ตอนที่ 1641 ถ้ อยคําทีม่ อิ าจคาดเดา

“แล้วเพราะเหตุใด สหายน้อยจึงเดินทางมายังดาวจี่หลัน ?” ปิ งหล่ง

กล่าวถามอีกครั้ง
“ผ่านมาโดยไม่ได้ต้ งั ใจ”
“เจ้าทราบหรื อไม่วา่ 1 ปี ที่ผา่ นมา พรรคเพลิงอัสนีตามหาร่ องรอย
ของเจ้ามาตลอด ?”
“เคยได้ยนิ ”
“ทําไมพรรคเพลิงอัสนีจึงตามหาเจ้าอย่างเปิ ดเผยเช่นนี้ ?”
หลังจากที่กล่าวถามหลายคําถาม คําถามต่อไปของปิ งหล่งเริ่ มเถร
ตรงเรื่ อย ๆ
หยางไค่ยกชาขึ้นดื่มแล้วกล่าวด้วยรอยยิม้ “มิทราบ !”
“ไม่ทราบ ? “ ปิ งหล่งยิม้ เบา ๆ เสี ยงของนางพลันตํ่าทุม้ ลง “ข้าขอ
กล่าวถามเจ้า การที่นายท่านแห่งดาวมรกตเดินทางมายังดาวจี่หลัน
มันเป็ นเพราะเจ้าใช่ไหม ?”
“ผูอ้ าวุโสทราบแล้ว ทําไมต้องกล่าวถามข้าอีกเล่า ?”
ปิ งหล่งกล่าวด้วยความตกใจ “นายท่านลู่ไห่มาเพราะเจ้าจริ ง ๆ”
แม้วา่ ก่อนหน้านี้จะคาดเดาเอาไว้แล้ว เพราะทันทีที่ลู่ไห่มาถึง เขาได้
เดินทางไปยังพรรคเพลิงอัสนี หลังจากนั้นพรรคเพลิงอัสนีเริ่ มตาม
หาร่ องรอยของหยางไค่ เมื่อเชื่อมผสานทั้งหมด มันสามารถคาดเดา
ได้วา่ เป็ นเรื่ องเดียวกัน
แม้วา่ จะคาดเดาเอาไว้แต่แรก แต่หลังจากที่ได้คาํ ตอบแท้จริ งจาก
หยางไค่ ปิ่ งหล่งก็ยงั รู ้สึกประหลาดใจ
บุคคลเฉกเช่นลู่ไห่ ในพิภพจักรวาล ชื่อของเขาดํารงอยูใ่ นอับดับ
แรก ๆ แต่เพียงเพราะหยางไค่ เขาจึงต้องเดินทางจากดาวมรกตมายัง
ดาวจี่หลัน มันช่างน่าสงสัยยิง่ นัก
“เพราะเหตุใด ? “ ปิ งหล่งกล่าวถามอีกครั้ง
หยางไค่ส่ายศีรษะ “เรื่ องนี้ขา้ ไม่สามารถตอบได้ หากผูอ้ าวุโสอยากรู ้
ข้าแนะนําให้ไปกล่าวถามลู่ไห่ดีกว่า”
ความสงสัยภายในดวงตาของปิ งหล่งเริ่ มเข้มข้นมากยิง่ ขึ้น
หยางไค่กล่าวเรี ยกนามของลู่ไห่โดยตรง ! โดยปราศจากความนับถือ
บุคคลเฉกเช่นลู่ไห่มีอาํ นาจ มีการบ่มเพาะที่สูงส่ ง ไม่วา่ จะมีความ
เกี่ยวข้องกับเขาหรื อไม่ จากความนับถือที่ผฝู ้ ึ กยุทธ์มีต่อเขา ไม่วา่
อย่างไรก็ตอ้ งเรี ยกเขาว่าผูอ้ าวุโส
มันเป็ นเรื่ องที่ตอ้ งปฏิบตั ิต่อยอดฝี มือในเขตแดนราชันย์ ปิ งหล่งใน
ฐานะที่เป็ นประมุขแห่งหุบเขานํ้าแข็ง ยังต้องเรี ยกเขาว่านายท่านลู่ไห่
แต่หยางไค่กลับไม่เห็นเขาอยูใ่ นสายตา
ปิ งหล่งตรวจสอบสี หน้าของเขาแล้วกล่าวด้วยความตกใจ “เจ้ามี
ความแค้นกับนายท่านลู่ไห่ ?”
