Dramione

­
„Gdy  
Jesteśmy  
Sami...”
­

 Venetiia Noks

© Copyright by Venetiia Noks 2013-2014

Publikacja objęta jest prawem autorskim. Kopiowanie i rozpowszechnianie treści bez
wiedzy i zgody autora jest zabronione.

„Dramione – Gdy jesteśmy sami...”

Fan Fiction autorstwa Venetii Noks
Pierwsza publikacja: http://dramione-gdy-jestesmy-sami.blogspot.com/
Wersja PDF.
Zakaz drukowania bez zgody autora.
Słowem wstępu:

Kochani, oto przed Wami obiecana wersja pdf. Zosta ła stworzona

specjalnie z myślą o tych czytelnikach tego opowiadania, kt órzy
wspomagali mnie swoim dobrym słowem w ciągu ca łego tworzenia tej
historii oraz po jej zakończeniu. Mimo wszelkich trudno ści, czy to w
świecie blogerskim, czy też w życiu prywatnym udało się nam
wspólnymi siłami doprowadzić do powstania Epilogu, z czego nie
ukrywam – bardzo się cieszę. To Wy byliście moją motywacj ą do
dalszej pracy i za to dziękuję raz jeszcze Wam wszystkim razem i
każdemu z Was z osobna.
Duże podziękowania dla Neski – pierwszej bety tego opowiadania,
oraz oczywiście dla Alex (Wujka Alexa), która to podjęła się poprawy
tych najbardziej rażących błędów. PDF powstał z myślą i dedykacją
dla wszystkich fanów dramione... A zwłaszcza dla tych, kt órym
naprawdę zależało na tym, by go otrzymać :)
Przedstawione poniżej zdjęcia miejsc akcji czy bohater ów maj ą
charakter czysto poglądowy. Nie oddają one w pełni mojego zamys łu,
ale są najbliższe temu, co dyktowała moja wyobraźnia. Play lista mo że
Was zdziwić, ale oparta jest na moim jakże eklektycznym gu ście
muzycznym. Czasem jakaś piosenka bardzo pasowała mi do tego, co
właśnie tworzyłam, czasem był to zwykły przypadek spowodowany jej
kolejnością na mojej play liście. Zachęcam każdego z Was do s łuchania
własnych, ulubionych utworów w trakcie czytania tego opowiadania!
Dziękuje Wam raz jeszcze i zapraszam do ponownego spotkania z moj ą
wyobraźnią w poniższym tekście. Buźki!

Venetiia :-)
Spis Treści :

Prolog. „Gdy poznasz moją duszę...”

1. „Gdy nadzieję pochłonie ciemność...”
2. „Gdy groza wypełni serce...”
3. „Gdy odkryjesz nieznane...”
4. „Gdy boisz się światła dnia...”
5. „Gdy spotkasz czystą postać zła...”
6. „Gdy spróbujesz coś zrozumieć...”
7. „Gdy prawdę przyćmi strach...”
8. „Gdy zaczynasz dostrzegać różnice...”
9. „Gdy płomień zaczyna się tlić...”
10. „Gdy spojrzysz z innej strony...”
11. „Gdy obawa staje się faktem...”
12. „Gdy ból wypełni twój świat...”
13. „Gdy nie widzisz innej drogi...”
14. „Gdy serce zwalnia rytm...”
15. „Gdy emocje pędzą z wiatrem...”
16. „Gdy opadną maski...”
17. „Gdy wpadniesz w pułapkę uczuć...”
18. „Gdy milczenie musi zapaść...”
19. „Gdy wzbudzisz radość...”
20. „Gdy świat eksploduje...”
21. „Gdy wygra w tobie nienawiść...”
22. „Gdy odpowiedź okaże się prosta...”
23. „Gdy przyjaciel spróbuje pomóc...”
24. „Gdy uświadamiasz sobie co nieuchronne...”
25. „Gdy dopada cię uczucie stare jak świat...”
26. „Gdy wszystko się wywraca...”
27. „Gdy znasz już swój cel...”
28. „Gdy rozsądek ucieka przed honorem...”
29. „Gdy zbliża się kres...”
30. „Gdy złe wyjście okazuje się być najlepszym...”
31. „Gdy szał przysłania wszystko...”
32. „Gdy rozstania nadchodzi czas...”
33. „Gdy znów będą sami...”
34. „Gdy muszą przetrwać ogrom zła...”
35. „Gdy od początku walczysz i tracisz, pragniesz i cierpisz...”
36. „Gdy walka jest twym przeznaczeniem, a strata
rzeczywistościom...”
Epilog (I). „Gdy jesteśmy sami...”
Epilog (II). „Gdy minął jakiś czas...”
Bohaterowie*

Hermiona Granger –
Koordynator zaopatrzenia w
Białym Feniksie/Niewolnica
D. Malfoya

Draco Malfoy - Generał

wewnętrznego kręgu
Śmierciożerców/Sekretarz
Czarnego Pana

Daniel - Orion - Lestrange -

Śmierciożerca drugiego
kręgu
Luna Lovegood - Opiekunka
magicznych stworzeń w
Białym Feniksie/Niewolnica
G.Goyla

Gregory Goyle -
Śmierciożerca wewnętrznego
kręgu/ Dowódca straży
Umbra Walpurgis

Ginewra - Ginny - Weasley -

Trener sprawności w Białym
Feniksie/ Niewolnica Lorda
Voldemorta
Messalina - Mess - Rosier -
Śmierciożerczyni -
Specjalistka od tortur

Aria Yaxley -
Śmierciożerczyni -
Specjalistka od eliksirów
torturujących

Lavender Brown -
Opiekunka brygady Młodych
Feniksów w Białym
Feniksie/ Niewolnica T.
Notta
Theodore Nott -
Śmierciożerca wewnętrznego
kręgu/ Specjalista d.s
brutalnych egzekucji

Siostry Padma i Parvati

Patil - Koordynatorki zdań
specjalnych w Białym
Feniksie/ Parvati została
niewolnicą B. Zabiniego

Blaise Zabini -
Śmierciożerca wewnętrznego
kręgu/ Kieruje grupą mającą
zdobywać informacje o
Białym Feniksie
Tara McMagg - Stażystka
ministerstwa magii - Po
porwaniu - Niewolnica A.
Carrowa

Amycus Carrow –
Śmierciożerca/ Trener i
mentor Nowych
Śmierciożerców

Helga Flamel - Córka

znanego alchemika - Po
porwaniu - Niewolnica W.
Macnaira
Walden Macnair -
Śmierciożerca -
Administrator i główny
zaopatrzeniowiec Umbra
Walpurgis

Helen Granger - Dentystka -

Matka Hermiony

Severus Snape - Generał

wewnętrznego kręgu
Śmierciożerców/ Mistrz
Eliksirów
Wiktor Krum - Śmierciożerca
wewnętrznego kręgu/
Morderca na zlecenie

Lucjusz Malfoy - Generał

wewnętrznego kręgu
Śmierciożerców/ Zaufany
doradca Lorda Voldemorta

Lord Voldemort - Socjopata i

psychopata
Harry Potter i Ron Weasley -
Członkowie Zakonu Feniksa

Robak - Skrzat
D.Malfoya

Erydan - Koń D.
Malfoya

Kermit - Żaba
Hermiony i Dracona
 Główne miejsca akcji*

Umbra Walpurgis - Twierdza Śmierciożerców

Biały Feniks - Siedziba główna Zakonu Feniksa

Domuss Narcissum - Perłowy dworek - Dom Narcyzy, który podarowała swojemu synowi. Po
wojnie zamieszkał on w nim ze swoją ukochaną :)

Salon D. Mafoya w Umbra Walpurgis

* Wszystkie zdjęcia zostały pobrane z grafiki
google.com
ProLoG

„Gdy poznasz moją dusze...”

(Two Steps From Hell – Heart of Courage)

Czasami mam wrażenie, że mrok już dawno pokonał we mnie resztki dobra.
Słońce powoli wstaje, oświetlając wszystko swymi promieniami, ale ciemności w mojej duszy
chyba już nic nie jest w stanie pokonać.
Kochany...
Szkoda, że zawsze byłeś uparty i nie słuchałeś, kiedy tłumaczyłyśmy Ci, że na misjach
czarodziejów Twój niebieski pas karate na nic się nie przyda.
Byłeś taki dzielny... ale wyjątkowo nierozważny.
I tak po Twojej śmierci ciemność przysłoniła cały mój świat. Dawno bym się poddała i odeszła,
gdyby nie świadomość, że ktoś mnie tu, może w małym stopniu ale potrzebuje.
To przecież nawet nie jest nasza wojna...
A zebrała swoje straszne żniwo i odcisnęła wieczne piętno na naszym życiu.
Zresztą, po cichu, po kątach i ze łzami w przerażonych oczach, wielu mówi o tym, że nie ma już o
co walczyć...
Nie ma już żadnej nadziei...

Wojna jest przegrana.

Wielcy i dzielni czarodzieje, tacy jak profesor Dumbledore czy Remus albo Artur, mogą wciąż
powtarzać, że będziemy walczyć do ostatniej kropli krwi, ale dla mnie wszystko się skończyło. Ja
już przegrałam.
Pozostała mi tylko gorzka egzystencja w odizolowanym, szarym świecie. W więzieniu bez prawa
do zwolnienia warunkowego.
Gdy pierwszy raz trafiłam do Białego Feniksa, byłam nim zafascynowana.
Dziś - nie potrafię już patrzeć na te białe ściany, długie korytarze, maleńkie pokoje.
Codziennie spotykać tych samych ludzi.
Ponad stu skazanych wraz ze mną.
I choć wielu z nich jest wdzięcznych za to, że znalazło schronienie w tym ostatnim azylu i nadziei
magicznego świata, ja duszę się tu, jak w prawdziwym więzieniu.
Skrawek ziemi pod uprawę roślin.
Folwark, jak na prawdziwej farmie.
Niewielka polana.
I duży budynek, podzielony na skrzydła, w którym wszyscy razem mieszkamy.
To cały nasz świat i tylko w nim jest miejsce dla nas, na nasze życie. To wokół niego kręci się
każdy dzień.
Warunki są tu dobre, choć miejsca jest niewiele...
Jak to zwykle bywa, gdy mężczyźni wyruszają na wojnę, wszystkie inne, ważne sprawy spadają na
kobiety. Dzielne matki, żony... a nawet nastolatki.
Świt dopiero wstaje, a ona już pracuje. W jej maleńkim gabineciku, zawalonym książkami od
podłogi, aż po sufit, płonie pojedyncza świeca. Na biurku leżą zwoje pergaminów, a ona czyta je
wszystkie, z nadzieją, że znajdzie coś, co być może odmieni nasz los...
Sprawi, że dobro jeszcze zwycięży.
Alanie... Byłbyś dumny, patrząc na nią. Na jej determinację, wolę walki i odwagę.
Straciła ojca.
Zginęli jej znajomi.
Widziała śmierć kolegów ze szkolnych ław.
Ale ona wciąż wierzy, nie poddaje się i walczy... bo ma nadzieję.
Czasem jej tego zazdroszczę.
Wiem, że potrzebuje mojego wsparcia, zwłaszcza teraz, gdy jej najlepsi przyjaciele są na misjach,
daleko stąd.
Jednak ja już dawno straciłam wiarę.
Wojna jest przegrana!
A mnie przy życiu trzyma już tylko jedno...
Mój powód do życia, światełko w mroku.
Moja maleńka iskierka...
Nasza dzielna córeczka...
Nasza Hermiona.
Rozdział 1

„Gdy nadzieję pochłonie ciemność...”

(Two Steps From Hell – The Hero In Your Heart)

Stuknęła różdżką w blaszany czajnik, który od razu zagwizdał wesoło. Herbata była już
prawie gotowa. Postawiła na stole cukier i mleko, a tuż obok okazały talerz kanapek z indykiem,
serem oraz warzywami, które jej rodzina wprost uwielbiała. Uśmiechnęła się smutno pod nosem,
uświadamiając sobie, że dziś przy stole z jej rodziny będzie tylko Ginny. George, Ron, Artur i Bill
byli na misjach Zakonu, Charlie wciąż mieszkał w Rumunii, a Fred i Percy... łzy zaszkliły się w jej
oczach na wspomnienie tej bolesnej straty. Wojna niosła za sobą niewyobrażalne pokłady cierpienia
i pozostawało jedynie mieć nadzieję, że jej żniwo nie będzie jeszcze większe.
--Dzień dobry Molly – przywitała się Helen Granger, nawet nie siląc się na uśmiech. W oczach tej
kobiety już od dawna nie było radości. Śmierć męża była dla niej tak wielkim ciosem, że nikt i nic
nie potrafiło tego załagodzić. Molly uśmiechnęła się do niej i nalała kawy do jednej z filiżanek.
Wiedziała, że Helen zawsze zaczyna dzień od kawy. Mieszkały blisko siebie prawie trzy lata i
można było powiedzieć, że są dobrymi przyjaciółkami. Podobnie jak ich córki, które zawsze były
dla siebie wsparciem w tych najtrudniejszych chwilach.
--Cześć – przywitała się Ginny, wchodząc do kuchni i od razu rzucając się w stronę kanapek . Od
świtu trenowała w niewielkiej siłowni zbudowanej przez mieszkańców Białego Feniksa i teraz była
wściekle głodna.
--A Miona gdzie? - zapytała z ustami pełnymi jedzenia.
--Zaraz przyjdzie. Musi tylko coś tam jeszcze doczytać. Znów pół nocy siedziała nad pergaminami
– odpowiedziała pani Granger.
--Ta dziewczyna się przepracowuje – gderała Molly.
--Ale głównie dzięki niej jakoś tu funkcjonujemy – wtrąciła się Ginny, sięgając po kolejną kanapkę.
--To prawda. Nie wiem, jak ona załatwia to wszystko. Od kiedy wzięła sprawy zaopatrzenia w
swoje ręce, dostawy są regularnie – przyznała pani Weasley.
--Hermiona to twardy zawodnik, umie wywrzeć odpowiednią presje, jeśli chce – Helen uśmiechnęła
się łagodnie, na myśl o swojej walecznej córce.
--Jasne, że umie... O! chyba nawet słychać, jak ją właśnie wywiera - roześmiała się Gin.
I faktycznie, gdzieś z głębi korytarza docierał do nich podniesiony głos Hermiony.
--Powiedź Dullardowi, że ma być dwadzieścia kartonów, nie dwanaście! Czy ten człowiek oszalał?
Tu mieszka sto dwadzieścia osób! Potrzebujemy więcej środków czystości!
Po chwili do kuchni weszła wyraźnie zdenerwowana Hermiona i Colin Creveey, który z przejęciem
skończył wszystko notować. Zaraz potem ruszył dalej, by przekazać polecenia pani koordynator.
--Od rana musisz się wkurzać? Dostaniesz zmarszczek przed trzydziestką – pouczyła ją Ginny, z
wrednym uśmieszkiem.
--Do trzydziestki to ja tu oszaleje! - warknęła Hermiona, sięgając po kawę.
--Co cię tak zdenerwowało kochanie? - zapytała jej matka.
--Co? Ten kretyn od zaopatrzenia, nie potrafi nawet załatwić zwykłego, mugolskiego mydła! Gdyby
nie fakt, że jeszcze trudniej dostać składniki, to sama bym nam takie stworzyła! - Dziewczyna
wciąż była poirytowana.
--Nie denerwuj się, Hermionko, tylko lepiej coś zjedź – zaproponowała jej pani Weasley.
--Dziękuje bardzo, ale zjadłam kanapkę na dole, w dużej stołówce – odpowiedziała Hermiona.
Biały Feniks miał jedną stołówkę nazywaną przez wszystkich Drugą Wielką Salą, ale kilkoro
wybranych – w tym rodziny czołowych działaczy Zakonu, miało do dyspozycji mniejsze kuchnie.
Spożywano w nich posiłki w bardziej kameralnym gronie. Hermiona podejrzewała, że Dumbledore
specjalnie wpadł na ten pomysł. Prawdopodobnie chciał w ten sposób dać zajęcie osobom takim jak
Molly Weasley, czy jej matka i jakoś odciągnąć ich myśli od zamartwiania się o bliskich, którzy
byli rozsiani po całym kraju, wykonując różne niebezpieczne misje.
--Po co byłaś na dole? - zapytała ją Ginny.
--Chciałam zamienić słowo z Lavender, Parvati i Luną. Jest pewna misja, która wymaga
powiedzmy... kobiecego sprytu. Parvati zgłosiła się jako chętna, do jej zaplanowania – wyjaśniła
pokrótce Herm, nie chcą wdawać się w szczegóły, przy ich matkach.
--Kobieca misja? Czy to znaczy, że będziesz musiała wziąć w niej udział? - zmartwiła się Helen.
--Jeszcze nic nie wiadomo, mamo – odpowiedziała beztrosko Hermiona, zabierając swoją kawę i
wracając do gabinetu, by trochę popracować.
Ginny poszła zaraz za nią, przeczuwając, że przyjaciółka wie już coś więcej o planach tej misji.

⚡⚡⚡

--Jest szansa na przejęcie sporej partii leków i środków opatrunkowych. Naprawdę duży transport,
który wystarczyłby nam na minimum pół roku – tłumaczyła Hermiona, jednocześnie przekopując
się przez stosy pergaminów.
--Gdzie miałybyśmy je odebrać? - dopytywała Ruda.
--W mugolskim SPA w Edynburgu. Musiałybyśmy wypić eliksir wielosokowy i udawać grupę
młodych mugolek, które przyszły tam na zabiegi kosmetyczne.
--Śmierciożercy mają pod kontrolą ten teren?
--Jak prawie wszystkie. Zdaniem Lupina, Voldemort niedługo ujawni się mugolom. Ich
ministerstwo jest już pod jego całkowitą dyktaturą.
--A skąd Lupin to wie? - dociekała Ruda.
--Zapewne od wspaniałego pana szpiega – burknęła Herm.
--Mr. Shadow znów w akcji. Bez niego już dawno bylibyśmy u stóp Voldzia – zażartowała Gin.
--Taa... Wspaniały człowiek-cień, który nam pomaga, nie chcąc ujawnić swojej tożsamości. I tak
wszyscy wiedzą, że to Snape. To dlatego Dumbledore wciąż nam zabrania go obrażać.
--A ja myślę, że ktoś młodszy. Słyszałam, jak Lupin opowiadał Billowi, że Mr. Shadow był kiedyś
jego uczniem, więc na pewno nie jest to stary nietoperz – opowiedziała Ginny.
--A jakie to ma znaczenie, skoro i tak się nigdy nie dowiemy? Ten cały Shadow odmawia spotkań z
kobietami. Zawsze chce, by na spotkanie przyszedł Remus, twój ojciec lub ktoś inny z mężczyzn, a
gdy ja chciałam pójść się z nim zobaczyć, by podziękować mu za... - zawahała się - za zwrócenie
ciała mojego ojca, to powiedział, że nie ma czasu na durne wynurzenia jakiejś baby. To na pewno
ohydny szowinista, zupełnie jak Snape – stwierdziła kwaśno Hermiona.
--A może się bał, że go rozpoznasz? Może to faktycznie ktoś, kogo znamy? Jakiś były gryfon lub
krukon. Nie wiemy przecież, co się stało ze wszystkimi... - dedukowała Ruda.
--Daj spokój. Żaden, szanujący się gryfon nie zostałby Śmierciożercą! - prychnęła Herm.
--Nie denerwuj się znowu. Ostatnio ciągle się złościsz, Miona. Wiem, że tęsknisz za Ronem i
rozumiem to, bo ja też za nimi tęsknie. To już trzy miesiące, jak nie dostałam ani jednego listu od
Harry'ego...
--Przepraszam Gin. Masz rację. Tęsknota jest dobijająca – mruknęła, spoglądając na dwa zdjęcia
stojące na jej biurku. Pierwsze przedstawiało całą ich czwórkę. Rude włosy Rona i Ginny lśniły w
słońcu, a czarna czupryna Harry'ego była jak zwykle rozczochrana. Dostrzegła iskry szczęścia w
swych brązowych oczach i zastanawiała się, czy teraz też umiałaby być taka beztroska i radosna...
Mimowolnie jej wzrok powędrował do drugiego zdjęcia. Zrobiono je, nim poszła do pierwszej
klasy. Ona i jej rodzice. Spojrzała na szeroki uśmiech swojego ojca i coś boleśnie ścisnęło jej serce.
--On by nie chciał, byś się smuciła - wyszeptała Ginny, kładąc dłoń na jej ramieniu.
--Wiem. Chciałby, żebym walczyła i się nie poddała. I nie mam zamiaru – zapewniła ją
przyjaciółka.
Pukanie do drzwi, przerwało tę dość smutną chwilę.
--Wejść – nakazała Hermiona.
--Cześć wam! - Lavender Brown weszła do pokoju i przywitała je szerokim uśmiechem.
--Cześc Lav, cześć Parvati – odezwała się Gin, gdy obie dziewczyny weszły do pokoju.
--Przyniosłyśmy plany na misję. Najlepiej będzie, wyruszyć jutro rano. Powinno być nas
maksymalnie pięć, bo większa grupa może wzbudzić podejrzenia – tłumaczyła Patil, rozkładając na
biurku Hermiony mapy.
--W porządku. Ja idę, bo muszę sprawdzić, czy wszystkie te leki są nam potrzebne, nim je
przetransportujemy. Ginny?
--Też idę! Dawno nie miałam okazji się stąd wyrwać, za nic tego nie przepuszczę! - zawołała
wesoło Ruda.
--My też idziemy, co nie Parvi? - zapytała Lavender.
--Tak. Myślę, że najlepiej, by piąta była Luna. Nadaje się najbardziej – stwierdziła Parvati.
--A nie Padma? Myślałam, że będziesz chciała zabrać siostrę – zdziwiła się Miona.
--Nie. Padma... ona... ona źle się ostatnio czuje. Lepiej jej nie zabierajmy – burknęła dziewczyna.
--W porządku, więc wszystko mamy ustalone. Pobudka o szóstej rano, byśmy mogły wszystko
omówić jeszcze raz. Wyruszamy około ósmej. Parvati, przynieś mi zaraz dokładny plan tego SPA.
Ginny weź z magazynu eliksir wielosokowy, a ty Lav, zapytaj chłopaków z Młodych Feniksów, czy
zdobyli dla nas te włosy – nakazała Hermiona.
Wszystkie posłusznie kiwnęły głowami, po czym jedna po drugiej wyszły z pokoju, zostawiając ją
samą. Sięgnęła wreszcie po swoją filiżankę, zimnej zresztą już kawy i podeszła do maleńkiego
okienka. Część kobiet pracowała już, na niewielkim polu i w ogródku. Zapewniało im to niewielkie
zapasy świeżych jarzyn, które bardzo trudno było zdobyć w tych niespokojnych czasach. Nieco
dalej, Hagrid uczył najmłodsze dzieci, jak odpowiednio opiekować się zwierzętami... nie tylko
magicznymi stworzeniami, ale też kurami, kaczkami i prosiętami. Westchnęła lekko i szybko dopiła
kawę. Miała tak wiele do zrobienia, a dzień był przecież krótki. Przynajmniej nie miała czasu, by
rozmyślać o swoim ojcu, ani o tym, czy jej ukochany i ich najlepszy przyjaciel wciąż są bezpieczni.

⚡⚡⚡

--To ważna misja, dlatego musimy zachować szczególną ostrożność. W razie problemów należy
pamiętać o zasadach bezpieczeństwa. Jeśli wiesz, że nie możesz już pomóc, ratuj własne życie –
pouczała swoje koleżanki Hermiona.
Stały wszystkie razem w małej kuchni pani Weasley i omawiały ostatnie szczegóły dotyczące misji.
Każda była już ubrana w mugolskie ciuchy, a na stole stało pięć szklanek z eliksirem
wielosokowym. Musiały zachować dużą ostrożność, gdyż bojówki Voldemorta można było spotkać
prawie wszędzie. Całe szczęście, że większość z tych młodych Śmierciożerców, nie była zbyt
dobrze wykwalifikowana i nie potrafili oni rozpoznać użycia na kimś magii.
--Wszystko będzie dobrze, Hermionko, zobaczysz! - zapewniła ją śpiewnie Luna.
Hermiona uśmiechnęła się do niej z przymusem, mając w pamięci minę swojej matki, gdy
powiedziała jej, że wyrusza na kolejną misje. Gdy pięć lat temu wojna przybrała na sile, uprosiła
profesora Dumbledora, by umieścił jej rodziców w Białym Feniksie. Wiedziała, że samo zaklęcie
zmiany pamięci nie wystarczy, by byli bezpieczni. Zbyt wielu Śmierciożerców pragnęło dokonać
się na niej zemścić a śmierć rodziców na pewno byłaby strasznym ciosem. Dlatego odwróciła
zaklęcie i sprowadziła rodziców do tego azylu... Teraz wciąż zastanawiała się, czy to aby na pewno
było najlepsze rozwiązanie.
--Damy radę! - zapewniła wszystkich Ginny.
--Pewnie, że damy! - przyłączyła się Lavender.
--No dobra dziewczyny, to na trzy - Hermiona podniosła szklankę z eliksirem wielosokowym i
przystawiła ją do ust. Odliczyła do trzech i wypiła całą zawartość. Chwile później w małej kuchni
stało pięć młodych, mugolskich dziewczyn.

⚡⚡⚡
Aportowały się wszystkie razem jedną przecznicę od SPA, w którym, według informatora Zakonu,
miały czekać na nie zapasy lekarstw. Starały się sprawiać wrażenie beztroskich, młodych kobiet,
które faktycznie mają zamiar spędzić jeden z ponurych, październikowych poranków w
przyjemnym gabinecie odnowy.
--Wiecie, co mają robić? - zapytała szeptem Hermiona, gdy znalazły się pod drzwiami salonu.
Dziewczyny posłusznie skinęły głowami. Panna Granger w ciele ładnej, wysokiej blondynki
pchnęła drzwi i weszła do środka. Recepcja była akurat pusta, więc dziewczyny stanęły przy
kontuarze, w oczekiwaniu na powrót kogoś z obsługi. Rozglądały się dość niepewnie po
pomieszczeniu, coraz bardziej uświadamiając sobie, że jest ono dość zaniedbane jak na recepcję
modnego i luksusowego SPA.
Nagle drzwi się otworzyły i do środka weszło dwóch mężczyzn. Obaj mieli na sobie długie, czarne
płaszcze, co od razu wzbudziło podejrzenia Hermiony. Już chciała dyskretnie sięgnąć po swoją
różdżkę, tak na wszelki wypadek, gdy jeden z mężczyzn szybko wyjął swoją i wypowiedział
zaklęcie rozbrajające. Wszystkie, pięć różdżek wyleciało w stronę napastników. Lavender krzyknęła
przerażona, a Ginny rzuciła się na mężczyzn, chcąc siłą odebrać swój magiczny atrybut. Luna
pociągnęła Lavender za ladę, gdyż drugi Śmierciożerca posłał w ich stronę zaklęcie petryfikujace.
Hermiona, instynktownie sięgnęła do kieszeni po Peruwiański Proszek Natychmiastowej Ciemności
i rzuciła go w powietrze. Wiedziała, że tylko tak dziewczyny mają szansę ujść cało.
--Uciekajcie! Na ziemię i do drzwi! - krzyknęła do koleżanek, po czym sama szybko opadła na
kolana i w całkowitej ciemności ruszyła w stronę, która jej zdaniem mogła prowadzić do wyjścia.
Nie trwało jednak długo, gdy jakaś para rąk złapała za tył jej kurtki i siłą postawiła ją do pionu.
Szarpanie się nic nie dało. Napastnik był o wiele większy i silniejszy od niej.
--Mam cię! - ktoś wyszeptał jej do ucha, a zaraz później do jej ust przyciśnięto jakąś szmatę.
Ostatnim, co zarejestrowały jej zmysły, był silny zapach eliksiru nasennego.
Rozdział 2

„Gdy groza wypełni serce...”

(Nightwish – Amaranth)

--Obudź się, szlamo! - Piekący ból policzka otrzeźwił ja na tyle, że otworzyła oczy.
--Dobra, Ramond, teraz ocuć tę rudą – odezwał się jakiś zachrypnięty głos.
Dreszcz strachu przebiegł po plecach Hermiony, a w myślach uformowało się nieme błaganie, by
był to tylko koszmarny sen. Poczuła ból w ramionach i nadgarstkach, zbyt realny, by mogła go
wymyślić jej podświadomość. Jej ręce krępowały stare, zardzewiałe kajdany, przytwierdzone
wysoko do ściany. Klęczała na zimnej, kamiennej podłodze w lochu, który oświetlała tylko jedna
pochodnia. Ostrożnie rozejrzała się dookoła. Tuż obok niej siedziała równie przerażona Lavender.
Dalej przywiązana była Ginny, którą teraz klepał po twarzy jakiś młody Śmierciożerca. Zauważyła
jedynie, że obok rudej najpewniej siedzi Luna, a to znaczyło tylko jedno... Ujść z zasadzki zdołała
tylko Parvati. Reszta z nich została złapana i przywleczona do miejsca, którego nazwa budziła we
wszystkich strach. Umbra Walpurgis. Twierdza Śmierciożerców nazywana również Cieniem
Śmierci. Mawiało się, że żaden wróg Czarnego Pana nie wyszedł z tego miejsca żywy...
--Wszystkie są przytomne, możemy więc wezwać już naszego pana – stwierdził jeden z dwóch
Śmierciożerców obecnych w lochu.
Hermiona dla zasady sprawdziła, czy jest w stanie się uwolnić. Wiedziała jednak, że to próżny trud.
Śmierciożercy łapali swoje ofiary nie po to, by umożliwić im ucieczkę. To koniec. Wpadły w ręce
Czarnego Pana. Pozostawało się modlić, by śmierć nadeszła szybko i nie była bardzo bolesna...
Lavender płakała, chyba uświadamiając sobie, jaki los wkrótce je spotka. Ginny i Luna milczały,
ale ich twarze były spięte. Obie również miały świadomość, że nic nie jest w stanie ich uratować.
Znajdowały się w Twierdzy Śmierciożerców, nie wiadomo gdzie. Nie wiedziały też, ile czasu
minęło od ich porwania, ale Hermiona wiedziała jedno. Zakon z pewnością nie miał sposobu ani
środków, by je uwolnić. To był koniec...
Duże, drewniane drzwi do lochu otwarły się i weszła przez nie postać, której każda z nich miała
nadzieję, już nigdy nie oglądać.
Czarne, drogie szaty. Blada, pozbawiona nosa twarz i przerażająco czerwone oczy.
Pan życia i śmierci...
Ten-którego-imienia-nie-wolno-wymawiać...
--Widzę, że nasi goście już nie śpią – z jego ust wydobył się złowieszczy syk.
--Ocuciliśmy je, mój panie – odpowiedział jeden ze sług, pokornie skłaniając głowę.
Voldemort uniósł dłoń, by uciszyć Śmierciożercę i powoli podszedł do nich, a jego ohydny wąż
podążył tuż za nim.
--Witaj – odezwał się, stając twarzą w twarz z Ginny.
Ruda hardo spojrzała w te przerażające tęczówki, ale nic mu nie odpowiedziała.
--Czekałem na tę chwilę... - mruknął Czarny Pan, dotykając swym bladym palcem jej policzka.
--Od dawna byłem ciekaw twej osoby. Wspomnienie o tobie nie dawało mi spokoju... - mówił,
przyglądając się Ginny, jakby ta była jakimś eksponatem na wystawie.
--Skoro już zaspokoiłeś swoją ciekawość, zakończ to szybko – wydusiła Gin.
I choć głos jej lekko drżał, to było widać, że jest gotowa na wszystko.
Czarny Pan roześmiał się głośno, a jego śmiech był tak samo przerażający jak cała jego postać.
--Skończyć? O nie, mała czarownico, nie mam na razie takich zamiarów. Przynajmniej jeśli chodzi
o ciebie. – Voldemort przeniósł swoje spojrzenie na Lunę, później na kolejne dziewczęta.
Brązowowłosa starała się dzielnie wytrzymać siłę jego spojrzenia, jednak strach niemal paraliżował
każdy fragment jej ciała. Nagle Riddle odwrócił głowę i zwrócił się do Śmierciożerców.
--Zaprowadź ją do moich komnat – wskazał palcem Ginny. --A ty, – skinął na drugiego sługę – weź
szlamę i przyprowadź ją do sali tronowej. – Ledwo skończył mówić, odwrócił się, zamiatając
czarnymi szatami i wyszedł z lochów, a Nagini z cichym sykiem podążyła za nim.
--Hermiona nie! - krzyknęła Lavender, wybuchając histerycznym płaczem.
--Spokojnie Lav, nic mi nie będzie – próbowała uspokoić przyjaciółkę Miona, choć serce waliło jej
jak młotem, gdy Śmierciożerca odpinał łańcuch jej kajdanek od ściany. Zaraz potem skuł jej ręce na
plecach i pociągnął ją w stronę wyjścia. Tuż za nimi szedł drugi Śmierciożerca i szarpiąca się z nim
Ginny.
--Nie poddawaj się Herm, nie daj tym śmieciom satysfakcji! - krzyczała Ruda, gdy na jednym z
rozwidleń korytarzy, Śmierciożerca, który ją prowadził, skręcił w inną stronę.
Hermiona nie była nawet w stanie nic odpowiedzieć. Chciała krzyknąć Ginny, że ją kocha jak
prawdziwą siostrę i że dziękuje za to, że była tak wspaniałą przyjaciółką, jednak słowa pożegnania
utknęły jej w gardle. Wielokrotnie wyobrażała sobie, jakby to było, gdyby trafiła w ręce
Śmierciożerców. W wyobrażeniach jej odwaga i heroizm zawsze były niezachwiane. Teraz jednak
wiedziała, jak dalekie to było od rzeczywistości. Mroczne, śmierdzące wilgocią korytarze Umbra
Walpurgis, były jakby żywcem wyjęte z najgorszego koszmaru. Szczęk łańcuchów i okropne
zawodzenie wiatru gdzieś na zewnątrz, były odgłosami samymi w sobie budzącymi grozę...

⚡⚡⚡

--Jesteśmy na miejscu, szlamo – poinformował ją, nie wiadomo po co, jej strażnik.
Sama zorientowała się, że dotarli do celu, gdy weszli do wysoko sklepionej sali pełnej
przerażających ornamentów z głowami węży, a w jej centralnym punkcie stał wielki, drewniany
tron.
Śmierciożerca poprowadził ją na sam środek sali i popchnął tak, że upadła na kolana, po czym
wyszedł, zostawiając ją samą.
Ciężkie wrota po prawej stronie pomieszczenia otworzyły się i powoli, niczym zjawy, zaczęły
wchodzić przez nie postacie w czarnych szatach i srebrnych maskach. Hermiona naliczyła ich
czternaście. Stanęli po obu stronach drewnianego tronu i dziewczyna wiedziała już, że to pierwszy,
wewnętrzny krąg. Najbardziej oddani generałowie i słudzy Czarnego Pana. Nazwisko każdego z
nich budziło grozę w całym magicznym świecie. Byli przerażającymi mordercami... I przyszli tu po
to, by skończyć z następną ofiarą.
Tym razem otworzyły się drzwi po lewej i do sali wszedł sam Voldemort, a wielki, obrzydliwy wąż
jak zwykle nie opuszczał jego boku.
--Witajcie moi słudzy!
--Witaj Nasz Panie. Władco Magicznego Świata. Walczący w Imię Twoje i Gotowi na Śmierć za
Ciebie Pozdrawiają Cię! - wyrecytowali chórem Śmierciożercy, a każdy z nich skłonił głowę i
uderzył się pięścią w pierś.
Voldemort wygodnie rozsiadł się na tronie, a Nagini ułożyła się u jego stóp.
--Jak widzicie zebraliśmy się tutaj, ponieważ misja zaplanowana przez naszego współtowarzysza
Zabiniego, zakończyła się sukcesem. Zdejmij maskę chłopcze – polecił.
Śmierciożerca stojący jako przedostatni z lewej strony, zdjął metalową maskę i zsunął z głowy
kaptur.
Blaise Zabini nie zmienił się bardzo przez te pięć lat. Wciąż przypominał chłopaka, którego
Hermiona znała ze szkoły. Jednak jego twarz nie była już chłopięca. Był mężczyzną. Doskonale
zorganizowanym mordercą... Słusznie nazywano go diabłem wcielonym. Jego liczne zbrodnie były
doskonale znane w magicznym świecie, a sadyzm, z jakim ich dokonywał, dał mu wreszcie awans
do wewnętrznego kręgu Czarnego Pana.
--Gdzie jest ta mała zdrajczyni? - zapytał Voldemort.
--Stoi na korytarzu, mój panie. Wezwać ją? - zapytał usłużnie Blaise.
--Tak. Niech szlama Granger pozna prawdę o tym, kto zgotował jej taki los – zaśmiał się złowrogo
Riddle.
Hermiona zacisnęła zęby i odwróciła się w stronę drzwi, przez które weszła Parvati.
Jęk niedowierzania wyrwał się z jej ust, gdyż nigdy nie przypuszczała, że trafi w ręce
Śmierciożerców w wyniku zdrady jednego z Feniksów.
--Chodź do mnie – polecił Zabini, wyciągając dłoń, a Parvati blada ze strachu szybko wyminęła
wszystkich i wpadła w ramiona Diabła, jakby było to najbezpieczniejsze miejsce na ziemi.
--Doskonale się spisałeś, Zabini, ta mała ufa ci bezgranicznie – pochwalił Czarny Pan.
--Szlamo, nie masz nic do powiedzenia przyjaciółce, która was zdradziła? Która dobrowolnie
oddała ciebie i twoje towarzyszki w nasze ręce? - kpił Riddle.
--Nie mam jej nic do powiedzenia – odpowiedziała cicho Hermiona, nawet nie patrząc w stronę
Patil. Jej zdrada oznaczała śmierć dla nich wszystkich. Miała nadzieję, że sumienie dziewczyny
sobie z tym nie poradzi.
--Dobrze. Zabini twoją nagrodą jest nasz szacunek. A z nią zrób co chcesz – Voldemort machnął
ręką, by odprawić Blaise'a i Parvati, uwieszoną na jego ramieniu. Śmierciożerca kiwnął głową na
znak wdzięczności i wyszedł z sali razem z dziewczyną.
--Szlamo, wiesz, gdzie jest Potter albo Dumbledore? - zapytał Czarny Pan.
--Nie wiem – odpowiedziała zgodnie z prawdą Hermiona przygotowana na serie tortur, które
miałyby wydobyć z niej te informacje.
--Severusie, masz to, o co prosiłem? - Voldemort zwrócił się do Śmierciożercy stojącego po jego
prawej stronie.
--Tak, mój panie – odpowiedział Snape, zdejmując maskę i zsuwając kaptur.
--Podaj jej to – rozkazał Riddle.
Snape skinął posłusznie głową, po czym ruszył w stronę Hermiony, jednocześnie wyjmując z
kieszeni szaty małą fiolkę z przeźroczystą substancją. Veritaserum.
--Otwórz usta, Granger – rozkazał jej były profesor eliksirów, gdy znalazł się tuż nad nią.
Hermiona posłusznie spełniła jego polecenie, doskonale wiedząc, że wlałby jej ten eliksir siłą do
gardła, gdyby zaprotestowała. Nie bała się działania Veritaserum. Nie wiedziała gdzie jest
Dumbledore, a tym bardziej gdzie i na jaką misję wyruszyli Harry i Ron. Nie mogła też podać im
lokalizacji Białego Feniksa, gdyż był on strzeżony odpowiednimi zaklęciami. Snape wlał całą
zawartość fiolki do jej ust, po czym wrócił na swoje miejsce przy boku Voldemorta.
--Gdzie jest Dumbledore? - zapytał ponownie Riddle.
--Na misji – odpowiedziała zgodnie z tym, co wiedziała.
--Gdzie na misji?!
--Nie wiem – jej odpowiedź najwyraźniej nie zadowoliła Lorda.
--Gdzie jest Potter i jego przyjaciel?
--Też na misji. Nie wiem gdzie i w jakim celu.
--Bezużyteczna szlama! - wrzasnął Voldemort, waląc pięścią w oparcie tronu.
--Mój panie, od razu wiedzieliśmy, że ona nie będzie posiadała tak istotnych informacji – wtrącił
łagodnie Snape.
--Wiem, Severusie. Ona i jej ruda przyjaciółka będą doskonałą przynętą na tę imitację czarodzieja z
blizną. Będzie pragnął je uratować...– syknął Voldemort.
--Musicie wziąć szlamę i jej przyjaciółki pod opiekę. Nie oddam ich w ręce niedoświadczonych
towarzyszy. Szlama ma zostać przy życiu do czasu, aż będzie mi jeszcze potrzebna – poinformował
wszystkich Voldemort.
--Tak, panie! - odpowiedzieli chórem.
--Ty, Severusie, z pewnością nie masz czasu ani ochoty na posiadanie niewolnicy... - stwierdził
Riddle.
Snape w odpowiedzi skinął tylko głową.
Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Miała zostać niewolnicą, któregoś ze Śmierciożerców? To już
chyba lepsza śmierć... Oni wszyscy byli chorymi sadystami. Nie chciała skończyć jako zabawka
erotyczna jakiegoś zwyrodnialca. Na samą myśl o tym, łzy zaświeciły się w jej oczach.
Na dodatek Snape nie miał prawa ubiegać się o niewolnice, a przecież to prawdopodobnie on był
szpiegiem Zakonu. U niego nic, by jej nie groziło.
--Który z was ma ochotę dostać jako niewolnicę szlamę Pottera? - zapytał Riddle.
Hermiona ze zgrozą obserwowała jak z kręgu wychodzi czterech Śmierciożerców. Jeden stojący
najbardziej od prawej, dwóch stojących po środku lewej strony i ten, który stał zaraz obok Snape'a.
Najwyżej w hierarchii z pośród tych, którzy chcieli ją mieć na własność.
--Sami młodzi. Tak, jestem pewien, że doskonale wiecie, co można zrobić z taką brudną szlamą. Do
tego się nadaje – zarechotał lord, a Śmierciożercy mu zawtórowali.
--Zdejmijcie maski i pokażcie jej, kto ma ochotę, by ją posiąść...
Z drżącym sercem Hermiona obserwowała jak czterej Śmierciożercy zdejmują kaptury i zrzucają
maski. Pierwszy swoją maskę zdjął Gregory Goyle. Na jego widok, wszystko podeszło Hermionie
do gardła. Pamiętała jeszcze ze szkoły tego tępego osiłka, bez grama mózgu. Jego obleśne
spojrzenie skierowane w jej stronę, dobitnie pokazało jej, że Goyle raczej nie zmądrzał... Następny
maskę zdjął Theodor Nott. To przeraziło ją bardziej niż wszystko, czego dziś już doświadczyła.
Nott był znany ze swoich sadystycznych upodobań i nawet do Białego Feniksa docierały informacje
o jego licznych gwałtach na młodych czarownicach, a nawet na mugolkach.
Śmierciożercą stojącym najbardziej z prawej, co znaczyło, że jest we wewnętrznym kręgu
stosunkowo od niedawna... okazał się Wiktor.
Wiktor Krum!
Hermiona wprost nie mogła w to uwierzyć! Nigdy nie sądziła, że Wiktor mógłby przystać do
Śmierciożerców, a tym bardziej, że mógłby być aż tak okrutny, by trafić do wewnętrznego kręgu.
Była pewna, że dalej przebywa w Bułgarii, a przestał do niej pisać z powodu wojny. A jeśli to on
jest Mr. Shadow? - Ta myśl rozpaliła iskierkę nadziei w jej serce. Wiktor jest szpiegiem zakonu! To
dlatego nie chciał się zgodzić na spotkanie z nią! Bał się, że go rozpozna! Wiktor jej nie skrzywdzi,
jeśli zostanie jego niewolnicą.
Jednak ta nadzieja zniknęła równie szybko, jak się pojawiła. Dokumenty i plany jakie dostarczał do
Zakonu Mr. Shadow, były zbyt dokładne i zbyt tajne, by Wiktor mógł mieć do nich dostęp. Pan
Cień musiał być bardzo blisko Voldemorta, przynajmniej tak blisko jak Snape...
Ostatni Śmierciożerca, zdjął maskę, ale jego twarz, wciąż ukryta była w cieniu kaptura. Hermiona
wstrzymała oddech, gdy mężczyzna zsunął kaptur.
Te platynowe włosy nie mogły należeć do nikogo innego... Niebiesko-szare oczy i blada twarz.
Złość dosłownie wybuchła w każdej komórce jej ciała. Jak on śmiał? Jak on miał czelność wystąpić
jako chętny do jej zniewolenia?! Gdyby tylko mogła, zabiłaby go na miejscu.
Draco Malfoy spojrzał na nią, a jego zimny wzrok nie wyrażał żadnych emocji. Hermiona patrzyła
w te znienawidzone oczy, nie potrafiąc ukryć złości, choć doskonale wiedziała, że jeśli on ją
dostanie,to gorzko mu za to zapłaci...
--Sekretarzu, ty również chcesz zostać właścicielem tej szlamy? - zapytał Voldemort.
--Tak Mój panie. Ta szlama jest najlepszą przyjaciółką Pottera, jestem pewien, że potrafiłbym
wydobyć z niej wiele ciekawych informacji o naszych wrogach – odpowiedział Malfoy, odrywając
wzrok od Hermiony i przenosząc go na Voldemorta.
Fretka została sekretarzem samego Lorda? Cóż za awans... – pomyślała gorzko dziewczyna.
--Doskonale. A ty, Goyle, czemu ją chcesz?
--Nie mam jeszcze niewolnicy, mój panie – odpowiedział usłużnie Gregory.
--Nott?
--Moja poprzednia niewolnica zginęła, panie, chciałbym mieć następną – odpowiedział sadysta.
--Ta musi zostać przy życiu, Theodorze, więc wybierzesz sobie którąś z dwóch pozostałych. Są
mniej przydatne.
Nott posłusznie skinął głową, choć Hermiona mogła się założyć, że miał już sadystyczne pomysły
na to, co mógłby z nią zrobić.
--A ty, Wiktorze? - zwrócił się do Bułgara.
--Nu ja... Nie mam niewolnica, a ona ja znać jeszcze ze szkoła. Ja umieć z nią rozmawiać, panie –
wydukał Krum.
--Dobrze... Zastanówmy się więc... - Voldemort pogładził swe blade usta palcem.
--Draconie, jesteś jednym z najwierniejszych i zasłużyłeś na nagrodę. Szlama w twoich rękach na
pewno przeżyłaby odpowiednio długo, ale Wiktor wykazał się ostatnio dużym zaangażowaniem.
--Niech walczą, mój panie. Zwycięzca dostanie szlamę – odezwał się jeden ze Śmierciożerców.
--Dobry pomysł, Rosier. Myślę, że to może być interesujące. Draconie, czy staniesz do walki z
Wiktorem o prawo do zniewolenia szlamy? - zapytał.
Draco spojrzał na Hermionę, jakby oceniał czy warto podjąć to wyzwanie. Dziewczyna posłała mu
wrogie spojrzenie, licząc, że samo to spowoduje, że on się wycofa.
--Tak, panie, stanę do walki – oznajmił Malfoy, a Śmierciożerca po prawej stronie Lorda klasnął w
dłonie. Po chwili mężczyzna zdjął kaptur i maskę. Okazało się, że był to Lucjusz Malfoy.
--Wszyscy zdejmijcie maski, by obserwować ten fascynujący pojedynek. Severusie, zostaniesz
sędzią? - zapytał Voldemort.
--Oczywiście. Walka trwa do momentu, aż jeden pozbawi różdżki drugiego. Gotowi? - zapytał
Snape, wychodząc na środek sali, tuż obok Hermiony. Młodszy Malfoy zdjął z siebie czarne szaty i
okazało się, że ma na sobie białą koszulę i czarne spodnie. Hermiona niechętnie musiała przyznać,
że blondyn bardzo zmężniał od kiedy ostatni raz go widziała, pięć lat temu, w czasie bitwy o
Hogwart.
Wiktor stanął na przeciwko niego i uśmiechnął się pewny siebie. Brązowowłosa miała nadzieję, że
Krum nadal jest tak dobry w czarowaniu jak pamiętała. W końcu był reprezentantem swojej szkoły
w Turnieju Trójmagicznym. Najmocniej chciała, by Malfoy nadal miał poziom ucznia siódmej
klasy, ale wiedziała, że to raczej niemożliwe. Nie zostałby sekretarzem Czarnego Pana, gdyby nie
znał się na czarach.
--Pamiętajcie! Tylko rozbroić! Raz, dwa, trzy! - krzyknął Snape.
Wiktor ekspresowo posłał zaklęcie w stronę Malfoy'a, jednak, ku rozczarowaniu Miony, blondyn
zdołał zrobić unik. Szybko odpowiedział kontratakiem, a Wiktor rozłożył się jak długi,
wypuszczając różdżkę z ręki.
--Ha! Zaklęcie galaretowatych nóg? Wspaniale, Draconie, wybitny pomysł! - zaśmiał się
Voldemort. Hermiona zaklęła pod nosem. Nie mogła uwierzyć, że Wiktor pozwolił pokonać się w
tak banalny, szkolny wręcz sposób. Złośliwy uśmieszek na usta Lucjusza, gdy na nią popatrzył,
sprawił, że ciarki przebiegły jej po plecach...
Została niewolnicą młodego Malfoy'a. Wpadła w ręce swojego największego wroga. Jej los był
przesądzony. Codzienne tortury, bez prawa do upragnionej śmierci.
Przełknęła gorzkie łzy, które napłynęły jej do oczu. Nie da temu gnojkowi satysfakcji. Nie popłacze
się przed nim
--Gratuluje Draco, możesz odebrać swoją nagrodę – odezwał się zimno Voldemort.
Blondyn usłużnie skinął głową, po czym podszedł do niej i jednym ruchem różdżki uwolnił jej ręce
z kajdan. Zaraz też jego dłoń mocno zakleszczyła się na jej ramieniu i siłą poderwała ją w górę.
Hermiona zachwiała się na nogach, osłabiona tym wszystkim co ją dziś spotkało.
--Zabierz ją do siebie. Niech ci służy. Zrób z nią, co zechcesz, pamiętaj tylko, że ma to przeżyć –
pouczył go Voldemort.
--Dziękuję, mój panie. Obiecuję cię nie zawieść – odpowiedział Draco, po czym pociągnął
Hermione w stronę drzwi.
--Nie szarp się, Granger. To na nic – warknął, gdy Hermiona spróbowała wyrwać rękę z jego
uścisku.
Szedł szybko, niemal wlokąc ją za sobą, a ona z rozpaczą myślała o tym, że każdy krok zbliża ją do
tego, co nieuniknione. Naprawdę wolała umrzeć niż pozwolić, by on jej dotykał.
Dotarli wreszcie do drewnianych drzwi ze srebrną plakietką: "Draco Malfoy – Osobisty Sekretarz
Czarnego Pana". Blondyn stuknął różdżką w drzwi, a te otworzyły się szeroko, prowadząc do
niewielkiego, ale gustownie urządzonego salonu, w którym dodatkowo stało biurko. Draco
wepchnął ją do środka, a sam wszedł zaraz za nią, zamykając drzwi zaklęciem. Hermiona spojrzała
niepewnie na niego gotowa prawie na wszystko. Draco uśmiechnął się do niej lekko, po czym
wycelował swoją różdżką prosto w jej gardło.
--A teraz sobie pogadamy, Granger...
Rozdział 3

„Gdy odkryjesz nieznane...”

(Queen – Pr inces Of The Universe)

Ten uśmiech nie zwiastował niczego dobrego. Przeciwnie, należał do tego typu grymasów,
które przyprawiają człowieka o ciarki na plecach. Uśmiech szaleńca o morderczo-sadystycznych
skłonnościach nikomu nie mógł wydać się przyjazny...
--A teraz sobie pogadamy, Granger... - oznajmił, a jego różdżka lekko wbiła się w jej krtań.
--Nie mamy o czym, fretko – odpowiedziała, nim rozsądek zwyciężył nad jej gorącą krwią.
Wiedziała, że nie powinna mu pyskować, ale nie mogła się powstrzymać. Nienawiść do niego była
zbyt wielka.
--Nic się nie zmieniłaś. Nadal jesteś pyskatą, przemądrzałą szlamą, która działa wszystkim na
nerwy – wycedził przez zaciśnięte zęby, a Hermiona zdziwiła się, że jeszcze jej niczym nie przeklął.
Nagle Malfoy odsunął różdżkę i złapał ją za ramię. Przyciągnął ją mocno do siebie, tak, że ich nosy
prawie się zetknęły. Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. W jego oczach widziała furię, a dłoń
mężczyzny boleśnie zaciskała się na jej ramieniu. Nigdy nie sądziła, że kiedyś znajdzie się tak
blisko niego i musiała przyznać, że już samo to było przerażające. Wiedziała też, że to dopiero
początek... Jeśli Malfoy będzie chciał ją zgwałcić, to pozostawało się modlić, by zrobił to szybko, a
później najlepiej niech od razu ją zabije. Ślizgon intensywnie patrzył jej w oczy, chcąc doszukać się
w nich strachu, ale Hermiona hardo uniosła głowę, wyzywająco patrząc mu w oczy. Mógł ją pobić,
skrzywdzić, a nawet zabić, ale nie da mu tej satysfakcji! Nie ugnie przed nim karku!
Draco dość brutalnie pchnął ją na ścianę i znów przyłożył różdżkę do jej gardła.
--W tych komnatach obowiązują cię trzy zasady, Granger – warknął, a jego różdżka sunęła w górę i
w dół po jej szyi, jakby szukając najlepszego miejsca, by się w nią wbić.
--Zasada numer jeden. Nie wchodzisz mi w drogę. Nie przeszkadzasz mi, gdy pracuję, a tym
bardziej, gdy odpoczywam. Jasne?
Hermiona lekko skinęła głową, by dać znać, że zrozumiała. Ta zasada była jej jak najbardziej na
rękę. Jeśli o nią chodziło to mogłaby nie oglądać go na oczy nigdy więcej, już nie wspominając o
celowym wchodzeniu mu w drogę.
--Zasada numer dwa – jesteś posłuszna. Ja mówię, a ty robisz to, co rozkazałem bez zadawania
głupich, wścibskich pytań z których niestety słyniesz. Nigdy nie odzywasz się nie pytana. Dotarło?
--Tak – burknęła nieuprzejmie. Myślałby kto, że kiedykolwiek miałaby mieć ochotę na rozmowę z
nim... Nadęty pacan!
--I zasada trzecia. Nie wkurzasz mnie, Granger. Trzymaj swoje gryfońskie zapędy na wodzy i
powściągnij swój wiedźmowaty język, a może uda ci się przeżyć jakiś czas w jednym kawałku.
Zrozumiałaś?
--Zrozumiałam – odpowiedziała cicho, woląc go nie drażnić od samego początku.
--I tak pewnie nie raz zajdziesz mi za skórę, o to akurat mogę się założyć – warknął, robiąc krok w
tył i chowając swoją różdżkę.
--Nikt ci nie kazał mnie brać jako niewolnicę – mruknęła bardzo cicho, znów nie panując nad
emocjami, ale niestety Malfoy miał dobry słuch.
--I już zaczyna pyskować, brudna niewdzięcznica! Chyba szybko pożałuję, że nie zostawiłem cię na
pastwę Notta – powiedział sam do siebie, przechodząc przez salon i znikając za jednymi z dwóch
par drzwi, jakie się w nim znajdowały.
Hermiona wciąż stała przy ścianie, oddychając płytko. Nie było tak źle... przynajmniej nie rzucił się
na nią od progu. Bała się jednak, co będzie, gdy blondyn wróci.
Nagle gdzieś na korytarzu rozległ się przerażający krzyk. Hermionie zmroziło od niego krew, a
zaraz potem rzuciła się do drzwi, by ruszyć na pomoc. Poznała bowiem, że ten wrzask należał do
Lavender. To jej przyjaciółka tak przeraźliwie krzyczała.
Szarpnęła za klamkę, ale drzwi nawet nie drgnęły. Z rozpaczą i determinacją zaczęła w nie kopać i
krzyczeć do Lav, że już do niej idzie... że jej pomoże... Ale było to bezcelowe. Drzwi nie miały
zamiaru ustąpić.
Łzy bezsilności płynęły po jej policzkach, a krzyk Lavender nie milknął. Przebijały się przez niego
błagania dziewczyny, by ktoś nie robił jej krzywdy. Najwyraźniej jednak jej oprawca nie zamierzał
przestać, gdyż Brown wciąż krzyczała. Hermiona waliła w drzwi, modląc się, by jakaś niewidzialna
siła pozwoliła jej uratować przyjaciółkę, jednak poza otarciami na dłoniach nic się nie zmieniło.
Drzwi pozostawały zamknięte.
Nagle krzyk Lav się urwał, a przerażająca cisza zapadła w całym pomieszczeniu.
Hermiona, szlochając, osunęła się przy drzwiach, domyślając się jaki los spotkał Lavender...
--Nie mogłabyś jej pomóc. Jeśli trafiła do Notta, nie będzie dla niej ratunku – wzdrygnęła się, gdy
usłyszała za plecami zimny głos Malfoy'a.
--Już lepsza jest śmierć – wyszeptała, a łzy wciąż płynęły po jej policzkach.
--Śmierć nie zawsze jest wyjściem z sytuacji, Granger – burknął, podchodzą i łapiąc ją pod ręce, by
podnieść ją z ziemi.
Hermiona wzdrygnęła się, gdy dotknął jej po raz kolejny.
--I co narobiłaś, idiotko? Całe drzwi są teraz w twojej krwi – sarknął, łapiąc za jej okaleczone
dłonie.
--Pewnie myślałeś, że będzie ona w kolorze szlamu? – odpyskowała, wyrywając ręce z jego
uścisku.
--Nie minęła nawet godzina, a już mam cię serdecznie dość! Robak! - wrzasnął
--Sam jesteś robakiem! – zawołała z oburzeniem, gdy nagle rozległ się trzask i tuż przed nią pojawił
się skrzat domowy.
--Panicz wzywał Robaka? - zapytał usłużnie.
Hermiona poczuła się dość głupio, tym bardziej, że Malfoy nie zareagował na jej słowa, tylko po
prostu je zignorował, a mogłaby spodziewać się, że co najmniej da jej w twarz za coś takiego.
--Przygotowałeś dla niej pokój? - zapytał Draco, odchodząc od niej, by usiąść przy biurku.
--Tak paniczu, szaty też już czekają w łazience – zapiszczał skrzat.
--Dobrze. Idź wziąć kąpiel, Granger, bo na kilka mil śmierdzisz lochem – odprawił ją machnięciem
ręki.
Hermiona niepewnie spojrzała to na niego, to w stronę drzwi, które jej wskazał.
--Zaprowadź ją, Robaku, a później tu wróć i wyczyść drzwi, które zapaskudziła w bezsensownej
walce z nimi – burknął, po czym wyjął kawałek pergaminu i zaczął coś pisać.
Wreszcie ruszyła za skrzatem domowym, który poprowadził ją do drzwi, a dalej - na niewielki
korytarz.
--Tu będzie pokój panienki, a dalej łazienka i toaleta – tłumaczył jej skrzat, wskazując poszczególne
drzwi, a ona musiała szczerze przyznać, że coś jej tu nie pasowało. Malfoy dał jej własny pokój?
Słyszała plotki o niewolnicach śpiących na podłodze przy łóżkach swoich panów...
A on nawet jej nie uderzył, pomimo że kilka razy pozwoliła sobie wręcz na bezczelność wobec
niego. Czyżby szykował dla niej jakąś większa karę? A może woli, by się wykąpała zanim... Nie
chciała nawet dopuszczać do siebie takich myśli.
Z ogromną przyjemnością zanurzyła się w wannie ciepłej wody, jednocześnie jej wzrok co jakiś
czas uciekał w stronę drzwi. A co jeśli on tu wejdzie? Nie miałaby nawet czym się bronić, chyba, że
ktoś uzna mydło za śmiercionośną broń. Łazienka Malfoy'a była, co by nie mówić, bardzo
przyjemna. Biało-zielone kafelki, duża wanna, prysznic i umywalka. Wielkie lustro, w srebrnej
oprawie zajmowało prawie całą ścianę. Nie spodziewała się jednak niczego innego. Malfoy
przecież słynął z zamiłowania do luksusu. Westchnęła cicho i spróbowała się odprężyć, powtarzając
sobie, że gdyby on chciał ją skrzywdzić, to już dawno, by to zrobił.
Ten dzień był na tyle koszmarny, że jedynie sen mógł dać jej choć trochę ukojenia. Krzyk Lavender
wciąż odbijał się echem w jej głowie. Gdy zamykała oczy widziała twarz Ginny, która krzyczała do
niej, by się nie poddawała, jednocześnie nie mając pewności, czy jeszcze się kiedyś zobaczą...
Wyszła z wanny, gdyż zmęczenie powoli ją pokonywało i bała się, że za chwile zaśnie w wodzie.
Na małym krzesełku obok spoczywała biała, bawełniana bielizna, oraz zwykła koszula nocna,
również biała. Koszula była ziemi i miała długie rękawy. Hermiona żałowała, że w komplecie nie
dostała szlafroka, ale i tak była szczęśliwa, że materiał zakrywał prawie całe jej ciało. Ostrożnie
wyjrzała z łazienki i zamarła, widząc, jak Draco stoi przy drzwiach na końcu korytarza.
--W twoim pokoju czeka kolacja. Normalnie posiłki będziesz jadała w salonie albo tam, gdzie ci
każę. Zaraz po kolacji idź spać – powiedział rozkazującym tonem.
Herm skinęła tylko głową, by pokazać, że zrozumiała. Jednocześnie czuła wielką ulgę, że niczego
więcej od niej na razie nie chciał. Jednak nim weszła przez drzwi, które wcześniej wskazał jej
skrzat, postanowiła, że musi się tego dowiedzieć...
--Mogę o coś zapytać? – szepnęła cicho, nie za bardzo wiedząc jak się do niego zwracać.
--Byle szybko! - warknął niecierpliwie z dłonią na klamce do swojego pokoju.
--Co z innymi?
--Zostały niewolnicami jak ty – opowiedział.
--Do kogo należą?
--Wariatka Lovegood trafiła do Goyla. Brown nie pożyje długo, bo wybrał ją Nott. Siostra łasica
podobno jest w komnatach Czarnego Pana i nikt nie wie, co się z nią dzieje.
--Dziękuję... - powiedziała, szybko wchodząc do swojego pokoju. Naprawdę była mu wdzięczna za
to, że jej odpowiedział.

⚡⚡⚡

Pokoik był malutki. Nie było w nim nic poza niewielkim łóżkiem, stolikiem z jednym krzesłem i
niewielką, starą toaletką z lustrem. Podłoga była drewniana, podobnie jak wszystkie meble, a całe
pomieszczenie oświetlała tylko jedna pochodnia. Ściany były kamienne i odrażająco ponure, ale
Hermiona poczuła ulgę, że będzie miała to miejsce dla siebie... Żałowała tylko, że w drzwiach nie
było żadnego zamka, ani nawet zasuwki, ale w końcu lepsze to, niż spanie na podłodze u stóp
Malfoy'a. Na stoliku stała taca, a na niej talerz kanapek i szklanka mleka. Nie miała specjalnie
apetytu, ale zmusiła się do zjedzenia jednej kanapki, doskonale wiedząc, że siła będzie jej teraz
potrzebna. Napiła się też mleka. Już po pierwszym łyku zorientowała się, że coś jest z nim nie tak...
Eliksir słodkiego snu.
Z przerażeniem myślała o tym, czemu Malfoy jej go podał. Czyżby chciał jej coś zrobić, gdy będzie
nieprzytomna?
Czując, że napój zaczyna działać, podeszła do łóżka i niepewnie ułożyła się na posłaniu. Starała się
nie zasnąć, jednak mikstura zrobiła swoje i nim zdążyła po stokroć przekląć blondyna za jego spryt,
jej powieki opadły, a sama odpłynęła w krainę niespokojnych snów.

⚡⚡⚡

--Panienko, proszę się obudzić, pora na śniadanie. – Głos skrzata wyrwał ją ze snu, którego nie
można było nazwać słodkim.
--Śniadanie? - zdziwiła się, spoglądając na okno, za którym mocno lał deszcz, a gdzieś w oddali
niebo przecięła błyskawica, a zaraz potem nastąpił mocny grzmot. Słychać było też szum wody.
Wczoraj było tak ciemno, że za oknem nic nie było widać. Teraz więc zerwała się, by sprawdzić,
czy pomimo paskudnej pogody, uda jej się poznać, gdzie zlokalizowana była Umbra Walpurgis.
Woda, woda, wszędzie woda. Hermiona westchnęła zrezygnowana, stwierdzając, że plotki tym
razem mówiły prawdę. Twierdza Śmierciożerców znajdowała się prawdopodobnie na odciętej od
świata wyspie w niewiadomym miejscu. Sięgnęła do zamknięcia okna i ze zdziwieniem stwierdziła,
że może je otworzyć. Gdyby tylko miała miotłę, mogłaby przez nie wylecieć... Wychyliła się i
spojrzała w dół, a silny wiatr potargał jej włosy. Wysokie, ciemne fale rozbijały się od skalnej
podstawy twierdzy. Ciekawe, jak daleko było stąd do lądu? Może przy lepszej pogodzie można by
przepłynąć?
--Skacz, jeśli chcesz. – Pisnęła ze strachu i gwałtownie odwróciła się do Malfoy'a stojącego w
progu jej pokoju. Blondyn opierał się barkiem o framugę drzwi i patrzył na nią z kpiącym
uśmieszkiem.
--Zaraz pod wodą znajdują się piekielnie ostre skały. Żadnych szans na przeżycie. Ale ja
przynajmniej miałby spokój – dodał zgryźliwie.
--Paniczu, Robak obudził panienkę na śniadanie, jak pan kazał. – Pośpieszył z wyjaśnieniem skrzat.
--Możesz odejść, Granger sama trafi do salonu. – Draco odprawił swojego sługę – Jak się
zdecydujesz, czy skakać akurat teraz czy jednak nie, to w salonie jest śniadanie. Wychodzę i nie
wiem, kiedy wrócę i nic ci do tego. Nie masz prawa nigdzie wychodzić i nikt nie może cię
odwiedzać. W razie konieczności wezwij skrzata.
--To co mam robić cały dzień? - zapytała jakby samą siebie.
--A co mnie to obchodzi, Granger? Rób, co chcesz! - warknął, odwracając się i odchodząc.
Hermiona odetchnęła świeżym, morskim powietrzem. Powinna być wdzięczna losowi za to, że
Malfoy najwyraźniej nie miał zamiaru, na razie zrobić jej nic złego. I choć zachowanie blondyna
było co najmniej dziwne, ona nie miała powodów, by narzekać.

⚡⚡⚡

Umyła się i założyła długą, szarą szatę, którą przygotował dla niej skrzat, a włosy spięła spinką
znalezioną w szufladzie starej toaletki w swoim pokoju. Śniadanie czekało na nią na niewielkim
stoliku w salonie. Z lekkim zażenowaniem musiała przyznać, że Śmierciożercy jadali dużo lepiej,
niż oni w Białym Feniksie. Naprawdę ucieszył ją widok truskawek, których nie miała okazji jeść od
tak dawna...
Z lekkim powątpiewaniem sięgnęła po owoce, gdyż pamiętała, co wczoraj dodał do jej mleka.
Trudno było uwierzyć, że blondyn podał jej ten eliksir tylko po to, by spokojnie zasnęła i nie
dręczyły ją koszmary, ale przecież najwyraźniej nic jej nie zrobił... Dokładnie obejrzała swoje ciało
przy porannej toalecie i nie znalazła żadnych śladów. Zresztą, co jej szkodziło? Była niewolnicą!
Skoro niewolnicy wolno było jeść truskawki, to ona nie miała zamiaru narzekać.
Po śniadaniu obeszła wszystkie komnaty. Nie było tego wiele. Dwie sypialnie ta, w której spała, a
druga jej właściciela. Do sypialni mężczyzny drzwi były zamknięte zaklęciem. Jedna łazienka,
osobna toaleta, jedno pomieszczenie przypominające coś pomiędzy laboratorium, a składzikiem na
książki, które stały tam w wielkich stosach. Były tam również nieotwarte, kartonowe pudła, których
Hermiona wolała nie ruszać. Postanowiła nieco podpytać skrzata Malfoy'a, gdy ten przyniósł jej
obiad, lecz Robak, choć uprzejmy, nie był zbyt rozmowy. Dowiedziała się tylko, że wszystkie
skrzaty mieszkają w wielkiej kuchni i pojawiają się jedynie na rozkazy swoich panów. Nie zdążyła
zapytać o nic więcej, gdyż skrzat się deportował.
Kilkakrotnie sprawdziła drzwi wyjściowe, ale niestety wciąż były zamknięte, więc nie miała
żadnych szans na ucieczkę, chyba, że prosto w zimne ramiona śmierci czekającej za oknem.
Z rezygnacją, ale i poniekąd z ulgą, że na razie nie spotkało jej nic gorszego, od konieczności
oglądania Malfoy'a, przeglądała książki zgromadzone na dużym regale w salonie.
Wiele tytułów tyczyło się czarnej magi i wszystkich jej mrocznych aspektów, ale nie dziwiło jej to
wcale. Były to przecież książki jednego z głównych generałów Czarnego Pana...
Znalazła również książki o dużo lżejszych tytułach, takich jak „Poradnik Szukającego – Złap Znicz,
Wygraj Mecz”. Natrafiła też na tom, którego by się tu nie spodziewała, a widok którego bardzo ją
ucieszył. „Historia Hogwartu” – wciąż była jej ulubioną lekturą, dlatego bez wahania sięgnęła po
opasłą publikację i rozsiadając się na kanapie, zabrała się za czytanie. Tak bardzo ją to pochłonęło,
że nawet nie zauważyła, jak jej pan wrócił do swoich komnat.
--Granger, z książką w ręce! Slytherin mi świadkiem, że ani razu nie zatęskniłem za tym
wkurzającym widokiem przez te wszystkie lata – skomentował.
--Ja... nie wiedziałam, czy wolno... - mruknęła speszona. Nie chciała, by ukarał ją za to, że wzięła
książkę bez pozwolenia.
--Jeśli to pozwoli mi uniknąć konieczności słuchania twojego irytującego głosu, to czytaj, Granger,
byle było cicho! Muszę skończyć raport – warknął, rzucając jakieś pergaminy na swoje biurko.
Hermiona mocniej wcisnęła się w oparcie kanapy i wróciła do tekstu, który wcześniej czytała,
jednak obecność Malfoya w tym samym pomieszczeniu była bardzo irytująca i rozpraszająca.
Blondyn zdjął czarne szaty i pozostał w białej koszuli, czarnych spodniach i ciężkich butach do
konnej jazdy. Podwinął rękawy koszuli tak, że widziała jego Mroczny Znak mocno odcinający się
czernią na tle bladej skóry i niczym magnes przyciągający wzrok Hermiony.
--Nie gap się, Granger. Nie masz szans na autograf. Za wysokie progi jak dla ciebie - zakpił, gdy
przyłapał ją na tym, jak ukradkiem na niego spogląda.
Dziewczyna zaczerwieniła się ogniście i ukryła twarz za książką, złorzecząc w myślach na
bezczelność arystokraty.
Nagle jednak blondyn zamarł, jakby go sparaliżowało. Zaraz potem rzucił pergaminy i pióro na
biurko, po czym wstał i wyjął różdżkę. Hermiona spojrzała na niego zdziwiona, gdy w nią
wycelował i szepnął zaklęcie. Poczuła jak stróżka krwi spływa po jej wargach, a zaraz później
zapiekło ją lewe oko. Syknęła z bólu, a książka wypadła jej z ręki. Nie zdążyła się po nią schylić,
gdy Draco w kilku krokach znalazł się przy niej i chwycił za przód jej szaty, po czym rozerwał ją
tak, że było widać jej stanik.
Pisnęła przerażona, próbując oderwać od siebie jego ręce. On jednak podniósł ją z kanapy i rzucił
na ziemię, po czym usiadł na niej okrakiem. Usiłowała się z nim szarpać, ale wiedziała, że nie ma
szans... Jedną ręką mocniej rozerwał jej szatę, a drugą niezbyt delikatnie wytargał spinkę z jej
włosów.
--A teraz, Granger, radzę ci udawać, że właśnie przeżywasz najgorsze chwile w swoim życiu! –
syknął, wstając z niej i poprawiając koszulę. Ledwo skończył to robić rozległo się pukanie do
drzwi...
Rozdział 4

„Gdy boisz się światła dnia...”

(Jakub Zaborski & Piotr Szumlas ­ Emotions)

Łzy płynęły po jej policzkach, a przecież nie zrobił jej jeszcze nic strasznego. Rozerwana
szata, zaklęcie, które rozcięło jej górną wargę i o ile się nie myliła, zaklęcie, które sprawiło, że
spuchło jej lewe oko. Te łzy jednak pojawiły się ze strachu. Przeraziła się, gdy dosłownie się na nią
rzucił. To było jak ziszczenie się koszmaru, choć dotyczyło tylko pewnej jego części. Teraz jednak
strach się wzmógł. Ktoś dobijał się do drzwi komnat. Draco chyba nie zareagowałby tak
gwałtownie, gdy to był ktoś mile widziany...
Leżała płasko na ziemi przed kominkiem, wciąż cicho szlochając. Naprawdę czuła się tak, jakby
przeżywała jedne z najgorszych chwil w życiu. Zawsze była zorganizowana, przygotowana na
każdą ewentualność, znająca odpowiedź na prawie każde pytanie.
A teraz?
Nie wiedziała, co ją czeka za chwile... jaki los może ją spotkać dosłownie za parę minut.
Draco, wyglądający na opanowanego, podszedł do drzwi i je otworzył.
--Czemu to zawdzięczam wizytę tak miłych gości? – mruknął, wpuszczając do swojego salonu
swego ojca oraz towarzyszącego mu Mistrza Eliksirów.
Hermiona lekko uniosła głowę, by zobaczyć kto przyszedł, po czym od razu z powrotem się
położyła i wbiła wzrok w sufit. Nie miała najmniejszej ochoty patrzeć na Lucjusza Malfoy'a...
--Witaj, synu. Przyszliśmy sprawdzić, jak się sprawuje twoja nowa zabawka – zarechotał Lucjusz.
--Znośnie, choć już kilka razy miałem ochotę odciąć jej język. – Draco odpowiedział niemal
nonszalancko, po czym podszedł do Hermiony i kopnął ją ciężkim butem, prosto w żebra. Choć
kopniak z pewnością mógł wyglądać na silny, tak naprawdę jego noga ledwie musnęła jej bok.
Mimo to dziewczyna pisnęła, jakby naprawdę zabolało, podejrzewając, że tego właśnie oczekuje od
niej jej pan.
--Wstawaj, szlamo! Nie wypada byś przy gościach tarzała się po ziemi jak zwierze – warknął na
nią, po czym złapał ją za ramię i podniósł do pionu. Lucjusz i Severus usiedli w tym czasie na
kanapie.
--Niewiele lepsza od jakiegoś zwierzęcia, synu, to najpospolitsza suka – zaśmiał się Lucjusz. Draco
spojrzał na swojego ojca i uśmiechnął się lekko.
--Jeszcze może mi się na coś przydać. Jak dobrze pójdzie, to zostanie odpowiednio wytresowanym
zwierzątkiem swojego pana, prawda, dziwko? - Młodszy blondyn mocno złapał za jej podbródek,
tak, by spojrzała mu w oczy. Jego własne były pełne pogardy dla jej osoby.
Nienawiść, obrzydzenie i złość buzowały w jej ciele na granicy wybuchu. Wiedziała jednak, że jej
wzrok i cała postawa muszą wyrażać pokorę. Draco nie skrzywdził jej, gdy byli sami, a teraz
zachowywał się jak jakiś pokręcony sadysta. Miała wrażenie, że odgrywa on tylko pewną scenkę na
potrzebę chwili... Wolała więc grać razem z nim, niż narazić się na jakąś prawdziwą karę.
--Jak sobie życzysz, panie – mruknęła, pokornie opuszczając głowę i wbijając wzrok w swoje bose
stopy.
--Suka, ale przynajmniej taka, która wie, gdzie jej miejsce – syknął jadowicie Draco, po czym
popchnął ją tak, że opadła na kolana tuż przy kanapie.
--Nieźle sobie z nią radzisz Draconie. Czarny Pan będzie zadowolony – odezwał się Snape.
--Trochę mało poobijana jak na niewolnicę. Już ja dałbym jej szkołę! - warknął Lucjusz, sięgając
dłonią do jej włosów i szarpiąc je boleśnie tak, by odchyliła głowę do tyłu.
--Wiesz, ojcze, że nie lubię brzydoty. Szlama jest obrzydliwa z powodu swojej krwi, ale ciało ma
niezłe. Nie będę oszpecał jej bliznami, przynajmniej na razie – Draco mówił to tak obojętnym
tonem, jak gdyby opowiadał o pogodzie, jednocześnie wyjmując ze swojego biurka trzy szklanki i
butelkę whisky.
Hermionie łzy napłynęły do oczu, gdy Lucjusz bezlitośnie szarpał ją za włosy, ale nawet nie jęknęła
w ramach protestu. Wiedziała, że jakikolwiek opór sprowadziłby na nią tylko kłopoty.
--Masz tę wrażliwość na piękno, po swojej matce. Wypleniłbym to z ciebie, gdybym tylko mógł –
burknął Lucjusz, wciąż trzymając rękę na głowie Hermiony, a drugą sięgając do jej rozerwanej
szaty, tak by móc dotknąć jej piersi. Nim jednak zdążył to zrobić, dziewczyna znów poczuła uścisk
młodszego Malfoy'a na swoim ramieniu, a zaraz potem została postawiona na nogi.
--Po tobie mam tę cechę, że nie lubię się dzielić, więc nie obmacuj mojej niewolnicy bez mojej
zgody – poinformował zimno ojca, po czym przeciągnął Hermione na druga stronę kanapy i
posadził na podłodze obok Severusa. Zaraz potem wrócił do biurka, by nalać whisky i poczęstować
nią swoich gości.
--Jaki zaborczy! - zaśmiał się Lucjusz, odbierając drinka. – Pamiętaj, że w razie twojej nieobecności
to ja ją dostanę pod opiekę! Wtedy pozna smak prawdziwej gościnności Śmierciożerców – rechotał
lubieżnie.
--W razie mojej nieobecności dostanie ją ten, którego wyznaczę. Nie wiem, czy chciałbym zbierać z
niej to, co bym zastał, gdyby trafiła do ciebie – burknął Draco, jednym łykiem wypijając całą
zawartość swojej szklaneczki.
--Nie umiesz się z nią odpowiednio obchodzić, synu. Szlama u mnie nauczyłaby się prawdziwej
pokory!
--Daj spokój, Lu. Chłopak i tak nieźle ją ustawił. Nie widzisz, jaka jest grzeczna? Pierwszy raz
widzę Granger z zamkniętą buzią – wtrącił się Snape.
--Rzuciłeś na nią w nocy silencio? Nie słyszałem, by się darła w czasie waszych zabaw – zapytał
dociekliwie blondyn.
--Rzuciłem zaklęcie na komnaty, bo nowa własność Notta krzyczała tak, że aż uszy bolały.
--Podobno magomedycy mieli problem, by ją połatać, gdy ich wreszcie wezwał – zachichotał
Lucjusz, a Hermiona drgnęła nieznacznie, gdy jej serce ścisnął tępy ból. Lavender... Co ten potwór
ci zrobił...?
--Szlama wygląda w miarę na całą. Byłeś ostrożny, czy sam ją wyleczyłeś? - wypytywał dalej .
--Pozwól, by to, co robię ze swoją niewolnicą w sypialni, pozostało moją prywatną sprawą –
odpowiedział Draco, sięgając po butelkę z whisky, by dolać gościom.
--No nie bądź taki! Opowiedz drogiemu ojcu, jak było! Stawiała mocny opór? Krzyczała? Była
jeszcze dziewicą? - dociekał Lucjusz, a Hermiona walczyła z silną falą mdłości, które poczuła, gdy
słuchała jego słów.
--Była znośna, jak na taką małą, plugawą szlamę – odpowiedział obojętnie Draco.
--Jeśli jesteś tak zdolny jak ja, to wkrótce zrobisz z niej rasową dziwkę – zapewnił Lucjusz, a
Hermiona modliła się, by nie zwrócić obiadu, który zjadła wprost na buty Snape'a.
Severus chyba zauważył, co się z nią dzieje, bo jednym łykiem dopił drinka i ponaglił Malfoy'a
seniora.
--Lu, wiesz, że zaraz mamy spotkanie z ludźmi Fenrira – przypomniał.
--A tak. Spotkanie. Nudy jak zwykle. Dobrze, że jutro Goyle robi tę swoją imprezę, przynajmniej
będzie jakaś rozrywka. Przyprowadzisz swoją zdzirę, synu? - zapytał
--Myślę, że Goyle sam zaprosił Messaline – odpowiedział Smok.
Lucjusz wybuchnął tubalnym śmiechem, a Severus i Draco spojrzeli na niego zdziwieni.
--Chodziło mi o twoją niewolnicę, a nie o córkę Rosiera, ale masz rację, Messalina to największa
zdzira w tej twierdzy. To jak, zabierzesz szlame? Wszyscy przyprowadzają swoje zabaweczki...
--Zobaczę, czy zasłuży – burknął Draco, odprowadzając swoich gości do drzwi.
--W takim razie do jutra. Baw się dobrze, brudna szmato. – Lucjusz uśmiechnął się do niej
bezczelnie i pomachał ręką, po czym pierwszy wyszedł z komnat. Snape zatrzymał się w drzwiach i
wyjął coś ze swojej kieszeni. Hermiona zdążyła zauważyć, że były to dwie fiolki. Jedna z
jasnoniebieskim eliksirem, druga z żółtym. Severus szepnął coś do blondyna, a ten w odpowiedzi
tylko skinął głową i zamknął drzwi. Podszedł do swojego biurka i wrzucił fiolki do szuflady, po
czym za pomocą zaklęcia sprzątnął whisky i szklanki.
Hermiona nadal siedziała na podłodze przy kanapie, próbując jakoś przetrawić to, co się wydarzyło.
Wszystkie słowa i insynuacje Malfoy'a wciąż pobrzmiewały w jej uszach.
--Wstawaj, Granger. – Jego zimny głos, oderwał ją od rozmyślań.
Podniosła się powoli, gdyż czuła, jakby jej nogi były z waty. Nie wiedziała, czego od niej chce, ale
znów opanował ją lęk. Draco podszedł do niej i szorstko złapał jej podbródek, po czym przyłożył
różdżkę pod jej lewe oko. Nie wyszeptał zaklęcia, ale Hermiona poczuła, że wraca jej ostrość
widzenia, zaraz po tym różdżka chłopaka zjechała na jej wargę. Nie wiedziała, dlaczego ją leczył,
przecież, jeśli jutro mieli ją widzieć inni Śmierciożercy, powinna być raczej poobijana.
--Teraz idź do swojego pokoju. Robak przyniesie ci nową szatę. Kolację możesz zjeść u siebie.
Zrozumiałaś? - zapytał cicho.
--Co z Lavender? - Musiała o to zapytać, musiała się dowiedzieć!
--Nie masz prawa zadawać pytań – przypomniał jej zasadę numer dwa, odsuwając się od niej.
--Proszę! Muszę wiedzieć! - wyszeptała ze łzami w oczach.
--Śmierć nie zawsze jest wyjściem z sytuacji. Czasem jednak śmierć jest najlepszym, co może
kogoś spotkać – odpowiedział, po czym sięgnął po czarne szaty i po prostu wyszedł ze swoich
komnat.

⚡⚡⚡

Nie wiedziała nawet, czy wrócił na noc, nie żeby ją to choć trochę obchodziło. Ona
praktycznie nie zmrużyła oka, cicho szlochając w swoją poduszkę. Myślała o swoich
przyjaciółkach, o potwornościach jakie spotkały Lavender, o tym co prawdopodobnie działo się z
Luną oraz o Ginny... Przecież nic o niej nie wiedziała. Później jej myśli powędrowały ku Białemu
Feniksowi. Jak jej mama zareagowała na wieść o porwaniu? Czy poradzi sobie z tym? Nie mogła
się poddać, ale już śmierć ojca była tak silnym ciosem... Czy Ron i Harry już wiedzą? Czy Mr.
Shadow powiedział im, w czyje ręce trafiła? Rozmyślała też o Malfoy'u i jego zachowania
względem niej. Był opryskliwy, ale nie mniej i nie bardziej niż kiedy byli jeszcze w szkole. Nie
uderzył jej, jedynie poszarpał i zważywszy na to, co się stało, zrobił to tylko dlatego, że takiego
zachowania po nim oczekiwano. Nie był pokręconym sadystą. Usiłowała sobie przypomnieć, czy
słyszała jakieś plotki o jego morderczych dokonaniach, tak jak wielokrotnie słyszała o Nottcie,
Goyle'u czy Zabinim, ale nic nie potrafiła sobie przypomnieć. Jednak jeśli Malfoy był sekretarzem
Czarnego Pana, znaczyło to, że ma dostęp do wszystkich planów... Czy on mógł być Mr.Shadow? I
choć ta opcja wydała jej się całkiem realna, musiała przyznać, że to by było wręcz absurdalne.
Malfoy był czystokrwistym arystokratą, który od zawsze nienawidził mugoli i szlamy... Dlaczego
więc miałby pomagać Zakonowi? Przecież nimi gardził, a zawsze wręcz czcił swojego pana i jego
ideologię. Nie, on nie mógł być szpiegiem. Zbyt mocno wierzył w potęgę Voldemorta, by móc
zdradzić. Nie wiedziała jednak, czemu zachowuje się względem niej tak, a nie inaczej. To pytanie
tak bardzo ją nurtowało, że wciąż nim dręczona, nie potrafiła zasnąć chociaż na chwilę...

⚡⚡⚡

Gdy Robak przyszedł, by obudzić ją na śniadanie, zastał ją siedzącą na parapecie okna, wpatrzoną
w szalejącą nawałnicę. Czy na tej odludnej wyspie pogoda kiedykolwiek się poprawiała? Czy
zawsze było tu tak ponuro i strasznie? Jesień w Białym Feniksie była złocista i pogodna, a tutaj
wszystko zdawało się być takie mroczne i niebezpieczne.
--Panicz czeka w salonie – poinformował ją skrzat.
Hermiona westchnęła cicho, zastanawiając się, czy powinna do niego dołączyć. Nie miała ochoty
ani na jedzenie, ani tym bardziej na oglądanie Malfoy'a. Jednak jeśli chciała się dowiedzieć, co się
dzieje, a tym bardziej zrozumieć, czemu on zachowuje się w ten sposób, musiała przebywać w jego
towarzystwie...
Dziś szata dostarczona przez skrzata była ciemnozielona i miała krótkie rękawy, które odkrywały
jej sińce na ramionach. Uścisk Malfoy'a, choć nie był specjalnie krzywdzący, pozostawił na jej
skórze ślady.
--Dzień dobry – burknęła, wchodząc do salonu, w którym zastała arystokratę siedzącego przy
małym stoliku nakrytym do śniadania.
Malfoy, słysząc jej powitanie, uniósł lekko głowę z nad gazety, którą czytał, ale nic nie
odpowiedział. Hermiona niepewnie zajęła miejsce na przeciwko niego i spojrzała wyczekująco.
--Zjedz coś – burknął Draco, nadal nie przerywając lektury.
--Nie jestem głodna...
--To nie była uprzejma prośba, Granger! - warknął przez zaciśnięte zęby, przeszywając ją zimnym
wzrokiem.
Hermiona miała ochotę zrobić mu na złość i dalej nic nie zjeść, wiedziała jednak, że to byłoby
bardzo dziecinne z jej strony... Sięgnęła po półmisek z jajecznicą i nałożyła odrobinę na swój talerz.
Kątem oka zauważyła, że blondyn nagle przestał czytać, przyglądając się jej odkrytym ramionom.
Nie skomentował jednak tego w żaden sposób, tylko sięgnął po filiżankę ze swoją kawą, a później
kontynuował czytanie.
--Znasz oklumencję? - zapytał nagle.
Hermiona szybko przełknęła ostatni kęs swojego śniadania i posłusznie skinęła głowa. Dumbledore
zawsze powtarzał im, że ta umiejętność może się przydać, dlatego się jej nauczyła...
--Sprawdzimy – mruknął Malfoy, sięgając po swoją różdżkę.
--Nie trzeba, nie kłamię... - wyszeptała przerażona, że chce spojrzeć w jej myśli.
--Nie panikuj, Granger, nie obchodzą mnie przemyślenia na temat twojego brudnego kochasia albo
jego przygłupiego kumpla z blizną. Sprawdzę tylko, czy umiesz się dostatecznie bronić. - Ledwie
skończył to mówić, Hermiona wyczuła, jak ktoś próbuje wedrzeć się do jej umysłu. Szybko
skoncentrowała się na tym, by temu zapobiec. Nacisk Dracona na jej bariery nie był wystarczająco
silny, by móc im zagrozić, ale mimo to dziewczyna bardzo się denerwowała. Myśli były dla niej
czymś bardzo intymnym, nie chciała, by ktokolwiek miał do nich dostęp, a już na pewno nie ktoś
taki jak on...
--Tyle wystarczy – stwierdził nagle Malfoy, wstając z krzesła i sięgając po czarne szaty.
Hermiona odetchnęła głęboko, czując prawdziwą ulgę...
--O siódmej masz być gotowa, Robak wszystko ci wyjaśni – poinformował ją zimno, po czym po
prostu wyszedł z komnat.
Dziewczyna jeszcze chwilę siedziała, próbując uspokoić oddech. To była dość przerażająca chwila i
cieszyła się, że była już za nią...

⚡⚡⚡

Po obiedzie, który zjadła samotnie w salonie pojawił się skrzat, który poinformował ją, że w jej
pokoju czeka sukienka, a w łazience są kosmetyki, których ma użyć. Robak powiedział również, że
ma ona pamiętać, o tym, że panicz Malfoy oczekuje, że będzie gotowa na siódmą. Hermiona
przypomniała sobie, jak Lucjusz wspominał wczoraj o jakiejś imprezie Goyla, na której będą inne
niewolnice. Czy dane jej będzie zobaczyć Lune, Ginny i Lav? Tak bardzo tego chciała...
W łazience, po za całym zestawem dobrych kosmetyków, znalazła również pudełeczko maści na
siniaki. Użyła jej obficie na swoich ramionach, po czym skupiła się na zrobieniu makijażu, który
zamaskowałby ślady, po nieprzespanej nocy. Sama nie wiedziała dlaczego to robi... Czy, jako
niewolnica Śmierciożercy miała prawo dobrze wyglądać? Skoro jednak dostała te kosmetyki, to
chyba o to chodziło Malfoy'owi...
Sukienka choć niewątpliwe ładna, była... okropnie skąpa. Gryfonka zakładając ją czuła się jak tania
ulicznica. Choć kreacja była ciemnozielona, to nie powstydziłaby się jej najbardziej rozwiązła
pannica. Była tak krótka, że Hermiona ze wstydem myślała o tym, że prawie widać jej bieliznę, a
dekolt był tak głęboki, że dziewczyna czuła się jakby była prawie nago. Hermiona zostawiła
rozpuszczone włosy, które choć w niewielkim stopniu ją zakrywały i założyła wysokie szpilki,
które Robak dostarczył jej razem z suknią. Nie wiedziała dlaczego Malfoy chciał, by była akurat tak
ubrana. Był to jednak dla niej bardzo upokarzający strój.

⚡⚡⚡

Zegar właśnie wybijał siódmą, gdy weszła do salonu. Draco już na nią czekał. Ubrany w eleganckie
czarne szaty, ze srebrnym haftem wyglądał naprawdę imponująco. Pan i władca świata.
Obrzucił ją uważnym wzrokiem, bez skrępowania oceniając jej wygląd. Dziewczyna zawstydziła
się intensywnością jego spojrzenia, zwłaszcza, gdy na dłużej zatrzymał się na jej wyeksponowanym
biuście i długich, opalonych nogach.
--Na kanapę ,Granger – burknął, podchodząc do swojego biurka.
--Słucham? - zapytała zaskoczona, nie za bardzo wiedząc, o co mu chodzi.
--Siadaj na kanapie – rozkazał.
Hermiona bez protestów usiadła na kanapie, nerwowym ruchem podciągając sukienkę, która
odsłoniła spory fragment jej uda. Wzdrygnęła się lekko, gdy Malfoy usiadł bardzo blisko niej i
odgarnął jej włosy z lewego ramienia. Przygryzła wargę i wbiła wzrok w ogień, gdy poczuła jak
chłodne palce arystokraty dotykają jej ręki.
--Nie ruszaj się – nakazał, po czym przejechał czymś chłodnym po jej skórze.
Hermiona zdziwiona, odwróciła głowę, by zobaczyć, co takiego jej robił, a blondyn mocniej
zacisnął palce na jej ramieniu i cicho syknął:
--Mówiłem, że masz się nie ruszać!
Nie odwróciła jednak głowy z lękiem, ale i pewnym zainteresowaniem patrząc, jak Draco przykłada
różdżkę do jej ręki i szepcze jakieś zaklęcie. Niczego nie poczuła, ale do jej nozdrzy doleciał
okropny zapach... coś jak palona skóra. Łzy napłynęły jej do oczu, gdy zobaczyła czerwone pręgi
na swojej skórze. On dosłownie ją przypalał! Odwróciła głowę, ignorując jego niezadowolenie. Nie
mogła patrzeć, na czerwone oparzenie szpecące teraz jej ramie. Blondyn najwidoczniej już skończył
i odsunął swoją różdżkę, następnie sięgnął po fiolkę, którą przyniósł z biurka. Hermiona rozpoznała
w niej ten żółty eliksir, który wczoraj dał mu Snape. Ponownie poczuła jak coś chłodnego
przejechało po jej skórze ramienia. Odważyła się spojrzeć i z wrażenia nieomal opadła jej szczęka.
To wyglądało jak tatuaż. Sporej wielkości herb... Herb rodowy Malfoy'ów.
Teraz to zrozumiała. Draco ją naznaczył, jako swoją niewolnicę, swoją własność... To znamię miało
wszystkim pokazywać, do kogo ona należy, kto jest jej panem...
--Nie rycz idiotko, bo rozmażesz makijaż, a nie mamy już czasu – mruknął, podnosząc się z kanapy
i kierując się do drzwi. Miona niezbyt pewna co zrobić, również wstała.
--Potrzebujesz specjalnego zaproszenia? - warknął, otwierając drzwi i czekając, aż pierwsza przez
nie wyjdzie.
Dziewczyna niepewnie wyminęła go i wyszła z komnat, zupełnie nie wiedząc, co ją może spotkać
dzisiejszego wieczoru...
Rozdział 5

„Gdy spotkasz czystą postać zła...”

(Evanescence – My Immortal)

Korytarz był ponury i straszny. Kamienne ściany, oświetlane przez nieliczne pochodnie i
jednostajne wycie wiatru gdzieś wysoko przyprawiało o gęsią skórkę na jej skąpo odzianym ciele.
Patrzyła jak Malfoy pieczętuje drzwi do swoich komnat zaklęciem. Gdy tylko skończył, odwrócił
się w jej stronę i złapał ją za ramię - to samo, które przed chwilą naznaczył. Przyciągnął ją do
swojego boku tak blisko, że mogła poczuć ciepło jego ciała i niesamowity zapach perfum.
--Nie zapominaj, gdzie idziemy. Bądź posłuszna, a nic ci się nie stanie – wyszeptał jej do ucha, a
ona wzdrygnęła się, skrępowana tak bliskim z nim kontaktem. Malfoy wciąż trzymając jej ramię
ruszył przed siebie, tak szybko, że ledwo za nim nadążyła. Stukot jej szpilek i odgłos jego ciężkich
kroków odbijały się echem po kamiennej podłodze korytarza i mieszał się z odgłosami wyjącego
wiatru.
Nie wiedziała, jak długo szli, schody, potem zakręt, jeden korytarz, drugi, znów schody... Hermiona
była pod wrażeniem ogromu tej twierdzy. Była ona ponura i przerażająca, ale potężna i budząca
grozę. Dokładnie taka jak Voldemort i jego słudzy. Doszli wreszcie do dużych, drewnianych drzwi i
blondyn zakołatał w nie trzykrotnie. Otworzyły się i stanął w nich jakiś młody Śmierciożerca.
--Generał Malfoy. Witamy! Proszę wejść - chłopak ukłonił się służalczo i szeroko otworzył drzwi.
Draco wszedł przez nie, ciągnąc za sobą Hermionę.
--Smoku! Mój przyjacielu! Jak dobrze cię widzieć – Goyle rozpłynął się w szerokim uśmiechu na
widok blondyna.
--Witaj Greg, widzę, że szykuje się świetne przyjęcie – odpowiedział zdawkowo.
Hermiona rozejrzała się po pomieszczeniu. Była to wielka, wysoko sklepiona sala. W jednej jej
części stały stoły i krzesła oraz bufety pełne jedzenia i oczywiście alkoholu. Druga część sali była
obniżona o trzy stopnie i stały tam surowo wyglądające, drewniane ławki, na których w niewielkich
grupkach siedziały kobiety w różnym wieku. Hermiona od razu poznała kim były... To niewolnice.
Wiele z nich nosiło na sobie ślady przemocy, niektóre miały podarte ubrania, a jeszcze inne ubrane
były podobnie jak ona. Skąpo, niczym prostytutki. Zauważyła wśród nich Lunę i od razu poczuła
ciepło w swoim sercu, wiedząc, że jej przyjaciółka wciąż żyje.
--Twoja szlama wygląda bardzo apetycznie. Widzę też, że nie ma żadnych śladów. Wieczny esteta,
co nie? - zarechotał Goyle.
Hermiona wzdrygnęła się lekko, gdy uświadomiła sobie, że została nazwana dziwką Malfoy'a.
--Tak, dobrze wiesz, że z tego słynę. Gdy jesteśmy sami może wyglądać jak ścierwo Nazgula, ale
nie będę publicznie pokazywał się z taką paskudą. Uroda niewolnicy świadczy o dobrym guście jej
pana.
--Granger nawet się wyrobiła od szkoły, chętnie bym jej skosztował... Może ubijemy interes?
Oddasz mi ją, powiedzmy, na tydzień - zaproponował Goyle.
Hermiona czuła głębokie upokorzenie, wiedząc, że rozmawiają o niej jak o zwykłej, niewiele wartej
rzeczy. Heroicznie powstrzymała łzy, które napłynęły jej do oczu.
--Sam nie wiem... Co masz w zamian? - zapytał Malfoy, a ona spojrzała na niego zdziwiona.
Naprawdę rozważał pożyczenie jej komuś do zabawy?
--Wkrótce mam dostać nowego ogiera. Czystej krwi Arab, który może być klejnotem twojej stajni.
Co ty na to? - Goyle zacierał ręce, przekonany, że właśnie ubija dobry interes.
Draco skrzywił się lekko, po czym przeniósł swoje spojrzenie na Hermionę, jakby oceniając, czy
jest warta takiej wymiany. Po chwili jednak uśmiechnął się tak, że pod dziewczyną ugięły się nogi.
To był naprawdę przerażający uśmiech...
--Nie, nie sądzę. Lubie słuchać krzyków mojej własności. To przywilej zarezerwowany tylko dla
mnie – odpowiedział.
Goyle wyglądał na szczerze zawiedzionego.
--Daj znać jeśli zmienisz zdanie, a teraz posadź ją z innymi szmatami. Pora zaczynać biesiadę.
Malfoy pociągnął ją w stronę innych niewolnic. Stanęli przed jedną z drewnianych ławek, a on
niezbyt delikatnie chwycił ją za włosy i odciągnął jej głowę w tył. Nachylił się do jej ucha i
wyszeptał.
--Bądź grzeczna, Granger. Dobrze ci radzę! – I choć jego usta nawet jej nie musnęły, dla
postronnego obserwatora mogło to wyglądać jakby całował lub kąsał jej ucho. Blondyn popchnął ją
tak, że niezgrabnie usiadła na ławce, po czym śmiejąc się perfidnie, odszedł w stronę innych
Śmierciożerców. Hermiona od razu zerwała się z miejsca i ruszyła w stronę Luny. Obie dziewczyny
rzuciły się sobie w ramiona, a Luna rozpłakała się gorzko. Dziewczyna przeżyła mały szok, gdyż
nigdy wcześniej nie widziała blondynki w takim stanie. Luna zawsze była bardzo dzielna, to ona
pocieszała innych, gdy było naprawdę źle... A teraz szlochała, wyraźnie zrozpaczona.
--Miona, jak dobrze, że żyjesz! - wyszeptała.
--Luna... - Hermiona nie wiedziała, co powiedzieć, dopiero teraz uważniej przyglądając się
przyjaciółce. Luna miała na sobie, krótką, krwisto-czerwoną sukienkę, która również więcej
odsłaniała, niż zakrywała. Nie była ranna, ani posiniaczona, jednak na całym jej lewym udzie
widniał obrzydliwie duży tatuaż z herbem rodowym Goyla. Była zaczerwieniony i najwyraźniej
świeży.
--Boli? - zapytała Herm.
--Teraz już mniej. Bolało, gdy go wypalał. Bolało, gdy robił mi te wszystkie straszne rzeczy...
Miona, ja dłużej nie dam rady! Wolę śmierć! - szlochała Lovegood, a Hermionie krwawiło od tego
serce.
--Niejedna z nas by wolała. Musisz pogodzić się z swoim losem, mała – odezwała się dziewczyna
siedząca na ławce na przeciwko nich. Pod jej okiem widniał wielki siniak, a na rękach i odsłoniętej
szyi widać było wiele blizn.
--Kim jesteś? - zapytała ją Hermiona.
--Niewolnicą Carrowa – odpowiedziała kobieta.
--A jak masz na imię? - zapytała Luna, uspokajając się trochę.
--Tara, ale bardziej jestem przyzwyczajona do nazywania mnie śmieciem, dziwką czy szmatą –
odpowiedziała gorzko.
--Długo jesteś niewolnicą? - odważyła się zapytać Hermiona.
--Dawno straciłam rachubę. Na początku przeżywałam to, co wy. Teraz jest mi już wszystko jedno
– w głosie Tary słychać było rezygnację.
Hermiona poczuła, jak coś ściska ją w gardle. Rozejrzała się dookoła i ledwo pohamowała krzyk
protestu, widząc te wszystkie maltretowane kobiety. Większość z nich miała takie same
zrezygnowane twarze jak Tara. Wyglądały, jakby wszystko było im już obojętne... Chciały tylko
śmierci.
--O Boże! - wyszeptała Luna zakrywając sobie usta dłonią.
Hermiona podążyła za wzrokiem Krukonki i sama przytknęła rękę do ust. Nott praktycznie wlókł
po ziemi ledwie przytomną Lavender. Ciało dziewczyny wyglądało jak jedna wielka rana. Różowa
sukienka była potargana, a zastygła krew tworzyła na niej plamy. Hermiona nie wytrzymała i
zerwała się z miejsca.
--Coś ty jej zrobił, potworze?! - krzyknęła na całe gardło. Nott, widząc to, roześmiał się na głos, po
czym rzucił Lavender tak, że z łoskotem wylądowała pod jedną z ławek.
--Hej, Malfoy! Twoja dziwka mnie obraża! – krzyknął Theodor w stronę stołów.
Hermiona na chwilę zamarła, widząc, jak Draco odrywa się od rozmowy z kimś i powoli do nich
idzie. Stanął tuż obok wyraźnie rozbawionego Notta i popatrzył na nią zimnym wzrokiem.
--Ta bezczelna szmata nazwała mnie potworem. Co ty na to? - zapytał Theo.
--Chodź tu – odezwał się zimno Draco.
Hermiona poczuła, jak spinają jej się wszystkie mięśnie. Niepewnie podeszła do swojego pana.
Malfoy spojrzał jej w oczy, a w jego własnych błysnęło na chwilę coś nietypowego... Coś jakby
żal? Uniósł rękę i wymierzył jej tak silny policzek, że Hermiona z jękiem upadła na kamienną
podłogę. Gorące łzy wypłynęły na jej twarz, a policzek pulsował bólem. Nim jednak zdążyła się
podnieść, poczuła mocny uścisk na swoim ramieniu, a zaraz potem została postawiona na nogi.
--Następnym razem to nie będzie moja ręką, tylko but, albo bat. Zrozumiałaś, szmato? - wysyczał
jadowicie, patrząc jej prosto w oczy.
--Tak panie – odpowiedziała, starając się nie splunąć mu z pogardą w twarz. Nienawidziła go w tej
chwili ze wszystkich sił.
--Przeproś pana Notta! - nakazał, mocniej zaciskając dłoń na jej ramieniu i odwracając ją w stronę
roześmianego sadysty.
--Przepraszam – starała się powiedzieć to głośno, tak, by Nott nie kazał jej powtarzać.
--Powinieneś ją bardziej utemperować, Smoku i skrócić ten jej szlamowaty język.
--Zrobię to, gdy będziemy sami – odpowiedział Draco, popychając ją w stronę drewnianych ławek.
--Liczę na to. A teraz chodź stary, pora na whisky – Nott skierował się w stronę stołów, a Malfoy
ostatni raz spojrzał na nią, po czym również odszedł.
Hermiona, przełykając gorzkie łzy bólu i upokorzenia, podeszła szybko do Luny i Lavender, która
leżała na kolanach przyjaciółki i płakała gorzko.
--Lav, skarbie... Wszystko będzie dobrze – szeptała do niej Herm, gładząc ją po jasnych włosach.
--Chce umrzeć. Umrzeć... Umrzeć... - jęczała Lavender, a łzy rzeźbiły ścieżki w zaschniętej krwi na
jej policzkach i brodzie.
--Biedna dziewczyna, ktoś powinien jej ulżyć, bo Nott nie zrobi tego zbyt szybko – powiedziała
jakaś niewolnica podchodząc do nich i wręczając Hermionie mokrą chusteczkę. Brązowowłosa nie
zastanowiła się nawet skąd ta kobieta ją wzięła, tylko zaczęła ścierać krew z twarzy Lav.
--Wszystkie zabawki Notta tak kończą, nie mogła trafić gorzej – odezwała się Tara.
--Merlinie, jak ja mam jej pomóc? - pytała samą siebie Hermiona, nawet nie wiedząc, kiedy łzy
spłynęły po jej twarzy.
--Nie możesz, kochana. Ciesz się, że ty trafiłaś do Malfoy'a. On słynie z tego, że nie lubi brzydoty.
Nie oszpeci cie na stałe. I zawsze to lepiej być gwałconą przez takiego przystojniaka, niż przez
starego, obleśnego sadystę jak na przykład Rabastan Lastrange, albo jego brat... – powiedziała cicho
inna niewolnica.
Hermiona nigdy w życiu nie czuła się tak bezsilna. Nie wiedziała, co może zrobić, by pomóc
przyjaciółce, ale czuła jak rozpacz dosłownie rozrywa jej wnętrze.
--Lavender? - Cichy, znajomy głos przywrócił ją do rzeczywistości. Odwróciła się, by stwierdzić,
że Parvati Patil z przerażeniem patrzy na to, co zostało z jej przyjaciółki.
--Jak śmiesz się do niej odzywać?! - krzyknęła Herm, wstając na równe nogi.
--Miona ja... - Parvati wyraźnie pobladła.
--Spójrz na nią! To wszystko twoja wina, ty zdradziecka suko! - Hermiona już była gotowa, by
rzucić się na Patil z pięściami, kiedy powstrzymała ją przed tym Tara.
--Nie martw się, ona już za to płaci. Zabini zrobił z niej niewolnicę, a nie wielką damę jak sobie
myślała. Taka jest cena układów ze Śmierciożercami. – Widać było, że Tara mówi to z prawdziwą
satysfakcją.
--On mnie oszukał, omamił, ja... moja rodzina... - jąkała się Parvati.
--Zdradziłaś nas. A to są konsekwencje – Hermiona wskazała ręką Lavender, która wciąż płakała –
Mam nadzieję, że nigdy nie zapomnisz tego widoku, a twoje sumienie na zawsze zostanie
obarczone tym, co nam zrobiłaś – powiedziała zimno Herm, po czym z powrotem przyklęknęła
przy rannej koleżance.
Kątem oka zauważyła jednak, jak Patil odchodzi do ostatniej ławki i siada tam ze spuszczoną
głową.
--Luna, wiesz może coś o Ginny? - zapytała blondynki.
--Ani słowa. Nawet nie wiem, kto ją dostał...
--Jest u Czarnego Pana – wtrąciła się znów Tara.
--Wiesz coś więcej? - zapytała z nadzieją Hermiona.
--Nie, ja nie, ale zapytaj Helgi, to niewolnica Macnaira, a on zajmuje się zaopatrzeniem komnat
Lorda, więc może ona coś wie - Tara wskazała Hermionie kobietę po trzydziestce, siedzącą w
otoczeniu kilku innych. Ona w przeciwieństwie do swym towarzyszek wyglądała na zdrową, dobrze
odżywioną, a nawet zadbaną. Miała na sobie ładną, długą suknie, a inne niewolnice patrzyły na nią
z prawdziwym podziwem.
--Zaraz wracam – poinformowała przyjaciółki Herm, po czym podeszła do Helgi.

⚡⚡⚡

--Hej, chciałabym zapytać, czy masz może jakieś informacje na temat niewolnicy Czarnego Pana.
Nazywa się...
--Ginny Weasley – odpowiedziała Helga z kpiącym uśmieszkiem.
--Tak, wiesz, co się z nią dzieje? - zapytała z nadzieją.
--Może wiem, a może nie...
--To znaczy? - spytała niecierpliwie Herm.
--Jeśli chcesz informacji, musisz mi coś dać. Tu, w naszym świecie, nie ma nic za dramo.
Informacja to towar wymienny...
Hermiona spojrzała na nią z mieszaniną szoku, niedowierzania i wściekłości. Była niewolnicą do
jasnej cholery! Co miała jej niby dać?
--Czego chcesz? - zapytała buntowniczo.
--Masz ładny błyszczyk na ustach. Następnym razem przynieś go dla mnie, a ja dostarczę ci
informacji o rudej dziwce naszego Lorda – zaśmiała się Helga, a inne niewolnice jej zawtórowały.
Hermiona ledwie powstrzymała się przed rzuceniem się na kobietę z pazurami. Zacisnęła zęby i
odeszła z powrotem do Luny i Lavender, która leżała teraz na ławce, tępo wpatrując się w jeden
punkt.
Biesiada Śmierciożerców wyraźnie się rozkręcała, kilku z nich było już mocno podpitych, a
rozmowy przy stole stawały się coraz głośniejsze. Hermiona poszukała wzrokiem jasnej głowy
Malfoy'a i spostrzegła, że jej pan siedzi wyraźnie nad czymś zamyślony, a ładna dziewczyna o
ognistych lokach pochyla się i szepcze mu coś do ucha. Draco nie wyglądał na zainteresowanego
rozmową. W dłoni obracał szklaneczkę whisky. Chyba jednak zorientował się, że ktoś mu się
przygląda, bowiem odwrócił głowę i jego spojrzenie, spotkało się ze spojrzeniem jego niewolnicy.
Hermiona na chwilę wstrzymała oddech, jednak blondyn szybko odwrócił od niej swój wzrok i z
dość kwaśną miną, jednym łykiem wypił swojego drinka.
--Kolacja dla szlamy panicza Malfoy'a – skrzekliwy głos odwrócił uwagę Herm i dziewczyna ze
zdziwieniem stwierdziła, że stoi przed nią skrzat domowy z tacą. Było na niej kilka kawałków
kurczaka, pieczywo, sałatka, jakieś owoce i szklanka soku z dyni.
--Musi być naprawdę dobra w łóżku, skoro Malfoy tak o nią dba – mruknęła jakaś dziewczyna.
Hermiona rozejrzała się dookoła. Większość niewolnic dostała tylko suchy chleb i wodę, a niektóre
nie dostały nawet tego. Tacę taką jak ona dostała tylko niewolnica Macnaira i jeszcze jedna kobieta
siedząca zaraz obok Helgi. Dla Lavender skrzaty nie przyniosły nic...
Hermiona odebrała tacę z rąk skrzata i postawiła na ławce obok Luny. Krukona również dostała
tylko chleb i wodę, więc Herm od razu odłożyła połowę kurczaka na jej talerz.
--Miona nie trzeba... - odezwała się Luna.
--Daj spokój, nie jestem głodna – odpowiedziała, co było całkowitą prawdą. Przecież zjadła dziś
śniadanie i obiad, a większość kobiet dookoła niej, chyba nie jadło mięsa od miesięcy, gdyż
pożądliwym wzrokiem patrzyło na jej porcję.
--Lav, otwórz buzię – poprosiła koleżankę, podsuwając jej pod usta kawałek kurczaka.
Lavender widać od dawna nic nie jadła, gdyż żuła mięso z wyraźną przyjemnością.
--Hej – podeszła do niej jakaś dziewczyna - Helga bardzo lubi truskawki i powiedziała, że jeśli
oddasz jej swoją porcję, to może powiedzieć ci co u tej Rudej – poinformowała, po czym od razu
odeszła.
Hermiona spojrzała na małą miseczkę owoców na jej tacy, w duchu dziękując za to, że będzie
mogła je wykorzystać, by zdobyć informację o swojej przyjaciółce.
--Dawaj! - zażądała Helga, gdy tylko do niej ponownie podeszła.
--Najpierw informacje, owoce później – odpowiedziała hardo Miona.
Helga skrzywiła się okropnie, ale zaczęła mówić.
--Weasley jest w prywatnych komnatach Lorda.
--Tyle to i ja wiem...
--Nic jej nie jest. Nie wolno jej wychodzić, kontakt z nią mają jedynie skrzaty i Czarny Pan. Nie
została pobita, zgwałcona, ani nie była torturowana – powiedziała kobieta, wyciągając ręce w
oczekiwaniu na truskawki.
Hermiona odetchnęła lekko i podała kobiecie miseczkę. Poczuła wielką ulgę, że Ginny nic nie jest.
--Następnym razem przynieś ten błyszczyk, a ja spróbuje dowiedzieć się czegoś więcej...
--Dobrze, dzięki – burknęła Miona, wracając do przyjaciółek.
Luna nadal karmiła Lavender kurczakiem.
--Proszę – Hermiona wzięła miskę z sałatką i podała ją Tarze, która zjadła już swój suchy chleb.
--Naprawdę mi to dasz? Ty nic nie zjesz? - dopytywała dziewczyna.
--Nie jestem głodna. Smacznego.
Tara z szerokim uśmiechem zabrała się do jedzenia, a Hermiona rozejrzała się dookoła. Dała sok
Lunie i Lavender, a resztę owoców rozdała niewolnicom, które nic nie dostały. Każda dziękowała
jej za to szczerym uśmiechem. Przechodząc pomiędzy ławkami, zauważyła jak Parvati przeżuwa
suchy kawałek chleba i nie bez satysfakcji myślała o tym, że dobrze jej tak!
Po skończonym posiłku puste tace po prostu zniknęły, a niewolnice pogrążyły się w rozmowach i
wymianie plotek. Śmierciożercy przy stole zachowywali się coraz głośniej, na co wpływ miały na
pewno wypite butelki alkoholu.
--Herm, uważaj! - szepnęła Luna, widząc, jak Malfoy w towarzystwie kobiety o ognistych lokach,
uwieszonej na jego ramieniu, idą w ich stronę.
--To która dziwka twoja, Smoku? - zaśmiała się piskliwym głosikiem kobieta.
Była niewątpliwie ładna. Wysoka, o seksownych kształtach, wesołych, zielonych oczach i uśmiechu
jak z okładki Tygodnika "Czarownica".
--Spróbuj zgadnąć, Messalino – odpowiedział blondyn najwyraźniej znudzony.
--Ta w zielonym! Wiem, że kochasz zielony!
--Tak, to moja własność – Draco nawet nie spojrzał w jej stronę.
--Mogę obejrzeć z bliska? - zapytała Messalina, a Hermiona pomyślała, że traktowana jest jak jakaś
klacz na wystawie, którą zaraz będą oceniać.
--Wstań, szlamo – nakazał blondyn.
Herm posłusznie wstała i podeszła bliżej.
--Niezła z wyglądu, a jaka jest w łóżku? - zapytała ciekawie.
Draco spojrzał Hermionie w oczy i uśmiechnął się bezczelnie, po czym powiedział:
--Ledwo zadowalająca...
W Gryfonce wszystko się zagotowało. Przecież ona zawsze we wszystkim była Wybitna! Jak on
śmiał...?! Dopiero po chwili uświadomiła się jak głupie i nieodpowiednie są jej myśli. Nie mogła
jednak się powstrzymać przed rzuceniem mu niechętnego spojrzenia.
--Co robicie? - Do Malfoy'a i dziewczyny podszedł Snape i uwieszona na jego ramieniu szczupła i
dość drobna brunetka i to właśnie ona zadała to pytanie.
--Oceniamy niewolnicę Smoka – zaśmiała się Messalina.
--Całkiem znośna, prawda, Severusie? - zapytała dziewczyna, a jej niebieskie oczy złośliwie
lustrowały Hermionę.
--Tak, Ario, choć w szkole była tak nieznośna, jak na Gryfonkę przystało.
--Och! Uczyłeś ją, mój drogi? - dopytywała Aria, gładząc ramię Severusa i patrząc na niego ze
szczerym oddaniem.
--Tak, miałem tę nieprzyjemność w swoim czasie – odpowiedział Snape, patrząc niechętnie na
Hermionę.
--Na pewno byłeś jej ulubionym profesorem. Moim byłeś... - zaśmiała się Aria.
--Ty, moja droga, masz o wiele lepszy gust, niż jakaś tam szlama – wtrąciła się Messalina, kładąc
głowę na ramieniu blondyna.
--Skoro teraz Draco ma niewolnicę, to wkrótce zabawicie się we trójkę? - zapytała Aria.
--Haha! Świetny pomysł. Co ty na to, kochanie? - zaśmiała się Messalina.
--Może kiedyś – odpowiedział wymijająco Draco, po czym odwrócił się i odszedł, a Snape i ich
towarzyszki poszły za nim.
--Uważaj na nią. To Messalina Rosier. Okropnie rozwiązła, ale też bardzo mściwa – poinformowała
ją szeptem Tara.
--To narzeczona Malfoy'a? - zainteresowała się Herm.
--Nie, ale od dawna ostrzy na niego ząbki. Tak jak ta druga na Snape'a. To Aria Yaxley okrutna jak
jej ojciec. Nie wiem, jak tyle zła może kumulować się w takiej małej, z pozoru słodkiej osóbce.
Lepiej jednak nie wchodzić jej w drogę...
--Zapamiętam – obiecała Hermiona, wracając na swoje miejsce i siadając obok Lavender, śpiącej na
ławce. Z bólem patrzyła na przyjaciółkę, naprawdę nie wiedząc, jak jej pomóc.
--Szlamo! - głos Lucjusza Malfoy'a przerwał jej rozmyślania.
--Chodź tutaj! - rozkazał jej, a widać było, że jest wyraźnie pijany.
Hermiona niepewnie rozejrzała się po pomieszczeniu, licząc na to, że gdzieś zobaczy Dracona,
jednak młodszego blondyna nigdzie nie było.
--Ile mam czekać, głupia dziwko?! - krzyknął Lucjusz.
Przerażona jego postawą wstała i podeszła do niego, liczą na to, że nic jej nie zrobi. Przecież Draco
już mu mówił, że bez jego zgody ma jej nie dotykać.
--Podejdź bliżej – nakazał.
Przełykając ślinę, spełniła jego prośbę, a gdy stanęła przed nim, Lucjusz z miną szaleńca złapał ją
za ramię i pociągnął w stronę jakiś drzwi...
Rozdział 6

„Gdy spróbujesz coś zrozumieć...”

(Enrique Iglesias – Hero)

Za drewnianymi drzwiami krył się ciemny korytarz, ale Lucjusz nie zatrzymał się tylko
zaciągnął ją dalej, pod kolejne drzwi. Otworzył je i wepchnął dziewczynę do środka z taką siłą, że
upadła, boleśnie raniąc sobie kolana. Znaleźli się w jakiejś ponurej, zaniedbanej komnacie, w której
nie było okien, a wszystko pokrywał kurz. Na ścianie płonęły pochodnie, ale i tak pomieszczenie
było mroczne i straszne... Przerażenie mroziło jej krew w żyłach, gdy patrzyła, jak Malfoy zamyka
drzwi zaklęciem. Chwilę później odwrócił się do niej, a szaleństwo w jego oczach jeszcze się
spotęgowało. Nie było wątpliwości, po co ją tu przyprowadził...
--On nie lubi się dzielić. Żałosny smarkacz myśli, że interesuje mnie jego zdanie? Ja zawsze
dostaje to, co chcę! - krzyknął Lucjusz.
Hermiona powoli podniosła się i stanęła na drżących nogach, przysięgając sobie, że nie podda się
bez walki. Może nawet zginąć, ale nie będzie biernie czekała na to, co planował zrobić jej Malfoy
Senior.
--Dziś mam ochotę na smakowitą szlamę. Nie martw się jednak, dziwko, powinnaś to przeżyć. A
kto wie? Może nawet ci się spodoba... - Lucjusz zrobił krok w jej stronę z lubieżnym uśmieszkiem,
a Hermiona zaczęła się cofać. Nerwowo rozglądała się za czymś, co może pomogłoby jej się
obronić.
Wiedziała jednak, że nie masz szans. Malfoy miał różdżkę. Nie pokona go pięściami... Gorące łzy
wypłynęły na jej policzki, gdy plecami natrafiła na zimną, kamienną ścianę. To koniec. Nie ma
gdzie uciec...
Lucjusz zrzucił z siebie czarne szaty i pozostając w samej czarnej koszuli oraz spodniach podszedł
do niej wciąż nie przestając się uśmiechać.
--To będzie przyjemna noc... dla mnie! - roześmiał się w głos.
Hermiona przygryzła wargę - wiedząc, że nie ma co błagać go litość. Ten potwór nie znał takiego
słowa. Dłoń mężczyzny dotknęła jej policzka, a zaraz potem na jej twarz spadł pierwszy cios. Tak
mocny, że zadzwoniło jej od tego w uszach. Nie czekając na nic, Lucjusz sięgnął dłońmi do jej
sukienki i rozerwał ją tak, by zobaczyć jej piersi.
--Krzycz, dziwko. I tak nikt cię nie usłyszy – wysapał, sięgając dłonią do jej stanika.
--Nie! - wrzasnęła, próbując go odepchnąć. Malfoy ponownie ją uderzył, tym razem tak mocno, że
znów upadła na kolana.
Blondyn widząc to, opadł na nią, przygniatając ją swym obleśnym ciałem do ziemi.
--Tak, szlamo! Walcz ze mną... lubię to... - mruczał jej do ucha, jednocześnie podciągając jej
sukienkę w górę.
Jedną dłonią sięgnął do jej włosów i poszarpał je boleśnie, tak by odsłonić szyję Gryfonki, w którą
wbił zęby, drugą ręką macał jej pośladki, a Hermiona mogła poczuć jak bardzo go to podnieca.
Z jej oczu płynęły łzy, a z gardła wyrywał się szloch. Wolałaby śmierć, niż to, co on zaraz jej zrobi.
--Ciekawe, który z nas jest w tym lepszy... ja czy mój syn? Będziesz miała porównanie, kurewko! -
syczał jej do ucha.
Hermiona poczuła, jak mężczyzna odsuwa się trochę, by rozpiąć spodnie i zaczęła mocniej się
szarpać.
Lucjusz dał jej mocnego klapsa w pośladek, po czym usiadł na niej okrakiem.
W tym momencie nastąpił głośny huk, a drzwi dosłownie wyleciały z zawiasów. Zaraz potem
Hermiona poczuła, że Lucjusz już na niej nie siedzi. Szybko odwróciła się i skuliła pod ścianą.
--Zgubiłeś coś, ojcze? - głos Dracona miał temperaturę zera absolutnego.
Brązowowłosa rozejrzała się po komnacie i spostrzegła, że Lucjusz jest przyciśnięty do jednej ze
ścian, prawdopodobnie za pomocą zaklęcia.
--Puść mnie natychmiast, gówniarzu! - wrzasnął na syna.
Draco zignorował jego słowa, podchodząc do Hermiony. Przyklęknął przy niej i spojrzał w jej
przerażone oczy.
--Coś ci zrobił? - zapytał cicho.
Dziewczyna potrząsnęła przecząco głową. Wiedziała, że kilka ciosów w twarz to nic w porównaniu
z tym, co mogło jej się stać. W tej chwili miała ochotę rzucić się młodemu Malfoy'owi na szyję i
wycałować go w ramach podziękowań za ratunek.
Draco wyciągnął do niej dłoń, a ona z ufnością ją przyjęła. Chłód jego palców działał kojąco na jej
skołatane nerwy. Chłopak pomógł jej się podnieść na nogi.
--Chyba wyraziłem się jasno, że masz nie dotykać mojej niewolnicy. Jeszcze raz, a będę zmuszony
poinformować o tym Sam-Wiesz-Kogo – oznajmił.
--Nie zrobisz tego! Nie doniesiesz na własnego ojca! - wściekał się Lucjusz.
--Nie radzę ci tego sprawdzać. Szlama ma na sobie zaklęcie własności. Będę wiedział, jeśli znów jej
dotkniesz.
--Zaklęcie własności? - zdziwił się Lucjusz.
--A co myślałeś, że samo oznaczenie jej wystarczy? Co drugi Śmierciożerca proponował mi dziś,
bym mu ją pożyczył, a wiesz, że nikt nie lubi odmowy...
--Ja jestem twoim ojcem! Mam do niej prawo!
--Nie przypominam sobie, byś ty dzielił się ze mną swoimi nagrodami, ojcze – Draco uśmiechnął
się cierpko pod nosem.
Hermiona czuła się potwornie. Poranione kolana mocno ją bolały, a roztargana sukienka sprawiała,
że czuła się brudna i zbrukana. Jedynie poczucie bezpieczeństwa, które dawał fakt, iż Draco trzyma
jej rękę, sprawiło, że nie upadła na ziemię i nie rozpłakała się w głos.
--Puść mnie wreszcie! - zażądał Lucjusz.
--Puszczę, jak obiecasz, że więcej jej nie dotkniesz – odpowiedział jego syn.
--Cholera! Niech będzie, ale jeszcze się policzymy za to! - zagroził Malfoy senior.
--Jak chcesz, ojcze, choć dobrze wiesz, że twoja przyszłość zależy ode mnie. Pamiętaj o...
--Wiem, co chcesz powiedzieć! Mieliśmy już nie rozmawiać na ten temat. Puść mnie! Obiecuje, że
więcej nie dotknę tej twojej dziwki!
Draco machnął różdżką, a ciało Lucjusza opadło na podłogę. Nie czekając na jego reakcję, ani
nawet nie żegnając się jednym słowem, Smok wyszedł z komnaty razem z Hermioną. Skręcił w
jakiś inny korytarz, więc nie wrócili już do sali, gdzie odbywało się przyjęcie. Dziewczyna ledwie
za nim nadążała, a blondyn nadal mocno ściskał jej dłoń. Znów minęli kilka korytarzy, pokonali
dwie kondygnacje schodów, jeden zakręt, drugi... Ta twierdza była jak wielki labirynt.

⚡⚡⚡

Wreszcie dotarli do jego komnat i Draco puścił jej rękę i wepchnął ją, jako pierwszą do pokoju, po
czym wszedł zaraz za nią i zapieczętował drzwi kilkoma zaklęciami.
--Idiotko! Wiesz, co mogło się stać? Kto ci pozwolił do niego podejść?! - warknął na nią, wyraźnie
zły.
--Ja... ja... - Hermiona poczuła, jak łzy mimowolnie wypływają na jej twarz. Opadła na kanapę,
czując, że obolałe nogi nie utrzymają jej już ani chwili dłużej.
--Niewolnice zawsze siedzą za niewidzialną barierą. Tylko ich właściciele mogą pod nią wejść, ale
dotknąć można tylko i wyłącznie swojej własności.
--Kazał mi do siebie podejść – wyjąkała.
--I dlaczego to zrobiłaś? Masz wykonywać tylko i wyłącznie moje rozkazy! - burknął, zdejmując
kosztowną szatę i podchodząc do biurka po whisky.
--Przepraszam... - wyszeptała, nie za bardzo wiedząc, co jeszcze może powiedzieć.
--W nosie mam twoje przeprosiny Granger. Następnym razem po prostu myśl – odpowiedział
nieuprzejmie, podchodząc do niej i wciskając jej w dłoń szklankę z bursztynowym płynem. Sam
zdrowo pociągnął prosto z butelki. Hermiona napiła się odrobinę whisky. Trunek był okropnie
mocny i boleśnie palił jej gardło, ale dzięki niemu, przyjemne ciepło rozlało się po całym jej ciele.
Draco odstawił butelkę na gzyms kominka, po czym przyklęknął przy niej i wyjął różdżkę. Za
pomocą zaklęcia uleczył jej poranione kolana oraz sporego siniaka, którego miała pod okiem.
Zlikwidował również ślad po zębach, jaki jego ojciec zostawił na jej szyi...
--Wykąp się i zawołaj skrzata, niech przyniesie ci coś do jedzenia. Pewnie rozdałaś całą kolację
innym niewolnicom, w imię swojej szlachetnej, gryfońskiej postawy – burknął, wstając i wkładając
różdżkę za specjalny pasek z boku spodni.
Podszedł do kominka i znów napił się whisky, prosto z butelki. Hermiona ostawiła szklaneczkę z
niedopitym alkoholem na stolik, po czym podniosła się z kanapy i skierowała się do drzwi.
--Dziękuję – wyszeptała cicho, zanim wyszła z pokoju.
Draco nie zareagował na to. Stał przy kominku i wpatrywał się w ogień. Butelka, którą trzymał w
rękach, była już prawie pusta...

