Θε()οωρ~τ()u ~ΙεΡ()[J-()V4 Χ ()u

~ ΑΎ~()?εΙτ()u

'Από τfιν ημεpoλoγίακfι καινοτομία του 1924

Ι Ι Ι <:1 -
σΤΥ)ν σΥ)μερινΥ) συγκριτισΤΙΚΥ) αιρεσΥ) του

OtX()U~eVta~

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ • ΑΘΗΝΑΙ 2000

 Θε()οωρ~τ()u ι"ΙεΡ()!Jw()ν~χ ()u

ι" Α Ύ~()ρεlτ()u

ΠΑΛΑΙΟΝ ΚΑΙ ΝΕΟΝ

'Από τ·~ν ~μ.ερολΟΥt~κ·~ κ~tvοτομ.Ι~ τοο 1924

, , ,~,-

σΤΊ1" σΎ)μ.ερt V·I) σUΥκρtτtστtκ 1) ~tρεσΊ1 τοu

Οlκοuμ.εVtσμ.οU

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ - ΑΘΗΝΑΙ 2000

 ~-- ~-~~~---------~~~~~~~~--~~~~~~~-------

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Προλεγόμενα 3

ΙΩ ανθρωπος καί ό χρόνος 5

~H καινοτόμος Ρώμη 9

Τά ορό της άλλαΥης 11

eH άλλαγή 21

Τά μετά ιόν άλλαγήν 29

Παιριαρχεία 'Αθnναγόρου 38

ΠατριαρχείαΔημητρίου 41

ΠατριαρχείαΒαρθολομαίου 46

Τά ψεύδη ιων ΝεοημερολογlΙων 53

Μηνύμαια Όρθοδοξίας άπό ιόν μακρυνό Καναδδ 55

"Η άγωνία έν ιφ κήπφ Γεσθημανρ 69

Τό Παλαιοημερολογιτικόν 91

'Επιλεγόμενα 106

2
.......... 3
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
.......... 5
"Όταν όμιλουμε γιά παλαιό ημερολόγιο δέν έννοουμε τίποτα
' 9
άλλο, παρά τήν κατά Θεόν άντίδρασιν του πιστου λαου στήν
....... 11 ήμερολογιακήν καινοτομία του 1924.
"Ο τρόπος μέ τόν όπα/ον εγινε ή είσαγωγή του παπικου
....... 21 ημερολογίου, τό πότε εγινε καί οί διωγμοί πού ύπέστησαν οί
άνηδράσαντες, άποδεικνύει πεΡlΙράνως τό άντορθόδοξον καί
....... 29 , , -" .
ανηκανονικον του εγχειρηματος.

....... 38 Τά κείμενα πού άκολουθουν περιγράφουν μέ άνηκειμε­

νικότητα καί ίστορικήν άκρίβειου δλα τά γεγονότα πού έδη­
, 41 μιούργησαν τήν ημερολογιακήν καινοτομίαν. 'Αποδεικνύεται

...... 46 έπίσης σαφώς δη μητέρα του νεοημερολογlΙισμου εΊναι η σύγ­

xρoνoς αϊρεσις του Οίκουμενισμου, στήν όποίαν δυστυΧώς ε­
,..... 53 χουν ύποκύψει αί περισσότεραι 'Ορθόδοξοι 'Εκκλησίαι.
'Έτσι ό άγαπητός άναγνώστης θά άντιληφθη δη ό άγών
..... 55
τών ένισταμένων κατά της αίρέσεως του αίώνος μας παλαιοη ­
..... 69 μερολογlΙών δέν γίνεται γιά τίς 13 ημέρες, άλλά διά νά διατη ­
ρηθουν οί άγωνιζόμενοι μακράν της αίρέσεως καί έντός της
..... 91 'Ορθοδοξίας.

'.. 106 Τό θλιβερόν εΊναι δη τό ίερατεϊον του νέου ημερολογίου

καίτοι γνωρίζει δη «λύκοι βαρείς» μέ σχημα ίεραηκόν λυμαί­
νoνται τήν άλήθειαν της 'Ορθοδοξίας, έν τούτοις διά ποικίλους
λόγους καί άμαρτωλάς προφάσεις παραμένει ύπό τάς εύλογίας
τών λυκοποιμένων του! "Οη δέν ύπερβάλλομεν τό άποδεικνύει
τό κατωτέρω κείμενον πού έγράφη στήν γνωστή ν έφημερίδα
«'Ορθόδοξος Τύπος», iίδη πρό είκοσαετίας περίπου.
«'Από τήν έποχή' πού στόν πατριαρχικό θρόνο της Βασι­

'U.
 Ιι
Ι
λεύουσας ανέβηκε ό Μελέηος Μεταξάκης, ενας έσμός προδοτών,
μέ έξαίρεση τόν πατριάρχη Μάξιμο τόν Ε ", λυμαίνεται τό Πα­
τριαρxείo. eo 'Αθηναγόρας λταν έκείνος πού έβλαψε περισσό­
τερo όπό όλους τήν 'Ορθοδοξία καί τό Φανάρι. Καί μετά τόν
θάνατό του κανένας δέν βρέθηκε νά σταματήσει τό δύσμοιρο
Πατριαρχείο όπό τό κατρακύλισμά του. 'Έτσι, σήμερα, τό Πα­
τρ
αρxείo περιστοιχίζεται όπό ατομα, πού εΊναι έντελώς άγευστα
όπό τήν 'Ορθοδοξία, πού εΊναι αμφίβολο αν πιστεύουν καί σ'
αύτόν τόν Θεόν, πού δέν παύουν όμως νά τόν έμπορεύονται
καί έμπαίζουν σαρκαστικά. Γιατί, αν πίστευαν, κανένας τους δέν
θά τολμουσε νά παριστάνη τόν κληρικό από αύτούς. Καί γι'
αύτό ... ξεπουλουν τήν 'Ορθοδοξία σέ τιμή εύκαιρίας».
Κατόπιν τούτου τά λόγια δέν ώφελουν πιά. Χρειάζεται προ ­
ξις, δηλαδή αντίστασις στήν αίρεσι πού κατορθώνεται μόνον
μέ τήν διακοπήν πάσης έκκλησιαστικης κοινωνίας μέ τούς κακο ­
δόξους πατριάρχας καί όσους τούς παραδέχονται, κοινωνουν
καί έγκωμιάζουν.
Τά κείμενα πού ακολουθουν τήν διαπραγμάτευσιν του
ήμερολογιακου θέματος ασχολουνται ακριβώς μέ τήν σύγχρο
νον πραγματικότητα· τίς δραστηριότητες τών οίκουμενιοτων
­
Ι Ι
Ι
καί τήν' ένδοτική καί συνεπώς όντιπαραδοσιακήν στάσιν των ...
ύποτακιικων τους, έπισκόπων καί θεολόγων ...
eH ύποχρέωσις συνεπώς όσων έπιθυμουν νά παραμείνουν
όρθόδοξοι εΊναι μία· όντίστασις μέχρι θανάτου πρός τήν κακο­ ~
δοξίαν καί ή συσπείρωσις τους γύρω όπό γνησίους ποιμένας ~
πού όκολουθουν τό πάτριον έορτολόγιον.
'Εάν καί μιά ψυχή τό αντιληφθη αύτό καί ακολουθήση τήν
~
πορεία τών γνησίων 'Ορθοδόξων του αίωνος μος, ό σκοπός
Ι:
της παρούσης έκδόσεως θά εχη έπιτύχει.
~
j

"Eyρaφoν έν 'Α Υίφ "Ορει i

κατ' ΑύΥουστον του Ι:
σωτηρίου έτους 1999 j

Ίερομ. Θεοδώρητος

 >δοτων,
τό Πα­
,
ρισσο­
, ,
ετα τον

)σμοιρο

τό Πα­
ίγευστα
,
~o άνθρωπος καί ό χρόνος
ι

Ι και σ
,
~Hμερoλόγιoν καί Πασχάλιον
ευονται

ους δέν
Καί γι'
Ό άνθρωπος από των αρχαιοτάτων χρόνων ασχολή­
:οι πρα­ θηκε μέ τήν μέτρησι ν τοϋ χρόνου, ενω συγχρόνως ερρύθ­
ι

ι μονον μιζε δλες τίς απασχολήσεις του μέ ΤΙ1ν βοήθειά του. Καί
ς κακο­
ενω στήν αρχή είχε ώς φυσικό ρολόϊ τήν κίνησιν τοϋ
νωνουν
ήλίου καί των άστρων, αργότερα εφεϋρε τά μηχανικοϋ
τύπου ώρολόγια, διά νά φθάση στά σημερινά ηλεκτρο­
σιν του
ruyxpO­
ι
νι κά ακριβείας.
ενιστων Άλλά καί ό ίδιος ό Θεός, δπως βλέπουμε στό Λευιτικό
:ιν των... τοϋ Μωυσέως, ώρισε πότε νά γί νωνται ώρισμέναι έορταί

, εΙς τό 'Ισραήλ. Διαβάζουμε λοιπόν σχετικως:

ιμεινουν
α) «Έν τφ πρώτφ μηνί εν τη τεσσαρεσκαιδεκάτη ή­
ν κακο­
ι μέρι;χ τοϋ μηνός ... πάσχα τφ Κ υρίφ ... καί προσάξετε όλο­
lοlμενας
καυτώματα τφ Κυρίφ έπτά ήμέρας· καί ή ήμέρα ή έβδόμη
lήση τήν κλ ητή αγία έσται ύμΙν ... » (Λευ. κγ', 5- 8).
,
σκοπος β) «Καί αριθμ ήσατε ύμιν από της επαύριον των σαβ­
βάτων ... έπτά έβδομάδας όλοκλήρους ... αριθμήσατε πεντή­
κοντα ήμέρας καί προσοίσετε θυσίαν νέαν τφ Κυρίφ ...
καί καλέσετε ταύτην τήν ήμέραν κλητήν· αγία έσται
ιίφ 'Όρει
ύμΙν ... » (Λευ. κγ', 15,21).
7τον του
')υς 1999 γ) Λάλησον τοις υίοις 'Ισραήλ λέγων' τοϋ μηνός τοϋ
έβδόμου μιζί τού μηνός έσται ύμιν ανάπαυσις, μνημό­
'δώρητος

5
!

'-.$
Ι

,!
 i
ι

συνον σαλπίγγων, κλητή αγία έσται ύμΙν». (Λευ. κγ',

24).
δ) «Καί τη δεκάτη του μηνός του έβδόμου ημέρα έξι­
λασμοϋ, κλητή αγία έσται ύμΙν». (Λευ. κγ', 27).
ε) «Λάλ ησον τοις υίοις 'Ισραήλ λέγων' τη πεντεκαι­
δεκάτη του μηνός του έβδόμου τούτου έορτή σκηνών έ­
πτά Ι1μέρας τφ Κ υρίφ. (Λευ. κγ', 34).
~Όπως βλέπουμε σαφως ό Θεός ό ίδιος ώρισε εν τφ
'Ισραήλ τάς έορτάς του Πάσχα, Πεντηκοστης, Έξιλασμου,
Σκηνοπηγίας, κ.λ.π., ως καί τόν χρόνον πού θά ετελουντο.
Έπίσης τά διάφορα γεγονότα πού σχετίζονται μέ τήν
επί γειον δρασι ν του Κυρίου, όπως η γέννησις το'ο Προ­
δρόμου, ό Ευαγγελισμός, η Γέννησις του Κυρίου, ή Περι­
τομή, η <Υπαπαντή, έχουν μίαν αλληλουχίαν, εξαρτώμενα
απαντα από τήν ήμερομ ηνίαν συλλήψεως του Τ. Προ­
δρόμου. Βλέπομεν δηλαδή οτι όχι μόνον τάς καθημερινάς
ασχολίας του ρυθμίζει ό άνθρωπος μέ τόν χρόνον, αλλά
καί αυτήν τήν λατρείαν το'ο Θεου είχε καί έχει ωρισμέ­
νες ημέρες καί ώρες πού τήν τελεΙ.
~H Έκκλ ησία του Χριστου απ' αρχης εχρησιμοποί ησε
τήν έβδομάδα μέ τήν έόρτιον Κ υριακήν καί τόν έορτα­
σμόν του Πάσχα κατά τό έβραϊκόν σύστημα μετρήσεως
του χρόνου. Δηλαδή τήν Κυριακήν μετά τήν πρώτην παν­
σέλ ηνον της έαρι νης ισημερίας, οί Χριστιανοί έώρταζον
τό Πάσχα. Ποίος δμως θά τούς έλεγε πότε είναι ή έαρι νή
ισημερία; Άσφαλως ή αστρονομία διά το'ο ημερολογίου

της, τό όποιον τότε εις δλ ην τήν Ρωμαϊκήν αύτοκρατορίαν

ητο τό λεγόμενον Ίουλιανόν. <Ωρίσθη έτσι συμβατικως

στόν αιωνα ως έαρι νΙ1 Ισημερία η 21 Μαρτίου.

Στόν β' δμως αιωνα μ.Χ. παρετηρήθη δτι άλλοτε έ­
ώρταζον αί ε~KKλ ησίαι της Μ. Άσίας τό Πάσχα καί άλ­

6
 u. κγ', λοτε αί εκκλ ησίαι της Ά νατολ ης καί της Δύσεως. Καί
της μέν Μ. 'Ασίας έώρταζον τό Πάσχα τήν 14ην του μηνός
α έξι­ Νισάν, δποια ήμέρα καί άν έπεφτε, ενφ αί λοιπαί εκκλη­
σίαι καί η Δύσις πάντοτε τήν Κυριακήν μετά τήν 14η
:εκαι ­ Νισάν. Τό γεγονός αυτό δέν ητο καθόλου ευχάριστον,
,ων έ­ είχε δέ ώς αποτέλεσμα δι' ώρισμένον διάστημα τήν δια­
κοπήν σχέσεων μεταξύ Δύσεως καί Μ. Άσίας- ή ανωμα­
εν τφ λία έπρεπε όπωσδήποτε νά τακτοποιηθη.
χσμου, Μέ τό σοβαρόν αυτό θέμα ησχολ ήθη επισταμένως ή
ουντο. Α' ΟΙκουμενική Σύνοδος ή όποία έγινε τό 325 μ.Χ. εΙς
μέ τήν τήν Νίκαιαν της Βιθυνίας, κατόπιν επιθυμίας του Μ.
) Προ­ Κωνσταντί νου.
Περι­ Άφου δηλαδή ή μεγάλη εκείνη Σύνοδος καθήρεσε
ώμενα τόν "Αρειον, εν συνεχείςχ ερρύθμ ισε καί τό θέμα του από
. Προ­ κοι νου έορτασμου του Σωτηρίου Πάσχα .
ερινάς Ό αυτοκράτωρ Μ. Κωνσταντινος εΙς τήν επιστολ ήν
, αλλά του αναφορικως πρός τήν επιτευχθεισαν συμφωνίαν
ρισμέ­ γράφει: «... δει νόν τε (εστί) καί απρεπές κατά τάς αυτάς
ημέρας, έτέρους μέν ταις νηστείαις σχολάζειν, έτέρους
ποίησε δέ συμπόσια συντελειν» (ΒΕΠΕΣ, 24, 153). Ή δέ άγία
έορτα­ Σύνοδος εΙς επιστολι1ν της πρός τούς άπανταχου επισκό­
>ήσεως πους, πού δέν μπόρεσαν νά έλθουν εΙς τΊ1ν Νίκαιαν,
ν παν­ μεταξύ των άλλων τονίζει: «Ευγγελιζόμεθα δέ πρός ύμας
ρταζον καί περί της συμφωνίας του άγίου Πάσχα, δτι ύμετέ­
ραις ευχαις κατωρθώθη καί του το τό μέρος, ωστε πάντας
έαρινήΙ·

λογίου . τούς εν τη <Εφα ('Α νατολ η) αδελφούς, τούς μετά των

~τoρίαν 'Ιουδαίων τό πρότερον ποιουντας καί ήμιν πασιν τοις εξ

ατικως αρχης φυλάττουσι τό Πάσχα, εκ του δευρο μεθ' ήμων
άγει v».(l)

lοτε έ­
,
"λ
:αι α ­ 1. Άρχιμ. Ση. Μήλια, Πρακτικά Συνόδων, τόμο Α' σελ. 190.

';;:;Wfl&i. ,
 'Έτσι ή Έκκλησία απέλαβε καί πάλιν τήν ειρήνην
της, έορτάζουσα σύμπασα από κοι νου τήν έορτήν των έ­
ορτων, τό σωτήριον Πάσχα. Ή διά του 'Ιουλ ιανου ήμερο­
λογίου καθωρισθεϊσα συμβατικως ώς έαρινή ισημερία
21 Μαρτίου έγινε ό όδηγός εΙς τούς Πατέρας της Α' Οι Κ.
Συνόδου, ωστε νά ώρίσουν αΙώνιον Πασχάλιον, τό όποϊον
ουδέποτε επέτρεπε νά έορτασθη τό Χριστιανικό Πάσχα
μαζί 11 πρό του Ίουδαϊκου πάσχα, αλλά πάντοτε μετά
, , ."

απο αυτο.

Ινην
•ν• ε­

ερο­

ερία
ΟΙκ.
:οϊον C!H καινοτόμος Ρώμη
ισχα

ιιετά ·Η Ρώμη αποσχισθεϊσα της Άνατολης τό 1054 ηκο­

λούθησε έκτοτε Ιδική της πορεία εΙς πλεϊστα θέματα
πίστεως καί λατρείας, αλλ' εσυνέχιζε νά διατηρfl τό Ίου­
λιανόν ·Ημερολόγιον. Τό 1582 ό πάπας Γρηγόριος ΙΓ' άλ­
λαξε τό ήμερολόγιον δημ ιουργήσας τό Γρηγοριανόν, τό
όποϊον ανέτρεπε τόν Πασχάλιον Κανόνα της Α' ΟΙκου­
μενικης Συνόδου.
·Όταν αντελήφθη δτι οί Όρθόδοξοι δέν ηκολούθησαν
τήν καινοτομίαν του(2) καί έτσι μόνος του έθεσε ενα ακό­
μη φραγμόν μεταξύ Όρθοδοξίας καί παπισμοϋ, ιΊθέλησε
διά διαφόρων πρεσβειων, επιστολων καί δώρων νά παρα­
σύρη τό ΟΙκουμενικόν Πατριαρχεϊον πρός τό μέρος του.
·0 τότε Πατριάρχης ·Ιερεμίας Β' αντέκρουσε επιτυχως
τά επιχειρήματα των παπικων καί εν συνεχεί<;χ συνε­
-. .'
κάλεσε Πανορθόδοξον Σύνοδον εις Κων / πολ ι ν τό 1853,

Ι δπου μετεϊχαν καί οί Πατριάρχαι Άλεξανδρείας Σύλβε­

στρος καί ·Ιεροσολ ύμων Σωφρόνιος, κατά τήν όποίαν
κατεδικάσθη η ημερολογιακή αλλαγή. Τό αυτό έπραξε ό

Ιι ·Ιερεμίας καί τό 1587 καί τό

παπικων νά παρασύρουν τούς Όρθοδόξους.
1593, λόγφ της εμμονης των

Τά έτη περνοϋσαν αλλά ή παπική προπαγάνδα εσυνε­

2. "Όχι μόνον ή Όρθοδοξία, άλλά καί ή Εύρώπη άντέδρασεν ισΧ\Jρως, άφου

μόλις τό 1700 έδέΧθησ,αν τό νέον Ήμερολόγιον οί Γερμανοί, τό 1752 οί
'Άγγλοι καί τό 1953 οί ΣΟ\Jηδοί.

9
. χίζετο, διά τουτο τό 1848 ό Κων / λεως "Α νθιμος εξέδωκε
Έγκύκλ ιον πού ύπεγράφετο κ:αί ύπό των λοιπων τριών
πατριαρχών, διά της όποίας κ:ατεδικάζετο κ:άθε νεωτε­
ρισμός ώς «ύπαγόρευμα του διαβόλου».
Τό 1902 ανεκινήθη καί πάλιν τό θέμα διά της πραγ­
ματείας του εκ Σμύρνης μαθηματικου Πολυδώρου, ό ό­
ποιος ισχυρίζετο ΟΤΙ τό Γρηγοριανόν ήμερολόγιον είναι
επιστημονι κως όρθότερον καί συνεπως προτιμ ητέον. ·Η
Έπιτροπή πού εξήτασε τό θέμα απέρριψε άπάσας τάς θέ­
σεις του Πολ υδώρου, ύποστηρίξασα οτι «... ευπροσδέκτως
τφ Θεφ έορτάζουσιν ουχί οί αστρονομικήν ακρίβειαν
επιτηδεύοντες περί τήν τιΊρησιν των καιρων, αλλ' οί ακρι­
βείς περί τήν ευσέβειαν». ·0 πατριάρχης 'Ιωακείμ εζήτησε
εν συνεχείq. κ:αί τήν γνώμην των λοιπων Όρθοδόξων
Έκκλησιων διά τήν Είσήγησιν Πολυδώρου, αί όποιαι
μέ τήν σειράν των τήν απέρριψαν.
·Η σπουδαιοτέρα δμως κ:αταδίκητου Γρηγοριανου
τιμερολογίου εγένετο ύπό του πατριάρχου 'Ιωακείμ Γ'
εις τήν ανταπάντησίν του πρός τούς προκαθημένουςτων
'Ορθοδόξων Έκκλησιων, δπου γράφονται καί τά έξης ση­
μαντικά: «... τό δέ παραφυλάσσοντας τό Ίουλιανόν έορτο­
λόγιον ήμων αμετακίνητον ύπερπηδησαι μόνον δεκατρείς
ήμέρας, ωστε συμπίπτει ν τάς μηνολογίας ήμων τε καί
των έτέρφ (Γρηγοριανφ) ήμερολογίφ κατακολουθούντων
ανόητον καί άσκοπο ν είναι ... ·Ημεϊς γάρ ουδαμώς από
εκκλησιαστικής απόψεως ύποχρεούμεθα μεταλλάττειν
ήμερολόγιον». ('Ι Καρμίρη, ΔΣΜ, Β', 946 ιβ).
Άλλά καί εσχάτως ή Εισήγησις της Έκκλ ησίας της
·Ελλάδος πρός τήν μέλλουσαν νά συνέλθη Πανορθόδοξον
Σύνοδον, αναφέρουσα τό ανωτέρω κείμενον, συμπεραίνει:
«Ά τυχως 11 φωνή αϋτη της συνέσεως ηγνοήθη καί μηδενός

10
:δωκε Έκκλ ησιαστι κου λόγου συνωθουντος διωρθώθη τό Ίου­
τριων λ ιανόν Ήμερολόγιον καί ή Έκκλησία διηρέθη εΙς δεχο­
εωτε­ μένας τήν διόρθωσιν καί αποριπτούσας αυτήν». (σελ. 31).

τραγ­
, ,
Ι, Ο 0­ Τά πρό της άλλαγης
~

ειναι

ον. Ή 'Όπως είδαμε μέχρι τό 1902 τό ΟΙ Κ. Πατριαρχεϊον

iς θέ­ όχι μόνον απέρριπτε κάθε πρότασι ν αλλαγης τοϋ ήμερο­
Iέκτως λογίου, αλλά σθεναρως καί μετά παρρησίας ώμολογουσε,
ίβειαν δτι ή Όρθοδοξία αποτελεϊ τήν Έκκλησίαν, τήν μοναδική ν
ακρι­ καί σώζουσαν. ΕΙς τήν ανωτέρω ανταπάντησιν τού πα­
~ήτησε τριάρχου 'Ιωακείμ γράφονται καί τά έξης σημαντικά,
lδόξων ύπενθυμίζοντα ήμέρας δόξης της Όρθοδόξου Έκκλησίας.
όποϊαι «Έξ ήμων (των Όρθοδόξων) δέον νά ύπάρχη στερρά
ομολογία της αληθείας της ήμετέρας ΟΙ κουμενι κης Έκ­
nανοϋ κλησίας ώς τοϋμόνου φύλακος της κληρονομίας τού
:είμ Γ' Χριστού καί της μόνης σωτηρίου κιβωτού της θείας Χάρι­
υςτων τος». (σ. 31) «Τό της χάριτος κράτος... τη Έκκλησί<;χ αυτου
,ης ση­ πρός κυβέρνησιν παραδοθέν, κυβερναται μόνον ύπό της
έορτο­ Έκκλ ησίας της τηρησάσης αμόλ υντον τΊιν πίστι ν καί
cατρεϊς τήν ομολογίαν» (σ. 45).
τε καί «"Εν καί μόνον είδος εΙσόδου ύπάρχει εΙς τήν οδόν,
ούντων τήν αλήθειαν καί τήν ζωήν, καί τοϋτό εστιν ή εΙλικρινής

ως άπό
Ι πίστις αμόλυντος καί σταθερά, δπως παρελάβομεν αυτήν
,άττειν . παρά τού Κυρίου καί σωτηρος ήμων Ίησοϋ ΧρισΤΟϋ καί
των αγίων Α υτοϋ μαθητων δογματισθεϊσαν εν ταϊς έπτά
'ίας της t εκείναις ΟΙκουμενικαϊς Συνόδοις, τόσο ύπό τήν έποψιν
3όδοξον ! της διδασκαλίας, δσον καί ύπό τήν έποψιν της εκκλη­
εραίνει: σιαστικης κανονικης πειθαρχίας ... Ή επιθυμία ήμων
μηδενός εστί ν ή αυτή, δπως πάντες οί έτερόδοξοι έλθωσι ν εις τόν

11
 κόλπον της Όρθοδόξου Έκκλ ησίας του Χριστου, της μό­
νης δυναμένης δουναι αυτοις τήν σωτηρίαν». (σ. 48). (3)
Καί αλλαχου:
«Έν τφ·παρόντι εσμέν ηνηγκασμένοι,ινα σκεπτώμεθα
ου τοσουτον περί της απαλύνσεως των ημετέρων σχέ­
σεων πρός τούς χριστιανούς της Δύσεως καί της φιλα­
δέλφου προσελκύσεως των κοινΟτΊιτων αυτων εΙς τήν
μεθ' ημων ένότητα, δσον περί ακαταπαύστου καί αγρύ­

,
Ι πνου ύπερασπίσεως των πεπιστευμένων ημιν λογικων
προβάτων από των αδιαλείπτωνεπιβουλων καί πολυειδων
δελεασμάτων των λατίνων καί των Προτεσταντων». (σ.
28). (4)

Τά ανωτέρω μας ύπενθυμίζουν άριστα τό πνευμα της

Έγκυκλίου τού ΟΙκουμενικου Πατριαρχείου τού έτους
1895 πρός τόν πάπα της Ρώμης Λέοντα. ΟΗ αυτή όμολογία,
ό αυτός παλμός! πφς κατόπι ν αυτων κατωρθώθη η αντι­
κανονι κή αλλαγή του ημερολογίου; Τί εμεσολάβησε; Καθ'
ήμας δύο σπουδαια γεγονότα πού απετέλεσαν σταθμούς
διά τήν μετέπειτα ανορθόδοξον πορείαν του Φαναρίου:
ΟΗ Πατριαρχική Έγκύκλιος τού 1920 καί τό «Πανορθό­
δοξον» Συνέδριον τού 1923 εΙς Κων / λ ι ν. Πρί ν τά δΟ'Ομε
δμως λεπτομερέστερον θά πρέπη νά γνωρίσωμε τί είναι
ή λεγόμενη ΟΙκουμενική Κίνησις 11 ΟΙκουμενισμός, καρ­
, - ~, ~ ,."

πος των οποιων ει ναι τα ανωτερω γεγονοτα.

,

ΟΟδηγός μας στήν γνωριμία μας μέ τόν Οικουμενι­

σμόν θά είναι τό έργον: «Ό ΟΙκουμενισμός χωρίς μάσκα»
τού γνωστου νεοημερολογί του αρχιμ. Χαραλ. Βασιλοπού­
λου (+), ωστε να μ ή νομίση κανείς εκ των αναγνωστων
μας δτι ύπερβάλλομεν, 11 δτι τά βλέπομεν τά πράγματα

3. Χρ. Άνδρού,τοου, Μελέται καί Διατρl6aί, τόμο Α ~ ο. 106, Θεοο. 1964.

4. Αύτόθι, ο. 126.

12
 ,
; μο­ «στενά», εκ της παλαιοημερολογιτικης καί μόνο σκοπιας.
8). (3) «Ό θρησκευτικός ΟΙκουμενισμός της σήμερον είναι
Κίνησις διά τήν ένωσιν των αίρετικων όμολογιων της
lμεθα Δύσεως μετά της Όρθοδοξίας κατ' αρχάς καίεΙς δεύτερον
,
σχε­ στάδιον διά τήν ένωσι ν δλων των θρησκειων εΙς ένα
ηλα­ τερατώδες κατασκεύασμα, εις μίαν Πανθρησκείαν. Τελι­
,
; την κόν δμως σκοπόν εχει νά εξαφανίση μέσα σ' αυτό τό
,
ιγρυ­ χωνευτήρι τόν Χριστιανισμόν καί Ιδίως τήν Όρθοδοξίαν,
'ικ:ων
πού κατέχει τήν αλήθειαν. Σκοπεύει δέ εις τήν τελική
::ιδων
φάσι τού σκοτεινού του σχεδίου νά αντικαταστήση τήν
Ι». (σ.
λατρεία τού ένός Θεού μέ τήν λατρεία τού Σατανα! Α ύτό
φαί νεται εκ πρώτης όψεως απίστευτο. Καί δμως, αύτό
α της κυρίως επιδιώκει ό πολυδαίδαλος μηχανισμός της οικου­
μενι κής Κ ι νήσεως, διά ηΊν δραστηριότητα της όποίας
."
ετους
,
.ογια, τόσον συχνά αΚΟύμε στίς ήμέρες μας νά γίνεται λόγος.
,
αντι­ Ό Οικουμενισμός, δπως αποδεικνύεται από στοιχεία
,. Καθ' σοβαρά καί αδιάσειστα, πού θά διαβάσης, αναγνώστα,
, , ~~, , , ­
3μούς στην συνεχεια, ειναι ενα σατανικο κατασκευασμα των
,
~ριoυ: σκοτεινών Δυνάμεων. Είναι μιά μεγάλη, φοβερή καί τρο­
ορθό­ μερή αίρεσις η μαλλον παναίρεσις. Είναι μία σύνθεσις
δαΟμε θρησκειων, φιλοσοφιων καί παραδόσεων σέ μιά τραγε­
λαφική ένότητα. Είναι μιά δολία πλάνη, καταστρωμένη
~

ειναι

,καρ­ μέ σατανικό σχέδιο, ή όποία ύποστηρίζει, δτι πουθενά

δέν ύπάρχει ή μοναδική, ή απόλυτος, 11 ένιαία αλήθεια.
Ούτε καί στήν Όρθοδοξία!

Ι
lμενι­
,
:χ.σκα» 'Έτσι ό Οικουμενισμός καταντα ένα τέρας, πού κατα­
,
οπου­ βροχθίζει τά πάντα. Καταντα ένα καμίνι, πού προσπαθεί
οστων νά χωνέψη καί συγκεράση δλες τίς θρησκείες. Είναι
Υματα ένας νεώτερος αίρετικός Συγκρητισμός πού ύπόσχεται
νά λύση δλα τά προβλήματα. Ό δέ Θεός γιά τόν Οι κου­
L964.
μενισμό, είναι ένας αόριστος θεός, πού δέχεται εξ ίσου

13

.2
τήν λατρείαν δλων των θρησκειων.
Γιά τόν Οικουμενισμόν δέν ύπάρχει προσωπικός Θεός.
Ό Οικουμενισμός δέν πιστεύει τίποτε, αλλά καί τίποτε
δέν απορρίπτει στό ανακάτεμα καί στή νέα σύνθεση της
θρησκείας, τήν όποίαν επιδιώκει νά κατασκευάση. Δέν
ύπάρχουν γιά τόν Οικουμενισμό Θρησκείες καί Πατρίδες.
Μέ τρόπο επιδέξιο καί δηθεν γιά λόγους εΙρηνικης συνερ­
γασίας προβάλλει έμμεσα τό σύνθημα: Κάτω τά σύνορα!
<"Όλα λοιπόν συνθλίβονται, αφομοιώνονται καί εξαφα­
νίζoνται στό αβυσσαλέο στόμα τού ΟΙκουμενισμού.
<"Ο Οικουμενισμός είναι μιά φοβερή λαίλαψ πού προε­
τοιμάζεται νά ξεθεμελιώση, δπως φαντάζεται, τήν «Μίαν,
<"Αγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν Έκκλησίαν» τού
Χριστού. Είναι άγριος τυφών των δυνάμεων τού σκότους,
, " ,,~,

που συγκεντρωνει την καταστροφικη του μανια εναντιον

κυρίως της Όρθοδοξίας, μέ τόν σκοτεινό του πόθο νά

τήν εκμ ηδενίση καί νά τήν αφανίση. Καί τούτο, διότι
γνωρίζει, δτι μόνη 11 Όρθοδοξία κρατεί ανόθευτη τήν
Άλήθεια καί Μόνη αυτή μπορεί νά σώση τόν άνθρωπο.
«Τίς πέτρες τίς πετούν στίς καρυδιές πού έχουν καρύδια»,
έλεγε παραστατικά ό Κολοκοτρώνης. 'Έτσι καί ό Οικου­
μενισμός χτυπα τήν Όρθοδοξία, διότι αυτή εχει αξία,
κατέχει τόν θησαυρό της Άλ ηθείας.
Άλλά ενω είναι τόσο τρομερά τά σχέδια τού Οι κου­
μενισμού, εν τούτοις τά κρύβει επιμελέστατα κάτω από
ένα αριστοτεχνικό μανδύα αθωότητος. <"Όλα προχωρούν
μέ μελέτη, μέ σύστημα, μέ όργάνωσι. ·0 Οικουμενισμός
σήμερα είναι ή εξέλιξις τού φοβερού σχεδίου των οργά­
νων του Σατανα στό πιό κρίσιμο σημείο.
Μέ τόν Οικουμενισμό χτυπούν σήμερα μέ δλας τάς
δυνάμεις, ~/ήν Έκκλησία του Χριστου οί άσπονδοι καί

14
 . δόλιοι εχθροί της. Σκοτεινές δυνάμεις καί αόρατα επι­

Θεός. τελεΊα έχουν συγκεντρώσει τά πυρά τους στό σκοπό αυτό.

~πoτε Πόλεμος γίνεται, καί πόλεμος μεγάλος πού δυστυχως οί

η της πολλοί δέν τόν έχουν πάρει καν είδησι.

. Δέν «'Όλοι οί εχθροί του Χριστου ένωμένοι κάτω από

)ίδες. ένα αόρατο επιτελεΊο, πού κρύβεται πίσω από ώραΊες λέ­

Jνερ­ ξεις, σοβαροφανεΊς όργανισμούς καί ένωτικά συνθήματα

νορα! αγάπης, δουλεύουν 1,μέρα καί νύκτα γιά νά αφανίσουν

αφα­ τήν άγίαν του Έκκλ ησίαν, νά νοθεύσουν τήν Άλ Ι1θεια

υ. πού μας απεκάλυψε ό Θεάνθρωπος καί νά ματαιώσουν

rtροε­ έτσι τήν σωτηρία του ανθρώπου, νά βάλουν δέ στή θέσι

\ι1ίαν, του Χριστου, ώς αρχηγό του κόσμου, τόν διάβολο, «ωστε
» του αυτόν εις τόν Ναόν του Θεου ώς Θεόν καθίσαι,
)τους, αποδεικνύντα έαυτόν, ότι εστί Θεός». (Β' Θεσσ. β' 4).
,
,ντιον Α ί δυνάμεις του σκότους έθεσαν τελευταίως σέ ενέρ­
)0 νά γεια όλα τά μέσα γιά νά μπορέσουν νά ξεθεμελιώσουν

διότι τήν Έκκλ ησία του Χριστου. Γενική, λοιπόν, επίθεση επι­
,
η την χειρουν εναντίον της Έκκλ ησίας εφ' όλων των μετώπων

'ρωπο. κάτω από τήν αθώα επωνυμία του ΟΙκουμενισμου.

ύδια», ΙΌ Οί κουμενισμός μέ λίγα λόγια, είναι ένα κατα­
Ικου­ χθόνιο παγκόσμιον Κίνημα, πολιτικόν καί θρησκευτι­

αξία, κόν, μέ σκοπόν τήν ύποταγήν της ανθρωπότητος κάτω

από μίαν παγκόσμ ιον Κυβέρνησιν... καί τήν ένωσι ν
,
ιικου­ δλων των θρησκειων είς μίαν Πανθρησκείαν, ώστε νά
, ,
έξαφανισθη ό Χριστιανισμός, νά έξαφανισθη ή σώζουσα

Ι
ω απο

ωρουν Όρθόδοξος πίστις καί νά λατρεύεται στό τέλος, αντί

,
'ισμος τού αλ ηθι νού Θεού ό Σατανας.
, ,
οργα­ Δέν εξηγεΊται διαφορετικά αυτό τό πάθος της έ"~ώ­
J σεως, αυτή ή ασάφεια του «Διαλόγου της αγάπης», αυτή
,
χς τας ή τρομερή απομάκρυνσις από τό δόγμα της Μιας, Άγίας,
,
οι και Καθολικης καί Άποστολικης Έκκλησίας. Δέν μπορεΊ δια­

15

·."'!!'."!II!!!J3i1. .-ιιιιιιιιlι-- ·~.MiUιmέI!!1·

..· , IfJ:.I!!~m\
_ιιιι!ωmmιι.
 I'.~

f
φορετικά νά εξηγηθη αυτός ό καλλιεργούμενος σήμερα
r
t

κλονισμός της Πίστεως στήν Παράδοσι καί ή αθέτησις

των αποφάσεων των Οικουμενικων Συνόδων.
Ό Άρχίεπίσκοπος του Μοντρεάλ καί Καναδα Βι­
τάλιoς' ση1ν "Έκθεσί του πρός τήν Σύνοδο των Έπι­
σκόπων της Ρωσικης Έκκλησίας της Διασπορας, έγραφε
παλαιότερα: «Αύτοί οί τρεις οργανισμοί: Χριστιανική Ά­
δελφότης Νέων (Χ.Α.Ν.), Προσκοπισμός καί Παγκόσμιον
Συμβούλιον των Έκκλησιων (Π.Σ.Ε.), είναι έως σήμερον
οΙ τρεις στύλοι επί των όποίων στηρίζεται όλόκλ ηρος ή
Οί κουμενι κή Κίνησις καί εκ των όποίων σταθερως συμ­
πληρώνει τούς πυρηνες των συνεργατων της, των εργατων
της καί γενικως τό σύνολον του λαου, τό όποιον διά­
κειται ευμενως πρός αυτήν».(S) Καί εΙς άλλην περίπτωσιν,
πρός τούς αυτούς επισκόπους: «Έν τφ Παγκοσμίφ Συμ­
βουλίφ των "Εκκλησιων, ώς διά ταχυδακτυλουργίας
έχουν συνδεθη καί ένω8η όλαι αί βλασφημίαι, πλάναι
καί αντιθέσεις όλοκλήρου της πνευματικης Ιστορίας της
ανθρωπί νης φυλης από του Κάϊν καί Χάμ μέχρι του "Ιού­
δα του προ δότου, Κάρλ Μάρξ, του διαφθορέως Φρόϋδ καί
γενικως όλων των μ ικροτέρων καί μεγαλυτέρων συγχρό­
νων βλασφήμων».(6)

Καί ποιός κρύβεται πίσω από τήν ΟΙκουμενικήν Κί­

νησιν;

Πίσω από αύτούς τούς Όργανισμούς, Χ.Α.Ν., Προσκο­

πισμός, Π.Σ.Ε. δουλεύει ή Μασωνία καί στήν τελευταία
ανάλυσι ό Διεθνής Σιωνισμός. Διότι μή ξεχνατε, ότι δη­
μιούργημα του Σιωνισμου είναι ή Μασωνία καί εκείνου

5. Άρχιμ. Χαρ. Βασιλοποόλου (+). Ό Οίκουμενισμός χωρίς μάσκα. σ. 54.5.

