزادﯼ و هﻴﭻ ﻋﻬﺪﯼ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺧﻄﻪ دﻳﮕﻪ رو هﻢ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺪوﻧﯽ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﯽ ﺳﺮم ﺁوردن‪ .‬ازت ﺧﺠﺎﻟ ﺖ ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﻢ‬
‫ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ م رو ﺑﺒﺨﺶ‪.‬‬
‫درﺳﺖ هﻤﻮن ﺷﺐ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻓ ﺮداش ﺑﺮﮔ ﺮدم‪ ،‬ﺑﻬ ﺮام و ﺑﻬﻨ ﺎز و ﺧﺎﻟ ﻪ م اوﻣ ﺪن وﻳﻼﺷ ﻮن‬
‫ﮐﻪ ﮐﻨﺎر وﻳﻼﯼ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻬﺮام و ﺑﻬﻨ ﺎز اوﻣ ﺪن وﻳ ﻼﯼ ﻣ ﺎ‪ .‬اﺧ ﻼق ﺑﻬ ﺮام ﺧﻴﻠ ﯽ ﻋ ﻮض ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ ﺑﺨ ﺎﻃﺮ رﻓﺘ ﺎر‬
‫ﺑﺪش ﻣﺘﺄﺳﻔﻪ‪.‬ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﻴﺎل دارﻩ ﺑﺎ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ دﻳﮕ ﻪ ازدواج ﮐﻨ ﻪ‪ .‬ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ه ﻢ اﺻ ﺮار ﻣ ﯽ ﮐ ﺮد ﮐ ﻪ‬
‫ﺣﺘﻤ ًﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ازدواج ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ اوﻣﺪﯼ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻧﺠﺎ ﻧﻤﻮﻧﺪن‪ .‬وﻗﺘﯽ اوﻧﺎ رﻓﺘﻦ اﺣﺴﺎس ﻋﺠﻴﺒﯽ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺧ ﻮاﺑﻢ ﻣ ﯽ اوﻣ ﺪ‪ ،‬ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫ﺷﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﻓﺮداش ﮐﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐ ﻪ اون ﭘﺴ ﺖ ﻓﻄ ﺮت روﺣ ﻢ رو ﺁﻟ ﻮدﻩ‬
‫ﮐﺮدﻩ!!‬
‫ﻧﻤ ﯽ دوﻧ ﻢ ﭼ ﯽ ﺗ ﻮﯼ ﻓﻨﺠ ﻮن ﭼ ﺎﻳﯽ م رﻳﺨﺘ ﻪ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺑﻴﻬ ﻮش ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم و هﻴﭽ ﯽ رو ﻧﻔﻬﻤﻴ ﺪم‪.‬‬
‫ﻓﺮداش اوﻣﺪ ﺳ ﺮاﻏﻢ‪ .‬ﺗ ﻮ وﻳ ﻼ راه ﺶ ﻧ ﺪادم‪ .‬دﻟ ﻢ ﻣ ﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ زورم ﻣ ﯽ رﺳ ﻴﺪ و ﻣ ﯽ ﮐﺸ ﺘﻤﺶ‪.‬‬
‫اوﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﮕﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎهﺎش ازداوج ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺮﻓﻬ ﺎم ﺗﻤ ﻮم ﺷ ﺪ ﺑﻬ ﺰاد‪ .‬ﻣ ﻦ ﻧﺘﻮﻧﺴ ﺘﻢ ﮐ ﻪ ﭘ ﺎﮎ ﺑﻤ ﻮﻧﻢ‪ .‬ﻣ ﯽ رم ﮐ ﻪ ﺟﺴ ﻢ و روﺣ ﻢ رو ﺗ ﻮ درﻳ ﺎ‬

‫ﺑﺸﻮرم‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رو ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ اﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫دوﺳﺘﺖ دارم ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ‪ .‬ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ ﻋﺰﻳﺰم!‬
‫ﻓﺮﻧﻮش‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺮﻩ ﺑﺎﻻ‪.‬‬
‫داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم! ﺟﻠﻮﯼ ﺧﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻓﺮﻳﺒﺎ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﺸﺴﺘﻢ رو زﻣﻴﻦ و زار زار ﮔﺮﻳ ﻪ‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬از ﺑﺪﯼ ﺁدم هﺎ دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻬﺰاد ﺣﺘﯽ ﻳﻪ ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮏ هﻢ ﻧﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﮐﻢ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺳﺮش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮﻳﻢ ﮐﺎوﻩ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺳﺮ ﺧﺎﮐﺶ‪.‬‬

