Pagmumuni-muni para sa Desperado

Mahigit dalawang milyong kaso, tatlumput-libong taong pumanaw.

Labing walong buwan ng desperasyon at hinagpis: Ang COVID 19 ay tila
isang bulubundukin ng pagsubok para sa pangkaraniwang Pilipino, at
isang pangyayaring magmamarka sa kasaysayan ng bansa.

Ika-25 pa lamang ng Marso ay nawalan na ng trabaho si nanay.

Samantalang ang tatay ko naman ay wala talagang trabaho; siya’y isang
maybahay bagamat lalaki. Hindi na namin alam no’n kung saan kami
kukuha ng ipanggagagastos sa araw-araw. Bukod doon, sangkaterba ang
utang ni nanay sa pautang ng iba’t-ibang kaibigan niya, kaya’t wala
na sa pamimilian ang umutang muli.

Kay sakit maranasan ang paghihirap bahid ng isang pangyayaring

wala sa ating kontrol. Kay sakit makita ang aking mga kaibigan na
samu’t-saring pagbebenta ang pinapasok para lamang makakain. Kay
sakit makita ang aking mga magulang na uuwing sawi galing sa
pagbebenta ng kung anumang nakaya nila para sa araw na ‘yon. Ngunit
sa kabila ng aming munting mundo, makikita sa balita na ang mga
malalaking korporasyon ay patuloy na yumayaman sa ilalim ng pandemya.
Ang mga mahihirap ay lalong naghirap, ang mga mayayaman ay lalong
yumaman. Ang mundo ay hindi patas.

Pagsapit ng Agosto ay kinuha na ako ni ate at pinag-aral sa

siyudad. Binili niya ako ng lahat ng aking kailangan upang
makapag-aral, sa kapalit na naubos ang lahat ng kanyang pinag-ipunan.
Lubos ang pasasalamat ko dahil ako ay nabigyan ng oportunidad upang
makapagtapos. Gayunpaman, naisip ko ang aking mga kaibigan sa
probinsya na walang kahit sinong masasandalan.

Ako ay isang pangkaraniwang bata lamang, galing sa isang normal

na probinsya at sa isang tipikal na pamilya. Ngunit naniniwala ako na
may halaga ang aking karanasan sa ilalim ng pandemyang ito. Huwag
tayong mahiyang magkwento at magbigayan ng saloobin; bagamat ang
kasaysayan ay sinusulat ng makapangyarihan, ang nagsisilbing tinta ay
dugo ng sambayanan.