Άθίίναι 1971.
6. Θεοδωρήτου Μοναχοϋ. Διάλογοι τπς 'Ερήμου περί Οίκουμενισμοϋ. σ.
288. Άθπναι 1971. Έπίσης «Όρθ. Τύπος». φόλλ. 10 Φε6ρ.-20 Μαίου 1970.

16
ιμερα τό έργον ύπηρετεΙ... Ή μασωνία λοιπόν, τό όργανο αυτό
tησις του Δ ιεθνους Σιωνισμου, κατευθύνει μέ τά δυσδιάκριτα
νήματα :rου ΟΙ κουμενισμου επιδιώξεις καί σκοπούς, πού
: Βι­ εί ναι εναντίον της Έκκλ ησίας του Χριστου. Τήν συντα­
Έπι­ ρακ:τικ:ή αυτή αλήθεια δέν τήν κρύβουν οί Μασωνοι,
'ραφε άλλά μέ ύπερηφάνεια τ11ν διακηρύσσουν φανερως καί
'ή 'Α­ δημοσίως. «Στό περιοδικό Le temple πού εκδίδεται στό
~μιoν Παρίσι καί πού είναι επίσημο όργανο της Μασωνίας
ιερον του Σκωτι κου τελετουργικου εδημοσιεύθη τό 1946 άρθρο
•
ρος η μέ θέμα: «ή ένωσις των Έκκλησιων», εις τό όποιον μεταξύ
συμ­ των άλλων εγράφετο «... Τό πρόβλημα τό όποιον ηγέρθη
'ατων 'όπό του σχεδίου της ένώσεως των Έκκλησιων, αί όποιαι
διά­ όμολογοϋν τόν Χριστόν, ενδιαφέρει ζωηρως τήν Μα­
ωσιν, σωνίαν καί είναι συγγενές πρός τήν Μασωνίαν, καθ'
Συμ­ δσον περιέχει εν έαυτφ τήν Ιδέαν της παγκοσμιότητος».(7)
)γίας Μετά τά ανωτέρω στοιχεια περί της αίρέσεως τοϋ
"άναι αιωνος μας από νεοημερολογι τι κήν γραφίδα, - γιά νά
ις της μή νομισθη στι είναι ύπερβολές παλαιοημερολογιτων ­
Ίού­ ας ίδωμεν εν όλίγοις ποια γεγονότα ώδήγησαν τό Οίκ.
lδ καί Πατριαρχειον νά εμπλακη όχι μόνον στά δίκτυα της
Υχρό­ ανωτέρω παναιρέσεως, αλλά καί νά γί νη θερμός
ύποστηρι κτής καί συνεργός της!
ν Κί­

Α' ~H πατριαρχική !ιΕγκύκλιος το'ο 1920

Ι
)σκο­
,
υταια

tι δη­ Μέ τήν ανωτέρω διδασκαλίαν του ΟΙκουμενισμοϋ

,
εινου
Ι διεβρώθησαν πολλοί όρθόδοξοι κληρικοί, μεταξύ των ό­

J. 54 - 5, ποίων καί ό πολύς Μελέτιος Μεταξάκης, Χρυσόστομος

[μου, ο.
υ 1970. 7. Χaρ. Βαοιλοπούλου, μν. έργ. 58.

17
Παπαδόπουλος κ.α. 'Έτσι ό πρωτος γίνεται τό 1918 αν­
τικανονικως Μητροπολίτης Άθηνων καί σέ συνεδρίαση
της Συνόδου (23.1.1919) προτείνει τήν αλλαγή του Ήμερο­
λογίου, προσθέτοντας Όμως δτι τήν πρωτοβουλίαν πρέ­
πει ν' αναλάβη τό ΟΙκ. ΠατριαρχεΙον.
Πράγματι τό 1920 εκδίδεται από τό ΟΙκ. Πατριαρχειον
τό περίφημο «Διάγγελμα του ΟΙκ. Πατριαρχείου πρός τάς
απανταχού Έκκλησίας του Χριστού» (Καρμίρη, σ. 950),
τό όποιον τελείως ανορθόδοξα χαρακτηρίζει τίς αίρετικές
όμολογίες της Δύσεως «σεβασμίας Χριστιανικάς Έκκλη­
σίας» καί τάς όποίας θεωρει όχι «ώς ξένας καί αλλοτρίας,
αλλ' ώς συγγενεις καί οικείας εν Χριστφ» καί «συγκλη­
ρονόμους καί συσσώμους της επαγγελίας τού Θεού εν
Χριστφ»!!!

Εις τό ανωτέρω Διάγγελμα προετεί νοντο 11 τρόποι

διά τήν προσέγγισιν των Έκκλ ησιων μέ πρωτον βημα
τήν «παραδοχήν ένιαίου ήμερολογίου πρός ταυτόχρονον
έορτασμόν των μεγάλων χριστιανι κων έορτων ύπό πασων
των Έκκλησιων» καί όχι γιατί τό απαιτούσαν, ώς ψευδως
έλεγον, ή επιστήμη, καί αί εμπορικαί καί διεθνεις σχέ­
σεις. Κάτι παράλληλον μέ τάς προφάσεις της Εικονο­
μαχίας, ή όποία καταπολεμουσα τάς ίεράς εικόνας εδι­
καιολογειτο δτι πράττει τουτο διά μίαν «πνευματικωτέ­
ραν λατρεία ν»!
Εις τό Διάγγελμα δέν ύπάρχει ουδείς σεβασμός πρός
τήν όρθόδοξον Παράδοσιν· αντιθέτως επιθυμει «αμοιβαιον
σεβασμόν των κρατούντων εν ταις διαφόροις Έκκλησίαις
Ι1θων καί εθίμων» (σ. 959), ενω συγχρόνως τάς όρθοδόξους
παραδόσεις αποκαλει «παλαιάς προλήψεις καί έξεις ...
τοσάκις τέως τό έργον της ένώσεως ματαιώσασαι ... »(σ.
957)

18
, ,
, αν­ Τό 1921 ό Μεταξάκης καθαιρεϊται από τήν Έκκλη­
ίαση σίαν της Έλλάδος γιά νά γί νη ενα χρόνο αργότερα οι κ.
ιερο­ πατριάρχης Κων / λεως! 'Ιδού τά έργα της Μασονίας, μέ­
,
πρε­ λoς της όποίας ητο από τό 1909. (Βλ. «Πυθαγόρας - Γνώ­
μων»' Αύγ. 1935 καί Παύλου Μοναχοϋ Κυπρίου, Νεοημε­
(εϊον ρολογιτισμός-ΟΙκουμενισμός, σ. 49-59, Άθηναι 1982.).
,
ς τας Τό 1923 μέ τήν επέμβαση της Πολιτείας γίνεται αρ­
950), xιεπίσKoπoς Άθηνων ό Χρυσόστομος Παπαδόπουλος,
,
τικες στενός συνεργάτης τοϋ Μεταξάκη.
'Κλη­
,
;ριας,

κλη­ Β' Τό «Πανορθόδοξον» Συνέδριον τού 1923

,
)ϋ εν

Τόν Μάϊον τοϋ 1923 συνέρχεται εΙς Κων/λιν μέ πρόσ­

ι

)οποι κλ ησι ν τοϋ πατριάρχου Μεταξάκη τό αυτοτι τλοφορηθέν

βημα «Πανορθόδοξον Συνέδριον», ενω στήν ουσία, δπως απε­
)ονον δείχθη αργότερον, ητο αντορθόδοξον καί καταλυτικόν
ασων των ίερων παραδόσεων. Κανένα άλλο πατριαρχειον πλήν
~υδως της Κων / λεως δέν έλαβε μέρος μέ αποτέλεσμα νά στερηθη
σχέ­ εξ ύπαρχης της σοβαρότητος πού επεδίωκεν. Άλλά καί
cονο­ εκ των 6 Μητροπολ ι των πού έλαβον μέρος «οί 4 ησαν
- εδι­ αποδεδειγμένως Μασωνοι, ητοι ό ΟΙκουμενικός Πατριάρ­

cωτέ­ χης Μελέτιος Μεταξάκης, ό Άμερικης Άλέξανδρος, ό

Νικαίας Βασίλειος καί ό Δυρραχίου Ίακωβος».(8)
,
; προς Τό Συνέδριον «συνηλθε μέ σκοπόν τήν προϋπόθεσιν

βαϊον της παγχριστιανικης ένότητος» (Πρακτικά, σ. 27). ΕΙς

ι

ισιαις αυτό απεφασίσθη όχι μόνον «ή μεταρρύθμισις τοϋ ήμερο­

όξους
Ι

~
λογίου» (σ. 21), αλλά καί ή αλλαγή τοϋ Πασχαλίου καί
~ξεις ... της θεοπαραδότου έβδομάδος (σ. 53, 57), ανεξαρτήτως άν
.ι ...»( σ.
8.Έλ. Γκουτςίδη, ΣυνΟflτική θεώρησις του έορτολΟΥικου θέματος ύπό τό
φως της 'Ορθοδοξίας, σ~ 13, Άθηναι 1989.

19
 δέν επέτυχε τοϋ σκοποϋ του, λόγφ της αντιδράσεως των
εν Κων ιλει καί αλλαχού Όρθοδόξων.
Κατά τήν ε' συνεδρίαν τοϋ Συνεδρίου (23 Μαίου)
παρευρέθη καί ό Άγγλικανός επίσκοπος GORE, είδικός
επί θεμάτων των 'Ανατολικων Έκκλησιων, ό όποιος μετα­
ξύ άλλων εδήλωσε καί τά έξης σημαντικά. «.. :Εγένετό
τι τό όποιον αφορά τήν προσέγγισιν των δύο Έκκλησιων,
Ι

Ι '
της Όρθοδόξου καί της Άγγλικανικης, καί τό όποιον
επλ ήρωσε χαράς τήν καρδίαν μου. Τό γεγονός τουτο α­
ποτελει ενα βημα πρός τήν ενωσι ν·(9) τό δεύτερον βημα
1
θά μας κάμη τό ήμερολογιακόν ζήτημα, τό δποιον θά
ι
μας φέρη είς τόν συνεορτασμός των έορτων ... Χθές επέ­
δω κα εις τήν Ύμετέραν ,Παναγιότητα δύο έγγραφα' τό
εν φέρει ύπογραφάς 5 χιλιάδων Άγγλικανων ίερέων δη­
λούντων δτι δέν εύρίσκουσι δυσκολίαν εις τήν πλήρη
ενωσιν ... τό δεύτερον έγγραφον είναι εισήγησις περί των
δρω ν της ένώσεως»! (σ. 87)
Έρωτωμεν: πότε συνεκεντρώθησαν αί ανωτέρω ύπο­
γραφαί; Άσφαλως πρό ίκανου χρόνου καί μετά τήν ανα­
γνώρισιν ύπό τοϋ σικ. Πατριαρχείου της ίερωσύνης των
Άγγλικανων, μέ σκοπόν τήν ενωσίν των μετά των Όρθο­
δόξων, χρησιμοποιουμένου τοϋ Συνεδρίου ώς καταλλήλου
όργάνου. Καί μόνον τό ανωτέρω απόσπασμα είναι ίκανόν
νά δικαιώση τόν λαόν του Θεου, ό όποιος μέ προφητικήν
φωνΙ1ν διεσάλπισε αμα τη αλλαγη «μας εφράγκεψαν»,
αντιδράσας εν συνεχείι;χ μέ δλ ην τήν δύναμιν της ψυχης
του εναντίον των εσωτερι κα/ν καί εξωτερι κων εχθρων
της πίστεως καί των παραδόσεών του.
Ό Ευρωπαϊκός τύπος επήνεσε τάς αποφάσεις του

9. Έννοεί ιόν άναΥνώρισιν των ΆΥΥλικανων χειροτονιων ύπό του ΟΙκ.

Πατριαρχείου ιό 1922.

20
ς των Συνεδρίου ό δέ φιλόδοξος πατριάρχης έσπευσε νά δηλώση
δτι «τό πανορθόδοξον Συνέδριον είναι μία πανηγυρική
:αίου) διάψευσις της κατά της Ά νατολης προσαπτομένης κατη­

,δικός γoρίας ώς αμεταβλήτου».

μετα­

'ένετό
lσιων, ' ~H άλλαγή
lποΊον
. , Κα ιρός τώρα νά παρακολουθήσω μεν πως έγινε ή αλ­
)το α­

βτιμα λαγή του τιμερολογίου στήν Έλλαδι κή Έκκλησία τό 1924

,ον θά καί ποίους τρόπους εχρησιμοποί ησαν οί πρωταγωνισταί
, ,
ς επε­ της καινοτομίας, προκειμένου νά τήν επιβάλουν στόν
φα· τό λαόν του Θεου.

ον δη­ «Άφου προηγήθησαν μέ οικουμενιστικό πνευμα απο­

πλήρη στασίας» «ή Σύνοδος της Δ' 'Ιεραρχίας της Έκκλ ησίας

ρί των της Έλλάδος» (16-21 Άπριλίου

1923), τό «Πανορθόδοξον
Συνέδριον της Κωνσταντινουπόλεως» (1 Ο Μαίου - 8 Ίου­

ο υπο­
• νίου 1923) καί «ή Σύνοδος της Ε' 'Ιεραρχίας της Έκκλ η­
,
ν ανα­ σίας της Έλλάδος» (24 Δεκ. - 2 Ίαν. 1924) καί προητοί­
ης των μασαν «καταλλήλως» τό έδαφος μέ πρωτεργάτη τόν αρχι­
Όρθο­ επίσκοπο 'Αθηνων Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, ό όποΊος

~~~~~~ Ι·. ·
συνεργάσθηκε μέ τόν όμόφρονά του πατριάρχη Μελέτιο
Μεταξάκη καί κατόπιν μέ τόν πατριάρχη Γρηγόριο Ζ',
ητικήν απεφασίσθη τελ ι κως ή μονομερής καί όλεθρία επιβολή­

Ι
:εψαν», εφαρμογή του νέου ημερολογίου στήν Έλλάδα, παρ' όλες
ψυχης τίς αντιδράσεις των άλλων Όρθοδόξων Έκκλησιων καί
εχθρων τήν έλλει ψι ν πανορθοδόξου συμφωνίας επί τοϋ θέματος.

Ι,
ιt
'Έτσι, τήν 1 Μαρτίου 1924 ό Χρυσόστομος Παπαδό­
::ις του πουλος ύπέγραφε ώς «μόνος εκπροσωπων τήν Έκκλ ησίαν
της Έλλάδος», σχετική «Έγκύκλιον» (Άριθμ. Πρωτ. 430/
του Οίκ.
1.3.1924) υπέρ της'και νοτομίας, καί τήν 3η Μαρτίου 1924

21
, --­
Ι'. ,_.~=..:--­

ύπέγραψε καί απέστειλε «πρός τούς Σεβασμιωτάτους<Ιε­

ράρχας της ΑυτοκεφάλουΈκκλησίας της <Ελλάδος» σχε­
τική «ΤηλεγραφικήΈντολή» (Άρ. Προ 430/3.3.1924). (10) <Η
Β' Κυριακή των Νηστειών (10/23 Μαρτίου 1924) ηταν '1
ήμέρα πού άρχιζε ή εφαρμογή της καινοτομίας. Έκείνη
τήν ήμέρα εμφανίστηκε στίς εφημερίδες ή μ νημονευθεΙσα
«'Εγκύκλιος 430/1.3.1924) καί συγχρόνως δημοσιεύθηκε
σχετικό ενημερωτικό «Ά νακοι νωθέν». (11) Τά τρία αυτά
, -:JI Ι,, "." _
κειμενα, εργα και στον τυπο και στην ουσια του μονο­

κράτορος αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου,

είναι κείμενα παραπλανητικά, άποκρύπτουν τήν ίστορική
αλ ήθεια καί ανατρέπουν τήν Όρθόδοξη Παράδοσι. "Ας
ρίξουμε μ ιά σύντομη ματιά στίς θέσεις πού ύποστηρίζουν.
α) </Η Έγκύκλιος 430/1.3.1924» όμιλεΙ «περί τού ζωη­
ρα/ς άπασχολούντος τήν <Ελληνικ:ήν κ:οινωνίαν ζητή­
ματος τού ήμερο λογίου». <Η <Ελλ ηνι κή κοινωνία δμως
ποτέ δέν άπασχσλήθηκε, καί μάλιστα ζωηρως, μέ τό ζήτη ­
μα αυτό. Οί ευσεβεΙς εγνώριζαν, οτι τό ήμερσλογιακό ­
έορτολογικό θέμα είχε λύσει όριστικως 11 <Αγία Έκκλη­
σία μας μέ Συνοδικές αποφάσεις. Ζήτημα εδημιουρ­
γοϋσαν μόνο οί δυτικόπληκτοι καινοτόμοι καί οΙκουμε­
νιστές.
β) Ή «Έγκύκλιος 430/1.3.1924» λέγει, ΟΤΙ «ό ΟΙκου­
μενικός Πατριάρχης Γρηγόριος Ζ' μετά της περί αυτόν
<Ιερας Ένδημούσης Συνόδου της Έκκλησίας Κωνσταντι­
νουπόλεως» απεφάσισε τήν αλλαγή «πρός πρόληψιν της
περαιτέρω δει νης καί έπιζ ημ ιωτάτης ήμερολογιακης

10. Άρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα, 'Εκκλησίας Έλλάδος "Ιστορία..., τόμο Β' σ.

1246-49.
11. Γρηγ. Ευστρατιάδου, "Η πραγρατική άλήθεια περί του 'Εκκλησιασηκου
"Ημερολογίου, σ. 69 έξ., 'Aθiίναl 1929.

22
- Ίε­
' :)
συγχύσεως καί ανωμαλίας».
σχε­ Είναι ψευδος οτι ύπηρχε σύγχυσις καί ανωμαλία
(10) Ή μεταξύ των ευσεβων. «Περαιτέρω δεινή καί επιζημιωτάτη
,
;αν η ήμερολογιακή σύγχυσις καί ανωμαλία» επηλθε ακριβως
cείνη μετά τήν καινοτομία του 1924, όπότε εδιχάσθη ό ευσεβής
)εϊσα λαός, έδιώκοντο απηνως οί Όρθόδοξοι, έχύθησαν ακόμη
>θηκε καί αϊματα εύσεβων καί γενι κως ανεβίωσε ή αντίθεη

αυτά Ει κονομαχία!
ιονο­ γ) Ή «Έγκύκλιος 430/1.3.1924» ύποστηρίζει, οτι «πα­
ύλου, ρεδέχθη» τήν αλλαγή «χάριν του όρθοδόξου Έλληνι κου
,
ορικη λαου», διότι «κατέστη απαραίτητος». Πότε ό ευσεβής Όρ­
ι. "Ας θόδοξος -Ελλ ηνι κός λαός εδήλωσε τήν επιθυμία του γιά

ίζουν. νά μετατραπη απαραιτήτως ή Όρθόδοξος Ήμερολογιακή

ζωη­ Παράδοσις; Ποτέ! Μόνο οί οι κουμενιστές της 'Εγκυκλίου
ζητή­ του 1920, ό Μελέτιος Μεταξάκης καί ό Χρυσόστομος Πα­
ομως παδόπουλος έδημ ιούργησαν θέμα εκ τοϋ μηδενός καί ανε­
ζήτη­ στάτωσαν τούς Όρθοδόξους, ενεργούντες έτσι «χάρι ν»
,
,ακο ­ των αίρετικων της Δύσεως καί πιεζόμενοι από τίς σκο­
κκλη­ τει νές δυνάμεις, πού ήθελαν τήν διαίρεση καί αποδυ­

ιιουρ­ νάμωση της Ά γίας Έκκλ ησίας μας.

:ουμε­ δ) Ή «Έγκύκλιος 430/1.3.1924» αφήνει τεχνηέντως

νά εννοηθη οτι τό Οίκουμενικό ΠατριαρχείΟ «απεδέχθη»

Ηκου­ ανεπιφυλάκτως «τήν πρότασιν της -Ιεράς Συνόδου» της

, ,
αυτον Έκκλησίας της -Ελλάδος γιά τήν αλλαγή. Τό Πατριαρχειο
ομως είχε δηλώσει, δτι 11 αποδοχή τοϋ νέου τιμερολογίου

Ι
ταντι­

Γιν της έπρεπε νά γί νη «ύπό πασων των αδελφων Όρθοδόξων

(ιακης Έκκλ ησιων» καί ηταν απαραίτητη «ή αναγκαία δήλωσις

Ι
1';
της συναινέσεως Α ύτων». (12)

,
ωμ. Β" σ.

12. Βλ. ιό Πατριαρχικό Γράμμα ύπ. αριθμ. πρωτ. 221/20.1.1924 έν ανωτέ­

,ιασllκου ρω εργω Εύσιρατιάδου, σ. 47 - 50 (έν Άρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα, ενθ.
ανωτ., τόμο Β' σ. 1243'-4 φέρεται ώς αριθμ. Σ.Π. 320/14.2.1924).

23
,..-Γ}·;......_--~·_­
,
Ι

i'
>
,
j

ε)·Η «Έγκύκλιος 430/1.3.1924» γράφει, δτι «ή Έκκλη­

σία της ·Ελλάδος παρεδέχθη» (καί η «Τηλεγραφική
Έντολ ή 430/3.3.1924» πλ ηροφορει τούς ίεράρχας της Έλ­
λάδος, δτι ή «Έκκλ ησία της ·Ελλάδος «απεδέχθη») τήν
ήμερομηνία της εφαρμογης της καινοτομίας. Άλλά οι
Ιεράρχες δέν εύρίσκοντο έξω από ΤΙ1ν αποφασίσασα Έκ­
κλ ησία της ·Ελλάδος! Στήν ουσία δηλαδή άλλος απεφά­
σισε' ό μόνος ύπογράφων πρόεδρος Άθηνων Χρυσόστομος,
καί οι αρχιερεις έπαιρναν «εντολήν» νά εκτελέσουν τήν
" ,
αποφασι ....

στ)·Η «Έγκύκλιος 430/1.3.1924» (καί ή σχετική «Τη­

λεγραφική Έντολ ή») όμ ιλοϋν περί «διορθώσεως του Ίου­
λιανού ήμερολογίου». Στήν πραγματικότητα όμως δέν
έγι νε «διόρθωσις», αλλά καθιέρωσις καί γιά τήν Έκ­
κλ ησία του παπι κοϋ ημερολογίου. ΟΙ ίδιοι πρωτεργάτες
της καινοτομίας ώμολογουσαν, δτι «ή διαφορά μεταξύ
τού νέου ήμερολογίου καί του ΓρηγοριανΟύ είναι τόσον
μ ι κρά, ώστε μόνον μετά 877 έτη θά παρατηρηθη διαφορά
ήμερομ ηνιων» δηλαδή «κατά τό έτος 2.800»! τουτο ύπε­
στήριξε τό κακόδοξο λεγόμενο «Πανορθόδοξον Συνέδριον
εν Κωνσταντι νουπόλει» επί Μελετίου Μεταξάκη (10.5­
8.6.1923)(13) αλλά καί ή ψυΧ11 της καινοτομίας, δηλαδή ό
μητροπολίτης Βιζύης 'Άνθιμος.(14)

ζ) Τό «'Α νακοι νωθέν» λέγει ψευδως καί παραπλα­

νιιτικως, δτι «δέν ητο δυνατόν βεβαίως τό Οικουμενικόν
πατριαρχ ειον , αΙ Έκκλησίαι της Έλλάδος καί της Κύ­ Ι
προ υ, ίνα αλλας ·Ορθοδόξους Έκκλησίας παραλίπωμεν,

13. Βλ. Πρακτικά καί Άποφάσεις του έν Κων / λει Πανορθοδόξου Συνεδρίου,
10 Μαίου - 8 'Ιουνίου 1923, ο. 212- 3, εν Κων /λει 1923.
14. Βλ. ΜητρΟπ. Βιζύης Άνθίμου, Τό Ήμερολογιακόν Ζήτημα, σελ. 95-96,
98, 99, έν Κων / λει 1922.

24
 λη­ ϊνα προβωσι εΙς πραξιν προσκρούσασαν εις ΤΙ1ν 'Ορθο­
Itκή δοξίαν. ουδεμία παρ' Όρθοδόξου Έκκλησίας διαμαρ­
Ελ­ τυρία ήκούσθη».
τήν Είναι προφανής ή προσπάθεια εξαπατήσεως τού ευ­
1.
, .
οι σεβούς λαού, τήν στιγμή πού καμμία άλλη Έκκλησία
Έκ­ δέν αποδέχθηκε τότε τήν καινοτομία,αλλά καί έγνώριζε,
:φά­ (καί τό απέκρυπτε) ό Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ότι
>μος, όλες οί Όρθόδοξες Έκκλησίες ησαν αντίθετες πρός τήν
'τήν απόφασι της Έκκλησίας της ~Eλλάδoς. Τούτο προκύπτει
αβιάστως από δσα ελέχθησαν λίγο πρό της καινοτομίας,
(Τη­ δηλαδή κατά τήν «Σύνοδον της Ε' 'Ιεραρχίας της Έκ­
Ιου­ κλησίας της Έλλάδος» (24.12.1923 - 2.1.1924). Τότε τά εγ­
t δέν γραφα των Πατριαρχείων γιά τό έορτολογικό δέν ανε­
Έκ­ κοινώθησαν στήν Σύνοδο, αν καί έζητήθη· ό ' Αθηνων
'άτες επιμελως τό απέφυγε. (15) 'Αργότερα αναληθως είπε, δτι
ταξύ δέν ύπηρχαν τέτοια εγγραφα(16). Κατόπι ν ό ίδιος αυτοα­
όσον ναιρούμενος λέγει, δτι ησαν γνωστές οΙ γνωμες των Πα­
φορά τριαρχων! (17) Άλλά καί στήν ίδια Σύνοδο ώμολόγησε,
•
υπε­ στι «ύπάρχει σοβαρά αντίρρησις» από τίς κατά τόπους
δριον Όρθόδοξες Έκκλ ησίες! (18)
'10.5 ­ η) Τό «Ά νακοι νωθέν» παραδόξως λέγει, ότι «ή ένότης
1.δι1 ό

των 'Ορθοδόξων Έκκλ ησιων δέν παραβλάπτεται» μέ τήν

εφαρμογή της κα ι νοτομ ίας.
:πλα­ Δηλαδή τό γεγονός, δτι από τό 1924 καί έξης δέν
νικόν συνεορτάζουν δλες μαζί οΙ ανά τόν κόσμο 'Ορθόδοξες
-
':)

ωμεν,
Κύ­

~~
Έκκλησίες τίς μεγάλες Δεσποτικές καί Θεομητορικές έ­
ορτές, αλλά μέ διαφορά 13 ήμερων, δέν είναι «παράβλα­

15. Βλ. Άρχιμ. Θεοκλ. Στράγκα, ενθ. άνωτ. σ. 1194, 1146 - 49, 1193 - 4.
ιεδρίου, 16. Βλ. Χρυσ. Παηαδοηούλου, ·Ημερολογιακων κοτηγοριων έλεγχος, σελ.
23, 28, •Αθηνοl 1937.
95 - 96, 17. Αύτόθι.
18. Βλ. σημ. 15.

25
ψις της ένότητος» των Όρθοδόξων; Στήν Ιστορία της Έκ­
κλησίας είναι πρωτάκουστο τό γεγονός, νά αποφασίζεται
μέ Συνοδική απόφασι μιας τοπικης Έκκλησίας ό
λατρευτικός διχασμός των Όρθοδόξων! ΟΙ 'Άγιοι Πατέ­
ρες καί μάλιστα της Α' Οικουμενικης Συνόδου, επεδίωκαν
τήν ένότητα των Όρθοδόξων, διότι έγνώριζαν δτι τά σχί­
σματα μεταξύ των Χριστιανων έγίνοντο αιτία γιά νά
τούς χλευάζουν οΙ ειδωλολάτρες, οΙ όποιοι έβλεπαν αλ­
λους Χριστιανούς νά έορτάζουν καί νά τρώγουν, καί
αλλους νά νηστεύουν καί νά πενθούν. Ό Μ. Κωνσταν­
τίνος στήν περίφημη επιστολή πού έστειλε στούς Έπισκό­
πους, οΙ όποίοι δέν παρευρέθησαν στήν .Αγία Α' ΟΙ κουμε­
νική Σύνοδο, μεταξύ των αλλων αυτό τονίζει: «••• εστι
δει νόν τε καί άπρεπές κατά τάς αυτάς ήμέρας έτέρους
μέν έν ταϊς νηστείαις σχολάζει ν έτέρους δέ συμπόσια
συντελεϊν, καί μετά τάς τού Πάσχα ήμέρας άλλους μέν
εν έορταϊς καί άνέσεσιν έξετάζεσθαι, άλλους δέ ταϊς
ώρισμέναις έκδεδόσθαι νηστείαις». (19)

Άλλά καί ό αγιος Έπιφάνιος Κύπρου λέγει χαρακτη­

ριστικως, δτι «πρό του (Μεγάλου) Κωνσταντίνουτά σχί­
σματα ην, καί ην χλεύη, Έλλήνων (ειδωλολατρων)λε­
γόντων' καί χλευαζόντων τήν εν τη ~EKKλησί~ διαφω­
νίαν». (20) Καί σήμερα στίς τρείς μεγάλες έορτές της ·Αγίας
Πίστεώς μας (Χριστούγεννα, 'Άγια Θεοφάνεια καί
Κοίμησι της Θεοτόκου) αλλοι νηστεύουν καί πενθούν,
καί αλλοι τρώγουν καί πανηγυρίζουν, καί αυτό λέγουν
οι καινοτόμοι, δτι δέν είναι «παράβλαψις της ένότητος
των Όρθοδόξων Έκκλ ησιων»!. ..
θ) Λέγει τέλος, γιά νά παραλείψουμε σωρεία αλλων

19. ΒΕΠΕΣ, τόμο 24, σ. 153.

20. Βλ. Π.Η. τ. 42, σ. 369, 372.

26
Εκ­ πλανων καί κακοδοξιων χάριν συντομίας, τό τραγικό
:ται «Ά νακοι νωθέν», ΟΤΙ ή αλλαγΊι τού ημερολογίου «ούδέ
<
ς ο καν προσκρούει ούτε εΙς δόγμα, αλλΌύτε εΙς Κανόνα
~τέ ­ τι νά της Έκκλησίας».
καν Ή αλλαγή προσκρούει όπωσδήποτε σέ δόγματα καί
rχί­ Κανόνες, γιά τούς έξης λόγους. Ή αγία Έκκλησία μας
, νά πάντοτε τηρούσε τό 'Ιουλιανό <Ημερολόγιο ώς Έκκλη­
άλ­ σιαστι κό Ήμερολόγιο, «διά τό είναι Πατροπαράδοτον
καί καί Έκκλησιαστικως ανέκαθεν κεκυρωμένον». (21) Κά­
:αν­ θε επέμβασις (διόρθωσις 11 συμπλήρωσις 11 αλλαγ Ι1) επί
rκό ­ τού Έκκλησιαστικού αυτού Ήμερολογίου έχει άμεση
Jμε­ επίπτωση σέ ολο τό Όρθόδοξο Έορτολόγιο καί εΙδικά
εστι στό «Πασχάλιο», πού είναι ό κυριώτερος ρυθμιστικός
)ους παράγοντας τού Έορτολογίου. 'Έτσι σέ περίπτωσι
iσια επεμβάσεως είναι δυνατόν νά συμβούν δύο πράγματα: Ι)
μέν ." Α ν μεταρρυθμ ισθη τό 'Ιουλιανό Ήμερολόγιο, πρέπει άνα­
ταϊς γκαίως νά μετακι νηθη - γιά νά προσαρμοσθη στό νέο
fιμερολόγιο - καί τό Πασχάλιον των Άγίων Πατέρων,
κτη­ όπότε όπωσδήποτε αθετούνται καί οΙ «Διορισμοί» τού
σχί­ Πάσχα, οΙ όποιοι εφαρμόζονται μόνο μέ βάσι τό 'Ιουλιανό
) λε­ Ήμερολόγιο. Π) ." Α ν μεταρρυθμ ισθη τό 'Ιουλιανό Ήμε­

~~Ξ Ι

ρολόγιο, αλλά γιά τό Πάσχα εξακολουθήσει νά εφαρ­

μόζεται τό 'Ιουλιανό (ο πως σήμερα στήν Έλλαδα) στήν
ουσία θά έχουμε σέ χρησι δύο fιμερολόγια, μέ αποτέ­

~~~~ Ι

λεσμα νά προκλ ηθη μεγάλη αταξία καί σύγχυσις καί

ανατροπή της Πατροπαραδότου θείας τάξεως Έορτων,
Νηστειών, Τυπικών κλπ. Γιά τούς λόγους αυτούς ή Όρθο­

ι
~
δοξία, οταν κατεδίκασε τόν 160ν αΙώνα τό νέο παπικό
λλων ήμερολόγιο, κατεδί κασε ταυτοχρόνως καί κάθε μετα­

21. Βλ. Πατριαρχικήν ~αί Συνοδική Έγκύκλιον πρός άπόσας τός Όρθοδόξους
Έκκλησίας (1902, έπί, 'Ιωακείμ Γι έν Ί. Καρμίρη, ΔΣΜ, τ. Β', σ. 946ζ.

27
βολή εκκλησιαστικως στό 'Ιουλιανό Ήμερολόγιο. ~o
άγιώτατος Πατριάρχης Άλεξανδρείας Μελέτιος Πηγας
(1590-1601) μέ ακαταμάχητηαγωνιστικότητακαί ισχυ­
ρότατα επιχειρήματα κατέκρινε τό παπικό ημερολόγιο,
διότι προσέκρουε: 1. Στίς διατάξεις της αρχαίας Έκκλ η­
σίας γιά τήν έοΡτlΊ τού Πάσχα· 2. Στόν Ζ' Άποστολ ι κό Ί.
Κανόνα· 3. Στήν απόφασι της Ά γίας Α' Οι κουμενι κης
Συνόδου καί 4. Στόν Α' Κανόνα της Συνόδου της Άντιο­
χείας. Έπομένως προσκρούει στούς 'Ιερούς Κανόνας 11
καινοτομία. Τό παράδοξον είναι δτι ό καινοτόμος αρχι­
επίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος αποδεχόταν τίς
άπόψεις τού ίεροϋ Μελετίου Πηγαι .. (22)
Άλλά καί στά δόγματα προσκρούει ή καινοτομία
τού νέου ήμερολογίου: εφ' δσον τό νέο διασπα τήν έορ­
τολογική καί λατρευτική ένότητα της Έκκλησίας καί
διαιρεϊ τήν Όρθοδοξία, δέν προσβάλλει έτσι ευθέως καί
τό Δόγμα της Μιας, Άγίας, Καθολικης καί Άποστολικης
Έκκλ ησίας, της όποίας, στοιχεϊο ένότητος είναι «ή Λα­
τρεία»(23) καί συνεπως καί τό Έορτολόγιο καί τό Έκ­
κλ ησιαστικό Ήμερολόγιο;
'Αξιοπαρατήρητο, δτι ή Μεγάλη Σύνοδος πού συνηλθε
στήν Κωνσταντι νούπολ ι τό έτος 1503, παρόντων των Πα­
τριαρχών Κωνσταντινουπόλεως Ίερεμίου Β', Άλεξαν­
δρείας Μελετίου Πηγα, (αντιπροσωπεύοντος καί τόν
Ά ντιοχείας 'Ιωακείμ Ζ) καί ·Ιεροσολ ύμων Σωφρονίου

22. Βλ. Χρυσ. Παπαδοπούλου, 'Ιστορία της Έκκλησίας 'Αλεξανδρείας, σ.

628·9, •Αλεξάνδρεια 1935.
23. «Καθόσον δ' εν γένει iι λατρεία εΙναl iι εκφρασις δμα καί βεβαίωσις της
πίστεως, εΙναl προφανές δη καί iι τήρησις της αύτης λατρείας, εφ' δσον
αϋτη στηρίζεται επί δ ο γ μ α τ ι κ ω ν β ά σ ε ω ν , είναι ετερον γνώρισμα

Ι
δμα καί στοιχεϊονένότητος της πίστεως» (Βλ. Χρ. 'Ανδρούτσου. Δογματική ...,
ο. 274, Έν 'Αθήναις 1907).