“ข้าถูกเขาไล่สงั หารตั้งแต่ดาวมรกตจนมาถึงดาวจี่หลัน ข้าโชคดี
หลายครั้งที่หนีรอดออกมาได้ ผูอ้ าวุโสคิดว่าข้ามีความแค้นกับเขา
หรื อเปล่า ?” หยางไค่กล่าวด้วยรอยยิม้ ที่เยือกเย็น
เขาไม่คิดที่จะปิ ดบัง เพราะเรื่ องนี้ไม่วา่ อย่างไรก็ปิดไม่อยู่
ปิ งหล่งและหลันหยุนถิงสะดุง้ โหยง พวกนางจ้องมองหยางไค่ดว้ ย
ความไม่เชื่อ
ผ่านไปเป็ นเวลานาน ปิ งหล่งจึงกล่าวถามด้วยสี หน้าที่ครุ่ นคิด “เจ้า
โชคดียงิ่ นัก ที่สามารถหนีจากเงื้อมมือของนายท่านลู่ไห่!”
นางคิดว่าการที่หยางไค่สามารถหนีรอดออกมาได้อย่างปลอดภัย
ล้วนเป็ นเพราะความโชคดีของเขา หากมิใช่เช่นนี้ ผูฝ้ ึ กยุทธ์ในเขต
แดนจักรพรรดิข้นั ที่ 1 จะสามารถหนีรอดจากเงื้อมมือของยอดฝี มือ
ในเขตแดนราชันย์จกั รพรรดิข้นั ที่ 2 ได้อย่างไร ?
“เจ้ามีความแค้นเช่นไรกับนายท่านลู่ไห่ กล่าวให้ละเอียดมากกว่านี้!”
หลันหยุนถิงกล่าวอย่างฉับพลัน ตั้งแต่มาถึงที่น้ ีเป็ นครั้งแรกที่นาง
กล่าวพูด สุ ม้ เสี ยงของนางยังเต็มไปด้วยความรู ้สึกสะใจอีกด้วย
มันทําให้หยางไค่ขมวดคิ้วไว้แน่น เขามิใช่คนของหุบเขานํ้าแข็ง
ทําไมนางถึงกล่าวสัง่ ตนเองด้วยสุ ม้ เสี ยงที่รังเกียจเช่นนี้ ?
แต่เห็นแก่นางที่เป็ นอาจารย์ของซู่เหยียน หยางไค่มิได้แสดงสี หน้าที่
ไม่น่ามองออกไป “เรื่ องนี้ขา้ มิอาจที่จะกล่าวบอกได้”
“เจ้าเด็กน้อย เจ้ายังไม่ล่วงรู ้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นใช่ไหม ? ที่น้ ีคือหุบ
เขานํ้าแข็ง เจ้าทําให้บุคคลเฉกเช่นนายท่านลู่ไห่เกลียดแค้น หากคิด
จะมีชีวติ ต่อไป ควรจะร่ วมมือกับพวกเราแต่โดยดี มิเช่นนี้แม้วา่ เจ้า
จะมีความสามารถเช่นไรก็มิอาจที่จะหนีรอดออกไปได้ !” หลันหยุน
ถิงกล่าวด้วยความไม่พอใจ สี หน้าเต็มไปด้วยความเคร่ งขรึ มอย่างยิง่
หยางไค่มองไปที่นาง หรี่ ตาลงแล้วกล่าวอย่างเรี ยบเฉย “ผูอ้ าวุโส
กําลังบีบเค้นข้า ?”