‫ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪﻳﻢ و اوﻣ ﺪﻳﻢ ﺑﻴ ﺮون‪ .‬ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﭘﺸ ﺖ در ﻣﻨﺘﻈ ﺮ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺳ ﻪ ﺗ ﺎﻳﯽ ﺳ ﻮار ﺷ ﺪﻳﻢ ﺑﻄ ﺮف ﻣ ﺰار‬
‫ﻓﺮﻧﻮش راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪.‬‬
‫در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل راﻩ ﭼﺸﻢ هﺎش روﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و هﻴﭽﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ رﺳﻴﺪﻳﻢ و ﺟﻠﻮﯼ ﻗﻄﻌﻪ اﯼ ﮐﻪ ﻗﺒﺮ ﻓﺮﻧﻮش اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪ و راﻩ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺧﻮدم رو رﺳﻮﻧﺪم ﺑﻬﺶ و ﻗﺒﺮ رو ﻧﺸﻮﻧﺶ دادم‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﻪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ دارﻩ‪.‬‬
‫ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ داﺷﺘﻪ!‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬واﺳﺘﺎد و ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎﯼ رو ﻗﺒﺮ رو ﺧﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮدم ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎم دﻳﺪم ﮐﻪ ﮐﻤﺮش ﺧﻢ ﺷﺪ! ﻣﺜﻞ ﮐﻤﻮن ﺗﺎ ﺷﺪ!‬
‫دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮم رو ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ دﻳﻮار! ﻃﺎﻗﺖ دﻳﺪن اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮐﻨﺎر ﻗﺒﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﺻﻮرﺗﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ رو ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ هﻤﻮن ﺟﻮرﯼ ﻣﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﺷﺎرﻩ ﻓﺮﻳﺒﺎ‪ ،‬ﺑﺰور و اﺟﺒﺎر رﻓ ﺘﻢ ﮐ ﻪ ﺑﻠﻨ ﺪش ﮐ ﻨﻢ‪ .‬دﻟ ﻢ ﻧﻤ ﯽ اوﻣ ﺪ ﺣ ﺎﻻ ﮐ ﻪ دوﺗ ﺎﻳﯽ ﺑﻌ ﺪ از اﻳ ﻦ‬
‫هﻤﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﻬﻢ رﺳﻴﺪن‪ ،‬از هﻤﺪﻳﮕﻪ ﺟﺪاﺷﻮن ﮐﻨﻢ!‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻦ و ﻓﺮﻳﺒﺎ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و ﻳﻪ ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺧﻮﻧﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﺎهﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ دﻳﺪم ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﺑ ﺎ وﺣﺸ ﺖ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ اﺷ ﺎرﻩ ﻣ ﯽ ﮐﻨ ﻪ و ﺑﻬ ﺰاد رو ﻧﺸ ﻮﻧﻢ ﻣ ﯽ دﻩ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻬﺰاد رو ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ!!‬

‫ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻳﻪ ﺷﺒﻪ ﻣﻮهﺎش ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺸﻪ اﻣﺎ ﺑﺎور ﻧﻤ ﯽ ﮐ ﺮدم! ﻳﻌﻨ ﯽ ﺗ ﺎ ﺑﭽﺸ ﻢ ﺧ ﻮدم ﻧﻤ ﯽ‬
‫دﻳﺪم ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ!!‬
‫ﻣﻮهﺎﯼ ﺳﺮش از دوﻃﺮف ﮔﻴﺠﮕﺎﻩ ﺳﻔﻴﺪ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد! ﻏﻴﺮت داﺷﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﺪش اﻣﺎ ﺁروم ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ وا دادم! ﮐﺎش ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد! ﻳﻪ ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮏ هﻢ از ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻪ دﻩ دﻗﻴﻘﻪ هﻢ واﺳﺘﺎد و ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ دوﻻ ﺷﺪ و دﺳ ﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷ ﺖ رو ﺳ ﻨﮓ ﻗﺒ ﺮ و‬

‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ هﻢ رو ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﯼ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﮐﺎﭘﺸﻦ ش رو از ﺗﻦ ش در ﺁورد و اﻧﺪاﺧﺖ رو ﻗﺒﺮ و ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺳﺮدت ﻣﯽ ﺷﻪ!‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎﺷﻴﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ و ﻓﺮﻳﺒﺎ هﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻳﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮﻧﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺗﻮ ﺑﻠﺪﯼ؟‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻬﺶ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ و راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ از اون ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ هﻢ ﺑﻮدﻳﻢ ﺷﺎﻳﺪ دﻩ ﺗﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﺰد!‬
‫رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ و رﻓﺖ ﺳﺮ ﺟﺎﯼ هﻤﻴﺸﮕﯽ ش ﻧﺸﺴﺖ و ﺿﺒﻂ رو روﺷﻦ ﮐ ﺮد و ﻧ ﻮار ﻓﺮﻧ ﻮش رو‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎرﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ هﺮ وﻗﺖ ﻧﻮار ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬دوﺑﺎرﻩ ﻣﯽ ذاﺷﺘﺶ!‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺳﺎﮐﺖ ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ اﻳﻨﻘﺪر ﻳﻪ ﻧﻔﺮ داﻏﻮن ﺑﺸﻪ!‬
‫ﻳﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺣﺪود دﻩ و ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺎﺷﻮ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن ﺑﺪﻩ‪.‬‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻪ!‬
‫اﯼ ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ!‬
‫ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل از اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﻣﯽ ﮔﺬرﻩ‪ ،‬اﻣﺎ اﻧﮕﺎر هﻤﻴﻦ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺗ ﺎﻳﯽ از در‬
‫اﻳﻦ اﺗﺎق ﺑﺎ هﻢ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻴﻢ!‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود دوازدﻩ ﺷﺐ ﺑﻮد‪ .‬دوﺗﺎﻳﯽ داﺷﺘﻴﻢ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن هﺎ ﻗﺪم ﻣﯽ زدﻳﻢ‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم ﮐﺎرهﺎش رو ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻮد! ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﻣﺴ ﺎﻓﺮ ﮐ ﻪ ﭼﻤ ﺪوﻧﺶ رو‬
‫ﺑﺴﺘﻪ و ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﺮﺳﻪ!‬
‫ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 6‬ﺻﺒﺢ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن هﺎ راﻩ ﻣﯽ رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ‪ 6‬رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺒﺎ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻮن ﺑﻮد‪.‬‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺑﻬﺰاد‪ .‬ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨﻮاب ﺧﺴﺘﻪ اﯼ!‬
‫ﺧﻮدش هﻢ ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ دراز ﮐﺸﻴﺪ و ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻦ اﻳﻨﻄﻮر ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮم ﮐﻨﻦ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ رﻓﻴﻖ دارﯼ ﮐﻨﻢ!‬
‫ﺗﺎ ﺳﺮم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻧﻌﺶ اﻓﺘﺎدم و ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻧﺰدﻳﮏ ﻇﻬﺮ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم ودﻳﺪم ﺑﻬ ﺰاد ﻧﻴﺴ ﺖ‪ .‬ﭘﺮﻳ ﺪم ﺑ ﺎﻻ و از ﻓﺮﻳﺒ ﺎ ﭘﺮﺳ ﻴﺪم ازش ﺧﺒ ﺮﯼ‬
‫دارﻩ ﻳﺎ ﻧﻪ ﮐﻪ اوﻧﻢ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدﻩ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﺁن ﺑﻪ ﻓﮑﺮم ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺪ رﺳﻴﺪ! ﭘﺮﻳﺪم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺶ‪.‬‬

‫رو ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻳﻪ ﭘﺎﮐﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎزش ﮐﺮدم‪ .‬دوﺗﺎ ﭼﮏ ﺑﺎﻧﮑﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺑ ﻪ ﻧ ﺎم ﻓﺮﻳﺒ ﺎ و ﻳ ﻪ‬
‫ﭼﻬﺎرﺻﺪ و ﺧﺮدﻩ اﯼ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻮﭼﻴﮏ هﻢ ﮐﻨﺎرﺷﻮن ﺑﻮد‪ .‬روش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ رﻓﻴﻖ‪.‬‬
‫هﻤﻴﻦ! ﻓﻘﻂ هﻤﻴﻦ دوﺗﺎ ﮐﻠﻤﻪ!‬
‫زدم ﺗﻮﺳﺮم! ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﮔﻬﯽ ﺑﺨﻮرم! ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﺮم و ﮐﺠﺎ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﮕﺮدم! ﻓﺮﻳﺒﺎ هﻢ‬
‫اوﻣﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬دوﺗﺎﺋﯽ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﭼﻴﮑﺎر ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫زدم زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪ .‬دﺳﺘﻢ از هﻤﻪ ﺟﺎ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﻠﻢ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤ ًﺎ رﻓﺘﻪ ﺷﻤﺎل‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﻣ ﯽ رم ﺷ ﻤﺎل‪ .‬اﮔ ﻪ ﻣ ﻦ رﻓ ﺘﻢ و اﺣﻴﺎﻧ ًﺎ ﺑﻬ ﺰاد اوﻣ ﺪ‪ ،‬ه ﺮ ﻃ ﻮر ﺷ ﺪﻩ‬
‫ﻧﮕﻪ ش دار و ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻠﻢ زﻧﮓ ﺑﺰن‪.‬‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻧﺸﺪ ﺑﺰور ﭘﻠﻴﺲ ﻧﮕﻪ ش دار!‬
‫ﭘﺮﻳﺪم ﺗﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ و ﺑﻄﺮف ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺗﻮ راﻩ ﺧﺪاﺧﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓﮑﺮم اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺟﺎدﻩ ﻣﺜﻞ دﻳﻮوﻧﻪ هﺎ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم‪ .‬واﻣﻮﻧﺪﻩ هﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﺳ ﺎﻋﺖ ﺑﻌ ﺪ رﺳ ﻴﺪم ﻧﻮﺷ ﻬﺮ‪ .‬رﻓ ﺘﻢ ﺗ ﻮ ﺳ ﺎﺣﻞ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ ﻧﻤ ﯽ دوﻧﺴ ﺘﻢ ﮐﺠ ﺎ رو ﺑﮕ ﺮدم‪ .‬از اﻳ ﻦ ور‬
‫ﺳﺎﺣﻞ ﻣﯽ دوﻳﺪم اون ور ﺳﺎﺣﻞ و ﺑﺮ ﻣ ﯽ ﮔﺸ ﺘﻢ و ﻣ ﯽ رﻓ ﺘﻢ ﻳ ﻪ ﺟ ﺎﯼ دﻳﮕ ﻪ‪ .‬ﻣﻮﻧ ﺪﻩ ﺑ ﻮدم ﭼﻴﮑ ﺎر‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻟﺐ درﻳﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮدﺳﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ اوﻣﺪﻩ اﻳﻨﺠﺎ؟‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻧﮑﻨﻪ رﻓﺘﻪ ﺟﻠﻮﯼ وﻳﻼﯼ ﻓﺮﻧﻮش اﻳﻨﺎ؟!‬