28
f1
11
Ό Δ' καί σαράντα ακόμη εν ενεργείι;χ Άρχιερέων «άπεβά­
ας λετο ταύτην τήν παράβασιν μάλλον η διόρθωσι ν τού
υ­ άγίου Πάσχα (τού πάπα Γρηγορίου ΙΓ) ώς έπισφαλη,
ιο, ώς μή άναγκαίαν, ώς άντικειμένην τοϊς ίεροϊς Κανόσι
,η­ καί ώς πρόξενον πολλων σκανδάλων είς πάντα τά
) Ί. Χριστιανι κά εθνη ...»(24)
(ης

ιο­

ς.ή Τά μετά τήν αλλαγή ν

χι­

τίς «Ποίον είναι σήμερον τό αποτέλεσμα της αυθαιρέ­

του, της ασεβους, της κρημ νιστικης Κανόνων καί Πα­
lμία ραδόσεων πραξικοπηματικης πράξεως του αρχηγου της
~oρ­ Έλληνικης Έκκλησίας, διά τήν επιβολήν της όποίας εξη­
καί πατήθη όλη 11 'Ιεραρχία, εξηπατήθη 11 κοιν11 γνώμη, ησκή­
καί θη δέ καί εκβίασις ου μόνον επί της 'Ιεραρχίας, αλλά
ικης καί επ' αυτου του ΟΙκουμενικου Πατριάρχου; Τί απέφερεν
Λα­ ή προσβολή αύτη του δόγματος της <Ενότητος εν τη λα­
Έκ­ τρείι;χ, 11 περιφρόνησις καί καταπάτησις των παραδόσεων
της Έκκλησίας, 11 ασεβής ανυπακοή πρός τούς Κανόνας
,ηλθε
Ι Οικουμενικων καί τοπικων Συνόδων καί πρός τά κε­
, Πα­ λεύσματα τόσων Πατέρων της Έκκλησίας;
~ξαν­ Τί απέφερεν ό κοσμοπολ ι τι κός αυτός νεωτερισμός
ί τόν εις τήν Έκκλησίαν; Σκάνδαλον μεταξύ των πιστων, διαί­

ι,
ονίου ρεσι ν αυτων εΙς δύο στρατόπεδα, απόσχισι ν(24α) της Έκ­
κλ ησίας της <Ελλάδος από του σώματος της όλης Όρθο­

)είας, σ.
24.Βλ. Δοσιθέου ·Ιεροσολύμων, Δωδεκά6ι6λος, 6ι6λ. ΙΑ', κφ. Η', σ. 57,

J>σις της Θεσσ. 1983.•,Απαντα του παρόντος κεφαλαίου περί της άλλαγης έλήφθησαν

φ' όσον έκ της μελέτης του Μητρ. Ώρωπου καί Φυλης Κυπριανου, Τί εΊναι οί «Πα­

νώρισμα λαιoημερoλoγίτες» καίτί έπιδιώκουν; σελ. 14-9, Κοινότης ·Αγ. Γεωργίου

ματική ..., Ήλείας 1988. ,

24α. Όρθότερον: έoρτ~λoγΙKήν άπόσχισιν.

29

"
 -

δοξίας, σύγχυσιν εΙς έορτάς καί νηστείας, κατάργησιν

τοϋ ταυτοχρόνου έορτασμοϋ των δεσποτικων καί αλλων
έορτων Θεομητορικων καί αγίων εΙς απάσας τάς Όρθοδό­
ξους 'Εκκλησίας έορταστικόν χωρισμόν της 'Εκκλησίας
της Έλλάδος από τής αγιωτάτης Μητρός των Όρθοδόξων
Έκκ:λησιων, της Ίερουσαλήμ, καί κί νδυνον επισήμου
σχίσματος της Έκκλησίας της Έλλάδος, σχίσματος ύφι­
σταμένου καί ήδη ουσιαστικως, τυπικως δέ μόνον μή
κηρυσσομένου ύπό των λοιπων 'Εκκλησιων. (25)

«Είναι αυτό ένότης πίστεως; Είναι αυτό «Μία» 'Εκ­

κλησία; Είναι κοινή λατρεία; κοινή έορτή; κοινή ανά­
μνησις; κοινή θρησκεία; Καί μόνο αυτό έμείωσε πολύ
τήν Όρθοδοξία στά μάτια Όλων των αίρετικων, των αλλο­
θρήσκων καί αυτων ακόμη των απίστων». (26)

Καί νά. σκεφθη κανείς ότι ό ίδιος Χρυσόστομος Πα­

παδόπουλος ώς αρχιμανδρίτης τό 1922, συμμετέχων εΙς
τήν Έπιτροπήν επιστημόνων διά τό θέμα τοϋ Ήμερο­
λογίου, είχε ύπογράψει τήν 'Έκ:θεσι ν πού έστειλαν οί
ανωτέρω επιστήμονες στό Ύπουργικό Συμβούλιο, ή όποία
μεταξύ των αλλων έγραφε:
«... Ή 'Εκκλησία της Έλλάδος, ώς καί αί λοιπαί όρθό­
δοξοι αυτοκέφαλοι Έκκλ ησίαι, άν καί ανεξάρτητοι εσω­
τερικως, είναι όμως στενώς συνδεδεμέναι πρός αλλήλας
καί ηνωμέναι διά της αρχης της πνευματικης ένότητος
της Έκκλησίας, αποτελοϋσαι μίαν καί μόνην, τήν Όρθό­
~
δοξον Έκκλησίαν, καί συνεπως ουδεμία τούτων δύναται "."."

I·
· ~· ·:
..

νά χωρισθη των λοιπών καί αποδεχθη νέον ήμερολόγιον,

χωρίς νά καταστη σχισματική απέναντι των άλλων. 'Ό­
θεν καί η 'Εκκλησία της Έλλάδος, δπως μεταβάλη τό

25. Γρηγ. Εύστρατιάδου, μν. έργον. ο. 174-5.

26. Μοτρ. 'Ωρωηοϋ καί Φυλnς Κυnριανοϋ, μν. έργον, σ. 19.

30
ν εκκλησιαστικόν ημερολόγιον αυτης, είναι απαραίτητον
ν
καί όφείλει, (ϊνα μή αποσχισθη των λοιπων όρθοδόξων
1­ Έκκλησιων, τούθ' δπερ, ού μόνον τήν ένότητα καί άρμο­

~ς νίαν της δλ ης Όρθοδόξου Έκκλ ησίας θέλει καταστρέ­

lv ψει καί τήν δύναμιν αύτης μειώσει αλλά καί από Έθνι­

lυ κης απόψεως είναι ασύμφορον καί επιζήμιον), νά συν­

ι­
εννοηθη προηγουμένως, ως αποφαίνεται ανωτέρω καί η

ιή 'Ιερά Σύνοδος ήμων, μετά των λοιπων όρθοδόξων Έκκλη­

σιων». (27)

(­ Ό αρχιεπίσκ:οπος δμως όχι μόνο δέν ύπελόγισε τά

,
'1.­ γνώμας των λοιπων Όρθοδόξων Πατριαρχείων κ:αί αυτο­

~ύ κεφάλων Έκ:κ:λησιων, αί όποιαι ηρνούντο τήν αλλαγΙ1ν,

0­ αλλά τό εγκ:ληματικ:ώτερον,τάς απέκρυψε από τήν Ίε­

ραρχίαν ωστε νά γί νη τό παράνομον θέλημά του!

α­ Ό Δημητριάδος Γερμανός αναφερόμενος αργότερον

,
~ις εις μίαν συνεδρίαν της ·Ιεραρχίας εις τήν απόκρυψιν

'0­ αυτήν, λέγει τά έξης μεταξύ των άλλων: «Έζήτησα δέ

τρίς νά κατατεθωσι τά έγγραφα των Πατριαρχείων καί
δέν κατετέθησαν, διά τούτο ουδέ ανεγνώσθησαν,ινα δια­
φωτισθω καί εγώ καί η ·Ιεραρχία. Καί αναφέρεται εις

)ό­ τά Πρακτικά δτι εζήτησα τά έγγραφα ταύτα, αλλά δέν

'ω­ αναγράφεται αληθως δτι κατετέθησαν. Δυστυχως δ,τι

.. ας έφοβούμην εγένετο. Τά τρία Πατριαρχεια εμμένουσιν εις

τος τό Παλαιόν ·Ημερολόγιον καί εφθάσαμεν εις τό σημειον

θό­ νά διακοπη η ένότης των Έκκλησιων καί νά έορτάζωμεν

ται ηιν Γέννησιν τού Κυρίου δέκα τρεις ημέρας ενωρίτερον

ιον, από τήν Βηθλεέμ καί τά άλλα πατριαρχεια». (28)

~10_ 'Ιδού η συμπεριφορά τού κ:αινοτόμου Άρχ /που πρός

Ι τό τούς συναδέλφουςτου ·Ιεράρχας! "Αν λοιπόν πρός αυτούς

27. Αύτόθι, σ. 21.

28. Άρχιμ. Θεοκλ. Στράγκa, μν. εργον, τ. Γ' σ. 1533-4 κaί 1646-7.

31

%7
 ,>'(:,!'

; 1 ·

συμπεριεφέρθη κατά τοιουτον τρόπον δέν πρέπει νά εκ­

πλ ησσώμεθα διατί εν συνεχεί<'χ μέ τάς διαταγάς του καί
τήν βοήθειαν πάντοτε του χωροφύλακος έγινε ό ηθικός
αύτουργός 'των άνατριχιαστικα/ν διωγμων εικονομαχικου
τύπου εναντίον των πιστων του παλαιου.
Κατά τούς διωγμούς εκείνους «... τελουμένης της φρι­
κτης ιεργουργίας έρριψαν επί του εδάφους τά Τίμια Δωρα
καί κατεπάτησαν τό Σα/μα τό Δεσποτικόν, καί άνε­
τίναξαν εκκλησίαν διά δυναμίτιδος, καί ιερεϊς διά της
βίας απεσχημάτισαν καί εκακοποί ησαν εις τά υπόγεια
της άρχιεπισκοπης, καί καλογραίας διεκωμώδησαν, ενφ
οι ιερεϊς των διά πελέκεων συνέτριβον δίκην νέων Ίσαύ­
ρων καί απέσπων εικόνας των παλαιοημερολογιτικων
ναων καί συν έτριβαν τούς επι ταφίους καί εβεβΙ1λωναν
του ενταφιασθέντος ΧρισΤΟύ τό όμοίωμα «έπισσωρεύ­
οντες έαυτοϊς όργήν εν ήμέρ<'χ όργης καί δικαιοκρισίας
τοϋ Σωτήρος Χριστοϋ». ουαί υμϊν δτι κόπτεσθε διά τάς
επιθέσεις των ουνι των Τσεχοσλοβάκων κατά των Όρθο­
δόξων καί υμεις, υποτιθέμενοι όρθόδοξοι, έκακοποι ήσατε
όρθοδόξους λευί τας καί τά άγια των άγίων έβεβηλώσατε».
(29)

Ταϋτα πάντα δέν τά έβλεπαν οι καλοπροαίρετοι εκ

των νεοημερολογιτωνκληρικων η οι σημερινοί διάδοχοί
των; Άσφαλως ναί, άλλά ή όμολογία της αληθείας χρειά­
ζεται αυταπάρνησιν καί ήρωϊσμόν, άρεταί σπάνιαι στόν
, ­
αιωνα μας.

Ύπηρξαν πάντως καί αί καλαί εξαιρέσεις, όπως εκεί­

νη του Καθηγουμένου της Λογγοβάρδας π. Φιλοθέου Ζερ­

29. Θεοδωρήτου "Ιερομονάχου, Τό άντίδοτον (Άναίρεσις των κατά του ζηλω­

I1σμoίi όρθρων του 6lλίου: ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ του άρχιμ. Έπιφανίου Θεοδωρο­
πούλου) σ. 35, Άθπναl 1990.

32
 κ­ βάκου, ό όποιος πλειστάκις δι' ύπομ νημάτων καί επιστο­

αί λων πρός τούς εκκλησιαστι κούς παράγοντας προέτρεπε

'ός εις τήν επιστροφήν τοϋ παλαιοϋ. Τελευταια μάλιστα, σέ

ου μ ιά επιστολή του πρός τόν επίσκοπον Φλωρί νης Α υγου­

στινον, γράφει μεταξύ των άλλων:

Η­ « ... Έπειδή τό παλαιόν έορτολόγιον είναι παράδοσις

ρα έγγραφος, επειδή τό νέον είναι καινοτομία παπικης καί
ε­ μασονικης προελεύσεως, Όσοι καταφρονοϋν τό παλαιόν έ­

ης ορτολόγιον καί ακολουθούν τό νέον είναι ύποκείμενοι

ια
τφ αναθέματι. Κάθε πρόφασις καί δικαιολογία είναι αδι­
νφ καιολόγητος καί «πρόφασις εν αμαρτίαις». Καί συνεχίζει:
,
υ­
«Ήναγκάσθη τήν παρελθοϋσαν Κυριακήν νά ανέλθω

:Ον εις τήν κορυφήν των'Αγίων Πάντων καί τοϋ προφήτου

αν
Ήλιού... καί γονυπετήσας έμπροσθεν της πανσέπτου
,
υ­
εικόνος αυτων μετά δακρύων εζήτησα παρ' αυτων νά

ας
μοί αποκαλύψουν ποιον έορτολόγιον όφείλω καγώ ό ελά­
,
ας
χιστoς καί οΙ αδελφοί μου, τά πνευματικά μου τέκνα

0­ καί πάντες οΙ Όρθόδοξι χριστιανοί νά ακολουθωμεν.

~τε
Πρίν έτι τελειώσω τήν οΙκτράν ταπεινήν μου δέησιν,

ε».
ηκουσα φωνης ένδοθέν μοι λεγούσης: «τό παλαιόν έορτο­
λόγιον νά ακολουθήσετε, τό όποιον σας παρέδωκαν οΙ
,
εκ
τάς έπτά αγίας ΟΙκουμενικάς Συνόδους συγκροτήσαντες
,
,'Οι
καί τήν όρθόδοξον πίστι ν στηρίξαντες θεοφόροι Πατέ­
,
α­
ρες' καί ουχί τό νέον των παπων της Δύσεως, των τήν
,
Μίαν, Άγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν Έκκλησίαν

Ι
ον
Ά
σχισάντων καί τάς Άποστολικάς καί πατρικάς παραδό­
,
~ι ­ , σεις καταφρονησάντων»!!!
.~

:ρ­ ίΙ
,< Τοιαύτην συγκίνησιν, τοιαύτην χαράν, τοιαύτην
ελπίδα, τοιαύτην ανδρείαν καί μεγαλοψυχίαν ήσθάνθην
5[/

ιω­
τήν στιγμήν εκείνην, οϊαν σπανίας στιγμάς ήσθάνθην
)0­
εΙς δλ ην τήν ζωήν εν OOpq.. προσευχης ...

33

ΝΙ t

 !μι
,.'-:;'

«Μή νομίζομεν ώς μηδαμινόν, τό δτι ακολουθουμεν

τό παπικόν έορτολόγιον. Είναι παράδοσις καί ώς παρά­
δοσι ν όφείλομεν νά τήν φυλάξωμεν διότι ύποκείμεθα
είς ανάθεμα. «Εί τις πασαν παράδοσιν έγγραφον 11 άγρα­
φον αθετει, ανάθεμα», όρίζει ή Ζ' ΟΙκ. Σύνοδος ... Λοιπόν
δέν είναι καιρός νά σιωπατε πλέον ... μΙ1 αναβάλλετε,
.σπεύσατε». (Πάρος, 6/19 'Ιουνίου 1968) (30) 'r

Καί εΙς άλλο σημειον της αυτης επιστολης αναφέ­

ρε ι, δτι ό Χρυσόστομος Παπαδόπουλος του είπε σέ μιά
συνάντησί τους: «Νά μή τό έσωνα, νά μή τό έσωνα. Αύτός
ό διεστραμμένος ό Μεταξάκης μέ πηρε στό λαιμό του»!
·0 όποιος Μεταξάκης, «βασανιζόμενοςύπό της ασθενείας
καί τυπτόμενος ύπό της συνειδήσεως εΙς τάς τελευταίας
στιγμάς του θανάτου του είπε: «Βασανίζομαιδιότι εσχι­
σα τήν ~EKKλησίαν»!
Δυστυχως δέν εσπευσεν ούτε ό Σεβ. Φλωρίνης, ούτε
άλλος εκ των λεγομένων «συντηρητικων»επισκόπων καί
κληρικων, μέ αποτέλεσμα νά συνεχίζουν τήν παραμονήν
τους στήν ημερολογιακή καινοτομία καί τήν αϊρεσιν
του ΟΙκουμενισμου. ." Ας ευχηθωμεν νά ανανΙ1ψουν τό
συντομώτερον, διότι είναι τραγικόν νά όμιλη κανείς Όλη
του τήν ζωήν διά Όρθοδοξίαν καί Παραδόσεις καί στήν
ουσία νά εύρίσκεται μακράν αυτων!
Συμπεραί νοντες δυνάμεθα νά γράψωμεν, δτι ό τρόπος
της αλλαγης αφ' ένός καί οί διωγμοί κατά των πιστων
αφ' έτέρου, φανερώνουν καθαρά που στόχευαν οί και νο­
, ~ C" _ Ι C" Ι _ ." ,

τομοι, οι υποκρι τικως κοπτομενοι υπερ της αγαπης και

ύπέρ του συνεορτασμου μετά των δυτι κων «αδελφων».

Ευ καί καλως' αγάπη, λοιπόν, καί συνεορτασμός. πως

30. βλ. «Άγιορείτης», Ίαν. 1985, σ. 3 - 4.

34
 ν δμως συμβιβάζονται αυτά μέ τούς επαίσχυντους διωγ­
μoύς εναντίον των όρθοδόξων αδελφων τους, οί όποϊοι
α ακριβως γ1' αυτό ηγωνίζοντο, ωστε να μή διακοπη ό μετά
των λοιπων όρθοδόξων Έκκλησιων συνεορτασμός, αφου
ν ώς γνωστόν, αυται, ώς καί οί παλαιοημερολογϊται, έμει­
..~,
ναν πισταί εΙς τό πατρωον έορτολόγιον;
ΟΏστε, ώς τά πράγματα καθαρά δείχνουν, οί και­
νoτόμoι' επεδίωκον τόν μετά των αίρετικων συνεορ­
, " ., "_.,, " ΙΥ.,'

τασμον και την μετ αυτων αγαπην, εστω και αν αυτο

ς απαιτουσε νά χωρισθουν εκ των όρθοδόξων αδελφων

.'. τους, τούς θερμοτέρους των όποίων καθαιρουσαν καί ε­
δίωKαν καί εφυλάκιζαν, προκειμένου νά διατηΡ11σουν
τόν μετά των αίρετικων δυτικων εν αγάπη συνεορτασμόν!
Έρωτωμεν: εις τί διαφέρει 11 διαγωγή των αυτή της
των Εικονομάχων καί λοιπων αίρετικων; Καί νά σκεφθη
..." κανείς δτι μέχρι σήμερα πλεϊστοι εκ των επισκόπων
ί της Νεοημερολογιτικης Έκκλησίας διατηρουν τήν αυτήν
/ στάσιν, ελλείψει γνησίου όρθοδόξου βιώματος καί
Ι αληθούς Δημοκρατίας εΙς τήν Πολιτείαν.
,
)

,1 Ι
* * *
) Πλήν δμως τούτων ή Έκκλησία της ΟΕλλάδος καί

·I~.;
από Νομικης απόψεως είναι παράνομος καί αντισυνταγ­
ματική, διότι ή καινοτομία της εγένετο κατά παράβασιν
, . του Νομοθετικου Διατάγματος της 18ης Ίαν. 1923, τό

•~.··;I
:-;"­
.:<."[
.fi!..
,j
όποϊον επικυρώνει τό Ίουλιανόν ΟΗμερολόγιον, ώς έξης:
«Διατηρείται εν ισχύι τό Ίουλιανόν Ήμερολόγιον, δσον
,"',:;

άφορα εν γένει τήν Έκκλησίαν καί τάς θρησκευτικάς

έορτάς». Σημειωτέον δτι τό ανωτέρω Διάταγμα ουδέποτε

35

~
« t :
ανεκλήθη!
«Άλλά καί Συνταγματικως εν τη ουσί<;χ δέν δύναται
ό Νεοημερολογιτισμός νά ισχυρισθη οτι είναι ή «Όρθό­
δοξος Έκκλήσία της Έλλάδος», διότι δέν τηρεί «απαρα­
σαλεύτως τούς ίερούς Άποστολικούς καί Συνοδικούς
Κανόνας καί τάς ·Ιεράς Παραδόσεις», ώς προβλέπεται
ύφ' απάντων των μέχρι σήμερον Συνταγμάτων της Χώ­
ρας ...
·0 Σύμβουλος της Έπικρατείας κ. Ά ν. Μαρίνος, εις
εισηγητικήν του "Έκθεσιν της 10.3.1981 λέγει σχετικως:
«Ή ·Ιερά Σύνοδος της 'Ιεραρχίας είναι ελευθέρα νά
παραβιάζη τούς ·Ιερούς Κανόνας, διότι ισχύει εν ·Ελλάδι
ή θρησκευτική ελευθερία. Έν τοιαύτη ομως περιπτώσει
δύναται τό Κράτος νά προβη ώς διδάσκει καί ό Καθη­
γητής Σβωλος (βλ. Άλ. Σβώλου-Γ. Βλάχου, Τό Σύνταγμα
της ·Ελλάδος, Άθηναι 1954, τόμο Α', σελ. 60) εις άρσιν
τού χαρακτηρισμού αύτης ώς Συνόδου της Έκκλησίας
της επικρατούσης θρησκείας, διότι Έκκλησία της επι­
κρατούσης θρησκείας είναι μόνον εκείνη ή Σύνοδος, ή
όποία «τηρεί» καί δή «άπαρασαλεύτως», ώς καί αί λοιπαί
Όρθόδοξοι Έκκλησίαι, κατά τό άρθρον 3 τού Συντάγ­
ματoς' τούς μή δεκτικούς μεταβολης κανόνας, ουχί δέ
καί ή Έκκλησία εκείνη ή όποία παραβιάζει τούς τοιού­
τους Κανόνας.
Δηλαδή θά 11ΤΟ δυνατόν νά ύποστηριχθη οτι εάν 11
Σύνοδος της Έλλαδικης Έκκλησίας συνεχίση νά παρα­
βιάζη τούς τοιούτους κανόνας οίοι είναι καί οί αφο­
ρωντες εις τήν εν τη έκκλ ησίι;χ θέσιν τού επισκόπου, τότε
είναι ενδεχόμενον νά προκλ ηθη διακοπή της κοινωνίας
μετά των λοιπών όρθοδόξων Έκκλησιων, όπότε πλέον
έκλιπούσης:της ύπό τού άρθρου 3 τού Συντάγματος τεθει­

36
 μένης προϋποθέσεως περί απαρασαλεύτου τηρήσεως των
ι Ί. Κανόνων η Πολιτεία δικαιουται, ενδεχομένως δέ καί
ύποχρεουται, νά άρη τόν χαρακτηρισμόν της 'Ιεράς Συνό­
δoυ της Έκκλησίας της επικρατούσης θρησκείας καί νά
ς απονείμ η του τον εΙς τήν Σύνοδον έτέρας όρθοδόξου Κοι­
,ι νότητoς' η όποία θά διατηρΤ1κοι νωνίαν μετά των άλλων
ορθοδόξων Έκκλησιων. Καί η μεταβολή αϋτη είναι δυνα­
τόν νά επέλθη δι' άπλου νόμου, άνευ τροποποιήσεως του
ς Συντάγματος, δοθέντος δτι τό Σύνταγμα δέν προστατεύει
..
)'
τήν συγκεκριμένην έκάστοτε Σύνοδον αλλά τήν Σύνοδον
i τήν τηρουσαν τούς Κανόνας. Προτιμά τήν λύσιν αυτήν

'ι ή 'Ιερά Σύνοδος της 'Ιεραρχίας;» (31)

ι Άδικαιολόγητος,λοιπόν, η ημερολογιαΚ11καινοτομία
ως αντικανονική,αντιπαραδοσιακήκαί αντισυνταγμα­
1. τι Κ11! Καί όμως! Καίτοι εγράφησαν πλείστα περί αυτης,
V τά όποία τήν εστέρησαν παντός ερείσματος καί δικαιο­
ς λoγίας' εντούτοις μέχρι σήμερα οί κληρικοί καί θεολόγοι
της καινοτόμου Έλλαδικης Έκκλησίας παραμένουν
η άγευστοι των τρομακτικων συνεπειων της, των δολίων
,ί σκοπων της, χλευάζοντες εΙρωνικως - ελλείψει επιχει­
ρημάτων - τούς τηρητάς των πατρφων παραδόσεων.
έ ,Ακριβως γι' αυτό τόν λόγο επέτρεψεν ό Θεός νά ακο­
λουθουν μέχρι σήμερον τήν παναίρεσιν του οι κουμενι­
σμου, της όποίας πρώτη πρακτι Κ11 εφαρμογή αποτελεί ή
ημερολογιακή καινοτομία. 'Έτσι πραγματοποιείται γιά μιά
ακόμη φορά αυτό πού είπε τό αψευδές στόμα του Κυρίου:
«ό πιστός εν ελαχίστφ καί εν πολλφ πιστός εστι, καί ό εν
ε ελαχίστφ άδικος καί εν πολλφ άδικός εστιν»! (Λκ. 16.10)
ς

v
31. Έλ. Γκουτζίδου, μν. εργον, ο. 21-2.

37
 rH πατριαρχεία τoίJ 'ΙΑθηναγόρου

Καί αυτά μέν περί της ήμερολογιακης καινοτομίας,

ή όποία αποτελεί, ώς γνωστόν, τήν πρώτην πρακτική ν
εφαρμογήν της αίρέσεως τοϋ ΟΙ κουμενισμοϋ.
Άλλά ό ΟΙκουμενισμός, ό πατήρ τοϋ νεοημερολογι τι ­
σμοϋ, ασφαλως δέν είχει σκοπόν νά σταματήση έως έδω·
αυτό ητο άπλως τό πρωτο βημα. Μέ τήν αντικανονικήν
άνοδο τοϋ Άθηναγόρου τό 1949 εΙς τόν ΟΙ κουμενικόν
Θρόνον, αρχίζει νέα έποχή διά τό Φανάρι, έποχή κα κο ­
δοξίας καί αποστασίας πού συνεχίζεται ρωμαλέως καί
στίς τlμέρες μας.
Προκειμένου νά γί νη ή κατάληψις τοϋ Θρόνου «έξη­
νάγκασαν εΙς παραί τησι ν τόν νόμ ιμον πατριάρχην Κ.
Μάξιμον καί έτοποθέτησαν τόν μασωνον 330υ βαθμοϋ
Κ. Άθηναγόραν. Ούτος εις τόν ένθρονιστήριον λόγον του
εξεπέρασε τούς δρους της ... μασονι κης δυσσεβοϋς έγκυ­
κλ ίου τοϋ 1920 καί διεκήρυξεν καί τό δόγμα της «παν­
θρησκείας». Είπεν ό Κ. Άθηναγόρας: «Άπατώμεθα καί
άμαρτάνομεν, εάν νομίζομεν δτι ή όρθόδοξος πίστις κα­
τηλθεν εξ ουρανοϋ καί Ότι τά άλλα δόγματα είναι ανά­
ξια. Τριακόσια έκατομμύρια ανθρώπων εξέλεξαν τόν
μουσουλμανισμόν διά νά φθάσουν εΙς τόν Θεόν καί άλ­
λαι έκατοντάδες έκατομμυρίων είναι Διαμαρτυρόμενοι,
Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας είναι νά
βελτιώση τόν άνθρωπον»! (Εφημερίς «Χρόνος» Κων / λεως
20 Μαρτίου 1949 καί «Όρθόδοξος Τύπος» φ. 94, Δεκ. 1968).
Δυστυχως Όμως ουδείς συνεκι νήθη από τάς ανωτέ­
ρω βλασφημίας! Καμμία αντίδρασις από τούς επισκόπους
καί τάς θρησκευτικάς όργανώσεις! Άπό τό 1967 εΙς τό
ανόσιον έργον του θά έχη ίκανόν σύμμαχον, τόν παρο­

38
 μοίως μέ αυτόν ανελθόντα εΙς τόν αρχιεπισκοπικόν θρό­
νον των Άθηνων μέ «αριστί νδην» Σύνοδον Ίερώνυμον
., κοτσώνην. <ο κανονικός αρχ / πος ,Αθηνων Χρυσόστομος
ι έπαύθη διά νόμου τού Κράτους, διότι αντετάχθη εΙς τό
σχέδιον της ένώσεως! <Η αντίδρασίς του εξεδηλώθη Ιδιαι­
τέρως μετά τήν συνάντησι ν πάπα - Άθηναγόρου, εΙς τό
Φανάρι. ΕΙς Συνοδικήν ανακοίνωσιν, μεταξύ άλλων είπε,
δτι «αί αντορθόδοξοι ενέργειαι τού Πατριάρχου κατα­
τεί νουν είς τήν πλήρη ύποδούλωσι ν της Όρθοδοξ ίας
είς τόν πάπαν ...» (Μεσημβρι νΊι 8.3.1967). <Η διαγωγή του
αυτή τού εστοίχισε τόν Θρόνον!
<ο διάδοχός του <Ιερώνυμος Κοτσώνης, γνωστός οΙ­
κουμενιστής, σπεύδει αμέσως νά πάη εΙς τό Φανάρι προ­
κειμένου νά «ευλογηθη» από τόν Πατριάρχην καί νά
χαράξουν κοι νήν γραμμ ήν ... προδοσίας. Μετά μάλιστα
τό ταξίδι τού Άθηναγόρου εΙς Ρώμη ν καί τάς γενομένας
εκεϊ προδοτι κάς συμπροσευχάς καί ανακοινώσεις, ό
<Ιερώνυμος εκδίδει τό ακόλουθον ανακοινωθέν: «... ή συ­
νάντησις έπραγματοποι ήθη κατά τήν διάπυρον εύχήν
καί προσδοκίαν της <Ιερας Συνόδου καί τού εύσεβούς
πληρώματος της Έκκλησίας»! 'Έτσι ό Άθηναγόρας μέ
ί κανούς συμμάχους, τήν <Ελλαδι κήν <Ιεραρχίαν καί τήν
<Ιεράν Κοινότητα τού <Αγίου 'Όρους προχωρεϊ ακάθεκτος
πρός τάς αγκάλας τού παπισμού.
Ό αρχιεπίσκοπος Άθηνων μάλιστα διά τάς προδο­
τι κάς του ενεργείας τόν αποκαλεϊ «προφηταπόστολον»,
οί δέ <Αγιορειται χαρακτηρίζουν μέ τήν σειρά τους «α­
σθενείς τήν συνείδησιν, παρασυναγώγους καί αγνο­
ούντας τό πολίτευμα της Έκκλησίας», (32) δσους εκ των

32. Ύπό άγιορεηων Μοναχων: "Όταν οί φύλακες προδίδουν. σελ. 28. Άθπναl
197~ ,

39
Μοναχων αντιδρουν εΙς τήν ένωτικήν πολιτικήν του Φα­
ναρίου.
Ό 'Αθηναγόρας επραγματοποί ησε συνολ ι κως τρεϊς
συναντήσειςμέ τόν ποντίφηκα της Ρώμης, συμπροσευ­
χηθείς μετ' αυτου, ενφ οί χορωδίες έψαλλον τόν πολ υ­
χρονισμόν του πάπα καί μέσα εΙς αυτόν τόν Ναόν των
Πατριαρχείων!
Ποιός θά τό επίστευε ότι 65 χρόνια μετά τήν Έγ­
κύκλ ιον του 'Ιωακείμ Γ', εΙς τήν όποίαν προέτρεπε τούς
απανταχου όρθοδόξους ίεράρχας «εΙς ακατάπαυστο ν καί
άγρυπνον ύπεράσπισι ν των πεπιστευμένων αυτοϊς λογι­
κων προβάτων από των αδιαλείπτων επιβουλων καί πο­
λ υειδων δελεασμάτων των λατίνων ...», ό ΟΙκουμενικός
θρόνος της Κων /λεως θά απεκάλει τόν πάπαν «Άγιώτα­
τον», «πρωτον εν τη Έκκλ ησίι;χ του Χριστου», μέ μυστήρια
καί Άποστολικήν διαδοχήν!!. ..
Δέν θά επιμεί νωμε όμως περισσότερον εις τάς κακο­
δόξους ενεργείας του ' Αθηναγόρα, διότι θά τίς δουμε εν
συνεχείι;χ λεπτομερέστερον νά αναζουν στίς δραστη­
ριότητες του δηθεν ταπεινου καί ησυχου Δημητρίου, του
«αγίου», ώς τόν αποκαλουν οί αφελεϊς θαυμασταί του.
Δέν μας εξηγουν όμως πως είναι δυνατόν νά είναι
αγιος καί ταπεινός, αφου ακολουθεϊ πιστως τήν κακό­
δοξον πορείαν του προκατόχου του; Σ' αυτό δέν μας απαν­
τουν οί θαυμασταί του καί είναι ευεξήγητον τό διατί'
δταν έχουν μάθει νά σιγοϋν μπροστά στήν προδοσία
της πίστεως, γιατί ν' απολογηθουν τώρα πρός ήμας; Λ η­
σμονουν όμως ότι «ό τήν άλ ήθειαν σι γων κρύπτει Χρι­
στόν εν τάφφ», όπως οί φονευταί του Κυρίου Έβραϊοι.
~Όταν δέ μαζί μέ τήν σιγή τους προσθέσωμεν καί τόν
διωγμόν πού ενεργουν εναντίον εκείνων πού θέλουν νά

40
 διαμαρτυρηθούν, τότε αντιλαμβάνεται ό καθένας τό μέ­
γεθος της ευθύνης των.
Καιρός δμως νά παρακολουθήσωμεν στό έπόμενο κε­
φάλαιo τήν πανώλεθρον διά τήν Όρθοδοξίαν δραστη­
ριότητα τού Πατριάρχου Δημητρίου, τόν όποιον «ή διεθνής
μασονία πού κυβερνά καί τήν Τουρκία, τόν ενέταξεν εΙς
τήν «μητέρα στοάν» της Τουρκίας, της όποίας φέρει καί
τόν 330ν βαθμόν! Ό κ. Δημήτριος είναι επίσης μέλος της
εν Τουρκίι;χ. έλληνοφώνου μασονι κης στοάς «χουλούς»
(εΙλικρίνεια) ώς καί της στοάς «χακικάτ» (αλήθεια), μέ­
- ~ , ."., -, ~, ."

σφ των οποιων απΌ αρκετου χρονου ευρισκεται εις επα­

φήν καί μέ τήν «μητέρα» στοάν της Έλλάδος.(33)

~H Πατριαρχεία του Δημητρίου

~Ότι ό πατριάρχης Δημήτριος εξέκλινε της όρθοδόξου

πίστεως καί αληθείας κακοδοξων καί λατινοφρονων
δημοσίι;χ., θά ηρκει νά τό αποδείξη καί μόνον ό ενθρονι­
στήριος αυτού λόγος. ΕΙς αυτόν, άνευ συστολης τινος η
διπλόης, καίτοι οί πάντες εγνώριζον τό φθοροποιόν καί
κακόδοξον έργον τού μασώνου καί οΙκουμενιστού προκα­
τόχoυ του Άθηναγόρου, εν τούτοις εδήλωσεν ανερυθριά­
στως πρός απαντα τόν κόσμον τά κάτωθι: «Καί διαδηλού­
μεν τήν πρόθεσιν ήμων, όπως έν πιστότητι πρός τήν μέ­
χρι τούδε γραμμήν τού Οίκουμενικού Πατριαρχείου,
άκολουθήσωμεν τήν άγίαν καί μεγάλην γραμμήν τού
μεγάλου προκατόχου ήμων, τού άοιδίμου πατριάρχου
Άθηναγόρου τού Α'»! Καί μετ' όλί γον, ευκαιρίας δοθεί­

'"
"
33. Ή προδοσία του «πατριάρχου» Δημητρίου, σ. 15, εκδ. περιοδικου: ., Αγιος
•Αγαθάγγελος Έσφιγμενίτης.

