ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΡΘΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ

Γηροκομείο-κολαστήριο στα Χανιά, 11/2/2022

Μορφή χιονοστιβάδας έχουν οι αποκαλύψεις για τις τραγικές συνθήκες που επικρατούσαν στο γηροκομείο
των Χανιών και τα μαρτύρια και τις κακουχίες που βίωναν οι ηλικιωμένοι τρόφιμοι, με πολλούς εξ αυτών να
καταλήγουν.[..]

[..]Είχε την ατυχία να μπει προσωρινά, ευτυχώς, στη δομή, λόγω προβλήματος υγείας  της συζύγου του που
έπρεπε να υποβληθεί σε εγχείριση σε νοσοκομείο του Ηρακλείου. Τα παιδιά του, εργαζόμενα, με βαρύ
πρόγραμμα, ήταν δύσκολο να τον κρατήσουν κοντά τους για φροντίδα κι έτσι αποφάσισαν από κοινού να
φιλοξενηθεί στην εν λόγω μονάδα. Κατέβαλαν όλη τη σύνταξη του 76χρονου, συνολικά 800 ευρώ, ενώ
πλήρωναν από την τσέπη τους και τα φάρμακα του, το κόστος των οποίων ανερχόταν στα περίπου διακόσια
ευρώ.Ο κ. Χρήστος κάθε τόσο τηλεφωνούσε στη σύζυγο του:  «Ελένη, έλα να με πάρεις, γιατί θα πεθάνω εδώ
μέσα. Ελένη, πάρε τους τηλέφωνο. Λερώθηκα και δεν έρχονται να με αλλάξουν. Υποσέντονα δεν είχαν.
Κοιμόμουν πάνω σε χοντρό νάιλον σαν αυτό που σκεπάζουμε τα ξύλα της σόμπας».
Οι οδυνηρές μνήμες φέρνουν δάκρυα θλίψης και οργής για τα βασανιστήρια, την κακομεταχείριση,
τον υποσιτισμό, τις άθλιες συνθήκες υγιεινής:  «Δίπλα στην είσοδο με είχαν κάτσει και με είχαν δέσει για να
μην κουνιέμαι. Στο χώρο που μας έκαναν μπάνιο, ήταν στοίβα οι πετσέτες από προηγούμενους ασθενείς,
βρεγμένες. Λέω ρε παιδιά με αυτές θα σκουπιστώ; Αν σου αρέσει μου έλεγαν. Αν δε σου αρέσει τα παράπονα
σου στη διευθύνουσα» είπε ο κ. Χρήστος που ξαπλωμένος σε ένα φωτεινό δωμάτιο του σπιτιού του πια, μέσα
στη θαλπωρή, θυμάται τον εφιάλτη του.[…]

Οι φωνές των ηλικιωμένων αντηχούν ακόμη στα αυτιά του ζευγαριού

«Βοήθεια, παιδί μου, γιέ μου, φώναζαν οι γυναίκες» είπε η κυρία Ελένη. Οι δε θάνατοι ήταν τόσο συχνοί όσο
και ακατανόητοι. «Εκεί μέσα είναι κολαστήριο δεν είναι ίδρυμα. Όταν κατεβαίναμε στο υπόγειο για μπάνιο,
έβλεπες τα φέρετρα, στη σειρά. Λέω ρε παιδιά τι συμβαίνει; Πέθανε ο ένας, πέθανε ο άλλος, τι
γίνεται;» ρωτούσε ο κ. Χρήστος Δερμιτζάκης και φοβόταν πως ερχόταν και η δική του σειρά.
Άνθρωποι ρυτιδιασμένοι και αδύναμοι, πλην όμως αξιοπρεπείς, πήγαν ελπίζοντας πως θα τύχουν της
φροντίδας που τους πρέπει. Πολλοί έσβησαν αβοήθητοι και οι πιο τυχεροί απομακρύνθηκαν εγκαίρως. Οι
συγκλονιστικές μαρτυρίες για τον ιδιωτικό οίκο ευγηρίας δεν έχουν τέλος.«Είδα μια γιαγιά με άνοια να της
ανοίγουν το στόμα και να της βάζουνε με το ζόρι το κουτάλι με το φαγητό. Εκείνη να μην τρώει και να της το
σπρώχνουν με μια πετσέτα. Είδα έναν άλλο να τον σπρώχνουν σαν ζώο στη σκάλα», είπε ανάμεσα σε πολλά
απίστευτα και απάνθρωπα η ηλικιωμένη από το Βατόλακκο.