สี หน้าของหลันหยุนถิงเต็มไปด้วยความเย็นเยือก ขณะที่จะกล่าวพูด
ออกมา ปิ งหล่งรี บกล่าว “ผูอ้ าวุโสมิได้มีเจตนาเช่นนั้น แต่พวกเรา
ไม่ทราบว่าเรื่ องนี้เป็ นเรื่ องเล็กใหญ่เช่นไร ข้าขอล่วงเกินเรี ยกเจ้าว่า
หยางไค่ หยางไค่ แม้วา่ เจ้าจะมีความสามารถที่ไม่สามัญ แต่การ
ล่วงเกินยอดฝี มือเฉกเช่นนายท่านลู่ไห่ คงจะมีแต่ เรื่ องเดือดร้อน”
“ข้าทราบดี “ หยางไค่พยักหน้าด้วยความไม่สนใจ
“ในเมื่อเจ้าทราบดี ข้าจะไม่กล่าวพูดอีกต่อไป หุบเขานํ้าแข็งของข้ามี
ผูอ้ าวุโสสู งสุ ดคอยปกป้อง นางมีการบ่มเพาะในเขตแดนราชันย์
จักรพรรดิเช่นเดียวกัน แม้วา่ จะไม่สามารถเทียบเคียงกับนายท่านลู่ไห่
แต่กม็ ิได้อ่อนด้อยไปกว่ากัน นอกจากนั้นเรายังมีวาสนาที่จะได้พบ
เจอกับนายท่านลู่ไห่ ข้าขอให้เจ้าเล่าเรื่ องราวทั้งหมดออกมา หาก
เป็ นไปได้ ข้าจะให้ผอู ้ าวุโสสู งสุ ดออกหน้าแทนให้ ขจัดอันตรายที่
จะเกิดขึ้น เจ้าคิดว่าอย่างไร ?”
ปิ งหล่งมีสีหน้าท่าทางที่จริ งใจ ทําให้ความเกรี้ ยวโกรธภายในจิตใจ
ของหยางไค่ลดลง แต่สุดท้ายเขาก็ส่ายศีรษะ “เรื่ องของข้า ข้าจะไม่
รบกวนผูอ้ าวุโสทั้งหลาย เรื่ องของข้า ข้าจะจัดการเอง”
“เจ้า ? เจ้ามีความสามารถเช่นไรถึงสามารถจัดการเรื่ องราวที่อนั ตราย
เช่นนี้ได้ ?” ราวกับว่าหลันหยุนถิงดูแคลนหยางไค่อย่างยิง่ นางกล่าว
ด้วยเสี ยงหัวเราะที่เหยียดหยาม “เจ้าเด็กน้อย เจ้าไม่ยอมที่จะดื่มสุ รา
ที่หอมหวานกลับคิดจะดื่มสุ ราลงทัณฑ์ เจ้าไม่กล่าวพูดอะไรออกมา
แม้แต่นอ้ ย จะคิดจะมาเล่นตลกกับหุบเขานํ้าแข็ง”
“มิใช่หุบเขานํ้าแข็งที่ตามหาตัวข้ามาตลอด?” หยางไค่มองไปที่หลัน
หยุนถิง
หลันหยุนถิงมีสีหน้าที่เกรี้ ยวโกรธ ปราณเทวะภายในร่ างกายพลัน
พุง่ ออกมา รังสี พลังแห่งเขตแดนจักรพรรดิอนั มหาศาลพุง่ ขึ้นสู่ ทอ้ ง
นภา พุง่ ห่อหุม้ ไปที่หยางไค่ราวกับว่าต้องการที่จะลงมือต่อเขา
สี หน้าของปิ งหล่งแปรเปลี่ยนไป นางรี บกล่าว “หยางไค่ ในเมื่อเจ้า
ไม่ตอ้ งการที่จะกล่าวออกมา ข้าและผูอ้ าวุโสหลันจะไม่บีบเค้นเจ้า
