ตอนที่ 1643 สิ้นหวัง

หากกล่าวโดยทัว่ ไป รังสี สงั หารที่ชวั่ ร้ายเช่นนี้จะเกิดขึ้นเมื่อบันดาล

โทสะจนถึงขีดสุ ด ผูท้ ี่มีจิตใจชัว่ ช้าเลวทรามถึงจะมีรังสี สงั หารเช่นนี้
แผ่ซ่านออกมา หุบเขานํ้าแข็งบ่มเพาะเคล็ดวิชาแห่งนํ้าแข็ง มีเขต
แดนแห่งจิตใจที่เยือกเย็น ทําไมถึงมีคนเช่นนี้ดาํ รงอยูไ่ ด้ ?
ไม่เพียงเท่านี้ สตรี ผนู ้ ้ ียงั มีสีหน้าที่เย็นชา ไร้ซ่ ึงความรู ้สึก เรื อนร่ าง
ของนางยังแผ่ซ่านกลิ่นอายแห่งสัตว์เดรัจฉานออกมาอีกด้วย
พวกนางเดินขึ้นไปยังยอดเขานํ้าแข็ง แล้วหยุดอยูต่ รงหน้าจวนถํ้า
แห่งนี้ สตรี ที่เป็ นผูน้ าํ กวาดมองไปยังรอบบริ เวณทั้ง 4 ทิศ แล้วกล่าว
ถามออกไป “ที่น้ ีใช่ไหม ?”
มีคนกล่าวตอบด้วยรอยยิม้ “ใช่ ที่น้ ีแหละ”
สตรี ที่เป็ นผูน้ าํ พยักหน้า แล้วกล่าวตะโกน “ชิงหยา ศิษย์นอกเกาะ
แห่งหุบเขานํ้าแข็งอยูห่ รื อไม่ !”
เสี ยงไม่ดงั มาก แต่กลับดังไปยังบริ เวณที่ห่างไกล และยังสามารถ
ทะลุทะลวงออกไปได้ไกลกว่านี้
ทันทีที่หยางไค่ได้ยนิ สองคิว้ ที่ขมวดไว้พลันหายไป กลุ่มคนเหล่านี้
ช่างมาได้พอเหมาะยิง่ นัก ในขณะที่ตนเองกําลังบันดาลโทสะที่ไม่
สามารถตามหาจวนถํ้าของ ชิงหยา แต่กลุ่มคนเหล่านั้นกลับมาพบชิง
หยา
แต่วา่ ...ราวกับว่าสตรี กลุ่มนี้มาด้วยจุดประสงค์ที่มุ่งร้าย ! หยางไค่
ขมวดคิ้วอีกครั้ง เขามิได้เร่ งรี บเปิ ดเผยตัวตน เขายังคงซ่อนตัวใน
ตําแหน่งเดิม เพื่อเฝ้าสังเกตเหตุการณ์ที่กาํ ลังจะเกิดขึ้น
ทันทีที่สตรี ผนู ้ ้ นั กล่าวจบ ผ่านไปไม่ถึง 3 ลมหายใจ เกราะป้องกัน
นอกจวนถํ้าพลันแยกออกจากกัน ภายในจวนถํ้า มีสตรี ที่สวมใส่ ชุด
กระโปรงสี ขาวเดินออกมาด้วยกลิ่นอายอันบริ สุทธิ์
ชิงหยา ! หยางไค่เลิกคิว้ ขึ้นสู ง แล้วพบเจอกับสิ่ งที่ผดิ ปกติ
กลิ่นอายของชิงหยาอ่อนแออย่างยิง่ สี หน้าซีดเผือด ราวกับว่านาง
ได้รับบาดเจ็บสาหัส !
หลายวันก่อนที่นางมาถึงหุบเขานํ้าแข็ง นางยังสบายดี แต่ผา่ นไป
เพียงไม่กี่วนั ทําไมนางถึงได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี้? นอกจาก
นั้นจากสภาพของนางมิได้เกิดจากความผิดพลาดในการบ่มเพาะ แต่
กลับเหมือนว่าเกิดจาก...การถูกผูอ้ ื่นโจมตี !
