Η οργάνωση της παραγωγής και των σχέσεων παραγωγής στην ύστερη Οθωμανική Αυτοκρατορία

Η βιβλιογραφία για την όψιμη οθωμανική περίοδο αναφέρει συχνά τα τσιφλίκια. Ο όρος όμως δεν έχει
πάντα την ίδια σημασία. Πολλές φορές αναφέρεται στη γενική έννοια «κτήμα», ενώ αρχικά, όπως
είδαμε, είχε την έννοια οικογενειακού χωραφιού - φορολογικής μονάδας. Στη συγκεκριμένη περίοδο
αναφέρεται ως μονάδα γης αδιευκρίνιστου μεγέθους και με μεγάλες διαφορές ως προς τις σχέσεις που
επικρατούσαν σ' αυτή, ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες που υπήρχαν στις διάφορες οθωμανικές
επαρχίες.

Τα τσιφλίκια ως εκμετάλλευση επί μεγάλων εκτάσεων γης, σε συνδυασμό με δομή εξουσίας,

εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα. Από εκείνη την εποχή, η μορφή αυτή εκμετάλλευσης -
εξουσίας αναπτύχθηκε προς δύο κατευθύνσεις: α) Ως προς την έκταση των γαιών και τον αριθμό των
χωρικών που απασχολούνταν σε αυτές και β) ως προς τα κυριαρχικά δικαιώματα των τσιφλικούχων στα
εδάφη και τους χωρικούς.

Τότε, περιορίστηκε η τυπική ελευθερία του καλλιεργητή, ισχυροποιήθηκαν οι τοπικοί άρχοντες, όπου
παρά την ιδιοκτησία - κυριότητα του σουλτάνου σ' όλη τη γη, απόκτησαν de facto ιδιοκτησία γης και
μέσων παραγωγής, με αποτέλεσμα να μετατρέπουν τους καλλιεργητές σε κολίγους ή σε εργάτες γης.
Αντίστοιχα, τα τιμάρια μετατράπηκαν σταδιακά από κρατικές γαίες σε ιδιωτικές κληρονομητέες
εκτάσεις.

Στα τσιφλίκια, κατά κανόνα οι χωρικοί δούλευαν σε καθεστώς επίμορτης εργασίας. Στην ουσία ο
τιμαριούχος εισέφερε τη γη, τις εγκαταστάσεις, σε κάποιες περιπτώσεις και κάποια μέσα παραγωγής
και οι καλλιεργητές την εργασία τους, ή και κάποια μέσα παραγωγής. Μετά από την αφαίρεση των
φόρων και των εξόδων της παραγωγής, το καθαρό προϊόν διαιρούνταν σε μερίδια και αποδιδόταν στον
τσιφλικά από το 1/3 μέχρι και το 1/2, ανάλογα με τη συμμετοχή του σε μέσα παραγωγής.

Στην Πελοπόννησο, τα τσιφλίκια ως μεγάλα κυρίως χριστιανικά αγροκτήματα αποτέλεσαν ένα

υπολειπόμενο γεγονός, σε σχέση με τους ελεύθερους αγρότες. Η πλειοψηφία των τσιφλικιών στην
Παλαιά Ελλάδα βρίσκονταν στις περιοχές της Αττικής, της Εύβοιας και της Φθιώτιδας, όπου
διατηρήθηκαν και μετεπαναστατικά λόγω του Δικαίου της προσάρτησης και του δικαιώματος πώλησης
ή διατήρησής τους από τους Οθωμανούς υπηκόους.