Prologue

**
Max and Rhean is a campus sweetheart. They are popular couple in their university
way back in college days. They made promises witch each other. Nagpropose si Max sa
kasintahan at malugod naman nitong tinanggap. Max is a filthy rich young man and
Rhean is just an ordinary shy girl. But they both believe na walang hadlang sa
pagmamahalan ng dalawang taong inlove. They both assumed na sila na nga ang
itinadhana sa isa't-isa. But then, something happened na hindi inaasahan ng binata.
Rhean broke up with him na walang matinong paliwanag. Max thought that it was a
joke. He never take it seriouskly. Until one day, he found out na bigla na lamang
siyang iniwan nito sa kalagitnaan ng masaya at matamis nilang relasyon.

He never stops chasing and looking after her. He was lost. Nalulong sa isang bisyo
(except drugs). He risk his life in different kind of sports. Kahit ikamatay niya
ito, wala siyang pakialam. He even attempted suicide at the first year of their
broke up. Nagpakalasing at parang nawala na sa kanya ang lahat dahil napabayaan na
niya ang iba pang mga importanteng bagay. Nawalan siya ng direksyon sa buhay. Until
his life became risky. Naaksidente siya sa isang motorcross, nabalian at hindi
nakapaglakad ng ilang buwan. Then he realised that he has to look forward, move on
and forget the pain. So he did everything para bumalik ang dati niyang buhay. Unti-
unti niyang tinanggap sa sarili na hindi nga siguro sila ang inilaan para sa isa't-
isa.

After six years, sa pag-aakala niyang naghilom na ang ang sugat na iniwan ng dalaga
sa puso niya ay hindi parin pala. Sa ikalawang pagkakataon nagtagpong muli ang
kanilang landas. At natagpuan ng binata ang sarili na hindi pa nga niya ito
tuluyang nakalimutan. Max is willing to accept her despite what she did to him six
years ago. Pero sadyang malupit lang talaga ang tadhana para sa kanilang dalawa
dahil sa hindi inaasahang pagkakataon nalaman niya ang mapait at masakit na
pinakatago-tagong lihim ng dating katipan. He discovered Rhean's darkest 'big'
secret.

Everything has changed.

Hindi niya kayang mahalin ang babaeng naging dahilan sa lahat ng kabiguan niya sa
buhay. At higit sa lahat, hindi maaaring mahalin ang isang parte ng pagkatao nito
na kinamumuhian ng kanyang buong angkan.
Will love takes risk? Will he chose love over pains and betrayal?

(Tunghayan ang buhay pag-ibig ni Max sa pangalawang serye ng Bachelors Series)

Please Read:

2015 Copyright All Rights Reserved.

©2015 BlonQueen

Ano man ang pagkakapareha o pagkakahawig ng kwento, pangalan, hayop lugar,

pangyayari at iba pang mga salita ay hindi sinasadya ng may akda. Ang gawang ito ay
hindi po kopya ng ibang libro o storya. Ito'y kathang isip lamang o produkto ng
imahinasyon.

SALAMAT.

Note: Be aware.This is not a perfect story. This is unedited version and expect any
typo and grammatical errors. I am open for constructive comments. Feel free to read
and votes if you want. Just send me your concern if you notice some mistakes. There
is no room for hates. Just enjoy reading.

**
This a sequel of Bachelor Series guys not a Zamora Brother Series.

So these are the people you've met along the journey of the story.

Maxwell Zamora Levine

--> A Spanish -Australian -Filipino blood who chose to live abroad half years of
his life. Frustrated football player. A man who thinks he's the perfect man ever.
An eligible bachelor, and dashingly handsome with a striking aura.

Rhean Louise Soriano

---> A woman who preferably chose to be, " family first before anything else".

A woman with a strong will. She's uniquely beautiful and earn in a simple living.

Manuel Antonio- Rhean's daddy.

Jellaine Levine Kutch- Max elder sister.

Lucilla Zamora Levine - Max parents

The others would be some of my characters in Zamora Brother Series and other
relatives of them.

Daisy Dilano- Rhean's Bestfriend.

1-The adventurer

This story is under revising. If you wish to continue, Read at your own risk.
Thanks.

2015 Copyright All Rights Reserved.

©2015 BlonQueen

Ano man ang pagkakapareha o pagkakahawig ng kwento, pangalan, hayop lugar,

pangyayari at iba pang mga salita ay hindi sinasadya ng may akda. Ang gawang ito ay
hindi po kopya ng ibang libro o storya. Ito'y kathang isip lamang o produkto ng
imahinasyon.

SALAMAT.
Note: Be aware.This is not a perfect story. This is unedited version and expect any
typo and grammatical errors. I am open for constructive comments. Feel free to read
and votes if you want. Just send me your concern if you notice some mistakes. There
is no room for hates. Just enjoy reading.

**

"I recognized you instantly. All of our lives flashed through my mind in a split
second. I felt a pull so strongly towards you that I almost couldn't stop it."

― J. Sterling, In Dreams

***

Same old routines. Same old Max. The playboy, the adventurer and the famous
eligible bachelor. He was also a part of a football team before but he stopped when
his right leg was injured dahil sa disgrasyang tinamo sa motorcross sports. It was
an accident. That was two years ago. Nagdrive siya na lango sa alak at dahil sa
kalasingan hindi sinasadyang mawala sa sarili. His parents always complaining about
that matter. Kaya simula nun naglie low siya sa alcohol. Binawasan ang good times
and focus on his career.

He love this life, full of challenge and it's rushing his adrenaline when in terms
of adventurous activities. Motor racing was always been his past time. But now, he
has to avoid it until his parents stop panicking about it.

"Hey babe."

And hell! Women were always bee my refugee after tiring myself of my hobbies.

The seductive woman tap her hand on his muscled back smoothly. He was aware on it.
He turned his head and smiled at her direction naughtily. She's Winona Ricks a sexy
model in Victoria's Secret.

"Hey, you're alone loverboy? Mind you if I join here?"

She winked. At alam na alam na niya ang pinupukol nitong tingin. Memoryado na niya
ang bawat likaw ng mga bituka ng halos na nakikilala niyang mga babae. He smiled
seductively as he feast his eyes on her perfect-curve-sexy body. Darn. I'm having a
boner now.

"How about sex anywhere here?"

She suddenly offered when she notice that he's wanting her body. I won. This how
woman crawl under his goddamn spell. And they all want fvcking orgasm.

She hold his hand and let her on the lead. He always having s*x everywhere if he
want to. Even in a clean public comfort room. In a parking lot or anywhere he
wants. But still marunong naman siyang pumili ng babae. Hindi siyapumapatos ng
kahit sinu-sino na lang lalong lalo na kung prosti. He preferably chose a woman
with names and hot like this who were busy licking and sucking my p*nnis down
there. But of course, hindi niya nakakaligtaang gumamit ng proteksyon. Mahirap ng
magkamali. He do not want a an unnecessary pregnancy.

Oh shit! I think I'm going to achieve the climax!

"Oh babe.. make it fast. Ow.. Rhean.. Rhean.. "

Without she even notice he cu*m to her sexy mouth. And she swallowed like it was a
piece of delicious sauce.

Then her lips travelling up to his stomach and on his hard chest.

JHe smiled, he was in panting now after the released. Pinaghalong alak at matapang
na amoy ang perfume nito kaya nakakahilo amuyin.

"By the way I'm Winona dear.. not Rhean. You must be thinking some other girl while
I'm fvcking to you.."

She said while giving him a hunger kiss on his neck. Bigla ako nakaramdam ng
panlalamig sa binanggit niyang pangalan, probably there is no bitterness when she
said that but that woman was the reason why his life turn into like this, likehe
was a monster and reckless man to anyone else.

He push her away. He already lose his appetite upon hearing that name of his ex.

Her eyes drawn in confusion.He zipped his pants up and put a shirt on.

"Hey what's happening--"

"Just nothing. I realize that I have an appointment to do at this hours. By the way
Winona, nice meeting you."

Sheleft with her shocked reaction, laglag ang panga nito nang sabihin niya ang
bagay na yon. Kitang-kita sa mga mata nito ang pagkabitin at dismayadong reaksyon.

D*mn! Why those memories of her still coming back to me? I don't deserved this. And
she doesn't deserved me either.

He was driving home when his phone rang several times. He took it and answered it
immediately.

"Hello Max. How are you dear? I've been missing you already here. Its been two
years since you didn't come home."

His sweet Mom spoke on the other line. Again, nanunuyo na naman itong umuwi siya ng
Pilipinas. His life here in Sydney was always been his home run. Dito siya masaya.
Dito siya sa lugar na ito dahan-dahang nakabangon. At wala siyang planong iwan ang
lugar na ito unless his mother would insist something which is hindi niya kayang
tanggihan.

"Mom..you know that we have business here. Walang ibang mag-aasikasodito besides
we have grand opening next --

"Mr. Alvarez will take care of it. We have family reunion in Island Paradise. Last
reunion hindi ka nakadalo sa Boracay. Miminsan ka nga lang makasama ng mga pinsan
mo dito hindi ka pa dadalo."

Ilang reunion na ba ang hindi ko napuntahan? It's been a long time since he had
time with his beloved family and relatives.

"Okay then.."

-**

"I love you.."

Niyakap niya agad ang katipan and kiss her savagely. How he miss her so much.
Galing kasi ito sa Korea for her OJT. Akala nga niya next week pa ito darating.
Nagulat na lamang siya nang bigla itong sumulpot sa likuran niya at bumulong ng 'I
love you'. Kasalukuyan silang nagpapraktis ng football nang dumating si Rhean.
Nagkaroon kasi ng break time kaya andito siya sa locker room. May kinuha saglit.

"Bakit di mo ako sinabihan na dumating kana pala? Nasundo sana kita sa airport."

May himig nitong pagtatampong sumbat. Ngumisi ang dalaga na parang wala lang.
That's what he like her about, she take everything cooly kahit alam niyang
nagtatampo siya. She even laugh at him sometimes when his mad kaya mahal na mahal
niya ang babaeng ito.

"Miel, you know how much I love surprises."

(MIEL is a Spanish word, our endearment that means Honey)

He hug her again and whispered I love you. Hinding hindi niya kailanman naisip na
magsasawa siyang sabihin sa girlfriend ang bagay na yon at ipadama kung gaano niya
ito kamahal.
Hahalikan niya pa sana si Rhean nang biglang bumukas ang pinto ng locker room niya.

"Tama na ang lambingan! Bilisan mo na dyan Max, hinahanap kana ni coach."

Kahit kailan panira talaga ng moment itong si Nelson.

"Miel, I love you ---"

.............

"Shitt!!"

Nauntag siya nang ihulog ni Johann ang can box sa harapan niya. Tapos pumalagpak
ito ng tawa sa harapan niya seeing how shocked he was and got disoriented.. If he's
not his cousin he will probably wring his neck at this instant.

"Come on Max, move on! Baka mababaliw ka niyan sa kakaisip sa past mo niyan!"

Wait, was this man ay ipinanganak na may fortune teller na kasama? How the hell he
know? He thrown a deathly glare at him.

"It's not about my past. Will you please leave me alone here?"

He denied. Kinuha niya ang mga papeles sa mesa at kunwari binasa ang mga yon. Ang
mommy at si ate Jelai niya ang nagmamaniubra ng Levine Company dito sa Philippines.
And he'd became the CEO in theiir big company in Sydney, Australia na iniwan ng
yumao nilang ama. Speaking about his death, hanggang ngayon hindi parin nagkakaroon
ng hustisya. Pero ngayon nagpalitan sila ng posisyon ng ate niya sa kadahilanang
hindi na nito kayang maniubrahin ang mas malaki pa nilang negosyo dito sa
Pilipinas.

Imbes na lumabas, umupo ito sa couch and relax himself there. Parang walang
narinig.

"Nakasabay ko si Louise sa flight kahapon."

Huminto agad siya sa ginagawa at biglang napasulyap sa pinsan. Dam'n! Is he trying

to tease me?

"Damn she's hot! Sigurado ka bang wala na kayo? Balak ko kasing manligaw."

Suddenly his mood became cold. What the heck! Manliligaw? Was he freaking serious
about it? He grimaced towards him.

"Relax. I'm not going to do it. It's just she's more beautiful than the last time I
saw her."

He's grinning playfully and all he could do is to shrugged about what he said and
pretended that he was not affected at all. Still can't deny himself na nanininbugho
siya sa balak nito if it's meant for a joke, hindi magandang biro. Pero kung
seryuso ang pinsan niya sa sinabi nito mas lalong hindi magandang ideya.

He sighed, "Matagal na kaming wala, Jo. I was over with her. I don't mind if you've
got that craziest idea to court her."

Walang gana niyang sagot na pilit tinatago ang paninibugho. Humalagpak ito ng tawa
pagkatapos niyang sabihin ang bagay na yon.

"Ibang klase ka rin. Bumibenta na yang pagiging denial mo. Well I was here para
yayain ka sa birthday ni Darren."

Magkakaroon na naman ng reunion ang mga sutil niyang pinsan. Napangiti siya.

"Fine. Just remind me when the night comes of celebration. I'll be there." He said
then continue working in his sturdy table.

Johann laughed loudly. He paused and frowning at him.

"It's actually tonight. You're busy too much,dude. Coz if I texted you or have a
call, mamaya makalimutan mo na. Much better if I pay you a visit. Nakalimutan mo na
ang mga birthday namin hah?"

Nasapol ko ang noo. Oh! I've been so very busy with my life now. Nakakalimutan niya
ang makipagbonding sa kanila at maglaan ng oras sa ibang bagay. Mabuti na lang
nandito ito sa opisina niya para ipaalalang he need a break too.

"Sorry, sorry. You know I was so busy. At the end of this week babalik na naman ako
ng Sydney para asikasuhin ang naiwang mga problema bago pa man si ate Jelai pumalit
doon."

"Okay, at least pinaalala ko na. Anyway I have to go. Kita na lang tayo mamaya."

Tumango lamang siya bago siya lumabas ng opisina. Oh loaded of works! He needs time
for himself! Tumayo siya at inuunat ang katawan. Maybe I could have relax tonight.

**

Sabay nasilang tumungo ni Johann sa bar. Actually this bar owns to their cousin
Nicholas Demizticus.

"Alam mo bang ikakasal na si Nic? Haven't you imagined that?"

Lumagapak siya ng malakas na tawa nang ang marinig ang sinabi ni Johann habang
papasok sila sa loob.

"Really? That sounds odd." He commented in surprise.

Nicholas wasn't a fan in marrying and in serious relationship. That must be

something like an elephant strolling in a snow places. Hindi yun ang nakikita niya
sa pinsan niyang babaero. Pero ngayon, he think na may mas malalim pa na dahilan
kung bakit nito gagawin ang pag-aasawa. At sa lahat pa naman ng taong nakilala niya
ito ang pinakamagaling sa alibis. Pero dahil kilala na nila ang likaw ng bituka
nito, malalaman agad nila sa reaksyon nito kung totoo o hindi.

The different lights were beaming mindlessly to their faces. Dumeretso sila sa VIP
seats.

"Happy birthday Dude!" He beat his shoulder in a friendly gesture. He greeted

everyone there. Yael, Sev, Nic and Yvo.

"Where's Jamie?" He asked when he noticed na wala ang matinik niyang pinsan sa
lahat, not in a woman but on his job. Hindi pa naman sila sanay na wala ang referee
ng grupo. Jamie is always in neutral. Kapag nagkakapikunan na, siya ang tagapag-
awat.

"In Singapore. Business trip." Sev answered. He notice Nic at the corner. For the
first time he saw him like this na parang may iniisip na malalim. He's silently
drinking his glass of tequila. He walked closer to him and released a teasing
smile.

"So your the next in line, huh? Well congratulations in advance."

He knows what he mean. Pero alam niyang magmamaang-maangan na naman ito. Kaya naman
mas lalong kumunot ang noo nito bilang tugon sa sinabi niya. Parang badtrip.
Lumapit si Johann sa kanya at hindi na niya nanaising makisali sa mga seryusong
usapan nila. Yvo was already married. And Johann is a good listener and also
adviser. So bagay talaga sila magsama at payuhan itong si Nic na umaapaw ang pride.

Nag-umpisa na ang tawanan at kulitan ng grupo. He stood up when he need someone to

dance in the floor errotically. Nabo-bored na siya sa bawat topic ng mga ito.
Lumapit siya sa dancefloor para maghanap ng chics. Pero natigilan siya nang makita
ang babaeng nakaupo sa may di kalayuang mesa. Nakaside view ito at mag-isang
umiinum. Maigi niya itong tinitigan. He can't be mistaken. She's here. Nawala ang
lahat ng ininum niya sa mga oras na ito at para siyang tinuklaw ng ahas ng tumingin
ito sa gawi niya. Pero hindi siya nito nakita. Kahit medyo dim ang lights, ang
maamo niyang mukha ay hinding hindi niya magagawang kalimutan.

His heart was in riot now. Nanlamig ang kamay niya.

She stood up and left a bill on the table. At umalis ito. Parang may sariling utak
ang mga paa niya para sundan ito. Hindi niya hahayaang madulas ang pagkakataong ito
para makaharap ang dating katipan. Naglakad siya ng mabilis para maabutan ito,
nakita niyang lumabas ang dalaga sa bar. May humablot sa kanya bigla para
makipagsayaw pero tinanggihan niya agad ito. He run immediately to chase her. But
he only saw the busy lights in the street, hindi na niya ito mahagilap. Nagpalinga-
linga pa siya para hanapin ang dalaga but she's nowhere to be found, ni anino nito
hindi na niya mababakas.

"Sh*t!" He cursed under his breath.

**please VOTE and SHARE**

2- The Script Writer

It's much easier for me to make major life, multi-million dollars decisions, than
it is to decide on a carpet for my front porch. That's the truth.
-Oprah Winfrey (Finance)
**

Take a break!
Nagfile siya ng one month vacation leave para asikasuhin ang properties sa
Pilipinas. Ibininta na rin niya ang ibang properties doon sa kadahilanang
nagkasakit ang ama ng mahigit dalawang taon.
Her ill father chose to live in Tagatay, sa bahay bakasyonan ng pamilya na pamana
pa ng lola niya sa kanyang Mama. Si Tiyang Lusana ang nag-aalaga sa kanya since she
was working hard double for him. Her Dad live in Canada for few years. He took
vacation in Philippines nang maramdaman niyang may karamdaman na siyang iniinda.
That was the time she had started with his own career. But after three years,
nastroke ang ama niya and they suffered too much financial problem, halos naubos na
ang properties nila sa pagbibinta.
Nag-aral siya ulit and at the same time working in a publishing company. Dahil may
nag-udyok sa kanya na mag-apply bilang script writer sa London, where you can found
expert filmmakers in Hollywood movies, she tried. Chances were fifty fifty pero
pumasa ang manuscript na ipinasa niya. Natanggap siya bilang isang script writer ng
mga humor romantic movies just like I found My Bride, Wedding of The Year and lot
more. Ginampanan yon ng mga sikat na British Actresses and Actors kaya nagkaroon
siya ng magagandang offers.
Inaamin niyang she received a lot of negative feedbacks pero nagsilbi yong aral at
motivation para makamit ang tagumpay. In her age, marami talagang naiinggit. She's
only 25 years old at isa ng script writer samantala ang mga kasabayan niya ay
lampas trenta na ang edad. Tama nga ang sabi nila na, you cannot please everybody.
She was doing this for her family kaya pursigido parin siyang ipagpatuloy ang
nasimulan.
Palabas diya nang airport when someone poke her at her back.
"Louise? Is that you?"
Nanlaki ang mga mata niya sa pagkagulat. Johann? Napangiti siya at masayang niyakap
ito.
"Oh Jon. It's been a long time. How are you?"Bumitiw siya ng yakap. Then she was
looking at him from head to foot. Nothing change, gwapo parin ang damuhong ito na
madalas mang-asar sa kanya noon.
He smile playfully, "Same as before Louise. How about you?"
she shrugged and still smiling.
"As usual ganun pa din."
He's staring at her admiringly. He's Max's cousin. She should stop thinking her
past anymore.
"You are more beautiful now and stunning. Kung sakali, may pag-asa na ba akong
manligaw sayo?"
They burst out laughing with each other as he joke. Ganito naman talaga magtratuhan
noon. Ang barkada ni Max ay tinuturing din siyang isa sa mga barkada nila. Johann
is her closest one among all his cousins. Kaya magkasundo na rin sila simula pa
lang sa umpisa.
"Anyway Jon, I have to go. Kanina pa ako hinihintay ni Dad."
Nag-appear pa silang dalawa before they got into their own destination. It's
amazing how life as peaceful as this. Masarap makatagpo ng mga taong naging bahagi
ng masaya mong alaala. Max. Kumusta ka na kaya ngayon?
he sighed. It's been six years since she left him without an exact explanation.
Selfish na kong selfish but it's the only way para maiwasan na masaktan nila ang
isa't-isa. Yon lamang ang alam niyang solusyon. Though she hurted him in her
decision pero mas masasaktan niya ito kung papatagalin pa nila ang relasyon. Alam
niyang kakamuhian din siya nito kapag nalaman nito ang totoo, ang pinakatago-tago
niyang sekreto.. Enough of these nonsense.
Sinundo siya sa airport ni Mang Simon, he's their family driver sinceshe was a kid.
Hindi niya pinaalis ang mga ito kahit anong financial status ang dinanas nila sa
pamilya. Dahil pamilya na rin ang trato niya sa mga kasambahay o kasamahan sa
bahay. Para na rin niyang ama ito. Asawa nito ang nanay Cecil na matagal na rin
niyang katiwala at dakilang yaya noon. At bilang ganti sa kabutihan nila pinag-aral
niya si Charmel sa Ateneo, ang nag-iisang anak ng mag-asawa. Dahil summer naman
ngayon she was sure na nasa bahay ito nagbabakasyon.
"Tatay Simon, kumusta ho kayo dito." Nagagalak niyang tanong habang nagmamaneho
siya ng kotse. Sumulyap siya sa salamin at ngumiti.
"Ganun parin hija. Tahimik naman, masaya."
"Basta andami kong pasalubong sa inyo. Si Charmel? Nasa bahay ba?" She's like a
sister to her. Nananabik na rin siyang makita at makakwentuhan ang batang yon.
She's smart and pretty. Gusto niyang ma-enhance ang galing nito sa ibang bagay.
She's music inclined. Kaya naman she enrolled her in musical school. She's only
eighteen at magaling na magcompose ng music. Kaya ang lage niyang gift sa dalaga ay
mga musical instruments. Last year lang pinabilhan niya ito ng piano. Kaya naman
mas lalo itong na-iinspired at lage rin sikya nitong ipinagmamalaki sa laghat ng
bagay.
"Naku Louise, dahil sa pagspoiled mo sa batang yon, hindi na halos makaalis sa
pyesa niya. Lageng nakaharap sa mga instrumento niya." Hindi naman maikakaila sa
boses ng ama ang pagiging proud nito sa talented daughter.
She smile, "Hayaan niyo na po. Kaysa naman ibang bagay ang pagtuunan niya ng
pansin. Iba na rin kasi ang kabataan ngayon. Saka kamakailan lang nanalo siya sa
isang musical open competition diba? Sayang hindi ko siya napanood personally. Pero
nasa akin naman yong video. Nakakaproud talaga as her sister."
Nagkukuwentuhan parin silang dalawa hanggang sa makarating sa bahay. Agad naman
silang sinalubong ng kanyang Tita Lusana, nanay Cecil at Charmel.
"Ate Louise!" Charmel hug her tightly then gave her a quick kisses on her cheeks.
Gumanti rin siya ng yakap dito at masaya silang pumasok sa loob.
Nang makita niya ang ama sa wheelchair nito ay naiiyak niya itong niyakap. Hindi
man ito nakakapagsalita, nararamdaman naman niya ang emotional nitong nadarama nang
masilayan siya. May namumuong butil ng luha sa mga mata nito at marahan niya itong
pinahid.
"Dad I'm home..well at least for now." Naiiyak at natatawa siyang nakangiti dito.
She knows how he hates seeing her crying like this. Kaya naman dinadaan na lang
niya sa tawa ang lahat. Pero hindi rin maikukubli ang luha ng pait sa sitwasyong
nakikita niya ang ama sa ganitong kalagayan ngayon.
"I miss you Dad. I love you so much. Pagaling ka hah?"
**

After the emotional scene kanina, nauwi sa masayang biruan at kwentuhan sa hapag
kainan. Everything went fine. Lahat masayang nagsalo-salo. She treat all of them as
her family kaya kahit kasambahay kasabay niya itong kumakain sa lahat ng oras ng
pagkain. Ayaw niyang iparamdam sa kanila na amo siya. She don't put a gap. Hindi
niya kailanman ipinaramdam na iba siya sa mga ito, kesyo hindi niya kalebel ang mga
ito or siya ang nagpapasahod. She treat them fairly with all her respect dahil
hindi rin naman biro ang trabaho nila. Ni hindi nga sila tumatawag ng ma'am sa
kanya dahil hindi niya ipinahihintulutan. Just by her first name, Louise or Rhean.
That's how she treat them at para na rin siya nitong anak kung ituring. She was
always being approachable. Nirerespeto naman siya ng mga ito as she is. May
boundaries pa din, maybe for some reasons but they are fine and comfortable with
their set-up. SShe can hang up with them like her family and friends.
"Bukas pupunta dito si Atty. Suarez. Para malaman mo ang problema sa mga ari-arian
na iniwan ng ina mo." Her Tita Lusana said.
Actually, her parents were not married kaya ang apelyido na dala niya ay sa kanyang
Mama pa din. Her mother was still single parent unti she died in leukemia. She was
fourteen that time when her mother gone to life because of her tragic sickness. Her
father was working abroad until he can't work anymore. Hindi siya umasa sa mana ng
ina niya. Nagsikap siya at kahit long distance sila noon, hindi naman nagkulang ito
na iparamdam sa kanya kung gaano siya nito kamahal. He's not her real father. But
for her hindi kailangan maging blood to blood related para masabing siya ang
biological parents mo.
Her mother is a vagabond. She was rebellious daughter to her grandparents dahil
masyadong strict ang kanyang Lolo at lola noon. Dahil nga nag-iisang anak na babae.
Nabuntis ito sa kanya at the age of nineteen. Sabi niya ng kinikilala niyang ama,
ay isang mayamang negosyante ang nakabuntis dito pero dahil inilihim nito ang
pagbubuntis, her Dad save her Mom. Magbestfriend sila kaya inangkin ni daddy ang
obligasyon pero ayaw parin pakasalan ng mommy niya ang ama niya ngayon kahit
nagsasama na sila.
She heaved a sighed thinking about her not so complicated background but gloomy.
"Sana hindi ganun kalala ang problema ng properties."
The last time she knew, nagkaproblema sa pagtransfer ng mga pangalan ang buyer ng
lupa nila dahil namatay na ang mommy niya bago ito naasikaso. Ang mga properties na
naibenta nila noon ay nakapangalan na sa kanya na binili rin ng Dad niya for her.
Pero yong mga minana, ilang parte lang ba ang nagalaw non?
Huminto ang Tita niya sa ginagawa at malungkot na ngumiti sa gawi niya.
"Nakuha na ng bangko ang ilang ektarya ng lupa sa Pangasinan, Louise. Pati ang
mansion sa Quezon City."
Natigilan siya at ibinaba ang baso na naglalaman ng orange juice. Napamaang niyang
tiningnan ito. The mansion na pinagawa ng Mom niya fourteen years ago ay wala na
din? Oh God..
Tumayo ito humawak sa railing ng terasa. Ang Tita ang pinagkakatiwalaan niya sa
lahat. Dahil laon ito at hindi nag-asawa, nag-aalaga na lamang ito sa kanyang
baldadong nakakatandang kapatid, her dad.
"Isinanla pala lahat ng mommy mo ang ari-arian niya sa panahong nagkasakit siya at
inilihim niya sa atin. At yong iba ay itinaya sa pagsusugal at natalo ang mga ito
sa casino."
Nalaglag ang panga niya sa narinig. Lahat? Diyos ko. She suddenly remember how her
Mom got into trouble dahil lang sa pagsusugal nito noon. Elementary pa siya noon at
lage silang nag-aaway ng Dad niya dahil sa bagay na yon, dahil sa pagiging lango
nito sa sugal sa bisyong pag-inum.
"Paano itong bahay Tita? Ito na lamang ang alaala ko kay Lola at sa kanya." Maang
niyang tanong dito. Matamlay itong yumuko at parang hindi niya nanaising marinig
ang isasagot nito.
Napatakip siya ng dalawang kamay sa bibig. Oh God.. huwag naman sana ang bahay na
ito. This house is memorable for me kahit hindi ito kasinglaki ng mansion namin sa
QC.
"Kausapin mo na lang ang attorney bukas Louise. Mas mabuting siya ang
magpapaliwanag ng lahat ng ito."
Oh gosh. She felt a sudden burden inside, like pasan niya ang mundo sa bigat ng
nararamdaman. No, I'm willing to pay kahit magkano huwag lang mawala ang antigong
bahay na ito. She's in weary now. Mahigit dalawang milyon din ang ginastosniya sa
renovation ng bahay na ito last year tapos ito lang pala ang mangyayari? Baka isang
araw na lang magigising na sila na iba na ang may-ari nito. Nanghihina siya sa
kinauupuan.

Huwag naman sana...\

**please VOTE and SHARE **

3- An Old Friend

"A friend who is far away is sometimes such as nearer than one who is at hand. Is
not the mountain far more awe-inspiring and more clearly visible to one passing
through the valley than to those who inhabit the mountain."
---Khalil Gibran ---
***

Disappointed niyang inihilata ang katawan sa sofa. Nakakadismaya. Nakakapanlumo.

Nag-usap sila ni Attorney Suarez kaninang umaga at nalaman niyang isang buwan na
lang ang palugit nito at makukuha na ng bangko ang mansion.
Plus..this house ay nakasanla din pala. Wala ng matitira sa kanyang mga properties
maliban na lang sa mga abandonadong lupain nila malayo sa kabihasnan na hindi din
ganun kalaking ektarya. Oo may ipon siya pero sa tingin niya hindi sapat yon dahil
sa laki ng taxes of penalty niya sa BIR plus sa presyo ng bahay , etc fees and so
on.. Grabe wala na siyang masyadong naiintindihan sa mga pinagsasabi ni attorney
pero ang naiintindihan lamang niya ay hindi na sila magtatagal dito kung hindi niya
ito mababayaran agad. Millions din ang gagastahin at dapat niyang maipon.
Tutal may ipon naman siya, masusulusyonan niya itong bahay na kinatitirikan nila
ngayon. Ito na lamanng ang maisalba niya sa ngayon. Hindi pwedeng walang matirhan
sila Charmel. Bukod sa pinag-aaral niya pa ito kailangan din ng matitirhan sina
Tatay Simon at Nanay Cecil. Nakakastress.
Naisip niya ang ina. Noon lage itong umuuwing lasing sa gabi o minsan madaling araw
na. Noon hindi niya naiintindihan ang mga pinanggagawa nito. She's living her life
in frustrations dahil hindi naman nila alam na may cancer pala ito. Ilang chemo
yata ang naranasan nito until she give up and let go. Pero huli na ang lahat dahil
nagawa na niya ang mga pagkakamali na ramdam niyang pinagsisihan nito hanggang sa
huling hininga nito. Nalulong sa bisyong pagsusugal at paninigarilyo. Her Mom was
depressed at lageng nakikipagtalo sa kanyang ama.
"Anak, patawarin mo si Mommy huh? Pagdating ng panahon, maiintindihan mo rin ang
lahat."
Naalala niyang dialogue ng ina habang nakaratay ito sa higaan at naghihikaos.
Ngayon alam na niya kung para saan ang sorry nito na hindi niya lubusang
naiinitindihan noon. Hindi man lang nito sinabing itinalo na pala niya sa
pagsusugal ang ibang ari-arian nila. Siya tuloy ang namomroblema ngayon. Pero wala
na siyang dapat isisi sa ina ang lahat. It was all done and hindi na muling
maibabalik pa.
Frustrated siyang napahilamos sa mukha. What happened in the past, ay hindi na
maibabalik ngayon. She stood up at tumungo sa kusina para uminom ng juice. she
wanted to relax herself pero hindi rin nioya maiiwasang maisip ang mga natuklasang
suliranin.
Tumunog ang phone niya sa bulsa at marahang kinuha ito. Daisy. She smile when she
saw the caller ID. It's nice remembering an old friend.
"Hello Dis, how are you?" She answered with excitement in her voice.
Constant parin naman ang communication nila kahit abroad nasa abroad siya.
Pinagbabawalan lang niya itong pag-usapan ang past niya with Max. Dahil gustong
gusto na talaga niyang makapag-move on..pero ngayon.
Erase. Erase. Erase..
She sighed at pinilig ang ulo. Pumikit siya. Hindi tamang panahon para isipin niya
pa ang bagay na yon, na matagal ng lumipas.
"Aaaaahhhhh! Nasa Pinas ka na pala!" Sigaw nito sa kabilang linya. She screeched at
agad niyang inilayo ang phone sa teynga. The hell! Hindi talaga siya nagbago.
Pakiramdam niya nabasag yata ang eardrum niya sa ginawa nito.
"Daisy ano ka ba!? Masisira ang eardrum ko sayo niyan eh!" Natatawa niyang reklamo.
Umupo siya sa stool at nag-umpisang gumawa ng sandwich gamit ang isa niyang kamay.
Tumawa ito ng malakas sa kabilang linya.
"Gaga! Hindi ka man lang nag-PM sa akin na may plano ka palang umuwi. Wala pa
yatang isang linggo nang mag-usap tayo sa Skype tapos heto mababalitaan ko na lang
kay Charm na nakauwi ka na pala. Buti na lang nakita ko ang post niya sa Instagram,
selfie mode with you.. as in huh? Nagawa mo akong paglihiman!" Mahabang litanya
nito na nagmamaktol.
Napapangiti lamang siya. Asus.. para yon lang? Daisy and her are really good
friends since college. Magkasundo sila sa halos lahat ng bagay.
"Ito naman over acting. Unexpected kasi itong pag-uwi ko. Pagsasabihan naman talaga
kita pero naunahan mo lang ako." Rason niya and start eating. Nagugutom na rin
siya. Nakalimutan niya kasing kumain kaninang umaga.
"Nasa bahay ka ba? Pupuntahan kita dyan. Not busy?" She inquired.
"Oo. Sige punta ka dito, namiss kitang bruha ka." Natatawa niyang komento. She
can't wait na makita ang pinakamamahal niyang kaibigan.
Tumawa pa ito bago ibinababa ang tawag. Hay naku, feisty talaga itong si Daisy.
Naghanda siya ng meryenda para sa pagdating nito. Mukha pa namang pagkain ang
babaeng yon.
**
Nagkayakapan pa sila pagdating sa bahay. Namiss niya ito ng subra. At tumaba yata
ang gaga! Tinawag niya si Charmel dahil magkasundo naman silang dalawa nito.
"Ang ganda mo ng bata ka! Pang commercial model na ang peg!"
Anito kay Charmel habang tinititigan. Napangiti ang dalaga.
"Oo naman, mana kay ate Louise eh." Nakangiti nitong sang-ayon.
Dinala niya ito sa harden habang si Charm, nagtutugtog ng gitara sa gilid ng pool.
She's a loner.
"Kumusta na kayo ni Romy?" Naitanong niya habang kumakain ng fries.
"Ayon nasa Cebu, nagmotor cross ang gago." Panay ang subo niya sa corn chips na
binili pa niya galing sa London, one of her bring home.."Sarap naman nito Bhe."
"Mabuti nagustuhan mo. Yan lang ang gustong ipasalubong ni Charm sa akin. Nagsawa
na daw siya sa chocolates." Sinulyapan niya ito sa gilid ng pool at tila aliw na
aliw sa ginagawa.
"Bakit di ka nakabuntot sa boyfriend mo ngayon?" Nagtataka niyang tanong.
Si Romy ang kauna-unahan nitong boyfriend hanggang ngayon. Her boyfriend is a
member of Sigma Alpha Fraternity, Team Warrior lang si Max while Romy is team
Asian's lions. During their college ang Sigma men ang pinakasikat sa kanilang
campus. This fraternity is international, founded by US Marshal at si Reeve ang
leader dito sa Philippines, team warrior of course. He is Max's cousin na nasa
abroad ngayon dahil isa siyang tough US navy, and rest was under privacy.
"May inaasikaso kasi ako. Busy sila Mom at Dad sa negosyo at hindi ko pwedeng
ipagpaliban."
She shrugged. They're been together for almost seven years pero hindi parin
nagbabalak na magpakasal.
"Why don't you get married, settle with him? Ang tagal niyo na ah. Ano pa bang
hinihintay niyong dalawa?" Umayos siya sa kinauupuan. Sinulyapan niya ito at tila
hindi ito interesado sa tanong niya.
"Basta. Di pa ako ready. Sarap kaya ang single. Matagal na nga siyang nagyayaya
pero ayoko pa."
Kaswal nitong sagot. Napaangat ang isang kilay niya. She shake her head off. Hay
naku, unpredictable talaga itong si Daisy.
"Hay naku, ewan ko sayo Bhe. Basta para sa akin, Romy is perfect for you."
Bigla itong huminto sa pagkain at sumandal sa upuan. Puno pa ang bibig nito nang
magsalita. Napamaang siya.
"Hmmm.. join ka sa reunion ng Sigma." Nagkakabuhol nitong sabi. Kumuha siya ng
tubig at uminom ito. Saka nito nalunok ang sinubong caramel pie. Natatawa naman
siyang tiningnan ito.
"Ano yong sabi mo? Reunion sa alin?" Ulit niyang tanong. Nagsalubong ang kilay
niya.
"Sabi ni Romy grand reunion daw ng Sigma members next week sa Apollo Resort, yong
private island ni Reeve. Natapos na daw kasi yong exclusive resort na pinapagawa
niya. So doon daw iheheld ang event."
Napaisip siya. Hindi naman siya member ng Sigma. It's unwelcome for her na
makasalamuha ang mga tao doon.. besides..baka nandoon si.. Oh no.
"Bhe, hindi naman ako member ng Sigma. Huwag na lang. Saka hindi ako nandirito para
mag-unwind. Madami akong inaasikaso ngayon."
Daisy rolled her eyeballs heavenwards at umismid.
"Ayan ka na naman. Alam ko na kung ano ang ikinatatakot mo! Si Max, right? Andon sa
Australia, umiiwas parin sa lahat. So magjojoin ka o hindi?.. Bhe naman, six years
na nuh.. dapat nakapag-move on na ka na. Ikaw naman itong sumira sa pangako niyo
diba?"
She sighed. Oo ako ang may kasalanan. Ako ang sumira sa aming relasyon. Pero may
malalim na dahilan. At hindi ko pwedeng ipaalam ang totoo dahil tiyak na mas lalo
akong kamumuhian ni Max. Ang binubulong ng kanyang isipan.
"You knew everything kung bakit ko siya hiniwalayan, diba? Ang hirap kaya Bhe.
Ilang taon ko ding pinagdusahan yon. Alam mong may mga gabing umiiyak ako dahil
nagi-guilty ako sa ginawa ko pero alam mo naman ang dahilan diba?" Paliwanag niya
dito. Kahit hanggang ngayon nasasaktan parin siya tuwing naiiisip ang nakaraan pero
hindi na niya kayang ibalik ang panahon.
Daisy heaved a sigh then nauunawaan siya nitong nginitian. She squeeze her hand at
tiningnan siya nito sa mata.
"Oo andun na tayo. Pero hindi mo kailangang ikulong ang sarili sa isang
pagkakamali. Hindi mo sinasadyang mahalin siya at hindi rin sinasadyang mas minahal
ka ni Max pero dahil may mabigat na rason kaya mo siya binitiwan. Nasaktan siya
pero nasaktan ka din. Eh anong magagawa natin ganun talaga pag nagmamahal. Pumunta
ka, lilitaw man o hindi ang ex mo just.. be yourself na parang walang nangyari."
She paused and sipped her pineapple juice. "Saka kailangan mo din ng break! Hindi
puro trabaho at pamilya lang." She continued.
She sighed. Kapag ito nagpilit wala talaga siyang choice.
"I have only one month leave Bhe. Marami akong inaasikaso. Alam mo bang walang
natira sa akin dahil kukunin na ng bangko ang lahat ari-arian namin dahil nakasanla
pala ito."
"What!?" She stood up in surprised. Umupo ito sa tabi niya. She sighed once again.
She shook her head and began telling her everything about her problem.
Si Daisy lang talaga ang matatakbuhan niya kapag namomroblema siya, kapag kailangan
niya ng kausap.
"Oh no. Wala akong ganyan kalaking pera, Louise. Kung pwede lang sana kitang
pahiramin. Mapapahiram kita pero hindi ganun kalaki." She offered suddenly kahit
hindi naman siya nanghingi ng tulong dito.
Mapait siyang napangiti. "Okay lang Bhe. May pera pa naman ako pero yon nga lang
hindi kakasya para sa mansion. Don't worry, may pagkukunan pa naman ako."
Nalulungkot siya nitong niyakap.
"Hayaan mo Bhe.. papahiramin kita sa abot lang ng makakaya ko."
Hinimas siya nito sa likod at mariin siyang napapikit. Nagpapasalamat parin siya
dahil may kaibigan siyang katulad ni Daisy na handang tulungan siya at damayan siya
sa mga kabiguan niya sa bahay..
***

**please vote and share**

Thanks :)

4-The Invitation
"Is it what a man thinks of himself that really determines his fate."

--Henry David Thoreau -

**

Reeve invited him to the newly construct hotel and vacation home in Apollo Beach
Resort in a private island he bought from his earnings few years ago.

"What's the invitation?"

He asked when someone called him through the phone.

"Have you forgot the Sigma Alpha Reunion?" Reeve asked him. He frowned.

Uh no one reminded him about that matter. He was freaking busy with his all
appointments this week. He felt ridiculous. He's not even sure if he can join with
them.

"Sorry..I've been so very busy this past few days." He sighed.

He was fixing the stuffs on his table before he leave in this office.

"Ikaw na bahala mag-invite sa ibang members. Hey, don't forget about Nic and
Darren. How's Johann by the way?" His voice sounds tired. In his job, probably the
pressures will burn him. That's why! Hindi na siya magtataka.

"Uh he's fine as usual making his own routine like endless traveling." He answered
back then took his attached case and leave in the office.

"Ah okay. We will be expecting you in our reunion. I know you only did it once,
you're always absent but please not this time. The group has been missing the bad
boy ass* you know." Natutuwa nitong babala.

Tumawa lamang siya sa sinabi nito bago ibinababa ang tawag. It's been long time
simula nong dumalo siya sa reunion. Maybe it's time for him to join with them. Uuwi
muna siya ng condo bago puntahan ang iba niyang mga pinsan. He'd been calling them
for nth times pero puro busy at work ang lageng laman. Lalong lalo na itong si Nic.
Masyadong nadala sa unexpected marriage.

***

He hurriedly went to Nic's office. Kinindatan niya lang ang secretary sa labas at
napakunot noo lang ito bago ako tuloy tuloy na dumeretso sa loob.

"Hello! How's the only child of Tito Will? Loaded of work?"

He raised his voice as he opened the door and got inside.

Nagulat ito sa biglaang pagpasok niya sa loob ng opisina. Nicholas was frowning.
Halatang wala sa mood. Badtrip? Sarap asarin. He grinned.

But Nic managed to smiled at ibinaba ang hawak na mga papeles.

"Just married. Anong masamang hangin ang nagtaboy sayo dito?"

He threw his head and laugh. Na-amuse siyan nakangiti sa gawi nito. Tinitigan niya
ito at halatang may kakaibang pagbabago.

"Hey! You bloom. Having a wife like Chasity makes all worth while. Look at you,
nasa itsura mo ang pagkakaroon na ng anak."

Napamaang ito sa sinabi niya. Sa nakikita niya, malamang masaya at seryuso ito sa
pagkakaroon ng asawa. Sadyang mataas lang talaga ang pride nito para tanggapin na
kinain na nito ang kanyang mga binitwang salita noon. Palibhasa hindi pa nito
nasubukang mainlove.

"Of course not! In fact after six months I'll file an annulment for our marriage."

He denied vigorously sabay iwas ng kanyang mga mata. Tumawa ulit siya na para bang
wala ng bukas. Ipokrito talaga si Nic kaya siya natatawa. The man he's talking now
is in denial with his own feelings. He looked decompose. At itinuon muli nito ang
atensyon sa mga paper works sa table.

Pasalampak siyang naupo sa sofa. He crossed his legs and relax himself in a
comfortable squab.

"Sino niloloko mo? Mark my word Nic, you won't do that. I can see now that your
falling with your wife. That is hard to resist."

Nic glowered his eyes to him. He was grinning playfully. He could see the way Nic
laid his eyes on his wife, there has something that left to be unspoken. He knows
that his cousin was hiding his feelings for his wife but the only thing was he
can't accept the fact for it. Nic's pride is high as mount Everest. Kaya
naiintindihan niya ito. He was being possessive. And yet nagseselos ng wala sa
lugar. Ganun ang mga taong in love. Just like me before. He murmured to himself.

"Oh I almost forgot that you're an expert lover to Louise long time ago."

Nic threw back with sarcasm. Bigla siyang natameme. Pinakaayaw niya sa lahat ang
binabalik at pinapaalala ang masakit niyang nakaraan sa isang topic. He had enough
of that. He gritted his teeth secretly and averted his eyes right away. He sighed.

He shook his head.

"Ow. That was six years ago. Not anymore."

Malamig niyang tugon, hiding the real emotion in front of his irrevocable cousin.
He took magazine at wala sa sariling binuklat ang mga ito. I
He still can't believe na nakakaramdam parin siya ng pait sa tuwing naaalala niya
ang ginawa sa kanya ng dating kasintahan. Darn.

Nic just shrugged, not minding what was his reaction.

Love will ruin you. At yon ang nangyari sa buhay niya ngayon. But not anymore.
Lahat ng mga karelasyon niya ay hindi ns niya sinseryuso. He can't even say na
nagkaroon siya ng relasyon sa iba maliban kay Rhean. He never labeled them as his
girlfriend. Women who past his life after her were just only flings. They are all
just flings period. Nothing more. No feelings, no string attached. Para walang
stress at walang problema. He'd still enjoying his freedom.

He felt like he was made from stone. He couldn't feel anything, except lust from
someone na nang-aakit at lumalapit sa kanya sa oras ng pangangailangan niya.

The proof was his cousins who were the victims of that damn called love at isa na
rin siya sa mga yon. Akala niya kasi ganun lang kasimple ang buhay, ganun lang
kasimple ang magmahal. Ibinuhos niya ang lahat at handang magpaalipin. But it was
all a mistake. A fvcking love and mistake.

"Anyway, akala ko ba nakauwi ka na sa Australia?"

Basag nito sa katahimikan. He took glance at him briefly dragging his turmoil mind
back to present.

Pagkatapos kasi ng reunion two months ago ay agad siyang umalis pauwi ng Australia.
Inaasikaso niya lang ang dapat asikasuhin sa negosyo.

"Mom needs me here. Si ate Jelai daw muna. We change the company to manage for a
purpose."

Sagot niya na nakatuon parin sa binabasang magazine. Nic stood up at umupo sa sofa,
sa harapan niya.

"Ganun ba. Kailan ka pa dumating?"

Sumulyap siya ulit, "Yesterday."

Ibinalik niyang muli ang mga mata sa magazine pero wala naman ang utak niya sa
article na binabasa.

"I'm here to envite you an adventure escapade in Apollo's Dreamland Resort. Sa

Apollo Island. Nagbukas na nung isang linggo pa. Reeve invited us. Basta lahat ng
member sa Sigma. A grand reunion."

Reeve was their cousin who owns a lot of Island here and outside the country
parehas sila ni Johann, mga adventurous at mahilig magtravel around the world just
to explore sa hindi naman nila naiintindihang mga bagay-bagay. Well it runs in the
blood, hindi lang namana niya ang pagiging traveller. Ang pagiging adventurous at
pagkahilig sa sports ang namana ang nakuha niyang hilig ng lahi. Parehas sila ng
aroganteng si Nic.

Napamaang ito. Sa lahat kasi ng reunion ng Sigma, ay ngayon lang siya dadalo ulit
after six years. Matagal din kasi niyang iniwas ang sarili at nagtago after the
painful breakup with Rhean, ang babaeng minahal niya ng subra subra. He isolated
himself away from them. Nagbulakbol siya at pumasok sa mga risky sports. His
refugee was to put his life in danger. He didn't care if would die in accident or
what. Basta makaramdam lamang siya ng thrill at hindi na niya maiisip lage ang
sakit na dinadanas kaya naaksidente siya sa motorcross at hindi na muling
nakapaglaro ng football. He was a frustrated football player. But he didn't mind
anymore. It was just a game.

"Good for you. But hindi ako pwede. Sa Saturday aalis kami ng asawa ko papuntang
California. "

Nag-angat siya ng ulo at nakangiting tiningnan ito. Oo nga naman, syempre uunahin
nito ang asawa kaysa iba.

He's frowning.

"Hmm.. having together with your wife? Well that's good. Busy making babies huh?"

Marahan itong natawa. At halatang na-amuse sa sinabi niya. He knew that spark in
his eyes. He's in love.

"It's a business transaction. Not what you think."

Nic defended urgently that made him snorted. He can't even compose himself at
iniiwas agad nito ang mga mata sa mapanuri niyang titig. But there's no use, alam
niyang nagpapahiwatig ito ng kakaibang emosyon.

"Well sinabi mo eh. Be it."

He shrugged. Bahala siya. One of these days mag-eexpect na siya ng baby. Ibinaba
niya ang hawak na magazine at nakapamulsang tumayo.

"I have to go. Dahil ayaw mo namang sumama, sila Servo at Yael na lang ang yayain
ko."

Napatingin siya sa sout na wristwatch. May pupuntahan pa pala siya, he sighed.

"Yael won't go. Alam mo namang engrossed yon sa kanyang asawa."

Natawa siya sa sinabi nito..Oh well lahat sila taken na. Ano pa bang aasahan niya?
Si Sev na lang siguro ang pag-asa niyang papayag. Si Darren pwede. Siguro naman
ipagpaliban muna nila ang pambabae at pagmamaniubra ng negosyo para sa reunion na
ito.

"Oh women.. hard to resist."

Napailing iling niyang sabi. Tumawa lamang ito. Hindi rin maikakaila ang attachment
nito sa asawa. Gago, denial parin. He murmured.

**

**vote and share **

5- Trip to Apollo

"Like all great travellers, I have seen more than I remember, and remember more
than I have seen.

-Benjamin Disraeli -

**

She pack her bag and prepared some necessary things for the trip. Her friend Daisy
told her that they would be staying there for a week, dahil magkaka-conduct daw
sila ng mountain climbing, forest exploration and etc. Nasanay na siya sa pagiging
adventurous ng grupo kaya naman noon lageng nakaabang si Max sa kanya. . At ito
lamang ang tumatawag sa kanya ng Rhean. Louise kasi ang karamihang tawag sa kanya,
lalo na sa mga kaibigan niya.

Dati sumasali siya sa mga bonding moments nila. She remember the times that he
brought her para ipagyabang sa mga barkada at buong grupo. Max was so sure na sila
talaga ang inilaan para sa isa't-isa.

Pero isa lamang palang ilusyon ang lahat.

"Honey, we will build a big and happy family together. And I swear I would be the
luckiest man in the world."

He kissed her temple and hug her body tightly. She was so overwhelmed. She close
her eyes and began dreaming in his arms..sana hindi na nga matapos ang nadaramang
ito.

"I love you Hon. So much..."

She murmured. He was cupping her face and slowly planted kisses on his smooth
face.

"Mas mahal kita.. mahal na mahal."

Siniil nitong muli ang labi niya. They shared a passionate kiss. She possessively
wrapped her arms around his neck. Somehow in her life, nagpapasalamat siya sa
kabila ng pagkakaroon ng misunderstanding and miscommunication between her Mom and
Dad. Still she felt blessed because of him, who would always be there in her times
of difficulties. Whenever she's down, he was always been there as her comfort
zone. Reassuring that everything will be alright.

"Ate!"

Charmel's voice dragged her mind back to the present. Rhean turned her back and
frowned.

"Nandyan na si ate Daisy. Sinusundo ka na nila." She said half smiling.

"Ahmm okay. Pababa na." Mahinang boses niyang tugon. Hindi pa siya nakarecover sa
pagbabalik tanaw sa masayang sandali ng kanyang nakaraan.

**

Nag-okay lang ito bago bumaba sa sala. She heaved a sigh then took her bag at
nagmamadaling lumabas. Right now, she's still hoping and praying na hindi sana
sisipot si Max sa reunion. Sabi kasi sa akin ni Romy, ilang taon na umanong hindi
ito nagpapakita. Romy told her that Max didn't attending the reunion since then.
After break up, isang beses lang daw itong dumalo at hindi na muling nasundan. He's
taking himself away from anybody else. He lost to communicate them and avoiding too
much for gatherings.

Dahil ba ito sa akin? Malamang, Rhean. Her mind mocking at that thought. Hindi
naman sinasadyang mangyari ang lahat ng ito. Wala sa bukabolaryo niya ang paasahin
ito. Hindi rin niya sukat akalain na ganito ang kahahantungan ng kanilang na
relasyon. Hindi talaga sila para sa isa't- isa--yon ang itinatatak sa kanyang
isipan. Na hindi talaga pwede dahil alam niyang kamumuhian siya nito sa oras na
malaman nito ang katotohanan. Hindi
siya nito kayang tanggapin, yon ang nasisiguro niya.
"Hi Rom!" Pinilit niyang pasiglahin ang boses.

Nakangiti siyang niyakap nito. Nakausap niya ito noong nakaraang araw sa phone to
confirm kung pupunta ba talaga si Max sa reunion pero sabi nito wala daw siyang
alam dahil wala naman daw silang communication nito. But if ever he would come
malalaman daw naman ng group at so far wala naman daw itong naririnig na balitang
aattend ito. So kaya siya napilit na sumama.

"Mas gumanda ka ngayon ah?"

He grinned. Umubo ng bigla si Daisy at sabay silang lumingon sa gawi nito.

"Babe, andito pa ako. Ahemm!" She gave him a warning look at nagkatawanan silang
dalawa. Daisy knows na close talaga siya sa boyfriend nito noon pa man, at may
tiwala naman si Daisy sa kanya. Kumpyansa ito sa pagkakaibigang namamagitan sa
kanila ni Romy.

"Tara na nga!"

Masigla at excited niyang sigaw. Masarap din pala balikan ang mga bonding moments
ng magkakaibigan.

Gaya ng nakagawian, sumakay sila ng chopper. The Sigma owns this private plane.
Marami naman silang private plane na ang iba ay nasa ibang bansa pa. Ang reunion ay
nangyayari sa iba't-ibang lugar at iba't-ibang batch. So ang batch na ito ay mostly
mga cousins ng ex niya, at nahahati pa sa dalawang team: Warrior and Asian Kings.
Sabi nila second time itong inter Island reunion nila. Dati-rati kasi somewhere
from Europe, Caribbean, America and different countries in Asia.

Noong sila pa ni Max, nakasama pa siya sa mountain of Thailand, and Switzerland.

Dalawang beses lang siya nakadalo tapos wala na dahil after that reunion she broke
up with him and so on...

She sighed watching the clouds above at kasing liit na lang ng langgam ang nasa
land areas. Napakagandang view. She smile. Narinig niya ang malakas na paghilik ni
Daisy kayakap si Romy.

The sweet couple.. Ganitong ganito din kami sila ni Max noon. Ang sarap ng feeling
at nakakaproud. She shook her head then touched the ring pendant. Napangiti siya
habang hinahawakan ito.

"Will you marry me? Will you be my wife, my bestfriend for life, my best companion
and be the mother of my dozen kids?"

He kneeled down offering a 12 carat diamond ring. Ang ganda ng singsing at sigurado
siyang napakamahal nito. Naluluha niyang tiningnan ito. She is so happy.

"As in dozen of kids talaga Hon?"

Bagama't nakangiti niyang tanong, shelooked at him with her teary eyes. Ngumiti ito
at alam niyang masayang masaya din ito. His eyes were declaring too much affection.

Am I ready to marry him? Of course I am.

Kahit hindi pa ito magpopropose sa, alam niyang mahal na mahal niya ito siya at
hinding hindi niya ito bibiguin...

He's patiently waiting for an answer. She opened her mouth to answer him pero
nagsipaglandasan na ang kanyang luha. Hindi niya mapigilang mapaiyak sa tuwa.

"Yes honey..I will marry you anywhere, anytime."

"Yes! Yes! Yes! Whoa! Alleluiaaaaaahhhh!!!!"

Sumigaw ito ng sumigaw at naglulukso sa tuwa sabay suntok sa hangin. Natatawa

lamang niyang pinagmamasdan ang reaksyon nito.

Pero yon ang akala niya. Muli niyang sinulyapan ang kwentas at ipinasok ito sa sout
na T-shirt. Palage niya itong dala-dala kahit saan man siya magpunta. Ginagawa
niyang pendant dahil maraming naiintriga kapag sinusuot niya ito. Lageng may
nagtatanong kung kanino galing, saan nabili o kung magkano ang halaga nito or
engaged ba siya at naglilihim lamang siya. Napapagod na din siyang magpaliwanag
lalo pa't pilit niyang kinakalimutan ang taong nagbigay sa kanya nito.

Pagdating sa isla, nalula siya sa subrang ganda ng beach. Maputi at pinong

buhangin. Masarap sa paa. Ang luxurious resort. At mga rest houses. Subrang laki
din at bonggang hotel na vintage at elegant ang design. And very family ambience
yong type ng spaces sa hotel. Parang paraiso ito. So comforting and relaxing. Panay
ang pagkuha ni Daisy ng mga pictures sa palibot. She is a professional
photographer. Magkasama sila sa journal sa school noon dahil si Daisy ay isang film
maker-slash-cartoonist at siya naman ay isang editorial staff at fictional writer.

They post a lot of selfies and groupies. Mga wacky and jolly post, anything basta't
happy and fun tingnan dahil isasali daw ito ni Daisy sa kanyang blogs.

"Akala ko ba sa atin lang nakareserve ang exclusive resort na ito? Bakit andami
yatang nakacheck in dito?" Naitanong ni Daisy habang nagmamasid sa mga teenagers na
naglalaro ng beachball sa tabi ng dagat. Napansin niya rin pero wala naman siyang
panahon para magtanong.

"Babe, nasa kabilang area ang exclusive sa atin. Tabi lang nito. Come, dito tayo sa
luxurious big house." Si Romy

Dinala sila ni Romy sa tabi ng isang malaking hotel. Isang malaking rest house na
bungalows type. At mas maganda pa sa inaasahan niya. Ang native Hawaiian designs ng
big house na ito na nagmistulang mansion din sa laki ay very homey ang dating but
elegant. Combination of modern and vintage, subrang classic yong design. Napansin
niyang sa spacious living room ay may mga nag-uumpukang mga kalalakihan at may mga
babaeng kasama. Malamang they are Sigma men.

"Hello guys!"

Opening ni Romy sa lahat para mapukaw ang atensyon nila. Lahat ay napangiti at
binati sila. Nakaramdam siya ng hiya, feeling niya hindi siya welcome dito.

Lahat sila nagpakilala, ang iba natatandaan niya pero yong iba hindi na dahil
parang ngayon lang niya nakita ang iba dito. Tantiya niya, they are all ten here.

She met Jonas at may kasamang fiance na si Wela. Isa siyang half Vietnamese and
half Filipino. Si Ranz, na isang Canadian citizen at halatang may dugong asyano,
may kasama itong girlfriend na si Dane. At ang natatandaan niya ay si Jacob, dahil
schoolmate siya noong college. Andito rin si Van and Sui na mga half Chinese at
humor sa grupo. Sila ang taga-aliw at gaya ng nakagawian hindi sila nagdadala ng
babae dahil ayaw nila ng storbo. They are Bestfriends at sila ang nagpapaaliw sa
grupo. And the rest is Louie with his gf Cyril, Noel and his partner Jean, Mico and
Joey with their women.
Lahat naman sila pleasing at masayahin. She notice na wala ni isa sa mga Zamora at
Demizticus ang mga nandirito. Sila ang mga pinsan ng ex niya..

"Hi guys!"

Lahat sila napalingon sa likuran. And she saw Alvin, ang pinaka-close niya sa
grupong ito. Maging ito ay nagulat nang makita siya. Nasulyapan niya si Miranda na
kasama nito, ang maldita nitong pinsan at halatang nadismaya ito ng makita siya.

"Louise!? Oh Jesus!" He is grinning an ear to ear now.

Bigla itong lumapit at yumakap sa kanya. Gumanti rin ito ng yakap at hindi siya
makapaniwala na ito na siya ngayon. Umangas ang dating at hindi na siya
nagmumukhang school boy gaya ng dati. Malawak ang pagkakangiti nitong tinitigan
siya ng maige.

"Kumusta ka na? Hindi ka na nerdy ngayon hah?"

He shrugged still the amusement in his eyes is there habang nakamasid sa kabuuan
niya.

"You look gorgeous!" He exclaimed. At nagtawanan sila.

"Urrghhh.. what she's doing here? I don't think so na nababagay pa siya dito."
Mataray na sabi ni Miranda. Mahina lang yon pero enough lang din na marinig niya.
She snobbed at naiiritang sumulyap sa ibang deriksyon.

She sighed at nagkibit balikat lang si Alvin and mouthed something na

'pagpasensyahan mo na' as always dahil lage naman itong kontrabida.

"Ouch! May lamok yata dito! Sarap kasi tirisin eh, alam niyo na."

Narinig niyang paangas at maasim na pahayag ni Daisy na sadyang nilakasan pa ang

boses, halatang nagpaparinig kay Miranda. Nakangiti ito ng sarkastiko sa gawi ng
dalaga, agad namang siniko ito ng marahan ni Romy. Miranda rolled her eyeballs at
nagmartsa papunta sa guest room.

Pumasok na sila sa kani-kanilang kwarto sa second floor. Ilang kwarto din meron
doon. Namili na lamang siya ng kwarto sa bandang dulo. Dahil yong iba ay occupied
na. Sina Daisy at Romy ay sa iisang room lang. Dahil natural na lang na nagsasama
sila sa iisang silid. Hindi na rin lingid sa lahat na sa tagal nilang magkarelasyon
ay may intimate na namamagitan na talaga sa kanila. That's reality now. Pero sa
kanila ni Max noon, hanggang kiss lang talaga sila. Max respect her so much. Though
may mga times na subrang tempted na sila sa isa't- isa pero siya itong humihinto at
nagpapaalala na hindi sila pwedeng lumampas sa boundary until hindi pa sila
nakakasal. He was so romantic kaya naman maraming naiinggit na mga kababaihan sa
kanya noon. Pero ngayon, ibang iba na.

She sighed. Enough thinking about him. Ilang beses

na niyang naaalala ang dating katipan ngayong araw.

Napangiti siya nang masulyapan ang palibot. Ang ganda, the grey ceiling and color
cream wall gives elegance to the brown antique furnitures. Ang ganda ng
combination. Syempre hindi naman siguro sila kukuha ng hindi magaling at hindi
kilalang interior designer.
Sumilip siya sa bintana at natanaw niya ang magandang tanawin sa labas.

Ang sarap magswimming pero.. gusto ko munang matulog.

Masyado pang matirik ang araw. Iba na talaga ang init sa Pinas ngayon pero masarap
naman ang hangin dito. Matutulog muna siya. Napuyat siya kagabi sa paggawa ng
script.

Pasalmapak siyang nahiga sa kama at ipinikit ang mga mata.

It's gonna be a long week for me.

**please VOTE and SHARE *-

6- The Arrival

"Though we travel the world over to find the beautiful, we must carry it with us or
we find it not."

Author: Ralph Waldo Emerson

**

Nagising siya sa malakas na katok ng pinto. Daisy is calling her out. She lazily
stood up and opened the door. Naghihikab pa siya sabay lugod ng kanyang mga mata
through the back of her palm.

"Wow sarap ng tulog. I think three hours ka ng nakatulog. We have to take dinner.
Someone cook for us." Hinila nito ang mga kamay niya papunta sa first floor.
Napasunod lamang siya.

"Sarap kasi matulog. Napuyat ako sa script na ginawa ko kagabi. Tinatawagan na ako
ng technical director. Alam mo na.."

She felt energize now. Mabuti na lang pala mahaba ang tulog niya at nakapagpahinga
siya ng maayos. When she took glance at the outside. Madilim na nga pala talaga.

"I thought nakaleave ka? Bakit kailangan ka pang magtrabaho? Naku naman... dapat
whole month mong ini-enjoy ang leave mo." Daisy said. Naabutan niya si Alvin at ang
magbestfriend sa kusina na sina Sui at Van. She greeted them 'hi'. At nagyaya
naman agad ang mga ito na kumain. She noticed na wala ang karamihan dito sa hapag
kainan.

"May tinatapos lang ako. Ilang statement na lang naman yon para sa ending ng Make
Me Proud movie. And then ..wala na. Isang gabing puyatan na lang."

Unupo siya sa mesa. Alvin hand her a plate.

"Sexy needs food." He's grinning. At marahan siyang natawa sa sinabi nito. Alvin
began teasing her. Sexy huh? She remembered the specific person who used to call
her that name. Napailing iling na lamang siya. She shook her head and start
eating.

"Who's casting that movie?" Daisy asked, trying to regain the topic.

"It's Elizabeth Olsen." She anwered back. Hindi niya nakita si Romy, apat lang
silang nandirito. "Hey, nasaan si Rom?"

Kaswal niyang tanong habang nagbabalat ng hipon. Ang sarap ng seafoods.

"Sumama sa grupo, nagscuba diving. Who cooked this food? Ang sarap. As in masarap
talaga." Nakatingin siya sa mga kalalakihan. Alvin grinned playfully. Daisy got
puzzled. We knew everyone here that Alvin was not a good cook. He was always
flopped at basic cooking. She frowned.

"Alvin, their faces is unforgivable for staring you like they heard the worst news
in the world." Sui talked with his Chinese accent English and got laughing. Van
laughed too, and we did. She just couldn't believe if Alvin cooked all of these
delicious food.

"Seriously Vin? You cooked all of these?" She asked in disbelief. He just only
smirked. Oh I have to admit that I was so impress!

"I spent five years chef in a Five Star Hotel in Singapore after I graduated in
culinary arts. So I guess I was learning to cook food very well." May pa-humble
effect pa nitong sabi. Daisy was speechless and keep her mouth full with the
delicious food. She thumbs up to Alvin and continue her food. My bestfriend is
really a food lover.

"Wow huh? Ang galing mo na magluto." She complemented.

"Thanks." He replied.

"I wonder how Romy handle his girlfriend's dinosaur tummy and all that jazz. Poor
guy. I pity for him." Napailing iling na komento ni Van and everybody's laughed for
that.

Daisy threw him a tissue and Van just smirking to her.

Alam ng grupo ang pagiging matakaw ni Daisy. Pero Daisy isn't fat or chubby. She's
normally had a muscled body dahil babad ito sa gym. She's also a sporty one.
Mahilig siya sa mga outdoor games or sports. Kaya ang healthy niya tingnan. Yun ang
malaking kaibahan nilang dalawa. She was a scary one, a boring and never been good
in whatever physical activities.

"Hello everybody!"

Lahat sila napalingon sa entrance ng kusina. She saw Servo, Darren and Johann. At
lahat ito ay nagulat nang makita siya.

She greeted them and lahat sila niyakap siya at kinumusta. They appreciated her
also about her physical look. Mas gumanda daw siya ngayon at mas nagblooming. She
was a short hair before. A straight Bob cut and natural ash blond hair. She
maintained that looks that time, dahil kasagsagan ng uso. But now hinayaan niya na
ng tumubo ang natural big curls niyang buhok below to her bra level. She's
mestisa dahil half British ang ina niya. At may dugong Spanish din ang grandparents
niya. Until now she doesn't have an idea about her biological father. Namatay na
lamang ang kanyang ina pero hindi man lang nito nababanggit ang tungkol sa ama
niya. Hindi na rin niya inalam sapagkat may tatay naman siyang kinikilala.

"You look hotter now." Appreciate ni Darren. Ngumiti lamang siya bilang tugon.

And they join the dinner. Sui keeps asking about Reeve. Malelate lang daw ito. No
one asked about Max, hindi niya alam kung umiiwas ba ang mga ito dahil nandiyan
siya o sadyang natural na sa kanila na hindi ito dumadalo. Sana nga lang wala ito.
But there's hope inside her heart na gusto niya itong makita.. And she was scared
too. Hanggang ngayon natatakot parin siyang harapin ito. She's swear she's going to
be a one hell nervous thinking about seeing him in an unexpected way. That would be
not on her duty's list.

***
He was a taking flight to the island. Gabi na. No, it's midnight already.
Napatingin siya sa sout na wristwatch. It's twelve thirty AM. So by one hour,
nandoon na dapat sila ni Reeve.Nagkasundo kasi silang sabay nang tumungo doon.
Parehas kasi silang busy. May hinabol pa siyang appointment kanina sa mga business
partners. He was fvcking sleepy already. He must have to take a good sleep for a
long day ahead.

