ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021 ΕΤΟΣ 20Ο ΑΡΙΘΜ.

ΦΥΛΛΟΥ 1084

Διακονία
ΚΥΡΙΑΚΗ ( Λουκ. ι ΄ 38- 42, ια΄27-28)
ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΦΜΕΡΙΔΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩ

Τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου
Αν όλοι εμείς οι
μεγάλοι πρέπει
όλη τη ζωή μας να
είμαστε στενά
ενωμένοι με το
Αληθινό Κλήμα,
τον Κύριο μας
Ιησού Χριστό και να τρεφόμαστε με το ζωοποιό χυμό από
τη Θεία Ρίζα, το ίδιο αυτό ισχύει καί για τα μικρότερα
κλήματα του Αμπελιού, τα πιο μικρά πράσινα φύλλα καί
τα μικρά τρυφερά άνθη, πού ανθίζουν στο άγιο Κλήμα.
Αυτά τα άνθη, τα φύλλα καί τα μικρά κλήματα είναι τα
παιδιά μας, τα όποια φροντίζουμε με τρυφερότητα, τα
όποια αγαπάμε σαν την καρδιά μας.
Έχουν μεγάλο χρέος και ευθύνη ενώπιον του Θεού
εκείνοι οι χριστιανοί, οι όποιοι δεν εκτελούν το ιερό
καθήκον τους να προστατεύουν τα μικρά τους παιδιά, και
όχι μόνο τα παιδιά αλλά καί τα βρέφη, από τους
εχθρικούς άνεμους, οι όποιοι μπορούν να τα αποκόψουν
από το Κλήμα του Χριστού καί να τα πάνε πολύ μακριά
καί να τα ρίξουν στη σκόνη καί στο βόρβορο, οπού θα τα
πατήσουν με τα πόδια τους οι εχθροί της ανώτατης
αλήθειας καί του αγαθού.
Ο Ιωακείμ καί η "Άννα, οι γονείς της Ύπεραγίας
Παρθένου Μαρίας, το είχαν καταλάβει πολύ καλά. Μόνο
τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής της μικρής, ή οποία είχε
εκλεχτεί από τον Θεό για να υπηρετήσει το μέγα
μυστήριο της ενσάρκωσης του Υίού του Θεού, οί γονείς
απολάμβαναν την χαρά της ζωής μαζί της καί της
θερμής αγάπης της. Μόλις αύτη βγήκε από τη νηπιακή
ηλικία την οδήγησαν στο Ναό της Ιερουσαλήμ καί την
άφησαν εκεί, έμπιστεύοντας την αγωγή της στον ίδιο τον
Θεό.
"Οχι μόνο ό Ιωακείμ καί ή "Αννα αφιέρωσαν τον καρπό
του καθαρού τους γάμου στον Θεό αλλά καί πρίν καί
μετά από αυτούς το ίδιο έκαναν οι αγίες καί σοφές
μητέρες, τα ονόματα των οποίων εσείς οι σημερινές
μητέρες πρέπει να τα θυμάστε. Ή αγία "Αννα, ή οποία
ήταν στείρα, προσευχήθηκε θερμώς στον Θεό, δίνοντας
του τον όρκο να αφιερώσει σ' Αυτόν το παιδί της, αν
έλυνε την άτεκνία της καί θα της έδινε αγόρι. Ό Κύριος
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 1 από 4
ακούσε την προσευχή της "Αννας και αυτή έγινε μητέρα
του μεγάλου προφήτη Σαμουήλ. Να θυμάστε οι μητέρες
καί το όνομα της αγίας Μάρθας, της μητέρας του
μεγάλου όσιου του Συμεών του Στυλίτου, τον όποιο, όπως
και ή αγία "Αννα τον Σαμουήλ, τον είχε αφιερώσει ή
Μάρθα στον Θεό ακόμη πρίν γεννηθεί. Στήν πολύ νεαρή