41

σης: «Τό έργον τό όποϊον μετά τόσης είλ ι κρι νείας καί
ζ ήλου ηρχισεν ό μακαρίας μνήμης μεγάλος προκάτοχος
ήμων Πατριάρχης ~Aθηναγόρας θά συνεχισθη μετά της
ίδίας συνεπείας καί Kαθ~ όλον τό διάστημα πού ό Θεός
θά έπι τρέψη νά εύρισκώμεθα εις τήν διακονίαν ταύτην»!
('Επίσκεψις, Νο 90, σ. 14). <Υπάρχει δμως καί ή αξιοθρή­
νητος συνέχεια.
2. Δι~ ειδικου Διαγγέλματος επί τη 25ετίι;χ του Π.Σ.
Έκκλησιων ό Κ. Δημήτριος επαινεϊ τούς διευθύνοντας
τουτο, ευχόμενος «μακράν καί ευλογημένη ν εφ' έξης πο­
ρείαν»! Έν συνεχείι;χ εκφράζει τήν βαθειαν ί καν οποί ησί ν
του, ώς καί της περί αυτόν Συνόδου, διά τάς ενεργείας
των προκατόχων των. Έκ των ανωτέρω ενεργειων ιδιαι­
τέρως τονίζεται </Η εγκύκλιος πρός τάς άπανταχου Έκ­
κλησίας του Χριστου» του 1920. Κατ' αυτήν, ώς γνωστόν,
«επιβάλλεται ϊνα αναζωπυρωθηκαί ενισχυθη πρό παντός
ή αγάπη μεταξύ των Έκκλησιων, μή λογιζομένας αλλή­
λας ώς ξένας καί αλλοτρίας, αλλ' ώς συγγενεις καί οικεί­
ας εν Χριστφ καί συγκληρονόμους καί συσσώμους της
επαγγελίας του Θεου εν τφ Χριστφ»! (Επίσκεψις, Ν ο 90,
σ. 14). Έρωτωμεν τούς ύπερασπιστάς Δημητρίου: Έάν
πας ό αποδεχόμενος καί μόνον τήν ανωτέρω εγκύκλ ιον,
καθίσταται αυτόχρημα αίρετικός, ό καί επαι νων αυτήν,
καί μάλιστα εκ του βήματος του σικ. Θρόνου, πως δέον
νά χαρακτηρισθη;

ι
3. Μνημονεύει του πάπα εν τοις διπτύχοις, εξακολου­
θων τό ανόσιον έργον του προκατόχου του. (Όρθ. Τύπος,
1.12:69, άρθρον του Μητροπολίτου Φιλαρέτου της Ρ. Δια­
σπορας).
4. Άνεγνώρισε τόν παπισμόν ώς Έκκλ ησίαν, όργανον
δηλ. σωτηρίας των ανθρώπων, ώς τυγχάνει καί ή Όρ­

42
 θόδοξος Έκκλησία. ('Επίσκεψις, Νο 90, σ. 18)
5. Δ ιό καί δέχεται τόν πάπαν ως «σεβάσμ ιον αδελφόν»
καί «πρωτον εν τη καθόλου Έκκλ ησίι;χ του Χριστου» εφ'
δσον τυγχάνει κατά τούς ιδίους του λόγους: «όμότροπος
καί όμόζηλος των πρωτοκορυφαίων Πέτρου καί Παύλου»!
(Επίσκεψις, 15.12:77, σ. 3 καί 4 καί Νο 139, 159, 161,214
ένθα τονίζονται αί αυταί κακόδοξοι θέσεις).
6. Συνεχάρη εγκαρδίως τόν οΙ κουμενιστήν Μητρο­
πολί την Θυατείρων Άθηναγόραν, διά τήν συγγραφή ν του
έργου του «Όμολογία Θυατείρων», εΙς τΊ1ν όποίαν περι­
έxoνται μεταξύ των άλλων καί αί κάτωθι βλασφημίαι:

)
«Οί χριστιανοί πιστεύουν δτι αλ ηθι νή χειροτονία καί
<Ιερωσύνη έχουν καί μεταδίδουν, οί Όρθόδοξοι επίσκοποι,
οί Κοπτοαρμένιοι καί ΑΙθίοπες επίσκοποι, οί Άγγλικανοί
επίσκοποι ... Δι' αυτό καί τά μυστήρια των Άγγλικανων
είναι μυστήρια της Μιας, <Αγίας, Καθολικης καί Άπο­
στολικης Έκκλησίας, ως είναι καί τά μυστήρια των
Ρωμαιοκαθολικων»!! Καί ινα παραλείψωμεν άλλας κακο­
δοξίας του, αναφέρομεν τό μασονικόν σύνθημά του: «Δι'
αυτό ή ιδέα δτι ή Μασονία είναι θρησκεία είναι λανθα­
σμένη»! Παρομοίαν πως στάσι ν απέναντι της Μασονίας
,, ετήρησε καί ό επαινέτης του κ. Δημήτριος, αποφυγών νά
καταδικάση τήν Μασονίαν καί νά αποσείση τήν κατ'
"
v a
.~1i
αυτου δημοσίαν κατηγορίαν επί μασονισμφ. (Μητρ. Θυα­
τείρων, Άθηναγόρου Κοκκι νάκη, </Η <Ομολογία Θυα­
',~
J~ τείρων», Λονδίνον 1975, σ. 203, 273, 283).
E·IJ··········'··,···

:f. 7. Παρουσίι;χ του, επί τη έπισκέψει του πάπα εις τό

·'t!:rl
~, Πατριαρχείον, εψάλ η εν τφ πατριαρχικφ ναφ ή φήμη
τοϋ αίρετικοϋ ποντίφηκος. Έν συνεχείι;χ ετελέσθη ένωτική
ν Λειτουργία, χοροστατοϋντος τοϋ Δημητρίου καί παρι­
σταμένου τοϋ πάπα καί των σύν αυτφ. Κατ' αυτήν ό

43
πάπας απήγγειλε τό Πάτερ τιμων, καί εν τφ «αγαπήσωμεν
αλλ ήλους» οί δύο προκαθήμενοι αλλ ηλοησπάσθησαν!
(Επίσκεψις, 1.12:79, σ. 4, 12, 18).
8. Τό 1982 ύπεδέχθη τόν αρχηγόν των Άγγλικανων,
ενφ ή χορωδία τού Πατριαρχείου έψαλλε τήν φήμην τού
αίρετικού προτεστάντου! (Επίσκεψις 1.9.1982, σ. 2)
9. Δέχεται δτι «δλοι οί χριστιανοί οί πιστεύοντες εΙς
τόν Ί ησούν Χριστόν ώς γίόν τού Θεού καί σωτηρα τού
κόσμου είμεθα εν σωμα ...»· «κατ' απόλυτον οίκονομίαν»
ενας Όρθόδοξος μπορεί «νά μεταλάβη» σέ Ρωμαιοκαθο­
λιKή Έκκλησία»· </Εκατέρα των Έκκλησιων ήμων (Όρ­
θοδόξου καί Παπικf)ς) έχει παραλάβει καί τελεί τά αυτά
ίερά μυστήρια»' «δέν ύπάρχει μεταξύ μας (Ορθοδόξων καί
Παπικων) διαφορά εις τό θέμα της αποστολικης διαδοχης.
Άναγνωρίζομεν τόν Πάπαν ώς διάδοχον των ~Aπoστόλων,
δπως ημείς είμεθα διάδοχος των Άποστόλων». (34)
10. Tf] ευλoγί~ του συμπροσηυχήθη εν Άσσίζl1 (1986)
ώς εκπρόσωπός του ό Θυατείρων Μεθόδιος, μετά πάντων
των αίρετικών αντιπροσώπων δλων των χριστιανικών
όμολογιων καί θρησκειων, μέχρι καί αυτών των μάγων
καί πυρολατρων της ·Αμερι κης!(35)
11. Δέχεται τίς αντορθόδοξες δηλώσεις του Αυστρα­
λίας κ. Στυλιανου, δτι «εις τάς ρωμαιοκ:αθολικάς ακο­
λουθίας είναι παρών ό ίδιος Κ ύριος ~I ησοϋς» καί δτι
«τό πανσθενουργόν Πνεύμα είναι τό τελειοϋν δλας τάς
ίερουργίας καί τά μυστήρια εν τη Έκκλ ησί~ αμφοτέ­
ρων' Όρθοδόξων καί Παπικων».(36)

34. Βλ. 'Επίσκεψις, όρ. 380/15.6.1987' Καθημερινή, 6.8.1987 καί Μακεδονία,

7.8.1987' Καθολική, 22.12.1987, σ. 5· ΚΓ.Ο. Δεκ. '87, σ. 11.
35. «Φωνή των Πατέρων», περ. Β', όρ. 1, Νοέ. 1987.
36. Βλ. «Καθολική», 23.6.1987.

44
 12. Δέχεται δσα ασεβη διεκήρυξε καί μάλιστα στόν
έσπερι νό της Όρθοδοξίας του 1988,καί ενώπιον διαφόρων
αίρετικων, πολλων επισήμων, αλλά καί επισκόπων του
Πατριαρχείου Κων /λεως ό μητροπολίτης Περγάμου κ.
'Ιωάννης Ζηζιούλας, περί «ναρκ:ισσευομένης ~Oρθoδo­
ξ ία ς» κ:αί περί «διευρύνσεως της Όρθοδόξου ~Eκ:κ:λ ησίας
πέρα των όρίων της»!(37)

13. Έπήνεσε δημοσίc;x τήν συνι τι κή έβδομαδιαία εφη­

μερίδα Καθολ ι κ:ή γιά τά 60 χρόνια άγρίου προσηλ υτι­
σμοϋ ύπ' αυτης των Όρθοδόξων, πραγμα πού έπραξε καί
ό αρχιεπίσκοπος' Αθηνων Σεραφείμμ38)
ι 14. Συνελει τούργησε είς Ρώμ ην τόν Δεκέμβριον του
1987 μετά του πάπα Παύλου Β', αποδείξας πλέον φανερως
καί μετά παρρησίας δτι θεωρεϊ τόν παπισμόν Έκκλ ησίαν,
εν αντιθέσει πρός τούςάγίους Πατέρας πού τόν θεωρουν
αντιεκκλ ησίαν.(39)

) 15. Κατά τήν πρόσφατον επίσκεψίν του είς Άμερικήν

, ('Ιουλ. '89) «συμπροσηυχήθη» «μέ ... γυναϊκας ίέρειας{!!!)
, Τζόαν Κάμπελ καί Πατρί τσια Μάκ Κλέργκ μέ πάνκς,
,
καί προτεστάντες είς Η.Π.Α.» (Μεσημβρινή, 16 'Ιουλίου
1990).
Τό δέ τραγικόν είναι δτι μετά τllν διακωμώδησιν
αυτήν της πίστεώς μας επηγε καί είς ο, Α γιον 'Όρος διά
ι νά «ευλογήση» τούς πατέρας, οί όποϊοι, δυστυχως, των
,-
προσεκύνησαν χωρίς καμμίαν διαμαρτυρίαν, (!) πλήν,
εννοεϊται, των ζηλωτων πατέρων της Ί. Μονης Έσφιγ­
μένου καί των διαφόρων κελλίων του 'Όρους.
Αί ανωτέρω ενέργειαι του Πατριάρχου, ενφ τόν καθι­

Ι,

37. Βλ. «"Εκκλησία» αρ. 7/1.5.1988.

38. Βλ. «Καθολική», 15.11."88' 13.12:88' 3.1:89' 10.1."89.
39. Βλ. «Καθολική», 22.12."87.

45
στούν καθαιρετέον καί αφωριστέον, δεσμούν συγχρόνως . \

εν ποικίλ 11 ευθύνη, επι τιμίφ καί ακοι νωνησίι;χ καί τούς

t! _ , ., , , ,

απανταχου συμμαχους, επαι νετας και κοι νωνους του,

ώς καί τούς εν σι γη θεατάς της πρός Ρώμ ην τε καί Γε­

νεύην πορείας του, εξ ων 11 "Ελλαδική "Ιεραρχία κατέχει
επίζηλον θέσιν ...

Πατριαρχεία Βαρθολομαίου

'Αλλά μήπως ό πατριάρχης Βαρθολομαίος (Όκτ. 1991)

ύπηρξε καλύτερος τού Δημητρίου; "Οχ ι μόνον ηκολούθησε
, ., , t!t <Oj _ . , " ,

και επεσφραγισενο,τι εκεινος αντικανονικονκαι παρα­

νομον διέπραξεν, δπως είναι καί ή άναγνώρισις των

αίρετικων Μονοφυσιτων (Σαμπεζύ 1990), αλλά τό 1993
μέ τήν ευλογίαν του ύπεγράφη εις τόν Λ"ίβανον ή ένωσις
των Όρθοδόξων μετά των αίρετικων ουνιτων καί παπι­
κα/ν, ωστε νά θεωρούνται τού λοιπού «αδελφές Έκκλη­
σίες»!! Καί εις απόδειξιν τούτου τό 1995, συλλειτουργεί
στό Βατικανόν μέ τόν πάπαν Βοϊτύλαν, ύπογράψας εν
συνεχείι;χ κοινήν δήλωσιν δτι «έχουν αμφότεραι αί εκ­
κλησίαι των, ίερωσύνην, μυστήρια καί είναι αδελφαί
εκκλησίαι»!!!
"Ετσι ενφ ή Έκκλησία εντέλλεται διά της ΖΌικου­
μενικης Συνόδου νά λέγουν οί Χριστιανοί «δλοις τοίς
αίρετικοϊς ανάθεμα», ό Κ. Βαρθολομαίος πράττει ακριβως
τό αντίθετον, αναγνωρίζων αυτούς ώς μέλη τίμια της
Έκκλησίας τού Χριστού!
Τέλος στήν θρονική έορη1 τού Φαναρίου (30.11.98),
προσφωνων τήν παπικήν αντιπροσωπείαν, ετόνισε τήν
ανάγκην πλήρους ένώσεως μετά της Ρώμης. Ά ναζητων
εν συνεχείι;χ τούς ύπαιτίους τού σχίσματος θεωρεί συνυ­

46
 πευθύνους γι' αυτό παπικούς καί ορθοδόξους, τονίζοντας
δτι «ή μετάνοια ήμων διά τό παρελθόν είναι απαραίτητος»
προσέθεσε δέ καί κάτι πού ουδέποτε έτόλμ ησαν νά προ­
φέρουν ορθόδοξα χείλη καί μάλιστα αρχιερατικά: «Οί
κλ ηροδοτήσαντες είς ήμας τήν διάσπασι ν προπάτορες
ήμων, ύπηρξαν ατυχη θύματα τού αρχεκάκου όφεως
καί εύρίσκονται ήδη είς χείρας τού δι καιοκρί του Θε­
0ύ»!!! (Έκκλ. Άλήθεια, 16.12:98)
Συνεπως κατ' αυτόν ολοι οί άγιοι Πατέρες από τήν
.έποχήν τού τελικού σχίσματος (1054) μέχρι σήμερα, οί
αγωνισθέντες διά τήν παραμονήν της Όρθοδοξίας εΙς
τήν αλήθειαν καί αρνηθέντες τήν ύποταγήν της εΙς τήν
παπικήν αϊρεσιν ύπηρξαν θύματα τού Διαβόλου! Ποίος
ορθόδοξος θ' ανεχθη νά βλασφημούνται κατ' αυτόν τόν
κυνικόν τρόπον οί &.γιοι Πατέρες του; πως είναι δυνατόν
νά παραμένη στόν οΙ κουμενικόν Θρόνον ενας τέτοιος
ίεράρχης καί νά τιμάται μάλιστα Ιδιαζόντως ύπό τού
αρχιεπισκόπου Άθηνων κ. Χριστοδούλου; Νά μνημο­
νεύεται δέ από όλόκληρον τήν Έλλαδικήν ίεραρχίαν καί
τό 'Άγιον 'Όρος ώς «ορθοτομων τόν λόγον της αληθείας»;
Καί ύστερα διαμαρτυρόμεθαδιατί θερίζουν τήν νεολαία
τά ναρκωτικά καί τό sex. 'Όταν βλέπουν τήν ύποκρισίαν
καί τήν κακοδοξ ίαν των ποιμένων τους, ποιός θά τολ­
μήση νά τούς μιλιΊση γιά Ιδανικά καί ήθικές αξίες της
Όρθοδοξ ίας;
Συνεπως γιά τούς ένωτικούς Φαναριωτες καί τούς
ποι κίλους δορυφόρους τους ολες οί αίρέσεις όδηγούν στόν
Χριστόν! Καί αυτό διότι «οί ένωτικοί είναι συγκρητισταί.
Δέν τούς ενδιαφέρει ή συγχώνευσις, αλλά ή συνύπαρξις .
.. 'Όλοι στό Θεό πηγαίνουμε, ό καθένας από τό δικό του
δρόμο.Η Αυτό τό μασονικό μοτίβο είναι ή πεμπτουσία

47
τού συγκρητισμού ... Γιά τούς ανθρώπους πού θά ποτι­
σθουν μέ τό δηλητήριο τού συγκρητισμου ό Χριστός είναι
ένας μεγάλος μύστης, ένας μεγάλος φιλόσοφος ... Είναι
ένας δρόμος, .όχι δμως Ο ΔΡΟΜΟΣ. Είναι μιά αλήθεια,
όχι δμως Η ΑΛΗΘΕΙΑ ... ».
«Ή Όρθοδοξία είναι ένας δρόμος, δέν είναι δμως ό
δρόμος. Ύπάρχουν άλλοι δρόμοι εξ ίσου καλοί. Δέν πρό­
Kειται νά γίνη συγχώνευση. Ό καθένας άς κρατήση τόν
δρόμο του. Φθάνει νά μήν είναι φανατικός, νά μή νομίζη
πώς μόνο ή Όρθοδοξία ύπάρχει στόν κόσμο καί τίποτε
άλλο. Νά μή νομίζη πώς μόνο οι Όρθόδοξοι Έπίσκοποι
είναι Έπίσκοποι καί οι αιρετικοί δέν είναι τίποτε. Νά
μή νομίζη πώς μόνο εν Χριστφ γνωρίζει κανείς τόν Θεό
καί δτι τόσα έκατομμύρια Έβραϊοι, Μωαμεθανοί, Βουδ­
δισταί κλπ. είναι μακρυά από τόν Θεόν.
«Αυτή είναι ή αϊρεση μέ τήν όποίαν παλεύουν οί
πιστοί Όρθόδοξοι σήμερον καί όχι γιά κάποιαν ενωσι
μέ τόν πάπα πού ακόμη φαινομενικωςδέν έγινε πλήρως.
Είναι ή άρνησις τού Χριστου καί της Έκκλησίας του. Ή
αϊρεσις αυτή έχει διαποτίσει απ' άκρου σέ άκρο τόν έλ­
ληνικό χωρο, έγινε πιά τρόπος του σκέπτεσθαι καί βίωμα
των Ρωμιων. Καί δμως εν γνώσει της καταστάσεως να­
νoυρίζoυν οί δάσκαλοι αυτοί τά πνευματικά τους παιδιά
μέ τό: «"Αν ό πατριάρχης προχωρήση ακόμη, άν προβη
εις ~·ένώσεις", τότε θά ίδης... ».
»Άλλά «ένώσεις» τέτοιες δέν πρόκειται ποτέ νά γί­
νουν καί οι αφελεις μαθηταί τους δέν πρόκειται ποτέ νά
ιδούν...» ('Α. Καλομοίρου, Τό σύγκριμα, σελ. 23 - 5, Θεσ­
σαλoνίKη 1976).
"Αλλο επίσης σύνθημα πού πιπιλίζουν οι νεοημερο­
λογιται κληρικοί πρός τούς πιστούς των, προκειμένου

48

 νά μή φύγουν από κοντά τους, είναι τό γνωστόν: «'Άνευ

επισκόπου Έκκλησία ου καλεϊται». Βεβαίως δέν κα­
λεϊται, δταν ό επίσκοπος όρθοδοξη, δταν δμως κακοδοξη,
τότε ό Μ. Άθανάσιος προτρέπει τούς πιστούς νά φεύγουν
μακράν του! « Έάν ό επίσκοπος 11 ό πρεσβύτερος οί όντες
όφθαλμοί της Έκκλ ησίας, κακως αναστρέφωνται καί
σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμ­
φέρον γάρ άνευ αυτων συναθροίζεσθαι εΙς ευκτήριον
οίκον ΊΊ μετ' αυτων εμβληθηναι, ώς μετά 'Άννα καί Καϊά­
φα, εΙς τήν γέεννα τοϋ πυρός»! (ΒΕΠΕΣ: 33, 199). Έπειδή
δμως τό θέμα είναι σοβαρόν παραθέτομεν ενα σχετικόν
σχόλιον όρθοδόξου περιοδικοϋ, πού βάζει πολύ ώραϊα
τά πράγματα στή θέσι τους.
«Γιατί Όμως αΙσθάνονται οί Χριστιανοί τόσο πολύ
έντονα τήν ανάγκη νά καταφύγουν όπωσδήποτε σέ μ ιά
διοικητικά όργανωμένη Έκκλησία; Αυτό γίνεται γιατί
11 'Ιστορία έχει μεγάλη δύναμη στήν ψυχή μας. Έπειδή
τήν Έκκλ ησία μέσα στούς αιωνες τήν γνωρίσαμε όργα­
νωμένη σέ Πατριαρχεϊα καί σέ Συνόδους, τήν ταυτίσαμε
μέ τήν όργάνωσή της αυτήν, ξεχνώντας δτι, κατά τήν
διάρκειαν των αίρέσεων, ή όργάνωση αυτή χανόταν γιά
τούς Όρθοδόξους καί γινόταν τό δπλο της κακοδοξίας
εναντίον τους. "Όμως, στούς αποκαλ υπτικούς καιρούς
πού ζΟύμε, έχουμε αφήσει πιά πίσω τήν "Ιστορία καί
μπήκαμε στήν Έσχατολογία. "Η πνευματική μας επιβίωση
εξαρτάται από Τ11ν συνειδητοποίηση αυτοϋ τού γεγονότος.
'Έπεσαν πιά δλα τά ίστορικά μας αντερείσματα. "Η απο­
στασία άλλαξε τούς ποιμένας σέ λύκους καί ή όργανω­
μένη Έκκλησία πού ξέραμε είναι πιά σήμερα αγέλη λύ­
κων καί θάνατος προβάτων. "Ο διάβολος είναι πιά λυ­
u μένος. Γιά νά επ\:βιώσουμε πρέπει νά δούμε τήν Έκ­

49
 Γ

κλησία στή μυσΤΙΚ11 καί μυστηριακή της ουσία, γυμνω­

μένη από τή διοικητική της όργάνωση πού γνωρίσαμε
στήν 'Ιστορία. Στήν αρένα οί μάρτυρες γυμνοί αντιμε­
τώπιζαν τά θηρία. Γυμνή καί 11 στρατευομένη Έκκλ ησία
των εσχάτων καιρων θά παλέψει μαζί τους, χωρίς Συνό­
δoυς' χωρίς Πατριαρχεία, χωρίς σύνδεσμο των κατά τό­
πους μικρων Έκκλησιων άλλον από τόν Χριστόν καί
τήν κοινωνία τους μέ τή θριαμβεύουσα Έκκλ ησία.
»Τό συνηθισμένο λοιπόν ερώτημα: «Καλά νά φύγουμε
από τόν Οικουμενισμό, αλλά σέ ποιά Έκκλ ησία νά
παμε;» δέν έχει τή θέση του σήμερα. Γιατί δέν πρόκειται
νά παμε πουθενά αλλά νά μείνουμε στήν Έκκλησία του
Χριστου, στήν Έκκλ ησία των Πατέρων' ν' αρνηθουμε
τίς παραποιήσεις καί νά μείνουμε στήν αλήθεια πού
από άπαλων όνύχων γνωρίσαμε, αλλά δυσκολευόμαστε
πιά ν' αναγνωρίσουμε σ' αυτό πού μας λέγουν στι είναι
δηθεν Έκκλ ησία. Αυτή τήν άρνηση του ψεύδους καί των
παραποιήσεων θά τήν πραγματοποιήσουμε εκεί πού
βρισκόμαστε, διακόπτοντας άπλά κάθε κοινωνία μαζί
της. Καί τότε, σταν θά έχουμε κάνει τό πρωτο βημα πού
περιμένει από μας ό Θεός, θά έλθει ό ίδιος σέ συνάντησή
μας, καί θ' ανοίξει τά μάτια μας, πού μέχρι τότε όνομα
είχαν στι βλέπουν, αλλά ηταν ανίκανα νά δουν τόν
αλ ηθι νό Χριστό. Καί σταν τόν δουμε θά τρέξουμε στόν
πιό ακριβό μας φίλο, σπως έτρεξε ό Φίλ ιππος στόν Ν αθα­
ναήλ καί θά τόν καλέσουμε νά 'ρθη νά δεί κι αυτός, σσο
κι άν αμφιβάλλει γιά τό καλό πού μπορεί νά έρθει από
τή Ναζαρέτ. 'Έτσι σχηματίζεται τό «μικρό ποίμνιο», ή
μικρή τοπική εκκλησία. Οί αληθινοί 'Ισραηλίτες βρίσκουν
ό ένας τόν άλλον καί έρχονται μαζί στόν Χριστό, λαϊκοί
καί ίερείς καί 'Επίσκοποι.

50
 »Α υτή ή δραματική αλλά ευλογημένη διαδικασία
εί ναι ήδη από δεκαετίες γνωση; στή Ρωσία. Ή λεγομέ­
νη «Έκκλησία των Κατακομβων» δέν έχει καμιά εξωτε­
ρική όμοιότητα μέ τίς όργανωμένες Έκκλησίες πού ξέ­
ρoυμε' καί μόνον μέ τίς Έκκλησίες της εποχης των μεγά­
λων διωγμων όμοιάζει. Ή κατάσταση πού επικρατεί τώρα
στή Ρωσία σιγά-σιγά θά γενικευθεί παντου. Όρθόδοξοι
Έπίσκοποι ελάχιστοι, διάσπαρτοι στόν κόσμο, κρυμμέ­
νoι καί άγνωστοι στούς πολλούς. 'Ιερείς μετρημένοι θά
εκτελουν αποστολ ι κές περιοδείες από πόλη σέ πόλη, από
ενορία σέ ενορία, από χώρα σέ χώρα, ανακουφίζοντας
τίς πνευματικές ανάγκες των πιστων καί ένώνοντάς τους
δλους, γνωστούς καί αγνώστους μεταξύ τους, μέ τούς
άφθαρτους δεσμούς του αναστημένου Σώματος καί Αϊμα ­
τος του Χριστου ...
Καί ή εποχή του Ά ντιχρίστου θά προχωρεί πρός τήν
αποκορύφωση της. Τό ποίμνιο του Χριστου δλο καί θά
μ ικραί νει. 'Όμως δσο πιό δυνατός ό πόνος των ήμερων
πού έρχονται, τόσο κοντύτερά μας θά είναι ό Κύριος,
φθάνει νά μείνουμε πιστοί μέχρι τό τέλος. Τό πλοίο πού
μας έφερε μέχρι εδω, ή συνοδική, διοι κητι Κ11, όργανωμέ­
νη μορφή της Έκκλησίας εξώκειλε στά ρηχά της απο­
στασίας καί διαλύεται από τή βία των κυμάτων ...». (Πε­
ριoδιKόν «οί Ρίζες», Δεκ. 1982, σ. 3-4).
Διά τήν κηρυττομένη, λοιπόν, καί μόνον αϊρεσιν του
Συγκρητισμου τό Φανάριον είναι άξιον πάσης ακοινω­
νησίας. Τό δτι κοινωνεί συγχρόνως καί τοίς αίρετικοίς
λατίνοις τουτο είναι άλλο κεφάλαιον, τό όποίον επαυ­
ξάνει καί δέν ελαττώνει τήν ανωτέρω ύποχρέωσιν των
πιστων.

Πάντα ταυτα τ,;νάγκασαν καί μή «ζηλωτικά» δημο­

51
σιογραφικά φύλλα των Άθηνων νά επι τεθοϋν δριμέως
κατά τοϋ πατριάρχου καί της Συνόδου του, γράφον τες
μεταξύ άλλων καί τά εξης:
«Κλαύσατε καί αναγγείλατε: Πέπτωκε Δημήτριος καί
οί σύν αυτφ· καί διαθέσει καί φρονήματι καί λόγφ καί
πράξει. Ήθέτησε ό δυστυχής, καί θεοπαράδοτα δόγματα
καί θείους νόμους καί άγίους Πατέρας καί Ίεράν Παρά­
δoσιν καί Όρθόδοξον Έκκλησίαν καί γενικως τήν πίστιν
της Όρθοδοξίας. Ό κοινωνων Δημητρίφ αίρέσει κοινωνει.
Ό μνημονεύων Δημήτριον συναπάγεται μετά τούτου ττι
αίρετικΤι απωλείι;χ ... Ό πατριάρχης, λοιπόν, Δημήτριος καί
οί σύν αυτφ κατά τούς Ί. Κανόνας είναι καί αφωρισμέ­
νοι καί καθηρημένοι ... Οί μ ή κοι νωνοϋντες Δ ημ ητρίφ καί
τοις σύν αυτφ είναι «τιμης καί αποδοχης άξιοι, ώς οί
Όρθόδοξοι», παραγγέλουσι ν οί &γιοι διά τοϋ άγίου Σω­
φρονίου 'Ιεροσολύμων (Ε.Π. 87, 3369-3372) καί τοϋ ΙΕ'
Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου». (Καλή Όμολογία,
1.1.'80).
Μετά τά ανωτέρω αντιλαμβάνεται κανείς πόσο μα­
ταιοπονοϋν δσοι προσπαθοϋν, κληρικοί 11 λαϊκοί, νά
δικαιολογήσουν τήν αντικανονικότητα της ήμερολογια­
κης καινοτομίας. Μεταξύ αυτών καί ό Άρχιεπίσκοπος
Κ. Χριστόδουλος, ό όποιος σέ σχετική μελέτη του από τό
1982 προσπαθει νά αμ νηστεύση τάς ενεργείας τοϋ συνα­
δέλφoυ του Χρυσ. Παπαδοπούλου καί νά καταδικάση
συγχρόνως τήν αντίδρασιν τοϋ πιστοϋ λαοϋ!
Έσχάτως τόν εμ ιμ ήθη καί ό Κ. Δ. Κόκορης, τονίζων
σέ σχετική μελέτη του, δτι ητο επιβεβλημένη ή αλλαγή
τοϋ ήμερο λογίου, αδιαφορών άν μέχρι σήμερα τό 80%
τοϋ όρθοδόξου πληρώματος της γης ακολουθεί τό παλαιόν
εορτολόγιον! ,~Eρωτωμεν: ' Αφοϋ ητο λοιπόν επιβεβλημένη

52
 καί ορθή ή αλλαγή, τότε διατί έώρτασαν τό 1999 ολοι οΙ
«ορθόδοξοι» Προκαθήμενοι στά Ίεροσόλ υμα μέ τό
παλαιόν τά Χριστούγεννα; Δυστυχως τό πεϊσμα της
καινοτομίας έχει .πάντοτε ώς κατάληξιν τήν κακοδοξίαν,
πού τόσο φανερά ακολουθουν σΙ1μερα οΙ καινοτόμοι ...

τα ψεύδη των νεοημερολογι των

Τό δυστύχημα είναι, οτι ενω οΙ νεοημερολογϊτες κλ η­

ρικοί καί λοιποί θεολόγοι βλέπουν τήν προδοσία της Πί­
στεως πού συντελειται πλέον απροκαλ ύπτως, όχι μόνο
δέν διαμαρτύρονται καί δέν διαχωρίζουν ευθυνες, αλλά
γιά νά συγκρατήσουν τόν ευσεβη Λαό του Θεου πού
σκανδαλίζεται από τίς παρασπονδίες των ποιμένων του,
ψεύδονται καί αλλου. Διαδίδουν δηλαδή, ψευδόμενοι εν
γνώσει τους, οτι των «Παλαιοημερολογι των» τά μυστήρια
δέν αναγνωρίζονται από τήν Πολιτεία.
Δυστυχως δμως γι' αυτούς καί μέ αυτό τό ενσυνεί­
δη το ψευδος τους δείχνουν πόσο ή καινοτομία του ήμερο­
λογίου καί ή αίρεσις του «ΟΙκουμενισμου» τούς έχουν
απομακρύνει από ΤΙ1ν αλήθεια καί τήν αγάπη του Χρι­
στου, διότι οΙ Κληρικοί των Παλαιοημερολογι των:
α) Άναγνωρίζονται από τό κράτος ώς Όρθόδοξοι
Κληρικοί.(40)

β) Τελουν ανεμπόδιστα δλες τίς Όρθόδοξες ·Ιερο­

πραξίες σέ Ιδιαιτέρους Ναούς, οΙ όποϊοι λειτουργουν 11
ανεγείρονται μέ κανονική άδεια.(41)

"":.ι
40. Βλ. Ύπουργείου ·Υγείας, Προνοίας καί Κοινωνlκων Άσφαλίσεων,
,Απόφασις 30.9.1985. ;
41. Βλ. 'Εγκυκλίους ·Y~oυργείoυ Χ.Ο.Π. ύπ. άριθμ. 137/15.10.1981 καί

53
 γ) Τά τελούμενα από αυτούς 'Ιερά Μυστήρια (Βα­
πτίσεις' Γάμοι) αναγνωρίζονται ύπό της Έλληνικης
Δ ι κα ιοσύνης.
δ) Καί καταχωρουνται στά Ληξιαρχικά Βιβλία του
Κράτους.
ε) <Όλα αυτά τά επιβεβαιώνει ή δήλωσις τού <Υπουρ­
γείου Παιδείας καί Θρησκευμάτων, πού αποτελεί μέρος
του νέου ·Ελληνικού Συντάγματος (1975): «Οί ούτως αυτο­
αποκαλούμενοι ΓνιΊσιοι 'Ορθόδοξοι Χριστιανοί Παλαιο­
ημερολογίται δύνανται νά τελουν ακωλύτως τά λατρευ­
τικά των καθήκοντα» (Μητρ. Κυπριανου, μν. έργ., σ. 33).

,ι

Ι
.,
Ι

,ι

Ι
1/
,ι

Ι
t

91/1.6.1982. 'Επίσης 'Εγκυκλίους Ύπουργείου Δικαιοσύνης δπ. άριθμ.

132010/17.12.1966, 40289/14.4.1967 καί 33159:18.3.1969. Καί τό ';~
κυριώτερον τήν γνωμοδότησιν της Όλομελείας τών Νομικών Συμβούλων'"
Διοικήσεως δη. άριθμ. 749/1986 καί δπό ήμερομηνίαν 17ης Σεπτ. 1986
(γενομένην δεκτήν καί άπό άρμόδιον "Υπουργόν), διό της όποίας εκρίθη, καί
μάλιστα διό συντριπτικης πλειοψηφία, ΟΤΙ διό τήν άνέγερσιν "Ιερών Ναών
Γνησίων 'Ορθοδόξων,Χριστιανών άρκεί ή εφαρμογή τών Γενικών Πολεο­
δομικών Διατάξεων κοί μόνον. (Μητρ. Κυπριανου, μν. εργον, σ. 33).

54

 ΜΗΝΥΜΑΤ Α ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΚΡΥΝΟ ΚΑΝΑΔΑ

Μετά μεγάλης χαρας καί ί κανοποιήσεως δημοσιεύο­

μεν κατωτέρω τήν συνέντευξιν πού παρεχώρησε ό κ. Δ.
ΟΙ κονομόπουλος, κάτοικος Μοντρεάλ, (=Μ) εΙς τόν
διευθυντή ν τού Έλληνικού Ραδιοφωνικού Σταθμού τού
Βανκούβερ (=Β) κ. Παρίσην Σάββαν.
ΟΗ μοναδικότης της συνεντεύξεως αυτης έγκειται εΙς
τό δτι διά πρώτην φοράν μετεδόθη από Ραδιοφωνι κόν
Σταθμόν τού Καναδά τό όρθόδοξον μήνυμα της αποτει­
χίσεως (=απομακρύνσεως) των πιστων από τούς κα κο ­
δοξούντας ποιμένας των μέ σαφήνειαν καί παραδοσιακή ν
θεμελ ίωσι ν. Τά επιχειρήματα της συνεντεύξεως εκφρά­
ζουν απολύτως τό πατερικόν - αγωνιστικόν πνεύμα της
Όρθοδοξίας, καί έρχονται εΙς μίαν κρίσιμον ωραν νά
βοηθήσουν δσους διατελούν ακόμη εν κοι νωνίι;χ μέ τούς
οΙ κουμενιστάς ψευδοποιμένας των, φοβούμενοι νά τούς
αποδοκιμάσουν, μήπως καί εύρεθούν ... «εκτός 'Εκκλη­
σίας»! Δυστυχως μερικοί εκ των «δοκούντων όρθοδοξειν»
:";'i';'
,~;! έχουν ταλαιπωρήσει καί συνεχίζουν νά ταλαιπωρούν
i τούς πιστούς πού επιθυμούν καθαράν Όρθοδοξίαν, χωρίς
!
συμβιβασμούς καί αντορθόδοξες «όμολογίες», πού έχουν
ώς αποτέλεσμα ~ήν ... παραμονήν τού ποιμνίου ύπό τόν

55
κακόδοξο ν ποιμένα του!
Ή εύθύνη των όμογενων Όρθοδόξων του Καναδα ­
δσων ήκουσαν τήν συνέντευξιν - γίνεται πλέον μεγαλυ­
τέρα, εάν τυχόν αδιαφορήσουν στό μήνυμά της. Ό "Αγιος
Νικόδημος ό Άγιορείτης έγραψε, δτι δταν οί Ίεράρχαι
δέν όρθοδοξουν, τότε τόν λόγον νά τόν έχουν οί Μοναχοί.
Καιρός νά προστεθΊΊ: καί δταν καί αυτοί στήν πλειονό­
τητά των αδιαφορήσουν, τότε τόν λόγον νά τόν έχη ό
πιστός λαός τού Θεού, δπως ακριβως εκφράζεται διά
της Έγκυκλίου των Πατριαρχων της Άνατολης (1848).
ΕΙς τήν ανωτέρω Έγκύκλιον σαφως τονίζεται δτι «...
ύπερασπιστής της Θρησκείας έστί ν αύτό τό σωμα της
Έκκλ ησίας, ήτοι αυτός ό λαός, δστις εθέλει τό θρή­
σKευμα αύτου αΙωνίως αμετάβλ ητον καί όμοειδές τφ
- ,
των πατερων αυτου
~­
... ».
Άπό τήν Έλλάδα στέλλομεν τά θερμά μας συγχαρη­
τήρια στά δύο εκλεκτά καί ευσεβη τέκνα της, διά τήν
μεγίστην προσφοράν των πρός τούς εν ΚαναδζΧ. Όρθοδό­
ξους όμογενείς. Ευχόμεθα εκ καρδίας ό λόγος των νά
t:/ ~ , ι , _ _ , , ,
ευρη απηχησι ν στις ψυχες των πιστων και συντομως να

προστεθουν πολλοί εξ αυτων - είθε οί πάντες - στό ήδη

άπό τήν δεκαετία ν τού 1970 άγωνιζόμενον μέτωπον της
εν ΚαναδζΧ. ακαινοτομΙ1του ~Oρθoδoξίας.
Είθε, επίσης, ή συνέντευξις αυτή νά γίνη αΙτία αυτο­
κριτικης των εν "Ελλάδι όρθοδόξων, κληρικων καί λαϊ­
κων, οί όποίοι επί δεκαετίες τώρα κοινωνουν αταράχως
μετά των Έπισκόπων των, των ύποστηρικτων καί δορυ­
φόρων της αίρέσεως τού αίωνος μας.
Τό κείμενον πού ακολουθεί αποτελεί μέρος της συν­
εντεύξεως' τήν όποία ελπίζομεν νά όλοκληρώσωμεν προ­
σεχως.