Reeve is just relaxing on his seat. Maya maya lang natatanaw na niya ang isla. The
different lights were beaming and sparkling. Oh that pretty nice place would be
perfect for surfing. He saw this island in an internet, it's hi first time to be
here and the place looks more beautiful and enchanting than the pictures.

He sighed when the chopper taking a landing. Here we go..time to have fun with the
group Max.

Paglabas pa lang kahit madaling araw na marami pa din siyang nakikitang tao sa
tabi ng dagat at sa pool, gilid ng cube shape hotel. People were drinking along the
bay and there's a mid thirties and forties men and women doing Brazilian Dance,
with their Latin music on. Plenty of women wearing their sexy bikinis and outfit.
Hmmm.. bootylicious. I think I would have the best play here.. that's green. The
naughty smirk tug on his lips.

Reeve took his phone at may kausap na naman ito sa kabilang linya.

He found the group on the other side of the pool. The Sigma men with their women.
Wow! I miss them!"

"What's up everyone here!" He shouted excitedly with his baritone voice. Everyone
turned their head on him and it seemed that they were all shocked seeing him
standing there.

Sinalubong siya ng mga ito ng sapak, yakap at masiglang suntok sa balikat.

Obviously, everyone misses him so much. He was missing in action. At ngayon lamang
siya nagpakita pagkalipas ng ilang taon. Van, Jacob, Alvin, Ranz, Joey, Romy with
Daisy (na halatang nagulat nang makita siya pero si Daisy medyo natamaan na ng
alak at tila walang paki), Sui, Mico, Louie, Jonas and their women. And of course
my first cousins, Darren, Sev and Johann. Ang kulang na lang dito ay si Jamie na
may business trip sa Chicago, Yvo na hindi rin makadalo dahil sa pagbubuntis ng
asawa at si Yael dahil nakafocus sa kanyang married life. And of course the others
na nasa labas pa ng bansa.
"Hi Max! Long time no see." Miranda post herself in front of him, revealing her
cleavage. She's batting her eyelashes to him, giving a seductive smile.

He was wondering, why Alvin couldn't scold his flirty bitchy cousin. They were
totally opposite. Alvin is a well mannered and well behave man, unlike this Miranda
who always put herself in shame. A smug smile released from his sultry lips.
Tinalikuran niya ito. She was always like this, seducing him in front of his ex
before. Kaya lage niya itong iniiwasan noon. Til now, still he doesn't want this
clingy woman.

"Oh.. ahmm.. would you like me to take you a drink?" She offered. Umikot ito at
hinarap siyang muli nito. He was starting to get irritated with her. He's a
gentleman to all type of woman so he couldn't bear himself na magpakita ng disgusto
ng harapan nito. He keep on smiling casually. Hindi niya type ito, ni kahit
katiting ay wala at kailanman ay di niya matitipuhan ang babaeng tulad nito. He had
fvcked different women with different aura and beauties but not this one. He still
have respect for Alvin, kaya hindi niya ito maaaring patulan.

"No, I can manage." Napatingin siya sa wristwatch at malapit na palang mag-alas

tres. "I badly needed a sleep. Maybe I should go to my room now."

Sabi niya sabay talikod. But Miranda suddenly hold his arm at namumungay ang mga
mata nito. Hindi dahil sa kalasingan kundi dahil sa pagpapacute nito sa kanya.

"You can sleep with me if you want. I know you're single Max. Gosh.. wala na kayo
ni Louise para tratuhin mo ako ng ganito." Her eyes were begging. I knew that kind
of look. But hell! Wala siyang epekto sa akin. Mas lalo lamang siyang nababagot
makipag-usap dito.

Umigting ang panga niya nang banggitin nito ang pangalan ng kanyang ex fiance.
Wala siyang kinalaman sa usapang ito. He didn't want to hear her name again, after
what she've done to him, not at all. It's over.

Iwinaksi niya ang kamay nito at dumeretso kay Reeve. Nagtatakang siyang sinundan ni
Miranda ng tingin. Kumukulo ang dugo nito sa ginagawang pagdispatsa sa niya.
Nagpaalam siya saglit para makapagpahinga. Itinuro ni Reeve ang resthouse, tabi
lang ng hotel.

"I told you na malakas ang tama ng brandy. Ang tigas kasi ng ulo mo." Narinig niya
ang pamilyar na boses ni Romy. Lumingon siya para kumpirmahin.

Nakita niya si Daisy na naglulupasay na sa kalasingan at patuloy na pinapagalitan

ng kanyang boyfriend. Natawa siya sa itsura ng dalawa. Hanggang ngayon sila parin
pala. Hindi niya maiwasang mainggit sa mga ito.

"Oh hi? Max! " She said loudly but frowning to him. Inaaninag nito kung siya ba
talaga ang nakikita nito. "Totoo ba ang nakikita ko babe?" Naitanong niya sa
kanyang boyfriend. Natawa silang pareho ni Romy. Lasing na nga.

"Oo. Hindi siya multo. Max hatid ko muna siya sa suit. Ang lakas ng tama eh."
Natatawang wika ni Romy sabay buhat sa minamahal. He was shaking his head off.

Tumango lamang ako at nakangiti akong sinulyapan ni Daisy. Sumenyas lang ako but
still pinipilit niya parin ang sarili na titigan ako.

"Oh bad.. Louise will be surprise seeing you here." She's said stuttering. Pero
malinaw sa pandinig niya ang sinabi nito. Louise? He frowned. Seeing me here? What
did she mean?
Tantiya niya limang taon na itong nagsasama. And up to now they are still a sweet
couple. Believe din siya sa strong ng foundation ng relationship ng dalawa. He
smiled bitterly. Not like them ni Rhean, not like his past serious relationship.
All of that, the happiness, the real romance and as well as the expectations were
banished away. From the time she left without a warned, his life started to get
miserable. And the pain he felt was so unbearable. She left without a traced. He
was seeking for more than a year for her, to ask and to beg to come back with him
and start a new. But he never found her. Ilang beses siyang nag-aabang sa labas ng
bahay nito coz what if one day she will come back to their home at makita niyang
muli jto. He had spent in New York, Canada, Italy or anywhere sa mga nabanggit
nitong lugar na nais nitong puntahan noon, also in Canada where her father stays
but even the name of his father hindi niya rin alam. Never find nitong nabanggit
ang tungkol sa ama niya. But he knew she had a broken family. He even used his
connection to traced her pero wala talaga siyang natagpuan. She was really hiding
from him.. He still wishes that someday magkrus ang landas nilang dalawa at
ipamukha nito kung gaano ito kasinungaling.

And that pain left a mark, a thousands scratch in his heart. He was in vain, didn't
know what to do. He've got many marks and scars beneath his surface that he can't
even distinguish them all. And he didn't want to reminisce all that hurt aches
anymore.

...

Nasalubong niya si Sui sa may sala. He smirked. He's a bit drunk. Simula noon, siya
ang madaling nalalasing sa grupo.

"Hey.. you wanted to get rest?" He asked." There's a key in there. Kung ano ang
naiwan, yon ang magiging kwarto mo. The rooms are almost occupied already." He said
sabay turo sa maliit na patio.

"Okay thanks. My head is aching, I need a good sleep." He said sabay pikpik sa
kanyang balikat. Medyo natatawa parin siya sa Chinese accent nito, palibhasa lumaki
sa China.

Isang susi na lang ang natira. Oh, ilang kwarto kaya meroon dito? Hinablot niya
ito. Primitive way, dahil Hawaiian antique ang bahay kahit concrete kaya susi parin
ang gamit para sa door lock. Reeve told him that, sinadya nitong ipagawa para sa
Sigma men and of course sa mga pamilya nilang nais magbakasyon dito.

Urghh.. the room, nasa dulo pa. So he opened it. Thanks God! I can sleep now.
Hinanap niya ang switch sa gilid pero hindi niya malaman kung saan ito nakalagay.
He really wanted to lay down. There's a light outside that reflects inside the room
kaya naaaninag niya parin ng konti ang nasa loob. Nangangapa siya o to look for
bed. Then he removed his sandy shoes. He took off his shirt then his pants.. He
can't sleep if he still wearing all of those stuffs. He slowly lay down in bed..
and I sighed in bliss. Because he was so exhausted, he felt relieved when the warm
and soft bed on his back. Sa wakas makakatulog na rin siya.

**vote and share.. **

7- The Surprise Set Up

"Sometimes we are less unhappy in being deceived by those we love, than in being
undeceived by them."

--- Lord Byron

She moved her body slowly. She was wondering kung bakit parang may naramdaman
siyang mabigat na bagay na nakapatong sa kanyang tyan. And she can feel the heat on
her neck. Something like hininga ng isang tao. Pero masarap sa pakiramdam. Kaya
mas lalo siyang nagpatuloy sa isang panaginip. This is a dream. She tucked the
warm, hard, huge and comforting stuff toy towards her body.

Ang sarap.. parang tao lang kayakap ko. Hmmmm..

She swear kapag ganito lage, mananaginip siyang parating masaya. Parang totoo.
Pero syempre alam niyang hindi.

"Hmmm.."

But she heard a sound. No that's not a sound. That's voice of a man! Does big Teddy
bear talks? High-tech na talaga ang mundo ngayon. But there's a big hand holding on
her waist then pulled her in an instant. And..Teddy bear is moving? No. May mali
talaga eh. So she tried to open her eyes arduously. Napakurap pa siya ng ilang
beses dahil nanlalabo pa ang paningin niya.

She blinked and blinked. Wtf! What's this? I mean who is this?!

Rhean's eyes opened widely. The throbbing pain strikes badly on her head. Napangiwi
siya. Dinumbol ng matinding kaba ang dibdib niya nang tumambad sa harapan niya ang
isang bulto ng lalaki!

Oh Jesus!

He was naked and his muscles was exposed. She gulped when she saw his nakedness.
Well built muscles. Lalaking babad sa sports. Biglang nanuyo ang lalamunan niya sa
nakita. Hindi siya makagalaw, pakiramdam niya mamamatay siya sa sandaling nakita
niya ito. Half of his face.. may maliit na balbas. Natatabunan ng buhok ang
kalahati ng mukha nito. He looked very familiar. Kinutuban siya nang unti-unting
pumasok ang taong nasa kanyang isipan simula pa noon. Ang lalaking hindi niya
nanaising makaharap. The guy looks like him at the exact! But no! Maybe, hawig
lang. She hoped. She was a bit shocked when she noticed her arm wrapping around
his neck. Sinundan ng mga mata niya ang malaking braso nito na nakapulupot sa
bewang niya.

OMG! My God! I slept with a man! Did I? He's real! Sino siya? Shittt! Shiitt!

Tiyak na hindi niya mapapatawad ang sarili kapag isa itos mga Sigma men. She
checked all her private parts of her body. She cupped her breasts and touched her
sensitive part down there. Wala naman siyang nararamdamang sakit. But... hindi
parin siya mapalagay.

I was a bit drunk nang pumanhik ako dito. Nagpaalam ako sa kanila na mauna muna
ako.. but then.. nakasalubong ko si Alvin sa pinto... then... I swear, hinatid niya
lang ako dito to make sure na makaakyat ako dito ng maayos. Tama ba itong napasukan
kong kwarto?!

Napasulyap siya sa buong palibot at nasisiguro niyang ito ang kwarto na inuukopa
niya. She saw het laptop on the sturdy table at yon ang ginamit niya sa paggawa ng
scripts kahapon.

Shiitt! This man is an intruder!

She flare up. She was about to spank his face when she notice her leg around his
waist. She felt doubt instantly. Natatakot siya na baka masaktan siya nito
physically if she will disturb his deep sleep. This man must explain to her
why he was with here. Namula siya sa isipang nagkatabi sila sa pgtulog kagabi. She
slept with a guy. At ngayon lang nangyari ito after with Max!

She needs further explanation from this guy. Dammit!

Akmang aalisin na niya ang legs sa ibabaw nito nang biglang gumalaw ito at hinila
siya lalo. Her small body pressed on him even more. Napangiwi siya. Mas lalo nitong
isiniksik ang mukha sa leeg niya. To her utterly shock, napalunok siya. Bakit
kakaiba ang init na inihahatid nito sa katawan niya? It seems so familiar for her.

"Hmmm..." He moaned again, then pulled her once again. She swallowed the lump in
her throat. Gosh..

She have to get up bago pa man ito magising at makita ang posisyon ng katawan nila.
Shaks! She felt so humiliated! Nakakahiya ito! Her mind still working how the hell
did happen that she let herself slept with someone else! Hindi naman siya burara
para magkakaganito. More importantly, sana natulog lang sila at wala talagang
nangyari.

She was having difficulty pulling her leg. She paused when the guy move and lift
his head.

Shittt! She was holding her breath while taking a glance at his face. Napaawang ang
bibig niya sa nakita. She rubbed her eyes to make it clear kung tama ba itong
nakikita niya.

No.. No.. no.. I must be mistaken him. He groaned, trying so hard to open his
sleepy eyes. Her pulse skyrocketed at the thought of seeing him here on her bed,
yakap siya. And worst was katabi niya ito sa pagtulog without her knowledge.

Nanlaki ang mga mata niya, kasabay ang matinding lakas ng kabog ng kanyang dibdib.
Max.. At first he was relax but then when he clearly saw her, his eyes widen
suddenly sabay tutok sa kabuuan ng kanyang mukha. He was squinting with great
bewilderedness. Napaawang ang bibig niya. She confirmed that she wasn't really
mistaken. She couldn't believe it, na nasa harapan niya ito. Hindi nga siya
namamalikmata. He's really staring at Max Levine, ang taong minahal niya noon,
pinangakuan at iniwan ng walang matinong paliwanag.

"Max.." She muttered softly. She knows he heard it. He was busy staring her whole
face assuring himself kung totoo ba itong nakikita niya. Nagtagpo ang mga mata nila
at kitang kita niya ang pagkakagulat sa mga mata nito.

"Holy mother of fvcks.." He whispered shockingly.

His face expression composed of mix emotions. Pagkamangha, pagkagulat, pagtataka at

galit. His eyes was squinting with coldness towards her. And she doesn't have no
idea how to avoid that stares.. They both staring each other for few minutes. But
then she realize na nakapatong pa pala ang isang paa niya sa balakang nito. And his
hand was on her upper thigh. She suddenly got up panicking. Mabilis siyang
napatayo sabay hawak sa kanyang noo. Oh Gosh.. hindi ako makapaniwala na nangyayari
ito.
She was losing her words, she doesn't know what to say, what to do or how to react
at this moment. Nalilito siyang napahilamos ng mukha while pacing the space beside
the bed. But she have to ask him why he was here in her room, had slept beside her
and so on.

I wasn't drunk that much right?

"What are you doing here? How did you come here and sleep--"

She stop asking when she saw him standing with his glorious body wearing only his
tight boxer. Napatingin siya sa malaking umbok nito. She swallowed hard. Bigla
siyang nauhaw sa hindi mapaliwanag na dahilan. Napanganga siya nang wala sa oras.
She was staring every piece of his muscles..he look much bigger now, more matured
but strikingly handsome. Mas may angas ang dating at mas gumuwapo.

"Finish?" He asked with his infamous smile. Pakiramdam niya nanunuya ang klase ng
tingin at tono ng pananalita nito. Napakurap siya ng ilang beses at namula siya sa
subrang pagkapahiya.

"Ahmmm.. " She shook her head. She was trying to regain her composure. She sighed
then took glance at him again. But his eyes shows coldness, expressionless. She
knows that there has something about that stares. But she doesn't have to question
it.

"How did you come up here, and slept beside me? As far as I can remember this is my
room.. and how did --?" She stop when she saw him not showing his interests with
her questions. Parang wala itong naririnig. Kinuha nito ang kanyang hand traveling
bag at kumuha ng towel. As if this is his own room. Natigilan siya habang
pinagmamasdan ito.

"What are you doing?" Napamaang niyang tanong.

He smirked, "What do you think? I need shower." Tumalikod ito at tumungo sa shower
room. Nagpapanic siyang sumunod dito.

"Max, I'm asking you." Tinawag niya ito. He slowly turned his back on her and
frowned.

"What?" He asked frowning. Napakurap siya. Bakit ba sa tuwing tinitingnan niya ako
ng ganyan, nawawala ang concentration ko? "You're asking me a what? You want to
accompany me in shower room? Wanna join?" He asked casually, trying to put some
humor. Nanlaki ang mga mata niya.

"No! I mean.. why are you here?" Napakunot noo siya. Ano ba sa tingin nito ang
ginagawa niya? Hay naku!

He smiled a bit, "What do you think? It's Sigma reunion, that's why am here.
Probably this is my room." Just that then he leave. Pumasok ito sa shower room at
narinig na lang niya ang agos ng shower.

She sighed. Oo nga naman, Sigma reunion. Natural na nandito siya. Bakit ba hindi
niya agad naisip ang bagay na yun? And probably this is his reserved room. And why
did one of the Sigma men didn't remind her about this? Na may dapat na palang
nakacheck in sa kwartong ito. Nanghihina parin ang tuhod niya. Hindi niya inasahan
na magtatagpo sila dito. Sumakit lang lalo ang ulo niya.

Nagmamadali niyang kinuha ang mga gamit. Siguro naman pwedeng magcheck in doon sa
tabing hotel. She cannot just let herself here kasama ito. The space is too small
for them, she could not breathe. Mas lalo lang siyang mahihirapan.
She packed all her things. When Max go out from the comfort room with his piece of
towel on, covering the private part of his body she was stunned for a moment. Hindi
niya maiwasang mamangha sa kakisigan nito. She gulped then blink her eyes right
away. Patay mali lamang siyang umiwas ng tingin.

"What do you think you're doing?"

He asked frowning. He looked upset seeing her packing all her belongings.

"I'll check out. Maybe I will go home tomorrow." She answered. She felt bad na
hindi niya maeenjoy ang buong reunion na ito. Ang ganda pa naman sana ng isla para
mag-explore at makakuha ng ideas para sa mga new books niyang ginagawa. Narinig
niya ang mabigat nitong pagbuga ng hangin.

"And how would you get home? Languyin ang buong karagatan papuntang Manila? The
flight of the chopper here will be only once in a week back and forth. Haven't you
read the article about this island? The schedule of bookings of flight, vacation
and so on.."

She looked at him defiantly. Really? Oh God.. Paano ko ba hindi nalaman yon?

Daisy hand her a magazine about this island pero hindi niya binasa yon. Napakurap
siya at nanghihina sa sinabi nito. Kung ganun, one week siyang magtitiis dito. Oh..
my only chance is to check in sa hotel.

She sighed, "Fine. Sa hotel na lang ako lilipat at magchecheck in for the whole
week." She said habang inaayos ang mga librong dala niya.

He chuckled, wearing his boxer. Umiiwas siya nang masulyapan niya ang kahubadan
nito. Ewan. Sinulyapan niya ito ng palihim. He looks hotter now, so fresh. Nanunuyo
ang lalamunan niya habang pinagmamasdan ang mga butil ng tubig sa makisig nitong
katawan.

"I don't think so there's space for you. As I checked, Reeve told me that the hotel
was already fully booked." He smirked once again. Sabay tanggal sa towel at pinunas
ito sa kanyang basang buhok. I She averted her eyes right away, pretending that she
wasn't observing him.

Fully booked? As in? Pakiramdam ko sasakit yata ang ulo ko sa kakaisip ng paraan
how to avoid him for the whole thing.

"So we're sharing a room for one week?" Nakayuko niyang tanong. Hindi niya alam
kung matutuwa ba siya o hindi sa sitwasyong ito.

"Well it's up to you." He said habang nagbibihis ng short and white v-neckline
shirt na halatang bumagay sa kanyang katawan.

Anong it's up to you? Saan naman siya pwedeng makishare eh halos lahat dito may mga
kasamang babae? Maliban na lang kay Alvin at Miranda. Titiisin na lang niyang
makisama sa lalaking ito kaysa sa bruhang yon. Pero kay Alvin, she's not sure. Pero
si Max pwede naman itong makishare kina Sui at Van. But I don't think so dahil
nagshare na sila sa isang kwarto.

Kagabi pa lang lahat ng room sa resthouse na ito ay occupied na. At hindi niya
naman alam na nakareserve ito kay Max . Alangan naman siya ang paalisin para sa
makaiwas lang sila sa isa't-isa? Of course kwarto ito ni Max. Nagmumukha tuloy
siyang intruder. This is really a surprise set up.. na pareho silang walang alam.
"You look disturbed. We used to share room and bed before, and why you acting
like.. it's our first time together?"

She looked up to him and caught off guard. He was busy styling his hair in front of
the mirror. Naninibago siya. Tinuturing na siya nito na parang hindi kilala, na
parang walang namagitan sa kanila noon. Masakit din pala kapag pakiramdam mo
nababalewala ka.

What do you expect Rhean? You are the one who hurted him?!

He wore his slippers then go out without saying anything. She felt like she wasn't
existing here. Nasasaktan lang siyang sinundan ito ng tingin.

Rhean.. ito na ang umpisa ng kalbaryo mo. Great trip!

**please vote and SHARE! *-

8- The Feelings

Learn from yesterday, live for today, hope for tomorrow. The important thing is to
not stop questioning.

-Albert Einstein.

**

Nagulat siya nang biglang may gumalaw sa tabi niya. Shittt! Napamura siya. What a
disturbance! He moaned. Did I slept with someone here? Tanong niya sa sarili. Wala
nan siyang natatandaang may dinala siya dito kagabi. He'd tried to open his still
sleepy eyes. May nakita siyang isang bulto ng babae. Inaninag niya ito.

Oh goodness! He didn't brought a woman here. Yon ang natatandaan niya. Napakurap pa
siya ng ilang beses. Nilugod niya ang mga mata para mas makita ito ng maayos. At
first it was blurring. He rubbed it once again. Napakurap siya ulit nang makikilala
kung sino ito. Baka naman nagkakamali lamang siya.

His jaw drop.

Nanlaki ang mga mata niya sa nakita. Rhean? Is this true? Napaawang din ang bibig
nito na nakatingin kanya. She was shocked too. Napako ang mga mata niya sa mukha ng
dalaga. It seems that this moment is unbelievable.

He was so shocked seeing her in that position. Hindi agad siya nakahuma. Ang taong
gustong gusto niya makita at magantihan ay nasa harapan na niya. Katabi pa niya sa
pagtulog. How did it happen that he didn't notice her last night? She's paled as a
snow white when she saw him.
I wasn't dreaming right? Tanong niya sa sarili. This is true. The tender lips of
her, the beautiful and expressive eyes, ang katamtamang tangos ng ilong nito. And
her messy hair gawa ng pagtulog. All of that it was all real. It's unbelievable.
Namangha siya sa nakita.

"Max.." She whispered softly, enough that he could hear it.

"Holy.mother.of. fvcks." Madiin niyang pagmumura.

Her eyes cast down to her sexy hips. He suddenly notice her one leg wrapped around
his waist. The heat instantly drives him fast. She stood up immediately and got
panic. Pacing the space around. Oh well, what a pretty coincidence! He released a
smug smile on his face then stood up. This time she was so freaking disturbed.

" What are you doing here? How did you came here and sleep------"

Rhean stop asking when she saw him standing with his broad naked body. At least
there's still left a boxer. But he swear to God, he was so aroused seeing her a
while ago with her smooth and delicious thigh. She's wearing a short and T-shirt on
top but damn* she's so beautiful. She's always been a flawless woman eversince. And
he always loves her figure. She's a lot prettier now.

Her natural big curls ash blond hair is so silky to touch. Her pinkish cheek bones
and her natural pink lips.. lahat ng yon nakakaakit halikan at titigan. Am still
attracted to her after all.

Her natural big curls ash blond hair is so silky to touch. Her pinkish cheek bones
and her natural pink lips.. lahat ng yon nakakaakit halikan at titigan. She was
still attracted to her after all.

She notice that she's a bit perplexed looking at his nakedness. Mas nasiyahan siya
sa reaction nito. She's slowly scrutinizing his glorious body. And that kind of
look, alam niyang may feelings pa ito sa kanya. Hindi sa assuming siyang tao pero
alam na alam niya ang ekspresyon ng dating kasintahan.

"Finish?" He asked haughtily. But then Rhean averted her eyes right away. And
pretending that she was not staring at him, for all he knew he could notice that.

"Ahmmm.." She didn't know what to say. He remember the times she left him broken
and that heavy burden he felt when she was gone. His eyes suddenly got cold. He
shouldn't shows obviously that he has still feelings for her. Dapat mas maramdaman
nitong he's not her lover anymore who used to love her so much before. Ibang iba na
siya ngayon.

"How did you come up here, and slept beside me? As far as I can remember this is my
room.. and how did ----?" She keeps talking while he's fixing his things out from
his bag. He took a towel and headed to the shower room. She stops and frowning to
him, confused.

"What are you doing?" She asked puzzled looking at him.

"What do you think? I need shower." He answered casually. Tumungo siya sa sa pinto
pero hinabol siya nito.

"Max.. I'm asking you." Pahabol nito. He slowly turned his head on her. She's
frowning. He smirked. Hindi niya maiwasang mapangiti sa inosenti nitong mukha. She
blinked her eyes. Affected? Sounds good.
"You're asking me a what? You want to accompany me inside the shower room? Wanna
join?" He asked playfully. Her eyes dilated in surprise. He was starting to like
her all reactions.

"No!" She exclaim incredulously. Naging malikot ang mga mata nito. "I mean why are
you here!?"

He tug a smile, "What do you think? It's Sigma reunion, that's why am here.
Probably this is my room." He answered back, then pumasok na sa loob.

He took a cold shower to ease this heat what he felt for her a while ago.

**

"Hey man! Stop imagining things. You seemed so miles away from here." Romy snapped
out of his trance. He sighed and frowned.

"I was just a bit hang---" Oh. What would he say? Sasabihin niyang hangover na
hindi naman siya masyadong uminom kagabi? Hindi niya malaman kung ano ang rason.
"Anyway, let's go surfing. I need to be wasted man." Pag-iiba niya sa usapan.

"Oh sure, wait there I'll get a surf board." Anito and he run towards the cottage.

Nakahinga siya ng maluwag. Suddenly he saw Miranda walking, swaying her hips
wearing two piece bikini, so much revealing. Uh uh. Not a good idea. Wala siya sa
mood sa pangingistorbo nito. If it's not really gonna hurt for her to be frank then
he would.

"Hi Max! How are you? Where did you check in? Saan ka natulog kagabi?" She's asking
while showing her best smiles as she could.

"Just in one of the rooms in resthouse." He answered back.

He look to the big waves in the beach. The heat of the sun is blazing. He had seen
few white people (foreigners) were tanning themselves through the sun.

"Kanino ka nakishare? Sa pagkakaalam ko, the rooms were all occupied." Pangungusisa
parin nito.

He took glance at her then looked somewhere else.

"Sa kwarto ni Rhean."

"What!? As in Rhean Louise? Your ex?" She blurted out with disgust.

He frowned. What's the problem? They were sharing in one room before. Hindi na
dapat ito nagtataka.

Her eyes were furious in jealousy. Alam niyang matagal na itong may gusto sa kanya
but he doesn't like her. Kahit konti ay wala.

"Let's go Max!" Rom called him. He

nodded and followed him. Naiwan itong natigilan at halatang hindi makapaniwala sa
nalaman. Wala siyang pakialam sa nararamdaman ni Miranda dahil wala naman itong
kaugnayan sa buhay niya.

**

Tinanong niya si Daisy tungkol sa islang ito. The booking of flight and everything.
Totoo nga ang sabi ni Max. Makakaalis ka lang sa islang ito kapag may emergency na
nangyari. Kaya pala fully booked agad ang hotel. Magbabago lang daw ang mga
schedules kung matatapos na yong isang hotel na inuumpisahan pa lang e-construct.
And to her case, she thinks na malabong pagbibigyan siya ni Reeve besides they're
not close as friends or whatever. This place is the cleanest beach she had ever
seen. Masasabi niyang the best tourist attraction here in the Philippines.

And she had also told her about they're set-up na magkasama sila sa iisang room.
Lahat, pati yong pagtulog nilang magkatabi kagabi na hindi man lang nila kapwa
namamalayan o alam nga ba nito. Nahirapan siyang kausapin si Max. Parang
nagbingibingihan at nakaka-offend lang.

"Bhe, akala ko ba andito ka para magbakasyon. Kailangan mo ng pampawala ng stress."

Daisy said between all her worries.

She rolled her eyes. Paano niya mae-enjoy ang bakasyong ito kung ang lage niyang
nakikita ay ang ex niyang bigla na lang niyang kinalasan nang walang matinong
paliwanag?

"Bhe naman. How can I enjoy this entire reunion kung lage kong nakikita ang mga
mata niyang nang-aakusa? Maybe wala siyang sinasabi pero I can sense it.
Nararamdamang ko yon. " She exclaimed. They are here in the cottage, sinamahan niya
itong kumakain ng mga seafoods recipe.

Daisy stops chewing then drink a lot of water.

"Bhe, kung noon mo pa sana sinabi sa kanya ang totoo hindi ka sana nagi-guilty
ngayon kapag kaharap siya." She said. She sighed again.

"Eh hindi nga pwede, diba? Baka kung ano pa ang nangyari.. ewan ko. Ayoko ng pag-
usapan ang bagay na yon." She spoke dismissing the topic. She glanced at the beach.
She saw him surfing with the Sigma men. He seems enjoying everything here.

"Kaya ka bothered dahil mahal mo parin siya, tama ba ako?"

Tiningnan niya ito sa mga mata and Daisy is waiting for an answer. Hindi naman
ganun kadali kalimutan ang isang tao na itinuring siyang prinsesa sa loob ng
mahigit isang taon nilang pagsasama.

Yes, she love him. So much that he's willing to pay the price na makasama lamang
ang binata. But that was the time na hindi niya pa alam ang lahat na magkakaroon
pala ng isang malaking hindrance ang kanilang relasyon na hindi niya pala kayang
harapin. She was so coward and still she was for this situation. Iniisip pa lamang
na magkasama sila sa iisang kwarto, parang hindi na siya makahinga. They would be
sharing a shower, bed, etc. and the worst is makikita niya ito araw araw. Ang
paghuhubad nito at pagbabalandra ng makasalanan niyang katawan. Para bang ang sarap
titigan ng titigan. Ewan.

"Alam ko na ang sagot Bhe. Sa itsura mo pa lang, guarantee na.. na mahal mo parin
siya." Banat nito. Agad niyang tiningnan ang kaibigan at napakunot-noo.

"Huh?" She frowned. Nawala yata siya sa topic. Again she looked at him na
nakikipagsagupaan sa malalaking alon ng dagat.

"Oh ayan! Isa pa yang inaasal mong natutulala sa kakatingin kay Max. Para na lang
akong nakikipag-usap sa hangin nito." Daisy added, throwing glances to Max and her.
She smile a bit then got her phone. She was waiting for Emma's message. The screen
writer and producer at the same time. Naipadala niya kasi ang kalahati ng script na
nagawa niya through email. And she's waiting for the approval. Napailing iling si
Daisy habang nakatingin sa reaksyon niyang parang balisa o wala lang.
"Bhe..please, I wanna ease this tension. Huwag mo naman akong tingnan ng ganyan. Oo
na mali ko na." She spoked then put her phone inside her pocket.

"Halika na nga lang. Gagawa ako ng blogs eh, I'll make videos too. Come on samahan
mo ako." Daisy stood up then got all her stuffs on the table. Tumayo na rin siys at
tumungo sila sa tabi ng dagat.

She's wearing a short shorts then bra on top. Pero may suot naman siyang see
through na damit na hanggang upper thigh ang haba. Pero hindi maikakailang kita
parin ang hubog ng katawan niya. She doesn't like sun bathing.. or anything under
the sun kaya lage siyang naka-sun block dahil sa mainit ang panahon. She has
sensitive skin too.

"Wanna go swimming Bhe?" Daisy asked habang kumukuha ng video sa iba't-ibang

anggulo.

"No...maybe later." She was doubting what to do next. Max will probably notice her
and she would rather stay away from him huwag lamang siyang tingnan nito ng
nakakamatay. Naiilang siya sa mga sulyap nito kahit walang kahulugan yon.

Daisy took video first kina Van at Sui, then with Sev and Darren. And the rest.
Later on, umahon na sina Reeve, Romy, Johann, Jacob and Max sa pagsusurfing. She
was just standing here beside the coconut tree and watching over them. She didn't
want to join them as a group. Nahuli niya si Max na nakatingin sa kanya pero patay
mali lamang siya. Nakasout naman siya ng shades, so hindi siya mahahalatang
nakatingin sa sa binata. Then, Miranda came closer to him at yumakap sa leeg
nito.

Hmmpp! That woman is flirting with him! At parang nagustuhan niya naman. Reklamo ng
kanyang utak.

Lumapit si Sui sa kanya at hinila siya para sumali sa kanila. Wala siyang nagawa
kundi nagpatianod na lamang. Max eyes were something unfathomable. Miranda is
holding her arms at halatang pinapasuya siya nito. And my ex seems so enjoying her
company (Sulsol ng kanyang utak). Hindi man lang tinanggal ni Max ang kamay nito.
Dati lageng sinasabi sa kanya ng binata na kahit kailan hindi ito magkakaroon ng
gusto sa babaeng higad na yon dahil hindi daw nito type and then now.. Parang gusto
naman nito ang ginagawang paglalambing. Lumabas din yong totoo, he avoided her
before dahil andyan pa siya sa buhay nito. Ngayon na wala na sila, pinapatos na
nito ang girl. Syempre wala ng hadlang. She looked away. Naiirita lamang siya
tuwing nakikita ang paglalampungan ng dalawa.

Her heart is aching seeing them together na malambing na nag-uusap.

"Hey what are you thinking at?" Biglang lumapit si Alvin sa kanya at tumayo sa tabi
niya. She took glance sideways then smile.

"Am just thinking the best script of my next project." She lied. Alright, it's not
everything that she has to be honest with anyone or some of her friends.

"That would be much exciting. Here's one melon shake for you. I made it." He said
lively, sabay bigay sa hawak nitong bottle shake with straw. She chuckled in
delight. Buti pa si Alvin pinapasin ako... Bulong ng kanyang isipan.

"Hmmm..thanks." Tinanggap niya ito at natatakam niyang sinipsip ang melon shake.
"Ang sarap ng ginawa mong shake, salamat ulit."

She smiled to him and he did. They are just talking like old ways before. Alvin has
sense of humor kaya naman lage siyang natatawa sa mga laugh line jokes nito. Saglit
niyang nakalimutan ang bigat na dinadala sa dibdib.

"Bhe! Alvin! Smile.. I'm taking pictures!" Sigaw ni Daisy sabay click sa kanyang
professional camera. They did a wacky post together. Then they both laughing with
each other. They continue talking. May biglang sumigaw sa grupo nila. Nagkatawanan
sina Sui at Van holding a piece of crab at tinatakot nila ang mga kababaihan. Hindi
sinasadyang nasulyapan niya si Max. He was looking at her intensely at sa klase pa
lang ng tingin nito, parang papatay na ng tao. She frowned and looked away.

Ano kaya ang nangyayari sa kanya? Keber. Not my concern.

"Excuse me. I'd like to talk Rhean first."

Nagulat siya nang biglang sumulpot ito sa gilid nila ni Alvin. His eyes were red
hot fury. Nakita niya ang paggalaw ng bagang nito. That causes her to wonder why he
looked so upset at this moment.

"Aw sure." Alvin smile, at parang wala man lang itong nahahalata kay Max.

Hindi na siya nakareact pa nang hilahin siya nito palayo sa mga tao.

"Hey ano bang problema?" She asked, confused. Hinila niya ang kamay sa mahigpit
na pagkakahawak nito. She took off her sun glasses and frowned. Max heaved a sighed
at tinitigan siya ng madiin bago nagsalita.

"Rhean, stop flirting anyone of the Sigma men. Hindi ibig sabihin na break na tayo,
papatulan mo na si Alvin. Please have respect with yourself." Sa matigas at madiin
nitong pagkakasabi.

Nalaglag ang panga niya sa sinabi nito. Flirting? Did I? Tanong niya sa sarili.
Mapakla siyang natawa sa sinabi nito at napakurap kurap. Ang kapal ng mukha nito na
sabihin sa kanya ang bagay na yon.

"I am not flirting with Alvin like the way Miranda did to you a while ago. Please
stop accusing me. At isa pa wala ka ng pakialam pa kung anong gagawin ko sa buhay
ko dahil wala din akong pakialam sayo kahit ano pang gawin mo!" Nanggigil sa galit
niyang sigaw dito at inirapan niya ito bago tumalikod pero mabilis nitong nahawakan
ang braso niya.

Pabalang niya itong tiningnan. "Take your hand off me. Please!"

She warned and gritted her teeth. But he smirked sarcastically. He looked at her
head to toe through his insulting eyes.

"Are you jealous with Miranda? Will you please change your shirt? Stop displaying
your body here. This isn't proper." He asked with his vengeance smile and warned
her like she is still his gf.

She rolled her eyes heavenwards and gave him a saccharine smile. She will not let
him use his charm to manipulate her once again. Alangan naman magsusout siya ng
gown sa beach!? What the fudge! Pero that's not the issue for her, kundi ang pang-
aakusa nito sa kanya that she was jealous with Miranda. (Which is true but hell she
wouldn't admit it to his face!) In his dream!

"Why would I? Hindi ako magseselos sa mga taong mababang uri. At isinuka na kita
Max, kaya hindi na kita pag-aaksayahan pa."

Bigla siyang natigilan sa masasakit na binitiwan niyang mga salita. She instantly
saw the pain registered in his own very eyes. Napaawang ang bibig niya. Gusto
niyang humingi ng tawad pero huli na dahil nasaktan na niya ito. Her eyes cast
downward and then she realize what she have done. He slowly take off her hand at
narinig niya ang mabigat nitong pagbuntong hininga. Sinulyapan niya ito at nawala
na ang sakit na nakaguhit sa mga mata nito. Napalitan yon ng galit. His eyes were
cold as ice that could freeze the whole Apollo Island.

She felt bad for herself. She felt guilty. Siya naman ang nanakit noon dapat hindi
na niya ulit ginagawa ngayon.

How bad you are Rhean!

He snorted, "I just wish that you would be happy Rhean. As happy as hell."

Anas nito at galit na tinutukan siya straight to her eyes. Bago siya nito
tinalikuran ay minaliut muna siya nito ng nakakainsultong tingin from head to foot.
Saka ito bumalik sa grupo. Naiwan siyang tigagal at naiiyak sa sinabi nito.

Happy as hell... ang sakit no'n. Halata namang nanunuya ang binata sa kanya. At
hindi niya ito masisisi.

**

**please vote and share **

9- A shadow Princess

"Love is the only force capable of transforming an enemy into friend."

Author: Martin Luther King, Jr.
**
I wasn't deserving for him.
Eversince, he never failed to amazed her with his sweet thoughts, gentleness and
his caring way of showing how he loved her that much. Yong respeto at pagmamahal na
hinahangad ng mga kababaihan, damang dama niya yon. It felt like she was more than
a princess. Before.
Oo noon yon. Matagal ng lumipas. At hindi na dapat siya umasang may katiting parin
itong natitirang pag-ibig sa kanya. Ibang iba na nga talaga. Hindi na siya ang
dating Max na nakilala at minahal niya. Ang dating mabait at thoughtful na Max noon
ay napalitan na ng kaarogantehan. He even treat her coldly. Kahit nga pagiging
disente sa kanya ay nawala na rin sa mannerism nito. Ibang iba na talaga ang trato
nito sa kanya.
Bumalik siya sa resthouse, she need something to do na hindi siya mabuburo. She
can't join with them. May isang pares ng mga mata na hindi niya kayang makita o
makasalubong man lang. A pair of eyes who always hunting her down. Kung
maikukumpara ang sitwasyon niya sa isang hatol ng mga husgado, she was guilty
beyond unreasonable doubt. At ang tanging solusyon ay ang umiwas sa mapag-akusa
nitong mga mata.
She took her laptop, buti na lang full charge ito and other paraphernalia like her
published books and pen. Kumuha na rin siya ng mga potato chips and chocolates.
Wala siyang gana sa lunch, tutal it's 1pm already, nakakain naman siya ng maraming
prutas kaya mga snacks na lamang ang dadalhin niya. She took mineral water in the
fridge then leave. May dala naman siyang maliit na handbag and malaking scarf kaya
maghahanap na lang siya ng lugar na pwede siyang mag-isa, yong walang tao at walang
storbo.
Naglakad siya sa mahaba at maputing baybayin. The blue green sea is sparkling due
to the sunlight na tumatama dito. People were surfing, swimming, and rumbling to
the sea. She smile. Ang sarap nila tingnan. Nakakaaliw. Nakakabuhay.
She even walked harder and farther away. Hanggang sa wala na nga siyang nakikitang
mga tao. May nakita siyang malalaking bato. Napapalibutan ito ng makikintab at flat
square rocks. At may malaking bato na nakatakip sa sikat ng araw. Tamang tama para
magpahinga.
"Wow. Amazing." She murmured. Then climb to the rock. She took her scarf at
inilatag doon. Hinalukay niya ang bag, took the snacks, open her laptop then starts
eating and writing. She is facing to the sea and the waves keep crushing against
the rocks. Sumandal siya sa malaking bato and start typing on her laptop.
Hello People and to all followers out there. I think I am falling to the same
person again. No. It's not the exactly thing I wanted to say.. what I mean is, I
think.. the love I felt for him long time ago was never fades.. it's just that when
I saw him again in an unexpected place and by coincidence, I suddenly recognized
the sudden beats of my heart.. It was all the same way over again. But then he's
mad.. he's really mad at me because I broke up with him without telling my reasons.
She paused. Thinking what to type next. She sighed. She'd always share her
thoughts and experiences on her blogs and pages. And she love their responses lalo
na sa mga loyalists followers niya who cares a lot for her even though they don't
know her personally. She's still an anonymous writer.
And the memories slowly reminding her..
"In this place...have you seen that wide, spacious land?" He asked sweetly at her
back. Nakayakap ito sa likuran niya.
"Hmmm.. yes? Why?" Nagtataka niyang tanong. Mas lalo nitong isiniksik ang ulo sa
leeg niya. She can feel the heat of his breath that shivers through her spine. She
close her eyes and smile.
"That would be the land where our castle is going to build." He answered.
She suddenly turn her back on him and gave him a questioning stares. Her heart
flipped and her stomach churned upon hearing that words. But he is only staring at
her lovingly with a huge smile on his face.
"You heard me right. Sooner or later magpapaconstruct na ako ng mansion para sa
ating dalawa, and to our future children." She can feel the sincerity of his voice.
Napaawang ang bibig niya. She lost her words, she doesn't know what to say. This is
too much for her cause she had never ask like this from him.
"But.. Max, isn't too much? Huwag na. I don't need mansion or anything else in this
world, I only need you and home for our future family. Hindi na kailangan ang
magarbong bahay." She declined profusely. But he sighed, cupping her face.
"Please..this my dream. Pangarap ko ang bigyan ka at ang magiging anak natin ng
malaking bahay, to provide everything. Please allow me to do this for you, us."
He's begging. And she could say 'no' to that.
Akala niya magpipicnic lang sila dito sa malaking lupain, walk in distance sa
kanilang hacienda. Alam kasi nito na mahilig siya sa ganitong lugar. she is a
nature lover. Pero ito pala ang mga revelation niya. At hindi niya inaasahan ito.
"Max.." She whispered then while holding his hand. Napangiti ito at hindi na nag-
aatubili pang halikan siya ng paulit-ulit.
And they shared a passionate kiss in this wonderful place.
Ipinilig niya ang ulo. Hindi na dapat niya inaalala ang mga bagay na matagal ng
lumipas. Tapos na yon at malabo na sigurong magkabalikan pa sila at wala na din yon
sa bukabularyo niya. Iniisip pa lang niya na once he will find out the truth kung
bakit niya ito hiniwalayan ay tiyak na isusumpa siya sa galit. She was longer his
princess. Isa na lamang siyang anino ng nakaraan.
She typed the last sentence of her statement. What should I do now?
She paused for a while. Nagdadalawang isip pa siya kung epost ba niya o hindi ang
kanyang mga sinabi. Her fingers were moving up and down but then she decided to
click the enter.
Few minuets more alam niyang babaha na ng comments and likes ang post niya. Kahit
nasa kalagitnaan ng dagat itong isla, malakas pa din ang internet connection dahil
sa satellite for signal na pinatayo ni Reeve dito.
She closed her laptop. Kumuha siya ng libro para magbasa. Then two, three, four and
more Chapters mahuhulog na yata ang mga mata niya sa subrang antok. Actually she
made this book, siya ang author nito. Gusto lang niyang basahin ang sarili niyang
gawa. Best-seller book pa naman ito last year. And she is so proud of it.
Panay ang hikab niya. Super antok na talaga siya. When she glanced at her
wristwatch, quarter to three na pala. Malapit na ring sumilong ang araw. Hindi
naman siguro masamang maidlip dito. So she laid her body on the flat surface of the
rock, and close her eyes. Ang sarap talaga matulog.
......

***

Nagpahinga muna ang grupo. And everyone taking their snacks and heavy foods. Umikot
ang paningin niya sa palibot at hindi niya mahagilap ang taong gusto niyang makita
kanina pa. He was looking at her kanina pa pero simula noong mag-usap sila, hindi
na niya nakitang sumali ito sa kasiyahan ng grupo. He sighed remembering what
Rhean said a while ago.

"Isinuka na kita Max. At hindi na kita pag-aaksayahan pa."

He gritted his teeth. Higit pa
the bullcrap memories with her
lalaki lang ang may kakayahang
never expect that someone like
Mga pangakong napapako.
sa ego niya ang nasaktan. He tried to recollect all
before and it's so damn frustrating. He thought
magpaasa pero pati din pala ang mga babae. And he
her could make all her promises gone without basis.

He was expecting that she's now inside the room, facing her laptop all day writing
scripts. As he heard Daisy when Van asked her about his ex's profession, sabi nito
she's a script writer ng isang malaking movie production sa London. She was even
chosen to write in a Hollywood movies. Perfectly she's doing her passion pero hindi
lang ito ang pangarap na maabot niya. He thought she wanted to become a famous film
director. But. ..well, being script writer is closer towards her dreams. Ganun
talaga sa umpisa when you starting to fulfilling it.
Pumunta siya sa resthouse but he never find her inside the room. Where is she?
Pumasok siya sa loob ng shower room at naligo. Pakiramdam niya ang alat ng katawan
niya dahil sa dagat buong maghapon.
It feels refreshing now. The room is fully arrange. He put a smile on his face
seeing all his things are filing properly. But it faded away, nang maisip niyang,
what if kung nagkatuluyan sila noon? Hindi lang siguro aayusin nito ang mga gamit
niya kundi aalagaan pa siya nito ng mabuti.
He headed to the hotel. He was secretly looking for her. Kakain sana siya sa isang
restaurant when he notice Miranda eating there with some other girls he suddenly
walked away and looking for other eatery. Tiyak na kapag nakita siya nito ay para
na naman itong aso na bubuntot sa kanya at di siya titigilan hanggang sa di niya
iniiwan ito sa ere. Nonsense din naman kausap. Ayaw niya sa mga taong mababaw mag-
isip.
Reeve saw him and he joined the table. Everyone here inside the resto keep looking
at us, kahit may mga artista namang nandirito.
"That guy daw ang may ari ng island na ito."
-- He heard the girl murmured to her companion, katabi nila ng table.
"And that other guy is his cousin. Ang popogi nila nuh."
--Kinikilig namang bulong ng isa. Napapangiti lamang ako habang kumakain.
"So how's your mission in Tanzania." Sa pagkakaalam niya ay isa itong US navy.
"Hmm.. it was good." He answered.
He knows how hard his job is. It's a life risky profession kaya naman hindi pa ito
nag-aasawa kahit thirty years old na. Aside from confidentiality, tough din ang
makipagbakbakan sa mga masasamang tao. Hindi rin naman lingid sa kaalaman nilang
lahat that this is his choice kahit against ang mga magulang nito. It's his
passion. So wala silang nagawa kundi suportahan na lamang ito.
"Mabuti at nakapagbakasyon ka pa. So what's the next mission?" He asked casually,
leaning his back at the chair.
He looked to the beach and thinking something deep.
"I'll be in Istanbul next week. Nah, trabaho na ng mga armies yon." He smirked then
sip the juice.
Damn* I can't imagine doing that kind of job.
The topic goes on and on. They talked a lot of things like their adventure and
sports. Until the sunset was over. Madilim dilim na when he go back to the
resthouse.
Naabutan ko si Daisy at ibang Sigma men sa sofa. Panay ang hawak nito sa phone wari
may tinatawagan.
"Nasaan na kaya ang babaeng yon? Louise naman sagutin mo ang phone." Daisy said
frustratingly.
He frowned. Ano bang nangyayari?
"What happened? What keeps her worrying about?" He asked Van na seryuso lang
nakaupo sa sofa.
"She's worrying about Rhean. Come on Sui, let's find her." Van stood up at pati si
Sui ay sumunod dito.
Mas lalo siyang nalito. Alvin stood up and took a deep breath. Lahat ang mga ito ay
balisa.
"The last time I saw her a while ago, she's walking there, sa may beach palayo.
Maybe we should look for her. Gabi na. Mas maraming woman hunter sa gabi."
Nakapamulsang sabi ni Alvin. He suddenly realize that, hinanap nga nila si Rhean.
Shitt* ..Bigla siyang kinabahan.
"Naku hindi pwede. Ugali pa naman ng babaeng yon na matulog kahit saan kapag
inatake ng antok baka natulog na yon sa gilid ng dagat. Baka nagpicnic mag-isa. Ano
ba yan." Mangiyak ngiyak na sabi ni Daisy na hindi maipagkakaila ang subrang pag-
aalala.
Damn! Bakit ba siya umaalis ng mag-isa lang!? Biglang umalsa ang dugo niya sa
nalamang sitwasyon ngayon.
"Shittt! I have to find her."
Lahat sila napatingin kay Max. He walked out and calm his nerves. What was she's
thinking with?
I just hope she's okay wherever she is now.
** please vote and share**

10- Face Off

"All my life affection has been showered upon me, and every forward step I have
made has been taken in spite of it."

Author: George Bernard Shaw

**
Dammit!
He saw her lying on the rock, sleeping soundly with the laptop beside her and
books. May mga kasama pang mga pagkain. It looks like, parang natutulog sa sarili
niyang kama. Umigting ang panga niya sa nakita sandali.
Makulimlim na. And yet she's still sleeping in this place without thinking that
anyone could harm her. Hindi ba siya nag-iisip? Hindi lang naman sila ang mga tao
sa islang ito. At sa itsura na niyang yan marami talaga ang magkakainterest,
included himself.
Lastly, it's getting high tide. The waves becomes bigger and closer towards her at
kapag hindi pa siya dumating, anytime soon baka aanurin na siya ng dagat. He
gritted his teeth in frustration. This woman really don't know what she's doing.
Indeed. Nakakairita lang lalo.
Jesus! What was she's trying to do with herself!?
She moaned and moved. He suddenly came closer to her dahil parang iikot ito at
tiyak na mahuhulog ito sa alon ng dagat. He picked all her belongings then put it
inside the bag. Gumalaw ulit si Rhean and when she open her eyes she suddenly stood
up and got panic. He looked at her furiously. He took his hand abruptly and pulled
her to step down from the rock.
"Max.. wait. Anong ginagawa mo dito!?" She's panicking taking her hands off.
Nang makababa na sila sa buhangin saka niya ito nilingon. Napakurap kurap lamang
ito at naghihintay siyang magsalita. He clenched his jaw.
"Diba ako dapat ang magtanong sayo niyan? You were there" He pointed the rock,
"Sleeping in a deep slumber in this straight hours without even thinking that you
might be harm by anyone else. Jesus! What are you trying to do with yourself
Rhean!?" He comb his hair using his fingers in a frustrated manner. He looked at
her again, Rhean remained unblinking and steadily out of nowhere.
He shake his head off, "My God, Rhean.. you could be rape by anyone else here for
all you know or fall you in that crushing waves at daluyin ka ng dagat anywhere
without your knowledge. Oh God! Are you even thinking woman!?"
She remained calm and she bit her lip in tense. Napakurap siya saka sumulyap sa
ibang bahagi.
She smile sarcastically. "Why? Do you care?" She asked in sarcasm.
He heaved a sighed then look at her again. Galit siyang napahilamos.
Yeah I cared so much.. and you don't have any idea how you scared me to death..
worrying for you. I really wanted to say that. But hell no! She doesn't deserve
it.
"Of course not. I only cared about the sudden accident might happen in this island
dahil sa kagagawan mo. Masisira ang reputation ni Reeve kapag nagkataon." He paused
for a while, the pain instantly registered in her eyes. But she looked away, hiding
her real emotions.
"Let's go." He said. Nakaramdam siya ng awa dahil di naman ito umiimik. He was
about to turn his back when she snapped.
"Well, thanks for reminding. Nagkaroon tuloy ako ng utang na loob sayo. Pero wala
kang pakialam kahit mamamatay pa ako at kainin ng mga pating, huwag lang ako
magkaroon ng utang na loob sayo because I cannot pay you for that." She snapped
sharply.
Why so stubborn? I was only cared for her welfare and yet she's acting like a good
for nothing bitch*. Uh sorry to say that. But this woman really boils his blood. He
slowly walk towards her and stop when they were inches apart. She swallowed hard.
Napangiti siya nang makitang kinakabahan ito sa subrang paglalapit ng kanilang
distansya.
She gulped. He was happy that she's still affected with his presence. He was
staring at her sweet luscious lips. Damn* Pakiramdam niya di niya kayang pigilan
ang sariling halikan ang mapupulang labi nito. He grab her waist and her eyes
suddenly wide open. He smirked.
"You know what's the punishment of being a stubborn, woman?" He asked callously.
She swallowed again. He could almost hear his rough breathing. The heat suddenly
travels to his whole body. Her heartbeats starts hammering rapidly against his
chest.
"What are you-----------"
He smashed her lips instantly. And she wss moaning. Oh God.. I've been wanting this
kiss for few years.. He licked her lips hungrily, twisting her tongue inside her
sweet mouth. She's so dam*n irresistible. Her lips is still the most delicious lips
he had ever tasted. He drew her closer even more. She moaned and respond the way he
was kissing her. She wrapped her arms around his neck at mas lalo naman siyang
ginaganahan.
Umungol si Rhean ng malakas. The kiss is undeniable that she's still likes him. The
warm of her kiss shivers in his innermost desires.
God.. ngayon lang ako nakaramdam ng ganito simula noong mawala siya.
The kiss become more deeper and hotter. He slid his hands on her slender waist then
pressed her body towards him, to make her feel how hard his manhood now. She's
fvcking turning him on. Hard to control. She made lingering moan that could almost
explode his whole being.
Shitt..she made me feel so needy, so wanton.
Goodness!

**

Pabaling baling siya sa kama habang iniisip ang nangyari kanina. They kissed
passionately. Isang matagal na halikan ang nangyari na halos hindi na siya
makahinga..but it was mind blowing kiss. They shared a deep and passionate kiss.
She was wet. That pervert! Hindi niya dapat hinayaang halikan siya ng ganun.
Nagpatangay na naman siya sa nararamdaman. But how she can avoid him? Even her..
she can't control her own feelings for him. And after that, he walked out
pagkatapos siyang nginitian ng nakakainsulto na para bang nanunudyo. Subrang sampal
yon sa pagkatao niya. Baka isipin niyang hindi pa siya nakapagmove on sa nangyari
noon. Hindi pa nga diba? Her mind is mocking at her own thought.
Napasulyap siya sa oras. Alas otso pa lang. At sa haba ng tulog niya kanina
malabong makatulog siya ng maaga ngayon. Maya maya matutulog na si Max dito sa loob
ng kwarto nila (as in silang dalawa). Paano nga ba niya iiwasan ito? Ni kahit
minsan di naman niya inaakalang hahantong sa ganito ang happy trip sana kasama ang
mga kaibigan. Naisip niyang sa sofa na lang siya matutulog. May kung anong
pananabik ang kumudlit sa puso niya sa isipang magtatabi sila sa iisang higaan.
Baka tabihan din siya nito kapag nagkataon, wala pa namang pakialan ang lalaking
yon. Her heart is flipping while thinking at that prospect na magtatabi nga sila.
There's an excitement and there's also fear. Excited na makatabi niya ito at
makayakap. She was still longing for him after all. And fear na baka hindi niya
mapigilan ang sarili at tuluyang malunod sa nararamdamang para sa dating iniibig.
She sighed.
Bumangon siya para maghapunan. She need rice. Hindi na siya nakakain ng maayos.
Tahimik ang paligid. Lahat yata sila nag-bar hopping. May program daw nga kasing
ginawa para sa reunion at marahil lahat sila andoon na para magsaya.
"Uh okay kana? Kumain ka na, bhe. Palaging kang umiiwas sa mga tao."
Napahawak siya sa dibdib nang biglang magsalita si Daisy pagpasok niya sa loob ng
kusina. Naghahanda ito ng hapunan kasama ang fiance ni Jonas na si Wella at si Dane
na long time girlfriend ni Ranz. Lahat sila napatingin sa gawi niya.
"You look stress girl. Dapat hindi ka magpapa-affect sa ex mo. Ipakita mo sa kanya
na happy ka na kahit nagmomove on ka pa lang." Makahulugang advice ni Wella na
kumakain ng mansanas. While Dane and Daisy busy mixing the fruits salad and baking
the macaroni pasta.
She sighed saka lumapit sa grupo. Lahat naman siguro sila alam na ex niya si Max,
but then siguro wala lang silang idea kung paano sila naghiwalay since Max is not
fond of sharing about his own life.
"May rice ba? Gusto ko talaga kumain ng heavy." She asked them dismissing the topic
about her and Max.
"Oo meron pinagluto ka ng pinakamamahal mong Max." Nakangiting baling ni Dane.
Hindi naman sa tonong pang-aasar pero alam niyang ganito talaga si Dane. Lageng
nakangiti kaya siguro nainlove si Ranz sa kanya. Nakilala niya noon six years ago,
pero hindi nga lang talaga sila close kasi laking Cebu ito at nagcollege na sa
states. Si Wella naman ngayon lang niya ito nakita. Pero wala naman siyang
napapansing kakaibang ugali sa kanya tulad kay Miranda who is very a snob and
insecure at her at all times. At yong ibang girls dito, keber lang naman.

She was frowning looking at Dane. Ako pinagluto ni Max? Why on earth he would cook
for me?
"Totoo yon bhe. Max cooked something for you nang hindi ko sinasadyang sabihin na
buong araw kang hindi kumain. Kita mo na, he's still worried for you--------"
"And jealous, dahil si Alvin nagpresinta na ipagluto ka ng hapunan but Max suddenly
interrupted, then volunteered. And take note, he was pissed off with Alvin dahil
lang sa nag-offer itong ipagluto ka. Imagine? Haba ng hair mo girl." Nakangiting
dugtong ni Wella sa sinabi ni Daisy. Napakurap siya sa narinig. Really?
Para yon lang? Alvin is a good cook but Max is a way better in cooking. Well for
her, he's the best. Hindi naman nag-aral si Max ng culinary. Mahilig lang daw siya
mag-observe sa mommy at ate niya kapag nagluluto. He has really born with skills in
his hands. But Alvin was a terrible cook before not until he exposed himself in
cooking at nag-aral pa ng culinary arts.
She was all silent habang naghahain ng pagkain. Wala siyang masabi. Hindi rin naman
niya gugustuhing magmukhang bitter or affected sa harapan nila while they're
talking about Max. She smile when she saw the pork adobo. It's her favorite dish.
Max is really that sweet.
"Sayang.. hindi nga lang nagwork out ang relasyon niyo. Akala ko nga noon...maaga
kang mabubuntis dahil sa sweetness niyo ni Max. Pero.. yon nakakapanghinayang ang
relasyon niyo." Dane said na may halong panghihinayang.
She shook her head. Subrang nakakapanghinayang. Totoo yon, andami ngang naiingit
kanya sa school noon dahil maliban sa good catch si Max, masyado na siyang maswerte
daw siya dahil mahal na mahal siya nito. Sikat silang couple sa buong university
dahil siya ang nagpatino sa bad ass ng campus. Max is ahead more than four years
from her. Eighteen lang siya noon, a sophomore and he's senior in their university.
He was 22 years old that time and still undergraduate dahil maraming subject ang
binagsak. Bolakbol kasi sa klase and aside from that he's a perfect late class
comer. Hanggang sa nagsama sila sa isang organization. It was July, hindi niya
nakalimutan yon dahil it was nutrition month day ng school at nagpakain sila ng
children sa isang gathering sa labas ng school. An outreach program. Dati inis na
inis siya sa pag-uugali nito but when she saw him feeding hundreds of children and
taking time telling stories with them, her heart suddenly melted. He was not the
type of guy that she'd assumed na walang nagawang maganda sa buhay. At napag-alaman
din niyang ang laki pala ng naitulong at donation nito para sa school materials and
for their health program. Libreng vitamins, at mga iba pang personal belonging like
shoes, hygeine materials and anything that he can provide.
Doon siya na-touch sa ginawa niya. She thought he was a selfish bastard and a happy
go lucky man pero hindi pala. And that time hinangaan na niya ang binata. Kids love
him very much dahil magiliw siya sa mga ito.
One time in a cold rainy day, nakita niya ito sa isang lugar, mag-isa at lihim na
umiiyak. Ang lugar na yon ay nasa sulok lamang ng campus na halos walang taong
pumupunta. Her favorite place to unwind alone. At that time she was hesitating to
approach him or not. Wala itong kasamang kaibigan and just there holding a piece of
necklace. She was thinking na maybe heart broken lang ito but then nagawa niya
parin itong lapitan. She stood in front of him and offered her hanky. Nag-angat ng
ulo si Max at nagtatakang tiningnan siya.

"You know what big boys don't cry." Matipid siyang ngumiti sa gawi nito. Napakurap
ito at nag-aalangang tinanggap ang panyo. He wiped his tears away, wari nahihiya
pa. She sat down to his side willingly.
"Heartbroken ka ba?" She asked casually, then smile to him. Yong ngiting hindi
tulad ng mga kababaihan sa campus na gustong maligawan sila. There's a hint inside
of her na gusto niya itong kaibiganin.
"Hell no! I'm not." He exclaimed incredulously. Hindi niya mapigilang matawa sa
reaksyon nito. He kept the valuable necklace inside his pocket. Nagtatakang
tiningnan siya nito.
"Hindi naman pala. Bakit ka umiiyak? Heartbroken lang kasi ang alam ko sa mga
lalaking umiiyak. Sorry to offend you. But then I just want to make your mood
lighter." Ewan niya ba kung bakit ganito ang pakiramdam niya nang makita itong
umiiyak. Subrang gaan ng feeling. Hindi niya naman crush or kaano-ano ito.
Nakangiti parin siya sa gawi nito.
He was left hanging and unblinking staring at her pero nakuha din nitong ngumiti
and looked away.
"You talked as if you knew me. I cannot share it to you why my life is like
this..full of mess. But then, yeah your helping to light up my mood. Thanks. " He
said sabay sulyap sa kanya. Tumingin siya sa harap and think something deep.
"Alam mo.. life is so deep to understand with. And be thankful enough for what God
has given to you. We have so much to be thankful with. And you're lucky dahil hindi
lahat ng tao may buhay na ganito na pinapangarap ng karamihan. May magarbong buhay,
sasakyan at pamilya kumpara sa iba. Look at those street children, begging to
anyone else for their survival everyday. At yong mga nakatira sa squatters area,
yong mga batang iniiwan ng mga magulang, yong mga batang naaabuso at nawawalan ng
pamilya. Look at yourself, you have everything. Kaya maswerte ka parin." Saka niya
tiningnan ito pagkatapos niya sabihin ang mga bagay na yon. He's there seriously
staring at her. Hindi niya alam kung ano ang iniisip nito pero nakita niya ang
kakaibang kislap ng mga mata nito. He was uplift but then.. tinatago nito ang
totoong nararamdaman. Yon ang hinala niya sa nakikitang reaksyon nito. Eyes can't
deny what's real emotions inside.
She chuckle, "Don't worry, hindi ko ipagkakalat na umiyak ka. In fact, hanga ako sa
mga lalaking umiiyak. They are strong. Tulad mo. Matapang ka dahil hindi lahat ng
lalaki kayang ipakita ang kahinaan nila. Hindi lahat ng lalaki kaya ding ipakita
ang totoong nararamdaman nila." Hindi niya alam kung paano niya nasasabi ang mga
bagay na yon pero alam niyang nakikinig ito. Gusto lang naman niya magbigay ng
payo.
He remained silent at nahihiwagaan lamang sa mga sinabi niya tila hindi
makapaniwala. She stood up.
"Sige, aalis na ako. May klase pa ako eh." She walked out after saying that, but
then he hold her hand abruptly. Bigla siyang nakuryente sa mainit nitong palad na
dumapo sa balat niya. Nakaramdam agad siya ng pagkailang. He stood up without even
taking his hand away.
He smile gorgeously, "I am not letting you to walk away without telling your name.
I owe you big time." He said squeezing her palm. Napakurap siya sa init ng kamay
nito. Para siyang napaso.
"I'm Rhean." She introduced herself then pulling her hand back. He was about to say
something when his phone rang at nagkatinginan pa sila bago niya ito sinagot. Saka
na siya umalis.
Since that day, hindi na siya nito tinantanan. Lage niyang nakikita ang binata sa
labas ng room pagkatapos ng kanyang klase. Lageng may bulaklak at chocolates
everyday. Si Daisy lageng busog sa mga sosyalang pagkain na pinapadala nito. He was
always begging a chance na maging sila. Kaya binigyan niya ito ng kundisyon na mag-
aral ng mabuti bago niya sagutin. At pumayag naman ito. After one month gaya ng
inaasahan ng karamihan, sinagot niya dahil naging mabuti ang grades nito sa pag-
aaral. Naging sikat siya sa campus at syempre hindi rin maiiwasang maraming
kababaihang naiinggit sa kanya dahil kay Max. But she didn't mind, basta ang
mahalaga sa kanya ay mahal nila ang isa't-isa.

"Hoy! Rhean! "

Nagising ang diwa niya nang biglang sumigaw si Daisy sa harapan niya. Napakurap
siya ng ilang beses at sinulyapan ang pagkain na hindi pa nagagalaw.
"Hay pag-ibig nga naman.. nakakawala ng presence of mind." Dugtong ni Wella na
napangiti.
"Bilisan mo dyan, Louise. Dahil pupunta pa tayo sa party. Birthday ni Jacob
ngayon." Sabi ni Dane tapos nilagay sa oven ang bake macaroni para tuluyang maluto.
"Kayo na lang siguro guys." Agaran niyang tanggi niya. Hindi naman siya umiinom,
malalasing lang ako doon sa pangungulit. Wala ding silbi.
"Naku girl bawal tumanggi. Buong araw ka ng umiiwas sa grupo. Don't worry, andyan
naman si Max para bantayan ka once you'll get drunk." Pahabol ni Wella. Pinamulahan
siya ng mukha sa sinabi nito. She winked at umakyat sa kwarto para magbihis.
"Louise kahit ngayon lang. Huwag ka namang kj." Hirit ni Dane.
She looked at Daisy begging for help through her eyes but she shrugged for giving
'no choice '.
**

---please VOTE and SHARE **

11- Distraction

Max POV

I was looking at her intently while she's drinking the alcohol without even
thinking na pwede pa siyang malasing. I don't know na lasinggera na pala siya
ngayon. Van and Sui keeps giving her a couple of shots and for Pete's sake instead
to decline the offer she keeps accepting it as if it was a juice.

Miranda keep on talking beside me, telling all the nonsense things and that bores
me to death. Everytime she glances at my view, I can see the enviousness that
shadows through that sensible eyes. The urge of wanting to take her from that table
and lock her inside the room is becoming uncontrollable. I gritted my teeth when
Alvin sit beside her and now they are whispering each other's ears while talking.
The loud noise that came from annoying voice cause of drunkenness singing on the
stage cause myself to get more irritated. Oh that birthday boy must stop singing.
It's really giving pain to my ears which his voice is baffling like he's having a
mouthpiece while singing! Forgive me oh lord! Kung hindi lang siya ang birthday
celebrant kanina ko pa sana tinapunan ng kamatis si Jacob sa stage.

My blood is boiling everytime they laugh each other and talking like lovers. Damn*
At bakit ang saya saya nila kapag silang dalawa lang ang nagkakausap at
nagkakasama? Like they have their own world na sila lang ang nagkakaintindihan.

"Hmm.. do you like dancing? We can dance there." Miranda pointed the dance floor
kung saan ang mga Sigma men ay nagkakasiyahan habang sumasayaw.

When I looked at them, only Sev standout the crowd and dance like a pro while
others ay parehong mga kaliwa ang paa. Yeah we are not born dancers and entertainer
kaya naiintindihan ko ang mga kaliwa nilang paa except Sev na halata namang naligaw
lang sa kanya ang talent.

"No thanks. Just get in there if you want. I don't dance." Nababagot kong sagot.

This woman is pointless. She can't even predict my mood if I'm happy or bored
talking to her and now he's having a hard time spilling things that I don't even
know if it was existing. Only one woman can predict or can understand what's inside
me. She's the only one nababasa ang mga galaw ko with just one glance. And that
woman sitting three tables away from me.

