ΤΗ ΚΓ’ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Μνήμην επιτελούμεν της ευρέσεως των τιμίων λειψάνων της Αγίας

ενδόξου Οσιομάρτυρος Ανυσίας της εκ Θεσσαλονίκης.

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
Εν τω Μικρώ Εσπερινώ.

Ιστώμεν στίχους δ’ , και ψάλλομεν τα εξής Προσόμοια.

Ήχος α’ . Των ουρανίων ταγμάτων.

Εν ευφροσύνη καρδίας πάντες συνδράμωμεν, των Θεσσαλονικέων, οι χοροί

εκτελούντες, την μνήμην των λειψάνων των ιερών, Ανυσίας της Μάρτυρος, α θεία
νεύσει ως κρίνα εαρινά, εκ της γης ημίν εφάνησαν.

Ώσπερ παρθένος φρονίμη Χριστώ νενύμφευσαι, θεόφρον Ανυσία, και εδόξασας

τούτον, αγώσι μαρτυρίου γνώμη στερρά, νυν ημάς χαράς έπλησας, τη ανευρέσει
λειψάνων σου των σεπτών, α εν πίστει προσπτυσσόμεθα.

1
Υπό την γην κεκρυμμένα πολλοίς εν έτεσι, τα θεία λείψανά σου, Ανυσία θεόφρον,
αρτίως εφανέρωσας τοις πιστοίς, ώσπερ θείον θησαύρισμα, αγιασμόν αναβλύζοντα
μυστικόν, τοις εν πίστει καταφεύγουσι.

Την άθλησίν σου μεν πρώην Μάρτυς υμνήσαντες, νυν δε τη των λειψάνων,
ανευρέσει Αγία, θείαν συγκροτούμέν σοι εορτήν, Ανυσία κραυγάζοντες·
Θεσσαλονίκην πατρίδα σου την κλεινήν, ασινή απαύστως φύλαττε.

Δόξα. Ήχος α´.

Τη παρθενική λαμπρότητι, αρετών περιουσίαν γεωργήσασα, αθλητικόν στάχυν
εξένεγκας, Ανυσία καλλιπάρθενε· και τω Σωτήρι Χριστώ συναφθείσα, εν ακηράτω
ενώσει, ως κιβωτόν αγιασμού ημίν δέδωκας, την των λειψάνων σου σορόν· ων την
εύρεσιν τιμώντες, υπέρ ημών πρεσβεύειν Κυρίω, δυσωπούμέν σε πανεύφημε.
Και νυν. Θεοτοκίον.
Αμαρτωλών τας δεήσεις προσδεχομένη, και θλιβομένων στεναγμόν μη παρορώσα,
πρέσβευε τω εξ αγνών λαγόνων σου, σωθήναι ημάς, Παναγία Παρθένε.

Αποστιχα. Ήχος β´. Οίκος του Εφραθά.

Όλη ώφθης καλή, Χριστώ τω σω νυμφίω, θεόφρον Ανυσία, ασκήσεως αγώσι, και
άθλοις διαλάμψασα.

Στιχ.: Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι...

Χαίρει η ση πατρίς, Θεσσαλονίκη Μάρτυς, τα θεία λείψανά σου, κατέχουσα εν
κόλποις, ως πλούτον αδαπάνητον.

Στιχ.: Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου...

Δίδου ταις σαις λιταίς, υγείαν και ειρήνην, τοις πίστει προσιούσι, τρισμάκαρ Ανυσία,
τη θήκη των λειψάνων σου.

Δόξα. Τριαδικόν.
Άναρχε Βασιλεύ, Πάτερ Υιέ και Πνεύμα, η μία θεαρχία, λιταίς της Ανυσίας, ειρήνευσον
τον κόσμον σου.

Και νυν. Θεοτοκίον.

2
Σάρκα εκ των αγνών, αιμάτων σου ο Λόγος, λαβών ανερμηνεύτως, ανύψωσε
Παρθένε, ημάς προς τα ουράνια.

Νυν απολύεις, το Τρισάγιον.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α´. Τον συνάναρχον Λόγον.

Αρετών ταις ακτίσι τον νουν λαμπρύνασα , των αιμάτων τοις ρείθροις την της αγνείας
στολήν, επορφύρωσας σεμνή λαμπρώς αθλήσασα, Οσιομάρτυς του Χριστού, Ανυσία
θαυμαστή˙ διο σε Θεσσαλονίκη, χρεωστικώς μακαρίζει, σεμνυνομένη τη αθλήσει
σου.

Έτερον όμοιον, εις την εύρεσιν των τιμίων λειψάνων.

Υπό γην κεκρυμμένα πολλοίς εν έτεσι, τα σα λείψανα Μάρτυς τα χαριτόβρυτα,
εφανέρωσας ημίν ως πλούτον ένθεον· οις προερχόμενοι πιστώς, εκβοώμεν εν χαρά·
χαίρε σεμνή Ανυσία, Οσιομάρτυς Κυρίου, Θεσσαλονίκης θείον βλάστημα.

Δόξα. Αλλο. Ήχος α´. Της ερήμου πολίτης.

Υπό γην κεκρυμμένα τα σα πάντιμα λείψανα, ως εαρινά ημίν κρίνα Ανυσία εφάνησαν·
διο Θεσσαλονίκη εν ωδαίς, γεραίρουσα την εύρεσιν αυτών, ως κλεινήν Οσιομάρτυρα
του Χριστού, τιμά σε ανακράζουσα· Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν· δόξα τω σε
στεφανώσαντι· δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.

Θεοτοκίον.
Του Γαβριήλ φθεγξαμένου σοι Παρθένε το χαίρε...

Απόλυσις.

Εν τω Μεγάλω Εσπερινώ.

Μετά τον Προοιμιακόν, το Μακάριος ανήρ. Εις δε το Κύριε εκέκραξα ιστώμεν στίχους
καὶ ψάλλομεν τα εξής Προσόμοια.

Ήχος β´. Ότε εκ του ξύλου.

3
Μνήμην συγκροτούμέν σοι λαμπράν, εν τη ανευρέσει των θείων, Μάρτυς λειψάνων
σου, Ανυσία πάνσεμνε, Οσιομάρτυς Χριστού, και πιστώς εκβοώμέν σοι·
Θεσσαλονικέων, ώφθης εγκαλλώπισμα, και θείον καύχημα· όθεν εκ σεισμού
βαρυτάτου, και πάσης απάλλαττε βλάβης, την Θεσσαλονίκην ταις πρεσβείαις σου.

Όλην ανατέθεικας σαυτήν, Μάρτυς εν αγάπη τελεία, τω σω νυμφίω Χριστώ, πλούτον

τον φθειρόμενον, και πάσαν σχέσιν φθαρτών, ολικώς απορρίψασα, και εγκρατείας,
σκεύος πολυτίμητον, ώφθης της χάριτος· ένθεν Ανυσία νομίμως, τον του μαρτυρίου
αγώνα, ήνυσας αισχύνασα τον δράκοντα.

Χρόνοις κεκρυμμένα υπό γην, πλείστοις τα σεπτά λείψανά σου, όντα και άγνωστα,
άρτι επεγνώσθησαν, φανερωθέντα ημίν, επινεύσει τη άνωθεν, Μάρτυς Ανυσία,
πάντας αγιάζοντα, τους προσιόντας πιστώς· όθεν εν τη τούτων ευρέσει,
Θεσσαλονικέων χορείαι, ύμνον σοι καινόν συμφώνως άδομεν.

Πλούτον τον προσόντα σοι σεμνή, νόμω πειθαρχούσα τω θείω, πένησι δέδωκας , και
κατηκολούθησας, Χριστού τοις ίχνεσι, και το τούτου ποτήριον, πέπωκας προθύμως,
δι’ αυτόν το αίμά σου, Μάρτυς εκχέασα· όθεν των λειψάνων σου γήθεν, την σορόν
ως άσυλον πλούτον, τη Θεσσαλονίκη εφανέρωσας.