⚡⚡⚡

Hermiona szorowała się prawie godzinę, próbując zmyć z siebie pozostałości po obrzydliwym
dotyku Lucjusza. Jej skóra była już lekko zaróżowiona, ale ona i tak wciąż czuła jego zapach, a w
uszach słyszała ten okropny głos...
W myślach wciąż wracała do niej ta scena. Przyjemność, jaką widziała w oczach Malfoy'a seniora,
gdy uderzył ją z całej siły i ulga, jaka wymalowała się w oczach Draco, gdy okazało się, że jego
ojciec nic jej nie zrobił.
Gryfonka nigdy nie przypuszczała, że Malfoy może przeciwstawić się swojemu ojcu. Była pewna,
że młodszy blondyn jest ślepo w niego zapatrzony. Najwyraźniej jednak, nie była to prawda, a co
więcej Draco miał na swojego ojca jakiegoś haka, którym mu groził...
Zastanawiało ją tylko, dlaczego tak jej bronił? Dlaczego usiłował wmówić wszystkim, że ją
krzywdzi i że to lubi, skoro tak naprawdę nic jej nie zrobił. Mogłaby zrozumieć, że jej nie dotykał z
rozkazu Czarnego Pana, ale skoro wszyscy dookoła byli przekonani, że Malfoy traktuje ją tak, jak
traktowane są wszystkie niewolnice, pozostawało pytanie, dlaczego tego nie robił...?
Czy nie dotykał jej, bo brzydził się jej szlamowatej krwi?
Czy nie bił jej, bo szykował coś gorszego?
Czy może planował zdobyć najpierw jej zaufanie, a dopiero później ją skrzywdzić?
A może ta jego Messalina zaspokajała go tak, że na razie nie miał ochoty na swoją niewolnicę?
Merlinie! Hermiono, czy ty naprawdę zastanawiasz się dlaczego Malfoy nie gwałci cię co noc,
zamiast dziękować wszystkim bóstwom świata, że tego nie robi i dodatkowo modlić się, by nic się
nie zmieniło? - skarciła samą siebie w myślach.
Nie wiedziała, jaka czeka ją przyszłość, ale powinna być wdzięczna, że nie przeżywa tego co Luna,
Tara albo Lavender... Biedna Lav...

⚡⚡⚡

Wyszła z wanny i osuszyła się ręcznikiem. Stanęła przed wielkim lustrem, by zobaczyć jak wygląda
jej ciało po tym koszmarze, który dziś przeżyła. Sięgnęła po maść na siniaki, gdyż na jej ramieniu
oraz na jednej z piersi widniały sine ślady palców Lucjusza. Gdy skończyła je smarować, jej wzrok
zatrzymał się na herbie rodowym Malfoy'ów. Piętno niewolnicy. Nie chciała nawet myśleć, jak się
go pozbędzie, gdy wojna się skończy, o ile jej dane będzie przeżyć...
Założyła białą, długą koszulę nocną i postanowiła sprawdzić, czy Malfoy siedzi jeszcze w salonie.
Nie miała ochoty na kolację, ale trochę eliksiru nasennego na pewno dobrze by jej zrobiło. Zapyta,
czy może poprosić o niego skrzata.
Butelka po alkoholu leżała pusta na ziemi, a Draco spał na siedząco, z głową opartą o kanapę.
Rękawy jego białej koszuli były podwinięte, a kilka górnych guzików rozpięte. Oddychał miarowo,
a usta miał delikatnie rozchylone. Wyglądał tak spokojnie i niewinnie, że Hermionie na chwilę
zaparło oddech. Też by chciała chociaż we śnie mieć taki spokój. Wiedziała, że nie wypada jej go
obudzić. Pierwsza zasada wyraźnie mówiła, że ma mu nie przeszkadzać kiedy odpoczywa...
Postanowiła wrócić do swojego pokoju, gdy do jej głowy nagle wpadła szalona myśl.
Różdżka!
Blondyn spał, najwyraźniej niezbyt trzeźwy, skoro osuszył butelkę whisky w mniej niż pół
godziny... Większość Śmierciożerców po przyjęciu Goyla, pewnie było w podobnym stanie, co
oznaczało, że ochrona Twierdzy jest dziś osłabiona. Gdyby zdobyła różdżkę, mogłaby przywołać
jakąś miotłę i wylecieć przez okno w swoim pokoju. Leciałaby tak długo, aż pokonałaby pole
antydeportacyjne i wtedy wystarczyłoby się przenieść do Białego Feniksa. Wiedziałaby później,
gdzie szukać twierdzy. Dumbledore pomógłby im zdjąć zaklęcia ochronne. Mogła uratować swoje
przyjaciółki! Wystarczyło tylko zabrać śpiącemu Malfoy'owi różdżkę...
Wiedziała, co ją może spotkać, jeśli jej plan się nie uda. Wiedziała, co może spotkać Malfoy'a ,jeśli
jednak uda jej się uciec. Wreszcie wiedziała, że zachowuje się jak ostatnia niewdzięcznica, robiąc
coś takiego kilka godzin po tym, jak ją uratował... Po tym jak dobrze ją traktował...
Musiała jednak spróbować. Jej przyszłość, a także przyszłość jej przyjaciółek była niepewna, jeśli
jej się nie uda, będzie gotowa ponieść karę. Jeśli się uda będą uratowane!
Odetchnęła płytko, na palcach podchodząc do kanapy. Blondyn nadal spał, a jego długie rzęsy
rzucały cienie na blade policzki. Wyglądał tak uroczo... - Hermiona skarciła się za takie myśli. Był
jej wrogiem. Zdobędzie różdżkę, zwiąże go zaklęciem i zwieje, ale powie wszystkim, że nie jest on
taki zły... Nie taki zły jak inni Śmierciożercy.
Ostrożnie wyciągnęła dłoń w stronę różdżki, płasko wsuniętej w specjalne paski z rzemieni, doszyte
do boku jego spodni. W ten sposób miał swój magiczny atrybut zawsze w zasięgu ręki. Teraz
jednak różdżka znalazła się również w zasięgu jej dłoni... Musi być bardzo cicho. Wstrzymała
oddech i delikatnie dotknęła rączki różdżki. Malfoy westchnął cicho i odwrócił głowę, ale się nie
obudził. Hermiona czuła jak mocno wali jej serce, ale wiedziała, że cel jest już blisko. Powoli
zaczęła wysuwać różdżkę... Jeszcze trochę...
Różdżka wysunęła się z rzemieni, a w jej palce uderzyło przyjemne ciepło magii. Uśmiechnęła się
pod nosem, szczęśliwa ze zwycięstwa, gdy nagle poczuła na swoim nadgarstku bolesny uścisk
zimnych palców, a magiczny patyk został wyrwany z jej dłoni.
--Wybierasz się gdzieś, Granger, że potrzebna ci różdżka? - zapytał zimno, a z jego oczy ciskały
gromy.
Hermiona przełknęła ślinę, czując, jak ogarnia ją panika... Draco wstał z miejsca i wciąż trzymając
mocno jej nadgarstek, wykręcił jej rękę za plecy i pchnął ją na półkę z książkami, tak, że uderzyła
nosem w jakiś ciężki tom. Blondyn przycisnął się do niej, wciskając ją w regał. Dreszcz przebiegł
jej po plecach, gdy poczuła jego oddech na swoim uchu. Ręka bardzo ją bolała, podobnie jak kolana
i żebra, ale nawet nie jęknęła w ramach protestu.
--Jesteś taką idiotką, Granger... Ta wyspa jest chroniona barierą. Tylko ktoś mający Mroczny Znak
może ją przekroczyć. Aportacja, świstokliki, miotły... nic nie wyleci, ani nie przyleci tu, jeśli nie
będzie kogoś ze Śmierciożerców, by pokonać zabezpieczenie - szeptał jej do ucha, a jego głos i
zapach whisky, który czuła, powodowały, że drżała na całym ciele.
--Co planowałaś zrobić, durna Gryfonko? Zabić mnie, a później co? Zdjąć zaklęcie z drzwi i
pokonać czterdziestu strażników w walce? Uciec przez okno i rozbić się jak bańka mydlana o
niewidzialną barierę? Stąd nie ma ucieczki Granger, chyba, że w drewnianej skrzynce... - Draco
puścił jej rękę, po czym odwrócił ją twarzą do siebie. Stał tak blisko niej, że czuła bicie jego serca,
a ich nosy dzieliły ledwie milimetry.
--Chcesz skończyć w trumnie, głupia szlamo? - zapytał, a jego oddech owionął jej usta.
--Nie... - szepnęła, czując jak łzy napływają jej do oczu.
--To powiedz mi, jak mam cię ukarać? Jak wymusić na tobie posłuszeństwo? - jego dłoń dotknęła
jej policzka. Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Jego palce były chłodne, a jednocześnie sprawiły,
że zrobiło jej się gorąco.
--Może powinienem sprezentować ci kilka batów? Tak, byś przez miesiąc nie mogła spać na
plecach. Czy to nauczyłoby cię wreszcie posłuszeństwa? A może powinienem pożyczyć cię na kilka
dni jakiemuś Śmierciożercy? Może wtedy wróciłabyś bardziej pokorna. Mógłbym też oddać cie na
kilka godzin pod opiekę moim żołnierzom. Wielu z nich dawno nie miało kobiety... Albo sam
mógłbym rozprawić się z tobą tak, że wreszcie zrozumiałabyś, że to nie żarty! - jego ręka zjechała
na jej pośladek i zacisnęła się na nim boleśnie. Hermiona jęknęła w ramach protestu, a łzy spłynęły
jej po twarzy. Mógł ją pobić, głodzić, nawet wychłostać... byle jej nie dotykał... byle jej nie
zgwałcił...
--Proszę, nie... - wyszlochała.
Draco patrzył na nią z chłodną obojętnością, a jego dłoń wciąż mocno ściskała jej pośladek.
--To moje ostatnie ostrzeżenie, Granger! Jeszcze jeden raz zajdziesz mi za skórę, a skończysz w
komnatach Notta, a wierz mi, on nie jest tak milusi w łóżku, jak ten twój brudny zdrajca krwi –
powiedział, po czym odsunął się od niej.
--Nie wychodzisz z pokoju, nie dotykasz książek i dostaniesz tylko jeden posiłek dziennie. Nie
pokazujesz mi się na oczy, póki tego nie zażądam, rozumiesz, brudna niewdzięcznico? - syknął,
odwracając się do niej plecami.
--Tak – odpowiedziała szybko.
Draco nie powiedział nic więcej, tylko zniknął za drzwiami. Hermiona odczekała chwilę, zanim
sama do nich podeszła. Marzyła o tym, by jak najszybciej znaleźć się w swojej sypialni. To był
naprawdę straszny wieczór i mogła tylko w duchu dziękować, że nie skończył się gorzej. Kara
wyznaczona jej przez Malfoy'a była niczym, w stosunku do jej przewinienia i tego, czego się za nie
spodziewała. Wiedziała jednak, że blondyn nie żartował. Następnym razem naprawdę może ją
spotkać coś strasznego. Wolała nawet o tym nie myśleć. Musi mu być posłuszna, tylko tak może
uratować życie... i swój honor.

⚡⚡⚡

Gdy weszła do komnaty pierwszym, co spostrzegła była mała fiolka, stojąca na stoliku. Podeszła do
niej, by sprawdzić zawartość. Eliksir słodkiego snu... Gdyby prosto z łazienki weszła do sypialni,
od razu znalazłaby eliksir i nie poszła do salonu z zamiarem poproszenia o niego. Trudno.
Przynajmniej się dowiedziała, że z Twierdzy nie ma ucieczki i że nikt z Zakonu ich nie uratuje.
Chyba, że tajemniczy Mr.Shadow...

⚡⚡⚡

Trzy kolejne dni Hermiona spędziła w swoim pokoju, po raz pierwszy w życiu mierząc się ze
świadomością, że najwyraźniej inni mieli rację, nazywając ją pracoholiczką. Bezczynność była dla
niej tak straszna, że miała ochotę pójść do Malfoy'a błagać o baty, byle by znów pozwolił jej czytać.
Samotność i brak zajęcia powodowały, że myślała, iż za chwilę zwariuje. Policzyła wszystkie
pęknięcia na suficie, znała każdy cal widoku za oknem. Przeglądnęła każdy kąt pokoju, a nawet
kilkukrotnie przewróciła materac w swoim łóżku. Policzyła deski w podłodze i zaczęła zastanawiać
się czy nie zacząć liczyć włosów na głowie – tak bardzo była znudzona. Skrzat pojawiał się tylko
raz dziennie i nie zamieniając z nią słowa, zostawiał jej posiłek. Zwykle jakąś zupę i kilka kromek
pieczywa. Nie było już aromatycznych truskawek, ani soku z dyni, jedynie sama woda...
Wstając czwartego dnia rano, Hermiona była przekonana, że za chwilę zacznie krzyczeć z rozpaczy.
Wtedy jednak pojawił się Robak, prosząc, by dołączyła do jego pana na śniadaniu w salonie.
Ledwie powstrzymała się przed podskokiem z radości. Szybko się umyła i ubrała, po czym
wkroczyła do salonu. Obiecała sobie, że będzie pokorna i grzeczna, a może Malfoy to doceni i da
jej jakąś książkę... albo chociaż tę gazetę, którą teraz czytał.
--Dzień dobry – przywitała się grzecznie, zajmując miejsce na przeciwko niego.
--Napij się kawy, pewnie ci jej brakowało – burknął, nie odrywając wzroku od gazety.
--O tak, nie funkcjonuję właściwie bez kawy – odpowiedziała, sięgając po dzbanek.
--Wyjeżdżam na misję, wrócę jutro wieczorem – powiedział, składając gazetę i sięgając po swoją
filiżankę. Hermiona poczuła jak drętwieją jej mięśnie. Jeśli on wyjeżdża, czy to oznacza, że
zostanie oddana komuś innemu?
--Jako, że nie jadę na długo, twój opiekun jedynie tu zajrzy, by sprawdzić, czy nic nie kombinujesz.
Radzę ci być posłuszną. Nie mam zamiaru się tłumaczyć, dlaczego moja niewolnica wciąż pozwala
sobie pyskować jak ostatnia jędza. Rozumiesz? - zapytał zimno.
--Tak – odpowiedziała.
--Doskonale. Zaraz powinien tu być – Draco wstał i założył czarne szaty Śmierciożercy, a z ich
kieszeni wyjął srebrną maskę.
Rozległo się pukanie do drzwi i blondyn podszedł, by otworzyć.
--Wejdź. Granger jeszcze je śniadanie, ale ja muszę już iść. Wiesz, co masz robić prawda? - zapytał
Draco, mijając się z mężczyzną w drzwiach.
--Oczywiście, że wiem. Nie martw się, będzie w miarę cała jak z nią skończę – na twarzy
mężczyzny wykwitł kpiący uśmieszek. Draco również się uśmiechnął, po czym ostatni raz spojrzał
na swoją niewolnicę, a zaraz potem wyszedł z komnat.
--Kończ to śniadanie, Granger, mam z tobą do pogadania – warknął Severus Snape, wyjmując
swoją różdżkę...
Rozdział 7

„Gdy prawdę przyćmi strach...”

(Bon Jovi ­ Always)

O mały włos zadławiłaby się, jedzoną właśnie kanapką, z niedowierzaniem patrząc na

wycelowaną w nią różdżkę. Ironiczny uśmieszek wypłynął na wąskie wargi niegdysiejszego
postrachu Hogwartu, a różdżka wciąż skierowana była w stronę jego byłej uczennicy. Tej, którą tak
często z przyjemnością upokarzał, nazywając ją: „Panną-wiem-to-wszystko”.
--Profesorze ja... - Hermiona nie za bardzo wiedziała, co ma powiedzieć. Jego zachowanie zupełnie
ją zaskoczyło.
--Składniki eliksiru wielosokowego, Granger – wycedził przez zęby Snape.
--Słucham? - zdziwiła się.
--Wymień je! Natychmiast! - zażądał.
Hermiona nerwowo przełknęła ślinę z paniką, myśląc o tym, że długoletnia służba u Voldemorta
chyba odebrała mu rozum.
--Muchy siatkoskrzydłe, pijawki, śluz, rdest ptasi... - zaczęła wymieniać.
--Wystarczy! Z kim walczyłaś w klubie pojedynków w drugiej klasie?
--Z Milicentą Blustrode – odpowiedziała szybko.
Snape odetchnął krótko po czym, ku zdziwieniu Hermiony schował różdżkę.
--Więc to jednak prawda, że z kim się zadajesz, takim się stajesz. Te pięć lat w towarzystwie Pottera
i Weasely'a musiało jakoś wpłynąć na twoją inteligencje Granger. A już myślałem, że cię
podmienili.
--Nie rozumiem, co ma pan na myśli – burknęła sucho urażona tym komentarzem.
--Najmądrzejsza czarownica od czasów Roweny Raveclaw na pewno wiedziałaby, że nie należy
obrażać Śmierciożerców. Coś ty sobie myślała, durna dziewucho, wyzywając Notta od potworów?
Albo to niechętne spojrzenie na Dracona... Gdyby traktował cię jak przystało na niewolnicę, za coś
takiego powinnaś dostać z piętnaście batów!
Hermiona milczała, nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć. Snape miał rację... Nie powinna się tak
zachowywać, ale wojna zmieniła jej wcześniejszą pokorę i uległość w siłę i determinację. Nauczona
była walczyć za tych, których kochała.
--A wiesz, co grozi niewolnicy za próbę ucieczki? - zapytał, kładąc dłonie na stoliku i pochylając
się nad nią tak, że ciarki przebiegły jej po plecach.
--Jeszcze nie dotarło do ciebie, Granger, jak wielkie masz szczęście, że trafiłaś do Dracona?
Myślisz, że marzył, byś to ty została jego niewolnicą? Mógł mieć każdą której by zażądał, ciesz się
więc, że wybrał ciebie!
--Nikt go o to nie prosił... - burknęła, nim zdążyła się powstrzymać.
Pięść Snape'a z całej siły uderzyła w stolik śniadaniowy, a Hermiona, aż podskoczyła zlękniona tą
demonstracją złości.
--Masz go słuchać i szanować! Jak nie, to mnie popamiętasz! Dociera to do ciebie? - wysyczał z
nieukrywaną wrogością.
--Tak, ale...– odpowiedziała cicho.
--Żadnego „ale”, Granger! Nie jesteś już w szkole, by ktoś miał ochotę tolerować twoją
bezczelność! Przyjmij do wiadomości, że trwa wojna! Chcesz ujść z życiem?
--Ja...
--Jeśli chcesz przetrwać to masz być posłuszna! Szczególnie względem swojego właściciela!
Zrozumiałaś?
Hermiona zastanowiła się chwilę. Czy Snape mówi jej to wszystko dlatego, że wciąż jest szpiegiem
Zakonu... Wyglądało na to, że tak. Tylko jaki związek z Zakonem ma Draco?
--Zrozumiałam – odpowiedziała wreszcie.
Snape popatrzył na nią,jakby zastanawiał się czy odpowiedziała szczerze, po czym znów wyjął
różdżkę i machnął nią krótko, a stolik przy którym jadła zmienił się w duży stół, taki jak w
laboratorium eliksirów. Kilka kolejnych zaklęć sprawiło, że przed Hermioną zmaterializowały się
słoiki ze składnikami, waga, nóż, a także chochla i kociołek.
--Liczę, że twoja inteligencja nie upadła aż tak nisko, byś nie umiała ugotować kociołka eliksiru
przeciwbólowego? - zakpił.
--Potrafię go zrobić – mruknęła pod nosem.
--Dobrze! Nie trać więc czasu. Wrócę wieczorem sprawdzić, jak ci poszło. Skrzat Dracona będzie
miał cię na oku i doniesie mi, jeśli zaczniesz coś kombinować – ostrzegł ją, po czym zaraz
skierował się do wyjścia z komnat.
--Profesorze! Proszę poczekać, czy pan... - musiała się dowiedzieć, czy jest po ich stronie. Czy wie
coś o jej przyjaciołach, mamie, Białym Feniksie...
--Zamknij się, Granger i bierz do roboty! Nie mam czasu na pogaduszki z tobą – warknął, nawet nie
odwracając się w jej stronę.
Zaraz potem zniknął za drzwiami. Słyszała jeszcze, jak pieczętuje komnaty zaklęciem. Została
więc sama, z kilkoma słoikami pełnymi obrzydliwych substancji, oraz z niewidzialnym skrzatem,
który podobno jej pilnował.

⚡⚡⚡

Pracowało jej się bardzo dobrze, a poprzednie dni bezczynności sprawiły, że teraz z dużą energią
podeszła do powierzonego zadania. Gdy Snape przyszedł wieczorem sprawdzić jak jej poszło,
eliksir był gotowy, a brak komentarza na jego temat, pozwolił jej przypuszczać, że wykonała go
poprawnie. W dobrym humorze układała się do snu... A ostatnią myśl przed zaśnięciem poświęciła
Malfoy'owi i niebezpiecznej misji, na której był. Sama przed sobą musiała przyznać, że wolałaby,
żeby nic mu się nie stało...

⚡⚡⚡

Następnego dnia, zaraz po śniadaniu Robak poinformował ją, że ma wykonać kolejny eliksir.
Dostała pergamin z poleceniami od Snape'a, oraz wszystkie składniki. Eliksir odtruwający. Nie był
specjalnie skomplikowany, więc skończyła go jeszcze przed obiadem. Snape się jednak nie pojawił,
by go sprawdzić, tak więc oczekiwanie na niego umilała sobie czytaniem jednej z książek. Jej były
profesor nie pojawił się do wieczora, więc dziewczyna w samotności zjadła kolację. Gdy nalewała
wody do wanny, jej myśli znów powędrowały do Malfoy'a. Było już dość późno, a on jeszcze nie
wrócił. Miała nadzieję, że wszystko jest w porządku...

⚡⚡⚡

Gdy po skończonej kąpieli wyszła z łazienki, właśnie usłyszała trzask drzwi wejściowych do
komnat. Postanowiła pójść sprawdzić, czy to może Snape przyszedł po eliksir. Jednak po wejściu
do salonu okazało się, że to wrócił jej pan.
Na jego widok Hermiona zamarła z przerażenia.
Zdążył już zdjąć swoje czarne szaty i teraz stojąc na środku salonu, znów popijał whisky prosto z
butelki.
Jego jasne włosy były mokre i potargane, na policzku był jakiś brudny ślad... Jego białą koszulę
doszczętnie rujnowały szkarłatne plamy, a na dodatek całe jego dłonie też były we krwi...
Wyglądał naprawdę przerażająco...
--O Boże! Kogo zabiłeś? - wyszeptała, nim zdążyła pomyśleć o tym, co mówi.
Blondyn wbił w nią swój zimny wzrok. Na kilka sekund zapadła krępująca cisza. Jednak nagle
Draco skrzywił się z niesmakiem i spojrzał w stronę ognia płonącego w kominku.
--Jakąś dziwkę wartą tyle, co i ty... A teraz lepiej spieprzaj z przed moich oczu, zanim przyjdzie mi
ochota zabić też ciebie – warknął, znów pociągając z butelki.
Wiedziała, że nie żartuje. Złość i gorycz w jego głosie były wyraźnie słyszalne. Dziewczyna czym
prędzej uciekła do swojej sypialni, modląc się cicho, by Malfoy nie wyładował na niej swoich
morderczych instynktów. Przecież to jasne, że zabijał... Dlaczego więc tak bardzo nią to
wstrząsnęło? Sama nie potrafiła odpowiedzieć sobie na to pytanie. Czy może to dlatego, że choć na
chwilę uwierzyła, iż być może jest inny? A może liczyła na to, że się zmienił, coś zrozumiał?
Dziś na własne oczy przekonała się, że z tym człowiekiem nie ma żartów. On przecież jest
Śmierciożercą... Potworem... Mordercą...

⚡⚡⚡
(Muzyka)

Jęknął z bólu, próbując zerwać z siebie koszulę. Krew już nieco okrzepła i tkanina przywarła
mocno do jego ran. Ledwie dowlekł się do łazienki. Uporał się wreszcie z ubraniem i z pewną
obawą odwrócił się do lustra spoglądając przez ramię. Trzy wielkie rozcięcia biegły wzdłuż pleców,
przecinając jego bladą skórę. Jak mógł się tak zamyślić, że nie zauważył zagrożenia? To nie było do
niego podobne. Wszystko przez te przeklęte misje! Miał dość. Nie wyrabiał z tym wszystkim.
I teraz jeszcze na dodatek ona... Pyskata i uparta. Ciągle w jego komnatach, każdego dnia tuż obok,
ciągle sami... Merlin go musiał naprawdę szczerze nienawidzić!
Wyjął różdżkę i spróbował sięgnąć nią do ran. Nic z tego. Zaklął cicho pod nosem. Musiała to być
akurat czarno-magiczna klątwa? Zmuszony był dotknąć różdżką rany, by móc ją uleczyć, a nie
mógł tego zrobić. Zaklął ponownie i wrócił do salonu, po dawkę eliksiru odtruwającego od
Severusa. Mistrz eliksirów trzy razy powtarzał mu, że rany trzeba dokładnie nasmarować i poradził,
by zrobiła to jego niewolnica. Sam nie mógł mu pomóc, bo Czarny Pan wezwał go do siebie.
Wracając do łazienki, blondyn myślał o tych dwóch naprawdę trudnych dniach. Był zmęczony
i rozbity. Marzył już tylko o tym, aby uleczyć te potwornie piekące rany, wykąpać się, napić
whisky, a później…przespać najlepiej cały, kolejny dzień.
Nie miał ochoty słyszeć wyrzutów.
Nie miał ochoty patrzeć, jak ktoś się nim brzydzi.
Nie chciał widzieć, jak ona nim gardzi.
Do diabła!
Nie zasłużył na to, co mu powiedziała.
Nie zasłużył na to, co zobaczył w jej oczach...
Ona też nie zasługiwała na to, co on jej powiedział... Ani na to wszystko, co ją tu spotkało, ale trwa
wojna! Nie jego wina, że przyszło jej żyć w takich czasach! Przecież gdyby to od niego zależało...
Cholera! Czy nie dość miał problemów w swoim życiu, by jeszcze teraz użerać się z jakąś
gryfonką, która wzdrygała się pogardliwie na jego widok?!
Cholera! - zaklął ponownie, gdy eliksir spłynął po jego plecach, a rany zapiekły jeszcze bardziej.
Napełnił wannę letnią wodą i zdjął resztę zniszczonych ubrań. Ponownie stając przed wielkim
lustrem, przyjrzał się swojemu ciału. Niegdyś nieskazitelna biel jego skóry, teraz poprzecinana była
setkami maleńkich blizn... Cena służby u Czarnego Pana, jedna z wielu. Ostatnia misja też go nie
oszczędziła. Sięgnął po maść na siniaki. Tą samą, której używała jego niewolnica. Nasmarował nią
opuchnięte kolano – pozostałość po upadku zafundowanym przez wystający korzeń, zadrapanie na
łokciu – nawet nie wiedział kiedy się go nabawił, ranę na policzku... - to zaklęcie na szczęście tylko
go musnęło...
Ból był dla słabych, dlatego go nie okazywał, ale rany na plecach paliły go żywym ogniem.
Zanurzył się w wodzie, przywołując zaklęciem butelkę whisky. Może chociaż to osłabi jego
cierpienie?
Przymykając powieki, wciąż wracał do niego ten jeden obraz...
Pogarda wymierzona w niego niczym sztylet.
I strach przed tym, kim jest.
To, kim na zawsze pozostanie w jej oczach.

⚡⚡⚡

Nie miała ochoty jeść z nim przy jednym stole. Świadomość, że będzie siedziała naprzeciwko
człowieka, który dopiero co kogoś zamordował, nie wzbudzała apetytu.
On zabił, pozbawił życia... A co, jeśli to był ktoś z jej przyjaciół lub ktoś, kogo znała? Wzdrygnęła
się na samą myśl. Z niepewną miną czekała, aż Robak przyjdzie zaprosić ją do salonu na śniadanie.
Jednak ku jej zdziwieniu skrzat pojawił się razem z tacą. Więc nie musiała wychodzić, tylko mogła
zjeść w swoim pokoju. To od razu poprawiło jej humor, który jednak szybko zepsuła pewna myśl.
Czemu tak bardzo przejmuje się tym, że Malfoy okazał się zły?
Przecież to naprawdę nie powinno jej dziwić. Czy to dlatego, że zawdzięczała mu ratunek? Czy to
dlatego, że jej nie bił, nie gwałcił, nie torturował? Może to wszystko sprawiło, że stworzyła sobie
jego wyidealizowany obraz w swej głowie?
Niestety. Nie znalazła jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie...

⚡⚡⚡

Rozmyślanie i analizowanie tego wszystkiego zajęło jej prawie całe przedpołudnie. W końcu
stwierdziła, że musi przestać to roztrząsać i zająć się czymś innym. Postanowiła pójść do salonu,
skończyć czytanie książki, którą wczoraj zaczęła. Jednak po przekroczeniu progu pokoju zamarła
na chwilę. Draco siedział za biurkiem i coś pisał. Dlaczego, na Godryka, był w komnatach w ciągu
dnia? Przecież zawsze wracał dużo później...
--Chcesz czegoś, czy będziesz tak stała w progu i się na mnie gapiła? - zapytał kpiąco, nawet nie
odrywając wzroku od tego, co właśnie pisał.
--Ja po książkę – odpowiedziała cicho.
--To ją weź i zmiataj – odburknął, krzywiąc się przy tym.
Hermiona podeszła do regału, ale kątem oka zauważyła, że z blondynem jest coś nie tak. Jego
oddech był wyraźnie ciężki, a na czole widniało kilka kropel potu. Pod oczami miał głębokie cienie,
a jego dłoń trzymająca pióro lekko drżała.
--Czy wszystko w porządku? - zapytała, nie mogąc się powstrzymać.
Wyglądał na poważnie chorego...
--Nie twoja sprawa – jęknął, a pióro wypadło mu z ręki.
--Malfoy! - krzyknęła Hermiona, widząc, jak blondyn osuwa się z krzesła na podłogę.
Szybko rzuciła książkę i podbiegła do niego. Draco leżał na boku, jęcząc cicho z bólu. Hermiona
dotknęła jego czoła, by z przerażeniem stwierdzić, że jest mocno rozpalone. Z paniką zastanawiała
się: Co teraz zrobić? Nagle jednak coś przykuło jej uwagę. Koszula na plecach blondyna cała
zabarwiła się na czerwono... Krew.
Rozdział 8

„Gdy zaczynasz dostrzegać różnice...”

(Madonna ­ Frozen)

Jęknął z bólu, a koszula na jego plecach coraz mocniej przesiąkała krwią. Jego stan był
fatalny. Hermiona wiele razy widziała ludzi z strasznymi urazami – obrazy wojny, ale teraz była
wprost przerażona. Wyglądało to tak, jakby Malfoy za chwilę miał wykrwawić się na śmierć.
--Co robić? Cholera! Co ja mam teraz zrobić?! - mówiła sama do siebie, nawet nie zwracając uwagi
na to, że wciąż trzyma dłoń na czole blondyna.
Po raz pierwszy w swoim życiu czuła się tak bezradna. Gdyby chociaż miała różdżkę...
Jej wzrok niemal automatycznie padł na różdżkę, przy jego boku. Mogła ją teraz wziąć.
Odczarować drzwi...
Draco ponownie jęknął, a ręka złapał skrawek szaty na jej kolanie zaciskając go w pięść. Widać
było, że strasznie cierpi.
--Nie! Nie mogę teraz spróbować uciec. Nie mogę zostawić go w taki stanie! To nie byłoby
honorowe... Muszę coś zrobić! Tylko co?
Nagle ją olśniło.
--Robak! - krzyknęła ile sił w płucach.
Skrzat zmaterializował się przed nimi już po kilku sekundach.
--Szybko! Sprowadź tu profesora Snape'a! Już! - rozkazała, a skrzat widząc w jakim stanie jest jego
pan, od razu zniknął.
Draco znów jęknął, przez zaciśnięte zęby i mocniej szarpnął jej szatę.
--Spokojnie, zaraz ktoś ci pomoże – zapewniała go szeptem.
Oparła jego głowę na swoich kolanach i gładziła go po włosach, jakby to mogło w jakiś sposób
ukoić jego cierpienie.
Z oczu Malfoy'a popłynęły łzy, a całe ciało zaczęło wyginać się w konwulsjach z bólu.
--Szybciej! Szybciej! - mamrotała pod nosem, nie mogąc znieść myśli, że ktoś cierpi tak bardzo na
jej oczach, a ona nie może mu pomóc.
Jęki blondyna były coraz słabsze. Jego czoło było bardzo mocno rozpalone, a mięśnie wciąż drżały.
Po chwili miała już pewność, że Draco zemdlał. Czuła, jak jego oddech słabnie, a serce zwalnia.
Przeszył ją dreszcz strachu, gdy pomyślała o tym, co może się stać...
--Tylko mi tu nie umieraj, Malfoy!
Mógł być mordercą. Mógł być jej największym wrogiem. Mogła go nienawidzić ze wszystkich sił...
Ale wciąż pozostawał człowiekiem. Człowiekiem, który ją chronił. Tym, który uratował ją z rąk
własnego ojca. Nie życzyła mu, by cierpiał. Nie życzyła mu śmierci!
Usłyszała, jak zamki odskakują w drzwiach do komnat i odetchnęła z ulgą, gdy zobaczyła, jak
Snape wbiega do środka.
--Co się dzieje?! - warknął, podchodząc do klęczącej na ziemi Hermiony i nieprzytomnego
Dracona.
--Nie wiem, co się stało, nagle spadł z krzesła... chwilę był przytomny, ale teraz zemdlał –
tłumaczyła chaotycznie.
--Cholera jasna, Granger! Musiałaś źle oczyścić jego rany!– syknął złowrogo Snape, kierując na
niego różdżkę.
--Rany? Jakie rany? - zdziwiła się szczerze.
Ciało Malfoy'a uniosło się za pomocą zaklęcia lewitacji i Snape szybko ruszył w stronę jego
sypialni.
--Rusz się Granger! Nie ma czasu! - krzyknął, gdy spostrzegł, że dziewczyna wciąż klęczy na
ziemi.
Gdy wbiegła do sypialni swojego pana, pierwszym, co zauważyła, było to, że Snape rozcinał
zakrwawioną koszulę Dracona. Mężczyzna leżał na brzuchu, w wielkim łóżku i wciąż był
nieprzytomny. Hermiona z niedowierzaniem patrzyła na trzy wielkie szramy na jego plecach, które
obficie krwawiły.
--Zakażenie – mruczał Snape, oczyszczając rany różdżką.
--Co mu się stało? - spytała przerażona.
Snape spojrzał na nią zdziwiony, po czym jego wzrok z powrotem spoczął na plecach blondyna.
--Nie kazał ci oczyścić ran po zaklęciu Czarciej Łapy? - burknął.
Hermiona zaskoczona tym pytaniem, jedynie przecząco pokręciła głową.
--Uparty osioł! A tłumaczyłem idiocie, że ktoś musi mu je dokładnie opatrzyć – narzekał Snape.
--Nic mi nie powiedział – przyznała speszona, przypominając sobie, że widząc go całego we krwi
uznała, że kogoś zabił. Zarzuciła mu to, nawet nie myśląc o tym, że to może być jego krew... że
może on być ranny.
--Miona, ty kretynko! - szepnęła sama do siebie.
Na szczęście Snape zajęty leczeniem Malfoy'a tego nie usłyszał.
--Chodź tu, Granger – rozkazał jej.
Hermiona niezwłocznie podeszła bliżej łóżka. Ze zdziwieniem odkryła, że Mistrz Eliksirów
wyczarował trzy skórzane pasy. Dwa z nich właśnie przywiązywał zaklęciem do ramy łóżka.
--Po co to? - zdziwiła się.
--Musze go wybudzić. Te rany trzeba wypalić, a on musi być przy tym przytomny – wyjaśnił jej
krótko Snape.
Hermiona zdrętwiała z przerażenia. Severus miał zamiar przypalać go żywcem? To nawet jej Draco
oszczędził tego losu, gdy wypalał jej swój herb...
--Nie można go znieczulić? - spytała.
--Nie, eliksir jeszcze bardziej pogorszyłby sprawę. Masz! - rzucił jej trzeci skórzany pas – Dasz mu
to do przygryzienia.
Hermiona drżąc z emocji podeszła bliżej mężczyzny. Twarz blondyna była jeszcze bledsza niż
zwykle, a usta miał sine... Trucizna wysysała z niego siły.
--Nieźle się załatwiłeś, młody – stwierdził Severus, łapiąc nadgarstki Dracona, by móc przywiązać
go do łóżka. Po chwili stuknął różdżką w czubek jego głowy. Ledwo to zrobił, Malfoy zawył
przeraźliwie.
--Snape, co ty kurwa wyprawiasz?! - wysapał, krzywiąc się z bólu.
--Mała łóżkowa zabawa – zażartował ponuro Severus.
--Granger też bierze w niej udział? Piekło jednak istnieje – jęknął, gdy spostrzegł Hermione, która
podeszła do niego, ze skórzanym pasem w ręce.
--Musisz to przygryźć – powiedziała cicho.
--Odczep się – warknął na nią.
--Rób, co mówi! Nie ma czasu – nakazał Snape.
Draco chyba miał zamiar dalej protestować, jednak Hermiona wcisnęła mu w usta kawałek skóry.
--To będzie bolesne, ale nie mam wyjścia. – Nie wiedziała czy Snape mówi do siebie, do niej czy
do Dracona. Blondyn wtulił głowę w poduszkę pogodzony ze swym losem.
Hermiona położyła rękę na jego dłoni zaciśniętej na ramię łóżka. Wiedziała, że to niewiele... Ale nie
potrafiła mu inaczej pomóc. Skórzany pas mocno wbijał się w jego blada skórę, a dłonie były
wyraźnie spocone. Snape zapalił końcówkę swej różdżki, która teraz wyglądała jak rozżarzony
węgiel. Przytknął ją do pleców blondyna, a jego ciało wygięło się w proteście.
--Wytrzymaj – poprosiła Hermiona, doskonale wiedząc, że jej słowa nic dla niego nie znaczą.
Snape znów przytknął różdżkę do jego pleców, a Malfoy zawył jak ranne zwierzę. Jego dłoń
oderwała się od ramy, więc Hermiona złapał za nią, mocno ściskając jego palce, chcąc w ten sposób
jakoś dodać mu otuchy. Żałowała, że nie może zrobić nic więcej...
--Już prawie – mruczał Severus, a zapach palonej skóry wypełnił całe pomieszczenie.
Spod zaciśniętych powiek Dracona mimowolnie płynęły łzy, ściskał mocno jej dłoń, a jego oddech
był szybki i urwany. Hermiona myślała jednak o tym, że zniósł on to nadzwyczaj dzielnie. Wolała
sobie nie wyobrażać Rona w takiej sytuacji.
--Zrobione. Chodź tu, Granger, pomożesz mi – nakazał.
Hermiona puściła dłoń blondyna i podeszła do Mistrza Eliksirów, który wręczył jej wacik i jakąś
fiolkę. Razem sprawnie nasmarowali rany Malfoy'a lekarstwem, a później Hermiona pomogła mu
je zabandażować. Draco w tym czasie zasnął albo zemdlał z bólu, w każdym razie na jego twarzy
widoczna była duża ulga.
--Musi dużo wypoczywać i pić dużo wody. Tu zostawiam eliksir leczniczy, ma go pić co dwie
godziny – mówił Severus.
--Ja mam mu go podać? A nie mógłby pan...? - zapytała z nadzieją.
--Nie, do cholery! Jak ktoś się dowie, że Malfoy jest chory może to wykorzystać, by podkopać jego
pozycję. Nie masz pojęcia, Granger, jakie układy tu panują. Masz go nie spuszczać z oka i
sprawdzać, czy jego gorączka spada. W razie czego przyślij po mnie skrzata, zrozumiałaś?
--Tak – odpowiedziała niepewnie.
Snape szybko posprzątał po sobie i za pomocą zaklęcia zlikwidował skórzane pasy. Zdjął ciężkie
buty z nóg blondyna i przetransmutował jego czarne spodnie w wygodną piżamę. Skrzywiła się
lekko, gdy zabrał różdżkę Malfoy'a. Widać nie ufał jej na tyle, by zostawić ją gdzieś w pobliżu...
--Przyjdę wieczorem zobaczyć co z nim. Pamiętaj eliksir za dwie godziny – powtórzył po raz
ostatni, po czym wyszedł z komnat, zostawiając ją samą z nieprzytomnym ślizgonem.

⚡⚡⚡

Od kilku godzin siedziała w fotelu przy jego łóżku. Obserwowała jego spokojny sen i co chwilę
spoglądała na zegarek, by sprawdzić ile czasu zostało do kolejnej pobudki i podania mu eliksiru.
Było już po trzeciej w nocy, a ona nawet nie czuła się senna. Dzisiejsza sytuacja nie pozwoliłaby jej
spokojnie zasnąć. Zwłaszcza poczucie winy i wyrzuty sumienia. Miała bowiem dziwne wrażenie,
że Malfoy poprosiłby ją o pomoc, gdyby nie to, że od progu zarzuciła mu, że jest mordercą... Jak
mogła kogoś ocenić, nie znając wszystkich faktów? Czuła się przez to strasznie głupio. Zaklęcie
Czarciej Łapy było jedną z czarno-magicznych klątw, którą władały stworzenia zwane Golemami.
Zamieszkiwały one skalne jaskinie w wysokich, ponurych górach... Malfoy nie był więc na
standardowej misji polegającej na mordowaniu. Nikogo nie zabił. Przynajmniej nie wtedy.
Wyglądał teraz tak niewinnie. Pierwszy raz od kiedy się tu znalazła dostrzegła w nim resztki tej
chłopięcej urody, którą pamiętała jeszcze z Hogwartu. Te pięć lat sprawiło, że zamienił się w
mężczyznę. Wtedy był głupim, wrednym szczeniakiem. Natomiast teraz był zupełnie inny: dorosły,
dobrze zbudowany, silny, poważny, odpowiedzialny, mroczny, niebezpieczny, interesujący... Ron
wciąż pozostawał tym wesołym głuptasem, który często wypalił z jakimś mało inteligentnym
tekstem. Czasem wciąż zachowywał się równie infantylnie co pięciolatek. Nawet sposób w jaki się
uśmiechał – naiwny i szczery, mocno odróżniał go od tej powagi i chłodnej elegancji blondyna. Ron
bywał irytujący w tej swojej dziecinnej naiwności... Malfoy natomiast swoim zachowaniem
wzbudzał ciekawość...
--Na Merlina, Hermiono! Chyba jesteś bardzo zmęczona, albo wariujesz już od tej niewoli, skoro
porównujesz swojego chłopaka, którego kochasz, do Śmierciożercy, który cię więzi...- mruknęła
sama do siebie, pocierając skronie i odrywając wzrok od spokojnie śpiącego mężczyzny.
Musiała jednak to przyznać. Malfoy był mężczyzną, podczas gdy Ron wciąż pozostawał
chłopcem...

⚡⚡⚡
Nawet nie wiedziała, kiedy przysnęła. Obudziło ją ciche mamrotanie, które wydobyło się z ust
blondyna. Zaniepokojona spojrzała na zegarek. Była ósma siedemnaście. Miała jeszcze ponad pół
godziny, by podać mu kolejną dawkę eliksiru. Poprawiła się wygodnie w fotelu i rozmasowała
obolały kark. Mamrotanie Dracona stało się nieco głośniejsze, udało jej się z niego wyłapać
pojedyncze słowa.
--Nie... Nieprawda. Zostaw. Nie. Ona żyje. Nie odchodź. Nie. Kłamiesz...- mamrotał, rzucając się
coraz mocniej po pościeli.
Hermiona zaniepokoiła się, że dawka eliksiru nasennego przestaje działać i Malfoy się budzi.
--Nie krzywdź jej. Nie. Proszę nie... - jęknął tak błagalnie, że dziewczynie ścisnęło się od tego
serce.
Musiał mu się śnić jakiś straszny koszmar, bowiem na jego twarzy ewidentnie było widać
cierpienie.
--Nie! - krzyknął nagle, podnosząc się z łóżka do pozycji siedzącej.
Hermiona szybko wstała i przytrzymała go za ramiona, bojąc się, że kolejny gwałtowny ruch może
otworzyć jego świeże rany.
--Spokojnie, to tylko sen – powiedziała, patrząc prosto w jego oczy, w których wciąż tlił się strach.
Draco oddychał ciężko, jakby dopiero co skończył długi bieg. Uspokajał się powoli, próbując chyba
zrozumieć, co tak naprawdę się dookoła niego dzieje.
--Co ty robisz w mojej sypialni? - mruknął opadając na poduszki swojego wielkiego łoża.
--Snape kazał mi tu zostać, w nocy podawałam ci eliksiry – przypomniała mu, bo chyba nie
pamiętał, że kilkukrotnie go budziła.
--Idź do siebie – nakazał jej, przymykając oczy i oddychając głęboko.
--Zostanę.
--To rozkaz, Granger! - warknął przez zaciśnięte zęby.
Hermiona zawahała się nieco, jednak po chwili z powrotem usiadła w fotelu.
--Głucha jesteś? - wciekał się.
--Kiedy mój właściciel jest niezdolny do normalnego funkcjonowania mam słuchać rozkazów
opiekuna, a Snape kazał mi zostać – odpowiedziała cierpko.
Malfoy spojrzał na nią z niechęcią, krzywiąc się teatralnie.
--Zapłacisz mi za to, jak już będę zdolny do normalnego funkcjonowania – burknął po czym
odwrócił się na bok, plecami do niej.
Hermiona uśmiechnęła się delikatnie pod nosem, zadowolona z tego małego zwycięstwa, po czym
zaczęła podziwiać wystrój jego sypialni. Była ona cała w beżu i złocie, a meble były wykonane z
pięknego, ciemnego drewna. Marmurowy kominek był bogato zdobiony, a portrety na ścianach
miały złote ramy. Bogactwo i przepych zupełnie nie pasujące do tej ponurej, mrocznej twierdzy w
jakiej się znajdowali. Rozglądając się dalej, spostrzegała ramkę ze zdjęciem na nocy stoliku tuż
obok łóżka. Z fotografii uśmiechała się do niej lekko Narcyza Malfoy. Hermione nieco zdziwiło, że
taki duży chłop trzyma przy łóżku zdjęcie matki. Ciekawe co się z nią działo? Nie widziała jej
przecież, a dziwne, że nie odwiedziła jeszcze syna. Czyżby była na jakiejś ważnej misji? Myśli o
Narcyzie powodowały jednak, że zaczyna również myśleć o Lucjuszu, a tego wolała uniknąć.
Wspomnienia były zbyt drastyczne...
--Musisz wypić eliksir – powiedziała cicho, patrząc na zegarek.
Wciąż nie wiedziała jak się ma zwracać do Malfoy'a, ale wcześniej połknie język niż dobrowolnie
nazwie go swoim Panem, gdy są sami. Blondyn prychnął pod nosem i odwrócił się, wyciągając
dłoń po miksturę. Wyglądał już lepiej, a to znaczyło, że jego organizm zwalcza truciznę. Wypił
eliksir, po czym oddał jej pusta fiolkę i znów odwrócił się do niej plecami.
--Nie chcesz wody do popicia? - zapytała, starając się brzmieć uprzejmie.
--Nie udawaj troskliwej, Granger. Pewnie chętnie byś zobaczyła, jak zdycham – warknął, nawet się
nie odwracając.
--Nieprawda! - odpowiedziała z mocą.
--Lepiej dla ciebie bym jeszcze trochę pożył, jeśli nie chcesz podzielić losu Brown.
--Nie chcę.
--To zamknij się i daj mi spać – burknął nieuprzejmie.
Hermiona zacisnęła usta, powstrzymując się przed wygarnięciem mu, że sam ma się do niej nie
odzywać. Podciągnęła nogi, układając się wygodnie w fotelu i próbując zasnąć choć na chwilę. Za
dwie godziny musiała mu podać ostatnią dawkę eliksiru i zmienić bandaże. Bała się trochę tego, że
będzie musiała go dotykać...

⚡⚡⚡

Snape zmusił Malfoy'a do leżenia w łóżku przez trzy dni. Dla zwykle aktywnego Dracona była to
najgorsza tortura. Swoje frustracje wyładowywał na wciąż zajmującej się nim Hermionie.
Dziewczyna kilkakrotnie była na skraju cierpliwości, zastanawiając się, czy nie pacnąć go w ten
marudny łeb. Malfoy narzekał na wszystko. Począwszy od tego, że za mocno zawiązała mu
bandaże, a skończywszy na konsystencji budyniu ryżowego jaki przyniósł mu skrzat. Jedynym
plusem całej tej sytuacji był fakt, że nauczyli się znosić wzajemnie swoje towarzystwo. Cały czas
siedzieli razem w jednym pokoju, czytając książki i burcząc na siebie nawzajem, ale przynajmniej
żadne z nich nie marzyło już tylko o tym, by to drugie zeszło mu z oczu... Hermiona nawet musiała
przyznać, że Malfoy czyta bardzo ciekawe książki, a w trakcie, gdy jego stalowo-niebieskie oczy
błądzą w skupieniu po tekście wygląda on niezwykle interesująco...
Gdy czwartego dnia rekonwalescencji Snape wreszcie uznał, że Draconowi wolno wstać z łóżka,
zarówno blondyn jak i Hermiona prawie podskoczyli z radości.
--Pomóż mu się ubrać, Granger, a ty, matole, więcej się tak nie zachowuj. Nieźle musiałem się
nagimnastykować, by chronić twój tyłek w szeregach – narzekał Snape zbierając puste fiolki po
eliksirach.
--Nie licz, że będę ci za to dziękował! Przypalałeś mnie żywcem jak jakieś bydło – odpyskował
Draco, podchodząc do szafy po swoje ubrania.
--Sam jesteś sobie winien – odpowiedział Mistrz Eliksirów, wychodząc z jego komnat.
--Co mam zrobić? - zapytała Hermiona, pamiętając, że Snape kazał jej mu pomóc.
--Nic, Granger, możesz sobie wreszcie iść – odburknął.
Hermiona nie miała zamiaru się z nim ponownie kłócić dlatego z przyjemnością wróciła do swojej
sypialni i rzuciła się na łóżko. Należało jej się trochę odpoczynku od tego irytującego widoku blond
czupryny i tych przeszywających na wskroś niesamowitych oczu.

⚡⚡⚡

Minął tydzień i wszystko wróciło do normy. Draco rano, zaraz po śniadaniu, które jedli razem w
milczeniu wychodził z swoich komnat i wracał popołudniu lub wieczorem. Hermiona siedziała
zamknięta w czterech ścianach wciąż rozmyślając o tym co się dzieje z jej przyjaciółkami. Niestety
nie miała od nich żadnych wiadomości. Całe godziny spędzała na czytaniu książek lub na siedzeniu
przy oknie w swoim pokoju. Pogoda pogarszała się z dnia na dzień, a wysokie fale rozbijały się o
podstawy twierdzy, sprawiając, że człowiekowi ciarki biegły po plecach.
Tego dnia Malfoy nie wrócił do komnat aż do kolacji. Hermiona zjadła więc sama w swoim pokoju
i właśnie miała zamiar szykować się do snu, gdy usłyszała kilka podniesionych głosów.
Przestraszona zajrzała do salonu. Draco właśnie wszedł do środka, a tuż za nim wtoczyła się
wyraźnie wstawiona Messalina, Goyle, który prowadził za ramię Lunę oraz Aria Yaxley
wyglądająca na znudzoną.
--Chodź tu, szlamo! Co się chowasz? - zaśmiała się pijacko Messalina, machając na nią ręką.
Hermiona niepewnie spojrzała na Dracona, który ledwo zauważalnie dał jej znać, że ma wykonać to
polecenie. Dziewczyna powoli podeszła do córki Rosiera, która uśmiechała się złośliwie. Aria w
tym czasie zajęła miejsce na kanapie, kładąc nogi w wysokich, skórzanych kozakach na niskim
stoliku. Goyle natomiast szeptał coś do ucha Lunie, a jego dłonie lubieżnie zaciskały się na jej
pośladkach.
Messalina obeszła Hermionę dookoła, jakby chcąc ją ocenić, wciąż uśmiechając się złośliwie.
Złapała w palce jednej z jej loków i pociągnęła go nieco za mocno.
--Ona jest ładna. Podoba ci się, Smoku? - zapytała, wciąż obserwując gryfonkę.
--Messalino, to jest szlama – odpowiedział Draco, jakby oświadczał jej, że trawa jest zielona.
--Ładna szlama. Nie mów, że cię nie kręci jej wygląd – Messalina podeszła, zarzucając mu ręce na
szyję.
--Mam ciekawsze widoki – mruknął Draco, obejmując pannę Rosier w talii.
Messalina roześmiała się w głos i delikatnie pstryknęła Malfoy'a w nos.
--Kłamczuch! Sypiasz z nią o wiele częściej niż ze mną! - śmiała się kobieta, przechodząc obok
Hermiony i klepiąc ją w pośladek.
Herm poczuła, jak rumieńce zawstydzenia wypływają na jej policzki. Insynuacje i bezpośredniość
Rosier po prostu ją zawstydzały.
--Koniec gadania, pora na whisky! - krzyknął Goyle, popychając Lunę na ziemię obok kominka.
Hermiona drygnęła lekko, chcąc podbiec do przyjaciółki, wiedziała jednak, że nie może tego
zrobić. Nagle poczuła jak ktoś odgarnia jej włosy z karku, a zaraz później gorący oddech na swoim
uchu.
--Nic ci się nie stanie. Staraj się nie rzucać w oczy. Za niedługo sobie pójdą – szeptał jej do ucha
Malfoy, a jego usta były tak blisko, że Messalina i inni mogli myśleć, że blondyn ją całuje.
Złapał ją za ramię i pociągnął w stronę Luny, po czym posadził ją obok niej i wyczarował sobie
fotel, w którym usiadł. Pogłaskał Hermionę po głowie, jakby była grzecznym psem, a za pomocą
zaklęcia przywołał whisky i szklanki. Towarzystwo zawyło z uciechy, gdy w ich zasięgu pojawił się
alkohol.
--Jaka wierna suczka – zaśmiała się Aria, wskazując Hermionę.
--Tak, grzeczne zwierzątko swojego pana – odpowiedział Draco i zaśmiał się perfidnie.
Hermiona wbiła wzrok w swoje splecione dłonie, czując się głęboko upokorzona tym, że siedzi u
stóp Malfoy'a. Nagle zobaczyła blada dłoń, która spoczęła na jej rękach. Odwróciła się i spojrzała
na Lunę, która uśmiechnęła się do niej pocieszająco. Hermiona uścisnęła dłoń przyjaciółki, cieszą
cię, że jest tak blisko i że nic jej nie dolega.

⚡⚡⚡

Impreza szybko się rozkręciła, a whisky i inne alkohole lały się strumieniami. Messalina usiadła na
kolanach Malfoy'a, wciąż szepcząc mu coś do ucha i raz na jakiś czas szturchając nogą Hermionę,
jakby ta była jakąś zabawką, którą można kopać. Blondyn jednak wyglądał na znudzonego
paplaniem dziewczyny. Aria i Goyle wymieniali ostatnie plotki i pogłoski, raz po raz wybuchając
głośnym śmiechem i stukając się kieliszkami pełnymi alkoholu.
--Wszystko u ciebie dobrze? - zapytała cicho Luna.
Hermiona spojrzała na nią i uśmiechnęła się, lekko kiwając głową, jednocześnie czując jak stopa
Messaliny odbija się od jej łopatki.
--A ty jak się masz? - zapytała przyjaciółki.
W oczach Luny błysnęły łzy, ale Krukonka szybko je otarła i uśmiechnęła się blado.
--Teraz jest lepiej. Nie robi tego częściej niż raz dziennie, chyba już mu się znudziło...- wyszeptała,
a Hermiona poczuła, jak coś boleśnie ściska jej serce.
Popatrzyła z obrzydzeniem na pijanego Goyla, przysięgając sobie, że kiedyś zapłaci za to, co robił
Lunie.
--Wiesz, co z innymi? - zapytała Herm.
--Była u mnie Parvati. Zabini i mój pan się kolegują. On traktuje ją jak zwykłą niewolnicę, bardzo
żałuje, że zdradziła...
--Trochę za późno – warknęła Hermiona, kątem oka widząc, jak Malfoy wychyla kolejną
szklaneczkę whisky, a Messalina namiętnie całuje jego szyję i zabiera się za rozpinanie koszuli.
Wyglądała na bardzo napaloną.
--Lavender ma najgorzej. Mój pan mówił, że Nott ją tak skatował, że ledwo ją odratowali –
wyszeptała Luna.
Hermionie łzy napłynęły do oczu. Naprawdę nie wiedziała jak pomóc przyjaciółce. Nagle poczuła
dość silny kopniak w sam środek swoich pleców. Syknęła cicho i odwróciła się do Messaliny, która
roześmiała się szczerze, widząc, że sprawiła jej ból.
--Dość tego, Mess. Złaź – Malfoy zepchnął kobietę z swoich kolan.
Wstała, chwiejąc się mocno i chichocząc pijacko, wciąż ubawiona tym, że kopnęła Hermionę.
--Chyba pora kończyć imprezę. Chcę się zabawić z moją dziwką – wybełkotał Goyle, patrząc na
Lunę.
Hermiona również spojrzała na przyjaciółkę, ze współczuciem, jednak Luna wyglądała na
pogodzoną ze swoim losem. Goyle podszedł i pociągnął blondynkę w górę, po czym bez
ostrzeżenia pocałował ją zachłannie, wpychając jej język do gardła.
Hermiona przytknęła rękę do ust, by nie zwymiotować. To było naprawdę straszne.
--Pora wychodzić, bo Malfoy też rozbiera wzrokiem swoją szlamę. A nie chciałabym patrzeć na tak
brudny seks – stwierdziła z rozbawieniem Aria.
--A ja chętnie! - klasnęła w dłonie Messalina.
--Może innym razem, dziś to prywatna zabawa – odpowiedział Malfoy, uśmiechając się pod nosem.
Hermiona zauważyła, że jest on wyraźnie wstawiony, jednak reszta towarzystwa wyglądała jeszcze
gorzej.
--Idziemy! - zdecydował Goyle, wyciągając Lune z komnat blondyna.
Zaraz za nimi wyszła wyraźnie rozbawiona Aria. Messalina odwróciła się, chcąc pocałować
Dracona na pożegnanie, jednak Malfoy objął ją i odprowadził do drzwi, po czym wypchnął ją za nie
i zamknął komnaty zaklęciem.
Hermiona odetchnęła z ulgą, że ten koszmarny wieczór wreszcie się skończył. Wstała z podłogi i
skierowała się w stronę korytarza.
--A ty dokąd, Granger? Nie pozwoliłem ci odejść – zimny głos Malfoy'a zatrzymał ją w pół kroku.
Spojrzała na niego zdziwiona. Czego on od niej chciał?
--Napij się – powiedział, nalewając whisky do jednej ze szklanek.
Sam zdrowo pociągnął prosto z butelki z alkoholem.
--Nie, dziękuję – odmówiła, chcąc jak najszybciej znaleźć się w swojej komnacie.
--Pij, Granger – rozkazał, wskazując szklankę.
--Nie mam ochoty – odpowiedziała, unosząc głowę.
Nie miała zamiaru mu ulegać. Nie była jakąś dziwką, którą może upić, kiedy mu się podoba.
Wszystko się w niej buntowało i postanowiła, że go nie posłucha.
--Pij do cholery! Już! - warknął blondyn, łapiąc za szklankę i podchodząc do niej.
--Nie... - Hermiona przestraszona cofnęła się o krok w tył.
--Masz mnie słuchać! - wrzasnął, ciskając szklanką z whisky w ogień.
--Upiłeś się. Lepiej idź spać – poradziła mu cicho.
--Będę robił, co mi się podoba! I ty też będziesz robiła to, co mnie się podoba! - krzyknął, biorąc
łyk alkoholu i rzucając butelką o ziemię. W następnej chwili doskoczył do niej i przycisnął ją do
ściany, a zaraz potem zachłannie wpił się w jej malinowe wargi.
Rozdział 9

„Gdy płomień zaczyna się tlić...”

(Groove Coverage – Poison)

Który to już raz liczyła te cholerne pęknięcia w tym przeklętym suficie?

Siedemdziesiąt osiem... Te usta...
Siedemdziesiąt dziewięć... Zapomnij o tym wreszcie!
Osiemdziesiąt... Smak whisky, który rozszedł się po jej ciele z przedziwną falą dreszczy.
Zacisnęła mocniej powieki, chcąc odpędzić od siebie te myśli, które niczym nawracająca ciągle
migrena męczyły jej biedną, skołataną głowę.
Od tego pamiętnego, a raczej historycznego wręcz wydarzenia minął już tydzień, a ona wciąż nie
spała po nocach, licząc te przeklęte pęknięcia w tym cholernym suficie...
Są takie sytuacje w życiu, których nie da się od tak zapomnieć.
Dzień, gdy dowiedziała się, że jest czarownicą, pierwsza podróż do Hogwartu, oczy Bazyliszka,
który ją spetrifikował, pocałunek z Wiktorem Krumem, wiadomość o powrocie Voldemorta, bitwa o
Hogwart, śmierć jej ojca...
Jednak od tych kilku dni wiedziała, że z jej pamięci nie zniknie jeszcze jeden obraz. Jedno
wspomnienie zostanie z nią na zawsze, chyba że ktoś łaskawy rzuci na nią zaklęcie zapomnienia.
Chociaż... nie. To mogła pamiętać.
Pocałunków, takich przez duże "P" nie należy zapominać.
I znów te pęknięcia. Na nowo. Od początku.
Raz, dwa, trzy.

Jego ręce na jej twarzy. Ciało wciskające ją w ścianę. Zapach alkoholu.

Mimo że było to tak podobne do tego co zrobił jego ojciec, ona czuła się zupełnie inaczej.
To nie był strach. Nie bała się go. Nie bała się tego, co może zrobić.
Pierwszą myślą było to, że on nie jest świadomy... że to wszystko, to tylko sprawka ognistego
trunku.
Już na zawsze zapach whisky będzie jej się kojarzył właśnie z nim i tym brutalnym pocałunkiem,
który nie wiedzieć jak i czemu zamienił się w subtelną pieszczotę jej warg...
A przecież naprawdę chciała go odepchnąć lub jakoś zaprotestować.
Więc dlaczego tego nie zrobiła? Dlaczego pozwoliła jego gorącemu językowi wśliznąć się do
swych ust, by podzielił się z nią smakiem tej samej whisky, której napicia się tak usilnie
odmawiała?
Merlinie! Co ona najlepszego narobiła?
Całowała się z Malfoy'em!
Naprawdę to zrobiła. I choćby przez kolejne sto lat liczyła te przeklęte pęknięcia, nie zapomni o
tym, co wtedy czuła. O tym, co zrobiła. Ani o tym, że ten pocałunek był tak bardzo, bardzo różny
od tych nieporadnych buziaków jakimi obdarzał ją Ron.
Ile razy przerywała swojemu chłopakowi z lekkim obrzydzeniem, stwierdzając, że za mocno się
ślini i ma już dość? Ile razy zdarzało jej się oddawać jego pocałunki, jednocześnie myślami błądząc
po najnowszej liście zaopatrzenia?
Tego pocałunku nie tylko nie przerwała, ale nie potrafiła myśleć o niczym innym niż to, dlaczego
do niego doszło i dlaczego go...Oddała.
A może te myśli nie byłby tak strasznie dręczące, gdyby nie to, co stało się później.
Wyszedł.
W jednej chwili czuła jego dłoń na swoimi pośladku, drugą trzymał jej włosy, a ona wplotła palce w
jego... A później puścił ją i szybko wyszedł, mocno trzaskając drzwiami.

Czterdzieści pięć, czterdzieści sześć – nienawidziła tego pieprzonego, obskurnego sufitu.

Coś ty najlepszego narobiła, Granger? Dlaczego? - pytała się wielokrotnie w ciągu tego tygodnia.
Unikała go, a on unikał jej. Nie wiedziałaby nawet, że wrócił do komnat, gdyby nie szum wody,
który późno w nocy dobiegał ją z łazienki i stosy papierów na jego biurku, które leżały w innym
układzie każdego dnia, gdy rano wchodziła do salonu.
Robak przynosił jej szaty i jedzenie i codziennie przekazywał tę samą lakoniczną wiadomość: „Pan
wyszedł, wróci późno, może panienka robić, co chce, poza wychodzeniem”.
Próbowała czytać, ale myśli zbyt głośno krzyczały w jej głowie, by mogła się na tym skupić.
Musiała znaleźć powód do wyjaśnienia swojego karygodnego zachowania.
Odwzajemniła pocałunek Malfoy'a – chyba pora przyznać się samej sobie do tego, że zaczyna
wariować. Chciałaby też znać jego powody. Pocałował ją, bo był zły? Uciekł, bo żałował, wstydził
się tego, brzydził się nią jako szlamą...? Cholera!
Przez ten tydzień zdarzało jej się spać po średnio trzy godziny. Była zmęczona. Wyczerpana swoimi
myślami. Wiedziała jednak, że nie zazna spokoju póki nie poukłada sobie tego wszystkiego w
głowie. Nie było to jednak proste i wiedziała, że jeszcze długo nie będzie...

⚡⚡⚡

Następnego dnia schemat był taki sam. Gdy weszła na śniadanie, jego już nie było. Zjadła, skrzat
posprzątał, a ona sięgnęła po książkę usiłując coś przeczytać. Myśli jednak znów niczym stado
sępów krążyły po jej głowie, dziobiąc boleśnie gdy tylko pojawiła się w nich wizja Rona... albo
Malfoy'a. Godziny mijały powoli, a ją ogarnęło dziwne przeczucie, że coś złego się dziś wydarzy.
Nie potrafiła tego nazwać, jednak ten lęk zagnieździł się gdzieś w głębi niej i nie chciał jej opuścić.
Nagle usłyszała odgłos ciężkich korków i podniesione głosy. Przerażona zerwała się na równe nogi
i szybko odłożyła książkę na półkę, chcąc uciec do swojego pokoju, by nie musieć go oglądać.
Czym prędzej czmychnęła do swojej sypialni. Nie zdążyła jednak zamknąć za sobą drzwi, gdy
usłyszała Dracona:
--Usiądź i weź sobie whisky. Zaraz ją przyprowadzę, pewnie szoruje mój składzik na eliksiry, jak
jej kazałem.
Przełknęła nerwowo ślinę, wiedząc, że za chwilę stanie twarzą w twarz z tym, którego od tygodnia
unikała. Draco otworzył drzwi do jej pokoju i spojrzał prosto w jej pełne strachu oczy. Wyjął
różdżkę i machnął nią krótko, a jej szata pokryła się brudnymi plamami.
--Ruszaj się, Granger, idziemy... - mruknął, podchodząc bliżej.
--Gdzie? - zdołała wyjąkać.
--Nie ma czasu. Gdy będę cię mocniej szarpał za włosy masz kłamać, albo mówić, że nie wiesz,
jasne?
--Co? - zapytała zdruzgotana, ale nie uzyskała już żadnej odpowiedzi. Blondyn chwycił ją za ramię
i pociągnął ją w stronę salonu. Hermiona czuła, jak mocno jej serce tłucze się o żebra, a jego dotyk
praktycznie parzył jej skórę.

⚡⚡⚡

--No wreszcie, już myślałem, że się zabawiacie – zaśmiał się Blaise Zabini, gdy Draco wprowadził
ją do salonu.
Z konsternacją zauważyła, że na podłodze tuż przy stopach Diabła siedzi przygaszona Parvati.
Dziewczyna wyraźnie unikała wzroku Hermiony. Draco w tym czasie znów wyczarował fotel tuż
obok kominka i usiadł w nim wygodnie, wcześniej popychając swoją niewolnicę na podłogę tak, by
siedziała przy jego stopach. Gdy za pomocą zaklęcia przywołał szklankę whisky, Hermioną
wstrząsnął mały dreszcz. Zbyt wiele podobieństw...
--Nieźle się trzyma ta twoja szlama – stwierdził Zabini. – Ta tutaj to straszna beksa, czasem mam jej
już dość – szturchnął Parvati czubkiem buta, jakby była jakimś meblem.
Hermiona spojrzała na byłą przyjaciółkę zimnym wzrokiem. Nie współczuła jej. Sama sobie
zgotowała ten los. Nagle drgnęła, gdy poczuła na swoich włosach dłoń Malfoy'a. Mężczyzna
głaskał ją leniwie, raz po raz wplatając palce w jej loki. To było... przerażające i porażające uczucie.
--Dbam o swoje rzeczy, przecież mnie znasz, Diable. Nie cierpię tandety – odpowiedział Draco.
--Tak jak kiedyś nie znosiłeś szlamu – dogryzł Zabini.
--Owszem, wciąż się nim brzydzę, ale ostatnio odkryłem, że szlam może być użyteczny...
--Domyślam się, skoro Messalina wszystkim rozpowiada, że nie masz już dla niej czasu. Pewnie
Granger tak cię absorbuje.
--Przyszedłeś tu rozmawiać o moim rozkładzie dnia? - spytał Draco wciąż głaszcząc Hermionę,
jednocześnie przeszywając swojego rozmówcę zimnym wzrokiem.
--Nie. Oczywiście, że nie. Udało mi się wyciągnąć kilka informacji z tej tu dziwki – ponownie
kopnął lekko Parvati – Chciałbym sprawdzić, na ile są wiarygodne.
--Myślisz, że twoja niewolnica cię okłamuje? - Draco posłał mu perfidny uśmieszek.
--Myślę, że twoja może okłamywać ciebie, zawsze była bezczelna – Zabini nie dał się zbić z tropu.
--Przekonajmy się więc, który z nas jest lepszy w wyciąganiu informacji.
Hermiona dopiero teraz zrozumiała, o co chodziło Malfoy'owi. Miała skłamać jeśli pociągnie ją
mocniej za włosy... Czy to znaczy, że on... Przecież nie wyciągnął z niej żadnych informacji o
Zakonie!
--Szlamo, czy wasza baza nazywana jest Białym Feniksem?
Dłoń blondyna na jej głowie nawet nie drgnęła, uznała więc, że powinna powiedzieć prawdę.
--Tak.
--Ma na sobie wszelkie możliwe zaklęcia ochronne?
Znów żadnej reakcji ze strony Malfoy'a
--Z tego, co mi wiadomo, to tak – odpowiedziała, wbijając wzrok w Parvati. Nie mogła uwierzyć,
że nie dość, że je wydała na pastwę Śmierciożerców, to jeszcze teraz zdradza tajemnice całego
Zakonu.
--Z czego się utrzymujecie?
--Z hodowli – odpowiedziała zgodnie z prawdą.
--Dużo macie kasy?
--A co chcesz od nich pożyczysz, że o to pytasz? A może przejść na ich stronę za jakąś łapówkę?
Podobno ostatnio nie wiedzie ci się najlepiej... - kpił z niego Draco.
--Pytałem z ciekawości – burknął wyraźnie obrażony Zabini.
--To zaspokajaj tę swoją ciekawość szybciej. Mam coś do zrobienia.
--Ilu ten cały Feniks ma mieszkańców? - zapytał Diabeł, a Draco mocniej pociągnął za jej włosy.
--Nie wiem. Tę informacje ma tylko Dumbledore – odpowiedziała, starając się brzmieć pewnie.
--Kłamiesz! Ona twierdzi, że zajmowałaś się zaopatrzeniem, na pewno wiesz ilu zdrajców
dokładnie się tam ukrywa! - warknął Zabini.
--Nie wiem ile dokładnie osób jest w Białym Feniksie – kłamała, patrząc Śmierciożercy prosto w
oczy.
--Ale niektórych pewnie znasz. Nazwiska! - zażądał Zabini. Znów poczuła delikatne ciągnięcie jej
loków, ale Malfoy nie musiał tego robić. Nigdy by nie zdradziła nazwiska żadnego z Feniksów.
--Nie wiem. Używamy pseudonimów – kłamała.
--Dziwka! - Zabini wyjął różdżkę i wycelował nią w Hermionę.
--Mogę wiedzieć, co ty wyprawiasz? - zapytał cicho Draco.
--Małe crucio, a wymieni mi wszystkie nazwiska tych zdradzieckich świń! - warknął Blaise, wciąż
celując w Hermionę.
--Chyba nie pamiętasz, Zabini, w czyich komnatach jesteś i w czyją niewolnicę celujesz – Draco
nawet odrobinę nie podniósł głosu, jednak jego ton był tak lodowato zimny, że Hermiona sama się
od tego wzdrygnęła.
--Daj spokój, chyba mi pozwolisz...
--Nie. Szlamę torturuję tylko ja. Przywilej właściciela – odpowiedział chłodno blondyn, a Zabini
zapłonął ze wściekłości.
--Żądam tego! Ona musi mi to wyśpiewać! Musisz mi pozwolić to z niej wyciągnąć! - pieklił się.
Draco spojrzał na niego ostro.
--Ty się chyba zapomniałeś, człowieku! Pamiętaj, do kogo mówisz! - warknął.
Ku zdziwieniu Hermiony i Parvati, Diabeł nagle spokorniał, jakby się czegoś przestraszył.
--Oczywiście, masz rację... wybacz, poniosło mnie. Po prostu liczyłem na twoją współpracę i na
więcej informacji...
--Trzeba było zostawić tę twoją dziwkę jako szpiega w Zakonie, a nie od razu namawiać na zdradę.
Sam sobie jesteś winien Zabini – burknął Smok, popijając swoją whisky.
--Nie pomyślałem tak o tym... - zgodził się Blaise, po czym bez ostrzeżenia wycelował swoją
różdżką w Parvati i rzucił klątwę.
Dziewczyna zawyła z nieopisanego bólu, wijąc się po podłodze. Hermiona kierowana instynktem
chciała się zerwać i pobiec do niej, ale Draco przeniósł swoją dłoń na jej ramię i powstrzymał ją od
tego. Diabeł torturował swoją niewolnice kilka minut, a po jego okrutnej twarzy było widać, że
sprawia mu to chorą satysfakcję.
--Jeśli już skończyłeś popis swoich żałosnych, magicznych umiejętności, to chciałbym już wrócić
do pracy, Zabini. Nie mam całego dnia na głupoty.
Blaise zdjął zaklęcie z Parvati i wstał z kanapy, podnosząc za ramię swoją sponiewieraną
niewolnicę.
--Jasne, jeszcze by ci zabrakło czasu na twoje zabawy ze szlamą – syknął jadowicie, po czym
wyszedł, trzaskając za sobą drzwiami.
Hermiona wyraźnie poczuła, jak Draco odetchnął głęboko jakby z ulgą.
W jej głowie wybuchły tysiące pytań. Tyle chciała się dowiedzieć. Ta sytuacja zrodziła w niej tyle
emocji...
Jednak nim zdążyła chociaż otworzyć usta, Draco wstał i bez słowa wyszedł ze swoich komnat.
Słyszała jeszcze tylko jak pieczętuje za sobą drzwi zaklęciem.

⚡⚡⚡

Ciemna sypialnia, straszliwa nawałnica za oknem i popękany sufit. Cały jej świat. Leżała i wciąż
rozmyślała o dzisiejszym popołudniu. Co Malfoy wiedział o Białym Feniksie? Czemu bronił ją
przed swoim – jak myślała – przyjacielem? I wreszcie, czemu znów uciekł, zostawiając ją samą,
bez odpowiedzi na te wszystkie pytania...?
Najdziwniejsze było, że ten lęk, to, co czuła dziś cały czas, nie zniknął mimo przykrej wizyty
Zabiniego. Wciąż coś jej mówiło, że wydarzy się coś złego...
Westchnęła ciężko, wiedząc, że i tak nie zaśnie i podniosła się z łóżka. Podeszła do okna, patrząc na
straszne pioruny, które przecinały niebo. Fale znów mocno rozbijały się o skały. Dźwięki burzył
były przerażające...
Wtedy to zobaczyła. Poczuła.
Czarny dym sączył się powoli, jakby leniwie pod drzwiami jej sypialni.
Przerażona patrzyła na niego kilka sekund, dopiero po chwili uświadamiając sobie, co to oznacza!
Coś się paliło!
Wybiegła z swojej komnaty na korytarz, który był już tak zadymiony, że nic nie mogła zobaczyć.
Przytknęła skrawek swojej koszuli nocnej do ust, by popędzić jak najszybciej do salonu.
Ze zgrozą odkryła, że pali się składzik na eliksiry, a następne w kolejności pomieszczenie to
sypialnia Malfoy'a . A co jeśli on śpi w środku? Co jeśli znów jest pijany i nie czuje dymu?
--Malfoy! Malfoy pali się! - krzyknęła, waląc w drzwi, ale nikt jej nie odpowiedział.
Zdesperowana nacisnęła na klamkę i o dziwo drzwi ustąpiły. Pomieszczenie również było już
zasnute dymem więc dziewczyna na oślep podążyła do miejsca, gdzie jak przypuszczała było łóżko.
Malfoy'a jednak w nim nie było. Odwróciła się na błądząc rękami. Dym bardzo gryzł ją w oczy i w
nos. Nagle poczuła pod palcami jakieś szkło... Przypomniała sobie o zdjęciu Narcyzy przy łóżku
blondyna. Sama nie wiedziała czemu chwyciła tę ramkę i ruszyła z zamkniętymi oczami w stronę
drzwi. Gorąco jakie poczuła na policzkach sprawiło, że otworzyła trochę oczy. Korytarz już cały
zajęty był ogniem...
Przeskoczyła płomienie, które trawiły podłogę, czując jak jej pali się jej koszula nocna. Była coraz
słabsza, a płuca boleśnie ją piekły, ale dotarła wreszcie do drzwi salonu. Tu też już wszędzie był
dym, a kanapa właśnie zaczynała się palić.
Hermiona upadła na kolana, zupełnie tracąc czucie w nogach. Próbowała się czołgać w stronę
wyjścia z komnaty. Wtedy jednak przypomniało jej się, że te drzwi przecież zawsze są zamknięte
zaklęciem. Nie ma wyjścia. Nie ma dla niej ratunku. Załkała kuląc się w kłębek. Nie chciała
umierać. Nie w taki sposób... Jednak los widać chciał inaczej. To koniec.
Ostatnim, co zarejestrowały jej zmysły był okropny ból w jej lewej piersi. Później usłyszała jeszcze
jakiś przeraźliwy trzask. A dalej była już tylko ciemność...
Rozdział 10

„Gdy spojrzysz z innej strony...”

(East 17 ­ Thunder)

Strach... nie znosiła się bać. Do tego ból... drugie najbardziej przerażające uczucie...
I ta nieprzejednana ciemność – przytłaczająca i budząca lęk.
Nie! Musi się uwolnić. Uciec!
--Spokojnie, już nic ci nie grozi...
Co to za głos? Chyba go zna... tylko nie pamięta skąd. Kto tu jest? Wyraźnie czuje, jak ktoś dotyka
jej czoła. Czy ten ktoś pokonał już te ciemność? Może powie jej jak...
--Wypij to.
Nie! Nie chce niczego pić! Chce otworzyć oczy i pozbyć się tej ciemności. Musi przezwyciężyć
swój strach i pokonać ból.
Zimne szkło przy jej ustach. Co to za smak? Zna go. To eliksir. Tak. Eliksir...
--Śpij. Jesteś bezpieczna...

⚡⚡⚡

Powoli docierały do niej pojedyncze bodźce. Delikatny dotyk czegoś mokrego na jej twarzy, zapach
ziół, świadomość, że ktoś jest tuż obok... Nie otwierała jednak oczu, chcąc jeszcze na chwilę
pozostać w tej bezpiecznej krainie. Cichutki głosik w głowie, przypominał jej, że przecież stało się
coś złego. Nie chciała jednak wiedzieć co. Jeszcze nie. Jeszcze chwila...
--Powinieneś się położyć – ten głos dobrze znała, to Snape. Wiele razy słyszała go w szkole.
--Nie jestem zmęczony – odpowiedział ktoś łagodnie. Łagodnie? Kto to jest? Czy ona go zna?
--Siedzisz tak od kilkunastu godzin, zadręczanie się nic ci nie da.
--Wcale się nie zadręczam!
--To nie twoja wina. Skąd mogłeś wiedzieć, że ktoś podpali ci komnaty?
--Jestem za nią odpowiedzialny. Powinienem był jej pilnować...
--Nie możesz przy niej ciągle siedzieć, przecież trzeba zachować pozory – syknął Snape.
--Wiesz dobrze, ilu mam wrogów. Nie powinna zostać sama.
--Nie możesz się obwiniać...
--Daj mi już, kurwa, spokój, Snape! Dobrze wiem, co mogę, a czego nie! - tak, ten głos
zdecydowanie znała...

⚡⚡⚡

Ciemność była przytłaczająca, ale jakoś lżej na sercu było jej znów w nią odpłynąć. Nic jej nie
groziło. Nie była sama. Oni nie dadzą jej skrzywdzić. Mogła spać. Lęk i strach odeszły, pozwalając
jej na odpoczynek. Spokój był tym czego potrzebowała.
Pierwszym, co zarejestrowały jej oczy, było to... że sufit nad nią nie był popękany. Przeciwnie, był
nieskazitelnie biały. Znów poczuła ten zapach. Zioła i coś jeszcze... kojarzyło jej się to z
laboratorium eliksirów w Hogwarcie. Delikatnie odwróciła głowę i ujrzała, że przy jej łóżku stoi
duży fotel, a w nim spokojnie śpi przystojny blondyn. Niesforne kosmyki włosów opadały mu na
twarz, usta rozchylone miał w delikatnym oddechu. Jego koszula była rozpięta, a jej rękawy
podwinięte. Jednak pod jego oczami widniały spore cienie, a skóra była tak blada, że nieomal
przeźroczysta.
Malfoy śpiący przy jej łóżku.
Kto by pomyślał?
Ale ona też przy nim siedziała, gdy był chory, więc pewnie to tylko rewanż z jego strony.
Chory... chora... Dlaczego ona jest chora? Dlaczego leży w łóżku i dlaczego ból w jej piersi
wzmaga się z każdą minutą.
Ogień. Dym. Ciemność.
Jęk bólu, przerażenia i rozpaczy wydostał się z jej gardła zanim zdążyła się opanować. Malfoy
zamrugał kilka razy, jakby zastanawiając się, gdzie jest i co się stało, szybko jednak oprzytomniał i
spojrzał na nią. Od razu złapał za jakąś fiolkę stojącą na nocnym stoliczku.
--Musisz to wypić – polecił, podchodząc do niej i pomagając jej się nieco unieść - No już. To ci
pomoże – mówił łagodnie tym tonem, którego nie znała...
--Nie chcę już spać.
--To eliksir przeciwbólowy. Wypij, bo z każda chwilą będzie bolało bardziej – tłumaczył jej
spokojnie, jakby rozmawiał z upartym dzieckiem.
Ból w jej klatce piersiowej faktycznie wydawał jej się coraz silniejszy, więc pozwoliła mu
przytknąć fiolkę do swoich ust i grzecznie wypiła cały eliksir. Z westchnieniem ulgi opadła na
poduszki.
--Co się stało? - zapytała, dopiero teraz zauważając, że jej głos jest dziwnie schrypnięty.
--Ktoś podpalił nasze komnaty – burknął, nalewając szklankę wody.
Zanim ponownie zdążyła o coś zapytać, znów uniósł ją lekko i pomógł jej się napić. Chłodna woda
cudownie ukoiła to dziwne pieczenie w gardle.
--Jak to podpalił? Kto? Dlaczego? - zapytała, gdy odwrócił się, by odstawić szklankę.
--Nie byłabyś sobą, Granger, gdybyś nie zadała tysiąca pytań na minutę, co? - zakpił, siadając w
fotelu.
Hermiona przyjrzała mi się uważnie. Malfoy siedzi przy łóżku szlamy. Malfoy podaje gryfonce
eliksiry i poi ją wodą, pilnując, by się przy tym nie udławiła. Malfoy najprawdopodobniej znów
uratował jej życie. Który to już raz?
--Kim ty jesteś? - zapytała go cicho.
Blondyna szczerze zaskoczyło to pytanie.
--Czyżbyś uderzyła się w głowę? Nie poznajesz mnie? - zapytał jakby z troską.
--Nie. Nie poznaje ciebie, Malfoy – odpowiedziała. – W szkole byłeś wrednym, bezczelnym,
rasistowskim szczeniakiem. Kiedy tak się zmieniłeś? Jak stałeś się tym, kim jesteś teraz? - pytała,
ale chyba samą siebie.
--Mówisz o tym, kiedy stałem się Śmierciożercą bez zasad, uczuć i litości? Mordercą, który czerpie
przyjemność z zadawania bólu? - zapytał chłodno.
--Nie. Zastanawiam się kiedy stałeś się człowiekiem...
--Nie wiem, o co ci chodzi, Granger. Nadal jestem wredny, bezczelny i nienawidzę szlam –
warknął, wstając z fotela.
--Sam nie wierzysz w to, co mówisz, Malfoy... - powiedziała cicho.
--Idź spać, Granger, bo bredzisz – syknął nerwowo, po czym wyszedł z pokoju, trzaskając
drzwiami.

⚡⚡⚡

(Muzyka)

Wszedł do niewielkiej łazienki. Severus był minimalistą, nie interesował go zbytek i luksus, więc
łazienka była skromna. Białe kafelki, umywalka, toaleta, prysznic i lustro. Niewielkie, ale jednak
wyraźnie widział w nim swoją udręczoną twarz. Zacisnął dłoń w pięść i uderzył nią o brzeg
umywalki.
--O co jej, kurwa jego mać, chodzi... - warknął do swojego odbicia.
Kim ty jesteś?
Zmęczonym, zniechęconym, rozbitym... czymś.
Trwała wojna. Codzienność była przerażającą mieszaniną okrucieństwa i poczucia winy, a na
dodatek odpowiedzialności.
Naprawdę nie miał już siły walczyć, ale nie mógł się poddać. Nie mógł znów zawieść. Dotychczas
w swoim życiu był odpowiedzialny tylko za jedną osobę... i nawalił. Zawiódł. Na zawsze
pozostanie z tym piętnem. A teraz jeszcze ona...
Nawalił, pozwalając, by jego ojciec zaciągnął ją do pustej komnaty. Zawiódł, pozwalając, by
widziała go słabego i bezbronnego. Na dodatek dopuścił do tego, że stała jej się krzywda. Niemal
zginęła w płomieniach. Nawalił.
Największą jednak porażkę odniósł, przegrywając z samym sobą...

Wspomnienie z tego przeklętego wieczoru wciąż powracało.

--Ona jest ładna. Podoba ci się Smoku? - zapytała Messalina z tym swoim głupiutkim uśmieszkiem.
--Messalino, to jest szlama – odpowiedział jej, bo ci innego mógłby powiedzieć? Że Granger od
czasu szkoły bardzo się zmieniła? Że z zębatej kujonki stała się seksowną, młodą kobietą? Nie. tego
nie mógł powiedzieć na głos. Tego nie powinien mówić nawet sam sobie.
--Ładna szlama. Nie mów, że cię nie kręci jej wygląd – Messalina zarzuciła ręce na jego szyję, a on
wzdrygnął się mimowolnie. Ta kobieta była nienasycona, a on dość już miał roli jej seksualnej
zabawki. Seks przecież nie musiał zawsze być brutalny i dziki... ale czy subtelność i delikatność
pasują do Śmierciożerców?
--Mam ciekawsze widoki – mruknął, obejmując pannę Rosier w talii. Messalina była ładna.
Prawdziwa drapieżna piękność, ale nie tego szukał w kobietach... Może dlatego, że tylko to widział
wszędzie dookoła przed bardzo długi czas. Aż do niedawna...
Messalina roześmiała się w głos i delikatnie pstryknęła go w nos.
--Kłamczuch! Sypiasz z nią o wiele częściej niż ze mną! - śmiała się kobieta.
Prawdę mówiąc, ostatnio w ogóle mało sypiał, nie mówiąc o innych nocnych przyjemnościach.
Messalina przeszła obok Granger i klepnęła ją w pośladek, a gryfonka mocno się zarumieniła.
Czyste obliczę niewinności... to było urocze.
--Koniec gadania, pora na whisky! - krzyknął Goyle, popychając swoją niewolnicę na ziemię, a
Granger w swej waleczności chyba chciała do niej podbiec. Nie mógł na to pozwolić. Delikatnie
odgarnął jej loki, osłaniając jej szyję. Dawna szopa Granger już nie istniała. Teraz jej włosy były
lśniące, miękkie i pachniały... jego szamponem. Obiecał sobie, że wkrótce załatwi jej inny. Jego
zapach na niej budził w nim zbyt niebezpieczne myśli.
--Nic ci się nie stanie. Staraj się nie rzucać w oczy. Za niedługo sobie pójdą – szeptał jej do ucha
starając się ograniczyć myśli o tym, jakby to było gdyby ją w nie ugryzł, a ona pisnęłaby tak słodko
jak sobie wyobrażał... Zdecydowanie za dużo już dziś wypił skoro nawiedzały go takie myśli.

⚡⚡⚡

Messalina całowała go po szyi, mrucząc sugestywnie i szepcząc mu do ucha, co ma ochotę z nim

zrobić i jak... ale jego uwaga skupiona była na dwóch siedzących na podłodze i rozmawiających
szeptem kobietach. Oczy Granger były takie łagodne, gdy patrzyła na tę biedną, udręczoną
Lovegood. Wszystkie uczucia z taką łatwością wypisywały się w tych orzechowych tęczówkach. On
już dawno nauczył się kryć z emocjami. Jego wzrok zawsze był zimny...
A potem Messalina z premedytacja mocno kopnęła Granger w plecy. Idiotka!
--Dość tego, Mess. Złaź – zepchnął ją ze swoich kolan, mając ochotę potrząsnąć tą wymalowaną
lalką tak, by coś wreszcie dotarło do tego pustego łba.
--Chyba pora kończyć imprezę. Chcę się zabawić z moją dziwką – wybełkotał Goyle. Skończony
debil chyba uznał, że musi się podzielić z wszystkimi tym, jaki jest obleśny.
Granger patrzyła z takim współczuciem na swoją przyjaciółkę, że i jemu zrobiło się jej żal... W tym
czasie Goyle podszedł i pociągnął Pomylune w górę, po czym, bez ostrzeżenia, pocałował ją
zachłannie, wpychając jej język do gardła.
To było tak ohydne, że nawet on się skrzywił, a Granger przytknęła dłoń do ust z obrzydzenia.
Naprawdę żałował, że ona musi to oglądać, ale nie miał innego wyjścia. To towarzystwo
praktycznie wprosiło się do jego komnat na popijawę.
--Pora wychodzić, bo Malfoy też rozbiera wzrokiem swoją szlamę. A nie chciałabym patrzeć na tak
brudny seks – odezwała się ta przemądrzała Aria, która od dawna już działała mu na nerwy. Ich
seks na pewno byłby sto razy lepszy niż wszystkie orgie jej i jej licznych kochanków... Merlinie! O
czym on u diabła myśli? Za dużo whisky...
--A ja chętnie! - klasnęła w dłonie Messalina. Niewyżyta, zboczona suka – pomyślał wtedy z
pogardą.
--Może innym razem, dziś to prywatna zabawa – odpowiedział, doskonale wiedząc, że nigdy to nie
nastąpi. Nie naraziłby Granger na takie upokorzenie. Ją najwyraźniej zawstydzała już sama
wzmianka o seksie.
--Idziemy! - zdecydował Goyle, ciągnąć swoją niewolnicę jak szmacianą lalkę.
Miał nadzieję, że kiedyś za to odpowie... Już on się o to postara. Goyle był na najlepszej drodze, by
zostać drugim Nott'em. Jego jednak szybko da się usunąć. Nott niestety stał wyżej w hierarchii.
Nawet nie zauważył, gdy ta przebrzydła Yaxley również wyszła. Została tylko Messalina. Odwróciła
się do niego z tą miną rasowej zdziry, która marzy tylko o tym by przeleciał ją tu i teraz, jednak on
nie miał ochoty na te wulgarne umizgi. Czy to takie dziwne, że chciał tylko spokoju i może krzty
delikatności, czułości...? Złapał ją za ramię i wyprowadził ze swoich komnat, w duchu dziękując, że
jest tak pijana, że nie upiera się nad kolejnym sam na sam z nim, albo co gorsza na trójkącie z nim i
jego niewolnicą.
Widział jak Granger oddycha z ulgą i z gracją wstaje z podłogi. Jej loki delikatnie opadają na tę
aksamitną skórę ramion. Odwróciła się i chciała odejść. A on nie chciał żeby odchodziła.
--A ty dokąd, Granger? Nie pozwoliłem ci odejść – wiedział, że jego ton jest chłodny, ale nie mógł
przed nią okazywać emocji. Jedynymi osobami przed, którymi je okazywał był Severus, albo jego
matka...
Granger spojrzała na niego zdziwiona. Wiedział, że zastanawia się, czego od niej chce. A czego
chciał? On też tego nie wiedział.
--Napij się – powiedział, nalewając whisky do jednej ze szklanek. Może po prostu potrzebował
rozmowy z kimś, kto nie jest tak do reszty przesiąknięty złem i zepsuciem?
Sam zdrowo pociągnął prosto z butelki z alkoholem, jego najlepszym przyjacielem w tej udręce
zwanej życiem.
--Nie, dziękuję – odmówiła, a on odniósł wrażenie, że chce uciec jak najszybciej do swojej komnaty.
Czyżby się go bała?
--Pij, Granger – rozkazał. Jej sprzeciw go drażnił. Najchętniej pokazałby jej jaka jest kara za
drażnienie Smoka.
--Nie mam ochoty – odpowiedziała, unosząc głowę i hardo patrząc mu w oczy.
Głupia! Czy ona nie rozumiała, że on zawsze dostaje to, czego chce?
--Pij, do cholery! Już! - warczał. Ona napije się z nim tej whisky, choćby osobiście miał jej ją wlać
do gardła.
--Nie... - Przestraszona cofnęła się krok w tył.
Bardzo dobrze, zaraz wpadnie na ścianę, stamtąd nie będzie ucieczki!
--Masz mnie słuchać! - Czy ona nie widziała, że ledwo panuje nad sobą, by się na nią nie rzucić?
--Upiłeś się. Lepiej idź spać – brzmiała, jakby chciała dać mu dobrą radę... Przesadziła! To on tu
jest panem, a ona należy do niego! Może z nią zrobić, co zechce! Czego od dawna chce...
--Będę robił, co mi się podoba! I ty też będziesz robiła to, co mnie się podoba!
Wiedział, że nie powinien....
Jednak tym razem rozsądek nie zwyciężył w tej bitwie.
Miał rację. Tak jak myślał, jej usta były delikatnie i miękkie, niczym... Chyba nie miał dość dobrego
porównania. Jej ciało wpasowało się w jego, gdy z całej siły wcisnął ją w zimną ścianę. Była
delikatna i słodka, a on zły... okrutny i gorzki jak smak whisky, który teraz przekazywał do jej ust, za
pomocą swojego języka.
Stała jak sparaliżowana, nie odepchnęła go, nie wyrywała się, nie krzyczała.
Przytrzymał jej głowę tak by móc pogłębić pocałunek... i wtedy to się stało. Jej ręka powędrowała
na jego głowę. Palce wplotły się w jego włosy, a usta zaczęły oddawać pocałunek.
Całował się z Granger. Nie całował Granger, tylko całował się z nią... a ona z nim.

⚡⚡⚡

Potrząsnął gwałtownie głową, chcąc jak najszybciej o tym zapomnieć. Musi zapomnieć! Wyrzucić
to z pamięci i... nie, żałować nie mógł, ale przynajmniej mógł udawać, że żałuje. Odkręcił kurek z
zimną wodą, by móc ochlapać twarz. Zimne prysznice ostatnio były jedynym, co pozwalało mu
ochłonąć. Teraz też tego potrzebował. Widok nieprzytomnej Granger, leżącej wśród płomieni i
przyciskającej do piersi zdjęcie jego matki powodował w nim tyle gorących uczuć i emocji, że
musiał jakoś ochłonąć. Zimny prysznic. Na głowę i na serce.

⚡⚡⚡

Hermiona cieszyła się, gdy po dwóch dniach Snape wreszcie pozwolił jej wyjść z łóżka. Czuła się
już całkiem dobrze, jedynie od jej lewej piersi, aż do samego pępka wciąż widniało paskudne
oparzenie, jednak Snape powiedział, że zejdzie jej to, o ile będzie regularnie zmieniała opatrunki...
Nieźle najadła się wstydu, gdy robił jej to mistrz eliksirów. Całe szczęście, że Malfoy wychodził
zawsze wtedy z pokoju.
Pozwolono jej wyjść do salonu Nietoperza, by móc trochę poczytać. Salon choć dużo skromniejszy
niż ten w komnatach Dracona, miał za to dużo więcej regałów z książkami, a ich tytuły budziły w
niej prawdziwą euforię. Rozsiadła się na kanapie, czytając jakiś ciekawy traktat o eliksirach. Snape
pracował za swoim biurkiem w rogu, a Malfoy siedział w fotelu i również przeglądał jakieś
dokumenty. Nagle Snape uniósł głowę i spojrzał przenikliwie na Dracona. Hermiona wiedziała, że
coś się stało...
--To Daniel – burknął Severus, a Draco skrzywił się lekko i wstał z fotela. Oznaczało to, że Snape
ma na komnaty założone jakieś bariery, dzięki którym wiedział, kto się zbliża.
--Ciekawe, kiedy Orion wrócił – powiedział blondyn, rozprostowując kości i przeciągając się tak,
że szybko musiała ukryć się za książką. Skąd, na Godryka, to dziwne gorąco w jej ciele?
Severus podszedł, by otworzyć drzwi, a brązowowłosa wyjrzała wreszcie za opasłego tomu. Na
widok mężczyzny, który wszedł do środka, jej szczęka dosłownie opadła...
Rozdział 11

„Gdy obawa staje się faktem...”

(Tatu – Gomenasai)

Mężczyznę, który wszedł do pokoju trudno było opisać słowami... Hermiona musiała jednak
szczerze przyznać, że chyba nigdy nie widziała nikogo bardziej przystojnego. Tajemniczy przybysz
dosłownie powalał urodą i nawet Malfoy, który bez wątpienia był tak zwanym super
przystojniakiem, nie był aż tak niesamowity. Wysoki brunet o pięknych rysach twarzy, atletycznej
budowie i z uroczym, zawadiackim uśmiechem naprawdę zrobił na niej ogromne wrażenie. Jego
oczy były błękitno – szare, prawie takie same, jak te Dracona, ale błyszczały wesoło, podczas gdy
blondyn zazwyczaj mroził spojrzeniem.
--Cześć, Smoku, się masz, Sev – odezwał się wesoło tajemniczy brunet, a Hermiona musiała w
duchu przyznać, że również głos ma miły.
--Kiedy wróciłeś? - zapytał Draco, ściskając dłoń mężczyzny.
--Wczoraj w nocy. Słyszałem, że ktoś zjarał ci lokum. Przebrzydłe szumowiny już dla nikogo nie
mają szacunku – mężczyzna zaśmiał się gardłowo i podszedł do Severusa, by uściskać mu dłoń.
--Jak ci poszła misja, Orionie? - zagadnął go Snape.
--Bezbłędnie jak zwykle, przecież mnie znasz – Orion nonszalancko wzruszył ramionami i znów się
uśmiechnął.
Odwrócił się w kierunku Hermiony, a jego uśmiech jeszcze bardziej się powiększył. Dziewczyna
spoglądała na niego niepewnie, nie wiedziała, kim on jest oraz jaki ma stosunek do niewolnic.
Wywnioskowała jednak, że chyba podobny jak Draco czy Snape, gdyż blondyn nie zareagował, gdy
mężczyzna ruszył w jej stronie.
--No, no, Smoku, wreszcie doczekałeś się niewolnicy. To jest ta słynna Hermiona Granger? -
zapytał, nie spuszczając z niej wzroku, co speszyło ją bardzo i wywołało rumieńce.
--Taa, to ona – odburknął Draco, znów siadając w fotelu i sięgając po dokumenty, które czytał nim
przyszedł Orion.
--Czemu mówiłeś mi, że jest brzydka? - zapytał.
--A nie jest? - odpowiedział blondyn obojętnie, skupiając wzrok na papierach.
Hermiona posłała mu zdegustowane spojrzenie. Co za bezczelny typ!
--Nie. Jest uderzająco piękna – brunet uśmiechnął się do niej szeroko i sięgnął po jej dłoń, składając
na niej lekki pocałunek.
Była naprawdę zszokowana jego zachowaniem
--Pozwól ślicznotko, że ci się przedstawię. Nazywam się Daniel Lestrange, ale przyjaciele mówią
na mnie Orion...
--Bajerujesz szlamę, Lestrange? - zakpił blondyn.
--Draco! - upomniał go, nie wiedzieć czemu, Snape.
--Daj spokój Smoku, dobrze mnie znasz... Uważam po prostu, że piękno trzeba podziwiać...
Zaczynam ci jej zazdrościć. Nie chciałbyś jej oddać? - Daniel wciąż trzymał dłoń Hermiony, która
nie mogła uwierzyć, że najwyraźniej stoi przed nią ktoś spokrewniony z Bellatrix.
--Jest pyskata i przemądrzała, zastanów się dobrze czy ją chcesz – odpowiedział Draco, posyłając
Hermionie wredny uśmieszek.
--Pewnie, że chcę! Choć i tak wiem, że płonne me nadzieje. Dobrze jednak, że nasz plan się
powiódł i trafiła do ciebie. Aż strach pomyśleć co by z nią zrobił Nott! - Orion wreszcie puścił dłoń
Hermiony i usiadł obok niej na kanapie, wciąż uśmiechając się do niej uprzejmie.
--Plan się powiódł? - zapytała zszokowana dziewczyna.
--To myślałaś, że przypadkiem Smok tak długo nie miał niewolnicy? - zapytał rozbawiony Daniel.
--Dość tego. Granger, idź do pokoju. Weź książkę, jak chcesz, ale zejdź mi z oczu – warknął
Malfoy.
Hermiona wiedziała, że nie może mu się sprzeciwić więc posłusznie wyszła z pokoju, choć krótka
wizyta Daniela Lestrange zrodziła w jej głowie setki nowych pytań, na których odpowiedź będzie
musiała trochę poczekać...

⚡⚡⚡

Po kolejnych dwóch dniach Draco i Hermiona wrócili do odremontowanych komnat blondyna.

Wszystko wyglądało w nich tak samo jak przed pożarem. Ze strzępów rozmów, jakie wyłapała
pomiędzy Malfoy'em, a Snapem, wywnioskowała, że do pożaru doszło w wyniku podpalenia, a
dokonał tego ktoś z wrogów ślizgona, których podobno miał bardzo wielu. Było prowadzone
dochodzenie, które miało ustalić, kto to zrobił, jednak na razie nie przyniosło efektów.
Już drugiego dnia po ich powrocie Hermiona zauważyła, że Malfoy częściej przebywa w swoich
komnatach, niż miało to miejsce przed pożarem. Nadal wychodził zaraz po śniadaniu, ale wracał na
długo przed kolacją i w ciszy pracował przy swoim biurku. Ona siedziała wtedy na kanapie i
czytała książkę, starając się ignorować jego obecność tak skutecznie, jak on ignorował ją...
Nie było to jednak proste. Wspomnienie o ich pocałunku nie potrafiło przestać nękać jej myśli i
Hermiona powoli dochodziła do wniosku, że nigdy już nie odzyska straconego spokoju ducha.
Przewróciła kolejną stronę w książce, usiłując się skupić na tekście i zastanawiając się, o której
przyjdzie Snape, by zmienić jej opatrunek na piersi. Oparzenie ładnie się goiło, ale nie zniknęło
jeszcze całkowicie, musiała więc raz dziennie znosić sesje upokorzenia, świecąc gołym biustem
przed swoim dawnym nauczycielem. Na szczęście Snape był prawdziwym profesjonalistą, więc nie
było tak źle. Dziś jednak wyraźnie się spóźniał, gdyż zazwyczaj przychodził krótko po obiedzie, a
teraz dochodziła już prawie pora kolacji...
Uwagę dziewczyny rozproszył trzask aportacji, ze zdziwieniem spostrzegła Robaka, kłaniającego
się nisko przed Draconem
--Czegoś chcesz, Robaku? - zapytał blondyn, o dziwo łagodnie.
--Robak prosi o wybaczenie, że paniczowi przeszkadza, ale Robak zapomniał rano zapytać jakie
kwiatki ma przygotować dla panicza na jutro?
--To już jutro jest dziewiąty? - zdziwił się Draco, opierając się wygonie i bawiąc się swoim piórem.
--Dziewiąty? - powtórzyła cicho Hermiona... to oznaczałoby, że jest w niewoli już od ponad trzech
tygodni.
--Czy panicz znów sobie życzy, by były to białe róże? - zapytał skrzat.
--Tak, białe róże będą dobre. Chcę je mieć zaraz po śniadaniu, a za pół godziny możesz podać
kolację – nakazał Draco.
Skrzat ukłonił się nisko i pokornie, po czym aportował się z trzaskiem.
--Dobra, mamy pół godziny. Idziemy do łazienki, Granger – rozkazał, wstając zza biurka.
--Co? - zapytała z niedowierzaniem.
--To, co słyszałaś! Idziemy!
Hermiona podniosła się na drżących nogach, niezbyt pewna jak się zachować. Po co blondyn
prowadzi ją do łazienki? Czy teraz jej coś zrobi? Czy każe jej się rozebrać? Merlinie dopomóż...

⚡⚡⚡

Weszła do łazienki i stanęła na jej środku, w duchu cicho modląc się, by Malfoy nic jej nie zrobił.
W tym czasie wyjął on z szafki jakąś fiolkę i świeży bandaż.
--Severus jest na misji, więc mnie przypadła niewdzięczna rola opatrującego. Zdejmij szatę –
nakazał, odkładając eliksir i bandaż na brzeg wielkiej wanny.
--Ale nie trzeba, ja poradzę sobie sama... - wyjąkała przerażona tym, że ma obnażyć przed nim
biust.
Wolałaby się ze wstydu zapaść pod ziemię niż pokazywać mu swoje piersi, na dodatek pokryte
ohydną oparzeliną.
--Nie marudź, Granger i rozbierz się wreszcie, nie taki biust w życiu widziałem – burknął, stając za
jej plecami.
--Ja nie... nie... - nie wiedziała co ma powiedzieć, by odwieść go od tego zamiaru.
Draco westchnął ciężko i z dezaprobatą pokręcił głową. Czy ona myślała, że jemu sprawia to
przyjemność? Nie! Wcale nie miał ochoty oglądać jej nago! Nie miał ochoty jej dotykać! W ogóle
nie miał ochoty stać tak blisko niej! Musiał się jednak opanować i to zrobić. Nie pokaże, że jest
słaby. Tym razem nie przegra z samym sobą.
--Pomogę ci się zabandażować, stojąc za twoimi plecami. Niczego nie zobaczę, jeśli to sprawi, że
poczujesz się lepiej i przestaniesz wreszcie wszystko utrudniać! Myślisz, że nie mam nic innego do
roboty, poza pomaganiem ci we wszystkim i wiecznym ratowaniem twojej skóry? - warczał,
sięgając do jej ramion i zsuwając z nich grube ramiączka jej szaty, która opadła na ziemię.
Ciałem dziewczyny wstrząsnął dreszcz i nie wiedziała czy to z powodu zimna, jakie ogarnęło jej
ciało, czy może z powodu jego dotyku.
Draco wyjął różdżkę i szepnął zaklęcie, a dotychczasowy bandaż jakim była obwiązana rozerwał
się na jej plecach.
--Weź eliksir i nasmaruj oparzenie – nakazał, wciąż stojąc za jej plecami.
Różnica wzrostu pozwoliła mu zerknąć w dół na dwie jędrne piersi Hermiony, ale dziewczyna
mocno zasłaniała je jedną ręką, drugą desperacko próbując otworzyć eliksir.
--Nie podglądaj! - syknęła nerwowo, dobrze wiedząc, że nie powinna pyskować.
--Uważaj na słowa, Granger. Już mówiłem, że widywałem dużo lepsze cycki, więc twoich nawet
nie mam po co oglądać... - odpowiedział, raz po raz zerkając w dół na kształtne półkule gryfonki.
--Skąd wiesz, że moje nie są lepsze, skoro nie widziałeś – odgryzła się.
--Punkt dla ciebie, Granger, w takim razie pokaż, porównam – położył dłoń na jej ramieniu, a
Hermiona odskoczyła spanikowana, mocno zasłaniając piersi rękami.
Draco uśmiechnął się wrednie i sięgnął po bandaż.
--Chodź tu, głupia, nie mam zamiaru cię obmacywać. Chcę to skończyć i w spokoju zjeść kolację -
burknął, a Hermiona znów odwróciła się do niego plecami.
Podał jej początek bandaża, a ona przytknęła go do oparzonej piersi. Draco przewinął go po jej
plecach i znów podał jej, by mogła przykryć ranę kolejną warstwą. W ten sposób raz dwa cała jej
klatka piersiowa została spowita nowym opatrunkiem, a ona odetchnęła z ulgą. Drobne dreszcze
jakie wstrząsały jej ciałem, gdy jego chłodne palce przesuwały się po jej plecach były naprawdę
dziwnym uczuciem i cieszyła się, że to już koniec.
--Załóż szatę i wróć do salonu na kolację – rozkazał jej zanim wyszedł.
Hermiona nerwowo podeszła do umywalki, by ochlapać zarumienioną buzie lodowatą wodą... Nie
wiedziała, że Draco w tej chwili sięga po butelkę whisky, by zdrowo z niej pociągnąć i w ten
sposób uspokoić również swoje emocje.

⚡⚡⚡

Kolację jedli w milczeniu, jednak raz po raz rzucając sobie ukradkowe spojrzenia. Hermiona wciąż
była zawstydzona, a Draco czuł dziwną nerwowość w swoim ciele. Obydwoje marzyli tylko o tym,
by ten wieczór jak najszybciej się skończył i mogli wrócić do swoich sypialni.
Hermiona właśnie przeżuwała ostatni kęs, gdy Draco spiął się nagle i nerwowo poderwał głowę.
--Cholera jasna! - zaklął, szybko zrywając się z miejsca i wyjmując różdżkę.
Jednym zaklęciem zlikwidował stolik z kolacją.
--Co się dzieje? - zapytała przerażona Hermiona.
--Idź do mojego pokoju i nie wychodź z niego pod żadnym pozorem, zrozumiałaś?
--Tak – odpowiedziała tylko, zrywając się z krzesła i prawie biegnąc do jego sypialni.
Wiedziała, że cała ta sytuacja oznacza jedno. Ktoś zbliżał się do ich komnat...

⚡⚡⚡
Zamknęła za sobą drzwi pokoju blondyna i odetchnęła głęboko, czując jak jej serce mocno obija się
o żebra. Była przerażona tym, kto i po co przyszedł z wizytą. Kątem oka zauważyła, że zdjęcie
Narcyzy, które ocaliła z pożaru wróciło na swoje miejsce przy łóżku Dracona. Nie wiedziała w
sumie dlaczego je zabrała, ale była pewna, że dla niego było ono ważne.
Minuty mijały, a ona przez grube, dębowe drzwi nie słyszała ani słowa. Bała się je otworzyć i
podsłuchiwać. Nie wiedziała nawet, kto jest gościem jej pana, ani po co przyszedł...
Wreszcie po kilkunastu, a może kilkudziesięciu minutach usłyszała kroki na korytarzu, a następnie
ktoś pociągnął za klamkę drzwi, o które wciąż się opierała. Odskoczyła szybko od nich i nerwowo
przełknęła ślinę...
Ulga zalała ją wielką falą, gdy do sypialni wszedł Malfoy. Mało nie rzuciła mu się na szyję, tak
bardzo cieszyła się, że to on, a nie kto inny.
--Kto to był? - zdołała wykrztusić pytanie.
--Mój ojciec i Czarny Pan – odpowiedział, wymijając ją i podchodząc do barku.
Nawet w sypialni miał w zasięgu ręki sporą dawkę alkoholu, a zwłaszcza ognistej.
--Coś się stało? - zapytała.
--Chcieli omówić plany na kolejną misję. Nic specjalnego – odpowiedział, popijając bursztynowy
płyn.
Nagle Hermiona poczuła się dość niezręcznie. Stała w sypialni Dracona, sam na sam z nim i
ognistą. Sytuacja była więc nieco dziwna.
--Pójdę już do siebie. Dobranoc – mruknęła, łapiąc za klamkę od drzwi.
--Słodkich koszmarów, Granger – odpowiedział, spoglądając za okno, za który właśnie było widać
pierwsze błyskawice. Kolejna burza nad Umbra Walpurgis nadchodziła.

⚡⚡⚡

Nie potrafiła zasnąć, wiercąc się w swoim łóżku. Planowała już czy nie zacząć znów liczyć tych
przeklętych pęknięć w suficie, ale głośne grzmoty za oknem sprawiły, że to je zaczęła liczyć.
Powoli, stopniowo jej ciało ulegało rozluźnieniu, a upragniony sen zbliżał się wielkimi krokami,
gdy nagle zaraz po potężnym grzmocie mocno zawyła syrena alarmowa. Był to dźwięk tak
przerażający, że Hermiona zerwała się na równe nogi, nie wiedząc, co się dzieje. Zaraz potem do jej
pokoju wbiegł Draco z różdżką w ręce. Miał na sobie czarne spodnie i rozpiętą, białą koszulę, a
jego włosy sugerowały, że dopiero co wyskoczył z łóżka.
--Co się stało? - zapytała zdruzgotana, a syrena dalej wyła.
--Nie wiem, ale pójdę sprawdzić. Idź do mojej sypialni, są na niej odpowiednie bariery. Nikomu nie
otwieraj drzwi, rozumiesz? Tylko ja i ten komu ja na to pozwolę, mogą tam wejść z zewnątrz –
pouczył ją w pośpiechu, dopinając koszulę.
Hermiona posłusznie wyszła za nim na korytarz. Blondyn pierwszy wszedł do sypialni, szybko idąc
do szafy po czarną pelerynę.
--Uważaj na siebie – szepnęła cicho, gdy z powrotem ruszył do drzwi.
Draco zatrzymał się, słysząc jej słowa i spojrzał na nią przez ramię. Jednak nic nie odpowiedział,
tylko wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi.

⚡⚡⚡

Hermiona nerwowo krążyła po pokoju, nie mogąc sobie znaleźć miejsca. Syrena wreszcie przestała
wyć, a burza na zewnątrz nieco przycichła, jednak ona nie potrafiła się uspokoić. Co się u Diabła
stało, że alarm zawył w środku nocy? I dlaczego Malfoy tak długo nie wraca? Wreszcie
zrezygnowana usiadła na jego łóżku i spróbowała trochę się uspokoić. Sama nie wiedziała, kiedy
wtuliła twarz w miękkie poduszki, tak znajomo, a jednocześnie tajemniczo pachnące...
Obudził ją trzask otwieranych drzwi i ciężkie kroki. Przetarła zaspane oczy i ze zdziwieniem
spojrzała na Dracona, który miał wyraźnie przemoczone włosy i mokrą pelerynę. Czyżby gdzieś
wychodził?
--Co się stało? - zapytała go, gdyż to pytanie nie dawało jej spokoju.
Draco spojrzał na nią, a w jego oczach dostrzegła coś jakby współczucie czy smutek...
Zdjął swoją pelerynę i westchnął ciężko, przeczesując mokre włosy palcami. Powoli podszedł i
usiadł na łóżku obok niej.
--Posłuchaj, Granger, to, co ci powiem nie będzie przyjemne... Ale nie możesz wpadać w histerię,
ok?
--Przeraża mnie twój ton... - wyszeptała chyba sama do siebie, gdyż pierwszy raz słyszała głos
Malfoy'a tak przepełniony goryczą.
--Syrena alarmowa zawyła, bo jedna z niewolnic próbowała uciec... - powiedział cicho.
--Uciec? Przecież mówiłeś, że to niemożliwe! - podciągnęła nogi pod brodę, patrząc na niego
wyczekująco.
--Nie udało jej się... Rozbiła się o skały... - Hermiona poczuła, jak łzy napływają jej do oczu.
Każda komórka jej ciała przeczuwała, że to, co dalej powie Malfoy zmieni jej świat. Na zawsze.
--To była...
Rozdział 12

„Gdy ból wypełni twój świat...”

(Westlife – You Raise Me Up)

Coś w jej wnętrzu rozpadało się boleśnie, na miliony ostrych kawałeczków. Czuła, że zawiodła...
Zawiodła. Któraś z jej przyjaciółek przez to nie żyła!
--To była...
Już teraz po jej policzkach spłynęły łzy. Wojna zebrała kolejne żniwo. Kolejny fragment jej serca
umarł bezpowrotnie.
--...Lavender Brown.
--Nie – zaprzeczyła, potrząsając głową. To nie mogła być Lav. Lav żyje, jest u Notta i ma tam
piekło, ale żyje!
Zerwała się na równe nogi i wybiegła z jego sypialni do salonu. Udowodni mu, że się myli. Lav
żyje! Pewnego dnia Zakon je uwolni, a Lavender wróci z nią do Białego Feniksa i znów będzie
flirtowała z Georgem Weasleyem, Samusem Fineganem czy Deanem Thomasem. Lav żyje!
Wiedziała, że drzwi są zamknięte, a walka z nimi jest bezsensowna. Mimo to waliła w nie jak
opętana. Tak jak pierwszego wieczoru, gdy słyszała krzyk Lavender. Chciała wyjść, znaleźć Notta i
zabić go gołymi rękami, ot tak, jakby był tylko małym robakiem.
Łzy kapały obficie na jej szatę, a rana na piersi nieznośnie paliła, ale ona nadal okładała te przeklęte
drzwi, jakby tuż za nimi, miała czekać na nią uśmiechnięta przyjaciółka.
--To nic nie da... uspokój się... - cichy szept w jej uchu i uścisk chłodnych rąk, na jej ramionach
podziałał trzeźwiąco.
Wiedziała, że miał rację, ale i tak nie mogła uwierzyć. Oparła czoło o drzwi i zaszlochała głośno.
Jedna z nich nie żyje... Jedna z nich nigdy już nie wróci do domu... Nie mogła... Nie chciała w to
wierzyć!
Nie wiedziała nawet, kiedy odwróciła się i zamiast opierać czoło o drzwi, oparła je o męski, silny
tors. Teraz to jego koszulę moczyły jej łzy. Jego uścisk był sztywny i można było wyczuć w nim
dystans, tak jakby nikt nigdy go nie przytulał. Nie odepchnął jej jednak, tylko stał tam z rękami na
jej drżących od szlochu ramionach. Jednak było to wszystkim, czego teraz potrzebowała. Choć
minimalnego kontaktu z drugim człowiekiem.
Nie wiedziała, ile tak płakała i jak to się stało, że zamiast stać pod drzwiami, znalazła się na kanapie
przed kominkiem. Wiedziała tylko, że to wszystko jej wina. Źle zaplanowała misję, zaufała
niewłaściwej osobie, pozwoliła, by stało się coś tak strasznego...
Gapiła się w ogień, jednocześnie nie potrafiąc przestać myśleć o Lavender. O tym, jak przez wiele
lat co rano w swoim dormitorium pierwszym, co widziała, była roześmiana blondynka z wałkami
na głowie. Wspominała szóstą klasę i jej związek z Ronem, który tak bardzo działał jej na nerwy...
Wtedy szczerze jej nie znosiła. Jednak potem w Białym Feniksie, to Lav robiła, co mogła, by
wnieść w ich szare życie trochę radości. Przypomniała sobie, jak uszyła dla niej sukienkę ze starych
zasłon, by mogła ładnie się prezentować dla Rona z okazji walentynek... Lav była jak promyczek...
A teraz jej już nie było. A ona nie mogła nic na to poradzić. Po prostu siedziała, gapiąc się
bezmyślnie i ściskając bladą dłoń swojego wroga, który pewnie miał wiele ciekawszych zajęć, niż
pocieszanie niewolnicy..., ale nie wyrwał ręki z jej uścisku, tylko siedział przy niej i też zamyślony
spoglądał w ogień.
--Ona nie chciała uciec, nie miałaby na to siły. Ten bydlak sam ją wyrzucił z tego okna - jęknęła, a
łzy znów spłynęły po jej policzkach.
Draco lekko drgnął, słysząc jej głos po kilku godzinach milczenia.
--Nott ma specyficzne... z braku innego określenia nazwijmy to preferencje. Katuję swoje ofiary, aż
są już na granicy śmierci, po czym je leczy. Pozwala im wrócić do życia, by później znów... -
żałował, że zaczął jej to opowiadać, bowiem Hermiona wyglądała, jakby za chwilę miała zemdleć.
--Więc ona skoczyła sama? Nikt jej nie pomógł? - zapytała cicho.
--Ktoś otworzył okno, a było zamknięte zaklęciem... Nott od trzech dni był na misji, więc to nie on.
Pod okiem opiekuna jej stan prawdopodobnie był trochę lepszy, ale to też nie on otworzył jej to
okno.
--Czy wiedziała, że tam są skały? - zastanowiła się na głos, ścierając łzy jedną dłonią, drugą dalej
mocno ściskając palce blondyna.
--Nie wiem, czy wiedziała, być może...
--Ona chciała się zabić. To było jej wybawienie. Żałuje tylko, że musiała tak skończyć. Była tak
dobra, miła... Nie zasługiwała na to – zaszlochała Hermiona, znów czując te palące poczucie winy.
Draco nagle zesztywniał i z obawą spojrzał na drzwi.
--Idź do mojej sypialni i znów tam zostań, zdaje się, że ktoś się zbliża do moich komnat... -
powiedział, wstając i pomagając i jej się podnieść.
Hermiona w otępieniu skinęła tylko głową i ruszyła w stronę pokoju. Miała cichą nadzieję, że nie
usłyszy jeszcze gorszych wieści, niż ta o śmierci jej przyjaciółki.

⚡⚡⚡

Była taka zmęczona, rozbita i załamana, że nie zastanawiała się długo, tylko wspięła się na łóżko
Malfoy'a i znów ułożyła głowę na tych mięciutkich poduszkach. Nagle wydało jej się strasznie
śmiesznym to, że to właśnie jego zapach wzbudzał w niej poczucie bezpieczeństwa... Nie miała
jednak siły tego roztrząsać. Nie wiedziała nawet kiedy zasnęła.
Obudził ją uścisk na ramieniu. Niezbyt mocny, ale jednak. Ktoś nią lekko potrząsnął.
--Obudź się, Granger – usłyszała poważny głos Malfoy'a.
Otworzyła zaspane oczy i rozejrzała się, po tonącej już w mroku komnacie. Musiała przespać
ładnych kilka godzin. Ze zdziwieniem spostrzegła, że jej pan ma na sobie czarną, elegancką
pelerynę... Pelerynę generała Śmierciożerców. Czyżby wybierał się na jakieś przyjęcie?
--Czy coś się stało? - zapytała zdziwiona, przecierając oczy.
Malfoy wyglądał na przygaszonego i zmartwionego. Ku jej zdziwieniu, usiadł obok niej na łóżku i
nerwowym ruchem przeczesał swe jasne włosy.
--Za próbę ucieczki niewolnicy, grozi śmierć...
--Przecież Lavender nie przeżyła – zauważyła, siadając wreszcie prosto.
--Owszem, ale Czarny Pan uważa, że już sama próba była zbrodnią... Trzeba dać przykład, by to się
nie powtórzyło.
--Co masz na myśli? - spytała zdruzgotana.
--Raz niewolnica Dołohowa spróbowała uciec. Nie udało jej się, ale dla przykładu wszystkie inne
niewolnice... zostały wychłostane.
Hermiona przytknęła dłoń do ust. Nie musiała udawać, że jej to nie przeraziło.
--Ale... ale... przecież okno miało zaklęcie, żadna z niewolnic jej nie pomogła!
--Myślisz, że kogoś to obchodzi, Granger? - zapytał gorzko – Oni chcą krwi, widowiska... To nie
milutki świat, gdzie Dumbledore rozdaje cytrynowe dropsy.
--Czyli, że zostanę dziś wychłostana? - zapytała, trochę wstydząc się tego jak jej głos tchórzliwie
drży.
Draco spojrzał na nią, a w jego oczach dostrzegła coś... jakby współczucie. Blondyn jednak szybko
odwrócił wzrok.
--Możliwe, że Czarny Pan wymyśli jakąś inną karę, jednak niczego nie można wykluczyć. Mam dla
ciebie eliksir, nie złagodzi wszystkiego, ale na pewno pomoże... - Draco podał jej fiolkę z ciemno-
fioletowym płynem.
Hermiona przyjęła ją z wdzięcznością. Nie musiał jej mówić, jak bardzo ryzykuje, dając jej ten
specyfik. Gdyby ktoś wiedział, że pomaga w ten sposób swojej niewolnicy przed przyjęciem kary,
nie tylko ona miałaby kłopoty.
--Kiedy mamy tam iść? - zapytała, stając na chwiejnych nogach.
Draco stanął na przeciwko niej i spojrzał jej w oczy.
--Zaraz. Granger, posłuchaj, tam będą wszystkie niewolnice... Nie możesz zareagować, rozumiesz?
Zamknij oczy, jeśli chcesz, kiedy przyjdzie kolej twoich przyjaciółek, ale nie możesz nawet pisnąć
w ramach protestu!
Skinęła tylko głową, wiedząc dobrze, że głos by jej się załamał, gdyby spróbowała odezwać się
choć słowem. Była zrozpaczona tym, co ją czekało... To jasne, że żadna z niewolnic nie mogła
pomóc Lavender, dlaczego więc to one mają ponieść karę? Świat Śmierciożerców był bardziej
okrutny, zły i niesprawiedliwy niż przypuszczała w najczarniejszych koszmarach.
--Wszystko będzie dobrze – zapewnił ją cicho, po czym machnął różdżką, a jej koszula nocna
zmieniła się w ładną, jasnoniebieską szatę, z grubego materiału.
--Wypij miksturę i idziemy – polecił jej, odwracając się i wychodząc z sypialni.
Hermiona odkręciła fiolkę i jednym łykiem wypiła eliksir. Miała nadzieję, że faktycznie choć trochę
jej pomoże. Wydzieranie się w niebo głosy i błaganie o litość, na pewno będą dla niej strasznym
upokorzeniem...

⚡⚡⚡

Weszła do salonu, widząc, że Draco właśnie jednym łykiem, opróżnia szklaneczkę whisky. Widać
było, że i on jest zdenerwowanym tym, co miało się wydarzyć.
--Gotowa? - zapytał, po czym szybko sam potrząsnął głową – To zabrzmiało idiotycznie, na to
chyba nie można się przygotować... Nie ma co zwlekać, chodźmy, Granger.
Hermiona starając się zebrać w sobie całą odwagę, ruszyła do drzwi. Wiedziała, że za nimi czeka ją
coś strasznego, ale nie mogła urządzić histerii i błagać o litość. Musiała stawić czoła temu, co los na
nią zesłał.

⚡⚡⚡

Wszystko miało odbyć się w tej samej sali, w której pierwszy raz zobaczyła, cały wewnętrzny krąg
Śmierciożerców. Jednak dzisiaj było tu o wiele więcej ludzi. Wywnioskowała, że na przedstawienie
został zaproszony również drugi, a chyba nawet trzeci krąg. Jedynie sługusy, z armii Czarnego Pana
nie zostali tutaj wpuszczeni... Mimo tego, że szła z opuszczoną głową, prowadzona przez Malfoy'a,
który mocno ściskał jej ramię, widziała, jak inni słudzy Voldemorta z szacunkiem i pokorą schodzą
Draconowi z drogi. On sam kroczył dumnie, jak na jednego z najwyższych rangą generałów
przystało. Wreszcie doprowadził ją pod jeden z drewnianych tronów i popchnął tak, że upadła na
kolana. On sam rozsiadł się wygodnie, a jego dłoń spoczęła na jej głowie. Ponownie czuła się jak
wierny pies siedzący u stóp pana. Wiedziała, że to nie ostatnie upokorzenie tego wieczoru.
Rozejrzała się po pomieszczeniu. Zewsząd schodzili się Śmierciożercy. Niektórzy prowadzili swoje
niewolnice. Na tronie zaraz obok nich zasiadł Snape z miną, jakby nudziło go to, że w ogóle musi
tu być. Nieco dalej siedział Lucjusz, on zaś uśmiechał się z jakąś chorą ekscytacją wypisaną na
twarzy. Po drugiej stronie Dracona siedział Macnair, a u jego stóp klęczała Helga, wyglądała na
lekko przestraszoną. Dalej dostrzegła Goyla i Lunę... na policzkach blondynki widniały ślady łez.
Pewnie rozpaczała po Lavender, natomiast Goyle wyglądał na dziwnie zasmuconego...
Drzwi z boku otwarły się i wszedł przez nie Czarny Pan, a zaraz za nim... Ginny. Wszyscy
natychmiast podnieśli się ze swoich miejsc, a Malfoy pociągnął Hermionę w górę. Widok całej i
zdrowej przyjaciółki wzbudził w niej wielką potrzebę, by podbiec do niej i mocno ja uściskać.
Draco chyba wyczuł, na co ma ochotę, gdyż położył jej dłoń na ramieniu i zacisnął ją nieco
mocniej.
Zrozumiała jego przekaz. Musiał jej wystarczyć widok przyjaciółki. Ginny popatrzyła prosto na nią
i ledwie niedostrzegalnie kiwnęła głową, a na jej ustach wykwitł drobny uśmieszek. Wyglądała
bardzo dobrze. Miała na sobie elegancką, czarną szatę z długimi rękawami, a jej rude włosy były
rozpuszczone. Hermiona zdziwiła się jeszcze bardziej, widząc, że Lord wskazuje Rudej tron obok
swojego, a nie sadza jej na podłodze, jak inne niewolnice.
--Witajcie, moim wierni słudzy – odezwał się Voldemort.
--Witaj Nasz Panie. Władco Magicznego Świata. Walczący w Imię Twoje i Gotowi na Śmierć za
Ciebie, Pozdrawiają Cię! - wyrecytowali chórem Śmierciożercy, a każdy z nich skłonił głowę i
uderzył się pięścią w pierś, dokładnie tak samo jak było to za pierwszym razem, gdy Hermiona
została przywleczona przed ich oblicza.
--Usiądźcie! - wszyscy wykonali to polecenie, a ona znów została popchnięta tak, by upaść na
kolana.
--Zebraliśmy się tu, by omówić bardzo ciężkie przewinienie. Któraś z niewolnic dokonała
haniebnego czynu i uknuła spisek, mający na celu ucieczkę innej zniewolonej. Najpierw jednak
porozmawiamy z właścicielem owej niewdzięcznicy, która próbowała uciec... Theodorze wystąp! -
rozkazał.
Nott wyglądał na przerażonego stając przed obliczem swojego pana.
--Brudny, śmierdzący tchórzu! Teraz nie jesteś już taki hardy, co? Ty pokręcony sadysto! -
Hermiona patrzyła na niego ze szerzą pogardą i nienawiścią, przysięgając sobie w myślach, że ten
sukinsyn jeszcze jej zapłaci za to, co zrobił Lav.
--Nott, mówiłem ci wyraźnie, że ta niewolnica ma przeżyć, czy tak? - zapytał chłodno Voldemort.
--Tak, panie – Theodor pokornie pochylił głowę.
--Znów mnie nie posłuchałeś, a wiesz, jak nie lubię nieposłuszeństwa! Crucio! - nikt nawet nie
zauważył, jak Czarny Pan wyjął różdżkę.
Nott zawył z bólu jak ranne zwierzę, ale większość zebranych w sali patrzyła na to z obojętnością
lub nawet satysfakcją. Wielu uważało, że temu choremu psychopacie od dawna się to należało...
Lord torturował go kilka ładnych minut, po czym poprosił dwóch młodych Śmierciożerców, by
wywlekli go na korytarz, bo jeszcze będzie chciał z nim później porozmawiać.
Zaraz potem Riddle machnął różdżką, a na środku sali pojawił się wielki, drewniany pal.
--Wiecie jaka jest kara za nieposłuszeństwo. W myśl zasady jeden za wszystkich... Wszystkie
niewolnice zostaną ukarane. Zaczniemy od tych z wewnętrznego kręgu.
Hermiona wiedziała, że to, co za chwile przeżyje, nie opuści jej już do końca życia.
--Draconie, ty jesteś najwyższym z pośród tych, którzy mają niewolnicę – zwrócił się do niego
Voldemort.
--A ty, mój panie? Też masz niewolnicę! - odezwał się Yaxley.
Czarny Pan powoli przeniósł na niego swój zimny wzrok, a w całej sali zapanowała martwa cisza.
Hermiona spojrzała na Ginny, która siedziała tuż obok Riddle'a.
--Odniosłeś złe wrażenie, Yaxley, jeśli wziąłeś Ginevrę za niewolnicę. Jest ona bowiem moją
przyjaciółką i cieszy się takimi prawami... Jeszcze raz ktoś zasugeruje, że występuje tu ona w innej
roli, a gorzko pożałuje. Czy to jasne?
Yaxley skulił się w sobie wyraźnie przerażony. Hermiona również czuła, jak wszystko zamiera
wewnątrz niej. Ginny przyjaciółką Czarnego Pana? O co tu, na zdechłego gumochłona, chodziło?
--Tak więc, Draconie, czy masz jakieś sugestie? - Voldemort znów zwrócił się do blondyna.
Draco wstał i skłonił się nisko.
--Mój Panie, chciałbym zasugerować, by zamiast chłosty niewolnice zostały poddane torturom
zaklęciami...
--Mój drogi, wieczny esteta! Nie chcesz za bardzo zeszpecić swojej szlamy, czyż nie? - Lord
spojrzał na Hermionę, wciąż klęczącą u stóp Malfoy'a.
--Mój pan, tak dobrze mnie zna... - ton Dracona był przepełniony pochlebstwem.
--Dobrze, zezwolę na tortury zamiast batów, pod warunkiem, że sam nam pokażesz, jak torturujesz
szlamę – zdecydował Voldemort.
Hermiona nie miała odwagi spojrzeć na Malfoy'a, wiedziała jednak, że nawet jeśli te słowa
wywarły na nim jakieś wrażenie, to on nie pokazał tego... Był doskonałym aktorem.
--Z największą radością Mój panie. Czy mam zacząć? - zapytał Draco.
--Nie. Ten popis zostawimy na koniec. Macnair, ty pierwszy – rozkazał Riddle.
--Panie ja też wolałbym tortury zaklęciem, jeśli pozwolisz... - wtrącił Śmierciożerca.
--Ty Waldenie rezygnujesz ze starych, dobrych batów? Niech będzie... zgadzam się na zaklęcia.
Macnair pociągnął Helgę pod drewniany pal. Niewolnica posłusznie usiadła pod nim i oczekiwała
na pierwszą falę zaklęć. Hermiona ledwo pohamowała łzy, widząc, jak kobieta zaczyna krzyczeć z
niewyobrażalnego bólu. To było straszne przeżycie...
Gorzej było jednak, gdy Goyle torturował Lunę. Jej przyjaciółka darła się i płakała, a Hermionie łzy
ciągle kapały na szatę. Wiedziała, że tego obrazu nie zapomni już nigdy, jednak nie zamknęła oczu
tak jak radził jej Malfoy. Miała zamiar patrzeć na to i z każdym jednym krzykiem narastała w niej
determinacja, by kiedyś się zemścić... Niepewnie spojrzała na blondyna, który obserwował to
wszystko z obojętnością wypisaną na twarzy. Jednak coś w jego mocno zaciśniętej szczęce
powiedziało jej, że tak naprawdę brzydzi go to widowisko.
Po Lunie, na środek wyszedł Zabini razem z Parvati... i batem w ręce. Hermiona nie mogła wprost
uwierzyć, że zdecydował się on jednak na chłostę zamiast na cruciatusa, który mimo, że bardziej
bolesny, nie zostawiał śladów na skórze... jedynie na psychice.
Wzdrygnęła się i zamknęła oczy, gdy pierwszy silny cios przeciął Parvati skórę na plecach.
Wiedziała, że dziewczyna sama jest sobie winna, jednak nie mogła jej nie współczuć. Gdy Zabini
skończył na podłodze było pełno krwi Parvati..., a zaraz po niej do słupa przywiązano Tarę, a
Carrow z miną chorego maniaka również sięgnął po bat. To było naprawdę straszne.

