MIŁOŚĆ- FORMA WOLNOŚCI CZY ZNIEWOLENIA?

Człowiek na przestrzeni tysięcy lat wyróżniał się na tle zwierząt rozumem, który
pozwala mu na uczucia takie jak strach, zazdrość, zawiść. Najbardziej jednak ludzkim
uczuciem jest miłość, która pozwala człowiekowi osiągnąć wiele, daje siły, daje chęci do
działania. Jednak uczucie to choć jest tak pożądane przez człowieka, często też skłania do
pewnych działań niekorzystnych, wpływa na zmianę charakteru, a nawet wzbudza poczucie
zniewolenia. Dlatego uważam, że miłość jest formą zniewolenia.
Romantycy wierzyli w jedyną, prawdziwą , platoniczną miłość, która łączy dusze,
spina niczym niewidzialnym łańcuchem, na zawsze. Gustaw, bohater „ Dziadów” części
czwartej, jest osobą która romantyzm ma zakorzeniony głęboko w sobie. Kocha na zawsze,
a miłość jego silniejsza jest od śmierci. Wspomina pocałunki ukochanej, wspomina jej głos.
Żyję chwilami, które już minęły i walczy jednocześnie z samotnością, która mu doskwiera.
Gustaw czeka z utęsknieniem na moment, w którym razem ze swoją ukochaną wejdą w
niebiosa i chociaż i wiąże się to z potężnym cierpieniem, nie może on opuścić ziemi bez niej.
Miłość, której pragnął, stała się dla niego niewolą, nie mogąc być z ukochaną, nie potrafił żyć
bez niej.
Innym przykładem bohatera, dla którego miłość okazała się zniewoleniem, jest
tytułowy bohater powieści Johanna Wolfganga Goethego „Cierpienia młodego Wertera”.
Zakochał się on w Lotcie, która miała już narzeczonego. Młody człowiek chcąc uciec,
zapomnieć o obiekcie swoich westchnień wyjechał daleko, aby szukać szczęścia gdzie
indziej. Lecz nieważne czego się podjął, nieważne z kim rozmawiał, z kim przebywał, nigdy
nie mógł pogodzić się z losem, jaki mu był pisany. Czuł że on i jego luba są sobie
przeznaczeni. Zdawszy sobie sprawę z tego, że nigdy zwiąże się ze swoją ukochaną,
postanowił popełnić samobójstwo. Tym samym poddał się idei, oddał się uczuciu, które go
zniewalało. Skłócony ze światem, samotny, nie mogąc walczyć dalej z losem, targnął się na
własne życie. Miłość, która początkowo go uskrzydlała, w rezultacie skłoniła go do
samobójstwa.
Rozumiejąc miłość jako zniewolenie, można dojść do wniosku, że jest nam ona
przeznaczona, nie mamy wpływu na jej pojawienie się. Niezależnie od naszych czynów czy
też chęci zostaniemy jej poddani prędzej czy później. Miłość można niekiedy traktować jak
fatum ciążące na danej osobie. Geralt, tytułowy bohater serii filmów w reżyserii Tomasza
Bagińskiego pt. „Wiedźmin”, nie czuje potrzeby bratania się z ludźmi. W trakcie procesu
przemiany ze zwykłego człowieka w Wiedźmina zostały z niego usunięte niemalże wszystkie
uczucia. Wiedźmin miał zabijać, a nie kochać. Zdarzało mu się lubić może trochę bardziej
niektórych ludzi, ale żadnego z nich nie traktował jako kogoś bliskiego, aż do momentu
poznania Yennefer, która wywróciła cały jego świat do góry nogami. I choć Geraltowi
mogłoby zdawać się na początku, że wcale nie jest do niej przywiązany, przeznaczenie
zdecydowało inaczej. Spotykali się w przeróżnych miejscach na przestrzeni wielu lat
"przypadkowo", a uczucie w sercu bohatera coraz bardziej się rozwijało . I w ten oto sposób
bezlitosna pozbawiona uczuć maszyna do zabijania potworów zmieniła się pod wpływem
miłości, która dyktowała jego poczynania po wieki.
Człowiek prawdziwe zakochany myśli o ukochanej osobie cały czas: gdy idzie spać,
gdy wstaje rano i przy każdej innej czynności. Uczucie to zmienia człowieka niezależnie od
jego woli, a ucieczka przed nim nie jest możliwa. Przedstawione przeze mnie przykłady
potwierdzają tezę, że miłość jest formą zniewolenia, człowiek przestaje być panem samego
siebie. W przypadku romantycznych bohaterów, Gustawa i Wertera, zawód miłosny
popchnął ich do samobójstwa. Miłość Geralta z jednej strony pozwoliła mu rozwinąć pewne
cechy, ale z drugiej przywiązała go do konkretnej osoby, sprawiła, że stracił część swej
niezależności. Mimo wszytko zapewne żaden z nich nie chciałby żyć bez miłości.