Ότε κατετρώθης την πλευράν, Μάρτυς Ανυσία τω ξίφει, στερρώς αθλήσασα, τότε
ώφθης σύμμορφος, του σου νυμφίου Χριστού, και της δόξης συμμέτοχος, αξίως
εδείχθης· όθεν σου το λείψανον, ημίν κατέλιπες, χάριν ιαμάτων πηγάζον, τοις
ειλικρινώς προσιούσι, και τους σους αγώνας μακαρίζουσι.

Ώφθης αρετών υπογραμμός, άνθος παρθενίας ευώδες, και ευποιΐας λαμπάς, Ανυσία
πάνσεμνε, Οσιομάρτυς Χριστού, δια τούτο την θείαν σου, άθλησιν τιμώμεν, πίστει
παριστάμενοι, τη ση αγία σορώ· ήνπερ κεκρυμμένην χρονίως, ημίν εφανέρωσας άρτι,
εις χαράν πιστών και περιποίησιν.

Δόξα. Ήχος πλ. β´.

Των εντολών του Χριστού, ενστερνισμένη την πράξιν, της θείας αγάπης τους
καρπούς εγεώργησας, Ανυσία θεόφρον· και δι ἀσκητικῆς αγωγής, τω σω νυμφίω
ευαρεστήσασα, αθλητικώς αυτώ προσηνέχθης, καταβαλούσα τον εχθρόν. Όθεν την

4
των λειψάνων σου σορόν, ευλαβώς περικυκλούντες, εόρτιόν σοι αίνον άδομεν, εν τη
ταύτης ευρέσει, και πιστώς βοώμεν· Από πάσης προσβολής, εναντίας φύλαττε, την
σε τιμώσαν πόλιν, ειρήνην αιτουμένη ημίν, και θείον έλεος, Οσιομάρτυς ένδοξε.

Και νυν. Ο αυτός.

Τις μη μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε;...

Προφητείας Ησαΐου το Ανάγνωσμα. (μγ´ 9-14).

Τάδε λέγει Κύριος. Πάντα τα έθνη συνήχθησαν άμα, και συναχθήσονται άρχοντες εξ
αυτών. Τις αναγγελεί ταύτα εν αυτοίς; η τα εξ αρχής, τις ακουστά ποιήσει υμίν;
Αγαγέτωσαν τους μάρτυρας αυτών και δικαιωθήτωσαν, και ειπάτωσαν αληθή.
Γίνεσθέ μοι μάρτυρες, και εγώ μάρτυς Κύριος ο Θεός, και ο παις, ον εξελεξάμην· ίνα
γνώτε, και πιστεύσητε, και συνήτε, ότι εγώ ειμι. Έμπροσθέν μου ουκ εγένετο άλλος
Θεός, και μετ ἐμὲ ουκ έσται. Εγώ ειμι ο Θεός, και ουκ έστι πάρεξ εμού ο σώζων. Εγώ
ανήγγειλα και έσωσα, ωνείδισα, και ουκ ην εν υμίν αλλότριος. Υμείς εμοί μάρτυρες,
και εγώ Κύριος ο Θεός· ότι απ ἀρχῆς εγώ ειμι, και ουκ έστιν ο εκ των χειρών μου
εξαιρούμενος. Ποιήσω, και τις αποστρέψει αυτό; Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός, ο
λυτρούμενος ημάς, ο Άγιος Ισραήλ.

Παροιμιών το Ανάγνωσμα. (λα´ 10, 13-18, 20, 25).

Γυναίκα ανδρείαν τις ευρήσει; τιμιωτέρα δε εστι λίθων πολυτελών η τοιαύτη.

Μηρυομένη έρια και λίνον, εποίησεν εύχρηστον ταις χερσίν αυτής. Εγένετο ωσεί ναυς
εμπορευομένη μακρόθεν, συνάγει δε αύτη τον βίον. Και ανίσταται εκ νυκτών, και
έδωκε βρώματα τω οίκω, και έργα ταις θεραπαίναις. Θεωρήσασα γεώργιον επρίατο,
από δε καρπών χειρών αυτής, κατεφύτευσε κτήμα. Αναζωσαμένη ισχυρώς την οσφύν
αυτής, ήρεισε τους βραχίονας αυτής εις έργον. Εγεύσατο ότι καλόν εστί το
εργάζεσθαι, και ουκ αποσβέννυται όλην την νύκτα ο λύχνος αυτής. Χείρας δε αυτής
διήνοιξε πένητι, καρπόν δε εξέτεινε πτωχώ. Ισχύν και ευπρέπειαν ενεδύσατο, και
ευφράνθη εν ημέραις εσχάταις.

5
 Σοφίας Σολομώντος το Ανάγνωσμα. (γ´ 1-9).

Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού, και ου μη άψηται αυτών βάσανος. Έδοξαν εν οφθαλμοίς
αφρόνων τεθνάναι, και ελογίσθη κάκωσις η έξοδος αυτών, και η αφ’ ημώνν πορεία
σύντριμμα· οι δε εισιν εν ειρήνη. Και γαρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς
αυτών αθανασίας πλήρης. Και ολίγα παιδευθέντες, μεγάλα ευεργετηθήσονται· ότι ο
Θεός επείρασεν αυτούς, και εύρεν αυτούς αξίους εαυτού. Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω
εδοκίμασεν αυτούς, και ως ολοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αυτούς. Και εν καιρώ
επισκοπής αυτών αναλάμψουσι, και ως σπινθήρες εν καλάμη διαδραμούνται.
Κρινούσιν έθνη, και κρατήσουσι λαών, και βασιλεύσει αυτών Κύριος εις τους αιώνας.
Οι πεποιθότες επ αὐτόν, συνήσουσιν αλήθειαν, και οι πιστοί εν αγάπη προσμενούσιν
αυτώ· ότι χάρις και έλεος εν τοις οσίοις αυτού, και επισκοπή εν τοις εκλεκτοίς αυτού.

Εις την Λιτήν ψάλλομεν. Ήχος α’ .

Την παρθενικήν σου στολήν, οικείοις αίμασι πορφυρώσασα, λαμπαδηφόρος

εισελήλυθας, εις νυμφώνα τον ουράνιον, Οσιομάρτυς Ανυσία. Όθεν Θεσσαλονίκη η
πατρίς σου , καυχωμένη τη δόξη σου, την των λειψάνων σου σορόν, ως χρυσίον
πολύτιμον, και δώρον θείον πεπλούτηκεν· ων την εύρεσιν γεραίροντες, εν ετησίω
εορτή, πανδήμως βοώμέν σοι· Μη παύση πρεσβεύουσα, διδόναι ημίν ιλασμόν παρά
Χριστού και μέγα έλεος.

Ήχος β´.

Τη του Σωτήρος τετρωμένη αγάπη, των γεηρών υπερείδες την σχέσιν, ουρανίω
φρονήματι, Ανυσία καλλιπάρθενε, και τον ρέοντα πλούτον, ταις των πενήτων
εναπέθου χερσί, τον πλούτον της χάριτος, μυστικώς εισποιουμένη, και των
Μαρτύρων διακονήσασα ταις χρείαις, μαρτυρικόν απηνέγκω γέρας, γυναικείας
επιλαθομένη ασθενείας, διο τιμώντες τους άθλους σου, τοις τιμίοις λειψάνοις σου,
πίστει προσπίπτομεν.

Ήχος γ´.

Ώσπερ κρίνα του αγρού, κατά την θείαν ρήσιν, μετά πολυχρόνιον κατάκρυψιν, εκ
λαγόνων γης ανεφάνησαν, ημίν τα θεία σου λείψανα, Ανυσία πανεύφημε, και την

6
οσμήν της χάριτος παρέχοντα των μαρτυρικών σου αγώνων την δόξαν
υπεμφαίνουσι, και την θείαν ανταπόδοσιν· ηγιασμένα γαρ πέλουσιν , επιφοιτήσει του
Παρακλήτου, και αγιασμόν νέμουσι, ψυχής ομού και σώματος.

Ήχος δ´.