"Uhmm.. It's actually boring if I do a dance without you. You know they are all
tasteless. Anyway, diba men likes sports? How about watching an NBA play offs in my
suit? I'd be glad if you accompany me there." She said, batting her eyelashes to me
and smiling sweetly like a fifteen year old girl.

I know what she's implying for. At hindi ako tanga para hindi maintindihan ang
nais niyang ipahiwatig. But so sorry for herself I cannot force myself to bed
someone like her. Siya ang tipong babae na kapag ipapakilala mo sa mga magulang mo
ay nag-aassume agad ng isang kasalan. A woman who will do everything para
mapasakanila lang ang lalaki. She's clingy and assuming. Kaya ayaw ko sa kanya.
Besides she's not my type. Period.

"I'd rather watch the grass grow than watching a running sports. Sorry, I've ended
already watching that kind of sports." I honestly blurted out.

In fact, being a frustrated football athlete I don't wanna engage my time anymore
watching the sports na hindi ko na magagawa kahit pa sabihing my legs were okay now
and capable to do that sports again. But I'm already done that.
Napansin ko ang pag-asim ng mukha niya. I don't have to please her. Isa pa hindi ko
naman siya binastos. I'm telling the truth aside from hiding my dislikes directly
to her. It's actually I'm being transparent to her pero manhid yata ang mga
ganitong babae na sila ang naghahabol sa lalaki.

When I took glance at the table, nobody's Rhean there. Pati si Alvin wala rin.
Iniisip ko pa lang na sinasamantala na ni Alvin ang kahinaan nito dahil nakainum ay
parang gusto ko ng pumatay ng tao. Who knows? Kahit pa member na siya ng Sigma men
ay kaya ko siyang patalsikin in just a snap of my fingers kapag nagloko siya.

"Dam'n! Excuse me. I have to go." I stood up immediately without glancing her.

I looked inside women comfort room but she's not there. My heart is hammering at
the prospect of being them together alone in one room. I will strangle that neck of
him if I caught them doing incredulous thing behind my back. Really Max? Behind
your back? She's not yours.

I clenched my jaw at that thought. I walked pacing down the area. But I didn't find
them. So I made a decision to go back at the resthouse to check her. I notice the
voice talking at the kitchen. Agad akong tumungo doon.

I saw her passed out, vomiting at the sink while Daisy keeps caressing her back.
Kumuha ng bimpo si Alvin at nilagay ito sa luke warm water. I sighed in relief
seeing them altogether, not what I was thinking with.

I came to her wearily, "What happened?"

"Eh nalasing sa kakainum ng red wine, sinabihan ko naman na huwag magpasubra eh

hindi naman siya expert sa inuman." Sagot ni Daisy.

I suddenly took her in my arms na medyo ikinabigla nilang dalawa.

"Somebody bring me a luke warm water. Dadalhin ko lang siya sa loob." I demanded.

Umu-oo lang si Daisy at mariin kong sinulyapan ng palihim si Alvin na halatang

disgusto sa ginawa ko. Pero wala siyang magagawa dahil kapag ako ang kinalaban
niya, hindi ko siya uurungan. My woman would always be mine. I don't allow someone
trying to stole my place.

She's murmuring something na hindi ko maintindihan. Kumukurap pa ang mga mata niya
habang buhat buhat ko siya papuntang kwarto at may pangiti-ngiti pa na wari
nananaginip. Lunod talaga sa alak. I shake my head off. This woman is really a
stubborn. Bawal sa kanya ang alak dahil asthmaic siya. Tapos nakita kong nakailang
lagok siya kanina.

I put her slowly on our soft fabric foam bed.

"Hmmm.. Max ..sshalamat sha lahat..mmhh. I didn't ..m-mean.. cho hurt cho..
hahaha.. such pity of me." She mumbled while laughing hardly. Ang pait ng ngiti
nito. She heaved a sighed and close her eyes.

Though may konti naman akong naintindihan. Kung hindi ako nagkakamali
nagpapasalamat siya sa akin and the rest was mahirap ng intindihin.

"Max ito na ang tubig. Ano? Ako ba o ikaw na ang magpupunas sa kanya?" Naitanong
nito habang pinagmamasdan ang lasing na kaibigan.

"Thanks Daisy. Ako na ang bahala sa kanya." I assured while taking off her sandals.
"You are sleeping in one room and in one bed together?"

That voice was came from Alvin. It was an accusation than a question. Sa tono pa
lang na pananalita nito ay hindi ko na nagugustuhan. I took glance at him. He's
standing at the open door, staring at my woman wearily. I tug a quick smile looking
directly to his eyes.

"It seems that your not aware since the first night I came here. Yeah we are
sharing in one room sleeping together in one bed. Why? Is there a problem with
that?" I replied acidly.

I grimace, but he remained serious and expressionless but his eyes was admitting a
bit of jealousy. Diniinan ko pa ang pagkakasabi ng sleeping together para mas lalo
niyang maintindihan na wala na siyang dapat asahan. Nanliligaw ba siya kay Rhean?

Nakita ko ang pagalaw ng panga nito. I don't know what he's thinking with pero
hindi ko hahayaang pumapel siya sa amin ni Rhean.

"Aheem." Tumikhim si Daisy to cut it off. "Siguro kailangan na naming lumabas Max.
Ikaw na muna ang bahala kay bhe." She continued.

"Okay. Thanks for taking care of her." I tug a smile before she walked out and
pulled Alvin to come with her.

I sighed looking at her lying in bed helplessly. Hindi siya pwedeng malasing ng
ganito nang walang matinong kasama dahil maraming pwedeng magsamantala sa kahinaan
niya. Dam'n. Frankly speaking, I am not comfortable seeing them together with
Alvin. Is he courting her? No way. I cannot let that happen. But why not Max? Are
you jealous? My mind keeps bugging at that thought.

I removed her summer dress slowly. And Goodness! I was having a boner looking at
her beautiful, flawless body. She's only wearing a bra and underwear ... and dam'n
so sexy! That's why I don't like her to wear two piece or any bikini swim wear that
show up her perfect curves. No way! I wouldn't share anything from her.

Wala akong choice kundi bihisan siya but before that kailangan ko muna siyang
punasan. Napapalunok na lamang ako sa tuwing dumadapo ang kamay ko sa malambot at
makinis niyang balat. It's tempting me wildly. Minadali ko na ang lahat. Ayoko ng
pahirapan ang sarili ko kaya to make it fast, I don't know about girls stuff so I
took one of my plane white shirt at yon ang isinuot ko sa kanya. Napangiti ako nang
makita ang kalahating hita ang haba ng suot nitong damit. Sexy. I felt the arousal
when I saw her sexy shape legs. Naaatempt akong halikan ito at haplusin but that
would be a one wrong move advantage.

I covered her a warm comforter. Then check the air-condition bago pumasok sa shower
room para maligo. I badly need a cold shower to ease this awaken fervor I felt
sexually for her. She's a sweet vixen that hard to resist. A perfect distraction.

After a cold shower, muli ko siyang sinulyapan habang nagbibihis. She's sleeping
soundly. After that, tumabi ako sa kanya.

I pulled her closer to mine. I put her head in my shoulder then hug her para
makatulog ako ng mahimbing. I need his warm body. Just like last night na magkatabi
kami at magkayakap dito sa kama. That was the most comforting night I slept in, for
more than six years. I thought I was just having good dream. Pero it's a miracle
seeing her in that morning na kayakap ako. Ang tagal ko nakarecover kaninang umaga
sa kakaisip kung siya ba ang nakita ko. Well, the part of me wants to take her back
and the half of it is revenge. Pero kailangan ko ba talagang maghigante?
I sighed at mas lalo kong siniksik ang mukha sa kanyang mabangong buhok. She smells
like vanilla. I am still addicted with her natural scent.

Isa lang ang naiisip kong gawin ngayong gabi. I am staring at her beautiful face,
and one thing is for sure I have to mark her as mine. At dahil hindi ko siya
pwedeng galawin sa ganitong sitwasyon that would be inappropriate if I'll take
advantage to her at isa lang ang naiisip ko.

To make some kiss marks on her neck! Serves as punishment.

**please VOTE and SHARE **

12- The Hangover

" The lovely effects of champagne were quite gone and only the nasty ones were
left; the taste in the mouth, the splitting ache in the brow and the impotence of
not being able to clarify one's thoughts."

------Monica Dickens---

Max POV

Dam'n.

This woman sometimes really make me sick. Ni hindi nga siguro nito alam ang
ginagawa and not even conscious sino ang katabi niya. She's totally grounded. Paano
na lang kaya kung sinu-sino lang kasama niya? She might fallen asleep with anyone
else at pagsamantalahan siya ng walang kalaban laban. Himbing na himbing na ito sa
pagtulog at napakaganda niya tingnan. I know maya maya lang magigising na ito at
sasakit ang ulo sa hangover. I'll better prepare a breakfast for her and aspirin
for that hangover.

Bumangon ako at bumaba sa kusina. I'll cook something for her. Ako pa lang yata ang
gising sa loob ng bahay na ito. And everyone seems fighting for their sleeps of
dreaming. Maybe a simple breakfast foods will do. Just like fried egg, ham, milk
and fried rice. Mahilig siya sa Shanghai rice. Kaya I'll make that one for her.
Aaminin kong nag-alala ako ng husto nang sabihin ni Daisy sa akin na mula ng
dumating sila dito ay hindi niya nakitang kumain ito ng matino. What was she's
trying to do with herself? She's starving herself and don't bother to care para
lang maiwasan ako. Goodness!

I'm thankful enough na hindi nagkulang si Reeve ng mga pagkain dito sa fridge.
Kumpleto na. Nagtimpla muna ako ng kape bago nag-umpisang magluto.

While cooking bigla na lamang sumulpot si Alvin sa kusina.

"Good morning. Too early too cook huh?" He greeted sabay kuha ng tubig sa ref at
uminom ito.

I glanced at my wristwatch, it's seven thirty in the morning. Not that early, pero
dahil hindi naman ordinary stayer kami dito. Yeah maybe early for late sleeper.
"Not that much. I have to cook something for her." I replied.

He's standing there and watching over me. He remained silent.

"Nagkabalikan na kayo ni Rhean?" He asked, ceasing his eyebrows up.

I glanced briefly at him then continue what I'm doing.

"I don't know if that's exactly what we called that, but..." I paused.

I and Rhean? Malabo. We've just kissing and.. nothing more. Maybe it was a sign na
willing siyang makipagbalikan sa akin. Besides I was not the one who broke our
sweet relationship before.

I smile and shrugged.

"It seems that both of you still love each other. And why not?" He said.

Kala ko ba may gusto din siya kay Rhean pero bakit parang ipinagtutulakan niya
kaming dalawa? But anyway, I love that. Honestly I am quite confuse with him.

"Let's just be frank, yeah I still have feelings for Rhean. Ikaw may gusto ka rin
ba sa kanya? Just tell me." I asked directly. I looked at him in the eyes.

He sighed then shrugged. Not sure of himself.

"Hindi ko alam. But I know.. the idea is closer to that. I'd just like her for some
reasons, mabait siya at malambing. Friendly and she's idealistic too. Hindi siya
mababaw na tao. Masarap siya kilalanin. Mga tipong babaeng hindi basura mag-isip. I
know mas kilala mo siya sa akin. Pero sinasabi ko lang kung ano ang napapasin ko sa
kanya." He said admiringly to her.

Hindi siya nagkamali. Yon din ang napuna ko sa kanya the first time I saw her.
Lumapit siya sa akin and offered her hankerchief to me. Wasn't it ironic?
Supposedly sa lahat ng movies na love story na napapansin ko, mostly ang guy ang
nag-ooffer ng panyo sa babae. Pero that time, I was so depressed. She enlightened
me up. Giving me advices na hindi naman niya ako kilala. And she talked a lot of
things about life. And that day we've met before I'd realize that she's the woman
that I was looking for and still I am. That's why I fell inlove deeply with her. No
doubt, no filter..we've just fell inlove and took some promises with each other.
But she fail, after one year and seven months of our relationship, she left and
broke up with me. Telling me some lies na kesyo hindi na daw niya ako mahal and
etc. Hindi ako naniwala that time. Akala ko nagkaroon lang ng trouble ang pamilya
niya or whatever. I gave her space for two days. Hindi muna ako nagpakita. Dumalaw
ako sa bahay nila, hoping na nahimasmasan na siya. Pero sinalubong ako ng tita niya
and told me na naglayas ito o ang totoo umalis siya na hindi pinasabi kung saan
siya nagpunta. I even checked her records, used my connections but she left without
a trace.

Until now she owe me an explanation. Hindi niya pa sinasabi sa akin ang totoo kung
ano talaga ang dahilan na hiniwalayan niya ako. Rhean is full of secrets. She's
always put herself in a mystery. And I don't know why.

I sighed, "Yeah tama ka. Pero hindi mo siya lubusang kilala. Marami ka pang hindi
alam." Just like me. I never knew her that much to put some conclusion on her
personality. Gusto ko sanang idugtong ang mga salitang yon pero hindi pwede.

He chuckled, "Don't get mad. Louise and I are just friends. Okay, I have to take a
bath first. Enjoy cooking."
I just smile bago ito umalis. Hindi naman pala isang karibal si Alvin kaya lang
hindi rin malabong magkagusto siya kay Rhean. The way he speaks up alam kong meron
pero dahil parehas kaming sigma men, he has to be considerate for me and respect
with our rules..

Pagkatapos ko ihanda lahat ang pagkain ay nilagay ko sa tray para dalhin sa kanya
sa itaas.

**

Rhean POV

Nagising akong masakit ang ulo. A throbbing pain strikes badly. I suddenly remember
what happened last night. Sumuka ako kasama si Daisy tapos yon nahilo. I crawled in
bed para maupo. Pakiramdam ko sasabog ang ulo ko sa sakit nito. I was now fully
awake, at mag-isa lamang ako sa kama. Saan kaya natulog si Max kagabi? Magkatabi
na naman ba kami? I sighed. I was about to stand up nang biglang bumukas ang pinto.
Iniluwal doon ang lalaking inaasahan kong makita dala ang isang tray na naglalaman
ng mga pagkain.

Don't tell me para sa akin yan? Napakurap ako sabay hawak sa ulo. This is so
frustrating.

"I brought you breakfast. And here's the aspirin. Take it after you eat. And I'm
warning you, don't drink too much alcohol. Hindi ka sanay uminom and in the first
place, bawal ang kahit anong alak sayo. Got it?" Dere-deretso nitong sabi. Inilapag
niya ang hawak na tray sa gilid ng mesa.

His authorative voice and manner makes me always stiffened. Napakurap ako. Ilang
beses na niya yata akong pinagsisilbihan. Ano na naman kaya ang drama niya? My
stomach is growling. At tiyak na narinig niya yon. Hindi ako nakaimik. Muli niya
akong sinulyapan at tumutok siya sa kabuuan ko. He smirk. Kaya bigla akong na-
conscious. I looked at myself at saka ko lang napansin ang suot kong damit. Litaw
na litaw ang mapuputi at makinis kong hita. I blush. OMG! May nangyari kaya sa
amin kagabi? Pero bakit wala akong maalala? At wala naman akong nararamdamang
sakit sa private part ng katawan ko.

I look at him belwideredly. But he shrugged. "Nothing happened. You've just drunk
and passed out. Binihisan lang kita to make you comfortable. Anyway, I have to go
for shower."

He said sabay talikod. I sighed in relief. Akala ko tuluyan na nitong nakuha ang
pagkababae ko. I suddenly eat the food he prepared for me. I should be thankful
dahil concern ito sa kalagayan ko. Kahit alam kong may galit pa siyang nararamdaman
para sa akin hindi niya parin ako pinapabayaan. Kilala ko si Max. Kahit wala siyang
sinasabi, alam kong may natitira pa siyang feelings para sa akin. At yon ang
ikinatatakot ko. Ang mahalin niya akong muli. Hindi dapat dahil hindi ko kayang
suklian ang pagmamahal na binibigay niya. Malulunod lang siya sa maling pag-asa.

Ininom ko ang gatas na inihanda niya and I take the aspirin. Naibsan na ang sakit
sa ulo ko. Hindi lang dahil nakainum ako ng gamot kundi dahil sa pagkain. Imagine,
naubos ko lahat? Wala akong naitira. Kapag si Max kasi naghahanda ng pagkain ko
ang gana kong kumain. Dati rati pa and I don't know why. Maybe because nakukuha
niya ang panlasang gusto ko. Maya-maya natapos na siya sa pagligo. Kinuha ko ang
tray para ibaba sa kusina.
"Where are you going?" He asked.

Lumingon ako, "Ibaba ko lang itong pinagkainan ko."

"Bababa ka na ganyan ang itsura mo? You better get shower and dress up properly."
Arogante nitong sabi habang naghahanap ng maisusuot sa closet. Ang seryuso ng mukha
nito.

Oo nga pala, konting angat lang makikita na ang suot kong panty. Goodness! Bakit
hindi ko naisip ang bagay na yon? Kaya pala nakabusangot ang mukha niya. Urrrgghh!

Ibinaba ko ang tray at dumeretso sa shower room. Agad kong hinubad ang damit at
wala ni isang itinirang saplot para maligo. I face in the mirror habang nagsa-
shower. May napuna akong mga pulang marks sa leeg ko. Oh my God! What's this?
Nakagat ba ako ng mga insekto? At paano naman magkakaroon ng insekto sa loob ng
suit na ito?

Lumapit ako sa salamin at sinuri ito. It's three marks actually. I touch all of it
at saka ko narealize na hindi ito kagat ng kahit anong insekto 'to kundi isang
kagat ng bampira! Ang hudas talaga! Nilagyan ba naman ako ng tatlong kiss marks.
Hindi nga ako ginalaw pero pinanggigilan naman ang leeg ko. Naku! Nag-take
advantage parin ang gago. Kainis! Gusto ko pa naman sanang magswimming ngayon.
Paano ko itatago ito sa karamihan? After this, I'll confront him for putting me
some kiss marks! It takes more than a week bago ito mawala.

I exhaled heavily then continue putting liquid soap. Nag-shampoo ako and then
conditioner. Hinimas ko ang katawan ko pagkatapos magbanlaw. I felt renew now. Ang
sarap sa pakiramdam after taking a bath. I feel fresh. Hindi naman talaga ako
umiinom. I just want to be drunk dahil natatakot akong makatabi si Max. At least if
I'm drunk, I wouldn't be aware na makatabi ko siya sa pagtulog if ever. And yeah it
happened effectively. Nagtabi parin naman kami but at least I was not aware. But
the question is, do I have to get drunk every night just to avoid him? My God that
would take one week if ever starting last night. No way. I'll better be honest to
him that I'm not comfortable to sleep beside him kaysa maglasing.

I sighed. Kinuha ko ang sabon para sa mukha and applied gently but then nadulas ko
sa kamay ito at nahulog. Nanghilamos muna ako at di sinasadyang naapakan ko ito
pag-atras ng ilang hakbang.

"Ayy!!"

I can't stop it. I just really can't. At natumba ako sa gilid. Buti na lang
nakahawak ako sa railings ng shower kundi baka nabagok ang ulo ko. But my left leg
got pain. Napangiwi ako.

"Rhean! What happened!"

Oh my God! No no no no... baka papasok siya dito. I am totally naked.

"Rhean! Are you alright!?"

Kasabay ng boses na yon biglang bumukas ang pinto. Gosssshh... I forgot to lock the
door! I closed my eyes in humiliation. I bit my lip and this is such an awkward
situation! Great Rhean! Just great! Nanghihina akong sumandal sa wall. Jusko!
Umiwas ako ng tingin. Pero nakita ko ang kakaibang kislap ng mga mata nito.

"Jesus! What happened!?" He exclaimed wearily.

He took the towel at binalot ako para buhatin. Hindi na lamang ako kumibo. I felt
like a futile one that needs an extra help. Ibinaba niya ako sa kama. I sighed in
mortification.

"Nadulas lang ako. Naapakan ko yong sabon." I said habang pinapanood siyang
kumukuha ng damit.

"I told you be careful. Does your legs hurt?"

Marahan akong tumango. Kumuha siya ng simpleng bestida, bra at undies. Pinamulahan
ako ng mukha. Diyos ko, bakit ba ako nasadlak sa ganitong sitwasyon? I've tried to
move pero nagka-sprain yata ang leg ko. Napangiwi ako, masakit kasi. I think isang
massage lang yata ang katapat nito.

"Don't move. I'll massage it. Ako na ang magbibihis sayo." He's serious at nanlaki
ang mga mata ko.

"What!? No.. I can manage. Ako na." Natataranta kong sabi.

Pero parang wala itong narinig at umiling iling lamang ito. Diniinan ko ang
paghawak ng towel sa aking katawan. He looked at me seriously. I bit my lip.

"Don't be a stubborn. You can't do it with your own. And I don't need your
declination." He said firmly.

I shook my head. Undefeated. Wala ng choice. Alangan naman magpapatulong pa ako kay
Daisy. Marahil busy yon sa pag-aasikaso ng mga kung anu-ano.

Nanginginig ako habang isinusuot nito ang panty ko. Pakiramdam ko pulang pula na
ang mukha ko sa hiya. Tinakpan ko ng towel ang pribado kong katawan. He's staring
to put on the underwear. Pakiramdam ko he's an expert doing this kasi parang sanay
na sanay. Pagdapo nito sa mataas na bahagi ng legs ko ay agad kong inabot.

"Ako na." I said at hinila ko pataas yong panty pero nahulog yong towel ko pababa
at lumitaw na naman ang dibdib ko.

"Ouch!" I shouted. Hindi sa sakit kundi sa biglang paglaglag ng towel. This

situation is too awkward to solve. Shi't! Too late to cover up. Iniangat ko ang
mababang bahagi ng katawan. Isinout ko yong panty pataas at namumulang tinakpan ang
sarili.

"Well, you don't have to cover it. I've just seen it a while ago." He smirked
playfully.

Inirapan ko siya. At kinuha ko ang bra. But then inagaw niya ito at siya ang
nagsout ng hook sa likod ko. Nakikiliti ako sa tuwing nararamdaman ko yong daliri
niyang dumadapo balat ko.

After I dressed up, he massaged the sprain in my leg. And it's relieving me now.
Dahil naging mabait at considerate siya ngayon, hindi muna ako mangungulit para
saan ang kiss marks na ito. Why he had to do this? Dati- rati ginagawa niya ito
served as my punishment sa katigasan ng ulo pero that was before and besides hindi
na kami ngayon.
I'm just hoping na matitiis ko pa ang buong linggo kasama siya. The fact that we're
occupying one room and sharing one bed would be so hard to avoid the temptation.
Knowing that still I have feelings for him. And I had the feeling that he's teasing
me. Uh gosh. I am really in trouble now.

**

**please VOTE and SHARE **

13- The Only One

'Most people would rather give than get affection.'

Author: Aristotle

*-*

Rhean POV

Dahil sa paa ko at sa tatlong kiss marks na nasa leeg ko ay hindi ako

makakapagswimming. Naiinggit tuloy ako sa kanila habang nakikipagsagupaan sa alon
ng dagat. In fairness ang galing niya magmasahi. Medyo nawala na yong sprain.
Nakakapaglakad na ako ng maayos. Kaya lang medyo masakit pa din pero at least I can
walk now.

Habang naglalakad ako patungo sa gilid ng baybayin, I saw Alvin na kumakaway sa

kinaroroonan ko.

He shouted and asked something but I can't barely hear it. Kaya medyo lumapit ako.
Lumusong na ito dagat kasama si Van, sout nila ang kani-kanilang swimming trunks.

"You wanted to ride with us?!" He asked almost shouting sabay turo sa speedboat.

Mabilis akong umiling-iling. I can't. Medyo masakit pa yong ankle ko baka mabinat.
Nag-effort pa naman si Max na masahiin ito. Kumaway na lamang ako habang paalis
sila.

"Hoy! Kahapon ka pa hindi sumasama sa adventures in the sea." Humirit si Dane sa

tagiliran ko. Ngumiti lang ako.

Nagyaya siyang sumali ako sa chikahan sa cottage. Andun si Daisy, nambubusisi na

naman sa hawak niyang camera. But she looked at me and frowned.

"Ngayon ka lang yata lumabas ng kwarto. Tanghalian na. Kumain ka na ba?" May himig
na pag-aalala nitong tanong saka ibinaba ang hawak nitong camera. Ngumiti lamang
ako at tumango.

Nasa tabi niya si Jean at si Wella naman ay busy sa pakikipag-usap sa isang

Italian-Bulgarian na si Cyril. Siya lang yata ang foreigner na humalo dito sa mga
Filipino group. Kasi ang ibang sigma men dito ay mga foreigner woman ang kasama at
yon lageng ka-vibes ni Miranda. Sabagay may pagka-bitchy din kasi sila. Unlike us
here. But Cyril is a friendly one dahil matagal na sila ni Louie. I've met her
before, the second time na sumama ako sa reunion six years ago kasama si Max. I
sighed remembering that old memories.

"Bago yata ang aura mo ngayon? Why you're wearing scarf in your neck?" Jean asked.
Actually ngayon ko lang siya nakilala pero I think hindi naman siya tulad ni Wella
na mahilig manukso. I bit my lip.

"Ah wala. Naiinitan lang ako." Nalilito kong sagot. I have to lied kundi baka
pagtatampulan ako ng tukso.

"Naiinitan pero nakasuot niyan? Meron bang ganun?" Hirit ni Dane habang kumakain ng
native delicacies. I blushed. Alangan naman sabihin ko ang totoo, right? Buti na
lang abala si Wella sa seryusong pakikipag-usap kay Cyril kundi baka tuksuhin na
naman ako nito.

"Hey guys! Join muna kami sa ride hah?" Paalam ni Wella sabay hila kay Cyril
papunta sa kani-kanilang mga fiance. I sighed in relieved. At least nabawasan ang
mga makukulit dito.

Sinundan ko na lamang sila ng tingin habang niyayakap ang mga fiance nila.
Nakakainggit. Kung hindi kami naghiwalay ni Max, am sure ganun din kami ngayon.
Nakakalungkot isipin.

"Naiinggit ka noh.. kasi sila may mga fiance. Ikaw wala?" Panimula ni Dane. Pati
ito nahawa na rin kay Wella.

Umismid ako at yumuko. Kumuha ako ng puto cheese sa mesa. At inumpisahang kinain
ito.

"Hay naku..ikaw talaga Dane. Paano siya maiinggit eh, may Max na siya noh.. Kasama
pa nga niya sa kwarto at marahil katabi sila sa pagtulog." Nakangiti at kinikilig
na sabi ni Jean. Juice colored. Kaya nga ayokong makihalubilo sa kanila dahil ako
ang pinagtitripan nilang tuksuhin.

Nag-angat ako ng ulo at sinulyapan si Daisy. Nakatitig siya sa akin na wari may
nais nalaman. Kumurap ako at tumingin sa malayo.

"I was drunk last night. And I don't know kung nagkatabi kami. Pagising ko wala
naman siya." It's true, paggising ko wala na siya sa tabi ko. Magkatabi kami for
sure pero hindi lang ako aware dahil natamaan talaga ako sa alak. And Yeah saved by
the bell.

Ngumiti si Jean na napakalaking ngiti. "Pero he cooked breakfast for you.

Nakasalubong ko kaya si Max sa hallway. And I asked him about the food. For you
daw.. hmmm.. He's so sweet, isn't it?"

Nanlaki ang mga mata ni Dane sa saya at kilig and she shouted at nag-appear pa ang
dalawa. Bakit ba parang kinikilig sila sa lovelife ng iba (as if I have) eh parehas
naman silang may fiance? Wala sa sariling napangiti ako sa reaction nila. Naalala
ko tuloy yong mga Koreans sa koreanovela. They giggled like teens kahit medyo
matured na sila. Pa-demure effect. But this girls, no it's actually women.. di ko
aakalain na may mga ganitong gestures sila. Umikot ang mga mata ni Daisy.

"Urrrgghh.. Girls, Max is really romantic if you know him. Natural lang na alagaan
niya si Louise -----"
"Dahil nga love pa siya ni Max. Hello.. we're not deaf and blind for us not to see
it.. Imagine, he's jealous with Alvin? I'm sure this reunion will make the couple
love each others back. I would love to see that idea. " Dugtong ni Dane sa mga
sasabihin pa sana ni Daisy.

Nagsalubong lang ang kilay ni Daisy. Actually kahit ako hindi ko naiisip ang bagay
na yon. I'm not saying that's impossible lalo na ngayon na napapansin kong Max
still have something feelings for me. Hindi sa assuming ako but I've known him for
more than a year that we've been together and I know it wasn't enough time para
makilala ang isang tao but I've known everything how he acts. Nakikilala ko na siya
sa paraang nakikita ko. Hindi ko lang talaga maiisip na magkakabalikan kami coz I
will stick with my decisions. Yon na yon. Tapos.

"I think nagkakasayahan kayo dito? What's funny ba? Can I join?" Maarteng pasok ni
Miranda sa eksena.

Natahimik ang dalawa. Halatang disgusto sila sa kakararating. Napaismid sila saka
nagkanya-kanyang subo ng pagkain.

"Well, masaya lang kami dahil magkakabalikan na si Max at Louise." Sagot ni Jean na
halata namang nagpapasuya.

Miranda shows disgusting look. Umangat ang kilay nito saka umismid. Simula pa man
noon, alam kong pinag-iinitan na niya si Max. She was my classmate in other
subjects before. Same kami ng university na pinapasukan and I know long time crush
niya ang ex fiance ko. At sa itsura niya ngayon alam kong nanggagalaiti na siya sa
selos.

"Oh really? That's so sweet. But I don't think so. Ang mga lalaki kasi
nagpapakalalaki lang talaga yan sila. At kapag nakuha nila ang gusto sa babae,
baboosh... Well, to be honest nanliligaw talaga si Max sa akin." She smile sweetly
to us.

Umigting ang tenga ko sa narinig at lahat kami napatingin sa kanya. Hindi ko

maiwasang magtaas ng kilay. Hindi malabong manligaw si Max sa kanya coz she has
that looks that a man could swoon over her. Pero si Max ay hindi mahilig sa babaeng
'no brain'. I hate to rant people but let me say this to her, she's not really a
genuine one..to be honest with myself, sorry for being judgmental pero she don't
have that X-factor. Typical na maganda at mababaw na tao. Lage siyang bagsak sa
klase because of her attitudes. Hindi nag-aaral ng mabuti at puro kaartehan lang
ang alam. And I know if Max will get along with her, isa lamang yong libangan. I'm
not being confident na ako lang talaga ang minahal ni Max pero I'm sure na ako pa
lang ang babaeng minahal niya ng lubos, nang higit pa sa inaasahan ko.

Hindi sila nakumbensi sa sinabi nito at napailing-iling na lang. But Miranda keeps
talking nonsense things at masyado lang nakakairita pakinggan.

"Uh enough Miranda. As you could see we are not interested. Max never court to a
woman. But one thing is for sure, Isa lang ang alam kong nililigawan niya and
that's Louise. Sorry, pero I'm not impressed. And to be honest, I hope you don't
mind..baka naman nag-aassume ka lang." Daisy spoke acidly. Ang pagiging prangka ni
Daisy ay sometimes nakaka-offend talaga. That's what I love something about her.
Yong pagiging prangka na hindi ko kayang gawin.

Miranda scowling to her. At nagpipigil naman matawa si Jean At Dane. Madalas talaga
nagkakaroon ng argument ang dalawa since college dahil masyadong epalogs itong si
Miranda. And Daisy doesn't want that kind of attitude. Kaya naman nag-aalitan ang
dalawa. Hindi man lang nakapagsalita agad ito sa pambabara ni Daisy.
"Come on Louise, let's go. May pag-uusapan lang tayo sandali." Anito at tumayo na.
I stood up immediately para sumama. She gave me that warning look and I became
puzzled.

Pagtayo ko ay bigla na lamang nahila ang scarf sa leeg ko dahil naupuan pala ito ni
Dane. In an instant natanggal yon sa leeg ko. And my neck show up in a broad
daylight with that complete marks, made by my darn ex fiance.

"Oh my gosh.. kiss marks. Ang hot naman pala talaga ni Max! Ni hindi nga ako
nilalagyan ni Noel ng ganyan sa leeg!" Namimilog na mga mata ni Jean.

Suddenly my face redden in mortification. Of course iisipin nilang we did romance

and yeah expected na ang kasunod non. Napangiti din si Dane.

"Well, I swear marami pa yan sa private part. Hahaha!" Nag-appear na naman sila ni
Jean.

My cheeks were hot now. Hindi sinasadyang masulyapan ko si Miranda and her eyes
plastered with so much jealousy. Kulang na lang sumabog ito sa subrang selos. Pero
wala siyang karapatan magselos dahil wala ni isang rason namagitan sa kanila ni
Max. Naghihimutok itong nakatitig sa akin at sa kabuuan ko. Hinila ako ni Daisy
palayo sa kanila.

"What do you think you are doing bhe? Ano? May nangyari na ba sa inyo ni Max? Kung
kelan wala na kayo, saka ka pa magpa-----------"

"Bhe, nothing's happen okay? I woke up without my awareness na meron na ako nitong
mga red marks. Ewan ko sa kanya. Hindi ko alam kung bakit ..kung bakit parang.." I
cut it off at nasapo ko ang noo sa subrang pagkalito.

"Baka naman masyado kang nagpapakita ng motibo!? O di kaya'y masyado kang

nagpapahalata na may feelings ka pa sa kanya." She accused. Napamaang ako. Ako nga
itong umiiwas. Naku diyos ko!

"Bhe kung alam mo lang.. kung alam mo lang paano ko siya iwasan. Pero it seems
that.. bhe ang hirap eh. Alam mo namang may nararamdaman pa ako para sa kanya." I
reasoned out. Napahilamos ako ng mukha. Ang hirap talaga itong situation ko.

She sighed then napakamot sa kanyang baba. She looked at me again.

"Paano kung sabihin mo na lang sa kanya ang totoo? Alam mo sa nakikita ko sa inyong
dalawa parang may mabubuo talaga eh." She crossed her arms, looking up then put her
hands down. Maging ito nalilito na rin. "It's better you will tell him the truth
than to be sorry and regret it for the rest of your life." She added.

Napayuko ako. Paano ko naman maitatama ang isang kasinungalingan na matagal ko ng

itinatago? Kung noon ko pa sana sinabi, may mababago ba? Iiwan niya parin ako. And
the worst would be.. is he would hate me forever.

Bumuga ako ng mabigat na hangin, "Kung sasabihin ko sa kanya mas lalo niya akong
kamuhian at baka isumpa pa niya ako sa galit."

Nasapo niya ang kanyang noo sa sinabi kong rason. Paulit ulit ko na lang itong
sinasabi noon pa man at marahil napuno na ito.

"And do you think kapag malaman niya ang totoo hindi ka niya mas lalong kamuhian?
Walang sekretong hindi nabubunyag. Ano ba kasing ikinatatakot mo? Na ano kamuhian
ka niya? O natatakot kang kapag nalaman niya ang totoo ay hindi ka na niya kayang
mahalin? Are you expecting him to come back to you?" Her questions caught me off
guard.

I startled. Umaasa nga ba akong manahalin pa niya ako? Oo maaari pero mas nananaig
parin ang takot. I'm afraid with myself. Ang takot na baka dumating ang panahon na
hindi ko na siya kayang pakawalan ay saka naman niya ako hindi kayang mahalin. Pero
diba nga pinakawalan ko na siya at walang planong balikan pa? Nalilito ako sa mga
nangyayari. Max was being caring and gentleman at the same time. What if he would
ask another chance? And what if he will find out the truth that I was keeping for
years?

I shook my head and blinked away. I was twisting my fingers now and bit my lip.

"I don't know bhe. I really don't know. Sige, magpapahinga muna ako." Tumalikod na
ako at hindi man lang ito kumibo. Sinundan na lamang siya nito ng tingin habang
naglalakad palayo.

**

Gusto kong pumunta sa terasa. Sabi Dane masarap daw manoud ng view doon.
Nagmamadali akong pumasok sa kwarto at doon dumaan sa kabilang pintuan. Pagpasok ko
pa lang sa loob narinig ko na ang pamilyar at baritonong boses na parang may kausap
at galit.

"No! I cannot guarantee my time for that. .." He paused, holding his phone.
Nakatukod ang isang kamay nito sa railings ng terrace. At nakaside view sa gawi ko.

Mukha siyang galit sa kausap. He looks dominant and very hunky. Yong tipong hindi
taong unreachable because of his gorgeous-handsome features. Ruthless and his jaw
line is very masculine. Bawat galaw ng muscles nito ay napaka-sexy tingnan. He's
wearing white sando and printed short. Na talagang bagay na bagay sa itsura niya.
Mas lalong lumakas ang aura niya kumpara dati at hindi ko mapigilang titigan siya
ng titigan.

"No way, let him be. My company doesn't need someone like him. If he back out
because I can't face him this time then be it. No further discussions--" He paused
again then his muscles flexed in a sexy manner. "I don't care if he's in demand in
music industry. Just let him sink in his own career.. That bastard, such a
conceited one---" Bigla siyang humarap sa gawi ko at nagtama ang mga mata namin.

Ganun pa din ang ekspresyon ng mukha nito pero nag-iba ang kislap ng kanyang mga
mata. I swallowed hard nang hindi man lang nito inalis ang mga mata sa akin. I
surrender, yumuko ako saglit at patay maling sumulyap sa ibang direksyon.
Nakakailang pa din ang mga titig niya na para bang may nais ipahiwatig.

"Okay fine. Bye." Yon ang mga huling kataga kong narinig bago nito ibinaba ang
tawag.

I cocked my head sideways, at sinulyapam siya. Pero sa beach na ito nakatuon.

Itinukod nito ang dalawang kamay sa railings at nagmasid sa palibot. Narinig ko pa
ang malakas ng hanging ibinuga nito. Lumapit ako sa kinaroroonan niya. Subrang
nakakabinging katahimikan na halos nanunuyo ang lalamunan ko sa kakatitig sa kanya.
Blown away pa din ako sa aura niya.

"Hmmm.. Max, okay ka lang?" I bit my lip. Bakit ko nga ba naitanong yon? As if you
care.. Paano kung yon ang isasagot niya?

Dahil may bakante namang bench sa may gilid umupo ako doon. Humarap siya sa akin at
sumandal sa railings. He looked at me blankly.
He sighed, "Just a light headache. But I'm fine." He replied.

Wala namang tonong sarcasm. Pero bigla akong nakaramdam ng pag-aalala at awa sa
kanya. Hindi naman siguro masama if I offer comforts for him. Bawi man lang sa
lahat ng effort niya sa akin.

I smile a bit, "Gusto mo massage kita? Kung okay lang sayo." Humihina ang boses ko
sa hiya at pag-aalangan. Parang ang awkward ng offer ko. Hindi ba masyadong halata?
His eyes left up with something delight pero saglit lamang yon pero ngumiti siya ng
tipid.

"And why not?" He smirked.

OMG! Nagblush ako. Lumapit siya sa akin at walang babalang humiga sa bench at
umunan sa mga hita ko. Dati ito yong madalas na ginagawa ko sa kanya. Yong
matutulog siya sa hita ko habang minamasahe siya with matching kisses. Pero now,
gusto ko lang sanang marelieve siya. He close his eyes and his sinfully handsome
face expose closer to mine. Hindi ko maiwasang mapangiti. Pero in fairness, may
parada sa loob ng dibdib ko. Kasi ang tambolan nag-uunahan. Parang tunog ng drum.
Parang kumakanta sa di ko maipaliwanag na dahilan.

Inumpisahan ko ng masahiin siya pero nanginginig yata ako at nanlalamig. Dios mio.
Why did I offer something like this? He chuckled. I frowned. Buti na lang nakapikit
parin siya. I'm wondering kung bakit siya natawa.

"You're shaking baby.." He said sweetly. Kinuha niya ang kamay ko and rubbed it
against his hand. At uminit yon. Minamasdan ko lamang siya. Bumangon ito. At
nagtataka lamang ako sa ginagawa niya.

"Just lay down. Mas gusto kong katabi ka kaysa e-massage mo ako." He's smirking.
Napakurap lang ako at napatingin sa squab. Malaki naman ang bench, hindi nga ganun
kahaba pero seriously kakasya kami dito? But..my heart is following at the thought.
He took the pillow.

Hindi ako makaimik pero humiga ako ng hindi ko maintindihan ang sarili kung bakit
ako sumunod sa request nito. Tumabi siya sa akin agad-agad, at kinuha ang ulo ko
para ilagay sa balikat niya. Nakatihaya ako at nakatagilid siya paharap sa akin.
Subrang dikit yong katawan namin at halos hindi na ako makahinga dahil sa lakas ng
kaba sa dibdib ko.

"I think mahuhulog ka dyan. Akala ko ba masakit ang ulo mo?" I asked habang
nabibingi sa riot ng dibdib ko.

"I'm getting fine." Anas niya sa tenga ko. Dumikit na yong mukha niya sa ulo ko.

"Max... max.. Nasisikipan ako. " Napalunok ako sa subrang kaba.

Nagulat na lamang ako nang bigla siyang tumayo. Galit? Tanong ko sa sarili. Pero
mas nagulat ako sa sunod na ginawa nito. Binuhat niya ako at hindi ko mapigilang
sumigaw. Dinala niya ako sa kwarto at nilagay ako sa kama. Nanlaki ang mga mata ko
sa ginawa nito. Anong binabalak niya. He smirk.

"Don't worry I'm not gonna rape you. Relax. I almost forgot na bawal ka pala
magipit. Sorry." Nakangiting tugon nito. Saka tumabi sa akin at yumakap. Asthmatic
kasi ako kaya bawal ang masisikip na space sa akin.

"Just give me a good sleep baby. Please.." He's begging. Sumeryoso ang mukha nito
at alam ko kung ano ang hinihiling nito.
Napakurap ako at pinilit ngumiti.

"Okay." I respond.

Ang tinutukoy nitong good sleep ay ang patulugin ko siya habang hinihimas ang
kanyang mukha at buhok. Yong hinahalikan ang tungki ng ilong at mata. Nakakailang
pero.. kailangan ko bang gawin ang bagay na 'to? Bago pa man ako makareact what he
requested for ay pumayag na ako agad. Yon din talaga ang lambingan namin noon.

Yumakap siya sa akin habang nakaunan ako sa balikat niya. At inumpisahan ko ng

himasin ang makinis niyang mukha. Namiss ko ito. Subrang namimis... I kissed him
softly to his nose and jaw line.

Siya parin talaga. The only one man that I have spend so much love..

***

**please VOTE and SHARE **

To those readers na hindi pa nakafollow, just follow me guys dahil baka magkaroon
ng restrictions ang chapters kapag explicit ang scenes. In the next few chaps,
rated SPG na..hehehe.

14- Jealous Causes Pain

"History repeats itself, first as tragedy, second as farce."

-Karl Marx.

**
Max POV
That was amazing. I had really had a good sleep. She's always been my comfort zone.
At kahit pasimpleng himas lang nito, narerelieve na ako. I don't understand why I'm
feeling like this. With just one simple touch and her warming smile makes me forget
everything, like all my heavy burdens was flashed out in an instant. I wasn't
moving on, not even close of forgetting everything. And I was a bit puzzle with all
of my next plans. What would happen after this reunion? We would have given a
chance to reunite but then the decisions were quite contradicting somehow.
I sighed. Maybe pagkatapos nito, we would go back to our own lives and live the
same way again. But..there's a big rejection in my mind. I think that wouldn't be
normal anymore after I've seen her then going back to the old routines. It's going
to be difficult. Yeah it is. And so far.. wala pa akong naiisip kung paano ko
lilitisin itong nararamdaman ko.
"Hey dude, we have a program tonight. I mean a kind of welcome party. " Umupo si
Romy sa tabi ko.
He looked tired, dahil kakapahinga lang nito galing beachball. I was just watching
over them for two hours hanggang sa sumilong na ang araw. Pero lumilipad ang utak
ko.
Rhean was sleeping there when I left. Nakatulog din pala ito sa tabi ko. Hindi
parin siya nagbabago, madalas parin siyang matulog like her favorite habit before.
Noon lage ko siyang nahuhuling natutulog sa sulok ng library. And up to now she's
still a sleepyhead one. I smile with the thought. Bukod sa mahaba niyang buhok wala
na akong ibang nakikitang pagkakaiba physically. Well, the mere fact that she's
beautiful and a lot prettier now than before makes me feel more attraction with
her. She's still sweet and caring. I can see the way she looks at me. Like kanina,
nakita niyang stress ako and she offered something that swearly makes me feel
better. And it works! Nakatulog ako ng more than three hours. That was an amazing
slept for six years in a broad daylight. Lage akong natutulog sa gabi, o di kaya'y
madaling araw dahil sa tuwing sinusubukan kong matulog na masilaw at maliwanag pa
sa sikat ng araw ay mas lalo akong nababagot. Hindi ako nakakatulog. That's why I
endured too much physical activities just to get drain, para lang makatulog ng
maayos. And I had the feeling that after this reunion, hindi na magiging normal ang
lahat. I wanted to have a sweet a revenge to her pero sa tuwing nakikita ko ang mga
mata niya, nawawala ang ideyang yon. Nakakalimutan ko saglit ang masakit na pang-
iiwan niya sa akin sa ere.
"Hey! Are you okay?"
Nauntag ako sa malakas na tanong nito. I suddenly turn my eyes on him and frowned
for a while. Did he say something? He laughed amusingly, which made me more
puzzled.
"Wala ka sa sarili. I'm talking to the person whom he wasn't exists. Are you
listening?" He asked smirking.
I looked away and showing nothing's expression. I heave a sighed, staring at the
ocean. Gumagabi na at marami paring mga tao sa beach, mas dumaraming mga kababaihan
na takot mangitim sa sikat ng araw, foreigners are the only exception.
"Si Louise ba?" Naitanong nito.
Romy knew about my hurtaches before. He even helped me to convinced Daisy, his
longtime girlfriend and my ex-fiance's bestfriend to tell me where the hell I would
find Rhean's place. Kung saan ito pumunta o kung ano ang nangyari nito pagkatapos
akong iwan. But Daisy never ever give me a hint. She was always denying where she
was and insisting that wala siyang alam. True or not, it doesn't matter anymore.
Coz I know if Daisy, was protecting her, may malalim na dahilan at sadyang
magkaibigan talaga sila.
"Maybe.. yeah," I smile bitterly, facing the cold breeze of air. I can't deny to
Romy about it. Alam na alam niya kung gaano ako kabaliw sa ex ko noon.
He sighed and following his eyes to the children throwing balls in the air.
"You still love her. And I know she's still have feelings for you." He added.
Paano naman niya nasabi ang bagay na yon? Alam ko sa sarili ko na mahal ko parin
siya sa kabila ng lahat. But speaking about her, she is unpredictable. Rhean is
full of mystery. May mga panahon at bagay na malalaman mong hindi mo aasahan. Like
before, we were so okay and loving each other peacefully and intimately like we've
knew each other so well. I thought that time, I've known her better than I did but
I was so wrong when he broke up with me without proper explanation. She left
without saying a word. Broke all her promises. And left just easy as that. Parang
wala lang sa kanya ang lahat. Ang lahat ng meron sa amin. Na ganun lang kadali sa
kanya itapon ang lahat ng pinagsamahan namin.
"No. You don't know anything about her. She's mysterious. Pabugso-bugso, moody at
minsan mahirap siya maintindihan na akala mo kilala mo na siya, yon pala hindi. I
wasn't expecting anything from her. I spoke then look at him, "And I don't fvcking
care." Dugtong ko na may halong poot.
He frowned and shrugged, "You wouldn't care kahit magkaroon sila ng feelings sa
isa't-isa ni Alvin?"
Bumangon ang inis ko sa sinabi nito. No way! I would not let anyone of the Sigma
men na sumalo sa kanya.
"That would never happen." I said firmly, feeling sure about it.
His lips lifted an audible smile, "Paano mo naman masisiguro ang bagay na yon?
Alvin is a type of a guy that easily to be with, a charming person, an ideal one.
Any woman could fall with his irresistible asset. Alam mo yan. And you knew the way
he looks Louise at the same time. There's an attraction. Sabi mo nga, Louise is
unpredictable and who knows.. besides wala na rin kayo diba? That would be easy for
Alvin."
Mas lalong nawala ang kumpyansa ko sa mga sinabi nito. It could be, may punto ito
pero hindi ko hahayaang mangyari ang bagay na yon. I grimaced at his direction.
"Are you supporting Alvin to pursue with Rhean?" I mocked. Then he laughed loudly.
Napatingin sa amin ang nakarinig sa malakas na tawa nito.
"Of course not. Alvin is also a friend but expect me that I'm hashtag-teamMAX for
Louise. Of course bestfriend siya ng fiance ko." He said grinning. Napaangat ang
kilay ko. May hashtag pang nalalaman ang isang ito.
"That's good. I would rather accept other man for her but not one of the Sigma men.
It's awkward." I pointed out. Kahit nga siguro ibang lalaki, hindi ako papayag.
Naiisip ko pa lang na may iba siyang lalaki ay parang pinapatay na ako.
"Anyway, I have to go. Daisy is waiting for me. Don't forget the mountain climbing
tomorrow." He stood up and leave. Sinundan ko lang siya ng tingin.
Bumalik na rin ako sa suit para magshower.

*_*
Rhean POV
I woke up na wala na si Max sa tabi ko. Bumangon ako para tumungo sa kusina. I
really wanted to have some fruit to eat. Naabutan ko si Alvin sa kusina preparing
for something. May niluluto siyang karne.
"Hi.. good eve." Nakangiti nitong bungad.
"Good evening too." I smiled widely. Kumuha ako ng maiinum sa fridge.
"You slept too much. Namamaga ang mga mata mo." He said habang nagsa-slice ng karne
sa maliliit na shape.
I chuckled, "Oo. Alam mo naman na antukin ako. Ano nga pala yong niluluto mo?"
Humarap ako sa kanya habang umiinom ng fresh milk.
"Ah sisig para mamayang gabi, pulutan ng lahat." He answered taking a brief glance
at me saka pinagpatuloy muli ang ginagawa.
Napakunot-noo ako. Inuman na naman? It's been three nights straight na lageng may
party sa gabi.
"Ano na namang meron?" Naitanong ko at humila ng upuan across to him.
"A message program. Yong mga sharing of achievements, anything, history again and
speaker ang leader, si Reeve. Gaya ng nakagawian. Tapos setting for the next
reunion. Syempre pagkatapos non, may mga inuman at kainan. Nagluto na lang ako ng
ibang dish maliban sa pina-cater para sa party." He replied. At busy parin sa
ginagawa.
Ah kaya pala. "Bakit last night na ba ng reunion para e-discuss ang bagay na yan?
It's been three days pa lang naman diba?" I frowned.
Sumulyap siya sa gawi ko at tipid na ngumiti.
"It's actually gonna be busy after this. Magka- conduct ng mga physical activities
like parallel gliding, rock and mountain climbing, etc. It will start tomorrow.
Meron kasi yan dito. This place is a lot to explore. Not an ordinary resort gaya ng
iniisip natin."
Sagot nito.
Tumango-tango ako. I slice the piece of apple into pieces. Adventurous nga ang lahi
nila Reeve, including my ex kasi naiisip nila ang ganitong sports. Very
interesting. I don't think so makakasama ako, hihikain lang ako doon.
"Ah okay." Sagot ko while eating fruits.
Magsasalita pa sana ako nang biglang may sumulpot sa kusina at agad tumungo sa
fridge. Max!
Parang walang nais magsalita but Alvin showing a very cool expression while Max,
was a bit disgust. I saw his jaw move, it flexed just the way if he's mad. He was
looking something inside the fridge.
"Hey, you're looking for something?" Alvin asked causally, hindi man lang napansin
ang bad mood ni Max.
Napakurap ako nang sulyapan ako nito ng kakaibang tingin, which made me stiffened a
bit. Parang galit? Kanina ang lambing nito, ngayon parang nasapian na naman. Max
really have an irrevocable attitude. Mahirap na siya kausapin. Ibang iba noon. Pero
ako naman ang nagpabago sa kanya. Dahil iniwan ko na lang siya bigla at sinaktan.
This is all my fault. Kasalanan ko ang lahat kung bakit siya nagkakaganito. He
turned a cold hearted man. Pero alam kong may puwang parin ako puso niya.
"I need a beer. A can beer." Sagot nito at inirapan ako. Hindi man lang nito
sinulyapan si Alvin.
"Naubusan yata. Mamaya marami sa party. Just wait for it." Natatawang sagot ni
Alvin. Isinalang na nito ang mga niluluto.
"Urgghh. I just can't wait. I'll better go the hotel and order something a drink."
Anito at umalis. Iniwan ako ng isang nakakapatay na tingin bago tuluyang umalis.
Nagkatinginan kami ni Alvin and he just shrugged.
"Jealous. He's jealous. Better you talk to him for that. And explain that were only
friends." He said, suggesting the ideas.
I sighed. Why should I? Hindi ko na siya boyfriend. Isa pa, wala akong dapat
ipaliwanag.
"There's nothing to explain, Alvin. Hayaan mo siya." I said at tumayo na rin para
tumungo sa kwarto.
I need a warm shower. Gusto kong mahismasan sa isang katotohanang hindi ko magawang
harapin sakali man.
"Akyat muna ako. Titikman ko yang niluto mo mamaya." I said lightly.
He chuckled, "I'll be glad if you will."
Alvin shows his complete set of teeth. Very humorous person.
**
Naabutan ko siya sa kwarto, nagbibihis ito ng casual faded pants and white v-
neckline shirt. Hindi ako kumibo and took some dress to wear before I'll get inside
the shower room.
"You're flirting with him. How does it feels flirting somone, especially your ex
fiance's friend? Does it feels good?" He mocked acidly, glowering at my direction.
He release a taunting smile.
I paused, his questions rose my mood into anger. Anong flirting ang pinagsasabi
nito? Yon ba ang pagkakakilala niya sa pagkatao ko? I was hurt. Ang baba na pala ng
tingin niya sa akin. Diba yon naman ang gusto ko? Ang kamuhian niya ako sa paraang
gusto at alam nito? Pero bakit ang sakit marinig? I closed my eyes tightly,
counting numbers to calm myself. I shook my head, as I held my dress tightly. No..
hindi dapat ako nagpapakita na affected ako. Sabihin na niya ang gusto niyang
sabihin, masakit man o mas masahol pa wala na dapat akong pakialam.
Hindi ako kumibo, tuloy-tuloy ako sa ginagawa. Pinipigilan ko ang sariling maiyak o
magpakita ng emosyon sa mga paratang nito.
Papunta na sana ako sa shower room nang hawakan nito nang mahigpit ang braso ko. I
look at him, without emotion sabay titig sa kanyang kamay sa aking braso. He's
clasping at my arms, giving me pain in my muscle. He clenched his jaw.
"Do you like him? Did you two have an affair?" He asked through gritted teeth. His
eyes were cold as ice, that could freeze the whole summer season here in this
entire island.
Bumuga ako ng mabigat na hangin. I looked away, sabay hablot sa kamay.
"It's none of your business, Max." Madiin kong pagkakabigkas. I look into his cold
eyes. He swallowed. And I was catching my breath too. Nagkasukatan kami ng tingin.
"Matagal ko ng tinapos kung anong meron tayo. I guess wala ka ng pakialam pa sa
buhay ko. Kung ano man ang pinanggagawa ko." I continued.
His eyes snapped with anger, frustration and pain. Kung may paraan lang sana na
hawiin ko ang mga masasakit na nararamdamang yon, ginawa ko na. Pero kailangan.
Nasasaktan din ako, mas masakit para sa akin na nakikita siyang mesirable dahil sa
akin pero there's no other way to avoid him. Mas mabuti na ang ganito. Mabilis na
akong tumalikod.
"I just want to make it sure that he's not your another victim. " Pahabol nito. I
stop walking and pause. Victim?
"Alvin is a good friend of mine. He don't deserve you. He's too nice, para
paglaruan mo lang." He continued, that was harshed and frank. Pero let him judge
me. I shouldn't be affected. I wouldn't be mind even if it takes so much hurt to my
pride.
I sighed, a tear fell on my cheek. I bit my lip to stop myself creating a sound.
Pumasok agad ako sa shower room at malakas na isinara ang pinto. Nanghihina akong
napasandal sa pintuan. I slowly sliding my body down to the ground. Saka ako umiyak
sa subrang sakit na nararamdaman. Napahagulhol ako sa kamay. He's a beast. Ang
sakit niya magsalita. Ganito na ba ang sweet and caring na Max na nakilala ko noon?
Ang minahal ako ng lubos, ang nagpasaya at nagpaikot ng aking mundo? At ito na siya
ngayon. Ito na ba ang ganti sa lahat ng ginawa ko sa kanya noon?

I cried helplessly.
**
**please VOTE and Share **
Thanks.. ❤❤❤

15- Truth or Dare

" I will far rather see the race of man extinct than that we should become less
than beasts by making the noblest of God's creation, woman, the object of our
lust."
Author: Mahatma Gandhi
**

Rhean POV
Buong gabi, wala akong ibang nakita kundi si Max at Miranda ay magkasama. They are
almost kissing sa lapit ng mga mukha nila. I feel so jealous. At kahit wala akong
karapatan sa kanya pakiramdam ko gusto kong sabunutan si Miranda dahil sa kalandian
nito.
"Relax lang dear. Sa huli, ikaw parin ang pipiliin ni Max. Asa pa ang malanding
yan." Bulong ni Wella sa harapan ko.
In this round table, kasama ko sina Dane, Wella at Daisy. We are all girls talking
our own interest and just drinking a ladies drink dahil ayaw ng mga fiance nila na
malasing sila sa hard na inumin. Pasimple lang ako sa pagmamasid sa dalawa pero
napapansin parin pala nila. Sa tuwing sumusulyap ako sa kanila, ang isang pares ng
mga mata ay nanunuya at nanadya itong tumitingin sakin. Halatang nagpapasuya. Patay
mali lang ako kahit masakit.
I smiled bitterly, staring blankly at the goblet that I was holding.
"No. I wasn't expecting that. Let them be. They have all the right to do what they
want." I replied to Wella.
Katatapos lang sa speech ni Reeve at marami pang mga topic na pinag-usapan pero
wala ni isa akong natandaan dahil lumilipad ang utak ko kung saan-saang lupalop. It
feels so distracting seeing them together sweetly as if sila lang dalawa ang nasa
palibot.
Nangalumbaba si Dane sa harapan ko. At pinagmamasdan lamang ako.
"Actually oo wala ka naman talagang right. Pero matitiis mo bang pagmasdan na lang
sila?" Nalulungkot na tanong. They are all supportive. In the other side of this
unwanted reunion, may natagpuan akong mga mabubuting kaibigan. It's okay. It's just
another experience that would pass by in our lives.
I took glance at her and smile, "Hayaan mo na. May mga bagay talaga na hindi mo
kontrolado. What am feeling now..doesn't matter anymore." I said. Hindi naman
talaga mahalaga itong nararamdaman ko. Anong silbi nito kung wala naman akong
karapatang magselos o magalit diba?
"Duhhh.. lalaki lang yan. There's plenty of fish in the sea. Tama na nga yan bhe,
mag-enjoy na lang tayo dito." Daisy spoke lively. And everyone agrees to her.
Ibinaling ko ang atensyon sa pakikipag-usap sa kanila at dahil sa mga funny stories
ni Wella at Dane nawala sa isip ko ang dalawang naglalampungan. Sumali na rin sa
usapan sina Van at Sui kaya mas lalong naging masaya ang usapan. Halos magcrack na
yong panga ko sa kakatawa. Saglit kong nakalimutan ang tensyon naming dalawa. Van
and Sui keeps throwing their punch lines kaya lahat kami tumatawa ng malakas.
Nakakakuha na kami ng atensyon sa ibang mesa.
"Can I join here? Ang saya-saya na dito eh." Alvin was smirking.
"Sure. " Sabay-sabay naming pagpayag.
He suggested to play spin the bottle. And everyone agreed. Dahil si Alvin ang nag-
suggest siya ang unang naglaro. Nag-uumpisa na nitong inikot ang wine round bottle.
And it stopped to Dane. Nakahinga ako ng maluwang dahil hindi sa akin tumama.
"Okay, thruth or dare?" Alvin asked while smirking.
She smile and drink some tequila. Medyo natatamaan na ito sa alak.
"Hmm. Truth, oppppss.. make sure na walang offensive na questions, huh? Stick to
the rules Alvin or else ipapakain talaga kita sa pating." She warned. Nagtawanan
ang lahat.
"Okay, okay. Who was your first boyfriend?" Kaswal na tanong nito.
"It's Jude, hindi niyo kilala. So ako naman." Sagot nito at hinawakan ang bote para
iikot.
Napalunok ako. Sana huwag muna sa akin. Natatakot ako sa mga dare nila at kung
truth man, I don't want a personal questions. But am here to enjoy so dapat game
lang ako. The bottle stopped, pointing to Daisy. Again, I sighed in relief. Dare
ang pinili nito at ang utos ni Dane ay inumin ang buong can ng beer and yeah she
did. Mabuti na lang hindi ko turn ang dare na yon. Baka nagkataong lasing na ako
ngayon. And the game went on and on. Haggang sa dumating sa turn ko at si Wella ang
nakatakdang magtanong.
"So ano truth or dare?" She asked naughtily na may halong pilyang kindat. I
swallowed hard.
I don't want some personal questions. Hindi rin naman siguro masama ang utos nito.
"Ahmmm.. okay, dare. " I replied. Kung ano man ang utos nito ay kakayanin ko.
But she smile playfully, yong ngiting may nanaising makuha o gustong mangyari na
naaayon sa kapilyahan nito. She's grinning sabay sulyap sa kalayuan ng table namin.
"Kiss Mr Max Levine." She dared. At nanlaki ang mga mata ko. Nalaglag ang panga ko
sandali. I glance sideways at him and still on Miranda's side, hindi ko alam kung
ano ang pinag-uusapan nila pero I can sense na masyadong kapit na kapit na sa kanya
si Miranda and still they're flirting with each other.
"Hey that's unfair, Wella. That's an exception. " Si Alvin mismo ang tumanggi. But
Van and Sui declined at gusto nilang mangyari yong dare dahil lahat naman daw
ginawa. At wala namang rules yon.
"Max is single and also Louise. At wala akong nakikitang mali don. Why Alvin are
you jealous?" Sarcastic nitong baling kay Alvin. Sadyng mataray talaga si Wella at
isa pa nakainum din ito. Alvin shows disagreement. And I don't want them to quarrel
for this kaya I decided to do the dare.
"Okay I will." Matapang kong sagot.
I stood up. But Wella called my name. I turned my back on her.
"Not just a kiss, a torrid kiss. Passionate and something like a mind blowing
kiss." She's smirking.
Siniko siya ni Daisy sa tagiliran. I sighed at walang pag-aatubiling lumapit sa
kanya. I smiled standing in front of him. He's frowning. Hindi ko pinansin si
Miranda at walang babalang hinila ko ang braso niya para tumayo. Sumunod naman agad
ito. I bit my lip. This is it gagawin ko na talaga. . I sighed. I look at him
nervously.
"What are-----"
Hindi na nito nagawang ipagpatuloy ang sasabihin nang bigla ko na lang siya siniil
ng halik. At first nagulat ito but he expertedly play his tongue inside my mouth
and pressed me more towards him. Masyado siyang naging mapangahas at nararamdaman
ko ang braso nito na mahigpit na nakapulupot sa bewang ko. Nag-init ang buo kong
katawan. Nalasing ako sa matamis na halik nito. I respond the way he's kissing me.
I clung my arms on his neck, forgetting the idea that we're on the public place
surrounding by lots of people here. All I really wanted to do is to grab this
chance for a solid kiss of hunger. My stomach churned, like there's butterflies
inside my ribcage. The heat sensations travelling through my spine and it feels
like all the senses of body came alive. My limbs were getting weak. I felt like I'm
going to explode. I really wanted this. Not just this but the whole of him. I moan
loudly and have no idea why I did that. I clung on her more dahil feeling ko
matutumba ako sa panghihina.
Biglang may malakas na umubo sa tabi namin. At bigla na lamang akong natauhan. At
itinulak ko siya ng malakas.
"I think you two need a room." Si Reeve, na may halo pang pilyong ngiti. He tap his
shoulder. Max shows frustration sa ginawang pangingistorbo nito. Namula ang buo
kong mukha at nasulyapan kong sina Wella at Dane ay pawang nakangiti. I felt so
mortified to all the people around. Miranda shot a glare at my direction.
When I looked at him, iba ang expression ng mga mata nito. It was depth.
"Am sorry, it was just a dare, part of the game." I said cooly then walked out.
Hindi na ako nag-aabalang lumingon o tingnan ang reaksyon nito sa sinabi ko. Hindi
dapat ako nagpapakita ng motibo na gusto ko parin siya. Hindi lang gusto kundi
mahal ko parin siya kahit alam kong hindi na nararapat.
Pumasok ako sa kwarto at agad naligo upang mahimasmasan.

**

Max POV
'Am sorry it was just a dare, part of the game'
How I would forget that? Pagkatapos niya ako halikan sa harapan ng maraming tao and
enjoyed her part then sasabihin lang niya sa akin na isang laro lamang yon? How
could she do this to me? Pinahiya niya ako and worst she hurted my ego. Dam'n!
Nag-walked out ako at sumunod naman si Miranda.
"Hey! Where are you going? Don't tell me affected ka parin sa babaeng yon? Remember
Max, iniwan ka niya noon."
Sumusunod siya sa akin habang sinasabi niya sa akin ang bagay na yon. At mas lalo
lamang nadadagdagan ang init ng ulo ko.
"Well it's not your concern anymore!"
I blurted out when I turn my back on her then continue walking papunta sa
resthouse. Pero sumunod parin ito.
"Well it's my concern coz I care for you." Anito habang nakasunod.
Nah. I hate it. It's fvcking drama. I never response at patuloy ako as pag-akyat sa
hagdanan. Nang malapit na ako sa kwarto, bigla na lamang akong hinila nito sa
braso. Nababagot ko itong nilingon. Ang pinakaayaw ko sa lahat ay yong
pinapakialaman ang personal kong buhay. Especially this woman na hindi naman naging
bahagi ng buhay ko.
"What!?" I asked irritatingly.
She smirked, "Let's get revenge. I mean you can use me para gantihan siya."
I frowned. Hindi ko naiintindihan ang sinabi nito. Nagkatinginan kami and still
she's wearing a smile. I sighed and look at her with the questioning stares.
"Look, I'm just being friendly here. Ang gusto ko lang naman magantihan siya sa
lahat ng ginawa niya sayo. You don't have to like me Max. Let's call it a deal.
Paseselosin natin siya at ipakita sa kanya na nakaget-over ka na sa kanya." She
offered smartly.
Well not bad. Gusto ko rin namang malaman kung hanggang saan siya dadalhin sa
pagtitiis sa kanyang nararamdaman para sa akin.
I sighed, "Then what? I can't let you pretend to be my girlfriend. I still have
respect with your cousin. And to tell you frankly, I don't have any attraction on
you. "
It's not mean. I was just being frank. Hindi ako nagpapaasa ng babae at lalong lalo
hindi ako nagseseryoso. There's sadness in her eyes but still her determination
this what we called deal is stronger than my doubts. Whatever her intentions was,
it doesn't matter anymore.
"Well, let's just say na put on a show. Just kissing in front of her, then.." She
sauntered on me and reach my lips with her fingers. "Just in case you want me to
sleep with you then I'm game on it." She whispered and smile seductively. Which was
made me annoyed a bit. But she has a point.
Then without a single response I grab her arm papunta sa kwarto. I opened the door
and I've heard a water flows inside the shower room. It's her. Biglang huminto yon.
At aakmang bubuksan na nito ang pinto, I suddenly grab Miranda's neck and kissed
her abruptly. The taste of her lips makes me want to stop it. It smells alcohol,
ibang iba. Hindi ito ang lasang gugustuhin kong halikan. It was entirely different
sa pinagsaluhan namin ni Rhean kanina.
"Uheemm."
Saka ko lang itinulak ng marahan si Miranda nang tumikhim ito. She's wearing a
robe standing there crossing her arms in front of us. Her eyes shows coldness.
Emotionless. But I can sense something pain in her eyes but she's deceiving herself
about it.
Miranda gives her a winning look and smile.
"Well we are going to sleep here. Malaki naman ang sofa para sayo." She said
grinning.
Urgh. Bakit niya sinabi ang bagay na yon? Rhean would definitely didn't like that
idea. And that wouldn't happen. But I would like to see her reaction.
Tumaas ang kilay nito and gives her saccharine smile. And that's what I'm thinking.
Her eyes are just plain but hiding her real emotions. She's jealous, I knew it.
"Well sorry Miranda I cannot let you sleep here. This is my own room at kung kating
kati ka na makatabi si Max, why not sa kwarto mo na lang?" Mataray nitong sagot at
taas noo parin.
Well that's my girl, palaban. Pero ang ikinaiinis ko lang ay ang pagtataboy rin
nito sa akin. Really? She's willing to sleep me with this kind of clingy woman? I
gritted my teeth. For not showing what she's really feeling right now.
"Really? But what if we wanted to sleep here? Don't tell me you would sleep beside
us?" That's a total mockery. It really pissing me off with her stubborn attitude.
Miranda widen her smile even more for supporting her drama.
She snob and sighed, "Then fine, both of you can sleep here. Matulog kayo dito and
I'll just find a room for myself." Walang gana nitong sagot.
She opened the closet and pick some pajama and shirt. I frowned. What did she mean?
"Then where are you going to sleep?" I asked. I felt bothered.
"Kay Alvin. Makikishare na lang ako ng room sa kanya. I can't share a room to
those couples." She said as if she was so sure about it.
Umalis siya na nakaroba lang dala ang susuutin niyang pantulog. Mas lalong umakyat
ang dugo ko sa ulo. What was she's thinking with? She will sleep with Alvin?
"And where do you think you are going woman?" My voice roared the entire room. My
eyes got fury looking at her.
"Lalabas. Eh diba dito kayo matutulog? Then I'll give you privacy." She hissed.
I grab her arms papunta sa akin.
"Miranda you can leave now." I said, giving her warning look. Gusto niyang tumanggi
pero sa nakikita niyang reaksyon ko ay parang natatakot na itong magsalita pa. She
left disgustedly. She span and walked out the room.
"Oh bakit mo pinaalis? Akala ko ba matutulog kayo dito!?" She exclaimed.
I gritted my teeth and grab her waist instantly and smile devilishly at her. Her
eyes widen in shock. She gulped.
"Now you'll be punish for being stubborn,woman."
Then I smash her lips, pressed it hard for showing that she's messing the wrong
man.

