Professional Documents
Culture Documents
Θαύματα, Oι άγιοι των Επτανήσων
Θαύματα, Oι άγιοι των Επτανήσων
Ύστερα από μερικές μέρες αφού νικήθηκαν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί πήραν την Κεφαλονιά, ήρθε στο
Μοναστήρι ένας αξιωματικός αεροπόρος Γερμανός και περιεργαζόταν τη Μονή. Πήγε στο Ηγουμενείο μαζί
με διερμηνέα και είπε:
«Είχα εντολή να βομβαρδίσω τις αποθήκες των Ιταλών και τη Μονή, μέσα στην οποία ίσως κρύβονταν
Ιταλοί. Αλλά όταν έφτασα στη Μονή δεν μπορούσα να επισημάνω το στόχο γιατί ένα μεγάλο μαύρο
σύννεφο σκέπαζε την περιοχή και ένας Καλόγηρος μας έδιωχνε. Αυτό έγινε πολλές φορές ώσπου γυρίσαμε
άπρακτοι στη βάση μας».
Ο Γερμανός ήρθε στο Ναό, είδε το Άγιο Σκήνωμα και αναγνώρισε τον Καλόγηρο. Όσο καιρό έμεινε στην
Κεφαλονιά πήγαινε συνεχώς και προσευχόταν στην Αγία Λάρνακα. Ο Άγιος έσωσε το Μοναστήρι του από
βέβαιο αφανισμό.
Πηγή: http://www.reporto.gr/news-print.asp?ID=564
Κατελειός Κεφαλονιάς. Ένας νέος από το Μεσολόγγι 22 ετών, ήταν πολύ άρρωστος και χειροτέρευε η
υγεία του παρότι πήγαινε σε πολλούς γιατρούς. Ο πατέρας του δεν ήταν πιστός και μάλωνε με την
μητέρα του, που ήθελε να φέρει τον νέο στον Άγιο Γεράσιμο στην Κεφαλονιά. Ο ίδιος ήθελε να κλείσει
το παιδί σε ψυχιατρείο. Αυτή επέμενε και τον έφεραν στο Μοναστήρι.
Με δάκρυα, νηστεία και προσευχή πέρασαν 40 μέρες, χωρίς καμία βελτίωση. Δεμένος όπως ήταν τον
πήρε η μάνα του να φύγουν με καΐκι από τον Κατελειό. Μόλις έφτασαν στον τόπο αναχώρησης ο
δεμένος νέος λέει στη μητέρα του: «Μάνα λύσε με, είμαι καλά. Να ο καλόγηρος που το λέει. Δεν τον
βλέπεις;». Το Θαύμα είχε γίνει.
Πηγή: http://www.reporto.gr/news-print.asp?ID=564
Ο Άγιος Σπυρίδωνας Κέρκυρας
33) Ο Άγιος Σπυρίδωνας και το φάντασμα
Η τρομερή αυτή επιδημία, η πανώλη, παρουσιάστηκε και δεύτερη φορά στην
Κέρκυρα μετά από σαράντα περίπου χρόνια, το 1673. Και τούτη τη φορά η αρρώστια
ξαπλώθηκε γρήγορα σε πόλεις και χωριά. Τα κρούσματα υπήρξαν πάμπολλα. Το
δρεπάνι του θανάτου θέριζε κι αυτή τη φορά καθημερινά ένα μεγάλο αριθμό από τους
κατοίκους.
Στις παρακλήσεις του λαού του ο θαυματουργός Άγιος έσπευσε να ανεβάσει και πάλι
στον θρόνο της Θείας Μεγαλωσύνης, τη συντριβή και τα δάκρυα του πιστού λαού
μαζί με τα δικά του και να εκζητήσει και να λάβει τάχιστα το ουράνιο Έλεος και τη σωτηρία του.
Τα λόγια του Πνεύματος του Θεού «επικάλεσαί με εν ημέρα θλίψεώς σου και εξελούμαί σε και δοξάσεις
με» (Ψαλμ. μθ', 15) βρήκαν και στην περίπτωση αυτή πλήρη την εφαρμογή τους. Στις ικεσίες του Θείου
Ιεράρχη και του μετανοημένου λαού η απάντηση δεν άργησε να δοθεί. Τα κρούσματα μέρα με τη μέρα
ελαττώθηκαν στο ελάχιστο και τις τελευταίες μέρες του Οκτώβρη σταμάτησαν απότομα.