Απεριτρέπτω νοΐ, τον της αθλήσεως αγώνα ανύσασα, αθλητικών επάθλων επαξίως
ηξίωσαι, Ανυσία Οσιομάρτυς, τω γαρ νυμφίω σου Χριστώ, νικηφόρος παρέστηκας,
και τον καρπόν της θεώσεως, επιτηδείως ετρύγησας, ου της κοινωνίας και τα σα
μετασχόντα λείψανα, χάριν θείαν παρέχουσι, και παθών απολύτρωσιν, τοις πίστει
εορτάζουσι, την θείαν τούτων εύρεσιν.

Δόξα. Ο αυτός.

Τον σον νυμφίον Χριστόν, δι ἀσκήσεως δοξάσασα και αθλήσεως, διπλών βραβείων
παρ αὐτοῦ ηξίωσαι, Οσιομάρτυς Ανυσία καλλιπάρθενε, της ουρανίου γαρ παστάδος
κληρονόμος γέγονας, και Οσίων και Μαρτύρων συνόμιλος, ως παρθένος φρόνιμη· και
δια των σων λειψάνων παρέχεις ημίν, ιάματα ψυχής και σώματος, και πάσαν θείαν
όνησιν.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Εκ παντοίων κινδύνων...

Εις τον Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια. Ήχος πλ. α´. Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις Οσιομάρτυς Χριστού, Θεσσαλονίκης ενθεώτατον βλάστημα, αγνείας η

μυροθήκη, των αρετών η λαμπάς, ευποιΐας πλούτος και χρηστότητος, ηθών
καθαρότητος, ο λειμών ο μυρίπνοος, Οσίων δόξα, και Μαρτύρων αγλάϊσμα, και προς
Κύριον, ημών πρέσβυς ευπρόσδεκτος. Όθεν τη των λειψάνων σου, προσπίπτοντες
λάρνακι, από ψυχής σοι βοώμεν, ω Ανυσία θεόνυμφε, Χριστόν εκδυσώπει, ταις
ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Στιχ.: Υπομενών υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι...

Χαίροις η τον Σωτήρα Χριστόν, από νεότητος θερμώς αγαπήσασα, και τούτω βίω
αμέμπτω, ακολουθούσα σεμνή, δεομένων ώφθης επικούρησις· πτωχοίς γαρ

7
επήρκεσας, εν πλούσια χρηστότητι, και τοις Αγίοις, εν ειρκταίς διηκόνησας, ων την
άθλησιν, στερροψύχως εζήλωσας. Όθεν την των λειψάνων σου, γεραίροντες εύρεσιν,
Οσιομάρτυς Κυρίου, από ψυχής εκβοώμέν σοι, Χριστόν εκδυσώπει, ταις ψυχαίς ημών
δοθήναι, το μέγα έλεος.

Στιχ.: Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου...

Χαίροις Οσιομάρτυς Χριστού, η γυναικείαν παριδούσα ασθένειαν, και γνώμη
απεριτρέπτω, προς ανδρικούς αληθώς, πόνους και αγώνας προσχωρήσασα· εντεύθεν
διέπρεψας, εν ασκήσει το πρότερον, και εν αθλήσει, θριαμβεύσασα ύστερον, τον
αντίπαλον, τον Χριστόν ωμολόγησας. Όθεν τη των λειψάνων σου, σορώ
παριστάμενοι, απεκδεχόμεθα Μάρτυς, την σην ταχείαν βοήθειαν, σεμνή Ανυσία, ην
απαύστως ημίν δίδου, τοις ευφημούσί σε.

Δόξα. Ήχος πλ. δ’ .

Δεύτε άπαντα Θεσσαλονικέων τα συστήματα, τοις τιμίοις λειψάνοις προσπέσομεν,

Ανυσίας της Οσιομάρτυρος · Μαρτύρων γαρ τα λείψανα, πεπληρωμένα εισί χάριτος,
τη επισκιάσει του Αγίου Πνεύματος, υπέρ Χριστού γαρ αθλήσαντες, μυρίων αγαθών
ημίν πρόξενοι ώφθησαν· και ευλαβώς βοήσωμεν, Δέσποτα Κύριε, ταις της σης
Μάρτυρος πρεσβείαις, δίδου τω λαώ σου, των οικτιρμών σου τας δωρεάς ως μόνος
φιλάνθρωπος.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Δέσποινα πρόσδεξαι. . .

Νυν απολύεις, το Τρισάγιον.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α´. Τον συνάναρχον Λόγον.

Αρετών ταις ακτίσι τον νουν λαμπρύνασα , των αιμάτων τοις ρείθροις την της αγνείας
στολήν, επορφύρωσας σεμνή λαμπρώς αθλήσασα, Οσιομάρτυς του Χριστού, Ανυσία
θαυμαστή· διο σε Θεσσαλονίκη, χρεωστικώς μακαρίζει, σεμνυνομένη τη αθλήσει σου.

Έτερον όμοιον, εις την εύρεσιν των τιμίων λειψάνων.

8
Υπό γην κεκρυμμένα πολλοίς εν έτεσι, τα σα λείψανα Μάρτυς τα χαριτόβρυτα,
εφανέρωσας ημίν ως πλούτον ένθεον· οις προερχόμενοι πιστώς, εκβοώμεν εν χαρά·
χαίρε σεμνή Ανυσία, Οσιομάρτυς Κυρίου, Θεσσαλονίκης θείον βλάστημα.

Δόξα. Αλλο. Ήχος α´. Της ερήμου πολίτης.

Υπό γην κεκρυμμένα τα σα πάντιμα λείψανα, ως εαρινά ημίν κρίνα Ανυσία εφάνησαν·
διο Θεσσαλονίκη εν ωδαίς, γεραίρουσα την εύρεσιν αυτών, ως κλεινήν Οσιομάρτυρα
του Χριστού, τιμά σε ανακράζουσα· Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν· δόξα τω σε
στεφανώσαντι· δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.

Θεοτοκίον.
Του Γαβριήλ φθεγξαμένου σοι Παρθένε το χαίρε...

Απόλυσις.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ.

Μετά την α’ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ήχος α´. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Αθλήσασα στερρώς, δι ἀγάπην Κυρίου, εδέξω παρ αὐτοῦ, αφθαρσίας το στέφος, διο
σε μακαρίζομεν, Ανυσία θεόνυμφε , και προσπίπτοντες, τη των λειψάνων σου θήκη,
εκβοώμέν σοι· Δια παντός εκδυσώπει, υπέρ των τιμώντων σε.

9
 Θεοτοκίον.

Ασπόρως τον Χριστόν, απεκύησας Κόρη, και έμεινας ως ης, προ του τόκου παρθένος·
διο τα μεγαλεία σου, Θεοτόκε δοξάζομεν, και βοώμεν σοι· ρύσαι ημάς της μανίας,
του αλάστορος, τη ση θερμή προστασία, Παρθένε Πανάμωμε.

Μετά την β’ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ήχος δ´. Κατεπλάγη Ιωσήφ.

Αρεταίς ασκητικαίς, και ευποιΐαις ιεραίς, και χρηστότητι πολλή, την σην ανύουσα
ζωήν, υπέρ Χριστού το σον έχεας Μάρτυς αίμα· όθεν το σεπτόν, σώμά σου
πάνσεμνε, χείρες ευσεβείς, σεμνώς εκήδευσαν, ο νυν ευρόντες υπό γην πέλον
άγνωστον, λαμπροφανώς εορτάζομεν, ω Ανυσία, ανευφημούντες, της πολιτείας σου
τα σκάμματα.
Θεοτοκίον.

Τον Δεσπότην του παντός, ανακαινίζοντα ημάς, δια πλήθος οικτιρμών, προήγαγες
μετά σαρκός, αναλλοιώτως Παρθένε και ασυγχύτως, όθεν την φρικτήν, κυοφορίαν
σου, μέλπομεν αεί, και εκβοώμέν σοι· χαίρε βροτών σωτηρία και στήριγμα, και ημίν
αψευδές καταφύγιον, χαίρε η πάσιν αιτούσα, την των πταισμάτων συγχώρησιν.