ηλικία ανέβηκε ό μέγας Συμεών στο στυλό και παρέμεινε
εκεί μέχρι το θάνατο του σαν μία άσβηστη λαμπάδα
ενώπιον του Θεού. Να θυμάστε, ευσεβείς σημερινές
μητέρες, πόσο μεγάλο καί ιερό ενώπιον του Θεού είναι το
καθήκον σας να καλλιεργείτε στα παιδιά σας τον φόβο
του Θεού καί να τα διαπαιδαγωγείτε στην αδιάσπαστη
καί αδιάκοπη ενότητα με το Αληθινό Κλήμα, τον Κύριο
μας Ιησού Χριστό. Μόνο από σας, μητέρες καί πατέρες, τα
παιδιά σας μπορούν να μάθουν το νόμο του Θεού, τον
όποιο δεν τους διδάσκουν στα σχολεία. Καί μόνο τότε θα
μπορέσουν να τον μάθουν αν, εσείς οι ίδιοι, θα μελετάτε
με προθυμία το νόμο αυτό στίς εκκλησίες του Θεού,
μαθαίνοντας τον από τους υπηρέτες του Θεού, τους ιερείς
καί τους επισκόπους. Να πηγαίνετε στους ιερούς ναούς
τα παιδιά σας για να αναπνέουν, έστω καί για λίγο, τον
αέρα του γεμάτου όχι μόνο με θυμίαμα αλλά καί μυστική
χάρη των μεγάλων μυστηρίων, πού τελούνται σ' αυτόν,
καί τις προσευχές πολλών ανθρώπων. Δώδεκα ολόκληρα
χρόνια τρεφόταν μέσα στην ιερότητα του Ναού της
Ιερουσαλήμ ή Ύπεραγία καί Άχραντος Παρθένος, ή
«τιμιωτέρα των Χερουβείμ, καί ενδοξότερα άσυγκρίτως
των Σεραφείμ». Οι παντοδύναμες ενώπιον του Θεού
πρεσβείες Της να σας βοηθήσουν στο μεγάλο αυτό έργο
της αγωγής των παιδιών σας. Αμήν.
Αγίου Λουκά Κριμαίας
Η ζωή μας διαμορφώνεται πάνω στα τραύματα
μας.
Ότι ζούμε είναι απώλειες που είτε
της μεταμορφώσαμε σε ζωή είτε
έγιναν η κόλαση μας.
Η ζωή μας ολάκερη είναι μια μάχη
να μετατρέψουμε και να
μεταπλάσουμε το σκοτάδι σε φως.
Αυτό είναι το στοίχημα της ζωής μας, πως το τραύμα θα
γίνει θαύμα. Πως η πληγή θα γίνει ζωή.
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021 ΕΤΟΣ 20Ο
Μια από τις βασικές αιτίες που ο Θεός επιτρέπει μια
δοκιμασία είναι για να συναντηθούμε με το τραύμα μας.
Το θαύμα έρχεται όταν δεν το περιμένεις, γιατί δεν είναι
θέαμα αλλά θέα στην θεραπεία της ύπαρξης μας.
(…)
Πρέπει με κάθε κόστος να κρατήσουμε ανοιχτή την
πληγή μας. Μην βιαστείς να βάλεις ψεύτικα φάρμακα
πάνω της. Μην την κρύψεις κάτω από το ψυχικό σου
χαλί. Άφησε το κενό να φωνάζει. Να λαχταρά την
πλήρωση του. Να λέει "δεν την παλεύω", "δεν αντέχω",
"κάτι μου λείπει", "κάτι ζητάω". Μη φοβάσαι τα επώδυνα
συναισθήματα. Μείνε πεινασμένος, μονάχα έτσι θα βρεις
τροφή.
Είναι τόσο αληθινή αυτή η πείνα, η δίψα, η έλλειψη. Ίσως
να είναι και το πιο αυθεντικό κομμάτι της ύπαρξης σου.
Είσαι γεννημένος για το Όλον δεν σε γεμίζει το μερικό,
το λίγο και ελάχιστο. Είσαι πλασμένος για αθανασία δεν
σε χωρά ο θάνατος.
