Ὁμιλία

τῆς Α.Θ.Παναγιότητος

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ.κ. Βαρθολομαίου

κατά τήν ἐπίσημον ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ

εἰς τό ἐν Ἀθήναις Ἱερόν Μετόχιον τῆς Ἀναλήψεως τοῦ

Κυρίου

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Καισαριανῆς,

Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ κ. Δανιήλ,

Τιμιώτατοι Ἀδελφοί Ἱεράρχαι,

Ὁσιολογιώτατε ἅγ. Καθηγούμενε,

Ἐντιμότατε κ. Δήμαρχε,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Δοξάζομεν τό Ἅγιον καί Ὑπερύμνητον

ὄνομα τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν, ὅτι κατηξίωσεν

1
ἡμᾶς νά ἐπισκεφθῶμεν τά ἐνταῦθα ἀγαπητά

τοῦ Κυρίου Σκηνώματα, τό Ἱερόν τοῦτο

Μετόχιον τῆς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Βασιλικῆς,

Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τοῦ

Ἁγίου Σίμωνος τῆς Πέτρας.

Χαίρομεν δέ ὅλως ἰδιαιτέρως,

ἀναλογιζόμενοι ὅτι ἐν τῷ Μετοχίῳ τούτῳ

διηκόνησαν τήν σωτηρίαν μυριάδων

φιλοχρίστων ψυχῶν ἐνάρετοι καί ἡγιασμένοι

2
πνευματικοί πατέρες, προεξάρχοντος εἰς τήν

θεοειδῆ ταπεινοφροσύνην, τήν ἄκραν

ὑπομονήν, τήν βαθεῖαν πίστιν, τήν ἀκλόνητον

ἐλπίδα καί τήν κατά Θεόν ἀγάπην, τοῦ ἐν Ἁγίοις

ἀναπαυομένου Γέροντος τῆς Ἀναλήψεως, Ὁσίου

Ἱερωνύμου τοῦ Σιμωνοπετρίτου. Τούτου τοῦ

Ὁσίου Γέροντος ἔσχομεν τήν μεγάλην εὐλογίαν

νά διακηρύξωμεν τήν ἁγιότητα διά

Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Πράξεως,

ἐκδοθείσης ὑπό τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ

Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς πρό δύο ἐτῶν.

Ὁ Ὅσιος πατήρ ἡμῶν Ἱερώνυμος διῆλθεν

ὅλον τόν ἐπίγειον βίον του ἐν εὐλαβείᾳ,

προσευχῇ, ὑπακοῇ, παρθενίᾳ ψυχῆς τε καί

σώματος, ἀκτημοσύνῃ τελείᾳ, ἐμπιστοσύνῃ

ἀπολύτῳ πρός τόν Κύριον καί, συνελόντι εἰπεῖν,

ἐν πάσαις ταῖς εὐαγγελικαῖς ἀρεταῖς, διό καί ὁ

3
Θεός ὑπερεδόξασε τήν ζωήν καί τήν ἔξοδον

αὐτοῦ ἐκ τοῦ ἐπικήρου καί προσκαίρου τούτου

βίου καί τοῦ ἔδωκε τό χάρισμα νά θαυματουργῇ,

νά συγχωρῇ, νά εὐεργετῇ, νά ἀναμένῃ τήν

μετάνοιαν καί τήν ἐπιστροφήν τῶν ἀνθρώπων,

ἀκόμη καί τῶν ἐχθρικῶς πρός αὐτόν

διακειμένων. Ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος ἀνεδείχθη,

ἄχρι θανάτου, ἐπάξιος μαθητής τοῦ Κυρίου,

λάτρης τῆς Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων, τήν ζωήν

τῶν ὁποίων παιδιόθεν προσπαθοῦσε νά μιμῆται,

συμμορφούμενος πρός τό ὑπόδειγμα αὐτῶν.

Ἐξαιρέτως εὐλαβεῖτο τόν νεοφανῆ Ἅγιον τῶν

καιρῶν μας, Νεκτάριον Πενταπόλεως, τόν

ὁποῖον ἐγνώρισεν ἐν ζωῇ, συνεδέθη

πνευματικῶς μετ᾿ αὐτοῦ καί ἠκολούθει ὡς

ἀπλανῆ ὁδηγόν ἐν τῇ ὁδῷ τῆς ἀνεσπέρου τοῦ

Θεοῦ Βασιλείας.