Μετά τον Πολυέλεον, Κάθισμα. Ήχος πλ. α´. Τον συνάναρχον Λόγον.

Των σεπτών σου λειψάνων την θείαν εύρεσιν, Οσιομάρτυς Κυρίου και καλλιπάρθενε,
εορτάζοντες φαιδρώς ανευφημούμέν σε, ότι ηυδόκησας ημίν, κεκρυμμένα υπό γην,
αρτίως φανερωθήναι, εις δόξαν του σου Νυμφίου, του Ανυσία σε δοξάσαντος.

Θεοτοκίον.
Απορρήτως Παρθένε δι’ αγαθότητα, τον Θεόν των απάντων και Βασιλέα Χριστόν,
μετά σώματος ημίν κυοφορήσασα, εκ της κατάρας του Αδάμ, ηλευθέρωσας ημάς· διο
σε υμνολογούμεν, ως σωτηρίας αιτίαν, και αιωνίου ζωής πρόξενον.

Το α’ Αντίφωνον του δ’ ήχου.

Προκείμενον: Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι...

Στιχ.: Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου...

10
 Ευαγγέλιον των δέκα Παρθένων.
(Ζήτει αυτό τω ιζ’ Σαββάτῳ του Ματθαίου).
Ο Ν´.
Δόξα: Ταις της Αθληφόρου...
Και νυν: Ταις της Θεοτόκου...
Ιδιόμελον. Ήχος πλ. β. Στιχ.: Ελεήμων, Ελέησόν με ο Θεός...
Ασκητικώς Χριστώ ευαρεστήσασα, αθλητικώ τέλει αυτώ προσηνέχθης, ως θύμα
άμωμον, και προσφορά λογική, Οσιομάρτυς Ανυσία, και την μαρτυρικήν σου χάριν,
τα σα λείψανα δηλούντα, πρόκεινται πάσιν εις προσκύνησιν, αγιάζοντα τους πίστει
απτομένους. Αλλά πρέσβευε δεόμεθα, τω σω νυμφίω Χριστώ, σώζεσθαι τους σε
μακαρίζοντας.
Ο Ιερεύς: Σώσον ο Θεός τον λαόν σου...

Είτα οι Κανόνες, της Θεοτόκου, και της Αγίας ου η ακροστιχίς: Ανυσίας την χάριν
γεραίρω. Γερασίμου.

Ωδή α´. Ήχος β´. Εν βυθώ κατέστρωσε πότε.

Ανωτέραν έχουσα ζωήν, πόθω του νυμφίου σου, των γεηρών ως φθαρτών
κατεφρόνησας, και φωτί του Πνεύματος, κατηγλάϊσαι, Ανυσία πανθαύμαστε. Όθεν
λάμπρυνόν με, άδοντά σοι ύμνον επινίκιον.

Νεκρωθείσα πάσι τοις εν γη, την ζωήν την ένθεον, την εν Χριστώ κεκρυμμένην
εβίωσας, προσευχαίς σχολάζουσα, και εν πράξεσιν, οικτιρμών και χρηστότητος·
όθεν Ανυσία, προς μαρτυρικήν ήχθης λαμπρότητα.
Υπελθούσα σθένει θεϊκώ, πόνους της αθλήσεως, των υπέρ φύσιν επάθλων ηξίωσαι,
και ως πλούτον άσυλον, τα σα πάντιμα, εφανέρωσας λείψανα, Μάρτυς Ανυσία, τοις
ειλικρινώς σε μακαρίζουσι.

Θεοτοκίον,

Σαρκωθείς ατρέπτως εκ των σων, αιμάτων δι ἔλεος, ο Υπερούσιος Λόγος και Κύριος,
Κόρη Απειρόγαμε, νύμφην άμωμον, Ανυσίαν την Μάρτυρα, εαυτώ Παρθένε, ο
ζωήν πηγάζων επηγάγετο.

11
 Ωδή γ´. Εξήνθησεν η έρημος.

Ιθύνασα προς Κύριον, πάσαν σου την έφεσιν, ζωήν οσίαν έσχηκας, Ανυσία και τοις
σοις αιμασιν, αγνείας σου το ένδυμα εφοίνιξας.

Ασκήσει διαλάμπουσα, εναρέτων πράξεων, το μαρτυρίου στάδιον, Ανυσία στερρώς

διήνυσας, και της πλάνης το φρύαγμα κατήσχυνας.

Σορόν την των λειψάνων σου, πίστει προσπτυσσόμεθα, α ημίν εφανέρωσας,

κεκρυμμένα υπό γην πρότερον, Ανυσία υμνούντες τους αγώνάς σου.

Θεοτοκίον.

Την μόνην παρθενεύουσαν, μετά τόκον Δέσποιναν, ως τον Θεόν κυήσασαν, Θεοτόκε
δοξολογούμέν σε, οία δόξαν ημών και καταφύγιον.

Κάθισμα. Ήχος πλ. δ’ . Την Σοφίαν και Λόγον.

Εν ασκήσει διέλαμψας αρετών, εν αθλήσει εδόξασας τον Χριστόν, και ώφθης

αμφιδέξιος, αμφοτέρωθεν πάνσεμνε, του θήλεος το χαύνον, τη πίστει νευρώσασα,
και του εχθρού το κράτος, εις χουν ταπεινώσασα. Όθεν την σορόν σου, των τιμίων
λειψάνων, κυκλούντες λαμβάνομεν, εξ αυτής τα ιάματα, Ανυσία πανεύφημε.
Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι
πόθω, την αγίαν μνήμην σου.
Θεοτοκίον.
Τον Θεόν των απάντων και Ποιητήν, σαρκωθέντα βουλήσει δίχα τροπής, εκ σου
Παναμώμητε, απορρήτως γεγέννηκας, και μετά τόκον πάλιν, Παρθένος μεμένηκας,
και της φθοράς τον άνθρωπον, ερρύσω τω τόκω σου. Όθεν ως πηγήν σε, αφθαρσίας
υμνούμεν, και πύλην σωτήριον, και ουράνιον κλίμακα, Θεοτόκε βοώντές σοι·
Πρέσβευε τω σω Υιώ και Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις
προσκυνούσιν εν πίστει, την δόξαν σου Άχραντε.

Ωδή δ’ . Ελήλυθας, εκ Παρθένου.

Ηγώνισαι, εν ασκήσει Οσία το πρότερον, και πτωχοίς επήρκεσας, φιλελεήμονι γνώμη
σου · όθεν σε ανήγαγεν, ο μόνος Κύριος, προς μαρτυρικήν τελειότητα.

12
Νεκρώσασα, της σαρκός Ανυσία παν φρόνημα, την ζωήν την ένθεον, έσχες εν σοι
διαλάμπουσαν, και θανατωθείσα, δια Κύριον, προς ζωήν αγήρω ανέδραμες.

Χαρίσματα, ιαμάτων η θήκη σου βλύζουσα, άρτι πεφανέρωται, Οσιομάρτυς

πανεύφημε , ης την θείαν εύρεσιν, πανηγυρίζοντες, ύμνον σοι εόρτιον άδομεν.

Θεοτοκίον.
Απείρανδρε, Θεοτόκε Παρθένε Πανύμνητε, την ψυχήν μου λύτρωσαι, μεθοδειών του
αλάστορος, και τον νουν μου λάμπρυνον, φωτί της χάριτος, ίνα σεσωσμένος δοξάζω
σε.
Ωδή ε´. Μεσίτης Θεού.

Ρημάτων των σων, Ανυσία Μάρτυς ως ακήκοεν, εχθρός ο πολέμιος, λόγχη σου το
σώμα διεκέντησε, δι ἧς έτρωσας πάσαν, την δύναμιν του δράκοντος.

Ιδών ο εχθρός, της ψυχής σου Μάρτυς την στερρότητα , οία περ μαινόμενος, πότμω
σε βιαίω καθυπέβαλεν, Ανυσία λογχεύσας, το απαλόν σαρκίον σου.