56
 Β. - 'Αδελφέ Δ ημ ήτριε, ή ιερά ύποχρέωσις εΙς τό νά
συμβάλλω εΙς τό ξεσκέπασμα των δολ ιοφθορέων της όρ­
θοδόξου πίστεώς μας καί των εχθρων αυτης πού σκευω­
ρουν εναντίον της Όρθοδοξίας καί ή επιθυμία μου δπως
οι όρθόδοξοι 'Έλληνες γνωρίσουν βαθύτερον τήν αλ ή­
θειαν, μέ φέρνει γιά μιά ακόμη φορά σέ τηλεφωνική
επικοι νωνία μαζί σας, γιά νά συζητήσωμε τό πάντα επί­
καιρον θέμα του Οικουμενισμού.
Μ.- Άδελφέ μου Παρίση, δπως πάντα έτσι καί τώρα
είμαι πρόθυμος νά συζητήσωμεν εξετάζοντες καί τίς άλ­
λες πλευρές του περί ΟΙ κουμενισμου θέματος χάριν της
αληθείας, ή γνωσις της όποίας ελευθερώνει τόν άνθρωπο ν
από πάσης πλάνης καί παγίδος.
Β. - 'Αρχίζω μέ τ11ν πρώτην ερώτησι ν: Τί ζ ητεϊ ό Θεός
καί ή Έκκλησία νά πράξουν οι Όρθόδοξοι χριστιανοί,
κληρικοί καί λαϊκοί, δταν ό επίσκοπός των είναι ύπο­
στηρικτής της παναιρέσεως του ΟΙκουμενισμου;
Μ.- Δεδομένου δτι ή Έκκλησία είναι μία, μία είναι
καί 11 ευθύνη πού βαρύνει δλους, δλα τά μέλη της Έκ­
κλησίας, έναντι της κηρυττομένης κακοδοξίας. Στήν προ­
κειμένη περίπτωσιν οι πιστοί παρακολουθουν μέ αγωνία
νά δουν πως θά αντιδράση ό επίσκοπός των, 11 άλλοι
επίσκοποι άλλων όρθοδόξων Έκκλ ησιων, διά νά ενερ­
γήσoυν αναλόγως.
i>;~:
,.ιi!
"·-i: Β. - Δ ηλαδΙ1 άν ό επίσκοπός των αντιδράση πατερι κως,
..." i

Άι:·.·'. ·~
τότε ύποχρεΟύνται νά του συμπαρασταθουν μέ κάθε δυ­
νατόν τρόπον, αυτό δέν θέλετε νά πητε;
1 __ . _
' ..
.f,_
..;.'·
..

':~

Μ. - Ν αί, αυτό ακριβως.

Β. - "Α ν δμως δέν αντιδράση ό επίσκοπός των, ούτε
οι συνεπίσκοποί του καί αντιδράσουν επίσκοποι αλλων
όρθοδόξων Έκκλ ησιων, ύποχρεουνται νά συμπαραστα­

57
 ..,

θοϋν σ' αυτούς;

Μ.­ Πιστεύω δτι ύποχρεοϋνται. Καί μάλιστα αν οί
αντιδράσεις των ορθοδόξων εκείνων επισκόπων κλ ιμα­
κωθουν καί καταλήξουν εις διακοπήν της εκκλ ησια­
στικης κοινωνίας μετά των κακοδόξων οικουμενιστων,
τότε οί πιστοί, δσοι κληρικοί καί λαϊκοί παραμείνουν
πιστοί εις τήν Όρθοδοξίαν, ύποχρεούνται νά έχουν εκ­
κλ ησιαστικήν κοι νωνίαν μόνον μέ ορθοδόξους επισκό­
πους, ειτε αυτοί είναι <Έλληνες, ειτε ρωσοι, ειτε Σέρβοι
κ.λπ., αρκει νά είναι ορθόδοξοι καί όχι οΙκουμενισταί.
. Ι

Οί πατέρες της εκκλησίας τονίζουν δτι εχθροί τοϋ Θεού

είναι όχι μόνον οί διάφοροι αίρετικοί, αλλά καί οί έχο­
ντες εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετ' αυτων.
Β. - <Υποστηρίζουν μερικοί, δτι οί πιστοί πρέπει νά
περιμένουν πρωτα τήν Συνοδικήν καταδίκην του επι­
σκόπου εκεί νου πού κηρύττει αϊρεσι ν καί κατόπι ν νά
αποσχισθούν απ' αυτόν. Διότι, αν αποσχισθούν πρό συνο­
δι κης διαγνώμ ης δημ ιουργοϋν τάχα σχίσμα εν τη Έκ­
κλ ησίC;Χ. Έσεις πως τό σχολιάζετε αυτό;
Μ. ­ Οί λέγον τες αυτά έρχονται εις αντίθεσιν μέ τούς
αγίους πατέρας. Οί πατέρες της Έκκλ ησίας στήν εποχή
τους, σέ παρόμοιες περιπτώσεις, δέν ήθελαν καμμίαν εκ­
κλ ησιαστι κήν κοι νωνίαν μέ τούς αίρετι κούς. <Η από­
σχισις απαγορεύεται, δταν ό επίσκοπος σφάλλ η ως ατο­
μον, στήν ιδιωτική του ζωή. <Όταν δμως σφάλλη περί
" ~ ., ι _ . " . ­
την πιστιν, η αποτειΧ ισις συνισταται εκ με ρους των πα­

τέρων της Έκκλησίας, των <Ι. Κανόνων καί της <Αγίας

.'. Γραφης.
,

,··1·'
Ι

58

 Πρό συνοδικης αποφάσεως

Β. - Παρακαλω νά μας αναφέρετε ονόματα αγίων πα­

τέρων πού απεσχίσθησαν αμέσως από του αίρετικου επι­
σκόπου, προτου νά καταδικασθη ό αίρετικός επίσκοπος
ύπό της Συνόδου.
Μ. - Σας αναφέρω τόν αγιώτατον πατριάρχη ν Άλε­
ξανδρείας Κ ύριλλον, ό όποϊος προέτρεπε τούς πιστούς
της Κων /λεως, κληρικούς καί λαϊκούς, νά απέχουν της
κοινωνίας του αίρετικά κηρύσσοντος Νεστορίου, αν καί
δεν είχε συνέλθη ακόμη σύνοδος πρός καταδί κην του.
Καί σημειώσατε, δτι δταν ό θείος Κύριλλος προέτρεπε
μέ τά λόγια αυτά τούς πιστούς της Κων / λεως, αυτοί
είχαν προηγουμένως διακόψει κοι νωνίαν μέ τόν κακό­
δοξον ποιμενάρχη των, τόν Νεστόριον. Έπίσης ό αγιος
Ύπάτιος, πού μόλις επληροφορήθη τήν κακοδοξίαν του
Ν εστορίου, διέκοψε τό μ νημόσυνό του, πρί ν καν συνέλ­
θη Σύνοδος πρός καταδίκη ν του αίρετικου Νεστορίου.
"Αλλο παράδειγμα: Ό αγιος Μάξιμος ό όμολογητής δι­
'_1
. {$
έκοψε πασαν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν πρό συνοδικης
διαγνώμ ης, μεθΌ δλφν σχεδόν των θρόνων Ά νατολ ης καί
Δύσεως, ένεκα της αίρέσεως του Μονοθελητισμου, ωστε
νά θεωρηται ύπό των αντιπάλων του ώς εύρισκόμενος
τάχα εκτός Έκκλ ησίας. του έλεγαν: ποιας Έκκλ ησίας
είσαι; του Βυζαντίου, της Ρώμης, της Άντιοχείας, της
,Αλεξανδρείας; ποίας; δλαι αυταί έχουν ένωθη. Έάν λοι­
πόν είσαι μέλος της Έκκλησίας ένώσου καί σύ. Καί
τότε ό αγιος απήντησεν: «μέλη της Έκκλησίας είναι δσοι
έχουν τήν όμολογίαν της Όρθοδόξου πίστεως χάριν αυ­
της είμαι έτοιμος καί νά αποθάνω». Καί τέλος, οί πρό
της έβδόμης σικ. Συνόδου αθλήσαντεςεΙκονόφιλοι, κλη­

59
 ρικοί καί λαϊκοί, διετέλεσαν εν ακοι νωνησί<;χ πρός τούς
εικονομάχους επί όλοκλ ήρους δεκαετίας γιά τήν καλή
όμολογία της πίστεως.
Β. - Μέ αυτά πού μου είπατε, κ. ΟΙ κονομόπουλε, μου
ύπενθυμίσατε τόν &γ. Θεόδωρον τόν Στουδί την, πού έγρα­
ψε οτι: «μολυσμόν έχει ή κοινωνία εκ μόνου τοϋ μνημο­
νευειν τόν εΙκονομάχον επίσκοπον, έστω καί άν ό μνημο­
νεύων είναι 'Ορθόδοξος».
Μ.- Πολύ σωστά. 'Άς μή ματαιοπονουν λοιπόν, ολοι
, ­
εκεινοι πού κακως προσπαθούν νά δικαιολογήσουν τά
αδι κα ιολόγητα.
Β.- Κύριε ΟΙκονομόπουλε, σχετικως μέ δλα αυτά θεω­
ρω αναγκαιον νά εξετασθη ό τρόπος μέ τόν όποιον η
Έκκλησία αντιμετώπιζε τίς έκάστοτε εμφανιζόμενες αί­
ρέσεις, πρίν δημιουργηθουν οί σχετικοί Ι Κανόνες.
Μ.- Πρίν δημιουργηθούν οί Κανόνες, τίς αίρέσεις η
Έκκλ ησία τάς αντιμετώπιζεν βάσει της άγ. Γραφης, η
όποία λέγει: «Αίρετικόν άνθρωπο ν μετά μίαν καί δευτέ­
ραν νουθεσίαν παραιτου» (Τιτ. 3, 10). Καί πάλιν: «Άλλ'
αν ημεις η άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζεται ύμιν παρ'
ο ευαγγελισάμεθα ύμιν, ανάθεμα έστω». (Γαλ. 1, 8). Έπί­
σης γράφει: «Κρατεϊν τάς παραδόσεις ας εδιδάχθημεν,
ειτε διά λόγου, είτε δι' επιστολης των αποστόλων, καί
μένει ν εν οίς εμάθομεν καί επιστώθημεν. Καί μ ή πλα­
νασθαι ύπό των αντικειμένων, αλλά γρηγορεϊν, στήκειν
,
εν τη πίστει, έδραίους γίγνεσθαι, αμετακι νήτους». Καί ό
άγιος 'Ιγνάτιος λέγει: «Φεύγετε τάς αίρέσεις, διότι είναι
τού διαβόλου εφευρέσεις». Καί ό &.γ. Έπιφάνιος: «Άπο­
στρεφεσθε πάσας τάς αίρέσεις σάν θηρία έχοντα θανα­
τηφόρον δηλητήριον».
Β. - Δηλαδή;' αίρετικοί είναι όχι μόνον οί αρνούμενοι

60
τά θεία δόγματα, αλλά καί οί αρνούμενοι τόν Ευαγ­
γελικόν νόμον, οί αρνούμενοι τά Γραφικά εδάφια πού
μας αναφέρατε.
Μ.- Μάλιστα. Καί ό αγ. Χρυστόστομος λέγει: «"Υπάρ­
χει καί καλό σχίσμα, ύπάρχει καί κακή όμόνοια, αλλά
κα ί καλή διαφωνία». Λοιπόν Όσοι συμφωνούν απολύτως
μέ τήν &.γ. Γραφήν, μέ τούς Ι Κανόνας καί γενικά μέ
τήν Παράδοσιν της Έκκλ ησίας τού Χριστού, αντιλαμ­
βάνοναι Ότι 11 συνέχισις εκκλ ησιαστικης κοινωνίας μέ
τούς οι κουμενιστάς επισκόπους καθιστα τόν οίονδήποτε
μετά της μερίδος τοϋ αίρετικοϋ. Άντιθέτως, οί μή κοινω­
νούντες μέ τούς κακοδόξους οΙκουμενιστάς, δημιουργούν
τήν ύγια αντίδρασι ν της Έκκλ ησίας. Άποτελούν μέ άλλα
λόγια τό ύγιές μέρος αυτης. Αυτό διδάσκει ή ίστορία
της Όρθοδόξου 'Εκκλησίας, αυτά παρελάβομεν ύπό των
&.γ. Πατέρων. 'Ενώπιον αυτης της διδασκαλίας έπρεπε ό
κάθε αντιφρονων νά ταπεινώση τόν έαυτόν του καί νά
μή σοφίζεται περιττά καί άδικα ακολουθων δική του
πολιτικήν, διά της όποίας βλάπτει καί τόν έαυτόν του
καί Όσους καλ η τη πίστει συμφωνούν μαζί του. "Ο Θεός
καί ή Έκκλ ησία του επιθυμούν τήν απομάκρυνσι ν των
πι στων εκ τωναίρετιζόντων οΙκουμενιστων καί τΊ1ν μέ­
χρι θανάτου όμολογίαν της όρθοδόξου πίστεως.
Β.- Συνεπως σήμερον πού 11 αϊρεσις κηρύσσεται ύπό
των οι κουμενιστων επί τη βάσει προδοτικού σχεδίου καί
αί αίρετικαί παρασυναγωγαί χαρακτηρίζονται ώς «α­
δελφαί εκκλησίαι» πως είναι δυνατόν τά όρθόδοξα μέλη
της Έκκλησίας νά δικαιολογηθούν διά τήν κατάκριτον
σιωπήν των καί Τ11 μετά των προδοτων της πίστεως οΙκου­
μενιστων κοι νωνίαν των;
Μ. ­ Τό ερώτημά σας πρέπει νά απασχολήσει δλους

61
.If t
1111
Ιί,
)1

ti1
f'
ι

τούς ορθοδόξους, διότι ή προδοσία έχει λάβει πολύ μεγά­

;

λας διαστάσει. 'Ιδού διατί: α) 'Έγινε αναγνώρισις των

δυτικων ώς «αδελφων εκκλησιων»' β) εξίσωσις Όρθο­
δοξίας, Παπισμοϋ. καί Μονοφυσι τισμου· γ) ό πατριάρχης
Κ. Βαρθολομαίος εχαρακτήρισεν τούς Ι κανόνας ώς «τεί­
χη αισχους»' δ) οί οΙκουμενισταί απηγόρευσαν τόν ανα­
βαπτισμόν των αίρετικων καί άρα τήν μετάνοιαν αυτων·
ε) επιδιώκεται άρχοντιά εν τη Έκκλησίι;χ εκ μέρους του
;.
"
\

κ. Βαρθολομαίου ώς πάπα της Ά νατολ ης ... ~Όλoι αυτοί

οί οΙκουμενισταί καταδικάζουν ορθοδόξους δίχως νά
.. ι

δι κάζουν. Οί οΙ κουμενισταί εκοι νώνησαν εκκλ η­

σιαστικως μετά των αμετανοήτων αίρετικων Παπικων,
Προτεσταντων, Μονοφυσι των· συνεώρτασαν, συμπροσευ­
χήθησαν, συλλειτούργησαν, αλλ ηλοευλογήθησαν, καί
",
,J
"
Ι'
δλα αυτά αντίθετα πρός τήν ορθόδοξο ν πίστι ν! Λάβετε
ύπ' όψι ν σας, δτι ό αγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης λέγει
δτι οί έχοντες εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ αίρετικούς,
δέν λογίζονται πιστοί.

Τό πρόβλημα της κοινωνίας

Β. - Κατόπι ν δλων αυτων είναι σοβαρώτατον καί επι­

··1 Ι'.
1
ι
τακτικώτατον τό ζήτημα της κοινωνίας, εννοω τήν σχέ­
:1
σι ν των ορθοδόξων πιστων έναντι των οΙ κουμενιστων
Ι!
1I επισκόπων καί ίερέων. Πολλοί ορθόδοξοι χριστιανοί εύ­
11,
ii.
J. ρίσκονται σέ απορία. Δέν γνωρίζουν τί νά κάνουν καί
1I
εξακολουθουν εκκλησιαζόμενοι σέ ναούς, δπου λειτουρ­
~
γουν κληρι κοί οΙ κουμενισταί. "Αλλοι πάλιν γνωρίζοντες
i.1
'~

IJ βαθύτερον τό θέμα καί επιθυμουντες νά ορθοδοξουν, όχι

μόνον θεωρητικως αλλά καί πρακτικως καί μέ συνέπεια,
αποτειχίζονται εκ των οΙκουμενιστων καί εκκλησιά­

62
 ζονται σέ ναούς πού λειτουργουν ίερείς όχι οικουμενι­
σταί, αλλά όρθόδοξοι, οί όποιοι πολεμουν καί αναθεμα­
τίζoυν τόν Οικουμενισμόν, είτε οί κληρικοί αυτοί είναι
<Έλληνες, είτε ρωσοι της Διασπορας κ.λπ., αρκεί νά είναι
πραγματι κοί Όρθόδοξοι. πως τό βλέπετε αυτό;
Μ. - 'Αδελφέ μου, ύποστηρίζω δτι καλως πράττουν
δλοι εκείνοι πού απομακρύνθησαν από τούς αίρετικούς
καί προδότας οικουμενιστάς, διότι ακριβως αυτό κηρύσ­
σει καί ή <Αγία Γραφή καί οί Πατέρες ... Λοιπόν οί Όρθό­
δοξοι πρέπει νά συντασσώμεθα μέ τήν όρθόδοξον πίστι ν
καί νά έχωμε κοινωνίαν μόνον μέ όρθοδόξους κληρικούς.
Β.- Διερωτωμαι γιά ποιό λόγον επικρατεί στίς ήμέ­
ρες μας τόσο φοβερή αδράνεια, τόση αφασία γιά τά θέ­
ματα της πίστεως, αφασία πού από καιρό έχει περάσει
" , - , - ~ - I~
πια στην περιοχη της καταφρονησεως των ιερων και ο­

σίων' καί δέν ενδιαφέρονται νά διορθώσουν διά του

σωτηρίου ελέγχου καί της καταλλήλου αντιδράσεως τούς

: ι
κακοδόξους οι κουμενιστάς;
C:,
Μ. - <Όλοι οί πιστοί, κληρικοί καί λαϊκοί, από τήν
ι
. ι

στιγμ ήν πού θά πλ ηροφορηθουν τήν κηρυττομένη κακο­

δοξίαν καθίστανται συνυπεύθυνοι μέ τόν αίρετικόν, εάν
δέν κάνουν τό παν γιά νά τόν επιστρέψουν στήν αλήθεια
της Όρθοδόξου του Χριστου Έκκλησίας. ''Η, εφ' δσον
παραμένει αμετανόητος, νά τόν αποβάλουν τό συντο­

, Ι
μώτερον από τό σωμα της. Είναι αποκαρδιωτική ή αδρά­
νεια καί συνοδοιπορία τόσων καί τόσων καθησυχαστων,
οί όποίοι ενω στηλιτεύουν τούς προδότας, δέν αποχωρί­
ζoνται απ' αυτων!
Διακηρύσσουν δτι λύκοι βαρείς μέ ένδυμα προβάτου
κατέχουν τούς πατριαρχικούς θρόνους καί τούς περισσο­
τέρους Μητροπολιτικούς, αλλά δέν απομακρύνονται απ'
..~ Ι

63

!, αti
 -.-­
Ι
:r[.
:1\:,ι, ·
1
,ι

.Ι!Ι'Ι
I11
f!
αυτων, ούτε καί τά λογικά πρόβατα, τά αΙσθανόμενα
τήν παρουσία ν των λύκων, αφήνουν νά αποτειχισθοϋν,
. i
11
αλλά καί παροτρύνουν νά μείνουν εΙς τήν τάξιν τοϋ
Ι

ποιμ νίου μαζί μέ τούς λύκους!... Μακρυά από τούς χρι­

i

Ι i

!
" στοκαπήλους, χριστεμπόρους καί προδότας της πίστεως!
Ύπακοή στούς οΙκουμενιστάς Ισοδυναμει μέ παρακοή
πρός τούς θεοφόρους πατέρας καί συνεπως απείθεια πρός
τό 'Άγιον Πνεϋμα διά τοϋ όποίο υ ελάλησαν οί Πατέρες.
"Αλλως τε πως θά φανη ή διαφορά μεταξύ εκείνων πού
προδίδουν καί εκείνων πού δέν προδίδουν, εάν καί οί μέν
καί οί δέ συμπροσεύχωνται καί συλλει τουργοϋν;
Μέ τέτοιους βοηθούς πού συλλει τουργοϋν καί τόν
. " μνημονεύουν ό Βαρθολομαιος, προχωρεί ανεμπόδιστα .
"Α κουσε αδελφέ μου, τήν εύθύνην πού έχουν σήμερον
οί προσφέροντες στήν νεότητα πορνό καί ναρκωτικά,
τήν Ιδίαν έχουν καί οί σιωπωντες καί μ νημονεύοντες
τούς ψευδεπισκόπους τού ΟΙκουμενισμού. Καί ας έχωμε
ύπ' όψει μας δτι μνημόσυνον σημαίνει εκκλησιαστικήν
,.
~ :
1­
κοι νωνίαν.
Β.- Τό άσχημο είναι δτι μερικοί κληρικοί δέν θέλουν
Ι

,.'.
,
ι.
νά παραδεχθοϋν δτι δέν πηγαίνουν καλά. "Οχι μόνον
11
αρνοϋνται τόν δίκαιον έλεγχον, αλλά χαρακτηρίζουν
ως φανατικόν καί αδιάκρι τον καί «εκτός Έκκλ ησίας»
τόν ελέγχοντα.
Μ. - Μά αυτό ακριβως θέλει καί ό κάθε πραγματικά
Όρθόδοξος χριστιανός θέλει νά είναι εκτός μιας τέτοιας
Έκκλησίας πού δέν παραδέχεται τΊιν μοναδικότητά της,
αλλ' αγκαλιάζει ως «αδελφή Έκκλησία» τήν παπωσύνην,
, - ." - ~,

το ταμειον αυτο των αιρεσεων.

Β. - πως αναπαύουν τήν συνείδησί ν των οί κληρικοί

αυτοί, αλλά καΙ τούς πιστούς πού ανησυχοϋν;

64
 Μ. - Άδελφέ μου, έχουν βρη ενα κακόηχο ν τροπάριον.
Άργότερα, λέγουν, θά αντιδράσωμεν' δταν θά έλθη ό
κατάλληλος καιρός. Μέχρι τώρα έλεγαν, άν γίνη συλ­
λεί τουργο μέ τόν πάπαν, θά διαχωρίσωμεν τίς ευθϋνες
μας κατόπιν άλλαξαν τό χρονικόν σημειον αντιδράσεως.
Τώρα λέγουν δτι θά αντιδράσουν άν ό Βαρθολομαιος
τολμήση καί αλλάξη τό Πασχάλιον ... Αί συναθροίσεις
των Θρησκειων σκοπεύουν εις τήν κατάργησι ν της ~Oρ­
θοδόξου Έκκλ ησίας. Τόν Όκτώβριον τοϋ 1996 συνηλθον
εις τήν Ρώμην 200 εκπρόσωποι 12 διαφορετικων θρη­
σκειων, μεταξύ των όποίων καί ό εκπρόσωπος τοϋ πα­
τριάρχου Βαρθολομαίου Μητροπολίτης ·Ελβετίας κ.
Δαμασκηνός ... Εις αυτήν τήν δαιμονικήν συνάθροισι ν
παρέστησαν ακόμη καί πυρολάτραι Σατανισταί καί
μετεμψυχωταί μάγοι τοϋ Βούδα. Καί τώρα τίθεται τό
ερώτημα: πως εΙ ναι δυνατόν νά μνημονεύεται ενας πα­
τριάρχης πού συμμετέχει δι~ έκπροσώπου του είς σα­
τανι κάς συναθροίσεις;

·Η κατάκρι τος ένότης ...

Β.- Μερικοί κληρικοί λέγουν δτι θά αντιδράσουν αλ­

λά αργότερα, δταν θά έλθη κατά τήν γνώμ ην των ό κα­
τάλληλoς καιρός. 'Όταν Π.χ. τολμήσουν τήν αλλαγήν τοϋ
Πασχαλίου πού συζητειται ή κάτι άλλο. Καί ερωτω:
Ποιός τούς εγγυαται δτι θά ζήσουν μέχρι τότε, ή δτι μέ
τήν τακτική τους αυτή, εξασφαλίζουν τήν σωτηρία των,
, --, . " , _t:' , -...,

αφου γινονται αιτια να προχωρη η παναιρεσις του οικου­

μενισμοϋ καί νά χάνωνται ψυχαί;

Μ.- 'Έχετε δίκηο. 'Άλλως τε δταν ό Κύριος είπε, αυτός

65
πού θά φανη πιστός εις τό όλί γον, θά φανη πιστός καί
εΙς τό πολύ, αυτό δέν ήθελε νά διδάξη; 'Ότι δηλαδή μόνον
αυτός πού πολεμά αμέσως χωρίς αναβολή, τό οίοδήποτε
κακό, θά φανη. τελικά νικητής τού κακού; Έπ' αυτού
προσέξατε τί λέγει ό αγιος Χρυστόστομος: «Διότι εάν οί
τολμωντες νά καταργΙ1σουν τούς θείους θεσμούς καί
παραδόσεις, έστω καί κατά μικρόν, εδέχοντο έγκαίρως
τόν άρμόδιον έλεγχον, δέν θά εγί νετο ή παροϋσα συμ­
φορά, ούτε θά κατελάμβανε τΙ1ν Έκκλησίαν τέτοιος χει­
μωνας. Καί τούτο, διότι ό ανατρέπων καί τό ελάχιστον
της όρθης πίστεως, καταστρέφει τό δλον».
Δυστυχώς, αδελφέ μου, έχουν δημιουργήσει μίαν εκ­
κλησιολογίαν κατά τήν όποία ν ημπορεί ό επίσκοπος νά
έχη διαφορετικήν πίστι ν από τόν πατριάρχη ν του καί ό
ίερέας διαφορετι κήν πίστι ν από τόν επίσκοπόν του, καί
αυτό νά μή γίνεται αίτία σχίσματος, προκειμένου νά
διατηρηθη ή ένότης! 'Αλλά μιά τέτοια ένότης δέν είναι
του Θεου, είναι της παπωσύνης, ανευ άλ ηθείας καί ανευ
Πνεύματος άγίου.
Β.- Διερωτώμαι: τί συμβαίνει μέ τούς ρασοφόρους
εκεί νους πού είναι όρθόδοξοι, καί έχουν μόρφωσι ν καί
φήμ ην ώς πνευματικοί πατέρες, ώς άνθρωποι της προ­
σευχης, ολοι αυτοί δέν θά έπρεπε νά σαλπίσουν
συναγερμόν, &στε νά καταλάβουν τά λογικά πρόβατα
τόν κί νδυνον;
Μ. - Συμβαίνει τό έξης. Α ύτοί άναπαύονται στήν
προσευχή μέ τό κομβοσχοί νι τους. 'ΑδιαφορΟύν γιά τό
τί γίνεται γύρω τους, γιά τό ποιούς μνημονεύουν· γιά τό
τί λέγουν σχετικως οί Ι Κανόνες γιά κείνους πού κρα­
τούν μιά τέτοια στάσι σέ καιρό κηρυσσομένης αίρέσεως,
"
οπως σημερα ...

66
 "Αν τήν ίδια στάσι πού κρατούν σήμερα οί Όρθόδοξοι
αυτοί, πού μνημονεύουν οι κουμενιστάς επισκόπους, τήν
κρατουσαν στήν εποχή τους καί ό Μ. Άθανάσιος, ό &γ.
Μάξιμος, ό &γ. Θεόδωρος ό Στουδίτης, οί λαμπροί αυτοί
όμολογηταί, ή ακόμη καί οί επί Βέκκου μαρτυρΙ1σαντες
Άγιορεϊτες Πατέρες, θά είχαμε έμεϊς σήμερα Όρθοδοξία;
Στίς ήμέρες μας αυτοί πού μνημονεύουν οικουμενι­
στάς επισκόπους, κρατουν θέσιν θεατου καί μόνον. Θεα­
του βυθισμένου στόν κόσμον του, στίς απόψεις του, στόν
ανθρώπι νο νου του. <'Ομως οί Ι Κανόνες καί οί &γιοι της
του Χριστου Έκκλ ησίας, προτρέπουν τόν ευσεβη κληρον
καί λαόν, νά φεύγουν αμέσως μακρυά από τόν ποιμένα
πού θά κακοδοξουσε, γενόμενος ούτω λύκος αντί καλού
ποιμένος. ·0 &γιος Μάξιμος ό ·Ομολογητής λέγει δτι «κα­
νείς νά μ ή νοθεύη τόν λόγον του Θεου καί νά μ ήν απο­
κρύπτη τήν αλήθειαν, γιά νά μή γίνη ύπόδικος διά τήν
παράβασιν του λόγου του Θεου».
Β.- Δηλαδή ή Έκκλησία τούς έκανε επισκόπους διά
νά διδάξουν καί φυλάξουν τόν λόγον της αληθείας της
ακέραιον καί ανόθευτον, κρατώντας συγχρόνως τά πρό­
βατά της μακράν από τά λιβάδια των αίρετικων, καί
αυτοί τά εγκαταλείπουν απροστάτευτα μέχρι τό στόμα
του λύκου! Πότε θά αντιληφθουν ολοι αύτοί, οτι ένα
ΟΧΙ στήν αϊρεσι αξίζει περισσότερο από κάθε ίερα­
ποστολι κή δράσι καί οτι γι' αύτό τό ΟΧΙ έφόρεσαν τό
ράσο;
Μ. - Οί ποιμένες της Έκκλησίας πρέπει νά αντιλ 11 ­
φθουν τήν φοβερή ευθύνη τους καί νά αποφασίσουν νά
δώσουν τό παρόν εις τό ώραϊον μέτωπον της όμολογίας
καί ν' αναδειχθουν στρατιωται της αληθείας πρός δόξαν
του Χριστου καί της Όρθοδοξίας καί σωτηρία τού λαού.

67
 .........

Ι
j

Έκκλησιαστικήκοινωνία μετά των αίρετικων δέν είναι

., Ι.,. ~ ,." , , ,ι ι::ι

αρετη· ειναι αμαρτια ιση προς μοιχειαν κατα τον αγιον

Θεόδωρον Στουδί την. Δ ιά ταϋτα, ουδεμ ία κοινωνία μέ

τούς αίρετι κούς. ." Άρνησις μέχρι θανάτου.
Εις τάς ήμέρας μας ό παπισμός ανεγνωρίσθη ύπό
τού Οικουμενικού πατριαρχείου - μέ τήν ανοχή καί των
άλλων Όρθοδόξων Έκκλησιων - «ώς σεβασμ ία αδελφΙ1
Έκκλησία». Ποιός; ό παπισμός! Ό δέ πάπας ώς πρωτος
επίσκοπος όλοκλ ήρου της Έκκλησίας τού Χριστού! Παρά
Ι'
ι
ταύτα, ποιμένες καί ποιμαινόμενοι εκ των Όρθοδόξων,
αγωνίζονται ποιός θά φανη απαθέστερος καί ευγενέστε­
ρoς στό ξεπούλημα της Όρθοδοξίας. Καί άς διαμαρτύ­
ρεται ό αγιος Μάξιμος ό Όμολογητής γράφων, στι πάσα
αποδοχή των αίρετικων, ίσοδυναμεϊ πρός προδοσίαν της
πίστεως. Καί δτι ή αγάπη πρός αμετανοήτους αίρετικούς
αποτελεί «μ ισανθρωπίαν»! (7 Φεβρ. 1997).
1]
1ii
(<< ~A rzopei της», Άπρ. '97)

68

 Η ΑΓΩΝΙΑ ΕΝ ΤΩ
ΚΗΠΩ ΓΕΣΘΗΜΑΝΗ

Τό κατωτέρω κείμενον αποτελεί τήν εισαγωγήν της

λαμπρας μελέτης: (/Η αγωνία εν τφ κήπφ Γεσθημανη»
του θεολόγου κ. Σταύρου Καραμ ήτσου ('Έκδ. β', 1999, σ.
484), τήν όποίαν θερμως συνιστωμεν.
Ή ανωτέρω εισαγωγή έχει γραφη από τόν επιμελ ητΙ1ν
του έργου, Καθηγητήν Αιδεσιμολογιώτατον π. Νικόλαον
Δημαραν, Διδάκτορα της Νομικης καί εφημέριον του
<Ιερου Ναου των <Αγίων Πάντων Πατρων. (Γ.Ο.Χ.)
Τήν συμπεριελάβαμε σχεδόν αύτουσίαν εις τήν πα­
ρουσαν έκδοσιν, λόγφ της σπουδαιότητός της καί διά
τήν Κανονική της ακρίβειαν, σφαιρικότητα, πατερικήν
~ ζωντάνια καί όμολογιακήν παρρησίαν.

"'1

~H πίστις των ~Oρθoδόξων καί ή αλλοίωσίς της

από τούς Νεοημερολογίτες-Οίκουμενιστές

'Έχει γίνει πλέον φανερό σέ δλους, καί στούς πλέον

αδαείς, δτι οί Ν εοημερολογί τες - Οι κουμενιστές ψευδο­
ποιμένες δέν έχουν τήν ίδια Πίστι ν μέ μας τούς Όρθο­
δόξους. Έμεις μένουμε πιστοί στήν ένιαίαν Παράδοσιν
των <Αγίων Πατέρων καί φυλάσσουμε ώς κόρη όφθαλμου
«τήν απαξ τοίς άγίοις παραδοθεισαν πίστι ν». Καί κυρίως
δέν έχουμε καμμίαν κοινωνίαν μέ τά μολυσμένα θυσια­

69
:i
~
.. } .

·\~I
~ bJ!!iiOtlJa!!II,,,=>....."""""~"'"'"..;_ _..'..~~""':~1:n'\ii~~r.~ruk~~m1!'-'. _ _~i:Iιnι.'1"t ~~~ _
 r 1
1

[Ι
Ι'

στήριά τους, κατά τόν 'Άγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην,

έχοντας κανονικως αποτειχισθει από τούς σχισματο­
αιρετικούς αύτούς, σύμφωνα μέ τόν ΛΑ' Κανόνα των
Ά γίων Άποστόλων καί τόν ΙΕ' της ΠρωτοδευτέραςΣυνό­
δoυ.
ΟΙ πρώταρχοι της αΙρέσεως τοϋ Οικουμενισμοϋ στό

Φανάρι «πατριάρχης» Βαρθολομαιος καί οί όμοιοί του

1j «μητροπολίτες»των νέων λεγομένων χωρων πού τόν μνη­

IJ'
μονεύουν αρνΟϋνται τό Σύμβολον της Πίστεως Νικαίας­
1
ι'

Κωνσταντινουπόλεως. "Έστω καί αν τό προφέρουν μέ

ι

t,·.J '
ι τά χείλη, όμως ή πράξις καί ή επ' Έκκλησίας κήρυξις
ιι
της αΙρέσεως του Νεοημερολογιτικοϋ -οικουμενισμου
Η
1I
,;11 , , ­
ίί:
'ι; αυτο πιστοποιουν.
'1
1
:::j
~μ
':' ΟΙ αΙρετικές δηλώσεις καί διακηρύξεις των ΟΙκου­
μενιστων-Νεοημερολογιτων έχουν ξεπεράσει σέ κα­
κοδοξία καί άλαζονία δλους τούς αίρετικούς των προη­
γoυμένων αΙώνων, Άρείους, Νεστορίους, Μακεδονίους,
Διοσκόρους, Πύρρους, Πέτρους καί Εικονομάχους:
- Γιατί ή νέα αύτή αϊρεσις του ΟΙκουμενισμου άνα­
τρέπει εκ θεμελίων δλ η τήν Όρθόδοξη Έκκλ ησιολογία.
- Στρέφεται κατά τοϋ εργου του Άγίου Πνεύματος
διά μέσου των αΙώνων.
- Ή καινούργια αυτή Παναίρεσις του οι κουμενισμου,
δέν είναι μία αϊρεσις πού τά δριά της είναι καθορισμέ­
να, άλλά ξεπερνάει πλέον τά όρια τοϋ παραδοσιακ:οϋ
Χριστιανικου κόσμου καί ανοίγεται χωρίς κανέναν εν­
δοιασμό στόν διαθρησκειακό ΟΙκουμενισμό·
'0 «πατριάρχης» Ά ντιοχείας "Ιγνάτιος γράφει: «Ά­
σφαλως ύπάρχουν διαφορές μεταξύ των θρησκειων, η
μάλλον αντιθέσεις... "Εμείς μπορουμε νά θαυμάζουμε
., ' "
ο λ ες τις θ εοφανειες.οο» ("')
0.0

70

''Ι

d
 Κατά δέ τόν «μητροπολί τη» Έλβετίας Δαμασκηνό:
«Μία εκκλησία 11 ενα τέμενος ... αποβλέπουν στήν ίδια
πνευματι κή καταξ ίωσι ν τού άνθρώπου» ... (!!!)
~o νεοεκλεγείς «πατριάρχης» Άλεξανδρείας Πέτρος
ακολουθει κατά πόδας τόν καί σωματικά πλέον νεκρόν,
μασωνον προκάτοχό του Παρθένιον, δηλώνοντας: </Η Οι­
KoυμενιKή πορεία είναι ή φύσις καί ή παράδοσις της
εκκλησίας ... Χρέος μας είναι ό ένας Ποιμήν, ό Χριστός,
καί ή μ ία Ποίμνη, ή ένότητα της πίστεως δλων των Έκ­
κλησιων, δλης της Οικουμένης. Εις αυτήν τήν πορείαν
πρός τήν ένωσιν δέν πρόκειται ή μία 'Εκκλησία νά ύπο­
τάξη τήν άλλην, αλλά δλαι μαζί πρός τόν κοινόν Χριστόν
καί Σωτηρα μας νά βαδίσωμεν καί νά επανιδρύσωμεν
τήν αρχαίαν Μίαν, ·Αγίαν, Καθολικήν καί ~Aπoστoλι­
κήν Έκκλ ησίαν.(!!!) Καί ό διάλογος αύτός της ένότητος
νά προχωρήση είς μ ηκος καί είς βάθος μεθ~ όλων των
θρησκειων καί προπάντων των Μονοθεϊστι κων θρη­
σκειων, ώς τό 'Ισλάμ καί ό Μωαμεθανικός κόσμος ...»(!!!)