4
 Ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος εἶχε καλλιεργήσει εἰς

μέγιστον βαθμόν τήν συνείδησίν του ἐπί τῇ

βάσει τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας, δι᾿ αὐτό καί

ἀκτινοβολοῦσε τό ἄκτιστον Φῶς τῆς παρουσίας

τοῦ Χριστοῦ. Εἰς τήν ἁγίαν του προσωπικότητα

ἐπαληθεύετο τό πατερικόν λόγιον Χριστόν ἔχων

οἶκον τόν ἔνοικον. Ὡς ἐκ τούτου, ἐν τῇ ἀγαθῇ

καρδίᾳ του, ὁμοῦ μετά τοῦ Κυρίου τῆς Δόξης,

ἐχώρουν πάντες οἱ ἄνθρωποι˙ ἅγιοι καί

ἁμαρτωλοί, πλούσιοι καί πένητες, ράθυμοι καί

νήφοντες. Διότι ἀκριβῶς ἡ καρδία του, ἐκ τῆς

χάριτος τοῦ Παρακλήτου, εἶχε πλατυνθῆ τόσον

πολύ, ὥστε ἀγαποῦσε τούς πάντας καί

ἀνελίσκετο, ἄνευ ὑπερβολῆς, ὅλον τό

εἰκοσιτετράωρον εἰς τήν ἐξομολόγησιν τῶν πρός

αὐτόν προσερχομένων πνευματικῶν τέκνων καί

εἰς τήν διακονίαν τοῦ πλησίον.

5
 Κατέστη, τοιουτοτρόπως, ὁ τρισόλβιος

Ἱερώνυμος χειραγωγός πολλῶν ψυχῶν εἰς τήν

ὁδόν τῆς μετανοίας, γενόμενος ὅλος φῶς καί

λαμπάς καιομένη ἐν τῷ κόσμῳ καί ὑπέρ τῆς τοῦ

κόσμου σωτηρίας, ἀντικατοπτρίζων το

τρισοφαές τῆς ὑπερουσίου Τριάδος φῶς, καθώς,

κατά τόν ὅσιον Ἰωάννην τόν Σιναΐτην, «φῶς μέν

μοναχοῖς ἄγγελοι∙ φῶς δέ πάντων ἀνθρώπων

μοναδική πολιτεία» (ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος ΚΣΤ’).

Αὐτήν τήν «μοναδικήν πολιτείαν»

μετεγκατέστησεν ὁ ὅσιος Ἱερώνυμος ἐκ τῆς

Σίμωνος Πέτρας ἐνταῦθα, οὐχί βεβαίως

τοπικῶς, ἀλλά τροπικῶς∙ τά τῶν ἀθωνιτῶν

μοναστῶν ἤθη, μετεκένωσεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ

σχοινίσματος τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἐδῶ εἰς τόν

κόσμον∙ τάς εὐσκιοφύλλους ἀναδενδράδας τῆς

6
τοῦ Μυροβλήτου Σίμωνος Μονῆς μετεφύτευσεν

εἰς τάς παρυφάς τοῦ Ὑμηττοῦ.

Καί ταῦτα λέγοντες, Πατέρες καί ἀδελφοί,

οὐδέν ἄλλόν τι κηρύττομεν ἤ ὅτι ὁ Μοναχισμός

εἶναι κυρίως τρόπος καί οὐχί τόπος, ὡς

καταδεικνύει, ἀδιαμφισβητήτως, ὁ βίος τοῦ

ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἱερωνύμου, ὅστις καί ἐν τῷ

Ἁγιονύμῳ Ὅρει καί ἐκτός τούτου, ἐδῶ παρά τῷ

Κέντρῳ τοῦ κλεινοῦ ἄστεως, παρέμεινεν

ὑπόδειγμα μοναχοῦ. Βεβαίως καί ὁ τόπος

λειτουργεῖ ὑποβοηθητικῶς, διό καί συνήθως τά

Μοναστικά Καθιδρύματα εὑρίσκονται εἰς

τόπους λίαν ἡσυχαστικούς καί μεμακρυσμένους

ἐκ τῶν θορύβων καί τῶν μεριμνῶν τοῦ κόσμου,

ὡς ἄλλωστε καί τό Ἅγιον Ὄρος, τό ὁποῖον τὸ

Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον περιβάλλει ἀείποτε

μέ ἄπειρον στοργήν καί φροντίδα, ὡς Κανονικόν

7
ἔδαφος καί δικαιοδοσίαν αὐτοῦ. Καί ὄχι μόνον

διά τό Ἅγιον Ὄρος μεριμνᾶ καί φροντίζει ἡ

Μεγάλη Ἐκκλησία, ἀλλά καί διά πάντα τά

Μοναστικά Καθιδρύματα καί Μετόχια, ἅτινα

εὑρίσκονται ὑπό τήν σκέπην αὐτῆς ἐν Τουρκίᾳ,

ἐν Ἑλλάδι, ἐν Γαλλίᾳ, ἐν Ἀμερικῆ καί ἀλλαχοῦ.