Νυμφώνι ζωής, της αλήκτου χαίρουσα ανέδραμες, Ανυσία πάνσεμνε , και

Θεσσαλονίκη τη πατρίδι σου, το σον Άγιον σκήνος, ως θησαυρόν κατέλιπες.
Θεοτοκίον.
Γαλήνην ψυχής, και νοός ειρήνην Κόρη δίδου μοι, ως αν τοις θελήμασι, του Υιού και
Κτίστου σου πορεύσωμαι, και ζωής της αλήκτου, μετά το τέλος τύχοιμι.

Ωδή ς´. Εν αβύσσω πταισμάτων.

Εορτήν ιεράν συγκροτούμέν σοι, επί τη ευρέσει των θείων λειψάνων σου, και τον
Χριστόν δοξάζομεν, Ανυσία τον σε μεγαλύναντα.

Ραντισμώ των αιμάτων σου πάνσεμνε, την της παρθενίας σου στολήν εφοίνιξας, και
τω Χριστώ παρέστηκας, Ανυσία ως Μάρτυς αήττητος.

Ανδρικώς τη βουλή του αλάστορος, αντικαταστάσα το σώμά σου τέτρωσαι, τη λόγχη

καλλιπάρθενε, και Χριστώ νικηφόρος ανέδραμες.

13
 Θεοτοκίον.

Ιησούν τον Σωτήρα και Κύριον, και Δημιουργόν των όλων κυήσασα, Ευλογημένη
Δέσποινα, τη αυτού με καταύγασαν χάριτι.

Κοντάκιον. Ήχος δ’ . Επεφάνης σήμερον.

Των σεπτών λειψάνων σου εν τη ευρέσει, εορτήν συστήσασα, Θεσσαλονίκη ιεράν,

ανευφημεί τους αγώνάς σου, Οσιομάρτυς Ανυσία ένδοξε.

Ο Οίκος.
Φερωνύμως τον δρόμον ανύσασα, ευσεβείσς ανδρείω φρονήματι, υπερέβης τους
όρους της φύσεως, ως τρωθείσα τω πόθω του Κτίσαντος, Παρθενομάρτυς του
Χριστού, Θεσσαλονίκης ιερώτατον βλάστημα, τον γαρ προσόντα σοι πλούτον καλώς
διανείμασα, μυστικώς τω Σωτήρι νενύμφευσαι, υπέρ ου και το αίμά σου προθύμως
κέχυκας· και νυν ευφροσύνης πολλής ημάς έπλησας, φανερώσασα ημίν τα θεία σου
λείψανα, τα υπό γην χρόνοις πολλοίς κεκρυμμένα, και άγνωστα πάσι τελούντα, ως
γαρ κρίνα εαρινά τη ση πόλει ταύτα εφάνησαν, ων τη ευρέσει εορτήν συγκροτούσα
ιεράν, ανευφημει τους αγώνάς σου, Οσιομάρτυς Ανυσία ένδοξε.

Συναξάριον.

Τη κγ’ του αυτού μηνός, εορτάζομεν , την εύρεσιν των τιμίων λειψάνων της Αγίας
ενδόξου Οσιομάρτυρος Ανυσίας της εν Θεσσαλονίκη.
Στιχ.:
Εκ γης τα σα λείψανα Μάρτυς φανέντα,
Πάσι την ουράνιον φαίνουσι χάριν.
Αμφί τετάρτην Ανυσίης φαάνθη οστέα γήθεν.

Αύτη ην εκ πόλεως Θεσσαλονίκης, εν τοις χρόνοις Μαξιμιανού, θυγάτηρ ευσεβών

και σφόδρα πλουσίων γονέων· ων τελευτησάντων, αφιέρωσεν εαυτήν τη Χριστώ,
διανείμασα τοις πάσχουσι και ενδεέσι την προσούσαν ουσίαν, και προσευχαίς και
νηστείαις σχολάζουσα. Ημέραν τινά απερχομένη τω ναώ, συνήντησε στρατιώτη τινί,
τοις ειδώλοις λατρεύοντι, παρ οὗ βιασθείσα αρνηθήναι τον Σωτήρα Χριστόν, και μη

14
πεισθείσα, αλλ' ομολογήσασα το άγιον αυτού όνομα, λόγχη διαπαρείσα το σώμα,
τετέλεκε τον αγώνα.
Το δε τίμιον αυτής σώμα έκειτο υπό γην, χρόνοις πολλοίς τεθαμμένον και άγνωστον
τελούν· τη δε δ τοῦ μηνός Ιουλίου, του σωτηρίου έτους 1980, διανοιγομένης οδού
δι’ εκσκαφέων, νεύσει θεία, ανεκαλύφθη ο τάφος αυτής, παρά πάσαν ελπίδα, ένθα τα
σεπτά οστά αυτής, άτινα ευλαβώς ανακομισθέντα κατετέθησαν εν τω ναώ του
Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου. Τούτου ουν την μνείαν εορτάζοντες, άγομεν ετήσιον
εορτήν, δοξάζοντες τον θαυμαστόν εν Αγίοις Κύριον, και υμνούντες την αυτού
Οσιομάρτυρα Ανυσίαν. Κέκριται δε ίνα η εορτή αύτη τελείται τη κγ του μηνός
Οκτωβρίου. Εγένετο η εύρεσις αύτη, αρχιερατεύοντος εν τη Αποστολική των
Θεσσαλονικέων Εκκλησία του μακαριστού Μητροπολίτου κυρού Παντελεήμονος του
Β , τουπίκλην Χρυσοφάκη.

Τη αυτή ημέρα, Μνήμη του Αγίου ιερομάρτυρος και Αποστόλου Ιακώβου του
Αδελφοθέου.
Στίχοι:
Κληθείς αδελφός του Κατακρίτου
ξύλω Θνήσκεις δι' αυτόν, παμμάκαρ,
κρουσθείς ξύλω.

Ούτος ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, πρώτος Επίσκοπος εν Ιεροσολύμοις εγένετο,

παρ’ αυτού του Κυρίου χειροτονηθείς, και πρώτος την θείαν Λειτουργίαν έγραψε και
εξέθετο, παρ αὐτοῦ του Χριστού ταύτην διδαχθείς· ην τινα Λειτουργίαν ύστερον
συντομωτέραν εποίησεν ο μέγας Βασίλειος και μετ αὐτὸν ο θείος Χρυσόστομος, δια
την των ανθρώπων ασθένειαν. Ποιμαίνων δε την εν Ιεροσολύμοις Εκκλησίαν και
πολλούς διδάσκων εκ των Ιουδαίων και Ελλήνων και επιστρέφων αυτούς επί τον
Κύριον, εις οργήν εκίνησε τους Ιουδαίους. Κρατήσαντες ουν αυτόν, έρριψαν από του
άκρου του Ιερού, και απέκτειναν.
Περί δε του λέγεσθαι Αδελφόθεος, φέρεται τοιούτος λόγος εκ παραδόσεως. Του
μνήστορος Ιωσήφ, μερίζοντος την γην αυτού τοις εκ της προτέρας γυναικός παισί
και βουλομένου μερίδα ποιήσασθαι και τω εκ της αγίας Παρθένου Υιώ και Θεώ, οι μεν
άλλοι ου κατεδέξαντο· ο δε Ιάκωβος, λαβών αυτόν εις την μερίδα συγκληρονόμον,
εκλήθη ου μόνον Αδελφόθεος, αλλά και Δίκαιος.