แต่เจ้าต้องคิดให้ดี หากเจ้ายินดี สามารถส่ งสารไปยังตําหนักของข้า
ได้ ข้าจะร้องขอให้ผอู ้ าวุโสออกหน้าแทนเจ้า เพื่อขจัดอันตรายที่จะ
เกิดขึ้น”
“ความหวังดีของผูอ้ าวุโส ข้าจะจําเอาไว้ “ หยางไค่พยักหน้าเบา ๆ
“ในเมื่อเป็ นเช่นนี้ เจ้าก็พาํ พักอยูท่ ี่น้ ี เรื่ องในวันข้างหน้า ค่อยว่ากัน
เถอะ “ ปิ งหล่งถอนหายใจเบา ๆ แล้วลุกขึ้นกล่าวลา
หลันหยุนถิงจ้องมองหยางไค่ดว้ ยความเกรี้ ยวโกรธ นางสบถอย่าง
เยือกเย็นแล้วเดินออกไป ขณะที่จะเดินออกมาจากประตู นางพลัน
หมุนตัวใช้สายตาที่เย็นเยือกจ้องมองหยางไค่แล้วกล่าวด้วยเสี ยงที่
เย็นเฉียบ “เจ้าเด็กน้อย เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่รู้วา่ เจ้าต้องการจะทําสิ่ งใด
ข้าขอเกลี้ยกล่อมให้เจ้าละทิ้งความคิดนั้นไปซะ นางกําลังจะทะยาน
กลายเป็ นหงสาที่งดงาม นางมิใช่สตรี ที่เจ้าจะทําให้นางแปดเปื้ อน
มลทิน หากเป็ นเช่นนั้น เจ้าจะเป็ นคนที่ทาํ ลายอนาคตอันสู งส่ งของ
นาง”
หลังจากที่กล่าวจบ หลันหยุนถิงหมุนตัวเดินออกไปโดยไม่ให้โอกาส
หยางไค่ตอบกลับ
หยางไค่ยนื นิ่งในตําแหน่งด้วยสี หน้าที่เรี ยบเฉย
แต่จากความหมายของนาง นางล่วงรู ้ความสัมพันธ์ระหว่างตนเอง
และซู่เหยียน มิน่าแปลกตั้งแต่ที่นางมาถึงนางก็แสดงเจตนาแห่งศัตรู
อันรุ นแรงออกมา
เพราะนางต้องการปกป้องศิษย์ของตนเองจึงทําเช่นนี้ลงไป เมื่อคิดได้
เช่นนี้หยางไค่จึงสู ดลมหายใจเข้า เพื่อปลดปล่อยความเกรี้ ยวโกรธ
ภายในใจของตนเอง
กล่าวตามความจริ ง ซู่เหยียนมีอาจารย์เฉกเช่นนาง ถือเป็ นเรื่ องที่
น่ายินดี แต่กิริยาของหลันหยุนถิงทําให้หยางไค่รู้สึกไม่พอใจอย่างยิง่
“ศิษย์นอ้ ง ทําไมวันนี้เจ้าถึงมีทีท่าที่ไม่เหมือนเดิม” ขณะที่หวนกลับ
ปิ งหล่งมองไปที่หลันหยุนถิงด้วยความสงสัย “เจ้าล่วงรู ้อะไรมาใช่
ไหม ? ทําไมเจ้าถึง แสดงสี หน้าท่าที่ดุดนั ต่อหยางไค่ผนู ้ ้ นั เจ้าเคย
รู ้จกั เขามาก่อน ?”
“ไม่รู้จกั !” หลันหยุนถิงส่ ายศีรษะ นางนิ่งไปชัว่ ครู่ แล้วจึงกล่าว
“ศิษย์พี่ ไม่ปิดบังท่าน หยางไค่ผนู ้ ้ นั เคยรู ้จกั ซู่เหยียนมาก่อน !”