⚡⚡⚡

Kolejne niewolnice były na przemian torturowane zaklęciami lub biczowane bez opamiętania, aż
traciły przytomność. Hermiona przełykała gorzkie łzy i zamykała oczy. To był jeden z najgorszych
dni w jej życiu... Ginny również płakała, zwłaszcza gdy Goyle katował Lunę. Herm cieszyła się, że
chociaż widok cierpienia Rudej został jej dziś oszczędzony. Wiedziała też, że z każdą minutą zbliża
się do tego, co ją czeka... Gdyby mogła powiedziałaby Malfoy'owi, że nie będzie miała do niego
pretensji. On musiał to zrobić, a ona i tak miała dużo szczęścia, bo dał jej eliksir, dzięki któremu
będzie choć trochę mniej bolało. Nie mogła go przecież winić za to, że przyszło im się znaleźć
wśród pokręconych sadystów.
--No to pora na gwóźdź programu. Zapraszam Draconie. Pokaż nam, na co cię stać – Voldemort
wyglądał na szczerze rozbawionego sytuacją.
Malfoy chwycił ją mocno za ramię i pociągnął na środek sali. Cisnął nią o podłogę, jak szmacianą
lalką i wyjął różdżkę. Hermiona nie mogła się powstrzymać i spojrzała mu w oczy... To, co w nich
zobaczyła zaparło jej dech w piersi. Potem blondyn wycelował w nią różdżką.
--Crucio! - krzyknął, a ona poczuła, jak zalewa ją fala niewyobrażalnego bólu.
Rozdział 13

„Gdy nie widzisz innej drogi...”

(Passenger – Let Her Go)

Krzyczała.
A ten krzyk rozdzierał jej serce i kaleczył duszę. Nie wyobrażała sobie, że kiedyś przeżyje coś tak
strasznego. Patrzyła na niego, gdy celował w nią różdżką i z zimną obojętnością wypisaną na
twarzy rzucał jedno z najgorszych zaklęć. Bez łaski, litości... Torturował ją na oczach wszystkich
tak długo, aż straciła przytomność. Odpłynęła w krainę cieni.
A ona widziała to wszystko i nic nie mogła zrobić. Łzy płynęły po jej zaczerwienionych
policzkach...
--Doskonale Draconie. Ocuć ją i możemy zaczynać kolejną rundę – na wąskich wargach
Voldemorta pojawił się niewielki uśmieszek.
Draco posłusznie kiwnął głową, podchodząc do nieprzytomnej Hermiony i znów celując w nią
różdżką, by przywrócić jej świadomość.
Hermiona obudziła się i ze strachem spojrzała na swojego oprawcę. Wyglądała jak zaszczute
zwierzę, które czeka na kolejną falę bólu i upokorzenia zupełnie niepogodzone ze swym losem...
Draco ponownie skierował na nią różdżkę i czekał tylko na rozkaz swojego pana
--Dość tego. Zrobię, co zechcesz, tylko każ mu przestać! Niech jej więcej nie dręczy – poprosiła
płaczliwie Ginny.
Wiedziała, że cały ten pokaz był tylko po to. Wiedziała, że Czarny Pan chce zagrać na jej uczuciach
i zmusić ją do posłuszeństwa. Kazał jej ubrać wytworną szatę. Powiedział przy wszystkich, że nie
jest niewolnicą. Zasugerował, że ma jakieś prawa, a tak naprawdę miała być tylko marionetką w
jego rękach. Pustą, zabójczą lalką.
Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie zniesie tortur jej przyjaciółek, a zwłaszcza Hermiony.
Musiała się poddać. Nie wytrzymałaby dłużej.
--Zrobisz wszystko, o co cię poproszę, jeśli rozkażę Malfoy'owi przestać? - zapytał.
Ginny spojrzała na swoją przyjaciółkę, która z lękiem wpatrywała się w końcówkę różdżki
blondyna, który wyglądał na w pełni gotowego do kolejnej fali okrutnych tortur.
--Zrobię to, czego chcesz, tylko niech on już jej nie krzywdzi... - wyszeptała rudowłosa, a po jej
policzku znów popłynęły łzy.
--Doskonale! - Voldemort zaklaskał w dłonie – Draconie, zabierz swoją szlamę z powrotem do
komnat. Koniec zabawy na dziś. Niewolnice już wiedzą, że jakikolwiek objaw nieposłuszeństwa
skończy się właśnie w ten sposób.
Wszyscy Śmierciożercy wstali, kłaniając się swojemu panu i z szacunkiem czekając, aż opuści sale.
Ginny posłusznie wyszła tuż za nim, ostatni raz przez ramię patrząc na Hermionę, którą Malfoy
właśnie szarpał za ramię, by postawić ją na nogi.

⚡⚡⚡

Bolało. Bolało tak, jak jeszcze nigdy. Rozpacz zalała jej ciało wielką falą, tak gorzka i ponura
pojawiła się razem z nieopisywalnym bólem. Bolało tak samo, jak wtedy, gdy robiła jej to Bellatrix.
Albo nie. Teraz bolało bardziej. Bo wtedy torturował ją ktoś, kogo nienawidziła. Teraz robił to ktoś,
komu ufała, a kto nienawidził jej... tak strasznie, tak bardzo.
Nie widziała ludzi dookoła, nie słyszała ich rozmów, szeptów, śmiechu... Choć na pewno śmiali się
z upokorzenia szlamy. Widziała tylko jego i różdżkę. Promień zaklęcia, który ranił każdy skrawek
jej ciała.
Wiedziała, że nie wytrzyma długo. Była słaba. Rozbita. Trzy miesiące wcześniej straciła ojca... Nie
było przy niej Rona ani Harry'ego, by mogli ją pocieszyć. Matka kompletnie się załamała, a ona
uciekła w pracę, chcąc jak najmniej o tym myśleć. Potem trafiła do niewoli... w ręce swojego
dawnego wroga. Usiłowano ją zgwałcić. Malfoy prawie umarł jej na rękach. Nieomal, nie spłonęła
żywcem. Jej przyjaciółka się zabiła, rozbijając się o ostre skały, a przez ostatnie kilka godzin
oglądała tortury niewinnych kobiet. Była słaba! Nie okazała takiego hartu ducha, jakby chciała.
Nawet nie wiedziała, kiedy straciła przytomność.

⚡⚡⚡

Siła zaklęcia wyrwała ją z otępienia. Otworzyła oczy, a chłodny błękit spojrzenia przeszył ją na
wskroś. "To jeszcze nie koniec" – mówił jego wzrok.
To jeszcze nie koniec...
Jednak ten głos usłyszała. Był taki ciepły, znajomy, bliski jej sercu. Ginny. Ginny prosząca
Voldemorta, by jej nie krzywdził. Obiecująca mu w zamian wszystko.
--Nie! - chciała zaprotestować, ale o dziwo nie mogła się odezwać. Spojrzała z wyrzutem na
Malfoy'a, który uważnie patrzył na swojego Lorda.
Uciszył ją zaklęciem! Nie pozwolił jej krzyczeć w ramach protestu. Pozwolił natomiast, by Ginny
się za nią poświęciła.
--Doskonale! - słyszała, jak Voldemort klasnął w dłonie. Był wyraźnie zadowolony z decyzji Ginny.
Hermionie łzy spłynęły po policzkach. Nie chciała tego. Nie chciała, by ktoś jeszcze musiał za nią
cierpieć. W tym momencie wydawało jej się, że obolałe serce nie zniesie już więcej... Wojna
wyniszczyła wszystko, co w niej było. Całą radość, odwagę, wolę walki. Leżała u stóp
Śmierciożercy, który jej nienawidził. Wiedział to. Widziała to w jego oczach. Czuła w sile jego
zaklęcia.
Lucjusz, Zabini, Goyle i wielu innych cieszyło się z jej cierpienia. Bawiło ich upokorzenie szlamy
Pottera, przemądrzałej kujonki z Gryfindoru. A ona czuła się nikim. Nic nieznaczącym wrakiem,
który dawno powinien iść na dno. Co ona tu jeszcze robiła? Powinna być, gdzie indziej. Na
przykład ze swoim ojcem...

⚡⚡⚡

Widział ból w jej oczach. Tę rezygnację, która tak często dopadała niewolnice. Była najdzielniejszą
dziewczyną jaką znał, ale nawet jej wola walki została dziś nadłamana. Palące poczucie winy,
chwyciło go za gardło swoimi czarnymi mackami. Nie powinien się tym przejmować, ale już
dawno wiedział, że odpowiedzialność za tę upartą kobietkę z burzą loków nie zniknie tak po prostu.
Zawsze będzie ją czuł. Voldemort wyszedł bardzo zadowolony z rezultatów jakie dziś osiągnął, a on
podszedł, by ją podnieść. Wciąż musiał być brutalny. Wciąż musiał grać swoją rolę. Płakała, gorzko
i rozpaczliwie. Wiedział, że tego dnia Hermiona Granger utraciła jakąś cząstkę siebie, nie wiedział
tylko, czy będzie w stanie ją kiedykolwiek odzyskać... Nie próbowała mu się wyszarpać. Nic
podobnego. Przeciwnie, poddała się jak bezwolna lalka, skorupa bez życia. Nie chciał jej oglądać w
takim stanie. Przecież ona była tą dzielną, tą odważną. Teraz jednak szła, a raczej wlekła się za nim
posłusznie jak szmaciana marionetka. Wszyscy Śmierciożercy ustępowali mu z drogi do drzwi.
Znał to. Władza i potęga, zapewniała mu ich szacunek... ale wiedział, że każdy z nich jest też
przepełniony zazdrością. Z przyjemnością wbiliby mu nóż w plecy, jeśli dzięki temu mogliby zająć
jego miejsce i mieć tę samą władzę... Odetchnął głębiej dopiero, gdy wyszedł na korytarz, pusty i
cichy, nie licząc zawodzącego na zewnątrz wiatru. Zatrzymał się, by na nią spojrzeć. Łzy wciąż
płynęły po jej policzkach, a spojrzenie było puste. Wiedział, że pewnie boli ją każdy fragment tego
drobnego ciała... Nie zastanawiał się długo, tylko wziął ją na ręce. Nie miał serca, wlec ją całą
drogę do komnat, a nie wiedzieć czemu, zaklęcie lewitacji nie przyszło mu teraz na myśl. Granger
oparła głowę o jego ramie i zaszlochała cicho. Była zrozpaczona. Totalnie rozbita.

⚡⚡⚡

Cieszył się, że mimo tego, co zrobił, ona się go nie bała. Pozwoliła się dotknąć. Nie uciekała z
krzykiem... Choć może po prostu nie miała siły?
Szedł szybko, a odgłos jego ciężkich kroków, odbijał się echem od kamiennych ścian. Chciał już
być w swoich komnatach. Bezpiecznie, z dala od wszystkich, którzy mu źle życzą. Daleko od tych,
którzy jemu i jej zagrażają.
Prawdziwa ulga spłynęła na niego, gdy znaleźli się wreszcie w salonie. Ze zdziwieniem spostrzegł,
że Granger zasnęła, gdy ją niósł. Starając się, jej nie obudzić przeszedł do swojej sypialni i
delikatnie ułożył ją na miękkim posłaniu. Na jej twarzy wciąż były ślady łez, usta miała lekko sine,
a pod oczami widniały głębokie cienie. Biedna, maleńka istotka...
Miał ochotę skarcić się za tą ckliwą czułość, z jaką na nią teraz patrzył. Poczucie winy, mogło go
palić żywym ogniem, ale nie mógł się rozwodzić nad tym, jaka Granger jest bezbronna. Był za nią
odpowiedzialny i miał zamiar dotrzymać słowa. Poprzysiągł sobie przecież, że nie pozwoli, by coś
jej się stało. Ona w przeciwieństwie do niego, dożyje końca tej wojny. Zapewni jej to, albo zginie,
próbując zapewnić. To była jego osobista misja. Uratować życie, które jest coś warte... Bo jego
własne, już od dawna nie miało dla niego żadnej ceny. Dla nikogo nie miało. I tak jest lepiej.
Przetransmutował jedną z poduszek w koc i nakrył nim Hermionę. Delikatnym gestem odgarnął
kilka loków z jej twarzy. Nie da jej zginąć. Nikt jej nie skrzywdzi. On do tego nie dopuści. Nigdy.

⚡⚡⚡

Komnaty były, co tu dużo mówić... luksusowe. Piękne kanapy w odcieniach ciepłej zieleni, beżowe
ściany, antyki i bogato zdobiony kominek. W złotej misie pyszniły się najlepsze owoce, a
kryształowe karafki, kryły w sobie najszlachetniejsze alkohole. Ginny usiadła na kanapie i
westchnęła cicho. Czyżby biedne dzieciństwo miało wpływ na to, że Voldemort teraz tak ukochał
przepych? Czyżby bogactwo w jakiś sposób rekompensowało mu lata spędzone w ponurym,
obskurnym sierocińcu?
Od kiedy trafiła do jego prywatnych komnat, traktowana była jak mała księżniczka. Skrzaty były na
jej zawołanie. Dostawała drogie szaty, miała wielką sypialnie i własną łazienkę, a posiłki jakie jej
serwowano, były jak z najlepszej restauracji. Pytanie było tylko jedno. Po co to wszystko?
Oczywiście, że się go bała. Był przerażającym... czymś, bo człowieka od dawna nie przypominał.
Gdy tylko znajdowała się w jego pobliżu, wzdrygała się ze strachu, ale on nie zrobił nic, by ją
skrzywdzić. Ani razu jej nie uderzył, ani nawet nie wycelował w nią różdżką. Wymagał tylko, by
siedziała przy nim przez wiele godzin. Opowiadał jej wtedy o swoich planach podbicia świata i o
tym jak stanie się panem wszystkiego i wszystkich. Brzmiało to jak marzenia chorego szaleńca...
Chciał ją przekonać, by dobrowolnie stanęła po jego stronie. Wmówić jej, że rodzina i przyjaciele
nigdy jej nie rozumieli, a ona przecież stworzona jest do wyższych celów. Jednak jej duch był nie
zachwiany. Kochała rodzinę, przyjaciół, Harry'ego. Nigdy nie zwątpiła w ich miłość do niej, ani w
to, że chcieli dla niej jak najlepiej. Wiedziała, że Voldemorta irytuje, ta jej niezłomność, nic jednak
nie mógł na to poradzić. Aż do dziś...Wykorzystał jej miłość, przeciwko niej. Jakie to
przewidywalne!
--Jesteś gotowa? - zapytał ją, nie wiedzieć czemu się uśmiechając, gdy usiadł obok niej na kanapie.
--A jeśli powiem, że nie? - odpyskowała, hardo unosząc głowę.
--Żaden to problem wezwać Malfoy'a i jego szlamę na kolejne spotkanko. Może nawet Dracon
pokazałby nam jak się z nią zabawia... - kpił.
Ginny skrzywiła się z niesmakiem i obrzydzeniem. Nie chciała nawet wyobrażać sobie, co ten
blond potwór robił jej przyjaciółce. Wystarczy, że słyszała, co się stało z Lavender.
--Zaczynajmy. Chcę to mieć za sobą – Ginny odsłoniła swój lewy nadgarstek i wystawiła rękę w
jego stronę.
Riddle uśmiechnął się pod nosem, zadowolony z jej posłuszeństwa. Wiedział, że te tortury to
doskonały pomysł. Gryfońska szlachetność i oddanie przyjaciołom... jakie to głupie i w tym
przypadku zgubne.
Ginny syknęła cicho, gdy Lord przejechał swoją różdżką po jej przedramieniu, robią na nim długie,
mocno krwawiące nacięcie.
--Dobrze... - mruczał, patrząc na jej ciemnoczerwoną krew.
Podwinął szybko rękaw swojej szaty i również naciął swoją blada, prawie przeźroczystą skórę w
ten sam sposób, co u niej.
Z obrzydzeniem patrzyła jak zbliża swoją rękę do niej, a ich krew się ze sobą łączy. Voldemort
wyszeptał zaklęcie, zadowolony z siebie. Jego plan był już prawie dopełniony.

⚡⚡⚡

Nienawiść, strach, ból... i znów ciemność, wszędzie ciemność i niepewność. Bała się, tak okropnie
się bała! Nagle nie wiadomo skąd , w jej stronę poleciał zielony promień. Promień śmierci.
--Nie! - krzyknęła, nie chcąc umierać w ten sposób.
--Spokojnie, to tylko koszmar – usłyszała, gdzieś obok siebie i poczuła uścisk na ramieniu.
Zamrugała raz i drugi, próbując zorientować się, gdzie jest. Znała ten pokój, to łóżko, ten zapach.
To sypialnia Malfoy'a. Malfoy'a, który trzyma ją za ramię i mówi do niej łagodnym głosem. Tego
samego, który dziś ją torturował. Tego samego, który ją nienawidzi i się nią brzydzi. Widziała to
przecież wyraźnie!
--Wypij to, poczujesz się lepiej – zaproponował, podsuwając jej fiolkę.
Była tak zmęczona i zdezorientowana, że już chciała to zrobić. Wtedy dotarło do niej, że nie chce.
Nie chce spać w jego łóżku, rozmawiać z nim i na niego patrzeć. Skoro ją nienawidzi, to ona nie
chce, by zmuszał się do opieki nad nią.
--Nie, niczego nie będę piła! - warknęła, odtrącając jego rękę.
Draco, wyglądał na zaskoczonego jej zachowanie, ale o dziwo nie zmusił jej do wypicia mikstury,
tylko zakręcił fiolkę i odstawił ją na nocną szafkę.
--Dlaczego nie jestem w swoim pokoju? - zapytała go, unosząc głowę.
--Dlatego, że ja tak zdecydowałem – odpowiedział chłodno i oparł się o duży fotel, który był
przystawiony do łóżka.
--Wolno mi wrócić do siebie? - burknęła pod nosem.
Draco przyglądał się jej badawczo, jakby zastanawiając się nad odpowiedzią. Sądził, że jest dla
niego taka oschła z powodu tortur... Szkoda. Myślał, że akurat ona będzie potrafiła zrozumieć, iż
nie miał innego wyboru.
--Droga wolna, Granger – wskazał jej dłonią drzwi.
Prychnęła cicho pod nosem, nie mając zamiaru mu dziękować. Irytowała ją ta jego, fałszywa troska
i opiekuńczość. Po co, na Merlina, udawał, skoro tak naprawdę czuł do niej tylko pogardę i
obrzydzenie?
Wstała, czując lekkie zawroty głowy. Jej ciało było wyraźnie osłabione, po tym, co przyszło jej dziś
przeżyć, a jej dusza była rozbita. Lavender nie żyła, Ginny się przez nią poświęciła, a ona była na
łasce człowieka, który prawdopodobnie najchętniej zabiłby ją gołymi rękami... Ciekawe, co jeszcze
go przed tym hamowało?
Chyba tylko, jej duma i gryfoński upór pozwoliły jej na tyle utrzymać się na nogach, by dojść do
drzwi. Otworzyła je z impetem i wyszła na korytarz, mocno zatrzaskując je za sobą i odcinając się
od czujnego, spojrzenia blondyna. Nie chciała, by na nią patrzył. Chciała mieć już tylko spokój.
Najlepiej wieczny...

⚡⚡⚡
Ledwo dotarła do swojego małego, wąskiego, twardego łóżka i rzuciła się na nie z westchnieniem
ulgi. Nie było ani w jednej dziesiątej tak wspaniałe jak łoże Dracona, ale przynajmniej jego nie było
w pobliżu. Nawet nie zorientowała się, kiedy po jej policzkach zaczęły płynąć łzy. Czy to wszystko
musiało być tak cholernie trudne? Czemu ze wszystkich ludzi na całym świecie, akurat ona musiała
żyć w czasie takiej okrutnej wojny... Ostatnio zaczynała już nawet żałować, że jest czarownicą.
Jako zwykła mugolka nie miałaby takich problemów. Nigdy. Łzy wsiąkały w poduszkę, a ona dalej
nie potrafiła pogodzić się ze swym ciężkim losem. Wiedziała, że inni mają gorzej. Wszystkie
niewolnice zostały przecież potraktowane tak samo źle, jednak nic jej to teraz nie obchodziło. Była
tylko ona, jej cierpienie i nieustające pasmo udręk, które teraz nazywała życiem. Miała dość. Po
prostu dość wszystkiego.

⚡⚡⚡

Wstała dość późno, na pewno dawno, po tym, jak jej właściciel wyszedł z komnat. Robak zostawił
jej śniadanie na stole, a wiedziała też, że w łazience najpewniej czeka na nią czysta szata. Spojrzała
za okno. Ponure chmury wisiały ciężko na niebie, a słońce nie miało prawa się przez nie przebić.
Znów monotonny i szary dzień. Powoli podeszła do okna, patrząc na ciemną toń oceanu i
wsłuchując się w szum fal. Nie działało to na nią uspokajająco... przeciwnie, to strasznie ją
drażniło. Sięgnęła do klamki, chcąc otworzyć okno i odetchnąć świeżym powietrzem, ale ona ani
drgnęła. Przecież, pierwszego poranka w tej twierdzy udało jej się je otworzyć. Pewnie po tym, co
stało się z Lavender, Malfoy postanowił rzucić na okno zaklęcie... Jakby przewidział, że i ona może
mieć dość takiego życia. A miała. Naprawdę.
Nawet nie tknęła śniadania, tylko od razu poszła do łazienki. Czuła przemożną potrzebę
oczyszczenia się z tej całej udręki, która ją dławiła.
Napełniła wannę wodą i wlała trochę jakiegoś białego płynu, który pierwszy raz zauważyła.
Konwaliowy zapach wypełnił jej nos. Uwielbiała konwalie! Jeszcze w Hogwarcie używała
szamponu o tym zapachu... Miło było znów go poczuć, po tylu latach. Tęsknota, zalała gorzką falą
jej serce. Zatęskniła za dawnymi czasami. Spokojem, bezpieczeństwem, radością...
Zanurzyła się w wodzie, marząc, by pozbyć się wszystkich uczuć. Zapomnieć choć na chwilę o
beznadziejnej rzeczywistości. Przymknęła oczy i odetchnęła lekko... A gdyby tak?
Jej Mama... nie poradziłaby sobie z tym, ale z drugiej strony, lepiej jeśli zrobiłaby to sama, a nie
zginęła z rąk Śmierciożerców, po kolejnych torturach, a może czymś gorszym.
Harry i Ron... załamaliby się, ale przecież w końcu, by sobie z tym poradzili. Są silni.
Lavender też przecież wybrała ten los. Tchórzostwo i słabość, ale w zamian wreszcie ukojenie. Nikt
poza nią nie decydowałby o jej losie. Nie byłaby niczyją zabawką. Nikt nie musiałby, dłużej jej
nienawidzić. Uwolniłaby jego. Uwolniłaby siebie. Miałaby wreszcie ten wymarzony spokój.

⚡⚡⚡

Raz, dwa, trzy... powoli, jakby bez udziału świadomości, zaczęła usuwać się pod wodę.
Mały impuls mówił jej, że nie może, że natychmiast powinna się wynurzyć... Jednak jej udręczona
dusza miała ochotę śpiewać z radości. Wreszcie wolność!
Raz, dwa, trzy... - z kranu kapały krople.
Raz, dwa... - serce Hermiony Granger zwalniało rytm.
Wkrótce miał nadejść upragniony koniec.
Rozdział 14

„Gdy serce zwalnia rytm...”

(Guns N'Roses – Don't Cry)

Ostatni raz, tak szybko biegł, gdy uciekał z Hogwartu, po tym, jak wpuścił tam
Śmierciożerców... Pędził ile sił w jego długich nogach, doskonale wiedząc, że każda sekunda jest
ważna. Czuł jak połączenie słabnie. Musiał zdążyć na czas!
Przeklinał pod nosem, zabezpieczenia nałożone na swoją komnatę. Różdżka drżała mu w dłoni, a
on nie potrafił się teraz skoncentrować na zdjęciu barier. A czas uciekał...
Wreszcie uporał się z tym i wbiegł do salonu. Czego się spodziewał? Że zastanie ją powieszoną na
żyrandolu? Nie, nie sięgnęłaby przecież do niego... Szybko ruszył do jej sypialni, ale tam też jej nie
było. Przeklął po raz kolejny i wpadł do łazienki. Zamarł w pół kroku, widząc wannę pełną wody.
Już wiedział, co usiłowała zrobić. Pokręcona Gryfonka!

⚡⚡⚡

Zawsze myślała, że umieranie będzie ciekawsze. Obrazy z całego życia, przebiegające przed
oczami, białe światło, tunel na drugą stronę. Jednak ona widziała znów tylko ciemność, która była
przerażająca, straszna i przytłaczająca. Rozglądała się dookoła, ale nie widziała zupełnie nic, poza
nieprzejednaną czernią. Westchnęła cicho. Może wystarczy poczekać? Może zaraz ktoś po nią
przyjdzie? Jakiś anioł albo ktoś tego typu? Nagle tuż obok niej pojawiła się blada dłoń. Wystraszyła
się jej nieco, ale szybko strach zastąpiła ciekawość. Ta dłoń wyraźnie czegoś szukała na oślep w
ciemności. Przyglądała się jej zaintrygowana. Czy to dłoń anioła, który przeprowadzi ją na drugą
stronę? Tak, chyba tak. Ale czy ona naprawdę chciała tam iść? Może powinna zostać i nadal
walczyć? Teraz naszły ją wątpliwości co do jej decyzji. Czy nie była ona może nazbyt pochopna?
Co czekało na nią po drugiej stronie? Musiała przyznać, że obawia się nieznanego. Jednak dłoń
anioła wyglądała tak zachęcająco... Jakby obiecywała jej szczęście, bezpieczeństwo i ukojenie.
Nieco nieufnie, wyciągnęła swoją rękę w jej stronę. Poczuła, jak zimne palce łapią ją mocno i
ciągnął gdzieś w górę. Miała dziwne uczucie wynurzania się z otchłani, a później poczuła jakiś
zapach, piękny i tajemniczy. Światło! Gdzieś przez chwile mignęło jej światło, a całe jej ciało
ogarnęło dziwne ciepło i takie uczucie, jakby ktoś ją mocno przytulał.
--Musisz żyć... Musisz ze mną zostać... Drugi raz na to nie pozwolę...- usłyszała pełen emocji szept,
gdzieś przy swoim uchu.
Czy to był raj? Ciepło, bezpieczeństwo, cudowny zapach i zmysłowy głos... Nawet jeśli to nie był
raj, to nie chciała być nigdzie indziej. To wszystko jej wystarczyło.

⚡⚡⚡

Jego czarna peleryna i biała koszula, były doszczętnie przemoknięte, ale mało go to teraz
obchodziło. Miał wrażenie, że wciąż trzyma w rękach drobne ciało, ociekające wodą, z którego
powoli uchodzi życie. Granger próbowała się zabić... Nie mógł się dziwić, że tak to nim
wstrząsnęło. Zawsze uczył się, trzymać emocje na wodzy, ale dziś po prostu coś w nim pękło. Miał
o nią dbać, chronić ją przed całym złem, ale nie przypuszczał, że będzie musiał również chronić ją
przed nią samą... Gdzie, ta jej słynna gryfońska odwaga? Gdzie ta bezczelność, którą tak go zawsze
irytowała? Znów spojrzał na ciało drobnej brunetki w satynowej pościeli i westchnął ciężko. Nie
wiedział, ile razy już dziękował w myślach za to, że zdążył na czas...
Drugi taki cios, w przeciągu trzech miesięcy chyba złamałby nawet jego.
Tak. Na pewno.

⚡⚡⚡

Snape skończył ją badać, stwierdzając, że prawdopodobnie niczego sobie nie uszkodziła. Trochę
eliksiru spokoju i duża dawka eliksiru nasennego, powinny na razie wystarczyć. Kątem oka spojrzał
na Dracona, który bledszy niż zwykle, z ciasno zaciśniętymi wargami, wpatrywał się w Granger, jak
w nadprzyrodzone zjawisko. Pewnie nie potrafił zrozumieć...
Severus również spojrzał na dziewczynę, a w zasadzie młodą kobietę. Po Hermionie Granger,
kujonce z wystającymi zębami i niesfornymi włosami nie było nawet śladu. W jej miejsce, pojawiła
się Granger o kobiecych kształtach, ślicznych lokach i pełnych ustach. Był pewien, że Draco
również dostrzegł tę zmianę. Bez wątpienia ją zauważył i to pewnie nawet bardziej niż chciałby się
do tego przyznać. Znów przeniósł swoje spojrzenie na blondyna. Syn Narcyzy, był dla niego jedyną
osobą na świecie, która miała jakieś znaczenie. Chciał, żeby Draco przeżył i był szczęśliwy. Żeby
dane mu było zapomnieć kiedyś o wszystkich okropieństwach wojny. Bo ta wojna wkrótce się
skończy, tego mógł być pewien i wiedział, że zrobi wszystko, żeby jego chrześniak znalazł się po
stronie zwycięzców.
Musiał jednak pozostać silny, a wybryk tej małej gryfonki mógł tę siłę nieco zachwiać. Nie można
dopuścić, by to się powtórzyło. Pora coś wymyślić.

⚡⚡⚡

Rozległ się grzmot. Usłyszała go przecież wyraźnie. Tylko gdzie? Gdzie ona jest? W niebie? W
piekle? Chciała otworzyć oczy, ale jej powieki były takie ciężkie. Coś się poruszyło. Wyraźnie
poczuła, że ktoś obok niej jest. Wreszcie uniosła powieki i rozczarowanie, rozlało się po jej sercu.
Była wciąż tam, gdzie nie chciała być. W świecie udręki. Westchnęła ciężko, niepogodzona z tym,
że jej się nie udało, gdy znów poczuła, że ktoś się poruszył za jej plecami. Szybko podniosła się do
pozycji siedzącej, nieomal od razu tego żałując, gdyż zakręciło jej się w głowie. Z powrotem
przymknęła oczy. Poczuła czyjś uścisk na ramieniu i coś chłodnego przy jej ustach. Woda. Zaczęła
łapczywie przełykać, jak ktoś, kto bardzo długo był spragniony. Mogła by przysiąc, że ta chłodna
woda jest lepsza od najdroższego wina.
--Spokojnie, bo się udławisz... - mruknął ktoś, kto trzymał jej szklankę i ściskał jej ramię.
Ktoś, kto siedział na łóżku tuż obok. Wzdrygnęła się lekko, nim otwarła oczy i natrafiła na błękit
spojrzenia. Znów, zaparło jej oddech na kilka sekund. To zadziwiające, że potrafił to sprawić sam
widok jego oczu. Choć dziś, widziała w nich coś zupełnie innego, niż wtedy w sali tortur...
--Co... - zaczęła, odkrywając, że jej głos jest bardzo ochrypły.
I wtedy sobie coś uświadomiła. Próbowała się zabić. Odebrać sobie życie, a teraz siedzi na jednym
łóżku z Malfoy'em.
Łzy napłynęły jej do oczu, choć sama nie wiedziała, co jest głównym ich powodem. To, że jej się
nie udało, czy może radość, że jednak tak się stało? Było jej wstyd przed nim, że próbowała... i
ogarnęło ją poczucie winy, gdy zobaczyła to w jego oczach. To była troska. Wiedziała to dobrze.
Opiekował się nią, dbał o to, by nic jej się nie stało, by nikt jej nie skrzywdził, a ona odpłaciła się
próbą samobójczą. Powinna się domyślić, że jej przeszkodzi, jeśli będzie miał okazję. On przecież
nie da jej skrzywdzić nikomu, nawet samej sobie...
--Tylko nie zaczynaj wyć, mam dość przeżyć na dziś - burknął pod nosem, odkładając szklankę na
nocną szafkę, zaraz później rzucił się na poduszki po drugiej stronie łóżka, zakładając ręce za
głowę. Hermiona przyjrzała mu się uważnie. Miał na sobie białą koszulę, rozpiętą pod szyją z
podwiniętymi rękawami, do tego czarne spodnie i bose stopy, a jego włosy były w twórczym
nieładzie, który dodawał mu tego cholernego uroku. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że i ona jest
ubrana, w zwiewną białą szatę... i bieliznę pod nią, a przecież była w wannie nago. Ogniste
rumieńce, wypłynęły na jej twarz, parząc jej policzki żywym ogniem.
--Dlaczego? - zapytał ją nagle, wbijając w nią wzrok, który wyrażał to samo pytanie.
--Ja... nie... - heroicznie próbowała walczyć ze łzami.
--To było tak głupie, że aż do ciebie niepodobne...
Opuściła głowę, znów się rumieniąc. On miał rację. To było głupie. Ona, odważna Hermiona
Granger, chciała się zabić przez utopienie w wannie. Gdyby nie tragizm tej sytuacji, to można by
zacząć się śmiać.
--I tak byś nie zrozumiał – wymruczała cicho.
Draco, gwałtownie podniósł się do pozycji siedzącej i nachylił w jej stronę, jakby walcząc z samym
sobą, by nią nie potrząsnąć.
--To mi do cholery wytłumacz! - warknął wyraźnie zły.
Dłużej nie wytrzymała, a łzy popłynęły po jej policzkach. Wiedziała, że okazuje teraz przed nim,
jaka jest słaba, ale nie mogła nic na to poradzić. Była rozbita... i nie umiała z tym walczyć.
Draco prychnął kpiąco, jakby z pogardą, po czym przywołał skrzata. Hermiona w tym czasie
wycierała łzy rękawem szaty. Nie chciała się mazać. Musiała przecież tyle przemyśleć... Choć nie
miała na to specjalnie siły. W głębi jej duszy wciąż pobrzmiewało dręczące pytanie – Co by było,
gdyby jej się jednak udało?
Zdziwiła się, gdy zobaczyła, jak stawia przed nią tacę z jedzeniem. Parująca zupa warzywna
pachniała naprawdę apetycznie, ale jej żołądek był zaciśnięty w twardy supeł. Nie da rady nic
przełknąć.
--Jedz, Granger! - nakazała jej Draco, znów opadając na poduszki.
Dla niego skrzat nic nie przyniósł. Mężczyzna sięgnął po jakąś książkę, leżącą na szafce i zaczął ją
czytać. Hermiona obserwowała go chwilę, lekko zdziwiona i zaintrygowana jego zachowaniem.
Poprzednim razem przecież siedział w fotelu przy łóżku, a teraz leżał obok niej, jak gdyby nigdy
nic.
--Zajmiesz się wreszcie jedzeniem, a nie gapieniem na mnie? – skarcił ją, nawet nie odrywając
wzroku od książki.
Hermiona zawstydziła się tą uwagą i odwróciła głowę. Nie było sensu się zmuszać. Niczego nie
przełknie...
--Nie chcę – wyszeptała, chcąc odstawić tacę.
--Czy ja cię pytałem, czy chcesz? Masz jeść i to już! Natychmiast! - widać było, że jest zły z
powodu jej postawy.
--Ale nie mam ochoty! - upierała się dziewczyna.
Draco zerwał się z łóżka i szybko obszedł je dookoła. Napędziła mu dziś niezłego stracha, a teraz
jeszcze śmie się z nim kłócić! Za dużo emocji jak na jedno popołudnie.
Chwycił za łyżkę i nabrał nią zupy, po czym podetknął jej pod nos. Hermiona automatycznie
odwróciła głowę, krzywiąc się z niesmakiem. Jego chłodne palce niezbyt delikatnie złapały ją za
podbródek.
--Otwórz usta! - nakazał jej głosem nieznoszącym sprzeciwu.
Spojrzała mu w oczy, a jej własne wyrażały głęboki sprzeciw i bunt... wiedziała jednak, że z nim
nie wygra, dlatego posłusznie rozchyliła wargi i nie zaprotestowała, gdy blondyn zaczął ją karmić
gorącą zupą.
--Zjem sama - oświadczyła po trzeciej łyżce, chcąc już, by zabrał wreszcie swoje palce z jej brody.
Jego dotyk był czymś, na co jej ciało naprawdę dziwnie reagowało. Blondyn puścił ją i usiadł w
fotelu przy łóżku, patrząc uważnie, jak jedzenie znika z tacy. Posłusznie zjadła połowę porcji,
czując, że nie przełknie już nic więcej.
--Mam dość.
--Jedzenia czy życia? - zapytał sarkastycznie, wyjmując różdżkę, by odesłać tacę do kuchni.
--I tak tego nie zrozumiesz! – prychnęła zła, że się z niej naśmiewa.
Nie była dumna z tego, co próbowała zrobić, choć wciąż nie wiedziała, czy żałuje, że jej się nie
udało...
Draco posłał jej chłodne spojrzenie, jakby chciał ocenić, czy powiedzieć jej coś czy nie. W końcu
jednak zaczął mówić:
--Od siedmiu lat jestem Śmierciożercą. Od ponad roku, sekretarzem samego Czarnego Pana.
Widziałem rzeczy, o który ci się nawet nie śniło. Widziałem ludzi zniszczonych tak bardzo, że
jedynie śmierć mogłaby ich uratować. Nie masz pojęcia, jak to jest patrzeć na śmierć niewinnego
dziecka albo na to, jak twoi towarzysze w dziesięciu gwałcą mugolską nastolatkę. Nie wiesz, co to
zielony promień mknący w twoją stronę, przed którym możesz nie zdążyć uskoczyć, bo masz na to
nieco ponad pół sekundy. Nigdy nie ponosiłaś odpowiedzialności za czyjąś śmierć. Nigdy sama
nikogo nie skrzywdziłaś. Nie straciłaś w życiu wszystkiego... A ja tak. A mimo to nie topię się
wannie, nie skaczę z okna, ani nie wieszam się na cholernym żyrandolu. Wiesz dlaczego? - zapytał,
pochylając się nad nią.
Hermiona przecząco pokręciła głową, przerażona tym wszystkim co jej właśnie powiedział.
--Dlatego, że trwa wojna, a na świecie są jeszcze ludzie, którzy nie zasłużyli, by podzielić los tych
innych nieszczęśników, których miałem okazję poznać. Tak, Granger, wiesz dobrze, że nie sprawia
mi przyjemności krzywda innych. Zdziwiona, co? Draco Malfoy, chory sadysta, bez zasad, kogoś
żałuje. Owszem... i będę walczył, dopóki będę miał siłę. Będę walczył o to, w co wierzę. A ty -
odważna Gryfonka, chluba Gryffindoru, która nie bała się stawić czoła największym wyzwaniom,
poddajesz się, po pierwszym ciężkim przeżyciu jakie cię spotkało? Wiem, że twoje życie nie jest
kolorowe, ale trwa cholerna wojna i nikomu nie jest do śmiechu! Masz przecież jeszcze rodzinę,
której na tobie zależy! Pomyślałaś o nich, próbując się utopić? - warknął.
Hermiona poczuła kolejny strumień łez na twarzy. To, co jej mówił, było okropne... okropne
dlatego że prawdziwe. Zachowała się jak ostatni tchórz. Wstydziła się teraz przed nim, ale bardziej
przed samą sobą.
--Nie powiedziałem ci tego wszystkiego, by cię pogrążyć – jego głos przybrał łagodny ton.
--Wiem... ja... przepraszam – wyszlochała.
--Nie mnie przepraszaj, Granger. Musisz teraz, wybaczyć samej sobie te głupotę. Gwarantuję ci
jednak, że jeszcze raz spróbujesz się zabić, a to ja z tobą skończę pierwszy. Jasne? - to pytanie
zabrzmiało poważnie, ale dostrzegła lekkie iskierki rozbawienia w jego oczach.
Draco wstał i wyszedł z komnat, a Hermiona opadła na łóżko, ocierając ostatnie łzy. Wiedziała, że
miał rację. Nie mogła się pogodzić z tym, jak strasznym okazała się tchórzem. Jednak przetrwała to
i przetrwa wszystko inne, co ją spotka. Jest wojna, a ona ma przecież duszę wojowniczki. Wytrwa
do końca, albo zginie, ale na pewno nie z własnej ręki.

⚡⚡⚡

Obudził ją trzask drzwi. Rozejrzała się niepewnie, po skąpanej w promieniach słońca sypialni.
Słoneczny poranek nad Umbra Walpurgis? To jakaś nowość. Zorientowała się, że prawdopodobnie
ktoś wszedł do salonu, gdyż usłyszała dwa głosy. Wstała z łóżka i cicho podeszła do drzwi, chcąc
ostrożnie sprawdzić, kto przyszedł. Pokonała korytarz i uchyliła lekko drzwi prowadzące do salonu.
Zauważyła, że ktoś siedzi na kanapie przed kominkiem, a Draco stoi nad nim ze szklaneczką
whisky w dłoni.
--I jak się czuje, mówi normalnie? Mózg funkcjonuje? - rozpoznała, że te pytania zadał Snape.
--To Gryfonka... Jest nieznośna jak zawsze, jeśli o to pytasz...
Ku jej zdziwieniu Snape roześmiał się na głos, ale nie sarkastycznie i jadowicie jak zwykle. To był
szczery, prawdziwy śmiech.
--Namieszała ci trochę w tym uporządkowanym, pedantycznym życiu, co? - zapytał Snape.
--Daj spokój, wciąż się sobie dziwię, że się zgodziłem na to wszystko.
--Nie mieliśmy wyboru Draco, tylko ty miałeś odpowiednią pozycję do tego.
Hermiona zachłysnęła się powietrzem słysząc te rewelacje. Czyżby to, że została niewolnicą
Malfoy'a w jakiś sposób było zaplanowane?
--Gdy się na to godziłem, nie wiedziałem, że naprawdę do tego dojdzie...
--Musiało dojść. Dlatego też wszystko zaplanowaliśmy wcześniej. Szkoda tylko, że nie
przewidzieliśmy tej sytuacji z Weasley.
--Lestrange był zawiedziony. A jak zareagował dziadyga?
--Jak to on, nawet nie był zdziwiony. Uśmiechnął się tylko pod nosem i pokiwał głową. Irytujący
staruch, czasem mam go dosyć!
O kim oni rozmawiali? O w zasadzie o czym? Czy to miało jakiś związek z Mr. Shadow i
szpiegowaniem dla Zakonu Feniksa? Tak bardzo chciałaby wiedzieć!
--A wracając do Granger, jak planujesz jej pilnować? Wiesz, że musimy na nią teraz uważać...
--Wiem. Pogadałem już z Orionem i przejmie trochę moich obowiązków, więc częściej będę w
komnatach.
--Przemyślałeś moją propozycję?
--Tak, to świetny pomysł, by pomagała ci w laboratorium, musisz tylko pilnować, by nas nie
sabotowała... Mógłbyś za to stracić głowę.
--Lepiej stracić przez to, niż przez kobietę – Snape znów się roześmiał, a Draco skrzywił się lekko i
znów napił się whisky.
--W każdym razie zaraz pójdę ją obudzić, chcę wyruszyć za jakąś godzinę, a Księżniczka
Gryffindoru, nie zjadła jeszcze śniadanka – w głosie Malfoy'a pobrzmiewał sarkazm.
--W porządku. Przyprowadź ją do mnie w poniedziałek – Snape podniósł się z sofy i podał
blondynowi dłoń, a Hermiona czym prędzej uciekła na paluszka do sypialni swojego pana.

⚡⚡⚡

Udawała, że dopiero się obudziła, gdy Draco wszedł do pokoju. Chyba się na to nabrał, bo nijak nie
skomentował jej stanu.
--Wykąp się... znaczy weź prysznic i przebierz się, Robak zostawił ci szaty w łazience, a potem
przyjdź do salonu na śniadanie – nakazał jej chłodno.
Hermiona posłusznie skinęła głową i uciekła do łazienki. Starała się nie patrzeć w stronę wanny, w
której o mało co nie dokonała żywota, ani nie wyobrażać sobie, jak Malfoy wyciągnął z niej jej
nagie ciało... Widział ją nago... Co za upokorzenie!
Szybko się umyła, po czym sięgnęła po przygotowane ciuchy. Zdziwiła się bardzo widząc, że to
para skórzanych spodni i zielona bluzka z długim rękawem. Na toaletce, pod lustrem znalazła
spinkę z zielonymi kamieniami. Spięła nią włosy, wciąż zdziwiona tym strojem, który dla niej
przygotowano. Westchnęła pod nosem i udała się na śniadanie, nieco obawiając się siedzenia na
przeciwko niego. W myślach przeklinała błękit jego oczu... Czemu zawsze reagowała na niego, w
tak dziwny sposób?
Draco jak zwykle czytał gazetę i pił kawę. Stolik był suto zastawiony, a Hermiona odkryła, że
naprawdę jest głodna. Bez słowa usiadła na swoim miejscu i nalała sobie kawy. Sięgnęła po świeże
pieczywo poszukując przy swoim nakryciu noża. Nie znalazła go jednak.
--Mogę pożyczyć nóż? Robak chyba zapomniał... - zagadnęła go.
--Nie zapomniał, tylko specjalnie go nie przyniósł. Nie dostaniesz do ręki niczego ostrego przez
jakiś czas – poinformował ją z kpiącym uśmieszkiem, sięgając po tosta i smarując go masłem.
Podał jej go i odłożył nóż z powrotem na własny talerz.
--To śmieszne! Te noże i tak są strasznie tępe! - zirytowała się.
--Mnie nie było do śmiechu, jak musiałem wyciągać cię z wanny w stanie przedagonalnym! -
sarknął, powracając do czytania gazety.
Hermiona wydęła usta, jak obrażona dziewczynka, po czym z rezygnacją zabrała się za jedzenie
tosta. Miała do niego dużo pytań, postanowiła jednak ich teraz nie zadawać. Niech wie, że jest
obrażona i z nim nie rozmawia!
Rozległ się trzask, a tuż obok nich zmaterializował się skrzat. Hermiona ze zdziwieniem
spostrzegła, że trzyma on duży bukiet białych róż i dwie czarne peleryny.
--Skończyłaś śniadanie, Granger? Jak tak, to zakładaj pelerynę.
--Ale dlaczego? - zapytała, odbierając ubranie od Robaka.
Draco przewrócił oczami, wyraźnie zniecierpliwiony.
--Dlatego, że ja ci tak każę i nie zadawaj głupich pytań!
Posłusznie założyła pelerynę i zapięła ją pod szyją. Draco również ubrał swoja i odebrał od skrzata
bukiet.
--Gotowa? W takim razie wychodzimy – zarządził ruszając do drzwi.
Hermiona zdziwiona szła za nim, nie wiedząc kompletnie co się dzieje, jednak wszystkie znaki na
niebie i ziemi wskazywały na to, że wychodzą gdzieś na zewnątrz Umbra Walpurgis...
Rozdział 15

„Gdy emocje pędzą z wiatrem...”

(Linkin Park – What I've Done)

Naprawdę nienawidziła tych korytarzy. Ich ponurych ścian, zapachu wilgoci i tego echa,
które się od nich rozbijało. Ta twierdza była okropnym miejscem.
Draco mocno trzymał jej ramię i prowadził ją po niekończącym się labiryncie schodów i korytarzy.
Powoli zaczynała się dziwić jak może poruszać się tu bez mapy. Wreszcie jednak zatrzymali się
przed wielkimi, drewnianymi drzwiami. Draco puścił jej ramię i zapukał w drzwi, a po chwili
przejście się otworzyło. Weszli do jakiegoś niewielkiego pokoju, w którym siedział młody strażnik.
Na ich widok zerwał się na równe nogi i ukłonił nisko.
--Witam, generale Malfoy – wyszeptał z nosem skierowanym w podłogę.
--Koń gotowy? - zapytał z wyższością blondyn.
--Oczywiście, pana mugolski parobek go przygotował...
--Mugolski parobek? - wyszeptała zdziwiona Hermiona.
--Milcz, niewolnico! - syknął na nią Draco, a strażnik spojrzał na nią ciekawie.
Hermiona szybko pokornie opuściła głowę, wiedziała, że blondyn nic jej za to nie zrobi, ale
przecież nie powinni wzbudzać plotek i podejrzeń. Wszyscy mieli brać go za chorego sadystę, więc
ona musiała wyglądać jakby się go naprawdę bała. Malfoy złapał za pióro i zaznaczył coś w
wielkiej księdze, leżącej na drewnianym stoliku - oprócz jednego krzesła był on jedynym meblem
w tym ponurym pokoiku.
--Słyszałem, że sir Lestrange proponował panu za nią swojego Xandora – strażnik wskazał na
Hermionę.
--Marna to dla mnie wymiana, niewolnica za konia. Jedynie stary Rast mógł wymyślić coś tak
głupiego – Draco westchnął, jakby ta rozmowa wyraźnie go nudziła.
--Xandor jest przecież championem...
--Poprawka Serwey, on nim był. Idziemy, niewolnico! - warknął na nią, a Hermiona niezwłocznie
do niego podeszła.
Draco znów złapał jej ramię i pociągnął ją w stronę kolejnych drzwi. Dziewczyna bardzo się
zdziwiła, gdy je otworzył i okazało się, że znajdują się w stajni... W boksach stały konie różnej
maści i rasy. Wszystkie wyglądały imponująco... i strasznie. Hermiona bała się koni, od dziecka.
Niepewnie rozglądała się dookoła, reagując nerwowym podskokiem na każdy odgłos prychnięcia.
Kątem oka zauważyła, że Malfoy'a najwyraźniej śmieszy jej reakcja. Przeszli przez prawie całą
stajnię, zatrzymując się przed jednym z ostatnich boksów. Stał w nim wielki, czarny koń, który
zarżał radośnie na widok Dracona. Blondyn puścił jej ramię i podszedł do zwierzęcia, by pogłaskać
go po potężnym pysku.
--Jak tam Er, gotów na przejażdżkę? - zapytał łagodnie, a Hermiona miała wrażenie, że koń
doskonale go rozumie – Chodź bliżej, Granger, on nic ci nie zrobi – zachęcił ją, choć widział jaka
jest przestraszona.
--Ja nie... nie... - próbowała wyjąkać.
--No chodź. Erydan jest bardzo łagodny, jeśli się go nie wkurzy - zaśmiał się lekko pod nosem i
złapał za jej dłoń.
Jego chłodne palce poprowadziły jej rękę bliżej pyska Erydana, a koń stał spokojnie, jakby
wiedząc, że ona się go boi. Hermiona westchnęła cicho, gdy jej dłoń zetknęła się z czarną jak smoła
sierścią zwierzęcia. Nigdy nie sądziła, że może być tak niesamowicie przyjemna w dotyku. Ręka
blondyna wciąż przykrywał jej znacznie mniejszą i razem głaskali Erydana po pysku i po szyi, a
koń cichutko rżał, najwyraźniej zadowolony. Draco stał zaraz za nią, tak blisko, że praktycznie
opierała się o jego tors. Poza zapachem świeżego siana wyraźnie czuła też zapach jego wody
kolońskiej, ciepło jego ciała... Stwierdziła, że musi się od niego odsunąć, bo te doznania są dla niej
zbyt silne. Cofnęła rękę i odeszła na bok.
--Jest wspaniały – mruknęła z uznaniem.
--Prawda? To rasowy ogier, dostałem go na szesnaste urodziny - o mały włos nie zakrztusiła się
własną śliną patrząc na minę blondyna w tej chwili. Pierwszy raz bowiem widziała coś takiego na
jego twarzy. To było coś jak... czułość.
--Masz, Granger, potrzymaj różę – Draco podał jej bukiet.
Wzięła go ostrożnie, bojąc się, czy nie skaleczy się kolcami, wciąż zastanawiając się, po co mu te
kwiaty. Malfoy w tym czasie otwierał boks, by wyprowadzić konia. Hermiona zauważyła, że jest on
już osiodłany... pewnie mugolski parobek o to zadbał. Obiecała sobie, że jeśli będzie okazja to
zapyta go o kwestię mugoli. Nie miała pojęcia, że niemagiczni ludzie w ogóle przebywają w Umbra
Walpurgis.
--Taki widok jeszcze przed lunchem, ale ze mnie cholerny szczęściarz – Hermiona podskoczyła
lekko, słysząc za swoimi plecami rozbawiony głos.
Odwróciła się i natrafiła prosto na cudowny błękit oczu Daniela Lestrenge'a.
--Cześć ślicznotko, gdzie się wybierasz? - zagadał do niej.
--Eee ja... - Hermiona niepewnie spojrzała na Dracona, który właśnie do nich podszedł.
--Orion, później możesz ją bajerować,teraz nam się spieszy. – Blondyn wyglądał na
zniecierpliwionego.
--Gdzie jedziecie, Smoku? - zapytał Daniel, wciąż gapiąc się na Hermionę.
--Na wycieczkę krajoznawczą – burknął Draco ponuro.
--Jak możesz, to nie pozdrawiaj ode mnie Demonicznej Ciotki. Wcale nie tęsknię – ku zdziwieniu
Hermiony, Orion wybuchnął śmiechem.
Draco również uśmiechnął się pod nosem, ale raczej cierpko.
--Taa, chyba nikt za nią nie tęskni. Dobra, wskakuj, Granger – i nim Hermiona zdążyła chociaż
pisnąć, Draco złapał ją w pasie i pomógł jej wsiąść na wielkiego konia. Erydan stał spokojnie, za co
w tym momencie była mu bardzo wdzięczna. Czuła, jak przerażenie powoli mija, mimo to mocno
złapała się końskiej grzywy, tak by nie spaść.
--Miło cię było znów spotkać Hermiono, mam nadzieję, że wkrótce znów będę miał tę
przyjemność. – Daniel mrugnął do niej zalotnie i uśmiechnął się w taki sposób, ze nie mogła
odpowiedzieć inaczej niż uśmiechem.
Draco prychnął pod nosem i sam bez problemów skoczył na konia, usadawiając się zaraz za nią.
Hermiona wzdrygnęła się lekko, czując, że on znów jest tak blisko niej. Blondyn objął ją
ramionami, sięgając po wodzę, które leżały tuż przed nią. Czuła na swoim uchu jego oddech, a w
duchu cicho dziękowała, że nie widzi jej twarzy, bowiem jego bliskość wywołała na niej ogniste
rumieńce.
Erydan skierował się w stronę wyjścia ze stajni, a ona cieszyła się, że choć na trochę będzie mogła
wyjść na świeże powietrze. Zmrużyła oczy, bo choć słońce nie było bardzo mocne, to nie były one
przygotowane na taką jasność, wewnątrz twierdzy bowiem zawsze panował ten złowrogi półmrok.
Draco gwizdnął cicho, a koń ruszył z kopyta, po drewnianej kładce. Hermiona przymknęła oczy i
mocniej wtuliła się w tors blondyna, gdyż pęd powietrza był niesamowicie silny.
--Nie bój się... - usłyszała szept przy swoim uchu.
W odpowiedzi skinęła tylko głową, choć przerażenie ścinało jej wnętrzności. Koń był wielki i
galopował z olbrzymią szybkością. Jedną dłonią desperacko trzymała grzywę Erydana, a w drugiej
ściskała bukiet białych róż, usiłując nie połamać ich łodyg przez kurczowo zaciśniętą dłoń.
Naprawdę nie przepadała za konną jazdą, choć ufała Malfoy'owi, że nic jej się nie stanie.

⚡⚡⚡
Pogoda była pochmurna, ale przynajmniej nie padał deszcz, wiał dość przenikliwy wiatr, który
wciąż rozwiewał ich peleryny gdy stanęli na szczycie jakiego skalistego klifu. Ocean przecinały
ogromne fale, a jego ogrom był porażający. Hermiona uważnie rozejrzała się dookoła. Więc jednak
byli na wyspie!
--Oto Cień Śmierci w swej okazałości – znów usłyszała ten aksamitny głos.
Spojrzała na ogromną twierdzę i zamarła z wrażenia. Umbra Walpurgis była wielkim, ponurym
zamczyskiem jak z horroru. Zamek księcia Draculi w Transylwanii nie budził takiej grozy nawet w
połowie. Ta wielka twierdza była jak wizytówka zła i cierpienia, jednocześnie jej wielkość i
majestat budziły prawdziwy podziw i szacunek. Hermiona przyglądała się strzelistym wieżom –
podobnym do tych w Hogwarcie. Tęskniła bardzo za swoją starą szkołą. Nagle spostrzegła jakąś
postać w najwyższej komnacie, w najwyższej wieży. Niemal od razu rozpoznała tę burzę
miedziano-rudych włosów! Ginny!
Wiedziała jednak, że nie ma sensu jej wołać, gdyż przyjaciółka albo nie usłyszy, albo będzie miała
kłopoty jeśli odpowie. Ona zresztą też mogła je mieć, za taki pokaz nieposłuszeństwa względem
swojego pana...
--Ginny... - szepnęła, czując jak do jej oczu napływają łzy.
Tak bardzo tęskniła za swoją przyjaciółką, ich relacjami, jej uśmiechem, tą pozytywną energią do
działania...
--To komnaty Lorda. Niektórzy cicho żartują sobie, że chciał kiedyś być Gryfonem skoro
zamieszkał w najwyższej wieży – zaśmiał się cicho Draco.
--Skąd wiesz, że mieszkaliśmy w wieży? - zapytała go, również się uśmiechając.
W tym samym czasie Draco powoli skierował konia do zejścia z klifu i na ścieżkę prowadzącą
pomiędzy ponurymi drzewami.
--Nie tylko Potter i Weasley potrafili wleźć do salonu Ślizgonów! My też potrafiliśmy załatwić
eliksir wielosokowy, przejść przez portret Grubej Damy i zabawić się z Gryfiakami.
--Naprawdę to zrobiłeś? - zawołała zdziwiona.
--Nie będę Ci zdradzał wszystkich swoich sekretów, Granger – zaśmiał się pod nosem, znów cicho
gwiżdżąc, by jego koń przyśpieszył.
Jadąc przez kilka minut Hermiona musiała przyznać, że cała ta wyspa jest strasznie ponura.
Roślinność prawie tu nie istniała, a w koronach spróchniałych drzew zamiast nadmorskich ptaków
siedziały czarne kruki i nietoperze...

⚡⚡⚡

Wyjechali na kolejne urwisko, o dziwo otoczone starym, zardzewiałym płotem. Tu o wiele silniej
wiało i słychać było szum fal. Draco zeskoczył z konia, ale gdy Hermiona chciała zejść tuż za nim,
powstrzymał ją gestem i chwycił za wodzę. Poprowadził Erydana do jednego z metalowych
pachołków w płocie i przywiązał konia do niego. Dopiero później złapał ją w pasie i pomógł jej
zsiąść z wierzchowca. Przez chwile ich ciała znów się z sobą zetknęły, a Hermiona poczuła, że
znów zaczyna się rumienić.
--Zmarzłaś? - zapytał Draco, przykładając dłoń do jej policzka, a ona szybko opuściła głowę.
Po porostu nie mogła wytrzymać spojrzenia tych przenikliwych oczu.
--W porządku – burknęła pod nosem, gdy wreszcie zabrał palce z jej twarzy.
Nie wiedzieć czemu, miała wrażenie, że bawi go jej zawstydzenie. Złapał ją za rękę i poprowadził
przez gąszcze starych, wysuszonych krzaków, a jej oczom ukazały się rzędy kamiennych płyt.
Groby. Draco poprowadził ją dalej na niewielkie wzniesienie przy samym końcu tego ponurego
cmentarzyska. Stały tam dwa nagrobki. Jeden z czarnego granitu, a drugi z białego marmuru...

⚡⚡⚡

Porywisty wiatr rozwiewał włosy siedzącego na trawie mężczyzny. Pomimo chłodu nie miał on
jednak zamiaru ubrać peleryny, która leżała tuż obok. Gorąca krew buzowała mu w żyłach, tak
bardzo, że praktycznie nie czuł zimna.
--Dobrze być w domu... - zwrócił się do niego jego czarnowłosy przyjaciel, siadając tuż obok i
wdychając zapach jesiennego powietrza.
--To już nie dom, już nie... - westchnął smutno Ron.
--Dlaczego tak mówisz?
--Mój dom jest tam, gdzie serce, a serce jest z nią... z Hermioną.
Harry spojrzał na niego z prawdziwym współczuciem. Doskonale rozumiał jego emocje. Sam czuł
to samo. Wielką, czarną dziurę wypaloną przez sam środek serca.
--Słyszałeś profesora. Nic im nie jest, obie są bezpieczne... Mamy się nie martwić.
--Nie martwić? Nie martwić? - zdenerwował się Ron.
--Posłuchaj! Wiem, że jest fatalnie! Wiem, że nie tego oczekiwałeś, gdy nasza misja się udała i z
radością wracaliśmy do Białego Feniksa, ale nic nie możemy zrobić...
--Nic nie możemy zrobić – powtórzył po nim Ron, smętnie zwieszając głowę.
--Myślisz, że ja się nie boje? Ron, mój największy wróg przetrzymuję moją ukochaną... jestem tym
przerażony...
--A mój największy wróg, przetrzymuje moją! Voldemort to stary, obrzydliwy potwór i Ginny
pewnie się nim brzydzi, ale Malfoy to parszywa gnida! Ulizany, tleniony goguś, który myśli, że
wszystko mu wolno! Skrzywi Hermionę... wiem, że tak – W oczach Rudzielca błysnęły łzy.
--Musimy zaufać Dumbledorowi Ron, nie mamy innego wyjścia – Harry poklepał przyjaciela po
ramieniu.
--Gdyby było inne wyjście, już byłbym w drodze po nią. Świadomość, że wpadła w łapy tej Fretki
jest gorsza od prawdziwego crucio.
--Malfoy wie, co mu grozi, jeśli jej coś zrobi...
--Malfoy ma w dupie wszelkie zasady, wcale się nie zmienił i nikt mnie nie przekona, że jest
inaczej! To wstrętny śmieć i tyle!
--Musimy być dobrej myśli, Ron. Twoja matka i matka Hermiony nas teraz potrzebują. Odwagi
przyjacielu... - Harry po raz ostatni spojrzał na kumpla i ruszył z powrotem w stronę Białego
Feniksa.
Ron otworzył dłoń, którą od kilku godzin kurczowo ściskał. Spojrzał na niewielki, złoty pierścionek
z maleńkim brylantem. Chciał jej się oświadczyć, pokazać, że chce spędzić z nią resztę swojego
życia, że po wojnie zostaną już na zawsze razem... Miał nadzieję, że jeśli przeżyje to będzie im to
dane. Schował pierścionek do kieszonki swojej koszuli. Jeszcze będzie okazja jej go wręczyć. Z
daleka widział, że zbliża się do niego Padma Patil. Wyprostował się i wygładził rozmierzwione
przez wiatr włosy. Rozpacz, rozpaczą, ale przecież jakoś trzeba się prezentować w damskim
towarzystwie, prawda?
Rozdział 16

„Gdy opadną maski...”

(Creed – With Arms Wide Open)

Dotyk jego dłoni był chłodny, ale mimo to, jej uścisk sprawiał, że było jej nienaturalnie gorąco. W
myślach błagała, by rumieńce zawstydzenia wreszcie zniknęły. To było nienormalne, że tak dziwnie
na niego reagowała. Wcześniej nigdy jej się to nie zdarzało... By odwrócić swoją uwagę od
myślenia o tych dziwnych odczuciach, skupiła wzrok na dwóch monumentalnych nagrobkach do,
których podeszli. Na tym stojącym po lewej, z czarnego granitu widniał biały napis:

Bellatrix Black – Lestrange – a pod spodem data śmierci z przed ponad roku i cytat:
"Nawet śmierć nie pokona jej wielkości".

Hermionie nie wiedzieć czemu zachciało się śmiać. Pycha Bellatrix nie opuszczała jej nawet po
śmierci... Nie wiedziała jednak, że Bella nie żyje, a to oznaczało, że to nie Zakon ją zabił. W
przeciwnym wypadku na pewno, by o tym słyszała. Draco puścił jej dłoń i podszedł do drugiego
grobu. Był on wykonany z białego marmuru, a tablicę zdobiły złote litery.

Narcyza Black - Malfoy – „Nieodżałowanej pamięci żona i matka. Cześć jej na wieki!"

Hermiona poczuła jak coś ściska ją w środku. Więc jego matka nie żyła... Spojrzała na datę śmierci
i łzy napłynęły jej do oczu. Zmarła ledwo trzy miesiące temu... dosłownie na kilka dni przed jej
ojcem. Sama nie pogodziła się jeszcze z jego śmiercią, tak więc cierpienie Dracona też pewnie było
świeże... Przypomniała sobie teraz, co wykrzykiwał w gorączce. O śmierci Narcyzy też przecież nic
nie wiedziała, tak więc i ona nie zginęła z ręki nikogo z Zakonu...

⚡⚡⚡

Draco zabrał z nagrobka matki stare, przywiędłe już róże i ułożył na nim nowy bukiet. Jego matka
kochała kwiaty, w przeciwieństwie do jej siostry, która nie życzyła sobie, by kiedyś po jej śmierci,
jej je przynoszono. Nie żeby zamierzał, nawet, gdyby było inaczej. Ciotka Bella w pełni
zasługiwała na to, co ją spotkało... Szkoda tylko, że jej siostra podzieliła ten sam los. Ta rana wciąż
boleśnie krwawiła w jego sercu, choć wciąż nie był do końca pewien, czy je ma. Spojrzał na stojącą
obok dziewczynę, która ze łzami w oczach patrzyła na grób jego matki. Ojciec po jej śmierci, nie
uronił jednej łzy, a ta mała Gryfonka płacze nad jej mogiłą. Co za ironia losu.
Westchnął ciężko i usiadł na marmurowej ławce przed nagrobkiem. Specjalnie kazał ją tu umieścić.
W ciężkich chwilach, gdy wątpił już w sens wszystkiego, przychodził tu i wspominał. Mama była
taka dzielna... nie chciałaby pewnie, by się załamywał, czy rozpaczał. Ta świadomość zawsze
dodawała mu siły. A teraz szczególnie jej potrzebował. Znów spojrzał na Hermionę. Wydawała mu
się taka krucha i niewinna. Nie widział już w niej tej walecznej lwicy, która drapała i gryzła, gdy
tylko miała okazję... Hermiona Granger, kujonka z szóstej klasy już nie istniała. Wiedział, że pod tą
delikatną powłoką jest w niej siła i odwaga, ale też bardzo wrażliwa dusza. Musiał na nią uważać.
--Usiądź, Granger – zaproponował, wskazując miejsce obok siebie.
Była mu wdzięczna za tę propozycję. Zimny wiatr był bardzo nieprzyjemny, a siedząc blisko niego
na pewno będzie jej cieplej... o wiele cieplej.
--Przykro mi - wyszeptała, odwracając głowę w jego stronę.
Draco również się odwrócił i spojrzał jej w oczy.
--Mnie też...z powodu twojego ojca...
Skinęła lekko i opuściła głowę, a łzy ponownie błysnęły w jej oczach. Jej wesoły pełen życia ojciec,
ten, który nauczył ją jeździć na łyżwach, na rowerze... Tyle mu zawdzięczała, a nawet nie miała
okazji, by mu podziękować. Kątem oka spojrzała na blondyna, który skupił swój wzrok na grobie
matki. Czy i on miał podobne odczucia? Na pewno... Była przekonana, że to Narcyza nauczyła go
szacunku dla kobiet. To dlatego był dla niej taki dobry... Choć wciąż pamiętała tę nienawiść w jego
oczach, gdy ją torturował...
--Wojna zbiera krwawe żniwa – mruknął sam do siebie.
--Straty po obu stronach bolą tak samo – dodała.
--Gorzej, jak strat dokonuje zawsze ta sama strona – Hermiona wyczuła w jego głosie gorycz, a
wyraźnie zaciśnięta szczęka powiedziała jej, że te słowa wywołują w nim negatywne emocje... być
może nawet gniew.
--Masz na myśli... - usiłowała zapytać.
--Nie chce o tym teraz mówić – uciął rozmowę, ukrywając twarz w dłoniach.
Wyglądał na zmęczonego życiem, wojną i tym wszystkim, co działo się dookoła niego. Hermiona
odruchowo sięgnęła dłonią i położyła ją na jego ramieniu. Blondyn lekko się wzdrygnął, ale nie
odtrącił jej. Przeciwnie, był jej wdzięczny za ten gest wsparcia.
To była maleńka chwila słabości Dracona Malfoy'a, a ona była jej świadkiem... Ale on wiedział, że
go nie wyśmieje z tego powodu. Przy niej mógł być sobą. Ona go rozumiała, gdyż sama ostatnio
okazała słabość. Maski na chwilę opadły...

⚡⚡⚡

Wreszcie zabrała dłoń z jego ramienia i przez kilka chwil siedzieli w milczeniu. Oboje zdawali
sobie sprawę z tego, że coś się zmieniło w ich relacji. Jednak żadne z nich nie miało zamiaru tego
żałować. Nie wszystkie zmiany są bowiem złe...
Draco sięgnął po jej dłoń i uścisnął ją lekko, a Hermiona uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.
--Wracajmy już, jest zimno. Masz ręce jak sople lodu – uśmiechnął się do niej, tak zwyczajnie, bez
kpiny i ironii, a ona szczerze odwzajemniła ten uśmiech.
Wstał i wciąż trzymając jej dłoń, pomógł jej się podnieść z miejsca. Faktycznie było dość zimno,
gdyż czuła jak całe jej ciało odrętwiało. Poprowadził ją z powrotem do stojącego spokojnie Erydana
i pomógł jej wsiąść na wielkiego wierzchowca.
--Dzięki, że mnie zabrałeś – wyszeptała, gdy usiadł tuż za nią.
--Wolno nam zabierać niewolnice dokąd chcemy, nie wolno tylko pozwolić, by uciekły –
odpowiedział, kierując konia na ścieżkę.
--Wolno zabierać je nawet na misje? - zapytała zdziwiona.
--Jasne. Rosier czy Yaxley nie raz używali swoich jako żywych tarczy...
Hermiona wzdrygnęła się mimowolnie. To co usłyszała było okropne.
Draco mocniej objął ją swoimi ramionami, myśląc, że wzdrygnęła się z powodu zimna. Wiatr wiał
coraz mocniej, a fale były jeszcze większe. Draco gwizdnął cicho, pośpieszając Erydana w obawie,
że może złapać ich deszcz. I faktycznie, gdy wyjeżdżali na drewnianą kładkę prowadzącą do
twierdzy, pierwsze wielkie krople polały się z pochmurnego nieba. Kolejna burza nadciągała.

⚡⚡⚡
W stajni czekał na nich młody chłopak, w podartej szacie. Był chudy i brudny, a na widok Dracona
ukłonił się bardzo nisko. Hermiona od razu zorientowała się, że to mugol. Malfoy zdawał się nawet
nie zauważać swojego sługi. Zsiadł z konia, po czym pomógł jej zsiąść. Pogłaskał Erydana po
pysku, a koń zarżał cicho, po czym skierował się w stronę drzwi, bez jednego słowa czy polecenia.
Chłopak szybko złapał za wodze i wprowadził Erydana do boksu, a ona ruszyła za blondynem. Nim
jednak przeszli przez drzwi Draco, złapał ją za ramię, tak jak zawsze, gdy byli poza komnatami.
Otworzył drzwi i wprowadził ją do środka, a Hermiona zamarła w pół kroku. To co zobaczyła było
jednym z najgorszych widoków w jej życiu...

⚡⚡⚡

Na małym, drewnianym stoliku, na tym samym, na którym wcześniej leżała księga do, której Draco
coś wpisywał, leżała niewolnica Carrowa... Tara. Patrzyła w sufit, a po jej twarzy bezgłośnie
płynęły łzy, a w tym czasie mężczyzna, którego blondyn wcześniej nazwał Serwey'em gwałcił ją z
obleśnym uśmiechem na ustach. Tuż obok, na krześle siedział Carrow i palił fajkę, obserwując tę
brutalną scenę. Hermiona odwróciła twarz, nie wierząc, że to, co zobaczyła, naprawdę się działo. To
było straszne...
--Całkiem was już pojebało? Nie macie sypialni? - warknął Draco, przyciągając Hermionę bliżej
siebie.
Wiedział, jak ten widok musiał na nią wpłynąć. Tym bardziej, że zauważył, jak na imprezie Goyla
dzieliła się akurat z tą dziewczyną jedzeniem...
--Nie bądź taki staroświecki, młody! Lepiej się do nas przyłącz. Już mówiłem, że chętnie
skosztowałbym tej szlamowatej wywłoki – Carrow roześmiał się i obleśnie oblizał usta, gapiąc się
na Hermionę.
Serwey w tym czasie nadal pastwił się nad ciałem biednej Tary, jakby w ogóle nie przeszkadzało
mu to, że do pokoju wszedł ktoś jeszcze.
--Jesteś żałosny, Car. Żałosny i nieostrożny. Na przyszłość lepiej ugryź się w język, zanim się do
mnie ponownie odezwiesz! - syknął przez zaciśnięte zęby Draco.
Hermiona nie mogła się powstrzymać i spojrzała na Tarę, akurat w momencie, gdy kobieta się
odwróciła... Popatrzyły sobie w oczy, a Herm ledwo powstrzymała szloch. Chciałaby móc wymazać
ten widok z pamięci. Wiedziała, że będzie ją to dręczyło do końca życia. Palące poczucie
bezsilności dławiło jej gardło, ale wiedziała, że nic nie może zrobić.
Carrow widząc postawę Malfoy'a, wyprostował się na krześle. Wiedział, że młodszy mężczyzna nie
żartuje i wiedział też, że lepiej z nim nie zadzierać.
--Nie gniewaj się, Malfoy, to takie żarty – burknął pod nosem.
--To więcej tak ze mną nie żartuj, Carrow, nie słynę z poczucia humoru – Draco mocniej złapał
ramię Hermiony i skierował się w stronę drzwi wyjściowych.
Dziewczyna nie spojrzała więcej na Tarę, ale wiedziała, że jeśli kiedyś będzie miała taką
możliwość, to zrobi wszystko, by Carrow i Serwey zapłacili za to jakimi pokręconymi sukinsynami
byli.

⚡⚡⚡

--Spokojnie, zaraz będziemy w komnatach – wyszeptał jej do ucha, gdy szli mrocznymi
korytarzami.
Hermiona nic nie widziała przez płynące po jej twarzy łzy. Nie potrafiła się pogodzić z tym, co
widziała. A przecież takie sceny są na porządku dziennym w czasie wojny... ale wiedzieć, a widzieć
to dwie różne sprawy... Świadomość, że taki los na co dzień spotykał Lunę, a być może i Ginny
sprawiała, że jej serce boleśnie się zaciskało. Miała ochotę paść na kolana i dziękować Malfoy'owi,
że nie pozwalał nikomu jej tak krzywdzić... Nie pozwolił na to nawet swojemu ojcu. Sam tego nie
robił, przynajmniej nie jej. Powinna mu być za to wdzięczna do końca życia. I będzie.
Nawet nie wiedziała, kiedy doszli do komnat. Łzy płynęły po jej twarzy i nie potrafiła pogodzić się
z tym co zobaczyła . Ledwo poczuła jak Draco zdjął jej pelerynę, a później posadził ją na kanapie i
różdżką wzniecił ogień w kominku.
--Masz, napij się – podał jej szklaneczkę whisky i usiadł obok niej z własnym drinkiem.
I dla niego widok tego jak zachowywali się jego towarzysze zawsze był czymś nieprzyjemnym.
Nauczył się jednak z tym żyć. Żałował tylko, że nie przewidział, iż Hermiona może zobaczyć coś
takiego...
Dziewczyna jednym łykiem osuszyła szklankę, licząc, że alkohol choć na chwilę zmyje to okropne
wspomnienie. Nie płakała już, tylko tępo wpatrywała się w płonący ogień. Draco siedział obok niej,
milcząc. Zresztą żadne z nich nie miało ochoty na rozmowę. Ta straszna scena, która widzieli nie
wymagała komentarza.
--Wezwę Robaka, by podał nam obiad... - zaproponował.
--Nie jestem w stanie niczego przełknąć – wyszeptała, potrząsając głową.
--To może połóż się na trochę.
--Jeśli nie masz nic przeciwko... - naprawdę marzyła tylko o tym, by znaleźć się w swoim pokoju i
spokojnie zasnąć.
Miała nadzieję, że we śnie nie będzie ją dręczyć wspomnienie tych pustych oczu Tary.
--Idź, to ci dobrze zrobi – odpowiedział Draco.
Hermiona skinęła mu z wdzięcznością i ruszyła do swojej sypialni. Szybko wskoczyła pod ciepły
koc i wtuliła głowę w poduszkę. Nie chciała już myśleć o tym, co złe... Ale w tym miejscu tak
niewiele było dobry rzeczy... i tak niewielu dobrych ludzi... Ale ona miała szczęście. Trafiła
najlepiej jak mogła.

⚡⚡⚡

Stała nad przepaścią, blisko krawędzi. Jeden krok i byłoby po wszystkim. Wystarczył tylko krok...
Ale nie chciała skoczyć. To nie miałoby sensu. Przecież w jej życiu istniał jeszcze jakiś cel. Tylko
jaki? Dlaczego teraz o nim nie pamiętała? Mimo to próbowała zrobić krok w tył. Wtedy spod ziemi
wystrzeliła brudna dłoń, z długimi pazurami, która złapała ją za kostkę. Krzyknęła, usiłując się
wyrwać, ale to nie było łatwe. Obrzydliwa ręka trzymała mocno jej nogę i nie zamierzała puścić.
Upadła ranią sobie boleśnie kolana, a nieznana siła zaczęła popychać ją bliżej krawędzi.
--Nie! - wrzasnęła.
Nie chciała odejść, nie chciała umierać! Gdzieś tam był jej cel, jej sens życia. Odwróciła się i
spojrzała na stojącą nieopodal postać z rudymi włosami.
--Ron! - krzyknęła, ale wtedy z gardła jej chłopaka wydobył się okropny śmiech, a z jego oczu
spłynęły krwawe łzy.
To już nie był jej Ron, tylko jakieś ohydne, przerażające zombi. Nadal próbowała się wyrwać, ale
uścisk nieznanej siły przeniósł się z jej kostki na klatkę piersiową. Coś ściskało ją mocno, nie
pozwalając złapać oddechu. Desperacko rozglądała się dookoła i spostrzegła, że nieopodal stoi
Ginny.
--Gin! - krzyknęła z ulgą, lecz, gdy jej przyjaciółka spojrzała w jej stronę okazało się, że nie ma
nosa i nie przypomina już siebie, tylko samego Voldemorta. Ponownie krzyknęła z paniką,
jednocześnie walcząc o każdy oddech i szukając pomocy. Wtedy go zobaczyła. Jeźdźca w czarnym
płaszczu. Mężczyznę o niesamowitych, błękitnych oczach...
--Orion – szepnęła cicho.
Mężczyzna otworzył usta, lecz zamiast słów wysunął się z nich długi, czarny wąż, który powoli
pełzł w jej stronę. Wiedziała, że to koniec.
--Nie chcę, nie chcę umierać! Nie! Nie chcę! - wyszlochała
Wtedy ujrzała oślepiające białe światło...
--Już dobrze malutka, nie płacz, to tylko sen... - to był głos anioła.
Wtuliła się w jego ramiona i rozpłakała się mocniej. Płakała, gdyż zrozumiała, że to on był tym
celem, którego szukała.
Rozdział 17

„Gdy wpadasz w pułapkę uczuć...”

(Foreigner – I Want To Know What Love Is)

Spojrzał w lustro i przejechał żyletką, po swoim policzku. Golenie się, mugolskim

sposobem, uwłaczało godności wielu czarodziejów, którzy uważali, że wystarczy zaklęcie. Draco
jednak to lubił. To w pewien sposób go uspokajało i wyciszało, a dziś tego naprawdę potrzebował.
Niewiele bowiem brakowało, by chwycił za różdżkę, wyszedł z komnat, odnalazł Carrowa i użył na
nim zaklęcia kastrującego. Wciąż widział ten lęk i rozpacz w oczach Hermiony. Ona przecież ledwo
przed kilkoma dniami próbowała się zabić, a teraz znów przeżywa kolejny koszmar. Miał nadzieję,
że tym razem, nie popchnie ją to w kierunku samobójstwa.
Ochlapał twarz wodą i sięgnął po wodę kolońską. Syknął cicho, gdy płyn zapiekł jego blade,
gładkie już teraz policzki. Przeczesał palcami, mokre włosy i sięgnął po czarny, satynowy szlafrok,
był zmęczony, ale zadowolony. To wbrew pozorom nie był, aż taki straszny dzień...
Przechodząc przez korytarz, postanowił zerknąć do pokoju Granger, by sprawdzić czy wszystko w
porządku. Wiedział, że jak tak dalej pójdzie, to wpadnie, w swego rodzaju obsesje na punkcie tego,
czy ta mała znów nie robi czegoś głupiego, jak na przykład: wieszanie się na starym prześcieradle...
Na szczęście odkrył, że Hermiona spała. Widać jednak było, że jej sen jest niespokojny, bo
mamrotała coś pod nosem. Draco, jeszcze przez chwilę popatrzył ,na jej śpiącą twarz. Miał właśnie
wychodzić, gdy z jej ust wydobył się cichy szept...
--Orion...
Jego szczęki i pięści mimowolnie się zacisnęły. Ona śniła o jego kuzynie! Prychnął pogardliwie pod
nosem i wyszedł z jej pokoju, ledwo hamując się przed trzaśnięciem drzwiami. Szybko, przeszedł
do swojej sypialni i z ulgą rzucił się na łóżko. Założy ręce pod głowę, wgapiając się sufit,
mimowolnie myśląc o tym, co usłyszał przed chwilą.
Orion – przystojny kuzynek – Lestrange. Znali się od dziecka, spędzając ze sobą każde wakacje, a
gdy dorastali, ich rywalizacja była wręcz niebezpieczna. Orion zawsze był tym przystojniejszym,
ale Draco był... po prostu lepszy. Miał piękny dom, kochająca matkę, uczył się w Hogwarcie i
zbierał splendory, przysługujące komuś z nazwiskiem Malfoy. W tym czasie Orion był w
Durmstrangu, wychowywała go babcia, od strony matki, czarownica pół-krwi, która ledwo wiązała
koniec z końcem. Jego matka, zmarła tuż po porodzie, a ojciec odsiadywał wyrok w Azkabanie.
Orion, nigdy nie był akceptowany przez rodzinę. Bellatrix, wręcz brzydziła się, bratanka swojego
męża, a i jej mąż nie był zachwycony takim krewnym. Rabastan dał synowi nazwisko, ale otwarcie
mówił o tym, że namawiał jego matkę, na eliksir aborcyjny... Orion nie miał łatwo w życiu. Jedynie
Narcyza okazywała mu serce i zawsze dbała o to, by Draco również szanował kuzyna. Blondyn
denerwował się, że musiał wszystkim się dzielić z Orionem, ale z czasem zaakceptował go i zaczął
traktować jak brata, którego naprawdę nie miał. Dogadywali się, zawsze stali po tej samej stronie, a
Daniel był dzielnym i odważnym człowiekiem... Ale jedyne, w czym był w stanie pokonać
Dracona, było podbijanie serc kobiet. Stereotyp o blondynach, jako niewiernych i niestałych w
uczuciach, funkcjonował nawet w magicznym świecie, dlatego jeśli jakaś kobieta miała do wyboru
Dracona albo Daniela, zazwyczaj kończyła w łóżku tego drugiego. Nie żeby Malfoy'owi to
przeszkadzało. Nie miał problemu, by znaleźć inną, równie chętną... ale jeśli miałoby tutaj chodzić
o Granger? Jeśli ona miałaby zakochać się w Orionie? Wiedział, że jego kuzyn mimo że jest
brunetem to w uczuciach jest stały jak kilkunastu blondynów razem wziętych. Przez jego łóżko
przewijało się więcej kobiet, niż mężczyzn przez łóżko Messaliny Rosier, a to już wyczyn godny
podkreślenia. Dość już miał przecież problemów, a jego niewolnica zakochana w jego kuzynie,
mogłaby taki problem stanowić. Z drugiej strony była ostatnio taka podłamana... Może towarzystwo
Oriona wyciągnęłoby ją z dołka? Zresztą, przez jakiś czas nie będzie miał wyboru. Jutro wyjeżdżał
na cały dzień, a ktoś musiał ją mieć na oku... Ufał Orionowi. Miał nadzieję, że jej nie skrzywdzi.

⚡⚡⚡

Nagle usłyszał przeraźliwy wrzask, który zmroził mu krew w żyłach. Czy ktoś, na Merlina, morduje
jego niewolnicę? Sięgnął po różdżkę i biegiem ruszył do jej sypialni. Hermiona, rzucała się po
łóżku, wyraźnie walcząc z jakimś koszmarnym snem.
--Nie chcę, nie chcę umierać! Nie! Nie chcę! - szlochała rozpaczliwie, nie potrafiąc się obudzić.
Draco szybko podszedł i przysiad na skraju jej łóżka, łapiąc ją za ramiona.
Próbował ją obudzić, ale dziewczyna nadal pozostawała w sferze sennych koszmarów. Zaklęciem
rozświetlił pomieszczenie, mając nadzieję, że to ją wybudzi.
--Już dobrze malutka, nie płacz, to tylko sen... - wymruczał, przyciągając ją do swojej piersi.
Jak prawie każdy mężczyzna nie znosił płaczących kobiet, a Granger łkała tak rozpaczliwie...
Drgnął lekko, gdy mocno się w niego wtuliła, łapiąc w pięści materiał jego szlafroka. Schowała
głowę w zagłębieniu jego szyi i płakała, a jej łzy spływały po jego skórze. Objął ją mocno i
przymknął oczy, zdając sobie sprawę z tego, że cały aż drży z niepokoju, widząc ją w takim stanie.
Nie chciał, by wpadła w kolejne załamanie. Chyba nie umiałby jej pomóc. Odruchowo, zaczął
gładzić jej włosy, mając nadzieję, że to ją uspokoi. Ten koszmar musiał być naprawdę straszny i
wyczerpujący, bo po kilku chwilach poczuł, że Hermiona oddycha miarowo. Znów zasnęła. Chciał
ją położyć, ale dziewczyna wciąż zaciskała swoje małe piąstki na jego szlafroku. Usiłując jej nie
obudzić, odwrócił ją tak, by bez problemu wziąć ją na ręce. Mógł spać przy niej, jeśli tego
potrzebowała, ale w swoim łóżku, a nie na tym wąskim barłogu, który stał w jej pokoju. Czuł jej
oddech na swojej szyi, a jej loki, łaskotały go w nos. Mimo to jej ciepło i spokojny oddech
pozwalały mu również odczuć, jakiś dziwny spokój. Teraz była bezpieczna, to najważniejsze.
Ostrożnie położył się w swoim łóżku, nie wypuszczając jej z ramion, a ona nadal tuliła się do niego,
jakby nie liczyło się nic innego, poza tym uściskiem. I w tej chwili tak było. Obiecał sobie, że zrobi
wszystko, by zawsze mogła czuć się bezpiecznie, na tyle, na ile można w warunkach wojny. Nie
mógł się powstrzymać, przed wtuleniem twarzy w jej pachnące konwaliami włosy. Ten zapach i
regularne bicie jej serca, które czuł tuż przy swoim, sprawiły, że i on szybko zasnął, a jego sny
pierwszy raz od dawna były spokojnie i pozbawione widoku śmierci...

⚡⚡⚡

Obudziło ją krakanie, jakiegoś ptaszyska, które przysiadło na parapecie okna. Podniosła się powoli,
przecierając zaspane oczy. To była trudna noc. Pamiętała każdy fragment tego koszmarnego snu...
Rozejrzała się dookoła i zamarła na chwilę. Myślała, że głos i zapach Dracona, to też był sen.
Dlaczego więc leży w jego sypialni? Dotarło do niej, że to, co brała za część snu, musiało być
prawdą. Jego troskliwy dotyk, uspokajający głos, był przy niej. Nie wiedzieć czemu, zachciało jej
się uśmiechnąć. Szybko jednak zganiła się za to. Uśmiecha się, na myśl o nocy w ramionach
swojego wroga? Ron chyba by dostał zawału, gdyby o tym usłyszał. Ron, płaczący krwawymi
łzami... Ron jej chłopak. Ten, o którym tak rzadko myślała... Wzdrygnęła się lekko, gdy to sobie
uświadomiła. Więcej jej myśli, krążyło wokół Luny i Ginny, niż wokół miłości jej życia. Czy to
dlatego, że o nie bardziej się martwiła? Przecież, on też mógł być w niebezpieczeństwie.
Postanowiła wstać i pójść do salonu. Draco pewnie jadł śniadanie. Miała nadzieję, że nie będą
skrępowani po tym, co wydarzyło się w nocy.
Właśnie miała iść do drzwi, gdy ktoś je otworzył i zajrzał do pokoju.
--A co ty robisz w sypialni, Smoka? - zapytał Daniel, patrząc na nią szczerze zaskoczony.
Hermiona wzdrygnęła się lekko na jego widok. Zbyt mocno, przypomniał jej się nocny koszmar.
--Szukam cię wszędzie, bo czekam ze śniadaniem, a ty jesteś w jego sypialni... - Orion wbił wzrok
w rozkopane łóżko, z którego dopiero co wyszła.
Hermiona zaczerwieniła się lekko, uświadamiając sobie co Lestrange, mógł sobie o niej pomyśleć.
--Ja miałam zły sen... i... - chciała jakoś wytłumaczyć siebie i Malfoy'a.
--W porządku, to nie moja sprawa – Orion uśmiechnął się kwaśno – Chodź na śniadanie, a potem
odprowadzę cię, do twojej nowej pracy.
--A gdzie Draco? - wypaliła nim, zdążyła ugryźć się w język, jednak bardzo ją interesowało, gdzie
on jest.
--Coś tam załatwia. Nie powiedział ci, że go nie będzie?
--Nie... ja... mogę najpierw, wziąć prysznic? - zapytała, opuszczając głowę.
--Nawet powinnaś. Nie lubię zapachu, wody kolońskiej mojego kuzyna – Orion, ostatni raz
zmierzył ją wzrokiem, po czym wyszedł, zostawiając ją samą.
Hermiona szybko przeszła do łazienki. Rumieńce zawstydzenia, nie chciały zniknąć z jej twarzy,
jednak prawdą było to, że jej włosy, wyraźnie pachniały wodą kolońską Malfoy'a.

⚡⚡⚡

Obawiała się nieco złośliwości Oriona, jednak mężczyzna przy śniadaniu, zachowywał się już
zupełnie inaczej. Był zabawny i uprzejmy, a nawet pozwolił jej używać noża, żartując sobie, że
Malfoy to nadpobudliwy, opiekuńczy tatusiek. Rozmawiał z nią swobodnie, jakby była kimś
równym jemu. Okazało się też, że Daniel wiele wie na jej temat. Wiedział, że była Gryfonką,
prefektem i najlepszą uczennicą na roku. Wiedział, że była na balu świątecznym z Wiktorem
Krumem, oraz o tym, że w drugiej klasie została spetryfikowana. Wkrótce Hermiona doszła do
wniosku, że Draco musiał wiele opowiadać kuzynowi, o tym wszystkim, co działo się w szkole.
Orion sprawiał wrażenie, męskiego ideału większości kobiet. Był niebywale przystojny, bardzo
inteligentny i błyskotliwy, a do tego troskliwy. Trzy razy pytał, czy aby na pewno nie chce dokładki.
Gdy skończyła jeść, odsunął jej krzesło, a gdy wychodzili z komnat, złapał jej ramię w sposób
bardzo delikatny, wręcz czuły, zupełnie inaczej niż Draco. I choć jego zachowanie, zmyło to
koszmarne wyobrażenie z jej snu, to i tak czuła, że nie do końca może mu zaufać. Draconowi
zaufała i wiedziała, że to dobra decyzja. Orion, jednak jeszcze nie zasłużył, na jej zaufanie...

⚡⚡⚡

Pokoje Snape'a znała dość dobrze, od czasu, gdy mieszkali tam z blondynem, w czasie jej
rekonwalescencji po pożarze. Oparzenie na jej piersi już prawie się zagoiło, pozostała jedynie
niewielka blizna, która jej zdaniem wyglądała ohydnie... Severus czekał na nich w swoim
laboratorium. Orion pożegnał ją, szczerym uśmiechem i oznajmił, że musi już iść, ale na pewno
wkrótce się spotkają, natomiast Snape wskazał jej na kociołek i polecił dokończyć warzenie eliksiru
przeciwkrwotocznego. Z ochotą zabrała się do pracy. Lubiła mieć zajęcie, a gotowanie eliksirów
pochłaniało na tyle jej uwagę, że nie miała czasu zadręczać się problemami. Snape gdzieś wyszedł,
zostawiając ją sam na sam z jej zadaniem. Zadowolona nuciła coś pod nosem, pewna, że eliksir uda
jej się wyśmienicie...
--Znów się spotykamy, mała szlamo, – Głos, który usłyszała, sprawił, że na chwilę zamarła.
W drzwiach laboratorium stał Lucjusz Malfoy. Jego zimne spojrzenie było wbite wprost w nią, a na
ustach gościł kpiący uśmieszek. Dreszcz strachu przeszył jej ciało. Wspomnienia, o tym, co
próbował jej zrobić, ugodziły w nią niczym ostra strzała.
--Jak tam w łóżku mojego synalka, zaspokaja cię, brudna dziwko? - zakpił Lucjusz.
Nerwowo przełknęła ślinę, licząc na to, że Snape zaraz wróci. Malfoy Senior, nie zbliżył się do niej
ani na krok. Liczyła w duchu, że tak pozostanie.
--Odpowiadaj, szmato! - warknął na nią.
--Szukasz tu czegoś, Lu? - Hermiona miała ochotę paść na kolana i dziękować Merlinowi, gdy
zobaczyła, jak za plecami Malfoy'a pojawia się Snape.
--Ciebie, Sev, potrzebuje eliksiru na kaca. Głowa mnie napierdala, jakby biegło po niej stado
garborożców – warknął Lucjusz, odwracając się do niej plecami.
Hermiona spojrzała, na trzymany w ręku niewielki nożyk, którym siekała korzonki. Co by było,
gdyby cisnęła nim, przez całą długość laboratorium, prosto w plecy blondyna? Może nie umarłby
od tego, ale ona na pewno poczułaby się lepiej. Może, ten irracjonalny strach przed jego osobą,
trochę by zelżał...
--Mam zapas tego eliksiru w salonie, chodźmy – Snape czekał, aż Lucjusz pierwszy wyjdzie z
laboratorium, po czym poszedł za nim, a Hermiona odetchnęła z ulgą i wróciła do
przygotowywania eliksiru.

⚡⚡⚡

Praca u Snape'a nie była taka zła. Oczywiście nie miała czasu, by się obijać. Severus bardzo o to
dbał, wciąż zlecając jej nowe zadania, ale przynajmniej czas jej szybko płynął i nie miała kiedy,
zadręczać się myśleniem o wszystkich złych rzeczach, jakie spotkały ją i jej przyjaciół. Cieszyła się
jednak, że ten dzień powoli dobiegał końca. Ciekawa była, kto po nią przyjdzie do komnat
nietoperza... Orion, czy może raczej Draco... Dziwne było odkrycie, że w myślach przestała
nazywać go Malfoy'em, jeszcze dziwniejsze to, że on tak rzadko nazywał ją szlamą. Zawsze
myślała, że lubił używać tego bolesnego określenia.
--Zanieś eliksiry do kantorka i idź do salonu, Draco zaraz powinien wrócić i cię odebrać –
poinformował ją krótko Snape, sprzątając za pomocą zaklęć, swoje laboratorium.
Hermiona, posłusznie skinęła głową i zabrała pudełko z fiolkami. Humor jej się poprawił, gdy
usłyszała, że Draco już dziś wraca. Nie chciała spać sama w pustych komnatach, bała się kolejnych
koszmarów.
Układała fiolki według alfabetycznego spisu, w duchu podziwiając pedantyczną dokładność, jaka
panowała w zbiorach Snape'a. Właśnie miała odłożyć ostatnią fiolkę, gdy ktoś zakrył jej usta
dłonią, drugą ręką oplatając ją w pasie. Chciała krzyczeć, ale nie miała jak. Chciała się szarpać, ale
to było bez sensu... Poczuła czyjś oddech na swoim uchu, a zaraz potem usłyszał,a jak ktoś zamyka
drzwi od środka. Była w pułapce.
Rozdział 18

„Gdy milczenie musi zapaść...”

(Korn ­ Forsaken)

Strach sparaliżował jej ciało. Zamknięta w małej komórce pełnej fiolek, sam na sam z
jakimś niebezpiecznym typem... Merlinie! Dlaczego wciąż spotyka ją coś strasznego?
--Nie sysz. Tu ja. – Usłyszała szept przy swoim uchu, a napastnik zabrał dłoń z jej ust.
--Co za ja? - zapytała, bojąc się krzyczeć.
Napastnik wciąż stał bardzo blisko i obejmował ją w talii.
--Nu ja. Wiktor. – Mężczyzna odwrócił ją twarzą do siebie i uśmiechnął się lekko, a Hermiona
odetchnęła z ulgą.
To tylko Krum. Wiktor Krum. Ten sam, z którym była na balu w IV klasie. Ten sam, który walczył
o nią z Malfoy'em...
--Co ty tu robisz? - zapytała go zdziwiona.
--Przyszłem do ciem Hermionina. Już dawno ja planował przyjść, ale Malfoy zakazał – wyjaśnił jej.
--Skoro zabronił ci się ze mną spotkać, to lepiej już idź, bo on tu zaraz przyjdzie. Zresztą, jeśli
Snape cię tu zobaczy... - szeptała gorączkowo.
--Snape spetr-fikowany. Chodź szybko, Hermionia. Ja ci pomogę – Wiktor złapał jej dłoń i otworzył
schowek.
Rozejrzał się ostrożnie, trzymając w pogotowiu różdżkę. Drugą dłonią mocno ściskał rękę
Hermiony. Przez głowę dziewczyny galopowały setki myśli. Jak Wiktor miał zamiar jej pomóc?
Czy miał na myśli ucieczkę? Czy jest szpiegiem zakonu i zabierze ją z powrotem do Białego
Feniksa? Postanowiła zaryzykować. Przecież powiedział, że pomoże...
Szybko przebiegli przez salon Snape'a, po czym Wiktor ostrożnie wyjrzał na korytarz. Chyba było
pusto, bo wyciągnął Hermionę z komnat i szybko ruszył przed siebie.
--Gdzie idziemy? - zapytała.
Nie miała pewności, ale gdy wychodziła z twierdzy z Draconem, wszystkie schody prowadziły w
dół. Teraz Wiktor, kazał jej wspinać się na wyższe piętro. Czyżby miał jakiś inny plan ucieczki?
--Szybko Hermionina, on teraz być w bibliotekach. Tam my go złapać – odpowiedział Krum,
przyśpieszając kroku.
Kto na nich czeka? Czy ktoś ma zamiar im pomóc? Kolejny szpieg zakonu? Hermiona posłusznie
szła za nim, wciąż nie mogąc pozbyć się natrętnej myśli, że robi coś głupiego... Jeśli uda jej się
uciec z Krumem, to Malfoy z pewnością zostanie surowo ukarany. Nie chciała przecież tego... ale
wolność... Szybko jednak musiała porzucić te marzenia, gdyż za kolejnym zakrętem korytarza ktoś
wyraźnie na nich czekał...
--Gdzie się wybierasz z moją niewolnicą, Krum? - Draco wyglądał naprawdę przerażająco, w
czarnych szatach śmierciożercy i różdżką, zaciśniętą w dłoni.
Hermiona nie zdziwiła się, że Wiktor odruchowo cofnął się krok do tyłu.
--Ja... my... nu... ona sama przyszła do mnie! - skłamał Bułgar.
Chciała już zaprotestować przed tym wierutnym kłamstwem, lecz stwierdziła, że Wiktor pewnie
obawia się kłopotów ze strony Malfoy'a. Uciec i tak już nie dadzą rady, a nie chciała przecież, by
Krumowi stało się coś złego. Pewnie dużo zaryzykował, próbując jej pomóc.
--Ona sama nie może nawet wyjść za próg komnat! Mów zaraz co planowałeś, bo słowo daje, że
przeklnę cię imperiusem! - zagroził Draco.
Dłoń Wiktora mocniej zacisnęła się na dłoni Hermiony. Wyraźnie widziała, jak bardzo Krum jest
zdenerwowany i przerażony.
--Wysłała mi sowa, że ty ją bić i maltretować. My iść do Czarny Pan. My powiedzieć mu, kim ty
jest. On oddać Hermionina mnie! Ona chcieć być moja niewolnica! - wypalił brunet.
--To nieprawda! Nic ci nie wysyłałam! - krzyknęła Hermiona, wyrywając dłoń z jego uścisku.
Tego kłamstwa nie mogła już mu darować. Nigdy nie powiedziałaby, że woli zostać niewolnicą
Wiktora!
--Chodź tu, Granger – chłodno rozkazał jej Draco, a ona od razu spełniła to polecenie, podchodząc
do niego.
Gdy znalazła się blisko, Draco złapał za jej ramię i przyciągnął bliżej siebie.
--Chcesz zostać niewolnicą Kruma? - zapytał, wbijając końcówkę swojej różdżki w podbródek
dziewczyny.
Patrzył jej prosto w oczy, a całe jej ciało przeszył dreszcz strachu. On był na nią wściekły... nie
miała co do tego wątpliwości.
--Nie – odpowiedziała zgodnie z prawdą.
--Jeśli chcesz, to nie ma sprawy, zaraz ci to załatwię – syknął przez zaciśnięte zęby.
--Powiedziałam, że nie... - wyszeptała, ale odważyła się, by spojrzeć mu w oczy.
Draco przyglądał się jej przez chwilę, jakby analizując, czy powiedziała prawdę, po czym uniósł
głowę i szybko machnął różdżką, a po korytarzu rozniósł się odgłos ciężko opadającego ciała.
--A ty dokąd się wybierasz Krum? Chciałeś iść do naszego pana, a to przecież w drugą stronę.
Hermiona odwróciła się i spojrzała na rozpłaszczonego nosem na podłodze Wiktora. Draco musiał
go spetryfikować. Blondyn jednak cofnął zaklęcie, a Bułgar przewrócił się z powrotem na plecy,
dysząc ciężko.
--Chcesz iść do Lorda, Krum? Chcesz sobie z nim pogadać? Może o tym, że dotknąłeś mojej
niewolnicy bez mojego pozwolenia? Albo o tym, że bez pozwolenia wtargnąłeś do komnat jego
pierwszego generała, a jego samego spetryfikowałeś? Wiesz, co cię za to czeka? - głos Dracona dla
postronnego słuchacza, mógł się wydawać nonszalancki, niemal beztroski.
Jednak Hermiona miała od niego ciarki na całym ciele. Te groźby, niosły za sobą obietnicę
prawdziwego cierpienia, a to oznaczało, że Krum naprawdę zaszedł mu za skórę. Jakby na
potwierdzenie tych słów, Draco znów machnął różdżką, a niewidzialne liny oplotły ciało Wiktora.
Nie minęło nawet pół minuty, a na korytarzu pojawiło się dwóch młodych Śmierciożerców. Obaj
ukłonili się nisko Malfoy'owi i najwidoczniej oczekiwali na rozkazy.
--Zanieście go do lochów Walpurgii. Ma tam czekać, aż nie zdecyduję, co z nim zrobić – nakazał, a
śmierciożercy bez słowa chwycili Kruma, jakby był workiem ziemniaków i po chwili już ich nie
było.
Draco odwrócił się w stronę Hermiony i niezbyt delikatnie chwycił jej ramię, przyciągając ją do
siebie tak blisko, że prawie zetknęli się nosami.
--A z tobą naiwna kretynko, pogadam sobie w komnatach! - syknął, po czym pociągnął ją w
labirynt schodów i korytarzy.

⚡⚡⚡

Całą drogę do jego pokoi, myślała tylko o tym, jaka kara ją spotka, za tę nieudaną ucieczkę.
Martwiła się też o to, co spotka Wiktora, choć miała wątpliwości... Co jeśli on naprawdę chciał ją
zaprowadzić do Voldemorta, zamiast pomóc jej w ucieczce? To byłoby straszne...
Wreszcie dotarli do drzwi, a Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Mogła praktycznie poczuć, jak
bardzo Draco był na nią zły...
Blondyn szybko wymamrotał zaklęcia otwierające i wepchnął ją do salonu. Jednak od razu
pociągnął ją z powrotem i oparł o zamknięte drzwi. Sam położył swoje dłonie po obu stronach jej
twarzy, a ich nosy i usta znalazły się bardzo blisko siebie. Hermiona zadrżała lekko. Zarówno ze
strachu, jak i przez jego bliskość.
--Daj mi jeden powód, bym nie udusił cię teraz gołymi rękami – syknął, a jego oddech owionął jej
usta.
--Nie krzywdzisz kobiet... - wypaliła, bez zastanowienia.
Dłonie blondyna oparte tuż przy jej głowie zwinęły się w pięści, a po chwili jedna z nich mocno
uderzyła w drzwi. Hermiona przerażona zamknęła oczy. Gdyby ta pięść zamiast na drewno, opadła
na jej twarz, to co najmniej złamałby jej nos...
--Cholera jasna! - krzyknął Draco, odsuwając się od niej i szybkim ruchem zrywając z siebie czarne
szaty.
Pozostając w białej koszuli i czarnych spodniach, przeszedł szybko do biurka, by wyjąć butelkę
whisky. Hermiona wciąż opierała się o drzwi, jednak jej wzrok podążał za zdenerwowanym
blondynem.
--Cholera! - powtórzył Malfoy, biorąc spory łyk alkoholu prosto z butelki.
--Przepraszam, ja... - chciała powiedzieć jak bardzo jej przykro z powodu tej sytuacji.
--Wiesz, gdzie mam twoje przeprosiny?! - wrzasnął – Wiesz, co o mały włos zrobiłaś, idiotko?!
Krum to cholerny śmierciożerca! Co ty sobie myślałaś? Że pomoże ci uciec? On nie może cię
zabrać z tej wysypy, bo to nie jego herb masz na ramieniu! Myślisz ty jeszcze czasem, Granger, czy
wieloletni związek z Łasicem całkowicie pozbawił cię już mózgu?! - krzyczał.
--Skąd on wie, że jestem z Ronem? - pomyślała.
Nie wiedzieli o tym nawet niektórzy członkowie zakonu, gdyż zawsze byli bardzo dyskretni w
okazywaniu sobie uczuć... Skąd więc taki Malfoy wiedział o tym, że jest z kimś związana?
--Skończona idiotko! Ucieczka z Krumem! Romans marzeń znów by rozkwitł, co?! Przez ciebie
mogliśmy wszyscy mieć dosłownie przejebane! - warczał, raz po raz popijając z gwinta.
Hermiona mimowolnie zaczęła się buntować. Co on sobie wyobrażał wyzywając ją i oskarżając o
takie rzeczy? Czy to źle, że chciała być znowu wolna?
--A co ty byś zrobił na moim miejscu?! - zapytała, hardo unosząc głowę.
--Myślałbym, Granger! - warknął.
--Ktoś zaproponował mi pomoc! Skąd miałam wiedzieć, że on tak naprawdę nie może mnie stąd
zabrać? Przecież nic mi nigdy nie mówisz! Naznaczyłeś mnie jak jakieś bydło i masz mnie pod
całkowitą kontrolą! A ja nic nie mogę na to poradzić!
--Głupia! Myślisz, że zrobiłem to, bo miałem taki kaprys? – syknął, zbliżając się do niej.
--A skąd mam wiedzieć po co? Nie odzywasz się do mnie prawie wcale poza wyzywaniem mnie i
warczeniem w moim kierunku! Nic nie wiem, Malfoy! A ty potrafisz tylko zadzierać nosa i udawać
mądrzejszego, niż naprawdę jesteś! - krzyknęła.
--Coś ty powiedziała?! - zapytał, odstawiając butelkę z whisky.
--To, co słyszałeś! Mam powtórzyć? - zrobiła krok w jego stronę, wysoko unosząc głowę, by
pokazać mu w ten sposób, że wcale się go nie boi.
--Skończ pyskować, bo pożałujesz! - ostrzegł ją, gdy stanęli znów blisko siebie, mierząc się
wściekłymi spojrzeniami.
--O nie! Właśnie, że teraz powiem ci, co o tobie myślę, ty tleniony, arogancki, zakochany w sobie...
--Zamknij się! - zażądał, łapiąc ją za ramiona i pochylając się nad nią.
--Zmuś mnie... - szepnęła prosto w jego usta.
Gdyby ktoś zapytał ich, które z nich pierwsze zainicjowało ten pocałunek, chyba nie potrafiliby
odpowiedzieć. Bo niemal jednocześnie rzucili się na siebie, całując się dziko i namiętnie, jakby
chcąc na zawsze zamknąć sobie nawzajem usta. Ten pocałunek był zupełnie inny, niż pierwszy.
Wyrażał całą ich desperację, zagubienie i niezrozumienie. To tak, jakby łącząc swoje usta,
spróbowali wyjaśnić sobie coś, czego oboje nie pojmowali. Wplatając palce w jego włosy
Hermiona nie wiedziała, czy ma ochotę go za nie potargać, czy go po nich głaskać. On zamykając
ją w swoich ramionach nie potrafił odróżnić, czy ma zamiar ją zmiażdżyć, czy wręcz przeciwnie,
tulić ją do siebie jak najcenniejszy skarb... Ich pocałunek z dzikiego, zmienił się w subtelną
pieszczotę, pełną czułości i delikatności... I kto wie, jakby się to dalej potoczyło, gdyby nie to, że
Draco nagle oderwał się od Hermiony, robiąc krok w tył. Dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona
i jednocześnie rozczarowana...
--Snape tu idzie – wyjaśnił jej – Idź do swojego pokoju. Będę musiał wyjść na godzinę. Poproś
Robaka o kolację.
Hermiona posłusznie skinęła głową, kierując się w stronę drzwi do sypialni. Postanowiła jednak
spróbować znów coś podsłuchać... Wciąż miała nadzieję, że usłyszy wreszcie coś, co pozwoli jej
wyjaśnić sytuację, w której się znalazła. Bo tej, w którą sama się przed chwilą wpakowała, nie
ogarnie nawet tak wybitny umysł jak jej...
Zostawiła lekko uchylone drzwi obserwując, jak Draco sięga po ognistą. Wyglądał, jakby coś nim
wstrząsnęło. Po chwili ktoś zapukał, a blondyn podszedł, by otworzyć.

⚡⚡⚡

--Jak twój czerep? - zapytał Malfoy, gdy Snape wszedł do salonu.

–Nie wkurwiaj mnie, młody, ten pieprzony brudas zapłaci mi za to! - warknął Severus, odbierając
butelkę whisky i zdrowo z niej popijając.
--Musi być fatalnie, skoro twój elokwentny język zniża się do przekleństw – parsknął śmiechem
Draco.
--Uczę się od ciebie – Snape wykrzywił usta w cynicznym uśmieszku.
--To znaczy, że od najlepszego – stwierdził nieskromnie Smok.
--Dobra, lepiej powiedz, gdzie Granger?
--A gdzie ma być? Pewnie leży już w łóżku...
--Swoim? - zapytał Severus.
Draco spojrzał na niego, jak na jakiegoś wariata, nie bardzo chyba rozumiejąc, o co mu chodzi.
--Rozmawiałem dziś z Orionem... podobno znalazł ją w twojej sypialni... - Severus uważnie
przyglądał się swojemu chrześniakowi.
Malfoy prychnął pod nosem, jakby te insynuacje wysoce go zniesmaczyły.
--Tak. Śpi w mojej sypialni nago i czeka, aż wrócę, bym mógł przelecieć ją ze dwa razy. Fajnie
mam, co nie? - warknął.
--Draco, nie denerwuj się, my po prostu się o ciebie martwimy...
--To przestańcie, do jasnej cholery! Dobrze wiesz, że z nią nie sypiam! - Blondyn sięgnął po swoją
czarną pelerynę.
--Po prostu lepiej uniknąć kłopotów. Wiesz, że Weasley to debil... domyśl się, jakby zareagował.
--Daj już temu spokój Snape. Lepiej zajmijmy się Krumem.
--Masz rację. Chodźmy – Severus otworzył drzwi i wyszedł pierwszy, a Draco tuż za nim.
Hermiona została sama wraz, z natłokiem myśli. Znów wspominali o Ronie. Obaj wiedzieli o tym,
że jest jego dziewczyną. Snape wiedział, że Draco nie sypia z nią, mimo iż ma do tego pełne prawo
jako jej właściciel. Wszystko to było takie dziwne. Musiała się jednak dowiedzieć prawdy. Obiecała
sobie, że się dowie!

⚡⚡⚡

Następnego dnia rano obudził ją Robak z informacją, że Malfoy czeka na nią ze śniadaniem.
Poniekąd ucieszyła się, że blondyn nie ma zamiaru jej unikać tak, jak po poprzednim pocałunku.
Wciąż nie potrafiła sobie wyjaśnić, jak do tego wszystkiego doszło. Postanowiła jednak, zwalić
wszystko na karby wojennego stresu. Tak, to wszystko przez stres!
Wykąpała się, ubrała w ciemno-zielone szaty i wyszczotkowała włosy, oceniając w lustrze efekt
jako zadowalający. Wiedziała, że to głupie, ale mimo wszystko chciała dobrze wyglądać.
--Dzień dobry – przywitała go, wchodząc do pokoju.
Wcale jej nie zdziwiło, że blondyn czytał gazetę. To był jego codzienny rytuał, tak samo jak picie
filiżanki czarnej, gorzkiej kawy.
--Siadaj. Severus powiedział mi, że wczoraj w pracowni odwiedził cię mój ojciec – Draco popatrzył
na nią z nad gazety.
--Tak, przyszedł po eliksir na kaca do profesora – odpowiedziała, nakładając sobie jajecznicę.
--Nic ci nie zrobił? - zapytał cicho.
--Tylko mnie zwyzywał – odpowiedziała zgodnie z prawdą.
Miała wrażenie, że Draco ze złością zacisnął szczęki, słysząc te rewelacje. Nagle
jednak, mężczyzna drgnął i spojrzał w stronę drzwi.
--A ten czego chce z rana? - burknął sam do siebie, wstając od stołu.
--Czy coś się stało? - zapytała go Hermiona z niepokojem.
--Pewnie nic ważnego – odpowiedział, idąc otworzyć, bo właśnie ktoś zapukał.
--Cześć, Smoku – w progu stanął młody mężczyzna, którego Hermiona skądś znała.
Szybko skojarzyła, że chłopak chodził z nimi do szkoły i był Ślizgonem. Miał takie dziwne
nazwisko...
--Czego chcesz, Pucey? - zapytał go Draco.
Adrian Pucey! Był straszy od nich, o dwa lata i grał w Quidditcha jako ścigający. Był przystojnym
brunetem o ciemnych oczach i sympatycznym uśmiechu.
--O cześć, Granger! Smacznego! - zawołał na jej widok i uśmiechnął się szczerze.
--Dziękuje – odpowiedziała grzecznie.
Draco nie zareagował na pojawienie się chłopaka, nie odegrał scenki z serii "zły pan właściciel", tak
więc wywnioskowała, że wolno jej nadal w spokoju jeść śniadanie.
--No to po co przyszedłeś? - zapytał zniecierpliwiony blondyn.
--Twój stary mnie przysłał z papierami majątkowymi. Według testamentu twoja matka wszystko
zapisała tobie, poza domem w Edynburgu, który dostał Orion. Starszy chce od ciebie prawo do
użytkowania willi nad morzem. Chce się tam wkrótce wybrać...
--Z kolejną kochanką – burknął Smok, biorąc od Puceya pergaminy, podpisując je.
--Zgodzisz się? - dociekał Adrian.
--Niech ma i niech spierdala, będę szczęśliwy, jak wyjedzie choć na kilka dni – Draco uśmiechnął
się lekko i podał mężczyźnie papiery.
--Też się będę cieszył, wreszcie wolne! Ta kopia jest dla ciebie. Kto by pomyślał, że śmierciusy to
tacy formaliści, co nie? - zakpił i mrugnął porozumiewawczo do Hermiony.
--Dobra. Spadaj, zanim stary zacznie szukać swojego adiutanta. Bez ciebie chyba nie umie nawet
wysmarkać nosa – zaśmiał się Draco.
--A żebyś wiedział. Sorry, że przeszkodziłem w śniadanku. Do zobaczenia, Smoku, pa, Granger! -
Pucey pomachał im wesoło, a następnie wyszedł.
--Kończ śniadanie, Granger, bo zaraz muszę cię odprowadzić do Seva – powiedział do niej,
odkładając pergamin na biurko i idąc w stronę sypialni.
Hermiona widząc, jak znika w drzwiach postanowiła zerknąć na pozostawiony pergamin. Ciekawa
była, jak wyglądają takie formalne listy Śmierciożerców...
Podeszła do biurka, rzucając okiem na pergamin. To, co na nim odkryła prawie ścięło ją z nóg. To
mogło oznaczać tylko jedno...
Rozdział 19

„Gdy wzbudzisz radość...”

(Rick Astley – Never Gonna Give You Up)

Setki razy, widziała już to pismo. Od ponad roku, przynajmniej raz w tygodniu, w czasie
narady w kuchni Molly Weasley widziała dokumenty, które pisane były identycznym charakterem
pisma. Spojrzała na podpis obojga Malfoy'ów. Ich pismo, widziała po raz pierwszy, ale cały
dokument pisany był bardzo charakterystycznym stylem, nieco niedbałym, ale czytelnym. Wniosek
był tylko jeden. Pergamin, który przed nią leżał napisał Mr.Shadow.
--Wyczytałaś tam coś ciekawego? - usłyszała tuż przy swoim uchu.
Nerwowo podskoczyła, szybko odsuwając się od biurka. Było jej wstyd, że dała się przyłapać, na
czytaniu jego dokumentów.
--Ja...ja... tylko zerknęłam – próbowała się tłumaczyć.
--W porządku, ale poskrom czasem tę swoją ciekawość, bo możesz jej żałować – burknął, kierując
się w stronę drzwi.
Hermiona szczęśliwa, że nie zrobił jej awantury, o ruszanie jego rzeczy, żwawo ruszyła za nim.
Jednak jej myśli, wciąż zaprzątało co innego, a mianowicie nowo odkryty problem... Czy to, co
spostrzegła mogło oznaczać, że to Adrian Pucey jest Mr.Shadow? W sumie to całkiem możliwe. Z
tego, co zrozumiała był adiutantem Lucjusza, więc miał dostęp do bardzo ważnych dokumentów.
Jednak jak miała to odnieść do zachowania Dracona, Snape'a, Oriona? Każdy z nich, wydawał jej
się, prawdopodobnym szpiegiem Zakonu... Spojrzała na idącego obok niej blondyna. Wygląda na
rozluźnionego i zadowolonego. Nagle zdała sobie sprawę z tego, że bardzo by chciała, aby to on
okazał się panem szpiegiem, dzięki któremu, mieli tak dokładne informacje o działaniach
Śmierciożerców... Chciała, by to Draco okazał się tym, któremu tyle zawdzięczają. Wtedy miałaby
doskonałą wymówkę, dla tych dziwnych uczuć, którymi go darzyła. Mogłaby je wszystkie podpisać
pod wdzięczność... choć doskonale wiedziała, że poza wdzięcznością jest w niej coś jeszcze... i to
było nieco przerażające.

⚡⚡⚡

Praca u Snape'a, w końcu stała się nieodzowną częścią jej nowego życia. Lubiła to jednak, bo wtedy
czas szybciej płyną i nim się spostrzegła nad Umbra Walpurgis pojawił się pierwszy śnieg. Do świąt
został równy miesiąc, a ona ze smutkiem myślała o tym, że najprawdopodobniej spędzi je w tutaj.
Myślała o swojej mamie, przyjaciołach... Ronie... Choć ze wstydem musiała przyznać, że o nim
myślała najmniej. Zdecydowanie częściej w jej myślach i snach gościł niebieskooki blondyn, który
ją bardzo intrygował. Z lekkim uśmiechem przypomniała sobie ich wczorajszą rozmowę na temat
nowych zaklęć zwodzących. Rozmawiali. Nie kłócili się. Nie wyzywali. Tylko rozmawiali, siedząc
przy kominku i popijając grzane wino, gdy za oknem obficie sypał biały śnieg... To wszystko było
takie dziwne, ale Hermiona musiała przyznać, że cieszył ją taki obrót sprawy. Miała wrażenie, że
pomiędzy nimi zawiązuje się powoli coś na kształt przyjaźni.
--Granger, potrzebuję świeżych, żabich flaków – jej rozmyślania, przerwał głos Severusa.
Spojrzała na niego, z lekkim obrzydzeniem stwierdzając, że trzyma on w rękach wielką, zieloną
ropuchę. Przypominała jej nieco Theodorę, ukochane zwierzątko Nevilla.
--Co mam z nią zrobić? - zapytała, sięgając po ostry nożyk.
--Zabić i wypatroszyć. I pośpiesz się z tym, bo Draco ma cię zaraz odebrać – ponaglił ją, kładąc
żabę tuż przed nią i wychodząc z laboratorium, jakby nie chcąc widzieć aktu morderstwa, którego
zaraz miała dokonać.
Hermiona, ponownie spojrzała na ropuchę i stwierdziła, że nie jest ona wcale, taka paskudna. Na
dodatek miała wrażenie, że płaz patrzy na nią smutnymi, pełnymi wyrzutu oczkami, jakby błagał ją,
by darowała mu życie.
--Nie patrz tak. Słyszałaś nietoperza. Potrzebujemy flaków... - mruczała pod nosem, raz po raz
zerkając to na żabę, to na ostry nóż w swojej dłoni.
--Rozmawiasz z ropuchą, Granger? Pocałuj ją, może zmieni się w księcia – usłyszała rozbawiony
głos.
Uniosła głowę i spojrzała na swojego pana. Draco stał w drzwiach laboratorium, nonszalancko
oparty barkiem o framugę. Miał na sobie białą koszulę i czarne spodnie, na nogach skórzane
oficerki. Na dodatek jego włosy były w artystycznym nieładzie jak zwykle po konnej przejażdżce.
Hermiona musiała szczerze przyznać, że wyglądał doskonale w takim wydaniu. Szkoda jednak, że
uśmiechał się ironicznie, zadowolony z tego, że jej dogadał.
--Nie wszystkie pocałunki, zmieniają oślizgłe stwory w książęta – odpowiedziała mu, uśmiechając
się triumfująco.
Draco groźnie zmarszczył brwi, co powiedziało jej, że doskonale zrozumiał jej aluzję. Świetnie! O
to jej przecież chodziło...
--Zamiast wymyślać cięte riposty, może zainteresuj się lokalizacją twoich składników, bo zdaje się,
że ci nawiały – parsknął śmiechem, a Hermiona z przerażeniem spostrzegła, że ropucha gdzieś
zniknęła. Zaczęła się rozglądać dookoła, zajrzała pod stół i szafę ze składnikami, nie chcąc nawet
myśleć, co zrobi jej Snape, gdy powie mu, że zgubiła żabę.
--Eh Granger, ty sierotko – zaśmiał się blondyn po czym wyjął różdżkę i mruknął – Accio żaba.
Hermiona odetchnęła z ulgą, gdy zielony stwór znów wylądował przed nią. Asekuracyjnie
przykryła żabę dużym, szklanym słoikiem, by przygotować się mentalnie, na morderstwo z zimną
krwią. Nie mogła jednak się przemóc. Żabka naprawdę, miała takie smutne, żałosne oczka...
--Nie mogę – jęknęła, odkładając nóż.
Draco znów parsknął śmiechem, jakby jej nieudolność, była czymś wysoce zabawnym. Hermiona
zgromiła go wzrokiem i odwróciła się obrażona.
--Nie krzyw się. Załatwię ją różdżką – zaproponował, podchodząc i stając obok niej.
--Dzięki, myślę, że to będzie bardziej humanitarny sposób – uśmiechnęła się do niego lekko,
wdzięczna, że chce jej pomóc.
Uniosła szklany słoik i odwróciła wzrok, nie chcąc patrzeć na śmierć niewinnego zwierzęcia. Draco
wycelował w płaza różdżką, gotów rzucić zaklęcie uśmiercające... Jednak spostrzegł, jak Hermiona
odwraca się i mocno zaciska oczy. Ona naprawdę, żałowała tej żaby. Spojrzał na zieloną szkaradę i
sam musiał stwierdzić, że patrzy na niego naprawdę żałośnie, jakby błagała o litość...
--Cholera – mruknął pod nosem, zły na siebie, że nie potrafi zrobić czegoś tak prostego.
Zamiast klątwy, transmutował szklany słoik w większe akwarium i napełnił je wodą, po czym
wrzucił żabę do środka.
Hermiona otworzyła oczy, gotowa na przykry widok żabich zwłok. Gdy spostrzegła co zrobił
Malfoy, ledwo powstrzymała siebie przed rzuceniem mu się na szyję. Nie zabił jej żabki! Uratował
ją! Jest dobrym człowiekiem! Spojrzała na niego z takim zachwytem, że blondyn odruchowo cofnął
się o krok . Nikt nigdy tak na niego nie patrzył. Nie z powodu tego, co zrobił. Kobiety zachwycały
się jego urodą, majątkiem, pozycją... ale nigdy tym jaki jest. Poczuł coś na kształt przyjemności, że
sprawił jej radość ocalając ropuszkę.
--Zobacz, jak się cieszy, że żyje! - Hermiona spojrzała na żabę, która faktycznie radośnie
podskakiwała w swoim akwarium.
--Snape będzie mniej zadowolony z tego powodu – burknął Draco, chowając różdżkę.
--Ojej! Nie możemy jej tu zostawić, bo jeszcze ją skrzywdzi. Zabierzmy ją! - poprosiła.
--Nie wystarczy ci, że trzymam w swoich komnatach ciebie? Musisz mi jeszcze sprowadzać
oślizgłe płazy do domu? - zakpił z lekkim uśmiechem.
--Sam jesteś oślizgłym wężem, więc pewnie się dogadacie – odpyskowała, wiedząc, że i tak jej za
to nie ukaże.
--Żaba przynajmniej jest cicho, szkoda, że nie bierzesz z niej przykładu – burknął nieco obrażony.
--Jak ją nazwiemy? - zapytała z uśmiechem.
--Nie może się nazywać po prostu żabą? - zapytał znudzony.
--Nie! Musi mieć imię...
--Znając twoje zdolności, pewnie będzie to coś równie paskudnego, jak ten twój okropny kot. Jak
mu było? Krzywoszłap?
--Krzywołap! I wcale nie był okropny! - zawołała oburzona.
--Dobra, Granger. Nazywaj szybciej tego płaza i chodź już, bo zaraz wróci Snape i dokona żywota
nas wszystkich...
--Nie wiem, czy to samiec czy samica... - mruknęła cicho.
--A co to za różnica. Jest po prostu paskudna. O wiem! Nazwiemy go Ronald na cześć twojego
brzydkiego ukochanego! - zażartował, wybuchając śmiechem.
Hermiona zaczerwieniła się ogniście, zła, że żartuje sobie z Rona i jej uczuć do niego. Bardziej
jednak dotknęło ją słowo "ukochany". Nie wiedzieć czemu, nie myślała przy nim o Ronie...
--To wcale nie jest śmieszne! - syknęła przez zaciśnięte zęby.
--No dobra, więc nazwijmy go Kermit i po sprawie. Kermit najlepiej pasuje do żaby...
Hermiona popatrzyła na niego w autentycznym szoku. Skąd ten zakochany w sobie arystokrata od
siedmiu boleści zna żabę, którą uwielbiają miliony mugolskich dzieciaków?
--Nie patrz tak na mnie, nie jestem zupełnym ignorantem, jeśli chodzi o świat mugoli – mruknął.
--Jasne, ty ich tylko szczerze nienawidzisz – nie mogła się powstrzymać, by tego nie powiedzieć.
Szybko jednak pożałowała, że to zrobiła, bo Draco wyglądał na dotkniętego jej słowami.
--W każdym razie Kermita znam i lubię. Żaba nazywa się Kermit.
--W porządku, pasuje to do niej... do niego... - uśmiechnęła się lekko, chcąc załagodzić nieco
gorycz swoich poprzednich słów.
--Chyba Snape tu idzie – Draco złapał za akwarium i szybko ruszył w stronę drzwi – W nogi,
Granger, zanim nas złapie! - zawołał rozbawiony, zaczynając biec.
Hermiona również się roześmiała i ruszyła za blondynem. Musiała przyznać, że polubiła jego
śmiech i to jaki był, gdy zostawali sami. Nie miała jeszcze pewności, ale chciała wierzyć w to, że
udało jej się poznać prawdziwą twarz Dracona Malfoy'a.