****
To be continue.. please vote and share ** thanks ❤❤

16- Mountain Climbing

" Our vanity is hardest to wound precisely when our pride has just been wounded."

Author: Friedrich Nietzsche

***
Rhean POV
Day four.
Everyone is preparing for mountain climbing today at doon daw matutulog sa bundok.
May kanya-kanyang tent na ang nilagay doon. One pair each tent. At hindi ko alam
kung kanino ako makikisukob ng tent mamaya. Malamang kay Max na naman. Alangan doon
ako sa mga couple makikisuyo. Naengganyo lang akong sumama for self discovery about
the place. Seeing beautiful natures around will make my mind working and it makes
me feel refreshing. Maraming pumapasok na idea sa paggawa ng script or stories
kaya minsan in London, nagkakaroon ako ng time for myself. Let alone discover the
ventures in life. I did travelling different places for new creativity that I can
relate or even not as long as nagagawaan ko siya ng summary ang isang event,
places, things and of course people. Even something that caught in my eyes like
kids running to the beach and couple walking down, holdings hands like apocalypse
would fallen for them to make apart. Certainly, I am very a hopeless romantic
person. That's why it leads me into writing different love stories that wishing to
be mine.
And maybe, sa pagsama sa ganitong adventure makakalimutan ko sandali ang pressure
and tension between us.
I sighed. He was so harsh last night. Akala ko itutuloy niya ang bagay na yon and
I was a willing victim.
Malapit na sana. Malapit na na malapit. And why I had this feeling na
panghihinayang na hindi natuloy yon last night? Ipinilig ko ang ulo sa ideyang yon.
I must stop imagining him.
...
He kissed me hard.. pakiramdam ko masusugatan na ang labi ko sa ginagawa nito. I
pushed him away but he's hard as brick like I was pushing with the concrete wall.
"Max-------"
He smashed my lips again and put my legs between his waist. Nanlaki ang mga mata
ko. It feels like my whole system would explode sa ginagawa nito. My heart rocks
the world of thumping so loud like playing with a hundred drums. Mas lalo akong
nabigla nang masahiin nito ang dibdib ko at nararamdaman ko ang matigas at malamig
na wall sa likod. Goodness I was so cornered.
"Shi't! How can I stop this?" He murmured while travelling his lips down to my
neck.
Napaliyad ako at napakapit ng husto sa balikat niya. Para akong bata na
nakalambitin sa kanya. But I didn't mind. I love what he's doing. Nagmumura ito
habang marahas at nanabik na hinahalikan ako. Pinisil pisil niya ang aking dibdib.
I wasn't wearing a bra, tanging underwear lang at nabalot lamang ako ng kapirasong
roba. Nag-iinit na ang buo kong katawan.
"These kiss marks are not enough for punishment.." He said hoarsely at walang plano
itong itigil ang nasimulan. And I don't have plans to stop him either.
He suddenly removed the robe and threw it somewhere. I was been so careless. Dam'n,
I've heard a soft moan which was came from with me.
He put me on the bed and began romancing me here. He's stroking my breast
sensuously while kissing my neck down to my cleavage. I arch my back para mas
maramdaman ang kanyang labi. At naramdaman ko ang kanyang matigas na bagay sa
dumadapo sa ilalim ng aking puson.
Napasinghap ako nang biglang salakayin nito ang aking dibdib gamit ang kanyang
mapusok na labi.
"Max.." Anas ko at sa tuwing binabanggit ko ang pangalan niya mas lalo siyang
ginaganahan sa kanyang ginagawa. He's playing with my nipple using his expert
tongue and it gives me tingling sensation all over my body. Palipat-lipat ang
bibig niya sa dibdib ko. He sucked it like a hunger baby and licked it rushingly.
Then met my lips again.
This time I move my hands on his stomach and his body, removing his tight shirt.
"Dam'n Rhean!" He murmured while kissing me everywhere.
He's half naked. He is sucking my erect breast again while his hands moving down to
my panty. Hinimas niya ang ibabaw nito at para akong mababaliw sa kiliting hatid
nito. I bit my lip hardly and he such an expert beast. He slid his fingers inside
and start touching me there. He's stroking it side by side of my womanhood.
Mas lalo akong nagliliyab and called his name again and again. Kalaunan ipinasok
nito ang daliri sa loob. And I arch my body up.
"You're fvcking wet baby...Dam'n."
He murmured. And now he's moving his ring finger to inside and I moan out loud. It
hurts but it's giving me pleasure at the same time. At first it was slow pero mas
lalo na nitong binilisan ang galaw. He put the other finger and he move it expertly
habang kinakagat kagat nito ang nipple ko.
"Max.. please.. "
Pakiramdam ko may sasabog na kung ano sa pagkatao ko. Hindi kami umabot sa
ganitong eksena noon. He was always been a gentleman and caring to me. But this
side of him makes me weaker at most. And I am out of control. I was losing with
myself.
"Max.. please.." I begged again and don't know what I'm begging for. I want him to
do something.
"Tell me that you wanted it baby.. hmm.." He said teasing me badly.
He was making a kiss marks again! And I don't care dahil binabalot ako ng samo't-
saring mga kiliti. I felt like I am gonna explode.
"Yes...yes I wanted this.. please do something.. Max!" I begged harder.
And he move it faster. He met my lips again at nasabunutan ko ang kanyang buhok
dahil sa matinding sensasyon. Napaliyad ako nang maramdaman ko ang isang bagay na
malapit ko ng maabot. But nabitin ako when he stop.
"Why did you stop?" I asked disappointingly. He released a naughty smile.
"It will be more exciting if I'll drive you towards pleasure baby.." He murmured
removing his pants off.
Habang nakikita ko ang malaking umbok doon mas lalo akong na-excite sa first time.
His eyes were clouded with lust and passion of desires. At kung ano man ang nais
niyang mangyari ay nais kong magpatangay at isuko ang sarili sa kanya.
Pumaibabaw siya sa akin. And we're not breaking our eye to eye contact.
When we heard the loud bang of out of the door. We both pause.
"Max! Max! Max! "
It was one of the Sigma men shouted outside the door.
"Shi't! What!? " Iritado niyang sigaw dito na halatang nadisturbo. Hindi siya
umalis sa ibabaw ko at hindi rin ako nakagalaw agad.
All my excitements fell off the ground like I was splash with the cold water.
"Max, just get Jacob out of the mess!" It was Van's voice.
Suddenly I pushed him away and pulled my panty up. Tumayo ako at pinulot ang roba
para isuot. Itinaas din nito ang pantalon at iritableng iritable ang mukha. Panay
ang mura nito. At galit na binuksan ang pinto.

....

"Rhean! Are you done?"

Nauntag ako as malakas na sigaw nil Daisy sa labas ng kwarto.
"Oo heto tapos na. Just wait." Pinakahuli kong nilagay sa bag ay ang paborito kong
libro.
Siguro kung hindi kumatok ng pinto si Van kagabi matutuloy na sana yong ginawa
namin ni Max, isang intimate moments na mahuhulog na sana sa pagkawala ng virginity
ko. I sighed. Van is sometimes an angel in disguise. Nalasing daw si Jacob kagabi
at nakaalitan yong isang foreigner at nagkaroon ng gulo. Si Reeve daw ay may
kasamang babae pag-alis sa party at hindi na daw mahagilap, malamang gumawa na ng
mga kababalaghan. Ganun naman talaga ang mga lalaki at yong iba naman ay
nagsilaparan na kasama ang mga partners nila. Hayy. ..
Paglabas ko ng kwarto, tumungo agad ako sa sala at lahat nakabihis na ng sapatos
and shorts. Yong iba nakajogging pants. I'm wearing a maong short and of course a
shoes na binili pa dito sa isla dahil hindi ako nakadala. And a simple white T-
shirt at jacket na rin na itinali ko sa aking bewang at packbag. I tie my hair in a
bond. Then simple sunblock lotion. At wala ng aning aning pa sa mukha.
I saw Miranda na palihim akong iniismiran. And I know why. Kaya keber na lang.
Palihim kong sinusulyapan si Max na kausap si Reeve at ang Zamora men. Hindi niya
sinasadyang masulyapan ako at agad kong ibinaling ang mga mata sa ibang deriksyon.
My cheeks flushed. And I hate it. At kahit hindi ko siya nasusulyapan, feeling ko
may mga matang nakakatitig sa akin. Minsan nakakaconscious din.
"Hep----- before tayo umalis. I'd like to take some photos.. all of us! Come on
guys, I'll add this to my journal."
Nag-umpisa nang kumuha si Daisy ng mga pictures sa amin. May mga wacky and stolen
shots pa.
"Rhean and Alvin! Smile!"
Ngumiti lang ako habang katabi si Alvin. When I took glance at him I caught him
staring at us with his acid look. Goodness! Ang sama na naman ng tingin niya sa
akin. Minsan gusto kong isipin sa sarili na nagseselos siya kay Alvin. Sasabihin na
naman niyang naglalandi ako. Blah blah blah..
After that umalis na kaming lahat. I bring my own digi cam para kumuha ng iba't
ibang views na madadaanan at kinuwentas ko ang sling nito habang naglalakad. This
island is so huge. Nasa likuran ako at halos sabay ko sa paglalakad sina Van at Sui
na nagkukulitan. Nasa unahan si Reeve together with Max and the other Sigma men.
Yong mga kababaihan naman ay panay ang selfie sa kani- kanilang hightech phone.
"Bhe sabihin mo lang kung napagod ka na sa paglalakad hah? Baka hikain ka dyan."
Paalala ni Daisy habang humahawak ng video.
I smile, "Don't worry nag-eenjoy naman ako. Saka di naman mainit." Sabi ko na
napasulyap sa paligid. Medyo cloudy naman kasi.
"Van! Van! Basahin mo yong sign!" Sigaw ni Sev sa kalayuan na halatang nang-
aasar.
May sign kasing nakalagay at warning na may lugar na hindi dapat puntahan dahil
delikado. Tiningnan ni Van ang sign. Tinutukan niya ito saglit and then his eyes go
back to Servo.
"Gago! Of course I knew it!" He shouted back at napuno ng tawanan ang lahat
including me.
Slang pakinggan yong pagkakasabi niya ng gago. Hindi kasi sanay si Van magtagalog.
He is dyslexic. Hindi siya marunong bumasa if walang color coding or something
special learning for dyslexia sickness. Actually it's a common disease that have
different function of the two brain halves. May similarity ang dyslexia sa
dyspraxia. Hindi sila mentally handicapped pero they have lack of automaticity,
have short memory and also struggling reading and speaking, phonological problems
and all those stuffs. Pero may mga special skills sila. Likes for instance,
creative silang tao, artistic and determined. Magaling sa combination, they have
ability in fast multi-sensory combination. Just like Tom Cruise, magaling siya na
actor but don't know how to read normally. He graduated high school na hindi parin
marunong bumasa. He had also difficulties in his roles at first stage as an actor
pero ngayon isa na siyang veteran na Hollywood action star. Kahit si Orlando Bloom
meron ding ganung difficulties. I have read books some of the poets and authors who
have also dyslexia disease. Kahit si Leonardo da Vinci, meron din siyang
difficulties in learning but he's a great painter of all time, he wrote his notes
backwards from right to left in a mirror image. His works was still preserved. Si
Thomas Edison, isang dyslexic at kahit si Albert Einstein, he couldn't read until
the age of nine pero isa siyang genius na scientist. At marami pang iba.
Kaya hindi hadlang ang meroong ganun. Normal naman sila mag-isip. May mga
specifications lang talaga sila kung saan sila magaling. Hindi sila generalize na
tao. Ganun si Van, he have some trouble in language and reading. Minsa mahina din
ang catch up niya and less understanding in emotion. Pero he's a sporty one, an
athletic and also sand painter.
I sighed. Patuloy ako sa paglalakad when I saw a snake sa gilid ng puno. So I stop.
My breath stop for a while and my heart was pumping so loud against my chest. It
was big as my wrist. I swallowed hard and my eyes were widen in fear.. Kinabahan
ako nang makita siyang papunta sa akin.
Tutuklawin ba niya ako? He's crawling papunta sa akin... Diyos ko po!

What am gonna do?

"Ahhhhhh!!!!"
I shouted from the top of my lungs and everyone stop walking.
"Shi't!" I heard it from him.
Hindi ako nakagalaw when Sui suddenly got rescued me dahil siya naman ang
pinakamalapit sa akin. Pinalo niya yong ahas. Pinagtulungan na rin ng karamihan. At
agad kong niyakap kung sino man yong humablot sa akin sa gilid dahil sa takot at
saka na ako tumingin sa ahas nang wala na itong buhay. Pero saglit lang yon dahil
takot ako sa dugo. Isiniksik ko yong mukha sa matikas at malapad na dibdib nito and
he's scent is very familiar to me. Naramdaman ko ang braso niya na pumulupot sa
bewang ko. And I feel comfort and safe. I felt so secured now. Masarap sa ilong ang
perfume nito kaya mas lalong humigkit ang yakap ko dito but when I realized that
this wasn't right baka kung sino itong kayakap ko, I suddenly pulled myself slowly
and looked up to him kung sino ito.
And yeah it's him! As I expected. He looked at me without expression on his face
but there's deep meaning in his eyes.
"Next time be careful. Let's go." Anito na inalalayan ako. Napaawang ng konti ang
bibig ko. Napakurap ako then I bit my lower lip when I feel his arms sneaking in my
waist. Mas lalong tinambol ang puso ko, kaysa takot kanina sa ahas. Piste naman uh.
Pasaway itong puso ko.
From the corner of Miranda's eyes, I saw the fire in his eyes because of jealous.
And I only smiled secretly to her as a respond. And this time nakaganti na rin ako
sa panunuya niya sa akin kagabi.

Akala mo huh? Hnmm.. . bruha!

Max is with me.. and still with me for this whole time.. Manigas ka Miranda!

...****

#TeamRHEAN!

It's going to be..

#RheanversusMiranda

**please VOTE and SHARE**

GUYS.. keep voting and sharing.. enjoy reading and keep it up! Love u all..mwah!
❤❤❤

17- Mountain Climbing 2

" Let our advance worrying become advance thinking and planning."
Author: Winston Churchill

**
Rhean POV
Nagpahinga muna kami sa ilalim ng mga punongkahoy. Ang sarap ng hangin. Ang presko
ng palibot at siyempre napakatiwasay din. I keep shutting pictures from my digital
camera. Ang sarap kasi tingnan ang paligid. It's all green and so enchanting.
Yong iba kumakain sa mga baon nilang mga pagkain, yong iba naman walang
pakunadangan sa pagpapa-pictures. Napansin ko si Max na kausap si Miranda. They
keep laughing together with the other men. I suddenly felt jealous. Ibinaling ko na
lang ang atensyon sa ibang bagay. Kaysa maghihimutok dito.
"Kanina ka pa kumukuha ng mga pictures." Puna ni Alvin sa tabi ko.
I smile, "Kasi nahuhulog ang loob ko sa natures eh."
"Uh, I just wish na nature na lang ako para mahulog ang loob mo sa akin." He said
grinning.
Tumawa kami pareho sa corny jokes nito. Biro man yon o hindi, basta masarap siya
kausap.
"Ang corny mo." I said na nakangiti.
"De bale buminta naman. Teka, hindi ka pa ba gutom? May baon akong flakes dito and
juices, kain tayo." Anito sabay kalkal sa kanyang packbag.
"May baon naman ako. Sige lang.. am not hungry pa naman eh." Tanggi ko.
Mapilit si Alvin. Kalaunan nagawa niya pa ding alukin ako ng alukin. Ang hirap
tumanggi sa makukulit. Sinabayan ko na lang din ito. Andami nitong alam na mga
laugh line jokes kaya panay ang tawa ko sa mga birit niya. He's a humorous person.
Sa umpisa pa lang, madalas na kaming nag-uusap ng ganito. Our personality clicks
but in other way around for me it doesn't grow something else. Just friendship.
Though there are times na nagpaparinig siya but I guess hindi naman niya sinseryuso
yon dahil alam niyang ex ko si Max. Kahit noon, he always put boundaries. Dahil
alam niyang may mahal akong iba. He never ever tried to take advantage nor asking a
chance but never fail to amazed me. As a friend, he's an amazing person. He's real.
Kaya kahit opposites ang personality at mga likes namin, hindi kami nagka-clash.
Sa sulok ng aking mga mata. Isaw a pair of eyes firing at us. Max. I sighed. He's
maddening angry staring at me and Alvin of course. Alvin is not aware. Iniwas ko
ang mga mata doon. Bahala na siya kung ano ang gusto niyang isipin.
"Come on guys! Let's start walking! Mahaba-haba pa ang lalakarin."
Reeve shouted. Nagsitayuan na ang lahat and preparing to leave.
"Bhe okay ka lang dyan?" Baling ni Daisy sa akin.
I give her a thumbs up sign to assured that I'm fine. May dala naman akong inhaler
kung sakaling hikain ako sa subrang pagod. Then we keep walking on. Kasabay ko si
Alvin at madalas niya akong tulungan kapag nahihirapan ako sa daanan. Minsan
nahuhuli ko pang lumilingon si Max at sinusulyapan ako ng mainit na tingin. Huminto
ang karamihan nang may malaking bato na nakaharang sa daanan. Wala nang ibang
choice kundi itulak yon para makadaan kami kasi medyo tagilid at sa gilid pa kami
ng malaking bundok.
"Alvin! Come here!" Reeve called him.
Nagpaalam siya sa akin at lahat ng kalalakihan ay nagtulong tulong para alisin yong
bato.
I sighed and keeps observing all around. Ang ganda pala ng view dito. May natatanaw
akong ilog sa baba at ang ganda tingnan no'n. I took a shot using a digi cam.
"Hi. Subrang ganda ng tanawin noh?"
Lumingon ako and I saw Miranda smiling sweetly to me. That's not a type of friendly
smile. She's faking it. Umangat ang isa kong kilay.
"Alam mo, believe na talaga ako sa power mo. Pagkatapos kay Max, ang pinsan ko na
naman ang nakuha mong utuin. Well anyway, goodluck! But I can assure you, Max will
never ever back to you. Kaya stop assuming things." She released a sarcastic smile.
I frowned. This desperate woman in my front is starting to become insecure.
"Feelingera. Hmmppp!" She continued, rolling her eyes upwards.
Bago pa man ako makapagsalita, mabilis na itong tumalikod at nagmartsa palayo.
Napailing ako. Grabe naman..
Nag-umpisa na akong maglakad. Lahat yata sila nakalayo na. Everyone seems busy,
walking and talking. Si Daisy panay ang ikot ng lenses ng kanyang camera. Ang mga
kalalakihan naman ay busy sa pag-alis sa mga ligaw na halaman na storbo sa makipot
na daanan. Yong iba pinuputol yong mga sanga na nakaharang.
Paghakbang ko sa batuhan, bigla akong nadulas kaya sumalubsob ako sa tabi.
Napangiwi ako sa sakit.
Humapdi yata ang tuhod ko. I've been trying to stand up but it's really painful.
Kaya umupo ako sa tabi at hinimas ang tikod. Napilayan yata ako sa paa. Shi't! Kung
minamalas ka nga naman. Bakit ba kasi ang lampa ko?
Miranda saw me but she just left at hindi man lang ako tinulungan. Wala talagang
modo ang babaeng yon. Nasugatan ang tuhod ko kaya dumudugo ito. I startled at
pakiramdam ko hindi ako makahinga sa takot.
Blood.. blood..

"Mommy! Help! Mommy!"

I am crying out loud when I saw my bestfriend being shot by the gun. Hindi ko alam
kung saan nanggaling ang putok na yon. But the blood is scattered everywhere. I saw
her fell on the ground and not moving. She's dead. Namutla ako nang makita ang
subrang daming dugo na dumanak.
I took my inhaler in my bag at suminghot doon. I suddenly felt relief. Thanks God!
Nalungkot ako nang maalala ang nakaraan. Doon nag-umpisa ang takot ko sa dugo.
Nagkaroon ako ng phobia nang makita kong dumanak ang dugo ng aking bestfriend nang
matamaan ito ng ligaw na bala. Naglalaro kami sa park noon together with our yayas.
We were both eight years old that time. After that accident, I was in trauma. I was
a home school student and undergo a lot of therapies just to recover that tragic
experience. Madalas kong dinadalaw si Angelica sa puntod nito and cried many times
dahil sa biglang pagkawala nito.
My childhood experiences is not been so great like the others. Lage akong may takot
and I am a loner person. Kaya I don't have much friends. I was avoiding people to
get close with dahil feeling ko kapag mawala sila sa akin anytime, hindi na ako
makakapag-move on. I was a nerd in high school but when I reached college,
sinubukan ko maging fashionista to avoid bullies. Nakiuso ako sa lahat ng fashion
trends para lang hindi ako masabihang manang, nerd at iba pang mean words. I had
fake friends and I never called them friends as well. Until I met Daisy. She's a
student journalist, and she thought I was a sassy girl living my life with such
urbanized, liberated. But then she discovered that it was all fake. And my life
was been happier when I met Max.. but then, nothing has a perfect ending
relationship sometimes.
I shook my head. Gumapang ako sa punongkahoy at sumandal doon. Sana may makapansin
na isa man lang sa kanila na wala ako doon. I bet Miranda would not care. Siguro
nga papangarapin pa niyang mawala ako. I cried helplessly. Niyakap ko ang sarili. I
felt pity for myself. Bakit pa kasi ako sumama dito? Eh hindi naman ako kasing
tibay ng sistema nila. Hindi ako malakas. Hikain pa at mahina.
Poor Rhean.. Bakit ka pa kasi sumama dito?

**

Max POV
After an hour of walking nakahinga na rin kami sa makipot na daanan. Now the space
is wide and green and not as rocky as hard a while ago.
"Alvin! Nasaan si Rhean? Diba sabay kayo kanina?" Narinig kong tanong ni Daisy.
Lumingon ako at lahat sila nagkatinginan.
"I thought kayo ang sabay! I was busy removing all those trunks kanina." Alvin
answered.
"Actually kanina ko pa siya hindi napansin. I thought she's busy taking shots."
Dane said wearily.
"Hindi ko rin siya napansin kanina pa." Sabat ni Wella.
"OMG, baka naman naligaw!?" Jean blurted out.
I gritted my teeth. Nauna ako sa paglalakad because I was concentrating removing
those plants and rocks na nakaharang sa daanan.
"Miranda I saw you kanina na kausap si Louise. Where is she?" It was Johann who
asked her seriously.
Miranda rolled her eyeballs sarcastically.
"Kanina pa yon. Nadapa siya doon sa batuhan, nasugatan. In fact, I offered her a
help pero nagmataas siya at kaya na daw niya ang kanyang sarili. Ayon, umalis ako.
Malay ko ba kung-----"
"What!? Pinabayaan mo siya doon na nadapa and not even cared to tell us kung ano
ang nangyari sa kanya!? Seriously ganyan ka ka-inconsiderate? How could you!?"
Daisy shouted angrily at her sabay duro ng mukha nito.
Umakyat ang dugo ko sa ulo. For God sake! Hindi siya pwedeng mag-isa. Binalot ako
ng panlalamig sa subrang pag-aalala. At napuno ng ingay ang palibot dahil sa
argument at blame.
"Just shut up all of you! I'll find her!" I shouted loudly. I felt rage at lahat
sila natigilan. I sighed, I a shut a glare to Miranda.
"Kapag may nangyaring masama kay Rhean, I will never ever forgive you." I said
firmly sabay duro sa pagmumukha nito.
She paled and looked scared. Agad ko silang tinalikuran at bumalik sa dinaanan. Ang
iba ay tumulong sa paghahanap including Alvin, Romy, Van, Sui, Servo and Reeve at
yong iba ay nagpatuloy sa patutunguhan.
Halos liparin ko na ang daanan pabalik. Hikain si Rhean at bawal sa kanya ang
mapagod. I was such a stupid one for not keeping awareness kung ano ang nangyari sa
kanya kanina. Goodness! Hindi pwedeng may mangyari sa kanyang masama. Hindi ko
kakayaning makita siyang napahamak. My heart was in riot now. Dam'n!
After one hour and thirty minutes for searching her, I finally found her. Nakaupo
siya sa puno, yakap ang sarili. She looked helpless and hopeless at the same time.
And as of this moments, I wanted to take her in my arms and assure that everything
will be fine.
"Rhean! Hey.. baby.." I cupped her face and embrace her tightly. She's crying. At
namamaga ang mga mata nito. Her eyes were clouded of fears. She's pale.
"Max.." She whipered when she recognized me. At biglang kumapit sa akin ng
mahigpit.
I keep kissing here sa kahit saang parte ng kanyang mukha. Comforting her the way I
can. Mga ilang minuto ko din siyang pinakalma. Niyakap ko siya, hinalik halikan at
hinimas ang likod Sa ganoong ayos, naging comfortable ito and she's relaxed now.
Thanks God!
"If you wear a pants hindi sana masusugatan itong tuhod mo." I said calmy while
putting a bandage on it.
Hindi siya kumibo pero maigi siyang nakatutok sa kanyang sugat.
"Are you sure wala ng dugo yan?" Paninigurado nito. She's a hemophobia that's why
she's afraid to see blood.
I chuckled. "Of course. Bakit hindi ka sumigaw kanina at humingi ng tulong? I felt
like I'm going to die if something bad happens to you."
I said frankly to her. Tinitigan lamang niya ako. After I put treatment on her
wound. Inalalayan ko siyang tumayo. At paika-ika siya sa paglalakad.
"This isn't working. I must carry you para mapadali tayo. Aabutin tayo ng malakas
na ulan nito. Umaabon na." I was about to carry her when she stop me.
"No. Mahihirapan ka lang. May packbag ka pang dala." She declined shyly.
I smile. Namumula ang magkabilang pisngi nito.
"Don't worry.. I can carry you and all these bags." I insisted.

**

**please VOTE and SHARE **

18- Stranded
" The most powerful symptom of love is a tenderness which becomes at times almost
insupportable."

Author: Victor Hugo

**
Rhean POV

Rain is pouring down. It's getting heavy and heavy. Buti na lang natagpuan namin
ang kubong sinasabi ni Reeve dito sa kalagitnaan ng gubat. We found the key at top
of the wood type wall. Nakasilong kami pero basang basa na kami sa ulan.
"Mabuti at hindi tayo na-stranded sa kahit saan." He said sabay hubad sa kanyang
basang damit.
I swallowed hard. Tila bumagal ang lahat nang makita ko ang kakisigan nito. Kahit
ilang beses ko na siya nakitang naka-topless, hindi parin ako sanay. He's body is
like made from Greek God. Bawat paggalaw ng muscles nito, napapatitig ako. I felt
like my breath was taken away. And I had this restricted throat everytime he's
exposing his strong and firm muscles in my eyes. He's better than before. Mas lalo
lamang siyang gumuwapo. And I can't help myself to stares at him more.
"Hey!? Are you okay?" He asked.

I blinked my eyes consciously. I've seen him smiling naughtily. The amusement was
painting in his beautiful brown eyes. I flushed. Goodness! Napahiya ako dun.' I
murmured.
"I think you should dress up now. Malamig at basang basa ka pa. Avoid the pulmonary
sickness." He said habang sinasampay nito ang damit.
Saka pa lamang ako nakakilos at sumulyap sa palibot. This kubo is improvised by
varnish bamboo type wall and the floor. May konting harang sa may tulugan, mga
little sea shells na pinagdugtong dugtong using nylons at yon mismo ang style ng
curtains nito from this entrance. At kung hahawiin mo yon, isang room ang makikita
mo. This kubo is composed of bedroom and dining area. Gawang kawayan ang higaan
pero may manipis na foam sa itaas nito then cushion. It's a native style, like
Tiboli tribes. But I love the uniqueness on it. May battery/rechargeable emergency
light na nakapatong sa maliit na kawayang mesa. May kumot na nakafile sa woodtype
divider, at mga home appliances like radio, lampshade na gawa sa isang kahoy. And
the wall are surrounded by beautiful curtain stripes, gawang abaca. Very home made,
primitive designs and I love it. I love the whole simplicity on it.
At dito sa bandang pintuan may maliit na table at dalawang upuan. May mga lalagyan
din ng plates and other cooking utensils. There's also a generator sa gilid ng
pinto. There's a drawer for can foods and noodles. At may tupperware din na tingin
ko pinaglagyan ng bigas. I saw rice cooker and cute oven toaster.
"Reeve is a hunter kaya niya pinagawa ito in the middle of this jungle. Alam mo
bang may malaking resthouse sa gilid ng cliff, tabi ng bundok na inaakyatan natin
kanina? Surely doon lahat sila pumunta sa malaking bahay na yon, coz it's raining
at mahihirapan na silang umakyat." Sabi nito.
Reeve is a tough undercover agent. At hindi lahat ng member sa Sigma men ay alam
ang profession nito. Mga kapamilya lamang nito tulad nila Max ang nakakaalam at iba
pang malalapit at mapagkakatiwalaang kaibigan, coz it's a confidential job. Very
risky and you have to keep it secret for security assurance. I admired his job, his
preparedness and awareness. Kaya sinadya niyang magpagawa ng mga shelters dito sa
bundok for an unexpected happenings or journey just like this.
Hinawi ko yong mga sea shells curtains at pumasok sa loob. Hinubad ko ang lahat ng
suot ko at naghanap ako ng comforter para itakip sa hubad na katawan. I took my bag
at buti na lang waterproof ito kaya hindi nabasa ang nasa loob. I took all those
stuffs out in my bag and I hang it sa gilid ng table.
There are two underwear I brought (actually hindi ako nawawalan nito kahit saan ako
magpunta), but I forgot to bring bra. I am very a hygienic person kaya I'd always
bring personal stuffs like this. One shirt and one very short shorts. I thought I
took the pajamas but short pala ang nahablot ko. There's wipes, tissues,
toothbrush, toothpaste, feminine wash, alcohol and cotton buds. I had this weird
habits of cleaning my ears anywhere I want to kaya hindi ako nawawalan nito.
Makulimlim na gawa ng ulan at isa pa malapit na rin ang gabi. Nagulat ako sa
malakas na ingay ng generator kaya after magbihis agad akong tumungo sa
kinaroroonan ni Max. Outside the bedroom. He's cooking in a rice cooker at heater.
Natatanaw ko ang frying pan sa ibabaw ng gas stove and he's cooking a tuna flakes.
Nakapagbihis na ito ng pambahay and a grey racer back sando. When I'm watching him,
I was imagining things that he might be a good father, good provider and a husband.
I mean not just good, but the best as well. Kaya lang...
"Are you hungry?" Tanong nito na hindi man lang inabalang sulyapan ako.
Ang lakas talaga ng pakiramdam niya? How did he know na nagmamasid ako?
"No. Not yet." I answered back sabay lapit sa kanya.
"Can I help?" I offered. Actually, hindi ko rin naman alam kung paano siya
tutulungan dito. But if he request me something to do, I would love to.
"No. There's nothing for you to help this easiest cooking I'm doing. How's your
foot? Does it still sore?" Tanong nito taking glances at my feet and my wounded
knees.
"Ahmm.. hindi naman masyado. I can manage to walk pa naman. But the bandage is just
wet and I don't know how to remove it without looking on it. I'm scared of
blood.."
Kung hindi lang siguro ako ganito kalampa, hindi naman siguro ako mangangapa ng
tulong sa iba. I was trying hard during my high school days. I've had try outs of
different sports but failed mesirably. Some of my schoolmates and classmates making
fun of me. They told me once that, it's better I'd stay being nerd than doing
things that I knew I can never do it then.
"You should stick being nerd."
"It's better for you to knit kitten's dresses than doing sports, coz you know that
you're still a loser.'
I still remember those words thrown in my face with those bit'ches in front of
people in the hallway inside our university. And they always laughed at me. Buti na
lang someone came to my side para ipagtanggol ako sa mga bully. I thought being
nerd and aloof with people, wouldn't have friends ever. But I met one.. and since
that day he become my hero, and my bestfriend. He taught me everything. Kung paano
lumaban para sa sarili ko. He helped me to build my self esteem. He helped me to
have confidence in myself. But when I started college, he left and continue his
studies in abroad. That was the hardest part in my teenage life. Hindi biro na iwan
ka ng isang totoong kaibigan. Siya naging sandalan ko. But his lessons would never
be forgotten. Kaya pagdating ko sa kolehiyo, I'd change everything. I transformed
myself into a sassy girl. But time flew so fast until I met Max. That changes was
quick and gone. And here I am now, back to the old Rhean.
After we eat dinner, he changed the bandage on my knees. Naging maasikaso siya for
the whole time. And I do appreciates all his efforts.
He turn off the generator. At naging tahimik na tahimik na ang paligid.
"We can go home tomorrow? I mean babalik tayo sa resthouse?" Pag-uumpisa ko ng
topic cause it's a bit awkward in this situation na hindi kami nag-uusap.
"If the rain will stop, of course we will go back to the resort. I just hope na
hindi maputik at madulas ang daanan dahil tiyak na mahihirapan tayo maglakad
pauwi." Sagot nito sabay maniubra sa lampshade. He opened the light on it. And turn
off the emergency light.
"Kailangan natin magtipid ng battery." Sabi nito saka muling tumabi sa akin.
Actually, nandito kami sa kama. Nakasandal sa wall at magkatabi. This bed isn't
that huge or too small. Kasya kami dito pero syempre medyo dikit talaga ang
katawan. And it's a kind of awkward. The yellowish dim light makes me comfortable
dahil hindi na gaanong halata ang paningin. Magkakaroon ako ng pagkakataon na
titigan siya palihim.
"Max.." Mahina kong tawag dito. Ang tahimik kasi nito at parang may malalim na
iniisip.
"Hmmmm?" He took a glance sideways at me. At nagkatinginan kami.
Nanunuyo na naman ang lalamunan ko. Seryuso ang ekspresyon nito at parang ang hirap
basahin ang mga mata niya. I took a deep breath then shook my head. Ibinaling ko
ang paningin sa harapan.
"Do you have girlfriend or fiance? Sorry for asking something personal. Pwede mo
namang hindi sagutin----"
"Wala." He cut it off immediately.
Ang sa akin lang naman, ayokong maging dahilan na pagselosan ako. What if sila na
pala ni Miranda? Eh di nasaktan ko siya because Max is always with me for the whole
trip.
"Ahmm. Okay." Sabat ko, losing of topic.
"Let's sleep. I'm tired." Anito na inaayos ang higaan.
We are going to sleep here together in this small bed. In the middle of the jungle,
magkasama kami sa iisang kubo. Magkasabay sa pagkain, though nagkakailangan but
this sweet stranded with him is makes my heart flipping in excitement (in a
specific thing called intimate) might gonna happen tonight.
Humiga ako banda sa may dingding. Ang tanging naririnig lang namin ay ang pagaspas
ng ulan sa labas at ingay ng mga insekto. Very rare. But I don't know why I love
this set up with him.
I can hear his rough breath. Nakatingin ako sa plywood na kisame at at ganun din
nito. It's a defeaning silence between the two of us.
I slowly turn my head on him. Tinititigan ko siya. Suddenly, he looked at me
sideways, and began feasting his eyes around my face. Our eyes locked up each
other. Hindi ko alam kung anong iniisip nito pero ramdam ko ang bawat intense na
emosyon sa pagitan naming dalawa. My heart keeps beating so fast. My whole system
is in control with this strong anticipation.
We remained in that position until he reached me and smashed my lips. Saglit itong
huminto para titigan ako. His eyes was in fire. I can feel his body's heat. I felt
like I'm reddened in this situation. But I really wanted him. More than a kiss.
He claimed my lips again and began kissing me passionately. I wrap my arms around
his neck, stroking his hair in sensual manner.
"I want to make love to you, baby.." He murmured between those sweet kisses.
I closed my eyes."And I want you to make love to me too." My mind thought. His
lips starting to travel down to my neck and it's giving me a sweet core intense. I
bit my lip, but the loud moan escaped from it. There were tingling sensations
running along my body, and I could feel the strong heat on top of me. He's totally
aroused. And it's driving me crazy. His natural scent makes my body ached in
pleasure. Oh my gosh! I couldn't stop this anymore. I'm turning.

His lips was discovering my breasts and stroking it sensuously and I cursed for
such unusual demands of pleasure. To be completely naked, he removed every cloth
that I have including my wet undies. My hands touch his abs, his stiff muscles and
moving up his sando. His expert lips were busy licking and sucking my nipples.
Palipat-lipat ang labi nito sa aking dibdib while his fingers are busy playing my
womanhood down there and I can't stop making a loud moan. It feels heaven.
"Hmm.. you're so wet baby.. hmm." He said hoarsely.
I met his gaze, and it's clouded with strong desires. I can't even stop myself in
this very sensual scenes here. My mouth went dry and I have to licked my lips
randomly to create wetness with it. He's claiming myself while slowly putting his
index finger inside. I groaned. He's teasing me.
"Hmmmm.. Max.. please." I begged.
"What? HMmmm.. you wanted me to fvck you now?" He asked showing his irrevocable
smile.
I bit my lip. Padampi dampi ang labi nito sa leeg ko.
"You wanted this baby?" He said putting his two fingers inside. I felt pain, but
it's giving me more pleasure than I imagined.
"Yes! Yes! I wanted that. I love it." I can't believe I'm begging like this.
She's masturbati'ng me if that's the right term but it feels so good. After a
while, I didn't expect he would taste my wetness there. He hold my hips to make
sure that he's making the right contact on my core. He licked it and dipping his
tounge all over my slit. What he did was completely making myself to forget
everything. And I hold his head, crumpled his short hair using my both hands. I
begged further. But he's persistent doing this kind of romance. Dam'n he's making
me crazy.
"Fvck me now please Max.. please..Ahhh.. Max.. " I cried.
I can't believe I'm begging like a whor'e. But hell, I don't fvcking care. I really
wanted this. I deserved to be happy with this man.
"Hmmm.. later baby." He mumbled between those licks and kisses. He's an expert. I
wonder how he did this to other woman. He makes me weak.
I gasped when I reached something. I felt the upcoming climax and it did. I
helplessly lying my body on this sheet kasabay ang matinding pag-abot ng kakaibang
ligaya.
It's not yet finish. He licked the juices that came out from me then hold my legs
and put them around his waist. Napaawang ako. And without a single thought, he
pushed his big dic'k inside my core and it's damned so hurt. It felt like I was
ripped into two. I never expect that it hurts like this.. more than I had imagined.
He stop and got worried, "Dam'n! You never told me that you're still a virgin."
I bit my lip and pulled him closer.
"Please do it now.." I begged.
And he started to move slowly but surely. And then later on, it feels great. He's
doing it with such pleasure and I forgot everything we went through.
"Dam'n baby you're too sweet...ahh.."
He keeps murmuring things like this. Everytime I begged and asking for more push,
mas lalo siyang ginaganahan. Nagmumura ito sa subrang sarap. He keeps saying, 'I
love it baby.. you're so tight. Dam'n delicious' and etc. It feels good seeing him
moving, enjoying the feeling of him sliding in and out, his body against mine. It
feels awesome how it looked to see the sheets moving with him as he thrust deeper
and fuller to my core. Sinasalubong ko bawat paggalaw nito. As I lifted my hips to
meet him thrust for thrust, he'd just keep saying..'fvck! It's amazing baby! Ohh..'
and the sweat is covering with our bodies. He's controlling everything and I am in
control.
"Fvck! Masarap ba? Huh? Ahhh.. sh't.. owww.." he's asking and we I know he's closer
too reach the peak.

"Uhmmm.. yeah. I love it.. I want more Max.." Nawawala sa sarili kong tugon.
When we both reached the peck kapwa kami napasigaw. I was biting his shoulders when
I reach the highest level of ecstasy. I thought we would stop, but then he asked
for one more time and before I could decline, he kiss me abruptly and began
touching my private part that makes me forget what to say next.

***
Do you think magiging okay na ang lahat? What about Rhean's darkest secret?
ABANGAN.
**VOTE AND SHARE ** please❤❤❤❤

19- Choice with Courage

" You will never do anything in this world without courage. It is the greatest
quality of the mind next to honor."
Author: Aristotle

**

Rhean POV
What happened last night was so wrong. Hindi dapat nangyari ang bagay na yon. Mas
lalo ko lang pinapahirapan ang sarili ko para lumayo sa kanya. Seeing him na parang
nabuhayan ng pag-asa sa nangyari, makes my heart aches. Maybe he would think na
maaari kaming magkabalikan. But that was just a false hope. I didn't feel any
regrets of giving my purity to him. I gave him my soul and I didn't even mind if
it's not really meant for beautiful expectations, happy endings.
In the morning, he prepared everything. Breakfast and lot more. I feel so home.
He's acting like my husband and all the hours he's mood is very light. I can see
the sparkle in his eyes. It glints with delight and passion. And I was just smiling
to him.
And I begged him to pretend that he's still my boyfriend, even just this once and I
promised him, that I wouldn't intervene his life after this set up. And he agreed
without saying anything. He just answered it by giving me a mind blowing kiss and
as expected, we make love over and over again for the whole day that we're here.
And I treat him sweetly, more than I treated him before. We shared a lot of
laughing moments. We teased each other's weaknesses and ended by kissing
passionately. Feeling ko isa itong honeymoon. I feel so complete and happy.
Kinalimutan ko ang lahat na pwedeng mangyari pagkatapos nito. Even just this short
moments with him, gusto kong maramdaman na masaya ako. Masayang masaya. And I did.
Wala kaming naging topic about what happened before between the two of us. Iniwasan
naming isipin ang mga komplikadong bagay. Ang mga hindi magandang nangyari sa amin
noon, kung ano man yon..we never bring all of those things today and maybe
tomorrow.
In the next morning, the rain stops and I can see the sun shines in a glory.
I smile while watching the beautiful sunrise in a window.
"Does it mean we can go back to the resort, miel?" I asked him using our endearment
before.
"Hmmm.. yeah I think so. Kagabi pa tumila ang ulan, maybe it's not slippery
anymore." He said while preparing our breakfast. Just like the usual.
"Really?" I turn my back on him and he just gave me a brief glance and continue
what he's doing.
"Yeap. Later baby. It's cold in the morning. We have to be a little bit freshen up
and gain more energy for walking." He said.
Kahapon kahit medyo maulan, naligo kami sa batis sa may kalayuan at medyo madulas
at maputik nga ang daanan. But I'd enjoyed it. It's because I'm with him.
"Well siguro mamaya medyo dry na yong lupa. Hindi na gaanong maputik. Do you think,
nasa resort na ang mga yon?" Humarap ako sa kanya at sumandal sa may paanan ng
bintana.
"I don't know, supposedly ngayon ang schedule ng parallel gliding. Maybe they
travelled some areas for that. And I'm pretty sure that we cannot join for that.
Hindi kita pwedeng iwan, and of course sa kundisyon mong may sugat sa tuhod." Anito
habang naghihiwa ng meat loaf.
Aw. That's sweet. I smile widely. Si Max ang tipong lalaki na hindi ka matatakot
kasama dahil hindi ka niya pababayaan kahit ano pa ang mangyari. He's protective. I
mean overprotective. He will never leave you in trouble. Maasahan at responsableng
tao.
Sayang.. I close my eyes and sighed. I shouldn't think about it now. Wala yon sa
usapan namin ngayon.
"Konting sugat lang naman yon. Saka di naman ako napilayan. Don't worry, it's okay
with me if you go with them in parallel gliding. I'll be okay. Basta sa resort mo
lang ako iwan." I insists. Ayoko namang idamay siya sa pagiging alone ko. Lampa
talaga ako. I want him to enjoy this whole reunion. Not to take care of me in
everything.
Nag-angat siya ng ulo at kunot-noo niya akong tiningnan. Halatang hindi siya sang-
ayon sa sinabi ko. Patay. Nasira ko yata mood niya.
"And do you think I'll be happy with them habang iniisip ka kung napaano ka na?
Stop it Rhean. You're not helping if you insist me to push the things that I don't
want to do with." He said firmly. Muli nitong itinuon ang atensyon sa pagluluto.
Yeah I find it sweet. Pero, ayokong maging dependent na naman siya sa akin. Sabihin
na nating we're pretending to be a couple this time, pero what if he would think
or expect more than this? It probably creates more pain to him and I'd be back in
miserable life again.
I shook my head, twisting my fingers.
"I'm sorry. Pasensya ka na. Nadamay pa kita sa kalampahan ko. It's all my fault.
Pabigat lang ako sa grupo." I don't wanna be sound like pity. Pero masama lang ang
loob ko sa sitwasyon na pati sarili ko hindi ko pa kayang maging malakas. Mapa-
physical or emotional pa man yon. Hindi nakaligtas ang butil ng luha sa mga mata
ko. Kaya agad kong pinahid ito bago pa man siya makahalata.
But I was just a bit surprised when he came to me suddenly and give me a tight hug
"Here we go again. Miel, I don't want you to think about that. I love what I'm
doing. I love taking care of you. At hindi kita kayang pabayaan. Lalo na ngayon na
may nangyari na sa atin." Sinasabi niya ang mga bagay na yon habang magkayakap
kami. I know what he mean. I close my eyss tightly and smile. I feel his warmth,
and all my senses came alive again.
He loosen me then cupped my face, we're staring eye to eye contact and deep inside
I am melting with his stares. His lovingly stares. I smile.
"Don't worry.. I'm with you. Always with you.. remember that." I can feel his warm
breath in my face.
I slowly nodded and smile. Then he kissed me thoroughly. Bumaba ang labi nito sa
leeg ko. And I moaned softly.
"Hmmm.. how's your.. hmm? Does it still sore?" He asked while kissing me
everywhere.
I know what he means..syempre it's my first time. Kaya mahapdi parin. Buong araw
kaya kami kahapon. We make love through out the whole day. At hindi man lang ako
nagrereklamo. Every time he kiss me, nawawala ako sa huwisyo at nauuwi sa mainit na
pagniniig. And I'm not even sorry. Wala akong pinagsisihan.
"Hmmm.. I can manage baby.." I whispered back.
But he stop, I groaned in frustrations. I looked at him confusedly. He was only
smiling.
"We have to eat first. Ayokong ubusin ang energy mo." He said playfully. Namula ang
buong mukha ko sa ngiti nito.
**
After we eat breakfast, nagprepare kami para bumalik sa resort. And it's a little
bit sunny for walking. Pero andyan naman siya para alalayan ako. Nagpapahinga naman
kami kapag hinahapo ako.
After hour and half, natatanaw na namin ang malaking hotel sa resort. Pagdating sa
resthouse, pagod na pagod akong humilata sa sofa. Si Max dumeretso sa kusina para
ikuha ako ng tubig.
"Oh kumusta ang escapade niyong dalawa?"
Tanong ni Daisy habang pababa sa hagdanan. Kunot noo ko siyang tiningnan. Akala ko
ba may activities pa silang gagawin ngayon?
"I thought sumama ka sa parallel gliding? Kelan lang kayo nakabalik dito after
mountain climbing?" I asked, not minding her question.
"Kaninang umaga lang, mabilis kasi, nagshort cut kami ng daanan. Kabisado ni Reeve
ang lugar eh. Hindi na rin ako sumama. Wala ako sa mood at wala akong gana." Anito
at umupo sa tapat kong sofa. Tiningnan niya ako ng nagdududang tingin.
"Ah ganun ba." Tugon ko.
"Sa kubo daw kayo nag-stay sabi ni Reeve?" She asked.
"Yeah for almost two days. Madulas ang daanan at maulan pa kasi kahapon." Sagot ko
habang hinuhubad ang suot na sapatos.
Dumating si Max galing kusina, dala ang slice watermelon and cold water.
"I'll go upstairs. Maiwan ko muna kayo." Max said sabay hablot sa aming dalang bag.
"Thank you, miel." Too late.. nabanggit ko ang salitang miel sa harapan ni Daisy.
Surely she would ask a lot of things.
"Welcome, miel." He winked and I blushed.
Sinundan ko siya ng tingin habang paakyat sa hagdan. His walks is really like
'angas', very masculine mannerism. And I defined it sexy.
"Aheemm."
Tumikhim si Daisy, at agad akong humarap ng mukha sa kanya. She gave me that
accusing look.
"May kailangan ba akong malaman... miel?" Nananadya nitong tanong sabay banggit sa
aming endearment. I sighed and tipid na ngumiti. Maybe I would share this to her,
dahil tiyak na hindi niya ako titigilan sa kakangawngaw at kakatanong.
So I decided to spill her everything. Yong pagpapanggap namin na we're lovers here
and after this, we would go back to our own lives. Just for this time, for a short
happiness together. At sinabi ko rin sa kanya na may nangyari na sa amin. And she
was so upset about it.
"Alam mo bhe, you're making things complicated. Paano kung umasa siya? Paano kung
totohanin niya ang pagpapanggap niyo? Believe me or not, Max is still in love with
you. I know you're not stupid para hindi ramdam ang bagay na yon." She said
wearily.
I shook my head. Kahit maging tanga ako sa mga sandaling ito, I wouldn't mind.
Gusto ko lang maging masaya kahit panandalian lang. I can also feel his care and
they way he make love to me, I felt like I'm a queen and very important to him.
"Bhe, sinabi ko naman sa kanya na this is just.. a game. I mean pagpapanggap lang.
At pumayag naman siya. Next day uuwi na tayo diba? So babalik lang sa normal ang
lahat. And that's just---"
"Paano nga kung umasa siya? Paano kung hihingi siya sayo ng second chance? Anong
gagawin mo? In the first place, you've started this at iisipin niyang mahal mo
parin siya. Oo nga naman mahal mo pa rin siya but you're willing to let him go. And
of course maghahanap siya ng rason kung bakit ayaw mong makipagbalikan sa kanya.
You have to remember that, wala paring closure ang nangyaring hiwalayan sa inyo
noon." Mahabang litanya nito.
Daisy had a point. Paano nga ba kung maghahanap siya ng rason kung bakit ko siya
hiniwalayan noon? Inaamin kong hindi naging matino ang mga alibi ko sa kanya. Hindi
ko rin naman alam kung paano ko sa kanya sasabihin ang totoo. Magiging komplikado
lang ang lahat.
I sighed. Hinilot ko ang aking sentido at nag-alala sa kasalukuyang sitwasyon
naming dalawa. Hindi ko naisip ang bagay na ito bago ko nakalimutan ang sariling
magpatangay sa bugso ng damadamin.
"Ewan ko bhe, bahala na."

I hope he's not willing to take it seriously. Pero bakit ang hirap? Ang sakit
isipin na babalik ako as dati at pipiliting mag-umpisa muli.

"You know what bhe you can always have a choice. Hindi mo kailangang magtago sa
kanya. Kung mahal ka niya, matatanggap niya ang lahat. Kahit gaano pa kapangit o
kasaklap ang bagay na yan. You only have to try."
Napaawang ang bibig ko sa sinabi nito. Napakurap lamang akong nakatingin sa kanya,
like 'how?'. Like how am I going to tell him about the truth?'
"Bhe.. sa tingin ko hindi niya parin matatanggap. And he will only hate me for
life."
Tama. Kung iiwan ko siyang parang wala lang nangyari, hindi gaano kasakit sa kanya
kaysa malaman ang isang masasaklap na katotohanan.
"Hate you or not, wala na siyang magagawa pa. Paano kung malaman niya ito sa iba?
At least.. kahit magalit o kamuhian ka man niya, nasabi mo sa kanya ang totoo.
Magiging payapa ka. Yon naman talaga ang dapat eh. Dapat nga sa umpisa pa lang,
sinabi mo na sa kanya ang totoo para hindi ka mahihirapan ng ganito." Tumayo siya
at tumabi sa akin. Niyakap niya ako.
"Bhe.. enough for carrying your fears. Habang buhay ka na lang ba magtatago ng
isang lihim? It won't give you peace. Promise. Saka nandito naman ako eh. I won't
leave you for sure. Nababahala lang ako sayo." She said habang hinimas himas ang
likod ko. Tumulo na naman ang sutil kong luha. I wiped it away. I hug her back.
Tama siya, wala namang magandang mangyayari kung patuloy kong itatago sa kanya ang
bagay na ito. Matatanggap niya man o hindi, kamuhian niya man ako, hindi na
mababago ang lahat. It happened at hindi na kaya pang ibalik ang panahon.

I stop sobbing. Binitiwan niya ako at nginitian.

"You have to choose. It's either sabihin mo sa kanya ang totoo at tanggapin kung
ano man ang magiging reaksyon niya o mananatili kang guilty forever. Sabihin na
nating magkakaroon ka ng pamilya someday, pero hindi parin buo ang kasiyahan mo
dahil may dala dala kang mabigat dyan sa puso mo. Hindi ikaw si Louise na kilala
ko. Trust me, magiging okay din ang lahat. Sabihin mo na sa kanya before it's too
late."
I smile warmly to her. Marahan akong tumango. Bago matapos ang reunion na ito,
magdedesisyon na ako na sabihin ang lahat sa kanya. Daisy is right. He deserves to
know.
"I'll try it bhe. Thank you for your advice." I said smiling at nabigyan na rin ako
ng lakas ng loob.

She smile comfortly, "Not just try bhe. Gawin mo. Kaya mo yan. I'm just here no
matter what happen, remember that."
Medyo gumaan din ang loob ko sa sinabi nito. Kailan pa ako magiging matapang para
harapin ang lahat ng ito? I should start it now by myself. I will choose the right
choice for courage. And I'll do it. Bahala na.

**

Do you think matatanggap ni Max ang sekreto ni Rhean?

**
**Guys show me some supports, please.. click VOTE **

20- Still In Love

[SPG]. .

**

Rhean POV

Magkasama na naman kami ngayong gabi. And now..we were kissing passionately like
what we did last night. Walang humpay ang kaba na nararamdaman ko. Kaba for such an
excitement dahil nakikinita ko na ang kahahantungan nito. We were both uncontrol
pagdating sa bagay na ito. Maybe because I still love him. I am still in love with
this man.

He cupped my breast while traveling his lips down to my neck. Hinahawi hawi ko pa
ang buhok niya cause of this fvcking feeling of anticipation. His breath is ragged.
He starts undressing me. At sa ilang beses ba namang may nangyari sa amin, ngayon
pa ako magpapakaipokrita just go stop him? And pretend that controlled ko yong
feelings? No way, andito na rin kami.

Hinayaan ko siyang gawin kung ano ang gusto niyang gawin sa katawan ko. Feeling ko
nga, pag-aari na niya ito. It's disgusting. Pero masyado siyang malakas para sa
akin, masyadong malakas ang hatak niya sa pagkatao ko. My body is also a traitor.
Dahil napapasunod niya ito.

He kissed every inch of it. Sucked my nipples, leaked it and squeezing it using his
hands sensuously.

Dam'n! Masyado siyang expert. Napasinghap ako when he made contact down 'there'.
Namula ang pisngi ko sa ginagawa nito. I cum with his mouth many times last night
and yesterday. And I can't believe that he's tasting me there, which makes me crazy
most of the time.

Feeling ko nga, ako ang pinakamagandang babae sa mundo kapag ginagawa niya ang
mainit na session na yon. Wala sa sariling napasabunot ako sa buhok nito. Gosh..
he's always making me crazy. Subrang nakikiliti ako.

While leaking it, inserting his tongue inside my clit, I meet his by lifting my
hips to it. I move it errotically. And I panted pagkatapos kong malabasan sa bibig
nito.

But it was only half, not yet done. He's strong manhood is very hard, I can feel
it. Wala sa sariling hinahawakan ito. He's busy doing love bites and he groaned
when I move my hand on it back and forth. It feels dam'n good.. Nagliliyab na ako
sa init. Finally, hindi na siya nakatiis at ipinasok na nito sa kaloob-looban ko
and pushed it harder. Napanganga ako sa subrang kakaibang feeling.

"Ohhh.. Max, please don't stop." I begged. And he smirked naughtily.

"My pleasure miel." Anas nito. And start rocking it intensely.

We keep calling our names, habang sumasayaw sa sarili naming musika. Nakakawala sa
sarili. After we reached our climax, gumulong siya sa higaan at hinayaan maging
even ang aming paghinga.

Here we go again, pagkatapos nangyayari ang ganito..reality bites. Nalulungkot ako

sa maaaring maging kahihinatnan nito. Hindi ko naman hawak ang utak niya kung paano
siya mag-isip tungkol dito. Isang katanungan din ang bumabagabag sa akin, kung
mahal pa ba niya ako? Tungkol dito, ano ba ang pananaw niya? Hindi siya ganito
noon. He was always in control lalo na pagdating sa intimate moments naming dalawa.
Maybe he changed. I make him changed. I admit masyado akong selfish. Pero yon lang
ang alam kong paraan para hindi na lumalala ang sitwasyon. Na hindi ko siya
masyadong masasaktan.

"So..what are you planning?" Basag nito sa katahimikan.

Napakunot noo ako. Hinila ko ang kumot at itinakip sa aking kahubaran. Nakadapa
siya pero sa akin siya nakaharap. Ako naman nakatihaya, at tiningnan ko siya
patagilid.

I gave him a questioning stares. He sighed at hindi man lang kumurap para titigan
ako. Seryusong seryuso ito. Napakurap ako ng ilang beses, ano pa nga ba? I thought
napag-usapan na namin ito?

"What do you mean?" I asked kahit alam ko kung ano ang ibig niyang sabihin. Kumunot
noo ito, which is still gwapo pa din talaga.

"About this. About us. Do you think, magiging normal pa ang lahat pagkatapos sa mga
nangyari? I am sure it won't be okay at all.. especially in me." He said.

My heart thumps loudly in anticipation. Is he asking another chance? But..Hindi ako

kumibo. Hindi ko rin naman alam ang sasabihin. Isa pa, natatakot akong pagbigyan
siya kung ano man ang nais ihiling nito between us.

"Rhean, I know..there's still gap between us of what had just happened. And now
still didn't get it why you broke up with me without proper explanation, baby. Pero
kung ayaw mong sabihin sa akin I can bear with that kung... kung hahayaan mong
mahalin kita ulit." He seriously confessed.

Napaawang ang bibig ko sa confession nito. I felt like.. nanunuyo ang lalamunan ko.
Kung hahayaan mong mahalin kita ulit...what about me? He didn't bother to ask, pero
he already put conditions on it. Para na rin niyang sinabi na kalimutan ang
nangyari noon at magsimula ng panibago. Ilang minuto din akong nakatitig sa kanya
pero walang namutawing salita sa bibig ko. I don't know what to say. I don't know
how to react.

"Are you... implying that, gusto mong magkabalikan tayo?" Sa huli nasabi ko rin.
Pero isa ding katanungan sa sarili kung ano ang gagawin ko kapag ito ang gusto
niyang mangyari between us. Hopefully, sana hindi. Sana iba ang tinutumbok niya.

"Yes, Rhean. I wouldn't deny that you still own the big part of my heart. Ikaw lang
ang gusto kong makasama at wala ng iba pa. Handa kong kalimutan ang nangyari
noon..we can start a new, and I'm sorry.. hindi ako manhid para hindi maramdamang
may gusto ko pa sa akin. Or maybe beyond that likes, mahal mo padin ako. I knew
you.. your eyes cannot lie with your feelings. At hindi mo rin ibibigay ang sarili
mo ng basta basta lang. Am still your first in everything."

Mahaba nitong esplika. Bumaba ang paningin ko sa sapin ng kama para hindi niya
makita ang nanunubig na mga mata ko. I'm touched. I'm stupid for not telling him
everything. Sana noon pa sinabi ko na sa kanya ang totoo, hindi na sana kami
humantong sa ganito. I'm hurting him. Kung sinabi ko na noon pa at sakali mang
hindi niya natanggap, hindi na sana ganito ka-kumplikado ang lahat. At kung sakali
mang magkaroon ng himala at matanggap niya ang katotohanan, eh di ako na ang
pinakamasayang babae sa buong mundo. Ilang beses ako kumurap para hindi tumulo ang
luha ko na kanina ko pa pinipigilan.

Humugot ako ng malalim na hininga saka mapait na ngumiti.

Tiningnan ko siya at hopeful ang nakikita ko sa mga mata nito. Hopeful to give him
a chance. But then I don't know what to say.

"I don't know, Max. I really don't know." I said being in emotional voice. Biglang
nag-iba ang ekspresyon sa mukha nito. Nagyeyelo ang mga mata niyang tinitigan ako.
Agad ding rumehestro ang pamilyar na sakit sa puso ko.

"Fvck Rhean! Mahal mo ba ako? Are all of these is a prank? Tell me." Bumangon ito
at marahas na nagbibihis. "Sana bago ka man lang bumigay sa akin, nag-isip ka muna.
Hindi yong hanggang ngayon puro ka parin I don't know. Fvck!"

Bumangon ako at umupo sa headboard ng kama at hinila ang kumot para itakip sa
kahubaran. Nagtataka ko siyang pinagmamasdan habang isa-isa nitong pinulot ang mga
saplot at nagmamadaling nagbibihis.

"Max, where are you going?" Nalilito kong tanong.

"I need a drink. Just stay here. Sleep and let's talk this tomorrow. You have a lot
to explain to me." Sa muli, seryuso at badtrip itong sinulyapan ako then leave
inside the room.

My heart flipped. Nasasaktan din ako sa nakikitang nasasaktan siya. Oo subra pa ang
dinanas ko. Pero ano nga ba ang magagawa ng isang duwag na katulad ko? I am very a
selfish person. Tanggap ko kung ano man ang magiging kahihinatnan nito. I sighed
and go back to bed. I wanna sleep. Bukas na bukas din sasabihin ko na sa kanya ang
lahat kung bakit ko siya iniwan six years ago. It doesn't matter kung magalit o
kamuhian man niya ako. Tatanggapin ko yon kahit ikadurog pa ng puso ko. I deserved
that freaking pain.

**

Napaungol ako nang may naramdaman akong kakaibang kiliti sa katawan ko. Am I
dreaming? Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata kahit inaantok pa ako. I moaned
when I saw him between my thigh, tasting me down there.

"Hnmmmmm...Max.. Ohhhh.." I moaned loudly. Wala sa sariling nasubunutan ko ang

buhok nito. Nilalasahan nito ang bawat parte nito. I bit my lower lip to stop me to
moan out loud. Pero sadyang bihasa talaga ito at paulit ulit na sinisipsip,
dinidilaan ang pinakamaselang parte ng katawan niya.

Ohhh.. Gosh.. I felt like I'm cumming kaya itinaas ko ang balakang ko para
salubungin ang dila nito na ipinapasok sa clit ko. My goodness! Pakiramdam ko,
mababaliw na ako sa subrang kiliti.

"Max.. I love it, please don't stop. Please..Ohhhhhhhh.." My toes curled when I
reach the peak. Sh't!

"Hmmm..." He moaned and licked the juices to my mound. Pero hindi parin ito tapos.

Napaawang ang bibig ko nang pumuwesto ito sa ibabaw ko at ipinasok ang kanyang
nagwawalang alaga. I met his gaze, and it's too intense. Full of lust. Umaalab ito.
He's needy, and I'm wanton.

"Fvck! Max! Ohhhh.." I cursed when I felt his big manhood rocking me under.
"Ohhhhhh.. Rhean..fvck! How much do you love this huh?" Humihingal nitong tanong
habang binibilisan ang paggalaw sa ibabaw ko.

"I love it Max.. so much.. Ahhhhhh... don't stop..."

His eyes was on fire. Mas lalo itong nag-aalab nang sabihin ko ang bagay na yon.

I feel the same way too. Sa mabilis at mainit niyang pabgbayo sa ibabaw ko. Oh my
God! I'm going crazy! I swear!

Malapit ko na marating ang tuktok kaya naman mas lalong humigpit ang pagkakayakap
ko sa kanya. I can feel my fingernails na bumabaon sa balikat nito. Mas lalo akong
ginaganahan sa ginagawa nito.

"Max! I'm near, please push harder. Harder please.. Ahhhhhh.. Max.. Ohh.. Ohhh.."
Pakiramdam ko mauubusan na ako ng hangin.

"Ohh baby... I love it.. fvck! I'm going crazy with you Rhean!.. Ohhh.. dam'n!" He
said catching his breath.

Halos hindi ko na maintindihan ang sarili kung ano ang ginagawa ko. I'm begging for
him to give me some more.. more push. And he did. He push more..long, harder,
fuller and deeper. Nanginginig na ako dahil konting konti na lang maaabot ko na ang
kaibuturan ng ligaya.

"Max! Ohhhhh.. ahhhh.." I shouted when I reach the peak. Kaya mas lalo akong
lumambitin sa katawan niya. My legs wrapping around his waist as I reach the
heavens. Hindi parin ito tumigil sa paggalaw sa ibabaw ko. Pabilis ng pabilis.

"Dam'n! Ahhhhhh. I love it. Fvck! Bakit ang sarap mo! Shi't!" He keeps saying while
moving in and out. Hanggang sa nararamdaman ko na lang ang pagdeposito nito ng
semilia sa loob ng puson ko. It feels great!

Kapwa pa kami humihingal habang nakadagan parin siya sa ibabaw ko. His manhood is
still inside me. Nasulyapan ko ang wall clock and it's three A.M.

Too early to wake up then. Dahan dahan siyang gumalaw at umalis sa ibabaw ko. I
felt so tired. Kahit ilang beses ko na narating ang ligaya magmula pa noong isag
gabi, kahapon and now.. kahit pagod ang katawan ko, nabubuhay ang hormones ko sa
tuwing hinahalikan niya ako. Nakakalimutan ko ang magpigil sa sarili. Ewan ko ba.

I think it's about time to confess about it.

"Hmmm.. Max.." Tawag ko. He's trying to open his eyes and smile sweetly.

"Yes.. sweetheart..." His voice is tired and sleepy.

"Hmm.. we need to talk about us." Mahina kong tugon at hinawakan ang mapusok nitong
labi. Hinila ako nito at niyakap. He kissed me quickly on my lips and tug a brief
smile.

"Yes we need to talk about us." He said then close his eyes, "later sweety. Let me
sleep first." He added.

I sighed. Yeah..after pagising nito that would be time to tell him everyhing. Fresh
na ang utak nito makinig ng mga sasabihin ko. Nangangamoy alak pa ito. Anong oras
kaya ito umuwi kagabi? Baka naman inumaga na. I caressed his cheeks lovingly.
Ginawaran ko ito ng mumunting halik.
I am still in love with him. And I'm willing to take risk, bahala na. Bukas na
bukas din sasabihin ko sa kanya ang totoo.

**please click VOTE**

21- Secrets and Lies

"Be faithful in small things because it is in them that your strength lies."