‫ﭘﺮﺳﻮن ﭘﺮﺳﻮن وﻳﻼ ﺷﻮن رو ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم‪ .‬از ﻣﻐ ﺎزﻩ داره ﺎ ﮐ ﻪ ﻧﺰدﻳ ﮏ وﻳ ﻼﯼ ﻓﺮﻧ ﻮش ﻣﻐﺎزﺷ ﻮن‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮاغ وﻳﻼﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ ﻳ ﻪ ﭘﺴ ﺮ ﺟ ﻮون ه ﻢ ﻧﺸ ﻮﻧﯽ اوﻧﺠ ﺎ رو‬
‫ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ!‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﻄﻮرﯼ ﺧﻮدم رو رﺳﻮﻧﺪم اوﻧﺠﺎ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﺮﻧﺪﻩ ﭘ ﺮ ﻧﻤ ﯽ زد‪ .‬ﭼﺸ ﻤﻢ اﻓﺘ ﺎد ﺑ ﻪ ﻧ ﺮدﻩ وﻳ ﻼﯼ ﺳ ﺘﺎﻳﺶ‪ .‬ﻳ ﻪ ﭼﻴ ﺰﯼ ﺗ ﻮ‬
‫ﻧﻮر ﺑﺮق ﻣﯽ زد! رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﻃﻼﯼ ﻓﺮﻧﻮش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧ ﺮدﻩ ﺁوﻳ ﺰون ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد و ﻳ ﻪ ﻧﺎﻣ ﻪ‬
‫هﻢ ﻻﯼ ﻧﺮدﻩ هﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وازش ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﻂ ﺑﻬﺰاد ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬رﻓﻴﻖ اﮔﻪ اوﻣﺪﯼ دﻧﺒﺎﻟﻢ و اﻳﻦ رو ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﯼ‪ ،‬ﺑ ﺮام ﺑﻨ ﺪازش ﺗ ﻮ ﻗﺒ ﺮم‪ .‬ﺧ ﻮدم ﻧﻤ ﯽ ﺗ ﻮﻧﻢ اﻳﻨﮑ ﺎر‬
‫روﺑﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‬
‫ﺑﻬﺰاد‬
‫ﺁخ ﮐﻪ دﻳﺮ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدم!!‬
‫وﻟﯽ ﺷﺎﻳﺪ هﻨﻮز وﻗﺖ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ هﺮ ﺑﺪﺧﺘﯽ ﺑﻮد از اون ور ﺳﺎﺣﻞ ﻳﻪ ﻗﺎﻳﻖ اﺟﺎرﻩ ﮐﺮدم و زدم ﺑﻪ ﺁب‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم درﻳﺎ رو ﮔﺸﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ رﻓﻴﻖ ﻣﻦ هﻴﭻ ﺟﺎ ﻧﺒﻮد!‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و هﻤﻮن ﺟﺎ ﺗﻮ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺣﺪود دوﻳﺴﺖ ﺳﻴﺼﺪ ﻣﺘﺮ ﭘﻠﺌﻴﻦ ﺗﺮ‪ ،‬دﻳﺪم ﺷﻠﻮغ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و دوﻳﺪم اون ﻃﺮف‪.‬‬
‫ﻣﺮدم و ﻣﺎهﻴﮕﻴﺮهﺎ هﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدن دور ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ‪ .‬ﭘﺎهﺎم ﻣﯽ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ‪.‬‬