https://www.youtube.com/watch?v=GevOFyPDubc

Γιατί ο συντάκτης του άρθρου μεταφέρει την μαρτυρία του ηλικιωμένου ακριβώς όπως διατυπώθηκε;

«Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου και πάλι φίλε μου, απόψε»

30.10.2018

Οι Άγγελοι της Χαράς είναι μια ομάδα που από το 2011 «απαλύνει», μέσω της τέχνης, την καθημερινότητα των
πιο ευάλωτων ανάμεσά μας: των παιδιών που νοσηλεύονται στα παιδιατρικά νοσοκομεία και των ηλικιωμένων
που φιλοξενούνται σε γηροκομεία. Οπως όμως τονίζουν, η τέχνη δεν είναι αυτοσκοπός. «Το τραγούδι και το
θέατρο είναι μόνο η αφορμή», λέει στην «Κ» η Αγγελική Βούλγαρη. «Δεν είναι το θέατρο που έχουν ανάγκη οι
ηλικιωμένοι, είναι η σύνδεση που χρειάζονται, το αίσθημα ότι κάποιος έχει ενδιαφερθεί». Ολα αυτά τα χρόνια
έχουν δει πολλά. Κυρίως, μεγάλη εγκατάλειψη. Η Αγγελική θυμάται την κ. Βάσω που είχε γνωρίσει το ’14 σε
ένα γηροκομείο. «Μου είχε πει τότε, “καλά, εμένα χθες με έφεραν εδώ, θα έρθει ο γιος μου αύριο να με
πάρει”. Την επόμενη εβδομάδα, μου λέει το ίδιο, αλλά την πιάνουν τα κλάματα. Την τρίτη εβδομάδα, ήταν μια
άλλη γυναίκα, δεν είχε καμία επαφή με το παρόν. Είναι συγκλονιστικό αυτό που συμβαίνει σε έναν άνθρωπο
όταν νιώθει ότι τον εγκαταλείπουν. Παραιτείται».

Σε ποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ηλικιωμένοι αναφέρεται το παραπάνω άρθρο;