-Mother Teresa

**
Max POV

Paggising ko sa umaga, wala na siya sa tabi ko. I suddenly stood up at hinanap siya
sa buong kwarto. Nakaramdam ako ng kaba. Don't tell me she left again!? Darn. I
check her belongings pero wala na akong mahagilap. Fvck! Nagmamadali akong
nagbihis. I swear marami siyang ipapaliwanag sa akin! Dam'n. Naabutan ko si Alvin
sa sala nagkakape at gaya ng nakagawian naglalaro ito ng puzzle. Yes he always
loves logic games. Because he was nerd way back in college.
"Gising ka na pala." Puna nito pagkatapos siyang sulyapan.
"Have you seen Rhean?" I asked immediately.
Nag-angat ito ng ulo at nagtatakang tiningnan ako. What's the matter with that
look!?
"Hindi ba siya nagpaalam sayo?" Balik tanong nito. I gave him a questioning stares.
"She left, dahil may emergency daw sa daddy niya. Si Reeve na ang naghatid sakay
ang chopper dahil may lakad din naman yon. Nagmamadali pa nga sila eh. Sumama na
rin sina Daisy at Romy." Pagbabalita nito.
Emergency? Pero bakit di man lang siya nagpaalam? I have to understand her
situation. Noon pa ganun na talaga si Rhean. She's always doing surprises. Gumagawa
na lamang siya ng bagay na hindi nagpapaalam. I sighed. I have to pay her a visit.
"Hey kelan ang flight palabas ng isla?" Tanong ko dito.
"Tomorrow ang schedule." He answered without glancing at my direction.
Tumalikod na ako at umakyat ulit sa itaas. I have to prepare these things out. Para
dere-deretso na bukas. Bibisita muna ako sa opisina bukas at saka siya pupuntahan
sa bahay nila. I wonder if they still stay in their mansion in Quezon city.
Pumunta ako sa beach at kumuha ng maiinom. Tumabi sa akin si Darren sa bench.
"Too early to drink alcohol, that's bad." Natatawang komento nito.
"Yeah. Back off, kailangan ko ito." Aasarin na naman ako nito.
Lumapit rin si Johann. Itong mga pinsan kong mapang-asar, minsan nakakairita
kasama.
"Don't worry supportive kami sayo pagdating kay Rhean." Sabad ni Johann.
"Oh come on, you knew na break na kami." Pambabara ko. Ito parin ako, kinakain ng
bitterness nang dahil sa nangyari.
"Oh yeah break but get together again! Come on bud, stop that shi't! We are not
idiot not see it." Darren said.
"That's love, beyond the risky challenge you'll find yourself crossing in just to
win it." Johann agreed.
"Don't tell me Johann, na nainlove ka na?" Nakakalokong tanong ni Darren sa kanya
sabay tawa.
"Not yet but I'm waiting for it." Positive nitong sabi.
"Come on give me a break guys!? Just let me drink this and leave me alone kung yan
lang naman ang topic niyo." I hissed.
Tumawa lamang ang mga ito.
"Naku bitter si Max. Hayaan na nga natin." Sabi ni Darren.
"Umpisahan mo ng magtanim ng ampalaya Max baka bumunga ng matamis!" Sinabayan pa
nito ng pagak na pagtawa ni Johann.
Napapailing na lamang ako. Siraulo talaga itong mga pinsan ko. Dati si Yvo ang
inaasar nang mainlove ito sa ex-sister niya. Tapos si Nic at ngayon ako na naman.
"Mga gago! Magsitigil nga kayo! Kapag kayo ang nainlove, gugulong ako sa lupa para
pagtawanan kayong mga gonggong!" Bwesit! Panira ng araw ang mga ito. Mabuti at wala
si Sev dito kundi mas lalong mag-iingay ito.
Mas lalo namang lumakas ang tawa ng mga ito.
"Umamin din. Tara na bud, baka maglupasay pa tayo dito." Darren said na panay ang
tawa.
Mainit talaga ang ulo ko! Kung marunong ba naman siyang magpaalam, hindi ako
magagalit. Maiintindihan ko naman kung aalis siya. Hindi man lang ako ginising para
sabihing aalis siya. And I hate the way I feel towards her? Bakit naman siya
magpapaalam sayo eh hindi ka naman niya boyfriend? Tuya ng isipan ko. Dam'n! I'm
starting being possessive with her again. And I'm not liking it!

**

Rhean POV
Si Dad inatake na naman. Kalahati ng katawan lang naman ang na-stroke sa kanya.
Nakakapagsalita siya pero hindi malinaw. Nakakaawa siyang tingnan habang nakaupo sa
wheelchair. Last year lang siyang naging ganito pero hindi parin ako nasasanay sa
kalagayan niya. Nababalisa parin ako dahil pakiramdam ko anumang oras ay kunin siya
sa amin at natatakot ako sa posibilidad na yon. Hindi pa ako handa maging ulilang
lubos.
"Okay ka lang ba? Don't worry sabi ng doctor, hindi naman nagkaroon ng
kumplikasyon. Inaatake talaga paminsan-minsan pero kaya pa niya. Actually sabi nga
ng doctor, matatag nga ang Daddy mo eh dahil nakakasurvive pa din siya sa kanyang
pagka-stroke." Paliwanag ni Tita Lusana.
I sighed. Ngumiti ako ng matipid. Dad will be fine soon. Babalik din siya sa normal
ng paunti-unti. Yon ang lageng itinatatak ko sa isipan.
"Salamat Tita. Buti at nakarating agad ako."
Tinawagan ako ni Charmel kahapon ng madaling araw na dinala daw nila si Dad sa
hospital dahil nahihirapan itong huminga. Buti na lang nadala ko sa pakiusap si
Reeve at tinulungan agad ako nito. Naiiyak pa ako that time nang makiusap sa kanya.
Humugot ako ng hangin. Sumagi na naman sa isipan ko si Max. Hindi ako nakapagpaalam
sa kanya sa kadahilanang pagmamadali. Tulog na tulog siya at ayoko na siyang
istorbohin pa para magpaalam. Sumabay na rin si Romy at Daisy sa akin. Dapat pa
pala akong magpasalamat sa kanila dahil sa pagiging supportive nila sa akin palage.
Katatawag lang ni Daisy kanina at nangungumusta. Nasa Cebu daw sila ngayon ni Romy.
Paglipas ng ilang oras, nag-check out na kami sa hospital.
"Charm, bukas na ba ang enrollment mo?" Naitanong ko habang inaayos ang mga papeles
na iniwan ni Atty Suarez.
"Oo ate. Luluwas na naman ako ng Manila bukas." Sabi nito. Mukhang napagod sa puyat
kagabi. Nakatulog kasi ako sa sofa sa hospital buong gabi. Napagod ako. Lihim akong
napangiti nang maalala ang dahilan ng mga pagod ko. Max..
"Enough na ba ang binigay kong pera sayo? How about your allowance?" I asked her.
"Yeah ate. Subra na nga po yong nadeposit niyo sa account ko eh. Pagagalitan na
naman ako ng nanay kapag nalaman niyang nagbigay na naman kayo. Paparatangan na
naman akong gastolera." Sabi nito at iniunat ang katawan sa sofa. Napangiti ako. Si
nanay Cecil talaga.
"Matulog ka muna. Ano ba yang ginagawa mo?" Naitanong ko kasi panay ang buklat nito
sa mga photo album.
"Gagawa kasi ako ng scrap book ate. Hinahanap ko ang mga pictures mo noong kabataan
niyo pa po. At saka ni Tito Manuel at tita Marian." Tinutukoy nito ang mga magulang
ko.
"Ah marami diyan, sa pink na album. Marami kaming pictures ni Daddy na magkasama
dyan." I said saka tumalikod papunta sa kwarto ni Dad. Kailangan ko pa pala siyang
pakainin.

**
Charmel POV
Ang ganda talaga ni ate. Hmmm.. Sabi ni nanay, hindi daw sila close ni tita Marian
noon. Lage kasing wala si Tita. Kaya si nanay ang naging kasama lage ni ate kaya
mahal na mahal din siya ni nanay na parang tunay na anak. I was four years old nang
mamatay yong mommy ni ate Rhean tapos yong Daddy niya sabi ni nanay nangibang
bansa. Hnmm..
Inaantok parin ako. Hayyyy..
Huminto ako sa paghawi ng mga pahina nang makita ko si ate Rhean at ang daddy nito.
Siguro nasa edad thirteen si ate sa picture na ito. Gwapo pala ng step Dad niya, I
mean si Tito. Nasaan at sino kaya ang biological father ni ate?
May nagdoor bell kaya agad akong tumayo para buksan ang gate. Natulala ako when I
saw this gorgeous man alive! Uh-uh.. he offered a familiar smile, which means
kilala niya ako? Kumunot yong noo ko. Pamilyar din siya sa akin.
"Charm..dalagang dalaga ka na. How are you by the way?" He smirked. At mas lalo
itong gumuwapo. Saka ko siya nakilala.
"Kuya Max! Kumusta po?" Hehe. Si kuya Max pala ito. Akala ko si Thor ang kaharap ko
ngayon. Hmmm.. bakit kaya siya bumisita dito? Baka naman nagkabalikan na sila ni
ate.
"Okay naman. Nandyan ba ate mo? I thought nasa QC siya. Nabenta na pala ang mansion
doon?"
Pinatuloy ko muna siya. First time ba niya dito? Kalimutan ko na eh.
"Ah wala na daw yon kuya. Di ko po alam. Nagpapakain siya kay Tito Manuel sa
kwarto."
Sagot ko habang naglalakad sa loob. Nakasunod naman siya sa likod.
"Ganda ng bahay niyo hah? Sayang ang mansion sa QC. Anyway, dumating na pala Daddy
niya sa Pinas? Uhmmm.. at least I would meet him now." He said.
"Matagal na po na nasa Pilipinas si Tito simula noong ma-stroke siya. Upo muna
kayo. Pasensya na po sa kalat. May ginagawa kasi akong compilation." Nahihiya kong
tugon.
He sat down sa sofa, harap yong mga nakatambak na album.
"Kuha muna ako ng maiinom kuya. Wait lang po."
"Okay thanks.." He smile.
May carrots juice pa naman. Tapos cookies. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong
ibigay sa kanya. Pero sakto na to. Hindi naman siguro siya maarte.
"Ito na kuya." Inilapag ko yong juice at cookies sa mesa.
Titig na titig siya sa pictures ni Tito at ate. Seryusong seryuso ang mukha nito at
parang hindi na maipinta.
"Kaano ano ni Rhean ang lalaking ito?" Seryuso at malamig niyang tanong sa picture
na nasa album.
"Ah Daddy niya po. Siya po si Tito Manuel." Alanganin akong ngumiti.
Magsasalita pa sana ako nang biglang lumabas si ate tulak-tulak ang wheelchair ng
kanyang Daddy. Namutla ito nang makita si kuya Max sa sofa. Wala akong
naiintindihan. Si kuya Max halatang nagpipigil ng galit na nakatitig kay Tito sa
wheelchair. At si ate Rhean naman parang takot na takot. May alitan ba sila?
Ano bang nangyayari?

"Max.. let me explain." Naiiyak na sabi ni ate kay kuya Max. Napakurap ito.

I think I have to exit na...

**please vote**
A/N: Ano kaya ang nabulgar na sikreto ni Max na pinakakatago ni Rhean?

22- The Truth Hurts

"You cannot escape the responsibility of tomorrow by evading it today."

-Abraham Lincoln.
**

Max POV

When I enter inside their villa, this is so homey. I felt relax. Rhean loves
peaceful life kaya vintage ang designs ng bahay nito and aside from that, andami
rin nilang abstract paintings. Wow..
"Kuha lang muna ako ng maiinom kuya. Wait lang po." Sabi ni Charm.
"Okay, thanks." I smile. Bata pa ito noon nang huling makita ko. Pero ngayon,
dalagang dalaga na.
Umupo ako sa sofa, harap ang mga albums sa mesa. I got curious when I saw the
familiar face on the pictures. Kinuha ko ang isang album at tiningnan ito.
I smile when I recognized Rhean. She's so cute at this age. Maybe she was ten years
old in this pictures. Hinawi ko ang ibang pahina. I froze when I saw the familiar
man on the picture, akbay si Rhean. I think nasa edad labindalawang taon si Rhean
sa picture na ito. But this man!
Umigting ang panga ko. Shi't! Kaano ano ni Rhean ang lalaking ito!? Bumangon ang
matinding kuryusidad na naramdaman ko nang makitang parang malapit na malapit
silang dalawang ng lalaking ito.
Hindi ako pwedeng magkamali. I gritted my teeth when I recognized the man in the
pictures. Kasama niya ang babaeng hindi ko inaasahan na maging parte ng buhay nito.
Paano ko ba makakalimutan ang taong matagal ko ng hinahanap? Umikot pa ako sa
iilang bansa para hanapin lamang ang taong ito. Pero.. dito ko lang pala mahahanap
ang mga kasagutan. Siya si Manuel Antonio, ang traydor na bestfriend ni Dad... at
ang taong numero unong suspect na pumatay sa kanya.
"Ito na po kuya."
Nagising ang diwa ko nang biglang dumating si Charmel at inilapag ang tray sa gilid
ng mesa.
"Kaano-ano ni Rhean, ang lalaking ito?" I asked in bewilderedment.
"Ah daddy niya po. Siya po si tito Manuel." Nakangiting sagot nito.
What!? His father?! Kasabay ang pagpupuyos ng galit, lahat ng mga magagandang
alaala meron kami ay biglang nabura. Ito ba ang dahilan kung bakit niya ako
hiniwalayan noon? Fvck! Shi't! Pinagmukha niya akong tanga!? Hindi pa ba kulang
ang atraso ng daddy niya sa amin at nakuha pa niyang paibigin ako? I can't believe
it! Nanginginig ang buo kong katawan sa galit. Pakiramdam ko sasabog ako ngayon sa
natuklasang di kanais nais na katotohanan.
"Charm may gagawin----"
Dahan dahan kong iniangat ang ulo at kitang kita ko ang reaksyon nito nang makita
ako. She was utterly shocked. Napaawang ang bibig nito at namutla sa subrang
pangamba. No doubt she's guilty. Tinitigan ko siya ng husto at ang wheelchair na
tulak tulak nito ay walang iba kundi ang kanyang kreminal na ama, na halatang na-
stroke sa kalagayan niya. I clenched my fist. Kulang pa yan bilang kabayaran sa
ginawa niya sa Daddy ko. Kulang na kulang pa.
"Tito! You're here." Mabilis akong nagmano nang makita ko ito sa sala.
"Oh hi bigboy!" Nakangisi nitong sabi and gave me a slightly hug.
"Oh come on Tito! Stop calling me that way! I'm already in a junior high!"
Natatawang reklamo ko dito. He grinned.
"Well, if you reach in a middle age..irereto kita sa anak ko. She's pretty! And
I'm sure you like her. But.. you have to promise me na hinding hindi mo siya
lolokohin!" He said.
Seriously?! I was just laughed and shrugged. Tito really loves to pair me with his
daughter. And why not!?
Yon ang kahuli-hulihang nag-usap kami ni Tito Manuel and after two years, I found
out that my Dad was killed. And he's the number one suspect. Because of
frustrations, nagbulakbol ako. My mom tried to pick all the pieces because I'm
broke. But then, when I met Rhean..nagbago ang lahat. Only to find out na anak pala
siya ng taong kinamumuhian ko. Kaya pala siya nirereto ni Manuel sa akin dahil may
pinaplano na siyang masama sa Daddy ko.
Mapakla akong natawa. Smart. The hell! They're smarter than I expect. Shi't! I
looked at her again. She was just standing there, not moving. Nakatitig siya sa
akin at ang hinahawakan kong album. I scowled to her direction. I saw Manuel's
eyes, it was full regrets and pain. Nagkukuyom kamao ko itong tinitigan. Hindi ko
pa rin nakakalimutan ang itsura niya kahit tumanda na ito.
"Max.. let me explain." Basag na boses nitong sambit.
My jaw tightened even more. Mas lalo akong nagalit sa sinabi nito. Mas lalo niyang
pinatunayan ang mga kasalanang nagawa nila sa pamilya ko.
Mapakla akong natawa. I stood up. At nang-uuyam na tiningnan siya.
"Really? Explain huh?" I asked mockingly to her.
She paled and keep blinking her eyes. Namumuo ang luha sa mga mata nito.
"Please.. magalit ka sa akin pero huwag sa harapan ng Daddy.." She mumbled begging,
and her voice is cracked.
"Shi't!" Galit akong napamura at tinalikuran agad ito. Nanginginig ako sa galit.
Kinakampihan pa niya ang kreminal niyang ama.
Gusto kong pumapatay ng tao sa oras na ito! 'Fvcking shi't! Fvck! Dam'n!'
Nagmamadali akong lumabas ng gate.
"Max! Max! Max! Let me explain first!" Please!?" Patakbo itong hinabol ako.
I stop walking at dahan dahang lumingon dito. I was staring at her furiously. Galit
na galit ako.
"What do you want to explain!? What!?" Galit akong napahilamos sa mukha, muli ko
siyang hinarap at mapaklang natawa. I can't believe this.. I really just can't
believe it.
"Max.. please.. " She's crying. Mas lalo lamang kumulo ang dugo ko.
"What!? Anong ipapaliwanag mo!?" I point my fingers to her face, "You're a liar,
Rhean. Ilang taon mo ding binilog ang ulo ko. How long did you keep this from me!?
How long?! Putang ina!" Galit na galit kong bulyaw dito. I comb my hair in a
frustrated manner. "Answer me dammit!" I shouted again at halos mapatalon ito sa
gulat at sindak.
"Six years ago Max!" Nagtakip ito ng mukha sa kanyang dalawang kamay at umiyak ng
malakas.
Mapakla akong natawa. "Really? Six years pa? Bakit hindi mo sinabi sa akin ang
lahat? Bakit Rhean? Anong kasalanan ko sayo?! Bakit!? Tell me!" Halos maiiyak na
ako sa matinding galit.
"Dahil natatakot ako! Dahil ayokong kamuhian mo ako ng husto! Please..believe me. I
wasn't intentionally to hurt you.. pero mahal na mahal na kita Max bago ko nalaman
ang totoo. And I'm so sorry..forgive me.. " She is still crying. What a fvcking
drama!? Fake it till you make it.
"Seriously!? You're asking forgiveness pagkatapos ng lahat ng panloloko mo!?
Natakot ka that I would hate you!? You chose not to tell me the truth that's why
you broke up with me without proper explanation! You hurted me so much! And do you
think I can forgive you!?" Maanghang kong sumbat sa kanya. And she's still crying.
"Natakot ako na baka ipakulong mo ang daddy----" She sobbed..
"Of course I will! Your father murdered my Dad! Sa tingin mo palalamapasin ko yon?"
Mapakla akong natawa. Kailanman hindi ko naisip na ipagpapalit ko ang hustisya ng
aking ama sa kahit anong bagay. No way! Natigagal ito at nanlulumong tiningnan ako.
"Max.. sa akin mo na lang ibunton ang galit mo, huwag sa Daddy ko. Max.. what
happened was luck of evindences. Inosenti ang Daddy ko. Hindi niya kayang pumatay
ng tao. Please Max.." She begged. At mas lalo lang umakyat ang dugo ko sa ulo. Sa
ginawa nitong pagtatanggol sa ama niya ay mas lalo lamang akong nagalit.
I smirked devilishly, "Managot ang dapat managot. I have evidences. And your father
is a suspect and there's no exception. Magkita na lang tayo sa korte." Madiin kong
paalala dito at muling tinalikuran.
Nagmamadali kong binuksan ang sasakyan.
"Max! Max! Please.." Habol nito, hinawakan niya ang braso ko. Pero mabilis kong
iwinaksi yon.
"Max please..don't do this to me." She begged harder while crying. Hindi ako
pwedeng magpadala sa awa. Hinding hindi.
"Sana naisip mo yan bago ka nagtago ng sikreto sa akin. Sana naisip mo yan bago ka
nagsinungaling." I said coldly then slam the door.
I start the engine. Hindi ko pinansin ang pagkatok nito sa windshield ko. Mabilis
kong pinaharurot ang sasakyan. At para na akong makikipagkarera sa demonyo.
To hell with this life! Shi't!

...

Rhean POV
Nanghihina akong naupo sa gilid ng kama habang umiiyak. Kung alam ko lang sana na
mangyayari ang ganitong tagpo, hindi na lang sana ako sumama sa reunion. O di
kaya'y sinabi ko na lang sana kanya ang totoo ng mas maaga. May sakit si Daddy,
hindi na dapat siya masadlak sa kulungan. Hindi ko hahayaang mangyari yon!
Sa isang sulok, naalala ko na naman ang tagpo kung paano ko nalaman ang lahat ng
ito.

"Hi tita.. where's Daddy?" Excited na excited akong umuwi galing sa school dahil
nagtext ito na umuwi daw si Daddy came from Canada.
"Nasa itaas. Puntahan mo na. May importante kayong pag-uusapan." Matamlay nitong
sabi, na wala man lang kangiti-ngiti. I'm wondering.
"Ah sige po.." Nagmamadali akong umakyat sa itaas at nakita ko siya sa living room.
I suddenly hug him at ilang beses hinalikan sa pisngi.
"Ikaw talagang bata ka. Oo nga pala, umuwi ako dito para sunduin ka papuntang
Canada. You will continue your studies there." He said. At natigilan ako. Anong
sinasabi nitong doon ako mag-aaral sa Canada!? I gave him a questioning stares.
He frowned. "Diba, dati mo pa sinasabing gusto mo mag-aral sa ibang bansa para mas
mahasa pa yang kakayahan mo at para matupad na rin ang pangarap mo maging
broadcaster." Sabi nito saka umupo sa sofa, "May mga pasalubong ako dyan, baka
gusto mo munang tingnan." Tinuro nito ang malaking kahon sa gilid. Pero hindi ko
pinansin yon at umupo ako sa tapat niya.
"Dad, noon yon. Sa ngayon, gusto ko munang tapusin ang college dito sa Pinas." At
magpapakasal pa kami ni Max bago ako pupunta sa ibang bansa----dugtong ng utak ko.
Oo pangarap ko yon. NOON.. iba na ngayon. Si Max na ang gusto kong makasama
habambuhay. At tinanggap ko na ang marriage proposal nito.
He sighed, "Dahil ba ito kay Max Levine hija?" Seryuso nitong tanong.
Naikuwento ko na sa kanya ang tungkol sa boyfriend ko pero kung magsalita siya
parang kilala na niya ito. I shook my head and start twisting my fingers.
"Noong isang linggo ko lang nalaman kung sino ang boyfriend mo. Buti na lang
nabanggit mo sa akin ang buong pangalan niya." Anito at umangat ang ulo ko para
tingnan ito. Nagtatanong ang mga mata kong tinitigan siya.
"Anak, hindi siya ang lalaking para sayo." Seryuso parin nitong sabi at mas lalong
naging malabo sa akin ang mga sinasabi nito.
"Ano ang gusto mong sabihin Dad? Hindi ko maintindihan." I asked confusedly.
He looked at me directly to my eyes, "Anak siya ng taong.. anak siya ni Pierce
Levine. Siya ang taong namatay na mahigit apat na taon ng nakalipas at ako ang
tinuturong suspect." He blurted out. Nalaglag ang panga ko sa tinuran nito.
"I have to tell you the truth. Anak, kaya ako umiiwas sa kanila at lumabas ng bansa
dahil hinahabol parin nila ako, dahil ako ang tinuturong suspect ng pamilya niya.
At kapag nalaman niya ang totoo, hindi ka niya matatanggap at masasaktan ka lang."
Seryusong pahayag nito. Pakiramdam ko namanhid ang buo kong katawan at nanghihina
akong napahawak sa aking tuhod.
"Dad kung wala po kayong kasalanan bakit po kayo nagtatago? Bakit di niyo sila
harapin at sabihin ang totoo? Ipaglaban niyo ang karapatan niyo, Dad." Naiiyak kong
sabi dito. Bakit ngayon ko lang nalaman ang bagay na ito?
"Dahil wala akong makalap na ebidensiya para ipagtanggol ang sarili ko. Wala akong
mahagilap na witness. At ayokong makulong, Louise. Ayokong mapabayaan ka!? Anak,
mahal na mahal kita. Ikaw na lang ang natitira sa akin. Kaya hindi ako magpapahuli.
Bakit ako ang magbabayad sa kasalanang hindi ko ginawa? You know me. Hindi ko
kayang gawin yon. Malapit na kaibigan ko si Pierce at hindi ko kayang pumatay ng
tao." Nagsusumamo nitong sabi.
I am shaking my head. No! Hindi ito totoo! Max..mahal na mahal kita. ..
"Kung ganon, sino Dad? Sino ang pumatay sa Daddy ni Max? Sino?" Hysterical kong
sunod sunod na tanong dito. But he just hug me tight.
"I'm sorry.. I'm sorry, Louise pero sa ngayon, hindi ko pa masabi sayo ang lahat."

..
So I decided to chose my family over Max. Sumama ako kay Daddy sa Canada. Pero
nanatiling lihim yong paglipad namin palabas ng bansa dahil may kapit naman si
Daddy sa embassy at may kakilala siyang big time at doon kami sumakay sa private
plane nito. Sa araw ng paglisan namin, yon din ang araw ng pagluluksa ng aking
puso. I cried and cried and cried hanggang sa kinalimutan ko ng may Max akong
nakilala at minahal.

Pero ngayon.. nalaman na nito ang lahat.. at pakiramdam ko madudurog muli ang aking
puso. Humagulhol ako sa aking palad at hinayaan ang sarili na iiyak na lamang ito
lahat.
Lord.. ano po ba ang kasalanan ko para masaktan ako ng ganito?!

**please vote **
A/N: ohhh.. I cried for Rhean.. Ano kaya ang susunod na hakbang ni Max? Hmmm..
anong kabayaran ang hihilingin niya!?

23- Broke

" And oftentimes excusing of a fault doth make the fault the worse by the excuse."

Author: William Shakespeare

**

Max POV

Ginagawa ko ng juice ang alak. Patuloy ako sa pagtungga. This dam'n life shouldn't
end now. Ayoko na. Sawang sawa na ako. Sawang sawa na ako masaktan. I suffered too
much hurtaches for few years, I was been too frustrated with my life. I'm broke.
And until now, nasasaktan pa din ako. Dam'n!
"Enough, Max.. dami na ng nainom mo. Gusto mo bang ubusin lahat ng alak dito sa
bar?" Darren hissed and took all the bottles away.
"I don't care. Dam'n! Just give me that." Inabot ko ang brandy but Darren keeps
pushing it away.
Napailing iling si Johann. Nikos is here too, one of the alpha men. Nakangiti lang
itong tinitingnan ako.
"Dam'n Max. You're drunk!" Nikos said.
"Shut up!" Nilagok kong muli ang alak.
May dumating na namang isang grupo. I swear, I will kill all of them if they will
try to stop me drinking liquor.
"Ano?! Magpapakamatay na ba yan?" Yael laughed. Kasama nito sila Torman, ang kambal
na si Thunder at Storm. Hindi man lang sumipot ang mga ito sa Alpha reunion.
Fvcking shi't those weather names! I swear kapag nagkaanak ako I will never gave
those shi't names! I murmured to myself.
"Broken hearted eh." Natatawang wika ni Johann. Inirapan ko ito.
"Oh.. bad. And who kicked his ass again?!" Natatawang tanong ni Storm.
"Sino pa nga ba? Same woman." Darren answered. Kumunot noo naman ang mga ito.
"Oh, Louise? She's back? She's back to make Max cry all over again?" Pinaghalong
pang-aasar at simpatiyang tugon ni Yael.
I smiled divilishly to Yael, "Oh.
Yeah. I saw your wife together with someone last day. They're sweet and----" I
paused and drink once again. Halos mapalundag ako sa tuwa nang makitang nagdilim
ang mukha nito. At nagmistula ng Leon na kakagat ng tao sa itsura nito.
"Ohhh..Ahem! Tinamaan na rin pala si Yael sa salitang pag-ibig. Take note, he
already said na hindi siya maiinlove sa kanyang asawa." Sinabayan lang ng
nakakalokong tawa ni Nikos.
Si Torman at Thunder ay tahimik lang at sumasali lang sa tawa at kung mayroong
asaran.
"Hmmm.. I gotta go. May aasikasuhin pa ako." Darren exit the topic at umalis na
rin.
"I have to go." Malamig na tugon ni Yael na halatang apektado sa sinabi ko. Nawala
ang saya sa mukha nito kanina. Lumagok ito ng ilang shots bago tuluyang umalis.
Actually, what I said is true. Never mind.
Nikos, Thunder and Torman were busy talking about business. They are car racers.
Sila ang nakasama ko when I met an accident in a race. Ang playboy na si Storm,
sumali na sa kabilang table kung saan may natitipuhan itong babae.
"Care to tell me what's the problem? Akala ko okay na kayo?" Johann asked.
I heaved a sigh, "She's Manuel's daughter." I answered back. Lumagok ako ulit ng
alak. His forehead knotted, at parang may inuunawa.
"You mean..Manuel Antonio? Anak niya si Louise?" He asked after dragging out his
reverie.
"Yes. The one who murdered Dad." I gritted my teeth. Sa tuwing naaalala ko kung
paano nawala si Dad sa amin ay pakiramdam ko gustong gusto kong pumatay ng tao.
Dam'n you Manuel!
"So what are you planning? Walang kasalanan si Louise dito, Max." He warned. I
glared at him. What was he was trying to say?
"What do you mean walang kasalanan si Louise?" Malamig kong tanong.
"What I'm trying to say is, kung ano man ang kasalanan ni Manuel Antonio sa pamilya
mo huwag mo ng idamay si Louise. Am not saying na pwede mo siyang mahalin despite
everything you've found out. Do the right justice that serves for Tito's death but
don't harm her. Hayaan mo na lang siya." Paliwanag nito. Johann and Rhean was been
a good friends. At hindi ko masisisi kung ganon siya mag-isip. But.. I just can't
believe it na ipagtatanggol niya ang kreminal niyang ama. She lied to me. She
betrayed me. Ayokong tumunganga lang. Ngayon pa na natagpuan ko na ang taong
pumatay sa ama ko..hinding hindi ko na palalampasin ang hustisyang ninanais ng
aking pamilya. The justice that we'd been longing for too long.
"He's in stroke. At wala akong pakialam. Kung tutuusin kulang pa yon sa ginawa niya
kay Daddy. I'll ask my lawyer kung paano ko siya kakasuhan and I wanted him to
suffer in jail." I said, gritting my teeth in anger.
He heaved a sighed, "Gawin mo ang nararapat pero sana maisip mo rin kung paano
magpatawad." Sabi nito at marahang pinikpik ang balikat ko. I turn my head on him,
giving a disapproval look. Magpatawad? Seriously? Naririnig ba niya ang sarili
niya?
"Just think about it. I gotta go. Buddies, maybe a little time to unwind again next
time. I have to go." He said. Sumulyap siya sa kanyang relong pambisig. "Maaga pa
ang flight ko bukas. I don't want getting hangover in the whole trip." He's
chuckling.
"Where are you going?" I asked confusedly. He's really fond of travelling in
different countries without such business.
"I'll be in Morroco." He answered back then leave.
I shake my head off. He never changed. At wala nga siguro itong planong huminto sa
pagbyabyahe kahit saan.
But for now, gusto ko munang ilabas ang lahat ng galit at hinanakit ko sa alak.
Bukas na bukas din kikilos ako para sa dapat kong gawin.
This is our ending. Rhean is isn't really for me. I should stop loving her. I
should. She is an enemy. Hindi ko siya pwedeng mahalin. Hindi.
***

Rhean POV
"Bhe, tama na yan. Kailangan mong kumain." Umuwi si Daisy galing Cebu para lang
damayan ako dito.
Ilang araw na akong nagmumukmok sa kwarto. Nagkukulong at madalas wala sa sarili.
Para akong basang sisiw na yakap yakap ang sarili dito sa kama. Hindi ko na alam
kung ano ang gagawin ko. Feeling ko bumalik ako sa dati. Mas malala pa nga dahil
nabunyag na ang katotohanan. Nangyari na nga ang pinakakatakutan ko.
"Bhe.." Tawag nito habang hinihimas himas ako sa likuran. Halos maiiyak na rin ito
sa nakikita niyang kalagayan ko.
Pinahid ko ang luha, "Bhe.. wala namang masama sa ginawa ko diba? Natural lang
naman na kampihan ko si Dad dahil after all, wala pa namang napatunayan na siya
talaga ang pumatay sa ama ni Max. Mahal na mahal ko parin siya bhe.. " Humagulhol
akong muli sa palad.
"Bhe.. walang mangyayari kung iiyak ka na lang dyan. Do something." She said
worrying.
I stop crying. Pinahid ko ang luha at kinalma ang sarili. Tama si Daisy, walang
mangyayari kung iiyak lang ako dito. I have to do something.
May kumatok sa pinto. Daisy stood up para pagbuksan ito.
"May sulat para kay Tito Manuel. Sabi ni ante Lusana, kay ate ko daw ito ibigay."
It was Charmel.
"Okay Charm, thanks."
Isinara ni Daisy ang pinto. Ibinigay niya sa akin ang sobre at kinakabahan ako sa
laman no'n. Nag-aalangan ko itong binuksan, At binasa ang laman ng liham. Hindi ko
pa man ito natatapos basahin nanginginig ko na itong nabitawan. Hindi maaaring
makulong si Daddy. Na-stroke siya at konting galaw lang nito ay kailangan ng may
alalay.
"Bhe kakasuhan parin ni Max si Dad. Ipakukulong siya, bhe. Paano yong sakit niya?"
Nag-aalala kong tanong dito.
"Kausapin mo si Max. Makiusap ka, at kung ayaw niya iurong ang kaso lumaban ka
kahit umabot pa sa korte. Tutal, wala pa naman talagang hatol na si Tito talaga ang
pumatay sa Daddy ni Max." Seryuso nitong payo. Tama. Pero wala kaming katibayan
kung sino ang pumatay sa ama nito. Dad never told me who is the real suspect.
All I knew that, silang dalawa ang huling nag-uusap sa resthouse nito sa Baguio.
Sabi ni Dad, isa yong celebration sa successful na takbo ng hotel nito. Si Daddy
ang nagmaniubra sa hotel na yon. Dugo at pawis ang naging puhunan nila para lamang
sa pag-angat ng negosyo. Dinayo ng maraming turista yong resort. Right after the
party, Dad and him talk privately in the mini-office sa loob ng antigong bahay
bakasyunan nito. Then, sa kalagitnaan ng pag-uusap nila may biglang pumutok na
baril sa labas ng bahay. Kaya kapwa sila naalarma. And then..unang lumabas si Dad
para mag-imbistiga. Then he saw the car sa tapat ng gate. Bumalik siya sa loob and
took the gun pero palabas pa lang siya ng bahay nang may biglang pumalo sa kanya
kaya naman nawalan siya ng malay.
And then, nagising na lamang daw siya na nasusunog na ang rest house. Nahihilo
siyang tumayo para isalba yong Dad ni Max. Pero laking gulat daw nito na nakita
niyang may tama ng baril ito sa dibdib at nakapalibot na ang apoy sa buong opisina.
May habilin pa nga daw ito bago siya nawalan ng buhay at kung ano man ang last word
nito before he died, hindi ko na naitanong kay Dad.
***

Inayos ko ang sarili before pressing the doorbell. I am here in his bachelor's pad.
Kung kailangan akong magmakaawa at lumuhod sa harapan niya gagawin ko. Huwag lang
niyang ipakulong si Dad.
After few minutes, bumukas ito. Napaawang ang bibig ko nang makita ang itsura nito.
He's only wearing a boxer. His hair is messy as hell! Hindi man lang ito nakapag-
shave. He looked drained. He has a dark circles around his eyes. Very odd. I'd
never seen him like this before. Parang may isang mahinang boses na bumubulong sa
akin na yakapin siya, na haplusin ang mukha nito. But I know he won't like it. Sa
sitwasyon namin ngayon, wala na ang Max na nakilala at minahal ko. Malamig na
malamig ang mga mata nitong nakatuon sa akin. Ni hindi man lang gumalaw ang ibang
parte ng mukha nito maliban sa pag-flex ng muscles nito sa may bahagi ng kanyang
panga.
"What are you doing here?" He asked coldly.
"You looked mess." I commented worriedly.
She show an edible smile, very close to sarcasm. "And what do you expect? Have you
received the summon? Yon ba ang dahilan kaya ka naparito?" Walang kangiti-ngiti
nitong tanong.
Marahan lamang akong tumango. Binuksan nito nang malawakan ang pinto. Sumalubong sa
akin ang kakaibang amoy. Amoy alak. Napatunganga ako nang makita ang nasa loob.
Kalat dito. Kalat doon. Ang mga damit nitong polo at pang-opisina kung saan- saan
nakasablay sa sofa. Ang mga bote ng alak nagkalat sa tabi. The pillows is
scattering around the corner. Magazines scattered in the floor.
I was stunned looking at those kalat.
And everything is a mess!
Hindi ko alam na may ganitong side pala si Max. Akala ko he's an organized person.
My heart crampled in pain sa hinalang kaya siya nagkakaganito dahil sa akin.
"What do you want? Kung pupunta ka dito para hingiin na iatras ko ang kaso.
Nagsasayang ka lang ng panahon. You can leave now." He said behind my back. I
slowly turn my head on him. Nagmamakaawa akong nakatingin sa kanya.
"Max, may sakit na si Dad. Hindi na niya kayang kumilos. Kahit sa pagkain,
pagbibihis at paglilinis niyang dumi ay hindi na niya kayang gawin. Max maawa ka
naman sa kanya." Naiiyak kong pagsusumamo dito.
Mas lalong umalsa ang galit nito sa pakiusap ko. "Dam'n it Rhean! Your father
killed my Dad! Naawa ba siya nang patayin niya ang ama ko!? Did he ever felt na may
pa pamilya ang Daddy na mauulila sa ginawa niya!? Isa ka ring sinungaling! Hindi na
ako magtataka kung saan ka nagmana!"
Mabilis tumulo yong luha ko. Singbilis pa sa agos ng ilog. Masakit. Ang sakit
sakit. I lied. I betrayed him. Pero I have my reasons.
"Max.. hindi ang Daddy ko ang pumatay sa ama mo." Nanginginig kong pahayag dito.
Tumawa ito ng pagak. Punong puno ng sarcasm siyang nakangiti sa gawi ko. Pero nag-
aalalab parin sa galit ang mga mata niya. He pointed his finger to me.
"Tell it to the marines, Rhean. You're a freaking liar! Of course your father won't
admit it to you dahil gusto niyang maging malinis siya sa paningin mo. Dahil kung
wala siyang kasalanan, hindi sana siya nagtatago ng ilang taon. How could you
defend him like that? Ama mo siya kaya mo siya pinagtatanggol! And I understand
that. I understand na mas paniniwalaan mo ang ama mong mamamatay tao at ipaglaban
siya dahil anak ka niya! But am sorry, hindi ko hahayaang mauwi sa wala ang
paghahanap namin ng hustisya." Madiin nitong pagkakabigkas. Bawat salita niya tagos
na tagos yon sa puso ko ang sakit. But I think I deserved it.
Umiiyak parin ako sa harapan niya, "Nagtago si Daddy dahil alam niyang wala siyang
kalaban-laban. Max.. why don't you try to investigate it first? Please? My dad
can't talk anymore. Hindi na niya kayang ipaglaban ang sarili niya. And I don't
know what happened, I don't know anything about that crime.. Please.." I begged
harder. My limbs are getting weaker. Konting konti na lang, babagsak na ako sa
sahig.
"I have all the evidences, Rhean. Any moment from now kayang kaya ko siyang
ipadampot. I am just giving you a little time para makasama siya. At kahit
ipagtanggol mo siya ng ilang beses, you cannot change the fact that your father is
a criminal." Walang awa nitong tugon. His voice was cold as ice, and his stares is
very intimidating.
"Max may sakit si Dad, malala yon. At baka tuluyang bumagsak ang katawan niya kapag
nakulong pa siya." I said in tears.
"There is no exception in justice. You knew that." Matigas nitong sabi.
Napaluhod ako sa harapan niya and hug his firm legs.
"Please.. Max, I'll do anything huwag mo lang ipakulong ang Daddy. Please.. Max.
Kahit ano. Max.. " I held on him tighter habang winawaksi ang kamay ko. But I
didn't want to give up. Gagawin ko ang lahat para sa ama ko. Siya na lang ang
natitira sa akin.
"Get up! Come on! Fvck!" Pagmumura nito. At pilit na iniaalis ang pagkakayakap ko
sa bewang nito.
I begged harder. Nagulat na lamang ako nang bigla na lang ako nitong binuhat.
Ipinasok ako sa kwarto at itinapon sa kama. I was stunned for a moment.
"Ito ba ang gusto mo? Huh? Ito ba? Then fvck me now!" Marahas nitong tanong.
Napalunok ako nang makita ang napakalaking umbok nito sa ilalim ng boxer na suot
nito.
Ibinaba nito ang suot na boxer and there! Tumambad sa mukha ko ang nagwawala nitong
alaga.
"Now eat this! I fvcking want to cum inside your mouth."
The fvck!? I never did it to him.
I froze.
"What!" Iritable nitong tanong. "Hindi mo kaya!?" Hamon nito na may pang-uuyam.

Agad akong lumapit at susubukan ang pinapagawa nito bago pa man ang magbago ang
isip niya at mag-iba pa ang mga plano nito. Oh God! I hope he will change his
mind...
**please VOTE **
A/N: Ang sagwa ng parusa. Hahahaha. Pero yon pa ang umpisa ng kalbaryo ni Rhean.

24- Conditions

" We should not give up and we should not allow the problem to defeat us."

-Abdul Kalam.

**

Max POV

According sa report na pinapagawa ko, Manuel Antonio has a heart disease. He was
stroke at maraming mga gamot na maintenance in order to survive. And my lawyer
wants to have a medical advice first bago siya ipakulong.

"Aside from that, nakuha na ng bangko ang mansion nila sa QC. Iilan na lang ang
natira nilang ari-arian. Aside sa farm na may malaking tax dahil sa ilang taong
hindi nabayaran at hindi pa nahati hati ang properties, may mga kalupaan pang
nahila na ng bangko dahil sa pagkakasangla. Ang natitira na lamang ay ang resthouse
nila sa Tagaytay." The investigator reported that information.

I smirked devilishly. Good. Pwes matitikman niyo ang hakbang ng aking paghihigante.
I suddenly remembered our conversation with Storm.

"Dam'n you Max, paano ka makakaganti kung ipapakulong mo lang ang isang imbalido?
Think something that you know na mas masasaktan pa sila. Family to family. Why
don't you let them suffer in financial crisis, etc. Hindi enough ang pagpapakulong
lang.." May kalasingan na nitong sabi. I opened up my problem to him. No choice.
Siya lang ang taong handang makinig. But I never said that it was Rhean's father
issues. Sinabi ko lang sa kanya na natagpuan ko na ang taong pumatay kay Dad but
he's in stroke and how can I file him in a murder case sa ganung sitwasyon. Storm
is a lawyer and businessman.

"May mga batas paring dapat e-consider sa ganung sitwasyon. The CCTV videos isn't
enough for an evidence as long as it wasn't caught in the video na siya nga ang
bumaril sa ama mo." He added. Tinungga na naman nito ang bote ng alak. I don't know
what happened kung bakit siya nagpapakalasing ngayon. The mere fact na ako naman
itong may problema.

"But the finger prints of the gun shut through my Dad was own by him? Don't you
think it's the biggest evidence?" I asked once again, feeling confused.

"Sabi mo nga sa kanya ang baril, syempre there's tendency na ginamit yon ng iba to
kill your father. And like what you said, hindi lang siya ang involved dito. You
saw men na pumasok sa resthouse at ang kahuli-hulihang nakita mong lumabas ay ang
main suspect. Pwede niyang kasamahan o hindi. Malakas ang laban mo but to think na
ang kakasuhan mo ay isang totally imbalido, there's still things to consider over
the situation." He reasoned out. Yeah it could be.

"Like what?" I asked, this info irritates me. May mga dapat pa palang ekonsidera
para sa mga taong kriminal? Dam'n!

He drunk once again and smile at me. "Well, pwede siyang hindi makulong..IF" He
paused, giving the emphasis of the word 'IF', "If the doctor's advice would be
ikamatay niya ang makulong or let's just say na he's undergoing crucial sickness.
Pagalingin muna bago hatulan at ikulong. See your lawyer Max. Talk about this
matter, suspect pa lang ang taong gusto mong ikulong, hindi pa napatunayan yon.."
He drunk the bottle of whiskey again. Dam'n! Lasinggo pala ang gagong ito!

Pagkatapos kong makipag-usap kay Lancer Kolov, that Russian half Filipino
investigator ay umuwi agad ako ng pad. Pagpasok pa lang sa loob, namangha na ako sa
ayos at linis nito. Did she leave? I asked myself pagkapasok sa loob. I was
surprised when I saw her sleeping on the sofa. She's only wearing my white shirt.
Nakatabingi ang mukha nito at kalahati ng mukha niya ay natatakpan ng kanyang
mahabang buhok. She looked exhausted. Akala ko umalis na siya. We make love three
times last night. Umalis ako kinaumagahan at nakipagkita kay Storm. Our trusted
lawyer was out of town at bukas pa kami mag-uusap ng personalan tungkol sa kasong
ito.

She cleaned all the mess at mukhang pagod na pagod ito. I sighed. Bakit ba
nakakaramdam ako ng awa? Dam'n.. I shouldn't have to feel this way towards her. She
isn't deserving. She's the criminal's daughter.
Isa isa kong pinatay ang ilaw at tinira ang nag-iisang dim light na nasa sentro ng
sofa.

"Max... "

I turn my head on her and she lazily smiled at me. I stunned. I don't know how to
react.

"Kumain ka na ba? Ipinagluto kita." She said at dahan-dahang tumayo.

I smile sarcastically, "You're impossible. Stop acting like you cared Rhean. Enough
with those bullshi'ts. And why are you still here?" Maasim kung tanong dito. Pain
registered instantly in her puffy eyes. Dam'n. Umiyak siya? My heart melted at this
moment. Pero hindi dapat ako nagpapadala sa emotion.

She shook her head, "Max, makikiusap ulit ako sayo. May sakit ang tatay ko.
Pagalingin mo muna siya bago mo siya ipakulong kung napatunayan mang siya talaga
ang pumatay sa Daddy mo." She begged. Nagmamakaawa ang mga mata nito.

I sighed at napailing iling ako. Then one thing I remembered about my secretary
reports.

"Sir, Mr. Schwartz said that he will only sign the contract if you're already
married Sir. Sabi po niya kasi ilang beses na po daw sila naloko ng mga young
CEO's, mostly they're single at hindi pa matured sa paghands on ng projects and
businesses. Gusto nila yong married dahil mas responsible sila sa lahat ng bagay."

I badly needed Mr Schwartz company. He is powerful in his shipping lines business

and famous not just whole Asia but also in other Europe and America's countries.
Mas lalong mag-immerged ang kumpanya ko at mas marami pang investors ang mahahatak
mag-invest.

"Marry me Rhean at kakalimutan ko pansamantala ang kaso ng tatay mo. Well at least
for six months." I said, calculating the time na magiging smooth na ang lahat ng
usapan namin ni Mr Schwartz. Dam'n his conditions!

Literally, her jaw dropped. Napakurap pa ito ng ilang beses. She was confused.

"Marry you for six months?" She asked incredulously. I sighed at tinitigan siya ng
husto.

"Yes. And don't assume anything. You will just my wife in papers, you live the way
you want. I don't give a dam'n care! Just don't intervene with my life and in
everything. That's it." I said with full of authority. "Goodnight." I added without
turning back.

Just for the meantime this would be the conditions in favor for her. And of course,
makikinabang din ako. I hold the doorknob of the door to open it.

"Wait!? Wala na bang ibang kundisyon?" She freaked out. I slowly turn my head on
her.

"You choose, it's either I'll send your father to cell or to accept my offer. It's
not so bad to pretend as my wife." Walang emosyon kong sabi dito. And then go
inside the room.

**
Rhean POV

Nanghihina akong napaupo sa sofa. Napatitig ako sa kawalan.

I'm the bride of the enemy. I

considered myself na kaaway nila. Anak ako ng taong hinihinalang pumatay sa Daddy
niya, which is I still don't know the whole truth behind all of these. I cannot ask
my father anymore dahil sa sitwasyon nito. Kahit pansamantala lamang ang lahat ng
ito, I will grab it huwag lamang makulong si Dad. I'm hoping na within that time sa
kundisyon ni Max, magiging okay na si Dad. I'll just hope, makakapagsalita na siya.

I sighed. Ang hirap. Ang hirap pala kapag ang magulang ang nakataya sa isang
sitwasyon. Gagawin mo ang lahat para sa isang taong mahal na mahal mo. Si Dad,
kahit hindi ko siya totoong ama. Minahal niya ako nang higit pa sa pagmamahal ng
isang anak. Kung tutuusin mas malapit pa nga kami kaysa sarili kong ina. He never
failed to make me feel that he loves me so much and treat me as his own flesh and
blood. Mahal na mahal ko si Dad, I'm willing to go through his all conditions kahit
pa ikawasak yon ng buo kong pagkatao. Kahit pa malugmok ako sa sakit sa ikalawang
pagkakataon. I'm willing to accept all the pains and sacrifices para sa pamilya ko.
Para kay Dad. Bahala na ang lahat.

Kinabukasan..

Nagluluto ako ng breakfast nang mapansing may tao sa likuran ko. Dahan dahan akong
lumingon. I saw him na walang emosyon ang itsura, walang buhay na nakatitig sa
itsura ko.

"G-good m-orning.." Nauutal kong bati at ibinalik ang atensyon sa pagluluto.

Nakakailang.

"You're crying all night?" He asked emotionless.

Hindi ako umimik at inilapag ang lahat ng inihanda sa mesa.

"You have to take breakfast before going to the office." I said calmy. To be his
future wife I should learn to take care of him in everything.

"Urgg!" He snorted and shut an irritated look at me. "Stop pretending Rhean. I'm
not in the mood. I would like you to know that your father won't deserved any
single tear from you." Matigas nitong sabi. I stop moving and look at him
seriously.

I heaved a sigh. "He's still my Dad no matter what you say." I bit my lip to
surppress an emotion. My voice was almost broke.

Marahas itong napahilamos sa mukha at iritado akong tiningnan.

"From now on, you will live with me. So better get all your belongings at dito ka
na tumira dahil bukas na bukas din ikakasal ka na sa akin. Be prepared." Yon lamang
ang sinabi nito saka nagmartsa palabas ng dining area.

"You're not going to eat here!?" I shouted to ask him.

"No! Just don't bother anyway." He answered back without turning his back on me.
I bit my lip. Hindi ko mapigilang mapaluha. Nakatakas ang mga luhang kanina ko pa
pinipigilan. I shook my head. This would take long. Ito na ang umpisa sa pagiging
miserable ko.

Kumain akong mag-isa. Ilang araw na ako nakakaramdam ng pananakit sa dibdib at

minsan sa balakang. Ewan kung bakit. Ni minsan hindi pa ako nagkakaroon ng
tinatawag nilang UTI.

After that, umuwi ako sa Tagaytay para limasin ang mahahalaga kong gamit.

"Oh hija, Saan ka nanggaling? Bakit hindi ka namin ma-contact? Akala ko nga kay
Daisy ka pumunta. Pero dumaan siya dito kanina para kumustahin ka. Dalawang gabi ka
nawala. Pinag-alala mo kami ng husto. Anong bang nangyari sayo hija?" Salubong ni
tita Lusana sa akin. Tipid lamang akong ngumiti.

"Ah na-lowbat kasi ako tapos wala masyadong signal sa pinuntahan naming lugar. Ah
sumama po ako kay Suzanne sa bukirin nila." Pagsisinungaling ko. Suzanne, I'm
sorry. Nadamay pa kita. Suzanne is my second cousin kaya kilala niya ito.

Her mood became soften and calmed. "Uh really? I thought.. oh goodness! Balisang
balisa ako sayo. Next time magpaalam ka naman hija. Papatayin mo ako sa nerbyos
niyan eh." Medyo hysterical parin ito. Natawa ako at niyakap siya. Ilang concealer
din ang nilagay ko sa namamagang eye bags para lang walang makapuna.

"Sorry po. Okay next time. Pasensya na talaga."

Inasikaso niya ako sa pagkain pero tumanggi ako. Agad akong tumungo sa kwarto para
magligpit at mag-empake. Yong mga importanteng gamit lang ang dadalhin ko at iilang
damit. Pagkatapos ko nito, saka ko sila kakausapin sa para magpaalam. Nag-iisip pa
ako ng maaaring dahilan para sa pag-alis kong ito.

"Hi Dad. How are you?" Nakangiti kong yakap dito at hinalikan sa noo. Napuna ko ang
kagalakan sa mga mata nito. Umupo ako sa upuan, tapat wheelchair niya at hinawakan
ang naninigas niyang kamay.

"Dad, aalis lang ako sandali hah? For just six months. I mean, may lalakarin lang
akong importanteng bagay. Tungkol ito sa trabaho. Pero don't worry Dad, within that
six months dadalaw dalaw naman po ako dito. Kaya lang I cannot stay here. May
mahalaga kasi akong aasikasuhin." I smiled warmly to him at hinimas himas siya sa
pisngi. Kumurap lamang ito. Gaya ng dati, wala parin siyang tugon.

"Make sure gagaling po kayo within that time Dad. Magpalakas po kayo." A tears
escaped from my eyes. Natatawa kong pinahid ang luha para maramdaman niyang hindi
ako umiiyak para sa kalungkutan. Ayaw niya kasing umiiyak ako o nasasaktan.

"Happy lang ako Dad. Don't worry. Umiiyak lang ako kasi I will surely miss you for
that. Like what I've said, dadalaw naman po ako dito." I smile again. Saka
hinalikan siya sa noo. Bigla itong nagsasalita na mas masahol pa sa ngongo. Hindi
ko alam kung ano ang nais iparating nito. Parang may itinuturo siya na isang bagay.
Pero hindi ko naman alam.

"Oh heto na ang gamot mo kuya." Pumasok si Tita sa loob, bitbit ang gamot ni Dad.

"Tita parang may gustong sabihin si Dad." Sabi ko.

Nagkatinginan kami saglit at hinuli ang nais sabihin nito parang may itinuturo
siyang isang drawer. So I opened all those drawers na nakahilera sa ilalim ng kama.
Huminto siya sa pagsasalita na hindi ko naman maintindihan nang mahawakan ko yong
album.

"Ito po ba ang gusto niyong makita?" I asked. Hindi siya sumasagot pero hindi ko
rin alam.

"Naku Louise, ganyan talaga si kuya. May pinapakuha siyang kung anu-ano. Tingnan mo
na lang kung ano ang laman niyan mamaya." Sabi nito. Nagkibit balikat na lamang ako
at lumabas sa silid.

Pagpasok ko ng kwarto, pinagdiskitahan ko agad ang album. Binuklat ko ang mga ito.
Natawa ako nang makita ang 70's or 80's looks ni Dad. Biglang tumunog yong phone
kaya agad ko itong sinagot na may pagtataka. Unknown number kasi ang tumatawag.

"Hello? Who's this please?" I asked once again when no one's talk at the other
line.

"Where are you?"

I paused. I recognize that baritone voice. It's him. I swallowed hard.

"In my home." I replied.

"I want you to go home now. You belong with me from now on. I'll be waiting. If you
take longer, then ako ang pupunta dyan. You wouldn't like it if I'm going to talk
to your father, right?" He's probably mocking and of course giving me warn. Shi't!
He's a beast!

Yon lang at mabilis nitong pinatay ang tawag. Ni hindi man lang hinintay na
makapagsalita ako. Naiinis kong inilagay ang album sa loob ng maleta at
nagmamadaling lumabas ng silid hila-hila ang maleta.

I have to keep myself calm and be prepared.

**click VOTE **

A/N: Pasensya na if I can't update regularly. Binabawalan na kasi ako sa radiation.

Saka nahihilo ako humarap sa computer. Kaya kadalasan phone ang ginagamit ko sa
pag-update.

25- Contract

" Without your involvement you can't succeed. With your involvement you can't fail"

-Abdul Kalam.

**

Max POV

I signed the papers and she did. Pagkatapos ng maiksing seremonyas ng judge at
magpalitan ng I do ay agad kaming umuwi ng pad. She was all silent until we got
home. She never talked. Just plain, showing without emotion.

"Kung saan ka natulog kagabi, then yon ang magiging kwarto mo." I said and took the
envelope at inilagay sa harapan niya. "Read the contract and remember the rules
there. Because I'm your husband, you are obliged to fulfill my needs, my manly
needs anytime I want. And I don't take no for an answer. That's the main rule. And
anyway, do not interfere in any personal matters of my life not even asking my
whereabouts. I don't need a nagger wife. I just need a wife for my needs. And the
most important thing is, I don't tolerate you to date any other man except me. In
short, bawal kang makipaglandian kahit sinong lalaki. And if you break that rule,
mapapaaga ang expiration ng kontrata. Meaning to say, mas mapapaaga ang pagkakulong
ng ama mo. Mark my word, Rhean. I really mean what I said."

Nagwalk out agad ako at nakatanga lang ito sa lahat ng sinabi ko. And I hate it.
Dahil mas lalo lang niyang ipinapakita sa akin na kinakampihan niya ang mamamatay
tao niyang ama. Mas lalo niyang pinaparamdam sa akin na kahit ano pang gawin ko sa
kanya, she is a willing victim just for his father. Can't she see what was her
father's fault? Porke't anak ka lang ba, handa kang tanggapin ang kamalian niya
dahil lang sa ama mo siya? Kahit pumatay siya ng tao? Believe nga ako sa pagiging
dakila niyang anak. Yan ang ikingagalit ko. Mas kinakampihan niya ang mali at mas
pinaniniwalaan niya ang kasinungalingan ng sarili niyang ama. That's bullshi't!

Pwes kung yon ang hinihingi niyang sakrapisyo mula sa akin, why not? After all I
need her in my bed. She's awesome. I suddenly got turn on when I remembered what we
did last last night. I cummed into her mouth and we made love three times that
night. She never complain. I know she likes that too. Kaya hindi ito nagrereklamo.
Right now I want to rubbish her til midnight. But I have to control myself. Hindi
sa lahat ng oras pagbibigyan ko ang tawag ng pangangailangan sa pakikipaglaman.

"Dam'n! I need a cold shower!

After the cold shower, I want to get wasted. I have to get out of this house.

"Max saan ka pupunta?" She asked nang makita niya akong nagmamadaling umalis.

"It's none of your fvcking business." I answered back.

"Pero anong oras ka uuwi?" Pangungulit parin nito.

Hindi ko na siya sinagot. Instead, sinagot ko siya sa pamamagitan ng pabagsak na

isinara ang pinto.

Tumungo ako as high end bar ni Lego. I am already a VIP member here kaya dere
deretso lang akong pumasok. Aside sa bar ni Nicolas at Steve, minsan dito rin ako
gumagawi.

"One Scotch please.." I commanded the bartender. Humarap ito na nakangisi at

nagulat ako nang makita mismo ang may-ari.

"Dam'n you Lego! How are you anyway!?" I asked him with the big smirk in my face.
Tatlong buwan din kaming hindi nagkikita ng ungas na ito.

"You wasn't there in our reunion! Team Asia nga nandoon." I'm referring with the
group of men na sina Jonas, Van, Sui, and all of them except with my cousins. Yong
team na yon ay solid. Lageng magkakasama sa mga pagtitipon ng mga Alpha Sigma.

He smirked, "Well saka na kapag nagkaroon ng solid decisions ang Team Alpha
Warriors." Sabi nito na may imposebling kahulugan.

I laughed. Dam'n our team was never been organized. Ibang-iba kasi ang ugali.
Iba't-iba mag-isip at magdesisyon. Pero solid ang friendship ng team. Mostly din
kasi mga pinsan ko ang members.

"So what's up!?" He asked at nagsalin ng alak sa baso at binigay sa akin.

"Hmm...nothing's special as always." I answered back. Tinungga ko ang alak sa baso.

"Fvck! Are you married!?" Shock nitong tanong nang makita ang singsing sa daliri
ko. Dam'n! How can he notice that!? I instantly hide it from him. Chismoso pa naman
ang lokong ito.
"It's none of your business! Just shut up." I hissed then drink once again.

Lumagapak ito ng tawa. Naiinis ko itong sinulyapan.

"Stop that Lego! I'm here to relax not to make gossips with you." Naiinis kong
tugon.

He's still grinning ear to ear. "And who's the unfortunate girl?" He asked.

I frowned. Unfortunate? I asked myself. Anong ibig sabihin nito?

"Unfortunate?" Balik tanong ko.

"Yeah unfortunate, dahil malas ka sa kanya." He is grinning like an idiot.

I rolled my eyeballs and didn't mind him. "Gago ka talaga Lego." I murmured. He
chuckled. Mas lalo akong lumagok ng alak. Umupo siya sa harapan ko.

"Instead of wasting time drinking alcohol here, why don't you go home and have a
playful time with your lovey dovey?" Makahulugan nitong sabi. Hindi ako umimik at
uminom lang ng uminom.

"Hayyy.. Minsan talaga may tuyo yang utak mo Max. Not just minsan, palage pala. I'm
willing to listen all your problems..come on spill the beans. Nag-away ba kayo ng
misis mo?" He asked at sumeryoso ito.

I never answered him. May lumapit sa counter table. Nagulat ako nang makita si
Denise. She smiled seductively to Lego, which is nagulat ito sa ginawang
pagpapacute.

"What are you doing here?" Nagtataka kong tanong dito.

"Max! Leche ka!" Halos tumalon ito sa tuwa at niyakap ako. She's one of my closest
friends in Australia.

"How are you? Oh my gosh, sabi ni ate Jelai, nagpalit daw kayo ng posisyon." Pag-
uumpisa sa pagdadada nito. Kapag ako ang kaharap niya, hindi siya nauubusan ng
kwento.

Well not bad..hindi ako mabuburo ngayong gabi.

**

Rhean POV

Sumapit na lang ang kalagitnaan ng gabi hindi parin siya umuuwi. We're officially
married but not official sweethearts. Bumalik ako sa kwarto at pinilit matulog.
Paglipas ng isang oras, may narinig akong boses sa labas. Dahan-dahan akong
bumangon at sumilip. Dahil dim light ang ilaw sa may sala, natatanaw ko parin ang
taong pumasok doon.

"Next time, don't get drunk too much. Masyado kang burara." He said at buhat ang
babaeng hindi ko makilala. Parang tinaga ang puso ko sa nakitang eksena. Nagdala
siya ng babae dito. Kakasal lang namin kanina tapos ito na ang eksena.

"Oh Max darling.. hindi ka parin nagbabago..." Her voice was slurred at sinabayan
pa nito ng matitinis na tawa. Biglang sumakit ang teynga ko sa narinig. Parang ang
sarap hampasin ang babaeng yon!

Pumasok sila sa silid nito at inaasahan ko na ang susunod na mangyayari doon sa

loob. Umupo ako sa tabi at nag-uumpisang umiyak. Bakit ba ako nasasaktan at
nahihirapan ng ganito? Rhean, you chose this life. Dapat alam ko na ang magiging
kahihinatnan. Wala na bang pagmamahal na nararamdaman si Max sa akin? On the other
hand, umaasa pa din ako na babalik siya sa dati. Ang mapagmahal, malambing at
maasikasong Max.

Hindi dapat ako nagpapadala sa emosyon. Pinahid ko ang luha. Dapat ko ng matutunan
kung paano maging manhid. I stood up at lumabas sa kwarto. Tumungo ako sa kusina at
kumuha ng maiinom. I took the fresh milk at uminom para antukin at makatulog.

"You're still awake." Isang malamig na boses ang nagsalita sa likuran ko. Ayokong
magsalita kaya nanatili akong walang imik.

Kumuha siya ng malaking plastic bowl at nilagyan ng mainit na tubig at isang face
towel.

Siguro pupunasan niya yong babaeng lasing. That woman must really have something
special for him. Dahil hindi naman niya ito aasikasuhin kung wala lang ito sa
kanya. I exit the kitchen at agad tumungo sa kwarto. Itutulog ko na lang ang sakit
na nararamdaman.

Morning..

Pagod na pagod akong bumangon sa kama. Namumugto parin ang mga mata ko. Matamalay
akong nag-ayos sa sarili at lumabas sa silid. Sumulyap ako sa wall clock. Alas
nuwebe na nga pala ng umaga. May narinig akong tawanan sa loob ng kusina. Bumuga
ako ng mabigat na hangin bago tumungo doon.

"Remember that day Max? Wow I feel great and----"

She stop talking when she saw me. Nakaupo siya sa tool, suot ang malaking polo
shirt ni Max. The familiar pain strikes me badly. Pero hindi ako nagpahalata.
Nilampasan ko lamang siya at dumeretso sa refrigerator. Max is cooking something
for her. Precisely.

"Ahmmm... hi?" It's not the usual greetings, parang nagtatanong sa pandinig ko.
Sinulyapan ko siya at ngumiti ito. I don't know pero wala namang halong kaplastikan
sa ngiti nito. Bilang tugon, I smiled back just a little. Rude naman kung
susungitan ko siya.

Kumuha ako ulit ng fresh milk. Napapadalas na ang pag-inom ko ng gatas na ito at
narerelieve ako kapag nakakainum ako nito and I don't know why.

"Hey breakfast is ready, sumabay ka na sa amin." It was Max. Stop playing to be

nice, moron. Gusto kong isigaw sa kanya ang bagay na yon. Pero nanatili akong
walang imik. Nakatalikod ako bahagya sa kanya at wala na akong planong sulyapan pa
ito.

Agad akong lumabas sa kusina bitbit ang fresh milk. Hindi ako nagsalita. Ito na
yong araw na susubukan kong maging manhid. Pero tumulo na naman yong luha ko.
Mabilis kong pinahid ang luhang nagsipag-unahan sa pagdaloy sa pisngi ko. DAm'n
that bastard!

"Who's her Max?"

Narinig kong tanong ng babae sa kanya. Pero hindi ko na narinig ang sagot ni Max
dahil agad akong pumasok sa loob ng kwarto. Hindi ko na rin nanaisin marinig ang
sagot nito. Surely, he will deny me as his wife. Masasaktan lang ako lalo kapag
narinig ko pa ang pinag-uusapan nila.

I took shower for two hours. Nakakarelax magbabad sa bath tub. May narinig akong
katok mula sa labas.

"Rhean..Rhean? Are you in there?" It was soft and weary voice from him.

"Obviously Max. What do you want?" Pagtataray ko. Wala ako sa mood para kausapin
siya o kahit sinong nilalang dyan! Piste!

"Ahmmm.. Rhean..if it's okay with you Denise would like to borrow any dress o damit
from you. Nasukahan niya kasi ang damit niya kagabi. At nakakahiya naman na lumabas
siya sout ang extra size na damit ko."

Gusto kong matawa. How ironic could it be? Pagkatapos makipaglampungan ang kabit sa
mismong bahay naming mag-asawa, manghihiram pa ng damit sa akin? Helloooooo..
natuto nga siyang sumiping sa taong may asawa dapat matuto din siyang mahiya sa
ginagawa niyang panghihiram ng gamit sa asawa mismo ng nilalandi niya. Bwesit!
Gusto kong magwala. Ganun na ba talaga ang mga babae ngayon? Walang delikadisa?

"Rhean? Rhean?" Tawag nito.

"Ikaw na bahala ang kumuha diyan! And get the hell out of here!" I shouted back.
Hindi ko alam kung bakit ako pumayag na magpahiram ng gamit. Pero ang gusto ko lang
ay lumayas na ito sa pamamahay namin ng asawa ko. Ang kakapal ng mga mukha! I felt
insecure. Maganda yong Denise. Sexy. Modelo nga ang aura no'n. At saka parang
malambing. No. Erase that word malambing. It's definitely, MALANDI. That's the
exact word to define her and it should be highlighted.

Kaya pala nagpapakabait si Max dahil may kailangan lang sa akin. Gusto kong umiyak
sa subrang sakit. Subra akong nainsulto. Parang pinagpiraso-raso ang puso ko sa
sakit.

Magkukulong ako buong araw at ayoko siyang makita.

**click VOTE**

A/N: Pasensya na sa late update. Here are Team Alpha Warriors; Reeve (the leader),
Max,Nicolas, Yael, Johann, Darren, Yvo, Jamie, Servo, Torman, Lego, Steve, the
twins Thunder and Storm, Lancer, Vaughn, Nikos, Rex, Drew. Take note: lahat sila
may kanya-kanyang kwento. Yong iba dito tapos na sa Zamora Brothers, at Bachelor
series At sa ALPHA series niyo na ang iba makikilala.

26- Vengeance (part 1)

" And oftentimes excusing of a fault doth make the fault the worse by the excuse."

