HACEL AIRASOL C.

PACUN

12STEM – S T. FRANCIS

MALIKHAING SULATIN

Nakatira ako sa mundo kung saan nakasalalay sa pulang sinulid ang nakatadhanang tao

sa iyo. And for some reasons, nagbigyan ako ng regalong halos iilan lamang ang nakakatanggap,

ang magkaroon ng abilidad na masilayan ang mga pulang sinulid na nakatali sa bawat taong

nakakasalamuha ko. Higit pa dito, mayroon din akong kakayahan na gupitin o kaya nama’y itali

ang sinulid kung kalian ko ito gusto. Noong una ko itong nalaman ay labis nalang ang tuwa ko,

ngunit sa nangyari’y parang gugustuhin ko na lamang na mamuhay tulad ng normal na tao.

“I love you eversince, know that you’ll always be my day one.”

Sambit mo sa kanya habang papalapit sya sayo. Nasa ilalim tayo ng maliwanag na buwan

na para bang alam na may seremonyang ginaganap kaya iba na lamang ang sinag nito. Hindi

alam ng parehas niyong pamilya na ikakasal kayo dahil kahit kailan ay hindi sila papayag na

magsama ang taong hindi nakatadhana sa isa’t isa. Kaya nama’y nandito ako sa harapan niyong

dalawa, ang parehas kong matalik na kaibigan.

Naalala kopa noong oras na tumakbo kayo sa akin, parehas na mugto ang inyong mga

mata na halatang galing sa sitwasyon na sinira kayong dalawa kaya na lamang labis ang hinagpis

na pati’y sa mga mata nyo’y nasilayan na.

Naalala ko pa nung nagmakaawa kayo sa akin na ibahin ang ihip ng tadhana, dahil alam

niyo na kaya ko itong kalabin. Nagmakaawa kayo sa akin na putulin at ihambing ang sinulid na

pula para kayo’y tuluyan nang magsama.

 “You may now kiss the bride.” Sambit ng pari kasabay ng pagkurap ko upang maibalik sa

kasalukuyan ang isip ko. Pinanood ko kung paano kayo nagkatitigan na para bang walang ibang

tao sa paligid niyong makapipigil pa sa pagmamahalan niyong dalawa.

Pinagmasdan ko kung paano kayo tumawa. Hindi niyo man isambit ay alam kong

kasiyahan niyo ang isa’t-isa, kaya sino ba naman ako para sirain ito? Sino ba naman ako para

humadlang pa sa inyo. Isa lang naman akong hamak na tulay para sa pagmamahalan niyo.

Pagkatapos ng seremonya’y nagsimula tayong maglakad-lakad sa ilalim ng buwan na

kanina pa hinahalikan ang mga balat natin, alam kong magkaiba ang pakiramdam nito sapagkat

kayo’y may kasamang init galing sa mga yakap niyo sa isa’t-isa, samantalang ako’y nagi-isa at

dinadamayan lamang ng aking mga anino.

Lumingon ako sa gawi niyo at sinumulan nang putulin ang pulang sinulid na

humahadlang sa pagmamahalan ninyong dalawa. Pinutol ko ito at sinimulang ihambing ito sa

tadhana niyo.

Tadhana niyo na sana’y para sa akin dapat.

Una pa lamang ay alam ko na kung nasaan ang dulo ng sinulid na pulang nakadantay sa

mga kamay ko. Una pa lamang alam ko na kung kanino ako nakatadhana, ngunit para saan pang

alam ko, kung napunta na siya sa iba?

Oo, ang dulo ng pulang sinulid ng isa sa inyo ay nakatali sa akin. Ngunit wala na akong

magagawa, sapagkat alam kong huli na ang lahat.

Pinagmasdan ko kayong dalawa at tumalikod dahil nakaramdam ako ng matinding kirot

sa aking puso kasabay ng bahid ng mainit na luha sa aking pisngi. Tumalikod ako at ibinulon na

lamang sa sarili ang mga salitang kahit kaila’y hinding-hindi kona mabibigkas sa iyo.

“I love you eversince, know that you’ll always be my day one.”