ความสงสัยก่อเกิดขึ้นในใจของหยางไค่
ทางด้านนั้น ชิงหยาเดินออกจากจวนถํ้า เมื่อเห็นใบหน้าของผูท้ ี่มา
เยือน สี หน้าของนางแปรเปลี่ยนอย่างไม่หยุด
ประดุจว่านางรู ้จกั สตรี ที่เป็ นผูน้ าํ ผูน้ ้ นั
“เป็ นศิษย์พี่ปิงเต่วนั้นเอง ศิษย์พี่มาพบข้ามีเรื่ องใดหรื อไม่ ?” ชิงหยา
พยายามรักษาสี หน้าให้เป็ นปกติ แต่สุม้ เสี ยงของนางกลับสัน่ เทาจน
เปิ ดเผยความรู ้สึกที่วติ กกังวลภายในใจออกมา
ในเวลานี้ ศิษย์แห่งหุบเขานํ้าแข็งจํานวนไม่นอ้ ยต่างตกใจกับการมา
เยือนของปิ งเต่ว พวกนางต่างเดินออกมาตรวจสอบสถานการณ์ที่
เกิดขึ้น
หลังจากที่มองเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า พวกนางต่างเผยสี หน้าที่
หวาดกลัวออกมา
“เป็ นศิษย์พี่ปิงเต่วจากหอลงทัณฑ์ !! นางมาที่น้ ีทาํ ไม นอกจากนั้นยัง
มาพบศิษย์นอ้ งชิงหยา ?”
“แย่แล้ว ศิษย์นอ้ งชิงหยาทําผิดกฎของหุบเขานํ้าแข็งหรื อเปล่า ? มิ
เช่นนั้นทําไมเทพแห่งความซวยจึงมาถึงที่น้ ี ?”
“คงไม่เป็ นเช่นนั้น หลายปี ที่ชิงหยาเข้าสู่ สาํ นัก นางไม่เคยทําผิดกฎ
ออกนอกลู่นอกทาง เมื่อไม่นานมานี้นางยังสร้างผลงานที่ไม่นอ้ ย
นางจะทําผิดกฎของหุบเขานํ้า แข็งได้อย่างไร ?”
“อาจจะไม่เป็ นเช่นนี้กไ็ ด้ ข้าได้ยนิ มาว่าหลายวันก่อนศิษย์นอ้ งชิงหยา
ได้ทาํ บางสิ่ งบางอย่างผิดไปจนทําให้ผอู ้ าวุโสหลันเกรี้ ยวโกรธ”
“เรื่ องนี้ขา้ เองก็ได้ยนิ มา ราวกับว่าศิษย์พี่ที่ชื่อโจวหยุนชวนลงมือ
โจมตีนางจนได้รับบาดเจ็บ”
“เป็ นไปไม่ได้ ชิงหยาและซู่เหยียนสนิทสนมกันอย่างยิง่ หากมีซู่เห
ยียนอยู่ ใครจะกล้าทําร้ายนาง”
ผ่านไปเพียงไม่นาน ศิษย์สาวกแห่งหุบเขานํ้าแข็งต่างตกใจต่อ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกนางต่างเดินออกมาจากจวนถํ้า แล้วเฝ้ามอง
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
มีเสี ยงซุบซิบดังมาจากรอบบริ เวณ แต่สตรี ที่ชื่อปิ งเต่วไม่สะทกสะท้าน
แม้แต่นอ้ ย นางจ้องมองชิงหยาด้วยสี หน้าที่เยือกเย็น แล้วกล่าวตะโกน
“ชิงหยา เจ้าในฐานะศิษย์แห่งหุบเขานํ้าแข็ง ได้รับการบ่มเพาะดูแล
จากสํานัก แต่ไม่เพียงไม่รู้จกั บุญคุณของสํานักยังร่ วมมือกับคน
ภายนอกสัน่ คลอนรากฐานของหุบเขานํ้าแข็ง ข้าได้รับคําสัง่ จากผู ้
อาวุโสหลัน ตั้งแต่วนั นี้เป็ นต้นไป ให้ทาํ ลายการบ่มเพาะของชิงหยา
ขับไล่ออกจากหุบเขานํ้าแข็ง แล้วห้ามย่างกรายเข้ามายังหุบเขานํ้าแข็ง
ตลอดชีวติ นี้ !”