“อ่อ ? พวกเขาสองคนรู ้จกั กันได้อย่างไร ?” ปิ งหล่งกล่าวด้วยความ
ประหลาดใจ
“เขาบอกว่ามาจากดินแดนต้าลู่ ซู่เหยียนก็มาจากสถานที่แห่งนั้น !
ในอดีต พวกเขามีความสัมพันธ์ฉนั ท์ศิษย์พี่ศิษย์นอ้ งต่อกัน นอกจาก
นั้น...”
ปิ งหล่งขมวดคิว้ ไว้แน่น ราวกับล่วงรู ้เรื่ องราวบางอย่าง แล้วจึงกล่าว
ตะโกนด้วยความตกใจ “หรื อว่าในอดีต พวกเขาเคย...”
“ถูกต้อง ! ไม่เพียงเท่านี้ ซู่เหยียนมิใช่หยกที่บริ สุทธิ์ !”
“ว่าไงนะ ! “ สี หน้าของปิ งหล่งแปรเปลี่ยนไป นางกล่าด้วยความ
ตกใจ
“แต่วา่ ...แต่ซู่เหยียนบ่มเพาะเคล็ดวิชาหยกนํ้าแข็ง ? ทําไมนางถึงไม่
ถูกพลังนั้นย้อมโจมตีกลับ”
“พลังย้อนโจมตีได้มาถึง การบ่มเพาะของซู่เหยียนเริ่ มถดถอย เขต
แดนแห่งจิตใจเริ่ มทลาย จิตใจแห่งนํ้าแข็งล่มสลาย ! “ หลันหยุนถิง
กัดฟันไว้แน่น
“หากข้าเดาไม่ผดิ การที่เจ้าเด็กนัน่ เดินทางมายังหุบเขานํ้าแข็ง เพราะ
ซู่เหยียน เมื่อวานข้าพบว่าพวกเขาใช้พลังจิตวิญญาณที่พิเศษสื่ อสาร
กันอีกด้วย”
สี หน้าของปิ งหล่งแปรเปลี่ยนไม่หยุด “พวกเขาสองคนสามารถใช้
พลังจิตวิญญาณสื่ อสารกัน นัน่ หมายความว่าจิตวิญญาณของทั้งสอง
ผสานกัน ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองมิสามัญ หาก
เป็ นเรื่ องจริ ง อนาคตข้างหน้าของซู่เหยียนต้องถูกทําลายอย่าง
แน่นอน”
“มีวธิ ีทาํ ลายอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับซู่เหยียน !” ดวงตาของหลันหยุน
ถิงประกายด้วยความดุดนั
จากสายตาของนาง ปิ งหล่งตระหนักถึงเรื่ องบางอย่างในทันที นาง
ส่ ายศีรษะ “ห้ามทําเช่นนี้ นายท่านลู่ไห่เดินทางมาเพราะเขา หากใน
ตอนนี้เขาตายไป หุบเขานํ้าแข็งจะไม่สามารถอธิบายเรื่ องนี้ต่อนายท่าน
ลู่ไห่ นอกจากนั้น วิธีการนี้กม็ ิอาจรับประกันได้ หากซู่เหยียนเกลียด
แค้นเจ้า...”