⚡⚡⚡

Weszli do komnat, a Draco odstawił akwarium z Kermitem na swoim biurku.

--Gdzie go będziemy trzymać? - zapytała Hermiona, siadając na kanapie i rozmasowując sobie
obolały kark.
--Na razie może stać tu, później coś wymyślimy – Draco sięgnął do barku po whisky, gestem
proponując drinka Hermionie.
Dziewczyna grzecznie podziękowała, ale nie miała ochoty pić. Ostatnio jej życie tutaj nieco się
uspokoiło, więc znieczulenie nie było jej potrzebne.
--Ciekawe, co Robak przyniesie nam na kolację – zastanowiła się, czując już lekki głód.
--Jeśli masz ochotę na coś specjalnego to możesz go poprosić. Zwykle przygotowuje ją pod mój
gust kulinarny – powiedział, siadając w fotelu przed kominkiem i wyciągając swoje długie nogi.
--Może tak zrobię, od dawna mam ochotę na indy... - nie dokończyła, ponieważ Draco zakrztusił się
nagle swoją whisky i z lekkim niepokojem spojrzał na drzwi.
--Kto? - zapytała Hermiona, doskonale wiedząc, że jego reakcja oznacza, że ktoś zbliża się do ich
komnat.
--Messalina. Usiądź na podłodze – nakazał jej, wstając z fotela, a Hermiona posłusznie usiadła na
podłodze obok kominka, drżąc lekko ze strachu.
Czego ta paskudna kobieta mogła od nich chcieć? Spojrzała na wyraźnie spiętego blondyna. A
może chodziło jej tylko o jego towarzystwo? Wiedziała doskonale, że Rosier jest strasznie na niego
napalona...
Wzdrygnęła się lekko, słysząc pukanie, a Draco powoli podszedł, by otworzyć. Hermiona
dyskretnie spojrzała w stronę drzwi i ledwo pohamowała parsknięcie śmiechem. Najbardziej
wyuzdana dziwka z Nokturnu, nie powstydziłaby się stroju, jaki miała na sobie panna Rosier. Skóra
i ostre, srebrne ćwieki. Brakowało jej tylko szpicruty...
Draco również, spojrzał na swojego gościa, ledwie tłumiąc chichot. Messalina naprawdę miała
nierówno pod sufitem!
--Cześć, Mess, co cię do mnie sprowadza? - zapytał, gestem zapraszając ją do pokoju.
--Witaj, Smoczku, przyszłam cię porwać do naszej kantyny na drinka – Messalina zacmokała
uroczo i zalotnie zatrzepotała, najwyraźniej sztucznymi rzęsami.
--Dziś nie mogę, nad ranem wyruszam do Mette, mam tam coś do załatwienia – odpowiedział
Draco, dobrze odgrywając zawiedzionego.
--Och! Szkoda. Muszę ci powiedzieć, że ostatnio się przepracowujesz, skarbie! - Messalina
zaśmiała się i zarzuciła mu ręce na szyję.
--Trwa wojna – burknął beznamiętnie Draco.
--W porządku. Pożycz mi chociaż nieco magicznego orgazmu, przyda mi się, skoro nie będzie cię
dziś ze mną – Panna Rosier namiętnie oblizała usta.
Draco prychnął pod nosem, ni to z rozbawieniem, ni to z niesmakiem, po czym wyplątał się z jej
ramion i ruszył w stronę korytarza do składzika z eliksirami.
Messalina, w tym czasie, rozsiadła się na kanapie i zmierzyła Hermionę ciekawskim spojrzeniem.
--Co u ciebie, szlamo? - zapytała ją z wrednym uśmieszkiem.
--Dobrze – odpowiedziała cicho Hermiona.
--Chyba lepiej niż dobrze, skoro posuwa cię taki przystojniak – syknęła Rosier.
Hermiona, postanowiła się nie odzywać, nie chcąc prowokować Messaliny, by ta zrobiła jej coś
złego.
--Szkoda, że nie wykitowałaś w tym pożarze. Przynajmniej, teraz miałby czas chodzić ze mną do
łóżka tak często, jak lubię – Messalina podniosła się z kanapy i podeszła, do przerażonej jej
słowami Hermiony.
--Jednak nic straconego, jeszcze się ciebie pozbędę, dziwko. On jest mój! - wyszeptała jej wprost do
ucha.
--Masz tu swój eliksir, Mess – głos Dracona był chłodny i niósł za sobą ostrzeżenie.
--A tak, dzięki. Plotkowałam sobie z twoją niewolnicą – Messalina wyprostowała się i podeszła do
blondyna.
Bez chwili zwłoki zarzuciła mu ręce na szyję i wpiła się namiętnie w jego usta. Hermiona
odwróciła głowę, zniesmaczona tym przedstawieniem.
Po kilku sekundach, Draco odsunął od siebie, pierwszą ladacznicę wśród Śmierciożerców. Widać
było, że ten pocałunek nie sprawił mu żadnej przyjemności.
--W takim razie miłego wieczoru, Smoku i tobie, szlamo też – Messalina wydęła usta w
triumfującym uśmieszku, po czym wyszła z ich komnat.
Ledwo drzwi się za nią zamknęły, Draconem wstrząsnął dreszcz obrzydzenia i szybko wytarł swoje
usta w rękaw koszuli. Wiedział, że sprawa z panną Rosier, zaczyna przybierać niebezpieczny obrót
i wkrótce będzie musiał to jakoś rozwiązać...
--W porządku? - zapytała Hermiona, widząc jego reakcję.
--Taa... zjedzmy lepiej kolację – zaproponował.
Chwilę później pojawił się Robak z doskonałą i wykwintną kolacją, do której Draco otworzył
butelkę wina. Tym razem Hermiona nie odmówiła. Słowa Messaliny sprawiły, że znów
potrzebowała choć odrobiny rozluźnienia.

⚡⚡⚡

Po pysznym jedzeniu spożytym w asyście pysznego wina, Hermiona rozsiadła się wygodnie na
krześle i spojrzała na kończącego posiłek blondyna. Za oknem, znów wirowały białe płatki śniegu.
--Za miesiąc święta – szepnęła sama do siebie.
--Dobrze, że mi przypomniałaś – stwierdził Draco.
--Co przypomniałam?
--Miałem cię zapytać, czy znasz oklumencje imaginatio?
--Przekształcanie wyobrażeń tak, by wyglądały jak prawdziwe wspomnienia? - zapytała, by się
upewnić.
Draco przytaknął, popijając wino.
--A po co mi ta umiejętność? - zainteresowała się.
--W święta Czarny Pan wydaje bal, na który idą wszyscy mieszkańcy Twierdzy. Niewolnice też.
Ulubioną rozrywką Lorda jest przeglądanie wspomnień niektórych gości... Jeśli zerknąłby w twój
umysł i nie zobaczył...
Hermiona wiedziała, o co mu chodzi. Lord miał widzieć gwałty, bicie i poniżanie jej przez Dracona,
a skoro mężczyzna tak naprawdę tego nie robił, musiałaby to sobie wyobrazić...
--Znam ten rodzaj oklumencji – powiedziała cicho, lekko przerażona tym, co ją czeka.
--Świetnie, to nam wiele ułatwi – stwierdził Draco, dolewając sobie czerwonego trunku do
kieliszka.
Hermiona ogrzewała w dłoniach swoją lampkę, zastanawiając się na czymś. Miała wrażenie, że ich
plan nie do końca okaże się taki łatwy. W końcu doszła do wniosku, że zada to pytanie, które
dręczyło ją od kilku minut, nawet jeśli Malfoy ją wyśmieje.
--Jak dobry w legilimencji jest Czarny Pan? - zapytała cicho.
--Myślę, że po ziemi nigdy, nie chodził nikt lepszy – odpowiedział zgodnie ze swoją wiedzą Draco.
--Myślisz, że potrafiłby rozpoznać za pomocą wejrzenia w umysł sanguinem innoxium? -
wyszeptała cicho.
--Niewinną krew? Na pewno. Myślę, że potrafiłby nawet się dowiedzieć, kiedy ktoś pierwszy raz
skłamał w swoim życiu, ale dlaczego o to pytasz?
--Ja... - Hermiona zaczerwieniła się ogniście, drżąc lekko z powodu tego, co powiedział jej Draco
na temat zdolności Lorda.
Draco spojrzał na jej rumieńce i wybuchnął głośnym śmiechem.
--Nie martw się, Granger, nie sądzę, by Lorda interesowały twoje noce z Rudzielcem, raczej będzie
się skupiał na wspomnieniach o nas, które ładnie spreparujemy...
--Nie uwierzy we wspomnienia jeśli... ja... - miała ochotę, zapaść się teraz pod ziemię ze wstydu.
--Granger... ty mi chyba nie chcesz powiedzieć, że... - wyraz twarzy blondyna z rozbawionego
zmienił się, w trupio blady.
Jeśli to, co, jak przypuszczał, było prawdą, to oznaczało dla niego tylko jedno...
Rozdział 20

„Gdy świat eksploduje...”

(Piasek ­ Niecierpliwi)

Draco patrzył na nią wyczekująco, jakby spodziewał się, że zaraz wybuchnie śmiechem i
powie mu, że zwariował, podejrzewając ją o coś tak głupiego... Na Merlina ona ma prawie 23 lata!
Od pięciu lat chodzi z Weasley'em! Trwa wojna, a wtedy ludzie robią tyle szalonych rzeczy...
Ludzie... Zwykli ludzie, ale nie racjonalna panna Granger. Porwał butelkę z winem i zdrowo z niej
pociągnął, musząc jakoś się uspokoić. Bo miał ochotę podejść do niej i mocną nią potrząsnąć, za to
jakie kłopoty im właśnie zgotowała. Co on miał niby teraz zrobić? Sprowadzić jej fagasa do zamku,
by mogła przeżyć wymarzony pierwszy raz? Kurwa! Miał przejebane...
--Nigdy, bym się nie spodziewał, że wypalisz z taką głupotą! - warknął, podnosząc się z krzesła i
nerwowo przechadzając się po swoim salonie.
--Nie będę cie przepraszać za to, że mam pewne zasady! - zaczęła się bronić.
--Kurwa mać, Granger! Wiesz do czego doprowadzą twoje zasady?! Do naszych piękny, okazałych
mogił! Znaczy do mojej, bo ciebie pewnie spalą, a prochy wywalą do morza! - wściekał się.
--Jak możesz mnie krytykować za to, że nie zachowuję się jak tania dziwka?! - krzyknęła,
podnosząc się z miejsca.
--Krytykuję cię za to, że zachowujesz się jak święta dzie... Ja pierdole! Może jednak się mylisz?
Może ten parszywy zdrajca krwi... - Draco wyglądał, jakby miał ochotę rwać włosy z głowy.
--Nie mylę się! Jestem dziewicą i nie będę się tego wstydziła! - syknęła przez zaciśnięte zęby.
--No jasne, moje gratulacje! Mam ci wystawić pomnik niepokalanej, Granger? Wiesz, w co nas
wpakowałaś, swoją powściągliwością i zasadami? - pytał ze złością.
W oczach Hermiony błysnęły łzy. Nigdy nie przypuszczała, że ktoś będzie kiedyś szydził z jej
dziewictwa. Czy to tak źle, że chciała by jej pierwszy raz był wyjątkowy? Nie było jej przecież
łatwo przekonać Rona, że seks w małym, ciasnym pokoiku, gdy za ścianą ciągle przebywa setka
ludzi, nie jest jej wymarzoną scenerią. Chciała romantycznego zbliżenia... kolacji przy świecach i
pewności, że mężczyzna z którym to zrobi, jest wyjątkowy... Wiedziała, że teraz jej marzenia runą
w gruzach, ale nie miała zamiaru żałować. Żyła zgodnie z własnymi przekonaniami i on nie miał
prawa ich krytykować.
--Tylko mi tu nie rycz! Coś się wymyśli – jego ton nieco złagodniał.
--Niby co? - zaszlochała.
--Nie wiem! Powiedziałem przecież, że dopiero to wymyślę! Jednak jeśli liczysz, że sprowadzę ci
tu Weasley'a to muszę cię rozczarować! - burknął, idąc do biurka po kolejną porcje whisky.
Hermiona tylko prychnęła pod nosem i postanowiła pójść do swojego pokoju. Nie miała zamiaru.
dłużej zostać w jego towarzystwie. Wiedziała, że jej dziewictwo oznacza dla niego spory problem,
ale i tak potraktował ją okropnie. Nie pytając go o pozwolenie, wróciła do swojego pokoju i ułożyła
się w łóżku. Gorzki szloch wyrwał się z jej gardła... Tak się bała, co przyniesie kolejny dzień.

⚡⚡⚡

Niewiele spała tej nocy, raz po raz przewracając się w swoim mały, twardym łóżku. Nie mogła
uwierzyć, że to wszystko ją spotyka... Gdy trafiła do tej twierdzy, oczywiście bała się, że jej
pierwszy raz będzie okrutnym, brutalnym gwałtem, który złamie jej życie. Później jednak
odetchnęła z ulgą, mając nadzieję, że jeszcze przez długi czas, nie będzie musiała się tym martwić.
Nie sądziła, że Czarny Pan mógłby przeczytać jej myśli. Tego się nie spodziewała, choć to takie
proste i banalne. Nie chciała sprawiać Draconowi problemu. Wiedziała, że ochrona jej i tak jest dla
niego poważną komplikacją, ale co miała zrobić? Nie mogła cofnąć się do przeszłości i tego
zmienić. A czy, gdyby mogła, coś by zmieniła? Poszłaby do łóżka z Ronem? Nie potrafiła sama
sobie jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie.
Udało jej się zasnąć dopiero nad ranem, ale i tak przyśnił jej się koszmar z Lucjuszem Malfoy'em w
roli głównej. Obudziła się spocona i przerażona, a wichura i deszcz za oknem jeszcze spotęgowały
jej strach. Rozejrzała się po pokoju i stwierdziła, że musiało być już dość późno, bowiem na stoliku
czekało na nią śniadanie... Najwyraźniej Malfoy, nie miał ochoty jeść dziś w jej towarzystwie, a
Robak postanowił jej nie budzić, gdy przyniósł posiłek. I tak nie miała apetytu. Nie miała ochoty na
nic, a świadomość, że Draco nie chce jej widzieć, wcale nie polepszyła tego stanu.
Poszła wziąć prysznic, ciągle myśląc o tym, że faktycznie przez te jej zasady, teraz mają spory
problem. Problem należy rozwiązać... Pytanie tylko jak? Dreszcz przeszył jej ciało, gdy do głowy
przypłynęła najprostsza, najbardziej oczywista odpowiedź... I wcale nie był to dreszcz wstydu, czy
tym bardziej obrzydzenia. Nie potrafiła okłamywać samej siebie. To był dreszcz ciekawości,
ekscytacji i podniecenia.

⚡⚡⚡

Ubrała się szybko i weszła do salonu, zastanawiając się czy dziś też, będzie miała pójść pomagać w
laboratorium. Podeszła do biurka i zajrzała do akwarium Kermita. Żaba wyglądała na najedzoną i
szczęśliwą i podskoczyła radośnie na jej widok. Hermiona uśmiechnęła się lekko pod nosem,
przypominając sobie, jak Draco zwiewał z akwarium z komnat Snape'a. To było takie urocze... On
był taki uroczy...
--O czym myślisz ślicznotko? - usłyszała niespodziewanie przy swoim uchu.
Pisnęła przerażona i odwrócił się szybko odkrywając, że tuż za nią stoi rozbawiony Orion.
Mężczyzna był tak blisko, że Hermiona odruchowo oparła dłoń o jego klatkę piersiową, jakby
chcąc go powstrzymać, by się bardziej nie zbliżał.
--Ale mnie przestraszyłeś! - powiedziała z wyrzutem, szybko cofając rękę.
Nie wiedziała czemu, ale nie chciała go dotykać... Coś w jego spojrzeniu, było dla niej niepokojące.
Czasem miała wrażenie, że Orion patrzy na nią jak na coś do jedzenia... Nie chciała się tak czuć,
choć ten rodzaj spojrzenia można by uznać za komplement. Wolała jednak, tę drapieżną nutkę w
zupełnie innych oczach, niż ten namiętny wzrok, w tych które teraz uważnie ją lustrowały.
--Dobrze spałaś? Wyglądasz na zmęczoną – zapytał, uśmiechając się i nieco od niej odsuwając.
Hermiona odetchnęła z ulgą.
--Szczerze mówiąc, nie mogłam zasnąć – mruknęła pod nosem.
--Draco chyba też, bo na porannej odprawie ziewał, jak przystało na Smoka – zauważył, niby
mimochodem Orion.
--Nie wiem, spałam u siebie – wypaliła Hermiona, czerwieniąc się ogniście.
Pamiętała, o co Orion ich podejrzewał i dlatego to powiedziała. Nie sypiali przecież ze sobą...
Przynajmniej jeszcze nie... Daniel, słysząc jej wyznanie, roześmiał się w głos, ale Herm miała
wrażenie, że nie jest to do końca szczery, radosny śmiech.
--Zapytałem, tak tylko z troski, Mionko, nie chcę byś się nam rozchorowała... - powiedział, znów
robiąc krok w jej stronę i pochylając się lekko.
--Nic mi nie jest – burknęła, wymijając go i odchodząc w stronę kanapy.
Bliskość tego mężczyzny, strasznie ją krępowała. Był przystojny, szarmancki, uroczy i najwyraźniej
mógł mieć każdą kobietę, ale jej wcale to nie imponowało. Może to dlatego, że była
przyzwyczajona do zwyczajnych, wesołych chłopaków, jakimi byli Ron czy Harry? A może to
dlatego, że wciąż mu nie ufała?
--Jeśli, coś by się działo lub potrzebowałabyś czegoś, nie wahaj się mnie o to poprosić Hermionko.
Jestem do twoich usług. Zrobię wszystko, co należy i jak należy... – zęby Daniela błysnęły w
szerokim uśmiechu.
Hermiona zmusiła się, by również się uśmiechnąć, miała nadzieję, że Lestrange nie zorientuje się,
jak bardzo było to sztuczne.
--Pora na nas, zły Severus już czeka. Podobno wczoraj, dwie godziny szukał żabich flaków – Orion
otworzył drzwi, by wypuścić ją przodem.
Całą drogę do komnat nietoperza, Hermiona rozmyślała nad słowami mężczyzny. Czy zawarta w
nich sugestia odnosiła się do jej dziewictwa? Czy Daniel proponował jej pomoc... w rozwiązaniu
tego niewygodnego problemu? Z jednej strony była wściekła na Dracona, że mu o tym powiedział,
z drugiej jednak strony Leastrange jedynie zaofiarował jej swoją osobę, co oznaczało, że blondyn
nie zamierza jej do niczego zmuszać. To było nieco pocieszające...

⚡⚡⚡

Hermiona, cały dzień nie potrafiła się na niczym skoncentrować, zbyt zajęta myśleniem o tym, co
będzie dalej. W końcu Snape, ochrzanił ją za chodzenie z głową w chmurach, co poskutkowało tym,
że puściły jej nerwy i wybuchnęła płaczem. Severus, który alergicznie reagował na niewieście łzy,
szybko zwiał z laboratorium i nie pokazywał się tam, aż do wieczora. Gdy pozwoliła nieco opaść
emocjom, wypłakując cały swój strach, żal i niepewność, poczuła się odrobinę lepiej i bardziej
skoncentrowała się na gotowaniu eliksirów. Tym sposobem czas szybciej jej zleciał i ani się nie
zorientowała, gdy w pracowni pojawił się Orion, który miał ją z powrotem odprowadzić do komnat.
Hermiona lekko przestraszyła się, że znów zostanie sam na sam z Lestrange'iem, ale nie dała tego
po sobie poznać.
Orion przez całą drogę opowiadał jej swój dzień. Z tego, co zrozumiała, on również zajmował się w
twierdzy zaopatrzeniem, ale jedynie tym w najbardziej luksusowe towary. Często współpracował z
Macnair'em, który dostarczał do komnat Lorda wiele wspaniałych, cennych rzeczy. Orion
opowiedział jej, że podobno Czarny Pan zamówił obłędną suknię na bal świąteczny. Jedyną osobą,
dla której ta kreacja mogła być przeznaczona była Ginny... Hermionę ścisnęło serce, na myśl o
przyjaciółce i tej strasznej tęsknoty za nią. Teraz mogła mieć chociaż nadzieję, że zobaczą się na
balu.

⚡⚡⚡

Daniel wprowadził ją do komnat i zaproponował, że zostanie z nią na kolacji. Nie chciała mu się
sprzeciwić, zresztą chyba nawet nie mogła. Usiedli przy stole, a Orion wyczarował butelkę wina i
dwa kieliszki, a do tego czerwone świece. Hermiona poczuła się bardzo nieswojo w takim
otoczeniu. Co prawda, Ron zrobił kiedyś dla niej kolację przy świecach, ale jedli ją, żartując razem
i wspominając swoje liczne przygody. Orion natomiast, wgapiał się w nią z uwodzicielskim
uśmieszkiem i obsypywał ją komplementami, takim jak to: że jej włosy w świetle świec cudownie
błyszczą albo jej oczy hipnotyzują. Mówił coś o alabastrowej skórze i ślicznie wykrojonych ustach,
a Hermiona czuła, że każdy kęs kolacji, coraz trudniej przechodzi jej przez gardło. Nie chciała tego
słuchać. Nie od niego. Nie chciał tu być. Nie z nim... Nawet nie skosztowała wina, które Orion tak
zachwalał, w obawie, że mógł jej czegoś tam dolać. Szybko skończyła jeść i powiedziała, że jest
zmęczona.
--Zostań jeszcze, jest tak miło... - Daniel dolał sobie wina i znów uśmiechnął się w swój,
najbardziej czarujący sposób.
--Wybacz, ale jestem zmęczona. Profesor miał dziś ponury humorek, co odbiło się na mnie... -
próbowała tłumaczyć.
--Hermiono... myślałem, że lubisz moje towarzystwo i że moglibyśmy, pogłębić nieco naszą
znajomość, poznać się lepiej... - zamruczał Orion, zmysłowym głosem.
--Aaależ tak, bardzo lubię... towarzystwo, ale dziś naprawdę padam z nóg – odpowiedziała, szybko
wstając.
Czuła, że jej ciało powoli ogarnia panika. Nie chciała dłużej przebywać w jego towarzystwie ani
minuty. Nie czekając na pozwolenie, ruszyła w stronę pokoju. Weszła szybko do środka i
zatrzasnęła drzwi, opierając się o nie. Modliła się w duchu, by Daniel tu za nią nie przyszedł...
Tym razem miała szczęście, gdyż mężczyzna tego nie zrobił, a po kliku minutach usłyszała trzask
zamykanych drzwi. Najwidoczniej Orion sobie poszedł. Odetchnęła z ulgą, rzucając się na łóżko.
Nie potrafiła przestać myśleć o tym, czy to Lestrange sam wpadł na pomysł spędzenia z nią nocy...
Czy może Draco go o to poprosił...?

⚡⚡⚡

Kolejnej nocy, znów nie za dobrze spała. Wstała skoro świt i usiadła na parapecie swojego okna,
wpatrując się we wciąż padający deszcz. Nie wiedziała nawet, czy Draco wrócił do komnat. Wciąż
jednak myślała o tym, co będzie dalej. Wiedziała, że nie mają zbyt wiele czasu. Magia niewinnej
krwi, mogła utrzymywać się w niej jeszcze przez kilka dni po utracie dziewictwa. Nie było na co
czekać... Wzdrygnęła się nagle, słysząc na korytarzu ciężkie kroki. Lekko przestraszona, spojrzała
na klamkę, która się poruszyła. Wstrzymała oddech, gdy drzwi się otwarły, a do jej sypialni wszedł
Draco.
--Już nie śpisz – stwierdził fakt.
--Nie... - wyszeptała, przyglądając mu się uważnie.
Wyglądał na zmęczonego i zrezygnowanego. Chyba też nie spał najlepiej tej nocy...
--To chodź na śniadanie. Musimy pogadać – to nie brzmiało, jak jego zwyczajne nakazy.
Hermiona podniosła się z parapetu i ruszyła do salonu. Draco przepuścił ją w drzwiach.
Świadomość, że jest tuż za nią, w małym, mrocznym korytarzu wzbudzała dreszcze w jej ciele.
W salonie czekał już na nich nakryty stół. Oboje usiedli, ale jakoś żadne z nich nie kwapiło się do
rozpoczęcia rozmowy. Zamiast tego Draco nalał im kawy, a Hermiona sięgnęła po półmisek z
jajecznicą. Czuła się prawie jak maszyna i miała wrażenie, że Malfoy też wszystko robi
automatycznie jakby bez udziału świadomości.
Długą chwilę jedli w milczeniu, ale oboje wiedzieli, że muszą przeprowadzić tę rozmowę, nie
ważne jak bardzo krępująca by nie była.

⚡⚡⚡

--Granger, posłuchaj... – zaczął Draco.

Chyba nawet on sam, pierwszy raz w życiu, słyszał tyle niepewności w swoim głosie. To było do
niego niepodobne. Ale cóż miał zrobić, skoro ta sytuacja była tak wyjątkowa i zaskakująca?
Wiedział, że musi wyjaśnić jej jak najlepiej swoje stanowisko w tej sprawie.
--Wiesz dobrze, że tego nie chcę. I gdyby to ode mnie zależało, to nadal mogłabyś... przestrzegać
swoich zasad, ale trwa wojna, a jak wiadomo wojna wymaga pewnych... ustępstw – tłumaczył
powoli.
--Raczej ofiar – wyrwało się Hermionie.
--Możesz to tak nazwać. Nie za bardzo mamy inne wyjście. Czarny Pan jest przekonany, że...
Zaglądał już w mój umysł. Jeśli się dowie, że go okłamałem, to nie będzie miał skrupułów. Wiem,
że moje życie niewiele cię obchodzi, ale...
--Obchodzi. Od kiedy ciebie obchodzi moje. Pamiętaj, że jesteśmy czarodziejami. Uratowałeś mnie
i to nie jeden raz. Mam u ciebie dług życia...- powiedziała, dumna z tego, że głos jej nie zadrżał.
--Nie musisz tego rozstrzygać w tych kwestiach. Po prostu, to jeszcze nie czas na moją śmierć –
uśmiechnął się lekko, jakby właśnie rozmawiali o pogodzie.
--To ty nie rozstrzygaj tego w tych kwestiach. Nie musisz mnie prosić, bym straciła dziewictwo,
tylko po to, by ratować twoje życie. Nie przełożyłabym go nad życie kogokolwiek.
--Nie proszę cię o nic – zirytował się lekko – Po prostu nie chcę cię zmuszać, ale jeśli będziesz się
sprzeciwiała...
--Daj spokój Malfoy. Nie jestem idiotką – burknęła.
--W porządku – Draco napił się swojej kawy, jakby to ona miała dać mu siłę do dalszej rozmowy.
Hermiona przyjrzała mu się uważnie. Gdyby ktoś jej kiedyś powiedział, że będzie widziała tego
pewnego siebie arystokratę tak zagubionego i niepewnego, to wyśmiałaby go w głos. Gdyby ktoś
jej kiedyś powiedział, że będzie dyskutowała z nim o utracie swojego dziewictwa... zabiłaby tego
kogoś śmiechem.
--Jak mówiłem, postarałem się coś wymyślić. Są dwie możliwości... - zaczął mówić.
--Dwie? Myślałam, że tylko jedna – wypaliła, nim zrozumiała, że mówi to na głos.
--Dwie. Pierwsza to eliksir. Severus może go ugotować, nie wiemy jeszcze, jak to działa, bo Snape
nigdy go nie robił, ale według opisu po jego spożyciu dziewictwo... znika.
Hermiona spojrzała na niego zaskoczona. Miała pozbyć się swojej niewinności, pijąc jakąś
podejrzaną, dziwną miksturę? To jakaś bzdura!
--O metodzie tradycyjnej ci nie opowiem, bo pewnie wyczytałaś już wszystko w książkach – Draco
wyglądał, jakby za chwile miał się udławić własnym językiem.
--Tradycyjnej... - powtórzyła głupio.
--Tak. Jak już mówiłem, nie mogę tu przyprowadzić Weasley'a, ale Orion, Adrian...
--Błagam, oszczędź mi tego – poprosiła, czując, że zbiera jej się na płacz.
Nie miała zamiaru słuchać z kim może się przespać, jakby to było jakieś menu w restauracji.
Naprawdę nie chciała o tym słyszeć.
--Dziś nie musisz iść do pracowni Severusa, a ja zaraz wychodzę. Przemyśl to sobie. Wrócę na
kolację – mruknął, idąc w stronę drzwi.
Nawet za nim nie spojrzała. Pomysł z eliksirem był dla niej absurdalny, ale przecież była Hermioną
Granger, która zawsze wszystko musiała przemyśleć nim podjęła decyzję. Jednak tym razem, jakaś
cząstka niej była już pewna, że decyzja już zapadła.

⚡⚡⚡

Ledwie tknęła obiad, a o kolacji nie miała zamiaru nawet słyszeć. Bała się, ale wiedziała, że nie ma
innego wyjścia. Nie chciała kiedyś żałować. I miała nadzieję, że nie będzie. Wzięła długą
odprężająca kąpiel, jakoś przezwyciężając awersję do wanny. Przyjrzała się sobie w lustrze.
Głębokie cienie pod oczami, były pierwszym, co zauważyła. Dalej zwróciła uwagę na swoje piegi,
lekko zadarty nos i zwyczajne usta, ani za wąskie, ani za szerokie – ciekawe więc, co Orion widział
w nich interesującego? Figura już nie nastolatki, ale i też nie w pełni kobieca. Szczupła, bez wcięć i
zaokrągleń, poza dość okazałym biustem, który był chyba jedynym elementem jej ciała, który
nawet lubiła... to znaczy lubiła go do czasu, aż na lewej piersi nie pojawiła się ohydna blizna po
oparzeniu. Merlinie, jaka ona była paskudna! Hermiona zaczerwieniła się na samą myśl o tym, że
jakiś mężczyzna mógłby ją oglądać nago, a rumieńce te pogłębiły się jeszcze, gdy uświadomiła
sobie, że Malfoy przecież już ją widział. Co za upokorzenie...
Westchnęła cicho i założyła bieliznę, żałując trochę, że nie jest bardziej seksowna. Do tego Robak
przygotował jej zwykłą, biała szatę na szerokich ramiączkach. Spięła włosy spinką, uznając, że tak
będzie jej wygodnie i wróciła do swojego pokoju. Była zdeterminowana do spełnienia swojego
postanowienia. Miała tylko nadzieję, że jej nie odmówi...

⚡⚡⚡

Słyszała, jak wrócił do komnat. Nie była to jeszcze pora kolacji, więc postanowiła posiedzieć w
swoim pokoju, wciąż myśląc o tym, jak mu powiedzieć, czego chce... To będzie najbardziej
żenująca chwila w jej życiu, ale musi to zrobić. Przecież się zdecydowała. Słyszała, jak Draco idzie
do łazienki, a później zdawało jej się, że słyszy szum wody. Pewnie brał prysznic. Jej oddech był,
coraz bardziej płytki i miała wrażenie, że coś wielkiego usiadło jej na piersi i nie chce zejść.
Wiedziała jednak, że musi się opanować. Nie było wyjścia. Nie miała zamiaru tracić dziewictwa z
eliksirem, wibratorem bądź kimś, komu nie ufała... Była tylko jedna możliwość. To mógł być tylko
on.
Z oczekiwaniem wpatrywała się w klamkę, doskonale wiedząc, że zaraz po nią przyjdzie albo
przyśle Robaka, by zawołał ją na kolację.
Czekała, zdawało jej się wieczność, nim klamka w jej pokoju się poruszyła, a drzwi uchyliły z
lekkim skrzypnięciem. Wstrzymała oddech, gdy go zobaczyła. Wyglądał jak zwykle przystojnie, w
czarnych, szerokich spodniach i białym podkoszulku. Włosy miał jeszcze mokre, a jego stopy były
bose. Wyglądał na lekko spiętego, ale równie zdeterminowanego co ona.
Oboje wiedzieli, co musi się dziś stać.
--Robak zaraz poda kolacje – mruknął, a jego wzrok zatrzymał się na zamkniętej drewnianej
szkatułce na stole.
Hermiona powoli podniosła się ze swojego łóżka, prosząc w duchu swoje kończyny, by przestały
drżeć. Musiała być pewna swojej decyzji. I była...
Podeszła do niego lekko unosząc głowę, by spojrzeć mu w oczy. Draco oparł się barkiem o framugę
i patrzył na nią z zainteresowaniem. Był ciekawy jej następnego ruchu.
--Nie mam ochoty na kolację – powiedziała cicho, gdy znalazła się kilka centymetrów od niego.
Przyglądał się jej, jeszcze przez chwilę, jakby chciał ocenić czy mówi prawdę, po czym delikatnie
kiwnął głową. Hermiona zrobiła krok w tył, licząc, że wejdzie do jej pokoju i zamknie za sobą
drzwi. On jedna również zrobił krok w tył. Przestraszyła się lekko. A co jeśli on teraz sobie pójdzie?
Draco jednak stanął na korytarzu i wyciągnął do niej dłoń.
--A więc chodź – powiedział tylko.
Hermiona zawahała się tylko chwilę, nim ruszyła w jego stronę. Wyciągnęła swoją rękę, a już
chwile później ich palce splotły się ze sobą. Oboje wiedzieli, że to niewielkie połączenie jest
dopiero początkiem, ale było ono magiczne. Dodało im otuchy i wiary, że wszystko jakoś się ułoży.

⚡⚡⚡
(18+)

Zaprowadził ją do swej sypialni, w której paliło się kilka świec, co sprawiało niesamowicie
romantyczne wrażenie. Wielkie łóżko, było zasłane ciemnozielona satynową pościelą, a zasłony w
oknach były zasunięte, co dawało swoistego rodzaju gwarancję intymności. Gdy drzwi się za nimi
zamknęły, Hermiona o dziwo poczuła się spokojniejsza. Atmosfera tego pokoju działała na nią
dziwnie kojąco.
Gdy przejechał po jej ramieniu, opuszkami swoich chłodnych palców, jej ciałem wstrząsnął lekki
dreszcz. To był delikatny, subtelny dotyk, zupełnie nie pasujący do maski zimnego drania, jaką na
co dzień przybierał Draco.
Przymknęła oczy, starając się oddychać głęboko, gdy poczuła jego oddech na swojej odsłoniętej
szyi. Wiedziała, że to, iż stoi na środku jego sypialni, niczym nieruchomy manekin nie jest
specjalnie pobudzające, ale nie potrafiła w tej chwili się zdobyć na nic innego.
--Nie bój się. Obiecuję, że cię nie skrzywdzę – usłyszała jego szept przy swoim uchu i poczuła, że
nogi się pod nią uginają.
Jej racjonalny umysł nie potrafił zrozumieć, co zaczynało się dziać z jej ciałem, już tylko pod
wpływem jego szeptu i delikatnego dotyku.
Draco położył swoje dłonie na jej ramionach, sunąc delikatnie swoim nosem po jej karku, jakby nie
mógł nasycić się jej zapachem.
Masował delikatnie jej ręce, czując jaka jest spięta. Hermiona powoli się odprężała, a cały jej strach
zastąpiło nowe, nieznane jej dotychczas uczucie.

⚡⚡⚡

Pierwszy pocałunek jakim została potraktowana jej szyja, sprawił, że jej ciało przeszyła fala
cudownego gorąca. Nigdy nie przeżywała czegoś takiego i mogła być pewna, że ta noc będzie
bardzo, bardzo wyjątkowa.
--Uwielbiam konwalie – usłyszała znów, ten zmysłowy szept i musiała oprzeć się o stojącego za nią
mężczyzny, gdyż poczuła zawrót głowy tylko na sam dźwięk tego głosu.
Draco powoli, nieśpiesznie całował jej szyję, to delikatnie przygryzając ją zębami, to znów ssąc
namiętnie, jakby była czymś smakowitym. Oddech dziewczyny, przyspieszał z chwili na chwilę, a
ona sama była już pewna, że to nieznane uczucie jakie w niej wzbudzał to była najczystszej postaci
żądza.
Sama odwróciła się do niego, chcąc bezpośrednio zasmakować tych cudownych ust, a on dał jej to
bez chwili wahania, porywając ją w ramiona i całują dziko i namiętnie. Jedną ręką obejmował ją w
tali, przyciągając mocno do siebie, a drugą sięgnął do jej włosów, by uwolnić jej piękne loki spod
spinki. Ona wplotła, swoje palce w jego miękkie kosmyki, rozkoszując się ich dotykiem i oddając
cudne pocałunki,tego niesamowitego arystokraty. Rozchyliła lekko wargi, by dać mu znać, że jest
gotowa na głębsze pieszczoty, a on chętnie to wykorzystał, zapraszając jej język do wspólnej,
namiętnej zabawy. Sięgnął do ramiączek szaty, chcąc ją wreszcie zsunąć z jej ciała. Chciał móc je
odkryć i wielbić tak, jak na to zasługiwała. Gdy powoli zaczął zsuwać tkaninę, Hermiona
odruchowo złapała jego nadgarstek. Musiała mu to powiedzieć, nim jej umysł zupełnie zostanie
zasnuty mgiełką pożądania, tak bardzo, że nie będzie w stanie wykrztusić słowa.
--Wiem, że tego nie chcesz, ale dziękuje... ja... - wyszeptała, opuszczając głowę.
Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Co niby jeszcze miała powiedzieć? Że jej przykro, że musi
wbrew swojej woli spać ze szlamą?
Draco delikatnie złapał jej podbródek, zmuszając ją, by uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.
--Jesteś młodą, seksowną kobietą, a ja młodym, zdrowym mężczyzną... - wplótł palce w jej włosy i
lekko, pociągnął jej głowę w tył tak, by bardziej odsłoniła szyję.
--Nawet sobie nie wyobrażasz, jak na mnie działasz. Nie masz pojęcia, jak bardzo tego chcę... - jego
oddech delikatnie owionął jej policzek, a później blondyn pochylił się i zaczął znów pieścić ustami
jej szyję, zmuszając ją do cichutkich jęków przyjemności.
Jego odpowiedź, zupełnie jej wystarczyła. Nie robił tego z przymusu... naprawdę miał na to ochotę.
Więcej nie musiała wiedzieć.
Draco delikatnie zsunął jej szatę, która opadła do jej stóp, ukazując jej ciało w samej bieliźnie.
Hermiona zawstydziła się z powodu widocznej na piersi blizny i odruchowo chciała zakryć biust
dłonią, jednak blondyn złapał ją za nadgarstki i odciągnął jej ręce.
--Nie wstydź się. Nie ma czego – wyszeptał, pochylając się i lekko całując bliznę na piersi.
Hermiona wstrzymała oddech, a dreszcz podniecenia wstrząsnął jej ciałem. Była zachwycona tym,
co wyprawiał z nią młody Malfoy. I miała nadzieję, że to jeszcze nie wszystko...

⚡⚡⚡

Draco znów ją pocałował i objął mocno, odrywając od ziemi jej stopy. Delikatnie podszedł z nią do
swojego łóżka i położył ją na satynowej pościeli. Sam ułożył się obok, nie przerywając pocałunku.
Nie mógł się nacieszyć jej miękkimi ustami. Żadna dziewczyna nie całowała tak delikatnie, a
jednocześnie z takim zaangażowaniem jak ona. To było słodkie i niesamowicie na niego działało.
Zmienił ułożenie, kładąc Hermionę na plecach, a sam znów przeniósł swoje usta na jej szyję. Nie
mógł sobie tego odmówić. Ona była tak cudownie naturalna i piękna w swoich spontanicznych
reakcjach na jego pieszczoty, że chciał słuchać jej cichych jęków bez przerwy. Obiecał sobie
jednak, że sprawi, by jeszcze tej nocy krzyczała z rozkoszy. Zdejmie z niej maskę poukładanej
panny-wiem-to-wszystko i upewni się, że nigdy nie zapomni tego, co jej ofiaruje. Wcielając swój
plan w życie, powoli sunął ustami w dół jej szyi, dekoltu, aż do ubranych w niewinny, bawełniany
staniczek dość sporych piersi. Wielokrotnie przyłapał się na podziwianiu jej biustu, przez warstwy
ubrań, cicho licząc na to, że kiedyś zobaczy te cudne półkule na własne oczy. A gdy wreszcie miał
taką możliwość , ich obraz nawiedzał go potem we snach. Były niesamowite, tak jak cała ona...
Uniósł ją lekko, by rozpiąć stanik i z radością się go pozbyć. Gdy tylko to zrobił, zauważył jak
rumieńce zawstydzenia, wypływają na jej twarz, a dłonie znów automatycznie wędrują, by zasłonić
piersi. Nie miał zamiaru jej na to pozwolić. Chciał się nią nacieszyć, najbardziej jak się dało. Tym
bardziej że prawdopodobnie będzie to jego jedyna okazja. Wiedział, że nie powinien tak
emocjonalnie do tego podchodzić, ale cieszył się, że będzie jej pierwszym. Miał nadzieję, że
zapisze się w jej życiu nie tylko w negatywny sposób... Powoli schodził ustami w dół, wsłuchując
się w jej urwany oddech i szybkie bicie serca, które czuł tuż pod swoimi ustami, gdy powoli zaczął
całować jej piersi, na razie omijając strategiczne miejsca, które aż prosiły się o dotyk. Starał się
myśleć racjonalnie i opanować trochę swoje odczucia, bojąc się, że jeśli da się porwać dzikiej
żądzy, to Hermiona się przestraszy. Musiał się kontrolować. To miała być dla niej wyjątkowa noc...
Obawiał się też, że ta słodka niewinność, z jaką na niego reagowała, może go skompromitować...
Wiedział bowiem, że jeszcze żadna kobieta nie podnieciła go nigdy do tego stopnia tylko samymi
słodkimi jękami.

⚡⚡⚡

--Jesteś taka niesamowita... - zamruczał, nim zaczął wargami pieścić jej sutek.
Palcami drugiej ręki pieścił jej drugą pierś, ciesząc się z tego, że Hermiona pojękuje coraz głośniej i
najwyraźniej z coraz większą przyjemnością. Chciał dać jej jak najwięcej rozkoszy nim przejdzie
do sedna. Wiedział, że będzie ją bolało, ale miał zamiar wynagrodzić jej to cierpienie najlepiej, jak
umiał. Było mu niezwykle gorąco, więc zdjął swoją białą koszulkę, niedbale rzucając ją na podłogę,
po czym wrócił do całowania jej płaskiego brzucha. Podziwiał gładkość jej skóry i w duchu,
zachciało mu się śmiać z głupoty Weasley'a, który sam zrezygnował z przyjemności cieszenia się jej
bliskością. Podobało mu się, że Hermiona wplotła palce w jego włosy, gdy jego język znów
powrócił do pieszczoty jej pięknego biustu. I jemu przyśpieszył oddech i czuł, że dłużej nie
wytrzyma. Chciał być jak najbliżej niej, skosztować rozkoszy jakie ofiaruje mu jej ciało, ale
wiedział, że najpierw musi zadbać o jej przyjemność. Delikatnie złapał za brzeg jej bawełnianych
majtek, od razu czując, jak Hermiona spina się od tego.
--Spokojnie maleńka... Rozluźnij się... – wyszeptał, powoli pozbywając się ostatniego skrawa, który
zakrywał jej ciało.
Delikatnie pogłaskał jej łydkę, ostrożnie sunąc palcami w górę jej seksownych nóg. Uniósł lekko
głowę i spojrzał w jej oczy. Na chwilę wstrzymał oddech, gdy zobaczył to pożądanie i
oczekiwanie... oraz coś jeszcze... przyzwolenie. Oddawała mu się w całości, zgadzając się na
wszystko, co mógł jej dać. Pochylił się lekko całując wewnętrzną stronę jej ud, czując jak całe ciało
Hermiony lekko drży. Imponowało mu, że to on wprawia ją w taki stan... a jej jęki zachwytu tylko
potęgowały jego własne podniecenie. Ostrożnie, przesunął opuszkami palców po jej kobiecości, z
przyjemnością stwierdzając, że jest gorąca i wilgotna. Hermiona krzyknęła, gdy tylko jego chłodne
palce dotknęły jej najczulszego punktu. Draco uśmiechnął się sam do siebie, pochylając się i
rozpoczynając intymną zabawę, której celem było doprowadzenie do ostatecznej rozkoszy
najbardziej poukładanej kobiety jaką znał.

⚡⚡⚡

Hermiona wiła się i spazmatycznie łapała oddech, nie potrafiąc ani trochę uspokoić reakcji swojego
ciała, przekonana, że za chwilę postrada zmysły lub umrze od tego, co wyprawia z nią blondyn.
Jego usta i język pieczołowicie i skrupulatnie zajmowały się dawaniem jej nieopisanej
przyjemności, która nieustannie potęgowała się w jej wnętrzu, jakby coś w niej wzrastało i dążyło
do wielkiego wybuchu. Obawiała się, że za chwilę zacznie krzyczeć, albo naprawdę oszaleje, nie
chciała jednak, by Draco przestawał. Przeciwnie, chciała więcej i dalej... aż do słodkiego końca.
Ten wybuch był niesamowity. Gdy wreszcie go osiągnęła, była pewna, że zaraz straci przytomność.
To przeżycie nie dało się porównać z niczym, co ją dotychczas spotkało i wreszcie zrozumiała, o co
tyle krzyku z tym seksem. Było jej wspaniale, mimo że nie panowała nad swoim ciałem, które
wyginało się w konwulsjach przyjemności, a ona sama krzyczała głośno i chrapliwie, nie wiedząc,
jak inaczej wyrazić ten zachwyt, który czuła. Wiedziała jednak, że nigdy nie zapomni tego doznania
oraz mężczyzny, który jej to ofiarował.

⚡⚡⚡

Draco z niemałą satysfakcją patrzył na doprowadzoną go orgazmu Hermionę, która z zamkniętymi

oczami i lekko rozchylonymi ustami, oddychała ciężko, łapiąc ostatnie skrawki tej niebańskiej
przyjemności. Wiedział, że teraz nadchodzi jego kolej. Obawiał się nieco, czy to, co zaraz zrobi, nie
zepsuje jej nastroju, jednak nie miał wyboru. To wszystko działo się właśnie z tego powodu. Zdjął z
siebie spodnie i bieliznę i podciągnął się na łokciach, tak, by móc znów sięgnąć słodkich ust
Hermiony. Dziewczyna mimo zmęczenia, od razu oddała jego pocałunek, przytrzymując jego
głowę, by nie odsunął się od niej zbyt szybko. Chciała mu w ten sposób podziękować, za wszystko.
Draco ułożył pomiędzy jej rozchylonymi udami, licząc na to, że jest na tyle gotowa, by jej ból i
dyskomfort był jak najmniejszy. Całowali się namiętnie, na nowo rozbudzając swoją żądzę i
przygotowując się do wielkiego finału. Draco oderwał się od jej ust, chcąc jeszcze raz spojrzeć w
jej śliczne oczy, nim posiądzie ją w całości.
--Popatrz na mnie – poprosił, gdyż wciąż miała zamknięte powieki.
Hermiona spojrzała na niego, a jej wzrok wciąż był lekko mglisty, ale wiedział, że jest gotowa...
--Zrób to – szepnęła, łapiąc go za ramiona i unosząc się lekko, by go pocałować.
Draco wiedział, że to właśnie ten moment. Delikatnie wsunął się w jej gorące wnętrze, przygryzając
jej wargę, by nie jęczeć na głos z przyjemności. Hermiona oderwała się od niego, opadając na
poduszki i wbijając palce w jego ramiona. Wiedział, że cierpi, ale nie było innego wyjścia. Zacisnął
zęby i wszedł w nią mocniej, chcąc jak najszybciej przestać zadawać jej ból. Hermiona pisnęła
cicho, a z pod jej przymkniętych powiek wypłynęły dwie łzy. Malfoy zastygł w bezruchu,
obawiając się, że nawet najmniejszy jego ruch, może sprawić jej ból. Delikatnie scałował jej łzy i
zaczął ustami, pieścić jej szyję, licząc, że to nieco ją rozluźni. Uścisk jej dłoni nieco zelżał, co
powiedziało mu, że może zacząć powoli się poruszać. Jej wnętrze było ciasne i gorące, a jej zapach
i bliskość dawały niesamowite wrażenie. Draco wiedział, że nie wytrzyma długo, choć nigdy
wcześniej, nie zdarzyło mu się przeżywać tak mocno jakiegoś zbliżenia. Czuł, jak Hermiona powoli
zaczyna odprężać się w jego ramionach, a z jej słodkich, różowych ust wydobywają się znów
cichutkie jęki przyjemności. Blondyn czuł, że podniecenie przejmuje nad nim kontrolę, a jego ruchy
stają się szybsze i nieco mocniejsze, nie mógł jednak się powstrzymać. Potrzebował tego jak
kolejnego łyku powietrza. Nagle Hermiona objęła jego biodra swoimi udami, krzyżując na jego
plecach swoje łydki i pozwalają mu tym samym wejść mocniej, być bliżej... Nawet się nie
zorientował, gdy sam zaczął chrapliwie pojękiwać z rozkoszy. Dziewczyna przylgnęła mocniej do
niego, delikatnie muskając ustami jego ucho.
--Och Draco... tak... - wyszeptała słodko i to wystarczyło, by wszystko pochłonął ogień.
To było najwspanialsze i najsilniejsze spełnienie, jakiego w życiu doświadczył i w tej chwili już
wiedział, że ta kobieta na zawsze pozostanie bardzo ważną częścią jego życia...
Rozdział 21

„Gdy wygra w tobie nienawiść...”

(Seether ­ Broken)

Obudziło ją wycie wiatru. Uniosła powieki i dostrzegła, że kotary są rozsunięte, a za oknem

panuje prawdziwa zamieć śnieżna. Westchnęła cicho i wtuliła twarz w poduszkę. Czuła się jakoś
inaczej niż zwykle, ale nie wiedziała, dlaczego. Dopiero po chwili przypomniało jej się, co tak
właściwie stało się ubiegłej nocy. Ponownie otworzyła oczy i odwróciła się, by spojrzeć na drugą
stronę łóżka. Nikogo tam jednak nie było. Draco musiał już wstać. Zdziwiła się, że to ją tak
rozczarowało... Przecież dzięki temu, unikną krępującej sytuacji. Mimo to czuła dziwny smutek, że
już go przy niej nie było. Tak dobrze spało jej się w jego objęciach. Miała wrażenie, że do teraz
czuje na karku jego oddech, a jego ramiona tulą ją do siebie. Delikatnie przejechała opuszkami
palców po swojej szyi, przypominając sobie jego wczorajsze pocałunki... To było takie niesamowite
uczucie! Nagle, przed jej oczyma, pojawił się zupełnie nieproszony obraz. Ron. Jej ukochany, z
którym kiedyś chciała spędzić swoją przyszłość, a teraz... teraz sobie tego nie wyobrażała. Nawet
nie miała wyrzutów sumienia z powodu tego co się stało. Czy to oznaczało, że Ron nie znaczył dla
niej już tyle co kiedyś? Chyba tak... Wiedziała, że jeśli będzie jej dane wrócić do Białego Feniksa,
stanie przed bardzo trudną decyzją... Potrząsnęła głową, chcąc odpędzić te niechciane myśli i
postanowiła, że pora wstawać. Zauważyła, że na fotelu nieopodal łóżka, leży jej szata. Już miała po
nią sięgnąć, gdy dostrzegła coś na szafce nocnej. Niewielką buteleczkę z jasnoniebieskim płynem i
przyczepioną do niej karteczkę.

"Musiałem dziś wcześniej wyjść. Orion przyjdzie po Ciebie około dwunastej i odprowadzi cię do
Severusa. Wrócę dziś późno.

Draco

PS. Koniecznie wypij eliksir"

Poczuła się zawiedziona treścią liścika. Kilka suchych zdań i polecenie, by wypiła eliksir... Jednak,
po chwili spojrzała jeszcze raz na kartkę i uśmiechnęła się lekko. Podpisał się Draco. Nie - Malfoy,
nie twój pan i właściciel, tylko Draco... tak zwyczajnie, a jednak tak wyjątkowo. Sięgnęła po fiolkę
z eliksirem i odkręciła ją, by powąchać miksturę. Była niemal pewna, że to ten sam eliksir, który
Snape dał Draconowi zaraz po tym, jak została jego niewolnicą. Zastanowiła się, co to może być...
Nagle jednak sobie to uświadomiła. Odpowiedź była tak oczywista, że zachciało jej się śmiać. To
eliksir antykoncepcyjny. Zapobiegał zachodzeniu w ciążę. Bez chwili wahania, jednym łykiem,
wypiła zawartość fiolki. Wojna nie była odpowiednim czasem na rodzenie dzieci.
W dobrym humorze, po tej wspaniałej, magicznej nocy, poszła do łazienki wziąć prysznic. Miała
nadzieję, że gdy wieczorem wróci do komnat, ona i Draco nie będą czuli się skrępowani swoją
obecnością.

⚡⚡⚡

Praca u Snape'a nie była dziś taka zła, choć nieco irytowało ją to, że Orion kilka razy zaglądał do
pracowni.. Ciągle też prawił jej coraz to bardziej wyszukane komplementy, a jego błyszczące w
uśmiechu zęby zaczynały ją powoli irytować. Mimo że dla setek... ba! Może i tysięcy kobiet
zainteresowanie takiego mężczyzny jak Daniel było sporym komplementem, a nawet zaszczytem,
to ona czuła się tym skrępowana i zniechęcona. Nie wiedziała, jak dać mu do zrozumienia, że nie
ma ochoty na jego zaloty.
--Twoje ręce wyglądają pięknie, gdy tak zapamiętale coś siekasz. Musisz być niezłą kucharką –
komplementował ją, stojąc w progu laboratorium i przyglądając się jej pracy.
--Rzadko gotuje – burknęła Hermiona, nie mając ochoty na rozmowę.
Jedyne na co miała ochotę, to posiekać ten pewny siebie uśmieszek Daniela. Czy on myślał, że jest
pierwszą naiwną, by się nabrać na taki tani flirt?
--Na pewno wszystko co zrobisz jest pyszne! Myślisz, że załapię się kiedyś na kolację u Ciebie? -
dopytywał z słodkim uśmieszkiem.
--Jestem niewolnicą, wątpię, że ktoś pozwoli mi wejść do kuchni, by coś ugotować...
--Chodziło mi po wojnie. Jak skończy się cały ten cyrk. Wtedy chętnie zjem z tobą kolację, którą
ugotujesz! - Orion mrugnął do niej zalotnie, a Hermiona zmusiła się do nikłego uśmiechu.

⚡⚡⚡

Naprawdę nie wiedziała, o co mu chodzi, ale coraz mniej jej się to podobało.
--Lestrange mówiłem ci, byś nie podrywał jej w pracy – warknął Snape, wchodząc do laboratorium.
--Wybacz, ale nie mogę się powstrzymać. Jest taka śliczna... - Daniel spojrzał na Hermionę z ckliwą
czułością, a dziewczyna lekko się zarumieniła pod wpływem jego wzroku.
Naprawdę nie miała ochoty, by tak na nią patrzył. Dużo lepiej by się czuła, gdyby nie to wrażenie,
że Lestrange traktuje ją jak laskę do poderwania. Miała wrażenie, że chce sam sobie udowodnić, że
może zdobyć jej zainteresowanie, wbrew woli jej pana. Pewnie Draco i Orion rywalizowali razem
w dzieciństwie, ale jeśli Daniel sądził, że pozwoli, by i ona stała się obiektem ich przepychanek, to
niech zapomni...
--Możesz ją już zabrać. Skończyła na dziś. Draco, chyba nieco się spóźni, bo wysłał sowę, że
Cerber jeszcze nie zaszczekał – burknął Snape.
Orion roześmiał się szczerze, słysząc te słowa i najpewniej rozśmieszyła go też bardzo głupia mina
Hermiony, która nic z tego nie zrozumiała.
--Dobra, chodźmy, Hermi, nim stary Sev wkręci się w tę konspiracyjną gadkę szyfrem. Co za
elokwencja! Gratulacje profesorku! - Orion wciąż chichotał, gdy razem z nią opuszczali komnaty
mistrza eliksirów.

⚡⚡⚡

Korytarze były ciche, puste i ponure czyli takie jak zwykle. Uścisk Oriona na jej ramieniu nie był
zbyt silny, ale i tak czuła się źle z tym, że on w ogóle jej dotyka. Wolałaby już znaleźć się w
komnatach. Miała nadzieję, że dziś mężczyzna nie zaproponuje jej swojego towarzystwa przy
kolacji.
--Mionka, poczekaj chwilę. Chcę o coś zapytać – Daniel zatrzymał się i odwrócił ją twarzą do
siebie.
Hermiona wzdrygnęła się lekko, skrępowana jego bliskością i tymi iskrami w jego oczach.
--Wiem, że masz problem... Draco powiedział mi o nim. Powiedział mi też dziś, że zdecydowałaś
się jednak na eliksir od Severusa, ale nie chcę byś tego żałowała... Chętnie ci pomogę. Draco na
pewno się zgodzi. Obiecuję, że nie pożałujesz, skarbie – mówił z namiętnością, pochylając się nad
nią.
Odruchowo zrobiła krok w tył, usiłując mu się wyrwać. Ta propozycja, nie wiedzieć czemu wydała
jej się obrzydliwa. Z drugiej strony zdziwiło ją, że Draco skłamał, iż wybrała eliksir. Poczuła
gorzkie łzy napływające do oczu. Czyżby tego żałował? Czyżby się tego wstydził?
Daniel popatrzył na nią wyczekująco, jakby liczył na to, że zaraz się zgodzi. Nie dane im jednak
było dokończyć tej rozmowy, gdyż za rogu wyszło wprost na nich dwóch mężczyzn, których widok
zmroził Hermionie krew w żyłach. Amycus Carrow i Theodor Nott. Dwóch największych,
sadystycznych świrów, jakich widział świat...
--Proszę, proszę... A co to Lestrange, Malfoy pożyczył ci swoją zabaweczkę? - zapytał Carrow z
perwersyjnym uśmieszkiem.
--Jak widać. Właśnie idę mu ją oddać – Orion mocno złapał za jej ramię, przyciągając ją bliżej
siebie.
Od razu było widać, że obaj mężczyźni są już wstawieni i patrzą na Hermionę z głodem w oczach.
To mogło oznaczać tylko kłopoty...
--Podziel się z nami, nikt się nie dowie – zaproponował Nott, oblizując usta.
--Chyba postradałeś te resztki rozumu Nott, Draco by mnie zabił. Wiesz, że on się niczym nie dzieli
– tłumaczył Orion, a Hermiona zauważyła, jak bardzo jest spięty.
--Mówię ci, że się nie dowie! Wyczyścimy dziwce pamięć – powiedział Carrow.
--On zawsze wszystko wie. To Malfoy. Niczego przed nim nie ukryjemy – Orion mówił spokojnie,
ale oboje wiedzieli, że są w wielkich tarapatach.

⚡⚡⚡

Hermiona zaczęła się modlić, by nagle za rogu wyszedł Draco. Pamiętała, że Snape powiedział, że
się spóźni, ale tak bardzo liczyła, że zaraz się zjawi i ją uratuje nim...
Carrow bez skrępowania podszedł do niej i Oriona, wciąż uśmiechając się w ten przerażający
sposób.
--Theodor – burknął, a Nott szybko wyjął różdżkę.
Nim Orion zdążył cokolwiek zrobić, leżał na ziemi porażony zaklęciem petryfikującym. Hermiona
zamarła z przerażenia. Skoro obaj Śmierciożercy posunęli się do czegoś takiego, to oznaczało tylko
jedno... Wiedziała, że nie ma sensu uciekać, ale jej instynkt zwyciężył. Biegiem ruszyła z powrotem
w stronę komnat Severusa, licząc, że uda jej się tam dobiec.
Nie udało się. Przebiegła ledwie kilka metrów, gdy poczuła, jak ktoś łapie ją za ramię. Zaraz potem
została z całej siły uderzona w twarz. Tak mocno, że rozcięło jej to wargę, a ona sama upadła na
zimną posadzkę.
--Dokąd to, dziwko? Dopiero zaczynamy zabawę – zarechotał Nott.
--Nie uszkodź jej za mocno, trzeba ją uleczyć nim Malfoy wróci.
--Spokojnie, nie będzie śladów – Theodor podniósł ją gwałtownie i przycisnął do ściany, zaciskając
dłoń na jej krtani, tak że nie umiała złapać powietrza.
Wiedziała, że nic jej nie uratuje przed tym, co te dwa potwory chciały z nią zrobić. Była przerażona.
W tej chwili po raz pierwszy zaczęła żałować, że jednak nie utopiła się wtedy w wannie... Nie
musiałaby tego teraz przeżywać.
Nott obcesowo złapał za jej pierś, ściskają ją tak mocno, że jęknęła z bólu. Chciałaby być silna, nie
okazywać im lęku, bólu, cierpienia, ale nie potrafiła. Łzy strumieniem wypłynęły z jej oczu, a z
gardła wyrwał się desperacki szloch, a zaraz później krzyk i wołanie o ratunek.
Kolejny cios, tym razem tak mocny, że się zachwiała, ale silny uścisk Notta nie pozwolił jej upaść.
--Od dawna miałem ochotę na tę szlamę, ale Malfoy ciągle odmawiał. Pierdolony goguś nie wie, że
mnie się nie odmawia – Carrow zdjął swoją pelerynę i machnął w stronę Notta, który mocno złapał
Hermionę za ramiona, tak by nie mogła mu się wyrwać.
--Weźmiesz ją tutaj? Może lepiej w komnatach? - zaproponował Theodor, ustawiając Hermionę
przodem do drugiego oprawcy i zakrywając jej usta dłonią, gdyż znów zaczęła krzyczeć.
--To będzie szybki numerek, wiesz jak kręci mnie taki opór. A poza tym to zakazany owoc. Te
zawsze smakują najlepiej – Carrow zbliżył się do niej, łapiąc za przód jej szaty, po czym rozerwał
ją, odsłaniając jej biust.
--A ja też coś dostanę? - zachichotał Nott.
--Jasne, że tak. Zaraz po mnie. No dalej, dziwko, pokaż cycki – Carrow szybkim ruchem zerwał z
niej stanik, patrząc na jej okazałe piersi. Hermiona zamknęła oczy, niezdolna do ruchu i krzyku
przez silne ramiona Śmierciożercy. Płakała gorzko, nie chcąc wiedzieć, co ją dalej czeka. Czuła
obleśne dłonie Carrowa na swoich piersiach, słyszała jego przyśpieszony, chrapliwy oddech i
wiedziała, że to co zaraz jej zrobi to będzie najgorsza chwila w jej życiu. Zachwiała się lekko
czując okropny ból w swojej prawej piersi. I bez otwierania oczu wiedziała, że Carrow ją ugryzł.
A potem nastąpiło najgorsze. Dźwięk rozpinanego paska, a później rozsuwanego rozporka. Później
poczuła jego obleśne ręce pomiędzy swoimi nogami. Włożył je pod jej majtki, tylko po to by
rozerwać je w strzępy. Mocny uścisk na jej udzie, zmuszający ją do rozsunięcia nóg. Śmierdzący
cygarami oddech na jej policzku...

I wtedy to się stało.

⚡⚡⚡

Nagle nie było już ściskających ją ramion, ani tego paskudnego oddechu, a ona sama upadła na
zimną posadzkę. Zamrugała przez łzy, niezbyt świadoma tego, co właśnie się stało. Była pewna, że
Carrow zaraz ją zgwałci, ale najwidoczniej ktoś mu przeszkodził...
Uniosła głowę i spostrzegła nad sobą... Gregory'ego Goyla, który patrzył na nią z dziwną troska.
--Nic ci nie jest, Granger? - zapytał.
Hermiona potrząsnęła głową, niezdolna do wymówienia chociaż słowa. Dalej nie rozumiała, co się
stało, dopiero po chwili dostrzegając, że Carrow i Nott leżą obok, obaj najwyraźniej spetryfikowani.
--Chodź, zabiorę cię do Luny, a potem wezwę Smoka – Goyle podniósł ją za ramię, a Hermiona ze
wstydem zakryła się swoimi poszarpanymi szatami.
--Dziękuję – wyszeptała, czując, że musi mu to teraz powiedzieć.
Uchronił ją przed okrutnym, poniżającym losem i wiedziała, że na zawsze będzie mu za to
wdzięczna. Mimo tego, co robił jej przyjaciółce i mimo tego, że był po prostu bydlakiem.
Nie wiedziała jak i kiedy doszli do jego komnat. Nie potrafiła się opanować i przestać płakać. To co
ją spotkało było tak traumatyczne, że nie za bardzo docierały do niej bodźce z zewnątrz. Wiedziała,
że jest przy niej Luna. Czuła mokrą szmatkę, którą przyjaciółka przecierała jej twarz. Siedziała na
kanapie, przykryta kocem. Ktoś naprawił jej poszarpane szaty. Dostała też szklankę wody i eliksir
na uspokojenie. Snape. Tak, Snape dał jej ten eliksir. Skąd on się tu wziął?
--Draco już wie? - usłyszała głos Goyla.
--Tak, już wraca – to był Orion.
Hermiona uniosła głowę i spojrzała na bruneta. Wyglądał na całego, ale był nienaturalnie blady i
patrzył na nią z troską i poczuciem winy. Nie obronił jej i prawdopodobnie czuł z tego powodu
wyrzuty sumienia.
--Czarny Pan też już wie. Nott i Carrow czekają na wyznaczenie kary – wtrącił Snape.
--Jeśli to Smok będzie ją wyznaczał to marny ich los. Wszyscy wiedzą, że nie chce się dzielić swoją
niewolnicą z nikim – Goyle usiadł na kanapie tuż obok Luny.
Hermiona mimo swojego fatalnego samopoczucia, przyjrzała się przyjaciółce. Luna wyglądała
lepiej. Miała na sobie ładną, niebieską szatę, siedziała na kanapie, a nie na podłodze i najwyraźniej
nie przeszkadzało jej to, że Goyle głaszcze ją po ramieniu.
--Nie mogę uwierzyć, że mnie zaatakowali. Kurwa! Co za debile... - syknął Orion.
--Spokojnie, na pewno mają za to przejebane – zaśmiał się Goyle.
--Z Granger już nieco lepiej. Zabierzmy ją do komnat. Draco i tak pewnie najpierw przyjdzie
sprawdzić, co z nią zanim pójdzie ich ukarać – zaproponował Orion.
--Odprowadzę was, na wszelki wypadek – zaproponował Greg.
--Ja pójdę. Mnie nie zaatakują. Odważyli się rzucić klątwę na Daniela, tylko dlatego, że jest niżej
od nich w hierarchii. Mnie się boją – Snape uśmiechnął się krzywo.
--Co racja to racja. Pozdrówcie ode mnie Smoka i powiedźcie, że wisi mi whisky za obronę jego
szlamy.
Orion pomógł Hermionie wstać i ostrożnie poprowadził ją do drzwi, a Snape poszedł zaraz za nimi.
Ledwie wyszli na korytarz, a z jej oczu znów popłynęły łzy. Była naprawdę przerażona, tym, co o
mały włos jej dziś nie spotkało...
⚡⚡⚡

Snape i Lestrange odprowadzili ją do jej pokoju. Hermiona położyła się na łóżku i płakała cichutko,
nie mogąc przestać myśleć o obrzydliwych dłoniach na jej ciele i tym, jak bardzo mogła zostać dziś
poniżona i złamana. To było jak najgorszy koszmar. Nagle drzwi do jej pokoju otworzyły się z
impetem, a do środka wszedł Draco. W podróżnej pelerynie, na której topiły się właśnie płatki
śniegu i z zaczerwienionymi od mrozu policzkami... Hermiona ,kierowana jakimś instynktem
zerwała się z łóżka, a już chwilę potem szlochała w jego ramionach, które obejmowały ją mocno i
czule.
--Ciii maleńka, już wszystko jest dobrze. Nikt cię nie skrzywdzi, obiecuję – szeptał jej do ucha,
trzymając ją w objęciach, jak najcenniejszy skarb, a ona szlochała zarówno z powodu strachu jak i
wdzięczności, że on już jest przy niej.
Wiedziała, że nie pozwoli jej skrzywdzić, że przy nim nic jej się nie stanie. Był jedynym
człowiekiem, któremu zaufała tak bardzo, że powierzyła mu swe własne życie i wiedziała, że to
dobra decyzja. Wiedziała, że on jej nie skrzywdzi, nie zawiedzie i nie zostawi. Wtuliła twarz w jego
szyję, wypłakując cały swój lęk, a on głaskał ją po włosach i plecach, wciąż szepcząc jej jakieś
uspokajające słowa, które działały jak balsam na jej udręczoną duszę.
Nawet nie wiedziała, kiedy wziął ją na ręce i zaniósł z powrotem do łóżka. Otoczył ją ramionami, a
ona wtuliła głowę w jego klatkę piersiową. Uspokoiła się już nieco, a regularny rytm jego serca,
który słyszała tuż pod swoim policzkiem powoli koił jej skołatane nerwy.
Nagle poczuła przy swoich ustach chłodną strukturę szkła.
--To eliksir nasenny, wypij trochę – mówił do niej cicho i łagodnie.
Posłusznie, wypiła to co jej podał, wiedząc, że sen to dobre wyjście z sytuacji w tej chwili. Musiała
odpocząć, by mieć dużo siły, aby zmierzyć się z tym wszystkim.
--Nie idź tam... - szepnęła, łapiąc za przód jego szaty i powoli osuwając się w objęcia snu.
--Wrócę – obiecał, odgarniając kilka kosmyków z jej czoła i całując je delikatnie.
Wsłuchiwał się w jej spokojny oddech, wiedząc że już zasnęła. Delikatnie wyplątał się z jej
kurczowego uścisku i cicho wyszedł z pokoju... Miał coś bardzo ważnego do załatwienia.

⚡⚡⚡

Snape i Orion siedzieli w jego salonie i popijali whisky. Draco wszedł do pokoju i zdjął wreszcie
swoją pelerynę. Przetarł dłońmi twarz, by jakoś uspokoić skołatane nerwy. Ledwo się bowiem
powstrzymał przed dokonaniem mordu z zimną krwią.
--Coś długo z nią gadałeś... - burknął Daniel.
Draco zmierzył go wrogim spojrzeniem.
--Gdybyś kretynie potrafił ją obronić, to nie musiałbym jej przez godzinę uspokajać! Wiesz, w
jakim jest stanie? Widziałeś te siniaki, zadrapania? To twoja wina! - Draco miał ochotę rzucić
czymś o ścianę.
--Uspokój się, nerwy nic teraz nie dają. Dobrze, że Goyle zdążył... Dałby nam stary do wiwatu,
jakby to się stało... - Orion nie wyglądał na przejętego zachowaniem kuzyna.
--Jak z jej psychiką? Nie spróbuje znów się zabić? - wtrącił się Snape.
--A skąd mam wiedzieć? Wyglądam ci na magopsychologa? Nie mam pojęcia, co jej przyjdzie do
głowy! - Draco również postanowił napić się whisky, by jakoś ukoić skołatane nerwy.
--Musisz jej pilnować... - Severus spojrzał na niego niepewnie.
--Wiem, do cholery jasnej! - syknął Malfoy, nerwowo przeczesując swoje włosy.
--Wiesz już, jak ukażesz tych dwóch świrów? - zapytał Orion.
--Wiem. Zaraz tam idę. Po tym, co zrobię, nikt więcej się do niej nie zbliży – burknął Smok, po
czym złapał za swoją pelerynę i wyszedł z komnat.

⚡⚡⚡
W sali tronowej byli już wszyscy z wewnętrznego kręgu. Ostatni dołączył do nich Snape, który
zostawił Oriona w komnatach Smoka z przykazaniem, by pilnował, żeby Granger się nie zabiła.
Lord siedział już na swoim tronie, wyraźnie zadowolony, że będzie miał dziś wieczorem okazję
przeprowadzić ten mały wewnętrzny proces o złamanie zasad. Carrow i Nott siedzieli na
drewnianych krzesłach na środku sali, wyraźnie pewni tego, że nic złego ich nie spotka. Obaj byli w
wewnętrznym kręgu, liczyli więc, że Lord nie pozwoli ich skrzywdzić. Orion Lestarange był
Śmierciożercą z drugiego kręgu, nie mógł więc im zagrozić, a Malfoy pewnie rzuci po jednym
crucio i z głowy. Obaj żałowali trochę, że nie udało im się skosztować jego szlamy. Byli jednak
pewni, że okazja jeszcze się nadarzy...
--Skoro są wszyscy, to zaczynajmy. Draconie, masz coś do powiedzenia? - zapytał Czarny Pan.
--Tak. Żądam ukarania tych dwóch, niższych rangą ode mnie Śmierciożerców, za to, że porwali,
pobili i planowali zgwałcić moją niewolnicę, bez mojej wiedzy i zgody – powiedział Malfoy.
Czarny Pan spojrzał na Carrowa i Notta, a obu Śmierciożercom od razu zrzedły miny.
--Czy ktoś z Was pamięta, jak mówiłem, że ta szlama ma być zachowana w dobrym stanie? Czy
pamiętacie, jak nakazywałem Draconowi, by nie pozwolił jej uszkodzić?
--Ale my nie chcieliśmy jej uszkodzić, tylko trochę się zabawić – wtrącił Nott.
--To tylko szlama, nie dramatyzuj tak, Malfoy – zakpił Carrow.
--Jak śmiesz się tak odzywać do mojego syna. plugawy śmieciu? Jest wyżej w kręgu od ciebie! -
warknął Lucjusz.
--Mówię tylko, że nic takiego się nie stało...
--Choćby nawet to był mój koń lub pióro na moim biurku! Nie masz prawa się zbliżać do moich
rzeczy bez pozwolenia. Żądam za to kary – syknął wkurzony Draco.
--Prawo mówi wyraźnie, że nie wolno dotykać własności innego Śmierciożercy bez jego zgody lub
wiedzy. Prawda? - Czarny Pan wyjął swoją różdżkę. nie czekając na ich odpowiedź, a obaj
winowajcy zamarli ze strachu.
Lord nie musiał nawet wypowiedzieć zaklęcia, by obaj chwilę później spadli z krzeseł, zwijając się
po podłodze i wrzeszcząc z bólu. Trwało to kilka minut, nim Voldemort cofnął zaklęcie.
--To była moja kara za wasze przewinienie. Teraz kolejną wyznaczy wam Draco. To jego własność
naruszyliście bez jego zgody, więc ma do tego prawo.
Draco uniósł głowę i ukłonił się w stronę swojego Pana, po czym wyszedł na środek, stając
pomiędzy dwoma poturbowanymi Śmierciożercami.
--Mój panie, uważam, że Amycus Carrow jako Śmierciożerca wyższy rangą okrył się hańbą,
dopuszczając się tak wielkiego naruszenia naszych praw. Za to powinien zostać zdegradowany –
Draco uśmiechnął się lekko, patrząc na wściekłą minę Carrowa, który stał w hierarchii zaraz za nim
i zawsze był zagrożeniem dla pozycji blondyna.
--Uważam, że masz rację, Draconie. Amycus zhańbił honor Rycerza Walpurgii i degradacja to
odpowiednia kara. Podejdź Amycusie... - Lord czekał, aż Carrow podejdzie do niego, po czym
podwinął jego szatę i przyłożył różdżkę do jego przedramienia.
--Za twoją winę degraduję cię o dwa stopnie. Twoje miejsce w kręgu zajmie Walden Macnair, a ty
zajmij miejsce obok towarzysza Zabiniego.
Draco mógłby przysiąc, że Carrow zaklął cicho pod nosem, wlokąc się w stronę swojego nowego, o
wiele gorszego miejsca w kręgu. Degradacja była największą hańbą i Draco wiedział, że Carrow
mu tego nie wybaczy. Z drugiej strony, był teraz znacznie niżej od niego więc mogło mu zabraknąć
odwagi na jakieś akcje przeciwko niemu...
--A co z drugim winnym Draconie? Nott został już poprzednio zdegradowany za niedopilnowanie
swojej niewolnicy. Następna degradacja wyklucza go z kręgu – mówił Voldemort.
--Nie chcę jego degradacji panie. Chciałbym ,jednak pozwolenia na wymierzenie mu własnej,
surowej kary – Draco stanął tuż nad patrzącym na niego z przerażeniem Nottem.
--Czyń swoją powinność, chłopcze. Chętnie to zobaczę.
Draco skłonił się Czarnemu Panu, po czym wyjął za pasa, krótki, wojskowy nóż.
--Mój kuzyn poinformował mnie, że to Nott spetryfikował go, a potem jako pierwszy dotknął mojej
szlamy. Chciałbym się upewnić, że więcej tego nie zrobi – wyjaśnił blondyn, łapiąc Theodora za
szaty i przyciągając go bliżej krzesła.
--Którą dłoń bardziej lubisz Nott? Będę łaskawy i odetnę ci tę mniej lubianą – zaśmiał się Draco, a
Theodor zbladł i zaczął się jąkać błagając o oszczędzenie dłoni.
--Naprawdę chcesz mu obciąć dłoń? - pytał podekscytowany Voldemort.
--Okaleczyć Mój Panie, tak, by zawszę o tym pamiętał, nim kolejny raz dotknie cudzej własności.
Draco położył dłoń Notta na krześle i wypowiedział zaklęcie, tak by Śmierciożerca nie mógł jej
cofnąć.
--Nie proszę, błagam, nie, nie... - zaczął szlochać Nott, co kilku jego towarzyszy przyjęło
szyderczym śmiechem.
Malfoy spojrzał na niego zastanawiając się, czy przypadkiem go nie oszczędzić. Nott przedstawiał
taki żałosny widok... Zaraz jednak przypomniał sobie siniaki na twarzy, ramionach i piersiach
Hermiony i poczuł, jak na nowo wzbiera w nim gniew.
Pochylił się, by wyszeptać.
--Jeśli jeszcze raz choć pomyślisz o niej w taki sposób lub wyobrazisz sobie, że robisz jej
jakąkolwiek krzywdę... ten nóż przetnie twoją tętnicę, a ja z przyjemnością popatrzę jak się
wykrwawiasz.
Po tych słowach Draco wyprostował się i wziął mocny zamach. Okropny dźwięk przecinanej skóry
i ścięgien, a później odgłos stali wbijającej się w drewno i nieludzki krzyk rozniosły się po sali.
Niektórzy z obrzydzeniem, inni z satysfakcją, a jeszcze inni z lekkim podziwem dla sprawcy,
patrzyli na przybitą do krzesła lewą dłoń Notta. Po srebrnym ostrzu wystającym pod siedzeniem
powoli zaczęła spływać krew...

⚡⚡⚡

Hermiona obudziła się, a pierwszym, co zarejestrowała, był pulsujący ból w całej głowie i inne
obrażenia, które jej dokuczały. W jej oczach prawie od razu zebrały się łzy, gdy tylko przypomniała
sobie straszne wydarzenia z dnia poprzedniego. Chciałaby o tym zapomnieć, ale wiedziała, że ten
obraz, będzie ją jeszcze bardzo długo dręczył..
--Wstałaś w sam raz na śniadanie – usłyszała i uniosła głowę, dopiero teraz rejestrując, że jest w
sypialni Malfoy'a, a on sam siedzi tuż obok w fotelu i się jej przygląda.
Ciekawe jak się tu znalazła? Czyżby blondyn przeniósł ją tu, gdy zasnęła?
--Nie chcę jeść – westchnęła, podnosząc się na łokciach i łapiąc się za obolałą głowę.
--Musisz jeść, ale na początek weź eliksir przeciwbólowy – Draco podał jej szklaną fiolkę, a
Hermiona przyjęła ją z wdzięcznością i szybko wypiła.
--No to teraz wstawaj, Robak zaraz poda śniadanie – blondyn wyciągnął do niej dłoń.
Hermiona uśmiechnęła się lekko, łapiąc jego rękę, ale nie miała zamiaru jeszcze wstać.
--Jeszcze pół godzinki, a obiecuję, że potem zjem – mruknęła, opadając na poduszki, ale wciąż
trzymając jego chłodne palce w uścisku.
Draco popatrzył na nią, jakby zastanawiając się czy mówi prawdę. Wreszcie jednak sam się lekko
uśmiechnął i kiwnął głową w ramach zgody. Wyplątał dłoń z jej uścisku i wstał, po czym podszedł
do swojej szafy. Hermiona patrzyła na niego lekko zasmucona, że nie chce jeszcze przy niej
posiedzieć. Blondyn wyjął z szafy jakąś drewnianą szkatułkę i podszedł z powrotem do łóżka.
--Miałem ci to dać na święta, jako prezent, ale po tym co stało się wczoraj uznałem, że dam ci to już
teraz. Może poprawi ci humor – podał jej pudełko z lekkim uśmiechem.
--Co to jest? - zapytała zdumiona, tym, że coś jej podarował.
--Sama zobacz. Poczekam w salonie, aż skończysz.
Draco odwrócił się i wyszedł z swojej sypialni, a Hermiona jeszcze kilka minut wpatrywała się w
dziwne pudełko. Wreszcie jednak uchyliła jego wieko. To co zobaczyła, sprawiło że łzy spłynęły jej
po policzkach. To było po prostu niewiarygodne...
Rozdział 22

„Gdy odpowiedź okaże się prosta...”

(Sum 41 – With Me)

Drżącą dłonią sięgnęła po białą kartkę. Od razu rozpoznała to pismo... i długopis, a nie pióro jakim
zwykle posługiwali się czarodzieje. Rozwinęła list czując, jak słone krople wypływają na jej
rozgrzane policzki. Nie sądziła, że dostanie coś takiego... To było cenniejsze od wszystkich
klejnotów świata. Przełykając łzy, odetchnęła głęboko i zaczęła czytać:

Kochana Córeczko!
Piszę do Ciebie, ponieważ profesor Dumbledore powiedział mi, iż jest szansa, że ktoś przekaże Ci
ten list. Nawet nie masz pojęcia, co czuję, mogąc skreślić do Ciebie te kilka słów, choć oddałabym
wszystko, co mi jeszcze zostało, by móc z Tobą teraz porozmawiać, przytulić Cię, zobaczyć czy
naprawdę nic Ci nie jest. Chciałabym powiedzieć Ci, jak bardzo Cię kocham i jaka jestem z Ciebie
dumna. Dni w Białym Feniksie bez Ciebie są szare, długie i puste, ale staram się jakoś sobie z tym
poradzić. Profesor Dumbledore wciąż powtarza mi, że jesteś bezpieczna i mimo tego, że wpadłaś w
ręce naszych wrogów, nie dzieje Ci się żadna krzywda. Powiedział mi też, że opiekuje się Tobą
jeden z jego najbardziej zaufanych ludzi, a to pozwoliło mi mieć nadzieję, że wszystko z Tobą w
porządku. Molly też bardzo cierpi z powodu porwania Ginny, więc obie wspieramy się jak możemy i
wciąż modlimy o wasz rychły powrót do domu. Twoi przyjaciele wrócili cali i zdrowi z swojej misji i
obiecali mi, że nie spoczną póki Ty również do nas nie wrócisz. Wszyscy w Białym Feniksie są
zdrowi, a Hagridowi nawet udało się wyhodować stadko małych Hipogryfów. Musisz je koniecznie
zobaczyć. Mam nadzieję, że Twój opiekun na prawdę przekaże Ci ten list. Chciałabym byś
wiedziała, że kocham Cię i przetrwam to wszystko póki jest nadzieja, że jeszcze kiedyś będę mogła
się z Tobą zobaczyć, spojrzeć w te oczy, które odziedziczyłaś po swoim tacie i powiedzieć Ci, jak
bardzo jesteś dla mnie ważna skarbie. Kończę już, gdyż nie powiedziano mi jak długi może być ten
list. Tęsknie za Tobą każdego dnia, odliczając niecierpliwie czas do naszego spotkania. Bądź
dzielna kochanie i uważaj na siebie. Ściskam i całuje mocno.
Mama.

Hermiona otarła łzy, nie mogąc uwierzyć, że naprawdę trzyma w rękach ten niesamowity list. Była
w ponurej twierdzy, zlokalizowanej nie wiadomo gdzie, z dala od rodziny i przyjaciół, w rękach
Śmierciożerców, w niewoli swojego dawnego wroga, a mimo to trzymała pełen miłości list od
swojej matki. W tym momencie, tyle emocji wypełniało jej serce, że nie wiedziała już która z nich
dominuje. Radość, smutek, tęsknota, żal czy wdzięczność... wdzięczność za to, że trafiła w ręce
Dracona. Czuła, że się zmienił. Wiedziała, że jest w nim coś dobrego... coś co sprawia, że może mu
zaufać. On był po ich stronie. Nie wiedziała komu i jak ma za to dziękować. Przyciskała do piersi
skrawek papieru, a łzy zarówno tęsknoty, jak i szczęścia, płynęły po jej zarumienionych policzkach.
W końcu jednak uspokoiła się trochę i sięgnęła po kolejną kartkę ze szkatułki. Na widok tak
znajomego, nieco niedbałego pisma poczuła jakiś dziwny uścisk w sercu...

Najdroższa!
Nie mam zbyt wiele czasu, by napisać ten list, bo Dubledore dał nam na to tylko kilkanaście minut,
zanim ten cały Śmierciożerca sobie stąd pójdzie. Nie wiem, jak to się stało, że ta tleniona fretka
znalazła się z nami po jednej stronie, ale Harry mówi, że skoro dyrektor mu ufa, to i my
powinniśmy. Obawiam się bardzo o to, jak ten mały gad Cię traktuje, ostrzegłem go jednak, że
zabiję go jeśli choć włos spadnie ci z głowy. Wyglądał na nieźle wystraszonego, tak więc nie masz
się czym martwić...-

Hermiona prawie parsknęła śmiechem, po przeczytaniu tego fragmentu. Malfoy obawiający się
Rona? Jakoś nie potrafiła sobie tego wyobrazić. Ron, wydawał jej się takim nieporadnym
chłopaczkiem w porównaniu do męskiego i dostojnego Dracona

-... bo on wie, że policzę się z nim osobiście, jeśli po powrocie mi się poskarżysz. Misja moja i
Harry'ego zakończyła się sukcesem. Nie mogę Ci powiedzieć nic więcej poza tym, że nasze
zwycięstwo jest już blisko, a Ty wkrótce wrócisz do mnie i będziemy mogli zrealizować nasze plany.
Po wojnie pomożemy odbudować nasz świat, dostaniemy dobre posady w ministerstwie, kupimy
dom i wszystko będzie jak trzeba. Wiem, że pewnie nie jest Ci lekko wśród tych brudnych ścierw, a
widok tego pochrzanionego Malfoy'a, też pewnie nie jest zbyt przyjemny, ale musisz wytrzymać i
dać radę. Ja też nie mam kolorowo w Białym Feniksie – Hagrid pędzi nas do roboty przy tych jego
poczwarach, ale jakoś muszę to przetrwać. Jeszcze tylko trochę, a wszystko będzie tak jak sobie
planowaliśmy, zobaczysz. Całuję Cię mocno i tęsknię każdego dnia.
Twój Chłopak - Ron.

Nie chciało jej się teraz płakać, tylko z jakiegoś niewyjaśnionego powodu poczuła coś jak ukłucie
złości. Nie wiedziała, czy wywołała to ta niedbałość jaką charakteryzował się list, narzekanie Rona
na swój los, to że bez jej zgody zaplanował ich całą przyszłość, czy wreszcie to, że tak bezczelnie
obraża Dracona, zamiast być mu wdzięcznym za to, że chroni jego dziewczynę... Prychnęła
pogardliwie i zmięła kartkę nie chcąc nawet drugi raz tego czytać. Miała ochotę krzyknąć "Dość
tego Ron!", ale wiedziała, że to bezcelowe. Jeśli jednak będzie miała taką możliwość... tak, chyba
to zrobi...
Kolejny list również wzbudził ukłucie tęsknoty w jej sercu. Harry. Jego pismo też znała bardzo
dobrze, w końcu przez tyle lat poprawiała jego eseje...

Droga Hermiono!
Tak strasznie, strasznie mi przykro, że musisz przez to przechodzić. Gdybym tylko mógł coś zrobić,
wiesz dobrze, że dawno byłabyś wolna..., ale profesor Dumbledore mówi, że musimy zachować
spokój, a u Ciebie wszystko jest w porządku. Rozmawiałem chwilę z Malfoy'em (kto by się
spodziewał, że to właśnie on jest jednym ze szpiegów Zakonu, prawda?) i powiedział mi, że dobrze
sobie radzisz z nową sytuacją. Jednak chciałbym móc sam sprawdzić czy na pewno tak jest... Tak
samo, jak chciałbym móc cofnąć czas i lepiej ochronić ciebie, Ginny i pozostałe dziewczyny... Nie
chcę jednak, by ten list wyszedł za smutny, bo pewnie masz dość smutku i zmartwień. Misja moja i
Rona zakończyła się lepiej niż przypuszczaliśmy. Znaleźliśmy to czego chciał profesor Dumbledore,
tak więc kres wojny jest już blisko. Jestem pewien, że już wkrótce się zobaczymy i wtedy sam
opowiem Ci o naszych przygodach. Bardzo mi Ciebie brakuje, bez twojego głosu rozsądku w
pobliżu - Ron robi się czasem nieznośny. Chyba tylko ty potrafiłaś wpłynąć na niego w jakiś
pozytywny sposób. Brak mi Ginny, a świadomość w czyich rękach się znajduje sprawia, że każdy
kolejny dzień jest jak, niekończący się koszmar. Liczę jednak, że już wkrótce będę mógł znów
trzymać was obie w ramionach, bezpieczne, całe i zdrowe. Oby to marzenie się spełniło. Trzymaj
się, wiem, że dasz rade, bo jesteś bardzo dzielna. Do zobaczenia wkrótce...
Oddany Ci na zawsze
Harry.

PS. Wraz z Ronem opiekuję się Twoją mamą, możesz być o nią spokojna.

Uśmiechnęła się lekko, wpatrując się w pismo swojego przyjaciela. Harry już taki był. Załamany i
rozbity, ale wciąż gotowy, by stawiać czoła nowym problemom i rzucać się w wir walki. Odważny,
kochany Harry... Łzy znów napłynęły jej do oczu, gdy popatrzyła na te trzy listy. Choć strasznie za
nią tęsknili, jakoś radzili sobie bez niej, a i ona jakoś dawała rade. Rozmawiali z Draconem,
wiedzieli więc, co u niej i mogli być spokojniejsi. Cieszyła się, że tak było, ale bardziej z tego, że to
Draco okazał się ich szpiegiem. Tym, któremu tak wiele zawdzięczali... Czy to on był tym, który
zadbał o to, by ciało jej ojca wróciło do ich kwatery i by razem z matką mogły, go godnie
pochować...? Tak! Na pewno... Nagle zapragnęła podziękować mu za to. Wstała z łóżka,
odkładając listy do szkatułki, którą zabrała ze sobą.

⚡⚡⚡

Pierwszym, co zobaczyła po wejściu do salonu, był nakryty do śniadania stolik. Draco jednak nie
jadł, tylko siedział na kanapie i patrzył w płonący w kominku ogień, najwyraźniej zamyślony.
Hermiona podeszła i usiadła obok niego, nie chcąc go odrywać od myśli i czekając, aż sam ją
zauważy. Po chwili blondyn odwrócił się w jej stronę.
--Musisz je spalić. Gdyby ktoś zobaczył te listy byłyby kłopoty - powiedział cicho.
Hermiona w odpowiedzi skinęła tylko głową. Podejrzewała, że nie będzie mogła ich zachować. Bez
wahania otwarła skrzynkę i wyjęła z niej kartki, które prawie od razu wrzuciła do kominka. Przez
chwilę wspólnie z Draconem patrzyli na to jak ogień trawi papier.
--Dziękuję... - szepnęła, bo nic innego nie przyszło jej teraz do głowy.
Wdzięczności, jaką do niego czuła, nie można było opisać słowami. To było coś więcej...
--Nie miałem dużo czasu, więc były pewnie krótkie.
--Kiedy byłeś w kwaterze? - zapytała go.
--Kilka dni po twojej próbie samobójczej – odpowiedział, patrząc jej w oczy.
Wzdrygnęła się lekko, przypominając to sobie. Była mu wdzięczna, że najwyraźniej nie powiedział
o tym nikomu z Zakonu. Z listów wynikało, że dał im do zrozumienia, że ona jakoś sobie radzi...
--Od jak dawna... jak... jak to się stało, że zostałeś szpiegiem? - odważyła się zapytać.
--Skąd przypuszczenie, że nim jestem? - odpowiedział, uśmiechając się nieco zadziornie.
Hermiona również uniosła kąciki ust. Lubiła go w takim wydaniu. Rozluźnionego, lekko
rozbawionego, bez tej maski dumnego arystokraty.
--Inaczej nie dostałabym tych listów. Nigdy bym się nie spodziewała, że akurat to ty jesteś słynnym
Mr.Shadow.
--Nie jestem Mr.Shadow – powiedział, odwracając głowę i spoglądając w ogień.
--Co? Jak to nie? - zdziwiła się.
--Po prostu nie.
--To kto nim jest? - dociekała.
--A na kogo stawiałaś? - Draco spojrzał na nią z błyskiem w oku.
--Na Snape'a.
--Na kogoś jeszcze? - dopytywał, znów uśmiechając się delikatnie.
--Na Oriona i na Adama Puceya. Poznałam jego pismo...
--No cóż byłaś blisko, ale nie do końca.
--Powiesz mi wreszcie, o co w tym chodzi? Kto jest Mr.Shadow? Jak to możliwe, że to nie Ty,
skoro masz kontakt z Zakonem?! - denerwowało ją to, że Draco najwyraźniej się z nią droczy.
--Mr. Shadow to nie człowiek – powiedział, wstając z kanapy i podchodząc do stolika, by nalać
sobie kawy.
--Nie człowiek? To kto? Albo co? - ekscytowała się, również wstając.
Nie mogła uwierzyć, że zaraz pozna tę tajemnicę, która od tak dawna ją interesowała! Zagadkowa
postać super szpiega od dawna ją intrygowała. Tak bardzo chciała wiedzieć...
--Mr.Shadow to nazwa pewnego rodzaju... projektu. Można to nazwać też stowarzyszeniem, bo
raczej nie chcielibyśmy zostać uznani za jakąś sektę – Draco roześmiał się, po czym zajął swoje
miejsce i zaczął nakładać sobie śniadanie.
--Projektu? Chcesz mi powiedzieć, że... - szeroko otworzyła oczy ze zdumienia.
--Że dla Zakonu nie szpieguje jedna osoba – zabrzmiało to nieomal nonszalancko.
--Więcej niż jeden zdrajca? - aż podskoczyła z emocji.
--Zdrajca to brzydkie określenie – upomniał ją łagodnie.
--Nazwaliście to Mr.Shadow i pozwoliliście nam wierzyć, że tylko jedna osoba wśród
Śmierciożerców jest po naszej stronie? - tego naprawdę się nie spodziewała.
--Nie my, tylko Dumbledore. On kazał wam wierzyć, że jest tylko jeden szpieg. W sumie to było
wygodne. Jeśli któryś ze sługusów Lorda, by się o tym dowiedział szukałby tylko jednej osoby, a
nie dziesięciu...
Hermiona zadławiła się kawą, której właśnie się napiła. Dziesięć? Czy on powiedział, że Zakon ma
wśród Śmierciożerców, aż dziesięciu szpiegów? Nic dziwnego, że tak długo udało im się przetrwać
w ukryciu. Informacje zbierane przez taką grupę musiały być naprawdę przydatne.
--Ale jak? Kiedy? Kto? Jak to funkcjonuje? Nie boicie się? Nie...
Draco przechylił się przez stół, bezpardonowo wpychając jej w usta tosta z dżemem, chcąc choć na
chwilę przerwać tę nieustającą lawinę pytań. Roześmiał się lekko, widząc, jak w oburzeniu
marszczy swój nosek, wyjmując tosta i sięgając po serwetkę z cichym warknięciem.
--Chcesz wiedzieć jak? Zwyczajnie. Nie wszyscy są ślepi, Granger. Śmierciożercy dobrze wiedzą,
jak to działa i do czego doprowadzą rządy Czarnego Pana. Nie jesteśmy idiotami. Każdy tyran
działa w podobny sposób. Nie wszystkim się to jednak podoba...
--Ale to piekielnie niebezpieczne! - wyszeptała gorączkowo.
--Jesteśmy świadomi ryzyka. To kwestia indywidualnej decyzji... Trzeba tylko wybrać tę słuszną
stronę.
--Jak to się stało, że ty znalazłeś się po naszej...? - zapytała, patrząc mu w oczy.
--To właśnie ją uznałem za słuszną – burknął, uciekając wzrokiem.
Hermiona patrzyła na niego wyraźnie zafascynowana. Wiedziała już, że ryzykował własnym
życiem, by pomóc tym, których uważał za dobrych. Była poniekąd dumna z jego odwagi.
--Kto jeszcze szpieguje? - chciała wiedzieć.
--Wymieniłaś ich. Sev, Daniel, Adrian. Poza nimi Walden...
--To dlatego jego niewolnica wygląda tak dobrze! - Hermiona przypomniała sobie Helgę.
--Tak, nie traktuje jej źle. Helga jest córką jednego ze starych przyjaciół Dumbledora. Macnair miał
rozkaz o nią zadbać.
--Razem z tobą to pięcioro. Kto jeszcze?
--Jeden szpieg we Francji, a reszta w drugim i w trzecim kręgu. Ich nazwiska nic ci nie powiedzą –
Draco ponownie dolał sobie kawy.
--Orion kiedyś powiedział, że zaplanowano to, że zostanę twoją niewolnicą – przypomniała sobie.
--Tak. Od kiedy odkryliśmy, że Zabini nawiązał jakiś kontakt, wiedzieliśmy, że kilka dziewczyn z
Zakonu może trafić w ręce Śmierciożerców. Mieliśmy nadzieję, że Lord przeznaczy Was na
niewolnice i tak się stało...
--Od początku miałam trafić do Ciebie?
Draco przytaknął skinieniem głowy.
--Wiedzieliśmy, że nie odda cię byle komu. Braliśmy pod uwagę tylko wewnętrzny krąg. Walden
miał niewolnicę więc odpadł, Patil zdradziła więc wiedzieliśmy, że Zabini ją dostanie, Orion miał
się postarać o Weasley, a ja albo Snape mieliśmy dostać ciebie. Nie spodziewaliśmy się, że
weźmiecie na akcję Lovegood i Brown, a jeśli nawet to byliśmy pewni, że je dostanie zewnętrzny
krąg czyli Adrian i bodajże Flint. Niestety nie przewidzieliśmy, że Lord postanowi inaczej. Weasley
zabrał dla siebie, a Lovegood i Brown oddał za pseudo zasługi najlepszym.
--Co by było, gdy Krum wtedy wygrał? - wyszeptała.
--Nie miał szans, to nie była wyrównana walka – parsknął śmiechem.
--Ale jeśli... przypadkiem...
--Krum jest oddanym sługusem, moglibyśmy nie zdążyć cię ochronić na czas... – Hermiona
wzdrygnęła się, słysząc jego słowa.
A pomyśleć, że tak bardzo chciała trafić w ręce Kruma! Ba! Nawet prawie pozwolić mu się
uprowadzić... A on okazał się prawdziwym mordercą.
--Nie mogliście pomóc Lunie i Lav? - zapytała.
Draco chwilę zawahał się z odpowiedzą. Widać było, że ta sprawa nie jest dla niego przyjemnym
tematem.
--Goyle nie jest taki zły, mogła trafić gorzej... Potrafimy go nieco kontrolować, natomiast Nott od
dawna podejrzewa, że wśród nas działa siatka szpiegów. Nie mogliśmy się mu narażać.
Pomogliśmy, jak umieliśmy... To okno, nie przypadkiem zostało otwarte... - mówił tak cicho, że
Hermiona ledwie go słyszała.
Stłumiła szloch, który powoli wkradał się w jej gardło. Trwała wojna. Oficjalnie nikt tego nie
powie, ale ona i Ginny jako te, które były bliżej Harry'ego były cenniejsze zarówno dla
Śmierciożerców jak i dla Zakonu niż inne. O ich bezpieczeństwo zadbano w pierwszej kolejności.
--Jesteście świetnie zorganizowani. Kto tym wszystkim kieruje? Snape?
Draco znów się zawahał, po czym po prostu wstał i podszedł do biurka po porcję nieśmiertelnej
whisky. Hermiona zdziwiła się, że pije zaraz po śniadaniu, widać jednak było mu to potrzebne...
--Mr.Shadow i cały ten projekt wymyśliła... moja matka – wyjawił.
--Naprawdę? Ale jak...
Draco nagle zesztywniał i rzucił niespokojne spojrzenie na drzwi wejściowe.
--Innym razem Ci to wyjaśnię, a teraz usiądź na podłodze. Goyle i jego niewolnica tu idą.
Blondyn szybko wyjął różdżkę i uprzątnął stolik z resztek śniadania, po czym ruszył do drzwi, gdyż
rozległo się pukanie. Hermiona usiadła na podłodze, patrząc w płonący kominek, w którym nie było
już nawet śladu po listach jakie dziś dostała.
--Co cię sprowadza w niedziele o takiej porze? - zapytał Draco, ściskając dłoń Goyle'a na
powitanie.
Hermiona uniosła głowę i spojrzała na Lunę, którą Śmierciożerca trzymał za ramię. Wyglądała na
zdrową i nawet uśmiechnęła się lekko do swojej przyjaciółki.
--Muszę wyjechać do jutra, do południa, a nie chcę zostawiać jej u Zabiniego. Wiesz, że
zakolegował się teraz z Nottem? - burknął tubalnie Goyle, popychając lekko Lunę, by usiadła na
podłodze obok Hermiony.
--Mam się nią zająć? - zapytał Draco, nalewając whisky do drugiej szklanki i podając mężczyźnie.
--Jakbyś mógł. Uratowałem twoją, małą szlamę, więc w ramach odwdzięczenia się zrób to dla
mnie. W zamku ostatnio doszło do kilku brutalnych zabaw, a nie chciałbym musieć wysypywać jej
prochów do morza po powrocie. Przyzwyczaiłem się już do niej – Gregory spojrzał na Lunę, a w
jego oczach na chwilę błysnęło coś jak krzta czułości.
--Dobra, jak sam mówisz jestem ci to winien. Może tu zostać – Draco odgrywał nie zbyt
zadowolonego z tego faktu, ale w świetle tego, co Hermiona usłyszała od niego ledwie przed
kilkoma chwilami, była pewna, że nie ma nic przeciwko.
--I jeszcze jedno... Dasz jej ten wolny pokój? Twoja szlama i tak śpi u Ciebie, a wolałbym żeby ona
spała sama.
--Chcesz żebym dał niewolnicy sypialnie? Nie za bardzo ją rozpieszczasz? - zakpił Draco,
pomijając milczeniem fakt, że pokój, o którym mowa tak naprawdę należy do jego własnej
niewolnicy.
--Wiem, co myślisz, ale tak bym wolał. I jeszcze... nie dotkniesz jej, prawda? - Gregory wyglądał na
zawstydzonego swoimi słowami.
--Znasz mnie, Goyle, nie dotykam tego, co nie moje. Twoja zabawka może dostać swój pokój, jeśli
tego chcesz, ale teraz Ty mi wisisz za to przysługę – Draco uśmiechnął się cwanie.
--Stoi. Daj jej coś normalnego do jedzenia, odwykła już od chleba i wody. Wiem, że Granger nie ma
źle u Ciebie, więc niech i ta moja mała wariatka ma podobnie – Greg wstał i uściskał dłoń Malfoy'a,
kierując się do drzwi.
--Ładnie go sobie owijasz wokół palca, Lovegood – zakpił Smok, gdy drugi Śmierciożerca wyszedł.
--Ale ja wcale...
--Zamknij się. Nie wolno ci się odzywać. Granger zaraz zaznajomi cię z podstawowymi zasadami, a
teraz pokaże ci twój pokój.
Luna i Hermiona podniosły się z ziemi i ruszyły w stronę korytarza, jednak nim Hermiona
wyminęła blondyna, ten złapał ją za łokieć i przyciągnął do siebie, tak mocno, że na chwile
zabrakło jej powietrza.
--Nie wiem, czy Goyle nie wysłał jej tu na przeszpiegi. Niczego jej nie mów i udawaj pokorną,
rozumiesz? - wyszeptał jej do ucha, przygryzając je lekko.
Trzymał ją tak blisko, że jej piersi wbijały się w jego tors, a jego dłonie zacisnęły się na jej
pośladkach, tak, że dla stojącej z boku Luny, wyglądało to jakby ją lubieżnie napastował.
--Rozumiem – odpowiedziała cicho, czując, jak opanowują ją fale gorąca, przez ten bliski kontakt z
umięśnionym ciałem blondyna.
--Zabawę skończymy później, szlamo! - Draco odepchnął ją od siebie i wskazał drzwi, dając do
zrozumienia, że jak najszybciej ma zabrać Lunę do pokoju, co też Hermiona niezwłocznie uczyniła,
choć jej nogi były dziwnie miękkie, a w głowie szumiało jej od emocji. Czuła dziwne
podekscytowanie na myśl, że tę noc znów spędzi w jego łóżku... Wiedziała, że nie powinna o tym
myśleć, ale naprawdę chciała, by coś znów się wydarzyło...
Rozdział 23

„Gdy przyjaciel próbuje pomóc...”

(Vanilla Ninja – Dangerzone)

--Wszystko w porządku? - Luna z troską spojrzała na Hermionę, mylnie biorąc jej rozkojarzenie za
obrzydzenie bądź załamanie z powodu brutalnego zachowania Dracona.
Miona w odpowiedzi kiwnęła tylko głową, nie chcąc nawet myśleć, co by powiedziała Luna i inni
jej przyjaciele, gdyby dowiedzieli się, co naprawdę czuła...
--Często się tak zachowuje? - zapytała blondynka, siadając na wąskim łóżku w dotychczasowym
pokoju Hermiony.
--Nie – odpowiedziała zgodnie z prawdą – Niestety nie – dodała w myślach i nerwowo przygryzła
wargę, wiedząc, że zaczyna się z nią dziać coś bardzo dziwnego.
--Nie wyglądało to groźne. Pamiętam jak raz mój pan przegryzł mi ucho, bo sądził, że go nie
słucham – Luna uśmiechnęła się smutno.
--To okropne! - zawołała Hermiona.
--Teraz już tak nie robi. On... ja myślę, że się zmienił, po tym jak Zabini mnie torturował... Od tego
czasu nie chce mnie z nim zostawiać i bardziej na mnie uważa.
--Zabini cię torturował?!
--Tak, chciał wydobyć informacje o Białym Feniksie – wyznała Luna.
--Luna, tak bardzo mi przykro... - Hermiona podeszła do przyjaciółki usiadła obok, łapiąc ją za
ręce.
Wiedział, że blondynka przeszła wiele dużo gorszych rzeczy niż ona. Nie miała pana, który od
początku, by o nią dbał i ją chronił, tak jak Draco chronił ją... Nie miała szans na otrzymanie listu
od swojego ojca, ani od swojego chłopaka - Nevilla... Luna miała tu prawdziwe piekło.
--Bałam się, jak usłyszałam, że dostał cię Malfoy. Pamiętałam, że w szkole się nienawidziliście, ale
teraz widzę, że nie jest ci z nim tak źle. Nie jesteś pobita, ani załamana. Nie chciałabyś widzieć
Parvati... myślę, że nie wytrzyma już długo – Luna westchnęła smutno.
--Wiem, że nas zdradziła, ale nie potrafię jej nie żałować. To wszystko jest takie straszne... -
Hermiona również się zasmuciła.
Nikomu nie życzyła takiego losu, nawet najgorszemu wrogowi... A Malfoy kiedyś był jej
najgorszym wrogiem. Teraz jednak nie potrafiła o nim tak myśleć. Nie potrafiła żywić wobec niego
żadnych negatywnych uczuć... To naprawdę było dziwne!
--Przetrwamy to, Miona. Zobaczysz. Damy radę, a nasi przyjaciele wkrótce nas uwolnią – Luna
mocniej ścisnęła dłoń przyjaciółki, a Hermiona uśmiechnęła się do niej blado.
Chciałaby móc uwierzyć, że była krukonka faktycznie ma rację i obie wyjdą z tego wszystkiego bez
szwanku.

⚡⚡⚡

Cały dzień spędziła z Luną w swoim pokoju, gdzie obie wspominały Białego Feniksa i rozmyślały
o tym, co może się tam dziać. Draco w tym czasie pracował w salonie i w ogóle nie zbliżył się do
żadnej z nich, ograniczając się do przysłania Robaka z kolacją. Luna wyznała Hermionie, że dawno
nie czuła się tak dobrze i beztrosko. Miała mieć swój pokój, spać w łóżku, a nie na podłodze, jak
kiedyś, a poza tym nie groziło jej żadne niemiłe doświadczenie z rąk jakiegokolwiek mężczyzny.
Herm zmieszała się nieco, gdy uświadomiła sobie, że Lovegood patrzy na nią z szczerym
współczuciem, jakby było jej strasznie przykro z powodu tego co tej nocy może spotkać jej
przyjaciółkę. A co mogło? Pewnie nic...

⚡⚡⚡

Wykąpała się i przebrała, upewniając się jeszcze, że Luna niczego nie potrzebuje i niepewnie
weszła do sypialni swojego pana. Malfoy'a w niej nie było. Dopiero teraz zorientowała się, że
Draco od dawna nie zamyka drzwi zaklęciem. Rozejrzała się po pokoju. Wszystko wyglądało tak
jak zawsze, nawet zdjęcie Narcyzy stało na swoim miejscu. Hermiona niepewnie zerknęła na łóżko.
Czy powinna się położyć? A może poczekać na niego, by wyraził na to zgodę? Może będzie wolał
wyczarować jej jakieś inne łóżko? Choć musiałaby przyznać, że to, by ją nieco rozczarowało...
Usiadła w dużym fotelu, stojącym w kącie. Był na tyle wygodny, że mogła się w nim zwinąć w
kłębek i spróbować zasnąć. To było lepsze wyjście, niż położenie się w jego łóżku bez pozwolenia.
Nie chciała aby myślał, że się mu narzuca...

⚡⚡⚡

--Ale cię wzięło, Goyle... – Draco uśmiechnął się pod nosem, kończąc swojego drinka.
Kątem oka spojrzał na swój raport. Powinien być wystarczający, by zadowolić wymagania tego
Czarnego Popaprańca, który kazał się zwać Panem. Blondyn prychnął pod nosem i zwinął
dokumenty. Był zmęczony, a ten dzień przyniósł wiele niespodzianek...
Nie spodziewał się, że Hermiona tak chętnie spali list od rudzielca. Myślał, że będzie nalegała, by
pozwolił jej go zatrzymać, ona jednak bez wahania wrzuciła go do ognia. To było... interesujące.
Któryś raz dzisiaj przyłapał się na tym, że za dużo myśli o niej.
Od ich wspólnej nocy nie mógł jednak zachowywać się inaczej. To było po prosty tak niesamowite
wydarzenie, że nie potrafił go zapomnieć.
Wziął prysznic, czując jak zmęczenie i napięcie tego dnia spływają z niego razem z wodą. W głębi
ducha cieszył się, że Goyle zmienia swoje postępowanie względem Lovegood, to dobrze wróżyło
na jej przyszłość... zresztą na jego też.
Przebrał się w wygodne, satynowe spodnie, wciąż pamiętając, że nie śpi dziś sam. Z lekkim
uśmiechem, wszedł do sypialni, zastanawiając się, czy Hermiona już pogrążyła się we śnie. Zdziwił
się jednak bardzo, gdy spostrzegł, że łóżko jest psute. Jego wzrok przeniósł się na fotel w kącie.
Hermiona spała spokojnie, zwinięta w kłębuszek jak grzeczny kot. Zapatrzył się chwilę na ten
uroczy widok, zastanawiając się, czemu nie weszła do łóżka? Czyżby nie chciała? Bała się... albo
może żałowała tego, co się stało ostatnio? Nie wiedział.
Po chwili jednak podjął decyzję. To on tu był panem i on decydował. A skoro chciał, żeby znalazła
się w jego łóżku, to tam miała być! Podszedł z zamiarem obudzenia jej wrednym warknięciem...
jednak nie umiał... We śnie wyglądała tak niewinnie, beztrosko, błogo, że nie miał sumienia tego
przerywać. Warknął cicho sam na siebie, zły, że powoli zmienia się w jakiegoś mięczaka, mimo to
wziął ją na ręce, najdelikatniej jak potrafił i przeniósł na swoje posłanie, po czym przykrył ją
satynową kołdrą i cicho położył się obok.
W sypialni wciąż paliło się kilka świec, które oświetlały jej śliczna twarz i nadawały jej loczkom
złocistego poblasku... Nie chciał sobie odmówić jeszcze kilku chwil takiego widoku. Było to zbyt
piękne, by zbyt szybko z tego zrezygnować.
Wreszcie zmęczony i lekko zniesmaczony swoim zachowaniem, opadł na poduszki i spojrzał na
znajdujący się nad łóżkiem baldachim.
--Do stu galopujących Garborożców! Ogarnij się, Malfoy! – warknął sam na siebie, po czym
sięgnął po różdżkę i zgasił większość świec.
Pozostawił tylko jedną, która dawała wystarczającą ilość światła, by widział kontury kobiety śpiącej
przy jego boku. To musiało mu wystarczyć.

⚡⚡⚡
Obudziło ją cichy jęk. Zdziwiona otwarła oczy i rozejrzała się dookoła. Blask jednej świecy ledwie
rozświetlał pokój. Przetarła oczy, dopiero teraz uświadamiając sobie, że leży w łóżku, a wyraźnie
pamiętała, że zasypiała na fotelu. Znów usłyszała jęk. Zaniepokojona spojrzała na blondyna.
Draconowi śnił się chyba jakiś koszmar. Jego czoło było mokre od potu, a usta rozchylone w
grymasie bólu. Musiało mu się śnić coś naprawdę strasznego. Hermiona już chciała go obudzić, gdy
wymamrotał:
--Nie... zostaw...
--Draco? - zapytała niepewnie.
--Puść ją – szepnął.
--Malfoy, to tylko sen. Obudź się – delikatnie potrząsnęła jego ramieniem.
--Nie rób jej krzywdy, dam... oddam wszystko - jęczał.
--To sen! Wstawaj! - Hermiona była przerażona tym, jak głęboko w tym strasznym koszmarze jest
uwięziony blondyn.
--Zostaw ją! - krzyknął, nagle, łapiąc Hermionę za nadgarstek.
Usiadł na łóżku zlany potem i przerażony po niedawnym śnie. Jego blade palce wciąż zaciskały się
na nadgarstku Hermiony. Oddychał szybko, nie mogąc się pozbyć tego paraliżującego strachu,
który ogarnął całe jego ciało.
--Spokojnie, to tylko sen... - wyszeptała Herm, drugą ręką gładząc jego ramię.
--Wybacz, nie chciałem – jęknął, puszczając jej dłoń i uświadamiając sobie, jak mocno ściskał jej
nadgarstek.
--W porządku, to nic. Chcesz wody? - zapytała, odwracając się w stronę nocnego stolika, na którym
stał dzbanek i szklanka.
Draco w odpowiedzi jedynie kiwnął głową. Miał wrażenie, że jeszcze teraz widzi te straszne obrazy
z jego koszmaru. Zamknął oczy i potrząsnął głową, by jakoś się ich pozbyć.
Hermiona podała mu wodę i spojrzała na niego z troską. Właśnie zdała sobie sprawę z tego, że
koszmary wojny dotykają każdego, nawet kogoś tak twardego jak Malfoy...
Komuś może się wydawać, że ma on serce skute lodem i nic nie zrobi na nim wrażenia.
To jednak nieprawda. Przecież on też był człowiekiem z krwi i kości. Walczył, cierpiał, przeżywał
sukcesy i porażki i widział zło oraz śmierć. I miał własne demony, które nawiedzały go czarnymi
nocami w jego osobistych koszmarach...
--Lepiej ci? - zapytała go, gdy oddał jej pustą szklankę.
--Nie może być lepiej po czymś takim – burknął, rzucając się na poduszki i zamykając oczy.
--To normalne w czasie wojny...To, że masz koszmary.
--Nie życzę ich najgorszemu wrogowi – zabrzmiało to tak, jakby mówił sam do siebie.
Hermiona opadła na poduszki i przyjrzała się jego zaciśniętym oczom i bladym policzkom.
Wyglądał teraz tak łagodnie... Zupełnie inaczej niż jeden z głównych generałów Śmierciożerców.
--Nie chciałem cię wystraszyć. Śpij dalej – powiedział cicho, odwracając się do niej plecami.
Hermiona zasmuciła się nieco, ale wiedziała, że nie ma sensu, go teraz zagadywać. Lepiej będzie
jak sam się z tym upora.
Odwróciła się na drugi bok i wtuliła twarz w poduszkę. Miała nadzieję, że sen szybko do niej
przyjdzie i, że nie będzie tak straszny, jak to co przyśniło się blondynowi.

⚡⚡⚡

Nie mógł zasnąć. Obrazy zmaltretowanego ciała jego matki, a zaraz potem równie poranionego
ciała, pewnej brązowowłosej dziewczyny, były dla niego zbyt straszne. Naprawdę chciałby być
silniejszy i jakoś sobie z tym radzić, ale teraz czuł się taki słaby i pokonany. Obrazy wojny wywarły
spore piętno na jego duszy i wiedział już, że nawet jeśli przeżyje, to nigdy się ich nie pozbędzie.
Z drugiej strony łóżka dobiegł go regularny oddech. Hermiona spała. Draco odwrócił się w jej
stronę, dostrzegając, że śpi do niego plecami. Żałował, że nie może popatrzeć na jej śliczną twarz.
Teraz mu się przypomniało, ile razy szydził z niej, gdy była tylko zębatą kujonkom, przyjaciółką
bliznowatego dupka i łasicowatego biedaka... Teraz jednak była intrygującą, seksowną kobietą...
jego niewolnicą... Powodem, dla którego miał siłę walczyć.
Przysunął się do niej bliżej, chcąc znów poczuć zapach jej włosów, jednak miał wrażenie, że ona
wciąż jest milę od niego. Nie chciał tego... Przysunął się jeszcze bliżej, akurat w momencie, gdy
ona odwróciła się przez sen i nieświadomie wtuliła w jego ciało. Draco uśmiechnął się lekko pod
nosem i przyciągnął ją do siebie. Jest jego. Ma prawo ją utulić... Nawet nie wiedział kiedy, jej
spokojny oddech i śliczny zapach i jego ukołysały do snu, tym razem bez koszmarów...

⚡⚡⚡

Obudziła się ze świadomością, że jest szczęśliwa. Było jej ciepło, czuła się bezpieczna, a na
dodatek pierwszym, co zobaczyła po otwarciu oczu, była najpiękniejsza twarz... Jego ramię leżało
przerzucone w jej talii, a on wyglądał tak chłopięco i słodko, że miała ochotę rozpłynąć się na ten
widok. Przysunęła się bliżej i wtuliła w niego. On przecież objął ją przez sen, a więc i ona mogła to
zrobić nieświadomie. Uśmiechnęła się sama do siebie pod nosem, czując jego ciepło i ten kojący
zapach... to było takie przyjemne! Nagle poczuła, że Draco porusza się lekko i unosił głowę. Mocno
zacisnęła powieki, udając sen. Arystokrata nieco odsunął się od niej i ziewną przeciągle jak
prawdziwy Smok. Hermiona nie mogła się powstrzymać i parsknęła śmiechem.
--Hej! Co to za chichot z rana? - zapytał, rozbawiony i nim zdążyła się odsunąć, połaskotał ją po
żebrach.
--Wiesz jak zabawnie wyglądasz? Twoje włosy są rozczochrane jak po uderzeniu pioruna! -
zażartowała.
--Uważaj, Granger! - ostrzegł ją równie rozbawiony – Nikt nie żartuje z moich włosów! One to
świętość! - i w odwecie znów ją połaskotał, a Hermiona starała się zdusić śmiech, nie wiedząc, czy
na sypialni jest zaklęcie wyciszające.
Tego tylko brakowało, by Lunę obudził śmiech dobiegający z sypialni Malfoy'a...
--Nie wiedziałam, że jesteś takim narcyzem...
--A ja, że masz takie łaskotki! - Draco wciąż się uśmiechając, pochylił się nad nią lekko, a
Hermiona natychmiast się uspokoiła.
Te jego tęczówki były niesamowicie pociągające i hipnotyzujące, a jego bliskość upajała, jak
najlepszy narkotyk. Draco pochylił się trochę bardziej, jakby chcąc sprawdzić jej reakcję i to czy za
chwilę nie ucieknie. Ona jednak nie miała takiego zamiaru. Przeciwnie. Chciała więcej.
Dlatego też sama uniosła głowę, sięgając jego ust i całując je delikatnie. Blondyn od razu oddał ten
pocałunek, pogłębiając go odrobinę. Nie chciał jej wystraszyć...
Całowali się powoli, niespiesznie, oboje lekko zdziwieni, że właśnie tego chcą. Ten pocałunek
różnił się od ich poprzednich. Był słodki, pełen czułości, oddający ich wzajemne uczuciom, tę
potrzebę i radość dwóch od dawna rozbitych dusz.
Powoli ogarniała ich coraz większa pasja i żądza. To co wydarzyło się pomiędzy nimi ostatnio
zasiało swoje ziarno... i wydawało się, że teraz wymagało ono pielęgnacji.
Ręce Dracona na jej talii. Jej palce w jego włosach. Usta na szyi, cichy jęk przyjemności...
I wtedy nagle coś huknęło zdrowo w ich salonie.
Obydwoje gwałtownie oderwali się od siebie i przestraszeni spojrzeli na drzwi.
--Lepiej to sprawdźmy. Mam nadzieję, że ta wariatka nie zrobiła czegoś głupiego! - Draco zerwał
się z łóżka.
--Nie mów tak o niej! - skarciła go lekko, a on na to nie zareagował, choć mógł ją ukarać za
pyskowanie.

⚡⚡⚡

Razem przeszli do salonu, w którym Luna właśnie podnosiła z podłogi kilkanaście ksiąg, które
wypadły z biblioteczki Dracona.
--Ja przepraszam, złapałam jedną, a upadły wszystkie – wytłumaczyła się z bladym uśmiechem.
--Tylko jakaś krukonka albo Granger mogą sięgać po książki jeszcze przed śniadaniem – burknął
nieuprzejmie, zły, że Luna im przerwała, po czym postanowił pierwszy zająć łazienkę, zanim te
dwie baby to zrobią.
--Wszystko ok? - zapytała Hermiona, podchodząc, by pomóc przyjaciółce posprzątać.
--Nie musisz mi dziękować Mionko! - zawołała śpiewnie Lovegood.
--Dziękować? Za co? - zdziwiła się Hermiona.
--No za to, że uratowałam cię od porannego rytuału. On też zawsze robi ci to rano, prawda? -
zapytała.
Hermiona dopiero po chwili skojarzyła o co jej chodzi i o mało nie parsknęła śmiechem. Luna
sądziła, że tym małym wypadkiem z księgami uratowała ją od seksu z Draconem?
Owszem, to poniekąd była prawda, ale ostatnim, co Hermiona czuła w tej chwili, była wdzięczność.
Przecież ona nie miałaby nic przeciwko takim porankom! Tego jednak blondynce powiedzieć nie
mogła...
--Tak, dzięki, Luneczko, miło, że o mnie pomyślałaś – powiedział z wymuszonym uśmiechem.
--Nie ma za co! Od tego się ma przyjaciół – zaśmiała się Luna, sprzątając ostatnie tomy z podłogi.

⚡⚡⚡

Goyle zjawił się po Lunę zaraz po obiedzie, zadowolony najwyraźniej z jej widoku i z tego, że nic
jej nie dolegało. Podziękował krótko Malfoy'owi i powiedział, że ma u niego dług wdzięczności, co
blondyn butnie potwierdził i podkreślił jeszcze, że dług ten jest spory.
Hermiona usiadła na kanapie z książką, nie potrafiła się jednak skupić na czytaniu, gdyż raz po raz
zerkała w stronę pracującego przy biurku Draco.
Czy on musiał być tak cholernie pociągający?
Blondyn uniósł głowę i spojrzał w stronę drzwi.
--Orion do nas idzie – wyjaśnił jej swoje zachowanie.
Hermiona nerwowo przygryzła wargę i zatrzasnęła książkę. Po ostatnich wydarzeniach z Nottem i
Carrowem, nie miała jakoś ochoty na towarzystwo Daniela...
--Czy mogę pójść do mojego pokoju? - zapytała, wstając z kanapy.
--Jeśli chcesz... - Draco był nieco zdziwiony ją prośbą, ale nie miał zamiaru jej zabraniać.
--Dziękuje – odpowiedziała, wychodząc z salonu.
Draco wstał, by otworzyć drzwi swojemu przybranemu kuzynowi. Zastanowiła go ta
niezapowiedziana wizyta w środku dnia.
--Stało się coś? - przywitał go, jednocześnie ściskając jego dłoń.
--Musimy pogadać – Daniel wyglądał na zmartwionego.
--O czym albo o kim? - Draco wskazał mu miejsce na kanapie, a sam podszedł do barku po alkohol.
--O Hermionie – Orion przyjął szklaneczkę whisky i spojrzał Malfoy'owi prosto w oczy.
--Coś z nią nie tak? - zapytał Smok.
--Nie... tylko ja... ja się chyba w niej zakochałem.
Rozdział 24

„Gdy uświadamiasz sobie co nieuchronne...”

(Goo Goo Dolls ­ Iris)

--Możesz to powtórzyć? - poprosił Draco.

Orion wstał i nerwowo zaczął przechadzać się po jego salonie. Widać było, że próbuje ubrać w
słowa to, co myślał.
--Sam nie wiem, jak to się stało! Ja Daniel-Orion-Lestrange największy podrywacz wśród
Śmierciożerców, ten, który może mieć każdą, którą zechce... wpadł. Śnię co noc o niewolnicy
własnego kuzyna!
--Skąd przypuszczenie, że to akurat... miłość? – ostatnie słowo ledwie przeszło Draconowi przez
gardło.
--Nie mogę przestać o niej myśleć, w zamian analizuje każdy jej gest, każde słowo... To, co czułem,
gdy te bydlaki planowali ją skrzywdzić, nawet to, jak się czułem, gdy to ty ją uspokajałeś! Miałem
wtedy ochotę wpaść do jej pokoju i być tam razem z nią, a Ciebie wyrzucić. Wiem, to głupie, ale
chyba byłem wtedy zazdrosny.
Draco patrzył uważnie na kuzyna, jakby chcąc sprawdzić, czy ten go nie okłamuje. Obawiał się
jednak, że nie. Co on u diabła miał teraz zrobić? A co jeśli Hermiona, również coś do niego...
Pamiętał doskonale, że wymawiała jego imię przez sen... Nie mógł zabronić im się kochać! Chociaż
przed chwilą przed nim uciekła...O Salazarze! Miał w głowie straszny mętlik!
--Czego oczekujesz? Wiesz, że nie mogę ci jej oddać – nie żebym to zrobił, nawet jakbym mógł –
ostatnie zdanie samoczynnie pojawiło się w myślach Smoka.
--Może gdybyś powiedział Lordowi, że masz dużo zajęć i, że Granger ci przeszkadza, ale ja bardzo
dobrze sprawdziłem się w roli jej opiekuna. Może wtedy bym ją dostał...?
--Nie chcę, by Czarny Pan pomyślał, że sobie nie radzę z powierzonym mi zadaniem. Wiesz, że on
bardzo mi ufa, nie możemy sobie pozwolić na utratę tego zaufania – tłumaczył Draco.
--Cholera, może to i racja... ale może wrócisz do poprzedniej ilości obowiązków, a ja będę mógł
częściej zostawać z Hermioną jako jej opiekun? Dałeś mi przecież pozwolenie na przekraczanie
swoich barier nałożonych na komnaty.
--Dałem ci je, byś mógł tu przybiec, by ją ratować, gdyby znów próbowała się zabić, a mnie, by
akurat nie było, a nie po to byś składał wizyty w jej sypialni – blondyn czuł jak opanowuje go złość.
--Drogi kuzynie, nie bądź psem ogrodnika! Już pozwoliłeś jej wypić jakiś durny eliksir na utratę
dziewictwa, pozwól mi teraz pokazać jej co nieco z mojego warsztatu – Orion uśmiechnął się
szeroko, a Draco musiał w myślach policzyć do dziesięciu, by się trochę opanować.
--Wiesz, że ona ma faceta? W Zakonie. Są z sobą od wielu lat i Dumbeldore planuje im już wesołe i
huczne weselisko.
--Cholera! Tego nie wiedziałem – burknął Daniel – Który to?
--Ten najmłodszy rudzielec. Weasley.
--Ten obwieś? Pff! Odbije mu ją z palcem w nosie! - roześmiał się Orion, a Draco ledwo
pohamował warknięcie.
Pewność siebie jego kuzyna była dla niego strasznie wkurzająca.
--No nie wiem, wydaje mi się, że ona go kocha – skłamał blondyn, bowiem jak na razie nie odkrył
niczego, co mogłoby świadczyć o tym, że Hermiona naprawdę kocha Weasley'a.
--To wkrótce przestanie, tylko musisz mi jakoś pomóc się do niej zbliżyć – poprosił Daniel z
nadzieją w oczach.
--Na razie to niemożliwe. Do świąt nie mam żadnych misji, a poza tym muszę ją przygotować na
spotkanie z Lordem – tłumaczył Draco, czując się paskudnie, że tak kłamie Orionowi w żywe oczy.
Nie musiał wcale zostawać z nią w zamku, ani nie musiał się zajmować tymi przygotowaniami, bo
Snape obiecał mu pomóc, ale jednak nie potrafił inaczej. Był wdzięczny kuzynowi za to, że
wielokrotnie chronił jego matkę, kiedy on akurat nie mógł, ale Hermiona była... No właśnie. Była
jego. Nie miał zamiaru jej oddać. Po prostu nie chciał.
--W porządku. Do świąt jakoś wytrzymam, a potem mi pomożesz tak? - zapytał z nadzieją Daniel.
--W miarę możliwości... - odpowiedział wymijająco Smok.
--Świetnie! Jestem ci bardzo wdzięczny kuzynie! A teraz mógłbym ją zobaczyć? Chociaż na
chwilę?- poprosił.
--Położyła się, bo bolała ją głowa – znów skłamał Malfoy.
--Trochę seksu i poczułaby się lepiej, ale nic straconego, wszystko przede mną – zaśmiał się Orion,
po czym skierował się do wyjścia.
--Avada z mojej różdżki też jeszcze przed tobą – pomyślał kwaśno Draco, dolewając sobie whisky i
wypijając ją jednym łykiem.

