Îndrăgostiții cei lași Nina Cassian

Fiecare anotimp ne desparte

pe unul de celălalt și ne-apropie de moarte.
Vezi-le cum trec și se scutură, vezi-le,
florile, spicele, frunzele, zăpezile ...
Iubirea noastră cea mare
a rămas închisă-n sărutare,
de buzele noastre strivită,
ca fluturele mort în crisalidă.
Prea blândă-s cu noi ! Am trăit ca doi monștri
pe spinările tinere-ale anilor noștri.
Din mierea lor, din gingașul lor stup,
ne-am îngrășat la suflet și la trup
și-acum târâm greoi, bucată cu bucată,
ceara suavă-a casei de-altădată ...
Nu, noi cei lași n-ar trebui să iubim !
Ne-nfricoșăm pe pământ și amețim pe-nălțimi
domesticim suferința, o facem câine de curte,
pentru speranță ni-s bătăile inimii prea scurte ...
Vezi-le cum trec și se scutură, vezi-le,
florile, spicele, frunzele, zăpezile ...
Fiecare-anotimp ne desparte
pe unul de celălalt - și ne-apropie de moarte.
Οι λιγόκαρδοι εραστές Nina Cassian
Κάθε εποχή μας χωρίζει
τον έναν από τον άλλον και στο θάνατο πιο κοντά μας φέρνει.
Δες τα να περνούν και να τινάζονται, δες τα,
λουλούδια, στάχια, φύλλα, χιόνια ...
Ο μεγάλος μας έρωτας
έμεινε σε ένα φιλί κλεισμένος,
από τα χείλη μας, τα σπασμένα
σαν τη πεθαμένη πεταλούδα σε χρυσαλλίδα.
Είμαι πολύ ευγενική με μας! Ζήσαμε σαν δύο τέρατα
Πάνω στις νεαρές ράχες της δικής μας ηλικία.
Από το μέλι τους, από την τρυφερή τους κυψέλη,
έχουμε πάρει βάρος σε σώμα και ψυχή
και τώρα σέρνουμε δύσκολα, κομμάτι κομμάτι,
του παλιού σπιτιού το μαλακό κερί ...
Όχι, εμείς οι δειλοί δεν πρέπει να 'μαστε ερωτευμένοι!
Είμαστε φοβισμένοι πάνω στη γη και ζαλισμένοι στα ύψη
εξημερώνουμε τον πόνο, το κάνουμε σκυλί στην αυλή,
για την ελπίδα οι χτύποι της καρδιάς μας είναι πολύ σύντομοι ...
Δες τα να περνούν και να τινάζονται, δες τα,
λουλούδια, στάχια, φύλλα, χιόνια ...
Κάθε εποχή μας χωρίζει
τον έναν από τον άλλον και στο θάνατο πιο κοντά μας φέρνει.
ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ

Σχεδιάζεις ένα κίτρινο κύκλο

στην άσπρη σελίδα
και ο ήλιος επικάθεται πάνω στα χέρια σου.
Και δίπλα είναι η σκιά.
Και τα χέρια σου μετακομίζουν στο τραπέζι,
από τον ήλιο στη σκιά
μία ρόδινα, μία μελανά,
απ᾽τις σκιές στον ήλιο
- σαν σ᾽ ένα πρώτο στούντιο χρωμάτων,
πότε ζεστά, πότε κρύα,
κοντά, μακριά
̶ σαν σε μια πρώτη άσκηση θανάτου.

=========================================

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

Του κίθε μπλόμ, του κίθε μπλα,

ένα δάσος με τις ρίζες προς τα πάνω
ένα κύμα με χαίνον στόμα,
ένα φτερωτό κουμπί,
ένας νάνος φαγωμένος από ένα φουντούκι

̶ κ’ ένα πορτοκάλι.

Ένας δρόμος τρις συνεστραμμένος

και στο τέρμα του,
ένα αυγό από ζάχαρη
μέσα στο οποίο κατοικεί μια κουκουβάγια από βελούδο,

ένα χρυσαφένιο κουνούπι

κ’ ένα πορτοκάλι.

Ένα φίδι από μέλι,

ένα κλειδί από τσόχα,
μουδιασμένα αστέρια, ένα προς ένα
̶ κ’ ένα πορτοκάλι

πεταμένο στην νύχτα την γυμνή.

Το φεγγάρι.