‫ﭼﯽ دﻳﺪم!!‬
‫ﺑﻬﺰاد ‪ ،‬رﻓﻴﻖ ﻣﻦ! ﺗﻮ ﺳﺎﺣﻞ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮد!‬
‫ﺗﻮﺗﻮر ﻣﺎهﻴﮕﻴﺮهﺎ ﮔﻴﺮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻩ و اوﻧﻬﺎم ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ! دﻳﮕﻪ دﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻩ!‬
‫درﻳﺎ ﻳﻪ ﻋﺸﻖ ﺟﺎوداﻧﻪ رو ﺗﻮ ﺧﻮدش ﭘﻨﻬﻮن ﮐﺮد‪.‬‬
‫***‬
‫دوروز ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺟﻨﺎزﻩ اش رو ﺗﺤﻮﻳﻞ دادن‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪ هﺎﯼ داﻧﺸﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﻮن ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬هﻤﻪ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدن ﺷﻤﺎل‪.‬‬
‫دو روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺁﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺑﺮش ﮔﺮدوﻧﺪﻳﻢ و ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ رﻓﺘ ﻴﻢ ﺑ ﺮاﯼ ﺧ ﺎﮎ ﺳ ﭙﺎرﻳﺶ وﻗﺘ ﯽ داﺷ ﺘﻦ‬
‫ﻣﯽ ﺷﺴﺘﻨﺶ‪ .‬ﺻﺪاﯼ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﭽﻪ هﺎ ﺷﻴﺸﻪ هﺎ رو ﻣﯽ ﻟﺮزوﻧﺪ!‬
‫ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم هﻴﭻ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬هﻤ ﻮن ﺻ ﻮرت ﻗﺸ ﻨﮓ و ﻣﺮدوﻧ ﻪ‪ .‬هﻤ ﻮن ﭼﺸ ﻤﻬﺎﯼ ﻧﺠﻴ ﺐ‪.‬‬
‫هﻤﻮن اﺑﺮوهﺎﯼ ﮐﻤﻮن و ﻣﺮدوﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ اﻧﮕﺎر ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺶ ﺗﻮ ﻗﺒﺮ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺧ ﺎﮎ روش ﺑﺮﻳ ﺰن‪ ،‬ﻳﻮاﺷ ﮑﯽ ﺑ ﺪون اﻳﻨﮑ ﻪ ﮐﺴ ﯽ ﺑﻔﻬﻤ ﻪ‪،‬‬
‫زﻧﺠﻴﺮ ﻓﺮﻧﻮش رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺗﻮ ﻗﺒﺮش‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﻣﺮدن هﻢ ﻳﺎدﮔﺎرﯼ ﻓﺮﻧﻮش رو از ﺧﻮدش دور ﻧﮑﺮد!‬
‫ﺗﻤﺎم ﺑﭽﻪ هﺎ‪ ،‬دﺧﺘﺮ و ﭘﺴ ﺮ و ﺗﻤ ﺎم ﮐﺴ ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ از ﻗﺼ ﻪ اﻳ ﻦ دو ﻧﻔ ﺮ ﺑ ﺎ ﺧﺒ ﺮ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮدن‪ ،‬زار زار‬

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدن!‬
‫ﺑﻬﺰاد اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺷﺪ!‬