15
Τη αυτή ημέρα, Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Ιγνατίου, Πατριάρχου
Κωνσταντινουπόλεως.
Στίχοι:
Εύρες μεταστάς την παλαιάν αξίαν, Ιγνάτιε Πρόδρομε Ρωμης της Νέας. Ο εν αγίοις
Πατήρ ημών Ιγνάτιος, υιός μεν γέγονε Μιχαήλ βασιλέως και Προκοπίας της
βασιλίσσης, αδελφός δε Θεοφίλου και έγγονος Νικηφόρου του βασιλέως.
Ευνούχος δε γενόμενος, είτα και Μοναχός αποκαρείς και Ηγούμενος της του
Αρχαγγέλου Μονής, του τότε μεν επικαλουμένου Ανατέλλοντος, νυν δε Σατύρου,
προεχειρίσθη έπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και εκράτησεν έτη ένδεκα και
μήνας πέντε· και μετά ταύτα εξεβλήθη υπό Μιχαήλ βασιλέως, αντ αὐτοῦ Πατριάρχην
προβαλλομένου Φώτιον τον πρωτοσπαθάριον και πρωτασηκρίτην, γενόμενον
πρότερον Μοναχόν. Είτα εξεβλήθη και αυτός υπό Βασιλείου βασιλέως, και
αποκατέστη πάλιν Ιγνάτιος· και εκράτησεν έτη δέκα· και πάλιν εξεβλήθη· και εγένετο
Στέφανος ο εν Αγίοις. Ο δε άγιος Ιγνάτιος, απελθών εν τη Σατύρου Μονή, εν ειρήνη
ανεπαύσατο.

Τη αυτή ημέρα, Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Μακαρίου του Ρωμαίου.
Στίχοι:
Έρημον ηγάπησας οικείν παμμάκαρ, Θεώ ομιλείν καταμόνας τω μόνω.
Τρεις τινες ηγιασμένοι γέροντες, Σέργιος και Υγίνος και Θεόφιλος, εκ της Μονής του
Αγίου Ασκληπιού, του εν τη Μεσοποταμία της Συρίας, ομονοήσαντες επ’ αγαθώ ποτε
λογισμώ, σκοπόν έσχον άχρι τέλους την περίγειον ταύτην διελθείν· και της πορείας
αρξάμενοι, αλλεπάλληλα εύρισκον δεινά, πη μεν εξ ανθρώπων, πη δε εκ θηρίων·
θλιβόμενοι, κακουχούμενοι και αυτής έστιν ότε της εκ των αγρίων βοτανών τροφής
υστερούμενοι. Τέως οδόν ημερών ουκ ολίγων διαβιβάσαντες, κατέλαβον τόπον τινά,
πορείαν ανθρώπου μηνύοντα· δι ἧς και ωδηγήθησαν εις σπήλαιον απελθείν,
φαινόμενον εγκάτοικον έχειν άνθρωπον, δια το κεκοσμημένον ευρεθήναι· ω
εισελθόντες, προσεκαρτέρουν ιδείν τον τούτου οικήτορα. Μετά μικρόν δε, ευωδίας
τινός αισθόμενοι, είδον ομοίωμα ανδρός εστολισμένον ταις οικείαις θριξίν. Ούτος δε
ην ο όσιος του Θεού Μακάριος ο Ρωμαίος.
Ερχόμενος δε ούτος επί το σπήλαιον, ήσθετο μακρόθεν αυτών· και ρίψας εαυτόν ο
γέρων χαμαί, προσηύξατο· και κράξας φωνή μεγάλη, λέγει· Ει από Θεού έστε,
εμφανίσθητέ μοι· ει δε από του δαίμονος, απόστητε απ ἐμοῦ του αμαρτωλού και
ταπεινού. Εκείνοι δε απεκρίναντο· Ευλόγησον ημάς, δούλε του Θεού· χριστιανοί
εσμέν και τω διαβόλω απεταξάμεθα. Τότε ο γέρων αναστάς, έρχεται προς αυτούς· και

16
διαχωρίσας τας τρίχας από της όψεως αυτού, ευλόγησεν αυτούς. Ήσαν δε αι τρίχες
αυτού λευκαί ωσεί χιών, το δε σώμα αυτού ως δέρμα χελώνης· εκ δε του πολλού
γήρως, κεχαλασμέναι ήσαν αι οφρύες αυτού επάνω των οφθαλμών αυτού· και οι
όνυχες των χειρών και των ποδών αυτού πλείον είχον της σπιθαμής· αι δε τρίχες του
πώγωνος αυτού, μέχρι των ποδών αυτού.
Ήρξατο ουν ερωτάν αυτούς και λέγειν· Πόθεν εστέ, τεκνία μου; και δια τι εληλύθατε
ενταύθα; Οι δε είπον αυτώ πάντα τον σκοπόν αυτών. Απεκρίθη δε εκείνος· Τεκνία
μου, ουκ έστιν εν γεννητοίς τις δυνάμενος κατανοήσαι την δύναμιν του Θεού. Εγώ
γαρ ο ανάξιος εσπούδασα τούτο ποιήσαι, και δια νυκτός εφάνη μοι τις, λέγων· Μη
θελήσης πειράσαι τον πλάσαντά σε. Ου δύνασαι γαρ πλέον διελθείν του τόπου
τούτου. Ταύτα ακούσαντες εκείνοι, εφοβήθησαν φόβον μέγαν. Και ην λοιπόν προς
εσπέραν, και λέγει αυτοίς· Τεκνία μου, υποχωρήσατε μικρόν· έχω γαρ δύο παιδία
ενταύθα, προς εσπέραν ερχόμενα· μήπως ξενισθέντα εν υμίν, αδικήσωσιν υμάς. Και
ιδού δύο λέοντες, ελθόντες εκ της ερήμου δρομαίοι, έπεσον εις τους πόδας αυτού
ωρυόμενοι· εκείνοι δε πάλιν από του φόβου έπεσον χαμαί. Ο δε γέρων, επιθείς τας
χείρας τοις θηρίοις, λέγει προς αυτά· Τεκνία μου, εκ της γης των ανθρώπων
εληλύθασί τινες προς με, αλλά μηδέν αυτούς βλάψητε. Και ευθύς στραφείς προς τους
Μοναχούς, λέγει· Δεύτε ποιήσωμεν, αδελφοί, εσπερινόν ύμνον. Και ως ανέστησαν
ούτοι περιδεείς, δραμόντες οι λέοντες, περιέλειχον τους πόδας αυτών.
Τη δε εξής λέγουσι τω Αγίω· Ειπέ ημίν, τίμιε Πάτερ, πως ενταύθα ελήλυθας; Ο δε
αποκριθείς, είπεν· Εγώ υιός εγενόμην Ιωάννου τινός Ρωμαίου Συγκλητικού, και
εμνηστεύσαντό μοι οι γονείς γυναίκα, εμού μη βουλομένου, και εγένοντο οι γάμοι·
και ότε ημάς εγκλείειν έμελλον εις τον κοιτώνα, του λαού παίζοντος και οχλούντος ου
μικρώς, εξήλθον μόνος εγώ σιωπηλώς και εκρύβην εν οικήματι γυναικός χήρας εφ
ἡμέρας επτά, θρηνούντων εκείνων και ζητούντων με. Μετά δε ταύτα, μέσης νυκτός
αναστάς, ήλθον παρά την οδόν· και ευρών τινα γηραιόν, είπον προς αυτόν· Που
πορεύη, Πάτερ; Ο δε αποκριθείς είπέ μοι· Όπου αυτός έχεις τον νουν σου, εκεί
πορεύομαι. Και ηκολούθησα αυτώ· και δια τριών ετών ήλθον ενθάδε συν αυτώ. Προ
τινων ουν ημερών της προς τα ενταύθα αφίξεώς μου, κοιμωμένων ημών, άμα τω
διυπνισθήναί με, απήλθεν εξ οφθαλμών μου και ηρξάμην κλαίειν και λυπείσθαι. Ο δε
ευθέως εφάνη μοι, λέγων· Εγώ ειμι Ραφαήλ ο Αρχάγγελος· μη ουν δειλιάσης, αλλά
δος δόξαν τω Θεώ· ήδη γαρ διήλθες τα σκοτεινά και ελήλυθας εις το φως· και ταύτα
ειπών, ήρθη εξ οφθαλμών μου. Εγώ δε ευθέως ηρξάμην οδεύειν και μετά πέντε
ημέρας ήλθον ενθάδε και εύρον εν τω σπηλαίω τούτω λέαιναν νεκράν και τα δύο
λεοντάρια επ αὐτῇ κλαίοντα και κοπτόμενα, μη ευρίσκοντα θηλάσαι· και λαβών,