Ἡ σχέσις ἄλλωστε Οἰκουμενικοῦ

Πατριαρχείου καί Μοναχισμοῦ εἶναι σχέσις

ὀντολογικῆς ἀλληλοπεριχωρήσεως καί

ἱεροκανονικῆς συζυγίας. Αὐτήν τήν

ἱεροκανονικήν συναρμογήν Μεγάλης

Ἐκκλησίας καί Μοναχισμοῦ ὑπηρέτησεν ἄνευ

τῆς παραμικρᾶς ἀντιλογίας ὁ ὅσιος Ἱερώνυμος

μέ ἀπαράμιλλον ταπείνωσιν καί

ὑποδειγματικήν ὑπακοήν, καθώς γνωστόν

τυγχάνει ὅτι ἡ συμμόρφωσις τοῦ Ἁγίου πρός τάς

ἀποφάσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου περί

8
τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου ἐστάθη μία ἐκ

τῶν ἀφορμῶν ἔνεκα τῶν ὁποίων ἐξεδιώχθη ἐκ

τῆς Μονῆς τῆς μετανοίας του. Δυστυχέστατα,

εἰς τούς καιρούς μας, ἀκόμη καί ἐντός του Ἁγίου

Ὄρους, μέ ἀνυποστάτους δικαιολογίας καί

αἰτιάσεις, ἀκούονται φωναί, αἵτινες ἐπιθυμοῦν

τήν διασάλευσιν τῆς κανονικῆς τάξεως τῆς

Ἐκκλησίας, φωναί, αἵτινες ἀμφισβητοῦν τά ὅσια

καί παραδεδομένα, φωναί, αἵτινες ταράσσουν

τόν μακάριον ὕπνον τῶν ἀπ᾽ αἰῶνος, ἐν ὑπακοῇ

καί ταπεινώσει, εὐαρεστησάντων τόν Θεόν… Ὁ

Πατριάρχης δέν θά ἐκφέρῃ λόγον κρίσεως κατ᾽

οὐδενός. Κριτής ἵσταται ὁ ὅσιος Ἱερώνυμος καί ὁ

βίος του.

Εὐλαβεῖς καί ἀγαπητοί προσκυνηταί,

ἐκφράζοντες διά μίαν ἀκόμη φοράν τήν

εἰλικρινῆ χαράν καί εὐφροσύνην μας διά τήν

9
ἐπίσκεψίν μας εἰς τόν ἅγιον τοῦτον χῶρον τῶν

ἀσκητικῶν ἀγώνων τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν

Ἱερωνύμου, καί εἰς τόν τάφον αὐτοῦ,

συγχαίρομεν τόν Ἅγιον Καθηγούμενον τῆς

Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας, Ὁσιολογιώτατον

Ἀρχιμανδρίτην κ. Ἐλισαῖον, τόν Μετοχιάρην τοῦ

ἱεροῦ τούτου Μετοχίου, καί τούς λοιπούς

πατέρας καί ἀδελφούς, καθώς καί ὅλους ὑμᾶς

τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς τοῦ εὐφήμως

γνωστοῦ καί ἀξιοσεβάστου μοναστηριακοῦ

τούτου καθιδρύματος.

Ἐν τέλει ἐπευχόμεθα, καθώς ὁ Ὁσιώτατος

πατήρ ἡμῶν Ἱερώνυμος ἐθεμελίωσε τήν ζωήν

αὐτοῦ ὄχι ἁπλῶς ἐπί τήν πέτραν, εἰς τήν ὁποίαν

ᾠκοδομήθη ἡ ἱερά τῆς Μετανοίας αὐτοῦ Μονή

Σίμωνος Πέτρας, ἀλλά ἐπί τήν Πέτραν τῆς

πίστεως, ἤτοι τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον (Α’ Πέτρ.

10
β’, 6) Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, οὕτω καί

πάντες ἡμεῖς νά οἰκοδομοῦμεν τήν ζωήν μας ἐπί

τόν Κύριον, ὅτι αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν (Α’ Πέτρ.

ε’, 7).

Ἡ δέ χάρις καί τό ἔλεος τοῦ ἐν δόξῃ

ἀναληφθέντος ἀφ᾽ ἡμῶν εἰς τούς οὐρανούς

Σωτῆρος Χριστοῦ, εἴησαν μετά πάντων ὑμῶν,

ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, διά πρεσβειῶν τοῦ

Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἱερωνύμου καί πάντων τῶν

Ἁγίων. Ἀμήν!

11