Author: William Shakespeare

**

Rhean POV
Tuwing umaga, pinagluluto ko siya, at kadalasan hindi naman nito kinakain. Every
night I cook dinner for him but he's always going home late. Minsan hindi pa nga
ito umuuwi. O di kaya'y madaling araw na siya umuuwi. Kadalasan lasing at lageng
katawag nito ang nagngangalang Denise. That woman must be the one he brought him
here. Tinataga na ang puso ko sa subrang sakit at paninibugho. Harap-harapan na
niya akong iniinsulto. Malamig pa sa yelo ang pakikitungo nito sa akin. I'm always
existing an efforts. Pinagsisilbihan ko siya gaya ng ginagawa ng mga asawa.
Pinaplantsa ang damit at ginagawa ang lahat ng trabaho sa bahay. May house keeper
namang pumupunta araw-araw pero konti na lang ang nagagawa niya. Kahit hindi ako
gaano marunong maglaba, sinusubukan ko parin kaya nagkakasugat sugat ang kamay ko.
Walang araw na hindi ako emotional. Walang gabi na hindi ako naghihintay sa pag-uwi
niya at umaasa na sana kahit minsan tratuhin naman niya ako ng tama. Hindi bilang
asawa kundi kahit bilang tao man lang. He's emotionally torturing me. Walang araw
na hindi ako nasasaktan. I've always spent night with crying. It's been two weeks
since we are living this suffocating and mesirable life.
Pero ni minsan hindi ako sumuko. I love him still to the extent that I am hoping
that someday he would change. That despite everything, matatanggap din nito ang
lahat at matutong magpatawad. Kahit ayaw niya sa akin, okay lang as long as he can
live peacefully. Yong walang hatred at kahit ganito ang sitwasyon ko, kaya kong
tiisin para lang maging panatag ang kalooban niya. He's full of vengeance. He's
full of madness. And I wanted to remove all of that negativity on his system. He
deserves to be happy. This just all his facade. Pero hindi ito yong Max na nakilala
at nakasama ko. I still believe na magbabago ang lahat. Na babalik siya sa dati.
May mga times pa na pinapasok niya ako dito sa kwarto just to make love to me. At
yon lang ang mga panahong nakikita ko ang totoong Max. Malambing, sinusuyo ako at
ngumingiti. Pero pagkatapos ng isang gabing pagniniig bumabalik na naman ito sa
pagiging malamig. He's not talking to me. Madalas umaalis siya ng walang pasabi. Ni
'ha', ni 'ho' wala. Lage ko na lang tinatanong ang sarili na, kasalanan ko ba ang
lahat ng ito kung bakit isa na siyang halimaw ngayon?
Hindi ko siya susukuan. Sa ngayon, yon parin ang main goal ko. Sana lang humaba pa
ang pasensiya ko. Sana...
Pagod na pagod akong bumangon sa kama. I stop when I saw my own reflection on the
mirror. Nangangayayat na ako. My eyes were puffy and swollen. Mapait akong
napangiti. Madalas na ako nakakaramdam ng kakaibang feelings sa katawan. Minsan
nahihilo ako. Minsan walang gana sa pagkain. At madalas nagsusuka sa umaga. May mga
unusual habits akong ginagawa na hindi ko rin alam kung bakit ko ginagawa. Parang
gusto ko lang. Sometimes it's weird. But then, hindi ko na pinapansin. This is just
a stress.
"Magkakasakit yata ako." Bulong ko sa sarili. Ang tamlay tamlay ko na.
Agad akong tumungo sa kusina para magluto. Napansin ko ang office bag nito sa sofa.
Hmmmm... umuwi pala siya kagabi. I've waited til midnight but I never saw him then.
Kaya natulog na lang ako.
Agad akong nagluto ng breakfast. Kapag di siya dito nag-aagahan, ino-offer ko yong
pagkain sa utilities ng building. Sayang kasi kapag nabubulok lang. Napasulyap ako
sa suot na relong pambisig. Naku! Seven thirty na pala! Nagmamadali kong kinuha
ang polo nito at pinaplantsa. Late na naman akong nagising. It's been three days na
nag-iiba ang routines ko sa pagtulog at paggising sa umaga.
Habang nagpaplantsa, may naamoy akong pagkaing sunog. Hala! Yong piniprito ko nga
palang hotdog! Nagmamadali kong tinakbo ang kusina at agad na pinatay ang electric
stove. Shi't! Disappointed akong nakatitig sa nangingitim na hotdog. Sunog na.
Hindi na masarap kainin. Sayang.
Nanghihina akong napaupo sa mesa. Ang hirap gumawa ng gawaing bahay kung wala ka sa
sarili. Ngayon ko lang napagtanto na mahirap din pala yong mga nanay na naiiwan sa
bahay. Umiling iling ako.
"Fvck! What's happening with this!?"
Narinig kong nagmumura si Max sa may sala. I stood up and storm myself there.
Pumasok siya sa bukas kong kwarto. I saw him nagmamadaling tinanggal ang nakasaksak
na plantsa. Natutop ko ang bibig. Diyos ko po! Nagpaplantsa pala ako.
"What happened?!" Parang tanga kong tanong na kahit alam ko naman ang nangyari.
"Look what you've done!?" Tinapon nito sa harapan ko ang polo nitong nasunog sa
plantsa. He's pissed off. And I can't do anything about it.
"Ahmm sorry.. nakaligtaan ko. Nagluluto kasi ako." Malumanay kong sabi at napakagat
labi. My fault! Wala ako sa sarili.
"Dam'n Rhean! I'm not saying na gumawa ka ng mga household chores. Kung hindi mo
lang din naman pala kaya sana hindi ka na nagmarunong. You should have at least be
careful. Paano kung nasunugan tayo!? Dam'n! Hindi ka nag-iingat." Pagkatapos niyang
sabihin ang bagay na yon, agad itong nag-walk out at tumungo sa kusina.
Hindi nakatago ang mga luha ko at nag-uunahan itong nagsipaglandasan sa pisngi.
Sana hindi ka na lang nagmarunong...Yeah, nagmamarunong ako. It's because I want to
make an effort for him. Mabilis kong pinahid ang luha sa pisngi at sinundan siya sa
kusina.
"You cooked food pero hindi rin makakain. Kahit aso hindi kayang lunukin 'to. My
goodness!" He hiseed habang nililigpit ang kalat ko.
I'm twisting my fingers. I'm freaking nervous. Nakatanaw lang ako sa likuran nito.
I swallowed hard.
"I just wanted to help Max." I plead. Dahan dahan akong nilingon nito at punong
puno ng sarcasm ang ngiti at expression nito.
"Really help? You wanted to help? You make me laugh Rhean. Pwes, I'm telling you
you're not helping. Sakit sa ulo lang yang ginagawa mo." Panunuya nito. Bumaba ang
mga mata niya sa kamay at mga daliri ko. He frowned. Nasaktan ako sa sinabi niya.
Lahat pala ng ginagawa ko, binabalewala niya.
"What happened to your hands?" Kasabay ng tanong nito, hinablot niya ang kamay ko
at tiningnan ang mga sugat nito.
"Ah sa paglalaba. Allergy yata ako sa sabon." Nagkakandautal kong sagot. Sumeryoso
ito at kunot noong tiningnan ako. There's a glint of pity in his eyes but it was
just quick at binitiwan agad ang kamay ko.
"From now on, ayoko ng nakikitang gumagawa ka ng gawaing bahay. Magpapadala ako ng
katulong dito. And if you insist cooking, huwag mong sunugin. Later I'll put
medicine on that wound of yours. Puro din naman palpak ang ginagawa mo. Better you
sleep all day kaysa mag-effort ka pa." He said coldly at ipinagpatuloy ang
ginagawa.
Nanlulumo akong umalis sa kusina. Ang hirap naman ng ganito. Ang sakit din palang
marinig mula sa taong minamahal na hindi niya ma-appreciate ang mga bagay na
pinagsisikapan mong gawin para sa lang kanya, para kahit papaano ay maging masaya
siya.
Nagmamadali akong tumungo sa banyo at naligo. Lately naaadik akong magbabad sa
bathtub at tulad ngayon ginagawa ko na naman.
Hindi ko minsan naiintindihan ang nararamdaman ko sa katawan. Gusto ko palageng
matulog. Ipinikit ko ang mga mata. Isinandal ko ang ulo sa sandalan at pumikit.
Naghikab pa ako ng ilang beses bago tuluyang dinala ng karimlan.
**

Max POV

I admit hindi rin madaling magpanggap na wala kang pakialam. Hindi rin madaling
nakikita ko siyang nahihirapan dito sa bahay. Everytime na umuuwi ako ng subrang
late sa gabi o minsan sa madaling araw ay palihim ko siyang chini-check sa kwarto.
Minsan naabutan ko siyang natutulog sa sofa. Nakakaawa. Hindi niya namamalayang
binubuhat ko siya patungo sa kanyang kwarto. Even though I'm struggling, I'm still
missing her everyday that's why no matter what happen umuuwi pa din ako just to
check her. Sinasadya kong umuwing late kahit gustong gusto ko na siyang makita. I
want to show it to her that her decision was so wrong. Ano bang meron sa ama nito
at magpapakahirap siya ng ganito? I gritted my teeth when I remember his criminal
father. That man should have rotten in jail. My father got killed and justice has
never been serve yet. Hopefully, I can give the justice he deserves but not now..
that bastard was still ill at magiging komplikado pa ang kaso.
Sa hindi ko malamang dahilan, nagpapadala ako ng malaking halagang pera para sa
gamot at bills ng tatay niya. I'm just helping. Dahil kapag gumaling na ito,
mahaharap na niya ang kaso at kaparusahang nararapat para sa kanya.
I sighed. Naalala ko na naman ang mga sugat sa kamay nito sanhi ng paglalaba.
Nakaramdam agad ako ng awa. I know she is trying to make some efforts, to impress
or to what. But I'm not happy with it. Mas mabuti pa na wala siyang gawin kaysa
magkandasugat sugat ang kamay niya o kung ano pa mang hindi nararapat sa kanya.
Yeah Max.. but you're hurting her, don't you think it's too much? My mind is
mocking at me. Dam'n it! Why he has to play a fvcking innocent!? Ako ang biktima
dito. Ako ang niloko niya at ang ama nito. And I don't deserved this. Sa
pangalawang pagkakataon, pinaikot parin ako nito. Kung noon pa sana, kung sa umpisa
pa lang nagsabi na siya ng totoo eh di sana naagapan pa. Baka sakaling mas
natanggap ko na nang maaga pa.

After cooking, inihanda ko na ang pagkain sa mesa. I miss cooking. I miss this.
Tinawagan ko ang matagal ng katiwala sa bahay na si nanay Florencia na pansamantala
dito muna siya manatili. Rhean needs companion in this pad. Para naman hindi na
niya agawan ng trabaho ang mga pumupunta ditong housekeeper.
Maybe it's not so bad kung sabay kaming kakain sa breakfast. The last time we
shared foods together was on the island resort.
Bukas ang pinto ng kwarto niya at hindi ko siya nakikita. Pumasok ako sa loob.
"Rhean? Rhean? Where are you? Hey? Rhean?" I knock on the door of the bathroom.
Pero hindi ito sumasagot.
I sighed. She's mad at me. I sighed and knock once again. Pero wala parin. Pinihit
ko ang doorknob at bumukas yon. Thankfully, she didn't lock the door.
Shower is off. Nakita ko ang braso nito sa bath tub. The extension is coveted with
designed transparent fiber glass. Pumasok ako sa loob. Hinawi ko ang shower curtain
and I saw her sleeping inside the bath tub peacefully.
"Dam'n! Anong tingin niya sa bathtub na ito, kama?" Naiinis kong kausap sa sarili.
She's sleeping like a baby.
Paano kung malunod siya dito? Maraming tao ang napapahamak sa ganitong sitwasyon.
Marahan ko siyang pinikpik sa pisngi. Umungol ito pero hindi parin nagigising.
"Hey wake up! You have to eat breakfast now." Hinila ko ang braso nito. She is
covering with bubbles all over her body.
"Ayoko. Matutulog pa ako." She spoke lazily at tinabig ang kamay ko.
"Anong tingin mo dito kama? You wake up." Naiinis kong sumbat. She didn't say a
thing.
Hindi ko na hinintay ang reklamo niya dahil agad ko siyang dinampot sa bath tub at
dinala sa tapat ng shower. I turn it on and the luke warm water flows all over her
body.
"Max! Ano ba nahihilo ako!" She shouted. Hubad na hubad ang katawan nito at bigla
na naman akong nanginit. She pushed me away but hell no! So I pulled her closer to
my body.
Tamang tama, hindi pa ako nakakapagligo. Ngumisi ako. I am feasting my eyes on her
naked body. She's blushing. I wanted to fill my semens inside her.. Dam'n!
"I want to share shower with you.." I said huskily. Nanlaki ang mga mata nito.
I grab her nape at kinuyumos siya ng halik. This time hinding hindi ko na ito
palalampasin. I need her badly...

**to be continue **

A/N: Next chap na ang SPG. hahaha. Sarap matulog.

27-Vengeance (p.2)

" Marriage is popular because it combines the maximum of temptation with the
maximum of opportunity."

Author: George Bernard Shaw

**
Rhean POV
I can't believe it's happening at this moment. Nasa likod ko siya, pushing his big
cock inside me. I am holding the railing of the shower while he's moving his thrust
in a very sensual manner.
"Ah..Max.. don't stop.." I begged harder. Mas lalo akong napakapit sa railing sa
pabilis na pabilis nitong pagbayo.
"Ah fvck Rhean! Ah.. you're so tight.. I love it.. Uhhh.. Ang sarap mo.. ahhhh.."
He murmured huskily.
Napuno ang banyo sa ingay at ungol naming dalawa. Sa bawat labas-masok nito sa
pagkababae ko ay mas lalo akong nawawala sa sarili. Ang sarap sa pakiramdam.
Nanginginig na ang katawan ko sa bawat sarap na dulot nito.
"Ahhhh...Max, malapit na ako..ohhhh..sige pa please.. I want more.." Nagdidileryo
kong ungol sa bawat pasok nito.
"Ahhhh! Dam'n it!...Fvck.. " He cursed as he deepen the thrust. Kinuyumos nito ang
pagkakahawak sa bewang ko at sinasagad sa bawat galaw at pasok ng pagkalalaki nito.
The feeling is so irresistible. Nanginginig na ang katawan ko sa subrang sarap.
He is touching my clit while he's moving fast. At halos mababaliw na ako sa
ginagawa nito. I arched my body at hinuli ko ang buhok nito at napaigtad ako nang
marating ang tuktok ng kaligayahan. Mas lalo naman nitong binilisan ang galaw. He
encircled his arm on my waist then I can feel his contracting muscles is about to
explode. For few seconds, he filled me with his millions of semens inside.
Humihingal kaming parehas.
Sa ilang minutong paghingal, he pulled his manhood and then turn on the shower.
"Come on let's take a bath together." He said.
Sabay kaming naligo. Tahimik lamang ako habang sinasabunan niya ang katawan ko.
Siguro kung totoo lang kaming mag-asawa, ang sweet nitong ginagawa namin. Pero alam
ko namang paglipas nito, babalik na naman siya sa nakagawiang pagtrato sa akin.
For the last time we make out again before we go out the shower room. Dumeretso ito
sa kabilang kwarto. At ako naman ay nagbihis lang. Tapos umupo sa harapan ng
salamin at blangko lang na nasgsusuklay ng buhok. Biglang bumukas yong pintuan.
Agad kong binalingan ito.
"Hey, food is ready. Kumain ka na lang. Aalis muna ako." Malumanay nitong sabi saka
isinara ang pinto. Hindi na ako nagtanong dahil alam kong pabalang na naman ang
pagsagot nito. Hindi na rin ako nakakibo.
Nagulat ako nang biglang tumunog yong phone ko. Napahawak ako sa dibdib sa subrang
pagkabigla.
"Hello." Matamlay kong sagot.
"Bhe! Kumusta ka na!?" Si Daisy.
I sighed, "I'm good. Ikaw musta na?" I asked back. Namiss ko ang lukaret na ito.
Nagawa ko paring ngumiti.
"Heto okay naman. Bhe, papunta ako ngayon sa coffee dream, I want you to meet me
there. Please... we badly need to talk.." She plead.
"Sige, kakain muna ako ng breakfast." Pagpayag ko. Saka ko pa narealize na
nagugutom na nga pala talaga ako.
"What!? Hindi ka pa nakakain ng breakfast!? Malapit na nga ang lunch time tapos
ikaw di parin nakakain. Masama magpagutom bhe."
Nakakatouch yong pagiging caring nito. Pero hindi ko napansin yong oras. When I
took glance at wall clock, alas onse na pala. I sighed. I felt so different.
Pakiramdam ko magkakasakit ako.
"Ah eh.. napahaba yong tulog ko bhe. I forgot do eat my breakfast." I lied. The
truth was, my husband and I make out twice in the shower room.
I heard she blow the heavy breath. "Ah okay. Pero dito ka na sa coffee dream
magbreakfast. Bilisan mo. Andito na ako.
Nagmamadali akong nagbibihis. At konting blush on at lip bam lang okay na ako.
Nagtaxi na lamang ako papuntang Coffee Dream and Dine In Home. That high end
business coffee shop is one of our favorite place to stay for talking and chatting
together. I've heard na pag-aari daw ito ni Torman, one of the alpha men.
Pagdating sa loob, hinanap ko siya sa cubicle. Private place to hang out kasi ang
kapehan na ito. Kaya bawat table ay naka-glass cubicle ang porma.
"Hey! You're here."
Paglingon ko sa nagmamay-ari sa boses na yon, it was Torman standing at the lounge
area at may hawak na phone. Nakangiti ito habang ang isang kamay ay nakapamulsa.
"Oh.. Hi Torman! Si Daisy?" Tanong ko dito.
He was about to answer me when someone slap at his face. At nalaglag ang panga ko
sa pagkabigla. The woman flares angrily at him.
"Yan ang bagay sayo! Bwesit ka! For all you know, wala akong gusto sa mga katulad
niyong mga lalaking paasa! Feeling mo ikaw na ang pinakagwapo sa mundo?" She
laughed sarcastically and shut a killer look, "Oo gwapo ka nga, mayaman pero wala
kang kwenta! FYI, hindi kita type. Hambog!" Dinuro nito ang dibdib ng binata. Saka
ito nagmartsa palayo.
Natulala si Torman. Sinundan na lamang niya ito ng naiinis na tingin. Halatang di
makapaniwala. Naiirita nitong hinawakan ang namumulang pisngi dahil sa malakas na
sampal ng magandang babae kanina. Feeling ko nga, kilala ko yong babae kasi
familiar masyado ang mukha nito.
"Hahahahahaha! Babae pa more!" Humalagpak ng tawa si Daisy. Nakita siguro nito ang
eksena kanina.
"Shut up!" Torman said saka tinalikuran kami. Hindi namin maiwasang mapangiti.
"Halika na bhe, the food is ready at saka yong kape na fave mo." Sabi nito at
inakbayan ako papunta sa mesa namin.
Marahan akong umupo sa sofa. At natatakam kong sinunggaban ang mga pagkain. Gutom
na gutom talaga ako. Subo ako ng subo while Daisy was just silent at panaka-nakang
sinusulyapan ako na may bahid na pagtataka.
"Bhe, talagang gutom na gutom ka noh.." Naiintriga nitong pamumuna. Hindi ko siya
pinansin. Instead, kumain ako ng kumain.
Paglipas ng ilang minuto sa pagkain. Busog na busog akong sumandal sa sofa.
"Marami kang dapat ipaliwanag sa akin, bhe. Unang una, kung bakit ka pumayag sa set
up niya. Pangalawa, kung bakit nangangayayat ka. Pangatlo, may dapat kang sagutin
sa tanong ko."
I sighed. Last week, sinabi ko sa kanya na kasal na kami ni Max sa dahilan na yon
ang kundisyon niya sa pansamantala sa kaso ni Dad. And the rest bahala na ang
lahat.
"Bhe kailangan kasi. Malay mo within that time na binigay niyang palugit, maging
okay na si Dad. Pwede na niya harapin ang kaso. Saka malay natin.. Max will forgive
me. " Umaasa kong tugon. Naaawa akong tiningnan ni Daisy.
"Titiisin mo ang pagtrato niya sayo kahit nasasaktan ka na. Bhe, sabihin na nating
may nararamdaman parin sayo si Max pero binabalot siya ng galit at vengeance
ngayon. The more ka masasaktan kapag sa huli, mananaig parin yong galit niya sayo
at sa tatay mo." Sabi nito na nag-aalala. I shook my head.
Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Kinuha ko yong kape at ininom pero
subrang panget ng lasa kaya bigla na lamang akong tumakbo sa restroom at sumuka sa
lababo. Sumuka ako ng sumuka at nagdidilim ang paningin ko. Naririnig ko ang boses
ni Daisy na nagpapanic. Bago pa man ako makahuma tuluyan na nga akong bumagsak sa
matitipunong braso na hindi ko alam kung sino.

**
Max POV
I sighed when I entered the pad. I feel so tired. Pagod kong inilahata ang katawan
sa sofa at napatitig sa kawalan. Ito ang kauna-unahang umuwi ako ng maaga, 7:30PM
pa lang. Gusto kong makita ang asawa ko. I stood up at tumungo sa kwarto nito.
Bukas ang pinto nito at nagmamadali kong tinungo ang banyo para suriin kung
natutulog na naman ito sa bath tub. But the shower room is dry and the bathtub is
empty.
I checked the other room but she's nowhere to be found. Pinuntahan ko ang dining
area at napaawang ang bibig ko nang makita ko ang dating ayos nito. Ito pa yong
breakfast na inihanda ko kanina. Bakit hindi niya kinain? Bumangon na naman ang
iritasyon ko. I made this for her but it seems she never like it. She never
appreciate it.
I dialled her phone pero walang sumasagot. But I heard her phone's ringtone. Nakita
ko ang cellphone nito sa maliit na mesa. I took it and checked everything. Walang
password ang cellphone nito. I check the inbox pero puro related lang sa ginagawa
niyang scripts ang nandoon. Marahil kasamahan niya ito sa trabaho sa London. Pati
ang mga nareceive nitong tawag.
Daisy.
That's the last call she received. It's from her bestfriend. Kaninang past 11AM pa
pala ito. Maybe they go out and have fun together. Hindi ko naman siya pinagbawalan
sa sa mga gustong gawin nito except sa mga lalaking kaibigan nito. I am totally
not allowing her to go out with other guy. I will surely kill any man would have
date with my wife. She's only mine. Mine alone.
Nagbihis ako para tumungo sa bar ni Lego.
"Max, bro! How are you!?" Xylle tap my shoulder. He's one of the Salvatore men. One
of the alpha of course pero hindi siya member sa team namin.
"Dam'n, I'm good. It's been a long time. You're here. How are you!?" Mahilig ito sa
pagtatravel. Vibes sila ni Johann.
He grinned, "Tomorrow uuwi muna ako sa hacienda. Kasal ni kuya Chase bukas." Sabi
nito.
"What!? Ikakasal na si Chase? And who would be the bride? Am sure Fiona would be
delightful as hell." I said. Akala ko biro lang ang relasyon nga dalawa. "Bakit
hindi naman yata sila nang-imbita."
"No, it's not Fiona. Just someone na anak ng employee ni Papa. It's a shotgun
wedding I think so. Hahaha. Kawawang kuya. Kay Papa ko lang nalaman through calls.
He wished me to be there. " Nakangiting tugon nito. As far as I know, Chase is
younger one year at my age. Xylle is twenty seven I think. One year lang naman kasi
ang gap nilang magkapatid.
"Ganun ba. Eh ikaw kailan ka magseryuso sa buhay mo?" Nakakaloko kong tanong sabay
tungga sa alak.
He snicker with my question.
"Ako magseryuso?" Turo nito sa sarili na natatawa. "Oo sa negosyo ni Papa, pwede pa
pero sa babae? No way! I'm still young. Hindi ko pa totally naeenjoy ang pagiging
binata ko." Sabi nito na allergy sa salitang 'seryuso' when it comes to women. My
cousins, Darren and Nicholas are scared of marriage and commitments.
"Sabi ni Lego, you're already married." He smirked.
Umikot ang paningin ko. Damn! chismoso talaga ang lalaking yon!
"And who's the lucky girl? Nagpakasal ka na hindi man lang kami iniimbita!?" Dagdag
nito.
"It was an urgent dahil talagang kailangan. Just shut up! Parehas lang kayo ni
Lego! Mga chismoso." Napailing-iling ako at ipinagpatuloy ang pag-inum.
Speaking of the devil, lumabas si Lego galing sa second floor ng bar. At halatang
bothered.
"Hey man! What's up!?" Salubong ni Xylle. Dumeretso siya sa table namin at hinila
ang bottle na iniinom ko. "Just tell me where is Denise right now?" Seryusong
tanong nito.
I frowned,"Why? I don't know. The last time I knew, nasa Australia siya." Nagtataka
kong sagot sa tanong nito. It's just so weird that he's looking at Denise after he
denied his feelings towards her. Denise was hurt. That's why she left.
"Dam'n that woman! Can you give me her address right now? I badly needed to see
her." He looked desperate. Sinabi ko sa kanya ang address at agad itong umalis. Oh
women.. sakit sa ulo.
Naalala ko na naman si Rhean. Asawa ko siya kahit pa sabihing anak siya ng kaaway
ng pamilya namin. Dam'n! Bakit sa dinami-daming babae siya pa ang minamahal ko!?
Dumating si Torman at Thunder. Buti na lang wala si Storm, ang gagong alaskador!
Maingay silang nagkukuwentuhan.
"Hey Max! Why are you here? Okay na ba si Louise?" He opened up. Interesado ko
siyang sinulyapan. Napakunot noo ako.
"I mean your wife." Seryuso nitong dugtong. Akala ko ba..Shi't! Hindi talaga
mapigilan ang bunganga ni Lego! Wala akong tugon. But still, I looked at him
confusedly.
"She vomited in the restroom in my coffee shop then nahilo. Actually, ako ang
nagdala sa kanya sa hospital kanina----"
I stood up instantly when I heard what he said, "Bakit hindi ko agad nalaman 'to?
Saang hospital?"
Kinakabahan ako. Bigla akong nanghina sa sinabi nito.
"Daisy told me na siya na ang tatawag sayo. Sa Thwart Centro Hospital." He was
bothered too seeing me like this.

I stormed immediately and cursed myself for not knowing it. Dam'n! Oh God! I hope
she's fine... Oh God!
**click VOTE **

A/N: I have also a Salvatore Men series. Pero hindi pa siya na-post..

28- Vengeance 3

"If you tell a big enough lie and tell it frequently enough, it will be believed."

-Adolf Hitler.

**
Max POV

Halos paliparin ko na ang kotse. I can't wait to see her. I'm worrying to death
about her situation right now. Bakit di man lang ako tinawagan ni Daisy? Dam'n!

"Miss may I know Rhean Levine's room please?" I asked the woman in a front desk
information.
"Wait lang po sir hah? Ahmmm.. Mrs Levine room is on third floor, room 396." She
answered back facing in front of the monitor.
"Okay thanks."
Pagdating sa loob, nakita ko agad si Daisy sa sofa, nagbabasa ng magazine. Agad
itong nag-angat ng ulo at nagtatakang tiningnan ako. My eyes flew instantly to my
wife's bed. She's sleeping peacefully. May nakakabit itong dextrose. Dahan-dahan
akong lumapit dito at hinalikan siya sa noo. I sighed looking at her lying on this
bed.
"Buti naman at naisip mong puntahan siya dito." Parang may halong sarcasm nitong
tugon. I gritted my teeth.
"Yeah thanks to you, who didn't even bother to call me that my wife is here. How
rude of you." I retorted sarcastically.
Itiniklop nito ang magazine at tinitigan ako ng hindi sang-ayong mga mata. Then
afterwards she heaved a sigh.
"Oh, I didn't bother coz I know you wouldn't care. And I was surprised that you're
here now." Maanghang nitong ganti. Hindi ko maiwasang magkuyom kamao. I don't know
why Romy fall in love with this rude woman. Such a frank one na wala sa lugar.
Really Max? Walang masama sa pagiging prangka. Shi't! Masakit din pala marinig ang
katotohanan.
"How's her? Anong problema sa kanya? Anong sakit niya? Inatake ba siya ng hika?
Torman told me na nagsusuka siya kanina? Oh God, kumusta na siya? What did the
doctor said?" Sunod sunod kong tanong sa subrang pag-aalala. Hindi ko na ininda ang
galit nito. Ang mahalaga sa akin ngayon ay ang kalagayan ng asawa ko.
Tinitigan lamang ako nito. Saka napailing-iling at yumuko, tila binalewala ang mga
tanong ko.
"What? Will you please answer me Daisy?" Frustrated kong pakiusap dito. I know that
she's stubborn, hindi ko lang lubos maisip na hindi lang pala matigas ang ulo nito
kundi subrang maldita pa.
"She has blood cancer, got her from her genes. And it's stage four already.
Mamamatay na siya Max." Deretsong sagot nito na parang sumasagot lang sa tanong ng
kanyang Prof. Nawalan ng kulay ang mukha ko sa narinig.
She looked up to me sadly, "So ano masaya ka na? Sa wakas makakaganti ka na sa
kasalanan ng Daddy niya sa pamilya niyo?" She mocked.
All of a sudden, para akong dinaganan ng mundo. Pakiramdam ko hinihila na ang
katawan ko sa kailaliman ng lupa sa hindi maintindihang nararamdaman. At
nagmistulang sirang plaka sa paulit ulit na replay ang lahat ng mga sinabi nito.
Blood cancer!
Blood cancer!
Blood cancer!
Blood cancer!
Is it true? Nanghina ang buo kong katawan. I was so shocked. Hindi ako makagalaw sa
subrang gulat. Tama ba ang narinig ko? Nagdilim ang paningin ko sa nararamdamang
pagkabigo at lahat ng lakas ko sa mga sandaling ito ay bigla na lamang naglaho. I
felt blank and dark and scary and mess.
Sa panghihina ko, naramdaman kong matutumba na ako. Before I collapse, I heard a
very loud voices, she was shrilling.

***

Daisy POV

Yon lang ang sinabi ko? Nahimatay agad? Piste! Paano kung sabihin ko sa kanyang
patay na ang asawa niya, mamamatay din siya? Heto na nga uh.. ebidensiya. Hell!!
Buti nga sa kanya.
"Doc mabubuhay pa ba ang lalaking yan?" I asked the doctor curiously habang
ginagamot ito sa hospital bed.
The doctor chuckled with amusement. "Of course! Inatake lang siya ng quick
depression. Na minsan dala ng stress, pagod, puyat, problema nagkakaroon ng
breakdown ang katawan. Bukas magigising na siya. He just collapsed because maybe
his body couldn't manage his emotional depression anymore. He just need rest and
vitamins. Everything would be fine." Sagot nito at marami pang blah blah blah na
hindi ko na naiintindihan ang mga ibang medical term nito.
Pagkatapos itong suriin tinawagan ko ang ibang alpha men na kahit ni isa sa kanila
ay may magbantay sa kumag nito. Bahala na kung sino ang magpresinta sa kanila.
Bumalik ako sa suit room ni Rhean. Naabutan ko itong nakaupo at nakatingin lamang
sa palibot.
"How are you feeling now? Nahihilo ka parin ba?" Umupo ako sa gilid ng kama nito at
napangiti ako nang maalala ang nangyari kay Max.
"Bakit nakangiti ka? Happy ka ba result ng test ko?" Matamlay ngunit nagawa pa din
nitong ngumiti. Oh.. my sweet besty.
"Of course not! Basta, bukas ko na lang esi-share sayo. Kumusta na ang pakiramdam
mo?" Ulit kong pangungusisa. Change topic.
"I'm fine. Bukas pwede na siguro akong umuwi diba?" Sabi nito. Naaawa talaga ako sa
kalagayan niya lalo pa ngayon na maselan na ang health niya.
"Oo yon ang sabi ng doctor. Paano na ngayon? Sasabihin mo ba sa kanya ang totoong
kalagayan mo?" Nag-aalala kong tanong sa kanya.
"No! Huwag! Hindi pwede baka sakaling ipa---"
Biglang bumukas ang pinto at pumasok si Storm na hingal na hingal.
"Ano bang problema mo!? Nakakahighblood ka sa panggugulat!" I shouted angrily to
him. Kunot noo itong napatingin sa amin ni Louise.
"Asan si Max? I thought he collapsed? Bakit si Rhean ang nandyan!?" Tila hindi
makapaniwalang tanong nito. Lihim akong naiinis. Ang sarap talaga sapakin ang
lalaking 'to!
"Nasa kabilang room. Tabi nito. Lumayas ka na nga! Panira ka ng moment!" Naiinis
kong singhal dito.
He squinted his eyes at me, "Siguro buntis ka noh!? Ang init ng ulo mo eh." Anito
saka lumabas agad ng room. Buntis ako? Siraulo! I'm taking pills. Baliw talaga ang
abogadong yon!
"Ano yong sabi mo? Anong nagcollapsed si Max?" Agad itong bumangon at bumahid ang
matinding pag-aalala sa mukha nito.
Kawawang bhesty! Ahay. Siya na nga itong napahamak sa kamay ni Max tapos yong
lalaki parin ang iniisip niya? Ahay.. pag-ibig nga naman.
"Bhe, nahilo lang sa subrang pagod tapos naworry siguro sa kundisyon mo. Ayon
hinimatay." Kaswal kong tugon. Napaawang ang labi nito at nagtatanong paring
tiningnan ako.
"Sinabi mo sa kanya ang kalagayan ko? Diba sabi ko sayo sa atin lang ito. Hangga't
maaari sana mananatili muna itong lihim! Paano na ngayon yan? Paano niya nalamang
na-admit ako?" Sunod sunod nitong tanong.
Napakamot ako sa ulo. "Si Torman kasi, nagkita siguro sila ayon..sinabi na nandito
ka."
"I have to go to see Max. Sana okay lang siya." Natataranta itong bumaba sa bed.
Agad ko naman siyang pinigil.
"He's not yet awake. Bukas pa daw siya magigising. Huwag ka ng mag-abala. He is
very much okay. Para lang siyang natutulog. Magpahinga ka muna bhe. Don't stress
yourself. Ikaw ang kailangang magpahinga. Relax lang bhe okay?" Pinakalma ko siya
at inayos ang kanyang higaan.
"Sigurado kang okay lang siya?" Naniniguro nitong tanong.
"Oo nga. You better rest, if you need something gisingin mo lang ako. Dito lang ako
sa kabilang bed matutulog. Just call me okay?" I assured him. Sa kalagayan niya,
hindi na siya dapat nag-aalala ng husto. She was stressed at kailangan niyang
magpahinga ng mabuti.

"Sige." Tipid nitong sagot at tumagilid ng paghiga.

I sighed. Sana matapos na ang dinaranas niya. Ahay.

**click VOTE **
A/N: puputulin ko muna. Next is Rhean POV.

29- Vengeance 4

A/N: Starting this chapter, Third POV na ang gagamtin ko. Kasi pagnatapos na ito,
I'll edit everything pati na yong characters pov. Lalagyan ko parin ng character's
POV pero third person ang magna-narrate. I hope you got my point. Thanks.
Intindihin niyo muna ang mga grammatical errors, wrong tenses and etc.
:-P

**
Rhean POV
Pagkatapos magcheck out agad niyang pinuntahan si Max sa room nito. Gusto niyang
makita at malaman ang kalagayan ng binata. Pagpasok niya sa loob, nakita niya ang
karamihang alpha na sina Storm, Torman, Lego at Darren. Nagtatawanan pa ang mga
ito, si Max naman ay halatang naiinis sa mga ito. Marahil inaasar na naman nila si
Max. Nakaupo ito sa kama at nakasandal sa headboard.
"Magsilayas nga kayo! Puro kayo sakit sa ulo!" Singhal niya sa mga ito. Nakita niya
ako sa paanan ng pinto at agad itong natigilan. Napansin din ako ng grupo kaya
tumahimik sila sa pagtawa.
"Oh andyan na ang hinihintay mo. Labas muna kami." Darren said at nginitian ako
saglit. Sabay-sabay silang nagsilabasan ng suit room. Lumapit agad ako kay Max at
kinumusta siya.
"Kumusta na ang pakiramdam mo?" Malumanay niyang tanong dito. She force herself to
smile. Seryuso lang si Max na tinititigan siya.
"Diba dapat ako ang magtanong sayo niyan?" Ganting tanong nito. She frowned.
She sighed. "I'm okay Max. Dala lang ng pagod at stress yong pagkahilo ko. Pero I'm
very much fine. Pahinga lang ang kulang dito." Hindi ko pwedeng sabihin sa kanya
ang pagbubuntis ko. Bulong niya sa sarili.
Kumunot ang noo nito. Puno yon ng pagtataka. Wari hindi nito naintindihan ang
sinabi ng asawa. Pati siya nagtataka din sa reaksyon nito. What's the problem with
what I said?
"I don't get it. Wala ka parin bang balak sabihin sa akin ang totoo Rhean? Hanggang
ngayon parin ba nakukuha mo pang magsinungaling?" He bubbled with furry. Napalunok
siya at kinabahan. Alam ba niya?
"Daisy told me everything. Hindi mo na kailangang magsinungaling na naman. You keep
your sickness from me and what? Malalaman ko na lang na----"
"Anong sickness? Ano bang pinagsasabi mo?" I asked with confusion. "What did Daisy
told you about?" I asked once again.
He gritted his teeth, "You have a cnacer. She told me last night." Pero bakas sa
mga mata nito ang awa sa kanya. Napaawang ang bibig niya sa narinig. Sa hindi
malamang dahilan nagawa niyang mapangiti sa sinabi nito.
Hinilot niya ang kanyang sentido at napailing-iling. Ano bang pinagsasabi ni Daisy?
Lukaret talaga ang babaeng yon!
Nawala ang galit nito pero napalitan ng pagtataka.
"She lied to you. That's it. Wala akong sakit. Stressed lang ako. Yon ang finding
ng doctor." I'm sorry baby, hindi na muna kita ipakikilala sa daddy. It's not yet
the right time.
Mas lalo itong namangha at pabalik balik nitong hinagod ang katawan ng asawa.
Napakurap pa ito ng ilang beses.
"Are you sure?" He asked at lumiwanag ang mukha nito.
"Yeah I am. Ginu-good time ka lang ni Daisy. So, okay ka na?" Baling niya dito.
Nagbuga ng hangin ang binata at parang nabunutan ng tinik. Napahilamos siya ng
mukha gamit ang kanyang palad.
Marahil nag-alala ito sa sinabi ni Daisy. Thinking about he was worrying with her
health makes her heart flattered. Hindi niya mapigilan ang matuwa. Pero sa naisip,
maaari ding nagpakatao lamang ito. She was used to it. Hindi na bale, magkakaanak
na siya.. mababawasan na ang pighating nadarama. Ang ikinatatakot niya, na baka
'pag nalaman nito na nagdadalang tao siya sa anak nila ay baka sakaling hindi nito
matanggap. Mas masasaktan pa siya.
He sighed at nag-iwas ng tingin, "I'm fine. Lalabas na ako ngayon. Sabay na tayong
umuwi." He looked at me seriously, "May kasama ka na sa bahay. You don't have to do
the household chores. And please tell it to your bestfriend na hindi ako natutuwa
sa ginawa niya." Seryuso nitong sabi. Tumango lamang siya.
Minsan talaga si Daisy kung makapag-good time ng tao, wagas!
**
Tahimik lamang silang dalawa hanggang dumating sa penthouse. Hindi rin nagpansinan
si Daisy at Max sa hospital nang magcheck out sila. Hindi parin ito nakaget over sa
ginawa ng kanyang kaibigan.
"Cancel all my appointments, Miss Dequisa. I don't fvcking care about the meetings.
Just do it and stop asking." Galit nitong singhal sa kabilang linya.
Napailing iling na lamang siya nang marinig ito. Ang hirap talaga kapag bipolar. He
really changed a lot. Bulong niya sa sarili.
"Just rest. Huwag kang gumawa ng kahit anong gawaing bahay. Papalpak ka na naman."
Malamig nitong tugon bago pumasok sa loob ng kwarto nito. Natulala lamang siyang
sinundan nito ang tingin. Nasaktan siya sa sinabi nito pero hindi na lamang niya
ininda ang bagay na yon.
"Hija kumain ka na. Ipinaghanda ko na ang tanghalian mo." Si nanay Florencia.
Mabait ang ginang. Kung itrato din kasi ito ni Max ay parang pangalawang magulang.
Marahil matagal na itong naninilbihan sa kanila.
"Sige po salamat, Manang. Sabay na lang po tayo." Yaya niya dito.
Sabay silang kumakain sa hapag kainan habang masayang nagkukuwentuhan.
"Alam mo mabait naman talaga yang si Max pero nagbago yan noon pagkatapos saktan ng
ex girlfriend niya." Pag-uumpisa ng kwento ni Manang Florencia. Natigilan siya
saglit. Alam niya kasing siya ang tinutukoy nito pero hindi lang siya nito kilala.
Tahimik lamang siya at nakukunsensya. Tiningnan niya si Manang Florencia. Halata
namang marami itong alam sa nangyari kay Max noon.
"Bakit ano po ba ang nangyari kay Max noon?" Bigla na lamang siya nagkaroon ng
interes.
Lumunok muna ito at nag-umpisang magsalita, "Iniwan siya ng kasintahan at nawala na
lamang na parang bula. Hinanap niya ang babae sa mahigit tatlong taon, naglakbay
siya sa iba't-ibang bansa pero dahil hindi siguro nito nahanap sumuko na lang siya
at nagpatuloy sa buhay kahit nasasaktan." Sabi nito at sumubo ulit ng pagkain.
Pilit niyang pinipigilan ang luhang namumuo sa kanyang mga mata.
"Pumasok siya sa iba't-ibang larangan ng sports. Football, racing at kung anu-ano
pang mga delikadong laro. Naaksidente siya noon sa racing at hindi nakapaglakad ng
ilang buwan dahil sa tinamong injury. May history nga na nag-attempt siya ng
suicide sabi ng kanyang mga magulang dahil sa matinding pagkabigo." Sabi nito. All
of a sudden tumulo ang luha na kanina pa niya pinipigilan.
"Ahmm, pupunta lang ako ng kwarto Manang." She stood up. Agad siyang tumungo sa
kwarto at doon na tuluyang umiyak.
Paano ko nagawa ang bagay na yon? Oh gosh, ang selfish ko. Wala akong kwentang
babae! Sinaktan ko siya ng labis.
Umiyak siya ng umiyak hanggang sa wala ng mailuha. Ilang beses din niyang tinanong
ang sarili kung bakit nagkaganito ang lahat. Nagsisisi siya kung bakit hindi niya
sinabi kaagad ang totoo. Kung hindi siya nagsinungaling hindi sana aabot sa ganito.
***
Lumipas ang dalawang linggo. Dinalaw niya ang ama sa Tagaytay. Dahil sa
pangungulila hindi niya mapigilang mapaluha nang mayakap ito.
"Kumusta ka na Dad? Alam mo bang miss na miss na kita? Kung pwede lang sanang
dalawin kita araw-araw, ginawa ko na." Malungkot niyang saad dito. Nakakatitig lang
ito sa kanya at hindi parin nakakapagsalita. Ngumiti siya at hinalikan ito sa noo.
"Anak, salamat nga pala sa pagpapadala linggo-linggo. Ang laki naman yata ng
pinapadala mo, baka kapusin ka niyan sa pera." Sabat ni Tita Lusana sa likuran
niya.
Anong pagpapadala linggo linggo? Tanong niya sa sarili. The last time she
remembered last month lang siya huling nakapagpadala. Ngumiti ito sa kanya at
napamaang naman siyang nakatingin dito.
"Ho? Paanong---" She paused. "Kulang po ba yong perang inihulog ko sa bangko last
month tita? Yong gamot po ni tatay?" She confirmed herself. Gusto niyang malaman
kung ano ang sasabihin nito.
"Naku hija, subra--subra pa nga eh. Sa bawat linggo naghuhulog ka ng 100 thousand
para sa ama mo. Actually, subra na yon para sa pangangailangan ni Manuel. Ang sa
akin lang baka naubos na ang pera mong naipon sa bangko." Sabi nito habang
pinupunasan ang mesa. Hah? Her jaw dropped instantly. One hundred thousand weekly?
Saan ko naman kukunin yon? Napakurap lamang siya at pilit iniisip kung sinong tao
ang nagpakadakila para saluin ang mga bayarin niya at obligasyon.
She didn't talk. She was lost. Then she realized that it could be Max. She took her
phone para tawagan ito. In her own opinion, si Max lang ang may alam sa mga
credentials niya kung nanaisin nito.
"Hello." He answered with his baritone voice. Natigilan siya saglit. Minsan kasi
kapag naririnig niya ang malamig na boses nito ay nawawala siya sa sarili.
Naninibago parin siya hanggang ngayon.
"Speak up, I'm in the middle of my appointment. Nakakastorbo ka." He said using his
cold aristocrat voice. She swallowed the lump in her throat forcefully. Do I have
to ask him about this? There's pain everytime he repulses on her about his madness.
She sighed, "I just wanted to ask, kung ikaw ba.." sighed again. "Kung ikaw ba ang
nagpapadala ng pera kay tita linggo--linggo?" Pumiyok siya sa dulo at napakagat
labi na lamang.
"Yes." Walang gatol nitong sagot.
Tama nga ang hinala niya. She closed her eyes and doesn't know what to say anymore.
Bakit? She was scared to ask. Baka masaktan lang din siya sa magiging sagot nito.
"Why?" Her question was almost in a whisper. Nagawa niya paring magtanong.
Napahawak siya sa bibig.
"I have my reasons Rhean. Okay ibaba ko na ito, I'm expecting you to go home early.
Bye."
Tooottt. Toootttt.
Yon lang. Nasasanay na siya sa ganung treatment. Nasasanay na siyang binabalewala
nito at unti-unti na rin siyang naging manhid. She sighed. I have my reasons. Yes
he always have. At wala siyang karapatang magtanong.
Nakipagkita siya kay Daisy. For some reasons, a bestfriend is always been a
bestfriend no matter what.
"Rhean buntis ka na. Ano pa bang itatagal mo sa sitwasyon na yan? Hayaan mo na si
Max. Bahala na siya sa buhay niya. For sure hindi naman uusad ang kaso dahil sa
sitwasyon ni Tito. Saka hindi pa naman sapat yong ebidensya nila." Hanggang ngayon
nagagalit parin si Daisy sa pagitan nila ni Max. Wala naman siyang magagawa
sapagkat pumayag naman siya sa kasunduang ito.
"Ewan ko bhe. Alam mo bang nagpapadala siya ng 100 thousand sa pamilyo ko linggo--
linggo?"
Nalaglag ang panga ni Daisy. Alam niyang magugulat din ito tulad niya.
"Why? Anong motibo niya?" Tanong nito na nahihiwagaan.
She sighed, "I don't know. Sabi niya sa akin he has a reasons daw. Hindi na rin ako
nangulit pa."
Napailing -iling ito. "Si Max talaga. Heto bhe, kain lang ng kain. Buti naman at
hindi ka nagsusuka gaya ng karamihang buntis."
Inilapag nito ang iba't-ibang veges sa harapan niya at napatitig lamang siya sa mga
ito.
"May mga times lang na nasusuka ako pero hindi naman madalas. Saka ayaw na rin ako
payagan ni Max na gumawa ng gawaing bahay." Pagbabahagi niya dito. Nag-umpisa na
siyang kumain.
"Mabuti naman at narealize niya. Hindi mo na lang sana binawi yong sinabi ko. Para
naman habang buhay siya ma-stress. Keber." Mataray nitong tugon habang sumusubo ng
crunch potatoes.
"Ayokong kawaan bhe." Sagot niya.
"Anyway, kelan check up mo? Gusto mo samahan kita? Ilang weeks na nga yang inaanak
ko?" She asked lightly. Masaya ito sa pagbubuntis niya.
"Six weeks pa si baby. This week, sa Wednesday. Sige samahan mo ako. " She smile.
Sa tuwing naiisip niya ang pagbubuntis nawawala lahat ng problema niya at lumalakas
din ang loob niya sa araw-araw.
"Louise? Hey? Ikaw na ba yan?" Biglang may pumansin sa kanyang gwapong lalaki na
halatang kilala siya nito.
Nalaglag ang panga niya nang makita. Who could forget someone like him? Siya ang
bestfriend niya noong high school. Siya ang tagapagtanggol laban sa kanyang haters
club.
"Chase!" Sa subrang excited niya agad niya itong sinugod ng yakap.

Oh my God, how I miss him so much...!!

**click vote **

A/N: pagpasensyahan niyo muna!

30- Vengeance 5
"Grudges are for those who insist that they are owed something; forgiveness,
however, is for those who are substantial enough to move on."

______Cris Jami, Salome (In every Inch, Every Mile)

****

Max POV

Panay ang pabalik balik ng lakad nito sa malaking espasyo ng sala. Umabot na ng
alas nuwebe ng gabi pero wala pa din ang asawa. He was home at eight o'clock. He
was expecting her to come home early. Pinayagan niya itong bisitahin ang ama pero
hanggang ngayon wala pa din ito sa pad. Ilang beses na rin niya itong tinawagan but
out of coverage area. His frustrations rose and his anger became solid, naiirita na
siya at hindi na mapakali.

Lumabas siya sa bachelor's pad at tumungo sa gate para doon hintayin. Paglipas ng
ilang minuto, may nakita siyang papalapit na sasakyan. It's a black Porsche.
Tinitigan niya ito at huminto ito mismo sa tapat niya. Dahil tainted ang salamin
hindi niya makita ang nasa loob nito. Dahan-dahan siyang lumapit dito.
Maya maya ay bumukas ang driver's seat. At lumabas din ang pamilyar na bulto ng
isang lalaki at dahil sa ilaw nagmumula sa poste ay naaaninag niya ang mukha nito.
Napamaang siya.
Chase?
Lumapit agad ito sa kabilang front seat at pinagbuksan ang sino mang nakasakay
doon. His anger bubbled up when he saw his wife barged from the car. Ngumiti pa ito
sa gawi ng binata na wari masayang masaya.
He was gritting his teeth, ano ba sa tingin nila ang ginagawa nilang dalawa? They
are flirting while am here? Dam'n!
"You're late. " Malamig, matigas at malakas niyang putol sa dalawang bahagya pang
nag-uusap.
Sabay pa silang napalingon sa gawi niya. Halatang medyo nagulat ang mga ito. Chase
suddenly recognized him, at umaliwalas ang mukha nitong lumapit sa kanya.

"Dam'n man! How are you!? What are you doing here?" Nakangiting sabi nito sabay
pikpik ng kanyang balikat. Nanatili lamang siyang seryuso dahil hindi niya
matanggap na magkasama ang dalawa.
"Ako dapat magtanong niyan sayo? What are you doing here with my wife?" Iritable
niyang tanong agad dito. Kumunot noo si Chase at lumingon kay Rhean.
"You mean si Max ang asawa mo?" Tanong niya dito na halatang nagulat.
Mahinang tumango lang si Rhean at tipid na ngumiti. Mariin niyang tinititigan ang
asawa. He's jealous. Kilala ang apelyidong Salvatore. Chase Salvatore is eldest son
of Mr. Faust Salvatore. One of the biggest agricultural business in Philippines.
And one of the most progressive and competent company here and all over Asia.

"Oh dam'n! What a small world. Bakit di niyo man lang ako inimbitahan sa kasal
niyo?" Nanghihinayang na sumbat ni Chase sa kanilang dalawa.
Naalala niya ang sinabi ni Xylle sa kanya noong magkita sila sa bar ni Lego. He is
freaking married and why he's flirting with my wife!? He hissed inside his soul,
ang sarap nito suntukin. Hindi man lang ito lumugar.
"At bakit hindi ka rin nangimbita sa kasal mo? What happened to Chase Salvatore
who's afraid of marriage?" He asked mockingly. Biglang nagdilim ang mukha nito sa
tanong niya. He gave a satisfaction smile. Umismid ito, wari may pinagdadaanan.
"I gotto go. Babe, see you next time." Paalam nito kay Rhean. Umigting ang panga
niya sa narinig. Babe? What was that for? Endearment?
She waved him goodbye habang papalayo ang sasakyan nito.
"Babe huh? Tell me kelan ka pa natutong makipaglandian sa taong may asawa?"
Nanggagalaiti niyang panunuya sa asawa. Her wife suddenly turned her head on him
and frowned.
"Hah? Chase is married. And he's a friend." Rason agad nito. Nanunuya siyang tumawa
sa sinabi nito. Sarkastiko niyang nginitian ang asawa.
I really hate her drama. Nakakapagod maniwala sa mga taong sinungaling.
Nakakairita. He murmured to himself.
"And do you want me to believe you again? Come on Rhean, stop the drama. We both
knew who you were. And still you are." Galit niyang sumbat dito. Agad rumhestro ang
sakit sa mga mata nito pagkatapos niyang sabihin ang bagay na yon. Mabilis niyang
tinalikuran ito bago pa man niya pagsisisihan ang sinumbat niya dito.
Pero naiinis siya sarili kung bakit nakakaramdam siya ng konsensiya sa tuwing
pinagsasalitaan niya ito ng masasakit na salita. She deserves it. Pero bakit sa
tuwing naiisip niyang mawawala sa poder ang asawa ay may isang malaking harang na
hindi niya mapapahintulutang mangyari? Hindi niya alam kung saan patungo ang mga
desisyong ginawa niya. Pero sa ngayon hindi pa niya kayang pakawalan ang asawa o
talagang ayaw lang niya. Iniisip pa lang niya ay parang mababaliw na siya.
Binalot siya ng galit at paghihiganti. At hindi niya alam kung hanggang kailan niya
mararamdaman ang ganitong poot sa buhay.
Nawala ang inhabisyon niya nang marinig ang ring tone ng kanyang phone. He took it
and answer it immediately. It's his mom. Nasa Australia kasi ito kasama ang ate
niya at tumutulong sa pagmamaniubra ng kanilang naiwang negosyo ng kanyang nawalang
ama.
"Hello mom." He calmed his voice.
|"Hey! How are you son? Maybe one of these days bibisitahin kita dyan. I'm missing
you so much. "|
He sighed, "I'm fine mom. Anyway how's ate and Monique?" Napangiti siya nang
maalala ang makulit na pamangkin.
|"They're fine hijo. I am happy to tell you that your sister is having a baby
again!"|
Halata sa boses nito ang sigla excitement. Good for her. They are going to be
outnumber. At siya heto hindi alam kung kailan uumpisahan ang buhay.
"Good. Eh di mas magiging masaya. Dadami na ang apo mo mommy." Sabi niya dito.
|"Ikaw hijo? Kailan ka pa mag-aasawa? Hanggang ngayon si Louise parin ba?"|
Natigilan siya sa tanong ng kanyang ina. Ilang beses niya din dinala ang ex noon sa
mansyon at masaya si mommy na nagkaroon ako ng girlfriend na katulad niya. His Mom
likes her so much. Mabait, maalaga, malambing at higit sa lahat mapagmahal. But
that was before. Pero ano ang mararamdaman ng ina niya na nagpakasal siya sa anak
mismo ng taong pumatay sa daddy niya?
Bumuga siya ng mabigat na hangin. "Mom, may kailangan muna akong gawin. Saka na
tayo mag-usap tungkol sa bagay na yan."
|"But son------"|
Bago pa man makareact ang ina ay mabilis na niyang binaba ang tawag. Aakmang
papasok siya sa kwarto nang maalala ang asawa. Hindi niya napansing pumasok ito sa
loob kaya lumabas siya para hanapin ito.
"Dam'n! Ano bang ginawa ko?"

***
Rhean POV

Sa subrang sakit ng nararamdaman niya halos mahirapan na siyang huminga. Hindi niya
alam kung safe ba ang inhaler sa baby kaya nagdadalawang isip siya kung sisinghot
doon o hindi. Sa huli kumuha siya ng mentol fresh liquid at inamoy yon para maibsan
ang paninikip ng dibdib niya. Tumungo siya sa garden at umupo sa bakal na swing.
Nakahinga siya ng maluwang.
"What are you doing here?"
Hindi na niya kailangang lingunin o tingnan ito para makita ang taong may malamig
na boses. He was turning into a cold monster. Hard as rock. Cold as ice. He's a
jerk husband. But all of that ay balewala lamang sa kanya. She was still inlove
with him. At ang malala wala siyang magagawa.
"What's that?" Tumabi ito sa kanya at nanatili parin siya sa posisyon. Inamoy amoy
niya parin ang menthol liquid.
"Hinika ka na naman ba?" His voice suddenly change. Nababahala siya nitong
tinititigan at hinawakan sa balikat.
She doesn't want to talk. Siguro sasanayin na niya ang sarili na maging manhid sa
lahat ng gagawin nito.
"Okay ka lang?" Ulit nitong tanong. Instead of answering all his questions, iniwan
niya ito sa swing pero agad din naman siyang hinablot nito at napaupo siya sa
kandungan ng binata.
"Bakit ba!? Ano naman ang pakialam mo kung hinika ako at mamamatay ako dyan!?"
Mangiyak ngiyak niyang singhal dito. Natigilan si Max. Tumulo ang luha niya. No
matter how hard she tried to be consistent strong in front of him it sometimes
comes out with a failure.
She shook her head and starting twisting her fingers. "Oo, stupida ako Max.
Sinungaling, anak ng kreminal at manloloko. And stop asking like you care. Dahil
wala ka rin namang ibang gagawin kundi gantihan ako. Please.. stay away from me. At
kapag nagsawa ka na sa kakasakit sa akin, let me go."
Hindi na niya kayang pigilan ang sarili para umiyak. Tumayo siya at iniwan ang ito
sa duyan. Nasasanay na siya sa pabago bagong mood nito. May panahong nagiging
mabait ang trato nito sa kanya. At kadalasan ay tinatrato siya nitong malamig pa sa
bangkay. And the worst is, pinagsasalitaan siya nito ng masasakit na salita. Minsan
naisip niyang sukuan na lamang ito at iwan ulit gaya ng ginawa niya noon. Pero sa
tuwing nakikita niya ang dahilan kung bakit nagkakaganito ang asawa ay hindi niya
mapigilang umasa na sana magbago pa ito. Kahit minsan kaya rin nitong magpatawad.

Kapatawaran.

Yon lang naman ang hinihingi niya. Ang hinihiling niyang mangyari. Pero habang
tumatagal mas lalong lumalabo. She's afraid that one of these days, he will
discover her unwanted pregnancy that might him cause of trouble. At ayaw niyang
madamay ang bata. Mahal niya ang dinadala kahit pa sabihing nabuo siya sa di
inaasahang panahon at sa hindi ginustong pagkakataon. Anak nila ang bata. And the
baby deserves love and affection from his or her parents. Pero kung hindi kayang
ibigay ni Max ang pagmamahal na yon, then siya ang pupuno nito at hindi na muling
aasa.
Bago pa man lumubo ang tyan niya naisip niya ang paraan kung paano makalayo dito
kung sakali mang hindi nito matatanggap ang anak nila.

.....Kinabukasan...

Habang nakatingin siya sa album na dala-dala niya galing pa sa bahay ay napamaang

siya sa nakitang mga pictures.
Si Dad to ah... sino itong kaakbay niya? May tatlong tao sa isang picture. At
nakilala niya ang dalawa nito. Ang sa kanang bahagi ay ang Dad ni Max, nasa gitna
ang Daddy niya at ang nasa kaliwang bahagi na kaakbay nito ay hindi niya kilala.
Humawi na naman siya ng ilang pahina. More on working place ang background. Ang
hotel na minamaniubra ni Dad noon na pag-aari nila Max. Bigla siyang nagkaroon ng
interest. Napansin niyang may nakaipit na papel. Kinuha niya ito at binuksan yon.
Mr. Ernesto Cantilla.

Nabasa niya ang pangalan na nasa unang bahagi ng sulat. Binasa niya ang nakasulat
sa ibaba dun.
You are under investigation for claiming Mr. Levine's property, a construction area
located at 43 Samson's street, on Cunningham avenue in Australia. And for stealing
millions of dollars in Levine's Corporation.
"Ano 'to? Summon?" Tanong niya sa sarili. Parang hindi naman kasi wala namang court
order or etc dito. Parang sulat galing sa isang abogado.
Date issued was on November 23, 1999.
Fifteen years old yata siya sa panahong ito. Sa naisip, nagkaroon pala ng conflict
ang negosyo nila noon. Ang business nila ni Max ay naglalabas at tumatanggap ng mga
iba't-ibang metals and steels for construction. Tapos yong nasa Australia ay isang
commercial tools for construction din. Hindi na niya binasa pa ang ibang detalye.
Siguro it's time for her to move something. Something that could help for her
daddy's case. What if napakamalan lang talaga ang ama niya? And of course set up
lang ang lahat? Baka naman may nakaaway ang daddy ni Max. Sa pagkakaalam niya
magbestfriend ang daddy nila. At may tiwala siya sa ama niya na hindi nito kayang
pumatay ng tao.

"Pupunta ako sa office ni Max ngayon." Sabi niya at isinara ang album. Tinago niya
muli ito at nagbihis.

Bibisita siya para mag-obserba. Saka gusto niyang makapunta mismo sa kumpanya ng
asawa. Ni hindi man lang siya nakabisita ni isang beses sa opisina nito.

**click vote **

A/N: The date and the place are just product of my imaginations guys. Hahaha.
Pagpasensiyahan niyo na po.

31- Pain Revealed

Rhean POV

"Can I ask where's Mr. Levine Office?" Magalang niyang tanong sa babaeng nasa desk.

"Wait lang po ma'am I'll call his secretary first." Nakangiti nitong sabi.
Nagpapasalamat siya at magalang naman ang front desk receptionist nila.

Nalula pa siya ng sa malaking building. This is her first time here. Come and go
lang mga tao sa loob naka-business suit.

"May appointment po ba kayo kay Sir Levine Ma'am? Name po nila?" Magalang nitong
tanong na nakahawak pa din ng telephone sa may tenga.
"Ahm..Rhean Levine." Nag-aalangan niyang sagot. Hindi niya alam kung dapat bang
sabihin niyang asawa siya ng may-ari nito.

"Rhean Levine." Binanggit nito ang pangalan niya sa kausap. Tapos maya-maya nag-
okay ito sa kausap.

"Ma'am, nasa fifteen floor po si Sir Levine. Kindly ask na lang po sa in charge
doon." Sabi nito.

Ngumiti siya, "Okay. Salamat."

So bawat floor pala may front desk receptionist? Tanong niya sa sarili. Pagdating
sa fifteenth floor, nagtanong siya sa babaeng nasa front desk at tinuro nito ang
nasa dulong opisina. Hindi niya alam kung yon ba ang opisina ng asawa. Pero siguro
dahil doon siya tinuro.

Nagbuzzer siya sa pinto at maya-maya automatic na bumukas yon. Una niyang nakita
ang babaeng nasa edad trenta yata na may hawak na attached case. Tapos malawak na
sofa na parang lounge area.

"Sir Levine's waiting for you ma'am. This way po." Sabi nito at sinabayan ako
papasok sa isang room na makapal na glass panel ang pinto.

Then he saw his husband na kausap ang isang may edad na lalaki na nakaupo sa sentro
ng upuan na nasa mesa. Kapwa sila napalingon sa kanilang kinaroroonan. He looked
familiar to me.

"Oh.. there you are. Siya ba ang sinasabi mo sa akin hijo? What a lovely lady." May
paghangang sabi nito na nakangiti pa sa gawi niya. Max stood up and sneaked his arm
around her waist.

"Yes tito, meet my wife Rhean. Hon, si Tito Ern." Sabi nito at ipinakilala siya sa
isang may posisyon yata sa kumpanyang ito. Maybe family member nila. Nakangiti
siyang nakipagkamay dito. Mukhang mabait naman sa tingin niya.

"Anyway Tito, dadalhin ko muna siya sa office ko. Next time, we'll talk about the
expansion in Dubai. Maybe the sooner the better." Paalam nito at tinapik ng ginoo
yong balikat ni Max.

Hindi niya sinasadyang masulyapan ang desk. Nakita niya ang buong pangalan na
nakalagay sa mesa nito. Nilingon pa niya ito para makasiguro.

Mr. Ernesto Cantilla

(Board Director)

Pilit niyang inalala ang pangalan na yon. Malaki nga ang posisyon niya sa
kumpanyang ito. Dinala siya nito sa executive office. Mas malawak ang office nito,
natural dahil siya ang CEO. Mas maganda at buong floor yata occupied nito. Dahil
may sariling penthouse pa siya sa tabi no'n. Malapit sa rooftop.

"Kaano-ano mo siya Max?" Usisa niya dito. Saka niya naalala yong nabasang sulat na
nakaipit sa album. Ang buong pangalan nito at ang pamilyar nitong mukha ay parang
nakita na niya sa album ng ama.

"Not related. He's my dad's bestfriend." Kaswal nitong sagot at hinubad ang suit.
Sinampay niya ito sa swivel chair.

Umupo siya sa sofa. At naisip niya yong laman ng sulat. Kung ganun, matagal na pala
nila itong pinagkakatiwalaan. Pero bakit may summon siya tungkol sa pagclaim ng
property ng Levine?

"Matagal na siya dito Max? Wala na ba yong hotel niyo sa Baguio?" Patuloy niya sa
pangungusisa.

Napamaang ito at tinititigan siya, "After Dad murdered, bininta na namin yong
hotel. At itong kumpanya na lang ang pinagtuunan ng pansin." Sagot nito.

Nagkibit balikat siya, "Diba si Daddy ang namamahala sa hotel na yon?" Wala sa
sariling tanong niya.

He sighed, "Yes. And after what he did to Dad, he lost na parang bula. Dahil as
depression ng buong pamilya and of course lost of time to manage it, we decided to
sell it to our relatives para lang hindi masayang at magpatuloy ang investment ni
Dad." He answered casually. Pero dama niyang may pait ang boses nito.

Maging siya ay nalulungkot sa nangyari sa pamilya nito at pati na rin sa

involvement ng kanyang ama. Pero pakiramdam niya may mali talaga sa sitwasyong ito.

"Pero bakit si Dad lang yata ang may blame ng lahat? If he killed your Dad for the
money eh di sana hindi kami naghihirap ngayon? Magbestfriend sila ng Daddy. Kung
pera ang motibo Max, sana naisip mo din ang kalagayan namin ngayon kung yon ang
nakikita niyong rason." Panunumbat niya dito. She has to open the possibilities to
him. Na pwedeng ang ama lang niya ang napagbuntungan dito.

Max gritted his teeth at napahilamos. Still not convinced.

"He had stolen the million dollars of this company long time ago, buti nga at
nakabangon kami with the help of Tito Ern. At yong iba naming properties nasangla
sa bangko for the debt. Kagagawan yon lahat ng ama mo." He said coldly. Fury
bubbled inside him.

She remained calm, at gusto niyang sigawan ito dahil walang na-invest ang Dad niya
ng kahit ano. She stood up at hinarap ito. It's time for her to reveal what she
knows.

"Max it's not true. Remember the time I broke up with you. Because I chose my
family over you. I have no choice. Lumipad kami ng Canada with the help of his
friend kung saan doon siya nagtatrabaho for our needs. Max for all those years na
nawala ako, hindi ako nagpakabuhay prinsesa. I had three jobs to sustained my
studies. My Dad paid all his debt, he worked hard kahit may dinaramdam siya. Wala
siyang ninakaw sa pamilya niyo, not even a single penny. And I know, na malinis ang
konsensiya ng Daddy ko."

Naiiritang nagbuga ito ng hangin, "Then what are you trying to say Rhean? Natural
na kampihan mo si Antonio, because he is your Dad!" Nagpipigil nitong sigaw.

"Of course not!" She shouted back. She was so used to hold on her patience.
Nagsasawa na siya sa kagaspangan nito. Nabigla ito sa ipinakita niyang galit at
pagbulyaw. "For your information Max, he is not my biological father!" Tinuro niya
ang daliri sa pagmumukha ng asawa. Natigilan ito.

She combed her hair in a frustrated manner. Punong puno na siya sa panunumbat nito.

"He's my stepfather. Hindi mo ba napansin na magkaiba kami ng apelyido? Hindi mo ba

napansin na wala akong middle name? My mom got pregnant with someone else at ako
ang bunga. Oo Max, bastarda ako. I don't even know who's my real father." She
started crying. Hindi na niya kayang pigilan ang sakit na nararamdaman. Matagal na
niyang kinikimkim ang lahat ng sakit na nararamdaman niya. All her life, wala
siyang ibang ginawa kundi labanan ang pait ng dinadananas.

She wiped her tears roughly. Tiningnan niya ito na hindi man lang nakagalaw sa
kinatatayuan. "Kaya ko siya pinagtatanggol because he is the only one that I have.
My mom died in a cancer, at hindi ko naranasan ang pagmamahal ng isang ina. Your
are lucky enough because tita loves you so much. Pero ako, I always left alone in a
lonely house. Dad fulfilled all my needs. Love, attention, care, and of course his
time. I had never been so lucky kung wala siya. And then I met you few years back,
my world revolved around you. Akala ko, having you was a perfect thing that I would
ever had. Pero naduwag ako eh. Oo Max, sinaktan kita. Pero hindi kita ginago. Kaya
nga lumayo ako diba?" She wiped her tears again na wala na yatang planong huminto.
Hindi niya alam kung paano niya nagawang kimkimin ang lahat ng sakit na ito at
ngayon lang niya nasabi dito.

Max was stunned. Nagbago ang expression sa itsura nito.

"I chose not to tell you because I'm scared. Dahil gusto kong umasa na mahalin mo
pa rin ako sa kabila ng lahat. Pero wala na ang Max na minamahal ko. Kinain ka na
ng galit at pagkasuklam." Kinalma niya ang sarili. Pinahid niya ang lahat ng luha
at direktang tiningnan ito sa mga mata. She smiled bitterly, "Sana kapag nakaganti
ka na, maging masaya ka na sa buhay mo. Kung lahat ng ito ang makakapagbigay ng
kapayapaan sayo then go ahead. Dahil ako Max, hindi ko na kaya. I'm tired.
Nakakapagod kang mahalin. Nakakapagod din palang maghintay ng pagmamahal galing
sayo. Max I'm sorry for everything but I quit...." She gathered all her courage to
tell all of those things. Matamlay siyang ngumiti dito at pinahid ang luha.
Tinalikuran niya ito. Isang malalaking hakbang ang ginawa niya para makalabas ng
maayos sa opisina nito dahil pakiramdam niya nagdidilim ang paningin niya.
Nagmamadali siyang naglakad palayo.

Nanlalabo ang mga mata niya habang pinipindot ang elevator. Nang makapasok
napahawak siya sa railing ng elevator at hindi niya alam kung gaano siya katagal
nanatiling ganon ang posisyon bago pa man siya mawalan ng ulirat. Napangiwi siya sa
sakit ng puson at namutla siya nang makita ang dumaloy na dugo sa kanyang hita.

She panicked.