‫ﺑﻌﺪ از اون‪ ،‬ﭼﻪ روزهﺎ و ﺷﺒﻬﺎﻳﯽ رو ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ رﻓ ﻴﻘﻢ و ﺑﺎه ﺎش ﺣ ﺮف زدم! اﻣ ﺎ درﻳ ﻎ از‬
‫ﻳﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺟﻮاب!‬
‫رﻓﺖ و ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﻳﻪ دﻧﻴﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺧﻮدش ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ!‬
‫ﭼﻪ ﮔﻠﯽ ﺑﻮد اﻳﻦ ﭘﺴﺮ!‬
‫ﮐﺎش ﻻل ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم و اون روز ﺟﺎﯼ ﺷﻮهﺮ ﺧﺎﻟﻪ م‪ ،‬ﻳﮑﯽ دﻳﮕﻪ رو ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺮدﻩ!‬
‫ﻃﻔﻠﮏ از ﻳﻪ ﻗﺮون ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ رﺳﻴﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫هﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻳﻪ روز ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﭘﻮل ﺑﻬﺶ وﻓﺎ ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫دﻟﻢ از اﻳﻦ ﻣﯽ ﺳﻮزﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺛﺮوﺗﻢ‪ .‬ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫اوﻧﻘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻈﺮ ﺑﻮد ﮐ ﻪ ه ﻴﭻ ﮐﻤﮑ ﯽ رو ازم ﻗﺒ ﻮل ﻧﻤ ﯽ ﮐ ﺮد ه ﻴﭻ‪ ،‬ﭼ ﻪ از ﻧﻈ ﺮ ﻣﻌﻨ ﻮﯼ و ﭼ ﻪ از‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﺎدﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻓﺮﻳﺒﺎ هﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺑﻬﺰاد ﻣﺮد ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻴﻢ ﻧﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﮐﺜﺎﻓﺖ هﻢ ﺑﯽ ﺗﻘﺎص ﻧﻤﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺎ ﻳﻪ ﺷﺐ‪ ،‬ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزدﻩ‪ ،‬ﻳ ﻪ ﺟ ﻮوﻧﯽ ﻣ ﯽ رﻩ در ﺧﻮﻧ ﻪ ﺷ ﻮن و دم در وﻗﺘ ﯽ اون ﮐﺜﺎﻓ ﺖ‬
‫ﻣﯽ رﻩ دم در‪ ،‬ﻣﺎدرش ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺪﻩ و ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ اون ﺟﻮون‪ ،‬ﺑﻬﺮام و ﺧﻔﻪ ﮐﺮدﻩ و ﮐﺸﺘﻪ و اﻧﺘﻘ ﺎم ﺧ ﻮدش رو ﮔﺮﻓﺘ ﻪ! ﻳﻌﻨ ﯽ‬
‫اﻧﺘﻘﺎم ﺑﻬﺰاد و ﻓﺮﻧﻮش رو ﮔﺮﻓﺘﻪ!‬
‫ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ اﺣﺘﻤﺎ ًﻻ دزدﯼ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻮدﻩ! اﻣﺎ ﻋﺠﻴﺐ اﻳﻨﮑ ﻪ هﻴﭽ ﯽ ﻧﺪزدﻳ ﺪﻩ! ﺷ ﺎﻳﺪ ه ﻮل ﺷ ﺪﻩ! اﻳﻨ ﺎ رو‬
‫ژاﻟﻪ ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دﻳﮕﻪ هﻴﭽﮑﺪوم از اﻳﻨﻬﺎ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬اﺻﻞ ﮐﺎر ﺧﻮدش ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻔﺖ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻮزﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺶ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮاش ﮐﺎرﯼ ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺑﻬﺰاد ﺗﻤﺎم ﭘ ﻮﻟﯽ رو ﮐ ﻪ ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ ﮔﺬاﺷ ﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻳﯽ دادم ﮐﻪ اﮔﻪ ﺧﻮد ﺑﻬﺰاد هﻢ زﻧﺪﻩ ﺑﻮد هﻤﻴﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﻮون هﺎﻳﯽ دادم ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ن و ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺰاد ﻓﻘﻴﺮ!‬
‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﻘﻴﻪ در ﻣﻮرد ﺑﻬﺰاد ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﺷ ﺎﻳﺪ ﺑﮕ ﻦ دﻳﻮاﻧ ﻪ ﺑ ﻮد‪ .‬اﻣ ﺎ اﮔ ﻪ ﺑﻬ ﺰاد رو ﻣ ﯽ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ‪ ،‬اﻳﻦ ﻓﮑﺮ رو ﻧﻤﯽ ﮐﺮدن‪ .‬اون اﮔﻪ ﺳﺮش ﻣﯽ رﻓﺖ‪ ،‬ﻋﻬﺪش ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺮوز ﺳﺎﻋﺖ ‪ 2‬ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ اوﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ و اﻻن ﻧﺰدﻳﮏ ‪ 12‬ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر ﺳﺎل‪ ،‬هﻨﻮز ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺪون ﺑﻬﺰاد ﺗﻮ اﻳﻦ اﺗﺎق ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ هﻴﭻ ﭼﻴﺰش دﺳﺖ ﻧﺰدم‪ .‬درﺳﺖ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﻳﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺰاد ﺗﺮﮐﺶ ﮐﺮد‪.‬‬
‫هﻨﻮز ﻧﻮار ﻓﺮﻧﻮش ﺗﻮ ﺿﺒﻂ ﺻﻮت ﻣﻮﻧﺪﻩ‪.‬‬
‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰش ﺳﺮ ﺟﺎﺷﻪ ﻏﻴﺮ از ﺧﻮدش!‬
‫ﻳﺎد روزﯼ ﻣﯽ اﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ داﻧﺸﮕﺎﻩ و ﻣﻨﻮ ﺑﻬﺰاد ﺑﺎ هﻢ ﺣﺮﻓﻤﻮن ﺷﺪ و ﭼﻨ ﺪ روز ﺑﻌ ﺪ‬
‫ﻣﻦ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪم و اوﻣﺪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن دﻳﺪﻧﻢ و وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ ﮐﻠﻴﻪ ه ﺎﯼ ﻣ ﻦ از ﮐ ﺎر اﻓﺘ ﺎدﻩ و ﮔ ﺮوﻩ‬
‫ﺧﻮﻧﯽ ﻣﻮن ﺑﺎ هﻢ ﻳﮑﯽ ﻳﻪ‪ ،‬ﮐﻠﻴﻪ ش رو ﺑﺪون هﻴﭻ ﭼﺸﻢ داﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ داد‪.‬‬
‫ﻳﺎد روزهﺎﻳﯽ ﻣﯽ اﻓﺘﻢ ﮐﻪ دوﺗﺎﻳﯽ ﺑﺎ هﻢ ﺳﺮ ﮐﻼس ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻳﺎد روزﮔﺎرﯼ ﻣﯽ اﻓﺘﻢ ﮐﻪ دوﺗﺎﻳﯽ ﺗﻮ اﻳﻦ اﺗﺎق ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺎ هﻢ ﺣﺮف ﻣ ﯽ زدﻳ ﻢ و درد دل ﻣ ﯽ‬
‫اﯼ ﮐﺎش ﺣﺎﻻ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮﻧ ﻪ اﻳ ﻦ ﻏ ﻢ رو ﺗﺤﻤ ﻞ ﮐﻨ ﻪ‪ .‬ﮐ ﺎش اﻳﻨﺠ ﺎ ﺑ ﻮد و ﺑ ﺮاش از ﻏ ﻢ‬
‫ﺧﻮدش ﺣﺮف ﻣﯽ زدم و ﺳﺒﮏ ﻣﯽ ﺷﺪم‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺨﺘﯽ رو ﮔﺬروﻧﺪ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻧﻮار ﻓﺮﻧﻮش رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺻﺪاﯼ ﻓﺮﻧﻮش ﮐﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ ﺑﻬ ﺰاد‬
‫اوﻣﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق!‬
‫ﻣﺜﻞ هﻤﻴﺸﻪ اروم و ﺳﺎﮐﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﺮش رو ﮔﺬاﺷﺖ رو زاﻧﻮهﺎش‪.‬‬
‫‪::.‬ﭘﺎﻳﺎن‪.::‬‬
‫در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺘﺎب ه ﺎﯼ ﻳﻠ ﺪا و ﺧﻮاﺳ ﺘﮕﺎرﯼ‬