Κι αυτή τη φορά στην κορυφή του καμπαναριού για τρεις νύχτες έβλεπαν οι πιστοί ένα σταθερό φως, και
μέσα σ' αυτό το υπερκόσμιο φως, τον Θαυματουργό Άγιο να αιωρείται και μ' ένα Σταυρό στο χέρι να
καταδιώκει ένα κατάμαυρο φάντασμα, την αρρώστια, που προσπαθούσε να αποφύγει τον Άγιο και να
σωθεί.
Πηγή: http://www.pigizois.gr/kiprioi_agioi/spiridon_o_thaumatourgos.htm
"Εάν κανείς επισκεφθεί τον Ναό του Αγίου εις την Ζάκυνθο και προσέλθει να
προσκυνήσει το σεπτό Λείψανό του, θα παρατηρήσει ότι είναι μεν ενδεδυμένο
Αρχιερατική Στολή, όμως, επί της κεφαλής αντί της Δεσποτικής Μίτρας φέρει
απλούν καλυμμαύχιο μετά επανωκαλυμμαύχου. Πολλές δε φορές επεχείρησαν
οι Πατέρες της Μονής του να αφαιρέσουν το επανωκαλύμμαυχο και να
τοποθετήσουν μίτρα, ο Άγιος όμως, δεν συγκατετέθη ποτέ και το
επανωκαλύμμαυχο δεν έβγαινε από το κεφάλι του.
Μία μάλιστα φορά κατά την οποίαν επίεσαν πολύ οι Πατέρες τα πράγματα και
μετά δυνάμεως πολλής και βίας επιχειρούσαν να αφαιρέσουν το
επανωκαλύμμαυχο για να τοποθετήσουν μίτρα, ο Άγιος επέτρεψε και εσχίσθη
λίγο το δέρμα της κεφαλής του εις το μέτωπο και αμέσως έτρεξε αίμα ζεστό,
οπότε και οι Πατέρες βλέποντας το Θαύμα αυτό φοβήθηκαν και ζητώντας τη
συγνώμη του Αγίου, τον άφησαν εις την ησυχία του, να φέρει επανωκαλύμμαυχο, απόδειξη του ότι ο
Άγιος προέκρινε την Μοναχική του ιδιότητα, μια που καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του το Μοναχικό του
φρόνημα, ήταν αυτό που επεβάλλετο εις την κάθε απόφασή του, την κάθε του κίνηση, την κάθε του
φράση".
Πηγή: http://www.agiooros.net
«Αυτό και ένας απλός γιατρός ευλαβής, μπορεί να το καταλάβει. Όσοι πάσχουν
από δαιμόνιο, όταν πλησιάσουν σε κάτι Ιερό, τινάζονται. Έτσι φαίνονται ξεκάθαρα
ότι έχουν δαιμόνιο. Λίγο Αγιασμό αν τους δώσεις ή με Άγιο Λείψανο αν τους
σταυρώσεις, αντιδρούν, επειδή στριμώχνονται μέσα τους τα δαιμόνια, ενώ, αν
έχουν ψυχοπάθεια, δεν αντιδρούν καθόλου. Ακόμη και επάνω σου αν έχεις έναν
Σταυρό και τους πλησιάσεις, ανησυχούν, ταράζονται.
Κάποτε σε μια Αγρυπνία στο Άγιον Όρος, μου είπαν οι πατέρες ότι έχουν τον
λογισμό πως κάποιος λαϊκός που ήταν εκεί είχε δαιμόνιο. Κάθισα στο διπλανό
στασίδι και ακούμπησα επάνω του τον Σταυρό μου που έχει Τίμιο Ξύλο. Τινάχθηκε
επάνω σηκώθηκε και πήγε στην άλλη μεριά. Όταν έφυγε λίγο ο κόσμος, πήγα με
τρόπο δίπλα του. Πάλι τα ίδια. Κατάλαβα ότι πράγματι είχε δαιμόνιο.