Ασε αυτή την κραυγή να ακουστεί, να σχίσει τα σωθικά
του ψυχικού ουρανού σου. Άσε την πείνα και την δίψα της
ύπαρξης σου να σε οδηγήσει στην αλήθεια. Να σκάψει
μέσα σου ανοίγοντας δρόμους.
Κάθε πληγή, κάθε τραύμα μπορεί να γίνει ο τρόπος της
σωτηρίας σου. Δηλαδή ο τρόπος να δεις αλλιώς την ζωή.
Γιατί συνήθως μέσα από τις πληγές βλέπουμε αλλιώς το
κόσμο και την ζωή. Είναι η καταστροφή που ορίζει μια
νέα αρχή. Όπως λέει ο Χριστός μας, πρέπει να χάσεις για
βρεις. Πρέπει να σου λείψω για να με αναζητήσεις.
Πρέπει κάτι να πεθάνει για να αναστηθεί. «Ὅς γὰρ ἂν
θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν• ὃς δ᾿ ἂν
ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ
εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν…» (Μκ. η΄ 34 – θ΄1).
Ακριβώς αυτή η βαθιά έλλειψη που βρίσκεται στις ψυχές
όλων μας, εκείνο το κενό που ζητά πληρότητα, είναι που
κινεί τα βήματα του βίου μας. Πάντα πίσω από την
γλύκα του παραδείσου ζήσαμε κάποτε την πίκρα της
κολάσεως. Γι αυτό μην βιαστείς να βγάλεις το καρφί από
την πληγή, λίγο ακόμη μέχρι να μυρίσει Ανάσταση.
π. Λίβυος, απόσπασμα από το βιβλίο "Θαύματα φτιαγμένα
από Τραύματα"
Η ζωηφόρα νέκρωση
Ο αββάς Μακάριος ο Μέγας
μας αποκαλύπτει ανώτερες
πνευματικές καταστάσεις
(Ομιλίαι Πνευματικαί 10.4): Η
ψυχή η πεινασμένη και
διψασμένη δια της αγάπης
και της λαχτάρας του
ουράνιου νυμφίου και συμμορφούμενη με τον θάνατό
Του, κατά τον Παύλο (Φιλ. 3.10), προσδοκά πάντοτε τον
υπέρ Χριστού θάνατο. Προσδοκώντας τον δε, λυτρώνεται
από την αμαρτία και τη σκοτία των παθών, ώστε
αγνισμένη εντελεχώς καθίσταται δοχείο καθαρό του
επουράνιου μύρου και άξια για τη Βασιλεία των
Ουρανών, όπου «τα αιώνια και ατελεύτητα και αδιάδοχα,
στα οποία δεν υπάρχει νύχτα• όπου δεν υπάρχει ύπνος, η
μίμηση του θανάτου• στην οποία δεν υπάρχει φαγητό,
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 2 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1084
δεν υπάρχει ποτό, τα υπηρετήματα της [επίγειας]
αδυναμίας μας, δεν υπάρχει νόσος, δεν υπάρχουν πόνοι,
ούτε ιατρεία, ούτε δικαστήρια, ούτε εμπόρια… αλλά χώρα
ζώντων, που δεν πεθαίνουν δια της αμαρτίας, αλλά ζουν
την αληθινή ζωή εν Χριστώ Ιησού» (Αββάς Παλλάδιος,
στο Μέγα Γεροντικό Πανοράματος Α’ σελ. 108).