“เกลียดชังข้าก็เรื่ องของนาง ! “ หลันหยุนถิงกล่าวด้วยรอยยิม้
รอยยิม้ ของนางเต็มไปด้วยความบ้าคลัง่ “ไม่ปิดบังศิษย์พี่ ชัว่ ชีวติ นี้
ของข้าคงไร้ซ่ ึงโอกาสที่จะบรรลุเขตแดนราชันย์เทวะ แต่ซู่เหยียนมี
ความสามารถนี้ ข้าทําไม่ได้ ข้าหวังว่านางจะทําได้ ! เพียงแค่กา้ วไป
ถึงจุดนั้นได้ จะเกลียดแค้นก็ไร้ซ่ ึงความหมาย สักวันหนึ่ง นางจะ
เข้าใจ สิ่ งที่ขา้ ทําไปเพราะหวังดีกบั นาง”
“ศิษย์นอ้ งเจ้า...” ปิ งหล่งมองไปที่หลันหยุนถิง นางถอนหายใจเบา ๆ
ด้วยสี หน้าที่หม่นหมอง
หลันหยุนถิงกล่าวว่าตนเองไร้ซ่ ึงโอกาสที่จะบรรลุเขตแดนราชันย์
จักรพรรดิ แล้วนางละ? นางดํารงอยูใ่ นเขตแดนจักรพรรดิข้นั ที่ 3 กว่า
หลายปี หลายครั้งที่นางกําลังจะพุง่ สู่ จุดแคบเขินแห่งการบ่มเพาะ แต่
สุ ดท้ายก็ลม้ เหลว จนมิอาจที่จะสัมผัสความลับและความน่าอัศจรรย์
ของเขตแดนราชันย์จกั รพรรดิ
เป็ นอย่างที่หลันหยุนถิงกล่าว ชัว่ ชีวติ ของนางคงจะย่างกรายอยูห่ น้า
ประตูเขตแดนราชันย์จกั รพรรดิเท่านั้น นอกเสี ยว่าจะพบเจอกับ
โอกาสที่พลิกลิขิตสวรรค์ จึงจะมีโอกาสบรรลุเขตแดนราชันย์
จักรพรรดิ
ปิ งหล่งล่วงรู ้เจตนาของหลันหยุนถิง และรู ้สึกว่าหากเป็ นเช่นนี้ นาง
ก็มิอาจที่จะอยูน่ ิ่งเฉย “เรื่ องนี้ปล่อยให้ขา้ ครุ่ นคิดเสี ยก่อน อย่าทํา
อะไรวูว่ ามอย่างเด็ดขาด !”
“ข้าทราบแล้ว”
หลังจากที่เดินออกไปได้สกั พัก ทั้งสองได้แยกกันออกไป หลันหยุน
ถิงมุ่งไปยังตําหนักที่ซู่เหยียนดํารงอยู่ นางต้องการที่จะสนทนากับซู่
เหยียนอย่างเปิ ดเผย นางรู ้สึกว่าลัทธิเต๋ าเป็ นสิ่ งที่อยูย่ งคงกระพัน
ความรักของสตรี และบุรุษเป็ นเพียงควันที่ลบั หายไปในพริ บตา
ผ่านไปไม่นาน หลันหยุนถิงไปถึงสถานที่แห่งหนึ่ง ในบริ เวณที่
ห่างไกล นางมองเห็นศิษย์สาวกคนหนึ่งกําลังยืนยูน่ อกห้องนํ้าแข็ง
พวกนางทั้งสองกําลังกล่าวสนทนาต่อไป
เมื่อเดินเข้าไปถึง หลันหยุนถิงจึงพบว่า ศิษย์สาวกผูน้ ้ ีคือชิงหยาที่มา
จากนิกายเมฆาเยือกแข็งพร้อมกับซู่เหยียน
หลันหยุนถิงพอใจกับศิษย์ผนู ้ ้ ีมาก ในอดีตขณะที่พาซู่เหยียนกลับมา
ชิงหยาก็มาด้วย แต่พรสวรรค์ของนางมิอาจเทียบเคียงกับซู่เหยียน
ดังนั้นนางจึงอาศัยอยูน่ อกเกาะนํ้าแข็งมาโดยตลอด
เมื่อพบว่าหลันหยุนถิงมาถึง ซิงหยาและชู่เหยียนได้หยุดการสนทนา
พวกนางรี บหันมองไปที่หลันหยุนถิงแล้วกล่าวด้วยความเคารพ
“ศิษย์คาราวะผูอ้ าวุโสหลัน”