"No.. no.. no.. my baby.. No!"

Tuluyan na ngang nagdilim ang kanyang paningin. At isang mabubuting kamay ang
sumalo sa kanyang katawan bago pa man tuluyang bumagsak ang kanyang katawan sa
sahig.
------click VOTE ------

A/N: Guys, puputulin ko muna. Medyo heavy sa akin eh kasi preggy pa naman si
Rhean.

32- Trial Comes

" "Loneliness and the feeling of being unwanted is the most terrible poverty."

-Mother Teresa.

*-

Max POV
I am such a jerk, selfish and bastard! Wala akong kuwenta!
Natulala siya habang pinagmamasdan ang asawa na nakahiga sa hospital bed. Buti na
lamang at nasundan niya ito. Isa sa kanyang mga empleyado ang nakakita sa kanya na
nahilo sa elevator at tumawag agad ng emergency rescue. Buti na lang at nakasunod
agad siya dito at binaha siya ng takot ng makita ang dugo sa hita nito. He
panicked. Pakiramdam niya sa mga oras na yon, mawawalan na rin siya buhay kapag may
nangyaring masama sa asawa. He was the one who brought his wife to the nearest
hospital.
Bumukas ang pinto at pumasok ang doctor.
"Doc how's my wife? Is she alright? May sakit ba siya?" Sunod sunod niyang tanong
dito. Nang makita niya ang pamumutla ng asawa ay halos liparin na niya ang
pagpapatakbo ng sasakyan.
"No. She's eight weeks pregnant. She's just stressed coz of heavy depression.
Nakakasama yon sa baby. Mahina ang kapit ng bata. Kailangan niya ng bed rest,
tamang pagkain at kung maaari huwag mo siyang e-expose sa mga bagay-bagay na
nakakasama sa kanya. Pregnant woman is very sensitive pagdating sa emotion.
Nagkakaroon sila ng hormonal imbalance. At napag-alaman ko din na may history siya
sa asthma. Delikado sa pagbubuntis ang mga kung anong sakit. Good thing is, nare-
reduce ang pag-atake ng hika niya. Regular check up, vitamins, and eat healthful
foods."
Nagulat siya sa sinabi ng doctor. She's pregnant. Oh God.. Laglag ang balikat niya
habang malungkot na tiningnan ang asawa. Inatake siya ng matinding kunsensiya. How
can I be so cruel? He asked himself.
Hindi niya alam kung paano hihingi ng tawad sa asawa sa lahat ng pananakit niya
emotionally at kung paano uumpisahan ang panibagong buhay para sa magiging anak
nila. Ganito ba ang feeling ng magkakaanak? Hindi niya maintindihan kung saan
nanggagaling ang saya sa kabila ng lahat. Pero nasisiguro niyang hindi niya
pababayaan ang kanyang mag-ina.
"Is she gonna be okay, doc?" Paniniguro niya sa doctor. Ayaw niyang magkaroon ng
kumplikasyon sa pagbubuntis nito.
"Yes she will. She has to take the prescription of course. As a husband, ikaw ang
may pinakamalaking parte para alalayan ang misis mo. Mr Levine, everything will be
alright. Kumakapit naman ang bata, pero she has to be extra careful dahil maselan
ang pagbubuntis niya." Sabi nito. Saka nagpaalam na umalis. "Just call me if have
problems, or if you have any questions regarding this matter." He added at tinapik
ang balikat niya bago umalis.
Paglabas ng doctor wala sa sariling napatitig siya sa tyan ng asawa. Tipid siyang
ngumiti at hinaplos ang may maliit na umbok sa puson nito.
"My baby, how are you in there?" Tanong niya sa di pa naiisilang na sanggol.
Ngumiti siya. "Kapit ka lang kay mommy hah?" He said.
Dumukwang siya at ginawaran ng halik ang puson nito. He/she is a blessing. Labas
ang anak niya sa anumang alitan ng pamilya nila. At alam niyang hindi makatwiran
kung pati ang anak nila ay madadamay sa isang gulo. He don't want it to happen. Not
ever.
"I'm sorry Rhean. I am so sorry..." He said almost in a whisper. Hindi rin naman
siya nito maririnig.
He felt the pressure. He has to make a decision now for both of them before
everything its too late. Bago pa man mawala ang lahat sa kanya kailangan na niyang
siguraduhin sa sarili at timbangin ang gagawing desisyon. He has to make a choice.
It's either to accept everything and start a new with his own family or to continue
his unwanted vengeance.
For the sake of his own child, kailangan niyang lawakan ang pag-unawa at matutong
magpatawad.

**
Rhean POV
Parang may mabibigat na bagay na nakadagan sa talukap ng mga mata niya dahil
nahihirapan siyang ibuka ito. Pero pinilit niya parin kahit ramdam niya ang
panghihina. Nanlalabo pa ang mga mata niyang nakatingin sa palibot. Kulay krema ang
nakikita niyang kulay. She felt blank. Pakiramdam niya nakalutang siya sa isang
maalong dagat.
Saka niya naalala ang reyalidad nang makagisnan niya ang ibang palibot.
"No! Ang baby ko! Ang baby..no no no.." Hysterical siyang bumangon.
"Relax, calm down. Baka mabinat ka."
Napatanga siya sa nagmumulang boses at lumapit sa kanya para patahanin siya. May
dextrose pang nakakabit sa gilid na muntikan ng matanggal gawa ng pagpanic niya.
Then she saw him. Napamasid siya sa palibot. She realized na nasa hospital pala
siya. Ang ipinagtataka niya ay nasa harapan niya ang asawa ngayon.
"The baby is fine." Sa malamig nitong tugon. Natigagal siya. Alam niya na pala.
Nanunuyo ang lalamunan niya para magtanong. At hindi rin niya alam kung paano
depensahan ang sarili.
"Kailan pa?" Ulit nitong tanong na pilit tinatago ang iritasyon sa paglilihim niya.
"You already knew that you are pregnant but hide it from me. Kelan pa?" Dugtong
nito nang hindi man lang siya kumibo.
Umiwas siya ng tingin. Hindi naman importante ang kalagayan niya para dito pero
bakit parang concern ito? Siguro nga dahil gusto lang nitong maging civil sa
pagtanggap ng sitwasyon niya.
"Noong na-hospital ako. Six weeks pa ang baby." Sagot niya na parang wala lang.
Sumandal siya sa headboard at malayong nakatingin sa labas ng bintana.
"Bakit hindi mo sinabi agad sa akin? Kung hindi kita nasundan, siguro nakunan ka
na. Thanks God, my baby is safe now. But your pregnancy is crucial." Sabi nito may
bahid naman ng pag-aalala. Pero gusto niyang tumawa sa sinabi nito hindi dahil sa
saya kundi sa galing nito magpakitang tao. My baby.. she recalled what he said.
Somehow, natuwa pa din siya dahil tinanggap nito ang dinadala niya kahit paano. But
it won't change anything whatever they have now.
She shook her head, "Wala namang magbabago kung sinabi ko sayo." Malamig niyang
tugon. Sinupil niya ang pait na nararamdaman.
"What!?" Sarkastiko itong natawa at napailing sabay hilamos ng kanyang palad.
"Rhean, anak ko ang dinadala mo! My God! Naririnig mo ba ang sarili mo?" He amiled
with a mockery on his face.
OA. Yon ang unang pumasok sa utak niya. I have my reason Max! Gusto niyang sigawan
ito. Pero nanatiling tikom ang kanyang bibig.
"I thought ayaw mong magkaanak sa isang anak ng kreminal kaya hindi ko sinabi
sayo." She emphasize the word kreminal. "Natatakot ako na ipalaglag mo ang anak ko.
And I don't want my child to be part of your revenge, Max." Kalmado ngunit may
bahid ng pang-iinsulto niyang paglilinaw dito. Natigilan ito sa sinabi niya at
napapantistikuhang tinitigan niya. She already learned how to control her emotion.
Kaya ayaw niyang magpakita ng kung ano mang mabibigat na emosyon dito. Pero unti
unti na siyang narurupok sa bawat salitang nabibitiwan.
He clenched his jaw, "Ganun na ba talaga ang tingin mo sa akin Rhean? Papatayin ko
ang sarili kong anak just because you are Antonio's daughter!?" Galit na bwelta
nito.
Mapait siyang ngumiti dito, "After what you did Max? Oo. Yon ang tingin ko sayo.
You're using me for your own vengeance to my father. Tell me, anong ipinagkaiba
no'n? Katulad ka lang din ng mga taong nagte-take advantage ng mga taong walang
kalaban laban. Stop pretending like you care. I was used to it Max, at nakakairita
lang ang reaksyon mo. Hindi ko feel. Sorry." Prangka niyang sabi dito na hindi
maitago ang galit at panunumbat. Alam niyang natamaan ito dahil nakita niya ang
tigagal na itsura nito pagkatapos marinig ang sinabi niya.
He's a jerk. At dapat lang niyang marinig ang bagay na yon. She didn't care if he
was hurt. Nasaktan din naman siya. Kaya patas lang. She looked away. Hindi niya
napigilan ang luhang nagbabanta ng mahulog. Marahas niya itong pinahid. Pero ayaw
talaga itong huminto. Mas lalo siyang naging emotional.
"Rhean I'm sorry.." Lumapit ito sa kanya at hinawakan ang kamay niya pero mabilis
niyang iwinaksi ito.
"Don't touch me!" Garagal ang boses niya dito. His eyes were begging. Humahagulhol
siya sa kanyang palad.
"Ayoko na Max. Please.. tama na. Hindi ko na kaya." Umiiyak niyang pakiusap dito.
Ang sakit. For all these years tiniis niya ang lahat. She did mistakes but she
already regretted it. Pero tama bang patuloy na lamang siyang masasaktan?
"Baby.. I'm so sorry.."
Aakmang hahawakan na naman siya nito pero sumigaw siya habang umiiyak. She flinched
away from him.
"I said don't touch me! Hindi kita kailangan!" Nagwawala niyang sigaw dito. Pero
mapilit si Max at gusto talaga siya nitong hawakan at sinuntok suntok niya ang
dibdib nito. He is hugging her, whispering sweet nothings and saying how sorry he
was. Pero ang sakit sakit na ng puso niya. Tama na ang pagbibingihan at minsan
isipin din naman niya ang sarili bago ang iba. Nakakapagod na. Nakakasawa din.
Ang kamay niyang may nakakabit ng dextrose ay natanggal at dumugo ito. Max got
panicked at sumigaw ito to call a nurse.
"Baby...honey.. miel. Ssshhhh.. si baby baka mapaano... calm down... please. I love
you, I love you.." He was panicking for keeping her calm. Kumalma siya sa huling
sinabi nito. She closed her eyes at nanghihinang isiniksik ang mukha sa dibdib ng
asawa.
Dumating ang nurse at inayos ang nakakabit na dextrose sa kamay niya habang yakap
yakap siya nito. She was relieved. Panay ang gawad ng halik nito sa kahit saang
parte ng kanyang mukha at sa tuktok ng kanyang ulo.
"You'll be okay. Please.. don't hurt yourself. I love you.. I love you.." His voice
was husky and needy for her.
Her heart was pounding so loud. There has something inside of her chest that she
couldn't control her emotions.
Gusto niya kahit sa sandaling ito, makahinga naman siya ng maluwang sa lahat ng mga
problema.
Ang haplos ng kanyang asawa ang nakakapagbigay ng payapa sa kanya..
Max.. mahal na mahal kita.. pero.. She closed her eyes. Kailangan na rin niyang
magdesisyon para sa pagsasamang ito.
Para sa magiging anak niya, kailangan niyang isakrapisyo ang lahat.

And all she wanted to do is to start a new life..

**click VOTE **

33- Making Decisions

She fixed all her belongings. Aalis na siya, after she got from the hospital she
decided to stay away from all the stress. Kasama doon ang pag-alis sa pad nito. Max
changed a lot. Inaasikaso siya nito. Tinatrato ng maayos at nilalambing. Though she
was giving a cold shoulder since she burst out all her pains and frustrations to
him. Max asked forgiveness for many times but she refused to talk about it and
reiterate not to disturb her from being alone of thinking the whole situation.

She needed space. Her husband never mentioned her about his plans for his father.
She could have been care less anymore. Sigurado naman siyang titigilan na siya
nito.

She stopped packing when she saw the old album from his father. Kinuha niya ito at
binuklat muli, tapos nilagay sa mesa. Tumayo siya at tumungo sa kwarto ng asawa.
Max insists to sleep beside her, pleading to share a room with her but she declined
profusely knowing that she couldn't let herself contains the burden he had caused.
She already asked space and time to think about everything they had been through.
She could feel how sorry he was, how stupid had been his decision was and so on. He
even confessed that he regretted what he just did. Pero isa lang naman ang gusto
niyang marinig mula sa asawa, ang sabihin nitong kaya niyang tanggapin ang lahat
kasali ang kanyang ama at ang magsimula sila ng panibago. But she guess, hindi din
ganun kadali sa kanya ang lahat. At makakatulong kung palayain muna nila ang isa't-
isa. Time heal all wounds ika nga.

She sighed, hindi na rin niya kayang mamuhay ng ganito. Yong puno ng pangamba sa
mangyayari bukas.

Any moment soon, she will be gone in this home. Yeah home.. their home as they
start as a couple. A legally couple who had not shared for real.

She saw sitting blanky across on the sofa. He was staring at red carpet floor, he
maybe thinking something. Naaawa siya sa itsura nito. Umubo siya para makuha ang
atensyon nito. Nagulat ito at ngumiti nang makita siya. His eyes glint with
happiness.

"Oh..do you need something?"

His eyes hidden the mystery emotion. Pinipilit lang nito na pasiglahin ang mood.
Nagdalawang isip siya sa sasabihin. Ito na ba ang tamang panahon para magpaalam at
aalis na siya sa poder nito? She was in reluctant.

"Tungkol ba ito sa set-up? Okay, hindi na kita pipiliting matulog sa tabi ko. I
understand." Malungkot at matamlay ang boses nito. Tumayo ito at napahimulsa.

Mas lalo siyang naaawa. Pero kailangan niyang magpakatatag.

"Aalis na sana ako." Nabibigki niyang sabi. She force to swallowed the lump in her
throat. "I decided to go back to my family and.." She shook his head. "I want to
start a new with them. And if you wish to continue my father's case, it's your
choice. Hindi na ako makikialam basta't okay na siya para harapin ang kaso niya."
Nakayukong panimula niya. She's twisting her fingers nervously.

Iniangat niya ang ulo at sinalubong ang tingin nito. He was shocked. Ang lumbay at
lungkot sa mga mata nito ay kitang kita niya. They stay on that position for a
while. Staring each other, their eyes seems talking even if they didn't say a
single word.

"Hmm.. forget about the case Rhean. Sa ngayon, wala sa isipan ko ang bagay na yan.
I just wanted to spend time with you and our baby..." Humihina ang boses nito. May
nadarama siyang pait sa asawa. Gusto niyang makalaya mula dito pero gusto din
niyang pasayahin ito. How ironic...

"Pero kung gusto mo talagang umalis. Please.. not now. At least give me a week..a
week to fix all these mess." He said begging. She was so preoccupied with her own
thoughts. Wala sa sariling tumango siya.

"Sige.. papasok muna ako sa kwarto." Alanganin niyang tugon dito.

34- Leading To Truth

Hindi siya umimik pagkatapos ng matinding sumbatan. Naging malamig na ang pagtrato
niya dito. All she wanted to do is to leave. But it's not that easy as it is. Hindi
na niya gagawin ang ginawa niya dati. Kung aalis man siya at kumuwala sa relasyong
ito, yon ay dedesisyonan niya ng maayos at sasabihin dito. For now, she wanted to
devour the moment she would see him for the last time.

He take of her for the whole day. She was all silent until they got home. Max was
trying to talk to her but she didn't utter a single word. Just a glimpse of blank
look and nothing more. She don't want to talk anymore. Papasok na sana siya ng
kwarto nang biglang magsalita ito.

"Hindi mo parin ako kikibuin?" Max asked in a weary. Kung titingnan mo ang itsura
nito, animo'y pasan nito ang bigat ng mundo.

She smiled lazily but it didn't reach into her eyes.

"I need rest Max." Mahina at matamlay niyang sagot dito sabay pihit ng doorknob.

"Miel, just call me if you need anything." His voice was needy and sounds missing
for her.

"Okay." She replied in her monotone voice. Miel? Her mind was in turmoil now.

Wala sa sariling umupo siya sa gilid ng kama. Wala siyang maisip gawin. She took
her phone and dialled Charm's number.

"Hello ate? Bakit? Kumusta po? Nasaan ka ba ngayon ate?" Magiliw nitong sagot sa
kabilang linya at nagtanong din ng sunod sunod na tanong.

Ngumiti siya nang marinig ang masayang boses ng kinakapatid.

"Kumusta ka na Charm? Ang pag-aaral mo?" She asked back without answering Charm's
question.

"Okay lang naman so far. Ate, thank you sa allowance hah? Nag-abala ka pang
maghulog ng ganun kalaki sa bank account ko." Sabi nito na nahihiya pa.

Napamaang siya sa narinig. Nagpadala? Did I? Kaya nga siya tumawag para tanungin
ang allowance at mga pagkakagastusan nito since the first semister is about to end.
She was speechless for a moment. She gritted her teeth thinking Max overstepping
his boundaries for once again. Pinalampas niya ang pagbibigay ng pera nito sa Tita
Lusana niya para sa kanyang ama at ngayon naman pati si Charm dinamay pa. What else
he would do? How farther he may help and invade my rights? And she don't have to
ask how much is it, Max is a luxurious man. He would spend his money according to
his will. And no one can't stop him to do such things like this. He is the most
incorrigible man she met in her entire life.

"Ate? Andyan ka pa ba?" Untag ni Charm sa kabilang linya.

She cleared her throat, "I'm still here, ahmm.. would you mind Charm if I'll hang
up the call first? May kailangan pa kasi akong gawin eh.." She reasoned out. She
was bubbled in fury.

"Sige ate, salamat ulit. I miss you.."

She sighed. "I miss you too."

She hang up the call and went out in her room. Pinunatahan niya ito sa kwarto. Pero
wala ito doon. She smelled something of delicious dish in the kitchen. She
sauntered there and found him cooking.

"Max, I need talk to you." Galit niyang sabi dito.

It takes few minutes before he turned his back. Kaya nagawa pa niyang titigan ang
kakisigan nito, wearing his gray racer back sando. His forehead knotted in wonder.

"What? Just tell me now." Anito na ipinagpatuloy ang ginagawa sa harap ng electric
stove.

She's now fuming at him, "Bakit mo ginagawa ang lahat ng ito? The last time I knew
you're sending money to my family and now you're supporting Charm for her
allowance? What was that for, Max?" She jeered. Nabubuwesit na siya sa ginagawa
nito. Pati personal niyang buhay pinapasok nito.

Tinakpan nito ang niluluto at naghugas ng kamay. Pinunasan nito sa puting bimpo at
kalmadong tiningnan siya.

"You're stressing yourself honey." He said flatly, "I am just helping." He

continued as if it was nothing but a minor help.

She released a saccharine expression on her face. "Wow Max.. thanks for your
gallant concern, but I don't need your help as much as I don't need yo in my life."
She sneered. He's a manipulating jerk! And he deserves that. Max tried so hard to
sustained his calmness. But the madness and pain registered into his eyes
instantly. But It was just quick, he is trying to ease his temper. Sa kadahilanang
nagdadalang tao siya, nagpipigil lamang ito ng galit. Itinukod nito ang dalawang
kamay sa mesa at seryusong hinarap siya nito. Nagkasukatan muna sila ng tingin bago
binasag nito ang katahimikan. She was so disgusted with his overbearing concerns
and efforts, which makes her confused at the same time.

"You don't need my help. Who else do you want to help you? And what else you can do
about your loaded debt and foreclose properties in a bank? You're one million
savings couldn't not even help for your own father's medical treatment. I knew
everything about your debt, your penalties, your increasing amount of taxes and so
on, Rhean. Stop using your fvcking pride because it's not helping, that's not even
working on me."

She startled. But it doesn't mean he would envade everything about her personal
life. She still have some options. Oo, napuno sila ng utang, nahila na ng bangko
ang mga sangla nilang ari-arian. Pero wala siyang karapatang panghimasukan ang
pribado niyang buhay.

"But it doesn't mean you're going to invade my personal problem!" She shouted
furiously. "It's my family Max. Wala ka ng pakialam kung----"

"So tell me saan ka kukuha ng perang pambayad sa lahat ng mga bayaran mo? You're
pregnant for Christ sake! And as much as possible, gagawin ko ang lahat huwag
lamang madamay ang anak ko. Do you even aware that your family might end up
homeless if you cannot pay all your debts in an exact time? Do you hear yourself,
Rhean?" He blurted out, controlling his anger not to freak out that much in front
of her. She faltered. She could feel the concern from him but it looks like her
more pathetic at the exact. There's nothing left on her but pride. And he's
breaking it. Her emotions got crumbled because she was force to intercalate among
difficult situations.
He saw how heavy her emotion was after the moment they've got into. Lumapit siya
dito at hinamig ang sarili. Niyakap siya nito ng mahigpit sabay pumpom ng halik sa
kanyang ulo. She felt relieved somehow.

"I know, I did a mistake. But I am still your husband, miel. Nothing can change
that. Please bear with me. I'll try to fix all things out." He said softly to her.

She was a bit decomposed. Is she hearing the right thing from him? What do you mean
fixing all these things? Kasali na ba doon ang pagpapatawad at pagtanggap sa ama
niya? She wanted to asked him now and confront how stupid he was for claiming her
as his wife where in fact all he did this past few days was to hurt her
intentionally. But she keeps her mouth shut. She had run out of energy to complain
to him.

"I need rest." She said using her flat and cold tone of her voice.

Hindi siya gumanti ng yakap. He was reluctant when he released her from his big
arms. She heard him heaved a sigh.

"Hmm.. If you need anything, just call me okay? Tatawagin kita mamaya kapag natapos
na itong niluluto ko." Malumanay parin nitong sabi. Hinawakan nito ang magkabila
niyang pisngi pero nanatiling nakatingin siya sa baba. Hindi niya magawang makipag-
eye to eye dito. Umiiwas siyang mabasa nito ang emosyon niya na kanina pa niya
pinipigilan.

Tumango lamang siya.

"Good morning everybody!"

Sabay silang napatingin sa nagmumulang boses na 'yon. Her lips parted when she the
familiar woman she've seen six years ago. Ang mommy ni Max, who used to be her
favorite to get along with.

"Mom! Hindi ka yata tumawag before you came here." It was Max who broke the
silence. Kapwa kasi sila natigilan.

"I came her to surprise you. Pero ako yata ang nasurpresa. Oh hello hija, it takes
me few minutes to recognize you. Darling, how are you?" Abot-teynga ang ngiti nito
sa kanya. Masaya siyang nakipagbeso beso dito sabay yakap.

"Kumusta na po kayo?" Nakangiti niyang tanong.

Pinasadahan siya nito ng humahangang tingin mula ulo hanggang paa. Sa nakita niyang
reaksyon dito, alam niyang masaya itong nagkita muli sila. Akala niya magkakaroon
sila ng gap after she left his only son.

"I'm fine, hija. You look stunning and adorable my darling. Medyo lumaki ang
balakang mo hija.. and.." Anito na hindi mahagilap ang eksaktong salita para
ilarawan siya.

"Mom, she's carrying my baby kaya normal yang balakang niya." Si Max na feeling
proud because he is going to be a father soon.

"Really!? Oh my God! Another blessing to celebrate! I'll be a lola again!"

Nagniningning ang mga mata nito sa saya at niyakap siyang muli.

Nakangiting nagkatinginan sila ni Max. For the first time they shared a wonderful
experience together. They had shared the real smile while glancing each other.
Nauwi sa isang masaganang tanghalian at kuwentuhan ang buong pamilya.

"Where's Flor by the way?" She is asking manang Flor, ang matagal na nilang
kasambahay na kasama rin nila dito sa pad. It's her day off kaya wala siya ngayon.

"Day off niya, mga five days. Umuwi sa kanilang probinsya kaya ako ang nakatuka
para alagaan ang asawa ko." It was Max na hindi nag-abalang sulyapan siya.
Natigilan siya saglit sa sinabi nito. She find it sweet. Pero.. still, hindi parin
siya kumbensido.

"Speaking of asawa, did you two got married already without my knowledge?" Tanong
nito kay Max na naghihintay ng paliwanag. Nagkatinginan silang dalawa. Alam nilang
magtatampo ito.

"Mom, it was just civil. Don't worry magpapakasal ulit kami sa simbahan after she
give birth to our baby." Sagot ni Max. She had almost choked of what she just heard
from him. Magpapakasal kami sa simbahan? Uh uh.

"Are you okay hija?" Nag-aalalang tanong ng ginang sabay bigay sa kanya ng isang
basong tubig.

"Okay lang po ako. Nabilaukan lang po."

Max stood up at hinimas ang kanyang likod. She was eased at the sudden comfort.

"Actually, hijo dumaan ako sa office mo kanina. I thought you were there. Still,
ayoko sa pamamalakad ni Ernesto. My God, he fired Donita Palez. That woman was
working almost twenty years in our company and I haven't heard that she had a tract
of incompetent performance. Bakit mo hinayaang gawin niya ang bagay na hindi naman
dapat? Kung hindi dahil sa samahan nila ng Dad mo at share niya sa kumpanya, I
wouldn't promote him as COO."
Sabi nito. Natigilan si Max. Ibinaba niya ang kubyertos.

"Si Mrs. Donita Palez? He fired her? How come na hindi ko alam?" He fussed.

Ernesto? That name again. Pumasok na naman sa kanyang utak ang sulat sa album.
Saglit siyang napaisip.

"Yes, he did. Poor woman. Kailangan mong alamin ang puno't dulo nito. He's bring
jerk and unreasonable."

Marami pang pinag-usapan ang mga ito na hindi niya gaanong naiintindihan. Ang alam
niya nagkaroon ng financial problem.

**

Nakita niyang bihis na bihis ito. Hawak niya ang album. For peace of mind gusto na
niyang pakawalan itong pagdududa niya kaya ibibigay niya ito sa asawa.

"Max." She called him. Lumingon ito at lukot ang noo nitong nakatingin sa kanya.

"Yeah. Do you need something?"

Kumurap siya. Naninibago parin siya sa maayos at malambing na pakikitungo nito.

"I just wanted to give this to you. It's from my father's belongings." She handed
the album to him. He was a bit puzzled accepting it.
"Buksan mo. May mga sulat dyan. Hindi ko rin nabasa ang lahat ng yan. Only the
summon, kung yon ba ang tawag dun." Pagsasalita niya. He was gawking, not even
moving for confusion. His eyes held questions. She shrugged and leave him. Naisip
niyang hayaan niya muna itong magself-investigate sa mga bagay bagay dahil maging
siya wala siyang maitutulong sa ngayon. She don't want to involve herself in a
stressful things. Her top priority is the baby inside her womb.

She sauntered to her room to fix things up.

35- Finding the Truth

Pasensya na sa mga nabitin sa storyang ito. Gaya po ng sabi ko, under revising pa
po siya. Pero dahil maraming nagrequest ng UD, bibigyan ko kayo ng patikim para sa
susunod na mangyayari.

**

He was so devastated when he found out na matagal na pala silang niloloko ni Mr.
Ernesto Cantilla. Paano niya hindi nalaman ang lahat ng yon? Sa tinagal tagal nito
sa kanilang kumpanya ngayon pa niya nalamang niloloko pala siya nito. Shi't! This
is all shi't! Hindi lamang siya kundi ang buo niyang pamilya. How could his dad
trusted his traitor bestfriend!? Pati siya walang mahagilap na sagot. Kung alam
lang niya hindi na sana aabot pa sa ganito.. nalulugi na ang kumpanya at hindi man
lang niya namamalayang malaya ng nakakapagnakaw ang hayop na yon.

And there the paper! Sign by their family lawyer. Where's Atty. De Vera anyway? Ang
mga katanungang nagpagulo sa kanyang isipan. He hired an tough investigator after
he read the paper in that piece of album Rhean handed to him a week ago. Tama nga
lahat ng hinala niya. Nalugi ang kumpanya noon sa maaaring kagagawan nito, at dahil
ito rin ang sumalba sa pagkakalugi mas lalong binalot ng hiwaga ang kanyang pag-
iisip. What kind of drama is this? Ano pa ang nais mangyari ng mga ito? Ang
bumagsak ang kumpanya sa kamay nito? No way! Ipinapangako niya sa sarili na dadaan
muna ito sa bangkay niya bago ito magtagumpay. Hindi niya hahayaang mangyari na
masira ang negosyo ng kanyang nasawing ama na dugo at pawis ang naging puhunan para
lamang tumayo ang negosyong pinamamalakad niya ngayon.

Biglang tumunog ang kanyang cellphone at saka lamang nagising ang kanyang diwa.

"Hello Mr Salamanca." He answered with eagerness. Hindi na siya makapaghintay na

marinig mula dito ang kanyang pinaiimbestigahan.

"Mr. Levine, alam ko na ang kung saan nakatira si Atty De Vera. Kelan natin pwedeng
puntahan?" Tanong nito.

Medyo nakahinga siya ng maluwang. He heaved a sigh.

"As soon as possible. I'll call you later for that."

Pagkatapos niyang makipag-usap ng masinsinan dito agad niyang ibinaba ang tawag at
nagligpit ng mga gamit. He arranged all the important documents at nilagyan niya ng
lock code ang secret panel kung saan niya nilagay ang mga ito. The confidential
documents including those pieces of papers that can be use as evidence against Mr
Cantilla, ay sinugurado niyang nakatago yon maayos. Iipunin niya ang lahat ng mga
pwedeng gamiting ebidensya para kapag handa na ang lahat sisiguraduhin niyang
mabubulok ito sa bilangguan kung saan ito nararapat.

Uuwi siya ngayon para kausapin ang asawa at magpaalam na may dapat pa siyang
importanteng aasikasuhin. Mabigat siyang nagbuga ng hangin habang naglalakad sa
hallway. Isa pa yong problema niya, ang asawa. Buong linggo na itong nanlalamig sa
kanya. Ni hindi halos ito kumikibo. Kumikilos na parang mabigat ang loob at kahit
anong gawing effort niya patuloy parin siyang iniiwasan nito. Inaamin niyang
nagdulot din siya ng sakit sa damdamin nito. At ngayon lamang niya napagtanto kung
gaano siya kagago para maging unfair dito, where in fact wala naman itong kinalaman
sa nangyari noon sa pamilya niya. Nasaktan niya ito ng labis at ngayon sa
panlalamig nito, saka lamang niya na-realize na hindi pala madali ang lahat ng
pinagdadaanan nito lalo pa't ngayon na nagdadalang tao ito sa magiging anak nila.
Hangga't maaari, gusto niyang makitang magaan ang mood nito. Gusto niyang bumalik
ang sigla at kasiyahan sa mga mata nito. Pero papaano? Dahil maging siya aminado sa
nagawa niyang pagkakamali. At siya ang may kagagawan kung bakit ito nagbago sa
pakikitungo nito sa kanya Masyado siyang nagpadala sa galit. Nagpaalipin siya sa
poot at lumbay dahil sa sinapit ng ama. Sa pagkakataong ito, wala na sa isipan niya
ang salitang 'paghihiganti'. Hindi na rin siya maniningil sa ama nito kung
mapatunayan mang siya ang taong pumatay sa kanyang ama. Sa kalagayan nitong araw-
araw nakikibaka sa wheelchair at hindi magawang magsalita, may puso pa ba siyang
natitira kung magagawa pa niyang pahirapan ang comatose na pobreng matanda?
Probably, he's willing to forgive and forget for the sake of his own child. Bukod
doon mahal na mahal niya parin ang asawa. Wala na nga sigurong mas mananaig pa
kaysa sa pagmamahal sa damdamin ng isang tao. Love is the strongest feeling among
all the emotions in human beings. At naniniwala parin na siya na kaya nitong
baguhin ang lahat at alisin ang poot at takot sa kanyang puso.

Pagdating sa bahay, nakita niya ang asawa na may nililigpit.

"What are you doing honey?" He asked sweetly trying to hide his madness about his
problem in the office.

"Uuwi na ako. Mahigit isang linggo na diba? Yon ang sabi mo kaya pwede na akong
umuwi." Matamlay ang boses nito at hindi man lang siya nito sinulyapan.

Natigilan siya sa sinabi nito. She will leave me? Binalot siya ng lungkot sa sinabi
nito. Maraming katanungan ang pumasok sa utak niya pero hindi niya magawang
kwestyunin ito dahil ang isang linggong palugit na hiningi niya ay natapos na at
ayaw niya rin itong pigilan sapagka't mas nakakabuti ding hayaan muna itong umuwi
sa pamilya. Para na rin sa kapakanan ng ipinagbubuntis nito at mabigyan ng panahon
para makapag-isip ng maayos.

"Sige ipapahatid kita kay Romeo. Huwag kang magbubuhat ng mabigat. Dadalaw dalawin
na lang kita sa Tagaytay." Nalulungkot niyang tugon. Nakita niyang natigilan ito
pero hindi man lang ito nag-angat ng ulo para tingnan siya.

"Are you sure you're gonna be okay there?" He asked lightly. Pinipigilan niya ring
magpakita ng lungkot. Tumango tango lamang ang asawa bilang tugon sa tanong niya.

**

Pagkalipas ng ilang oras, ipinahatid niya ito sa personal driver patungong

Tagaytay. Hindi na niya ito nagawang samahan sa kadahilanang pupuntahan pa nila ni
Mr. Salamanca si Attorney De Vera. Siguro mas mainam na mabigyan niya ito ng space
and time to think about this whole scenario.
Isang makipot at baku-bakong daan ang pinasukan nila. Hindi niya mapigilang magtaka
kung bakit dito sa makipot na lugar tumira ang isang abogado gayong kaya naman
nitong bumili ng bahay sa maayos na subdivision. Somewhere from Ilocos Sur, ang
barangay na kung saan maalikabok at hindi gaanong naabutan ng makabagong panahon.
Tahimik, magandang tanawin at preskong hangin ang malalanghap. Papasok sa Barrio
Marasigan kung saan sila dinala ng mga paa s tirahan nito.

Bumaba sila sa labas ng isang half concrete with fully varnished home surrounded by
flowers and bamboo fence type around the house.

"Tao po, tao po.." Paulit ulit na tawag ni Mr. Salamanca sa labas ng may kaiksiang
tarangkahan.

Maya-maya ay may bumukas sa pintuan at isang ginang ang iniluwal doon, sout ang
pamabahay na bulaklaking bestida nito at salaming sout sa mata with her pump up
grayish hair ay nagmumukhang nasa singkuwenta pataas na ang edad. The old woman
frowned at them. She sauntered towards them with her confused look upon seeing
their business suit aura, as if she had seen that kind of vampires have been
reincarnated at this moment.

"Anong kailangan nila?" The old woman asked with her unpleasant tone, eyeing them
suspiciously.

He never talked, hinayaan niyang si Mr Salamanca ang kakausap sa matanda.

"Magandang hapon po Ginang. Gusto ko lang po magtanong kung dito po ba nakatira si

Vernelio De Vera?" Magalang na tanong ng investigator. Mas lalong nagalit ang
ekspresyon ng matanda.

"Umalis na kayo dito, hindi siya tumatanggap ng bisita." Aakamang tatalikod na ito
nang biglang magsalita si Max.

"Ako po si Maxwell Levine, anak ni Mr. David Levine. He's our family lawyer before,
payagan niyo po akong makausap siya." His voice was became desperate at this point.
Nandito na lamang siya at hindi na niya palalampasin ang pagkakataong makausap ito.
Siya lamang ang makapagbibigay sa kanya ng iba pang impormasyon tungkol sa nangyari
noon.

Nakita niyang natigilan ang matanda nang marinig nito ang sinabi niya. Kahit
papa'no nabuhayan siya ng loob. Kaya sasamantalahin na niya ang pagkakataong ito
bago pa man mahuli ang lahat.

"Siya lang po talaga ang makakatulong sa amin ngayon at kailangan po talaga namin
siyang makausap. Nakikiusap po ako sa inyo." Patuloy niyang pakiusap dito. Kung
kinakailangang magsumamo siya gagawin niya makausap lamang ang abogado.

The old woman heaved a sigh and pressed her lips together, "Oh sige, pasok kayo."

Thanks God! Nagbuga siya ng mabigat na hangin at nagpasalamat. Pinatuloy sila nito
sa may kasikipang bahay. Naupo sila sa sofa habang pinaghahandaan ng meryenda. Maya
maya the poor man Mr De Vera came out from his room. Tumayo sila at nakipagkamay
dito. They formally introduced to each other. Napagtanto niyang napaglipasan na ng
panahon ang katikasan nito habang pinagmamasdan niya ang kabuuan ng ginoo. Habang
ito naman ay pinagmamasdan din ang kabuuan niya, napahanga pa ito.

"Malaking malaki ka na Max. Batang bata ka pa noong araw nang huling makita kita sa
mansion. Now, you exactly look like your father." Anito habang sinusuri ang anggulo
niya. Tipid siyang ngumiti at umupo. He had seen him before, but he couldn't quite
remember all about him. Wala pa kasi siyang pakialam sa mundo noon.

He sighed, "Hindi na po ako magpapaligoy ligoy pa, Mr De Vera nandito po ako para
magtanong ho sa inyo tungkol sa pagbagsak ng kumpanya namin noon."

Binigay niya ang letter of complaint na permado nito tungkol sa pagnanakaw ni

Ernesto Cantilla sa kanilang kumpanya at pag-angkin ng iba nilang pag-aari na
lupain sa Australia.

"Gusto ko po sanang malaman kung ano ang nangyari noon attorney. About this letter,
at bakit bigla po kayong nawala sa panunungkulan after Dad's death.." Pag-uumpisa
niya sa usapan. Kinuha nito ang sulat at inayos ang salamin sa mata. Natigilan ang
matanda at napatitig sa kawalan. Nanginginig ang mga kamay nito habang hinahawakan
ang papel.

Nagkatinginan sila ni Mr Salamanca at pagkatapos hinintay nila itong magsalita.

"Totoo ito, this was brought to the court. But something happened unexpectedly,
you're father murdered the night before the case to be filed." Nag-angat ito ng ulo
at seryusong tinititigan siya sa mata. He can saw the sorrow depth in his eyes.

"Pero paano po nakarating kay Mr. Manuel Antonio ang sulat na yan?" Nahihiwagaan
niyang tanong.

Humugot ng hangin si Mr De Vera at umayos ito sa pagkakaupo.

"I gave it to him when I left twelve years ago." Sagot nito.

Napakunot noo lamang siya, mas lalong nadagdagan ang pagtataka niya sa mga nangyari
noon. He was frowning.

"Why?" He asked almost in a whisper. "But Mr. Antonio killed my father." He burst
out trying to hide his anger. He was so confused at this moment.

The attorney shook his head at shake it off slowly.

"I'm sorry to tell you Max but that's not true." Direktang tiningnan siya sa mga
mata nito. He startled. His forehead knotted in bemusement.

"Manuel didn't murdered your father. He was the one who tried to save him but he
failed. Unfortunately, isa ako sa mga nakakaalam sa totoong nangyari tungkol sa
pagkamatay ng ama mo at ang dahilan kung bakit siya pinaslang. Sasabihin ko sayo
ang lahat, but you have to promise me one thing." Nagsusumamo nitong tinig. Hindi
pa man nabubunyag ang lahat ay kinakabahan na siya sa malalaman buhat dito. Saglit
silang nagkatinginan ni Mr Salamanca.

"Okay I will. Whatever your wishes Mr De Vera." Agaran niyang sagot.

"Protection order for my family. Yon ang kahilingan ko, Max." Sinserong sabi nito
at agad niyang napuna ang takot sa mga mata nito.

Then he start revealing the truth behind those lies.

What happened twelve years ago about the crime was already on purpose. Mr. Levine
caught Enesto Cantilla stealing millions of money on their company, pati na ang
pagnanakaw nito sa iba't -ibang arian nila kasama na ang lupang investment nila sa
Australia. They were bestfriends back then at pinagkatiwalaan siya nito ng kanyang
pamilya. But it was a big mistake. Mr Cantilla is a traitor. Mr De Vera had been
their family lawyer for years and as well as the one trusted with their company's
credentials. Pinaalam ng kanyang ama ang tungkol sa ginawang pagnanakaw nito bago
pa man ipaalam sa board members ang dahilan ng ikinabagsak ng kumpanya nila. The
evidences for Mr Cantilla and they decided it to file on the court at ipakulong at
pagbayarin ito sa ginawa.

Mr Cantilla himself couldn't longer sustained all his lies so he made a scheme for
killing the CEO in the company. It was the night of celebration for the opening of
new branch Levine's hotel kaya pinalipas muna ni David ang pagsampa ng kaso. David
and Manuel (father of Rhean) talked about that matter on that night in their
family's resthouse in Baguio. Coz they were trio best of friends. Then it happened
all there. Papunta pa lang si attorney that time and he's the one who rescued
Manuel Antonio dahil nakita niyag nahilo ito sa hallway ng bahay. At siya ang
nakakita kung sino ang nasa loob ng resthouse kasama ang mga tauhan nito. Binalikan
niya ang may tama sa baril na si David Levine pagkatapos niyang ihatid sa matagong
lugar si Manuel. Pero nakita niyang inuumpisahan na nitong sunugin ang buong
resthouse. He tried to save Mr Levine but he was getting out of hand because of the
thick smoke around, pero sa huling hininga nito binigay sa kanya ang isang flash
drive (laman ng mga ebidensiya against Cantilla) at audio recorder device, kung
saan nakarecord ang huling pag-uusap nila ni Mr Antonio at ang biglaang pagpasok sa
eksena ni Mr Cantilla at ang pagbaril nito sa kanyang ama. That was all quick but
planned by one of his bestfriend or business partner. Ang krimen ay nasisisi lahat
kay Manuel dahil siya lang naman ang nakita sa CCTV.

Just the fact that Max tried to search who's the person helped Antonio to out in
that place, he had seen on that blurred CCTV is their only family lawyer before.

"Why did you keep this from us for so long? Alam mo kung gaano kami kadesperado
makamit ang hustisya ni Dad!" He burst out angrily, marahas siyang napasuklay sa
kanyang buhok at halatang hindi mapakaniwala sa narinig tungkol sa pagkamatay ng
ama at kung sino ang pumaslang. Ernesto Cantilla? Fvck! Ni isang beses sa buhay
niya noon, hindi sumagi sa isipan niyang may ginawa itong hindi maganda sa buhay
nila.

He was a freaking saint for him! And now, hindi lang pala pagnanakaw ang ginawa
nito sa kumpanya kundi pinatay din nito ang sarili niyang ama, ang matalik nitong
kaibigan. Ang taong pinakamalapit niya sa loob ng ilang taon sa kanilang negosyo ay
isa palang mamamatay tao. Fvck!

"I'm sorry Max, hindi ko ipinaglaban ang nakalap kong mga ebidensya at hindi ako
nagsalita tungkol sa krimen ng mahigit labing dalawang taon." Nag-umpisa na itong
umiyak at mahinang napahagulhol sa palad. "Hindi mo kilala si Ernesto, isa siyang
tuso. Isa lamang akong hamak na abogado samantalang siya ay hawak lahat ng
koneksyon kahit mga awtoridad. May mga anak ako at natakot lamang akong mapahamak
ang pamilya ko."

There's no point of blaming all those things. Hindi nito kasalanan kung natakot man
ito sa nangyaring krimen noon at nagtago ng ilang taon. Ang mahalaga, mabibigyan na
ng hustisya ang pagkamatay ng kanyang ama.

Sa natuklasang katotohanan, he felt sorry for Rhean's father. He was terrible for
concluding the accusations against Manuel Antonio that he's a criminal. And who's
the one to blame? Isa din siya sa mga taong naniwala sa maling paratang. How stupid
he was for not having an investigation first? Tungkol sa kaso ng ama, wala naman
siyang ibang ginawa kundi ang manisi at maniwala sa haka-haka.

Uh God, Rhean.. I'm so sorry honey.. for everything..

36- Truth and Justice

" The precepts of the law are these: to live honestly, to injure no one, and to
give everyone else his due."

Author: Marcus Tullius Cicero

Two weeks later.

***

Walang ibang naging laman ng utak niya kundi si Max. Walang visits, walang text at
tawag, wala lahat. Dala ng matinding pananabik at pagbubuntis ay gusto niya
talagang makita ang asawa. Hindi niya alam kung bakit siya nagkakaganito. Ang
mabuti lamang na nangyari ay ang unti-unting recovery ng kanyang ama. Very hands on
na rin kasi siya sa pag-aalaga nito. Siguro na-inspired ito lalo na noong sabihin
niya dito na buntis siya at magkakaapo na ito. Dahil hindi pa naman maayos na
nakakapagsalita ang ama niya, hindi nito magawang magtanong kung sino ang ama ng
ipinagbubuntis niya. Sinabi din niyang balang araw makikita nito ang buo niyang
pamilya. Hindi niya maaaring ipakilala si Max (sa ngayon), dahil natatakot siyang
baka malaman nito ang totoo. Ayaw niyang maapektuhan ang kalusugan nito. She has to
set her main goal, yon ay ang health ng ama niya.

"Anak, hija. May hindi ka sinasabi sa amin." Umupo ang Tiyang Lusana sa tabi.
Madalas siguro nito nakikita ang pananamlay niya.

"I saw your prenatal card. Buntis ka." Panimula nito. Agad niyang sinalubong ang
mga mata nito. What the... This time, hindi na niya maaaring itago ang totoong
kalagayan. Yumuko siya para itago ang lungkot at pananamlay na dinamdam niya ng
ilang linggo.

"Tita.. I'm sorry, ayoko lang naman kasing dumagdag sa pasanin niyo." Nahihiya
niyang tugon. Ang totoo, natatakot din siya sa mga magiging kahihinatnan ng lahat
ng ito.

Bumuntong hininga ito sa sinabi niya. Hinawakan ng Tita Lusana ang kanyang kamay at
pinisil ito.

"You know it's not true hija. Hindi ka pasanin. Hindi kailanman. Ang totoo niyan,
kami ang naging pabigat sa iyo." Bagama't nahihirapan din ang mga ito dahil sa
kalagayan ng kanyang ama, malaking suporta talaga ang natatanggap niya galing sa
Tyang Lusana.

She looked up to her and smile, "No tita. You've done a lot of sacrifices for us.
Pati sarili niyo nakakalimutan niyo na po. Hindi po kayo pabigat. Hindi ko po
makakayanan ang lahat ng ito kung wala po kayo, kung wala kayo nina nanay Cecil."
She said sobbing. Nagpapasalamat parin siya dahil sa kabila ng lahat ng kabiguan
niya sa pag-ibig ay meroon pang natitirang mga taong handang dumamay sa kanya sa
lahat ng oras.

Her Tyang Lusana smile warmly, "You're a great daughter hija. Huwag na nga tayo
maging emotional, nakakasama yan sa baby mo." Umingos ito at nagpunas ng namamasang
mga mata. "Sino ang swerteng lalaki ang ama ng anak mo?" Kapagkuwan ay naitanong
nito.

Maybe it's time to tell them about it. Bulong niya.

"Si Max po." Kilala ng Tyang niya ang kanyang first and last boyfriend. Ang kanyang
ex dahil mag-asawa na sila ngayon.

"Max?" Napakunot noo ito tila binabasa ang mga mata niya. She smile to give her a
clue. "You mean si Maxwell Levine?" Kumpirma nito.

She keeps her smile while nodding. Hindi na naman niya mapigilan ang pananabik sa
asawa.

"Really, hija?" Hindi makapaniwalang tanong nito. "Nagkabalikan pala kayo, how come
na hindi namin nalaman. Nasaan nga pala siya ngayon?" Nasa boses nito ang
excitement. Sympre kahit siya hindi nag-expect. Pero..ang totoo, wala paring
kasiguraduhan kung ano man ang meron sila ngayon. Ayaw din naman niyang umasa.

"Nasa Maynila po, may importanteng inaasikaso." Maikli niyang sagot. Yumuko siya
para itago ang lungkot sa mga mata. Nalulungkot siya dahil hindi man lang siya
binisita nito.

Tyang Lusana sighed, "Dahil binalikan mo siya, hija..sana hindi na mauwi sa wala
ang relasyon niyo. Ano man ang dahilan mo noon, tibayan mo ang iyong loob. Wala
namang nagmamahal na hindi nasasaktan." Payo nito. Alam ng tyang Lusana niya ang
totoo pero hindi naman ito nakialam sa mga desisyon niya. "Natanggap niya ba ang
totoo?" Mababakas sa boses nito ang pag-aalala.

Nanatili siyang nakayuko habang iniikot ikot at pinisil pisil niya ang mga daliri.
"Siguro po. Ang totoo niyan, nagpakasal kami Tita.." She looked up to her, seeing
how shock her Tita Lusana was made herself more uncomfortable. Sa ngayon, iniiwasan
niyang makarinig ng sumbat mula kahit sino.

"Kung ganun, tanggap ka niya pati ang papa mo.." Bumuga ito ng hangin. Hinawakan
nito ang kamay niya at pinisil. Mali po kayo... pero sana po. Yon ang dugtong ng
kanyang utak.

"Siguro nga po. Pero ano man ang mangyari, ipaglalaban ko parin ang pamilya ko
sakaling... papipiliin niya ako." Sinupil niyang huwag maiyak sa harapan nito.

"Hija, kung saan ka masaya doon din kami. Naniniwala akong mas malakas parin ang
pag-ibig kumpara sa kahit anong bagay." Hinalikan siya nito ng marahan sa noo
pagkatapos sabihin ang bagay na yon. " Oh siya sige, aasikasuhin ko muna ang Papa
mo. Kailangan niya pa uminom ng gamot."

"Sige po."

Nakahinga siya ng maluwang nang maibahagi sa Tita ang dinadala niyang sikreto at
bigat ng kalooban simula pa noong nakabalik siya sa bahay na ito. Habang tumatagal
lumalalim na din ang palaisipan sa kanya tungkol kay Max. And she was thinking
about letting go of him. What if? Hindi naman siya kawalan dito.

She sighed.
Hopes and dreams for the baby. Ang batang dinadala sa kanyang sinapupunan ang
pinakamahalaga sa lahat. Kakayanin niya ang lahat para sa bata, para sa magiging
anak niya.

***

Everything was already a plan. Nandito siya ngayon nakatayo, interrogating him para
aminin nito ang lahat ng kasalanan. Ernesto Cantilla, was hard and denial. Hindi pa
ito umaamin at nagmaang-maangan pa.

"You killed my father! At hinding hindi kita mapapatawad!" He shouted angrily,

sabay turo sa pagmumukha nito. Wala siyang pakialam dahil malakas ang ebidensyang
inihanda nila laban dito. At kung aamin man ito sa hidden camera with audio, much
better.

Ernesto was still on his dramatic face, pero ang mga mata nito malikot at may
itinatagong planong gagawin.

"Max, wala kang ebidensiya. For Christ sake, ngayon mo pa ba ako pagdududahan
pagkatapos ng ginawa ko? Ginawa ko ang lahat para lang tumayo ang kumpanyang ito
after you father's death. And you're accusing me now like I'm---"

"Care to explain about this!" Inilapag ni Max ang mga pinikeng papel at perma para
makuha ang ilang milyong pondo ng kumpanya. Pati na ang mga titulo ng iba't-ibang
ari-arian nila sa Australia. "You stole almost 700 million dollars of our
properties and half 250 million in our company. Hindi pa kasali ang ibang ninanakaw
mo. Kaya pala nagkakaroon ng problema sa finance department. How could you!?" Hindi
na niya kayang pigilan pa ang galit. Sinapak niya ang mesa sa at nagulat ito sa
kanyang ginawa. Namutla ito sa sinabi niya. Shock was understatement. He gritted
his teeth. Max was under with his very intense emotions of anger and frustrations,
he was uncontrollably red hot fury.

Ernesto clenched his fist on the table, gritting his teeth and couldn't deny
anymore. Sa laki ng kasalanan nito sa pamilya niya, may gana pa itong magalit?
Tatapusin na niya ang lahat ng ito. He had been missing his wife for not seeing her
in two weeks cause of he was so busy fixing all of these mess. He made sure himself
that right after this he would get back his wife and make amends to her. Ang dami
pa niyang dapat ihingi ng tawad sa asawa at kasama na doon ang kapatawaran sa ama
nito dahil sa kanyang mga paratang noon.

"Paano mo nagawa sa amin ang lahat ng ito, Ernesto? Tinuring kita na parang isang
ama, isang kapamilya at higit sa lahat pinagkatiwalaan kita. Hindi lang ako ang
nagtiwala sayo kundi pati ang buong pamilya ko at mga empleyado dito sa kumpanya."
He laughed mockingly. He frustratingly comb his hair at galit na galit na sinuntok
ang mesa. Nanginginig siya sa galit, gusto niyang bugbugin ang matandang hukluban
at mamamatay tao na ito pero.. kailangan niyang pakalmahin ang sarili.

"Alam mo, matatanggap ko kahit ilang bilyon pa ang ninakaw mo eh.. Ang hindi ko
kayang tanggapin ay ang ginawa mo kay Dad. Why did you kill my father!? Fvck you!"
Nag-aalab niyang dinuro ang pagmumukha nito.

"Because he deserved it!" Galit din nitong bulyaw at tumayo na. Natigagal siya.
Nagtatanong ang klase ng tingin niyang pinupukol dito. "Sakim ang ama mo, Max!
Hindi siya ang ama na inaakala mo. And now you're starting to be like him! To tell
you frankly, your father is my half brother!" Galit nitong sigaw sa kanya. Nalaglag
ang panga niya sa narinig. Half brother? Bakit hindi ko alam ito?
Tumawa ito ng nakakaloko bago muling nagsalita. "Hindi ko intensyong patayin siya
nang gabing yon pero binantaan niya ako na tatanggalin sa kumpanya! He's my brother
after all pero wala siyang pakialam sa akin at ipagkanulo niya ang isang tulad ko!
Wala siyang kwentang kapatid!" Duro nito sa sarili habang nanunumbat.
"Nagpapakasaya at nagpapakasarap siya sa kanyang buhay samantalang kami naglilimos
sa lansangan. Kung hindi pa ako nagmakaawa para magtrabaho sa kanya, wala akong
mahihita! Tell me Max, do I deserve this? Tama lang yon sa ama mo. Dapat lang
siyang mamatay dahil isa siyang sakim!" Tumawa ito na parang demonyo. Umiikot ikot
ito sa kinatatayuan. Bigla siyang sinugod ni Max at sinuntok ng ilang beses.
Tinigilan niya ang panununtok at hinawakan ito sa kwelyo. Nanginginig siya sa
galit. Kung hindi lang kasalanan ang pumatay ng tao ay ginawa na niya. Pero hindi
niya dudungisan ng dugo ang kamay niya sa isang tulad nitong patapon ang pag-iisip,
sa isang kreminal.

"Mabubulok ka sa bilangguan, Ernesto Cantilla. Magbabayad ka sa lahat ng ginawa

mo." Madiin niyang pagkakabigkas ng bawat salita. Nagkukuyom ang kamay niya sa
subrang galit.

Tumawa si Mr. Cantilla kahit duguan ang bibig nito na parang isang baliw. Kahit
kadugo niya ito hindi niya ipagsasawalang bahala ang hustisya ng ama. Dapat itong
managot at batas na ang bahala sa taong katulad nito na walang awa. Diyos na ang
bahalang humusga.

"Wala kang ebidensiya Max. Wala. Hahahaha.. paano mo mapapatunayang ako ang
pumatay? Pinatay ko na ang lahat ng testigo!" Sinundan nito ng isang napakalakas na
tawa pagkatapos sabihin ang mga katagang yon. Max put a sly smile on his face.

Yon ang akala mo.

"Huli ka na sa balita, Mr. Cantilla. Atty De Vera will testified and guess what? He
has evidence against you." He smirked pitilessly. "Hayop ka! Pinaniwala mo kaming
lahat na si Tito Manuel ang pumatay kay Dad. Hayop! Pwes para sabihin ko sayo,
mabubulok ka sa bilangguan at lahat ng ginawa mo sa pamilya ko ay pagbabayaran mo."
Madiin niyang pagkakabigkas ng bawat salita dito at marahas na binitiwan ito.
Natigilan ito sa sinabi niya. Inayos niya ang kanyang tuxedo at necktie bago ito
tinalikuran.

"Max!"

Sumigaw ito pero hindi na niya pinansin. Naglakad siya palabas. Nakasalubong niya
ang isang pulis at tumango siya dito. Isang senyales ng paghuli nito sa tyuhin
niyang kreminal.

"Mamamatay ka muna bago ako makulong!"

Kasabay ng malakas na sigaw nito ang pag-alingawngaw ng isang putok ng baril.

"Bang!" At isa pa.

"Bang!" Isa pa ulit.

Naramdaman niya ang matinding pagkirot sa gilid ng tyan. Hinawakan niya ito at
namutla siya ng makita ang dugo sa kanyang kamay.
Nanlalabo ang mga mata niya.

Rhean.... I'm sorry for everything.

**please VOTE**

A/N: THANKS SA MGA SUMUBAYBAY DITO KAHIT ON HOLD. MWAHHH readers! May mga binago
ako sa ibang chaps pero don't worry hindi ko binago ang flows ng story. Thanks
ulit..: ))

37- For the Better

" Never underestimate the pain of a person, because in all honesty, everyone is
struggling. Some people are just better at hiding it than others-"

-----Will Smith

****
Two months passed...

Parang wala siya sa sarili habang nakatingin sa labas ng bintana. Himas himas ang
limang buwang dinadala ay ramdam niya ang pait at pananabik para sa asawa. Bagama't
nangunguna ang galit dahil sa pang-iiwan nito sa ere, still she was longing for her
husband. She felt so alone. Wala siyang ibang ginawa kundi bilangin ang mga araw na
naglipas sa paghihintay kay Max. Nahihirapan siya sa tuwing naaalala ito dahil sa
kagustuhang makita ang asawa. Maraming gabi ng pagluha, at kahit masama ang loob
pinipilit niyang maging okay para sa ikakabuti ng dinadala. May mga panahon pang
sumasakit ang tyan sa stress. Mabuti na lamang at nandyan ang Tyang Lusana at nanay
Cecil niya para alalayan siya sa pagbubuntis. Hindi madali sa ganitong sitwasyon at
wala talagang madali lalo pa't nasa kalagitnaan ka ng isang depresyon. She was
very emotional at state of her pregnancy. Marami din siyang hindi naiintindihan.
Hindi rin naman pwedeng araw araw siyang umiiyak sa lumbay dahil tiyak na
maapektuhan ang kanyang anak.
Through her Tyang Lusana's advice and as well as her beloved second mother Cecil
she slowly lighten up with everything she'd been through. May mga bagay talagang
hindi natin pwedeng hawakan. May mga pangyayaring hindi natin kontrolado. May mga
karanasang dapat nating tanggapin. Sa loob ng mahigit dalawang buwang paghihintay
ay nakapagdesisyon na siya para sa kanyang buhay. And she will stand that decision
no matter what. She has to be strong for the sake of her own child.
The baby would always be the top priority, and everything will follows.
For the better, she had to move on and seek happiness for her own. Yon ay ang nag-
iisa niyang kinakapitan at inspirasyon, walang iba kundi ang ipinagbubuntis niya.
For the better, she would forgive Max and let him go. Wala ng saysay kung patuloy
niyang kamuhian ang asawa, damaged has been done. And it will all stops there.
Pero magagawa lamang niya ang magpatawad kung hindi muna niya ito makikita. And if
ever Max will knock her door to open it for him, she would have to open it not to
give him a chance but to say it straight to his face that it was over (between her
and him). There's no point of holding on to that grudge anymore. She was used to
it. And for once and for all, she would have to let him live with his own life as
he wanted to be and she could have care less.
For the better, pipilitin niyang burahin ang nararamdaman para dito kahit pa sa
tingin niya ay imposebli at malabo. Ganun naman talaga ang buhay, panahon lang ang
nakakapagdesisyon at makakapagsabi ng lahat. Tutal kaya naman niyang mabuhay sa
ikalawang pagkakataon dahil magkakaroon na siya ng anak, na magdadagdag buhay sa
kanyang pamumuhay. Magbibigay pag-asa. Magdudulot ng ligaya at magpupuna ng
kahulugan na kailanman ay hindi mapupunan ng kahit sino man.
For the better, she will let everything fall into place. Pasasaan ba, ay magiging
silbing alaala na lang ang sakit at kabiguan. Ayon nga sa karamihan, hindi lahat ng
pagkatalo ay isang kabiguan. Minsan nagsisilbi pa itong aral at gabay para sa
tamang desisyon sa buhay. Minsan sa inaakala nating tagumpay ay doon pa tayo
nagkakaroon ng conflict ika nga. But no matter what happen life must go on. Life is
beyond immeasurable. You can't predict the future yet you wouldn't reach there.
Alam naman niyang lahat ng ito ay lilipas lang. At magiging pilat na lamang.

Everything has changed. God knows.

**
"Don't tell me umiiyak ka na naman." It was Daisy.
Napapadalas na rin ang pagbibisita nito pagkatapos ang mangyaring supresang kasalan
sa Geneva, Switzerland. Romy made it as a surprised for their seven years
anniversary. Wala itong alam sa lahat ng plano ng katipan. At nang mangyari na nga,
she was already cornered. She couldn't say 'no' again. Iilan lang naman ang
nakadalo. Hindi na rin siya nakapunta sa kadahilanang nagdadalantao siya. Bawal ang
long distance travel. Isa pa, magpapakasal naman sila ulit sa Pilipinas next year.
Tutal malapit na rin siya makapanganak, titiyakin niyang makadalo sa kasalan ng
nag-iisa niyang bestfriend for life. Romy did that surprise wedding for her para
hindi na nito matanggihan pa. Wala na nga itong lusot.
She sighed. Napayuko siya at hinimas ang tyan. Oo umiyak naman ako. Baby,
pagpasensyahan mo na talaga si mommy. Last na yon kagabi.
She heard Daisy took a deep breath, "Again, Louise..alam mong nakakasama yan sa
pagbubuntis mo. Hindi na ako magtataka na iyakin yang anak mo paglabas. I'd just
wish, na magiging healthy yang inaanak ko. Swear to God, uubusin ko ang lahi ni
Vice Ganda kapag nagkataon. Isusumpa ko talaga ang mga kabayong Pegasus."
Haha. That was a funny entrance of their topic. But anyways, nagawa niyang tumawa
sa sinabi nito. Si Daisy talaga nakuha pang magbiro.
"Eh hindi kasi maiwasan. Pero don't worry bhe, I'm gonna fine. Magiging okay din
ako, promise." Pagbibigay assurance niya. She released a small smile while
caressing her big tummy.
"Mabuti naman at naisip mo yan. Ano na ang plano mo ngayon? Maghihintay ka parin ba
kay Max?" Kunot-noong tanong nito. Alam niyang nag-aalala ito sa kanilang dalawa.
Hindi din lingid sa kaalaman nito ang dinanas niya sa mga nakalipas na buwan dahil
sa pangungulila sa asawa.
She sighed, "I will let him go. Umpisa sa mga araw na ito ayoko ng isipin na
babalik pa siya sa akin. Tatanggapin ko na lang na hanggang doon na lang kami.
Bahala na bhe.. basta sumusuko na ako." Nalulungkot niyang saad sa kaibigan.
Masyado na siyang nahihirapan. Minsan na siyang nagmahal at sumuko. Pero ngayon,
kailangan na din siguro niyang bitiwan ang pangako sa ikalawang pagkakataon.
"Bhe, bakit hindi mo subukang alamin ang kalagayan niya? Nasa Maynila lang naman
siya diba? Nangako siya sayo na bibisitahin ka niya dito... pero..malay mo may
kakaibang nangyari. Magtatatlong buwan na din. Wala ka bang ideya sa kalagayan niya
ngayon?"
Nagkatitigan sila sa mga mata. Bakas ang pag-aalala sa itsura nito. Alam niya ang
bagay na yon. Pero minsan na ding lumabas sa pahayagan ang mga dahilan kung bakit
hindi siya nito binibisita. Ang pagbabakasyon sa ibang lugar at kung ano pang mga
haka-haka. Nang pumunta siya sa Maynila, sirado ang condo nito at ang sabi ng
caretaker mahigit isang buwan na daw itong hindi nakakauwi.
Hindi niya alam kung nasa Maynila parin ba si Max o wala. Sa tingin niya nasa
escapade ito sa labas ng bansa. Wala na siyang panahon pa para subaybayan ito, the
fact that she's carrying his child dapat siya pa nga ang binibigyang atensyon nito.
Pero ganun talaga. Hindi niya ito mapipilit kung ano ang gustong gawin nito sa
buhay.
"Bhe, ayoko ng umasa. Bahala na siya sa buhay niya. Itong pagbubuntis ko na lang
ang aasikasuhin ko. I've done enough for him. Tatlong beses ko na rin siyang
pinuntahan sa pad niya. Wala din akong balita tungkol sa nangyayari sa buhay niya
ngayon. Ewan ko. Ayoko ng umasa. Napapagod na ako sa mga paasa niya." Laglag ang
balikat niya habang iniisip ang asawa. From now on she would never assume from him
anymore. Ayaw na rin niyang paniwalaan ang ideyang mahal parin siya nito.
"Bhe, are you sure? Paano kung may nangyaring masama sa kanya? Paano kung ayaw lang
niyang malaman mo ang totoong kalagayan niya?" Daisy held her hand and squeezed it
for a while. Nagpapahiwatig ang mga mata nito ng di mabasang emosyon.
May alam kaya sila sa totoong kalagayan ni Max at ayaw lang nitong sabihin sa
kanya? Pumasok sa kanyang utak ang katanungang yon, pero ayaw din naman niyang
lituhin ang sarili. Daisy was really acting so strange at this point. Hindi ito
masyadong narereact tungkol kay Max. Dati-rati halos isumpa nito ang asawa niya sa
ginawang pananakit sa kanya emotionally. But now, she had noticed that she was
acting very rare on her part. Parang may tinatago itong sikreto.
She was frowning looking at Daisy. All of sudden, her bestfriend avoided her
confused stares. Sumipsip ito ng milk tea.
"Bhe, may alam ka ba tungkol kay Max ngayon? May hindi ka ba sinasabi sa akin?"
Bigla na din siyang kinabahan. Hindi rin niya kakayaning marinig kung may
nangyaring masama kay Max. Pero sana nga wala.
Daisy blink her eyes away from her. She shrugged.
"Wala. I haven't heard anything from him. Ang sa akin lang naman, malay mo.. may
nangyaring hindi maganda kaya siya nawala. Alam mo na, hindi naman ganun si Max..
yong tipong mawawala na walang pasabi. Well, siguro yon lang ang pagkakakilala ko
sa kanya." She said while spooning herself with a cake. "Hayaan mo na nga huwag mo
ng isipin." Sabi nito at ipinagpatuloy ang pagkain.
Bigla siyang napaisip. Sabagay, Max is totally different from her. Hindi naman
ugaling naglilihim ito o di kaya'y ang mawala na parang bula. Hindi nito ugaling
unaalis ng walang paalam o ang magpaasa ng tao. Pero marahil, nagbago na ito at
talagang ginagantihan siya dahil sa ginawa niya noon. Pero ngayon pa na buntis na
siya sa anak nito?
I don't think so...
Iniikot-ikot niya ang kutsara sa Italian pasta. She already lost her appetite.
Nawalan tuloy siya ng gana dahil sa pinag-uusapan nila.
"What if Max died in an accident, matatanggap mo ba yon? Tapos ayaw lang niyang
ipasabi sa iyo?"
Bigla siyang nag-angat ng ulo nang magtanong ito nakakakilabot na tanong. Napaawang
ang bibig niya sa tanong nito at biglang may bumara sa lalamunan niya. She didn't
expect that kind of question. Parang sumabog ang dibdib niya sa di malamang
dahilan. No it couldn't be. Hindi din pumasok sa utak niya ang bagay na yon. Hindi
rin niya mahagilap ang tamang sagot sa tanong nito. Bigla na lamang siyang
kinabahan at naging blangko.
Daisy laughed, "Joke lang. Ano ka ba. Huwag mo seryusuhin ang tanong ko." Hilaw ang
ngiti nito. Napakurap siya.
She didn't talk. Biglang nag-iba talaga ang mood niya sa mga huling tanong nito.
Pero what if nga diba? Paano nga kung nagkataong totoo ang tanong niya?
Matatanggap ba niya sakali? Marahil hindi. Ipinilig niya ang ulo at nagbuntong
hininga. Kailanman hindi niya naisip ang bagay na yon. Max is just fine. He was
just having a hard time fixing himself. Baka nga na-realize nitong wala na talaga.
Na hindi talaga siya nito matatanggap. Hindi na din niya alam ang patutunguhan sa
kaso ng ama. Wala na din siyang ideya kung ano ang plano ni Max. Baka nga
hinihintay nitong maging okay ang Dad niya para kasuhan.

Napailing iling lamang siya. No. Max is okay. Nothing bad happened to him.