Ορίζοντες υπερφυείς στους οποίους χάνεται το μάτι
ημών των κοινών θνητών…
Άνθρωποι όπως τους θέλει ο όσιος, έστω και αν
βρίσκονται μέσα στη σάρκα ακόμη, έχουν ωστόσο
νεκρώσει τα μέλη τους «τα επί γης, πορνείαν,
ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την
πλεονεξίαν» (Κολ. 3.5). Πολύ χαρακτηριστικά ο υμνωδός
επισημαίνει και αντιθέτει:
«Πριν από τον σωτήριο Σταυρό, όταν βασίλευε η
αμαρτία, όταν επικρατούσε η ασέβεια, μακαριζόταν η
σωματική τρυφή των ανθρώπων, και λίγοι
καταφρονούσαν τις σαρκικές ορέξεις• αφού όμως έχει
πραχθεί το μυστήριο του Σταυρού και σβήσθηκε η
τυραννία των δαιμόνων δια της θεογνωσίας, πολιτεύεται
πάνω στη γη η αρετή των ουρανών. Γι’ αυτό τιμάται η
νηστεία, λάμπει η εγκράτεια, κατορθώνεται η προσευχή»
(Απόστιχο Αίνων Παρασκευής Τυρινής).
Οι φιλόθεοι, έχουν νεκρώσει τα μέλη τους «τα επί γης».
Στην άνω Βασιλεία, για την οποία προπαρασκευάζονται
ενδελεχώς, τούτα δεν έχουν θέση. Έτσι πεθαίνουν για να
μην πεθάνουν. «Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα
πεθάνεις όταν πεθάνεις». Αν πεθάνεις ως προς τα πάθη
και τις κακίες, δεν θα πεθάνεις ψυχικά όταν πεθάνεις
σωματικά.
Τη ζωηφόρα νέκρωση τη ζούσε έντονα ο Παύλος και δεν
το συγκάλυπτε – η φλόγα του θείου έρωτα δεν μπορεί να
συγκαλυφθεί. Του ξέφυγε και το είπε: «Χριστώ
συνεσταύρωμαι• ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός»
(Γαλ. 2.20).
Συνεχίζει ωστόσο ο κορυφαίος λέγοντας πως αν και
επιθυμεί «το αναλύσαι και συν Χριστώ είναι», παραμένει
στο σώμα και στη γη προς χάριν των πιστών, για να τους
διδάσκει τον Χριστό (Φιλ. 1.24-25). Άλλο ένα λοιπόν
γνώρισμα του θεοφιλούς είναι η διάδοση του μηνύματος
της σωτηρίας, ο ευαγγελισμός του Χριστού.
Όλοι οι άγιοι θεωρούσαν τον εαυτό τους τόσο χρεωμένο,
που ό,τι και αν έκαναν, την όποια θυσία τους τη
λογίζονταν σαν μηδαμινή. Έλεγαν και πίστευαν «Δούλοι
αχρείοι εσμέν, ότι ο ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν»
(Λουκ. 17.10).
«Ψυχή η αληθινά φιλόθεη και φιλόχριστη, και αν μύριες
δικαιοσύνες κάνει, τις έχει με τον νου της σαν να μην έχει
κάνει τίποτε λόγω του ακόρεστου πόθου προς τον Κύριο.
Και αν καταδαπανήσει το σώμα με νηστείες και αν με
αγρυπνίες, διάκειται σαν να μην έχει καθόλου αρχίσει να
κοπιάζει για τις αρετές. Και αν καταξιωθεί να τύχει
διάφορα χαρίσματα του Πνεύματος ή και αποκαλύψεις
και μυστήρια ουράνια, είναι σαν να μην έχει ακόμη
αποκτήσει τίποτε μέσα της λόγω της άμετρης και
ακόρεστης αγάπης προς τον Κύριο», μας λέει στο ίδιο
σημείο ο ανωτέρω όσιος Μακάριος.
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021 ΕΤΟΣ 20Ο
Τα κατορθώματα των αγίων τα βλέπουν οι άλλοι, ποτέ οι
ίδιοι. Τα διαπιστώνει όλος ο κόσμος εκτός από τους
ίδιους! Έχουν την αίσθηση ότι δεν έχουν κινηθεί και δεν
έχουν κατορθώσει το παραμικρό. Μελετώντας σε βάθος
τον όγκο των θείων ευεργεσιών, νιώθουν τόσο ανάξιοί
τους και μηδαμινοί και χρεωμένοι, που νομίζουν ότι
βαρύνουν τον πλανήτη με την παρουσία τους. Και κάθε
μέρα «βάζουν αρχή» σαν τον όσιο Πίωρ (Μέγα Γεροντικό
Πανοράματος Γ’ σελ. 308) και ανανεώνουν την απόφαση
και τον κατά Θεόν αγώνα τους. Νιώθουν αχρείοι δούλοι
και ας έχουν παραδώσει ολόψυχα, ολόθερμα και
θυσιαστικά τον εαυτό τους στον Ιησού.