ถ้อยคําเพียงประโยคเดียวที่เป็ นดัง่ คลื่นพันหมื่นคลื่นชัดกระหนํ่าเข้า
มาจนทําให้ศิษย์แห่งหุบเขานํ้าแข็งต่างตกตะลึง เสี ยงตะโกนด้วย
ความตกตะลึงดังขึ้นในทันที สตรี แห่งหุบเขานํ้าแข็งจํานวนไม่นอ้ ย
ต่างยกมือกุมปากเอาไว้ พวกนางต่างจ้องมองชิงหยาด้วยความเห็น
ใจและตกตะลึง ดวงตาที่งดงามล้วนสัน่ เทาด้วยความไม่เชื่อ
ขับไล่ออกจากสํานัก ทําลายการบ่มเพาะ เป็ นการลงทัณฑ์ที่โหดเหี้ ยม
ที่สุดของหุบเขานํ้าแข็ง วิธีการนี้น่าหวาดกลัวยิง่ กว่าการปลิดชีวติ
ของคนผูน้ ้ นั
ตายเพียงเสี้ ยววินาที แต่หากถูกทําลายการบ่มเพาะขับไล่ออกจากทุบ
เขานํ้าแข็ง คนผูน้ ้ นั จะต้องอาศัยอยูใ่ นเงามืดไปตลอดกาล มันเป็ น
มลทินที่มิอาจชะล้างไปตลอดชีวติ
ร่ างกายของชิงหยาสัน่ เทา ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว สี หน้า
ที่ไม่น่ามองซีดเผือดยิง่ กว่าเดิม นางกล่าวถามด้วยเสี ยงที่สนั่ เทา
“ศิษย์พี่ปิงเต่วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?”
ร่ วมมือกับคนภายนอก สัน่ คลอนรากฐานของหุบเขานํ้าแข็ง ความผิด
เช่นนี้มิอาจที่จะกล่าวขึ้นโดยไร้ซ่ ึงหลักฐาน ตั้งแต่ที่เข้ามายังหุบเขา
นํ้าแข็ง ชิงหยาไม่เคยทําผิดกฎแม้แต่ครั้งเดียว เมื่อไม่นานมานี้นาง
ตามหาหยางไค่จนพบ เพิ่งได้รับคําชื่นชมจากประมุขปิ งหล่ง แต่
ทําไมตนเองกลับต้องตกอยูใ่ นสถานการณ์เช่นนี้อย่างฉับพลัน ?
ปิ งเต่วประกาศเรื่ องราวที่น่าตกตะลึงเช่นนี้ออกมาอย่างกะทันหัน ทํา
ให้ชิงหยามิอาจยอมรับต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้
“เกิดอะไรขึ้น เจ้านั้นรู ้ดีที่สุด !” ปิ งเต่วจ้องมองชิงหยาด้วยสี หน้าที่
เยือกเย็น โดยปราศจากการอธิบาย “เจ้าจะลงมือทําลายการบ่มเพาะ
ของตนเอง หรื อจะให้ศิษย์พี่เป็ นคนลงมือ ? ข้าจะกล่าวเอาไว้ก่อน
หากเจ้าลงมือด้วยตนเองอาจจะเป็ นเรื่ องง่าย ศิษย์พี่น้ นั มือหนัก หาก
ได้ลงมือ คงจะทําให้เจ้าได้รับบาดเจ็บไม่นอ้ ย !”
“ศิษย์พี่ปิงเต่ว !” ชิงหยากัดฟันกล่าวตะโกน ดวงตาที่หวาดกลัว
ประกายด้วยความไม่ยนิ ยอม “ศิษย์นอ้ งไม่ได้ทาํ เรื่ องราวที่เป็ น
อันตรายต่อสํานัก ไม่เคยร่ วมมือกับคนภายนอก สัน่ คลอนรากฐาน
ของหุบเขานํ้าแข็ง ศิษย์นอ้ งไม่ยอมรับ ศิษย์นอ้ งจะพบผูอ้ าวุโส ศิษย์
น้องจะพบประมุขปิ งหล่ง !!”