Max.. nasaan ka na ba? What happened to you at bigla mo na lang akong iniwan?
**please VOTE if you like the story***

38- Letting Go

"If you want to forget something or someone, never hate it, or never hate him/her.
Everything and everyone that you hate is engraved upon your heart; if you want to
let go of something, if you want to forget, you cannot hate."

― C. JoyBell C.

***

Nakangiti siya habang tinatanaw ang ama na inaakay para matutong maglakad. She was
so happy with his fast recovery. Paunti-unti na din itong nakakapagsalita. Kahit
hindi nila masyadong naiintindihan ang bawat salitang binibigkas nito, masaya sila
dahil unti unti na itong gumagaling.

At least kahit nandirito siya..naghihintay kung kailan lalabas ang baby natututo
parin siya kung paano maging masaya sa kabila ng lahat. Her family is very
supportive. Nandyan si Nanay Cecil sa lahat ng pangangailangan niya para sa
paghahanda sa paglabas ng baby. Ang tita Lusana niya naman ay naka-pokus sa pag-
aalaga sa kanyang ama. Madalas naman siyang dinadalaw ni Daisy at lage itong may
dalang bulaklak, chocolates at kung anu-ano pa para sa kanya upang mabawasan naman
ang kayang boredom sa bahay. Si Charm naman ay miminsan umuuwi kapag may mga araw
na walang pasok or minsan sa mga weekends para makita lamang sila. Nakakatuwa din
dahil kahit wala si Max, ang matagal na niyang inaasam ay nandyan ang mga ito para
pasayahin siya.

Eight months. Isang buwang pagtitiis na lang, manganganak na siya. She would be a
Mom! She's too excited about it.

"Oh, Hi! Bhe.. May dala nga pala akong mga prutas para sayo. Kumusta si baby
Maxine?" Masiglang tanong ni Daisy sabay himas sa kanyang malaking umbok na tyan.

"She's fine. Malakas nga sumipa eh." Natatawa niyang sagot.

Six months ang tyan niya nang malaman ang gender ng baby. She's a girl. Si Daisy
agad ang nagbinyag ng pangalan. Maxine got from her father's name Max obviously.
She didn't complain dahil maganda naman ang pangalang Maxine. She actually love
that name.

"Wow.. mana sa Daddy niya. Baka nga maging future female football player ang batang
ito." Komento nito.

Her smile fades. Nalungkot siya sa sinabi nito. Sana nga lang makilala ng anak niya
ang sariling ama. Hindi naman siguro habang buhay pagtataguan siya ng asawa.

"Halika na. Gagawaan kita ng fruit shake." Nauna na si Daisy patungong kusina.
Sumunod na lamang siya at humugot ng hangin.

Nakakapagod pala magbuntis. Sa subrang laki ng tyan niya, halos hindi na niya
kayang ihakbang ang mga paa. Madalas naman siyang naglalakad sa labas ng bahay
every morning serves as her daily exercise. Pero nakakahabol hininga lang talaga
kasi nga malapit na siyang manganak. But she's still happy for having this
beautiful baby inside her womb. Lahat kaya niyang tiisin para sa anak kahit anong
hirap pa yan. Baby Maxine is the biggest blessing in her life. Sa lahat ng mga
maling desisyon niya sa buhay, ito lang ang naging tama.

Habang nagmemeryenda sila ng cookies and fruit shake, biglang tumunog ang doorbell.
Nagkatinginan sila ni Daisy.

"Are you expecting a visitor?" Daisy frowned.

"No." Nagtataka siyang umiling.

"And who would that be?" Maang nitong tanong sa kanya. She shrugged. She have no
idea.

"Lemme open the door." Tumayo ito at tumungo sa labas para buksan ang gate.

After few minutes, hinihintay niyang bumalik si Daisy sa sala pero wala padin ito.
Nagtataka siya kung sinong bisita ang dumating o kung meron man.

"Bhe..."
Agad siyang lumingon kay Daisy sa likuran. Pero natulala siya nang makitang hindi
lang pala si Daisy ang nandoon. Napaawang ang bibig niya nang makita ang taong
kailanman hindi niya inaasahang magpapakita pa sa kanya pagkatapos ng biglang
pagkawala nito ng mahigit limang buwan. Her heart was beating so fast. Halos hindi
na siya makahinga sa subrang bilis ng pagtibok nito. Pinaghalo-halong emosyon ang
naramdaman niya nang makita ito.

Max was standing there, staring at her seriously with his forgive-me-like
expression on his face. Napuna niya agad ang pagbabago sa itsura nito. Medyo
pumayat ito, nanlalalim ang mga mata. He looked stressed and down like he had
suffering from a long sickness.

"Excuse me. You two need to talk." Daisy said then walked out.

She gritted her teeth, the smug on her face is visible. Kulang na lang sampalin
niya ito dahil sa galit pero kailangan niyang manatiling kalmado. Bumaba ang mga
mata nito sa umbok niyang tyan at biglang lumambot ito sa nakita.

Tumayo siya at hinawakan ang tyan, "Anong ginagawa mo dito?" She asked. Nanginginig
siya sa galit, sa pananabik kung yon man ang eksaktong tawag doon at pagkagulat.

Agad itong lumapit at niyakap siya ng mahigpit. Bigla siyang napapikit. Pinilit
niya ang sarili na huwag gumanti ng yakap. Biglang nanghihina ang kanyang tuhod at
gusto niyang kumapit dito para kumuha ng lakas. Pero hindi pwede. Kailangan niyang
magpakatatag. Napasinghap siya.. she miss him so much, his kiss and hugs. But then
she had already enough. Pinilit niyang kontrolin ang sariling nararamdaman.

"I'm so sorry Rhean.. I'm so sorry.. I love you so much sweetheart. I miss you..
miss you.." Bulong nito sabay kawala ng yakap at yumuko ito para yakapin ang
kanyang tyan. "Hi baby.. how are you? Daddy is here..I will never leave you
sweety...hmmm.. I love you baby Maxine."

How did he know na Maxine ang pangalan ng anak ko? She'd got confused.

Napuna siguro ni Max na hindi man lang siya kumikibo at nagpatinag. Biglang nanubig
ang kanyang mga mata. Pagkatapos ng ilang buwang pagkawala nito basta basta na lang
ito bumabalik. Nahulog ang kanyang mga luha ng sunod sunod nang maalala ang lahat
ng pinagdaanan niya na wala ito sa tabi niya, ang lahat ng naidulot nitong sakit at
pait. Pakiramdam niya nadurog ang puso niya sa mga oras na ito.

Nangako na siya sa sarili na hindi na siya magpapadala na ulit sa nararamdaman.

Tapos na siya sa proseso ng paulit ulit na nasasaktan. Nagpaka-martyr na rin siya
sa kamay nito and she's done all of that.

"Honey... Rhean. Mahal na mahal kita. Patawarin mo ako. Sweety I'm so sorry."
Pagsusumamo nito. He was about to touch her face pero tinabig niya ang kamay nito.
Patuloy parin ang paglandas ng kanyang luha at walang kakurap kurap niyang
tinitigan sa mga mata si Max.

Mahal!?

That's the most stupid word she heard from him. May mahal bang nang-iiwan? May
mahal bang sinasadya kang saktan? Pagmamahal pa ba ang tawag sa ginawa nito na
pagkatapos mangakong babalik ay iiwan ka lang sa ere ng ilang buwan at bigla na
lang susulpot sa harapan niya ngayon na parang walang nangyari at hihingi ng tawad?
Wow! If pigs can fly and birds can bark, saka lang niya ito papaniwalaan. Pero alam
naman nating walang ganun, diba? Himala lang ang makakagawa no'n.
Nanliliit ang mga mata niyang tiningnan ito at mapaklang natawa. He has to be
kidding me!? Ngayon pa siya hihingi ng tawad? Ang kapal!

Marahas niyang pinahid ang walang humpay na pagdaloy ng luha. Sa subrang inis
malakas niyang sinampal si Max sa pisngi. At nang matantya niyang hindi pa siya
kuntento, sinampal niya ulit ito sa kabila. Mag-asawang sampal ang tinamo nito.
Kung tutuusin kulang pa ang mga yon pero kahit tadyakan niya ito ay wala din namang
magbabago. Max felt so sorry, napayuko ito sa ginawa niya.

"Ang kapal mo Max! Bakit ka pa bumalik, huh? Ngayon pa na tinanggap ko ng mabubuhay

akong wala ka. Ngayon pa? Sorry lang? Pagkatapos mo akong iwan, sorry lang ang
sasabihin mo!?" Bulyaw niya dito. Napahagulhol siya sa palad. Naninikip na naman
ang dibdib niya sa subrang sakit. Bakit pa ba ito nagpakita? She was getting okay.
Pagkatapos, heto ngayon may mukha pa itong iniharap sa kanya? Max really wanted to
hug her, but she stop him with her hands. Ayaw niya itong palapitin sa gawi niya.

"Rhean I'm so sorry..I'm so sorry. Please, kung alam mo lang ang nangyari. Nagtiis
ako na ilang buwan para lang.." Yumuko ito at napaiyak. She couldn't believe what
she have seen. Si Max umiiyak sa harapan niya at humihingi ng tawad? Anong klaseng
pakulo ito?

"Para ano Max? Para iparamdam sa akin ang paghihiganti mo?!" She laughed
sarcastically then cry. Nagmumukha na siyang baliw sa pag-iyak na may halong
panunuyang tawa. Napailing iling siya, "Ano masaya ka na!? Masaya ka na hah?
Nakaganti ka na rin sa wakas! Nasaktan mo na ako Max. Subrang sakit na. Para mo ng
awa, tigilan na natin ito!" Itinulak niya ito pero mabilis si Max at hinuli siya
nito para yakapin.

Pinagsusuntok niya ito sa dibdib. Pero hindi ito nagpatinag hanggang sa mapagod
siya at nagpatianod na lamang. Pagod na pagod siyang umiiyak sa dibdib ng asawa.
Humagulhol siya ng humagulhol. Max making her calm. Hinalik halikan siya nito sa
ulo and whispering sweet words. Umiyak lamang siya ng umiyak. Wala na siyang
pakialam pa basta ang gusto niya ay ang umiyak at maglabas ng hinanakit.

"Akala ko nagbago ka na. I thought you accept me for who I am. Pero hindi naman
pala." Walang tigil siya sa pag-iyak habang sinasabi ang bagay na yon.

"Sssshhhhh.. come down. Please.. come down.. Baka mapa'no si baby niyan.."

Hinayaan siya nitong umiyak upang mahimasmasan. After few minutes of

crying..nahimasmasan na din siya sa wakas. Tumila na siya sa pag-iyak. Pero hindi
nangangahulugang okay na siya or kaya na niya itong patawarin.

She pushed him slowly. Max released her from his solid arms. Pinunasan niya ang mga
natitirang luha. Masyado ng namumugto ang kanyang mga mata.

"Rhean?" Max called her name with very much concern tone. Napailing iling siya.
Wala na siyang ibang isusumbat pa kundi hingiin ang pagkakataong pakawalan na nila
ang isa't-isa.

Nananatili siyang nakayuko. Hindi niya kayang tingnan ang nagmamakaawa nitong mga
mata.

"I'm sorry Max. Sa ngayon, gusto ko munang mapag-isa. Give me some space and time."
She started to sob once again but she tried so hard not to breakdown all her
emotions in front of him. Tama na yong umiyak siya sa dibdib nito na parang bata.

Kabiguan, kalungkutan at pagkadismaya ang gumuhit agad sa mga mata nito.

He took a deep breath,
"--but Rhean.. I can't. Mahal na mahal kita. Please.." He begged.

Nang mag-angat siya ng ulo para salubungin ang mga mata nito, nakita niya ang
paglaglag ng butil ng luha dito. Napakurap siya at agad umiwas ng tingin. Kung
masakit sa parte nito ang naging desisyon niya mas masakit yon para sa kanya dahil
sa umpisa pa lang ng lahat ng ito ay pinipilit niyang kimkimin ang lahat ng pait na
pinagdadaanan niya.

"Rhean.. I love you very much. I just can't let you go. Mahal na mahal kita, kayo
ng anak natin." Sinusubukan siya nitong hawakan pero umatras siya at hinarangan
niya ito sa kanyang mga kamay.

"Max.. I'm letting you go. Kung mahal mo ako, you will grant what I want. Please..
don't make this hard for us.. and about the baby.. hindi ko ipagkakait sayo ang
pagkakataong makita siya. Max ayoko na. Napapagod na ako." Nakayuko niyang sabi.
Hindi niya kayang tingnan ito sa mga mata, dahil baka kapag nakita niyang
nangungusap ito o nagmamakaawa ay hindi niya mapigilan ang sariling pagbigyan ito.
Baka mas mangibabaw pa ang pagmamahal niya sa asawa. Tinatagan niya ang loob upang
huwag bawiin ang sinabi. She has to convince herself that her decision is right for
both of them.

"Rhean please...huwag mong gawin sa akin ito. Parang awa mo na. Mahal na mahal
kita.." He moved forward and tried to hold her hand but Rhean stop him immediately.
"Please mahal na mahal kita. I can't live without you. Give me a chance para sa
magiging anak natin. I'll be a better man, a husband and good father..just let me
please.."

Hindi nakatiis si Max at lumuhod ito sa harapan niya. Umiyak ito sa may sinapupunan
niya pero hindi siya nagpatinag. This time, she was so sure of her decisions and
she will stick to it no matter how hard may become. Napahawak siya sa tyan nang
gumalaw ang baby. Pati anak nila, nararamdaman yong nararamdaman niya ngayon.

"I'm sorry Max, but I can't. Sa ngayon, yon muna ang gusto kong mangyari at sana sa
pagkakataong ito, pagbibigyan mo ako. Tama na Max. Gaya ng sabi ko, hindi ko
ipagkakait ang karapatan mo sa anak natin. Just let me go.." Tinanggal niya ang mga
kamay nitong nakayapos sa balakang niya at mabilis itong tinalikuran. Hindi na niya
kakayaning magtagal pa sa ganitong eksena. subrang bigat na sa pakiramdam.

"Rhean please! Just let me explain!"

Again, she was done with all his bullshit explanation maybe. She keeps walking
away..
"Rhean! Mahal na mahal kita!"

She stop and tightly close her eyes beacause her heart is aching for him. But no,
she has to be strong. Tama na Rhean, it's over. Tama na ang minsang nasaktan,
nadapa, nagmahal muli at ang mabigo. Gusto niyang lumingon sa gawi nito pero pilit
siyang nagpipigil. Tumulo ang mga luha niya habang mabilis na inihakbang ang mga
paa palayo sa asawa.

"Rhean!"

Umiiyak na sumisigaw ito nang paulit-ulit sa pangalan niya.. but she keeps walking
away from him. There's no turning back. This is it. Iniwan niya itong nakaluhod sa
sahig, luhaan at bigo. Uumpisahan na niyang mabuhay na hindi ito kasama. At gagawin
niya yon. Gagawin niya.
****Click Vote If you like it***

39- Courtship

"This is courtship all the world over - the man all tongue; the woman all ears."

------Emily Murphy

__________________________________________________________________________________
Malungkot niyang tinititigan ang larawan ng asawa sa screen ng cellphone. It's been
a week since her wife decided to let him go freely which he didn't expect. At hindi
rin naman niya gugustuhing ma-stressed ito sa kapag nagpilit pa siya. Masakit pero
sa ngayon pagbibigyan niya muna ang kahilingan nitong space and time. After she
would give birth with their first child, saka siya sa gagawa ng paraan para bumalik
ang asawa sa kanya.

Five months ago, he was in comatose dahil sa tatlong bala na tinamo niya. Unti-unti
siyang gumaling sa tulong kanyang pamilya. Nakiusap siya sa mga pulis na itago ang
katotohanan sa media nang isugod siya sa hospital. His mother paid the information
para huwag lamang lumabas sa balita dahil iisa lamang ang pinuprotektahan nila. Yon
ay ang pagbubuntis ni Rhean. Natatakot siya na baka sa oras na malaman nito ang
katotohanan ay maapektuhan ang kanilang anak na dinadala nito. He knows her wife
very much. She's very emotional person and he was just afraid na mapa'no ang
pinagbubuntis nito. Still, the baby is the top priority and everything just
follows. He could wait for the right time.

Pero dahil sa nangyari sa kanya naging inutil siya. Ernesto Cantilla was now in
jail. At sisiguraduhin niyang mabubulok ito sa bilangguan. Pero kahit nasa hospital
siya, Daisy had never stop to visited him and all the alpha men cared for him,
helping him to get fast recovery. Lage siyang chini-cheer up ng mga ito. Updated
parin siya sa asawa sa tulong ni Daisy. Lage itong may dalang ultrasound ng
kanilang baby. Their baby girl named Maxine dahil yon ang binigay niyang pangalan
at kung lalaki naman ay Reign Luise. Ihahango niya sa pangalan ng asawa. Pero dahil
yon na nga, baby girl ito..she's Maxine Rein Levine (combination with their names).
More on sounds 'N' in all names. He was thankful dahil naging tulay si Daisy sa
asawa niya.

Ilang buwan din siyang nagtiis para sa asawa. Ilang gabi siyang umiyak at the stage
of his recovery. At nang mag-umpisa na siyang maging okay at nakapaglakad na ng
maayos, naging anino na siya nito. . Nasusubaybayan niya ito. But at the distant,
lage siyang nakatanaw dito. After two weeks of stalking her, he decided na
magpakita na dito. Pero kinamuhian na siya nito as expected. Di bale, kahit masakit
tatanggapin niya dahil nasaktan din naman niya ito ng subra. Kung tutuusin Rhean
was being good at him for some reasons. Pero itinaga niya sa bato na kahit kailan
ay di niya ito susukuan.

And when the right time comes, babalikan niya ang asawa at kahit habang buhay niya
itong susuyuin ay ayos lang. Mahal na mahal niya ang asawa at yon ang sentro ng
kanyang buhay. Ang pagmamahal para dito at ang kanilang baby Maxine. Siguro
hahayaan niya muna itong maghilum, bigyan ng konting panahon para makapag-isip ng
maayos. Naniniwala parin naman siyang mahal parin siya nito, napagod lang sa
kagaguhan at katangahan niya.

Nagising ang diwa niya nang may pumikpik sa kanyang balikat. Agad siyang lumingon
para tingnan kung sino ito. It was Romy.

He force himself to smile, "What's up?" He asked. Yumuko siya ulit at tumungga ng
alak.

"Just fine. Ikaw ang inaalala ko. Bawal sayo ang too much alcohol kaya hinay-hinay
lang. Are you okay?" Sabi nito. Mapait siyang ngumiti. Frustrated lang talaga siya
sa kanyang sarili. Hindi niya malaman kung saan niya ibubuhos ang matinding
pagkadismaya.
Romy gave a tight smile sabay upo sa kanyang tabi. Umorder ito ng nakagawiang alak.
Mapait siyang ngumiti habang nakatingin sa baso.

"Same as usual. Don't worry, hindi ako iinum ng marami. Pampatanggal lang ng
pagod." Matamlay niyang tugon.

"Rhean needs you now. Show up some support kahit ayaw niya, lalo na ngayon na
malapit na siyang manganak. Ipakita mo sa kanyang pursigido ka." Sabi nito at
tumungga ng alak. Napailing iling siya sa sarili. Paano nga ba? Pinagtatabuyan nga
siya nito pero tama si Romy. Kailangan nito ng moral support from him.

"Why don't you tell her the truth? Na hindi mo sinasadyang mapabayaan siya dahil
na-comatose ka ng ilang buwan?" Dugtong nito.

Bumuntong hininga siya. Hindi naman ganun kadali ang lahat.

Sa ngayon, hindi niya muna magagawang ipaalam ang katotohanan dahil ayaw niya
namang kaawaan siya ng asawa. Kung patatawarin man siya nito, yon ay ang
kadahilanang nangunguna ang pagmamahal nito at hindi ang kung ano pa mang awa.
Bagamat wala siyang planong itago ang katotohanan habambuhay, hindi niya naman
kayang magtanim ito ng galit dahil sa paglilihim ng mga tao sa palibot niya just
because she's pregnant. He doesn't want her to worry for that things out. Saka na
siguro kapag nanganak na ito. At least, maiiwasan ang complications na maaaring
mangyari sa ngayon. Magtitiis muna siya.

"Not now Rom." Maikling sagot niya.

***

He brought a bouquet of flowers and chocolates. Naikwento kasi ni Daisy na mahilig

ito sa tsokolate lately. Dala siguro sa pagbubuntis nito. Liligawan niya ulit ang
asawa.

"Oh Max, ikaw pala yan. Pasok ka sa loob." It was tita Lusana nang mapagbuksan siya
ng pinto. Alam naman nito ang nangyari sa kanya, kaya naiintindihan siya nito.

"Salamat po tita." He smiled as he entered inside.

"You're welcome. Alam ko kung ano pinagdadaanan mo. Kaya naiintindihan kita."
Nakakaunawa nitong sabi.

Pagdating sa loob, umupo siya sa sofa sa may sala hinihintay ang pagbaba ng asawa.
Kinakabahan siya dahil baka hindi na naman siya harapin nito. Teka, nakailang
attempt na ba siya? Siguro ito ang pang-apat na pangungulit niya? Sana naman this
time ay harapin na siya nito, kausapin kahit sandali lang. Gustong gusto niya
talagang makita ang asawa.

"Anong ginagawa mo dito?"

Agad siyang nag-angat ng ulo para tingnan ito. Her blooming red cheeks and her big
swollen tummy makes his heart swelled. He smile happily.

Ang ganda ng asawa ko...

Nagagandahan parin siya sa itsura nito. Para sa kanya, mas lalo itong gumanda dahil
sa pagbubuntis ng anak nila.

"I'm asking you.." She said in her deep commanding voice.

He sighed and smile, he looked into her deep set eyes. Nanlalalim ang mga nito. Isa
sa mga sentomas na malapit ng manganak. He swallowed hard.

"Gusto lang kitang makita, kahit yon na lang sana huwag mong ipagkait sa akin.
Nakikiusap ako." He begged softly. Rhean suddenly avoid her stares. "This is for
you." Inilapit niya ang bulaklak na mapuputing rosas at imported chocolates.

Walang emosyong tinanggap nito at nanatili lamang walang kibo. Hindi niya
mapigilang mapangiti. Kahit papaano may soft spot pang natitira ang asawa para sa
kanya.

"How's baby Maxine?" Naitanong niya at walang babalang hinawakan ang tyan nito.
Hindi na rin ito nakahuma nang yumuko siya para halikan ito. Rhean stood still.

"How did you know that she's a girl and her name is Maxine?" Biglang tanong nito na
may pagtataka.

He smiled, "A little bird told me." He answered idiomatically.

Mas lalong kumunot ang noo nito. Nanatili siyang nakangiti. Nagkatinginan pa sila
ng mga mata bago ito umiwas, tila napapaso ito the way he's staring at her. Pero
dahil wala naman siyang planong ibuko si Daisy, hindi niya muna sasabihin ang
totoong nangyari sa kanya sa panahong wala siya sa tabi nito.

"Alam mo, wala akong panahon para makipagbiruan sayo. Siguro naman pwede ka ng
umalis." She sighed then pressed her lips together. "Salamat nga pala sa bulaklak
at tsokolate." Nagtataray nitong sabi kahit nagpapasalamat, tumaas pa ang isang
kilay nito saka umismid. Hindi niya parin mapigilang mapangiti. Na-aamused siya sa
katarayan niya ito. Alam niya kasing hindi ito ang totoong ugali ng asawa.

"Okay I gotta go, just don't be mad. Pero hindi mo ako mapipigilang ligawan ka
ulit." He said lightly. Walang makakapigil sa kanya para suyuin lamang ang asawa.
Kahit ilang beses pa siya nitong ipagtabuyan, hindi siya susuko.

Hindi ito sumulyap sa kanya ngunit nakita niya ang saglit na kislap ng mga mata
nito. Lumapit siya at hinalikan ito sa noo. Rhean was a little bit disoriented.
Hindi nito inaasahang gagawin niya ang bagay na yon. He pressed his lips together
and took his hand at hinalikan iyon. Alam niyang ang babaeng ito ang magpapasaya at
magpapakumpleto lamang ng kanyang buhay.

He took a deep breath.

"I'll go. Pero babalik ako. I love you, miel. At hindi ako susuko. Mahal na mahal
kita and I can't lose you. I just can't. Hindi kita pipiliting bumalik sa akin pero
hayaan mo akong ipakita sa'yo kung gaano kita kamahal."

Nagkatitigan sila sa mga mata. Kapwa nangungusap. Pagkatapos ng ilang minuto, si

Rhean ang unang umiwas.

Pagkatapos niyang bitawan ang mga salitang yon ay saka lamang siya umalis dala ang
mumunting pag-asa. Nasisiguro niyang mahal parin siya ng asawa. Naghihintay lang
siguro ng tyempo o panahon kung paano siya mabibigyan ng pagkakataon. Yes, he's too
confident to assumed that chance and he knows it will come soon..

Nakatayo lamang si Rhean habang sinusundan siya ng tingin palayo. Maging ito ay
walang masabi at aasahan na nitong hindi lamang ngayon siya makikita. Bukas,
makalawa, at sa mga susunod na araw pa.
****

Max never stops courting his wife. Araw-araw niya itong dinadalaw. Kahit hindi ito
masyadong kumikibo o nagpapakita ng kagalakan sa tuwing dumadalaw siya ay masaya
parin siya dahil pinapayagan siya nito. Rhean was aloof, and he understands her. Sa
sitwasyon ba naman nito at sa kasalanang nagawa niya, siya pa itong hindi
makaintindi? Minsan kahit nagtataray ito, natatawa na lamang siya. He find the
gesture very amusing. Hindi rin maikakaila ang kakaibang kinang sa mga mata nito.
Alam niyang may kahulugan iyon.

Excited na excited na din siya sa paglabas ng panganay nila. Binibilang na niya ang
araw, at halos hindi na siya makatulog sa kakaisip ng baby nila. Gustong gusto na
niyang mahawakan ito, marinig ang pag-iyak at kung anu-ano pa tungkol sa bata at sa
kanilang pamilya. He couldn't wait that moments to come soon...

He was also there sa last prenatal check up. Sinamahan niya ito at nagpasalamat
siya dahil hindi ito nagreklamo. May kopya pa siyang 3d ultrasound sa anak nila at
hinahalikan pa niya ito bago matulog. Tinatabi at nilalagay sa unan. Nakikita niya
kasi ang pinagmanahan ng mukha nito. Hindi tuloy mapuknat-puknat ang ngiti sa
kanyang labi.

And guess what kung saan nagmana si baby Maxine? Secret. Hehe.

***

40- Blessing

"Live your truth. Express your love. Share your enthusiasm. Take action towards
your dreams. Walk your talk. Dance and sing to your music. Embrace your blessings.
Make today worth remembering."

---Steve Maraboli

___________________________________________________________________________________
________________________________

Natutulog siya nang mapansing humihilab ang kanyang tyan. Natutulog kasi siya sa
tuwing tanghaling tapat. Hindi talaga niya kayang tiisin ang antok. Pinilit niyang
magpatuloy sa masarap na tulog.

Maya-maya ay napaungol siya sa sakit. Kaya naman ay marahan siyang bumangon at

napahawak sa malaking umbok na tyan.

"Baby Maxine.. anong problema mo? Baby?" She asked her tummy. Araw araw, oras-oras
niya kinakausap ang anak sa sinapupunan. Sabi kasi ng Doctor ay nakakatulong yon sa
development ng bata. Ipinaparamdam niya sa anak kung gaano niya kamahal ito.

She winced in pain. Sumasakit talaga. Bumangon siya at bumaba sa kwarto. Naabutan
niya sa sala si Max at si Charm na masayang nakikipag-usap. Araw araw siya
pinupuntahan nito kahit madalas siyang nagsusungit. Sinasadya niya talagang tarayan
ito dahil gusto niyang subukan kung gaano kataas ang pasensiya nito. But it seems
so hard to avoid him, and keeps harder to avoid her feelings for him too.

Nakatitig siya sa dalawa at matipid na ngumiti.

Nakikita naman niya ang effort nito. Pero hindi pa sapat yon para mapatunayan
nitong mahal talaga siya. Somehow in her mind, she was still confused kung bakit
ito nawala ng ilang buwan. Wala naman itong pinapaliwanag kung ano talaga ang
nangyari. Iniwan ba siya sa ere o sadyang nag-iisip ito ng mabuti kung mahal ba
talaga siya nito o hindi? Tapos nang tanungin niya ito kung ano ang nangyari sa
loob ng limang buwang hindi ito nagpakita, hindi nito sinasagot ng maayos. Sa
tuwing nagtatanong siya, lage nitong sinasabi na malalaman lang niya sa takdang
panahon. Naiinis siya kung bakit bigla na lang ito naging misteryoso. Dati rati
naman hindi ito naglilihim. Pero ngayon...

Bago pa man ang lahat, humingi na si Max ng tawad sa kanyang ama. Lumuhod ito
habang umiiyak, humihingi ng tawad. Kahit hindi pa masyadong nakakapagsalita ng
mabuti ang ama, alam niyang pinatawad nito ang kanyang asawa. She saw her father
cried that time. Mahal din naman nito si Max kasi anak ito ng yumao niyang matalik
na kaibigan. Doon siya na-touch sa lahat ng ginawa nitong effort. Nabanggit na rin
ni Max kung sino ang pumatay sa ama nito. At salamat sa Diyos dahil nabigyan na rin
ng hustisya ang pagkamatay ni Mr Levine sa wakas! Hindi man niya nakilala ito alam
niyang mabuti itong tao kaya dapat lang talaga mabigyan ng hustisya. Isa lang
palang COO ng kumpanya nila ang kreminal. She was glad that Max got peace of mind
already after few years of searching justice to it. She didn't expect that. Hindi
naman siya ang tipong tao na nagtatanim ng sama ng loob. Kaya kung ano man ang
naidulot na sakit ni Max sa kanya ay handa siyang kalimutan yon. Pero ang bigyan
ito muli ng pagkakataon ay hindi pa siya nakahanda. Siguro hindi pa sa ngayon.
Biglang sumakit ang tyan niya kaya napangiwi siya sa sakit, napaungol siya ng
malakas.

"Rhean!"

Tumayo si Max at agad tumakbo sa kanyang kinaroroonan. Napahawak siya sa kanyang

tyan sa sakit. Max held her waist and carried her right away. Itinakbo siya nito sa
labas at agad isinakay sa kotse patungong hospital.

"Kuya Max susunod lang kami ni nanay, Ikaw muna bahala kay ate hah." Medyo
natatarantang sabi ni Charm sakat patakbong pumasok sa loob at tinawag ang kanyang
ina.

"Okay, okay,.. honey, hang on. " Max start the engine in a hurry.

Dahil masakit na talaga ang tyan niya, nawala na siya sa presensya. Ang gusto na
lamang niya ay maibsan itong subrang sakit na dinaranas niya ngayon.

"Max.. Max.. masakit na talaga." Umiiyak niyang daing sa asawa.

"Honey, just wait.. pupunta tayo sa pinakamalapit na hospital. Husssshhhhh.." Halos

hindi ito magkandaugaga sa pagtatahan sa kanya habang nagmamaneho ng sasakyan.

Umiiyak na siya sa sakit dahil tuloy tuloy na ito at tila wala ng planong huminto.
Napadaing siya habang hawak hawak ang naninigas na tyan.

Napausal siya ng dasal sa panginoon na sana'y hindi magkaroon ng kumplikasyon ang

kanyang panganganak at hindi mapa'no si baby Maxine. She was praying for their
safety.

***

He was pacing the spacious hallway, outside the delivery room waiting for a call
from a nurse. Gusto niyang pumasok sa loob pero pinagbawalan siya ng mga nurses.
Saka na lamang daw kapag hiniling ng pasyente.

Walang tigil ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso dahil sa subrang kaba. Walang
humpay ang kanyang pagdarasal sa kaligtasan ng kanyang asawa at anak.

Oh God help them both.. they are my life. Kaya ako nabubuhay nang dahil sa kanila..
please I'm begging.' Mahina niyang usal sa panginoon.

After few minutes, the nurse called him to get inside. Pumasok agad siya sa loob.
Ipinasout ng nurse ang hospital code dress bago siya pinalapit sa asawa.

"Max.. Max.." Paulit ulit na daing ni Rhean sa pangalan niya habang humingal.
He saw her fainting, naliligo sa sariling pawis. Tumulo ang luha niya sa subrang
awa. Ganito ba kahirap ang magluwal ng sanggol? Saka niya naisip ang lahat ng sakit
na naidulot niya sa asawa. He was so stupid for hurting her before. Lahat ng mga
paghihirap nito sa pagiging rude niya noon ay nag-flashback sa kanya. Ngayon lang
niya napagtanto na hindi pala madali maging babae, maging ina at maging asawa.
Hindi pala madali maging babae lalo na sa parteng ganito. Mas lalo lamang tumaas
ang kanyang respeto sa mga kababaihan especially to his wife and his mother.

"Honey.. kaya mo yan. Mahal na mahal kita. Mahal na mahal ko kayo ni baby Maxine."
Umiiyak niyang hinawakan ito at hinalikan sa noo. He was getting emotional at subra
siyang nahihirapan nang makita ang kalagayan nito. Kung pwede siya na lang ang
pumalit sa kalagayan nito ay ginawa na niya.

"Misis andyan na ang ulo ng bata, ere!" Sabi ng doctora.

Huminga muna ng malalim si Rhean bago ibinuhos ang lakas sa pag-ere kay baby
Maxine.

"Ahhhhhhhh..."

After she pushed with all her strength, the child to come out. Suddenly Max heard
the first cry from their eldest. Umiyak siya sa asawa at hinalikan ito sa noo.
Nagpasalamat siya dito ng paulit-ulit.

"Welcome to the world baby girl! Naku, tagal lumabas ni baby. Si daddy lang pala
ang hinihintay." Nakangiting sabi ng doctor at inilagay ang anak sa tyan ng asawa
habang pinuputulan ng umbilical cord.

"Thank you miel, thank you so much. I love you, I love you." Emotional niyang
bulong sa asawa. Pagod na pagod siyang tiningnan ni Rhean at ngumiti ito. Kitang
kita niya ang kaligayahan sa mga mata nito. She mouthed the word 'I love you too'
before she turned her eyes to their child. Tumulo ang luha nito sa subrang saya.
Her heart swelled in happiness. Nakahinga na rin siya ng maluwang sa wakas!

"Thank you lord!"

For the next few hours, napuno ang suite ng mga tao. Nagsidatingan sina Romy and
Daisy at iba pa nilang mga kaibigan para masilayan lamang ang kanilang panganay.
Everyone was showing their gratitude. Si Daisy naman ay panay ang panggigil sa
bata.

"Maxine, ang ganda ganda mo naman. Mana ka talaga kay ninang." She said while
pampering the baby.

"Owwsss? As if ikaw ang gumawa niyan!" Kontra agad ni Romy.

"Wag ka ngang epal babe. Panira ka ng moment eh." Sabat ni Daisy.

Nagtawanan ang lahat. They are really like a cat and dog couple. Nakaupo siya sa
gilid ng kama ng asawa, at si Rhean naman ay nakangiti lamang na nagmamasid sa
palibot. Hindi ito umiimik pero alam niyang na-overwhelmed lang ito sa tinamong
blessing.

Nagpaalam na sina nanay Cecil at Tita Lusana. Nagpaiwan si Charm para tulungan siya
sa pag-alalay kay Rhean. Maya- maya ng konti umalis na rin ang mag-asawang Daisy at
Romy. Wala siyang ibang ginawa kundi ang asikasuhin ang asawa. Sinusubuan niya ito
ng pagkain, nilalambing at sinusuyo. Palage niyang tinatanong kung nagugutom ba ito
at kung anu-ano pang kailangan ng asawa. Hindi parin siya nakaget-over sa subrang
saya. Sa tuwing nasusulyapan niya ang anak nasa crib at ang natutulog na asawa,
napapangiti siya. Ang saya sa pakiramdam, kumpleto na ang buhay niya.

Tumunog ang cellphone niya, nang tingnan niya ang caller ID it was his mom.

"Hello mom."

"Naku naman hijo! Nanganak na pala si Rhean! Hindi mo man lang sinabi agad sa akin.
Nabasa ko pa sa post ng pinsan mo sa Facebook. Goodness!"

She was bit hysteric when his mother complained about that. Napangiti siya. Wala sa
isipan niya dahil lutang na lutang pa siya sa kaligayahan.

"Mom relax. Busy lang ako, nawala saglit sa isipan ko. Kelan ka pa makakauwi?" He
asked, nasa Australia kasi ito dahil nagkasakit ang pamangkin niya. "How's Brett
anyway? Okay na ba siya?" Nag-aalala niyang tanong sa ina. Namiss na rin niya ang
mga pamangkin.

"He's getting fine hijo. Next week pa ako makakabalik dyan. I'll just wanted to
make sure that Brett is totally fine." She sighed, "Anyway, I've seen baby Maxine
hijo, she's the girl version of you." Biglang naging magiliw ang boses nito.

Malapad siyang napangiti. Of course, hawig na hawig niya ang anak. Pero malay natin
habang lumalaki siya may nakuha pala siyang physical features sa ina. Saka
masyadong baby pa naman ito, hindi pa talaga malalaman kung saan nagmana. Ang
mahalaga, the baby is healthy.

He smile widely, "Yeah I know mom. Thank you. Send my regards to them. Lalo na kay
Brett, I miss them so much."

Nananabik na siya sa makukulit niyang mga pamangkin.

"Alagaan mo ng mabuti si Rhean, huh? Okay na ba kayo?" Bilin nito.

He sighed. They're not totally okay but he knows darating din sila sa puntong yon.

"Not yet totally okay mom but I'm working on it." He answered.

"That's good. Anyway, anak ibababa ko muna itong tawag. Send my kisses to baby
Maxine hah? I love you all there. Alagaan mo ng mabuti si Rhean. Bye anak.." Sabi
nito.

"Okay mom we love you too, bye." Paalam niya sa ina bago nito ibinaba ang tawag.

Bumalik ang atensyon niya sa palibot. Rhean was sleeping in a deep slumber. Dahil
sa pagod nito sa panganganak, nakatulugan ito. Tulog na tulog rin ang kanyang baby
girl. Malapad siyang napangiti sa dalawa. What a wonderful life.

Lumapit siya sa crib ng baby at maingat na hinalikan ito sa noo. Nanggigigil siya
kay baby Maxine dahil sa kakyutan nito but she's very handful, fragile kaya
magpipigil muna siya. Nakangiti siyang titig na titig sa anak.

A girl version of Maxwell. How he love that description.

"Kuya, pwede ka ng magpahinga. Ako muna magbabantay kay baby Maxine." Si Charmel
nang bumukas ang pinto ng suite room. Napukaw ang atensyon niya at nilingon ito.
"Are you sure?" He asked. Nakakaramdam na rin siya ng panghahapdi sa mga mata dahil
sa puyat.

"Oo naman kuya. Ang cute kaya ni baby Maxine. Nakakagigil." Nakangiti nitong sabi
na halatang aliw na aliw sa bagong silang na sanggol.

"Well, thank you Charm. Gisingin mo na lang ako kapag nagising na ang ate Rhean
mo." He said.

"

Napuyat siya sa kakabantay sa asawa mga ilang gabi na ding lumipas. The last check
up few days ago, her OB advised na any moment from that day ay manganganak na siya.
Pwede daw sa gabi, madaling araw o kahit anong oras umaatake ang pagla-labor.
Simula no'n para na siyang paranoid sa kakaabang sa kapanganakan ng asawa. Para
siyang pusa na nag-aabang ng daga sa gabi. Ang masaya lang ay hindi siya
pinagbabawalan o tinataboy ni Rhean. It seems that she realized that she needs him
for her pregnancy. Kaya naman ay laking pasalamat niya dito. Kaya worth it lang ang
pagod niya at puyat niya dahil ito naman ang kapalit.

And now, it's time for him to rest for a while. He has to refresh himself later
para presko sa pagharap sa kanilang cute baby girl and very beautiful wife ever.
Buti na lang may katuwang siya sa pagbabantay sa baby. Rhean was sleeping in a deep
slumber because of her exhausting labor at parang matinding kasalanan sa mundo kung
iistorbohin niya ito. He dipped down his head to give her a warm kiss on her
forehead. Dahan-dahan siyang tumabi sa asawa, tutal malaki naman ang bed. He wrap
his arm around her waist and close his eyes. Makakatulog na din siyang payapa at
masaya ngayong araw.

Thanks for the wonderful blessing Lord!

*****Click VOTE**

41- Second Chances

"Love and compassion are necessities, not luxuries. Without them humanity cannot
survive."

________Dalai Lima
******

She stood up at the doorway, watching Max carrying baby Maxine. It's been a month
since nanganak siya. Nakatira parin siya sa ancestral home ng lola, while Max was
living with two blocks away from them. Bumili ito ng bahay malapit sa kanila para
lang mabantayan siya at maalagaan siya ng husto. Pero most of the time kasama niya
ito lalo na sa gabi. Madalas ito ang nagpupuyat para sa anak nila. Hanga siya sa
ipinapakitang effort nito.

"Hey! Kumain ka na?" Nakangiti nitong tanong nang masulyapan siyang nagmamasid.

"Hmm.. Oo. Thanks nga pala." Nakangiti din niyang tugon. Ipinagluto kasi siya ng
masarap na breakfast kanina. Max was doing everything just to please her.

Kumunot ang noo nito sa sinabi niya. "Salamat saan?"

She chuckled at dahan-dahang lumapit sa gawi nito. Karga nito ang natutulog nilang
anak. Dumukwang siya para halikan ang pisngi ng asawa. Tila nagtataka naman siyang
tinitigan nito. Nahihiwagaan sa ginawa niya.

"Thank you for taking care of us." Nakangiti niyang pasalamat dito. "Saka ang sarap
ng breakfast na inihanda mo." Dugtong niya at pinisil ang matangos nitong ilong.

Max smile widely. Hindi nito inaasahan ang paglalambing niya.

"Obligasyon ko kayo ni baby Maxine. And I'm happy doing this. I'll do everything
for you sweetheart kahit ipagtabuyan mo pa ako ." He said seriously. It was a
heartwarming thought.

She pressed her lips together and sighed. Maybe it's time for her to be happy by
giving him another chance. Walang mangyayari sa buhay niya kung magpapadala siya
lage sa takot. Wala ding mangyayari kung di siya marunong sumugal. Love is like a
game ika nga. Minsan natatalo ka, minsan nananalo ka sa pagsusugal. Pero kadalasan
dumadaan sa mahihirap na paraan para magtagumpay kaya minsan nadadapa tayo,
nasasaktan at nahihirapan. Kung wala ang mga bagay na yon, hindi ka naman magiging
malakas. Hindi ka rin natututo. Kaya anuman ang nadadaanang unos sa buhay, pagsubok
lamang yan. Yon ang pag-ibig. Dumadaan talaga tayo sa mga kabiguan bago makamit ang
kaligayahan.

Pero konting panahon na lang. Gusto niya yong buong-buo na ang loob niya na bigyan
ito ng isa pang pagkakataon. Yong wala ng doubt sa sarili at sa asawa. Konting
panahon pa.

"Max, alam kong ginagwa mo ang lahat ng ito para sa amin ng anak mo. At
nagpapasalamat ako dahil andyan ka lang, di mo kami pinabayaan. Sana di ka susuko.
Bigyan mo lang ako ng konting panahon para makapag-isip ng maayos." Paliwanag niya
dito. Hindi naman niya gustong madaliin ang sariling magdesisyon tungkol sa bagay
na yon. There's still have chance. But she doesn't want to rush this things up and
would might cause some stress and leads destruction on her part.

Max is a kind of understanding. Hindi naman ito mapilit na tao. He sighed and kiss
Maxine's temple before he put the baby down to her crib. Baby Maxine find her
father comfortable kaya agad itong nakatulog sa paghehele. Syempre, ama parin si
Max kaya di malabong maging hiyang ang bata sa kamay nito. Then he took her hand
and kissed it gently. She was a bit surprised with his sudden action but she loves
it. She loves how he makes her feel like his queen. She's actually a queen to him
but.. yong feeling na 'you're a precious diamond' the way he treats her is the best
feeling ever.

She was staring at his gestures, speechless. Her heart melted.

"I can wait sweetheart. I can.." He paused. Nakakatitig ang mga mata nito tagos sa
kaibuturan ng kanyang puso. Nangungusap ang mga titig nito. "I can wait..even if it
takes forever." He continued which makes her feels so great!

Her heart somersaults of what he had just said about the word 'forever'. Tumalon
ang puso niya sa tuwa. Syempre kinikilig parin siya sa kanyang asawa. Hindi siya
ipokrita para itanggi ang bagay na yon.

Bigla siyang napayakap dito. Gusto niyang maiyak sa tuwa. And the only way to stop
that tears was to shut her eyes tightly. She could smell his fresh scent perfume.
And she was become addicted to that smell. Nanatili silang magkayakap ng ilang
minuto, kapwa pinapakinggan ang tibok ng kanilang puso.

After few minutes, she was the one who release a hug from him. Taos puso siyang
ngumiti dito habang si Max ay titig na titig sa kanyang buong mukha. Nang magtagpo
ang kanilang mga mata, namula ang pisngi niya sa klase ng titig nito at sa lapit ng
distansya nilang dalawa.

"Can I kiss you wife?" He asked sweetly. Namamaos ang boses nito. The feeling of
excitement was building up. Napaawang ang bibig niya sandali. Itinikom niya iyon at
marahang tumango. Max smiled happily.

Dahan dahan nitong inilapit ang mukha sa kanya habang nakahinang ang kanilang
titig. Max turned his eyes on her pinkish lips. Napapikit siya nang maglapat ang
kanilang labi.

At first it was slow but then habang tumatagal nagiging mapusok ang labi nila sa
isa't-isa. Naging mapaghanap ang halik na pinagsaluhan nila. A kiss that full of
passion that fills with love. Tila may sariling utak ang mga braso niya at inikot
yon sa leeg ni Max. Napakapit siya ng husto. And Max was pulling her tighter to his
body. Pressing her body towards him that makes her heart flipping with such
happiness.

Overwhelming.

Missed.

Excitement.

And joy.

Those are the best words to describe her feelings right now. Kung pwede lang huwag
ng matigil ang sandaling ito.. kung pwede lang na pagkatapos nito ay magiging
normal na ang lahat.

But she knows na gagaan na ang lahat kahit hindi man kagaya ng dati.

She loves him. And he loves him too. And that's all that matters.
******

Weeks, Months had passes by..

Everything went fine.

Their relationship got stronger. Mas nanaig parin ang pagmamahal nila sa isa't-isa.
She decided to give him a chance. During three months Maxine celebrations, she
finally open the possibilities to tie herself to him. At the dinner, after Maxine's
christening..she talked to him and accept her husband fully. At first, hindi
makapaniwala si Max. Tila natulala ito nang sabihin niyang ang mga katagang, 'Max,
I love you very much. Matagal na kitang pinatawad. Gusto ko lang maging fair sayo
na wala na talaga akong nararamdamang doubt for you. And I'm ready to love you once
again with all my heart and I trust you that you wouldn't hurt me anymore.. I love
you Max..at ayokong mawala ka sa akin. Will you stay with me forever?"

Naluluha pang niyakap siya ni Max. Pagkatapos niyang sabihin ang mga bagay na yon.
Max made a promise na hinding hindi siya nito iiwan na mamahalin siya nito
kailanman. Ang pag-ibig ay kusang dumarating sa tamang tao at tamang panahon.
Kailangan mo lamang dumaan sa mga pagsubok upang subukan kung gaano ka katatag sa
pagharap nito. Walang tunay na pag-ibig na di dumadaan sa pagsubok. At the end of
the day, you'll be happy without regretting your decisions might be. In the test of
time, masasabi mong naging malakas 'ako'. You can never be strong if you didn't
fail. Failure makes you human ika nga. Mistakes makes you stronger. And forgiveness
will have you peace of mind. Mas mahalaga ang pagpapatawad upang maging buo ka sa
pagtanggap. Forgiveness and acceptance makes you easier. And it's nice to fall in
love with the same person over and over again. Mahal niya ang asawa. Lahat naman
tao nagkakamali. Nagkamali din naman siya noon.

Everything happens for a reason.

At si baby Maxine ang nakikita niyang dahilan ng lahat ng ito. She's a blessing.
Kaya wala silang dapat pagsisihan sa nangyari. Ang tanging solusyon lamang ay ang
pagtanggap nila sa isa't-isa, ang pagmamahal at pagpapatawad.

"What are you smiling at?" Naitanong ni Max sa kanya, while giving her a tight hug.

"I just remember those times na sinubok tayo ng panahon. Alam I'm so thankful na
mahal na mahal mo ako. I was about to give up, but you proved to me that love is
worth fighting for, worth waiting for. I love you husband." Pinisil niya ang ilong
nito at ninakawan ng halik sa labi.

Max is grinning. "Yeah. I'm very lucky to have you wife. You are my life and my
everything. Kung di dahil sayo, wala akong baby Maxine ngayon. I love you more
wife."

He gave her a light kiss on the lips. Isiniksik ni Max ang mukha sa kanyang leeg.

"I love you very much... tara gawa tayo baby.." Bulong nito. Agad niyang siniko ito
sa tagiliran. Max threw his head and laughed.

Aba namimihasa! Wala pa ngang one year si Maxine eh! Humihirit na!
Umiyak ang bata kaya natigil sila sa harutan. Kinuha ni Max si baby Maxine at
pinatulog sa pamamagitan ng kanyang basag na boses. She was wondering kung bakit
gustong gusto ni Maxine ang sentunadong boses ng kanyang ama. Her ears would crack
every time Max sings. Urggghhhh! Bias talaga si baby Maxine. Daddy's girl indeed.

---------------------------------> Wedding next chapter***

#TamangPanahon.

This is just a short update..I love you blondies for inspiring me always! Keep
reading!! Mwah!

Like my page if you wanna know when ako mag-uupdate sa TJW. The regular update of
THB will start soon. Thanks sa matyagang readers!

42- The Wedding

"Love is the only force capable of transforming an enemy to a friend."

------------MARTIN Luther King

-***

Wedding of Solemnity.

No medias, no business wedding's paparazzi. It was pure solemnity with only family,
relatives and closest friends are guests. They decided it for privacy. They married
in an island, where there's a small chapel with few people were invited.

Parehas naman kasi sila ng gusto tungkol sa mga bagay-bagay tulad nito. Mas naa-
appreciate nila ang kasal na ganito lamang kasimple. Wedding is a sacrament. Kaya
hindi na kailangan ang mala-enggrandeng pagpapakasal. Kailangan lang naman nila ng
blessing sa simbahan.

They were both hooked up with this moment. Umaapaw sa kaligayahan ang puso niya
habang nakikinig sa seremonyas ng pari. She felt so blessed and the happiness is so
overwhelming. She was just speechless all the time. Hindi rin nawawala ang ngiti
at kislap sa mga mata ni Max. They were both taking glances to each other happily.
Tinititigan nila ang isa't-isa na walang katulad. Pagkatapos ng palitan ng 'I do'
ay nagpatuloy ang seremonyas para sa pagtatapos.

"You may now kiss the bride.." Yon ang huling kataga na narinig niya pagkatapos ng
mesa.

Max opened her veil slowly. Ngumiti siya nang ubod ng tamis. Maluluha na siya sa
galak. Yong tipong huminto saglit ang pag-ikot ng mundo at ang tanging nakikita mo
na lamang ay ang taong minamahal. It feels like there are gazillion of fireworks
sparkling around them. Colorful, special effects, light, and the wonderful moments
are like feelings that meant to be that way.. Happiness takes place. Kinapa niya
ang puso, at ni katiting na pagsisisi at pait ng nakaraan ay wala ng mababakas.
It's totally okay. Lahat. Pagpapatawad. Pagtanggap. Pagtitiwala. At higit sa lahat
ay pagmamahal. Love is everything! Ito ang source ng bawat isa para maging masaya
sa buhay.

Buong puso niyang tinanggap ang lalaking ito para maging kalahati ng kanyang buhay.
Everything seems so fast. She suffered too much pain to gain this worth waiting for
love. Ang pagmamahal ay parang isang circus, umiikot sa isang laro, kasiyahan at
kabiguan. Their relationship may not be perfect but the imperfection of it is what
makes them perfect and to love to each other even more. It's still worth fighting
for till the end. May nagsasabing Love is like roller coaster ika nga, but at the
end of the ride..paghuminto ito andoon ang satisfaction nito. Mas masaya. Mas
napapatunayan natin na may hangganan ang kabiguan dahil sa kabila nito, nakikita
natin ang dahilan para maging masaya. Sa bawat pag-ikot nito, nagiging malakas at
mahigpit ang paghawak natin.

Kaya sa araw na ito, ang kaganapan ng pagiging buo at pagbubuklod nila sa isa't-isa
ay natupad na. Ito na ang resulta sa lahat ng paghihirap.

Pagkatapos ng matamis na halik, narinig nila ang masigabong palakpakan ng mga

nagsipagdalo. At last we're done. Bulong niya sa sarili. Naluluha siya habang
nakatitig sa masasayang ngiti ng kani-kanilang pamilya.

"Happy?" Bulong ni Max sa kanya while everyone is taking pictures.

Sinalubong niya ang mga mata ng asawa. Happiness is understatement.

"Yes. Very very very happy." Nakangiti niyang sagot.

"Excited na ako sa honeymoon mamaya." Nakangiting bulong ulit ni Max. This time,
halatang halata na ang pananabik at kapilyuhan sa mga mata nito.

Kinurot niya ito sa tagiliran. Kahit saan talaga ang lalaking ito humaharot. Nasa
simbahan pa sila, humihirit na. Max smile widely.

The reception was held in a resort. Exclusive talaga ang kasalang ito kaya solenm
at iilan lamang ang nakadalo. They were planning to have a vacation somewhere else.
Doon na rin sila magha-honeymoon after this wedding. Kinarga niya ang napaka-cute
na si baby Maxine. Ang bilis lumaki at tumaba ang baby girl nila. This pretty
little angel save their relationship. And it's one of the reason why they are so
blessed right now.

"Nakadede na ba si baby?" Tanong ni Max sa kanya habang nakatingin sa bata. Kinuha

niya ang maliliit na kamay nito at hinalikhalikan.

"Oo tapos na daw sabi ni Mommy." Hinalikan niya ang matabang pisngi ng anak. "Baby
Maxine ko na maganda." She said whils kissing her. Their baby keeps smiling looking
at her father.

"Ako na muna mag-iikot sa kanya sa mga bisita. Come on Baby Maxi, we are going to
tour around." Max said. Binigay niya dito ang bata at hinayaan ito.

Max is a very lovable father. Yong tipong masyadong maselan. Very hands on sa pag-
aalaga ng kanilang anak. Ni lamok ayaw padapuan ang bata. Madalas itong nagpupuyat
para sa anak at first two months ni baby Maxi. Ngayon ay eight months na ang bata,
okay na. Normal na ang routine. Hindi na nangangapa sa pag-aalaga. Si Max din ang
taga-timpla ng gatas lalo na sa gabi. Hindi siya hinahayaang mapuyat ng asawa.
She's lucky enough to have him. Masyadong maalaga at mapagmahal. Kaya naman subrang
happy siya ngayon. Wala na nga siyang mahihiling pa dahil binigay na sa kanya ni
Lord ang pinakaasam-asam niya. She has everything now. God is really good. Hindi ka
niya pababayaan lalo na sa panahong lugmok na lugmok ka. She never forgets HIM.
Kaya naman blessed talaga siya. Dumaan man sila sa maraming pagsubok, pait at
kabiguan pero sa bandang dulo naman ay isang masayang tagumpay kaya worth it lang
lahat ng struggles.

***

Pinuntahan niya ang mesa kung saan nakaupo ang ina ni Max at ate nito. May mga
kausap itong tyahin ng kanyang asawa, wari may seryosong pinag-uusapan.

"Alam mo, hindi ko aakalain na mabubuhay pa ang anak ko sa tatlong balang tinamo at
comatose." Pagkukuwento ng ina nito.

She sighed. Si Mommy talaga inaalala na naman ang aksidenteng yon. It's actually
not an accident, it's tragedy. But she doesn't want to think about those times.
Naalala niya pa kung paano niya nadiskubre ang totoong nangyari kay Max.

Katatapos lang maligo ni Max. Pumasok siya sa loob ng kwarto. Nakita niya ang half
naked na asawa na kumukuha ng damit sa closet. Nakatalikod ito at kitang kita niya
ang matipuno parin nitong pangangatawan. She can't hide the smile on her face. Her
husband is still that sexy. Maya-maya humarap ito sa gawi niya. Dumako ang mga mata
niya sa tyan nito. At may napuna siyang isang bagay. Parang tahi o scar if she's
not mistaken. Lumapit siya para tingnan ito ng maige.

"Ano yan? Napaano yang tyan mo? Nasaksak ka ba?" Hindi niya maiwasang magtaka at
mag-alala sa naglaom na sugat nito.

"It was just a.." He paused, alanganin ang itsura nito. "Just a scar. Don't mind
it." He said.

But she wasn't convinced, mas lalo siyang nagtataka.

"Alam kong peklat yan. Napaano nga 'yan?" Ulit niyang tanong sa demanding na tono.

Hinamon niya ito ng titig. Max blinked for a second then avoided his stares. He
sighed.

"Nabaril ako. Three shots.. few months ago." He answered shrugging off, na tila
wala lang sa kanya ang nangyari.

Nalaglag ang panga niya sa narinig. What!? Few months ago!? Paano di niya nalaman
ang bagay na ito? Natigilan siya. She was shocked indeed.

"Max!?" Napakurap siya. Hindi niya alam kung paano magre-react. Agad na lumapit sa
kanya ang asawa at niyakap siya ng mahigpit.

"I'm sorry if I lied. Ayoko lang namang mag-alala ka. I don't want you worry things
for me. You were pregnant that time and I didn't want you to stressed yourself
dahil ayokong mapa'ano ka at si baby." He confessed while embracing her tightly.
Biglang tumulo ang kanyang mga nagbabantang luha.

All these times..akala niya okay ito sa loob ng ilang buwang wala sa tabi niya.
Akala niya nagpakalayo ito para pag-isipan kung mahal ba talaga siya nito o hindi.
Pero ito pala ang napala ng asawa.

"Kaya ka ba nawala ng ilang buwan dahil nabaril ka?" Her voice was cracked.
Humiwalay saglit si Max at pinunasan ang umaagos niyang mga luha.

"I was in comatose for almost five months. Tiniis kong itago sayo ang nangyari
sa'kin para sa inyo ni baby. Ayokong mag-alala ka sa akin." Pagpapaliwanag nito.
Hindi niya mapigilang mapahagulhol sa kamay.

Max told her everything he'd been through. May tama ng bala sa tagiliran nito, sa
binti at sa bandang spinal cord na dahilan ng kanyang pagka-comatose. Dahil sa gulo
ng pamilya at sa taong pumatay mismo ng kanyang ama ang siyang bumaril kay Max.
Hindi niya nabalitaan dahil itinago nila sa media. She felt so sad for him. Kung
alam lang niya ang nangyari sa asawa noon, nadamayan niya sana ito sa paghihirap.
Wala man lang siya sa tabi nito habang nakikipaglaban ito para mabuhay. He was
devastated and she was broke that time. They could have been together for his
recovery but Max chose to be alone for the sake of her pregnancy. Uh God! Paano
nito natitiis ang lahat ng sakit para sa kanya?
Nagulat na lamang siya nang biglang may yumakap sa kanyang likuran kaya naputol ang
pagbabalik tanaw ng nakaraan. Isa yon sa mga dahilan kung bakit mas lalong umusbong
ang pagmamahal at tiwala niya sa asawa. Naging mas matatag sila para sa isa't-isa.

"Hey! Ano na naman ang iniisip mo?" Max smelled her neck, giving her a tingling
sensations with his hot breath against her flesh.

"Hmmm.. ikaw. Ikaw ang iniisip ko." She was smiling and slowly turning to face him.
Hinaplos niya ang pisngi ng asawa. Max gazed at her lips. Alam niyang kanina pa ito
nanggigil sa honeymoon pero hindi pa pwede dahil dinatnan siya kanina ng buwanang
dalaw.

"Can we end this now. I'm already craving for you, sweetheart." Malamyos nitong
pakiusap.

Hindi kasi nito alam na may regla siya. Ngumiti na lamang siya at ninakawan ito ng
mabilis na halik sa labi.

"Hindi ako pwede ngayon. I have menstruation." Bulong niya upang huwag marinig ng
karamihan.

Nawala ang ngiti sa labi nito, biglang lumukot ang mukha na wari sinakluban ng
langit at lupa. Siguro kung di lang sila napapalibutan ng maraming tao,
humahalagpak na siya ng tawa. Eh anong magagawa niya? Ganun talaga ang mga babae
eh.

Napakamot ito sa ulo sa pagkadismaya.

"Nasaan na si Maxine?" She asked half smiling. Hindi talaga mawala sa isipan niya
ang itsura nito.

"Nandoon sa mga tita at tito niya." He answered. Ngumiti ito at niyakap siya sa
bewang. Dinala siya nito sa gitna ng bulwagan para isayaw sa malamyos na musika.

"Babawi din ako. Hmmm.." Bulong nito sa maharot na boses. Tinampal niya ang balikat
ng asawa. Aminin man niya o hindi, nag-uumpisa na naman ang kanyang pananabik.
Everytime her husband tried flirting with her, she couldn't stop herself but to
respond to it.

Si Max lang ang nakakapagpadama sa kanya ng init sa katawan. Yong nag-uumapaw na

pagmamahal. She has everything she had wished for. At wala na siyang ibang
hihilingin pa kundi ang manatili silang buo bilang pamilya at kaagapay sa lahat ng
panahon.

With love, one thing is for sure...

May FOREVER...

****THE END**

43- MY MESSAGE

Hey there!

Love is sweeter in second time around.

Love isn't blind, it sees but it doesn't mind.

Ang pag-ibig ay parang isang bulag na katotohanan. Dahil minsan, kahit nasa kamay
na natin ang bagay na mahalaga sa ating buhay ay nagagawa pa nating pakawalan. Sabi
nga nila, nalalaman lang ang halaga nito kung nawala na sa atin. Kaya.. make sure
when you make decisions in your life, pag-isipan muna ng ilang beses. Use your
heart and mind.
I'm sorry but I don't portrait a characters in my stories that full of too much
hatred or burden in their lives. A bit emotional, dramatic maybe but not too heavy
drama. A twist is a twist.

But expect a happy ending.

Everybody loves happy ending. And I'm one of them. Am sorry if hindi ko narereach
ang standard ng ibang mambabasa dito. YOng ayaw sa mga story ko, ( WALA AKONG
PAKE!!) hahaha.

FYI, I maybe not perfect, not Rich, not smart but I am definitely a happy person.
Hahahaaha. My life isn't perfect pero napapalibutan ako ng mapagmahal na tao. Kaya
hindi ko hugot ang mga storyang yan. Gawa lang yan ng malikot kong imahinasyon...

You know me...hindi ko tinatapos ang story ko na walang mensahe bilang PASASALAMAT
sa lahat ng readers, bumuto at sumuporta ng mga stories ko. Thank you! Thank you
Guys! Mahal ko kayo! (kasama na ang mga bashers doon).. hahaha. Basta thank you...

TAKE NOTE: This story is under revising. Yong mga mag-uumpisa pa lang huwag muna
basahin. Baka malito lang kayo. Alam niyo na ang kasunod nito. Para lang ito sa mga
nakaumpisa ng basahin from the start pa lang ng kwento. SALAMAT.

The Hired Bride will be followed after posting Epilogue.

SALAMAT NG MARAMI and God Bless everyone!! mwahhhhhh

Lovelots,
Ate Blond
EPILOGUE

"Hey!" Nakangiting yakap ni Max sa likuran niya. It's their silver wedding. They
are now in the mansion. Bukas pa sila aalis sa ibang bansa for their 12th times
honeymoon. Yes, they always doing it every two years. They are spending too much
time in travelling. Ngayon na malaki na ang mga anak nila, nakakapagtagal na sila
sa travelling, unlike before na weeks lang ang pinakamatagal.

"Hmmm..anong iniisip mo? Katatapos lang ng celebration, nagkakaganyan ka na." Max

asked her sweetly. This man never fails to amazed her with his undying sweetness
and time consuming love.

Lumingon siya sa gawi nito at marahang hinaplos ang pisngi. She sighed. Inaalala
lang niya si Maxine. Napapansin niya kasing nangangayayat ito.

"I'm just worrying about Maxine. I had the feeling that she has a problem. Alam mo
namang introvert ang batang yon." She said. Her twenty four years old daughter is
an introvert. Mahilig mag-isa at napupuna niyang nag-iiba ang pangangatawan nito.
Madalas niyang nahuhuling kumakain ng manggang hilaw. She's thinking about her
daughter's stress disorder.

Max sighed. Mas lalo itong humigpit ng yakap sa kanyang likuran.

"Hayaan mo muna. Di bale, kakausapin ko ang baby girl mo after the trip." Panunuyo
nito sabay halik sa kanyang leeg. Nasanay na siya sa kalambingan ng asawa. One
thing, Maxine is a daddy's girl kaya sila madalas nagkakasundo. Kahit twenty four
years old na ang dalaga nila pina-pamper parin nito. He's spoiling their daughter,
spoiled sa ama talaga si Maxine. Kaya mas mainam kung si Max ang kakausap sa
problema nito.

"Hmmm.. Huwag na siguro tayong magtagal. Maybe two weeks.. Mamimiss ko ang mga bata
lalo na sina Shayra at Jayra." She suggested. Trip to Israel sila bukas. Ilang
bansa na din ang naikot nila.

"Hmmm.. Ikaw ang bahala. Tutal magbabakasyon din naman tayo buong pamilya sa
Australia next year."

They always have a vacation whole family yearly. Kahit saan lang sila napapadpad.

Hinarap niya ang asawa at matamis na nginitian ito. Hinaplos niya ang pisngi nito.
Nasa fifties na ang asawa pero para sa kanya ang kagwapohan nito ay walang kakupas
kupas. Ang pagmamahal nila sa isa't-isa ay walang hanggan. Hindi kumukupas.

"You know what, hindi ako magiging ganito kasaya kundi dahil sayo. Happy 25th
anniversary sweetheart. Mahal na mahal kita kahit punong puno ka ng kaarogantehan
noon." She said smiling. They're always patching up all their loving memories
before and up to now, mas lalong tumitibay ang kanilang pagsasama.

"Mahal na mahal din kita. In my eyes, ikaw parin ang pinaka-sexy at pinakamagandang
babae sa balat ng lupa." Nakangising sabi nito. Kahit tumatanda na, wala pa ding
nagbago sa pagiging bolero nito. Well, granted naman ang pagiging mabola nito.

Natatawa niyang sinapak ang balikat nito.

"Tsey! Bolero ka talaga kahit kailan!"

Hinuli nito ang kamay niya at hinalikan. Nasanay na siya sa romantic gestures ng
asawa pero kahit tumanda na sila, kinikilig padin siya hanggang ngayon.
He cupped her face and kissed her softly.

"Sana mabubuntis ka pa." Anito na nagbibiro. Inapakan niya ang paa nito. Max
shouted while keep on laughing.

"Hintayin mo na lang magkaapo tayo, hindi ka na nahiya!" Naiinis niyang kinurot ito
sa tagiliran.

Max just threw his head and laughed out loud. Naiinis man siya sa biro nito, nagawa
padin niyang matawa na lang. Hello? Forty nine years old na siya para magbuntis at
magluwal ng sanggol!? Wala na ngang katas eh, magbuntis pa! Hahaha. Siraulo talaga
ang lalaking ito.

Well, hindi na masama if Maxine will get pregnant. But how? Eh wala nga itong
boyfriend since birth. Si Maximilian naman ay playboy. At wala pang planong
magseryuso sa lovelife. Buti sana kung may mabuntis itong babae para magkaroon na
sila ng apo! Pero malabo. Their son didn't want to get into family yet. Maybe at
the right time. Pero may inampon naman silang babies na kambal. They are both
girls, five years old na ngayon. Namatay kasi ang ina sa panganganak sa hospital.
Then she was there at the time, that late woman was abandoned by her parents.
Bilang isang ina hindi niya kayang makita ang kambal na nahihirapan due to their
medical condition. Dahil sa ampunan din naman ang bagsak ng dalawa, she decided to
adopt the twins. And now they are very happy with those adorable kids. Tutal
nangarap din naman siya ng masaya at maraming anak. The twins are the additional of
it. Hindi na kasi siya pwedeng manganak at the age of thirthy dahil pinagbawalan
siya ng doctor because of her asthma.

"Halika na. Baka naghahanap na yong kambal." She held his hand and pull him closer
towards her. Max kissed her savagely before they went out from their balcony.
Magkahawak kamay silang pababa ng hagdan at patakbo naman silang sinalubong ni
Shayra at Jayra.

"Mommy! Daddy!"

She scooped Jayra on her arms while Shayra took her with his father. Pinuni niya
ito ng halik sa pisngi. Ang sarap talaga sa pakiramdam ang ganitong kapag buo at
masaya ang pamilya. Wala na siyang mahihiling pa bagkus nagpasalamat pa siya ng
husto sa araw-araw dahil sa mga biyayang binigay sa kanya.

God is really good talaga. Actually HE is the best!

**Wakas***