17
έθρεψα αυτά εκ των ακροδρύων, ως γνήσιά μου τέκνα· την δε λέαιναν ορύξας,
κατέχωσα υπό την γην.
Και μετά το ποιήσαί με χρόνους δύο, εξελθών ώραν εβδόμην, εκάθησα μετά των
σκυμνίων τούτων και ιδού σουδάριον εν τη γη είδον κείμενον, ψιλώτατον πάνυ και
αέριον και εξέστην εν τη διανοία μου και είπον· Πόθεν εστί τούτο; Τη δε εξής
ευρίσκω πάλιν πέδιλα σηρικά, και επ ἀμφοτέροις εκπλαγείς και περιβλεψάμενος,
είδον γυναίκα καθεζομένην επάνω πέτρας, και ιματισμώ χρυσέω και πολυτελεί
κεκοσμημένην και ευειδή ούσαν, και λέγω αυτή· Πόθεν παραγέγονας; και τι εστί το
διαβολικόν τούτο σχήμα; Η δε έκλαιε πικρώς, λέγουσα. Εγώ η ταλαίπωρος θυγάτηρ
ειμί Ρωμαίου τινός Συγκλητικού και ηνάγκασάν με οι γονείς μου γάμω συζευχθήναι,
εμού μη βουλομένης· και εκφυγούσα από του συνδέσμου, τούτων μηδενός
επιγινώσκοντος την φυγήν, πλανώμαι εν όρεσι και σπηλαίοις. Αλλά και νυν εν τοις
ερήμοις τόποις πάρειμι, μη γινώσκουσα, που απέρχομαι. Μη ουν βδελύξη με την
δούλην σου, ότι καγώ ουκ ήδειν. Είπον δε προς αυτήν. Που βούλει απελθείν; επειδή
καγώ ουκ εώ σε ώδε είναι μετ ἐμοῦ. Η δε είπεν· Εν τη ερήμω ταύτη ήλθον
κατοικήσαι. Και λαβών αυτήν, εν τω σπηλαίω ήγαγον και δέδωκα αυτή φαγείν εκ των
ακροδρύων ων ήσθιον, και τα δάκρυα αυτής κρουνηδόν έρρεον, καμού η ψυχή
σύντρομος γέγονεν.
Οπηνίκα δε η εσπέρα κατέλαβε και την εσπερινήν τελέσας ευχήν, ανεκλίθην εις την
γῆν ὀλίγον ησυχάσαι, ήρξατό με ταράσσειν ο Σατανάς· και ο μηδέποτε επιθυμήσας
τινός αμαρτίας σαρκικής, ηράσθην της γυναικός και ηβουλήθην συγγενέσθαι αυτή·
και ιδού άφνω αφανής εγένετο απ ἐμοῦ. Γνους δε, ότι ήμαρτον ενώπιον του Θεού,
είπον· Ήμαρτον ενώπιόν σου, Κύριε, ελέησόν με· και τελείως εις εμαυτόν ελθών,
εύρον την αμαρτίαν μου, ότι πολλή ην σφόδρα· και γαρ ουδέ τα λεοντάρια ταύτα,
ήρχοντο προς με επί ημέρας δέκα, καθώς πρώην εποίουν.
Εσκόπησα ουν μετανάστης γενέσθαι, μήπως πάλιν πλανηθώ και απορριφώ από
προσώπου Κυρίου· και αναστάς, εξήλθον του σπηλαίου τούτου· και περιπατήσαντός
μου οδόν ημερών δύο, επέστη μοι Άγγελος Κυρίου λέγων· Πού πορεύη, Μακάριε; και
είπον αυτώ· Από προσώπου των αμαρτιών μου αποδιδράσκω. Και είπέ μοι ο Άγγελος·
Ένα πειρασμόν βαστάσαι ουκ ηδυνήθης; Αποστράφηθι εις το κελλίον σου. Και είπον
αυτώ· Τις ει Κύριε; Και είπεν· Εγώ ειμι Ραφαήλ, ο οδηγήσας σε εν τη οδώ· και ταύτα
ειπών, εφανής εγένετο απ εμού.
Εγώ δε υποστρέψας εν τω κελλίω τούτω έκλινα γόνυ προς Κύριον, τεσσαράκοντα
νυχθήμερα νήστις τελέσας· και αναστάς, είδον το σπήλαιον τούτο, έχον φώτα εις τας
τέσσαρας γωνίας, και άνδρα ημφιεσμένον πορφύραν και στέφανον χρυσούν επί την

18
κεφαλήν αυτού εκ λίθων πολυτίμων, και έψαλλεν ωδήν παράδοξον, και η φωνή
αυτού, ως όχλου πολλού ψάλλοντος· και οπηνίκα την ωδήν επλήρωσεν, ευωδία
γέγονε φοβερά· και ευθέως αφανής μοι εγένετο ο φανείς. Ανερχομένου δε αυτού εις
τον ουρανόν, εγένοντο αστραπαί και βρονταί και σεισμοί. Καγώ εκπλαγείς, άφωνος
εγενόμην, τεκνία μου, επί ημέρας εβδομήκοντα· Ήμην δε τότε τεσσαράκοντα οκτώ
χρόνων.
Ιδού ταύτα ηκούσατε, αδελφοί. Εάν δύνησθε υπομείναι, μείνατε προς ημάς· ειδ οὔ,
ο Κύριος ημάς οδηγήσει. Και απέλυσεν, ειπών· Σώζεσθε εν ειρήνη, πνευματικά τέκνα,
ὑπὲρ εμού ευχόμενοι. Και διέσωσαν αυτούς οι λέοντες ημέρας τρεις· οι και
καταφιλήσαντες τα ίχνη των ποδών αυτών, υπέστρεψαν προς τον γέροντα. Οι δε
Μοναχοί, οδεύσαντες προς την οικουμένην ημέρας τινάς και ποταμόν καταλαβόντες
και μικρόν αφυπνώσαντες, ηρπάγησαν υπό θείων Αγγέλων και απετέθησαν εν
Ιερουσαλήμ. Έξυπνοι δε γενόμενοι και κατανοήσαντες, οποίον και πόσον διάστημα
ως εν ονείρω διήλθον, εδόξαζον τον Θεόν. Και προσευξάμενοι εν συντόμω και
προσκυνήσαντες άπαντας τους αγίους τόπους, υπέστρεψαν εις την μονήν αυτών,
εκδιηγούμενοι προς τοις άλλοις οις έπαθον και είδον και τα κατά τον άγιον Μακάριον.

Τη αυτή ημέρα, ο Όσιος πατήρ ημών Νικηφόρος ο ιδρυτής την εν Χαρσιανώ Μονής
εν ειρήνη τελειούται.
Στίχοι:
Μονήν εγείρας ιεράν Νικηφόρος, έσπευδεν είναι και βίον Νικηφόρος.

Τη αυτή ημέρα, Όσιος Πετρώνιος εν ειρήνη τελειούνται.

Στίχοι:
Πέτρα σκεπασθείς Μωϋσής Θεόν βλέπει, Και Πετρώνιος, εις άϋλον στας πέτραν.

Τη αυτή ημέρα, οι Άγιοι δύο Παίδες εις πυρ κατά γης στρωθέν, τρέχειν
αναγκασθέντες, τελειούνται.
Στίχοι:
Δυσί δρομεύσι παιδίοις δος τα στέφη, ολύμπια δραμούσι του πυρός, Λόγε.

Τη αυτή ημέρα, η ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Ιακώβου του Βοροβίας και
θαματουργού Νοβορογοδίας του Ρώσσου.

Ταις αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

19
 Ωδή ζ´. Αντίθεον πρόσταγμα.

Ρωσθείσα τη χάριτι, του Παρακλήτου, εχθρόν τον πολέμιον, εν γυναικείω σώματι, εις
γην καταβέβληκας, ανδρειοτάτη ψυχή, και χαίρουσα εκραύγαζες· ο ων ευλογημένος
και υπερένδοξος.

Ως κρίνα πανεύοσμα, τα λείψανά σου, οσμήν διαπνέοντα, της χάριτος εφάνησαν, ων

νυν την φανέρωσιν, πανηγυρίζοντες, Οσιομάρτυς μέλπομεν, θεόφρον Ανυσία καινόν
σοι μέλισμα.