ถูกผูอ้ ื่นโยนสิ่ งที่น่ารังเกียจเช่นนี้เข้ามา ไม่วา่ อย่างไรชิงหยาก็ไม่มี
วันที่จะยอมรับ แต่ภายในใจของนางก็สามารถคาดเดาเรื่ องราวที่
เกิดขึ้นได้
ร่ วมมือกับคนภายนอก นัน่ คือความสัมพันธ์ที่นางรู ้จกั กับหยางไค่
เพราะนาง หยางไค่จึงเดินทางมายังหุบเขานํ้าแข็ง
สัน่ คลอนรากฐานของหุบเขานํ้าแข็ง หากกล่าวอย่างเถรตรง นัน่ คือ
รบกวนการบ่มเพาะของซู่เหยียน ซู่เหยียนถูกหลันหยุนถิงมองว่า
เป็ นอนาคตของหุบเขานํ้าแข็งมาโดยตลอด รบกวนการบ่มเพาะของ
นาง อาจจะกล่าวได้วา่ สัน่ คลอนรากฐานของหุบเขานํ้าแข็ง
แต่วา่ ...เรื่ องราวที่เหมือนกัน หากเปลี่ยนถ้อยคํากล่าว ความหมายก็
จะเปลี่ยนแปลงอย่างสิ้ นเชิง เพราะหอลงทัณฑ์ได้รับคําสัง่ จากหลัน
หยุนถิง พวกนางจึงมีการเคลื่อนไหวเช่นนี้
“เจ้าจะไม่ได้พบกับผูอ้ าวุโส จะไม่ได้พบกับประมุข ที่น้ ีในวันนี้ เป็ น
ข้าที่มีอาํ นาจเพียงคนเดียว !! ข้าจะให้เวลาเจ้า 10 ลมหายใจครุ่ นคิด
เรื่ องที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน !” ปิ งเต่วนิ่งเฉย เพียงจ้องมองชิงหยาด้วย
สายตาที่เยือกเย็น
สี หน้าของชิงหยาซีดขาวไร้ซ่ ึ งเลือดฝาด ภายในใจเต็มไปด้วยความ
สิ้ นหวัง
นางที่มีการบ่มเพาะในเขตแดนราชันย์เทวะขั้นที่ 2 จะสามารถ
ต่อต้านหอลงทัณฑ์ได้อย่างไร ?
หากต่อต้าน ในวันนี้ ที่น้ ี สถานที่แห่งนี้ คงจะเป็ นที่ฝังกระดูกของ
นาง ชิงหยาเคยได้ยนิ การลงมืออันเด็ดขาดของหอลงทัณฑ์มาบ้าง
ชิงหยายิม้ ด้วยความเศร้า ลมอันเย็นเยือกพัดโชยเข้ามา จิตใจของนาง
หนาวเหน็บยิง่ กว่าเรื อนร่ างของนาง
ในอดีตนางดีใจที่ได้เข้าสู่ หุบเขานํ้าแข็ง นางรู ้สึกว่าสวรรค์ยงั มีเมตตา
ในช่วงที่ลาํ บากที่สุดยังทําให้นางได้พบเจอกับหลันหยุนถิง หลังจาก
ที่เข้าสู่ หุบเขานํ้าแข็ง นางก็ทาํ ตามกฎของสํานัก รับผิดชอบหน้าที่
ของศิษย์อย่างเคร่ งครัด ทันทีที่สาํ นักมีคาํ สัง่ นางจะทําตามโดยไม่
ลังเล
นางไม่เคยคิดจะพึ่งพิงซู่เหยียนเพื่อที่จะได้รับอภิสิทธิ์เหนือศิษย์ผอู ้ ื่น
แม้วา่ นางจะสามารถทําได้ แต่นางไม่เคยคิดทําเช่นนั้น
นางคิดจะใช้ความพยามของตนเอง ก้าวขึ้นไปอย่างแข็งแกร่ ง ไม่ร้อง
ขอการช่วยเหลือจากซู่เหยียน และไม่ทาํ ให้ซู่เหยียนต้องเสี ยหน้า ไม่