Πολεμώντας τη μοναξιά της τρίτης ηλικίας

[..]Από τη μία, η παγκόσμια επιδημία της μοναξιάς δημιουργεί μία σειρά από ιατρικά και ψυχολογικά
προβλήματα στους ηλικιωμένους του πλανήτη. Από την άλλη, νεαροί επαγγελματίες σε δεκάδες πόλεις ανά τον
κόσμο δυσκολεύονται να βρουν οικονομικά προσιτή στέγαση, καθώς τα ενοίκια αυξάνονται εκθετικά. Από
αυτές τις δύο προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι διαφορετικές γενιές του σήμερα, προκύπτει μια σύγχρονη
ευφάνταστη λύση που καλύπτει τις ανάγκες και των δύο. Ο λόγος για το φαινόμενο του homesharing, δηλαδή
της συγκατοίκησης νεαρών ενδιαφερόμενων με ιδιοκτήτες κατοικιών τρίτης ηλικίας, με εξαιρετικά χαμηλό
ενοίκιο αλλά με επιπλέον αντάλλαγμα τη βοήθειά τους σε διάφορες δουλειές του σπιτιού.Η έξυπνη
πρωτοβουλία του homesharing πρωτοεμφανίστηκε, όπως είναι άλλωστε φυσικό, στις μεγαλουπόλεις του
κόσμου, λόγω των τρομακτικά υψηλών ενοικίων αλλά και της ιδιαίτερης απομόνωσης που νιώθουν οι
ηλικιωμένοι όταν πλαισιώνονται από τους γρήγορους αστικούς ρυθμούς. Ενα από τα πρώτα προγράμματα
ήταν το Novus Homeshare με έδρα στο Λονδίνο, το οποίο λειτουργεί με τη δομή ενός ΜΚΟ και μέχρι σήμερα
έχει βοηθήσει πάνω από 500 νέους ανθρώπους να βρουν μια οικονομική στέγη στο σπίτι ενός ηλικιωμένου. Το
πρόγραμμα της πρωτοβουλίας απαιτεί από τους 20χρονους ενοικιαστές να ξοδεύουν περίπου 10 ώρες την
εβδομάδα συμβάλλοντας στις διάφορες δουλειές του σπιτιού, πληρώνοντας ενοίκια που περιστρέφονται γύρω
από τις 200 λίρες – ποσό 80% χαμηλότερο από τον μέσον όρο ενός δωματίου στο Λονδίνο. Μάλιστα, για να
βεβαιωθεί πως η συμβίωση δεν θα είναι απλά αρμονική αλλά και αλληλοϋποστηρικτική, η Novus Homeshare
λαμβάνει υπόψη της τα ενδιαφέροντα και τα χόμπι νέων και ηλικιωμένων, οδηγώντας σε ιδιαίτερα
απολαυστικές και συναρπαστικές συγκατοικήσεις. Οι πρωτότυπες φιλίες που προκύπτουν έχουν τεράστια
βαρύτητα για τους ηλικιωμένους των μεγαλουπόλεων – πολλοί από τους οποίους ζούσαν δίχως
συντροφικότητα πριν να ανοίξουν τις πόρτες του σπιτιού τους στους νεαρούς ενοικιαστές.

Πώς κρίνετε το homesharing , τη λύση για τη μοναξιά των ηλικιωμένων που υιοθετήθηκε στην Αγγλία;

Ο πατέρας του – του Σπύρου Κιοσσέ 02/06/2020

Πλησίαζαν. Το μεγάλο κτήριο διαγραφόταν επιβλητικό μπροστά τους. Τον ένιωσε να διστάζει. Έψαξε το χέρι
του. «Μα τι φοβάσαι; Δεν είσαι μικρό παιδί!», τον κοίταξε αυστηρά, μα αμέσως το μετάνιωσε. «Έλα, τα είπαμε
αυτά», πρόσθεσε πιο μαλακά. «Η πρώτη μέρα είναι πάντα δύσκολη. Θα δεις. Θα κάνεις νέους φίλους, θα
περνάτε υπέροχα!». Είχαν φτάσει ήδη στη σιδερένια καγκελόπορτα της αυλής. Κι εκεί, λίγο πριν το πέρασμα
στο καινούργιο, ένας κόμπος ανεβοκατέβαινε στον λαιμό και των δυο, ο ίδιος κόμπος που δένεται με όλες τις
μεγάλες στιγμές των ανθρώπων. Ένας κόμπος γκρίζος, που δεν ξέρει κανείς αν θα μεταστοιχειωθεί σε υγρό
ξέσπασμα, αν θα τον φυσήξει μακριά η ρουτίνα της καθημερινότητας ή αν θα μείνει εκεί, σε μια γωνιά, να
στοιχειώνει θαμπές κι άτονες τις μέρες που έρχονται. Θα κάνει νέους φίλους, θα περνάει υπέροχα, έλεγε τώρα
στον εαυτό του, καθώς απομακρυνόταν. Και για να ξεχαστεί βάλθηκε να απαριθμεί τους ευφημισμούς που
είχαν μάθει στο σχολείο. Ειρηνικός ωκεανός, γλυκάδι, Ευμενίδες… Κι εκεί, στη μέση του δρόμου, τον έπιασαν
τα κλάματα. Δεν θυμόταν αν ήταν κυριολεξία ή ευφημισμός ο οίκος ευγηρίας.

Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.

Ποιο είναι το θέμα του κειμένου; Ποια είναι τα συναισθήματα των δύο προσώπων ;