Cechy teatru elżbietańskiego

Teatr elżbietański (od nazwy okresu za panowania Elżbiety I).

Sprzeciwiał się klasycznym regułom: łamał zasadę trzech jedności: czasu, miejsca i akcji,
dopuszczał umowność inscenizacyjną i nie stosował się do wymagań tzw. "decorum",
czyli stosowność, wprowadzając do tragedii (gatunek wysoki) także osoby niskie i styl
często graniczący z komicznym lub farsownym. Pomieszane były kategorie estetyczne,
np. tragizm z liryzmem. Bohaterów cechowała zmienność, łatwość popadania w skrajne
emocjonalne stany. Przedstawienia odbywały się w pałacach wielkich panów , dostępne
dla niewielkiego grona publiczności. W pałacach przedstawienia odbywały się w dużej
odpowiednio przygotowanej komnacie, natomiast przedstawienia z biletami odbywały się
pod gołym niebem na dziedzińcach oberż, zazwyczaj w porze popołudniowej.
Wznoszono specjalne drewniane budynki teatralne, które nie miały dachu i przypominały
dziedziniec domu zajezdnego. Scena była platformą wychodzącą na przód pomiędzy
widzów. Nie było dekoracji lub były bardzo skromne np. drzewo wyobrażało las.
Brakowało w teatrze elżbietańskim efektów świetlnych, toteż aktorzy musieli informować
widzów o jakiej porze rozgrywa się dana scena. Role kobiece grali mężczyźni.

Teatr elżbietański składał się z:

- sceny tylnej
- sceny górnej
- sceny przedniej
- przybudówki z wnęką zasłoniętą kotarą
- drzwi, którymi wchodzili aktorzy
- ganeczki na górze.