ว่าอย่างไร พวกตนสองคนล้วนมาจากดินแดนที่ห่างไกล เข้ามายัง
หุบเขานํ้าแข็งพร้อมกัน ซู่เหยียนมีความก้าวหน้าเรื่ อย ๆ หากตนยังมี
การบ่มเพาะที่แย่เหมือนเดิม คงอาจจะทําให้ผู ้ อื่นซุบซิบนินทาได้
หลายวันก่อนนางถูกหลันหยุนถิงตําหนิโดยไม่ปราณี และยังถูกศิษย์
พี่โจวหยุนชวนโจมตี ชิงหยาก็ไร้ซ่ ึงคําพูดที่จะโต้กลับ นางทําได้
เพียงเดินทางออกมาอย่างเงียบ ๆ แล้วปิ ดกั้นรักษาอาการบาดเจ็บ
ของตนเอง
แต่หารู ้ไม่วา่ สิ่ งที่ตนเองตัดสิ นใจทําลงไปช่างเป็ นการตัดสิ นใจที่
ผิดพลาด
แต่ในวันนี้การมาเยือนของปิ งเต่วประดุจการเข้ามาของพายุฝนใน
วันที่ทอ้ งนภาแสนสดใส ทําให้นางรู ้สึกท้อแท้สิ้นหวังยิง่ นัก
ผูอ้ าวุโสหลันคิดจะกําจัดตนเองอย่างถอนรากถอนโคน !
ตนเองเป็ นเพียงศิษย์นอกเกาะ มีฐานะที่ต่าํ ต้อย ร่ วมมือกับคนภายนอก
นัน่ คือรู ้จกั กับหยางไค่เท่านั้น เพราะเหตุผลนี้ ผูอ้ าวุโสหลันก็ไม่ยอม
ที่จะปล่อยตัวเองออกไป ? นอกจากนั้นยังได้สร้างมลทินอันใหญ่
หลวงให้แก่ตนเอง !
ร่ วมมือกับคนภายนอก สัน่ คลอนรากฐานของหุบเขานํ้าแข็ง
ดวงตาอันงดงามของชิงหยาหม่นหมองลง ความต่อต้านภายในดวงตา
มลายหายไปจนหมดสิ้ น
“เจ้ายังมีเวลาอีก 3 ลมหายใจให้ครุ่ นคิด !” ปิ งเต่วกล่าวอย่างเยือกเย็น
ชิงหยาใช้มือทัดผมที่ร่วงลงมา นางโค้งคํานับต่อปิ งเต่วแล้วกล่าอย่าง
แผ่วเบา “ศิษย์พี่ปิงเต่ว ศิษย์นอ้ งขอรบกวนศิษย์พี่เรื่ องหนึ่ง”
ปิ งเต่วขมวดคิ้วจ้องมองนางแล้วกล่าวอย่างเรี ยบเฉย “พูดมา”
“อย่าให้ซู่เหยียนล่วงรู ้เรื่ องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ ในวันข้างหน้าหาก
นางถามถึงข้า ให้บอกนางว่า ข้าออกไปบ่มเพาะความแข็งแกร่ งที่
นอกสํานัก”
“ข้าจะทําตามคําขอของเจ้า ทางด้านของซู่เหยียน ผูอ้ าวุโสหลันจะ
จัดการเอง” ปิ งเต่วกล่าวด้วยเสี ยงที่เยือกเย็น
“เจ้าคิดว่ากล่าวชื่อของซู่เหยียนออกมา ก็จะรอดจากบทลงโทษใน
ครั้งนี้ง้ นั หรื อ ? หอลงทัณฑ์กล่าวแล้วไม่คืนคํา แม้วา่ ซู่เหยียนจะ
ล่วงรู ้เรื่ องนี้กม็ ิอาจที่จะขัดขวางเรื่ องราวในวันนี้”
เห็นได้ชดั ว่านางคิดว่าชิงหยาคิดจะใช้ชื่อของซู่เหยียนเพื่อทําให้พวก
นางหวาดกลัว
“ศิษย์นอ้ งมิได้มีเจตนาเช่นนี้” ชิงหยากล่าวด้วยรอยยิม้ อันขมขื่น