⚡⚡⚡

Nie wiedział, że pewna osoba bardzo mu zazdrości, że może się teraz napić. Hermiona stała przy
drzwiach w korytarzu i przez niewielką szczelinę widziała cały salon... oraz słyszała każde słowo.
Serce tłukło jej się o żebra, a ona czuła jak ogarnia ją panika. Zakochał się w niej Śmierciożerca. Co
prawda szpiegujący dla Zakonu, ale jednak... Był tak bardzo pewny siebie, że ją zdobędzie, jakby
była jakąś rzeczą na wyprzedaży, a nie samodzielnie myślącą istotą. Merlinie! Dlaczego akurat on?
Nie potrafiła mu ani trochę zaufać, ani nawet rozluźnić się w jego towarzystwie, a teraz istniała
szansa, że będzie go widywała tak często! Godryku! Oddałaby wszystko, żeby tego uniknąć! To
uczucie Oriona do niej wcale jej nie imponowało, przeciwnie; ono ją przerażało! Nie wiedziała
jeszcze, co zrobi, ale miała nadzieję, że znów znajdzie wsparcie w Draconie. On jeszcze jej nie
zawiódł. Miała nadzieję, że i tym razem jej pomoże.

⚡⚡⚡

Dni mijały, a do Świątecznego Balu, było coraz bliżej. Hermiona i Draco spędzali razem
popołudnia, w trakcie, których on opowiadał jej o zasada panujących w Śmieciożerskim
półświatku. Okazało się, że nawet tacy zwyrodnialcy jakimi byli sługusy Czarnego Pana potrafią
okazać odrobinę serca i w ten sposób uprzyjemniają swoim niewolnicą ten radosny czas, że
obowiązuje trzydniowy zakaz znęcania się nad nimi. Dobre chociaż to... dla niektórych, z tych
kobiet był to jedyny okres w roku, gdy odpoczywały od bicia, gwałtów i poniżania. Teraz
priorytetowym zadaniem dla Hermiony było stworzenie w jej głowie odpowiedniej wizji, tak by
jeśli Voldemort zechciał spojrzeć w jej umysł, zobaczyłby tylko, to co powinien... czyli Dracona,
który się nad nią sadystycznie znęca.
Sprawa tylko z pozoru wydawała się być łatwa, bowiem Hermiona przyłapywała się na tym, że nie
potrafi źle myśleć o swoim panu. Przeciwnie coraz częściej, myślała o nim coraz cieplej... a nawet
czasem zbyt gorąco. Wstydziła się tego i miała nadzieję, że Draco nie wyłapie tych uczuć i myśli z
jej głowy, gdy będą razem tworzyć tę koszmarną wizję.

⚡⚡⚡

Siedziała na kanapie w ich salonie, w duchu dziękując, że Draco nie wyznaczył dziś na jej opiekuna
Oriona, tylko Severusa. Sam musiał gdzieś pilnie wyjechać, tak więc ona po spędzeniu całego
popołudnia na gotowaniu eliksirów, dopiero teraz wróciła do ich komnat. Robak przybył, by podać
jej kolację, ale ona postanowiła poczekać jeszcze chwilę, a może akurat Draco zaraz wróci?
Okazało się, że tym razem miała rację, bowiem wkrótce usłyszała jego kroki na korytarzy. Była
pewna, że to on. Jego ciężkie buty do konnej jazdy wydawały taki specyficzny, ciężki dźwięk.
Uśmiechnęła się lekko pod nosem, szybko jednak uświadamiając sobie, że witanie go promiennym
uśmiechem nie jest najlepszym pomysłem... Nie chciała żeby zaczął się domyślać, tego co ona sama
powoli odkrywała... Tego, czego się bała i wstydziła, ale nie potrafiła już tego powstrzymać.
Uniosła głowę, gdy drzwi się otworzyły i natrafiła prosto na parę oczu, których sam kolor wzbudzał
w niej dziwne uczucia.
--Cześć, a ty nie przy kolacji? - zapytał, podchodząc do swojego biurka i odkładając na nie jakąś
wielką skrzyknę, którą przyniósł ze sobą.
Zdjął pelerynę i odruchowo przeczesał palcami swoje rozmierzwione włosy, a Hermiona musiała
odwrócić wzrok, czując, że robi jej się nienaturalnie ciepło.
--Nie, postanowiłam poczekać na ciebie – uśmiechnęła się do niego, a Draco również delikatnie
uniósł kąciki ust.
To było bardzo subtelne, ale takie ich własne. Drobne gesty, by pokazać, że dobrze się czują w
swoim towarzystwie.
--Co masz w tej skrzynce? - zapytała, wstając z kanapy.
--Sama zobacz, ja w tym czasie umyję ręce do kolacji – Draco poszedł do łazienki, a Hermiona
przywołała Robaka, proszą o kolację dla nich, po czym podeszła do skrzynki.
Zerknęła do środka i dopiero po kilku minutach gapienia się na wielką, kamienną misę, zrozumiała,
że to myślodsiewnia.
Zdziwiło ją, po co blondynowi to naczynie, ale wiedziała, że dowie się tego już wkrótce. Skrzat
nakrył stół i dostarczył półmiski z jedzeniem, a Draco wyszedł już z łazienki. Podwinął swoją białą
koszulę do łokci, ale Hermionie to nie przeszkadzało. Wiele razy widziała już przecież jego
Mroczny Znak...
--Jak ci minął dzień? - zapytał ją.
--Dobrze, profesor ma duże zamówienie na eliksir na kaca przed świętami i sylwestrem, więc
gotujemy go teraz na okrągło.
--I tak zabraknie, niektórzy nie znają umiaru... - Draco jakby na potwierdzenie swoich słów, nałożył
sobie na talerz pięć skrzydełek z kurczaka.
Hermiona ledwie zdusiła chichot, starając się nie pamiętać o tym, że Ron też uwielbia kurczaka... i
wziąłby sobie jeszcze większą porcję niż Draco, choć pewnie jadłby je rękami, a palce oblizywałby
z głośnym mlaśnięciem. Malfoy używał do tego noża i widelca. Nawet jego sposób jedzenia nosił w
sobie olbrzymie nakłady elegancji. Jak to możliwe, by mogła darzyć podobnymi uczuciami dwójkę
tak różnych mężczyzn? A może po prostu jej się wydawało? Tylko z którym z nich...?
--Po co ci myślodsiewnia? - zapytała, by przerwać irytujący potok własnych myśli.
--Nie zostało zbyt wiele czasu do świąt. Wyobrażenia krzyku, gróźb i bicia masz załatwione,
pozostałam nam ostatnia, ta najgorsza.
--Gwałt... - szepnęła sama do siebie, ale Draco i tak przytaknął skinieniem głowy.
--Pokaże ci wspomnienie z takiej sytuacji, a ty po prostu wyobrazisz sobie siebie jako ofiarę...
Wiem, że to trudne, ale musisz się postarać – tłumaczył jej cierpliwie.
--Wiem, od tego zależy nasze życie. Dam radę – zapewniła go.
--W porządku, zabierzemy się za to jutro rano – Draco skończył swoją kolację i przywołał skrzata,
by posprzątał jego nakrycie.
Hermiona też nie miała zamiaru już jeść. Perspektywa tego, co będzie musiała obejrzeć, jakoś nie
dodawała jej apetytu.
--Nie możemy tego zobaczyć dziś? Wolałabym to już mieć za sobą... - wyszeptała, patrząc mu w
oczy.
--Jesteś pewna, że jesteś gotowa? - zapytał, lustrując ją przenikliwie.
--Chyba nigdy nie będę wystarczająco... lepiej teraz, niż kiedy będę miała czas dręczyć umysł
domysłami przez całą noc – uśmiechnęła się do niego z przymusem.
--W porządku – Draco wstał i podszedł do skrzynki, by wyjąć naczynie.
Z kieszeni szaty wydobył fiolkę, w której tajemniczo błyszczała biało-srebrna substancja. Draco
odkorkował flakonik i wlał ją do misy.
--Czyje to wspomnienie? - zapytała Hermiona, nieco zła, że drży jej głos.
--Moje – odpowiedział krótko.
Hermiona nieco się zlękła tej odpowiedzi. Czy Draco sugerował jej właśnie, że zobaczy, jak to on
gwałci jakąś mugolkę? W końcu powiedział, że ona ma wyobrazić sobie, że jest ofiarą... Czy jego
jako oprawcy nie będzie musiała sobie wyobrażać? Nagle pomysł, by od razu zobaczyć to
wspomnienie wydał jej się bardzo głupi... i... przerażający. Nie chciała jednak wyjść na tchórza.
--Cokolwiek tam zobaczysz... Na to nie możemy mieć już żadnego wpływu, rozumiesz? Jesteś na
tyle inteligenta, by wiedzieć, że wojna zmusza do pewnych zachowań...
--Nie musisz mi tego mówić, rozumiem to doskonale – odpowiedziała, starając się zabrzmieć
pewnie.
--Idź pierwsza, będę zaraz za tobą – poczuła się nieco lepiej, wiedząc, że wchodzi tam razem z nią.

⚡⚡⚡

Zanurzyła twarz w otchłani wspomnień i już po chwili wylądowała miękko na jakiejś ponurej,
najpewniej wiejskiej drodze. Wszędzie było cicho i spokojnie, jedynym co zwróciło jej uwagę, była
dość szybko idąca postać, która zbliżała się do zabudowań, stojących nieopodal wiejskich chatek.
--Idziemy – Draco ledwie wylądował obok niej, a już ruszył za zakapturzoną postacią.
Hermiona szybko pobiegła za nim, starając się rozpoznać czy zna miejsce, w którym się znajdują.
Nagle jednak jej wzrok przykuł znak stojący przy poboczu.
--Meadow... - wyszeptała, przykładając dłoń do ust.
O masakrze w tej niewielkiej, angielskiej wiosce trąbiły tygodniami nie tylko czarodziejskie, ale i
mugolskie media, które uznały, że rozegrały się tam porachunki jakiejś mafii.
--Tak, to był dzień Masakry w Meadow, Śmierciożercy odreagowali w ten sposób śmierć Bellatrix
Lestranger...
--Śmierć Belli? Ale przecież to nie Zakon ją zabił! Czemu mścili się na bogu ducha winnych
mugolach? - zapytała zdruzgotana.
--Śmierciożercy są pewni, że zrobił to Zakon, nie wielu jest takich, którzy znają prawdę.
Weszli już pomiędzy zabudowania wioski. Było cicho i spokojnie, w niektórych domach paliły się
jeszcze światła... nic nie zapowiadało tragedii. Nic poza kilkunastoma postaciami w czarnych
pelerynach i srebrnych maska, które zaczęły pojawiać się znikąd. Postać za którą tu przyszli
również stanęła wśród tego małego tłumu i wydobyła różdżkę. Draco dał Hermionie znać, by
podeszli bliżej.
--A więc pierwszy krąg też zaszczyci nas dziś swoją obecnością? - zapytał wysoki Śmierciożerca w
masce.
--Tak, my też chcemy mieć trochę zabawy – Hermiona wzdrygnęła się lekko, rozpoznając głos
Dracona.
--No to pora zacząć przedstawienie! - ryknął ktoś, ku uciesze reszty... Dalej wszystko potoczyło się
błyskawicznie.
Zewsząd rozlegały się głośne krzyki, a dom zaraz przed nimi cały zajął się ogniem. Ludzie
wybiegali na ulicę i od razu padli pod promieniami śmiercionośnych zaklęć, lub gorzej... zostały na
nich rzucane różne wymyślne klątwy również mające przynieść śmierć, tyle, że taką po długim
cierpieniu.
Hermiona odwróciła się w stronę Dracona i zamknęła oczy.
--Chodź, musimy wejść do tamtego domu... - blondyn objął ją delikatnie ramieniem i wprowadził
do małego domku, urządzonego w przyjemnym, wiejskim stylu.
Jasnowłosy blondyn stał z różdżką wycelowana prosto w przerażoną, młoda dziewczynę, drżącą ze
strachu.
--Kim jesteś? - zapytała mugolka, mocno zaciskają poły swojego różowego szlafroka.
Była młoda, na oko mogła mieć z siedemnaście lat. Jej włosy były pokręcone i miały podobny kolor
do włosów Hermiony... Teraz już wiedziała dlaczego Draco wybrał akurat to wspomnienie.
--Zamknij się, dziwko! - Hermiona wzdrygnęła się słysząc głos mężczyzny.
Widząc go z tyłu myślała, że to Draco, jednak to nie był jego głos...
--Slyers co robisz? Miałeś spalić ten dom – z pokoju obok wyszedł inny Śmierciożerca i zdjął swoją
maskę. To był Draco, jednak mężczyzna nazwany Slyersem w tym momencie odwrócił się w ich
stronę i Hermiona otworzyła usta ze zdumienia. Był bardzo podobny do Malfoy'a, jedynie oczy
miał inne. Ciemne i po prostu złowrogie.
--Nie rozkazuj mi, Malfoy! Jeszcze się nie zabawiłem! - prychnął mężczyzna.
--Nie zapominaj do kogo mówisz, śmieciu! Kończ, co masz do zrobienia i spal tę chałupę. I bez
tortur, po prostu ją zabij! - rozkazał Draco.
--Może taki pierdolony arystokrata jak ty, nie brudzi sobie rączek mugolkami, ja tam nie mam
takich wymagań, mnie tak tatuś nie wychował! - Slyers podszedł do przerażonej dziewczyny i
jednym ruchem zerwał z niej szlafrok.
--Ten mężczyzna, on... - nie wiedziała, o co w zasadzie chce zapytać.
--Tak, to prawdopodobnie bękart mojego ojca. Nie mam jednak pewności, bo stary się wciąż
wypiera, gdyż matka Slyersa jest czarownicą nieczystej krwi – wyjaśnił jej kwaśno Draco.
Popatrzyła na niego zastanawiając się, co musiał czuć, patrząc na takiego zwyrodnialca, który mógł
się okazać jego bratem.
Mugolka piszczała i krzyczała, jednak nie było dla niej ratunku. Hermiona wiedziała, że powinna to
zobaczyć, by móc sobie wyobrazić, że to ona i Draco... jednak nie mogła. Gdy Slyers rzucił
dziewczynę na kanapę i zdarł z niej ostatnie skrawki odzieży, wcześniej bijąc ją kilkakrotnie po
twarzy, wiedziała, że dłużej nie da rady. Odwróciła się i wtuliła w blondyna, który wciąż
obejmował ją ramieniem. Zaciskała mocniej powieki, modląc się, by nie słyszeć już tych
obrzydliwych dźwięków i przeraźliwych krzyków gwałconej dziewczyny.
--Wracamy – zdecydował Draco, słysząc jak Hermiona zaczyna szlochać.

⚡⚡⚡

--Ja przepraszam... - wyszeptała, gdy znaleźli się już z powrotem w salonie, a Draco posadził ją na
kanapie i podał jej kieliszek mocnego koniaku na uspokojenie.
--W porządku, mamy jeszcze trochę czasu... - Blondyn mimo wszystko wyglądał na zmartwionego.
--Nie, ja poradzę sobie. To co widziałam... i gwałt na Tarze w tym pokoju przy stajni, to mi
wystarczy. Stworzę wizję w wyobraźni – zapewniła.
--Dobrze, w takim razie daj znać jak będziesz gotowa, wtedy to zobaczę... Mam nadzieję, że uda
nam się oszukać Czarnego Pana.
--Nie.
--Co nie? - zdziwił się.
--Nie chcę byś ty to oglądał... ja... Niech profesor Snape to zobaczy. Nie chcę ci pokazywać czegoś
takiego w moich wspomnieniach, nie zmuszaj mnie... - poprosiła, walcząc z nową falą łez.
Draco popatrzył na nią przez chwilę, jakby nie wiedząc, co jej odpowiedzieć, wreszcie jednak,
potwierdzająco skinął głową i złapał za jej dłoń.
--Nie płacz już, nikt cię do niczego nie zmusi – to zabrzmiało jak obietnica.
--W takim razie nie oddawaj mnie swojemu kuzynowi... - sama nie wiedziała, kiedy te słowa
wypłynęły z jej ust.
--Co? A ty skąd o tym wiesz? - zszokował się.
--Ja... słyszałam... - wyjąkała zawstydzona.
--Nie wiesz, że za podsłuchiwanie można stracić ucho? - Draco chciał brzmieć groźnie, ale mu nie
wyszło, bowiem Hermiona zaśmiała się cicho.
--Obiecasz mi to? Dasz słowo, że mnie nie oddasz? - zapytała z nadzieją, patrząc mu prosto w oczy
i mocniej ściskając jego dłoń.
--Skoro jesteś pewna, że tego nie chcesz...
--Jestem! Chce tu zostać. Obiecaj mi, że nie pozwolisz Orionowi na... na nic - wyszeptała błagalnie.
Draco nie wiedział, jak to się stało, że przyciągnął ją do siebie i przytulił mocno, a ona równie
mocno wtuliła się w niego, obejmując go za szyję.
--Obiecuję... - wyszeptał jej do ucha.
--Nie oddam cie nigdy, ani nikomu, bo należysz do mnie... a ja... ja chyba należę do ciebie – dodał
w myślach, zamykając oczy i rozkoszując się jej ciepłem, zapachem, bliskością...

⚡⚡⚡

Wszystko było już przygotowane. Snape stwierdził, że jeśli Hermiony nie zjedzą nerwy, to na
pewno da sobie radę z przedstawieniem fałszywych wizji, gdy Voldemort zajrzy w jej umysł. Od
kilku godzin cała twierdza żyła ostatnimi przygotowaniami do balu. Chodziły plotki, że Riddle nie
szczędził wydatków na ten wieczór i tegoroczny bal miał przyćmić wszystkie poprzednie.
Hermiona była zdziwiona rozmachem z jakim się to działo. W ostatnim tygodniu gabinet Severusa
przeżywał oblężenie całych tabunów kobiet, z których każda chciała prosić o coś prosić. To o trochę
eliksiru prostującego czy też dla odmiany podkręcającego włosy, poprawiającego jakość cery,
wydłużającego żywotność makijażu... a niektóre nie wahały się nawet prosić o amortencję. Cóż to
miał być za festiwal próżności! Miona mały kryzys przeżyła, gdy Messalina przyszła do
laboratorium poprosić o eliksir witalności, gdyż jak wyznała, patrząc jej prosto w oczy, chciała
wydłużyć zabawę swoją i Dracona i to bynajmniej nie na parkiecie... Dziwka! Na szczęście
usłyszała jak Snape mówił Malfoy'owi, że dał Rosier eliksir na przeczyszczenie, po którym
witalność jej z pewnością nie wzrośnie. Hermiona nie mogła się wprost doczekać widoku tej
wywłoki, wybiegającej w środku balu. Dobrze jej tak!
W każdym bądź razie zbliżał się wieczór i wszystko było już gotowe. Hermiona właśnie kończyła
robić makijaż, po czym szybkim ruchem swój wsunęła błyszczy do ust za dekolt ciemnozielonej
sukienki. Pamiętała, że Helga kazała jej go przynieść jeśli chciała uzyskać jakieś dodatkowe
informacje. Pomyślała więc, że może jej się przydać. Ostatni raz spojrzała na siebie w lustrze. Jej
suknia była długa i po prostu piękna. Gdy kilka dni temu skrzaty ją dostarczyły, zapytała Dracona,
czy nie jest ona zbyt okazała jak dla niewolnicy. Odpowiedział jej, że tego dnia wszyscy
Śmierciożercy stroją tak swoje zabawki, to taki mały pokaz kogo na więcej stać... Cóż jej pana było
stać na wiele, a suknia była naprawdę obłędna! Ciemnozielona i wyhaftowana srebrnymi listkami –
czyli w ulubionych kolorach Dracona. Miała cienkie ramiączka, a od bioder była rozkloszowana.
Upięła włosy, tak by ukazać swoją szyję i spryskała się perfumami, które Malfoy kupił dla niej w
mugolskiej drogerii, pytając ją wcześniej, czy ma ulubiony zapach.
Prezentowała się teraz naprawdę dobrze. Zadowolona z siebie wyszła z łazienki chcą już zobaczyć
jaka będzie reakcja Dracona, gdy ją ujrzy w takim wydaniu.

Niestety bardzo się rozczarowała...

Rozdział 25

„Gdy dopada cię uczucie stare jak świat...”

(Bon Jovi – You Give Love A Bad Name)

Niestety bardzo się rozczarowała, bo w pokoju nikogo nie było. Czyżby Draco poszedł bez
niej? To chyba niemożliwe... Ale w takim razie, gdzie on jest? Westchnęła zrezygnowana i oparła
się o jego biurko. Bal zaraz się zaczynał, a ona siedziała sama, w zamkniętych komnatach, jak jakiś
Kopciuszek! Zaczynało ją to nieco martwić.
Po kilku chwilach jednak usłyszała kroki, a w drzwiach wejściowych stanął Draco.
--Musiałem iść... - zaczął mówić od progu, ale wtedy jego wzrok wreszcie zatrzymał się na niej i
reszta słów utknęła mu gdzieś w gardle.

⚡⚡⚡

Gapił się, nie mogąc wykrztusić słowa. Powiedzieć, że nigdy nie widział piękniejszej kobiety niż
ona – to było spore niedopowiedzenie. Nigdy nie widział żadnej, nawet w połowie tak pięknej. Była
zachwycająca... Zaczynał się bać, że jeśli pokaże się z nią na balu, to zazdrośni Śmierciożercy
zabiją go bez skrupułów. Sam, by zabił któregoś, jeśli w zamian mógłby dostać taką ślicznotkę...
--Wszystko w porządku? - Hermiona nerwowo wygładziła przód sukienki.
--Lepiej niż w porządku... - odpowiedział dziwnie ochrypłym głosem i wreszcie zamknął drzwi, a
ona tylko uśmiechnęła się w odpowiedzi i zarumieniła uroczo.
Salazarze! Niech ona się tak nie rumieni, bo on zaraz zrobi coś głupiego i kompromitującego!
Nerwowo poprawił kołnierzyk koszuli, który wydawał mu się dziwnie za ciasny w tej chwili.
--Gdzie byłeś? - zapytała go, chcąc jakoś nawiązać rozmowę.
--U Severusa zawiązać krawat, nienawidzę tego wymysłu mugoli, ale teraz taka moda – prychnął
pogardliwie.
--Fatalnie zawiązany – stwierdziła, podchodzą do niego.
--Nie wymyślili jeszcze odpowiedniego zaklęcia na to – burknął nieco obrażony, usiłując jakoś
poprawić krawat i jednocześnie walczyć z falą podniecenia jakie go ogarniało, gdy poczuł jej
zapach i bliskość.
--Daj, zawiążę od nowa – zaproponowała, sięgając dłońmi do jego szyi.
Draco usiłował nie przyznać się nawet przed samym sobą, że czuje rozczarowanie z powodu tego,
że te dłonie nie dotknęły jego karku, palce nie wplotły się we włosy, jej usta nie spotkały jego ust, a
aksamitne uda...
--Dość tego! Natychmiast się opanuj Malfoy! Jeszcze chwila i nie tylko kołnierzyk okaże się za
ciasny...- skarcił się w duchu, usiłując się nie ruszać i miarowo oddychać, gdy Hermiona na nowo
wiązała jego krawat.
--Gotowe! - oznajmiła po chwili, z dumą patrząc na swoje dzieło.
--Jest coś czego nie wiesz, albo nie umiesz zrobić? - zapytał bez cienia złośliwości, za to z pewną
dozą podziwu.
--Wiele takich rzeczy... - wyszeptała cicho i odwróciła wzrok, odsuwając się od niego.
Draco nie wiedział, o co jej chodzi, ale postanowił w to nie wnikać.
--Nie umiem przestać o tobie myśleć. To mój największy problem – odpowiedziała w duchu na jego
pytanie, czując, jak coś ściska ją w żołądku.
Ze wszystkich najgłupszych rzeczy, jakie mogła zrobić w swoim życiu, zakochanie się w Draconie
Malfoy'u było na samym szczycie tej listy... Miała nadzieję, że moc Bożonarodzeniowego życzenia
się spełni i to, co powoli zaczynało się rodzić w jej sercu względem niego – zniknie tak nagle, jak
się tam pojawiło.
Gorzko jednak jest próbować oszukiwać samą siebie...

⚡⚡⚡

Sala była wielka i epatowała luksusem. Dekoracje były pełne przepychu i w żadnym akcencie nie
kojarzyły się ze Świętami. Dominował kolor ciemnozielony z białymi i srebrnymi dodatkami, ale
nie sposób było tu znaleźć choinkę, czy chociaż nawet bombkę.
Rozglądała się nerwowo dookoła, chcąc już spotkać swoje przyjaciółki i wiedzieć, że są całe i
zdrowe.
--Niewolnice siedzą osobno, ale dziś nie ma barier, bo wolno im brać udział w tańcach. Jeśli ktoś do
ciebie podejdzie, to dotknij mojego znaku, a będę wiedział, że coś jest nie tak – poinstruował
Draco, prowadząc ją do dużego stołu w końcu sali, przy którym siedziały już inne niewolnice.
Hermiona od razu zauważyła blond włosy Luny.
--Zaczynam się stresować... - wyszeptała, patrząc na pusty tron ustawiony przy wielkim stole.
Siedzieli przy nim Śmierciożercy i ich rodziny - żony, siostry, czasem matki, kochanki, albo po
prostu towarzyszki na dzisiejszy bal. Wszystkie wyglądały bardzo elegancko. Jednak niewolnice
również prezentowały się dziś o wiele lepiej. Hermiona nie spostrzegła żadnych siniaków, czy
zadrapań. W większości ubrane były w wieczorowe suknie, a niektóre nawet miały przepiękne
fryzury...
--Wszystko będzie dobrze, poradzisz sobie – Draco na chwilę odwrócił ją twarzą do siebie i spojrzał
jej w oczy.
Chciał dodać jej otuchy i choć trochę wesprzeć ją w tym trudnym zadaniu. Jemu samemu wszystko
skręcało się ze strachu, co będzie, jeśli Voldemort odkryje ich szwindel... Całe Mr.Shadow było co
prawda przygotowane na plan awaryjny, ale tak wiele rzeczy mogło pójść źle...
Patrzyli sobie w oczy, obydwoje cicho marząc o tym, żeby ta chwila trwała, jak najdłużej.
--No to... do zobaczenia... - Hermiona pierwsza odwróciła wzrok.
Jeszcze chwila i zaczęłaby go błagać, żeby ją pocałował. Tak bardzo nie chciała myśleć o tym, co
będzie, jeśli go zawiedzie.
--Będę miał cię na oku. Do zobaczenia – Draco puścił ją i skierował się w stronę swojego stołu, a
ona poszła usiąść obok Luny i Tary.

⚡⚡⚡

--W Święta, nawet te bestie zaczynają mówić ludzkim głosem – prychnęła Tara z nienawiścią
patrząc na stół Śmierciożerców.
--Lepiej raz w roku niż wcale – odpowiedziała Luna z lekkim uśmiechem.
--Wszystko u was w porządku? - Hermiona mimowolnie przypomniała sobie, że widziała gwałt
Tary...
--Jest dobrze Herm, a u ciebie? - zapytała Luna, znów się uśmiechając.
Hermiona pomyślała sobie, że jej przyjaciółka przypomina wreszcie siebie. Tę Lunę z Białego
Feniksa - zawsze wesołą, lekko zakręconą, mającą wiele pozytywnej energii. Ucieszyło ją to, że
choć przez chwilę może ją znów taką zobaczyć.
--Nie powinnaś tu siedzieć – wtrąciła się Tara.
Hermiona popatrzyła na nią zdziwiona.
--Śmierciożercy siedzą według hierarchii – Tara wskazała jej na stół – My niewolnice też tak
siedzimy. Jesteś własnością najwyżej postawionego Śmierciożercy, powinnaś siedzieć na głównym
miejscu.
--Nie mam zamiaru się przesiadać, tu mi bardzo dobrze – burknęła patrząc raz jeszcze na stół sług
Voldemorta.
Draco siedział blisko jego szczytu, tuż obok Snape'a. Jego towarzyszką najwyraźniej była
Messalina, bo siedziała po drugiej stronie i uwodzicielsko strzelała do niego oczkami.
--Podobno wkrótce mają ogłosić swoje zaręczyny – szczupła blondynka siedząca nieopodal
Hermiony patrzyła w tę samą stronę.
--Kto? - zapytała głupio, choć znała już odpowiedź.
--No młodszy Malfoy i ta cała Rosier – odpowiedziała dziewczyna.
Hermiona poczuła jak dziwne zimno powoli oplata jej wnętrzności. Co to u diabła ma być?
Dlaczego ma ochotę coś rozwalić, a zaraz potem się rozpłakać?
--To było do przewidzenia. Malfoy to pupilek, więc Czarny Pan na pewno będzie nalegał, by
szybko pojawił się jego potomek, którego będzie można wyhodować na następnego sługusa –
stwierdziła jadowicie Tara.
--Już widzę jak Rosier będzie się wymądrzać, gdy zostanie panią Malfoy. Już teraz okropnie
zadziera nosa. Ciekawe, czy pozwoli mu cię zatrzymać? - do rozmowy włączyła się niewolnica
siedząca na przeciwko nich.
--Na pewno nie, to przecież taka zazdrosna suka. Myślicie, że on da jej pierścionek po swojej
matce? Podobno jest warty fortunę.
--Słyszałam jak Lucjusz Malfoy i stary Rosier umawiali się, że ślub powinien się odbyć przyszłej
wiosny, więc pewnie najpóźniej w Sylwestra ogłoszą te zaręczyny...
Hermiona słuchała tego wszystkiego, nie mogą uwierzyć, że to prawda. On za tydzień ma zostać
narzeczonym tej wywłoki? Ma się z nią ożenić i płodzić małych Śmierciożerców na chwałę
Voldemorta? To straszne!
Poczuła, że naprawdę chce jej się nad tym wszystkim zapłakać. Najbardziej bolało ją jednak, że nic
jej o tym nie powiedział. Chyba się przeliczyła, sądząc, że nawiązało się pomiędzy nimi coś na
kształt przyjaźni, skoro on przemilczał, że wkrótce będzie mężem innej...
Mężem innej... Dlaczego tak bardzo boli ją serce, gdy tylko o tym pomyśli?
Przełknęła gorzkie łzy i zmusiła się do słuchania, o czym mówią niewolnice, które po Draconie
zaczęły po kolei obgadywać wszystkich innych Śmierciożerców ze Wewnętrznego Kręgu.
Poczuła uścisk na swoim ramieniu, odwróciła się i spostrzegła jakaś niepozorną, bladą dziewczynę
o mysich włosach.
--Helga prosi byś usiadła na przynależnym ci miejscu – poinformowała ją.
--Powiedź Heldze, że...
--...że ona zaraz przyjdzie – wtrąciła się Tara, a druga niewolnica skinęła szybko głową i odeszła w
stronę szczytu stołu, gdzie zasiadła niewolnica Macnaira i cała jej świta.
--Nigdzie nie idę! - oburzyła się Hermiona.
--Nie unoś się, tylko posłuchaj. Heldze się nie odmawia. Ona jest... znaczy była, pierwsza w naszej
hierarchii. Wiele może zrobić, by ci zaszkodzić. Wystarczy tylko, że puści jakąś brudną plotkę na
twój temat, która dotrze do twojego pana, a spotka cię okrutny los...
Hermiona już chciała jej powiedzieć, że szczerze wątpi, ale w ostatniej chwili ugryzła się w język.
Miała dość problemów, by jeszcze przejmować się jakimiś plotkami jakie o niej rozpuszczą, ale
jednak lepiej usiąść obok tej apodyktycznej baby i mieć spokój.
--Pogadamy później – rzuciła tylko w stronę Luny.

⚡⚡⚡

--Siadaj, Granger – odezwała się Helga, w ramach powitania.

--Chcesz czegoś? - Hermiona nie czuła się w obowiązku, by być uprzejmą.
--Pogadać sobie, poplotkować, jak to kobiety – zaśmiała się tubalnie Helga.
--No to słucham.
--Powiem ci, że...
Jednak Helga musiała przerwać, bo nagle wszyscy Śmierciożercy zerwali się ze swoich miejsc.
Niewolnice również wstały.
Do sali wszedł Lord Voldemort, we wspaniałych, czarnych, bogato haftowanych srebrem szatach,
które sprawiały, że wyglądał jeszcze bardziej przerażająco. U jego boku kroczyła Ginny. W
niesamowitej sukni w kolorze beżu wyglądała jak prawdziwa księżniczka. Jej rude włosy były
misternie upięte i poprzetykane zdaje się prawdziwymi brylantami, a na jej szyi pyszniła się
przepięknej urody diamentowa kolia. Jednak nawet z tej odległości Hermiona zauważyła, że z jej
przyjaciółką jest coś nie tak. Ginny miała ciemne oczy – już nie zielone, tylko głęboko czarne, jak
oczy bestii. Na dodatek jej skóra była nienaturalnie blada, a ruchy dziwnie sztuczne, jakby gdzieś
straciła całą swoją grację. Co się u licha z nią działo?
--Taaa, już niewiele dobra w niej zostało – szepnęła Helga, a Hermiona poczuła, jak wstrząsa nią
dreszcz.
Z ciężkim sercem patrzyła, jak jakiś służący pomaga zasiąść Ginny na złotym tronie, tuż po
prawicy Voldemorta. To wszystko było niesamowicie niepokojące!
Wszyscy z powrotem zajęli swoje miejsca, a na stołach niemal od razu pojawiła się kolacja.
Hermiona smutno patrzyła na to, jak większość niewolnic rzuca się na mięso, jakby widziały je
pierwszy raz w życiu. Było jej ciężko ze świadomością, że pewnie wiele z nich jada je tylko w ten
wyjątkowy dzień w roku.
--Co się z nią dzieje? - wiedziała, że Helga zorientuje się, że chodzi jej o Ginny.
--Masz błyszczyk? - zapytała z cynicznym uśmieszkiem.
Hermiona westchnęła ciężko i wyciągnęła z za dekoltu szminkę.
--On robi z niej niewolnicę duszy – wyjaśniła Helga krótko, po czym zaczęła sobie nakładać
kolację.
--Co z niej robi? Masz na myśli horkruksa?
--Nie wiem, co mam na myśli, usłyszałam tylko jak Wal... jak mój pan i Lucjusz Malfoy o tym
rozmawiali.
--Świetnie – skwitowała to kwaśno Hermiona, myślami już błądząc przy biblioteczce Dracona, tak
by móc poszukać czegoś na ten temat.

⚡⚡⚡

Po skończonej kolacji Czarny Pan wygłosił długą i nudną przemowę o jego planach zapanowania
nad światem. Hermiona usiłowała słuchać go uważnie, ale jej uwagę rozpraszała Messalina i to, że
jej głowa ciągle leżała na ramieniu Dracona. Nie wiedzieć czemu, miała wielką ochotę podejść do
niej i wyszarpać ją za te ognistorude loki. Po przemowie na niewielkim podwyższeniu w rogu sali,
znalazła się orkiestra, która zaczęła grać jakiegoś walca. Hermiona z nutką zgrozy patrzyła, jak
Voldemort zaprasza Ginny do tańca. Nigdy nie sądziła, że ktoś tak okropny może lubić coś tak
pięknego jak taniec, ale najwyraźniej Czarny Pan zaliczył kilka imprez, bo tańczył całkiem dobrze.
--Patrzcie, jeszcze nic nie wypił, a będzie tańczył z niewolnicą! - szepnęła któraś z dziewczyn,
Hermiona odwróciła się i zamarła w lekkim szoku, patrząc jak Goyle prowadzi Lunę na parkiet.
--Zwykle potrzebują kilku głębszych, a ich żony czy dziewczyny dawno są już w komnatach, nim,
któryś zabiera niewolnice na parkiet – wyjaśniła jej Helga.
--Rozumiem – odpowiedziała Hermiona, która lekko się spięła widząc, że Orion zbliża się do ich
stolika.
--Witam śliczne panie! - Orion błysnął zębami w szerokim uśmiechu, a wszystkie niewolnice poza
Hermioną zachichotały lub zalotnie do niego zamrugały.
Daniel zbliżył się do Miony i wyciągnął do niej szarmancko dłoń.
--Uczynisz mi ten zaszczyt i zatańczysz ze mną? - zapytał, uśmiechając się jak model z okładki
PlayWizzard.
--Nie ja... nie mogę – Hermiona nie miała najmniejszej ochoty, by z nim tańczyć.
--Nie martw się, Draco nie ma nic przeciwko. Sam jest bardzo zajęty Messaliną, więc na pewno nie
będzie miał czasu z tobą tańczyć, a szkoda byś traciła cały bal, siedząc za stołem. Jesteś
najpiękniejszą kobietą na tej sali – kokietował.
Hermiona rozejrzała się dookoła, by sprawdzić czy Draco faktycznie zajmował się tym, co mówił
Orion i... okazało się, że miał rację.
Blondyn i Messalina byli na parkiecie, a ona oplatała go swoimi rękami, jakby to były Diabelskie
Sidła.
Tym razem nie musiała się oszukiwać. Nie było sensu. To było zbyt silne uczucie. Najczystszej
postaci zazdrość. Prychnęła kpiąco pod nosem i bez większego zastanowienia podała dłoń
Orionowi tak, by mógł ją zaprowadzić na parkiet.

⚡⚡⚡

Jego ramiona oplotły ją tak mocno, że miała wrażenie, że za chwilę straci oddech. Daniel za to
wciąż uśmiechał się szeroko, jakby ktoś mu właśnie oświadczył, że wygrał miliard w magiclotka.
--Jesteś cudowna, Mionko... - pochylił się nad nią i wyszeptał jej to prosto do ucha.
Hermiona skrzywiła się lekko pod nosem, zła na siebie za zbyt pochopną decyzję. Teraz nie daj
Merlinie Orion może sobie pomyśleć, że ma u niej jakieś szanse... Jakby mógł mieć, skoro, gdy
trzymał ją w ramionach, miała ochotę jedynie na ucieczkę? A wystarczyło tylko, by jego kuzyn na
nią popatrzyły, a robiło jej się gorąco...
Nagle jednak poczuła przeraźliwe zimno. Od czubków stóp do końcówek włosów dosłownie
zmroził ją strach i mogła się też założyć, że strasznie zbladła. Powodem tego był Voldemort, który
pojawił się, niczym zjawa, tuż za plecami Oriona.
--Danielu... - jego głos nawet umarłego przyprawiłby o dreszcz.
Orion odwrócił się w jego stronę i szybko, nisko pokłonił głowę.
--Mój panie...
--Widzę, że przypadło ci dziś doborowe towarzystwo. Draco oddał ci ją pod opiekę? - zapytał
Voldemort, uważnie przyglądając się Hermionie, która wbiła wzrok w czubki swoich butów, nie
chcąc go sprowokować, by zajrzał do jej umysłu bez ostrzeżenia.
Musiała się przygotować, lecz to nie było łatwe. Była przerażona!
--Tak panie – odpowiedział pokornie Daniel.
--Jak się bawisz, niewolnico? - teraz musiała na niego spojrzeć, skoro się do niej zwrócił.
--Dobrze... - szepnęła, bo nie wiedziała, co innego mogłaby powiedzieć.
--To podobnie jak ja – spojrzał jej głęboko w oczy i wiedziała, co za chwilę się stanie.
Jednak nie poczuła jego obecności w swoim umyśle.
--Marvolo... obiecałeś jej dać spokój – zimny ton Ginny zwrócił jej uwagę.
Z bliska oczy jej przyjaciółki wyglądały jeszcze bardziej przerażająco, a twarz zdawała się jeszcze
bledsza.
--Och wybacz, Ginevro! To nie miało być nic strasznego, tylko mała wycieczka po
wspomnieniach... - wąskie usta Voldemorta rozciągnęły się w fałszywym uśmiechu.
--Dałeś słowo – powiedziała twardo Ruda.
--Dobrze już, chodźmy do reszty gości. Dobrej zabawy, Orionie, tobie również, niewolnico –
Voldemort odwrócił się i odszedł, a Ginny tuż za nim, nawet przez chwilę nie patrząc na Hermionę.
--Chodź na zewnątrz, ochłoniesz – zaproponował Daniel, łapiąc Hermionę za rękę i wyprowadzając
ją na taras przyległy do sali, na którym było chłodniej, ale nie całkiem zimno, dzięki płonącym
pochodniom.

⚡⚡⚡

--Wszystko w porządku? - zapytał ją Orion.

Hermiona w odpowiedzi skinęła tylko głową, ale doskonale wiedziała, że naprawdę jest daleko od
w porządku. Czuła się jakby ktoś boleśnie kopnął ją w brzuch. Ginny - jej najlepsza przyjaciółka -
powoli zmieniała się w jakiegoś potwora... I nazywała Voldemorta jego drugim imieniem, jakby
byli starymi przyjaciółmi. To było straszne.
--Nie martw się, jest dobrze! Nawet nie zajrzał to twoich wspomnień. Byłoby źle, gdyby odkrył ten
przekręt z eliksirem rozdziewiczającym – Orion nie wiedzieć czemu parsknął śmiechem.
Hermiona spojrzała na niego spod byka i odwróciła się, krzyżując ręce na piersi, by dać mu do
zrozumienia, że nie ma ochoty z nim rozmawiać.
--Zimno ci? - błędnie odczytał jej intencje i od razu podszedł, by ją objąć.
Jego ramiona oplotły ją nim zdążyła choćby wydać jęk protestu.
--Daniel – głos o temperaturze zera absolutnego rozległ się tuż za plecami Oriona.
--O Smoku! Tu jesteś! Wiesz, co? Czarny Pan nawet jej nie sprawdził... - Daniel uśmiechał się
szeroko i nadal obejmował Hermionę, która jakoś nagle postanowiła mu się nie wyrywać.
Widziała, jak Draco mocno zaciska ze złości szczęki i miała ochotę się roześmiać.
--Co, dupku, miło? Ja musiałam cały wieczór patrzeć jak obściskujesz się z tą ryżą flądrą! -
pomyślała i z premedytacją oparła się plecami o tors Oriona.
--Wiem. Snape to widział. Chodź, Granger, jestem już zmęczony, wracamy do komnat.
--Nie zabieraj jej jeszcze! Bal dopiero się rozkręca! - poprosił Orion.
--W przeciwieństwie do ciebie, ja ten cały rok przepracowałem, mam ledwie kilka dni wolnego,
chcę odpocząć! - warczał Draco.
--Ale Hermiona przecież może się bawić, obiecuję, że ją odprowadzę! - zaproponował Orion.
--Tak jak ostatnim razem? - zakpił Smok.
--Dziękuje ci, Danielu, ale lepiej już wrócę do komnat... ja ... też jestem już zmęczona – skłamała,
by przerwać tę walkę kogutów i wreszcie wyplątała się z uścisku mężczyzny.
Nie chciała, by Draco pokłócił się z kuzynem. Wiedziała, że przecież są dla siebie prawdziwymi
przyjaciółmi.
--To co powiesz na konną wycieczkę jutro, Hermiono? Draco na pewno się zgodzi, prawda? - Orion
mrugnął porozumiewawczo do kuzyna, nie mają świadomości, że blondyn od kilku minut ściska w
kieszeni swoją różdżkę i ledwo już panuje nad sobą.
--Jej zapytaj. Jeśli ma ochotę, może z tobą jechać – blondyn spojrzał Hermionie wyzywająco w
oczy.
--To super! Jedziemy! - ucieszył się Daniel.
--Ja... ja boje się koni – odpowiedziała, by jakoś się wymigać.
--Ze mną nic ci nie będzie groziło, obiecuję – Orion uśmiechnął się zachęcająco.
--Ja naprawdę dziękuje, ale nie...
--Oj, Miona! Nie daj się prosić... - Daniel chciał sięgnąć po jej dłoń, by dalej czarować ją
uśmiechem, gdy nagle poczuła znajomy uścisk na swoim ramieniu, a Draco szorstko przyciągnął ją
do siebie.
--Powiedziała przecież, że nie. Wyczuj człowieku, że dała ci kosza – i nie mówiąc nic więcej, Draco
praktycznie zaciągnął ją z powrotem na salę, a potem zaraz w stronę drzwi wyjściowych.
Gdyby to było fizycznie możliwe, Hermiona była pewna, że dookoła niego właśnie strzelałyby
pioruny. Czuła to wyraźnie, zwłaszcza gdy znaleźli się sam na sam, na pustym korytarzu.
--To boli! - Hermiona spróbowała poluźnić uścisk jego dłoni na swoim ramieniu.
--Bo ma boleć! - syknął przez zaciśnięte zęby, przyśpieszając kroku.
--Nie wyżywaj się na mnie, za nieporozumienie z kuzynem! - skarciła go.
--Będę się wyżywał na kim zechce i zamknij się wreszcie, pogadamy sobie w komnatach!
--O tak! Pogadamy sobie, żonkosiu – pomyślała mściwie, naprawdę mając ochotę rzucić się na
niego z pazurami.

⚡⚡⚡

W ekspresowym tempie dotarli do komnat i ledwo weszli do pokoju, Draco puścił ją, zerwał z szyi
krawat, którym cisnął o biurko i podszedł do szafki po whisky. Hermiona stanęła przy regale z
książkami i buntowniczo zaplotła ręce na piersi. A co! Niech wie, że się go nie boi.
--Kto ci pozwolił tańczyć i gdzieś wychodzić z Orionem? - warknął, świdrując ją wzrokiem.
--Wybacz, że nie poprosiłam cię o zgodę, ale trudno było cię oderwać od narzeczonej! - wiedziała,
że brzmi jak zazdrosna zołza, ale miała to w nosie.
--Co? O czym ty mówisz?
--Dobrze wiesz o czym! Zresztą Orion powiedział, że nie masz nic przeciwko bym z nim tańczyła!
--Jeszcze kilka dni temu prosiłaś mnie bym mu cię nie oddawał, a teraz sama do niego lecisz?! -
Draco czuł, że powinien się trochę opanować, jednak emocje brały górę.
Wiedział, że za bardzo się zaangażował... ale znał się też na tyle, by rozumieć, że tego nie da się już
cofnąć. Ona jest jego! I dobrze, żeby o tym pamiętała...
--A jakie mam inne wyjście, skoro i tak mnie pewnie mu oddasz, bo żoneczka ci nie pozwoli
trzymać niewolnicy, prawda? - wykrzyczała.
Draco odstawił swoją whisky i podszedł do niej w trzech krokach, stając tak blisko, że prawie
zetknęli się nosami. Sam nie wiedział czy ma ochotę nią potrząsnąć, czy rzucić się na nią i uciszyć
te jej słodkie usta pocałunkiem.
--Mogę wiedzieć czemu wciąż coś bredzisz o jakiejś mojej żonie? - zapytał, opierając rękę o regał
tuż za jej głową.
Hermiona miała ochotę przeklinać pod nosem reakcje własnego ciała. Dlaczego znów było jej
gorąco? Dlaczego nie potrafiła oderwać wzroku od jego ust? Dlaczego nie potrafiła poskromić
swojej wyobraźni?
--Dobrze wiesz, dlaczego. Kiedy miałeś mi zamiar powiedzieć o swoich zaręczynach? - zapytała
cicho, ale on doskonale słyszał, gdyż ich usta dzieliły ledwie milimetry.
--Zaręczynach? - Draco nieco oprzytomniał i odsunął głowę, chwilowo rezygnując z zacałowania
jej na śmierć.
--Tak! Wszystkie niewolnice o tym mówią. Podobno twój ojciec już ustala datę ślubu – sarknęła.
--Mojego ślubu? Na Salazara, z kim do cholery? - zdenerwował się blondyn.
Hermiona przyjrzała mu się szczerze zdziwiona. Naprawdę nie miał o tym pojęcia, czy tylko przed
nią grał?
--Z Messaliną Rosier...
--Co?! To jakaś kpina! W życiu bym się z nią nie ożenił! - Draco parsknął śmiechem.
--Nie udawaj, że nic o tym nie wiesz! - oburzyła się, krzyżując ręce na piersi.
--Czekaj... ty... jesteś... zazdrosna? - zapytał, znów się nad nią pochylając, a złośliwa satysfakcja
zaświeciła się w jego oczach jak lampki na choince.
Hermiona oblała się rumieńcem zażenowania i prychnęła pogardliwie.
--Po prostu chce wiedzieć, komu mnie oddasz po ślubie.
Draco uśmiechnął się pod nosem, zadowolony, że nie tylko on walczył dziś z tym palącym
uczuciem jakim jest zazdrość...
Złapał delikatnie za jej podbródek i uniósł jej głowę, tak by spojrzała mu w oczy.
--Nikomu cię nie oddam, należysz do mnie... - wyszeptał, pochylając się nad nią.
Hermiona naprawdę marzyła już tylko o tym, by ją pocałował... Jednak nie mogła na to pozwolić.
Nie chciała być niczyją zabawką.
--To co, po ślubie zostanę też niewolnicą tej... - jedynie określenie – dziwka, oddałoby to co
myślała o Messalinie.
--Przestań powtarzać te bzdury. W życiu się nie dam zaobrączkować – zaśmiał się pod nosem.
--Wszyscy mówią co innego! - upierała się przy swoim.
Draco powoli czuł jak ogarnia go złość. Nie chciał się z nią kłócić, ale jej gryfoński upór powoli
działał mu już na nerwy... z drugiej strony jednak... Lubił ją taką.
--Nie obchodzi mnie zdanie wszystkich! - syknął przez zaciśnięte zęby.
--Pewnie, że nie! Ty nie widzisz nikogo i niczego poza czubkiem własnego nosa! - sama nie
wiedziała czemu to powiedziała, przecież doskonale wiedziała, że to nie prawda.
W jego oczach zauważyła coś co sprawiło, że serce jej się ścisnęło. Jej słowa go zabolały, wiedziała
to... Poczuła się okropnie.
--Skoro tak uważasz, nie będę się spierał – powiedział cicho, odsuwając się od niej.
Odwrócił się plecami i miał zamiar odejść, jednak Hermiona instynktownie złapała go za ramię.
--Czekaj, nie to chciałam powiedzieć – krzyknęła.
Draco znów odwrócił się do niej i spojrzał jej w oczy.
--A co chciałaś powiedzieć? No dalej! Powiedz co naprawdę o mnie myślisz! - Hermiona
odruchowo cofnęła się pod sam regał, widząc tę złość w jego spojrzeniu.
--Daj spokój ja... - zaczęła.
--No dalej Granger! Wyrzuć to z siebie – znów stanął tak blisko niej, że czuła jego oddech na
policzku.
--Nie chciałam tego powiedzieć!
--To powiedz co naprawdę myślisz! Jestem Śmierciożercą - morderczym skurwielem bez serca, nie
mam żadnych skrupułów...
--Och! Zamknij się! - zawołała z desperacją.
--No dalej, powiedz, że jestem tylko nic niewartym...
Hermiona musiała go uciszyć, a jedyny sposób jaki przyszedł jej na myśl to desperacki pocałunek,
którym zamknęła mu usta. Wiedziała, że wygląda to tak, jakby dosłownie się na niego rzuciła, ale
nie miała zamiaru przestać. Wplotła palce w jego miękkie włosy, całując go tak intensywnie, jakby
chciała tym wymazać wszystkie złe uczucia i emocje, jakie krążyły pomiędzy nimi.

⚡⚡⚡
(18+)

Z gardła Dracona wyrwał się zduszony jęk, a zaraz potem jego dłonie powędrowały na jej talię, a
on sam zaczął oddawać jej pocałunki z całą mocą.
Oparł ją o regał z książkami i całował namiętnie, jednocześnie błądząc swymi rękami po jej plecach
i pośladkach. Czuł te potrzebę, ten żar trawiący go od środka, który mogła ugasić tylko ona.
Wiedział, że nie powinien - że znów przegrywał ze samym sobą, ale nie mógł postąpić inaczej.
Potrzebował jej i tego słodkiego poczucia, że ktoś go chce i akceptuje.
Przyciskał ją mocno do siebie, a jego pożądanie było już nie do zatrzymania. Musiał ją mieć i to
teraz, zaraz. Przeniósł swoje usta na jej szyję, a ona jęknęła rozkosznie i sięgnęła dłońmi, by zdjąć
jego marynarkę.
Draco nie mógł się powstrzymać i wbił swoje zęby w jej szyje, rozkoszując się tym, że krzyknęła
cicho pod wpływem tej brutalnej pieszczoty. Nie miał czasu na długą grę wstępną. Chciał już
wreszcie zaznać tego o czym marzył od chwili, gdy wyszedł z łóżka po ich pierwszej wspólnej
nocy. Wtedy się z nią kochał. Powoli i subtelnie, tak by jej nie skrzywdzić. Dziś miał ochotę się z
nią pieprzyć. Dziko, namiętnie i wielokrotnie. Chciał poczuć jak pod nim dochodzi. Słyszeć jak
krzyczy jego imię. Kąsać ją, ssać jej skórę i samemu przeżywać spełnienie z okrzykiem satysfakcji
- zawsze głęboko w niej. Najlepsze było to, że i ona najwyraźniej tego pragnęła. Nie była już
delikatną dziewicą, tylko dziką kotką, która chciała poznać prawdziwe i dogłębne znaczenie słowa
seks. Marzył o tym, by jej to dać. By nauczyć ją jak cudowne może być zbliżenie dwójki ludzi,
nawet jeśli będzie intensywne i krótkie – dziś tak będzie, bo wiedział, że w takim tempie nie
wytrzyma już długo.
Hermiona desperacko rozpinała guziki jego koszuli, chcąc już móc dotknąć jego cudnej klaty
swoimi palcami. Wiedziała, że dziś będzie inaczej niż za pierwszym razem, ale miała zamiar dać z
siebie wszystko, by go zadowolić.
--Hermiona... - jęknął, gdy przebiegła palcami po jego piersi, a zaraz później jej dłonie zatrzymały
się na pasku jego spodni i zaczęły się z nim szarpać.
Draco poczuł, że jeśli jej nie posiądzie w ciągu najbliższej minuty, to najpewniej oszaleje. Sam
szybko rozpiął swój pasek i spodnie, po czym zdjął je w ekspresowym tempie. Zachwiał się lekko
na nogach, gdy poczuł, jak drobna dłoń Hermiony zaciska się na jego pulsującej erekcji.
--Nie mogę czekać – wydyszał, jednym ruchem rozrywając jej suknie, tak, że odsłoniła jej uda,
pomiędzy, które włożył swoją rękę.
Zachwiał się po raz drugi, gdy poczuł jak gorąca i wilgotna jest dla niego.
Przejechał palcami po materiale jej koronkowych fig i wiedział, że jego cel jest już blisko.
Szybko i desperacko zerwał z niej majtki, po czym złapał ją za pośladki i zmusił, by oplotła go
udami w pasie. Wiedział, że w ich komnatach było o wiele więcej dogodniejszych miejsc na seks,
ale nie miał czasu. Chciał wziąć ją już teraz - opartą o regał z jego książkami, trzymającą dłonie na
jego ramionach i pojękującą mu rozkosznie do ucha. Czuł, że ona też już desperacko potrzebuje
tego, by on znalazł się w niej. I nie miał zamiaru im tego odmawiać.
Wszedł w nią szybkim pchnięciem, ledwo powstrzymując się przed wykrzyknięciem na całe gardło
jak mu w tej chwili cudownie.

⚡⚡⚡

Hermiona poczuła ukłucie bólu, ale dużo słabsze niż za pierwszym razem i szybko zginęło ono w
ferworze gorąca, podniecenia i rozkoszy jaką dawała jej świadomość, że znów stworzyli jedność.
Wiedziała, że to wszystko komplikuje. Wiedziała, że jutro odczuje skutki tej niesamowitej chwili. I
wiedziała, że najpewniej znów nawiedzą ją wyrzuty sumienia, ale nie potrafiła tego przerwać. Czuła
się tak wspaniale i właściwie, że za nic nie oddałaby tej chwili. Draco po tym jak wszedł w nią
szybko i gwałtownie, zatrzymał się na kilka sekund, by dać jej możliwość przyzwyczajenia się do
tego uczucia. To opanowanie musiało go wiele kosztować, bo i ona sama miała wielką ochotę na
więcej. Sugestywnie ścisnęła go mocniej udami, chcąc dać do zrozumienia, że ma się nie
powstrzymywać i zacząć ją posuwać tak, że oboje wkrótce odlecą do słodkiego końca.

⚡⚡⚡

Dźwięk uderzeń ciało o ciało i ich głośne jęki było słychać w całych komnatach, ale mało ich to
teraz obchodziło. Oni pędzili razem ku satysfakcji - największej z możliwych. Draco mocno
trzymał jej uda, raz po raz wchodząc w nią, tak głęboko, jak tylko mógł w tej pozycji. Była gorąca,
wilgotna i niesamowicie ciasna, a on wiedział, że jego orgazm buduje się w zawrotnym tempie. Nie
chciał jednak kończyć sam.
--Trzymaj się skarbie – wydyszał, po czym wciąż mocno ją trzymając zrobił kilka kroków i
posadził ją na swoim biurku, szybo zdejmując z niego akwarium z ich żabą.
Stanął pomiędzy jej nogami, a dłońmi sięgną do jej piersi. Za ich widokiem też przecież tęsknił.
Rozpiął suknie i pomógł jej się z niej wyplątać, po czym pozbył się jej stanika. Od razu pochylił się
i wziął w usta jej sutek, który zassał mocno, niemal obcesowo. Hermiona nie mogła powstrzymać
głośnych jęków rozkoszy. Draco widząc w jakim jest stanie, wiedział, że musi to zakończyć, bo
inaczej oboje mogą postradać zmysły z pragnienia. Dał jej znak, że ma położyć się na plecach, a
sam zarzucił sobie jej niesamowicie długie nogi na swoje ramiona, po czym wszedł w nią tak
mocno i głęboko jak nigdy przedtem. Oboje krzyknęli czując to, jak niesamowicie są teraz ze sobą
połączeni. Wiedzieli, że jeszcze tylko chwila, a osiągną to czego oczekują. Draco poruszał się w
niej szybko z olbrzymią przyjemnością patrząc to na jej podskakujące w rytm jego ruchów piersi, to
znów na jej zamglone rozkoszą oczy i lekko otwarte usta. Wiedział, że tego widoku nie zapomni już
nigdy. Hermiona zaczęła coraz głośniej pojękiwać, a Draco czuł, że nie wytrzyma już zbyt wiele.
Sięgnął dłonią pomiędzy jej uda i zaczął masować palcami jej łechtaczkę, chcąc, by osiągnęła
orgazm przed nim. Nie potrwało to długo, gdy poczuł jak jej kobiecość zaciska się na nim i pulsuje
w rozkoszy. To wystarczyło, by i on z głośnym jękiem doszedł w jej wnętrzu.

⚡⚡⚡

Wyszedł z niej i oparł się o blat biurka, a Hermiona mimo tego, że echo orgazmu jeszcze drgał w jej
wnętrzu podniosła się i objęła go ramionami. Draco wtulił twarz pomiędzy jej piersi i objął ją
mocno, nie zważając na to, że obydwoje są nieźle spoceni po tym fantastycznym, spontanicznym
seksie.
Wreszcie uniósł głowę i pocałował ją krótko, ale namiętnie, chcąc podziękować jej w ten sposób za
to wspaniałe przeżycie – a ona odpowiedziała tym samym, oddając ten słodki pocałunek.
Draco oderwał się od niej i spojrzał jej głęboko w oczy.
--Wiesz, że chyba powinniśmy porozmawiać? - zapytał cicho.
--Wiem – odpowiedziała, choć wewnątrz bardzo bała się tej rozmowy.
--W takim razie chodź – Draco pomógł jej wstać z biurka i chwycił jej dłoń.
On też bał się tej rozmowy, ale wiedział, że nie ma sensu tego odwlekać...
Rozdział 26

„Gdy wszystko się wywraca...”

(N'Sync – It's Gonna Be Me)

Poważna rozmowa - już samo to stwierdzenie, sprawia, że ludziom zasycha w gardle, a ręce
zaczynają lekko drżeć. Bo co jeśli nasze oczekiwania względem takiej rozmowy będą zupełnie inne
niż rzeczywistość? Jak sobie poradzimy z rozczarowaniem?
Hermiona starała się powstrzymać drżenie dłoni, gdy Draco poprowadził ją w stronę łazienki. Nie
miała nawet odwagi spojrzeć w jego stronę. Co jeśli powie jej, że to wszystko było błędem? Co mu
odpowie? Co jeśli faktycznie przyzna, że będzie musiał ożenić się z Messaliną? Czy ona będzie w
stanie sobie z tym poradzić? Te i inne myśli zaprzątały jej głowę, a każdy krok, który zbliżał ich do
łazienki, powodował jej coraz większy niepokój. Los jednak i tym razem miał dla nich inne plany i
nim dotarli chociaż do drzwi łazienki, nagle znów rozległ się przeraźliwy dźwięk syreny alarmowej.
--Cholera jasna! - zaklął Malfoy, szybko wracając do salonu i sięgając po swoją różdżkę, by ubrać
się za pomocą zaklęcia.
--Co się dzieje? - zapytała przestraszona, biegnąc za nim.
--Nie wiem, ale to alarm pierwszego stopnia. Fatalnie. Idź do sypialni i zamknij drzwi, wrócę jak
tylko będę mógł.
--Uważaj na siebie... - zdążyła wyjąkać, nim Draco ruszył w stronę wyjścia.
--Wszystko będzie dobrze – rzucił w jej stronę i po sekundzie już go nie było.
Wiedziała, że tym razem to musi być coś poważnego, gdyż syrena wyła i wyła, a w całej twierdzy
słychać było nerwowe okrzyki Śmierciożerców. Hermiona wpatrywała się w panującą za oknem
zamieć śnieżną. Była przerażona. Tym razem działo się coś naprawdę złego i była prawie pewna, że
ma to związek z Zakonem Feniksa. Miała nadzieję, że jej bliscy spędzają spokojne święta... a tu
nagle całe wojsko Śmierciożerców prawdopodobnie wyruszało na potyczkę z nimi. Merlinie
dopomóż! Niech wszystko będzie dobrze! - modliła się w duchu.
Ułożyła się na poduszkach, wdychając zapach Dracona i próbując się nieco uspokoić. To wszystko
co ostatnio się wokół niej działo, sprawiało, że czuła się jakby ktoś wyrwał ją z jej własnego,
uporządkowanego życia i przeniósł w zupełnie inny świat. Co ona wyprawiała? Nie potrafiła
zrozumieć swoich odczuć, emocji i reakcji. Kiedy to wszystko stałe się takie szalone? Gdzie te
czasy, gdy jej największym zmartwieniem było za krótkie wypracowanie z eliksirów?
Każda minuta dłużyła jej się, jak kiedyś lekcje Historii Magii. Za dużo myśli na raz męczyło jej
głowę i po raz pierwszy nie potrafiła dojść do jakiś logicznych wniosków. Wszystko ulega zmianą i
jak widać jej racjonalny umysł też chyba zrobił sobie wakacje. Czy ona już oszalała? Czy może
dopiero zbliża się do szaleństwa z każdą chwilą. Nie wiedziała co będzie dalej, ale nie było sensu
dłużej nad tym rozmyślać, bo jeszcze chwila, a zacznie rwać włosy z głowy lub mówić sama do
siebie, jak prawdziwa wariatka. Spokój. Tak, teraz musi postawić na spokój, mniejsza o to, że
wszystko ściska jej się ze strachu o bliskich jej ludzi... i dałaby wszystko, by móc już zobaczyć, te
niesamowite oczy i ich właściciela, który wraca do niej cały i zdrowy.
--Pewnie jest w jego sypialni – usłyszała czyjś głos w korytarzu.
Zerwała się z miejsca, próbując nie krzyknąć ze strachu. Ktoś był w ich komnatach... i na pewno nie
był to Draco. Powoli podeszła do drzwi, próbując ustalić kto za nimi stoi. Nagle jednak klamka się
poruszyła, najwyraźniej ten ktoś usiłował wejść.
--Myślałem, że dał ci uprawnienia do wszystkich wejść?
--Też tak myślałem, widać je cofnął. Hermiono jesteś tam?
--Daniel? - zapytała, nim zdążyła się powstrzymać. Była prawie pewna, że to jego głos usłyszała.
--Tak, Miona, to ja. Jest ze mną Adrian. Mamy zabrać cię do komnat Severusa, Draco został ranny i
Sev go opatruje. Otwórz drzwi.
Hermiona poczuła, jak ogarnia ją trwoga. Draco był ranny...! Merlinie, musi zaraz do niego iść!
Złapała za klamkę, gotowa otworzyć, gdy dotarło do niej, że wystarczyło tylko trochę eliksiru
wielosokowego, by ktoś udający Oriona mógł próbować ją nabrać. A co jeśli to nie był naprawdę
on?
--Hermiona otwórz! - powtórzy niecierpliwie Daniel.
--Ja... ja... - nie wiedziała co mu powiedzieć, ale odruchowo zrobiła krok w tył. Nie miała pewności,
a ryzyko było zbyt duże.
--Nie bój się, Granger, to serio my, a nie żadni przebierańcy – zawołał wesoło Pucey.
--Przebierańcy powiedzieliby dokładnie to samo – prychnęła.
--Dobrze, że jesteś ostrożna, ale nie musisz się bać, jesteśmy przyjaciółmi – nalegał Daniel.
Hermiona znów się zawahała. Z jednej strony chciałaby pobiec do komnat Snape'a, by na własne
oczy zobaczyć co z Draco, jednak jeśli ci dwaj za drzwi są przebranymi Śmierciożercami, jej los
byłby przesądzony...
--Może lepiej przyślemy po nią Snape'a? - zaproponował Adrian.
--Daj spokój, Miona, chodź, przecież wiesz, że nigdy bym cię nie skrzywdził. Zaufaj mi! To
naprawdę ja, Daniel! Ze mną będziesz bezpieczna.
--O to bym się nie założył – przez drzwi usłyszała słaby głos Dracona, jednak wyraźnie
pobrzmiewała w nim cierpka nuta.
--Kuzyn, a ty co tu robisz? - zapytał Lestrange, a Hermiona od razu otworzyła drzwi, zapominając o
podejrzeniach.
To był Draco, wiedziała, że to na pewno on. Ledwo powstrzymała się przed rzuceniem mu się na
szyję z radości, że nic poważnego mu się nie stało. Jednak w ciemnym korytarzu, poza bledszym
niż zwykle blondynem, wciąż był Daniel, Adrian, a na dodatek Snape, który podtrzymywał
Malfoy'a.
--Przesuń się Granger, bo on musi się położyć – pouczył ją nietoperz.
Hermiona szybko spełniła jego polecenie, wciąż bacznie wpatrując się w Dracona, by móc ocenić
jego stan.
--Dlaczego wróciłeś do swoich komnat? Severus mówił, że musisz leżeć – odezwał się Orion,
wchodząc za nimi do sypialni.
--Nic mi nie jest – stęknął Draco, ciężko siadając na swoim łóżku i patrząc na swojego kuzyna z
szczerą niechęcią.
--Może jednak powinieneś zostać u Severusa? Hermiona może zostać w tym czasie u mnie...
--Nie. Zostanę w swoich komnatach – warknął Draco, mimo, że mówienie ewidentnie sprawiało mu
ból.
--Słyszałeś Orion? Draco zostaje u siebie, Granger też tu zostaje, pora iść – zaproponował Adrian.
--Chciałem tylko pomóc – Orion uśmiechnął się przyjaźnie.
--Obejdzie się – burknął Smok, układając się na poduszkach.
--To my lecimy. Zdrowiej stary – Adrian pomachał na do widzenia i pierwszy wyszedł z sypialni.
--Hermiono, jutrzejsza przejażdżka nadal... - zaczął mówić Daniel.
--Granger, przynieś mi miskę z wodą – rozkazał Severus, a Hermiona czym prędzej wybiegła z
komnaty.
--To ja poczekam na jej odpowiedź...
--Lestrange, idź już do jasne cholery! - zaklął Snape, układając na stoliczku nocnym fiolki z
eliksirami.
Daniel skrzywił się lekko pod nosem, po czym wyszedł z komnat z dość kwaśną miną.
--Kazałeś mu tu przyjść po Granger? - zapytał Severus.
--Dobrze wiesz, że nie.
--Chyba musimy z nim pogadać...
--Na nic innego nie mam ostatnio ochoty – warknął Draco.
Chyba chciał dodać coś jeszcze, ale Hermiona wróciła z wodą.
--Co się stało? - odważyła się zapytać.
--Kolejna nudna, standardowa misja – mruknął wyraźnie zmęczony Draco.
--Zdaje się, że Potter i Weasley bez ciebie, Granger, do reszty zdurnieli – dodał Snape.
--Harry i Ron? Oni tam byli? Czy coś im się stało? - zaczęła gorączkowo pytać.
--Głupek i Łasic wymyślili sobie świąteczną wycieczkę do Hogwartu, ledwo zdążyli ujść z życiem
– odpowiedział Draco.
--Do Hogwartu? Ale po co? - Hermiona była szczerze poruszona.
--Gdybyśmy to wiedzieli, Czarny Pan, by się tak nie wściekał.
--Wypij eliksir i idź spać, Draco, to była silna klątwa – Snape, podetknął mu pod nos fiolkę.
--Obejdzie się.
--Pij! Ale już! - Draco już bez sprzeciwu wypił miksturę.
-- A ty Granger, chodź tu i pomóż mi, zdjąć mu koszulę, ma kilka drobnych ran, które musimy
przemyć.
Nim udało im się uporać z jego koszulą i zdjąć mu buty, Draco już oddychał miarowo, najwyraźniej
zapadając w sen.
--Pilnuj go. Dostał poważnym crucio.
--Crucio? Ktoś z zakonu rzucił na niego klątwę bólu? - nie dowierzała Hermiona.
--Masz go pilnować, zrozumiałaś? W razie czego wezwij mnie przez skrzata! - rozkazał nietoperz,
kończąc opatrywać rany blondyna.
Hermiona starała się mu pomóc, opanowując jakoś swoje rozedrgane emocje. Draco był opatrzony,
i bezpieczny. Wszystko było dobrze... Starała się również powstrzymać rumieńce zawstydzenia,
gdy na jego klacie i plecach dostrzegła kilka zadrapań... pozostawionych przez jej paznokcie. Była
pewna, że Snape też je zauważył, jednak ni jak tego nie skomentował. Być może pomyślał, że
zostawiła je Messalina?
--Powiedź mu, że jutro przyjdę sprawdzić jak się czuje – Snape pozbierał swoje rzeczy i skierował
się do wyjścia.
--Dobrze panie profesorze – odpowiedziała, przyglądając się śpiącemu spokojnie mężczyźnie.
--Nie zabieram jego różdżki, bo liczę, że nie zrobisz niczego głupiego, Granger.
--Nie ucieknę – obiecała – Nie chodziło już nawet o to, że z tej przeklętej twierdzy praktycznie nie
było ucieczki... Tu chodziło o to, że nie potrafiłaby zostawić Malfoy'a w takim stanie. Mogłaby
sobie zaprzeczać, ale przecież nie potrafiła myśleć, ani czuć inaczej. Po prostu, by go nie zostawiła i
już.
--Szkoda, że Potter i Weasley nie są tak rozsądni – burknął Severus, wychodząc z sypialni.
Hermiona popatrzyła na śpiącego Dracona. Wiedziała, że poważna rozmową, którą im dziś
przerwano wciąż przed nimi, nie chciała jednak się tym teraz martwić. Teraz ważne było to, by
Draco szybko doszedł do zdrowia. Tak. To liczyło się dla niej najbardziej.

⚡⚡⚡

--Hermiona, widziałaś mój skórzany pasek? - usłyszała okrzyk z sypialni.

Uśmiechnęła się sama do siebie pod nosem. Przez dwa dni dwoiła się i troiła, by Draco nie wstawał
z łóżka, co kończyło się głównie tym, że musiała go głaskać i przytulać, oraz dbać o to, by Robak
spełniał jego kulinarne zachcianki. Na szczęście Snape orzekł, że szanowny panicz Malfoy może
już wstać i normalnie funkcjonować.
--Odwiesiłam go do szafy – odkrzyknęła, przeglądając spis treści kolejnej książki.
--A buty?
--Pod łóżkiem! - starała się ukryć rozbawienie i zawstydzenie, gdy uświadomiła sobie, że to
wszystko wygląda tak jakby byli mieszkającą razem parą... a przecież nie byli. Chyba nie.
--Mam! - usłyszała pełen satysfakcji okrzyk Dracona i znów musiała uśmiechnąć się sama do
siebie.
--Na pewno musisz już dziś wrócić do pracy? Wciąż blado wyglądasz – gderała, gdy Draco wszedł
wreszcie do salonu.
--Nie było mnie dwa dni, pewnie czeka na mnie cały stos papierków – burknął, zarzucając na siebie
czarny płaszcz.
--Profesor mówił, że gdybyś się za mocno pocił, albo...
--Tak, tak i tak dalej – przerwał, pochylając się nad nią.
--Jak sobie chcesz, ale zdrowie masz jedno – sarknęła, usiłując skupić się na książce.
Draco jednak jej na to nie pozwolił, łapiąc ją za podbródek i odwracając jej głowę w swoją stronę.
--To mi go nie psuj marudzeniem. Nic mi nie będzie – wymruczał, całując ją lekko.
Hermiona ledwo zdusiła jęk i przyciągnęła jego głowę do siebie, by pogłębić pocałunek.
Przez chwile obydwoje zatracili się w tej słodkiej pieszczocie, do której tak naprawdę nie powinno
dojść, a już na pewno nie z taką dozą czułości...
--Może jednak jeszcze jeden dzień wolnego...- szepnął Draco, znów ją całując.
--Idź do tych papierków, ja też za godzinę idę kroić kolejne obrzydlistwa do laboratorium –
zaśmiała się, pieszczotliwie przeczesując palcami jego włosy.
--Niech będzie – westchnął zrezygnowany – A mówiąc o obrzydlistwach, pamiętaj nakarmić tę
okropną żabę – gestem wskazał na akwarium Kermita.
--Nie zapomnę – obiecała, z uśmiechem patrząc, jak Draco wychodzi z ich komnat.
Przeciągnęła się i odłożyła książkę. Wciąż nie znalazła niczego na temat niewolnicy duszy, a
przejrzała już większość książek z biblioteczki. Nie poddawała się jednak. Podeszła do biurka, by
nakarmić żabę i zaopatrzyć się w jakieś pióro i pergamin, na wypadek, gdyby znalazła coś
ciekawego, w którejś z książek.

⚡⚡⚡

--Ale on ma bałagan w tych szufladach – narzekała, przekopując się przez sterty podartych
pergaminów, psutych flakoników i starych piór, jednak nagle jej uwagę przykuło coś błyszczącego,
na dnie tego stosu śmieci... Łańcuszek.
Powoli i ostrożnie wyjęła go z szuflady, czując jak wszystkie jej mięśnie się spinają. Zaschło jej w
gardle, a oczy zaszły łzami, gdy zrozumiała co trzyma. Niczym w jakimś transie osunęła się na
podłogę, a łzy płynęły już strumieniem po jej zarumienionych policzkach...

Wspomnienie:
--Teraz twoja kolej tatusiu! - zawołała mała dziewczyna z loczkami, a w jej brązowych oczach
błyszczała radość, taka sama, jak w spojrzeniu mężczyzny, który odebrał od niej paczkę.
--Wybrałyśmy to razem z Hermionką, specjalnie dla Ciebie – uśmiechnęła się jej mama.
--Wy obie jesteście moim najlepszym prezentem – zapewnił.
--Ale otwórz tatusiu! Zobacz! – nalegała Hermiona.
--Już księżniczko! - jej tata uśmiechnął się szeroko i odpakował prezent.
Wąskie, pudełeczko wyściełane czerwonym atłasem, a w środku łańcuszek. Złoty o dość grubym
splocie i z przewieszką w kształcie litery "H".
--"H" jak hiena? - zaśmiał się.
--Nie! "H" jak Hermiona! - zawołała z entuzjazmem brązowowłosa dziewczynka, rzucając się ojcu
na szyję.
--Wiem skarbie, to naprawdę cudowne. Dziękuje wam obu – Pan Granger przytulił córkę i żonę do
swojej piersi.
--To "H" może znaczyć też Helen... - zamruczał do ucha swojej żony.
--No właśnie. Nigdy nie zapominaj, do których kobiet należysz – zaśmiała się pani Granger
zapinając mężowi łańcuszek.
O ile Hermiona pamiętała, jej tata prawie nigdy go nie zdejmował...
...więc co robił on w biurku Dracona Malfoy'a? - zastanawiała się, wciąż płacząc.
Do dziś pamiętała ból i rozpacz, jakie poczuła tego dnia, gdy powiedzieli jej, że tato zginął na misji
Zakonu. Zabili go Śmierciożercy, a on, nieposiadający magicznej mocy, nawet nie miał jak się
bronić. Zaskoczyli ich, otoczyli, zapędzili w pułapkę... każdy walczył o swoje życie, a jej ojciec po
prostu nie miał szans. Błysk zielonego światła zakończył jego życie, pogrążając ją i jej matkę w
głębokim smutku. Jak później wyjaśnił im Dumbeldore, tylko dzięki Mr.Shadow, udało im się
odzyskać jego ciało z rąk Śmierciożerców... Wtedy nawet nie zwróciła uwagi na brak jego
łańcuszka, a teraz nie potrafiła myśleć o niczym innym, tylko o tym, że cały ten czas miał go Draco.
Dlaczego? Dlaczego zabrał go z szyi jej martwego ojca? Wiele razy słyszała o tym, że
Śmierciożercy zabierali rzeczy swoich ofiar jako swoistego rodzaju trofea, ale to by oznaczało, że
to Draco... że to on... Energicznie potrząsnęła głową, by odpędzić od siebie te myśli. Nie mogłaby
w to uwierzyć. Nie była w stanie wyobrazić sobie, że on... mężczyzna, którego chyba... że to on stoi
za śmiercią jej ojca. To było po prostu niemożliwe. Jednak ziarno zwątpienia już zostało zasiane.
Nie potrafiła pozbyć się tej myśli z swojej głowy. To było silniejsze od niej. Nie wiedziała co zrobi,
jeśli okaże się, że to Draco miał coś wspólnego ze śmiercią jej ojca...

⚡⚡⚡

Dzień w laboratorium przeżyła chyba tylko dzięki temu, że Snape nie dał jej niczego ważnego do
roboty, w innym przypadku pewnie wysadziłaby siebie i połowę twierdzy w powietrze. Dręczące ją
wątpliwości były jak kłucie ostrego noża prosto w serce. Nie chciała dopuścić myśli, że to może
być prawdą... ale jej umysł wciąż podsuwał jej setki dręczących pytań pytanie. Co jeśli to prawda?
Co jeśli to Draco zabił jej ojca? Mógł to zrobić nie chcący, przez przypadek lub po prostu dlatego,
że taki dostał rozkaz... jednak ona i tak nie mogłaby się z tym pogodzić. Nie mogła oddać swego
serca, komuś, kto odebrał jej tak znaczną jego część. Nie potrafiłaby z tym żyć.
Nie wiedziała, po co zabrała ze sobą to ostrze. Mały, bardzo ostrzy nożyk do siekania korzonków.
Snape nawet nie zauważył, że zniknął. Wsunęła go w rękaw swojej szaty i przyniosła do ich
komnat. Dracona jeszcze nie było, a ona usiadła na kanapie i zapatrzyła się w ogień, gotowa na
wszystko. Wiedziała, że musi się dowiedzieć prawdy i to jak najszybciej. Podeszła do biurka i
wyjęła łańcuszek, mocno zaciskając go w dłoni. W trakcie pogrzebu swojego ojca obiecała, że
zemści się na jego mordercy. A co jeśli to właśnie dziś będzie musiała tej zemsty dokonać? Dziwny
trafem czuła się na to gotowa. Naprawdę czuła się gotowa na wszystko.

⚡⚡⚡

--Cześć! - zawołał radośnie Draco, wchodząc do komnat.

Hermiona spojrzała na jego pogodną twarz, uroczo błyszczące oczy, pięknie wykrojone usta i
poczuła jak jej pewność siebie słabnie. Wiedziała jednak, że nie może się poddać. Przecież obiecała.
Draco zdjął płaszcz i ku jej zadowoleniu, odpiął pas razem z różdżką.
--Ale miałem ciężki dzień. Stos papierów był chyba większy niż dług karciany Zabiniego – blondyn
przeciągnął się i ziewnął przeciągle, dopiero po chwili dostrzegając dziwną minę Hermiony.
--Wszystko w porządku? - zapytał zdziwiony.
Ostrze wysunęło się z jej rękawa i pewnie spoczęło w jej prawej dłoni, tak jak lewa na chwilę
zacisnęła się na łańcuszku jej ojca. Rozluźniła ją jednak i wyciągnęła przed siebie tak, by pokazać,
co w niej trzyma.
--Skąd to masz? - zapytała głosem zimnym jak lód.
--Hermiona co...
--Skąd to masz?! - wrzasnęła, unosząc rękę z nożem, a po jej policzkach spłynęły łzy.
--Odłóż to – rozkazał jej spokojnie.
--Nie! Nie póki mi nie powiesz, skąd masz ten łańcuszek! Mój ojciec miał go na szyi w chwili
śmierci! Ty mu go zabrałeś? Ty go zabiłeś?! Odpowiadaj! - krzyczała, nie potrafiąc pohamować
szlochu.
Draco wyglądał na opanowanego, jednak były to tylko pozory, bo nim zdążyła się zorientować,
doskoczył do niej i szybkim ruchem wytrącił jej nóż z ręki, po czym odwrócił ją plecami do siebie i
zablokował dłonie, którymi chyba miała zamiar go udusić.
--Jak mogłeś? - szlochała – Zaufałam Ci! Wierzyłam! Jak mogłeś mi to zrobić? - pytała, wciąż
płacząc.
--Nie zabiłem twojego ojca, Hermiono. Znalazłem ten naszyjnik, jak już Orion zabrał jego ciało z
powrotem do Zakonu... Nigdy bym się do ciebie nie zbliżył, gdybym zrobił coś takiego – tłumaczył
jej spokojnie, wciąż mocno trzymając jej dłonie.
Ulga jaka na nią spłynęła była tak duża, że ugięły się pod nią nogi. Wiedziała, że nie powinna, ale
uwierzyła mu od razu. Po chwili Draco wreszcie poluźnił uścisk i odwrócił ją do siebie, by mogła
się wypłakać w jego tors, co też chętnie uczyniła. W jego ramionach czuła się naprawdę
bezpiecznie.
--Chciałem ci oddać ten naszyjnik w odpowiedniej chwili – wyszeptał jej do ucha.
--Byłeś tam... wiesz... wiesz kto? - wyszlochała.
--Wiem – odpowiedział krótko.
--Ja też chce wiedzieć. Obiecałam zemstę – uspokoiła się trochę i otarła łzy.
--Hermiona, nie możesz próbować mścić się na Śmierciożercach...
--Przestań! Ty nie szukałabyś zemsty na mordercach swojej matki?
--Herm posłuchaj...
--Powiedź mi! Chcę wiedzieć! - w jej głosie słychać było taką pewność, że nie mógł jej odmówić.
Wiedział, że nie ma sensu dalej się z nią kłócić. Podszedł do biurka i z szafki wyjął myślodsiewnie.
--Pokażę ci moje wspomnienie z tamtego dnia... Musisz mi jednak obiecać, że poczekasz z zemstą,
aż do ostatecznego starcia, dobrze? - poprosił.
--Dobrze – zgodziła się, krzyżując palce za plecami. Nie miała zamiaru dotrzymywać słowa.
Zemści się, gdy tylko nadarzy jej się taka okazja. Teraz jednak chciała już wiedzieć, kto skrzywdził
ją tak bardzo, że tylko śmierć tej osoby była w stanie wyrównać ich rachunki...
Rozdział 27

„Gdy znasz już swój cel...”

(Dima Bilan ­ Belive)

Wchodzenie w czyjeś wspomnienia zawsze niosło ze sobą ten dreszczyk emocji, jednak tym
razem Hermiona nie czuła nic poza spokojem. Miała wrażenie jakby po długiej i męczącej
wędrówce, wreszcie miała dotrzeć do celu. Nie cieszyła się jednak, tylko skupiła – skupiła na tym,
by zapamiętać jak najwięcej szczegółów i już wkrótce osiągnąć swój cel. Dokonać zemsty.
Stanęli przed jakimś wielki, ponurym gmachem w centrum Londynu. Hermiona pamiętała
doskonale, że członkowie Zakonu udali się tam w celu przejęcia wielkiej partii żywności, która
pozwoliłaby przetrwać im kilka kolejnych miesięcy. Pamiętała również jak cieszyła się i już
kalkulowała jak rozważnie gospodarować tym, co uda im się zdobyć... Ta misja miała przynieść
dobrobyt, a przyniosła tylko wielką stratę, ból i rozpacz. Budynek wewnątrz był równie ponury i
obskurny, jak z zewnątrz, a w powietrzu unosił się zapach wilgoci. Gdzieś w oddali słychać było
czyjś podniesiony głos. Hermiona usiłowała stłumić dreszcz, który przebiegł jej po plecach i
dzielnie ruszyła do przodu.
--Wszystko rozegrało się w tamtym pokoju – Draco, który wszedł razem z nią do myślodsiewni,
wskazał jej drzwi prowadzące najpewniej do jakiegoś magazynu.
--Byłeś przy tym?- zapytała cicho.
--Nie... przybyłem nieco później, ale Orion wszystko widział – odpowiedział, łapiąc jej dłoń.
Nie wiedziała, czy zrobił to po to, by poprowadzić ją w stronę magazynu, czy po to by dodać jej
otuchy i odwagi, ale była mu bardzo wdzięczna za ten gest. Starała się wyregulować oddech i nie
okazywać, jak wiele emocji w niej to wzbudza. Draco, pokazując jej te wspomnienia, robił dla niej
coś naprawdę wyjątkowego i doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że i dla niego najpewniej nie
jest to łatwe. Jednak pragnienie, by poznać prawdę, było dla niej jednym z najważniejszych celów
w życiu i na zawsze będzie mu wdzięczna za to, że jej to umożliwił.

⚡⚡⚡

W pomieszczeniu znajdowało się trzech mężczyzn. Wszyscy byli bez masek. Pomimo, że pokój
oświetlała jedynie dość mizerna żarówka, Hermiona widziała wszystko, aż nazbyt wyraźnie. A
zwłaszcza swojego ojca... Leżącego na kamiennej posadzce. Martwy, pusty wzrok patrzący nie
wiadomo gdzie. Bez blasku, bez iskierek radości, które zawsze gościły w tym spojrzeniu. Na chwilę
musiała odwrócić głowę i siłą woli powstrzymać łzy. Musiała to przetrwać. Nie może teraz uciec
jak wtedy, gdy Draco pokazał jej scenę gwałtu dokonanego na mugolce. Wytrzyma to, dowie się jak
najwięcej i zaplanuje zemstę. To był jej cel - przeznaczenie, które musi się wypełnić... Snape stał
nieco z boku, a jego mina była wyraźnie zacięta. Orion miał ręce założone na piersi, a cała jego
postawa wyrażała skrajne znudzenie, natomiast Draco z wspomnień przyklęknął przy jej ojcu,
przyglądając mu się z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Panowała ciężka, przejmująca cisza.
--Jeśli chcesz, możemy wrócić...- zaproponował Draco stojący tuż obok niej i mocno ściskający jej
dłoń. Wzdrygnęła się lekko i przecząco pokręciła głową.
--Nie. Chcę wiedzieć. Muszę – odpowiedziała, ciesząc się, że jej głos brzmiał tak pewnie.
--Co ten Dumbledore sobie myśli? Przecież to najwyraźniej był jakiś mugol! Nawet nie miał
różdżki! - pierwszy odezwał się Daniel.
--W Zakonie mieszka kilkunastu mugoli, a to miała być zwykła akcja transportowo-
zaopatrzeniowa, minimalne ryzyko... pewnie zabrali, któregoś w roli tragarza – stwierdził Snape -
Zaraz zawiadomię Albusa i dowiemy się, kto to.
--To ojciec Hermiony Granger – zarówno mężczyźni we wspomnieniu, jak i Hermiona ze
zdziwieniem spojrzeli na pochylonego nad zwłokami blondyna.
--Granger? Tej psiapsióły Pottera? Skąd wiesz? - zainteresował się Orion.
--Bo jest do niej podobny, ma takie sam oczy jak ona. Dumbledore kiedyś mi mówił, że jej rodzina
mieszka teraz w Zakonie. To on – odpowiedział Malfoy.
Hermiona spojrzała na stojącego obok niej mężczyznę, który nieco za mocno ściskał jej dłoń.
Rozpoznał jej ojca po oczach... Nigdy nie sądziła, że ten dumny arystokrata w ogóle wie jakie ma
oczy. Myślał, że w szkole gardził nią tak bardzo, że nigdy nie zwróciłby na to uwagi. Ona naprawdę
miała oczy po swoim ojcu. Ten sam kolor, kształt, te same iskry radości, ten sam srogi wzrok, gdy
coś jej nie pasowało... I nawet nie była świadoma tego, że w tej chwili z tych oczu płynął łzy.
--To pechowo. Dumb będzie zły, jak się dowie – burknął Daniel.
--Po cholerę go tu wysyłał? Do diabła! Przecież trwa wojna! - zirytował się Draco, wstając i
nerwowo przeczesując palcami swoje włosy.
--Wiemy kto to zrobił? - zapytał Severus.
--Nasz drogi karierowicz – Orion wypluł te słowa jak najgorszą obelgę, a Hermiona poczuła, jak
spinają jej się wszystkie mięśnie w oczekiwaniu na więcej wyjaśnień.
--Widziałeś to na własne oczy? - przerwał mu Snape.
--Tak. To był Krum. Wydaje mi się, że ten mugol coś do niego powiedział, nim ten przerośnięty
kaczor w niego wycelował. W każdym razie zdaje się, że dziś był jego dzień triumfu i wreszcie
dostanie ten wymarzony awans. Podobno Jugson poległ.
To było jak uderzenie gromu, a później wszystko zalała fala emocji. Złość, nienawiść, chęć mordu
i... ulga. Już wiedziała. Znała prawdę. Mogłaby teraz krzyczeć, płakać i rwać włosy z głowy.
Wyobrażać sobie tysiąc sposobów na śmierć tego śmiecia Kruma..., ale wiedziała, że to nic nie da.
Chłodna kalkulacja i cierpliwość. Jej czas nadejdzie. Zemsta jeszcze się dokona. Przysięgała, że tak
będzie.
--Lord znów się wścieknie – mówił Snape.
--Musimy go stąd zabrać, nim pachołki Carrowa zrobią z niego inferiusa – odezwał się Draco.
--To ryzykowne... mogą pytać o to ciało – wtrącił Daniel.
--Podpalimy ten chlew i powiemy, że ciało spłonęło – zaproponował Snape.
--Dobrze. Orion zabierz go, niech Lupin albo któryś z Feniksów odbierze ciało z punktu
kontaktowego – nakazał Malfoy.
Daniel posłusznie skinął głową i wyjął swoją różdżkę, by po chwili za pomocą zaklęcia lewitacji
podnieść ciało pana Grangera. Snape i Draco w milczeniu patrzyli na to jak Lestrange łapie martwą
dłoń ojca Hermiony i znika wraz z nim.
--Myślałem, że nie znosisz Granger... - odezwał się Severus.
--Każdy ma prawo opłakiwać swoich bliskich. Niech wyprawią mu pogrzeb i pożegnają go jak
należy – mruknął Draco, odwracając głowę, najwyraźniej nie chcąc, by Snape uchwycił jego
spojrzenie.
--Nigdy nie przypuszczałeś, że kiedyś będziesz potrafił zrozumieć Granger, prawda? - Snape uniósł
lekko kąciki ust.
--Do czego pijesz? - Draco chyba zaczynał się irytować.
--Też niedawno straciłeś jednego z rodziców... pewnie potrafiłbyś zrozumieć jej ból.
--Przestań robić mi tu psychologiczne wykłady! Pora puścić z dymem ten burdel – burknął blondyn,
wyjmując swoją różdżkę.
--W porządku. Podpalę piwnicę, a ty zacznij stąd - Snape wyszedł z pokoju, wciąż uśmiechając się
lekko pod haczykowatym nosem.
Draco stał jeszcze chwilę w miejscu, najwyraźniej się nad czymś zastanawiając, jednak po chwili
zamrugał i pochylił się, zaglądając pod metalową szafkę stojącą nieopodal miejsca, gdzie jeszcze
przed chwilą leżało ciało jej ojca. Hermiona wytężyła wzrok, by dostrzec co Draco znalazł, choć
domyśliła się tego prawie od razu. Łańcuszek z przewieszką w kształcie litery "H"... Blondyn
podniósł go i przyglądał mu się, a z wyrazu jego twarzy nie dało się nic wyczytać. Po chwili jednak
schował naszyjnik do kieszeni i skierował różdżkę w stronę jednej z szafek. Wypowiedział zaklęcie
i wszystko momentalnie strawił ogień. Wspomnienie się skończyło.

⚡⚡⚡

Wrócili do salonu, wciąż trzymając się za ręce i milcząc, by jakoś przetrawić to co zobaczyli. Draco
pierwszy doszedł do siebie, na tyle, by przytulić Hermionę i pozwolić jej wypłakać wszystkie łzy.
Chciała być dzielna i nie płakać, ale gdy tylko oparła głowę o jego ramię, gorzki szloch wyrwał się
z jej gardła. Jej racjonalny umysł wciąż powtarzał, że te łzy nic nie dają, niczego nie zmienią, że nie
pora na płacz, tylko na planowanie, działanie... Jednak nie była w stanie przestać. Potrzebowała tej
chwili słabości i rozpaczy, by wyrzucić z siebie te wszystkie emocje, a Draco najwyraźniej miał
zamiar jej na to pozwolić. Usiadł na kanapie, a ją posadził na swoich kolanach i utulił mocno do
swojej piersi. Hermiona szlochała w zagłębienie jego szyi i cicho dziękowała w duchu wszystkim
bóstwom o jakich słyszała, za to, że postawiły właśnie jego na jej drodze w czasie tej wojennej
zawieruchy. Wiedziała, że to głupie i nie powinna nigdy dążyć Dracona Malfoy'a jakimiś ciepłymi
czy poważnymi uczuciami. Jednak teraz nie miała już na to wpływu. Stało się i już... Łzy przestały
płynąc, ale ona dalej wtulała się w niego najmocniej jak mogła. Miała wrażenie, że w tej chwili nie
znalazłaby innego miejsca na świecie, w którym czuła by się tak dobrze i odpowiednio, jak w jego
ramionach...

⚡⚡⚡

Prawie nie spała tej nocy, raz po raz budząc się i wsłuchując w wyjący za oknem wiatr. Regularny
oddech, który czuła na swojej szyi mówił jej, że Draco śpi spokojnie, niedręczony żadnymi
koszmarami. Jego ramię przerzucone przez jej talie pozwalało, by i ona mogła czuć się bezpiecznie,
jednak udręczona dusza i tak nie miała zamiaru pozwolić jej zasnąć. Krum. Brudny Śmierciożerca
bez zasad i honoru... Mężczyzna, który pierwszy ją pocałował, który pierwszy dostrzegł w niej
kogoś więcej poza nudnym molem książkowym... okazał się mordercą. I pomyśleć, że gdy trafiła
do twierdzy miała nadzieję, że pokona on Malfoy'a i zostanie właśnie jego niewolnicą! Miała
ochotę odwrócić się i mocno wycałować śpiącego blondyna, za to, że do tego nie dopuścił. Jak
Krum mógł to zrobić? Gdy o tym myślała, jej złość była jeszcze większa. Przecież znał jej ojca!
Wiedział kim jest! Poznali się, gdy Wiktor odwiedził ją pewnego lata w jej rodzinnym domu. Jej
rodzice uważali go za takiego miłego i skromnego chłopaka i przyjęli go z otwartymi ramionami,
pomimo tego, że był czarodziejem, nieznajomym z innego kraju! Parszywa kanalia! I na dodatek
chciał ją zaprowadzić do Voldemorta, by ten oddał mu ją jako niewolnicę! Hermiona zamknęła oczy
i wzięła głęboki oddech, by trochę się uspokoić, gdyż coś bardzo złego w jej wnętrzu domagało się,
by znów spróbować zabrać różdżkę Dracona, znaleźć Kruma i natychmiast go zabić! Wiedziała
jednak, że nie może tego zrobić... Nie teraz i nie tak. Krum musi cierpieć. Już ona znajdzie na to
sposób!

⚡⚡⚡

Dręczona takimi i podobnymi myślami, praktycznie nie zmrużyła oka. Za oknem wstał świt, a ona
nadal nie potrafiła zasnąć, choć organizm najwyraźniej tego potrzebował. Gdy poczuła, jak Draco
porusza się po drugiej stronie łóżka, najwyraźniej się budząc, szybko zamknęła oczy, by nie
zorientował się, że nie przespała całej nocy. Nie chciała, by znów się o nią martwił. Od kiedy do
niego trafiła miał dość zmartwień i utrapień z jej winy. Dobrze, że miał naturalnie prawie białe
włosy, bo jak nic przysporzyłaby mu siwizny. Zdusiła chęć głupiutkiego chichotu, gdy sobie o tym
pomyślała i mocno zacisnęła powieki udając, że śpi. Poczuła jak Draco pochyla się nad nią i
odgarnia jej kilka kosmyków z twarzy. Ledwo powstrzymała się przed otworzeniem oczu, by
zobaczyć jego minę, bo najwyraźniej jej się przyglądał. Wreszcie pochylił się i lekko musnął ustami
jej policzek, po czym wstał z łóżka i wyszedł z pokoju. Hermiona westchnęła cicho i delikatnie
dotknęła palcami miejsca, gdzie przed chwilą były jego usta. Wciąż czuła dziwny dreszcz w całym
ciele. Nie miała jednak ochoty teraz o tym myśleć. Teraz chciała myśleć o tym, że musi znaleźć siłę
do dalszej walki. Nie poniesie klęski i nie spocznie, póki nie pokaże Krumowi, jak wielki błąd
popełnił.

⚡⚡⚡

Zmęczenie wyraźnie dawało jej się w kość tego dnia, ale dzielnie z nim walczyła, krojąc i miażdżąc
wszystko, co Snape jej kazał, jednocześnie wyobrażając sobie, że to, co aktualnie katuje, to jakaś
część Kruma, a każdy chrzęst rozgniatanego skarabeusza to jęk bólu, który on wydaje. To wszystko
pozwoliło jej jakoś przetrwać ten dzień. Po skończonej pracy potrafiła już myśleć tylko o tym, by
wrócić do swoich komnat, wykąpać się, zjeść kolację w towarzystwie Dracona, a później zasnąć...
najlepiej znów z jego opiekuńczym ramieniem przerzuconym przez jej talię. Jednak na koniec i tak
trudnego dnia czekała ją jeszcze niemiła niespodzianka w postaci Oriona, który miał odprowadzić
ją do kwater Malfoy'a. Usiłowała nie krzywić się i nie odwarkiwać, słuchając jego nieustającego,
wesołego jazgotu i ciągłych komplementów kierowanych w jej stronę. Naprawdę dużo, by dała,
żeby Daniel znalazł sobie inny obiekt westchnień. Jednak najwyraźniej on nie miał zamiaru łatwo
się poddać. Gdy dochodzili już do celu, złapał ją za rękę i odwrócił twarzą do siebie.
--Hermiono...
--Tak? - zapytała znudzona.
--Słyszałaś o tym, że Draco wkrótce się żeni, prawda? - zapytał, uśmiechając się lekko.
Hermiona usiłowała zdusić w sobie ten zimny dreszcz, który niczym grom przeszył jej serce. A
więc jednak coś jest na rzeczy, skoro nawet Orion o tym mówi?
--On nic nie mówił... - odpowiedziała, ciesząc się, że opanowała drżenie głosu.
--Bo wcale nie ma ochoty na ten ślub, ale to już przesądzone. Na wiosnę zostanie mężem
Messaliny... Ona... wiesz, bywa zazdrosna, a nie wybaczyłbym sobie, gdyby stała Ci się jakaś
krzywda, więc może rozważ moją propozycję i zostań moją podopieczną. Draco będzie musiał
wybrać pomiędzy ludźmi z... no wiesz, a chyba ze mną najlepiej się dogadujesz, prawda? - Daniel
uśmiechnął się uwodzicielsko.
Nie wiedziała, co ma odpowiedzieć, bo jeśli to wszystko okazałoby się prawdą, to najlepiej niech
oddają ją pod opiekę Kruma. Zabije go, a potem oni ją i wszystko będzie w porządku, nie miałaby
już po co żyć, gdy dokona zemsty... Przez chwilę w jej głowie pojawiła się myśl o jej mamie i o...
Draco. Zdusiła ją jednak w sobie. Mama i tak straciła chęć do życia po śmierci ojca, a Malfoy jej
nie potrzebuje. A co to? Łzy? Hermiono, nie bądź głupia, nie ma o co płakać – skarciła samą siebie i
zmusiła się do małego uśmiechu.
--Jeśli Dra... Malfoy będzie chciał mnie oddać, to na pewno powiem mu żeby oddał mnie tobie –
odpowiedziała dyplomatycznie, ale Orion prawie podskoczył z radości słysząc te słowa.
--To cudownie! Miona, będzie nam razem fantastycznie, zobaczysz! - krzyknął, ku jej zdziwieniu
porywając ją w ramiona.
Hermiona gorączkowo myślała nad tym, jak delikatnie wyplątać się z jego uścisku, gdy tuż za ich
plecami rozległo się chrząknięcie.
--Mogę wiedzieć czemu obściskujesz moja niewolnicę na środku korytarza, Lestrange? - zapytał
Draco, a jego ton miał chyba temperaturę zera absolutnego.
Hermiona już chciała mu odpowiedzieć dlaczego, nie szczędząc przy tym jadu i ironii, gratulując
mu ślubnych planów, ale powstrzymała się widząc stojącego obok drugiego blondyna.
Lucjusz uśmiechał się cynicznie pod swym arystokratycznym nosem patrząc na Hermionę.
--No, no Danielu, nie wiedziałem, że lubisz zapach szlamu – zakpił Malfoy senior.
--Widocznie wielu rzeczy jeszcze o mnie nie wiesz, wuju – odpyskował Orion, dumnie unosząc
głowę.
--Dzięki, że ją odprowadziłeś, dalej już sam sobie poradzę. – Draco podszedł do Hermiony i mocno
złapał jej ramię.
--Daj spokój, Draco, niech się z nią jeszcze trochę pobawi, my i tak musimy obgadać kilka spraw...
- zaproponował Lucjusz.
--Nie. Ona ma skończyć dziś sprzątanie składzika na eliksiry. Idziemy - warknął Draco i ruszył do
swoich komnat, praktycznie wlekąc Hermionę za sobą.
--Do zobaczenia, Danielu – pożegnał się Lucjusz, idąc za swoim synem.

⚡⚡⚡

Hermiona nie odzywała się nawet słowem, posłusznie idąc za wyraźnie wściekłym Draconem. Nie
miała jednak zamiaru go przepraszać, czy tłumaczyć mu się z czegokolwiek. On sam nie był wobec
niej uczciwy, wypierając się swoich ślubnych planów, więc i ona nie musiała mówić mu
wszystkiego.
--Idź do sypialni i siedź tam, aż stary sobie pójdzie, potem pogadamy – burknął, jednocześnie
otwierając drzwi do ich komnat.
Ona w odpowiedzi skinęła tylko głową, nie mając zamiaru się do niego odzywać. Niech się
wścieka, jeśli chce, jego sprawa. Początkowo miała ochotę zlekceważyć jego polecenie i zostać, by
podsłuchać o czym rozmawia z Lucjuszem. Jednak dzisiaj była tak zmęczona, a sama świadomość,
że Malfoy senior jest w pobliżu, napawała ją takim lękiem, że o wiele bardziej wolała znaleźć się w
bezpiecznej sypialni. Chciała położyć się wreszcie na miękkich poduszkach i zasnąć choć na
chwilę, nim dopadną ją kolejne koszmary, które ostatnio stały się jej rzeczywistością.

⚡⚡⚡

--Napijesz się? - zapytał Draco, wskazując na butelkę najlepszej gatunkowo, ognistej whisky.
--Z przyjemnością – odpowiedział jego ojciec, wyjmując cygaro i uważnie obserwując swojego
syna, jakby w obawie, że dosypie mu do szklanki jakiejś trucizny.
--Czego ode mnie chcesz? - zapytał bez ogródek Draco, podając ojcu drinka i siadając wygodnie w
fotelu, by samemu uraczyć się whisky i ukoić jakoś skołatane nerwy z powodu tego co zobaczył na
korytarzu.
--Młody Lestrange robi się coraz bardziej bezczelny, nie uważasz? - Lucjusz uważnie obserwował
swojego syna.
--Przyszedłeś tu rozmawiać o manierach Oriona? - Draco nie dał po sobie poznać, że temat jego
kuzyna jakoś go rusza, choć wciąż najchętniej rozerwałby go gołymi rękoma.
--Tak tylko stwierdzam i radzę, uważaj na niego. Zawsze zazdrościł ci wszystkiego, a teraz
najwidoczniej ma chrapkę na twoją szlamę.
--Mój ojciec przychodzi do mnie z dobrymi radami, cóż za zaszczyt...- zakpił Draco.
--Szacunek! Pamiętaj o tym, że mi się należy! - zdenerwował się Lucjusz.
--Na szacunek trzeba sobie zasłużyć, drogi ojcze – Draco uśmiechnął się cierpko i napił się whisky.
--Pyskaty, jak twoja matka! - Lucjusz wyglądał, jakby zaraz chciał sięgnąć po różdżkę.
--Nie waż się nawet o niej wspominać!
--Dosyć! Nie przyszedłem tu, by się kłócić – syknął Lucek – Musimy obgadać coś ważnego.
--Żadne ważne sprawy nas nie łączą ojcze – Draco odstawił swoją whisky i wstał z fotela.
--Tu chodzi o twoją przyszłość – jego ojciec przybrał ugodowy ton.
--Nic ci do niej, nie masz prawa się wtrącając w moje życie.
--Jestem twoim ojcem i chcę dla ciebie jak najlepiej.
Draco słysząc te wyznanie wybuchnął głośnym i szczerym śmiechem. Doskonale wiedział, że jego
ojciec nie robił niczego, jeśli nie spodziewał się z tego jakiś zysków lub profitów.
--Messalina Rosier to doskonała partia, będzie idealną żoną...
--A więc to jednak ty rozpuszczasz te śmieszne plotki. Obiecałem, że odetnę język temu, kto to robi.
--Synu, pomyśl o przyszłości.
--Nic innego ostatnio nie robię i zapewniam cię ojcze, że w mojej przyszłości nie ma żadnej
żony, a już zwłaszcza w postaci takiej puszczalskiej wywłoki jak Mess.
--Wiesz przecież jaki majątek mają Rosierowie...
--A tobie ile obiecali za to swatanie, co? - Draco był pełen pogardy.
--Zmień ten ton!
--Nie wiem, na jakiej podstawie czegokolwiek ode mnie oczekujesz, przecież wiesz, że od dawna
nie masz żadnej władzy.
--Oczekuję? Ja żądam! Poślubisz Messalinę Rosier, wiosną przyszłego roku! - Lucjusz poderwał się
z fotela by odkreślić swoje słowa.
Draco ostawił whisky na gzyms kominka i powoli podszedł do swojego ojca, tak blisko, że ich nosy
dzieliły ledwie centymetry.
--Żądasz? Ty ode mnie? Zapomniałeś chyba, do kogo mówisz – Draco był nad wyraz spokojny.
Lucjusz zmrużył gniewnie oczy i zrobił krok w tył, jakby rozważając, czy rzucić się na swojego
syna już teraz, czy dopiero za chwilę...
--To małżeństwo przyniesie nam obu spore zyski. Zrobisz to, bez dyskusji – najwidoczniej Lucjusz
również starał się odzyskać panowanie nad sobą.
--Masz rację ojcze, żadnej dyskusji. Teraz wyjdziesz z mojej komnaty i pójdziesz do Rosiera
powiedzieć mu, że ma szukać innego męża dla swojej niewyżytej, puszczalskiej córeczki. A później
będziesz się cicho modlił, bym nie spotkał w następnych dniach wuja Rudolfa i nie powiedział mu,
kto okradł skrytkę cioci Belli po jej śmierci – Draco nie mógł sobie darować uśmiechu triumfu.
--Wciąż ta sama groźba? Już dawno zatarłem ślady, nie masz już czym mnie szantażować!
--Mogę mu jeszcze powiedzieć, kto wystawił Bellę na pewną śmierć, też ci pewnie wylewnie za to
podziękuje...
Lucjusz popatrzył na syna szeroko otwartymi oczyma, jakby nie dowierzając w to, co mu właśnie
powiedział.
--Na to też nie masz dowodów! - żachnął się.
--A co jeśli mam? Chcesz się dowiedzieć jak kochany Rudolf zareaguje na wieść, że maczałeś palce
w śmierci jego żony? A może, co powie nam Czarny Pan, gdy się o tym dowie? O ile wiem, ciotka
Bella była mu dość bliska...
--Zamknij się! - Lucjusz rzucił szklanką whisky, a ta rozbiła się o ścianę.
Draco uśmiechnął się kpiąco, zadowolony, że udało mu się wyprowadzić ojca z równowagi, a na
dodatek dziękuje sobie w duchu, że przezornie rzucił na salon zaklęcie wyciszające. Nie chciał, by
Hermiona usłyszała to wszystko.
--To jak tatuśku, powiesz Rosierowi, że nici z jego planów?
--Pożałujesz tego, że tak mi się stawiasz! - ostrzegł go ojciec.
--Jeszcze się przekonamy – Draco uśmiechnął się kpiąco, a Lucjusz uniósł rękę, jakby mając zamiar
go uderzyć. Powstrzymał się jednak i ruszył w stronę drzwi. Zatrzymał się w ich progu i spojrzał
przez ramię na swojego syna.
--Lepiej uważaj na tę swoją szlamę... - i ledwo skończył to mówić, wyszedł, głośno zatrzaskując za
sobą drzwi.
Draco ledwo powstrzymał się przed tym, by nie rzucić się za nim i nie zabić go na miejscu. Nikt nie
będzie mu groził! Ani jemu, ani tym bardziej jej... Pora na poważną rozmowę z Severusem. Musieli
zacząć działać... Najpierw jednak czekała go poważna rozmowa z pewną niesforną, byłą Gryfonką.
Westchnął ciężko i dopił swoją whisky. Nie ma co tego odkładać – z tym postanowieniem ruszył do
ich sypialni.
Rozdział 28

„Gdy rozsądek ucieka przed honorem...”

(Within Temptation – Dark Wings)

Piękny, wiosenny dzień, wprost idealny na spacer. Świeże powietrze, szum strumyka,
zielona łąka, promienie słońca ogrzewające jej twarz. Uśmiechnęła się sama do siebie, szczęśliwa,
że może przeżywać takie sielskie chwile. Wszystko teraz wydawało jej się takie proste. W tym
momencie miała siłę, by wierzyć, że wszystko jeszcze dobrze się skończy. Jednak nagle nie
wiadomo jak i kiedy, słońce zaszło, a na niebie pojawiły się ciężkie chmury. Zaraz potem spadły z
nich ciężkie krople deszczu, a zimny wiatr rozwiał jej włosy. Szybko podniosła się z trawy i
biegiem ruszyła przed siebie, wiedząc, że musi znaleźć jakieś schronienie! Biegła i biegła, a burza
coraz mocniej szalała. Wreszcie na horyzoncie przed nią pojawiła się wielka, ponura budowla, ze
strzelistymi wieżami. Normalnie omijałaby tę przerażającą budowlę szerokim łukiem, jednak teraz
nie miała wyjścia. Musiała wejść do środka...
Szare ściany, ponure rzeźby, półmrok i budząca grozę atmosfera. Przełknęła ślinę, rozglądając się
po wnętrzu czegoś, co wyglądało jej na stara katedrę, albo świątynię jakiegoś dziwnego bóstwa.
Wzdrygnęła się ze strachu i zaczęła zastanawiać się czy nie lepiej będzie uciec stąd jak najszybciej.
To miejsce było po prostu potworne. Nagłe skrzypnięcie drzwi przestraszyło ją jeszcze bardziej.
Odwróciła się i dostrzegła szereg postaci w czarnych szatach, wchodzących do wnętrza katedry.
Najszybciej jak mogła uskoczyła za jedną z kamiennych kolumn, by ukryć się przed tymi
przerażającymi ludźmi. To byli Śmierciożercy, rozpoznała ich od razu. Wszyscy mieli czarne
płaszcze i srebrne maski, a na dodatek ustawili się w kręgu dookoła kamiennego stołu, który
przypominał ołtarz. Wychyliła się, by lepiej widzieć co się dzieje. Dwóch mężczyzn w maskach,
bardziej przerażających od reszty ustawiło się za kamiennym stołem. Widać było, że są ważniejsi
od pozostałych i najwyraźniej na coś czekali. Po chwili drzwi ponownie skrzypnęły, a do sali
wprowadzono Ją.
Dziewczynę o kręconych włosach.
Była przerażona, a dwóch Śmierciożerców przyciągnęło ją, do stołu, po czym rzucili ją na niego i
skrępowali jej ręce i nogi. Dziewczyna zaczęła krzyczeć, ale któryś z sług Czarnego Pana uciszył ją
za pomocą zaklęcia.
--Moi wierni słudzy, dziś złożymy ofiarę Królowej Walpurgii - rozległ się głos, który dobrze znała.
Rozpoznałaby go wszędzie. Voldemort. To on wypowiedział te słowa.
--Jestem gotów Mój Panie – odpowiedział stojący obok niego Śmierciożerca, po czym zdjął swoją
maskę.
Malfoy. Cyniczny, sprzedajny sługus! Jakże ona go nienawidziła!
--A więc zrób to Draconie. Zaczynajmy! - rozkazał Voldemort, a Malfoy wyjął mały, niezwykle
ostry nóż.
Dziewczyna przywiązana do stołu próbowała się szarpać i wyrwać, jednak to było na nic. Draco,
bez cienia emocji uniósł nóż i bez zbędnej zwłoki wbił go prosto w serce Hermiony...

⚡⚡⚡
Ginny wrzasnęła z całej siły, zrywając się z łóżka. Jej twarz była oblana potem, a całe ciało drżało
ze strachu i obrzydzenia. Zakryła twarz swymi dłońmi.
--Co ty mi robisz? - zapytała z rozpaczą, patrząc na zamknięte drzwi do jej sypialni.
Wiedziała, że ten sen nie był przypadkiem. To była wizja, która spreparował w jej głowie nikt inny,
tylko sam Voldemort. Chciał wzbudzić w niej wielkie pokłady nienawiści, a później odpowiednio je
ukierunkować... Ona jednak wciąż się broniła. Miłość do przyjaciół i rodziny, wciąż tliła się w jej
sercu, jednak Tom Marvolo Riddle nie miał zamiaru rezygnować ze swojego planu. Mogła być tego
pewna.

⚡⚡⚡

--Nie! - wrzasnęła Hermiona, prawie czując, jak rękojeść noża zatapia się w jej ciało.
Zerwała się z łóżka na równe nogi, a serce biło jej tak mocno, jakby za chwilę miało wyskoczyć z
piersi. To był naprawdę koszmarny sen. Draco chciał ją złożyć w ofierze dla Walpurgii - bez
zawahania, na rozkaz Voldemorta, na oczach wszystkich Śmierciożerców.
--Wszystko w porządku? Zdaje się, że krzyczałaś... - Draco podniósł się z łóżka, bo widocznie jej
krzyk go obudził.
Hermiona mimowolnie wzdrygnęła się ze strachu. Ten sen był taki prawdziwy, realistyczny.
Zdawało jej się, że jeszcze teraz czuje zapach wilgoci i stęchlizny, jaka panowała w tej świątyni, w
której on miał ją zabić... Wciąż widziała przed oczyma ten zimny wyraz jego twarzy, tę maskę
brutalnego mordercy, który miał pożegnać ją z życiem. Wiedziała, że to głupie, ale nie miała ochoty
się teraz do niego zbliżać...
--Hermiona, wszystko dobrze? - zapytał po raz drugi, zdziwiony jej milczeniem.
--Tak, to tylko koszmar. Nic wielkiego... pójdę napić się wody – wyjąkała, kierując się do drzwi.
--Tu stoi dzbanek – Draco wskazał jej szafkę nocną.
--To ja pójdę jeszcze do łazienki – mruknęła, po czym szybko wyszła z pokoju.
Była pewna, że Draco jej nie skrzywdzi, ale realność tego snu była naprawdę przerażająca. Musiała
sobie to przemyśleć w samotności, najlepiej z dala od niego.

⚡⚡⚡

Draco opadł na poduszki i odetchnął głęboko. Co się tu u diabła działo? Skąd ten przerażający sen?
Czy to przez wojnę? Czy może ktoś inny maczał w tym palce? Sam już nie wiedział czy obudził go
wrzask Hermiony tej ze snu, czy tej, która leżała tuż obok niego. Po wyjściu ojca, wrócił do
sypialni z postanowieniem, by z nią porozmawiać, jednak nie miał serca jej obudzić, doskonale
wiedząc, że poprzedniej nocy niewiele spała, najpewniej wciąż rozpamiętując i przeżywając śmierć
swojego ojca... Powymyślał sobie od mięczaków i położył się obok niej z postanowieniem, że
porozmawiają rano. Jednak ten sen... tak rzeczywisty i tak przerażający... Ukrył twarz w swoich
dłoniach, a jego myśli wręcz galopowały. Voldemort miał jakiś plan, a on wiedział, że na pewno nie
będzie to nic dobrego. Pora pogadać z Severusem o innych opcjach. Jego ojciec, Messalina, a
zwłaszcza Czarny Pan zagrażali Hermionie, a on przecież obiecał, że nie pozwoli, by stało jej się
coś złego.
Usłyszał trzask drzwi do drugiego pokoju. Hermiona najwyraźniej nie miała zamiaru wrócić do
jego sypialni... Co się z nią działo? Czy to przez jej koszmarny sen?... a może faktycznie zaczynało
się dziać coś pomiędzy nią i Orionem, więc postanowiła odsunąć się od niego? Zacisnął dłoń w
pięść i mimowolnie uderzył nią w poduszkę. Jakby to przyjął? Co zrobił? Pozwolił jej odejść? Na
samą myśl o tym, coś w jego piersi boleśnie uciskało. Plan. Tylko to teraz się liczyło. Musiał
wymyślić jakiś plan... i porozmawiać jutro z Hermioną.

⚡⚡⚡

Czerwone wino spłynęło do kieliszka, a cienkie usta, które bardzo rzadko się nie uśmiechały, teraz
kpiąco wygięły się w uśmiechu triumfu. Senna wizja się udała. Słyszał jej krzyk z drugiej sypialni.
Bardzo dobrze. Wreszcie osłabła na tyle, by mógł bez przeszkód wchodzić w jej sny, a z tego już
tylko krok do opanowania umysłu... Nie podobało mu się jednak, że wciąż tak bardzo dbała o tę
małą szlamę Malfoy'a. Ta dziewczyna znaczyła dla niej zbyt wiele. Może jej śmierć przyniosłaby
spodziewany efekt? Ginevra załamałaby się zupełnie i wtedy łatwiej byłoby mu przejąć kontrolę...
Jednak z drugiej strony, wtedy mogłaby odmówić magii łączenia krwi, a przecież to był niezbędny
element. Nie. Szlama musiała jeszcze trochę pożyć. Na wszystko przyjdzie czas...

⚡⚡⚡

Jej łóżko wydawało się teraz takie niewygodne, a pęknięcia w suficie irytowały, zamiast uspokajać.
Co się z nią działo? Wciąż nie potrafiła znaleźć na to odpowiedzi. Bo z jednej strony chwilowo
czuła się bezpieczniej z dala od Dracona i wspomnienia o nim ze swojego koszmaru, jednak teraz
czegoś jej brakowało. Łóżko było zbyt małe, pokój nagle wydał jej się okropny i pusty, a na
dodatek zapach był drażniący. O wiele bardziej wolała jego perfumy... Wierciła się z boku na bok,
nie potrafiąc zasnąć, a dręczące myśli nie opuszczały jej ani na chwilę. Jak to się stało, że Draco
Malfoy jest teraz dla niej kimś ważnym? Przecież kiedyś go nienawidziła i była pewna, że było to
uczucie zupełnie odwzajemnione, ale teraz... Na samą myśl o nim i tej całej Rosier czuła
niewyobrażalną złość, a wizja ich ślubu budziła w niej sprzeciw, bunt... i smutek. To było
nieodpowiednie, pokręcone i złe, ale również szczere i prawdziwe. Była o niego zazdrosna i bardzo
rozczarowana tym, że próbował wmówić jej, że nie ożeni się z Messaliną. Przecież Orion wyraźniej
jej to powiedział! Jedna łza spłynęła po jej policzku, ale ona wytarła ją szybkim, szorstkim gestem.
Nie ma o co płakać. Niech Malfoy żeni się z Rosier jeśli chce! Przecież nikt nie wie o jej uczuciach
do niego. I nikt się nie dowie. Nigdy. To będzie jej tajemnica. Mały, wstydliwy sekret... do czasu, aż
o tym zapomnij. Wyrzuci Dracona Malfoya z pamięci i ... z serca. Tak. Tak będzie dla wszystkich
najlepiej.

⚡⚡⚡

Źle spał tej nocy, a sama wizja czekających na niego tego dnia zajęć, była jak kolejny koszmarny
sen. Nalał sobie filiżankę kawy i nałożył kilka tostów, usiłując się przekonać, że musi jeść, by siły,
aby jakoś przetrwać nadchodzące godziny. Wyraźnie słyszał szum wody w łazience. Hermiona
wciąż brała prysznic i o dziwo zajmowało jej to dzisiaj zdecydowanie więcej czasu niż zazwyczaj.
Nie potrafił ukryć, że trochę go to niepokoiło. Czyżby miał rację podejrzewając ją i Oriona o... Nie!
Nie może popaść w paranoje! Jednak raz, po raz ze złością spoglądał na zegarek. Zaplanował
przecież, że dzisiaj z nią porozmawia, dlaczego mu to utrudnia? Nie może przecież się spóźnić na
spotkanie z Lordem!
--Dzień dobry – przywitała się niemrawo Hermiona, wchodząc do salonu.
--Już myślałem, że rezygnujesz dziś ze śniadania – zagadnął z uśmiechem.
--Nie jestem głodna – burknęła, siadając na przeciwko niego, ale jak ognia unikając jego wzroku.
--Chciałem z tobą porozmawiać – zaczął bez ogródek.
--O czym? - zapytała bez entuzjazmu. Ta jej apatia zaczynała go już denerwować.
--O tobie i Orionie – wycedził przez zaciśnięte zęby, złoszcząc się już na samą myśl.
--Co z nami nie tak? - Hermiona hardo uniosła głowę.
--Nie możesz się z nim obściskiwać na środku korytarza! - huknął pięścią w stół.
--W porządku, następnym razem będę o tym pamiętała – odpowiedziała, obojętnie wzruszając
ramionami.
--Jakim następnym razem?- Draco powoli podniósł się ze swego miejsca, jednocześnie
przeszywając ją wzrokiem.
--No kolejnym razem, gdy będziemy chcieli...- miała satysfakcję prowokując go w ten sposób i
widząc jak to go wkurza.
--Nie radzę ci kończyć tego zdania... - warknął, pochylając się nad nią wraźnie zły.
Hermiona wzdrygnęła się lekko, mimowolnie przypominając sobie swój koszmar, jednak zaraz
potem poczuła jak jej Gryfońska krew znów bierze górę nad rozsądkiem. On jej chce czegoś
zabraniać? Niedoczekanie!
--Bo co? Naślesz na mnie swoją żoneczkę, jak już się tu wprowadzi? - wypaliła, usiłując nie rzucić
się na niego z pazurami i nie wygarnąć mu wszystkiego co myśli.
--Co ty znów bredzisz kobieto?
--Już ty dobrze wiesz co! - wykrzyknęła, podnosząc się ze swojego miejsca tak szybko, że o mało
co nie rozbiła Draconowi nosa.
--Gdybym wiedział, to bym cię o to nie pytał! - Draco też uniósł głos.
--Nie masz prawa mnie o nic pytać! Nie twoja sprawa co robię i z kim! - wiedziała, że brzmi teraz
jak rozkapryszone dziecko, ale mało ją to obchodziło. Czuła się zraniona, że wciąż chciał przed nią
ukryć swoje ślubne plany.
--Nie moja sprawa? - zapytał, łapiąc ją za łokieć i przyciągając do siebie – To może powiesz mi, że
masz teraz zamiar obściskiwać się po kątach z Danielem, co?
--Nawet jeśli tak, to jak już mówiłam, to nie jest twoja sprawa! - wyszarpała swój łokieć z jego
uścisku i odmaszerowała w drugi kąt pokoju. Wiedziała, że ta kłótnia jest głupia i zbędna. Wcale
nie miała zamiaru zbliżać się do Oriona, ale on nie musiał o tym teraz wiedzieć. Miał tę swoja
dziwkowatą narzeczoną, więc lepiej, by od niej trzymał się z daleka. Choćby nie wiadomo jak
bardzo ją to bolało...
--A może chcesz żebym oddał cię Danielowi? - ton jego głosu był lodowaty.
Hermiona zawahała się chwilę. Co mu miała odpowiedzieć? Nie chciała, by zbliżał się do niej
ktokolwiek inny. Tylko przy Draconie czuła się bezpieczna... ale jeśli Messalina miała się tutaj
wprowadzić, to jej życie zmieniłoby się w koszmar. Musiała pomyśleć o sobie, o swojej
przyszłości...
--To dobry pomysł - odpowiedziała, starając się zabrzmieć pewnie.
Nie wiedziała czy jej się to zdawało, czy naprawdę w oczach Malfoya na krótką chwilę błysnęło
rozczarowanie. Zaraz potem jednak arystokrata na powrót przybrał swoją maskę człowieka bez
cienia emocji.
--Skoro tego właśnie chcesz, to omówimy to dziś wieczorem... Udanego dnia – po tych słowach
złapał swój płaszcz i wyszedł z komnat zatrzaskując za sobą drzwi.
Hermiona ukryła twarz w dłoniach, a gorzki szloch wyrwał się z jej piersi. Wiedziała, że nie
powinno jej boleć tak bardzo, to co się stało, jednak nie potrafiła inaczej zareagować. Rozpłakała
się jak małe, zranione dziecko, które straciło właśnie coś bardzo cennego. Rozumiała, że jej decyzja
była słuszna, ale i tak już teraz bardzo żałowała tego co mu powiedziała.

⚡⚡⚡

Dopiero teraz rozumiała powiedzenie jakiego używali mugole. Działanie jak na automatycznym
pilocie. Dzisiaj czuła się dokładnie tak. Siekała, kroiła, miażdżyła, mieszała w kociołku i słuchała
innych poleceń Snape'a, ale miała wrażenie jakby to wszystko działo się gdzieś obok niej. Nie
wiedziała dlaczego poranna rozmowa potoczyła się tak, a nie inaczej, ale teraz dałaby wszystko za
chwilę ze zmieniaczem czasu i możliwość cofnięcia swoich słów.
--Alarm. Czarny Pan wzywa wszystkich do siebie. Skończ ten eliksir, rozlej do fiolek i czekaj, aż
któryś z nas tu po ciebie przyjdzie. Rozumiesz? - Snape wpadł do laboratorium niczym burza i
mówił do niej z prędkością karabinu maszynowego.
--Ale co się stało? - zdążyła wyjąkać.
--Zajmij się pracą! - krzyknął Severus i już chwilę później go nie było.
Hermiona usiłowała powstrzymać drżenie rąk, by dobrze posiekać ślimaki. Skoro wezwano
wszystkich, to stało się coś naprawdę poważnego... A co jeśli to ma związek z Zakonem Feniksa?
Wzdrygnęła się na samą myśl, że jej bliskim mogłoby stać się coś złego.
Draco. Merlinie dopomóż, by wrócił cały i zdrowy... Nie wybaczyłaby sobie, gdyby ostatnim co od
niej usłyszał było to, że woli jego kuzyna. Przecież to była totalna bzdura! Odłożyła nóż i usiadła na
chwilę próbując się uspokoić. Musiała zdobyć się na odwagę i wieczorem porozmawiać z
blondynem o tym, że jednak nie chce trafić do Oriona. Przynajmniej do czasu, aż Draco ożeni się z
tą rudą flądrą...