Όταν μου φέρνουν στο Καλύβι παιδάκια και μου λένε ότι έχουν δαιμόνιο, για να διαπιστώσω αν είναι
δαιμονισμένα, μερικές φορές παίρνω ένα τεμάχιο Αγίου Λειψάνου του Αγίου Αρσενίου και το κρύβω
στην χούφτα μου. Και να δείτε, να έχω κλειστά και τα δυο χέρια μου, το παιδάκι, αν έχει δαιμόνιο,
κοιτάζει φοβισμένο το χέρι με το οποίο κρατώ το Άγιο Λείψανο. Αν όμως δεν έχει δαιμόνιο, αλλά λ.χ.
κάποια αρρώστια εγκεφαλική, δεν αντιδρά καθόλου.
Άλλοτε πάλι τους δίνω νερό στο οποίο προηγουμένως έχω βουτήξει τεμάχιο Αγίου Λειψάνου, αλλά, αν
έχουν δαιμόνιο, δεν το πίνουν· απομακρύνονται.
Σε ένα δαιμονισμένο παιδάκι έδωσα μια φορά πρώτα γλυκά, για να διψάσει πολύ, και μετά του έφερα
από αυτό το νερό. «Στον Γιαννάκη, είπα, θα δώσω πιο καλό νερό». Μόλις ήπιε λίγο, άρχισε να φωνάζει:
Το σταύρωνα στο κεφάλι, και τιναζόταν τα χέρια του, τα πόδια του… Έπαθε δαιμονική κρίση. Το
δαιμόνιο το έκανε ένα κουβάρι».
Πηγή: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/apokryfismos/mavres_dynameis.htm
Στη συνέχεια θα αναφέρουμε κάποια περιστατικά δαιμονισμού και θεραπείας
αυτών από τον άγιο Γεράσιμο. Φυσικά, δεν θεραπεύει μόνο ο άγιος Γεράσιμος
τέτοιες καταστάσεις αλλά και ο άγιος Διονύσιος, ο άγιος Σπυρίδωνας, ο άγιος
Νεκτάριος, ο Άι-Γιάννης ο Ρώσσος, η Παναγία της Τήνου και οπουδήποτε
αλλού καταφεύγει ο άνθρωπος με πίστη για να σωθεί.
Θέλουμε να υπενθυμίσουμε στους γονείς ότι η βλασφημία, η ενασχόληση με την
μαγεία κάποιου από την οικογένεια ή ακόμα και η επίδραση μαγείας από τρίτους
είναι μερικοί από τους λόγους για τους οποίους μπορεί κάποιο μέλος της
οικογένειας αυτής να δαιμονιστεί. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι που μπορεί να
συμβεί κάτι τέτοιο και ένας καλός πνευματικός πατέρας μπορεί να τους
διακρίνει.
Σε κάθε περίπτωση τα μέσα για την θεραπεία, όπως και αυτά για την προστασία
μας από τέτοιες καταστάσεις, είναι δεδομένα: αλλαγή τρόπου ζωής,
εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, νηστεία και προσευχή. Όμως δεν θα αρκεστούμε
να χρησιμοποιήσουμε μόνοι μας και αυτά τα μέσα (Θεία Κοινωνία, νηστεία,
προσευχή) αλλά μόνο αφού έχουμε εξομολογηθεί και ακολουθήσει τις οδηγίες
του εξομολόγου. Κάθε τέτοιο περιστατικό πρέπει να αναφερθεί στην εκκλησία.
Πάμε μόνοι μας να δώσουμε θεραπεία σε σοβαρά ή χρόνια προβλήματα υγείας
χωρίς να συμβουλευτούμε τον Γιατρό; Κάνουμε μόνοι μας εξετάσεις και
αποφασίζουμε αν είμαστε καλά ή όχι; Τότε, πώς θα γιατρέψουμε μόνοι μας
καταστάσεις που χρειάζονται τον Πνευματικό γιατρό;
Στην Ορθοδοξία η σωστή πνευματική ζωή συμβαδίζει με την σωστή πνευματική
καθοδήγηση από έμπειρο πνευματικό. Αυτός «βλέπει» και προειδοποιεί, δίνει
κανόνες που θεραπεύουν την ψυχή του ανθρώπου και μας προφυλάσει από
πνευματικούς κινδύνους.