Σύγκλησις ψευδοσυνόδου τό 2000

Γι' αυτό τό λόγο συγκαλειται «πανορθόδοξος» οικου­

μενιστική «σύνοδος» από τόν κακόδοξο καί οικουμενιστή
π. Βαρθολομαιο, ό όποιος έμφορειται από τό ιδιον οικου­
μενιστικόν πνεύμα μέ τόν προκάτοχόν του, τυμπανιαιον
μασωνον Άθηναγόρα. ·0 Άθηναγόρας ηταν ό πρωτος ό
όποιος μίλησε γιά τήν «επανίδρυσιν» της Μίας, Άγίας,
Καθολι κης καί ~ Αποστολι κης Έκκλησίας. (!!!) (βλ. σχε­
τιKά «Όρθόδοξον Τύπον» αριθμ. φύλλο 1244 σελ. 1 καί
«Χριστιανικήν» της 25.09.97).

71
 Ν ά ή κήρυξις της αίρέσεως. Αυτοί κηρύσσουν δτι ...
θά επανιδρύσουν τήν ~EKKλ ησίαν τού Χριστού!!! «Δια­
ψεύδεται» ό Κύριός μας πού είπε δτι ούτε οί πυλες του
"Αδου δέν θά· κατισχύσουν της Έκκλ ησίας Του (!!!) αφου
χρειάζεται ... επανίδρυσις της εκκλησίας ...
«Ή "σύνοδος" πού προγραμματίζεται γιά τό 2000 πρό­
κειται νά συνέλθη όχι γιά νά λύση προβλήματα, αλλά
γιά νά ανανεωθη ή εκκλησιαστική ζωή», νά προσαρμοσθη
δηλ. στήν νέα εποχή. «Καί αυτό θά ί κανοποι ήση κυρίως
τό Βατικανόν πού 111ν αναμένει εναγωνίως». (βλ. έφη­
μερίδα «Έπενδυτήν» της 12.1 Ο. 97).
«Μέ εντεινομένην προπαγάνδα ν εκ μέρους των οΙκου­
μενιστων προετοιμάζεται διορθοδόξως οΙκουμενιστική
συνδιάσκεψις», γράφει ό «Ο.Τ.» (αριθμ. φύλο 1255), μέ
πρωτοσέλιδο τίτλο:
«Άπόφασις Βαρθολομαίου, εκτέλεσις Δαμασκηνου
(Ελβετίας), Μυστική διπλωματία. ΟΗ ευθύνη του Σώματος
της Έκκλησίας».
Καί ενω χαρακτηρίζονται δλοι αυτοί ώς αίρετικοί
ΟΙκουμενιστές καί από τούς πάλαι ποτέ συντηρητικούς
«ορθοδόξους», δέχονται οί Νεοημερολογίτες νά είναι ακό­
μ 11 κοι νωνι κοί πρός αυτούς!!!
Ν ά κοι νωνουν από τά χέρια τους καί από τό ίδιο
ποτήριο!!!
Νά τούς φιλουν τό χέρι!!!
Ν ά τούς αποκαλουν «παναγιωτάτους»!!!
Ν ά τούς μνημονεύουν έπ' Έκκλ ησίας!!!
'Όντως τραγική σχιζοφρένεια ...
Δέν μας νοιάζει, λένε, τί κάνουν καί τί πιστεύουν
αυτοί, αρκεί πού εμείς είμαστε «ορθόδοξοι», (ορθόδοξοι
από μέσα τους!), πού πιστεύουμε ορθά, πού δέν κάνουμε

72
 συλλείτουργα καί συμπροσευχές μέ τούς λατίνους, τούς
προτεστάντες καί τούς μονοφυσιτες, δπως οί πατριάρχες
μας καί οί επίσκοποί μας!!!
Καί έτσι αναπαύουν, 11 μαλλον αποκοιμίζουν τΊιν
συνείδησίν τους, αφου στήν πραξιν κοινωνουν μέ τήν
αιρεσι ν μνημονεύοντας τέτοιους επισκόπους καί συλλει­
τουργωντας μαζί τους, καί μ' αυτόν τόν τρόπον «όρθοδο­
ξουν» μόνο θεωρητικά. (!!!)
Είναι αξίωμα εκκλησιολογικό καί παράδοσις αΙώνια
της <Αγίας μας Όρθοδοξίας δτι ύπάρχει ταύτισις καί
πλ ήρης κοινωνία μνημονευομένων επισκόπων καί μ νημο ­
νευτα/ν ίερέων καί λαου. Άπό τό μνημόσυνον, (τήν ανα­
φοράν δηλαδή του όνόματος), του Όρθοδόξου Άρχιερέ­
ως γνωρίζεται ή Όρθόδοξος Έκκλ ησία μέ τήν όποία βρί­
σKoνται σέ κοινωνία οί Όρθόδοξοι πιστοί.
Έάν μνημονεύεται ΟΙ κουμενιστής - Ν εοημερολογί της
«επίσκοπος», τότε καί οί κοινωνουντες καί μ νημονεύοντες
αυτούς κοι νωνουν μέ τήν σατανι κήν αιρεσί ν τους, γιατί
αποτελουν ενα σα/μα: «ό κολλώμενος τη πόρνη (αίρέσει),
εν σα/μα εστι ν».
Αυτές τίς απλές εκκλησιολογικές αλήθειες τίς έχουν
ξεκαθαρίσει οί &γιοι Πατέρες καί τίς γνα/μες τους τίς
έχουμε κατ' επανάληψιν αναφέρει.
Γιά δσους νομίζουν δτι αρκει ή θεωρητική άρνησις
της αίρέσεως, ενφ στήν πραξιν κοινωνουν μέ αυτήν μέ­
...,""'t

σφ τοϋ αίρετικου επισκόπου πού μνημονεύουν, ό <Άγιος

Θεόδωρος ό Στουδίτης λέει: «έστω καί άν αυτοί δέν κατα­
ποντίστηκαν μέ τούς λογισμούς, (παραμένουν δηλαδή
από «μέσα τους όρθόδοξοι»!!!), δμως μέ τήν κοινωνία της
αίρέσεως χάνονται (τη κοινωνίι;χ της αίρέσεως συνόλ­
λυνται).

73

".==-'••._ _.....""",,,.,.,
.........- - ­ -------~-­
 ------------

·0 ΙΕ' 'Ιερός Κανόνας της ΑΒ' Συνόδου επιβάλλει

στούς πιστούς, κληρο καί λαό, τήν άμεση διακοπή της
κοινωνίας καί τοϋ μνημοσύνου τοϋ δημοσί<;χ καί απ' εκ­
Kλησίας αΙρετικά κηρύσσοντος προέδρου, είτε επίσκοπος
..,. " . " ~ Ι ." , ~ ι ,
ειναι αυτος ειτε ιερευς, ειτε πνευματικος ηγουμενος, γε­

ροντας.

Ι,
ί:
·0 πρόεδρος (=προϊστάμενος) της Έκκλησίας, 11 της
ενορίας 11 καί μ ι κρης όμάδος Όρθοδόξων), είτε πατριάρ­
"

,ο! '

xης είναι, είτε μητροπολίτης, είτε επίσκοπος, είτε καθη­

γούμενος Μοναστηρίου, είτε γέροντας συνοδίας, είτε γέ­
~, _ "Υ ι t!, _c!

ροντας ενος μοναχου, ει τε πνευματικος ενος πιστου, οταν

κηρύσση δημοσί<;χ γυμνη τη κεφαλη μίαν κακοδοξίαν

,
. ι:
','
κατεγνωσμένην (=κατεδικασμένην)ύπό Συνόδου 11 ύπό
·Αγίων Πατέρων, τότε ό κληρος καί ό λαός πού ποιμαίνε­
ται απ' αυτόν, αλλά καί δλοι δσοι λαμβάνουν γνωσιν
των κακοδοξ ιων του Χριστιανοί, αποκτοϋν αμέσως τό
δικαίωμα καί έχουν καθηκον από τόν 'Ιερό Κανόνα νά
τόν αποκηρύξουν καί νά απομακρυνθοϋν από τήν κοι νω­
νίαν του, εάν θέλουν νά είναι καί νά λέγονται Όρθόδοξοι
Χριστιανοί καί όχι αΙρετικοί, (ώς «αΙρετικόν περιποιού­
μενoι»' κατά τόν άγιον Δοσίθεον των ·Ιεροσολ ύμων). (Βλ.
σχετικά: Περί έκκλ ησιαστι κης κοινωνίας καί μ νημο­
σύνου καί τού σχετικού αυτοϊς ΙΕ' 'Ιερού Κανόνος της
Α' καί Β' Ά γίας Συνόδου, έκδ. </Ά γιος Ά γαθάγγελος
Έσφι γμενί της», ., Α γιον 'Όρος 1993, σελ. 19).
Πάνω λοιπόν από κάθε πρόεδρον έθεσαν οΙ Πατέρες
μας τίς ·Ιερές Γραφές, τήν Ά γίαν Παράδοσιν της Έκκλ η­
σίας μας, τίς αποφάσεις των ·Α γίων Συνόδων, τό Σύνταγ­
μα των Θείων Κανόνων καί τούς ·Αγίους, τούς όποίους
καί ακολούθησαν; χωριζόμενοι της κοινωνίας τοϋ αΙρε­
τι κοϋ προέδρου καί διακόπτοντες τό μ νημόσυνόν του. ΟΙ

74

i
'ι
--------------------
 αδιάφοροι γιά τήν Άγίαν Πίστιν, οί κόλακες, οί τυχο­
διωκτες καί γενι κων δλο τό σύστημα των ύπηρετων ενό­
χων σκοπιμοτήτων τοϋ αιωνος τούτου ακολουθοϋσαν
τούς λ υκοποιμένες, βοηθώντας τους στό ψυχοφθόρο τους
έργο (δ.π. σελ. 22).
Τούς αγίους δμως Πατέρες καί Διδασκάλους μ ιμ ή­
θηκαν καί οί Ά γιορειτες Όσιομάρτυρες πού μαρτύρησαν
επί Βέκκου τοϋ Αατι νόφρονος καί έγραψαν τΊιν περίφημη
εκείνη επιστολή πρός τόν Αυτοκράτορα Μιχαήλ τόν Πα­
λαιολόγον, ή όποία είναι θεολογικωτάτη καί πλήρης Θεί­
ων αλ ηθειων. Στήν επιστολή αυτή μεταξύ άλλων περι­
λαμβάνονταν καί τά έξης:
«Έμπεριέχεται δέ καί στόν ΙΕ' Κανόνα της αγίας
καί μεγάλης Α' καί Β' επονομασθείσης Συνόδου, δτι δχι
μόνον ανεύθυνοι είναι, αλλά καί δτι πρέπει νά επαι­
νοϋνται αυτοί οί όποιοι αποσχίζονται από αυτούς πού
είναι προφανως αίρετικοί καί διδάσκουν δημόσια, αίρε­
',,,
τικά διδάγματα, καί πρίν νά ύπάρξη συνοδική καταδίκη
.,. ~

τους», ακριβως επειδή ή ~Oρθόδoξoς το'ο Χριστο'Ο ~EK­

κλ ησία τήν αναφοράν το'Ο όνόματος το'Ο αρχιερέως, κατά
τήν τέλεσι ν της αναιμάκτου θυσίας, τήν θεωρο'Οσε πά­
ντoτε συγκοινωνίαν τελείαν μέ τόν μνημονευόμενον
αρχιερέα καί τό φρόνημά του. Διότι έχει γραφει στήν
έξήγησι ν της Θείας Αει τουργίας, δτι αναφέρει ό ίερουρ­
_ " ." _ ., , , r, ......
γων και το ονομα του αρχιερεως ... και οτι ει ναι κοι νω­

νός aiJto'O καί της πίστεως καί διάδοχος των Θείων

μυστηρίων ... (καί) στι μολ υσμόν εχει ή κοινωνία μέ
μόνην τήν αναφοράν aiJto'O, εστω καί αν είναι όρθόδοξος
ό αναφέρων». (Δοκίμιον 'Ιστορικόν, Μοναχοϋ Καλλίστου
Βλαστου, σελ. 109)~

7S
 ~Aδύνατη ή σωτηρία των αίρετικων

, - , ,"},

και των ΚΟΙνωνουντων με αυτους

«Ή Όρθόδοξος Έκκλησία θεωρουσε πάντοτε δτι η

αιρεσις είναι θανατηφόρος αμαρτία, καί τόν άνθρωπον
τόν μολυσμένον μέ τήν τρομερή αρρώστια της αίρέσεως
δτι είναι πνευματικά νεκρός, ξένος πρός τήν Θείαν Χάριν
καί Σωτηρίαν, σέ κοινωνία μέ τόν διάβολον καί τήν ό­
λέθρια συνοδία του.
Α ϊρεσις είναι άμαρτία του νοός. Α ϊρεσις είναι πιό
πολύ δαιμονική παρά ή άνθρώπινη άμαρτία· είναι ή
κόρη του διαβόλου, ή κληρονομία του, ή άσέβειά του,
σχεδόν ειδωλολατρεία.
Οί Πατέρες της Έκκλησίας, όνομάζουν τήν είδωλο­
λατρεία άσέβεια καί τήν αϊρεσι διαφθορά. Στήν είδω­
λολατρεία ό διάβολος λαμβάνει τήν λατρείαν πού
όφείλεται στόν Θεό, άπό τυφλωμένους άνθρώπους, ενω
στίς αίρέσεις συσσωματοποιει τήν τυφλωμένη αν­
θρωπότητα στήν κυριώτερη άμαρτία του: τήν βλασφημία.
Έάν κανείς διαβάση τίς Πράξεις των Συνόδων μέ
προσοχή θά πεισθη δτι ό χαρακτήρας των αίρετικων είναι
σατανιστικός.Διαβάζουμε γιά τήν τρομακτική τους ύπό­
κρισιν, γιά τήν άμετρη ύπερηφάνειά τους. Βλέπουμε τήν
ι ι (! _ ~, _ ι

συμπεριφορα τους να υποκι νηται απο συνεχη ψεμματα.

Παρατηρουμε δτι είναι αιχμάλωτοι στά μεγαλύτερα πά­

θη. 'Όποτε είναι δυνατόν εις αυτούς διαπράττουν τά χει­
ρότερα εγκλήματα καί τίς πιό τρομακτικές θηριωδίες.
Τό ασύγκρι το μ ίσος τους πρός τά μέλη της Όρθοδόξου
Έκκλησίας είναι ιδιαιτέρως παρατηρημένο. Ή αϊρεσις
συνοδεύεται από μία σκλ ήρυνσι της καρδίας, από μία
φοβερά σκοτίζουσα βλάβη του νοός, από μίαν ισχυρο­

76
 γνώμονα επιθυμία της ψυχης νά παραμένη μολυσμένη,
καί από μία δυσκολία στή θεραπεία τοϋ προσώπου πού
πάσχει από αυτή τΊιν ασθένειαν.
Κάθε αίρεσις είναι βλασφημία κατά τού "Αγίου
Πνεύματος. Ή αίρεσις δέν βλασφημει μόνον τό δόγμα
περί τού Άγίου Πνεύματος η τήν ένέργειά Του, άλλά
βλασφημει τό "Άγιον Πνεύμα στήν όλότητά Του. Ή ου­
σία δλων των αίρέσεων είναι ή βλασφημία.
'Όλες οί παλαιές αίρέσεις, κάτω από διάφορες βι τρί­
νες, απέβλεπαν σέ ενα μονάχα στόχο: Ήρνοϋντο τήν
Θεότητα τοϋ Θεοϋ Λόγου καί διέστρεφον τό δόγμα της
ενσαρκώσεώς Του. Οί νεώτερες αίρέσεις άποβλέπουν
στήν άποκήρυξιν της ένεργείας τού 'Αγίου Πνεύματος».
(βλ. </Ά γιοι Κολλ υβάδες» αριθμ. φύλο 7, σελ. 3-4 μέ τήν
σχετικήν διδασκαλίαν τοϋ Άγίου Ίγνατίου Μπριαντσά­
νινωφ + 1867).
Γιά τήν σημερινή φοβεΡ11 αϊρεσιν τοϋ ΟΙκουμενισμοϋ
είχε προφητικως μιλήσει καί ό μεγάλος στάρετς της
'Όπτινα άγιος 'Α νατόλιος:
«... Ό εχθρός τοϋ ανθρωπίνου γένους θά ενεργη μέ

< ι
πονηρία, μέ σκοπό νά έλκύση εντός της αίρέσεως, εάν
ητο δυνατόν ακόμη καί τούς εκλεκτούς. Δέν θά αρχίση
κατ' ευθείαν ωμως νά απορρίπτη τά δόγματα της 'Αγίας
Τριάδος, τήν Θεότητα τοϋ Ίησοϋ Χριστοϋ καί τήν αρετήν
της Θεοτόκου, αλλά θά αρχίση ανεπαισθήτως νά διαστρέ­
φη τίς διδασκαλίες καί τούς θεσμούς της Έκκλ ησίας
καί τό πραγματικό νόημά τους, δπως μας παρεδόθησαν
από τούς Άγίους Πατέρες εν άγίφ Πνεύματι. Όλίγοι θά
αντιλ ηφθοϋν αυτές τίς πανουργίες τοϋ εχθροϋ, εκείνοι
μόνον οί πλέον πεπειραμένοι εΙς τήν πνευματικήν ζωήν.
Οί αίρετικοί θά πάρουν τήν εξουσίαν επί της εκκλησίας

77
καί θά τοποθετήσουν Ιδικούς τους ύπηρέτες παντου, οί
δέ πιστοί θά καταφρονούνται ... Γι' αυτό παιδί μου, δταν
ίδης τήν παράβασιν της πατερι κης παραδόσεως καί της
Θείας Τάξεως, πού εγκαθιδρύθη άπό τόν ίδιον τόν Θεόν,
γνώριζε δτι οί αίρετικοί έχουν ήδη εμφανισθει, αν καί
πρός τό παρόν μπορει νά αποκρύπτουν τήν ασέβειά τους.
Άκόμη θά διαστρέφουν τήν άγίαν Πίστιν (Όρθοδοξίαν)
ανεπαισθήτως, μέ σκοπό νά επιτύχουν καλλίτερα νά
παραπλανήσουν καί δελεάσουν τούς απείρους στά δίκτυά
τους. Ό διωγμός δέν θά στρέφεται μόνον εναντίον των
ποιμένων, αλλά εναντίον δλων των ύπηρετων του Θεου,
διότι δλοι εκεινοι πού θά κυβερνωνται από τήν αϊρεσι ν
δέν θά ανέχονται τήν ευσέβειαν. Νά αναγνωρίζης αυτούς
τούς λύκους μέ ένδυμα προβάτου από τίς ύπερήφανες
διαθέσεις τους καί τήν αγάπη τους γιά τήν εξουσία. Θά
είναι συκοφάντες, προδότες, ένσπείροντες πανταχου εχ­
θραν καί κακίαν· γι' αυτό ό Κύριος είπεν δτι από τούς
καρπούς αυτων θά τούς αναγνωρίζετε. Οί αλ ηθι νοί ύπη­
ρέτες του Θεου είναι ταπεινοί, αγαπουν τόν πλησίον
καί είναι ύπήκοοι εΙς τήν Έκκλησίαν ...
Οί πιστοί τότε πού δέν έχουν δείξει τίποτε αλλες α­
ρετές θά λάβουν στεφάνους μόνον καί μόνον, επειδή
εστάθησαν στερεοί εΙς τήν πίστι ν.
Νά φοβάσαι τόν Κύριον παιδί μου. Νά φοβάσαι μήπως
απωλέσης τόν στέφανον πού έτοιμάσθηκε γιά σένα. Ν ά
φοβάσαι μήν αποβληθης παρά του Κυρίου εΙς τό σκότος
τό εξώτερον καί τήν αιώνιον κόλασι ν. Στέκε ανδρείως
εις τήν πίστιν, καί αν είναι αναγκαιον ύπόμενε διωγμούς
καί αλλες θλίψεις, διότι ό Κύριος θά είναι μαζί σου·
καί οί <Άγιοι Μάρτυρες καί Όμολογητές θά βλέπουν μέ
χαρά τούς αγωνες σου. <Όμως άλλοίμονον στούς μονα­

78
 χούς σ' αύτές τίς ήμέρες πού θά είναι δεμένοι μέ ύπάρ­
χοντα καί πλούτη, οί όποίοι ένεκεν της άγάπης της
«ειρήνης» θά είναι έτοιμοι νά ύποταχθΟύν είς τούς αίρε­
τι κούς. Α ύτοί θά άποκοιμ ίζουν τήν συνείδησί ν τους μέ
τό νά λένε: «έμείς συντηρούμε καί σώζουμε τό μοναστή­
ρι' καί ό Κύριος θά μας συγχωρήση». Οί ταλαίπωροι
καί τυφλοί δέν άντιλαμβάνονταί στι διά μέσου της αίρέ­
- Ι
σεως οί δαίμονες θά εισέρχονται στό μοναστήρι, τό ό­
ποίον δέν θά είναι πλέον τότε ένα μοναστήρι, άλλά
γυμνοί τοίχοι άπό σπου ή χάρις θά άποχωρη.
Ό Θεός είναι όπωσδήποτε ισχυρότερος άπό τούς εχ­
θρoύς καί ποτέ δέν θά εγκαταλεί ψη τούς ύπηρέτες του.
Άλ ηθι νοί Χριστιανοί θά εύρίσκονται έως τέλους τοϋ
αιώνος τούτου, μόνον πού θά προτιμοϋν νά ζοϋν σέ άπο­
μακρυσμένους καί ερημικούς τόπους. Νά μήν φοβασαι
τίς θλίψεις άλλά μαλλον νά φοβασαι τήν όλέθρια αϊ­
ρεσιν, διότι αύτό είναι πού μας γυμνώνει άπό τήν Θείαν
Χάριν καί μας χωρίζει άπό τόν Χριστόν. Αυτός είναι
καί ό λόγος διά τόν όποιον δ Κύριος μας έδωσε τήν
εντολ ήν νά θεωροϋμε τούς αίρετικούς ώς Χριστοκα­
πήλους καί ειδωλολάτρες. Καί έτσι παιδί μου ενδυναμου
- Ι

μέ τήν Χάριν του 'Ιησου Χριστου. Βιάσου νά όμολογήσης

ύπέρ της Πίστεως καί νά ύπομένης θλίψεις ώς καλός
στρατιώτης του Κυρίου 'Ιησου Χριστου (Β' Τιμόθ. β', 1­
, !
3), ό Όποιος είπε: «γίνου πιστός άχρι θανάτου, καί δώσω
σοι τόν στέφανον της ζωης» (Άποκ. β', 1Ο). Εις Αυτόν
σύν τφ Πατρί καί τφ Άγίφ Πνεύματι άς είναι δόξα τιμή
καί κράτος εις αια/νας αιώνων. Άμήν.» (Από ένα γράμμα
του Άγίου Άνατολίου της 'Όπτινα, + 1927, πού μετα­
φράστηκε άπό τήν ·Ιεράν Μονήν Έσφι γμένου).

79
 f
f
t Ι * * *
ί
ι
1 ι Διά μέσου των αιώνων Όλοι Όσοι θέλησαν νά ακο­
,11
λουθήσουν τόν Χριστόν μας καί τήν Έκκλησίαν Του
tΙ
flj ύπέστησαν τά πάνδεινα. Διώξεις, εξορίες, φυλακίσεις,
'.'.·1' : βασανισμούς καί θάνατον.
·.;:~il :
;1: ;
Α υτό συνέβη κατ' επανάληψιν στΊιν ίστορίαν της Έκ­
ii ί
Ιt
"11
j κλησίας καί συμβαίνει ακόμη καί στίς ήμέρες μας, γιατί
~ Jί βεβαίως ό μ ισόκαλος διάβολος δέν έπαψε νά πολεμα τήν
""ιj'
#1 i Νύμφην του Χριστου, τήν Όρθόδοξον Έκκλησίαν μας.
'Έτσι μέσα στόν εικοστό αιωνα, στήν Έλλάδα μας, αλλά
καί σέ πολλές σλαυικές χωρες, κατά τά σκοτεινά χρόνια
της τιμερολογιακης καινοτομίας καί της οικουμενιστικης
αλλοφροσύνης, οί Γνήσιοι Όρθόδοξοι διώχθηκαν.
Οί Όρθόδοξοι Παλαιοημερολογιτες ίερεις απεσχημα­
τίσθησαν. Οί εκκλησίες σφραγίσθηκαν 11 κατεδαφίστη­
σαν. Οί πιστοί σύρθηκαν στίς φυλακές. Αίμα Όρθοδόξων
αγωνιστων έβαψε τό χωμα στήν Όρθόδοξη Έλλάδα. Τό
ίδιο συνέβη παντου, Όπου θέλησαν οί Όρθόδοξοι νά πα­
ij' ραμεί νουν πιστοί στίς παρακαταθηκες των προγόνων τους,
li·
;~ νά διακρατήσουν τό Πάτριον Έορτολόγιον καί νά μ ή
Τ
!
κοινωνήσουν μέ τόν όλέθριο Νεοημερολογιτικό-Οικου­
ι'
i μενισμό καί τούς προδότες «αρχιερεις» καί «ίερεϊς» πού
τόν ύπηρέτησαν καί τόν ύπηρετουν πιστά μέχρι σήμερα.
j .1

i !
'Έφτασαν οί Οικουμενιστές Νεοημερολογιτες μέχρι

Ι
, του σημείου νά ανατρέψουν Έπι ταφίους, νά συντρίψουν
μέ τσεκούρια ώς άλλοι εικονομάχοι 'Ίσαυροι τίς σεπτές
j

'. 1,: ,

ii Εικόνες των Παλαιοημερολογιτικων Ναων, ακόμη καί

ι,

νά χύσουν στιι γη καί νά καταπαΤ11σουν τό Δεσποτικόν

,i
Σωμα καί τό Τίμ ιον Αίμα του Χριστου τήν <Ώραν της
'

φρικτης Τελεσιουργίας της Θείας Αει τουργίας, επισω­

80
 ρεύοντες όργήν επί τάς κεφαλάς αυτων εν τη ήμέρ<;χ της
Φοβερας Κρίσεως. (βλ. σχετικά «Τά πάτρια», σεβ. Έπι­
σκόπου Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου, Πειραιεύς 1987. Μέ­
χρι σήμερα τόμοι 11, βλ. εφημερ. «Σκρίπ», 9/ 22 -11- 97).
Οι Καινοτόμοι-Νεοημερολογίτες έχουν βαμμένα τά
χέρια τους στό αίμα. <Η Νεοημερολογιακή αλλαγή καί ή
φοβερή παναίρεσις τού ΟΙκουμενισμού στηρίχτηκε στό
αίμα, στή βία καί στούς διωγμούς. Γι' αυτό απέστρεψε ό
Θεός τό πρόσωπόν Του από τούς Ν εοημερολογίτες καί
ευλόγησε δλους εκεί νους πού αγωνίζονται τόν αγωνα
τόν καλόν της πίστεως καί της όμολογίας.
Σέ πίστωσιν τού δικαίου αγωνος των Παλαιοημερο­
λογιτων εφάνη καί ό Τίμιος Σταυρός τήν νύχτα της
παραμονης της Παγκοσμίου <Υψώσεώς Του, δταν μαζεύ­
τηKαν οι Παλαιοημερολογίτες πιστοί μέσα σέ κλίμα φό­
..
Χ ι
βου καί διωγμού γιά νά αγρυπνήσουν καί νά έορτάσουν
τήν μεγάλην <Εορτή ν μέ τό Πάτριον έορτολόγιον τό 1925.
Χρησιμοποίησαν οι Καινοτόμοι καί περιφρονητές των
<Οσίων καί των <Αγίων καΙ .. τίς «καθαιρέσεις» γιά νά
κάμψουν τούς αγωνιστές. Γιά νά μπορούν νά σύρουν
«επί αντιποι ήσει» δέσμιους στίς φυλακές τούς Γνησίους
Όρθοδόξους <Ιερεις καί Άρχιερείς, τούς καλούς Ποιμέ­
νες' πού τιΊν ψυχήν αυτων έθυσαν ύπέρ τού Χριστού καί
των φίλων αυτού ...
Πόσα δάκρυα, πόσος πόνος, πόσες ακολουθίες έμει­
ναν ατελείωτες, γιατί σύρθηκαν μέ τή βία οι Παλαιοημε­
ρoλoγίτες <Ιερείς καί Άρχιερείς στίς φυλακές δέσμιοι!
Πόσο μεγάλη ει ναι ή ευθύνη δλων εκείνων των λεγο­
μένων συντηρητικων «όρθοδόξων» πού μένουν ακόμη καί
σήμερα σέ κοινωνία μέ τούς διωκτες της Όρθοδοξίας!
Καί όχι μόνον αυτοί δέν περνανε στό χωρο της όμολογίας,

81
αλλά καί εκεί νους πού θέλουν νά αγωνισθοϋν κραΤοϋν
μέσα στό καρκινογόνο σωμα του θανατηφόρου Οι κου­
μενισμου.
'Έτσι, δεσμευμένοι οί καλοπροαίρετοι πιστοί από τούς
«μεγάλους καί όνομαστούς πνευματικούς» Νεοημερολο­
γίτες δέν μπορουν νά αναπνεύσουν τόν μυρωμένο αέρα
της φιλ τάτης Όρθοδοξίας. Δέν μπορουν νά μεταλάβουν
του Άγιασμου της Όρθοδοξ ίας καί ασφυκτιουν από τόν
θανάσιμο εναγκαλισμό της αίρέσεως. Δηλητηριάζονται
κοι νωνωντας εις κρίμα καί εις κατάκριμα από τά μολ υ­
σμένα καί κακόδοξα θυσιαστήρια των Νεοημερολογιτων ­
Οι κουμενιστων του Φαναρίου καί δλων εκείνων πού
"'1J" , , ."
ειναι κοινωνικοι με αυτο.

Οί «γνωστικοί» καί «σοβαροί» Γεροντάδες αποκοι­

μίζoυν τά πνευματικοπαίδια τους καί καθησυχάζουν τίς
συνειδήσεις τους πιστεύοντας καί κηρύσσοντας δτι οί
Παλαιοημερολογιτες δέν έχουν ίερωσύνη, γιατί είναι
καθηρημένοι καί δτι δέν αναγνωρίζονται τά Μυστήριά
τους από τήν Πολιτεία (!!!).
Μά πιστεύουν οί ανθρωποι αυτοί δτι ό Θεός είναι
δουλος των καινοτόμων καί αίρετικων «Άρχιερέων»; "Ότι
είναι ύποχρεωμένος νά αφαιρη τήν Χάριν Του από δι­
καίους καί ;Ορθοδόξους δποτε του τό ζητήσουν αυτοί;
Καί δμως, πράγματι τό κηρύσσουν αυτό, γιατί ή εκ­
κλησιολογία τους δέν είναι όρθόδοξη, αλλά παπική.
Γι' αυτούς τό ίερατείο, αδιάφορο από τό τί πιστεύει,
από τό αν είναι όρθόδοξοι οί αρχιερείς καί οί ίερείς,
εί ναι ό διαχειριστής της Χάρι τος του Χριστου καί «οί
καθαιρέσεις τους είναι καθαιρέσεις», έστω καί αν είναι
αδικες καί επιβάλλονται από αίρετικούς γιά· νά φιμώ­
σουν τούς Όρθo~όξoυς!!!

82
..•~.. Ι

Μά τά ίδια δέν λέει καί ό πάπας;

Έμεις δμως γνωρίζουμε από τήν Έκκλησιαστική μας
παιδεία καί τήν εμπειρία δτι 11 αϊρεσις περισσότερο από
κάθε άλλη αμαρτία αποξενώνει τούς ανθρώπους από τόν
Θεό. Ό αίρετικός, αυτός δηλαδή πού κηρύσσει αϊρεσι ν,
καί οσοι τόν ακολουθουν εν γνώσει του ΟΤΙ κηρύσσει
αίρεσιν, βρίσκονται σέ αντίθεσιν μέ τήν ~EKKλησία. Ή
αϊρεσις είναι σκότος. Τό σκοτάδι δέν μπορει νά συνυ­
πάρξει μέ τό φως της Χάριτος του Θεου.
«Ό Θεός φως εστιν καί σκοτία εν αυτφ ουκ έστιν
ουδεμ ία», γράφει ό αγαπημένος μαθητής του Κυρίου μας.
«Έάν είπωμεν δτι κοι νωνίαν έχωμεν μετ' Α υτου καί εν
τφ σκότει περιπατωμεν, ψευδόμεθα καί ου ποιουμεν τήν
αλήθειαν· εάν δέ εν τφ φωτί περιπατωμεν, ώς Αυτός εστιν
εν τφ φωτί, κοι νωνίαν έχομεν μετ' αλλήλων, καί τό αίμα
'Ιησου Χριστου, του γίου Α υτου, καθαρίζει ήμας από
πάσης αμαρτίας». (Α' 'Ιωάν. α', 5- 7). «πας ό παραβαίνων
καί μ ή μένων εν τη διδαχη του Χριστου, Θεόν ουκ έχει·
ό μένων εν τη διδαχη του Χριστου, ούτος καί τόν Πατέ­
ρα καί τόν γίόν έχει». Προϋπόθεσις γιά νά έχουν οί
άνθρωποι τήν Χάριν του Θεου είναι τό νά έχουν τήν
Άλήθεια, γιατί δπως λέγει ό <Άγιος Συμεών ό Νέος Θεο­
λόγος:
</Η Άλήθεια δέν είναι άλλο τι, παρά ή Χάρις του
Χριστου» (Λόγ. 220ς). πως λοιπόν μπορει νά έχη τό αίμα
του Χριστου πού καθαρίζει από πάσης αμαρτίας ό αίρε­
τικός πού βρίσκεται σέ αντίθεσιν μέ τήν Άλήθειαν καί
έπομένως μέ τήν Έκκλησίαν, ή όποία είναι στυλος καί
έδραίωμα της αληθείας;
'Ένας Όρθόδοξος καί δίκαιος άνθρωπος εφ' δσον
είναι ένωμένος μέ τήν Άλ'lθεια, είναι καί μέ τήν Καθό­

83
 :ί Ι

λου Έκκλ ησίαν ένωμένος καί βρίσκεται μέ σιγουριά μέ­

σα στήν Έκκλ ησία. Σέ δσους αφορισμούς, σέ δσα ανα­
θέματα, σέ δσες καθαιρέσεις καί αν ύποβληθη από τούς
καινοτόμους καί αιρετικούς στέκεται ζωντανός καί
ακλόνητος μέσα στήν Έκκλ ησία του Χριστου, ελέγχων
καί ύπ' ούδενός ελεγχόμενος.
«'Εάν παρά τόν σκοπόν του Θεου, αφορίση ό 'Ιεράρχης,
Ο'υχ έπεται αύτφ τό θείον κρίμα», λέγει ό ~Άγιoς Μάξιμος
ό Όμολογητής πού κάτι ήξερε από τέτοιους αφορισμούς.
Καί ό ~Άγιος Διονύσιος ό Άρεοπαγί της γράφει: «ουτω
καί τάς αφοριστικάς έχουσιν οι ιεράρχαι δυνάμεις, ώς
εκφαντορικοί των θείων δικαιωμάτων, ούχ ώς ταίς αυτων
αλόγοις όρμαίς της πανσόφου θεαρχίας, εύφήμως ειπείν
ύπηρετι κως έπομένης, αλλ' ώς αύτων ύποφοι τι κως ύποκ:ι­
νουντι τφ τελεταρχικφ πνεύματι, τούς κεκριμένους Θεφ,

'Ι.
!