Czas dłużył jej się nieubłaganie, a wskazówki zegara zdawały się z niej kpić, w ogóle się nie
poruszając. To było jak tortura. Wciąż siedziała w laboratorium usiłując zająć czymś ręce, ale myśli
i tak biegły swoim torem. Czemu to wszystko trwa tak długo? Już przecież dawno zapadł zmrok,
pora kolacji również minęła, a ona ciągle była tu sama, bez jakikolwiek wieści... To było strasznie
denerwujące. Układała słoiki ze składnikami eliksirów w porządku alfabetyczny, gdy usłyszała
trzask drzwi salonie.
--Co Lord na to? - rozpoznała ten głos. To był Goyle.
--Podobno był zdruzgotany, to był jeden z jego najbardziej zaufanych ludzi, praktycznie
niezastąpiony! - teraz wyraźnie słyszała Oriona.
--To prawda, wszystkim nam będzie go brakowało...
--Tak, prawdziwa tragedia – zgodził się Daniel.
Hermiona poczuła jak jej nogi robią się ciężkie jak z waty. Ktoś zginął... Ktoś ważny.
--A ty jak się czujesz stary? W końcu to rodzina...
--Jakoś się trzymam, choć wciąż nie mogę przyjąć do wiadomości, że Malfoy'a już z nami nie ma,
że dzisiaj zginął...

⚡⚡⚡

Po tych słowach Hermiona poczuła jak zawirowało jej w głowie, a zaraz potem nastąpiła już tylko
ciemność.
Rozdział 29

„Gdy zbliża się kres...”

(Londonbeat – I've Thinking About You)

--Co jej się stało? - wyraźnie usłyszała ten głos, rozpoznała go od razu. To był Daniel i chyba
pochylał się nad nią.
--Wydaje mi się, że zemdlała. Może powąchała coś niebezpiecznego w laboratorium? - dedukował
Goyle.
Hermiona powoli odzyskiwała świadomość. Zorientowała się, że leży na kanapie w salonie Snape'a,
a Orion próbuje ją ocucić.
--Mionka? Mionka! Wszystko w porządku? Skarbie, obudź się! - prosił Daniel, lekko poklepując ją
po twarzy.
Otworzyła oczy, ale szybko je zamknęła z powodu ostrego światła. Zaszumiało jej w głowie i
poczuła lekkie mdłości, a jakaś część jej świadomości wyraźnie przypomniała, że stało się coś
bardzo złego.
--Ktoś idzie – stwierdził Goyle.
--To na pewno Severus.
--Dobrze! Może będzie wiedział, co właściwie się dziś stało w Czarciej Przełęczy.
--Mam nadzieję, cała twierdza, aż huczy od plotek. Śmierć kogoś tak wysokiego rangą zawsze tak
na nas wpływa, jeszcze chwila i znów wybuchnie panika – dedukował Orion.
Hermiona poczuła jak coś boleśnie ściska ją w piersi. W pierwszej chwili nie potrafiła sobie
przypomnieć dlaczego zemdlała i dlaczego teraz, po słowach Daniela odczuwa taki ból. Jednak
zrozumienie tego przyszło bardzo szybko, a jej ból jeszcze się pogłębił.
Draco! - miała ochotę to wykrzyczeć z całych sił, a później wybiec stąd i pognać wprost do ich
komnat, by sprawdzić czy go tam nie ma. Nie mogła jednak tego zrobić. Daniel siedział przy niej,
mocno ściskając jej dłoń. Nie musiała otwierać oczu, by widzieć jego zatroskaną minę. Postanowiła
nadal udawać nieprzytomną, bo wydawało jej się, że gdyby teraz wstała to wybuchnęłaby głośnym
płaczem i odkryła się przed wszystkimi ze swoimi uczuciami.
--Dlaczego Granger leży na mojej kanapie? - zdziwił się Snape, wchodząc do pokoju.
--Chyba coś zrobiła w laboratorium, bo znaleźliśmy ją nieprzytomną na podłodze – wyjaśnił Goyle.
--Danielu, daj jej eliksir otrzeźwiający, jest w składziku w końcu korytarza – nakazał Severus.
--Jakieś nowe wieści? - zapytał Goyle, gdy Daniel wyszedł.
--Czarny Pan jest wściekły, żąda głowy tego, kto zabił Lucjusza.
Hermiona ze zdziwienia otworzyła oczy. Lucjusza? Czy on powiedział Lucjusza? Dzięki Ci
Merlinie! Malfoy! Daniel powiedział tylko, że nie żyje Malfoy! Dlaczego pomyślała, że chodzi o
Dracona? Przecież to dobra wiadomość! Prześladujący ją w koszmarnych snach arystokrata, nie
żyje!
--Granger się obudziła – zauważył Goyle.
--Granger, co kroiłaś w laboratorium, nim zemdlałaś? - zaczął ją pytać Severus.
--Przyniosłem eliksir. O! Widzę, że Mionka się ocknęła. Jak się czujesz moja droga? - Orion
wyszczerzył się do niej w szerokim uśmiechu.
--Ja... dobrze... - wyjąkała, nie wiedząc jaki podać powód swojego omdlenia.
Nie kroiła przecież żadnych toksycznych roślin, które mogłyby to wywołać.
--Lord zwoła dziś jeszcze jakieś spotkanie? Zostawiłem Lunę samą ze skrzatami, chciałbym jej dać
znać jeśli wrócę późno – zmienił temat Goyle.
--Spowiadasz się swojej niewolnicy? Ale cię wzięło, stary! Ale rozumiem, rozumiem. Też będę tak
wkrótce robił – śmiał się Daniel, jednocześnie mrugając porozumiewawczo do Hermiony, która
ledwo stłumiła pogardliwie prychnięcie. Co on sobie wyobrażał?
--Na razie ustala z Draconem szczegóły pogrzebu. Lepiej jednak jeśli wrócicie do siebie, gdyby
chciał was wezwać – stwierdził Severus.
--Dobra, w takim razie do zobaczenia – Goyle pożegnał się krótko i szybko wyszedł z pokoju,
Daniel jednak znów usiadł obok Hermiony i sięgnął po jej dłoń.
--To ja zabiorę Hermionkę do siebie, Draco pewnie nie miałby nic przeciwko, ma teraz tyle na
głowie...
--Nie, Granger ma zostać tutaj – ton Snape'a sugerował, że dyskusje są bezcelowe, a Hermiona
prawie podskoczyła z radości.
Nie chciała nigdzie iść z Lestrengiem! Chciała iść zobaczyć Dracona, ale jeśli nie mogła tego
zrobić, to przynajmniej chciała być z daleka od Daniela.
--Daj spokój Sev, Draco na pewno, by...
--Głuchy jesteś? Powiedziałem, że Granger zostaje tutaj! - tym razem Orion spasował od razu,
widząc postawę Severusa. Nikt nie sprzeciwiał się Mistrzowi Eliksirów, kiedy był w taki stanie!
--Dobrze, więc, idę. Do jutra. Pa, Mionko – Daniel był wyraźnie przygaszony, ale Hermione czy
Snape'a niewiele to obeszło.
--Granger, idź do gościnnej sypialni, gdyby coś się wydarzyło to cię zawołam.
--Panie profesorze, czy to Zakon zabił Malfoy'a? - odważyła się zapytać.
--I tak i nie – odpowiedział i o dziwo na jego wąskich wargach pojawił się mały, kpiący uśmieszek.
--To znaczy...?
--To nic nie znaczy, Granger, idź do pokoju, jak ci kazałem! - Hermiona wiedziała, że nie ma co
próbować wdawać się w dyskusję, dlatego szybko przeszła do gościnnej sypialni.

⚡⚡⚡

Usiadła na łóżku i zaczęła gorączkowo rozmyślać nad tym wszystkim, co się dzisiaj wydarzyło.
Poranna kłótnia, która wciąż ją raniła. Jej słowa, wypowiedziane w złości, których teraz tak
żałowała... To, że zemdlała, myśląc, że Draco nie żyje... A teraz jeszcze śmierć Lucjusza. Jakie
przyniesie ze sobą konsekwencje?
--Jest w pokoju, chyba jeszcze nie śpi – usłyszała głos Snape'a tuż pod sypialnią.
--Świetnie, w takim razie ją zabiorę – ten głos sprawił, że zerwała się na równe nogi.
Draco! To na pewno był on!
--Może tu zostać jeśli...
--Dziękuje Severusie, ale muszę zachować pozory normalności, więc niewolnica powinna być przy
mnie – wytłumaczył Draco, a zaraz potem drzwi do sypialni się otworzyły.
Hermionę wiele wysiłku kosztowało, by zostać w miejscu, zamiast podbiec do niego i rzucić się mu
na szyję, a zaraz później wypłakać w jego ramię wszystkie lęki i troski. Jednak nie mogła tego
zrobić. Nie mogła pokazać jak bardzo jest słaba, ani nie mogła odkryć się ze swoimi uczuciami przy
Severusie, a już zwłaszcza nie chciała, by Draco wiedział jak beznadziejnie i głupio się w nim
zakochała.
Była w nim zakochana i to była niezaprzeczalna prawda. Stało się i nic tego już nie zmieni.
--Chodź Granger, to był koszmarny wieczór, chce się już położyć – burknął Draco, wyciągając
dłoń, by chwycić jej rękę.
Jego oschły ton i to, jak mocno chwycił jej ramię, sprawiły, że jeszcze bardziej zachciało jej się
płakać. Cała jego postawa świadczyła o tym, że nią gardzi... Zresztą czemu się dziwić, po tym co
mu rano powiedziała?
--Głupia, głupia, głupia! - wyrzucała sobie, przełykając gorzkie łzy i wychodząc za nim z komnat
Snape'a.
Szli szybko, a Draco nie odzywał się do niej ani słowem, wyraźnie pochłonięty przez własne myśli.
Ona również nie miała odwagi się odezwać, bo niby co mu miała powiedzieć? Że przeprasza? Że
żałuje tego, co powiedziała? Że błaga, by nie oddawał jej Orionowi? To wszystko wydawało jej się
teraz takie beznadziejne...

⚡⚡⚡

Weszli do swoich komnat, a Draco od razu puścił jej ramię i zdjął swój płaszcz, niedbale rzucając
go na kanapę. Zaraz też podszedł do biurka i wyjął z niego butelkę whisky.
--Napijesz się? - zapytał Hermiony.
Nie była mu w stanie odpowiedzieć, czując się jakby coś trzymało ją za gardło, dlatego w
odpowiedzi skinęła tylko głową, a Draco nalał whisky do kryształowej szklanki. Sam napił się
wprost z butelki, po czym podszedł do kominka i oparł rękę na jego gzymsie, zapatrując się w
płonący ogień.
Hermiona podeszła do biurka, by napić się whisky. Miała nadzieję, że alkohol trochę ją uspokoi i
pozwoli wreszcie powiedzieć to, co powiedzieć powinna.
--Przykro mi z powodu twojego ojca... - wyszeptała.
--Niepotrzebnie, bo mnie wcale nie jest przykro – Draco wciąż patrzył w ogień, jakby szukając tam
odpowiedzi na jakieś dręczące go pytania.
Hermiona odstawiła swoją whisky i podeszła do niego. Zawahała się chwilę, ale stwierdziła, że jeśli
nie będzie tego chciał, wtedy ją odepchnie. Ostrożnie położyła swoją dłoń, na jego ramieniu i
uścisnęła je lekko, chcąc w ten sposób okazać mu swoje wsparcie. Ucieszyła się, że nie odtrącił jej
ręki, ale jej ciało przeszył dreszcz, gdy blondyn odwrócił głowę i spojrzał jej prosto w oczy.
--Czemu miałoby nam być przykro, po śmierci takiego potwora? - zapytał, ale ona nie wiedziała
czy pyta o to ją, czy samego siebie.
--Wiem, że to nie łatwe...
--Nie Hermiono, to jest właśnie bardzo łatwe. Ojciec był draniem bez serca, zimnym sukinsynem
bez krzty sumienia. Zabił Bellatrix, by moja matka mogła przejąć majątek Blacków, a później
zabił... - głos nieco mu się załamał – zabił ją. Zabił moją mamę, gdy mnie nie było w kraju. Zabił
ją, by móc przejąc wszystkie pieniądze i zabawiać się ze swoimi kochankami. Był socjopatą bez
zasad i honoru, świat tylko zyskał na tym, że ten morderca wreszcie zdechł! - ostatnie słowa Draco
praktycznie wykrzyczał.
Hermiona była wstrząśnięta wszystkim tym, co usłyszała. Lucjusz zabił Narcyzę i jej siostrę?
Przecież były jego rodziną! Najbliższymi mu ludźmi... Zabił je dla pieniędzy? To jakiś koszmar!
--A ja... ja jestem takim samym potworem, jak on... - wyszeptał Draco, zamykając oczy i
opuszczając głowę.
To był impuls, ale Hermiona wiedziała, że musi to zrobić inaczej pęknie jej serce. Bez chwili
wahania rzuciła mu się na szyję, z taką siłą, że Draco zachwiał się na nogach. Przytuliła go
najmocniej jak umiała, chcąc w ten sposób dać mu do rozumienia, jak wiele dla niej znaczy.
--Nigdy tak nie mów! Nie jesteś taki jak on! Jesteś dobrym człowiekiem. Wspaniałym! Nigdy, nie
porównuj się do swojego ojca! - szeptała gorączkowo, nawet nie myśląc o tym co robi czy mówi,
chciał tylko, żeby jej uwierzył.
Draco objął ją mocno swoimi ramionami, wtulając się w nią z równą siłą, co ona w niego. Ta
bliskość działała na nich kojąco. To było właśnie to, czego obydwoje najbardziej teraz
potrzebowali.
--On nie żyje, a ja potrafię tylko żałować, że to nie ja go zabiłem... - wyszeptał z goryczą, a
Hermiona objęła go jeszcze mocniej. Był tak bardzo rozgoryczony i rozbity, a ona potrafiła jedynie
go przytulać i w ten sposób okazywać mu swoje wsparcie i zrozumienie. Nie żałowała Lucjusza
Malfoy'a - przeciwnie w tej chwili nienawidziła go jeszcze bardziej za to, jak przez całe życie
krzywdził Dracona, za to jak bardzo go skrzywdził zabierając mu ukochaną matkę. Draco puścił ją,
ale od razu złapał ją za rękę i pociągnął za sobą na kanapę. Usiedli bardzo blisko siebie, a ich dłonie
były mocno splecione.
--Ktoś z Zakonu go zabił? - zadała mu to samo pytanie, co Severusowi.
--I tak i nie – odpowiedział identycznie Draco.
--Jesteś pewien, że to on zabił twoją matkę? - odważyła się zapytać.
--To był on! Brudny tchórz i morderca! Po śmierci ciotki Belli, mama poszła do Snape'a i razem
zdecydowali się na szpiegowanie dla Zakonu. Nie byłem przekonany, czy dobrze robią. Wiedziałem
już, że wszystko to, co mówi Czarny Pan to bzdury i wizje szaleńca, ale wciąż wierzyłem w
ideologie czystości krwi, aż do chwili, gdy po powrocie z Francji dowiedziałem się, że moja matka
nie żyje. Jedno spojrzenie w oczy tego śmiecia i już wiedziałem, że to jego sprawka. Zabił ją bez
skrupułów i z zimną krwią...
--Tak mi przykro... - wyszeptała, czując, jak wzruszenie łapie ją za gardło.
Kiedyś miała Dracona Malfoy'a za rozwydrzonego gówniarza, który ma wszystko czego zapragnie i
na dodatek obnosi się z tym z dumą i arogancją... ale teraz wiedziała, że jego życie wcale nie było
takie kolorowe.
--Jak czysta krew może być w czymś lepsza od mugolskiej, skoro czarodzieje dopuszczają się
takich zbrodni jak mordowanie własnej rodziny? - zapytał, znów zapatrując się w ogień.
--Nie możesz się tym zadręczać. Jesteś zupełnie inny niż on – mówiła z czułością.
Draco znów spojrzał jej w oczy, jakby chcąc się doszukać w nich potwierdzenia tego, co mu
mówiła. Chciała, żeby jej uwierzył i zaufał. Bardzo chciała jakoś ukoić jego cierpienie i pokazać
mu, że naprawdę jest dobrym człowiekiem. Komuś złemu, nigdy nie oddałaby swego serca...
--Nie mogę cię oddać Danielowi, uznaliby to teraz za oznakę słabości...
--Nie chcę, żebyś mnie oddawał. To, co powiedziałam po śniadaniu... to nie była prawda –
wyjąkała, odwracając wzrok i się rumieniąc.
Trudno było jej o tym mówić, ale wiedziała, że musi.
--Nie lituj się nade mną, nie potrzebuję tego! - warknął, wyrywając dłoń z jej uścisku i wstając z
kanapy.
Hermiona nie miała do niego pretensji, za ten mały wybuch złości. To, co powiedziała mu rano,
mogło go zranić, ale musiał jej uwierzyć, że naprawdę nie chciała mieć nic wspólnego z Orionem.
--Draco, posłuchaj... - miała zamiar mu powiedzieć, że jej głupie i irracjonalne zachowanie było
spowodowane jego ślubnymi planami.
--Nie, to ty posłuchaj! Daniel to... on uwodzi i rani kobiety! Nie wiem, co ci obiecał, ale nie
pozwolę... - Draco wyglądał na bardzo zdenerwowanego.
--Nie musisz mi tego mówić! Nie chcę mieć z nim nic wspólnego! Jego zachowanie mnie irytuje, a
te żałosne próby flirtu obrzydzają! - wypaliła, wstając z kanapy, by podkreślić swoje słowa.
Draco popatrzył na nią w skupieniu, jednak chwile potem stał już przy niej i przyciągał ją do siebie,
by złączyć ich usta w namiętnym pocałunku. Hermiona nie miała zamiaru mu się opierać.
Przeciwnie, wplotła palce w jego włosy, by być jeszcze bliżej i móc pogłębić ten niesamowity
pocałunek, który wyrażał całą pasję, namiętność i głębię uczuć, która w nich siedziała.
Oboje wiedzieli, że chcą więcej niż tylko pocałunku, ale nim zdążyli wykonać jakiś ruch w tę
stronę, Draco oderwał się od niej i zaklął siarczyście pod nosem.
--Ktoś tu idzie, najpewniej, by złożyć mi kondolencje. Idź do naszego pokoju, zaraz przyjdę –
mruknął, niechętnie wypuszczając ją ze swoich ramion i nerwowo przeczesując włosy palcami.
Hermiona wiedziała, że nie ma sensu się z nim kłócić, ale i tak miała zamiar zobaczyć, kto przerwał
im tą słodką chwilę sam na sam. Chwilę, która dała jej nadzieję...

⚡⚡⚡

--Jak się czujesz najdroższy? - usta Messaliny Rosier rozlały się w nieszczerym, na pozór
współczującym uśmiechu.
--Dobrze – odpowiedział obojętnie Draco, i ku zgorszeniu ukrytej za drzwiami korytarza Hermiony,
wpuścił Mess do salonu.
--Tak się o ciebie martwiłam! – przymilała się kobieta, usiłując go objąć.
--Niepotrzebnie. Jestem żołnierzem, przygotowują nas na takie sytuacje – burknął, starając się
uniknąć jej uścisku.
--Kochanie, na pewno to przeżywasz, to przecież był twój ojciec! Cóż za straszna strata! - kobieta
teatralnie otarła łzę.
--Tak, niepowetowana.
--To naprawdę przykre, że nie będzie go na ślubie! - zawołała Messalina, a Hermiona poczuła, jak
jej serce przyśpiesza swój rytm.
--Na jakim ślubie? - zapytał Draco, najwyraźniej usiłując powstrzymać parsknięcie śmiechem.
--No na naszym, oczywiście! - Mess uśmiechnęła się szeroko i ponowiła próbę objęcia blondyna.
--Na naszym? Czyżbym ci się kiedyś oświadczył i o tym zapomniał? Nie widzę rodowego
pierścienia Blacków, na żadnym z twoich palców, więc najwyraźniej nastąpiło jakieś
nieporozumienie – kpił Smok.
Messalina wyglądała na szczerze zdumioną jego słowami.
--Może nie rozmawialiśmy o tym oficjalnie, ale nasi ojcowie wszystko ustalili...
--Nie upoważniałem mojego ojca do ustalania czegokolwiek, co mnie dotyczy, przykro mi – Draco
uśmiechnął się do niej złośliwie.
--Daj spokój! Od dawna wiedzieliśmy, że weźmiemy kiedyś ślub!
--Znów jakaś pomyłka, Mess, nigdy nie planowałem żadnego ślubu, a już na pewno nie z tobą –
wytłumaczył jej Draco.
Rosier wyglądała, jakby wahała się pomiędzy wybuchnięciem płaczem, a wybuchnięciem złością,
natomiast Hermiona ledwo powstrzymała się od zatańczenia z radości. On nigdy nie miała zamiaru
się z nią ożenić! Mówił prawdę! Dzięki ci Godryku!
--Nic mnie to nie obchodzi! Twój ojciec obiecał! - wrzasnęła Messalina.
--To się z nim ożeń, skoro ci coś obiecywał.
--Mój tata tak tego nie zostawi, pójdziemy do Czarnego Pana! - krzyczała.
--Proszę bardzo. Czarny Pan wie, że nie mam zamiaru się ożenić i popiera moją decyzję, zapytaj go
sama skoro masz odwagę – Draco podszedł do drzwi o tworzył je szeroko.
--Pożałujesz tego! - syknęła jadowicie Mess, stając na przeciwko niego.
--Nie mogę się doczekać – zaśmiał jej się prosto w nos, po czym wypchnął kobietę za drzwi i
zatrzasnął je z hukiem.
Hermiona szybko uciekła do sypialni, nie chcąc, by przyłapał ją na podsłuchiwaniu. Gdyby tylko
mogła, to właśnie unosiłaby się kilka centymetrów nad ziemię. Wydawało jej się, że dzisiejszy
dzień jest jednym z najlepszych jakie przyszło jej przeżyć w tej Twierdzy i wiedziała, że Draco za
chwilę sprawi, że na pewno nie zmieni zdania na ten temat.

⚡⚡⚡

Na pogrzeb Lucjusza Malfoy'a przyszli wszyscy mieszkańcy twierdzy. Śmierciożercy, ich rodziny,
słudzy, niewolnice, a nawet skrzaty domowe. Wszystko miało odbyć się w podniosłej aurze, jaka
zawsze towarzyszyła pogrzebom arystokracji. Sam Voldemort został mistrzem ceremonii, a
wszyscy inny zmuszeni byli oddać hołd, leżącym na marmurowym katafalku, doczesnym
szczątkom Malfoya. Dzień wcześniej gruba warstwa śniegu stopniała, a na dodatek z nieba siąpił
lodowaty deszcz, sceneria była więc ponura i przygnębiająca, jak na pogrzeb przystało. Lord mówił
długi i nudnie, a Draco jako potomek Lucjusza był zmuszony, do przyjęcia wszystkich nieszczerych
kondolencji i zapewnień, że jego ojciec był wybitnym i dobrym człowiekiem.
Hermiona patrzyła na to wszystko z boku, szczerze mu współczując, że musi znosić ten cały cyrk.
Po ceremonii pogrzebowej, gdy ciało Lucjusza spoczęło w grobowcu z czarnego granitu, Voldemort
zaprosił wszystkich do sali balowej na obiad, ku czci pamięci swego oddanego sługi. Hermiona z
niesmakiem patrzyła na to, jak Śmierciożercy wznoszą coraz to nowe toasty i upijają się na umór.
Czarny Pan zdawał się czymś bardzo zamyślony, a siedząca obok niego Ginny w ogóle nie
reagowała na to, co się dookoła niej dzieje. Jej widok boleśnie ranił serce Hermiony, cieszyła się
jednak, że Luna miała się dużo lepiej.
--Jak twój pan się czuje? - zapytała ją, gdy razem z innymi niewolnicami jadły dużo skromniejszy
obiad, niż ten, który podano Śmierciożercom.
--Dobrze – odpowiedziała zgodnie z prawdą.
--Mówi się, że Rosier się wściekł, gdyż młodszy Malfoy odmówił ślubu z jego córką, wiesz coś o
tym? - zapytała Hermionę, Tara.
--Nic, a nic – skłamała, usiłując powstrzymać uśmiech.
--Impreza się rozkręca, zaraz zaczną swe pijackie tańce, a później przyjdzie pora na bijatyki –
stwierdziła jedna z niewolnic, widząc, że przy głównym stole robi się coraz głośniej.
Goyle i Orion podeszli do niewolnic. Ku zdziwieniu Hermiony, Luna uśmiechnęła się do swojego
pana, a on od razu odwzajemnił ten uśmiech z dziwnym błyskiem w oczach.
--My już wychodzimy – Goyle wyciągnął dłoń w stronę Luny, a dziewczyna od razu ją ujęła.
--My też, Hermionko, zabiorę cię do siebie, nim tutaj zrobi się burda. Draco i tak musi zostać do
samego końca – Orion również wyciągnął do niej swoją dłoń.
--Nigdzie jej nie zabierzesz, Lestrange! - rozległ się zimny głos tuż za jego plecami.
Hermiona odetchnęła z ulgą, ciesząc się, że zjawił się Draco. Nie miała najmniejsze ochoty, by iść
gdziekolwiek z Orionem.
--Ale kuzynie chciałem tylko pomóc...
--Nie chcę twojej pomocy. Goyle, odprowadzisz Granger do moich komnat? Masz po drodze... -
blondyn zwrócił się do drugiego Śmierciożercy.
--Jeśli chcesz, może zostać u mnie razem z Luną. Na pewno chętnie sobie pogadają, a ja i tak będę
pisał zaległe raporty dla Czarnego Pana – zaproponował Goyle, ku niezadowoleniu Oriona.
--Dobry pomysł, odbiorę ją po zakończeniu stypy. Granger, masz słuchać Goyla, rozumiesz? -
zapytał oficjalnym tonem, a Hermiona posłusznie przytaknęła, dziwiąc się nieco, że Draco oddaje ją
w ręce Śmierciożercy, który kiedyś chciał ją od niego pożyczyć i to w niezbyt miłych celach.
Pamiętała też jednak, że to właśnie on uratował ją z rąk Notta i Carrowa... Wstała i wyszła za Luną i
jej panem, jednak przyjaciółka odwróciła się do niej i posłała jej pokrzepiający uśmiech, który
nieco ją uspokoił.
--Idźcie do twojego pokoju, jeśli macie ochotę to niech skrzat przyniesie wam coś do żarcia, ja mam
sporo roboty – nakazał Goyle, ledwie przekroczyły próg jego komnaty.
--Chodź Herm, pokaże ci mój pokój, mam na ścianie Motylki Szablozębne i Pegazy Marmurkowe –
zachwycała się Luna, prowadząc ją do swojej sypialni.
Faktycznie jej ściany zdobiły przedziwne rysunku zwierząt, a sam pokój był ładny i kolorowy.
Hermiona była pod wrażeniem tego, jak Goyle dbał o swoją niewolnicę.
--On bardzo się zmienił – wyjaśniła jej, gdy ją zapytała o to wszystko.
--Nie bije cię już? - dociekała Miona.
--Nie, prawie wcale! Bardzo lubi spędzać ze mną czas i słuchać moich opowieści o magicznych
stworzeniach. Sam bardzo mało o nich wiedział, więc gdy kiedyś zaczęłam mu opowiadać, bardzo
to polubił! Jest też wesoły i umie ładnie rysować. Widzisz? To on narysował te zwierzęta, po tym
jak mu o nich opowiedziałam – Luna, aż promieniała szczęściem, a Hermiona wprost nie mogła
uwierzyć, że między nią, a Goylem może być, aż tak dobrze.
Cieszyła się jednak, że przyjaciółka nie musi znosić już tortur i poniżania. Czuła z tego powodu
prawdziwą ulgę, wiedząc , że nie tylko ona miała szczęście.
Luna z przejęciem opowiadała o swoich nowych obserwacja dotyczących niezwykłych,
magicznych stworzeń, gdy nagle jednak jej twarz pobladła, a oczy zaszły łzami. Zaraz później
blondynka zerwała się i wybiegła z pokoju, pozostawiając Hermionę w osłupieniu.
--Coś się stało? - zatroskała się Miona, gdy Luna wróciła już do pokoju.
--Chyba ten obiad mi zaszkodził, ostatnio często boli mnie brzuch i mam mdłości, zwłaszcza rano,
więc to chyba kolacje mi szkodzą. Tęsknie za jedzeniem pani Weasley, po nim nigdy nie było mi
niedobrze – Luna uśmiechnęła się szeroko, po czym wróciła do swojej opowieści o zwierzętach, nie
zauważając nawet, że Hermiona jej nie słucha, gorączkowo się nad czymś zastanawiając.
⚡⚡⚡

Popołudnie w towarzystwie przyjaciółki, minęło Hermionie bardzo szybko i nim się spostrzegła
Draco przyszedł ją odebrać. Drogę do swoich komnat przebyli w milczeniu, ale ledwo weszli do
pokoju, Draco przyciągnął ją do siebie i pocałował lekko i z uczuciem.
--Jak ci minęło popołudnie z tą wariatką? - zapytał, odchodząc od niej, by zdjąć swój czarny
płaszcz.
--Ona wcale nie jest wariatką!
--Mniejsza z tym. Jak u nich było?
--Bardzo fajnie – odpowiedziała, siadając na kanapie i przeciągając się ze zmęczenia.
Miała już ochotę, by się położyć, nim jednak to zrobi, planowała zapytać Dracona o coś, co nie
dawało jej spokoju przez całe popołudnie.
--Draco, co się dzieje jeśli jakaś niewolnica zachodzi w ciążę ze swoim panem?
Blondyn, który właśnie nalewał im whisky, był tak zaskoczony tym pytaniem, że większość
alkoholu zamiast do szklanki, trafiła na jego biurko. Zaklął cicho pod nosem i wyjął swoją różdżkę,
by posprzątać.
--Hermiona, czy ty chcesz mi coś powiedzieć? - zapytał łagodnie, choć Herm miała wrażenie, że się
zdenerwował.
--A jeśli tak, to co? - zapytała, usiłując ukryć rozbawienie.
--Salazarze! Ty na poważnie? Ale jak? Przecież eliksir miał półroczną dawkę! - Draco podszedł do
niej wyraźnie zatroskany.
--Nie chodzi o mnie – wyjaśniła mu w końcu, nie chcąc go bardziej denerwować, ani widzieć jego
dalszej reakcji. Nie chciała wiedzieć, jak naprawdę by zareagował, gdyby zaszła z nim w ciążę.
--To wyjaśnisz mi o co, lub o kogo chodzi? - zapytał, siadając obok niej.
--Luna dziś miała mdłości, mówiła, że to nie pierwszy raz...
--Cholera! Goyle to czasem straszny głąb, mógł jej nie dać eliksiru na czas – burknął Draco, wstając
i nerwowo przechadzając się po pokoju.
--Co będzie, jeśli naprawdę jest w ciąży? - dociekała.
Draco zawahał się przez chwilę z odpowiedzią.
--Jeśli Lord się dowie, to każe mu zabić ją i dziecko... - wydusił wreszcie, a Hermiona z
przestrachem zakryła sobie usta dłonią.
--Nie możemy do tego dopuścić! - krzyknęła.
--Wiem! Pójdę po Severusa, niech lepiej zaraz zbada tę całą Lovegood – Draco wstał i szybko
wyszedł.

⚡⚡⚡

Hermiona nerwowo krążyła po salonie, raz po raz spoglądając na drzwi z nadzieją, że Draco zaraz
wróci. Bała się co będzie jeśli się okaże, że Luna naprawdę jest w ciąży, że naprawdę będzie miała
dziecko ze Śmierciożercą... Zatrzymała się na chwilę i usiłowała się zastanowić, jak ona by się
czuła w takiej sytuacji. Czy byłaby szczęśliwa? Przecież trwała wojna, to nie była odpowiednia
pora na dzieci! Ale z drugiej strony... to maleństwo nie byłoby niczemu winne...
Trzask otwieranych drzwi wyrwał ją z zamyślenia. Draco wrócił do komnat.
--I co? - zapytała go od razu.
--Miałaś rację – odpowiedział cicho i podszedł do biurka, po kolejną porcję whisky.
--Co teraz będzie? - zatroskała się Hermiona, opadając na kanapę.
--Herm... musisz z nią porozmawiać...- zaczął ostrożnie.
--O czym? - zapytała podejrzliwie.
Draco usiadł obok niej i westchnął ciężko.
--Jedynym wyjściem, by ją uratować jest eliksir aborcyjny...
--Co?! - wrzasnęła, zrywając się na równe nogi.
--Severus może go przygotować, ale Lovegood powiedziała, że go nie weźmie, więc gdybyś
spróbowała z nią pogadać...
--Jak w ogóle mogliście wpaść na taki okropny pomysł?! - krzyknęła.
--Hermiona, posłuchaj!
--Nie! To ty posłuchaj! To jest jej dziecko! Jak możecie namawiać ją, by się go pozbyła?
--Kiedy to rozsądne wyjście...
--Rozsądne? Byłoby rozsądne, gdyby chodziło o nas? O nasze dziecko? Też namawiałbyś mnie,
bym je zabiła? - zapytała ze szczerą pogardą.
Draco zaniemówił, nie mając pojęcia, co niby ma jej odpowiedzieć, ale Hermiona odebrała to jako
potwierdzenie swoich przypuszczeń i ze łzami w oczach uciekła do swojego pokoju. Nie mogła
uwierzyć, że tak bardzo ją zawiódł...

⚡⚡⚡

Płakała gorzko w swoją poduszkę, tak bardzo, że nawet nie zauważyła kiedy Draco położył się
obok niej i objął ją ramieniem. Nie miała siły go odepchnąć, tak bardzo była zrozpaczona. Dopiero
co wszystko zaczęło się jakoś układać, wszystkie wątpliwości zostały wyjaśnione, a tu pojawił się
nowy problem, z którym ona nie potrafiła sobie poradzić. Tak bardzo nienawidziła być bezsilną...
--Nigdy nie pozwoliłbym cię skrzywdzić. Nigdy i nikomu... - wyszeptał jej do ucha.
Wiedziała, że mówił jej prawdę. Odwróciła się i wtuliła w niego z ufnością, chłonąc jego bliskość
niczym eliksir spokoju.
--Nie przekonacie jej, ona się nie zgodzi! - wyszlochała.
--Wiem skarbię, wiem... Jesteście do siebie bardzo podobne. Obie dzielne i odważne – mówił,
gładząc ją po plecach.
--Czy on ją zmusi? Każe jej wypić ten eliksir? - zapytała.
--Nie. Goyle poprze każdą jej decyzję...
--A ty? Ty byś poparł...? - uniosła się na łokciach i spojrzała mu w oczy, musiała znać odpowiedź na
to pytanie.
--Nigdy nie zrobiłbym niczego co by cię skrzywdziło, do niczego bym cię nie zmusił... i choć
byłbym pewnie kiepskim ojcem, to nie prosiłbym byś wypiła taki eliksir. Nigdy – wyznał,
przytulając ją mocno.
Hermiona zaszlochała w jego ramię, szczęśliwa, że usłyszała od niego takie słowa. Były dla niej w
tej chwili ważniejsze, niż wyznanie miłości...
--Byłbyś... kiedyś będziesz wspaniałym ojcem, jestem tego pewna!
Draco nic nie odpowiedział, tylko tulił ją do siebie, próbując się pogodzić z tym, co już wkrótce ich
spotka, ale nie było mu łatwo. Świadomość, że być może ją straci była, jak sztylet godzący prosto w
serce.
Leżeli tak kilka chwil, wtuleni w siebie, na maleńkim łóżku, każde pogrążone we własnych
myślach.
--Już wiesz, jak pomożecie Lunie? - zapytała wreszcie.
--Od dawna mamy w zanadrzu plan, teraz będziemy musieli wprowadzić go w życie... -
odpowiedział cicho.
--Jaki plan? - zainteresowała się.
--Ten, który zakłada, że wkrótce obie wrócicie do Białego Feniksa...
Rozdział 30

„Gdy złe wyjście okazuje się być najlepszym...”

(En Vouge – Don't Let Go)

Po tych słowach poczuła się jak gdyby w jej sercu eksplodował fajerwerk. Biały Feniks! Jej
dom! Może wrócić do domu! Zobaczyć mamę, swoich przyjaciół!
--Naprawdę? Naprawdę będziemy mogły się stąd wydostać? - zapytała, siadając na łóżku i nie
kryjąc swojego entuzjazmu.
Nie raz już zwątpiła, że kiedykolwiek ucieknie z tej twierdzy i znów stanie się wolna! To było
niesamowite uczucie! Trochę, jak obietnica pięknego prezentu, na który warto byłoby czekać nawet
i sto lat. Wciąż bardzo cieszyła się z tego, że zaistniała szansa ratunku dla niej i dla Luny, gdy jej
euforię przerwał odgłos zatrzaskiwanych drzwi. Draco wyszedł z pokoju.
Uśmiech momentalnie zniknął z jej twarzy. Draco... Przecież on nie będzie mógł uciec razem z
nimi! Ona wróci do Białego Feniksa, a on zostanie tutaj. Ona będzie bezpieczna przy Dumbledorze,
Harrym i reszcie, a on wciąż będzie narażał życie dla szalonych pomysłów Czarnego Pana. Znów
teoretycznie będą stać po dwóch stronach barykady, gdyż Draco nadal będzie musiał odgrywać rolę
Śmierciożercy. Cała radość jaką odczuwała przed chwilą, nagle z niej wyparowała, a myśl, że
będzie musiała go zostawić samego okazała się niezwykle bolesna. Nie chciała tego! Marzyła o
powrocie do Białego Feniksa, ale to marzenie wydało jej się teraz dziwnie błahe w porównaniu do
tego, czego naprawdę chciała. A chciała by on był przy niej! Chciała, wiedzieć, że jest bezpieczny.
Chciała nadal móc patrzeć na to, jak zamyślony pisz coś przy swoim biurku. Uwielbiała ten wyraz
jego twarzy, gdy po ciężkim dniu raczył się szklaneczką ognistej, to jak przeczesywał palcami
swoje włosy albo to, jak uroczo się złościł, gdy Kermit podczas harców w akwarium opryskiwał
wodą jego dokumenty... Jak mogła z tego zrezygnować? Nie mogła. Czuła się rozdarta. Powrót do
Białego Feniksa był taki kuszący, ale świadomość, że jednocześnie może się znaleźć daleko od
niego była zbyt bolesna. Nie mogła odejść.

⚡⚡⚡

Hermiona wyszła z pokoju, chcąc mu powiedzieć, że plan ich uwolnienia powinien zakładać tylko
odesłanie Luny. Ona zostaje i już.
Draco stał przy kominku i znów wpatrywał się w ogień. Te chwile również uwielbiała. Wyglądał
wtedy tak niesamowicie...
--Nie mogę wrócić do Feniksa – wyszeptała stając za jego plecami.
Draco odwrócił się do niej i spojrzał jej głęboko w oczy, po czym uśmiechnął się lekko i pokręcił
głową.
--Ty musisz tam wrócić. Najdalej za tydzień będziesz z powrotem w domu...- gdy to mówił na jego
ustach gościł delikatny uśmiech, ale w oczach czaiło się coś dziwnego, czego Hermiona nie
potrafiła rozpoznać, a co ktoś dobrze poinformowany nazwałby pogodzeniem. Nie było innego
rozwiązania i choć czuł się z tym bardzo źle, to wiedział doskonale, że odesłanie jej do Zakonu
będzie najlepszym wyjściem.
--Ale to przecież niemożliwe. Co powiesz Czarnemu Panu? Nie możesz od tak mnie im oddać!
--Mówiłem, że mamy plan. Dość niebezpieczny, ale to może się udać...
--Jaki to plan? - była tego bardzo ciekawa.
--Wyjaśnię ci, gdy przyjdzie na to czas – odpowiedział i znów odwrócił się w stronę płonącego w
kominku ognia.
--Draco ja... - nie wiedziała co dokładnie chce powiedzieć, ani jak to zrobić. Po prostu nie chciała
go zostawiać.
--O nic się nie martw, nic się nikomu nie stanie, już moja w tym głowa – burknął, po czym napił się
whisky, prosto z butelki, która stała na gzymsie kominka.
--Ja... ja powinnam zostać! - wyjąkała wreszcie.
Draco znów odwrócił się w jej stronę, odkładając alkohol.
--Dlaczego powinnaś zostać? - zapytał, patrząc jej w oczy.
--Bo... bo tak będzie lepiej – głos jej nieco zadrżał, ale wytrzymała siłę jego spojrzenia.
--Dla kogo będzie lepiej, Hermiono? - zrobił krok w jej stronę, wciąż patrząc jej głęboko w oczy.
--Dla wszystkich – odpowiedziała, zła na siebie, że zabrzmiało to tak niepewnie.
Draco uśmiechnął się pod nosem z pobłażaniem. Nie wiedziała, czy to co mu powiedziała go
rozbawiło, ucieszyło czy może jednak zezłościło...
--Nie myślisz teraz o sobie... a powinnaś. Dla ciebie będzie lepiej jeśli tam wrócisz.
--A jak będzie dla ciebie? - chciała go zapytać, ale pytanie to uwięzło jej w gardle. Czy to dlatego,
że bała się jego odpowiedzi? Tak, pewnie dlatego...

⚡⚡⚡

--Czekają tam na ciebie. Twoja mama, Potter i ...reszta... - nie potrafił wspomnieć o Weasley'u, gdyż
na samą myśl, że ona wraca do niego, coś boleśnie uciskało jego klatkę piersiową. Wstydził się
tego, że jest słaby i nie chciał tego przed nią pokazać, ale samego siebie nie mógł oszukać. On też
był rozdarty. Z jednej strony chciał żeby Hermiona była bezpieczna, a wiedział, że w Zakonie na
pewno o to zadbają. Wymusi na Dumbledorze obietnice, że więcej nie wyśle jej na żadną
niebezpieczną misję! Jednak świadomość, że Weasley tam jest i najwyraźniej czeka na powrót
swojej dziewczyny, był dla niego okropna i nie mógł się okłamywać, że jest inaczej.
--Gdyby uciekła tylko Luna, wściekłość Czarnego Pana nie byłaby taka straszna - wydawało mu
się, że Hermiona powtarza te same argumenty, które wciąż kusiły mroczną część jego duszy – tę,
która tak bardzo chciała ją przy nim zatrzymać.
--Gdybyśmy wykorzystali ten plan tylko na ucieczkę Lovegood, stracilibyśmy szansę na uratowanie
Ciebie. Musisz uciekać teraz, bo później nie będzie już takiej możliwości. To jedna, jedyna okazja –
tłumaczył jej.
Hermiona nerwowo przygryzła wargę, jakby wciąż szukając jakiejś wymówki, a Draco nie wiedział
czy złościć się na nią, za to, że nie ułatwia mu i tak trudnej decyzji, czy wycałować ją za to, że
mimo wszystko chce z nim zostać. To budziło jego nadzieję – uczucie, którego już dawno powinien
się pozbyć.
--A co z tobą? Jaka kara cię spotka za wypuszczenie niewolnicy? - zapytała.
--Żadna, bo wcale cię nie wypuszczę – odpowiedział uśmiechając się lekko.
--To jednak pozwolisz mi zostać?
--Nie, po prostu Czarny Pan i reszta będą myśleć, że nie żyjesz – burknął, odwracając od niej
wzrok.
--Co? Naprawdę? Ale jak... - chciała wiedzieć.
Draco wzdrygnął się lekko i spojrzał na drzwi, a Hermiona od razu zrozumiała. Znów, ktoś do nich
szedł. Znów ktoś przerwał im rozmowę w najmniej odpowiednim momencie!
--Jeśli chcesz możesz zostać, zdaje się, że Orion i Severus do nas idą – powiedział jej, po czym
podszedł, by otworzyć drzwi.

⚡⚡⚡
Hermiona usiadła na kanapie i nerwowo splotła swoje pace. Wciąż nie przekonała go, by pozwolił
jej zostać, a nie miała już żadnych argumentów. Wiedziała, że Draco ma dużo racji, powinna
uciekać, kiedy jest okazja, powinna pomyśleć o sobie, o mamie, przyjaciołach... Ale nie potrafiła
sobie wyobrazić życia z daleka od niego, to było zbyt trudne. Nadal czuła się tak okropnie rozdarta!
--Coś się stało? - zapytał Malfoy, gdy obaj mężczyźni weszli do środka.
--Przyszedłem po Granger. Lovegood dostała jakiegoś załamania nerwowego i ciągle ryczy, a Goyle
za chwilę zacznie chyba chodzić po ścianach. Chcę, by Granger się nią zajęła, a ja pogadam z nim o
warunkach naszej umowy – poinformował ich Snape.
--W porządku, chodźmy tam – zgodził się Draco, odwijając rękawy koszuli i sięgając po swoją
pelerynę.
--Niech Severus i Hermiona pójdą sami, chciałbym z tobą pogadać – odezwał się Daniel oficjalnie.
Draco spojrzał na niego nieco zdziwiony, ale zaraz doszedł do wniosku, że to dobry pomysł.
Hermiony nie będzie w komnatach, więc nie będzie świadkiem, jeśli rozmowa potoczy się tak, jak
Draco się tego spodziewał...
--Chodź Granger, odprowadzę cię tu potem – Snape z pewną dozą niepokoju przyglądał się temu,
jak Draco i Orion niechętnie mierzą się wzrokiem. Wiedział jednak, że nie ma sensu się wtrącać.
Sprawy pomiędzy mężczyznami – mężczyźni powinni rozwiązywać sami.
Hermiona również niezbyt chętnie wychodziła z komnat, zostawiając te dwójkę samą, miała jednak
nadzieję, że nie stanie się nic złego. Teraz musiała pomóc Lunie i właśnie na tym usiłowała się
skoncentrować idąc za Severusem do komnat Goyle'a.

⚡⚡⚡

--W czym mogę ci pomóc? - zapytał Draco, odkładając pelerynę i sięgając po whisky, by
poczęstować kuzyna.
--To prawda, że chcesz odesłać Hermionę? - zapytał zimno Daniel.
--Prawda – odpowiedział krótko Draco.
--Robisz mi to na złość?
Blondyn spojrzał na niego zdziwiony, nie za bardzo rozumiejąc o co może mu chodzić.
--Na złość? To, że próbuję ją chronić, robi ci na złość?
--Ty gnojku! Miałeś ożenić się z Rosier, a Hermione oddać mnie! Umawialiśmy się przecież, że
oddasz mi ją po świętach! - krzyknął Daniel, najwyraźniej nie panując nad nerwami.
Draco spokojnie napił się swojej whisky i odetchnął głęboko, usiłując powstrzymać ochotę, by
rzucić się na Oriona z pięściami.
--Po pierwsze nigdy nie miałem, ani nie planowałem ożenić się z Messaliną, po drugie nigdy nie
miałem zamiaru, ani nie planowałam oddać Hermiony tobie i po trzecie, krzyknij lub obraź mnie
jeszcze raz, a skrzaty będą zmywać twoją krew z moich ścian, zrozumiałeś? - głos Dracona brzmiał
pewnie i bardzo spokojnie.
--Dlaczego teraz, co? Teraz, gdy zaczynałem się do niej zbliżać, ty ją odsyłasz?! Mówiłem ci
przecież, że ją kocham! Jak możesz mi to robić?! - denerwował się Orion.
--Skoro ją kochasz, to powinno ci zależeć na jej bezpieczeństwie! Powinieneś chcieć, by wróciła do
rodziny i przyjaciół – Draco nie wytrzymał dłużej i również zaczął krzyczeć.
--Może zaraz się dowiem, że ty to właśnie robisz! Odsyłasz ją, bo chcesz ją chronić z miłości! Co?
Mam rację?! Odpowiedź! To dlatego trzymałeś ją z daleka ode mnie! Znów chcesz mi wszystko
odebrać? - Daniel doskoczył do Dracona i złapał go za przód koszuli.
Malfoy od razu odepchnął kuzyna z całej siły, gotów naprawdę mocno mu przyłożyć.
--Odsyłam ją, bo przysięgałem ją chronić! A trzymam ją z daleka od ciebie, bo umiesz tylko
uwodzić i ranić kobiety, a ona na to nie zasłużyła! To nie kolejna panienka na jedną noc! Nie będzie
kolejnym trofeum w kolecji szanownego Daniela L. Łamacza niewieścich serc ! - wycedził przez
zaciśnięte zęby, ledwo powstrzymując się przed sięgnięciem po różdżkę.
--Nigdy bym jej nie wykorzystał! Wiem, że jest inna! Wiem, że gdybym się postarała ona również,
by mnie pokochała, ale ty ciągle stajesz nam na drodze. Jeśli cię męczy jej towarzystwo, to jej nie
odsyłaj, tylko oddaj mnie! – prośba Oriona zabrzmiała bardzo żałośnie.
--Czy ty do cholery jasnej nie rozumiesz, że ona musi wrócić do Zakonu, bo tutaj grozi jej
niebezpieczeństwo? Czarny Pan robi z Weasley niewolnicę duszy. Jak myślisz, na kim pierwszym
wypróbuje jej nowe zdolności, jeśli nie na jej najlepszej przyjaciółce?
--Nie wiadomo ile jeszcze to potrwa... Hermiona jeszcze trochę może tu zostać – jęczał Daniel.
--Ty wciąż myślisz tylko o sobie, prawda? Nadal nie masz pojęcia czym jest miłość. Wciąż jesteś
samolubnym, egoistycznym dupkiem Lestrange – Draco spojrzał na kuzyna z szczerą pogardą.
--A co ty możesz wiedzieć o miłości? - spytał butnie Daniel.
Draco już chciał mu odpowiedzieć, ale uznał, że lepiej ugryźć się w język i zachować wszystko dla
siebie. Nie mógł wdawać się w otwarty konflikt z kuzynem – teraz, gdy planowali tak dużą akcję.
Potrzebowali wszystkich członków Mr.Shadow, by to mogło im się udać...
--Hermiona wraca do Białego Feniksa. Pogódź się z tym. Jeśli wojna się skończy, a ty przeżyjesz,
będziesz mógł robić co chcesz. Teraz jednak się z nią pożegnasz. To ostateczna decyzja – Draco
odwrócił się plecami, dając Orionowi znak, że ta dyskusja jest zakończona.
Wiedział, że jego kuzyn długo będzie się na niego o to wściekał, nie miał jednak zamiaru się tym
przejmować. Najważniejsze teraz było zaplanowanie wszystkiego tak, by Hermiona cała i zdrowa
wróciła do domu. Nawet jeśli będzie daleko od niego, nawet jeśli wraca prosto w ramiona
Weasley'a, to jednak będzie bezpieczna i to było dla niego najważniejsze. Czy na tym polegała
miłość? Jeśli tak, to on kochał Hermione Granger. Kochał i chciał chronić z całych swoich sił.

⚡⚡⚡

--Jeszcze nie śpisz? - zapytała, wchodząc do ich sypialni.

Draco leżał w łóżku, czytając jakąś książkę i najwyraźniej usiłując się zrelaksować. Hermiona była
bardzo ciekawa, jak przebiegła jego rozmowa z Orionem, nie miała jednak odwagi, by go o to
zapytać. Przeczucie mówiło jej, że rozmawiali właśnie o niej, jednak nie miała co do tego
pewności, a nie chciała wyjść na zarozumiałą, czy coś w tym stylu.
--Nie zjadłem kolacji, bo myślałem, że wrócisz wcześniej. Co u Lovegood? - spytał, przeciągając
się rozkosznie.
Hermiona usiadła na brzegu łóżka, plecami do niego i lekko rozmasowała obolały kark.
--Przez godzinę ją uspokajałam, następną słuchałam jej obaw i lęków związanych z
macierzyństwem, a przez kolejną usiłowałam jej wybić z głowy nazwanie dziecka Swamptroll –
zaśmiała się lekko.
Draco przesunął się na łóżku, przyklękając za nią i zaczął masować jej spięte ramiona. Hermiona
zamruczał z aprobatą, błogosławiąc go w myślach, za spostrzegawczość.
--Co jest złego w tym imieniu? Przynajmniej jest oryginalne – zachichotał.
--Ale chyba niezbyt pasuje dla dziewczynki, prawda? - ona również się zaśmiała, powoli odprężając
się pod jego magicznymi palcami.
--Zamówimy kolację do łóżka? - szepnął jej do ucha.
Hermiona uśmiechnęła się pod nosem, ale ta iskierka radości szybko zgasła, gdy uświadomiła
sobie, że prawdopodobnie takich cudownych chwil jak tak, nie będzie już wiele.
--Jedzenie w łóżku jest niezdrowe i niehigieniczne – odpowiedziała, odwracając się do niego i
zdobywając się na uśmiech.
Draco odwzajemnił go i choć wiedział, że to co robi jest złe, to jednak nie mógł się powstrzymać,
tylko pochylił się i pocałował jej słodkie usta.
Hermiona odwzajemniła jego pocałunek, znów dziękując w myślach, że on zawsze wie, czego ona
najbardziej właśnie potrzebuje. Był cudowny...
Puk! Puk! - dwa stuknięcia sowiego dzioba, oderwały ich od siebie.
--Co znowu! Cały ten dzień nie mógłby być bardziej irytujący! - narzekał Draco, wstając z łóżka i
idąc odebrać przesyłkę.
Hermiona ponownie zachichotała widząc, jak blondyn praktycznie wyrywa ptakowi kopertę, a
potem rozrywa ją o mały włos nie drąc przy tym listu. Szybko jednak zauważyła też, że Draco
wygląda na coraz bardziej zmartwionego z każdym słowem jakie przeczytał. Na koniec zmiął list w
małą kulkę i cisnął nią przez pokój, klnąc cicho pod nosem.
--Coś się stało? - zmartwiła się Hermiona.
--Czarny Pan mnie wyzywa – odpowiedział jej.
--Teraz?
--Jutro z samego rana – Draco nerwowo przeczesał włosy palcami.
--To coś poważnego?
--Chyba tak... bo wzywa mnie razem z tobą – wyszeptał, a Hermiona dopiero teraz zorientowała się,
że w jego głosie można było wyczuć strach.
Rozdział 31

„Gdy szał przysłania wszystko...”

(Bryan Adams – Everything I Do)

Wojna wzbudzała różne emocje. Niektórym mogłoby się wydawać, że towarzyszy jej tylko
ból, strach i cierpienie... ale tak nie było. W samotnych chwilach, gdy nie było niczego poza nim i
jego myślami, często odczuwał ulgę. Przeżył kolejny dzień, bez odbierania życia komuś innemu –
to była pocieszająca myśl. Czasem przychodziła też radość – gdy udało mu się kogoś uratować,
pomóc zrealizować jakiś ważny plan, lub po prostu nie musieć się martwić o to, że jutro znów
będzie musiał patrzeć na czyjąś śmierć. Ostatnio jednak najczęściej odczuwał coś zwanego troską.
Martwił się i ciągle głowił jak dotrzymać danego samemu sobie słowa. Obiecał ją chronić.
Poprzysiągł, że ocali jej życie... a teraz życie śpiącej przy jego boku kobiety było jedną, wielką
niewiadomą. Czego chciał od niej Czarny Pan?
Wiercił się w łóżku, doskonale wiedząc, że na próżno usiłuje zasnąć. Nie da rady, póki nie wymyśli
czegoś, co mogłoby ją ocalić od tego, co jutro może się wydarzyć... A bał się, że mogło wydarzyć
się najgorsze. Hermiona westchnęła cicho przez sen i poruszyła się lekko, a brązowe loki opadły na
jej twarz. Draco uniósł się nieco na łokciach i delikatnie odgarnął jej włosy, by móc spojrzeć na to
jak spokojnie śpi. Cieszył się, że pomimo tego, że wiedziała co ją jutro czeka, udało jej się
zachować spokój i zasnąć. Przynajmniej mógł oszczędzić jej i samemu sobie kolejnych kłamstw o
tym, że wszystko będzie dobrze. Bo nie wiedział jak będzie... Nie wiedział co przyniesie jutro i to
wszystko napawało go prawdziwym przerażeniem. Gdyby chodziło tylko o niego sprawa byłaby
prosta. Jego życie od dawna nie przedstawiało żadnej wartości, ale ona... Taka słodka, dobra i
uczuciowa. Uwielbiał jej uśmiech, te wesołe iskierki w jej ładnych oczach... Jak mógł się pogodzić
z tym, że jutro być ktoś ją skrzywdzi? Podniósł się i usiadł na skraju łóżka, kryjąc twarz w dłoniach.
Wiedział, że za kilka godzin być może przyjdzie mu przeżyć najgorsze chwile w życiu... i wiedział,
że jeśli jutro będzie zmuszony ją skrzywdzić, nigdy sobie tego nie wybaczy i sam nie będzie
zasługiwał na to, by dłużej żyć.Jednak nie miał też innego wyjścia, jak odprowadzenie jej do
Voldemorta. Rozkazy Dumbledore'a były bardzo jasne. Miał pozostać szpiegiem Zakonu jak długo
się da... nawet kosztem wszelkich ofiar. I choć wiedział, że Zakon go potrzebuje, to on sam
prywatnie nie miał już żadnego celu poza ochroną Hermiony Granger. Skoro temu nie podołał...
może z sobą skończyć. I tak nikt po nim nie zapłacze... Odwrócił się i znów spojrzał na śpiącą
kobietę. Oddałby za nią życie jeśli byłaby taka możliwość... obawiał się jednak, że nie tego
oczekuje Czarny Pan.

⚡⚡⚡

Hermiona sama była zdziwiona tym, jak spokojnie podchodzi do całej sytuacji. W czasie, gdy
Draco nerwowo co kilka sekund spoglądał na zegarek, rezygnując nawet z codziennej porcji kawy,
ona spokojnie zjadła śniadanie i nawet pokusiła się o dokładkę sałatki owocowej. Wiedziała, że
wizyta u Voldemorta nie może oznaczać niczego dobrego, ale nie odczuwała lęku. Intuicja
podpowiadała jej, że wszystko będzie w porządku. Uśmiechała się delikatnie do blondyna, chcąc
dodać mu jakoś otuchy, ale Draco wyglądał jakby za chwilę miał zacząć kląć lub krzyczeć.
Postanowiła go nie zagadywać, tylko pozwolić mu jakoś nad sobą zapanować. Z każdą sekundą
zbliżała się pora ich wizyty w komnatach Czarnego Pana, a Draco zdawał się coraz bardziej
nerwowy i spięty. Hermiona starała się pokazać mu, że wcale się nie boi i, że wszystko będzie
dobrze, ale czuła, że jej wysiłki na nic się nie zdadzą. Gdy nadeszła pora na opuszczenie komnat,
Draco niechętnie sięgnął po swoją pelerynę, a jego ruchy były dziwnie automatyczne i sztywne.
Założył szatę i podszedł do Hermiony, stając na przeciwko i patrząc jej w oczy.
--Posłuchaj, nie wiem co tam się stanie, nie wiem do czego on chce zmusić ciebie lub mnie, ale... -
nie wiedział, jak ubrać w słowa to co chciał jej powiedzieć... było tego tak wiele...
--Rozumiem. Niezależnie od tego co tam się stanie... nie zadręczaj się tym proszę. Wojna wymaga...
--Nie! Nie mów mi tylko, że wojna wymaga poświęcenia i ofiar! Żadnych ofiar! Nigdy więcej! -
Draco złapał ją za ramiona i przyciągnął tak blisko do siebie, że ich nosy prawie się zderzyły.
Zawahał się chwile... ale tylko chwile nim ją pocałował krótko, ale bardzo czule i z pasją.
--Wszystko będzie dobrze... - wyszeptała, wtulając się w jego ramiona jakby było to jej ulubione
miejsce na świecie.
--Mam nadzieję, bo jeśli nie... - głos mu nieco zadrżał.
--Będzie. Zobaczysz! A teraz chodźmy sprawdzić, czego chce od nas ta beznosa jaszczurka.

⚡⚡⚡

Przepych z jakim były urządzone komnaty Voldemorta, nie mógł nie zrobić wrażenia na Hermionie.
Całe pomieszczenie było bardzo gustowne i eleganckie, ale dało się w nim wyczuć coś ponurego i
sztywnego. Ona na pewno nie chciałaby mieszkać w takim miejscu.
--Witaj Draconie – Voldemort wszedł do salonu zaraz po tym, jak Hermiona i Draco się tam
znaleźli. Najwyraźniej już nie mógł się ich doczekać.
--Mój panie – Draco skłonił się nisko – wezwałeś mnie i moją niewolnicę, tak więc jesteśmy na
twoje rozkazy.
--Daruj sobie drogi chłopcze, nie mamy dziś czasu na kurtuazję. Torberry! Idź po Ginevrę i nasz
mały imprezowy zestaw... wiesz o czym mówię! - mężczyzna stojący w kącie, którego Hermiona
zauważyła dopiero teraz, skłonił się nisko i wyszedł z komnaty.
--Usiądźmy – Voldemort wskazał Draconowi białą kanapę, a sam usiadł w fotelu. Draco zajął
miejsce, a Hermionę popchnął na podłogę. Chodź spodziewała się tego, a Draco stała się zrobić to
w miarę delikatnie, to i tak boleśnie obtłukła sobie kolano o marmurowe płytki.
--Ach nie! Szanowna przyjaciółka Harry'ego Pottera dziś jest tu gościem. Niech usiądzie obok
ciebie – Voldemort spojrzał prosto na Hermionę i uśmiechnął się w taki sposób, że dziewczynie
ciarki przebiegły po krzyżu. Jednak podniosła się z kolan i usiadła posłusznie tuż obok Dracona,
przybierając postawę pełną pokory.
--Mój panie, przyprowadziłem ją – mężczyzna nazywany wcześniej Torberry'm wprowadził do
pokoju Ginny, ubraną w prostą białą szatę i z wysoko upiętymi włosami. Wyglądałaby bardzo
ładnie, gdyby nie trupio-blada twarz, sine usta i oczy... przerażająco czarne i puste.
--Doskonale! Siadaj moja droga – Voldemort wskazał Ginny wysokie, rzeźbione krzesło tuż przy
kominku.
Hermiona ledwo stłumiła łzy, które napłynęły jej do oczu na widok przyjaciółki. Ginny wyglądała
prawie tak samo przerażająco, jak Czarny Pan, a jej ruchy były automatyczne i schematyczne jak u
jakiegoś zombie. To był naprawdę wstrząsający widok.
--Przywitaj naszych gości – nakazał Voldemort.
--Witajcie – odpowiedziała Ginny wbijając wzrok w podłogę, a Hermiona wzdrygnęła się na sam
dźwięk jej głosu. To nie były ten sam miękki, dźwięczny ton, który znała, tylko tubalny, głęboki
głos rodem z horroru.
--Zapewne zastanawiacie się po co was do nas zaprosiłem. Tak właściwie to chciałem sobie z wami
poplotkować – wąskie usta Voldemorta rozciągnęły się w przerażającym uśmiechu.
--Poplotkować? - Draco wyglądał na lekko zszokowanego i Hermiona musiała przyznać mu rację.
Plotkujący niczym targowa przekupa Voldemort był dla niej czymś co nie mieściło się w granicach
wyobraźni.
--Tak sobie pomyślałem, że warto powspominać stare czasy. Co pani na to, panno Granger? -
Riddle zwrócił się do niej, jakby od dawna byli dobrymi znajomymi lub sąsiadami.
Hermiona nie miała pojęcia co ma mu odpowiedzieć. Przecież nie miała z nim żadnych dobrych
wspomnień, by warto było o nich rozmawiać!
--Marvolo, ja chcę stąd iść – wtrąciła Ginny, tym samym strasznym głosem.
--Jeszcze chwilę Ginevro, kilka pytań i ty i twoja przyjaciółka będziecie wolne.
Hermiona miała ochotę parsknąć pod nosem słysząc te hipokryzję. Wolne? Czyżby miał zamiar je
stąd wypuścić? Jeśli nie, to nawet gdyby skończyli tę rozmowę w tej chwili, żadna z nich nie będzie
naprawdę wolna.
--Panno Granger, chciałbym byś zapytała Ginevrę o coś związanego z jej rodziną – Voldemort znów
uśmiechnął się iście demonicznie.
--Ale ja... - Hermiona nie miała pojęcia co zrobić.
--Zapytaj ją o coś Granger, natychmiast! - warknął na nią Draco.
--Ginny, możesz wymienić mi imiona swoich braci? - zapytała cicho Miona.
Rudowłosa siedział w milczeniu jakby szukając w zakamarkach swojego umysłu tej oczywistej
informacji. W całym pomieszczeniu zaległa ciężka cisza, a Hermiona bała się, że jedynym
odgłosem jaki będzie można wyłapać, będzie szybkie bicie jej serca.
--Rodzina to zło. Słaby jest ten, kto ją posiada – odpowiedziała mechanicznie Ginny.
Hermiona znów poczuła napływające do oczu łzy, siedzący obok Draco wciąż utrzymywał swoją
maskę obojętności, a Voldemort roześmiał się tak jakby go coś uradowało.
--Teraz zapytaj ją o Pottera – rozkazał Czarny Pan.
--Ginny, pamiętasz Harry'ego? Pamiętasz swojego chłopaka?
--Nie znam nikogo takiego. Mam tylko Marvola. Tylko jego... - wyszeptała Ginny, a jej spojrzenie
nadal pozostawało przerażająco puste.
--Jeszcze! Zapytaj jeszcze o coś! - nalegał Czarny Pan.
--Ginny, pamiętasz budyń karmelowy twojej mamy? Pamiętasz jak go uwielbiałaś? - Hermiona
starała się zapanować nad swoim głosem i szlochem, który chciał się wyrwać z jej gardła, ale było
to naprawdę trudne. Jej przyjaciółka była w takim stanie, że zaczęła się obawiać, czy kiedykolwiek
zdoła jeszcze odzyskać coś z dawnej siebie.
--Ja...Nie. Nie pamiętam - burknęła pod nosem Ginny.
--Doskonale – Voldemort klasnął w dłonie - Teraz wstań Draconie i ty szlamo również.
Draco wiedział, że za chwilę nastąpi najpewniej coś złego. Widział ten przebiegły błysk w oczach
Lorda i był pewnie, że każe mu skrzywdzić Hermionę.
--Uderz ją. Mocno. Najlepiej w twarz – Voldemort nie powiedział nic poza tym, ale Draco czuł się
jakby zlecił mu kogoś zabić. Wiedział jednak, że nie może się zawahać. Miał nadzieję, że Hermiona
też to wie... Przeklinając się po stokroć, uniósł swoją dłoń.

⚡⚡⚡

Była na to przygotowana, ale i tak zabolało. Cios był na tyle silny, że zwalił ją z nóg i upadła z
powrotem na kanapę. Zaszumiało jej w głowie, zadzwoniło w uszach, a policzek zapiekł ją żywym
ogniem. Wiedziała, że Draco na nią nie patrzy. Wiedziała, że najpewniej właśnie się zadręcza z
poczucia winy, ale ona doskonale rozumiała, że przecież musiał to zrobić. Ginny drgnęła i wbiła
wzrok w Dracona, jakby to co zobaczyła, w jakiś sposób poruszyło jej wnętrze. Natomiast
Voldemort zadawał się być bliski euforii. Hermiona pierwszy raz widziała go w takim stanie.
--Dobrze Draconie, ale chyba twój cios nie był wystarczająco mocny. Torberry dostarczył nam już
cały zestaw przydatnych akcesoriów – Lord wskazał im kilka batów i bambusowych kijków, które
trzymał Śmierciożerca, a Hermiona zadrżała ze strachu. Już raz uniknęła batów, czy dziś jednak ją
to spotka?
--Życzysz sobie bym użył, któregoś z nich mój panie? - zapytał cicho Draco, a Hermiona miała
nadzieję, że się teraz nie podda. Wiedziała jak ważnym szpiegiem jest dla Zakonu i nie chciała, by
przez nią musiał się zdemaskować.
--Tak Draconie, weź największy, a ty szlamo się odwróć. Musimy mieć dobry widok.
Hermiona posłusznie odwróciła się plecami do Dracona i ukryła twarz w swoich dłoniach.
Wiedziała, że zaraz poczuje niewyobrażalny ból i szczerze mówiąc liczyła, że to stanie się szybko.
Niestety wszystko bardzo jej się dłużyło i ledwie powstrzymała się przed spojrzeniem przez ramię
na to czy Draco się waha.
--Jestem gotowy mój panie – oświadczył blondyn, a ona wyczuła, że głoś ledwo zauważalnie mu
drgnął.
--Doskonale! Zaczynaj! - zawołał Voldemort, a jej mięśnie mimowolnie się spięły. Chciałaby być
dzielna, ale strach przed bólem był zbyt wielki...

⚡⚡⚡

Praktycznie już słyszała świst zbliżającego się do niej bata, gdy nagle coś warknęło głośno, a zaraz
później usłyszała tylko głuchy jęk.
Odwróciła się za siebie i krzyknęła z przerażenia.
Oczy Ginny wciąż pozostawały czarne, ale teraz towarzyszył im dziwny, szkarłatny pobłysk. Jej
usta z sinych zmieniły się krwisto-czerwony, a paznokcie przypominały szpony. Była bestią...
bestią, której szkaradna dłoń była zaciśnięta na szyi Dracona Malfoya, a on sam stał, a raczej wisiał
przyciśnięty do ściany... gdyż jego stopy nie dotykały do podłogi.
--Zostaw ją! Nigdy więcej jej nie dotykaj! - warczała Ginny, a Draco walczył o każdy jeden łyk
powietrza.
--Dość Ginevro! Postaw go! – ton Voldemorta przywodził na myśl powiew arktycznego powietrza.
--To jest Hermiona! Ona! Nie skrzywdzisz jej! - Ginny wyglądała jakby wpadła w jakiś obłęd, a
Draco najwyraźniej tracił już resztki sił.
I nagle wszystko się skończyło. Ginny puściła Malfoya i jak gdyby nigdy nic odeszła i z powrotem
usiadła na swoim krześle. Hermiona wciąż siedziała na podłodze, zupełnie nie wiedząc co począć,
poza ocieraniem łez. Draco niezgrabnie się podniósł, usiłując rozmasowując obolałą szyję, a
Voldemort wpatrywał się w Ginny jakby analizując wszystko to, co przed chwilą się wydarzyło. W
pomieszczeniu zaległa ciężka cisza, a Hermiona i Draco zastanawiali się czy to jeszcze nie koniec.
Sytuacja z przed chwili, dobitnie pokazała im, że możliwe jest doprawdy wszystko.
--Torberry, zabierz ją do jej sypialni. Zaraz tam przyjdę – rozkazał Voldemort.
--Tak panie – mężczyzna, który przez całą tę scenę stał nieruchomo w kącie, podszedł do Ginny i
szarpnął ją za ramię, a dziewczyna niczym potulny baranek wstała i wyszła razem z nim.
--Wybacz Draconie, nie panuje jeszcze nad nią tak jakbym tego chciał – zabrzmiało to nieco
kwaśno.
--Nie szkodzi mój panie – wycharczał Draco, a na jego szyi zaczęły pojawiać się sine pręgi.
--Możesz zabrać swoja szlamę i już iść – rzucił oschle Voldemort.
--Panie, a czy przemyślałeś moją prośbę? - Draco znów skłonił się nisko w oczekiwaniu na
odpowiedź.
--A tak. Żywe tarcze... - Riddle spojrzał na Hermione jakby się nad czymś zastanawiając.
--Tak mój panie, kilku innych twoich poddanych, również chciałoby z tego skorzystać podczas
misji w Hogsmeade.
--Aż tak cię męczy ta szlama, że chcesz się jej pozbyć Draconie?
--Nie, oczywiście, że nie, ale z naszych informacji wynika, że Zakon będzie się bronił...
--Dobrze, zabierz ją. Straciłem już Lucjusza, na więcej strat we wewnętrznym kręgu nie mogę sobie
pozwolić – Voldemort machnął na nich ręką, dając znak, że mają niezwłocznie odejść.
Draco znów złapał Hermionę za ramię i silnym pociągnięciem podniósł ją z podłogi, po czym od
razu zaczął ją prowadzić w stronę drzwi.

⚡⚡⚡
Dwa głębokie westchnienia ulgi wyrwały się z ich piersi, gdy tylko znaleźli się na korytarzu.
--Wszystko w porządku? - zapytała go szeptem.
Draco w odpowiedzi sztywno skinął głową i szybkim krokiem ruszył przed siebie, chcąc jak
najszybciej znaleźć się w ich komnatach. Cieszył się, że Hermiona ucierpiała o wiele mniej od
niego, wiedział jednak, że to była dopiero pierwsza próba. Należało skontaktować się z Zakonem i
wszystko przyśpieszyć. Hermiona nie powinna pozostawać w Umbra Walpurgis dłużej niż to
konieczne, inaczej mogło stać się coś naprawdę złego. Nie mógł do tego dopuścić! I choć na samą
myśl o rozstaniu coś boleśnie kuło go w piersi, wiedział, że nie ma innego wyboru. Nie zaśnie
spokojnie, póki ona nie będzie zupełnie bezpieczna...

⚡⚡⚡

--Jak twoja szyja? - zapytała go, gdy następnego dnia wieczorem wrócił do ich komnat.
--To się stanie jutro – powiedział cicho, zdejmując z siebie szatę.
Hermiona dopiero teraz zauważyła te rezygnację w jego oczach, ale poza nią było tam coś jeszcze...
coś jakby żal. I choć wiedziała, że to złe uczucie, a serce pękało jej z powodu jego smutku, to nie
mogła ukrywać, że cieszy się z tego, że on wcale nie chce, by odchodziła. Takie drobne znaki,
dawały jej nadzieję, że być może jej uczucie nie jest tak do końca beznadziejne i
nieodwzajemnione. Może jednak...?
--Jesteś pewien, że wasz plan wypali? - zapytała, wciąż na nowo analizując to w swojej głowie.
Gdy wczoraj wrócili z komnat Lorda, a Hermiona zabrała się za opatrywanie szyi Dracona, blondyn
zdecydował się opowiedzieć jej w jaki sposób planują odesłać je do Zakonu.
Żywe tarcze... Pamiętała jak kiedyś opowiadał jej, że Nott, albo Carrow wykorzystują swoje
niewolnice jako żywe tarcze na akcjach. Były one doskonałymi zasłonami, przed wieloma
groźnymi klątwami, a nawet przed samą avadą.

⚡⚡⚡

Draco musiał znaleźć sposób, by zabrać ją i Lunę poza granice twierdzy. Poproszenie Czarnego
Pana o zgodę na użycie ich jako tarczy nie wzbudziło w nikim podejrzeń. Zakon wiedział, że
obydwie znajdą się na tej akcji i wiedział również, że Draco i Goyle dyskretnie je uwolnią, tak by
mogły pod zaklęciem kameleona przedostać się na stronę Zakonu. Po tej akcji Snape i Orion mieli
podrzucić dwa, zwęglone ciała, które inni Śmierciożercy wezmą za ich martwe niewolnice. Plan był
dość skomplikowany, ale jeśli, by im się udał, to dziewczyny będą bezpieczne, a Draco i Goyle nie
zostaną srogo ukarani – nikt nie mógł ich winić za to, że niewolnice spełniły swoje role i poległy w
obronie swych panów.
--Mam nadzieję, bo innego planu nie mam – Draco nerwowo przeczesał włosy palcami i wyszedł z
pokoju.
Nie miała zamiaru mu pozwolić się zadręczać. Wiedziała, że wczoraj gryzło go poczucie winy, z
powodu tego, że był zmuszony ją uderzyć, jednak ze wszystkich sił starała się wyjaśnić mu, że nie
ma o to pretensji. Jeśliby przeciwstawił się Voldemortowi, ten zabiłby go bez mrugnięcia okiem.
Musiał to zrobić i oboje o tym wiedzieli, mimo to Draco i tak wciąż katował się wyrzutami
sumienia i ciągłym roztrząsaniem tego, czy jego plan aby na pewno zapewni Hermionie
bezpieczeństwo i czy w czasie całej tej akcji na pewno nic jej się nie stanie.

⚡⚡⚡

Poszła za nim, doskonale wiedząc, że znajdzie go w sypialni. Siedział w fotelu, odwróconym do

okna, za którym intensywnie prószył śnieg. Cienie pod oczami, blada skóra i mocno zaciśnięte
usta... Miała ochotę podbiec do niego, wskoczyć mu na kolana i powiedzieć, z całą stanowczością,
że nie idzie jutro na żadną akcję, że zostaje z nim i kropka...! Wiedziała jednak, że to na nic. To jej
obecność tutaj tak go dręczyła. Nie samo jej towarzystwo, ale fakt, że zewsząd groziło jej
niebezpieczeństwo, a on wciąż koncentrował się tylko na tym, by ją uchronić. Chciała, by wreszcie
odczuł choć odrobinę ulgi... i dlatego, pomimo tego, że serce pękało jej z żalu, zgodziła się na tę
akcję.
--Draco... - przyklękła przy nim, ale nie zdążyła nawet wygodnie się ułożyć, gdy złapał ją za
ramiona i posadził sobie na kolanach obejmując ją mocno.
--Cokolwiek się jutro wydarzy, gdy każe ci uciekać, masz to zrobić bez dyskusji, rozumiesz?
--Rozumiem – mruknęła, choć nie była pewna, czy dotrzyma słowa.
--Nie Hermiona, nie możesz jutro prezentować swojej gryfońskiej odwagi, tu gra idzie o twoje
życie. Musisz mnie słuchać i zrobić to o co cię proszę, bez żadnego sprzeciwu! - w jego głosie
brzmiała ta stalowa nuta, którą Hermiona tak uwielbiała.
--W porządku – zgodziła się niechętnie.
--Obiecujesz? - zamruczał jej do ucha, zahaczając o nie swoimi ustami.
--Obiecuję – odpowiedziała, zamykając oczy, by powstrzymać łzy.
Jak będzie mogła żyć z daleka od jego zapachu, dotyku, smaku jego ust? W tej chwili wydawało jej
się to zupełnie nierealne. Coś jak ziszczenie okropnego koszmaru...
--Mam coś dla Ciebie – Draco przechylił się nieco i podniósł z podłogi dwa pudełka.

⚡⚡⚡

Obydwa były podłużne i wyglądały bardzo tajemniczo.

--Co to jest? - zainteresowała się, odbierając pierwsze pudełko.
--Sama zobacz – zachęcił ją z lekkim uśmiechem.
Uchyliła wieczko i na chwilę zamarła. Później zamrugała raz i drugi, nie mogą uwierzyć w to co
widzi, a łzy radości pojawiły się nim zdążyła wykrztusić z siebie chociaż słowo. Różdżka! Jej
wspaniała, kochana, wierna różdżka! Nie sądziła, że jeszcze kiedykolwiek ją zobaczy...
--Weź ją, jest twoja – zachęcił ją Draco, nie potrafiąc oderwać oczu od szczęścia jakie wypisane
było w tej chwili na jej twarzy.
--Skąd ją masz? Byłam pewna, że przepadła... - Hermiona sięgnęła po swój magiczny atrybut i
nieomal od razu poczuła uderzenie gorąca, które ogarnęło ją całą – od czubków palców, a po
końcówki włosów. Wspaniała, czystej postaci magia...
--Dał mi ją Śmierciożerca, który cię pojmał. Teoretycznie powinna zostać zniszczona, ale
pomyślałem sobie, że jeszcze kiedyś może się przydać. Nie możesz użyć jej w twierdzy, bo
monitorują tu przepływ magi, ale jutro może okazać się użyteczna.
--Jesteś pewien, że mogę ją mieć przy sobie? - zapytała, wciąż wpatrując się w różdżkę i nie mogąc
uwierzyć, że naprawdę ja trzyma. W jej głowie pojawiło się tysiące zaklęć, których mogłaby teraz
użyć.
--Tak, możesz ja mieć, a nawet jej użyć jeśli to ułatwi ci ucieczkę – Draco objął ją mocniej,
wyrzucając sobie, że jeśli coś jej się stanie to będzie jego wina. To on naraża ją na
niebezpieczeństwo planując tę misję... Niestety nie miał żadne innego pomysłu, na to, jak wydostać
ją z twierdzy.
--Co będzie z tobą, jak Czarny Pan się dowie...?
Bała się go o to zapytać, ale musiała wiedzieć.
--Nic. Wypadki się zdarzają. Nie zostaniemy ukarani za utratę niewolnic, co najwyżej wykluczeni z
prawa do ich posiadania – wyjaśnił jej Draco, po czym sięgnął po drugie podłużne pudełko.
Hermiona odłożyła swoją różdżkę, z lekkim uśmiechem myśląc o tym, że już niedługo będzie znów
mogła używać czarów. Bardzo jej tego brakowało...
--A co to jest? - zainteresowała się drugim podarunkiem, gdy Draco jej go podał.
--Otwórz. To taka mała... pamiątka...
Hermiona ostrożnie otworzyła pudełko i zaniemówiła na chwilę, po czym przeniosła swój wzrok na
blondyna. Nie wiedziała co powiedzieć, bo nie sądziła, że kiedykolwiek mógłby jej podarować coś
takiego. Złota bransoletka z pięknymi szafirami. Była pewna, że gdzieś ją wcześniej widziała...
--To bransoletka...
--Mojej mamy – dokończył za nią Draco.
--Ja nie mogę jej przyjąć – wypaliła szybko, usiłując ukryć rumieńce.
--W mojej rodzinie z pokolenia na pokolenie przekazuje się wielkie szkatuły biżuterii.
Najpiękniejszym klejnotem jest pierścień zaręczynowy prababci Malfoy, który pradziad zdobył w
jakiejś wojnie z goblinami. Pierścień jest duży i jak zawsze mówiła moja mama, bardzo
niewygodny – Draco uśmiechnął się lekko do własnych wspomnień, po czym wyjął bransoletkę z
pudełeczka i sięgnął po dłoń Hermiony.
--Tę bransoletkę podarował mojej mamie na jej osiemnaste urodziny jej przyjaciel, mugol. Uważał,
że szafiry pasują do jej chłodnej urody...
--Twoja mama przyjaźniła się z mugolem? - Hermiona nie mogła w to uwierzyć, a ta historia
zafascynowała ją tak bardzo, że nawet nie zwróciła uwagi na to, że Draco założył bransoletkę na jej
nadgarstek.
--Nie wszyscy Malfoy'owie gardzili niemagicznymi ludźmi. Moja mama miała wśród nich
przyjaciół... oczywiście do czasu, aż wyszła za mojego ojca. Wtedy zmuszona była udawać
nienawiść i pogardę dla szlam i mugoli.
--Musiało być jej ciężko... - Hermiona uniosła dłoń i zapatrzyła się przez chwilę w cudowne
szafirowe refleksy w kamieniach bransoletki.
--Pewnie było, ale ja nie dostrzegłem tego tak od razu. Dopiero, gdy podrosłem, zrozumiałem na
czym opierało się małżeństwo moich rodziców. Nie było w nim miłości.
Draco patrzył gdzieś za zaśnieżone okno, a Hermiona poczuła jak jej serce boleśnie się ściska,
widząc jego gorycz i smutek. Gdyby ktoś jej kiedyś powiedział, że w ciągu niespełna czterech
miesięcy zakocha się w swoimi zaprzysięgłym wrogu, popukałaby się w czoło i roześmiała na cały
głos. Teraz jednak wiedziała, że to co do niego czuje nie jest ani kaprysem, ani chwilową
zachcianką.
--Bransoletka jest piękna – pochyliła się i delikatnie musnęła jego usta, chcąc jakoś wyrwać go z
ponurego nastroju.
--To ty jesteś piękna... - zamruczał niczym zadowolony kot.
Hermiona wtulała się w niego, a w każdy ich pocałunek wkładała całą pasję i miłość jaką czuła.
Draco przytulał ją do siebie, jak najcenniejszy skarb, utraty którego obawiał się tak bardzo... Jednak
los chciał, by już wkrótce przyszło im się rozdzielić, nieważne jak oboje pragnęli tego uniknąć.
Trwała wojna, a poświęcenie było jej nieodzownym elementem. Jednak Hermiona wiedziała, że
skoro w ciągu tak krótkiego czasu, pomiędzy nią, a Draconem zrodziło się tak silne uczucie, to nie
zniszczy go ich rozłąka, trwająca wojna czy nieżyczliwi ludzie. Jeśli oboje będę tego bardzo chcieć,
to wszystko się im uda... Wierzyła w to mocno. Szczególnie w chwili, gdy Draco wstał z fotela i
wciąż trzymając ją w swoich ramionach zaniósł ja do ich łóżka. To tutaj oddawała mu wszystko.
Ciało, serce i duszę... i wiedziała, że on robi to samo. Oddaje się jej cały, bo należy do niej, tak jak
ona do niego.

⚡⚡⚡

Stała nad akwarium z czułością patrząc na to jak Kermit wesoło podskakuje, rozchlapując wodę.
--Będę za tobą tęskniła, zielony potworze – zaśmiała się cicho, usiłując powstrzymać napływające
do oczu łzy.
--Nie martw się o niego, nie oddam go Severusowi na jakieś składniki - Draco podszedł do niej i
objął ją w talii.
--Nie o niego się martwię... - Hermiona odwróciła się do niego przodem, zarzuciła mu ręce na szyję
i spojrzała głęboko w jego oczy.
--O nikogo innego nie musisz. Wszystko będzie w porządku – Draco zdobył się na lekki uśmiech,
choć zdaniem Herm wyglądał bardziej jakby rozbolał go ząb.
--Co będzie dalej? - zapytała szeptem, wtulając się w niego i opierając głowę na jego ramieniu.
--Wojna wkrótce dobiegnie końca, wszyscy to wiedzą.
--A jaki będzie jej koniec? Co się z nami stanie? Z Ginny, Luną, innymi niewolnicami? - Hermiona
poczuła, jak coś ściska ją w gardle, a oczy wilgotnieją na samą myśl o tym, że ktoś może
skrzywdzić jej bliskich.
--Lovegood urodzi dziecko Goyla, pewnie będzie niezbyt ładne mając takich rodziców –
zażartował.
--Przestań! Wszystkie dzieci są ładne – zachichotała pod nosem.
--Mówisz tak bo nie widziałaś zdjęć Goyle'a z dzieciństwa. Mówię Ci, wyglądał jak skrzyżowanie
goryla z goblinem – Draco miał nadzieję, choć trochę poprawić jej humor przed całą akcją.
--Myśli, że uda uratować się Ginny z pod wpływu czarnej magi Lorda? - zapytała z nadzieją.
--Severus pracuje nad specjalnym eliksirem - Draco przesunął swoim nosem po jej policzku, tak by
móc sięgnąć do jej ust po kolejny słodki pocałunek. Nie mógł sobie wyobrazić, jak się poczuje, gdy
następnego dnia nie będzie miał takiej możliwości.
--Czyli, że jest szansa, że wszystko skończy się dobrze? - miała nadzieję, że zrozumie, że mówi
również i o nich.
Draco przez chwilę patrzył jej w oczy, jakby poważnie się nad czymś zastanawiając.
--Daj mi słowo, że przetrwasz to wszystko i odnajdziesz swoje szczęście. Założysz rodzinę,
będziesz piec ciasta, robić na drutach i pięknie się starzeć – uśmiechnął się lekko, jakby samo
wyobrażenie o tym było czymś przyjemnym.
--Obiecam, jeśli ty obiecasz mi to samo - starała się nie rozpłakać.
--Kiepsko mi wychodzi robienie na drutach...
--Obiecaj, że przeżyjesz wojnę! – jedna łza spłynęła po jej policzku.
--Wiesz, że nie mogę. Nie chce składać obietnic bez pokrycia – wyszeptał.
--Musisz żyć! Musisz! - załkała.
--Cii maleńka, nie myśl o tym teraz. Dzisiejsza misja jest najważniejsza. Później zobaczymy co
przyniesie jutro – usiłował ją uspokoić.
--Ale...
--Nie płacz, bo Severus i Orion tu idą – powiedział, ścierając delikatnie jej łzy i niechętnie
wypuszczając ją z swoich ramion, by otworzyć drzwi.
Hermiona uspokoiła się trochę i odetchnęła głęboko, mając nadzieję, że nikt nie pozna, że płakała.
Tak bardzo bolała ją myśl, że już wkrótce rozstanie się z Draconem, iż miała wrażenie, że coś kroi
jej serce, a gorycz pali ją od środka.

⚡⚡⚡

--Hermiona! - Orion ledwo przekroczył próg ich komnat, a już znalazł się przy Gryfonce,
zachęcająco rozkładając swoje ramiona, jakby w oczekiwaniu na to, aż go przytuli.
Ona zaśmiała się nerwowo na ten widok i odruchowo zrobiła krok w tył, nie chcąc się znaleźć zbyt
blisko Daniela.
--Wszystko z tobą w porządku skarbie? Wyglądasz tak blado – zatroskał się Daniel.
--Wszystko dobrze, dziękuje, że pytasz – odpowiedziała, uciekając wzrokiem gdzieś w bok.
--Jesteś gotowa Granger? - zapytał Snape.
--Tak – odpowiedziała, patrząc na Dracona, który lekko skinął głową słysząc jej odpowiedź.
Wiedziała, że i on jest gotowy.
--To możemy ruszać, reszta pewnie już czeka w stajni – poinformował ich Draco.
--Jak wielu zabiera niewolnice? - zainteresował się Daniel.
--Prawie wszyscy. Ratujemy ile się da – odpowiedział mu Snape, po czym pierwszy ruszył w stronę
drzwi.
--Chodź Mionko, pora iść... - Orion uśmiechnął się raczej smutno i wyciągnął do niej rękę, ale
Hermiona jej nie ujęła, patrząc wymownie na Dracona.
--Ja ją poprowadzę, nie możemy wzbudzać podejrzeń – Draco podszedł do Hermiony i złapał ją za
ramię, a ona poczuła falę ciepła rozchodzącą się po jej ciele. Kochała tego mężczyznę i wiedziała,
że jeśli uda im się przeżyć te wojnę, spróbuje zawalczyć o tę miłość i ich wspólne szczęście.
--No to chodźmy – Orion miał dość kwaśną minę, najwyraźniej zły, że Draco nie pozwolił mu iść
obok Hermiony, jednak blondyn najwyraźniej miał to w nosie. To mogły być jego ostatnie chwilę
przy boku najważniejszej kobiety w jego życiu i nie miał zamiaru z nich rezygnować.

⚡⚡⚡

Hermiona starała się znaleźć jakieś pozytywne aspekty tego, że byś może nigdy już nie wróci do tej
okropnej twierdzy. Cieszyła się, że nie będzie musiała oglądać tych ponurych, wilgotnych
korytarzy. Słyszeć krzyków, ani oglądać bitych i poniewieranych kobiet. Wkrótce znów zobaczy
swoją mamę, spotka przyjaciół, zaśnie w własnym pokoju, jako wolna kobieta... Czy jednak to
wszystko miało jakąś wartość i sens, skoro on będzie daleko od niej? Spojrzała na niego kątem oka
i dostrzegła silnie zarysowaną linię szczęk, stal w jego oczach i opanowanie godne podziwu... ale
była pewna, że on tak samo jak ona będzie przeżywał to co dziś się stanie. Miała jednak nadzieję,
że jakoś sobie z tym poradzą. Świat się przecież jeszcze nie kończył...

⚡⚡⚡

Każdy krok zbliżał go do tego co nieuchronne. Bolało. Wiedział, że tak będzie, ale nie spodziewał
się, że siła tego uczucia będzie aż tak wielka. Mama wielokrotnie tłumaczyła mu, że będzie miał
pewność gdy naprawdę się zakocha, bo ogromu tego uczucia nie da się pomylić z niczym innym. I
tak właśnie było, zakochał się naprawdę i bezgranicznie, a teraz każdy jeden jego krok zbliżał go do
utraty ukochanej. Gdyby ktoś kiedyś mu powiedział, że pokocha Gryfonkę, do tego tę, która zawsze
najbardziej działała mu na nerwy, najpewniej wyśmiałby go z całych sił, a zaraz potem przekląłby
czymś paskudnym za robienie sobie z niego żartów. Jednak teraz był pewien, że wystarczyły tylko
cztery miesiące, by oddał swoje zimne serce w ręce kogoś kto mógł się nim odpowiednio
zaopiekować. I dziś, gdy Hermiona ucieknie od niego, cząstka jego serca podąży razem z nią do
Zakonu i zostanie tam, aż po kres jego dni, którego wkrótce się spodziewał. Był szpiegiem i nie
miał się co oszukiwać, że komuś zależy na tym czy przeżyje. Dla Zakonu był użyteczny tylko do
czasu, aż mógł dostarczać im informacji. Poświęciliby go jednak, gdyby sytuacja tego wymagała.
Podobnie było z Czarnym Panem. Bez żalu pożegnałby go z życiem, jeśli odkryłby jego podwójną
rolę... ale nim to nastanie i nim, któraś ze stron się go pozbędzie, on zrobi wszystko, by ocalić życie
idącej obok niego kobiety. Jego prywatna przysięga musiała zostać spełniona. I choć wiedział, że to
głupie, a ta nadzieja, tylko go osłabiał, liczył choć trochę na to, że jeśli wojna się skończy, a jemu
dane będzie przeżyć, wtedy będzie mógł ją odnaleźć i spróbować zawalczy o jej względy...
Nadzieja była niewielka, ale wiedział, że nie zniknie, póki jego życie będzie trwało.

⚡⚡⚡

Stajnia wyglądała dokładnie tak samo, jak zapamiętała ją, gdy Draco zabrał ją na konną przejażdżkę
. Jednak tym razem było w niej pełno ludzi w czarnych szatach. Niektórzy mieli już na twarzach
srebrne maski, inni siedzieli na pięknych wierzchowcach, a jeszcze inni szarpali swoje niewolnice,
tak by pomóc im wsiąść na konie.
--Generale, pana koń jest gotowy – jeden z niżej postawionych rangą Śmierciożerców, skłonił się i
wskazał na boks, w którym stał osiodłany Erydan.
--Doskonale. Jedziemy według ustalonego planu. Razem ze mną pojedzie Snape, dalej Macnair i
Carrow z niewolnicami oraz Daniel Lestrange i Adam Pucey. Reszta wyrusza około dziesięciu
minut za nami. Czy to jasne? - zapytał Draco.
--Tak generale. Czy pan generał życzy sobie, bym przywiązał do pana generała jego niewolnicę za
pomocą zaklęcia?
--Nie, sam to zrobię. Ty wyprowadź konia z boksu – rozkazał.
--Jedziemy konno? - zdziwiła się Hermiona.
--Tylko do punktu aportacyjnego, jest na skraju wyspy.
Hermiona chciała go zapytać o coś jeszcze, ale Śmierciożerca przyprowadził już ich konia. Erydan
zarżał radośnie na widok swojego pana, a Hermiona bez lęku wyciągnęła swoją dłoń i pogładziła
zwierzę po łbie.
--Niewolnica dotyka twojego konia Malfoy? - zaśmiał się Carrow, zbliżając się do nich na swoim
siwym ogierze, a Tara siedziała tuż za jego plecami. Hermiona przestraszył sam jego widok,
usiłowała się jednak opanować i nie okazywać lęku.
--Nie twoja sprawa na co pozwalam swojej niewolnicy Carrow, chyba już ci kiedyś o tym
wspomniałem – Draco uśmiechnął się naprawdę złowieszczo, na co Carrow spiął konia i wyjechał
ze stodoły.
--Wsiadamy – Draco złapał Hermionę w pasie i pomógł jej wsiąść na Erydana, po czym sam
wskoczył zaraz za nią i sięgnął po lejce.
--Może jednak Hermiona pojedzie ze mną, mam mniej narowistego konia – zaproponował Orion,
podjeżdżając do nich na swojej gniadej klaczy.
Draco rzucił kuzynowi niechętne spojrzenie, ale nie zaszczycił go nawet odpowiedzią, tylko
poprowadził konia do wyjścia. Pora było zacząć ich misję.

⚡⚡⚡

--Nie jest ci zimno? - zapytał, przysuwając się nieco do niej, gdy wyjechali na otwartą przestrzeń.
Całą wyspę pokrywała gruba warstwa śniegu, a lodowaty wiatr smagał ich twarze i rozwiewał
włosy.
--Jest w porządku – odpowiedziała, wtulając się plecami w jego tors i usiłując ukryć głowę przed
powiewami wiatru.
--Zaraz będziemy na miejscu.
W odpowiedzi Hermiona tylko skinęła głową, po pierwsze dlatego, że i tak trudno byłoby jej
przekrzyczeć szum fal i wycie wiatru, a po drugie dlatego, że sama myśli, iż rozstanie zbliża się
coraz bardziej napawała ją wręcz rozpaczą. Chyba nigdy w życiu nie czuła się tak bardzo rozdarta
jak w tej chwili.
Dojechali na miejsce, a ona zastanawiała się co Draco, by zrobił, gdyby zamiast zsiąść z konia, po
prostu go zawróciła i uciekła z powrotem do twierdzy. Wiedziała, że to głupie i nierealne, ale nie
potrafiła się pozbyć takich właśnie myśli.
--Aportujemy się do Hogsmeade, a potem ruszymy w stronę bram Hogwartu. Zakon odbije was, w
tym miejscu.
--A gdzie Luna i Goyle? - zapytała Hermiona, zaniepokojona brakiem przyjaciółki i jej pana.
--Greg zabrał ją tam świstoklikiem, obawiając się, że źle zniesie aportację – wyjaśnił jej,
wprowadzając konia do drewnianego boksu, w którym miał poczekać na powrót swojego pana.
--Mam nadzieję, że nic jej nie będzie - Odwróciła się w stronę twierdzy, patrząc na okno w
najwyższej wieży. Ginny... tak bardzo żałowała, że druga przyjaciółka nie może uciec dziś z nimi.
--Będzie dobrze – szepnął Draco, patrząc jak do miejsca aportacji podjeżdżają pozostali
Śmierciożercy.
--Kurwa, ale piździawka! - narzekał Carrow schodząc z konia i praktycznie zwlekając z niego Tarę.
--Wyrażaj się Carr, nie jesteś tu sam – skarcił go Walden, pomagając zsiąść Heldze, która zrobiła to
z miną godną samej królowej.
--Jak się aportujemy? Po trzech? - zapytał Orion, stając obok Dracona i Hermiony.
--A co Lestrange, ktoś musi cię potrzymać za rączkę? - rechotał Carrow.
--Dość gadania, każdy aportuje się sam, bądź z niewolnicą jeśli taką posiada – Walden chwycił
Helgę za ramię i po chwili już ich nie było.
--Nie zwlekaj zbyt długo – burknął Severus, przechodząc obok Dracona, a zaraz potem i on zniknął.
--Ruszaj się ściero! Raz, dwa! - Carrow szarpnął Tartę w swoją stronę, po czym również się
aportował, a Adrian zrobił to zaraz po nich.
--Idziecie? - zapytał Orion.
--Ty przodem – ponaglił go Draco, chcąc mieć choć sekundę sam na sam z Hermioną.
Widać było, że młody Lestrange niechętnie wykonał polecenie kuzyna, jednak aportował się z
głośnym trzaskiem zostawiając ich samych.
--Kiedy ci powiem, biegnij przed siebie najszybciej jak potrafisz. Snape wieczorem skontaktuje się
z Zakonem, by zdać relacje z misji – tłumaczył jej.
--Może jednak ja... - Chciała zostać. Naprawdę chciała z nim zostać.
--Twoje bezpieczeństwo jest najważniejsze. Wracaj do domu i uważaj na siebie, o nic więcej cię nie
proszę... - wyszeptał, obejmując ją i patrząc jej w oczy.
--Ale ja cię o coś poproszę – Czuła jak drży jej głos.
--O co?
--O spotkanie. Gdy wojna się skończy, chciałabym móc się z tobą zobaczyć...
--Hermiona, wiesz, że nie mogę Ci tego obiecać.
--To obiecaj, że się postarasz! Że jeśli wszystko się uda, a my wygramy i nic nam nie będzie...
wtedy się spotkamy – ledwie powstrzymywała łzy.
Draco zastanowił się chwilę nad tym czy wyznać jej szczerze to co czuje. Nie potrafił powiedzieć
jej, że ją kocha. Wiedział, że to nie ten moment, a te słowa tylko utrudniłby to rozstanie. Wiedział
jednak, że musi jej pokazać, że z niej nie zrezygnuje. Nawet jeśli będzie musiał się pojedynkować o
nią z Weasley'em.
--Jeśli obydwoje przeżyjemy tę wojnę, odnajdę cię choćby na końcu świata. Przysięgam – pochylił
się, by ją pocałować.
--Nie będziesz musiał szukać tak daleko, bo sama do ciebie wrócę – jej słowa również zabrzmiały
jak przysięga.
Draco pocałował jej drżące z zimna i emocji usta i w duchu obiecał sobie, że to nie ostatni raz, gdy
ich próbuje. Nie wiedział, że Hermiona właśnie składała tę samą przysięgę. Jednak czas pędził
nieubłaganie, a chwila rozstania była coraz bliższa. Draco oderwał się od niej, a ona jedynie lekko
skinęła głowa. Byli gotowi.

⚡⚡⚡

Trzask! Tym sposobem Hermiona Granger po blisko czteromiesięcznej niewoli raz na zawsze
opuszczała ponurą twierdzę Umbra Walpurgis...
Rozdział 32

„Gdy rozstania nadchodzi czas...”

(Red Hot Chili Pepers – Otherside)

Wylądowali na ciemnej ulicy, gdzie od razy zaatakował ich zimny wiatr, szarpiący ich szaty
i rozwiewający włosy. Hermiona rozejrzała się dookoła i wzdrygnęła się mimowolnie na widok
ponurych, opuszczonych kamienic i starych, zardzewiałych latarni. Gdyby nie wiedziała, że są
obecnie w Hogsmeade, to w życiu nie uwierzyłaby, że ta tętniąca kiedyś pełnią życia i magii
wioska, zmieniła się w te okropne ruiny. Ale to właśnie tak wyglądał świat pod rządami
Voldemorta... Spokojnie, wszystko będzie dobrze – wyszeptał Draco, łapiąc ją za ramię i prowadząc
w stronę oczekujących na nich grupki postaci w czarnych płaszczach.
--Coś długo trwała ta wasza aportacja – zauważył zgryźliwie Carrow, na co Orion spiął się nieco i
wrogo spojrzał na swojego kuzyna.
--Ostatnie instrukcje dla mojej żywej tarczy – wyjaśnił lakonicznie Draco.
--Nie mamy zbyt wiele czasu. Chodźmy do bramy, nim zjawi się tu cały Zakon – burknął Macnair i
ruszył przodem, prowadząc Helgę za ramię.

⚡⚡⚡

Szli w milczeniu, a ponurą ciszę przerywało jedynie krakanie wron. Powoli zapadał już zmierzch, a
stojący nieopodal Hogwart wyglądał prawie tak samo strasznie jak Umbra Walpurgis. Hermiona
szła jak najbliżej Dracona wiedząc, że każdy krok zbliżał ich do rozstania. Rękę włożyła do
kieszeni szaty i czujnie zacisnęła ją na swojej różdżce.
--Wąż pełza, smok lata, Śmierciożercy Czarna Szata. Srebrna maska, błysk avady, mamy różdżki, a
nie szpady... - zaczął nucić pod nosem Orion, uśmiechając się do Hermiony, gdy raz czy dwa na
niego spojrzała.
--Lestrange, zamknij się z łaski swojej. Chce sprawdzić jak czujni są strażnicy przy bramie. Lepiej
podejść tam cicho – uśmiechnął się złowrogo Carrow.
--Jeśli podejdziemy cicho to mogą nas zaatakować. Idziemy normalnie i pamiętaj, Carrow, kto tu
dowodzi – upomniał go Draco.
--Cicho! Ktoś tam jest! - warknął Snape, celując różdżką w krzaki.
--To tylko my – rozległ się tubalny głos Goyla i po chwili wyłonił się on za krzaków razem z Luną.
--Co się skradasz, stary? Zawału można dostać! - upomniał go Daniel.
Hermiona głęboko odetchnęła na widok przyjaciółki. Bardzo się cieszyła, że są tu razem. I choć
bała się, czy z Luną i jej dzieckiem wszystko będzie w porządku, to naprawdę liczyła na to, że
blondynce uda się uciec. Jej bezpieczeństwo było teraz najważniejsze.
--Ruszajcie się, mamy zabezpieczyć klejnot jeszcze dziś! - narzekał Walden.
--Ciekawe, kiedy czerwono-złote ptaszki zaatakują? Jak myślicie? - zapytał Carrow.
--Pewnie gdzieś przy wrotach do zamku, prawdopodobnie mają swoje kryjówki w Zakazanym
Lesie – wtrącił Pucey.
--Dobra, jesteśmy już blisko - wtrącił Orion i faktycznie za kolejnym zakrętem znaleźli się przy
starej, zardzewiałej bramie Hogwartu.

⚡⚡⚡
Hermiona z nostalgią pomyślała o tym, jak wielokrotnie przechodziła tędy w czasie szkoły.
Wrześniowe rozpoczęcia roku, ferie, sobotnie wycieczki do Hogsmeade... Piękne i beztroskie czasy.
A teraz Hogwart był zdobyty przez Śmierciożerców. Nie było już szkoły. Młodzi czarodzieje i
czarownice żyli w ukryciu w obawie, że słudzy Voldemorta ich złapią i przewiozą do Umbra
Walpurgis, gdzie albo się zgodzą zostać kolejnymi Śmierciożercami, albo zginą.
--Hasło! - tuż przy bramie błysnęło białe światło, a trzech stojących tam Śmierciożerców
wycelowało różdżki w ich stronę.
--Chwała i wieczna potęga rycerzom Walpurgii i najwyższemu z magów, Czarnemu Panu –
wyrecytował Draco, a Hermiona ledwo się powstrzymała przed parsknięciem śmiechem.
Wiedziała, że to nie czas i nie miejsce na głupie chichoty, ale pomysły na hasła Voldemort miał
naprawdę poetyckie.
--Zgadza się! Możecie wejść – Śmierciożerca podszedł do bramy i stuknął w nią różdżką, a ta
rozsunęła się ze złowrogim skrzypnięciem. Stado czarnych wron, siedzących na pobliskim drzewie,
wzbiło się do lotu. Hermiona nerwowo rozejrzała się dookoła. Wiedziała, że za chwilę wszystko
może się rozstrzygnąć.
--Ej, czemu idziecie dalej? Mieliśmy czekać przy bramie na resztę! - narzekał Carrow.
--Nie bądź takim tchórzem Carr, wejdziemy już do zamku, zamiast tu marznąć – odezwał się Snape.
--Ale Zakon Feniksa może zaa... - Carrow urwał w pół zdania, ponieważ nagle gdzieś za drzew
poleciało w jego kierunku zaklęcie petryfikujące, które ugodziło go prosto w plecy.
--Atak! - krzyknął strażnik przy bramie i szybko wysłał sygnał alarmowy, po czym on i jego
towarzysze rzucili się w stronę przeciwników, miotając różnymi zaklęciami.
-- Co za debile! Mieli atakować, dopiero, gdy będziemy dalej od bramy! - warknął Draco,
wydobywając swoją różdżkę.
--Co teraz? - zapytała roztrzęsiona Hermiona, gdy za drzewami zaczęły się pojawiać błyski zaklęć.
--Weź różdżkę i rzuć zaklęcie przecinające na niewidzialne liny Carrowa i jego niewolnicy, później
się znajdziemy! - krzyknął Draco, puszczając jej ramię.

⚡⚡⚡

Tuż za bramą zaczęły pojawiać się postaci Śmierciożerców, którzy śpieszyli, by odeprzeć atak
Zakonu.
Hermiona szybko pobiegła do leżącego twarzą do ziemie Carrowa i stojącej nad nim bezradnie
Tary, po czym rzuciła zaklęcie przecinające. Cudownie znów było poczuć siłę magii przepływającej
przez jej ciało.
--Co ty robisz? Skąd masz różdżkę? Możemy za to zginąć! - krzyczała przerażona Tara.
--Ratuję cię! Rusz się, musimy uciekać!
--Hermiona! Tutaj! Szybko! - krzyknął Orion, machając do niej.
Rozejrzała się dookoła, jednak Dracona nigdzie nie było. Uznała więc, że Orion wie co robi,
dlatego złapała Tarę za rękę i razem z nią pobiegła do Daniela.
--Tędy! Znam drogę! - krzyknął Orion, łapiąc Hermionę za ramię i ciągnąc ją w stronę bramy.
Dziewczyna szczerze się zdziwiła, gdyż biegli prosto na coraz to nowe zastępy Śmierciożerców.
Nim jednak dobiegli do bramy, ktoś rzucił w Oriona celnym zaklęciem petryfikującym. Hermiona
zaklęła pod nosem i rozejrzała się bezradnie. Tary nigdzie nie było, a ona nawet nie wiedziała gdzie
ma teraz biec. Obok niej świstały promienie zaklęć, a całe hordy Śmierciożerców biegły w stronę
Zakazanego Lasu. Nagle poczuła na swoim ramieniu czyjś uścisk.
--Zabije tego kretyna! - warknął dobrze znany jej głos, który sprawił, że poczuła ulgę.
--Draco! - ucieszyła się, lecz nim zdążyła mu się rzucić na szyję, blondyn pociągnął ją w stronę
lasu, biegnąc bardzo szybko.
Biegli i biegli, a suche gałęzie pękały z głuchym trzaskiem pod ich stopami. Co jakiś czas minął ich
promień zaklęcia, albo gdzieś z daleka usłyszeli czyjś przeraźliwy krzyk. Nie zwracali jednak na to
uwagi, tylko nadal biegli przed siebie, mocno trzymając się za ręce.
--Chwila nieuwagi i już znikasz mi z oczu... aż tak ci śpieszno? - zażartował, gdy wreszcie się
zatrzymał po środku jakiejś ciemnej, ponurej polany.
--Daniel, on...
--To ostatni kretyn!
--Ale Tara, ona biegła za nami...
--Jest bezpieczna i ty też zaraz będziesz – Draco uniósł swoją różdżkę i wystrzelił przed siebie
srebrny promień. Nie trwało długo nim w odpowiedzi pojawił się czerwony błysk zaklęcia.
Gdzieś w oddali wciąż słychać było odgłosy walki, a mrok przecinała łuna ognia. Las płonął.
--Są gotowi, czekają na ciebie – wyszeptał Malfoy, odwracając ją twarz do siebie.
Hermiona wiedziała, że to jest właśnie ten moment.
--Ale ja... ja...
-- Uważaj na siebie... zawsze – poprosił, patrząc jej głęboko w oczy.
--Ty na siebie też! - zaszlochała wiedząc, że i tak nie powstrzyma łez.
--Wszystko będzie dobrze – Draco przyciągnął ją do swojej piersi i mocno przytulił, a ona schowała
twarz z zagłębieniu jego szyi, płacząc rozpaczliwie.
--Kiedy znów cię zobaczę? - zapytała, odrywając się od niego.
--Nie wiem...
--Draco...
--Cii skarbie, nie płacz. Wracasz do domu. Zobaczysz, wszystko się ułoży... - uniósł delikatnie jej
podbródek i pocałował ją czule. Hermiona oddała jego pocałunek, starając się włożyć w niego całą
swoją miłość i wdzięczność za wszystko, co dla niej zrobił.
--Musisz uciekać. Biegnij w tamtym kierunku, ktoś z Zakonu ma tam być– Draco wskazał jej skraj
polany.
--Gdy wojna się skończy, będę na ciebie czekała... - szepnęła, głaszcząc go po policzku.
--Dałaś mi więcej szczęścia niż mógłbym sobie wymarzyć, nigdy tego nie zapomnę, kochanie... -
tym razem pocałował ją krótko, ledwie muskając jej usta, ale wiedział, że nie ma sensu dłużej tego
przeciągać.
--Biegnij, nie zatrzymuj się i nie oglądaj się za siebie... - poprosił, odwracając ją w stronę gdzie
czekał na nią ratunek.
Hermiona chciała się odwrócić i sprawdzić, czy Draco tam jeszcze stoi. Wiedziała jednak, że nie ma
czasu. Biegła, przełknęła gorzkie łzy i zgodnie z jego poleceniem ruszyła na skraj polany, czekając
na jakiś znak Zakonu, jednak nic takiego się nie stało. Wbiegła już pomiędzy przerażająco ponure
drzewa, starając się jakoś omija olbrzymie korzenie, gdy nagle poczuła, jak ktoś łapie ją za ramię, a
czyjaś dłoń zakrywa jej usta. Przerażenie sparaliżowało ją całą, gdy w jej uchu zabrzmiał cichy
szept.
--Mam cię!
Później jedynym co poczuła była siła aportacji, a po sekundzie znów rozpłakała się rzewnie i
gorzko.

⚡⚡⚡

--Już dobrze, już dobrze maleńka. Jesteś w domu, wszystko się udało. Jestem tu, jestem przy tobie
najdroższa...
--Ron! - zaszlochała, obejmując go i czując jak jej serce jednocześnie rozdziera rozpacz i radość.
Naprawdę się udało, naprawdę była w domu! Jednak strach o to, jak ta cała akcja zakończy się dla
Dracona był ogromny. Tak bardzo pragnęłaby móc go jakoś ochronić...
--Mionka! - oderwała się od Rona i spojrzała w stronę wejścia do Białego Feniksa, z którego
właśnie niczym strzała wypadła jej matka. Nim Hermiona się spostrzegła, już tonęła w ciepłym
uścisku, tym razem szlochając w jej ramię.
--Udało się! Wróciłaś do mnie córeczko! Udało się! - szeptała Helen, wyraźnie wzruszona.
--Jestem tu, mamo. Wróciłam.
--Tak się cieszę Hermionko! - nagle obok nich pojawił się Harry, a Hermiona od razu rzuciła mu się
na szyję, ściskając go z uczuciem. Zaraz później przed budynkiem zjawiła się spora część członków
Zakonu, którzy chcieli ją uściskać i powiedzieć, jak bardzo się cieszą z jej powrotu do domu.
Na końcu tej gromady podszedł do niej profesor Dumbledore, który był na akcji w lesie z innymi
członkami Zakonu.
--Panie profesorze, czy coś się komuś stało? - zapytała go niemal od razu.
Dumbledore uśmiechnął się nieco smutno, a Hermiona poczuła jak jej serce zwalnia swój rytm.
--Tylko nie Draco, tylko nie Draco...- błagała w myślach.
--Niewolnica Waldena... Helga, oddała za niego życie. Również pan Carrow nie wróci dziś z tej
akcji.
--I dobrze mu tak! - odezwał się mściwy głos, a Hermiona spostrzegła Tarę, wspartą na ramieniu
Deana Thomasa.
--Tara! Jak dobrze, że tu jesteś! - szczerze się ucieszyła.
--I ja się cieszę... - Hermiona jednak, już nie słuchała, gdyż jej umysł szybko zaprzątnął nowy
problem.
--A co z Luną? Gdzie jest Luna? - zapytała z paniką.
--W środku. Odpoczywa. Moja mama się nią zajmuje – wyjaśnił jej Ron, podchodząc i obejmując ją
ramieniem. Czuły uśmiech i wesołe iskierki w jego oczach, sprawiły, że Hermiona poczuła się
dziwnie nieswojo.
--Ty też powinnaś odpocząć, po tych wszystkich strasznych przeżyciach – poradziła jej mama.
--Tak, Herm, chodźmy do środka – Harry objął ją z drugiej strony i razem skierowali się w stronę
domu. Udało się! Ona i jej przyjaciółki były wolne!
Jednak niepokój o Dracona, wciąż nie dawał jej spokoju. Wiedziała, że nie zaśnie spokojnie, dopóki
Snape nie dostarczy im wiadomości, że wszystko jest w porządku, a Draco bezpiecznie wrócił do
swoich komnat.

⚡⚡⚡

Napięte mięśnie bardzo bolały, a whisky nie potrafiła przynieść mu ukojenia. Jedno małe crucio, nie
było czymś szczególnie strasznym, ale odwykł już dawno od tego typu kary i dziś faktycznie mocno
zabolało. Voldemort był wyraźnie zły z powodu domniemanej śmierci Hermiony, skoro pokusił się
o to, by za karę torturować go zaklęciem. Pewnie miał względem niej jeszcze jakieś plany, mające
sprawdzić poziom kontroli, jaki sprawował nad Weasley. Mało go to jednak obchodziło. Hermiona i
Lovegood były bezpieczne, a to było teraz najważniejsze. Co więcej, wiedział na pewno, że
wszystko jest z nią w porządku, ponieważ czuł, że była przytulana i dotykana przez kilkunastu
różnych mężczyzn. Znamię na jej ramieniu i zaklęcie przynależności zawsze dawały mu znać, gdy
dotykał jej inny mężczyzna. Mógł również wyczuć, jeśli intencje tych mężczyzn były niewłaściwe.
Tak było, gdy uprowadził ją jego ojciec czy Krum, albo gdy Carrow i Nott próbowali ją
skrzywdzić. Wyczuł również to, jak połączenie pomiędzy nimi słabło, gdy usiłowała utopić się w
wannie. Teraz jednak wyczuwał tylko jednego mężczyznę, który miał wobec niej intencje inne niż
samo przytulenia. Rudy łasić Weasley. Był pewny, że to on. Sama świadomość, że on jej dotyka
byłą tak okropna, że miał wielką ochotę rozbić coś o ścianę. Nie wiedział co zrobi, jeśli wyczuje, że
Weasley ją całuje, albo, co gorsza, oni... Nie, nie chciał nawet o tym myśleć. Wiedział, że jednym
sposobem, by mógł odzyskać spokój ducha, będzie poproszenie Severusa, by przekazał Hermionie
eliksir, który usunie to połączenie i jej znamię. Nie chciał stawać jej na drodze do szczęścia, jeśli na
nowo zakocha się w Weasely'u. Nie mógłby jednak znieść myśli, że Rudy jej dotyka, całuje i kocha
się z nią każdej nocy, w czasie gdy on nie ma nic poza swoją rozpaczą. Jednym łykiem dokończył
butelkę whisky i niezbyt chętnie ruszył do swojej sypialni. Świadomość, że od dziś będzie sypiał
sam, bez jej ciepłego ciała, upajającego zapachu i tego spokojnego oddechu tuż obok niego, była
gorzka niczym opium. Musiał jednak się z tym pogodzić. Hermiona była bezpieczna, a o to przecież
chodziło. Dobrze, że ten idiota Lestrange nie pokrzyżował ich planów! Mógł się założyć, że jego
wymówka o tym, że pomylił kierunki była czystą bajką. Chciał nie dopuścić do ucieczki Hermiony,
by móc ją dłużej zachować dla siebie. Snape ledwie go powstrzymał przed przetrąceniem mu za to
nosa. Ale to jeszcze nie koniec. Draco da mu jeszcze za to popalić.
Rzucił się na łóżko, przymykając oczy i dziękując cicho Salazarowi za to, że wszystko się udało.
Odwrócił głowę w stronę jej poduszki. Dostrzegł jednak coś, czego wcześniej nie zauważył - białą
kopertę. Zaciekawiony sięgnął po nią i szybko rozerwał papier. Już pierwsze dwa słowa, jakie
przeczytał sprawiły, że zrobiło mu się jakoś lżej na duszy.

Najdroższy Draconie!

Zawsze lepiej wychodziło mi przelewanie moich myśli i spostrzeżeń na papier, niż mówienie o tym
wprost. Bo jak ubrać w słowa to, co powinnam ci powiedzieć po tych czterech wspólnych
miesiącach? Może zacznę od początku.
Gdy zorientowałam się, że wpadłam w ręce Śmierciożerców, nie łudziłam się, że pożyję długo, a
gdy Voldemort powiedział, że mam zostać czyjąś niewolnicą, wiedziałam, że nie tylko nie pożyję
długo, ale dodatkowo nim umrę, spotka mnie wiele naprawdę strasznych rzeczy. Po cichu
modliłam się o to, by sławny Mr.Shadow jakoś wybawił mnie z opresji, ale w życiu bym nie
pomyślała, że będziesz miał z tym jakiś związek. Szczerze mówiąc, gdy zobaczyłam jak zdejmujesz
swoją maskę, byłam wściekła o to, że nie mam różdżki, by móc cię zabić na miejscu. Gdy bez
żadnego problemu pokonałeś tego idiotę Kruma, miałam ochotę krzyczeć ze złości i rozpaczy.
Właśnie wpadłam w ręce mojego najgorszego wroga... Byłam pewna, że mój los jest już
przesądzony. Skąd mogłam wtedy wiedzieć, że spotkało mnie najlepsze, co mogło? Ty pewnie
odbierasz to trochę inaczej. Wiem, że przysporzyłam ci wielu nerwów i stresu, a moje towarzystwo
bywało dla Ciebie utrapieniem. Jestem jednak pewna, że te cztery miesiące raz na zawsze
odmieniły nasze relacje. Wiem, że powinnam ci za to wszystko osobiście podziękować i chyba
nawet próbowałam, ale zabrakło mi na to odpowiednich słów. Spróbuję więc teraz.
Dziękuje Ci za to, że ryzykowałeś swoje własne życie, chcąc zapewnić mi bezpieczeństwo.,
Dziękuje Ci za to, że przeciwstawiałeś się swojemu ojcu i wielu innym Śmierciożercom, by mnie
ochronić i nie dopuścić do tego, by ktoś mnie skrzywdził. Dziękuje Ci za opiekę nade mną, gdy
byłam ranna, rozbita psychicznie, popadałam w depresje. Zawsze wiedziałeś, jak mnie z tego
wyciągnąć i zmotywować do dalszej walki. Dziękuje Ci... za wszystko. Nigdy nie sądziłam, że z
bezczelnego i ironicznego szczeniaka, jakim byłeś w szkole wyrośniesz na tak wspaniałego,
szlachetnego i dzielnego mężczyznę, któremu zawdzięczam tak wiele. Któremu zawdzięczam swoje
życie. Los był dla mnie łaskawy pozwalając mi trafić pod twoje skrzydła. Wiem, że pewnie wiele
razy porównywano cię już z aniołem (tak, to przez te włosy), ale dla mnie byłeś nim naprawdę. I
choć czarodzieje nie wierzą w niebo i anioły, ja zawszę będę o tobie myślała jako o moim aniele
stróżu, który dbał o to, bym przeżyła.
Mam nadzieję, że los jeszcze nie raz się do mnie uśmiechnie i będzie mi dane spotkać Cię po
wojnie, gdy obydwoje będziemy żyć bezpiecznie w nowym i, mam nadzieję, lepszym świecie. Będę
odliczać każdą minutę aż do tej chwili. Dziękuje ci raz jeszcze. Dbaj proszę o naszego Kermita,
ale przede wszystkim o siebie. Jestem pewna, że już bardzo mi ciebie brakuje.

Twoja na zawsze

Hermiona.

Draco uśmiechnął się pod nosem i przycisną list do piersi. Napisała do niego, przekazując mu tym
samym cząstkę siebie. I nazwała go swoim aniołem! Tak bardzo chciał wierzyć, że zawsze będzie
mógł ją uchronić przed złem! W dużo lepszym humorze sięgnął po kopertę, by schować list tak, by
jeszcze nie raz mógł go przeczytać, ale wtedy dostrzegł, że jest w nim coś jeszcze. Z konsternacją
wyciągnął długi, srebrny łańcuszek, a przewieszka z literą "H" zawisła tuż przed jego nosem.
Naszyjnik jej ojca... Zostawiła mu go na pamiątkę, tak, jak on dał jej bransoletkę swojej matki, by o
nim nie zapomniała. Machnął różdżką, a naszyjnik zawisł na jego szyi. Machnął po raz drugi, a stał
się niewidoczny. Nikt nie mógł wiedzieć, że nosi go tak blisko serca, ale wystarczyła mu
świadomość, że on o tym wiedział, a jakaś cząstka Hermiony już zawsze będzie przy nim.

⚡⚡⚡

--Hermiono, może jednak się położysz? Zostanę przy tobie, kochanie, na wypadek koszmarów... -
zaofiarował się Ron, uśmiechając się do niej przymilnie.
--Nie, poczekam na pana profesora – odpowiedziała twardo.
--Ale Mionka, to był ciężki dzień! Jutro z nim porozmawiasz, a potem pójdziemy razem na spacer.
Mam ci tyle do opowiedzenia! - Ron pogłaskał ją zachęcająco po ramieniu.
--Zostanę tutaj!
--Herm posłuchaj... - nie zdążył jednak dokończyć, gdyż drzwi się właśnie otwarły.
--Panie profesorze, czy profesor Snape już się z panem skontaktował? - zapytała od razu po tym, jak
Dumbeldore wszedł do kuchni pani Weasley. Od kilku godzin praktycznie nie ruszyła się z miejsca,
czekając na wieści z Umbra Walpurgis. Nie zaśnie spokojnie, dopóki nie usłyszy, że z Draconem
wszystko jest w porządku.
--Tak, Hermiono, wszystko jest dobrze. Draco i Greg podrzucili spalone ciała, a inni Śmierciożercy
uwierzyli, że to ich niewolnice. Walden bardzo źle zniósł śmierć drogiej Helgi, ale pan Pucey
obiecał się nim zająć.
--Czarny Pan ich nie ukarał za te nieudaną misję? - spytała.
--Nic mi o tym nie wiadomo – Dumbledore uśmiechnął się pogodnie, nie chcąc zasmucić
Hermiony, tym czego się dowiedział.
--Dzięki ci Merlinie! Nic im nie jest! - szepnęła do siebie Hermiona, oddychając z ulgą.
--Czemu się o nich martwisz? To tylko śmierciusy... - burknął Ron.
Hermiona zmierzyła go niechętnym spojrzeniem i szybko wyszła z kuchni.

⚡⚡⚡

Chciała jeszcze przekazać Lunie dobre wiadomości. Wiedziała bowiem, że krukonka też nie będzie
potrafiła spokojnie zasnąć, zanim się nie dowie, co u Gregory'ego. Nim jednak dotarła do drzwi jej
pokoju, coś ją zatrzymało.
--Proszę, proszę, kogo moje oczy widzą? Czy to nie słynna Hermiona Granger, wróciła na stare
śmieci? - przesycony jadem głos Padmy Patil.
Hermiona powoli odwróciła się w jej stronę, usiłując powstrzymać swoją niechęć. Padma była tak
bardzo podobna do Parvati...
--Wróciłam. Szkoda tylko, że Levander i Ginny nie wróciły ze mną.
--Moja siostra też nie wróciła! - krzyknęła Patil.
--A wiesz dlaczego? Gin jest pod kontrolą Czarnego Pana, a Lavender nie żyje! A wszystko to
dzięki temu, że twoja siostra okazała się zdradziecką suką!
--Zabini ją omotał, przekupił, a potem ją uwięził! Mogłaś ją uwolnić, wiesz przecież co ona tam
przeżywa! Przez to wszystko nasza rodzina jest tu gorzej traktowana! Nie wolno nam się ruszać
nigdzie poza Feniksa!
--I bardzo dobrze, kto wie, czy również nie zdradzilibyście nas, skoro Parvati tak łatwo przyszło
poświęcić życie kilku jej przyjaciółek!
--Nie oceniaj jej! Ty zawsze miałaś wszystko, a nas traktowano tu jak służące! Jednak teraz to
koniec! Nie wiem z jakimi nadziejami tu wracałaś, ale nie masz na co liczyć! Zostałaś sama
Granger! Ron Weasley już cię nie chce! Teraz jest mój!
Rozdział 33

„Gdy znów będą sami...”

( Metallica – Nothing Else Matters)

Hermiona spojrzała na nią, w pierwszej chwili nie potrafiąc ukryć zdziwienia. Przecież Ron
zachowywał się dzisiaj wobec niej niezwykle czule i troskliwie... kilka razy nazwał ją swoim
kochaniem, a raz – była tego pewna - o mało co jej nie pocałował! O co więc chodziło?
Szybko jednak opanowała swoje emocje. Jeśli to co mówiła Padma było prawdą, dla niej była to
fantastyczna wiadomość. Trochę obawiała się trudnej rozmowy z Ronem, ale była przygotowana na
to, by z nim definitywnie zerwać. Wiadomość, że jej chłopak w czasie jej nieobecności znalazł
sobie pocieszenie, nie była dla niej ani specjalnie szokująca, ani tym bardziej przykra. Przecież
chciała, by Ron był szczęśliwy i życzyła mu jak najlepiej...
--W takim razie moje gratulację. Niech się wam układa – zdobyła się na lekki uśmiech.
--A żebyś wiedziała, że będzie! Na nic już nie licz! - piekliła się Patil.
--Nie bądź żałosna Padmo, nie będę się z tobą o to kłóciła. Naprawdę życzę Wam szczęścia –
Hermiona z jak najbardziej obojętną miną wyminęła byłą krukonkę i podeszła do drzwi pokoju
Luny. Gdy złapała za klamkę z pod długiego rękawa jej swetra wysunęła się bransoletka. Spojrzała
na nią i poczuła dziwny uścisk w gardle.
--Wiedziałam, że tak będzie... Wiedziałam, że nie minie nawet dzień, gdy za tobą zatęsknię... -
pomyślała z goryczą i łzami w oczach. Szybko jednak zmusiła się do opanowania emocji. Wszystko
się jakoś ułoży. Przecież była teraz w domu i musiała wziąć się w garść. Musiała dalej walczyć.

⚡⚡⚡

Luna bardzo ucieszyła się z przekazanych jej wieści, a Hermiona naprawdę szczęśliwa z powodu
tego, że wszystko się udało skierowała się do swojego dawnego pokoju, by móc wreszcie się
położyć. Po tak pełnym emocji dniu była naprawdę wykończona. Cieszyła się, że Ron dał sobie
spokój z proponowaniem jej towarzystwa. Nie chciała, by Padma naprawdę myślała, że chce jej
odebrać rudzielca. Oczywiste było, że wcale nie miała takiego zamiaru. W jej myślach, w jej życiu i
w jej sercu było obecnie miejsce tylko dla jednego mężczyzny. Weszła do sypialni i spojrzała na
mrok panujący za oknem. Gdzieś tam, daleko był ktoś kto był prawie całym jej światem. Poznała
go na nowo. Dzięki niemu po raz pierwszy odkryła co znaczy naprawdę pragnąć i kochać. Teraz to
on był jej motywacją do dalszej walki. Wiedziała, że tej nocy obydwoje są bezpieczni. To musiało
jej wystarczyć... przynajmniej na kolejny nadchodzący dzień.
--Kochanie? - do pokoju weszła jej matka. - Przyniosłam ci szklankę ciepłego mleka, byś mogła
spokojniej zasnąć.
--Dziękuje mamo – Hermiona podeszła i odebrała mleko, po czym obdarzyła swoją mamę całusem
w policzek.
--Jesteś taka dzielna moja córeczko, ta niewola wcale cię nie zmieniła.
--Mylisz się mamo. Zmieniła mnie i to bardzo. Teraz jestem o wiele silniejsza – Hermiona po raz
kolejny uśmiechnęła się do matki i z przyjemnością napiła się słodzonego miodem mleka. Tak.
Dopiero teraz choć trochę poczuła się, jak w domu.