Ιερομόναχος Ιουστίνος
Τέσσερις καταστάσεις που σκοτίζουν την ψυχή.
Ο άνθρωπος για να έχει πνευματική ζωή,
να έχει το φως στη ζωή του, πρέπει να έχει
τελεία επικοινωνία με το περιβάλλον του.
Από τη στιγμή που δεν έχει αυτή την απλή,
την φυσική, την άνετη εγκατάλειψη και
παράδοση του εαυτού του στον άλλον, και
επομένως την βίωση του άλλου ως οικείου
μέλους, δεν μπορεί να έχει Θεόν.
Γι’ αυτό σκοτίζεται η ψυχή, όταν κλονίζεται η σχέση της
με τον Θεό.
Πώς όμως κλονίζεται; Με το να μισεί τον πλησίον του. Το
μισώ τον πλησίον έχει κατά κύριον λόγο ενεργητική
έννοια και σημαίνει, κτυπώ, αρνούμαι, επιτίθεμαι
εναντίον του άλλου. Εκφράζει την επιθετική διάθεση της
ψυχής.
Αντί να έχω φυσική σχέση με τον άλλον, να τον βάζω
στην καρδιά μου, έχω το μίσος, που είναι μία έξοδος του
άλλου από την καρδιά μου και από την ζωή μου. Μίσος
λοιπόν είναι να βλέπω ως έτερον τον άλλον, να τον
πετάω έξω από την καρδιά μου, να μην το θεωρώ ως
είναι μου.
Αντί να δω ότι ο άλλος είμαι εγώ, βλέπω ότι είναι κάτι
διαφορετικό. Αυτό μπορεί να είναι φυσικό για τους
ανθρώπους του κόσμου, αλλά για μας, που είμαστε σώμα
Χριστού, είναι αφύσικο.
Το μίσος είναι εκ των μεγάλων αμαρτημάτων, διότι είναι
απόρροια μεγάλης εμπαθείας και δείχνει ότι ο άνθρωπος
δούλεψε πολλά χρόνια στην αμαρτία και τα πάθη, και
έχει σκληρυνθεί τόσο πολύ η καρδιά του, ώστε κατά
κάποιο τρόπο έγινε ανώμαλη και όχι μόνο δεν μπορεί να
αγαπήσει, αλλά και μισεί.
Χρειάζεται πολύ δάκρυ για να αποβάλλει κάποιος το
μίσος. Δεν είναι υπόθεση μιας αποφάσεως απλώς ή
αγώνος μιας μέρας. Όταν μισώ κάποιον, δεν μπορώ να
πω, αποφασίζω να μην τον μισώ.
Μπορώ να πω, αποφασίζω να μην τον χτυπήσω, να μην
τον βλάψω, αλλά για να μην τον μισώ πλέον, χρειάζεται
μια εσωτερική κάθαρσις. Το μίσος προς τον πλησίον
φανερώνει μεγάλο βάθος πάθους, γι’ αυτό και συσκοτίζει
την ψυχή.
Πως αλλιώς κλονίζεται η σχέση με τους άλλους; Με την
εξουδένωση. Με το να ταπεινώνεις τον άλλον. Με το να
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 3 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1084
τον κρίνεις. Όταν όμως κρίνω τον άλλον, τον βγάζω
πάντοτε μικρό, μηδαμινό, τίποτα.