κατ' αξίαν αφοριζόντων». (<<Περί της Έκκλησιαστικης

·.
,Ι·

'Ι'
! i
i
Ι
i•.•.'.
~Iεραρχίας», κεφ. Ζ).
• '.1".
j ι
Ό Θεός δέν είναι ύπηρέτης των κακοδόξων «Άρχιε­
ρέων», ωστε καθ' ύπόδειξίν τους νά αφαιρέση τήν Χάριν
t ~

11'·':·'
ί!
ί i
της 'Ιερωσύνης από κατά πάντα Όρθοδόξους καί δικαίους
:1 'Ιερείς καί Άρχιερείς.
, ,
Ι', πως είναι δυνατόν νά φαντασθη κανείς δτι ό Θεός
' τιμωρεί τούς δούλους Του, επειδή κάνουν ύπακοή στό
&γιο θέλημά Του καί όχι στό θέλημα των παρανομούντων
καί κακοδόξων «'Ιεραρχων»; ...
Καί εάν στό παρελθόν τά πράγματα δέν ησαν τόσο
ξεκάθαρα γι' αυτούς πού επέμεναν νά συγκρατήσουν μέ
κάθε θυσία τό ποίμνιο «εντός των τειχων», σέ κοινωνία
Ι
~i~
"-~'"!
'';~ Υ'

Ι'
δηλ. μέ τούς σχισματο-αιρετικούς ψευδοποιμένες, μιά
καί τήν εκκλησία τήν ταύτισαν μέ τούς διοικητές της,
γιατί αυτό τούς βόλευε καί τούς βολεύει, σήμερα δλοι

84
αυτοί διαψεύδονται από τά αδιάψευστα καί συγκλονι­
στικά γεγονότα σέ παγκόσμια κλίμακα. Σήμερα είναι
κραυγαλέα ή ΚΙ1ρυξις της ψυχοκτόνου αίρέσεως τοϋ
Ν εοημερολογι τι κοϋ - Οι κουμενισμοϋ:
'0 Νεοημερολογίτης ψευδοποιμένας Σωτήριος του
Καναδά, εισοδεύει μετά τοϋ Ευαγγελίου μέ αλλόθρη­
σκoυς καί μέ γυναίκες σέ οικουμενιστική τελετουργία.
Ό Στυλιανός της Αύστραλίας, εισέρχεται στήν δαιμο­
νικήν συνάθροισινστήν Καμπέρα μέ γυναίκα ίέρεια πού
χορεύει καί ακολουθεί ό τότε «Χαλκηδόνος» καί νϋν
«πατριάρχης» Βαρθολομαίος. Στήν δαιμονικήν αυτήν
συνάθροισιν συμμετέχουν καί ό Μελέτιος Καλαμαράς
καί ό «Δημητριάδος»Χριστόδουλος.Ό </Αλβανίας» ~Aνα­
στάσιος συμμετέχει λατρευτικά σέ πανθρησκειακήσυμ­
προσευχή καί τελετουργία ανάβοντας κεριά στό βωμό
των δαιμόνων. Ό κακόδοξοςΔαμασκηνός rΕλβετίας κη­
ρύσσει πλέον ανοιχτά ότι ή «εκκλησία» θά πρέπει νά
επανιδρυθη από τίς επιμέρους όμολογίες.
Ό π. Βαρθολομαίοςστίς 6 Νοεμβρίου κάνει δοξολογία
μέ τόν παπικό «Άρχιεπίσκοπο» τοϋ Σάν Φραντσίσκο καί
μετά τήν τελετή ακολουθεί μεγάλο χορευτικό πρόγραμμα.
Ένω στίς 5 Νοεμβρίου είχε λάβει μέρος σέ οικουμενι­
στική τελετή στήν «Πλατεία των Ευχαριστιων», μία πλα­
τεία πού δημιουργήθηκε τό 1977 ώς ενα πολύ -πολυτι­
σμικόν καί ερευνητικόν Κέντρον λατρείας γιά τήν προ­
σευχή καί τήν ευχαριστιαΚΙ1 παράδοσιν της Άμερικης.
Ή τελετή περιλάμβανε όμάδες παιδιων από τήν ισλαμική
Άκαδημία, ΤΙ1ν Άκαδημία των Πρώτων Βαπτιστων καί
τό Σχολείο της Έλληνορθόδοξης Έκκλησίας της Άγίας
Τριάδος. Έπίσης έλαβαν μέρος ενας Βουδιστής φλαου­
τίστας' ενα μέλος ,της κοινότητας Σίχ, πού έπαιξε μουσι­

85

@i
 κά όργανα των 'Ινδιων καί μία μπάντα του Σαλβέισον
"Αρμ υ. "Αλλες θρησκειες καί όμολογίες πού εκπροσωπή­
θηκαν ηταν οΙ Ζωροαστριανοί, Ρωμαιοκαθολικοί,
Έπισκοπελ ιανοί, 'Ινδουιστές, Βαπτιστές, Μεθοδιστές,
Χάρε Κρίσνα καί «Τζαϊνί τες» μέ βαθυκί τρι νες ρόμπες».
(βλ. «Όρθόδοξος Τύπος», 21.11.97, σελ. 3 καί 4).
Κατά τά άλλα δέν τρέχει τίποτε!!! <Όλα πανε καλά
γιά τούς Ν εοημερολογιτες!!!
Καί μετά μας λένε νά μείνουμε ακόμη σέ κοινωνία
ίi ι

Ι
Ι μέ Όλους αυτούς τούς ψευδοποιμένες καί ψευδοπατριάρ­
χες γιά νά κοι νωνοϋμε τοϋ ποτηρίου της αίρέσεως, τοϋ
όποίου κοι νωνοϋν καί αύτοί!!!
Γι' αυτό κάνουμε έκκλησι γιά πολλοστή φορά σέ
Όλους τούς καλοπροαίρετους πιστούς του Νέου <Ημερο­
λογίου νά διακόψουν κάθε κοινωνία μέ τούς αΙρετικούς
ποιμένες τους. Νά κοινωνήσουν του <Αγιασμου της Έκ­
κλησίας του Χριστου. Νά περάσουν στό χωρο της <Ομολο­
γίας καί της Χάρι τος. Ν ά μετάσχουν του γλ υκυτάτου
Φωτός της ΆμωμΙ1του Όρθοδοξίας. Μεγάλη ευθύνη έχουν
πρωταρχικά οΙ κληρικοί καί οΙ «πνευματικοί», πού δέν
θά πρέπει νά φοβουνται τίς «καθαιρέσεις» πού δέν «πιά­
νουν», Όπως λέει καί ό λαός μας, δταν αυτές γίνονται
από τούς παρανομουντες, από τούς αΙρετικούς ΟΙκουμε­
νιστές καί τούς Λατι νόφρονες ...

~H άναγνώρισις των ~Iερων Μυστηρίων

των τελουμένων ύπό Παλαιοημερολογι των ίερέων

Σύμφωνα μέ τό άρθρο 13 του Συντάγματος παρ. 1:

«Ή ελευθερία της θρησκευτικης συνειδήσεως είναι απα­

86
ραβίαστη. Ή απόλαυση των ατομικων καί πολιτικων δι­
καιωμάτων δέν εξαρταται από τίς θρησκευτικές πεποι­
θήσεις τοϋ καθενός».
Κατά δέ τήν παρ. 2: «Κάθε γνωστή θρησκεία είναι
ελεύθερη καί τά της λατρείας της τελοϋνται ακωλύτως
, ", ,-,
κατω απο την προστασια των νομων».

Έπίσης σύμφωνα μέ τή διεθνη σύμβαση της Ρώμης

της 4ης Νοεμβρίου 1950 «Γιά τήν προάσπιση των δικαιω­
μάτων τοϋ ανθρώπου καί των θεμελιωδων ελευθεριων»
καί τό αρθρο 9 : § 1.
«Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στήν ελευθερία της
σκέψεως, συνειδήσεως καί θρησκείας καί τό δικαίωμα
αυτό επάγεται ... καί τήν ελευθερίαν εκδηλώσεως της θρη­
σKείας 11 καί των πεποιθ 11σεων 11 μεμονωμένως 11 συλ­
λογικως δημοσίι;χ 11 κατ' ιδίαν μέ τήν λατρείαν, τήν παι­
δείαν καί τήν άσκησι ν των θρησκευτι κων καθηκόντων
καί τελετουργιων».
Κατά δέ τήν παρ. 2: «κανένας άλλος περιορισμός δέν
μπορει νά επιβληθη πέρα από εκείνους πού είναι ανα­
γκαιοι γιά τήν δημόσια ασφάλεια, τήν προάσπιση της
δημοσίας τάξεως, της ύγείας καί της ήθι κης, 11 γιά τήν
προάσπιση των δικαιωμάτων καί των ελευθεριων των
άλλων». Ή σύμβαση αυτή έχει επι κυρωθη μέ Νόμο καί
κατά συνέπεια αποτελει αναπόσπαστο μέρος τοϋ εσω­
τερικοϋ "Ελληνικοϋ Δικαίου καί ύπερισχύει κάθε άλλης
αντίθετης διατάξεως Νόμου κατά τό αρθρο 28 παρ. 1 τοϋ
Συντάγματος.
Καί σύμφωνα μέ τό άρθρο 3 παρ. 1 τοϋ Συντάγματος
οΙ Γνήσιοι Όρθόδοξοι Χριστιανοί, οΙ όποιοι τηροϋν απα­
ρασαλεύτως τούς Ιερούς Άποστολικούς καί Συνοδικούς
Κανόνες καί τίς ίε'ρές Παραδόσεις της Άνατολικης Όρ­

87
θοδόξου του Χριστου Έκκλησίας, απολαμβάνουν όχι μό­
νο ανεμπόδιστα κάθε θρησκευτικης ελευθερίας, αλλά καί
αποτελουν μέλη της επικρατούσης θρησκείας σηΊν <Ελ­
λάδα.
Έφαρμόζοντας μέ συνέπεια τίς παραπάνω συν­
ταγματιKές έπι ταγές τοϋ θεσπισθέντος τότε Συντάγμα­
τος καί σύμφωνα μέ τήν διεθνη σύμβαση της Ρώμης,
στά έπίσημα Πρακτικά, της Ε' ~ Α ναθεωρητι κης Βουλ ης
των Έλλ ήνων περιελήφθη είδι κή δήλωσις τοϋ άρμοδίου
ry πουργοϋ κατά τήν όποία: «Oi ούτω αύτοαποκαλούμενοι
Γνήσιοι Όρθόδοςοι Χριστιανοί Παλαιοημερολογϊται δύ­
νανται νά τελουν άκωλύτως τά λατρευτικά τους καθή­
κοντα». (Συνεδρία β' της Τετάρτης, 23ης Άπριλίου 1975,
βλ. καί <Υπόμνημα Π. Σμαιλη, επιτ. Γεν. Διευθυντου <Υ­
πoυργείoυ Δικαιοσύνης, Γνωμοδότησιν, Φ. Σπυρόπουλου,
καθηγητου του Συνταγματικου Δικαίου του Πανεπι­
στημίου Άθηνων καί Θ. Θεοδωρόπουλου, Δικηγόρου παρ'
Άρείφ Πάγφ στά «Πάτρια», Έπισκόπου Πενταπόλεως,
Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου, Πειραιεύς 1994, σελ.
119 έπ.).
~ Αναγνωρίζονται από τό κράτος ώς Όρθόδοξοι
Κληρικοί. (Άπόφασις 30.09.1985 "Υπουργείου "Υγείας
Προνοίας καί Κοι νωνικών Άσφαλίσεων).
Τελοϋν ανεμπόδιστα δλες τίς 'Ορθόδοξες Ίεροπρα­
ξίες σέ ιδιαίτερους Ναούς, οί όποϊοι λειτουργοϋνη ανε­
γείρονται μέ κανονική κρατική άδεια. (Εγκύκλιοι <Υ­
πουΡΥείου Χ.Ο.Π. 137/15.10.81 καί 91/01.06.82).
Τά τελούμενα από αυτούς <Ιερά Μυστήρια, (Βαπτί­
σεις, Γάμοι), αναγνωρίζονται από τήν <Ελλ ηνι κή Δ ι­
καιοσύνη. Γ Α γγ. Μπουρόπουλου, ΕΙσαγγελέως, Γνωμο­
δότησις ύπ. αριθ. 1/71/1947 Θέμις, ετ. ΝΗ' 1.2 -15.3.1947

88
 ,,;
σελ. 70-1, απόφασις Πολυμελοϋς Πρωτοδικείου Πειραιως,
!/1
ι 1513/1947κ.λπ.).
f! Καί καταχωρούνται στά Ληξ ιαρχι κά Βιβλία τού
Ι
i1
Κράτους μέ τήν απόφασι τού ~Y πουργείου των Έσω­
τερικων. (Βλ. εγκύκλιο υπ. αριθμ. 62/5.4/1969 μέ θέμα
«Καταχώρησις εν τοϊς Λ ηξιαρχικοϊς Βιβλίοις Γάμων καί
Βαπτίσεων τελουμένων υπό Παλαιοημερολογιτων Έφη­
μερίων». Τά Μυστήρια τά τελούμενα από Παλαιοη­
μερολογϊτες κληρικούς καταχωροϋνται μέ βάσιν πρόσφα­
τη απόφαση τοϋ Ύπουργοϋ των Έξωτερικων κ. Θ. Πάγκα­
λου καί στά Ληξιαρχικά Βιβλία των Έλληνικων Προξε­
νείων τοϋ εξωτερικοϋ). (613/2.4:96)
Σύμφωνα μέ τίς αποφάσεις της όλομελείας τού Άρεί­
ο'\) Πάγο'\) 378 καί 379 τού 1980, οί Παλαιοημερολογίτες
δέν είναι ούτε σχισματικοί ούτε αίρετικοί.
Σύμφωνα, τέλος, μέ τίς αποφάσεις 494/1997 καί 495/
1997 τού Συμβουλίου της ~EΠΙKρατείας δέν είναι 11 Νεοη­
μερολογιτική Σύνοδος της Έκκλησίας της Έλλάδος αρ­
μόδια νά αποφαίνεται γιά τήν Ιδιότητα των κληρικων
καί των μοναχων των Παλαιοημερολογι των. Μέ βάση
τίς αποφάσεις αυτές καί ό "Υπουργός Έθνι κης Άμ ύνης
κ. Άπόστολος - Άθανάσιος Τσοχατζόπουλος εξέδωκε από­
φασι ν μέ τήν όποίαν καθορίζεται «οπως στό έξης αρμόδια
αρχή γιά ν' αποφαίνεται σχετικά μέ τήν Ιδιότητα του
1'';:

11 θρησκευτικου λειτουργου 11 μοναχοϋ της θρησκευτικης

~!
κοι νότητος των όπαδων τοϋ παλαιου έορτολογίου (Πα­
~.
;
~I
'
,. . . !ι
Ι
λαιοημερολογιτων), είναι ή οΙκεία 'Ιερά Μητρόπολη στήν
όποία αυτή ανήκει. Γιά τήν εγκυρότητα της παραπάνω
Ιδιότητος θά αποφαίνεται ή αρμόδια 'Ιερά Σύνοδος της
προαναφερομένης κοινότητος».
Αυτό σημαίνει οτι εξισώνονται πλέον καί στό θέμα

89
αυτό οί Παλαιοημερολογίτες μέ τούς Νεοημερολογιτες
καί απαλλάσσονται από τήν ύποχρέωση στρατεύσεως
οί κληρικοί, οί μοναχοί καί οί δόκιμοι μοναχοί πού ακο­
λουθουν τό Όρθόδοξον <Εορτολόγιον.
Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τό Συνταγματικό Δίκαιο, τήν
κείμενη κοινή Νομοθεσία καί τήν πάγια Ν ομολογία των
<Ελληνικων Δικαστηρίων ή νομική θέση της Έκκλησίας
του Πατρίου <Εορτολογίου είναι σαφΙ1ς καί δέν χρήζει
καμμιας περαιτέρω αναγνωρίσεως. Οί Παλαιοημερολο­
γίτες δύνανται νά τελουν ακωλύτως τά λατρευτικά τους
καθήκοντα, σύμφωνα πρός τούς «ίερούς Άποστολικούς
καί Συνοδικούς Κανόνες καί τίς ίερές Παραδόσεις», δπως
εκεί αυτά ρυθμίζονται καί προβλέπονται.
<Η αναγνώριση των Παλαιοημερολογι των από τΊ1ν
Πολιτεία είναι ύπαρκτή καί δεδομένη κατά τό Σύνταγμα.
Έκεινο τό όποίο απαιτείται είναι νά τη ρουν καί νά
σέβονται δλα τά όργανα της Πολιτείας τίς Συνταγματι­
κές καί τίς σχετικές διατάξεις του κοινου Δικαίου καί
νά διασφαλίζουν έτσι τήν ακώλυτη άσκηση των λα­
τρευτικων δικαιωμάτων των Όρθοδόξων Παλαιοημερολο­
γιτων.

Αύτό είναι πρώτιστο καθηκον της Πολιτείας, γιατί

σύμφωνα μέ τό άρθρο 25 § 1 του Συντάγματος: «Τά δι­
Kαιώματα του ανθρώπου, ώς ατόμου καί ώς μέλους του
κοινωνικου συνόλου, τελουν ύπό τήν εγγύηση του Κρά­
τους- δλα τά κρατικά όργανα ύποχρεουνται νά διασφα­
λ ίζουν τήν ανεμπόδιστη άσκησή τους».

90
 Τό παλαιοημερολογι τι κόν

Λίγοι έχουν, δυστυχως, εννοήσει τήν σημασία του

«παλαιοημερολογι τικου», δπως ονομάζεται, ζητήματος.
Οί περισσότεροι αποδίδουν σέ στενοκεφαλιά του αγραμ­
μάτου λαου τήν αντίδρασι των Παλαιοημερολογιτων,
δείγμα κι αυτό της βαθειας περιφρονήσεως πού τρέφουν
οί οιηματίες εγγράμματοι πρός τούς αγραμμάτους. ΟΌμως
οί αγράμματοι αυτοί, γιά νά αντιδράσουν δπως αντέ­
δρασαν, θά έπρεπε νά έχουν, αν μή τι αλλο, θρησκευτικόν
ζ ηλο καί ενδιαφέροντα πνευματικά, πού τά εστερείτο ή
μάζα των αδιαφόρων πού ακολούθησαν, χωρίς καν νά
γνωρίζουν πως τίθεται τό πρόβλημα, τήν πλειοψηφία των
ίεραρχων. Κανείς από τούς φωτισμένους θεολόγους καί
οπαδούς των δέν έδειξε πάντως σημεία αγωνίας μπρο­
στά στό φαινόμενο του διαχωρισμου της έλληνικης Έκ­
κλησίας, ούτε ζήτησε νά βρη μιά απάντησι στήν γεμάτη
πόνο κραυγή τόσων χιλιάδων πιστων. ΟΗ πλειοψηφία
ηταν μέ τό μέρος των. Οί αριθμοί πάντοτε τούς έδιναν τό
αίσθημα της ασφαλείας. Στήν πραγματικότητα δμως, ούτε
τούς αριθμούς δέν είχαν μέ τό μέρος των. Γιατί αν ηταν
λίγες χιλιάδες οί Παλαιοημερολογίτες καί έκατομμύρια
οί ακολουθήσαντες τό νέο ΟΗμερολόγιο, δμως αυτές οί
λίγες χιλιάδες ηταν χιλιάδες πιστων, πονούντων τήν Έκ:­
κ:λ ησία. Ένω μέσα στά έκ:ατομμ ύρια των αδιαφόρων, των
ύλ ιστων, των αθέων, οπαδων του νέου ΟΗμερολογίου, ηταν

91

.
ζήτημα αν μπορουσες νά βρης λίγες χιλιάδες πραγματι­
κων πιστων. Έχλεύασαν μόνον τούς άπλοϊκούς αυτούς
νέους όμολογητάς της Όρθοδοξίας, λέγοντας δτι από δει­
σιδαιμoνία δένθέλουν νά διορθώσουν τό ώρολόγι τους
πού δέν πάει καλά.
'Όμως δέν ήταν εκεϊ τό πρόβλημα. Δέν είχαν δίκιο
νά κατηγορουν τούς Παλα ιοημερολογϊτες, δτι μαλώνουν
γιά ένα Ήμερολόγιο. Τό ζΙ1τημα δέν ήταν ποιό από τά
δύο Ήμερολόγια είναι σωστό. Είναι γνωστό, ότι καί τά
δύο Ήμερολόγια είναι ανακριβή. Ούτε οί Παλαιοημερο­
λογίτες επέμειναν στό παλιό Ήμερολόγιο, ούτε οί Ν εοη ­
μερολογϊτες έφεραν τό νέο Ήμερολόγιο γιά λόγους
αστρονομ ι κης ακριβείας.
Ή αλλαγή του Ί1μερολογίου ήταν ή πρώτη πράξη του
Οι κουμενισμοϋ, ή πρώτη εμπράγματη εφαρμογή του. Μέ
τήν εισαγωγΙ1 τοϋ δυτικοϋ έορτολογίου στήν Έκκλησία
της Έλλάδος πραγματοποιήθηκε ή έορτολογική ένωσή
της μέ τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες. Τά στάδια
της ένώσεως των Άνατολικων μέ τούς Δυτικούς είχαν
περιγραφεϊ επίσημα στήν περίφημ 11 εγκύκλιο «πρός τάς
άπανταχου Έκκλησίας του Χριστου», πού κυκλοφόρησε
τό Οικουμενικό ΠατριαρχεΊο σ' όλες τίς αίρετικές καί
όρθόδοξες Έκκλ ησίες τό 1920, τέσσερα χρόνια πρί ν από
ΤΙ1ν αλλαγΙ1 του ήμερολογίου στήν Έλλάδα (βλέπε 1.
Καρμίρη, «Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεϊα της Όρθο­
δόξου Έκκλ ησίας», τόμος β). Στήν εγκύκλιο αυτή, ή
αλλαγή του έορτολογίου περιγράφεται σάν τό πρωτο βη­
μα, ή πρώτη φάση της ένώσεως των Έκκλησιων, πού πρέ­
πει νά προηγηθfl δλων των άλλων.
Ό λόγος όμως της αρνήσεως των Παλαιοημερολογι­
των νά συμμορφωθουν ηταν θεολογικώτατος καί επήγαζε

92
από βαθειά εκκλησιαστική συνείδησι. Πράγματι, ή
λειτουργική αρμονία της Έκκλησίας τού Χριστού διεκυ­
βεύετο χάρι ν πολ ι τι κων συμφερόντων. Μέ τήν αλλαγή
τού Ήμερολογίσυ επήρχετο διάσπασις της λειτουργικης
συμπνοίας μεταξύ της έλληνικης ·Εκκλησίας καί όλων
των άλλων όρθοδόξων Έκκλ ησιων, οί όποιες διατηρούν
μέχρι σήμερα τό παλιό ·Ημερολόγιο. Καί δέν επρόκειτο
μόνον γιά μιά ακαταστασία στή λειτουργική ζω11 της
στρατευομένης Έκκλησίας, αλλά διεκόπτετο καί ή συν­
έχεια της λει τουργικης ζωης της στρατευομένης μέ τήν
θριαμβεύουσα Έκκλ ησία.
·Όταν στήν ·Ελλάδα οί καμπάνες καλούν τούς πι­
στoύς νά γιορτάσουν τά Χριστούγεννα καί οί ψαλ τάδες
ψέλνουν χαρμόσυνα τό «Χριστός γεννάται, δοξάσατε»,
τά έκατομμ ύρια των ~Oρθoδόξων αδελφων μας σ' όλό­
κλ ηρο τόν ύπόλοιπο κόσμο καί στό ·Ά γιον 'Όρος βρίσκο­
νται ακόμη ση1ν Σαρακοστή, καί δέν ακούν τίς καμπάνες,
ούτε ψέλνουν μαζί μας τούς χαρούμενους ϋμ νους των
Χριστουγέννων.
Τί χειρότερο μπορει νά φαντασθη κανείς γιά τήν
~EKKλησία από τή διάσπασι αυτήν της λειτουργικης συμ­
, ,.-., , , -Υ , "

πνοιας, που μας απομακρυνει ψυχικα, οχι μονον απο

τούς άλλους Όρθοδόξους, αλλά καί από τούς πρό ήμων

Όρθοδόξους, από τήν θριαμβεύουσα Έκκλ ησία των εν
Χριστφ κοιμ ηθέντων, από τούς αγίους πού έώρταζαν καί
λειτουργούσαν μέ τό παλιό ·Ημερολόγιο, πού αρνηθήκαμε
εμεις;
Τόσοι κόποι των Πατέρων μας, τόσαι Σύνοδοι χρειά­
σθηKαν γιά νά θεσπισθη τό έορτολόγιο αυτό. Καί όλα
αυτά γιά νά ύπάρξη λειτουργική ευρυθμία μεταξύ των
Χριστιανικα/ν Έκκλησιων. Γιατί αυτή ή ευρυθμία καί

93
σύμπνοια εκφράζει τήν εσωτερική λειτουργική ένότητα
της Έκκλ ησίας. Αυτή είναι πού κάνει τήν Έκκλ ησία
καί αισθητα/ς Μία, παρά τήν πολλαπλότητα τα/ν κατά
τόπους Έκκλησιων. Τήν Έκκλησία δέν τήν ένοποιεϊ, δπως
νομίζει ό Παπισμός, 11 σκληρή πειθαρχία καί 11 ύπακοή
σέ μ ιά καθωρισμένη ιεραρχία, πού έχει για κορυφή ενα
καί μόνο άτομο, πού Ισχυρίζεται, δτι αντικαθιστα τόν
Χριστό επί της γης, αλλά ή μ υστι κή κοινωνία στό σα/μα
καί στό αίμα του Χριστου. Κάθε εκκλησία, δπου τελεϊται
ή Θεία Ευχαριστία καί δπου είναι συναγμένοι οι πιστοί
«επί τό αυτό», αποτελεϊ τήν ώλοκλ ηρωμένη εικόνα της
Μιας, <Αγίας, Καθολικης καί Άποστολικης Έκκλησίας.
Α υτό πού κάνει, ωστε μ ία ενορία νά αποτελ fl ένα σα/μα
μέ τίς άλλες ενορίες καί μία επισκοπή νά αποτελη ένα
σα/μα μέ τίς άλλες επισκοπές, είναι ή μυστική κοινωνία
δλων στό σα/μα καί τό αίμα του Χριστου, εν Άγίφ πνεύ­
ματ ι καί αλ ηθείι;χ.
<Η ένότης λοιπόν της Έκκλησίας είναι δεσμός μυστι­
κός, πού χαλκεύεται κατά Τ11ν Θεία Ευχαριστία, δταν οι
πιστοί μεταλαμβάνουν τό σα/μα καί τό αίμα του Χριστου.
Οι Χριστιανοί είναι ενα σα/μα, τόσο δσοι ζουνε σήμερα
επάνω στή γη, δσο καί αυτοί πού έζησαν πρίν από μας
στούς αια/νες πού πέρασαν, καί δσοι θά ζήσουν στά χρό­
νια πού θάρθουν, κι αυτό γιατί έχουμε κοινή ρίζα, τό
σα/μα του Χριστου. «Είς άρτος, εν σα/μα οι πολλοί εσμεν·
οι γάρ πάντες εκ του ένός άρτου μετέχομεν». (Α' Κορι. ι',
17).
Δέν είναι λοιπόν διοικητική, δέν είναι πειθαρχική,
ούτε όργανωτική ή ένότης της Έκκλησίας, αλλά λειτουρ­
γική. Γι' αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία τό έορτολόγιο.
<Η ένότης πού πηγάζει από τήν Θεία Ευχαριστία, τήν
: ι

94

-~
.,

μία Πίστι καί τό ενα Βάπτισμα, παύει νά είναι εξωτερικά

έκδηλη, δταν ύπάρχει λειτουργική αναρχία. Ή μορφή
καί τά λόγια της Αει τουργίας έχουν καθορισθη, ωστε
δλες οί εκκλησίες νά λατρεύουν κατά τόν ίδιο τρόπο
τόν Θεό. Καί τά μ ηναϊα περιέχουν, τό τί θά ψαλ η σέ
κάθε εορτή. 'Έτσι καμμιά παραφωνία δέν μπορει νά δια­
ταράξη τήν λειτουργική αρμονία, γιατί ή μουσική καί ή
εΙκονογραφία, πού λέγονται κι αυτές λειτουργικές τέ­
χνες, έχουν τό ίδιο καθορισθη, ωστε νά μ ή μπορη ό κάθε
αγιογράφος 11 ό κάθε ψάλτης νά εΙ κονογραφη 11 νά ψάλλ η
κατά τήν φαντασία του, αλλά νά είναι αναγκασμένος
, Ι, " , , r:
να προσαρμοση την προσωπι κη του τεχνη και την ι κα­

νότητα στά πρότυπα του πιό αυστηρου πνευματικου ρεα­

λισμου. 'Έτσι έχει καθορισθη καί τό εορτολόγιο, γιά νά
μή μπορη ό κάθε ίερεύς νά εορτάζη, οποτε θέλη τίς εορ­
τές πού θέλει, αλλά νά ύπάρχη πλήρης κοινωνία προσευ­
χα/ν ανάμεσα σ' δλους τούς πιστούς της γης.
'Ό,τι λοιπόν κάνει ό ζωγράφος, πού ζωγραφίζει κατά
τά δικά του γουστα τίς εΙ κόνες της Έκκλ ησίας,
περιφρονώντας τήν παράδοσι, οπως καταστρέφει τήν
λειτουργική ευρυθμία ό ψάλτης, πού αντί νά ψάλλη,
τραγουδάει μέσα στήν εκκλησία θεατρικά, έτσι εχάλα­
σαν τήν λειτουργική αρμονία της Όρθοδόξου Έκκλησίας
οί 'Έλληνες ίεράρχαι, πού αποφάσισαν νά ακολουθουν
στήν Έλλάδα άλλο εορτολόγιο, διαφορετικό από εκεινο
πού ακολουθουν οί άλλες Όρθόδοξες Έκκλησίες καί τό
'Ά γιον 'Όρος. 'Έτσι άλλον αγιον εορτάζουν καί άλλα
τροπάρια ψάλλουν στό 'Άγιον 'Όρος, καί άλλον αγιον έ­
ορτάζουν καί άλλα τροπάρια ψάλλουν στήν Θεσσα­
λονί κη· άλλη μέρ(Χ εορτάζεται ή Μεταμόρφωσις του
Κυρίου στήν Άθήνα καί άλλη στά 'Ιεροσόλυμα, στήν

95

Ά ντιόχεια 'ΙΊ στή Μόσχα.

Τό πόσο τραγική εΙναι αυτή ή παραφωνία, εΙναι
δύσκολο νά γί νη αντιληπτό στή χώρα μας, λόγφ των
αποστάσεων. Γίνεται όμως πολύ όδυνηρά αντιληπτό απ'
αυτόν πού ταξιδεύει στήν Ευρώπη, καί ό όποιος βλέπει
μέσα στήν ίδια πόλι, σέ γειτονικές συνοικίες, τούς μέν
Ρώσους νά έορτάζουν άλλη έορτή, τούς δέ 'Έλληνας άλλη.
"'Η ακούει τίς καμπάνες της έλληνικης 'Εκκλησίας νά
καλσυν τούς πιστούς, δταν οί καμπάνες της ρωσικης
'Εκκλησίας παραμένουν βουβές. Καί διερωταται τότε, άν
καί οί δύο Έκκλησίες εΙναι Όρθόδοξες.
Δέν εγι νε λοιπόν αντιληπτό στήν 'Ελλάδα, τό πόσο
σοβαρά ύποχώρησις ύπηρξε πρός τά στοιχεια τοϋ κόσμου,
καί τί πλ ηγμα κατεφέρετο κατά της Έκκλ ησίας μέ τήν
κατάργησι τοϋ παλ ιοϋ καί τήν εισαγωγή τοϋ νέου έορ­
τολογίου. 'Αλλά καί άν μερικοί τό αντελήφθησαν, δέν
εΙχ αν τήν δύναμι νά σηκώσουν τό ανάστημά τους καί
νά κηρύξουν τήν αλήθεια. Κανένας σοφός καί κανένας
δυνατός, κατά κόσμον, δέν βρηκε λέξεις νά διαμαρτυρηθη.
"'Ετσι απεδείχθη γιά πολλοστή φορά, δτι «ό Θεός τά ασθε­
νη τού κόσμου εξελέξατο, ϊνα καταισχύνη τά Ισχυρά»
καί δτι «εμώρανεν ό Θεός τήν σοφία ν των σοφων». Γιατί,
ενώ οί σοφοί σιωπούσαν καί απεδέχοντο, οί αγράμματοι
πιστοί εξεγείροντο. Καί αυτοί «ουχ ωσπερ οί μωροί τού
κόσμου σοφοί μωρά ελάλ ησαν». Δέν αναλ ύθηκ:αν σέ
αστρονομικές θεωρίες καί μαθηματικούς υπολογισμούς,
αλλά μίλησαν στό όνομα της παραδόσεως, τήν όποία
αΙσθάνονταν σάν πραγμα ίερό, πού δέν μπορεί κανείς
Ι
να το καταπατη, χαρι ν της συνεχως απαρνουμενης τις
" - _ - , "

απόψεις της επιστήμης ή τού πολιτικού καί οΙκονομΙΚΟύ

συμφέροντος μιας χώρας.

96
 ,Αλλά «τούς διδακτούς Θεου οί μαθηταί των σοφων
του αιωνος τούτου ανθρώπων ήγουνται μωρούς». 'Έτσι
από τήν αρχή καί μέχρι σήμερα τούς Παλαιοημερολογί­
τας τούς θεωρουν.μωρούς, θρησκόληπτους, δεισιδαίμονας
κ.τ.τ. καί χαίρονται γιά τήν δική τους γνωσι, πού τούς
κάνει νά στέκωνται πάνω από αυτές τίς «λεπτομέρειες»
καί νά μή δημιουργουν ζητήματα γιά τό «τίποτε».

Νεοημερολογιτισμός ίσον Οικουμενισμός

Οί Νεοημερολογϊτες ισχυρίζονται, δτι διώρθωσαν τό

ημερολόγιο γιά καθαρά αστρονομικούς λόγους. ~Hταν,
λέγουν, ντροπή νά ακολουθουμε ενα λανθασμένο καί
απηρχαιωμένο ημερολόγιο. Πολύ καλά. Τήν Έκκλ ησία
βέβαια δέν τήν ενδιαφέρει η αστρονομική ακρίβεια του
ήμερολογίου, τήν ενδιαφέρει μόνον 11 λει τουργι κή καί έ­
ορτολογική ένότητα καί τάξη των κατά τόπους Έκκλ η­
σιων. Άλλά έστω, άς ύποθέσουμε, δτι πράγματι γιά τήν
επιστημονι κή ακρΙβεια αγωνιουσαν οί άνθρωποι αυτοί.
Τότε, γιατί δέν διώρθωσαν πράγματι τό ημερολόγιο μέ
βάση τά επιστημονικά δεδομένα του 200υ αιωνος, αλλά
εφήρμοσαν ενα επίσης λανθασμένο ήμερολόγιο χρονο­
λoγoύμενo από τόν 160 αιωνα, τό ημερολόγιο του Πάπα
Γρηγορίου του ΙΓ';
Γιατί δέν εφήρμοσαν τό τόσο μελετημένο του Πέτρου
Δραγγί τς, πού ύπεβλ ήθη στό δηθεν πανορθόδοξο συνέ­
δριo της Κωνσταντινουπόλεως του 1923;
Διότι ό πραγματικός σκοπός δέν ηταν η επιστημονική
διόρθωση του ήμερολογίου, πραγμα εντελως άχρηστο από
εκκλ ησιαστι κης αJtόψεως. Ό πραγματικός σκοπός ηταν

97

2
ή έορτολογική ένωση των «Έκκλησιων», καί αυτή δέν
μπορούσε νά πραγματοποιηθη, παρά μόνον μέ τήν προσ­
xώρηση των Όρθοδόξων στό Γρηγοριανό ήμερολόγιο των
Παπικων καί των Προτεσταντων, γιά νά έχουν δλοι τό
ίδιο έορτολόγιο καί νά αρχίση από κάπου νά πραγμα­
τοποιηται τό πρωτο στάδιο τού ΟΙκουμενισμού: ή·ένωση
των Χριστιανικων λεγομένων Έκκλησιων.
Δέν είναι λοιπόν από παθολογική αγάπη πρός δεκα­
τρεις (13) χαμένες ήμέρες, πού οί Παλαιοημερολογιτες
έκοψαν τήν έκκλησιαστική κοινωνία μέ τήν καινοτόμο
Έκκλησία, αλλά γιά νά μείνουν Όρθόδοξοι. Ν εοημερο­
λογιτισμός ίσον ΟΙκουμενισμός, ίσον άρνηση της'Αλη­
θείας, άρνηση της Έκκλησίας της Μιας καί Άγίας, άρνη­
ση της ~Iερας Παραδόσεως, άρνηση της συνεχούς παρου­
σίας τού Άγίου Πνεύματος μέσα στήν Έκκλησία. Οί
Νεοημερολογιτες έΚΙ1ρυξαν λανθασμένη η1ν έορτολογική
τάξη των Πατέρων της Έκκλησίας, ανέτρεψαν τήν έορτο­
λογική σχέση μεταξύ πασχαλίου καί ακινήτων έορτων,
κατήργησαν νηστειες, μετέτρεψαν ακίνητες έορτές σέ
κινητές - π.χ. τού Άγ. Γεωργίου - κατέστρεψαν τήν έορ­
τολογική άρμονία καί ένότητα της Έκκλ ησίας της
~Eλλάδoς καί των άλλων Όρθοδόξων Έκκλησιων, πού
δέν άλλαξαν έορτολόγιο, καί δλα αυτά γιά νά συνεορ­
τάζουν μέ τούς αίρετικούς της Δύσεως. Προτίμησαν νά
έορτάζουν, δταν οί άλλοι αδελφοί τους Όρθόδοξοι νη­
στεύουν, γιά νά πανηγυρίζουν μέ τούς Παπικούς καί
τούς Προτεστάντες. Καί τί έγινε μέ τίς αποφάσεις των
Συνόδων τού 1583, τού 1587 καί τού 1593, οί όποιες έπα­
νειλημμένως «είχον αφορίσει, πάντας δσους θά έδέχοντο
τήν γρηγοριανήν μεταρρύθμ ισι ν»; 'Έκαναν, πώς δέν τίς
ήξεραν, ή τίς περιφρόνησαν μέ τήν μεγαλύτερη αδιαν­

98
 τροπιά.
Άγωνιζόμαστε, λοιπόν, γιά νά μείνουμε Όρθόδοξοι,
παρά τή σύγχρονη αϊρεση του ΟΙ κουμενισμου, πού έχει
διαβρώσει τά πάντα μέσα στήν κρατική ~EKκλησία. Mil
πιστέψετε ποτέ αυτούς πού θά θελήσουν νάσας απατή­
σουν μέ τό συνηθισμένο ψέμα γιά τούς αφελείς. Θά σας
πουν: «Τί σ' ενδιαφέρει εσένα, άν ό Πατριάρχης είναι
αίρετικός καί άν ό Άρχιεπίσκοπος καί οί Μητροπολίτες
μνημονεύουν τόν Πατριάρχη; Άρχηγός μας δέν είναι ό
Πατριάρχης, αλλά ό Χριστός. Έμείς ξέρουμε τήν καρδιά
μας καί τήν πίστη μας. Είμαστε Όρθόδοξοι. Ό Πατριάρ­
χης άς κηρύττη, δποια αϊρεση θέλει. ~o Άρχιεπίσκοπος
άς μ νημονεύη, δποιον αίρετικό θέλει. Αυτοί θά -δώσουν
λόγο γιά τήν ψυχή τους κι εμείς γιά τήν δική μας. Έξ
άλλου, εμείς είμαστε πρόβατα καί δέν μας πέφτει λόγος.
'Έχουσι γνα/σι ν οί ποιμένες»! Ό Χριστός είπε, δτι πρός
τόν Πατέρα δέν μπορεί νά πλ ησιάση κανείς, παρά μόνον
διά του γίου. 'Έτσι καί πρός τόν γίό δέν μπορεί νά πλ η­
σιάση κανείς παρά μόνον διά της Έκκλ ησίας. Χριστιανός
δέν μπορεί νά ύπάρξη σάν άτομο, ύπάρχει μόνο σάν μέ­
λoς της Έκκλησίας. Καί ή ~Eκκλησία ύπάρχει μόνον,
δπου όμολογείται ή Άλήθεια. Έκεί δπου όμολογείται ό
ΟΙ κουμενισμός, δηλαδή τό ψευδος, δέν ύπάρχει 'Εκκλ η­
σία, δέν ύπάρχει Χριστός. Καί μή νομίσετε, δτι χρειάζεται
νά ανεβη κανείς στόν άμβωνα καί νά κάνη οΙκουμενι­
στικό κήρυγμα, άν καί πόσο συχνά δέν γίνεται κι αυτό.
Στήν Έκκλ ησία όμολογουμε τήν πίστη μας μέ τό όνομα
του Έπισκόπου πού μνημονεύουμε. Οί Όρθόδοξοι μ νημο­
νεύουν Όρθόδοξο Έπίσκοπο, οί Άρειανοί Άρειανό, οί
{ Μονοφυσίτες Μονοφυσίτη, οί ΕΙκονοκλαστες ΕΙκονο­
ι
~ κλάστη, οί ουνίτες ουνίτη καί οί ΟΙ κουμενιστές ΟΙ κου­
~
ι