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να βαδίζει μόνος. Χρειάζεται πνευματικό οδηγό.
25) Δαιμονισμός
«Είχε προσβληθεί από πονηρό πνεύμα ο μαθητής της Ζ΄ τάξεως του Γυμνασίου
Λευκάδος Γ. Ν. Κ., κάτοικος του χωρίου Βαθύ του Μεγανησίου Λευκάδος.
Μία από τις τελευταίες μέρες του περασμένου Σεπτεμβρίου και την ώρα που
διαβάζονταν από τον εφημέριο της Ιεράς Μονής, ιερέα Σπυρίδωνα Λιναρδάτο, οι κατά
των πονηρών πνευμάτων ευχές, ο μαθητής ταράσσονταν δεινώς ενώ ταυτόχρονα
έβγαζε φοβερές κραυγές λέγοντας : «Γεράσιμε, με έκαψες. Πού θα με ρίξεις; Τι θα με
κάνει ο Κύριός σου; Πού θα μας βάλει; Εγώ είμαι η λεγεώνα που με διέταξε ο Κύριος
να μπω στους χοίρους».
Κατά την ώρα εκείνη ο εφημέριος εξόρκιζε συνεχώς τον μαθητή, τοποθετώντας πάνω
στο στήθος του τον Τίμιο Σταυρό, τον οποίο ο Άγιος Γεράσιμος έφερε μαζί του και
χρησιμοποιούσε όταν ζούσε. Ο ατυχής νέος δάγκωνε συνεχώς τον Τίμιο Σταυρό
φωνάζοντας: «Ο Σταυρός είναι το όπλο το αήττητο, το δίκοπο μαχαίρι».
Επιμένων ο ιερέας για να απαλλαγεί ο νέος από τη φοβερή δαιμονική κρίση, άκουγε τις
φωνές του ότι θα φύγει την επόμενη μέρα. Πράγματι έφυγε κατά τη Θεία Λειτουργία
της επόμενης, αφού προηγουμένως ο πάσχων έπεσε αναίσθητος, κατόπιν μεγάλης
ταραχής και φρικτών κραυγών προ της Ιεράς Λάρνακας του Αγίου: «Γεράσιμε,
Γεράσιμε, με έσκασες, με τσάκισες, ανοίξτε το παράθυρο να φύγω».
Και έτσι ο νέος απαλλάχθηκε από τον δαίμονα. Ο νέος πλέον χαίρει άκρας υγείας, και
έχει γίνει άξιος ιερέας ο οποίος έχει αποκτήσει την αγάπη και την εκτίμηση του
ποιμνίου του».
Πηγή: Εφημερίδα «Πελοπόννησος», 16/10/1949
Ο Σπυρίδων Ρασσιάς, παιδάκι 11 ετών ενοχλήθηκε από τους δαίμονες. Οι γονείς του
τον έφεραν στον Άγιο Γεράσιμο στην Κεφαλονιά. Το παιδάκι αυτό μιλούσε ξένες
γλώσσες, έβριζε τον Άγιο με λόγια που δεν μπορούσε να γνωρίζει ένα μικρό παιδί. Τον
έβριζε, τον έφτυνε και πολλά άλλα.
Μια μέρα του Οκτωβρίου πήγε και στάθηκε μπροστά στον Άγιο σε στάση προσοχής όση
ώρα ψαλλόταν η παράκληση. Στο τέλος είπε «Φεύγω Καψάλη» και έπεσε κάτω
αναίσθητος. Μετά από τρεις μέρες ξύπνησε στον ξενώνα της Μονής απελευθερωμένος
από τον δαίμονα.
Πηγή: http://www.reporto.gr/news-print.asp?ID=564
Την 20η Οκτωβρίου 1901, στον Άγιο Γεράσιμο στην Κεφαλονιά, μεταξύ των πολλών
δαιμονισμένων ήταν 2 δεκαεξάχρονες κοπέλες, η Αγγελική Λοράντου από τα
Φαρακλάτα και η Τιτίκα Παγουλάτου από το Βαλεριάνο, καθώς και ο Ποιμένας της
Μονής Βαλσαμάτων.
Πηγή: http://www.reporto.gr/news-print.asp?ID=564