Γαλήνην και ίασιν, και σωτηρίαν, τοις πίστει προσπίπτουσι , τη θήκη των λειψάνων
σου, Οσιομάρτυς ένδοξε, αίτει δεόμεθα, και των πταισμάτων άφεσιν, παρά Χριστού
και λύσιν πάσης στενώσεως.
Θεοτοκίον.

Εκ σου σεσωμάτωται, οίδε, Θεός ο ασώματος, και μόνος Υπερένδοξος. Παρθένον

φυλάξας σε, μετά τον τόκον αγνήν, όθεν , μεγαλύνομεν , Παρθένε Θεοτόκε τα σα
θαυμάσια.
Ωδή η’ . Κάμινός ποτε.

Ρώμη θεϊκή, την γυναικείαν φύσιν, επιρρωσθείσα καλλιπάρθενε, ουδόλως επτόησαι,

των ασεβών την δύναμιν, αλλ ἀπτοήτως έδραμες, δρόμον του μαρτυρίου,
δοξολογούσα τον Κύριον.

Άπαντα τον σον, τοις δεομένοις πλούτον, πλούσια γνώμη διεσκόρπισας, Ανυσία
πάνσεμνε, πλούτον δε τον επουράνιον, εφεύρες δι ἀθλήσεως, ψάλλουσα· Ευλογείτε,
πάντα τα έργα τον Κύριον.

Σώματος του σου, την εύρεσιν υμνούντες, ύμνον καινόν σοι προσκομίζομεν, Ανυσία
ένδοξε, Θεσσαλονίκης καύχημα, και πίστει εκβοώμέν σοι· φύλαττε την σην πόλιν,
πάσης οργής και κακώσεως.
Θεοτοκίον.

20
Ίασαι Αγνή, νοσούσαν την ψυχήν μου, ταις μεθοδείαις του αλάστορος, και δίδου μοι
δέομαι, μετανοίας τρόπον άτρεπτον, και ήθος ευκατάνυκτον, ίνα Θεοκυήτορ,
της άνω τύχω λαμπρότητος.

Ωδή θ´. Ανάρχου Γεννήτορος.

Μαρτύρων λαμπρότησι, κεκοσμημένη πάνσεμνε, ως παρένος φρόνιμη και Μάρτυς

ένδοξος, ένδον της ζωής του νυμφώνος, ω Ανυσία περιπολούσα, απαύστως ικέτευε,
υπέρ πάντων των τιμώντων σε.

Οι πίστει προστρέχοντες, τη θήκη των λειψάνων σου, θεϊκής ευφροσύνης πληρούνται

πάνσεμνε, και καθαγιάζονται Μάρτυς, τη ευλαβεί τούτων προσκυνήσει· διο Ανυσία
σε, εν αινέσει μεγαλύνομεν.

Υμνούσα τους άθλους σου, ανευφημεί την εύρεσιν, Ανυσία θεόφρον την των
λειψάνων σου, Θεσσαλονικέων η πόλις, η ευκλεής και λαμπρά πατρίς σου, ην
φύλαττε πάντοτε, από πάσης περιστάσεως.

Θεοτοκίον.

Υμνούμεν τον τόκον σου, Αγνή τον ακατάληπτον, δι οὗ σέσωσται κόσμος της
παραβάσεως, και σε ως αρχήν σωτηρίας, δοξολογούμεν δεδοξασμένη. Αλλ ὦ
πολυύμνητε, καμέ σώσον τον ικέτην σου.

Εξαποστειλάριον. Τοις Μαθηταίς συνέλθωμεν.

Εν τη ευρέσει πάνσεμνε, των σεπτών σου λειψάνων, λαμπρώς πανηγυρίζουσα,

Ανυσία θεόφρον, Θεσσαλονίκη η πόλις , τη στερρά σου αθλήσει, καυχάται και
σεμνύνεται, και θερμώς εκβοά σοι από ψυχής· Από πάσης ρύου με δυσπραγίας,
Ὁσιομάρτυς ἔνδοξε, θεοδέκτοις λιταίς σου.

Θεοτοκίον.

Μετά σαρκός κυήσασα, τον Υπέρθεον Λόγον, ατρέπτως υπέρ έννοιαν, και αφύρτως
Παρθένε, ανακαλούμενον κόσμον, της αρχαίας κατάρας, πάσης φθοράς και θλίψεως,

21
και κακίας δαιμόνων ρύσαι Αγνή, την ψυχήν μου δέομαι Θεοτόκε, και αιωνίου δόξης
με, ποίησον κληρονόμον.

Εις τους Αίνους. Ήχος α´. Των ουρανίων ταγμάτων.

Θεσσαλονίκη χορεύει πανηγυρίζουσα, εν τη ευρέσει Μάρτυς, των σεπτών σου

λειψάνων, Χριστόν δοξολογούσα τον ασινή, υπό γην πολλοίς έτεσι, διαφυλάξαντα
ταύτα και νυν ημίν, θεία νεύσει φανερώσαντα.

Εν ευσεβεία απάση και ευποιΐαις πολλαίς, σχολάζουσα Αγία, μαρτυρίου τον δρόμον,
διήνυσας προθύμως και προς Χριστόν, νικηφόρος ανέδραμες, υπέρ ημών Ανυσία
δια παντός, δυσωπούσα των τιμώντων σε.

Λόγχιη τρωθείσα το σώμα Οσιομάρτυς Χριστού, κατέτρωσας καιρίως, την ισχύν της
απάτης, θεόφρον Ανυσία και τοις χοροίς, των Μαρτύρων ηρίθμησαι, μεθ ὧν δυσώπει
διδόναι πάσιν ημίν, των πταισμάτων την συγχώρησιν.

Τοις προσιούσιν εν πίστει Οσιομάρτυς Χριστού, τη θήκη Ανυσία, των σεπτών σου
λειψάνων, δίδου ουρανόθεν ταις σαις λιταίς, παθημάτων την λύτρωσιν, και τη
πατρίδι σου ταύτη αίτει σεμνή, εκ Θεού το θείον έλεος.

Δόξα. Ήχος πλ. α´.

Των αρετών τω φωτί, την ζωήν κατακοσμούσα, αθλητικοίς καμάτοις εδόξασας, τον
σον νυμφίον Χριστόν· ως γαρ θύμα λογικόν, και προσφορά καθαρωτάτη, τούτω
προσενήνεξαι, υπέρ αυτού το αίμα εκχέασα και ως δώρον άγιον, την σην σορόν ημίν
δέδωκας, ταύτην φανερώσασα, εκ των της γης λαγόνων. Αλλ’ ω Ανυσία σεμνή,
Οσιομάρτυς Χριστού, αδιαλείπτως πρέσβευε, υπέρ των ψυχών ημών.
Και νυν. Θεοτοκίον.
Μακαρίζομέν σε Θεοτόκε Παρθένε...

Εις την Λειτουργίαν.

Τα συνήθη.
Απόστολον της Αγίας Μαρίνης.

22
Ευαγγέλιον δε ζήτει τη Τετάρτη της γ ἑβδομάδος Ματθαίου.
Κοινωνικόν: Εις μνημόσυνον αιώνιον...

Μεγαλυνάριον.
Πάλαι κεκρυμμένα χρόνοις πολλοίς, Μάρτυς Ανυσία, τα σα λείψανα υπό γην,
ώφθησαν αρτίως, ημίν φανερωθέντα, ευφραίνοντα τους πόθω, σε μακαρίζοντας.

Έτερον.
Χαίροις Ανυσία νύμφη Χριστού, Οσιομαρτύρων, εγκαλλώπισμα ιερόν· χαίροις
πανευώδες, Θεσσαλονίκης άνθος, και πάντων προστασία, των ευφημούντων σε.

Η/Υ ΠΗΓΗ
VOUTSINASILIAS
http://voutsinasilias.blogspot.gr/search?updated-max=2009-10-
22T06:52:00%2B03:00&max-results=7&start=8&by-date=false

23