‫)اﺛ ﺮ م‪.‬ﻣ ﻮدب ﭘ ﻮر( هﺴ ﺘﻴﺪ ﻣ ﯽ ﺗﻮاﻧﻴ ﺪ ﺁﻧﻬ ﺎ را در ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧ ﻪ ﯼ‬
‫ﻣﺠﺎزﯼ ‪ ONLINEBOOK‬داﻧﻠﻮد ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬

Yasamin

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

You might also like

Yasamin

Uploaded by

Document Information

Original Description:

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Yasamin

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

WWW.

<<< :::‫ﺗﻬﻴﻪ و ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺗﻮﻮﺳﻂ وﺑﻼگ‬

‫ﻋﻨﻮان ﮐﺘﺎب ‪ :‬ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ‬

‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ‪ :‬م‪.‬ﻣﻮدب ﭘﻮر‬

‫ﮐﺎوﻩ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﻃﻮﻟﺶ دادي ﭘﺴﺮ؟‬

‫_ﺗﺮم ﺗﻤﻮم ﺷﺪ دﻳﮕﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻮ ﺗﺎ دوﺑﺎرﻩ ﺑﭽﻪ هﺎ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪ .‬داﺷﺘﻢ ازﺷﻮن‬

‫ﺁدرس ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن رو ﺑﺪن!‬

‫‪«.‬ﮐﺮدن و ﻣﺜﻞ زن هﺎ ﻧﺎﻟﻪ و ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد‬

‫‪PDF VERSION BY: WWW.ONLINE-BOOK.BLOGFA.COM‬‬

‫ﺳﻴﺒﮏ ﻣﺎﺷﻴﻨﺖ ﺑﮕﻨﺪﻩ ! ﻧﮕﺎﻩ ﮎ ن! ﺣﺎﻻ هﺮ ﮐﯽ رد ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯽ ﮔﻪ اﻳﻦ ﭘﺴﺮﻩ ﺗﻮ ﺷﻠﻮارش‬

‫ﺑﯽ ﺗﺮﺑﻴﺘﯽ ﮐﺮدﻩ!‬

‫_ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! اﻧﮕﺎر ﻓﺮﻣﻮن از دﺳﺘﺶ در رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺎﺷﻴﻨﺖ رو ﺑﺸﻮرﻩ ﮐﻪ زﻳﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻣﺎ رو ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻨﻪ!‬

‫_اﻳﻦ ﭼﺮت و ﭘﺮﺗﺎ ﭼﻴﻪ ﻣﯽ ﮔﯽ؟!‬

‫_ﭘﺴﺮ ﭼﺮا اﻳﻨﻄﻮري ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﺎرو ﺑﺒﻴﻨﻪ و ﺑﺮﮔﺮدﻩ!‬