“ถึงเวลาแล้ว การตัดสิ นใจของเจ้าเป็ นเช่นไร !” ปิ งเต่วตะโกนออกมา
“ศิษย์พี่โปรดลงมือด้วยเถอะ !!” ชิงหยาหลับตาอย่างแผ่วเบา
บ่มเพาะมาทั้งชีวติ ไม่ง่ายที่จะมีการบ่มเพาะเฉกเช่นในวันนี้ ไม่วา่
อย่างไรชิงหยาก็มิอาจทําลายการบ่มเพาะของตนเอง
“ข้าจะทําตามความปรารถนาของเจ้า !” ดวงตาของปิ งเต่วประกาย
ด้วยความเยือกเย็น นางยกฝ่ ามือขึ้นแล้วประทับไปที่ชิงหยา
ฝ่ ามือของนางมีกลิ่นอายแห่งความเยือกเย็นแผ่ซ่านออกมา แต่กลิ่น
อายความเยือกเย็นกลับซ่อนเร้นพลังอํานาจแห่งการทําลายที่มหาศาล
รอบบริ เวณทั้ง 4 ทิศ มีเสี ยงตะโกนด้วยความตกใจดังขึ้น ดวงตาของ
ศิษย์แห่งหุบเขานํ้าแข็งต่างสัน่ เทาด้วยความหวาดกลัว
มีคนจํานวนไม่นอ้ ยขมวดคิ้วไว้แน่น เผยสี หน้าที่มิอาจทนดูได้ออกมา
พวกนางมีการบ่มเพาะที่ไม่เลว พวกนางสามารถมองออกว่าฝ่ ามือ
ที่ปิงเต่วพุง่ ออกไปไม่เพียงแต่จะทําลายการบ่มเพาะของชิงหยา มัน
ยังจะปลิดชีวติ ของนางด้วย
แม้วา่ ชิงหยาจะโชคดีมีชีวติ รอด แต่เมื่อได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส
เช่นนี้ ในวันข้างหน้านางคงมิอาจจะเทียบเคียงกับมนุษย์สามัญทัว่ ไป
มิอาจที่จะมีชีวติ ที่ตนเองต้องการได้
พวกนางต่างถอนหายใจด้วยความหดหู่แล้วหันหน้าออกไป ไม่กล้า
ที่จะมองภาพเหตุการณ์อนั โหดเหี้ ยมนี้ได้
สายตาของปิ่ งเต่วเยือกเย็นดังนํ้าแข็ง ราวกับว่านางไร้ซ่ ึงความรู ้สึก
เฉกเช่นมนุษย์ ภายในดวงตามีเพียงความเลือดเย็นเท่านั้น
“หื ม ?” ทันใดนั้น ปิ งเต่วตะโกนด้วยความตกใจ
ขณะที่ฝ่ามือของนางอยูห่ ่างจากชิงหยาเพียง 1 ฉื่อ ดวงตาของนาง
พร่ ามัวอย่างฉับพลัน ตรงหน้าของชิงหยามีเงาร่ างร่ างหนึ่งปรากฏ
ออกมา
เงาร่ างนั้นยังยกฝ่ ามือขึ้น รับกับฝ่ ามือที่ตนเองพุง่ ออกไป
หลังจากนั้น สี หน้าของปิ่ งเต่วซีดเผือดลง พลังอํานาจอันมหาศาลจน
มิอาจที่จะพรรณนาพุง่ โจมตีเข้ามา ไม่เพียงต้านทานการโจมตีของ
นางยังโจมตีปราณเทวะภายในร่ างกายของนางจนหมุนเวียนด้วย
ความผกผัน
ทันใดนั้นเรื อนร่ างของปิ งเต่วกระเด็นลอยออกไปราวกับกระดาษที่
เบาบาง บนกลางอากาศ โลหิ ตที่มิอาจควบคุมพ่นออกมาจากปาก
ของนาง
ปักกก !! ปิ งเต่วกระทบกับพื้นหิ มะนํ้าแข็ง ลื่นไหลออกไปกว่าหลาย
สิ บจ้าง แล้วจึงหยุดนิ่งลง