Państwo Franków stopniowo zwiększało swoje terytorium i z czasem objęło całą Galię, rosło też jego

znaczenie. Z biegiem lat jednak, gdy ród Merowingów stawał się coraz liczniejszy, królestwo zaczęło
ulegać wewnętrznym podziałom. Prowadziło to do bratobójczych walk o panowanie, podczas
których śmierć poniosło wielu Merowingów. Królowie z tej dynastii coraz bardziej tracili wpływ na
rządy, dlatego zaczęto ich nazywać ,,królami gnuśnymi”, czyli leniwymi, nie chętnymi do działania.
Równocześnie rosło znaczenie najwyższych urzędników zwanych majordomami, czyli zarządcami
dworu. W początkach VIII w. urząd ten przeszedł w ręce przedstawicieli możnowładczego rodu
zwanego później Karolingami. Należący do niego majordom Karol Młot w 732 r. w bitwie pod Poitiers
pokonał oddziały arabskie, które najechały ziemie Merowingów. Skuteczny opór Franków zniechęcił
muzułmanów do wypraw na północ, majordoma zaczęła zaś otaczać sława zwycięskiego obrońcy
chrześcijaństwa. Rosnąca dzięki temu pozycja Karolingów ułatwiła podjęcie zdecydowanych działań
synowi Karola Młota - Pepinowi Krótkiemu. Po objęciu stanowiska majordoma postanowił on zająć
miejsce władzy. Aby jednak jego postępowanie nie zostało uznane za bezprawne, zadbał o poparcie
papieża. Zwrócił się zatem z pytaniem do biskupa Rzymu, czy słuszne jest nazywanie królem tego, kto
jedynie nosi tytuł, czy też raczej tego, kto pełni jego obowiązki. Odpowiedź z Rzymu była po myśli
Pepina - papież opowiedział się za tym, który w rzeczywistości sprawuje rządy. Pepin uznał więc, że
ma wolną rękę i został władcą państwa Franków. Ostatniego merowińskiego króla Childeryka III w
751 r. pozbawiono tronu i ostrzyżono - ponieważ wierzono, że długie włosy władców z tej dynastii
kryją magiczną moc – a następnie zamknięto w klasztorze. Pepin Krótki zaś przyjął koronę królewską.

W okresie rozpadu Cesarstwa zachodniorzymskiego tereny północnej Galii zamieszkane były głównie
przez plemiona frankijskie. Zjednoczyły się one i utworzyły w 481 roku państwo, którego królem
został Chlodwig, syn Childeryka, rzymskiego naczelnika z rodu Merowingów. Szybko rozszerzył on
granice swego, początkowo bardzo małego, kraju. Podbił m.in. państwo Alemanów (późniejszą
Alzację), państwo Wizygotów (Akwitanię). W ciągu 30 lat opanował prawie całą Galię i część
Germanii. Był to okres burzliwego rozwoju chrześcijaństwa, więc by zapewnić sobie poparcie
Kościoła, przyjął chrzest ok. 496 roku, przyjmując wraz ze swymi poddanymi wiarę chrześcijańską w
obrządku rzymskokatolickim, która dodatkowo sprzyjała asymilacji ludów galloromańskich i
barbarzyńskich (Germanie byli arianami).

Chlodwig osiadł w Paryżu, czyniąc go stolicą królestwa. Było to już wtedy znaczące miasto Lutecja,
rozbudowane przez Rzymian z osady rybackiej, znajdującej się na wyspie Cite na Sekwanie. Nazwa
miasta nadana została przez Franków ze względu na zamieszkiwanie regionu przez celtyckie plemię
Paryzjów. Gdy Chlodwig umarł w 511 roku, państwo Franków rozciągało się od Renu po Pireneje i
stanowiło stosunkowo najbardziej stabilny i zwarty kraj na gruzach pozostałych po Cesarstwie
zachodniorzymskim.

W ciągu VI wieku państwo Franków, kierowane przez królów z dynastii Merowingów, powiększyło
znacznie swe terytorium, w 531 roku przyłączając Turyngię (leżącą między Saalą i górną Wezerą), w
latach 532-534 Burgundię, w roku 536 Prowansję. Również Księstwo Bawarów (późniejsza Bawaria)
zostało podporządkowane Frankom, przy czym tamtejszy ród książęcy pozostawiono u władzy, ale
jako frankijskich urzędników. W największym swym zasięgu Królestwo Franków dochodziło do Łaby i
środkowego Dunaju na wschodzie. W okresach zjednoczenia było to największe i najpotężniejsze
państwo w zachodniej Europie.

Słabością państwa był kilkakrotnie przeprowadzony, zgodnie z prawem frankońskim, podział na

pomniejsze królestwa pomiędzy synów zmarłego monarchy. Po śmierci Chlodwiga państwo
podzielono więc pomiędzy czterech jego synów. Zarysował się już wtedy podstawowy podział na
dzielnice: Neustria (zachodnia część państwa), Austrazja (północno-wschodnia), Burgundia (centrum)
i Akwitania (południowo-zachodnia). Zjednoczenie nastąpiło dopiero w 558 roku pod rządami
Chlotara I i ponownie na dłuższy czas w 634 roku za panowania Dagoberta I (629-639), który uważa
się za złoty okres królestwa.