Είναι τόσος ο εγωισμός του ανθρώπου, ώστε τίποτε δεν
μπορεί να σταθεί ενώπιον της κρίσεώς του, ούτε ένας
Θεός, πόσο μάλλον ένας άνθρωπος. Το να θεωρώ τον
άλλον ως κατώτερο, περισσότερο όμως το να το εκφράζω,
είναι κεφαλαιώδες αμάρτημα.
Άλλη μορφή σχέσεώς μας με τους ανθρώπους, η οποία
διαταράσσει την ειρήνη και την ενότητα, είναι η ζήλεια
με όλες τις έννοιες. Ζηλεύω κάποιον από αγάπη, τον
θεωρώ δικό μου και ενώνομαι αναπόσπαστα μαζί του.
Η ένωση αυτή δεν είναι εν τω σώματι του Χριστού, είναι
μία υποβίβαση του σώματος του Χριστού σε ανθρώπινη
σχέση. Είναι επίσης μία πλήρης μοιχική εσωτερική
ενέργεια.
Αν πάρουμε την ζήλεια με την έννοια ότι ζηλεύω αυτόν
τον άνθρωπο και τον απωθώ, τότε η ζήλεια είναι
έκφραση εσωτερικής αδυναμίας αλλά και ανώμαλης
αγάπης.
Δηλαδή τον αγαπώ κατά τρόπο εγωιστικό και
αποκλειστικό, πιστεύω ότι έχω δικαιώματα στη ζωή του
και ότι αυτός έχει υποχρεώσεις απέναντί μου, ότι πρέπει
να μου δίνει λογαριασμό για το που πηγαίνει και τι κάνει.
Η ζήλεια λοιπόν είναι διαταραχή των σχέσεών μας λόγω
περισσής εσωτερικής ψυχικής ενέργειας. Ζήλεια είναι
κάθε στροφή προς τον άλλον, που ξεκινάει από κάτι
υπερβολικό, από έναν ζήλο, από μία ζέση, από μία
βράση.
Επομένως ζήλος μπορεί να είναι το ενδιαφέρον μου, η
αγάπη μου, η φροντίδα μου να τον σώσω, να τον
βοηθήσω να βγει από την αμαρτία, να γίνει παιδί του
Θεού. Αυτή η ζέσις είναι ένας αφύσικος εσωτερικός
οργασμός, μία αφύσικη πνευματική συσσωμάτωση.
Το αντίθετο της ζήλειας είναι ο γογγυσμός, ο οποίος
επίσης προέρχεται από αδυναμία της ψυχής. Γογγύζω
σημαίνει διαμαρτύρομαι, αρνούμαι, παραπονούμαι, είμαι
στενοχωρημένος, δεν ικανοποιούμαι. Αυτόν τον
γογγυσμό τον εκφράζω στο περιβάλλον μου, στα γραπτά
μου, στην προσευχή μου.
Ζητώ λόγου χάριν, κάτι από τον άλλον, ή προσδοκώ ή
απαιτώ κάτι. Δεν μου το δίνει όμως, γιατί και αυτός είναι
απορροφημένος από τον δικό του αγώνα και πόθο, από
την δική του σκέψη, αμαρτία, χαρά, από τη δική του
ακολασία, αγιότητα ή αρετή.
Τότε πέφτω σε έναν γογγυσμό, διότι περιθωριοποιούμαι
στην σκέψη του. Προσεύχεται αυτός, νομίζω ότι με
αφήνει μοναχό μου. Ενδιαφέρεται για μένα, νομίζω ότι
δεν το έκανε από αγάπη ή ότι το έκανε ελλιπές.
Ο γογγυσμός είναι το ανικανοποίητο που νοιώθουμε στη
ζωή μας και προέρχεται από ένα μειονεκτικό εγώ. Η
ζήλεια προέρχεται από ένα εγώ υπερτροφικό, ενώ η
εξουδένωση από ένα εγώ αυτοτρεφόμενο και
αυτοδυναμούμενο άνευ Θεού, που βλέπει τον άλλον
κατώτερο, μηδαμινό.
Το μίσος είναι η διαφοροποίηση, η απώθηση του άλλου
από την ύπαρξη μας.
Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021 ΕΤΟΣ 20Ο
“Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.”
“Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με
λερώνει.” Είναι πολύ βαθύ, και
είναι στο βυθό μας. Στον δικό μας
βυθό. Πολλές φορές δεν ξέρουμε
τι είναι αλλά μας ελέγχει σε
τέτοιο βαθμό που του παραδινόμαστε. Είναι μια πληγή
βαθιά, πολύ βαθιά και έχει επιθυμίες. Αυτές τις
ανεκπλήρωτες που παθαίνουμε κατάθλιψη αν δεν τις
ικανοποιήσουμε και πολλές φορές δεν έχουν αγάπη αλλά
μια ψεύτικη ηδονή με κάλυψη αγάπης. Ένας
προβατόσχημος λύκος που μας τρώει την ψυχική μας
σάρκα με λύσσα. Από αυτό όμως το βαθύ που μας
λερώνει βγαίνει η καλύτερη προσευχή. Μέσα από αυτή
την πληγή βγαίνει η προσευχή της κραυγής.
Είναι η προσευχή που βγάζει έναν εκκωφαντικό ήχο :
«Πονάω σε παρακαλώ έλα!» και έρχεται ο Κύριος αμέσως
χωρίς δεύτερη κουβέντα, πολλές φορές δεν μας μιλάει
αρκεί μια αγκαλιά της χάριτος όπως κάνει η μάνα που
αγκαλιάζει το παιδί όταν πονάει και ενώ αυτό κλαίει
αυτή δεν λέει τίποτα απλά δυναμώνει την αγκαλιά και
έρχεται η ίαση. Και αυτή η προσευχή του πόνου έχει και
αναζήτηση «Πονάω! Που είσαι ;». Και είναι εκεί μέσα στο
βυθό του πόνου. Γιατί πολλές φορές πρέπει να τον δεις σε
αυτό το βάθος για να τον καταλάβεις καλύτερα.
Χρειάζεται ο πόνος, γιατί ο πόνος όταν μέσα εκεί δεις τον
Χριστό γίνεται ένας άλλος πόνος. Είναι ερωτικός ο πόνος
αυτός. «Πονάω πολύ γιατί μου λείπεις Κύριε και ξέρεις
γιατί ; γιατί δεν έφυγες εσύ αλλά εγώ έφυγα από εσένα»,
«Αυτό το βαθύ που με λερώνει»
Να θέλω Εσένα και την αμαρτία ταυτόχρονα, και σε αυτό
το σταυροδρόμι να με κοιτάς σιωπηλός με αγάπη και
όταν διαλέγω τον δρόμο της αμαρτίας πάλι να με κοιτάς
με την ίδια αγάπη γιατί ξέρεις ότι εγώ δεν είμαι η
αμαρτία μου, αλλά η λάθος επιλογή μου. Σε αυτό το
βάθος με τραβάει η αμαρτία με λερώνει αλλά δεν
απελπίζομαι…, μέσα σε αυτόν τον βυθό βρίσκεται ένα
σιωπηλό διαμάντι είναι η νοσταλγία του χαμένου
παραδείσου.
Άνοιξε ο Κύριος τον δρόμο της επιστροφής… Ας τον
βαδίσουμε…. Ας φύγουμε από τον βυθό που μας λερώνει,
και ας κολυμπήσουμε στην επιφάνεια διότι μας περιμένει
ο ήλιος της Δικαιοσύνης ώστε να φωτοσυνθέσουμε τα
άνθη της Αγιότητας. Πως θα φύγουμε; Δεν χρειάζονται
πολλά...δύο πράγματα μόνο... Απόφαση και δράση.
π. Σπυρίδων Σκουτής
Η μετάλλαξη της αγάπης και της ευτυχίας
Η αγάπη και η ευτυχία έχουν
μεταλλαχτεί στα δικά μας μέτρα.
Λέμε ότι αγαπάμε αλλά δυστυχώς
πολλές φορές είναι απλά μια
συμπάθεια για ένα πρόσωπο.