Ι 99
"1
μενιστή. Μπορεί τά πάντα νά φαίνωνται όρθόδοξα μέσα
στήν Έκκλ ησία, δμως ό Έπίσκοπος πού θά μ νημονεύση
ό παππας, θά μας κάνη νά καταλάβουμε ποϋ βρισκό­
μαστε. Σέ μιά ο-υνίτικη εκκλησία τά πάντα φαίνονται
όρθόδοξα. 'Ίσως μάλιστα καί ή γενειάδα καί τά μαλλιά
τοϋ παππα νά είναι πιό μακρυά από των Όρθοδόξων
καί ή ψαλμωδία πιό βυζαντινή καί οί εΙκόνες πιό αυ­
στηρές καί τό «Πιστεύω» ακόμη νά είναι χωρίς τό «φι­
λ ιόκβε». <Όμως ό παππας μνημονεύει τόν Έπίσκοπο των
ουνι των καί ό Έπίσκοπος των ουνι των μνημονεύει τόν
Πάπα κ:αί δλ η ή φαινομενικ:ή Όρθοδοξία πάει περίπατο.
Μπορείτε νά πητε, δτι δέν σας ενδιαφέρει, τί μνημονεύει
ό παππας, αφοϋ εσας ή καρδιά σας είναι Όρθόδοξη; Θά
.~.
μένατε νά κοινωνήσετε σέ μιά ουνίτικη εκκλησία; <Όμως
σέ μ ιά Νεοημερολογιτι κή εκκλησία μένετε. <Όλα φαί­
νoνται ορθόδοξα. Ό παππας μπορεί νά έχη ακόμη στήν
ενορία σας γένεια καί μαλλιά καί μπορεί νά μ ή σας
έχουν στείλει ακόμη «προοδευτικόν» ίεροκήρυκα. <Όμως
ποιόν Έπίσκοπο μνημονεύει ό παππας; Καί αυτός ό Έπί­
σκοπος ποιούς Πατριάρχας καί Άρχιεπισκόπους καί
Συνόδους μνημονεύει εκφώνως 11 στά δίπτυχα; Μνημο­
νεύoυν τόν Κωνσταντινουπόλεως Δημήτριο - αν μάλιστα
είσαστε στή Βόρειο Έλλάδα, δταν λει τουργη Έπίσκοπος
θά ακούσετε τό μνημόσυνο τοϋ Δ ημ ητρίου εκφώνως. Καί
ό Δ ημ ήτριος (καί ό σημερινός Βαρθολομαίος) ποιόν έχει
γραμμένΩν στά δίπτυχα καί τόν μνημονεύει σέ κάθε λει­
τoυργία; Τόν «πρεσβύτερο αδελφό του», δπως τόν ονομάζει
σέ κάθε ευκαιρία, τόν Πάπα Ρώμης Παϋλο τόν ΣΤ' 11 τόν
σημερινό Βοϊτύλα. Γιατί λοιπόν φεύγετε από τούς ουνί­
τες, αφού έτσι καί αλλ ιως τόν Πάπα μνημονεύετε;

100
 Τό μ ι κρόν ποίμνιον

Πρόβατα ειμαστε, αλλά πρόβατα λογικά. Έπομένως

μας πέφτει λόγος. ΟΌσο γιά τούς ποιμένες, ό Ποιμήν ό
καλός μας έχει προειδοποιήσει, δτι πολλοί απ' αυτούς
είναι κλέπται καί λησταί, μή εισερχόμενοι διά της θύρας.
Τά λογικά πρόβατα ακολουθουν τόν καλό ποιμένα, «δτι
οίδασι τήν φωνήν αυτου· αλλοτρίφ δέ ου μ ή ακολουθή­
σωσιν, αλλά φεύξονται απ' αυτου, δτι ουκ οίδασι των
αλλοτρίων τήν φωνή ν».
00 Οικουμενισμός είναι φωνή αλλοτρίων. Οί οικου­
μενισταί ποιμένες, δσο καί αν θέλουν νά φαί νωνται
Όρθόδοξοι, γιά νά εξαπατήσουν, είναι στήν πραγματι­
Kότητα «λύκοι εν προβάτου δορ<;χ φθοράν προβάτων κατερ­
γαζόμενοι». Τά πρόβατα τού Χριστού κατάλαβαν μέ
ποιούς έχουν νά κάνουν καί έφυγαν μακρυά από τούς
λ υκοποιμένες, κατά τήν έντολ ή τού Χριστού, των Άπο­
στόλων, των Πατέρων. Καί ή παρεμβολή των λυκοποι­
μένων τούς ονόμασε χλευαστικά «Παλαιοημερολογιτες»,
δπως ωνόμαζαν κάποτε χλευαστικά τούς Χριστιανούς
«Ν αζωραίους». </0 όχλος ούτος ό μ ή γι νώσκων τόν νόμον»!
Άλλά ξέχασαν, δτι «τά ασθενη τού κόσμου καί τά έξου­
θενημένα εξελέξατο ό Θεός, ϊνα τούς σοφούς καται­
σχύνη». Οί Όρθόδοξοι, οί γνήσιοι Όρθόδοξοι, ησαν πάντο­
τε τό μικρόν ποίμνιον, πάντοτε χλευαζόμενοι, πάντοτε
διωκόμενοι. Άλλ' ό Κύριος είπε: «Μή φοβού τό μικρόν
ποίμ νιον δτι ηυδόκησεν ό Πατήρ μου δούναι ύμιν τήν
βασιλείαν». Τί ηταν οί πρωτοι Χριστιανοί γιά τούς
ΟΕβραίους πού δέν πίστεψαν, δηλαδή τήν μεγάλη πλειο­
ψηφία; Τί ηταν γιά τούς αυτοθαυμαζόμενους γιά τήν
κοσμ ι κή σοφία τους Έθνι κούς; Ρωτηστε τήν συνείδησή

101
σας καί θά σας απαντήση: «~Hταν κάτι σάν τούς σημε­
ρινούς Παλαιοημερολογϊτες».
Πόσο μικρό ηταν πάντοτε τό ποίμνιο του Χριστου!
«Τό μικρόν ποίμνιον». Καί τί σαθρά πήλινα καί όστρά­
κινα σκεύη είναι ολοι αυτοί, πού έμειναν νά μαρτυροϋν
στόν σύγχρονο κόσμο τήν 'Αλήθεια. Ό αγράμματος όχλος,
«ό μ ή γινώσκων τόν νόμον», μέ τά πάθη του, καί τίς
διαιρέσεις του, τίς στενοκεφαλιές του. «Μή τις έκ των
αρχόντων επίστευσεν εις αυτόν, 11 εκ των Φαρισαίων;»
ρωτουν οΙ Γραμματεϊς των Νεοημερολογιτων. «Άλλ' ό
όχλος ούτος, ό μή γινώσκων τόν νόμον, επικατάρατοί
εΙσι». «'Έγινε μήπως κανένας θεολόγος Παλαιοημερολο­
γίτης; 'Έγινε κανένας καθηγητής Πανεπιστημίου Παλαι­
οημερολογί της; 'Έγινε κανένας από τούς σημερινούς
«καθαρούς» Έπισκόπους Παλαιοημερολογίτης; .'Όχι, κανέ­
νας σοφός καί κανένας ισχυρός του αιωνος τούτου δέν
ακολούθησε τόν αγράμματο όχλο των Παλαιοημερολο­
γιτων, αυτούς τούς «όλίγους» Γαλιλαίους πού φωνάζουν,
πως δήθεν - άκουσον, άκουσον - ή Έλλαδική Έκκλησία
συμφωνεϊ μέ τόν Άθηναγόρα καί τόν Δημήτριο (καί τόν
σημερινό Βαρθολομαϊο) καί κτυπουν τό ξύλο, δπως άλλο­
τε ό Ν ωε γιά νά μπουν τά ζωα μέσα στήν Κιβωτό τους.
κοιταξτε γύρω σας τί ησυχα πού κάθονται οΙ άνθρωποι,
τί φρόνημα πού πανε νά παντρευτουν καί νά βαπτισθοϋν
στίς μεγάλες εκκλησίες, καί μέ τί κατάνυξη βάζουν στά
παιδιά τους τό μύρο τοϋ «πλέον απαισίου συγκρητιστοϋ
Άθηναγόρα», κοι ταξτε τί πλήθος είναι δλοι αυτοί, καί
τί σπουδαϊοι άνθρωποι, Ίερεις καί Άρχιερεϊς, έπιστή­
μονες, άρχοντες, Γραμματεϊς, Φαρισαϊοι, Νομοδιδάσκα­
λοι. Δέν ξέρουν όλοι αυτοί κ:αί ξέρουν οΙ αγράμματοι
Παλα ιοημερολογί τες;

102
.,

----------------------_.J

 Οί αγράμματοι Παλαιοημερολογίτες μπορεί νά μ ή

ξέρουν τίποτε. ΟΈνα μόνον ξέρουν; στι συμφωνουν μέ τούς
νεομάρτυρες, τούς όμολογητές, τούς Πατέρες, τούς ανα­
χωρητές' τούς παλιούς μάρτυρες, τούς' Αποστόλους. Δέν
τούς ενδιαφέρει, άν είναι λίγοι, γιατί λίγοι ηταν πάντοτε
οί πραγματικοί Χριστιανοί, δέν τούς ενδιαφέρει, αν είναι
αδύνατοι, γιατί αδύνατοι ηταν καί οί Άπόστολοι, δέν
τούς πειράζει πού είναι αγράμματοι. Γιά ενα πράγμα
μόνο αγωνιουν: πως νά μείνουν πιστοί στήν Όρθοδοξία,
πως νά μείνουν μέσα στήν Έκκλ ησία, πως νά τρέξουν
στήν Κιβωτό. Στούς δέ διδασκάλους των Νεοημερολο­
γιτων, πού ενθαρρύνουν τούς όπαδούς τους μέ τά πλήθη
της «ανά τήν Οικουμένην Έκκλησίας», απαντουν μέ τόν
οιΑ γιο Θεόδωρο τόν Στουδί τη: «Είς εύδοκιμων είς τό Θεϊ­
ον, προτιμότερος ύπέρ μυριάδας αύθαδείC;Ι σεμ νυνομέ­
νας. Άλλά σύ μέν προτίμησον, εί δοκεϊ, τού σωζομένου
Να/ε τό ύποβρύχιον πληθος· έμοί δέ συγχώρησον τοϊς
όλ ί γοις τη Κ ιβωτφ προσδραμεϊν».
00 αγώνας των Παλαιοημερολογιτων ηταν καί είναι
γιά τήν Όρθοδοξία. ΟΗ αλλαγή του έορτολογίου δέν ηταν
μόνο μία καταπάτηση κανόνων. ~Hταν ή αρχή της κατε­
δαφίσεως των τειχών της Όρθοδοξίας, μ ιάς κατεδαφίσεως
πού προετοιμαζόταν από τήν εποχή ακόμη του Θεοκλ ήτου
Φαρμακίδη. "Α ν οί αγωνισταί της Όρθοδοξίας απεκλ ή­
θησαν Παλαιοημερολογίτες, αύτό όφείλεται στό γεγονός,
στι οί εχθροί της Όρθοδοξίας απεφάσισαν νά αρχίσουν
,., , " . , Ι _ _~

την ανατροπη της με την εισαγωγη του παπικου εορτο­

λογίου. 'Ά ν είχαν αρχίσει από αλλ ου, άλλη θά ηταν

τώρα ή μορφή του αγωνος καί άλλο τό όνομα των αγωνι­
στων της Όρθοδοξίας, πού σήμερα όνομάζονται Παλαιοη­
μερoλoγίτες.

103
 Οί εχθροί της Όρθοδοξίας κάνουν, πώς δέν καταλα­
βαί νουν τό νόημα του αγωνος των Παλαιοημερολογι των.
«Πράγμα μεγέθους Ο Χριστιανισμός, λέγουν, πνίγεται
παρ' αυτοίς εις 13 σταγόνας ϋδατος. Αί 13 ήμέραι του
ημερολογίου διαφορά τρομακτική, θέμα σωτηρίας, δόγμα
πίστεως». Κλασσική εκδήλωση αδυναμίας μπροστά στήν
αλήθεια ή διαστρέβλωσή της. Οί Παλαιοημερολογίτες
ποτέ δέν αγωνίστηκαν γιά δεκατρείς ήμέρες καί γιά ήμε­
ρολόγια. Ή αστρονομΙΚ11 ακρίβεια ηταν ή δικαιολογία
των Ν εοημερολογι των. Οί Όρθόδοξοι στήν Έλλάδα τό
1924 είδαν νά ανατρέπεται ή λατρευτική αρμονία της
ανά τόν κόσμο Έκκλησίας του χριστου, αρμονία πού
βασίλευε 16 όλόκλ ηρους αιωνες. Είδαν τήν περιφρόνηση
πρός τίς παραδόσεις της Έκκλησίας, είδαν ΤΙ1ν συγ­
κρητιστική ερωτοτροπία μέ τούς αίρετικούς της Δύσεως,
πού ηταν ή πραγματική αιτία της εισαγωγης του δυτικου
καλενδαρίου, καί τό χειρότερο απ' όλα είδαν τήν κρυμ­
μένη άρνηση του αλάθητου των αποφάσεων της Έκκλ η­
σίας, πού τελικά φανερώθηκε σέ όλη της τή δόξα μέ τήν
άρση του αναθέματος κατά του Παπισμου τό 1965. Μέ
άλλα λόγια αντιλήφθηκαν, ότι τό σκάφος της Έλλαδικης
Έκκλησίας είχε προσκρούσει σέ ϋφαλο καί άρχισε νά
κάνη νερά.
Ή αλλαγή του ημερολογίου ηταν ή πρώτη μπαλταδιά
στόν κορμό της Έκκλησίας, της οποίας τό κόψιμο σχεδια­
ζόταν από μακρου. Θά έπρεπε νά είναι τυφλός κανείς
γιά νά μή δη καί νά μή καταλάβη, ότι αυτοί πού έδωσαν
τήν πρώτη μπαλταδιά δέν θά σταματουσαν, αλλά θά συν­
έχιζαν. Σκοπός τους δέν ήταν ή πρώτη μπαλταδιά, αλλά
τό ρίξιμο του δένδρου. <Όσοι είχαν ευσέβεια τό κατάλα­
βαν αυτό πολύ κ'αλά καί βλέπουμε τώρα, ότι είχαν δίκιο.

104
 °Η αλλαγή του έορτολογίου δέν ήταν ενα απλό καί
ανεξάρτητο γεγονός, δέν ητο μ ιά τυχαία έμπνευση ένός
Άρχιεπισκόπου· ΊΊταν ή πρώτη έκρηξη ένός ήφαιστείου,
πού έβραζε από καιρό· έκρηξη πού προμήνυε τίς άλλες
εκρήξεις πού ακολούθησαν καί των όποίων είμαστε μά­
ρτυρες. 'Έτσι είδαν τό έορτολογικό ζήτημα οί Παλαιοη­
μερολογϊτες καί οί καιροί έδειξαν, δτι είδαν σωστά.

Άποσπάσματα έκ των άνθενωτικων έργων τοΟ ίατροΟ

Άλεξ. Καλόμοιρου( +): «Κατά ένωτικων» καί «Τό σύγκριμα».

105
 ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ

«Ό κόσμος καί ό διάβολος όδηγουν τήν 'Εκκλησία σέ

τόσο φοβερές δοκιμασίες πού μπορεΊ νά έλθη ήμέρα, δλοι οϊ
'Επίσκοποι μιας χώρας νά έλθουν σέ κοινωνία μέ τούς αϊρε ­
Ιικούς. Τί θά κάνουν τότε οϊ πιστοί; Τί θά κάνουν οϊ λίγοι
έκείνοι πού θά έχουν τόν ήρωϊσμό νά μήν άκολουθήσουν
τήν μαζα, νά μήν άκολουθήσουν τούς συγγενείς, τούς γεπό­
νους καί τούς συμπολίτας των;
Θά "ρέπη δλοι οϊ πιστοί νά καταλάβουν δη ή 'Εκκλησία
δέν εΤνοι έκεί πού φοίνετοι. Οϊ Λεπουργίες θά έξακολου­
θήσουν νά γίνωνται καί οϊ ναοί νά γεμίζουν άπό πιστούς,
δμως ή 'Εκκλησία δέν θά έχη καμμία σχέσι μέ τούς ναούς
"
εκεινους, ""
ουτε μ -" ρασα κι εκεινους
εκεινα τα " , πιστους.
τους ,

f!H 'Εκκλησία εΙναι έκεΤ onov όπόρχει ό άλήθεια. Πιστοί

εΊναι έκεΊνοι πού συνεχίζουν τήν άδιάκοπη παράδοσl της
'Ορθοδοξίας, τό έργο αύτό του f!Αγίου Πνεύματος. 'Ιερείς
εΊναι έκείνοl πού σκέπτονται, ζουν καί διδάσκουν δπως οϊ
Πατέρες καί οϊ ·Αγιοl της 'Εκκλησίας, η τουλάχιστον πού δέν
τούς άρνουνταl μέ τήν διδαχή τους. ·Όπου δέν ύπάρχει αύτή
ή συνέχεια σκέψεως καί ζωης, εΊναι πλάνη νά όμιλουμε γιά
'Εκκλησία, έστω καί αν δλα τά έξωτερικά φαινόμενα μιλουν
, , ,
γι αυτην.

Πάντα θα 6ρεθη ενας κανονικός ϊερεύς, χειροτονημέ­

νoς άπό εναν κανονικό Έπίσκοπο, πού νά ακολουθη τήν
Παράδοση. Γύρω σέ τέτοιους ίερείς θά συσπειρώνονται οϊ
μικρές όμάδες των πιστων πού θά άπομείνουν στό τέλος
των καιρων. Αύτές οϊ μικρές όμάδες, θά εΊναι ή κάθε μία

106
 "[ους καί όπό μία "[οπική «Καθολική» 'Εκκλησία "[ου Θεου. ~O
πισ"[ός θά Βρίσκη μέσα σ' αύ"[ές δλο "[ό πλήρωμα "[ης ΧάΡΗος
"[ου Θεου. Δέν θά έχουν όνάγκη όπό διοικηηκούς iί άλλους
δεσμούς, για"[ί ή. κοινωνία πού θά ύπάρχη με"[οξύ "[ους θά
είναι ή "[ελειό"[ερη πού μπορεί νά ύπάρξη. Θά είναι ή κοινωνία
σ"[ό Σωμα καί "[ό ΑΤμα "[ου Χρισ"[ου, ή Κοινωνία σ"[ό Πνευμα
"[ό tI Αγιο. Οί χρυσοί κρίκοι "[ης όναλλοίω"[ης 'Ορθοδόξου
Παραδόσεως θά συνδέουν "[ίς 'Εκκλησίες αίηές με"[αξύ "[ους
καθώς καί μέ "[ίς 'Εκκλησίες "[ου παρελθόν"[ος, μέ "[ήν θριαμ ­
Βεύουσα 'Εκκλησία "[ων ούρανων. Μέσα σ' αυτές τίς μικρές
δμάδες θό διατηρηθn iιKέραιη iι Μία, eAyla, Καθολική
καί 'Αποστολική 'Εκκλησία.
Βέ6αια είναι θαυμάσιο νά μπορη νά ύπάρχη "[άξις καί
συν"[ονισμός σ"[ίς έξω"[ερικές έκδηλώσεις "[ων διαφόρων 'Εκ­
κλησιων, καί οί δλιγώ"[ερο σημανηκές 'Εκκλησίες νά παίρ­
νουν κα"[ευθύνσεις καί όδηγίες όπό "[ίς πιό σημανηκές, δπως
γίνε"[αι "[ώρα όνάμεσα σ"[ίς 'Επισκοπές, "[ίς Μη"[ροπόλεις, "[ίς
,Αρχιεπισκοπές καί "[ά Πα"[ριαρχεία. ~Όμως σ"[ό "[έλος "[ων
καιρων "[έ"[οιες έξω"[ερικές σχέσεις καί έπαφές θά είναι "[ίς
περισσό"[ερες φορές όδύνα"[ες. Θά ύπάρχη "[έ"[οια σύγχυσις
σ"[όν κόσμο, πού ή μία 'Εκκλησία δέν θά μπορη νά είναι
"[όσο σίγουρη γιά "[ήν δρθοδοξία "[ης άλλης, λόγφ "[ου πλήθους
"[ων ψευδοπροφη"[ων πού θά έχουν γεμίσει "[όν κόσμο, καί
θά λέγουν «έδω ό Χρισ"[ός καί έκεί ό Χρισ"[ός». lVΙόνον μέσα
σέ μικρές όμάδες θά δια"[ηρη"[αι ή ΒεΒαιό"[ης "[ης δρθης πί­
σ"[εως καί ζωης. Μπορεί νά ύπάρχουν καί παρεξηγήσεις όνά­
μεσα σέ πραγμαηκά 'Ορθόδοξες 'Εκκλησίες λόγφ "[ης «συν­
χύσεως "[ων γλωσσων» πού ύπάρχει σ"[ήν σύγχρονο Βα6έλ.
~Όμως "[ίπο"[ε όπ' αύ"[ά δέν θά διασπα "[ήν ούσιασηκή ένό"[η"[α
"[ης 'Εκκλησίας.
Σ"[ό "[έλος "[ων καιρων δλοι θά ίσχυρίζων"[αι δη είναι
Χρισηανοί 'Ορθόδοξοι καί δη ή 'Ορθοδοξία είναι δπως "[ήν
κα"[αλα6αίνουν αύ"[οί. Παρ' δλα αύ"[ά δμως, δσοι θά έχουν
καθαρή καρδιά κα,_ φωησμένο όπό "[ή θεία Χάρι νου, θά
όναγνωρίζουν "[ήν ':Ορθόδοξο 'Εκκλησία παρ' δλες "[ίς φαινο­

107

....

 μενικές διαιρέσεις καί τήν όλοσχερη έλλειψι εξωτερικnς

αίγλης. Θά συσπειρώνωνται γύρω στούς πραγματικούς ίερεΊς
καί θά γίνωνται οί στυλοι της 'Εκκλησίας. "Ας κάνουν δ, τι
θέλουν οί ανθρωποι του κόσμου. "Ας γίνωνται οίκουμενικά
συνέδρια, ας ένώνωνται οί «'Εκκλησίες», ας νοθεύεται ό Χρι ­
στιανισμός, ας όλλοιώνεται ή παράδοσις καί ή ζωή, ας έ­
νώνωνται οί θρησκεΊες. ~H 'Εκκλησία του Χριστου θά μένη
όναλλοίωτη, γιατί, δπως λέγει ό Χρυσόστομος, έστω καί ενας
στυλος της αν παραμείνη όρθιος ή Έκκλησία δέν θά πέση.
«Ούδέν Έκκλησίας ίσχυρότερον. του ουρανου ύψηλοτέρα
εστί, της γης πλατυτέρα εστίν. Ούδέποτε γηρ~, όεί δέ όκμάζει».
Στυλος της Έκκλησίας εΊναι ό κάθε πραγματικός πιστός
πού μένει κολλημένος στήν Παράδοσι των Πατέρων, παρ'
ι' , δλα τά φοβερά ρεύματα του κόσμου πού δοκιμάζουν νά τόν
παρασύρουν. Τέτοιοι στυλοι θά ύπάρχουν μέχρι τήν συντέ­
Ι λεια του κόσμου, δ, τι καί νά γίνη. Έξ αλλου δταν φθάσουν
ι
νά γίνουν ουτά τά πράγματα, ό ερχομός του Κυρίου δέν θά
Ι!. Ι ι
εΊναι μακριά. Αυτή ή κατάστασις θά εΊναι τό πιό φοβερό

ι
ίl
11 σημάδι δη κοντεύει ό ερχομός Του. Τότε όκριβως «ηξει τό

,Ι

τέλος».
Ι! ; Οί γλυκανάλατοι καί συναισθηματικοί Χριστιανοί θεω­

ι
1I
111;
Ι ρουν τά παραπάνω σάν ύπερβολική καί άποκρουστική άπα ι ­
t! 11·
σιοδοξία. Σύμμαχοι του κόσμου, δέν μπορουν νά ίδουν τήν
/Ι'Ι : Ι

ι • ι,
σφραγίδα του διαβόλου σ' αυτό πού οί ίδιοι επικροτουν. Ούτε

~Ii!
μπορουν νά όναμετρήσουν τό τεράστιο χάος πού χωρίζει
τόν κόσμο άπό τόν Θεό, γιατί τότε θά εΊναι άναγκασμένοι
~ri
νά παραδεΧθουν δτι τό ίδιο χάος χωρίζει καί τούς ίδιους
όπό τόν Θεό.
.!
·1
.;. ..••.

Δέν μπορουν λοιπόν νά όνεχθουν νά εΊναι κανείς άπα ι ­

•. :1 σιόδοξος γιά τήν σύγχρονη ΒαΒέλ. ΕΊναι τόσο ίκανοποιημέ­
,
νοι άπό τήν εποχή τους. Βλέπουν τό μέλλον τόσο λαΙJπρό.
·1·

mt eo Χριστιανισμός γι' αυτούς εΊναι τόσο συμΒατός μέ τόν

ijji

ι'
'Η κόσμο καί εΊναι τόσο ευχαριστημένοι γι' αυτό, πού δέν θά
j , σέ συγχωρήσουν ~ν τούς δείξης δτι πλανωνται.
eΟραματίζονται στό μέλλον μιά παγκόσμια ένωμένη
Ι

108
ΙΙ

i i
Έκκλησία, μέ ολους τούς άνθρώπους ένωμένους μέ τόν δε­
σμό της άγάπης. Οί αίρετικοί των διαφόρων άποχρώσεων
εΤναι γι' αυτούς «οί άδελφοί τους Χριστιανοί», άπό τούς όποί­
ους τούς έχώρισαν οί έγωϊσμοί καί οί στενοκεφαλιές παρω­
,
χημενων
, ­
εποχων ...
Γιά τούς άνθρώπους του κόσμου, αυτή ή προοπτική του
παγκοσμίου κράτους καί της παγκοσμίου θρησκείας εΤναι
κάτι τό πολύ ευχάριστο. Τό ίδιο συμβαίνει καί γιά οσους
ποθουν σήμερα τήν ενωσι των «Έκκλησιων», καί δέν δίδουν
σημασία στήν άλήθεια. Γιά τούς τελευταίους αυτούς τά δογ­
ματιKά θέματα εΤναι μισερές βυζαντινολογίες. Άλλά «διά τουτο
πέμψει αvτοΙς δ Θεός ένέΡΥειαν πλάνης εΙς τό πιστευσαι
αvτούς τφ ψεύδει, Υνα κριθωσι πάντες ΟΙ μή πιστεύσαντες
τμ άληθεί9, άλλ' εvδοκήσαντες έν τμ άδικί9».
Μέσα σ' αυτήν τήν κοινωνία του ' Αντιχρίστου, οί λίγοι
πού θά μείνουν γνήσιοι Όρθόδοξοι Χριστιανοί θά άποτελουν
τήν πέτρα του σκανδάλου, τήν μόνη παραφωνία μέσα στήν
τόση διαβολική άρμονία. Γι' αυτούς οί μέρες έκείνες θά εΤναι
ήμέρες θλίψεως μεγάλης. «Καί εσεσθε μισούμενοι ύπό ήάντων
των έθνων διά τό όνομά μου». Θά εΤναι μία νέα περίοδος
, , , -'
μαρτυριου, μαρτυριου περισσοτερο ψυχικου παρα σωματικου.
­
Οί Όρθόδοξοι Χριστιανοί θά εΤναι μέσα στό άπέραντο παγκό ­
σμιο κράτος οί άπόκληροl της κοινωνίας. «Καί ποιήσρ, οσοι
αν μή προσκυνήσωσι τρ είκόνl του θηρίου, ίνα άποκτανθω­
σι. Καί ποιεί πάντας, τούς μικρούς καί τούς μεγάλους, καί
τούς πλουσίους καί τούς πτωχούς, καί τούς έλευθέρους καί
τούς δούλους, ίνα δώσωσιν αυτοίς χάραγμα έπί της χειρός
αυτων της δεξιος, ii έπί των μετώπων αυτων, καί ίνα μή τις
δύναται άγοράσαι ii πωλησαι είμή ό εχων τό χάραγμα, τό
όνομα του θηρίου ii τόν άριθμόν του όνόματος αυτου». (' Αποκ.
13, 15)
Ό Χριστιανισμός δέν έτοιμάζει λοιπόν καμμιά έπίγεια
βασιλεία, καμμιά έπίΥεια πολιτεία, δέν εχει τίποτε τό κοινό
μέ τούς πολιτισμούς καί τά έγκόσμια συστήματα, δέν εχει
, , ":,, " ,
τιποτε το κοινο με: τους καισαρες και τους παποκαισαρες.

109
 "Όλα αύτά πού επιδιώκουν οί ανθρωποι του κόσμου,
βρίσκονται στό επίπεδο της φθορας. Ό Χριστιανός σκέπτεται,
ζη καί κινεΤται μέσα στόν κόσμο της αφθαρσίας.
Αύτοί πού θέλουν νά ένώσουν τίς χριστιανικές λεγόμε­
νες «'Εκκλησίες» δέν πιστεύουν στήν 'Εκκλησία, δέν πιστεύ·
ουν στή θρησκεία του Χριστου. Τήν χρησιμοποιουν άπλως.
Τήν χρησιμοποιουν γιά τούς δικούς τους σκοπούς. Σκοπός
τους εΤναι ή επίγεια Πολιτεία στήν όποία θέλουν νά ύποτάξουν
όλους τούς ανθρώπους.
Δέν ύπάρχει στήν πραγματικότητα θέμα ένώσεως των
-ο"ι
Χ ριστιανων. πραγματικοι , '
Χ ριστιανοι, ηταν,
~ ~
ειναι ,
και θ'
α

Ι
~ , " ι
ειναι παντοτε ενωμενοι.
~H ~
ταν, ειναι και
ι θ' ~ ι
α ειναι μια ποιμνη
,
μέ εναν Ποιμένα. Οί ανθρωποι όποιοδήποτε ονομα κι αν

Ιι έχουν, σέ όποιαδήποτε θρησκεία καί αν ανήκουν, έχουν εναν

προορισμό: νό βρουν τήν Μία, Άγία, Καθολική καί Άπο­
il στολική 'Εκκλησία του Χριστου, καί νά πιουν από τό ύδωρ

11 τό «άλλόμενον εις ζωήν αιώνιον». "Η 'Εκκλησία εΤναι Μία.

~ ['
Οί ανθρωποι εΤναι πολλοί, καί λίγοι απ' αύτούς εΤναι παιδιά
της.»(Ι)

«"Όσο περνάει ό καιρός τόσο πιό αδικαιολόγητοι εΤναι

~! όσοι εθελοτυφλουν. "Η 'Εκκλησία του Χριστου litov πόντα

τό μικρό, τό περιφρονημένο, τό καταδιωγμένο ποίμνιο, τό
~
;'!. '
Ι'·
Ι;

φτωχό, τό χωρίς κοσμική δόξα καί κατό κόσμον σοφία. «Ού

~"Iil
,.
11' '.
11""
i1 .
πολλοί σοφοί, ού πολλοί συνετοί αλλά τό μωρό του κόσμου
καί τό εξουθενημένα εξελέξατο ό Θεός ίνα τούς σοφούς
ι~: j
:fj ι

καταισχύνη». Ή σοφία των σοφων καί των συνετων του

Ι, i

!Ι'
αιωνος τούτου δέν τούς χρησίμευσε παρό μόνο γιό νά φθά­
ιι σoυν στήν οίηση, τήν οίηση πού καταφρονεί τούς λίγους
''Ι'·1' . πού έμειναν διασώζοντες τήν αλήθειαν». Αύτός ό διαχωρισμός
ι
σέ ΝεοημερολογΤτες καί ΠαλαιοημερολογΤτεςεΤναι γιό τήν
ι
~

1~
Ι:
,Ι
!
'Εκκλησία σωτήριος. Οί πολλοί πού έχουν τό πνευμα του

'~I1
l'
κόσμου θό μείνουν ΝεοημερολογΤτες ξεκαθαρίζοντας έτσι
τήν 'Εκκλησία του Χριστου από όλους αύτούς πού εΤναι «Χρι­
.1

στιανoί» επειδή έτυχε νό γεννηθουν σέ χριστιανική χώρα.

Στήν 'Εκκλησία του Χριστου θό καταφύγουν οί λίγοι πού

110
έχουν τό πνευμα των άλιέων. Στίς μέρες μας παριστάμεθα
μάρτυρες ένός ίστορικου γεγονότος: ή γνήσια 'Εκκλησία του
Χριστου στήν Έλλάδα, στή Ρωσσία, στόν κόσμο όλόκληρο
γλυτώνει άπό τόν άσφυκτικό έναγκαλισμό του κόσμου πού
πάντοτε στάθηκε έχθρός του Θεου. ' Απαγκιστρωμένη άπό
τίς άρχές καί τίς έξουσίες πού τούς τελευταίους αίωνες της
εΤχαν προσφέρει μιά τυραννική φιλία, βγαίνει ματωμένη,
πληγωμένη, φέρουσα τόν 6νειδισμόν του Χριστου καί τά
στίγματά του στό Σωμα της, άλλά άεί ζωσα καί άγωνιζόμενη.
~o κόσμος ομως, έχοντας άποτινάξει τίς θεοκρατικές έξουσίες
του άπώτερου παρελθόντος, πέταξε μαζί τους τίς μάσκες καί
τά προσχήματα καί βαδίζει άφηνιασμένος τόν δρόμο της
εσχατης άποστασίας. ~o κόσμος αύτός θά κρατήση στήν
άγκαλιά του οσους εΤναι κατά βάθος δικοί του έστω καί αν
φέρουν τό όνομα του Όρθόδοξου Χριστιανου, λαϊκούς, μο­
ναxoύς, ίερείς καί άρχιερείς καί θά τούς άφομοιώση σιγά­
σιγά μέ διαβολική μεθοδικότητα.
"Ανθρωποι μέ τό πνευμα του κόσμου ύπάρχουν καί μέ­
σα στούς Παλαιοημερολογίτες πολλοί. Αύτοί, οταν θά άντι­
ληφθουν οτι έχασαν τήν θαλπωρή της άγκαλιας αύτου του
κόσμου θά πάψουν νά εΤναι Όρθόδοξοι καί- θά έπιστρέψουν
«έπί τό ίδιον έξέραμα». Καί αλλοι πολλοί Νεοημερολογίτες,
πού άσφυΚ110υν σήμερα κάτω άπό τούς μεγαλοπρεπείς τρούλ­
λους μιας έκκοσμικευμένης «'Εκκλησίας», θά βρουν ιόν δρόμο
τους πίσω στήν ταπεινή, φτωχική καί περιφρονημένη 'Εκ­
Kλησία των άλιέων. 'Ανακατατάξεις θά γίνουν. ~H 'Εκκλησία
ομως θά παραμείνη αύτή πού δταν πάντα, μέχρι τήν ήμέρα
του Κυρίου, τήν φοβερή καί ένδοξη».(2)

Σημ.: 1) Άλεξ. Καλομοίρου, Κατά ~Eνωl1Kων, σ. 93 έξ.

2) του αύτου, Τ ό σύγκριμα, σ. 80 - 1.

111

--_..::§:~--:__--:~~~~---..;....~~--~'
. -. /ι:~ ..•.

ΕΡΓ Α ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

1. ~O ~,Αγιος Νεκτάριος, δ ']εράρχης, δ λόγιος, δ άσκητής.

,Αθηναι 1970, σσ. 238. 'Έκδ. β', ,Αθηναι 1977.
2. Διάλογοι της έρήμου περί Οlκουμενισμου. ' Αθηναι 1971,
σο. 308.
3. ~H Ε'όχαριστηριακή συμμετοχή έν ~Aγίφ 'Όρει. Άθηναι
1972, 00. 278.
4. ~HμερoλoγιαKά - ΟΙκουμενικά. Άθηναι - Θεοοαλ. 1972 - 6,
σο. 308.
5. Ε'όχαριστιακά, ' Αθπναι- Θεοοαλ. 1973 - 4, σο. 48.
6. 'ΑnοκαλυnτnΡΙG μιας άγΙ0μόχου ΜοvαΧi\ς, Άθηναι 1976,
00. 104.
7. Μοναχισμός καί αi'ρεσις, Άθπναι 1977, σσ. 276.
8. 'Ορθοδοξία καί αi'ρεσις, ' Αθηναι 1982, σσ. 112.
9. 'Αββακούμ δ άνυπόδητος, ' Αθπναι 1986, σσ. 76.
10. 'Απολογία ένός ~Aγιoρείτoυ, Άθπναι 1986, σσ. 48.
11. Τό 'Αντίδοτον, Άθπναι 1990, σσ. 220.
12. ~O Άντίχριστος καί τό χάραγμά του. Άθπναι 1998, σσ.
96.

Έπιμελείft1

1. Νεοφύτου Καυσοκαλυβίτου - ·Ιεροδιακόνου, Περί της

συνεχους μεταλήψεως, ' Αθnναι, αχ., σσ. 232.
2. 'Ορθόδοξος μαρτυρία, ' Αθπναι 1985, οσ. 84.
3. Άθανασίου του Παρίου, Δήλωσις της έν τφ eΑγίφ 'Όρει
ταραχων άληθείας, ' Αθπναι 1988, σσ. 126.
4. Νεοφύτου Μοναχου του εξ ·Εβραίων, 'Ανατροπή της
θρησκείας των.· eΕβραίων, ,Αθπναι 1980, σσ. 178.

112