‫ﺗﻮ ﮐﺎﺳﻪ ﺳﺮ اﻳﻦ ﺑﻬﺰاد!‬

‫_ﻻل ﺷﯽ! اﻳﻨﺎ ﭼﻴﻪ ﻣﯽ ﮔﯽ؟!‬

‫‪«.‬دﻳﮕﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺟﻠﻮي ﻣﺎ»‬

‫‪PDF VERSION BY: WWW.ONLINE-BOOK.BLOGFA.COM‬‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﺳﺮهﻨﮓ ﻧﻴﺴﺘﻦ؟‬

‫_ﻧﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟‬

‫‪«:‬ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ»‬

‫ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﻳﻨﻄﻮري راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻦ! ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد ﻣﺎ رو ﺑﮑﺸﯽ!‬

‫‪«:‬ﺁروم زدم ﺗﻮ ﭘﻬﻠﻮش و ﮔﻔﺘﻢ»‬

‫_ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮام ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬اﻳﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺷﻮﺧﻪ‪.‬‬

‫_ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﻓﺮﻧﻮش ﺳﺘﺎﻳﺸﻪ ﻃﻮري ﮐﻪ ﻧﺸﺪﻳﺪ؟‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﺁب و ﮔﻞ و ﺷﻞ از ﭘﺮ ﭘﺎﭼﻪ ﻣﻮﻧﺮاﻩ اﻓﺘﺎد ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮن!‬

‫‪«:‬ﻓﺮﻧﻮش ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ»‬

‫‪«:‬ﻋﻮض ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‬

‫_اﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﻬﺰادﻩ‪ .‬اﻳﻨﻢ ﮐﺎوﻩ دوﺳﺘﻤﻪ‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ_ هﺮ دو ﮐﻨﻴﺰ ﺷﻤﺎﻳﻴﻢ!‬

‫ﻓﺮﻧﻮش_ ﺑﺎزم ازﺗﻮن ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام‪.‬‬

‫ﻼ ﺑﺬارﻳﻦ ﻣﻦ اﻳﻦ وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﻮن‬

‫ﻼ ﭼﻪ ﻗﺎﺑﻠﯽ دارﻩ؟ ﭼﻴﺰي ﮐﻪ زﻳﺎدﻩ اﻳﻨﺠﺎ ﺟﻮن‬

‫ﻼ ﺷﻤﺎ دﻓﻌﻪ د ﻳﮕﺮ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻣﻴﺎرﻳﻦ‪ ،‬ﺧﻮدﻣﻮن و دو ﺳﻪ ﺗﺎ از‬

‫‪PDF VERSION BY: WWW.ONLINE-BOOK.BLOGFA.COM‬‬

‫ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﺪ‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻴﻔﺘﺎدﻩ‪.‬‬

‫ﺑﻬﺰادم ﮐﺮدﻩ! ﺧﻮدش ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻪ!‬

‫‪«.‬ﻓﺮﻧﻮش ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ»‬

‫_ﭘﺎﺗﻮن ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ؟‬

‫_ﺧﻴﺮ‪ .‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﻦ‪.‬‬

‫ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎرﻳﻦ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﮐﻮروﮐﯽ ﺑﮑﺸﻴﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻣﻘﺼﺮ ﮐﻴﻪ!‬

‫_از ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺗﻮن ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻟﺘﻮن ﭼﻄﻮرﻩ؟‬

‫_ﻣﻤﻨﻮن ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮرﻳﻦ؟‬

‫_ﻣﻨﻢ هﻤﻴﻨﻄﻮر‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺷﻤﺎ رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر دﻳﺪم‪.‬‬

‫ﻣﯽ ﺷﺪم ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ ﺑﺎ هﻢ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻦ!‬

‫ﻓﺮﻧﻮش دوﺑﺎرﻩ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻣﻦ ﭼﭗ ﭼﭗ ﺑﻪ ﮐﺎوﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﺎوﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش»‬

‫_ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي اﻳﻦ ﻧﮑﻨﻴﻦ! اﻳﻦ ﻣﺎدرزادي ﭼﺸﻤﺎش ﭼﭙﻪ!‬

‫_ﺑﺲ ﮐﻦ ﮐﺎوﻩ ﺧﺎن‪.‬‬

‫‪PDF VERSION BY: WWW.ONLINE-BOOK.BLOGFA.COM‬‬

‫‪«:‬ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ»‬

‫_ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻧﻮش_ اﺟﺎزﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺎ ﻣﻨﺰل ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺘﻮن‪.‬‬

‫ﮐﺎوﻩ_ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺑﻬﺰاد ﺟﻮن ﺳﻮار ﺷﻮ!‬

‫دﺳﺖ ﮐﺎوﻩ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف دﺳﺘﮕﻴﺮﻩ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻓﺮﻧﻮش»‬

‫_ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻴﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