Όταν λέμε ότι αγαπάμε τον άλλον, στην ουσία αγαπάμε
αυτά που περιμένουμε να κάνει εκείνος για εμάς. Όμως η
αληθινή αγάπη ανθίζει εκεί που δεν υπάρχουν
προϋποθέσεις και προσδοκίες. Όταν λέμε στον άλλον «σε
αγαπώ γιατί ή διότι» τότε αυτή η αγάπη πάσχει.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 4 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1084
Λέμε στα ζευγάρια να αγαπάτε ο ένας τον άλλον αλλά
κανείς δεν τους είπε ότι αυτήν την αγάπη τους χωρίς τον
Χριστό θα την «καταπιεί» ο τάφος. Λέμε να ζήσουν τα
παιδιά ευτυχισμένα, αλλά κανείς δεν τους είπε που θα
βρουν την ευτυχία, κάποιοι λένε ότι είναι στα λεφτά, στα
παιδιά, στην υγεία, αλλά εκεί δεν βρίσκεται η
πραγματική ευτυχία αλλά κάποια κλαδιά του δέντρου
που ο θάνατος ως χειμώνας θα τα ξεράνει. Κανείς δεν
λέει στα ζευγάρια ότι χωρίς τον Χριστό η ζωή σας δεν θα
πάει πουθενά, απλά θα είναι κάποια ωραία ηδονικά
χρόνια που θα καταλήξουν σε μια νεκρώσιμη ακολουθία.
Ακόμα και οι γονείς που παντρεύουν τα παιδιά τους δεν
καταλαβαίνουν οι περισσότεροι τίποτα , ζούνε σε ένα
σκοτάδι κοσμικών προσδοκιών. Όλοι εύχονται «να
ζήσουν!» Τι ζωή όμως θα ζήσουν αν δεν υπάρχει ο
Χριστός στη ζωή τους; Απλά μια επιβίωση με ημερομηνία
λήξης. Αν όμως ο Χριστός δεν μείνει μόνο ως μία εικόνα
στον τοίχο αλλά ως σχέση στη ζωή τους, τότε αυτή η
αγάπη, αυτός ο γάμος δεν θα μείνει στα χαρτιά αυτού
του κόσμου αλλά θα εγγραφτεί με χρυσά γράμματα στον
ουρανό.
Ζούμε και ψάχνουμε να βρούμε νοήματα να φωτίσουν
την ζωή μας αλλά ψάχνουμε σε λάθος δρόμους. Στο
πρόσωπο του Κυρίου και στην σχέση με Εκείνον τα
νοήματα βρίσκουν την ουσιαστική τους πραγματικότητα.
Διότι Εκείνος είναι η αρχή και το τέλος το Α και το Ω.
Όλα πηγάζουν από το πρόσωπο του Κυρίου…. εκεί οι
ερωτήσεις που έχουμε μέσα μας θα βρούν τις αλήθινές
απαντήσεις που ταλανίζουν την ύπαρξη μας.
π. Σπυρίδων Σκουτής
Δίκτυο Προσευχής
Από την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 και κάθε
βράδυ 11.00–12.00, όσοι θέλουμε, να κάνουμε στο σπίτι
μας την Παράκληση στην Παναγία μας και την Ευχή,
για όλα τα δύσκολα που συμβαίνουν καθημερινά στον
τόπο μας, την Πατρίδα μας και το Λαό μας αλλά και σε
κάθε ψυχή που ζει ανάμεσά μας και γύρω μας.
«Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου,
Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σέ καταφεύγομεν,
ώς άρρηκτον τείχος και προστασίαν.»
Ἐπισκεφθεῖτε τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἐνορίας μας:
http://saintpanteleimochania.wordpress.com
Εφημερίδα ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΛΗΣ:
Πρωτ π.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΑΤΑΠΙΔΗΣ
Πρωτ.π.ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
ΚΟΥΔΟΥΜΝΑΚΗΣ
ΤΗΛ. ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ: 28210-
43053
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