⚡⚡⚡
Nie wiedziała nawet co jej się śniło, ani czy te sny były miłe. Pobudka jednak nie była ani
przyjemna, ani spodziewana. Krążyła sobie jeszcze gdzieś na granicy snów, gdy jej usta delikatnie
musnęło coś mokrego. Skrzywiła się, w pierwszej chwili myśląc, że wciąż jest w szkole, a to
Krzywołap budzi ją w ten mało higieniczny sposób. Zaraz jednak przyszło otrzeźwienie. Krzywołap
nie żył już od ponad trzech lat! Otworzyła oczy, chcąc zobaczyć co lub kto było sprawcą tego
przykrego... z braku innej nazwy, powiedzmy pocałunku. Ron z szerokim uśmiechem na swych
ustach pochylał się właśnie, by pocałować ją po raz drugi, jednak Hermiona szybko przesunęła się
na drugą stronę łóżka, z dala od niego. O co mu do cholery chodziło? Przecież Padma twierdziła, że
są razem! Dlaczego więc próbował obudzić ją buziakiem w usta? Przyjaciele się tak nie całują, a
przynajmniej oni jako przyjaciele nigdy tego nie robili.
--Wstawaj skarbie, zaraz śniadanie – zawołał uradowany, siadając na jej łóżku.
--Dobrze Ron. Po śniadaniu jednak chciałabym z tobą porozmawiać... - oznajmiła łagodnie.
--Tak najdroższa! Powinniśmy porozmawiać... och! Mam Ci tyle do opowiedzenia! - oczy Rona
błyszczały wesoło.
--W porządku. A teraz wyjdź proszę, chciałabym się ubrać – mruknęła, ledwo się hamując przed
wytarciem dłonią ust. Co on sobie wyobrażał, by budzić ją w taki sposób?
--To czekam w kuchni mojej mamy skarbie! Pośpiesz się, bo głodny już jestem – Ron pomachał jej
wesoło i wyszedł.
--Najpierw wezmę prysznic – zdecydowała, po raz kolejny wzdrygając się z obrzydzenia.

⚡⚡⚡

Szedł szybko, a każdy jego krok odbijał się echem od kamiennych, ponurych ścian. Dawno nie czuł
takiej wściekłości. Wiedział, że do niczego go to nie zaprowadzi, ale nie potrafił się opanować. Z
całej siły pchnął drzwi do komnat swojego przyjaciela, nawet nie kłopocząc się z pukaniem.
--Widzę, że masz dobry humor dzisiejszego poranka – zakpił, siedzący za biurkiem Severus.
--Doskonały! - Draco nerwowo przeczesał włosy palcami.
--Czym mogę ci służyć? - zapytał obojętnie Severus.
--Jedziesz dziś do klatki ptaszków?
--Po południu mam spotkanie ze złotym dzieckiem i dziadkiem mrozem... - Snape uśmiechnął się
cynicznie pod nosem.
--Świetnie. W takim razie znajdziesz pannę-wiem-jak-wszystkich-wkurzać i przekażesz jej coś ode
mnie – Draco podał mu niewielkie, kartonowe pudełko.
--Już tęsknisz? - zakpił Sev.
--Zrób to o co cię proszę! - warknął, po czym odwrócił się na pięcie i szybko wyszedł, mocno
zatrzaskując za sobą drzwi.
--Wiedziałem, że tak to się skończy – stwierdził Snape wpatrując się w pudełko, które Draco kazał
przekazać Hermionie.

⚡⚡⚡

--No szybciej Herm! Chodźmy! Zobaczysz jakie te małe Hipogryfy są świetne! - Ron, aż kipiał
entuzjazmem, nawet nie zwracając uwagi na dość kwaśną minę swojej towarzyszki.
Hermiona naprawdę nie miała ochoty ani na spacer, ani na oglądanie Hipogryfów, ani tym bardziej
na rozmowę z Ronem, która, jak sądziła nie będzie przyjemna.
--Tak się cieszę, że tu jesteś! Taki jestem szczęśliwy, że wróciłaś! - Ron złapał ją za dłoń i uścisnął
ją mocno.
Hermiona spojrzała na niego uważnie, nie za bardzo rozumiejąc jego zachowanie. Powinien się
raczej wstydzić i próbować wytłumaczy ze swojego romansu z Padmą, a nie zapewniać ją, jak
cudownie jest spacerować razem po zasypanej śniegiem polanie.
--Posłuchaj Ron... nie chciałabym, żeby ten spacer jakoś źle wpłynął na twój związek z Padmą... -
postanowiła pierwsza rozpocząć tę rozmowę.
Ron zatrzymał się i spojrzał w jej stronę z miną zdziwionego karpia. Widocznie nie miał pojęcia, że
Hermiona już zdążyła się dowiedzieć o jego niewierności.
--Jaki związek? Przecież to tylko koleżanka – zaśmiał się w ten dobrze jej znany, głupkowaty
sposób, którego zawsze używał, gdy chciał ukryć swoje zmieszanie.
--Spotkałam ją wczoraj wieczorem i wszystko mi powiedziała. Posłuchaj Ron, ja nie...
--Hermiona! Ona kłamie! Między nią, a mną nic nie było skarbie! - Ron mocniej ścisnął jej dłoń i
spojrzał jej w oczy.
--To nic Ron, ja rozumiem... - próbowała mu wytłumaczyć, że nie ma pretensji. W końca sama nie
była wobec niego fair... Nawet bardzo nie fair skoro zakochała się w jego zaprzysięgłym wrogu.
--Nie skarbie! Ona nas nie rozdzieli! Nie pozwolę jej! Hermiona ja... miałem to zrobić trochę
później, ale... - Ron puścił jej dłoń i odsunął się krok w tył, po czym uklęknął na jednym kolanie.
Teraz to Hermionie dosłownie opadła szczęka. W pierwszej chwili miała wrażenie, że dostała jakiś
omamów. Przecież niemożliwe, by on...
--Hermiono Jean Granger, najmądrzejsza czarownico od czasów Roweny Rawenclaw... czy ty
chciałabyś zostać moją żoną? - zapytał z uśmiechem, wyciągając z kieszeni pierścionek
zaręczynowy.
--Ron... o Boże... - Hermiona zupełnie nie wiedział co zrobić.
--Zgódź się skarbie! Wszyscy na to czekają! Harry, nasze matki, Dumbledore... Wszyscy tego chcą!
Będzie nam razem cudownie – nalegał.
--Nie Ron, wybacz, ale nie mogę... - Hermiona odwróciła się na pięcie i po prostu uciekła, nie
mogąc znieść widoku rozczarowania w jego oczach. Czuła się naprawdę okropnie, doskonale
wiedząc, że zraniła go tą odmową. Nie mogła jednak ustąpić inaczej. On nie był tym mężczyzną,
któremu mogła powiedzieć "tak". To nie jemu oddała swoje serce.

⚡⚡⚡

Wbiegła do wielkiego holu Białego Feniksa i szybko zdjęła swoją pelerynę. Nie wiedziała co dalej.
Czy powinna poczekać na Rona i wyjaśnić mu swoją decyzję? Czy może lepiej porozmawiać z
Harrym i poprosić go, by pocieszył jakoś przyjaciela? Naprawdę nie miała pojęcia co powinna teraz
zrobić...
--Tu jesteś Granger! - wyniosły głos Padmy sprawił, że odwróciła się w stronę schodów.
--Masz do mnie jakąś sprawę? - spytała Miona, niezbyt mając ochotę na kolejną kłótnie z panną
Patil.
--Twoja mama powiedziała mi, że wyszłaś na spacer z Ronem! Mówiłam ci przecież, że masz
zostawić go w spokoju! - krzyczała.
--Jak widzisz już wróciłam. Ron został sam, więc lepiej idź do niego – Hermiona skierowała się w
stronę wielkiej jadalni, w której zwykli jadać posiłki inni mieszkańcy Feniksa. Chciała zobaczyć się
z Nevillem i Colinem i zapytać, jak teraz wyglądają sprawy zaopatrzenia...
Nie zdążyła jednak ujść daleko, gdy Padma podbiegła do niej i złapała ją za ramię.
--Nie licz, że on do Ciebie wróci! Już dawno nic was nie łączy!
-- Ile razy mam ci powtarzać, że na nic nie liczę i niczego od niego nie chcę! - warknęła Hermiona,
wyrywając swoje ramię z jej uścisku.
--Kłamiesz! Ten twój brudny Śmierciożerca miał cię już dość i odesłał cię do mamusi, więc pewnie
pomyślałaś...
To był impuls, instynktowna reakcja. Po prostu uniosła dłoń i z całej siły spoliczkowała Padmę.
Dziewczyna złapała się za policzek i ze złością popatrzyła na Hermionę.
--Nazwij go tak jeszcze raz, a przysięgam, że sięgnę po różdżkę – ostrzegła ją brązowowłosa, po
czym odwróciła się i ruszyła w stronę stołówki.

⚡⚡⚡
--Świetnie sobie poradziliście – pochwaliła , gdy Neville przedstawił jej stan zaopatrzenia.
--Początki nie były łatwe...
--Mimo to daliście radę - zajrzała do jednego z kartonów z zapasami.
--Myśleliśmy tylko o tym, by dociągnąć to jakoś do twojego powrotu. Ciesze się, że jesteś – Neville
uśmiechnął się delikatnie.
--Spróbuję się wam na coś przydać.
--Szkoda, że nie wszystko może tak łatwo wrócić do normy – Neville nagle posmutniał.
--Wszystko w porządku? - zapytała go łagodnie Hermiona.
--No nie wiem... Moja dziewczyna wraca po czterech miesiącach, jest w ciąży i na dodatek... myślę,
że ona kocha tego całego Grega – Neville ukrył twarz w dłoniach.
Hermiona przyjacielsko poklepała go po ramieniu i uśmiechnęła się pocieszająco.
--Nie wiń jej za to. Przeżyła tam prawdziwy koszmar. Na początku było naprawdę źle, ale później
udało jej się sprawić, że Goyle zupełnie się zmienił i stał się lepszym człowiekiem. To na nich
obojgu odcisnęło piętno, stworzyło między nimi więź...
--Przynajmniej ciesze się, że jest szczęśliwa, no i z tego, że obie wróciłyście. Dobrze, że chociaż ty
i Ron przetrwaliście to okropne rozstanie.
Hermiona zmieszana odwróciła wzrok. Ich związek niczego nie przetrwał i ona miała już pewność,
że jest definitywnie skończony. Miała jeszcze iskierkę nadziei na uratowanie ich przyjaźni, ale
wiedziała też, że nie będzie łatwo. Ron jej nie wybaczy od tak, a już na pewno nie to, że wybrała
Malfoy'a... Wiedziała, że powrót do domu nie będzie oznaczał rozwiązania ich problemów, ale nie
sądziła, że przysporzy jej ich więcej.

⚡⚡⚡

Zjadła obiad w ogólnej stołówce, nie chcąc zachodzić do kuchni pani Weasley ze względu na Rona.
Bo co miała mu powiedzieć? Że przeprasza? Że niestety nie może zostać jego żoną, ale wierzy w
to, że nadal będą mogli być przyjaciółmi? Nawet w jej myślach brzmiało to beznadziejnie...
Postanowiła, że zaszyje się w swoim małym gabinecie i przejrzy wszystkie dokumenty, dotyczące
obecnego stanu zaopatrzenia i planów na kolejne dostawy. Miała nadzieję, że to absorbujące zajęcie
odciągnie choć na chwilę jej myśli od sytuacji w jakiej się znalazła i pozwoli jej przestać się
zamartwiać o to, czy Draco nie robi teraz czegoś niebezpiecznego... Właśnie miała wejść do
swojego pokoju, gdy usłyszała czyjeś kroki. Odwróciła się i na chwilę zamarła widząc stojącego w
końcu korytarza Rona
--Pomóc ci z tym? - Ron uśmiechnął się nieco krzywo i wskazał na karton papierów jaki dźwigała.
--Dziękuje Ci, ale nie trzeba – Hermiona również zmusiła się do uśmiechu.
Ron powolny krokiem zaczął się do niej zbliżać, a Hermiona nie wiedziała co zrobić. Zostać i
poczekać na to co jej powie, czy może złapać za klamkę i uciec do bezpiecznego pokoju?
--Chyba powinniśmy porozmawiać o tym... o dzisiaj.
--Ron... ja...
--Miona, wiem, że cię zaskoczyłem, ale nie martw się skarbie, dam ci trochę czasu, wszystko się
ułoży – zbliżył się do niej jeszcze bardziej, a ona zaczęła żałować, że nie uciekła kiedy miała
szansę. Naprawdę nie chciała stracić jego przyjaźni, ale nie mogła go też okłamywać. Nie było
szans na to, by kiedykolwiek mogli wrócić do siebie.
--Ron, ja naprawdę mam dużo pracy – uśmiechnęła się nerwowo i odwróciła się łapiąc za klamkę.
--Chętnie ci pomogę, pewnie to samo czeka mnie po naszym ślubie.
--Ślubie? - zapytała, ale jak się okazało nie tylko od niej wyszło to pytanie.
Razem z Ronem odwrócili się w stronę wysokiej postaci w czarnym płaszczu.
--Dzień dobry panie profesorze – Ron ze szczerą niechęcią spojrzał na swojego dawnego
nauczyciela eliksirów.
Snape nie odpowiedział tylko z wyraźnym zainteresowaniem przyglądał się Hermionie.
--Harry i profesor Dumbledore czekają na pana na dole w bibliotece – poinformował Ron.
--Doskonale o tym wiem panie Weasley, pofatygowałem się tutaj jednak do panny Granger.
--Do mnie? - zdziwiła się Hermiona, starając się opanować uczucie strachu, które powoli zaczynało
w niej narastać. Co jeśli coś stało się Draconowi?
--To w takim razie może wejdziemy do pokoju? - zaproponował Ron.
--O ile mi wiadomo ty nazywasz się Weasley, a nie Granger więc będziesz zbędny przy tej
rozmowie – Snape uśmiechnął się kpiąco i podszedł bliżej, a Hermiona szybko otworzyła drzwi i
pierwsza weszła do pokoju, by odłożyć pudło dokumentów. Snape wszedł do środka zaraz za nią i z
uśmiechem prawdziwie wrednej satysfakcji zamknął drzwi prosto przed nosem wyraźnie
wściekłego Ronalda.

⚡⚡⚡

--W czym mogę panu służyć panie profesorze? - zapytała Hermiona, usiłując powściągnąć emocje i
nie na żądać od niego na wstępie informacji co u Dracona.
--Tak się złożyło, że przyszło mi wystąpić tu w roli posłańca – Snape wyjął z kieszeni szaty
maleńkie pudełeczko, po czym stuknął w nie różdżką, by powiększyć je do odpowiednich
rozmiarów.
--Od kogo to? - Hermiona z zainteresowaniem spojrzała na paczkę, którą profesor właśnie jej podał.
--Najpewniej dowie się pani tego, gdy ją otworzy – Snape odwrócił się w stronę drzwi zamiatając
swoimi czarnymi szatami.
--Panie profesorze proszę zaczekać! - poprosiła, wiedząc, że musi zadać mu to pytanie nim wyjdzie
– Czy u Dracona wszystko w porządku?
Severus powoli odwrócił się w jej stronę przyglądając jej się z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
--Z tego co mi wiadomo to tak – odpowiedział wciąż uważnie na nią patrząc.
Hermiona odetchnęła głęboko i mimowolnie lekko się uśmiechnęła. Wiadomość, że Draco jest cały
i zdrowy była dla niej najważniejsza.
--Wiedziałem, że tak to się skończy – mruknął Snape nim wyszedł z jej pokoju zostawiając ją sam
na sam z tajemniczą przesyłką.

⚡⚡⚡

Hermiona usiadła na swoim łóżku wpatrując się w pudełeczko i próbując odgadnąć co też może
skrywać. Postanowiła jednak, że nie ma sensu zwlekać, tylko lepiej od razu zobaczyć co to jest i
przede wszystkim od kogo. Właśnie miała otworzyć paczkę, gdy do sypialni dosłownie wpadła jej
matka. Hermiona na jej widok szczerze się zdumiała. Bowiem policzki Helen były uroczo
zarumienione, a oczy błyszczały wesołymi iskierkami. Hermiona nie mogła uwierzyć, że znów ma
okazję zobaczyć swoją mamę w takim stanie. Myślała, że po śmierci jej ojca te iskierki zgasły
bezpowrotnie...
--Coś się stało mamo? - zapytała, gdy Helen prawie w podskokach podbiegła do szafy.
--Mam podać herbatę profesorowi Dumbledorowi.
--I dlatego przebierasz bluzkę? - zdziwiła się Miona.
--Profesor ma gościa, nie mogę przecież zanieść herbaty w brudnym fartuchu! - Helen
błyskawicznie się przebrała, a później stanęła przed lustrem, by poprawić fryzurę.
Hermiona musiała zakryć usta dłonią, by nie parsknąć śmiechem. Czyżby jej mama stroiła się dla
Snape'a? Nie! To było niemożliwe! Ledwo zdusiła chichot do czasu, aż jej mama niczym strzała
wypadła z pokoju. Mimo wszystko cieszyła się, że znów widzi ją czymś podekscytowaną. To było o
wiele lepsze niż depresja.

⚡⚡⚡

Uspokoiła się trochę i otwarła wreszcie przesyłkę przekazaną jej przez profesora. W środku
znajdowała się mała fiolka z jakimś żółtym eliksirem i świstek papieru. Sięgnęła po liścik i
przeczytała go jednym tchem, czując jak jej serce przyśpiesza swój rytm, gdy rozpoznała charakter
pisma. Liścik był krótki i bardzo wyraźny, ale mimo to Hermiona musiała przeczytać go kilka razy,
by dotarł do niej jego sens. Lecz, gdy to się stało od razu pożałowała, że w ogóle otwarła tę paczkę.
Każde słowo w tej chwili wbijało się niczym ostry sztylet w jej stęsknione serce... Pierwsza łza
zawodu, rozczarowania, niezrozumienia i bólu stoczyła się po jej policzku, a pięść odruchowo
zacisnęła się mocno, gniotąc list od jej ukochanego.

"W tej fiolce masz eliksir, który pozwoli Ci zlikwidować mój herb z twojego ramienia. Użyj go

Draco."

⚡⚡⚡

Siedział na kanapie w swoim salonie i swoim zwyczajem wpatrywał się w płonący w kominku
ogień. Gra płomieni jednak mało go interesowała. Jego głowę zaprzątały inne myśli i problemy.
Kątem oka spojrzał na zegarek próbując ocenić czy Snape mógł już przekazać Hermionie jego
przesyłkę. Był pewien, że połączenie pomiędzy nimi jeszcze nie zostało przerwane. Czekał na tę
chwilę. Sam już nie wiedział co poczuje, gdy Hermiona wreszcie użyje eliksiru. Ulgę? Czy może
jednak smutek? W każdym razie wiedział, że ona musi to zrobić inaczej on dłużej nie wytrzyma.
Druga taka pobudka, jak ta dzisiejsza może spowodować, że zrobi coś głupiego, jak na przykład
udanie się do Białego Feniksa i zabicie Weasley'a gołymi rękoma. Zabicie go za to, że był przy niej,
za to, że jej dotykał i za to, że dzisiejszego poranka ją pocałował...
Pukanie do drzwi komnaty wyrwało go z zamyślenia. Musiał naprawdę odpłynąć skoro nawet nie
zorientował się, że ktoś się zbliża. Odetchnął głęboko i poszedł otworzyć.
--Witaj przystojniaku – Messalina Rosier ubrana w gustowną i bardzo, bardzo krótką czarną
sukienkę wyglądała naprawdę ponętnie. Usta muśnięte czerwoną szminką, zmysłowe perfumy i to
typowo zdzirowate spojrzenie, które wielu mężczyzn doprowadzało do szaleństwa.
--Czego chcesz? - zapytał, próbując pohamować ogromną ochotę, by bez słowa zatrzasnąć jej drzwi
przed nosem.
--Pomyślałam, że dotrzymam ci towarzystwa. Pewnie jesteś bardzo samotny po śmierci swojej
szlamy... - Mess uniosła dłoń i delikatnie pogłaskała Dracona po policzku.
--Dziękuje ci bardzo za ofertę, ale nie skorzystam – Draco zrobił krok w tył zamierzając zamknąć
jej drzwi przed nosem. Nim jednak zdążył to zrobić, Rosier skoczyła do przodu i dosłownie rzuciła
się na niego wpijając swoje krwistoczerwone usta w jego wargi.
Draco, aż zachwiał się na nogach pod wpływem tego niespodziewanego ataku, jednak sam przed
sobą musiał przyznać, że pocałunek Messaliny wcale nie był taki zły. Dlaczego miał rezygnować z
odrobiny przyjemności? Po co? Dla kogo? Przecież najwidoczniej Hermiona nie miała takich
oporów skoro dzisiejszego poranka pozwoliła się pocałować Weasley'owi... Powoli oddał pocałunek
Messaliny, ale dziewczyna najwidoczniej chciała więcej i to zaraz, natychmiast. Draco na chwilę
oderwał się od niej, by zaczerpnąć oddechu i wtedy to zobaczył. Messalina była wyuzdaną
pięknością, której oczy płonęły czystym pożądaniem. Hermiona w takich chwilach patrzyła na
niego zupełnie inaczej. W jej spojrzeniu było pożądanie, ale też coś jeszcze. Uczucia. Ciepło,
oddanie, zaufanie... Nie mógł tego zrobić, bo nie tego chciał. Bez słowa zrobił dwa kroki do przodu,
dosłownie wypychając Messalinę za drzwi, które zatrzasnął jej przed nosem. Ignorując jej wściekłe
pukanie i jakieś wrzaski poszedł prosto do łazienki, by zmyć z siebie jej zapach i smak. Wiedział, że
żadna nie dorówna tej, którą pokochał. Nie było sensu próbować jej zastąpić, ale może był sens, by
o nią zawalczyć? Nic nie jest do końca stracone, póki walka trwa...

⚡⚡⚡

Kolejne dwa tygodnie były dla Hermiony prawdziwą udręką. Dosłownie rzuciła się w wir pracy
próbując zapełnić nią każdą jedną chwilę od świtu, aż po późny wieczór. Pozwalało jej to unikać
Rona i jego śmiesznych umizgów oraz wrednie syczącej na nią Padmy Patil. Robiła co mogła, by
jakoś przetrwać kolejny dzień, a kładąc się do łóżka zasypiać ze zmęczenia, bez rozmyślania o tym
wszystkim. Wiele chwil minęło jej również, na próbie zapomnienia o tym co znajdowało się w
szufladzie jej nocnej szafki. I choć nie raz, ani nie dwa stawała przed lustrem i odsłaniała swoje
ramie, na którym niczym tatuaż widniało godło rodu Malfoy'ów, to nie mogła użyć przesłanego jej
przez Dracona eliksiru. Po prostu nie była w stanie odkręcić tej fiolki i raz na zawsze zerwać z tym
co jeszcze ją z nim łączyło. W zależności od pory dnia i jej obecnego nastroju to wściekała się na
Dracona za jego bezczelność, to znów miała ochotę płakać z powodu tego czego od niej zażądał.
Jednak złość i jej gryfoński upór zwykle zwyciężały i mówiła sobie, że skoro to on ją naznaczył to
niech przyjdzie tu i sam zlikwiduje swoje znamię! Ona się o nie przecież nie prosiła! Jednak z dnia
na dzień było coraz gorzej, a brak jakichkolwiek wiadomości o tym co się z nim dzieje, była dla
niej jak najgorsza tortura. Snape jeszcze dwukrotnie odwiedzał Białego Feniksa, ale niczego jej nie
przyniósł, ani nawet nie przekazał jej od niego zwykłych pozdrowień... To było dla niej naprawdę
bolesne, ale powoli zaczynała sobie uświadamiać, że być może za dużo sobie obiecywała po tym
wszystkim co się między nimi wydarzyło. Nie mogąc jednak nic na to poradzić w całości
poświęcała się pracy i planowaniu nowych dostaw zaopatrzenia.

⚡⚡⚡

W pewne piątkowe popołudnie, usilnie starała się wymyślić, jak zdobyć dodatkowe lekarstwa, bo
według tego co mówiono ostateczna bitwa zbliżała się wielkimi krokami i Hermiona naprawdę
chciała, by Zakon był na to dobrze przygotowany.
--Córeczko w kuchni Molly jest jakaś ważna narada, profesor Dumbledore prosi byś tam przyszła –
poinformowała ją jej mama, zaglądając do jej małego gabineciku ulokowanego tuż przy ich
sypialni.
--Już tam idę, dziękuje mamo – Hermiona uśmiechnęła się lekko pod nosem, domyślając się, że w
naradzie bierze udział profesor Snape, skoro jej mama ma na sobie swoją najlepszą bluzkę.
Ona sama z różdżką wetkniętą we włosy, w starych wypłowiałych jeansach i za dużej bluzie nie
prezentowała się zbyt atrakcyjnie, ale szczerze mówiąc miała to w nosie. Tutaj nie miała się dla
kogo stroić!
W dobrym humorze, zmotywowany tym, iż wreszcie uzyska jakieś ważne informacje weszła do
kuchni i uśmiechnęła się szeroko, by przywitać wszystkich. Jej spojrzenie najpierw padło na
siedzącego przy końcu stołu Snape'a, zaraz obok niego stał Gregory Goyle, a jego widok szczerze ją
zaskoczył. Jednak dopiero to co zobaczyła chwile potem prawie ścięło ją z nóg.

⚡⚡⚡

Stał tam, jak gdyby nigdy nic i patrzył prosto na nią. Jego czarna peleryna była mokra od
padającego za oknem deszczu, podobnie jak jasne-blond włosy, uroczo potargane przez wiatr.
Maleńka kuchnia była pełna ludzi, ale dla niej w tej chwili liczył się tylko on... a dla niego ona.
To było jak uderzenie obuchem w głowę. Tysiąc myśli, uczuć i emocji na raz. I ta jedna dominująco
bolesna...
...tęsknota...

Kilka kroków. Wystarczyło wyminąć kilku patrzących na nią ze zdziwieniem ludzi i mogłoby się
spełnić to o czym śniła prawie każdej nocy.

Krótka chwila. Determinacja i nie miał wątpliwości słuszna decyzja. I znów czułby to o czym
myślał w każdej z ponurych chwil jakie wypełniały ostatnio jego szare i puste dni.

⚡⚡⚡

I mimo, że oboje bardzo tego pragnęli, to niestety czas nie stanął w miejscu i nie zostali tutaj sami.
Nic, ani nikt nie zniknęło z ich otoczenia. Wciąż znajdowali się w małej kuchni pełnej ludzi.
Najważniejszych członków Zakonu, którzy mieli razem podejmować decyzję w najważniejszych
kwestiach. Niektórzy zajęci swoimi problemami, nawet nie zwrócili uwagi na napięcie jakie
przecinało powietrze krążąc tam i z powrotem.
Od stalowych tęczówek, do przepełnionych bólem orzechowych oczu dziewczyny.

⚡⚡⚡

Inni, np. Snape lub Helen patrzyli z wyczekiwaniem na to co się stanie. Na to jak dwójka młodych
ludzi zareaguje znów znajdując się tak blisko siebie. Dumbledore również na nich patrzył, ale
wyraz jego twarzy pozostawał jak zwykle pogodny. Natomiast jedna osoba nawet nie maskowała
wściekłości. Ron bardzo dokładnie wyczuł, że coś się dzieje pomiędzy Malfoy'em, a Mioną... I nie
podobało mu się to... oj... bardzo nie podobało!
--Jesteś Hermiono! Usiądź proszę, bo pora zaczynać – odezwał się Artur Weasley, w ogóle nie
zauważając, że Hermiona pochłonięta jest czymś zupełnie innym.
--Właśnie Miona! Siadaj! Trzymam ci miejsce, skarbie – burknął Ron.
Na sekundę wzrok Dracona przeniósł się na rudzielca, a w jego oczach błysnęło coś na kształt
szczerej pogardy, jednak równie szybko powrócił do swojej zwykłej maski chłodnej obojętności.
Nie spojrzał już też więcej w kierunku Hermiony, tylko zwrócił się do Severusa:
--Możemy się pośpieszyć? Mam dziś jeszcze ważne spotkanie.
Hermiona poczuła jak jego głęboko brzmiący głos dosłownie przepływał po każdej komórce jej
ciała. Uwielbiała go, zarówno teraz, gdy mówił z lekką złością i ironią, jak i wtedy, gdy w
zakamarkach swojej sypialni szeptał jej do ucha różne gorące słowa. Cudownie było znów móc go
usłyszeć, choć o wiele lepiej, gdyby mogła do niego podejść... dotknąć...
Zaraz też jednak w jej głowie pojawiła się niepokojąca myśl. Z kim też Draco może mieć to ważne
spotkanie? Czyżby z Czarnym Panem? O Merlinie! Oby nie... tak bardzo się o niego martwiła.
Mimo to w jej głowie pojawiła się na chwilę druga opcja, jeszcze bardziej złowroga. A co jeśli
Draco spotyka się znów z Messaliną? Na samą myśl zjeżyły się jej włosy.
--Miona nie bądź zazdrosną idiotką – skarciła się w myślach i dopiero w tej chwili uzmysłowiła
sobie, że musi wyglądać dość głupio wciąż stojąc w miejscu i wgapiając się w Dracona, który jakby
zupełnie jej nie zauważał, gawędząc sobie o czymś z Goylem.
--Hermiona usiądź wreszcie! - warknął Ron, wyraźnie tracąc panowanie nad sobą.
--Właśnie, właśnie pora zaczynać – zawołał Artur, po czym rozłożył na stole jakieś mapy i
pergaminy.
Hermiona poczuła się niezręcznie i szczerze mówiąc było jej dość przykro z powodu obojętności
Dracona. Niemrawo poczłapała na miejsce pomiędzy Harrym, a Ronem, które z uporem maniaka
wciąż wskazywał jej ten drugi.
--Doprawdy nie wiem co ten tleniony śmiercius tu robi – Ron aż kipiał jadem i ironią.
Hermiona zacisnęła pięści mając ogromną ochotę nawrzeszczeć na swojego byłego z powodu tego
jak nazwał Malfoy'a, ale postanowiła zagryźć zęby i jakoś przetrwać to zebranie. A zaraz później
dorwać pana niewiarygodnie przystojnego arystokratę i zapytać... właściwie sama nie wiedziała o
co, ale i tak miała zamiar z nim pogadać!
--Zebraliśmy się wszyscy na tym spotkaniu ponieważ jak donoszą nam nasi przyjaciele... - Artur
wskazał na Dracona, Severusa i Grega – Czarny Pan już wkrótce planuje doprowadzić do
ostatecznego starcia.
--Pff też mi przyjaciele. Zwykli mordercy, którzy poślą nam avadę w plecy, gdy tylko będą mieli
okazję – syczał złowrogo Ron.
--Zamknij się! - warknęła na niego Hermiona, czując, że powoli zaczyna tracić panowanie nad
sobą.
--Spokojnie Miona, a ty Ron rzeczywiście uważaj na to co mówisz – Harry próbował załagodzić
nieco sytuację.
--Severusie, jeśli możesz przybliż nam tę sprawę – poprosił Dumbledore.
Snape w odpowiedzi sztywno skinął głową, po czym podniósł się z miejsca i omiótł całe
pomieszczenie swym zimnym spojrzeniem. Hermionie od razu przypomniały się wszystkie lekcje
eliksirów, w czasie których Snape uciszał ich w podobny sposób. To zawsze działało. Wystarczyło
tylko, by popatrzył tak, jak teraz, aby wszyscy od razu umilkli i skupili na nim swoją uwagę.
--Udało nam się ustalić, że niestety Czarny Pan odnalazł Kamień Virtutes.

⚡⚡⚡

Jaki kamień? Co to oznacza? Czy to coś jak kamień filozoficzny?

Pytania padały z różnych stron, a wszyscy wydawali się bardzo poruszeni tym co usłyszeli, choć
niektórzy nawet nie wiedzieli, jak wielkiej wagi była to wiadomość.
--Ale przecież on nie istnieje! Legenda mówi, że zniszczył go sam Gryffindor, tak by nikt, nigdy nie
mógł osiągnąć potęgi wszystkich Siedmiu Wielkich Magów! - krzyknęła Hermiona.
W całym pomieszczeniu zapadła cisza, a czarne niczym węgiel oczy mistrza eliksirów skupiły się
na jego byłej uczennicy.
--Byłem pewien, że panna Granger będzie znała tę legendę, dlatego też poproszę, by to ona nam ją
przedstawiła – Snape uśmiechnął się nieco cierpko, za to uśmieszek Dracono z pewnością można
było nazwać ironicznym. Widać on też był pewien, że Hermiona będzie znała te legendę...
Brązowowłosa wstała i odchrząknęła, usiłując jakoś opanować emocje.
--Kamień Virtutes... - zaczęła mówić – Jest jednym z zaginionych artefaktów czarodziejskiego
świata. Istnieje legenda mówiąca o tym, że stworzył go sam Merlin i zawarł w nim swoją magiczną
moc. Później kamień wpadł w ręce Morgany La Fey, która również tuż przed śmiercią ukrywał w
nim cząstkę magi, tworząc w ten sposób najpotężniejszą broń w naszych dziejach... Dalsze losy
kamienia splatają się z historiami o największym magach świata.
Jadis, Sabrina Glevissig, Catharine La Voisin i wspomniana wcześniej Morgana, to cztery
czarownice, które podobno związały swoją moc z kamieniem. Merlin, Simon Magus i... Salazar
Slytherin to trzej wielcy czarodzieje, którzy również zaczarowali kamień. Gdy dowiedział się o tym
Godryk Gryffindor uznał, że kamień jest bardzo potężny i niebezpieczny. Wykradł go Slytherinowi,
co podobno było główną przyczyną wojny pomiędzy nimi. Gryffindor zbadał kamień i odkrył, że
jego moc jest zbyt wielka, by ten artefakt mógł nadal istnieć. Ponadto odkrył również, że możliwe
jest wykorzystanie potęgi kamienia i jeśli wpadłby on w niepowołane ręce... - Hermiona, na samą
myśl o tym, aż zachłysnęła się powietrzem.
Voldemort i tak uchodził za jednego z najpotężniejszych magów w dziejach. Z mocą Kamienia
Virtutes byłby nie do pokonania. Gdyby go zdobył, nikt i nic już by mu nie stanęło na przeszkodzie
do panowania nad światem.
--Dziękujemy panno Granger, to wystarczy – odezwał się Dumbledore, nie wiadomo czemu wciąż
się uśmiechając.
--I co teraz zrobimy? - wyszeptała Molly Weasley, wyraźnie zatroskana tym co usłyszała, a kilka
innych osób podzielało jej obawy.
--Spotkaliśmy się tutaj, bo mamy plan, jak uniemożliwić Voldemortowi przejęcie tej mocy... -
odezwał się Remus Lupin, a całe zebrane towarzystwo skupiło na nim swoją uwagę.

⚡⚡⚡

Hermiona wciąż nie mogła ochłonąć po tych rewelacjach jakie usłyszała i wcale się nie dziwiła, że
siedzący obok niej Harry również wydawał się wyraźnie spięty. Natomiast w głębi ducha
podziwiała opanowanie Dracona. Szczerze mówiąc blondyn wyglądał w tej chwili jak gdyby był co
najwyżej znudzony. I wciąż na nią nie patrzył. Już sama nie wiedziała czy sprawia jej to przykrość,
czy wręcz przeciwnie, budzi to jej irytację.
--Nasza sytuacja nie jest najweselsza, lecz nie wszystko jeszcze stracone. Najważniejsze teraz jest
to, że wiemy gdzie jest kamień i kiedy Czarny Pan ma zamiar go użyć – kontynuował Lupin.
--Naprawdę to wiemy? - zdziwiła się Hermiona.
--Tak, ja i Ron po to włamaliśmy się do Hogwartu. Kamień jest ukryty w Komnacie Tajemnic.
Pilnują go Śmierciożercy, górskie trolle i pewnie inne stworzenia. Niestety nie udało nam się
podejść zbyt blisko... – odpowiedział Harry.
--Widać słabo się staraliście – burknął Goyle, uśmiechając się kpiąco.
--Trzeba było samemu tam iść, głupku! - krzyknął Ron, nerwowo zaciskając pięści.
--Spokój – Snape zimno uciął dyskusję – Czarny Pan jest bardzo ostrożny. Na pewno nie zlecił
pilnowania kamienia nikomu, kto mógł wpaść na pomysł, by wykorzystać jego moc. Nie pilnują go
ludzie. Wcześniej należałoby spodziewać się czegoś z zakresu Czarnej Magii.
--Brzmi to strasznie – wyjąkała mama Hermiony.
--Spokojnie droga Helen, wszystko będzie dobrze – zapewnił ją Dumbledore, choć można było
odnieść wrażenie, że mówi to po to, by uspokoić wszystkich.
-- Co teraz? Co dalej? - zmartwiła się Molly.
--Jak wspominał Remus, nie jest tak źle. Mamy plan – wtrącił Artur.
--Severusie? - Dumbledore zwrócił się do Snape'a.
--Kamień jest w Hogwarcie, a Czarny Pan zdaje się być gotowy do przejęcia jego mocy. Dziś
poinformował swojego sekretarza – tu Snape wskazał na Dracona, a Ron prychnął z pogardą – o
tym, że równo za miesiąc wszyscy jego poplecznicy mają stawić się na błoniach Hogwartu w pełnej
gotowości. Podejrzewamy, że gdy tylko przejmie moc kamienia, przystąpi do ostatecznej
rozgrywki. Ta moc pozwoli mu odnaleźć wszystkich jego wrogów. Nigdzie nie będzie bezpiecznie,
nawet w Białym Feniksie – Snape powiedział to w taki sposób, by nikt nie tracił wątpliwości, że
bitwa o wszystko rozegra się już wkrótce.

⚡⚡⚡

Hermiona siedziała niczym sparaliżowana. To wszystko co usłyszała kołatało się w jej głowie z
prędkością światła.
Co teraz? Co dalej? Co ich czeka? Co przyniesie przyszłość? Czy oni w ogóle mają jakąś
przyszłość?
Wszyscy dookoła byli tak samo wstrząśnięci i przerażeni. Zadawali sobie miliony tych samych
pytań.
Nagle Miona poczuła, że ktoś jej się przygląda. Podniosła głowę i natrafiła prosto na to spojrzenie,
które dosłownie zapierało jej dech w piersi. Draco patrzył na nią, jakby chcąc jej przekazać samym
wzrokiem jakąś formę wsparcia. To w jego oczach dostrzegła to co mówił Dumbledore –"wszystko
będzie dobrze", ale dopiero teraz w to uwierzyła. Wszystko będzie dobrze, skoro on tak twierdził.
Wszystko będzie dobrze, jeśli będą walczyć razem. Wszystko się ułoży. Musiała w to wierzyć.
Skinęła lekko głową, by dać mu do znać, że zrozumiała. Nie podda się i nie załamie. Po prostu
będzie dalej walczyła. Razem z nim.
Kąciki ust blondyna drgnęły w lekko, jakby ledwo powstrzymywał się przed tym, by się do niej
uśmiechnąć.
--Jakie więc mamy szansę? Co musimy zrobić? Nie pokonamy Śmierciożerców! Jest nas zbyt mało!
- pytali jeden przez drugiego uczestnicy zebrania.
Jednak Snape znów uciszył wszystkich swoim zimnym spojrzenie i po chwili ponownie zabrał głos.
--Wiemy gdzie jest kamień. Wiemy kiedy Czarny Pan planuje go użyć. Wiemy, że zbierze całe
swoje siły w jednym miejscu. Pozostaje nam tylko jedno. Walka.
--Ale ktoś mówił, że jest nas za mało! - zdenerwowała się mama Hermiony.
--Nie w ilości tkwi siła, lecz w jakości – Snape spojrzał na Helen i uśmiechnął się kącikiem ust, a
mama Hermiony od razu uroczo się zarumieniła.
Miona ledwie się powstrzymała przed wywróceniem oczami. Czego, jak czego, ale takiego
zachowania swojej rodzicielki się nie spodziewała.
--Co pan ma na myśli, mówiąc o jakości? - wtrącił Harry.
Snape przez chwilę popatrzył na niego chłodno, po czym udzielił wszystkim wyjaśnień.
--Nie mamy możliwości pokonania sił Czarnego Pana w bezpośrednim starciu, dlatego też musimy
wykazać się sprytem.
--Ale co to oznacza? - zapytał Neville, który również był obecny na zebraniu.
--Tego kochani, dowiecie się już wkrótce – Dumbledore wstał – Celem tego zebrania było
poinformowanie Was, że mamy miesiąc, by się przygotować. Żeby zwyciężyć musimy być
zjednoczeni i dobrze zorganizowani. Muszę Wam zadać to pytanie. Czy wszyscy jesteście z nami w
walce przeciw złu, które chce opanować nasz świat?
--Tak! No jasne! Się wie! - odpowiadali ci bardziej dzielni. Inny kiwali potakująco głowami.
Wszyscy tak samo przestraszeni, ale też wszyscy świadomi, że nie ma już gdzie uciec. Muszą
stanąć do walki. To ich jedyna szansa.
--Doskonale – Dumbledore uśmiechnął się dobrodusznie – Poszczególne sprawy i zadania
omówimy w późniejszym terminie. Severusie, mogę cię jeszcze prosić na słówko? - Albus skinął na
Snape'a i skierował się do wyjścia.
--Poczekasz na mnie? - mistrz eliksirów zwrócił się z tym pytaniem do Dracona.
--Nie. Mówiłem ci, że mam spotkanie. Muszę już iść – Draco wstał i skinął wszystkim na
pożegnanie, nie patrząc jednak w stronę Hermiony, po czym szybkim krokiem ruszył w stronę
drzwi.
--O nie! Nie tak szybko! – zezłościła się w duchu Hermiona, również podnosząc się z miejsca.
Chciała z nim porozmawiać.
Nie. Pomyłka. Ona musiała z nim porozmawiać! Ta potrzeba wręcz spalała ją od środka. Już miała
skierować się do wyjścia, gdy Ron mocno złapał ją za rękę.
--Nigdzie teraz nie pójdziesz! Siadaj! - warknął.
--Puść mnie Ron! - wściekła się nie na żarty. Co on sobie do diabła wyobrażał?
--Ron daj spokój... - Harry próbował się wtrącić.
--Nie wiem co masz do tego brudnego szczura, ale nie polecisz teraz za nim. To się musi skończyć!
On już nie jest twoim pseudo-opiekunem!
--Puszczaj głupku! - Hermiona ze wszystkich sił próbowała się uwolnić z uścisku łapy Rona.
--Powiedziałem już...
--Puść ją Weasley, albo nie ręczę za siebie – rozległ się zimny głos tuż za ich plecami.
Hermiona odwróciła się i jej spojrzenie natrafiło prosto na Goylea.
--Nie wtrącaj się.
--Puść ją Ron, albo i ode mnie oberwiesz! - zdenerwował się Harry.
Weasley cały poczerwieniał ze złości i wyglądało na to, że wciąż się waha co zrobić. Na szczęście
jednak nieświadomie chyba, poluzował swój uścisk i Hermiona zdołała się wyszarpać. Nie czekając
na nic i chwilowo rezygnując z zamordowania Rona, prawie biegiem ruszyła do drzwi. Miała
ogromną nadzieję, że uda jej się jeszcze gdzieś złapać Dracona.

⚡⚡⚡

Niestety szybko okazały się, jak płonne były jej nadzieje. Blondyna nigdzie nie było. Nie zważając
na padający na zewnątrz deszcz, najszybciej jak mogła pobiegła do punktu skąd można się było
deportować. Dracona jednak tam nie było. Stała przez chwile, moknąc, a dwie łzy spłynęły po jej
zarumienionych policzkach. Dlaczego nie chciał nawet zamienić z nią słowa? Czy naprawdę tak
bardzo się śpieszył? Czy może coś się zmieniło od chwili, gdy obiecywał jej, że spotkają się po
wojnie...
Otarła łzy i odetchnęła głęboko. Nie odpuści mu tak łatwo. Dziś mógł jej uciec, następnym razem
mu się nie uda! Już ona się o to postara! Choćby nawet musiała związać Rona zaklęciem.

⚡⚡⚡

Zrezygnowana i przemoczona wróciła do swojego pokoju. Była pewna, że nie będzie w stanie z
nikim się zobaczyć. Nie miała na to ochoty. Może trochę popracuje? Może to zagłuszy ten tępy ból,
jaki zagnieździł się w jej sercu?
Zamknęła drzwi do swojej sypialni i potrząsnęła głową, próbując pozbyć się nadmiaru wody ze
swoich bujnych włosów. Podeszła do nocnej szafki, by zabrać kilka dokumentów i przenieść je do
swojej maleńkiej pracowni tuż przy pokoju, którą stworzyła ze starego schowka na graty.
Nagle usłyszała dziwny dźwięk. Coś jak przekręcanie klucza w zamku. Nerwowo rozejrzała się po
pokoju, ale okazało się, że nadal jest sama.
--Opanuj się trochę dziewczyno, bo jeszcze zaczniesz mieć omamy – zrugała samą siebie,
odgarniając mokre loki z twarzy i próbując się skupić na dokumentach, jakie trzymała w dłoniach.
Niestety jeden niesforny lok wciąż na nowo opadał jej na czoło, doprowadzając ją do skrajnej
irytacji.
--Chyba cię obetnę, słowo daję! – ostrzegła kosmyk, który tym razem opadł jej na oczy.
Jednak teraz nawet nie zdążyła go dotknąć.
Wszystko wydarzyło się bardzo szybko. Najpierw poczuła ten zapach. Znajomy, kochany. Za
chwile delikatny dotyk chłodnych palców na policzku, a zaraz później loczek został zatknięty za jej
ucho czułym gestem.
--Co cię znów tak irytuje, zadziorna gryfonko? - usłyszała szept tuż przy swoim uchu.
Dokumenty wypadły jej z rąk, a nogi praktycznie się pod nią ugięły. Cały smutek i irytacja nagle
zniknęły, a każdy milimetr jej ciała zapełnił się prawdziwym szczęściem. To on. Naprawdę tu był...

⚡⚡⚡
(Piotr Cugowski – Tylko tyle wiem)
Rzuciła się do przodu, na oślep szukając tego kogo się spodziewała. Tym razem się nie zawiodła.
Sekundę później tonęła w uścisku znajomych ramion i choć go nie widziała, mogła być pewna, że i
na jego twarzy maluje się taka sama ulga i radość, że znów są razem i że nic się nie zmieniło.
--Jak dobrze, że jesteś – wyszeptała, po omacku błądząc dłońmi po jego twarzy, wplatając palce w
jego włosy.
--Myślałaś, że przyjechałem tu posłuchać nudnej pogadanki Severusa i Starego Dropsa? Przecież
nie powiedzieli mi niczego nowego – Draco sięgnął po różdżkę i zdjął z siebie zaklęcie kameleona.
Hermionie znów na chwile zaparło dech w piersi, gdy kolejny raz mogła spojrzeć w te cudowne
oczy. Obydwoje intensywnie patrzyli na siebie, jakby mogli się tylko w ten sposób porozumieć, po
czym jakby bez udziału świadomości, w jednej chwili pochylili się ku sobie.
Ich usta złączyły się w tańcu pasji, namiętności i miłości. Oboje poczuli prawdziwej postaci rozkosz
, która przebiegła przez ich ciała potężną falą i dała początek tej iskierce... Tej samej, która wkrótce
doprowadzić miała do wielkiego wybuchu.

⚡⚡⚡
(18+)
--Hermiona...
--Nic nie mów, nie teraz – poprosiła chrapliwie, sięgając dłońmi do zapięcia jego szaty.
Draco jęknął cicho, po czym z powrotem przyciągnął jej głowę do namiętnego pocałunku.
Potrzebował tego, niczym kolejnego oddechu. I ona także...
Hermiona nie mogła uwierzyć, że to się dzieje. Że on naprawdę tu jest. Stoi w jej maleńkim pokoju
w Białym Feniksie i całuje ją tak, jakby świat miał się zaraz skończyć. Te kilkanaście dni wzbudziło
w ich serca tęsknotę tak wielką, że obydwoje marzyli tylko o tym, by natychmiast jakoś ją ukoić.
Potrzebowali swojej bliskości i to tej największej z możliwych. Na przemian z dzikością, to znów z
subtelną pieszczotą zrywali z siebie ubrania. Hermiona z satysfakcją pozbyła się ciężkich, bogato
zdobionych szat Generała Śmierciożerców i odkryła, że Draco ma na sobie jej ulubiony zestaw.
Biała koszula i czarne, jeansowe spodnie. Jednak bardziej interesowało ją to, co znajdowało się pod
tym strojem, dlatego czym prędzej zaczęła rozpinać koszulę ukochanego.
Czuła, że za chwilę ze szczęścia uniesie się kilka centymetrów nad ziemie. Draco trzymał ją w
swoich objęciach, niczym najcenniejszy skarb. Jego pocałunki wywoływały fale prawdziwej
przyjemności, przeszywające jej ciało na wskroś. Wydawało jej się, że minęły wieki nim ostatni raz
czuła się tak dobrze i właściwie. Nie chciała dłużej czekać. Potrzebowała go i to teraz, zaraz. Nie
była doświadczona w tych sprawach, ale wiedziała, że to co daje jej Draco, jest najwspanialszym
przeżyciem, jakie mężczyzna może podarować kobiecie. Czuła, że i tym razem nie będzie musiała
długo czekać... I nie pomyliła się. Blondyn szybkim ruchem praktycznie zdarł z niej jeansy i
pociągnął ją w stronę najbliższego łóżka. Hermiona nawet nie zdążyła zaprotestować, że jest to
łóżko nie jej, tylko jej mamy... Jednak w momencie, gdy poczuła jego chłodne palce w tym
najbardziej rozgrzanym punkcie swojego ciała wszystkie jej myśli uleciały w niewiadomym
kierunku, a ona potrafiła się skupić tylko na odzuwaniu rozkoszy i nieziemskiej wprost
przyjemności. Draco delikatnie ułożył ją na miękkim posłaniu, samu kładąc się tuż obok.
Jednocześnie ich usta nie przestały stykać się w setkach namiętnych pocałunków, a jego palce
śmiało pieściły jej kobiecość przez delikatny materiał jej majtek. Po chwili Hermiona nie potrafiła
już robić niczego poza cichym pojękiwaniem z przyjemności. Draco uśmiechnął się delikatnie tuż
przy jej ustach, po czym przeniósł swoje pocałunki na jej smukła szyję. Ona wplotła swoje palce w
jego jeszcze wilgotne od deszczu włosy i przymknęła oczy, by w pełni móc oddać się temu co z nią
robił. Draco jednak nie miał zamiaru na tym poprzestać. Jego usta zsuwały się coraz niżej i niżej, aż
zatrzymały się na krawędzi jej stanika. Chwile później, Hermiona usłyszała tylko, jak cicho szepcze
zaklęcie, a cała jej bielizna dosłownie zniknęła. Syknęła z nieukrywanej rozkoszy, gdy jego palce
bezpośrednio zetknęły się z jej gorąca kobiecością, a język wziął w posiadanie różowy sutek, jej
prawej piersi.
Jej jęki stawały się coraz głośniejsze i powoli zaczynała się obawiać, że ktoś może ich usłyszeć. Nie
obchodziło jej to jednak. Potrzebowała go w tej chwili jak niczego i nikogo innego na świecie.
Blondyn zdaje się wiedział o tym, bo nie kazał jej dłużej czekać, tylko zsunął się niżej i już w
chwilę potem jego język znalazł się właśnie tam, gdzie najbardziej go potrzebowała. Hermiona
zachowując strzępki rozsądku zasłoniła twarz poduszką, by nie krzyknąć na całe gardło jak
cudowne było to, co on z nią robił. Nie musiała długo czekać... Draco doskonale znał jej ciało i
wiedział, jak sprawić, by jego wiedźma krzyczała w spełnieniu. Wystarczyło kilka minut, by
opanowana zwykle panna Granger wiła się w konwulsjach, tłumiąc swoje krzyki w poduszkę. To
było właśnie to... rozkosz największa z możliwych.

⚡⚡⚡

Draco dumny z tego, ze udało mu się ją zaspokoić, ułożył się obok, chcąc nacieszyć oczy jej
pięknem. Bez skrępowania gładził swymi dłońmi jej gładkie ciało, jakby chcąc zaznaczyć, że każdy
jego fragment należy do niego. Hermiona wreszcie uspokoiła oddech i odrzuciła poduszkę. Ledwo
to zrobiła, usta mężczyzny znów wzięły we władanie jej własne. To było właśnie to – ich ulubiony
sposób komunikacji – namiętne, pełne uczucia pocałunki. Obydwoje czuli, że nowa fala pożądania
zalewa ich potężną siłą. Tym razem Hermiona postanowiła przejąc inicjatywę. Szybkim ruchem
pchnęła go na plecy i usiadła na nim okrakiem obdarzając setkami drobnych pocałunków jego
szyje, barki i klatę. Draco zamknął oczy usiłując powstrzymać się od jęczenia na głos, jednak ciche
pomruki przyjemności, jakie wymykały się z jego gardła mówiły jej, że to co robi sprawia mu
wielką rozkosz. Chciała mu się odwdzięczyć, dać mu spełnienie, największe z możliwych. Nie
miała zamiaru tracić czasu i czym prędzej zsunęła się niżej, by pozbyć się jego jeansów i bielizny. .
Gdy tylko jego spodnie klapnęły na podłogę, Hermiona pochyliła się nad jego męskością. Jednak
Draco złapał ją za ramiona i pociągnął w górę, by stłumić kolejny jęk pocałunkiem.
--Nie mogę już czekać...- wyszeptał chrapliwie.
Hermiona uśmiechnęła się pod nosem, zadowolona z tego jak na niego działa i ponownie usiadła na
nim okrakiem. Chciała to zrobić powoli, przedłużać te słodkie tortury, po to, by móc obserwować,
jak bardzo on jej pragnie, jednak Daraco nie miał zamiaru jej na to pozwolić. Złapał ją mocno za
biodra i szybkim ruchem wsunął się w jej rozgrzane wnętrze. Oboje ledwie stłumili okrzyk
przyjemności, który chciał opuścić ich gardła, gdy tylko stworzyli jedność. To było właściwe i
piękne. Obydwoje, doskonale zgrani, zaczęli się poruszać w rytm, który dyktowały im ich serca.
Chcieli mieć siebie na wyłączność już zawsze. Czuć te obezwładniającą przyjemność i w ten
sposób okazywać sobie, jak wiele dla siebie znaczą. Wiedzieli jednak, że ta chwila nie może trwać
wiecznie. Kochali się z namiętnością i pasją, ale z każdą chwilą ich zbliżenie stawało się bardziej
dzikie. Nie mogli się sobą nasycić i obydwoje mieli wrażenie, że chyba nigdy nie dają rady tego
zrobić. Ich ciała odbijające się od siebie, ciche jęki rozkoszy, pot powoli skraplający się na ich
ciałach i ciągły galop ku spełnieniu. Wiedzieli, że nie mają dużo czasu, dlatego Draco czując, że
finał jest blisko podniósł się, by szybkim ruchem przewrócić Hermionę na plecy. Wszedł w nią
ponownie, mocno i głęboko i znów rozpoczął szalony taniec dwóch ciał. Hermiona objęła go
mocno ramionami, a swoje łydki skrzyżowała na jego plecach, chcąc jak najdłużej pozostać tak
blisko. Wiedziała, że kolejne spełnienie nadchodzi do niej pełną falą i dlatego wtuliła swoją twarz w
jego szyję, licząc na to, że to choć trochę stłumi jej jęki.
Draco również wiedział, że to nie potrwa już długo. Zacisnął zęby, ledwie tłumiąc krzyk, chcąc
wytrzymać chociaż jeszcze chwilę, doskonale wiedzą, że jego mała czarownica też jest już blisko
orgazmu... A kiedy to się stało, gdy Hermiona zajęczała głośniej tuż przy jego uchu, a jej wnętrze
zaczęło dziko pulsować i on pozwolił sobie na głośniejszy jęk i spełnienie, takie silne, że wiedział,
że nigdy żadna kobieta nie byłaby w stanie temu dorównać. W tej chwili już wiedział, że takiej
rozkoszy, może doznać tylko ktoś, kto uprawia seks z prawdziwą miłością...

⚡⚡⚡

Hermiona usiłowała wyregulować swój oddech w rytm serca Dracona. Opierała głowę o jego nagą
pierś, a jego chłodne palce błądziły po jej plecach, kreśląc na nich skomplikowane wzory.
Odetchnęła głęboko, zrelaksowana i szczęśliwa. Tuż za drzwiami znajdowała się setka ludzi. Jej
przyjaciół i sądząc po zachowaniu Patil – wrogów. Jej mama mogła chcieć wejść do ich wspólnego
pokoju w każdej chwili, ale Hermiony to nie obchodziło. Chciała jeszcze przez chwilę móc łapać te
strzępki szczęścia, jakie teraz czuła. Bo jutro znów będzie szare i niepewne.
--Co teraz będzie? - spytała.
--Naprawdę chcesz psuć tę chwilę rozmową o tym co nas czeka? - odpowiedział pytaniem,
jednocześnie mocniej ją do siebie przytulając.
--Nieee, chyba nie chcę – wymruczała zadowolona.
--Tak właśnie myślałem. Lepiej opowiedz jak ci tutaj jest po powrocie?
--Nijak, staram się dużo pracować, mało myśleć... – westchnęła ciężko.
--Hermiona, ty zawsze za dużo myślisz – zaśmiał się pod nosem.
--A tobie jak jest beze mnie w Umbra Walpurgis?
--Nudno – odpowiedział z prostotą – Nie ma mnie kto denerwować, no może poza tym kretynem
Goylem, który wciąż gada o tej całej Lovegood.
Hermiona zachichotała, ledwo mogąc sobie wyobrazić, jak Draco znosi towarzystwo zakochanego
kumpla.
--Po co przyjechałeś na zebranie, skoro o wszystkim już wiedziałeś?
--Mam do ciebie sprawę, a to był dobry pretekst.
--Jaką sprawę? - dociekała, unosząc głowę, by spojrzeć mu w oczy.
--Za chwilę ci wyjaśnię – mruknął, przyciskając jej głowę z powrotem do swojej piersi i chcąc
jeszcze chwile nacieszyć się jej bliskością.
--Skąd wiedziałeś, który pokój jest mój? - zapytała przymykając oczy i wtulając się w niego
najmocniej jak potrafiła.
--Czekałem na ciebie na korytarzu, bo wiedziałem, że rudzielec tak szybko cię nie wypuści –
burknął.
Ponownie uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.
--Czyżbym słyszała zazdrość w twoim głosie?
--Od kiedy to zrobiłaś się taka pewna siebie, co? - Draco połaskotał ją w ramach zemsty, a
Hermiona zapiszczała ze śmiechu.

W tym właśnie momencie ktoś pociągnął za klamkę do jej pokoju...

Rozdział 34

„Gdy muszą przetrwać ogrom zła...”

(Toni Braxton – Umbreak My Heart)

Panika zalała całe jej ciało, a oddech na kilka sekund uwiązł jej w piersi. Zaraz wszystko się
wyda! Zaraz ktoś ich przyłapie! Zaraz ktoś odkryje ich tajemnice...
Jednak klamka poruszała się i poruszała, a drzwi nie ustępowały. Dopiero teraz Hermiona
przypomniała sobie, że zanim Draco zdjął z siebie zaklęcie kamuflujące usłyszała przecież brzęk
klucza w zamku. Dzięki Ci Merlinie za jego zapobiegliwość!
Nim jednak odetchnęła głęboko w poczuciu ulgi, ktoś mocno załomotał w drzwi. Draco szybko
wyskoczył z łóżka i sięgnął po swoją różdżkę, a Hermiona postanowiła pójść w jego ślady. Drzwi
co prawda pozostawały zamknięte, ale dla żadnego czarodzieja nie była to przecież przeszkoda.
Jedno zaklęcie i...
--Hermiona? Hermiona jesteś tam? – kolejne łomotanie w drzwi – Chciałbym z tobą porozmawiać!
- to był Ron.
--A ten tu czego? - warknęła pod nosem brązowowłosa, wściekła, że ten szczur miał w ogóle
odwagę do niej przyjść.
--Odpowiedź mu, bo zaraz tu wejdzie – wyszeptał Draco, szybko zapinając swój skórzany pasek i z
niepokojem zerkając na drzwi.
--Jestem Ron, ale nie chcę teraz z tobą rozmawiać – krzyknęła ledwo kryjąc swoją złość.
--Hermiono ja... przepraszam cię, porozmawiajmy, proszę... - Ron dalej szarpał za klamkę.
--Nie mam teraz na to ochoty! Pogadamy po kolacji! - zawołała, szybko ścieląc łóżko za pomocą
zaklęcia.
Na chwilę po drugiej stronie drzwi zaległa cisza, a Hermiona i Draco spojrzeli na siebie niepewnie.
--Dobrze. To przyjdę po kolacji – usłyszeli pomruk wyraźnie zawiedzionego Rona, a zaraz potem
jego ciężkie kroki oddalające się od drzwi.
Dopiero teraz Hermiona naprawdę głęboko odetchnęła, szczęśliwa, że nie stało się najgorsze. Nie
chciała, by między Draconem, a Ronem musiało dojść do jakiejś konfrontacji.
--Nie sądziłem, że przyjdzie taki dzień, gdy ten rudy śmieciarz wkurzy mnie jeszcze bardziej niż
zwykle – mruknął Draco, przyciągając ją do siebie szybkim ruchem.
Hermiona zarzuciła mu ręce na szyję i oparła głowę o jego ramię, wciąż ledwo wierząc w to, że jest
tak blisko niej. Znów mogła poczuć się bezpieczna i szczęśliwa w swoim ulubionym miejscu na
ziemi – w jego ramionach.
--Muszę już wracać... - wyszeptał, wiedząc, że ta cudowna chwila powoli dobiega końca.
--Nie... - jęknęła, zamykając oczy i mocniej go obejmując.
--Hermiono...
--Wiem. Dziękuje ci za to, że do mnie przyszedłeś – odchyliła głowę w tył i stanęła na palcach, by
sięgnąć jego ust.

⚡⚡⚡

To był bardzo krótki pocałunek, ale pełen oddania, czułości i miłości, wszystkiego tego co do niego
czuła.
--Nie odmówiłbym sobie tej przyjemności – zamruczał niczym zadowolony kot.
--Mówiłeś, że masz do mnie jakąś sprawę – Hermiona odsunęła się nieco od niego, przypominając
sobie, że głównie dlatego się tu zakradł.
--W zasadzie dwie sprawy – Draco złapał ją za dłoń i razem usiedli na jej łóżku.
--Aż dwie? - Hermiona uśmiechnęła się lekko.
--Chodzi o ten herb. Snape miał ci przekazać eliksir...
--I przekazał – Hermiona od raz po jego słowach się spięła.
--Nie użyłaś go – bardziej stwierdził niż zapytał.
Hermiona puściła jego dłoń i wstała. Czuła się bardzo rozczarowana tym, że właśnie w tej sprawie
Draco do niej przyszedł. Czy naprawdę tak bardzo zależało mu na tym, by pozbyć się tego znaku,
jedynego widzialnego symbolu tego co ich łączy?
--Nie wiedziałam, że aż tak ci na tym zależy – prychnęła, zła na samą siebie, że nie potrafi ukryć
jak boli ją jego postawa.
Draco również wstał i powoli do niej podszedł, wyciągnął dłoń i położył ją dokładnie w miejscu,
gdzie pod rękawem jej swetra znajdował się jego rodzinny herb, ten sam, który wypalił własną
różdżką.
--To nic nie znaczy Hermiono. To niczego nie pokazuje. Niczego nie udowadnia. Ani ty, ani tym
bardziej ja tego nie potrzebujemy, bo to co nas łączy nie powinno być zamykane w żadnym
schemacie – przeniósł dłoń i delikatnie złapał ją za podbródek, chcąc by spojrzała mu w oczy.
Już pod samym wpływem jego spojrzenia, serce Hermiony szybciej zabiło, a oddech znacznie
przyśpieszył.
--Ten znak nie będzie nigdy znaczył, że należysz do mnie, jeśli sama naprawdę nie będziesz tego
chciała...
--Chcę... - wypaliła nim zdążyła się zastanowić nad wagą tego wyznania.
Draco uśmiechnął się lekko, nie kryjąc satysfakcji, po czym pocałował ją krótko lecz bardzo
namiętnie.
--Użyj eliksiru, a znamię zniknie do jutra rana – zapewnił ją, próbując jakoś przywrócić swoje
emocje do porządku. Musiał już wracać, a chciał poprosić ją o coś jeszcze.
--A ta druga sprawa? - zapytała, jakby czytając w jego niespokojnych myślach.
--Chodzi o akcje w Hogwarcie... - zaczął ostrożnie – Nie możesz tam iść Herm. To będzie... - nawet
nie wiedział co ma jej powiedzieć bo słowa takie jak: rzeźnia, mordownia, jatka czy katastrofa nie
oddawały powagi tego co tam się wydarzy.
Hermiona odsunęła się od niego nie dowierzając w to co powiedział. Naprawdę myślał, że mogłaby
zrezygnować z udziału w ostatecznej bitwie? Nie!
--Chyba nie sądzisz, że mogłabym stchórzyć?! - zaperzyła się.
--Nie rozpatruj tego w takiej kategorii...
--Tam będą się rozstrzygać nasze losy!
--Tam będą ginąć ludzie! I to nie tylko ci źli! - jego głos przybrał nieco ostrzejszego tonu.
--Wiem i sama mam zamiar kilku dopaść – odpowiedziała, w myślach już wyobrażając sobie, jak
udaje jej się zabić Kruma.
--Czemu ty zawsze musisz mi się sprzeciwiać? - zapytał z rezygnacją kręcąc głową.
Hermiona uśmiechnęła się zadziornie i znów zarzuciła mu ręce na szyję.
--Naprawdę liczyłeś na to, że uda Ci się mnie powstrzymać?
--Nie, ale chyba miałem jakąś nikłą nadzieję – uśmiechnął się lekko pod nosem i przytulił ją do
siebie, wiedząc, że nadeszła pora pożegnania.
Hermiona też to wiedziała i mocno zacisnęła powieki chcąc opanować na tyle emocje, by się nie
rozpłakać. To by im niczego nie ułatwiło...
--Kiedy znów się zobaczymy? - zapytała cicho.
--Nie wiem...
--Mimo to obiecaj, że wkrótce – odsunęła się od niego i zdobyła się na niewielki uśmiech.
--Ktoś by jeszcze pomyślał, że za mną tęsknisz Granger – zażartował, chcąc pozbyć się tego smutku
z jej spojrzenia.
--Wciąż jesteś zakochaną w sobie fretką, Malfoy – odgryzła się, parskając śmiechem.
--O nie! To już było przegięcie – on również się roześmiał, znów przyciągając ją do siebie, by
otrzymać pożegnalny pocałunek.
--Będę tęsknić – wymruczała, gdy wreszcie, niechętnie ją puścił.
--Nie tylko ty – przyznał, sięgając po swoją różdżkę.
--Odprowadzę cię, żebyś na nikogo nie wpadł – zaproponowała, a Draco w odpowiedzi tylko skinął
głową i rzucił na siebie zaklęcie kameleona

⚡⚡⚡

Hermiona podeszła do drzwi i powoli je otworzyła, chcąc się rozejrzeć i sprawdzić czy na pewno
nikogo nie ma na korytarzu. Na szczęście droga była wolna. Wyszła pierwsza, pozostawiając drzwi
otwarte i podeszła do schodów. Nim jednak zdążyła po nich zejść, poczuła jak ktoś łapie ją za rękę.
Uśmiechnęła się ciepło pod nosem. Nawet tak niewinny kontakt pomiędzy nimi był dla niej
znakiem, że nie tylko jej zależy... To sprawiało, że od razu czuła się pełna siła do dalszej walki.
Bez żadnych przeszkód wyprowadziła Dracona z Białego Feniksa i podeszła z nim do miejsca, skąd
można się było bezpiecznie aportować.
--Uważaj na siebie – szepnęła w przestrzeń, choć doskonale wiedziała, że on stoi tuż obok.
Na krótką chwilę poczuła, jak on mocniej ścisnął jej dłoń, a zaraz potem usłyszała cichy trzask i już
wiedziała, że Draco zniknął. Westchnęła, czując jak ponownie jakiś nieznośny ciężar zalega w
okolicach jej serca i dotarło do niej, że jest to strach i troska o to, co się z nim stanie. Zwykle nie
ufała przeczuciom, ale dziś niepokój był jakby silniejszy.

⚡⚡⚡

Stała tak przez kilka minut, w myślach wspominając to co się dziś wydarzyło. Jak wielkie miało to
dla niej znaczenie... Jak wiele zmieniało, jak wiele obietnic za sobą niosło... Po chwili postanowiła
jednak czymś się zająć, by jakoś oderwać myśli od wydarzeń dzisiejszego popołudnia.
Nie zdążyła jednak wrócić do domu, gdy za jej plecami ponowie rozległ się dźwięk zwiastujący, że
ktoś się właśnie pojawił. Odwróciła się, by sprawdzić kto to też zawitał do Białego Feniksa i...
niemal od razu tego pożałowała.
Biel uśmiechu Daniela Lestrange'a mogłaby śmiało oświetlić komuś półmrok... a był to uśmiech tak
szeroki, że Hermiona, aż poczuła się od tego nieswojo.
--Miona! Tak właśnie miałem nadzieję, że cię tu spotkam! - zawołał wesoło Daniel, szeroko
rozkładając ręce w nadziei, że Hermiona go uściska.
--Witaj Danielu, co cię do nas sprowadza? - zapytała uprzejmie, oplatając się ramionami, jakby
chcąc w ten sposób odgrodzić się od samej jego obecności.
I choć cała jej postawa wskazywała na to, że nie ma najmniejszej ochoty się przytulać, to Daniel
widać nic nie zauważył, bo objął ją i mocno uściskał, najwyraźniej zadowolony, że ma taką
możliwość.
--Mam spotkanie ze starym Dropsem, ale jeśli chcesz to możemy potem porozmawiać i tak dalej... -
znów błysnął olśniewającym uśmiechem i zalotnie zmrużył jedno oko.
--Wybacz, ale mam dużo pracy – Hermiona zrobiła kilka kroków w tył z przepraszającym
uśmiechem, a później czym prędzej odwróciła się na pięcie i szybko weszła do budynku. Naprawdę
była wdzięczna Danielowi za to, że szpieguje dla Zakonu, ale jego pewność siebie i nazbyt
wylewne zachowanie względem niej, było czymś co po prostu ją odrzucało.

⚡⚡⚡

Postanowiła zajrzeć do magazynu w nadziei, że spotka tam Harry'ego czy Nevilla. Ostatnio poza jej
mamą i nimi dwoma, nie umiała z nikim nawiązać dłuższej rozmowy. Luna wciąż opowiadała o
pobycie w twierdzy i Goylu, a to powodowało u Hermiony jeszcze głębsze uczucie tęsknoty i
strachu o to co dzieje się z Draconem. Tara również wspominała koszmar, który się tam rozgrywał,
a to znów często wzbudzało w Herm poczucie winy względem Lavender czy Ginny... Padma wciąż
nie szczędziła jej obelg i gróźb, gdy tylko się mijały, a rodzina Weasley'ów wciąż wypytywała ją o
to czy ma jakieś pomysły co Voldemort może robić z Ginny. No i został jeszcze Ron... Porażka na
całej linii. Nie docierały do niego żadne jej słowa i argumenty i zaczynała powoli myśleć, że jej
Rudy przyjaciel traci słuch, albo co gorsza rozum! Jednak po tym jego dzisiejszym występie w
kuchni, postanowiła poważnie z nim porozmawiać. Tym razem miarka się przebrała.

⚡⚡⚡

Resztę popołudnia spędziła na sortowaniu towarów i leków, a w między czasie Neville opowiadał
jej różne anegdotki z życia w Białym Feniksie, które miały miejsce pod jej nieobecność. Hermiona
była mu za to naprawdę wdzięczna, bo po udanym popołudniu w ramionach Draco, naprawdę nie
chciała zbyt szybko tracić dobrego humoru.
Skończyli z porządkami w magazynie na krótko przed kolacją i Hermiona postanowiła, że
wcześniej pójdzie się przebrać i umyć ręce nim zajdzie do kuchni Molly. Wiedziała, że zaraz po
kolacji najpewniej osaczy ją Ron, wciąż pełen pretensji, ale nie miała zamiaru się tym przejmować.
Do tej rozmowy musiało wreszcie dojść.
Przebrała się i właśnie próbowała jakoś poskromić swoje loki, gdy ktoś zapukał do drzwi jej
pokoju.
--Proszę! - krzyknęła, myśląc, że to najpewniej Tara bądź Harry.
--Przyszedłem po ciebie, bo pomyślałem sobie, że razem pójdziemy na kolację – usłyszała głos
Rona i sama do siebie skrzywiła się widowiskowo w lustrze.
--Jeszcze chwila, zaraz wyjdę – odpowiedziała, starając się ukryć swoją niechęć do niego.
Po kilku minutach stwierdziła, że nie ma sensu dłużej przeciągać tej chwili, a rozmowa pomiędzy
nią, a Rudzielcem widocznie będzie przeprowadzona nieco wcześniej. Trudno. Wyszła z łazienki z
dumnie uniesioną głową i stanęła przed Ronem gotowa do konfrontacji... Nie spodziewała się
jednak, że będzie on, aż tak na nią wściekły. Jego piegowate policzki palił rumieniec złości, a oczy
wprost ciskały gromy.
--Ron co...? - próbowała zacząć.
--Patrz! - wrzasnął Weasley, nerwowo wymachując jej przed oczami czymś czarnym i skórzanym.
Hermiona ze zdziwienia dosłownie otwarła usta, nie wiedząc kompletnie o co mu chodzi.
--Wytłumacz się! Natychmiast! - zażądał Ron, wciąż machając czarnym przedmiotem.
--Uspokój się i powiedz mi o co ci chodzi... - poprosiła.
--O co?!- wrzasnął – A o to, skąd obok twojego łóżka wzięła się skórzana rękawiczka
Śmierciożercy!

⚡⚡⚡

Dopiero po chwili dotarł do niej sens jego słów. To co Ron trzymał, było czarną rękawiczką, taką
jaką zwykle używa się do jazdy konnej. Musiała niechcący upaść Draconowi, gdy w ferworze
uczuć dosłownie zdzierali z siebie ubrania. Pech chciał, że to właśnie Ron ją znalazł...
--To nie twoja sprawa skąd ją mam. Oddaj!
Była wściekła, że Ron ma czelność czegokolwiek od niej żądać. Ona nie pytała go o jego sprawy z
Padmą, więc i on powinien trzymać się od jej życia osobistego z daleka!
--O nie! Idę z tym do Dumbledora! Zdradzasz nas! Szpiegujesz dla śmierciusów! Malfoy wyprał ci
mózg! - Hermiona wprost nie mogła uwierzyć, że Ron naprawdę wykrzykuje takie bzdury.
Nim jednak zdołała go powstrzymać, Rudy szybko wybiegł z jej pokoju. Zaklęła cicho pod nosem i
biegiem ruszyła za nim, nawet nie chcąc myśleć o tym co będzie, jak cały Zakon się zorientuje, że
Draco był dziś w jej pokoju. Nie chodziło już nawet o to, że wyda się to co jest pomiędzy nimi.
Wiedziała, że wszyscy po prostu przestaną jej ufać, gdy dowiedzą się, że związała się z Malfoy'em,
a przed ostateczną bitwą nie mogło dochodzić do takich nieporozumień czy rozłamów...

⚡⚡⚡
Dogoniła Rona tuż przed drzwiami gabinetu dyrektora, znajdującego się na parterze.
--Ron posłuchaj mnie! - poprosiła, łapiąc go za ramię.
--Nie martw się Hermiona, pomożemy ci…
--Ale to nie tak! - usiłowała wytłumaczyć, gdy nagle otwarły się drzwi gabinetu i stanęli w nich
Orion i Dumbledore.
--O witajcie moi drodzy, co was do mnie sprowadza? - zapytał wesoło Albus.
--Panie dyrektorze! Hermiona jest chora! - krzyknął Ron, nim ona zdążyła chociaż otworzyć usta.
--Źle się czujesz Mionko? - zatroskał się Daniel.
--Mionko? Więc to ty! Kuzynek Malfoya! Powinienem był się domyślić! Natychmiast ją odczaruj!-
krzyczał Weasley, praktycznie się przy tym opluwając.
--Spokojnie mój chłopcze! Wytłumacz nam o co ci chodzi – poprosił Dumbledore z dobrodusznym
uśmiechem.
--O co? Właśnie o to! - Ron podał dyrektorowi rękawiczkę Dracona, a pod Hermioną ugięły się
nogi. To koniec! Zaraz wszystko się wyda!
--To rękawiczka do konnej jazdy, ma herb Śmierciożerców – zauważył Daniel, zaglądając przez
ramię Albusa.
--Właśnie! A wiecie gdzie ją znalazłem? Obok łóżka Hermiony! - krzyknął zadowolony z siebie
Rudzielec.
Oczy Dumbledora i Oriona spoczęły na wyraźnie zdenerwowanej dziewczynie. I niby co ona miała
im teraz powiedzieć? Jakie kłamstwo wymyślić?
--Ja... ja... kiedyś Draco zabrał mnie na konna przejażdżkę i dał rękawiczki, bo było mi zimno... ja
je ze sobą zabrałam – kłamała, usiłując zrobić wszystko, by zabrzmiało to prawdopodobnie.
Albus przyglądał jej się przez chwilę, po czym uśmiechnął się jak na pogodnego staruszka przystało
i podał jej rękawiczkę.
--Widzi pan, panie Weasley. Wszystko się wyjaśniło. To zwykła pamiątka. Hermionie nic nie grozi,
a już zwłaszcza ze strony pana Malfoy'a – zapewnił Dumbledore, po czym odwrócił się w stronę
Daniela.
--To chyba wszystko mój drogi przyjacielu. Do zobaczenia – Albus uścisnął dłoń mężczyzny i
wrócił do gabinetu zostawiając ich samych.
--Pamiątka po brudnym Śmierciożercy, który cię więził? - syknął wściekle Ron.
--Uważaj Weasley o kim mówisz! - warknął Daniel, wyraźnie rozzłoszczony. Ronald chyba właśnie
miał zamiar mu coś odpyskować, gdy odezwała się Hermiona.
--Nie muszę ci się z niczego tłumaczyć! - rzuciła Rudemu pogardliwe spojrzenie i odwróciła się na
pięcie, by móc wrócić do swojego pokoju. Potrzebowała teraz chwili wytchnienia w samotności.
Niestety nie było jej to dane, bo ledwo zdążyła dojść do schodów, ktoś złapał ją za ramię. Już miała
odwrócić się i nawrzeszczeć na Rona, gdy okazało się, że to Daniel za nią poszedł.

⚡⚡⚡

--To zabawne wiesz... - wymruczał, wbijając wzrok w rękawiczkę, którą Hermiona wciąż mocno
przyciskała do piersi, jakby ta faktycznie była cenną pamiątką.
--Co? - zapytała, nic nie rozumiejąc.
--To, że minąłem się dziś na chwilę przed przybyciem tutaj z moim kuzynem i zwróciłem mu
uwagę na to, że ma tylko jedną rękawiczkę. Powiedział, że drugą zgubił na misji, z której wraca.
--Pewnie chodziło o jakąś inną... - wyjąkała, czerwieniąc się ogniście.
Nagle wyraz twarzy Daniela diametralnie się zmienił. Z łagodnego zamyślenia w jednej chwili na
jego obliczu pojawiła się prawdziwa wściekłość.
--Wiem o co chodziło. O to co zwykle. Panicz – najlepszy we wszystkim – Malfoy – Lestrange
wypluł te słowa niczym najgorszą obelgę.
--Daniel co ty...
--Ale już nie na długo! - Orion odwrócił się gwałtownie i nim Hermiona zdążyła chociaż pomyśleć,
by coś za nim krzyknąć, jego już nie było.
--Co tu się dzieje? - zapytała sama siebie, siadając na pierwszym stopniu schodów i chowając twarz
w dłoniach. Naprawdę miała już dość emocji, jak na jeden dzień.

⚡⚡⚡

--Powinnaś się już położyć córeczko. Jest bardzo późno – Helen zerknęła do kantorka, w którym
Hermiona usiłowała uporządkować pergaminy dotyczące zaopatrzenia.
--Jeszcze chwilę mamo, nie jestem śpiąca – odpowiedziała, w duchu myśląc o tym, że najpewniej
wcale nie uda jej się dziś zasnąć.
--Zamęczysz się! A na dodatek nie zjadłaś kolacji – Helen z dezaprobatą pokręciła głową nad
nierozwagą córki.
--Nic mi nie będzie mamo, naprawdę. Nie zadręczaj się tym, tylko idź już spać – poprosiła, usiłując
się nie rumienić, na sam widok łóżka jej mamy.
--Dobrze. W takim razie dobranoc skarbie – Helen pochyliła się, by cmoknąć córkę w policzek, nim
jednak zdążyła to zrobić na korytarzu tuż obok ich pokoju rozległ się krzyk, a zaraz potem tupot
stóp i jakieś trzaski.
Hermiona niczym rażona piorunem zerwała się z krzesła i sięgnęła po swoją różdżkę.
--Zostań w pokoju mamo, pod żadnym warunkiem stąd nie wychodź, chyba, że ktoś z Zakonu tu po
ciebie przyjdzie! - krzyknęła, szybko machając różdżką, by zapewnić swojej mamie chociaż
minimalną obronną tarczę.
Co jeśli właśnie ich zaatakowano? Wiedziała jednak, że nie ma czasu teraz rozmyślać. Trzeba
działać! Czym prędzej wybiegła z pokoju i zbiegła po schodach, bo jak przypuszczała, coś musiało
stać się na zewnątrz. Jej podejrzenia bardzo szybko się potwierdziły, gdyż tuż przed budynkiem
stała spora grupa mieszkańców Feniksa. Nikt jednak nie walczył. Przeciwnie, zgromadzeni byli oni
wokół jakiś postaci leżących na ziemi. Zimny dreszcz przeszył całej jej ciało, a zaraz potem
Hermiona ruszyła do przodu, przepychając się, by zobaczyć co się dzieje.
--Odsunąć się wszyscy! On potrzebuje powietrza! - ktoś krzyknął.
--Eliksiry. Dajcie mi moją torbę! Już! - wychrypiał słabo ktoś inny, ale ten głos Hermiona wyraźnie
rozpoznała. To był Snape...
Wreszcie udało jej się przepchać na tyle blisko, by zobaczyć co się dzieje. Zobaczyła Adriana
Pucey'a mocno rannego, ale stojącego o własnych siłach. Walden Macnair klęczał na trawie, a z
rany na jego głowie obficie ciekła krew, którą Molly Weasley właśnie próbowała zatamować. I
wtedy Hermiona spojrzała na to, na co patrzyli nieomal wszyscy. Na trzy postacie leżące na ziemi i
skupione na opatrywaniu i leczeniu czwartej. Snape wyglądający, jak po ataku Szyszmory właśnie
gorączkowo mieszał coś w fiolkach. Dumbledore blady i z ciasno zaciśniętymi ustami przykładał
różdżkę do piersi rannego i rzucał jakieś skomplikowane zaklęcia, a Lupin zajmował się
opatrywanie bardzo poważnej rany na łydce nieszczęśnika.

⚡⚡⚡

Wszystko działo się w zaledwie kilka sekund, ale Hermiona zarejestrowała to wszystko wyraźnie,
nim jej spojrzenie padło na twarz poszkodowanego. Jasne blond włosy posklejane były od krwi, a te
same usta, które dziś całowała, były przeraźliwie sine. Ciało bezwładne niczym szmaciana lalka,
leżało na trawniku przed Białym Feniksem, a życie uchodziło z niego z każdym chrapliwym
oddechem wyrywającym się z piersi Dracona Malfoy'a...

To nie była prawda...

To się nie stało...
To tylko sen...
Zły sen.
⚡⚡⚡

Dookoła niej wciąż dużo się działo. Jasne promienie zaklęć uleczających raz po raz trafiały w
ledwie poruszającą się w chrapliwym oddechu pierś mężczyzny. Ludzie szeptali między sobą, a
zimny wiatr szarpał bezlitośnie ich włosy i okrycia.
Dla niej cały ten świat jakby przestał istnieć. Patrzyła na bledszą niż zwykle twarz i wciąż marzyła
o tym i błagała cicho, by to był tylko kolejny zły sen. Kolejny koszmar, który jej się przyśnił. Zaraz
się obudzi. Zaraz wstanie. Albo ona ocknie się w swojej sypialni, albo on podniesie się z tej
wilgotnej trawy i z swoim seksownym uśmiechem podejdzie do niej i rzuci, jakąś ironiczną uwagę.
Tak, już za chwilę to nastąpi...
I choć oddałaby bardzo wiele za taki scenariusz, to nie mógł on się zrealizować. Draco leżał na
trawie, a Dumbledore, Snape i inni z całych sił walczyli o jego życie. Walka ta była zdecydowanie
nierówna, gdyż jakaś siła bardzo chciała tej nocy wyrwać z świata żywych tego młodego
mężczyznę.

⚡⚡⚡

I w niej znów pojawiło się to uczucie.

Bezsilność zalała ją wielką falą, a rozpacz przepełniła jej serce. Nie wiedziała jak złapie kolejny
oddech, ale miała poczucie, że będzie on uzależniony od oddechu blondyna leżącego tuż
nieopodal...
--Draco... - wyszeptała.
Słowo to prawie paliło jej gardło. Jeszcze nie mogła w to wszystko uwierzyć.
--Draco – szepnęła ponownie, czując jak nogi odmawiają jej posłuszeństwa, a ciało powoli osuwa
się w nicość.
Wtedy jednak złapała ją para silnych, męskich ramion, chroniąc ją przed upadkiem i pomagając
wrócić do przytomności.
--Musisz być silna Hermiono. On z tego wyjdzie – szepnął jej wybawca.
--Harry – zaszlochała, wdzięczna, że jest przy niej.
I choć to wszystko nadal było przerażającym koszmarem, to dzięki temu, że przyjaciel był tuż obok
poczuła, że nie wszystko się jeszcze skończyło. Jej świat stanął na krawędzi, ale do upadku jeszcze
nie doszło.
Płakała w klatkę piersiową Pottera, cicho modląc się o to, by jego słowa się sprawdziły. Draco z
tego wyjdzie. Musi wyjść. Musi... musi... musi...
--Cii... spokojnie. Malfoy, to silna bestia. Nic mu nie będzie, musisz w to uwierzyć – Harry głaskał
ją po rozmierzwionych włosach i wciąż szeptał słowa mające ją choć trochę uspokoić. On sam od
dawna podejrzewał, że pomiędzy Hermioną, a Malfoyem do czegoś doszło, a podejrzenia te
wzbudził w nim sam blondyn w chwili, gdy poprosił go o napisane listu do przyjaciółki.

⚡⚡⚡

--Odsunąć się! Przenosimy go do środka! - krzyknął Lupin, a wszyscy jak na komendę rozstąpili się
na boki. Hermiona wciąż podtrzymywana przez Harry'ego, blada i drżąca, patrzyła na to, jak
bezwładne ciało Dracona transportowane jest na niewidzialnych noszach w stronę Białego Feniksa.
Tak bardzo chciałaby móc coś zrobić, jakoś mu ulżyć w cierpieniu, ale bezsilność w tej chwili
wygrywała bitwę z jej walecznym sercem.
--Dość tych szlochów Granger! Musisz nam pomóc! - cierpki głos Snape'a był jak uderzenie
pioruna, a profesor choć widocznie ranny i słaby, mówił tym samym nieznoszącym sprzeciwu
tonem co zawsze.
--Niech pan da jej chwil... - próbował wtrącić Harry.
--Nie Potter. Nie ma żadnej chwili! Granger za dwie minuty widzę cię na górze z zapasem eliksiru
przeciw gorączkowego i regeneracyjnego. Przynieś też miskę z ciepłą wodą, bo niektórych ran nie
możemy oczyścić magią – zarządził Severus i nie czekając na odpowiedź, pokuśtykał w stronę
wejścia. Dumbledore, Lupin i reszta byli już w środku i jak podejrzewała Hermiona, zajmowali się
umieszczeniem Dracona w jakimś wolnym pokoju na piętrze.
--Powiedź mi gdzie są te eliksiry, przyniosę je – zaproponował dobrodusznie Harry.
--Nie - choć jej głos brzmiał słabo, to pobrzmiewała w nim twarda nuta.
--Herm...
--Nie Harry. Dam sobie radę. Muszę dać! - ostatnie słowa zabrzmiały już pewnie, a waleczna stroną
Hermiony Granger znów wzięła górę. Wiedziała, że musi mu pomóc i wiedziała, że Snape ma rację.
Nie pora na szlochy i rozpacz. To nic nie da. Muszą działać i to szybko. Ona musi mu pomóc! To jej
obowiązek!
Oderwała się od Harry'ego i prawie biegiem ruszyła w stronę magazynu z lekarstwami. Wiedziała,
że czas odgrywa tu główną rolę i nie ma ani minuty do stracenia. Działała jak w transie.
Mechanicznie i precyzyjnie. Najpierw fiolki z eliksirami, później pusta miska. Wodę wyczaruje na
miejscu, przecież ma już swoją różdżkę! Teraz tylko musiała znaleźć pokój, w którym położono
blondyna. Okazało się jednak, że nie było to trudne, bo na jednym z korytarzy przy dębowych
drzwiach tłoczył się tłumek ciekawskich, którzy najchętniej zerknęliby przez ścianę na to, co dzieje
się w środku. Jednak nie było im to dane, bo Adrian Pucey choć wciąż ranny, stał przy drzwiach
niczym strażnik i łypał groźnie na każdego, kto podszedł za blisko. Ledwie jednak zobaczył
Hermionę, a od razu się odsunął i złapał za klamkę, by jej otworzyć. Obdarował ją nawet nikłym
uśmiechem, który chyba miał zastąpić słowa powitania. Była mu za to bardzo wdzięczna, gdyż
wciąż miała wrażenie, że jeśli tylko spróbuje otworzyć usta, może z nich wypłynąć krzyk rozpacz, a
przecież powiedziała sobie, że teraz jest pora na działanie...

⚡⚡⚡

W pokoju panował półmroku, rozświetlany jedynie przez małą, świetlną kulę umieszczoną pod
sufitem. Remus Lupin i Artur Weasley stali w jednym kącie pokoju i szeptali o czymś gorączkowo
między sobą. Dumbledore stał przy nogach łóżka i wymachiwał różdżką, z której wypływały
różnokolorowe promienie zaklęć. Snape natomiast właśnie kończył opatrywać tors Dracona.
Hermiona odstawiła miskę i eliksiry na biurko, nie bardzo wiedząc co ma dalej robić.
Malfoy wciąż był przeraźliwie blady, a jego jasne włosy nadal zlepione były krwią. Patrzyła na
niego, czując się jakby jakaś niewidzialna siła chciała rozerwać jej serce...
--Skończyłem – oznajmił im Snape.
--Więcej nie możemy dla niego w tej chwili zrobić – głos Dumbledora zdradzał nutkę niepokoju, co
spowodowało u Hermiony mały nawrót paniki. Jednak Severus nie miał zamiaru pozwolić jej teraz
rozpaczać. Łypnął na nią surowym wzrokiem i wskazał na miskę.
--Granger przemyj jego rany na przedramionach i zabandażuj – rozkazał.
Hermiona starała pozbierać się w sobie i opanować choć trochę drżenie rąk, ale nie niestety nie było
to łatwe.
--I masz to zrobić porządnie! Przyjdę sprawdzić, jak tylko opatrzę innych! - huknął Snape, po czym
wykuśtykał z pokoju, zamiatając za sobą czarną peleryną.
--Spokojnie panno Granger, wszystko będzie dobrze – próbował pocieszyć ją Dumbledore,
zdobywając się na nikły uśmiech i wychodząc zaraz za Severusem. Remus i Artur widać uznali, że
Hermiona sobie poradzi, bo również po krótkiej chwili wyszli. Spojrzała na te ukochaną twarz i już
wiedziała, że nie podda się tak łatwo. On z nią zostanie. Teraz i zawsze...

⚡⚡⚡

Powoli, krok po kroku, jedna rana po drugiej. Mechanicznie, skrupulatnie, dokładnie...

Jego krew barwiła wodę na czerwono, ale co chwilę wymieniała ją na nową za pomocą zaklęcia.
Atak klątwy tnącej musiał być bardzo silny, ale rany na szczęście nie były głębokie. To było pewne
pocieszenie, choć niewielkie zważywszy na to, jak zapewne musiał cierpieć, gdy mu je zadawano.
Spięte mięśnie i chrapliwy oddech świadczyły o tym, że potraktowano go sporą dawką crucio, a
krew sącząca się z jego lewego ucha mogła być dowodem na wiele skomplikowanych ranach
wewnętrznych. Pozostawało jej mieć nadzieję, że Snape'owi i dyrektorowi udało się je uleczyć.
Wiedziała, że może rzucić na niego proste zaklęcie diagnostyczne, ale... bała się. Tak po prostu bała
się zobaczyć, jak wielkich obrażeń doznał dziś ten mężczyzna, który był dla niej niemal całym
światem.
Tak samo było z odpowiedzią. To jej się bała najbardziej. Bo co jeśli to wszystko stało się z jej
winy? Co jeśli to właśnie przez nią? Jeśli to ma związek z tym, że ją uwolnił?
Te myśli były boleśnie trudne, więc starała się je wyrzucić z swojej głowy i zająć się tym, że teraz
to on jest najważniejszy . Musiała mu pomóc i musiała zrobić to najlepiej jak potrafiła. Oczyściła
ponad połowę jego zadrapań i ran, gdy drzwi do pokoju otworzyły się i ktoś wszedł do środka. Nie
sprawdziła nawet kto to jest, zbyt zajęta tym najważniejszym dla niej zadaniem. Musiała przecież
pomóc mężczyźnie, którego kochała...

⚡⚡⚡

--Hermiono? - głos Harry'ego był łagodny i spokojny, nie mogła się jednak zdobyć na to, by mu
odpowiedzieć. Skinęła tylko lekko głową, by dać mu do zrozumienia, że słyszy.
--Mogę coś dla ciebie zrobić? Jakoś pomóc?
--Poradzę sobie – wyszeptała tak cicho, że ledwie ją usłyszał.
--Może jednak mógłbym coś... jakoś...?
--Rozgoń ten tłum, jeśli jeszcze stoi pod drzwiami. Tu nie ma nic do oglądania – nagle nie wiedzieć
czemu poczuła złość na ludzi, którzy stali przed wejściem, gdy tu przyszła. Czego chcieli? Na co
liczyli?
--Snape ich wygonił, gdy tylko stąd wyszedł – wyjaśnił Harry.
--To dobrze...
--Gdybym mógł ci jakoś pomóc, to daj mi proszę znać...
--Dobrze, dziękuje – odpowiedziała apatycznie, ale w głębi duszy była naprawdę wdzięczna
swojemu przyjacielowi za to, że chciał okazać jej wsparcie.

⚡⚡⚡

Skończyła opatrywanie ran i za pomocą zaklęcia odesłała miskę z wodą. Draco wciąż wyglądał
bardzo źle, chociaż jego oddech był jakby spokojniejszy i mniej chrapliwy.
Przysunęła sobie krzesło i usiadła tuż przy łóżku mężczyzny łapiąc go za zimną dłoń.
--Jest taka zimna pewnie przez to, że zgubiłeś dziś u mnie rękawiczkę... - chciała zażartować, by
jakoś samej siebie dodać otuchy, ale zamiast śmiechu z jej gardła wyrwał się gorzki szloch, a łzy
strumieniem spłynęły po twarzy. Była trochę zła na siebie, za to, że słabość w niej wygrała, ale te
wszystkie emocje: strach, rozpacz, ból i bezsilność narastały w niej z taką siłą, że nie potrafiła im
się dłużej opierać.
Draco... jej Draco leżał tu przed nią i walczył o życie. Nie tak wyobrażała sobie ich kolejne
spotkanie, o które prosiła go minionego popołudnia. Teraz wydawało jej się, że to wszystko miało
miejsce zupełnie gdzieś indziej, w jakimś równoległym wymiarze.
--Musisz przeżyć! Słyszysz mnie! Musisz...- błagała, kładąc głowę na ich złączonych dłoniach i
usiłując opanować chęć głośnego wycia z rozpaczy.
--A więc to prawda...
Poderwała głowę do góry, zdziwiona, że nawet nie usłyszała, jak ktoś wszedł do pokoju. Odwróciła
się w stronę drzwi i zmierzyła niechętnie nieproszonego i bardzo niemile widzianego tu gościa.
--A ja myślałem, że to tylko plotki... - wyszeptał Ron, patrząc z mieszaniną pogardy i
niedowierzania, na jej dłoń mocno ściskającą rękę Malfoy'a.
--Wyjdź stąd! - zażądała, tonem nieznoszącym sprzeciwu.
--Ty i ten śmieć? Wy naprawdę...? Jak mogłaś Miona?
--Wynoś się! - ryknęła z zamiarem sięgnięcia po różdżkę.
--On już wychodzi – cierpki głos Adriana Pucey'a sprawił, że Ron się trochę przestraszył. Jednak
nim wyszedł popatrzył jeszcze wzrokiem pełnym nienawiści na swoją byłą dziewczynę i Hermiona
zrozumiała, że w tej chwili coś w ich relacji pękło na tyle trwale, by nic i nikt nie mógł już tego
odbudować. Ron wyszedł, niezbyt cicho zatrzaskując za sobą drzwi, a Adrian wyglądał jakby ledwo
się powstrzymał, by za nim nie ruszyć i porządnie mu nie przylać.
Hermiona znów odwróciła się w stronę Dracona wiedząc, że podjęła słuszną decyzję. Wybrała
najlepiej, jak mogła.
--Wymówił twoje imię, gdy go tu nieśliśmy – odezwał się Adrian, a ona poczuła, jak jej serce
zalewa dziwna fala ciepła. Czy myślał o niej, nawet w tych najgorszych chwilach...? To wiele dla
niej znaczyło.
--Snape i profesor Dumbledore proszą cię byś przyszła na chwilę do kuchni. Będą tam omawiać coś
ważnego i chyba lepiej żebyś przy tym była.
--Wolałabym zostać z nim – jęknęła, bojąc się opuścić go choć na krok.
--Posiedzę tu przez tą chwilę, obiecuje – zapewnił ją Adrian.
--Dobrze... - zgodziła się, choć bardzo niechętnie.
Wychodząc jeszcze raz spojrzała przez ramię na nieprzytomnego blondyna. Chciałaby móc ostrzec
go, by nie ważył się... umi... nie, nie umiała nawet w myślach wypowiedzieć tego słowa.

⚡⚡⚡

W kuchni panowała złowroga cisza. Lupin i Artur siedzieli przy jednym końcu stołu nad jakaś
rozłożoną mapą i nic nie mówiąc wpatrywali się w nią tępo, jakby zapisane na niej były odpowiedzi
na wszystkie zagadki ludzkości. Molly i Helen stały przy kuchennym blacie. Jedna z nich kończyła
właśnie robić kanapki, a druga zalewała herbatę, jednak wszystko odbywało się w takiej ciszy, że
nawet nie było słychać stukania noża o drewniany blat. Walden Macnair siedział przechylony na
drewnianym krześle. Miał zamknięte oczy i sprawiał wrażenie jakby smacznie spał, po bardzo
męczącym dniu. Jednak jego spięte mięśnie i mocno zaciśnięte pięści, leżące na stole jasno
wskazywały na to, że mężczyzna wcale nie odpoczywa. Dumbeldore gładził swą długą, siwą brodę,
wpatrując się w stojąca na stole solniczkę, a Snape kończył bandażowanie swojego lewego
nadgarstka. Nikt z obecnych nie zwrócił uwagi na Hermionę, gdy weszła do kuchni, a każdy
najwyraźniej był bardzo zajęty swoimi myślami.
--Panie dyrektorze? - Hermiona uznała, że najlepiej zwrócić się bezpośrednio do dyrektora.
--Już pani jest, panno Granger. To dobrze. Jeszcze tylko Harry i Ronald...
--Weasley nie przyjdzie – odezwał się Snape, chowając do swojej torby resztki bandaża.
--Dlaczego? - zapytała Molly.
--Bo nie jest tu mile widziany. Gdzie ten Potter? - zirytował się Severus.
--Już jestem, przepraszam za spóźnienie – Harry wpadł do kuchni, jakby sam diabeł go gonił.
--Usiądźcie kochani – Albus wskazał krzesła Harry'emu i Hermionie, a oni posłusznie zajęli
miejsca.
--Zebraliśmy się tu dziś wieczorem, bo Zakon Feniksa został zdradzony... - rozpoczął Dumbledore.
--Straciliśmy połowę naszych szpiegów i to tych z głównego kręgu – wtrącił Remus.
--Ale jak? Co się stało? Dlaczego? Co oni zrobili Draconowi? - Hermiona nie potrafiła
powstrzymać natłoku pytań, który kotłował się w jej głowie.
--Nie słyszałaś Granger? Zdradzono nas – odpowiedział cierpko Snape.
--Klasyka. Podwójny szpieg – odezwał się Macnair.
--Szpieg? Wśród nas był szpieg Voldemorta? - zapytał Harry.
--Tak. Myśleliśmy, że jest po naszej stronie, a tak naprawdę on cały czas donosił na nas Czarnemu
Panu – odpowiedział Walden.
--Ufaliśmy mu, a ten zdradziecki pies od początku nas zwodził! - denerwował się Lupin.
--Ale kto to jest? - dociekał Potter.
Hermiona niestety już znała odpowiedź.
--To był Lestrange. Daniel Lestrange... - warknął wściekły Walden.

⚡⚡⚡

Na chwilę w kuchni znów zapadła ciężka cisza, szybko jednak została przerwana przez ciężkie
kroki kogoś biegnącego po korytarzu. Po chwili drzwi stanęły otworem, a w nich pojawił się blady
jak ściana Adrian.
--Severusie, panie dyrektorze szybko! Draco! On... on...
Rozdział 35

„Gdy od początku walczysz i tracisz, pragniesz i cierpisz”

(Survivor – Burning Heart)

Wszedł do swojej komnaty i zamaszystym ruchem zrzucił z siebie czarną pelerynę. W ślad
za nią poleciała srebrna maska, która odbiła się od ściany i z głośnym brzękiem upadła na podłogę.
Whisky! Naprawdę potrzebował teraz solidnej porcji ognistej, na uspokojenie i jako nagrodę za to
czego dziś dokonał. O wszystkim decydowały ułamki sekund. Jeden mały błąd, a byłoby po nim... I
po całym misternym planie. Dziś szczęście mu dopisało. Nigdy nie był specjalnie wybitny w tych
sprawach, ale lata treningu, a w zasadzie prawdziwej tresury przyniosły efekty. Usiadł, a w zasadzie
opadł ciężko na kanapę i machnięciem różdżki wzniecił ogień w kominku. Wcale nie było mu
zimno, ale to co działo się dzisiejszego popołudnia sprawiło, że coś niepokojąco zimnego zakradło
się do jego wnętrza i za nic nie chciało go opuścić. Nie chciał nazywać tego strachem. Był
Śmierciożercą, generałem pierwszego kręgu, nie powinien nigdy odczuwać niczego nawet
zbliżonego do strachu... a jednak, od pewnego czasu ciągle go to spotykało. Wstał i powoli
podszedł do swojego biurka. Mała szkatułka zamknięta na kilka zaklęć w jego szufladzie była
jedynym co w tej chwili pozwoliłoby mu ochłonąć choć trochę. Otworzył ją i z czułością spojrzał
na pukiel jasnych włosów, związany niebieską wstążką. Ten prezent sprawił mu wiele radości, gdy
mu go dała. Teraz zaś dawał mu niewielki oddech ulgi i nadzieję na to, że wszystko dobrze się
skończy. Dziś mu się udało. Jedno sprawne, szybkie zaklęcie i ocalił siebie i ją... Pozostawało mieć
tylko liczyć na to, że reszcie też udało się przetrwać. Wojna przecież dopiero się zaczynała.

⚡⚡⚡

Wszyscy trzymali się od niego najdalej jak mogli, szczęśliwy jeśli udało im się przetrwać pierwszy
atak szału jaki go dziś dopadł. Lubił budzić strach i zawsze lubił widzieć to przerażenie w oczach
potencjalnych ofiar, ale dziś nie mógł sobie pozwolić na ukazanie całej złości... Wiedział, że go
zdradzają. Od dawna posiadał informacje na temat tego kto knuje za jego plecami i do czego dąży.
Najwierniejsi... Ze złością machnął różdżką, a kryształowa karafka z krwistoczerwonym płynem
rozpadła się w drobny mak. Siedząca na kanapie dziewczyna wzdrygnęła się lekko, lecz jej wzrok
pozostał tak samo zimny i pusty, niczym u porcelanowej lalki. Satysfakcja wymalowała się na jego
obliczu w pełnej okazałości. Odwrócił się w stronę rozłożonej na stole mapy i jeszcze raz spojrzał
na plan. Przynajmniej ona, jedna z części jego genialnej układanki była już gotowa do odegrania
swojej roli. Reszta jakoś się wpasuje, nie mieli przecież innego wyjścia. Lord wymagał, słudzy
musieli... Spojrzał na ten fragment swych planów, w którym udział miał wziąć on... ten
najwierniejszy, który tak srodze zawiódł. Spotka go za to kara, większa niż to co przeżył dziś. Już
on się o to postara. Ponownie machnął różdżką, a nazwisko Malfoy wykaligrafowane na mapie na
chwilę zapłonęło ognistą czerwienią, po czym zniknęło w małym kłębie dymu.

⚡⚡⚡

Szybkość z jaką mknie zaklęcie w stronę swego celu jest liczona w ułamkach sekund. Nie miałaby
dziś jednak szans w starciu w szybkością z jaką Hermiona Granger pokonała drogę dzielącą ją od
kuchni do pokoju, w którym leżał ranny Draco. Snape mimo swego wieku i licznie odniesionych
ran wcale nie był od niej gorszy. Prawie jednocześnie wpadli do pokoju, by móc się przekonać co
takiego miał na myśli Adrian informując ich, że z Draco dzieje się coś dziwnego.
Blondyn rzucał się po całym łóżku targany konwulsjami, a z jego gardła wyrywały się okrzyki bólu.
Hermiona w pierwszej chwili stanęła jak wryta nie wiedząc co ma począć. Na szczęście Severus w
sekundę znalazł się przy Malfoyu i szybko unieruchomił go za pomocą zaklęcia, gdyż większość
opatrunków już była zabarwiona krwią z nowo otwartych ran.
--Co mu się dzieje? - zapytała w panice, akurat w momencie, gdy do pokoju wpadli Lupin i
Dumbledore.
--Szybko Severusie! Musimy go wybudzić! To halucynacja! Chyba mu się wydaje, że wciąż
torturują go w Umbra Walpurgis – krzyknął Albus, wyjmując swoją różdżkę.
--Granger, chodź tu! Jak go obudzimy masz do niego mówić albo krzyczeć, byleby wróciła mu
świadomość? Rozumiesz? - wytłumaczył jej Snape.
W odpowiedzi Hermiona skinęła tylko głową, niezdolna do tego, by wykrztusić chociaż słowo.
Każdy jej mięsień spiął się w panice. Nie wiedziała co ma robić. Płakać, modlić się, przeklinać los?
--Granger! Chodź tu! - ryknął Snape widząc to wahanie w jej postawie.
Szybko wzięła się w garść i ruszyła w stronę łóżka. Severus miał rację. Teraz musiała myśleć o nim
i o tym jak najlepiej mu pomóc. Wydawało jej się, że wieczność minęła od momentu, w którym
Snape i Dumbledore machnęli różdżkami, do chwili, gdy Draco otworzył oczy. Powiódł nimi po
wszystkich zebranych, po czym z jego gardła wyrwał się chrapliwy jęk, a ciało wygięło się w
kolejnej konwulsji. Hermiona nie miała wątpliwości. On nie wiedział gdzie się znajduje, za to
strasznie cierpiał.
--Draco? Draco słyszysz mnie? - wyszeptała drżącym głosem.
--Skończ to...
Jego głos był słaby i chrapliwy, ale raczej błaganie jakie w nim usłyszała było tak wyraźne, jakby
wykrzyczał jej to prosto w twarz. Draco cierpiał tak bardzo, że praktycznie błagał o śmierć.
--Mów do niego Granger! - rozkazał Snape.
--Draco! Nie jesteś już w twierdzy! Jesteś w Białym Feniksie! Słyszysz? To ja! Poznajesz mnie?
--Błagam, nie wytrzymam już dłużej! Skończ to! - wykrzyczał rzucając się w konwulsjach mimo
niewidzialnych lin, które krępowały jego nadgarstki i kostki.
--Dość tego! Uśpię go z powrotem – zdecydował Sev.
--Nie! Hermiona sobie poradzi. Inaczej za kilka godzin będzie trzeba to powtórzyć, a wtedy może
być już gorzej – Dumbledore uspokajająco położył dłoń na ramieniu przyjaciela.
--Draco nie! Nikt cię już nie krzywdzi! To się dzieje tylko w twojej głowie. Teraz jesteś tutaj! Tu
przy mnie! Nie pozwolę, by coś ci się stało! Słyszysz? Już nikt cię nie skrzywdzi...
Teraz to ona krzyczała, a z jej oczu obficie płynęły łzy. Nie obchodziło jej jednak, że ktoś patrzy na
jej rozpacz. Chciała pomóc ukochanemu. Chciała, by wreszcie przestał cierpieć.
--Spójrz na mnie... - poprosiła, gdy Draco targany kolejnymi falami bólu rzucał się po posłaniu.
Jednak coś w jej głosie sprawiło, że się uspokoił, a jego zmęczone bólem spojrzenie spotkało się z
jej zaczerwienionymi od płaczu oczami.

⚡⚡⚡

Magia w czystej postaci przepłynęła pomiędzy nimi, a jej siłę poczuli wszyscy, którzy znajdowali
się w tym pokoju. Hermionie jednak to nie przeszkadzało. Draco się wyraźnie uspokoił, jego
oddech zwolnił, a ciało się rozluźniło. Jedynie w spojrzeniu jego przepięknych oczu wciąż można
było dostrzec cień tego cierpienia, jakie go dziś spotkało. Było w nim jednak coś jeszcze. Właśnie
to sprawiało, że znów poczuła to znajome, przyjemne ciepło w okolicy serca. Nadzieja na to, że
wszystko będzie dobrze wróciła do niej ze zdwojoną siłą i już jej nie opuściła, nawet wtedy, gdy po
kilkunastu minutach wpatrywania się w jej oczy Draco wreszcie się poddał i zasnął ze zmęczenia.
Ona jednak nie przestała na niego patrzeć. Przeciwnie, chciałaby móc wpatrywać się w niego do
końca świata i liczyć na to, że zawsze będzie mu dane mieć taki spokój, jak w tej chwili.

⚡⚡⚡

Severus pokręcił głową i zdusił chęć przeklęcia kogoś czymś paskudnym, po czym zamiatając
szatami wyszedł z sypialni swojego chrześniaka. Wgapianie się młodych w siebie było tak intymną
i magiczną chwilą, że nie tylko jemu chciało się ulotnić najdalej jak to możliwe od nadmiaru tego
romantyzmu bowiem Lupin i Dumbeldore wyszli zaraz za nim.
--Magia miłości... - humor Albusa wyraźnie się poprawił.
--Powinienem był wiedzieć, że tak to się skończy i jakoś temu zaradzić – burknął Snape.
--Nie ma rady na prawdziwą miłość przyjacielu. Przeznaczenie zawsze zwycięża!
W odpowiedzi Severus tylko pogardliwie prychnął i pokuśtykał w stronę kuchni, nie widząc
porozumiewawczych uśmiechów jakie dyrektor wymienił z Remusem. Rana na nodze bardzo mu
dokuczała, a zmęczenie wydarzeniami tego przeklętego dnia wreszcie dało mu się odczuć.
Potrzebował ciepłej herbaty i wypoczynku, ale najpierw herbaty. Najlepiej tej owocowej,
zaparzonej przez Helen Granger...

⚡⚡⚡

Nawet nie wiedziała kiedy zasnęła. Tylko na chwilę wygodnie oparła się na krześle, wciąż nie
wypuszczając jego dłoni, ledwie przymknęła oczy i już spała. Jednak pozycja, w której zasnęła nie
była ani naturalna ani wygodna, dlatego też obudziła się po kilku godzinach obolała i wciąż
zmęczona. Wiedziała jednak, że nie może sobie odpuścić i dłużej odpocząć. Draco powinien mieć
zmienione opatrunki i dostać nową porcję eliksirów, a ona zdecydowanie potrzebowała kubka
mocnej kawy, jeśli miała jakoś przetrwać kolejny dzień. Jeszcze raz spojrzała na jego pogrążoną we
śnie twarz i stwierdziła, że nie powinien się obudzić przez kolejne kilka godzin, mogła więc
pozwolić sobie na małą wycieczkę do kuchni.

⚡⚡⚡

Mimo wczesnej pory jej mama i Molly Weasley były już na nogach i szykowały śniadanie. Całe
góry kanapek, którymi każdy mógł się poczęstować w drodze do swoich codziennych sprawunków.
Hermiona wiedziała, że po tym co się wczoraj wydarzyło cały Zakon będzie musiał przejść
przyśpieszoną mobilizację. Nie było już na co czekać. Bitwa ostateczna mogła bowiem nadejść lada
dzień.
--Jak się czujesz córeczko? - zapytała Helen, gdy tylko Hermiona przekroczyła próg kuchni.
--Dobrze – skłamała w odpowiedzi, sięgając po jedną z kanapek i szybko wpychając ją sobie do ust,
jednocześnie wyjmując z szafki kubek, by móc nalać sobie aromatycznej, dopiero co zaparzonej
kawy.
--Straszna tragedia. Prawie wszyscy szpiedzy zdekonspirowani. Nie wiem co my teraz poczniemy –
Molly wyglądał na zdruzgotaną tym co się stało, ale Hermiona w pełni ją rozumiała. Teraz jeszcze
trudniej będzie im otrzymać jakieś informacje o tym co się dzieje z Ginny.
--Poradzimy sobie, wszystko będzie dobrze – Harry wszedł do kuchni i od razu spróbował podnieść
wszystkich na duchu. Hermiona spojrzała w jego stronę i uśmiechnęła się blado. Oboje dobrze
wiedzieli, że ich szanse w starciu z Śmierciożercami jeszcze bardziej spadły. Nie było jednak
potrzeby martwić tym Molly czy Helen. Strach nigdy nie był dobrym doradcą.
--Hermionko zjedź jeszcze kanapkę i usiądź na chwilę – poprosiła jej mama, widząc jak
dziewczyna za pomocą różdżki przywołuje nowe bandaże i potrzebne jej eliksiry.
--Może później mamo – odpowiedziała niecierpliwie, zastanawiając się czy aby na pewno ma
wszystko co może jej być potrzebne.
--Masz zamiar zagłodzić się na śmierć, żeby ratować tego Śmierciożercę?
Hermiona zacisnęła usta i uniosła głowę, by z możliwe najwyższą dozą pogardy spojrzeć na
stojącego w progu kuchni Rona. Mogłaby mu odpowiedzieć, a nawet lepiej... mogłaby wyjąć
różdżkę i dać mu nauczkę tu i teraz. Jednak wiedziała, że to nie jest najlepszy ku temu czas. Miała
tylko nadzieję, że rudzielec wreszcie zmądrzeje i przestanie wchodzić jej w drogę, bo długo już
mogła nie wytrzymać...
Zebrała wszystkie potrzebne jej rzeczy i z wysoko uniesioną głową wymaszerowała z kuchni, nie
reagując na zaczepnie wysuniętą szczękę Weasleya.
--Nie drażnij jej stary, nie widzisz w jakim jest stanie? Nie możesz jej odpuścić? - zapytał ugodowo
Harry.
--Nie! - wywarczał Ron – I dziwie się, że ty możesz! Przecież ona się zadaje z naszym największym
wrogiem! Pielęgnuje tego brudnego szczura, który od dawna powinien gnić kilka metrów pod
ziemią!
--Zamknij się Ron! Malfoy prawie stracił życie pomagając nam pokonać Voldemorta! - Harry
naprawdę się wkurzył widząc postawę przyjaciela.
--I co z tego, że nam pomagał? Ten brudny oszust po prostu widział w tym większe korzyści! Śmieć
chciał się po prostu dobrze ustawić! To zwykła szuja i kłamca nie wart złamanego kunta!
--Dość tego Ronald!
Po tych słowach w kuchni zapadła martwa cisza, a Molly, Ron i Harry z niedowierzaniem w oczach
popatrzyli na Helen. Pierwszy raz się bowiem zdarzyło, że pani Granger się zdenerwowała i
podniosła głos.
--Pani go nie zna...
--Powiedziałam dosyć! Nie będzie obrażał mężczyzny, który uratował życie mojej córce. I nie
będzie przy mnie mówił takich rzeczy o człowieku, który się nią opiekował, chronił ją i w końcu
zrobił wszystko, by mi ją oddać całą i zdrową!
--Pani nie rozumie, że on to robił bo Dumbledore mu kazał! - próbował bronić swoich racji Ron.
--Nie wierze! On na pewno nie jest taki zły, jak go tu przedstawiasz!
--Nic pani o nim nie wie!
--Za to wiem to, że moja Hermiona nigdy nie pokochałaby tak złego człowieka. Skoro jednak
oddała swoje serce Draconowi, znaczy to, że jest on kimś naprawdę wartościowym!
Helen szorstkim gestem powycierała dłonie w kuchenną ścierkę, po czym bez słowa
wymaszerowała z kuchni, nie zwracając uwagi na to, jakie wpływ na pozostałych wywarły jej
słowa.

⚡⚡⚡

Hermiona usiłowała pozbyć się złości, jaką wzbudzała w niej sama myśl o Ronie. Opatrzyła
Dracona i dopiła swoją kawę, jednak wciąż nie mogła się pogodzić z tym jak bardzo były przyjaciel
ranił i złościł ją swoją postawą. Czy naprawdę nie mógł zrozumieć jej uczuć? Czy nie mógł choć
spróbować? Westchnęła zrezygnowana i za pomocą zaklęcia odesłała miskę z wodą, której używała
do oczyszczania ran. Właśnie miała zamiar rzucić na blondyna krótkie zaklęcie diagnostyczne, by
móc się przekonać jakie eliksiry powinna mu podać w pierwszej kolejności, gdy spostrzegła parę
wpatrujących się w nią szaroniebieskich oczu.
--Obudziłeś się! - wykrzyknęła uradowana, o mały włos nie rzucając się mu na szyję. Szybko
zreflektowała się jednak, że mogłaby urazić, którąś z jego ran.
--Płakałaś? - zapytał słabym i zachrypniętym głosem, wpatrując się uważnie w jej oczy.
--To nic. Potrzebujesz czegoś? Chcesz pić? A może coś zjeść? - dopytywała.
--Twoje oczy nawet czerwone są takie piękne...
Hermiona uśmiechnęła się do niego i usiadła, łapiąc jego dłoń naprawdę szczęśliwa, że się obudził i
czuje się lepiej.
--To one mnie uratowały. Twoje oczy. To one mnie uratowały. Ty mnie uratowałaś...
--Cii. Nic nie mów, zaraz dam ci wody.
--Nie, muszę ci to powiedzieć teraz. Hermiono ja...

⚡⚡⚡

Szedł powoli. Ostrożnie. Wiedział, że podejmuje olbrzymie ryzyko. Starał się zatrzeć wszelkie
ślady i rzucić wszystkie znane sobie zaklęcia, które mogły uchronić go przed zdemaskowaniem.
Wiedział, że jego misja grozi niechybną i bolesną śmiercią. Czasy były trudne, ale ryzyko się
opłaciło.
Nie przespał spokojnie ani jednej minuty z poprzedniej nocy, wciąż nie mogąc uwierzyć, że udało
mu się rzucić zaklęcie zapomnienia tak szybko i sprawnie. Ratunek. Nadzieja. Szansa... nie, nie dla
niego, lecz dla Białej strony, która powoli porzucała już nadzieję na zwycięstwo.
Powinien był odczuwać dumę. Przecież dał radę. Znalazł sposób, by przetrwać wczorajszy horror.
Cóż z tego, skoro jedynym co teraz odczuwał był strach.
Nie był dumny, tak naprawdę to chyba nigdy nie miał powodów do dumy. Był słabym uczniem,
kiepskim graczem w Qudditcha, marnym synem – jak często mawiał jego nie najświętszej pamięci
ojciec...
Teraz jednak wiedział, że być może ma jedną małą zaletę... Chyba mógł powiedzieć o sobie, że
potrafi być lojalny. Od dawna podejrzewał, że w pierwszym kręgu dzieje się coś, co nie wzbudzi
zadowolenia ich pana. Wolał jednak milczeć, nie mieszać się, udawać, że o niczym nie wie, że
niczego i nikogo nie podejrzewa...
Czy to było cyniczne z jego strony? Tak, może trochę tak, bo przecież wykorzystał tę okazję, gdy
tylko się nadarzyła. Gdy myślał, że już nic nie będzie dobrze, a kres jego życia będzie bliski, wtedy
oni mu pomogli. Nadeszła pora zapłaty. Teraz on musiał pomóc im... To właśnie dlatego wyruszył
w te niebezpieczną misję. Musiał przecież przekazać, że nie wszystko jeszcze jest stracone.
Pamiętał co powtarzał mu Snape. Po pierwsze - zmieniaj często punkty teleportacji. Używaj
świstoklików, kominków i mioteł jeśli nie chcesz, by namierzyli twój ślad. Tak właśnie zrobił. Na
szczęście wokół Hogwartu wciąż żyły dzikie Tesrale. Najpierw lot, potem świstoklik, kilka mil na
miotle i dopiero później mógł się aportować w jedyne miejsce, w którym chciał się teraz znaleźć.
Ostatni azyl dobrej strony... Biały Feniks.
Mimo wczesnej pory kilka osób pracowało już w obejściu budynku. Mała, dobrze zorganizowana
społeczność, która usiłowała spokojnie żyć w cieniu wielkiego zagrożenia jakim byli
Śmierciożercy. Wiedział, że się go boją. Unikali go wzrokiem i odskakiwali przerażeni, gdy tylko
zdali sobie sprawę z jego obecności. To była cena jego wcześniejszych dokonań. Kiedyś ten strach
bardzo mu imponował, teraz brzydził go i zasmucał. Co jeśli na nią też będą tak patrzeć i to właśnie
przez niego? Otrząsnął się z ponurych rozmyślań i ruszył w stronę wejścia do budynku. Wciąż się
wahał czy najpierw zajrzeć tam gdzie najbardziej chciał, czy najpierw pójść spełnić swój
obowiązek. Odpowiedz przyszła sama, w postaci Adriana Puceya, który stanął w wejściu i powitał
go szczerym, niewymuszonym uśmiechem.
--Wiedziałem! Wiedziałem, że dasz radę stary! - Pucey przyjacielsko klepnął go w ramię z siłą
jakiej nie powstydziłby się niedźwiedź polarny.
--Ślizgoni zawsze dają, przecież wiesz – odpowiedział zmuszając się do grymasu, mającego
imitować uśmiech.
--No jasne, że tak! Chcesz najpierw iść do starego Dropsa czy...
--Co ze Smokiem? - przerwał mu pytaniem.
--Przeżył tę noc, więc nie jest tak tragicznie. Granger się nim zajmuje.
--Ocknął się już?
--Nie wiem, dopiero niedawno zwlokłem się z łóżka, ta noc była naprawdę koszmarna – poskarżył
się Adrian.
--Najpierw zajrzę do Smoka, potem pogadam z resztą – zdecydował.
Adrian kiwnął głową i ruszył przodem, by pokazać mu drogę do sypialni blondyna. Nie powiedział
tego głośno, ale był pełen podziwu dla postawy idącego za nim człowieka. Nigdy nie sądził, że
wykaże się on taką odwagą, by spróbować oszukać samego Czarnego Pana. Doprawdy, co ta miłość
wyprawiała z ludźmi?

⚡⚡⚡

Hermiona czuła się jakby wszystkie funkcje życiowe jej ciała na chwile się zatrzymały. Przestała
oddychać, jej serce przestało bić, a wszystkie myśli uleciały gdzieś daleko. To była ta chwila! Małe
marzenie... albo nie. W zasadzie to było wielkie marzenie, usłyszeć od niego te najbardziej na
świecie magiczne słowa. Dwa słowa, które miały siłę zmieniać wszystko... Dla niej byłyby nadzieją
na lepsze jutro...
--Nie. Muszę ci to powiedzieć teraz. Hermiono ja... Wiem, że nie jestem kimś, po kim mogłabyś się
tego spodziewać, ale...
Draco skrzywił się lekko zarówno z powodu emocji, jak i z powodu bólu.
--Naprawdę możemy porozmawiać kiedy indziej... - Sama nie wiedziała czemu to powiedziała.
Przecież ona chciała to usłyszeć właśnie teraz, zaraz, natychmiast!
--Hermiono te ostatnie kilka miesięcy było czymś najlepszym, co spotkało mnie w życiu. Ostatniej
nocy, gdy już myślałem, że on naprawdę mnie zabije, jedyne czego potrafiłem żałować to właśnie
to, że nie odważyłem się powiedzieć ci, że...

⚡⚡⚡

Łup!
Drzwi do sypialni otwarły się z takim impetem, jakby ktoś co najmniej próbował je wyważyć
zamiast zwyczajnie pociągnąć za klamkę.
--Stary! Tak się cieszę, że znów słyszę twój irytujący głos! - wykrzyknął Adrian szczerząc się w
uśmiechu. Draco wywrócił oczami i sam się uśmiechnął, choć nieco kwaśno, zły, że ktoś przerwał
mu w najważniejszym momencie. Było to jednak nic z tym co czuła teraz Hermiona. Musiała
odwrócić się w stronę blatu, gdzie stały bandaże i eliksiry i tylko zebranie resztek opanowania
sprawiło, że nie cisnęła w Puceya stojącą obok miednicą z gorącą wodą. Dupek! Musiał
wparadować tu akurat teraz?
--Ja też się ciesze, że żyjesz... - ten głos sprawił, że uwaga Draco i Hermiony skupiła się na
przybyszu stojącym za plecami Adriana.
--Goyle! Co ty tu robisz? - wykrzyknęła zszokowana Hermiona.
--Przynoszę wam dobre wieści – Greg uśmiechnął się lekko.
--Sam twój widok jest dobry! Myśleliśmy, że cię zabili! - wtrącił Adrian.
--Udało mi się rzucić obliviate na tego durnia Oriona, zanim sprzedał nas wszystkich.
--Pieprzony zdrajca! Ojciec od dawna mówił mi, że ta szuja coś kombinuje na boku! Choć raz
mogłem go posłuchać! - ta pełna emocji przemowa zakończyła się nagłym atakiem bolesnego
kaszlu u Dracona, nie umniejszyło to jednak jego wściekłości i irytacji.
Hermiona od razu doskoczyła do niego zatroskana, ale blondyn złapał ją za dłoń i zmusił się do
uśmiechu, by pokazać jej, że nic mu się nie stało.
--Nieźle cię urządzili – Goyle uśmiechnął się ironicznie, choć widać było, że tak naprawdę żałuje
kumpla.
--Dobrze, że tylko mnie. Jaszczurzak się wściekł, że mu nawialiśmy? - zapytał Draco.
--Najbardziej o zdradę Snape. Wiesz, ta gadka o jego najwierniejszym... - Greg przewrócił oczami.
--Taaa, musiało zaboleć – zaśmiał się Malfoy, co prawie natychmiast zakończyło się kolejnym
atakiem bólu i mocniejszym uściśnięciem dłoni Hermiony.
--Połóż się i odpoczywaj, jeszcze przyjdzie czas na takie rozmowy – zganiła go dziewczyna.
--Raczej nie przyjdzie. Czarny Pan planuje przenieść magiczny kamień w inne miejsce i to najlepiej
gdzieś... do końca tygodnia.
Draco słysząc te rewelacje jedynie się skrzywił. Hermiona otworzyła usta, kręcąc głową z
niedowierzaniem i próbując sobie poukładać w głowie co ta wiadomość dla nich oznacza, natomiast
Adrian zaklął szpetnie, tak, że przechodzący obok pokoju Potter postanowił zerknąć do środka.
--Rany! Pucey! Ale słownictwo... O! Goyle, a ty tu skąd? - wypalił zaskoczony Harry, wchodząc do
pokoju.
--Z innego świata – burknął Greg, niezbyt przyjaźnie patrząc na Pottera. W jego przypadku stare
animozje jeszcze nie odeszły. Harry jednak nie zwrócił na to uwagi.
--Dobrze, że się obudziłeś Malfoy – powiedział, gdy tylko spostrzegł, że blondyn siedzi na łóżku.
--Szkoda, że nie wszystkie wiadomości dzisiejszego dnia, tak cię ucieszą Potter – jęknął Draco,
usiłując podnieść się z łóżka.
--Hej! Natychmiast się kładź, prawie się wykrwawiłeś! - krzyknęła Hermiona, otrząsając się z
pierwszego szoku.
--Nic mi nie...
--O nie Malfoy! Ona ma rację, ledwie dowlekliśmy tutaj twoje blade, arystokratyczne dupsko! A
kilka osób ratowało cię przez prawie całą noc. Kładź się z powrotem i ani się waż marudzić! -
nakazał Adrian.
--Słuchaj no Pucey, nikt mi nie będzie mówił co mam robić!
--I tu się z tobą nie zgodzę Draco... - wszyscy zgromadzeni w pokoju spojrzeli w stronę drzwi, które
Harry zostawił otwarte. Snape i Dumbledore weszli do środka, dyrektor jak zwykle łagodnie
uśmiechnięty, a Snape gromiący wzrokiem swojego nieposłusznego chrześniaka. Hermiona
korzystając z chwili zaskoczenia blondyna, delikatnie pchnęła go z powrotem na poduszki i zaraz
sięgnęła po kolejny eliksir, tym razem taki, który miał go uśpić na kolejnych kilka godzin.
--Miło widzieć, że się obudziłeś Draconie, tak samo jak cieszy mnie widok pana, panie Goyle –
Albus skłonił się uprzejmie w stronę byłego Ślizgona.
--Mam dla was kilka informacji... - odpowiedział Gregory.
--Doskonale, zapraszam więc do mojego gabinetu. Harry, Adrian wy również do nas dołączcie. Pan
Malfoy musi wypoczywać. Później go odwiedzimy.
--Ale kiedy ja chce... - Draco szybko przełknął eliksir, który wcisnęła mu Hermiona i znów podjął
próbę wstania z łóżka.
--Nikogo nie obchodzi czego ty chcesz. Masz leżeć! - warknął Snape, wyjmując swoją różdżkę, by
przebadać blondyna.
Goyle, Dumbledore, Harry i Adrian zdążyli już wyjść z pokoju i tylko Hermionie pozostała
przyjemność oglądania naburmuszonej niczym u niesfornego dziecka miny Dracona, który jednak
nie śmiał dłużej kłócić się ze swoim mentorem. Hermiona nie potrafiła ukryć uśmiechu, gdy
widziała jak blondyn buntuje się całym sobą, przed decyzjami mającymi na celu poprawę jego
zdrowia. Ostateczne starcie nadchodziło wielkimi krokami i wiedziała, że dzielne serce Smoka nie
pozwoli mu na odpuszczenie sobie, gdy inni szykowali się do walki. Ale przecież to między innymi
za to właśnie go kochała...