JOCUL CU LUMINA
Desenezi un cerc galben
pe pagina albă
și soarele se așează pe mâinile tale.
Și alături e umbra.
Și mâinile tale se mută pe masă,
din soare în umbră,
când roze, când vinete,
din umbre în soare
̶ ca într-un prim studio de culoare,
când calde, când reci,
aproape, departe,
̶ ca într-un prim exercițiu de moarte.

=========================================

JOCUL CU PORTOCALA

Ala, bala, alandala,

o pădure cu rădăcinile-n sus,
un val cu gura deschisă,
un nasture înaripat,
un pitic mâncat de-o alună,

̶ și o portocală.

Un drum răsucit de trei ori

și, la capătul lui,
un ou de zahăr
în care locuiește o bufniță de catifea,

un țînțar de aur
̶ și o portocală.

Un șarpe de miere,
o cheie de pîslă,
stele amorțite una cîte una
̶ și o portocală

aruncată-n noaptea goală.

Luna.

„Voiam să rămân” de Nina Cassian

Voiam să rămân în septembrie

pe plaja pustie și palidă,

voiam să mă-ncarc de cenușa

cocorilor mei nestatornici

și vântul greoi să-mi adoarmă

în plete ca apa-n năvoade;

voiam să-mi aprind într-o noapte

țigara mai albă ca luna,

și-n jurul meu – nimeni, doar marea

cu forța-i ascunsă și gravă;

voiam să rămân în septembrie,

prezentă la trecerea timpului,

cu-o mână-n arbori, cu alta-n

nisipul cărunt – și să lunec

odată cu vara în toamnă…

Dar mie îmi sunt sorocite,

Pesemne, plecări mai dramatice.

Mi-e dat să mă smulg din priveliști

cu sufletul

nepregătit,

cum dat mi-e să plec din iubire

când încă mai am de iubit…

Ήθελα να μείνω

Ήθελα να μείνω μες στο Σεπτέμβρη

στην ερημική και χλωμή παραλία,

ήθελα να φορτωθώ τέφρα

των ανήσυχών πετεινών μου

ο βραδυκίνητος αέρας να πέφτει για ύπνο

μες στα μαλλιά μου σαν το νερό στις τράτες·

ήθελα μια νύχτα να ανάψω

τσιγάρο χλωμότερο και απ’ το φεγγάρι,

και γύρω μου – κανέναν, μόνον τη θάλασσα

με την δύναμη της, κρυφή και σοβαρή·

ήθελα να μείνω μες στο Σεπτέμβρη,

παρούσα στο πέρασμα του χρόνου,

με ένα χέρι να ακουμπάω τα δέντρα, με το άλλο

την γκρίζα άμμο - και να γλιστρώ

ταυτόχρονα με το καλοκαίρι προς το φθινόπωρο ...

Αλλά για μένα είναι προκαθορισμένες

μάλλον δραματικότερες αναχωρήσεις.

Μου είναι πεπρωμένο να ξεριζώνομαι από τοπία

με την ψυχή

ανέτοιμη,

όπως και πάλι το πεπρωμένο μου είναι να φεύγω από την αγάπη

όταν έχω ακόμη ν’ αγαπήσω ...

 "Cearta cu haosul"

"Vizitatorii mei sunt:

un domn întrerupt la mijloc,
o doamnă continuă
și fiica lor de tablă,
un profesor care predă brânza,
un asasin răcit, o droaie
de furnici necăsătorite,
un copac cu mustăți,
o barză tânară,
un copil cu un picior de carton
și trei ignoranți ai legilor mișcării.
La sfârșit, apare
câinele de seară
care-i latră tare
și-i poftește-afară."

«Φιλονικία με το χάος»

"Οι επισκέπτες μου είναι:

ένας κύριος σπαστός στη μέση,
μια κυρία προχωρημένη
και η κόρη τους, τσίγκινη,
ένας δάσκαλος που παραδίδει τυρί,
ένας εν ψυχρώ δολοφόνος, ένας σμήνος
από ελεύθερα/αδέσμευτα μυρμήγκια,
ένα δέντρο με άγανα/μουστάκια,
ένας νεαρός λέλεκας,
ένα παιδί με ένα χάρτινο σκέλος
και τρεις «περιπατών εν τη σκοτία» των νόμων της κίνησης.
Στο τέλος, εμφανίζεται
το βραδινό σκυλί
που τους γαυγίζει πολύ
και τους προσκαλεί έξω. "
.