⚡⚡⚡

--Dwa dni! Dość tego! To o dwa dni za długo... - narzekał Draco, krzywiąc się z bólu przy każdym
kroku. Miał już naprawdę serdecznie dość leżenia w łóżku i łykania jakiś obrzydliwych eliksirów w
chwili, gdy cały Zakon uwijał się jak w ukropie, by przygotować się do powstrzymania Czarnego
Pana od przejęcia kamienia Virtutes. Zdaniem Dumbledore'a, moc kamienia powoli stawała się na
tyle stabilna, by można go było użyć... a to skończyłoby się tym, że Voldemort stałby się
niepokonany. To byłby ich koniec.
Nie mógł do tego dopuścić! Hermiona... nie chciał, by przyszło jej żyć w wiecznym ukryciu. Nie
zasługiwała na taki los... Nikt nie zasługiwał, ale w jego małym świecie, to ona była najważniejsza.
Od dwóch dni ciągle się zastanawiał, jakby zareagowała, gdyby Goyle nie przerwał jego wyznania.
Wciąż go to nurtowało. Naprawdę chciałby jej to powiedzieć, ale czy był na to gotowy? I czy ona
naprawdę była? Tak wiele wątpliwości.
--Pieprzone schody – mruczał pod nosem, gdy przyszło mu pokonań kilka stopni, by dostać się na
parter budynku, gdzie jak sądził odbywa się kolejne zebranie sztabu kryzysowego. Wiedział, że
Snape i Hermiona się wściekną, że tam przyjdzie, ale nie miał zamiaru dłużej chować się w łóżku,
trzeba było działać.
--Szkoda Malfoy, że z nich nie spadłeś. Może chociaż one wreszcie załatwiłby sprawę, skoro kilku
śmierciusów nie dało rady – rozległ się pełen jadu głos, a na przy schodach pojawił się Ron.
--Wolałbym już witać się gorącym buziakiem z każdym jednym schodem, niż patrzeć dłużej na twój
krzywy i piegowaty nochal Weasley – parsknął Draco, dzielnie starając się nie skrzywić z bólu.
--Też bym wolał, żebyś się z nimi witał, niż w ogóle tu był zdradziecki psie! - warczał Ron.
--Pogadałbym z tobą dłużej Łasic, gdybyś w ogóle miał coś mądrego do powiedzenia! - Draco
dumnie uniósł głowę i pomimo bólu, szybko pokonał pozostałą część schodów.
--Czekaj no! Chce wiedzieć co zamierzasz! - Ron stanął, tak, że Draco nie mógł go wyminąć.
--Od kiedy to muszę tłumaczyć się oślizłym robakom? - blondyn był wściekły, że nie ma przy sobie
swojej różdżki. Inaczej Weasley dawno skamlałby z bólu...
--Chce wiedzieć jakie masz plany w związku z Hermioną!
--To w żadnym wypadku nie jest twoja sprawa rudzielcu! - Draco zacisnął zęby walcząc z ochotą,
by powalić Weasleya jednym ciosem.
--Jak nie moja, jak moja! Ona była moja, zanim ty, ty... - Ron, aż opluł się z oburzenia.
--Właśnie Weasley! Była! A teraz zejdź mi z drogi i więcej nawet nie waż pomyśleć o niej, jako o
swojej! - Draco odepchnął go mocno i tak szybko, że Ron nawet nie zdążył zareagować. I choć
przypłacił to kolejną dawką okropnego, ostrego bólu. To wiedział, że było warto! Weasley musiał
wiedzieć, gdzie jest jego miejsce.

⚡⚡⚡

--Nieposłuszny, jak mały jednorożec! - narzekała Hermiona, podtrzymując ukochanego, który

wycieczkę po schodach i udział w spotkaniu, przypłacił atakiem duszącego kaszlu i kilkoma
otwartymi na nowo ranami.
--I tak samo uroczy i śliczny prawda? - jęknął Smok, siląc się na uśmiech.
--Jesteś niepoprawny! - zganiła go, choć nie mogła się powstrzymać od uśmiechu. Draco naprawdę
potrafił być uroczy jeśli tylko chciał.
--Dlaczego wchodzimy do góry? Mówiłem ci, że chcę gdzieś się wybrać – upomniał się blondyn.
--Nic z tego! Musisz się położyć, a ja muszę opatrzyć twoje rany.
--To ważne Herm... - westchnął, gdy prawie dotarli do pokoju.
--W porządku, ale nie dziś. Innym razem... - Hermiona, nie chciała się na niego złościć, ale jego
upór czasem działał jej na nerwy.
--Ale czas ucieka...
--Nie dyskutuj! - zdenerwowała się dziewczyna, pomagając mu usiąść na łóżku.
--Spokojnie lwico, wybierzemy się tam jutro... - Draco nie chciał bardziej jej wkurzyć, choć nawet
lubił, gdy tak nerwowo marszczyła nosek. W ogóle było wiele rzeczy, które w niej polubił w czasie
tej historii z niewolą. Dlatego teraz już nadeszła pora. Musiał to zrobić. Dokładnie tak jak
zaplanował.

⚡⚡⚡

Walka trwała długo, ale w końcu uprosił ją, by wybrała się z nim na spacer po okolicznych,
niewielkich terenach Białego Feniksa. Pogoda była coraz lepsza, a słoneczko przyjemnie przebijało
się przez chmury, Hermiona nie widziała więc powodu, by mu tego odmówić. Choć na wszelki
wypadek najchętniej spakowałaby ze sobą całą podręczną apteczkę.
--To tylko spacer prawda? Na pewno nic ci się nie stanie? - pytała go kilka razy.
--Na litość Merlina Hermiona! Przestań marudzić i chodź! - poprosił.
Dziewczyna pomimo dość niepewnej miny wyszła wreszcie z pokoju, zaraz za blondynem, który
wyglądał dziś o wiele lepiej. Wyszli z budynku, pozdrawiając kilku mieszkańców Feniksa, którzy
śpieszyli się do swych codziennych zajęć. Hermiona nerwowo spoglądała na Dracona, obawiając
się jego reakcji na niezbyt przychylne spojrzenia niektórych. Mimo, iż wszyscy wiedzieli, jak wiele
Draco zrobił dla Feniksów, to przebywanie w towarzystwie było, nie było Śmierciożercy nie
sprawiało im radości... Draco jednak zdawał się w ogóle nie zwracać na to uwagi. Przeciwnie,
blondyn wyglądał na bardzo zadowolonego i w świetnym humorze.
--Skąd jeszcze można się teleportować, poza stałym punktem? - zapytał Draco.
--Teleportować? Ale przecież my nie...
--Chodźmy tam! - blondyn wskazał jej skraj polany i kilka drzewek, za którymi nie widać było
budynku, ani ludzi krzątających się dookoła.
--Może lepiej usiądźmy na polance – zaproponowała Hermiona, zdziwiona błyskiem czegoś jakby
szalonego, który dostrzegła w oczach Smoka. Czyżby jakaś paskudna klątwa dopiero teraz
pokazywała swe konsekwencje?
--Idziemy! - Draco złapał mocno jej dłoń i szybkim krokiem poprowadził ją w stronę małego
zagajnika.
--Draco! Zwolnij! Nie forsuj się tak! - prosiła, ledwie za nim nadążając.
--Czas ostatnio nie jest naszym sprzymierzeńcem, nie zostało go już zbyt dużo – mruknął Malfoy,
wciągając Hermionę za pierwsze drzewo i szybkim ruchem opierając ją o nie, tak, by nikt z
budynku nie mógł ich zobaczyć.
--Draco, co ty... - nie zdążyła zapytać, gdyż chłodne usta Ślizgona opadły na jej malinowe wargi,
wyciskając na nich słodki i namiętny pocałunek.
Z piersi Hermiony wyrwał się krótki jęk zachwytu, leczy, gdy tylko uniosła dłoń, by móc wpleść
palce w jego włosy i pogłębić pocałunek, Draco oderwał się od niej i głęboko spojrzał jej w oczy.
--Wybacz mi, ale muszę to zrobić... - szepnął, a zaraz później szybkim ruchem sięgnął do kieszeni
swojej szaty.
Hermiona w pierwszej chwili niczego nie zrozumiała, ale wystarczyła tylko sekunda, by zdążyła
dostrzec coś, co zmroziło jej krew w żyłach.
Draco odsunął się od niej nieco, a w jego dłoni błysną mały, srebrny sztylet....
Na chwilę zaparło jej oddech, a tysiące myśli przebiegło przez jej głowę. Co tu u licha się działo?
Musiała brać pod uwagę wszystkie opcje, począwszy od tej, że blondyn jest pod działaniem
imperiusa, a skończywszy na tej, że długotrwałe życie podwójnego szpiega po prostu pomieszało
mu zmysły. Sparaliżowana strachem, zaczęła gorączkowo szukać jakiegoś wyjścia z sytuacji. Jak
ma zareagować? Jak ma go powstrzymać...? Czy powinna użyć magii?
--Nie bój się. To zaboli tylko przez chwilę – wyszeptał, łapiąc delikatnie za jej dłoń.
Łagodny ton jego głosu uspokoił ją na tyle, że odważyła się zapytać:
--Draco, co ty...
--Ufasz mi? - zapytał, unosząc głowę i spoglądając jej w oczy.
Hermiona poczuła jak cały strach i napięcie uciekając z niej w jednej sekundzie. Jego spojrzenie
było zupełnie normalnie, nie dostrzegałam w nim ani krzty szaleństwa.

⚡⚡⚡

Patrzył jej głęboko w oczy, a ona poczuła jak jakiś dziwny rodzaj więzi pomiędzy nimi. Wiedziała
już, że ona go kocha, ale teraz poczuła coś jeszcze... coś więcej. Odkrycie tego wzruszyło ją na tyle,
że w odpowiedzi skinęła tylko głową, pozwalając mu doprowadzić jego zamiar do końca. Ostrze
sztyletu delikatnie ukuło ją w palec serdeczny, powodując pojawienie się małej kropli krwi. Draco
puścił jej dłoń i zanim Hermiona zdążyła się zorientować, szybkim ruchem rozciął swój własny
palec w o wiele mniej subtelny sposób. Dopiero teraz Hermiona naprawdę zrozumiała co Draco ma
zamiar zrobić i wiedza ta sprawiła, że ponownie zaparło jej oddech. Blondyn schował sztylet i znów
uniósł głowę, głęboko patrząc jej w oczy, jednocześnie na powrót delikatnie ujmując jej dłoń.
--Moja krew - twoją, w rytm bicia serc, w żyłach stworzy jedność, aż po życia kres – wyszeptał,
łącząc ich palce tak, by krew się zmieszała.
Błysnęło delikatne, jasnozielone światło, a Hermiona poczuła jak całe jej ciało wypełnia
niesamowite uczucie, niepodobne do niczego co wcześniej ją spotkało. Zamknęła oczy, by cieszyć
się tą czystą magią, która od niego pochodziła, jednakże naglę coś mocno ją szarpnęło. Dopiero po
chwili zorientowała się, że Draco właśnie ich gdzieś teleportował.

⚡⚡⚡

Otworzyła oczy i wprost nie mogła uwierzyć w to co widzi. Stali bowiem przed przepięknym
gustownym domem, a w zasadzie małą rezydencją. Białe ściany, strzeliste okna i nieco zaniedbany,
ale wciąż pełny uroku ogród. Miejsce to było na wskroś przepełnione magią, ale tą dobrą, a poza
tym panowała tu dziwna atmosfera spokoju i harmonii. Hermiona poczuła się tu wyjątkowo dobrze,
prawie jakby była w domu...
Była tak bardzo zajęta kontemplowaniem otoczenia, że nie zauważyła jak Draco uniósł jej dłoń i
rzucił szybkie zaklęcie uleczające niewielkie skaleczenie na jej palcu.
--Wybacz, że musiałem to zrobić, ale to miejsce może odwiedzić tylko ktoś, kto ma w sobie krew
Malfoyów. Mam tu zbyt wiele cennych pamiątek, by ryzykować, że ktoś niepowołany się tu
dostanie – Draco na powrót ujął jej dłoń i poprowadził ją w stronę wejścia.
--To twój dworek? - zapytała Hermiona, wciąż nie dowierzając we wspaniałość tego miejsca.
--Zasadniczo należał do mojej mamy, ale teraz tak. Jest mój – Draco uśmiechnął się pogodnie i
machnął różdżką, by zdjąć bariery, jakie nałożone były na drzwi wejściowe.
--Tu jest... - Hermionie wciąż brakowało słów.
--Tak, to miejsce ma niesamowitą atmosferę. To prawdziwy azyl. Bardzo żałuje, że tak rzadko tu
bywam – opowiadał, wprowadzając ją do środka.
Wnętrze było urządzone elegancko i gustownie, ale bez zbędnego przepychu. Hermiona
pamiętająca kapiące złotem zdobienia w Malfoy Manor była tym nieco zaskoczona. Jednakże to
wnętrze o wiele bardziej przypadło jej do gustu. Drewniane schody i poręcze, mugolskie,
nieruchome obrazy, przedstawiające przepiękne pejzaże i widoki. Ciepłe barwy i brak
arystokratycznych akcentów, podkreślających status właścicieli posiadłości. To miejsce naprawdę
było magicznym azylem, oazą, w której każdy mógł odnaleźć spokój.
--Pięknie tu... - stwierdziła.
--Nie widziałaś jeszcze wszystkiego, chodź – Draco pociągnął ja w stronę wąskiego korytarza,
który jak się okazało prowadził do jasnej i przestronnej kuchni.
Hermiona rozejrzała się dookoła, dziwiąc się jak bardzo to pomieszczenie przypominało kuchnię w
jej mugolskim domu, a jak różniło się od typowych kuchni przeznaczonych dla skrzatów, które
gotowały w takich dworkach.
--Twoja mama wszystko sama urządzała? - zapytała.
--Dostała ten dom w prezencie, od swojego przyjaciela. Był mugolem – wyjaśnił jej, jednocześnie
otwierając kuchenne drzwi i znów wyprowadzając ją na zewnątrz, czym wzbudził jej zdziwienie.

⚡⚡⚡

Ich oczom ukazała się szeroka łąka i niewielkie jeziorko w oddali. Hermiona z uśmiechem
rozglądała się dookoła. Nie dziwiło jej, że Draco tak lubi to miejsce. I w jej sercu szybko zajęło
ważne miejsce.
--Mój ojciec nie wiedział o tym domu. Mama... nie wiele osób o tym wie, ale kiedyś była
zakochana w pewnym mugolu. Planowali, że to właśnie będzie ich dom, nim mój ojciec i jej
rodzina zmusili ją do ślubu – opowiadał prowadząc ją w stronę jednego z zabudowań.
Najprawdopodobniej stajni.
--Naprawdę? To takie przykre... - w tej chwili szczerze żałowała Narcyzy Malfoy. Jej życie musiało
być naprawdę smutne, jeśli przyszło jej żyć bez mężczyzny, którego kochała.
--Myślę, że mama nigdy nie zapomniała o tym mugolu... i między innymi dlatego zdecydowała się
pomagać Zakonowi.
--Co się z nim stało?
Draco zatrzymał się na chwilę, jakby wahając się przed odpowiedzią na jej pytanie.
--Mój ojciec go zabił.
Hermioną wstrząsnęła ta odpowiedź. Wiedziała, że Lucjusz Malfoy był chorym zwyrodnialcem, ale
nie potrafiła zrozumieć, jak bardzo Narcyza musiała cierpieć żyjąc u boku kogoś takiego. I przecież
urodziła mu dziecko... Kątem oka spojrzała na Dracona, który zdaje się myślał o tym samym. Miał
wiele szczęścia, że matka mimo tych trudnych przeżyć kochała go tak mocno i, że wychowała go na
zupełnie kogoś innego niż jego ojciec.
--Chciałem ci najpierw kogoś pokazać, zanim porozmawiamy – Draco chyba postanowił porzucić
ponure myśli i żwawo ruszył w stronę wejścia do stajni.
Hermiona dopiero teraz zrozumiała, że pokazywanie jej tego miejsca i opowiadanie o jego historii
było dla niego szczególnie ważne. To miejsce nie było bowiem tylko pięknym dworkiem ze
wspaniałą atmosferą. Było to jego miejsce na ziemi. Ulubiony zakątek, w którym on również
odnajdywał spokój i równowagę w tym naznaczonym wojną świecie.
--Witaj stary druhu! - Draco uśmiechnął się i podszedł do stojącego w boksie czarnego ogiera, który
zarżał radośnie na jego widok.
--Erydan! Skąd on się tu wziął? - ucieszyła się Hermiona, podchodząc bliżej.
--Robak go tu przeniósł. Miał takie polecenie, gdyby coś mi się stało – wyjaśnił Draco.
--Robak? Czy on też tu jest?
--Panienka wzywała? - usłyszała tuż za swoimi plecami.
Mały skrzat ukłonił się nisko, wyraźnie uradowany, że widzi swojego pana i jego towarzyszkę.
--Wspaniale się spisałeś Robaku. A dom też odżył pod twoją opieką. Dziękuje ci... - Draco
uśmiechnął się do skrzata, nie przestając gładzić prychającego radośnie Erydana.
--Żyję by służyć – skrzat ponownie się ukłonił.
--Zrób nam proszę herbaty i dostarcz ją do biblioteki – poprosił blondyn, wyciągając dłoń do
Hermiony i prowadząc ją z powrotem w stronę domu.

⚡⚡⚡

--I jak ci się podoba? - zapytał, gdy wrócili do środka.

--Jest cudownie! To magiczne miejsce – zawołała z entuzjazmem.
--Nie widziałaś jeszcze najlepszego – Draco otworzy parę dużych białych drzwi, a oczom
Hermiony ukazała się najcudowniejsza na świecie...
--Biblioteka!
--Wiedziałem, że ci się spodoba – roześmiał się, gdy dziewczyna puściła jego dłoń, by podbiec do
najbliższej półki i przeczytać tytuły.
--Skąd masz te księgi? Są nie do zdobycia! - zawołała, sięgając po wielki, oprawiony w skórę tom.
--Wielopokoleniowy spadek, no i jeszcze Severus trzyma tu kilka swoich najcenniejszych dzieł.
--Wspaniałe! - oczy Hermiony błyszczały radością.
--To ty jesteś wspaniała – wymruczał Draco, wyjmując książkę z jej dłoni i przyciągając ją do
siebie.
Hermionę nieco speszył jego komplement, ale też sprawił jej wiele radości.
--Wiesz dlaczego cię tu zabrałem? - spytał, delikatnie odgarniając kilka loczków z jej czoła.
--Bo chciałeś mi pokazać bibliotekę? - wypaliła.
Draco roześmiał się szczerze i przecząco pokręcił głową, obejmując ją tak mocno, jakby bojąc się,
że za chwilę mu zniknie.
--Miałem, aż trzy powody, by cię tu przywieźć – wymruczał i pochylił się, by skraść jej pocałunek.
--Opowiesz mi o tych powodach? - spytała, gdy wreszcie się od siebie oderwali.
--Pierwszy to taki, by móc to zrobić bez obawy, że ktoś nam przeszkodzi. Na przykład bliznowaty
albo jego ubogi intelektualnie przyjaciel – wyjaśnił i znów ją pocałował, tym razem dłużej i
bardziej namiętnie. Hermiona z przyjemnością poddawała się tym słodkim pieszczotą, ciesząc się,
że faktycznie nikt im nie powinien przeszkadzać.
--Jaki jest drugi powód? - odsunęła się od niego by zadać to pytanie, gdyż chciała wiedzieć, nim żar
pożądania pochłonąłby ich bez reszty.
--Zaraz, jeszcze chce skorzystać z tego pierwszego... - wymruczał, znów się pochylając w jej stronę.
Tym razem jednak jej nie pocałował, nim zdążył to zrobić, nagła siła oderwała ich od siebie. Draco
wpadł na półkę, boleśnie uderzając się w tył głowy, natomiast Hermiona wylądowała na kanapie.
Obydwoje rozejrzeli się zdezorientowani po pokoju, lecz nim coś spostrzegli ich różdżki dosłownie
wyrwały się z kieszeni ich szat i poleciały w stronę stojącego w drzwiach mężczyzny.
--Wybaczcie mi, że wam przerwałem, ale jakoś nie lubię oglądać was razem... - oznajmił im
nieproszony gość.
Hermiona zamarła ze strachu, błagając w myślach, by i tym razem coś, albo ktoś wyratował ich z
opresji...

⚡⚡⚡

--Świat nigdy nie był sprawiedliwy. Teraz jednak się to zmieni. Sprawiedliwość dosięgnie
wszystkich tych, którzy na to zasłużyli... - cichy syk wyraził aprobatę dla tych słów.
Czarne, bogato zdobione szaty zaszeleściły złowieszczo, gdy Czarny Pan przechadzał się po swej
komnacie. Lubił to miejsce. Umbra Walpurgis kojarzyło mu się z władzą i potęgą, której zawsze tak
pragnął. Teraz jednak nadeszła pora na coś więcej. Musiał zrobić kolejny krok w drodze do swej
wielkości.
--Przyprowadźcie dziewczynę! - rozkazał, ostatni raz spoglądając na przygotowaną na biurku mapę
Hogwartu.
Wreszcie miał na tyle siły, by moc przejąć moc kamienia. Jego niewolnica duszy była gotowa, by
mu w tym pomóc. Gdy tylko się to stanie, będzie mógł bez przeszkód odkryć gdzie znajduje się
ostatni azyl stawiających mu opór zdrajców na czele z tym przeklętym Dumbledorem. Od dawna
marzył o tym, by pozbyć się tego kochającego mugoli starca osobiście. Już wkrótce nadejdzie ten
moment.
--Już tu jest mój panie... - oświadczył jeden z jego sług wprowadzając do pokoju ubraną w biała
zwiewną szatę rudowłosą dziewczynę, z czarnymi oczami i sino-bladymi ustami, przypominającą
upiora.
--Jesteś gotowa, moja droga? - zapytał Voldemort, podchodząc do niej.
--Tak mój panie – dziewczyna skłoniła głowę.
--Doskonale. Wiesz, gdzie się teraz udamy?
--Tak mój panie. Musimy zdobyć dla ciebie więcej mocy.
--Grzeczna dziewczynka. A wiesz co nastąpi zaraz potem?
--Potem odnajdziemy twoich wrogów i ich zniszczymy.
--Dokładnie tak. A wiesz kogo musimy zabić?
--Pottera. Musimy zabić Harry'ego Pottera – wysyczała ze złością Ginny, jej dłonie zacisnęły się w
pięści, a jej oczy na chwilę błysnęły czystym szkarłatem.
--I tak zrobimy. Pora zaczynać...
Wąskie usta Czarnego Pana rozciągnęły się w złowrogim uśmiechu. Właśnie dziś nadszedł ten
dzień. Dzień jego ostatecznego triumfu.

⚡⚡⚡

Wiedział, że to nastąpi. Od kilku dni nie myślał o niczym innym, tylko o tym, że gdy jego Mroczny
Znak zapali się na czerwono, będzie to oznaczało początek. Być może będzie to początek końca, ale
ona zawsze mu powtarzała, by nie tracił nadziei, póki walka trwa. I taki miał zamiar. Odetchnął
głęboko i sięgnął po szklaneczkę whisky. Ostatni drink. Luna, by tego nie pochwaliła, ale miał
nadzieję, że się o tym nie dowie. Miał w sobie tyle nadziei... tak bardzo chciał jeszcze raz ją
zobaczyć, poczuć zapach jej włosów i podziękować jej za to, że tak bardzo zmieniła jego życie.
Teraz jednak nie było to możliwe. Chciał jednak wierzyć, że może jeszcze będzie mu to dane.
Chciał doczekać razem z nią narodzin ich dziecka, zbudować dla nich solidny dom, w świecie bez
wojny i Voldemorta. Czy to marzenie się spełni? To się dopiero okaże. Teraz nadeszła pora
działania. Wyjął swa różdżkę i rzucił krótkie zaklęcie. Nauka go przyszła mu z trudem, ale Snape
nalegał, by je opanował. Opłaciło się. Teraz mógł szybko przekazać do Zakonu niezbędne
wiadomości. Srebrzystobiały zając wyskoczył z końca różdżki i przysiadł tuż przed nim.
--Masz przekazać wiadomość do Dumbledora, Snape'a i Malfoya. Śmierciożercy przygotowują się
do wyruszenia na Hogwart. Najdalej za godzinę rozpocznie się cała akcja...
Rozdział 36

„Gdy walka jest twym przeznaczeniem, a strata

rzeczywistościom...”

(Richard Marx ­ Right Here Waiting)

-- Rubinowa? Nie… może jednak krwista, ognista i seksowna jak ja czerwień? – zastanawiała się,
cmokając głośno w kierunku ogromnego lustra.
Ktoś mógłby pomyśleć, że nie jest to odpowiednia chwila na robienie perfekcyjnego makijażu, ale
ona była innego zdania. Lubiła dobrze wyglądać, a w tej chwili chce wyglądać najlepiej jak to
możliwe. Od dziecka zawsze dostawała to czego chciała. Bez chwili zwłoki spełniano każdą jej
zachciankę. Teraz też tego oczekiwała. I co z tego, że teoretycznie on był poza jej zasięgiem?
Przecież skoro go chciała, to będzie jej. Nie obchodziło ją, co mówi jej ojciec, jego przyjaciele czy
sam Czarny Pan. Ona już zdecydowała, a przecież skoro ona jest najważniejsza to i jej decyzja jest
ważniejsza od wszystkiego innego. Pukanie do drzwi przerwało jej wewnętrzny monolog nad
wyższością jej osoby nad innymi.
--Otwarte! – krzyknęła w stronę drzwi, sięgając po swoje najlepsze perfumy i jeszcze raz
wydymając krwisto-czerwone usta.
--Co ty tu jeszcze wyprawiasz? Musimy ruszać! – Aria Yaxley ubrana w czarny płaszcz i równie
czarne wysokie kozaki wmaszerowała do jej pokoju z miną generała gotowego do walki.
--Jeszcze chwilę, przecież muszę jakoś wyglądać! – Messalina skrzywiła się, nieco urażona, że
przyjaciółka ma odwagę ją popędzać, po czym przeczesała szczotką swe ogniste loki.
--Pośpiesz się Mess, bo Lord się wkurzy, jak nie będziemy na czas! – Aria wyglądała na
zniecierpliwioną.
--No już, już! Przecież wiesz, że dziś jest mój dzień! Jak mam się pokazać mojemu ukochanemu?
Mam wyglądać jak ten szlamowaty kocmołuch, który był jego niewolnicą?
--Przypomnę ci tylko, że to dla tej szlamy nas zdradził!
--Pff! Też coś! Draco wcale nas nie zdradził, tylko udaje żeby nam pomóc, jestem pewna!
--Jasne, już to mówiłaś – prychnęła Aria.
--Tak jak ty o swoim starym nietoperzu, naprawdę nie rozumiem jak możesz pożądać tego zgreda…
--Zamknij się! Severus jest o wiele bardziej wartościowym człowiekiem niż wszystkie te
szumowiny, które nazywają się oddanymi sługami!
--Snape to zdrajca! – warknęła Messalina, wstając i wojowniczo opierając ręce na biodrach. Ubrana
w czarny, lateksowy kombinezon wyglądała bardziej jak pracownica przybytku rozkoszy, niż jak
wojowniczka gotowa do wojny.
--Och zamknij się Rosier! Snape po prostu wybrał dobrą stronę! To tylko my wciąż wierzymy, że to
bagno, które nas otacza jest w ogóle coś warte!
--Ty tak uważasz! Ja wiem, że Czarny Pan poprowadzi nas do zwycięstwa, a twój Snape jako
pierwszy zginie z jego ręki!
--Ciekawe, co będzie z twoim Malfoyem – prychnęła pogardliwie Aria.
Messalina odwróciła się w stronę lustra i jeszcze raz przyjrzała się swojej idealnie umalowanej
twarzy. W swej ocenie wyglądała doskonale, zresztą jak zwykle…
--Draconowi nic nie będzie, już ja się o to postaram. Za to z wielką przyjemnością zabiję tę małą
szlamę. Mam nadzieję, że długo będzie prosiła o litość zanim z nią skończę.
--Draco ci na to nie pozwoli…
--Mylisz się Yaxley! On się nią brzydzi, wiem to bo…
Nie zdążyła jednak dokończyć, gdyż zarówno ona jak i Aria skrzywiły się z bólu i chwyciły za lewe
przedramiona. Mroczny Znak zapiekł je prawdziwym ogniem. Lord się wyraźnie niecierpliwił. Pora
było zaczynać…

⚡⚡⚡

Cisza, która zapanowała w pokoju była ciężka i przytłaczająca. Hermiona gorączkowo próbowała
wymyślić jakieś wyjście z tej przerażającej sytuacji, ale nie była w stanie tego zrobić. Jej umysł w
tej chwili nie potrafił racjonalnie funkcjonować, gdyż przerażenie brało górę. Bo niby jak mieli
wyjść cało z opresji, skoro zarówno ona jak i Draco nie mieli swoich różdżek, za to Daniel
Lestrange uśmiechał się bezczelnie mierząc do nich ze swojej.
--Miło was znów widzieć gołąbeczki… - zakpił.
-- Co tu robisz? Nie masz prawa…! Nie masz krwi mego rodu! – Draco podniósł się na równe nogi
i wyglądało na to, że ledwie się powstrzymał przed rzuceniem się na intruza.
--Za to mam głowę na karku. Wiedziałem o tym domu od twojej matki… Wystarczyło zdobyć
trochę krwi. Wyobraź sobie drogi kuzynie, że gdy leżałeś tak na środku Sali tronowej zarzynany jak
młody Kołkogonek, to nie było problemem zdobyć kilka kropel – Orion wyją z kieszeni szaty mały,
szklany flakonik i potrząsnął nim uśmiechając się szeroko. Widać było, że musiał wcześniej zebrać
do niej krew Dracona.
--Ty gnido! – syknął blondyn, robiąc krok do przodu.
--Ostrożnie kuzynie – ostrzegł go Orion unosząc różdżkę wyżej.
--Czego chcesz? – zapytała go cicho Hermiona, nie mogąc dłużej pozostać w bezczynności.
Daniel odwrócił się w jej stronę, a na jego twarzy wykwitł szeroki uśmiech, jakby naprawdę cieszył
się, że ją widzi.
--Dobrze cię widzieć Hermionko, ufam, że mój kuzyn dbał o Ciebie wystarczająco dobrze…
--Nie waż się do niej odzywać! – warknął Draco, znów robiąc krok w przód.
--Zaczynasz mnie drażnić Malfoy! Usiądź wreszcie i posłuchaj! – Daniel machnął różdżką, a Draco
został odrzucony siłą zaklęcia na jedną z półek, gdzie kilka ciężkich tomów spadło mu na głowę.
--Nie! – krzyknęła Hermiona zrywając się ze swojego miejsca i podbiegając do ukochanego. Tak
bardzo się bała, że znów coś mu się stanie. Przecież dopiero co go odratowali…
--Cóż za troska – zakpił Daniel, widząc jak dziewczyna pomaga wstać Draconowi.
--Czego ty u diabła od nas chcesz?! – wrzasnęła.
--Drapieżna jesteś moja Mionko, ale wybaczę ci to… na razie – Daniel uśmiechnął się
dobrodusznie, ale znów pomachał swoją różdżką, jakby chciał pokazać jaką władzę nad nimi
posiada.
--Mów o co ci chodzi Lestrange! Czego chcesz?! – zażądał Draco, robiąc krok do przodu, tak by
zasłonić swoim ciałem Hermionę.
--Chcesz wiedzieć czego? – syknął złowrogo Orion – Chcę wszystkiego! Tego wszystkiego co mi
się należy, a czego ty i inni tobie podobni od zawsze mi odmawialiście!
--No niby czego tak złośliwie ci odmawiano? – zapytał Draco niby się uśmiechając, ale Hermiona
zauważyła, że blondyn nerwowo zerka za plecy kuzyna.
--Wielkości! Jestem synem rodu czystej krwi tak jak i ty! W niczym ci nie ustępuje, a to właśnie ty
zawsze odbierałeś należny mi szacunek i poważanie! – Daniel wyglądał na naprawdę wściekłego, a
z końcówki jego różdżki posypało się kilka iskier.
Hermiona naprawdę przestraszyła się, że Orion zaraz może rzucić na Dracona jakieś zaklęcie i
chciała przesunąć się do przodu, by w razie czego go osłonić, ale Draco jej na to nie pozwolił,
ledwo widocznie kręcąc głową, by pokazać jej, że ma pozostać na miejscu. Dopiero teraz
dziewczyna zrozumiała, że blondyn najwyraźniej ma jakiś plan…
--Zawsze dostawałeś wszystko! W dzieciństwie, gdy twoja matka z łaską zabierała mnie do was na
święta, ty zawsze obnosiłeś się przy mnie ze swoimi super zabawkami, najnowszymi modelami
mioteł czy gronem oddanych przyjaciół! Ja nie miałem nic! Babcia ledwo wiązała koniec z koniec,
by nas utrzymać, a mój ojciec nie chciał mnie widzieć! Nawet do szkoły musiałem iść w
odkupionych szatach, w czasie gdy ty, wielki panicz Malfoy snob i egoista miałeś wszystko! I
szczyciłeś się tym! Na każdym kroku pokazywałeś mi swoją wyższość, a tak naprawdę byłeś tylko
rozpieszczonym synalkiem arystokratów, który nie wiedział czy dobrze trzyma różdżkę! Nie
pamiętasz już ile razy płakałeś, że ta mała, plugawa szlama Granger ma lepsze oceny od ciebie?
Draco i Hermiona spojrzeli na siebie krótko i choć Hermiona wiedziała, że Draco teraz jest zupełnie
innym człowiekiem niż w szkole, to i tak było jej przykro, że kiedyś tak źle o niej myślał… Ale czy
ona myślała o nim co innego? Przecież jeszcze rok temu była skłonna przyznać Orionowi rację we
wszystkich wyzwiskach jakich użył, a nawet dołożyłaby kilka własnych…
-- A co było dalej? - kontynuował Orion - Gdy dorastaliśmy nic się nie zmieniło! To ty zostałeś
pupilkiem Czarnego Pana dzięki protekcji ojca, a ja musiałem do wszystkiego dochodzić sam!
Walczyłem najdzielniej ze wszystkich! Zabijałem, kłamałem, zmieniałem strony, by wreszcie
uzyskać czyjś szacunek! I co? Co z tego miałem? Ty i Snape traktowaliście mnie jak popychadło!
Czarny Pan nawet nie chciał mnie awansować do wewnętrznego kręgu! Nie miałem nawet prawa
dostać niewolnicy, chociaż dbałem o to, by nic im się nie stało w czasie akcji porwania! Marudziłeś,
że nie chcesz u siebie Granger! Narzekałeś, że to niszczy twoją prywatność, ale gdy tylko
poprosiłem byś mi ją oddał, to prawie mnie przekląłeś! Już wtedy powinienem się dowiedzieć co
kombinujesz… ale koniec tego! Dziś nadszedł dzień zapłaty! Ja dostanę Hermionę, a ty trafisz tam
gdzie twoje miejsce! Zaraz obok twojego ojca w piekle! - Orion wyglądał jak prawdziwy szaleniec,
gotowy do dokończenia swego okrutnego dzieła.
Kilka rzeczy wydarzyło się jednocześnie.
Hermiona krzyknęła głośno, Draco wyskoczył do przodu, by przyjąć na siebie siłę ewentualnego
zaklęcia, a gdzieś z tyłu błysnęło jasne, mocne światło i sprawiło, że Orion poleciał do przodu z
taką siłą, że upuścił różdżkę. Dopiero po chwili Hermiona zorientowała się, że to Robak zaatakował
za pomocą swej magii. Orion wyglądał na mocno oszołomionego, ale Draco doskoczył do niego i
odebrał mu wszystkie różdżki. Zaraz potem związał kuzyna za pomocą zaklęcia.
Hermiona odetchnęła naprawdę głęboko, szczęśliwa, że znów im się udało… Nim się spostrzegła,
poczuła jak oplata ja para opiekuńczych ramion, a w jej sercu znów budzi się to dziwne ciepło.
Uwielbiała być w jego ramionach, bo to było jej ulubione miejsce na ziemi…
--Tak się o ciebie bałem… gdyby on… nawet nie chce myśleć. Jestem idiotą, że cię tu zabrałem,
nawet nie sprawdzając barier. Przepraszam – Draco wyglądał na naprawdę poruszonego.
--To nic. Cieszę się, że mi pokazałeś swój dom. Jest piękny – Hermiona uniosła głowę i
uśmiechnęła się do niego ciepło.
--To twój dom.
--Co? – zdziwiła się słysząc jego słowa.
--Jest twój. Przyprowadziłem cię tu, bo chciałem ci to powiedzieć. Daję ci go…
--Nie rozumiem… - Hermiona odsunęła się od niego czując dziwne obawy. Dlaczego oddaje jej na
własność to miejsce? Czyżby gdzieś się wybierał? Czyżby miał zamiar ją zostawić?
--Chcę byś się tu ukryła jeśli… jeśli coś by się nie udało.
--Niby co ma się nie udać? – zapytała, odchodząc od niego i zakładając ręce na piersi, jednocześnie
usiłując nie nadepnąć na nieprzytomnego Oriona.
--Hermiona, trwa wojna… nie wiadomo jak to się skończy, być może ja…
--Nie! Nie mów tego, nie chce słuchać!
--Skarbie, spójrz na mnie – poprosił podchodząc do niej i odwracając jej twarzą do siebie..
--Nie wyobrażam sobie, że coś… że ty… - Hermiona mimo tego, że chciała być dzielna, czuła jak
głos jej się łamie. Sama myśl o tym, że mogłaby go stracić była dla niej zbyt przerażająca.
--Jeśli coś mi się stanie, obiecaj, że ty ułożysz sobie jakoś życie. Jeśli jasna strona zwycięży,
dostaniesz cały mój majątek. Wykorzystaj go i znajdź swoje szczęście…
--Przestań! Nie mogłabym, nie tak, nie bez ciebie… - zaszlochała.
--Cii… nie płacz proszę - Draco przytulił ją do siebie.
--To nie mów o tym…
--Herm, po to cię tu przywiozłem. Chcę byś wiedziała, że cokolwiek by się nie stało ja zrobię
wszystko, byś ty była bezpieczna bo ja…
--Nie! A co jeśli mi się coś stanie? Kto zagwarantuje mi, że wtedy ty będziesz bezpieczny –
zdenerwowała się dziewczyna.
Draco uśmiechnął się lekko i pokręcił głową.
--To niemożliwe, nigdy bym do tego nie dopuścił. Mam kilka planów awaryjnych. Jeśli
Śmierciożercy nas pokonają, wtedy ty dotrzesz tu bezpiecznie, a Snape ma zagwarantować
bezpieczeństwo twojej mamy. Ma odpowiednie instrukcje…
--Dość! Ani słowa więcej. Wszystko będzie dobrze! Przeżyjemy i… - W tym momencie się
zawahała. Bo niby co wtedy? Przecież nie wiedziała czy on wiąże z nią jakieś wspólne plany. Jak
na razie mówił tylko o rozstaniu.
--Jeśli nam się uda. Jeśli oboje przeżyjemy to przysięgam, że sam dopilnuje tego, byś była
najszczęśliwszą dziewczyną na świecie – Draco znów przysunął ją do siebie, by móc ją pocałować,
a Hermiona z przyjemnością mu na to pozwoliła.
--Drugi powód już znasz, teraz wyjawię ci trzeci… Wysłuchaj mnie proszę i nie przerywaj, już tyle
raz chciałem to powiedzieć… - Draco spojrzał jej głęboko w oczy, a Hermiona wstrzymała oddech.
Czy to teraz wreszcie padną te dwa magiczne słowa?
Wtem do pokoju wpadła jasna smuga światła, która po chwili zmaterializowała się w kształt zająca.
--To Patronus! – krzyknęła Hermiona.
--Cholera jasna! Znowu! – zaklął Draco, wkurzony, że znów im przerwano, jednak usiłował skupić
swą uwagę na wysłuchaniu wiadomości.
„Śmierciożercy przygotowują się do wyruszenia na Hogwart. Najdalej za godzinę rozpocznie się
cała akcja…” – usłyszeli gruby, tubalny głos Goyla.
--O Merlinie! I co teraz? – Hermiona naprawdę się przeraziła.
--Zaraz wyruszamy! Robaku! – zawołał skrzata - Zostań tu i pilnuj więźnia, najlepiej by nie
odzyskał przytomności. Jeśli nie wrócę możesz go… - Draco spojrzał na kuzyna i zawahał się przez
sekundę – Wiesz co zrobić… - zakończył, nieco ochrypłym głosem.
--Tak panie - skrzat pokłonił się nisko.
--Chodźmy – Draco złapał Hermionę za dłoń i pociągnął ją w stronę wyjścia. W biegu podał jej
różdżki jej i Oriona.
--Po co mi jego różdżka? – zdziwiła się.
--Na wszelki wypadek. Ja sobie poradzę…
--Dokąd się teleportujemy? – zapytała, usiłując dotrzymać mu tempa.
--Prosto do Hogwartu. Snape zdjął bariery ochronne w swoich starych komnatach, tam nas nie
zauważą. Pamiętaj, że ty, Potter i Weasley musicie dotrzeć do kamienia Virtutes przed
Śmierciożercami.
--Tak wiem, znam te plany na pamięć, ale może lepiej ty chodź z nami… Nie możesz iść na
pierwszy front, jeszcze nie jesteś w pełni zdrowy!
Draco zatrzymał się w miejscu, gdzie zaczynało się miejsce, z którego mogli się teleportować.
--Każdy z nas ma swoją misję. To nasz przeznaczenie Skarbie – Draco pochylił się i pocałował ją w
czoło.
Gorzki szloch wyrwał się z jej gardła, gdyż była świadoma tego, że to być może ich ostatnie chwile
razem.
--Nie płacz. Chce pamiętać twój uśmiech, a nie łzy… Chcę pamiętać dobre chwile, to wszystko co
mi dałaś. Jeśli los mi będzie sprzyjał, jeszcze kiedyś to zobaczę.
--Zobaczysz. Wszystko dobrze się skończy – zapewniała go, próbując powstrzymać łzy, które nie
chciały przestać płynąc.
--Cokolwiek się nie stanie, pamiętaj o tym, że największym szczęściem i zaszczytem w całym
moim marnym życiu było to, że mogłem cię kochać…Kocham cię Hermino Granger. Kocham
najbardziej na świecie… - wyszeptał, patrząc jej prosto w oczy.
--Ja ciebie też – wyznała mu, zaraz potem wpijając się w jego usta, by móc wyrazić siłę tego
uczucia.
Nie było więcej czasu do stracenia. Tuląc się do siebie z całej siły, wspólnie się aportowali ku
przeznaczeniu…
⚡⚡⚡

Plan działania był prosty. Prosty, a jednocześnie bardzo niebezpieczny. Dokonać czegoś takiego pod
samym nosem Voldemorta nie było łatwo, ale on podołał. Wystarczyło kilka zimnych spojrzeń i
krótkich poleceń, a Śmierciożercy, drżący ze strachu na widok nowego generała schodzili mu
posłusznie z drogi. I tym sposobem Gregory Goyle bez żadnych przeszkód dotarł do dawnych
komnat Severusa Snape, który to poinstruował go jak otworzyć tajne przejście ukryte za jednym z
regałów z eliksirami. I choć obawiał się bardzo, że Czarny Pan mógł przewidzieć, że ktoś zakradnie
się do pokojów byłego mistrza eliksirów to i tak zaryzykował. To była wojna. Walka w imię
większego dobra. Dla niego dobro miało tylko jeden obraz – jej. Jej uśmiechu, dobroci i tych
iskierek radości w jej oczach… a teraz jeszcze szybko rosnącego w niej nowego życia. Jego
dziecka, jego syna. To było dobro w najczystszej postaci i on musiał zadbać o to, by przetrwało.

⚡⚡⚡

Nadeszła godzina zero. Wszystko było gotowe. Sygnał od Goyla przybył akurat w momencie, gdy
Albus, Remus, Artur i Severus przeglądali mapę Hogwartu. Kamień Virtutes był ukryty w
Komnacie Tajemnicy – nikt z nich nie miał co do tego wątpliwości. Pytanie tylko o to kto i jak miał
pokonać trzy punkty straży Śmierciożerców, a potem jeszcze zabrać kamień i bez przeszkód
dostarczyć go do Snape'a i Dumbledora, którzy byli w stanie zamknąć jego moc na tyle długo, by
Voldemort nie mógł wkrótce przejąć. Wybór okazał się prosty… Mała, sprawna grupa, która już z
niejednej misji wyszła zwycięsko. Wybraniec, którego przeznaczeniem było pokonanie Czarnego
Pana, najinteligentniejsza czarownica młodego pokolenia, waleczny syn rodu czystej krwi… (choć
Draco, Snape i jeszcze kilka innych osób, dość mocno się skrzywiło, gdy w czasie planowania misji
Dumbledore właśnie tak określił Weasleya). Nie wiadomo było jednak czemu dyrektor upierał się,
by do tej czwórki dołączył Neville Longbottom. Choć był on równie dzielny jak pozostali, to jego
ewidentny pech w różnych sytuacjach sprawiał, że był on towarzyszem nie tyle co użytecznym co
wręcz niebezpiecznym dla powodzenia ich misji. Nikt jednak nie kwestionował decyzji
Dumbledora i tak wszyscy mieszkańcy zdolni do walki zostali przeniesieni za pomocą zaklęcia do
starych komnat nauczyciela eliksirów, w lochach Hogwartu, w którym kilkudziesięciu
Śmierciożerców strzegło dostępu do Kamienia Virtutes. Reszta Armii Walpurgii stała już u bram.
Czas rozpoczynać decydujące starcie tej wojny. Pora rozstrzygnięcia. Bitwa ostateczna.

⚡⚡⚡

Hermiona wiedziała, że nim staną przed resztą towarzystwa, będzie musiała odsunąć się od
ukochanego. Przez ostatnie kilka dni sytuacja pomiędzy Ronem, a Draconem była na tyle napięta,
że nie chciała ryzykować, iż rudzielec rzuci się na nich, jak tylko ich zobaczy. Draco widać
pomyślał o tym samym, bo poczuła jak odsuwa się od niej, gdy tylko wylądowali w małym,
prywatnym laboratorium nietoperza. Wiedzieli, że muszą stąd przejść do jego salonu, by to tam
podzielić się na grupy i z godnie z planem wyruszyć na swoje misje.
Hermiona dopiero teraz zaczęła myśleć o tym w jak fatalnym się znalazła położeniu. Przez wizytę
w domu Dracona nie zdążyła pożegnać się ze swoją mamą. A co jeśli już nigdy jej nie zobaczy?
Czy mama jej to wybaczy? Nie zabrała również swojej cennej torebki z koralikami, w której
przechowywała cały zapas różnych mikstur i gadżetów, które mogły im się przydać w trakcie
odbijania kamienia z rąk Śmierciożerców. Teraz jednak nie było czasu na powrót do Białego
Feniksa. Wiedziała, że wszyscy na nich czekają, a misja jej i chłopaków była priorytetowa. Reszta
Zakonu miała zapewnić im bezpieczeństwo do czasu odnalezienia i przejęcia kamienia. Tylko to
mogło sprawić, że będą mieli jakąkolwiek szanse na zwycięstwo nad Czarnym Panem i jego siłami.
Draco mocno trzymał jej dłoń, gdy razem przeszli do większego pokoju, gdzie zebrani byli już
wszyscy gotowi do walki. Hermiona nigdy wcześniej nie była w prywatnych komnatach Severusa
w Hogwarcie, ale przypuszczała, że pokój musiał zostać powiększony za sprawą specjalnego
zaklęcia, by wszyscy mogli się zmieścić. Naprawdę robienie czegoś takiego tuż pod nosem
Czarnego Pana wymagało odwagi. Brawo dla Grega, że się tego podjął.
Gdy tylko weszli do pokoju, wielu zgromadzonych odwróciło się w ich stronę. Niektórzy
uśmiechali się pocieszająco, inni patrzyli na nich przerażeni powagą całej sytuacji, jeszcze inny
wpatrywali się w jakiś nieokreślony punkt, najwyraźniej rozmyślając o tym co ich czeka. Hermiona
poczuła jak Draco mocniej ściska jej dłoń, najwyraźniej po to, by dodać jej otuchy i prowadzi ją w
stronę głównego punktu komnaty. Niewielkiego stolika i zgromadzonych przy nim przywódców
Zakonu. Artur, Remus i Molly Weasley stali razem szepcząc o czym cicho. Albus i Severus wciąż
studiowali mapy Hogwartu próbując znaleźć najlepszą i najszybszą drogę do Komnaty Tajemnic,
natomiast Harry, Ron i Neville sprawiali wrażenie pogrążonych we swych myślach.
--Jesteście moi drodzy. To dobrze, to dobrze… - wymruczał Dumbledore ledwie zerkając w ich
stronę.
--Widzisz! Mówiłem ci, że nie uciekli! – odezwał się Neville. Hermiona nie musiała nawet
spoglądać w ich stronę, by wiedzieć, że mówi to do Rona. Nic dziwnego, ze Rudzielec w ich
spóźnieniu doszukiwał się najgorszego. Przecież nic, nigdy nie zmieni jego zdania o Draconie…
--Skoro jesteśmy wszyscy to czas ruszać. Według Goyla, Czarny Pan przybędzie już za chwile i na
pewno od razu spróbuje przejąć moc kamienia – wtrącił Snape.
--Masz ten eliksir? Na pewno zadziała? – zapytał go Draco, a wszyscy zgromadzeni przy stole
spojrzeli na niego zdziwieni.
--Zadziała. Powinno go wystarczyć dla wszystkich – oznajmił im Snape, po czym wyjął z kieszeni
niewielki pęk kluczy, który położył na stole i swoją różdżkę. Machnął nią krótko, a na stole pojawił
się karto z równo ułożonymi, wypełnionymi żółtym płynem fiolkami.
--Co to jest? – zdziwił się Ron.
--To eliksir Petrificus Totalus – wypaliła Hermiona, podekscytowana tym co widzi.
--Zgadza się. To eliksir, który paraliżuje ofiarę – potwierdził Severus – Ten jednak jest nieco
zmodyfikowany. Zwykły eliksir działa dopiero, gdy ofiara go wypije. Ten sparaliżuje waszego
przeciwnika jeśli tylko go nim skropicie. Jedna fiolka to pięć porcji…
--To jest genialne! Jak się panu udało to osiągnąć? – podekscytowała się Hermiona.
--Nie teraz panno Granger. Pora wyruszać. Pierwsza grupa pójdzie do głównego holu i tam
obezwładni pierwszy patrol – Dumbledore machnął różdżką za jednym zamachem zwijając mapy.
Artur, Molly, Remus, Tonks i bracia Weasley skinęli posłusznie głowami, odebrali od Snapea fiolki
i zaraz wyszli z pokoju.
--Dalej Pucey. Zaraz potem kolej na nas – odezwał się Draco.
--Jak za dawnych lat, co nie? – zażartował Adrian podchodząc do nich z dwiema miotłami.
--Ale po co to? – zdziwiła się Hermiona.
--Wymyśliliśmy to ze Smokiem wczoraj wieczorem. Przelecimy nad bramą Hogwartu i oblejemy
kilku Śmierciożerców miksturą Severusa – wyjaśnił jej Adrian z szerokim uśmiechem.
--Przecież to niebezpieczne! Oni będą do was strzelać jak do kaczek! – panikowała.
--Herm… tutaj nie ma bezpiecznych misji. Damy sobie radę… - próbował uspokoić ją Draco.
--Nie! To okropne! Nie możecie!
--Spokojnie. Wszystko będzie dobrze – Draco mocniej ścisnął jej dłoń i odwrócił tak, by spojrzała
mu w oczy.
Tak bardzo chciała wierzyć, ze ma rację. Tak bardzo chciał w tej chwili odnaleźć w jego spojrzeniu
coś, jakąś obietnicę, która da jej gwarancję, że jeszcze go zobaczy… Ale on nie mógł jej tego dać.
Wiedziała o tym doskonale. Tak jak nie mógł jej obiecać, że jeszcze się zobaczą, gdy pomagał jej
uciec z niewoli, tak teraz nie mógł jej obiecać, że wszystko będzie dobrze. Jednak wiedziała, że on
chciał w to wierzyć. Skoro zdobył się na to, by powiedzieć jej te dwa magiczne słowa, to znaczyło,
że naprawdę chciał do niej wrócić. A ona do niego…
Ta ich niema rozmowa nie mogła trwać długo. Czas naglił i nie mogli tak po prostu stać tutaj i
patrzeć sobie głęboko w oczy.
--Mam dla was silniejsze dawki. Powinny działa dłużej niż pozostałe – Snape wyjął z kieszeni szaty
kolejne dwa klucze i szybko przetransmitował je w nieco większe od pozostałych fiolki.
--Damy radę profesorku – zaśmiał się Adrian odbierając jedna z nich.
Draco niechętnie puścił dłoń Hermiony i podszedł do Severusa. Mężczyźni spojrzeli na siebie
krótko i uśmiechnęli się do siebie. Hermiona pierwszy raz widziała taki wyraz twarzy u byłego
profesora eliksirów.
--Dzięki. Za wszystko. A zwłaszcza z pozbycie się tego chorego psychola, mojego ojca… - Draco
wyciągnął dłoń, a Snape mocno ją uścisnął.
--Wiedziałem, że się domyślisz. Zresztą… byłem to winny twojej matce.
Draco znów się uśmiechnął i skinął głową, a Snape puścił jego dłoń i szybko odwrócił się w stronę
fiolek, by rozdzielić je wśród pozostałych. Pewnie nie chciał, by ktoś dostrzegł w jego twardym
zwykle obliczu, jakiekolwiek oznaki słabości… Kolejne osoby odbierały swoje fiolki, żegnały się z
pozostałymi krótkim „do zobaczenia” lub tylko skinieniem głowy i w grupach po dwie, trzy osoby
wyruszali w bój.
--Dziękuje ci Draconie. Narcyza pewnie byłaby z ciebie dumna – Dumbledore również uścisnął
dłoń blondyna, a Draco skinął mu głową w ramach podziękowań, po czym ku zdziwieniu
wszystkich odwrócił się w stronę Harry’ego. Potter pierwszy wyciągnął do niego dłoń.
--Nic jej nie będzie…
--Wiem… i dziękuję. W razie czego pamiętasz o co prosiłem?
--A ty o co ja? – Harry uśmiechnął się lekko.
--Masz to jak w banku Potter.
--Powodzenia Malfoy. Może wreszcie pokażesz nam, że umiesz latać na miotle?
W odpowiedzi na ten żart Draco również się uśmiechnął i odwrócił się w stronę Hermiony.
Dziewczyna poczuła jak coś mocno ściska ją w gardle, a niechciane łzy napływają jej do oczu.
Wiedziała, że w pokoju jest jeszcze wiele osób, które chętnie przyglądają się tej scenie, dlatego
naprawdę nie chciała się rozpłakać…
--Do zobaczenia – Draco pochylił się i delikatnie cmoknął ją w czoło.
--Już wkrótce… - wyszeptał, opierając głowę o jego ramię i wtulając się w niego być może po raz
ostatni.
--Musicie już ruszać – wtrącił Dumbledore.
Draco odsunął się od Hermiony i posłusznie skinął głową. Zaraz potem Adrian podał mu jego
miotłę i dwaj mężczyźni ramię w ramię ruszyli w stronę wyjścia. Hermiona nawet za nimi nie
spojrzała, bała się, że jeśli to zrobi to coś w niej pęknie i pobiegnie za nim, by go zatrzymać…
--Znacie wszystkie tajne przejścia w zamku. Po drodze czekają na was trzy patrole Śmierciożerców
i pewnie jakaś pułapka przy samym kamieniu – zaczął im tłumaczyć Dumbledore.
--Wiemy o tym panie profesorze. Znamy te plany na pamięć – zapewnił go Harry.
--Doskoanale. Nikt inny, tylko wy jesteście zdolni do powstrzymania tego co chce zrobić Tom.
--O tym też już wiemy – zamarudził Ron, wyraźnie się niecierpliwiąc.
--Wasze eliksiry – Snape podał z każdemu z nich po fiolce.
--Panie profesorze, czy z moją mamą wszystko w porządku? – zapytała go Hermiona.
--W jak najlepszy. O wszystko zadbaliśmy. Jest z nią panną Lovegood i dawna niewolnica Carrowa.
W razie niepowodzenia mają instrukcje co dalej – wyjaśnił jej Snape, choć Hermiona miała dziwne
wrażenie, że to pytanie nieco go spięło. Czyżby on też się tak bardzo martwił?
--Ja… dziękuje…
--Proszę już iść panno Granger. Najwyższa pora – Snape skłonił się lekko i wrócił do rozdzielania
eliksirów, a Dumbeledore uścisnął na pożegnanie dłonie Nevilla, Rona i Harry’ego. Na końcu
podszedł do niej.
--Proszę się nie martwić panno Granger. Miłość to nieśmiertelna siła…
--Dziękuje panie profesorze – Hermiona mocno uścisnęła jego dłoń, po czym odwróciła się w
stronę chłopaków. Po ich twarzach widziała, że są gotowi do działania.

⚡⚡⚡

Razem wyszli z pokoju na cichy i ciemny korytarz. Gdzieś wysoko nad nimi rozgrywało się
pierwsze starcie, a reszta członków Zakonu Feniksa lada chwila miała stawić się na polu walki.
Wielka bitwa, od tak dawna trwającej wojny…
--Ruszmy się, bo zaraz może się tu zwalić całe stado Śmierciożerców – zarządził Harry.
--Moment. To chyba jest twoje… - Ron zwrócił się do Hermiony, po czym szybko wyjął z kieszeni
jej magicznie pomniejszoną torebkę – Znalazłem ją na blacie w kuchni.
--Ron! To wspaniale! Dziękuje ci bardzo! – ucieszyła się, a Rudzielec uśmiechnął się
rozpromieniony. To była ich pierwsza wymiana zdań od pamiętnej kłótni w kuchni, ale dała mu
nadzieję, że być może jeszcze kiedyś się pogodzą.
--Ruszajmy! – zawołał Neville i pierwszy puścił się biegiem w stronę wyjścia z lochów. Pozostali
szybko ruszyli za nim. Czas naglił, a droga do kamienia była długa i usłana przeszkodami…

⚡⚡⚡

Gdy wbiegli do holu przed Wielką Salą o dziwo nie było tam nikogo poza dwoma sparaliżowanymi
i związanymi ze sobą Śmierciożercami. Ten widok bardzo ich ucieszył, znaczyło to bowiem, że
pierwsza grupa wygrała potyczkę. Niestety nie mieli nawet czasu, by zerknąć przez wrota na to co
dzieje się na błoniach, gdyż musieli jak najszybciej dotrzeć do łazienki na pierwszym piętrze, której
to strzegli Śmierciożercy.
--Szybko, schowajmy się pod pelerynę, będzie element zaskoczenia – zaproponował Harry,
wyjmując swój magiczny płaszcz. Było bardzo trudno zmieści im się pod nim we czterech, ale nie
mieli innego wyboru. Wiedzieli, że patrol stojący przy łazience będzie najmniej groźny. Najgorszy
będzie ten przy samej Komnacie…
--Co tam się dzieje? Może trzeba iść zobaczyć? – zapytał jeden ze Śmierciożerców stojących pod
drzwiami toalety.
--Nigdzie się stąd nie ruszamy! Rozkaz to rozkaz! – odparł drugi, nerwowo rozglądając się po
korytarzu.
Hermiona wyjęła swoją różdżkę i dyskretnie wyjęła ją z pod peleryny.
--Tam! Tam coś jest! – zawołał młodszy z mężczyzn, z przestrachem sięgając za pazuchę. Nim
jednak zdarzył wyjąć różdżkę, dziewczyna sprawnie oszołomiła i jego i jego kolegę.
--To było proste! - ucieszył się Neville wychodząc z pod peleryny.
--Oby dalej poszło równie dobrze – odezwał się Harry.
--Drugi punkt straży jest w środku przy zejściu do Komnaty. Najlepiej będzie jeśli ich wywabimy
na zewnątrz i tu obezwładnimy – zaproponowała Hermiona.
--Dobrze. Detonatory pozorujące powinny załatwić sprawę – Ron sięgnął do kieszeni i wyją kilka
niewielkich przedmiotów w kształcie klaksonów.
--Oni nie wyjdą. Myślę, że mają rozkaz nie ruszać się z miejsca choćby nie wiem co. Inaczej już
teraz wyszliby na zewnątrz, przecież już słychać odgłosy walki – stwierdził Harry.
--Masz rację – zgodził się Neville – Co teraz zrobimy?
--Peruwiański proszek natychmiastowej ciemności! Wrzućmy go do środka, a na pewno wybiegną
na zewnątrz. Musimy być w gotowości – Hermiona szybko otwarła swoją torebkę.
--Ale jeśli wybiegną to dym pojawi się też tutaj, nic nie zobaczymy – zmartwił się Harry.
--Niekoniecznie skoro mamy to – wyjęła z torebki wyschniętą, pomarszczoną dłoń, w która
wetknięta była świeca.
--Ręka Glorii! Świeci tylko temu, kto ją trzyma! Skąd ją masz? – zdziwił się Neville.
--Jak to skąd, przecież należała do Malfoya, tatuś mu kupił, by mógł wprowadzić Śmierciożerców
do Hogwartu jak byliśmy w szóstej klasie – zakpił z pogardą Ron.
--Teraz jednak był tak miły i nam ją pożyczył – uciszył go Harry.
--Dalej, złapcie się jej – poprosiła Hermiona, trzymając różdżkę w pogotowiu. Ron i Neville
posłusznie dotknęli ręki Glorii, a Harry podszedł do drzwi toalety i szybkim ruchem wrzucił za nie
całą garść Peruwiańskiego Prochu Natychmiastowej Ciemności.
Nie minęła nawet minuta, gdy trzech prychających i kaszlących mężczyzn wybiegło za drzwi
łazienki Jęczącej Marty. Hermiona i chłopcy trzymali wspólnie świecącą dłoń i bez żadnych
przeszkód spetryfikowali niczego nie spodziewających się Śmierciożerców.
--To było jeszcze prostsze. Kogo ten Voldemort wybiera na do tych straży? Przecież oni są
beznadziejni – Ron z pogardą kopnął jednego ze oszołomionych i związanych mężczyzn.
--Czarny Pan sądził, że nie odważymy się przejąć mocy kamienia. Przynajmniej, że nie będziemy
na to gotowi tak szybko – stwierdziła Hermiona.
--Ruszajmy dalej – zdecydował Harry, pierwszy wchodząc do łazienki.
--Musimy otworzyć przejście – odezwał się Ron, podchodząc do jednej z umywalek.
--Zaraz sobie z tym poradzę – Harry spojrzał na kran ozdobiony postacią węża, a po chwili wydał z
siebie dziwny syk. Przejście się otworzyło.

⚡⚡⚡

Hermiona najpierw rzuciła zaklęcie sprawdzające czy po drodze na dół nie czekają na nich żadne
magiczne pułapki. Dopiero później po kolei zsunęli się w dół ku Komnacie Tajemnic. Harry
poszedł pierwszy, zaraz po nim do środka wskoczył Ron. Neville natomiast zaproponował
Hermionie, by ruszyła jako kolejna. Zjazd na dół trwa krótko za to przywitanie na dole było co
najmniej zaskakujące. Nim Hermiona zdążyła dobrze wylądować prosto w jej nos została
wycelowana różdżka szeroko uśmiechniętego Notta, a zaraz potem została rozbrojona za pomocą
krótkiego zaklęcia.
--Wreszcie znów się spotkamy smakowita szlamo… Czekałem na tę chwilę.
Hermiona szybko rozejrzała się dookoła. Zabini trzymał w uścisku Rona, wbijając różdżkę w jego
gardło, natomiast Harry stał oko w oko z różdżką Wiktora Kruma.
Na jego widok Hermiona dosłownie zagotowała się ze wściekłości. Cała ta trójka zasługiwała na
śmierć w męczarniach, ale Krum szczególnie. Poprzysięgła mu zemstę i dziś je dokona…
--Co zrobimy z tą małą grupą nieudaczników? – zapytał Zabini, wbijając mocniej końcówkę
różdżki w gardło Weasleya.
--Jak to co? Oddamy ich w ręce naszego pana. Najpierw jednak trochę się zabawimy! – Nott
roześmiał się lubieżnie i złapał za jeden z kosmyków włosów Hermiony. Dziewczyna wzdrygnęła
się z obrzydzenia.
--Zostaw ją ty chory psycholu! – wrzasnął Ron, ale Zabini szybko go uciszył mocnym ciosem w
głowę, tak, że Rudzielec upadł na kolana.
Hermiona gorączkowo próbowała wymyślić jakiś plan, który wyciągnąłby ich z tego bagna, ale
wiedziała, że to może być bardzo trudne. Nie mieli różdżek, a Śmierciożercy na pewno ich
spetryfikują jeśli któreś spróbowałoby sięgnąć po swój eliksir paraliżujący. Jednak nagle w jej sercu
zakwitła nadzieja. Przecież Neville powinien się już pojawić na dole i podzielić ich los. Być może
zawczasu zauważył co się dzieje i zatrzymał się na skraju tunelu. Hermiona z nadzieją spojrzała w
tamtą stronę i wyraźnie wyczuła, że ktoś tam jest i patrzy w ich stronę. Szybko odwróciła wzrok
próbując ukryć falę radości jaka zalała jej serce.
--Szkoda, że Malfoy nie dowie się co z tobą zrobię – zaśmiał się Nott.
--Nie waż się jej dotknąć! – wrzasnął Harry.
--Zamknij się Głupotter, bo za chwilę i tak przejdziesz do historii, gdy nasz Pan cię dorwie w swoje
ręce…
Hermiona wykorzystując fakt, że Nott odwrócił się w stronę Harrye’go znów spojrzała na wyjście z
tunelu. Zaraz później podniosła wzrok na wiszące tuż nad głową Kruma stalaktyty. Miała nadzieję,
że Neville zrozumie jej aluzje.
--Szybko z nią skończę i możemy wołać naszego Lorda – Nott zaczął powoli zbliżać się do
Hermiony. Dziewczyna wstrzymała oddech i wtedy nastąpił wielki łoskot, a skały i ich odłamki
posypały się prosto na głowę Kruma. Harry zdążył odskoczyć do przodu, a Hermiona szybkim
ruchem wydobyła z kieszeni fiolkę z eliksirem i chlusnęła sporą jego porcją prosto w twarz
zaskoczonego całym obrotem sytuacji Notta.
Neville sprawnie wyskoczył z tunelu i szybko spetryfikował Zabiniego, a Ron odebrał mu swoją
różdżkę i szybko związał Śmierciożerce.
--Neville jesteś genialny! – zawołała uradowana Hermiona, odbierając swoją różdżkę z rąk
sparaliżowanego Notta.
--Musimy odebrać moją różdżkę od Kruma – Harry spojrzał na stertę kamieni, która pogrzebała
Śmierciożercę.
--Przywołam ją – zaproponowała Hermiona, lecz nim zdążyła to zrobić kamienie zaczęły się
rozsypywać, a Krum powoli wygrzebywać z pod ich ciężaru.
Oczy Hermiony pokryła czerwona mgiełka, a ona sama poczuła, że to właśnie ta chwila. Brudny,
słaby i ranny Wiktor był doskonałym celem. Jedno machnięcie różdżką i dostanie to czego chce…
Była na to gotowa. Marzyła o tym. Przecież poprzysięgła, że tego dokona. Dlaczego więc teraz
zwlekała? Dlaczego nie potrafiła wypowiedzieć tych dwóch krótkich słów i zakończyć tę sprawę?
Uniosła swoją różdżkę i wycelowała ją w Bułgara, który widząc jej postawę przestał wygrzebywać
się z gruzowiska.
--No dalej Hermiona, spetyfikuj go! – zawołał Ron.
--Nie. On zasługuje na coś innego – odpowiedziała cicho.
--Ermionina, ja nie wiedział. Ja chciał pomóc. Ja być po waszej stronie – zaczął błagać Krum.
--Zamknij się śmieciu! Wiedziałeś kim on był! Wiedziałeś, że to mój ojciec! – krzyknęła trzęsąc się
z nerwów. Czuła, że jest gotowa, by go zabić, jednak coś wciąż jej na to nie pozwalało. Jakaś jedna
myśl. Widziała wyraźnie, jak mężczyzna trzęsie się przed nią ze strachu. Mimo to nie opuściła
różdżki. Była przekonana, że jeśli nie zrobi tego teraz, to druga okazja może się nie powtórzyć…
Nagle jednak poczuła na ramieniu czyjąś dłoń. Nie musiała się odwracać, by wiedzieć, że to Harry.
--Odpuść Miona. On i tak już jest martwy. Dementorzy się nim zajmą…
--Zasługuje na śmierć – wyszeptała z goryczą.
--Wiem, ale pamiętaj, że taka zbrodnia rozrywa duszę. Nie chcesz tego. Masz przed sobą
przyszłość… nie pozwól, by to ją zaprzepaściło.
Brązowowłosa wiedziała, że Harry ma rację, jednak dopiero po chwilę opuściła różdżkę. Nie mogła
zabić Kruma, bo w ten sposób zawiodłaby nie tylko siebie, ale i jego… Dracona. On chciał dla niej
wszystkiego co najlepsze. Nie mogła go zawieźć i stać się morderczynią.
Potter machnął różdżką i Krum padł spetyfikowany na stertę kamieni, z której się do końca nie
wygrzebał.
--Zwiążcie go z innymi i ruszamy. Kamień powinien być tuż za tym przejściem – Harry wskazał na
śluzę ozdobioną symbolami węży.
--Wszystko w porządku? – zapytał Ron, gdy razem z Hermioną ruszyli w stronę przejścia.
Dziewczyna w odpowiedzi skinęła tylko głową, wciąż oszołomiona z powodu tego co się przed
chwilą stało.

⚡⚡⚡

Harry bez problemów otworzył kolejne przejście i cała czwórka razem wkroczyła w progi Komnaty
Tajemnic. Tuż na jej środku stał niewielki postument, a na nim leżał okrągły kamień mieniący się
na zmianę barwami czerwieni, granatu, złota i zieleni. Dookoła niego stały cztery inne postymenty,
a na każdym z nich znajdował się zwinięty w rulon pergamin. Hermiona ostrożnie podeszła do
pierwszego i sięgnęła po wiadomość. Na pieczęci zamykającej widniał symbol Kruka.
--Są cztery – zauważył Ron.
--Po jednej dla każdego – mruknęła Hermiona.
--Dla każdego? Dla mnie też? A co jeśli tam jest jakieś pytanie, albo zadanie? Ja nie dam rady! –
panikował Neville.
--Spokojnie. Poradzimy sobie – pocieszył go Harry i podszedł do drugiego piedestału, by zabrać
pergamin. Nim jednak sięgnął po niego coś sprawiło, że odskoczył niczym oparzony.
--Co się stało? Dlaczego nie mogę go wziąć? – zapytał zdziwiony.
--Jaki widnieje na nim znak? – spytała Hermiona.
--Borsuk. To pieczęć Hufflepuff – odpowiedział Potter.
--To dlatego. Tego pergaminu może dotknąć tylko Puchon – wyjaśniła.
--Puchon? Skąd mu do cholery wytrzaśniemy tu teraz Puchona? – zdenerwował się Ron.
--Przecież Hermiona mogła dotknąć pergaminu, który ma pieczęć Ravenclaw – zauważył Harry.
--To dlatego, że Tiara rozważała umieszczenie mnie w tym domu. Widać nie chodzi tu o samą
przynależność, tylko o posiadanie cech, które cenił założyciel danego domu… - wydedukowała.
--To znaczy, że ja mogę dotknąć pergaminu Slytherinu… - wywnioskował Potter, podchodząc do
piedestału z odpowiednim pergaminem. Sięgnął po niego i tym razem bez przeszkód rulon znalazł
się w jego dłoni.
--Mnie tiara od razu wysłał do Gryffindoru – przyznał Ron.
--Więc to twój pergamin. A ty Neville?
--Nie wiele brakowało bym został Puchonem. Teraz już wiem czemu profesor Dumbledore tak
bardzo chciał bym poszedł z wami… - Longbottom z powątpiewaniem patrzył na pergamin z
pieczęcią Borsuka.
--Poradzisz sobie. Skoro Tiara uznała, ze masz cechy pasujące do Puchona, tylko ty możesz pomóc
nam przejąć kamień.
--Naprawdę myślisz, że jak otworzymy te pergaminy to wtedy dostaniemy kamień? – zapytał ją
Ron.
--Zaraz się przekonamy. Hermiona postanowiła nie zwlekać dłużej, tylko złamała pieczęć na
pergaminie. Dziwne światło wydobyło się z jej środka i szybko otoczyło ją dookoła. Zauważyła, że
Harry i Ron coś do niej krzyczą, ale nie słyszała ani słowa. Odetchnęła głęboko i rozwinęła
pergamin.

⚡⚡⚡

Zielone światło mignęło o kilka cali od jego głowy. Zrobił szybki unik, a siła wiatru potargała jego
ubranie i włosy. Kolejne zaklęcie przemknęło tuż obok, ale nie zrobiło to na nim wrażenia. Wiele
razy umykał śmierci dosłownie o włos. Czy dlatego, że miał szczęście? Czy może dlatego, że po
prostu był świetny w tym co robił? Sam nie wiedział. Teraz zresztą nie było to ważne. Wóz albo
przewóz. Życie albo śmierć. Walka trwała i on wytrwale walczył. Spojrzał na trzymaną w dłoni
szklaną fiolkę. Zużył już prawie cały zapas eliksiru, ale opłacało się. Wielu Śmierciożerców padło
spetryfikowanych, gdzieś tam na dole. Niestety wielu nowych wciąż przybywało, a członkowie
Zakonu wytrwale walczyli z nimi na błoniach Hogwartu. Wiedział, że musi być bardzo ostrożny.
Nie mógł skrzywdzić nikogo niewinnego. Już zbyt wiele razy zmuszony był czynić złe rzeczy w
imię większego dobra. Zrobił ostatni nawrót i przechylił fiolkę. Kilku młodych Śmierciożerców
padło niczym kłody.
--Dobra nasza stary! - krzyknął Adrian przelatując tuż obok niego.
--Lecimy na wieżę astronomiczną! W zamku bardziej się przydamy! - zdecydował Draco, a Adrian
kiwnął głową na znak zgody i poleciał przodem.
Blondyn nie zdążył jednak nawet skierować się w odpowiednią stronę, gdy poczuł siłę zaklęcia, a
zaraz potem jego miotła dosłownie eksplodowała.

⚡⚡⚡

Wszystko dookoła oblane było złotą poświatą i sama już nie wiedziała czy nadal znajduje się w
Komnacie Tajemnic, czy może jakaś magiczna siła przeniosła ją w zupełnie inne miejsce. W dłoni
wciąż trzymała rozwinięty pergamin. Nagle na pożółkłej kartce zaczęły pojawiać się słowa.

„Przed początkiem świata zrodzona

Dla nielicznych przeznaczona
Głupcem ten kto ją odrzuci
Przyszłością bowiem jest dla ludzi
Zwykle ze zmrokiem nadchodzi
Pragnąć jej się zawsze godzi
Próżno jednak żałować
Jeśli od jej braku da się zachować”

⚡⚡⚡

Hermiona dwukrotnie przeczytała ten tekst niezbyt pewna co powinna teraz zrobić? Czy powinna
zaryzykować odpowiedź? A co jeśli odpowie źle? Doskonale rozumiała w jakim położeniu się
znalazła. Siedmiu wielkich czarodziejów ukryło cząstkę swojej mocy w kamieniu. Każdy z nich
hołdował swoim własnym zasadom i cenił jedne cnoty nad inne. Gryfindor zamykając całą moc w
kamieniu dopilnował, by kluczem do ponownego jej zdobycia były cnoty, które cenili założyciele
Hogwartu. Pergamin miał pieczęć Roweny Ravenclow więc najpewniej ta zagadka dotyczy jednej z
cech, które Ravenclow ceniła nad inne... Jeszcze raz spojrzała na pergamin i zastanowiła się chwile.
To nie powinno być trudne. Najprostszą odpowiedzią jaka jej się nasunęła była... wiedza. Wiedza
jest tym co Krukoni cenili ponad wszystko. Jednak coś jej mówiło, że nie o to tu chodzi. Wiedza
przecież dostępna jest dla wszystkich, a tutaj wyraźnie jest napisane, że „dla nielicznych
przeznaczona”. A co z tym wersem o zmroku? To musiała być jakaś przenośnia. Nagle jednak
doznała olśnienia. Mądrość! Mądrość była tym co uczniowie Ravenclowu cenili na równi z wiedzą.
Mądrość w ich mniemaniu była drogą do posiadania wiedzy. Tak! To oczywiste! „Ze zmrokiem
nadchodzi...” musi oznaczać starość! Przecież mawia się, że to starcy są największymi mędrcami.
Musiała zaryzykować, bo nic innego w tej chwili nie przychodziło jej do głowy.
--W tej zagadce chodzi o mądrość! - powiedziała głośno i wyraźnie.

⚡⚡⚡

Przez kilka sekund nic się nie działo. Hermiona już zaczęła się martwić. A co jeśli utknęła tu na
zawsze bo źle odpowiedziała? Nagle jednak rozległ się cichy syk, a pergamin w jej rękach spłoną
granatowym płomieniem. Złota poświata dookoła zawirowała tak gwałtownie, że zakręciło jej się
odtego w głowie. Zamknęła oczy, próbując nie upaść, ale już po chwili poczuła parę silnych ramion
przytrzymująca ją w pionie.
--Hermiona, wszystko w porządku? - troskliwy głos Harry'ego w pierwszej chwili docierał do niej,
jak za ściany. Po chwili jednak wszystko wróciło do normy. Otwarła oczy i zobaczyła zmartwione
miny Nevilla i Rona.
--Tak, wszystko dobrze. Chyba się udało. Jeśli i wam się uda, będziemy mogli zabrać kamień, a
Dumbledore na nowo zamknie jego moc.
--Ale co tam się działo? Ja nie wiem czy dam radę. Nie jestem taki jak wy! Nie wiem wszystkiego...
- denerwował się Neville.
--Spokojnie, na pewno wszystko będzie ok – próbował pocieszyć go Harry.
--Na was najpewniej również czekają zagadki. Będą dotyczyły tego co założyciel danego domu
cenił najbardziej – tłumaczyła im żarliwie.
--To proste. Slytherin cenił tylko czystą krew – Harry wreszcie puścił Hermionę i podszedł do
piedestału, na którym leżał pergamin z pieczęcią węża.
--Ostrożnie Harry, to może nie być, aż tak proste... - ostrzegła go przyjaciółka.
--Poradzę sobie. Zresztą nie ma co tracić czasu – Potter sięgnął po pergamin i gdy tylko jego palce
zetknęły się z pożółkłym rulonem od razu zniknął im z oczu.
--Cholera! Co jest? - zdenerwował się Ron, podbiegając w miejsce gdzie przed chwilą stał Harry.
--Przecież ja też zniknęłam...
--Wcale nie! Widzieliśmy cię jak stoisz i czytasz pergamin. Otoczyło cię dziwne światło i chyba nas
nie słyszałaś, ale cały czas tu byłaś – wyjaśnił jej Neville.
--O Merlinie! - Hermiona przerażona zakryła usta dłonią.
--Czy to możliwe, by to był... - do Rona również dotarła powaga sytuacji.
--Świstoklik! Czarny Pan musiał go zaczarować! - krzyknęła.
--I co teraz? Co robimy? - pisnął Neville.
--Musimy ratować Harry'ego! - wykrzyknął Ron.
--Ale co z kamieniem? Dumbledore mówił, że musimy go zabrać zanim Czarny Pan to zrobi! -
zapytał Neville.
--To nieważne! Harry wpadł prosto w ręce Voldemorta! Szybko! Na górę! Musimy mu pomóc! -
zdecydowała Hermiona i czym prędzej pobiegła w stronę wyjścia z Komnaty Tajemnic.

⚡⚡⚡

Siła wybuchu była tak wielka, że wyrzuciła go na dodatkowe kilka metrów w górę. Bardziej poczuł
niż zobaczył, jak z kieszeni płaszcza wypada jego różdżka i leci gdzieś pomiędzy stare drzewa
Zakazanego Lasu. On też się tam zaraz znajdzie i najpewniej skręci sobie kark, upadając. Zamknął
oczy, by móc w tych ostatnich sekundach przywołać ten najbardziej pożądany obraz ze wspomnień.
Ona w jego ramionach... Poczuł jak ogarnia go jakaś nieznana siła i miał wrażenie, że jego ciało już
nie należy do niego. Czy tak właśnie wyglądało umieranie? Dopiero po chwili zorientował się
jednak, że nie spada już tak szybko ani gwałtownie. Wręcz przeciwnie, jego ciało opadało powoli,
wprost na skrawek niewielkiej polany pośrodku lasu. Ktoś rzucił na niego zaklęcie! Ktoś go
uratował! Wylądował miękko na trawie i od razu spróbował się podnieść, jednak mu się to nie
udało. Zaklął cicho pod nosem. Zaklęcie paraliżujące sprawiło, że poza ustami nie mógł poruszyć
żadną inną częściom ciała. O co tu chodziło? Kto go zaczarował?
Pierwszym co zobaczył były czarne, lakierowane kozaki na obcasach. Ich właścicielka miała długie
nogi, ubrane w czarne, seksowne pończochy.
Draco zaklął pod nosem jeszcze raz. Aż nazbyt dobrze wiedział kto się do niego zbliża. Tylko jedna
Śmierciożerczyni mogła się ubrać w ten sposób na wielką bitwę...
--Witaj skarbie... tęskniłeś? - Messalina pochyliła się nad nim, a jej krwisto-czerwone usta
rozciągnęły się w szerokim uśmiechu.
--Czego chcesz Rosier? - zapytał bez ogródek.
--Najpierw odpowiedzi na moje pytanie, słodki chłoptasiu. Tęskniłeś? - Messalina przytknęła
końcówkę swojej różdżki do jego nosa.
--Nie – odpowiedział zgodnie z prawdą.
--Ojoj to źle. Może spróbujemy jeszcze raz! Crucio!
Całe jego ciało przeszyła niewyobrażalna fala bólu, tak wielkiego, że nie mógł powstrzymać się od
krzyku.
--Urocze Mess.
Zaskoczona panna Rosier cofnęła zaklęcie jakim go potraktowała i odwróciła się w stronę swojej
przyjaciółki, która właśnie do nich dołączyła.
--Aria! Nie strasz! Myślała, że to może ktoś z tego ich śmiesznego Zakonu.
--Spokojnie. Wszyscy są na błoniach. Zdaje się, że Czarny Pan zaraz dostanie Pottera w swoje ręce.
--Wspaniale! - roześmiała się Rosier – Każdy dostanie to czego chce! - powiedziała spoglądając na
wciąż dochodzącego do siebie Dracona.
--Myślałam, że jego akurat chcesz w jednym kawałku.
--To była tylko taka mała kara, za nieposłuszeństwo – Mess machnęła ręką, jak gdyby torturowanie
ukochanego było dla niej błahostką podobną do wyboru szminki.
--To co z nim zrobisz? - zapytała Aria.
--Zabiorę go do mojego domu. Tam nikt nam nie będzie przeszkadzał – Messalina uśmiechnęła się
dwuznacznie do blondyna, który walczył ze własną słabością usiłując wstać.
--No, a jeśli on nie będzie chciał... no wiesz...
--Czy to problem? Małe imperio załatwi wszystko – Messalina skierowała swą różdżkę na Dracona,
gotowa znów go obezwładnić.
--Wcale nie załatwi wszystkiego. Nie zmusisz go, by cię pokochał... pokochał tak naprawdę –
warknęła Yaxley.
--Co ty tam wiesz Aria! Mogę zrobić co zechcę! Mogę... - Messalina urwał w pół zdania i rażona
siłą zaklęcia odleciała kilka metrów do tyłu uderzając w jedno z drzew.
Aria obejrzała się przestraszona, szybko wydobywając swoją różdżkę i przygotowując się do
obrony.
--To nie jest najlepszy pomysł panno Yaxley. Naprawdę nie chciałbym zrobić ci krzywdy... -
Severus Snape pewnym krokiem wkroczył na polane, a jego wąskie usta wykrzywiły się w lekki,
jak gdyby uprzejmym uśmiechu.
--Sev! Jak dobrze, że nic ci nie jest! - Aria rzuciła się w jego stronę, jakby marząc tylko o tym, by
go uściskać. Zanim jednak zdążyła to zrobić, zatrzymała się w pół kroku przerażona.
Severus ledwie dostrzegł minę dziewczyny, gdy poczuł jak różdżka wypada mu z ręki, a on sam
pada twarzą na ziemię. Ktoś go rozbroił, rzucając mu zaklęciem w plecy.
--Wspaniale córeczko! Dałaś radę sama złapać dwóch zdrajców! Nasz pan będzie zadowolony! -
Arnold Yaxley, Evan Rosier i Rudolf Lestrange wyszli za drzew.
--Tato to nie tak! Severus, on...
--Jak myślicie? Lepiej dostarczyć ich naszemu Panu żywych, czy od razu się ich pozbyć? - zapytał
Lestrange, jednocześnie rzucając zaklęcie wiążące na Severusa i Dracona.
--Skończmy to teraz. Ten smarkacz Malfoy zapłaci mi za upokorzenie mojej córki! - krzyknął
Rosier.
--Ja biore Snape'a. Od dawna miałem ochotę pozbyć się tego zdrajcy! - Rudolf Lestrange
uśmiechnął się mściwie, celując swoją różdżką w Severusa.
--Nie! Nie wolno wam! - krzyknęła Aria.
--Arnold, ucisz łaskawie swoją córkę, ja tu usiłuję zabić...
--Nie! - Aria podbiegła i rzuciła się na Severusa zasłaniając go własnym ciałem, w tym samym
momencie, w który Lestrange krzyknął – Avada kedavra!

⚡⚡⚡

Czas na chwilę zwolnił, a Severus Snape w ciszy obserwował, jak oczy Arii Yaxley powoli tracą
swój blask. Jej bezwładne ciało osunęło się wprost na niego, a on nawet nie mógł jej dotknąć,
związany siłą zaklęcia.
--Coś ty zrobił! Zabiłeś moją córkę! - krzyknął Yaxley celując swoją różdżką w Rudolfa.
--To nie moja wina! Ona rzuciła się go bronic, ja nie... - słowa utknęły w gardle Śmierciożercy, gdy
Arnold Yaxley bez zastanowienia przeklął go w odwecie za śmierć córki.
--Zwariowałeś?! Doniosę o tym Czarnemu Panu! - wrzasnął Rosier i czym prędzej zniknął wśród
drzew, a Arnold pobiegł zaraz za nim, najpewniej po to, by go powstrzymać lub również zabić.
Obaj mężczyźni zapomnieli o swoich niedoszłych ofiarach, którzy zostali uwolnieni z pod mocy
zaklęcia, jak tylko Rudolf Lestrange padł martwy.
--Co teraz robimy? - zapytał Draco.
Severus nie odpowiedział od razu. Najpierw niczym najcenniejszy skarb, ułożył na trawie ciało
dziewczyny, która oddała za niego swoje życie. Przez chwilę w milczeniu patrzył na jej twarz, po
czym delikatnie zamknął jej oczy. To była intymna chwila i Draco wiedział, że nie ma co naciskać
na swojego wuja, by ten się pośpieszył. Wreszcie jednak Severus wstał i zaczął rozglądać się po
trawniku.
--Muszę znaleźć moja różdżkę.
--Moja wpadła gdzieś między drzewa...
--Przywołamy ją, ale najpierw ty pomóż mi szukać mojej. Musimy się pośpieszyć, bo zdaje się, że
Potter ma kłopoty.

⚡⚡⚡

Ledwie dotknął pergaminu, gdy poczuł jak jakaś niewidzialna siła szarpie go do przodu. Czy tak to
miało wyglądać? Nagle poczuł, jak jego stopy opadają na coś miękkiego, a wszystko nabiera
wyrazistości. Nim jednak zdążył się rozejrzeć, usłyszał ten głos. Znienawidzony syk...
Szybko rozejrzał się dookoła. Okazało się, że stał na szkolnych błoniach, a tuż przed nim, nie dalej
niż 20 metrów stał Czarny Pan. W oddali zgromadzeni byli inni Śmierciożercy, a z tyłu przy
głównym wejściu do Hogwartu zgromadzili się członkowie Zakonu Feniksa. Nikt jednak nie
odważył się poruszyć. To była ich rozgrywka. Ostateczne starcie. Jednak tym co w tej chwili
najbardziej interesowało Harry'ego była osoba w czarnym płaszczu, stojąca u boku Voldemorta . Ta,
którą od tak dawna pragnął zobaczyć najbardziej na świecie...
--Ginny! - krzyknął jednocześnie szczęśliwy i zrozpaczony. Cieszył się, że jego ukochana wciąż
żyje, ale zmiany jakie w jej wyglądzie poczyniła niewola u Voldemorta były przerażające. W
niczym nie przypominała jego roześmianej i psotnej dziewczyny...
Voldemort roześmiał się w głos, zadowolony z efektu jaki udało mu się uzyskać. Od początku robił
wszystko, by doprowadzić swój plan do końca i jak najbardziej upokorzyć i pogrążyć swojego
wroga. Chciał odebrać mu wszystko. Tak, jak kiedyś odebrał mu rodziców. Tak teraz chciał odebrać
mu jedyną dobrą rzecz w jego życiu. Jego miłość. Co może być gorszego niż śmierć z ręki
ukochanej osoby?
--Wiedziałem, że od zawsze pragnąłeś wielkości, jaką może ci dać tylko Slytherin i dlatego
sięgniesz po jego pergamin. Niczego się nie nauczyłeś od czasów czwartej klasy....
--Co jej zrobiłeś?! Harry chciał podbiec do swojej dziewczyny, objąć ją i powiedzieć, że ją uratuje...
ale doskonale wiedział, że Voldemort mu na to nie pozwoli dopóki go nie pokona.
Sięgnął po swoją różdżkę, gotowy do ostatecznego starcia. Wiedział, że lord nie czekał tu na niego
bez celu.
--W swej naiwności ty i Dumbledore myśleliście, że potrzeba mi mocy Kamienia Virtutes, by cię
pokonać. Ja jednak wiedziałem czego mi potrzeba... - Riddle roześmiał się ponownie, po czym
spojrzał na stojąca obok niego Ginny. Rude loki, blada twarz, krwiste usta i upiorne, czarne oczy.
Skrzyżowanie ślicznej kobiety z prawdziwą bestią...
--Dalej moja droga, skończ to! Tak jak cię na to przygotowałem.
Ginny lekko skinęła głową, a zaraz potem ruchem tak szybkim, że Harry ledwo go zauważył
znalazła się tuż przy nim. Głuche warknięcie wydobyło się z czerwonych ust, a Harry poczuł
mocny uścisk na swojej szyi, a jego stopy oderwały się od ziemi. Ginny z dużą siłą rzuciła nim o
ziemię. Ledwo zdołał odzyskać oddech po tej demonstracji siły, a ona znów zalazła się przy nim
wbijając ostre pazury w jego ramiona i ponownie unosząc go do góry.
--Harry! - gdzieś z oddali dobiegł go krzyk przyjaciół.
W dłoni wciąż trzymał swoją różdżkę i wiedział, że musi jej użyć jeśli chce się obronić... ale nie
mógł się na to zdobyć. To nadal była Ginny. Gdzie w środku tej okrutnej istoty nadal tkwiła jego
wesoła, kochana dziewczyna...
Harry spojrzał w zupełnie czarne oczy i wyszeptał cicho.
--Przepraszam... Przepraszam skarbie. To moja wina. Nie ochroniłem cię...
Bestia przez chwilę przyglądała się mu w ciszy, jakby szukając odpowiedzi na jego słowa. Po
chwili jednak znów z całej siły rzuciła Potterem o ziemie.
Harry jęknął, czując jak pęka mu jedno z żeber. Wiedział, że nie ma szans przeżycia jeśli nie użyje
swojej różdżki, ale nie mógł się przemóc. Nie skrzywdzi jej. Nigdy.
--Nie baw się nim, tylko skończ to! - zawołał Riddle.
Gdzie obok nich ponownie rozgorzała walka. Weasley'owie, Dumbledore i inni chcieli ruszyć mu
na ratunek, ale Śmierciożercy mieli za zadanie do tego nie dopuścić.
Ginny znów znalazła się przy Harrym i szybkim ruchem postawiła go na nogi. Sięgnęła swymi
szponami w okolice jego serca, jakby planując mu je wyrwać.
Harry ponownie spojrzał w te przerażające oczy.
--To wszystko moja wina. To przeze mnie stałaś się tym, kim jesteś... Tak mi przykro Ginny, tak
bardzo mi przykro... - szeptał.
Bestia znów patrzyła na niego badawczo, analizując każde słowo.
--Bardzo żałuje, że mnie przy tobie nie było, by móc ci oszczędzić takiego losu... Byłaś... jesteś i
zawsze będziesz dla mnie wszystkim Ginny. Wybacz mi proszę, że przeze mnie cię to spotkało.
--Wykończ go! - krzyknął Voldemort.
Ku zdziwieniu Pottera Ginny nie wykonała rozkazu. Zamiast tego z jej czarnych oczu popłynęły
dwie perliste łzy.
--Zabij! - ryknął Czarny Pan, a Ginny zawyła z bólu i puściła Harry'ego, który upadł na kolana.
--Zrób to! Zabij go! - krzyczał Riddle, ale Ginny nadal mu się opierała, krzycząc i wijąc się z bólu.

⚡⚡⚡

Harry ledwo łapiąc oddech podniósł się na nogi i wycelował swoją różdżkę w Czarnego Pana.
Wiedział, że to jego jedyna szansa, bo lord skupiał się teraz na nieposłuszeństwie swojej niewolnicy
duszy.
--Avada Kedavra! - nie krzyknął, ledwie szepnął... ale zielony płomień pomknął w stronę Riddla.
Czarny Pan dostrzegł go w ostatnim momencie i już miał uskoczyć przed zaklęciem, gdy różdżka
wypadła mu z dłoni. To Ginny szybko niczym błyskawica podbiegła i mu ją wytrąciła. Chwile
potem zaklęcie ugodziło go prosto w pierś. To był koniec.

⚡⚡⚡

Przeraźliwy krzyk rozległ się po całych błoniach, a wszyscy zebrani zaprzestali walki patrząc na to
co się dzieje. Ciało Voldemorta z głuchym łoskotem uderzyło o ziemie, a Ginny krzyknęła z
niewyobrażalnego bólu i również upadła na kolana. Śmierciożercy, którzy jeszcze nie zostali
pokonani w panice zaczęli uciekać we wszystkich kierunkach, a wielu członków Zakonu zamiast
świętować zwycięstwo ruszyło za nimi. Harry podbiegł do Ginny i złapał ją we swoje ramiona. Siła
jej miłości była tak wielka, że nie tylko go nie zabiła, ale pomogła mu pokonać Voldemorta.
Spojrzał w jej oczy, które powoli zmieniały barwę z czarnych na zielone.
--Ginny! Ukochana... - Harry poczuł, jak z jego oczu mimowolnie płyną łzy.
--Harry... - jej głos był zachrypnięty.
--Już dobrze kochanie. Wszystko będzie dobrze...
Ginny wracała do swojej postaci przecząco pokręciła głową.
--Musisz mi obiecać, że z tobą..., że to z tobą będzie dobrze.
--Tak skarbie. Będziemy razem, będziemy szczęśliwi – szeptał Harry.
Uniosła dłoń i dotknęła policzka ukochanego.
--Ty będziesz szczęśliwy. Obiecaj mi.
--Ginny...
--Nic nie mów, kochany. Ja jestem szczęśliwa, że miałam chociaż tę chwilę.
--Ginny nie! Musisz wytrzymać! Zaraz ktoś ci pomoże! - Harry rozejrzał się dookoła spanikowany,
szukając pomocy. Dumbledore, Hermiona i Ron biegli w jego kierunku, ale zdawało mu się, że są
tak bardzo daleko...
--Harry... spójrz na mnie... - poprosiła Ginny zachrypniętym głosem.
Od razu spełnił jej prośbę i spojrzał w jej piękne, znów zielone oczy.
--Do zobaczenia kochany – szepnęła cicho.
--Ginny nie! Nie!! Nie!!!!!! - krzyknął potrząsając nią, jednak na próżno. Blask w jej oczach zgasł.
--Panie profesorze pomocy! - błagał, usiłując dostrzec w twarzy ukochanej choć krztę życia.
Dumbledore i Snape pierwsi znaleźli się obok, ale nic już nie mogli poradzić. Voldemort tak mocno
związał swą duszę, z duszą Ginevry, że jego śmierć spowodowała, że i ona musiała odejść. Nic już
nie można było zrobić...

⚡⚡⚡

Harry był pewien, że jego serce jest rozerwane z rozpaczy na miliony kawałeczków, a ból jaki czuł
nigdy już nie przeminie. Ron i państwo Weasley, którzy dobiegli na miejsce chwilę później również
byli załamani. Molly przyklęknęła obok Harry'ego i płacząc, złapała zimną dłoń Ginny. Arthur
stanął tuż za nią, kładąc ręce na jej ramionach, również cicho łkając po stracie ukochanej córki. Ron
odwrócił się do wszystkich plecami, chyba nie chcąc, by ktoś widział jego łzy, a Hermiona upadła
na kolana i ukryła twarz w dłoniach. Poczucie winy przedzierało ją na wskroś. To ona zabrała
Ginny na misję, to ona uciekła z twierdzy nie ratując rudowłosej, to przez nią jej najlepsza
przyjaciółka teraz nie żyła...

⚡⚡⚡

Poczuła, że ktoś przyklęka obok niej, a zaraz później objęła ją para znajomych, opiekuńczych
ramion.
--Wypłacz się skarbie. Poczujesz się lepiej...
Powoli uniosła głowę i spojrzała w te ukochane oczy. Ogromne poczucie ulgi spłynęło na jej serce i
teraz sama nie wiedziała czy dominuje w niej rozpacz po stracie Ginny, czy szczęście z powodu
tego, że jej ukochany przeżył.
--Draco...
--Nic nie mów. Nie trzeba. Mamy czas... - wyszeptał tuląc ją do siebie jak najcenniejszy skarb.
Obok nich przechodzili ludzie, ale Hermiona nie zwracała na nich uwagi przytłoczona swą
rozpaczą. Draco obserwował, jak członkowie Zakonu podchodzili do dyrektor, zdając raporty o
schwytanych Śmierciożercach. Niektórzy gratulowali Severusowi pomysłu z eliksirem, inni składali
kondolencje Molly i Arthurowi. Tuż obok nich zatrzymał się Goyle. Miał rozbity łuk brwiowy i
potargane ubranie, ale przeżył. Draco szczerze ucieszył jego widok. Wiedział, że przyjaciel będzie
teraz szczęśliwy. Miał ukochaną, wkrótce zostanie ojcem... Greg spojrzał na niego i uśmiechnął się
lekko, a Draco odwzajemnił ten gest. Obaj przetrwali. To było najważniejsze.
Spojrzał na wciąż płaczącą w jego ramionach dziewczynę. Czy i im, dane będzie kiedyś zaznać
takiego szczęścia jakim jest posiadanie dziecka? W tej chwili poczuł, że bardzo by tego chciał...

⚡⚡⚡

--Nigdy nie dostaniesz tego, czego i ja mieć nie mogę – rozległ się cichy szept.
Draco zdziwiono odwrócił się w stronę pobliskiego drzewa. Nim zdążył choćby pomyśleć o
wyjęciu różdżki, tuż przed nimi stanął Daniel Lestrange. Poraniony i słaby, ale wciąż gotowy
zniszczyć ich szczęście. Musiał jakoś uwolnić się spod czarów Robaka i dostać do Hogwartu, a
teraz planował...
--Avada kedavra! - krzyknął bez ostrzeżenia celując różdżką w plecy Hermiony.
Zdezorientowana dziewczyna nie zdążyła nawet zauważyć co się dzieje, gdy poczuła jak Draco z
całej siły odpycha ją od siebie. Usłyszała tylko świst powietrza, kątem oka dostrzegła jakiś ruch, a
zaraz potem rozległ się najbardziej przerażający odgłos. Głuchy łoskot upadającego ciała.
Epilog (I)

„Gdy jesteśmy sami...”

(Tadeusz Woźniak – Zegar mistrz Światła)
(Leonard Cohen – Hallelujah)

Świat się dziś nie skończył. I choć czas płynie dalej, to coś we mnie bezpowrotnie umarło. Pogoda
jakby kpiła sobie z mojego pogruchotanego serca. Słońce świeciło mocno, dodatkowo rażąc oczy.
Kilka osób szlochało cicho, inny bezgłośnie leciały łzy, a ja nie potrafiłam uronić ani jednej.
Wszystko to było we mnie. Ta część duszy, której nigdy już nie odzyskam...

Pokochałam Śmierciożerce. Oddałam mu swe serce. Dziś przyszło mi go żegnać... Ironia losu.

Kiedy to się stało? Sama nie potrafię tego powiedzieć. Przecież na początku tak bardzo się go
bałam. Mój cały świat w jednej chwili znalazł się w jego rękach. Rozpacz i strach.
Krok po kroku, dzień po dniu – dziękowałam za każdy kolejny, w którym przyszło mi przeżyć i iść
dalej w przyszłość – dla mojej rodziny, dla moich przyjaciół. Chciałam żyć. Chciałam choć tyle,
albo aż tyle.
Nie potrafię sobie przypomnieć kiedy dokładnie odkryłam, że on nie jest taki jak inni. Pod maską
zła i okrucieństwa skrywał się naprawdę dobry i trochę zagubiony człowiek.
Skazani na swoje towarzystwo. Tylko we dwoje. Dzień po dniu tuż obok. Byliśmy sami...
I pewnego dnia, zupełnie bez zapowiedzi niczym tęcza na niebie tuż po intensywnym deszczu, to
się pojawiło.
Uczucie.
Początkowo je ignorowałam, starając się myśleć tylko o tym, by przetrwać. Szybko jednak
zrozumiałam, że tego nie sposób pomylić. To było to, o czym tak wiele razy opowiadał mi mój tata.
Uczucie silniejsze niż wszystkie inne.
Miłość.
Pokochałam Śmierciożerce. Mojego wroga. Morderce.
Był panem i władcą mego życia. A ja na dodatek oddałam mu swoje serce.
I szybko przekonałam się, że i on przygotował mi swoje. Zagubione i porozbijane, ale szczere i
kochające. Tylko moje. Tylko dla mnie.

Był moim obrońcą. Stróżem gotowym oddać za mnie życie. Był największą przygodą i największą
niespodzianką. Był moim życiem...
A teraz już go nie ma.
Mahoniowa trumna lśniła w ostrym słońcu. Czarne, ozdobne szaty. Zastygła w spokoju twarz.
Czerwona róża w mojej dłoni.
Dziś przyjdzie mi pożegnać sens mojego życia. Przejść przez coś czego nie sposób opisać.
I mimo rozdzierającego smutku i bólu, dominowało we mnie jeszcze jedno uczucie. Duma.
Pokochałam dobrego człowieka. Mężczyznę, który ponad wszystko w swym życiu cenił sobie
honor i przyjaźń. Dotrzymał danego słowa. Przysięgał walczyć i chronić. I słowa dotrzymał...

Pokochałam Śmierciożercę, któremu oddałam mój barwy świat. Na zawsze.

Rozejrzałam się dookoła, niezdolna dłużej przyglądać się tej spokojnej, jakby pogrążonej we śnie
twarzy. Bo mój ukochany nie spał... Choć bardzo bym chciała, by to wszystko okazało się tylko
koszmarnym snem.
Neville Longbottom dzielnie trwał u mego boku, jak na dobrego przyjaciela przystało. On też
obiecał mnie chronić i wiedziałam, że przysięgi tej dotrzyma. W pierwszym rzędzie zebranych, stał
dyrektor Dumbledore. Mimo smutku w jego wzroku wiedziałam, że i on czuje dumę. Tak.
Obydwoje żegnaliśmy dziś najdzielniejszego człowieka, jakiego przyszło nam znać. Dalej stała
Molly Weasley i jej rodzina. Wszyscy przyszli tu mimo tego, że wciąż przeżywali własną tragedię.
Wczorajszy pogrzeb Ginny Weasley był strasznym przeżyciem, a ból Harry'ego mógł chyba tylko
równać się z tym, co ja teraz czułam. Utracić miłość życia, to jak bezpowrotnie utracić części
własnej duszy...
Jednak Harry też tu dziś był. Stał z rękami w kieszeni i z smutno opuszczoną głową. Doceniałam
jednak to, że mimo wszystko przyszedł tu, by oddać hołd byłemu Śmierciożercy. Okazał się
naprawdę wspaniałym przyjacielem.
Severus Snape wyglądał jak zwykle ponuro, ale ja wiedziałam, że i on dziś cierpi. Ta strata nie
dotknęła tylko mnie... nie tylko dla mnie był on kimś ważnym.

⚡⚡⚡

Słońce świeciło wysoko na niebie, a na twarzy Hermiony Granger lśniły kryształowe łzy.
Patrzyłam jak stoi przygnębiona i zapłakana. I ona przeżywała to na swój własny sposób. Czy
właśnie wyobrażała sobie siebie na moim miejscu? Oby nie. Nie zasługiwała, na takie cierpienie.
Tuż obok niej stał jak zwykle blady Draco Malfoy. W czarnym płaszczu i z sinymi, podkrążonymi
oczami i on wyglądał bardzo ponuro. Otaczał ramieniem swą ukochaną, próbując okazać jej
wsparcie, choć wiedziałam, że sam go bardzo teraz potrzebował. Stracił towarzysza, przyjaciela... I
pewnie jeszcze czuł się winny.
To nie była jego wina. On również był dobrym człowiekiem. A to co się stało, było decyzją Grega.
Sama słyszałam, jak przysięgał Malfoyowi dozgonną wdzięczność jeśli uratuje mnie i nasze
maleństwo... Draco obietnicy tej dotrzymał, a mój kochany dotrzymał swojej. Mimo, że osierocił tę
maleńką kruszynę, która rosła pod moim sercem, nieświadoma tego, że jest dzieckiem najlepszego
człowieka jakiego znałam.

⚡⚡⚡

Dwóch mężczyzn uniosło wieko trumny i na zawsze odebrało mi możliwość patrzenia na

mężczyznę mojego życia. Dobrego człowieka, który uratował przyjaciela, przyjmując na siebie
zaklęcie śmierci. Oddał swoje życie za to, by Draco i Hermiona mogli być teraz razem, szczęśliwi. I
powinni to uszanować. Powinni cieszyć się swoim szczęściem, po kres wspólnych dni.
Neville delikatnie otoczył mnie ramieniem. Wiedziałam, że Greg prosił go, by o mnie dbał. I
wiedziałam, że będzie. Mój nienarodzony syn stracił dziś ojca... ale nigdy nie będzie sam. Będzie
miał mnie i moich przyjaciół. A my opowiemy mu o tym jak dzielnym człowiekiem był jego ojciec,
Gregory Goyle.

Pokochałam Śmierciożercę, który okazał się być dobrym człowiekiem...

⚡⚡⚡

--Chyba pora wracać do domu... - wyszeptała Hermiona, patrząc na pomnik z szarego granitu ,
który właśnie pojawił się na błoniach Hogwartu. Goyle został pochowany ze wszystkimi honorami,
tak jak piętnastu innych członków Zakonu, którzy polegli w Wielkiej Walce.
--Masz racje. Chodźmy – zgodził się Draco, łapiąc ją za dłoń i wolnym krokiem ruszając w stronę
bramy.
--Musimy jeszcze odstawić mamę do Białego Feniksa, wiesz, że sama nie potrafi...
--Snape się tym zajmie – Draco wskazał Hermionie profesora i jej matkę, którzy szli kilka metrów
przed nimi.
--Chyba powinnam też jeszcze chwilę porozmawiać z Luną.
--Teraz są z nią Weasley'owie i Longbottom. Pomogą jej. A wieczorem razem wybierzemy się do
Feniksa z wizytą...
--Dobrze, teraz marzę o tym, by znaleźć się w domu.
--Ja też – przyznał blondyn, po czym odwrócił ją do siebie i razem aportował ich do Perłowego
Dworku. Ich wspólnego domu.

⚡⚡⚡

Hermiona zmywała talerze, które zostały jeszcze po śniadaniu. Robiła to mugolskim sposobem,
mając nadzieję, że ta zwyczajna, domowa czynność choć na trochę odsunie jej myśli od tych
tragicznych wydarzeń, w których uczestniczyła. Pogrzeb Goyla, był naprawdę wstrząsającym
przeżyciem, zważywszy na to, że oddał on swe życie w imię przyjaźni do jej ukochanego.
Wiedziała, że Draco bardzo to przeżywa, ale była również pewna, że tylko czas pozwoli mu
odzyskać spokój i pogodzić się z tym wszystkim. Odetchnęła głęboko i spojrzała na wiszący na
bocznej ścianie zegar. Jeszcze dwie godziny do egzekucji... To właśnie dziś Daniel Lestrange
zostanie pocałowany przez dementora. Morderca Grega odpowie za to co zrobił. On i kilku innych
morderców, w tym znienawidzony przez nią Wiktor Krum.
To wszystko było takie straszne... Voldemort zniszczył życie wielu ludzi. Dobrze, że sam gnił teraz
gdzieś w bezimiennym grobie. Nie zwróci im to Lavender, Ginny czy Grega, ale przynajmniej
sprawiedliwości stanie się za dość. Spojrzała za okno na wesoło biegającego po padoku Erydana.
Jeszcze chwilę wcześniej widziała Draco stojącego przy ogrodzeniu. Gdzie był teraz? Odpowiedź
przyszła bardzo szybko, gdy ukochany niespodziewanie oplótł ją od tyłu swoimi ramionami i z
rozkoszą zanurzył nos w jej pachnących konwaliami włosach.
--Myślałam, że będziesz jeździł konno...
--Nie mam ochoty – westchnął zrezygnowany .
Hermiona szybko zdjęła gumowe rękawiczki i odwróciła się twarzą do niego.
--Nie dręcz się tym, proszę... - wyszeptała, delikatnie gładząc jego policzek.
--Hermiona, to nie tak, że ja żałuję, że Gregory mnie osłonił. Po prostu...
--Wiem, nie musisz nic mówić...
Blondyn spojrzał jej w oczy i lekko skinął głową, po czym pochylił się i pocałował ją z całą siłą
swoich uczuć.
Całowali się kilka chwil, próbując w ten sposób przekazać sobie obietnicę tego, że pomimo tragedii
jaką przyszło im przeżyć, jeszcze kiedyś będą w pełni szczęśliwi.
--Pójdziesz dziś ze mną do Feniksa? - zapytała, gdy wreszcie oderwali się do siebie.
--Muszę. Dumbeldore chce byśmy wspólnie zadecydowali gdzie ukryjemy teraz Kamień Virtutes.
No i pozostała jeszcze sprawa Umbra Walpurgis. Kilka osób sugeruje żeby zrównać twierdzę z
ziemią...
--Dobrze, że udało wam się uwolnić wszystkie niewolnice. Biedne dziewczyny wreszcie odzyskały
swoje życie.
--Nie wszystkie. Parvati Patil posiedzi kilka lat w Azkabanie.
--I dobrze jej tak! - burknęła Hermiona.
--Większość żon i córek Śmierciożerców też dostało wyroki. Nowe ministerstwo się nie
patyczkuje...
--Żałujesz Messaliny? - zakpiła.
--Przestań, bo jeszcze pomyśle, że jesteś zazdrosna.
--Może trochę jestem – mruknęła, przytulając się do niego z uczuciem.
--Dobrze wiesz, że nie masz o co. Jesteś tylko ty... i zawsze będziesz – wymruczał, ponownie
skradając jej pocałunek.
--Napijmy się jeszcze kawy i zbierajmy się powoli do Białego Feniksa – zaproponowała.
--Szkoda, że musimy tam iść. Wolę, jak wieczór spędzamy w domu – narzekał.
--Ja też, ale dziś nie mamy wyboru. Zresztą pewnie jeszcze nie jeden wieczór przesiedzimy w domu
– uśmiechnęła się do niego, po czym odwróciła się w stronę ekspresu do kawy.
Draco mocno wtulił się w jej plecy i znów zanurzył nos w jej pięknych, brązowych lokach.
--Mam nadzieję, że tak będzie. Bo tak naprawdę to najbardziej uwielbiam właśnie te chwile Gdy
Jesteśmy Sami...- wyszeptał.

Epilog (II)

„Gdy minął jakiś czas...”

(Glenn Medeiros ­ Nothing Gonna Change My Love For You)

Patrzyła na złocone literki na marmurowym nagrobku i zastanawiała się, jakby wyglądał jej
świat, gdyby niebyła czarownicą. Często dopadałby ją takie myśli i wątpliwości, zwłaszcza, gdy
odwiedzała właśnie to miejsce... Grób swojego ojca. Dzień był słoneczny i ciepły, a na błękitnym
niebie nie było ani jednej chmurki, mimo to jej myśli były dziś ponure i smutne. Czuła, że dzieje się
coś niedobrego i nie potrafiła zrozumieć dlaczego. Całkiem niedawno minęła trzecia rocznica ich
zwycięstwa nad Czarnym Panem. Zwycięstwa okupionego wielkim cierpieniem, ale dającego im
szansę na wolność i równość. Nikt nie dzielił już czarodziejów względem pochodzenia. Nikt nie
wytykał jej, że jest mugolaczką. Była traktowana na równi z innymi. Dostała dobrą posadę w
Ministerstwie Magii, a jej kariera rozwijała się z zawrotną szybkościom. Podobnie było z nim. Co
prawda Draco wolał prowadzić własny biznes. Razem z Severusem otworzyli duże laboratorium z
eliksirami. Interes szedł świetnie, bo blondyn miał żyłkę handlowca, a Snape ogromny talent do
eliksirów. Nikt już nie pamiętał o tym, że obydwaj byli kiedyś Śmierciożercami... Przeciwnie,
obecnie darzono ich dużym szacunkiem.
Niczego im nie brakowało. Mieli piękny dom, wspaniałych przyjaciół, którzy jakoś
pozbierali się po okropieństwach wojny. Luna wyszła za Nevilla i razem wychowywali
przesłodkiego Grega Juniora. Harry choć cierpiał najbardziej, znalazł pocieszenie w ramionach Tary
McMagg, która jakoś uporała się z dręczącymi ją koszmarami z pobytu w Umbra Walpurgis i
niewoli u Carrowa. Ron wreszcie pozwolił przekonać się Padmie, że to ona jest kobietą jego życia i
nawet Hagrid ostatnio często jeździł do Francji w odwiedziny do pewnej wysokiej wiedźmy...
Wszyscy byli tacy szczęśliwi... Dlaczego oni nie mogli? A w zasadzie, dlaczego nagle przestali. Nie
potrafiła zrozumieć czym to mogło być spowodowane. Po prostu przez ostatnie dni czuła, że Draco
z dnia na dzień oddalił się od niej. Znikał na wiele godzin, tłumacząc się nawałem pracy. W domu
siedział głęboko zamyślony, jakby w ogóle nie zauważając jej obecności. Przecież była pewna, że
wszystko między nimi jest dobrze. Rzadko się kłócili, jak już to jedynie prowadzili wymianę zdań
podniesionym głosem. Takie sprzeczki zwykle jednak trwały krótko, a ich finał często bywał
bardzo przyjemny...
Uśmiechnęła się lekko sama do siebie, gdy uświadomiła sobie, że myśli o „tych rzeczach”
nad grobem swojego ojca. Nie chciałaby wiedzieć, co zrobiłby Draconowi, gdyby wiedział co
czasem wyprawia z jego małą córeczką. Pokręciła głową nad własnymi myślami i uznała, że pora
wracać. Była pewna, że Dracona nie będzie w domu, mimo że dziś była sobota. Już nawet nie miała
siły pytać go, gdzie ciągle znika, bo w odpowiedzi burczał tylko pod nosem coś o ważnych
obowiązkach... Może lepiej wcale nie wiedzieć? A co jeśli on... jeśli kogoś ma...? Zacisnęła zęby i
pokręciła głową, by odpędzić od siebie te myśli. Nie chciała sobie nawet wyobrażać, co by to dla
niej oznaczało.
Przecież go kochała... nieprzyzwoicie wręcz mocno.
Każdego dnia, budząc się u jego boku, dziękowała cicho za to, że tamtego okropnego dnia trafiła w
jego ręce. To co przeżyli razem było straszne, ale na swój sposób piękne i romantyczne. W czasie
wojennej zawieruchy, odnaleźli coś tak cennego, jak miłość i czuła, że jest to uczucie tak silne, że
nic nie będzie ich w stanie rozdzieli. Jednak ostatnie kilka dni, niestety wzbudziły w niej
wątpliwości. Draco był młody, przystojnym, bogatym arystokratą, bohaterem wojennym,
odznaczonym Orderem Melina I klasy... Nic dziwnego, że na każdym przyjęciu w ministerstwie
całe tabuny dziewczyn wręcz mu się narzucały. Zawsze śmieszyły go te sytuacje i obracał wszystko
w żart, a ją zapewniał, że nie zamieniłby jej nigdy, na żadną inną... ale co jeśli? Nie potrafiła
przestać się tym dręczyć. Uznała, że jednak lepiej będzie odsunąć te wątpliwości na dalszy plan.
Mieli dziś pójść na kolację z jej mamą i Severusem, którzy podobno chcieli im powiedzieć coś
ważnego. Hermiona miała nadzieję, że ta dwójka zdecydowała się wreszcie na jakiś krok dalej, bo
od trzech lat ich związek opierał się tylko na cotygodniowych randkach i skrzętnym ukrywaniu się
z tym, że Severus czasem spędza noce w domu jej matki. Prowadziło to do wielu zabawnych
sytuacji, zwłaszcza, gdy Hermiona wpadała do niej z niezapowiedzianą wizytą.

⚡⚡⚡
P
Weszła do domu i rzuciła naręcze poczty na stolik w holu. Uśmiechnęła się, patrząc na słuchawkę
bezprzewodowego telefonu. Draco długo wzbraniał się przed zbliżaniem się do tego urządzenia, aż
pewnego dnia, gdy Hermiony nie było w domu, skusił się i odebrał. Od tamtej pory telefon nie był
już jego wrogiem i czasem sam dzwonił do Helen, zamiast wysyłać wiadomość patronusem, który
niezmiennie przerażał jej matkę. Hermiona uparła się i wprowadziła w domu jeszcze kilka
mugolskich urządzeń, a Draco powoli, ale systematycznie uczył się ich obsługi i tak ich wspólne
gniazdko było zbieraniną magicznych rzeczy na przemian z mugolskim sprzętem i drobiazgami, a
zdjęcia w ramkach, stojące na kominku były zarówno ruchome, jak i zwykłe. Hermiona weszła do
kuchni i szczerze zdziwiła się, gdy zastała w niej Smoka. Stał przy jednym z blatów i popijał kawę,
którą własnoręcznie zaparzył w mugolskim ekspresie, który dostali w prezencie świątecznym od jej
mamy.
--Witaj – uśmiechnął się lekko.
--Cześć. Nie wiedziałam, że będziesz już w domu...
--Wróciłem wcześniej, by zabrać cię dziś na kolację.
--Och! Umówiłam się już z mamą i Sevem – Hermionie zrobiło się naprawdę przykro, bo wspólna
kolacja mogłaby być dobrą okazją do rozmowy i wyjaśnienia kilku kwestii.
--Wiem. Pójdziemy razem.
--To fajnie. Pójdę się przebrać...
--Będę czekał w salonie – odpowiedział, odwracając się w stronę okna.
--Ty się nie przebierzesz? - zapytała, zła, że musi mówić do jego pleców.
--Przygotowałem sobie ubrania na dole w łazience.
--Świetnie – skwitowała kwaśno i ruszyła w stronę schodów.
Była poirytowana tym, że Draco chyba miał zamiar przestać korzystać z ich wspólnej łazienki.
Brakowało jeszcze tylko żeby wyprowadził się z sypialni.

⚡⚡⚡

Ze wszystkich sił starała się dobrze wyglądać. Dlaczego? Może chciała mu pokazać co straci, jeśli
odejdzie... Westchnęła do swojego odbicia w lustrze i poprawiła ramiączko swojej
ciemnoczerwonej sukienki. Miała nadzieję, że dzisiejszy wieczór dobrze się skończy. Zeszła na dół,
powoli, chcąc zobaczyć czy zrobi na nim wrażenie.
Uśmiechnęła się, gdy zobaczyła jego minę. Stał w holu na dole, wyraźnie na nią czekając, a gdy ją
zobaczył na chwile wstrzymał oddech, po czym uśmiechnął się szeroko.
--Cudownie wyglądasz, skarbie – wymruczał.
--Dziękuje – odpowiedziała rozpromieniona, czują, że to będzie wyjątkowy wieczór.
--Pozwolisz, że nas aportuje? Chciałbym cię jeszcze gdzieś zabrać zanim pójdziemy do restauracji –
uśmiechnął się, wyciągając do niej dłoń.
Odpowiedziała uśmiechem i z ufnością ją ujęła. Wiedziała, że nic jej przy nim nie grozi. On zawsze
dbał o jej bezpieczeństwo i cenił je bardziej nad własne życie.
Wyszli przez tyle drzwi ich domu i na chwilę przystanęli przy padoku, na którym stał jak zwykle
dumny Erydan oraz młoda klacz Florencja, która była prezentem na poprzednie urodziny Hermiony.
Wiedziała, że Draco podarował jej ją, by przekonać ją do jazdy konnej i chyba mu się to udało.
Często jeździli razem po otaczających ich dom rozległych łąkach i lasach, uwielbiali te chwilę we
dwoje, gdy byli sami.
Draco stanął przodem do niej i uśmiechnął się lekko, nim poczuła jak wszystko wokół nich znika, a
oni razem, trzymając się za ręce przenoszą się w wybrane przez niego miejsce.
⚡⚡⚡
Gdy ich stopy wreszcie dotknęły ziemi, a Hermiona otwarła oczy, na chwilę zamarła ze zdziwienia.
Spodziewała się wszystkiego, ale nie tego, że znajdą się akurat na...
--Stacja Kings Cross. Peron 9 i ¾ – Draco był wyraźnie zadowolony.
--Ale co my tu robimy?
--Wyruszamy w małą podróż. Chodź! - I nie czekając na jej odpowiedź, pociągnął ją w stronę
błyszczącej lokomotywy z napisem „Hogwart Express”, a później dalej, w stronę wejścia do
jednego z wagonów.
--Ale Draco! Co z Mamą, Severusem, kolacją! - pytała, ledwie za nim nadążając.
--Dziś zjedzą bez nas. Wskakuj mała – Nie pytając jej o zdanie, Draco praktycznie wniósł ją do
wagonu.
Hermiona rozejrzała się zaskoczona dookoła. Nie wyglądał on jak bowiem jak zwyczajny wagon z
przedziałami, jakim zwykle podróżowali we wrześniu do Hogwartu. Na samym środku stał bogato
nakryty stoli i dwa krzesła i były to jedyne meble, poza niewielką, stojąca z boku kanapą. Wszystko
dookoła było udekorowane kwiatami, a w kącie stał stary gramofon. Hermiona była oczarowana
tym co przygotował dla niej ukochany. Odwróciła się do niego i obdarzyła go szczerym uśmiechem,
Draco jednak to nie wystarczyło. Szybko przyciągnął ją do siebie i pocałował namiętnie.
--Podoba Ci się niespodzianka? - zapytał, gdy wreszcie oderwali się od siebie. W tym momencie
lokomotywa wydała głośny gwizd, a pociąg powoli zaczął ruszać.
--Bardzo! - zaśmiała się, mocno go obejmując, by nie stracić równowagi – Nie wiem tylko z jakiej
to okazji...
--Usiądź skarbie, zaraz Ci wszystko opowiem – Draco pociągnął ją na stojącą z boku kanapę.
⚡⚡⚡
Usiedli razem, wciąż trzymając się za ręce, a krajobraz za oknem zmieniał się coraz szybciej, wraz
z tym jak pociąg nabierał rozpędu.
--Wyjaśnisz mi to wszystko? - poprosiła.
--Trochę cierpliwości moja Gryfonko – Draco uśmiechnął się i spojrzał jej głęboko w oczy. - Na
początku chciałbym cię przeprosić, za to jaki bywałem w ostatnich dniach, ale bardzo się
denerwowałem, no i organizacja tego wszystkiego nie był łatwa i zajęła mi trochę czasu...
--Ale dlaczego zadałeś sobie tyle trudu, przecież romantyczną kolację mogliśmy zjeść w domu.
--To nie jest zwykła kolacja, a to miejsce też jest niezwykłe... to tu się poznaliśmy. Pamiętasz nasze
pierwsze spotkanie?
--Jasne, że pamiętam! Szukaliśmy żaby Nevilla, a ty powiedziałeś, że jeśli ją znajdziesz to
wyrzucisz ją przez okno... Neville tak płakał – zaśmiała się cicho, na samo wspomnienie.
--Jak zwykle jesteś bezbłędna – Draco również się roześmiał – Chciałem jednak, byśmy zaczęli
wszystko od nowa. Wtedy zrobiłem na tobie negatywne wrażenie, dlatego uznałem, że powinniśmy
wyruszyć w tę podróż jeszcze raz i zacząć wszystko od nowa.
--Draco, ale my już dawno zaczęliśmy naszą relację od nowa.
--Tu chodzi o zupełnie nową drogę... - mówiąc to puścił jej dłoń, a zaraz potem sięgnął do
wewnętrznej kieszeni swojej marynarki. Hermiona otwarła usta ze zdziwienia, widząc jak blondyn
wyjmuje małe, bordowe pudełeczko. Prawdziwy szok przyszedł jednak, gdy Draco bez słowa
ukląkł przed nią i złapał jej dłoń.
--Hermiono... Nie jest łatwo mi wyrazić słowami, co do Ciebie czuję. Nigdy nie byłem specjalnie
dobrym mówcą, dlatego choć próbowałem, to nie potrafiłem ubrać w ładne słowa tego co chcę Ci
powiedzieć. Po prostu jesteś dla mnie wszystkim. Celem i jednocześnie sensem mojego życia.
Obiecuje Ci, że zrobię wszystko, byś już nigdy nie musiała bać się czy cierpieć. Obiecuję kochać
się zawsze, niezależnie od tego co się wydarzy. Przysięgać zawsze dbać o Ciebie i naszą rodzinę,
zawszę cię słuchać i liczyć się z twoim zdaniem. Chcę cię uszczęśliwić. Stworzyć z tobą
wymarzoną, kochającą się rodzinę. Chcę byś była matką moich dzieci i osobą, z którą przyjdzie mi
się zestarzeć. Kocham cię jak szaleniec i jedyne czego pragnę to usłyszeć twoje „tak”. Dlatego chcę
Cię zapytać... Czy zgodzisz się zostać moją żoną?
Hermiona nie wiedziała, w którym momencie jego przemowy pierwsze łzy potoczyły się po jej
policzkach. W myślach wyrzucała sobie, jak mogła w niego zwątpić? Przecież ją kochał i dawał ku
temu dowód każdego dnia. A ona kochała jego, tak jak kocha się tylko raz... Dlatego mimo
ściśniętego ze wzruszenia gardła zdołała wyszeptać ciche „tak”.

⚡⚡⚡

--Kochanie, obudź się, zaraz dojeżdżamy – usłyszała cichy szept tuż przy swoim uchu.
Z rozkoszą przeciągnęła się i rozejrzała dookoła. Wciąż byli w pociągu. Za oknami powoli budził
się świt.
--Co my będziemy robić w Hogwarcie? - zapytała, wykopując się z pościeli. Po wspaniałej kolacji i
romantycznych tańcach, Draco przetransmutował małą kanapę w wygodne łoże, w którym spędzili
namiętną noc już jako narzeczeni. Z uśmiechem spojrzała na pierścień rodowy Blacków na swoim
serdecznym palcu. Był zwieńczony przepięknym szmaragdem i czuła się naprawdę wyróżniona, że
to ona go dostała.
--Zobaczysz. Ubieraj się, bo nie możesz wystąpić na naszym pikniku zaręczynowym w negliżu –
Draco również wstał z łóżka i posłał swojej narzeczonej naprawdę łobuzerski uśmiech.
--Pikniku? Co ty znów wymyśliłeś?
--Zaraz się przekonasz. Jesteśmy na miejscu...
W ekspresowym tempie dokończyli ubieranie. Na szczęście Draco zabrał dla nich wygodne jeansy,
t-shirty i trampki. Dzień znów był ciepły i słoneczny, mimo wczesnego poranka. W doskonałych
nastrojach razem wysiedli z pociągu... i obydwoje zostali przywitani gromkimi brawami.
⚡⚡⚡

Luna i Neville trzymający na rękach, małego bardzo podobnego do swego ojca, Grega Jr., Dyrektor
Dumbledore, Wszyscy Weasleyowie i Padama Patil, Harry i wsparta na jego ramieniu, roześmiana
Tara, Adam Pucey z swoją dziewczyną Susan, Hagrid i Madame Maxime, Remus, Tonks. Koledzy i
współpracownicy Hermiony z Ministerstwa Magii, pracownicy z firmy i laboratorium Dracona
oraz jej mama i ściskający jej dłoń, o dziwo uśmiechnięty Severus Snape – wszyscy oni byli tu dla
nich, by pogratulować im zaręczyć i życzyć wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia.
Hermiona praktycznie czuła, jak cała promienieje szczęściem. To był jeden z najszczęśliwszych dni
w jej życiu. W tej chwili czuła, że było warto przejść prawdziwe piekło, tylko po to, by teraz móc
cieszyć się potęgą prawdziwego uczucia, jakie łączyło ją i jej narzeczonego. Spojrzała, na szeroko
uśmiechniętego Dracona i wiedziała już, że wszystko im się ułoży tak jak tego zapragną.
Najważniejsze, że byli razem i miała nadzieję, że na zawsze tak zostanie... choć wolałaby, by już
wkrótce w ich domu pojawił się ktoś jeszcze. Przecież nie zawsze muszą być sami... :)

Kochani... Dziękuje Wam za tę wspólną podróż raz jeszcze i do zobaczenia w kolejnej, wspólnej
przygodzie.
Koniec
Wasza Kasia :-)
(Venetiia Noks)